Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

151500000001006_II_AKa_000517_2003_Uz_2004-01-29_001

II AKa 517/03

2004-01-29 01:00:00.0 CET

2013-03-01 02:01:02.0 CET

2014-03-04 04:58:03.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 517/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska SSA Jan Dybek (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2004 r. sprawy wnioskodawczyni W. P. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okrę

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2003" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000517"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 517/03</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 29 stycznia 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Barbara Suchowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jan Dybek (spr.)</xText> <xText>SSO del. Marek Charuza</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawczyni <xBx><xAnon>W. P.</xAnon></xBx></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 18 września 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 210/98</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>II AKa 517/03</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawczyni <xAnon>W. P.</xAnon> wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa na jej rzecz zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 60 000 zł za skazanie jej w dniu 13 października 1951 r. przez Wojskowy Trybunał Białoruskiej Republiki Rad na karę 10 lat pozbawienia wolności i konfiskatę całego majątku za udzielenie jesienią 1950 r. pomocy członkom Armii Krajowej (k. 1 - 2).</xText> <xText>Oddalając wniosek Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon>W. P.</xAnon> urodziła się 23.06.1933 r. i zamieszkiwała wraz z bratem i rodzicami we <xAnon>wsi L.</xAnon> powiat <xAnon>W.</xAnon>. Pomagała rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa.</xText> <xText>30 czerwca 1951 r. została aresztowana.</xText> <xText>Wyrokiem Wojennego Trybunału Wojsk <xAnon> (...)</xAnon> Obwodu <xAnon>G.</xAnon> z dnia 13.10.1951 r. za czyny z <xLexLink xArt="art. 24;art. 25;art. 26;art. 27;art. 28;art. 29;art. 30;art. 31;art. 32;art. 33;art. 34;art. 35;art. 36;art. 37;art. 38;art. 39;art. 40;art. 41;art. 42;art. 43;art. 44;art. 45;art. 46;art. 47;art. 48;art. 49;art. 50;art. 51;art. 52;art. 53;art. 54;art. 55;art. 56;art. 57;art. 58;art. 59;art. 60;art. 61;art. 62;art. 63" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 24 – 63 kk</xLexLink> <xAnon> (...)</xAnon> skazana została na 10 lat pozbawienia wolności (wyciąg z wyroku k. 8 sprawy XVI 1 Ko 427/95).</xText> <xText>Oskarżona została o to, że jesienią 1950 r. pomagała „bandytom” Armii Krajowej, odwiedzającym dom jej ojca i brata, przygotowując im żywność którą zanosiła im również do lasu (zaświadczenie MSW Republiki Białoruskiej k. 15). Orzeczeniem Trybunału Wojennego z dnia 15 listopada 1954 r. wyrok odnośnie <xAnon>W. P.</xAnon> został zmieniony – kara została obniżona do 5 lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 1 i 6 Dekretu Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27.03.1953 r. „O amnestii” <xAnon>W. P.</xAnon> została zwolniona z reszty kary z zatarciem skazania. Miejsce odosobnienia opuściła 7 grudnia 1954 r. (informacja archiwalna k. 65).</xText> <xText/> <xText>W czasie pierwszej rozprawy (k. 19 – 20) wnioskodawczyni podała, iż w latach 1946 – 1947 należała do AK. Przysięgi nie składała, ponieważ była za młoda. Dowódcą jej był <xAnon>B. C.</xAnon>. Jej działalność polegała na tym, iż zanosiła AK-owcom żywność i przekazywała im informacje. Oświadczyła, iż należy do <xAnon>(...) Związku (...)</xAnon>w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Na kolejnej rozprawie (k. 56) <xAnon>W. P.</xAnon> zeznała, że pomagała członkom AK od jesieni 1944 r. Jej pomoc polegała na tym, iż wspólnie z matką żywiła ich i opierała w czasie, gdy stacjonowali na terenie ich gospodarstwa. Również na rozprawie w dniu 26.04.2002 r. wnioskodawczyni podała, iż od 1944 r. była łączniczką w AK. AK-owcy często przychodzili do ich domu. Gotowali wówczas im jedzenie, za które żołnierze dawali ojcu pieniądze. Zanosiła meldunki do ich bunkra. Taka sytuacja trwała do 1951 r., to jest do jej aresztowania (k. 75 – 76).</xText> <xText>Na ostatniej rozprawie w dniu 18 września 2003r. <xAnon>W. P.</xAnon> zeznała, iż pod koniec 1944 r. była przeszkolona przez oficera <xAnon> (...)</xAnon> na łącznika. Zanosiła karteczki do kościoła, ale nie wie, co na nich było. Karteczki te dostawała od <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>Z.</xAnon>. Gdy AK-owcy przychodzili do ich domu matka ich żywiła i opierała, zaś ona jej w tym pomagała. Zaprzeczyła, by partyzanci dawali jej ojcu pieniądze na jedzenie, twierdząc, iż chyba tak nie mówiła. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego w trakcie pierwszego przesłuchania podała, iż do AK należała w latach 1946 – 1947 (k. 112).</xText> <xText>Świadek <xAnon>A. P.</xAnon>– brat wnioskodawczyni zeznał, iż w AK został zaprzysiężony w 1945 r. i był łącznikiem przy oddziale <xAnon>(...)</xAnon>, zaś wnioskodawczyni pomagała AK-owcom od jesieni 1944 r. aż do chwili aresztowania (k. 39, 112 v).</xText> <xText><xAnon>B. C.</xAnon>podał, iż wnioskodawczyni pomagała im jako łączniczka od kwietnia 1945 r. Dostarczała im również wraz z rodzicami żywność. Pomoc ta trwała do jego aresztowania, tj. do 1948 roku (k. 39).</xText> <xText>Świadek <xAnon>M. Z.</xAnon>zeznał, iż wnioskodawczynię zna od kwietnia 1945 r. Należała do AK. Poznał ją, gdy stacjonowali w domu jej rodziców. Przynosiła im wówczas pożywienie i prała im rzeczy. Potem była łączniczką między nim, a oddziałem <xAnon>(...)</xAnon>, którego dowódcą był <xAnon>C.</xAnon>. Z wnioskodawczynią współpracował od kwietnia 1945 do maja 1947 (k. 56 – 57).</xText> <xText>Zdaniem sądu I-szej instancji w myśl art. 8 ust. 2 b ustawy z 23 lutego 1991 r. (Dz. U. Nr 97, poz. 604 z roku 1998 r.) sprawa może dotyczyć działalności niepodległościowej W. <xAnon>P.</xAnon> w okresie od 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r. Ponieważ urodziła się ona 23 czerwca 1933 r., to mając w tej końcowej dacie 12 lat nie mogła prowadzić świadomej działalności i te jej poczynania ocenione być muszą w sferze posłuszeństwa rodzicom.</xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyni oparta jest na zarzucie sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału i wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie na rzecz W. <xAnon>P.</xAnon> zadośćuczynienia w dochodzonej w postępowaniu kwocie.</xText> <xText>Sąd odwoławczy zważył:</xText> <xText>Apelacja nie jest zasadna. Nie kwestionuje się w niej trafności ustalenia przez sąd merytoryczny tego, że sprawa dotyczy działalności wnioskodawczyni od 17 września 1939 roku do 5 lutego 1946 roku. Jest to zupełnie oczywiste, gdyż tak reguluje to cytowany wyżej przepis prawa. Chybiona jest argumentacja zawarta w motywach apelacji. Skazanie W. <xAnon>P.</xAnon> przez Wojskowy Trybunał <xAnon> (...)</xAnon> w dniu 13 października 1951 r. dotyczyło czynu z jesieni 1950 r. (k. 15). Wtedy w chwili popełnienia zarzucanego przestępstwa miała ona ukończone lat 17, natomiast w rozpatrywanej sprawie oceniana jest działalność wnioskodawczyni do dnia 5 czerwca 1946 r., kiedy to miała lat 12. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. działalność, za którą osoba był represjonowana, musiała być według jej zamiaru podejmowana na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Osoba taka musiała więc mieć w okresie swojej działalności świadomość tego, że swoim postępowaniem wzmacnia działanie prowadzące do odzyskania niepodległości. Nie sposób takich cech działania dopatrzeć się w poczynaniach wnioskodawczyni, wówczas dwunastoletniego dziecka, pozostającego przy rodzicach i wykonującego z racji ich władzy opiekuńczej, polecenia tychże. Zresztą również z zeznań <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> wynika, iż jako AK-owcy przychodzili do rodziców wnioskodawczyni i starszego od niej o cztery lata brata <xAnon>A. P.</xAnon> i u nich jako gospodarzach szukali pomocy.</xText> <xText>Tak więc stanowisko prawne Sądu Okręgowego uznać należy za trafne i mające pełne oparcie w realiach faktycznych sprawy. Nie jest w stanie podważyć go zawarty w apelacji zarzut, iż przecież 11-stoletniemu bohaterowi Powstania Warszawskiego dwukrotnie przyznano Krzyż Walecznych jako, że inne są kryteria prawne przyznawania odznaczeń bojowych. Odnosi się to także do zawartego tam oczywistego stwierdzenia, że cała rodzina wnioskodawczyni (poza nią) uczestniczyła w walce AK, a jej brat <xAnon>A. P.</xAnon>razem z nią został w tym samym procesie i pod takim samym zarzutem skazany. Wypada więc jeszcze raz zaakcentować, czego nie dostrzega i pomija strona skarżącą, iż wnioskodawczyni jako dwunastoletnie dziecko w czym tkwi istota zagadnienia, nie była w stanie prowadzić działalności niepodległościowej o której mowa w ustawie lutowej.</xText> <xText>Z tych powodów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, o czym orzeczono jak wyżej.</xText> <xText>Koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa (art. 13 ustawy lutowej).</xText> <xText/> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 517/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska SSA Jan Dybek (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2004 r. sprawy wnioskodawczyniW. P. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 września 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 210/98 1 zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 2 obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego. II AKa 517/03 UZASADNIENIE WnioskodawczyniW. P.wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa na jej rzecz zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 60 000 zł za skazanie jej w dniu 13 października 1951 r. przez Wojskowy Trybunał Białoruskiej Republiki Rad na karę 10 lat pozbawienia wolności i konfiskatę całego majątku za udzielenie jesienią 1950 r. pomocy członkom Armii Krajowej (k. 1 - 2). Oddalając wniosek Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W. P.urodziła się 23.06.1933 r. i zamieszkiwała wraz z bratem i rodzicami wewsi L.powiatW.. Pomagała rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. 30 czerwca 1951 r. została aresztowana. Wyrokiem Wojennego Trybunału Wojsk(...)ObwoduG.z dnia 13.10.1951 r. za czyny zart. 24 – 63 kk(...)skazana została na 10 lat pozbawienia wolności (wyciąg z wyroku k. 8 sprawy XVI 1 Ko 427/95). Oskarżona została o to, że jesienią 1950 r. pomagała „bandytom” Armii Krajowej, odwiedzającym dom jej ojca i brata, przygotowując im żywność którą zanosiła im również do lasu (zaświadczenie MSW Republiki Białoruskiej k. 15). Orzeczeniem Trybunału Wojennego z dnia 15 listopada 1954 r. wyrok odnośnieW. P.został zmieniony – kara została obniżona do 5 lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 1 i 6 Dekretu Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 27.03.1953 r. „O amnestii”W. P.została zwolniona z reszty kary z zatarciem skazania. Miejsce odosobnienia opuściła 7 grudnia 1954 r. (informacja archiwalna k. 65). W czasie pierwszej rozprawy (k. 19 – 20) wnioskodawczyni podała, iż w latach 1946 – 1947 należała do AK. Przysięgi nie składała, ponieważ była za młoda. Dowódcą jej byłB. C.. Jej działalność polegała na tym, iż zanosiła AK-owcom żywność i przekazywała im informacje. Oświadczyła, iż należy do(...) Związku (...)wW.. Na kolejnej rozprawie (k. 56)W. P.zeznała, że pomagała członkom AK od jesieni 1944 r. Jej pomoc polegała na tym, iż wspólnie z matką żywiła ich i opierała w czasie, gdy stacjonowali na terenie ich gospodarstwa. Również na rozprawie w dniu 26.04.2002 r. wnioskodawczyni podała, iż od 1944 r. była łączniczką w AK. AK-owcy często przychodzili do ich domu. Gotowali wówczas im jedzenie, za które żołnierze dawali ojcu pieniądze. Zanosiła meldunki do ich bunkra. Taka sytuacja trwała do 1951 r., to jest do jej aresztowania (k. 75 – 76). Na ostatniej rozprawie w dniu 18 września 2003r.W. P.zeznała, iż pod koniec 1944 r. była przeszkolona przez oficera(...)na łącznika. Zanosiła karteczki do kościoła, ale nie wie, co na nich było. Karteczki te dostawała odC.iZ.. Gdy AK-owcy przychodzili do ich domu matka ich żywiła i opierała, zaś ona jej w tym pomagała. Zaprzeczyła, by partyzanci dawali jej ojcu pieniądze na jedzenie, twierdząc, iż chyba tak nie mówiła. Nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego w trakcie pierwszego przesłuchania podała, iż do AK należała w latach 1946 – 1947 (k. 112). ŚwiadekA. P.– brat wnioskodawczyni zeznał, iż w AK został zaprzysiężony w 1945 r. i był łącznikiem przy oddziale(...), zaś wnioskodawczyni pomagała AK-owcom od jesieni 1944 r. aż do chwili aresztowania (k. 39, 112 v). B. C.podał, iż wnioskodawczyni pomagała im jako łączniczka od kwietnia 1945 r. Dostarczała im również wraz z rodzicami żywność. Pomoc ta trwała do jego aresztowania, tj. do 1948 roku (k. 39). ŚwiadekM. Z.zeznał, iż wnioskodawczynię zna od kwietnia 1945 r. Należała do AK. Poznał ją, gdy stacjonowali w domu jej rodziców. Przynosiła im wówczas pożywienie i prała im rzeczy. Potem była łączniczką między nim, a oddziałem(...), którego dowódcą byłC.. Z wnioskodawczynią współpracował od kwietnia 1945 do maja 1947 (k. 56 – 57). Zdaniem sądu I-szej instancji w myśl art. 8 ust. 2 b ustawy z 23 lutego 1991 r. (Dz. U. Nr 97, poz. 604 z roku 1998 r.) sprawa może dotyczyć działalności niepodległościowej W.P.w okresie od 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r. Ponieważ urodziła się ona 23 czerwca 1933 r., to mając w tej końcowej dacie 12 lat nie mogła prowadzić świadomej działalności i te jej poczynania ocenione być muszą w sferze posłuszeństwa rodzicom. Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyni oparta jest na zarzucie sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału i wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie na rzecz W.P.zadośćuczynienia w dochodzonej w postępowaniu kwocie. Sąd odwoławczy zważył: Apelacja nie jest zasadna. Nie kwestionuje się w niej trafności ustalenia przez sąd merytoryczny tego, że sprawa dotyczy działalności wnioskodawczyni od 17 września 1939 roku do 5 lutego 1946 roku. Jest to zupełnie oczywiste, gdyż tak reguluje to cytowany wyżej przepis prawa. Chybiona jest argumentacja zawarta w motywach apelacji. Skazanie W.P.przez Wojskowy Trybunał(...)w dniu 13 października 1951 r. dotyczyło czynu z jesieni 1950 r. (k. 15). Wtedy w chwili popełnienia zarzucanego przestępstwa miała ona ukończone lat 17, natomiast w rozpatrywanej sprawie oceniana jest działalność wnioskodawczyni do dnia 5 czerwca 1946 r., kiedy to miała lat 12. Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. działalność, za którą osoba był represjonowana, musiała być według jej zamiaru podejmowana na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Osoba taka musiała więc mieć w okresie swojej działalności świadomość tego, że swoim postępowaniem wzmacnia działanie prowadzące do odzyskania niepodległości. Nie sposób takich cech działania dopatrzeć się w poczynaniach wnioskodawczyni, wówczas dwunastoletniego dziecka, pozostającego przy rodzicach i wykonującego z racji ich władzy opiekuńczej, polecenia tychże. Zresztą również z zeznańB. C.iM. Z.wynika, iż jako AK-owcy przychodzili do rodziców wnioskodawczyni i starszego od niej o cztery lata brataA. P.i u nich jako gospodarzach szukali pomocy. Tak więc stanowisko prawne Sądu Okręgowego uznać należy za trafne i mające pełne oparcie w realiach faktycznych sprawy. Nie jest w stanie podważyć go zawarty w apelacji zarzut, iż przecież 11-stoletniemu bohaterowi Powstania Warszawskiego dwukrotnie przyznano Krzyż Walecznych jako, że inne są kryteria prawne przyznawania odznaczeń bojowych. Odnosi się to także do zawartego tam oczywistego stwierdzenia, że cała rodzina wnioskodawczyni (poza nią) uczestniczyła w walce AK, a jej bratA. P.razem z nią został w tym samym procesie i pod takim samym zarzutem skazany. Wypada więc jeszcze raz zaakcentować, czego nie dostrzega i pomija strona skarżącą, iż wnioskodawczyni jako dwunastoletnie dziecko w czym tkwi istota zagadnienia, nie była w stanie prowadzić działalności niepodległościowej o której mowa w ustawie lutowej. Z tych powodów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, o czym orzeczono jak wyżej. Koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa (art. 13 ustawy lutowej). /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000011_2004_Uz_2004-02-05_001

II AKa 11/04

2004-02-05 01:00:00.0 CET

2013-03-02 02:01:01.0 CET

2013-12-04 16:54:31.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 11/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Anna Brzezińska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. DobromiryOssowskiej - Dynysiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2004 r. sprawy wnioskodawców M. K. , H. K. i J. K. (1) - o odszkodowanie na podstawie ustawy z dn. 23.02.1991r. - na skutek ap

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="2" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000011"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 11/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 5 lutego 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> <xText>SSO del. Marek Charuza</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Anna Brzezińska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. DobromiryOssowskiej - Dynysiewicz</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawców <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>H. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xText> <xText>- o odszkodowanie na podstawie ustawy z dn. 23.02.1991r. -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 12 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 52/00</xText> <xText/> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> <xText/> <xText>2/ kosztami postępowania sądowego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>IIAKa 11/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 12 listopada 2003 r. zasądził na rzecz <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>H. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> kwoty po 26 750 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanie <xAnon>J. K. (2)</xAnon>. W pozostałej części wniosek oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawców. Zaskarżył on wyrok w punkcie 1 zarzucając błąd <xBRx/>w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść przez przyjęcie, że kwota 80 250 zł jest zadośćuczynieniem i odpowiednim w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 2 kc.</xLexLink> Stawiając w ten sposób zarzut wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie tytułem zadośćuczynienia za represjonowanie <xAnon>J. K. (2)</xAnon> kwoty 109 000 zł na którą składa się kwota 1000 zł za każdy miesiąc pozbawienia wolności i kwota 600 zł za każdy miesiąc zsyłki. Alternatywnie natomiast wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku <xBRx/>i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje;</xBx></xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie zasługuje na uwzględnienie. Bezspornym w nin. sprawie jest iż wnioskodawcy <xAnon>M.</xAnon>, <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> należą do kręgu osób uprawnionych do otrzymania zadośćuczynienia za represjonowanie <xAnon>J. K. (2)</xAnon>. Bezspornym jest również fakt pobytu represjonowanego <xAnon>J. K. (2)</xAnon> najpierw w areszcie tymczasowym, a następnie na zasłaniu w obozie <xAnon>B.</xAnon> na terytorium obwodu <xAnon>M.</xAnon>. W sposób niekwestionowany i trafny ustalono także i to, że przez okres 91 miesięcy tj. od 7 marca 1946 r. do 10 października 1953r. skazany odbywał karę, a następnie przez kolejne 30 miesięcy tj. od 11 października 1953 r. do 7 kwietnia 1956 r. przebywał on na zesłaniu. <xAnon>J. K. (2)</xAnon> do Polski powrócił w 1957 r. jako repatriant.</xText> <xText>Rzeczą oczywistą jest iż rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień nie sposób wyliczyć kwotowo i dlatego zadośćuczynienie aczkolwiek spełnia funkcję kompensacyjną to jednak wysokości należnej rekompensaty nie można w pełni zobiektywizować i wyznaczyć z matematyczną precyzją. Kryterium, którym posługuje się sąd określając wysokość zadośćuczynienia, to z jednej strony swego rodzaju odniesienie i porównanie do innych podobnych już rozstrzyganych spraw, a z drugiej strony to próba ustalenia</xText> <xText>rekompensaty finansowej proporcjonalnej do stopnia cierpień represjonowanego. Z kolei ocena rozmiaru doznanych cierpień wyznaczona jest tak czasem pobytu skazanego w odosobnieniu i obozie , jak i rodzajem wykonywanej wówczas przez niego pracy , czy też stopniem doznanego uszczerbku na zdrowiu. Wszystkie powołane przesłanki oceniane łącznie zakreślają granice należnego zadośćuczynienia, przy czym obowiązkiem sądu jest jednocześnie uwzględnienie także tego by przyznane zadośćuczynienie było odpowiednim", a więc nie stanowo też źródła nieuzasadnionej korzyści majątkowej. Ustalenie zatem jaka wysokość zadośćuczynienia czyni to zadośćuczynienie uzasadnionym - z istoty rzeczy należy do sfery swobody uznania sędziowskiego, a więc by zasadnie móc twierdzić iż decyzja sądu w tym względzie jest decyzją wadliwą niezbędnym jest wykazanie iż sąd nie dochował reguł logiki, wiedzy czy doświadczenia. Skarżący w złożonej apelacji nie wykazali natomiast skutecznie żadnych wad orzeczenia sądu I instancji i nie uargumentowali przekonywująco dlaczego w ich mniemaniu zasądzona kwota nie rekompensuje w pełni krzywdy i cierpień jakich doznał <xAnon>J. K. (2)</xAnon>. Uzasadnienie apelacji ogranicza się jedynie do zanegowania stanowiska sadu, bez wykazania okoliczności mogących dowodzić niesłuszności podjętej decyzji. Z kolei materiał dowodowy zgromadzony w nin. sprawie nie wskazuje na jakieś szczególne, wyjątkowo drastyczne i wyróżniające okoliczności zsyłki <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, bądź też na zaistnienie innych nadzwyczajnych okoliczności przemawiających za wyznaczeniem kwot należnego zadośćuczynienia w wysokości zasadniczo wyższej niż przyjmowane jest to w porównywalnych sprawach. Z tego też względu ,a nadto mając na uwadze fakt iż przed sądem I instancji wnioskodawcy w żaden sposób nie precyzowali wysokości swoich żądań oświadczając iż pozostawiają to do uznania sądu nie sposób uznać iż wysokość zasądzonego zadośćuczynienia nie jest poprawna i adekwatna do okoliczności sprawy.</xText> <xText>Fakt iż sąd I instancji w sporządzonych motywach zapadłego wyroku podniósł okoliczność iż w istocie zasądzona kwota wypłacana jest do rąk nie samego represjonowanego , a jego żony i dzieci , w sposób oczywisty nie może mieć wpływu na wysokość zasądzonych roszczeń. Wysokość bowiem zasądzonego zadośćuczynienia zależna jest od sytuacji i cierpień represjonowanego, a nie od tego kto realnie zasądzoną kwotę otrzyma.<xBRx/>Ustawodawca nie wprowadził w tym względzie żadnego zróżnicowania i dlatego okoliczność ta nie może mieć prawnego odzwierciedlenia w zapadłym orzeczeniu. Analiza rozstrzygnięcia<xBRx/>zapadłego w nin. sprawie prowadzi jednak do wniosku iż mimo ,że odwołanie się przez sąd do tego rodzaju argumentacji istotnie znalazło się w motywach wyroku to jednak nie wpłynęło na prawidłowość ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niezależnie bowiem od powyższego, kwota zasądzonego zadośćuczynienia jest kwotą sprawiedliwą - adekwatną i pozostającą we właściwych proporcjach do skali i stopnia cierpień oraz dolegliwości poniesionych przez represjonowanego, a także i do obecnych realiów gospodarczo-społecznych.</xText> <xText>Z tych względów zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Anna Brzezińska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 11/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Anna Brzezińska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. DobromiryOssowskiej - Dynysiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2004 r. sprawy wnioskodawcówM. K.,H. K.iJ. K. (1) - o odszkodowanie na podstawie ustawy z dn. 23.02.1991r. - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 12 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 52/00 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2/ kosztami postępowania sądowego obciąża Skarb Państwa. IIAKa 11/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 12 listopada 2003 r. zasądził na rzeczM. K.,H. K.iJ. K. (1)kwoty po 26 750 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanieJ. K. (2). W pozostałej części wniosek oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawców. Zaskarżył on wyrok w punkcie 1 zarzucając błądw ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść przez przyjęcie, że kwota 80 250 zł jest zadośćuczynieniem i odpowiednim w rozumieniuart. 445 § 2 kc.Stawiając w ten sposób zarzut wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie tytułem zadośćuczynienia za represjonowanieJ. K. (2)kwoty 109 000 zł na którą składa się kwota 1000 zł za każdy miesiąc pozbawienia wolności i kwota 600 zł za każdy miesiąc zsyłki. Alternatywnie natomiast wniósł o uchylenie zaskarżonego wyrokui przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył co następuje; Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie zasługuje na uwzględnienie. Bezspornym w nin. sprawie jest iż wnioskodawcyM.,H.iJ. K. (1)należą do kręgu osób uprawnionych do otrzymania zadośćuczynienia za represjonowanieJ. K. (2). Bezspornym jest również fakt pobytu represjonowanegoJ. K. (2)najpierw w areszcie tymczasowym, a następnie na zasłaniu w obozieB.na terytorium obwoduM.. W sposób niekwestionowany i trafny ustalono także i to, że przez okres 91 miesięcy tj. od 7 marca 1946 r. do 10 października 1953r. skazany odbywał karę, a następnie przez kolejne 30 miesięcy tj. od 11 października 1953 r. do 7 kwietnia 1956 r. przebywał on na zesłaniu.J. K. (2)do Polski powrócił w 1957 r. jako repatriant. Rzeczą oczywistą jest iż rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień nie sposób wyliczyć kwotowo i dlatego zadośćuczynienie aczkolwiek spełnia funkcję kompensacyjną to jednak wysokości należnej rekompensaty nie można w pełni zobiektywizować i wyznaczyć z matematyczną precyzją. Kryterium, którym posługuje się sąd określając wysokość zadośćuczynienia, to z jednej strony swego rodzaju odniesienie i porównanie do innych podobnych już rozstrzyganych spraw, a z drugiej strony to próba ustalenia rekompensaty finansowej proporcjonalnej do stopnia cierpień represjonowanego. Z kolei ocena rozmiaru doznanych cierpień wyznaczona jest tak czasem pobytu skazanego w odosobnieniu i obozie , jak i rodzajem wykonywanej wówczas przez niego pracy , czy też stopniem doznanego uszczerbku na zdrowiu. Wszystkie powołane przesłanki oceniane łącznie zakreślają granice należnego zadośćuczynienia, przy czym obowiązkiem sądu jest jednocześnie uwzględnienie także tego by przyznane zadośćuczynienie było odpowiednim", a więc nie stanowo też źródła nieuzasadnionej korzyści majątkowej. Ustalenie zatem jaka wysokość zadośćuczynienia czyni to zadośćuczynienie uzasadnionym - z istoty rzeczy należy do sfery swobody uznania sędziowskiego, a więc by zasadnie móc twierdzić iż decyzja sądu w tym względzie jest decyzją wadliwą niezbędnym jest wykazanie iż sąd nie dochował reguł logiki, wiedzy czy doświadczenia. Skarżący w złożonej apelacji nie wykazali natomiast skutecznie żadnych wad orzeczenia sądu I instancji i nie uargumentowali przekonywująco dlaczego w ich mniemaniu zasądzona kwota nie rekompensuje w pełni krzywdy i cierpień jakich doznałJ. K. (2). Uzasadnienie apelacji ogranicza się jedynie do zanegowania stanowiska sadu, bez wykazania okoliczności mogących dowodzić niesłuszności podjętej decyzji. Z kolei materiał dowodowy zgromadzony w nin. sprawie nie wskazuje na jakieś szczególne, wyjątkowo drastyczne i wyróżniające okoliczności zsyłkiJ. K. (2), bądź też na zaistnienie innych nadzwyczajnych okoliczności przemawiających za wyznaczeniem kwot należnego zadośćuczynienia w wysokości zasadniczo wyższej niż przyjmowane jest to w porównywalnych sprawach. Z tego też względu ,a nadto mając na uwadze fakt iż przed sądem I instancji wnioskodawcy w żaden sposób nie precyzowali wysokości swoich żądań oświadczając iż pozostawiają to do uznania sądu nie sposób uznać iż wysokość zasądzonego zadośćuczynienia nie jest poprawna i adekwatna do okoliczności sprawy. Fakt iż sąd I instancji w sporządzonych motywach zapadłego wyroku podniósł okoliczność iż w istocie zasądzona kwota wypłacana jest do rąk nie samego represjonowanego , a jego żony i dzieci , w sposób oczywisty nie może mieć wpływu na wysokość zasądzonych roszczeń. Wysokość bowiem zasądzonego zadośćuczynienia zależna jest od sytuacji i cierpień represjonowanego, a nie od tego kto realnie zasądzoną kwotę otrzyma.Ustawodawca nie wprowadził w tym względzie żadnego zróżnicowania i dlatego okoliczność ta nie może mieć prawnego odzwierciedlenia w zapadłym orzeczeniu. Analiza rozstrzygnięciazapadłego w nin. sprawie prowadzi jednak do wniosku iż mimo ,że odwołanie się przez sąd do tego rodzaju argumentacji istotnie znalazło się w motywach wyroku to jednak nie wpłynęło na prawidłowość ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Niezależnie bowiem od powyższego, kwota zasądzonego zadośćuczynienia jest kwotą sprawiedliwą - adekwatną i pozostającą we właściwych proporcjach do skali i stopnia cierpień oraz dolegliwości poniesionych przez represjonowanego, a także i do obecnych realiów gospodarczo-społecznych. Z tych względów zaskarżony wyrok jako trafny utrzymano w mocy.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000006_2004_Uz_2004-02-12_001

II AKa 6/04

2004-02-12 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 6/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jan Dybek SSA Helena Kubaty (spr.) SSA Marek Michniewski Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2004 r. sprawy wnioskodawców M. K. , B. K. , K. G. , M. R. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sąd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000006"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 6/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 lutego 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jan Dybek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Helena Kubaty (spr.)</xText> <xText>SSA Marek Michniewski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawców <xBx><xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>B. K.</xAnon>, <xAnon>K. G.</xAnon>, <xAnon>M. R.</xAnon></xBx></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 19 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 365/99</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>P. H.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem poniesionych kosztów pełnomocnictwa z urzędu wnioskodawczyni <xAnon>M. K.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>II AKa 6/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 19.11.2003 roku sygn. XVI 1 Ko 365/99 Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie złożone przez <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>B. K.</xAnon>, <xAnon>K. G.</xAnon>i <xAnon>M. R.</xAnon>z tytułu represjonowania ich ojca <xAnon>F. S.</xAnon>za to, że „był członkiem miejscowego ogniwa Armii Krajowej”, a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Zaskarżył go pełnomocnik wnioskodawczyń zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a to przez nie uwzględnienie między innymi materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a wskazującego, że <xAnon>F. S.</xAnon>był członkiem AK.</xText> <xText>Wniósł zatem o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawców jest zasadna. Choć z uznaniem trzeba odnotować, że Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie uruchomił inicjatywę dowodową z urzędu w trybie <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> poszukując dodatkowych danych o przynależności <xAnon>F. S.</xAnon>do Armii Krajowej i jego działalności tamże w dostępnych archiwach, to jednak nie ustrzegł się błędu w ustaleniach faktycznych co do tej okoliczności, a dowody z dokumentów ocenił dość dowolnie. W szczególności zaś, lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie dostarcza odpowiedzi na pytanie, czy <xAnon>F. S.</xAnon>był członkiem AK czy też nie był, a jest to przecież punkt wyjścia do późniejszych rozważań związanych z interpretacją pojęcia „za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności”. Z jednej strony bowiem powołane zostały dowody z akt ewidencyjnych, z których ta przynależność miałaby wynikać, a z drugiej wskazane zostało pismo <xAnon>(...) Związku (...)</xAnon>, które tego – zdaniem sądu I instancji – nie potwierdza, zaś konkluzja uzasadnienia sugeruje, że za tym ostatnim poglądem tenże ostatecznie opowiedział się i tak też zostało to odczytane przez apelującego. Nie wyjaśnił przy tym sąd meriti dlaczego w takim razie dowody przemawiające za tą przynależnością odrzucił. Ani słowem przy tym nie odniósł się też do dowodów z zeznań wnioskodawców, które częściowo dowody z k. 38, 41, 42 wspierały, jak również z akt II Ko 11/00 Sądu Okręgowego w Olsztynie, z których fakt przynależności <xAnon>F. S.</xAnon>do AK również wynika (k. 32 tych akt). Tego rodzaju zaś wybiórcze potraktowanie materiału dowodowego stanowi obrazę <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>, która mogła mieć wpływ na treść wyroku.</xText> <xText>Podkreślenia przy tym wymaga, że przyznanie się <xAnon>F. S.</xAnon> przed radzieckimi organami ścigania <xAnon> (...)</xAnon> Armii Czerwonej do przynależności do AK i wskazanie swojego pseudonimu było w ówczesnych realiach aktem niemałej odwagi, skoro stosowały one surowe środki odwetowe wobec ludności polskiej za każdy przejaw ich przekonań politycznych, w tym przynależność do organizacji, które z racji swych dążeń niepodległościowych (jak AK) traktowane były jako antyradzieckie. Regułą wręcz było nie przyznawanie się do niczego, a postawa odmienna mogła wynikać wyłącznie z faktu dysponowania przez <xAnon> (...)</xAnon> niezbitymi dowodami przynależności, skoro <xAnon>F. S.</xAnon> zdecydował się ją potwierdzić.</xText> <xText/> <xText>Jeśli chodzi z kolei o dowody z dokumentów, przeprowadzone z urzędu, to z żadnego z nich nie wynika kategoryczne stwierdzenie, że ojciec wnioskodawców nie należał do AK, skoro Archiwum Państwowe dysponuje niekompletnie zachowanym zespołem akt (k. 97), a w piśmie <xAnon> (...) Związku (...)</xAnon> zawarto stwierdzenie, że podana data urodzin <xAnon>F. S.</xAnon> nie świadczy o przynależności do AK (błędnie podano ją jako 25.01.1980 roku) – k. 91.</xText> <xText>Przydatne natomiast mogły okazać się akta emerytalne z ZUS (k. 99), z których sąd nie skorzystał, a w sytuacji przyznania <xAnon>F. S.</xAnon> emerytury wyjątkowej na wniosek Ministra d/s Kombatantów mogły zawierać one dane na temat AK.</xText> <xText/> <xText>Kolejnym zagadnieniem, które wyłoniło się na tle uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a budzi zastrzeżenia jest interpretacja podjęcia „za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności” w rozumieniu tzw. ustawy lutowej, po nowelizacji z dnia 20.02.1993 r. (Dz. U. nr 36 p. 159).</xText> <xText>O ile rację ma Sąd Okręgowy twierdząc, iż konieczne jest udowodnienie związku między działalnością niepodległościową, a represjonowaniem oraz że istnienie tego związku nie może opierać się na domniemaniu, to jednak umknęło jego uwadze, że także represjonowanie za samą przynależność do AK należy traktować w kategoriach represji za działalność niepodległościową.</xText> <xText>(por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 25.04.1995 r. WZ 77/95 OSNKW 1995 z 11-12 p. 81 czy uchwały SN z dnia 19.04.1995 r. I KZP 8/95 OSNKW 1995 r. z 5-6 p. 30).</xText> <xText>Armia Krajowa była przecież organizacją, której naczelnym priorytetem była suwerenność Państwa Polskiego, zatem każdy, kto do niej wstępował w sposób wyraźny opowiadał się za realizowanymi przezeń koncepcjami politycznymi, u podstaw których leżała wizja niepodległej, a zarazem silnej Polski. Włączał się tym samym w nurt szeroko pojętej walki o niepodległość, która przybierała przecież nie tylko postać walki zbrojnej czy wywiadowczej, bo poprzez poszerzanie swych szeregów AK ze swymi poglądami docierała do coraz większej grupy Polaków i kształtowała w nich nieraz ukryte niepodległościowe dążenia, a przez to sama rosła w siłę, dlatego tak bardzo radzieckim organom ścigania zależało na jej unicestwieniu poprzez represjonowanie także jej szeregowych członków.</xText> <xText/> <xText>Reasumując – Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że niniejsza sprawa wymaga ponownego rozpoznania celem dokonania wnikliwej i wyczerpującej oceny zgromadzonych dowodów (winny one być uzupełnione o akta ZUS / k. 99) i poczynienia prawidłowych ustaleń z uwzględnieniem naprowadzonych wyżej uwag.</xText> <xText>Zasądzenie natomiast pełnomocnikowi z urzędu <xAnon>M. K.</xAnon> wynagrodzenia za udział w postępowaniu odwoławczym jest konsekwencją jego udziału w nim i nieopłacenia przez stronę.</xText> <xText/> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Michniewski

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 6/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jan Dybek SSA Helena Kubaty (spr.) SSA Marek Michniewski Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2004 r. sprawy wnioskodawcówM. K.,B. K.,K. G.,M. R. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 19 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 365/99 1 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania, 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.P. H.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem poniesionych kosztów pełnomocnictwa z urzędu wnioskodawczyniM. K.w postępowaniu odwoławczym. II AKa 6/04 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 19.11.2003 roku sygn. XVI 1 Ko 365/99 Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie złożone przezM. K.,B. K.,K. G.iM. R.z tytułu represjonowania ich ojcaF. S.za to, że „był członkiem miejscowego ogniwa Armii Krajowej”, a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa. Zaskarżył go pełnomocnik wnioskodawczyń zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a to przez nie uwzględnienie między innymi materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a wskazującego, żeF. S.był członkiem AK. Wniósł zatem o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pełnomocnika wnioskodawców jest zasadna. Choć z uznaniem trzeba odnotować, że Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie uruchomił inicjatywę dowodową z urzędu w trybieart. 167 kpkposzukując dodatkowych danych o przynależnościF. S.do Armii Krajowej i jego działalności tamże w dostępnych archiwach, to jednak nie ustrzegł się błędu w ustaleniach faktycznych co do tej okoliczności, a dowody z dokumentów ocenił dość dowolnie. W szczególności zaś, lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie dostarcza odpowiedzi na pytanie, czyF. S.był członkiem AK czy też nie był, a jest to przecież punkt wyjścia do późniejszych rozważań związanych z interpretacją pojęcia „za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności”. Z jednej strony bowiem powołane zostały dowody z akt ewidencyjnych, z których ta przynależność miałaby wynikać, a z drugiej wskazane zostało pismo(...) Związku (...), które tego – zdaniem sądu I instancji – nie potwierdza, zaś konkluzja uzasadnienia sugeruje, że za tym ostatnim poglądem tenże ostatecznie opowiedział się i tak też zostało to odczytane przez apelującego. Nie wyjaśnił przy tym sąd meriti dlaczego w takim razie dowody przemawiające za tą przynależnością odrzucił. Ani słowem przy tym nie odniósł się też do dowodów z zeznań wnioskodawców, które częściowo dowody z k. 38, 41, 42 wspierały, jak również z akt II Ko 11/00 Sądu Okręgowego w Olsztynie, z których fakt przynależnościF. S.do AK również wynika (k. 32 tych akt). Tego rodzaju zaś wybiórcze potraktowanie materiału dowodowego stanowi obrazęart. 410 kpkorazart. 424 kpk, która mogła mieć wpływ na treść wyroku. Podkreślenia przy tym wymaga, że przyznanie sięF. S.przed radzieckimi organami ścigania(...)Armii Czerwonej do przynależności do AK i wskazanie swojego pseudonimu było w ówczesnych realiach aktem niemałej odwagi, skoro stosowały one surowe środki odwetowe wobec ludności polskiej za każdy przejaw ich przekonań politycznych, w tym przynależność do organizacji, które z racji swych dążeń niepodległościowych (jak AK) traktowane były jako antyradzieckie. Regułą wręcz było nie przyznawanie się do niczego, a postawa odmienna mogła wynikać wyłącznie z faktu dysponowania przez(...)niezbitymi dowodami przynależności, skoroF. S.zdecydował się ją potwierdzić. Jeśli chodzi z kolei o dowody z dokumentów, przeprowadzone z urzędu, to z żadnego z nich nie wynika kategoryczne stwierdzenie, że ojciec wnioskodawców nie należał do AK, skoro Archiwum Państwowe dysponuje niekompletnie zachowanym zespołem akt (k. 97), a w piśmie(...) Związku (...)zawarto stwierdzenie, że podana data urodzinF. S.nie świadczy o przynależności do AK (błędnie podano ją jako 25.01.1980 roku) – k. 91. Przydatne natomiast mogły okazać się akta emerytalne z ZUS (k. 99), z których sąd nie skorzystał, a w sytuacji przyznaniaF. S.emerytury wyjątkowej na wniosek Ministra d/s Kombatantów mogły zawierać one dane na temat AK. Kolejnym zagadnieniem, które wyłoniło się na tle uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a budzi zastrzeżenia jest interpretacja podjęcia „za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności” w rozumieniu tzw. ustawy lutowej, po nowelizacji z dnia 20.02.1993 r. (Dz. U. nr 36 p. 159). O ile rację ma Sąd Okręgowy twierdząc, iż konieczne jest udowodnienie związku między działalnością niepodległościową, a represjonowaniem oraz że istnienie tego związku nie może opierać się na domniemaniu, to jednak umknęło jego uwadze, że także represjonowanie za samą przynależność do AK należy traktować w kategoriach represji za działalność niepodległościową. (por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 25.04.1995 r. WZ 77/95 OSNKW 1995 z 11-12 p. 81 czy uchwały SN z dnia 19.04.1995 r. I KZP 8/95 OSNKW 1995 r. z 5-6 p. 30). Armia Krajowa była przecież organizacją, której naczelnym priorytetem była suwerenność Państwa Polskiego, zatem każdy, kto do niej wstępował w sposób wyraźny opowiadał się za realizowanymi przezeń koncepcjami politycznymi, u podstaw których leżała wizja niepodległej, a zarazem silnej Polski. Włączał się tym samym w nurt szeroko pojętej walki o niepodległość, która przybierała przecież nie tylko postać walki zbrojnej czy wywiadowczej, bo poprzez poszerzanie swych szeregów AK ze swymi poglądami docierała do coraz większej grupy Polaków i kształtowała w nich nieraz ukryte niepodległościowe dążenia, a przez to sama rosła w siłę, dlatego tak bardzo radzieckim organom ścigania zależało na jej unicestwieniu poprzez represjonowanie także jej szeregowych członków. Reasumując – Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że niniejsza sprawa wymaga ponownego rozpoznania celem dokonania wnikliwej i wyczerpującej oceny zgromadzonych dowodów (winny one być uzupełnione o akta ZUS / k. 99) i poczynienia prawidłowych ustaleń z uwzględnieniem naprowadzonych wyżej uwag. Zasądzenie natomiast pełnomocnikowi z urzęduM. K.wynagrodzenia za udział w postępowaniu odwoławczym jest konsekwencją jego udziału w nim i nieopłacenia przez stronę. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000020_2004_Uz_2004-02-19_001

II AKa 20/04

2004-02-19 01:00:00.0 CET

2013-03-02 02:01:01.0 CET

2013-08-12 14:27:38.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: II AKa 20/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Stanisław Raszka SSA Jan Dybek Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2004 r. sprawy z wniosku L. F. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Bie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000020"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt: II AKa 20/04</xUx> </xBx></xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 19 lutego 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Stanisław Raszka</xText> <xText>SSA Jan Dybek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2004 r. sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx><xAnon>L. F.</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej z dnia 17 listopada 2003 r.</xText> <xText>sygn. akt. III Ko 109/03</xText> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;</xText> <xText/> <xText>2/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>W. S.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>B.</xAnon> kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych za sporządzenie apelacji;</xText> <xText/> <xText>3/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>II AKa 20/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Bielsku - Białej wyrokiem z dnia 17 listopada 2003r. oddalił wniosek o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za bezzasadne aresztowanie w okresie od czerwca 1946r. do 30 stycznia 1947r. wnioskodawcy <xAnon>L. F.</xAnon>. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżając wyrok w całości <xBRx/>i zarzucając błędną ocenę okoliczności faktycznych oraz dokonanie ustaleń sprzecznie <xBRx/>z doświadczeniem życiowym.</xText> <xText>W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a to celem uzupełnienia postępowania przez ustalenie okoliczności mających wpływ na określenie wysokości należnego odszkodowania oraz zadośćuczynienia <xBRx/>i wydanie orzeczenia uwzględniającego żądanie wniosku. Nadto wniósł o nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia poprzez przyjęcie, że szczególny charakter sprawy i występująca <xBRx/>w niej złożoność zarówno stanu faktycznego jak i prawnego, a także okoliczności podmiotowe wnioskodawcy, pozwalają na ustalenie iż składając wniosek nie przekroczył on terminu zakreślonego w treści przepisu <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 555 kpk</xLexLink>.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd orzekający <xBRx/>w sposób poprawny i wnikliwy przeanalizował obydwie jawiące się w sprawie podstawy prawne, które mogły by lec u podstaw zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania. Trafnie też uznał iż ostatecznie żadna z tych podstaw nie może zrodzić korzystnego dla wnioskodawcy rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Przyznana i oczywista w nin. sprawie okoliczność iż wnioskodawca <xAnon>L. F.</xAnon> nie prowadził żadnej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego wyklucza możliwość skutecznego dochodzenia przez niego odszkodowania na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawy <xBRx/>o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa polskiego</xLexLink>. Warunkiem sine qua non dochodzenia odszkodowania jest bowiem w tym wypadku ustalenie faktu działalności niepodległościowej represjonowanego oraz jego represjonowanie w związku lub z powodu takiej działalności. Skoro zatem wnioskodawca nie prowadził żadnych działań na rzecz niepodległości Polski</xText> <xText>oczywistym jest iż w oparciu o powyższą ustawę nie może domagać się odszkodowania <xBRx/>i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Słusznie zatem w tej sytuacji sąd orzekający dokonał rozważań w kierunku ustalenia czy podstawę zasądzenia ew. odszkodowania mogłyby stanowić przepisy ogólne zamieszczone <xBRx/>w <xLexLink xArt="rozdział 58" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">rozdziale 58 Kodeksu Postępowania Karnego</xLexLink>. Przepis <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 4 kpk</xLexLink> przewiduje bowiem prawo do odszkodowania należnego za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie Takim też aresztowaniem bezspornie było aresztowanie wnioskodawcy <xAnon>L. F.</xAnon>w latach 1946 - 1947 przez organy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Pomimo jednak tego, treść przepisu <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 555 kpk</xLexLink>, jak trafnie przyjął to sąd orzekający stoi na przeszkodzie zasądzeniu na rzecz wnioskodawcy żądanego odszkodowania.</xText> <xText>W przepisie <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 555kpk</xLexLink> ustawodawca wprowadził bowiem termin przedawnienia dochodzenia roszczeń z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania stanowiąc iż roszczenia przedawniają się po upływie roku - od daty zwolnienia w wypadku bezprawnego zatrzymania lub w wypadku tymczasowego aresztowania od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Zważywszy iż termin przedawnienia z <xLexLink xArt="art. 555" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 555 kpk</xLexLink>, to termin przedawnienia o jakim stanowi <xLexLink xArt="art. 117;art. 117 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117§ 1 kc</xLexLink> - jego upływ mimo iż roszczenie nie wygasa, powoduje niemożność skutecznego dochodzenia roszczenia w sytuacji gdy zarzut taki zostaje podniesiony. Sąd musi zarzut ten uwzględnić, chyba że uzna, iż jego zgłoszenie w okolicznościach konkretnej sprawy stanowiło nadużycie prawa /vide OSNKW 2000/7-8/73 OSNKW 1997/3-4/18 OSNKW 1996/5-6/30/.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie zarzut przedawnienia został przez prokuratora podniesiony, a wobec braku wyjątkowych czy szczególnych okoliczności usprawiedliwiających niedotrzymanie po roku 1990 - 1991 przez żądającego odszkodowania terminu rocznego, brak podstaw do przyjęcia iż podniesienie zarzutu przedawnienia jest nadużyciem prawa i pozostaje w sprzeczności z zasadami wyrażonymi w <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc.</xLexLink></xText> <xText>Oczywistym jest iż do roku 1990 - 1991 wnioskodawca nie mógł z uwagi na sytuację społeczno - polityczną dochodzić swoich roszczeń, lecz po roku 1990 nie miał już ku temu przeszkód, a od momentu uchwalenia w 1991 r. tzw. ustawy lutowej woła Państwa Polskiego zmierzająca do naprawienia krzywd wyrządzonym obywatelom była jednoznaczna i niesporna. Pomimo tego wnioskodawca nie wystąpił w tym czasie ze swoimi żądaniami. Nie wystąpił też z takim żądaniem już bezpośrednio po zgromadzeniu pełnej dokumentacji archiwalnej, którą jak wynika to z akt sprawy uzyskał w roku 1996. Wnioskodawca bezspornie świadom był iż zmieniona sytuacja polityczna w kraju otwierała mu drogę do dochodzenia roszczeń za szykany ze strony organów bezpieczeństwa publicznego,</xText> <xText>a dowodzą tego m.in. podjęte przez niego starania o uzyskanie uprawnień kombatanckich i<xBRx/>wyczerpanie w tym zakresie całej możliwej drogi prawnej. Nie można zatem zasadnie wywodzić by wiek, czy jakieś inne szczególne okoliczności usprawiedliwiały nie dochowanie przez wnioskodawcę terminu przedawnienia i nie podjęcie w stosownym czasie starań o uzyskanie odszkodowania opartego na przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink>. W tej sytuacji podniesienie przez prokuratora zarzutu przedawnienia nie może z kolei być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Brak zatem wyjątkowych okoliczności usprawiedliwiających upływ ustawowego terminu musi powodować w tej sytuacji oddalenie wniosku o odszkodowanie.</xText> <xText>Wywody zawarte w złożonej przez pełnomocnika apelacji nie mają oparcia <xBRx/>w obowiązujących przepisach prawa i z tego względu apelacja ta nie może zostać uwzględniona. Sam fakt sporządzenia natomiast apelacji uzasadnił przyznanie pełnomocnikowi za dokonanie tej czynności wynagrodzenia zgodnie z ustawą o kosztach za czynności adwokackie. Z tych względów orzeczono jak w wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt: II AKa 20/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 lutego 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Stanisław Raszka SSA Jan Dybek Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2004 r. sprawy z wnioskuL. F. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej z dnia 17 listopada 2003 r. sygn. akt. III Ko 109/03 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną; 2/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. S.– Kancelaria Adwokacka wB.kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych za sporządzenie apelacji; 3/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. II AKa 20/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Bielsku - Białej wyrokiem z dnia 17 listopada 2003r. oddalił wniosek o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za bezzasadne aresztowanie w okresie od czerwca 1946r. do 30 stycznia 1947r. wnioskodawcyL. F.. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy zaskarżając wyrok w całościi zarzucając błędną ocenę okoliczności faktycznych oraz dokonanie ustaleń sprzeczniez doświadczeniem życiowym. W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, a to celem uzupełnienia postępowania przez ustalenie okoliczności mających wpływ na określenie wysokości należnego odszkodowania oraz zadośćuczynieniai wydanie orzeczenia uwzględniającego żądanie wniosku. Nadto wniósł o nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia poprzez przyjęcie, że szczególny charakter sprawy i występującaw niej złożoność zarówno stanu faktycznego jak i prawnego, a także okoliczności podmiotowe wnioskodawcy, pozwalają na ustalenie iż składając wniosek nie przekroczył on terminu zakreślonego w treści przepisuart. 555 kpk. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd orzekającyw sposób poprawny i wnikliwy przeanalizował obydwie jawiące się w sprawie podstawy prawne, które mogły by lec u podstaw zasądzenia na rzecz wnioskodawcy odszkodowania. Trafnie też uznał iż ostatecznie żadna z tych podstaw nie może zrodzić korzystnego dla wnioskodawcy rozstrzygnięcia. Przyznana i oczywista w nin. sprawie okoliczność iż wnioskodawcaL. F.nie prowadził żadnej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego wyklucza możliwość skutecznego dochodzenia przez niego odszkodowania na podstawieustawyo uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa polskiego. Warunkiem sine qua non dochodzenia odszkodowania jest bowiem w tym wypadku ustalenie faktu działalności niepodległościowej represjonowanego oraz jego represjonowanie w związku lub z powodu takiej działalności. Skoro zatem wnioskodawca nie prowadził żadnych działań na rzecz niepodległości Polski oczywistym jest iż w oparciu o powyższą ustawę nie może domagać się odszkodowaniai zadośćuczynienia. Słusznie zatem w tej sytuacji sąd orzekający dokonał rozważań w kierunku ustalenia czy podstawę zasądzenia ew. odszkodowania mogłyby stanowić przepisy ogólne zamieszczonewrozdziale 58 Kodeksu Postępowania Karnego. Przepisart. 552 § 4 kpkprzewiduje bowiem prawo do odszkodowania należnego za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie Takim też aresztowaniem bezspornie było aresztowanie wnioskodawcyL. F.w latach 1946 - 1947 przez organy Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Pomimo jednak tego, treść przepisuart. 555 kpk, jak trafnie przyjął to sąd orzekający stoi na przeszkodzie zasądzeniu na rzecz wnioskodawcy żądanego odszkodowania. W przepisieart. 555kpkustawodawca wprowadził bowiem termin przedawnienia dochodzenia roszczeń z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania stanowiąc iż roszczenia przedawniają się po upływie roku - od daty zwolnienia w wypadku bezprawnego zatrzymania lub w wypadku tymczasowego aresztowania od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Zważywszy iż termin przedawnienia zart. 555 kpk, to termin przedawnienia o jakim stanowiart. 117§ 1 kc- jego upływ mimo iż roszczenie nie wygasa, powoduje niemożność skutecznego dochodzenia roszczenia w sytuacji gdy zarzut taki zostaje podniesiony. Sąd musi zarzut ten uwzględnić, chyba że uzna, iż jego zgłoszenie w okolicznościach konkretnej sprawy stanowiło nadużycie prawa /vide OSNKW 2000/7-8/73 OSNKW 1997/3-4/18 OSNKW 1996/5-6/30/. W rozpoznawanej sprawie zarzut przedawnienia został przez prokuratora podniesiony, a wobec braku wyjątkowych czy szczególnych okoliczności usprawiedliwiających niedotrzymanie po roku 1990 - 1991 przez żądającego odszkodowania terminu rocznego, brak podstaw do przyjęcia iż podniesienie zarzutu przedawnienia jest nadużyciem prawa i pozostaje w sprzeczności z zasadami wyrażonymi wart. 5 kc. Oczywistym jest iż do roku 1990 - 1991 wnioskodawca nie mógł z uwagi na sytuację społeczno - polityczną dochodzić swoich roszczeń, lecz po roku 1990 nie miał już ku temu przeszkód, a od momentu uchwalenia w 1991 r. tzw. ustawy lutowej woła Państwa Polskiego zmierzająca do naprawienia krzywd wyrządzonym obywatelom była jednoznaczna i niesporna. Pomimo tego wnioskodawca nie wystąpił w tym czasie ze swoimi żądaniami. Nie wystąpił też z takim żądaniem już bezpośrednio po zgromadzeniu pełnej dokumentacji archiwalnej, którą jak wynika to z akt sprawy uzyskał w roku 1996. Wnioskodawca bezspornie świadom był iż zmieniona sytuacja polityczna w kraju otwierała mu drogę do dochodzenia roszczeń za szykany ze strony organów bezpieczeństwa publicznego, a dowodzą tego m.in. podjęte przez niego starania o uzyskanie uprawnień kombatanckich iwyczerpanie w tym zakresie całej możliwej drogi prawnej. Nie można zatem zasadnie wywodzić by wiek, czy jakieś inne szczególne okoliczności usprawiedliwiały nie dochowanie przez wnioskodawcę terminu przedawnienia i nie podjęcie w stosownym czasie starań o uzyskanie odszkodowania opartego na przepisachkpk. W tej sytuacji podniesienie przez prokuratora zarzutu przedawnienia nie może z kolei być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Brak zatem wyjątkowych okoliczności usprawiedliwiających upływ ustawowego terminu musi powodować w tej sytuacji oddalenie wniosku o odszkodowanie. Wywody zawarte w złożonej przez pełnomocnika apelacji nie mają oparciaw obowiązujących przepisach prawa i z tego względu apelacja ta nie może zostać uwzględniona. Sam fakt sporządzenia natomiast apelacji uzasadnił przyznanie pełnomocnikowi za dokonanie tej czynności wynagrodzenia zgodnie z ustawą o kosztach za czynności adwokackie. Z tych względów orzeczono jak w wyroku.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

150500000000503_I_ACa_000009_2004_Uz_2004-03-02_001

I ACa 9/04

2004-03-02 01:00:00.0 CET

2013-07-17 03:01:02.0 CEST

2015-10-27 11:37:59.0 CET

15050000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I A Ca 9/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Kuczyńska (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska SA Irena Ejsmont - Wiszowata Protokolant : Iwona Aldona Zakrzewska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2004 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości (...) Company SA w B. przeciwko (...) Spółce z o.o. w B. o ustalenie na skutek apelacji pozwanej o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Basiel" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="ilach" xToPage="7" xPublisher="bbasiel" xFlag="published" xEditorFullName="Izabela Lach" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000009" xVolType="15/050000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I A Ca 9/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 2 marca 2004 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText/> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="164"/> <xCOLx xWIDTHx="22"/> <xCOLx xWIDTHx="438"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Kuczyńska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Elżbieta Bieńkowska</xText> <xText>SA Irena Ejsmont - Wiszowata</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText> Iwona Aldona Zakrzewska </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2004 r. w Białymstoku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx>Syndyka Masy Upadłości <xAnon> (...) Company SA</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon> (...) Spółce z o.o.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>o ustalenie</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku</xText> <xText>z dnia 5 grudnia 2003 r. sygn. akt VII GC 403/03</xText> <xText/> <xText><xBx>I zmienia zaskarżony wyrok i powództwo oddala;</xBx></xText> <xText><xBx>II zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 935 (dziewięćset trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje.</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> (...) Company S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wnosił o stwierdzenie nieważności uchwały Zgromadzenia Wspólników <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, podjętej 23.12.2002 r., na mocy której zmieniono umowę spółki przez dodanie w jej § 11 nowych uregulowań w ust. 4 i 5 przewidujących umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników, w razie ogłoszenia jego upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału. Jako na podstawę tego powództwa wskazywał na przepisy <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 250;art. 250 pkt. 4" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 250 pkt.4 k.s.h.</xLexLink> (k.3), nadto podnosił, że jego legitymację wyprowadzić możnaby było z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> (k. 41).</xText> <xText>Pozwana <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wnosiła o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Sąd Okręgowy – Sąd Gospodarczy w Białymstoku wyrokiem z dnia 05.12.2003 r. ustalił, że uchwała Zgromadzenia Wspólników <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> podjęta w dniu 23.12.2002 r., mocą której do § 11 umowy spółki dodano ustęp 4 i 5 przewidujący umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników w razie ogłoszenia upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału jest nieważna, wpis ostateczny ustalił na kwotę 250 zł i obciążył pozwanego obowiązkiem uiszczenia tego wpisu na rzecz Skarbu Państwa.</xText> <xText>Sąd ten ustalił, że umową z dnia 3 lipca 2001 r. zawiązana została <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Jej największym udziałowcem została <xAnon> (...) COMPANY S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> obejmując na <xAnon> (...)</xAnon> udziałów 2960 o wartości 1 480 000,00 złotych. W § 11 umowy ustalono, że udziały w spółce mogą być umarzane na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników podjętej większością 2/3 głosów (ust. 1), że umorzenie udziałów może nastąpić z czystego zysku lub przez obniżenie kapitału zakładowego oraz, że o umorzeniu równomiernym do wszystkich udziałów decyduje Zgromadzenie Wspólników, zaś do umorzenia udziałów nierównomiernego niezbędna jest zgoda wszystkich wspólników (ust. 2) oraz, że w przypadku umorzenia udziałów wspólnikom przysługuje zwrot równowartości umorzonych udziałów według ich wartości bilansowej z dnia określonego uchwałą o umorzeniu, w terminie jednego miesiąca od dnia podjęcia uchwały, chyba że uchwała określi inny termin.</xText> <xText>W dniu 23.12.2002 r. odbyło się Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Wspólników <xAnon> spółki (...)</xAnon>. Na Zgromadzeniu reprezentowany był cały kapitał zakładowy. Porządek obrad przewidywał m.in. dyskusję w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki oraz zmiany umowy spółki i podjęcie w tym przedmiocie uchwał. W toku obrad w głosowaniu jawnym jednomyślnie, przy braku sprzeciwów podjęto uchwałę, mocą której do § 11 umowy spółki dodany został ust. 4 i 5 pozwalający na umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników, w razie ogłoszenia jego upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału.</xText> <xText>W dniu 16.01.2002 r. <xAnon> (...) Company S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> złożyła podanie o otwarcie postępowania układowego, a w dniu 21.02.2003 r. o ogłoszenie upadłości. W dniu 28.04.2003 r. Sąd ogłosił upadłość spółki.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że rozwiązanie przewidziane w przepisie <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 4" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 199 § 4 k.s.h.</xLexLink> ma na celu przeciwdziałanie niepożądanym sytuacjom naruszania uzasadnionych interesów niektórych wspólników, zwłaszcza tych, którzy nie mają w spółce wystarczająco mocnej pozycji prawnej lub faktycznej. Rozwiązaniem, które zapewni wspólnikom możliwość wycofania się ze spółki bez znaczniejszych strat jest wskazane umorzenie udziału.</xText> <xText>Ustawodawca nie wyszczególnił jakiego rodzaju zdarzenia objęte zostały dyspozycją <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 4" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 199 § 4 k.s.h.</xLexLink>, ani nie określił jakie zdarzenia nie mogą być objęte tzw. automatycznym umorzeniem. W ocenie Sądu Okręgowego, nie oznacza to, że zainteresowani mogą dokonać zmiany umowy spółki i przyjąć każde zdarzenie prawne, w tym fakt ogłoszenia upadłości jako skutkujące umorzeniem udziałów. Skutki takiego zdarzenia w sposób odmienny regulują obowiązujące przepisy prawne i w istocie taka uchwała wspólników może zmierzać do pokrzywdzenia wierzycieli wspólnika pozwanej spółki, wobec którego miałaby zostać ogłoszona upadłość.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, syndyk nie należy do kręgu podmiotów, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 250" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 250 k.s.h.</xLexLink>, a którym ustawodawca dał legitymację do wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawą na podstawie <xLexLink xArt="art. 252" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 k.s.h.</xLexLink></xText> <xText>Wskazując, że jego roszczenie sprowadzało się do żądania stwierdzenia nieważności uchwały jako sprzecznej z przepisami prawa, że Sąd nie jest związany sformułowaniem konkluzji pozwu i kwalifikacją prawną dochodzonego żądania i zmieniając w wyroku brzmienie konkluzji pozwu oraz przyjmując inną kwalifikację prawną dochodzonego żądania w ramach zgłoszonej podstawy faktycznej powództwa nie narusza przepisu <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy uznał za potrzebne rozważenie czy roszczenie powoda może znaleźć oparcie w przepisie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W ramach tej podstawy wskazał, że z chwilą ogłoszenia upadłości upadły traci na rzecz syndyka prawo zarządu i rozporządzania swym majątkiem. Syndyk działa na rzecz masy upadłości i w interesie oraz na rzecz wszystkich wierzycieli. Przepis <xLexLink xArt="art. 67" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 67 prawa upadłościowego</xLexLink> odbiera poszczególnym wierzycielom prawo wytoczenia powództwa i przyznaje je tylko syndykowi.</xText> <xText>Nadto przepis <xLexLink xArt="art. 56" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 56 prawa upadłościowego</xLexLink> w celu zaskarżenia czynności prawnych upadłego zdziałanych ze szkodą wierzycieli dopuszcza odpowiednie stosowanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>. Ma to umożliwić syndykowi odpowiednie skorzystanie z klasycznych instrumentów prawa cywilnego w celu zapewnienia bezpośredniej ochrony masy upadłości.</xText> <xText>Sąd wskazał, że doktryna i orzecznictwo dopuszczają powództwo o ustalenie nieważności uchwały w wypadku jej bezwzględnej nieważności na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> na zasadach ogólnych.</xText> <xText>Zdaniem Sądu powód – syndyk zaskarżając uchwałę w interesie wszystkich wierzycieli miał interes prawny w żądaniu ustalenia, że sporna uchwała jest nieważna, gdyż narusza uregulowania zawarte w <xLexLink xArt="art. 20;art. 90" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 20 i 90 prawa upadłościowego</xLexLink> i miała na celu ich obejście.</xText> <xText>To syndyk powinien być wyłącznie uprawnionym do dysponowania udziałami jakie posiada upadły w pozwanej spółce. Umorzenie automatyczne udziałów upadłego w spółce z ogłoszeniem upadłości powoduje wygaśnięcie uczestnictwa w spółce za równowartość odpowiadającą wartości księgowej, która odbiega w sposób istotny od wartości wolnorynkowej. W ocenie Sądu, argumenty te przemawiały za przyjęciem, że sporna uchwała była sprzeczna z powołanymi wyżej przepisami prawa i miała na celu obejście ustawy. Godziła w interesy przyszłych wierzycieli upadłego wspólnika. Wyłączała uprawnienie syndyka do dysponowania przedmiotowymi udziałami po ogłoszeniu upadłości, do czego byłby on wyłącnie uprawniony.</xText> <xText>W ocenie Sądu syndyk mógł dochodzić ochrony na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> niezależnie od przysługujących mu innych roszczeń np. w drodze skargi pauliańskiej, czy w trybie <xLexLink xArt="art. 67" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 67 prawa upadłościowego</xLexLink>.</xText> <xText>Dla wzmocnienia argumentacji Sąd Okręgowy powołał się również na przepisy <xLexLink xArt="art. 83;art. 84" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">art. 83 i 84 ustawy z dnia 28.02.2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze</xLexLink> (Dz.U. nr 60, poz. 535) wskazując, że według nich nieważne są postanowienia umowy zastrzegające na wypadek ogłoszenia upadłości zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły. Po ogłoszeniu upadłości zmiana lub wygaśnięcie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły jest możliwe tylkko według przepisów ustawy, a czynności prawne dokonane z naruszeniem ustawy są bezskuteczne wobec masy upadłości nawet jeżeli umowa stron przewiduje inny skutek.</xText> <xText>Powołując zatem jako podstawę swego rozstrzygnięci <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 k.c.</xLexLink> Sąd powództwo uwzględnił.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniosła pozwana spółka. Zarzucając w niej naruszenie przepisów <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> i przepisów prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1;art. 252 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 zdanie drugie k.s.h.</xLexLink> poprzez zastosowanie przy rozpoznawaniu sprawy <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 536" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">art. 536 prawa upadłościowego i naprawczego</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 620;art. 620 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 620 § 1 k.s.h.</xLexLink> wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja jest zasadna.</xBx></xText> <xText/> <xText>Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink>, jako zarzutu natury procesowej, należy stwierdzić, że nie był on uzasadniony. Orzeczenie bowiem o ustaleniu nieważności uchwały jest de facto orzeczeniem o stwierdzeniu jej nieważności, różnica jaka zachodzi w sentencji wyroku w odniesieniu do petitum pozwu jest różnicą o znaczeniu wyłącznie terminologicznym, wynikającą z dostosowania sentencji do brzmienia przepisu ustawy przyjętego przez Sąd jako podstawa materialna rozstrzygnięcia ( <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>), podczas, gdy w pozwie żądanie terminologicznie było dostosowane do przepisu ustawy powołanego jako podstawa powództwa przez powoda ( <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 k.s.h.</xLexLink>). W obu wypadkach wyrok Sądu ma charakter deklaratoryjny i potwierdza tylko istniejący stan rzeczy. Nie wchodząc w tym miejscu w problem zasadności zastosowania przez Sąd I instancji podstawy materialno-prawnej z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink>, za słuszny co do zasady należy uznać wyrażony przez Sąd I instancji pogląd, iż nie narusza przepisu <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> przyjęcie innej, niż wskazana przez powoda podstawy prawnej żądania, ani nadanie mu innego brzmienia, sformułowania. Istota uregulowania zawartego we wskazywanym wyżej przepisie sprowadza się do tego, że Sąd nie może zasądzić czego innego niż chciał powód, ani więcej. Tylko w takim ujęciu jest związany żądaniem pozwu i podstawą faktyczną powództwa.</xText> <xText>W sprawie niniejszej nie można stwierdzić, że Sąd I instancji wyszedł poza granice ochrony prawnej dochodzonej przez powoda, tym bardziej, że jak wynika z protokołu rozprawy powód uważał swoje powództwo za znajdujące oparcie także w przepisie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> Skarżący nie wykazał także wyjścia przez Sąd Okręgowy poza podstawę faktyczną powództwa.</xText> <xText>Ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny nie jest sporny i znajduje oparcie w materiale sprawy, stąd Sąd Apelacyjny ustalenia tego Sądu przyjmuje za własne i uznaje za zbędne przytaczanie ich w tym miejscu.</xText> <xText>Przechodząc zaś do oceny prawnej, należy wskazać, że w pierwszym rzędzie konieczne jest zajęcie stanowiska, jaki stan prawny znajduje zastosowanie przy rozstrzyganiu sprawy. Zaskarżona uchwała, jak słusznie podnosi skarżący, zapadła w okresie obowiązywania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych</xLexLink> ( Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.) i przepisy tej ustawy do niej będą miały zastosowanie (<xLexLink xArt="art. 620;art. 620 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art.620 § 1 k.s.h.</xLexLink>). Z kolei upadłość wspólnika pozwanej spółki została ogłoszona pod rządem rozporządzenia Prezydenta <xAnon>R.</xAnon> z dnia 24.10.1934 r. – <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">Prawo upadłościowe</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 1991 r., nr 118, poz. 512 ze zm.), co zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 536" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">art. 536</xLexLink> obecnie obowiązującego od 01.10.2003 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">prawa upadłościowego i naprawczego</xLexLink> ( Dz. U. 2003 r., nr 60, poz. 535) uzasadnia zastosowanie do oceny prawnej przepisów rozporządzenia z 1934 r. Kwestia ta nie została wyraźnie wyjaśniona przez Sąd Okręgowy, ale pośrednio z motywów jego rozstrzygnięcia wynika, że sprawa była rozpoznawana na gruncie właściwych przepisów. Powołanie w końcowej części uzasadnienia przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">prawa upadłościowego i naprawczego</xLexLink> obecnie obowiązującego (<xLexLink xArt="art. 83;art. 84" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">art. 83 i 84 ustawy z dnia 28.02.2003 r.</xLexLink>) służyło jedynie wzmocnieniu argumentacji opartej o zastosowanie właściwych przepisów. Z tego względu nie mógł być uznany za uzasadniony także zarzut naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 536" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">art. 536 prawa upadłościowego i naprawczego</xLexLink> – <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030600535" xTitle="Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535">ustawy z dnia 28.02.2003 r.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 620;art. 620 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 620 § 1 kodeksu spółek handlowych</xLexLink>.</xText> <xText>Trafne jest przy tym stanowisko Sądu I instancji, że Syndyk masy upadłości wspólnika spółki pozwanej nie jest podmiotem legitymowanym do zaskarżenia uchwały tej spółki w trybie przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 k.s.h.</xLexLink> W orzecznictwie niejednokrotnie wyrażany był pogląd, który podziela także Sąd Apelacyjny, że nie jest on następcą prawnym upadłego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach I A Cr 712/95 – O.S.A. 1998/2/8). Jego rola sprowadza się zasadniczo do objęcia majątku upadłego, zarządzania tym majątkiem i przeprowadzenia jego likwidacji (<xLexLink xArt="art. 90;art. 90 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 90 § 1 Prawa upadłościowego</xLexLink>). Z chwilą ogłoszenia upadłości upadły nie stracił ani osobowości prawnej, ani prawa własności swego majątku, a jedynie prawo zarządzania tym majątkiem. Należy przy tym wskazać, że przyjęcie poglądu odmiennego również prowadziłoby w niniejszej sprawie do oddalenia powództwa opartego o przepis <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 §1 k.s.h.</xLexLink> z uwagi na brak przesłanki określonej przepisem <xLexLink xArt="art. 250;art. 250 pkt. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 250 pkt. 2 k.s.h.</xLexLink>- w postaci głosowania przeciwko uchwale i żądania zaprotokołowania sprzeciwu, a także z uwagi na wygaśnięcie prawa do wniesienia powództwa wskutek upływu terminu do jego wytoczenia (<xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 3" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 3 k.s.h.</xLexLink>), bowiem konsekwentnie należałoby wówczas przyjąć, że termin ten biegł od dnia podjęcia uchwały.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 250" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 250 k.s.h.</xLexLink> nie daje syndykowi także samodzielnej i niezależnej od uprawnienia upadłego wspólnika legitymacji do zaskarżenia uchwały podjętej przed ogłoszeniem upadłości wspólnika w trybie <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 k.s.h.</xLexLink> Krąg podmiotów legitymowanych został przez ustawodawcę zamknięty i z uwagi na szczególny charakter unormowania nie jest możliwym jego poszerzanie.</xText> <xText>Pozostaje zatem do rozważenia problem, czy uchwała wspólników może być zakwestionowana przez syndyka na podstawie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Przyjmując taką możliwość Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach odwołał się do poglądów doktryny i orzecznictwa, które wyrażone zostały na tle innego stanu prawnego tj. pod rządem <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">Kodeksu handlowego z 1934 r.</xLexLink>, natomiast pominął milczeniem uregulowanie zawarte w <xLexLink xArt="art. 252" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 k.s.h.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 189 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">zdanie drugie.</xLexLink> Wynika z niego, że <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> nie stosuje się. Dokonując wykładni tego przepisu należy mieć na względzie, że pod rządem <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">Kodeksu handlowego</xLexLink> problematyka „zaskarżalności” uchwał wspólników unormowana była nieco odmiennie, niż w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">Kodeksie spółek handlowych</xLexLink>. Poprzednio problematykę regulował przepis <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1;art. 240 § 2" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">art. 240 § 1 i 2 k.h.</xLexLink> dając prawo do wytoczenia powództwa o unieważnienie uchwały powziętej wbrew przepisom prawa lub postanowieniom umowy spółki oraz do zaskarżenia uchwały nawet w przypadku zgodności uchwały z przepisami prawa i postanowieniami umowy spółki, jeżeli uchwała ta wbrew dobrym obyczajom kupieckim godzi w interesy spółki lub ma na celu pokrzywdzenie wspólnika. Obecnie wskazanemu celowi służą dwa powództwa z wyraźnie wyodrębnionymi przesłankami ich wytoczenia:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>o uchylenie uchwały ( art. 249 § 1) sprzecznej z umową (statutem) lub dobrymi obyczajami i godzącej w interesy spółki lub mającej na celu pokrzywdzenie wspólnika,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>o stwierdzenie nieważności uchwały (<xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 §1 k.s.h.</xLexLink>) sprzecznej z ustawą.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Można więc stwierdzić, że obecnie kwestia „zaskarżalności” uchwał została uporządkowana.</xText> <xText>Na gruncie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">Kodeksu handlowego</xLexLink> problematyka, czy dopuszczalne jest wytoczenie powództwa o ustalenie nieważności uchwały wspólników poza trybem przewidzianym w <xLexLink xArt="art. 240" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">art. 240 k.h.</xLexLink> i przez podmioty nie wymienione w § 3 tego przepisu była przedmiotem wielu kontrowersji w literaturze prawniczej, nie była też jednolicie postrzegana w orzecznictwie. Niektórzy autorzy dopuszczali taką możliwość i wskazywali, że uchwała dotknięta istotnymi wadami nie może być traktowana jako ważna i jedynie „zaskarżalna” (por. S. Sołtysiński, A. Szajkowski, J. Szwaja w „Kodeks handlowy. Komentarz”, Warszawa 1998, t. I str.1086, t. II str. 806, 814, M. Allerhand:”Kodeks handlowy. Komentarz”, Wydanie V, PPU „PARK” Sp. z o.o. Bielsko – Biała, str.359). Wyrażano pogląd, że uchwała taka jest bezwzględnie nieważna i każdy, kto wykaże interes prawny może domagać się ustalenia jej nieważności na zasadach ogólnych. Z kolei przeciwnicy tego stanowiska wskazywali, że przepis <xLexLink xArt="art. 240" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">art. 240 k.h.</xLexLink> ma charakter normy szczególnej wobec <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i przewiduje inny, niż bezwzględna nieważność, skutek w razie sprzeczności uchwały z ustawą. Wskazywano, że przypadki nieważności decyzji organów spółki z mocy prawa są wyraźnie uregulowane w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">Kodeksu handlowego</xLexLink> (np. <xLexLink xArt="art. 254;art. 254 § 2;art. 262;art. 262 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 254 § 2, art. 262 § 2</xLexLink>) oraz , że przyjmowanie dopuszczalności ustalania nieważności uchwały w trybie powództwa z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, nieograniczonego czasowo, zagrażałoby w sposób oczywisty bezpieczeństwu obrotu i powodowałoby niepewność większości działań gospodarczych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach I A Cr 239/93 – OSA i SN 1994/2/14).</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego, należy przyjąć, że spór ten aktualnie stał się bezprzedmiotowy. W poprzednim stanie prawnym nie było regulacji analogicznej do zawartej w <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 k.s.h.</xLexLink> Nie było również uregulowania analogicznego do obecnego przepisu <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 4" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 §4 k.s.h.</xLexLink> Można stwierdzić, że obecnie ustawodawca przyjął, że uchwała wspólników może być dotknięta sankcją nieważności bezwzględnej, jednocześnie jednak utrzymał zamknięty krąg podmiotów, które mogą domagać się stwierdzenia nieważności uchwały i ograniczenie czasowe wytoczenia powództwa. Wyraźnie wykluczył możliwość ustalania nieważności uchwały na podstawie materialno - prawnej innej, niż uregulowana w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">Kodeksie spółek handlowych</xLexLink>. Tym samym dopuścił przez wzgląd na bezpieczeństwo obrotu i pewność działań gospodarczych możliwość funkcjonowania, obowiązywania w obrocie uchwały sprzecznej z przepisami prawa, o ile nie została ona we właściwym czasie i przez legitymowany podmiot zaskarżona.</xText> <xText>Uregulowanie w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">Kodeksie spółek handlowych</xLexLink> w sposób odmienny, niż w prawie cywilnym materialnym kwestii przyczyn nieważności czynności prawnej jaką jest uchwała wspólników (poprzez odmienne uregulowanie podstaw jej nieważności w porównaniu z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 i 2 kc</xLexLink>) połączone zostało z odmienną regulacją także w zakresie innych kwestii materialnoprawnych związanych z ochroną prawną przed „nieważną” uchwałą (legitymacja czynna do „zaskarżenia” uchwały, wygaśnięcie prawa do wytoczenia powództwa, wyraźne wyłączenie stosowania <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink>, który jest normą o charakterze materialnym). Biorąc to pod uwagę i mając na względzie przepis <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 2 k.s.h.</xLexLink>, który dopuszcza stosowanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink> tylko w sprawach nieuregulowanych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">Kodeksie spółek handlowych</xLexLink>, można zatem stwierdzić, że powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników nie może być uwzględnione w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.189 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Taki stan rzeczy powoduje, że trafny jest zarzut apelacji wymieniony jako pierwszy tj. naruszenia <xLexLink xArt="art. 252;art. 252 § 1;art. 252 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 252 § 1 zdanie drugie k.s.h.</xLexLink>. W konsekwencji zajęcia takiego stanowiska zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy jest szczegółowe roztrząsanie kwestii, czy podjęta w dniu 23.12.2002 r. uchwała jest sprzeczna z ustawą albo ma na celu obejście przepisów ustawy.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> i art.. 98 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 k.p.c.</xLexLink> orzeczono, jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Elżbieta Kuczyńska

Barbara Basiel

Iwona Aldona Zakrzewska

Izabela Lach

Sygn. akt I A Ca 9/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Elżbieta Kuczyńska (spr.) Sędziowie : SA Elżbieta Bieńkowska SA Irena Ejsmont - Wiszowata Protokolant : Iwona Aldona Zakrzewska po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2004 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaSyndyka Masy Upadłości(...) Company SAwB. przeciwko(...) Spółce z o.o.wB. o ustalenie na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 5 grudnia 2003 r. sygn. akt VII GC 403/03 I zmienia zaskarżony wyrok i powództwo oddala; II zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 935 (dziewięćset trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje. UZASADNIENIE Powód(...) Company S.A.wB.wnosił o stwierdzenie nieważności uchwały Zgromadzenia Wspólników(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwB., podjętej 23.12.2002 r., na mocy której zmieniono umowę spółki przez dodanie w jej § 11 nowych uregulowań w ust. 4 i 5 przewidujących umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników, w razie ogłoszenia jego upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału. Jako na podstawę tego powództwa wskazywał na przepisyart. 252 § 1w zw. zart. 250 pkt.4 k.s.h.(k.3), nadto podnosił, że jego legitymację wyprowadzić możnaby było zart. 189 k.p.c.(k. 41). Pozwana(...) Sp. z o.o.wB.wnosiła o oddalenie powództwa. Sąd Okręgowy – Sąd Gospodarczy w Białymstoku wyrokiem z dnia 05.12.2003 r. ustalił, że uchwała Zgromadzenia Wspólników(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.podjęta w dniu 23.12.2002 r., mocą której do § 11 umowy spółki dodano ustęp 4 i 5 przewidujący umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników w razie ogłoszenia upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału jest nieważna, wpis ostateczny ustalił na kwotę 250 zł i obciążył pozwanego obowiązkiem uiszczenia tego wpisu na rzecz Skarbu Państwa. Sąd ten ustalił, że umową z dnia 3 lipca 2001 r. zawiązana została(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.. Jej największym udziałowcem została(...) COMPANY S.A.wB.obejmując na(...)udziałów 2960 o wartości 1 480 000,00 złotych. W § 11 umowy ustalono, że udziały w spółce mogą być umarzane na podstawie uchwały Zgromadzenia Wspólników podjętej większością 2/3 głosów (ust. 1), że umorzenie udziałów może nastąpić z czystego zysku lub przez obniżenie kapitału zakładowego oraz, że o umorzeniu równomiernym do wszystkich udziałów decyduje Zgromadzenie Wspólników, zaś do umorzenia udziałów nierównomiernego niezbędna jest zgoda wszystkich wspólników (ust. 2) oraz, że w przypadku umorzenia udziałów wspólnikom przysługuje zwrot równowartości umorzonych udziałów według ich wartości bilansowej z dnia określonego uchwałą o umorzeniu, w terminie jednego miesiąca od dnia podjęcia uchwały, chyba że uchwała określi inny termin. W dniu 23.12.2002 r. odbyło się Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Wspólnikówspółki (...). Na Zgromadzeniu reprezentowany był cały kapitał zakładowy. Porządek obrad przewidywał m.in. dyskusję w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki oraz zmiany umowy spółki i podjęcie w tym przedmiocie uchwał. W toku obrad w głosowaniu jawnym jednomyślnie, przy braku sprzeciwów podjęto uchwałę, mocą której do § 11 umowy spółki dodany został ust. 4 i 5 pozwalający na umorzenie udziału wspólnika bez powzięcia uchwały Zgromadzenia Wspólników, w razie ogłoszenia jego upadłości, za wynagrodzeniem stanowiącym równowartość wartości księgowej udziału. W dniu 16.01.2002 r.(...) Company S.A.wB.złożyła podanie o otwarcie postępowania układowego, a w dniu 21.02.2003 r. o ogłoszenie upadłości. W dniu 28.04.2003 r. Sąd ogłosił upadłość spółki. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że rozwiązanie przewidziane w przepisieart. 199 § 4 k.s.h.ma na celu przeciwdziałanie niepożądanym sytuacjom naruszania uzasadnionych interesów niektórych wspólników, zwłaszcza tych, którzy nie mają w spółce wystarczająco mocnej pozycji prawnej lub faktycznej. Rozwiązaniem, które zapewni wspólnikom możliwość wycofania się ze spółki bez znaczniejszych strat jest wskazane umorzenie udziału. Ustawodawca nie wyszczególnił jakiego rodzaju zdarzenia objęte zostały dyspozycjąart. 199 § 4 k.s.h., ani nie określił jakie zdarzenia nie mogą być objęte tzw. automatycznym umorzeniem. W ocenie Sądu Okręgowego, nie oznacza to, że zainteresowani mogą dokonać zmiany umowy spółki i przyjąć każde zdarzenie prawne, w tym fakt ogłoszenia upadłości jako skutkujące umorzeniem udziałów. Skutki takiego zdarzenia w sposób odmienny regulują obowiązujące przepisy prawne i w istocie taka uchwała wspólników może zmierzać do pokrzywdzenia wierzycieli wspólnika pozwanej spółki, wobec którego miałaby zostać ogłoszona upadłość. Zdaniem Sądu, syndyk nie należy do kręgu podmiotów, o których mowa wart. 250 k.s.h., a którym ustawodawca dał legitymację do wytoczenia powództwa o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników sprzecznej z ustawą na podstawieart. 252 k.s.h. Wskazując, że jego roszczenie sprowadzało się do żądania stwierdzenia nieważności uchwały jako sprzecznej z przepisami prawa, że Sąd nie jest związany sformułowaniem konkluzji pozwu i kwalifikacją prawną dochodzonego żądania i zmieniając w wyroku brzmienie konkluzji pozwu oraz przyjmując inną kwalifikację prawną dochodzonego żądania w ramach zgłoszonej podstawy faktycznej powództwa nie narusza przepisuart. 321 § 1 k.p.c.Sąd Okręgowy uznał za potrzebne rozważenie czy roszczenie powoda może znaleźć oparcie w przepisieart. 189 k.p.c. W ramach tej podstawy wskazał, że z chwilą ogłoszenia upadłości upadły traci na rzecz syndyka prawo zarządu i rozporządzania swym majątkiem. Syndyk działa na rzecz masy upadłości i w interesie oraz na rzecz wszystkich wierzycieli. Przepisart. 67 prawa upadłościowegoodbiera poszczególnym wierzycielom prawo wytoczenia powództwa i przyznaje je tylko syndykowi. Nadto przepisart. 56 prawa upadłościowegow celu zaskarżenia czynności prawnych upadłego zdziałanych ze szkodą wierzycieli dopuszcza odpowiednie stosowanie przepisówkodeksu postępowania cywilnego. Ma to umożliwić syndykowi odpowiednie skorzystanie z klasycznych instrumentów prawa cywilnego w celu zapewnienia bezpośredniej ochrony masy upadłości. Sąd wskazał, że doktryna i orzecznictwo dopuszczają powództwo o ustalenie nieważności uchwały w wypadku jej bezwzględnej nieważności na podstawieart. 189 k.p.c.na zasadach ogólnych. Zdaniem Sądu powód – syndyk zaskarżając uchwałę w interesie wszystkich wierzycieli miał interes prawny w żądaniu ustalenia, że sporna uchwała jest nieważna, gdyż narusza uregulowania zawarte wart. 20 i 90 prawa upadłościowegoi miała na celu ich obejście. To syndyk powinien być wyłącznie uprawnionym do dysponowania udziałami jakie posiada upadły w pozwanej spółce. Umorzenie automatyczne udziałów upadłego w spółce z ogłoszeniem upadłości powoduje wygaśnięcie uczestnictwa w spółce za równowartość odpowiadającą wartości księgowej, która odbiega w sposób istotny od wartości wolnorynkowej. W ocenie Sądu, argumenty te przemawiały za przyjęciem, że sporna uchwała była sprzeczna z powołanymi wyżej przepisami prawa i miała na celu obejście ustawy. Godziła w interesy przyszłych wierzycieli upadłego wspólnika. Wyłączała uprawnienie syndyka do dysponowania przedmiotowymi udziałami po ogłoszeniu upadłości, do czego byłby on wyłącnie uprawniony. W ocenie Sądu syndyk mógł dochodzić ochrony na podstawieart. 189 k.p.c.niezależnie od przysługujących mu innych roszczeń np. w drodze skargi pauliańskiej, czy w trybieart. 67 prawa upadłościowego. Dla wzmocnienia argumentacji Sąd Okręgowy powołał się również na przepisyart. 83 i 84 ustawy z dnia 28.02.2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze(Dz.U. nr 60, poz. 535) wskazując, że według nich nieważne są postanowienia umowy zastrzegające na wypadek ogłoszenia upadłości zmianę lub rozwiązanie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły. Po ogłoszeniu upadłości zmiana lub wygaśnięcie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły jest możliwe tylkko według przepisów ustawy, a czynności prawne dokonane z naruszeniem ustawy są bezskuteczne wobec masy upadłości nawet jeżeli umowa stron przewiduje inny skutek. Powołując zatem jako podstawę swego rozstrzygnięciart. 189 k.p.c.w zw. zart. 58 k.c.Sąd powództwo uwzględnił. Apelację od tego wyroku wniosła pozwana spółka. Zarzucając w niej naruszenie przepisówart. 321 § 1 k.p.c.i przepisów prawa materialnego tj.art. 252 § 1 zdanie drugie k.s.h.poprzez zastosowanie przy rozpoznawaniu sprawyart. 189 k.p.c.,art. 536 prawa upadłościowego i naprawczegow zw. zart. 620 § 1 k.s.h.wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przepisuart. 321 § 1 k.p.c., jako zarzutu natury procesowej, należy stwierdzić, że nie był on uzasadniony. Orzeczenie bowiem o ustaleniu nieważności uchwały jest de facto orzeczeniem o stwierdzeniu jej nieważności, różnica jaka zachodzi w sentencji wyroku w odniesieniu do petitum pozwu jest różnicą o znaczeniu wyłącznie terminologicznym, wynikającą z dostosowania sentencji do brzmienia przepisu ustawy przyjętego przez Sąd jako podstawa materialna rozstrzygnięcia (art. 189 k.p.c.), podczas, gdy w pozwie żądanie terminologicznie było dostosowane do przepisu ustawy powołanego jako podstawa powództwa przez powoda (art. 252 § 1 k.s.h.). W obu wypadkach wyrok Sądu ma charakter deklaratoryjny i potwierdza tylko istniejący stan rzeczy. Nie wchodząc w tym miejscu w problem zasadności zastosowania przez Sąd I instancji podstawy materialno-prawnej zart. 189 k.p.c.w zw. zart. 58 § 1 k.c., za słuszny co do zasady należy uznać wyrażony przez Sąd I instancji pogląd, iż nie narusza przepisuart. 321 § 1 k.p.c.przyjęcie innej, niż wskazana przez powoda podstawy prawnej żądania, ani nadanie mu innego brzmienia, sformułowania. Istota uregulowania zawartego we wskazywanym wyżej przepisie sprowadza się do tego, że Sąd nie może zasądzić czego innego niż chciał powód, ani więcej. Tylko w takim ujęciu jest związany żądaniem pozwu i podstawą faktyczną powództwa. W sprawie niniejszej nie można stwierdzić, że Sąd I instancji wyszedł poza granice ochrony prawnej dochodzonej przez powoda, tym bardziej, że jak wynika z protokołu rozprawy powód uważał swoje powództwo za znajdujące oparcie także w przepisieart. 189 k.p.c.Skarżący nie wykazał także wyjścia przez Sąd Okręgowy poza podstawę faktyczną powództwa. Ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny nie jest sporny i znajduje oparcie w materiale sprawy, stąd Sąd Apelacyjny ustalenia tego Sądu przyjmuje za własne i uznaje za zbędne przytaczanie ich w tym miejscu. Przechodząc zaś do oceny prawnej, należy wskazać, że w pierwszym rzędzie konieczne jest zajęcie stanowiska, jaki stan prawny znajduje zastosowanie przy rozstrzyganiu sprawy. Zaskarżona uchwała, jak słusznie podnosi skarżący, zapadła w okresie obowiązywaniaustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych( Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.) i przepisy tej ustawy do niej będą miały zastosowanie (art.620 § 1 k.s.h.). Z kolei upadłość wspólnika pozwanej spółki została ogłoszona pod rządem rozporządzenia PrezydentaR.z dnia 24.10.1934 r. –Prawo upadłościowe(tekst jednolity Dz. U. z 1991 r., nr 118, poz. 512 ze zm.), co zgodnie z przepisemart. 536obecnie obowiązującego od 01.10.2003 r.prawa upadłościowego i naprawczego( Dz. U. 2003 r., nr 60, poz. 535) uzasadnia zastosowanie do oceny prawnej przepisów rozporządzenia z 1934 r. Kwestia ta nie została wyraźnie wyjaśniona przez Sąd Okręgowy, ale pośrednio z motywów jego rozstrzygnięcia wynika, że sprawa była rozpoznawana na gruncie właściwych przepisów. Powołanie w końcowej części uzasadnienia przepisówprawa upadłościowego i naprawczegoobecnie obowiązującego (art. 83 i 84 ustawy z dnia 28.02.2003 r.) służyło jedynie wzmocnieniu argumentacji opartej o zastosowanie właściwych przepisów. Z tego względu nie mógł być uznany za uzasadniony także zarzut naruszenia przepisuart. 536 prawa upadłościowego i naprawczego–ustawy z dnia 28.02.2003 r.iart. 620 § 1 kodeksu spółek handlowych. Trafne jest przy tym stanowisko Sądu I instancji, że Syndyk masy upadłości wspólnika spółki pozwanej nie jest podmiotem legitymowanym do zaskarżenia uchwały tej spółki w trybie przewidzianym wart. 252 § 1 k.s.h.W orzecznictwie niejednokrotnie wyrażany był pogląd, który podziela także Sąd Apelacyjny, że nie jest on następcą prawnym upadłego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach I A Cr 712/95 – O.S.A. 1998/2/8). Jego rola sprowadza się zasadniczo do objęcia majątku upadłego, zarządzania tym majątkiem i przeprowadzenia jego likwidacji (art. 90 § 1 Prawa upadłościowego). Z chwilą ogłoszenia upadłości upadły nie stracił ani osobowości prawnej, ani prawa własności swego majątku, a jedynie prawo zarządzania tym majątkiem. Należy przy tym wskazać, że przyjęcie poglądu odmiennego również prowadziłoby w niniejszej sprawie do oddalenia powództwa opartego o przepisart. 252 §1 k.s.h.z uwagi na brak przesłanki określonej przepisemart. 250 pkt. 2 k.s.h.- w postaci głosowania przeciwko uchwale i żądania zaprotokołowania sprzeciwu, a także z uwagi na wygaśnięcie prawa do wniesienia powództwa wskutek upływu terminu do jego wytoczenia (art. 252 § 3 k.s.h.), bowiem konsekwentnie należałoby wówczas przyjąć, że termin ten biegł od dnia podjęcia uchwały. Przepisart. 250 k.s.h.nie daje syndykowi także samodzielnej i niezależnej od uprawnienia upadłego wspólnika legitymacji do zaskarżenia uchwały podjętej przed ogłoszeniem upadłości wspólnika w trybieart. 252 § 1 k.s.h.Krąg podmiotów legitymowanych został przez ustawodawcę zamknięty i z uwagi na szczególny charakter unormowania nie jest możliwym jego poszerzanie. Pozostaje zatem do rozważenia problem, czy uchwała wspólników może być zakwestionowana przez syndyka na podstawieart. 189 k.p.c. Przyjmując taką możliwość Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach odwołał się do poglądów doktryny i orzecznictwa, które wyrażone zostały na tle innego stanu prawnego tj. pod rządemKodeksu handlowego z 1934 r., natomiast pominął milczeniem uregulowanie zawarte wart. 252 k.s.h.,zdanie drugie.Wynika z niego, żeart. 189 Kodeksu postępowania cywilnegonie stosuje się. Dokonując wykładni tego przepisu należy mieć na względzie, że pod rządemKodeksu handlowegoproblematyka „zaskarżalności” uchwał wspólników unormowana była nieco odmiennie, niż wKodeksie spółek handlowych. Poprzednio problematykę regulował przepisart. 240 § 1 i 2 k.h.dając prawo do wytoczenia powództwa o unieważnienie uchwały powziętej wbrew przepisom prawa lub postanowieniom umowy spółki oraz do zaskarżenia uchwały nawet w przypadku zgodności uchwały z przepisami prawa i postanowieniami umowy spółki, jeżeli uchwała ta wbrew dobrym obyczajom kupieckim godzi w interesy spółki lub ma na celu pokrzywdzenie wspólnika. Obecnie wskazanemu celowi służą dwa powództwa z wyraźnie wyodrębnionymi przesłankami ich wytoczenia: - o uchylenie uchwały ( art. 249 § 1) sprzecznej z umową (statutem) lub dobrymi obyczajami i godzącej w interesy spółki lub mającej na celu pokrzywdzenie wspólnika, o stwierdzenie nieważności uchwały (art. 252 §1 k.s.h.) sprzecznej z ustawą. Można więc stwierdzić, że obecnie kwestia „zaskarżalności” uchwał została uporządkowana. Na gruncie przepisówKodeksu handlowegoproblematyka, czy dopuszczalne jest wytoczenie powództwa o ustalenie nieważności uchwały wspólników poza trybem przewidzianym wart. 240 k.h.i przez podmioty nie wymienione w § 3 tego przepisu była przedmiotem wielu kontrowersji w literaturze prawniczej, nie była też jednolicie postrzegana w orzecznictwie. Niektórzy autorzy dopuszczali taką możliwość i wskazywali, że uchwała dotknięta istotnymi wadami nie może być traktowana jako ważna i jedynie „zaskarżalna” (por. S. Sołtysiński, A. Szajkowski, J. Szwaja w „Kodeks handlowy. Komentarz”, Warszawa 1998, t. I str.1086, t. II str. 806, 814, M. Allerhand:”Kodeks handlowy. Komentarz”, Wydanie V, PPU „PARK” Sp. z o.o. Bielsko – Biała, str.359). Wyrażano pogląd, że uchwała taka jest bezwzględnie nieważna i każdy, kto wykaże interes prawny może domagać się ustalenia jej nieważności na zasadach ogólnych. Z kolei przeciwnicy tego stanowiska wskazywali, że przepisart. 240 k.h.ma charakter normy szczególnej wobecart. 58 § 1 k.c.i przewiduje inny, niż bezwzględna nieważność, skutek w razie sprzeczności uchwały z ustawą. Wskazywano, że przypadki nieważności decyzji organów spółki z mocy prawa są wyraźnie uregulowane w przepisachKodeksu handlowego(np.art. 254 § 2, art. 262 § 2) oraz , że przyjmowanie dopuszczalności ustalania nieważności uchwały w trybie powództwa zart. 189 k.p.c., nieograniczonego czasowo, zagrażałoby w sposób oczywisty bezpieczeństwu obrotu i powodowałoby niepewność większości działań gospodarczych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach I A Cr 239/93 – OSA i SN 1994/2/14). W ocenie Sądu Apelacyjnego, należy przyjąć, że spór ten aktualnie stał się bezprzedmiotowy. W poprzednim stanie prawnym nie było regulacji analogicznej do zawartej wart. 252 § 1 k.s.h.Nie było również uregulowania analogicznego do obecnego przepisuart. 252 §4 k.s.h.Można stwierdzić, że obecnie ustawodawca przyjął, że uchwała wspólników może być dotknięta sankcją nieważności bezwzględnej, jednocześnie jednak utrzymał zamknięty krąg podmiotów, które mogą domagać się stwierdzenia nieważności uchwały i ograniczenie czasowe wytoczenia powództwa. Wyraźnie wykluczył możliwość ustalania nieważności uchwały na podstawie materialno - prawnej innej, niż uregulowana wKodeksie spółek handlowych. Tym samym dopuścił przez wzgląd na bezpieczeństwo obrotu i pewność działań gospodarczych możliwość funkcjonowania, obowiązywania w obrocie uchwały sprzecznej z przepisami prawa, o ile nie została ona we właściwym czasie i przez legitymowany podmiot zaskarżona. Uregulowanie wKodeksie spółek handlowychw sposób odmienny, niż w prawie cywilnym materialnym kwestii przyczyn nieważności czynności prawnej jaką jest uchwała wspólników (poprzez odmienne uregulowanie podstaw jej nieważności w porównaniu zart. 58 § 1 i 2 kc) połączone zostało z odmienną regulacją także w zakresie innych kwestii materialnoprawnych związanych z ochroną prawną przed „nieważną” uchwałą (legitymacja czynna do „zaskarżenia” uchwały, wygaśnięcie prawa do wytoczenia powództwa, wyraźne wyłączenie stosowaniaart. 189 kpc, który jest normą o charakterze materialnym). Biorąc to pod uwagę i mając na względzie przepisart. 2 k.s.h., który dopuszcza stosowanie przepisówKodeksu cywilnegotylko w sprawach nieuregulowanych wKodeksie spółek handlowych, można zatem stwierdzić, że powództwo o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników nie może być uwzględnione w oparciu o przepisart.189 k.p.c.w zw. zart. 58 § 1 k.c. Taki stan rzeczy powoduje, że trafny jest zarzut apelacji wymieniony jako pierwszy tj. naruszeniaart. 252 § 1 zdanie drugie k.s.h.. W konsekwencji zajęcia takiego stanowiska zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy jest szczegółowe roztrząsanie kwestii, czy podjęta w dniu 23.12.2002 r. uchwała jest sprzeczna z ustawą albo ma na celu obejście przepisów ustawy. Mając powyższe na uwadze na mocyart. 386 § 1 k.p.c.i art.. 98§ 1 k.p.c.orzeczono, jak w sentencji.

15/050000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Białymstoku

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000034_2004_Uz_2004-03-04_001

II AKa 34/04

2004-03-04 01:00:00.0 CET

2013-03-02 02:01:01.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 34/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSO del. Marek Charuza (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2004 r. sprawy z wniosku M. C. , B. K. , L. C. i T. M. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000034" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 34/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 marca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Summer-Brason</xText> <xText>SSO del. Marek Charuza (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2004 r. sprawy</xText> <xText>z wniosku</xText> <xText><xBx><xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>B. K.</xAnon>, <xAnon>L. C.</xAnon> i <xAnon>T. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xUx> o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 30 października 2003 r.</xText> <xText>sygn. akt. XVI 1 Ko 188/00</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Sygn. akt II AKa 34/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 30 października 2003 r. sygn. akt XVI1 Ko 188/00 oddalił wniosek <xAnon>L. C.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon>, <xAnon>B. K.</xAnon> <xBRx/>i <xAnon>T. M.</xAnon> o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowania ich ojca <xAnon>F. C.</xAnon>.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawców. Podniósł zarzuty:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że <xAnon>F. C.</xAnon> nie był osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obrazy przepisów postępowania ,mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to przez niedopuszczenie dowodu z zeznań świadków <xAnon>J. P.</xAnon> i <xAnon>J. W.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Stawiając te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Po rozpoznaniu wniesionej apelacji uznać należało, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnosząc się do sformułowanych w niej zarzutów stwierdzić trzeba, że wbrew zdaniu skarżącego Sąd Okręgowy trafnie przyjął, iż brak jest w przedmiotowej sprawie podstaw do przyjęcia , aby po stronie wnioskodawców zachodziły przesłanki określone w art.8 ust.2a ustawy z dnia 23 lutego 199Ir o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób, represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText>Podstawą do przyznania odszkodowania musi bowiem stanowić udowodniony fakt, że przyczyną represjonowania była działalność niepodległościowa osoby, w stosunku do której zapadło orzeczenie któregoś z organów, wymienionych w ustawie z dnia 23 lutego 1991r.</xText> <xText>Innymi słowy, istnieć musi ścisły związek pomiędzy działalnością niepodległościową a represjami jakie spotkały osobę prowadzącą takową działalność.</xText> <xText>Jeżeli zatem represjonowanie nie wynikało z działalności niepodległościowej (chociażby nawet osoba represjonowana taką działalność wcześniej prowadziła), lecz spowodowane zostało z innych przyczyn, to w takiej sytuacji nie zachodzą przesłanki dające podstawę do zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia, o których mowa w ustawie z dnia 23 lutego 1991 r.</xText> <xText/> <xText>Powyższa sytuacja zaistniała właśnie w rozpatrywanej sprawie.</xText> <xText>Pan <xAnon>F. C.</xAnon>został pozbawiony wolności przez władze b. ZSSR w dniu 8 marca 1945r. w miejscowości <xAnon>W.</xAnon>nie z tego powodu, że podczas okupacji niemieckiej mógł prowadzić działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, lecz internowano go jako poddanego niemieckiego, po czym traktowano jak jeńca wojennego.</xText> <xText/> <xText>Okoliczność to w sposób nie budzący jakichkolwiek niejasności wynika ze zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dokumentów, szczegółowo wymienionych <xBRx/>w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Jedynie dla przypomnienia zacytować wypada treść akt ewidencyjnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych b. ZSSR - k.54-56 oraz orzeczenia wydanego przez funkcjonariusza obozu, w którym umieszczono pana <xAnon>F. C.</xAnon>-k.62, w których to dokumentach jako przyczynę internowania represjonowanego ujawniono wzięcie go do niewoli jako poddanego niemieckiego.</xText> <xText>Nie można zatem prezentować poglądu, aby to ewentualna działalność niepodległościowa <xAnon>F. C.</xAnon> stała się przyczyną jego represjonowania przez władze radzieckie.</xText> <xText>W powyższych okolicznościach oczywiście bezzasadny stał się ten zarzut apelacji, <xBRx/>w którym mowa jest o naruszeniu przepisów postępowania, polegającym na niedopuszczeniu przez sąd orzekający dowodu z zeznań świadków, wskazanych w środku odwoławczym.</xText> <xText>Pomijając już fakt, że wszyscy wnioskodawcy w swych zeznaniach zgodnie podali, że ich ojciec przed zatrzymaniem nie prowadził żadnej działalności niepodległościowej, <xBRx/>a świadkowie, którzy mieliby mieć wiedzę na temat owej działalności zostali wskazani dopiero w apelacji, podkreślić należy, że w rozpoznawanej sprawie okoliczność, na którą mieliby zeznawać wymienieni świadkowie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Jak to bowiem zostało wyżej wykazane, represjonowanie <xAnon>F. C.</xAnon> wynikało z powodów innych aniżeli te, które wymienione są w przepisach ustawy z dnia 23 lutego 199Ir. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego ( Dz. U. Nr 34 poz.149 z późn. zmianami).</xText> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania na zasadzie przepisu art. 13 cytowanej ustawy z dnia 23 lutego 1991r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 34/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSO del. Marek Charuza (spr.) Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2004 r. sprawy z wniosku M. C.,B. K.,L. C.iT. M. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 30 października 2003 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 188/00 I utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną; II obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze. Sygn. akt II AKa 34/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 30 października 2003 r. sygn. akt XVI1 Ko 188/00 oddalił wniosekL. C.,M. C.,B. K.iT. M.o odszkodowanie i zadośćuczynienie z tytułu represjonowania ich ojcaF. C.. Apelację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawców. Podniósł zarzuty: - błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, żeF. C.nie był osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego obrazy przepisów postępowania ,mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to przez niedopuszczenie dowodu z zeznań świadkówJ. P.iJ. W.. Stawiając te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Po rozpoznaniu wniesionej apelacji uznać należało, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Odnosząc się do sformułowanych w niej zarzutów stwierdzić trzeba, że wbrew zdaniu skarżącego Sąd Okręgowy trafnie przyjął, iż brak jest w przedmiotowej sprawie podstaw do przyjęcia , aby po stronie wnioskodawców zachodziły przesłanki określone w art.8 ust.2a ustawy z dnia 23 lutego 199Ir o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób, represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Podstawą do przyznania odszkodowania musi bowiem stanowić udowodniony fakt, że przyczyną represjonowania była działalność niepodległościowa osoby, w stosunku do której zapadło orzeczenie któregoś z organów, wymienionych w ustawie z dnia 23 lutego 1991r. Innymi słowy, istnieć musi ścisły związek pomiędzy działalnością niepodległościową a represjami jakie spotkały osobę prowadzącą takową działalność. Jeżeli zatem represjonowanie nie wynikało z działalności niepodległościowej (chociażby nawet osoba represjonowana taką działalność wcześniej prowadziła), lecz spowodowane zostało z innych przyczyn, to w takiej sytuacji nie zachodzą przesłanki dające podstawę do zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia, o których mowa w ustawie z dnia 23 lutego 1991 r. Powyższa sytuacja zaistniała właśnie w rozpatrywanej sprawie. PanF. C.został pozbawiony wolności przez władze b. ZSSR w dniu 8 marca 1945r. w miejscowościW.nie z tego powodu, że podczas okupacji niemieckiej mógł prowadzić działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, lecz internowano go jako poddanego niemieckiego, po czym traktowano jak jeńca wojennego. Okoliczność to w sposób nie budzący jakichkolwiek niejasności wynika ze zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dokumentów, szczegółowo wymienionychw uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jedynie dla przypomnienia zacytować wypada treść akt ewidencyjnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych b. ZSSR - k.54-56 oraz orzeczenia wydanego przez funkcjonariusza obozu, w którym umieszczono panaF. C.-k.62, w których to dokumentach jako przyczynę internowania represjonowanego ujawniono wzięcie go do niewoli jako poddanego niemieckiego. Nie można zatem prezentować poglądu, aby to ewentualna działalność niepodległościowaF. C.stała się przyczyną jego represjonowania przez władze radzieckie. W powyższych okolicznościach oczywiście bezzasadny stał się ten zarzut apelacji,w którym mowa jest o naruszeniu przepisów postępowania, polegającym na niedopuszczeniu przez sąd orzekający dowodu z zeznań świadków, wskazanych w środku odwoławczym. Pomijając już fakt, że wszyscy wnioskodawcy w swych zeznaniach zgodnie podali, że ich ojciec przed zatrzymaniem nie prowadził żadnej działalności niepodległościowej,a świadkowie, którzy mieliby mieć wiedzę na temat owej działalności zostali wskazani dopiero w apelacji, podkreślić należy, że w rozpoznawanej sprawie okoliczność, na którą mieliby zeznawać wymienieni świadkowie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jak to bowiem zostało wyżej wykazane, represjonowanieF. C.wynikało z powodów innych aniżeli te, które wymienione są w przepisach ustawy z dnia 23 lutego 199Ir. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego ( Dz. U. Nr 34 poz.149 z późn. zmianami). Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania na zasadzie przepisu art. 13 cytowanej ustawy z dnia 23 lutego 1991r.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000066_2004_Uz_2004-03-18_001

II AKa 66/04

2004-03-18 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 66/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.) SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. sprawy z wniosku K. M. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000066" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 66/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 marca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Summer-Brason</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.)</xText> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx> <xAnon>K. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xUx>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 grudnia 2003 r.</xText> <xText>sygn. akt. XVI 1Ko 1/99</xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalonego wniosku <xAnon>K. M.</xAnon> i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach celem ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>II AKa 66/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10.12.2003 roku sygn. XVI 1 Ko 1/99 zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>K. M.</xAnon> 103.600 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanie <xAnon>W. M.</xAnon> z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności wyroku. W pozostałej części, w tym w całości wniosek <xAnon>B. M.</xAnon> oddalono.</xText> <xText>Od wyroku tego apelację wniósł pełnomocnik <xAnon>K. M.</xAnon>, zaskarżając go w części oddalonych roszczeń ponad kwotę 103.600 zł, natomiast prawomocne stało się rozstrzygnięcie dotyczące wnioskodawczyni <xAnon>B. M.</xAnon>.</xText> <xText/> <xText>Pełnomocnik zarzuca wyrokowi:</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę prawa materialnego – art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z 23.02.1991 r. przez pominięcie należnego wnioskodawcom odszkodowania i zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości nieadekwatnej do wyrządzonych represjonowanemu cierpień,</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę prawa procesowego:</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 ust. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 ust. 3 kpk</xLexLink> przez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych (syna i żony wnioskodawcy),</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i 7 kpk</xLexLink> przez niesłuszne dowolne przyjęcie, iż kwota 103.600 zł rekompensuje wszystkie krzywdy wyrządzone represjonowanemu,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>niesłuszne dowolne przyjęcie, że <xAnon>W. M.</xAnon> przed aresztowaniem nie pracował,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>niesłuszne uznanie, że nie należy się odszkodowanie za utratę wynagrodzenia przez lata niewolniczej pracy <xAnon>W. M.</xAnon> w obozach katorżniczych i za utratę zdrowia fizycznego i psychicznego, pomimo, iż od powrotu do Polski represjonowany cały czas chorował.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText/> <xText>W oparciu o te zarzuty wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz <xAnon>K. M.</xAnon> kwoty 200.000 zł, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny uznał apelację za zasadną.</xText> <xText>Poza sporem jest, iż ojciec wnioskodawcy – <xAnon>W. M.</xAnon>, za swoją działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego spotkał się z wyjątkowo surową represją.</xText> <xText>Łącznie przez 12 lat przebywał on w więzieniach, obozach katorżniczych i na zesłaniu i niezależnie od zeznań jego żony i syna, w których naświetlono warunki w jakich ten przebywał oraz krzywdy jakich zaznał, powszechnie wiadomo, iż rozmiar krzywd i cierpień ludzi, którzy przeżyli tego typu represje jest ogromny, wręcz niewyobrażalny. Każda tego typu sprawa wymaga indywidualnego i wnikliwego rozważenia i nie można niejako automatycznie określać miesięczną wysokość należnego zadośćuczynienia, stosując niczym nie uzasadnioną „średnią” przyjmowaną przy rozstrzyganiu wniosków składanych w trybie art. 8 ust. 2a Ustawy z 23.02.1991 r.</xText> <xText>Sąd I instancji uznając wysokość odszkodowania na kwotę 800 zł za każdy miesiąc pozbawienia wolności niczym praktycznie swojego stanowiska nie uzasadnił. Poza stwierdzeniem, iż zadośćuczynienie winno być odpowiednie do rozmiaru krzywd i cierpień represjonowanego i że to właśnie taka kwota jest odpowiednia – nie ma w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nic, co mogłoby wskazywać na motywy sądu podejmującego właśnie taką decyzję.</xText> <xText>Niedopuszczalnym jest, aby w tego typu sprawie, która – zgodnie z tym co pisze pełnomocnik w apelacji – z całą pewnością nie zalicza się do tuzinkowych, sąd orzekający tak mało wnikliwie rozważył wszystkie jej okoliczności i w dodatku nie uzasadnił należycie swojego stanowiska – co praktycznie uniemożliwia kontrolę odwoławczą.</xText> <xText>Jeszcze większe zastrzeżenia budzi arbitralne twierdzenie sądu, iż represjonowany przed aresztowaniem nie pracował, a tym samym że nie należy się odszkodowanie.</xText> <xText>Słusznie apelujący podnosi, że w dokumentacji składanej w ZUS istotne było podanie okresów pracy w Polsce Ludowej i kwestionariusz, na który powołuje się sąd w żaden sposób nie może przeważyć wartości dowodu z zeznań żony represjonowanego.</xText> <xText>Mając na uwadze fakt, iż żądane odszkodowanie jest bardzo niewygórowane, (300 zł miesięcznie), odmówienie wiary <xAnon>B. M.</xAnon> i to bez szerszego uzasadnienia takiego stanowiska – musi budzić sprzeciw.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalonych roszczeń <xAnon>K. M.</xAnon> ponad kwotę 103.600 zł (w tej części orzeczenie staje się prawomocne) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, który winien ponownie szczegółowo rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w razie potrzeby przeprowadzić dowód z przesłuchania wnioskowanego przez pełnomocnika świadka na okoliczność, czy represjonowany w latach 1941-1944 pracował i wydać stosowne rozstrzygnięcie.</xText> <xText/> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Summer-Brason

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 66/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.) SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. sprawy z wnioskuK. M. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 grudnia 2003 r. sygn. akt. XVI 1Ko 1/99 uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalonego wnioskuK. M.i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach celem ponownego rozpoznania. II AKa 66/04 UZASADNIENIE Wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10.12.2003 roku sygn. XVI 1 Ko 1/99 zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyK. M.103.600 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanieW. M.z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności wyroku. W pozostałej części, w tym w całości wniosekB. M.oddalono. Od wyroku tego apelację wniósł pełnomocnikK. M., zaskarżając go w części oddalonych roszczeń ponad kwotę 103.600 zł, natomiast prawomocne stało się rozstrzygnięcie dotyczące wnioskodawczyniB. M.. Pełnomocnik zarzuca wyrokowi: 1 obrazę prawa materialnego – art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z 23.02.1991 r. przez pominięcie należnego wnioskodawcom odszkodowania i zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę w wysokości nieadekwatnej do wyrządzonych represjonowanemu cierpień, 2 obrazę prawa procesowego: - - art. 2 § 1 ust. 3 kpkprzez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych (syna i żony wnioskodawcy), - - art. 4 i 7 kpkprzez niesłuszne dowolne przyjęcie, iż kwota 103.600 zł rekompensuje wszystkie krzywdy wyrządzone represjonowanemu, - - niesłuszne dowolne przyjęcie, żeW. M.przed aresztowaniem nie pracował, - - niesłuszne uznanie, że nie należy się odszkodowanie za utratę wynagrodzenia przez lata niewolniczej pracyW. M.w obozach katorżniczych i za utratę zdrowia fizycznego i psychicznego, pomimo, iż od powrotu do Polski represjonowany cały czas chorował. W oparciu o te zarzuty wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzeczK. M.kwoty 200.000 zł, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny uznał apelację za zasadną. Poza sporem jest, iż ojciec wnioskodawcy –W. M., za swoją działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego spotkał się z wyjątkowo surową represją. Łącznie przez 12 lat przebywał on w więzieniach, obozach katorżniczych i na zesłaniu i niezależnie od zeznań jego żony i syna, w których naświetlono warunki w jakich ten przebywał oraz krzywdy jakich zaznał, powszechnie wiadomo, iż rozmiar krzywd i cierpień ludzi, którzy przeżyli tego typu represje jest ogromny, wręcz niewyobrażalny. Każda tego typu sprawa wymaga indywidualnego i wnikliwego rozważenia i nie można niejako automatycznie określać miesięczną wysokość należnego zadośćuczynienia, stosując niczym nie uzasadnioną „średnią” przyjmowaną przy rozstrzyganiu wniosków składanych w trybie art. 8 ust. 2a Ustawy z 23.02.1991 r. Sąd I instancji uznając wysokość odszkodowania na kwotę 800 zł za każdy miesiąc pozbawienia wolności niczym praktycznie swojego stanowiska nie uzasadnił. Poza stwierdzeniem, iż zadośćuczynienie winno być odpowiednie do rozmiaru krzywd i cierpień represjonowanego i że to właśnie taka kwota jest odpowiednia – nie ma w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nic, co mogłoby wskazywać na motywy sądu podejmującego właśnie taką decyzję. Niedopuszczalnym jest, aby w tego typu sprawie, która – zgodnie z tym co pisze pełnomocnik w apelacji – z całą pewnością nie zalicza się do tuzinkowych, sąd orzekający tak mało wnikliwie rozważył wszystkie jej okoliczności i w dodatku nie uzasadnił należycie swojego stanowiska – co praktycznie uniemożliwia kontrolę odwoławczą. Jeszcze większe zastrzeżenia budzi arbitralne twierdzenie sądu, iż represjonowany przed aresztowaniem nie pracował, a tym samym że nie należy się odszkodowanie. Słusznie apelujący podnosi, że w dokumentacji składanej w ZUS istotne było podanie okresów pracy w Polsce Ludowej i kwestionariusz, na który powołuje się sąd w żaden sposób nie może przeważyć wartości dowodu z zeznań żony represjonowanego. Mając na uwadze fakt, iż żądane odszkodowanie jest bardzo niewygórowane, (300 zł miesięcznie), odmówienie wiaryB. M.i to bez szerszego uzasadnienia takiego stanowiska – musi budzić sprzeciw. Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalonych roszczeńK. M.ponad kwotę 103.600 zł (w tej części orzeczenie staje się prawomocne) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, który winien ponownie szczegółowo rozważyć wszystkie okoliczności sprawy, w razie potrzeby przeprowadzić dowód z przesłuchania wnioskowanego przez pełnomocnika świadka na okoliczność, czy represjonowany w latach 1941-1944 pracował i wydać stosowne rozstrzygnięcie. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

155000000001006_II_AKa_000001_2004_Uz_2004-03-19_001

II AKa 1/04

2004-03-19 01:00:00.0 CET

2012-11-28 12:26:56.0 CET

2013-06-11 19:13:32.0 CEST

15500000

1006

SENTENCE

Sygn. akt II AKa 1/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 marca 2004 r. S. A. we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSA Andrzej Krawiec (spr.) Sędziowie: SSA Zdzisław Pachowicz SSA Ryszard Ponikowski Protokolant: Monika Mitkiewicz przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marii Walkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2004 r. sprawy M. D. oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Katarzyna Sandecka" xEditorFullName="Katarzyna Sandecka" xPublisher="ksandecka" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="ksandecka" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/500000/0001006/AKa" xVolNmbr="000001"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II AKa 1/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 19 marca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xAnon>S. A.</xAnon>we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SSA Andrzej Krawiec (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>SSA Zdzisław Pachowicz</xText> <xText>SSA Ryszard Ponikowski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="middle"> <xText>Monika Mitkiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText/> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marii Walkiewicz</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2004 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. D.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy</xText> <xText>z dnia 16 października 2003 r. sygn. akt III K 78/03</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Andrzej Krawiec

Katarzyna Sandecka

Monika Mitkiewicz

Katarzyna Sandecka

Sygn. akt II AKa 1/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 marca 2004 r. S. A.we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: SSA Andrzej Krawiec (spr.) Sędziowie: SSA Zdzisław Pachowicz SSA Ryszard Ponikowski Protokolant: Monika Mitkiewicz przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Marii Walkiewicz po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2004 r. sprawyM. D. oskarżonego zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kkiart. 156 § 1 pkt 2 kkw zw. zart. 11 § 2 kkw zw. zart. 64 § 1 kk z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 16 października 2003 r. sygn. akt III K 78/03

15/500000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000016_2004_Uz_2004-03-25_001

II AKa 16/04

2004-03-25 01:00:00.0 CET

2013-03-01 02:01:02.0 CET

2013-12-04 16:56:36.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 16/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Grażyna Chart SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Anna Brzezińska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2004 sprawy z wniosku Z. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000016"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 16/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 marca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Grażyna Chart</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Anna Brzezińska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2004 sprawy</xText> <xText>z wniosku <xBx><xAnon>Z. S.</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText/> <xText>z dnia 5 listopada 2003 r. sygn. akt IV Ko 72/01</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 16/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>Z. S.</xAnon> wystąpił z wnioskiem na podstawie <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 2" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (Dz.U nr 34 poz. 149 z 1991r z późn. zm. ) o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kwoty 29.443,16 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 listopada 2003 r. Sygn. akt IV Ko 72/01 oddalił w całości wniosek a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, iż brak jest dostatecznych i wiarygodnych dowodów wskazujących na fakt, iż represje, które dotknęły wnioskodawcę na przestrzeni 1945-1949 w postaci trzykrotnego pozbawienia wolności bez przeprowadzenia zakończonego orzeczeniem postępowania wobec wnioskodawcy związane z jego faktyczną działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, bądź też, że taką działalność wnioskodawca w rzeczywistości podejmował. Związek między czynem, za który wnioskodawcę represjonowano i niepodległością Państwa Polskiego, na rzecz której działał, powinien być udowodniony, a nie wynikać z domniemań. Ponadto dla przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia na mocy cyt. ustawy, w tym na mocy art. 11 ust. 2 nie wystarcza ustalenie, że represje związane były z podejrzeniami o taką działalność, przy jej rzeczywistym braku. Przy czym Sąd uznał, iż wyczerpał wszelkie możliwości ustalenia i zgromadzenia materiału dowodowego, mogącego potwierdzić działalność wnioskodawcy na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i jego represjonowania za tę działalność, którą przedstawił w złożonym wniosku i w swoich zeznaniach. Zatem w świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca <xAnon>Z. S.</xAnon> nie spełnia warunków do przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 ust. 2" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył w całości pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając wyrokowi temu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>obrazę prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 1;art. 8;art. 11;art. 11 ust. 2" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.1, art. 8 i art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (Dz.U nr 34 poz. 149 z 1991r) poprzez niesłuszne przyjęcie w wyroku, iż pomimo kilkakrotnego aresztowania przez Urząd <xAnon> (...)</xAnon> żołnierza Armii Krajowej i <xAnon> (...)</xAnon> pod zarzutem przynależności do organizacji niepodległościowych AK i <xAnon> (...)</xAnon> oraz posiadania i gromadzenia broni palnej dla ich potrzeb, a także aresztowania pod zarzutem udziału w napadzie na więzienie w <xAnon>P.</xAnon> w celu uwolnienia osadzonych tam uwięzionych żołnierzy Armii Krajowej, zastosowane wobec niego represje nie kwalifikują się w świetle cytowanej ustawy do przyznania odszkodowania zadośćuczynienia za krzywdę;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> mającą wpływ na treść orzeczenia polegającą na:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>sprzeczności pomiędzy ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku a rozstrzygnięciem zawartym w treści wyroku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>sprzeczności pomiędzy zebranym materiałem dowodowym potwierdzającym ewidentne aresztowanie wnioskodawcy za działalność w Armii Krajowej i <xAnon> (...)</xAnon> a treścią sentencji wyroku, którym oddalony został w całości wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 ust. 3 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> przez nieuwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego <xAnon>Z. S.</xAnon> i nie przyjęcie za podstawę orzeczenia okoliczności przemawiających na jego korzyść ,</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> przez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego, ustalonego stanu faktycznego i wydanie orzeczenia sprzecznego z zebranym materiałem dowodowym.</xText> </xUnit> <xText>W konkluzji wniesionego środka odwoławczego pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz represjonowanego wnioskodawcy należnego mu z mocy ustawy odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdę, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.</xText> <xText>Na rozprawie odwoławczej prokurator podzielając zasadniczo argumentację apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xUx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xUx></xText> <xText/> <xText>Jakkolwiek apelacja zawiera dwa wykluczające się wzajemnie zarzuty, obrazy prawa materialnego, zakładającego poprawność ustaleń faktycznych i brak błędów proceduralnych oraz obrazę przepisów postępowania, a nadto chybiony wniosek zmierzający do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez wnioskodawcę, niemniej jednak w istocie rzeczy w całości zasługuje ona na uwzględnienie, w szczególności w swej warstwie motywacyjnej. Jeśli zatem zważyć na niemal zgodne w swej treści wnioski stron, wyrażone na rozprawie apelacyjnej, niezbędne stało się orzeczenie o charakterze kasatoryjnym.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba na to, iż Sąd Okręgowy niezwykle wnikliwie przeprowadził postępowanie dowodowe, niemniej jednak brak jest podstaw do zaakceptowania wniosków wyciągniętych z tych dowodów, iż trzykrotne pozbawienie wolności oskarżonego w różnych odstępach czasu w latach 1945 –1949 nie miało związku z jego działalnością niepodległościową na rzecz Państwa Polskiego. W tym zakresie zasadnicze zastrzeżenia budzi sposób rozumowania Sądu Okręgowego, wskazujący na stosunkowo powierzchowną analizę ujawnionych dowodów i braku konfrontacji wyciągniętych wniosków z realiami historycznymi okresu powojennego w Polsce. Zgodzić należy się z pełnomocnikiem wnioskodawcy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy od strony przedmiotowej, w pierwszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku są w pełni prawidłowe, niemniej jednak nieprawidłowe są wnioski wyprowadzone wbrew tym ustaleniom, iż nie wyczerpują one przesłanek umożliwiających zasądzenie odszkodowania, o których mowa w przepisie art. 11 ust.2 ustawy rehabilitacyjnej.</xText> <xText>W tej więc mierze wspomniane uzasadnienie razi swą niekonsekwencją. Jak wynika z niekontrowersyjnych dla stron ustaleń, już w okresie II wojny światowej od marca 1942r <xAnon>Z. S.</xAnon>był żołnierzem Armii Krajowej – Obwód <xAnon>J.</xAnon>posługując się pseudonimem <xAnon>(...)</xAnon>i będąc mianowanym do stopnia sierżanta. Niewątpliwie też w lutym 1945r został on aresztowany przez funkcjonariuszy <xAnon>(...)</xAnon>pod zarzutem nielegalnego posiadania broni i przynależności do AK. Faktem jest również i to, że po zwolnieniu go wobec braku dowodów winy w marcu 1945r, wstąpił on do Oddziału <xAnon>(...)</xAnon> dowodzonego przez <xAnon>J. S.</xAnon>pseudonim <xAnon>(...)</xAnon>, skazanego później na karę śmierci za swą działalność i straconego, która to działalność była uznawana za nielegalną przez ówczesne władze polityczne.</xText> <xText>Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił również, że w ramach tej działalności wnioskodawca uczestniczył w napadzie na gorzelnię w <xAnon>L.</xAnon>, skąd skradziono znaczne ilości spirytusu, a nadto w ataku na więzienie w <xAnon>P.</xAnon> z początkiem czerwca 1945r. Jak wynikałoby z załączonych do sprawy archiwalnych akt IPN pierwszy z czynów związany był ze sprzedażą skradzionego alkoholu i wykorzystaniem pieniędzy na utrzymanie oddziału zbrojnego, a drugi motywowany był chęcią uwolnienia z więzienia osób osadzonych, między innymi za działalność niepodległościową. Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym i w tym zakresie, w którym ustalił on, iż z początkiem lipca 1945r wnioskodawca ujawnił swą działalność i zdał broń palną , niemniej jednak w późniejszym okresie, a to od 19 stycznia 1946 do 4 maja 1946r i od 19 listopada 1948 do 23 lutego 1949r dwukrotnie był on pozbawiony wolności przez UB oraz prokuratora wojskowego, co miało związek z jego przynależnością do Armii Krajowej i zarzutami dalszej, aktywnej działalności.</xText> <xText>Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym i w tym fragmencie, w którym przyjmuje, że ostatnie zwolnienie wnioskodawcy związane było z umorzeniem, wobec niego postępowania na mocy amnestii 1947r, o czyny polegające na przynależności w okresie od kwietnia 1945r do 5 lipca 1945r do Armii Krajowej i popełnienie w ramach tego dwóch napadów na gorzelnię oraz więzienie, a także nielegalne posiadanie broni.</xText> <xText>Mając w polu widzenia takie ustalenia, nie sposób zrozumieć logiki wywodów sądu I instancji, iż niewątpliwe represje wnioskodawcy i pozbawienie go wolności w omawianym okresie czasu, przez organy, o których mowa w art. 1 ust. 1 ustawy rehabilitacyjnej nie miały związku z działalnością, o jakiej mowa w tym przepisie, a co za tym idzie brak było materialnych przesłanek do zasądzenia odszkodowania, na które powołuje się art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba na to, iż analiza załączonych do sprawy akt IPN niewątpliwie prowadzi do wniosku, iż jeszcze do 1951r oraz później, członkowie oddziału <xAnon>J. S.</xAnon> byli inwigilowani przez organy bezpieczeństwa publicznego (vide k.111-117 i 119). Zasadnie więc można wyprowadzić wniosek, iż wnioskodawca permanentnie „namierzany” był przez te organy, przy czym, z uwagi na to, iż nie przyznawał się wówczas do winy organy te nie mogły w sposób nie budzący wątpliwości wykazać mu zawinienia. Stwierdzenie takie nie może natomiast prowadzić do wniosku, że <xAnon>Z. S.</xAnon> nie prowadził działalności niepodległościowej.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie zwrócił należytej uwagi na treść <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19470200078" xTitle="Ustawa z dnia 22 lutego 1947 r. o amnestii" xAddress="Dz. U. z 1947 r. Nr 20, poz. 78">ustawy z dnia 22.02.1947r o amnestii</xLexLink>, która między innymi w <xLexLink xArt="art. 1" xIsapId="WDU19470200078" xTitle="Ustawa z dnia 22 lutego 1947 r. o amnestii" xAddress="Dz. U. z 1947 r. Nr 20, poz. 78">art. 1</xLexLink>. oraz 3. wyraźnie wskazywała, iż przedmiotowej amnestii udziela się sprawcom i uczestnikom przestępstw zasadniczo określonych w małym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink> i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19440060027" xTitle="Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 września 1944 r. - Kodeks Karny Wojska Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1944 r. Nr 6, poz. 27">kodeksie karnym Wojska Polskiego</xLexLink>. Powyższe, niewątpliwie musi prowadzić do wniosku, że zarzuty stanowiące podstawę umorzenia postępowania w oparciu o omawianą ustawę amnestyjną zostały wykazane, a nie były domniemane i w całości miały one związek z działalnością w ramach przynależności do Armii Krajowej. Tym samym zasadnie należy przyjąć, że wnioskodawca był pozbawiony wolności, co stanowiło przejaw represji, w związku z działalnością niepodległościową, bądź co najmniej z powodu takiej działalności – czego sąd I instancji w ogóle nie rozważał – tym bardziej, iż nie ma żadnego dowodu, iż miało to związek z jakąkolwiek inną działalnością np. kryminalną.</xText> <xText>Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż postępowanie administracyjne prowadzone przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych jednoznacznie wykazało, że wspomniane uwięzienie wnioskodawcy związane było z walką o niepodległość (k.16), co umknęło z pola widzenia Sądowi Okręgowemu.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba na to, że przepis art. 11 ust. 2 cyt. ustawy lutowej umożliwia zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz osoby, co do której zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności, a więc jeżeli represje polegające na pozbawieniu życia lub wolności przez organy, o których mowa w art. 1 ust. 1, miały związek z działalnością niepodległościową na rzecz Państwa Polskiego, bądź z powodu takiej działalności, a nie przeprowadzono postępowania zakończonego orzeczeniem.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego w pełni uznać należy, że wnioskodawca spełnia wszystkie materialne przesłanki wynikające ze wskazanego wyżej przepisu, legitymujące go czynnie do roszczenia odszkodowawczego przeciwko Skarbowi Państwa w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23.02.1991r (Dz.U nr 34 poz. 149 ze zm.), tym bardziej, że słuszne są wywody apelującego oparte między innymi na załączonych publikacjach historycznych, iż między pierwszą częścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a wnioskami, które Sąd Okręgowy wyprowadził wynika ewidentna sprzeczność.</xText> <xText>Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, sąd I instancji będąc związanym wyrażonym poglądem prawnym, winien jedynie szczegółowo ustalić okresy pozbawienia wolności wnioskodawcy oraz charakter związanych z tym represji, jak i późniejszych tegoż życiowych następstw dla <xAnon>Z. S.</xAnon>, a nadto określić wysokość odszkodowania (o ile uzna, że istnieją ku temu ustawowe przesłanki) oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przy wykorzystaniu bogatego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Poczynienie powyższych ustaleń wykraczałoby poza ramy postępowania odwoławczego i zamykałoby potencjalną możliwość zaskarżenia takiego orzeczenia.</xText> <xText>Zatem Sąd Apelacyjny postanowił jak w części dyspozytywnej.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Anna Brzezińska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 16/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 marca 2004 r. Sąd Apelacyjny w KatowicachII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Grażyna Chart SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Anna Brzezińska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2004 sprawy z wnioskuZ. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 5 listopada 2003 r. sygn. akt IV Ko 72/01 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. Sygn. akt II AKa 16/04 UZASADNIENIE WnioskodawcaZ. S.wystąpił z wnioskiem na podstawieart. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz.U nr 34 poz. 149 z 1991r z późn. zm. ) o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kwoty 29.443,16 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 listopada 2003 r. Sygn. akt IV Ko 72/01 oddalił w całości wniosek a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd Okręgowy oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, iż brak jest dostatecznych i wiarygodnych dowodów wskazujących na fakt, iż represje, które dotknęły wnioskodawcę na przestrzeni 1945-1949 w postaci trzykrotnego pozbawienia wolności bez przeprowadzenia zakończonego orzeczeniem postępowania wobec wnioskodawcy związane z jego faktyczną działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, bądź też, że taką działalność wnioskodawca w rzeczywistości podejmował. Związek między czynem, za który wnioskodawcę represjonowano i niepodległością Państwa Polskiego, na rzecz której działał, powinien być udowodniony, a nie wynikać z domniemań. Ponadto dla przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia na mocy cyt. ustawy, w tym na mocy art. 11 ust. 2 nie wystarcza ustalenie, że represje związane były z podejrzeniami o taką działalność, przy jej rzeczywistym braku. Przy czym Sąd uznał, iż wyczerpał wszelkie możliwości ustalenia i zgromadzenia materiału dowodowego, mogącego potwierdzić działalność wnioskodawcy na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i jego represjonowania za tę działalność, którą przedstawił w złożonym wniosku i w swoich zeznaniach. Zatem w świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawcaZ. S.nie spełnia warunków do przyznania odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawieart. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Powyższy wyrok zaskarżył w całości pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając wyrokowi temu: 1 obrazę prawa materialnego tj.art.1, art. 8 i art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 23.02.1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz.U nr 34 poz. 149 z 1991r) poprzez niesłuszne przyjęcie w wyroku, iż pomimo kilkakrotnego aresztowania przez Urząd(...)żołnierza Armii Krajowej i(...)pod zarzutem przynależności do organizacji niepodległościowych AK i(...)oraz posiadania i gromadzenia broni palnej dla ich potrzeb, a także aresztowania pod zarzutem udziału w napadzie na więzienie wP.w celu uwolnienia osadzonych tam uwięzionych żołnierzy Armii Krajowej, zastosowane wobec niego represje nie kwalifikują się w świetle cytowanej ustawy do przyznania odszkodowania zadośćuczynienia za krzywdę; 2 obrazęart. 410 kpkmającą wpływ na treść orzeczenia polegającą na: - - sprzeczności pomiędzy ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku a rozstrzygnięciem zawartym w treści wyroku, sprzeczności pomiędzy zebranym materiałem dowodowym potwierdzającym ewidentne aresztowanie wnioskodawcy za działalność w Armii Krajowej i(...)a treścią sentencji wyroku, którym oddalony został w całości wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę, 3 obrazęart. 2 ust. 3 kpkiart. 4 kpkprzez nieuwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonegoZ. S.i nie przyjęcie za podstawę orzeczenia okoliczności przemawiających na jego korzyść , 4 obrazęart. 7 kpkprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego, ustalonego stanu faktycznego i wydanie orzeczenia sprzecznego z zebranym materiałem dowodowym. W konkluzji wniesionego środka odwoławczego pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz represjonowanego wnioskodawcy należnego mu z mocy ustawy odszkodowania i zadośćuczynienia za krzywdę, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Na rozprawie odwoławczej prokurator podzielając zasadniczo argumentację apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Jakkolwiek apelacja zawiera dwa wykluczające się wzajemnie zarzuty, obrazy prawa materialnego, zakładającego poprawność ustaleń faktycznych i brak błędów proceduralnych oraz obrazę przepisów postępowania, a nadto chybiony wniosek zmierzający do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez wnioskodawcę, niemniej jednak w istocie rzeczy w całości zasługuje ona na uwzględnienie, w szczególności w swej warstwie motywacyjnej. Jeśli zatem zważyć na niemal zgodne w swej treści wnioski stron, wyrażone na rozprawie apelacyjnej, niezbędne stało się orzeczenie o charakterze kasatoryjnym. Zwrócić uwagę trzeba na to, iż Sąd Okręgowy niezwykle wnikliwie przeprowadził postępowanie dowodowe, niemniej jednak brak jest podstaw do zaakceptowania wniosków wyciągniętych z tych dowodów, iż trzykrotne pozbawienie wolności oskarżonego w różnych odstępach czasu w latach 1945 –1949 nie miało związku z jego działalnością niepodległościową na rzecz Państwa Polskiego. W tym zakresie zasadnicze zastrzeżenia budzi sposób rozumowania Sądu Okręgowego, wskazujący na stosunkowo powierzchowną analizę ujawnionych dowodów i braku konfrontacji wyciągniętych wniosków z realiami historycznymi okresu powojennego w Polsce. Zgodzić należy się z pełnomocnikiem wnioskodawcy, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy od strony przedmiotowej, w pierwszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku są w pełni prawidłowe, niemniej jednak nieprawidłowe są wnioski wyprowadzone wbrew tym ustaleniom, iż nie wyczerpują one przesłanek umożliwiających zasądzenie odszkodowania, o których mowa w przepisie art. 11 ust.2 ustawy rehabilitacyjnej. W tej więc mierze wspomniane uzasadnienie razi swą niekonsekwencją. Jak wynika z niekontrowersyjnych dla stron ustaleń, już w okresie II wojny światowej od marca 1942rZ. S.był żołnierzem Armii Krajowej – ObwódJ.posługując się pseudonimem(...)i będąc mianowanym do stopnia sierżanta. Niewątpliwie też w lutym 1945r został on aresztowany przez funkcjonariuszy(...)pod zarzutem nielegalnego posiadania broni i przynależności do AK. Faktem jest również i to, że po zwolnieniu go wobec braku dowodów winy w marcu 1945r, wstąpił on do Oddziału(...)dowodzonego przezJ. S.pseudonim(...), skazanego później na karę śmierci za swą działalność i straconego, która to działalność była uznawana za nielegalną przez ówczesne władze polityczne. Prawidłowo Sąd Okręgowy ustalił również, że w ramach tej działalności wnioskodawca uczestniczył w napadzie na gorzelnię wL., skąd skradziono znaczne ilości spirytusu, a nadto w ataku na więzienie wP.z początkiem czerwca 1945r. Jak wynikałoby z załączonych do sprawy archiwalnych akt IPN pierwszy z czynów związany był ze sprzedażą skradzionego alkoholu i wykorzystaniem pieniędzy na utrzymanie oddziału zbrojnego, a drugi motywowany był chęcią uwolnienia z więzienia osób osadzonych, między innymi za działalność niepodległościową. Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym i w tym zakresie, w którym ustalił on, iż z początkiem lipca 1945r wnioskodawca ujawnił swą działalność i zdał broń palną , niemniej jednak w późniejszym okresie, a to od 19 stycznia 1946 do 4 maja 1946r i od 19 listopada 1948 do 23 lutego 1949r dwukrotnie był on pozbawiony wolności przez UB oraz prokuratora wojskowego, co miało związek z jego przynależnością do Armii Krajowej i zarzutami dalszej, aktywnej działalności. Zgodzić należy się z Sądem Okręgowym i w tym fragmencie, w którym przyjmuje, że ostatnie zwolnienie wnioskodawcy związane było z umorzeniem, wobec niego postępowania na mocy amnestii 1947r, o czyny polegające na przynależności w okresie od kwietnia 1945r do 5 lipca 1945r do Armii Krajowej i popełnienie w ramach tego dwóch napadów na gorzelnię oraz więzienie, a także nielegalne posiadanie broni. Mając w polu widzenia takie ustalenia, nie sposób zrozumieć logiki wywodów sądu I instancji, iż niewątpliwe represje wnioskodawcy i pozbawienie go wolności w omawianym okresie czasu, przez organy, o których mowa w art. 1 ust. 1 ustawy rehabilitacyjnej nie miały związku z działalnością, o jakiej mowa w tym przepisie, a co za tym idzie brak było materialnych przesłanek do zasądzenia odszkodowania, na które powołuje się art. 11 ust. 2 cytowanej ustawy. Zwrócić uwagę trzeba na to, iż analiza załączonych do sprawy akt IPN niewątpliwie prowadzi do wniosku, iż jeszcze do 1951r oraz później, członkowie oddziałuJ. S.byli inwigilowani przez organy bezpieczeństwa publicznego (vide k.111-117 i 119). Zasadnie więc można wyprowadzić wniosek, iż wnioskodawca permanentnie „namierzany” był przez te organy, przy czym, z uwagi na to, iż nie przyznawał się wówczas do winy organy te nie mogły w sposób nie budzący wątpliwości wykazać mu zawinienia. Stwierdzenie takie nie może natomiast prowadzić do wniosku, żeZ. S.nie prowadził działalności niepodległościowej. Sąd Okręgowy nie zwrócił należytej uwagi na treśćustawy z dnia 22.02.1947r o amnestii, która między innymi wart. 1. oraz 3. wyraźnie wskazywała, iż przedmiotowej amnestii udziela się sprawcom i uczestnikom przestępstw zasadniczo określonych w małymkodeksie karnymikodeksie karnym Wojska Polskiego. Powyższe, niewątpliwie musi prowadzić do wniosku, że zarzuty stanowiące podstawę umorzenia postępowania w oparciu o omawianą ustawę amnestyjną zostały wykazane, a nie były domniemane i w całości miały one związek z działalnością w ramach przynależności do Armii Krajowej. Tym samym zasadnie należy przyjąć, że wnioskodawca był pozbawiony wolności, co stanowiło przejaw represji, w związku z działalnością niepodległościową, bądź co najmniej z powodu takiej działalności – czego sąd I instancji w ogóle nie rozważał – tym bardziej, iż nie ma żadnego dowodu, iż miało to związek z jakąkolwiek inną działalnością np. kryminalną. Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż postępowanie administracyjne prowadzone przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych jednoznacznie wykazało, że wspomniane uwięzienie wnioskodawcy związane było z walką o niepodległość (k.16), co umknęło z pola widzenia Sądowi Okręgowemu. Zwrócić uwagę trzeba na to, że przepis art. 11 ust. 2 cyt. ustawy lutowej umożliwia zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz osoby, co do której zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności, a więc jeżeli represje polegające na pozbawieniu życia lub wolności przez organy, o których mowa w art. 1 ust. 1, miały związek z działalnością niepodległościową na rzecz Państwa Polskiego, bądź z powodu takiej działalności, a nie przeprowadzono postępowania zakończonego orzeczeniem. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w pełni uznać należy, że wnioskodawca spełnia wszystkie materialne przesłanki wynikające ze wskazanego wyżej przepisu, legitymujące go czynnie do roszczenia odszkodowawczego przeciwko Skarbowi Państwa w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23.02.1991r (Dz.U nr 34 poz. 149 ze zm.), tym bardziej, że słuszne są wywody apelującego oparte między innymi na załączonych publikacjach historycznych, iż między pierwszą częścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a wnioskami, które Sąd Okręgowy wyprowadził wynika ewidentna sprzeczność. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, sąd I instancji będąc związanym wyrażonym poglądem prawnym, winien jedynie szczegółowo ustalić okresy pozbawienia wolności wnioskodawcy oraz charakter związanych z tym represji, jak i późniejszych tegoż życiowych następstw dlaZ. S., a nadto określić wysokość odszkodowania (o ile uzna, że istnieją ku temu ustawowe przesłanki) oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przy wykorzystaniu bogatego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych. Poczynienie powyższych ustaleń wykraczałoby poza ramy postępowania odwoławczego i zamykałoby potencjalną możliwość zaskarżenia takiego orzeczenia. Zatem Sąd Apelacyjny postanowił jak w części dyspozytywnej.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000100_2004_Uz_2004-04-22_001

II AKa 100/04

2004-04-22 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-12-04 17:00:59.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 100/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Grażyna Chart (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r. z wniosku M. W. ( W. ) w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu represjonowania jego ojca J. W. za działalność na rzecz niep

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000100" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 100/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 22 kwietnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Grażyna Chart (spr.)</xText> <xText>SSO del. Marek Charuza</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r.</xText> <xText>z wniosku <xAnon>M. W.</xAnon> (<xAnon>W.</xAnon>)</xText> <xText>w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu represjonowania jego ojca <xAnon>J. W.</xAnon> za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 8 stycznia 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 78/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>II AKa 100/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xIx>Sąd Okręgowy w Katowicach </xIx></xBx>oddalił wniosek <xBx><xIx><xAnon>M. W.</xAnon></xIx></xBx> o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia na doznane represje ze strony organów byłego ZSRR przez jego ojca <xAnon>J. W.</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził między innymi, iż ojciec wnioskodawcy zamieszkały we <xAnon>L.</xAnon> /obecnie terytorium Republiki Ukrainy/ został w dniu 14 maja 1945r. aresztowany za działalność w Armii Krajowej /był dowódcą Oddziału Armii Krajowej rejon dzielnicy <xAnon>L.</xAnon> we <xAnon>L.</xAnon> w stopniu plutonowego, zaś w chwili zatrzymania przenosił broń/.</xText> <xText>Wyrokiem Trybunału Wojskowego Garnizonu <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 28 lipca 1945r. <xAnon>J. W.</xAnon> został skazany na 10 lat pozbawienia wolności z okresem pobytu w penitencjarnych obozach pracy za czyn z <xLexLink xArt="art. 54" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54</xLexLink> – I „a” i 54 - II <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeksu Karnego</xLexLink> Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w postaci zdrady ojczyzny i udział w organizacji wywrotowej. W dniu 6 marca 1946r. na skutek pobytu w bardzo trudnych warunkach więziennych oraz stosowania wobec niego przemocy psychicznej i fizycznej zmarł w więzieniu we <xAnon>L.</xAnon>.</xText> <xText>Fakt śmierci ojca wnioskodawcy poza obecnym terytorium Polski uniemożliwia zdaniem Sądu Okręgowego uwzględnienie wniosku z uwagi na treść <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 lit. a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2 lit. „a” ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> /Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/.</xText> <xText>Od tego wyroku apelację wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Podniósł on między innymi, iż przewidziany w art. 8 ust. 2 lit. „a” powołanej ustawy warunek zamieszkiwania „w chwili śmierci” w Polsce może odnosić się jedynie do osób represjonowanych, które dożyły wejścia</xText> <xText>w życie ustawy, a nie do osób, które zmarły przed dniem wejścia w życie ustawy, tym bardziej gdy śmierć nastąpiła w wyniku represjonowania.</xText> <xText>Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie roszczeń wnioskodawcy, bądź ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy w części oddalającej żądanie do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx><xIx> Sąd Apelacyjny zważył, co następuje</xIx></xBx>:</xText> <xText/> <xText>Wnioskodawca <xAnon>M. W.</xAnon> wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, iż represje ze strony organów byłego ZSRR, które dotknęły jego ojca <xAnon>J. W.</xAnon> były ściśle związane z jego walką o niepodległość Państwa Polskiego. Zasłużył się zatem Polsce</xText> <xText>i okoliczność ta znalazła pełne uznanie w uzasadnieniu wydanego orzeczenia, co Sąd Apelacyjny całkowicie podziela.</xText> <xText>Mimo uznania zasług ojca wnioskodawcy uwzględnienie apelacji nie jest jednak możliwe albowiem zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1999r. w sprawie I KZP 36/99 /OSNKW 2000 z. 1-2, poz. 8/ w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 lit. a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2 lit. „a” ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> /Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/ zawarty jest wymóg, by osoba represjonowana przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe mieszkała obecnie bądź w chwili śmierci w obecnych granicach Państwa Polskiego.</xText> <xText>Skoro zaś granica wschodnia została prawnie ustalona z dniem 5 lutego 1946r., zaś ojciec wnioskodawcy <xAnon>J. W.</xAnon> zmarł w dniu 6 marca 1946r. we <xAnon>L.</xAnon> /co jednoznacznie wynika z zeznań wnioskodawcy oraz aktu zgonu/ to fakt ten miał miejsce poza obecnymi granicami Państwa Polskiego, co tym samym nie rodzi odpowiedzialności odszkodowawczej. Należy zauważyć, iż stan prawny, w świetle którego osoba represjonowana za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego przez organy radzieckie funkcjonujące na zachód od tzw. linii <xAnon>C.</xAnon> znajduje się w diametralnie odmiennej sytuacji od osoby prowadzącej taką samą działalność, lecz represjonowanej przez organy radzieckie funkcjonujące na wschód od tzw. linii <xAnon>C.</xAnon>, może budzić krytyczne odczucia, w szczególności u samych represjonowanych, czy u członków ich rodzin. Władza sądownicza nie może jednak zastąpić ustawodawcy.</xText> <xText>Tymi zatem kierując się względami Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.</xText> <xText/> <xText>AS/</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 100/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Grażyna Chart (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r. z wnioskuM. W.(W.) w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu represjonowania jego ojcaJ. W.za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 8 stycznia 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 78/03 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. II AKa 100/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicachoddalił wniosekM. W.o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia na doznane represje ze strony organów byłego ZSRR przez jego ojcaJ. W.. W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził między innymi, iż ojciec wnioskodawcy zamieszkały weL./obecnie terytorium Republiki Ukrainy/ został w dniu 14 maja 1945r. aresztowany za działalność w Armii Krajowej /był dowódcą Oddziału Armii Krajowej rejon dzielnicyL.weL.w stopniu plutonowego, zaś w chwili zatrzymania przenosił broń/. Wyrokiem Trybunału Wojskowego Garnizonu(...)z dnia 28 lipca 1945r.J. W.został skazany na 10 lat pozbawienia wolności z okresem pobytu w penitencjarnych obozach pracy za czyn zart. 54– I „a” i 54 - IIKodeksu KarnegoUkraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w postaci zdrady ojczyzny i udział w organizacji wywrotowej. W dniu 6 marca 1946r. na skutek pobytu w bardzo trudnych warunkach więziennych oraz stosowania wobec niego przemocy psychicznej i fizycznej zmarł w więzieniu weL.. Fakt śmierci ojca wnioskodawcy poza obecnym terytorium Polski uniemożliwia zdaniem Sądu Okręgowego uwzględnienie wniosku z uwagi na treśćart. 8 ust. 2 lit. „a” ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego/Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/. Od tego wyroku apelację wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Podniósł on między innymi, iż przewidziany w art. 8 ust. 2 lit. „a” powołanej ustawy warunek zamieszkiwania „w chwili śmierci” w Polsce może odnosić się jedynie do osób represjonowanych, które dożyły wejścia w życie ustawy, a nie do osób, które zmarły przed dniem wejścia w życie ustawy, tym bardziej gdy śmierć nastąpiła w wyniku represjonowania. Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie roszczeń wnioskodawcy, bądź ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy w części oddalającej żądanie do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: WnioskodawcaM. W.wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, iż represje ze strony organów byłego ZSRR, które dotknęły jego ojcaJ. W.były ściśle związane z jego walką o niepodległość Państwa Polskiego. Zasłużył się zatem Polsce i okoliczność ta znalazła pełne uznanie w uzasadnieniu wydanego orzeczenia, co Sąd Apelacyjny całkowicie podziela. Mimo uznania zasług ojca wnioskodawcy uwzględnienie apelacji nie jest jednak możliwe albowiem zgodnie z Uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1999r. w sprawie I KZP 36/99 /OSNKW 2000 z. 1-2, poz. 8/ wart. 8 ust. 2 lit. „a” ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego/Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/ zawarty jest wymóg, by osoba represjonowana przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe mieszkała obecnie bądź w chwili śmierci w obecnych granicach Państwa Polskiego. Skoro zaś granica wschodnia została prawnie ustalona z dniem 5 lutego 1946r., zaś ojciec wnioskodawcyJ. W.zmarł w dniu 6 marca 1946r. weL./co jednoznacznie wynika z zeznań wnioskodawcy oraz aktu zgonu/ to fakt ten miał miejsce poza obecnymi granicami Państwa Polskiego, co tym samym nie rodzi odpowiedzialności odszkodowawczej. Należy zauważyć, iż stan prawny, w świetle którego osoba represjonowana za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego przez organy radzieckie funkcjonujące na zachód od tzw. liniiC.znajduje się w diametralnie odmiennej sytuacji od osoby prowadzącej taką samą działalność, lecz represjonowanej przez organy radzieckie funkcjonujące na wschód od tzw. liniiC., może budzić krytyczne odczucia, w szczególności u samych represjonowanych, czy u członków ich rodzin. Władza sądownicza nie może jednak zastąpić ustawodawcy. Tymi zatem kierując się względami Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku. AS/

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000051_2004_Uz_2004-04-22_001

II AKa 51/04

2004-04-22 02:00:00.0 CEST

2022-09-13 20:00:04.0 CEST

2022-09-13 11:23:42.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 51/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Grażyna Chart (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r. sprawy 1 D. R. ( R. ) ur. (...) w C. syna S. i M. , 2 K. M. ( M. ) ur. (...) w G. syna S. i H. oskarżonych z art. 13§1 kk w zw. z art. 148§2

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xEditor="mgierszner" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2004" xVolNmbr="000051" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 51/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 22 kwietnia 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Grażyna Chart (spr.)</xText> <xText>SSO del. Marek Charuza</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r. sprawy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>D. R.</xAnon></xBx> (<xAnon>R.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>K. M.</xAnon></xBx> (<xAnon>M.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 4 kk</xLexLink> i in.</xText> <xText>na skutek apelacji obrońców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 20 maja 2002 r. sygn. akt. III K 146/00</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> w zakresie orzeczenia zawartego w pkt 8 w ten sposób, iż na poczet wymierzonej kary łącznej (pkt 6 wyroku) zalicza mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 sierpnia 1998r. do dnia 22 kwietnia 2004r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. F.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zwalnia oskarżonych: <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>II AKa 51/04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem <xBx> <xIx> Sądu Okręgowego w Bielsku Białej</xIx> </xBx> z dnia 20 maja 2002r. sygn. III K 146/00 <xBx> <xIx> <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> </xIx> </xBx> uznani zostali za winnych tego, że w dniu 21 marca 1998r. w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą w zamiarze pozbawienia życia <xAnon>B. S.</xAnon> oddali do niego strzał z bliskiej odległości z broni palnej kal. 7,65 mm w prawą część klatki piersiowej, przy czym pocisk przeszedł przez górną cześć klatki piersiowej, przez płuco i utknął nad przeponą, powodując uszkodzenie opłucnej, płucnej</xText> <xText>w płacie środkowym i górnym, w szparze stłuczenia płuca z niewielkim krwiakiem w tym miejscu, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na stanowczą postawę pokrzywdzonego, który po strzale wybił broń oraz ze względu na udzieloną B. <xAnon>S.</xAnon> natychmiastową pomoc medyczną, to jest popełnienia przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 dkk</xLexLink> i na podstawie <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 12 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 dkk</xLexLink> skazani zostali na kary po 15 lat pozbawienia wolności oraz na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 dkk</xLexLink> na kary dodatkowe pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat.</xText> <xText>Nadto tym samym wyrokiem:</xText> <xText> <xAnon>D. R.</xAnon> został uznany za winnego tego, że w dniu 28 marca 1998r. w <xAnon>C.</xAnon> posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną <xAnon>A.</xAnon>, amunicję kal. 7,65 mm, to jest popełnienia przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 kk</xLexLink> i na mocy tego przepisu skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Nadto <xAnon>K. M.</xAnon> został uznany za winnego tego, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>w okresie od 25 do 28 marca 1998r. w <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon> dokonał nielegalnego przekroczenia granicy państwowej posługując się w trakcie odpraw paszportowych przerobionym paszportem wystawionym na nazwisko przypuszczalnie <xAnon>T. K.</xAnon>, poprzez wklejenie fotografii rzeczywistego właściciela paszportu, a to z Francji do Polski w <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> – dwukrotnie w dniu 28.03.1998r. w <xAnon>C.</xAnon> z Polski do Republiki Czeskiej i z powrotem, to jest popełnienia przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 264;art. 264 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 264 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 kk</xLexLink> i na mocy <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 kk</xLexLink> skazany został na karę 1 roku pozbawienia wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w dniu 4 kwietnia 1998r. w <xAnon>P.</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zmusił <xAnon>S. P.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez żądanie wydania pieniędzy w kwocie 300 zł, grożąc wymienionemu zniszczeniem samochodu stanowiącego jego własność w przypadku niespełnienia przedmiotowego żądania, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 2 kk</xLexLink>, to jest przed upływem 5 lat od odbycia łącznie ponad 1 rok kary pozbawienia wolności orzeczonej mu w warunkach z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 1 kk</xLexLink>, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku, sygn. II K 259/88 z dnia 10 maja 1988r. za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 dkk</xLexLink> i inne na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 28 stycznia 1988r. do 7 marca 1988r. i od dnia 16 maja 1988r. do dnia 26 czerwca 1989r., wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku sygn. II K 726/90 z dnia 1 października 1990r. za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 dkk</xLexLink> popełnione w maju 1990r. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Cieszynie sygn. III K 376/95 z dnia 14 grudnia 1995r. w okresie od 5 października 1990r. do dnia 11 grudnia 1990r. i od dnia 21 września 1992r. do dnia 8 kwietnia 1993r. i od dnia 29 stycznia 1994r. do dnia 5 listopada 1995r., to jest popełnienia przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 282 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 2 kk</xLexLink> i na mocy <xLexLink xArt="art. 282" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 282</xLexLink> skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText>W miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności, na mocy <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86 § 1 kk</xLexLink> Sąd Okręgowy orzekł wobec <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> kary łączne po 15 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych, podnosząc zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w odniesieniu do przestępstwa usiłowania zabójstwa i domagali się uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanego im w tym zakresie czynu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach, wyrokiem z dnia 5 lutego 2003r. sygn. II AKa 380/02:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylił orzeczenie o karach łącznych;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zmienił zaskarżony wyrok sądu I instancji w pkt 1 w ten sposób, że uznał oskarżonych <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> za winnych popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 28 marca 1998r. w <xAnon>C.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, godząc się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu <xAnon>B. S.</xAnon>, oddali do niego strzał z bliskiej odległości z broni palnej pistoletu „<xAnon>A.</xAnon>” z tłumikiem, przy czym pocisk przeszedł przez górną część klatki piersiowej przez płuco i utknął nad przeponą, powodując uszkodzenie opłucnej, płucnej w płacie środkowym i górnym, w szparze stłuczenia płuca z niewielkim krwiakiem w tym miejscu, powodując rozstrój zdrowia na okres 4-6 tygodni i za to, na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 15;art. 15 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 15 § 1 kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> skazał ich na kary po 8 lat pozbawienia wolności;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i art. 86 § 1 kk</xLexLink> orzekł wobec <xAnon>K. M.</xAnon> nową karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, a wobec <xAnon>D. R.</xAnon> karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając temu ostatniemu oskarżonemu na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 sierpnia 1998r. do dnia 5 lutego 2003r.;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Kasacje od orzeczenia sądu II instancji wnieśli obrońca skazanego <xAnon>D. R.</xAnon> oraz Prokurator Generalny na niekorzyść obu oskarżonych /<xLexLink xArt="art. 521" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 521 kpk</xLexLink>/.</xText> <xText>Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 6 stycznia 2004r. w sprawie IV KK 276/03 oddalił kasację obrońcy <xAnon>D. R.</xAnon> jako oczywiście bezzasadną.</xText> <xText>Za słuszne uznał natomiast zarzuty kasacji Prokuratora Generalnego w następstwie czego uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1 i 2 w zakresie skazania <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> za przypisany czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw.</xText> <xText>z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> oraz orzeczenia o karach łącznych pozbawienia wolności i sprawę w tej części przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>Rozważając zatem ponownie podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych zarzuty obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, które doprowadziły do uznania, iż <xAnon>D. R.</xAnon> i <xAnon>K. M.</xAnon> winni są usiłowania zabójstwa <xAnon>B. S.</xAnon>, Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Obie apelacje na uwzględnienie nie zasługują.</xText> <xText>Zawarta w nich argumentacja, zmierzająca do wykazania bezpodstawności odmówienia przez sąd I instancji wiary wyjaśnieniom oskarżonych i przyjęcia za zasadniczą podstawę dowodową poczynionych w zaskarżonym wyroku ustaleń faktycznych zeznań pokrzywdzonego <xAnon>B. S.</xAnon> /choć nie tylko/ jest jednostronna i pozbawiona waloru kompleksowości, a w konsekwencji nieprzekonująca.</xText> <xText>W szczególności zwrócić należy uwagę na to, iż pokrzywdzony przedstawił w zeznaniach zasadnicze elementy zdarzenia w sposób stanowczy i konsekwentny. Dynamiczny przebieg zajścia, stan zagrożenia, przerażenie i podjęcie walki o życie mogły mieć wpływ na jego zdolność postrzegania i dlatego oczywistym jest, iż nie mógł on ze szczegółami, w sposób bardzo precyzyjny przedstawić przebiegu całego zajścia. Drobne różnice w zeznaniach nie mogą więc dyskwalifikować dowodu z jego zeznań.</xText> <xText>Poza tym zwrócić należy uwagę na fakt, iż co do okoliczności mających miejsce wcześniej zeznania pokrzywdzonego znalazły pełne potwierdzenie w zeznaniach A. <xAnon>L.</xAnon> złożonych w toku postępowania przygotowawczego /w pokoju hotelowym oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> pokazywał mu pistolet, zaś podany przez tegoż świadka jego opis odpowiada rzeczywistemu wyglądowi tegoż pistoletu/ oraz w zeznaniach B. <xAnon>H.</xAnon> i jego konkubiny J. <xAnon>K.</xAnon> /obaj oskarżeni na krótko przed zajściem poszukiwali B. <xAnon>H.</xAnon>/ , a także <xAnon>św. D. W.</xAnon>, która potwierdziła, iż po usłyszeniu hałasu w kuchni /odgłosu upadku/ do pokoju wpadł pokrzywdzony w zakrwawionej koszulce i zaczął wybijać szyby. Jego zachowanie świadczy więc o tym, że był przerażony i w panice.</xText> <xText>Trudno w tej sytuacji przywiązywać wagę do pierwszych wypowiedzi pokrzywdzonego <xAnon>B. S.</xAnon>, iż strzelał <xAnon> (...)</xAnon> tj. oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> skoro</xText> <xText>z twierdzeń pokrzywdzonego ewidentnie wynika, iż oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> działał na polecenie <xAnon>K. M.</xAnon>, który zainicjował to działanie słowami „no to zaczynamy”.</xText> <xText>W skrócie myślowym właściwym sprawcą był więc <xAnon>K. M.</xAnon>.</xText> <xText>Zaprzeczeniem walorów cechujących zeznania pokrzywdzonego są natomiast wyjaśnienia oskarżonych, którzy najpierw stanowczo obstawali przy tym, iż nie mieli owego dnia w ogóle styczności z <xAnon>B. S.</xAnon>. Nie byli u niego w mieszkaniu i nie wiedzą o co</xText> <xText>w sprawie chodzi. Oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> twierdził nadto, iż nie zna <xAnon>K. M.</xAnon>, zaś <xAnon>K. M.</xAnon>, iż nie zna <xAnon>D. W.</xAnon>, konkubiny pokrzywdzonego.</xText> <xText>W czasie kolejnego przesłuchania oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> potwierdził wspólny przyjazd do <xAnon>C.</xAnon> z <xAnon>K. M.</xAnon> i jego kolegą samochodem tego ostatniego, zaś oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> potwierdził jedynie swój przyjazd do <xAnon>C.</xAnon> pociągiem z zamiarem udania się do <xAnon>O.</xAnon>. Kiedy zaś wrócił do <xAnon>P.</xAnon> został zatrzymany przez policję i w czasie zatrzymania postrzelony w prawą rękę. Dopiero na rozprawie oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> przyznał, że był dwukrotnie w mieszkaniu pokrzywdzonego <xAnon>B. S.</xAnon>. W czasie drugiej bytności wtargnęło za nim do mieszkania trzech chłopaków. Jeden z nich wyciągnął pistolet i wtedy <xAnon>K. M.</xAnon> zobaczył, że <xAnon>B. S.</xAnon> się przewrócił. Zaistniała sytuacja wystraszyła go, więc podjął ucieczkę, kalecząc sobie prawą rękę o barierkę. Oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> w tych wyjaśnieniach sugerował, że <xAnon>B. S.</xAnon> obciążył jego bo był przekonany, że wyjechał za granicę i nic mu nie grozi. Nadal uparcie twierdził, iż <xAnon>D. R.</xAnon> nie był wówczas w mieszkaniu pokrzywdzonego, jakkolwiek potwierdził, iż wymienionego zna.</xText> <xText>Dopiero na rozprawie w dniu 5 lutego 2002r. doszło do całkowitej zmiany wyjaśnień przez obu oskarżonych. Podali, że do <xAnon>C.</xAnon> przyjechali w trójkę /z niejakim <xAnon> (...)</xAnon> vel <xAnon> (...)</xAnon>/, nocowali w hotelu, mieli zamiar przekroczyć granicę. Razem /w dwójkę/ krytycznego dnia udali się do mieszkania B. <xAnon>S.</xAnon> by oddać pistolet, który <xAnon>K. M.</xAnon> otrzymał od <xAnon>B. S.</xAnon> do sprawdzenia /chodziło o laserowy celownik, który raz działał</xText> <xText>a raz nie/. W czasie tej wizyty B. <xAnon>S.</xAnon> zaczął krzyczeć i domagać się od <xAnon>K. M.</xAnon> 1000 marek niemieckich. Zaczęli się obaj szarpać trzymając pistolet. W pewnym momencie oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> usłyszał głuchy huk, a broń pozostała mu w ręce. Po tym fakcie obaj</xText> <xText>z <xAnon>D. R.</xAnon> uciekli.</xText> <xText>W opisanej sytuacji trafnie zatem uznał sąd I instancji, iż żadna z wersji prezentowanej przez oskarżonych nie jest wiarygodna, zaś wersja ostateczna wiąże się ściśle</xText> <xText>z konstruowaniem linii obrony, która nie pozostawałaby w rażącej sprzeczności</xText> <xText>z zebranymi w sprawie dowodami i dawała szansę uniknięcia odpowiedzialności karnej za usiłowanie zabójstwa pokrzywdzonego.</xText> <xText>W konsekwencji z powyższym należało zatem w pełni podzielić ustalenia faktyczne sądu I instancji co do przebiegu zdarzenia, oparte na zeznaniach pokrzywdzonego <xAnon>B. S.</xAnon>. Pozwalają one dopatrzyć się znamion usiłowania zabójstwa wymienionego, co wynika z analizy całokształtu zarówno przedmiotowych jak i podmiotowych okoliczności. Już bowiem sam fakt, iż oskarżeni przyjechali do <xAnon>C.</xAnon> ze specjalnie przygotowaną bronią do cichego zabijania wskazuje na to, iż byli do popełnienia zbrodni doskonale przygotowani</xText> <xText>i uzgodnili szczegółowy plan działania z jej użyciem. Wynika z tego, iż wchodząc do mieszkania mieli powzięty zamiar pozbawienia życia B. <xAnon>S.</xAnon> gdy nie spełni ich poleceń – co do <xAnon>B. H.</xAnon>. Broń ta była przecież załadowana i gotowa do strzału. Założenie przez oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> tłumika przed oddaniem strzału i wreszcie oddanie strzału świadczy ewidentnie o tym, iż <xAnon>D. R.</xAnon> musiał trzymać palec na języku spustowym</xText> <xText>i spust nacisnąć. W momencie oddania strzału zdarzenie miało charakter dynamiczny</xText> <xText>i rozgrywało się w niewielkiej kuchni mieszkania, gdzie wszyscy stali w bliskiej od siebie odległości.</xText> <xText>Kiedy po słowach oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> „no to zaczynamy” oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> podniósł pistolet na wysokość klatki piersiowej pokrzywdzonego ten ostatni rzucił się w jego kierunku, aby wyrwać mu broń, zaś <xAnon>K. M.</xAnon> wyciągnął rękę, aby zatrzymać pokrzywdzonego.</xText> <xText>Skoro w tych okolicznościach oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> oddał w kierunku pokrzywdzonego celowy strzał trafiając go w prawą część klatki piersiowej, to nie ulega wątpliwości, iż godził się na jego śmierć.</xText> <xText>Specyficzność posługiwania się bronią palną polega bowiem na tym, iż decydując się na oddanie strzału używający broni sprawca wie, iż nie ma żadnego wpływu na siłę rażenia pocisku, więc jeśli mierzy w ciało człowieka to musi przewidywać możliwość pozbawienia go życia i co najmniej z tym się godzić, zważywszy nadto, iż oddając strzał z bliskiej odległości nie mógł chybić.</xText> <xText>Tylko dzięki osłabieniu energii uderzeniowej /w czasie tego zajścia oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> został postrzelony w rękę/ pocisk spowodował jedynie rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres 4-6 tygodni.</xText> <xText>Wbrew bowiem odmiennemu poglądowi skarżącego obrońcy oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> trudno zakwestionować stwierdzenie biegłych dr <xAnon>C. C.</xAnon> oraz <xAnon>G. B.</xAnon></xText> <xText>i <xAnon>J. K.</xAnon>, iż pocisk wyjęty z ciała pokrzywdzonego posiadał lekko zniekształconą powierzchnię czołową z czego wynika, iż na torze swojego lotu musiał trafić na twardą przeszkodę, zanim utknął w tkance miękkiej pokrzywdzonego, bowiem spłaszczony pocisk nie przeszedłby przez lufę. Tylko ze względu na ową przeszkodę pocisk nie przeszył jego ciała na wylot.</xText> <xText>Wprawdzie biegli w swych opiniach nie przesądzają, iż przeszkodą tą była lewa dłoń <xAnon>K. M.</xAnon> to jednak skoro padł tylko jeden strzał i znaleziono tylko jedną łuskę i jeden pocisk /w ciele pokrzywdzonego/, to inna możliwość nie wchodzi w grę. Oznacza to, iż prawidłowe jest ustalenie sądu I instancji, że pocisk spowodował najpierw raną postrzałową lewej dłoni <xAnon>K. M.</xAnon>, a następnie ranę postrzałową u pokrzywdzonego. Powyższe wspiera badanie lekarskie ręki lewej oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> dokonane przez lekarzy <xAnon>M. C.</xAnon></xText> <xText>i <xAnon>P. P.</xAnon> w Centrum <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> /przyjęty w dniu 5.04.1998r./ stwierdzające, iż była to rana stara, zasklepiona.</xText> <xText>W wyniku strzału oddanego przez oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> pokrzywdzony doznał rany postrzałowej klatki piersiowej po stronie prawej w linii pachowej przedniej, której kanał drążył w głąb do jamy opłucnej z uszkodzeniem opłucnej i płucnej, stłuczeniem</xText> <xText>i krwiakiem śródmiąższowym płuca prawego, które to obrażenia spowodowały u niego chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu.</xText> <xText>Na marginesie należy zauważyć, iż oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> w chwili kiedy z mieszkania uciekała <xAnon>D. W.</xAnon> krzyknął do oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> „ona ucieka”, co nie pozostawia żadnych wątpliwości co do zamiaru oskarżonych w stosunku do naocznego świadka zabójstwa.</xText> <xText>Podkreślić należy, iż <xAnon>D. W.</xAnon> znała osobiście oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon>, a zatem stanowiła dla obu oskarżonych realne zagrożenie.</xText> <xText>Nie sposób się również zgodzić z zarzutem obrońcy oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> dotyczącym obrazy przepisów prawa procesowego, która zdaniem skarżącego miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> poprzez pominięcie dowodów wnioskowanych przez <xAnon>D. R.</xAnon> na rozprawie, a dotyczących:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>wizji lokalnej w miejscu zdarzenia lub eksperymentu zastępującego tę czynność,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>sprowadzenia na rozprawę pistoletu <xAnon>A.</xAnon> wraz z tłumikiem celem dokonania eksperymentu procesowego na okoliczność sposobu montowania tłumika do przedmiotowej broni, a w szczególności celem ustalenia w jakim czasie tłumik może zostać założony do w/w pistoletu.</xText> </xUnit> <xText>Trafnie uznał Sąd I instancji, iż wizja lokalna kuchni byłaby całkowicie nieprzydatna. Poza bowiem brakiem zgody <xAnon>D. W.</xAnon> na eksperyment zwrócić należy uwagę na fakt, iż umeblowanie kuchni uległo zmianie przez co niemożliwym jest odtworzenie identycznych warunków, jakie istniały w dniu 28.03.1998 roku. Eksperyment w narysowanych konturach pomieszczenia byłby natomiast fikcją. Wielkość i rozkład sprzętów w pomieszczeniu kuchennym w dniu zdarzenia znane były Sądowi I instancji z wizji lokalnej, dokonanej w postępowaniu przygotowawczym, a rozważania obrońcy na temat długości pistoletu, ugiętej ręki i skoku pokrzywdzonego mają charakter całkowicie dowolny.</xText> <xText>Również szybkość w posługiwaniu się bronią (nakładanie tłumika) zależy od indywidualnych zdolności manualnych i praktyki, co przy intensywnych ćwiczeniach może doprowadzić do zdumiewających efektów sprawnościowych.</xText> <xText>Oskarżony, ze względu na przyjętą linię obrony, nie jest zainteresowany wykazywaniem swojej ewentualnej perfekcji w tej dziedzinie, natomiast eksperyment z udziałem innych osób zawodowo posługujących się bronią nie jest w stanie ustalić indywidualnych możliwości oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> w szybkim zakładaniu tłumika.</xText> <xText>Całokształt naprowadzonych wyżej okoliczności zezwala zatem na uznanie, iż oskarżeni: <xAnon>D. R.</xAnon> i <xAnon>K. M.</xAnon> działali wspólnie i w porozumieniu. Oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> chciał zemścić się na B. <xAnon>H.</xAnon> za to, że w przeszłości uniknął odpowiedzialności karnej jego kosztem. Przed postrzeleniem chciał wymóc na pokrzywdzonym <xAnon>B. S.</xAnon> by pomógł wywabić B. <xAnon>H.</xAnon> z mieszkania, zaś wobec jego odmowy wydał <xAnon>D. R.</xAnon> hasło do działania „no to zaczynamy”. Jest to równoznaczne z poleceniem „zastrzel go” mając na względzie, iż obaj wiedzieli, iż broń była załadowana i gotowa do strzału, a nakręcenie tłumika umożliwiło usłyszenie odgłosu wystrzału w sąsiednim pokoju, gdzie przebywał <xAnon>D. W.</xAnon> wraz z dzieckiem.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, a w szczególności użycie przez oskarżonych broni, sposób działania, umiejscowienie obrażeń oraz pozostałe nagromadzone wyżej okoliczności zdarzenia stwierdzić należy, iż <xAnon>K. M.</xAnon> i <xAnon>D. R.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali pozbawić życia <xAnon>B. S.</xAnon>. To zaś, iż do śmiertelnego skutku nie doszło nie było ich zasługą.</xText> <xText>Wszystko to sprawia, iż wnioski apelacji obrońców o uniewinnienie oskarżonych nie mogły zostać uwzględnione.</xText> <xText>Przypisany czyn, rozważany przez pryzmat <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 kk</xLexLink> został prawidłowo zakwalifikowany z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 dkk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 dkk</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 dkk</xLexLink>, w związku z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 dkk</xLexLink>.</xText> <xText>Również wymierzone oskarżonym kary jednostkowe za przypisaną zbrodnię oraz kary łącznie w rozmiarze po 15 lat pozbawienia wolności – na tle kompleksowej oceny okoliczności mających wpływ na ich wymiar, dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – nie mogą być uznane za rażąco surowe w rozmiarze <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink>. Obaj działali w sposób brutalny, nacechowany dużą agresją. Byli do popełnienia zbrodni doskonale przygotowani i posługiwali się profesjonalną bronią palną. Zachowaniem swym naruszyli najważniejsze dobro człowieka, którym jest jego zdrowie. Oskarżony <xAnon>D. R.</xAnon> bez żadnych skrupułów wyciągnął broń po wypowiedzianych przez <xAnon>K. M.</xAnon> słowach „no to zaczynamy”, założył tłumik, wymierzył w klatkę piersiową pokrzywdzonego i wystrzelił. Oznacza to, iż obaj są całkowicie zdemoralizowani i nie szanują żadnych norm społecznych ani prawnych. Oskarżony <xAnon>K. M.</xAnon> działał nadto z zemsty i był dotychczas wielokrotnie karany.</xText> <xText>Mając zaś wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, jako jeden z celów kary, konieczna jest również potrzeba przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.</xText> <xText>Zaskarżony wyrok należało jednakże skorygować w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. R.</xAnon> w zakresie orzeczenia o tymczasowym aresztowaniu albowiem postanowieniem Sądu Najwyższego ze 06.01.2004 roku środek ten wobec uwzględnienia kasacji prokuratora zastosowano w sprawie ponownie (k. 2301 werte t. XII). W odniesieniu zaś do oskarżonego <xAnon>K. M.</xAnon> taka potrzeba nie wystąpiła albowiem z chwilą tymczasowego aresztowania wprowadzono mu do wykonania inny prawomocny wyrok (k. 328 t. II).</xText> <xText>Tymi zatem kierując się względami Sąd Apelacyjny orzekł jak wyżej.</xText> <xText>Podejmując decyzję o zwolnieniu oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowania odwoławczego miał Sąd Apelacyjny na względzie, iż nie posiadają oni żadnego majątku i są pozbawieni wolności na długi czas.</xText> <xText>/AS</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 51/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Grażyna Chart (spr.) SSO del. Marek Charuza Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2004 r. sprawy 1 D. R.(R.)ur. (...)wC. synaS.iM., 2 K. M.(M.)ur. (...)wG. synaS.iH. oskarżonych zart. 13§1 kkw zw. zart. 148§2 pkt 4 kki in. na skutek apelacji obrońców od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 20 maja 2002 r. sygn. akt. III K 146/00 1 zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonegoD. R.w zakresie orzeczenia zawartego w pkt 8 w ten sposób, iż na poczet wymierzonej kary łącznej (pkt 6 wyroku) zalicza mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 sierpnia 1998r. do dnia 22 kwietnia 2004r., 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. F.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonegoK. M.w postępowaniu odwoławczym, 4 zwalnia oskarżonych:K. M.iD. R.od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa. II AKa 51/04 UZASADNIENIE Wyrokiem Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 20 maja 2002r. sygn. III K 146/00 K. M.iD. R. uznani zostali za winnych tego, że w dniu 21 marca 1998r. wC., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą w zamiarze pozbawienia życiaB. S.oddali do niego strzał z bliskiej odległości z broni palnej kal. 7,65 mm w prawą część klatki piersiowej, przy czym pocisk przeszedł przez górną cześć klatki piersiowej, przez płuco i utknął nad przeponą, powodując uszkodzenie opłucnej, płucnej w płacie środkowym i górnym, w szparze stłuczenia płuca z niewielkim krwiakiem w tym miejscu, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na stanowczą postawę pokrzywdzonego, który po strzale wybił broń oraz ze względu na udzieloną B.S.natychmiastową pomoc medyczną, to jest popełnienia przestępstwa określonego wart. 11 § 1 dkkw zw. zart. 148 § 1 dkkw zw. zart. 155 § 1 pkt 2 dkkw zw. zart. 10 § 2 dkki na podstawieart. 12 § 1 dkkw zw. zart. 148 § 1 dkkw zw. zart. 10 § 3 dkkskazani zostali na kary po 15 lat pozbawienia wolności oraz na mocyart. 40 § 1 dkkna kary dodatkowe pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat. Nadto tym samym wyrokiem: D. R.został uznany za winnego tego, że w dniu 28 marca 1998r. wC.posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palnąA., amunicję kal. 7,65 mm, to jest popełnienia przestępstwa określonego wart. 263 § 2 kki na mocy tego przepisu skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności. NadtoK. M.został uznany za winnego tego, że: 1 w okresie od 25 do 28 marca 1998r. wW.iC.dokonał nielegalnego przekroczenia granicy państwowej posługując się w trakcie odpraw paszportowych przerobionym paszportem wystawionym na nazwisko przypuszczalnieT. K., poprzez wklejenie fotografii rzeczywistego właściciela paszportu, a to z Francji do Polski w(...)wW.– dwukrotnie w dniu 28.03.1998r. wC.z Polski do Republiki Czeskiej i z powrotem, to jest popełnienia przestępstwa określonego wart. 264 § 1 kkiart. 270 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 2 kkw zw. zart. 91 § 1 kki na mocyart. 270 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkw zw. zart. 91 § 1 kkskazany został na karę 1 roku pozbawienia wolności; 2 w dniu 4 kwietnia 1998r. wP., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zmusiłS. P.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez żądanie wydania pieniędzy w kwocie 300 zł, grożąc wymienionemu zniszczeniem samochodu stanowiącego jego własność w przypadku niespełnienia przedmiotowego żądania, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa zart. 64 § 2 kk, to jest przed upływem 5 lat od odbycia łącznie ponad 1 rok kary pozbawienia wolności orzeczonej mu w warunkach zart. 64 § 1 kk, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku, sygn. II K 259/88 z dnia 10 maja 1988r. za przestępstwo zart. 208 dkkw zw. zart. 60 § 1 dkki inne na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 28 stycznia 1988r. do 7 marca 1988r. i od dnia 16 maja 1988r. do dnia 26 czerwca 1989r., wyrokiem Sądu Rejonowego w Ełku sygn. II K 726/90 z dnia 1 października 1990r. za przestępstwo zart. 11 § 1 dkkw zw. zart. 208 dkkiart. 60 § 1 dkkpopełnione w maju 1990r. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Cieszynie sygn. III K 376/95 z dnia 14 grudnia 1995r. w okresie od 5 października 1990r. do dnia 11 grudnia 1990r. i od dnia 21 września 1992r. do dnia 8 kwietnia 1993r. i od dnia 29 stycznia 1994r. do dnia 5 listopada 1995r., to jest popełnienia przestępstwa określonego wart. 282 kkw zw. zart. 64 § 2 kki na mocyart. 282skazany został na karę 2 lat pozbawienia wolności. W miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności, na mocyart. 85 i 86 § 1 kkSąd Okręgowy orzekł wobecK. M.iD. R.kary łączne po 15 lat pozbawienia wolności. Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych, podnosząc zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w odniesieniu do przestępstwa usiłowania zabójstwa i domagali się uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzucanego im w tym zakresie czynu. Sąd Apelacyjny w Katowicach, wyrokiem z dnia 5 lutego 2003r. sygn. II AKa 380/02: - uchylił orzeczenie o karach łącznych; zmienił zaskarżony wyrok sądu I instancji w pkt 1 w ten sposób, że uznał oskarżonychK. M.iD. R.za winnych popełnienia przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 kkiart. 157 § 1 kkw zw. zart. 1 § 2 kkpolegającego na tym, że w dniu 28 marca 1998r. wC., działając wspólnie i w porozumieniu, godząc się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiuB. S., oddali do niego strzał z bliskiej odległości z broni palnej pistoletu „A.” z tłumikiem, przy czym pocisk przeszedł przez górną część klatki piersiowej przez płuco i utknął nad przeponą, powodując uszkodzenie opłucnej, płucnej w płacie środkowym i górnym, w szparze stłuczenia płuca z niewielkim krwiakiem w tym miejscu, powodując rozstrój zdrowia na okres 4-6 tygodni i za to, na mocyart. 14 § 1 kkw zw. zart. 15 § 1 kki w zw. zart. 11 § 3 kkskazał ich na kary po 8 lat pozbawienia wolności; na podstawieart. 85 i art. 86 § 1 kkorzekł wobecK. M.nową karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, a wobecD. R.karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając temu ostatniemu oskarżonemu na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 31 sierpnia 1998r. do dnia 5 lutego 2003r.; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Kasacje od orzeczenia sądu II instancji wnieśli obrońca skazanegoD. R.oraz Prokurator Generalny na niekorzyść obu oskarżonych /art. 521 kpk/. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 6 stycznia 2004r. w sprawie IV KK 276/03 oddalił kasację obrońcyD. R.jako oczywiście bezzasadną. Za słuszne uznał natomiast zarzuty kasacji Prokuratora Generalnego w następstwie czego uchylił zaskarżony wyrok w pkt 1 i 2 w zakresie skazaniaK. M.iD. R.za przypisany czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 kkiart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkoraz orzeczenia o karach łącznych pozbawienia wolności i sprawę w tej części przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym. Rozważając zatem ponownie podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych zarzuty obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych, które doprowadziły do uznania, iżD. R.iK. M.winni są usiłowania zabójstwaB. S., Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Obie apelacje na uwzględnienie nie zasługują. Zawarta w nich argumentacja, zmierzająca do wykazania bezpodstawności odmówienia przez sąd I instancji wiary wyjaśnieniom oskarżonych i przyjęcia za zasadniczą podstawę dowodową poczynionych w zaskarżonym wyroku ustaleń faktycznych zeznań pokrzywdzonegoB. S./choć nie tylko/ jest jednostronna i pozbawiona waloru kompleksowości, a w konsekwencji nieprzekonująca. W szczególności zwrócić należy uwagę na to, iż pokrzywdzony przedstawił w zeznaniach zasadnicze elementy zdarzenia w sposób stanowczy i konsekwentny. Dynamiczny przebieg zajścia, stan zagrożenia, przerażenie i podjęcie walki o życie mogły mieć wpływ na jego zdolność postrzegania i dlatego oczywistym jest, iż nie mógł on ze szczegółami, w sposób bardzo precyzyjny przedstawić przebiegu całego zajścia. Drobne różnice w zeznaniach nie mogą więc dyskwalifikować dowodu z jego zeznań. Poza tym zwrócić należy uwagę na fakt, iż co do okoliczności mających miejsce wcześniej zeznania pokrzywdzonego znalazły pełne potwierdzenie w zeznaniach A.L.złożonych w toku postępowania przygotowawczego /w pokoju hotelowym oskarżonyD. R.pokazywał mu pistolet, zaś podany przez tegoż świadka jego opis odpowiada rzeczywistemu wyglądowi tegoż pistoletu/ oraz w zeznaniach B.H.i jego konkubiny J.K./obaj oskarżeni na krótko przed zajściem poszukiwali B.H./ , a takżeśw. D. W., która potwierdziła, iż po usłyszeniu hałasu w kuchni /odgłosu upadku/ do pokoju wpadł pokrzywdzony w zakrwawionej koszulce i zaczął wybijać szyby. Jego zachowanie świadczy więc o tym, że był przerażony i w panice. Trudno w tej sytuacji przywiązywać wagę do pierwszych wypowiedzi pokrzywdzonegoB. S., iż strzelał(...)tj. oskarżonyK. M.skoro z twierdzeń pokrzywdzonego ewidentnie wynika, iż oskarżonyD. R.działał na polecenieK. M., który zainicjował to działanie słowami „no to zaczynamy”. W skrócie myślowym właściwym sprawcą był więcK. M.. Zaprzeczeniem walorów cechujących zeznania pokrzywdzonego są natomiast wyjaśnienia oskarżonych, którzy najpierw stanowczo obstawali przy tym, iż nie mieli owego dnia w ogóle styczności zB. S.. Nie byli u niego w mieszkaniu i nie wiedzą o co w sprawie chodzi. OskarżonyD. R.twierdził nadto, iż nie znaK. M., zaśK. M., iż nie znaD. W., konkubiny pokrzywdzonego. W czasie kolejnego przesłuchania oskarżonyD. R.potwierdził wspólny przyjazd doC.zK. M.i jego kolegą samochodem tego ostatniego, zaś oskarżonyK. M.potwierdził jedynie swój przyjazd doC.pociągiem z zamiarem udania się doO.. Kiedy zaś wrócił doP.został zatrzymany przez policję i w czasie zatrzymania postrzelony w prawą rękę. Dopiero na rozprawie oskarżonyK. M.przyznał, że był dwukrotnie w mieszkaniu pokrzywdzonegoB. S.. W czasie drugiej bytności wtargnęło za nim do mieszkania trzech chłopaków. Jeden z nich wyciągnął pistolet i wtedyK. M.zobaczył, żeB. S.się przewrócił. Zaistniała sytuacja wystraszyła go, więc podjął ucieczkę, kalecząc sobie prawą rękę o barierkę. OskarżonyK. M.w tych wyjaśnieniach sugerował, żeB. S.obciążył jego bo był przekonany, że wyjechał za granicę i nic mu nie grozi. Nadal uparcie twierdził, iżD. R.nie był wówczas w mieszkaniu pokrzywdzonego, jakkolwiek potwierdził, iż wymienionego zna. Dopiero na rozprawie w dniu 5 lutego 2002r. doszło do całkowitej zmiany wyjaśnień przez obu oskarżonych. Podali, że doC.przyjechali w trójkę /z niejakim(...)vel(...)/, nocowali w hotelu, mieli zamiar przekroczyć granicę. Razem /w dwójkę/ krytycznego dnia udali się do mieszkania B.S.by oddać pistolet, któryK. M.otrzymał odB. S.do sprawdzenia /chodziło o laserowy celownik, który raz działał a raz nie/. W czasie tej wizyty B.S.zaczął krzyczeć i domagać się odK. M.1000 marek niemieckich. Zaczęli się obaj szarpać trzymając pistolet. W pewnym momencie oskarżonyK. M.usłyszał głuchy huk, a broń pozostała mu w ręce. Po tym fakcie obaj zD. R.uciekli. W opisanej sytuacji trafnie zatem uznał sąd I instancji, iż żadna z wersji prezentowanej przez oskarżonych nie jest wiarygodna, zaś wersja ostateczna wiąże się ściśle z konstruowaniem linii obrony, która nie pozostawałaby w rażącej sprzeczności z zebranymi w sprawie dowodami i dawała szansę uniknięcia odpowiedzialności karnej za usiłowanie zabójstwa pokrzywdzonego. W konsekwencji z powyższym należało zatem w pełni podzielić ustalenia faktyczne sądu I instancji co do przebiegu zdarzenia, oparte na zeznaniach pokrzywdzonegoB. S.. Pozwalają one dopatrzyć się znamion usiłowania zabójstwa wymienionego, co wynika z analizy całokształtu zarówno przedmiotowych jak i podmiotowych okoliczności. Już bowiem sam fakt, iż oskarżeni przyjechali doC.ze specjalnie przygotowaną bronią do cichego zabijania wskazuje na to, iż byli do popełnienia zbrodni doskonale przygotowani i uzgodnili szczegółowy plan działania z jej użyciem. Wynika z tego, iż wchodząc do mieszkania mieli powzięty zamiar pozbawienia życia B.S.gdy nie spełni ich poleceń – co doB. H.. Broń ta była przecież załadowana i gotowa do strzału. Założenie przez oskarżonegoD. R.tłumika przed oddaniem strzału i wreszcie oddanie strzału świadczy ewidentnie o tym, iżD. R.musiał trzymać palec na języku spustowym i spust nacisnąć. W momencie oddania strzału zdarzenie miało charakter dynamiczny i rozgrywało się w niewielkiej kuchni mieszkania, gdzie wszyscy stali w bliskiej od siebie odległości. Kiedy po słowach oskarżonegoK. M.„no to zaczynamy” oskarżonyD. R.podniósł pistolet na wysokość klatki piersiowej pokrzywdzonego ten ostatni rzucił się w jego kierunku, aby wyrwać mu broń, zaśK. M.wyciągnął rękę, aby zatrzymać pokrzywdzonego. Skoro w tych okolicznościach oskarżonyD. R.oddał w kierunku pokrzywdzonego celowy strzał trafiając go w prawą część klatki piersiowej, to nie ulega wątpliwości, iż godził się na jego śmierć. Specyficzność posługiwania się bronią palną polega bowiem na tym, iż decydując się na oddanie strzału używający broni sprawca wie, iż nie ma żadnego wpływu na siłę rażenia pocisku, więc jeśli mierzy w ciało człowieka to musi przewidywać możliwość pozbawienia go życia i co najmniej z tym się godzić, zważywszy nadto, iż oddając strzał z bliskiej odległości nie mógł chybić. Tylko dzięki osłabieniu energii uderzeniowej /w czasie tego zajścia oskarżonyK. M.został postrzelony w rękę/ pocisk spowodował jedynie rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres 4-6 tygodni. Wbrew bowiem odmiennemu poglądowi skarżącego obrońcy oskarżonegoK. M.trudno zakwestionować stwierdzenie biegłych drC. C.orazG. B. iJ. K., iż pocisk wyjęty z ciała pokrzywdzonego posiadał lekko zniekształconą powierzchnię czołową z czego wynika, iż na torze swojego lotu musiał trafić na twardą przeszkodę, zanim utknął w tkance miękkiej pokrzywdzonego, bowiem spłaszczony pocisk nie przeszedłby przez lufę. Tylko ze względu na ową przeszkodę pocisk nie przeszył jego ciała na wylot. Wprawdzie biegli w swych opiniach nie przesądzają, iż przeszkodą tą była lewa dłońK. M.to jednak skoro padł tylko jeden strzał i znaleziono tylko jedną łuskę i jeden pocisk /w ciele pokrzywdzonego/, to inna możliwość nie wchodzi w grę. Oznacza to, iż prawidłowe jest ustalenie sądu I instancji, że pocisk spowodował najpierw raną postrzałową lewej dłoniK. M., a następnie ranę postrzałową u pokrzywdzonego. Powyższe wspiera badanie lekarskie ręki lewej oskarżonegoK. M.dokonane przez lekarzyM. C. iP. P.w CentrumSzpitala (...)/przyjęty w dniu 5.04.1998r./ stwierdzające, iż była to rana stara, zasklepiona. W wyniku strzału oddanego przez oskarżonegoD. R.pokrzywdzony doznał rany postrzałowej klatki piersiowej po stronie prawej w linii pachowej przedniej, której kanał drążył w głąb do jamy opłucnej z uszkodzeniem opłucnej i płucnej, stłuczeniem i krwiakiem śródmiąższowym płuca prawego, które to obrażenia spowodowały u niego chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu. Na marginesie należy zauważyć, iż oskarżonyD. R.w chwili kiedy z mieszkania uciekałaD. W.krzyknął do oskarżonegoK. M.„ona ucieka”, co nie pozostawia żadnych wątpliwości co do zamiaru oskarżonych w stosunku do naocznego świadka zabójstwa. Podkreślić należy, iżD. W.znała osobiście oskarżonegoK. M., a zatem stanowiła dla obu oskarżonych realne zagrożenie. Nie sposób się również zgodzić z zarzutem obrońcy oskarżonegoD. R.dotyczącym obrazy przepisów prawa procesowego, która zdaniem skarżącego miała wpływ na treść orzeczenia, a w szczególnościart. 167 kpkw zw. zart. 410 kpkpoprzez pominięcie dowodów wnioskowanych przezD. R.na rozprawie, a dotyczących: 1 wizji lokalnej w miejscu zdarzenia lub eksperymentu zastępującego tę czynność, 2 sprowadzenia na rozprawę pistoletuA.wraz z tłumikiem celem dokonania eksperymentu procesowego na okoliczność sposobu montowania tłumika do przedmiotowej broni, a w szczególności celem ustalenia w jakim czasie tłumik może zostać założony do w/w pistoletu. Trafnie uznał Sąd I instancji, iż wizja lokalna kuchni byłaby całkowicie nieprzydatna. Poza bowiem brakiem zgodyD. W.na eksperyment zwrócić należy uwagę na fakt, iż umeblowanie kuchni uległo zmianie przez co niemożliwym jest odtworzenie identycznych warunków, jakie istniały w dniu 28.03.1998 roku. Eksperyment w narysowanych konturach pomieszczenia byłby natomiast fikcją. Wielkość i rozkład sprzętów w pomieszczeniu kuchennym w dniu zdarzenia znane były Sądowi I instancji z wizji lokalnej, dokonanej w postępowaniu przygotowawczym, a rozważania obrońcy na temat długości pistoletu, ugiętej ręki i skoku pokrzywdzonego mają charakter całkowicie dowolny. Również szybkość w posługiwaniu się bronią (nakładanie tłumika) zależy od indywidualnych zdolności manualnych i praktyki, co przy intensywnych ćwiczeniach może doprowadzić do zdumiewających efektów sprawnościowych. Oskarżony, ze względu na przyjętą linię obrony, nie jest zainteresowany wykazywaniem swojej ewentualnej perfekcji w tej dziedzinie, natomiast eksperyment z udziałem innych osób zawodowo posługujących się bronią nie jest w stanie ustalić indywidualnych możliwości oskarżonegoD. R.w szybkim zakładaniu tłumika. Całokształt naprowadzonych wyżej okoliczności zezwala zatem na uznanie, iż oskarżeni:D. R.iK. M.działali wspólnie i w porozumieniu. OskarżonyK. M.chciał zemścić się na B.H.za to, że w przeszłości uniknął odpowiedzialności karnej jego kosztem. Przed postrzeleniem chciał wymóc na pokrzywdzonymB. S.by pomógł wywabić B.H.z mieszkania, zaś wobec jego odmowy wydałD. R.hasło do działania „no to zaczynamy”. Jest to równoznaczne z poleceniem „zastrzel go” mając na względzie, iż obaj wiedzieli, iż broń była załadowana i gotowa do strzału, a nakręcenie tłumika umożliwiło usłyszenie odgłosu wystrzału w sąsiednim pokoju, gdzie przebywałD. W.wraz z dzieckiem. Mając powyższe na względzie, a w szczególności użycie przez oskarżonych broni, sposób działania, umiejscowienie obrażeń oraz pozostałe nagromadzone wyżej okoliczności zdarzenia stwierdzić należy, iżK. M.iD. R.działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali pozbawić życiaB. S.. To zaś, iż do śmiertelnego skutku nie doszło nie było ich zasługą. Wszystko to sprawia, iż wnioski apelacji obrońców o uniewinnienie oskarżonych nie mogły zostać uwzględnione. Przypisany czyn, rozważany przez pryzmatart. 4 § 1 kkzostał prawidłowo zakwalifikowany zart. 11 § 1 dkkw związku zart. 148 § 1 dkkw związku zart. 155 § 1 pkt 2 dkk, w związku zart. 10 § 2 dkk. Również wymierzone oskarżonym kary jednostkowe za przypisaną zbrodnię oraz kary łącznie w rozmiarze po 15 lat pozbawienia wolności – na tle kompleksowej oceny okoliczności mających wpływ na ich wymiar, dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – nie mogą być uznane za rażąco surowe w rozmiarzeart. 438 pkt 4 kpk. Obaj działali w sposób brutalny, nacechowany dużą agresją. Byli do popełnienia zbrodni doskonale przygotowani i posługiwali się profesjonalną bronią palną. Zachowaniem swym naruszyli najważniejsze dobro człowieka, którym jest jego zdrowie. OskarżonyD. R.bez żadnych skrupułów wyciągnął broń po wypowiedzianych przezK. M.słowach „no to zaczynamy”, założył tłumik, wymierzył w klatkę piersiową pokrzywdzonego i wystrzelił. Oznacza to, iż obaj są całkowicie zdemoralizowani i nie szanują żadnych norm społecznych ani prawnych. OskarżonyK. M.działał nadto z zemsty i był dotychczas wielokrotnie karany. Mając zaś wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, jako jeden z celów kary, konieczna jest również potrzeba przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Zaskarżony wyrok należało jednakże skorygować w odniesieniu do oskarżonegoD. R.w zakresie orzeczenia o tymczasowym aresztowaniu albowiem postanowieniem Sądu Najwyższego ze 06.01.2004 roku środek ten wobec uwzględnienia kasacji prokuratora zastosowano w sprawie ponownie (k. 2301 werte t. XII). W odniesieniu zaś do oskarżonegoK. M.taka potrzeba nie wystąpiła albowiem z chwilą tymczasowego aresztowania wprowadzono mu do wykonania inny prawomocny wyrok (k. 328 t. II). Tymi zatem kierując się względami Sąd Apelacyjny orzekł jak wyżej. Podejmując decyzję o zwolnieniu oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu za postępowania odwoławczego miał Sąd Apelacyjny na względzie, iż nie posiadają oni żadnego majątku i są pozbawieni wolności na długi czas. /AS

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000132_2004_Uz_2004-04-28_001

II AKa 132/04

2004-04-28 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE

Sygn. akt : II AKa 132/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Waldemar Szmidt (spr.) Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004 r. sprawy wnioskodawczyni M. G. o odszkodawanie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="1" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000132" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 132/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 28 kwietnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Krzysztof Wdowiak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx>wnioskodawczyni <xAnon>M. G.</xAnon> o odszkodawanie</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 11 lutego 2004 r. sygn. akt. XVI Ko1 132/00</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika wnioskodawczyni <xAnon>M. G.</xAnon> za oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>S. K.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Krzysztof Wdowiak

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 132/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Waldemar Szmidt (spr.) Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004 r. sprawy wnioskodawczyniM. G.o odszkodawanie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11 lutego 2004 r. sygn. akt. XVI Ko1 132/00 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika wnioskodawczyniM. G.za oczywiście bezzasadną, 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.S. K.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym, 3 kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000138_2004_Uz_2004-05-06_001

II AKa 138/04

2004-05-06 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 138/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska Sędziowie SSA Helena Kubaty (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2004 r. sprawy wnioskodawców W. K. i J. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgow

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000138" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 138/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 6 maja 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Helena Kubaty (spr.)</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Krzysztof Wdowiak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx>wnioskodawców <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 15/01/2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 403/98</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża zasądzone na rzecz wnioskodawców <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon> zadośćuczynienie do kwoty 48.300 (czterdzieści osiem tysięcy trzysta) złotych dla każdego z nich z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności niniejszego wyroku,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText xALIGNx="left">IIAKa 138/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2004 roku sygn.XVI 1 Ko 403 /98 Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawców <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon> kwoty po 62.100 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanie przez radzieckie organy ścigania <xAnon>S. K.</xAnon> , zaś w pozostałej części żądanie oddalił.</xText> <xText/> <xText>Zaskarżył go prokurator na niekorzyść wnioskodawców zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a wyrażający się w niesłusznym zasądzeniu przez sąd I instancji wygórowanej kwoty 124.200 zł zadośćuczynienia, przyjmując jako jego podstawę kwotę 900 zł za każdy miesiąc przebywania represjonowanego w więzieniu i obozie pracy, w następstwie nietrafnego uznania, że tylko taka kwota może być przyjęta za adekwatną do doznanych przez <xAnon>S. K.</xAnon> cierpień i krzywd oraz niedostatecznego uwzględnienia okoliczności, iż wnioskodawców nie dotykały bezpośrednio skutki represji, gdyż wnioskodawczyni zawarła związek małżeński ze <xAnon>S. K.</xAnon> już po zakończeniu odbywania przez niego kary, zaś wnioskodawca urodził się kilka lat później.</xText> <xText>Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawców łącznej kwoty 96.600 zł tytułem zadośćuczynienia za niesłuszne represjonowanie <xAnon>S. K.</xAnon>, którego podstawą byłaby wnioskowana przez prokuratora kwota 700 zł miesięcznie za okres pobytu w więzieniu i obozie pracy.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText/> <xText>Apelacja prokuratora zasługuje na podzielenie. Nie kwestionując zasadności przyznania wnioskodawcom zadośćuczynienia z racji represjonowania <xAnon>S. K.</xAnon> przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, jak również długotrwałości odbywanej kary i niewątpliwie bardzo trudnych warunków jakie panowały w więzieniach i obozach, w których przebywał stwierdzić trzeba, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę nie może być mierzone tylko dolegliwościami osoby represjonowanej ale i współczesnym standartem społeczeństwa.</xText> <xText>Winno być zatem ustalane z umiarem, w rozsądnych granicach, przystających do aktualnych warunków życia i przeciętnej stopy życiowej ludzi, by nie służyło wzbogaceniu się, bo byłoby to wręcz moralnie niestosowne, zwłaszcza w przypadku działalności patriotycznej, tym bardziej, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno ją przeliczyć na pieniądze. / por. postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2.06.1993r IIAKz 135/93, z dnia 30. 03.1994r IIAKz 364/93 i IIAKz98/94 -opublikowane w KZS - dodatek do nr 2-3/97 część III str. 92-95 /.</xText> <xText>W przypadku <xAnon>S. K.</xAnon>brak poza tym podstaw do twierdzenia, iż był on obiektem jakiegoś szczególnie brutalnego traktowania w więzieniach czy obozach pracy, co wyróżniałoby jego cierpienia od cierpień innych osób tam przebywających, a w konsekwencji uzasadniało zasądzenie zadośćuczynienia na odpowiednio wyższym od przeciętnego poziomie. Brak też podstaw dowodowych do wywodzenia bezpośredniego związku późniejszych jego schorzeń z represjonowaniem, skoro on sam w deklaracji członkowskiej ZboWiD podał, że od 14.06.1982r przeszedł na rentę z powodu choroby serca i skomplikowanego złamania nogi, a wcześniej przez 26 lat był w sposób nieprzerwany zatrudniony jako ślusarz- mechanik w <xAnon>(...)</xAnon>/ k.53 /.</xText> <xText>Trudno zatem podzielić zeznania wnioskodawcy <xAnon>J. K.</xAnon>, że jego ojciec w obozach doznał znacznej utraty wzroku, skoro on sam o takim schorzeniu nawet nie wspominał.</xText> <xText/> <xText>Przy rozważaniach o zadośćuczynieniu za doznaną przez <xAnon>S. K.</xAnon>krzywdę nie można poza tym nie dostrzec i tego oczywistego faktu, że osoby walczące o suwerennośći i niepodległość Ojczyzny, a przez to narażone na różnego rodzaju represje zostały przez Państwo Polskie otoczone opieką, o czym świadczy nie tylko tzw. ustawa lutowa z dnia 23. 02 1991 roku dająca podstawę do zasądzania odszkodowań i zadośćuczynień ale i uprawnienia oraz świadczenia kombatanckie, z których za życia korzystał też <xAnon>S. K.</xAnon>/ k 46-48 /, a po jego śmierci z uprawnień wdowy po kombatancie korzysta wnioskodawczyni <xAnon>W. K.</xAnon>/ k 37 /. Odnotowania przy tym wymaga, że starając się o ich przyznanie <xAnon>S. K.</xAnon>swój pobyt na terenie Związku Radzieckiego w latach 1945-1956 przedstawił w sposób nierzetelny, skoro w życiorysie i deklaracji członkowskiej podał, że znalazł się tam w wyniku dobrowolnej akcji werbunkowej „będąc przekonanym,że pracą przyczyni się do zwycięstwa / k 45, 53 /. Co prawda tę nierzetelność można wytłumaczyć sytuacją polityczną jaka w Polsce panowała w 1986 roku, ale też świadczy ona o tym, że już wtedy starał się korzystać z wszystkich dostępnych możliwości rekompensaty za działalność niepodległościową. Miał do tego rzecz jasna pełne prawo, ale nie można o tym zapominać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, bo przecież wiele uprawnień kombatanckich miało konkretny wymiar materialny / tzw.dodatek kombatancki, ulgowe przejazdy srodkami komunikacji państwowej itp. /.</xText> <xText/> <xText>Tak więc mając na względzie naprowadzone wyżej okoliczności Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, iż kwota zadośćuczynienia jaka została zasądzona w zaskarżonym wyroku jest nadmiernie zawyżona i wymaga obniżenia zgodnie z wnioskiem skarżącego do 700 zł za każdy miesiąc pobytu <xAnon>S. K.</xAnon> w więzieniach i obozach , a w konsekwencji tegoż jej ostateczna wysokość za okres 138 miesięcy wynosić będzie 96.600 zł. Występowanie zaś w sprawie dwóch wnioskodawców powodować musi jej podzielenie na połowę czyli przyznanie każdemu z nich po 48.300 zł.</xText> <xText/> <xText>Podkreślenia przy tym wymaga w związku z jednym z poglądów wyrażonych w apelacji, że dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia zasądzanego wobec śmierci represjonowanego jego najbliższym nie ma żadnego znaczenia fakt, czy tych ostatnich bezpośrednio dotykały skutki represji czy nie, bo przecież wchodzi w grę zadośćuczynienie należne wyłącznie represjonowanemu a to, że inne osoby uprawnione mogą z niego skorzystać jest konsekwencją śmierci represjonowanego, więc fakt ten nie może mieć żadnego wpływu na wysokość zadośćuczynienia. Nie sposób też uznać , że obniżone w wyniku uwzględnienia apelacji prokuratora zadośćuczynienie spowoduje nieuzasadnioną dysproporcję między nim , a tą kwotą jaką Sąd Okręgowy w Rzeszowie zasądził represjonowanemu w tym samym okresie jak <xAnon>S. K.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>, co akcentował pełnomocnik wnioskodawców, bo przecież w przypadku tego ostatniego wchodziło w grę nie tylko zadośćuczynienie ale i odszkodowanie.</xText> <xText/> <xText>Reasumując - sąd odwoławczy zaskarżony wyrok zmienił w sposób wyżej wskazany, a obciążając kosztami postępowania odwoławczego Skarb Państwa bazował na treści <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.13 ustawy z dnia 23.02. 1991roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> .</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Elżbieta Mieszczańska

Renata Kopiec

Krzysztof Wdowiak

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 138/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska Sędziowie SSA Helena Kubaty (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2004 r. sprawy wnioskodawcówW. K.iJ. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15/01/2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 403/98 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża zasądzone na rzecz wnioskodawcówW. K.iJ. K.zadośćuczynienie do kwoty 48.300 (czterdzieści osiem tysięcy trzysta) złotych dla każdego z nich z ustawowymi odsetkami od daty prawomocności niniejszego wyroku, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. IIAKa 138/04 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2004 roku sygn.XVI 1 Ko 403 /98 Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcówW. K.iJ. K.kwoty po 62.100 zł tytułem zadośćuczynienia za represjonowanie przez radzieckie organy ściganiaS. K., zaś w pozostałej części żądanie oddalił. Zaskarżył go prokurator na niekorzyść wnioskodawców zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a wyrażający się w niesłusznym zasądzeniu przez sąd I instancji wygórowanej kwoty 124.200 zł zadośćuczynienia, przyjmując jako jego podstawę kwotę 900 zł za każdy miesiąc przebywania represjonowanego w więzieniu i obozie pracy, w następstwie nietrafnego uznania, że tylko taka kwota może być przyjęta za adekwatną do doznanych przezS. K.cierpień i krzywd oraz niedostatecznego uwzględnienia okoliczności, iż wnioskodawców nie dotykały bezpośrednio skutki represji, gdyż wnioskodawczyni zawarła związek małżeński zeS. K.już po zakończeniu odbywania przez niego kary, zaś wnioskodawca urodził się kilka lat później. Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawców łącznej kwoty 96.600 zł tytułem zadośćuczynienia za niesłuszne represjonowanieS. K., którego podstawą byłaby wnioskowana przez prokuratora kwota 700 zł miesięcznie za okres pobytu w więzieniu i obozie pracy. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja prokuratora zasługuje na podzielenie. Nie kwestionując zasadności przyznania wnioskodawcom zadośćuczynienia z racji represjonowaniaS. K.przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, jak również długotrwałości odbywanej kary i niewątpliwie bardzo trudnych warunków jakie panowały w więzieniach i obozach, w których przebywał stwierdzić trzeba, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę nie może być mierzone tylko dolegliwościami osoby represjonowanej ale i współczesnym standartem społeczeństwa. Winno być zatem ustalane z umiarem, w rozsądnych granicach, przystających do aktualnych warunków życia i przeciętnej stopy życiowej ludzi, by nie służyło wzbogaceniu się, bo byłoby to wręcz moralnie niestosowne, zwłaszcza w przypadku działalności patriotycznej, tym bardziej, że pełne zrekompensowanie doznanej krzywdy i tak nie jest możliwe, bo trudno ją przeliczyć na pieniądze. / por. postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2.06.1993r IIAKz 135/93, z dnia 30. 03.1994r IIAKz 364/93 i IIAKz98/94 -opublikowane w KZS - dodatek do nr 2-3/97 część III str. 92-95 /. W przypadkuS. K.brak poza tym podstaw do twierdzenia, iż był on obiektem jakiegoś szczególnie brutalnego traktowania w więzieniach czy obozach pracy, co wyróżniałoby jego cierpienia od cierpień innych osób tam przebywających, a w konsekwencji uzasadniało zasądzenie zadośćuczynienia na odpowiednio wyższym od przeciętnego poziomie. Brak też podstaw dowodowych do wywodzenia bezpośredniego związku późniejszych jego schorzeń z represjonowaniem, skoro on sam w deklaracji członkowskiej ZboWiD podał, że od 14.06.1982r przeszedł na rentę z powodu choroby serca i skomplikowanego złamania nogi, a wcześniej przez 26 lat był w sposób nieprzerwany zatrudniony jako ślusarz- mechanik w(...)/ k.53 /. Trudno zatem podzielić zeznania wnioskodawcyJ. K., że jego ojciec w obozach doznał znacznej utraty wzroku, skoro on sam o takim schorzeniu nawet nie wspominał. Przy rozważaniach o zadośćuczynieniu za doznaną przezS. K.krzywdę nie można poza tym nie dostrzec i tego oczywistego faktu, że osoby walczące o suwerennośći i niepodległość Ojczyzny, a przez to narażone na różnego rodzaju represje zostały przez Państwo Polskie otoczone opieką, o czym świadczy nie tylko tzw. ustawa lutowa z dnia 23. 02 1991 roku dająca podstawę do zasądzania odszkodowań i zadośćuczynień ale i uprawnienia oraz świadczenia kombatanckie, z których za życia korzystał teżS. K./ k 46-48 /, a po jego śmierci z uprawnień wdowy po kombatancie korzysta wnioskodawczyniW. K./ k 37 /. Odnotowania przy tym wymaga, że starając się o ich przyznanieS. K.swój pobyt na terenie Związku Radzieckiego w latach 1945-1956 przedstawił w sposób nierzetelny, skoro w życiorysie i deklaracji członkowskiej podał, że znalazł się tam w wyniku dobrowolnej akcji werbunkowej „będąc przekonanym,że pracą przyczyni się do zwycięstwa / k 45, 53 /. Co prawda tę nierzetelność można wytłumaczyć sytuacją polityczną jaka w Polsce panowała w 1986 roku, ale też świadczy ona o tym, że już wtedy starał się korzystać z wszystkich dostępnych możliwości rekompensaty za działalność niepodległościową. Miał do tego rzecz jasna pełne prawo, ale nie można o tym zapominać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, bo przecież wiele uprawnień kombatanckich miało konkretny wymiar materialny / tzw.dodatek kombatancki, ulgowe przejazdy srodkami komunikacji państwowej itp. /. Tak więc mając na względzie naprowadzone wyżej okoliczności Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, iż kwota zadośćuczynienia jaka została zasądzona w zaskarżonym wyroku jest nadmiernie zawyżona i wymaga obniżenia zgodnie z wnioskiem skarżącego do 700 zł za każdy miesiąc pobytuS. K.w więzieniach i obozach , a w konsekwencji tegoż jej ostateczna wysokość za okres 138 miesięcy wynosić będzie 96.600 zł. Występowanie zaś w sprawie dwóch wnioskodawców powodować musi jej podzielenie na połowę czyli przyznanie każdemu z nich po 48.300 zł. Podkreślenia przy tym wymaga w związku z jednym z poglądów wyrażonych w apelacji, że dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia zasądzanego wobec śmierci represjonowanego jego najbliższym nie ma żadnego znaczenia fakt, czy tych ostatnich bezpośrednio dotykały skutki represji czy nie, bo przecież wchodzi w grę zadośćuczynienie należne wyłącznie represjonowanemu a to, że inne osoby uprawnione mogą z niego skorzystać jest konsekwencją śmierci represjonowanego, więc fakt ten nie może mieć żadnego wpływu na wysokość zadośćuczynienia. Nie sposób też uznać , że obniżone w wyniku uwzględnienia apelacji prokuratora zadośćuczynienie spowoduje nieuzasadnioną dysproporcję między nim , a tą kwotą jaką Sąd Okręgowy w Rzeszowie zasądził represjonowanemu w tym samym okresie jakS. K.J., co akcentował pełnomocnik wnioskodawców, bo przecież w przypadku tego ostatniego wchodziło w grę nie tylko zadośćuczynienie ale i odszkodowanie. Reasumując - sąd odwoławczy zaskarżony wyrok zmienił w sposób wyżej wskazany, a obciążając kosztami postępowania odwoławczego Skarb Państwa bazował na treściart.13 ustawy z dnia 23.02. 1991roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmA_000045_2003_Uz_2004-05-10_001

XVII AmA 45/03

2004-05-10 02:00:00.0 CEST

2022-10-20 20:00:03.0 CEST

2022-12-22 11:33:19.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII Ama 45/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 maja 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Monika Pałaszewska po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2004 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w Ł. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę zbiorowych interesów konsumentów 1 oddalić odwołanie 2 zasąd

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xYear="2003" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="ilubanska" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000045"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII Ama 45/03</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left">Dnia 10 maja 2004 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: Monika Pałaszewska</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2004 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów w <xAnon>Ł.</xAnon> przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText xALIGNx="left">o ochronę zbiorowych interesów konsumentów</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddalić odwołanie</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzić od Powiatowego Rzecznika Konsumentów w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 17.02.2003 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konku­rencji i Konsumentów odmówił wszczęcia na wniosek powoda- Powiatowego Rzecznika Konsumentów w <xAnon>Ł.</xAnon>- postępowania w sprawie nakazania zaniechania przez <xAnon>K. J.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> Spółka Jawna <xAnon> (...)</xAnon> praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów polegające na uzależnieniu przez przedsiębiorcę załatwienia reklamacji wadliwego towa­ru od przedstawienia przez konsumenta paragonu kasy fiskalnej.</xText> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oparł się na usta­leniu, że powód przyjął, iż nastąpiło naruszenie zbiorowych interesów kon­sumentów poprzez zarzucane działanie.</xText> <xText>Zdaniem pozwanego, paragon z kasy fiskalnej jako dowód wpłaty może być podstawa do dochodzenia roszczeń od przedsiębiorcy i ustalenia czy ist­nieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Bez udowodnienia faktu dokonania u niego zakupu, przedsiębiorca słusznie posiada wątpliwości, co do zasadności ponoszenia odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady towaru, który mógł być zakupiony u innego przedsiębiorcy oferującego towary tego samego rodzaju.</xText> <xText>W ocenie pozwanego, przedsiębiorca mógłby naruszyć przepisy kodek­su cywilnego o rękojmi za wady oraz przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021411176" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176">ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego</xLexLink> (Dz. U. Nr 141, poz. 1176), gdy dokonano u niego zaku­pu towaru i w tym zakresie istnieją dowody potwierdzające ten fakt, i pomi­mo tego odmawia rozpatrzenia reklamacji wadliwego towaru. W niniejszym przypadku przedsiębiorca słusznie miał wątpliwości, co do kierowanych do niego roszczeń, bowiem może być podmiotem niewłaściwym do rozpatrywa­nia reklamacji i ponoszenia odpowiedzialności za wady towaru. Zgodnie, bo­wiem z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 kodeksu cywilnego</xLexLink>, na konsumencie - jako osobie dochodzącej roszczeń z tytułu rękojmi - spoczywa obowiązek udowodnienia faktu zawar­cia umowy sprzedaży ze sprzedawcą w celu skutecznego dochodzenia od nie­go roszczeń. Może to nastąpić poprzez okazanie dowodu zakupu lub innego dokumentu np. gwarancji wystawionej przez przedsiębiorcę, od którego kon­sument dochodzi roszczeń.</xText> <xText>Można przypuszczać, zdaniem pozwanego, że wadliwy towar (kapcie reklamowane przez konsumentkę - <xAnon>M. K.</xAnon>) byłby przez przed­siębiorcę przyjęty do reklamacji, gdyby przedstawiła dowód zakupu.</xText> <xText>Od Decyzji powód wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie lub zmianę przez uwzględnienie wniosku.</xText> <xText>Skarżący zarzucił, ze uzasadnienie decyzji zawiera szereg sprzeczno­ści i jest nielogiczne. Pozwany twierdzi bowiem, że „nie jest naruszeniem ustawy sytuacja, kiedy sprzedawca odmawia rozpatrzenia reklamacji, jeżeli konsument nie przedstawi paragonu z kasy fiskalnej”, a następnie podnosi, iż „paragon z kasy fiskalnej jest jednym z wielu potwierdzeń, iż dany towar konsument kupił u przedsiębiorcy u którego dochodzi roszczeń”.</xText> <xText>Paragon, zdaniem powoda, może być jednym z wielu „potwierdzeń” zawarcia umowy, odmowa przyjęcia reklamacji tylko i wyłącznie dlatego, że konsument zgubił ten kawałek papierka jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów.</xText> <xText>Nadto powód zarzucił, że pozwany odmówił wszczęcia postępowania nie wszczynając nawet postępowania wyjaśniającego i dokonał oceny części wskazanych dowodów, nie wysłuchując zdania stron.</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie odwołanie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.</xText> <xText>Rozpoznając odwołanie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 100 b;art. 100 b ust. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 100b ust. 1 ustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. Nr 122, poz. 1319), Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, odmówić wszczęcia postępowania, jeżeli z zawartych we wniosku oraz posiadanych przez Prezesa Urzędu informacji wynika w sposób oczywisty, że zbiorowe interesy konsumentów nie uległy naruszeniu.</xText> <xText>Przy czym, przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się, stosownie do art.23a tej ustawy, godzące w nie bezprawne dzia­łanie przedsiębiorcy. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma in­dywidualnych interesów konsumentów. Za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów uważa się w szczególności stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 479(43)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>43</xSUPx> Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, nieuczciwą lub wprowadzającą w błąd reklamę i inne czyny nieuczciwej konkurencji godzące w zbiorowe inte­resy konsumentów.</xText> <xText>Powód we wniosku o wszczęcie postępowania wskazał, że <xAnon>K. J.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> Spółka Jawna <xAnon> (...)</xAnon> odmówił konsumentce- <xAnon>M. K.</xAnon> uwzględnienia jej reklamacji z powodu nieprzedstawienia przez nią paragonu z kasy fiskalnej.</xText> <xText>Treść wniosku nie wskazuje więc, na powszechność zachowania się <xAnon> spółki (...)</xAnon>, a więc naruszanie interesów zbiorowości. Przypuszczenie, zawarte we wniosku, że działania takie mogą dotyczyć tez innych miast, bo spółka posiada tam sklepu, jest gołosłowne. Działanie przedsiębiorcy naru­szające interesy jednego lub kilku konsumentów, nawet jeśli jest bezprawne, nie jest działaniem naruszającym zbiorowe interesy konsumentów. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów przewiduje ochronę publicznoprawną, a zatem warunkiem jej stosowania jest naruszenie interesu publicznego, o czym mowa w art.l ust. 1 tej ustawy.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że ani przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> ani ustawy z dnia 27.07.2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej nie przewidują instytucji „reklamacji”. W istocie więc, potocznie rozumiana „reklamacja” jest formą przedprocesowego zgłoszenia roszczenia przez konsumenta - sprzedawcy. Przedsiębiorca nie ma zatem obowiązku uznawania tych roszczeń i uwzględniania reklamacji, nawet jeśli jest ona oczywiście uzasadniona. Decyzja w tym zakresie należy do autono­mii woli przedsiębiorcy, który ryzykuje tym, że poniesie skutki wystąpienia przez konsumenta na drogę sądową , a także ewentualną utratę posiadanej renomy. Z tego też względu, przedsiębiorca może się kierować własną oceną co do wiarygodności twierdzeń konsumenta i przedstawianych przez niego dowodów. Może również uzależniać uwzględnienie reklamacji od przedsta­wieniu mu określonego dokumentu.</xText> <xText>Oczekiwanie, że przedsiębiorca będzie kierował się wyłącznie oświad­czeniami konsumenta lub osoby trzeciej (nie mająca wszakże obowiązku mó­wienia prawdy pod rygorem odpowiedzialności karnej, jak świadek w postę­powaniu sądowym) , w sytuacji gdy do tych twierdzeń niema zaufania, prze­czy zdrowemu rozsądkowi.</xText> <xText>Należy jednak podkreślić, że zachowanie się przedsiębiorcy nie ma wpływu na treść ochrony prawnej przysługującej konsumentowi, który może występować na drogę sądową i w trakcie procesu dowodzić, w ramach obo­wiązku wynikającego z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.6 k.c.</xLexLink>, faktów istotnych dla rozstrzygnięcia ( w tym np. faktu zakupu konkretnego towaru w konkretnym terminie od kon­kretnego sprzedawcy), przy pomocy wszystkich prawem przewidzianych środków dowodowych.</xText> <xText>Biorąc powyższe względu pod uwagę, w tym również treść wniosku powoda o wszczęcie postępowania administracyjnego, nie budzi zastrzeżeń Sądu treść rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej Decyzji. Skoro bowiem z zawartych we wniosku oraz posiadanych przez Prezesa Urzędu informacji wynikało w sposób oczywisty, że zbiorowe interesy konsumentów nie uległy naruszeniu, brak było podstaw do wszczynania chociażby postępowania wy­jaśniającego.</xText> <xText>Zwrócić też należy uwagę, że dowody mogą być prowadzone wyłącz­nie w trakcie postępowania administracyjnego (lub sądowego), a więc po jego wszczęciu. Odmawiając wszczęcia postępowania Prezes UOKiK opiera się na treści wniosku, przyjmując, że brak byłoby podstaw do stwierdzenia praktyki przeciwko zbiorowym interesom konsumentów, nawet gdyby wszystkie wskazane we wniosku okoliczności były prawdziwe (przyznane lub udowod­nione).</xText> <xText>Z tych względów odwołanie należało oddalić jako bezzasadne.</xText> <xText>O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasą­dzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Gierzyński

Iwona Lubańska

Monika Pałaszewska

Iwona Lubańska

Sygn. akt XVII Ama 45/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 maja 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Monika Pałaszewska po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2004 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Powiatowego Rzecznika Konsumentów wŁ.przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę zbiorowych interesów konsumentów 1 oddalić odwołanie 2 zasądzić od Powiatowego Rzecznika Konsumentów wŁ.na rzecz Skarbu Państwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem kosztów postępowania. SSO Bogdan Gierzyński UZASADNIENIE Decyzją z dnia 17.02.2003 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konku­rencji i Konsumentów odmówił wszczęcia na wniosek powoda- Powiatowego Rzecznika Konsumentów wŁ.- postępowania w sprawie nakazania zaniechania przezK. J.iA. K.Spółka Jawna(...)praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów polegające na uzależnieniu przez przedsiębiorcę załatwienia reklamacji wadliwego towa­ru od przedstawienia przez konsumenta paragonu kasy fiskalnej. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oparł się na usta­leniu, że powód przyjął, iż nastąpiło naruszenie zbiorowych interesów kon­sumentów poprzez zarzucane działanie. Zdaniem pozwanego, paragon z kasy fiskalnej jako dowód wpłaty może być podstawa do dochodzenia roszczeń od przedsiębiorcy i ustalenia czy ist­nieje stosunek zobowiązaniowy pomiędzy przedsiębiorcą a konsumentem. Bez udowodnienia faktu dokonania u niego zakupu, przedsiębiorca słusznie posiada wątpliwości, co do zasadności ponoszenia odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady towaru, który mógł być zakupiony u innego przedsiębiorcy oferującego towary tego samego rodzaju. W ocenie pozwanego, przedsiębiorca mógłby naruszyć przepisy kodek­su cywilnego o rękojmi za wady oraz przepisyustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego(Dz. U. Nr 141, poz. 1176), gdy dokonano u niego zaku­pu towaru i w tym zakresie istnieją dowody potwierdzające ten fakt, i pomi­mo tego odmawia rozpatrzenia reklamacji wadliwego towaru. W niniejszym przypadku przedsiębiorca słusznie miał wątpliwości, co do kierowanych do niego roszczeń, bowiem może być podmiotem niewłaściwym do rozpatrywa­nia reklamacji i ponoszenia odpowiedzialności za wady towaru. Zgodnie, bo­wiem zart. 6 kodeksu cywilnego, na konsumencie - jako osobie dochodzącej roszczeń z tytułu rękojmi - spoczywa obowiązek udowodnienia faktu zawar­cia umowy sprzedaży ze sprzedawcą w celu skutecznego dochodzenia od nie­go roszczeń. Może to nastąpić poprzez okazanie dowodu zakupu lub innego dokumentu np. gwarancji wystawionej przez przedsiębiorcę, od którego kon­sument dochodzi roszczeń. Można przypuszczać, zdaniem pozwanego, że wadliwy towar (kapcie reklamowane przez konsumentkę -M. K.) byłby przez przed­siębiorcę przyjęty do reklamacji, gdyby przedstawiła dowód zakupu. Od Decyzji powód wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie lub zmianę przez uwzględnienie wniosku. Skarżący zarzucił, ze uzasadnienie decyzji zawiera szereg sprzeczno­ści i jest nielogiczne. Pozwany twierdzi bowiem, że „nie jest naruszeniem ustawy sytuacja, kiedy sprzedawca odmawia rozpatrzenia reklamacji, jeżeli konsument nie przedstawi paragonu z kasy fiskalnej”, a następnie podnosi, iż „paragon z kasy fiskalnej jest jednym z wielu potwierdzeń, iż dany towar konsument kupił u przedsiębiorcy u którego dochodzi roszczeń”. Paragon, zdaniem powoda, może być jednym z wielu „potwierdzeń” zawarcia umowy, odmowa przyjęcia reklamacji tylko i wyłącznie dlatego, że konsument zgubił ten kawałek papierka jest praktyką naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Nadto powód zarzucił, że pozwany odmówił wszczęcia postępowania nie wszczynając nawet postępowania wyjaśniającego i dokonał oceny części wskazanych dowodów, nie wysłuchując zdania stron. Pozwany wniósł o oddalenie odwołanie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Rozpoznając odwołanie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Stosownie do treściart. 100b ust. 1 ustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. Nr 122, poz. 1319), Prezes Urzędu może, w drodze decyzji, odmówić wszczęcia postępowania, jeżeli z zawartych we wniosku oraz posiadanych przez Prezesa Urzędu informacji wynika w sposób oczywisty, że zbiorowe interesy konsumentów nie uległy naruszeniu. Przy czym, przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów rozumie się, stosownie do art.23a tej ustawy, godzące w nie bezprawne dzia­łanie przedsiębiorcy. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma in­dywidualnych interesów konsumentów. Za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów uważa się w szczególności stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa wart. 47943Kodeksu postępowania cywilnego, naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, nieuczciwą lub wprowadzającą w błąd reklamę i inne czyny nieuczciwej konkurencji godzące w zbiorowe inte­resy konsumentów. Powód we wniosku o wszczęcie postępowania wskazał, żeK. J.iA. K.Spółka Jawna(...)odmówił konsumentce-M. K.uwzględnienia jej reklamacji z powodu nieprzedstawienia przez nią paragonu z kasy fiskalnej. Treść wniosku nie wskazuje więc, na powszechność zachowania sięspółki (...), a więc naruszanie interesów zbiorowości. Przypuszczenie, zawarte we wniosku, że działania takie mogą dotyczyć tez innych miast, bo spółka posiada tam sklepu, jest gołosłowne. Działanie przedsiębiorcy naru­szające interesy jednego lub kilku konsumentów, nawet jeśli jest bezprawne, nie jest działaniem naruszającym zbiorowe interesy konsumentów. Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów przewiduje ochronę publicznoprawną, a zatem warunkiem jej stosowania jest naruszenie interesu publicznego, o czym mowa w art.l ust. 1 tej ustawy. Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że ani przepisykodeksu cywilnegoani ustawy z dnia 27.07.2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej nie przewidują instytucji „reklamacji”. W istocie więc, potocznie rozumiana „reklamacja” jest formą przedprocesowego zgłoszenia roszczenia przez konsumenta - sprzedawcy. Przedsiębiorca nie ma zatem obowiązku uznawania tych roszczeń i uwzględniania reklamacji, nawet jeśli jest ona oczywiście uzasadniona. Decyzja w tym zakresie należy do autono­mii woli przedsiębiorcy, który ryzykuje tym, że poniesie skutki wystąpienia przez konsumenta na drogę sądową , a także ewentualną utratę posiadanej renomy. Z tego też względu, przedsiębiorca może się kierować własną oceną co do wiarygodności twierdzeń konsumenta i przedstawianych przez niego dowodów. Może również uzależniać uwzględnienie reklamacji od przedsta­wieniu mu określonego dokumentu. Oczekiwanie, że przedsiębiorca będzie kierował się wyłącznie oświad­czeniami konsumenta lub osoby trzeciej (nie mająca wszakże obowiązku mó­wienia prawdy pod rygorem odpowiedzialności karnej, jak świadek w postę­powaniu sądowym) , w sytuacji gdy do tych twierdzeń niema zaufania, prze­czy zdrowemu rozsądkowi. Należy jednak podkreślić, że zachowanie się przedsiębiorcy nie ma wpływu na treść ochrony prawnej przysługującej konsumentowi, który może występować na drogę sądową i w trakcie procesu dowodzić, w ramach obo­wiązku wynikającego zart.6 k.c., faktów istotnych dla rozstrzygnięcia ( w tym np. faktu zakupu konkretnego towaru w konkretnym terminie od kon­kretnego sprzedawcy), przy pomocy wszystkich prawem przewidzianych środków dowodowych. Biorąc powyższe względu pod uwagę, w tym również treść wniosku powoda o wszczęcie postępowania administracyjnego, nie budzi zastrzeżeń Sądu treść rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej Decyzji. Skoro bowiem z zawartych we wniosku oraz posiadanych przez Prezesa Urzędu informacji wynikało w sposób oczywisty, że zbiorowe interesy konsumentów nie uległy naruszeniu, brak było podstaw do wszczynania chociażby postępowania wy­jaśniającego. Zwrócić też należy uwagę, że dowody mogą być prowadzone wyłącz­nie w trakcie postępowania administracyjnego (lub sądowego), a więc po jego wszczęciu. Odmawiając wszczęcia postępowania Prezes UOKiK opiera się na treści wniosku, przyjmując, że brak byłoby podstaw do stwierdzenia praktyki przeciwko zbiorowym interesom konsumentów, nawet gdyby wszystkie wskazane we wniosku okoliczności były prawdziwe (przyznane lub udowod­nione). Z tych względów odwołanie należało oddalić jako bezzasadne. O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasą­dzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. SSO Bogdan Gierzyński

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000144_2004_Uz_2004-05-13_001

II AKa 144/04

2004-05-13 02:00:00.0 CEST

2013-03-01 02:01:02.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 144/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja Sędziowie SSA Grażyna Chart (spr.) SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2004 r. sprawy w wniosku H. W. w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie F. W. na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000144" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 144/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 maja 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Grażyna Chart (spr.)</xText> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2004 r. sprawy</xText> <xText>w wniosku <xBx><xAnon>H. W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanie <xAnon>F. W.</xAnon></xUx></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 3 marca 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt. IV Ko 9/04</xText> <xText/> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;</xText> <xText/> <xText>2/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText>II AKa 144/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xIx>Sąd Okręgowy w Gliwicach </xIx></xBx>oddalił wniosek <xBx><xIx><xAnon>H. W.</xAnon></xIx></xBx> o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia na doznane represje ze strony organów byłego ZSRR przez jej męża <xAnon>F. W.</xAnon>. W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził między innymi, iż mąż wnioskodawczyni mieszkał wraz z rodzicami w <xAnon>miejscowości W.</xAnon> koło <xAnon>G.</xAnon> /obecnie terytorium Republiki Białorusi/. Został on zatrzymany 24 października 1949r.</xText> <xText>i oskarżony o współpracę z żołnierzami AK, którą nawiązał w powiecie <xAnon>G.</xAnon> w sierpniu 1948r. Udzielał on pomocy żołnierzom AK, ukrywał ich w gospodarstwie, w którym mieszkał, zaopatrywał w żywność, uzbrajał i udzielał informacji. W październiku 1948r. przeszedł on do podziemia, a w maju 1949r. został zaprzysiężony do AK i otrzymał pseudonim <xAnon> (...)</xAnon>. Od tego momentu uczestniczył w akcjach AK.</xText> <xText>Za przytoczoną wyżej działalność <xAnon>F. W.</xAnon> został skazany dnia 20 grudnia 1949r, wyrokiem Trybunału Wojskowego <xAnon> (...)</xAnon> Obwodu <xAnon>G.</xAnon> na 25 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 63-1, 76 <xAnon> (...)</xAnon> polegające na udziale w nacjonalistycznej <xAnon> organizacji (...)</xAnon> i po krótkim pobycie w więzieniu w <xAnon>G.</xAnon> zesłany do <xAnon>I.</xAnon>, gdzie pracował w <xAnon> Kombinacie (...)</xAnon> /od 1.08.1949 – 2.11.1956r./ jako ślusarz</xText> <xText>i maszynista elektrowozu.</xText> <xText>Karę 25 lat pozbawienia wolności zmniejszono do lat 10 orzeczeniem Trybunału Wojskowego Białoruskiego Okręgu Wojskowego z dnia 18.10.1954r. Na mocy postanowienia Komisji Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 21 lipca 1956r. został on warunkowo przedterminowo zwolniony. Ustalono, iż <xAnon>F. W.</xAnon> w miejscach aresztowania MSW przebywał od 19 października 1949r. do dnia 27 lipca 1956r. /k. 6/ Następnie wrócił do Polski i osiadł w <xAnon>G.</xAnon>, gdzie zmarł 12.11.1990r.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego uwzględnienie wniosku uniemożliwia treść art. 8 ust. 2 lit. „a”</xText> <xText>i „b” <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> /Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/ albowiem owa działalność na rzecz niepodległego bytu prowadzona była po dniu 5 lutego 1946r., a więc po dacie prawnego ustalenia wschodniej granicy Polski</xText> <xText>/a więc poza terytorium Polski/ co wyłącza ponoszenie odpowiedzialności odszkodowawczej przez Państwo Polskie za represje organów radzieckich.</xText> <xText>Od tego wyroku apelację wniósł <xBx><xIx>pełnomocnik </xIx></xBx>wnioskodawczyni. Podniósł on między innymi, iż ocena prawna sądu I instancji jest błędna albowiem nie uwzględniono przepisu <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19980970604" xTitle="Ustawa z dnia 16 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 97, poz. 604">art. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> /Dz. U. Nr 97 poz. 604/, a nadto błędnie przyjęto, iż działalność niepodległościowa zapoczątkowana przez <xAnon>F. W.</xAnon> po dniu 5 lutego 1946r. stoi na przeszkodzie przyznaniu odszkodowania skoro represje stosowane były po dniu 8 maja 1945r.</xText> <xText>Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie żądań wniosku, bądź o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xBx><xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje</xIx></xBx>:</xText> <xText/> <xText>Apelację należało uznać za oczywiście bezzasadną. Wnioskodawczyni <xAnon>H. W.</xAnon></xText> <xText>w sposób nie budzący wątpliwości wykazała, iż późniejszy jej mąż w wieku 16 lat doznał represji ze strony organów byłego ZSRR, które związane były z jego walką o niepodległy byt Państwa Polskiego. Wychowany w patriotycznej rodzinie podjął i prowadził działalność na rzecz odzyskania suwerenności politycznej przez Polskę.</xText> <xText>Rzecz jednak w tym, iż działania te podjął po dniu 5 lutego 1946r., a więc poza obecnymi granicami Państwa Polskiego.</xText> <xText>Skarżący nieprawidłowo interpretuje aktualnie obowiązujący stan prawny, który w art. 2 „b” ustawy z dnia 16 lipca 1998r, /Dz. U. Nr 97 poz. 604/ zmieniającej <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930360159" xTitle="Ustawa z dnia 20 lutego 1993 r. zmieniająca ustawę o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 36, poz. 159">ustawę z dnia 20 lutego 1993r.</xLexLink> /Dz. U. Nr 36 poz. 159/ oraz ustawę z dnia 23 lutego 1991r. /Dz. U. Nr 34 poz. 149/ wyraźnie stanowi, iż przez działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,</xText> <xText>o której mowa w art. 2 „a”, w odniesieniu do osób represjonowanych na terytorium Polski</xText> <xText>w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim poza obecnym terytorium Polski należy rozumieć działalność w okresie od dnia 17 września 1939r. do dnia 5 lutego 1946r.</xText> <xText>W tych granicach czasowych nie mieści się więc działalność niepodległościowa <xAnon>F. W.</xAnon>, a zatem apelacja nie mogła zostać uwzględniona, gdyż organa sądowe mają obowiązek respektowania istniejącego prawa, natomiast prawa tego nie stanowią.</xText> <xText>Na marginesie podnieść należy, iż organom sądowym wiadomo, iż na wniosek Zarządu Głównego <xAnon> Związku (...)</xAnon> powołał zespół do negocjacji z Rosją, która te odszkodowania za aresztowanie, pobyt na zesłaniu i kilkuletnią tam pracę katorżniczą winna wypłacić.</xText> <xText>Z tych względów orzeczono jak wyżej.</xText> <xText/> <xText>AS/</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mirosław Ziaja

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 144/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja Sędziowie SSA Grażyna Chart (spr.) SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2004 r. sprawy w wnioskuH. W. w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za represjonowanieF. W. na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 3 marca 2004 r. sygn. akt. IV Ko 9/04 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; 2/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. II AKa 144/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Gliwicachoddalił wniosekH. W.o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania i zadośćuczynienia na doznane represje ze strony organów byłego ZSRR przez jej mężaF. W.. W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził między innymi, iż mąż wnioskodawczyni mieszkał wraz z rodzicami wmiejscowości W.kołoG./obecnie terytorium Republiki Białorusi/. Został on zatrzymany 24 października 1949r. i oskarżony o współpracę z żołnierzami AK, którą nawiązał w powiecieG.w sierpniu 1948r. Udzielał on pomocy żołnierzom AK, ukrywał ich w gospodarstwie, w którym mieszkał, zaopatrywał w żywność, uzbrajał i udzielał informacji. W październiku 1948r. przeszedł on do podziemia, a w maju 1949r. został zaprzysiężony do AK i otrzymał pseudonim(...). Od tego momentu uczestniczył w akcjach AK. Za przytoczoną wyżej działalnośćF. W.został skazany dnia 20 grudnia 1949r, wyrokiem Trybunału Wojskowego(...)ObwoduG.na 25 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z art. 63-1, 76(...)polegające na udziale w nacjonalistycznejorganizacji (...)i po krótkim pobycie w więzieniu wG.zesłany doI., gdzie pracował wKombinacie (...)/od 1.08.1949 – 2.11.1956r./ jako ślusarz i maszynista elektrowozu. Karę 25 lat pozbawienia wolności zmniejszono do lat 10 orzeczeniem Trybunału Wojskowego Białoruskiego Okręgu Wojskowego z dnia 18.10.1954r. Na mocy postanowienia Komisji Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 21 lipca 1956r. został on warunkowo przedterminowo zwolniony. Ustalono, iżF. W.w miejscach aresztowania MSW przebywał od 19 października 1949r. do dnia 27 lipca 1956r. /k. 6/ Następnie wrócił do Polski i osiadł wG., gdzie zmarł 12.11.1990r. Zdaniem Sądu Okręgowego uwzględnienie wniosku uniemożliwia treść art. 8 ust. 2 lit. „a” i „b”ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego/Dz. U. Nr 34 poz. 149 ze zmianami/ albowiem owa działalność na rzecz niepodległego bytu prowadzona była po dniu 5 lutego 1946r., a więc po dacie prawnego ustalenia wschodniej granicy Polski /a więc poza terytorium Polski/ co wyłącza ponoszenie odpowiedzialności odszkodowawczej przez Państwo Polskie za represje organów radzieckich. Od tego wyroku apelację wniósłpełnomocnikwnioskodawczyni. Podniósł on między innymi, iż ocena prawna sądu I instancji jest błędna albowiem nie uwzględniono przepisuart. 2 ustawy z dnia 16 lipca 1998r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego/Dz. U. Nr 97 poz. 604/, a nadto błędnie przyjęto, iż działalność niepodległościowa zapoczątkowana przezF. W.po dniu 5 lutego 1946r. stoi na przeszkodzie przyznaniu odszkodowania skoro represje stosowane były po dniu 8 maja 1945r. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie żądań wniosku, bądź o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelację należało uznać za oczywiście bezzasadną. WnioskodawczyniH. W. w sposób nie budzący wątpliwości wykazała, iż późniejszy jej mąż w wieku 16 lat doznał represji ze strony organów byłego ZSRR, które związane były z jego walką o niepodległy byt Państwa Polskiego. Wychowany w patriotycznej rodzinie podjął i prowadził działalność na rzecz odzyskania suwerenności politycznej przez Polskę. Rzecz jednak w tym, iż działania te podjął po dniu 5 lutego 1946r., a więc poza obecnymi granicami Państwa Polskiego. Skarżący nieprawidłowo interpretuje aktualnie obowiązujący stan prawny, który w art. 2 „b” ustawy z dnia 16 lipca 1998r, /Dz. U. Nr 97 poz. 604/ zmieniającejustawę z dnia 20 lutego 1993r./Dz. U. Nr 36 poz. 159/ oraz ustawę z dnia 23 lutego 1991r. /Dz. U. Nr 34 poz. 149/ wyraźnie stanowi, iż przez działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, o której mowa w art. 2 „a”, w odniesieniu do osób represjonowanych na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim poza obecnym terytorium Polski należy rozumieć działalność w okresie od dnia 17 września 1939r. do dnia 5 lutego 1946r. W tych granicach czasowych nie mieści się więc działalność niepodległościowaF. W., a zatem apelacja nie mogła zostać uwzględniona, gdyż organa sądowe mają obowiązek respektowania istniejącego prawa, natomiast prawa tego nie stanowią. Na marginesie podnieść należy, iż organom sądowym wiadomo, iż na wniosek Zarządu GłównegoZwiązku (...)powołał zespół do negocjacji z Rosją, która te odszkodowania za aresztowanie, pobyt na zesłaniu i kilkuletnią tam pracę katorżniczą winna wypłacić. Z tych względów orzeczono jak wyżej. AS/

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000160_2004_Uz_2004-05-27_001

II AKa 160/04

2004-05-27 02:00:00.0 CEST

2015-09-09 20:15:05.0 CEST

2015-09-09 09:16:53.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 160/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska (spr.) Sędziowie SSA Jan Dybek SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2004 r. sprawy oskarżonego P. S. ur. (...) w B. syna K. i J. oskarżonego z art. 280 § 2 kk na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="mgierszner" xToPage="4" xPublisher="rkopiec" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000160" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 160/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 27 maja 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Barbara Suchowska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jan Dybek</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Krzysztof Wdowiak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2004 r. sprawy oskarżonego</xText> <xText><xBx><xAnon>P. S.</xAnon> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w<xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>z dnia 27/01/2004 r. sygn. akt. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Bielsku Białej do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>II AKa 160/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2004 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej uniewinnił <xAnon>P. S.</xAnon> od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>, polegającego na tym, że w dniu 21 lutego 2003 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z trzeba nieustalonymi sprawcami, grożąc natychmiastowym użyciem noża uderzając <xAnon>J. K.</xAnon> w twarz oraz kopiąc w klatkę piersiową doprowadził w/w do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę telefon komórkowy <xAnon>marki N. (...)</xAnon> wartości 1 zł.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator zarzucając:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania karnego, a to:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że pomimo, że świadkowie <xAnon>A. B.</xAnon>i <xAnon>K.</xAnon><xAnon>B.</xAnon>w sposób stanowczy wskazali na oskarżonego <xAnon>P. S.</xAnon>jako jednego ze sprawców rozboju na osobie pokrzywdzonego – nie mogą stanowić w ogóle dowodów jako tzw. „owoce zatrutego drzewa” z uwagi na naruszenie <xLexLink xArt="art. 173;art. 173 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 173 § 1 kpk</xLexLink>, podczas gdy fakt okazania oskarżonego z osobami znanymi w/w świadkom nie wyklucza możliwości rozpoznania przez nich faktycznego sprawcy;</xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 352" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 352 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">366 § 1 kpk</xLexLink> polegającą na niewyczerpaniu przez Sąd wszystkich możliwości dowodowych w sprawie, a w szczególności odstąpienie od przeprowadzenia dowodu z <xLexLink xArt="art. 192;art. 192 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 192 § 4 kpk</xLexLink> – a to powołania biegłego psychologa celem ustalenia stopnia podatności świadków na sugestie, nie przeprowadzenia dowodu z eksperymentu procesowego polegającego na okazaniu świadkom wraz z innymi osobami ubranymi w czerwone buty i identyczne inne elementy ubioru, a także nie przesłuchanie świadków z jakiego konkretnie powodu obawiali się oskarżonego – co stało się powodem podjęcia decyzji z <xLexLink xArt="art. 390;art. 390 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 390 § 2 kpk</xLexLink>, nie wyjaśnienie w drodze przesłuchania <xAnon>J. K.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> dlaczego ten ostatni zwrócił uwagę na fakt, że pokrzywdzony w trakcie okazania bawił się kartą telefoniczną i czy istotnie tak było;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink> poprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku rozliczenia czasowo-przestrzennego, celem ustalenia bądź wykluczenia możliwości spotkania się oskarżonego z pokrzywdzonym i pozostałymi świadkami o określonej porze i w konkretnym miejscu.</xText> </xUnit> <xText>Podnosząc te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacja prokuratora okazała się zasadna i w wyniku jej rozpoznania konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Błędy Sądu Okręgowego dotyczą zarówno ustaleń faktycznych jak i nieprawidłowej a przede wszystkim niepełnej oceny zgromadzonych dowodów.</xText> <xText>Sąd I instancji nie poczynił takich ustaleń, które pozwalałyby na dokonanie analizy czasowo-przestrzennej rozpatrywanego zdarzenia, którym to zagadnieniem w ogóle się nie zajął, koncentrując się głównie na mankamentach postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Te mankamenty istotnie w sprawie występują i rację ma sąd I instancji wskazując na nie w swoich motywach, jednak wnioski jakie wyprowadził w tym zakresie uznać należy za błędne i nieuprawnione.</xText> <xText>Przeprowadzenie w sposób ewidentnie wadliwy czynności okazania oskarżonego z udziałem osób przybranych – znanych świadkom dokonującym rozpoznania, nie zwalniało sądu merytorycznego od obowiązku dokonania oceny wiarygodności tego dowodu i przydatności dla czynionych ustaleń faktycznych. Koncepcja „owoców zatrutego drzewa”, na którą sąd I instancji się powołał, znajdująca oparcie w tzw. formalnej teorii dowodów, nie została przyjęta w polskim procesie karnym, gdzie obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów. Ta właśnie zasada nakładała na sąd obowiązek dokonania oceny wszystkich dowodów zgodnie z dyrektywami zawartymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, czego w sprawie niniejszej nie uczyniono.</xText> <xText>Faktem jest, że zarzut aktu oskarżenia sformułowany wobec oskarżonego <xAnon>P. S.</xAnon>, oparty został na rozpoznaniu dokonanym przez dwóch świadków <xAnon>A. B.</xAnon>i <xAnon>K.</xAnon><xAnon>B.</xAnon>, którzy stojąc w trakcie zajścia za pokrzywdzonym, obserwowali jego przebieg.</xText> <xText>Sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa ustalone przez sąd I instancji nie nasuwają zastrzeżeń i nie zostały też dotychczas zakwestionowane. Istota problemu dotyczy rozpoznania oskarżonego przez wyżej wymienionych świadków i wyjaśnienia wszystkich pojawiających się w tym przedmiocie wątpliwości. Sąd Apelacyjny nie zamierza tu dokonywać analizy i oceny zeznań tych osób, bowiem nie jest do tego powołany, zwrócić musi jednak uwagę na nieprawidłową i niepełną ocenę tych dowodów przez Sąd Okręgowy.</xText> <xText>Poza niewłaściwie przeprowadzonym w toku postępowania przygotowawczego okazaniem osoby oskarżonego, wcześniej okazano świadkom zdjęcia przedstawiające wizerunki wielu osób.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 173;art. 173 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 173 § 1 kpk</xLexLink> zawiera postulat, by okazanie takie przeprowadzone zostało w sposób wyłączający sugestię, jednak wymogi dla zrealizowania takiej czynności nie zostały bliżej sprecyzowane. Wartość tego dowodu musi być zatem oceniona także pod kątem ewentualnej sugestii i jej wpływu na osobę dokonującą rozpoznania, tym samym okoliczności towarzyszące tej czynności muszą być sądowi znane.</xText> <xText>W niniejszej sprawie świadkom okazywano wiele zdjęć. Świadek <xAnon>B.</xAnon> zeznał m. in., że okazywano mu zdjęcia twarzy i sylwetek wielu osób, świadek <xAnon>B.</xAnon> wskazywał na tablicę zamieszczoną na k. – 21 akt jako tą, którą uprzednio mu okazywano. Analiza tych oświadczeń nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, jakie zdjęcia i w jakiej ilości okazywano tym osobom, choć niewątpliwie okazywano im pośród innych zdjęć zdjęcia oskarżonego i co do nich świadkowie złożyli stosowne oświadczenia.</xText> <xText>Nie podjęto natomiast w postępowaniu sądowym próby wyjaśnienia rysujących się na tle zeznań świadków wątpliwości, dotyczących długości włosów oskarżonego, co można było uczynić poprzez zasięgnięcie informacji z odpowiedniej jednostki Policji na temat daty wykonania zdjęć oskarżonego, którymi posługiwano się przy okazaniu. Nie można też, pozostając przy omawianej kwestii nie zauważyć, że sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, niechcący zapewne, dopuścił się pewnej manipulacji podkreślając i eksponując tym samym niektóre fragmenty zeznań świadków dotyczących rozpoznania cech okazywanej osoby. Wbrew temu co sugeruje bowiem Sąd Okręgowy nie wynika z tych oświadczeń, by rozpoznanie rysów twarzy i sylwetki dokonane zostało z mniejszą dozą prawdopodobieństwa niż rozpoznanie ubioru.</xText> <xText>Wnioski jakie w tym zakresie wyciągnął sąd I instancji są dowolne. Niewątpliwie charakterystyczny ubiór na jaki w dniu zdarzenia zwrócili uwagę świadkowie pozwolił na lepsze zapamiętanie osoby, jednak z akt sprawy nie wynika, by jedynie elementy ubioru ważyły na dokonanym rozpoznaniu.</xText> <xText>Nadto sąd I instancji jak to wynika z wywodów zawartych na k. – 5 uzasadnienia błędnie zinterpretował oświadczenie świadka <xAnon>B.</xAnon> co do potrzeby bezpośredniego okazania mu osoby oskarżonego w celu potwierdzenia lub wykluczenia jego udziału w zdarzeniu.</xText> <xText>Dostrzegając oczywisty błąd postępowania przygotowawczego w zakresie dotyczącym przeprowadzonego okazania osób stwierdzić jednak należy, że ta czynność dowodowa w sytuacji gdy uprzednio świadkom okazano zdjęcia oskarżonego, miała już mniejsze znaczenie dla czynionych ustaleń.</xText> <xText>Przeprowadzone z kolei przez Sąd Okręgowy okazanie osób nie poddaje się pełnej kontroli odwoławczej, bowiem nie pozwala na to, co słusznie zauważa w swojej apelacji prokurator, sposób jego udokumentowania.</xText> <xText>Zasadny jest również kolejny zarzut skarżącego, który dotyczy przesłuchania świadków pod nieobecność oskarżonego – w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 390;art. 390 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 390 § 2 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Odstąpienie od wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 390;art. 390 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 390 § 1 kpk</xLexLink> zasady procesowej, zapewniającej oskarżonemu prawo do obecności przy wszystkich czynnościach postępowania dowodowego, co stanowi jedną z podstawowych gwarancji prawa do obrony, powinno być ograniczone do niezbędnej konieczności i zostać poprzedzone wnikliwą oraz ostrożną oceną czy istotnie zaistniały warunki do wydania takiej decyzji procesowej.</xText> <xText>Na podstawie akt sprawy nie można wyprowadzić jednoznacznego wniosku czy decyzja ta została prawidłowo wyważona, bowiem sąd ograniczył się jedynie do odebrania od świadków lakonicznych oświadczeń, co nie jest wystarczające.</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania i nie przesądzając w żadnym stopniu wyniku postępowania podnieść należy, że rozpoznając sprawę ponownie sąd I instancji winien starannie przesłuchać świadków, a w szczególności <xAnon>A. B.</xAnon>i<xAnon>K.</xAnon><xAnon>B.</xAnon>co do okoliczności towarzyszących okazaniu zdjęć oskarżonego, a następnie jego osoby i ocenić wpływ ewentualnej sugestii na wiarygodność tych dowodów i ich przydatność dla postępowania.</xText> <xText>Rozważyć w tym zakresie może zawarte w apelacji prokuratora sugestie co do posłużenia się wiedzą specjalistyczną, jeśli taka potrzeba w toku rozpoznawania sprawy istotnie się wyłoni.</xText> <xText>Ustalić za pośrednictwem odpowiedniej jednostki Policji datę wykonania zdjęć oskarżonego jakie wykorzystano podczas okazania dla ustalenia czy istotnie występuje sprzeczność z opisem fryzury oskarżonego przedstawionym przez świadków, a także podjąć kolejną próbę ustalenia jaki pakiet zdjęć był świadkom okazywany i w szczególności czy były to zdjęcia barwne.</xText> <xText>Niezbędne jest również dokonanie dodatkowych ustaleń pozwalających na przeprowadzenie analizy przestrzenno-czasowej rozpatrywanego zdarzenia, tak by możliwe było ustosunkowanie się do prezentowanej przez oskarżonego linii obrony.</xText> <xText>Dopiero tak zgromadzony materiał dowodowy Sąd Okręgowy winien poddać wnikliwej i całościowej analizie, ocenić go zgodnie ze wskazaniami zawartymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i wówczas wyciągnąć wnioski w zakresie winy oskarżonego, a także ewentualnej roli jaką w przedmiotowym zdarzeniu można byłoby mu przypisać, gdyby jego udział został potwierdzony w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania.</xText> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Suchowska

Renata Kopiec

Krzysztof Wdowiak

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 160/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 maja 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska (spr.) Sędziowie SSA Jan Dybek SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2004 r. sprawy oskarżonego P. S.ur. (...)wB. synaK.iJ. oskarżonego zart. 280 § 2 kk na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego wB. z dnia 27/01/2004 r. sygn. akt.(...) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Bielsku Białej do ponownego rozpoznania. II AKa 160/04 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2004 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej uniewinniłP. S.od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa zart. 280 § 2 kk, polegającego na tym, że w dniu 21 lutego 2003 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z trzeba nieustalonymi sprawcami, grożąc natychmiastowym użyciem noża uderzającJ. K.w twarz oraz kopiąc w klatkę piersiową doprowadził w/w do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę telefon komórkowymarki N. (...)wartości 1 zł. Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator zarzucając: - obrazę przepisów postępowania karnego, a to: 1 art. 7 kpkpoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że pomimo, że świadkowieA. B.iK.B.w sposób stanowczy wskazali na oskarżonegoP. S.jako jednego ze sprawców rozboju na osobie pokrzywdzonego – nie mogą stanowić w ogóle dowodów jako tzw. „owoce zatrutego drzewa” z uwagi na naruszenieart. 173 § 1 kpk, podczas gdy fakt okazania oskarżonego z osobami znanymi w/w świadkom nie wyklucza możliwości rozpoznania przez nich faktycznego sprawcy; 2 art. 352 kpki366 § 1 kpkpolegającą na niewyczerpaniu przez Sąd wszystkich możliwości dowodowych w sprawie, a w szczególności odstąpienie od przeprowadzenia dowodu zart. 192 § 4 kpk– a to powołania biegłego psychologa celem ustalenia stopnia podatności świadków na sugestie, nie przeprowadzenia dowodu z eksperymentu procesowego polegającego na okazaniu świadkom wraz z innymi osobami ubranymi w czerwone buty i identyczne inne elementy ubioru, a także nie przesłuchanie świadków z jakiego konkretnie powodu obawiali się oskarżonego – co stało się powodem podjęcia decyzji zart. 390 § 2 kpk, nie wyjaśnienie w drodze przesłuchaniaJ. K.iR. K.dlaczego ten ostatni zwrócił uwagę na fakt, że pokrzywdzony w trakcie okazania bawił się kartą telefoniczną i czy istotnie tak było; 3 art. 424 § 1 pkt 1 kpkpoprzez pominięcie w uzasadnieniu wyroku rozliczenia czasowo-przestrzennego, celem ustalenia bądź wykluczenia możliwości spotkania się oskarżonego z pokrzywdzonym i pozostałymi świadkami o określonej porze i w konkretnym miejscu. Podnosząc te zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja prokuratora okazała się zasadna i w wyniku jej rozpoznania konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Błędy Sądu Okręgowego dotyczą zarówno ustaleń faktycznych jak i nieprawidłowej a przede wszystkim niepełnej oceny zgromadzonych dowodów. Sąd I instancji nie poczynił takich ustaleń, które pozwalałyby na dokonanie analizy czasowo-przestrzennej rozpatrywanego zdarzenia, którym to zagadnieniem w ogóle się nie zajął, koncentrując się głównie na mankamentach postępowania przygotowawczego. Te mankamenty istotnie w sprawie występują i rację ma sąd I instancji wskazując na nie w swoich motywach, jednak wnioski jakie wyprowadził w tym zakresie uznać należy za błędne i nieuprawnione. Przeprowadzenie w sposób ewidentnie wadliwy czynności okazania oskarżonego z udziałem osób przybranych – znanych świadkom dokonującym rozpoznania, nie zwalniało sądu merytorycznego od obowiązku dokonania oceny wiarygodności tego dowodu i przydatności dla czynionych ustaleń faktycznych. Koncepcja „owoców zatrutego drzewa”, na którą sąd I instancji się powołał, znajdująca oparcie w tzw. formalnej teorii dowodów, nie została przyjęta w polskim procesie karnym, gdzie obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów. Ta właśnie zasada nakładała na sąd obowiązek dokonania oceny wszystkich dowodów zgodnie z dyrektywami zawartymi wart. 7 kpk, czego w sprawie niniejszej nie uczyniono. Faktem jest, że zarzut aktu oskarżenia sformułowany wobec oskarżonegoP. S., oparty został na rozpoznaniu dokonanym przez dwóch świadkówA. B.iK.B., którzy stojąc w trakcie zajścia za pokrzywdzonym, obserwowali jego przebieg. Sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa ustalone przez sąd I instancji nie nasuwają zastrzeżeń i nie zostały też dotychczas zakwestionowane. Istota problemu dotyczy rozpoznania oskarżonego przez wyżej wymienionych świadków i wyjaśnienia wszystkich pojawiających się w tym przedmiocie wątpliwości. Sąd Apelacyjny nie zamierza tu dokonywać analizy i oceny zeznań tych osób, bowiem nie jest do tego powołany, zwrócić musi jednak uwagę na nieprawidłową i niepełną ocenę tych dowodów przez Sąd Okręgowy. Poza niewłaściwie przeprowadzonym w toku postępowania przygotowawczego okazaniem osoby oskarżonego, wcześniej okazano świadkom zdjęcia przedstawiające wizerunki wielu osób. Przepisart. 173 § 1 kpkzawiera postulat, by okazanie takie przeprowadzone zostało w sposób wyłączający sugestię, jednak wymogi dla zrealizowania takiej czynności nie zostały bliżej sprecyzowane. Wartość tego dowodu musi być zatem oceniona także pod kątem ewentualnej sugestii i jej wpływu na osobę dokonującą rozpoznania, tym samym okoliczności towarzyszące tej czynności muszą być sądowi znane. W niniejszej sprawie świadkom okazywano wiele zdjęć. ŚwiadekB.zeznał m. in., że okazywano mu zdjęcia twarzy i sylwetek wielu osób, świadekB.wskazywał na tablicę zamieszczoną na k. – 21 akt jako tą, którą uprzednio mu okazywano. Analiza tych oświadczeń nie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, jakie zdjęcia i w jakiej ilości okazywano tym osobom, choć niewątpliwie okazywano im pośród innych zdjęć zdjęcia oskarżonego i co do nich świadkowie złożyli stosowne oświadczenia. Nie podjęto natomiast w postępowaniu sądowym próby wyjaśnienia rysujących się na tle zeznań świadków wątpliwości, dotyczących długości włosów oskarżonego, co można było uczynić poprzez zasięgnięcie informacji z odpowiedniej jednostki Policji na temat daty wykonania zdjęć oskarżonego, którymi posługiwano się przy okazaniu. Nie można też, pozostając przy omawianej kwestii nie zauważyć, że sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, niechcący zapewne, dopuścił się pewnej manipulacji podkreślając i eksponując tym samym niektóre fragmenty zeznań świadków dotyczących rozpoznania cech okazywanej osoby. Wbrew temu co sugeruje bowiem Sąd Okręgowy nie wynika z tych oświadczeń, by rozpoznanie rysów twarzy i sylwetki dokonane zostało z mniejszą dozą prawdopodobieństwa niż rozpoznanie ubioru. Wnioski jakie w tym zakresie wyciągnął sąd I instancji są dowolne. Niewątpliwie charakterystyczny ubiór na jaki w dniu zdarzenia zwrócili uwagę świadkowie pozwolił na lepsze zapamiętanie osoby, jednak z akt sprawy nie wynika, by jedynie elementy ubioru ważyły na dokonanym rozpoznaniu. Nadto sąd I instancji jak to wynika z wywodów zawartych na k. – 5 uzasadnienia błędnie zinterpretował oświadczenie świadkaB.co do potrzeby bezpośredniego okazania mu osoby oskarżonego w celu potwierdzenia lub wykluczenia jego udziału w zdarzeniu. Dostrzegając oczywisty błąd postępowania przygotowawczego w zakresie dotyczącym przeprowadzonego okazania osób stwierdzić jednak należy, że ta czynność dowodowa w sytuacji gdy uprzednio świadkom okazano zdjęcia oskarżonego, miała już mniejsze znaczenie dla czynionych ustaleń. Przeprowadzone z kolei przez Sąd Okręgowy okazanie osób nie poddaje się pełnej kontroli odwoławczej, bowiem nie pozwala na to, co słusznie zauważa w swojej apelacji prokurator, sposób jego udokumentowania. Zasadny jest również kolejny zarzut skarżącego, który dotyczy przesłuchania świadków pod nieobecność oskarżonego – w oparciu o przepisart. 390 § 2 kpk. Odstąpienie od wyrażonej wart. 390 § 1 kpkzasady procesowej, zapewniającej oskarżonemu prawo do obecności przy wszystkich czynnościach postępowania dowodowego, co stanowi jedną z podstawowych gwarancji prawa do obrony, powinno być ograniczone do niezbędnej konieczności i zostać poprzedzone wnikliwą oraz ostrożną oceną czy istotnie zaistniały warunki do wydania takiej decyzji procesowej. Na podstawie akt sprawy nie można wyprowadzić jednoznacznego wniosku czy decyzja ta została prawidłowo wyważona, bowiem sąd ograniczył się jedynie do odebrania od świadków lakonicznych oświadczeń, co nie jest wystarczające. Reasumując powyższe rozważania i nie przesądzając w żadnym stopniu wyniku postępowania podnieść należy, że rozpoznając sprawę ponownie sąd I instancji winien starannie przesłuchać świadków, a w szczególnościA. B.iK.B.co do okoliczności towarzyszących okazaniu zdjęć oskarżonego, a następnie jego osoby i ocenić wpływ ewentualnej sugestii na wiarygodność tych dowodów i ich przydatność dla postępowania. Rozważyć w tym zakresie może zawarte w apelacji prokuratora sugestie co do posłużenia się wiedzą specjalistyczną, jeśli taka potrzeba w toku rozpoznawania sprawy istotnie się wyłoni. Ustalić za pośrednictwem odpowiedniej jednostki Policji datę wykonania zdjęć oskarżonego jakie wykorzystano podczas okazania dla ustalenia czy istotnie występuje sprzeczność z opisem fryzury oskarżonego przedstawionym przez świadków, a także podjąć kolejną próbę ustalenia jaki pakiet zdjęć był świadkom okazywany i w szczególności czy były to zdjęcia barwne. Niezbędne jest również dokonanie dodatkowych ustaleń pozwalających na przeprowadzenie analizy przestrzenno-czasowej rozpatrywanego zdarzenia, tak by możliwe było ustosunkowanie się do prezentowanej przez oskarżonego linii obrony. Dopiero tak zgromadzony materiał dowodowy Sąd Okręgowy winien poddać wnikliwej i całościowej analizie, ocenić go zgodnie ze wskazaniami zawartymi wart. 7 kpki wówczas wyciągnąć wnioski w zakresie winy oskarżonego, a także ewentualnej roli jaką w przedmiotowym zdarzeniu można byłoby mu przypisać, gdyby jego udział został potwierdzony w wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000068_2004_Uz_2004-06-17_001

II AKa 68/04

2004-06-17 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 68/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason SSA Grażyna Chart SSO del. Marek Charuza (spr.) Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2004 r. sprawy wnioskodawcy K. B. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgoweg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="4" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000068"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 68/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 17 czerwca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>SSA Bożena Summer-Brason</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Grażyna Chart</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Marek Charuza (spr.)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Magdalena Gierszner</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xBx><xAnon>K. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 26 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI1 Ko 488/98</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt II AKa 68/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawca <xAnon>K. B.</xAnon> w dniu 26 listopada 1998r. złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz kwoty 151 300 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za pobyt w łagrach i na zesłaniu w okresie od 29 grudnia 1945r. do 28 stycznia 1956r., co było represją ze strony NKWD za jego działalność niepodległościową.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 26 listopada 2003r. oddalił ten wniosek obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania.</xText> <xText>W uzasadnieniu wyroku wskazano na brak przesłanki z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 b" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art.8 ust.2b ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>, albowiem jak to wynika z opisu czynu przypisanego wnioskodawcy przez Kolegium Nadzwyczajne przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego postanowieniem z dnia 15 maja 1948r. ( k.29 –32 ) , represja dotyczyła działalności niepodległościowej <xAnon>K. B.</xAnon> od października 1947r., czyli po dniu 5 lutego 1946r. - to jest po okresie wskazanym w powołanym przepisie ustawy z dnia 23 lutego 1991r.</xText> <xText/> <xText>Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy.</xText> <xText>Zarzucił orzeczeniu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę prawa materialnego tj. art. 8 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. poprzez oddalenie wniosku pomimo ewidentnych dowodów, że <xAnon>K. B.</xAnon> był represjonowany za działalność niepodległościową i że spełnione są przesłanki określone w cytowanej ustawie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę prawa procesowego , a to:</xText> </xUnit> <xText>-<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.2 § 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesów <xAnon>K. B.</xAnon> , a w szczególności pominięcie pierwszego okresu jego represji za działalność w Armii Krajowej w latach 1945 –1947,</xText> <xText>- niesłuszne przyjęcie w oparciu o treść zarzutu i wyroku , że skazanie <xAnon>K. B.</xAnon> dotyczyło jego działalności niepodległościowej w październiku 1947r., kiedy faktycznie chodziło o eksterminację pod każdym pretekstem żołnierzy Armii Krajowej,</xText> <xText>-pominięcie akt spraw Sądów Okręgowych w Katowicach i Warszawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę tych wszystkich działaczy , którzy zostali skazani wraz z <xAnon>K. B.</xAnon>tym samym wyrokiem Trybunału Wojennego,</xText> <xText>-obrazę <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.4 i 7 k.p.k.</xLexLink> przez dowolne przyjęcie, że treść zarzutu zawartego w wyroku Trynunału Wojennego ZSRR , a więc wrogiego państwa ma wyłącznie decydować o przyznaniu odszkodowania i zadośćuczynienia pomimo, że procesy były fingowane, stawiane zarzuty bezpodstawne, a tym samym ustalenia zaskarżonego wyroku nie zostały oparte na realiach stalinowskiego planu sowietyzacji narodu polskiego</xText> <xText>-obrazę <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 k.p.k.</xLexLink> poprzez pominięcie opinii Instytutu Pamięci Narodowej, co Sąd winien dopuścić z urzędu oraz pominięcie dowodu z akt współoskarżonych , którzy dostali odszkodowania.</xText> <xText>Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie wniosku wnioskodawcy ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Po rozpoznaniu apelacji jako uzasadnione ocenić należało te jej zarzuty , które nawiązywały do poczynienia przez sąd orzekający ustaleń co do okresu działalności niepodległościowej , za którą został skazany wnioskodawca, wyłącznie w oparciu o treść zarzutu zawartego w orzeczeniu Kolegium Nadzwyczajnego przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego z dnia 15 maja 1947r.</xText> <xText>Nietrafny okazał się natomiast ten zarzut, w którym mowa o niesłusznym pominięciu przez Sąd Okręgowy pierwszego okresu represji w stosunku do <xAnon>K. B.</xAnon>, który to - zdaniem skarżącego- miał być represjonowany również w latach 1945 – 1947.</xText> <xText/> <xText>Zanim wskazane zostaną powody, które spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, stwierdzić trzeba, że nie budzą zastrzeżeń ustalenia Sądu Okręgowego co do okresu w jakim stosowane były represje wobec <xAnon>K. B.</xAnon>.</xText> <xText>Podzielić trzeba argumenty, które co do tej okoliczności przywołał Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku – strony 2 – 4 .</xText> <xText>Słusznie odwołano się nie tylko do treści zgromadzonych dokumentów ( z których jednoznacznie wynika, że wnioskodawca aresztowany był w dniu 30 grudnia 1947r.), ale i do zeznań samego <xAnon>K. B.</xAnon> - złożonych przezeń w sprawie Sądu Okręgowego w Katowicach sygn. akt XVI 1 Ko 158/00- kiedy to podał on, że aresztowano go dopiero w grudniu 1947r.</xText> <xText>Tak więc te twierdzenia wnioskodawcy w których utrzymywał, że został aresztowany nie w grudniu 1947r. lecz już w grudniu 1945r., trafnie zostały odrzucone przez sąd orzekający jako twierdzenia niewiarygodne.</xText> <xText>Zasadnie zwrócono nadto uwagę na fakt złożenia do sprawy XVI 1 Ko 460/95 Sądu Okręgowego w Katowicach przerobionego zaświadczenia, wystawionego przez Prokuratora Generalnego Republiki Litewskiej , w którym to zaświadczeniu został zmieniony rok aresztowania <xAnon>K. B.</xAnon>.</xText> <xText>Kończąc tę część rozważań podkreślić zatem należy, że uwzględniając materiał dowodowy , jaki został obecnie zgromadzony w przedmiotowej sprawie, w pełni uprawniona była dokonana przez Sąd Okręgowy taka ocena dowodów, która doprowadziła do ustalenia, że okres represji <xAnon>K. B.</xAnon> rozpoczął się w dniu 30 grudnia 1947r.</xText> <xText/> <xText>Przechodząc już do tych zagadnień, które spowodowały potrzebę ponownego rozpoznania przedmiotowej sprawy, przypomnieć wypada, że przepis art.8 ust.2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. - stanowiący podstawę do żądania rekompensaty przez osoby represjonowane przez władze radzieckie – wskazuje dwie przyczyny uzasadniające takie roszczenia. Jest to represjonowanie <xIx>za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności.</xIx></xText> <xText>Możliwe jest zatem przyznanie stosownej rekompensaty również w przypadku ustalenia, że represje stosowane były <xIx>z powodu</xIx> działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText>Konsekwencją tego unormowania jest konieczność oceny, czy pomimo tego, że przypisana działalność miała miejsce już po dniu 5 lutego 1946r., w rzeczywistości represje stosowane były również z powodu działalności niepodległościowej prowadzonej i przed tą datą.</xText> <xText/> <xText>Zagadnienie to pozostało jednak poza uwagą sądu orzekającego, który oddalając wniosek oparł się jedynie na opisie czynu <xAnon>K. B.</xAnon>, zawartym w powołanym wyżej orzeczeniu władz radzieckich z dnia 15 maja 1948r. – k.29-32, z którego to opisu wynikało, że wnioskodawca prowadził działalność dopiero od października 1947r.</xText> <xText/> <xText>Niezbędne są zatem szczegółowe ustalenia, czy wnioskodawca prowadził działalność niepodległościową również do dnia 5 lutego 1946r.</xText> <xText/> <xText>Zaznaczyć w tym miejscu wypada, że aczkolwiek w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku znajdują się uwagi o uznaniu za wiarygodne zeznań świadków <xAnon>L. P.</xAnon> i <xAnon>S. S.</xAnon> oraz – za wyjątkiem omówionego wyżej fragmentu odnośnie okresu represjonowania - oświadczeń wnioskodawcy, co z kolei sugerowałoby, że przyjęto iż <xAnon>K. B.</xAnon> działał wcześniej w Armii Krajowej na <xAnon>W.</xAnon> , jednak to istotne zagadnienie wymaga poczynienia bardziej precyzyjnych ustaleń, dotyczących w szczególności okresu owej ewentualnej działalności.</xText> <xText>Ocena ta odnosić się winna i do treść informacji <xAnon> (...) Związku (...)</xAnon> –k.101, z której nie wynika , aby <xAnon>K. B.</xAnon> był członkiem tej organizacji.</xText> <xText/> <xText>Celowe będzie także rozszerzenie materiału dowodowego o dane zawarte w aktach spraw o odszkodowania innych osób, skazanych wraz z wnioskodawcą w tym samym procesie w 1948r. – <xAnon>C. M.</xAnon>, <xAnon>R. S.</xAnon>, <xAnon>M. B.</xAnon>i <xAnon>M. K.</xAnon>, które to sprawy prowadzone były w Sądach Okręgowych w Katowicach i Warszawie.</xText> <xText/> <xText>O ile w wyniku przyszłego postępowania zostanie ustalone , że wnioskodawca faktycznie prowadził działalność narodowowyzwoleńczą od czasu wojny, kolejną kwestią wymagającą ustalenia będzie to , czy poza czynem przypisanym <xAnon>K. B.</xAnon> przez Kolegium Nadzwyczajne przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego orzeczeniem z dnia 15 maja 1948r., rzeczywistą przyczyną wymierzenia mu kary była i jego uprzednia działalność patriotyczna.</xText> <xText/> <xText>Uwzględnić przy tym należy ważkie uwagi zawarte w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2003r. ( P 6/03 , OTK-A 2003, 9 , 94 ). Podkreślono tam między innym , że: <xIx>Decyzja o przyznaniu świadczenia lub jego odmowie nie może opierać się wyłącznie na literalnym opisie czynu przypisanego, zawartym w orzeczeniu wydanym przez organ władzy radzieckiej.</xIx></xText> <xText>Zwrócono uwagę i na to, że <xIx>władze radzieckie nie były zainteresowane ujawnianiem patriotycznej przeszłości osób poddanych osądowi</xIx> , a stanowisko ustawodawcy, który wśród przesłanek roszczeń odszkodowawczych osób represjonowanych przez władze radzieckie nie ujął warunku skazania i unieważnienia wyroku , dobitnie świadczy o ograniczonym zaufaniu do ustaleń przyjętych w orzeczeniach tych władz..</xText> <xText/> <xText>Aby uniknąć ewentualnych nieporozumień jeszcze raz trzeba podkreślić, że w przedmiotowej sprawie odrębną kwestią były ustalenia co do okresu stosowania represji wobec wnioskodawcy, do których to ustaleń nie sposób mieć zastrzeżeń ze wskazanych już wyżej powodów.</xText> <xText/> <xText>Zaznaczyć także wypada, że powyższe wskazania nie określają oczywiście kierunku przyszłego rozstrzygnięcia, ukazują natomiast te okoliczności, które wymagają poczynienia dodatkowych ustaleń, co dopiero umożliwi trafne wyrokowanie w rozpatrywanej sprawie.</xText> <xText/> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak na wstępie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marek Charuza

Renata Kopiec

Magdalena Gierszner

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 68/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason SSA Grażyna Chart SSO del. Marek Charuza (spr.) Protokolant Magdalena Gierszner przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2004 r. sprawy wnioskodawcyK. B. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 listopada 2003 r. sygn. akt. XVI1 Ko 488/98 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Sygn. akt II AKa 68/04 UZASADNIENIE WnioskodawcaK. B.w dniu 26 listopada 1998r. złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz kwoty 151 300 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za pobyt w łagrach i na zesłaniu w okresie od 29 grudnia 1945r. do 28 stycznia 1956r., co było represją ze strony NKWD za jego działalność niepodległościową. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 26 listopada 2003r. oddalił ten wniosek obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania. W uzasadnieniu wyroku wskazano na brak przesłanki zart.8 ust.2b ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, albowiem jak to wynika z opisu czynu przypisanego wnioskodawcy przez Kolegium Nadzwyczajne przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego postanowieniem z dnia 15 maja 1948r. ( k.29 –32 ) , represja dotyczyła działalności niepodległościowejK. B.od października 1947r., czyli po dniu 5 lutego 1946r. - to jest po okresie wskazanym w powołanym przepisie ustawy z dnia 23 lutego 1991r. Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy. Zarzucił orzeczeniu: 1 obrazę prawa materialnego tj. art. 8 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. poprzez oddalenie wniosku pomimo ewidentnych dowodów, żeK. B.był represjonowany za działalność niepodległościową i że spełnione są przesłanki określone w cytowanej ustawie, 2 obrazę prawa procesowego , a to: -art.2 § 1 pkt 3 k.p.k.poprzez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesówK. B., a w szczególności pominięcie pierwszego okresu jego represji za działalność w Armii Krajowej w latach 1945 –1947, - niesłuszne przyjęcie w oparciu o treść zarzutu i wyroku , że skazanieK. B.dotyczyło jego działalności niepodległościowej w październiku 1947r., kiedy faktycznie chodziło o eksterminację pod każdym pretekstem żołnierzy Armii Krajowej, -pominięcie akt spraw Sądów Okręgowych w Katowicach i Warszawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę tych wszystkich działaczy , którzy zostali skazani wraz zK. B.tym samym wyrokiem Trybunału Wojennego, -obrazęart.4 i 7 k.p.k.przez dowolne przyjęcie, że treść zarzutu zawartego w wyroku Trynunału Wojennego ZSRR , a więc wrogiego państwa ma wyłącznie decydować o przyznaniu odszkodowania i zadośćuczynienia pomimo, że procesy były fingowane, stawiane zarzuty bezpodstawne, a tym samym ustalenia zaskarżonego wyroku nie zostały oparte na realiach stalinowskiego planu sowietyzacji narodu polskiego -obrazęart. 167 k.p.k.poprzez pominięcie opinii Instytutu Pamięci Narodowej, co Sąd winien dopuścić z urzędu oraz pominięcie dowodu z akt współoskarżonych , którzy dostali odszkodowania. Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie wniosku wnioskodawcy ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Po rozpoznaniu apelacji jako uzasadnione ocenić należało te jej zarzuty , które nawiązywały do poczynienia przez sąd orzekający ustaleń co do okresu działalności niepodległościowej , za którą został skazany wnioskodawca, wyłącznie w oparciu o treść zarzutu zawartego w orzeczeniu Kolegium Nadzwyczajnego przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego z dnia 15 maja 1947r. Nietrafny okazał się natomiast ten zarzut, w którym mowa o niesłusznym pominięciu przez Sąd Okręgowy pierwszego okresu represji w stosunku doK. B., który to - zdaniem skarżącego- miał być represjonowany również w latach 1945 – 1947. Zanim wskazane zostaną powody, które spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, stwierdzić trzeba, że nie budzą zastrzeżeń ustalenia Sądu Okręgowego co do okresu w jakim stosowane były represje wobecK. B.. Podzielić trzeba argumenty, które co do tej okoliczności przywołał Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku – strony 2 – 4 . Słusznie odwołano się nie tylko do treści zgromadzonych dokumentów ( z których jednoznacznie wynika, że wnioskodawca aresztowany był w dniu 30 grudnia 1947r.), ale i do zeznań samegoK. B.- złożonych przezeń w sprawie Sądu Okręgowego w Katowicach sygn. akt XVI 1 Ko 158/00- kiedy to podał on, że aresztowano go dopiero w grudniu 1947r. Tak więc te twierdzenia wnioskodawcy w których utrzymywał, że został aresztowany nie w grudniu 1947r. lecz już w grudniu 1945r., trafnie zostały odrzucone przez sąd orzekający jako twierdzenia niewiarygodne. Zasadnie zwrócono nadto uwagę na fakt złożenia do sprawy XVI 1 Ko 460/95 Sądu Okręgowego w Katowicach przerobionego zaświadczenia, wystawionego przez Prokuratora Generalnego Republiki Litewskiej , w którym to zaświadczeniu został zmieniony rok aresztowaniaK. B.. Kończąc tę część rozważań podkreślić zatem należy, że uwzględniając materiał dowodowy , jaki został obecnie zgromadzony w przedmiotowej sprawie, w pełni uprawniona była dokonana przez Sąd Okręgowy taka ocena dowodów, która doprowadziła do ustalenia, że okres represjiK. B.rozpoczął się w dniu 30 grudnia 1947r. Przechodząc już do tych zagadnień, które spowodowały potrzebę ponownego rozpoznania przedmiotowej sprawy, przypomnieć wypada, że przepis art.8 ust.2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. - stanowiący podstawę do żądania rekompensaty przez osoby represjonowane przez władze radzieckie – wskazuje dwie przyczyny uzasadniające takie roszczenia. Jest to represjonowanieza działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności. Możliwe jest zatem przyznanie stosownej rekompensaty również w przypadku ustalenia, że represje stosowane byłyz powodudziałalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Konsekwencją tego unormowania jest konieczność oceny, czy pomimo tego, że przypisana działalność miała miejsce już po dniu 5 lutego 1946r., w rzeczywistości represje stosowane były również z powodu działalności niepodległościowej prowadzonej i przed tą datą. Zagadnienie to pozostało jednak poza uwagą sądu orzekającego, który oddalając wniosek oparł się jedynie na opisie czynuK. B., zawartym w powołanym wyżej orzeczeniu władz radzieckich z dnia 15 maja 1948r. – k.29-32, z którego to opisu wynikało, że wnioskodawca prowadził działalność dopiero od października 1947r. Niezbędne są zatem szczegółowe ustalenia, czy wnioskodawca prowadził działalność niepodległościową również do dnia 5 lutego 1946r. Zaznaczyć w tym miejscu wypada, że aczkolwiek w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku znajdują się uwagi o uznaniu za wiarygodne zeznań świadkówL. P.iS. S.oraz – za wyjątkiem omówionego wyżej fragmentu odnośnie okresu represjonowania - oświadczeń wnioskodawcy, co z kolei sugerowałoby, że przyjęto iżK. B.działał wcześniej w Armii Krajowej naW., jednak to istotne zagadnienie wymaga poczynienia bardziej precyzyjnych ustaleń, dotyczących w szczególności okresu owej ewentualnej działalności. Ocena ta odnosić się winna i do treść informacji(...) Związku (...)–k.101, z której nie wynika , abyK. B.był członkiem tej organizacji. Celowe będzie także rozszerzenie materiału dowodowego o dane zawarte w aktach spraw o odszkodowania innych osób, skazanych wraz z wnioskodawcą w tym samym procesie w 1948r. –C. M.,R. S.,M. B.iM. K., które to sprawy prowadzone były w Sądach Okręgowych w Katowicach i Warszawie. O ile w wyniku przyszłego postępowania zostanie ustalone , że wnioskodawca faktycznie prowadził działalność narodowowyzwoleńczą od czasu wojny, kolejną kwestią wymagającą ustalenia będzie to , czy poza czynem przypisanymK. B.przez Kolegium Nadzwyczajne przy Ministrze Bezpieczeństwa Publicznego orzeczeniem z dnia 15 maja 1948r., rzeczywistą przyczyną wymierzenia mu kary była i jego uprzednia działalność patriotyczna. Uwzględnić przy tym należy ważkie uwagi zawarte w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2003r. ( P 6/03 , OTK-A 2003, 9 , 94 ). Podkreślono tam między innym , że:Decyzja o przyznaniu świadczenia lub jego odmowie nie może opierać się wyłącznie na literalnym opisie czynu przypisanego, zawartym w orzeczeniu wydanym przez organ władzy radzieckiej. Zwrócono uwagę i na to, żewładze radzieckie nie były zainteresowane ujawnianiem patriotycznej przeszłości osób poddanych osądowi, a stanowisko ustawodawcy, który wśród przesłanek roszczeń odszkodowawczych osób represjonowanych przez władze radzieckie nie ujął warunku skazania i unieważnienia wyroku , dobitnie świadczy o ograniczonym zaufaniu do ustaleń przyjętych w orzeczeniach tych władz.. Aby uniknąć ewentualnych nieporozumień jeszcze raz trzeba podkreślić, że w przedmiotowej sprawie odrębną kwestią były ustalenia co do okresu stosowania represji wobec wnioskodawcy, do których to ustaleń nie sposób mieć zastrzeżeń ze wskazanych już wyżej powodów. Zaznaczyć także wypada, że powyższe wskazania nie określają oczywiście kierunku przyszłego rozstrzygnięcia, ukazują natomiast te okoliczności, które wymagają poczynienia dodatkowych ustaleń, co dopiero umożliwi trafne wyrokowanie w rozpatrywanej sprawie. Z powyższych względów orzeczono jak na wstępie.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000179_2004_Uz_2004-06-24_001

II AKa 179/04

2004-06-24 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:38.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE

Sygn. akt : II AKa 179/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak (spr.) SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Wiesława Gawrońska Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy wnioskodawcy Z. D. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za represjonowanie ojca A. D. na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodaw

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="1" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000179" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 179/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 24 czerwca 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mariusz Żak (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> <xText>SSA Wiesława Gawrońska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xAnon>Z. D.</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie za represjonowanie ojca <xAnon>A. D.</xAnon></xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 18 marca 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 60/00</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wiesława Gawrońska

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 179/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak (spr.) SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Wiesława Gawrońska Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy wnioskodawcyZ. D. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za represjonowanie ojcaA. D. na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 marca 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 60/00 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za oczywiście bezzasadną, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000091_2004_Uz_2004-06-24_001

II AKa 91/04

2004-06-24 02:00:00.0 CEST

2022-09-13 20:00:04.0 CEST

2023-02-10 08:36:26.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 91/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Bożena Brewczyńska SSA Helena Kubaty SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy 1/ A. G. ur. (...) w Ż. syna W. i R. , 2/ A. K. ur. (...) w Ż. córki A. i M. o

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xEditor="mgierszner" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2004" xVolNmbr="000091" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 91/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 24 czerwca 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Stanisław Raszka (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSA Bożena Brewczyńska</xText> <xText>SSA Helena Kubaty</xText> <xText>SSO del. Janusz Jaromin</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx>1/ <xAnon>A. G.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>2/ <xAnon>A. K.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> <xText>córki <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i in.</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora co do obojga oskarżonych i obrońcy oskarżonego <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej z dnia 12 czerwca 2003r.</xText> <xText>sygn. akt. III K 31/01</xText> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok ;</xText> <xText>2/ zasądza od Skarbu Państwa po 600 ( sześćset) złotych na rzecz adw. <xAnon>M. S.</xAnon> i adw. <xAnon>H. S.</xAnon> – Kancelarie Adwokackie</xText> <xText>w <xAnon>K.</xAnon> za obronę z urzędu oskarżonych <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>i <xAnon>A. K.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>3/ zwalnia oskarżonego <xAnon>A. G.</xAnon> od ponoszenia przypadających</xText> <xText>na niego kosztów postępowania odwoławczego, natomiast kosztami związanymi z apelacją z prokuratora obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText><xBx>II AKa 91/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Z uwagi na zakres obu apelacji tzw. „część historyczna” uzasadnienia ograniczy się do przypisanych oskarżonym przestępstw z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 12 czerwca 2003 roku uznał oskarżonych <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>A. K.</xAnon> za winnych popełnienia przestępstw:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink>, a <xAnon>A. G.</xAnon> także w związku z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w nocy z 26 na 27 stycznia 1999 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabójstwa <xAnon>E. R.</xAnon> i uprzednio ustalonych ról w jego realizacji, pozbawili ją życia w ten sposób, że <xAnon>A. K.</xAnon> podając jej, w połączeniu z alkoholem środek farmakologiczny w postaci „scopolaminy”, usiłowała doprowadzić ją do stanu odurzenia i całkowitego uśpienia, co jednak nie nastąpiło, a następnie <xAnon>A. G.</xAnon> po uprzednim zaklejeniu <xAnon>E. R.</xAnon> ust i nozdrzy oraz skrępowaniu rąk i nóg taśmą samoprzylepną, zadzierzgnął na jej szyi fragment materiału w postaci bandaża, powodując jej uduszenie, przy czym <xAnon>A. G.</xAnon> czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z dnia 3 listopada 1994 roku sygn. akt III K 107/93 za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 168;art. 168 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 168 § 2 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 158 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 20;art. 20 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 20 § 2 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 dkk</xLexLink>, którą odbył w okresie od dnia 13 lipca 1993 roku do dnia 20 lutego 1996 roku, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Żywcu z dnia 19 lipca 1991 roku, sygn. akt II K 232/91 m. in. za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 59;art. 59 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 59 § 1 dkk</xLexLink> na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w wymiarze powyżej 6 miesięcy w ramach kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności w okresie od dnia 26 sierpnia 1990 roku do dnia 19 września 1990 roku i od dnia 22 stycznia 1992 roku do dnia 11 grudnia 1992 roku i skazał <xAnon>A. G.</xAnon> na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> na karę dożywotniego pozbawienia wolności a <xAnon>A. K.</xAnon> na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> na karę 15 lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> a <xAnon>A. G.</xAnon> także w związku z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w nocy z 26 na 27 stycznia 1999 roku w <xAnon>Ż.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon> i uprzednio ustalonych ról w jego realizacji, usiłowali pozbawić ją życia w ten sposób, że <xAnon>A. K.</xAnon> podając jej w połączeniu z alkoholem środek farmakologiczny w postaci „scopolaminy”, doprowadziła ją do stanu odurzenia i uśpienia, a następnie <xAnon>A. G.</xAnon> wykorzystując ten stan zrzucił <xAnon>M. K.</xAnon> ze znajdującego się na II piętrze budynku balkonu starając się aby upadła na znajdującą się pod nią betonową studnię, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, bowiem <xAnon>M. K.</xAnon> upadła na kamienisto - ziemiste podłoże i mimo upadku nie poniosła śmierci, doznając obrażeń ciała w postaci zwichnięcia stawu łokciowego prawego z uszkodzeniem nerwu promieniowego, złamania wieloodłamkowego kości udowej prawej z przemieszczeniem, stłuczenia głowy, licznych otarć naskórka twarzy, krwawienia z przewodu słuchowego zewnętrznego, otarć naskórka brzucha, znacznego wychłodzenia ciała oraz obustronnych krwiaków okularowych obu oczodołów, które naruszyły czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni przy czym <xAnon>A. G.</xAnon> czynu tego dopuścił się w warunkach opisanego w <xLexLink xArt="art. 64 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punkcie I</xLexLink> powrotu do przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> i skazał <xAnon>A. G.</xAnon> na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> na karę 15 lat pozbawienia wolności a <xAnon>A. K.</xAnon> na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> na karę 10 lat pozbawienia wolności.</xText> </xUnit> <xText>Po połączeniu wszystkich orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności sąd orzekł wobec <xAnon>A. G.</xAnon> karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności, ograniczając na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 kk</xLexLink> prawo do warunkowego przedterminowego zwolnienia po odbyciu 30 lat pozbawienia wolności, a <xAnon>A. K.</xAnon> karę łączną 15 lat pozbawienia wolności, ograniczając na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 kk</xLexLink> prawo do warunkowego przedterminowego zwolnienia po odbyciu 10 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego w apelacji od powyższego wyroku zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> w przypadku pokrzywdzonej <xAnon>E. R.</xAnon> oraz <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> w ze. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> w przypadku pokrzywdzonej <xAnon>M. K.</xAnon> – przez przypisanie oskarżonemu dokonania tych czynów, pomimo zachodzących w tym zakresie wątpliwości,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie reguły z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> poprzez poczytanie wątpliwości co do winy oskarżonego <xAnon>A. G.</xAnon> na niekorzyść oskarżonego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>błąd w ustaleniach, że oskarżony <xAnon>A. G.</xAnon> aktywnie uczestniczył w czynnościach wykonawczych o znamionach czynów przypisanych mu w punktach 1 i 2 wyroku – jako poczynionym z naruszeniem wskazanej wyżej zasady.</xText> </xUnit> <xText>Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutów zabójstwa <xAnon>E. R.</xAnon> oraz usiłowania zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon> i wymierzenie na zasadzie pełnej absorpcji odpowiedniej kary łącznej pozbawienia wolności.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>A. G.</xAnon> w swoim piśmie procesowym (k. 3529 – 3534) wraz z załącznikiem (k. 3536 – 3543) – przy uwzględnieniu treści oświadczenia złożonego na rozprawie apelacyjnej – polemizuje ze stwierdzeniami i ustaleniami sądu i do zarzutów oskarżonego sąd ustosunkuje się w dalszej części uzasadnienia z uwagi na ich szczegółowość i ilość.</xText> <xText>Prokurator w swojej apelacji zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 kk</xLexLink> polegającą na uznaniu, że premedytacja jaka poprzedziła dopuszczenie się przez oskarżonych zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa, uwarunkowana wolą uzyskania korzyści majątkowych pozwalających nie tylko na zaspokojenie podstawowych bieżących potrzeb, ale i źródeł utrzymania na przyszłość, zaplanowanie czynności sprawczych, których celem było skierowanie podejrzeń o spowodowanie śmierci <xAnon>M. K.</xAnon> na <xAnon>E. R.</xAnon>, premedytacja oskarżonych, którzy celowo ustalili czas dokonania zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>E. R.</xAnon> w Święto Babci uzasadniające odbycie takiego spotkania towarzyskiego, które będzie połączone ze spożywaniem alkoholu z zawartością „scopolaminy”, bezwzględność działania nie uwzględniająca obecności przy czynnościach zabójstwa półtorarocznych dzieci z których jedno świadomie osierocali i wyjątkowe nasilenie złości, nienawiści, zazdrości, nie stanowiły zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa z motywacji zasługującej na szczególne postępowanie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych za przypisane oskarżonej <xAnon>A. K.</xAnon> zbrodni zabójstwa <xAnon>E. R.</xAnon> i usiłowania zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon>, a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary łącznej oraz warunków pozwalających na skorzystanie z warunkowego przedterminowego zwolnienia, polegającą na orzeczeniu w stosunku do <xAnon>A. K.</xAnon> za zbrodnię zabójstwa jedynie 15 lat pozbawienia wolności a za usiłowanie zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon> jedynie 10 lat pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy działanie oskarżonej w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, bezwzględność i premedytacja jej działania, dopuszczenie się zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa osób najbliższych a ponadto popełnienie przez nią szeregu przestępstw mimo toczącego się przeciwko niej postępowania karnego dowodzące wysokiej demoralizacji, uzasadniały wymierzenie za zabójstwo <xAnon>E. R.</xAnon> kary 25 lat pozbawienia wolności, za usiłowanie zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon> 12 lat pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności z ograniczeniem prawa do warunkowego zwolnienia po 20 latach pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do <xAnon>A. G.</xAnon>, polegającą na obostrzeniu warunków do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary jedynie do 30 lat podczas gdy bezwzględny, zaplanowany, bestialski sposób jego działania oraz skutki przestępstw, przy uwzględnieniu osobowości tego oskarżonego i postawy zaprezentowanej w toku postępowania uzasadniały ocenę, ze jest on człowiekiem wyjątkowo niebezpiecznym dla społeczeństwa, a w konsekwencji zapadły wyrok winien zawierać obostrzenie warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary dopiero po 40 latach.</xText> </xUnit> <xText>Podnosząc te zarzuty prokurator na rozprawie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Co do apelacji obrońcy stwierdzić należy, iż nie może być mowy o nie dających się usunąć wątpliwościach o których mowa w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>. Nie ulega wątpliwości, że zabójstwo <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>E. R.</xAnon> było rozważane i planowane przez oboje oskarżonych. Sąd musiał rozstrzygnąć kto był inicjatorem i realizatorem tych planów, a więc czyje wyjaśnienia są wiarygodne – <xAnon>A. K.</xAnon> czy <xAnon>A. G.</xAnon>. Sąd orzekający uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej i na nich oparł swoje ustalenia faktyczne. Dokonując tych ustaleń sąd orzekający dokonał oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów a jednocześnie wszystkich które były istotne i możliwe do przeprowadzenia. Sąd orzekający ocenił wszystkie dowody bardzo szczegółowo, wręcz drobiazgowo, wskazał na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Ocena ta jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, znajduje też oparcie we wskazaniach wiedzy, w postaci opinii biegłych. Tym samym uzasadnienie spełnia wymogi wynikające z <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink> a ocena dowodów korzysta z ochrony przewidzianej w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> jako, że nie przekracza z określonych w tym przepisie granic swobody.</xText> <xText>Niewątpliwie oskarżona była w większym stopniu skonfliktowana z matką i ona mogła obawiać się wydziedziczenia, przy czym należy tu zauważyć, że jej wymeldowanie nie pozbawiało jej – jak uważa oskarżony – prawa do dziedziczenia po matce. Ewidentna jest jednak wrogość oskarżonego do <xAnon>M. K.</xAnon> – pomimo jego odmiennych deklaracji – gdyż wynika to z jego zarzutów pod jej adresem i prób przedstawienia tej pokrzywdzonej w jak najgorszym świetle. On także jako konkubin oskarżonej i ojciec jej dziecka skorzystałby ze spadku odziedziczonego przez oskarżoną.</xText> <xText>Argumenty zawarte we wspomnianym wyżej „załączniku do apelacji” na temat sytuacji materialnej nie przekazują, iż była ona dobra skoro oskarżony pracował przez krótkie okresy czasu, głównie przebywał na zasiłku i wraz z oskarżoną dokonywali kradzieży aby zdobyć środki na utrzymanie i wyposażenie mieszkania.</xText> <xText>Przekonująca jest argumentacja sądu orzekającego dokonana w oparciu o zeznania świadków utrzymujących kontakty z oskarżonymi i wypowiadających się na temat stosunków pomiędzy nimi oraz analizę roli poszczególnych oskarżonych przy dokonywaniu wcześniejszych przestępstw, a w szczególności w oparciu o opinie biegłych psychiatrów i psychologów wydane w oparciu o obszerny materiał badawczy i dobrze umotywowane, że w okresie kiedy popełnili przypisane mu zbrodnie oskarżona była pod silnym wpływem oskarżonego i nie byłaby w stanie sama dokonać tych przestępstw. Oskarżony powołuje się na to, że wcześniej nie popełnił przestępstw polegających na stosowaniu przemocy. Rzeczywiście oskarżony jak to wynika z wyroków, nie stosował przemocy wobec ofiary zgwałcenia i rozboju, jednak oskarżona także nie przejawiała wcześniej zachowań agresywnych. Mogła nakłaniać oskarżonego do doprowadzenia do utopienia się <xAnon>M. P.</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> jednak sama nie odważyła się tego zrobić odwołując się do pomocy oskarżonego.</xText> <xText>Trzeba stwierdzić, że oskarżony był zdolny do zachowań agresywnych co wynika z opinii psychiatrycznej k. 522 i o czym świadczy zajście z <xAnon>D. K.</xAnon> i później planowanie zemsty za pobicie, przez sporządzenie ładunku wybuchowego, którego chciał użyć przeciwko <xAnon>D. K.</xAnon>, ponadto pobicie <xAnon>A. K.</xAnon> przyznane przez oskarżonego.</xText> <xText>Oskarżony wpadł w pułapkę własnych przechwałek, że zabił <xAnon>J. F.</xAnon> za to, że zeznawała przeciwko niemu i że był płatnym zabójcą. Oskarżona uwierzyła w te opowiadania i oczekiwała, ze oskarżony w razie potrzeby potrafi zaplanować i zrealizować zabójstwo w taki sposób aby uniknąć ujawnienia przestępstwa. Oskarżony kierował jej działaniami w celu zakupu scopolaminy i sprawdzenia jej działania.</xText> <xText>Jest całkowicie nieprawdopodobne aby oskarżona zdobyła się na dokonanie zabójstwa samodzielnie, tym bardziej, że przy tak szczegółowym planowaniu akcji musiało być oczywiste, że oskarżona nie da sobie sama rady z wyrzuceniem matki przez balkon. Powszechna i znana każdemu jest wiedza, że trudno przemieszcza się osobę nieprzytomną czy bezwładną.</xText> <xText>Biegły <xAnon>J. B.</xAnon> w swojej opinii nie przesądza, że wyrzucić z balkonu mogła pokrzywdzoną oskarżona. Ocenia jedynie, że zrobiła to jedna osoba i że pokrzywdzoną wypchnięto „przewalono” przez barierkę balkonu.</xText> <xText>Pokrzywdzona <xAnon>M. K.</xAnon> waży 68 kg. <xAnon>A. K.</xAnon> twierdzi, ze waży 74 kg a według – zapewne złośliwej – oceny oskarżonego nawet 90 kg. Oskarżona jest niewątpliwie osobą otyłą, jednak waga nie świadczy o sile. W swoich spontanicznych wyjaśnieniach dotyczących przebiegu spotkania u matki, co przemawia za ich wiarygodnością wspomina, że nie potrafiły wraz z <xAnon>E. R.</xAnon> przemieścić bezwładnej i nieprzytomnej <xAnon>M. K.</xAnon>, a więc tym bardziej sama nie potrafiłaby zaciągnąć jej na balkon i przepchnąć przez barierkę.</xText> <xText>Mimo braku oporów moralnych u oskarżonej np. przed niewspółmierną zemstą na <xAnon>M. P.</xAnon> i testowaniem działania scopolaminy na koleżankach choć wiedziała o niebezpieczeństwie jakie im grozi i nawet przy założeniu, że akceptowała całkowicie plany zabójstwa matki i <xAnon>E. R.</xAnon> nie ulega wątpliwości z uwagi na brak doświadczenia i cechy osobowości oskarżonej, że zaskoczona odpornością <xAnon>E. R.</xAnon> na działanie scopolaminy i załamaniem długo planowanej akcji nie potrafiłaby zachować na tyle zimnej krewi przytomności umysłu aby znaleźć wyjście z nowej zaskakującej sytuacji, a w szczególności aby potrafiła obezwładnić młodą silną kobietę, skrępować ją i udusić co jak wiadomo wymaga dość znacznej siły. Gdyby potrafiła wykonać sama te wszystkie działania nie potrzebowałaby pomocy oskarżonego przy wyniesieniu ciała <xAnon>E. R.</xAnon> z mieszkania i wywiezieniu nad rzekę.</xText> <xText>Najistotniejszą okolicznością przemawiającą za wiarygodnością wyjaśnień oskarżonej jest ujawnienie przez nią zabójstwa <xAnon>E. R.</xAnon> i próby zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon>. Na skutek szczęśliwego dla oskarżonych zbiegu okoliczności udało mu się dokonać zbrodni doskonałej. <xAnon>M. K.</xAnon> na skutek wczesnej utraty przytomności, była przekonana że sama spadła z balkonu, a przestraszona tym co się stało <xAnon>E. R.</xAnon> uchodząca za osobę upośledzoną umysłowo uciekła z domu. Oboje oskarżeni orientowali się w korzystnej dla siebie sytuacji tym bardziej, że w miejscu gdzie ukryto zwłoki prowadzono roboty drogowe, studnia została zakopana i mogli być przekonani, że ciało <xAnon>E. R.</xAnon> nigdy nie zostanie znalezione. Mimo to oskarżona zdecydowała się powiadomić organy ścigania wiedząc, że nie uniknie odpowiedzialności. O tym, że nie działała pod wpływem impulsu spowodowanego np. chęcią zemsty na oskarżonym za to, ze ją pobił, świadczą zeznania funkcjonariusza policji <xAnon>M. M.</xAnon> z którym oskarżona pertraktowała przez dłuższy okres czasu chcąc zorientować się jakie spotkają ją konsekwencje karne i w końcu wiedząc, że ich nie uniknie wskazała miejsce gdzie była studnia do której wrzucono ciało <xAnon>E. R.</xAnon> i złożyła wyjaśnienia na okoliczność zabójstwa tejże pokrzywdzonej i usiłowanie zabójstwa <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony szuka wyjaśnienia sprawy w spisku przeciwko jego osobie. Działanie <xAnon>M. M.</xAnon>, prokuratorów, sędziów i służby więziennej są realizacją zamierzeń <xAnon>M. K.</xAnon> skierowanych przeciwko niemu. Nawet współosadzeni atakują go na jej polecenie. Jeśli oskarżony wierzy w swoje zarzuty powinien zastanowić się dlaczego wymienieni funkcjonariusze publiczni działający na polecenie <xAnon>M. K.</xAnon> nie uchronili jej córki <xAnon>A. K.</xAnon> przed odpowiedzialnością.</xText> <xText>Oskarżony w swoich pismach wskazuje głównie na okoliczności które nie mają znaczenia dla udowodnienia faktów, które mają świadczyć na korzyść oskarżonego w szczególności dotyczy to polemiki dotyczącej taśmy klejącej, bandaży a posiadania kluczy i zamknięcia drzwi, kontaktów z małżeństwem <xAnon>D.</xAnon>, sprawy wręczenia prezentów przed świętami, konieczności zobaczenia go przez panią <xAnon>C.</xAnon>. Nie jest przekonujący argument, że nie biłby <xAnon>A. K.</xAnon> jako „głównego świadka” skoro w rzeczywistości była jego wspólniczką w zbrodni i mógł być przekonany, że będzie bała się ujawnić ich przestępstwa.</xText> <xText>Zaraz dalej oskarżony twierdzi, że bał się oskarżonej a jednocześnie przyznaje, że pobił ją. Bezprzedmiotowe są też zarzuty co do błędnego ustalenia trasy po której przewozili ciało <xAnon>E. R.</xAnon>, skoro bezspornym jest, że oskarżony wiózł je na „korce”, a ewentualne błędy w trasie podanej przez oskarżoną nie pozbawiają jej wyjaśnień wiarygodności gdy sam oskarżony bagatelizuje i tłumaczy rozbieżności w swoich wyjaśnieniach właśnie co do trasy i co do tego gdzie był jego syn <xAnon>A.</xAnon> (k. 3533).</xText> <xText>Ustalenia faktyczne sądu orzekającego nie budzą więc wątpliwości, podobnie jak kwalifikacja przypisanych oskarżonym czynów. Wprawdzie przy wymiarze kary sąd orzekający niefortunnie stwierdził, że kierowali się „zasługującymi na szczególne potępienie społeczne motywami” chociaż z uzasadnienia wynika wyraźnie, że nie dopatrzył się motywów o których mowa w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Prokurator w apelacji nie wykazał, iż faktycznie oskarżeni kierowali się motywami zasługującymi na szczególne potępienie, gdyż przytacza w apelacji w większości nie motywy a okoliczności obciążające – premedytację, planowanie zbrodni, bezwzględność działania, osierocenie dziecka. Znakomita większość zbrodni zabójstwa dokonywana jest z pobudek które trzeba ocenić negatywnie jednak złość, zazdrość nawet w znacznym nasileniu nie czyni tych motywów zasługującymi na szczególne potępienie. Zbrodnie oskarżonych były efektem narastającego konfliktu rodzinnego przy czym ocena, że sięgnął ono stadium nienawiści jest nieuzasadniona. Niewątpliwie jednak oskarżeni w subiektywnym odczuciu uważali, że <xAnon>M. K.</xAnon> jest niesprawiedliwa, nie traktuje ich jak członków rodziny, lepiej traktuje syna i przybraną siostrę co rozbudzało obawy, że im przekaże majątek. Zemsta za takie traktowanie w połączeniu z chęcią odziedziczenia części majątku po matce przez <xAnon>A. K.</xAnon> to motywy zasługujące na potępienie, nie są jednak tak drastyczne i wyjątkowe aby uznać, że to potępienie powinno być szczególne. Podobnie jak użyte w apelacji określenie postępowania oskarżonych jako bestialskie, gdy dokonuje się zbrodni znacznie drastyczniejszych naprawdę zasługujących na takie określenie, jest nieuzasadnione, tak samo nie należy nadmiernie szafować określeniem „szczególnego potępienia” które powinno być zarezerwowane do rzeczywiście wyjątkowych i szczególnych zbrodni.</xText> <xText>Wymierzone oskarżonym kary wraz z ograniczeniami z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 kk</xLexLink> przy przyjętej przez sąd orzekający kwalifikacji prawnej są współmierne. W szczególności dotyczy to oskarżonej <xAnon>A. K.</xAnon> potraktowanej znacznie łagodniej, a to dlatego, że ujawniła przestępstwa które inaczej nigdy nie zostałyby ujawnione, co znalazło należyte odzwierciedlenie w wymierzonej jej odpowiednio łagodniejszej karze.</xText> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Stanisław Raszka

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 91/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 czerwca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Bożena Brewczyńska SSA Helena Kubaty SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. sprawy 1/A. G.ur. (...)wŻ. synaW.iR., 2/A. K.ur. (...)wŻ. córkiA.iM. oskarżonych zart. 148 § 1 kki in. na skutek apelacji prokuratora co do obojga oskarżonych i obrońcy oskarżonegoA. G. od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej z dnia 12 czerwca 2003r. sygn. akt. III K 31/01 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok ; 2/ zasądza od Skarbu Państwa po 600 ( sześćset) złotych na rzecz adw.M. S.i adw.H. S.– Kancelarie Adwokackie wK.za obronę z urzędu oskarżonychA. G. iA. K.w postępowaniu odwoławczym; 3/ zwalnia oskarżonegoA. G.od ponoszenia przypadających na niego kosztów postępowania odwoławczego, natomiast kosztami związanymi z apelacją z prokuratora obciąża Skarb Państwa. II AKa 91/04 UZASADNIENIE Z uwagi na zakres obu apelacji tzw. „część historyczna” uzasadnienia ograniczy się do przypisanych oskarżonym przestępstw zart. 148 § 1 kki13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kkiart. 157 § 1 kk. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 12 czerwca 2003 roku uznał oskarżonychA. G.iA. K.za winnych popełnienia przestępstw: 1 zart. 148 § 1 kk, aA. G.także w związku zart. 64 § 2 kkpolegającego na tym, że w nocy z 26 na 27 stycznia 1999 roku wŻ., działając wspólnie i w porozumieniu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabójstwaE. R.i uprzednio ustalonych ról w jego realizacji, pozbawili ją życia w ten sposób, żeA. K.podając jej, w połączeniu z alkoholem środek farmakologiczny w postaci „scopolaminy”, usiłowała doprowadzić ją do stanu odurzenia i całkowitego uśpienia, co jednak nie nastąpiło, a następnieA. G.po uprzednim zaklejeniuE. R.ust i nozdrzy oraz skrępowaniu rąk i nóg taśmą samoprzylepną, zadzierzgnął na jej szyi fragment materiału w postaci bandaża, powodując jej uduszenie, przy czymA. G.czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej z dnia 3 listopada 1994 roku sygn. akt III K 107/93 za przestępstwo zart. 168 § 2 dkkiart. 158 § 1 dkkw zw. zart. 20 § 2 dkkiart. 60 § 1 dkk, którą odbył w okresie od dnia 13 lipca 1993 roku do dnia 20 lutego 1996 roku, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Żywcu z dnia 19 lipca 1991 roku, sygn. akt II K 232/91 m. in. za przestępstwo zart. 156 § 2 dkkw zw. zart. 59 § 1 dkkna karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w wymiarze powyżej 6 miesięcy w ramach kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności w okresie od dnia 26 sierpnia 1990 roku do dnia 19 września 1990 roku i od dnia 22 stycznia 1992 roku do dnia 11 grudnia 1992 roku i skazałA. G.na mocyart. 148 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kkna karę dożywotniego pozbawienia wolności aA. K.na mocyart. 148 § 1 kkna karę 15 lat pozbawienia wolności, 2 zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kkiart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkaA. G.także w związku zart. 64 § 2 kkpolegającego na tym, że w nocy z 26 na 27 stycznia 1999 roku wŻ., działając wspólnie i w porozumieniu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabójstwaM. K.i uprzednio ustalonych ról w jego realizacji, usiłowali pozbawić ją życia w ten sposób, żeA. K.podając jej w połączeniu z alkoholem środek farmakologiczny w postaci „scopolaminy”, doprowadziła ją do stanu odurzenia i uśpienia, a następnieA. G.wykorzystując ten stan zrzuciłM. K.ze znajdującego się na II piętrze budynku balkonu starając się aby upadła na znajdującą się pod nią betonową studnię, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, bowiemM. K.upadła na kamienisto - ziemiste podłoże i mimo upadku nie poniosła śmierci, doznając obrażeń ciała w postaci zwichnięcia stawu łokciowego prawego z uszkodzeniem nerwu promieniowego, złamania wieloodłamkowego kości udowej prawej z przemieszczeniem, stłuczenia głowy, licznych otarć naskórka twarzy, krwawienia z przewodu słuchowego zewnętrznego, otarć naskórka brzucha, znacznego wychłodzenia ciała oraz obustronnych krwiaków okularowych obu oczodołów, które naruszyły czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni przy czymA. G.czynu tego dopuścił się w warunkach opisanego wpunkcie Ipowrotu do przestępstwa zart. 64 § 2 kki skazałA. G.na mocyart. 148 § 1 kkw zw. zart. 14 § 1 kki w zw. zart. 64 § 2 kkiart. 11 § 2 kkna karę 15 lat pozbawienia wolności aA. K.na mocyart. 148 § 1 kkw zw. zart. 14 § 1 kkiart. 11 § 3 kkna karę 10 lat pozbawienia wolności. Po połączeniu wszystkich orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności sąd orzekł wobecA. G.karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności, ograniczając na podstawieart. 77 § 2 kkprawo do warunkowego przedterminowego zwolnienia po odbyciu 30 lat pozbawienia wolności, aA. K.karę łączną 15 lat pozbawienia wolności, ograniczając na podstawieart. 77 § 2 kkprawo do warunkowego przedterminowego zwolnienia po odbyciu 10 lat pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonego w apelacji od powyższego wyroku zarzucił: 1 naruszenie prawa materialnego –art. 148 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kkw przypadku pokrzywdzonejE. R.orazart. 148 § 1 kkw zw. zart. 14 § 1 kkiart. 11 § 3 kkw ze. zart. 64 § 2 kkw przypadku pokrzywdzonejM. K.– przez przypisanie oskarżonemu dokonania tych czynów, pomimo zachodzących w tym zakresie wątpliwości, 2 naruszenie reguły zart. 5 § 2 kpkpoprzez poczytanie wątpliwości co do winy oskarżonegoA. G.na niekorzyść oskarżonego, 3 błąd w ustaleniach, że oskarżonyA. G.aktywnie uczestniczył w czynnościach wykonawczych o znamionach czynów przypisanych mu w punktach 1 i 2 wyroku – jako poczynionym z naruszeniem wskazanej wyżej zasady. Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutów zabójstwaE. R.oraz usiłowania zabójstwaM. K.i wymierzenie na zasadzie pełnej absorpcji odpowiedniej kary łącznej pozbawienia wolności. OskarżonyA. G.w swoim piśmie procesowym (k. 3529 – 3534) wraz z załącznikiem (k. 3536 – 3543) – przy uwzględnieniu treści oświadczenia złożonego na rozprawie apelacyjnej – polemizuje ze stwierdzeniami i ustaleniami sądu i do zarzutów oskarżonego sąd ustosunkuje się w dalszej części uzasadnienia z uwagi na ich szczegółowość i ilość. Prokurator w swojej apelacji zarzucił: 1 obrazęart. 148 § 2 pkt 3 kkpolegającą na uznaniu, że premedytacja jaka poprzedziła dopuszczenie się przez oskarżonych zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa, uwarunkowana wolą uzyskania korzyści majątkowych pozwalających nie tylko na zaspokojenie podstawowych bieżących potrzeb, ale i źródeł utrzymania na przyszłość, zaplanowanie czynności sprawczych, których celem było skierowanie podejrzeń o spowodowanie śmierciM. K.naE. R., premedytacja oskarżonych, którzy celowo ustalili czas dokonania zabójstwaM. K.iE. R.w Święto Babci uzasadniające odbycie takiego spotkania towarzyskiego, które będzie połączone ze spożywaniem alkoholu z zawartością „scopolaminy”, bezwzględność działania nie uwzględniająca obecności przy czynnościach zabójstwa półtorarocznych dzieci z których jedno świadomie osierocali i wyjątkowe nasilenie złości, nienawiści, zazdrości, nie stanowiły zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa z motywacji zasługującej na szczególne postępowanie, 2 rażącą niewspółmierność kar jednostkowych orzeczonych za przypisane oskarżonejA. K.zbrodni zabójstwaE. R.i usiłowania zabójstwaM. K., a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary łącznej oraz warunków pozwalających na skorzystanie z warunkowego przedterminowego zwolnienia, polegającą na orzeczeniu w stosunku doA. K.za zbrodnię zabójstwa jedynie 15 lat pozbawienia wolności a za usiłowanie zabójstwaM. K.jedynie 10 lat pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, podczas gdy działanie oskarżonej w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, bezwzględność i premedytacja jej działania, dopuszczenie się zbrodni zabójstwa i usiłowania zabójstwa osób najbliższych a ponadto popełnienie przez nią szeregu przestępstw mimo toczącego się przeciwko niej postępowania karnego dowodzące wysokiej demoralizacji, uzasadniały wymierzenie za zabójstwoE. R.kary 25 lat pozbawienia wolności, za usiłowanie zabójstwaM. K.12 lat pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności z ograniczeniem prawa do warunkowego zwolnienia po 20 latach pozbawienia wolności, 3 rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku doA. G., polegającą na obostrzeniu warunków do ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary jedynie do 30 lat podczas gdy bezwzględny, zaplanowany, bestialski sposób jego działania oraz skutki przestępstw, przy uwzględnieniu osobowości tego oskarżonego i postawy zaprezentowanej w toku postępowania uzasadniały ocenę, ze jest on człowiekiem wyjątkowo niebezpiecznym dla społeczeństwa, a w konsekwencji zapadły wyrok winien zawierać obostrzenie warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary dopiero po 40 latach. Podnosząc te zarzuty prokurator na rozprawie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie. Co do apelacji obrońcy stwierdzić należy, iż nie może być mowy o nie dających się usunąć wątpliwościach o których mowa wart. 5 § 2 kpk. Nie ulega wątpliwości, że zabójstwoM. K.iE. R.było rozważane i planowane przez oboje oskarżonych. Sąd musiał rozstrzygnąć kto był inicjatorem i realizatorem tych planów, a więc czyje wyjaśnienia są wiarygodne –A. K.czyA. G.. Sąd orzekający uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej i na nich oparł swoje ustalenia faktyczne. Dokonując tych ustaleń sąd orzekający dokonał oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów a jednocześnie wszystkich które były istotne i możliwe do przeprowadzenia. Sąd orzekający ocenił wszystkie dowody bardzo szczegółowo, wręcz drobiazgowo, wskazał na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Ocena ta jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, znajduje też oparcie we wskazaniach wiedzy, w postaci opinii biegłych. Tym samym uzasadnienie spełnia wymogi wynikające zart. 424 kpka ocena dowodów korzysta z ochrony przewidzianej wart. 7 kpkjako, że nie przekracza z określonych w tym przepisie granic swobody. Niewątpliwie oskarżona była w większym stopniu skonfliktowana z matką i ona mogła obawiać się wydziedziczenia, przy czym należy tu zauważyć, że jej wymeldowanie nie pozbawiało jej – jak uważa oskarżony – prawa do dziedziczenia po matce. Ewidentna jest jednak wrogość oskarżonego doM. K.– pomimo jego odmiennych deklaracji – gdyż wynika to z jego zarzutów pod jej adresem i prób przedstawienia tej pokrzywdzonej w jak najgorszym świetle. On także jako konkubin oskarżonej i ojciec jej dziecka skorzystałby ze spadku odziedziczonego przez oskarżoną. Argumenty zawarte we wspomnianym wyżej „załączniku do apelacji” na temat sytuacji materialnej nie przekazują, iż była ona dobra skoro oskarżony pracował przez krótkie okresy czasu, głównie przebywał na zasiłku i wraz z oskarżoną dokonywali kradzieży aby zdobyć środki na utrzymanie i wyposażenie mieszkania. Przekonująca jest argumentacja sądu orzekającego dokonana w oparciu o zeznania świadków utrzymujących kontakty z oskarżonymi i wypowiadających się na temat stosunków pomiędzy nimi oraz analizę roli poszczególnych oskarżonych przy dokonywaniu wcześniejszych przestępstw, a w szczególności w oparciu o opinie biegłych psychiatrów i psychologów wydane w oparciu o obszerny materiał badawczy i dobrze umotywowane, że w okresie kiedy popełnili przypisane mu zbrodnie oskarżona była pod silnym wpływem oskarżonego i nie byłaby w stanie sama dokonać tych przestępstw. Oskarżony powołuje się na to, że wcześniej nie popełnił przestępstw polegających na stosowaniu przemocy. Rzeczywiście oskarżony jak to wynika z wyroków, nie stosował przemocy wobec ofiary zgwałcenia i rozboju, jednak oskarżona także nie przejawiała wcześniej zachowań agresywnych. Mogła nakłaniać oskarżonego do doprowadzenia do utopienia sięM. P.wS.jednak sama nie odważyła się tego zrobić odwołując się do pomocy oskarżonego. Trzeba stwierdzić, że oskarżony był zdolny do zachowań agresywnych co wynika z opinii psychiatrycznej k. 522 i o czym świadczy zajście zD. K.i później planowanie zemsty za pobicie, przez sporządzenie ładunku wybuchowego, którego chciał użyć przeciwkoD. K., ponadto pobicieA. K.przyznane przez oskarżonego. Oskarżony wpadł w pułapkę własnych przechwałek, że zabiłJ. F.za to, że zeznawała przeciwko niemu i że był płatnym zabójcą. Oskarżona uwierzyła w te opowiadania i oczekiwała, ze oskarżony w razie potrzeby potrafi zaplanować i zrealizować zabójstwo w taki sposób aby uniknąć ujawnienia przestępstwa. Oskarżony kierował jej działaniami w celu zakupu scopolaminy i sprawdzenia jej działania. Jest całkowicie nieprawdopodobne aby oskarżona zdobyła się na dokonanie zabójstwa samodzielnie, tym bardziej, że przy tak szczegółowym planowaniu akcji musiało być oczywiste, że oskarżona nie da sobie sama rady z wyrzuceniem matki przez balkon. Powszechna i znana każdemu jest wiedza, że trudno przemieszcza się osobę nieprzytomną czy bezwładną. BiegłyJ. B.w swojej opinii nie przesądza, że wyrzucić z balkonu mogła pokrzywdzoną oskarżona. Ocenia jedynie, że zrobiła to jedna osoba i że pokrzywdzoną wypchnięto „przewalono” przez barierkę balkonu. PokrzywdzonaM. K.waży 68 kg.A. K.twierdzi, ze waży 74 kg a według – zapewne złośliwej – oceny oskarżonego nawet 90 kg. Oskarżona jest niewątpliwie osobą otyłą, jednak waga nie świadczy o sile. W swoich spontanicznych wyjaśnieniach dotyczących przebiegu spotkania u matki, co przemawia za ich wiarygodnością wspomina, że nie potrafiły wraz zE. R.przemieścić bezwładnej i nieprzytomnejM. K., a więc tym bardziej sama nie potrafiłaby zaciągnąć jej na balkon i przepchnąć przez barierkę. Mimo braku oporów moralnych u oskarżonej np. przed niewspółmierną zemstą naM. P.i testowaniem działania scopolaminy na koleżankach choć wiedziała o niebezpieczeństwie jakie im grozi i nawet przy założeniu, że akceptowała całkowicie plany zabójstwa matki iE. R.nie ulega wątpliwości z uwagi na brak doświadczenia i cechy osobowości oskarżonej, że zaskoczona odpornościąE. R.na działanie scopolaminy i załamaniem długo planowanej akcji nie potrafiłaby zachować na tyle zimnej krewi przytomności umysłu aby znaleźć wyjście z nowej zaskakującej sytuacji, a w szczególności aby potrafiła obezwładnić młodą silną kobietę, skrępować ją i udusić co jak wiadomo wymaga dość znacznej siły. Gdyby potrafiła wykonać sama te wszystkie działania nie potrzebowałaby pomocy oskarżonego przy wyniesieniu ciałaE. R.z mieszkania i wywiezieniu nad rzekę. Najistotniejszą okolicznością przemawiającą za wiarygodnością wyjaśnień oskarżonej jest ujawnienie przez nią zabójstwaE. R.i próby zabójstwaM. K.. Na skutek szczęśliwego dla oskarżonych zbiegu okoliczności udało mu się dokonać zbrodni doskonałej.M. K.na skutek wczesnej utraty przytomności, była przekonana że sama spadła z balkonu, a przestraszona tym co się stałoE. R.uchodząca za osobę upośledzoną umysłowo uciekła z domu. Oboje oskarżeni orientowali się w korzystnej dla siebie sytuacji tym bardziej, że w miejscu gdzie ukryto zwłoki prowadzono roboty drogowe, studnia została zakopana i mogli być przekonani, że ciałoE. R.nigdy nie zostanie znalezione. Mimo to oskarżona zdecydowała się powiadomić organy ścigania wiedząc, że nie uniknie odpowiedzialności. O tym, że nie działała pod wpływem impulsu spowodowanego np. chęcią zemsty na oskarżonym za to, ze ją pobił, świadczą zeznania funkcjonariusza policjiM. M.z którym oskarżona pertraktowała przez dłuższy okres czasu chcąc zorientować się jakie spotkają ją konsekwencje karne i w końcu wiedząc, że ich nie uniknie wskazała miejsce gdzie była studnia do której wrzucono ciałoE. R.i złożyła wyjaśnienia na okoliczność zabójstwa tejże pokrzywdzonej i usiłowanie zabójstwaM. K.. Oskarżony szuka wyjaśnienia sprawy w spisku przeciwko jego osobie. DziałanieM. M., prokuratorów, sędziów i służby więziennej są realizacją zamierzeńM. K.skierowanych przeciwko niemu. Nawet współosadzeni atakują go na jej polecenie. Jeśli oskarżony wierzy w swoje zarzuty powinien zastanowić się dlaczego wymienieni funkcjonariusze publiczni działający na polecenieM. K.nie uchronili jej córkiA. K.przed odpowiedzialnością. Oskarżony w swoich pismach wskazuje głównie na okoliczności które nie mają znaczenia dla udowodnienia faktów, które mają świadczyć na korzyść oskarżonego w szczególności dotyczy to polemiki dotyczącej taśmy klejącej, bandaży a posiadania kluczy i zamknięcia drzwi, kontaktów z małżeństwemD., sprawy wręczenia prezentów przed świętami, konieczności zobaczenia go przez paniąC.. Nie jest przekonujący argument, że nie biłbyA. K.jako „głównego świadka” skoro w rzeczywistości była jego wspólniczką w zbrodni i mógł być przekonany, że będzie bała się ujawnić ich przestępstwa. Zaraz dalej oskarżony twierdzi, że bał się oskarżonej a jednocześnie przyznaje, że pobił ją. Bezprzedmiotowe są też zarzuty co do błędnego ustalenia trasy po której przewozili ciałoE. R., skoro bezspornym jest, że oskarżony wiózł je na „korce”, a ewentualne błędy w trasie podanej przez oskarżoną nie pozbawiają jej wyjaśnień wiarygodności gdy sam oskarżony bagatelizuje i tłumaczy rozbieżności w swoich wyjaśnieniach właśnie co do trasy i co do tego gdzie był jego synA.(k. 3533). Ustalenia faktyczne sądu orzekającego nie budzą więc wątpliwości, podobnie jak kwalifikacja przypisanych oskarżonym czynów. Wprawdzie przy wymiarze kary sąd orzekający niefortunnie stwierdził, że kierowali się „zasługującymi na szczególne potępienie społeczne motywami” chociaż z uzasadnienia wynika wyraźnie, że nie dopatrzył się motywów o których mowa wart. 148 § 2 pkt 3 kk. Prokurator w apelacji nie wykazał, iż faktycznie oskarżeni kierowali się motywami zasługującymi na szczególne potępienie, gdyż przytacza w apelacji w większości nie motywy a okoliczności obciążające – premedytację, planowanie zbrodni, bezwzględność działania, osierocenie dziecka. Znakomita większość zbrodni zabójstwa dokonywana jest z pobudek które trzeba ocenić negatywnie jednak złość, zazdrość nawet w znacznym nasileniu nie czyni tych motywów zasługującymi na szczególne potępienie. Zbrodnie oskarżonych były efektem narastającego konfliktu rodzinnego przy czym ocena, że sięgnął ono stadium nienawiści jest nieuzasadniona. Niewątpliwie jednak oskarżeni w subiektywnym odczuciu uważali, żeM. K.jest niesprawiedliwa, nie traktuje ich jak członków rodziny, lepiej traktuje syna i przybraną siostrę co rozbudzało obawy, że im przekaże majątek. Zemsta za takie traktowanie w połączeniu z chęcią odziedziczenia części majątku po matce przezA. K.to motywy zasługujące na potępienie, nie są jednak tak drastyczne i wyjątkowe aby uznać, że to potępienie powinno być szczególne. Podobnie jak użyte w apelacji określenie postępowania oskarżonych jako bestialskie, gdy dokonuje się zbrodni znacznie drastyczniejszych naprawdę zasługujących na takie określenie, jest nieuzasadnione, tak samo nie należy nadmiernie szafować określeniem „szczególnego potępienia” które powinno być zarezerwowane do rzeczywiście wyjątkowych i szczególnych zbrodni. Wymierzone oskarżonym kary wraz z ograniczeniami zart. 77 § 2 kkprzy przyjętej przez sąd orzekający kwalifikacji prawnej są współmierne. W szczególności dotyczy to oskarżonejA. K.potraktowanej znacznie łagodniej, a to dlatego, że ujawniła przestępstwa które inaczej nigdy nie zostałyby ujawnione, co znalazło należyte odzwierciedlenie w wymierzonej jej odpowiednio łagodniejszej karze. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000139_2004_Uz_2004-07-08_001

II AKa 139/04

2004-07-08 02:00:00.0 CEST

2015-04-29 20:15:06.0 CEST

2015-04-24 14:39:49.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 139/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 lipca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2004 r. sprawy Ł. S. ur. (...) w J. syna M. i E. oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 2 pkt 1 kk i innych na skutek apelacji prokurato

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="7" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000139"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 139/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 lipca 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Helena Kubaty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> <xText>SSO del. Janusz Jaromin</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>Ł. S.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>J.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 3 lutego 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt. XVI K 324/02</xText> <xText>1/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>przyjmuje, iż czyn przypisany oskarżonemu w <xLexLink xArt="art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1</xLexLink> wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 1 i 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>, uzupełniając jego opis o stwierdzenie, że oskarżony działał ze szczególnym okrucieństwem;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uchyla zawarte w <xLexLink xArt="art. 77 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">pkt 1</xLexLink> ograniczenie możliwości ubiegania się oskarżonego o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu 10 lat pozbawienia wolności, orzeczone na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77§2 kk</xLexLink>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>2/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>3/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>T. E.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>4/ zwalnia oskarżonego <xAnon>Ł. S.</xAnon> od kosztów procesu za drugą instancję, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 139/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 3 lutego 2004r sygn. akt XVI K 324/02 uznał oskarżonego <xAnon>Ł. S.</xAnon> za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 2</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink>, z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink>, z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt. 1</xLexLink>)<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> za czyn polegający na tym, że w dniu 16 czerwca 2002r w <xAnon>J.</xAnon> używając przemocy wobec <xAnon>Z. S.</xAnon>, poprzez wielokrotne uderzanie go laską i kopanie po głowie i tułowiu oraz uderzanie kamieniem po głowie, działając w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego, zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę butelkę wódki o pojemności 0,1 litra oraz pieniądze o wartości łącznej 10 złotych, a nadto w celu pozbawienia życia <xAnon>Z. S.</xAnon>, w związku z dokonanym rozbojem , dwukrotnie podpalił na nim odzież, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci urazu wielonarządowego, licznych potłuczeń ciała i ran tłuczonych głowy i twarzy, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, wieloodłamowego złamania kości czaszki w prawej okolicy ciemieniowej z wgnieceniem odłamków, otwartego złamania lewej zatoki szczękowej, złamania kości nosa, krwiaka podpajęczynówkowego po stronie prawej, zwichnięcia V-go palca prawej ręki, oparzeń II i III stopnia ściany klatki piersiowej i pleców, naruszających czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, a także rany perforującej prawej gałki ocznej z wypadnięciem tęczówki oraz urazu lewej gałki ocznej z wylewem krwi do ciała szklistego, z uszkodzeniem i zwichnięciem soczewki pozbawiających pokrzywdzonego wzroku, przy czym zamierzonego celu w postaci zgonu pokrzywdzonego nie osiągnął z uwagi na interwencję osób trzecich i natychmiastową pomoc medyczną – i za to, na podstawie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 kk</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 kk</xLexLink> oraz na podstawie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink> skazał go na karę 15 lat pozbawienia wolności, z możliwością ubiegania się o warunkowe, przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu 10 lat kary pozbawienia wolności ;</xText> <xText>Nadto na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1kk</xLexLink> zaliczył na poczet orzeczonej wobec <xAnon>Ł. S.</xAnon> kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 16 czerwca 2002r do 29 stycznia 2003r. O dowodach rzeczowych rozstrzygnięto na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 44 §2 kpk</xLexLink> oraz na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 §2 kpk</xLexLink>, zwalniając oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.</xText> <xText>Od powyższego wyroku złożył apelację prokurator oraz obrońca oskarżonego.</xText> <xText>Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i wyrokowi temu zarzucił:</xText> <xText>1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, , że oskarżony nie działał z zamiarem pozbawienia życia <xAnon>Z. S.</xAnon> ze szczególnym okrucieństwem, podczas gdy z przeprowadzonej prawidłowo oceny materiału dowodowego, w szczególności w świetle okoliczności popełnienia przestępstwa, zachowania się sprawcy oraz treści opinii sądowo – lekarskiej wynika, że oskarżony z takim zamiarem działał ;</xText> <xText>2) rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, będącej następstwem niedostatecznego uwzględnienia stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa, okoliczności popełnienia czynu oraz nie wzięcie pod uwagę zapobiegawczo – wychowawczych celów kary i jej potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> <xText>Powołując się na powyższe prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając:</xText> <xText>1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na przyjęciu, iż materiał dowodowy w sprawie w sposób dostateczny uzasadnia przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 2</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink>, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona analiza materiału dowodowego, zgromadzonego w toku postępowania prowadzi do wniosku, że <xAnon>Ł. S.</xAnon> nie sposób przypisać zachowania obarczonego zamiarem bezpośrednim bądź też ewentualnym zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonego <xAnon>Z. S.</xAnon>,</xText> <xText>2.Obrazę przepisów postępowania, a w szczególności zasad określonych w <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i art. 7 kpk</xLexLink> polegającą na przeprowadzeniu analizy materiału dowodowego z uwzględnieniem jedynie okoliczności obciążających oskarżonego bez uznania dowodów przeciwnych, a w konsekwencji :</xText> <xText>3. Obrazę przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 §2 kpk</xLexLink> przez uznanie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt.2</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink>..</xText> <xText>Powołując się na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt.2</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink> ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu, które nie zostały opłacone na rzecz obrońcy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>O ile apelacja obrońcy oskarżonego, rażąca wręcz bezzasadnością swych twierdzeń nie zasługuje na uwzględnienie, o tyle apelacja wniesiona przez prokuratora, częściowo, a to w zakresie zarzutu pierwszego, na uwzględnienie zasługuje.</xText> <xText>Analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala przyjąć, że sąd pierwszej instancji ocenił go z należytą starannością, w pełni chronioną zasadą określoną w przepisie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. To z kolei pozwoliło <xIx>sądowi meriti</xIx> na dokonanie w zasadniczej części poprawnych ustaleń faktycznych, jak i też właściwej oceny zachowania oskarżonego z prawnokarnego punktu widzenia. Sąd Okręgowy stanowisko swoje wyraził w niezwykle obszernym i analitycznym uzasadnieniu, które w pełni realizuje wymogi określone w przepisie <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>. Sąd Apelacyjny w zasadniczych kwestiach podziela argumentację przytoczoną w motywach zaskarżonego wyroku, odnoszącą się nie tylko do oceny dowodów, która jest logiczna oraz zgodna z doświadczeniem życiowym i zawodowym, ale i ustaleń, co do zamiaru działania oskarżonego <xIx>tempore criminis, </xIx>co nie wymaga powtórnego, szczegółowego naprowadzania.</xText> <xText>Jeśli przyjrzeć się apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, to zawarty w jej motywach zwrot, iż nie kwestionuje on w zasadzie stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania, pozwala przyjąć, że niekontrowersyjne dla obrony były ustalenia strony przedmiotowej, omawianego przestępstwa, a jedyny sprzeciw budziło ustalenie, iż zachowaniem swoim oskarżony obejmował zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonego <xAnon>Z. S.</xAnon>, wyprowadzony w oparciu o wyjaśnienia tegoż oskarżonego, iż chciał jedynie pobić tego pokrzywdzonego oraz zabrać mu wódkę. Zdaniem autora apelacji, celem zachowania oskarżonego było spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i związane z tym dokonanie na szkodę tegoż, zaboru w celu przywłaszczenia, mienia opisanego w zarzucie, uzasadniające jedynie przyjęcie kwalifikacji prawnej, określonej w <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt. 1 i 2 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §1 kk</xLexLink>, natomiast bezpodstawnym było przyjęcie, że działanie to ukierunkowane było na pozbawienie życia.</xText> <xText>Z tak wyrażonym poglądem w żadnej mierze nie sposób się zgodzić, tym bardziej, że Sąd Okręgowy niezwykle racjonalnie wyeksponował, znajdujące pokrycie w ujawnionych dowodach, okoliczności przemawiające za tezą przeciwną.</xText> <xText>Mając w polu widzenia powyższe, zaakcentować jedynie wypada ten fragment ustaleń faktycznych, przyjętych <xIx>przez sąd meriti,</xIx> a niekontrowersyjny dla obrony, z którego wynika, że w krytycznym miejscu i czasie, oskarżony, będący wówczas w towarzystwie <xAnon>M. J.</xAnon>zauważył jak znany mu pokrzywdzony przewrócił się na trawę, w trakcie czego z kieszeni wypadła mu butelka z wódką i już wówczas zrodził się u niego zamiar kradzieży. Wtedy też oskarżony podszedł do pokrzywdzonego, a gdy ten uczynił ruch ręką w której trzymał laskę, zaczął go wielokrotnie kopać i bić, z dużą siłą po twarzy. W tym czasie, z taką samą siłą – także w okolice głowy – wielokrotnie uderzał go należącą do <xAnon>Z. S.</xAnon>laską, a nadto kamieniem, na którym później ujawniono ślady krwi, odpowiadające parametrom krwi pokrzywdzonego. Wtedy też oskarżony dokonał zaboru wódki oraz pieniędzy w kwocie 10 zł i finalizując ten fragment zajścia, zapalił znalezioną w pobliżu i zwiniętą gazetę, którą położył na koszuli, obficie broczącego krwią <xAnon>Z. S.</xAnon>, powodując zapalenie na nim ubrania, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia. W takim też stanie, określając go jako osobę zmasakrowaną, zastał pokrzywdzonego świadek <xAnon>R. T.</xAnon>i ugasił niewielki płomień, oddalając się z tego miejsca po pomoc. Z dalszych niekontrowersyjnych dla stron ustaleń wynika też, iż w międzyczasie oskarżony wrócił na miejsce zajścia i powtórnie podpalił odzież <xAnon>Z. S.</xAnon>. Wtedy to na miejsce to ponownie przyszedł świadek <xAnon>R. T.</xAnon>w towarzystwie świadka <xAnon>A. S.</xAnon>i wprawdzie nie widzieli oni samego aktu ponownego podpalenia, niemniej jednak zauważyli pochyloną nad pokrzywdzonym osobę ubraną „na jasno”, która na ich widok zbiegła. W bezskuteczny pościg za nią udał się <xAnon>A. S.</xAnon>, natomiast <xAnon>R. T.</xAnon>widząc, że pokrzywdzony ponownie, i o zdecydowanie większym nasileniu, płonie od pasa w górę, znów ugasił na nim ogień. Niezwłoczna interwencja medyczna i późniejsza długa hospitalizacja uratowała pokrzywdzonemu życie, mimo stwierdzonych u niego rozległych wielonarządowych urazów, w postaci między innymi: wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki i czaszki w okolicy ciemieniowej prawej, z wgnieceniem odłamów, otwartego złamania zatoki szczękowej, złamania kości nosa, krwiaka podpajęczynówkowego po stronie prawej oraz głębokich oparzeń II i III stopnia klatki piersiowej i pleców, a nadto rany perforującej prawej gałki ocznej z wypadnięciem tęczówki oraz urazu lewej gałki ocznej z wylewem krwi do ciałka szklistego, z uszkodzeniem i zwichnięciem soczewki. Jak wynika z opinii sądowo – lekarskiej, powyższe obrażenia spowodowały utratę wzroku <xAnon>Z. S.</xAnon>, co odpowiada następstwom o których mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt. 1</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink></xText> <xText>W omawianym zakresie brak jest jakichkolwiek racjonalnych i znajdujących odzwierciedlenie w dowodach podstaw, do zaakceptowania twierdzenia prezentowanego przez obrońcę oskarżonego, iż obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku zapalenia się odzieży na jego ciele, miały niewielką powierzchnię oraz spowodowały jedynie niewielkie zniekształcenia naskórka, które nie mogły doprowadzić w konsekwencji do jego zgonu. W tej mierze skarżący zdaje się nie zauważać, okoliczności wynikającej z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej, wykonanej przez biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej <xAnon> (...) Akademii Medycznej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>J. S.</xAnon> i <xAnon>R. N.</xAnon> (k.460), że w krytycznym czasie pokrzywdzony doznał rozległych poparzeń skóry w obrębie klatki piersiowej i na grzbiecie prawej okolicy lędźwiowej, które były dość głębokie, tj. pogranicza II i III stopnia, a powszechnie wiadomo jest, że jeśli pali się całe ubranie na człowieku, może on sam spłonąć lub zginąć na skutek doznanych poparzeń. Wspomniany dowód ewidentnie przeczy więc tezie, iż stwierdzone u <xAnon>Z. S.</xAnon> poparzenia obejmowały niewielką powierzchnię i ograniczały się do niewielkiego zniekształcenia naskórka, a nadto nie mogły skutkować jego zgonem, jeśli mieć przy tym również w polu widzenia załączony do akt sprawy materiał fotograficzny (k.269a). Tym samym brak jest również, uzasadnionych powodów, by czynić zarzut Sądowi Okręgowemu, iż nie przeprowadził ekspertyzy odzieży pokrzywdzonego w zakresie oceny jej podatności na spalanie i rodzaju materiału, bowiem dowód taki nie był, w naprowadzonych wyżej okolicznościach, przydatny dla oceny zamiaru oskarżonego.</xText> <xText>Przyjąć należy tu również, że nie rażą brakiem logiki, i te fragmenty ustaleń sądu pierwszej instancji, z których wynika powtórne podpalenie pokrzywdzonego przez oskarżonego, mimo, iż aktu tego nie widzieli świadkowie, a oskarżony przyznał jedynie jednorazowe w tym zakresie działanie, co zostało szeroko omówione, jak i ustalenie, że motywem takiego zachowania była chęć pozbycia się bezpośredniego świadka rozboju, który go znał.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego, jeśli mieć w polu widzenia prawidłowe w tym wypadku ustalenia <xIx>sądu meriti </xIx>oraz kompleks skrajnie agresywnych działań podejmowanych <xIx>tempore criminis</xIx> przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego, który był schorowanym i będącym w podeszłym wieku inwalidą, to nie sposób przyjąć, iż celem jego działania było jedynie spowodowanie u tegoż ciężkich obrażeń ciała, a za w pełni zasadne uznać trzeba, iż zamiarem swym, i to bezpośrednim, obejmował on skutek dalej idący, jakim było pozbawienie go życia. Niewątpliwie wielokrotne i zadawane z dużą siłą pokrzywdzonemu razy w te okolice ciała, w których znajdują się newralgiczne dla ludzkiego życia narządy, uznać należało za działanie bezpośrednio zagrażające życiu, zmierzające do dokonania kradzieży, która nastąpiła, przy czym, podjęcie nadto dwukrotnej próby podpalenia ciężko rannego <xAnon>Z. S.</xAnon>, który samodzielnie nie mógł przeciwdziałać rozprzestrzeniającej się sile ognia, niewątpliwie musi prowadzić do wniosku, iż oskarżony bezpośrednio i konsekwentnie zmierzał do pozbawienia go życia, jako ofiary rozboju.</xText> <xText>Wbrew natomiast stanowisku prawnemu wyrażonemu przez Sąd Okręgowy, w pełni podzielić należało również wywody prokuratora, iż w tym konkretnym wypadku zamiar uśmiercenia <xAnon>Z. S.</xAnon> wiązać należy ze szczególnym okrucieństwem, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1;art. 148 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 pkt. 1</xLexLink>) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink>, tym bardziej, iż sąd ten w istocie rzeczy poglądu swego należycie nie uzasadnił.</xText> <xText>Jak wynika z niekontrowersyjnego orzecznictwa sądów, szczególnym okrucieństwem zabójstwa jest zadawanie ofierze dodatkowych cierpień, bądź to psychicznych, bądź fizycznych, dręczących ją i wykraczających ponad granice niezbędne do osiągnięcia skutku w postaci jej śmierci, co winno wynikać podmiotowo z nastawienia sprawcy. Zabójstwem szczególnie okrutnym jest więc takie umyślne dążenie sprawcy do spowodowania śmierci ofiary, które cechuje się działaniem rzadkim, nieprzeciętnym i zwracającym uwagę określonym elementem charakterystycznym. Jeżeli więc sprawca podpala uprzednio przez siebie pobitą i nieprzytomną ofiarę, u której stwierdzone obrażenia samoistnie mogły skutkować zgonem, to niewątpliwie daje on w tym wypadku wyraz najwyższej pogardy dla ludzkiego życia, doprowadzając do jej niepotrzebnych, dodatkowych cierpień.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba też i na to, co przeoczył Sąd Okręgowy, iż takie stanowisko prawne już wcześniej znalazło jednoznaczne odbicie w judykaturze, gdzie przyjęto, że zabicie człowieka przez spowodowanie jego spalenia jest niewątpliwie „zabiciem ze szczególnym okrucieństwem” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 1 kk</xLexLink> (por. wyrok S.A. w Lublinie z dnia 27.10.1998r, sygn. akt II Aka 155/98).</xText> <xText>Powyższy wywód spowodował więc, iż Sąd Apelacyjny zreformował zaskarżony wyrok w kierunku pożądanym przez prokuratora.</xText> <xText>Według sądu drugiej instancji, błędem <xIx>sądu meriti</xIx> było też wprowadzanie do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, przepisu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink>. Wprawdzie różnym i licznym obrażeniom ciała stwierdzonym u pokrzywdzonego można było nadać odmienne następstwa, to nie oznacza to jednak, by celowym stawało się uwzględnianie powyższego w kwalifikacji prawnej. Zważyć należy tu, że wprawdzie dla pełnej, z kryminologicznego punktu widzenia, oceny zachowania oskarżonego, jak i ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, mającej wpływ na wymiar kary, niezbędne jest wyeksponowanie w jego opisie wszystkich obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony na skutek działania oskarżonego, niemniej jednak o końcowej kwalifikacji prawnej winny decydować obrażenia najdalej idące. Skoro więc część stwierdzonych obrażeń można kwalifikować jako naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 §1 kk</xLexLink>, a część jako obrażenia ciężkie, to dla poprawnej oceny zachowania oskarżonego, wystarczające jest przyjęcie jedynie kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 §1 pkt 1)</xLexLink> lub 2) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink> w zależności od konkretnego następstwa. W związku z tym również i w powyższym zakresie Sąd Apelacyjny zreformował zaskarżony wyrok jak w części dyspozytywnej.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie znalazł również uzasadnionych podstaw do zaakceptowania zaskarżonego wyroku w części dotyczącej ograniczenia skorzystania przez oskarżonego z możliwości ubiegania się o przedterminowe warunkowe zwolnienie, stosownie do uregulowania wynikającego z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §1 kk</xLexLink> jak i zaprezentowanej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy argumentacji. Jak wynika z motywów omawianego wyroku, możliwość skorzystania przez oskarżonego z warunkowego zwolnienia, po czasie określonym w <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 78 §1 kk</xLexLink> byłaby nieadekwatna do znacznego stopnia zawinienia, jak i okoliczności strony przedmiotowej, co nie realizowałoby również założeń prewencji generalnej. Z taką argumentacją nie sposób się zgodzić. Możliwość skorzystania przez oskarżonego z warunkowego zwolnienia nie może uchodzić za przesłankę określającą wymiar kary pozbawienia wolności, aczkolwiek dobrodziejstwo to niewątpliwie koryguje sposób jej wykonania, w zależności od szeregu zdarzeń przyszłych, aczkolwiek niepewnych. W tej więc mierze szczególnie uzasadnione wypadki, o jakich mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink>, nie sposób wiązać z okolicznościami określającymi wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia, a jedynie tymi, które odnoszą się do szeroko pojętej osoby sprawcy, w tym jego demoralizacji i niepodatności na oddziaływanie penitencjarne, które <xIx>a priori</xIx> w dacie orzekania, pozwolą z wysoką dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że w okresach o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 78" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 78 kk</xLexLink> niemożliwe jest takie przeobrażenie oskarżonego, które warunkowałoby skorzystaniem przez niego z omawianej instytucji.</xText> <xText>Mając i to na względzie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w części orzeczenia opartego na przepisie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink>, uchylając je.</xText> <xText>Analizując natomiast zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zwrócić uwagę trzeba na to, że sąd pierwszej instancji prawidłowo w motywach naprowadził okoliczności, tak obciążające, jak i łagodzące determinujące jej wymiar i istotne z punktu widzenia <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.53 kk</xLexLink>, co nie wymaga powtórnego naprowadzenia.</xText> <xText>Oskarżony jest osobą stosunkowo młodą i deklarującą przed sądem skruchę, a zatem brak jest podstaw do zaakceptowania poglądu wyrażonego przez oskarżyciela publicznego, by pożądane było orzeczenie wobec niego kary szczególnej, jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności, i to niezależnie, iż w jego zachowaniu Sąd Apelacyjny dopatrzył się szczególnego okrucieństwa. To, z kolei, jak i przyjęcie drugiej z przesłanek kwalifikujących przypisaną mu zbrodnię (działanie w związku z rozbojem), pozwala przyjąć, że przy stwierdzonych cechach demoralizacji oskarzonego, jak i ze społecznego punktu widzenia, orzeczenie wobec niego kary 15 lat pozbawienia wolności nie może uchodzić za rażącą niewspółmierną represję.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie orzeczono jak w części dyspozytywnej, a o zwolnieniu oskarżonego od kosztów procesu za drugą instancję, w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 kpk</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Helena Kubaty

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 139/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 lipca 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2004 r. sprawy Ł. S.ur. (...)wJ. synaM.iE. oskarżonego zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 2 pkt 1 kki innych na skutek apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 3 lutego 2004 r. sygn. akt. XVI K 324/02 1/ zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - przyjmuje, iż czyn przypisany oskarżonemu wpkt 1wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisieart. 13§1 kkw zw. zart. 148§2 pkt 1 i 2 kkiart. 280§2 kkorazart. 156§1 pkt 1 kkw zw. zart. 11§2 kk, uzupełniając jego opis o stwierdzenie, że oskarżony działał ze szczególnym okrucieństwem; uchyla zawarte wpkt 1ograniczenie możliwości ubiegania się oskarżonego o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu 10 lat pozbawienia wolności, orzeczone na podstawieart. 77§2 kk; 2/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.T. E.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym; 4/ zwalnia oskarżonegoŁ. S.od kosztów procesu za drugą instancję, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 139/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 3 lutego 2004r sygn. akt XVI K 324/02 uznał oskarżonegoŁ. S.za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisieart. 13 §1 kkw zw. zart. 148 §2 pkt. 2)kk, zart. 280 §2 kk, zart. 156 §1 pkt. 1)kkoraz zart. 157 §1kkw zw. zart. 11 §2 kkza czyn polegający na tym, że w dniu 16 czerwca 2002r wJ.używając przemocy wobecZ. S., poprzez wielokrotne uderzanie go laską i kopanie po głowie i tułowiu oraz uderzanie kamieniem po głowie, działając w sposób bezpośrednio zagrażający życiu pokrzywdzonego, zabrał w celu przywłaszczenia na jego szkodę butelkę wódki o pojemności 0,1 litra oraz pieniądze o wartości łącznej 10 złotych, a nadto w celu pozbawienia życiaZ. S., w związku z dokonanym rozbojem , dwukrotnie podpalił na nim odzież, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci urazu wielonarządowego, licznych potłuczeń ciała i ran tłuczonych głowy i twarzy, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, wieloodłamowego złamania kości czaszki w prawej okolicy ciemieniowej z wgnieceniem odłamków, otwartego złamania lewej zatoki szczękowej, złamania kości nosa, krwiaka podpajęczynówkowego po stronie prawej, zwichnięcia V-go palca prawej ręki, oparzeń II i III stopnia ściany klatki piersiowej i pleców, naruszających czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, a także rany perforującej prawej gałki ocznej z wypadnięciem tęczówki oraz urazu lewej gałki ocznej z wylewem krwi do ciała szklistego, z uszkodzeniem i zwichnięciem soczewki pozbawiających pokrzywdzonego wzroku, przy czym zamierzonego celu w postaci zgonu pokrzywdzonego nie osiągnął z uwagi na interwencję osób trzecich i natychmiastową pomoc medyczną – i za to, na podstawieart. 148 §2 kk, przy zastosowaniuart. 14 §1 kkiart. 11 §3 kkoraz na podstawieart. 77 §2 kkskazał go na karę 15 lat pozbawienia wolności, z możliwością ubiegania się o warunkowe, przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu 10 lat kary pozbawienia wolności ; Nadto na podstawieart. 63 §1kkzaliczył na poczet orzeczonej wobecŁ. S.kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniach od 16 czerwca 2002r do 29 stycznia 2003r. O dowodach rzeczowych rozstrzygnięto na podstawieart. 44 §2 kpkoraz na podstawieart. 230 §2 kpk, zwalniając oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. Od powyższego wyroku złożył apelację prokurator oraz obrońca oskarżonego. Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i wyrokowi temu zarzucił: 1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, , że oskarżony nie działał z zamiarem pozbawienia życiaZ. S.ze szczególnym okrucieństwem, podczas gdy z przeprowadzonej prawidłowo oceny materiału dowodowego, w szczególności w świetle okoliczności popełnienia przestępstwa, zachowania się sprawcy oraz treści opinii sądowo – lekarskiej wynika, że oskarżony z takim zamiarem działał ; 2) rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, będącej następstwem niedostatecznego uwzględnienia stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa, okoliczności popełnienia czynu oraz nie wzięcie pod uwagę zapobiegawczo – wychowawczych celów kary i jej potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powołując się na powyższe prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając: 1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na przyjęciu, iż materiał dowodowy w sprawie w sposób dostateczny uzasadnia przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw zart. 13 §1 kkw zw. zart. 148 §2 pkt. 2)kk, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona analiza materiału dowodowego, zgromadzonego w toku postępowania prowadzi do wniosku, żeŁ. S.nie sposób przypisać zachowania obarczonego zamiarem bezpośrednim bądź też ewentualnym zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonegoZ. S., 2.Obrazę przepisów postępowania, a w szczególności zasad określonych wart. 4 i art. 7 kpkpolegającą na przeprowadzeniu analizy materiału dowodowego z uwzględnieniem jedynie okoliczności obciążających oskarżonego bez uznania dowodów przeciwnych, a w konsekwencji : 3. Obrazę przepisuart. 5 §2 kpkprzez uznanie, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa zart. 13 §1 kkw zw. zart. 148 §2 pkt.2)kk.. Powołując się na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu zart. 13 §1 kkw zw. zart. 148 §2 pkt.2)kki w zw. zart. 157 §1 kkw zw. zart. 280 §2 kkewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu, które nie zostały opłacone na rzecz obrońcy. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: O ile apelacja obrońcy oskarżonego, rażąca wręcz bezzasadnością swych twierdzeń nie zasługuje na uwzględnienie, o tyle apelacja wniesiona przez prokuratora, częściowo, a to w zakresie zarzutu pierwszego, na uwzględnienie zasługuje. Analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala przyjąć, że sąd pierwszej instancji ocenił go z należytą starannością, w pełni chronioną zasadą określoną w przepisieart. 7 kpk. To z kolei pozwoliłosądowi meritina dokonanie w zasadniczej części poprawnych ustaleń faktycznych, jak i też właściwej oceny zachowania oskarżonego z prawnokarnego punktu widzenia. Sąd Okręgowy stanowisko swoje wyraził w niezwykle obszernym i analitycznym uzasadnieniu, które w pełni realizuje wymogi określone w przepisieart. 424 kpk. Sąd Apelacyjny w zasadniczych kwestiach podziela argumentację przytoczoną w motywach zaskarżonego wyroku, odnoszącą się nie tylko do oceny dowodów, która jest logiczna oraz zgodna z doświadczeniem życiowym i zawodowym, ale i ustaleń, co do zamiaru działania oskarżonegotempore criminis,co nie wymaga powtórnego, szczegółowego naprowadzania. Jeśli przyjrzeć się apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, to zawarty w jej motywach zwrot, iż nie kwestionuje on w zasadzie stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania, pozwala przyjąć, że niekontrowersyjne dla obrony były ustalenia strony przedmiotowej, omawianego przestępstwa, a jedyny sprzeciw budziło ustalenie, iż zachowaniem swoim oskarżony obejmował zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonegoZ. S., wyprowadzony w oparciu o wyjaśnienia tegoż oskarżonego, iż chciał jedynie pobić tego pokrzywdzonego oraz zabrać mu wódkę. Zdaniem autora apelacji, celem zachowania oskarżonego było spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i związane z tym dokonanie na szkodę tegoż, zaboru w celu przywłaszczenia, mienia opisanego w zarzucie, uzasadniające jedynie przyjęcie kwalifikacji prawnej, określonej wart. 280 §2 kkiart. 156 §1 pkt. 1 i 2 kkorazart. 157 §1 kkw zw. zart. 11 §1 kk, natomiast bezpodstawnym było przyjęcie, że działanie to ukierunkowane było na pozbawienie życia. Z tak wyrażonym poglądem w żadnej mierze nie sposób się zgodzić, tym bardziej, że Sąd Okręgowy niezwykle racjonalnie wyeksponował, znajdujące pokrycie w ujawnionych dowodach, okoliczności przemawiające za tezą przeciwną. Mając w polu widzenia powyższe, zaakcentować jedynie wypada ten fragment ustaleń faktycznych, przyjętychprzez sąd meriti,a niekontrowersyjny dla obrony, z którego wynika, że w krytycznym miejscu i czasie, oskarżony, będący wówczas w towarzystwieM. J.zauważył jak znany mu pokrzywdzony przewrócił się na trawę, w trakcie czego z kieszeni wypadła mu butelka z wódką i już wówczas zrodził się u niego zamiar kradzieży. Wtedy też oskarżony podszedł do pokrzywdzonego, a gdy ten uczynił ruch ręką w której trzymał laskę, zaczął go wielokrotnie kopać i bić, z dużą siłą po twarzy. W tym czasie, z taką samą siłą – także w okolice głowy – wielokrotnie uderzał go należącą doZ. S.laską, a nadto kamieniem, na którym później ujawniono ślady krwi, odpowiadające parametrom krwi pokrzywdzonego. Wtedy też oskarżony dokonał zaboru wódki oraz pieniędzy w kwocie 10 zł i finalizując ten fragment zajścia, zapalił znalezioną w pobliżu i zwiniętą gazetę, którą położył na koszuli, obficie broczącego krwiąZ. S., powodując zapalenie na nim ubrania, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia. W takim też stanie, określając go jako osobę zmasakrowaną, zastał pokrzywdzonego świadekR. T.i ugasił niewielki płomień, oddalając się z tego miejsca po pomoc. Z dalszych niekontrowersyjnych dla stron ustaleń wynika też, iż w międzyczasie oskarżony wrócił na miejsce zajścia i powtórnie podpalił odzieżZ. S.. Wtedy to na miejsce to ponownie przyszedł świadekR. T.w towarzystwie świadkaA. S.i wprawdzie nie widzieli oni samego aktu ponownego podpalenia, niemniej jednak zauważyli pochyloną nad pokrzywdzonym osobę ubraną „na jasno”, która na ich widok zbiegła. W bezskuteczny pościg za nią udał sięA. S., natomiastR. T.widząc, że pokrzywdzony ponownie, i o zdecydowanie większym nasileniu, płonie od pasa w górę, znów ugasił na nim ogień. Niezwłoczna interwencja medyczna i późniejsza długa hospitalizacja uratowała pokrzywdzonemu życie, mimo stwierdzonych u niego rozległych wielonarządowych urazów, w postaci między innymi: wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki i czaszki w okolicy ciemieniowej prawej, z wgnieceniem odłamów, otwartego złamania zatoki szczękowej, złamania kości nosa, krwiaka podpajęczynówkowego po stronie prawej oraz głębokich oparzeń II i III stopnia klatki piersiowej i pleców, a nadto rany perforującej prawej gałki ocznej z wypadnięciem tęczówki oraz urazu lewej gałki ocznej z wylewem krwi do ciałka szklistego, z uszkodzeniem i zwichnięciem soczewki. Jak wynika z opinii sądowo – lekarskiej, powyższe obrażenia spowodowały utratę wzrokuZ. S., co odpowiada następstwom o których mowa w przepisieart. 156 §1 pkt. 1)kk W omawianym zakresie brak jest jakichkolwiek racjonalnych i znajdujących odzwierciedlenie w dowodach podstaw, do zaakceptowania twierdzenia prezentowanego przez obrońcę oskarżonego, iż obrażenia jakich doznał pokrzywdzony w wyniku zapalenia się odzieży na jego ciele, miały niewielką powierzchnię oraz spowodowały jedynie niewielkie zniekształcenia naskórka, które nie mogły doprowadzić w konsekwencji do jego zgonu. W tej mierze skarżący zdaje się nie zauważać, okoliczności wynikającej z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej, wykonanej przez biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej(...) Akademii MedycznejwK.J. S.iR. N.(k.460), że w krytycznym czasie pokrzywdzony doznał rozległych poparzeń skóry w obrębie klatki piersiowej i na grzbiecie prawej okolicy lędźwiowej, które były dość głębokie, tj. pogranicza II i III stopnia, a powszechnie wiadomo jest, że jeśli pali się całe ubranie na człowieku, może on sam spłonąć lub zginąć na skutek doznanych poparzeń. Wspomniany dowód ewidentnie przeczy więc tezie, iż stwierdzone uZ. S.poparzenia obejmowały niewielką powierzchnię i ograniczały się do niewielkiego zniekształcenia naskórka, a nadto nie mogły skutkować jego zgonem, jeśli mieć przy tym również w polu widzenia załączony do akt sprawy materiał fotograficzny (k.269a). Tym samym brak jest również, uzasadnionych powodów, by czynić zarzut Sądowi Okręgowemu, iż nie przeprowadził ekspertyzy odzieży pokrzywdzonego w zakresie oceny jej podatności na spalanie i rodzaju materiału, bowiem dowód taki nie był, w naprowadzonych wyżej okolicznościach, przydatny dla oceny zamiaru oskarżonego. Przyjąć należy tu również, że nie rażą brakiem logiki, i te fragmenty ustaleń sądu pierwszej instancji, z których wynika powtórne podpalenie pokrzywdzonego przez oskarżonego, mimo, iż aktu tego nie widzieli świadkowie, a oskarżony przyznał jedynie jednorazowe w tym zakresie działanie, co zostało szeroko omówione, jak i ustalenie, że motywem takiego zachowania była chęć pozbycia się bezpośredniego świadka rozboju, który go znał. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, jeśli mieć w polu widzenia prawidłowe w tym wypadku ustaleniasądu meritioraz kompleks skrajnie agresywnych działań podejmowanychtempore criminisprzez oskarżonego wobec pokrzywdzonego, który był schorowanym i będącym w podeszłym wieku inwalidą, to nie sposób przyjąć, iż celem jego działania było jedynie spowodowanie u tegoż ciężkich obrażeń ciała, a za w pełni zasadne uznać trzeba, iż zamiarem swym, i to bezpośrednim, obejmował on skutek dalej idący, jakim było pozbawienie go życia. Niewątpliwie wielokrotne i zadawane z dużą siłą pokrzywdzonemu razy w te okolice ciała, w których znajdują się newralgiczne dla ludzkiego życia narządy, uznać należało za działanie bezpośrednio zagrażające życiu, zmierzające do dokonania kradzieży, która nastąpiła, przy czym, podjęcie nadto dwukrotnej próby podpalenia ciężko rannegoZ. S., który samodzielnie nie mógł przeciwdziałać rozprzestrzeniającej się sile ognia, niewątpliwie musi prowadzić do wniosku, iż oskarżony bezpośrednio i konsekwentnie zmierzał do pozbawienia go życia, jako ofiary rozboju. Wbrew natomiast stanowisku prawnemu wyrażonemu przez Sąd Okręgowy, w pełni podzielić należało również wywody prokuratora, iż w tym konkretnym wypadku zamiar uśmierceniaZ. S.wiązać należy ze szczególnym okrucieństwem, o jakim mowa wart. 148 §1 pkt. 1)kk, tym bardziej, iż sąd ten w istocie rzeczy poglądu swego należycie nie uzasadnił. Jak wynika z niekontrowersyjnego orzecznictwa sądów, szczególnym okrucieństwem zabójstwa jest zadawanie ofierze dodatkowych cierpień, bądź to psychicznych, bądź fizycznych, dręczących ją i wykraczających ponad granice niezbędne do osiągnięcia skutku w postaci jej śmierci, co winno wynikać podmiotowo z nastawienia sprawcy. Zabójstwem szczególnie okrutnym jest więc takie umyślne dążenie sprawcy do spowodowania śmierci ofiary, które cechuje się działaniem rzadkim, nieprzeciętnym i zwracającym uwagę określonym elementem charakterystycznym. Jeżeli więc sprawca podpala uprzednio przez siebie pobitą i nieprzytomną ofiarę, u której stwierdzone obrażenia samoistnie mogły skutkować zgonem, to niewątpliwie daje on w tym wypadku wyraz najwyższej pogardy dla ludzkiego życia, doprowadzając do jej niepotrzebnych, dodatkowych cierpień. Zwrócić uwagę trzeba też i na to, co przeoczył Sąd Okręgowy, iż takie stanowisko prawne już wcześniej znalazło jednoznaczne odbicie w judykaturze, gdzie przyjęto, że zabicie człowieka przez spowodowanie jego spalenia jest niewątpliwie „zabiciem ze szczególnym okrucieństwem” w rozumieniuart. 148 §2 pkt. 1 kk(por. wyrok S.A. w Lublinie z dnia 27.10.1998r, sygn. akt II Aka 155/98). Powyższy wywód spowodował więc, iż Sąd Apelacyjny zreformował zaskarżony wyrok w kierunku pożądanym przez prokuratora. Według sądu drugiej instancji, błędemsądu meritibyło też wprowadzanie do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, przepisuart. 157 §1 kk. Wprawdzie różnym i licznym obrażeniom ciała stwierdzonym u pokrzywdzonego można było nadać odmienne następstwa, to nie oznacza to jednak, by celowym stawało się uwzględnianie powyższego w kwalifikacji prawnej. Zważyć należy tu, że wprawdzie dla pełnej, z kryminologicznego punktu widzenia, oceny zachowania oskarżonego, jak i ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, mającej wpływ na wymiar kary, niezbędne jest wyeksponowanie w jego opisie wszystkich obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony na skutek działania oskarżonego, niemniej jednak o końcowej kwalifikacji prawnej winny decydować obrażenia najdalej idące. Skoro więc część stwierdzonych obrażeń można kwalifikować jako naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, w rozumieniuart. 157 §1 kk, a część jako obrażenia ciężkie, to dla poprawnej oceny zachowania oskarżonego, wystarczające jest przyjęcie jedynie kwalifikacji zart. 156 §1 pkt 1)lub 2)kkw zależności od konkretnego następstwa. W związku z tym również i w powyższym zakresie Sąd Apelacyjny zreformował zaskarżony wyrok jak w części dyspozytywnej. Sąd Apelacyjny nie znalazł również uzasadnionych podstaw do zaakceptowania zaskarżonego wyroku w części dotyczącej ograniczenia skorzystania przez oskarżonego z możliwości ubiegania się o przedterminowe warunkowe zwolnienie, stosownie do uregulowania wynikającego zart. 77 §1 kkjak i zaprezentowanej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy argumentacji. Jak wynika z motywów omawianego wyroku, możliwość skorzystania przez oskarżonego z warunkowego zwolnienia, po czasie określonym wart. 78 §1 kkbyłaby nieadekwatna do znacznego stopnia zawinienia, jak i okoliczności strony przedmiotowej, co nie realizowałoby również założeń prewencji generalnej. Z taką argumentacją nie sposób się zgodzić. Możliwość skorzystania przez oskarżonego z warunkowego zwolnienia nie może uchodzić za przesłankę określającą wymiar kary pozbawienia wolności, aczkolwiek dobrodziejstwo to niewątpliwie koryguje sposób jej wykonania, w zależności od szeregu zdarzeń przyszłych, aczkolwiek niepewnych. W tej więc mierze szczególnie uzasadnione wypadki, o jakich mowa w przepisieart. 77 §2 kk, nie sposób wiązać z okolicznościami określającymi wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia, a jedynie tymi, które odnoszą się do szeroko pojętej osoby sprawcy, w tym jego demoralizacji i niepodatności na oddziaływanie penitencjarne, którea prioriw dacie orzekania, pozwolą z wysoką dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że w okresach o jakich mowa wart. 78 kkniemożliwe jest takie przeobrażenie oskarżonego, które warunkowałoby skorzystaniem przez niego z omawianej instytucji. Mając i to na względzie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w części orzeczenia opartego na przepisieart. 77 §2 kk, uchylając je. Analizując natomiast zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, zwrócić uwagę trzeba na to, że sąd pierwszej instancji prawidłowo w motywach naprowadził okoliczności, tak obciążające, jak i łagodzące determinujące jej wymiar i istotne z punktu widzeniaart.53 kk, co nie wymaga powtórnego naprowadzenia. Oskarżony jest osobą stosunkowo młodą i deklarującą przed sądem skruchę, a zatem brak jest podstaw do zaakceptowania poglądu wyrażonego przez oskarżyciela publicznego, by pożądane było orzeczenie wobec niego kary szczególnej, jaką jest kara 25 lat pozbawienia wolności, i to niezależnie, iż w jego zachowaniu Sąd Apelacyjny dopatrzył się szczególnego okrucieństwa. To, z kolei, jak i przyjęcie drugiej z przesłanek kwalifikujących przypisaną mu zbrodnię (działanie w związku z rozbojem), pozwala przyjąć, że przy stwierdzonych cechach demoralizacji oskarzonego, jak i ze społecznego punktu widzenia, orzeczenie wobec niego kary 15 lat pozbawienia wolności nie może uchodzić za rażącą niewspółmierną represję. Mając powyższe na względzie orzeczono jak w części dyspozytywnej, a o zwolnieniu oskarżonego od kosztów procesu za drugą instancję, w oparciu o przepisart. 624 kpk.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmC_000045_2003_Uz_2004-07-21_003

XVII AmC 45/03

2004-07-21 02:00:00.0 CEST

2017-03-10 19:12:57.0 CET

2017-03-10 10:03:07.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmC 45/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lipca 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów składzie: Przewodniczący: SSR Witold Rękosiewicz Protokolant Monika Pałaszewska po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2004 r., w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w T. przeciwko Z. B. (...) .H.U. (...) z/s w G. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 1. Uznaje za niedozwolone i zakazuje Z. B. „ Firma

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Damian Siliwoniuk" xPublisher="dsiliwoniuk" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2003" xEditor="dsiliwoniuk" xToPage="6" xFlag="published" xEditorFullName="Damian Siliwoniuk" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmC" xVolNmbr="000045"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt<xBx> XVII AmC 45/03</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 21 lipca 2004 r. <xBRx/>Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSR Witold Rękosiewicz <xBRx/>Protokolant Monika Pałaszewska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2004 r., w Warszawie na rozprawie sprawy <xBRx/>z powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów w <xAnon>T.</xAnon> <xBRx/>przeciwko <xAnon>Z. B.</xAnon> <xAnon> (...) .H.U. (...)</xAnon> z/s w <xAnon>G.</xAnon> <xBRx/>o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone</xText> <xText>1. Uznaje za niedozwolone i zakazuje <xAnon>Z. B.</xAnon> „<xAnon> Firma (...)</xAnon>­dlowo Usługowa <xAnon> (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon> stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy o treści:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>„Kupującemu nie przysługuje prawo odstąpienia od zamówienia",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>„Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z ni­niejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>„Gwarancjąnie objęte (...) uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>„Gwarancjąnie są objęte (...) wady widoczne w chwili sprzedaży",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>„Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifikacji uszkodzeń w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>„W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłużo­ny do 60 dni",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText>„ (...) jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne rosz­czenia",</xText> </xUnit> <xText>h) „Reklamacja wad ukrytych muszą być składane pisemnie w siedzibie firmy<xBRx/>w ciągu 10 dni od daty odbioru towaru (...). Późniejsze reklamacje nie będą<xBRx/>uznane i nie będą uwzględniane roszczenia gwarancyjne",</xText> <xText>i) „Kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej for-<xBRx/>mie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nie<xBRx/>uprawnia kupującego do całkowitego bądź częściowego odstąpienia od za-<xBRx/>mówienia lub jego anulowania".</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Wpis ostateczny od pozwu ustala na kwotę 500 zł (pięćset) i nakazuje <xAnon>S.</xAnon>­bowi Państwa - Kasie Sadu Okręgowego w Warszawie pobranie tej kwoty od <xAnon>Z. B.</xAnon> <xAnon> Firma Handlowo Usługowa (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Go-<xBRx/>spodarczym na koszt pozwanego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">SSR Witold Rękosiewicz</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Miejski Rzecznik Konsumentów w <xAnon>T.</xAnon> wnosił o uznanie za niedozwolone i zakazanie stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy używanego przez pozwanego <xAnon>Z. B.</xAnon> prowadzącego działalność gospodarczą pod <xAnon> firma (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>G.</xAnon>. Powód zakwestionował następujące postanowienia wzorca umowy:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>„Kupującemu nie przysługuje prawo odstąpienia od zamówienia",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>„Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z ni­niejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>„Gwarancjąnie objęte (...) uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>„Gwarancją nie są objęte (...) wady widoczne w chwili sprzedaży",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>„Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifikacji uszkodzeń w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym",</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>„W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłuża­ny do 60 dni",</xText> </xUnit> <xText>g) „ (...) jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne rosz­czenia",</xText> <xText>h) „Reklamacja wad ukrytych muszą być składane pisemnie w siedzibie firmy w ciągu 10 dni od daty odbioru towaru (...). Późniejsze reklamacje nie będą uznane i nie będą uwzględniane roszczenia gwarancyjne", i) „Kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej for­mie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nie uprawnia kupującego do całkowitego bądź częściowego odstąpienia od za­mówienia lub jego anulowania". Zdaniem powoda stosowany przez pozwanego wzór umowy zawiera postano­wienia, które kształtują w sposób niekorzystny i niezgodny z obowiązującymi przepisami sytuację konsumenta jako strony umowy zawartej w oparciu o po­stanowienia jednostronne utworzonego wzorca umowy.</xText> <xText>W rezultacie postanowienia zakwestionowanego wzorca umowy kształtują pra­wa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając ich interesy co uzasadnia zakazanie stosowania tych postanowień jako noszących znamiona klauzuli niedozwolonej.</xText> <xText>Zdaniem powoda zapis umowy o brzmieniu : „kupującemu nie przysłu­guje prawo odstąpienia od zamówienia" jest postanowieniem rażąco naruszają­cym równość stron umowy szczególnie gdy w innym zdaniu wzorca prawo do odstąpienia zagwarantowane zostało pozwanemu. Stanowi to rażącą dyskrymi­nację konsumenta w ramach stosunku prawnego naruszającą <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 14" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> pkt 14 k.c.</xLexLink> Również zapis „Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z niniejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej" jest zdaniem powoda naruszeniem zasady równości stron oraz pozostaje w sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 519" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 519 k.c.</xLexLink> nakładającym na dłużnika obowiązek uzyskania zgody wierzyciela na przekazanie zobowiązania osobie trzeciej. Jest więc w myśl <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> pkt 5 k.c.</xLexLink> niedozwolonym postanowieniem umownym.</xText> <xText>Postanowienia wzorca umownego zawarte w części zatytułowanej „Karta Gwarancyjna" w brzmieniu: „Gwarancją nie są objęte uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia", „Gwarancja nie są objęte wady widoczne w chwili sprze­daży" i „Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifika­cji uszkodzeń, w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym" stanowią zdaniem powoda niedozwolone postanowienia umowne w <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 8" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> pkt 8 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast zapis wzorca w brzmieniu „W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłużony do 60 dni" stanowi w ocenie powoda określone w <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 9" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> pkt 9 k.c.</xLexLink> niedozwolone postanowienie umowne przyzna­jące kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy.</xText> <xText>Za niedozwolone postanowienia umowne wyłączające łub istotnie ograni­czające odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienale­żyte wykonanie zobowiązania (<xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> pkt 2 k.c.</xLexLink>) należy zdaniem powoda uznać także następujące postanowienia wzorca: „...jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne roszczenia", „reklamacje wad ukrytych muszą być składane w siedzibie firmy w ciągu 10 dni od daty odbioru", oraz „kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej formie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nie uprawnia kupującego do całkowitego lub częściowego odstąpienia od zamówienia lub je­go anulowania".</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Uznał, że zarzuty powoda co do większości zakwestionowanych zapisów jako sprzecznych z dobrymi obyczajami i rażąco naruszających interesy konsumentów są nietrafne. Swoje stanowisko uzasadnił tym, że kupujący zawierając •mowę podpisuje zawarte we wzorcu oświadczenie, iż akceptuje warunki umowy. Zdaniem pozwanego złożenie takiego oświadczenia przez konsumenta przy Zawieraniu umowy z jednoczesnym doręczeniem wzorca umowy wiąże konsumenta w świetle <xLexLink xArt="art. 384;art. 384 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 384 § 1 k.c.</xLexLink> Kupujący przystępuje do umowy i akceptuje zawarte w niej warunki dobrowolnie. W tej sytuacji działanie pozwanego nie może być uznane za niezgodne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumentów.</xText> <xText>Odnośnie zapisu wykluczającego, niezależnie od podstaw prawnych, inne 1 roszczenia konsumentów pozwany przyznał, że jest on sprzeczny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021411176" xTitle="Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1176">ustawą z dnia 27.07.2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnego</xLexLink> <xIx>fDz. </xIx>U. Nr 141, poz. 1176/ i postanowieniami karty gwarancyjnej. Uznał za oczywiste, że kupujący określa formę składania rekla­macji a termin jej złożenia należy liczyć od daty ujawnienia wady w okresie gwarancji. Nie przedstawił jednak projektu zmodyfikowanego w tym zakresie wzorca umowy ani ni8e powiadomił o wprowadzeniu takich zmian w umowach używanych w stosunkach z konsumentami.</xText> <xText>Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew pismem z dnia 11.09.2003 r. powód zarzucił nieuwzględnienie przez pozwanego przepisów <xLexLink xArt="art. 384;art. 384 § 1;art. 384 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 384 § 1 i 2 k.c</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 § 1 k.c</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1;art. 385(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 1 i § 2 k.c</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> k.c.</xLexLink> oraz 385<xSUPx>4</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> lub za­stosowanie nieprawidłowej wykładni tych przepisów, których celem jest ochro­na konsumenta jako słabszej strony gry rynkowej. Jednocześnie powód uzupeł­nił swoje stanowisko przedstawione w uzasadnieniu pozwu co do kolejnych za­rzutów i podtrzymał w całości żądanie pozwu.</xText> <xText>Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów ustalił co następuje: Bezspornym w sprawie jest, że stosowany przez pozwanego w obrocie z konsumentami wzorzec umowy o dostawę okien wraz z montażem zawiera po­stanowienia, które zostały zakwestionowane przez powoda. Używany przez po­zwanego wzorzec składa się z części określających postanowienia ogólne wzor­ca, warunki gwarancyjne, zasady składania reklamacji oraz zasady obowiązują­ce przy dostawie i odbiorze towaru. Wraz z dostawą towaru konsumentowi przedstawiany jest do podpisu wzorzec umowy, który zawiera potwierdzenie odbioru przedmiotu umowy bez zastrzeżeń co do uszkodzeń technicznych oraz oświadczenie o przyjęciu warunków gwarancji. Kupujący podpisując przedsta­wione oświadczenia nie ma żadnego wpływu na treść postanowień wzorca umownego regulującego wzajemne stosunki stron umowy. Treść wzorca nie jest z kupującym uzgadniana przed zawarciem umowy i nie może ulec żadnej zmia­nie po jej podpisaniu.</xText> <xText>W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:</xText> <xText>W postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone Sąd ocenia, czy wzorzec umowy zawiera niedozwolone z mocy prawa postano­wienia umowne. W myśl <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> są nimi nie uzgodnione indywidualnie z konsumentem postanowienie umowy, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsu­menta. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli zostały wyrażone w sposób jednoznaczny. Nie uwzględnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść przy zawieraniu umowy konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szcze­gólności odnosi się to do postanowień przyjętych z wzorca umowy, które kon­trahent zaproponował konsumentowi - <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> W rezultacie takiego postępowania konsument jest związany postanowieniami wzorca umowy bez negocjacji.</xText> <xText>Podsumowując powyższe można stwierdzić, że dla uznania postanowienia umownego za niedozwolone konieczne jest stwierdzenie łącznego zaistnienia czterech podstawowych przesłanek:</xText> <xText>a) zawarcie umowy z konsumentem w oparciu o kwestionowane posta­nowienia,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>postanowienia umowy nie były uzgodnione indywidualnie z klientem,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>postanowienia kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>jednoznacznie sformułowane postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron.</xText> </xUnit> <xText>Dla łatwiejszej oceny typowych postanowień umownych, najczęściej spotykanych w obrocie ustawodawca sformułował przepis <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 k.c.</xLexLink> zawie­rający katalog takich postanowień. Do uznania jednak, że konkretne postano­wienie zgodne w treści z jednym z postanowień katalogu jest niedozwolonym postanowieniem umownym nie wystarczy stwierdzenie tej zgodności. Koniecz­ne jest również stwierdzenie zgodności takiej klauzuli z przesłankami klauzuli generalnej <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Dopiero w przypadku gdy badanie tych okoliczności da wynik pozytywny kwestionowane postanowienie wzorca może być uznane za bezskuteczne. Funkcja <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> k.c.</xLexLink> sprowadza się do ustanowienia domniema­nia, że klauzula umowna o określonej treści jest zakazanym postanowieniem umownym. Ma to ułatwić kontrolę konkretnych klauzul pod katem ich abuzywności. Najpierw należy ustalić, czy klauzula mieści się na liście zawartej w <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 k.c.</xLexLink> a następnie, czy jest ona niedozwolonym postanowieniem umownym w drodze badania, czy spełnione są przesłanki klauzuli generalnej <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Z uwagi na to, że wszystkie zakwestionowane przez powoda postanowie­nia wzorca umownego stosowanego przez pozwanego maja swoje odzwiercie­dlenie w katalogu klauzul abuzywnych <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>3</xSUPx> k.c.</xLexLink> można przyjąć domniema­nie o niedozwolonym charakterze tych postanowień. Dla prawidłowej oceny za­rzutów pozwu konieczne jest jednak stwierdzenie, że kwestionowane postano­wienia spełniają przesłanki <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie budzi wątpliwości fakt, że kwestionowane postanowienia stanowią część wzorca stosowanego przez pozwanego przy zawieraniu umów z konsu­mentami. Pozwany nawet nie twierdził, że postanowienia wzorca są w jakikol­wiek sposób uzgadniane indywidualnie z konsumentami. Nie budzi również</xText> <xText>wątpliwości fakt, że kwestionowane postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy.</xText> <xText>W tym stanie oceny wymaga, czy kwestionowane postanowienia kształ­tują prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczaja­mi rażąco naruszając ich interesy. Przesłanki te musza być spełnione jednocze­śnie. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są także działania , które w następstwie niewiedzy, braku doświadczenie konsumenta kształtują stosunek zobowiąza­niowy w sposób asymetryczny, niezgodny z zasadą równości stron. Rażące na­ruszenie interesów konsumenta, to jak określa doktryna „naruszenie prywatności konsumenta, strata czasu, niewygoda, nierzetelne traktowanie" /E. Łętowska, Ustawa s. 99; Cz. Żuławska w: Komentarz 2001, s.133/</xText> <xText>Analizując przedstawione w uzasadnieniu pozwu argumenty dotyczące poszczególnych zakwestionowanych postanowień wzorca umowy zgodzić się należy ze stanowiskiem powoda o ich abuzywności.</xText> <xText>Postanowienia wymienione w pkt A i B pozwu naruszają zasadę równości stron umowy poprzez pozbawienie kupującego praw odstąpienia od zamówienia z jednoczesnym przyznaniem tego prawa pozwanemu wraz z możliwością prze­niesienia ciążących na nim praw i obowiązków na osobę trzecią bez zgody kon­sumenta z naruszeniem określonej w <xLexLink xArt="art. 519;art. 519 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 519 § 2 k.c.</xLexLink> zasady uzyskania zgody wierzyciela (kupującego).</xText> <xText>Postanowienia objęte punktami C, D, E i F pozwu również kształtują po­zycje kupującego niewspółmiernie do pozycji kontrahenta (dostawcy), ponieważ przyznają przedsiębiorcy uprawnienia do jednostronnej oceny i decyzji o przy­sługujących kupującemu uprawnieniach gwarancyjnych. Jednocześnie zakwe­stionowane zapisy przyznają pozwanemu prawo korzystnego dla niego kształ­towania terminu usunięcia stwierdzonych wad bez sprecyzowania okoliczności uzasadniających ten stan.</xText> <xText>Natomiast postanowienia wskazane w pkt G, H, I pozwu zmierzają do ograniczenia praw konsumenta poprzez wykluczenie uprawnienia do innych roszczeń, ograniczenie terminu zgłoszenia roszczeń gwarancyjnych lub pozbawienie kupującego prawa do odszkodowania z powodu opóźnienia wykonania umowy.</xText> <xText>Ponadto należy mieć na uwadze, że wzorzec umowy stosowany przez po­lewanego nie jest we właściwy sposób doręczany kupującym. Nie można bowiem uznać za prawidłowe doręczenia, które następuje w chwili zawarcia umowy i polega na wręczeniu pokwitowania dostarczenia towaru zawierającego po­stanowienia wzorca (por. E Łętowska, Ustawa, s. 77, Cz. Żuławska w: Komen­tarz 2001 s. 120). Doręczenie wzorca umowy powinno nastąpić na taki czas [przed chwilą zawarcia umowy, jaki jest potrzebny klientowi (przy uwzględnieniu zdolności przeciętnego klienta do zrozumienia i oceny treści wzorca urnowy) do zapoznania się z wzorcem. Pozwany nie wykazał, że zawierający przy zastosowaniu wzorca umowę konsumenci mają jakikolwiek wpływ na treść za­wartych w nim postanowień i, że są one z nimi uzgodnione.</xText> <xText>W tym stanie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznając, że kwe­stionowane postanowienia wzorca umownego stosowanego przez pozwanego w obrocie z konsumentami spełniają przesłanki klauzuli niedozwolonej (<xLexLink xArt="art. 383(1);art. 383(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 383 <xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink>) zakazał ich używania w obrocie (<xLexLink xArt="art. 479(42);art. 479(42) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 <xSUPx>42</xSUPx> § 1 k.p.c</xLexLink>).</xText> <xText>O wysokości wpisu od pozwu i ściągnięciu go od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa orzeczono na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o kosztach sądo­wych w sprawach cywilnych w zw. z <xLexLink xArt="art. 111;art. 111 § 1;art. 111 § 1 pkt. 7" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 111 § 1 pkt 7 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O publikacji prawomocnego wyroku na koszt pozwanego w Monitorze Sądowym i Gospodarczym zarządzono w oparciu o <xLexLink xArt="art. 479(44)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>44</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Damian Siliwoniuk

Damian Siliwoniuk

Sygn. aktXVII AmC 45/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 lipca 2004 r.Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów składzie: Przewodniczący: SSR Witold RękosiewiczProtokolant Monika Pałaszewska po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2004 r., w Warszawie na rozprawie sprawyz powództwa Miejskiego Rzecznika Konsumentów wT.przeciwkoZ. B.(...) .H.U. (...)z/s wG.o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 1. Uznaje za niedozwolone i zakazujeZ. B.„Firma (...)­dlowo Usługowa(...)z siedzibą wG.stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy o treści: a „Kupującemu nie przysługuje prawo odstąpienia od zamówienia", b „Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z ni­niejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej", c „Gwarancjąnie objęte (...) uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia", d „Gwarancjąnie są objęte (...) wady widoczne w chwili sprzedaży", e „Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifikacji uszkodzeń w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym", f „W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłużo­ny do 60 dni", g „ (...) jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne rosz­czenia", h) „Reklamacja wad ukrytych muszą być składane pisemnie w siedzibie firmyw ciągu 10 dni od daty odbioru towaru (...). Późniejsze reklamacje nie będąuznane i nie będą uwzględniane roszczenia gwarancyjne", i) „Kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej for-mie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nieuprawnia kupującego do całkowitego bądź częściowego odstąpienia od za-mówienia lub jego anulowania". 2 Wpis ostateczny od pozwu ustala na kwotę 500 zł (pięćset) i nakazujeS.­bowi Państwa - Kasie Sadu Okręgowego w Warszawie pobranie tej kwoty odZ. B.Firma Handlowo Usługowa (...)z siedzibą wG., 3 Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Go-spodarczym na koszt pozwanego. SSR Witold Rękosiewicz UZASADNIENIE Miejski Rzecznik Konsumentów wT.wnosił o uznanie za niedozwolone i zakazanie stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy używanego przez pozwanegoZ. B.prowadzącego działalność gospodarczą podfirma (...)z siedzibą wG.. Powód zakwestionował następujące postanowienia wzorca umowy: a „Kupującemu nie przysługuje prawo odstąpienia od zamówienia", b „Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z ni­niejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej", c „Gwarancjąnie objęte (...) uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia", d „Gwarancją nie są objęte (...) wady widoczne w chwili sprzedaży", e „Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifikacji uszkodzeń w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym", f „W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłuża­ny do 60 dni", g) „ (...) jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne rosz­czenia", h) „Reklamacja wad ukrytych muszą być składane pisemnie w siedzibie firmy w ciągu 10 dni od daty odbioru towaru (...). Późniejsze reklamacje nie będą uznane i nie będą uwzględniane roszczenia gwarancyjne", i) „Kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej for­mie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nie uprawnia kupującego do całkowitego bądź częściowego odstąpienia od za­mówienia lub jego anulowania". Zdaniem powoda stosowany przez pozwanego wzór umowy zawiera postano­wienia, które kształtują w sposób niekorzystny i niezgodny z obowiązującymi przepisami sytuację konsumenta jako strony umowy zawartej w oparciu o po­stanowienia jednostronne utworzonego wzorca umowy. W rezultacie postanowienia zakwestionowanego wzorca umowy kształtują pra­wa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając ich interesy co uzasadnia zakazanie stosowania tych postanowień jako noszących znamiona klauzuli niedozwolonej. Zdaniem powoda zapis umowy o brzmieniu : „kupującemu nie przysłu­guje prawo odstąpienia od zamówienia" jest postanowieniem rażąco naruszają­cym równość stron umowy szczególnie gdy w innym zdaniu wzorca prawo do odstąpienia zagwarantowane zostało pozwanemu. Stanowi to rażącą dyskrymi­nację konsumenta w ramach stosunku prawnego naruszającąart. 3853pkt 14 k.c.Również zapis „Sprzedający ma prawo przekazania praw i obowiązków wynikających z niniejszego zamówienia w całości lub w części osobie trzeciej" jest zdaniem powoda naruszeniem zasady równości stron oraz pozostaje w sprzeczności zart. 519 k.c.nakładającym na dłużnika obowiązek uzyskania zgody wierzyciela na przekazanie zobowiązania osobie trzeciej. Jest więc w myślart. 3853pkt 5 k.c.niedozwolonym postanowieniem umownym. Postanowienia wzorca umownego zawarte w części zatytułowanej „Karta Gwarancyjna" w brzmieniu: „Gwarancją nie są objęte uszkodzenia wynikające z normalnego zużycia", „Gwarancja nie są objęte wady widoczne w chwili sprze­daży" i „Sprzedający jako gwarant zastrzega sobie prawo do oceny i kwalifika­cji uszkodzeń, w tym stwierdzenia czy uszkodzenia podlegają naprawom gwa­rancyjnym" stanowią zdaniem powoda niedozwolone postanowienia umowne wart. 3853pkt 8 k.c. Natomiast zapis wzorca w brzmieniu „W sytuacjach wyjątkowych termin usunięcia wady może zostać przedłużony do 60 dni" stanowi w ocenie powoda określone wart. 3853pkt 9 k.c.niedozwolone postanowienie umowne przyzna­jące kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy. Za niedozwolone postanowienia umowne wyłączające łub istotnie ograni­czające odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienale­żyte wykonanie zobowiązania (art. 3853pkt 2 k.c.) należy zdaniem powoda uznać także następujące postanowienia wzorca: „...jednocześnie wyklucza się niezależnie od podstaw prawnych inne roszczenia", „reklamacje wad ukrytych muszą być składane w siedzibie firmy w ciągu 10 dni od daty odbioru", oraz „kupujący nie jest uprawniony do otrzymania odszkodowania w żadnej formie z powodu opóźnienia dostawy. Jednocześnie opóźnienie dostawy nie uprawnia kupującego do całkowitego lub częściowego odstąpienia od zamówienia lub je­go anulowania". Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Uznał, że zarzuty powoda co do większości zakwestionowanych zapisów jako sprzecznych z dobrymi obyczajami i rażąco naruszających interesy konsumentów są nietrafne. Swoje stanowisko uzasadnił tym, że kupujący zawierając •mowę podpisuje zawarte we wzorcu oświadczenie, iż akceptuje warunki umowy. Zdaniem pozwanego złożenie takiego oświadczenia przez konsumenta przy Zawieraniu umowy z jednoczesnym doręczeniem wzorca umowy wiąże konsumenta w świetleart. 384 § 1 k.c.Kupujący przystępuje do umowy i akceptuje zawarte w niej warunki dobrowolnie. W tej sytuacji działanie pozwanego nie może być uznane za niezgodne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumentów. Odnośnie zapisu wykluczającego, niezależnie od podstaw prawnych, inne 1 roszczenia konsumentów pozwany przyznał, że jest on sprzeczny zustawą z dnia 27.07.2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie kodeksu cywilnegofDz.U. Nr 141, poz. 1176/ i postanowieniami karty gwarancyjnej. Uznał za oczywiste, że kupujący określa formę składania rekla­macji a termin jej złożenia należy liczyć od daty ujawnienia wady w okresie gwarancji. Nie przedstawił jednak projektu zmodyfikowanego w tym zakresie wzorca umowy ani ni8e powiadomił o wprowadzeniu takich zmian w umowach używanych w stosunkach z konsumentami. Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew pismem z dnia 11.09.2003 r. powód zarzucił nieuwzględnienie przez pozwanego przepisówart. 384 § 1 i 2 k.c,art. 385 § 1 k.c,art. 3851§ 1 i § 2 k.c,art. 3853k.c.oraz 3854k.c.lub za­stosowanie nieprawidłowej wykładni tych przepisów, których celem jest ochro­na konsumenta jako słabszej strony gry rynkowej. Jednocześnie powód uzupeł­nił swoje stanowisko przedstawione w uzasadnieniu pozwu co do kolejnych za­rzutów i podtrzymał w całości żądanie pozwu. Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów ustalił co następuje: Bezspornym w sprawie jest, że stosowany przez pozwanego w obrocie z konsumentami wzorzec umowy o dostawę okien wraz z montażem zawiera po­stanowienia, które zostały zakwestionowane przez powoda. Używany przez po­zwanego wzorzec składa się z części określających postanowienia ogólne wzor­ca, warunki gwarancyjne, zasady składania reklamacji oraz zasady obowiązują­ce przy dostawie i odbiorze towaru. Wraz z dostawą towaru konsumentowi przedstawiany jest do podpisu wzorzec umowy, który zawiera potwierdzenie odbioru przedmiotu umowy bez zastrzeżeń co do uszkodzeń technicznych oraz oświadczenie o przyjęciu warunków gwarancji. Kupujący podpisując przedsta­wione oświadczenia nie ma żadnego wpływu na treść postanowień wzorca umownego regulującego wzajemne stosunki stron umowy. Treść wzorca nie jest z kupującym uzgadniana przed zawarciem umowy i nie może ulec żadnej zmia­nie po jej podpisaniu. W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje: W postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone Sąd ocenia, czy wzorzec umowy zawiera niedozwolone z mocy prawa postano­wienia umowne. W myślart. 3851§ 1 k.c.są nimi nie uzgodnione indywidualnie z konsumentem postanowienie umowy, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsu­menta. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron w tym cenę lub wynagrodzenie jeżeli zostały wyrażone w sposób jednoznaczny. Nie uwzględnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść przy zawieraniu umowy konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szcze­gólności odnosi się to do postanowień przyjętych z wzorca umowy, które kon­trahent zaproponował konsumentowi -art. 3851§ 3 k.c.W rezultacie takiego postępowania konsument jest związany postanowieniami wzorca umowy bez negocjacji. Podsumowując powyższe można stwierdzić, że dla uznania postanowienia umownego za niedozwolone konieczne jest stwierdzenie łącznego zaistnienia czterech podstawowych przesłanek: a) zawarcie umowy z konsumentem w oparciu o kwestionowane posta­nowienia, b postanowienia umowy nie były uzgodnione indywidualnie z klientem, c postanowienia kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, d jednoznacznie sformułowane postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron. Dla łatwiejszej oceny typowych postanowień umownych, najczęściej spotykanych w obrocie ustawodawca sformułował przepisart. 385 k.c.zawie­rający katalog takich postanowień. Do uznania jednak, że konkretne postano­wienie zgodne w treści z jednym z postanowień katalogu jest niedozwolonym postanowieniem umownym nie wystarczy stwierdzenie tej zgodności. Koniecz­ne jest również stwierdzenie zgodności takiej klauzuli z przesłankami klauzuli generalnejart. 3851k.c.Dopiero w przypadku gdy badanie tych okoliczności da wynik pozytywny kwestionowane postanowienie wzorca może być uznane za bezskuteczne. Funkcjaart. 3853k.c.sprowadza się do ustanowienia domniema­nia, że klauzula umowna o określonej treści jest zakazanym postanowieniem umownym. Ma to ułatwić kontrolę konkretnych klauzul pod katem ich abuzywności. Najpierw należy ustalić, czy klauzula mieści się na liście zawartej wart. 385 k.c.a następnie, czy jest ona niedozwolonym postanowieniem umownym w drodze badania, czy spełnione są przesłanki klauzuli generalnejart. 3851k.c. Z uwagi na to, że wszystkie zakwestionowane przez powoda postanowie­nia wzorca umownego stosowanego przez pozwanego maja swoje odzwiercie­dlenie w katalogu klauzul abuzywnychart. 3853k.c.można przyjąć domniema­nie o niedozwolonym charakterze tych postanowień. Dla prawidłowej oceny za­rzutów pozwu konieczne jest jednak stwierdzenie, że kwestionowane postano­wienia spełniają przesłankiart. 3851k.c. Nie budzi wątpliwości fakt, że kwestionowane postanowienia stanowią część wzorca stosowanego przez pozwanego przy zawieraniu umów z konsu­mentami. Pozwany nawet nie twierdził, że postanowienia wzorca są w jakikol­wiek sposób uzgadniane indywidualnie z konsumentami. Nie budzi również wątpliwości fakt, że kwestionowane postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy. W tym stanie oceny wymaga, czy kwestionowane postanowienia kształ­tują prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczaja­mi rażąco naruszając ich interesy. Przesłanki te musza być spełnione jednocze­śnie. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są także działania , które w następstwie niewiedzy, braku doświadczenie konsumenta kształtują stosunek zobowiąza­niowy w sposób asymetryczny, niezgodny z zasadą równości stron. Rażące na­ruszenie interesów konsumenta, to jak określa doktryna „naruszenie prywatności konsumenta, strata czasu, niewygoda, nierzetelne traktowanie" /E. Łętowska, Ustawa s. 99; Cz. Żuławska w: Komentarz 2001, s.133/ Analizując przedstawione w uzasadnieniu pozwu argumenty dotyczące poszczególnych zakwestionowanych postanowień wzorca umowy zgodzić się należy ze stanowiskiem powoda o ich abuzywności. Postanowienia wymienione w pkt A i B pozwu naruszają zasadę równości stron umowy poprzez pozbawienie kupującego praw odstąpienia od zamówienia z jednoczesnym przyznaniem tego prawa pozwanemu wraz z możliwością prze­niesienia ciążących na nim praw i obowiązków na osobę trzecią bez zgody kon­sumenta z naruszeniem określonej wart. 519 § 2 k.c.zasady uzyskania zgody wierzyciela (kupującego). Postanowienia objęte punktami C, D, E i F pozwu również kształtują po­zycje kupującego niewspółmiernie do pozycji kontrahenta (dostawcy), ponieważ przyznają przedsiębiorcy uprawnienia do jednostronnej oceny i decyzji o przy­sługujących kupującemu uprawnieniach gwarancyjnych. Jednocześnie zakwe­stionowane zapisy przyznają pozwanemu prawo korzystnego dla niego kształ­towania terminu usunięcia stwierdzonych wad bez sprecyzowania okoliczności uzasadniających ten stan. Natomiast postanowienia wskazane w pkt G, H, I pozwu zmierzają do ograniczenia praw konsumenta poprzez wykluczenie uprawnienia do innych roszczeń, ograniczenie terminu zgłoszenia roszczeń gwarancyjnych lub pozbawienie kupującego prawa do odszkodowania z powodu opóźnienia wykonania umowy. Ponadto należy mieć na uwadze, że wzorzec umowy stosowany przez po­lewanego nie jest we właściwy sposób doręczany kupującym. Nie można bowiem uznać za prawidłowe doręczenia, które następuje w chwili zawarcia umowy i polega na wręczeniu pokwitowania dostarczenia towaru zawierającego po­stanowienia wzorca (por. E Łętowska, Ustawa, s. 77, Cz. Żuławska w: Komen­tarz 2001 s. 120). Doręczenie wzorca umowy powinno nastąpić na taki czas [przed chwilą zawarcia umowy, jaki jest potrzebny klientowi (przy uwzględnieniu zdolności przeciętnego klienta do zrozumienia i oceny treści wzorca urnowy) do zapoznania się z wzorcem. Pozwany nie wykazał, że zawierający przy zastosowaniu wzorca umowę konsumenci mają jakikolwiek wpływ na treść za­wartych w nim postanowień i, że są one z nimi uzgodnione. W tym stanie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznając, że kwe­stionowane postanowienia wzorca umownego stosowanego przez pozwanego w obrocie z konsumentami spełniają przesłanki klauzuli niedozwolonej (art. 3831§ 1 k.c.) zakazał ich używania w obrocie (art. 47942§ 1 k.p.c). O wysokości wpisu od pozwu i ściągnięciu go od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa orzeczono na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o kosztach sądo­wych w sprawach cywilnych w zw. zart. 111 § 1 pkt 7 k.p.c. O publikacji prawomocnego wyroku na koszt pozwanego w Monitorze Sądowym i Gospodarczym zarządzono w oparciu oart. 47944k.p.c.

15/450500/0005127/AmC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000000503_I_ACa_000299_2004_Uz_2004-08-12_001

I ACa 299/04

2004-08-12 02:00:00.0 CEST

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-06-10 08:26:41.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 299/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 sierpnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Lucjan Modrzyk Sędziowie : SA Joanna Skwara SO del. Tomasz Pidzik (spr.) Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa A. S. , K. S. , L. J. i J. J. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="jwnuk" xToPage="4" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="000299"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 299/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 12 sierpnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Lucjan Modrzyk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SA Joanna Skwara</xText> <xText>SO del. Tomasz Pidzik (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Barbara Skoczylas</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon>, <xAnon>L. J.</xAnon></xText> <xText>i <xAnon>J. J.</xAnon></xText> <xText>przeciwko<xAnon>(...)</xAnon> Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 15 września 2003 r., sygn. akt XIV GC 542/03</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">o d d a l a apelację.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 299)04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon>, <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>J. J.</xAnon> domagali się zasądzenia od pozwanej <xAnon>(...)</xAnon> spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> kwoty 38.430 zł z tytułu czynszu za najem ścian budynku i części działki wraz z umownymi odsetkami w wysokości 0,2% za każdy dzień oraz kosztami procesu.</xText> <xText>W dniu 7 listopada 2001r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym od którego sprzeciw wniosła pozwana zarzucając powodom brak zapewnienia warunków do montażu reklam do czego powodowie się zobowiązali.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2002r. zasądził od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 28.060 zł z umownymi odsetkami w wysokości 0,2% za każdy dzień zwłoki, oddalił powództwo do kwoty 10.370 zł oraz zasądził tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 2.064,20 zł.</xText> <xText>Na skutek apelacji powodów Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 4 czerwca 2003r. uchylił wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej części tj. w pkt. 2 oddalającym powództwo co do kwoty 10.370 zł i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w tym zakresie. W uzasadnieniu swego stanowiska Sąd Apelacyjny wskazał, że zasadne są zarzuty apelacji powodów sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a sporządzone motywy, przez Sąd Okręgowy nie spełniają wymogów z <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink> co uniemożliwia kontrolę instancyjną. W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Apelacyjny zlecił dokonanie ustaleń, które z trzech wiążących stron umów zostały wypowiedziane i jakie były przyczyny wypowiedzenia i czy uzasadniały rozwiązanie umowy w myśl <xLexLink xArt="art. 664" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 k.c.</xLexLink>, a sporządzone motywy będą odpowiadały wymogom z <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Wyrokiem z dnia 15 września 2003r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 10.370 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2001r. i kosztami procesu w kwocie 1.551,90 zł. Rozstrzygnięcie to oparto o następująco ustalony stan faktyczny:</xText> <xText>Kwota 10.370 zł obejmuje należność z <xAnon>faktury VAT nr (...)</xAnon> za maj 2001r. w kwocie 4.270 zł z tytułu czynszu za najem miejsca pod nośnik reklamowy przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> w oparciu o umowę z dnia 7 listopada 2000r. oraz należność z <xAnon>faktury VAT nr (...)</xAnon> za maj 2001r. w kwocie 6.100 zł z tytułu czynszu za najem ściany bocznej budynku przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> w oparciu o umowę z dnia 24 listopada 2000r. Pozwana co do tych należności podnosiła zarzut niewykonania umowy przez powodów wskutek braku uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montaż planszy reklamowej oraz stwierdzenie wad przedmiotu najmu.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego na powodach nie ciążył obowiązek uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montaż planszy reklamowej, a obowiązek ten spoczywał na pozwanej. Odnośnie wad przedmiotów umów najmu, które pozwana zgłosiła powodom pismem z dnia 17 kwietnia 2001r., w postaci zabudowania działki z nią sąsiadującej przez <xAnon> firmę (...)</xAnon> uniemożliwiające ekspozycję reklamy oraz zacieki i ubytki na ścianie uniemożliwiające wykonanie malatury reklamy, a które to wady miały stanowić podstawę rozwiązania obowiązujących umów Sąd Okręgowy podniósł, iż w piśmie z dnia 31 maja 2001r. pozwana wskazała, że wada ściany bocznej przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> została usunięta, a w kolejnych pismach pozwana wskazała, że łączące strony umowy zostały rozwiązane z dniem 1 czerwca 2001r. Nadto Sąd Okręgowy wskazał, iż w pismach z dnia 12 lipca 2001r. i 21 sierpnia 2001r. pozwana oświadczyła, iż oczekuje faktur za miesiąc maj i czerwiec.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest trafny zarzut pozwanej wystąpienia wad prawnych, gdyż za takie nie może być uznany obowiązek uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montażu planszy reklamowej, a ponadto powodowie takiego obowiązku na siebie nie przyjęli, przeciwnie z zeznań prezesa pozwanej i jej pism procesowych kierowanych do powodów wynika, że to pozwana podjęła działanie związane ze zgłoszeniem montażu planszy i nośnika reklamowego we własnym zakresie.</xText> <xText>Odnośnie wad fizycznych przedmiotu najmu Sąd Okręgowy wskazał, iż nie zaistniały przesłanki do wypowiedzenia umów przez pozwaną. Wybudowanie stacji paliw przez <xAnon> firmę (...)</xAnon> na działce sąsiadującej z działką przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> o ile ograniczało przydatność przedmiotu najmu do umówionego użytku nie uzasadniało zgodnie z <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink> wypowiedzenia umowy z tej przyczyny bez zachowania terminu wypowiedzenia. Natomiast co do ściany bocznej przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> W <xAnon>S.</xAnon> pozwana sama w piśmie z dnia 31 maja 2001r. przyznała że wady w postaci zacieków zostały usunięte co także nie daje podstaw w świetle <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink> do wypowiedzenia najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia.</xText> <xText>Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że pozwana w istocie uznała roszczenie powodów za miesiąc maj 2001r. skoro domagała się doręczenia faktur za ten okres.</xText> <xText>Uznając roszczenie powodów za zasadne co do kwoty 10.370 zł Sąd Okręgowy wskazał na postanowienie umów i <xLexLink xArt="art. 659;art. 659 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 659 § 1 k.c.</xLexLink> oraz co do kosztów procesu <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Apelację od tegoż wyroku wniosła pozwana zarzucając: błąd w ustaleniach stanu faktycznego podlegający na pominięciu w ustaleniach oświadczeń pozwanej zawartych w pismach z dnia 7 i 17 kwietnia 2001r. oraz obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 495;art. 495 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 § 2 k.c.</xLexLink> jako podstawy odstąpienia od umów. Podnosząc te zarzuty pozwana wnosiła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji pozwana podnosiła, iż w pismach z dnia 7 i 17 kwietnia 2001r. nie tylko zgłaszała istnienie wad w wynajmowanych nieruchomościach, ale także złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umów z dniem 30 kwietnia 2001r. co czyni żądanie powodów zapłaty czynszu za miesiąc maj 2001r. niezasadnym. Ponadto zdaniem pozwanej ocena skuteczności oświadczeń pozwanej nie może ograniczyć się do <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink> lecz winna być dokonana także na podstawie <xLexLink xArt="art. 495;art. 495 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 § 2 k.c.</xLexLink> W świetle tego przepisu wobec stwierdzonych wad w postaci wybudowania stacji paliw <xAnon> firmy (...)</xAnon> zasłaniającej nieruchomość przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> i istnienia zacieków na budynku przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> świadczenie powodów stało się przynajmniej częściowo niemożliwe co powoduje, iż pozwana mogła odstąpić od umów skoro częściowa niemożność świadczenia pozbawiła całość świadczenia najmu celu, znanego powodom i co uzasadnia również zapłatę czynszu za miesiąc maj 2001r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja pozwanej nie jest zasadna.</xText> <xText/> <xText>Podzielić należy w całości ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny znajdujący pełne potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który trafnie został przez Sąd I instancji w granicach <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> oceniony.</xText> <xText>W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym słusznie Sąd I instancji przyjął, iż w ramach zawartych umów najmu pozwana nie zlecała powodom czynności zmierzających do uzyskania zezwoleń wymaganych przez obowiązujące przepisy do instalacji tablic i urządzeń reklamowych, a nie można obowiązku uzyskania takiego zezwolenia uznać za wadę prawną. Trafnie także Sąd I instancji uznał, iż podnoszone przez pozwaną fakty jako wady fizyczne tj. wybudowanie stacji paliw co do działki przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> oraz zacieki na ścianie co do działki przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> nie stanowią podstaw w świetle <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink> do wypowiedzenia najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów apelacji należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom pozwanej pisma z 7 i 17 kwietnia 2001r. nie zawierają oświadczenia o rozwiązaniu umów (k. 55 i 56 akt). W pismach tych bowiem wskazano na wady przedmiotów najmu jednakże nie zawierają one kategorycznego oświadczenia o rozwiązaniu umów, a jedynie w piśmie z dnia 17 kwietnia 2001r. wskazano na to, że wady te są coprawda „podstawą do rozwiązania obowiązujących umów”, ale umów tych w piśmie tym nie rozwiązano skoro dalej pismo to zawiera stwierdzenie o omówieniu szczegółów na kolejnym spotkaniu. Taka treść pisma w zestawieniu z późniejszą korespondencją pomiędzy stronami z której jednoznacznie wynika, że pozwana uważa sporne umowy za rozwiązane z dniem 1 czerwca 2001r. (k.60 akt) powoduje, iż nie można uznać, że umowy te uległy rozwiązaniu z dniem 30 kwietnia 2001r. co czyniłoby niezasadnym żądanie czynszu za miesiąc maj 2001r.</xText> <xText>Wbrew także twierdzeniom pozwanej ocena oświadczeń pozwanej jest możliwa tylko w oparciu o <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink>, a nie, wskazany przez pozwaną przepis <xLexLink xArt="art. 495;art. 495 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 § 2 k.c.</xLexLink> Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem w doktrynie przepisu <xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 2 k.c.</xLexLink> o odpowiedzialności za wady rzeczy najętej wyłącza zastosowanie ogólnych przepisów o odstąpieniu od umowy wzajemnej z uwagi na to, że stosunek najmu jest zobowiązaniem trwałym czyli ciągłym, a rozwiązanie takiego stosunku z natury rzeczy może nastąpić ze skutkiem ex nunc, a nie ex tunc jak ma to miejsce przy odstąpieniu od umowy. Odstąpienie od umowy na podstawie ogólnych przepisów o odstąpieniu od umowy jest więc tylko możliwe jedynie przed realizacją umowy tj. przed wydaniem rzeczy najemcy (tak kodeks cywilny Komentarz pod red. K. Pietrzykowskiego Wyd. CH BECK, Warszawa 2004r.,Tom II, str. 210-211 oraz Komentarz do Kodeksu cywilnego. Zobowiązania pod red. G. Bieńka, Wyd. Prawnicze LEXISNEXIS Warszawa 2002r. tom 2, str. 211-212).</xText> <xText>Niezależnie od wskazanej okoliczności należy podnieść, że powołany przez pozwaną <xLexLink xArt="art. 495;art. 495 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 § 2 k.c.</xLexLink> nie może mieć zastosowania, gdyż nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie z niemożliwością świadczenia za które żadna ze stron odpowiedzialności nie ponosi, skoro pozwana zarzuca powodom wiedzę o przyszłej budowie stacji paliw przed zawarciem umowy najmu oraz zły stan ściany uniemożliwiający wykonanie reklamy, czyli okoliczności za które ponosiliby oni odpowiedzialność, gdyby pozwana je wykazała. Brak możliwości stosowania tegoż przepisu wynika także z wiążącej oceny prawnej dokonanej przez Sąd Apelacyjny, który uchylił poprzedni wyrok Sądu Okręgowego, a którego ocena jest wiążąca (<xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 6 k.p.c.</xLexLink>), a który zlecił ocenę przyczyn rozwiązania umów jedynie w zakresie przesłanek z <xLexLink xArt="art. 664" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Oceniając zgodnie z wcześniejszym stwierdzeniem możliwość odstąpienia pozwanej od umów z uwagi na wskazane wady fizyczne przedmiotu najmu na mocy <xLexLink xArt="art. 664" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 k.c.</xLexLink> należy podnieść, że wada w postaci wybudowania stacji paliw na sąsiedniej działce utrudniająca widoczność reklamy nie uniemożliwiała przewidziane w umowie używanie rzeczy lecz jedynie ograniczała jej przydatność do umówionego użytku co przyznała sama pozwana podnosząc w zaistniałej sytuacji konieczność zamontowania wyższego nośnika dla reklamy (k. 58 akt). Okoliczność ta powoduje, iż pozwana z tego tytułu mogła żądać jedynie obniżenia czynszu (<xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 1 k.c.</xLexLink>) a nie mogła na tej podstawie odstąpić od umowy. Odnośnie drugiej spornej umowy najmu wada w postaci zacieków na ścianie została przez powodów usunięta co pozwana przyznała (k. 58 akt) brak więc było podstaw do odstąpienia od umowy, które mogła zresztą nastąpić dopiero po uprzednim wyznaczeniu terminu do usunięcia tej wady (<xLexLink xArt="art. 664;art. 664 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 664 § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania należy wskazać, iż wobec braku skutecznego odstąpienia od umów przez pozwaną na dzień 30 kwietnia 2001r. powodowie zasadnie domagają się czynszu ze spornych umów za miesiąc maj 2001r.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze wobec bezzasadności apelacji pozwanej orzeczono na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Lucjan Modrzyk

Barbara Panek

Barbara Skoczylas

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 299/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 sierpnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Lucjan Modrzyk Sędziowie : SA Joanna Skwara SO del. Tomasz Pidzik (spr.) Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaA. S.,K. S.,L. J. iJ. J. przeciwko(...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wK. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 15 września 2003 r., sygn. akt XIV GC 542/03 o d d a l a apelację. Sygn. akt I ACa 299)04 UZASADNIENIE PowodowieA. S.,K. S.,L. J.iJ. J.domagali się zasądzenia od pozwanej(...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wK.kwoty 38.430 zł z tytułu czynszu za najem ścian budynku i części działki wraz z umownymi odsetkami w wysokości 0,2% za każdy dzień oraz kosztami procesu. W dniu 7 listopada 2001r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym od którego sprzeciw wniosła pozwana zarzucając powodom brak zapewnienia warunków do montażu reklam do czego powodowie się zobowiązali. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2002r. zasądził od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 28.060 zł z umownymi odsetkami w wysokości 0,2% za każdy dzień zwłoki, oddalił powództwo do kwoty 10.370 zł oraz zasądził tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 2.064,20 zł. Na skutek apelacji powodów Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 4 czerwca 2003r. uchylił wyrok Sądu I instancji w zaskarżonej części tj. w pkt. 2 oddalającym powództwo co do kwoty 10.370 zł i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w tym zakresie. W uzasadnieniu swego stanowiska Sąd Apelacyjny wskazał, że zasadne są zarzuty apelacji powodów sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a sporządzone motywy, przez Sąd Okręgowy nie spełniają wymogów zart. 328 § 2 k.p.c.co uniemożliwia kontrolę instancyjną. W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Apelacyjny zlecił dokonanie ustaleń, które z trzech wiążących stron umów zostały wypowiedziane i jakie były przyczyny wypowiedzenia i czy uzasadniały rozwiązanie umowy w myślart. 664 k.c., a sporządzone motywy będą odpowiadały wymogom zart. 328 § 2 k.p.c. Wyrokiem z dnia 15 września 2003r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 10.370 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2001r. i kosztami procesu w kwocie 1.551,90 zł. Rozstrzygnięcie to oparto o następująco ustalony stan faktyczny: Kwota 10.370 zł obejmuje należność zfaktury VAT nr (...)za maj 2001r. w kwocie 4.270 zł z tytułu czynszu za najem miejsca pod nośnik reklamowy przyul . (...)wS.w oparciu o umowę z dnia 7 listopada 2000r. oraz należność zfaktury VAT nr (...)za maj 2001r. w kwocie 6.100 zł z tytułu czynszu za najem ściany bocznej budynku przyul . (...)wS.w oparciu o umowę z dnia 24 listopada 2000r. Pozwana co do tych należności podnosiła zarzut niewykonania umowy przez powodów wskutek braku uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montaż planszy reklamowej oraz stwierdzenie wad przedmiotu najmu. Zdaniem Sądu Okręgowego na powodach nie ciążył obowiązek uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montaż planszy reklamowej, a obowiązek ten spoczywał na pozwanej. Odnośnie wad przedmiotów umów najmu, które pozwana zgłosiła powodom pismem z dnia 17 kwietnia 2001r., w postaci zabudowania działki z nią sąsiadującej przezfirmę (...)uniemożliwiające ekspozycję reklamy oraz zacieki i ubytki na ścianie uniemożliwiające wykonanie malatury reklamy, a które to wady miały stanowić podstawę rozwiązania obowiązujących umów Sąd Okręgowy podniósł, iż w piśmie z dnia 31 maja 2001r. pozwana wskazała, że wada ściany bocznej przyul . (...)została usunięta, a w kolejnych pismach pozwana wskazała, że łączące strony umowy zostały rozwiązane z dniem 1 czerwca 2001r. Nadto Sąd Okręgowy wskazał, iż w pismach z dnia 12 lipca 2001r. i 21 sierpnia 2001r. pozwana oświadczyła, iż oczekuje faktur za miesiąc maj i czerwiec. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest trafny zarzut pozwanej wystąpienia wad prawnych, gdyż za takie nie może być uznany obowiązek uzyskania zezwolenia na posadowienie nośnika reklamowego i montażu planszy reklamowej, a ponadto powodowie takiego obowiązku na siebie nie przyjęli, przeciwnie z zeznań prezesa pozwanej i jej pism procesowych kierowanych do powodów wynika, że to pozwana podjęła działanie związane ze zgłoszeniem montażu planszy i nośnika reklamowego we własnym zakresie. Odnośnie wad fizycznych przedmiotu najmu Sąd Okręgowy wskazał, iż nie zaistniały przesłanki do wypowiedzenia umów przez pozwaną. Wybudowanie stacji paliw przezfirmę (...)na działce sąsiadującej z działką przyulicy (...)o ile ograniczało przydatność przedmiotu najmu do umówionego użytku nie uzasadniało zgodnie zart. 664 § 1 k.c.wypowiedzenia umowy z tej przyczyny bez zachowania terminu wypowiedzenia. Natomiast co do ściany bocznej przyul . (...)WS.pozwana sama w piśmie z dnia 31 maja 2001r. przyznała że wady w postaci zacieków zostały usunięte co także nie daje podstaw w świetleart. 664 § 1 k.c.do wypowiedzenia najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że pozwana w istocie uznała roszczenie powodów za miesiąc maj 2001r. skoro domagała się doręczenia faktur za ten okres. Uznając roszczenie powodów za zasadne co do kwoty 10.370 zł Sąd Okręgowy wskazał na postanowienie umów iart. 659 § 1 k.c.oraz co do kosztów procesuart. 98 k.p.c. Apelację od tegoż wyroku wniosła pozwana zarzucając: błąd w ustaleniach stanu faktycznego podlegający na pominięciu w ustaleniach oświadczeń pozwanej zawartych w pismach z dnia 7 i 17 kwietnia 2001r. oraz obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególnościart. 495 § 2 k.c.jako podstawy odstąpienia od umów. Podnosząc te zarzuty pozwana wnosiła o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji pozwana podnosiła, iż w pismach z dnia 7 i 17 kwietnia 2001r. nie tylko zgłaszała istnienie wad w wynajmowanych nieruchomościach, ale także złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umów z dniem 30 kwietnia 2001r. co czyni żądanie powodów zapłaty czynszu za miesiąc maj 2001r. niezasadnym. Ponadto zdaniem pozwanej ocena skuteczności oświadczeń pozwanej nie może ograniczyć się doart. 664 § 1 k.c.lecz winna być dokonana także na podstawieart. 495 § 2 k.c.W świetle tego przepisu wobec stwierdzonych wad w postaci wybudowania stacji paliwfirmy (...)zasłaniającej nieruchomość przyul . (...)wS.i istnienia zacieków na budynku przyul . (...)wS.świadczenie powodów stało się przynajmniej częściowo niemożliwe co powoduje, iż pozwana mogła odstąpić od umów skoro częściowa niemożność świadczenia pozbawiła całość świadczenia najmu celu, znanego powodom i co uzasadnia również zapłatę czynszu za miesiąc maj 2001r. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pozwanej nie jest zasadna. Podzielić należy w całości ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny znajdujący pełne potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który trafnie został przez Sąd I instancji w granicachart. 233 § 1 k.p.c.oceniony. W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym słusznie Sąd I instancji przyjął, iż w ramach zawartych umów najmu pozwana nie zlecała powodom czynności zmierzających do uzyskania zezwoleń wymaganych przez obowiązujące przepisy do instalacji tablic i urządzeń reklamowych, a nie można obowiązku uzyskania takiego zezwolenia uznać za wadę prawną. Trafnie także Sąd I instancji uznał, iż podnoszone przez pozwaną fakty jako wady fizyczne tj. wybudowanie stacji paliw co do działki przyul . (...)wS.oraz zacieki na ścianie co do działki przyul . (...)wS.nie stanowią podstaw w świetleart. 664 § 1 k.c.do wypowiedzenia najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia. Odnosząc się do zarzutów apelacji należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom pozwanej pisma z 7 i 17 kwietnia 2001r. nie zawierają oświadczenia o rozwiązaniu umów (k. 55 i 56 akt). W pismach tych bowiem wskazano na wady przedmiotów najmu jednakże nie zawierają one kategorycznego oświadczenia o rozwiązaniu umów, a jedynie w piśmie z dnia 17 kwietnia 2001r. wskazano na to, że wady te są coprawda „podstawą do rozwiązania obowiązujących umów”, ale umów tych w piśmie tym nie rozwiązano skoro dalej pismo to zawiera stwierdzenie o omówieniu szczegółów na kolejnym spotkaniu. Taka treść pisma w zestawieniu z późniejszą korespondencją pomiędzy stronami z której jednoznacznie wynika, że pozwana uważa sporne umowy za rozwiązane z dniem 1 czerwca 2001r. (k.60 akt) powoduje, iż nie można uznać, że umowy te uległy rozwiązaniu z dniem 30 kwietnia 2001r. co czyniłoby niezasadnym żądanie czynszu za miesiąc maj 2001r. Wbrew także twierdzeniom pozwanej ocena oświadczeń pozwanej jest możliwa tylko w oparciu oart. 664 § 1 k.c., a nie, wskazany przez pozwaną przepisart. 495 § 2 k.c.Zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem w doktrynie przepisuart. 664 § 2 k.c.o odpowiedzialności za wady rzeczy najętej wyłącza zastosowanie ogólnych przepisów o odstąpieniu od umowy wzajemnej z uwagi na to, że stosunek najmu jest zobowiązaniem trwałym czyli ciągłym, a rozwiązanie takiego stosunku z natury rzeczy może nastąpić ze skutkiem ex nunc, a nie ex tunc jak ma to miejsce przy odstąpieniu od umowy. Odstąpienie od umowy na podstawie ogólnych przepisów o odstąpieniu od umowy jest więc tylko możliwe jedynie przed realizacją umowy tj. przed wydaniem rzeczy najemcy (tak kodeks cywilny Komentarz pod red. K. Pietrzykowskiego Wyd. CH BECK, Warszawa 2004r.,Tom II, str. 210-211 oraz Komentarz do Kodeksu cywilnego. Zobowiązania pod red. G. Bieńka, Wyd. Prawnicze LEXISNEXIS Warszawa 2002r. tom 2, str. 211-212). Niezależnie od wskazanej okoliczności należy podnieść, że powołany przez pozwanąart. 495 § 2 k.c.nie może mieć zastosowania, gdyż nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie z niemożliwością świadczenia za które żadna ze stron odpowiedzialności nie ponosi, skoro pozwana zarzuca powodom wiedzę o przyszłej budowie stacji paliw przed zawarciem umowy najmu oraz zły stan ściany uniemożliwiający wykonanie reklamy, czyli okoliczności za które ponosiliby oni odpowiedzialność, gdyby pozwana je wykazała. Brak możliwości stosowania tegoż przepisu wynika także z wiążącej oceny prawnej dokonanej przez Sąd Apelacyjny, który uchylił poprzedni wyrok Sądu Okręgowego, a którego ocena jest wiążąca (art. 386 § 6 k.p.c.), a który zlecił ocenę przyczyn rozwiązania umów jedynie w zakresie przesłanek zart. 664 k.c. Oceniając zgodnie z wcześniejszym stwierdzeniem możliwość odstąpienia pozwanej od umów z uwagi na wskazane wady fizyczne przedmiotu najmu na mocyart. 664 k.c.należy podnieść, że wada w postaci wybudowania stacji paliw na sąsiedniej działce utrudniająca widoczność reklamy nie uniemożliwiała przewidziane w umowie używanie rzeczy lecz jedynie ograniczała jej przydatność do umówionego użytku co przyznała sama pozwana podnosząc w zaistniałej sytuacji konieczność zamontowania wyższego nośnika dla reklamy (k. 58 akt). Okoliczność ta powoduje, iż pozwana z tego tytułu mogła żądać jedynie obniżenia czynszu (art. 664 § 1 k.c.) a nie mogła na tej podstawie odstąpić od umowy. Odnośnie drugiej spornej umowy najmu wada w postaci zacieków na ścianie została przez powodów usunięta co pozwana przyznała (k. 58 akt) brak więc było podstaw do odstąpienia od umowy, które mogła zresztą nastąpić dopiero po uprzednim wyznaczeniu terminu do usunięcia tej wady (art. 664 § 2 k.c.). Reasumując powyższe rozważania należy wskazać, iż wobec braku skutecznego odstąpienia od umów przez pozwaną na dzień 30 kwietnia 2001r. powodowie zasadnie domagają się czynszu ze spornych umów za miesiąc maj 2001r. Mając powyższe na uwadze wobec bezzasadności apelacji pozwanej orzeczono na mocyart. 385 k.p.c.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000240_2004_Uz_2004-08-12_001

II AKa 240/04

2004-08-12 02:00:00.0 CEST

2020-05-22 19:10:06.0 CEST

2020-05-22 12:03:54.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 240/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 sierpnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.) SSA Elżbieta Mieszczańska SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. sprawy M. S. (1) ur. (...) w C. syna W. i A. oskarżonego z art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 24.04.1997r. o przeciwdzia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2004" xVolNmbr="000240" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 240/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 sierpnia 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> <xText>SSO del. Janusz Jaromin</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>M. S. (1)</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 ust. 1;art. 46 ust. 2" xIsapId="WDU19970750468" xTitle="Ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 75, poz. 468">art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 24.04.1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 24 marca 2004 r. sygn. akt. III K 35/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia pkt 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, iż przyjmuje, że oskarżony udzielał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz nieodpłatnie środków odurzających różnym osobom, w tym małoletnim: <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon>K. B.</xAnon>, <xAnon>T.</xAnon><xAnon>M. (1)</xAnon> i <xAnon>R. L.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za drugą instancję,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>W. R.</xAnon> 600 (sześćset) złotych tytułem obrony z urzędu oskarżonego <xAnon>M. S. (1)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xText>II AKa 240/04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Od wyroku <xBx><xIx>Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xIx></xBx> z dnia 24.03.2004r. sygn. III K 35.03 apelację wniósł prokurator i obrońca oskarżonego.</xText> <xText><xBx><xIx>Prokurator</xIx></xBx> zarzucił wyrokowi:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą wydania zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżony nie posiadał świadomości co do wieku osób, którym udzielał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających, gdy tymczasem analiza materiałów tego postępowania, a w szczególności dat urodzenia „odbiorców” tych środków pod kątem wiedzy i doświadczenia życiowego wskazuje, iż oskarżony wiek ten co najmniej przewidywał i godził się z tym faktem;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu <xAnon>M. S. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat za czyn z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1;art. 46;art. 46 ust. 1;art. 46 ust. 2" xIsapId="WDU19970750468" xTitle="Ustawa z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 75, poz. 468">art. 45 ust. 1 i art. 46 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 24.04.1997r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 12 kk</xLexLink> w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz do celów kary w zakresie jej indywidualnego oraz społecznego oddziaływania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText><xBx><xIx>Obrońca oskarżonego</xIx></xBx> zarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów pomimo, że do ich popełnienia nie przyznał się, a zeznania świadków nie są jednoznaczne</xText> <xText>i spójne.</xText> <xText>W oparciu o tak sformułowany zarzut wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny za częściowo zasadną uznał apelację prokuratora, natomiast apelacja obrońcy na uwzględnienie nie zasługiwała.</xText> <xText>Wbrew wywodom tej ostatniej, sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny</xText> <xText>w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, a wyciągnięte przezeń wnioski należy uznać za trafne. Fakt, iż wielu świadków zmieniło w toku rozprawy swoje wcześniejsze zeznania w żadnym stopniu nie przesądza o tym, iż są to dowody nieprzydatne dla ustalenia prawdy materialnej. Wywody obrońcy, jakoby oskarżony stał się ofiarą ludzi, którzy sami zażywając narkotyki próbują ukryć tożsamość swoich prawdziwych dostawców są całkowicie nie do przyjęcia.</xText> <xText>Należy w tym miejscu podkreślić, iż tylko część świadków odwołała swoje wcześniejsze zeznania, przy czym jak trafnie podkreślił Sąd Okręgowy, uczyniła to wielce nieprzekonywująco, szereg natomiast świadków, konsekwentnie w toku całego procesu, jednoznacznie wskazywało na oskarżonego, jako osobę handlującą narkotykami, szczegółowo opisując jego sposób działania, nawiązywania kontaktów, miejsca spotkań itp. /<xAnon>G. B.</xAnon> k. 68, 245, T. <xAnon>M. (2)</xAnon> k. 34, 244, <xAnon>R. L.</xAnon> k. 66, 266, M. <xAnon>W.</xAnon> k. 70, 277, <xAnon>G. S.</xAnon> k. 52, 276, <xAnon>L. J.</xAnon> k. 55, <xAnon>M. S. (2)</xAnon> k. 10, 295/. Elementem spajającym zeznania wszystkich świadków pomawiających oskarżonego są zeznania jego ówczesnej dziewczyny <xAnon>A. G.</xAnon> /k. 6, 188/, która szczegółowo wskazała z kim oskarżony utrzymywał kontakty, komu sprzedawał narkotyki, jak się to odbywało itp.</xText> <xText>Oceniając łącznie wszystkie te dowody, Sąd Okręgowy poddał je wnikliwej analizie, której nie można zarzucić żadnego logicznego błędu, procedował zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, należycie wykazał, dlaczego nie daje wiary zmienionym zeznaniom niektórych świadków i taka ocena niewątpliwie pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 3 wyroku to należy stwierdzić, iż sąd I instancji trafnie oparł się w swoich ustaleniach na konsekwentnych, logicznych</xText> <xText>i przekonywujących zeznaniach pokrzywdzonego, który przez cały czas jednoznacznie wskazywał na oskarżonego jako jednego ze sprawców dokonanego na nim wymuszenia rozbójniczego. Jego zeznania, wbrew twierdzeniom obrońcy, znalazły wsparcie w innych dowodach, a to przede wszystkim <xAnon>A. P.</xAnon> /k. 18/, który pożyczył mu pieniądze, <xAnon>D. K.</xAnon> /k. 20/, która widziała jak obaj mężczyźni wywoływali pokrzywdzonego na bok, obserwowała jego reakcję, strach, widziała przebite opony, <xAnon>H. Z.</xAnon> /k. 22/ i <xAnon>B. P.</xAnon> /k. 24/, którym pokrzywdzony relacjonował przebieg zdarzenia.</xText> <xText>Są to oczywiście dowody pośrednie, ale w niczym nie umniejsza to ich znaczenia, jako że oceniane łącznie z zeznaniami samego pokrzywdzonego <xAnon>B. Z.</xAnon> stwarzają jasny</xText> <xText>i jednoznaczny obraz dokonanego przez oskarżonego przestępstwa.</xText> <xText>Nie jest prawdą, aby pokrzywdzony w którymkolwiek momencie „sam sobie zaprzeczał”, natomiast fakt, iż obawiał się składać zeznania na rozprawie, nie oznacza jeszcze, że „odmówił zeznań”, czy też, że się z nich wycofał.</xText> <xText>Prawdą jest, iż nie przesłuchano <xAnon>R. F.</xAnon>, ale skoro nie można było ustalić jego miejsca pobytu, przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe i trafnie prokurator</xText> <xText>w tym zakresie wyłączył materiały do odrębnego postępowania.</xText> <xText>Mając to wszystko na uwadze nie może być żadnych wątpliwości, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że to właśnie oskarżony jest sprawcą wszystkich zarzucanych mu przestępstw, a apelacja obrońcy kwestionująca te ustalenia jest oczywiście bezzasadna.</xText> <xText>Na częściowe uwzględnienie zasługiwała natomiast apelacja prokuratora.</xText> <xText>Trafnie podkreśla ona, że dla przyjęcia, iż sprawca dopuszcza się kwalifikowanego przestępstwa z art. 46 ust. 2 i 45 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie jest wymagana jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, iż osoby, którym sprzedaje on, bądź udziela nieodpłatnie narkotyków, nie mają ukończone 18 lat.</xText> <xText>Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się w oparciu o wszystkie okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia nie ze sprawcą przypadkowym, ale dojrzałym już przestępcą, wielokrotnie karanym i to także za przestępstwo z art. 46 ust. 1 Ustawy</xText> <xText>o przeciwdziałaniu narkomanii. Jego sposób „werbowania” klientów /rozdawanie przypadkowym osobom numeru telefonu, częstowanie narkotykami „na zachętę” itp./ świadczy o zakrojonej na szeroką skalę działalności i braku wszelkich skrupułów, także</xText> <xText>i co do wieku kontrahentów.</xText> <xText>Oskarżony sprzedawał narkotyki osobom bardzo młodym, 15, 16 letnim, wręcz dzieciom</xText> <xText>i nie trzeba mieć większego doświadczenia życiowego, aby tę okoliczność zauważyć.</xText> <xText>Przykładowo świadek <xUx><xAnon>D. P.</xAnon></xUx> miał w chwili czynu zaledwie 16 lat, przy czym jak sam stwierdził: „Maciora chyba wiedział, że jestem nieletni, nigdy co prawda mnie o to nie pytał, ale nie wydaje mi się, aby po moim wyglądzie mógł przypuszczać, że jestem pełnoletni”.</xText> <xText>Gdy doda się do tego, że trzy lata później, świadek miał 167 cm wzrostu i 60 kg wagi /k. 351/, to nietrudno wyobrazić sobie, jak mógł wyglądać latem 2000r. <xUx> <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> </xUx> miał także 16 lat, a na rozprawie stwierdził, że „wygląda przeciętnie jak na swój wiek” /k. 276/. <xUx> <xAnon>K. B.</xAnon> </xUx> z kolei zeznał: „wiedział o tym, że byłem nieletni, poznał mnie z nim jakiś kolega, miałem 15 lat, mój wygląd wskazywał na to, że byłem niepełnoletni” /k. 77/.</xText> <xText> <xUx> <xAnon>T. M. (3)</xAnon> </xUx> miał w chwili, gdy kontaktował się z oskarżonym zaledwie 16 lat, przy czym na rozprawie, a więc po ukończeniu 18 lat sam o sobie powiedział, że jeszcze w tym momencie wygląda na mniej /k. 244/. Z kolei <xUx> <xAnon>R. L.</xAnon></xUx> miał wprawdzie ukończone 17 lat, ale stwierdził, że oskarżony znał jego wiek /k. 266/.</xText> <xText>Jedynie co do <xAnon>G. B.</xAnon> i <xAnon>Ł. K.</xAnon> rzeczywiście można mieć wątpliwości, czy oskarżony mógł mieć świadomość co do faktu ich niepełnoletności.</xText> <xText>Obydwóm do ukończenia 18 lat zabrakło zaledwie kilku miesięcy i w tym przypadku należało zgodzić się z Sądem Okręgowym, że wątpliwości w tym zakresie należy tłumaczyć na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Mając to wszystko na uwadze, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uznał, że oskarżony wyczerpał swoim postępowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa z tym, iż świadomością swoją obejmował znamię małoletniości także odnośnie wymienionych wyżej świadków.</xText> <xText>Zmiana wyroku, nie zaś jego uchylenie, o co wnosił prokurator, podyktowana była tym, iż zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zachodzi potrzeba wymierzenia oskarżonemu surowszej kary.</xText> <xText>Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, a w szczególności te obciążające, na które zwraca uwagę prokurator. W szczególności zauważył Sąd Okręgowy, że oskarżony był już karany za przestępstwo podobne i mimo odbycia prawie 9 miesięcy kary pozbawienia wolności jego postawa nie uległa zmianie.</xText> <xText>Nie uszło z pola widzenia sądu i to, że oskarżony był karany także za inne przestępstwa</xText> <xText>i że jest sprawcą zdemoralizowanym.</xText> <xText>Kara 4 lat pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo przypisane mu</xText> <xText>w pkt 1 wyroku jest karą wyważoną, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekraczającą stopnia jego winy, a w każdym razie nie jest to kara rażąco niewspółmierna w sensie wskazywanym w apelacji prokuratora.</xText> <xText>Mając to wszystko na względzie orzeczono jak w części dyspozytywnej.</xText> <xText>AS/</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Janusz Jaromin

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 240/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 sierpnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jolanta Śpiechowicz (spr.) SSA Elżbieta Mieszczańska SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. sprawy M. S. (1)ur. (...)wC. synaW.iA. oskarżonego zart. 46 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 24.04.1997r. o przeciwdziałaniu narkomaniii inne na skutek apelacji prokuratora i obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 24 marca 2004 r. sygn. akt. III K 35/03 1 zmienia pkt 1 zaskarżonego wyroku w ten sposób, iż przyjmuje, że oskarżony udzielał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz nieodpłatnie środków odurzających różnym osobom, w tym małoletnim:D. P.,A. K.,R.K.,K. B.,T.M. (1)iR. L., 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 3 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu za drugą instancję, 4 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.W. R.600 (sześćset) złotych tytułem obrony z urzędu oskarżonegoM. S. (1)w postępowaniu odwoławczym. II AKa 240/04 UZASADNIENIE Od wyrokuSądu Okręgowego w Bielsku-Białejz dnia 24.03.2004r. sygn. III K 35.03 apelację wniósł prokurator i obrońca oskarżonego. Prokuratorzarzucił wyrokowi: - błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą wydania zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżony nie posiadał świadomości co do wieku osób, którym udzielał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających, gdy tymczasem analiza materiałów tego postępowania, a w szczególności dat urodzenia „odbiorców” tych środków pod kątem wiedzy i doświadczenia życiowego wskazuje, iż oskarżony wiek ten co najmniej przewidywał i godził się z tym faktem; rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemuM. S. (1)kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat za czyn zart. 45 ust. 1 i art. 46 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 24.04.1997r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 12 kkw stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz do celów kary w zakresie jej indywidualnego oraz społecznego oddziaływania. Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Obrońca oskarżonegozarzucił wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów pomimo, że do ich popełnienia nie przyznał się, a zeznania świadków nie są jednoznaczne i spójne. W oparciu o tak sformułowany zarzut wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny za częściowo zasadną uznał apelację prokuratora, natomiast apelacja obrońcy na uwzględnienie nie zasługiwała. Wbrew wywodom tej ostatniej, sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, a wyciągnięte przezeń wnioski należy uznać za trafne. Fakt, iż wielu świadków zmieniło w toku rozprawy swoje wcześniejsze zeznania w żadnym stopniu nie przesądza o tym, iż są to dowody nieprzydatne dla ustalenia prawdy materialnej. Wywody obrońcy, jakoby oskarżony stał się ofiarą ludzi, którzy sami zażywając narkotyki próbują ukryć tożsamość swoich prawdziwych dostawców są całkowicie nie do przyjęcia. Należy w tym miejscu podkreślić, iż tylko część świadków odwołała swoje wcześniejsze zeznania, przy czym jak trafnie podkreślił Sąd Okręgowy, uczyniła to wielce nieprzekonywująco, szereg natomiast świadków, konsekwentnie w toku całego procesu, jednoznacznie wskazywało na oskarżonego, jako osobę handlującą narkotykami, szczegółowo opisując jego sposób działania, nawiązywania kontaktów, miejsca spotkań itp. /G. B.k. 68, 245, T.M. (2)k. 34, 244,R. L.k. 66, 266, M.W.k. 70, 277,G. S.k. 52, 276,L. J.k. 55,M. S. (2)k. 10, 295/. Elementem spajającym zeznania wszystkich świadków pomawiających oskarżonego są zeznania jego ówczesnej dziewczynyA. G./k. 6, 188/, która szczegółowo wskazała z kim oskarżony utrzymywał kontakty, komu sprzedawał narkotyki, jak się to odbywało itp. Oceniając łącznie wszystkie te dowody, Sąd Okręgowy poddał je wnikliwej analizie, której nie można zarzucić żadnego logicznego błędu, procedował zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, należycie wykazał, dlaczego nie daje wiary zmienionym zeznaniom niektórych świadków i taka ocena niewątpliwie pozostaje pod ochronąart. 7 kpk. Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 3 wyroku to należy stwierdzić, iż sąd I instancji trafnie oparł się w swoich ustaleniach na konsekwentnych, logicznych i przekonywujących zeznaniach pokrzywdzonego, który przez cały czas jednoznacznie wskazywał na oskarżonego jako jednego ze sprawców dokonanego na nim wymuszenia rozbójniczego. Jego zeznania, wbrew twierdzeniom obrońcy, znalazły wsparcie w innych dowodach, a to przede wszystkimA. P./k. 18/, który pożyczył mu pieniądze,D. K./k. 20/, która widziała jak obaj mężczyźni wywoływali pokrzywdzonego na bok, obserwowała jego reakcję, strach, widziała przebite opony,H. Z./k. 22/ iB. P./k. 24/, którym pokrzywdzony relacjonował przebieg zdarzenia. Są to oczywiście dowody pośrednie, ale w niczym nie umniejsza to ich znaczenia, jako że oceniane łącznie z zeznaniami samego pokrzywdzonegoB. Z.stwarzają jasny i jednoznaczny obraz dokonanego przez oskarżonego przestępstwa. Nie jest prawdą, aby pokrzywdzony w którymkolwiek momencie „sam sobie zaprzeczał”, natomiast fakt, iż obawiał się składać zeznania na rozprawie, nie oznacza jeszcze, że „odmówił zeznań”, czy też, że się z nich wycofał. Prawdą jest, iż nie przesłuchanoR. F., ale skoro nie można było ustalić jego miejsca pobytu, przeprowadzenie tego dowodu nie było możliwe i trafnie prokurator w tym zakresie wyłączył materiały do odrębnego postępowania. Mając to wszystko na uwadze nie może być żadnych wątpliwości, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że to właśnie oskarżony jest sprawcą wszystkich zarzucanych mu przestępstw, a apelacja obrońcy kwestionująca te ustalenia jest oczywiście bezzasadna. Na częściowe uwzględnienie zasługiwała natomiast apelacja prokuratora. Trafnie podkreśla ona, że dla przyjęcia, iż sprawca dopuszcza się kwalifikowanego przestępstwa z art. 46 ust. 2 i 45 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie jest wymagana jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, iż osoby, którym sprzedaje on, bądź udziela nieodpłatnie narkotyków, nie mają ukończone 18 lat. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się w oparciu o wszystkie okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia nie ze sprawcą przypadkowym, ale dojrzałym już przestępcą, wielokrotnie karanym i to także za przestępstwo z art. 46 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jego sposób „werbowania” klientów /rozdawanie przypadkowym osobom numeru telefonu, częstowanie narkotykami „na zachętę” itp./ świadczy o zakrojonej na szeroką skalę działalności i braku wszelkich skrupułów, także i co do wieku kontrahentów. Oskarżony sprzedawał narkotyki osobom bardzo młodym, 15, 16 letnim, wręcz dzieciom i nie trzeba mieć większego doświadczenia życiowego, aby tę okoliczność zauważyć. Przykładowo świadekD. P.miał w chwili czynu zaledwie 16 lat, przy czym jak sam stwierdził: „Maciora chyba wiedział, że jestem nieletni, nigdy co prawda mnie o to nie pytał, ale nie wydaje mi się, aby po moim wyglądzie mógł przypuszczać, że jestem pełnoletni”. Gdy doda się do tego, że trzy lata później, świadek miał 167 cm wzrostu i 60 kg wagi /k. 351/, to nietrudno wyobrazić sobie, jak mógł wyglądać latem 2000r. R.K. miał także 16 lat, a na rozprawie stwierdził, że „wygląda przeciętnie jak na swój wiek” /k. 276/. K. B. z kolei zeznał: „wiedział o tym, że byłem nieletni, poznał mnie z nim jakiś kolega, miałem 15 lat, mój wygląd wskazywał na to, że byłem niepełnoletni” /k. 77/. T. M. (3) miał w chwili, gdy kontaktował się z oskarżonym zaledwie 16 lat, przy czym na rozprawie, a więc po ukończeniu 18 lat sam o sobie powiedział, że jeszcze w tym momencie wygląda na mniej /k. 244/. Z kolei R. L.miał wprawdzie ukończone 17 lat, ale stwierdził, że oskarżony znał jego wiek /k. 266/. Jedynie co doG. B.iŁ. K.rzeczywiście można mieć wątpliwości, czy oskarżony mógł mieć świadomość co do faktu ich niepełnoletności. Obydwóm do ukończenia 18 lat zabrakło zaledwie kilku miesięcy i w tym przypadku należało zgodzić się z Sądem Okręgowym, że wątpliwości w tym zakresie należy tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Mając to wszystko na uwadze, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uznał, że oskarżony wyczerpał swoim postępowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa z tym, iż świadomością swoją obejmował znamię małoletniości także odnośnie wymienionych wyżej świadków. Zmiana wyroku, nie zaś jego uchylenie, o co wnosił prokurator, podyktowana była tym, iż zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zachodzi potrzeba wymierzenia oskarżonemu surowszej kary. Sąd I instancji wziął pod uwagę wszystkie okoliczności, a w szczególności te obciążające, na które zwraca uwagę prokurator. W szczególności zauważył Sąd Okręgowy, że oskarżony był już karany za przestępstwo podobne i mimo odbycia prawie 9 miesięcy kary pozbawienia wolności jego postawa nie uległa zmianie. Nie uszło z pola widzenia sądu i to, że oskarżony był karany także za inne przestępstwa i że jest sprawcą zdemoralizowanym. Kara 4 lat pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo przypisane mu w pkt 1 wyroku jest karą wyważoną, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekraczającą stopnia jego winy, a w każdym razie nie jest to kara rażąco niewspółmierna w sensie wskazywanym w apelacji prokuratora. Mając to wszystko na względzie orzeczono jak w części dyspozytywnej. AS/

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_Amz_000033_2004_Uz_2004-08-23_001

XVII Amz 33/04

2004-08-23 02:00:00.0 CEST

2020-06-19 19:10:05.0 CEST

2020-06-19 11:20:36.0 CEST

15450500

5127

DECISION, REASON

Sygn.akt. XVII Amz 33/04 POSTANOWIENIE Dnia 23 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Bogdan Gierzyński Po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2004 r. , w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa: Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. przeciwko: Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o podjęcie czynności egzekucyjnych postanowił: oddalić zażalenie SSO Bogdan Gierzyńsk

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioleta Żochowska" xPublisher="wzochowska" xEditorFullName="Wioleta Żochowska" xEditor="wzochowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/450500/0005127/Amz" xYear="2004" xVolNmbr="000033" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn.akt. XVII Amz 33/04</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 sierpnia 2004 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Bogdan Gierzyński</xText> <xText>Po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2004 r. , w Warszawie</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa: <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>przeciwko: Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki</xText> <xText>o podjęcie czynności egzekucyjnych</xText> <xText>postanowił:</xText> <xText>oddalić zażalenie</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> wniósł zażalenie na Postanowienie pozwanego</xText> <xText>Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24.05.2004 r.</xText> <xText>Postanowieniem tym pozwany zwrócił podanie powoda z dniu 20.04.2004r., zawierające żądanie podjęcia czynności zmierzających do zastosowania do środków egzekucyjnych, w celu wyegzekwowania od <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> obowiązków wynikających z Decyzji Prezesa URE Z 28.01.2001r.</xText> <xText>Swoje orzeczenie pozwany oparł na ustaleniu, że nie posiada on uprawnienia do stosowania środków egzekucyjnych, w celu wyegzekwowaniu od obowiązków wynikających z Decyzji Prezesa URE z 28.01.2004 r.</xText> <xText>Uzasadniało to, zdaniem pozwanego, zwrot podania na podstawie <xLexLink xArt="art. 66;art. 66 § 3" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art.66 § 3 k.p.a.</xLexLink></xText> <xText>Na Postanowienie powyższe powód wniósł zażalenie, wnosząc o jego uchylenie.</xText> <xText>Skarżący zarzucił, że zgodnie z art.6 ust. 1 ustawy z dnia 17.06.2004 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji pozwany jako wierzyciel w postępowaniu egzekucyjnym posiada kompetencje do podjęcia środków egzekucyjnych.</xText> <xText>Rozpoznając zażalenie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xText> <xText>Przedmiotem Decyzji Prezesa URE z dnia 28.01.2004 r. było zawarcie umowy pomiędzy powodem i <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. w <xAnon>Z.</xAnon> umowy sprzedaży ciepła. Decyzji tej został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Oznacza to, że z dniem 28.01.2004 r. strony łączy umowa sprzedaży energii cieplnej na warunkach określonych w Decyzji z tego dnia. Decyzja ta, przez wystąpienie konstytutywnego skutku została więc „wykonana”. Mimo zawarcia w trybie decyzji administracyjnej, umowa pomiędzy stronami jest umową cywilnoprawną i dochodzenie wynikających z niej praw i obowiązków odbywa się na drodze sądowej, a nie w trybie ustawy z dnia 17.06.2004 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wykonaniu podlega bowiem już nie decyzja administracyjne ale umowa.</xText> <xText>W tej sytuacji, zażalenie należało oddalić (<xLexLink xArt="art. 479(53);art. 479(53) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.479<xSUPx>53</xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 479(55)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.479 <xSUPx>55</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>B. Gierzyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Sądu Okręgowego Bogdan Gierzyński

Wioleta Żochowska

Wioleta Żochowska

Sygn.akt. XVII Amz 33/04 POSTANOWIENIE Dnia 23 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów W składzie: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Bogdan Gierzyński Po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2004 r. , w Warszawie na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa:Przedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwZ. przeciwko: Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki o podjęcie czynności egzekucyjnych postanowił: oddalić zażalenie SSO Bogdan Gierzyński UZASADNIENIE PowódPrzedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwZ.wniósł zażalenie na Postanowienie pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24.05.2004 r. Postanowieniem tym pozwany zwrócił podanie powoda z dniu 20.04.2004r., zawierające żądanie podjęcia czynności zmierzających do zastosowania do środków egzekucyjnych, w celu wyegzekwowania odPrzedsiębiorstwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwZ.obowiązków wynikających z Decyzji Prezesa URE Z 28.01.2001r. Swoje orzeczenie pozwany oparł na ustaleniu, że nie posiada on uprawnienia do stosowania środków egzekucyjnych, w celu wyegzekwowaniu od obowiązków wynikających z Decyzji Prezesa URE z 28.01.2004 r. Uzasadniało to, zdaniem pozwanego, zwrot podania na podstawieart.66 § 3 k.p.a. Na Postanowienie powyższe powód wniósł zażalenie, wnosząc o jego uchylenie. Skarżący zarzucił, że zgodnie z art.6 ust. 1 ustawy z dnia 17.06.2004 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji pozwany jako wierzyciel w postępowaniu egzekucyjnym posiada kompetencje do podjęcia środków egzekucyjnych. Rozpoznając zażalenie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Przedmiotem Decyzji Prezesa URE z dnia 28.01.2004 r. było zawarcie umowy pomiędzy powodem i(...)sp. z o.o. wZ.umowy sprzedaży ciepła. Decyzji tej został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. Oznacza to, że z dniem 28.01.2004 r. strony łączy umowa sprzedaży energii cieplnej na warunkach określonych w Decyzji z tego dnia. Decyzja ta, przez wystąpienie konstytutywnego skutku została więc „wykonana”. Mimo zawarcia w trybie decyzji administracyjnej, umowa pomiędzy stronami jest umową cywilnoprawną i dochodzenie wynikających z niej praw i obowiązków odbywa się na drodze sądowej, a nie w trybie ustawy z dnia 17.06.2004 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wykonaniu podlega bowiem już nie decyzja administracyjne ale umowa. W tej sytuacji, zażalenie należało oddalić (art.47953§ 1 k.p.c.w zw. z art.47955k.p.c. B. Gierzyński

15/450500/0005127/Amz

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

154505000005127_XVII_AmA_000091_2003_Uz_2004-08-25_001

XVII AmA 91/03

2004-08-25 02:00:00.0 CEST

2017-12-18 21:05:28.0 CET

2017-12-14 14:47:07.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII Ama 91/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2004 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa 1. (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w B. 2. Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany: (...) Sp

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xYear="2003" xLang="PL" xToPage="7" xEditor="ilubanska" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000091"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII Ama 91/03</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 sierpnia 2004 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText>Protokolant: Anna Woroniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2004 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa 1.<xAnon> (...) Spółdzielni Mieszkaniowej</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> 2.<xAnon> Spółdzielni Mieszkaniowej (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>zainteresowany: <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o ochronę konkurencji</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon> (...) Spółdzielni Mieszkaniowej</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon> Spółdzielni Mieszkaniowej (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> od <xAnon>Decyzji Nr (...)</xAnon> z dnia 28.05.2002r.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchyla <xAnon>Decyzję Nr (...)</xAnon> w części umarzającej postępowanie ad­ministracyjne co do praktyki polegającej na nadużywaniu przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzuca­nie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych i za dostawę wody w okresie do 14.01.2002r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>koszty postępowania za I instancję i kasację wzajemnie między stronami znosi.</xText> </xUnit> <xText>SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText xALIGNx="right">XVII Ama 91/03</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>Decyzją Nr (...)</xAnon> z dnia 28 maja 2002 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił wcześniej wydaną (22.03.2002 r.) <xAnon>Decyzję nr (...)</xAnon> w sprawie wszczętej na wniosek powódki 1- <xAnon> Spółdzielni Mieszkaniowej (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, powódki 2 <xAnon> (...) Spółdzielni Mieszkaniowej</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> - i umorzył w całości postępowanie administracyjne prowadzone pod sygnaturą <xAnon>(...)</xAnon> w sprawie naruszenia <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> (Dz. U. Nr 122, poz.1319) poprzez bezpośrednie narzucanie przez zainteresowanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nadmiernie wygórowanych cen za dostawę wody i odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych.</xText> <xText xALIGNx="center">Swoje rozstrzygnięcie pozwany oparł na ustaleniu, że w toku postępowania antymonopolowego weszły w życie przepisy ustawy z dnia</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>07.06.200</xName> <xText>lr, o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. Nr 72, poz. 747)., które spowodowały utratę właściwości Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do orzekania w sprawach cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków.</xText> </xUnit> <xText>Wejście w życie tych przepisów określiło zasady ustalania właściwej wysokości cen zawartych w taryfach zatwierdzonych przez radę gminy, która tym samym uzyska kompetencję do kształtowania poziomu cen na swoim obszarze. Utrata przez pozwanego kompetencji do oceniania cen i stawek opłat oznacza, iż prowadzenie postępowania antymonopolowego z wniosków powódek stało się bezprzedmiotowe i, zdaniem pozwanego, należało je umorzyć na podstawie <xLexLink xArt="art. 155" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 155 k.p.a.</xLexLink></xText> <xText>Od powyższej Decyzji powódka 1 <xAnon> Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wniosła odwołanie, wnosząc ojej uchylenie w całości ewentualnie przez uznanie, że zakwestionowane działania zainteresowanego stanowią praktyki ograniczające konkurencję i nakazanie mu zaniechania stosowania praktyk polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych oraz poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za dostawę wody do gospodarstw domowych.</xText> <xText>Ponadto powódka 1 wniosła o nakazanie zainteresowanemu zwrotu kosztów postępowania administracyjnego oraz kosztów postępowania przed sądem według norm przepisanych.</xText> <xText>Skarżąca podniosła, że dla rozstrzygnięcia sprawy istotna jest treść porozumienia dwóch głównych akcjonariuszy zainteresowanego zawartego w Umowie o współpracy z dnia 16.11 I999r., z którego wynika, że uzgodniono, iż w celu zapewnienia realizacji zadań finansowych, niezbędne jest podniesienie taryf w wartościach realnych na obszarze działalności Spółki. Ustalono przy tym formułę, która będzie miała zastosowanie do obliczania co rok taryf dla każdej grupy odbiorców usług. Realizacja zadań finansowych przez zainteresowanego opiera się na zagwarantowaniu głównym akcjonariuszom, rentowności pozwalającą na wypłatę dywidendy w oczekiwanej przez nich wysokości, której minimalny poziom określony został w załącznikach do umowy.</xText> <xText>W ocenie powódki 1, tylko przedsiębiorca o silnie dominującej pozycji na rynku może pozwolić sobie na realizację takich założeń odnośnie wysokości dywidendy.</xText> <xText>Nadto, zainteresowany dokonując kolejnych korekt opłat za odprowadzanie ścieków nie przedstawił całościowej kalkulacji uwzględniającej wszelkie koszty łącznie, a więc koszty poniesione w 2000r., dodatkowe koszty związane z funkcjonowaniem nowo otwartych oczyszczalni, podatek od nieruchomości oraz inflację. W toku postępowania przedstawił on jedynie cząstkowe przeliczenia kosztów pojawiających się w trakcie roku</xText> <xText>obrachunkowego i pozwany samodzielnie przeprowadził taką kalkulację, co pozwoliło zbadać, czy konieczne były poszczególne podwyżki opłat, aby zapewnić funkcjonowanie Spółki, tj. nie ponoszenie przez nią strat i uzyskiwanie uzasadnionego zysku.</xText> <xText>Według powódki 1, zainteresowany, jako komunalna spółka akcyjna, działająca w zmieniającym się otoczeniu, powinien analizować oraz przewidywać zmieniające się prawne, społeczne i gospodarcze elementy makrootoczenia. Tymczasem, korzystając ze swej silnej pozycji na rynku i nadużywając tej pozycji, nie przeprowadził on analizy w celu ustalenia, czy uzyskiwane przez nią przychody pozwalają jej na pokrycie pojawiających się nowych kosztów.</xText> <xText>Ponadto, przyjęte przez zainteresowanego zasady wprowadzania podwyżek opłat za odprowadzanie ścieków w 2001 r. wywołują obawę, że w razie pojawienia się jakichkolwiek nowych kosztów będzie on podnosić opłaty bez uwzględniania możliwości przeznaczenia na rzecz nowopowstałych kosztów części uzyskanego wcześniej zysku.</xText> <xText>Według obliczeń pozwanego, zdaniem powódki 1 wynika, że przewidywane koszty z tytułu odbioru ścieków z terenu <xAnon>B.</xAnon>, wynoszą <xAnon>(...)</xAnon> zł., natomiast planowane przychody z tego tytułu za ten sam okres wyniosą <xAnon>(...)</xAnon> zł. Zapewnia to zainteresowanemu zysk w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> zł., co stanowi zysk wynoszący <xAnon>(...)</xAnon> przewidywanych przychodów. Przychody z działalności kanalizacyjnej uzyskane przy zastosowaniu cen wprowadzonych uchwałą z dnia 29.11.2000r. zapewniłyby zainteresowanemu zysk wynoszący <xAnon>(...)</xAnon> przychodu.</xText> <xText>Powódka 1 przyznaje wprawdzie, że wartość przychodu, jaki uzyskałby zainteresowany stosując ceny obliczone według wzoru indeksacyjnego nie pozwoliłaby na pokrycie kosztów, jednak dokonana analiza uwzględniająca proponowane przez zainteresowanego kwartalne podwyżki opłat, bez wartości, o jakie podwyższono w pierwszym etapie opłaty wynikające ze wzoru</xText> <xText>indeksacyjnego, wykazała, że uzyskałaby on przychód zapewniający zyski w wysokości <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Z zebranego w trakcie postępowania antymonopolowego materiału dowodowego wynika, że jedynie w <xAnon>B.</xAnon> obowiązują wyższe opłaty, jednak przedsiębiorstwo tam działające założyło stratę z działalności. Średni zysk zakładany przez 7 spółek działających na innym terenie kształtuje się na poziomie <xAnon>(...)</xAnon> Zysk wynoszący <xAnon>(...)</xAnon>, założony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest najwyższy i kilkukrotnie przewyższa zysk założony inne spółki.</xText> <xText>W odniesieniu do wysokości opłat za wodę, powódka 1 zarzuciła, koszty założone przez zainteresowanego na 200lr. wyniosły <xAnon>(...)</xAnon> zł, zaś prognozowany przychód wynos i <xAnon>(...)</xAnon> zł., co pozwoli na uzyskanie zysku wynoszącego <xAnon>(...)</xAnon>wartości przychodu. W sytuacji pobierania przez zainteresowanego opłat w wysokości będącej wynikiem zastosowania wzoru indeksacyjnego, uzyskałaby on przychód w kwocie <xAnon>(...)</xAnon> zł., co zapewniłoby mu zysk w wysokości ok. <xAnon>(...)</xAnon> zł. tj. ok. <xAnon>(...)</xAnon> wartości przychodu.</xText> <xText>W porównaniu do innych przedsiębiorców działających na innym terenie, stawki te są najwyższe.</xText> <xText>Powódka 1 zarzuciła także, że nowa regulacja weszła w życie dopiero</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>14.01.2002</xName> <xText>r. i nie dotyczy okresu wcześniejszego.</xText> </xUnit> <xText>Odwołanie od powyższej Decyzji wniosła także powódka 2 <xAnon> (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa</xAnon>, wnosząc ojej uchylenie, zarzucając, że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawa z dnia 7.06.2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink> nie wyłącza stosowania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">ustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>.</xText> <xText>Ponadto, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010720747" xTitle="Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 72, poz. 747">ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków</xLexLink> nie działa wstecz i nie ma zastosowania przed</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>14.01.2002</xName> <xText>r.</xText> </xUnit> <xText>Zainteresowany wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, podtrzymując stanowisko zajęte w odwołaniu od <xAnon>Decyzję nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Wyrokami z dnia 18 grudnia 2002 r.( sygn. XVII Ama 70/02 i XVII Ama 69/02), Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił zaskarżona decyzję w całości w ten sposób, że w punkcie I. „nie stwierdził”, że działania zainteresowanego stanowią praktykę ograniczającą konkurencję polegający na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych i za dostawę wody do gospodarstw domowych - w okresie do dnia 14 stycznia, a w punkcie II. sentencji umorzył postępowanie co do praktyk określonych w pkt I. za okres po 14 stycznia 2002 r.</xText> <xText>W wyniku wniesionych od tych wyroków kasacji, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone wyroki w punkcie I. i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego</xText> <xText>rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu w instancji kasacyjnej, oraz oddalił kasację w pozostałym zakresie (I CK 184/03 i I CK 185/03).</xText> <xText>Sąd Najwyższy dokonał wykładni, że kontrahenci przedsiębiorstwa w zakresie potrzeb gospodarstw domowych są niewątpliwie konsumentami, których interesy podlegają - w sposób określony przez ustawy - ochronie przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi (<xLexLink xArt="art. 76" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 76 Konstytucji</xLexLink>).</xText> <xText>Zakres kontroli proponowanych taryf oraz kontroli uchwał rady gminy nie obejmuje bowiem wysokości zysku, który przedsiębiorstwo zamierza osiągnąć, przy czym prawo do zysku jest przyjmowane w ustawie oraz w § 6 pkt 6 oraz w <xLexLink xArt="§ 13;§ 13 ust. 2;§ 13 ust. 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20020260257" xTitle="Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 26, poz. 257">§13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków</xLexLink> (Dz. U. nr 26, poz. 257). Z przepisu § 3 pkt 1 lit. b tego rozporządzenia wynika</xText> <xText>wprawdzie obowiązek ochrony odbiorców zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków przed nieuzasadnionym wzrostem opłat i cen ale wynikające z ustawy kompetencje kontrolne organów gminy po przedstawieniu im projektu taryf oraz ograniczenie kontroli uchwały rady gminy do aspektu legalnego i pozostawia marżę zysku uznaniu przedsiębiorstwa.</xText> <xText>W odróżnieniu od postępowania regulacyjnego organów gminy przepisy ustawy o ochronie konkurencji stwarzają odbiorcom możliwość kwestionowania wygórowanej ceny, gdyż kompetencje Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie ograniczają się do niektórych tylko składników ceny jak w postępowaniu o zatwierdzenie taryf.</xText> <xText>Ponadto ustawa o zaopatrzeniu w wodę przewidująca kontrolę uprzedzająca dopuszcza wejście w życie taryf, w razie niepodjęcia w terminie uchwały rady gminy.</xText> <xText>Sąd Najwyższy uznała także, że przedsiębiorstwo działające w formie spółki prawa handlowego, nawet prowadzące działalność komunalną, ma prawo do osiągania zysku, gdyż taki jest ekonomiczny sens istnienia spółki.</xText> <xText>W trakcie rozpoznania sprawy w zakresie uchylonej części Wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r., pozwany zgodził się z merytorycznym stanowiskiem powódki 1 wskazując, że zainteresowany stosował w rozliczeniach następujące stawki:</xText> <xText>za wodę: <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>31.12.200</xName> <xText>lr.);</xText> </xUnit> <xText><xIx>r</xIx> • 3</xText> <xText>za ścieki (bez odprowadzania wód opadowych): <xAnon>(...)</xAnon> zł/m (1998 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m3 (1999 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m3 (2000 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m3 (1.01.- 31.03.200lr.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m3 (1.04.-30.06.2001 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m3 (1.07- </xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.09.2001</xName> <xText>r.), <xAnon>(...)</xAnon> (1.10.-31.12.2001 r.); za ścieki i wody opadowe: <xAnon>(...)</xAnon> <xSUPx>( )</xSUPx> (1998 r.),<xAnon>(...)</xAnon> <xSUPx>( 3)</xSUPx> (1999 r.), <xAnon>(...)</xAnon>zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (2000 r.),<xAnon>(...)</xAnon>zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1.01.-31.03.2001r.), <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1.04.-30.06.2001 r.), <xAnon>(...)</xAnon> <xSUPx>( )</xSUPx> (1.07-1.09.2001 r.),<xAnon>(...)</xAnon><xSUPx>3</xSUPx> (1.10.-31.12.2001 r.);</xText> <xText>za kanalizację deszczową: <xAnon>(...)</xAnon> zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1998 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1999 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (2000 r.), <xAnon>(...)</xAnon>zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1.01.-31.03.2001 r.), <xAnon>(...)</xAnon> zł/m<xSUPx>( 3)</xSUPx> (1.04-31.12.2001 r.);</xText> <xText>Stawki te były kalkulowane w oparciu o wzór indeksacyjny zawartym w § 13 umowy o świadczeniach z dnia 29.12.1995 r. pomiędzy Gminą <xAnon>B.</xAnon> i zainteresowanym.</xText> <xText>Nadto pozwany podniósł, że zainteresowany posiada pozycję dominująca na rynku, i w związku z tym powinien opierać kalkulację na obiektywnych kryteriach ekonomicznych. Tymczasem zainteresowany nie wykazał ekonomicznego uzasadnienia dla struktury wzoru indeksacyjnego. Zainteresowany, w ocenie pozwanego, korzystając ze swej pozycji rynkowej, nie prowadził analizy w celu ustalenia, czy uzyskiwane przez niego przychody pozwalają na pokrycie pojawiających się nowych kosztów np. z części zysku.</xText> <xText>Również analiza porównawcza prowadzi, zdaniem pozwanego, do wniosku, ceny narzucane przez zainteresowanego uchwałą zarządu nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 29.11.2000 r. i uchwała nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 21.02.2001 r. są nadmiernie wygórowane.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje:</xText> <xText>Jest bezspornym, ze w roku 2001 r. zainteresowany stosował stawki opłat za wodę w wysokości 1,62 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.01.-31.03.2001 r.) i 1,80 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.04.- 31.12.200lr.) , za ścieki (bez odprowadzania wód opadowych): 1,89 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.01.-31.03.2001 r.), 2,12 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.04.-30.06.2001 r.), 2,26 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.07-</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.09.2001</xName> <xText>r.), 2,43 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.10.-31.12.2001 r.); za ścieki i wody opadowe: 1,97 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.07-1.09.2001 r.), 2,14 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.10.-31.12.2001 r.), oraz za kanalizację deszczową: 0,94 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.01.-31.03.2001 r.), 1,88 zł/m<xSUPx>3</xSUPx> (1.04-31.12.2001 r.). Strony nie kwestionują także, że ceny te nie były tworzone w oparciu kalkulację</xText> </xUnit> <xText>kosztową lecz o wzór indeksacyjny: Ti,t= Ti,t- lx It x (l+ki,t), gdzie It= 0,4 Wt- l/Wt-2 + 0,2 Et-l/Et-2 + 0,4 Ct-l/Ct-2.</xText> <xText>Bezsporna jest także średnia wysokość zysku osiągniętego w 2001 r. z tytułu dostaw wody <xAnon>(...)</xAnon> i odprowadzanie ścieków <xAnon>(...)</xAnon>. Wielkości te zostały obliczone na podstawie przychodów i kosztów działalności za cały rok, a w odniesieniu do odprowadzania ścieków były uśrednione dla wszystkich trzech stawek. Pozwany nie dokonał ustaleń wysokości osiąganego zysku przy poszczególnych stawkach.</xText> <xText>Sporna pozostaje kwestia, czy zainteresowany ustalając ceny na 2001 r. uwzględnił w nich obok indeksacji również koszty związane uruchomieniem oczyszczalni.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xText> <xText>Orzekając w niniejszej sprawie, Sąd uwzględnia zmianę prawa jaka zaszła po Wyrokach Sądu Najwyższego, wynikających z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20041721804" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 172, poz. 1804">ustawy z dnia 2.07.2004 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz. U. Nr 172, poz. 1804), w tym treści <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU20041721804" xTitle="Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 172, poz. 1804">art.479</xLexLink> <xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W tym stanie prawnym należy wziąć pod uwagę, że zaskarżona decyzja ma charakter formalny i nie orzeka o stosowaniu lub nie przez zainteresowanego zarzucanej praktyki. Opieranie się zaś na przesłankach z <xAnon>Decyzji nr (...)</xAnon> z dnia 22.03.2002 r. nie jest dopuszczalne, gdyż pozwany ją uchylił, nie przedstawiając sądowi odwołania zainteresowanego. <xAnon>Decyzja nr (...)</xAnon> nie uwzględnia przy tym wniosków i czynności podjętych po jej wydaniu.</xText> <xText>Postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest wprawdzie sądowym postępowaniem I instancyjnym, jednak jest wobec decyzji Prezesa UOKiK postępowanie odwoławczym. Warunkiem dopuszczalności drogi sądowej jest więc w tym przypadku wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego. Orzekanie o istocie sprawy ( stosowaniu lub nie zarzucanej praktyki) przez sąd jest więc możliwe, gdy orzeczono o niej w postępowaniu administracyjnym. Niniejszej sprawie nie maiło to miejsca.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych podstaw do stwierdzenia, czy zainteresowany stosował w 2001 r. zarzucaną mu praktykę.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 pkt. 1" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art.8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink>, zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców w szczególności poprzez bezpośrednie lub pośrednie narzucanie nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich. Dla stwierdzenia stosowania tej praktyki konieczne jest odniesienie się do konkretnych cen stosowanych w danym czasie za konkretny towar lub usługę. W roku 2001 r. zainteresowany stosował dwie ceny za dostarczaną wodę i dziesięć cen za odprowadzanie ścieków. Na przestrzeni tego roku ceny te wzrastały o ponad 11% (woda) i ponad 29%, 33% i 100% (odprowadzanie poszczególnych kategorii ścieków). Jest więc mało prawdopodobne, aby zysk wynikający ze stosowania poszczególnych cen był w tym czasie stały. Jest zatem możliwe, że przy stosowaniu niektórych cen zysk był niższy, a przy stosowaniu innych (zapewne w drugiej części roku) wyższy, do w istotny sposób może wpływać na ocenę, czy mają one charakter nadmiernie wygórowany.</xText> <xText>Zarzucana praktyka, jak każde nadużycie pozycji dominującej na rynku polega na takim zachowaniu się dominanta, które nie byłoby możliwe gdyby nie posiadał pozycji, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów. Nie jest zatem nadużyciem pozycji dominującej zachowanie dominanta odpowiadające zachowaniu się racjonalnego przedsiębiorcy na rynku konkurencyjnym. W modelu takiego zachowania się, nie leży, zdaniem Sądu, tworzenie cen w</xText> <xText>oparciu o model matematyczny, opierający się na średnim krajowym wzroście cen energii, wzroście cen w budownictwie i wzroście płac.</xText> <xText>Po pierwsze, w warunkach rynkowych, przedsiębiorca nie zawsze ma możliwość przenoszenia pełnego wzrostu kosztów zewnętrznych do ceny produktu z uwagi na bariery popytowe.</xText> <xText>Po wtóre, zainteresowany działa na rynku lokalnym, a zatem na poziom jego kosztów wpływają lokalne zmiany cen i poziomu wynagrodzeń, a nie średnie krajowe. Średnia krajowa, z definicji, powstaje przez uśrednienie ruchu cen i wysokości płac na różnych rynkach produktowych i geograficznych. Jeśli zatem np. średnio w kraju następuje wzrost cen w budownictwie to nie oznacza to, że ceny te rosną w tym samym stopniu również na terenie, na którym prowadzi działalność zainteresowany. Faktycznie na lokalnym rynku ceny mogą maleć lub rosnąć w stopniu większym niż przeciętny.</xText> <xText>Stosowanie metody ustalania cen oderwanej od mechanizmów rynkowych nie daje jednak podstaw do domniemania, że ustalone przy jej pomocy ceny są rażąco wygórowane. Błędność metody nie determinuje jeszcze błędności wyniku. Ustalić zatem należy, czy wyliczone w ten sposób ceny przekraczają uzasadnione koszty i godziwy zysk.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, racjonalny przedsiębiorca, działający na rynku konkurencyjny, ustala ceny w taki sposób, aby porywały one uzasadnione koszty oferowanego produktu i zapewniały godziwy zysk.</xText> <xText>Podzielając w pełni stanowisko Sądu Najwyższego (którym orzekając w niniejszej sprawie Sąd OKiK jest związany), sensem ekonomicznym istnienia przedsiębiorcy, w szczególności będącego spółką prawa handlowego, jest osiąganie z prowadzonej działalności zysków. Przepis art.8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów chroni, m.in. przed tym aby zysk ten nie był w wysokości nieuzasadnionej.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie podziela przy tym stanowiska <xAnon> SM (...)</xAnon>, że w odniesieniu do działalności gospodarczej w zakresie gospodarki komunalnej, zysk ten powinien być niższy. Przyjęcie takiego stanowiska przeciwdziałałoby powstaniu i rozwojowi konkurencji, gdyż będąc z góry skazanym osiąganie niższego zysku, żaden racjonalny przedsiębiorca nie podjąłby działalności gospodarczej. Umocnieniu uległaby pozycja podmiotów, którym gmina powierza wykonywanie zadań własnych, którymi są zwykle spółki z udziałem tejże gminy. Narzędziem polityki społecznej w zakresie ponoszenia przez ludność kosztów związanych z zaopatrzeniem w wodę i kosztów kanalizacji są i powinny być dopłaty, udzielane wszystkim działającym na rynku przedsiębiorcom na zasadzie równości, a nie manipulacja cenami.</xText> <xText>W nauce ekonomii, przyjmuje się powszechnie, że minimalny zysk, uzasadniający podjęcie ryzyka związanego z działalnością gospodarczą musi przekraczać przychód z lokaty odpowiadającej nakładom na podejmowaną działalność. Lokata bankowa stanowi bowiem najbezpieczniejszą i wymagająca najmniejszego nakładu starania, formę osiągania zysku przez przedsiębiorcę. Górna granica zysku, który można określić mianem „godziwego” lub „uczciwego” nie daje się równie jednoznacznie określić. Jego wysokość należy jednak wiązać z ryzykiem gospodarczym. Zysk powinien być zatem rosnąć wraz z ryzykiem nieodzyskania poniesionych nakładów.</xText> <xText>Punktem odniesienia może być też porównanie do średniego zysku osiąganego na innych rynkach lokalnych, zwłaszcza jeśli są to rynki konkurencyjne. Pokreślić przy tym należy, że wszelkie porównywanie wyników ma sens wyłącznie wtedy, gdy porównywalne są również warunki działania. Nie można, w świetle powyższego, odmówić racji zainteresowanemu, że porównanie zysków osiąganych przez 7 przedsiębiorców działających na innym terenie jest uzasadnione dopiero po stwierdzeniu, że stosowane przez nich ceny nie zostały zniekształcone w wyniku działania władzy samorządowej.</xText> <xText>Z tych względów zaskarżona Decyzje należało uchylić (art.479<xSUPx>31a</xSUPx> § 3</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink>)</xText> <xText>O kosztach postępowania za obie instancje orzeczono stosownie do wyniku sporu znosząc je wzajemnie ( <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.98 k.p.c.</xLexLink>).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Gierzyński

Iwona Lubańska

Anna Woroniecka

Iwona Lubańska

Sygn. akt XVII Ama 91/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2004 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa 1.(...) Spółdzielni MieszkaniowejwB.2.Spółdzielni Mieszkaniowej (...)wB. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zainteresowany:(...) Spółka AkcyjnawB. o ochronę konkurencji na skutek odwołania(...) Spółdzielni MieszkaniowejwB.iSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wB.odDecyzji Nr (...)z dnia 28.05.2002r. 1 uchylaDecyzję Nr (...)w części umarzającej postępowanie ad­ministracyjne co do praktyki polegającej na nadużywaniu przez(...) S.A.wB.pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzuca­nie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych i za dostawę wody w okresie do 14.01.2002r. 2 koszty postępowania za I instancję i kasację wzajemnie między stronami znosi. SSO Bogdan Gierzyński XVII Ama 91/03 UZASADNIENIE Decyzją Nr (...)z dnia 28 maja 2002 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił wcześniej wydaną (22.03.2002 r.)Decyzję nr (...)w sprawie wszczętej na wniosek powódki 1-Spółdzielni Mieszkaniowej (...)wB., powódki 2(...) Spółdzielni MieszkaniowejwB.- i umorzył w całości postępowanie administracyjne prowadzone pod sygnaturą(...)w sprawie naruszeniaart. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów(Dz. U. Nr 122, poz.1319) poprzez bezpośrednie narzucanie przez zainteresowanego(...) S.A.nadmiernie wygórowanych cen za dostawę wody i odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych. Swoje rozstrzygnięcie pozwany oparł na ustaleniu, że w toku postępowania antymonopolowego weszły w życie przepisy ustawy z dnia 07.06.200 lr, o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. Nr 72, poz. 747)., które spowodowały utratę właściwości Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do orzekania w sprawach cen i stawek opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków. Wejście w życie tych przepisów określiło zasady ustalania właściwej wysokości cen zawartych w taryfach zatwierdzonych przez radę gminy, która tym samym uzyska kompetencję do kształtowania poziomu cen na swoim obszarze. Utrata przez pozwanego kompetencji do oceniania cen i stawek opłat oznacza, iż prowadzenie postępowania antymonopolowego z wniosków powódek stało się bezprzedmiotowe i, zdaniem pozwanego, należało je umorzyć na podstawieart. 155 k.p.a. Od powyższej Decyzji powódka 1Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)wB.wniosła odwołanie, wnosząc ojej uchylenie w całości ewentualnie przez uznanie, że zakwestionowane działania zainteresowanego stanowią praktyki ograniczające konkurencję i nakazanie mu zaniechania stosowania praktyk polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych oraz poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za dostawę wody do gospodarstw domowych. Ponadto powódka 1 wniosła o nakazanie zainteresowanemu zwrotu kosztów postępowania administracyjnego oraz kosztów postępowania przed sądem według norm przepisanych. Skarżąca podniosła, że dla rozstrzygnięcia sprawy istotna jest treść porozumienia dwóch głównych akcjonariuszy zainteresowanego zawartego w Umowie o współpracy z dnia 16.11 I999r., z którego wynika, że uzgodniono, iż w celu zapewnienia realizacji zadań finansowych, niezbędne jest podniesienie taryf w wartościach realnych na obszarze działalności Spółki. Ustalono przy tym formułę, która będzie miała zastosowanie do obliczania co rok taryf dla każdej grupy odbiorców usług. Realizacja zadań finansowych przez zainteresowanego opiera się na zagwarantowaniu głównym akcjonariuszom, rentowności pozwalającą na wypłatę dywidendy w oczekiwanej przez nich wysokości, której minimalny poziom określony został w załącznikach do umowy. W ocenie powódki 1, tylko przedsiębiorca o silnie dominującej pozycji na rynku może pozwolić sobie na realizację takich założeń odnośnie wysokości dywidendy. Nadto, zainteresowany dokonując kolejnych korekt opłat za odprowadzanie ścieków nie przedstawił całościowej kalkulacji uwzględniającej wszelkie koszty łącznie, a więc koszty poniesione w 2000r., dodatkowe koszty związane z funkcjonowaniem nowo otwartych oczyszczalni, podatek od nieruchomości oraz inflację. W toku postępowania przedstawił on jedynie cząstkowe przeliczenia kosztów pojawiających się w trakcie roku obrachunkowego i pozwany samodzielnie przeprowadził taką kalkulację, co pozwoliło zbadać, czy konieczne były poszczególne podwyżki opłat, aby zapewnić funkcjonowanie Spółki, tj. nie ponoszenie przez nią strat i uzyskiwanie uzasadnionego zysku. Według powódki 1, zainteresowany, jako komunalna spółka akcyjna, działająca w zmieniającym się otoczeniu, powinien analizować oraz przewidywać zmieniające się prawne, społeczne i gospodarcze elementy makrootoczenia. Tymczasem, korzystając ze swej silnej pozycji na rynku i nadużywając tej pozycji, nie przeprowadził on analizy w celu ustalenia, czy uzyskiwane przez nią przychody pozwalają jej na pokrycie pojawiających się nowych kosztów. Ponadto, przyjęte przez zainteresowanego zasady wprowadzania podwyżek opłat za odprowadzanie ścieków w 2001 r. wywołują obawę, że w razie pojawienia się jakichkolwiek nowych kosztów będzie on podnosić opłaty bez uwzględniania możliwości przeznaczenia na rzecz nowopowstałych kosztów części uzyskanego wcześniej zysku. Według obliczeń pozwanego, zdaniem powódki 1 wynika, że przewidywane koszty z tytułu odbioru ścieków z terenuB., wynoszą(...)zł., natomiast planowane przychody z tego tytułu za ten sam okres wyniosą(...)zł. Zapewnia to zainteresowanemu zysk w wysokości(...)zł., co stanowi zysk wynoszący(...)przewidywanych przychodów. Przychody z działalności kanalizacyjnej uzyskane przy zastosowaniu cen wprowadzonych uchwałą z dnia 29.11.2000r. zapewniłyby zainteresowanemu zysk wynoszący(...)przychodu. Powódka 1 przyznaje wprawdzie, że wartość przychodu, jaki uzyskałby zainteresowany stosując ceny obliczone według wzoru indeksacyjnego nie pozwoliłaby na pokrycie kosztów, jednak dokonana analiza uwzględniająca proponowane przez zainteresowanego kwartalne podwyżki opłat, bez wartości, o jakie podwyższono w pierwszym etapie opłaty wynikające ze wzoru indeksacyjnego, wykazała, że uzyskałaby on przychód zapewniający zyski w wysokości(...). Z zebranego w trakcie postępowania antymonopolowego materiału dowodowego wynika, że jedynie wB.obowiązują wyższe opłaty, jednak przedsiębiorstwo tam działające założyło stratę z działalności. Średni zysk zakładany przez 7 spółek działających na innym terenie kształtuje się na poziomie(...)Zysk wynoszący(...), założony przez(...) S.A.jest najwyższy i kilkukrotnie przewyższa zysk założony inne spółki. W odniesieniu do wysokości opłat za wodę, powódka 1 zarzuciła, koszty założone przez zainteresowanego na 200lr. wyniosły(...)zł, zaś prognozowany przychód wynos i(...)zł., co pozwoli na uzyskanie zysku wynoszącego(...)wartości przychodu. W sytuacji pobierania przez zainteresowanego opłat w wysokości będącej wynikiem zastosowania wzoru indeksacyjnego, uzyskałaby on przychód w kwocie(...)zł., co zapewniłoby mu zysk w wysokości ok.(...)zł. tj. ok.(...)wartości przychodu. W porównaniu do innych przedsiębiorców działających na innym terenie, stawki te są najwyższe. Powódka 1 zarzuciła także, że nowa regulacja weszła w życie dopiero 14.01.2002 r. i nie dotyczy okresu wcześniejszego. Odwołanie od powyższej Decyzji wniosła także powódka 2(...) Spółdzielnia Mieszkaniowa, wnosząc ojej uchylenie, zarzucając, żeustawa z dnia 7.06.2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ściekównie wyłącza stosowaniaustawy z dnia 15.12.2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Ponadto,ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ściekównie działa wstecz i nie ma zastosowania przed 14.01.2002 r. Zainteresowany wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, podtrzymując stanowisko zajęte w odwołaniu odDecyzję nr (...). Wyrokami z dnia 18 grudnia 2002 r.( sygn. XVII Ama 70/02 i XVII Ama 69/02), Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił zaskarżona decyzję w całości w ten sposób, że w punkcie I. „nie stwierdził”, że działania zainteresowanego stanowią praktykę ograniczającą konkurencję polegający na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku poprzez bezpośrednie narzucanie nadmiernie wygórowanych cen za odprowadzanie ścieków z gospodarstw domowych i za dostawę wody do gospodarstw domowych - w okresie do dnia 14 stycznia, a w punkcie II. sentencji umorzył postępowanie co do praktyk określonych w pkt I. za okres po 14 stycznia 2002 r. W wyniku wniesionych od tych wyroków kasacji, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżone wyroki w punkcie I. i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu w instancji kasacyjnej, oraz oddalił kasację w pozostałym zakresie (I CK 184/03 i I CK 185/03). Sąd Najwyższy dokonał wykładni, że kontrahenci przedsiębiorstwa w zakresie potrzeb gospodarstw domowych są niewątpliwie konsumentami, których interesy podlegają - w sposób określony przez ustawy - ochronie przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi (art. 76 Konstytucji). Zakres kontroli proponowanych taryf oraz kontroli uchwał rady gminy nie obejmuje bowiem wysokości zysku, który przedsiębiorstwo zamierza osiągnąć, przy czym prawo do zysku jest przyjmowane w ustawie oraz w § 6 pkt 6 oraz w§13 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków(Dz. U. nr 26, poz. 257). Z przepisu § 3 pkt 1 lit. b tego rozporządzenia wynika wprawdzie obowiązek ochrony odbiorców zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków przed nieuzasadnionym wzrostem opłat i cen ale wynikające z ustawy kompetencje kontrolne organów gminy po przedstawieniu im projektu taryf oraz ograniczenie kontroli uchwały rady gminy do aspektu legalnego i pozostawia marżę zysku uznaniu przedsiębiorstwa. W odróżnieniu od postępowania regulacyjnego organów gminy przepisy ustawy o ochronie konkurencji stwarzają odbiorcom możliwość kwestionowania wygórowanej ceny, gdyż kompetencje Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie ograniczają się do niektórych tylko składników ceny jak w postępowaniu o zatwierdzenie taryf. Ponadto ustawa o zaopatrzeniu w wodę przewidująca kontrolę uprzedzająca dopuszcza wejście w życie taryf, w razie niepodjęcia w terminie uchwały rady gminy. Sąd Najwyższy uznała także, że przedsiębiorstwo działające w formie spółki prawa handlowego, nawet prowadzące działalność komunalną, ma prawo do osiągania zysku, gdyż taki jest ekonomiczny sens istnienia spółki. W trakcie rozpoznania sprawy w zakresie uchylonej części Wyroku z dnia 18 grudnia 2002 r., pozwany zgodził się z merytorycznym stanowiskiem powódki 1 wskazując, że zainteresowany stosował w rozliczeniach następujące stawki: za wodę:(...) 31.12.200 lr.); r• 3 za ścieki (bez odprowadzania wód opadowych):(...)zł/m (1998 r.),(...)zł/m3 (1999 r.),(...)zł/m3 (2000 r.),(...)zł/m3 (1.01.- 31.03.200lr.),(...)zł/m3 (1.04.-30.06.2001 r.),(...)zł/m3 (1.07- 1.09.2001 r.),(...)(1.10.-31.12.2001 r.); za ścieki i wody opadowe:(...) ( )(1998 r.),(...) ( 3)(1999 r.),(...)zł/m( 3)(2000 r.),(...)zł/m( 3)(1.01.-31.03.2001r.),(...) zł/m( 3)(1.04.-30.06.2001 r.),(...) ( )(1.07-1.09.2001 r.),(...)3(1.10.-31.12.2001 r.); za kanalizację deszczową:(...)zł/m( 3)(1998 r.),(...)zł/m( 3)(1999 r.),(...)zł/m( 3)(2000 r.),(...)zł/m( 3)(1.01.-31.03.2001 r.),(...)zł/m( 3)(1.04-31.12.2001 r.); Stawki te były kalkulowane w oparciu o wzór indeksacyjny zawartym w § 13 umowy o świadczeniach z dnia 29.12.1995 r. pomiędzy GminąB.i zainteresowanym. Nadto pozwany podniósł, że zainteresowany posiada pozycję dominująca na rynku, i w związku z tym powinien opierać kalkulację na obiektywnych kryteriach ekonomicznych. Tymczasem zainteresowany nie wykazał ekonomicznego uzasadnienia dla struktury wzoru indeksacyjnego. Zainteresowany, w ocenie pozwanego, korzystając ze swej pozycji rynkowej, nie prowadził analizy w celu ustalenia, czy uzyskiwane przez niego przychody pozwalają na pokrycie pojawiających się nowych kosztów np. z części zysku. Również analiza porównawcza prowadzi, zdaniem pozwanego, do wniosku, ceny narzucane przez zainteresowanego uchwałą zarządu nr(...)z dnia 29.11.2000 r. i uchwała nr(...)z dnia 21.02.2001 r. są nadmiernie wygórowane. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje: Jest bezspornym, ze w roku 2001 r. zainteresowany stosował stawki opłat za wodę w wysokości 1,62 zł/m3(1.01.-31.03.2001 r.) i 1,80 zł/m3(1.04.- 31.12.200lr.) , za ścieki (bez odprowadzania wód opadowych): 1,89 zł/m3(1.01.-31.03.2001 r.), 2,12 zł/m3(1.04.-30.06.2001 r.), 2,26 zł/m3(1.07- 1.09.2001 r.), 2,43 zł/m3(1.10.-31.12.2001 r.); za ścieki i wody opadowe: 1,97 zł/m3(1.07-1.09.2001 r.), 2,14 zł/m3(1.10.-31.12.2001 r.), oraz za kanalizację deszczową: 0,94 zł/m3(1.01.-31.03.2001 r.), 1,88 zł/m3(1.04-31.12.2001 r.). Strony nie kwestionują także, że ceny te nie były tworzone w oparciu kalkulację kosztową lecz o wzór indeksacyjny: Ti,t= Ti,t- lx It x (l+ki,t), gdzie It= 0,4 Wt- l/Wt-2 + 0,2 Et-l/Et-2 + 0,4 Ct-l/Ct-2. Bezsporna jest także średnia wysokość zysku osiągniętego w 2001 r. z tytułu dostaw wody(...)i odprowadzanie ścieków(...). Wielkości te zostały obliczone na podstawie przychodów i kosztów działalności za cały rok, a w odniesieniu do odprowadzania ścieków były uśrednione dla wszystkich trzech stawek. Pozwany nie dokonał ustaleń wysokości osiąganego zysku przy poszczególnych stawkach. Sporna pozostaje kwestia, czy zainteresowany ustalając ceny na 2001 r. uwzględnił w nich obok indeksacji również koszty związane uruchomieniem oczyszczalni. W tym stanie rzeczy, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: Orzekając w niniejszej sprawie, Sąd uwzględnia zmianę prawa jaka zaszła po Wyrokach Sądu Najwyższego, wynikających zustawy z dnia 2.07.2004 r. o zmianie ustawy- Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 172, poz. 1804), w tym treściart.47931ak.p.c. W tym stanie prawnym należy wziąć pod uwagę, że zaskarżona decyzja ma charakter formalny i nie orzeka o stosowaniu lub nie przez zainteresowanego zarzucanej praktyki. Opieranie się zaś na przesłankach zDecyzji nr (...)z dnia 22.03.2002 r. nie jest dopuszczalne, gdyż pozwany ją uchylił, nie przedstawiając sądowi odwołania zainteresowanego.Decyzja nr (...)nie uwzględnia przy tym wniosków i czynności podjętych po jej wydaniu. Postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest wprawdzie sądowym postępowaniem I instancyjnym, jednak jest wobec decyzji Prezesa UOKiK postępowanie odwoławczym. Warunkiem dopuszczalności drogi sądowej jest więc w tym przypadku wyczerpanie drogi postępowania administracyjnego. Orzekanie o istocie sprawy ( stosowaniu lub nie zarzucanej praktyki) przez sąd jest więc możliwe, gdy orzeczono o niej w postępowaniu administracyjnym. Niniejszej sprawie nie maiło to miejsca. Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje dostatecznych podstaw do stwierdzenia, czy zainteresowany stosował w 2001 r. zarzucaną mu praktykę. Zgodnie zart.8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców w szczególności poprzez bezpośrednie lub pośrednie narzucanie nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich. Dla stwierdzenia stosowania tej praktyki konieczne jest odniesienie się do konkretnych cen stosowanych w danym czasie za konkretny towar lub usługę. W roku 2001 r. zainteresowany stosował dwie ceny za dostarczaną wodę i dziesięć cen za odprowadzanie ścieków. Na przestrzeni tego roku ceny te wzrastały o ponad 11% (woda) i ponad 29%, 33% i 100% (odprowadzanie poszczególnych kategorii ścieków). Jest więc mało prawdopodobne, aby zysk wynikający ze stosowania poszczególnych cen był w tym czasie stały. Jest zatem możliwe, że przy stosowaniu niektórych cen zysk był niższy, a przy stosowaniu innych (zapewne w drugiej części roku) wyższy, do w istotny sposób może wpływać na ocenę, czy mają one charakter nadmiernie wygórowany. Zarzucana praktyka, jak każde nadużycie pozycji dominującej na rynku polega na takim zachowaniu się dominanta, które nie byłoby możliwe gdyby nie posiadał pozycji, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów. Nie jest zatem nadużyciem pozycji dominującej zachowanie dominanta odpowiadające zachowaniu się racjonalnego przedsiębiorcy na rynku konkurencyjnym. W modelu takiego zachowania się, nie leży, zdaniem Sądu, tworzenie cen w oparciu o model matematyczny, opierający się na średnim krajowym wzroście cen energii, wzroście cen w budownictwie i wzroście płac. Po pierwsze, w warunkach rynkowych, przedsiębiorca nie zawsze ma możliwość przenoszenia pełnego wzrostu kosztów zewnętrznych do ceny produktu z uwagi na bariery popytowe. Po wtóre, zainteresowany działa na rynku lokalnym, a zatem na poziom jego kosztów wpływają lokalne zmiany cen i poziomu wynagrodzeń, a nie średnie krajowe. Średnia krajowa, z definicji, powstaje przez uśrednienie ruchu cen i wysokości płac na różnych rynkach produktowych i geograficznych. Jeśli zatem np. średnio w kraju następuje wzrost cen w budownictwie to nie oznacza to, że ceny te rosną w tym samym stopniu również na terenie, na którym prowadzi działalność zainteresowany. Faktycznie na lokalnym rynku ceny mogą maleć lub rosnąć w stopniu większym niż przeciętny. Stosowanie metody ustalania cen oderwanej od mechanizmów rynkowych nie daje jednak podstaw do domniemania, że ustalone przy jej pomocy ceny są rażąco wygórowane. Błędność metody nie determinuje jeszcze błędności wyniku. Ustalić zatem należy, czy wyliczone w ten sposób ceny przekraczają uzasadnione koszty i godziwy zysk. Zdaniem Sądu, racjonalny przedsiębiorca, działający na rynku konkurencyjny, ustala ceny w taki sposób, aby porywały one uzasadnione koszty oferowanego produktu i zapewniały godziwy zysk. Podzielając w pełni stanowisko Sądu Najwyższego (którym orzekając w niniejszej sprawie Sąd OKiK jest związany), sensem ekonomicznym istnienia przedsiębiorcy, w szczególności będącego spółką prawa handlowego, jest osiąganie z prowadzonej działalności zysków. Przepis art.8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów chroni, m.in. przed tym aby zysk ten nie był w wysokości nieuzasadnionej. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie podziela przy tym stanowiskaSM (...), że w odniesieniu do działalności gospodarczej w zakresie gospodarki komunalnej, zysk ten powinien być niższy. Przyjęcie takiego stanowiska przeciwdziałałoby powstaniu i rozwojowi konkurencji, gdyż będąc z góry skazanym osiąganie niższego zysku, żaden racjonalny przedsiębiorca nie podjąłby działalności gospodarczej. Umocnieniu uległaby pozycja podmiotów, którym gmina powierza wykonywanie zadań własnych, którymi są zwykle spółki z udziałem tejże gminy. Narzędziem polityki społecznej w zakresie ponoszenia przez ludność kosztów związanych z zaopatrzeniem w wodę i kosztów kanalizacji są i powinny być dopłaty, udzielane wszystkim działającym na rynku przedsiębiorcom na zasadzie równości, a nie manipulacja cenami. W nauce ekonomii, przyjmuje się powszechnie, że minimalny zysk, uzasadniający podjęcie ryzyka związanego z działalnością gospodarczą musi przekraczać przychód z lokaty odpowiadającej nakładom na podejmowaną działalność. Lokata bankowa stanowi bowiem najbezpieczniejszą i wymagająca najmniejszego nakładu starania, formę osiągania zysku przez przedsiębiorcę. Górna granica zysku, który można określić mianem „godziwego” lub „uczciwego” nie daje się równie jednoznacznie określić. Jego wysokość należy jednak wiązać z ryzykiem gospodarczym. Zysk powinien być zatem rosnąć wraz z ryzykiem nieodzyskania poniesionych nakładów. Punktem odniesienia może być też porównanie do średniego zysku osiąganego na innych rynkach lokalnych, zwłaszcza jeśli są to rynki konkurencyjne. Pokreślić przy tym należy, że wszelkie porównywanie wyników ma sens wyłącznie wtedy, gdy porównywalne są również warunki działania. Nie można, w świetle powyższego, odmówić racji zainteresowanemu, że porównanie zysków osiąganych przez 7 przedsiębiorców działających na innym terenie jest uzasadnione dopiero po stwierdzeniu, że stosowane przez nich ceny nie zostały zniekształcone w wyniku działania władzy samorządowej. Z tych względów zaskarżona Decyzje należało uchylić (art.47931a§ 3 k.p.c.) O kosztach postępowania za obie instancje orzeczono stosownie do wyniku sporu znosząc je wzajemnie (art.98 k.p.c.).

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

150510000000503_I_Ca_000155_2004_Uz_2004-08-26_001

I Ca 155/04

2004-08-26 02:00:00.0 CEST

2020-10-27 21:00:05.0 CET

2020-10-26 11:49:58.0 CET

15051000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I Ca 155/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Włodzimierz Wójcicki /spr./ Sędziowie:Joanna Rawa, Eugeniusz Dąbrowski Protokolant:Adam Pruszko po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Łomży na rozprawie sprawy ze skargi Miasta Z. z udziałem Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na wyrok Zespołu Arbitrów z dnia 21 czerwca 2004 r. sygn. akt I UZP

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Jastrzębska" xPublisher="edjast" xEditorFullName="Iwona Wiśniewska" xEditor="iwona.wisniewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/051000/0000503/Ca" xYear="2004" xVolNmbr="000155" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I Ca 155/04</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 26 sierpnia 2004 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Włodzimierz Wójcicki /spr./</xText> <xText>Sędziowie:Joanna Rawa, Eugeniusz Dąbrowski</xText> <xText>Protokolant:Adam Pruszko</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Łomży na rozprawie sprawy ze skargi Miasta <xAnon>Z.</xAnon> z udziałem <xAnon> Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> na wyrok Zespołu Arbitrów z dnia 21 czerwca 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt I UZP/ZO/0-876/04</xText> <xText>1.skargę oddala,</xText> <xText>11. zasądza na rzecz <xAnon> Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> od Miasta <xAnon>Z.</xAnon> kwotę 7.200,00 złotych /siedem tysięcy dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Sygn. akt I Ca 155/04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon> Przedsiębiorstwo Budowlane (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> wniosło odwołanie od rozstrzygnięcia wydanego przez Miasto <xAnon>Z.</xAnon>, w kwestii protestu na nieprawidłowo — zdaniem odwołującego się — przeprowadzone czynności w toku postępowania prowadzonego w frybie przetargu nieograniczonego. <xAnon>R.</xAnon> swym zamawiający odrzucił protest, a tym samym nie uwzględnił zgłoszonego przez odwołującego się żądania dotyczącego odrzucenia ofert nie spełniających wymogów ustawy oraz dokonania powtórnej oceny pozostałych ofert.</xText> <xText>Zamawiający Urząd Miasta <xAnon>Z.</xAnon> w postanowieniu oddalającym protest oddalił wszystkie zarzuty zgłoszone przez odwołującego się — jako niezasadne.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2004 r. (sygn. akt UZP/ZO/0-876/04) Zespół Arbitrów uwzględnił odwołanie i nakazał zamawiającemu powtórzenie czynności oceny ofert.</xText> <xText>Za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia Zespół Arbitrów przyjął następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon> Przedsiębiorstwo Budowlane (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> złożyło protest na czynności zamawiającego — Miasto <xAnon>Z.</xAnon>, w postępowaniu prowadzonym w trybie przetargu nieograniczonego na budowę hali sportowej przy <xAnon> Szkole Podstawowej Nr (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>. Składając protest odwołujący się zarzucił zamawiającemu naruszenie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w zakresie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 7</xLexLink>, aft. 22 <xLexLink xArt="art. 24 ust. 1;art. 24 ust. 1 pkt. 2;art. 24;art. 24 ust. 1;art. 24 ust. 1 pkt. 10;art. 24;art. 24 ust. 2;art. 24 ust. 2 pkt. 3;art. 89;art. 89 ust. 1;art. 89 ust. 1 pkt. 1;art. 89 ust. 1 pkt. 2;art. 89 ust. 1 pkt. 3;art. 89 ust. 1 pkt. 5;art. 89 ust. 1 pkt. 6" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ust. 1 pkt 2, art. 24 ust. I pkt 10, art. 24 ust. 2 pkt 3, art. 89 ust. 1 pkt. 1, 2, 3, 5, 6</xLexLink>. Odwołujący się wskazał na następujące zarzuty faktyczne:</xText> <xEnum> <xBullet/> <xEnumElem> <xText>brak w ofercie <xAnon> firmy (...)</xAnon> wskazania osoby legitymującej się dokumentami, dowodami na potwierdzenie, iż wykonawca dysponuje osobami zdolnymi do wykonania zamówienia. Wskazana osoba w świetle obowiązujących przepisów nie posiada uprawnień do kierowania robotami na obiektach o skomplikowanej konstrukcji, w ofercie <xAnon> firmy (...)</xAnon> brak jest wskazania osoby legitymującej się dokumentami, dowodami na potwierdzenie, iż wykonawca dysponuje osobami zdolnymi do wykonania zamówienia. Wskazana przez <xAnon> (...)</xAnon> osoba, w świetle obowiązujących przepisów, nie posiada uprawnień do pełnienia funkcji kierownika budowy instalacji i urządzeń sanitarnych w obiektach o skomplikowanych instalacjach, oferta <xAnon> firmy (...)</xAnon> nie zawiera - w sposób określony przez Specyfikację Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) — podpisanych kosztorysów,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>oferta <xAnon> firmy (...)</xAnon> nie zawiera wymaganych w Załączniku Nr 1 do SIWZ treści, a mianowicie zapisu „obowiązujący w dniu składania oferty”, oferty <xAnon> firmy (...)</xAnon> zawierają kosztorysy sporządzone niezgodnie z przedmiarem robót, który stanowił załącznik do SIWZ.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText xALIGNx="right"><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>Analogiczna sytuacja dotyczyła oferty <xAnon> firmy (...)</xAnon>, gdzie wykonawca wskazał <xAnon>Z. M.</xAnon>, jako osobę posiadającą uprawnienia budowlane. Oferent wystosował odpowiedź na zapytania Urzędu Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, gdzie podał, iż ze względu na wątpliwości zamawiającego przesyła uprawnienia innych pracowników przedsiębiorstwa, spośród których wskaże osobę do pełnienia funkcji kierownika robót sanitarnych.</xText> <xText>Stosownie do treści powołanego wyżej przepisu (art. 87 ust. 1 ustawy) Zespół Arbitrów wyjaśnił, iż niedopuszczalne jest prowadzenie pomłędzy zamawiającym a wykonawcą negocjacji dotyczących złożonej oferty i dokonywanie jakichkolwiek zmian w jej treści. Niedopuszczalnym jest także dołączanie dodatkowych dokumentów w związku z wyjaśnieniami treści złożonej oferty. Uwzględnienie — w ocenie Zespołu Arbitrów — prowadziłoby do modyfikacji treści złożonej oferty, czego zabrania powołany wyżej przepis. Dyspozycja art. 26 ust. 3 ustawy dotyczy wyłącznie uzupełnienia dokumentów. Nie jest natomiast możliwe składanie nowych dokumentów, potwierdzających spełnienie warunków SIWZ przez inne, nie wymienione w złożonej ofercie osoby.</xText> <xText>W powyższym zakresie Zespół Arbitrów podzielił pogląd odwołującego się <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.</xAnon> .</xText> <xText>Kolejny zarzut, dotyczący nie zawarcia pełnej treści określonej we wzorze oferty (Załącznik Nr I do SIWZ) przez <xAnon> firmę (...)</xAnon>, Zespół Arbitrów uznał, iż zarzut jest uzasadniony, chociaż arbitrzy nie oceniali wagi brakujących zapisów. Zamawiający w pkt 14.1 SIWZ stwierdził wyraźnie, iż ofert wykonawcy winna być sporządzona w formie pisemnej, a formularz ofertowy zgodny być musi w treści z załączonym do dokumentacji przetargowej wzorem, a wymogu tego nie spełniał formularz ofertowy <xAnon> firmy (...)</xAnon>.</xText> <xText>Także zarzut niezgodności sporządzonych przez <xAnon> firmę (...)</xAnon> kosztorysów z treścią przedmiotu robót, uznany został przez Zespół Arbitrów za uzasadniony. Kwestionowane kosztorysy posiadają istotne różnice w stosunku do przedmiarów robót co miało niewątpliwy wpływ na końcową cenę oferty. Zdaniem Zespołu Arbitrów zarzut należało uwzględnić.</xText> <xText>Zarzut nieprawidłowości podpisu kosztorysu w ofercie <xAnon> firmy (...)</xAnon> uznany został przez Zespół Arbitrów za chybiony. Uzasadniając jego oddalenie arbitrzy orzekli, iż stosownie do zapisu pkt 14.1 i pkt 14.2 SIWZ jedynie formularz ofertowy winien być podpisany przez osoby uprawnione do występowania w imieniu oferenta, z tym zastrzeżeniem, że zgodnie z żądaniem zamawiającego podpis powinien być czytelny lub opisany pieczątkami imiennymi. Tak rygorystycznych wymogów zamawiający nie stawiał załącznikom do formularza ofertowego, które — zgodnie z jego intencją — wmny być podpisane przez osoby upoważnione. Spełnienie wymogu zawartego w SIWZ spełnione będzie poprzez złożenie podpisu przez upoważnione osoby na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Na pozostałych stronach kosztorysu wystarczy złożenie parafy, i już to stanowić będzie spełnienie wymogów określonych w SIWZ. Wobec powyższego Zespół Arbitrów nie podzielił zarzutu odwołującego w tym zakresie.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, Zespół Arbitrów uwzględnił odwołanie i nakazał zamawiającemu powtórzenie czynności oceny oferty</xText> <xText>Skargę na wyrok złożył Urząd Miasta <xAnon>Z.</xAnon> (zamawiający). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie aft. 87 <xLexLink xArt="ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> poprzez przyjęcie, iż zwrócenie się przez skarżącego do niektórych z oferentów o udzielenie wyjaśnień stanowiło negocjacje dotyczące złożonych ofert,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 89;art. 89 ust. 1;art. 89 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> poprzez przyjęcie, iż treść oferty <xAnon> firmy (...)</xAnon>. j. nie odpowiada treści Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 89;art. 89 ust. 1;art. 89 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> poprzez uznanie, że kosztorysy sporządzone przez <xAnon> firmę (...)</xAnon>. j. i <xAnon> (...)</xAnon> sporządzone zostały niezgodnie z treścią SIWZ,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie aft. 192 <xLexLink xArt="ust. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> poprzez sporządzenie uzasadnienia bez wskazania podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem przepisów prawa,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie 15 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.03.2004 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań (Dz. U. Nr 56 poz. 547 z późn. zmianami) poprzez niedopuszczenie do udziału w postępowaniu odwoławczym Zastępcy Burmistrza Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, jako osoby posiadającej upoważnienie do reprezentowania jednoosobowo Miasta <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W uzasadnieniu skargi zamawłający podał, iż nie wskazywał w SIWZ szczegółowych wymogów w zakresie uprawnień budowlanych. Pisma skierowane do poszczególnych oferentów dotyczyły udzielenia wyjaśnień, czy osoby podane przez nich w ofertach są zdolne - pod względem formalnym — do wykonania oferty. Nie były to — zdaniem skarżącego — negocjacje, lecz zapytanie, służące weryfikacji uprawnień u podanych w ofertach osób. Ponadto dołączenie dokumentów do odpowiedzi zamawiającego, złożone zostały przez oferentów, bez wzywania ich do tego, stąd nie można faktu tego uznać za czynność zamawiającego. Protest natomiast przysługuje wyłącznie na czynności podejmowane przez zamawiającego.</xText> <xText>Zdaniem zamawiającego nie jest istotnym także brak zapisu dotyczącego daty obowiązywania stawki podatku VAT. Jeżeli bowiem cena podana i obliczona jest prawidłowo, to nie można uznać za uchybienie brak odpowiedniego zapisu, tym bardziej, że Zespół Arbitrów nie podjął się oceny wagi powyższego uchybienia.</xText> <xText>Skarżący podał dalej, iż nie jest zasadny zarzut, podzielony przez Zespół Arbitrów, iż oferta winna — co do formy — odpowiadać dokładnie wzorowł zawartemu w SIWZ. Urząd Miasta stoi na stanowisku, że tak rygorystyczne podejście do zachowania wymogów formalnych skutkować mogłoby odrzucaniem większości ofert, nawet takich, które nie zawierają odpowiednich znaków przestankowych.</xText> <xText>Zdaniem skarżącego, nie znajduje także uzasadnienia zarzut wyrażony w proteście i uwzględniony w wyroku, iż oferty niektórych firm zawierają błędy w obliczeniu ceny polegające na przyjęciu innych, niż zakładała SIWZ, ilości robót lub tez całkowite pominięcie w wycenie niektórych pozycji. Zarzut ten jest zdaniem zamawiającego niesłuszny, gdyż SIWZ dopuszczał brak wyceny poszczególnych pozycji w kosztorysie ofertowym zaś w pkt 16.6 SIWZ zamawiający upoważnił wykonawców do sprawdzenia zgodności przedmiarów robót z dokumentacją budowlaną i uwzględnienie w cenie ewentualnych rozbieżności.</xText> <xText>Nie znajduje także uzasadnienia — zdaniem zamawiającego — zarzut dotyczący złożenia ofert wariantowych przez niektórych uczestników postępowania. Polegać to miało na złożeniu ofert zawierających rozwiązania inne, niż założone zostały w przedmiarze i projekcie przez zamawiającego. Zamawiający — jak podaje to w skardze nie wymagał w SIWZ zgodności kosztorysów z przedmiarami robót, dopuszczając nawet brak wyceny w kosztorysie poszczególnych pozycji. Jeżeli zaś nie uwzględnienie jakichkolwiek robót w stosunku do ich szczegółowego zakresu spowoduje wzrost kosztów oferenta, nie będzie on miał prawa rościć sobie żadnych z tego tytułu pretensji w zakresie dodatkowego wynagrodzenia.</xText> <xText>Zespół Arbitrów — jak podaje skarżący — nie wskazał podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem określonych przepisów prawa. Ponadto nie dopuścił do udziału postępowaniu odwoławczym przedstawiciela zamawiającego przez co pozbawił zamawiającego możliwości obrony swych praw.</xText> <xText>Wskazując na powyższe, Urząd Miasta <xAnon>Z.</xAnon> domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w całości i oddalenia odwołania <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> .</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:</xText> <xText>Skarga pozwanego, jako niezasadna, podlegała oddaleniu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy podziela poglądy Zespołu Arbitrów uzasadniające uwzględnienie odwołania i nakazame zamawiającemu powtórzenie czynności oceny ofert.</xText> <xText>Argumentacja przytoczona w uzasadnieniu wyroku odpowiada przepisom prawa, jest spójna i logiczna.</xText> <xText>Należy zgodzić się ze stanowiskiem Zespołu Arbitrów w kwestii wymogu posiadania odpowiednich uprawnień budowlanych przez osoby przewidziane do kierowania robotami budowlanymi.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego zawarty w <xLexLink xArt="art. 14 ust. 1 pkt. 3;art. 14 ust. 1 pkt. 3 lit. b" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">pkt 3 lit. b</xLexLink>/ wymóg wskazania tychże osób może zostać spełniony jedynie w powiązaniu z przedmiotem zamówienia. Nie można stwierdzić, iż prawidłowym byłoby wskazanie osób, posiadających uprawnienia budowlane „oderwane” od rodzaju prac, jaki był przedmiotem zamówienia. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane</xLexLink> (jednolity tekst: Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 216 z późn. zmianami) określa co najmniej 9 różnych specjalności uprawnień budowlanych. Trudno byłoby zgodzić się z poglądem, iżby przedstawienie osoby posiadającej na przykład uprawnienia w specjalności kolejowej (<xLexLink xArt="art. 14;art. 14 ust. 1;art. 14 ust. 1 pkt. 2 c" xIsapId="WDU19940890414" xTitle="Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414">art. 14 ust. 1 pkt 2c Prawa budowlanego</xLexLink>) odpowiadało celowi i zasadom ogłoszonego przetargu nieograniczonego. Zasadą zamówień publicznych winno być równe, jednoznaczne traktowanie oferentów. Jeżeli niektórzy z nich składać mogą oferty niekompletne, spełniające jednak wymogi SIWZ traktowanej dosłownie i literalnie, natomiast inni, działając w dobrej przecież wierze doprecyzowują, bądź mówiąc inaczej — logicznie interpretują wymogi SIWZ, nie mogą być z tego powodu pokrzywdzeni. Wszystkie podmioty stawające do przetargu powinny być traktowane w identyczny sposób. Jeżeli zapisy SIWZ interpretowane mogą być dwojako (a tak było w przedmiotowej sprawie), nie można uznać, iż podmioty wykazujące swoiste niedbalstwo w sporządzeniu oferty mają prawa tożsame z oferentami wykazującymi bardziej rzetelne podejście do sporządzania oferty. Istotnie, zapis SIWZ nie wymieniał, jakimi konkretnie uprawnieniami budowlanymi winni wykazać się oferenci (osoby w ich imieniu kierujące pracami) lecz zrozumiałym jest, iż powłnny to być kwalifikacje dotyczące konkretnego przedmiotu zamówienia, a nie traktowane abstrakcyjnie, w sposób dowolny. Dodatkowym argumentem na poparcie powyższej tezy jest zapytanie, jakie zamawiający skierował do niektórych oferentów. Z logicznego rozumowania wynika, iż gdyby oferty zawierające niejasne dane były prawidłowe, nie stałyby się przedmiotem dodatkowych „wyjaśnień”. Poza tym, „wyjaśnienia” te doprowadziły w rezultacie do uzupełnienia ofert <xAnon> firm (...)</xAnon>, a to jest już niezgodne z treścią <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 87 ust. 1 Prawa zamówień publicznych</xLexLink>, prowadzi bowiem do dokonywania zmiany w freści oferty. Ofertę stanowi komplet dokumentacji wymaganej do przetargu i zmiana każdego z załączników, jak też zmiana samej oferty jest — na mocy przepisów — niedopuszczalna. Jedynie skutek w postaci unieważnienia postępowania okazać się może usprawiedliwieniem wszczęcia procedury uzupełnienia dokumentacji (<xLexLink xArt="art. 26;art. 26 ust. 3" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 26 ust. 3 Prawa zamówień publicznych</xLexLink>) — jednak w powyższej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca.</xText> <xText>Podobnie zarzut zawarty w skardze - naruszenia przez Zespół Arbitrów przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w kwestii dotyczącej niezgodności oferty złożonej przez <xAnon> firmę (...)</xAnon> ze wzorem oferty, stanowiącym załącznik Nr I do SIWZ nie znajduje uzasadnienia. Kwestią ocenną i nie będącą przedmiotem oceny w tym postępowaniu jest waga pomiędzy formą i treścią składanych w postępowaniu przetargowym ofert. Można dopatrzyć się w tej materii naruszeń nieznacznych, zawierających braki „znaków interpunkcyjnych” jak wywodzi skarżący, ale też mogą być to przekłamania powodujące zmianę lub zniekształcenie całej treści oferty. Prowadzenie przez zamawiającego dochodzenia w kwestii analizy i wyjaśnienia rzeczywistej treści oferty byłoby niedopuszczalne (poza dyspozycją aft. 87 <xLexLink xArt="ust. 1" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ust. 1 Prawa zamówień publicznych</xLexLink>). Z racji konieczności zajęcia jednego z dwóch stanowisk, czyli albo akceptacji wszelkiej formy ofert, albo też odrzucaniu ofert nie będących, w swej formie, zgodnymi z załącznikiem, nakazuje raczej zająć stanowisko drugie, jako oddające w większym stopniu zasadę przejrzystości postępowania i równouprawnienia podmiotów przetargu. Najkorzystniejszym byłoby przyjęcie stanowiska pośredniego, ale stosowanie go w praktyce rodziłoby konieczność każdorazowego wszczynania postępowania cennego, i co już byłoby znacznie frudniejsze, ustalenia granicy, do której zmiana treści oferty w stosunku do innych oferentów nie powodowałaby naruszenia reguł zamówień publicznych. Dlatego Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony przez Zespół Arbitrów w zakresie uwzględnienia protestu <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon></xText> <xText>Co do możliwości sporządzenia „wariantowych” ofert, jak podnosi składające protest <xAnon> Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.</xAnon> Sąd Okręgowy podziela stanowisko Zespołu Arbitrów. Jednoznacznie stwierdzić należy, iż kosztorysy <xAnon> firm (...)</xAnon> zawierają błędy w obliczeniu ceny, polegające na przyjęciu innych ilości, niż wynikają z przedmiaru, projektu i odpowiedzi zamawiającego, zawartej w piśmie z dnia 21 kwietnia 2004 r. (sygn. RG 341-11-6/1/04). Ponadto oferty wskazanych wyżej firm zawierają ceny sprzedaży określonych materiałów i urządzeń, określone według wartości poniżej realnych kosztów ich zakupu. Dotyczy to chociażby wyceny wykładziny bez niezbędnych do jej prawidłowego ułożenia listew, czy przyjęcie do kosztorysu głośników o niższej, niż zakładana mocy, a więc tańszych. Sąd Okręgowy zauważa, że cena oferowana w trybie zamówień publicznych, powinna być z jednej strony atrakcyjna dla zamawiającego, z drugiej jednak realna do realizacji. Celem przetargu bowiem nie jest uzyskanie symbolicznych kwot zakupu kosztem podmiotów stawających do przetargu, lecz wykonanie zamówienia zgodnie z wymogami sztuki budowlanej bez ponoszenia nieuzasadnionych oszczędności i podejmowania sprzecznych z uczciwością kupiecką działań. Co prawda SIWZ zawiera w swej treści możliwość wyceny ogólnej, zawartej pod jedną pozycją, z pominięciem innych (pkt 16.5 SIWZ), nie sposób jednak traktować tego zapisu, jako przyzwolenia do stosowania praktyk nieuczciwej konkurencji. Nawet zapis pkt 16.6. SIWZ, określający quasi-odpowiedzialność oferentów za niezgodności wynikające z porównania przedmiarów robót z dokumentacją budowlaną nie stanowi usprawiedliwienia do nierównego traktowania oferentów, a taki mógłby być skutek uznania ofert <xAnon> firm (...)</xAnon> za ważne. Znowu należy podnieść argument, iż oferenci winni są do działania zgodnie z prawem i w dobrej wierze, SIWZ stanowi tylko sprecyzowanie wymogów zamówienia. Nie może być tak, że powołując się na nieścisłe zapisy SIWZ poszkodowane miałyby być firmy, które sporządziły oferty w sposób rzetelny i kompleksowy. Zdaniem Sądu Okręgowego niedopełnienie wymogu, zgodnego z zasadami konkurencji i szczegółowego, dokonania wyceny zakresu robót nie mogło stanowić podstawy do przyjęcia ofert <xAnon> firm (...)</xAnon>, niezależnie już od intencji zamawiającego, które ustąpić muszą przed zasadami prawa dotyczącymł uczciwej konkurencji.</xText> <xText>Zarzuty dotyczące naruszenia przez Zespół Arbitrów wymogów proceduralnych muszą zostać oddalone. W orzeczeniu swym arbitrzy powołali się na treść przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> w zakresie dotyczącym ich naruszeń (<xLexLink xArt="art. 26;art. 87" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 26 i art. 87 Prawa zamówień publicznych</xLexLink>). W pozostałym zakresie naruszone zostały zasady wypływające z aft. 89 ust. 1 ustawy i istotnie, nie znalazło to odzwierciedlenia w wyroku. Naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 192;art. 192 ust. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 192 ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink> uznać jednak za nie mające wpływu na treść orzeczenia, gdyż niezależnie od naruszenia zamawiający sporządził skargę i uzyskał możliwość ochrony swych praw w całości. Wytknąć jedynie należy Zespołowi Arbitrów brak zawarcia w uzasadnieniu orzeczenia pełnej podstawy prawnej z powołaniem się na odpowiednie przepisy prawa przy rozpatrywaniu każdego z wniosków protestu.</xText> <xText>Niedopuszczenie — jak zarzuca skarżący Urząd Miasta <xAnon>Z.</xAnon> — jego pełnomocnika do rozprawy przez Zespołem Arbitrów nie znajduje uzasadnienia. Do występowania przed Zespołem Arbitrów wymaga się złożenia pełnomocnictwa szczególnego (rodzajowego) udzielonego przez Zarząd Miasta i Gminy. Złożone na rozprawie przez zastępcę Burmistrza pełnomocnictwo jest ogólne, obejmuje umocowanie do czynności jednoosobowego reprezentowania Miasta <xAnon>Z.</xAnon> i składania oświadczeń woli w zakresie zarządu mieniem. Czynności podejmowane przed Zespołem Arbitrów mają szczególny charakter, wymagają specjalnych kompetencji, stąd umocowanie do ich podejmowania winno czynić zadość warunkom wymaganym dla pełnomocnictw rodzajowych, o ściśle określonym zakresie umocowanła.</xText> <xText>Dlatego też, na podstawie <xLexLink xArt="art. 198;art. 198 ust. 2" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 198 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych</xLexLink>, orzeczono jak w sentencji wyroku.</xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>Ł.</xAnon><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Włodzimierz Wójcicki

Edyta Jastrzębska

Adam Pruszko

Iwona Wiśniewska

Sygn. akt I Ca 155/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 sierpnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Włodzimierz Wójcicki /spr./ Sędziowie:Joanna Rawa, Eugeniusz Dąbrowski Protokolant:Adam Pruszko po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2004 r. w Łomży na rozprawie sprawy ze skargi MiastaZ.z udziałemPrzedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.na wyrok Zespołu Arbitrów z dnia 21 czerwca 2004 r. sygn. akt I UZP/ZO/0-876/04 1.skargę oddala, 11. zasądza na rzeczPrzedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.od MiastaZ.kwotę 7.200,00 złotych /siedem tysięcy dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I Ca 155/04 UZASADNIENIE Przedsiębiorstwo Budowlane (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.wniosło odwołanie od rozstrzygnięcia wydanego przez MiastoZ., w kwestii protestu na nieprawidłowo — zdaniem odwołującego się — przeprowadzone czynności w toku postępowania prowadzonego w frybie przetargu nieograniczonego.R.swym zamawiający odrzucił protest, a tym samym nie uwzględnił zgłoszonego przez odwołującego się żądania dotyczącego odrzucenia ofert nie spełniających wymogów ustawy oraz dokonania powtórnej oceny pozostałych ofert. Zamawiający Urząd MiastaZ.w postanowieniu oddalającym protest oddalił wszystkie zarzuty zgłoszone przez odwołującego się — jako niezasadne. Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2004 r. (sygn. akt UZP/ZO/0-876/04) Zespół Arbitrów uwzględnił odwołanie i nakazał zamawiającemu powtórzenie czynności oceny ofert. Za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia Zespół Arbitrów przyjął następujący stan faktyczny: Przedsiębiorstwo Budowlane (...) Sp. z o.o.wB.złożyło protest na czynności zamawiającego — MiastoZ., w postępowaniu prowadzonym w trybie przetargu nieograniczonego na budowę hali sportowej przySzkole Podstawowej Nr (...)wZ.przyul. (...). Składając protest odwołujący się zarzucił zamawiającemu naruszenie przepisówustawy Prawo zamówień publicznychw zakresieart. 7, aft. 22ust. 1 pkt 2, art. 24 ust. I pkt 10, art. 24 ust. 2 pkt 3, art. 89 ust. 1 pkt. 1, 2, 3, 5, 6. Odwołujący się wskazał na następujące zarzuty faktyczne: brak w oferciefirmy (...)wskazania osoby legitymującej się dokumentami, dowodami na potwierdzenie, iż wykonawca dysponuje osobami zdolnymi do wykonania zamówienia. Wskazana osoba w świetle obowiązujących przepisów nie posiada uprawnień do kierowania robotami na obiektach o skomplikowanej konstrukcji, w oferciefirmy (...)brak jest wskazania osoby legitymującej się dokumentami, dowodami na potwierdzenie, iż wykonawca dysponuje osobami zdolnymi do wykonania zamówienia. Wskazana przez(...)osoba, w świetle obowiązujących przepisów, nie posiada uprawnień do pełnienia funkcji kierownika budowy instalacji i urządzeń sanitarnych w obiektach o skomplikowanych instalacjach, ofertafirmy (...)nie zawiera - w sposób określony przez Specyfikację Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) — podpisanych kosztorysów, ofertafirmy (...)nie zawiera wymaganych w Załączniku Nr 1 do SIWZ treści, a mianowicie zapisu „obowiązujący w dniu składania oferty”, ofertyfirmy (...)zawierają kosztorysy sporządzone niezgodnie z przedmiarem robót, który stanowił załącznik do SIWZ. (...) Analogiczna sytuacja dotyczyła ofertyfirmy (...), gdzie wykonawca wskazałZ. M., jako osobę posiadającą uprawnienia budowlane. Oferent wystosował odpowiedź na zapytania Urzędu MiastaZ., gdzie podał, iż ze względu na wątpliwości zamawiającego przesyła uprawnienia innych pracowników przedsiębiorstwa, spośród których wskaże osobę do pełnienia funkcji kierownika robót sanitarnych. Stosownie do treści powołanego wyżej przepisu (art. 87 ust. 1 ustawy) Zespół Arbitrów wyjaśnił, iż niedopuszczalne jest prowadzenie pomłędzy zamawiającym a wykonawcą negocjacji dotyczących złożonej oferty i dokonywanie jakichkolwiek zmian w jej treści. Niedopuszczalnym jest także dołączanie dodatkowych dokumentów w związku z wyjaśnieniami treści złożonej oferty. Uwzględnienie — w ocenie Zespołu Arbitrów — prowadziłoby do modyfikacji treści złożonej oferty, czego zabrania powołany wyżej przepis. Dyspozycja art. 26 ust. 3 ustawy dotyczy wyłącznie uzupełnienia dokumentów. Nie jest natomiast możliwe składanie nowych dokumentów, potwierdzających spełnienie warunków SIWZ przez inne, nie wymienione w złożonej ofercie osoby. W powyższym zakresie Zespół Arbitrów podzielił pogląd odwołującego sięPrzedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.. Kolejny zarzut, dotyczący nie zawarcia pełnej treści określonej we wzorze oferty (Załącznik Nr I do SIWZ) przezfirmę (...), Zespół Arbitrów uznał, iż zarzut jest uzasadniony, chociaż arbitrzy nie oceniali wagi brakujących zapisów. Zamawiający w pkt 14.1 SIWZ stwierdził wyraźnie, iż ofert wykonawcy winna być sporządzona w formie pisemnej, a formularz ofertowy zgodny być musi w treści z załączonym do dokumentacji przetargowej wzorem, a wymogu tego nie spełniał formularz ofertowyfirmy (...). Także zarzut niezgodności sporządzonych przezfirmę (...)kosztorysów z treścią przedmiotu robót, uznany został przez Zespół Arbitrów za uzasadniony. Kwestionowane kosztorysy posiadają istotne różnice w stosunku do przedmiarów robót co miało niewątpliwy wpływ na końcową cenę oferty. Zdaniem Zespołu Arbitrów zarzut należało uwzględnić. Zarzut nieprawidłowości podpisu kosztorysu w oferciefirmy (...)uznany został przez Zespół Arbitrów za chybiony. Uzasadniając jego oddalenie arbitrzy orzekli, iż stosownie do zapisu pkt 14.1 i pkt 14.2 SIWZ jedynie formularz ofertowy winien być podpisany przez osoby uprawnione do występowania w imieniu oferenta, z tym zastrzeżeniem, że zgodnie z żądaniem zamawiającego podpis powinien być czytelny lub opisany pieczątkami imiennymi. Tak rygorystycznych wymogów zamawiający nie stawiał załącznikom do formularza ofertowego, które — zgodnie z jego intencją — wmny być podpisane przez osoby upoważnione. Spełnienie wymogu zawartego w SIWZ spełnione będzie poprzez złożenie podpisu przez upoważnione osoby na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli. Na pozostałych stronach kosztorysu wystarczy złożenie parafy, i już to stanowić będzie spełnienie wymogów określonych w SIWZ. Wobec powyższego Zespół Arbitrów nie podzielił zarzutu odwołującego w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe, Zespół Arbitrów uwzględnił odwołanie i nakazał zamawiającemu powtórzenie czynności oceny oferty Skargę na wyrok złożył Urząd MiastaZ.(zamawiający). Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - naruszenie aft. 87ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznychpoprzez przyjęcie, iż zwrócenie się przez skarżącego do niektórych z oferentów o udzielenie wyjaśnień stanowiło negocjacje dotyczące złożonych ofert, naruszenieart. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznychpoprzez przyjęcie, iż treść ofertyfirmy (...). j. nie odpowiada treści Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia, naruszenieart. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo zamówień publicznychpoprzez uznanie, że kosztorysy sporządzone przezfirmę (...). j. i(...)sporządzone zostały niezgodnie z treścią SIWZ, naruszenie aft. 192ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznychpoprzez sporządzenie uzasadnienia bez wskazania podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem przepisów prawa, naruszenie 15 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.03.2004 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpatrywaniu odwołań (Dz. U. Nr 56 poz. 547 z późn. zmianami) poprzez niedopuszczenie do udziału w postępowaniu odwoławczym Zastępcy Burmistrza MiastaZ., jako osoby posiadającej upoważnienie do reprezentowania jednoosobowo MiastaZ.. W uzasadnieniu skargi zamawłający podał, iż nie wskazywał w SIWZ szczegółowych wymogów w zakresie uprawnień budowlanych. Pisma skierowane do poszczególnych oferentów dotyczyły udzielenia wyjaśnień, czy osoby podane przez nich w ofertach są zdolne - pod względem formalnym — do wykonania oferty. Nie były to — zdaniem skarżącego — negocjacje, lecz zapytanie, służące weryfikacji uprawnień u podanych w ofertach osób. Ponadto dołączenie dokumentów do odpowiedzi zamawiającego, złożone zostały przez oferentów, bez wzywania ich do tego, stąd nie można faktu tego uznać za czynność zamawiającego. Protest natomiast przysługuje wyłącznie na czynności podejmowane przez zamawiającego. Zdaniem zamawiającego nie jest istotnym także brak zapisu dotyczącego daty obowiązywania stawki podatku VAT. Jeżeli bowiem cena podana i obliczona jest prawidłowo, to nie można uznać za uchybienie brak odpowiedniego zapisu, tym bardziej, że Zespół Arbitrów nie podjął się oceny wagi powyższego uchybienia. Skarżący podał dalej, iż nie jest zasadny zarzut, podzielony przez Zespół Arbitrów, iż oferta winna — co do formy — odpowiadać dokładnie wzorowł zawartemu w SIWZ. Urząd Miasta stoi na stanowisku, że tak rygorystyczne podejście do zachowania wymogów formalnych skutkować mogłoby odrzucaniem większości ofert, nawet takich, które nie zawierają odpowiednich znaków przestankowych. Zdaniem skarżącego, nie znajduje także uzasadnienia zarzut wyrażony w proteście i uwzględniony w wyroku, iż oferty niektórych firm zawierają błędy w obliczeniu ceny polegające na przyjęciu innych, niż zakładała SIWZ, ilości robót lub tez całkowite pominięcie w wycenie niektórych pozycji. Zarzut ten jest zdaniem zamawiającego niesłuszny, gdyż SIWZ dopuszczał brak wyceny poszczególnych pozycji w kosztorysie ofertowym zaś w pkt 16.6 SIWZ zamawiający upoważnił wykonawców do sprawdzenia zgodności przedmiarów robót z dokumentacją budowlaną i uwzględnienie w cenie ewentualnych rozbieżności. Nie znajduje także uzasadnienia — zdaniem zamawiającego — zarzut dotyczący złożenia ofert wariantowych przez niektórych uczestników postępowania. Polegać to miało na złożeniu ofert zawierających rozwiązania inne, niż założone zostały w przedmiarze i projekcie przez zamawiającego. Zamawiający — jak podaje to w skardze nie wymagał w SIWZ zgodności kosztorysów z przedmiarami robót, dopuszczając nawet brak wyceny w kosztorysie poszczególnych pozycji. Jeżeli zaś nie uwzględnienie jakichkolwiek robót w stosunku do ich szczegółowego zakresu spowoduje wzrost kosztów oferenta, nie będzie on miał prawa rościć sobie żadnych z tego tytułu pretensji w zakresie dodatkowego wynagrodzenia. Zespół Arbitrów — jak podaje skarżący — nie wskazał podstawy prawnej wyroku wraz z przytoczeniem określonych przepisów prawa. Ponadto nie dopuścił do udziału postępowaniu odwoławczym przedstawiciela zamawiającego przez co pozbawił zamawiającego możliwości obrony swych praw. Wskazując na powyższe, Urząd MiastaZ.domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w całości i oddalenia odwołania(...) Sp. z o.o.. Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: Skarga pozwanego, jako niezasadna, podlegała oddaleniu. Sąd Okręgowy podziela poglądy Zespołu Arbitrów uzasadniające uwzględnienie odwołania i nakazame zamawiającemu powtórzenie czynności oceny ofert. Argumentacja przytoczona w uzasadnieniu wyroku odpowiada przepisom prawa, jest spójna i logiczna. Należy zgodzić się ze stanowiskiem Zespołu Arbitrów w kwestii wymogu posiadania odpowiednich uprawnień budowlanych przez osoby przewidziane do kierowania robotami budowlanymi. W ocenie Sądu Okręgowego zawarty wpkt 3 lit. b/ wymóg wskazania tychże osób może zostać spełniony jedynie w powiązaniu z przedmiotem zamówienia. Nie można stwierdzić, iż prawidłowym byłoby wskazanie osób, posiadających uprawnienia budowlane „oderwane” od rodzaju prac, jaki był przedmiotem zamówienia.Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane(jednolity tekst: Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 216 z późn. zmianami) określa co najmniej 9 różnych specjalności uprawnień budowlanych. Trudno byłoby zgodzić się z poglądem, iżby przedstawienie osoby posiadającej na przykład uprawnienia w specjalności kolejowej (art. 14 ust. 1 pkt 2c Prawa budowlanego) odpowiadało celowi i zasadom ogłoszonego przetargu nieograniczonego. Zasadą zamówień publicznych winno być równe, jednoznaczne traktowanie oferentów. Jeżeli niektórzy z nich składać mogą oferty niekompletne, spełniające jednak wymogi SIWZ traktowanej dosłownie i literalnie, natomiast inni, działając w dobrej przecież wierze doprecyzowują, bądź mówiąc inaczej — logicznie interpretują wymogi SIWZ, nie mogą być z tego powodu pokrzywdzeni. Wszystkie podmioty stawające do przetargu powinny być traktowane w identyczny sposób. Jeżeli zapisy SIWZ interpretowane mogą być dwojako (a tak było w przedmiotowej sprawie), nie można uznać, iż podmioty wykazujące swoiste niedbalstwo w sporządzeniu oferty mają prawa tożsame z oferentami wykazującymi bardziej rzetelne podejście do sporządzania oferty. Istotnie, zapis SIWZ nie wymieniał, jakimi konkretnie uprawnieniami budowlanymi winni wykazać się oferenci (osoby w ich imieniu kierujące pracami) lecz zrozumiałym jest, iż powłnny to być kwalifikacje dotyczące konkretnego przedmiotu zamówienia, a nie traktowane abstrakcyjnie, w sposób dowolny. Dodatkowym argumentem na poparcie powyższej tezy jest zapytanie, jakie zamawiający skierował do niektórych oferentów. Z logicznego rozumowania wynika, iż gdyby oferty zawierające niejasne dane były prawidłowe, nie stałyby się przedmiotem dodatkowych „wyjaśnień”. Poza tym, „wyjaśnienia” te doprowadziły w rezultacie do uzupełnienia ofertfirm (...), a to jest już niezgodne z treściąart. 87 ust. 1 Prawa zamówień publicznych, prowadzi bowiem do dokonywania zmiany w freści oferty. Ofertę stanowi komplet dokumentacji wymaganej do przetargu i zmiana każdego z załączników, jak też zmiana samej oferty jest — na mocy przepisów — niedopuszczalna. Jedynie skutek w postaci unieważnienia postępowania okazać się może usprawiedliwieniem wszczęcia procedury uzupełnienia dokumentacji (art. 26 ust. 3 Prawa zamówień publicznych) — jednak w powyższej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca. Podobnie zarzut zawarty w skardze - naruszenia przez Zespół Arbitrów przepisówustawy Prawo zamówień publicznychw kwestii dotyczącej niezgodności oferty złożonej przezfirmę (...)ze wzorem oferty, stanowiącym załącznik Nr I do SIWZ nie znajduje uzasadnienia. Kwestią ocenną i nie będącą przedmiotem oceny w tym postępowaniu jest waga pomiędzy formą i treścią składanych w postępowaniu przetargowym ofert. Można dopatrzyć się w tej materii naruszeń nieznacznych, zawierających braki „znaków interpunkcyjnych” jak wywodzi skarżący, ale też mogą być to przekłamania powodujące zmianę lub zniekształcenie całej treści oferty. Prowadzenie przez zamawiającego dochodzenia w kwestii analizy i wyjaśnienia rzeczywistej treści oferty byłoby niedopuszczalne (poza dyspozycją aft. 87ust. 1 Prawa zamówień publicznych). Z racji konieczności zajęcia jednego z dwóch stanowisk, czyli albo akceptacji wszelkiej formy ofert, albo też odrzucaniu ofert nie będących, w swej formie, zgodnymi z załącznikiem, nakazuje raczej zająć stanowisko drugie, jako oddające w większym stopniu zasadę przejrzystości postępowania i równouprawnienia podmiotów przetargu. Najkorzystniejszym byłoby przyjęcie stanowiska pośredniego, ale stosowanie go w praktyce rodziłoby konieczność każdorazowego wszczynania postępowania cennego, i co już byłoby znacznie frudniejsze, ustalenia granicy, do której zmiana treści oferty w stosunku do innych oferentów nie powodowałaby naruszenia reguł zamówień publicznych. Dlatego Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony przez Zespół Arbitrów w zakresie uwzględnienia protestu(...) Sp. z o.o. Co do możliwości sporządzenia „wariantowych” ofert, jak podnosi składające protestPrzedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.Sąd Okręgowy podziela stanowisko Zespołu Arbitrów. Jednoznacznie stwierdzić należy, iż kosztorysyfirm (...)zawierają błędy w obliczeniu ceny, polegające na przyjęciu innych ilości, niż wynikają z przedmiaru, projektu i odpowiedzi zamawiającego, zawartej w piśmie z dnia 21 kwietnia 2004 r. (sygn. RG 341-11-6/1/04). Ponadto oferty wskazanych wyżej firm zawierają ceny sprzedaży określonych materiałów i urządzeń, określone według wartości poniżej realnych kosztów ich zakupu. Dotyczy to chociażby wyceny wykładziny bez niezbędnych do jej prawidłowego ułożenia listew, czy przyjęcie do kosztorysu głośników o niższej, niż zakładana mocy, a więc tańszych. Sąd Okręgowy zauważa, że cena oferowana w trybie zamówień publicznych, powinna być z jednej strony atrakcyjna dla zamawiającego, z drugiej jednak realna do realizacji. Celem przetargu bowiem nie jest uzyskanie symbolicznych kwot zakupu kosztem podmiotów stawających do przetargu, lecz wykonanie zamówienia zgodnie z wymogami sztuki budowlanej bez ponoszenia nieuzasadnionych oszczędności i podejmowania sprzecznych z uczciwością kupiecką działań. Co prawda SIWZ zawiera w swej treści możliwość wyceny ogólnej, zawartej pod jedną pozycją, z pominięciem innych (pkt 16.5 SIWZ), nie sposób jednak traktować tego zapisu, jako przyzwolenia do stosowania praktyk nieuczciwej konkurencji. Nawet zapis pkt 16.6. SIWZ, określający quasi-odpowiedzialność oferentów za niezgodności wynikające z porównania przedmiarów robót z dokumentacją budowlaną nie stanowi usprawiedliwienia do nierównego traktowania oferentów, a taki mógłby być skutek uznania ofertfirm (...)za ważne. Znowu należy podnieść argument, iż oferenci winni są do działania zgodnie z prawem i w dobrej wierze, SIWZ stanowi tylko sprecyzowanie wymogów zamówienia. Nie może być tak, że powołując się na nieścisłe zapisy SIWZ poszkodowane miałyby być firmy, które sporządziły oferty w sposób rzetelny i kompleksowy. Zdaniem Sądu Okręgowego niedopełnienie wymogu, zgodnego z zasadami konkurencji i szczegółowego, dokonania wyceny zakresu robót nie mogło stanowić podstawy do przyjęcia ofertfirm (...), niezależnie już od intencji zamawiającego, które ustąpić muszą przed zasadami prawa dotyczącymł uczciwej konkurencji. Zarzuty dotyczące naruszenia przez Zespół Arbitrów wymogów proceduralnych muszą zostać oddalone. W orzeczeniu swym arbitrzy powołali się na treść przepisówustawy Prawo zamówień publicznychw zakresie dotyczącym ich naruszeń (art. 26 i art. 87 Prawa zamówień publicznych). W pozostałym zakresie naruszone zostały zasady wypływające z aft. 89 ust. 1 ustawy i istotnie, nie znalazło to odzwierciedlenia w wyroku. Naruszenie przepisuart. 192 ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznychuznać jednak za nie mające wpływu na treść orzeczenia, gdyż niezależnie od naruszenia zamawiający sporządził skargę i uzyskał możliwość ochrony swych praw w całości. Wytknąć jedynie należy Zespołowi Arbitrów brak zawarcia w uzasadnieniu orzeczenia pełnej podstawy prawnej z powołaniem się na odpowiednie przepisy prawa przy rozpatrywaniu każdego z wniosków protestu. Niedopuszczenie — jak zarzuca skarżący Urząd MiastaZ.— jego pełnomocnika do rozprawy przez Zespołem Arbitrów nie znajduje uzasadnienia. Do występowania przed Zespołem Arbitrów wymaga się złożenia pełnomocnictwa szczególnego (rodzajowego) udzielonego przez Zarząd Miasta i Gminy. Złożone na rozprawie przez zastępcę Burmistrza pełnomocnictwo jest ogólne, obejmuje umocowanie do czynności jednoosobowego reprezentowania MiastaZ.i składania oświadczeń woli w zakresie zarządu mieniem. Czynności podejmowane przed Zespołem Arbitrów mają szczególny charakter, wymagają specjalnych kompetencji, stąd umocowanie do ich podejmowania winno czynić zadość warunkom wymaganym dla pełnomocnictw rodzajowych, o ściśle określonym zakresie umocowanła. Dlatego też, na podstawieart. 198 ust. 2 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, orzeczono jak w sentencji wyroku. (...) Ł.(...) (...)

15/051000/0000503/Ca

Sąd Okręgowy w Łomży

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000251_2004_Uz_2004-09-23_001

II AKa 251/04

2004-09-23 02:00:00.0 CEST

2013-03-01 02:01:02.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 251/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 września 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 23 września 2004 r. sprawy wnioskodawcy T. S. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="2" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000251"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 251/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 23 września 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.)</xText> <xText>SSO del. Janusz Jaromin</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Krzysztof Wdowiak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 23 września 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xBx><xAnon>T. S.</xAnon></xBx></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 26 kwietnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 6/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>II AKa 251/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2004r. <xBx><xIx>Sąd Okręgowy w Gliwicach</xIx></xBx> oddalił wniosek <xBx><xIx><xAnon>T. S.</xAnon>, <xAnon>H. C.</xAnon> i <xAnon>Z. L.</xAnon></xIx></xBx> w przedmiocie odszkodowania</xText> <xText>i zadośćuczynienia z tytułu represjonowania ich ojca <xAnon>A. S.</xAnon> zgłoszony na mocy <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 8 ust. 2 b" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> /Dz. U. Nr 34 poz. 149 z późniejszymi zmianami/.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył <xBx><xIx>pełnomocnik wnioskodawcy</xIx></xBx> <xAnon>T. S.</xAnon>, zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez nie zastosowanie art. 8 ust. 2b wyżej cytowanej ustawy, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyznanie wnioskodawcom zadośćuczynienia przewidzianego art. 8 § 1 wskazanej ustawy, bądź uchylenie tegoż wyroku</xText> <xText>i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx><xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xIx></xBx></xText> <xText>Apelacja wywiedziona przez pełnomocnika wnioskodawcy <xAnon>T. S.</xAnon> nie zasługuje na uwzględnienie. Autor apelacji nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych w oparciu o zeznania wnioskodawców <xAnon>T. S.</xAnon> i <xAnon>H. C.</xAnon> oraz dokumentacji załączonej do akt sprawy. Z ustaleń tych wynika, że ojciec wnioskodawców <xAnon>A. S.</xAnon> był aresztowany w dniu 14 maja 1940 r.,</xText> <xText>a następnie skazany wyrokiem Sądu Obwodowego w <xAnon>D.</xAnon>z dnia 9 grudnia 1940r. na podstawie <xLexLink xArt="§ 54" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">paragrafów 54-2 i 54</xLexLink> II <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">KK</xLexLink> USSR na karę 3 lat pozbawienia wolności i 5 lat pozbawienia praw oraz konfiskatę połowy wspólnego dorobku małżeństwa <xAnon>S.</xAnon>. Ustalono nadto, że w trakcie odbywania kary w dniu 1 listopada 1941r. <xAnon>A. S.</xAnon>zmarł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, iż <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawa z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>, nie obejmuje swym zakresem aktów represji stosowanych przez organy radzieckie przed datą 26 lipca 1944. i z tego też względu wniosek oddalił.</xText> <xText>Takie stanowisko sądu I instancji zakwestionował pełnomocnik wnioskodawcy podnosząc, że do tak ustalonego stanu faktycznego winien mieć zastosowanie art. 8 ust. 2b wspomnianej ustawy, gdyż okres w jakim represje dotknęły ojca wnioskodawców ze stron władz radzieckich jest objęty zakresem działania art. 8 ust. 2b, skoro mieści się w przedziale czasowym od 17.09.1939r. do 5.02.1946r.</xText> <xText>Wyrażony w apelacji powyższy pogląd prawny jest całkowicie błędny i jako taki nie zasługuje na uwzględnienie. Nowela z 16 lipca 1998r. do ustawy z dnia 23 lutego 1991r.</xText> <xText>o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, przez wprowadzenie do tejże ustawy art. 8 ust. 2a i 2b poszerzyła krąg osób uprawnionych do odszkodowania i zadośćuczynienia na osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania, wymiaru sprawiedliwości lub pozasądowe na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim w okresie od 1 stycznia 1944r. do 31 grudnia 1956r. za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego podejmowaną przez osobą represjonowaną w okresie od 17 września 1939r. do 5 lutego 1946r.</xText> <xText>Zarówno wykładnia językowa, jak i historyczna oraz funkcjonalna przytoczonych przepisów art. 8 ust. 2a i 2b muszą prowadzić do wniosku, że art. 8 ust. 2b jest jedynie uzupełnieniem treści art. 8 ust.2a i stąd nie może być samodzielną podstawą do przyznania zadośćuczynienia wszystkim osobom represjonowanym za działalność niepodległościową prowadzoną w okresie od 17 września 1939r. do 5 lutego 1946r., ale tylko tym spośród tych osób, których represje ze strony organów radzieckich dotknęły w okresie od 1 lipca 1944r. do 31 grudnia 1956r.</xText> <xText>Przepisy art. 8 ust.2a i 2b ustawy mają niewątpliwie charakter wyjątkowy. Z punktu bowiem widzenia reguł prawa międzynarodowego publicznego jak i konstytucyjnej zasady państwa prawnego, prawnie zasadne jest, by odszkodowanie wypłacał sprawca szkody.</xText> <xText>Wyjątkowość tej regulacji znajduje uzasadnienie jedynie w przyczynieniu się państwa polskiego, które poprzez zawarcie w dniu 25 lipca 1944r. porozumienia, na mocy którego niejako Polska oddawała ZSRR jurysdykcję na swoim terytorium i w konstytucyjnej zasadzie równości, która wymaga jednakowego traktowania osób prowadzących taką samą działalność, niezależnie od tego czy były represjonowane przez organy polskie czy też radzieckie.</xText> <xText>Z tego też powodu Państwo Polskie przejęło odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu represji stosowanych przez organy radzieckie w okresie od 1 lipca 1944r. do 31 grudnia 1956r.</xText> <xText>Wcześniejsze represje, a zatem stosowane przez organy radzieckie przed dniem 1 lipca 1944r. nie mogą zatem być podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej Państwa Polskiego bo zgodnie z doktryną publicznego prawa międzynarodowego Państwo Polskie nie może być obarczane odpowiedzialnością za wszelkie sprzeczne z prawem działania organów obcego państwa.</xText> <xText>Skoro zatem w niniejszej sprawie ustalono, że akt represji wobec ojca wnioskodawcy miał miejsce w latach 1940-1941, kiedy to <xAnon>A. S.</xAnon> zmarł, to niezależnie od tego czy</xText> <xText>i w jakim okresie <xAnon>A. S.</xAnon> prowadził działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, uznać należy, iż zachodzi brak podstaw prawnych do przyznania jego następcom prawnym odszkodowania bądź zadośćuczynienia w oparciu o przedmiotową ustawę.</xText> <xText>Z tych zatem względów orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe i jako takie stosownie do <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 kpk</xLexLink> Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. /Dz. U. Nr 34 poz. 149 z 1991r. z późniejszymi zmianami/.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Żak

Renata Kopiec

Krzysztof Wdowiak

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 251/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 września 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 23 września 2004 r. sprawy wnioskodawcyT. S. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 26 kwietnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 6/04 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. II AKa 251/04 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2004r.Sąd Okręgowy w Gliwicachoddalił wniosekT. S.,H. C.iZ. L.w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu represjonowania ich ojcaA. S.zgłoszony na mocyart. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego/Dz. U. Nr 34 poz. 149 z późniejszymi zmianami/. Powyższy wyrok zaskarżyłpełnomocnik wnioskodawcyT. S., zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez nie zastosowanie art. 8 ust. 2b wyżej cytowanej ustawy, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyznanie wnioskodawcom zadośćuczynienia przewidzianego art. 8 § 1 wskazanej ustawy, bądź uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja wywiedziona przez pełnomocnika wnioskodawcyT. S.nie zasługuje na uwzględnienie. Autor apelacji nie kwestionuje ustaleń faktycznych poczynionych w oparciu o zeznania wnioskodawcówT. S.iH. C.oraz dokumentacji załączonej do akt sprawy. Z ustaleń tych wynika, że ojciec wnioskodawcówA. S.był aresztowany w dniu 14 maja 1940 r., a następnie skazany wyrokiem Sądu Obwodowego wD.z dnia 9 grudnia 1940r. na podstawieparagrafów 54-2 i 54IIKKUSSR na karę 3 lat pozbawienia wolności i 5 lat pozbawienia praw oraz konfiskatę połowy wspólnego dorobku małżeństwaS.. Ustalono nadto, że w trakcie odbywania kary w dniu 1 listopada 1941r.A. S.zmarł. Sąd Okręgowy uznał, iżustawa z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, nie obejmuje swym zakresem aktów represji stosowanych przez organy radzieckie przed datą 26 lipca 1944. i z tego też względu wniosek oddalił. Takie stanowisko sądu I instancji zakwestionował pełnomocnik wnioskodawcy podnosząc, że do tak ustalonego stanu faktycznego winien mieć zastosowanie art. 8 ust. 2b wspomnianej ustawy, gdyż okres w jakim represje dotknęły ojca wnioskodawców ze stron władz radzieckich jest objęty zakresem działania art. 8 ust. 2b, skoro mieści się w przedziale czasowym od 17.09.1939r. do 5.02.1946r. Wyrażony w apelacji powyższy pogląd prawny jest całkowicie błędny i jako taki nie zasługuje na uwzględnienie. Nowela z 16 lipca 1998r. do ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, przez wprowadzenie do tejże ustawy art. 8 ust. 2a i 2b poszerzyła krąg osób uprawnionych do odszkodowania i zadośćuczynienia na osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania, wymiaru sprawiedliwości lub pozasądowe na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim w okresie od 1 stycznia 1944r. do 31 grudnia 1956r. za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego podejmowaną przez osobą represjonowaną w okresie od 17 września 1939r. do 5 lutego 1946r. Zarówno wykładnia językowa, jak i historyczna oraz funkcjonalna przytoczonych przepisów art. 8 ust. 2a i 2b muszą prowadzić do wniosku, że art. 8 ust. 2b jest jedynie uzupełnieniem treści art. 8 ust.2a i stąd nie może być samodzielną podstawą do przyznania zadośćuczynienia wszystkim osobom represjonowanym za działalność niepodległościową prowadzoną w okresie od 17 września 1939r. do 5 lutego 1946r., ale tylko tym spośród tych osób, których represje ze strony organów radzieckich dotknęły w okresie od 1 lipca 1944r. do 31 grudnia 1956r. Przepisy art. 8 ust.2a i 2b ustawy mają niewątpliwie charakter wyjątkowy. Z punktu bowiem widzenia reguł prawa międzynarodowego publicznego jak i konstytucyjnej zasady państwa prawnego, prawnie zasadne jest, by odszkodowanie wypłacał sprawca szkody. Wyjątkowość tej regulacji znajduje uzasadnienie jedynie w przyczynieniu się państwa polskiego, które poprzez zawarcie w dniu 25 lipca 1944r. porozumienia, na mocy którego niejako Polska oddawała ZSRR jurysdykcję na swoim terytorium i w konstytucyjnej zasadzie równości, która wymaga jednakowego traktowania osób prowadzących taką samą działalność, niezależnie od tego czy były represjonowane przez organy polskie czy też radzieckie. Z tego też powodu Państwo Polskie przejęło odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu represji stosowanych przez organy radzieckie w okresie od 1 lipca 1944r. do 31 grudnia 1956r. Wcześniejsze represje, a zatem stosowane przez organy radzieckie przed dniem 1 lipca 1944r. nie mogą zatem być podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej Państwa Polskiego bo zgodnie z doktryną publicznego prawa międzynarodowego Państwo Polskie nie może być obarczane odpowiedzialnością za wszelkie sprzeczne z prawem działania organów obcego państwa. Skoro zatem w niniejszej sprawie ustalono, że akt represji wobec ojca wnioskodawcy miał miejsce w latach 1940-1941, kiedy toA. S.zmarł, to niezależnie od tego czy i w jakim okresieA. S.prowadził działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, uznać należy, iż zachodzi brak podstaw prawnych do przyznania jego następcom prawnym odszkodowania bądź zadośćuczynienia w oparciu o przedmiotową ustawę. Z tych zatem względów orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe i jako takie stosownie doart. 437 § 1 kpkSąd Apelacyjny utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. /Dz. U. Nr 34 poz. 149 z 1991r. z późniejszymi zmianami/.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000316_2004_Uz_2004-10-07_001

II AKa 316/04

2004-10-07 02:00:00.0 CEST

2013-03-02 02:01:01.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 316/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jan Dybek SSA Wiesława Gawrońska (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 7 października 2004 r. sprawy wnioskodawcy Z. B. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="2" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000316"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 316/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 7 października 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jan Dybek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Wiesława Gawrońska (spr.)</xText> <xText>SSO del. Janusz Jaromin</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 7 października 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xBx><xAnon>Z. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 21 maja 2004 r. sygn. akt. II Ko 23/04</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami sądowymi związanymi z postępowaniem odwoławczym obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>II AKa 316/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 21 maja 2004 roku oddalił wniosek <xAnon>Z. B.</xAnon> o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia <xBRx/>w łącznej kwocie 200 000 zł z tytułu represjonowania jego ojca <xAnon>S. B.</xAnon> przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Od tego wyroku wniósł apelację pełnomocnik wnioskodawcy <xAnon>Z. B.</xAnon> zarzucając obrazę prawa materialnego polegającą na wydaniu rozstrzygnięcia w oparciu o przepis art. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i nieuwzględnieniu przepisów z art. <xBRx/>8 ustęp 2a i 2b zawierające normy rozszerzające stosowanie art. 1 tejże ustawy na stany wprost nie objęte tym przepisem.</xText> <xText>W oparciu o ten zarzut pełnomocnik wniósł w apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja nie jest zasadna.</xText> <xText>Opiera się ona na twierdzeniu, że do rozstrzygnięcia o roszczeniu odszkodowawczym wnioskodawcy winien być uwzględniony czas działania niepodległościowego ojca wnioskodawcy skoro mieści się on w granicach określonych w art. 8 ustęp 2 „b” ustawy z dnia 23.02.1991 r. (Dz. U. z 1991 r., nr 34 poz. 149 <xBRx/>z późn. zm.).</xText> <xText>Twierdzenie apelacji nie znajduje jednakże oparcia w uregulowaniach zawartych w art. 8 ustęp 2a i 2 ”b” w/cyt. ustawy. Przede wszystkim stwierdzić należy, że roszczenia odszkodowawcze objęte <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawą z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób reprezentowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (Dz. U. nr 34 poz. 149 z późn. zm.) nie obejmuje wszystkich orzeczeń represyjnych, lecz zarówno zastosowanie <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 1 ust. 4" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 1 ustęp <xBRx/>1 i 4</xLexLink> jak i art. 8 ustęp 2 „a” wyraźnie określa je poprzez czas wydawania takich orzeczeń. Tak więc art. 8 ustęp 2 „a” ustawy lutowej uprawnia do dochodzenia odszkodowań osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe na „obecnym terytorium” Polski w okresie od 1 lipca 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku a na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim, w okresie od 1 stycznia 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku. Przepis art. 8 ustęp 2 „b” na który powołuje się apelacja odnosi się co prawda do czasu działalności osób represjonowanych na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim ale chodzi o te tereny, które pozostały poza obecną granicą wschodnią, a nadto niezależnie od tego wymaga on również aby orzeczenie represyjne wydane zostało w okresie podanym w art. 8 ustęp 2 „a”.</xText> <xText>W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że wnioskodawca wywodzi swoje roszczenie odszkodowawcze z orzeczenia represyjnego wydanego w okresie II wojny światowej tj. z dnia 19 listopada 1940 roku. Fakt ten nie daje podstawy do uwzględnienia wniesionego roszczenia w oparciu o przepisy ustawy lutowej. Podnieść też należy, że ojciec wnioskodawcy mieszkał oraz prowadził działalność niepodległościową w miejscowości <xAnon>M.</xAnon>k/<xAnon>J.</xAnon> i orzeczenie represyjne wydane zostało również w <xAnon>J.</xAnon>, co oznacza, że był on represjonowany przez radzieckie organy ścigania i wymiar sprawiedliwości lub organy pozasądowe na terenach, które stanowiły i nadal stanowią „obecne terytorium” Polski. Tak więc wywody apelacji odwołujące się wyłącznie do czasu działalności niepodległościowej prowadzonej przez ojca wnioskodawcy jako nieprzystające do uregulowań zawartych w w/wym. ustawie z dnia 23 lutego 1991 roku nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku.</xText> <xText/> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Janusz Jaromin

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 316/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 października 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Jan Dybek SSA Wiesława Gawrońska (spr.) SSO del. Janusz Jaromin Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 7 października 2004 r. sprawy wnioskodawcyZ. B. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 21 maja 2004 r. sygn. akt. II Ko 23/04 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 kosztami sądowymi związanymi z postępowaniem odwoławczym obciąża Skarb Państwa. II AKa 316/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 21 maja 2004 roku oddalił wniosekZ. B.o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynieniaw łącznej kwocie 200 000 zł z tytułu represjonowania jego ojcaS. B.przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Od tego wyroku wniósł apelację pełnomocnik wnioskodawcyZ. B.zarzucając obrazę prawa materialnego polegającą na wydaniu rozstrzygnięcia w oparciu o przepis art. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i nieuwzględnieniu przepisów z art.8 ustęp 2a i 2b zawierające normy rozszerzające stosowanie art. 1 tejże ustawy na stany wprost nie objęte tym przepisem. W oparciu o ten zarzut pełnomocnik wniósł w apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna. Opiera się ona na twierdzeniu, że do rozstrzygnięcia o roszczeniu odszkodowawczym wnioskodawcy winien być uwzględniony czas działania niepodległościowego ojca wnioskodawcy skoro mieści się on w granicach określonych w art. 8 ustęp 2 „b” ustawy z dnia 23.02.1991 r. (Dz. U. z 1991 r., nr 34 poz. 149z późn. zm.). Twierdzenie apelacji nie znajduje jednakże oparcia w uregulowaniach zawartych w art. 8 ustęp 2a i 2 ”b” w/cyt. ustawy. Przede wszystkim stwierdzić należy, że roszczenia odszkodowawcze objęteustawą z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób reprezentowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. nr 34 poz. 149 z późn. zm.) nie obejmuje wszystkich orzeczeń represyjnych, lecz zarówno zastosowanieart. 1 ustęp1 i 4jak i art. 8 ustęp 2 „a” wyraźnie określa je poprzez czas wydawania takich orzeczeń. Tak więc art. 8 ustęp 2 „a” ustawy lutowej uprawnia do dochodzenia odszkodowań osoby represjonowane przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe na „obecnym terytorium” Polski w okresie od 1 lipca 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku a na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim, w okresie od 1 stycznia 1944 roku do dnia 31 grudnia 1956 roku. Przepis art. 8 ustęp 2 „b” na który powołuje się apelacja odnosi się co prawda do czasu działalności osób represjonowanych na terytorium Polski w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim ale chodzi o te tereny, które pozostały poza obecną granicą wschodnią, a nadto niezależnie od tego wymaga on również aby orzeczenie represyjne wydane zostało w okresie podanym w art. 8 ustęp 2 „a”. W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że wnioskodawca wywodzi swoje roszczenie odszkodowawcze z orzeczenia represyjnego wydanego w okresie II wojny światowej tj. z dnia 19 listopada 1940 roku. Fakt ten nie daje podstawy do uwzględnienia wniesionego roszczenia w oparciu o przepisy ustawy lutowej. Podnieść też należy, że ojciec wnioskodawcy mieszkał oraz prowadził działalność niepodległościową w miejscowościM.k/J.i orzeczenie represyjne wydane zostało również wJ., co oznacza, że był on represjonowany przez radzieckie organy ścigania i wymiar sprawiedliwości lub organy pozasądowe na terenach, które stanowiły i nadal stanowią „obecne terytorium” Polski. Tak więc wywody apelacji odwołujące się wyłącznie do czasu działalności niepodległościowej prowadzonej przez ojca wnioskodawcy jako nieprzystające do uregulowań zawartych w w/wym. ustawie z dnia 23 lutego 1991 roku nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000337_2004_Uz_2004-11-04_001

II AKa 337/04

2004-11-04 01:00:00.0 CET

2015-09-09 20:15:05.0 CEST

2015-09-09 09:16:14.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 337/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Marek Charuza SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy D. C. ur. (...) w Ś. syna R. i B. oskarżonego z art. 280 § 2 kk i inne na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Okręgoweg

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000337"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 337/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 listopada 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Marek Charuza</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>D. C.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>z dnia 22 czerwca 2004 r. sygn. akt. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.</xText> <xText>II AKa 337/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 czerwca 2004 r. uznał oskarżonego <xAnon>D. C.</xAnon> za winnego tego, że w dniu 24 lutego 2003 r. w <xAnon>C.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą , po uprzednim zagrożeniu natychmiastowym użyciem przemocy w ten sposób, że posługiwał się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża , którego użyciem zagroził <xAnon>K. H.</xAnon> dokonał kradzieży na jej szkodę torebki z zawartością pieniędzy w kwocie 30 zł, dowodu osobistego i innych dokumentów oraz kluczy o łącznej wartości 180 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> . Wyżej opisany czyn sąd zakwalifikował jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> i art.. 64 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności. Na poczet tej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2003 r. do dnia 22 czerwca 2004 r.</xText> <xText>Rozstrzygnął też o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu.</xText> <xText>Wyżej opisany wyrok zaskarżył na korzyść oskarżonego jego obrońca. Zaskarżył on wyrok w całości , zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego - <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5 § 2 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 kpk</xLexLink>, a nadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu , podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, tj. w szczególności zeznania pokrzywdzonej <xAnon>K. H.</xAnon> oraz wyjaśnienia oskarżonego nie dawały podstawy do uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu przestępstwa.</xText> <xText>W konkluzji obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Apelacja obrońcy zasługuje na uwzględnienie. Zgromadzony w chwili obecnej materiał dowodowy nie pozwala bowiem na uznanie winy oskarżonego za udowodnioną w sposób nie budzący wątpliwości.</xText> <xText>Przedstawiona przez sąd I instancji argumentacja mająca dowodzić winy oskarżonego nie jest w pełni przekonywująca i nie w pełnym zakresie ma oparcie w zgromadzonych dowodach. By zatem możliwym było prawidłowe rozstrzygnięcie nin. sprawy niezbędnym jest pogłębienie rozważań i analiz , a nadto wyjaśnienie pojawiających się wątpliwości.</xText> <xText>Na wstępie jednak przypomnieć należy iż naczelną zasadą postępowania dowodowego jest reguła w myśl , której podstawą ocen sądu może być tylko taki materiał dowodowy, który został zgromadzony i wprowadzony do procesu w sposób zgodny z zasadami procedury karnej – zasadami prawa dowodowego.</xText> <xText>Jedną zaś z naczelnych zasad postępowania dowodowego jest zakaz opierania się na dowodach uzyskanych w warunkach niezgodnych z wymogami określonymi w <xLexLink xArt="art. 171" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 171 kpk</xLexLink>. W świetle treści w/w przepisu za naruszenie gwarancji zachowania swobody wypowiedzi bezspornie uznać trzeba wszelkiego rodzaju sugestie ze strony organów postępowania, mogące wywrzeć wpływ na treść zeznań świadka, a sugestiami takimi mogą być zarówno wypowiedzi osób przesłuchujących jak i stworzenie sytuacji wpływających na podświadomość osoby przesłuchiwanej i powstanie u przesłuchiwanego przekonania o istnieniu określonych stanów czy sytuacji.</xText> <xText>Niespornie za taką niedopuszczalną sugestię należy więc uznać podwiezienie przez funkcjonariuszy policji pokrzywdzonej w pobliże prokuratury i poinformowanie jej iż zaraz będzie przywieziony oskarżony, a następnie wskazanie osoby oskarżonego wprowadzanego w kajdankach. Stworzona sytuacja - nieprawidłowe postępowanie organów, musi zatem rodzić w obecnej chwili, niezwykle poważne wątpliwości co do wartości rozpoznania oskarżonego dokonanego przez pokrzywdzoną i wpływa w zasadniczy sposób na ocenę wartości jej zeznań.</xText> <xText>Dowód z okazania jest bowiem dowodem, który wymaga zawsze niezwykle starannej i krytycznej oceny i to oceny uwzględniającej fakt iż zapamiętywane obrazy w skutek upływu czasu zacierają się w ludzkiej pamięci, a możliwość poddania się i ulegnięcia sugestii jest szczególnie duża. By dowód ten nabrał pełnej wartości winien być przeprowadzony z niezwykle skrupulatnym zachowaniem reguł określonych w <xLexLink xArt="art. 173" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 173 kpk</xLexLink> .</xText> <xText>W przedmiotowej natomiast sprawie rozpoznanie oskarżonego przez pokrzywdzoną , z punktu widzenia dochowania zasad procesowych jest co najmniej wątpliwe , zaś jest to jedyny dowód świadczącym o tym , że oskarżony jest sprawcą przestępstwa popełnionego na szkodę <xAnon>K. H.</xAnon>.</xText> <xText>Z tego względu przy ponownym rozpoznaniu sprawy w pierwszej kolejności w sposób jednoznaczny i niekontrowersyjny wyjaśnić należy kolejność i sposób dokonywania przez funkcjonariuszy policji okazań oskarżonego pokrzywdzonej , a także rozważyć możliwość poddania się przez pokrzywdzoną sugestii osób prowadzących czynności , w tym także wpływu przeprowadzanych okazań na utrwalanie się w świadomości pokrzywdzonej wizerunku sprawcy , a tym samym narastania u niej pewności , czy też pojawiania się wątpliwości w zakresie poprawności identyfikacji napastnika.</xText> <xText>Obowiązkiem sądu będzie również wyjaśnienie sprzeczności jawiących się w kolejnych wypowiedziach pokrzywdzonej , a dotyczących możliwości rozpoznania sprawcy i zdolności precyzyjnego przedstawienia jego opisu. Pokrzywdzona bowiem początkowo twierdziła iż nie zdążyła przyjrzeć się sprawcom i nie jest wstanie podać ich rysopisów – k. 252v, a następnie podała ogólny rysopis jednego z napastników k. 254, a w końcu odwoływała się też do wyglądu uszu, oczu i ust mężczyzny k. 264.</xText> <xText>W pierwszej kolejności sąd winien jednak podjąć starania prowadzące do wyjaśnienia kiedy pokrzywdzonej „okazano” oskarżonego w pobliżu prokuratury. Nie jest bowiem w pełni przekonywujące założenie iż nastąpiło to po dniu 5 kwietnia 2003r., jako że oskarżony był już aresztowany od dnia 7 marca 2003r. , a nadto rodzi się zasadnicze pytanie jak cel miałoby takie działanie w sytuacji gdyby organy prowadzące postępowanie dysponowały już dowodem w postaci przesłuchania pokrzywdzonej twierdzącej iż z całą pewnością rozpoznaje ona oskarżonego jako sprawcę napadu.</xText> <xText>Pamiętać przy tym należy iż okazanie wizerunku osoby jest czynnością zastępczą i powinno być przeprowadzone jedynie wtedy, gdy brak jest możliwości okazania osoby podejrzanego /vide Kodeks Postępowania Karnego -tom I pod redakcją prof. Piotra Hofmańskiego, str.717 pkt. 10 i 11/ . W nin. zaś sprawie taka możliwość istniała niespornie , skoro oskarżony był aresztowany już w dniu 7 marca 2003r.</xText> <xText>Sąd winien zwrócić także uwagę na fakt iż poważne wątpliwości musi budzić twierdzenie pokrzywdzonej jakoby zapomniała iż najpierw okazywano jej zdjęcia, a dopiero następnie osobę oskarżonego. Okoliczność ta wymaga wyjaśnienia ze strony pokrzywdzonej. Jednocześnie nie może uwadze sądu ujść także treść informacji z kart. 259 i 261 akt. Z pierwszej z nich jednoznacznie wynika bowiem fakt okazywania pokrzywdzonej zdjęć już w dniu 7 marca 2003 r. kiedy to nie rozpoznała ona sprawcy, a z drugiej natomiast fakt ustalenia operacyjnego w dniu 17 marca 2003 r iż przestępstwa dopuścił się oskarżony.</xText> <xText>Tak więc dla oceny wartości dokonanego przez pokrzywdzoną rozpoznania oskarżonego niezwykle istotne jest wyjaśnienie jaki wpływ na jej wypowiedzi miało „okazanie „ w pobliżu prokuratury i kiedy to nastąpiło.</xText> <xText>Na koniec nin. rozważań przypomnieć jeszcze należy iż zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 174" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 174 kpk</xLexLink> za niedopuszczalne uznać należy substytuowanie dowodu z zeznań świadka / okazanie jest szczególnego rodzaju przesłuchaniem / zeznaniami osoby prowadzącej czynności /przesłuchującej/ opartymi na relacjonowaniu wypowiedzi osoby przesłuchiwanej - vide Komentarz do Kodeksu Postępowania Karnego pod redakcją prof. P. Hofmańskiego tom I , strony 720 i 721 tezy- 4 i 7/ . Powyższa uwaga dotyczy bezpośrednio prób odtwarzania wypowiedzi pokrzywdzonej w związku z „okazaniem” mającym miejsce w pobliżu prokuratury.</xText> <xText>Reasumując stwierdzić należy iż poważne wady i błędy przeprowadzonego postępowania skutkują wątpliwościami, których ocena i rozwikłanie jest warunkiem poprawnego rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności oskarżonego.</xText> <xText>Z tych względów koniecznym stało się uchylenie zapadłego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 337/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Marek Charuza SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy D. C.ur. (...)wŚ. synaR.iB. oskarżonego zart. 280 § 2 kki inne na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego wK. z dnia 22 czerwca 2004 r. sygn. akt.(...) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach. II AKa 337/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 czerwca 2004 r. uznał oskarżonegoD. C.za winnego tego, że w dniu 24 lutego 2003 r. wC.działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą , po uprzednim zagrożeniu natychmiastowym użyciem przemocy w ten sposób, że posługiwał się niebezpiecznym narzędziem w postaci noża , którego użyciem zagroziłK. H.dokonał kradzieży na jej szkodę torebki z zawartością pieniędzy w kwocie 30 zł, dowodu osobistego i innych dokumentów oraz kluczy o łącznej wartości 180 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 kk. Wyżej opisany czyn sąd zakwalifikował jako przestępstwo zart. 280 §2 kkiart. 275 § 1 kkw zw. zart. 11 §2 kki art.. 64§ 2 kki za to na podstawieart. 280 §2 kkw zw. zart. 11 § 3 kkiart. 64 § 2 kkwymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności. Na poczet tej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2003 r. do dnia 22 czerwca 2004 r. Rozstrzygnął też o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu. Wyżej opisany wyrok zaskarżył na korzyść oskarżonego jego obrońca. Zaskarżył on wyrok w całości , zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego -art. 4, 5 § 2 kpkoraz410 kpk, a nadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu , podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, tj. w szczególności zeznania pokrzywdzonejK. H.oraz wyjaśnienia oskarżonego nie dawały podstawy do uznania oskarżonego winnym zarzucanego mu przestępstwa. W konkluzji obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Apelacja obrońcy zasługuje na uwzględnienie. Zgromadzony w chwili obecnej materiał dowodowy nie pozwala bowiem na uznanie winy oskarżonego za udowodnioną w sposób nie budzący wątpliwości. Przedstawiona przez sąd I instancji argumentacja mająca dowodzić winy oskarżonego nie jest w pełni przekonywująca i nie w pełnym zakresie ma oparcie w zgromadzonych dowodach. By zatem możliwym było prawidłowe rozstrzygnięcie nin. sprawy niezbędnym jest pogłębienie rozważań i analiz , a nadto wyjaśnienie pojawiających się wątpliwości. Na wstępie jednak przypomnieć należy iż naczelną zasadą postępowania dowodowego jest reguła w myśl , której podstawą ocen sądu może być tylko taki materiał dowodowy, który został zgromadzony i wprowadzony do procesu w sposób zgodny z zasadami procedury karnej – zasadami prawa dowodowego. Jedną zaś z naczelnych zasad postępowania dowodowego jest zakaz opierania się na dowodach uzyskanych w warunkach niezgodnych z wymogami określonymi wart. 171 kpk. W świetle treści w/w przepisu za naruszenie gwarancji zachowania swobody wypowiedzi bezspornie uznać trzeba wszelkiego rodzaju sugestie ze strony organów postępowania, mogące wywrzeć wpływ na treść zeznań świadka, a sugestiami takimi mogą być zarówno wypowiedzi osób przesłuchujących jak i stworzenie sytuacji wpływających na podświadomość osoby przesłuchiwanej i powstanie u przesłuchiwanego przekonania o istnieniu określonych stanów czy sytuacji. Niespornie za taką niedopuszczalną sugestię należy więc uznać podwiezienie przez funkcjonariuszy policji pokrzywdzonej w pobliże prokuratury i poinformowanie jej iż zaraz będzie przywieziony oskarżony, a następnie wskazanie osoby oskarżonego wprowadzanego w kajdankach. Stworzona sytuacja - nieprawidłowe postępowanie organów, musi zatem rodzić w obecnej chwili, niezwykle poważne wątpliwości co do wartości rozpoznania oskarżonego dokonanego przez pokrzywdzoną i wpływa w zasadniczy sposób na ocenę wartości jej zeznań. Dowód z okazania jest bowiem dowodem, który wymaga zawsze niezwykle starannej i krytycznej oceny i to oceny uwzględniającej fakt iż zapamiętywane obrazy w skutek upływu czasu zacierają się w ludzkiej pamięci, a możliwość poddania się i ulegnięcia sugestii jest szczególnie duża. By dowód ten nabrał pełnej wartości winien być przeprowadzony z niezwykle skrupulatnym zachowaniem reguł określonych wart. 173 kpk. W przedmiotowej natomiast sprawie rozpoznanie oskarżonego przez pokrzywdzoną , z punktu widzenia dochowania zasad procesowych jest co najmniej wątpliwe , zaś jest to jedyny dowód świadczącym o tym , że oskarżony jest sprawcą przestępstwa popełnionego na szkodęK. H.. Z tego względu przy ponownym rozpoznaniu sprawy w pierwszej kolejności w sposób jednoznaczny i niekontrowersyjny wyjaśnić należy kolejność i sposób dokonywania przez funkcjonariuszy policji okazań oskarżonego pokrzywdzonej , a także rozważyć możliwość poddania się przez pokrzywdzoną sugestii osób prowadzących czynności , w tym także wpływu przeprowadzanych okazań na utrwalanie się w świadomości pokrzywdzonej wizerunku sprawcy , a tym samym narastania u niej pewności , czy też pojawiania się wątpliwości w zakresie poprawności identyfikacji napastnika. Obowiązkiem sądu będzie również wyjaśnienie sprzeczności jawiących się w kolejnych wypowiedziach pokrzywdzonej , a dotyczących możliwości rozpoznania sprawcy i zdolności precyzyjnego przedstawienia jego opisu. Pokrzywdzona bowiem początkowo twierdziła iż nie zdążyła przyjrzeć się sprawcom i nie jest wstanie podać ich rysopisów – k. 252v, a następnie podała ogólny rysopis jednego z napastników k. 254, a w końcu odwoływała się też do wyglądu uszu, oczu i ust mężczyzny k. 264. W pierwszej kolejności sąd winien jednak podjąć starania prowadzące do wyjaśnienia kiedy pokrzywdzonej „okazano” oskarżonego w pobliżu prokuratury. Nie jest bowiem w pełni przekonywujące założenie iż nastąpiło to po dniu 5 kwietnia 2003r., jako że oskarżony był już aresztowany od dnia 7 marca 2003r. , a nadto rodzi się zasadnicze pytanie jak cel miałoby takie działanie w sytuacji gdyby organy prowadzące postępowanie dysponowały już dowodem w postaci przesłuchania pokrzywdzonej twierdzącej iż z całą pewnością rozpoznaje ona oskarżonego jako sprawcę napadu. Pamiętać przy tym należy iż okazanie wizerunku osoby jest czynnością zastępczą i powinno być przeprowadzone jedynie wtedy, gdy brak jest możliwości okazania osoby podejrzanego /vide Kodeks Postępowania Karnego -tom I pod redakcją prof. Piotra Hofmańskiego, str.717 pkt. 10 i 11/ . W nin. zaś sprawie taka możliwość istniała niespornie , skoro oskarżony był aresztowany już w dniu 7 marca 2003r. Sąd winien zwrócić także uwagę na fakt iż poważne wątpliwości musi budzić twierdzenie pokrzywdzonej jakoby zapomniała iż najpierw okazywano jej zdjęcia, a dopiero następnie osobę oskarżonego. Okoliczność ta wymaga wyjaśnienia ze strony pokrzywdzonej. Jednocześnie nie może uwadze sądu ujść także treść informacji z kart. 259 i 261 akt. Z pierwszej z nich jednoznacznie wynika bowiem fakt okazywania pokrzywdzonej zdjęć już w dniu 7 marca 2003 r. kiedy to nie rozpoznała ona sprawcy, a z drugiej natomiast fakt ustalenia operacyjnego w dniu 17 marca 2003 r iż przestępstwa dopuścił się oskarżony. Tak więc dla oceny wartości dokonanego przez pokrzywdzoną rozpoznania oskarżonego niezwykle istotne jest wyjaśnienie jaki wpływ na jej wypowiedzi miało „okazanie „ w pobliżu prokuratury i kiedy to nastąpiło. Na koniec nin. rozważań przypomnieć jeszcze należy iż zgodnie z treściąart. 174 kpkza niedopuszczalne uznać należy substytuowanie dowodu z zeznań świadka / okazanie jest szczególnego rodzaju przesłuchaniem / zeznaniami osoby prowadzącej czynności /przesłuchującej/ opartymi na relacjonowaniu wypowiedzi osoby przesłuchiwanej - vide Komentarz do Kodeksu Postępowania Karnego pod redakcją prof. P. Hofmańskiego tom I , strony 720 i 721 tezy- 4 i 7/ . Powyższa uwaga dotyczy bezpośrednio prób odtwarzania wypowiedzi pokrzywdzonej w związku z „okazaniem” mającym miejsce w pobliżu prokuratury. Reasumując stwierdzić należy iż poważne wady i błędy przeprowadzonego postępowania skutkują wątpliwościami, których ocena i rozwikłanie jest warunkiem poprawnego rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności oskarżonego. Z tych względów koniecznym stało się uchylenie zapadłego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000348_2004_Uz_2004-11-04_001

II AKa 348/04

2004-11-04 01:00:00.0 CET

2022-09-12 20:00:04.0 CEST

2022-09-12 11:10:46.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 348/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska SSA Marek Charuza (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy 1 L. J. ur. (...) w K. syna Z. i M. , 2 R. K. (1) ( K. (1) ) ur. (...) w C. syna C. i W. , 3 W. G. ( G. ) ur. (...) w Ś. s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2004" xVolNmbr="000348" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 348/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 listopada 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Marek Charuza (spr.)</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>L. J.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText> <xBx> <xAnon>R. K. (1)</xAnon> </xBx>(<xAnon>K. (1)</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> </xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>C.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>W. G.</xAnon></xBx> (<xAnon>G.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Ś.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx><xAnon>D. W.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>córki <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 22 kwietnia 2004 r. sygn. akt. XVI K 129/01</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon> adw. <xAnon>M. A.</xAnon>, obrońców oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> adwokatów <xAnon>R. M.</xAnon> i <xAnon>A. F.</xAnon>, obrońcy oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon> adw. <xAnon>E. M.</xAnon> oraz obrońcy oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> adw. <xAnon>M. K.</xAnon> kwoty po 600 (sześćset) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu udzieloną w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zwalnia oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon> i <xAnon>D. W.</xAnon> od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>II AKa 348/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2004r sygn. akt XVI K 129/01 uznał oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon>, <xAnon>D. W.</xAnon> oraz <xAnon>R. K. (2)</xAnon> za winnych popełnienia następujących czynów:</xText> <xText> <xBx> 1. oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon> </xBx> za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> polegającej na tym, że w dniu 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>H. W. (1)</xAnon> oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie zadał pokrzywdzonemu szereg uderzeń nożem, powodując u niego: ranę kłuto-ciętą na przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej, której kanał wnikał w głąb przez III przestrzeń międzyżebrową ku dołowi, przyśrodkowo i tyłowi do płata górnego płuca prawego, dwie rany kłute tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie prawej w linii przykręgosłupowej, i środkowej łopatki, których kanały przebiegały do przodu przechodząc do jamy opłucnowej, uszkadzając IV żebro oraz kość łopatki i V żebro, pięć ran kłutych tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej, z których trzy wnikały do jamy opłucnowej uszkadzając łopatkę, żebro IV i V, przy czym dwie z powyższych ran wnikały do płata górnego płuca lewego, płytkiego nacięcia na tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie lewej z linijnym płytkim nacięciem naskórka, które spowodowały zgon <xAnon>H. W. (1)</xAnon> w wyniku następowego wykrwawienia -</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocy <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink> orzekł, iż oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności. Nadto na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 40 §2 kk</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon> środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 kk</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>L. J.</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 27 stycznia 2003r.</xText> <xText> <xBx> 2. oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> polegającej na tym, że w dniu 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>L. J.</xAnon> w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>H. W. (1)</xAnon> oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, zadał pokrzywdzonemu szereg uderzeń nożem, powodując u niego: ranę kłuto-ciętą na przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej, której kanał wnikał w głąb przez III przestrzeń międzyżebrową ku dołowi, przyśrodkowo i tyłowi do płata górnego płuca prawego, dwie rany kłute tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie prawej w linii przykręgosłupowej, i środkowej łopatki, których kanały przebiegały do przodu przechodząc do jamy opłucnowej, uszkadzając IV żebro oraz kość łopatki i V żebro, pięć ran kłutych tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej, z których trzy wnikały do jamy opłucnowej uszkadzając łopatkę, żebro IV i V, przy czym dwie z powyższych ran wnikały do płata górnego płuca lewego, płytkiego nacięcia na tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie lewej z linijnym płytkim nacięciem naskórka, które spowodowały zgon <xAnon>H. W. (1)</xAnon> w wyniku następowego wykrwawienia -</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocy <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink> orzekł, iż oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności. Nadto na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 40 §2 kk</xLexLink> orzekł wobec oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 kk</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>R. K. (1)</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r.</xText> <xText><xBx>3. oskarżoną <xAnon>D. W.</xAnon> </xBx>za winną:</xText> <xText>- popełnienia zbrodni określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt.3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> polegającej na tym, że w okresie od czerwca 2000r do 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, działając w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, chcąc aby <xAnon>L. J.</xAnon> <xAnon>R. K. (1)</xAnon> dokonali zabójstwa jej męża <xAnon>H. W. (1)</xAnon>, nakłaniała ich do tego, w tym również za pośrednictwem <xAnon>W. G.</xAnon> i pomagała <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> w dokonaniu tego czynu, przekazując im za pośrednictwem <xAnon>W. G.</xAnon>, między innymi dorobione klucze do swojego mieszkania, zdjęcie swojego męża, informacje na temat jego życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić część zapłaty za dokonanie zabójstwa</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 kk</xLexLink> wymierzył jej karę 15 lat pozbawienia wolności;</xText> <xText>- popełnienia występku określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 17 maja 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, w celu uzyskania wypłaty pieniędzy w kwocie co najmniej 90 tys. złotych, podrobiła podpis męża <xAnon>H. W. (1)</xAnon> na wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia na życie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 kk</xLexLink> wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">86 §1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 15 lat Nadto na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 40 §2 kk</xLexLink> orzekł wobec oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat. Ponadto na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.63 §1 kk</xLexLink> zaliczył oskarżonej na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r</xText> <xText> <xBx> 4. oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon> </xBx> za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink> polegającej na tym, że w okresie od czerwca 2000r do 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> dokonali zabójstwa <xAnon>H. W. (1)</xAnon> nakłaniał ich do tego oraz pomagał im w dokonaniu tego czynu przekazując im między innymi dorobione klucze do mieszkania pokrzywdzonego, jego zdjęcie i informację na temat jego sposobu życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić część zapłaty za dokonanie zabójstwa –</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §3 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 12 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 kk</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>W. G.</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r</xText> <xText><xBx>5. oskarżonego <xAnon>R. K. (2)</xAnon> </xBx>za winnego:</xText> <xText>- występku określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w miesiącu czerwcu 2000r w <xAnon>C.</xAnon>, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził <xAnon>W. G.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od w/w pieniądze w kwocie 1.200zł tytułem zapłaty za zobowiązanie się do pobicia <xAnon>H. W. (1)</xAnon>, wprowadzając go w błąd, co do tego, iż zamierza wykonać to zlecenie , gdy w rzeczywistości nie miał takiego zamiaru -</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 kk</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;</xText> <xText>- występku określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 §1 kk</xLexLink> za czyn polegający na tym, że w dniu 24 sierpnia 2000r w <xAnon>C.</xAnon>, składając zeznania mające służyć za dowód w śledztwie 4 Ds. 413/00 w sprawie zabójstwa <xAnon>H. W. (1)</xAnon>, w dniu 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 §2 kk</xLexLink> oraz o treści <xLexLink xArt="art. 183" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 183 kpk</xLexLink> – zeznał nieprawdę co do tego, iż przyjął od <xAnon>W. G.</xAnon> zlecenie pobicia <xAnon>H. W. (1)</xAnon> i kwotę 1200zł tytułem zapłaty –</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 233 §1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xAnon>R. K. (2)</xAnon> 8 miesięcy pozbawienia wolności</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 §1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xAnon>R. K. (2)</xAnon> łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy. Przy czym na mocy <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 § 1;art. 69 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 69 §1 i §2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 70;art. 70 § 1;art. 70 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 70 §1 pkt. 1 kk</xLexLink> karę tę warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby.</xText> <xText>W oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 626;art. 626 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 626 §1 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ustawy z 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w częściach im przypadających, w tym opłaty sądowe w wysokości po 600 zł od od oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>D. W.</xAnon> i <xAnon>W. G.</xAnon>, natomiast od oskarżonego <xAnon>R. K. (2)</xAnon> w kwocie 300 zł.</xText> <xText>Od powyższego wyroku apelację złożył prokurator, obrońca oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon>, obrońca oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon>, oraz dwóch obrońców z urzędu oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText> <xBx> Prokurator </xBx>zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>W. G.</xAnon> i <xAnon>D. W.</xAnon> i wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> polegającą na orzeczeniu wobec nich kary 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocy <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 §2 kk</xLexLink> Sąd orzekł, że oskarżeni będą mogli ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności; <xAnon>W. G.</xAnon> polegającą na orzeczeniu wobec niego kary 12 lat pozbawienia wolności; <xAnon>D. W.</xAnon> polegającą na orzeczeniu za czyn z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink> kary 15 lat pozbawienia wolności, za czyn z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 kk</xLexLink>, kary 1 roku pozbawienia wolności, a dalej łącznej kary 15 lat pozbawienia wolności, które to kary, mając na uwadze osoby oskarżonych, motywację ich działania, okoliczności popełnionych przez nich przestępstw oraz bezwzględny sposób ich działania, nie uwzględniają wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz winy oskarżonych, a nadto kary te nie spełniają stawianych jej wymogów w zakresie oddziaływania wychowawczego na sprawców, jak i kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator na rozprawie odwoławczej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym:</xText> <xText>- <xAnon>W. G.</xAnon></xText> <xText>kary 15 lat pozbawienia wolności</xText> <xText>- <xAnon>D. W.</xAnon></xText> <xText>za czyn przypisany w pkt VII wyroku kary 25 lat pozbawienia wolności i wymierzenie w miejsce kary łącznej z pkt X wyroku nowej kary łącznej w wysokości 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Nadto wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze wobec oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> , i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon> </xBx>zaskarżył wyrok co do winy, zarzucając</xText> <xText>1. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> polegającą na braku należytego obiektywizmu przez oparcie rozstrzygnięcia jedynie na okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonego,</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 §2 kpk</xLexLink> przez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;</xText> <xText>2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, iż oskarżony <xAnon>L. J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. K. (1)</xAnon> w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, w zamiarze pozbawienia życia zadał <xAnon>H. W. (1)</xAnon> 7 ran kłutych nożem, w wyniku czego <xAnon>H. W. (1)</xAnon> poniósł śmierć - podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie zezwala na poczynienie takich ustaleń, a zezwala jedynie na przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>L. J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z osk. R.<xAnon>K. (1)</xAnon> pobił pokrzywdzonego, używając niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, które to pobicie skutkowało zgonem pokrzywdzonego.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż osk.L.<xAnon>J.</xAnon>dopuścił się przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §3 kk</xLexLink> i o wymierzenie temu oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon> </xBx>zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:</xText> <xText>- obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">5 §2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">410 kpk</xLexLink>, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska ,</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, przez uznanie oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon> za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §1 kk</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 kk</xLexLink>. Polegającego na tym, że w okresie od czerwca 2000r do dnia 17 lipca 2000r w <xAnon>Ś.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>L. J.</xAnon> i R <xAnon>K. (1)</xAnon> dokonali zabójstwa H.<xAnon>W. (1)</xAnon> nakłaniał ich do tego oraz pomagał im w dokonaniu tego czynu, przekazując im między innymi dorobione klucze do mieszkania pokrzywdzonego, jego zdjęcie i informacje na temat jego sposobu życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić cześć zapłaty za dokonane zabójstwo, pomimo braku w materiale sprawy dowodów niewątpliwych, jednoznacznych i wystarczających dla uznania winy oskarżonego.</xText> <xText>Powołując się na powyższe , wniósł na rozprawie o zmianę kwalifikacji prawnej przez przyjęcie kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.18 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1;art. 158 § 2;art. 158 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1,2 i 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i o znaczne złagodzenie kary, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> </xBx>zaskarżył wyrok w całości, w części dotyczącej tej oskarżonej, zarzucając:</xText> <xText>- naruszenie prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i 7 kpk</xLexLink>, które miało wpływ na treśc zaskarżonego orzeczenia, poprzez wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów, przy ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>L. J.</xAnon> i R.<xAnon>K. (1)</xAnon>, w zakresie powodu, dla którego doszło do użycia przez nich noży i w efekcie - zadania śmiertelnych uderzeń, a także poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności świadkom <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>, a także poprzez pominięcie dowodu z zeznań św. <xAnon>H. W. (2)</xAnon> – w zakresie w jakim świadek przekazała informacje o zamiarze oskarżonej podjęcia wspólnego pożycia z pokrzywdzonym,</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że pokrzywdzona działała w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie i że swym zamiarem obejmowała dokonanie zabójstwa przez współoskarżonych, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala jedynie na przyjęcie, że oskarżona swym zachowaniem wyczerpała przesłanki odpowiedzialności z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §1 kk</xLexLink>,</xText> <xText>- naruszenie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 §1 pkt. 3 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 kk</xLexLink> – poprzez jego niezastosowanie.</xText> <xText>Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżona swym zachowaniem, wyczerpała znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 §2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §1 kk</xLexLink> oraz z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18§3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §1 kk</xLexLink> i wymierzenie oskarżonej kary w dolnej ustawowej granicy i umorzenie postępowania – na podstawie <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 17 §3 kk</xLexLink> o czyn z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 §1 kk</xLexLink>.</xText> <xText> <xBx> Pierwszy z obrońców z urzędu oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> </xBx>(adw. R.<xAnon>M.</xAnon>) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:</xText> <xText>1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. w szczególności <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink>, poprzez błędne uznanie, iż czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona określone w powyższym przepisie, pomimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do zgoła odmiennego wniosku, a mianowicie iż oskarżony działał jedynie z zamiarem pobicia <xAnon>H. W. (1)</xAnon>;</xText> <xText>2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. w szczególności:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>, poprzez niedostateczne wskazanie w treści uzasadnienia okoliczności uzasadniających przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 §2 pkt. 3 kk</xLexLink></xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na jej przekroczeniu, a wyrażające się w błędnej ocenie zachowania sprawcy, albowiem z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niezbicie, iż sprawca działał jedynie z zamiarem pobicia pokrzywdzonego;</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 §2 kpk</xLexLink> poprzez nie rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie zamiaru zabójstwa po stronie oskarżonego i jego wiedzy na temat samego zlecenia;</xText> <xText>w razie uznania tych zarzutów za bezzasadne, podniósł zarzut naruszenia:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt. 4 kpk</xLexLink> poprzez orzeczenie wobec sprawcy czynu oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> kary pozbawienia wolności w wymiarze 25 lat, pomimo, iż okoliczności popełnienia czynu, motywacja sprawcy, działanie ukierunkowane jedynie na pobicie pokrzywdzonego, wskazują jednoznacznie, iż kara orzeczona wyrokiem nosi cechy rażącej niewspółmierności, a tym samym powinna być orzeczona w najniższym jej możliwym wymiarze .</xText> <xText> <xBx> Drugi z obrońców z urzędu oskarżonego <xAnon>R. K. (1)</xAnon> </xBx> (adw. A.<xAnon>F.</xAnon>) zaskarżył wyrok w całości zarzucając:</xText> <xText>1. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 §2 kpk</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> poprzez poczynienie ustaleń w sprawie sprzecznie z zebranym w toku rozprawy materiałem dowodowym;</xText> <xText>2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, pomimo, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie takich ustaleń.</xText> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty , na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonego sprecyzował wnioski końcowe obydwu apelacji w ten sposób, że wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 3 k.k.</xLexLink>, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,</xText> <xText><xBx> <xIx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje: </xIx> </xBx></xText> <xText>Żadna z apelacji nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnośnie apelacji obrońców oskarżonych , których zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania zmierzały w zasadzie zgodnie do wykazania, że oskarżonym przypisać można jedynie bądź to podżeganie i pomocnictwo do pobicia pokrzywdzonego (tak w przypadku oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> i oskarżonego <xAnon>W. G.</xAnon>), bądź też popełnienie występku z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 §3 k.k.</xLexLink> (odnośnie oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> ), stwierdzić trzeba, że owe zarzuty okazały się zarzutami nietrafnymi.</xText> <xText>Wbrew wywodom skarżących, Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o wnikliwie przeprowadzoną ocenę wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, a obszerne oraz spełniające wymogi określone w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> pisemne motywy wyroku, zawierają logiczną i przekonującą argumentację, przemawiającą za zawartym w orzeczeniu rozstrzygnięciem co do winy wszystkich oskarżonych.</xText> <xText>Nie doszło przy tym do obrazy wymienionych w apelacjach norm prawa procesowego, albowiem ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie zawiera luk czy też dowolności, pozostaje w zgodzie z regułami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym, nie przekraczając przy tym granic swobodnej oceny dowodów.</xText> <xText>Podnieść przede wszystkim należy, że nie budzi zastrzeżeń dokonane przez Sąd Okręgowy zasadnicze ustalenie, iż działaniami całej czwórki oskarżonych kierowała chęć doprowadzenia do śmierci pokrzywdzonego <xAnon>H. W. (1)</xAnon>, do której to śmierci ostatecznie doszło na skutek czynności wykonawczych, podjętych w dniu 17 lipca 2000r. przez bezpośrednich sprawców, to jest oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Jak o tym przekonuje lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku ( strony 19 –21 co do oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, strony 23 – 25 odnośnie oskarżonej <xAnon>D. W.</xAnon> oraz 27 –28 co do osk. <xAnon>W. G.</xAnon>), Sąd Okręgowy w sposób dogłębny rozważał to kluczowe zagadnienie, a zaprezentowana argumentacja, uwzględniająca treść wszystkich wyjaśnień oskarżonych rozpatrywanych w powiązaniu z całym pozostałym materiałem dowodowym, zasługuje na aprobatę i nie budzi krytycznych uwag. Nie ma zatem już potrzeby ponownej, szczegółowej prezentacji tychże racji, jakie trafnie powołał Sąd I instancji w swych rozważaniach.</xText> <xText>Odnosząc się już do poszczególnych uwag skarżących, to rozpoczynając ich ocenę od apelacji obrońcy osk. <xAnon>D. W.</xAnon>, a zatem tej oskarżonej, której działania legły u podstaw dalszych tragicznych zdarzeń stwierdzić trzeba, że nie sposób jest podzielić tych wniosków wskazanych przez skarżącego, w których mowa jest o tym, że oskarżonej w istocie zależało na dalszym pożyciu z pokrzywdzonym, a zlecając jedynie jego pobicie chciała w ten sposób doprowadzić do zmiany wcześniejszych, niewłaściwych wobec niej zachowań męża.</xText> <xText>Otóż podkreślić wypada, że skarżący zupełnie pomija chociażby treść tych wyjaśnień osk. <xAnon>W. G.</xAnon>, w których wprost on stwierdził, że oskarżona zmieniła w dniach 15/16 lipca 2000r. zlecenie pobicia na zabójstwo pokrzywdzonego, albowiem kończył się okres ubezpieczenia –k.275d.</xText> <xText>Z twierdzenia tego oskarżony <xAnon>W. G.</xAnon> nie wycofał się konfrontowany z oskarżoną <xAnon>D. W.</xAnon> ( k.280 – 281 ) oraz podczas posiedzenia Sądu w przedmiocie stosowania wobec niego aresztu ( k.282 ).</xText> <xText>Co prawda na rozprawie odwołał on swoje pierwotne wyjaśnienia, lecz jego tłumaczenia, że w śledztwie wyjaśniał pod wpływem obietnic prokuratora, a poza tym ktoś dopisał część jego wyjaśnień złożonych przed Sądem na k.282, są tłumaczeniami oczywiście bezpodstawnymi, i jako takie słusznie zostały odrzucone przez Sąd Okręgowy (strona 28 uzasadnienia wyroku).</xText> <xText>Na przekór zdaniu skarżącego, nie wywołuje również zastrzeżeń dokonana przez Sąd Okręgowy krytyczna ocena tej części zeznań świadków <xAnon>I. K.</xAnon> i <xAnon>S. W.</xAnon>, w których to zeznaniach mowa była o kontakcie, jaki <xAnon>S. W.</xAnon> miała nawiązać z pokrzywdzonym, celem udzielenia mu informacji o założonej na jego życie polisie ubezpieczeniowej ( strony 31 – 32 uzasadnienia wyroku).</xText> <xText>Do trafnych i przekonujących argumentów, jakie Sad I instancji powołał w tym przedmiocie, odwołując się słusznie i do zeznań świadka <xAnon>D. J.</xAnon> (k.1590 – 1591), dodać należy istotne wnioski, jakie wypływają z dokładnej analizy treści zeznań <xAnon>S. W.</xAnon> –k.1465 oraz <xAnon>H. M.</xAnon> –k.1233,1463.</xText> <xText>Otóż <xAnon>S. W.</xAnon> nie zeznała, aby miała osobiście spotkać się z pokrzywdzonym, lecz mówiła jedynie o tym, że telefonicznie rozmawiała z osobą podającą się za <xAnon>H. W. (1)</xAnon>. Pomijając zatem wątpliwości dotyczące tego, aby do takiej rozmowy miało w istocie dojść, dochodzą dalsze niejasności, dotyczące ewentualnego faktycznego rozmówcy <xAnon>S. W.</xAnon>.</xText> <xText>Najważniejsze wnioski wypływają jednak w tym przedmiocie z zeznań <xAnon>H. M.</xAnon>, osoby blisko związanej w owym czasie z oskarżoną, pomagającą jej tak w kontaktach z agentką ubezpieczeniową, jak i w uzyskiwaniu wiadomości co do trybu życia mieszkającego już samotnie pokrzywdzonego.</xText> <xText>Otóż świadek <xAnon>H. M.</xAnon> jednoznacznie i konsekwentnie oświadczała, że sama oskarżona mówiła jej, iż pokrzywdzony nic nie wie o przedmiotowej polisie.</xText> <xText>W świetle tych dowodów, wspierających zresztą te wnioski, jakie wypływały z pozostałych zeznań świadka <xAnon>I. K.</xAnon> oraz treści opinii biegłego grafologa ( k.642 ), jako niepodważalne przedstawiają się te ustalenia Sądu Okręgowego, w których mowa jest o tym, że oskarżona w tajemnicy przed mężem założyła polisę ubezpieczeniową na jego życie.</xText> <xText>Nawiązując w tym miejscu do tych wywodów skarżącego, które odnoszą się do przypisanego oskarżonej czynu z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.270 § 1 k.k.</xLexLink>, mając na względzie powyższe uwagi, dotyczące okoliczności założenia polisy przez <xAnon>D. W.</xAnon>, a także dalszego celu jaki nią kierował, którym to celem było uzyskanie w przyszłości pieniędzy po doprowadzeniu do zabójstwa męża, stwierdzić trzeba , że właściwie bezprzedmiotowe są te wskazania apelacji, w których mowa jest o znikomej społecznej szkodliwości tegoż czynu oskarżonej.</xText> <xText>Z kolei przekazane przez <xAnon>H. W. (2)</xAnon> - zmarłą już matkę pokrzywdzonego- wypowiedziane przez oskarżoną w dniu 12 lipca 2000r słowa o warunkach, pod jakimi miałaby ona być skłonna do powrotu do męża ( k.46), ocenić należało w świetle wszystkich uwidocznionych zachowań <xAnon>D. W.</xAnon>, jako zmierzające li tylko do ukrycia jej prawdziwych zamiarów, wielce niebezpiecznych dla pokrzywdzonego, a przy tym w owej dacie nieprzedstawionych jeszcze w pełni pozostałym oskarżonym.</xText> <xText>Niezasadna jest również apelacja obrońcy osk. <xAnon>W. G.</xAnon>.</xText> <xText>Wbrew wywodom jej autora, brak jest podstaw do kwestionowania poprawności ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji w zakresie czynu, przypisanego temu oskarżonemu.</xText> <xText>Jak to już wyżej wskazano, nie można mieć uwag do przeprowadzonej przez Sad Okręgowy oceny wyjaśnień osk. <xAnon>W. G.</xAnon>, a trafnym racjom sądu orzekającego, odrzucającego zmienione na rozprawie wyjaśnienia oskarżonego, skarżący nie przeciwstawia w istocie żadnych argumentów.</xText> <xText>Zawarta w uzasadnieniu apelacji uwaga o tym, że oskarżona <xAnon>D. W.</xAnon> niezmiennie twierdziła, że nic nie mówiła oskarżonemu <xAnon>W. G.</xAnon> na temat ubezpieczenia jej męża, oczywiście sprzeczna jest z treścią jasnych w tym przedmiocie wyjaśnień oskarżonej złożonych przez nią w śledztwie –k.225-226, i podtrzymanych w toku całego dalszego postępowania –k.1051,1185,1397.</xText> <xText>Dla porządku dodać tylko wypada, że wszakże sam oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że wiedział o owej polisie, a właśnie zbliżający się koniec okresu ubezpieczenia zadecydował o zmianie zlecenia z pobicia na zabójstwo –k.275d, 280 – 281, 282.</xText> <xText>Przechodząc do apelacji obrońcy osk. <xAnon>L. J.</xAnon> oraz obrońców osk. <xAnon>R. K. (1)</xAnon> uznać należało, że zarzuty i tych apelacji nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>I w tym przypadku nie doszło do uchybienia przez sąd orzekający normom procedury, a wniosek o winie oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon> znalazł pełne oparcie we wszechstronnej i logicznej analizie dowodów, przedstawionej w motywach wyroku –strony 19 –21 uzasadnienia.</xText> <xText>Zdanie skarżącego o tym, że oskarżony <xAnon>L. J.</xAnon> od samego początku przyznał się jedynie do zamiaru pobicia pokrzywdzonego, rozmija się z treścią pierwotnych wyjaśnień samego <xAnon>L. J.</xAnon> -k.243 –252 , w których oświadczył on, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a wszakże przedstawiano mu zarzut dotyczący zabójstwa.</xText> <xText>Owa wstępna deklaracja oskarżonego znalazła rozwinięcie w tej części jego obszernych wyjaśnień, w których sprecyzował on, że razem z oskarżonym <xAnon>K. (1)</xAnon> godzili się na popełnienie zabójstwa pokrzywdzonego.</xText> <xText>Dodać wypada, że i oskarżony <xAnon>R. K. (1)</xAnon> w śledztwie przyznał się do zarzutu zabójstwa, zaś na rozprawie oświadczył, że przypuszczał, iż mają zabić pokrzywdzonego –k.1184v.</xText> <xText>Nie można również zgodzić się z zawartą w apelacji obrońcy osk. <xAnon>J.</xAnon> opinią , iż oskarżeni użyli noży z tego powodu, <xIx>że zaskoczyła ich potężna postura pokrzywdzonego</xIx>.</xText> <xText>Wszakże <xAnon>H. W. (1)</xAnon> ważył 74 kg przy 175 cm wzrostu (treść protokołu oględzin i sekcji zwłok - k. 65), zatem jego warunki fizyczne niczym szczególnym się nie wyróżniały. Także dalsze wywody tegoż skarżącego, zmierzające do wykazania, że to oskarżeni mogli czuć się zagrożeni zachowaniem pokrzywdzonego, który jakoby miał sięgnąć to swej teczki lub reklamówki po przedmiot przypominający nóż, rozmijają się z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.</xText> <xText>Pomijając okoliczność, że zarówno oskarżony <xAnon>L. J.</xAnon> jak i osk. R. <xAnon>K. (1)</xAnon> w swoich pierwszych wyjaśnieniach nic nie wspomnieli o takim zachowaniu pokrzywdzonego, przypomnieć trzeba , że przecież to oskarżeni uzbrojeni w noże oczekiwali na przyjście pokrzywdzonego, a po pierwszych słowach wypowiedzianych przez osk. <xAnon>J.</xAnon> od razu zaatakowali <xAnon>H. W. (1)</xAnon> przy użyciu posiadanych narzędzi.</xText> <xText>Wywodzenie wspomnianego wniosku skarżącego na podstawie tylko tego faktu, że z miejsca zdarzenia zniknęła reklamówka posiadana przez pokrzywdzonego, nie może prowadzić do zdania o domniemanym zagrożeniu ze strony <xAnon>H. W. (1)</xAnon>, podobnie jak i do dalszego wniosku o tym, że śmiertelny cios w przednią część klatki piersiowej pokrzywdzonego mogła zadać mu później jakaś inna , nieustalona osoba.</xText> <xText>Przypuszczeniom tym sprzeciwia się nie tylko treść pierwotnych wyjaśnień oskarżonych <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>K. (1)</xAnon> oraz wyjaśnień osk. <xAnon>W. G.</xAnon>, ale i dokładne informacje wypływające z zeznań świadków<xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon> ( k.22 –23 ), <xAnon>E. Ż.</xAnon> ( k.20 ) oraz <xAnon>S. R.</xAnon> (k.85v).</xText> <xText>Pokrzywdzony zdołał bowiem powiedzieć świadkom <xAnon>E. Ż.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon>, że napastników było dwóch. Przekazany przezeń rysopis sprawców odpowiadał ściśle wyglądowi obydwu oskarżonych, których zresztą świadek <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>miała okazję wcześniej widzieć, gdy penetrowali miejsce zdarzenia, a których to oskarżonych świadek <xAnon>S. R.</xAnon> zauważył, jak około godziny 5.45 wybiegali z klatki schodowej budynku w którym doszło do zaatakowania pokrzywdzonego.</xText> <xText>Tak więc dowody zebrane w tej sprawie jednoznacznie wskazują na to, że pokrzywdzony został zaatakowany przez dwóch napastników, i że byli nimi oskarżeni <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W przedmiocie ran odniesionych przez pokrzywdzonego dodać jeszcze należy, że życiu <xAnon>H. W. (1)</xAnon> realnie zagrażała nie tylko rana na przedniej stronie klatki piersiowej, ale i wszystkie te pozostałe rany, których kanał drążył do jamy opłucnowej i płuca lewego. Tych pozostałych ran było w sumie aż pięć, a ciosy nożami zadawane były z dość znaczną siłą ( treść protokołu oględzin i sekcji zwłok oraz dodatkowa opinia biegłych lekarzy sądowych –k. 1602 - 1603 ).</xText> <xText>Na gruncie właściwie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, trafna jest i kwalifikacja prawna czynów przypisanych każdemu z oskarżonych.</xText> <xText>Podzielić w pełni należało szeroko uzasadnione, wsparte o właściwie powołane orzecznictwo, argumenty Sądu I instancji, w szczególności dotyczące kwestii zasługującej na szczególne potępienie motywacji, która kierowała poczynaniami oskarżonych <xAnon>D. W.</xAnon>, <xAnon>L. J.</xAnon> i <xAnon>R. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Zasadnie uznano, że zabicie człowieka na zlecenie i za opłatą zasługuje na szczególne potępienie.</xText> <xText>Właściwie odniesiono się i do problemu zamiaru bezpośredniego zabójstwa, dotyczącego oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> i R. <xAnon>K. (1)</xAnon> (strony 33 – 37 pisemnych motywów wyroku).</xText> <xText>Przechodząc do apelacji prokuratora oraz tych zarzutów apelacji obrońców, które dotyczyły kwestii wymiaru kary pozbawienia wolności stwierdzić trzeba, że i w tym przedmiocie nie sposób podzielić stanowiska wszystkich skarżących.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie Sad Okręgowy rozważył w niezbędnym zakresie okoliczności, mające znaczenie przy wymiarze kar poszczególnym oskarżonym (strony 39 – 40 uzasadnienia wyroku ).</xText> <xText>Znaczenie, jakie nadał Sąd I instancji tym okolicznościom, i wynikające z tego ostateczne stanowisko co do wymiaru orzeczonych kar, zasługuje na akceptację.</xText> <xText>Przyjąć należało, że orzeczone kary są trafne, wyważone i racjonalne, nie mogą być zatem ocenione ani jako rażąco surowe, ani też niewspółmiernie łagodne.</xText> <xText>Uzupełniając argumenty przytoczone przez Sąd Okręgowy zauważyć trzeba, że po stronie oskarżonych <xAnon>L. J.</xAnon> oraz <xAnon>R. K. (1)</xAnon> istnieją i takie okoliczności, które w pozytywny sposób charakteryzują ich tryb życia w okresie poprzedzającym przestępstwo.</xText> <xText>Otóż osk. <xAnon>J.</xAnon> w ostatnich latach zachowywał się poprawnie, jak to wynika z wywiadu kuratora sądowego –k.367 w środowisku rodzinnym i sąsiedzkim nie było wobec niego uwag, odpowiednio zachowywał się i w Areszcie Śledczym –k.641.</xText> <xText>Także osk. <xAnon>R. K. (1)</xAnon> wobec najbliższych odnosił się poprawnie –k. 388, a dodać trzeba, że w toku postępowania przed Sądem I instancji wyraził żal i wstyd z powodu swego czynu –k.1647.</xText> <xText>Powyższe okoliczności przemawiają zatem za przyjęciem, iż oskarżeni ci nie są osobami na tyle zdemoralizowanymi, aby wyłaniała się konieczność rozważenia co któregoś z nich potrzeby orzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jednocześnie nie jest niezbędne zróżnicowanie wymierzonych im kar, bo chociaż osk. <xAnon>L. J.</xAnon> był osobą bardziej aktywną w okresie poprzedzającym przestępstwo, jednak atakując pokrzywdzonego obaj oskarżeni działali z równą intensywnością, zadawali mu ciosy na przemian, a po zdarzeniu to osk. <xAnon>R. K. (1)</xAnon> wręcz przechwalał się oskarżonemu <xAnon>W. G.</xAnon> tym co zrobił pokrzywdzonemu.</xText> <xText>Co do kary 15 lat pozbawienia wolności wymierzonej osk. <xAnon>D. W.</xAnon>, to chociaż pamiętając o nagromadzeniu dotyczących tej oskarżonej okoliczności obciążających -wszakże była ona inspiratorem działań wszystkich oskarżonych, działań mających spowodować śmierć ojca jej dziecka - stwierdzić trzeba, że kara w takiej wysokości jest karą łagodną, to jednak nie cechuje się ona aż taką łagodnością, którą należałoby uznać za rażąco niewspółmierną.</xText> <xText>Zaznaczyć wypada, że oskarżona nie była bezpośrednim sprawcą śmierci pokrzywdzonego, jest matką małoletniego chłopca, które to okoliczności również należało uwzględnić przy określaniu wymiaru kary, jako okoliczności w pewnym stopniu miarkujące jej wysokość</xText> <xText>Odnośnie kary 12 lat pozbawienia wolności , na którą został skazany osk. <xAnon>W. G.</xAnon> , zwrócić trzeba uwagę na to, że jego rola była w porównaniu z pozostałymi oskarżonymi najmniej znacząca, aczkolwiek nie można pominąć tego, że bez jego działań oskarżeni <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>K. (1)</xAnon> nie mieliby okazji dokonać zabójstwa pokrzywdzonego.</xText> <xText>Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.</xText> <xText>Zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierowano się trudną sytuacją materialną każdego z nich.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 348/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska SSA Marek Charuza (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2004 r. sprawy 1 L. J.ur. (...)wK. synaZ.iM., 2 R. K. (1)(K. (1))ur. (...)wC. synaC.iW., 3 W. G.(G.)ur. (...)wŚ. synaJ.iB., 4 D. W.ur. (...)wC. córkiJ.iS. oskarżonych zart. 148 § 2 pkt 3 kki inne na skutek apelacji prokuratora i obrońców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 kwietnia 2004 r. sygn. akt. XVI K 129/01 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonegoL. J.adw.M. A., obrońców oskarżonegoR. K. (1)adwokatówR. M.iA. F., obrońcy oskarżonegoW. G.adw.E. M.oraz obrońcy oskarżonejD. W.adw.M. K.kwoty po 600 (sześćset) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu udzieloną w postępowaniu odwoławczym, 3 zwalnia oskarżonychL. J.,R. K. (1),W. G.iD. W.od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, którymi obciąża Skarb Państwa. II AKa 348/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2004r sygn. akt XVI K 129/01 uznał oskarżonychL. J.,R. K. (1),W. G.,D. W.orazR. K. (2)za winnych popełnienia następujących czynów: 1. oskarżonegoL. J. za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisieart. 148 §2 pkt. 3 kkpolegającej na tym, że w dniu 17 lipca 2000r wŚ., działając wspólnie i w porozumieniu zR. K. (1), w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaH. W. (1)oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie zadał pokrzywdzonemu szereg uderzeń nożem, powodując u niego: ranę kłuto-ciętą na przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej, której kanał wnikał w głąb przez III przestrzeń międzyżebrową ku dołowi, przyśrodkowo i tyłowi do płata górnego płuca prawego, dwie rany kłute tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie prawej w linii przykręgosłupowej, i środkowej łopatki, których kanały przebiegały do przodu przechodząc do jamy opłucnowej, uszkadzając IV żebro oraz kość łopatki i V żebro, pięć ran kłutych tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej, z których trzy wnikały do jamy opłucnowej uszkadzając łopatkę, żebro IV i V, przy czym dwie z powyższych ran wnikały do płata górnego płuca lewego, płytkiego nacięcia na tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie lewej z linijnym płytkim nacięciem naskórka, które spowodowały zgonH. W. (1)w wyniku następowego wykrwawienia - i za to na mocyart. 148 §2 pkt. 3 kkwymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocyart. 77 §2 kkorzekł, iż oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności. Nadto na mocyart. 40 §2 kkorzekł wobec oskarżonegoL. J.środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat. Na mocyart. 63 §1 kkzaliczył oskarżonemuL. J.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 27 stycznia 2003r. 2. oskarżonegoR. K. (1)za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisieart. 148 §2 pkt. 3 kkpolegającej na tym, że w dniu 17 lipca 2000r wŚ., działając wspólnie i w porozumieniu zL. J.w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaH. W. (1)oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, zadał pokrzywdzonemu szereg uderzeń nożem, powodując u niego: ranę kłuto-ciętą na przedniej powierzchni klatki piersiowej po stronie prawej, której kanał wnikał w głąb przez III przestrzeń międzyżebrową ku dołowi, przyśrodkowo i tyłowi do płata górnego płuca prawego, dwie rany kłute tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie prawej w linii przykręgosłupowej, i środkowej łopatki, których kanały przebiegały do przodu przechodząc do jamy opłucnowej, uszkadzając IV żebro oraz kość łopatki i V żebro, pięć ran kłutych tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej, z których trzy wnikały do jamy opłucnowej uszkadzając łopatkę, żebro IV i V, przy czym dwie z powyższych ran wnikały do płata górnego płuca lewego, płytkiego nacięcia na tylnej powierzchni klatki piersiowej, po stronie lewej z linijnym płytkim nacięciem naskórka, które spowodowały zgonH. W. (1)w wyniku następowego wykrwawienia - i za to na mocyart. 148 §2 pkt. 3 kkwymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocyart. 77 §2 kkorzekł, iż oskarżony będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności. Nadto na mocyart. 40 §2 kkorzekł wobec oskarżonegoR. K. (1)środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 10 lat. Na mocyart. 63 §1 kkzaliczył oskarżonemuR. K. (1)na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r. 3. oskarżonąD. W.za winną: - popełnienia zbrodni określonej w przepisieart. 18 §2 kkw zw. zart. 148 §2 pkt.3 kkiart. 18 §3 kkw zw. zart. 148 §2 pkt. 3 kkprzy zastosowaniuart. 11 §2 kkpolegającej na tym, że w okresie od czerwca 2000r do 17 lipca 2000r wŚ., działając w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, chcąc abyL. J.R. K. (1)dokonali zabójstwa jej mężaH. W. (1), nakłaniała ich do tego, w tym również za pośrednictwemW. G.i pomagałaL. J.iR. K. (1)w dokonaniu tego czynu, przekazując im za pośrednictwemW. G., między innymi dorobione klucze do swojego mieszkania, zdjęcie swojego męża, informacje na temat jego życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić część zapłaty za dokonanie zabójstwa i za to na mocyart. 19 §1 kkw zw. zart. 148 §2 pkt. 3 kkw zw. zart. 11 §3 kkwymierzył jej karę 15 lat pozbawienia wolności; - popełnienia występku określonego w przepisieart. 270 §1 kkpolegającego na tym, że w dniu 17 maja 2000r wŚ., w celu uzyskania wypłaty pieniędzy w kwocie co najmniej 90 tys. złotych, podrobiła podpis mężaH. W. (1)na wniosku o zawarcie umowy ubezpieczenia na życie(...) i za to na mocyart. 270 §1 kkwymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności. Na mocyart. 85 kki86 §1 kkwymierzył oskarżonejD. W.łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 15 lat Nadto na mocyart. 40 §2 kkorzekł wobec oskarżonejD. W.środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat. Ponadto na mocyart.63 §1 kkzaliczył oskarżonej na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r 4. oskarżonegoW. G. za winnego popełnienia zbrodni określonej w przepisieart. 18 §2 kkw zw. zart. 148 §1 kkiart. 18 §3 kkw zw. zart. 148 §1 kk, przy zastosowaniuart. 11 §2 kkpolegającej na tym, że w okresie od czerwca 2000r do 17 lipca 2000r wŚ., chcąc abyL. J.iR. K. (1)dokonali zabójstwaH. W. (1)nakłaniał ich do tego oraz pomagał im w dokonaniu tego czynu przekazując im między innymi dorobione klucze do mieszkania pokrzywdzonego, jego zdjęcie i informację na temat jego sposobu życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić część zapłaty za dokonanie zabójstwa – i za to na mocyart. 19 §1 kkw zw. zart. 148 §1 kkw zw. zart. 11 §3 kkwymierzył mu karę 12 lat pozbawienia wolności. Na mocyart. 63 §1 kkzaliczył oskarżonemuW. G.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 sierpnia 2000r 23 sierpnia 2000r do dnia 22 kwietnia 2004r 5. oskarżonegoR. K. (2)za winnego: - występku określonego w przepisieart. 286 §1 kkpolegającego na tym, że w miesiącu czerwcu 2000r wC., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziłW. G.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że przyjął od w/w pieniądze w kwocie 1.200zł tytułem zapłaty za zobowiązanie się do pobiciaH. W. (1), wprowadzając go w błąd, co do tego, iż zamierza wykonać to zlecenie , gdy w rzeczywistości nie miał takiego zamiaru - i za to na mocyart. 286 §1 kkwymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności; - występku określonego w przepisieart. 233 §1 kkza czyn polegający na tym, że w dniu 24 sierpnia 2000r wC., składając zeznania mające służyć za dowód w śledztwie 4 Ds. 413/00 w sprawie zabójstwaH. W. (1), w dniu 17 lipca 2000r wŚ., będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zart. 233 §2 kkoraz o treściart. 183 kpk– zeznał nieprawdę co do tego, iż przyjął odW. G.zlecenie pobiciaH. W. (1)i kwotę 1200zł tytułem zapłaty – i za to na mocyart. 233 §1 kkwymierzył oskarżonemuR. K. (2)8 miesięcy pozbawienia wolności Na mocyart. 85 kkiart. 86 §1 kkwymierzył oskarżonemuR. K. (2)łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy. Przy czym na mocyart. 69 §1 i §2 kkiart. 70 §1 pkt. 1 kkkarę tę warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby. W oparciu o przepisart. 626 §1 kpk,art. 627 kpkorazart. 2 ustawy z 23 czerwca 1973r o opłatach w sprawach karnychzasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w częściach im przypadających, w tym opłaty sądowe w wysokości po 600 zł od od oskarżonychL. J.,R. K. (1),D. W.iW. G., natomiast od oskarżonegoR. K. (2)w kwocie 300 zł. Od powyższego wyroku apelację złożył prokurator, obrońca oskarżonegoL. J., obrońca oskarżonegoW. G., obrońca oskarżonejD. W., oraz dwóch obrońców z urzędu oskarżonegoR. K. (1). Prokuratorzaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonychL. J.,R. K. (1),W. G.iD. W.i wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonymL. J.iR. K. (1)polegającą na orzeczeniu wobec nich kary 25 lat pozbawienia wolności, przy czym na mocyart. 77 §2 kkSąd orzekł, że oskarżeni będą mogli ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie wcześniej niż po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności;W. G.polegającą na orzeczeniu wobec niego kary 12 lat pozbawienia wolności;D. W.polegającą na orzeczeniu za czyn zart. 18 §2 kkw zw. zart. 148 §2 pkt. 3 kkkary 15 lat pozbawienia wolności, za czyn zart. 270 §1 kk, kary 1 roku pozbawienia wolności, a dalej łącznej kary 15 lat pozbawienia wolności, które to kary, mając na uwadze osoby oskarżonych, motywację ich działania, okoliczności popełnionych przez nich przestępstw oraz bezwzględny sposób ich działania, nie uwzględniają wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz winy oskarżonych, a nadto kary te nie spełniają stawianych jej wymogów w zakresie oddziaływania wychowawczego na sprawców, jak i kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator na rozprawie odwoławczej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym: -W. G. kary 15 lat pozbawienia wolności -D. W. za czyn przypisany w pkt VII wyroku kary 25 lat pozbawienia wolności i wymierzenie w miejsce kary łącznej z pkt X wyroku nowej kary łącznej w wysokości 25 lat pozbawienia wolności. Nadto wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze wobec oskarżonychL. J.iR. K. (1), i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach. Obrońca oskarżonegoL. J.zaskarżył wyrok co do winy, zarzucając 1. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności: -art. 4 kpkpolegającą na braku należytego obiektywizmu przez oparcie rozstrzygnięcia jedynie na okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonego, -art. 5 §2 kpkprzez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego; 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na uznaniu, iż oskarżonyL. J., działając wspólnie i w porozumieniu zR. K. (1)w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, w zamiarze pozbawienia życia zadałH. W. (1)7 ran kłutych nożem, w wyniku czegoH. W. (1)poniósł śmierć - podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie zezwala na poczynienie takich ustaleń, a zezwala jedynie na przyjęcie, iż oskarżonyL. J., działając wspólnie i w porozumieniu z osk. R.K. (1)pobił pokrzywdzonego, używając niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, które to pobicie skutkowało zgonem pokrzywdzonego. Wskazując na powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż osk.L.J.dopuścił się przestępstwa zart. 158 §3 kki o wymierzenie temu oskarżonemu znacznie łagodniejszej kary pozbawienia wolności Obrońca oskarżonegoW. G.zaskarżył wyrok w całości, zarzucając: - obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 4 kpk,5 §2 kpk,410 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska , - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, przez uznanie oskarżonegoW. G.za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycjęart. 18 §2 kkw zw. zart. 148 §1 kkiart. 18 §3 kkw zw. zart. 148 §1 kk, przy zastosowaniuart. 11 §2 kk. Polegającego na tym, że w okresie od czerwca 2000r do dnia 17 lipca 2000r wŚ., chcąc abyL. J.i RK. (1)dokonali zabójstwa H.W. (1)nakłaniał ich do tego oraz pomagał im w dokonaniu tego czynu, przekazując im między innymi dorobione klucze do mieszkania pokrzywdzonego, jego zdjęcie i informacje na temat jego sposobu życia i rozkładu dnia oraz pieniądze, które miały stanowić cześć zapłaty za dokonane zabójstwo, pomimo braku w materiale sprawy dowodów niewątpliwych, jednoznacznych i wystarczających dla uznania winy oskarżonego. Powołując się na powyższe , wniósł na rozprawie o zmianę kwalifikacji prawnej przez przyjęcie kwalifikacji zart.18 § 1 k.k.w zw. zart. 158 § 1,2 i 3 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i o znaczne złagodzenie kary, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonejD. W.zaskarżył wyrok w całości, w części dotyczącej tej oskarżonej, zarzucając: - naruszenie prawa procesowego, a toart. 4 i 7 kpk, które miało wpływ na treśc zaskarżonego orzeczenia, poprzez wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów, przy ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonegoL. J.i R.K. (1), w zakresie powodu, dla którego doszło do użycia przez nich noży i w efekcie - zadania śmiertelnych uderzeń, a także poprzez bezpodstawne odmówienie wiarygodności świadkomK.iW., a także poprzez pominięcie dowodu z zeznań św.H. W. (2)– w zakresie w jakim świadek przekazała informacje o zamiarze oskarżonej podjęcia wspólnego pożycia z pokrzywdzonym, - błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że pokrzywdzona działała w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie i że swym zamiarem obejmowała dokonanie zabójstwa przez współoskarżonych, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala jedynie na przyjęcie, że oskarżona swym zachowaniem wyczerpała przesłanki odpowiedzialności zart. 158 §1 kk, - naruszenieart. 17 §1 pkt. 3 kpkw zw. zart. 270 §1 kk– poprzez jego niezastosowanie. Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżona swym zachowaniem, wyczerpała znamiona przestępstwa zart. 18 §2 kkw zw. zart. 158 §1 kkoraz zart. 18§3 kkw zw. zart. 158 §1 kki wymierzenie oskarżonej kary w dolnej ustawowej granicy i umorzenie postępowania – na podstawieart. 17 §3 kko czyn zart. 270 §1 kk. Pierwszy z obrońców z urzędu oskarżonegoR. K. (1)(adw. R.M.) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając: 1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. w szczególnościart. 148 §2 pkt. 3 kk, poprzez błędne uznanie, iż czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona określone w powyższym przepisie, pomimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do zgoła odmiennego wniosku, a mianowicie iż oskarżony działał jedynie z zamiarem pobiciaH. W. (1); 2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. w szczególności: -art. 424 kpk, poprzez niedostateczne wskazanie w treści uzasadnienia okoliczności uzasadniających przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu zart. 148 §2 pkt. 3 kk -art. 7 kpk, poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na jej przekroczeniu, a wyrażające się w błędnej ocenie zachowania sprawcy, albowiem z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika niezbicie, iż sprawca działał jedynie z zamiarem pobicia pokrzywdzonego; -art. 5 §2 kpkpoprzez nie rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie zamiaru zabójstwa po stronie oskarżonego i jego wiedzy na temat samego zlecenia; w razie uznania tych zarzutów za bezzasadne, podniósł zarzut naruszenia: -art. 438 pkt. 4 kpkpoprzez orzeczenie wobec sprawcy czynu oskarżonegoR. K. (1)kary pozbawienia wolności w wymiarze 25 lat, pomimo, iż okoliczności popełnienia czynu, motywacja sprawcy, działanie ukierunkowane jedynie na pobicie pokrzywdzonego, wskazują jednoznacznie, iż kara orzeczona wyrokiem nosi cechy rażącej niewspółmierności, a tym samym powinna być orzeczona w najniższym jej możliwym wymiarze . Drugi z obrońców z urzędu oskarżonegoR. K. (1)(adw. A.F.) zaskarżył wyrok w całości zarzucając: 1. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególnościart. 5 §2 kpkpoprzez rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego orazart. 410 kpkpoprzez poczynienie ustaleń w sprawie sprzecznie z zebranym w toku rozprawy materiałem dowodowym; 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, pomimo, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na poczynienie takich ustaleń. W oparciu o powyższe zarzuty , na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonego sprecyzował wnioski końcowe obydwu apelacji w ten sposób, że wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa zart. 158 § 3 k.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Żadna z apelacji nie zasługuje na uwzględnienie. Odnośnie apelacji obrońców oskarżonych , których zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania zmierzały w zasadzie zgodnie do wykazania, że oskarżonym przypisać można jedynie bądź to podżeganie i pomocnictwo do pobicia pokrzywdzonego (tak w przypadku oskarżonejD. W.i oskarżonegoW. G.), bądź też popełnienie występku zart. 158 §3 k.k.(odnośnie oskarżonychL. J.iR. K. (1)), stwierdzić trzeba, że owe zarzuty okazały się zarzutami nietrafnymi. Wbrew wywodom skarżących, Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o wnikliwie przeprowadzoną ocenę wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, a obszerne oraz spełniające wymogi określone wart. 424 k.p.k.pisemne motywy wyroku, zawierają logiczną i przekonującą argumentację, przemawiającą za zawartym w orzeczeniu rozstrzygnięciem co do winy wszystkich oskarżonych. Nie doszło przy tym do obrazy wymienionych w apelacjach norm prawa procesowego, albowiem ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie zawiera luk czy też dowolności, pozostaje w zgodzie z regułami logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym, nie przekraczając przy tym granic swobodnej oceny dowodów. Podnieść przede wszystkim należy, że nie budzi zastrzeżeń dokonane przez Sąd Okręgowy zasadnicze ustalenie, iż działaniami całej czwórki oskarżonych kierowała chęć doprowadzenia do śmierci pokrzywdzonegoH. W. (1), do której to śmierci ostatecznie doszło na skutek czynności wykonawczych, podjętych w dniu 17 lipca 2000r. przez bezpośrednich sprawców, to jest oskarżonychL. J.iR. K. (1). Jak o tym przekonuje lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku ( strony 19 –21 co do oskarżonychL. J.iR. K. (1), strony 23 – 25 odnośnie oskarżonejD. W.oraz 27 –28 co do osk.W. G.), Sąd Okręgowy w sposób dogłębny rozważał to kluczowe zagadnienie, a zaprezentowana argumentacja, uwzględniająca treść wszystkich wyjaśnień oskarżonych rozpatrywanych w powiązaniu z całym pozostałym materiałem dowodowym, zasługuje na aprobatę i nie budzi krytycznych uwag. Nie ma zatem już potrzeby ponownej, szczegółowej prezentacji tychże racji, jakie trafnie powołał Sąd I instancji w swych rozważaniach. Odnosząc się już do poszczególnych uwag skarżących, to rozpoczynając ich ocenę od apelacji obrońcy osk.D. W., a zatem tej oskarżonej, której działania legły u podstaw dalszych tragicznych zdarzeń stwierdzić trzeba, że nie sposób jest podzielić tych wniosków wskazanych przez skarżącego, w których mowa jest o tym, że oskarżonej w istocie zależało na dalszym pożyciu z pokrzywdzonym, a zlecając jedynie jego pobicie chciała w ten sposób doprowadzić do zmiany wcześniejszych, niewłaściwych wobec niej zachowań męża. Otóż podkreślić wypada, że skarżący zupełnie pomija chociażby treść tych wyjaśnień osk.W. G., w których wprost on stwierdził, że oskarżona zmieniła w dniach 15/16 lipca 2000r. zlecenie pobicia na zabójstwo pokrzywdzonego, albowiem kończył się okres ubezpieczenia –k.275d. Z twierdzenia tego oskarżonyW. G.nie wycofał się konfrontowany z oskarżonąD. W.( k.280 – 281 ) oraz podczas posiedzenia Sądu w przedmiocie stosowania wobec niego aresztu ( k.282 ). Co prawda na rozprawie odwołał on swoje pierwotne wyjaśnienia, lecz jego tłumaczenia, że w śledztwie wyjaśniał pod wpływem obietnic prokuratora, a poza tym ktoś dopisał część jego wyjaśnień złożonych przed Sądem na k.282, są tłumaczeniami oczywiście bezpodstawnymi, i jako takie słusznie zostały odrzucone przez Sąd Okręgowy (strona 28 uzasadnienia wyroku). Na przekór zdaniu skarżącego, nie wywołuje również zastrzeżeń dokonana przez Sąd Okręgowy krytyczna ocena tej części zeznań świadkówI. K.iS. W., w których to zeznaniach mowa była o kontakcie, jakiS. W.miała nawiązać z pokrzywdzonym, celem udzielenia mu informacji o założonej na jego życie polisie ubezpieczeniowej ( strony 31 – 32 uzasadnienia wyroku). Do trafnych i przekonujących argumentów, jakie Sad I instancji powołał w tym przedmiocie, odwołując się słusznie i do zeznań świadkaD. J.(k.1590 – 1591), dodać należy istotne wnioski, jakie wypływają z dokładnej analizy treści zeznańS. W.–k.1465 orazH. M.–k.1233,1463. OtóżS. W.nie zeznała, aby miała osobiście spotkać się z pokrzywdzonym, lecz mówiła jedynie o tym, że telefonicznie rozmawiała z osobą podającą się zaH. W. (1). Pomijając zatem wątpliwości dotyczące tego, aby do takiej rozmowy miało w istocie dojść, dochodzą dalsze niejasności, dotyczące ewentualnego faktycznego rozmówcyS. W.. Najważniejsze wnioski wypływają jednak w tym przedmiocie z zeznańH. M., osoby blisko związanej w owym czasie z oskarżoną, pomagającą jej tak w kontaktach z agentką ubezpieczeniową, jak i w uzyskiwaniu wiadomości co do trybu życia mieszkającego już samotnie pokrzywdzonego. Otóż świadekH. M.jednoznacznie i konsekwentnie oświadczała, że sama oskarżona mówiła jej, iż pokrzywdzony nic nie wie o przedmiotowej polisie. W świetle tych dowodów, wspierających zresztą te wnioski, jakie wypływały z pozostałych zeznań świadkaI. K.oraz treści opinii biegłego grafologa ( k.642 ), jako niepodważalne przedstawiają się te ustalenia Sądu Okręgowego, w których mowa jest o tym, że oskarżona w tajemnicy przed mężem założyła polisę ubezpieczeniową na jego życie. Nawiązując w tym miejscu do tych wywodów skarżącego, które odnoszą się do przypisanego oskarżonej czynu zart.270 § 1 k.k., mając na względzie powyższe uwagi, dotyczące okoliczności założenia polisy przezD. W., a także dalszego celu jaki nią kierował, którym to celem było uzyskanie w przyszłości pieniędzy po doprowadzeniu do zabójstwa męża, stwierdzić trzeba , że właściwie bezprzedmiotowe są te wskazania apelacji, w których mowa jest o znikomej społecznej szkodliwości tegoż czynu oskarżonej. Z kolei przekazane przezH. W. (2)- zmarłą już matkę pokrzywdzonego- wypowiedziane przez oskarżoną w dniu 12 lipca 2000r słowa o warunkach, pod jakimi miałaby ona być skłonna do powrotu do męża ( k.46), ocenić należało w świetle wszystkich uwidocznionych zachowańD. W., jako zmierzające li tylko do ukrycia jej prawdziwych zamiarów, wielce niebezpiecznych dla pokrzywdzonego, a przy tym w owej dacie nieprzedstawionych jeszcze w pełni pozostałym oskarżonym. Niezasadna jest również apelacja obrońcy osk.W. G.. Wbrew wywodom jej autora, brak jest podstaw do kwestionowania poprawności ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji w zakresie czynu, przypisanego temu oskarżonemu. Jak to już wyżej wskazano, nie można mieć uwag do przeprowadzonej przez Sad Okręgowy oceny wyjaśnień osk.W. G., a trafnym racjom sądu orzekającego, odrzucającego zmienione na rozprawie wyjaśnienia oskarżonego, skarżący nie przeciwstawia w istocie żadnych argumentów. Zawarta w uzasadnieniu apelacji uwaga o tym, że oskarżonaD. W.niezmiennie twierdziła, że nic nie mówiła oskarżonemuW. G.na temat ubezpieczenia jej męża, oczywiście sprzeczna jest z treścią jasnych w tym przedmiocie wyjaśnień oskarżonej złożonych przez nią w śledztwie –k.225-226, i podtrzymanych w toku całego dalszego postępowania –k.1051,1185,1397. Dla porządku dodać tylko wypada, że wszakże sam oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że wiedział o owej polisie, a właśnie zbliżający się koniec okresu ubezpieczenia zadecydował o zmianie zlecenia z pobicia na zabójstwo –k.275d, 280 – 281, 282. Przechodząc do apelacji obrońcy osk.L. J.oraz obrońców osk.R. K. (1)uznać należało, że zarzuty i tych apelacji nie zasługują na uwzględnienie. I w tym przypadku nie doszło do uchybienia przez sąd orzekający normom procedury, a wniosek o winie oskarżonychL. J.iR. K. (1)znalazł pełne oparcie we wszechstronnej i logicznej analizie dowodów, przedstawionej w motywach wyroku –strony 19 –21 uzasadnienia. Zdanie skarżącego o tym, że oskarżonyL. J.od samego początku przyznał się jedynie do zamiaru pobicia pokrzywdzonego, rozmija się z treścią pierwotnych wyjaśnień samegoL. J.-k.243 –252 , w których oświadczył on, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a wszakże przedstawiano mu zarzut dotyczący zabójstwa. Owa wstępna deklaracja oskarżonego znalazła rozwinięcie w tej części jego obszernych wyjaśnień, w których sprecyzował on, że razem z oskarżonymK. (1)godzili się na popełnienie zabójstwa pokrzywdzonego. Dodać wypada, że i oskarżonyR. K. (1)w śledztwie przyznał się do zarzutu zabójstwa, zaś na rozprawie oświadczył, że przypuszczał, iż mają zabić pokrzywdzonego –k.1184v. Nie można również zgodzić się z zawartą w apelacji obrońcy osk.J.opinią , iż oskarżeni użyli noży z tego powodu,że zaskoczyła ich potężna postura pokrzywdzonego. WszakżeH. W. (1)ważył 74 kg przy 175 cm wzrostu (treść protokołu oględzin i sekcji zwłok - k. 65), zatem jego warunki fizyczne niczym szczególnym się nie wyróżniały. Także dalsze wywody tegoż skarżącego, zmierzające do wykazania, że to oskarżeni mogli czuć się zagrożeni zachowaniem pokrzywdzonego, który jakoby miał sięgnąć to swej teczki lub reklamówki po przedmiot przypominający nóż, rozmijają się z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Pomijając okoliczność, że zarówno oskarżonyL. J.jak i osk. R.K. (1)w swoich pierwszych wyjaśnieniach nic nie wspomnieli o takim zachowaniu pokrzywdzonego, przypomnieć trzeba , że przecież to oskarżeni uzbrojeni w noże oczekiwali na przyjście pokrzywdzonego, a po pierwszych słowach wypowiedzianych przez osk.J.od razu zaatakowaliH. W. (1)przy użyciu posiadanych narzędzi. Wywodzenie wspomnianego wniosku skarżącego na podstawie tylko tego faktu, że z miejsca zdarzenia zniknęła reklamówka posiadana przez pokrzywdzonego, nie może prowadzić do zdania o domniemanym zagrożeniu ze stronyH. W. (1), podobnie jak i do dalszego wniosku o tym, że śmiertelny cios w przednią część klatki piersiowej pokrzywdzonego mogła zadać mu później jakaś inna , nieustalona osoba. Przypuszczeniom tym sprzeciwia się nie tylko treść pierwotnych wyjaśnień oskarżonychJ.iK. (1)oraz wyjaśnień osk.W. G., ale i dokładne informacje wypływające z zeznań świadkówJ. J.( k.22 –23 ),E. Ż.( k.20 ) orazS. R.(k.85v). Pokrzywdzony zdołał bowiem powiedzieć świadkomE. Ż.iJ. J., że napastników było dwóch. Przekazany przezeń rysopis sprawców odpowiadał ściśle wyglądowi obydwu oskarżonych, których zresztą świadekJ.J.miała okazję wcześniej widzieć, gdy penetrowali miejsce zdarzenia, a których to oskarżonych świadekS. R.zauważył, jak około godziny 5.45 wybiegali z klatki schodowej budynku w którym doszło do zaatakowania pokrzywdzonego. Tak więc dowody zebrane w tej sprawie jednoznacznie wskazują na to, że pokrzywdzony został zaatakowany przez dwóch napastników, i że byli nimi oskarżeniL. J.iR. K. (1). W przedmiocie ran odniesionych przez pokrzywdzonego dodać jeszcze należy, że życiuH. W. (1)realnie zagrażała nie tylko rana na przedniej stronie klatki piersiowej, ale i wszystkie te pozostałe rany, których kanał drążył do jamy opłucnowej i płuca lewego. Tych pozostałych ran było w sumie aż pięć, a ciosy nożami zadawane były z dość znaczną siłą ( treść protokołu oględzin i sekcji zwłok oraz dodatkowa opinia biegłych lekarzy sądowych –k. 1602 - 1603 ). Na gruncie właściwie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, trafna jest i kwalifikacja prawna czynów przypisanych każdemu z oskarżonych. Podzielić w pełni należało szeroko uzasadnione, wsparte o właściwie powołane orzecznictwo, argumenty Sądu I instancji, w szczególności dotyczące kwestii zasługującej na szczególne potępienie motywacji, która kierowała poczynaniami oskarżonychD. W.,L. J.iR. K. (1). Zasadnie uznano, że zabicie człowieka na zlecenie i za opłatą zasługuje na szczególne potępienie. Właściwie odniesiono się i do problemu zamiaru bezpośredniego zabójstwa, dotyczącego oskarżonychL. J.i R.K. (1)(strony 33 – 37 pisemnych motywów wyroku). Przechodząc do apelacji prokuratora oraz tych zarzutów apelacji obrońców, które dotyczyły kwestii wymiaru kary pozbawienia wolności stwierdzić trzeba, że i w tym przedmiocie nie sposób podzielić stanowiska wszystkich skarżących. W przedmiotowej sprawie Sad Okręgowy rozważył w niezbędnym zakresie okoliczności, mające znaczenie przy wymiarze kar poszczególnym oskarżonym (strony 39 – 40 uzasadnienia wyroku ). Znaczenie, jakie nadał Sąd I instancji tym okolicznościom, i wynikające z tego ostateczne stanowisko co do wymiaru orzeczonych kar, zasługuje na akceptację. Przyjąć należało, że orzeczone kary są trafne, wyważone i racjonalne, nie mogą być zatem ocenione ani jako rażąco surowe, ani też niewspółmiernie łagodne. Uzupełniając argumenty przytoczone przez Sąd Okręgowy zauważyć trzeba, że po stronie oskarżonychL. J.orazR. K. (1)istnieją i takie okoliczności, które w pozytywny sposób charakteryzują ich tryb życia w okresie poprzedzającym przestępstwo. Otóż osk.J.w ostatnich latach zachowywał się poprawnie, jak to wynika z wywiadu kuratora sądowego –k.367 w środowisku rodzinnym i sąsiedzkim nie było wobec niego uwag, odpowiednio zachowywał się i w Areszcie Śledczym –k.641. Także osk.R. K. (1)wobec najbliższych odnosił się poprawnie –k. 388, a dodać trzeba, że w toku postępowania przed Sądem I instancji wyraził żal i wstyd z powodu swego czynu –k.1647. Powyższe okoliczności przemawiają zatem za przyjęciem, iż oskarżeni ci nie są osobami na tyle zdemoralizowanymi, aby wyłaniała się konieczność rozważenia co któregoś z nich potrzeby orzeczenia kary dożywotniego pozbawienia wolności. Jednocześnie nie jest niezbędne zróżnicowanie wymierzonych im kar, bo chociaż osk.L. J.był osobą bardziej aktywną w okresie poprzedzającym przestępstwo, jednak atakując pokrzywdzonego obaj oskarżeni działali z równą intensywnością, zadawali mu ciosy na przemian, a po zdarzeniu to osk.R. K. (1)wręcz przechwalał się oskarżonemuW. G.tym co zrobił pokrzywdzonemu. Co do kary 15 lat pozbawienia wolności wymierzonej osk.D. W., to chociaż pamiętając o nagromadzeniu dotyczących tej oskarżonej okoliczności obciążających -wszakże była ona inspiratorem działań wszystkich oskarżonych, działań mających spowodować śmierć ojca jej dziecka - stwierdzić trzeba, że kara w takiej wysokości jest karą łagodną, to jednak nie cechuje się ona aż taką łagodnością, którą należałoby uznać za rażąco niewspółmierną. Zaznaczyć wypada, że oskarżona nie była bezpośrednim sprawcą śmierci pokrzywdzonego, jest matką małoletniego chłopca, które to okoliczności również należało uwzględnić przy określaniu wymiaru kary, jako okoliczności w pewnym stopniu miarkujące jej wysokość Odnośnie kary 12 lat pozbawienia wolności , na którą został skazany osk.W. G., zwrócić trzeba uwagę na to, że jego rola była w porównaniu z pozostałymi oskarżonymi najmniej znacząca, aczkolwiek nie można pominąć tego, że bez jego działań oskarżeniJ.iK. (1)nie mieliby okazji dokonać zabójstwa pokrzywdzonego. Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierowano się trudną sytuacją materialną każdego z nich.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

150500000000503_I_ACa_000550_2004_Uz_2004-11-05_001

I ACa 550/04

2004-11-05 01:00:00.0 CET

2015-12-21 18:15:27.0 CET

2017-03-15 01:50:56.0 CET

15050000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I A Ca 550/04 I A Cz 781/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Iwona Łapińska (spr.) Sędziowie : SA Magdalena Pankowiec SA Bogusław Dobrowolski Protokolant : Elżbieta Niewińska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa B. W. i S. W. (1) przeciwko (...) w Ł. , A. G. i L. P. (1) o zadośćuczynienie i odszkodowanie na skutek apela

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolNmbr="000550" xVolType="15/050000/0000503/ACa" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xFlag="published" xEditorFullName="Izabela Lach" xPublisher="bbasiel" xEditor="ilach" xToPage="14" xLang="PL" xYear="2004" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Barbara Basiel"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I A Ca 550/04</xText> <xText>I A Cz 781/04</xText> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 5 listopada 2004 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="164"/> <xCOLx xWIDTHx="22"/> <xCOLx xWIDTHx="438"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Iwona Łapińska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SA Magdalena Pankowiec</xText> <xText>SA Bogusław Dobrowolski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Elżbieta Niewińska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Białymstoku</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>B. W.</xAnon> i <xAnon>S. W. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>, <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>L. P. (1)</xAnon> </xBx> </xText> <xText><xBx>o zadośćuczynienie i odszkodowanie</xBx></xText> <xText>na skutek apelacji powodów oraz pozwanego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>oraz zażalenia pozwanej <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży</xText> <xText>z dnia 6 maja 2004 r. sygn. akt I C 84/02</xText> <xText><xBx>I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I b) w ten sposób, że oddala powództwo w tym zakresie, oddala apelację pozwanego szpitala w pozostałej części oraz apelację powodów w całości; </xBx></xText> <xText><xBx>II oddala zażalenie pozwanej <xAnon>A. G.</xAnon>; </xBx></xText> <xText><xBx>III odstępuje od obciążania powodów kosztami procesu za II instancję</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>B. A.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małżeństwo <xAnon>W.</xAnon> w pozwie skierowanym przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon> oraz <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>L. P. (1)</xAnon> (wskazując jako podstawę prawną roszczenia <xLexLink xArt="art. 415;art. 417;art. 420" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415, art. 417 i art. 420 kc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 77" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 77 Konstytucji RP</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 19 a;art. 19 a ust. 1" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19a ust.1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink>), domagali się zasądzenia solidarnie od pozwanych kwot:</xText> <xText>- 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek odmowy przeprowadzenia badań prenatalnych i innych specjalistycznych badań;</xText> <xText>- 18.400 zł tytułem naprawienia szkody majątkowej powstałej w wyniku utraty zarobków przez powódkę;</xText> <xText>- 1.271.140 zł tytułem dodatkowych wydatków i kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją córki <xAnon>M.</xAnon> w przyszłości;</xText> <xText>- 114.600 zł tytułem renty wyrównawczej związanej ze zwiększonymi kosztami utrzymania i wychowania córki <xAnon>M.</xAnon>;</xText> <xText>- 76.800 zł tytułem renty na rzecz powódki, w związku utratą w ½ zdolności do pracy przez okres 16 lat;</xText> <xText>- 250.000 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz powódki, stanowiącego rekompensatę za naruszenie jej praw jako pacjentki.</xText> <xText>Ponadto wnosili o ustalenie solidarnej odpowiedzialności pozwanych za szkody mogące powstać w przyszłości.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu podali, że żądania pozwu dotyczą odszkodowania za „nieszczęśliwe urodzenie” córki <xAnon>M.</xAnon>, która urodziła się z nieuleczalną chorobą genetyczną - dysplazją. Podali, że pozwani odmówili powódce przeprowadzenia stosownych badań chociaż istniały ku temu uzasadnione podstawy.</xText> <xText>Pozwani wnosili o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 6.05.2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży zasądził od <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz powódki <xAnon>B. W.</xAnon>:</xText> <xText>-tytułem zadośćuczynienia kwotę 60.000 zł z ustawowymi odsetkami;</xText> <xText>-tytułem odszkodowania kwotę 6.899 zł z ustawowymi odsetkami w obu przypadkach od 27 marca 2002r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>w pozostałej części oddalił powództwo <xAnon>B. W.</xAnon> i w całości oddalił powództwo <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, odstąpił od obciążania powodów kosztami poniesionymi przez Skarb Państwa i zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu.</xText> <xText>Sąd ten za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia faktyczne: <xAnon>W dniu (...) urodziło się</xAnon> pierwsze dziecko powodów <xAnon>M.</xAnon>, u którego stwierdzono chorobę genetyczną - dysplazję kręgosłupowo - przynasadową. W dniu 4.03.1999 r. powódka przypuszczając, że jest ponownie w ciąży udała się do poradni <xAnon> K</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>, gdzie otrzymała skierowanie na konsultację do dr <xAnon>L. P.</xAnon> ordynatora <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Ł.</xAnon>. Ten jednak odmówił przyjęcia pacjentki z powodu błędnie wypełnionego skierowania. Posiadając właściwe skierowanie powódka w dniu 8.03.1999 r. ponownie zwróciła się do dr <xAnon>P.</xAnon> o wykonanie aborcji ze względów społecznych. Po odmowie ze względu na brak takiej możliwości w świetle obowiązujących przepisów domagała się wykonania aborcji ze względów zdrowotnych i przedstawiła dokumenty świadczące o dystrofii płodu pierwszego dziecka oraz powoływała się na schorzenia występującej u niej samej. Lekarz odmówił uwzględnienia przedstawionej dokumentacji, przeprowadzenia aborcji i wykonania badań. Uznał, że ryzyko wystąpienia choroby w kolejnej ciąży jest równe ryzyku populacyjnemu. Na żądanie pacjentki wykonał badanie USG, a w karcie pacjentki wpisał, że jest to ciąża wysokiego ryzyka i występuje podejrzenie wystąpienia choroby genetycznej. Tego samego dnia powódka udała się do <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>A. G.</xAnon>, która stwierdziła, że nie jest władna do zmiany decyzji ordynatora.</xText> <xText>W dniu 7.09.1999 r. <xAnon>B. W.</xAnon> odbyła szereg badań w pozwanym szpitalu. Badanie USG wykazało dysproporcję między długością kości udowej a średnicą główki płodu, co mogło świadczyć o wystąpieniu choroby genetycznej. Powódka miała też przejść kolejne badania ginekologiczne, które wbrew wcześniejszym ustaleniom miał przeprowadzić u niej dr <xAnon>P.</xAnon>. Pozwany oświadczył stronom, że inny lekarz nie może przeprowadzić tych badań. Strony udały się do dr <xAnon>G.</xAnon>, która po wysłuchaniu ich relacji uspokoiła powodów twierdząc, że dziecko urodzi się zdrowe. Kolejne badania powódka przeszła w <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie dr <xAnon>R. L.</xAnon> stwierdził występowanie znacznych różnic w rozwoju kości udowej i średnicy główki świadczących o wadach płodu .</xText> <xText><xAnon>W dniu (...) urodziło się</xAnon> drugie dziecko stron- córka <xAnon>M.</xAnon>, u której stwierdzono dysproporcję między obwodem głowy (36 cm), a obwodem klatki piersiowej (33 cm). Dziecko dotknięte jest ciężką postacią dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, która stanowi rzadki typ schorzeń nieopisanych jeszcze w literaturze. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy i oscyluje na poziomie inteligencji przeciętnej. Nie sposób prognozować długości jej życia, gdyż nie ma możliwości odniesienia do znanych przypadków. Choroba ta ma podłoże genetyczne i dla powodów ryzyko urodzenia następnego chorego dziecka wynosi 25%-50%.</xText> <xText>Dziewczynka wymagać będzie ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców. Główną przyczyną tego jest niski wzrost, który prognozowany jest na 120-125 cm. Ponadto obserwując progresję choroby u jej starszego brata: niestabilność stawów kolanowych i wyginanie kości podudzia, oczekiwać należy uzależnienia dziecka od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Konieczna jest w jej przypadku stała terapia ruchowa by jak najdłużej odwlec zmiany w zakresie ruchomości stawów.</xText> <xText>Po porodzie dziecka powódka przeżyła załamanie psychiczne i nie była w stanie opiekować się noworodkiem przez okres 6 miesięcy.</xText> <xText>Obecnie powodowie pracują jako nauczyciele geografii i zarabiają miesięcznie: <xAnon>S. W. (1)</xAnon> - ok.1200 zł brutto, a <xAnon>B. W.</xAnon>-ok.320 zł brutto.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że lekarzy pracujących w pozwanym szpitalu traktować można jak funkcjonariuszy publicznych i za szkody przez nich wyrządzone odpowiada samorządowa osoba prawna, tj. <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>Ł.</xAnon>. Pozwani lekarze byli zatrudnieni w Szpitalu na podstawie umów o pracę, a <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 120 §1 kp</xLexLink> wskazuje, że za szkodę wyrządzoną przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków odpowiada pracodawca. Żądanie naprawienia szkody przez samego lekarza byłoby uzasadnione jedynie w sytuacji, gdyby szkoda byłaby wyrządzona z winy umyślnej a zakład pracy był niewypłacalny lub nienależycie ubezpieczony. W ocenie Sądu te okoliczności nie zachodziły, bowiem szpital był ubezpieczony od odpowiedzialności deliktowej i kontraktowej na kwoty po 250.000 USD i nie ma też dowodów, że jest niewypłacalny. Nie wykazano również winy umyślnej w działaniach pozwanych lekarzy, którym można zarzucić, co najwyżej niedbalstwo. W związku z powyższym uznał, iż nie posiadają oni biernej legitymacji procesowej i oddalił powództwo w stosunku do nich.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał również, że powodowie nie są uprawnieni do domagania się od pozwanych roszczeń związanych z wydatkami i kosztami leczenia córki <xAnon>M.</xAnon> oraz rentą wyrównawczą z tytułu zwiększonych kosztów jej utrzymania i wychowania. Wskazał, że zgodnie z orzecznictwem sądów zagranicznych, a także obowiązującym w naszym kraju porządkiem prawnym legitymacja czynna do dochodzenia takich roszczeń przysługuje samemu dziecku. Ponadto dodał, że w myśl <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 kc</xLexLink> wyłącznie legitymowanym do dochodzenia zwrotu kosztów wynikłych z uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia jest poszkodowany, chociażby koszty te zostały poniesione przez osobę trzecią.</xText> <xText>Za zasadne natomiast uznane zostały roszczenia powódki <xAnon>B. W.</xAnon> w zakresie zadośćuczynienia i utraconych zarobków. Sąd uznał, że wina pozwanego szpitala wynika z działań i zaniechań jego pracowników, które były niezgodne z obowiązującymi przepisami.</xText> <xText>Błędem lekarza dr <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, było to, że bez przeprowadzenia wywiadu i analizy przedstawionych mu dokumentów, zbagatelizował ciążę powódki w sytuacji, gdy ryzyko wystąpienia choroby genetycznej było duże (25-50%). Odmowa zajęcia się pacjentką i skierowania jej na właściwe badania i konsultacje skutkowało nie wykryciem upośledzenia genetycznego płodu. Uniemożliwiło to tym samym możliwość przeprowadzenia usunięcia ciąży na podstawie art. 4a pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny.</xText> <xText>Orzekając o wysokości zadośćuczynienia z tytułu naruszenia praw powódki jako pacjenta, Sąd stwierdził, że żądania zawarte w pkt 1 i 6 pozwu są zbieżne Uznał więc, że łączna kwota tego zadośćuczynienia powinna wynieść 60.000 zł.</xText> <xText>Natomiast odszkodowanie za utracone zarobki w okresie załamania psychicznego powódki po porodzie zostało zasądzone w kwocie 6.699 zł. Kwota ta została podwyższona o 200 zł, gdyż na taką sumę powódka określiła koszty leczenia depresji.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższy wyrok obie strony zaskarżyły apelacjami.</xText> <xText>Powodowie zaskarżyli wyrok w części oddalającej powództwo i zarzucili Sądowi I instancji naruszenie prawa procesowego poprzez uznanie, że:</xText> <xText>- pozwani lekarze nie mieli biernej legitymacji procesowej;</xText> <xText>- po stronie powodów brak jest legitymacji procesowej do dochodzenia żądań z pkt 3 i 4 pozwu;</xText> <xText>- powód <xAnon>S. W. (3)</xAnon> nie posiada legitymacji do dochodzenia żądań, o których mowa w pkt 2 pozwu.</xText> <xText>Na tej podstawie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości.</xText> <xText>Z kolei pozwany Szpital zarzucił Sądowi I instancji:</xText> <xText>- błędną wykładnię przepisów: <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970280153" xTitle="Ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 153">ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym</xLexLink>, rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wymagań i kryteriów jakim powinny odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych, ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunków przerywania ciąży, rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie kwalifikacji zawodowych lekarzy uprawnionych do dokonywania przerywania ciąży oraz stwierdzania, że ciąża zagraża życiu lub zdrowiu kobiety lub wskazuje na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 417;art. 418;art. 419;art. 420" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 417-420 Kodeksu Cywilnego</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 68;art. 77" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 68 i 77 Konstytucji RP</xLexLink>;</xText> <xText>- niezgodność poczynionych ustaleń z materiałem dowodowym;</xText> <xText>- naruszenie prawa procesowego, a w szczególności: <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1;art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 §1 i art. 328 §2 kpc</xLexLink>;</xText> <xText>- niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności.</xText> <xText>Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Zażalenie na zawarte w wyroku rozstrzygnięcie o kosztach złożyła pozwana <xAnon>A. G.</xAnon>, która zarzuciła naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink> i wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa prawnego.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje :</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja powodów nie jest zasadna, apelacja pozwanego jest zasadna jedynie częściowo , zaś zażalenie pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie . </xBx></xText> <xText>Sąd okręgowy prawidłowo ustalił, iż powód nie ma legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia roszczeń przewidzianych w punkcie 2 pozwu, odnośnie zaś roszczeń powodów z punktu 3 i 4 pozwu będzie mowa niżej. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie nie budzi najmniejszych wątpliwości pogląd, iż po myśli <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 k.c.</xLexLink> wyłącznie uprawnionym do dochodzenia zwrotu kosztów wynikających z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest poszkodowany, chociażby koszty te zostały poniesione przez osobę trzecią Wniosek taki wynika wprost z treści wspomnianego przepisu . W związku z tym zasadnie przyjął sąd I instancji, iż przepis <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 k.c.</xLexLink> nie uzasadnia roszczeń osoby trzeciej, która poniosła faktycznie wydatki związane z leczeniem i opieką nad osobą poszkodowaną, którą w niniejszym postępowaniu jest małoletnia <xAnon>M. W.</xAnon>. <xAnon> (...)</xAnon> w rozumieniu cytowanego przepisu jest osoba względem której zachodzą przesłanki odpowiedzialności deliktowej. Osoby bliskie, a do takich niewątpliwie należy ojciec mają prawo do własnych samodzielnych roszczeń jako osoby pośrednio pokrzywdzone przeciwko którym nie było skierowane działanie i których uszczerbek nie mieści się w sferze normalnych następstw zdarzenia, z którym w danym przypadku wiąże się odpowiedzialność. Takie roszczenia przewiduje chociażby przepis <xLexLink xArt="art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 k.c.</xLexLink> W wielu orzeczeniach Sąd Najwyższy wskazywał na to, że zasadą jest naprawienie szkody na osobie spowodowanej czynem niedozwolonym przez przyznanie osobie poszkodowanej odpowiedniej renty - wyrok Sądu Najwyższego z 15.12.1998r. II UKN 604/98 – Prok. I Pr. 1999/7-8/49. Podobnie w wyroku z tej samej daty w sprawie II UKN 603/98 – Prok. I Pr. 1999/6/45 Sąd Najwyższy wskazał, iż na żądanie poszkodowanego sąd może przyznać odpowiednią rentę. Powodowie dochodzili odszkodowania wskazując, iż to oni ponieśli zwiększone koszty w związku z urodzeniem się ich niepełnosprawnej córki <xAnon>M.</xAnon>, jak tez dochodzili innych roszczeń wymienionych w <xLexLink xArt="art. 444" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 k.c.</xLexLink>, do dochodzenia których uprawniony jest wyłącznie poszkodowany. Panujący w orzecznictwie utrwalony i nie budzący wątpliwości pogląd, że do dochodzenia zwrotu kosztów w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wyłącznie legitymowanym jest poszkodowany chociażby koszty te poniosły osoby trzecie należy zatem odnieść do sytuacji procesowej w niniejszej sprawie (orzeczenie Sądu Najwyższego z 4.07.1969r. I CR 116/69, OSPiKA 1970 poz.89). W tych okolicznościach zasadnie przyjął sąd okręgowy, iż należy rozgraniczyć roszczenia zgłoszone przez rodziców małoletniej pokrzywdzonej od roszczeń ich dziecka, których może ono wyłącznie dochodzić. Przyjęcie braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodów skutkował wyłączeniem możliwości żądania zasądzenia odszkodowania od strony pozwanej, bez potrzeby dokonywania analizy pozostałych przesłanek uzasadniających ewentualną odpowiedzialność pozwanego.</xText> <xText>Jeżeli chodzi o kolejny z zarzutów naruszenia prawa procesowego poprzez przyjęcie, iż po stronie pozwanych <xAnon>A. G.</xAnon> i <xAnon>L. P. (1)</xAnon> brak jest legitymacji procesowej biernej to jest on również chybiony. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 120 § 1 kodeksu pracy</xLexLink> w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych szkody osobie trzecie zobowiązany do jej naprawienia jest wyłącznie pracodawca. W świetle powyższego uregulowania za szkodę wyrządzoną przez lekarza wskutek wadliwego leczenia oraz w przypadku innych zaniedbań odpowiedzialność ponosi wyłącznie pracodawca. Jedynie w przypadku wyrządzenia szkody z winy umyślnej, niewypłacalności zakładu, nienależytego ubezpieczenia czy też wyrządzenia szkody przy okazji wykonywania obowiązków pracowniczych żądanie naprawienia szkody skierowane przeciwko pracownikowi byłoby uzasadnione. Poza wskazanymi wyżej wyłączeniami pracodawca odpowiada za szkodę wyrządzoną przez każdego swojego pracownika. W związku z tym zasadnie w okolicznościach niniejszej sprawy sąd I instancji przyjął, iż mając na względzie treść zgłaszanych zarzutów można jedynie rozważać kwestię winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa. W orzeczeniu z 28.08.1980r., IV PR 252/82 OSN 1981/4/65 Sąd Najwyższy przyjął, iż wyłączenie odpowiedzialności pracownika dotyczy jedynie szkód wyrządzonych nieumyślnie. W okolicznościach niniejszej sprawy nie może być mowy o przypisaniu pozwanym działania w warunkach winy umyślnej. Trafnie sąd I instancji przyjął, że powodowie nie wykazali, ,iż pozwani przewidywali naruszenie obowiązujących reguł i wystąpienie skutku w postaci szkody oraz chcieli, aby ten skutek nastąpił bądź godzili się na to. W tych okolicznościach pozwani mogą co najwyżej ponosić odpowiedzialność w ramach niedbalstwa przejawiającego się w niedołożeniu należytej staranności.</xText> <xText>Tym niemniej wskazać należy na to, że kwestia ta w aspekcie zasadności dochodzonych roszczeń odszkodowawczych mogłaby podobnie jak i kontrowersyjna koncepcja lansowanej przez sąd odpowiedzialności pozwanego szpitala jako samorządowej osoby prawnej, które to roszczenia zostały oddalone - podlegać ewentualnym rozważaniom niezależnie od przyjętej koncepcji odpowiedzialności jedynie wtedy i tylko wtedy gdyby istniała w niniejszym przypadku prawna możliwość usunięcia ciąży u powódki.</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości prawo kobiety do swobodnego kształtowania swojego życia osobistego jak też uprawnienie do planowania rodziny nie wyłączając przeprowadzenia zabiegu aborcyjnego. Naruszenie powyższych uprawnień należy postrzegać w kategoriach systemu ochrony dóbr osobistych - naruszenia wolności - dobra osobistego o którym stanowi <xLexLink xArt="art. 47" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 47 Konstytucji</xLexLink> oraz w <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> Również w kategoriach naruszenia dóbr osobistych należy rozpatrywać uniemożliwienie przeprowadzenia badań, które zadecydowałyby o powstaniu prawnej możliwości uwzględnienia żądania przerwania ciąży.</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">Ustawa z 7.01.1993r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink> przyznaje dziecku w fazie prenatalnej ochronę prawną życia w granicach w niej określonych, ochrona ta doznaje ograniczenia jedynie w sytuacjach przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 4 a" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">art. 4 a</xLexLink>, w których na żądanie kobiety może nastąpić przerwanie ciąży między innymi gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu. W takim przypadku przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej .</xText> <xText>W sprawie niniejszej został zebrany bogaty materiał ł dowodowy dotyczący oceny możliwości diagnostycznych, które istniały w dacie zajścia przez powódkę w drugą ciążę. Opinie biegłych sporządzane na potrzeby niniejszego postępowania, dochodzenia jak też przed sądem dyscyplinarnym różnią się stopniem uszczegółowienia, ale wypływa z nich jeden wniosek: nie było możliwości zdiagnozowania choroby genetycznej u córki powodów w na tyle wczesnym okresie ciąży, że dziecko nie nabyło jeszcze zdolności samodzielnego życia poza organizmem matki. Biegli wskazywali na to, że nieodzownym wręcz koniecznym elementem wzbogacającym wiedzę były badania genetyczne starszego dziecka, które w trakcie trwania drugiej ciąży powódki były w toku, a ich wyniki nie były znane w całym okresie ciąży. W tych okolicznościach jedyną w przypadku schorzeń tego rodzaju możliwością diagnostyczną było badanie usg, zaś wiarygodny i miarodajny wynik można było uzyskać najwcześniej po 24 tygodniu ciąży, podczas gdy z opinii biegłych wynika, że jedynie do 20 tygodnia życia płód może być uznany za pozbawiony możliwości życia poza organizmem kobiety. Ten termin biegli wskazywali jednoznacznie jako prawną cezurę, która zamykała możliwość dokonania aborcji.</xText> <xText>Przechodząc do analizy opinii biegłych, której to analizy nie dokonał sąd okręgowy, wskazać należy na opinię <xAnon> Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> sporządzoną na potrzeby postępowania wyjaśniającego. Z opinii tej wynika, że w przypadku starszego syna powodów podejmowano szereg działań lekarskich, w tym konsultacji specjalistycznych zmierzających do dokładnego ustalenia typu dysplazji, zaś o istocie trudności świadczy chociażby mnogość przyjmowanych rozpoznań. Biegli wskazali na to, że jedynie znajomość rozpoznania oraz wynik analizy rodowodu umożliwiają określenie wielkości ryzyka powtórzenia się choroby u kolejnego dziecka. Brak jednoznacznego rozpoznania typu dysplazji kostnej u pierwszego dziecka powodów uniemożliwiał precyzyjną ocenę ryzyka genetycznego powtórzenia się tej choroby genetycznej u kolejnego dziecka. Wśród warunków uzasadniających przeprowadzenie badania prenatalnego choroby genetycznej w ciąży biegli wskazali przede wszystkim na istnienie możliwości technicznych wykonania takiego badania diagnostycznego, które w sposób jednoznaczny potwierdzi lub wykluczy obecność określonej choroby genetycznej u rozwijającego się płodu przed 20-24 tygodniem ciąży. Biegli wskazali też na to, że w okolicznościach niniejszej sprawy jedynie wyniki badań genetycznych przeprowadzonych w <xAnon>K.</xAnon> odnośnie starszego syna powodów stanowiły potencjalną możliwość ich wykorzystania w diagnostyce prenatalnej dysplazji kostnej, o tyle o ile dokumentowałyby obecność defektu molekularnego odpowiedzialnego za chorobę starszego dziecka stron. Uzyskanie tych badań w trakcie drugiej ciąży powódki z różnych przyczyn nie było możliwe, a ponadto wyniki tych badań, które zostały wykonane już po urodzeniu się córki powodów nie zawierały określenia wskazanego wyżej defektu molekularnego. W tych okolicznościach w ocenie biegłych jedyną formą badań, które można było zaoferować powódce były badania ultrasonograficzne mające na celu ocenę rozwoju płodu. Badania te jak wynika z cytowanej opinii nie mogłyby stanowić gwarancji prenatalnego rozpoznania dysplazji u rozwijającego się płodu ze względu na to, że objawy choroby mogą nie uwidocznić w okresie życia płodowego, a nawet jeżeli tak się dzieje to ma to miejsce w późniejszym okresie ciąży. W związku z tym nawet w chwili obecnej brak jest możliwości diagnostyki prenatalnej w przypadku kolejnej ciąży powódki, zaś sytuacja może ulec zmianie jedynie w wyniku analizy DNA defektu molekularnego odpowiedzialnego za objawy choroby stwierdzonej u dzieci powodów. Wczesne wykrycie wad rozwojowych dziecka nie ma wpływu na zakres i możliwości ich leczenia. W ocenie retrospektywnej zdarzeń w ocenie biegłych brak było podstaw do zaoferowania powódce diagnostyki prenatalnej dysplazji kostnej, monitorowanie ultrasonograficzne rozwoju płodu w ciąży mogło ujawnić lub wykluczyć zaburzenie rozwoju kości długich. W przypadkach, w których okazuje się to możliwe, ma to zazwyczaj miejsce w ciąży późnej zwykle nie przed okresem osiągnięcia przez płód dojrzałości pozwalającej na życie poza organizmem matki. Także z zeznań <xAnon>E. K.</xAnon> zawartych w aktach sprawy prokuratorskiej zatrudnionej w <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>wynika, że w kwietniu 1999 r. w dacie kiedy powódka telefonicznie skontaktowała się pytając o wyniki badań genetycznych pierwszego dziecka nie było znane rozpoznanie choroby tego dziecka, zaś bez rozpoznania choroby pierwszego dziecka nie można było oszacować ryzyka genetycznego i zaproponować specyficznej diagnostyki prenatalnej dla drugiej ciąży, zaś jedynym sposobem oceny płodu w tym czasie mogło być badanie usg.</xText> <xText>Również z opinii <xAnon>(...)</xAnon> sporządzonej dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego wypływają wnioski zbieżne z tymi zaprezentowanymi wyżej.</xText> <xText>Biegli wskazali na to, że podstawą diagnostyki prenatalnej w rodzinie obciążonej występowaniem choroby genetycznej jest dokładna diagnoza probanda czyli dziecka z pierwszej ciąży. Dziecko to było badane w jedynym w Polsce ośrodku prowadzącym badania molekularne, pobrano materiał do badań genetycznych. Biegli z oczywistych powodów nie zapoznali się z wynikami badań, które zostały sporządzone już po urodzeniu się drugiego dziecka powodów, badania te co wynika z zeznań <xAnon>E. K.</xAnon> nie zostały odebrane przez powódkę. W związku z tym nie było możliwe ustalenie nawet tego, czy została ustalona ostateczna diagnoza syna powodów. Biegli wskazali na to, że w przypadku dysplazji kostnych przebieg okresu prenatalnego zazwyczaj jest mało poznany, zaś specyficzna ekspresja schorzenia następuje w okresie postnatalnym. W przypadku achondroplazji, która w niniejszym przypadku nie została do końca rozpoznana zmiany widoczne są dopiero w 22-24 tygodniu ciąży. Ginekolodzy mogą jedynie ocenić obraz usg rozwijającego się płodu, zaś zazwyczaj postawienie diagnozy zaburzeń redukcyjnych kończyn jest możliwe w trzecim trymestrze ciąży, co pozwala jedynie na odpowiednie przygotowanie pacjentki do porodu dziecka z wadami, natomiast jest za późno na rozważania wcześniejszego zakończenia ciąży i aborcję płodu. Brak ustaleń co do określenia formy obciążenia z zaburzeniami genetycznymi w rodzinie uniemożliwia w ocenie biegłych udzielenie odpowiedzi czy istniała potrzeba przeprowadzenia badań prenatalnych w tym konkretnym schorzeniu.</xText> <xText>Z opinii <xAnon> Instytutu (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wynika, że rozpoznanie choroby u starszego syna powodów, które miało miejsce już po urodzeniu drugiego dziecka na podstawie badań przeprowadzonych w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> badań molekularnych nie jest jednoznaczne, nie stwierdzono mutacji występujących najczęściej w achondroplazji ani też mutacji występujących często w hipochondroplazji. Nie jest nadal wiadomym jaką jednostkę chorobową ostatecznie rozpoznano, zaś brak rozpoznania nie pozwala wypowiedzieć się co do wysokości ryzyka genetycznego. W ocenie biegłych wyniki badań molekularnych przeprowadzonych w <xAnon>K.</xAnon> wskazują na to, że na zastosowanie analizy DNA do oceny stanu zdrowia płodu w kraju nie można byłoby liczyć. Jednocześnie biegli wskazali na to, że dobry specjalista dysponujący sprzętem usg wysokiej klasy mógłby udokumentować nieprawidłowy rozwój kości długich płodu około 20-24 tygodnia ciąży, co można byłoby uznać za równoznaczne z rozpoznaniem choroby identycznej jak u starszego dziecka powodów. Dopiero wtedy można byłoby rozważać, czy w myśl obowiązującego w Polsce prawa można byłoby ustalić wskazania do przerwania ciąży.</xText> <xText>Z kolejnej opinii sporządzonej dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego<xAnon>(...)</xAnon> wynika, że diagnostyka prenatalna dysplazji kostnych najwcześniejsza i dająca największą pewność prawidłowego rozpoznania polegałaby na pobraniu fragmentu trofoblastu w 9-10 tygodniu ciąży i przeprowadzeniu badań molekularnych, przy czym niezbędnym warunkiem przeprowadzenia takiej diagnostyki jest poznanie patologicznego genu i wcześniejsze rozpoznanie mutacji u już chorego członka rodziny. Jednakże dotąd u syna stron nie znaleziono mutacji prowadzącej do choroby, ale przede wszystkim nie ustalono rozpoznania choroby i nie jest to wynikiem zaniedbań lekarzy. W związku z tym biegli podzielając opinie z innych ośrodków wskazali na to, że nie dysponując rozpoznaniem określonej dysplazji u pierwszego dziecka powodów nie można orzec czy jest możliwa technicznie diagnostyka prenatalna oparta na badaniach molekularnych. W sytuacji, gdy diagnostyka prenatalna oparta na badaniu materiału genetycznego nie była dostępna pozostały metody obrazowania, zwłaszcza ultrasonograficzna ocena płodu, zaś z dokumentacji lekarskiej wynika, ze u obojga dzieci powodów rozwój kośćca płodu był początkowo prawidłowy, zaś badania wykazywały opóźnienie wzrastania kości dopiero powyżej 24 tygodnia ciąży to jest wówczas gdy płód mógł być już zdolny do życia poza organizmem matki. W ocenie biegłych rozpoznanie na podstawie usg było zatem zbyt późne, by móc przerwać ciążę. Biegli nie potrafili dokonać oceny czy badanie usg przeprowadzone w najlepszym ośrodku pozwoliłoby rozpoznać u płodu dysplazję kostną przed okresem osiągnięcia przez dziecko dojrzałości pozwalającej na przeżycie poza organizmem matki.</xText> <xText>Z opinii przeprowadzonych bezpośrednio na zlecenie sądu I instancji, a dotyczących problematyki badań prenatalnych wskazać należy na opinię Instytutu - <xAnon>(...)</xAnon>, z której wynika, iż najbardziej wiarygodną jest diagnostyka przy pomocy technik analizy DNA, przy czym warunkiem jej zastosowania jest jednak uprzednia identyfikacja zmutowanego genotypu u probanda, czyli pierwszej osoby chorej w rodzinie. W sytuacji braku możliwości określenia, w którym genie należy szukać mutacji, co miało miejsce w niniejszej sprawie biegli byli zgodni z pozostałymi zespołami biegłych w tej kwestii, że jedynym badaniem prenatalnym jakie można było zaproponować było badanie usg. Biegli wskazali na to, że przeprowadzenie biometrii czyli szczegółowych pomiarów płodu jest możliwe od 20 tygodnia ciąży wzwyż, przy czym dla uzyskania pewności konieczne są seryjne kilkakrotne pomiary kości długich, aby można było ocenić dynamikę ich wzrastania. W oparciu o dokumentację lekarską biegli ustalili, że opóźnienie wzrastania kości długich w przypadku I ciąży zauważone zostało około 24 tygodnia, natomiast w ciąży II około 26 tygodnia, jednocześnie powołali się na to, że trudno określić, czy można było je wykryć odpowiednio wcześnie, aby dać powódce możliwość podjęcia decyzji co do losów drugiej ciąży. W życiu płodowym nie ma możliwości leczenia chorób typu dysplazji kostnych, nie ma też możliwości określenia terapii przyczynowej tej choroby. W opinii uzupełniającej biegli wskazali na to, że w sytuacji, gdy proband jest jedyną osobą dotkniętą schorzeniem, którego ostateczne zdefiniowanie nie jest w danym momencie możliwe, wówczas tryb dziedziczenia oraz wysokość ryzyka urodzenia się kolejnego dziecka z taką samą chorobą pozostaje w sferze rozważań teoretycznych i trudno jest precyzyjnie określić wysokość tego ryzyka. Nie zawsze deformacje i niedobór wzrostu widoczne są już w momencie urodzenia, rutynowe pomiary córki powodów tuż po urodzeniu nie odbiegały w istotny sposób od norm dla wieku i płci noworodka. Biegli wskazali na to, że udokumentowanie zaburzeń wzrastania kości długich u płodu wymaga z reguły powtarzania szczegółowych pomiarów. Z opinii tej wynika, że prawdopodobieństwo ustalenia na podstawie pomiarów przeprowadzonych między 20 a 24 tygodniem ciąży wydania wiążącej opinii czy płód z II ciąży dotknięty jest taką samą chorobą jak dziecko z I ciąży jest niewielkie. Opóźnienie wzrastania kości długich w przypadku rodzeństwa <xAnon>W.</xAnon> stwierdzone zostało odpowiednio w 24 i 26 tygodniu ciąży. W sytuacji gdy nie można było przeprowadzić diagnostyki prenatalnej przy pomocy badań molekularnych z braku wiedzy jakiej mutacji i w którym genie należy szukać u płodu ze względu na to, że nie można było ustalić defektu na poziomie DNA u syna powodów jedynym możliwym do przeprowadzenia badaniem jest badanie usg. Badania te należałoby wykonać pomiędzy 20-24 tygodniem ciąży Udokumentowanie nieprawidłowego wzrostu kości długich wymagałoby co najmniej przeprowadzenia dwukrotnie badań biometrycznych. W związku z tym ustalenie czy płód mógł być dotknięty chorobą identyczną jak starsze dziecko powodów należałoby udzielić do 24 tygodnia ciąży, aby ustalić wskazania do ewentualnego przerwania ciąży. Biegli nie byli w stanie ocenić czy w tym przedziale czasowym możliwe było rozpoznanie choroby u płodu. Powódka skierowanie do pozwanego szpitala uzyskała w dniu 27 sierpnia 1999r., do szpitala zgłosiła się dopiero po upływie 10 dni w – 6 września 1999r. W pozwanym szpitalu przeprowadzono badania powódki niezwłocznie to jest następnego dnia, w tym też dniu 7 września 1999r., gdy po przeprowadzeniu badań usg stwierdzono dysproporcję w długości kości udowej i średnicy główki u nienarodzonego dziecka powódka otrzymała skierowanie do <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>, dokąd udała się dopiero po upływie 10 dni. Ponowne skierowanie powódki na badania konsultacyjne do pozwanego szpitala miało miejsce w 31 tygodniu ciąży.</xText> <xText>W okresie od pierwszej wizyty powódki w poradni konsultacyjnej w dniu 8 marca 1999r. następna wizyta u lekarza prowadzącego miała miejsce po upływie ponad dwóch miesięcy, była ona wtedy w 18 tygodniu ciąży. W tym czasie powódka przebywała poza miejscem stałego zamieszkania. Telefonując w dniu 4 kwietnia 1999r. do <xAnon>K.</xAnon> z informacją o kolejnej ciąży i zapytaniem o wyniki badań genetycznych nie skorzystała ona z propozycji przyjazdu wraz z pierwszym dzieckiem do <xAnon>K.</xAnon> w sytuacji, gdy w tym samym czasie podróżowała po kraju.</xText> <xText>Ostatecznie u córki powodów podobnie jak i u starszego syna na podstawie analizy zdjęć RTG oraz obrazu klinicznego rozpoznano ciężką postać dysplazji kręgosłupowo-przynasadowej najprawdopodobniej dotychczas nie opisanej. W związku z tym biegli wskazali na to, że poszukiwanie mutacji odpowiedzialnych za wystąpienie achondroplazji lub hipochondroplazji w genie <xAnon> (...)</xAnon> nie dałoby żadnych podstaw do orzeczenia czy płód z ciąży II mógł być dotknięty tym samym schorzeniem co starsze dziecko powodów. Poza zakresem rozważań należy w takiej sytuacji pozostawić jako bezprzedmiotowe dywagacje czy stwierdzone w trakcie drugiej ciąży powódki w wyniku badań usg należało zakwalifikować jako ciężkie i nieodwracalne upośledzenie płodu albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu.</xText> <xText>Reasumując w oparciu o ustalenia zawarte w opiniach biegłych, których trafności żadna ze stron skutecznie nie zakwestionowała w ocenie Sądu Apelacyjnego możliwość zdiagnozowania na podstawie badań usg stanu rozwoju płodu pod kątem ustalenia ewentualnych wad rozwojowych w postaci dysplazji wykluczała możliwość dokonania aborcji w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930170078" xTitle="Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78">ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży</xLexLink>.</xText> <xText>W sytuacji, gdy jako źródło powstania szkody był wskazywany fakt urodzenia niepełnosprawnego dziecka i skoro nie można było tego uniknąć przy działaniu w ramach obowiązującego porządku prawnego to nie można przyjąć istnienia związku przyczynowego między szkodą, a działaniem pozwanego szpitala. W takich okolicznościach niezasadnymi z oczywistych względów – braku podstawowej przesłanki odpowiedzialności okazały się żądania zasądzenia odszkodowania z tytułu utraty zarobków oraz kosztów leczenia powódki. Powódka zresztą nie udowodniła wysokości poniesionych kosztów, co jak wskazano wyżej w sytuacji braku związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zdarzeniem ją wywołującym jest bez znaczenia. Powyższa konstatacja czyni całkowicie bezprzedmiotowymi rozważania dotyczące koncepcji odpowiedzialności cywilnej na zasadzie wrongful conception czy też wrongful birth. W dacie pierwszej wizyty powódki pozwany wykonał badanie usg, które ze względu na stan zaawansowania ciąży nie wykazało żadnych nieprawidłowości. Kolejne badania, których wynik mógł wskazywać na prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu w świetle nie budzących wątpliwości opinii biegłych mogły być przeprowadzone w przypadku chorób w postaci dysplazji w czasie kiedy przeprowadzenie zabiegu aborcji nie było prawnie dopuszczalne - po uzyskaniu przez płód zdolności samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej.</xText> <xText>Powodowie domagali się w pozwie dwóch odrębnych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia, ale ich podstawę faktyczną, jak trafnie zauważył sąd okręgowy, stanowiło naruszenie praw powódki jako pacjentki. Naruszenie tych praw należy traktować w kategoriach ochrony dóbr osobistych. W związku z tym w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma uzasadnionych podstaw do odrębnego przyznania zadośćuczynienia w oparciu o przepisy o ochronie dóbr osobistych przewidziane w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> oraz w oparciu o przepisy o zakładach opieki zdrowotnej, lecz należy przyznać jedną kwotę z tego tytułu. Zobowiązanym zaś do zapłaty zadośćuczynienia jest pozwany jako zakład opieki zdrowotnej.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 19 a" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19 a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink> w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie przepisów <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kodeksu cywilnego</xLexLink>. W świetle <xLexLink xArt="art. 19" xIsapId="WDU19910910408" xTitle="Ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408">art. 19 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej</xLexLink> pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia odpowiednich świadczeń do korzystania z rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń, informacji o swoim stanie zdrowia, wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub ich odmowy po uzyskaniu odpowiedniej informacji, intymności i poszanowania godności w czasie udzielania świadczeń zdrowotnych. W świetle niewadliwych w tej mierze ustaleń sądu I instancji ordynator <xAnon>L. P. (1)</xAnon> w trakcie dwukrotnych wizyt powódki w dniach 5 i 8 marca 1999r. w <xAnon> (...)</xAnon> pozwanego szpitala naruszył postanowienia art. 19 cytowanej wyżej ustawy poprzez zaniechanie rzetelnej informacji o stanie zdrowia powódki i ewentualnych komplikacjach w związku ze stwierdzeniem u niej ciąży wysokiego ryzyka. Nadto w tych samych kategoriach należy ocenić brak skierowania powódki do poradni genetycznej mimo stwierdzenia u niej ciąży wysokiego ryzyka. Na datę wizyty powódki u pozwanego oczywistym było, iż ze względu na stwierdzone w rodzinie powódki występowanie schorzenia w postaci dysplazji u starszego dziecka obowiązkiem pozwanego było wystawienie skierowania do poradni genetycznej. Z drugiej strony ustalając wysokość zadośćuczynienia nie sposób pominąć zachowania powódki, która mogła bez stosownego skierowania udać się do poradni genetycznej celem przeprowadzenia stosownych badań, względnie odbycia konsultacji. Powódka telefonowała na początku kwietnia 1999r. do poradni genetycznej w <xAnon>K.</xAnon> informując o ciąży oraz z zapytaniem o wyniki badań genetycznych. Otrzymała ona stosowne informacje, przy czym, mimo zaproszenia nie zdecydowała się na odbycie podróży do <xAnon>K.</xAnon>. Kwota 60 000 zł zasądzona przez sąd I instancji tytułem zadośćuczynienia została ustalona w sposób należyty, zaś sąd okręgowy uwzględnił wszystkie istotne dla określenia wysokości tej kwoty okoliczności. Sąd okręgowy nie orzekł wbrew twierdzeniom apelacji powodów ponad żądanie bowiem jak wskazano wyżej powódka domagała się kwoty 50 000zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznana wskutek odmowy skierowania na badania prenatalne oraz w ramach globalnej kwoty 250 000zł kwoty 50 000 zł za naruszenie jej praw jako pacjenta. W ocenie Sądu Apelacyjnego obie żądane kwoty należało rozważać w aspekcie naruszenia przez pozwany szpital postanowień ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w części dotyczącej praw powódki jako pacjenta, w związku z tym o zarzucanej w apelacji niekonsekwencji nie może być mowy.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji pozwanego a dotyczących naruszenia przez sąd okręgowy postanowień o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym wskazać należy na to, że pomimo braku kontraktu z ówczesną <xAnon> (...)</xAnon> Regionalną Kasą Chorych w zakresie kontraktowania usług i wydawania skierowań na badania diagnostyczne wskazać należy na to, że jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego działająca przy pozwanym <xAnon> szpitalu (...)</xAnon> finansowana była ze środków własnych szpitala. W sytuacji podjęcia się przez tę agendę świadczenia usług medycznych fakt braku kontraktu z kasą chorych dla odpowiedzialności cywilnej pozwanego szpitala jest bez znaczenia. Pozwany w ocenie Sadu Apelacyjnego nie może bronić się w sposób skuteczny tym, że usługi świadczone w ramach <xAnon> (...)</xAnon> były ograniczone w ramach możliwości diagnostycznych pozwanego szpitala. Fakt nieudzielenia powódce pełnej i wyczerpującej informacji o istniejących zagrożeniach i brak skierowania na badania genetyczne skutkował zatem przyjęciem odpowiedzialności pozwanego w tym zakresie.</xText> <xText>Zarzucanej niezgodności ustaleń faktycznych sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego strona pozwana dopatruje się w ustaleniu, iż pozwany <xAnon>L. P. (1)</xAnon> miał obowiązek wydania skierowania na badania prenatalne.</xText> <xText>Wniosek taki wypływa w sposób oczywisty z analizy wpisu dokonanego przez pozwanego w trakcie wizyty powódki w dniu 8 marca 1999 r., jak też z opinii biegłych przeprowadzonych dla potrzeb niniejszego postępowania, jak też w sprawie dyscyplinarnej, czy też w postępowaniu wyjaśniającym.</xText> <xText>Sąd nie pominął dowodu z dokumentacji medycznej z <xAnon>K.</xAnon>. Fakt, iż powódka mogła udać się do tego ośrodka bez stosownego skierowania nie zwalniał pozwanego <xAnon>L. P. (1)</xAnon> od obowiązku wystawienia takiego skierowania, zwłaszcza w sytuacji, gdy w tym czasie badania pierwszego dziecka były w toku.</xText> <xText>Sąd I instancji nie pominął też dowodu z przesłuchania powoda <xAnon>S. W. (1)</xAnon> w sprawie niniejszej nie zeznawał on bowiem w charakterze strony, lecz złożył wyjaśnienia w trybie <xLexLink xArt="art. 212" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 212 kpc</xLexLink>. Podobnie powódka składała jedynie wyjaśnienia w trybie <xLexLink xArt="art. 212" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 212 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>E. K.</xAnon>, tym niemniej wskazać należy, iż złożyła ona wyczerpujące zeznania w sprawie, w której toczyło się postępowanie wyjaśniające. W takich zaś okolicznościach i przy uwzględnieniu treści opinii biegłych - zbędne było przeprowadzanie tego dowodu.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe okoliczności sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo o odszkodowanie, w pozostałym zakresie apelacja pozwanego jako niezasadna oraz apelacja powodów jako niezasadna w całości podlegały oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink>. O kosztach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 108 § 1 kpc</xLexLink> .</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia pozwanej <xAnon>A. G.</xAnon> w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Wprawdzie w wyroku sąd I instancji zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu, tym niemniej jako podstawę tego rozstrzygnięcia wskazał przepis <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink>. W ocenie Sadu Apelacyjnego zażalenie pozwanej jako niezasadne podlegało oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 397;art. 397 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 397 § 2 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Iwona Łapińska

Barbara Basiel

Elżbieta Niewińska

Izabela Lach

Sygn. akt I A Ca 550/04 I A Cz 781/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Iwona Łapińska (spr.) Sędziowie : SA Magdalena Pankowiec SA Bogusław Dobrowolski Protokolant : Elżbieta Niewińska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwaB. W.iS. W. (1) przeciwko (...)wŁ.,A. G.iL. P. (1) o zadośćuczynienie i odszkodowanie na skutek apelacji powodów oraz pozwanego(...)wŁ. oraz zażalenia pozwanejA. G. od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 6 maja 2004 r. sygn. akt I C 84/02 I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I b) w ten sposób, że oddala powództwo w tym zakresie, oddala apelację pozwanego szpitala w pozostałej części oraz apelację powodów w całości; II oddala zażalenie pozwanejA. G.; III odstępuje od obciążania powodów kosztami procesu za II instancję UZASADNIENIE PowodowieB. A.iS.małżeństwoW.w pozwie skierowanym przeciwko(...)wŁ.orazA. G.iL. P. (1)(wskazując jako podstawę prawną roszczeniaart. 415, art. 417 i art. 420 kc,art. 77 Konstytucji RPorazart. 19a ust.1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej), domagali się zasądzenia solidarnie od pozwanych kwot: - 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek odmowy przeprowadzenia badań prenatalnych i innych specjalistycznych badań; - 18.400 zł tytułem naprawienia szkody majątkowej powstałej w wyniku utraty zarobków przez powódkę; - 1.271.140 zł tytułem dodatkowych wydatków i kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją córkiM.w przyszłości; - 114.600 zł tytułem renty wyrównawczej związanej ze zwiększonymi kosztami utrzymania i wychowania córkiM.; - 76.800 zł tytułem renty na rzecz powódki, w związku utratą w ½ zdolności do pracy przez okres 16 lat; - 250.000 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz powódki, stanowiącego rekompensatę za naruszenie jej praw jako pacjentki. Ponadto wnosili o ustalenie solidarnej odpowiedzialności pozwanych za szkody mogące powstać w przyszłości. W uzasadnieniu pozwu podali, że żądania pozwu dotyczą odszkodowania za „nieszczęśliwe urodzenie” córkiM., która urodziła się z nieuleczalną chorobą genetyczną - dysplazją. Podali, że pozwani odmówili powódce przeprowadzenia stosownych badań chociaż istniały ku temu uzasadnione podstawy. Pozwani wnosili o oddalenie powództwa. Wyrokiem z dnia 6.05.2004 r. Sąd Okręgowy w Łomży zasądził od(...)wŁ.na rzecz powódkiB. W.: -tytułem zadośćuczynienia kwotę 60.000 zł z ustawowymi odsetkami; -tytułem odszkodowania kwotę 6.899 zł z ustawowymi odsetkami w obu przypadkach od 27 marca 2002r. do dnia zapłaty; w pozostałej części oddalił powództwoB. W.i w całości oddalił powództwoS. W. (1), odstąpił od obciążania powodów kosztami poniesionymi przez Skarb Państwa i zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu. Sąd ten za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia faktyczne:W dniu (...) urodziło siępierwsze dziecko powodówM., u którego stwierdzono chorobę genetyczną - dysplazję kręgosłupowo - przynasadową. W dniu 4.03.1999 r. powódka przypuszczając, że jest ponownie w ciąży udała się do poradniKwŁ., gdzie otrzymała skierowanie na konsultację do drL. P.ordynatora(...)wŁ.. Ten jednak odmówił przyjęcia pacjentki z powodu błędnie wypełnionego skierowania. Posiadając właściwe skierowanie powódka w dniu 8.03.1999 r. ponownie zwróciła się do drP.o wykonanie aborcji ze względów społecznych. Po odmowie ze względu na brak takiej możliwości w świetle obowiązujących przepisów domagała się wykonania aborcji ze względów zdrowotnych i przedstawiła dokumenty świadczące o dystrofii płodu pierwszego dziecka oraz powoływała się na schorzenia występującej u niej samej. Lekarz odmówił uwzględnienia przedstawionej dokumentacji, przeprowadzenia aborcji i wykonania badań. Uznał, że ryzyko wystąpienia choroby w kolejnej ciąży jest równe ryzyku populacyjnemu. Na żądanie pacjentki wykonał badanie USG, a w karcie pacjentki wpisał, że jest to ciąża wysokiego ryzyka i występuje podejrzenie wystąpienia choroby genetycznej. Tego samego dnia powódka udała się do(...)A. G., która stwierdziła, że nie jest władna do zmiany decyzji ordynatora. W dniu 7.09.1999 r.B. W.odbyła szereg badań w pozwanym szpitalu. Badanie USG wykazało dysproporcję między długością kości udowej a średnicą główki płodu, co mogło świadczyć o wystąpieniu choroby genetycznej. Powódka miała też przejść kolejne badania ginekologiczne, które wbrew wcześniejszym ustaleniom miał przeprowadzić u niej drP.. Pozwany oświadczył stronom, że inny lekarz nie może przeprowadzić tych badań. Strony udały się do drG., która po wysłuchaniu ich relacji uspokoiła powodów twierdząc, że dziecko urodzi się zdrowe. Kolejne badania powódka przeszła w(...)wB., gdzie drR. L.stwierdził występowanie znacznych różnic w rozwoju kości udowej i średnicy główki świadczących o wadach płodu . W dniu (...) urodziło siędrugie dziecko stron- córkaM., u której stwierdzono dysproporcję między obwodem głowy (36 cm), a obwodem klatki piersiowej (33 cm). Dziecko dotknięte jest ciężką postacią dysplazji kręgosłupowo – przynasadowej, która stanowi rzadki typ schorzeń nieopisanych jeszcze w literaturze. Rozwój umysłowy dziecka jest prawidłowy i oscyluje na poziomie inteligencji przeciętnej. Nie sposób prognozować długości jej życia, gdyż nie ma możliwości odniesienia do znanych przypadków. Choroba ta ma podłoże genetyczne i dla powodów ryzyko urodzenia następnego chorego dziecka wynosi 25%-50%. Dziewczynka wymagać będzie ponadprzeciętnej opieki ze strony rodziców. Główną przyczyną tego jest niski wzrost, który prognozowany jest na 120-125 cm. Ponadto obserwując progresję choroby u jej starszego brata: niestabilność stawów kolanowych i wyginanie kości podudzia, oczekiwać należy uzależnienia dziecka od otoczenia z powodu niepełnosprawności. Konieczna jest w jej przypadku stała terapia ruchowa by jak najdłużej odwlec zmiany w zakresie ruchomości stawów. Po porodzie dziecka powódka przeżyła załamanie psychiczne i nie była w stanie opiekować się noworodkiem przez okres 6 miesięcy. Obecnie powodowie pracują jako nauczyciele geografii i zarabiają miesięcznie:S. W. (1)- ok.1200 zł brutto, aB. W.-ok.320 zł brutto. Sąd Okręgowy uznał, że lekarzy pracujących w pozwanym szpitalu traktować można jak funkcjonariuszy publicznych i za szkody przez nich wyrządzone odpowiada samorządowa osoba prawna, tj.(...)wŁ.. Pozwani lekarze byli zatrudnieni w Szpitalu na podstawie umów o pracę, aart. 120 §1 kpwskazuje, że za szkodę wyrządzoną przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków odpowiada pracodawca. Żądanie naprawienia szkody przez samego lekarza byłoby uzasadnione jedynie w sytuacji, gdyby szkoda byłaby wyrządzona z winy umyślnej a zakład pracy był niewypłacalny lub nienależycie ubezpieczony. W ocenie Sądu te okoliczności nie zachodziły, bowiem szpital był ubezpieczony od odpowiedzialności deliktowej i kontraktowej na kwoty po 250.000 USD i nie ma też dowodów, że jest niewypłacalny. Nie wykazano również winy umyślnej w działaniach pozwanych lekarzy, którym można zarzucić, co najwyżej niedbalstwo. W związku z powyższym uznał, iż nie posiadają oni biernej legitymacji procesowej i oddalił powództwo w stosunku do nich. Sąd I instancji uznał również, że powodowie nie są uprawnieni do domagania się od pozwanych roszczeń związanych z wydatkami i kosztami leczenia córkiM.oraz rentą wyrównawczą z tytułu zwiększonych kosztów jej utrzymania i wychowania. Wskazał, że zgodnie z orzecznictwem sądów zagranicznych, a także obowiązującym w naszym kraju porządkiem prawnym legitymacja czynna do dochodzenia takich roszczeń przysługuje samemu dziecku. Ponadto dodał, że w myślart. 444 kcwyłącznie legitymowanym do dochodzenia zwrotu kosztów wynikłych z uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia jest poszkodowany, chociażby koszty te zostały poniesione przez osobę trzecią. Za zasadne natomiast uznane zostały roszczenia powódkiB. W.w zakresie zadośćuczynienia i utraconych zarobków. Sąd uznał, że wina pozwanego szpitala wynika z działań i zaniechań jego pracowników, które były niezgodne z obowiązującymi przepisami. Błędem lekarza drL. P. (1), było to, że bez przeprowadzenia wywiadu i analizy przedstawionych mu dokumentów, zbagatelizował ciążę powódki w sytuacji, gdy ryzyko wystąpienia choroby genetycznej było duże (25-50%). Odmowa zajęcia się pacjentką i skierowania jej na właściwe badania i konsultacje skutkowało nie wykryciem upośledzenia genetycznego płodu. Uniemożliwiło to tym samym możliwość przeprowadzenia usunięcia ciąży na podstawie art. 4a pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny. Orzekając o wysokości zadośćuczynienia z tytułu naruszenia praw powódki jako pacjenta, Sąd stwierdził, że żądania zawarte w pkt 1 i 6 pozwu są zbieżne Uznał więc, że łączna kwota tego zadośćuczynienia powinna wynieść 60.000 zł. Natomiast odszkodowanie za utracone zarobki w okresie załamania psychicznego powódki po porodzie zostało zasądzone w kwocie 6.699 zł. Kwota ta została podwyższona o 200 zł, gdyż na taką sumę powódka określiła koszty leczenia depresji. O kosztach procesu Sąd orzekł na mocyart. 102 kpc. Powyższy wyrok obie strony zaskarżyły apelacjami. Powodowie zaskarżyli wyrok w części oddalającej powództwo i zarzucili Sądowi I instancji naruszenie prawa procesowego poprzez uznanie, że: - pozwani lekarze nie mieli biernej legitymacji procesowej; - po stronie powodów brak jest legitymacji procesowej do dochodzenia żądań z pkt 3 i 4 pozwu; - powódS. W. (3)nie posiada legitymacji do dochodzenia żądań, o których mowa w pkt 2 pozwu. Na tej podstawie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości. Z kolei pozwany Szpital zarzucił Sądowi I instancji: - błędną wykładnię przepisów:ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wymagań i kryteriów jakim powinny odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych, ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunków przerywania ciąży, rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie kwalifikacji zawodowych lekarzy uprawnionych do dokonywania przerywania ciąży oraz stwierdzania, że ciąża zagraża życiu lub zdrowiu kobiety lub wskazuje na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu,ustawy o zakładach opieki zdrowotnej,art. 417-420 Kodeksu Cywilnegoiart. 68 i 77 Konstytucji RP; - niezgodność poczynionych ustaleń z materiałem dowodowym; - naruszenie prawa procesowego, a w szczególności:art. 233 §1 i art. 328 §2 kpc; - niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności. Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zażalenie na zawarte w wyroku rozstrzygnięcie o kosztach złożyła pozwanaA. G., która zarzuciła naruszenie przepisuart. 98 § 1 kpciart. 102 kpci wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa prawnego. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje : Apelacja powodów nie jest zasadna, apelacja pozwanego jest zasadna jedynie częściowo , zaś zażalenie pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie . Sąd okręgowy prawidłowo ustalił, iż powód nie ma legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia roszczeń przewidzianych w punkcie 2 pozwu, odnośnie zaś roszczeń powodów z punktu 3 i 4 pozwu będzie mowa niżej. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie nie budzi najmniejszych wątpliwości pogląd, iż po myśliart. 444 k.c.wyłącznie uprawnionym do dochodzenia zwrotu kosztów wynikających z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest poszkodowany, chociażby koszty te zostały poniesione przez osobę trzecią Wniosek taki wynika wprost z treści wspomnianego przepisu . W związku z tym zasadnie przyjął sąd I instancji, iż przepisart. 444 k.c.nie uzasadnia roszczeń osoby trzeciej, która poniosła faktycznie wydatki związane z leczeniem i opieką nad osobą poszkodowaną, którą w niniejszym postępowaniu jest małoletniaM. W..(...)w rozumieniu cytowanego przepisu jest osoba względem której zachodzą przesłanki odpowiedzialności deliktowej. Osoby bliskie, a do takich niewątpliwie należy ojciec mają prawo do własnych samodzielnych roszczeń jako osoby pośrednio pokrzywdzone przeciwko którym nie było skierowane działanie i których uszczerbek nie mieści się w sferze normalnych następstw zdarzenia, z którym w danym przypadku wiąże się odpowiedzialność. Takie roszczenia przewiduje chociażby przepisart. 446 k.c.W wielu orzeczeniach Sąd Najwyższy wskazywał na to, że zasadą jest naprawienie szkody na osobie spowodowanej czynem niedozwolonym przez przyznanie osobie poszkodowanej odpowiedniej renty - wyrok Sądu Najwyższego z 15.12.1998r. II UKN 604/98 – Prok. I Pr. 1999/7-8/49. Podobnie w wyroku z tej samej daty w sprawie II UKN 603/98 – Prok. I Pr. 1999/6/45 Sąd Najwyższy wskazał, iż na żądanie poszkodowanego sąd może przyznać odpowiednią rentę. Powodowie dochodzili odszkodowania wskazując, iż to oni ponieśli zwiększone koszty w związku z urodzeniem się ich niepełnosprawnej córkiM., jak tez dochodzili innych roszczeń wymienionych wart. 444 k.c., do dochodzenia których uprawniony jest wyłącznie poszkodowany. Panujący w orzecznictwie utrwalony i nie budzący wątpliwości pogląd, że do dochodzenia zwrotu kosztów w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wyłącznie legitymowanym jest poszkodowany chociażby koszty te poniosły osoby trzecie należy zatem odnieść do sytuacji procesowej w niniejszej sprawie (orzeczenie Sądu Najwyższego z 4.07.1969r. I CR 116/69, OSPiKA 1970 poz.89). W tych okolicznościach zasadnie przyjął sąd okręgowy, iż należy rozgraniczyć roszczenia zgłoszone przez rodziców małoletniej pokrzywdzonej od roszczeń ich dziecka, których może ono wyłącznie dochodzić. Przyjęcie braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodów skutkował wyłączeniem możliwości żądania zasądzenia odszkodowania od strony pozwanej, bez potrzeby dokonywania analizy pozostałych przesłanek uzasadniających ewentualną odpowiedzialność pozwanego. Jeżeli chodzi o kolejny z zarzutów naruszenia prawa procesowego poprzez przyjęcie, iż po stronie pozwanychA. G.iL. P. (1)brak jest legitymacji procesowej biernej to jest on również chybiony. Stosownie doart. 120 § 1 kodeksu pracyw razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych szkody osobie trzecie zobowiązany do jej naprawienia jest wyłącznie pracodawca. W świetle powyższego uregulowania za szkodę wyrządzoną przez lekarza wskutek wadliwego leczenia oraz w przypadku innych zaniedbań odpowiedzialność ponosi wyłącznie pracodawca. Jedynie w przypadku wyrządzenia szkody z winy umyślnej, niewypłacalności zakładu, nienależytego ubezpieczenia czy też wyrządzenia szkody przy okazji wykonywania obowiązków pracowniczych żądanie naprawienia szkody skierowane przeciwko pracownikowi byłoby uzasadnione. Poza wskazanymi wyżej wyłączeniami pracodawca odpowiada za szkodę wyrządzoną przez każdego swojego pracownika. W związku z tym zasadnie w okolicznościach niniejszej sprawy sąd I instancji przyjął, iż mając na względzie treść zgłaszanych zarzutów można jedynie rozważać kwestię winy nieumyślnej w postaci niedbalstwa. W orzeczeniu z 28.08.1980r., IV PR 252/82 OSN 1981/4/65 Sąd Najwyższy przyjął, iż wyłączenie odpowiedzialności pracownika dotyczy jedynie szkód wyrządzonych nieumyślnie. W okolicznościach niniejszej sprawy nie może być mowy o przypisaniu pozwanym działania w warunkach winy umyślnej. Trafnie sąd I instancji przyjął, że powodowie nie wykazali, ,iż pozwani przewidywali naruszenie obowiązujących reguł i wystąpienie skutku w postaci szkody oraz chcieli, aby ten skutek nastąpił bądź godzili się na to. W tych okolicznościach pozwani mogą co najwyżej ponosić odpowiedzialność w ramach niedbalstwa przejawiającego się w niedołożeniu należytej staranności. Tym niemniej wskazać należy na to, że kwestia ta w aspekcie zasadności dochodzonych roszczeń odszkodowawczych mogłaby podobnie jak i kontrowersyjna koncepcja lansowanej przez sąd odpowiedzialności pozwanego szpitala jako samorządowej osoby prawnej, które to roszczenia zostały oddalone - podlegać ewentualnym rozważaniom niezależnie od przyjętej koncepcji odpowiedzialności jedynie wtedy i tylko wtedy gdyby istniała w niniejszym przypadku prawna możliwość usunięcia ciąży u powódki. W okolicznościach niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości prawo kobiety do swobodnego kształtowania swojego życia osobistego jak też uprawnienie do planowania rodziny nie wyłączając przeprowadzenia zabiegu aborcyjnego. Naruszenie powyższych uprawnień należy postrzegać w kategoriach systemu ochrony dóbr osobistych - naruszenia wolności - dobra osobistego o którym stanowiart. 47 Konstytucjioraz wart. 23 k.c.Również w kategoriach naruszenia dóbr osobistych należy rozpatrywać uniemożliwienie przeprowadzenia badań, które zadecydowałyby o powstaniu prawnej możliwości uwzględnienia żądania przerwania ciąży. Ustawa z 7.01.1993r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciążyprzyznaje dziecku w fazie prenatalnej ochronę prawną życia w granicach w niej określonych, ochrona ta doznaje ograniczenia jedynie w sytuacjach przewidzianych wart. 4 a, w których na żądanie kobiety może nastąpić przerwanie ciąży między innymi gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu. W takim przypadku przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej . W sprawie niniejszej został zebrany bogaty materiał ł dowodowy dotyczący oceny możliwości diagnostycznych, które istniały w dacie zajścia przez powódkę w drugą ciążę. Opinie biegłych sporządzane na potrzeby niniejszego postępowania, dochodzenia jak też przed sądem dyscyplinarnym różnią się stopniem uszczegółowienia, ale wypływa z nich jeden wniosek: nie było możliwości zdiagnozowania choroby genetycznej u córki powodów w na tyle wczesnym okresie ciąży, że dziecko nie nabyło jeszcze zdolności samodzielnego życia poza organizmem matki. Biegli wskazywali na to, że nieodzownym wręcz koniecznym elementem wzbogacającym wiedzę były badania genetyczne starszego dziecka, które w trakcie trwania drugiej ciąży powódki były w toku, a ich wyniki nie były znane w całym okresie ciąży. W tych okolicznościach jedyną w przypadku schorzeń tego rodzaju możliwością diagnostyczną było badanie usg, zaś wiarygodny i miarodajny wynik można było uzyskać najwcześniej po 24 tygodniu ciąży, podczas gdy z opinii biegłych wynika, że jedynie do 20 tygodnia życia płód może być uznany za pozbawiony możliwości życia poza organizmem kobiety. Ten termin biegli wskazywali jednoznacznie jako prawną cezurę, która zamykała możliwość dokonania aborcji. Przechodząc do analizy opinii biegłych, której to analizy nie dokonał sąd okręgowy, wskazać należy na opinięZakładu (...)wW.sporządzoną na potrzeby postępowania wyjaśniającego. Z opinii tej wynika, że w przypadku starszego syna powodów podejmowano szereg działań lekarskich, w tym konsultacji specjalistycznych zmierzających do dokładnego ustalenia typu dysplazji, zaś o istocie trudności świadczy chociażby mnogość przyjmowanych rozpoznań. Biegli wskazali na to, że jedynie znajomość rozpoznania oraz wynik analizy rodowodu umożliwiają określenie wielkości ryzyka powtórzenia się choroby u kolejnego dziecka. Brak jednoznacznego rozpoznania typu dysplazji kostnej u pierwszego dziecka powodów uniemożliwiał precyzyjną ocenę ryzyka genetycznego powtórzenia się tej choroby genetycznej u kolejnego dziecka. Wśród warunków uzasadniających przeprowadzenie badania prenatalnego choroby genetycznej w ciąży biegli wskazali przede wszystkim na istnienie możliwości technicznych wykonania takiego badania diagnostycznego, które w sposób jednoznaczny potwierdzi lub wykluczy obecność określonej choroby genetycznej u rozwijającego się płodu przed 20-24 tygodniem ciąży. Biegli wskazali też na to, że w okolicznościach niniejszej sprawy jedynie wyniki badań genetycznych przeprowadzonych wK.odnośnie starszego syna powodów stanowiły potencjalną możliwość ich wykorzystania w diagnostyce prenatalnej dysplazji kostnej, o tyle o ile dokumentowałyby obecność defektu molekularnego odpowiedzialnego za chorobę starszego dziecka stron. Uzyskanie tych badań w trakcie drugiej ciąży powódki z różnych przyczyn nie było możliwe, a ponadto wyniki tych badań, które zostały wykonane już po urodzeniu się córki powodów nie zawierały określenia wskazanego wyżej defektu molekularnego. W tych okolicznościach w ocenie biegłych jedyną formą badań, które można było zaoferować powódce były badania ultrasonograficzne mające na celu ocenę rozwoju płodu. Badania te jak wynika z cytowanej opinii nie mogłyby stanowić gwarancji prenatalnego rozpoznania dysplazji u rozwijającego się płodu ze względu na to, że objawy choroby mogą nie uwidocznić w okresie życia płodowego, a nawet jeżeli tak się dzieje to ma to miejsce w późniejszym okresie ciąży. W związku z tym nawet w chwili obecnej brak jest możliwości diagnostyki prenatalnej w przypadku kolejnej ciąży powódki, zaś sytuacja może ulec zmianie jedynie w wyniku analizy DNA defektu molekularnego odpowiedzialnego za objawy choroby stwierdzonej u dzieci powodów. Wczesne wykrycie wad rozwojowych dziecka nie ma wpływu na zakres i możliwości ich leczenia. W ocenie retrospektywnej zdarzeń w ocenie biegłych brak było podstaw do zaoferowania powódce diagnostyki prenatalnej dysplazji kostnej, monitorowanie ultrasonograficzne rozwoju płodu w ciąży mogło ujawnić lub wykluczyć zaburzenie rozwoju kości długich. W przypadkach, w których okazuje się to możliwe, ma to zazwyczaj miejsce w ciąży późnej zwykle nie przed okresem osiągnięcia przez płód dojrzałości pozwalającej na życie poza organizmem matki. Także z zeznańE. K.zawartych w aktach sprawy prokuratorskiej zatrudnionej w(...)wK.i(...)wynika, że w kwietniu 1999 r. w dacie kiedy powódka telefonicznie skontaktowała się pytając o wyniki badań genetycznych pierwszego dziecka nie było znane rozpoznanie choroby tego dziecka, zaś bez rozpoznania choroby pierwszego dziecka nie można było oszacować ryzyka genetycznego i zaproponować specyficznej diagnostyki prenatalnej dla drugiej ciąży, zaś jedynym sposobem oceny płodu w tym czasie mogło być badanie usg. Również z opinii(...)sporządzonej dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego wypływają wnioski zbieżne z tymi zaprezentowanymi wyżej. Biegli wskazali na to, że podstawą diagnostyki prenatalnej w rodzinie obciążonej występowaniem choroby genetycznej jest dokładna diagnoza probanda czyli dziecka z pierwszej ciąży. Dziecko to było badane w jedynym w Polsce ośrodku prowadzącym badania molekularne, pobrano materiał do badań genetycznych. Biegli z oczywistych powodów nie zapoznali się z wynikami badań, które zostały sporządzone już po urodzeniu się drugiego dziecka powodów, badania te co wynika z zeznańE. K.nie zostały odebrane przez powódkę. W związku z tym nie było możliwe ustalenie nawet tego, czy została ustalona ostateczna diagnoza syna powodów. Biegli wskazali na to, że w przypadku dysplazji kostnych przebieg okresu prenatalnego zazwyczaj jest mało poznany, zaś specyficzna ekspresja schorzenia następuje w okresie postnatalnym. W przypadku achondroplazji, która w niniejszym przypadku nie została do końca rozpoznana zmiany widoczne są dopiero w 22-24 tygodniu ciąży. Ginekolodzy mogą jedynie ocenić obraz usg rozwijającego się płodu, zaś zazwyczaj postawienie diagnozy zaburzeń redukcyjnych kończyn jest możliwe w trzecim trymestrze ciąży, co pozwala jedynie na odpowiednie przygotowanie pacjentki do porodu dziecka z wadami, natomiast jest za późno na rozważania wcześniejszego zakończenia ciąży i aborcję płodu. Brak ustaleń co do określenia formy obciążenia z zaburzeniami genetycznymi w rodzinie uniemożliwia w ocenie biegłych udzielenie odpowiedzi czy istniała potrzeba przeprowadzenia badań prenatalnych w tym konkretnym schorzeniu. Z opiniiInstytutu (...)wW.wynika, że rozpoznanie choroby u starszego syna powodów, które miało miejsce już po urodzeniu drugiego dziecka na podstawie badań przeprowadzonych wZakładzie (...)wK.badań molekularnych nie jest jednoznaczne, nie stwierdzono mutacji występujących najczęściej w achondroplazji ani też mutacji występujących często w hipochondroplazji. Nie jest nadal wiadomym jaką jednostkę chorobową ostatecznie rozpoznano, zaś brak rozpoznania nie pozwala wypowiedzieć się co do wysokości ryzyka genetycznego. W ocenie biegłych wyniki badań molekularnych przeprowadzonych wK.wskazują na to, że na zastosowanie analizy DNA do oceny stanu zdrowia płodu w kraju nie można byłoby liczyć. Jednocześnie biegli wskazali na to, że dobry specjalista dysponujący sprzętem usg wysokiej klasy mógłby udokumentować nieprawidłowy rozwój kości długich płodu około 20-24 tygodnia ciąży, co można byłoby uznać za równoznaczne z rozpoznaniem choroby identycznej jak u starszego dziecka powodów. Dopiero wtedy można byłoby rozważać, czy w myśl obowiązującego w Polsce prawa można byłoby ustalić wskazania do przerwania ciąży. Z kolejnej opinii sporządzonej dla potrzeb postępowania dyscyplinarnego(...)wynika, że diagnostyka prenatalna dysplazji kostnych najwcześniejsza i dająca największą pewność prawidłowego rozpoznania polegałaby na pobraniu fragmentu trofoblastu w 9-10 tygodniu ciąży i przeprowadzeniu badań molekularnych, przy czym niezbędnym warunkiem przeprowadzenia takiej diagnostyki jest poznanie patologicznego genu i wcześniejsze rozpoznanie mutacji u już chorego członka rodziny. Jednakże dotąd u syna stron nie znaleziono mutacji prowadzącej do choroby, ale przede wszystkim nie ustalono rozpoznania choroby i nie jest to wynikiem zaniedbań lekarzy. W związku z tym biegli podzielając opinie z innych ośrodków wskazali na to, że nie dysponując rozpoznaniem określonej dysplazji u pierwszego dziecka powodów nie można orzec czy jest możliwa technicznie diagnostyka prenatalna oparta na badaniach molekularnych. W sytuacji, gdy diagnostyka prenatalna oparta na badaniu materiału genetycznego nie była dostępna pozostały metody obrazowania, zwłaszcza ultrasonograficzna ocena płodu, zaś z dokumentacji lekarskiej wynika, ze u obojga dzieci powodów rozwój kośćca płodu był początkowo prawidłowy, zaś badania wykazywały opóźnienie wzrastania kości dopiero powyżej 24 tygodnia ciąży to jest wówczas gdy płód mógł być już zdolny do życia poza organizmem matki. W ocenie biegłych rozpoznanie na podstawie usg było zatem zbyt późne, by móc przerwać ciążę. Biegli nie potrafili dokonać oceny czy badanie usg przeprowadzone w najlepszym ośrodku pozwoliłoby rozpoznać u płodu dysplazję kostną przed okresem osiągnięcia przez dziecko dojrzałości pozwalającej na przeżycie poza organizmem matki. Z opinii przeprowadzonych bezpośrednio na zlecenie sądu I instancji, a dotyczących problematyki badań prenatalnych wskazać należy na opinię Instytutu -(...), z której wynika, iż najbardziej wiarygodną jest diagnostyka przy pomocy technik analizy DNA, przy czym warunkiem jej zastosowania jest jednak uprzednia identyfikacja zmutowanego genotypu u probanda, czyli pierwszej osoby chorej w rodzinie. W sytuacji braku możliwości określenia, w którym genie należy szukać mutacji, co miało miejsce w niniejszej sprawie biegli byli zgodni z pozostałymi zespołami biegłych w tej kwestii, że jedynym badaniem prenatalnym jakie można było zaproponować było badanie usg. Biegli wskazali na to, że przeprowadzenie biometrii czyli szczegółowych pomiarów płodu jest możliwe od 20 tygodnia ciąży wzwyż, przy czym dla uzyskania pewności konieczne są seryjne kilkakrotne pomiary kości długich, aby można było ocenić dynamikę ich wzrastania. W oparciu o dokumentację lekarską biegli ustalili, że opóźnienie wzrastania kości długich w przypadku I ciąży zauważone zostało około 24 tygodnia, natomiast w ciąży II około 26 tygodnia, jednocześnie powołali się na to, że trudno określić, czy można było je wykryć odpowiednio wcześnie, aby dać powódce możliwość podjęcia decyzji co do losów drugiej ciąży. W życiu płodowym nie ma możliwości leczenia chorób typu dysplazji kostnych, nie ma też możliwości określenia terapii przyczynowej tej choroby. W opinii uzupełniającej biegli wskazali na to, że w sytuacji, gdy proband jest jedyną osobą dotkniętą schorzeniem, którego ostateczne zdefiniowanie nie jest w danym momencie możliwe, wówczas tryb dziedziczenia oraz wysokość ryzyka urodzenia się kolejnego dziecka z taką samą chorobą pozostaje w sferze rozważań teoretycznych i trudno jest precyzyjnie określić wysokość tego ryzyka. Nie zawsze deformacje i niedobór wzrostu widoczne są już w momencie urodzenia, rutynowe pomiary córki powodów tuż po urodzeniu nie odbiegały w istotny sposób od norm dla wieku i płci noworodka. Biegli wskazali na to, że udokumentowanie zaburzeń wzrastania kości długich u płodu wymaga z reguły powtarzania szczegółowych pomiarów. Z opinii tej wynika, że prawdopodobieństwo ustalenia na podstawie pomiarów przeprowadzonych między 20 a 24 tygodniem ciąży wydania wiążącej opinii czy płód z II ciąży dotknięty jest taką samą chorobą jak dziecko z I ciąży jest niewielkie. Opóźnienie wzrastania kości długich w przypadku rodzeństwaW.stwierdzone zostało odpowiednio w 24 i 26 tygodniu ciąży. W sytuacji gdy nie można było przeprowadzić diagnostyki prenatalnej przy pomocy badań molekularnych z braku wiedzy jakiej mutacji i w którym genie należy szukać u płodu ze względu na to, że nie można było ustalić defektu na poziomie DNA u syna powodów jedynym możliwym do przeprowadzenia badaniem jest badanie usg. Badania te należałoby wykonać pomiędzy 20-24 tygodniem ciąży Udokumentowanie nieprawidłowego wzrostu kości długich wymagałoby co najmniej przeprowadzenia dwukrotnie badań biometrycznych. W związku z tym ustalenie czy płód mógł być dotknięty chorobą identyczną jak starsze dziecko powodów należałoby udzielić do 24 tygodnia ciąży, aby ustalić wskazania do ewentualnego przerwania ciąży. Biegli nie byli w stanie ocenić czy w tym przedziale czasowym możliwe było rozpoznanie choroby u płodu. Powódka skierowanie do pozwanego szpitala uzyskała w dniu 27 sierpnia 1999r., do szpitala zgłosiła się dopiero po upływie 10 dni w – 6 września 1999r. W pozwanym szpitalu przeprowadzono badania powódki niezwłocznie to jest następnego dnia, w tym też dniu 7 września 1999r., gdy po przeprowadzeniu badań usg stwierdzono dysproporcję w długości kości udowej i średnicy główki u nienarodzonego dziecka powódka otrzymała skierowanie do(...)wB., dokąd udała się dopiero po upływie 10 dni. Ponowne skierowanie powódki na badania konsultacyjne do pozwanego szpitala miało miejsce w 31 tygodniu ciąży. W okresie od pierwszej wizyty powódki w poradni konsultacyjnej w dniu 8 marca 1999r. następna wizyta u lekarza prowadzącego miała miejsce po upływie ponad dwóch miesięcy, była ona wtedy w 18 tygodniu ciąży. W tym czasie powódka przebywała poza miejscem stałego zamieszkania. Telefonując w dniu 4 kwietnia 1999r. doK.z informacją o kolejnej ciąży i zapytaniem o wyniki badań genetycznych nie skorzystała ona z propozycji przyjazdu wraz z pierwszym dzieckiem doK.w sytuacji, gdy w tym samym czasie podróżowała po kraju. Ostatecznie u córki powodów podobnie jak i u starszego syna na podstawie analizy zdjęć RTG oraz obrazu klinicznego rozpoznano ciężką postać dysplazji kręgosłupowo-przynasadowej najprawdopodobniej dotychczas nie opisanej. W związku z tym biegli wskazali na to, że poszukiwanie mutacji odpowiedzialnych za wystąpienie achondroplazji lub hipochondroplazji w genie(...)nie dałoby żadnych podstaw do orzeczenia czy płód z ciąży II mógł być dotknięty tym samym schorzeniem co starsze dziecko powodów. Poza zakresem rozważań należy w takiej sytuacji pozostawić jako bezprzedmiotowe dywagacje czy stwierdzone w trakcie drugiej ciąży powódki w wyniku badań usg należało zakwalifikować jako ciężkie i nieodwracalne upośledzenie płodu albo nieuleczalną chorobę zagrażającą jego życiu. Reasumując w oparciu o ustalenia zawarte w opiniach biegłych, których trafności żadna ze stron skutecznie nie zakwestionowała w ocenie Sądu Apelacyjnego możliwość zdiagnozowania na podstawie badań usg stanu rozwoju płodu pod kątem ustalenia ewentualnych wad rozwojowych w postaci dysplazji wykluczała możliwość dokonania aborcji w oparciu o przepisyustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. W sytuacji, gdy jako źródło powstania szkody był wskazywany fakt urodzenia niepełnosprawnego dziecka i skoro nie można było tego uniknąć przy działaniu w ramach obowiązującego porządku prawnego to nie można przyjąć istnienia związku przyczynowego między szkodą, a działaniem pozwanego szpitala. W takich okolicznościach niezasadnymi z oczywistych względów – braku podstawowej przesłanki odpowiedzialności okazały się żądania zasądzenia odszkodowania z tytułu utraty zarobków oraz kosztów leczenia powódki. Powódka zresztą nie udowodniła wysokości poniesionych kosztów, co jak wskazano wyżej w sytuacji braku związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zdarzeniem ją wywołującym jest bez znaczenia. Powyższa konstatacja czyni całkowicie bezprzedmiotowymi rozważania dotyczące koncepcji odpowiedzialności cywilnej na zasadzie wrongful conception czy też wrongful birth. W dacie pierwszej wizyty powódki pozwany wykonał badanie usg, które ze względu na stan zaawansowania ciąży nie wykazało żadnych nieprawidłowości. Kolejne badania, których wynik mógł wskazywać na prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu w świetle nie budzących wątpliwości opinii biegłych mogły być przeprowadzone w przypadku chorób w postaci dysplazji w czasie kiedy przeprowadzenie zabiegu aborcji nie było prawnie dopuszczalne - po uzyskaniu przez płód zdolności samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej. Powodowie domagali się w pozwie dwóch odrębnych roszczeń z tytułu zadośćuczynienia, ale ich podstawę faktyczną, jak trafnie zauważył sąd okręgowy, stanowiło naruszenie praw powódki jako pacjentki. Naruszenie tych praw należy traktować w kategoriach ochrony dóbr osobistych. W związku z tym w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma uzasadnionych podstaw do odrębnego przyznania zadośćuczynienia w oparciu o przepisy o ochronie dóbr osobistych przewidziane wkodeksie cywilnymoraz w oparciu o przepisy o zakładach opieki zdrowotnej, lecz należy przyznać jedną kwotę z tego tytułu. Zobowiązanym zaś do zapłaty zadośćuczynienia jest pozwany jako zakład opieki zdrowotnej. Stosownie doart. 19 a ustawy o zakładach opieki zdrowotnejw razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie przepisówart. 448 kodeksu cywilnego. W świetleart. 19 ustawy o zakładach opieki zdrowotnejpacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonych możliwości udzielenia odpowiednich świadczeń do korzystania z rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń, informacji o swoim stanie zdrowia, wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub ich odmowy po uzyskaniu odpowiedniej informacji, intymności i poszanowania godności w czasie udzielania świadczeń zdrowotnych. W świetle niewadliwych w tej mierze ustaleń sądu I instancji ordynatorL. P. (1)w trakcie dwukrotnych wizyt powódki w dniach 5 i 8 marca 1999r. w(...)pozwanego szpitala naruszył postanowienia art. 19 cytowanej wyżej ustawy poprzez zaniechanie rzetelnej informacji o stanie zdrowia powódki i ewentualnych komplikacjach w związku ze stwierdzeniem u niej ciąży wysokiego ryzyka. Nadto w tych samych kategoriach należy ocenić brak skierowania powódki do poradni genetycznej mimo stwierdzenia u niej ciąży wysokiego ryzyka. Na datę wizyty powódki u pozwanego oczywistym było, iż ze względu na stwierdzone w rodzinie powódki występowanie schorzenia w postaci dysplazji u starszego dziecka obowiązkiem pozwanego było wystawienie skierowania do poradni genetycznej. Z drugiej strony ustalając wysokość zadośćuczynienia nie sposób pominąć zachowania powódki, która mogła bez stosownego skierowania udać się do poradni genetycznej celem przeprowadzenia stosownych badań, względnie odbycia konsultacji. Powódka telefonowała na początku kwietnia 1999r. do poradni genetycznej wK.informując o ciąży oraz z zapytaniem o wyniki badań genetycznych. Otrzymała ona stosowne informacje, przy czym, mimo zaproszenia nie zdecydowała się na odbycie podróży doK.. Kwota 60 000 zł zasądzona przez sąd I instancji tytułem zadośćuczynienia została ustalona w sposób należyty, zaś sąd okręgowy uwzględnił wszystkie istotne dla określenia wysokości tej kwoty okoliczności. Sąd okręgowy nie orzekł wbrew twierdzeniom apelacji powodów ponad żądanie bowiem jak wskazano wyżej powódka domagała się kwoty 50 000zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznana wskutek odmowy skierowania na badania prenatalne oraz w ramach globalnej kwoty 250 000zł kwoty 50 000 zł za naruszenie jej praw jako pacjenta. W ocenie Sądu Apelacyjnego obie żądane kwoty należało rozważać w aspekcie naruszenia przez pozwany szpital postanowień ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w części dotyczącej praw powódki jako pacjenta, w związku z tym o zarzucanej w apelacji niekonsekwencji nie może być mowy. Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji pozwanego a dotyczących naruszenia przez sąd okręgowy postanowień o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym wskazać należy na to, że pomimo braku kontraktu z ówczesną(...)Regionalną Kasą Chorych w zakresie kontraktowania usług i wydawania skierowań na badania diagnostyczne wskazać należy na to, że jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego działająca przy pozwanymszpitalu (...)finansowana była ze środków własnych szpitala. W sytuacji podjęcia się przez tę agendę świadczenia usług medycznych fakt braku kontraktu z kasą chorych dla odpowiedzialności cywilnej pozwanego szpitala jest bez znaczenia. Pozwany w ocenie Sadu Apelacyjnego nie może bronić się w sposób skuteczny tym, że usługi świadczone w ramach(...)były ograniczone w ramach możliwości diagnostycznych pozwanego szpitala. Fakt nieudzielenia powódce pełnej i wyczerpującej informacji o istniejących zagrożeniach i brak skierowania na badania genetyczne skutkował zatem przyjęciem odpowiedzialności pozwanego w tym zakresie. Zarzucanej niezgodności ustaleń faktycznych sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego strona pozwana dopatruje się w ustaleniu, iż pozwanyL. P. (1)miał obowiązek wydania skierowania na badania prenatalne. Wniosek taki wypływa w sposób oczywisty z analizy wpisu dokonanego przez pozwanego w trakcie wizyty powódki w dniu 8 marca 1999 r., jak też z opinii biegłych przeprowadzonych dla potrzeb niniejszego postępowania, jak też w sprawie dyscyplinarnej, czy też w postępowaniu wyjaśniającym. Sąd nie pominął dowodu z dokumentacji medycznej zK.. Fakt, iż powódka mogła udać się do tego ośrodka bez stosownego skierowania nie zwalniał pozwanegoL. P. (1)od obowiązku wystawienia takiego skierowania, zwłaszcza w sytuacji, gdy w tym czasie badania pierwszego dziecka były w toku. Sąd I instancji nie pominął też dowodu z przesłuchania powodaS. W. (1)w sprawie niniejszej nie zeznawał on bowiem w charakterze strony, lecz złożył wyjaśnienia w trybieart. 212 kpc. Podobnie powódka składała jedynie wyjaśnienia w trybieart. 212 kpc. Sąd okręgowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadkaE. K., tym niemniej wskazać należy, iż złożyła ona wyczerpujące zeznania w sprawie, w której toczyło się postępowanie wyjaśniające. W takich zaś okolicznościach i przy uwzględnieniu treści opinii biegłych - zbędne było przeprowadzanie tego dowodu. Mając na względzie powyższe okoliczności sąd na podstawieart. 386 § 1 kpczmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo o odszkodowanie, w pozostałym zakresie apelacja pozwanego jako niezasadna oraz apelacja powodów jako niezasadna w całości podlegały oddaleniu na podstawieart. 386 § 1 kpc. O kosztach orzeczono na podstawieart. 102 kpcw zw. zart. 108 § 1 kpc. Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia pozwanejA. G.w zakresie dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Wprawdzie w wyroku sąd I instancji zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu, tym niemniej jako podstawę tego rozstrzygnięcia wskazał przepisart. 102 kpc. W ocenie Sadu Apelacyjnego zażalenie pozwanej jako niezasadne podlegało oddaleniu na podstawieart. 397 § 2 kpcw zw. zart. 385 kpc.

15/050000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjnyw Białymstoku

I Wydział Cywilny

151500000000503_I_ACa_001012_2004_Uz_2004-11-09_001

I ACa 1012/04

2004-11-09 01:00:00.0 CET

2013-04-09 13:49:27.0 CEST

2013-08-12 14:26:20.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1012/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Barbara Kurzeja (spr.) Sędziowie : SSA Piotr Wójtowicz SSO del. Janusz Kiercz Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa I. P. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. i Polskiemu (...) w W. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego Polskiego

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xClassifierFullName="Barbara Panek" xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xClassified="false" xLang="PL" xEditor="jwnuk" xToPage="6" xClassifier="bpanek" xFromPg="1" xVolNmbr="001012" xVolType="15/150000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1012/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 9 listopada 2004 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Barbara Kurzeja (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Piotr Wójtowicz</xText> <xText>SSO del. Janusz Kiercz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Katarzyna Lenczowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>I. P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i Polskiemu <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego Polskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 19 marca 2004 r., sygn. akt I C 194/03</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>u c h y l a zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo (punkt 1 i 2) oraz w części orzekającej o kosztach procesu (punkt 4 <xBRx/>i 5) i sprawę w uchylonym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu <xBRx/>w Bielsku–Białej do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia <xBRx/>o kosztach postępowania apelacyjnego;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>o d d a l a apelację w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 1012/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>I. P.</xAnon> w pozwie skierowanym najpierw przeciwko <xAnon> Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> a później przeciwko Polskiemu <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> domagała się zasądzenia odszkodowania w wysokości 12.010 zł., zadośćuczynienia w wysokości 50.000 zł., renty w wysokości 1.200 zł. miesięcznie i ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za ewentualne dalsze skutki wypadku komunikacyjnego, któremu uległa w dniu 4 sierpnia 1994r., spowodowanego przez skazanego za to przestępstwo kierowcę samochodu m-ki <xAnon>M.</xAnon>, zarejestrowanego i ubezpieczonego w<xAnon>N.</xAnon>. W wyniku wypadku powódka doznała szeregu obrażeń ciała, których skutki nadal odczuwa. Otrzymane przez powódkę w 1994 roku z tego tytułu zadośćuczynienie w wysokości 10.000 zł. nie rekompensuje szkód jakie poniosła, w tym szkód majątkowych i niemajątkowych. Powódka twierdzi, iż nie będzie mogła pracować w takim wymiarze godzin, w jakim mogłaby to robić gdyby była zupełnie sprawna i dlatego uważa, że powinna otrzymywać rentę – jako uzupełnienie utraconych przyszłych dochodów.</xText> <xText>Pozwana, <xAnon> Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, wniosła o oddalenie powództwa z uwagi na brak legitymacji biernej wskazując jako legitymowanego po stronie pozwanej Polskie <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Jego legitymacja wynika bowiem z faktu, iż sprawcą wypadku był <xAnon>J. P. (1)</xAnon>, którego samochód był zarejestrowany i ubezpieczony w <xAnon>N.</xAnon>.</xText> <xText>Wezwane na wniosek powódki do udziału w sprawie Polskie <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> przyznało swoją legitymację bierną w procesie i wniosło o oddalenie powództwa twierdząc, że otrzymana przez powódkę w 1994 roku kwota 10.000 zł. w całości zaspokaja jej roszczenia z tytułu wypadku. Poza tym powódka nie udowodniła wysokości szkody.</xText> <xText>Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 4 sierpnia 1994 roku powódka uległa wypadkowi komunikacyjnemu jadąc <xAnon>F. (...)</xAnon>, na który najechał <xAnon>J. P. (1)</xAnon> kierujący samochodem osobowym marki <xAnon>M.</xAnon> ubezpieczonym i zarejestrowanym w <xAnon>N.</xAnon>. Na skutek wypadku powódka doznała licznych obrażeń ciała: utraty przytomności, stłuczenia głowy, obustronnego złamania kości kulszowych, zwichnięcia centralnego I stopnia prawego stawu biodrowego, podwichnięcia stawu krzyżowo – biodrowego prawego. Po wypadku powódka znalazła się w Szpitalu Wojewódzkim w <xAnon>T.</xAnon> na <xAnon>(...)</xAnon>, gdzie pozostawała z krótką przerwą do 29 października 1994 roku. Po opuszczeniu szpitala, przez kilka miesięcy poruszała się przy pomocy kul i przez ponad pół roku nosiła pas ortopedyczny.</xText> <xText>Orzeczeniem lekarzy <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 23 stycznia 1995 roku ustalono u powódki 40% uszczerbek na zdrowiu i zdiagnozowano u niej : zniekształcenie okolicy prawego stawu krzyżowo – biodrowego po zwichnięciu, zniekształcenie prawego stawu biodrowego z ograniczeniem ruchów rotacyjnych stawu, zanik mięśni podudzia prawego (różnica 3-4 cm), skrócenie prawej kończyny dolnej o około 1 cm, rozległy szpecący bliznowiec barku prawego oraz nerwicę po urazie czaszki.</xText> <xText>Od zakończenia leczenia szpitalnego powódka przechodzi rehabilitację polegającą na ćwiczeniach na basenie i jeździe na rowerze. Korzysta z basenu w miarę posiadania wolnego czasu, ale nie rzadziej niż dwa razy w tygodniu. W związku z zaleconą jazdą na rowerze, powódka zakupiła specjalnie do tego celu rower treningowy za kwotę 550 zł. Ponadto powódka musiała zainstalować specjalny wyciąg do ćwiczeń. Po zakończeniu leczenia szpitalnego wielokrotnie korzystała z porad lekarzy neurologów, chirurgów, ortopedów również w gabinetach prywatnych. Koszty tych wizyt określiła na kwotę 4.000 zł. wraz z przejazdami, zaś koszty korzystania z basenów w latach 1994 – 2003 na kwotę 7.460 zł., na którą składają się ceny biletów wstępu na basen, które w latach 1994 - 1997 wynosiły ok. 3 zł. za bilet a po roku 1998 -7 zł. oraz ceny biletów tramwajów i autobusów, którymi musiała dojechać do basenu. Rocznie średnio odbywała ok. 100 wizyt na pływalni.</xText> <xText>Powódka ukończyła studia wyższe na kierunku Pedagogicznym w <xAnon> Wyższej Szkole (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, ponadto w dacie dokonywania powyższych ustaleń studiowała na IV roku matematyki <xAnon> Akademii (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>W roku 2001 wyszła za mąż i mieszka z mężem w <xAnon>K.</xAnon> w wynajętym mieszkaniu. Nie mają dzieci. Mąż powódki również ukończył studia i pracuje zarabiając miesięcznie ok. 2.000 zł. netto.. Powódka nigdzie nie pracuje.</xText> <xText>Nadal odczuwa ona dolegliwości będące skutkiem wypadku z 1994 roku. Boli ją biodro kiedy dłużej stoi bądź chodzi, w związku z czym często musi odpoczywać i w celu złagodzenia bólu co najmniej 2 razy w tygodniu pływać na basenie. Nie może odbywać pieszych wycieczek i tańczyć a nawet siedzieć ze złączonymi nogami, bo odczuwa przy tym ból biodra. Z uwagi na to, że jedną nogę ma krótszą od drugiej, używa wkładki ortopedycznej. Po wypadku pozostała jej blizna na prawym ramieniu, której nie udało się usunąć.</xText> <xText>Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza chirurga – ortopedy – traumatologa <xAnon>J. P. (2)</xAnon>. Po zbadaniu powódki biegły stwierdził u niej 23% uszczerbek na zdrowiu. Określił jej stan pourazowy jako utrwalony, nie przewidując pogorszenia funkcji układu ruchu. Stwierdził także, że następstwa urazu nie będą miały wpływu na przebieg ciąży i rozwiązanie, choć w tym okresie mogą się u powódki nasilać dolegliwości ze strony prawego stawu krzyżowo – biodrowego. Biegły nie stwierdził u powódki ograniczenia możliwości zarobkowania przy wykonywaniu pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Uznał też, że uzasadnione było wykonywanie przez powódkę ćwiczeń na basenie w ciągu 6 miesięcy po urazie, natomiast dalszą rehabilitację powódka, zdaniem biegłego, może prowadzić w warunkach domowych.</xText> <xText>W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 19 marca 2004 roku zasądził od pozwanego Polskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powódki kwotę 12.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lipca 2003r. tj. dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu, a także zasądził kwotę 24.000 zł. z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku. Ponadto Sąd Okręgowy ustalił odpowiedzialność pozwanego Polskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wobec powódki za szkody mogące powstać w przyszłości będące skutkiem wypadku z dnia 4 sierpnia 1994 roku i oddalił powództwo w pozostałej części.</xText> <xText>Ustalając w oparciu o materiał dowodowy koszty związane leczeniem i rehabilitacją jakie poniosła powódka na skutek wypadku Sąd I instancji przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 12.000 zł. uznając prawie w całości za zasadne żądanie powódki w tym przedmiocie. Sąd Okręgowy stwierdził, że w okresie leczenia i rehabilitacji trwającym od 1994 roku powódka w celu odzyskania pełnej sprawności odbyła wiele wizyt w prywatnych gabinetach lekarskich. Jak zauważył Sąd Okręgowy leczenie w szpitalu i państwowych placówkach zdrowia nie spowodowało odzyskania przez nią całkowitej sprawności. Dlatego, zdaniem Sądu I instancji trudno odmawiać powódce prawa do zwrotu kosztów prywatnego leczenia, które bardzo często w naszych warunkach przynosi lepsze efekty niż leczenie w państwowej służbie zdrowia. Sąd Okręgowy uznał, że oczywiste jest, iż powódka nie mogła przedstawić rachunków za wizyty w prywatnych gabinetach i że można w przybliżeniu je obliczyć znając polskie realia. Nie podzielił poglądu biegłego <xAnon>J. P. (2)</xAnon>, że powódce po wypadku wystarczyło 6 - miesięczne uczęszczanie na basen. Powódka skarży się cały czas na bóle w biodrze i ulgę oraz poprawę samopoczucia przynosi jej pływanie na basenie. Dlatego, zdaniem Sądu, nie można jej odmówić prawa do domagania się zwrotu kosztów z tego tytułu poniesionych tym bardziej, że powódka nie może sobie poradzić w inny sposób ze swoim bólem, który - jak wynika z oświadczeń lekarzy - zawsze będzie jej towarzyszył. Sąd Okręgowy stwierdził, że jeżeli powódce pływanie na basenie przynosi ulgę w cierpieniu, to ma prawo w ten sposób sobie pomagać . Koszty biletów na basen, koszty dojazdów do basenu, wizyty w prywatnych gabinetach lekarskich, kupno roweru do ćwiczeń, a także zamontowanie specjalnego wyciągu do ćwiczeń biodra mogą zdaniem Sądu Okręgowego zamykać się kwotą 12.000 zł. biorąc pod uwagę okres od wypadku do dnia wyrokowania. Sąd I instancji stwierdził, iż kosztów tych nie da się dokładnie wyliczyć i dlatego Sąd podał tę kwotę w przybliżeniu.</xText> <xText>Przyznając powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę w wysokości 24.000 zł. Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności związanych z wypadkiem, przebiegiem leczenia, aktualnym stanem zdrowia, oraz rokowaniami na przyszłość. Zdaniem Sądu I instancji, kwota 10.000 zł. jaką powódka otrzymała z tytułu zadośćuczynienia w roku 1994, nie rekompensowała szkody niemajątkowej jaką poniosła. Obecnie po 10 latach systematycznych ćwiczeń i rehabilitacji ustalono u powódki 23 % uszczerbek na zdrowiu. Przez pierwsze kilka miesięcy po wypadku musiała chodzić w pasie ortopedycznym i o kulach. Opuściła przez pobyt w szpitalu wiele dni w szkole co później musiała nadrabiać. Przez 10 lat zmagała się z bólem w biodrze, który będzie jej już zawsze towarzyszył. Ma ograniczenia w ruchu. Nie może zbyt wiele chodzić, długo stać, tańczyć, bo odczuwa ból. Ma jedną nogę krótszą więc musi używać wkładki ortopedycznej, co przy noszeniu letniego obuwia jest pewną uciążliwością. Musi chodzić w spodniach aby ukryć ten mankament, a także ze względu na konieczność odchylania nogi podczas siedzenia. Powódka ma też bliznę na prawym przedramieniu, którą na pewno trudno ukryć latem przy noszeniu bluzek na szelkach. Z tego powodu nie może również wykonywać wielu prac domowych i te obowiązki musiał przejąć mąż powódki. Ograniczenia ruchowe i dolegliwości bólowe wpływają negatywnie na stan psychiczny i samopoczucie.</xText> <xText>Ustalając odpowiedzialność pozwanego Polskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wobec powódki na przyszłość za ewentualne dalsze skutki wypadku z dnia 4 sierpnia 1994 roku Sąd Okręgowy nie wykluczył, pomimo, iż jak sam zauważył, nie wynika to wprost z opinii biegłego, że stan zdrowia powódki może się pogorszyć, zwłaszcza kiedy powódka będzie chciała mieć dziecko i zajdzie w ciążę. Powódka ma w tej chwili 24 lata i wszystkie te doświadczenia są przed nią.</xText> <xText>Sąd Okręgowy oddalił powództwo w zakresie zasądzenia renty nie podzielając poglądu powódki, iż gdyby była w pełni sprawna mogłaby znaleźć pracę na dwóch etatach w zawodzie nauczyciela. W obecnej sytuacji gospodarczej kraju trudności w znalezieniu pracy w zawodzie nauczyciela mają również ludzie w pełni sprawni i to w wymiarze jednego etatu. Powszechnie bowiem wiadomo, że systematycznie maleje ilość etatów w zawodzie nauczycielskim z uwagi na zbliżanie się niżu demograficznego i dlatego jest mało prawdopodobne aby powódce udało się od razu znaleźć pracę na dwóch etatach. Sąd Okręgowy podkreślił, także, iż powódka obecnie nie pracuje i nie wykazała by o tę pracę czyniła starania.</xText> <xText>Apelację o powyższego wyroku Sądu Okręgowego wniosło pozwane Polskie <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa przy jednoczesnym uwzględnieniu kosztów procesu za obie instancje ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Skarżące Polskie <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> zarzuciło Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego (<xLexLink xArt="art. 444;art. 445;art. 445 § 1;art. 445 § 361" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 i 445 § 1 oraz 361 k.c.</xLexLink>) i procesowego (<xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja podlega uwzględnieniu.</xText> <xText>Przede wszystkim podnieść wypada, że stosownie do obowiązującej, a sformułowanej w <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> zasady nominalizmu zapłata sumy nominalnej długu wyrażonego w pieniądzu stanowi spełnienie świadczenia, którego źródłem jest zobowiązanie pieniężne i jest właściwym sposobem wykonania tego zobowiązania (<xLexLink xArt="art. 354" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 354 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Nie ulega też wątpliwości, że do wykonania zobowiązania może dojść tylko w razie zaoferowania świadczenia przez dłużnika oraz złożenie przez wierzyciela oświadczenia o przyjęciu tego świadczenia i w związku z tym zwolnienie dłużnika z zobowiązania. Oświadczenie takie może zostać złożone przez każde zachowanie ujawniające wolę wierzyciela w sposób dostateczny (<xLexLink xArt="art. 60" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 60 k.c.</xLexLink>). Przyjęcie przez wierzyciela świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania bez zastrzeżenia, że jest traktowane jako świadczenie częściowe, uzasadnia zatem domniemanie złożenia przez wierzyciela oświadczenia o przyjęciu świadczenia, które jest właściwym sposobem wykonania zobowiązania i stanowi jego wykonanie.</xText> <xText>Dopuszczenie możliwości dochodzenia przez wierzyciela świadczenia mimo, że zobowiązanie, które było jego źródłem już wygasło, stawiałoby dłużników w sytuacji ciągłej niepewności. Musieliby się bowiem liczyć z możliwością obowiązku dalszego świadczenia, co jest jurydycznie trudne do przyjęcia. Jeżeli zatem wierzyciel twierdzi, że przyjęcie przez niego świadczenia w kwocie nominalnej, zaofiarowanego mu przez dłużnika w wykonaniu zobowiązania pieniężnego, nie było właściwym wykonaniem zobowiązania i nie stanowiło jego wykonania, to powinien to wykazać.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie ani w pozwie, ani w toku postępowania powódka nie twierdziła, że przyjęcie przez nią w roku 1994 kwoty 10.000 zł z tytułu zadośćuczynienia było obwarowane jakimkolwiek zastrzeżeniem pozwalającym na uznanie, iż nie stanowiło właściwego wykonania zobowiązania pozwanego, zaś Sąd Okręgowy nie przeprowadził dopuszczonego wcześniej dowodu z akt szkodowych co uniemożliwia dokonanie potrzebnych ustaleń zwłaszcza, że w uzasadnieniu pozwu powódka zdaje się także twierdzić (k. 11), że po wypadku i wypłaceniu zadośćuczynienia ujawniła się w związku z tym samym zdarzeniem, nowa krzywda, która nie mogła być brana pod uwagę w ramach podstawy poprzedniego postępowania szkodowego (por. uchwałę SN(7) z 21.11.1967r., III PZP 37/67, OSN 1968, Nr 9, poz. 113). Sąd Okręgowy w swych rozważaniach szkody tej nie wyodrębnił, bo nie wynika to z jego ustaleń jak również nie wskazał jaka w związku z doznaną w wypadku krzywdą należała się powódce według stanu rzeczy istniejącego w dniu wyrokowania kwota zadośćuczynienia co ma znaczenie o tyle, że winna być następnie pomniejszona o wyliczoną na ten dzień realną wartość zadośćuczynienia wypłaconego powódce 10 lat wcześniej.</xText> <xText>Powyższe uchybienia oraz brak potrzebnych ustaleń pozwalających na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu nie pozwalają Sądowi Apelacyjnemu na odparcie zarzutu skarżącego braku wszechstronnego rozważenia sprawy oraz naruszenia <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Podzieleniu podlega także zarzut apelacji naruszenia przez Sąd Okręgowy <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez poczynienie ustaleń sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym wbrew niekwestionowanym przez powódkę wnioskom opinii biegłego w zakresie potrzeby leczenia w specjalistycznych poradniach prywatnych, potrzeby prowadzenia leczenia rehabilitacyjnego oraz korzystania z basenu dłużej niż w 6 m-cy od wypadku. Również z naruszeniem <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322 k.p.c.</xLexLink> Sąd orzekł o wysokości żądania odszkodowania, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> Rozwiązanie przyjęte w tym przepisie pozwala bowiem na rozstrzygnięcie spraw, w których ścisłe udowodnienie żądania nie jest możliwe lub nader utrudnione, a ze względu na charakter wiążących strony stosunków prawnych szybkie rozstrzygnięcie jest w konkretnej sprawie bardzo istotne ze względu na jej szczególne okoliczności. Przepis ten stanowi w istocie pewne złagodzenie ujemnych skutków przewidzianych w <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Jednakże, mimo tych ułatwień dowodowych, nie eliminuje reguł dotyczących ciężaru udowodnienia i nie zwalnia powoda od przytoczenia dowodów dla ustalenia faktu powstania szkody, jak i też przynajmniej jej przybliżonej wysokości. Sam fakt powstania szkody powinien być udowodniony. Rozważenie wszystkich okoliczności sprawy, której dotyczy <xLexLink xArt="art. 322" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 322</xLexLink> opiera się również nie tylko na przeprowadzonych dowodach potwierdzających istnienie okoliczności, ale także na ocenie wiarygodności twierdzeń strony opartej na analizie jej zachowań oraz prawdopodobieństwa istnienia nie udowodnionych faktów. Sąd Okręgowy nie sprostał temu wymogowi i oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiocie wysokości poniesionych kosztów wyłącznie na twierdzeniach powódki, do których podszedł bezkrytycznie zwłaszcza, że nie zostały potwierdzone jakimikolwiek dowodami wskazującymi na poniesienie tych kosztów i to tymbardziej, że w 1996r. w czasie ostatniej wizyty w Poradni <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> powódka nie zgłaszała dolegliwości i leczenie następstw powypadkowych nie wymaga leczenia w poradniach prywatnych, zaś zabiegi rehabilitacyjne ( 2 razy do roku) i kontrolne badanie ( 1 raz w roku u ortopedy) powódka może przeprowadzać w placówkach publicznej służby zdrowia (opinia biegłego, - k. 100-102).</xText> <xText>Nie wykazała również powódka interesu prawnego usprawiedliwiającego żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego w przyszłości za mogące się ujawnić dalsze następstwa wypadku (<xLexLink xArt="art. 199" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 k.p.c.</xLexLink>). Następstwa urazu są bowiem utrwalone i według opinii biegłego nie mają wpływu na rozwiązanie ciąży, zaś okresowe nasilenie w okresie ciąży dolegliwości ze strony stawu krzyżowo - biodrowego prawego dało się przewidzieć w ramach rozstrzygania niniejszego sporu.</xText> <xText>Z powyższych względów, skoro Sąd Okręgowy pozostawił poza oceną okoliczności faktyczne stanowiące przesłankę zastosowania normy prawa materialnego będącej podstawą żądania, to niewątpliwie można tutaj mówić o nierozpoznaniu przez ten Sąd istoty sprawy (por. orzecz. SN z 11 marca 1998r., III CKN 411/97 i z 16 lipca 1998r., I CKN 804/97 - nie publ.).</xText> <xText>Nierozpoznanie istoty sprawy przez sąd pierwszej instancji stanowi zaś przeszkodę do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia reformatoryjnego. W przeciwnym razie strona zostaje pozbawiona jednej merytorycznej instancji, a więc dochodzi tym samym do naruszenia zasady instancyjności postępowania sądowego.</xText> <xText>Z tych względów i na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 k.p.c.</xLexLink> zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu celem ponownego rozpoznania.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kurzeja

Barbara Panek

Katarzyna Lenczowska

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 1012/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Barbara Kurzeja (spr.) Sędziowie : SSA Piotr Wójtowicz SSO del. Janusz Kiercz Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaI. P. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW.i Polskiemu(...)wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego Polskiego(...)wW. od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 19 marca 2004 r., sygn. akt I C 194/03 1 u c h y l a zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo (punkt 1 i 2) oraz w części orzekającej o kosztach procesu (punkt 4i 5) i sprawę w uchylonym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemuw Bielsku–Białej do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięciao kosztach postępowania apelacyjnego; 2 o d d a l a apelację w pozostałej części. Sygn. akt I ACa 1012/04 UZASADNIENIE PowódkaI. P.w pozwie skierowanym najpierw przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW.a później przeciwko Polskiemu(...)wW.domagała się zasądzenia odszkodowania w wysokości 12.010 zł., zadośćuczynienia w wysokości 50.000 zł., renty w wysokości 1.200 zł. miesięcznie i ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za ewentualne dalsze skutki wypadku komunikacyjnego, któremu uległa w dniu 4 sierpnia 1994r., spowodowanego przez skazanego za to przestępstwo kierowcę samochodu m-kiM., zarejestrowanego i ubezpieczonego wN.. W wyniku wypadku powódka doznała szeregu obrażeń ciała, których skutki nadal odczuwa. Otrzymane przez powódkę w 1994 roku z tego tytułu zadośćuczynienie w wysokości 10.000 zł. nie rekompensuje szkód jakie poniosła, w tym szkód majątkowych i niemajątkowych. Powódka twierdzi, iż nie będzie mogła pracować w takim wymiarze godzin, w jakim mogłaby to robić gdyby była zupełnie sprawna i dlatego uważa, że powinna otrzymywać rentę – jako uzupełnienie utraconych przyszłych dochodów. Pozwana,Towarzystwo (...) Spółka AkcyjnawW., wniosła o oddalenie powództwa z uwagi na brak legitymacji biernej wskazując jako legitymowanego po stronie pozwanej Polskie(...)wW.. Jego legitymacja wynika bowiem z faktu, iż sprawcą wypadku byłJ. P. (1), którego samochód był zarejestrowany i ubezpieczony wN.. Wezwane na wniosek powódki do udziału w sprawie Polskie(...)wW.przyznało swoją legitymację bierną w procesie i wniosło o oddalenie powództwa twierdząc, że otrzymana przez powódkę w 1994 roku kwota 10.000 zł. w całości zaspokaja jej roszczenia z tytułu wypadku. Poza tym powódka nie udowodniła wysokości szkody. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 4 sierpnia 1994 roku powódka uległa wypadkowi komunikacyjnemu jadącF. (...), na który najechałJ. P. (1)kierujący samochodem osobowym markiM.ubezpieczonym i zarejestrowanym wN.. Na skutek wypadku powódka doznała licznych obrażeń ciała: utraty przytomności, stłuczenia głowy, obustronnego złamania kości kulszowych, zwichnięcia centralnego I stopnia prawego stawu biodrowego, podwichnięcia stawu krzyżowo – biodrowego prawego. Po wypadku powódka znalazła się w Szpitalu Wojewódzkim wT.na(...), gdzie pozostawała z krótką przerwą do 29 października 1994 roku. Po opuszczeniu szpitala, przez kilka miesięcy poruszała się przy pomocy kul i przez ponad pół roku nosiła pas ortopedyczny. Orzeczeniem lekarzy(...)z dnia 23 stycznia 1995 roku ustalono u powódki 40% uszczerbek na zdrowiu i zdiagnozowano u niej : zniekształcenie okolicy prawego stawu krzyżowo – biodrowego po zwichnięciu, zniekształcenie prawego stawu biodrowego z ograniczeniem ruchów rotacyjnych stawu, zanik mięśni podudzia prawego (różnica 3-4 cm), skrócenie prawej kończyny dolnej o około 1 cm, rozległy szpecący bliznowiec barku prawego oraz nerwicę po urazie czaszki. Od zakończenia leczenia szpitalnego powódka przechodzi rehabilitację polegającą na ćwiczeniach na basenie i jeździe na rowerze. Korzysta z basenu w miarę posiadania wolnego czasu, ale nie rzadziej niż dwa razy w tygodniu. W związku z zaleconą jazdą na rowerze, powódka zakupiła specjalnie do tego celu rower treningowy za kwotę 550 zł. Ponadto powódka musiała zainstalować specjalny wyciąg do ćwiczeń. Po zakończeniu leczenia szpitalnego wielokrotnie korzystała z porad lekarzy neurologów, chirurgów, ortopedów również w gabinetach prywatnych. Koszty tych wizyt określiła na kwotę 4.000 zł. wraz z przejazdami, zaś koszty korzystania z basenów w latach 1994 – 2003 na kwotę 7.460 zł., na którą składają się ceny biletów wstępu na basen, które w latach 1994 - 1997 wynosiły ok. 3 zł. za bilet a po roku 1998 -7 zł. oraz ceny biletów tramwajów i autobusów, którymi musiała dojechać do basenu. Rocznie średnio odbywała ok. 100 wizyt na pływalni. Powódka ukończyła studia wyższe na kierunku Pedagogicznym wWyższej Szkole (...)wK., ponadto w dacie dokonywania powyższych ustaleń studiowała na IV roku matematykiAkademii (...)wK.. W roku 2001 wyszła za mąż i mieszka z mężem wK.w wynajętym mieszkaniu. Nie mają dzieci. Mąż powódki również ukończył studia i pracuje zarabiając miesięcznie ok. 2.000 zł. netto.. Powódka nigdzie nie pracuje. Nadal odczuwa ona dolegliwości będące skutkiem wypadku z 1994 roku. Boli ją biodro kiedy dłużej stoi bądź chodzi, w związku z czym często musi odpoczywać i w celu złagodzenia bólu co najmniej 2 razy w tygodniu pływać na basenie. Nie może odbywać pieszych wycieczek i tańczyć a nawet siedzieć ze złączonymi nogami, bo odczuwa przy tym ból biodra. Z uwagi na to, że jedną nogę ma krótszą od drugiej, używa wkładki ortopedycznej. Po wypadku pozostała jej blizna na prawym ramieniu, której nie udało się usunąć. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza chirurga – ortopedy – traumatologaJ. P. (2). Po zbadaniu powódki biegły stwierdził u niej 23% uszczerbek na zdrowiu. Określił jej stan pourazowy jako utrwalony, nie przewidując pogorszenia funkcji układu ruchu. Stwierdził także, że następstwa urazu nie będą miały wpływu na przebieg ciąży i rozwiązanie, choć w tym okresie mogą się u powódki nasilać dolegliwości ze strony prawego stawu krzyżowo – biodrowego. Biegły nie stwierdził u powódki ograniczenia możliwości zarobkowania przy wykonywaniu pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Uznał też, że uzasadnione było wykonywanie przez powódkę ćwiczeń na basenie w ciągu 6 miesięcy po urazie, natomiast dalszą rehabilitację powódka, zdaniem biegłego, może prowadzić w warunkach domowych. W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 19 marca 2004 roku zasądził od pozwanego Polskiego(...)wW.na rzecz powódki kwotę 12.000 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 23 lipca 2003r. tj. dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu, a także zasądził kwotę 24.000 zł. z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się wyroku. Ponadto Sąd Okręgowy ustalił odpowiedzialność pozwanego Polskiego(...)wW.wobec powódki za szkody mogące powstać w przyszłości będące skutkiem wypadku z dnia 4 sierpnia 1994 roku i oddalił powództwo w pozostałej części. Ustalając w oparciu o materiał dowodowy koszty związane leczeniem i rehabilitacją jakie poniosła powódka na skutek wypadku Sąd I instancji przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 12.000 zł. uznając prawie w całości za zasadne żądanie powódki w tym przedmiocie. Sąd Okręgowy stwierdził, że w okresie leczenia i rehabilitacji trwającym od 1994 roku powódka w celu odzyskania pełnej sprawności odbyła wiele wizyt w prywatnych gabinetach lekarskich. Jak zauważył Sąd Okręgowy leczenie w szpitalu i państwowych placówkach zdrowia nie spowodowało odzyskania przez nią całkowitej sprawności. Dlatego, zdaniem Sądu I instancji trudno odmawiać powódce prawa do zwrotu kosztów prywatnego leczenia, które bardzo często w naszych warunkach przynosi lepsze efekty niż leczenie w państwowej służbie zdrowia. Sąd Okręgowy uznał, że oczywiste jest, iż powódka nie mogła przedstawić rachunków za wizyty w prywatnych gabinetach i że można w przybliżeniu je obliczyć znając polskie realia. Nie podzielił poglądu biegłegoJ. P. (2), że powódce po wypadku wystarczyło 6 - miesięczne uczęszczanie na basen. Powódka skarży się cały czas na bóle w biodrze i ulgę oraz poprawę samopoczucia przynosi jej pływanie na basenie. Dlatego, zdaniem Sądu, nie można jej odmówić prawa do domagania się zwrotu kosztów z tego tytułu poniesionych tym bardziej, że powódka nie może sobie poradzić w inny sposób ze swoim bólem, który - jak wynika z oświadczeń lekarzy - zawsze będzie jej towarzyszył. Sąd Okręgowy stwierdził, że jeżeli powódce pływanie na basenie przynosi ulgę w cierpieniu, to ma prawo w ten sposób sobie pomagać . Koszty biletów na basen, koszty dojazdów do basenu, wizyty w prywatnych gabinetach lekarskich, kupno roweru do ćwiczeń, a także zamontowanie specjalnego wyciągu do ćwiczeń biodra mogą zdaniem Sądu Okręgowego zamykać się kwotą 12.000 zł. biorąc pod uwagę okres od wypadku do dnia wyrokowania. Sąd I instancji stwierdził, iż kosztów tych nie da się dokładnie wyliczyć i dlatego Sąd podał tę kwotę w przybliżeniu. Przyznając powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę w wysokości 24.000 zł. Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności związanych z wypadkiem, przebiegiem leczenia, aktualnym stanem zdrowia, oraz rokowaniami na przyszłość. Zdaniem Sądu I instancji, kwota 10.000 zł. jaką powódka otrzymała z tytułu zadośćuczynienia w roku 1994, nie rekompensowała szkody niemajątkowej jaką poniosła. Obecnie po 10 latach systematycznych ćwiczeń i rehabilitacji ustalono u powódki 23 % uszczerbek na zdrowiu. Przez pierwsze kilka miesięcy po wypadku musiała chodzić w pasie ortopedycznym i o kulach. Opuściła przez pobyt w szpitalu wiele dni w szkole co później musiała nadrabiać. Przez 10 lat zmagała się z bólem w biodrze, który będzie jej już zawsze towarzyszył. Ma ograniczenia w ruchu. Nie może zbyt wiele chodzić, długo stać, tańczyć, bo odczuwa ból. Ma jedną nogę krótszą więc musi używać wkładki ortopedycznej, co przy noszeniu letniego obuwia jest pewną uciążliwością. Musi chodzić w spodniach aby ukryć ten mankament, a także ze względu na konieczność odchylania nogi podczas siedzenia. Powódka ma też bliznę na prawym przedramieniu, którą na pewno trudno ukryć latem przy noszeniu bluzek na szelkach. Z tego powodu nie może również wykonywać wielu prac domowych i te obowiązki musiał przejąć mąż powódki. Ograniczenia ruchowe i dolegliwości bólowe wpływają negatywnie na stan psychiczny i samopoczucie. Ustalając odpowiedzialność pozwanego Polskiego(...)wW.wobec powódki na przyszłość za ewentualne dalsze skutki wypadku z dnia 4 sierpnia 1994 roku Sąd Okręgowy nie wykluczył, pomimo, iż jak sam zauważył, nie wynika to wprost z opinii biegłego, że stan zdrowia powódki może się pogorszyć, zwłaszcza kiedy powódka będzie chciała mieć dziecko i zajdzie w ciążę. Powódka ma w tej chwili 24 lata i wszystkie te doświadczenia są przed nią. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w zakresie zasądzenia renty nie podzielając poglądu powódki, iż gdyby była w pełni sprawna mogłaby znaleźć pracę na dwóch etatach w zawodzie nauczyciela. W obecnej sytuacji gospodarczej kraju trudności w znalezieniu pracy w zawodzie nauczyciela mają również ludzie w pełni sprawni i to w wymiarze jednego etatu. Powszechnie bowiem wiadomo, że systematycznie maleje ilość etatów w zawodzie nauczycielskim z uwagi na zbliżanie się niżu demograficznego i dlatego jest mało prawdopodobne aby powódce udało się od razu znaleźć pracę na dwóch etatach. Sąd Okręgowy podkreślił, także, iż powódka obecnie nie pracuje i nie wykazała by o tę pracę czyniła starania. Apelację o powyższego wyroku Sądu Okręgowego wniosło pozwane Polskie(...)wW., domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa przy jednoczesnym uwzględnieniu kosztów procesu za obie instancje ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżące Polskie(...)wW.zarzuciło Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 444 i 445 § 1 oraz 361 k.c.) i procesowego (art. 233 k.p.c.). Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja podlega uwzględnieniu. Przede wszystkim podnieść wypada, że stosownie do obowiązującej, a sformułowanej wart. 3581§ 1 k.c.zasady nominalizmu zapłata sumy nominalnej długu wyrażonego w pieniądzu stanowi spełnienie świadczenia, którego źródłem jest zobowiązanie pieniężne i jest właściwym sposobem wykonania tego zobowiązania (art. 354 k.c.). Nie ulega też wątpliwości, że do wykonania zobowiązania może dojść tylko w razie zaoferowania świadczenia przez dłużnika oraz złożenie przez wierzyciela oświadczenia o przyjęciu tego świadczenia i w związku z tym zwolnienie dłużnika z zobowiązania. Oświadczenie takie może zostać złożone przez każde zachowanie ujawniające wolę wierzyciela w sposób dostateczny (art. 60 k.c.). Przyjęcie przez wierzyciela świadczenia pieniężnego w wykonaniu zobowiązania bez zastrzeżenia, że jest traktowane jako świadczenie częściowe, uzasadnia zatem domniemanie złożenia przez wierzyciela oświadczenia o przyjęciu świadczenia, które jest właściwym sposobem wykonania zobowiązania i stanowi jego wykonanie. Dopuszczenie możliwości dochodzenia przez wierzyciela świadczenia mimo, że zobowiązanie, które było jego źródłem już wygasło, stawiałoby dłużników w sytuacji ciągłej niepewności. Musieliby się bowiem liczyć z możliwością obowiązku dalszego świadczenia, co jest jurydycznie trudne do przyjęcia. Jeżeli zatem wierzyciel twierdzi, że przyjęcie przez niego świadczenia w kwocie nominalnej, zaofiarowanego mu przez dłużnika w wykonaniu zobowiązania pieniężnego, nie było właściwym wykonaniem zobowiązania i nie stanowiło jego wykonania, to powinien to wykazać. W rozpoznawanej sprawie ani w pozwie, ani w toku postępowania powódka nie twierdziła, że przyjęcie przez nią w roku 1994 kwoty 10.000 zł z tytułu zadośćuczynienia było obwarowane jakimkolwiek zastrzeżeniem pozwalającym na uznanie, iż nie stanowiło właściwego wykonania zobowiązania pozwanego, zaś Sąd Okręgowy nie przeprowadził dopuszczonego wcześniej dowodu z akt szkodowych co uniemożliwia dokonanie potrzebnych ustaleń zwłaszcza, że w uzasadnieniu pozwu powódka zdaje się także twierdzić (k. 11), że po wypadku i wypłaceniu zadośćuczynienia ujawniła się w związku z tym samym zdarzeniem, nowa krzywda, która nie mogła być brana pod uwagę w ramach podstawy poprzedniego postępowania szkodowego (por. uchwałę SN(7) z 21.11.1967r., III PZP 37/67, OSN 1968, Nr 9, poz. 113). Sąd Okręgowy w swych rozważaniach szkody tej nie wyodrębnił, bo nie wynika to z jego ustaleń jak również nie wskazał jaka w związku z doznaną w wypadku krzywdą należała się powódce według stanu rzeczy istniejącego w dniu wyrokowania kwota zadośćuczynienia co ma znaczenie o tyle, że winna być następnie pomniejszona o wyliczoną na ten dzień realną wartość zadośćuczynienia wypłaconego powódce 10 lat wcześniej. Powyższe uchybienia oraz brak potrzebnych ustaleń pozwalających na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu nie pozwalają Sądowi Apelacyjnemu na odparcie zarzutu skarżącego braku wszechstronnego rozważenia sprawy oraz naruszeniaart. 445 § 1 k.c. Podzieleniu podlega także zarzut apelacji naruszenia przez Sąd Okręgowyart. 233 k.p.c.poprzez poczynienie ustaleń sprzecznie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym wbrew niekwestionowanym przez powódkę wnioskom opinii biegłego w zakresie potrzeby leczenia w specjalistycznych poradniach prywatnych, potrzeby prowadzenia leczenia rehabilitacyjnego oraz korzystania z basenu dłużej niż w 6 m-cy od wypadku. Również z naruszeniemart. 322 k.p.c.Sąd orzekł o wysokości żądania odszkodowania, o którym mowa wart. 444 § 1 k.c.Rozwiązanie przyjęte w tym przepisie pozwala bowiem na rozstrzygnięcie spraw, w których ścisłe udowodnienie żądania nie jest możliwe lub nader utrudnione, a ze względu na charakter wiążących strony stosunków prawnych szybkie rozstrzygnięcie jest w konkretnej sprawie bardzo istotne ze względu na jej szczególne okoliczności. Przepis ten stanowi w istocie pewne złagodzenie ujemnych skutków przewidzianych wart. 6 k.c.Jednakże, mimo tych ułatwień dowodowych, nie eliminuje reguł dotyczących ciężaru udowodnienia i nie zwalnia powoda od przytoczenia dowodów dla ustalenia faktu powstania szkody, jak i też przynajmniej jej przybliżonej wysokości. Sam fakt powstania szkody powinien być udowodniony. Rozważenie wszystkich okoliczności sprawy, której dotyczyart. 322opiera się również nie tylko na przeprowadzonych dowodach potwierdzających istnienie okoliczności, ale także na ocenie wiarygodności twierdzeń strony opartej na analizie jej zachowań oraz prawdopodobieństwa istnienia nie udowodnionych faktów. Sąd Okręgowy nie sprostał temu wymogowi i oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiocie wysokości poniesionych kosztów wyłącznie na twierdzeniach powódki, do których podszedł bezkrytycznie zwłaszcza, że nie zostały potwierdzone jakimikolwiek dowodami wskazującymi na poniesienie tych kosztów i to tymbardziej, że w 1996r. w czasie ostatniej wizyty w Poradni(...)(...)wB.powódka nie zgłaszała dolegliwości i leczenie następstw powypadkowych nie wymaga leczenia w poradniach prywatnych, zaś zabiegi rehabilitacyjne ( 2 razy do roku) i kontrolne badanie ( 1 raz w roku u ortopedy) powódka może przeprowadzać w placówkach publicznej służby zdrowia (opinia biegłego, - k. 100-102). Nie wykazała również powódka interesu prawnego usprawiedliwiającego żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego w przyszłości za mogące się ujawnić dalsze następstwa wypadku (art. 199 k.p.c.). Następstwa urazu są bowiem utrwalone i według opinii biegłego nie mają wpływu na rozwiązanie ciąży, zaś okresowe nasilenie w okresie ciąży dolegliwości ze strony stawu krzyżowo - biodrowego prawego dało się przewidzieć w ramach rozstrzygania niniejszego sporu. Z powyższych względów, skoro Sąd Okręgowy pozostawił poza oceną okoliczności faktyczne stanowiące przesłankę zastosowania normy prawa materialnego będącej podstawą żądania, to niewątpliwie można tutaj mówić o nierozpoznaniu przez ten Sąd istoty sprawy (por. orzecz. SN z 11 marca 1998r., III CKN 411/97 i z 16 lipca 1998r., I CKN 804/97 - nie publ.). Nierozpoznanie istoty sprawy przez sąd pierwszej instancji stanowi zaś przeszkodę do wydania przez sąd odwoławczy orzeczenia reformatoryjnego. W przeciwnym razie strona zostaje pozbawiona jednej merytorycznej instancji, a więc dochodzi tym samym do naruszenia zasady instancyjności postępowania sądowego. Z tych względów i na podstawieart. 386 § 4 k.p.c.zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu celem ponownego rozpoznania.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_S_000004_2004_Uz_2004-11-10_001

II S 4/04

2004-11-10 01:00:00.0 CET

2015-02-13 19:15:03.0 CET

2015-02-07 07:58:32.0 CET

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II S 4/04 POSTANOWIENIE Dnia 10 listopada 2004r. r Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Jan Dybek protokolant – Sylwia Radzikowska po rozpoznaniu w sprawie Sadu Okręgowego w B. sygn. (...) z wniosku L. K. o odszkodowanie skargi L. K. o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki na postawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="1" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/S" xVolNmbr="000004"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II S 4/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 listopada 2004r. r</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText xALIGNx="center">Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska</xText> <xText xALIGNx="center"> SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText xALIGNx="center"> SSA Jan Dybek</xText> <xText>protokolant – Sylwia Radzikowska</xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie Sadu Okręgowego w <xAnon>B.</xAnon>sygn. <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>z wniosku <xAnon>L. K.</xAnon> o odszkodowanie</xText> <xText>skargi <xAnon>L. K.</xAnon> o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xText> <xText>na postawie <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU20041791843" xTitle="Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843">art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xLexLink> / Dz. U nr 179 poz. 1843 z dnia 16 sierpnia 2004r. /</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia </xBx></xText> <xText xALIGNx="center">skargę oddalić</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W dniu 27 września 2004 r <xAnon>L. K.</xAnon>– wnioskodawca w toczącej się w Sądzie Okręgowym w <xAnon>B.</xAnon>sprawie o odszkodowanie sygn. <xAnon>(...)</xAnon>złożył skargę na przewlekłość postępowania.</xText> <xText>W skardze podniósł iż w dniu 13 sierpnia 2004 r. złożył w tamtejszym sądzie wniosek o odszkodowanie za bezprawne pozbawienie go wolności i do dnia 23 września 2004 r. jego wniosek nie otrzymał biegu . Sprawy nie zarejestrowano, nie wyznaczono mu pełnomocnika z urzędu i nie podjęto działań prowadzących do przekazania sprawy innemu sądowi do rozpoznania. Zażądał usunięcia tych uchybień i jednoczesnego zasądzenia na jego rzecz kwoty 10 tysięcy zł.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Skarga wnioskodawcy nie jest zasadna.</xText> <xText>Na wstępie dostrzec należy iż w obiektywnym wymiarze czasowym - upływ okresu 1 miesiąca i 10 dni - pomiędzy wpływem do sądu w dniu 17 sierpnia 2004 r wniosku <xAnon>L. K.</xAnon> o odszkodowanie, a dniem 27 września 2004r. tj dniem wpływu do sądu skargi w/w w przedmiocie przewlekłości postępowania nie pozwala na zasadne stawianie zarzutu przewlekłości postępowania sądowego. Przewlekłość jest bowiem pojęciem mówiącym iż jakieś zdarzenia czy stany są nadmiernie rozciągnięte w czasie, rozwleczone i przedłużają się. Jest to , co oczywiste pojęcie względne, a zatem zawsze musi być odnoszone do konkretnych realiów i przyjętego trybu postępowania . Musi być do niego adekwatne, a zatem jedynie nadmierne odstępstwa od czasu zwyczajowo koniecznego do wykonania określonych prac i procedur mogą być uznawane za tworzące stan nieuzasadnionej zwłoki o jakim mowa w ustawie z dnia 17 czerwca 2004r.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie , gdy zważy się iż złożony przez wnioskodawcę w dniu 17 sierpnia 2004r. wniosek o odszkodowanie jest tożsamy /tożsamość faktyczna , prawna i dowodowa/ z wnioskiem , który był przedmiotem orzeczenia tamt. Sądu z dnia 16 lutego 2004r. , a w której to sprawie czynności prowadzące do uprawomocnienia orzeczenia i wymiana pism z wnioskodawcą , trwały jeszcze w maju i w czerwcu 2004r. , pozwala przyjąć iż usprawiedliwionym było powzięcie przez sąd wątpliwości co do charakteru kolejnego wniosku. Okoliczność ta legła z kolei u podstaw wpisu sprawy do księgi Ko w miesiącu wrześniu 2004r. , a nie już w ostatnich dniach sierpnia.</xText> <xText>W świetle powyższego brak jest jednak podstaw do przyjęcia iż doszło do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu oraz by ujawnione opóźnienie rejestracji sprawy uznać za przewlekłość w rozumieniu ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r.</xText> <xText>Z tych względów orzeczono jak wyżej.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt II S 4/04 POSTANOWIENIE Dnia 10 listopada 2004r. r Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Jan Dybek protokolant – Sylwia Radzikowska po rozpoznaniu w sprawie Sadu Okręgowego wB.sygn.(...) z wnioskuL. K.o odszkodowanie skargiL. K.o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki na postawieart. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki/ Dz. U nr 179 poz. 1843 z dnia 16 sierpnia 2004r. / postanawia skargę oddalić UZASADNIENIE W dniu 27 września 2004 rL. K.– wnioskodawca w toczącej się w Sądzie Okręgowym wB.sprawie o odszkodowanie sygn.(...)złożył skargę na przewlekłość postępowania. W skardze podniósł iż w dniu 13 sierpnia 2004 r. złożył w tamtejszym sądzie wniosek o odszkodowanie za bezprawne pozbawienie go wolności i do dnia 23 września 2004 r. jego wniosek nie otrzymał biegu . Sprawy nie zarejestrowano, nie wyznaczono mu pełnomocnika z urzędu i nie podjęto działań prowadzących do przekazania sprawy innemu sądowi do rozpoznania. Zażądał usunięcia tych uchybień i jednoczesnego zasądzenia na jego rzecz kwoty 10 tysięcy zł. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Skarga wnioskodawcy nie jest zasadna. Na wstępie dostrzec należy iż w obiektywnym wymiarze czasowym - upływ okresu 1 miesiąca i 10 dni - pomiędzy wpływem do sądu w dniu 17 sierpnia 2004 r wnioskuL. K.o odszkodowanie, a dniem 27 września 2004r. tj dniem wpływu do sądu skargi w/w w przedmiocie przewlekłości postępowania nie pozwala na zasadne stawianie zarzutu przewlekłości postępowania sądowego. Przewlekłość jest bowiem pojęciem mówiącym iż jakieś zdarzenia czy stany są nadmiernie rozciągnięte w czasie, rozwleczone i przedłużają się. Jest to , co oczywiste pojęcie względne, a zatem zawsze musi być odnoszone do konkretnych realiów i przyjętego trybu postępowania . Musi być do niego adekwatne, a zatem jedynie nadmierne odstępstwa od czasu zwyczajowo koniecznego do wykonania określonych prac i procedur mogą być uznawane za tworzące stan nieuzasadnionej zwłoki o jakim mowa w ustawie z dnia 17 czerwca 2004r. W rozpoznawanej sprawie , gdy zważy się iż złożony przez wnioskodawcę w dniu 17 sierpnia 2004r. wniosek o odszkodowanie jest tożsamy /tożsamość faktyczna , prawna i dowodowa/ z wnioskiem , który był przedmiotem orzeczenia tamt. Sądu z dnia 16 lutego 2004r. , a w której to sprawie czynności prowadzące do uprawomocnienia orzeczenia i wymiana pism z wnioskodawcą , trwały jeszcze w maju i w czerwcu 2004r. , pozwala przyjąć iż usprawiedliwionym było powzięcie przez sąd wątpliwości co do charakteru kolejnego wniosku. Okoliczność ta legła z kolei u podstaw wpisu sprawy do księgi Ko w miesiącu wrześniu 2004r. , a nie już w ostatnich dniach sierpnia. W świetle powyższego brak jest jednak podstaw do przyjęcia iż doszło do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu oraz by ujawnione opóźnienie rejestracji sprawy uznać za przewlekłość w rozumieniu ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. Z tych względów orzeczono jak wyżej.

15/150000/0001006/S

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000384_2004_Uz_2004-11-18_001

II AKa 384/04

2004-11-18 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: II AKa 384/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Ryszard Brygier Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2004 r. sprawy W. P. c. S. i A. , ur. (...) w L. o odszkodowanie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyrok

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="1" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000384" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt: II AKa 384/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 listopada 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Helena Kubaty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Ryszard Brygier</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Magdalena Gierszner</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Okręg. (del.) Dariusza Wiory </xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>W. P.</xAnon></xBx> c. <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 18 września 2003 r. sygn. akt. XVI 1Ko 210/98</xText> <xText/> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania</xText> <xText/> <xText>II AKa 384 / 04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>W wyniku uwzględnienia kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawczyni <xAnon>W. P.</xAnon> Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 17 września 2004 r. uchylił wyrok tut. sądu z dnia 29 stycznia 2004 r. sygn. II Aka 517 / 03 , którym to wyrokiem utrzymano w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 września 2003 r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>W ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>Dla dokonania pełnej, wszechstronnej i zgodnej z zasadami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kpk</xLexLink> , oceny dowodów - wyznaczonej treścią <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, koniecznym jest uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji winien kierując się wskazówkami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego, ponownie przeanalizować, opierając się przy tym na zasadach wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego zgromadzone dowody. Winien dostrzec rysujący się w świetle treści zeznań <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon> , a także i brata wnioskodawczyni fakt iż wnioskodawczyni <xAnon>W. P.</xAnon> nie tylko podejmowała zachowania mieszczące się w granicach posłuszeństwa rodzicom , lecz także pełniła funkcję łączniczki i w tym zakresie przeszkolenia udzielił jej oficer AK. Ustalone w tym zakresie fakty winny zostać ocenione przez sąd w sposób wszechstronny i z uwzględnieniem zaleceń SN. Nie mogą też pozostać w oderwaniu od wynikającej z licznych opracowań naukowych i historycznych wiedzy iż to właśnie osoby małoletnie bardzo często w konspiracji wykorzystywane były do pełnienia funkcji łączników. Okoliczność ta winna także znaleźć odzwierciedlenie w rozważaniach sądu orzekającego.</xText> <xText>Nadto przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji zobligowany będzie także do poczynienia ustaleń i rozważań w zakresie okoliczności determinujących wysokość należnego wnioskodawczyni zadośćuczynienia .</xText> <xText>Z tych względów zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania sądowi i instancji. Nadto z całą mocą podkreślić należy iż sąd winien dochować reguł koncentracji materiału dowodowego, oraz dążyć do tego by sprawa była rozpoznana na pierwszej rozprawie głównej - bez zbędnych przerw lub odroczeń , a także niedopuszczalnych wielokrotnych zmian sędziego referenta i składu orzekającego jak miało to miejsce w poprzednim rozpoznaniu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Helena Kubaty

Renata Kopiec

Magdalena Gierszner

Magdalena Gierszner

Sygn. akt: II AKa 384/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 listopada 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Helena Kubaty Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Ryszard Brygier Protokolant Magdalena Gierszner przy udzialeProkuratora Prok. Okręg. (del.) Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2004 r. sprawy W. P.c.S.iA.,ur. (...)wL. o odszkodowanie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 września 2003 r. sygn. akt. XVI 1Ko 210/98 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania II AKa 384 / 04 UZASADNIENIE W wyniku uwzględnienia kasacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawczyniW. P.Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 17 września 2004 r. uchylił wyrok tut. sądu z dnia 29 stycznia 2004 r. sygn. II Aka 517 / 03 , którym to wyrokiem utrzymano w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 września 2003 r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach w postępowaniu odwoławczym. W ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Dla dokonania pełnej, wszechstronnej i zgodnej z zasadamikpk, oceny dowodów - wyznaczonej treściąart. 7 kpk, koniecznym jest uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji winien kierując się wskazówkami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Najwyższego, ponownie przeanalizować, opierając się przy tym na zasadach wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego zgromadzone dowody. Winien dostrzec rysujący się w świetle treści zeznańB. C.iM. Z., a także i brata wnioskodawczyni fakt iż wnioskodawczyniW. P.nie tylko podejmowała zachowania mieszczące się w granicach posłuszeństwa rodzicom , lecz także pełniła funkcję łączniczki i w tym zakresie przeszkolenia udzielił jej oficer AK. Ustalone w tym zakresie fakty winny zostać ocenione przez sąd w sposób wszechstronny i z uwzględnieniem zaleceń SN. Nie mogą też pozostać w oderwaniu od wynikającej z licznych opracowań naukowych i historycznych wiedzy iż to właśnie osoby małoletnie bardzo często w konspiracji wykorzystywane były do pełnienia funkcji łączników. Okoliczność ta winna także znaleźć odzwierciedlenie w rozważaniach sądu orzekającego. Nadto przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji zobligowany będzie także do poczynienia ustaleń i rozważań w zakresie okoliczności determinujących wysokość należnego wnioskodawczyni zadośćuczynienia . Z tych względów zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania sądowi i instancji. Nadto z całą mocą podkreślić należy iż sąd winien dochować reguł koncentracji materiału dowodowego, oraz dążyć do tego by sprawa była rozpoznana na pierwszej rozprawie głównej - bez zbędnych przerw lub odroczeń , a także niedopuszczalnych wielokrotnych zmian sędziego referenta i składu orzekającego jak miało to miejsce w poprzednim rozpoznaniu.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000000503_I_ACa_000940_2004_Uz_2004-12-02_001

I ACa 940/04

2004-12-02 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2013-08-12 14:26:20.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 940/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.) Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka Masy Upadłości Przedsiębiorstwa (...) .W. Spółki Akcyjnej w C. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="9" xEditor="jwnuk" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000940" xVolType="15/150000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 940/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 2 grudnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Zofia Kołaczyk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Urszula Bożałkińska</xText> <xText>SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Barbara Skoczylas</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2004 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie sprawy</xText> <xText>z powództwa Syndyka Masy Upadłości <xAnon> Przedsiębiorstwa (...)</xAnon>.W. Spółki Akcyjnej w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> <xBRx/>w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 25 lutego 2004 r., sygn. akt XIV GC 164/03</xText> <xText/> <xText>o d d a l a apelację i zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText><xBx>sygn. akt I ACa-940/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód – Syndyk masy upadłości <xAnon> Przedsiębiorstwa (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>Spółki Akcyjnej w <xAnon>C.</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanej – <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> kwoty 53.070 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 stycznia 2003 r. i kosztami procesu.</xText> <xText>Dochodzoną kwotę stanowiło odszkodowanie, jakie powód uiścił na rzecz <xAnon> (...) SA</xAnon> za usunięcie wady montażu kotła parowego <xAnon>(...)</xAnon> w EC <xAnon>C.</xAnon>. Montaż kotła wykonała pozwana, na podstawie umowy stron z dnia 24 kwietnia 2001 r. i ponosi ona odpowiedzialność za usuwanie usterek w ramach gwarancji.</xText> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że poprawność montażu kotła została potwierdzona protokołem odbioru z dnia 3 lipca 2001 r., a uszkodzenie kształtek w sklepieniu przednim obmurza kotła zostało spowodowane okolicznościami niezależnymi od pozwanej. Powołała się na sprawozdanie <xAnon> Instytutu (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, sporządzonego na jej zlecenie na temat analizy czynników mogących mieć wpływ na przedwczesne zniszczenie przedniego sklepienia kotła <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon> Elektrociepłowni (...)</xAnon>, według którego na trwałość sklepienia mogą wpływać: jakość zabudowanych materiałów ogniotrwałych, sposób wykonania sklepienia, suszenia i wygrzewania oraz warunki eksploatacji. Pozwana nadto podniosła, iż powód nie był uprawniony do usunięcia wad kotła na jej koszt a także, że zalega on z zapłatą 70% wynagrodzenia za montaż kotła. Pismem z dnia 10 października 2002 r. pozwana wezwała powoda, w trybie art. 39 § 1</xText> <xText/> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">prawa upadłościowego</xLexLink>, do złożenia oświadczenia, czy wykonuje umowę (dokonuje płatności wynikających z umowy) i czy żąda od pozwanej wykonania</xText> <xText>(wykonania zobowiązań wynikających z gwarancji), czy też od umowy odstępuje.</xText> <xText>Powód w piśmie z dnia 17 października 2002 r. oświadczył, że od umowy nie odstępuje i żąda jej wykonania. Wobec faktu, że powód nie spełnił świadczenia pieniężnego pozwana oświadczyła, że wstrzymuje się ze świadczeniem wynikającym z umowy do czasu spełnienia przez powoda świadczenia wzajemnego.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 25 lutego 2004 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem z ustawowymi odsetkami od dnia 3 stycznia 2003 r. oraz kwotę 5.792,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Ustalenia faktyczne Sądu I instancji były następujące.</xText> <xText>W dniu 24 kwietnia 2001 r. strony zawarły umowę, na podstawie której pozwana zobowiązała się do wykonania montażu kotła parowego<xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon> Elektrociepłowni (...)</xAnon>, według szczegółowego zakresu robót, określonego w § 1 umowy. Pozwana wykonała montaż obmurza kotła, a roboty zostały odebrane bez zastrzeżeń, co wynika z protokołu odbioru technicznego z dnia 3 lipca 2001 r. (k.79).</xText> <xText>W dniu 7 października 2002 r. stwierdzono ubytki i pęknięcia kształtek w sklepieniu przednim obmurza kotła, o czym generalny wykonawca zadania inwestycyjnego – <xAnon> (...) spółka z o.o.</xAnon> zawiadomił powoda, który o stwierdzonych wadach kotła zawiadomił pozwaną (k.12-13).</xText> <xText>Przedstawiciele stron i generalnego wykonawcy spotkali się w dniu 10 października 2002 r. Z tego spotkania sporządzono notatkę (k.16).</xText> <xText>Wykonawca-<xAnon> (...)</xAnon> – zażądał natychmiastowego</xText> <xText/> <xText>usunięcia wad kotła przez pozwaną, zastrzegając dokonanie naprawy przez podmiot trzeci na koszt pozwanej.</xText> <xText>Powód wezwał pozwaną do usunięcia wad pismem z dnia 11 października 2002 r. w którym podał, że brak działań z jej strony spowoduje powierzenie robót naprawczych innemu wykonawcy na koszt pozwanej (k.17).</xText> <xText>Pozwana odmówiła wykonania naprawy gwarancyjnej podnosząc, iż wady obmurza nie zostały spowodowane złym montażem (k.18).</xText> <xText>Pismem z dnia 15 października 2002 r. powód zawiadomił pozwaną o powierzeniu naprawy obmurza kotła innej firmie (k.19).</xText> <xText>W dniu 7 listopada 2002 r. <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> obciążyła powoda kosztami naprawy sklepienia kotła <xAnon>(...)</xAnon> w kwocie 53.070zł (k.27), a powód z kolei kwotą tą obciążył pozwaną, przesyłając jej fakturę z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2003 r. (k.26).</xText> <xText>Z pisma generalnego wykonawcy z dnia 14 grudnia 2002 r., skierowanego do powoda, wynikało, że po zdemontowaniu uszkodzonego obmurza kotła stwierdzono wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych betonem zamiast wełną żaroodporną (k.23). Na taką przyczynę awarii kotła wskazał powód w piśmie adresowanym do pozwanej w dniu 18 grudnia 2002 r. (k.25).</xText> <xText>Pozwana w styczniu 2003 r. zwróciła powodowi fakturę obejmującą koszty naprawy kotła i odmówiła jej zapłaty (k. 29).</xText> <xText>Na podstawie opinii biegłego dra inż. <xAnon>H. R. (1)</xAnon> z <xAnon> Instytutu Politechniki (...)</xAnon> i <xAnon> Ochrony (...)</xAnon> Sąd Okręgowy ustalił, że przyczyną uszkodzenia obmurza kotła parowego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon> Elektrociepłowni (...)</xAnon> był brak dylatacji po lewej i prawej stronie kotła, a właściwie wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych zaprawą, która łączyła kształtki, a nie materiałem włóknistym.</xText> <xText>Nadto na podstawie zeznań świadków: <xAnon>L. P. (1)</xAnon> (k. 208-210), <xAnon>F. H. (1)</xAnon> (k.210-211), <xAnon>G. G. (1)</xAnon> (k.211-212), <xAnon>E.</xAnon></xText> <xText/> <xText><xAnon>Ł.</xAnon> (k.212), <xAnon>J. C.</xAnon> (k.212-213) i <xAnon>R. W.</xAnon> (k. 215-216) Sąd ustalił, że odbiór końcowy obmurza kotła został poprzedzony dokonaniem jego oględzin. Członkowie komisji dokonującej odbioru weszli do wnętrza kotła i zapoznali się z jego stanem. Wygląd obmurza nie budził zastrzeżeń i brak było podstaw do sprawdzania całej dylatacji. Z wnętrza kotła widoczna była przednia część dylatacji. Świadkowie nie posiadali wiedzy na temat istnienia bądź braku dylatacji po prawej i lewej stronie kotła w dniu końcowego odbioru robót.</xText> <xText>Po ujawnieniu się wad obmurza dokonano jego komisyjnych oględzin w sposób analogiczny, jak dokonano odbioru robót. Stwierdzono pęknięcia kształtek ceramicznych znajdujących się wewnątrz kotła, na długości ok. 1,5 m.</xText> <xText>Generalnie nie można było ustalić przyczyny pęknięcia kształtek i nie badano wówczas dylatacji (zeznania świadków <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>Ł.</xAnon>).</xText> <xText>Również świadek <xAnon>R. W.</xAnon>, który wykonał naprawę kotła, nie badał przyczyn uszkodzeń obmurza. Zeznał on, że można było się domyślać, że uszkodzenia były wynikiem braku dylatacji.</xText> <xText>Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadka <xAnon>L. P. (1)</xAnon>, dotyczących prawidłowego wykonania dylatacji po lewej i prawej stronie kotła, gdyż świadek ten jako bezpośredni wykonawca montażu kotła był zainteresowany w dobrym przedstawieniu wykonanych robót.</xText> <xText>Opinię biegłego <xAnon>H. R.</xAnon> Sąd uznał za przekonywającą, zwłaszcza, że żadna ze stron nie zgłosiła do tej opinii zastrzeżeń.</xText> <xText>Pozwana zgłosiła syndykowi masy upadłości strony powodowej roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za montaż kotła i wierzytelność jej została ujęta na liście wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Syndyk nie wyraził zgody na odstąpienie przez stronę powodową od umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r.</xText> <xText>Stosunek prawny łączący strony Sąd Okręgowy zakwalifikował jako umowę o dzieło, do której zastosowanie mają <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 627 i nast. kc.</xLexLink> Nadto z § 6</xText> <xText/> <xText>umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. wynikało, że pozwana udzieliła powodowi gwarancji dobrego wykonania robót na okres lat trzech. W okresie gwarancyjnym wystąpiła wada obmurza kotła, spowodowana niezachowaniem dylatacji podczas montażu kształtek przez pozwaną, która odmówiła naprawy gwarancyjnej.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazał, że odpowiedzialność pozwanej wynika z zapisu § 6 umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r., w którym pozwana udzieliła gwarancji jakościowej wykonanych przez siebie robót, a także <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 kc.</xLexLink> Pozwana nie wykazała, że uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z innych przyczyn aniżeli wskazane w opinii biegłego i jest zobowiązana do naprawienia szkody tj. zwrotu kosztów poniesionych przez powoda w celu usunięcia wady (<xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Wierzytelność pozwanej o zapłatę wynagrodzenia za montaż kotła została wciągnięta na listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym powodowej spółki i tym samym pozwana uzyskała tytuł egzekucyjny (<xLexLink xArt="art. 170" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 170 prawa upadłościowego</xLexLink>).</xText> <xText>Brak było natomiast podstaw, w ocenie Sądu Okręgowego, do zastosowania w sprawie <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 § 3" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 39 § 3 prawa upadłościowego</xLexLink>. Prawo wstrzymania się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przysługuje według wskazanego przepisu stronie, która ma obowiązek wcześniejszego świadczenia. Zapis ten nie odnosi się do spełnienia świadczeń z tytułu gwarancji.</xText> <xText>Pozwana zawiadomiona o wadach wykonanych robót i wezwana do ich bezzwłocznego usunięcia odmówiła wykonania naprawy, co uzasadniało żądanie powoda o zwrot poniesionych kosztów naprawy, dokonanej przez innego przedsiębiorcę.</xText> <xText>Trudno także mówić o możliwości odstąpienia przez powoda od umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. skoro umowa ta została przez pozwaną wykonana.</xText> <xText>Usunięcie awarii kotła było koniecznością i musiało nastąpić szybko.</xText> <xText>Żądanie powoda zostało uwzględnione na podstawie powołanych wyżej</xText> <xText/> <xText>przepisów, o odsetkach orzeczono po myśli <xLexLink xArt="art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 kc</xLexLink>, zaś o kosztach procesu na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Pozwana złożyła apelację od powyższego wyroku domagając się jego zmiany przez oddalenie powództwa, bądź uchylenia rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niezastosowanie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 37" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 34 § 1 i art. 37 prawa upadłościowego</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc</xLexLink> przez uznanie dopuszczalności potrącenia przez <xAnon> (...) spółkę z o.o.</xAnon> kaucji gwarancyjnej w stosunku do powoda, znajdującego się w stanie upadłości. Wskazała także na naruszenie <xLexLink xArt="art. 637;art. 637 § 1;art. 637 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 637 § 1 i 2 kc</xLexLink> przez przyjęcie możliwości usunięcia wad dzieła na koszt przyjmującego zamówienie w sytuacji, gdy uprawnienie takie nie wynika z przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> ani z łączącej strony umowy, a także na naruszenie <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 31 § 1 prawa upadłościowego</xLexLink> przez pominięcie okoliczności, że do czasu zabezpieczenia lub zaspokojenia przez powoda świadczenia wzajemnego w kwocie wynikającej z umowy, pozwanej służy prawo wstrzymania się ze świadczeniem zobowiązań wynikających z umowy.</xText> <xText>Przedstawiła także skarżąca zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> przez wybiórcze odniesienie się do dowodu z opinii biegłego i uznanie za wiarygodne wniosków końcowych tej opinii, choć nie miały one oparcia w treści opinii ani w zgromadzonym materiale dowodowym, podniosła błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że przyczyną uszkodzenia obmurza kotła parowego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon> Elektrociepłowni (...)</xAnon> był brak dylatacji po lewej i prawej stronie kotła a także niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności według jakiego reżimu odpowiedzialności powód dochodził swoich roszczeń od pozwanej.</xText> <xText>Skarżąca zgłosiła ponadto wniosek dowodowy o przeprowadzenie przez Sąd Apelacyjny dowodu z opinii biegłego zna okoliczność przyczyn uszkodzenia obmurza kotła.</xText> <xText/> <xText>W ocenie pozwanej ani z treści opinii biegłego <xAnon>H. R.</xAnon> ani z zeznań świadków nie wynikało, że przyczyną uszkodzeń kotła był brak dylatacji po jego lewej i prawej stronie. Roboty wykonane przez pozwaną zostały komisyjnie odebrane a w protokole odbioru nie zgłoszono żadnych zastrzeżeń co do ich jakości. Po ujawnieniu się wady obmurza kotła nie badano faktu istnienia dylatacji i nie stwierdzono przyczyny pęknięcia. Z kolei przy rozbiórce obmurza nie zachowano żadnej dokumentacji (zdjęcia, film) która wskazywałaby na istnienie lub brak dylatacji. Przyczynę uszkodzenia <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> ustaliły arbitralnie, obciążając za to pozwaną, będącą na końcu łańcucha podwykonawców.</xText> <xText>Wypełnienie dylatacji betonem, zamiast wełną żaroodporną, biegły ocenił jako zachowanie irracjoralne, również z punktu widzenia ekonomicznego.</xText> <xText>Brak śladów betonu w przestrzeniach dylatacyjnych potwierdzili także świadkowie: <xAnon>F. H.</xAnon>, R. <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>L. P.</xAnon>.</xText> <xText>Nadto biegły na rozprawie wyjaśnił, że przy braku dylatacji i użyciu betonu awaria teoretycznie powinna wystąpić przy pierwszym bądź drugim włączeniu urządzenia do ruchu. Z zeznań świadków <xAnon>G. G.</xAnon>, <xAnon>F. H.</xAnon> i <xAnon>L. P.</xAnon> wynikało, że kocioł w 2002 r. był kilkakrotnie odstawiany a przed rozbiórką obmurza były wykonywane prace naprawcze przez firmę działającą na zlecenie generalnego inwestora. W trakcie wykonywania tego typu prac beton mógł dostać się do przestrzeni dylatacyjnych.</xText> <xText>Pozwana w toku postępowania przed Sadem I instancji nie zgłosiła wniosku o dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii biegłego gdyż była przeświadczona o tym, że zostało wykazane, iż uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z przyczyn niezależnych od pozwanej. Odmienna ocena dowodów, dokonana przez Sąd Okręgowy, uzasadnia zgłoszenie takiego wniosku w apelacji.</xText> <xText/> <xText>Według skarżącej powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, wynikających z <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 kc</xLexLink>, choć był do tego zobowiązany.</xText> <xText>Powód nie wykazał niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną, gdyż okoliczność niewykonania dylatacji nie potwierdziła się w świetle zgromadzonego materiału dowodowego.</xText> <xText>Powód nie sprecyzował jednoznacznie w toku sporu czy podstawą jego roszczeń są przepisy o gwarancji, rękojmi czy też ogólne przepisy odnoszące się do odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązań, wskazując na powołane podstawy i na <xLexLink xArt="art. 480" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 480 kc.</xLexLink> Sąd I instancji arbitralnie zadecydował za powoda, że zgłosił on roszczenie wynikające z gwarancji. Wykonanie zastępcze nie służyło powodowi zarówno w świetle przepisów ogólnych <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kc</xLexLink>, jak i przepisów o gwarancji i rękojmi. Umowa stron przewidywała uprawnienie do powierzenia realizacji przedmiotu umowy innemu wykonawcy na koszt i ryzyko pozwanej jedynie w przypadku odstąpienia od umowy (§ 13 ust. 3 umowy).</xText> <xText>W § 6 umowy pozwana udzieliła powodowi gwarancji „jakościowo dobrego wykonania robót”. Zapisy umowy nie dawały podstaw do przyjęcia, że gwarancją objęto także same kształtki ceramiczne, dostarczone przez <xAnon> (...) SA</xAnon>. Pozwana wykazała prawidłowy montaż kształtek.</xText> <xText>Wreszcie skarżąca zarzuciła, że powód nie wykonał zobowiązania pieniężnego, wynikającego z umowy (zaległość wynosi około 70% wartości umowy), natomiast po stronie pozwanej leżą zobowiązania wynikające z gwarancji. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 § 3" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 39 § 3 prawa upadłościowego</xLexLink> pozwanej służy skuteczne prawo wstrzymania się ze świadczeniem zobowiązań wynikających z umowy, z którego skorzystała w piśmie z dnia 10 października 2002 r., skierowanym do powoda. W tej sytuacji pozwana nie pozostaje w zwłoce z wykonaniem zobowiązań wobec powoda.</xText> <xText>W zakresie naruszenia <xLexLink xArt="art. 37;art. 37 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 37 § 1 prawa upadłościowego</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc</xLexLink> skarżąca zwróciła uwagę na niedopuszczalność potrącenia przez <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText/> <xText><xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> kosztów naprawy kotła z kaucją gwarancyjną, złożoną przez powoda.</xText> <xText>Wobec bezskuteczności potrącenia powodowi służy wobec <xAnon> (...)</xAnon> roszczenie o zwrot bezprawnie zatrzymanej kaucji. W związku z tym po stronie powoda nie powstała szkoda, której naprawienia domagał się w niniejszym procesie.</xText> <xText>Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył:</xBx></xText> <xText/> <xText>Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.</xText> <xText>Nie sposób uznać zasadności zarzutu skarżącej, że Sąd Okręgowy nie wyjaśnił według jakiego reżimu odpowiedzialności powód dochodził swoich roszczeń.</xText> <xText>Powód w pozwie co prawda nie wskazał podstawy prawnej swojego żądania, jednak z treści dołączonych do pozwu pism; z dnia 11 października 2002 r. (k.17) i z dnia 15 października 2002 r. (k.19) wynikało ponad wszelką wątpliwość, że domagał się od pozwanej wykonania przez nią obowiązków wynikających z gwarancji, powołując się na § 6 umowy, traktujący o instytucji gwarancji. Pozwana w § 6 pkt 1 umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. udzieliła powodowi gwarancji jakościowo dobrego wykonania robót na okres lat trzech licząc od dnia odbioru końcowego przedsięwzięcia inwestycyjnego. W okresie gwarancji pozwana zobowiązała się do usunięcia wszystkich ujawnionych wad i usterek na własny koszt (§ 6 pkt 2), a do usunięcia usterek powinna przystąpić najpóźniej w ciągu 24 godzin po otrzymaniu zawiadomienia od powoda (§ 6 pkt 4). Gwarancja jest z jednej strony zapewnieniem, że wykonane roboty są dobrej jakości, z drugiej natomiast zobowiązaniem do naprawy ujawnionych w okresie gwarancyjnym wad tych robót.</xText> <xText/> <xText>Odpowiedzialność osoby zobowiązanej z tytułu gwarancji ma zakres bardzo szeroki. W doktrynie przedmiotu odpowiedzialność ta nazywana jest absolutną (Patrz: Cz. Żuławska: Zabezpieczenie jakości świadczenia, Studia Cywilistyczne 1978, t. XXIX, s. 75). Odpowiedzialność z tytułu gwarancji jest wyłączona tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że wady towaru (robót) wynikają z przypadku, winy osoby trzeciej, niewłaściwego użytkowania rzeczy, braku odpowiedniej konserwacji, nieprawidłowego korzystania lub obsługi.</xText> <xText>Przyczyny wyłączające odpowiedzialność udzielającego gwarancji muszą występować po stronie uprawnionego z gwarancji lub wynikać z okoliczności niezależnych od zobowiązanego. Ciężar dowodu w powyższym zakresie spoczywa na zobowiązanym z gwarancji, który dla zwolnienia się z odpowiedzialności winien wykazać, że wady robót wystąpiły z przyczyn od niego niezależnych.</xText> <xText>Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwalał na ustalenie, że pozwana, zobowiązana z tytułu gwarancji, nie ponosi odpowiedzialności za wady wykonanego przez nią montażu kotła parowego. Należy w tym miejscu podkreślić, że po zawiadomieniu pozwanej o wystąpieniu wad obmurza kotła pismem z dnia 8 października 2002 r. poinformowała ona powoda, że wyśle 10 października 2002 r. do <xAnon>C.</xAnon> swojego pracownika celem zapoznania się z zaistniałą sytuacją (k.14).W rzeczywistości do oględzin kotła pozwana oddelegowała jego bezpośredniego wykonawcę - <xAnon>L. P.</xAnon> (k.16).</xText> <xText>W trakcie oględzin kotła w dniu 10 października 2002 r. nie dokonano ustalenia przyczyn uszkodzenia obmurza. Sprawozdanie ze spotkania przedstawicieli osób zainteresowanych ustaleniem tych przyczyn wskazuje jedynie, że „przyczyną uszkodzenia było pęknięcie zamknięcia betonowego i penetracja płynnego żużla w głąb kształtek ceramicznych” (k.16). Obecny przy oględzinach przedstawiciel pozwanej miał możliwość zażądania przeprowadzenia badań obmurza przez biegłych, np. pracowników Instytutu</xText> <xText/> <xText> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>G.</xAnon>, w celu ustalenia bezpośredniej przyczyny pęknięcia zamknięcia betonowego kotła, a także zabezpieczyć materiał dowodowy przez wykonanie serwisu zdjęciowego lub filmowego, czego jednak nie uczynił.</xText> <xText>Dla zwolnienia pozwanej od odpowiedzialności z tytułu gwarancji nie było wystarczające nieustalenie, że usterki obmurza nie są wynikiem złego montażu, jak twierdziła skarżąca w piśmie z dnia 10 października 2002 r. (k.18) lecz wykazanie rzeczywistej przyczyny uszkodzenia kotła, niezależnej od wykonawstwa robót montażowych. W interesie pozwanej leżało jak najszybsze ustalenie przyczyny uszkodzenia, a nie przerzucanie czynności wyjaśniających na powoda i innych uczestników procesu inwestycyjnego. Pozwana jednak poprzestała wyłącznie na przedstawieniu ekspertyzy <xAnon> Instytutu (...)</xAnon> (k.88), która wskazywała na czynniki wpływające na trwałość sklepienia przedniego kotła, jednak nie ustalała konkretnej przyczyny zaistniałego w październiku 2002 r. uszkodzenia.</xText> <xText>Twierdzenie pozwanej, zawarte w piśmie procesowym z dnia 6 października 2003 r. (k.179), że jedyną przyczyną uszkodzenia sklepienia kotła mogło być niezachowanie odpowiednich warunków suszenia materiału ceramicznego przy wprowadzeniu kotła do eksploatacji, nie zostało poparte żadnymi dowodami. Także wątpliwości co do jakości kształtek nie zostały udowodnione.</xText> <xText>Można zgodzić się ze skarżącą, że biegły <xAnon>H. R. (1)</xAnon> ani w opinii pisemnej (k.163-167), ani też w ustnej opinii uzupełniającej, złożonej na rozprawie w dniu 27 listopada 2003 r. (k.191-192) nie wskazał w sposób jednoznaczny, że bezpośrednią przyczyną pęknięcia przedniego sklepienia kotła był wadliwy montaż obmurza kotła przez pozwaną. Biegły przyjął w opinii pisemnej, że „jedyną sugestią ujmującą przyczyny uszkodzenia (....) jest stwierdzenie braku dylatacji po lewej i prawej stronie kotła”, przy czym sugestię tę wyprowadził z treści pisma inwestora – <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 14 grudnia</xText> <xText/> <xText>2002 r. (k.23, k.191 v.).</xText> <xText>Niewątpliwie nie chodziło tu o całkowity brak dylatacji, lecz o wadliwe wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych, przez dopuszczenie do dostania się tam zaprawy, za pomocą której łączono kształtki.</xText> <xText>Na podstawie protokołu odbioru z dnia 3 lipca 2001 r. (k. 79) i zapisów w dzienniku budowy biegły założył, że dylatacje zostały wykonane.</xText> <xText>Świadek <xAnon>G. G.</xAnon> (k.211-211 v.) zeznał, iż w trakcie rozbiórki obmurza okazało się, że po prawej i lewej stronie kotła, w miejscach dylatacji, występowała wełna mineralna i cement, przy czym cementu było ok. 50-60%.</xText> <xText>Całkowity brak dylatacji, w ocenie biegłego spowodowałby awarię kotła przy pierwszym bądź drugim włączeniu urządzenia do ruchu, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Biegły nadto stwierdził, że w piśmie inwestora z dnia 12 grudnia 2002 r. w istocie stwierdzono obecność w dylatacji nie betonu, lecz zaprawy użytej do łączenia kształtek. Zauważył także biegły możliwość, że zbyt grube spoiny mogły zmniejszyć przestrzeń dylatacji, co sygnalizował zapis w dzienniku budowy. Mogły wystąpić także inne przyczyny uszkodzenia kotła, wskazane przez biegłego: np. dostanie się betonu do przestrzeni dylatacyjnych podczas samowolnych napraw, których biegły jednak nie stwierdził, zawilgocenie kotła, czy dodatkowy montaż jakichkolwiek urządzeń na kotle, po wykonaniu sklepienia. Żadna z podanych wyżej przyczyn, która spowodowałaby zwolnienie pozwanej od odpowiedzialności z tytułu gwarancji, nie została przez skarżącą wykazana. Nie zastępuje tego wykazania (udowodnienia) powoływanie się na zeznania świadków o kilkakrotnym odstawieniu kotła i wykonywaniu w tym czasie jego drobnych napraw. Pozwana miała możliwość zarówno w październiku 2002 r. jak i w toku postępowania zażądania wglądu do dokumentacji pracy kotła, w której powinny być odnotowane odstawienia i naprawy. Stosownego wniosku dowodowego o przedłożenie przez powoda tej dokumentacji pozwana nie zgłosiła.</xText> <xText/> <xText>Tym samym podzielić należy ocenę Sądu Okręgowego, że skarżąca nie wykazała, że uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z przyczyn niezależnych od pozwanej.</xText> <xText>Nie doszło w sprawie do wskazanych przez skarżącą naruszeń praw materialnego. <xLexLink xArt="art. 637;art. 637 § 1;art. 637 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 637 § 1 i § 2 kc</xLexLink> odnosi się do uprawnień zamawiającego dzieło z tytułu rękojmi, a ta instytucja nie była źródłem roszczeń powoda, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia tych przepisów. W świetle zapisu § 6 pkt 2 umowy stron powód posiadał roszczenie o wykonanie przez pozwaną naprawy gwarancyjnej. Wobec stanowczej odmowy wykonania naprawy uznać należy, że powód był uprawniony do bezzwłocznego wykonania tej naprawy na koszt strony pozwanej, gdyż kocioł parowy w elektrociepłowni, u progu sezonu grzewczego, winien spełniać swoje funkcje.</xText> <xText>Nie nastąpiło naruszenie <xLexLink xArt="art. 39;art. 39 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 39 § 1 prawa upadłościowego</xLexLink>. Powołany przepis stanowi, że jeżeli umowa wzajemna w czasie ogłoszenia upadłości nie była wykonana ani przez upadłego, ani przez stronę drugą albo była wykonana tylko w części, syndyk może bądź wykonać umowę i żądać od drugiej strony wykonania, bądź od umowy dostąpić. Regulacja ta ma zastosowanie w trzech przypadkach: gdy żadna ze stron nie wykonała swojego zobowiązania, gdy obie strony wykonały częściowo swoje zobowiązania i gdy jedna ze stron nie wykonała w ogóle zobowiązania, druga zaś wykonała je tylko w części.</xText> <xText>Żaden ze wskazanych przypadków nie odnosił się do umowy stron, którą pozwana wykonała w całości, gdyż roboty montażowe kotła zostały odebrane, a powód wykonał w części, płacąc część należnego pozwanej wynagrodzenia.</xText> <xText>Do zakresu obligatoryjnych obowiązków umownych, które strona umowy powinna wykonać w ramach umowy, nie należą obowiązki z tytułu gwarancji, które mogą w ogóle w przyszłości nie powstać, kiedy w okresie gwarancyjnym nie ujawnią się wady dzieła.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 39;art. 39 § 3" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">Art. 39 § 3 prawa upadłościowego</xLexLink> nie znajduje zastosowania w niniejszej</xText> <xText/> <xText>sprawie, gdyż obowiązkom z tytułu gwarancji, tj. obowiązkom wykonania naprawy dzieła po ich ujawnieniu nie odpowiadają żadne obowiązki wzajemne (świadczenia wzajemne) drugiej strony umowy. Nie doszło także do naruszenia <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1;art. 37" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 34 § 1 i art. 37 prawa upadłościowego</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>Należy podzielić pogląd skarżącej, że <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 34 § 1 prawa upadłościowego</xLexLink> dopuszcza potrącenie długu upadłego z długiem wierzyciela, jeżeli oba długi istniały w czasie ogłoszenia upadłości, chociażby termin uiszczenia jednego z nich nie nastąpił. Nie ulega wątpliwości, że ogłoszenie upadłości powoda nastąpiło postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 14 maja 2002 r. (k.6) a dług powoda wobec inwestora, wynikający z dokonanej naprawy obmurza kotła parowego, powstał po ogłoszeniu upadłości. Inwestor koszty naprawy kotła w kwocie 53.070 zł przedstawił do potrącenia z kaucjami gwarancyjnymi powoda. Kaucje gwarancyjne strona uiszcza w celu zabezpieczenia kosztów napraw dzieła (robót) w okresie gwarancyjnym. Jeżeli zobowiązany z gwarancji nie wykona naprawy, koszty te odlicza się z uiszczonej kaucji. Cel uiszczenia kaucji polega więc na zabezpieczeniu pokrycia kosztów usunięcia wad dzieła. Trudno w tej sytuacji traktować kaucję jako dług inwestora wobec wykonawcy, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 1" xIsapId="WDU19340930834" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 93, poz. 834">art. 34 § 1 prawa upadłościowego</xLexLink>, skoro nie sposób twierdzić, że kaucja winna być zawsze zwrócona. Może być ona zwrócona jedynie wtedy, gdy naprawy w okresie gwarancyjnym zostały przez wykonawcę wykonane.</xText> <xText>Wobec powyższego należy uznać dopuszczalność potrącenia kosztów usunięcia wady dzieła z kaucją gwarancyjną uiszczoną przez powoda inwestorowi bądź generalnemu wykonawcy.</xText> <xText>Gdyby nawet przyjąć, że z momentem ogłoszenia upadłości powoda dokonanie potrącenia kosztów naprawy z kaucją gwarancyjną nie było dopuszczalne, to oświadczenie inwestora (generalnego wykonawcy) o potrąceniu, złożone w dniu 6 lutego 2003 r. (k.110) winno być traktowane</xText> <xText/> <xText>jako zgłoszenie wierzytelności w kwocie 53.070 zł, które powiększa ogólne zadłużenie upadłego o tę sumę i stanowi w istocie szkodę w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>Wniosek dowodowy pozwanej o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłego na okoliczność przyczyn uszkodzenia obmurza kotła Sąd Apelacyjny oddalił, gdyż skarżąca nie wykazała, że dowodu tego nie mogła powołać przed Sądem Okręgowym lub że potrzeba powołania tego dowodu wynikła później. Nie stanowi uzasadnionej przyczyny przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii biegłego dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodu z opinii biegłego, niekorzystna dla strony skarżącej, gdyż Sąd I instancji jest władny dokonać własnej oceny przeprowadzonego dowodu (<xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 382 kpc</xLexLink>), która została wyżej zaprezentowana.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy należało apelację oddalić, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zofia Kołaczyk

Barbara Panek

Barbara Skoczylas

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 940/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.) Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Syndyka Masy UpadłościPrzedsiębiorstwa (...).W. Spółki Akcyjnej wC. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwB. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 25 lutego 2004 r., sygn. akt XIV GC 164/03 o d d a l a apelację i zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. sygn. akt I ACa-940/04 UZASADNIENIE Powód – Syndyk masy upadłościPrzedsiębiorstwa (...)(...)Spółki Akcyjnej wC.domagał się zasądzenia od pozwanej –(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwB.kwoty 53.070 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 3 stycznia 2003 r. i kosztami procesu. Dochodzoną kwotę stanowiło odszkodowanie, jakie powód uiścił na rzecz(...) SAza usunięcie wady montażu kotła parowego(...)w ECC.. Montaż kotła wykonała pozwana, na podstawie umowy stron z dnia 24 kwietnia 2001 r. i ponosi ona odpowiedzialność za usuwanie usterek w ramach gwarancji. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Zarzuciła, że poprawność montażu kotła została potwierdzona protokołem odbioru z dnia 3 lipca 2001 r., a uszkodzenie kształtek w sklepieniu przednim obmurza kotła zostało spowodowane okolicznościami niezależnymi od pozwanej. Powołała się na sprawozdanieInstytutu (...)wG., sporządzonego na jej zlecenie na temat analizy czynników mogących mieć wpływ na przedwczesne zniszczenie przedniego sklepienia kotła(...)wElektrociepłowni (...), według którego na trwałość sklepienia mogą wpływać: jakość zabudowanych materiałów ogniotrwałych, sposób wykonania sklepienia, suszenia i wygrzewania oraz warunki eksploatacji. Pozwana nadto podniosła, iż powód nie był uprawniony do usunięcia wad kotła na jej koszt a także, że zalega on z zapłatą 70% wynagrodzenia za montaż kotła. Pismem z dnia 10 października 2002 r. pozwana wezwała powoda, w trybie art. 39 § 1 prawa upadłościowego, do złożenia oświadczenia, czy wykonuje umowę (dokonuje płatności wynikających z umowy) i czy żąda od pozwanej wykonania (wykonania zobowiązań wynikających z gwarancji), czy też od umowy odstępuje. Powód w piśmie z dnia 17 października 2002 r. oświadczył, że od umowy nie odstępuje i żąda jej wykonania. Wobec faktu, że powód nie spełnił świadczenia pieniężnego pozwana oświadczyła, że wstrzymuje się ze świadczeniem wynikającym z umowy do czasu spełnienia przez powoda świadczenia wzajemnego. Wyrokiem z dnia 25 lutego 2004 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem z ustawowymi odsetkami od dnia 3 stycznia 2003 r. oraz kwotę 5.792,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji były następujące. W dniu 24 kwietnia 2001 r. strony zawarły umowę, na podstawie której pozwana zobowiązała się do wykonania montażu kotła parowego(...)wElektrociepłowni (...), według szczegółowego zakresu robót, określonego w § 1 umowy. Pozwana wykonała montaż obmurza kotła, a roboty zostały odebrane bez zastrzeżeń, co wynika z protokołu odbioru technicznego z dnia 3 lipca 2001 r. (k.79). W dniu 7 października 2002 r. stwierdzono ubytki i pęknięcia kształtek w sklepieniu przednim obmurza kotła, o czym generalny wykonawca zadania inwestycyjnego –(...) spółka z o.o.zawiadomił powoda, który o stwierdzonych wadach kotła zawiadomił pozwaną (k.12-13). Przedstawiciele stron i generalnego wykonawcy spotkali się w dniu 10 października 2002 r. Z tego spotkania sporządzono notatkę (k.16). Wykonawca-(...)– zażądał natychmiastowego usunięcia wad kotła przez pozwaną, zastrzegając dokonanie naprawy przez podmiot trzeci na koszt pozwanej. Powód wezwał pozwaną do usunięcia wad pismem z dnia 11 października 2002 r. w którym podał, że brak działań z jej strony spowoduje powierzenie robót naprawczych innemu wykonawcy na koszt pozwanej (k.17). Pozwana odmówiła wykonania naprawy gwarancyjnej podnosząc, iż wady obmurza nie zostały spowodowane złym montażem (k.18). Pismem z dnia 15 października 2002 r. powód zawiadomił pozwaną o powierzeniu naprawy obmurza kotła innej firmie (k.19). W dniu 7 listopada 2002 r.(...) sp. z o.o.obciążyła powoda kosztami naprawy sklepienia kotła(...)w kwocie 53.070zł (k.27), a powód z kolei kwotą tą obciążył pozwaną, przesyłając jej fakturę z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2003 r. (k.26). Z pisma generalnego wykonawcy z dnia 14 grudnia 2002 r., skierowanego do powoda, wynikało, że po zdemontowaniu uszkodzonego obmurza kotła stwierdzono wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych betonem zamiast wełną żaroodporną (k.23). Na taką przyczynę awarii kotła wskazał powód w piśmie adresowanym do pozwanej w dniu 18 grudnia 2002 r. (k.25). Pozwana w styczniu 2003 r. zwróciła powodowi fakturę obejmującą koszty naprawy kotła i odmówiła jej zapłaty (k. 29). Na podstawie opinii biegłego dra inż.H. R. (1)zInstytutu Politechniki (...)iOchrony (...)Sąd Okręgowy ustalił, że przyczyną uszkodzenia obmurza kotła parowego(...)wElektrociepłowni (...)był brak dylatacji po lewej i prawej stronie kotła, a właściwie wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych zaprawą, która łączyła kształtki, a nie materiałem włóknistym. Nadto na podstawie zeznań świadków:L. P. (1)(k. 208-210),F. H. (1)(k.210-211),G. G. (1)(k.211-212),E. Ł.(k.212),J. C.(k.212-213) iR. W.(k. 215-216) Sąd ustalił, że odbiór końcowy obmurza kotła został poprzedzony dokonaniem jego oględzin. Członkowie komisji dokonującej odbioru weszli do wnętrza kotła i zapoznali się z jego stanem. Wygląd obmurza nie budził zastrzeżeń i brak było podstaw do sprawdzania całej dylatacji. Z wnętrza kotła widoczna była przednia część dylatacji. Świadkowie nie posiadali wiedzy na temat istnienia bądź braku dylatacji po prawej i lewej stronie kotła w dniu końcowego odbioru robót. Po ujawnieniu się wad obmurza dokonano jego komisyjnych oględzin w sposób analogiczny, jak dokonano odbioru robót. Stwierdzono pęknięcia kształtek ceramicznych znajdujących się wewnątrz kotła, na długości ok. 1,5 m. Generalnie nie można było ustalić przyczyny pęknięcia kształtek i nie badano wówczas dylatacji (zeznania świadkówG.,H.iŁ.). Również świadekR. W., który wykonał naprawę kotła, nie badał przyczyn uszkodzeń obmurza. Zeznał on, że można było się domyślać, że uszkodzenia były wynikiem braku dylatacji. Sąd Okręgowy odmówił wiary zeznaniom świadkaL. P. (1), dotyczących prawidłowego wykonania dylatacji po lewej i prawej stronie kotła, gdyż świadek ten jako bezpośredni wykonawca montażu kotła był zainteresowany w dobrym przedstawieniu wykonanych robót. Opinię biegłegoH. R.Sąd uznał za przekonywającą, zwłaszcza, że żadna ze stron nie zgłosiła do tej opinii zastrzeżeń. Pozwana zgłosiła syndykowi masy upadłości strony powodowej roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za montaż kotła i wierzytelność jej została ujęta na liście wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Syndyk nie wyraził zgody na odstąpienie przez stronę powodową od umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. Stosunek prawny łączący strony Sąd Okręgowy zakwalifikował jako umowę o dzieło, do której zastosowanie mająart. 627 i nast. kc.Nadto z § 6 umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. wynikało, że pozwana udzieliła powodowi gwarancji dobrego wykonania robót na okres lat trzech. W okresie gwarancyjnym wystąpiła wada obmurza kotła, spowodowana niezachowaniem dylatacji podczas montażu kształtek przez pozwaną, która odmówiła naprawy gwarancyjnej. Sąd I instancji wskazał, że odpowiedzialność pozwanej wynika z zapisu § 6 umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r., w którym pozwana udzieliła gwarancji jakościowej wykonanych przez siebie robót, a takżeart. 471 kc.Pozwana nie wykazała, że uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z innych przyczyn aniżeli wskazane w opinii biegłego i jest zobowiązana do naprawienia szkody tj. zwrotu kosztów poniesionych przez powoda w celu usunięcia wady (art. 361 § 2 kc). Wierzytelność pozwanej o zapłatę wynagrodzenia za montaż kotła została wciągnięta na listę wierzytelności w postępowaniu upadłościowym powodowej spółki i tym samym pozwana uzyskała tytuł egzekucyjny (art. 170 prawa upadłościowego). Brak było natomiast podstaw, w ocenie Sądu Okręgowego, do zastosowania w sprawieart. 39 § 3 prawa upadłościowego. Prawo wstrzymania się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przysługuje według wskazanego przepisu stronie, która ma obowiązek wcześniejszego świadczenia. Zapis ten nie odnosi się do spełnienia świadczeń z tytułu gwarancji. Pozwana zawiadomiona o wadach wykonanych robót i wezwana do ich bezzwłocznego usunięcia odmówiła wykonania naprawy, co uzasadniało żądanie powoda o zwrot poniesionych kosztów naprawy, dokonanej przez innego przedsiębiorcę. Trudno także mówić o możliwości odstąpienia przez powoda od umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. skoro umowa ta została przez pozwaną wykonana. Usunięcie awarii kotła było koniecznością i musiało nastąpić szybko. Żądanie powoda zostało uwzględnione na podstawie powołanych wyżej przepisów, o odsetkach orzeczono po myśliart. 481 kc, zaś o kosztach procesu na podstawieart. 98 kpc. Pozwana złożyła apelację od powyższego wyroku domagając się jego zmiany przez oddalenie powództwa, bądź uchylenia rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niezastosowanieart. 34 § 1 i art. 37 prawa upadłościowegoorazart. 361 § 2 kcprzez uznanie dopuszczalności potrącenia przez(...) spółkę z o.o.kaucji gwarancyjnej w stosunku do powoda, znajdującego się w stanie upadłości. Wskazała także na naruszenieart. 637 § 1 i 2 kcprzez przyjęcie możliwości usunięcia wad dzieła na koszt przyjmującego zamówienie w sytuacji, gdy uprawnienie takie nie wynika z przepisówkodeksu cywilnegoani z łączącej strony umowy, a także na naruszenieart. 31 § 1 prawa upadłościowegoprzez pominięcie okoliczności, że do czasu zabezpieczenia lub zaspokojenia przez powoda świadczenia wzajemnego w kwocie wynikającej z umowy, pozwanej służy prawo wstrzymania się ze świadczeniem zobowiązań wynikających z umowy. Przedstawiła także skarżąca zarzut naruszeniaart. 233 § 1 kpcprzez wybiórcze odniesienie się do dowodu z opinii biegłego i uznanie za wiarygodne wniosków końcowych tej opinii, choć nie miały one oparcia w treści opinii ani w zgromadzonym materiale dowodowym, podniosła błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że przyczyną uszkodzenia obmurza kotła parowego(...)wElektrociepłowni (...)był brak dylatacji po lewej i prawej stronie kotła a także niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności według jakiego reżimu odpowiedzialności powód dochodził swoich roszczeń od pozwanej. Skarżąca zgłosiła ponadto wniosek dowodowy o przeprowadzenie przez Sąd Apelacyjny dowodu z opinii biegłego zna okoliczność przyczyn uszkodzenia obmurza kotła. W ocenie pozwanej ani z treści opinii biegłegoH. R.ani z zeznań świadków nie wynikało, że przyczyną uszkodzeń kotła był brak dylatacji po jego lewej i prawej stronie. Roboty wykonane przez pozwaną zostały komisyjnie odebrane a w protokole odbioru nie zgłoszono żadnych zastrzeżeń co do ich jakości. Po ujawnieniu się wady obmurza kotła nie badano faktu istnienia dylatacji i nie stwierdzono przyczyny pęknięcia. Z kolei przy rozbiórce obmurza nie zachowano żadnej dokumentacji (zdjęcia, film) która wskazywałaby na istnienie lub brak dylatacji. Przyczynę uszkodzenia(...) sp. z o.o.ustaliły arbitralnie, obciążając za to pozwaną, będącą na końcu łańcucha podwykonawców. Wypełnienie dylatacji betonem, zamiast wełną żaroodporną, biegły ocenił jako zachowanie irracjoralne, również z punktu widzenia ekonomicznego. Brak śladów betonu w przestrzeniach dylatacyjnych potwierdzili także świadkowie:F. H., R.W.iL. P.. Nadto biegły na rozprawie wyjaśnił, że przy braku dylatacji i użyciu betonu awaria teoretycznie powinna wystąpić przy pierwszym bądź drugim włączeniu urządzenia do ruchu. Z zeznań świadkówG. G.,F. H.iL. P.wynikało, że kocioł w 2002 r. był kilkakrotnie odstawiany a przed rozbiórką obmurza były wykonywane prace naprawcze przez firmę działającą na zlecenie generalnego inwestora. W trakcie wykonywania tego typu prac beton mógł dostać się do przestrzeni dylatacyjnych. Pozwana w toku postępowania przed Sadem I instancji nie zgłosiła wniosku o dopuszczenie kolejnego dowodu z opinii biegłego gdyż była przeświadczona o tym, że zostało wykazane, iż uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z przyczyn niezależnych od pozwanej. Odmienna ocena dowodów, dokonana przez Sąd Okręgowy, uzasadnia zgłoszenie takiego wniosku w apelacji. Według skarżącej powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, wynikających zart. 471 kc, choć był do tego zobowiązany. Powód nie wykazał niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną, gdyż okoliczność niewykonania dylatacji nie potwierdziła się w świetle zgromadzonego materiału dowodowego. Powód nie sprecyzował jednoznacznie w toku sporu czy podstawą jego roszczeń są przepisy o gwarancji, rękojmi czy też ogólne przepisy odnoszące się do odpowiedzialności za niewykonanie zobowiązań, wskazując na powołane podstawy i naart. 480 kc.Sąd I instancji arbitralnie zadecydował za powoda, że zgłosił on roszczenie wynikające z gwarancji. Wykonanie zastępcze nie służyło powodowi zarówno w świetle przepisów ogólnychkc, jak i przepisów o gwarancji i rękojmi. Umowa stron przewidywała uprawnienie do powierzenia realizacji przedmiotu umowy innemu wykonawcy na koszt i ryzyko pozwanej jedynie w przypadku odstąpienia od umowy (§ 13 ust. 3 umowy). W § 6 umowy pozwana udzieliła powodowi gwarancji „jakościowo dobrego wykonania robót”. Zapisy umowy nie dawały podstaw do przyjęcia, że gwarancją objęto także same kształtki ceramiczne, dostarczone przez(...) SA. Pozwana wykazała prawidłowy montaż kształtek. Wreszcie skarżąca zarzuciła, że powód nie wykonał zobowiązania pieniężnego, wynikającego z umowy (zaległość wynosi około 70% wartości umowy), natomiast po stronie pozwanej leżą zobowiązania wynikające z gwarancji. Zgodnie zart. 39 § 3 prawa upadłościowegopozwanej służy skuteczne prawo wstrzymania się ze świadczeniem zobowiązań wynikających z umowy, z którego skorzystała w piśmie z dnia 10 października 2002 r., skierowanym do powoda. W tej sytuacji pozwana nie pozostaje w zwłoce z wykonaniem zobowiązań wobec powoda. W zakresie naruszeniaart. 37 § 1 prawa upadłościowegoiart. 361 § 2 kcskarżąca zwróciła uwagę na niedopuszczalność potrącenia przez(...) (...) sp. z o.o.kosztów naprawy kotła z kaucją gwarancyjną, złożoną przez powoda. Wobec bezskuteczności potrącenia powodowi służy wobec(...)roszczenie o zwrot bezprawnie zatrzymanej kaucji. W związku z tym po stronie powoda nie powstała szkoda, której naprawienia domagał się w niniejszym procesie. Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie sposób uznać zasadności zarzutu skarżącej, że Sąd Okręgowy nie wyjaśnił według jakiego reżimu odpowiedzialności powód dochodził swoich roszczeń. Powód w pozwie co prawda nie wskazał podstawy prawnej swojego żądania, jednak z treści dołączonych do pozwu pism; z dnia 11 października 2002 r. (k.17) i z dnia 15 października 2002 r. (k.19) wynikało ponad wszelką wątpliwość, że domagał się od pozwanej wykonania przez nią obowiązków wynikających z gwarancji, powołując się na § 6 umowy, traktujący o instytucji gwarancji. Pozwana w § 6 pkt 1 umowy z dnia 24 kwietnia 2001 r. udzieliła powodowi gwarancji jakościowo dobrego wykonania robót na okres lat trzech licząc od dnia odbioru końcowego przedsięwzięcia inwestycyjnego. W okresie gwarancji pozwana zobowiązała się do usunięcia wszystkich ujawnionych wad i usterek na własny koszt (§ 6 pkt 2), a do usunięcia usterek powinna przystąpić najpóźniej w ciągu 24 godzin po otrzymaniu zawiadomienia od powoda (§ 6 pkt 4). Gwarancja jest z jednej strony zapewnieniem, że wykonane roboty są dobrej jakości, z drugiej natomiast zobowiązaniem do naprawy ujawnionych w okresie gwarancyjnym wad tych robót. Odpowiedzialność osoby zobowiązanej z tytułu gwarancji ma zakres bardzo szeroki. W doktrynie przedmiotu odpowiedzialność ta nazywana jest absolutną (Patrz: Cz. Żuławska: Zabezpieczenie jakości świadczenia, Studia Cywilistyczne 1978, t. XXIX, s. 75). Odpowiedzialność z tytułu gwarancji jest wyłączona tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że wady towaru (robót) wynikają z przypadku, winy osoby trzeciej, niewłaściwego użytkowania rzeczy, braku odpowiedniej konserwacji, nieprawidłowego korzystania lub obsługi. Przyczyny wyłączające odpowiedzialność udzielającego gwarancji muszą występować po stronie uprawnionego z gwarancji lub wynikać z okoliczności niezależnych od zobowiązanego. Ciężar dowodu w powyższym zakresie spoczywa na zobowiązanym z gwarancji, który dla zwolnienia się z odpowiedzialności winien wykazać, że wady robót wystąpiły z przyczyn od niego niezależnych. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwalał na ustalenie, że pozwana, zobowiązana z tytułu gwarancji, nie ponosi odpowiedzialności za wady wykonanego przez nią montażu kotła parowego. Należy w tym miejscu podkreślić, że po zawiadomieniu pozwanej o wystąpieniu wad obmurza kotła pismem z dnia 8 października 2002 r. poinformowała ona powoda, że wyśle 10 października 2002 r. doC.swojego pracownika celem zapoznania się z zaistniałą sytuacją (k.14).W rzeczywistości do oględzin kotła pozwana oddelegowała jego bezpośredniego wykonawcę -L. P.(k.16). W trakcie oględzin kotła w dniu 10 października 2002 r. nie dokonano ustalenia przyczyn uszkodzenia obmurza. Sprawozdanie ze spotkania przedstawicieli osób zainteresowanych ustaleniem tych przyczyn wskazuje jedynie, że „przyczyną uszkodzenia było pęknięcie zamknięcia betonowego i penetracja płynnego żużla w głąb kształtek ceramicznych” (k.16). Obecny przy oględzinach przedstawiciel pozwanej miał możliwość zażądania przeprowadzenia badań obmurza przez biegłych, np. pracowników Instytutu (...)(...)wG., w celu ustalenia bezpośredniej przyczyny pęknięcia zamknięcia betonowego kotła, a także zabezpieczyć materiał dowodowy przez wykonanie serwisu zdjęciowego lub filmowego, czego jednak nie uczynił. Dla zwolnienia pozwanej od odpowiedzialności z tytułu gwarancji nie było wystarczające nieustalenie, że usterki obmurza nie są wynikiem złego montażu, jak twierdziła skarżąca w piśmie z dnia 10 października 2002 r. (k.18) lecz wykazanie rzeczywistej przyczyny uszkodzenia kotła, niezależnej od wykonawstwa robót montażowych. W interesie pozwanej leżało jak najszybsze ustalenie przyczyny uszkodzenia, a nie przerzucanie czynności wyjaśniających na powoda i innych uczestników procesu inwestycyjnego. Pozwana jednak poprzestała wyłącznie na przedstawieniu ekspertyzyInstytutu (...)(k.88), która wskazywała na czynniki wpływające na trwałość sklepienia przedniego kotła, jednak nie ustalała konkretnej przyczyny zaistniałego w październiku 2002 r. uszkodzenia. Twierdzenie pozwanej, zawarte w piśmie procesowym z dnia 6 października 2003 r. (k.179), że jedyną przyczyną uszkodzenia sklepienia kotła mogło być niezachowanie odpowiednich warunków suszenia materiału ceramicznego przy wprowadzeniu kotła do eksploatacji, nie zostało poparte żadnymi dowodami. Także wątpliwości co do jakości kształtek nie zostały udowodnione. Można zgodzić się ze skarżącą, że biegłyH. R. (1)ani w opinii pisemnej (k.163-167), ani też w ustnej opinii uzupełniającej, złożonej na rozprawie w dniu 27 listopada 2003 r. (k.191-192) nie wskazał w sposób jednoznaczny, że bezpośrednią przyczyną pęknięcia przedniego sklepienia kotła był wadliwy montaż obmurza kotła przez pozwaną. Biegły przyjął w opinii pisemnej, że „jedyną sugestią ujmującą przyczyny uszkodzenia (....) jest stwierdzenie braku dylatacji po lewej i prawej stronie kotła”, przy czym sugestię tę wyprowadził z treści pisma inwestora –(...)z dnia 14 grudnia 2002 r. (k.23, k.191 v.). Niewątpliwie nie chodziło tu o całkowity brak dylatacji, lecz o wadliwe wypełnienie przestrzeni dylatacyjnych, przez dopuszczenie do dostania się tam zaprawy, za pomocą której łączono kształtki. Na podstawie protokołu odbioru z dnia 3 lipca 2001 r. (k. 79) i zapisów w dzienniku budowy biegły założył, że dylatacje zostały wykonane. ŚwiadekG. G.(k.211-211 v.) zeznał, iż w trakcie rozbiórki obmurza okazało się, że po prawej i lewej stronie kotła, w miejscach dylatacji, występowała wełna mineralna i cement, przy czym cementu było ok. 50-60%. Całkowity brak dylatacji, w ocenie biegłego spowodowałby awarię kotła przy pierwszym bądź drugim włączeniu urządzenia do ruchu, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Biegły nadto stwierdził, że w piśmie inwestora z dnia 12 grudnia 2002 r. w istocie stwierdzono obecność w dylatacji nie betonu, lecz zaprawy użytej do łączenia kształtek. Zauważył także biegły możliwość, że zbyt grube spoiny mogły zmniejszyć przestrzeń dylatacji, co sygnalizował zapis w dzienniku budowy. Mogły wystąpić także inne przyczyny uszkodzenia kotła, wskazane przez biegłego: np. dostanie się betonu do przestrzeni dylatacyjnych podczas samowolnych napraw, których biegły jednak nie stwierdził, zawilgocenie kotła, czy dodatkowy montaż jakichkolwiek urządzeń na kotle, po wykonaniu sklepienia. Żadna z podanych wyżej przyczyn, która spowodowałaby zwolnienie pozwanej od odpowiedzialności z tytułu gwarancji, nie została przez skarżącą wykazana. Nie zastępuje tego wykazania (udowodnienia) powoływanie się na zeznania świadków o kilkakrotnym odstawieniu kotła i wykonywaniu w tym czasie jego drobnych napraw. Pozwana miała możliwość zarówno w październiku 2002 r. jak i w toku postępowania zażądania wglądu do dokumentacji pracy kotła, w której powinny być odnotowane odstawienia i naprawy. Stosownego wniosku dowodowego o przedłożenie przez powoda tej dokumentacji pozwana nie zgłosiła. Tym samym podzielić należy ocenę Sądu Okręgowego, że skarżąca nie wykazała, że uszkodzenie obmurza kotła nastąpiło z przyczyn niezależnych od pozwanej. Nie doszło w sprawie do wskazanych przez skarżącą naruszeń praw materialnego.Art. 637 § 1 i § 2 kcodnosi się do uprawnień zamawiającego dzieło z tytułu rękojmi, a ta instytucja nie była źródłem roszczeń powoda, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia tych przepisów. W świetle zapisu § 6 pkt 2 umowy stron powód posiadał roszczenie o wykonanie przez pozwaną naprawy gwarancyjnej. Wobec stanowczej odmowy wykonania naprawy uznać należy, że powód był uprawniony do bezzwłocznego wykonania tej naprawy na koszt strony pozwanej, gdyż kocioł parowy w elektrociepłowni, u progu sezonu grzewczego, winien spełniać swoje funkcje. Nie nastąpiło naruszenieart. 39 § 1 prawa upadłościowego. Powołany przepis stanowi, że jeżeli umowa wzajemna w czasie ogłoszenia upadłości nie była wykonana ani przez upadłego, ani przez stronę drugą albo była wykonana tylko w części, syndyk może bądź wykonać umowę i żądać od drugiej strony wykonania, bądź od umowy dostąpić. Regulacja ta ma zastosowanie w trzech przypadkach: gdy żadna ze stron nie wykonała swojego zobowiązania, gdy obie strony wykonały częściowo swoje zobowiązania i gdy jedna ze stron nie wykonała w ogóle zobowiązania, druga zaś wykonała je tylko w części. Żaden ze wskazanych przypadków nie odnosił się do umowy stron, którą pozwana wykonała w całości, gdyż roboty montażowe kotła zostały odebrane, a powód wykonał w części, płacąc część należnego pozwanej wynagrodzenia. Do zakresu obligatoryjnych obowiązków umownych, które strona umowy powinna wykonać w ramach umowy, nie należą obowiązki z tytułu gwarancji, które mogą w ogóle w przyszłości nie powstać, kiedy w okresie gwarancyjnym nie ujawnią się wady dzieła. Art. 39 § 3 prawa upadłościowegonie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż obowiązkom z tytułu gwarancji, tj. obowiązkom wykonania naprawy dzieła po ich ujawnieniu nie odpowiadają żadne obowiązki wzajemne (świadczenia wzajemne) drugiej strony umowy. Nie doszło także do naruszeniaart. 34 § 1 i art. 37 prawa upadłościowegoorazart. 361 § 2 kc. Należy podzielić pogląd skarżącej, żeart. 34 § 1 prawa upadłościowegodopuszcza potrącenie długu upadłego z długiem wierzyciela, jeżeli oba długi istniały w czasie ogłoszenia upadłości, chociażby termin uiszczenia jednego z nich nie nastąpił. Nie ulega wątpliwości, że ogłoszenie upadłości powoda nastąpiło postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 14 maja 2002 r. (k.6) a dług powoda wobec inwestora, wynikający z dokonanej naprawy obmurza kotła parowego, powstał po ogłoszeniu upadłości. Inwestor koszty naprawy kotła w kwocie 53.070 zł przedstawił do potrącenia z kaucjami gwarancyjnymi powoda. Kaucje gwarancyjne strona uiszcza w celu zabezpieczenia kosztów napraw dzieła (robót) w okresie gwarancyjnym. Jeżeli zobowiązany z gwarancji nie wykona naprawy, koszty te odlicza się z uiszczonej kaucji. Cel uiszczenia kaucji polega więc na zabezpieczeniu pokrycia kosztów usunięcia wad dzieła. Trudno w tej sytuacji traktować kaucję jako dług inwestora wobec wykonawcy, w rozumieniuart. 34 § 1 prawa upadłościowego, skoro nie sposób twierdzić, że kaucja winna być zawsze zwrócona. Może być ona zwrócona jedynie wtedy, gdy naprawy w okresie gwarancyjnym zostały przez wykonawcę wykonane. Wobec powyższego należy uznać dopuszczalność potrącenia kosztów usunięcia wady dzieła z kaucją gwarancyjną uiszczoną przez powoda inwestorowi bądź generalnemu wykonawcy. Gdyby nawet przyjąć, że z momentem ogłoszenia upadłości powoda dokonanie potrącenia kosztów naprawy z kaucją gwarancyjną nie było dopuszczalne, to oświadczenie inwestora (generalnego wykonawcy) o potrąceniu, złożone w dniu 6 lutego 2003 r. (k.110) winno być traktowane jako zgłoszenie wierzytelności w kwocie 53.070 zł, które powiększa ogólne zadłużenie upadłego o tę sumę i stanowi w istocie szkodę w rozumieniuart. 361 § 2 kc. Wniosek dowodowy pozwanej o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłego na okoliczność przyczyn uszkodzenia obmurza kotła Sąd Apelacyjny oddalił, gdyż skarżąca nie wykazała, że dowodu tego nie mogła powołać przed Sądem Okręgowym lub że potrzeba powołania tego dowodu wynikła później. Nie stanowi uzasadnionej przyczyny przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii biegłego dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodu z opinii biegłego, niekorzystna dla strony skarżącej, gdyż Sąd I instancji jest władny dokonać własnej oceny przeprowadzonego dowodu (art. 382 kpc), która została wyżej zaprezentowana. W tym stanie rzeczy należało apelację oddalić, w oparciu oart. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono na podstawieart. 98 i 99 kpc.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000406_2004_Uz_2004-12-09_001

II AKa 406/04

2004-12-09 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 406/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Witold Mazur Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy z wniosku K. K. i M. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgo

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000406" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 406/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 grudnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Jolanta Śpiechowicz</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Witold Mazur</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Magdalena Gierszner</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy z wniosku</xText> <xText><xBx><xAnon>K. K.</xAnon> i <xAnon>M. K.</xAnon> </xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 02 września 2004 r. sygn. akt. IV Ko 92/03</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa</xText> </xUnit> <xText/> <xText>II AKa 406 / 04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 września 2004 r. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon> kwoty po 2 550 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od prawomocności wyroku , tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za represjonowanie <xAnon>J. K.</xAnon> przez radzieckie organy ścigania za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText>Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Gliwicach zaskarżając wyrok na niekorzyść wnioskodawców. Wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego, a to art. 8 ust. z dnia 23 lutego 1991 r polegającą na tym iż sąd niezasadnie zasądził tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania kwoty po 2 550 zł za represjonowanie <xAnon>J. K.</xAnon> przez radzieckie organy ścigania za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego dla jego wnuków <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon>, uznając tym samym iż owe roszczenia należą do spadku po zmarłym represjonowanym, podczas gdy cytowany przepis stanowi iż w przypadku śmierci represjonowanego, stosowne uprawnienia do żądania odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą tylko na małżonka, dzieci i rodziców osoby represjonowanej. Stawiając powyższy zarzut wniósł o zmianę wyroku i oddalenie wniosku <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K. K.</xAnon>.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje;</xText> <xText>Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie. Zawarte w niej wywody nie wykazały wadliwości orzeczenia wydanego przez sąd I instancji.</xText> <xText>Wykładnia przepisu <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> , a więc przepisu stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia będącego przedmiotem nin. postępowania istotnie jest kwestią sporną i budzącą liczne kontrowersje. Należy jednak zauważyć iż powołane przez sąd I instancji orzeczenie Sądu Najwyższego będące Uchwałą składu 7 sędziów z dnia 5 października 1995 r. jest ostatnim, a zarazem najbardziej aktualnym orzeczeniem Sądu Najwyższego dotyczącym problematyki określenia kręgu osób uprawnionych do dochodzenia odszkodowania w myśl w/w ustawy. Motywy tejże uchwały Sądu Najwyższego szczegółowo tłumaczą powody leżące u podstaw uznania iż roszczenie o odszkodowanie za poniesioną szkodę , które wraz z roszczeniem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przeszło na następców prawnych osoby represjonowanej, należy do spadku po tych następcach , nadto zawierają też rozważania i odniesienie do wcześniejszych poglądów prezentowanych w tej kwestii przez Sąd Najwyższy.</xText> <xText>Praktyka sądowa dowodzi iż powszechnie sądy w swym orzecznictwie odwołują się do orzeczeń Sądu Najwyższego, a zwłaszcza do uchwał wydanych w składzie 7 sędziów , które uznawane są wręcz za generalne i obowiązujące wskazówki interpretacyjne.</xText> <xText>Zapadłe w nin. sprawie rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest w pełni zgodne z powołaną uchwałą , a zatem nie sposób uznać by sąd w sposób wadliwy dokonał wykładni treści przepisu art. 8 ustawy lutowej, bądź by nie był uprawniony do oparcia się na poglądach Sądu Najwyższego i odwołania się do nich.</xText> <xText>Uznanie iż spadkobiercy osoby uprawnionej w myśl <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 8</xLexLink> do wytępienia z roszczeniem o odszkodowanie są zgodnie z <xLexLink xArt="art. 922;art. 922 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 922 § 1 kc</xLexLink> także uprawnionymi , nie może być zatem uznane za wadliwe i dokonane sprzecznie z obowiązującymi przepisami.</xText> <xText>Skarżący nie wykazał w żaden sposób na czym polegać miałaby nietrafność wydanego wyroku czy też jakich uchybień dopuścił się sąd orzekający, zaś wywody apelacji to jedynie polemika w zakresie tego, które z orzeczeń Sądu Najwyższego bardziej przekonują autora apelacji .</xText> <xText>W pełni dostrzegając rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych, w tym także i w zakresie orzeczeń zapadłych w tut. sądzie , uznać jednak należy iż wyrok sądu I instancji zapadły w nin. sprawie nie może być uznany za wadliwy skoro nie został on wydany z obrazą prawa i został należycie uzasadniony , a to musi zatem prowadzić do utrzymania go w mocy.</xText> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Brewczyńska

Renata Kopiec

Magdalena Gierszner

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 406/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Brewczyńska (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSO del. Witold Mazur Protokolant Magdalena Gierszner przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy z wniosku K. K.iM. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 02 września 2004 r. sygn. akt. IV Ko 92/03 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa II AKa 406 / 04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 2 września 2004 r. zasądził od Skarbu Państwa na rzeczM.iK. K.kwoty po 2 550 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od prawomocności wyroku , tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za represjonowanieJ. K.przez radzieckie organy ścigania za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wniósł Prokurator Okręgowy w Gliwicach zaskarżając wyrok na niekorzyść wnioskodawców. Wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego, a to art. 8 ust. z dnia 23 lutego 1991 r polegającą na tym iż sąd niezasadnie zasądził tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania kwoty po 2 550 zł za represjonowanieJ. K.przez radzieckie organy ścigania za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego dla jego wnukówM. K.iK. K., uznając tym samym iż owe roszczenia należą do spadku po zmarłym represjonowanym, podczas gdy cytowany przepis stanowi iż w przypadku śmierci represjonowanego, stosowne uprawnienia do żądania odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą tylko na małżonka, dzieci i rodziców osoby represjonowanej. Stawiając powyższy zarzut wniósł o zmianę wyroku i oddalenie wnioskuM.iK. K.. Sąd Apelacyjny zważył co następuje; Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie. Zawarte w niej wywody nie wykazały wadliwości orzeczenia wydanego przez sąd I instancji. Wykładnia przepisuart. 8 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a więc przepisu stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia będącego przedmiotem nin. postępowania istotnie jest kwestią sporną i budzącą liczne kontrowersje. Należy jednak zauważyć iż powołane przez sąd I instancji orzeczenie Sądu Najwyższego będące Uchwałą składu 7 sędziów z dnia 5 października 1995 r. jest ostatnim, a zarazem najbardziej aktualnym orzeczeniem Sądu Najwyższego dotyczącym problematyki określenia kręgu osób uprawnionych do dochodzenia odszkodowania w myśl w/w ustawy. Motywy tejże uchwały Sądu Najwyższego szczegółowo tłumaczą powody leżące u podstaw uznania iż roszczenie o odszkodowanie za poniesioną szkodę , które wraz z roszczeniem o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przeszło na następców prawnych osoby represjonowanej, należy do spadku po tych następcach , nadto zawierają też rozważania i odniesienie do wcześniejszych poglądów prezentowanych w tej kwestii przez Sąd Najwyższy. Praktyka sądowa dowodzi iż powszechnie sądy w swym orzecznictwie odwołują się do orzeczeń Sądu Najwyższego, a zwłaszcza do uchwał wydanych w składzie 7 sędziów , które uznawane są wręcz za generalne i obowiązujące wskazówki interpretacyjne. Zapadłe w nin. sprawie rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest w pełni zgodne z powołaną uchwałą , a zatem nie sposób uznać by sąd w sposób wadliwy dokonał wykładni treści przepisu art. 8 ustawy lutowej, bądź by nie był uprawniony do oparcia się na poglądach Sądu Najwyższego i odwołania się do nich. Uznanie iż spadkobiercy osoby uprawnionej w myślart. 8do wytępienia z roszczeniem o odszkodowanie są zgodnie zart. 922 § 1 kctakże uprawnionymi , nie może być zatem uznane za wadliwe i dokonane sprzecznie z obowiązującymi przepisami. Skarżący nie wykazał w żaden sposób na czym polegać miałaby nietrafność wydanego wyroku czy też jakich uchybień dopuścił się sąd orzekający, zaś wywody apelacji to jedynie polemika w zakresie tego, które z orzeczeń Sądu Najwyższego bardziej przekonują autora apelacji . W pełni dostrzegając rozbieżności w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych, w tym także i w zakresie orzeczeń zapadłych w tut. sądzie , uznać jednak należy iż wyrok sądu I instancji zapadły w nin. sprawie nie może być uznany za wadliwy skoro nie został on wydany z obrazą prawa i został należycie uzasadniony , a to musi zatem prowadzić do utrzymania go w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o przepisart. 636 § 1 kpk.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000410_2004_Uz_2004-12-09_001

II AKa 410/04

2004-12-09 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2013-12-04 17:04:44.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 410/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska (spr) SSA Marek Michniewski SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy wnioskodawczyni M. G. ( G. ) - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyr

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000410" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 410/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 grudnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska (spr)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Marek Michniewski</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawczyni <xBx><xAnon>M. G.</xAnon></xBx> (<xAnon>G.</xAnon>)</xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 13 września 2004 r. sygn. akt. XVI1 Ko 30/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż dodatkowo zasądza od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>M. G.</xAnon> kwotę 4000 (czterech tysięcy) złotych tytułem odszkodowania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>K. K.</xAnon>‑Kozik – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawczyni <xAnon>M. G.</xAnon> w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>II AKa 410/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 września 2004r. <xBx><xIx>Sąd Okręgowy w Gliwicach</xIx> </xBx>zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xBx><xIx><xAnon>M. G.</xAnon></xIx></xBx>kwotę 13.370 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę wynikłą z wykonania kary więzienia wobec jej ojca <xAnon>P. P.</xAnon>, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m. <xAnon>(...)</xAnon><xAnon>W.</xAnon>z dnia 10 października 1951r. sygn. IV-3-K-216/51-T-1, który to wyrok został uchylony wyrokiem Sądu Najwyższego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2002r. sygn. II KKN 444/2000 z jednoczesnym uniewinnieniem <xAnon>P. P.</xAnon>od zarzutów popełnienia przestępstw z <xLexLink xArt="art. 3;art. 5;art. 5 ust. 2" xIsapId="WDU19460050046" xTitle="Dekret z dnia 22 stycznia 1946 r. o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia państwowego" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 5, poz. 46">art. 3 i art. 5 ust. 2 dekretu z dnia 22.01.1946r. o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia państwowego</xLexLink> i umorzenie postępowania z mocy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 pkt. 5" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 pkt 5 kpk</xLexLink> w zakresie przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1" xIsapId="WDU19460050046" xTitle="Dekret z dnia 22 stycznia 1946 r. o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia państwowego" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 5, poz. 46">art. 5 ust. 1</xLexLink> wyżej cytowanego dekretu.</xText> <xText>W pozostałej części wniosek <xAnon>M. G.</xAnon> w przedmiocie odszkodowania, jak również wniosek w przedmiocie zadośćuczynienia Sąd Okręgowy w Katowicach zaskarżonym wyrokiem oddalił.</xText> <xText/> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył <xBx><xIx>pełnomocnik wnioskodawczyni</xIx></xBx>.</xText> <xText/> <xText>W apelacji zarzucił on błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż wnioskodawczyni nie podjęłaby dalszej nauki, zapłaciła obrońcy tylko kwotę 200 zł, była zobowiązana do alimentacji matki, a koszty jej utrzymania w trakcie nauki w liceum wynosiły 600 zł miesięcznie.</xText> <xText>Apelujący zarzucił nadto obrazę przepisów postępowania, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> poprzez nieuwzględnienie całości zeznań wnioskodawczyni i dokonanie dowolnej oceny dowodów, co miało istotny wpływ na treść wyroku.</xText> <xText>W konkluzji apelacji jej autor wniósł bądź o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni kwoty 2.800 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na rzecz adwokata ojca, kwoty 10.830 zł tytułem zwrotu kosztów utrzymania matki, kwotę 53.000 zł tytułem utraconego przez wnioskodawczynię utrzymania należnego od ojca;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>Ponadto pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, wobec nie pokrycia ich przez wnioskodawczynię.</xText> <xText/> <xText><xBx><xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xIx></xBx></xText> <xText/> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyni zasługuje na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>Nie jest zasadną apelacja w części domagającej się odszkodowania z tytułu łożenia przez wnioskodawczynię na utrzymanie jej matki po śmierci ojca <xAnon>P. P.</xAnon>, jak i w części domagającej się podwyższenia kwoty odszkodowania z tytułu wypłacanych przez <xAnon>M. G.</xAnon>wynagrodzeń obrońcy ojca. Żądania te bowiem nie znajdują umocowania</xText> <xText>w przepisie <xLexLink xArt="art. 556;art. 556 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 556 § 1 kpk</xLexLink>. Stosownie bowiem do tego przepisu uprawnienia odszkodowawcze po śmierci osoby uprawnionej z mocy <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 1 kpk</xLexLink> /w niniejszej sprawie ojca wnioskodawczyni<xAnon>P. P.</xAnon>/ przysługują jedynie tym osobom, które utraciły</xText> <xText>w wyniku niesłusznego wykonania wobec zmarłego kary, należne im od uprawnionego</xText> <xText>z mocy ustawy utrzymanie. Treść tego przepisu wyraźnie zatem wskazuje, iż uprawnienia tych osób są ograniczone tylko do żądania odszkodowania z tytułu utraconego utrzymania</xText> <xText>i stąd nie są prostym wejściem we wszystkie prawa zmarłego, a zatem osobom wskazanym</xText> <xText>w <xLexLink xArt="art. 556;art. 556 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 556 § 1 kpk</xLexLink> nie przysługuje prawo ani do zadośćuczynienia, ani też do żądania wyrównania wszelkich doznanych strat materialnych, a ich uprawnienia są zawężone do utraconych kosztów utrzymania należnych im od uprawnionego do odszkodowania z mocy <xLexLink xArt="art. 552;art. 552 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 552 § 1 kpk</xLexLink>, a zmarłego przed wytoczeniem postępowania roszczeniowego.</xText> <xText>Nie zasadną jest również apelacja w części domagającej się odszkodowania z tytułu kosztów utrzymania utraconego przez wnioskodawczynię a należnego jej od ojca w okresie studiów, które by niewątpliwie podjęła gdyby jej ojca nie aresztowano, a następnie skazano na bezwzględną karę pozbawienia wolności.</xText> <xText>Wprawdzie wnioskodawczyni zeznała, że nie podjęła studiów „bo nie miała pieniędzy</xText> <xText>z powodu aresztowania ojca”, ale chciała studiować ekonomię, to podzielić należy stanowisko Sądu Okręgowego, że te twierdzenia wnioskodawczyni są gołosłowne i niczym nie poparte</xText> <xText>i że kontynuowanie nauki na studiach należy traktować jako zdarzenie przyszłe i niepewne,</xText> <xText>a zatem jako takie nie zasługujące na uwzględnienie, mimo iż dalsze wywody sądu I instancji, że jako córka więźnia politycznego wnioskodawczyni miała znikome szanse w roku 1950 dostania się na studia, nie są przekonujące i w tym zakresie Sąd Apelacyjny ich nie podziela, zwłaszcza że załączając do apelacji indeks wystawiony dla wnioskodawczyni przez Szkołę Główną Służby Zagranicznej w <xAnon>W.</xAnon>, pełnomocnik dowiódł nieadekwatności powyższej argumentacji.</xText> <xText>Jednakże ten właśnie dowód, zdaniem Sądu Apelacyjnego, stanowi dodatkowy argument świadczący o tym, że twierdzenia wnioskodawczyni, iż kontynuowałaby ona naukę gdyby jej ojciec nie został skazany, są gołosłowne, a sama nauka na studiach wyższych zdarzeniem rzeczywiście niepewnym. Zwrócić wszak trzeba uwagę, że wnioskodawczyni mimo możliwości kontynuowania nauki na studiach w systemie eksternistycznym, studiów tych nie podjęła /w indeksie brak zapisów o przystąpieniu do konsultacji bądź egzaminów/. W tym okresie wnioskodawczyni pracowała, a zatem niewiarygodne jest jej twierdzenie, że nie studiowała bo nie miała pieniędzy. Mieszkała wówczas i pracowała w niedalekiej odległości od <xAnon>W.</xAnon>, gdzie mieściła się Szkoła Główna Służby Zagranicznej, zatem i ta okoliczność świadczy o możliwościach kontynuowania nauki. Wreszcie należy zwrócić uwagę i na to, że</xText> <xText>w tamtym okresie czasu kontynuowanie nauki na studiach było bezpłatne i że z systemów eksternistycznych, wieczorowych i zaocznych korzystało bardzo dużo młodych ludzi, którym okres okupacji uniemożliwił kształcenie się.</xText> <xText>Te wszystkie okoliczności muszą prowadzić do wniosku, że wnioskodawczyni, wbrew temu co obecnie deklaruje, w istocie nie miała woli kontynuowania nauki w tamtym okresie jej życia.</xText> <xText>Natomiast Sąd Apelacyjny uznał, że zasadna jest apelacja w części domagającej się zasądzenia wyższego odszkodowania z tytułu utraty utrzymania w okresie, gdy wnioskodawczyni była uczennicą szkoły średniej, to jest od czasu aresztowania jej ojca /11 grudnia 1948r./ do podjęcia przez nią pracy /1.08.1950r./ po ukończeniu szkoły średniej</xText> <xText>i zdaniu egzaminu maturalnego.</xText> <xText>Sąd Okręgowy przyjął należne jej odszkodowanie za ten okres w wysokości 600 zł</xText> <xText>w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to kwota zbyt niska</xText> <xText>w odniesieniu do rzeczywistych kosztów utrzymania ucznia w szkole, znajdującej się poza miejscem jego stałego zamieszkania, gdy muszą być poniesione nie tylko koszty wyżywienia, podręczników szkolnych ale i zakwaterowania.</xText> <xText>Mając na uwadze wszystkie te koszty w relacjach cen obecnych, Sąd Apelacyjny uznał, iż odszkodowanie z tytułu utraconego przez wnioskodawczynię utrzymania należnego jej od ojca kształtować się winno na poziomie 800 złotych w stosunku miesięcznym, przy uwzględnieniu zasady, że odszkodowanie to winno być adekwatne do rzeczywistych utraconych należności, ale także przy uwzględnieniu faktu, że utrzymanie dziecka jest obowiązkiem obojga rodziców.</xText> <xText/> <xText>Z powyższych zatem względów zmieniając częściowo wysokość należnego odszkodowania, w pozostałej części Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.</xText> <xText/> <xText>AS/</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 410/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska (spr) SSA Marek Michniewski SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. sprawy wnioskodawczyniM. G.(G.) - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 13 września 2004 r. sygn. akt. XVI1 Ko 30/03 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż dodatkowo zasądza od Skarbu Państwa na rzeczM. G.kwotę 4000 (czterech tysięcy) złotych tytułem odszkodowania, 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. K.‑Kozik – Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawczyniM. G.w postępowaniu odwoławczym, 3 kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. II AKa 410/04 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 września 2004r.Sąd Okręgowy w Gliwicachzasądził od Skarbu Państwa na rzeczM. G.kwotę 13.370 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę wynikłą z wykonania kary więzienia wobec jej ojcaP. P., orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.(...)W.z dnia 10 października 1951r. sygn. IV-3-K-216/51-T-1, który to wyrok został uchylony wyrokiem Sądu Najwyższego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2002r. sygn. II KKN 444/2000 z jednoczesnym uniewinnieniemP. P.od zarzutów popełnienia przestępstw zart. 3 i art. 5 ust. 2 dekretu z dnia 22.01.1946r. o odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację życia państwowegoi umorzenie postępowania z mocyart. 17 pkt 5 kpkw zakresie przestępstwa określonego wart. 5 ust. 1wyżej cytowanego dekretu. W pozostałej części wniosekM. G.w przedmiocie odszkodowania, jak również wniosek w przedmiocie zadośćuczynienia Sąd Okręgowy w Katowicach zaskarżonym wyrokiem oddalił. Powyższy wyrok zaskarżyłpełnomocnik wnioskodawczyni. W apelacji zarzucił on błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż wnioskodawczyni nie podjęłaby dalszej nauki, zapłaciła obrońcy tylko kwotę 200 zł, była zobowiązana do alimentacji matki, a koszty jej utrzymania w trakcie nauki w liceum wynosiły 600 zł miesięcznie. Apelujący zarzucił nadto obrazę przepisów postępowania, a toart. 7 kpkiart. 410 kpkpoprzez nieuwzględnienie całości zeznań wnioskodawczyni i dokonanie dowolnej oceny dowodów, co miało istotny wpływ na treść wyroku. W konkluzji apelacji jej autor wniósł bądź o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni kwoty 2.800 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych na rzecz adwokata ojca, kwoty 10.830 zł tytułem zwrotu kosztów utrzymania matki, kwotę 53.000 zł tytułem utraconego przez wnioskodawczynię utrzymania należnego od ojca; uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Ponadto pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, wobec nie pokrycia ich przez wnioskodawczynię. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja pełnomocnika wnioskodawczyni zasługuje na częściowe uwzględnienie. Nie jest zasadną apelacja w części domagającej się odszkodowania z tytułu łożenia przez wnioskodawczynię na utrzymanie jej matki po śmierci ojcaP. P., jak i w części domagającej się podwyższenia kwoty odszkodowania z tytułu wypłacanych przezM. G.wynagrodzeń obrońcy ojca. Żądania te bowiem nie znajdują umocowania w przepisieart. 556 § 1 kpk. Stosownie bowiem do tego przepisu uprawnienia odszkodowawcze po śmierci osoby uprawnionej z mocyart. 552 § 1 kpk/w niniejszej sprawie ojca wnioskodawczyniP. P./ przysługują jedynie tym osobom, które utraciły w wyniku niesłusznego wykonania wobec zmarłego kary, należne im od uprawnionego z mocy ustawy utrzymanie. Treść tego przepisu wyraźnie zatem wskazuje, iż uprawnienia tych osób są ograniczone tylko do żądania odszkodowania z tytułu utraconego utrzymania i stąd nie są prostym wejściem we wszystkie prawa zmarłego, a zatem osobom wskazanym wart. 556 § 1 kpknie przysługuje prawo ani do zadośćuczynienia, ani też do żądania wyrównania wszelkich doznanych strat materialnych, a ich uprawnienia są zawężone do utraconych kosztów utrzymania należnych im od uprawnionego do odszkodowania z mocyart. 552 § 1 kpk, a zmarłego przed wytoczeniem postępowania roszczeniowego. Nie zasadną jest również apelacja w części domagającej się odszkodowania z tytułu kosztów utrzymania utraconego przez wnioskodawczynię a należnego jej od ojca w okresie studiów, które by niewątpliwie podjęła gdyby jej ojca nie aresztowano, a następnie skazano na bezwzględną karę pozbawienia wolności. Wprawdzie wnioskodawczyni zeznała, że nie podjęła studiów „bo nie miała pieniędzy z powodu aresztowania ojca”, ale chciała studiować ekonomię, to podzielić należy stanowisko Sądu Okręgowego, że te twierdzenia wnioskodawczyni są gołosłowne i niczym nie poparte i że kontynuowanie nauki na studiach należy traktować jako zdarzenie przyszłe i niepewne, a zatem jako takie nie zasługujące na uwzględnienie, mimo iż dalsze wywody sądu I instancji, że jako córka więźnia politycznego wnioskodawczyni miała znikome szanse w roku 1950 dostania się na studia, nie są przekonujące i w tym zakresie Sąd Apelacyjny ich nie podziela, zwłaszcza że załączając do apelacji indeks wystawiony dla wnioskodawczyni przez Szkołę Główną Służby Zagranicznej wW., pełnomocnik dowiódł nieadekwatności powyższej argumentacji. Jednakże ten właśnie dowód, zdaniem Sądu Apelacyjnego, stanowi dodatkowy argument świadczący o tym, że twierdzenia wnioskodawczyni, iż kontynuowałaby ona naukę gdyby jej ojciec nie został skazany, są gołosłowne, a sama nauka na studiach wyższych zdarzeniem rzeczywiście niepewnym. Zwrócić wszak trzeba uwagę, że wnioskodawczyni mimo możliwości kontynuowania nauki na studiach w systemie eksternistycznym, studiów tych nie podjęła /w indeksie brak zapisów o przystąpieniu do konsultacji bądź egzaminów/. W tym okresie wnioskodawczyni pracowała, a zatem niewiarygodne jest jej twierdzenie, że nie studiowała bo nie miała pieniędzy. Mieszkała wówczas i pracowała w niedalekiej odległości odW., gdzie mieściła się Szkoła Główna Służby Zagranicznej, zatem i ta okoliczność świadczy o możliwościach kontynuowania nauki. Wreszcie należy zwrócić uwagę i na to, że w tamtym okresie czasu kontynuowanie nauki na studiach było bezpłatne i że z systemów eksternistycznych, wieczorowych i zaocznych korzystało bardzo dużo młodych ludzi, którym okres okupacji uniemożliwił kształcenie się. Te wszystkie okoliczności muszą prowadzić do wniosku, że wnioskodawczyni, wbrew temu co obecnie deklaruje, w istocie nie miała woli kontynuowania nauki w tamtym okresie jej życia. Natomiast Sąd Apelacyjny uznał, że zasadna jest apelacja w części domagającej się zasądzenia wyższego odszkodowania z tytułu utraty utrzymania w okresie, gdy wnioskodawczyni była uczennicą szkoły średniej, to jest od czasu aresztowania jej ojca /11 grudnia 1948r./ do podjęcia przez nią pracy /1.08.1950r./ po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu egzaminu maturalnego. Sąd Okręgowy przyjął należne jej odszkodowanie za ten okres w wysokości 600 zł w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to kwota zbyt niska w odniesieniu do rzeczywistych kosztów utrzymania ucznia w szkole, znajdującej się poza miejscem jego stałego zamieszkania, gdy muszą być poniesione nie tylko koszty wyżywienia, podręczników szkolnych ale i zakwaterowania. Mając na uwadze wszystkie te koszty w relacjach cen obecnych, Sąd Apelacyjny uznał, iż odszkodowanie z tytułu utraconego przez wnioskodawczynię utrzymania należnego jej od ojca kształtować się winno na poziomie 800 złotych w stosunku miesięcznym, przy uwzględnieniu zasady, że odszkodowanie to winno być adekwatne do rzeczywistych utraconych należności, ale także przy uwzględnieniu faktu, że utrzymanie dziecka jest obowiązkiem obojga rodziców. Z powyższych zatem względów zmieniając częściowo wysokość należnego odszkodowania, w pozostałej części Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. AS/

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000000503_I_ACa_001367_2004_Uz_2004-12-09_001

I ACa 1367/04

2004-12-09 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-06-10 08:26:45.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1367/04 I ACa 1004/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSO del. Barbara Owczarek Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w T. o zapłatę na skutek

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="jwnuk" xToPage="4" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="001367"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1367/04</xText> <xText>I ACa 1004/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 9 grudnia 2004 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Zofia Kołaczyk (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Urszula Bożałkińska</xText> <xText>SSO del. Barbara Owczarek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Barbara Skoczylas</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> Spółdzielni Mieszkaniowej (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 26 lutego 2004 r., sygn. akt XIV GC 630/03</xText> <xText/> <xText>o d d a l a obie apelacje i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 1367)04</xText> <xText>I ACz 1004)04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon> Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> domagała się zasądzenia od pozwanej <xAnon> (...) spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> kwoty 39.293,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 1.06.2003r. tytułem kosztów zarządu nieruchomości wspólnej oraz 4.012,72 zł z ustawowymi odsetkami od wniesienia pozwu stanowiącej skapitalizowane odsetki za opóźnienie w zapłacie.</xText> <xText>Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa zarzucając brak podstawy do obciążenia jej kosztami zarządu gdy strony nie zawarły umowy o zarząd.</xText> <xText>Zaskarżonymi wyrokami częściowym i końcowym Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powódki 36.462,38 zł z ustawowymi odsetkami od 1 czerwca 2003r. oraz 3.389,43 zł z odsetkami ustawowymi od wniesienia pozwu oraz 6.913 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oddalając powództwo w pozostałej części.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i wnioskach:</xText> <xText>Strony oraz <xAnon> (...) spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, <xAnon> (...) spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon> Zakład Usługowo - Handlowy (...)</xAnon> <xAnon>A. R.</xAnon>, <xAnon>Z. Z.</xAnon> spółka jawna w <xAnon>T.</xAnon>, byli współinwestorami i współwłaścielami budynku wielomieszkaniowego przy <xAnon>Alei (...)</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>. Powódka pełniła nadto funkcje inwestora zastępczego. Strony procesu łączyła też umowa z 12.X.1998r. o wspólne inwestowanie. Na podstawie tej umowy powódka protokołem zdawczo - odbiorczym z 8 lutego 2002r. przekazała pozwanej pięć lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi garażami. Jednocześnie też w okresie od stycznia 2002 do maja 2003 włącznie obciążała pozwaną kosztami utrzymania eksploatacji przekazanych jej lokali i garaży i części nieruchomości wspólnej.</xText> <xText>Aktem notarialnym z 17 kwietnia 2003r. współwłaściciele budynku zawarli umowę częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali. W oparciu o tę umowę pozwana nabyła na odrębną własność część lokali w budynku wraz z przynależnościami.</xText> <xText>Powódka uprawniona i zobowiązana była do sprawowania zarządu nieruchomością wspólnią na podstawie <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 3" xIsapId="WDU20010040027" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27">art. 1 ust. 3 ustawy z 15.XII.2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych</xLexLink> do chwili wyodrębnienia własności lokali i garażu. Skoro z zarządem związane były wydatki które poniosła mogła się ich domagać na podstawie <xLexLink xArt="art. 207;art. 205" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 207, 205 k.c.</xLexLink> i § 7 ust. 3 umowy o wspólne inwestowanie.</xText> <xText>Po wyodrębnieniu zaś własności lokali i garaży wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej powódki tytuł prawny do dochodzenia roszczeń z tytułu zarządu wynika z art. 4 ust. 4 w/w ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i § 4 pkt 3 umowy częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali z 17.IV.2003r. w tym przypadku z mocy art. 27 tej ustawy o zarządzie powierniczym spółdzielni wyłączone jest stosowanie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940850388" xTitle="Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 85, poz. 388">ustawy o własności lokali</xLexLink>.</xText> <xText>W świetle tych przepisów roszczenie powódki jest uzasadnione za okres od 8 lutego 2002r., kiedy to doszło do przekazania lokali i garaży pozwanej w posiadanie.</xText> <xText>Zasadne jest też żądanie w zakresie odsetek, gdy pozwana nie dokonała zapłaty dochodzonych należności, których termin zapłaty każdorazowo wyznaczony był w doręczonych pozwanej fakturach, znajdujące podstawę w <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Wyroki te zaskarżyła pozwana zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a to art. 1 ust. 3, 27 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, art. 1 ust. 5 tej ustawy przez jego niezastosowanie, <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 201 k.c.</xLexLink> przez przyjęcie, że nie ma on zastosowania, 481 i 482 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> przez przyjęcie, że powódce należą się odsetki, gdy roszczenie od którego zostały zasądzone nie ma podstawy prawnej, naruszenie <xLexLink xArt="art. 317" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 k.p.c.</xLexLink> przez wydanie wyroku częściowego. W oparciu o te zarzuty wniósła o zmianę obu wyroków przez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu ewentualnie uchylenie wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Apelacje są nieuzasadnione.</xText> <xText>Zasądzona kwota obejmowała należności za eksploatację lokali mieszkalnych i garaży od dnia ich przekazania do dyspozycji pozwanej do dnia poprzedzającego dzień wyodrębnienia ich odrębnej własności tj. do dnia 16 kwietnia 2003r. odnośnie lokali mieszkalnych, zaś do dnia 21 października 2002r. odnośnie garaży, oraz należności za eksploatację po wyodrębnieniu odrębnej własności lokali i garaży wraz z powiązanymi z nimi udziałami w nieruchomości wspólnej.</xText> <xText>Pierwszy okres to okres współwłasności m. in. powódki i pozwanej w rzeczy wspólnej . Powodowa Spółdzielnia była użytkownikiem wieczystym nieruchomości obejmującej <xAnon>działkę (...)</xAnon> o powierzchni 2.506m<xSUPx>2</xSUPx> w 0,3731 częściach oraz współwłaścicielem ( w tych samych częściach) budynku pięciokondygnacyjnego z garażem wielostanowiskowym w piwnicy o powierzchni użytkowej 7.171,26 m<xSUPx>2</xSUPx> położonego w <xAnon>T.</xAnon> przy <xAnon>Alei (...)</xAnon> stanowiącego odrębną nieruchomość. Korzystanie przez stronę pozwaną z pomieszczeń w tym budynku w zakresie odpowiadającym później wyodrębnionym lokalom i garażom odbywało się na zasadzie podziału quoad usum. W późniejszym okresie po wyodrębnieniu odrębnej własności lokali Spółdzielnia nie uzyskała zmiany statusu prawnego w zakresie przedmiotowej nieruchomości, zaś na rzecz pozwanej nastąpiło na mocy umowy z 17 kwietnia 2003r. częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali nabycie odrębnej własności lokali mieszkalnych i garaży ( umowa wcześniejsza z 22.X.2002).</xText> <xText>Za utrwalony zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego uznać należy pogląd , zgodnie z którym grunt stanowiący własność gminy może być przez nią oddany spółdzielni mieszkaniowej w użytkowanie wieczyste, także w ułamkowej części ( por. uchwałę SN z 18.V.1995r. III CZP 61/95 - OSNC 1995, nr 9, poz. 130 i postan. SN z 17.06.1999r. I CKN 386/98 - OSNC nr 2 poz. 26). Prawo to będąc prawem pośrednim pomiędzy własnością a <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawami rzeczowymi</xLexLink> ograniczonymi z uwagi na zakres uprawnień podmiotu tego prawa, szersze niż przy jakimkolwiek ograniczonym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawie rzeczowym</xLexLink>, zbliża się do prawa własności i uzasadnia stosowanie przepisów normujących treść i wykonywanie prawa własności. W razie, gdy wieczyste użytkowanie przysługuje kilku osobom do stosunków między nimi mają jednocześnie zastosowanie prze analogię przepisy o stosunkach między współwłaścicielami. Dopuszczony jest także podział nieruchomości quoad usum ( postan. SN z 17.I.1974r. III CRN 316/73 - OSNCP 1974, nr 11, poz. 197).</xText> <xText>Dokonany umownie, jak w stanie faktycznym sprawy, podział quoad usum oznacza określenie sposobu współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej przysługującej każdemu ze współwłaścicieli z mocy <xLexLink xArt="art. 206" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 206 k.c.</xLexLink> i przez analogię uprawnionych z tytułu użytkowania wieczystego w ułamkowej części. W wyniku jego dokonania współwłaściciele pozostając współposiadaczami samoistnymi rzeczy wspólnej ( również pozostającej w użytkowaniu wieczystym w częściach ułamkowych) uzyskują posiadanie zależne wydzielonych części rzeczy. Dokonanie takiego podziału oznacza wewnętrzne „zorganizowanie” sposobu korzystania z rzeczy, przy zachowaniu wspólności mienia rozumianego jako zespół wszelkich praw majątkowych: własność i inne prawa majątkowe.</xText> <xText>Pojęciem „mienia” posługuje się również ustawodawca w <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 3" xIsapId="WDU20010040027" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 27">art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych</xLexLink> ( t.j. Dz. U. z 2003r. nr 119 poz. 1116 ze zm.) a to w związku z art. 1 ust. 7 tej ustawy i <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">art. 2 ustawy z 16 września 1982r. Prawo spółdzielcze</xLexLink>, gdy zarząd ex lege nieruchomościami stanowiącymi mienie spółdzielni wyłącza na zasadzie lex specialis derogat legi generali w szczególności regulacje <xLexLink xArt="art. 200;art. 201" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 200 i 201 k.c.</xLexLink> (por. orzecz. SN z 28.III.1980 III CZP 11/80 - OSNCP 1980, nr 78, p.80).</xText> <xText>Ustawodawca przyjął bowiem w odróżnieniu do zarządu umownego i sądowego, zarząd ustawowy powstały z mocy ustawy w przypadku spółdzielczej wspólności mienia ( art. 1 ust. 3 i 27 ust. 2 w/w ustawy) kreując go w odniesieniu do spółdzielni jako obligatoryjną działalność gospodarczą określonej kategorii spółdzielni ( por. wyrok SN z 26.IV.2002 III CZP 21/02 Mon. Prawn. 2002 nr 18 s.851, postan. SN z 6.XI.2002r. III CK 374/02 - niepubl.) Zarząd ten należy odróżnić od czynności administrowania dokonywanych umownie ( por. uzasadn. uchwały SN z 20.VII.1999 III CZP 19/99 - OSNC 2000 nr 2 poz. 23) i przy odpowiednim stosowaniu przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> dotyczących współwłasności, kwalifikować go jako zarząd nieruchomością wspólną, mający charakter cywilnoprawny. Tym samym uprawnienia powodowej spółdzielni w zakresie objętych zaskarżonym wyrokiem należności za okres do czasu częściowego zniesienia współwłasności i wydzielenia lokali kwalifikować należało, jak to prawidłowo przyjął Sąd I instancji, na podstawie art. 1 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 207" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 207 k.c.</xLexLink> Roszczenie to jest bowiem tożsame z pojęciem wydatków i ciężarów zawartym w tym przepisie, obejmując koszty utrzymania wspólnej nieruchomości.</xText> <xText>Za czas od ustanowienia odrębnej własności lokali, kwalifikując zarząd powodowej spółdzielni na podstawie art. 27 ust. 2 w/w ustawy, jako powstający i wykonywany ex lege zarząd powierzony, podstawy prawnej zasądzonych roszczeń jak trafnie przyjął Sąd Okręgowy upatrywać należy w art. 4 ust. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.</xText> <xText>Powyższe wskazuje, że zarzut apelacji naruszenia prawa materialnego nie jest zasadny. Skoro zaś obie apelacje opierały się tylko na kwestionowaniu podstawy prawnej do obciążenia pozwanej kosztami z tytułu utrzymania i eksploatacji lokali i garaży, zarzucając jej brak w niespornym stanie faktycznym, co nie było uzasadnione, nie mogły one odnieść oczekiwanego rezultatu. Jednocześnie stwierdzić należy, że nie mógł odnieść skutku zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 317" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 317 k.p.c.</xLexLink> gdy nawet ewentualne uchybienie, wskazywane przez pozwaną pozostawało w ostatecznym rezultacie bez wpływu na treść merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.</xText> <xText>Z podanych wyżej przyczyn apelacje jako bezzasadne podlegały oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, co determinowało orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego o których orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zofia Kołaczyk

Barbara Panek

Barbara Skoczylas

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 1367/04 I ACa 1004/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSO del. Barbara Owczarek Protokolant : Barbara Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2004 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wT. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwT. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26 lutego 2004 r., sygn. akt XIV GC 630/03 o d d a l a obie apelacje i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 1367)04 I ACz 1004)04 UZASADNIENIE PowódkaSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wT.domagała się zasądzenia od pozwanej(...) spółki z o.o.wT.kwoty 39.293,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 1.06.2003r. tytułem kosztów zarządu nieruchomości wspólnej oraz 4.012,72 zł z ustawowymi odsetkami od wniesienia pozwu stanowiącej skapitalizowane odsetki za opóźnienie w zapłacie. Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa zarzucając brak podstawy do obciążenia jej kosztami zarządu gdy strony nie zawarły umowy o zarząd. Zaskarżonymi wyrokami częściowym i końcowym Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej na rzecz powódki 36.462,38 zł z ustawowymi odsetkami od 1 czerwca 2003r. oraz 3.389,43 zł z odsetkami ustawowymi od wniesienia pozwu oraz 6.913 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oddalając powództwo w pozostałej części. Rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i wnioskach: Strony oraz(...) spółka z o.o.wK.,(...) spółka z o.o.wW.,Zakład Usługowo - Handlowy (...)A. R.,Z. Z.spółka jawna wT., byli współinwestorami i współwłaścielami budynku wielomieszkaniowego przyAlei (...)wT.. Powódka pełniła nadto funkcje inwestora zastępczego. Strony procesu łączyła też umowa z 12.X.1998r. o wspólne inwestowanie. Na podstawie tej umowy powódka protokołem zdawczo - odbiorczym z 8 lutego 2002r. przekazała pozwanej pięć lokali mieszkalnych wraz z przynależnymi garażami. Jednocześnie też w okresie od stycznia 2002 do maja 2003 włącznie obciążała pozwaną kosztami utrzymania eksploatacji przekazanych jej lokali i garaży i części nieruchomości wspólnej. Aktem notarialnym z 17 kwietnia 2003r. współwłaściciele budynku zawarli umowę częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali. W oparciu o tę umowę pozwana nabyła na odrębną własność część lokali w budynku wraz z przynależnościami. Powódka uprawniona i zobowiązana była do sprawowania zarządu nieruchomością wspólnią na podstawieart. 1 ust. 3 ustawy z 15.XII.2000r. o spółdzielniach mieszkaniowychdo chwili wyodrębnienia własności lokali i garażu. Skoro z zarządem związane były wydatki które poniosła mogła się ich domagać na podstawieart. 207, 205 k.c.i § 7 ust. 3 umowy o wspólne inwestowanie. Po wyodrębnieniu zaś własności lokali i garaży wraz z odpowiednim udziałem w nieruchomości wspólnej powódki tytuł prawny do dochodzenia roszczeń z tytułu zarządu wynika z art. 4 ust. 4 w/w ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i § 4 pkt 3 umowy częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali z 17.IV.2003r. w tym przypadku z mocy art. 27 tej ustawy o zarządzie powierniczym spółdzielni wyłączone jest stosowanie przepisówustawy o własności lokali. W świetle tych przepisów roszczenie powódki jest uzasadnione za okres od 8 lutego 2002r., kiedy to doszło do przekazania lokali i garaży pozwanej w posiadanie. Zasadne jest też żądanie w zakresie odsetek, gdy pozwana nie dokonała zapłaty dochodzonych należności, których termin zapłaty każdorazowo wyznaczony był w doręczonych pozwanej fakturach, znajdujące podstawę wart. 481 § 1 k.c. Wyroki te zaskarżyła pozwana zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a to art. 1 ust. 3, 27 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, art. 1 ust. 5 tej ustawy przez jego niezastosowanie,art. 201 k.c.przez przyjęcie, że nie ma on zastosowania, 481 i 482k.c.przez przyjęcie, że powódce należą się odsetki, gdy roszczenie od którego zostały zasądzone nie ma podstawy prawnej, naruszenieart. 317 k.p.c.przez wydanie wyroku częściowego. W oparciu o te zarzuty wniósła o zmianę obu wyroków przez oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu ewentualnie uchylenie wyroków i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Apelacje są nieuzasadnione. Zasądzona kwota obejmowała należności za eksploatację lokali mieszkalnych i garaży od dnia ich przekazania do dyspozycji pozwanej do dnia poprzedzającego dzień wyodrębnienia ich odrębnej własności tj. do dnia 16 kwietnia 2003r. odnośnie lokali mieszkalnych, zaś do dnia 21 października 2002r. odnośnie garaży, oraz należności za eksploatację po wyodrębnieniu odrębnej własności lokali i garaży wraz z powiązanymi z nimi udziałami w nieruchomości wspólnej. Pierwszy okres to okres współwłasności m. in. powódki i pozwanej w rzeczy wspólnej . Powodowa Spółdzielnia była użytkownikiem wieczystym nieruchomości obejmującejdziałkę (...)o powierzchni 2.506m2w 0,3731 częściach oraz współwłaścicielem ( w tych samych częściach) budynku pięciokondygnacyjnego z garażem wielostanowiskowym w piwnicy o powierzchni użytkowej 7.171,26 m2położonego wT.przyAlei (...)stanowiącego odrębną nieruchomość. Korzystanie przez stronę pozwaną z pomieszczeń w tym budynku w zakresie odpowiadającym później wyodrębnionym lokalom i garażom odbywało się na zasadzie podziału quoad usum. W późniejszym okresie po wyodrębnieniu odrębnej własności lokali Spółdzielnia nie uzyskała zmiany statusu prawnego w zakresie przedmiotowej nieruchomości, zaś na rzecz pozwanej nastąpiło na mocy umowy z 17 kwietnia 2003r. częściowego zniesienia współwłasności i ustanowienia odrębnej własności lokali nabycie odrębnej własności lokali mieszkalnych i garaży ( umowa wcześniejsza z 22.X.2002). Za utrwalony zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego uznać należy pogląd , zgodnie z którym grunt stanowiący własność gminy może być przez nią oddany spółdzielni mieszkaniowej w użytkowanie wieczyste, także w ułamkowej części ( por. uchwałę SN z 18.V.1995r. III CZP 61/95 - OSNC 1995, nr 9, poz. 130 i postan. SN z 17.06.1999r. I CKN 386/98 - OSNC nr 2 poz. 26). Prawo to będąc prawem pośrednim pomiędzy własnością aprawami rzeczowymiograniczonymi z uwagi na zakres uprawnień podmiotu tego prawa, szersze niż przy jakimkolwiek ograniczonymprawie rzeczowym, zbliża się do prawa własności i uzasadnia stosowanie przepisów normujących treść i wykonywanie prawa własności. W razie, gdy wieczyste użytkowanie przysługuje kilku osobom do stosunków między nimi mają jednocześnie zastosowanie prze analogię przepisy o stosunkach między współwłaścicielami. Dopuszczony jest także podział nieruchomości quoad usum ( postan. SN z 17.I.1974r. III CRN 316/73 - OSNCP 1974, nr 11, poz. 197). Dokonany umownie, jak w stanie faktycznym sprawy, podział quoad usum oznacza określenie sposobu współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej przysługującej każdemu ze współwłaścicieli z mocyart. 206 k.c.i przez analogię uprawnionych z tytułu użytkowania wieczystego w ułamkowej części. W wyniku jego dokonania współwłaściciele pozostając współposiadaczami samoistnymi rzeczy wspólnej ( również pozostającej w użytkowaniu wieczystym w częściach ułamkowych) uzyskują posiadanie zależne wydzielonych części rzeczy. Dokonanie takiego podziału oznacza wewnętrzne „zorganizowanie” sposobu korzystania z rzeczy, przy zachowaniu wspólności mienia rozumianego jako zespół wszelkich praw majątkowych: własność i inne prawa majątkowe. Pojęciem „mienia” posługuje się również ustawodawca wart. 1 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych( t.j. Dz. U. z 2003r. nr 119 poz. 1116 ze zm.) a to w związku z art. 1 ust. 7 tej ustawy iart. 2 ustawy z 16 września 1982r. Prawo spółdzielcze, gdy zarząd ex lege nieruchomościami stanowiącymi mienie spółdzielni wyłącza na zasadzie lex specialis derogat legi generali w szczególności regulacjeart. 200 i 201 k.c.(por. orzecz. SN z 28.III.1980 III CZP 11/80 - OSNCP 1980, nr 78, p.80). Ustawodawca przyjął bowiem w odróżnieniu do zarządu umownego i sądowego, zarząd ustawowy powstały z mocy ustawy w przypadku spółdzielczej wspólności mienia ( art. 1 ust. 3 i 27 ust. 2 w/w ustawy) kreując go w odniesieniu do spółdzielni jako obligatoryjną działalność gospodarczą określonej kategorii spółdzielni ( por. wyrok SN z 26.IV.2002 III CZP 21/02 Mon. Prawn. 2002 nr 18 s.851, postan. SN z 6.XI.2002r. III CK 374/02 - niepubl.) Zarząd ten należy odróżnić od czynności administrowania dokonywanych umownie ( por. uzasadn. uchwały SN z 20.VII.1999 III CZP 19/99 - OSNC 2000 nr 2 poz. 23) i przy odpowiednim stosowaniu przepisówkodeksu cywilnegodotyczących współwłasności, kwalifikować go jako zarząd nieruchomością wspólną, mający charakter cywilnoprawny. Tym samym uprawnienia powodowej spółdzielni w zakresie objętych zaskarżonym wyrokiem należności za okres do czasu częściowego zniesienia współwłasności i wydzielenia lokali kwalifikować należało, jak to prawidłowo przyjął Sąd I instancji, na podstawie art. 1 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z art. 207 k.c.Roszczenie to jest bowiem tożsame z pojęciem wydatków i ciężarów zawartym w tym przepisie, obejmując koszty utrzymania wspólnej nieruchomości. Za czas od ustanowienia odrębnej własności lokali, kwalifikując zarząd powodowej spółdzielni na podstawie art. 27 ust. 2 w/w ustawy, jako powstający i wykonywany ex lege zarząd powierzony, podstawy prawnej zasądzonych roszczeń jak trafnie przyjął Sąd Okręgowy upatrywać należy w art. 4 ust. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Powyższe wskazuje, że zarzut apelacji naruszenia prawa materialnego nie jest zasadny. Skoro zaś obie apelacje opierały się tylko na kwestionowaniu podstawy prawnej do obciążenia pozwanej kosztami z tytułu utrzymania i eksploatacji lokali i garaży, zarzucając jej brak w niespornym stanie faktycznym, co nie było uzasadnione, nie mogły one odnieść oczekiwanego rezultatu. Jednocześnie stwierdzić należy, że nie mógł odnieść skutku zarzut naruszeniaart. 317 k.p.c.gdy nawet ewentualne uchybienie, wskazywane przez pozwaną pozostawało w ostatecznym rezultacie bez wpływu na treść merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Z podanych wyżej przyczyn apelacje jako bezzasadne podlegały oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c., co determinowało orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego o których orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000417_2004_Uz_2004-12-16_001

II AKa 417/04

2004-12-16 01:00:00.0 CET

2019-07-30 23:15:30.0 CEST

2019-07-30 17:11:29.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 417/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Helena Kubaty Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004 r. sprawy B. P. ( P. ) ur. (...) w S. syna H. i M. oskarżonego z art. 156§1 pkt 2 kk w zw. z art. 64§1 kk i inne na skutek apelacji prokuratora

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2004" xVolNmbr="000417" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 417/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 16 grudnia 2004 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Żak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> <xText>SSA Helena Kubaty</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>B. P.</xAnon></xBx> (<xAnon>P.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156§1 pkt 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64§1 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 7 czerwca 2004 r. sygn. akt. XVI K 127/02</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego w pkt I karę do 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, a karę orzeczoną w pkt II podwyższa do 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86§1 kk</xLexLink> orzeka nową karę łączną w wymiarze 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, na poczet której zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 września 2001r. do dnia 20 maja 2002r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>T. W.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>II AKa 417 /04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 czerwca 2004 r. uznał oskarżonego <xAnon>B. P.</xAnon> za winnego tego, że w dniu 15 grudnia 2000 r w <xAnon>M.</xAnon> bijąc rękami i drewnianym stylem po ciele , butelką po głowie, zadając rany cięte przy użyciu rozbitej butelki oraz przybijając stopy do podłogi gwoźdźmi spowodował u pokrzywdzonej <xAnon>E. Ż.</xAnon> obrażenia ciała w postaci : rozległej rany tłuczonej powłok miękkich głowy w okolicy ciemieniowej lewej , licznych ran ciętych skóry twarzy, szyi, przedniej powierzchni klatki piersiowej i brzucha oraz kończyn, stłuczenia głowy , tułowia i kończyn manifestujących się licznymi podbiegnięciami krwawymi i obrzękiem tkanki podskórnej twarzy, stłuczenia barku lewego z obrzękiem i dużym krwiakiem podskórnym poniżej mięśnia naramiennego lewego ze złamaniem szyjki kości ramiennej lewej oraz obrażeń stóp, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres ok. 4 – 5 miesięcy , przy czym przyjął iż oskarżony czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 1 kk</xLexLink> , będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 30 października 1996 sygn. II K 60/96 za przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 158 § 1 dkk</xLexLink> , <xLexLink xArt="art. 253" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">253 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 166" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">166 dkk</xLexLink> na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 18 listopada 1995 r. do 30 października 1996 . Przypisany oskarżonemu czyn zakwalifikował jako przestępstwo wyczerpujące znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 1 kk</xLexLink> i na podstawie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 157 § 1 kk</xLexLink> skazał oskarżonego <xAnon>B. P.</xAnon> na karę 4 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Nadto uznał oskarżonego <xAnon>B. P.</xAnon> za winnego ego, ze w dniu 12 czerwca 2001 r. w <xAnon>M.</xAnon> zadając <xAnon>E. Ż.</xAnon> trzy ciosy nożem spowodował u niej obrażenia ciała w postaci rany kłutej grzbietu okolicy podłopatkowej lewej, rany kłutej okolicy pośladka lewego , rany ciętej ręki prawej , które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała u w/w na okres powyżej 7 dni , zaś czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy . Czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 §1 kk</xLexLink> i na podstawie <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem oskarżony <xAnon>B. P.</xAnon> został uznany za winnego tego, ze w dniu 21 września 2001 r. w <xAnon>M.</xAnon> groził <xAnon>E. Ż.</xAnon> pozbawieniem życia , przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę , że będzie spełniona i czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy. Przyjmując , ze przypisane oskarżonemu zachowanie wyczerpuje znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 kk</xLexLink> skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i 86 §1 kk</xLexLink> wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności i na jej poczet zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.</xText> <xText>Nadto zasądził na rzecz obrońcy zwrot kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu sądowy. Kosztami postępowania obciążył oskarżonego.</xText> <xText>Apelację od tego wyroku wniósł zarówno obrońca oskarżonego jak i prokurator.</xText> <xText>Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie winy oskarżonego wbrew wątpliwościom związanym z brakiem zapisów w dokumentacji lekarskiej dotyczącej pobytu świadka <xAnon>E. Ż.</xAnon> w dniach od 16 grudnia 2000 r do 31 stycznia 2001 r w szpitalu, a odnoszących się do ran związanych z rzekomym przybiciem stóp świadka do podłogi. Nadto postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadka <xAnon>E. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. D.</xAnon> pomimo istotnych rozbieżności w zeznaniach tych świadków odnoszących się zarówno do zdarzenia z dnia 16 grudnia 2000r . jak z dnia 12 czerwca 2001 r. Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego , ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.</xText> <xText>Z kolei prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze orzeczonej za czyny opisane w pkt I i II oraz o karze łącznej .</xText> <xText>Wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar za przestępstwa z pkt I i II wyroku oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej , podczas gdy okoliczności popełnienia przestępstwa , ich stopień społecznej szkodliwości , stopień zawinienia oskarżonego , a także jego warunki i właściwości osobiste wskazują na to iż tak niski wymiar kary nie koreluje z jej celem jaki ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa .</xText> <xText>W oparciu o powyższy zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn I kary 5 lat pozbawienia wolności, za czyn II kary 4 lat, a jako kary łącznej kary 8 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie, żaden z podniesionych w niej zarzutów nie okazał się być trafnym.</xText> <xText>Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wnikliwy zgromadził i ocenił cały materiał dowodowy. Przeprowadzone dowody poddał należytej analizie i wyprowadził z nich poprawne wnioski, a w konsekwencji powyższego ustalony przez sąd orzekający stan faktyczny sprawy nie może być uznany za błędny.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd w sposób poprawny zdołał ustalić , pomimo braku zapisów w dokumentacji lekarskiej iż istotnie zeznania pokrzywdzonej <xAnon>E. Ż.</xAnon> dotyczące przebijania przez oskarżonego w czasie zajścia w dniu 16 grudnia 2000r jej stóp gwoźdźmi są wiarygodne. Zeznania <xAnon>E. Ż.</xAnon> znalazły potwierdzenie w wynikach przeprowadzonych w dniu 1 czerwca 2004 r. przez biegłą <xAnon>M. C.</xAnon> oględzin lekarskich. Biegła ujawniła wówczas na obu stopach pokrzywdzonej blizny zlokalizowane zarówno na powierzchni grzbietowej stopy jak i na podeszwie. Ich wygląd wskazywał iż mogły one powstać od urazów zadanych narzędziem twardym , ostrym , o okrągłej średnicy i mogły powstać w czasie oraz okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Powyższe blizny biegła oceniła jako tak charakterystyczne , że mogły powstać w sposób wskazywany przez pokrzywdzoną , zaś lokalizacja blizn na powierzchni grzbietowej i odpowiednio na podeszwie , dowodzi przebicia stóp na wylot. Nadto zauważyć należy iż biegła wyjaśniła także to, że wobec faktu, iż nie doszło do uszkodzenia kości, a jedynie warstwy skóry, pokrzywdzona mimo istnienia tych ran mogła chodzić. <xAnon>P.</xAnon> wskazała też iż z uwagi równoległe istnienie szeregu poważniejszych i bardziej dolegliwych obrażeń na całym ciele , pokrzywdzona <xAnon>E. Ż.</xAnon> mogła nie postrzegać zdecydowanie mniejszego bólu związanego z przebiciem stóp. Zastosowane zaś leczenie ogólne doznanych obrażeń spowodowało iż nastąpiło wyleczenie także i tych zranień. W świetle powyższego zrozumiałym staje się brak odnotowania w dokumentacji lekarskiej obrażeń na stopach , bowiem skoro pokrzywdzona nie zwracała na nie szczególnej uwagi, cierpiąc i koncentrując się na innych poważniejszych obrażeniach , uwagi na te obrażenia mogli nie zwrócić także i lekarze.</xText> <xText>Dowód z uzupełniającej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, oparty dodatkowo o przeprowadzone oględziny , potwierdza zatem w całej rozciągłości treść zeznań pokrzywdzonej czyniąc je wiarygodnymi.</xText> <xText>Wywody obrońcy iż przebicie stóp pokrzywdzonej gwoździami musiałoby wywołać powstanie stanu zapalnego są całkowicie dowolne i nieuprawnione, oczywistym jest bowiem , że stosowane w szpitalu leczenie musiało wpływać nie tylko na proces gojenia się ran na głowie czy twarzy , lecz w takim samym stopniu na gojenie się także ran na stopach.</xText> <xText>Nie można również uznać za zasadne twierdzeń obrońcy iż zmienność zeznań pokrzywdzonej i świadka <xAnon>A. D.</xAnon> oraz rozbieżności w tych zeznaniach czynią je niewiarygodnymi.</xText> <xText>Jawiące się w zeznaniach w/w świadków niespójności zostały poprawnie dostrzeżone i rozważone przez sąd , ocen tych nie sposób skutecznie kwestionować , jako że mieszczą się one w granicach zakreślonych treścią <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd orzekający nie przekroczył reguł swobodnej oceny dowodów – w swoim wnioskowaniu opierał się na zasadach wiedzy , doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania, dlatego też sąd odwoławczy w całej rozciągłości ocenę tę podziela. Przypomnieć jedynie należy iż opis zdarzeń podany przez pokrzywdzoną, a w szczególności opis sposobu zadawania jej ciosów przez oskarżonego oraz rodzaj używanych przez niego narzędzi w pełni odpowiada obrazowi ujawnionych na ciele pokrzywdzonej obrażeń, a także faktowi iż lekarze usuwali odłamki szkła z ran.</xText> <xText>W pełni zrozumiałym jest także powód dla którego początkowo pokrzywdzona i świadek <xAnon>A. D.</xAnon> składali zeznania nieujawniające iż sprawcą przestępstw jest oskarżony.</xText> <xText>Zarówno <xAnon>A. D.</xAnon> jak i <xAnon>E. Ż.</xAnon> niespornie byli pod dominującym wpływem oskarżonego, znając jego postępowanie obawiali się go, a obawy te były szczególnie racjonalne albowiem oboje byli wcześniej przez oskarżonego pobici , stąd też mieli świadomość iż wypowiadane przez oskarżonego groźby z łatwością mogą być zrealizowane.</xText> <xText>W świetle powyższego wskazane przez w/w świadków przyczyny złożenia nieprawdziwych zeznań są logiczne i przekonywujące.</xText> <xText>Zauważyć także należy iż, wbrew twierdzeniom obrońcy pokrzywdzona pozostawała w konkubinacie z oskarżonym nie w wyniku swobodnie podjętej decyzji, a przeciwnie znajdując się pod presją oskarżonego nie godzącego się na jej odejście .</xText> <xText>Nie można również uznać za przekonywujące wywodów oskarżonego by powodem pomówienia go przez pokrzywdzoną był fakt iż zabrała ona i rozporządzała jego środkami finansowymi bez jego zgody. Tego rodzaju twierdzenia oskarżonego w świetle zeznań <xAnon>E. Ż.</xAnon> i <xAnon>A. D.</xAnon> nie są wiarygodne , a przeciwko uznaniu ich za przekonywujące dodatkowo przemawia fakt iż <xAnon>E. Ż.</xAnon> za sfałszowanie podpisu oskarżonego poniosła już odpowiedzialność wcześniej.</xText> <xText>Reasumując stwierdzić należy iż apelacja obrońcy oskarżonego nie okazała się zasadną.</xText> <xText>Odmiennie natomiast ocenił sąd odwoławczy apelację wniesioną przez prokuratora.</xText> <xText>Podniesione w niej argumenty przemawiające za uznaniem orzeczonej kary tak za poszczególne czyny , jak i kary łącznej za rażąco łagodną są słuszne.</xText> <xText>Sąd I instancji trafnie ustalając okoliczności popełnionych przestępstw oraz pozostałe okoliczności wpływające na wymiar kary nie nadał im jednak należytego znaczenia.</xText> <xText>Za koniecznością wymierzenia oskarżonemu surowszej kary przemawia bowiem bardzo brutalny i drastyczny sposób popełnienia przez oskarżonego czynu opisanego w pkt 1 , a nadto fakt iż stosunek oskarżonego do pokrzywdzonej od długiego czasu nosił w sobie wręcz cechy znęcania się i to tak fizycznego jak i moralnego. Działanie oskarżonego w warunkach recydywy stanowi również bardzo doniosłą okoliczność wskazującą na konieczność zaostrzenia kar.</xText> <xText>Okoliczności wskazujące na celowość orzeczenia surowszej kary zostały trafnie podniesione w apelacji prokuratora i z tego też względu sąd zaostrzył wymierzoną oskarżonemu w pkt. 1 karę do 5 lat pozbawienia wolności, a karę za czyn opisany w pkt.2 do 3 lat. Jako karę łączną orzekł natomiast karę 7 lat pozbawienia wolności albowiem kara w tej wysokości czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości jak też realizuje cele i zadania ogólno – prewencyjne kary. W pozostałej części zaskarżony wyrok jako trafny został utrzymany w mocy.</xText> <xText>Długoterminowość orzeczonej kary pozbawienia wolności spowodowała zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, natomiast udział w postępowaniu obrońcy z urzędu spowodował zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Helena Kubaty

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Izabela Orczyk

Sygn. akt : II AKa 417/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 grudnia 2004 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSA Helena Kubaty Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004 r. sprawy B. P.(P.)ur. (...)wS. synaH.iM. oskarżonego zart. 156§1 pkt 2 kkw zw. zart. 64§1 kki inne na skutek apelacji prokuratora i obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 czerwca 2004 r. sygn. akt. XVI K 127/02 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego w pkt I karę do 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, a karę orzeczoną w pkt II podwyższa do 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, 2 na mocyart. 85 i 86§1 kkorzeka nową karę łączną w wymiarze 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności, na poczet której zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 września 2001r. do dnia 20 maja 2002r., 3 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 4 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.T. W.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, 5 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa. II AKa 417 /04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 czerwca 2004 r. uznał oskarżonegoB. P.za winnego tego, że w dniu 15 grudnia 2000 r wM.bijąc rękami i drewnianym stylem po ciele , butelką po głowie, zadając rany cięte przy użyciu rozbitej butelki oraz przybijając stopy do podłogi gwoźdźmi spowodował u pokrzywdzonejE. Ż.obrażenia ciała w postaci : rozległej rany tłuczonej powłok miękkich głowy w okolicy ciemieniowej lewej , licznych ran ciętych skóry twarzy, szyi, przedniej powierzchni klatki piersiowej i brzucha oraz kończyn, stłuczenia głowy , tułowia i kończyn manifestujących się licznymi podbiegnięciami krwawymi i obrzękiem tkanki podskórnej twarzy, stłuczenia barku lewego z obrzękiem i dużym krwiakiem podskórnym poniżej mięśnia naramiennego lewego ze złamaniem szyjki kości ramiennej lewej oraz obrażeń stóp, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres ok. 4 – 5 miesięcy , przy czym przyjął iż oskarżony czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych wart. 64 § 1 kk, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 30 października 1996 sygn. II K 60/96 za przestępstwa zart. 158 § 1 dkk,253 dkki166 dkkna karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 18 listopada 1995 r. do 30 października 1996 . Przypisany oskarżonemu czyn zakwalifikował jako przestępstwo wyczerpujące znamiona występku zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kki na podstawieart. 157 § 1 kkskazał oskarżonegoB. P.na karę 4 lat pozbawienia wolności. Nadto uznał oskarżonegoB. P.za winnego ego, ze w dniu 12 czerwca 2001 r. wM.zadającE. Ż.trzy ciosy nożem spowodował u niej obrażenia ciała w postaci rany kłutej grzbietu okolicy podłopatkowej lewej, rany kłutej okolicy pośladka lewego , rany ciętej ręki prawej , które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała u w/w na okres powyżej 7 dni , zaś czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy . Czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo zart. 157 § 1 kkw zw. zart. 64 §1 kki na podstawieart. 157 § 1 kkwymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności. Tym samym wyrokiem oskarżonyB. P.został uznany za winnego tego, ze w dniu 21 września 2001 r. wM.groziłE. Ż.pozbawieniem życia , przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę , że będzie spełniona i czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy. Przyjmując , ze przypisane oskarżonemu zachowanie wyczerpuje znamiona występku zart. 190 § 1 kkskazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart. 85 i 86 §1 kkwymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności i na jej poczet zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Nadto zasądził na rzecz obrońcy zwrot kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu sądowy. Kosztami postępowania obciążył oskarżonego. Apelację od tego wyroku wniósł zarówno obrońca oskarżonego jak i prokurator. Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie winy oskarżonego wbrew wątpliwościom związanym z brakiem zapisów w dokumentacji lekarskiej dotyczącej pobytu świadkaE. Ż.w dniach od 16 grudnia 2000 r do 31 stycznia 2001 r w szpitalu, a odnoszących się do ran związanych z rzekomym przybiciem stóp świadka do podłogi. Nadto postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie za wiarygodne zeznań świadkaE. Ż.iA. D.pomimo istotnych rozbieżności w zeznaniach tych świadków odnoszących się zarówno do zdarzenia z dnia 16 grudnia 2000r . jak z dnia 12 czerwca 2001 r. Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego , ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Z kolei prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze orzeczonej za czyny opisane w pkt I i II oraz o karze łącznej . Wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu kar za przestępstwa z pkt I i II wyroku oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej , podczas gdy okoliczności popełnienia przestępstwa , ich stopień społecznej szkodliwości , stopień zawinienia oskarżonego , a także jego warunki i właściwości osobiste wskazują na to iż tak niski wymiar kary nie koreluje z jej celem jaki ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa . W oparciu o powyższy zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn I kary 5 lat pozbawienia wolności, za czyn II kary 4 lat, a jako kary łącznej kary 8 lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie, żaden z podniesionych w niej zarzutów nie okazał się być trafnym. Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wnikliwy zgromadził i ocenił cały materiał dowodowy. Przeprowadzone dowody poddał należytej analizie i wyprowadził z nich poprawne wnioski, a w konsekwencji powyższego ustalony przez sąd orzekający stan faktyczny sprawy nie może być uznany za błędny. Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd w sposób poprawny zdołał ustalić , pomimo braku zapisów w dokumentacji lekarskiej iż istotnie zeznania pokrzywdzonejE. Ż.dotyczące przebijania przez oskarżonego w czasie zajścia w dniu 16 grudnia 2000r jej stóp gwoźdźmi są wiarygodne. ZeznaniaE. Ż.znalazły potwierdzenie w wynikach przeprowadzonych w dniu 1 czerwca 2004 r. przez biegłąM. C.oględzin lekarskich. Biegła ujawniła wówczas na obu stopach pokrzywdzonej blizny zlokalizowane zarówno na powierzchni grzbietowej stopy jak i na podeszwie. Ich wygląd wskazywał iż mogły one powstać od urazów zadanych narzędziem twardym , ostrym , o okrągłej średnicy i mogły powstać w czasie oraz okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Powyższe blizny biegła oceniła jako tak charakterystyczne , że mogły powstać w sposób wskazywany przez pokrzywdzoną , zaś lokalizacja blizn na powierzchni grzbietowej i odpowiednio na podeszwie , dowodzi przebicia stóp na wylot. Nadto zauważyć należy iż biegła wyjaśniła także to, że wobec faktu, iż nie doszło do uszkodzenia kości, a jedynie warstwy skóry, pokrzywdzona mimo istnienia tych ran mogła chodzić.P.wskazała też iż z uwagi równoległe istnienie szeregu poważniejszych i bardziej dolegliwych obrażeń na całym ciele , pokrzywdzonaE. Ż.mogła nie postrzegać zdecydowanie mniejszego bólu związanego z przebiciem stóp. Zastosowane zaś leczenie ogólne doznanych obrażeń spowodowało iż nastąpiło wyleczenie także i tych zranień. W świetle powyższego zrozumiałym staje się brak odnotowania w dokumentacji lekarskiej obrażeń na stopach , bowiem skoro pokrzywdzona nie zwracała na nie szczególnej uwagi, cierpiąc i koncentrując się na innych poważniejszych obrażeniach , uwagi na te obrażenia mogli nie zwrócić także i lekarze. Dowód z uzupełniającej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, oparty dodatkowo o przeprowadzone oględziny , potwierdza zatem w całej rozciągłości treść zeznań pokrzywdzonej czyniąc je wiarygodnymi. Wywody obrońcy iż przebicie stóp pokrzywdzonej gwoździami musiałoby wywołać powstanie stanu zapalnego są całkowicie dowolne i nieuprawnione, oczywistym jest bowiem , że stosowane w szpitalu leczenie musiało wpływać nie tylko na proces gojenia się ran na głowie czy twarzy , lecz w takim samym stopniu na gojenie się także ran na stopach. Nie można również uznać za zasadne twierdzeń obrońcy iż zmienność zeznań pokrzywdzonej i świadkaA. D.oraz rozbieżności w tych zeznaniach czynią je niewiarygodnymi. Jawiące się w zeznaniach w/w świadków niespójności zostały poprawnie dostrzeżone i rozważone przez sąd , ocen tych nie sposób skutecznie kwestionować , jako że mieszczą się one w granicach zakreślonych treściąart. 7 kpk. Sąd orzekający nie przekroczył reguł swobodnej oceny dowodów – w swoim wnioskowaniu opierał się na zasadach wiedzy , doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania, dlatego też sąd odwoławczy w całej rozciągłości ocenę tę podziela. Przypomnieć jedynie należy iż opis zdarzeń podany przez pokrzywdzoną, a w szczególności opis sposobu zadawania jej ciosów przez oskarżonego oraz rodzaj używanych przez niego narzędzi w pełni odpowiada obrazowi ujawnionych na ciele pokrzywdzonej obrażeń, a także faktowi iż lekarze usuwali odłamki szkła z ran. W pełni zrozumiałym jest także powód dla którego początkowo pokrzywdzona i świadekA. D.składali zeznania nieujawniające iż sprawcą przestępstw jest oskarżony. ZarównoA. D.jak iE. Ż.niespornie byli pod dominującym wpływem oskarżonego, znając jego postępowanie obawiali się go, a obawy te były szczególnie racjonalne albowiem oboje byli wcześniej przez oskarżonego pobici , stąd też mieli świadomość iż wypowiadane przez oskarżonego groźby z łatwością mogą być zrealizowane. W świetle powyższego wskazane przez w/w świadków przyczyny złożenia nieprawdziwych zeznań są logiczne i przekonywujące. Zauważyć także należy iż, wbrew twierdzeniom obrońcy pokrzywdzona pozostawała w konkubinacie z oskarżonym nie w wyniku swobodnie podjętej decyzji, a przeciwnie znajdując się pod presją oskarżonego nie godzącego się na jej odejście . Nie można również uznać za przekonywujące wywodów oskarżonego by powodem pomówienia go przez pokrzywdzoną był fakt iż zabrała ona i rozporządzała jego środkami finansowymi bez jego zgody. Tego rodzaju twierdzenia oskarżonego w świetle zeznańE. Ż.iA. D.nie są wiarygodne , a przeciwko uznaniu ich za przekonywujące dodatkowo przemawia fakt iżE. Ż.za sfałszowanie podpisu oskarżonego poniosła już odpowiedzialność wcześniej. Reasumując stwierdzić należy iż apelacja obrońcy oskarżonego nie okazała się zasadną. Odmiennie natomiast ocenił sąd odwoławczy apelację wniesioną przez prokuratora. Podniesione w niej argumenty przemawiające za uznaniem orzeczonej kary tak za poszczególne czyny , jak i kary łącznej za rażąco łagodną są słuszne. Sąd I instancji trafnie ustalając okoliczności popełnionych przestępstw oraz pozostałe okoliczności wpływające na wymiar kary nie nadał im jednak należytego znaczenia. Za koniecznością wymierzenia oskarżonemu surowszej kary przemawia bowiem bardzo brutalny i drastyczny sposób popełnienia przez oskarżonego czynu opisanego w pkt 1 , a nadto fakt iż stosunek oskarżonego do pokrzywdzonej od długiego czasu nosił w sobie wręcz cechy znęcania się i to tak fizycznego jak i moralnego. Działanie oskarżonego w warunkach recydywy stanowi również bardzo doniosłą okoliczność wskazującą na konieczność zaostrzenia kar. Okoliczności wskazujące na celowość orzeczenia surowszej kary zostały trafnie podniesione w apelacji prokuratora i z tego też względu sąd zaostrzył wymierzoną oskarżonemu w pkt. 1 karę do 5 lat pozbawienia wolności, a karę za czyn opisany w pkt.2 do 3 lat. Jako karę łączną orzekł natomiast karę 7 lat pozbawienia wolności albowiem kara w tej wysokości czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości jak też realizuje cele i zadania ogólno – prewencyjne kary. W pozostałej części zaskarżony wyrok jako trafny został utrzymany w mocy. Długoterminowość orzeczonej kary pozbawienia wolności spowodowała zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, natomiast udział w postępowaniu obrońcy z urzędu spowodował zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmC_000015_2004_Uz_2004-12-16_003

XVII AmC 15/04

2004-12-22 01:00:00.0 CET

2017-03-09 18:15:33.0 CET

2017-03-09 11:40:19.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. Akt XVII AmC 15/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 grudnia 200#r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów Wydział XVII w składzie: Przewodniczący SSR del. Marta Sadowska Protokolant sekr. sąd Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004r. w Warszawie sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko A. K. (...) Szkoła (...) w K. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 0 Uznaje za niedozwolone stosowani

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Damian Siliwoniuk" xPublisher="dsiliwoniuk" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="dsiliwoniuk" xEditorFullName="Damian Siliwoniuk" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000015" xVolType="15/450500/0005127/AmC"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. Akt XVII AmC 15/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xText>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xText> <xText>Dnia 22 grudnia 200#r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów Wydział XVII</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący SSR del. Marta Sadowska</xText> <xText>Protokolant sekr. sąd Monika Rasińska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004r. w Warszawie</xText> <xText>sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>przeciwko <xAnon>A.</xAnon><xAnon>K.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Szkoła (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> </xText> <xText xALIGNx="left">o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>0</xName> <xText>Uznaje za niedozwolone stosowanie i zakazuje wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień wzorców umów o nazwie „umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia" i „umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego" o następującej treści:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia i pkt 3.3 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „W przypadku niedokonania przez słuchacza odpowiedniej wpłaty w terminie przewidzianym niniejszą umową <xAnon>(...)</xAnon> naliczać będzie odsetki karne w wysokości 1% (jednego procenta) wartości zaległej zapłaty za każdy dzień zwłoki."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zdanie pierwsze pkt 3.5 wzorca umowy o świadczeniu usług w zakresie kształcenia i pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „wpłaty dokonane przez słuchacza na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> mają charakter bezzwrotny"</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>pkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia oraz pkt 6.5 wzorca umowy o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „Za Sąd właściwy do rozpoznawania spraw spornych strony uznają Sąd miejscowo właściwy dla <xAnon>(...)</xAnon>"</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>II Zasądza od pozwanego <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> Szkoła<xBRx/><xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz powoda Prezesa Urzędu Ochrony<xBRx/>Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt ) złotych tytułem<xBRx/>zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>III</xName> <xText>Wpis tymczasowy w kwocie 500 (pięćset złotych) uznaje za ostateczny i nakazuje go pobrać na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego tytułem zwrotu nieuiszczonego wpisu od którego powód był zwolniony.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>IV</xName> <xText>Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSR del. Marta Sadowska</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"><xName>UZASADNIENIE</xName><xText>Powód Prezes Urzędu Ochrony konkurencji i konsumentów wnosił o uznanie za niedozwolone stosowanie i zakazanie stosowania przez pozwanego w obrocie z konsumentami postanowień wzorców umów o nazwie „umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia" oraz „umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego" o treści następującej:</xText><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=")">A</xName><xText>pkt 3.4 wzorca umowy świadczenia usług w zakresie kształcenia i pkt 3.3 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „W przypadku nie dokonania przez słuchacza odpowiedniej wpłaty w terminie przewidzianym niniejszą umową <xAnon>(...)</xAnon> naliczać będzie odsetki karne w wysokości 1% (jednego procenta) wartości zaległej zapłaty za każdy dzień zwłoki".</xText></xUnit><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=")">B</xName><xText>pkt 3.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia oraz pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego", w zakresie:</xText></xUnit><xText>„ Wpłaty dokonane przez słuchacza na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> mają charakter bezzwrotny"</xText><xUnit xIsTitle="false" xType="none"><xName xSffx=")">C</xName><xText>pkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie usług w zakresie kształcenia i pkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego:</xText></xUnit><xText>„ Za Sąd właściwy do rozpatrywania spraw spornych strony uznają Sąd</xText><xText>miejscowo właściwy dla <xAnon>(...)</xAnon>" Ponadto powód wnosił o publikację prawomocnego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania.</xText><xText>W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą jako szkoła <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> i w obrocie z konsumentami posługuje się w/w wzorcami umów, w których zamieszczone są zakwestionowane postanowienia umowne, które nie były uzgodnione indywidualnie z konsumentami.</xText><xText>Zdaniem powoda zakwestionowane postanowienia umowne wzorca umowy z pkt I A pozwu jest niedozwolone na podstawie <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 17" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 17 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kc</xLexLink>, gdyż przewiduje rażąco wysokie odsetki dla konsumenta w przypadku nieterminowych wpłat na rzecz pozwanego.</xText><xText>Odnośnie zakwestionowanych postanowień wzorców z pkt I B pozwu, to zdaniem powoda stanowi ono niedozwoloną klauzulę określoną w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 12;art. 385(3) pkt. 13;art. 385(3) pkt. 16" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 12 i 13, pkt 16 kc</xLexLink> min. Gdyż uniemożliwia zwrot konsumentowi uiszczonej kwoty za świadczenie nie spełnione w całości lub w części.</xText><xText>Odnośnie zakwestionowanych postanowień wzorców umów z pkt I C, to stanowi niedozwoloną klauzulę umowną określoną w <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 23 kc</xLexLink>, gdyż choć nie zamyka konsumentowi drogi sądowej, to faktycznie może ją utrudnić. Według powoda powyższe postanowienia wzorca umowy może stanowić zagrożenie interesu konsumenta w sytuacjach, kiedy zmuszałoby go do prowadzenia procesu przed sądem w odległej miejscowości. Pozwany: <xAnon>A. K.</xAnon>-<xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Szkoła (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> wnosił o oddalenie powództwa i podał, że od dnia 15 listopada 2003r. zaprzestał stosowania niektórych z zakwestionowanych postanowień wzorców umów oraz że od 4.11.2004r. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej.</xText><xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył co następuje: Pozwany prowadził działalność gospodarczą w zakresie nauczania języków obcych do dnia 4.11.04r /dowód wypisy zaświadczeń o prowadzeniu działalności gospodarczej k.20, 65/. W obrocie z konsumentami /słuchaczami/ pozwany przy zawieraniu umów o nazwie: „Umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia" i „Umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego", w których znajdowały się zakwestionowane postanowienia umowne.</xText><xText>Od 15 listopada 2003r. pozwany zaprzestał stosować zakwestionowane postanowienia umowne wzorców z pkt I A i C pozwu.</xText><xText>/dowód: wzorce umów k 11-12, 13-14, umowy zawierane z konsumentami k-15-16, k 23, 28-29, k 31-32, pismo pozwanego z k 41-42-43, zmieniony wzorzec umowny k 45-46/. Powództwo jest uzasadnione.</xText><xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 479(39)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>39</xSUPx> kpc</xLexLink> z żądaniem uznania postanowień wzorca umowy za niedozwolone można wystąpić również wtedy, gdy pozwany zaniechał jego stosowania, jeżeli od tego zaniechania nie minęło sześć miesięcy. W związku z tym, że pozwany zaniechał stosowania niektórych zakwestionowanych wzorów przed upływem sześciu miesięcy od wniesienia pozwu /23.02.2004r/ wytoczenie niniejszego powództwa było możliwe. Z kolei zaniechanie stosowania przez pozwanego zakwestionowanych postanowień wzorca po wniesieniu powództwa pozostaje bez wpływu na bieg sprawy /<xLexLink xArt="art. 479(40)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>40</xSUPx>kpc</xLexLink>/.</xText><xText>Odnośnie analizy zakwestionowanych postanowień umownych wzorów, to te z pkt I A pozwu są niedozwolone, gdyż w porównaniu z wysokością ustawowych odsetek za opóźnienia w spełnieniu świadczenia, przewidują dla konsumenta rażąco wygórowane odsetki umowne co narusza <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 17" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 17 kc</xLexLink> jak również narusza dobre obyczaje i rażąco narusza interes konsumenta, gdyż powyższy zapis zmierza do nadmiernego wzbogacenia się pozwanego kosztem konsumenta.</xText><xText>Odnośnie postanowień umownych wzorców umów z pkt I B pozwu, to mają one charakter niedozwolony, gdyż uniemożliwiają zwrot konsumentowi dokonanych przez niego opłat w przypadku jego rezygnacji z kursu po jego rozpoczęciu, co stanowi naruszenie zakazów z <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 12;art. 385(3) pkt. 13;art. 385(3) pkt. 16" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx>pkt 12, 13 i 16 kc.</xLexLink> Konsument uprawniony jest do żądania zwrotu wpłaconych kwot, jeżeli rezygnuje przed rozpoczęciem kursu. W przypadku, gdy pozwany odwołuje zorganizowanie kursu obowiązany jest jedynie do zwrotu tego co otrzymał od konsumenta. W przypadku zaś rezygnacji konsumenta jest to tylko możliwe, gdy następuje ona przed rozpoczęciem kursu. Po rozpoczęciu kursu słuchacz nie ma prawa do zwrotu części swojego świadczenia za częściowo niewykorzystany kurs- w przypadku jego rezygnacji.</xText><xText>Powyższe powoduje nierówne rozłożenie praw i obowiązków stron umowy z pokrzywdzeniem konsumenta.</xText><xText>Odnośnie ostatniego zakwestionowanego wzorca umowy, to Sąd w pełni podziela stanowisko powoda przedstawione w pozwie, że jest to niedozwolona klauzula umowna w świetle <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 23 kc</xLexLink>, gdyż wymusza w przypadku sporów sądowych wynikających z umowy, aby były one rozpoznawane przez sąd miejsca siedziby pozwanego, co może narażać konsumenta na duże utrudnienia związane z podróżą do odległych miejscowości, a przecież w przypadku gdy stroną pozwaną jest konsument sądem właściwym jest sąd miejsca zamieszkania.</xText> Z tych powodów Sąd orzekł jak w wyroku, zaś w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 479(44);art. 479(44) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>44</xSUPx> § 2 kpc</xLexLink>. </xUnit> </xBlock> </xPart>

Marta Sadowska

Damian Siliwoniuk

sekr. sąd Monika Rasińska

Damian Siliwoniuk

Sygn. Akt XVII AmC 15/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 grudnia 200#r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów Wydział XVII w składzie: Przewodniczący SSR del. Marta Sadowska Protokolant sekr. sąd Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2004r. w Warszawie sprawy z powództwa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwkoA.K.(...)Szkoła (...)wK. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 0 Uznaje za niedozwolone stosowanie i zakazuje wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowień wzorców umów o nazwie „umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia" i „umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego" o następującej treści: 1 pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia i pkt 3.3 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „W przypadku niedokonania przez słuchacza odpowiedniej wpłaty w terminie przewidzianym niniejszą umową(...)naliczać będzie odsetki karne w wysokości 1% (jednego procenta) wartości zaległej zapłaty za każdy dzień zwłoki." 2 zdanie pierwsze pkt 3.5 wzorca umowy o świadczeniu usług w zakresie kształcenia i pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „wpłaty dokonane przez słuchacza na rzecz(...)mają charakter bezzwrotny" 3 pkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia oraz pkt 6.5 wzorca umowy o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „Za Sąd właściwy do rozpoznawania spraw spornych strony uznają Sąd miejscowo właściwy dla(...)" II Zasądza od pozwanegoA.K.(...)Szkoła(...)wK.na rzecz powoda Prezesa Urzędu OchronyKonkurencji i Konsumentów kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt ) złotych tytułemzwrotu kosztów zastępstwa procesowego. III Wpis tymczasowy w kwocie 500 (pięćset złotych) uznaje za ostateczny i nakazuje go pobrać na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego tytułem zwrotu nieuiszczonego wpisu od którego powód był zwolniony. IV Zarządza publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego. SSR del. Marta Sadowska UZASADNIENIEPowód Prezes Urzędu Ochrony konkurencji i konsumentów wnosił o uznanie za niedozwolone stosowanie i zakazanie stosowania przez pozwanego w obrocie z konsumentami postanowień wzorców umów o nazwie „umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia" oraz „umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego" o treści następującej:Apkt 3.4 wzorca umowy świadczenia usług w zakresie kształcenia i pkt 3.3 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego: „W przypadku nie dokonania przez słuchacza odpowiedniej wpłaty w terminie przewidzianym niniejszą umową(...)naliczać będzie odsetki karne w wysokości 1% (jednego procenta) wartości zaległej zapłaty za każdy dzień zwłoki".Bpkt 3.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia oraz pkt 3.4 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego", w zakresie:„ Wpłaty dokonane przez słuchacza na rzecz(...)mają charakter bezzwrotny"Cpkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie usług w zakresie kształcenia i pkt 6.5 wzorca umowy o świadczenie usług w zakresie kształcenia indywidualnego:„ Za Sąd właściwy do rozpatrywania spraw spornych strony uznają Sądmiejscowo właściwy dla(...)" Ponadto powód wnosił o publikację prawomocnego wyroku i zasądzenie kosztów postępowania.W uzasadnieniu pozwu powód podał, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą jako szkoła(...)wK.i w obrocie z konsumentami posługuje się w/w wzorcami umów, w których zamieszczone są zakwestionowane postanowienia umowne, które nie były uzgodnione indywidualnie z konsumentami.Zdaniem powoda zakwestionowane postanowienia umowne wzorca umowy z pkt I A pozwu jest niedozwolone na podstawieart. 3853pkt 17 kciart. 3851§ 1 kc, gdyż przewiduje rażąco wysokie odsetki dla konsumenta w przypadku nieterminowych wpłat na rzecz pozwanego.Odnośnie zakwestionowanych postanowień wzorców z pkt I B pozwu, to zdaniem powoda stanowi ono niedozwoloną klauzulę określoną wart. 3851§ 1 kciart. 3853pkt 12 i 13, pkt 16 kcmin. Gdyż uniemożliwia zwrot konsumentowi uiszczonej kwoty za świadczenie nie spełnione w całości lub w części.Odnośnie zakwestionowanych postanowień wzorców umów z pkt I C, to stanowi niedozwoloną klauzulę umowną określoną wart. 3853pkt 23 kc, gdyż choć nie zamyka konsumentowi drogi sądowej, to faktycznie może ją utrudnić. Według powoda powyższe postanowienia wzorca umowy może stanowić zagrożenie interesu konsumenta w sytuacjach, kiedy zmuszałoby go do prowadzenia procesu przed sądem w odległej miejscowości. Pozwany:A. K.-(...)Szkoła (...)wK.wnosił o oddalenie powództwa i podał, że od dnia 15 listopada 2003r. zaprzestał stosowania niektórych z zakwestionowanych postanowień wzorców umów oraz że od 4.11.2004r. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej.Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył co następuje: Pozwany prowadził działalność gospodarczą w zakresie nauczania języków obcych do dnia 4.11.04r /dowód wypisy zaświadczeń o prowadzeniu działalności gospodarczej k.20, 65/. W obrocie z konsumentami /słuchaczami/ pozwany przy zawieraniu umów o nazwie: „Umowa o świadczenie usług w zakresie kształcenia" i „Umowa o świadczeniu usług w zakresie kształcenia indywidualnego", w których znajdowały się zakwestionowane postanowienia umowne.Od 15 listopada 2003r. pozwany zaprzestał stosować zakwestionowane postanowienia umowne wzorców z pkt I A i C pozwu./dowód: wzorce umów k 11-12, 13-14, umowy zawierane z konsumentami k-15-16, k 23, 28-29, k 31-32, pismo pozwanego z k 41-42-43, zmieniony wzorzec umowny k 45-46/. Powództwo jest uzasadnione.Zgodnie zart. 47939kpcz żądaniem uznania postanowień wzorca umowy za niedozwolone można wystąpić również wtedy, gdy pozwany zaniechał jego stosowania, jeżeli od tego zaniechania nie minęło sześć miesięcy. W związku z tym, że pozwany zaniechał stosowania niektórych zakwestionowanych wzorów przed upływem sześciu miesięcy od wniesienia pozwu /23.02.2004r/ wytoczenie niniejszego powództwa było możliwe. Z kolei zaniechanie stosowania przez pozwanego zakwestionowanych postanowień wzorca po wniesieniu powództwa pozostaje bez wpływu na bieg sprawy /art. 47940kpc/.Odnośnie analizy zakwestionowanych postanowień umownych wzorów, to te z pkt I A pozwu są niedozwolone, gdyż w porównaniu z wysokością ustawowych odsetek za opóźnienia w spełnieniu świadczenia, przewidują dla konsumenta rażąco wygórowane odsetki umowne co naruszaart. 3853pkt 17 kcjak również narusza dobre obyczaje i rażąco narusza interes konsumenta, gdyż powyższy zapis zmierza do nadmiernego wzbogacenia się pozwanego kosztem konsumenta.Odnośnie postanowień umownych wzorców umów z pkt I B pozwu, to mają one charakter niedozwolony, gdyż uniemożliwiają zwrot konsumentowi dokonanych przez niego opłat w przypadku jego rezygnacji z kursu po jego rozpoczęciu, co stanowi naruszenie zakazów zart. 3853pkt 12, 13 i 16 kc.Konsument uprawniony jest do żądania zwrotu wpłaconych kwot, jeżeli rezygnuje przed rozpoczęciem kursu. W przypadku, gdy pozwany odwołuje zorganizowanie kursu obowiązany jest jedynie do zwrotu tego co otrzymał od konsumenta. W przypadku zaś rezygnacji konsumenta jest to tylko możliwe, gdy następuje ona przed rozpoczęciem kursu. Po rozpoczęciu kursu słuchacz nie ma prawa do zwrotu części swojego świadczenia za częściowo niewykorzystany kurs- w przypadku jego rezygnacji.Powyższe powoduje nierówne rozłożenie praw i obowiązków stron umowy z pokrzywdzeniem konsumenta.Odnośnie ostatniego zakwestionowanego wzorca umowy, to Sąd w pełni podziela stanowisko powoda przedstawione w pozwie, że jest to niedozwolona klauzula umowna w świetleart. 3853pkt 23 kc, gdyż wymusza w przypadku sporów sądowych wynikających z umowy, aby były one rozpoznawane przez sąd miejsca siedziby pozwanego, co może narażać konsumenta na duże utrudnienia związane z podróżą do odległych miejscowości, a przecież w przypadku gdy stroną pozwaną jest konsument sądem właściwym jest sąd miejsca zamieszkania.Z tych powodów Sąd orzekł jak w wyroku, zaś w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania na podstawieart. 98 i 99 kpciart. 47944§ 2 kpc.

15/450500/0005127/AmC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000000503_I_ACa_001878_2004_Uz_2005-01-05_001

I ACa 1878/04

2005-01-05 01:00:00.0 CET

2020-06-29 19:10:04.0 CEST

2020-06-29 16:19:06.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1878/04 I ACz 2243/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kawińska-Szwed Sędziowie : SA Tomasz Pidzik (spr.) SO del. Stanisława Miklewicz Protokolant : Łukasz Zgoda po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa (...) (...) , (...) , (...) przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w U. o zapłatę na skutek apelacji powoda i pozwanej od wyro

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xPublisher="bpanek" xEditorFullName="Katarzyna Noras" xEditor="knoras" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="30" xFlag="published" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xYear="2004" xVolNmbr="001878" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1878/04</xText> <xText>I ACz 2243/04</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 5 stycznia 2005 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="498"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Zofia Kawińska-Szwed</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SA Tomasz Pidzik (spr.)</xText> <xText>SO del. Stanisława Miklewicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Łukasz Zgoda</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> </xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>U.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda i pozwanej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt V GC 125/03</xText> <xText>i zażalenia powoda</xText> <xText>od postanowienia Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 24 marca 2004 r., sygn. akt V GC 125/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1, 6, 7, 10 i 13 o tyle, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 1 nakazuje stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji również następujących produktów, zawierających następujące oznaczenia:</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w punkcie 6 określa treść ogłoszenia na:</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText> <xAnon> (...) SA</xAnon> informuje, że wprowadzała na rynek <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> nie spełniające norm jakościowych wynikających z przepisów prawa polskiego oraz nieprawdziwie informowała o tym, że w <xAnon>produktach M. (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> znajduje się 100% kawy naturalnej. Informacja ta nie jest prawdziwa, bowiem produkt znajdujący się we wspomnianych opakowaniach zawierał sacharozę”,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 7 określa treść ogłoszenia na:</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText> <xAnon> (...) SA</xAnon> informuje, że na etykietach <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> ogłaszała, że zorganizuje konkurs, w którym nagrodami będą: samochód osobowy, wycieczki zagraniczne oraz kubki do kawy. Konkurs ten nie został zorganizowany mimo, że informacja o nim nadal znajduje się na opakowaniach dostępnych na rynku produktów”,</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 10 podwyższa kwotę 1.250 złotych do 5.020 (pięć tysięcy dwadzieścia) złotych,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w punkcie 13 podwyższa kwotę 11.250 złotych do 22.500 (dwadzieścia dwa tysiące pięćset) złotych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>oraz w punkcie 12 w ten sposób, że punkt ten uchyla, a w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">II</xName> <xText>oddala apelacje powoda i pozwanej w pozostałych częściach;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">III</xName> <xText>zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.900 (dziewięć tysięcy dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">IV</xName> <xText>zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zabezpieczyć roszczenie poprzez zakazanie pozwanej produkcji reklamy i dystrybucji następujących produktów:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> ( z etykietką przedstawiającą w górnej części biały napis zawierający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego naczynia do kawy),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> (z oznaczeniem przedstawiającym wizerunek słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierającą biały napis określający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego bądź żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy)</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xText>oraz poprzez zajęcie u pozwanej wszystkich etykiet, opakowań i materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia, a w pozostałej części wniosek i zażalenie oddalić.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 1878/04</xBx></xText> <xText>I ACz 2243/04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 28 kwietnia 2003 r. sprecyzowanym ostatecznie pismem procesowym z dnia 11 marca 2004 r. skierowanym przeciwko pozwanej <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>U.</xAnon> powód <xAnon>(...)</xAnon> des <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>(...)</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>) domagał się zaniechania przez stronę pozwaną naruszenia praw ochronnych powoda oraz czynów nieuczciwej konkurencji polegających na produkcji, reklamie i dystrybucji towarów należących do klas 5, 29 i 30 Międzynarodowej Klasyfikacji Nicejskiej, zawierających oznaczenia: słowne <xAnon> (...)</xAnon>, wizerunek czerwonego naczynia do kawy, wizerunek naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy, wizerunek czerwonego kubka, wizerunek kubka w kształcie imitującym znak towarowy <xAnon> (...)</xAnon>, słoik o kształcie zaokrąglonej klepsydry z wielokątną nakrętką, w szczególności przez zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji następujących produktów:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki zielonych kubków o kształcie identycznym do zarejestrowanego znaku towarowego);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy oraz wizerunek słoika o kształcie klepsydry z wielokątną nakrętką);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy oraz wizerunek słoika o kształcie klepsydry z wielokątną nakrętką);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> ( przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie imitującym zarejestrowany znak towarowy);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiającego na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie imitującym zarejestrowany znak towarowy).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Powód wnosił nadto o: nakazanie stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej i o zorganizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki; domagał się zniszczenia przez stronę pozwaną opakowań, etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających w/w oznaczenia, a także opublikowania przez stronę pozwaną oświadczeń o podanej treści w <xAnon> Gazecie (...)</xAnon>, „Rzeczpospolitej” oraz na stronie internetowej pozwanego; oraz o nakazanie pozwanej złożenia oświadczeń o zrzeczeniu się praw wobec Urzędu Patentowego RP oraz wycofania zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych.</xText> <xText>Uzasadniając zgłoszone żądania powód wskazywał, że od kilkudziesięciu lat produkuje i dystrybuuje kawę rozpuszczalną <xAnon> (...)</xAnon> w opakowaniach przedstawiających niezmiennie zestaw elementów, na który składa się biały napis zawierający markę kawy oraz czerwone naczynie (kubek) zanurzone w ziarnach kawy, a charakterystyczne elementy opakowań powoda są doskonale rozpoznawane przez konsumentów i kojarzone z towarem powoda. Nadto powód wskazywał, że jest podmiotem uprawnionym m.in. z rejestracji znaków towarowych zawierających w/w elementy. Powód wywodził także obszernie argumentując, że strona pozwana rozpoczęła wprowadzanie do obrotu kaw rozpuszczalnych w opakowaniach nawiązujących do wizerunku i symboliki charakterystycznej do kawy <xAnon> (...)</xAnon>, przez co doszło do naruszenia przez stronę pozwaną praw wyłącznych powoda oraz zasad uczciwej konkurencji, co uzasadnia roszczenia powoda w świetle przepisów <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 ust. 2" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">art. 296 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej</xLexLink> (nazywanej dalej PWP) oraz art. 10 i art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (nazywanej dalej uznk). Zdaniem powoda opisane działania pozwanej stwarzają ryzyko wprowadzenia w błąd nabywców. Powód zarzucał także, że pozwana na produktach wprowadzonych przez siebie do obrotu zamieszcza nieprawdziwe informacje o 100 % zawartości kawy naturalnej pomimo niedopuszczalnej domieszki cukru, co zostało potwierdzone wynikami badań przeprowadzonych przez powoda, a czemu pozwana nie zaprzeczyła wbrew regule dowodowej wynikającej z art. 18a uznk. Powód zarzucał także, że wbrew informacjom o konkursach z nagrodami zawartym na etykietach produktów wprowadzonych do obrotu przez pozwaną, pozwana ich nie zorganizowała, co zostało przyznane w odpowiedzi na pozew. W ocenie powoda takie zachowanie należało zakwalifikować jako czyn nieuczciwej konkurencji opisany w art. 16 ust. 1 pkt.2 uznk.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości stwierdzając, że pozwana spółka w swojej działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej na rynku kawy cappuccino, a następnie kaw rozpuszczalnych postawiła na wypromowanie własnej marki, czego wyrazem jest ochrona znaku słownego <xAnon>(...)</xAnon> oraz jego przedstawień słowno – graficznych, stanowiących własne opracowania pozwanej. Pozwana wskazywała, że pomiędzy oznaczeniami używanymi na opakowaniach produktów obu stron nie zachodzą zarzucane podobieństwa, które mogłyby wywołać niebezpieczeństwo konfuzji. W szczególności pozwana wskazywała, że umieszczenie nazwy <xAnon>(...)</xAnon> w białym kolorze u góry etykiety nie może wprowadzać konsumenta w błąd co do tożsamości produktu, ponieważ znaki towarowe <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> nie są do siebie podobne w żadnej warstwie. Nadto pozwana podała, że na opakowaniu <xAnon>(...)</xAnon> nie występuje wizerunek czerwonego kubka, a charakterystyczna dla kawy filiżanka w kolorze czerwonym, a różnice pomiędzy filiżanką, a kubkiem są na tyle duże, że nie ma mowy o ich podobieństwie, natomiast element graficzny w postaci rozsypanych ziaren kawy stosują praktycznie wszyscy jej producenci.</xText> <xText>Odnośnie kształtu słoika do kawy wskazała pozwana, że graficzne przedstawienie na opakowaniu <xAnon> firmy (...)</xAnon> słoika, którego pozwana spółka nie wprowadza do obrotu, jest zupełnie inne od słoika dla kawy <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Pozwana wywodziła, że „produkty pozwanego zawierają 100 % kawy, a różnica wynika jedynie z interpretacji, co powód rozumie pod pojęciem 100 % zawartości – czy chodzi o procentową zawartość kawy naturalnej w ogólnej masie produktu, czy też procent kawy naturalnej w produkcie” i twierdziła, że polskie przepisy dotyczące kawy nie obligują do informowania o procentowej zawartości poszczególnych składników, a występowanie cukru nie jest zabronione. Konkluzję wywodów pozwanej stanowiło twierdzenie, że informacje o 100 % naturalnej kawy i 100 % <xAnon> (...)</xAnon> na opakowaniach pozwanej są informacjami prawdziwymi.</xText> <xText>Pozwana wskazywała także, że również produkty pozwanej cieszą się ugruntowaną jakością, a wszystkim zakwestionowanym oznaczeniom pozwana zapewniła ochronę w postaci wzorów przemysłowych i znaków towarowych.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2004 r. nakazał pozwanej: zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji produktów, zawierających następujących oznaczenia: <xAnon>(...)</xAnon> (z etykietą przedstawiającą w górnej części biały napis zawierający markę kawy, a poniżej wizerunek czerwonego naczynia do kawy); <xAnon>(...)</xAnon> (z oznaczeniem przedstawiającym wizerunek słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierającą biały napis określający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego bądź żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); zaniechanie w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej w oferowanych produktach; zaniechanie w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o organizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki; a także zniszczenie opakowań, etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających wyżej określone oznaczenia. Nadto Sąd Okręgowy nakazał pozwanej opublikowanie w ogólnopolskim wydaniu <xAnon> Gazety (...)</xAnon> oraz „<xAnon>(...)</xAnon>” w terminie 2 tygodni od uprawomocnienia się orzeczenia trzykrotnego oświadczenia o treściach wskazanych w wyroku, a dotyczących: dopuszczenia się czynów nieuczciwej konkurencji i naruszenia prawa wyłącznego do zarejestrowanych znaków towarowych <xAnon> firmy (...)</xAnon> co do opakowań <xAnon>produktów p. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, błędnej informacji na opakowaniach produktów pozwanej o zawartości o 100 % kawy naturalnej oraz o nie zorganizowaniu konkursu, a także opublikowanie, tych oświadczeń na stronie internetowej pozwanej. W pozostałej części Sąd orzekł o kosztach procesu na rzecz pozwanej, ustalił wysokości wpisu ostatecznego oraz orzekł o obowiązku jego uiszczenia.</xText> <xText>Rozstrzygniecie to Sąd Okręgowy oparł na następująco ustalony stan faktyczny:</xText> <xText>Kawa rozpuszczalna <xAnon> (...)</xAnon> jest produktem powszechnie znanym i renomowanym wprowadzonym do obrotu od kilkudziesięciu lat podobnie jak znak towarowy <xAnon> (...)</xAnon>. Powód posiada międzynarodową rejestracje znaków towarowych R-<xAnon> (...)</xAnon>, R-<xAnon> (...)</xAnon>, R-<xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> uznaną w Polsce.</xText> <xText>Powód wprowadza do obrotu produkty w postaci kawy rozpuszczalnej m.in. w następujących opakowaniach i z następującymi oznaczeniami: w opakowaniu w postaci słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierająca w górnej części napis białymi czcionkami <xAnon> (...)</xAnon>, a poniżej rozsypane ziarna kawy, w opakowaniu w postaci słoika z etykietą zawierającą w górnej części napis białymi czcionkami <xAnon> (...)</xAnon>, a poniżej czerwony kubek na tle rozsypanych ziaren kawy. Strona powodowa w działalności reklamowej i promocyjnej dotyczącej sprzedaży kawy rozpuszczalnej na szeroką skalę posługuje się motywem czerwonego kubka.</xText> <xText> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> jest znanym na rynku polskim procentem kaw cappuccino i w swojej ofercie rynkowej posiada także kawy rozpuszczalne. Strona pozwana wprowadza do obrotu produkty w postaci kawy rozpuszczalnej m.in. w następujących opakowaniach i z następującymi oznaczeniami: <xAnon>(...)</xAnon> w torebce – opakowaniu przedstawiającym wizerunek słoika do kawy o kształcie klepsydry z zamieszczonym na etykiecie w górnej części napisem sporządzonym białą czcionką <xAnon> (...)</xAnon>, a poniżej z wizerunkiem czerwonej, bądź żółtej filiżanki do kawy na tle rozsypanych ziaren kawy; <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> w postaci słoika z etykietą zawierająca w górnej części napis białymi czcionkami <xAnon>(...)</xAnon>, a poniżej czerwony kubek; <xAnon> (...)</xAnon> w opakowaniu – torebce w czerwono-żółtych barwach z napisem <xAnon> (...)</xAnon> w górnej części torebki, a poniżej z wizerunkiem czerwonej filiżanki do kawy na tle rozsypanych ziaren kawy; produkt oznaczony jako <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z etykietą zawierającą w centralnej części napis zajmujący większą część etykiety „caffe”, a poniżej mniejszy napis „classic” i wizerunek czerwonej filiżanki do kawy, a na kontretykiecie m.in. wizerunki czerwonego kubka, <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> z zamieszczonymi na kontretykiecie m.in. wizerunkami czerwonego kubka.</xText> <xText>W działalności promocyjnej strona pozwana wykorzystuje w materiałach reklamowych wizerunki <xAnon>produktu M. (...)</xAnon> w postaci słoika w etykietą zawierającą w górnej części napis białymi czcionkami <xAnon>(...)</xAnon>, a poniżej czerwony lub żółty kubek, ponadto na ulotkach reklamowych i oznaczeniach produktów strona pozwana informowała o „wilkiem konkursie <xAnon>(...)</xAnon>”, w którym do wygrania miały być 3 samochody osobowe, 30 wycieczek na wyspy greckie i 10.000 oryginalnych kubków <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, który to konkurs jednak nie został faktycznie zorganizowany.</xText> <xText> <xAnon>(...)</xAnon> wprowadzony do obrotu w słoiku z oznaczeniem na etykiecie „100 % naturalnej kawy delikatnej” zawiera m.in. 18,9 % sacharozy, a produkt <xAnon>(...)</xAnon>z informacją o 100 % naturalnej kawy zawiera m.in. przekroczone progi węglowodanów, w tym sacharozy w stosunku do czystej kawy rozpuszczalnej.</xText> <xText>Strona pozwana posiada świadectwa ochronne na zarejestrowany znak towarowy <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Delikatna Otwierasz i Zamykasz Wielokrotnie i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Mocna Otwierasz i Zamykasz Wielokrotnie oraz prawa z rejestracji wzorów przemysłowych na opakowaniu kawy.</xText> <xText>Nadto Sąd Okręgowy wskazał, że oddaleniu podlegały wnioski dowodowe powoda zgłoszone w piśmie z dnia 11 marca 2004 r. jako spóźnione (<xLexLink xArt="art. 479(12);art. 479(12) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink>), a ponadto żądanie zobowiązania pozwanej do dostarczania informacji w zakresie podanym przez powoda pozostawało bez związku ze zgłoszonymi żądaniami pozwu, a zatem dla rozstrzygnięcia sporu żądane informacje byłyby bezprzedmiotowe.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że powództwo okazało się częściowo zasadne. Na wstępie swych rozważań Sąd Okręgowy podkreślił, że rozstrzygnięcie o żądaniach pozwu może opierać się wyłącznie na materiale dowodowym zebranym w sprawie i ocenionym w oparciu o obowiązujące przepisy, a nie w oparciu o twierdzenia stron pomimo obszernych odwołań do dotychczasowego dorobku doktryny i orzecznictwa.</xText> <xText>Odnosząc się do oparcia przez powoda większej części zgłoszonych roszczeń na potrzebie ochrony własnych znaków towarowych i art. 296 PWP Sąd Okręgowy wskazał, że powód nie może swego żądania opierać na art. 296 ust. 2 pkt.1 PWP, albowiem powód nie wykazał, aby znaki używane dla oznaczenia spornych produktów pozwanej były identyczne z zarejestrowanymi znakami towarowymi powoda. Z dostarczonego przez powoda materiału dowodowego nie wynika, w szczególności wbrew twierdzeniom powoda (k. 303), aby strona pozwana używała oznaczeń identycznych ze znakiem powoda I R-<xAnon> (...)</xAnon>. Z dokumentacji rejestracyjnej (k. 325) wynika, że znak R-<xAnon> (...)</xAnon> dotyczy marki trójwymiarowej i w tej sytuacji nie ma mowy o identyczności tego znaku z miniaturowymi podobiznami kubków zamieszczonymi na kontretykietach produktów <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, czy <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Dla stwierdzenia zasadności żądań pozwu z punktu widzenia przepisu art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP koniecznym było natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, wykazanie występowania kumulatywnie przesłanek w postaci używania znaku identycznego lub podobnego z zarejestrowanym znakiem powoda oraz możliwości spowodowania przez używanie tych oznaczeń błędu wśród części odbiorców polegającego, w szczególności na skojarzeniu między znakami. Poza sporem pozostaje fakt używania w obrocie spornych oznaczeń dla identycznych towarów. Nie można jednak przyjąć, aby powód udowodnił w procesie drugą z w/w przesłanek w stosunku do wszystkich kwestionowanych oznaczeń, a mianowicie, aby zostało wykazane, że stopień podobieństwa oznaczeń pozwanej do zarejestrowanych znaków towarowych powoda mógł skutkować u części odbiorców błędem w postaci skojarzenia między znakami.</xText> <xText>Podnosząc te okoliczności Sąd Okręgowy wskazał, iż zgadza się z poglądami, że w znakach graficznych chodzi głównie o wrażenie wzrokowe, jakiego doznaje odbiorca towaru i, że ocena podobieństw winna być dokonana z uwzględnieniem zwykłych warunków obrotu z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy tak, iż konkretne oznaczenie należy ocenić w całokształcie. Dokonując tego stwierdzenia Sąd Okręgowy wskazując, że powód nie przedstawił stosownych dowodów w postaci opinii biegłego, czy instytutu co do zachowań przeciętnego konsumenta i w tej sytuacji należało poprzestać na ocenie dostarczonego materiału porównawczego w zakresie ewentualnej oczywistości podobieństw (notoryjności), co nie wymagało dowodu ( <xLexLink xArt="art. 228;art. 228 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>O takiej oczywistości podobieństw, a w konsekwencji o naruszeniu praw powoda do znaków towarowych R-<xAnon> (...)</xAnon> i R-<xAnon> (...)</xAnon>, R-<xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> można w ocenie Sądu Okręgowego mówić jedynie w stosunku do <xAnon>produktów M. (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. W pierwszym z produktów ewidentnym elementem centralnym jest wizerunek naczynia do kawy zanurzonego w identycznie jak w znakach powoda rozsypanych ziarnach kawy, w drugim – centralnie umieszczona czerwona filiżanka do kawy. Przy jednoczesnym uwzględnieniu pozostałych elementów (kompozycja etykiety, kształt słoika) upodabniających produkty pozwanej do produktów oznaczanych znakami towarowymi zarejestrowanymi na rzecz powoda skojarzenie ze znakami towarowymi powoda jest nieuniknione. W stosunku do pozostałych zakwestionowanych oznaczeń <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>M. (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> nie ma mowy o oczywistości podobieństwa w stopniu umożliwiającym możliwość konfuzji, z uwagi na mniejszą ilość elementów upodobniających przy jednoczesnym zwiększeniu liczby detali ewidentnie pozwalających na odróżnienie oznaczeń stron, dlatego też w stosunku do oznaczeń tych produktów powód winien był udowodnić, że stopień podobieństwa stwarza możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd.</xText> <xText>Ochrona przewidziana przepisem art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, dotyczy tzw. renomowanych znaków towarowych. Zgadzając się w pełni z poglądami przytoczonymi w pozwie co do charakteru i cech wyróżniających renomowany znak towarowy Sąd Okręgowy stwierdził, że powód wykazał jedynie „renomę” znaku słownego <xAnon> (...)</xAnon>, gdyż poza sporem pozostaje fakt, że to znak słowny <xAnon> (...)</xAnon> jest symbolem jakości kawy rozpuszczalnej, a powód przedstawił przekonujące dowody o powszechnej znajomości znaku i wartości marki, natomiast z zebranych dowodów nie wynika, aby podnoszona „renoma” dotyczyła pozostałych znaków towarowych powoda. Odnosząc się natomiast do zarzutu, jakoby oznaczenie <xAnon> (...)</xAnon> naruszało prawa powoda do znaku słownego <xAnon> (...)</xAnon>, to pomimo pewnych podobieństw należy stwierdzić, że podnoszona przez powoda wyjątkowa renoma i powszechna znajomość znaku <xAnon> (...)</xAnon>, zdają się przemawiać za wykluczeniem możliwości jakiejkolwiek konfuzji, zważywszy na znaczne różnice w pisowni. Tym niemniej powód zarzucając podobieństwo oraz ewentualny szkodliwy wpływ takiego oznaczenia dla odróżniającego charakteru, czy renomy swojego znaku winien był, zdaniem Sądu Okręgowego, te okoliczności udowodnić nie poprzestając na samych twierdzeniach.</xText> <xText>Częściowo zasadnymi okazały się także, zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty powoda odnośnie naruszenia przez stronę pozwaną przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink> w szczególności jej <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 1" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art. 10 ust. 1</xLexLink>. Zarzut naruszenia powołanego przepisu okazał się w pierwszej kolejności zasadny w stosunku do <xAnon>produktów M. (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Bezspornym jest fakt, że to powód jako pierwszy wprowadzał do obrotu produkty w określonych opakowaniach z określonymi oznaczeniami słownymi i graficznymi. Porównanie wyglądu <xAnon>produktów p. (...)</xAnon> z <xAnon>(...)</xAnon> nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości co do licznych ewidentnych, nieprzypadkowych podobieństw. Tym samym oznaczenie <xAnon>produktu M. (...)</xAnon> w tak zbliżony sposób (wizerunek słoika o prawie identycznym kształcie, identycznie rozsypane ziarna kawy, identycznie umieszczony na słoiku napis oznaczający markę kawy, a dodatkowo podobieństwo do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) samo w sobie stwarza możliwość pomyłki co do pochodzenia produktu. Możliwości pomyłki nie wyklucza użycie wyraźnego oznaczenie produktu pozwanej marką <xAnon>(...)</xAnon>, jeżeli weźmie się pod uwagę ogólne wrażenie wywierane przez sporną etykietę pozwanej. Faktem jest, że także sposób zapisu słowa <xAnon>(...)</xAnon> (krój czcionki, biały kolor, umiejscowienie) na etykiecie wywołuje wrażenie podobieństwa do zapisu także trzysylabowego słowa <xAnon> (...)</xAnon>, natomiast wbrew swej funkcji nie potęguje efektu odróżniającego. Faktem jest, że strona pozwana jest w pełni uprawniona do oznaczania kawy rozpuszczalnej znakami związanymi z tym produktem, tj. np. ziarnami kawy, czy naczyniami do picia kawy i bezsprzecznie - własnego logo. Oceniając dostarczony materiał porównawczy oczywistym jednak dla każdego obserwatora jest stwierdzenie, że wśród ogromnej liczby możliwych zastosowań charakterystycznych oznaczeń (dla porównania dostarczono do akt przez pozwaną zdjęcia produktów innych producentów kawy <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>) strona pozwana wybrała podobną kompozycję etykiet, czy opakowań, podobieństwo do zarejestrowanych znaków towarowych, czy podobny kształt słoika. Kompilacja tych wszystkich upodobniających elementów w jednym produkcie stwarza oczywistą możliwość konfuzji dla osoby, która nie przestudiuje dokładnie etykiety i informacji na niej zawartych, kierując się ogólnym, zapamiętanym wyglądem produktu. Możliwości pomyłki nie wyklucza też fakt, że <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> wprowadzona jest do obrotu w słoikach, a <xAnon>(...)</xAnon> w torebkach, gdyż właśnie zastosowanie opakowania – torebki, którego nie używa powód, zdaniem Sądu Okręgowego, może wobec wskazanych podobieństw ogólnego wyglądu opakowania dodatkowo stworzyć wrażenie, że do obrotu wprowadzony jest nowy produkt dotychczasowego producenta.</xText> <xText>Powyższe uwagi w całej rozciągłości należy odnieść także, zdaniem Sądu Okręgowego, do produktu <xAnon>(...)</xAnon>. Zestawienie tego <xAnon>produktu z. (...)</xAnon> nasuwa automatycznie skojarzenia podobieństwa (prawie identyczny słoik, w tej samej części etykiety, biały napis z marką kawy napisany podobną białą czcionką w tym samym miejscu etykiety). Uderzające podobieństwo jest tym bardziej widoczne na materiałach promocyjnych pozwanej z uwagi na dodatkowo podobną kolorystykę. Z powyższych względów tj. z uwagi na ewidentne nagromadzenie elementów upodobniających <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> do odpowiednio <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> należało, zdaniem Sądu Okręgowego, wprowadzanie tak oznaczonych produktów do obrotu przez stronę pozwaną zakwalifikować, jako mogące wprowadzając w błąd klienta co do pochodzenia (art. 10 ust. 1 uznk). Zgodził się także Sąd Okręgowy ze stroną powodową, że zbliżenie wyglądu oznaczeń produktów pozwanej w opisany wyżej sposób do oznaczeń produktów powoda skutkuje zmniejszeniem zdolności odróżniającej oznaczeń powoda, co uzasadnia kwalifikacje zachowania strony pozwanej jako naruszenia przepisu art. 3 ust. 1 uznk. Nie do przyjęcia byłby pogląd, że wprowadzenie do obrotu produktów z oznaczeniami zawierającymi tak liczne podobieństwa do wcześniej znajdujących się na rynku produktów powoda mieści się w ramach „uczciwej konkurencji”.</xText> <xText>Nie podzielił natomiast Sąd Okręgowy stanowiska powoda co do użycia poszczególnych podobnych elementów (czerwona filiżanka na etykiecie, czerwony kubek na tylnej etykiecie, czy rozsypane ziarna kawy) na produktach <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji. Przepis art. 10 uznk zakazuje jedynie stosowania wprowadzającego w błąd oznaczenia towarów lub usług, a każde użycie podobnego elementu nie jest równoznaczne z możliwością wprowadzenia w błąd, zwłaszcza przy istnieniu wystarczających wyróżników, a żaden w w/w produktów pozwanej tj. <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>M. (...)</xAnon>, czy <xAnon> (...)</xAnon> w zestawieniu z którymkolwiek produktów powoda nie wywołuje oczywistych skojarzeń w ogólnym wrażeniu, a powód nie zaoferował dowodów wykazujących np. tezę, że samo użycie czerwonej filiżanki na tle rozsypanych ziaren kawy (na opakowaniu <xAnon> (...)</xAnon>) stwarza ryzyko wprowadzenia w błąd klientów. W uzupełnieniu tego swego stanowiska Sąd Okręgowy dodał, że wbrew lansowanym w trakcie procesu twierdzeniom powoda o powszechnej znajomości i renomie „czerwonego kubka” jako symbolu <xAnon> (...)</xAnon> pozostały one udowodnione. Dostarczone przez powoda materiały reklamowe wykazują jedynie, że w strategii promocyjnej sprzedaży kawy powód na szeroką skalę posługuje się motywem czerwonego kubka, ewentualnie można by przyjąć za wykazane, że pewną renomą cieszy się konkretny „czerwony kubek <xAnon> (...)</xAnon> (z oznaczeniem <xAnon> (...)</xAnon>), natomiast w świetle dowodów zebranych w sprawie wnioskowanie, że każdy czerwony kubek, czy tym bardziej czerwona filiżanka są kojarzone z produktami powoda jest całkowicie nieuprawnione.</xText> <xText>Za zasadne Sąd Okręgowy uznał żądanie powoda o nakazanie stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej. Informacja o 100 % zawartości kawy naturalnej jest niewątpliwie informacją o jakości i wskazuje potencjalnemu nabywcy, że ma do czynienia z produktem dobrego gatunku, pełnowartościowym. Decyzja o nabyciu produktu może zostać spowodowana takim oznaczeniem, zwłaszcza przy konkurencyjnej cenie w stosunku do produktów innych producentów. Dokumenty dołączone do akt przez powoda w pełni potwierdzają, że skład kawy <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> nie spełnia wymogów wskazanych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczególnych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii, a pozwana wbrew regule dowodowej z art. 18a uznk nie zgłosiła wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla wykazania prawdziwości omawianej informacji, a zasadności żądania pozwu w tym zakresie nie mógł podważyć enigmatyczny wywód pozwanego „procentowej zawartości kawy naturalnej w ogólnej masie produktu czy procencie kawy naturalnej w produkcie”.</xText> <xText>W pełni zasadnym okazało się także zdaniem Sądu Okręgowego żądanie nakazania stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o zorganizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki, który to czyn nieuczciwej konkurencji jest określony w art. 16 ust. 1 pkt.2 uznk, gdyż zachowanie pozwanej stanowiło przykład reklamy wprowadzającej klienta w błąd i mogącej przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru. Informacja o ewentualnej nagrodzie (nawet tylko w postaci kubka , nie wspominając o samochodach, czy wycieczkach) bezsprzecznie może zdecydować o nabyciu towaru objętego promocją, czy konkursem i w związku z tym żądanie pozwu, w tym zakresie, nie budziło jakiejkolwiek kontrowersji co do jego zasadności.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów pozwanej Sąd Okręgowy zgodził się z pozwaną, że obowiązujące przepisy nie zabraniają jej używania wizerunku czerwonej filiżanki, czy rozsypanych ziaren kawy niezależnie od szerszego kontekstu ich używania, nie zgadzając się jednak z podkreśleniem różnic pomiędzy opakowaniami z pominięciem oczywistego faktu dla każdego obserwatora o identyczności całości elementów kompozycji wywołujących wrażenie skojarzeń i podobieństwa co do etykiet <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Nadto Sad Okręgowy wskazywał, że uzyskanie przez pozwaną prawa z rejestracji wzoru przemysłowego nie wykluczało możliwość naruszenia praw ochronnych na znaki towarowe, czy zasad uczciwej konkurencji poprzez używanie w obrocie takowych wzorów przemysłowych także z uwagi na procedurę uzyskania prawa z rejestracji wzoru przemysłowego. Podkreślając dopuszczalność, w świetle orzecznictwa, roszczeń cywilnoprawnych z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji niezależnie od regulacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">ustawy prawo własności przemysłowej</xLexLink> oraz wskazując, że ochrona prawna wynikająca z zarejestrowania znaku towarowego jest tylko formalna i nie może stać na przeszkodzie żądaniu zakazu naruszenia praw prywatnych strony.</xText> <xText>Z powyższych względów uwzględnieniu żądania powoda o zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji wyrobu <xAnon>(...)</xAnon>, czy <xAnon>(...)</xAnon> z konkretnymi oznaczeniami nie mógł przeszkodzić fakt zarejestrowania wzorów przemysłowych na opakowania kawy, czy znaków towarowych <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Delikatna oraz Mocna.</xText> <xText>Nie podzielił także Sąd Okręgowy wniosku pozwanej o odrzucenie wniosku o rozszerzenie powództwa uznając, że obowiązujące przepisy nie przewidują prekluzji co do złożenia oświadczenia o rozszerzeniu powództwa.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 18 uznk co do zgłoszonych przez powoda roszczeń wskazując co do roszczenia o złożenie oświadczeń, że strona pozwana nie odnosiła się do tych żądań, w szczególności nie kwestionowała miejsca, czy liczby ewentualnych publikacji, a zatem Sąd nie miał podstaw do ingerencji, w tym zakresie, a dla precyzji rozstrzygnięcia koniecznym jedynie było oznaczenie okresu publikacji oświadczeń na stronie internetowej pozwanego.</xText> <xText>Nie istniały natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, żadne podstawy prawne do uwzględnienia żądań powoda o nakazanie stronie pozwanej złożenia oświadczeń wobec Urzędu Patentowego RP, gdyż wbrew stanowisku powoda podstawy takiej nie mógł stanowić przepis art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk. Oświadczenia, których dotyczy wspomniany przepis po pierwsze mają na celu udzielenie stosownej informacji o naruszeniu (publicznie, czy wobec określonego kręgu adresatów) i mają służyć usunięciu skutków naruszeń, a omawiany przepis (podobnie jak <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 k.c.</xLexLink>) nie daje podstaw do żądania od podmiotu dopuszczającego się czynu nieuczciwej konkurencji składnia oświadczeń prawokształtujących. Tym bardziej niedopuszczalna byłaby, zdaniem Sądu Okręgowego, ingerencja na podstawie wskazanego przepisu w autonomicznie uregulowaną procedurę przed Urzędem Patentowym RP.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na mocy <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> oraz art. 31 ust. 2 i art. 11 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych uznając, że zbliżone są proporcje uwzględnienia i oddalenia roszczeń powoda.</xText> <xText>Apelację od tegoż wyroku wniosły obie strony. Pozwana w swej apelacji zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej powództwo i zarzuciła mu: sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że powód udowodnił przesłanki czynu nieuczciwej konkurencji określone w art. 3 ust. 1,10 i 18 ust. 1 uznk, jak również w art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP oraz poprzez przyjęcie, że fałszywa informacja o 100 % kawy naturalnej obejmowała wszystkie produkty pozwanej, a także, że pozwana fałszowała kawę; naruszenie przepisów postępowania, a to: <xLexLink xArt="art. 228;art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228 i 232 k.p.c.</xLexLink> poprzez przyjęcie, że podobieństwo między produktami powoda i pozwanej oraz możliwość wprowadzenia klientów w błąd stanowi fakt powszechnie znany, a co z tym idzie nie wymaga dowodu; <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> poprzez opacie wyroku na twierdzeniach i dowodach, które nie mogą stanowić podstawy wyroku; <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez wydanie orzeczenia ponad żądanie pozwu; naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk oraz art. 287 ust. 2 PWP poprzez przyjęcie, że Sąd nie ma prawa ingerować w kwestie miejsca, formy, czy liczby ogłoszeń; art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP poprzez przyjęcie, że badając podobieństwo znaków określone, w tym przepisie należy podać badaniu całe opakowanie produktu; art. 10 uznk poprzez przyjęcie, że oznaczenie „100 % kawy naturalnej” na kawie <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji jako podanie fałszywej informacji; art. 18 ust. 1 uznk poprzez przyjęcie, że powód ma legitymację procesową do występowania z żądaniami objętymi pkt.2, 3, 4, 6, 7 i 8 zaskarżonego wyroku. Podnosząc te zarzuty pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości i zasądzanie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, że nie zbliżała wyglądu oznaczeń swych produktów do oznaczeń produktów powoda co stanowi naruszenie art. 3 ust. 1 uznk, albowiem pomimo takiego obowiązku powód nie przedstawił żadnych dowodów na podobieństwo produktów jak i tego, że podobieństwo to zagraża lub narusza interesy powoda w postaci zmniejszenia zdolności odróżniającej oznaczeń powoda, albo też interesy klienta. Pozwana odwołując się do stwierdzenia Sądu I instancji z uzasadnienia wyroku o braku przedstawienia dowodów: „pozwalających na wnioski o zachowaniu przeciętnego konsumenta w stosunku do spornych konkretnych oznaczeń” podniosła, iż należy dodać, że powód nie przedstawił dowodów na fakt podobieństwa znaków towarowych i opakowań stron nie wykazując przesłanek z art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 ust. 1 uznk. Pozwana podnosiła błędne ustalenie, że fałszywa informacja o 100 % kawy, czemu pozwana zaprzeczyła, odnosi się do wszystkich produktów pozwanej w sytuacji, gdy powód przedstawił badania dotyczące jednego rodzaju kawy <xAnon>(...)</xAnon> oraz wskazywała na brak obowiązku, w czasie przeprowadzenia badania przez powoda, sprawdzania kawy pod kątem zawartości sacharozy.</xText> <xText>Zdaniem pozwanej błędnie Sąd I instancji przyjął, że jedynie na podstawie dostarczonego materiału porównawczego można było dokonać oceny ewentualnej oczywistości podobieństw (notoryjności) co nie wymagało dowodu (<xLexLink xArt="art. 228;art. 228 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228 § 1 k.p.c.</xLexLink>), a co Sąd I instancji przyjął co do produktów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, gdyż fakt podobieństwa między produktami powoda i pozwanej oraz możliwość wprowadzenia klientów w błąd nie stanowi faktów powszechnie znanych, a co za tym idzie powinien zostać udowodniony przez powoda, co do tej kwestii pozwana odwołała się do orzecznictwa Sądów. Nadto pozwana zakwestionowała ocenę Sądu jako konsumenta wskazując, że ocena ta nie może zostać uznana za ocenę reprezentatywnej grupy kupujących, średnio rozważnych, przeciętnych odbiorców towaru, która jest przesłanką stosowania przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">Prawa własności przemysłowej</xLexLink>.</xText> <xText>Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała ustalenie przez Sąd I instancji podobieństwa znaków towarowych powoda z produktami <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon>. Co do produktu <xAnon>(...)</xAnon> pozwana wskazała na brak jakiejkolwiek formy ochrony dla opakowania powoda – słoika co powoduje, iż nie można mówić na podstawie podobieństwa słoików o podobieństwie produktów, odnosząc się natomiast do wyglądu etykiet i ich zawartości słownej w produktach stron, pozwana wskazywała na różne naczynia umieszczone na tych etykietach i brak podobieństwa w nazwach <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>, które tylko podlegają ocenie. Pozwana podniosła także fakt nie używania opakowania – słoika przez powoda oraz wskazywała na wygląd zamknięcia swego słoika z dużym znakiem towarowym <xAnon> firmy (...)</xAnon>. Odnośnie natomiast opakowania <xAnon>(...)</xAnon> pozwana podkreśliła różne formy opakowań u powoda – słoik, a u pozwanej – foliowa torebka z rysunkiem innego w kształcie słoika zaopatrzonego w napisy i kolorową grafikę oraz wskazywała na niekonsekwencję Sądu I instancji, który w identycznych okolicznościach co do naczynia do kawy przyjął brak podobieństwa (powód używał na opakowaniu kubka, a pozwana filiżanki), a uznał podobieństwo przy opakowaniu <xAnon>(...)</xAnon>. Nadto pozwana podkreślała używanie na wszystkich opakowaniach nazwy <xAnon>(...)</xAnon> wyróżnionej białym kolorem, która jest bardzo charakterystycznym elementem opakowań i w tym zakresie nie może być mylona z produktami powoda opisanymi również nazwą producenta.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> pozwana podnosiła w apelacji spóźnione przedstawienie przez powoda twierdzeń co do nie odbycia się konkursu pozwanej w którym nagrodą miały być między innymi czerwone kubki oraz spóźnione złożenie opakowań celem wykazania podobieństwa między znakami towarowymi powoda i pozwanej.</xText> <xText>Pozwana podniosła także, że Sąd I instancji orzekł ponad żądanie pozwu co do pkt.2 i 6 wyroku, gdyż powód żądanie swe określił do jednego produktu<xAnon>(...)</xAnon>, a nie wszystkich produktów pozwanej wskazując, że późniejsze rozszerzenie żądań co do <xAnon>(...)</xAnon> w piśmie z dnia 11 marca 2004 r. było spóźnione w świetle przepisu <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>( 12)</xSUPx> k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Kwestionowała także pozwana rozstrzygnięcie Sądu I instancji co do liczby, wielkości i miejsca publikacji ogłoszeń, gdyż Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda nie dokonując ich oceny, a zdaniem pozwanej Sąd winien dokonać tej oceny z uwzględnieniem interesu przedsiębiorstwa naruszającego z jednej strony oraz rodzaju naruszenia, jego okoliczności i skutków z drugiej strony z uwzględnieniem dotychczasowych zwyczajów, które są dużo łagodniejsze. Podkreślała także pozwana brak przeprowadzenia konkursu, a tym samym fakt, że w wyniku jego nie przeprowadzenia konkursu interes klientów nie ucierpiał, a nie jest prawdą figurowanie informacji na opakowaniach dostępnych na rynku, czego powód zresztą nie udowodnił.</xText> <xText>Z ostrożności procesowej pozwana niezależnie od wniosku o oddalenie powództwa podniosła, iż winno ukazać się jedynie jednokrotnie ogłoszenie w jednej gazecie i być znacznie mniejszego formatu, a nadto w ogłoszeniu niedopuszczalne jest użycie słowa „fałszowany”, a jedynie możliwa jest informacja, że kawa <xAnon> (...)</xAnon> zawierało sacharozę (pkt.6 wyroku) oraz nie powinno znaleźć się stwierdzenie „jak i w szeroko prowadzonej działalności reklamowej” co nie zostało przez powoda udowodnione (pkt.7 wyroku).</xText> <xText>Zdaniem pozwanej przedmiotem porównania na gruncie art. 269 ust. 2 pkt.2 PWP pod względem podobieństwa lub identyczności powinny podlegać zarejestrowane znaki towarowe, a więc wizerunek kubka i ziaren kawy, a w jedynym przypadku również nazwę <xAnon> (...)</xAnon>, a nie całe produkty stron, przy czym zgodnie z art. 156 PWP wizerunek rozsypanych ziaren kawy nie może być zakazany i nie powinien być brany pod uwagę przy ocenie podobieństwa.</xText> <xText>Pozwana także podnosiła, że informacja o 100 % zawartości kawy nie wprowadzało w błąd klientów co do jakości towaru, gdyż badanie kawy przeprowadzono w dacie kiedy nie obowiązywało <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030520463" xTitle="Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 52, poz. 463">Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii</xLexLink>, które Sąd I instancji przyjął do oceny prawdziwości informacji. Zdaniem pozwanej do dnia wejścia w życie tego rozporządzenia obowiązywały wymagania Polskiej Normy, a kawa pozwanej ją spełniała, nie można więc przyjąć, że informacja o 100 % zawartości kawy była fałszywa.</xText> <xText>Ponadto w apelacji pozwana zarzuciła brak legitymacji czynnej powoda co do roszczeń opartych na takie zorganizowanie przez pozwaną konkursu i umieszczeniu przez nią informacji o 100 % kawy, gdyż powód nie wykazał, by w wyniku tych faktów został naruszony lub zagrożony jego interes i obiektywnie należy stwierdzić, że te fakty nie mogą stanowić zagrożenia dla interesów powoda, gdyż roszczenia te przysługują określonym podmiotom, a powód nie może występować w interesie konsumentów.</xText> <xText>Powód wniósł apelację co do części oddalającej powództwo, a także w części dotyczącej obciążenia go obowiązkiem wpłaty połowy wpisu sądowego oraz ustalenia jego wysokości zarzucając: naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy tj. <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 278" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 k.p.c.</xLexLink> oraz naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie art. 296 ust. 2 pkt.1,2 i 3 PWP, art. 3 ust.1, art. 10 i art. 18 ust. 1 pkt.1 i 3 uznk co miało wpływ na wynik sprawy. Podnosząc te zarzuty powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>nakazanie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji następujących produktów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) oraz <xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego i żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nakazanie pozwanej zniszczenia na własny koszt opakowań , etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>nakazanie pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych o numerach Rp <xAnon> (...)</xAnon> oraz Rp <xAnon> (...)</xAnon>, zrzeczeniu się praw ochronnych na znaki towarowe o numerach: R-<xAnon> (...)</xAnon>, R-<xAnon> (...)</xAnon> oraz wycofaniu zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych o numerach: Z- <xAnon> (...)</xAnon>, Z-<xAnon> (...)</xAnon>, Z- <xAnon> (...)</xAnon>, Z- <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Nadto powód wnosił o włączenie do materiału dowodowego dokumentów dotyczących międzynarodowej rejestracji znaku towarowego <xAnon> (...)</xAnon> oraz wspólnego o numerze rejestracji <xAnon> (...)</xAnon>, powód wnosił także o zmianę orzeczenia w zakresie kosztów procesu przez obciążenie pozwanej obowiązkiem uiszczenia pełnego wpisu sądowego oraz zwrotu kosztów procesu powodowi, ewentualnie o stosunkowe rozdzielenie proporcjonalnie do części w jakiej powód uległ pozwanej oraz orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>W uzasadnieniu apelacji powód odnosząc się do żądania zmiany wyroku w zakresie nakazania pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji produktów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) podnosząc naruszenie przez Sąd I instancji prawa procesowego w postaci <xLexLink xArt="art. 229;art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 i 230 k.p.c.</xLexLink> oraz prawa materialnego przez błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie art. 296 ust. 2 pkt.1 i2 PWP wskazywał, że używanie przez pozwaną w odniesieniu do kawy wizerunku czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda stanowi „bezprawne użycie w obrocie gospodarczym znaku identycznego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do identycznych towarów w rozumieniu art. 296 ust. 2 pkt.1 PWP (wskazać należy w tym miejscu, że w apelacji kilkakrotnie błędnie wskazano na art. 196 zamiast 296), a zachowanie takie winno być zakazane wyczerpując także hipoteką art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP.</xText> <xText>Zdaniem powódki błędnie Sąd I instancji przyjął, że w zakresie powszechnej znajomości i renomy „czerwonego kubka” jako symbolu <xAnon> (...)</xAnon> powód okoliczności tych nie udowodnił wskazując na dowolną i niepełną ocenę dostarczonych Sądowi dowodów. Okoliczność ta tj. fakt renomy „czerwonego kubka” była bowiem bezsporną co pozwana przyznała w odpowiedzi na pozew, a w toku postępowania okoliczności tej nie zaprzeczyła, nie kwestionując zgłoszonych przez powoda dowodów.</xText> <xText>Podnosząc te okoliczności powód wskazywał, że użycie na opakowaniach <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> wizerunku czerwonego kubka o kształcie identycznym do renomowanego symbolu <xAnon> (...)</xAnon> tj. „czerwonego kubka” o charakterystycznym kształcie (bez żadnych napisów) winno być zakazane na mocy art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP.</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do oddalenia powództwa co do <xAnon>produktu p. (...)</xAnon> nie zgadzając się z argumentacją Sądu I instancji o potrzebie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, gdyż potrzeba taka nie istnieje mamy bowiem do czynienia z kategoriami normatywnymi, a nie empirycznymi, a oceniając przesłanki zastosowania art. 296 ust. 2 pkt.1 i 3 PWP Sąd miał obowiązek, zdaniem powoda, poprzestać na wypracowanych w orzecznictwie i literaturze przedmiotu domniemaniach co do zachowań przeciętnego klienta. Pozwana wprowadzając do obrotu towary oznaczone jako <xAnon> (...)</xAnon> naruszyła przysługujące powodowi prawo do znaków towarowych i dopuściła się nieuczciwej konkurencji (stwarzając ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 uznk). Dokonana ocena winna uwzględnić: stopień podobieństwa oznaczeń, stopień podobieństwa towarów, renoma imitowanego oznaczenia, jakość towarów oznaczonych imitowanym znakiem, świadomość po stronie naruszyciela, standard staranności przypisywanych odbiorcy danej kategorii produktów. Rozwijając te elementy oceny opakowań powód wskazywał na podobieństwo oznaczeń słownych <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> w płaszczyźnie wizualnej (są one zbieżne użyto identycznej kolorystyki i zbliżonego kroju czcionki), fonetycznej (identyczna liczba liter i sylab, zbliżona wymowa) i znaczeniowej (pierwsza litera N, a końcówka słów nawiązuje do kawy), a także podobieństwo słowno – graficznego oznaczenia <xAnon> (...)</xAnon> ze znakiem towarowym słowno – graficznym <xAnon> (...)</xAnon> oraz graficznymi znakami przedstawiającymi czerwone naczynie zanurzone w ziarnach kawy (w oznaczeniu słowno graficznym <xAnon> (...)</xAnon> dominującym elementem jest biały napis drukowaną czcionką oraz wizerunek czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z żółtą poświatą wokół) i to w bardzo wysokim stopniu. Podkreślił także powód identyczność towarów stron, renomę <xAnon> (...)</xAnon>, zdecydowanie niższą jakość produktów pozwanej oraz świadomość działania naruszyciela tj. pozwanej, a także dokonanie oceny z punktu widzenia mało uważanego przeciętnego konsumenta, który kupuje artykuły spożywcze. Ostatecznie wskazując na konieczność zakazania używania przez pozwaną produktów o nazwie <xAnon> (...)</xAnon> na mocy art. 296 ust. 2 pkt.2 i 3 PWP i art. 3 ust. 1 uznk.</xText> <xText>Konsekwencją tych rozważań powoda jest także roszczenie o zniszczenie opakowań, etykiet i materiałów reklamowych zawierających oznaczenia: <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Odnosząc się do żądania nakazania pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych, prawa ochronnych na znaki towarowe oraz wycofania zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych powód wskazywał na naruszenie prawa materialnego przez błędną interpretację co w konsekwencji niezastosowanie art. 18 ust. 1 pkt.1 i 3 uznk. Zdaniem powoda mamy do czynienia w niniejszej sprawie z piractwem polegającym na rejestrowaniu (zgłoszeniu do rejestracji znaków towarowych) wzorów przemysłowych identycznych lub podobnych do cudzych oznaczeń chronionych, a w takiej sytuacji zgodnie z dorobkiem orzecznictwa i doktryny Sąd może w ramach roszczenia o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk zobowiązać podmiot uprawniony z rejestracji znaku towarowego do złożenia pisemnego oświadczenia o którym mowa w art. 168 ust. 1 pkt.2 i art. 118 ust. 1 w zw. z art. 90 ust. 1 pkt.2 PWP o zrzeczeniu się prawa z rejestracji i wycofaniu dokonanych zgłoszeń do rejestracji, a co jest możliwe także na mocy art. 18 ust. 1 pkt.1 uznk. Orzeczenie takie nie powoduje ingerencji w autonomicznie uregulowaną procedurę przed Urzędem Patentowym RP, a jedynie byłoby ono rozstrzygnięciem o przysługujących powodowi roszczeniach do czego sąd cywilny jest jak najbardziej uprawiony i powołany.</xText> <xText>Powód nadto podnosił, iż pomimo wygrania procesu w znacznej części obciążono go połową kosztów sądowych kwestionując jednocześnie także wysokość ustalonego wpisu ostatecznego.</xText> <xText>W apelacji powód wnosił także o dopuszczenie dowodów z dokumentów dotyczących międzynarodowej rejestracji znaku towarowego <xAnon> (...)</xAnon> oraz znaku wspólnotowego nr <xAnon> (...)</xAnon> podnosząc możliwość powołania się na te dowody dopiero na etapie postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Powód w odpowiedzi na apelację pozwanej wnosił o jej oddalenie i odnosząc się do twierdzeń zawartych w apelacji pozwanej podnosił, iż wbrew jej twierdzeniom powód wykazał ryzyko konfuzji wśród odbiorców i ryzyko osłabienia zdolności odróżniającej swych oznaczeń. Zdaniem powoda z punktu widzenia art. 10 uznk oraz art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP ryzyko konfuzji skojarzeń wśród odbiorców jest pochodną podobieństwa towarów i oznaczeń, a podobieństwo towarów (kawa) jest bezsporne, a co do podobieństwa oznaczeń odwoływał się do dowodów znajdujących się w aktach sprawy, którymi są zdjęcia zawierające zestawienie produktów stron, ich próbki i wydruki ze stron internetowych pozwanej oraz dokumenty świadczące o rejestracji i wieloletnim używaniu w Polsce oznaczeń odróżniających należących do powoda. Odnośnie obniżenia zdolności odróżniającej z punktu widzenia art. 3 ust. 1 uznk oraz 296 ust. 2 pkt.3 PWP znaku powoda <xAnon> (...)</xAnon> wskutek wprowadzenia do obrotu zakwestionowanych produktów pozwanej powódka wskazywała, że jest ono pochodną podobieństwa oznaczeń oraz renomy towaru i oznaczeń odróżniających powoda co także jest potwierdzone w zebranym materiale dowodowym, a renoma tego znaku jest okolicznością bezsporną między stronami. Powódka kwestionowała także istnienie co do tej kwestii cytowanego przez pozwaną orzecznictwa.</xText> <xText>Zdaniem powoda pozwana pomimo ciążącego obowiązku nie wykazała, że informacja o 100 % zawartości kawy jest prawdziwa, a w szczególności także, że jest zgodna z Polską Normą na który powołała się w apelacji. Odnosząc się do braku zorganizowania konkursu przez pozwaną z uwagi na zmianę strategii marketingowej powód podkreślał brak zachowania przez pozwaną dobrych obyczajów kupieckich zwłaszcza w uwagi na to, że pomimo akcji reklamowej i uzyskania zezwolenia już w momencie pakowania towarów wiedział, że konkursu nie zorganizuje z uwagi na nie umieszczenie w opakowaniach losów.</xText> <xText>Jako spóźnione powód uznał żądanie pozwanej zmniejszenia ilości i wielkości ogłoszeń, a jako całkowicie chybionej uznał zarzut braku legitymacji czynnej powoda skoro powód jest producentem kawy.</xText> <xText>Pozwana w odpowiedzi na apelację powoda wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego, podnosiła między innymi, że w żadnym piśmie nie przyznała renomy „czerwonego kubka”, a jedynie do przyjęcia renomowanego znaku się odnosiła, oraz podnosiła brak wiedzy na temat renomy znaku towarowego powoda, a nadto pozwana odwoływała się do zrozumienia pojęcia renoma wskazując na brak podstaw do zastosowania art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP. Odnosząc się do opakowań swych towarów <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> pozwana podkreślała użycie na etykiecie filiżanki, która zasadniczo jest elementem różnym od zarejestrowanego znaku „czerwonego kubka” oraz użycie napisu <xAnon>(...)</xAnon> tj. nazwy producenta kawy. Podniesione okoliczności powodują, że zastosowanie na kontretykiecie miniaturowych kubków nie stanowi identycznego oznaczenia tych produktów oznaczonych jako całości do zarejestrowanego znaku powoda z uwagi na szereg elementów wystarczająco odróżniających, które nie pozwalają na twierdzenie o identyczności używanego znaku jako całości. Nadto pozwana powołała się na art. 156 ust. 1 pkt.2 PWP, który zezwala na używanie zarejestrowanych znaków towarowych celem oznaczenia m.in. cech i przeznaczeniu towarów, a w tym celu pozwany użył na kontretykiecie miniaturowego wizerunku kubka. Pozwana wskazała także na brak zdolności odróżniającej słów <xAnon> (...)</xAnon> i „<xAnon>(...)</xAnon>”.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu powoda błędnej interpretacji i niezastosowania art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP co do produktów<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> pozwana wskazała na brak udowodnienia przesłanek z tegoż przepisu przez powoda poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.</xText> <xText>Polemizując z zarzutami powoda co do produktu <xAnon> (...)</xAnon> pozwana wskazała na zarejestrowanie tego znaku towarowego oraz brak podobieństwa znaku <xAnon> (...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> na jakiejkolwiek płaszczyźnie.</xText> <xText>Pozwana podzieliła także stanowisko Sądu I instancji, co do rozstrzygnięcia o nakazanie pozwanej złożenia oświadczenia wobec Urzędu Patentowego RP oraz o kosztach procesu podnosząc spóźnione zgłoszenie dowodów przez powoda w apelacji.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej przed wydaniem zaskarżonego wyroku postanowieniem z dnia 24 marca 2004 r. oddalił wniosek powoda o zabezpieczenie powództwa podnosząc w uzasadnieniu, że powód nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia, a tym samym brak było podstaw do przyjęcia, że dla uzyskania przez powoda ochrony prawnej koniecznym jest wydanie zarządzenia tymczasowego o treści zgodnej z wnioskiem.</xText> <xText>Zażalenie na to postanowienie wniósł powód wnosząc o jego zmianę i wydanie zarządzenia tymczasowego polegającego na zakazaniu na czas procesu: produkcji reklamy i dystrybucji <xAnon>produktów :. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz zajęcie etykiet opakowań i materiałów reklamowych zawierających te oznaczenia. W uzasadnieniu zażalenia powód podnosił, iż celowo złożył wniosek o zabezpieczenie powództwa po 11 miesiącach procesu, gdyż Sąd miał możliwość zapoznać się z szerszym materiałem procesowym, który ewoluował ze względu na narastającą skalę naruszeń ze strony pozwanej. Powód kwestionował rozstrzygnięcie Sądu w zakresie zabezpieczenia tymczasowego w sytuacji kiedy w dniu 29 kwietnia 2004 r. wydając wyrok uznał część roszczeń powoda za uzasadnione. Odnosząc się do twierdzenia o braku uprawdopodobnienia, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia powód wskazywał, że dalsze trwanie sprzecznego z prawem postępowania pozwanej może mieć dla niego ujemny skutek w postaci m.in. utraty renomy, czy rozwodnienia siły odróżniającej przynależnej do jego znaków towarowych odwołując do posiadanego interesu prawnego w zapobieganiu niekorzystnym następstwom kontynuowania bezprawności działalności w czasie trwania postępowania w postaci zbywania produktów pozwanego z naruszeniem art. 10 ust. 2 oraz art. 3 uznk oraz wskazując na możliwość zachwiania pozycji powoda na rynku odwołując się do <xLexLink xArt="art. 755;art. 755 § 1;art. 755 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 755 § 1 zd.2 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 21" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 21</xLexLink> ust. uznk.</xText> <xText>Pozwana w odpowiedzi na zażalenie powoda wnosiła o jego oddalenie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacje obu stron okazały się ostatecznie częściowo zasadne z tym, że apelacja pozwanej tylko w nieznacznej części, a apelacja powoda w zdecydowanej części.</xText> <xText>Na wstępie niniejszych rozważań przed odniesieniem się do apelacji obu stron należy wskazać, że w sprawie niniejszej zebrany materiał dowodowy należało uzupełnić o zgłoszone przez powoda w apelacji dowody w postaci międzynarodowej rejestracji znaku towarowego <xAnon> (...)</xAnon> oraz znaku wspólnotowego o numerze rejestracji <xAnon> (...)</xAnon> dotyczące rejestracji znaku towarowego „czerwony kubek” także w wersji dwuwymiarowej (k. 453 – 466 akt), które to dowody należało dopuścić na mocy <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 k.p.c.</xLexLink> zgadzając się z powodem, że dowodów tych nie mógł on przedstawić wcześniej, gdyż dopiero po wydaniu zaskarżonego wyroku powód może na nie skutecznie się powoływać z uwagi na datę akcesji Polski do Unii Europejskiej oraz upływu czasu w jakim Urząd Patentowy RP mógł odmówić uznania skutków rejestracji. Dodając, iż powód w toku procesu powoływał się na fakt rejestracji znaku towarowego „czerwonego kubka” w wersji trójwymiarowej oraz inne swe znaki towarowe z elementem w postaci „czerwonego kubka” (np. R-<xAnon> (...)</xAnon> i R-<xAnon> (...)</xAnon> k. 19 i 24 akt).</xText> <xText>Dokonując uzupełnienia materiału dowodowego o te dowody należy wskazać, iż zgodzić się należy z Sądem I instancji, że każde wydane przez sąd rozstrzygnięcie może opierać się wyłącznie na zebranym w sprawie materiale dowodowym i nie może opierać się na samych tylko twierdzeniach stron i podzielić w całości ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny, który w istocie jest pomiędzy stronami bezsporny, w szczególności co do stosowanych przez strony opakowań i ich wyglądu oraz informacji umieszczonych na opakowaniach pozwanej. Nie można jednak w całości zgodzić się z oceną zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji w zakresie w jakim oddalił on powództwo oraz co do treści ogłoszeń do których opublikowania zobowiązano pozwaną w zaskarżonym wyroku.</xText> <xText>Przed odniesieniem się do zrzutów apelacji obu stron, które należy łącznie ocenić dokonując „grupowania” zarzutów w nich podniesionych, a dotyczących: naruszenia prawa materialnego; sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym oraz zarzutów naruszenia prawa procesowego w zakresie oceny zebranego materiału dowodowego i jego gromadzenia należy odnieść się w pierwszej kolejności do zarzutów podniesionych przez pozwaną, a dotyczących braku legitymacji czynnej powoda co do części zgłoszonych przez niego roszczeń oraz naruszenia przez powoda <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> jako najdalej idących.</xText> <xText>Zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej powoda co do roszczeń dotyczących nie zorganizowania przez pozwaną konkursu pomimo takiej informacji na opakowaniach pozwanej i fałszywego informowania o 100% zawartości kawy w produktach pozwanej nie może być podzielony. Twierdzenie pozwanej, że obowiązkiem powoda było wykazanie naruszenia lub zagrożenia jego interesu w wyniku tych działań pozwanej jest błędne. Powód jest niewątpliwie przedsiębiorcą i jego legitymacja ma bezpośrednie oparcie w art. 18 uznk oraz wynika z ogólnych zasad prawa cywilnego i prawa do uzyskania ochrony sądowej i z tego też właśnie względu nie wymieniono przedsiębiorców w art. 19 uznk, w którym to przepisie wskazano podmioty posiadające legitymację czynną (tak. Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, pod red. J. Szwaji, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2000 r., str. 561 i następne). Wskazane czyny nieuczciwej konkurencji naruszają nadto niewątpliwie interes powoda (jak zresztą każdego innego producenta kawy), gdyż poprzez popełnienie tychże czynów nieuczciwej konkurencji produkty pozwanej zyskiwały na konkurencyjności w stosunku do produktów innych producentów kawy. W konsekwencji uznać należy, iż powód jest uprawniony do dochodzenia wszystkich roszczeń ostatecznie sprecyzowanych w piśmie z 11 marca 2004 r., którym to pismem rozszerzył on powództwo.</xText> <xText>Nie można także podzielić zarzutu pozwanej naruszenia <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> poprzez oparcie wyroku na twierdzeniach i dowodach nie mogących stanowić podstawy wyroku, a także <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">321 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez wydanie orzeczenia ponad żądanie pozwu. Sąd I instancji słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że obowiązujące przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> nie zakazują rozszerzenia powództwa co uczynił powód w niniejszej sprawie pismem z dnia 11 marca 2004 r. Wskazać należy w tym miejscu, iż dokonania rozszerzenia powództwa nie można mylić z zasadą prekluzji materiału procesowego wyrażoną m. in. w <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> są to bowiem dwie różne instytucje prawne. Powód do dokonania rozszerzenia powództwa jest oczywiście uprawniony w granicach zakreślonych <xLexLink xArt="art. 193" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 193 k.p.c.</xLexLink> i brak przeszkód prawnych do dokonania takiego rozszerzenia również w spawie gospodarczej, gdyż w sprawach tych nie ma takiego ograniczenia jak np. w postępowaniu nakazowym <xLexLink xArt="art. 495;art. 495 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 495 § 2 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Uznając dopuszczalność rozszerzenia powództwa należy stwierdzić, iż powód co do nowo zgłoszonych roszczeń winien oczywiście zgodnie z <xLexLink xArt="art. 479(12)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479<xSUPx>12</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w piśmie rozszerzającym powództwo podać wszelkie twierdzenia, zarzuty i zgłosić wszystkie zarzuty po myśli § 1 tegoż artykułu co jednak w sprawie niniejszej miało miejsce, gdyż Sąd I instancji oddalił część zgłoszonych przez powoda wniosków dowodowych jako spóźnione.</xText> <xText>Powyższe stwierdzenia skutkują także uznaniem bezzasadności zarzutu wydania przez Sąd I instancji orzeczenia ponad żądanie pozwu co do informowania o zawartości 100 % kawy naturalnej, które zdaniem pozwanej winno dotyczyć jedynie jej kawy <xAnon>(...)</xAnon>, gdyż w piśmie w którym dokonano rozszerzenia powództwa (k. 293 i następne) powód sprecyzował swe roszczenie jako odnoszące się do fałszywego informowania o 100 % zawartości kawy naturalnej bez precyzowania jakich produktów pozwanej żądanie to dotyczy. Do kwestii oceny zasadności tak sprecyzowanego roszczenia pozwanej nastąpi jeszcze odniesienie w dalszej części uzasadnienia.</xText> <xText>W dalszej kolejności należy odnieść się do tych zarzutów stron, które dotyczą naruszenia przepisów postępowania w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego, a w zasadzie sposobu jego przeprowadzenia, gdyż kwestia ta ma dalej idące konsekwencje w zakresie pozostałych zarzutów zgłoszonych przez strony.</xText> <xText>Powód zgłaszając w niniejszej sprawie swe żądania jako dowód naruszenia swych praw wynikających z rejestracji znaków towarowych oraz popełnienia czynów nieuczciwej konkurencji przez pozwaną przedstawił między innymi kwestionowane opakowania pozwanej oraz własne opakowania, a także opakowania innych producentów kawy załączając ich zdjęcia, w tym zestawiające opakowania stron i oryginalne opakowania. Dowody takie uznać należy za wystarczające wbrew odmiennym stwierdzeniom Sądu I instancji i pozwanej, a ocena dokonana przez sąd na podstawie tego dostarczonego materiału porównawczego jest wystarczająca. Odnośnie tej kwestii podzielić należy stanowisko doktryny oraz orzecznictwa, że celem stwierdzenia, że opakowanie towaru zdolne jest wprowadzić publiczność w błąd przeprowadzenie dowodu z biegłych nie jest konieczne, a Sąd może samodzielnie ocenić, czy między oznaczeniami towarów używanymi przez przedsiębiorców istnieje takie podobieństwo, które może wprowadzić klientów w błąd (tak Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, Wyd. C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 554, a także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2004 r., sygn. akt VCK 81/04, „Rzeczpospolita” z dnia 23 listopada 2004 r.).</xText> <xText>Poczynienie powyższych uwag było konieczne, gdyż odnoszą się one także do wszystkich kwestionowanych przez powoda opakowań pozwanej niezależnie od podstawy prawnej roszczeń powoda tj. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">Prawa własności przemysłowej</xLexLink>, czy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dodać należy w tym miejscu, że podzielić należy stanowisko powoda, iż takie pojęcia jak „podobieństwo oznaczeń”, „ryzyko konfuzji”, „pasożytnicze wykorzystanie”, czy „deprecjacja renomy oznaczeń” jak i model przeciętnego odbiorcy są kategoriami normatywnymi, a nie empirycznymi i dokonana przez sąd ocena tych okoliczności odnosi się do treści prawa i powołanie biegłych co do tych kwestii uznać należy za niedopuszczalne. Dokonując więc oceny przesłanek z art. 296 ust. 2 PWP oraz także art. 10 uznk oraz innych przepisów należało więc poprzestać na wypracowanych w doktrynie domniemaniach o prawdopodobnych zachowaniach klientów.</xText> <xText>Podnieść także należy, że dokonanie porównania przedstawionych opakowań jest przecież dowodem w postaci oględzin, a nie jak to mało precyzyjnie ujmuje Sąd I instancji jako „oczywistość podobieństw (notoryjność) co nie wymagało dowodu (<xLexLink xArt="art. 228;art. 228 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228 § 1 k.p.c.</xLexLink>)”, albowiem Sąd ten dowód przeprowadził tj. dokonał oględzin przedstawionych mu opakowań. Nie można więc w tej sytuacji zasadnie zarzucać naruszenia <xLexLink xArt="art. 228" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 228 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> jak to czyni pozwana.</xText> <xText>Przed odniesieniem się do pozostałych zarzutów apelacji obu stron należy wskazać, iż w zakresie kwestionowanych opakowań pozwanej naruszających znaki towarowe powoda i mogących wprowadzić w błąd klientów co do ich pochodzenia zarzuty powoda opierają się na art. 296 PWP i art. 3 i 10 uznk.</xText> <xText>Odnośnie zastosowania art. 296 PWP należy wskazać, iż na gruncie tego przepisu naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy polega również na bezprawnym używaniu w obrocie gospodarczym znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli takie używanie spowodować może wśród części odbiorców błąd polegający w szczególności na skojarzeniu między znakami (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP) co ma znaczenie w niniejszej sprawie wobec pewnej sporności co do renomy znaku towarowego powoda tzw. „czerwonego kubka”. Dokonanie oceny podobieństwa znaków jak to się powszechnie przyjmuje istotne są takie okoliczności jak: konieczność porównania znaków „jako takich” tzn. znaku chronionego w postaci zarejestrowanej i znaku używanego przez nieuprawnionego; ocenę ogólnego wrażenia jakie znaki wywołują (ocena syntetyczna, a nie analityczna); dokonanie oceny podobieństwa znaków na płaszczyźnie słuchowej, wizualnej i znaczeniowej; uwzględnianie elementów zbieżnych, a nie różnic; konieczność uwzględnienia renomy znaku; porównanie znaków w warunkach w których oznakowane towary są nabywane oraz ocena podobieństwa z uwzględnieniem w szczególności cech charakterystycznych towaru, ich przeznaczenia, czy praktyk handlowych (tak U. Promińska w Prawo własności przemysłowej. Przepisy i omówienie, E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003, str. 236 i następne).</xText> <xText>Dodać także należy już w tym miejscu, że w przypadku bezprawnego używania cudzego znaku towarowego może to polegać również na takim oznaczeniu towarów, które może powodować wrażenie, że towar ten pochodzi od innego renomowanego producenta. Takie działanie mogące wprowadzić w błąd co do pochodzenia towaru uznaje się w orzecznictwie za czyn nieuczciwej konkurencji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2004 r., sygn. akt III CK 580/03, „Rzeczpospolita” z dnia 19 listopada 2004 r.). Używanie więc cudzego znaku towarowego na opakowaniach jako, elementu grafiki tego opakowania, a które to opakowania w całości nie są, aż tak podobne do opakowań właściciela znaku towarowego również należy uznać za czyn nieuczciwej konkurencji, gdyż wywołuje ono wrażenie pochodzenia od renomowanego producenta, który np. „użyczył” swego znaku towarowego.</xText> <xText>Zanim jednak dokona zostanie ocena zasadności zarzutów obu stron co do konkretnych opakowań pozwanej, których dotyczy powództwo należy generalnie wskazać, że opakowania producentów kawy, co wynika z dowodów w postaci przedstawionych w niniejszej sprawie opakowań różnych producentów, ale co również uznać należy z fakt znany powszechnie, zawierają zwykle dwa wspólne elementy: nazwę producenta lub jego znak towarowy np. <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> itd., oraz wizerunek naczynia do kawy tj. kubka lub filiżanki. Kształt i kolor użytego naczynia jest na kolejnych opakowaniach tego samego producenta po ewentualnych zmianach stosowanych opakowań zachowywany z uwagi na charakterystyczne cechy tegoż naczynia powodujące skojarzenia klientów użytego przez danego producenta naczynia do kawy z konkretnym producentem kawy. Takiemu skojarzeniu u klientów sprzyjają działania producentów kawy organizujących konkursy, w których nagrodami są prezentowane na opakowaniach kawy naczynia (filiżanki, kubki), czy też organizowane promocje, w których naczynia te są prezentami dla klientów. W wyniku tego rodzaju działań producent kawy, a właściwie jego produkty są kojarzone również z kształtem, kolorem naczynia do kawy, którym w działalności reklamowej się on posługuje.</xText> <xText>Powód w swej działalności wykorzystuje dla oznaczenia swych produktów na ich opakowaniach takie właśnie dwa elementy tj. używa oznaczenia <xAnon> (...)</xAnon> i charakterystycznego „czerwonego kubka”, które są jego znakami towarowymi i które są z powodem jednoznacznie kojarzone tak, iż uznać je można za znaki renomowane mając na uwadze przywołane przez powoda dowody dotyczących renomy tych znaków.</xText> <xText>Nie sposób także pominąć w dokonanej ocenie zachowań pozwanej naruszającej prawa ochronne powoda wynikające ze znaków towarowych i dopuszczającej się czynów nieuczciwej konkurencji całościowej oceny jej działań, a nie tylko oceny poszczególnych stosowanych przez nią opakowań i ich porównania z odpowiednimi opakowaniami powoda. Zwrócić bowiem należy uwagę, że pozwana w kolejnych wprowadzonych do obrotu opakowaniach kaw rozpuszczalnych używa oznaczeń zbliżających, upodobniających, jej opakowania do opakowań powoda różnymi elementami w sposób, który może sugerować ich pochodzenie od powoda. Takie stanowisko jest tym bardziej uprawnione jeżeli uwzględniony także próby zorganizowania przez pozwaną konkursu, w którym nagrodą miał być m. in. czerwony kubek. Nasilające się działania pozwanej szczególnie są widoczne na tle opakowania pozwanej <xAnon> (...)</xAnon>, o czym będzie jeszcze niżej mowa, które poszczególnymi elementami użytymi na opakowaniu: czerwone naczynie, rozsypana kawa, użytym tłem i kolorystyką upodabnia się do opakowania powoda choć jednakże dokonując porównania poszczególnych elementów etykiety z osobna nie mamy jednoznacznego wrażenia o ich podobieństwie. Oceniając te działania pozwanej należy wskazać, że działania pozwanej zmierzają do wykorzystania renomy powoda – producenta kawy rozpuszczalnej w celu opanowania w większym zakresie sprzedaży tej grupy towarów przez pozwaną. Działanie takie jednakże powodują, iż uznać należy je za działania, które stanowią czyn nieuczciwej konkurencji, gdyż działania te są sprzeczne dobrymi obyczajami zagrażając i naruszając interes powoda (art. 3 ust. 1 uznk) poprzez korzystanie z renomy powoda oraz powodują rozwodnienie znaku towarowego powoda („czerwonego kubka”). Podniesione okoliczności powodują, iż niewątpliwie zgodzić należy się z powodem, że użycie tego zarejestrowanego przez powoda znaku towarowego („czerwonego kubka”) przez innego producenta kawy spowoduje, iż znak ten pomimo poniesionych przez powoda kosztów na jego promocję nie będzie z nim kojarzony.</xText> <xText>Odnosząc się do apelacji pozwanej dotyczącej uwzględnionych żądań powoda należy podzielić dokonaną przez Sąd I instancji ocenę podobieństwa opakowań <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Wbrew zarzutom pozwanej zupełnie wystarczającym dowodem podobieństwa tych opakowań pozwanej (k. 39 i 40 akt) do odpowiednich opakowań powoda (k. 38 i 49 akt) jest ich porównanie. Porównanie to oraz ocena tych opakowań pozwanej została dokonana przez Sąd I instancji, a Sąd Apelacyjny w pełni to porównanie i jego ocenę podziela. Podkreślone w apelacji różnice: tj. użycie na etykiecie filiżanki i spodka, a nie kubka, czy wyraźna nazwa producenta nie są przekonywujące. Słusznie bowiem podkreśla powód w odpowiedzi na apelację pozwanej, iż na gruncie art. 3 uznk oraz 296 ust. 2 pkt.2 PWP wystarczające jest samo ryzyko obniżenia zdolności odróżniającej jej znaków w następstwie wprowadzenia do obrotu zakwestionowanych produktów pozwanej. Kierując się także wskazanymi wyżej kryteriami oceny podobieństw znaków towarowych podkreślić należy zwłaszcza, że istotne jest ogólne wrażenie jakie znaki wywołują, z uwzględnieniem elementów zbieżnych, a nie różnic i renomę znaków powoda.</xText> <xText>Trafnie również, wbrew odmiennym twierdzeniom pozwanej, Sąd I instancji przyjął błędne i fałszywe informowanie konsumentów o 100% zawartości kawy w oferowanych produktach przez pozwaną choć nie można podzielić odwołania się do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20030520463" xTitle="Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 52, poz. 463">Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 27 lutego 2003r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii</xLexLink> (Dz. U. Nr 52, poz. 463 ze zm.), gdyż pozwana słusznie podnosi, że rozporządzenie to w dacie przeprowadzonych przez powoda we wrześniu 2002 r. badań załączonych do pozwu jeszcze nie obowiązywało. Okoliczność ta jednak nie zmienia faktu błędnego informowania przez pozwaną, że jej <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon>(...)</xAnon> zawierają 100% kawy naturalnej co nie jest prawdą, gdyż produkty te zawierały także sacharozę. Oparcie się Sądu I instancji na twierdzeniach powoda i przedstawionych przez niego dowodach w postaci własnych badań było w zupełności wystarczające, w sytuacji kiedy art. 18a uznk nakłada na pozwaną jako osobę, której zarzuca się czyn nieuczciwej konkurencji wprowadzenia w błąd poprzez zastosowanie informacji na opakowaniach co do jakości składników lub innych istotnych cechach towarów (art. 10 ust. 1 uznk) ciężar dowodu. Pozwana na okoliczność tą nie przedstawiła żadnych dowodów, a tym samym podzielenie twierdzeń powoda o nieprawdziwości informacji o 100% zwartości kawy na opakowaniach pozwanej i przedstawionych przez niego dowodów było słuszne. Próba tłumaczenia tej informacji przez pozwaną i odwoływanie się do „procentowej zawartości kawy naturalnej w ogólnej masie produktu” oraz „procencie kawy naturalnej w produkcie” słusznie została określona przez Sąd I instancji jako enigmatyczna.</xText> <xText>Oczywiście nakaz zaniechania fałszywego informowania konsumentów o 100% zawartości kawy w oferowanych produktach dotyczy tylko tych produktów co do których informacja ta nie jest prawdziwa co podkreśliła także powódka w odpowiedzi na apelację pozwanej i pozwana nadal informację taką może umieszczać na opakowaniach swych kaw o ile obecnie jej produkty spełniają wymogi przewidziane w stosownych przepisach, w tym w powołanym wyżej rozporządzeniu.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów pozwanej dotyczących nakazania pozwanej dokonania ogłoszeń w prasie co do miejsca, formy i liczby ogłoszeń zgodzić należy się z pozwaną, że Sąd ma prawo do ingerencji w treść, formę i liczbę oświadczeń co jest bezsporne w doktrynie i orzecznictwie. Ingerencja ta jest oczywiście możliwa również w sytuacji kiedy strona pozwana nie podnosiła co do tej kwestii żadnych zarzutów wnosząc jednak generalnie o oddalenie powództwa. Przypomnieć jednak należy, że celem tego rodzaju orzeczenia jest generalne usunięcie skutków naruszenia lecz nie powinno ono stanowić represji (co do tej kwestii Ustawa o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 512 – 519).</xText> <xText>Dokonując oceny zasadności w zakresie kwestionowanych ogłoszeń zawartych w zaskarżonym wyroku co do ich formy, w tym również co do sposobu dokonania tych ogłoszeń, a więc i ich liczby, pomimo wcześniejszych uwag co do możliwości ingerencji Sądu, podzielić należy rozstrzygnięcie Sądu I instancji. Nakazanie pozwanej opublikowania trzykrotnych oświadczeń w dwóch dziennikach o zasięgu ogólnokrajowym w rozmiarze połowy strony oraz umieszczenie oświadczeń na stronach internetowych pozwanej usprawiedliwia fakt dokonania stwierdzonych naruszeń, których dotyczą ogłoszenia w zestawieniu z rozmiarem i zasięgiem reklamy pozwanej zawierającej imitowane oznaczenia powoda, fałszywe informacje o 100% zawartości kawy oraz konkursie którego pozwana nie przeprowadziła. Suma tych działań pozwanej określona wcześniej jako swoisty skoordynowany „atak” na pozycje powoda jako wiodącego producenta kawy rozpuszczalnej świadczący o dążeniu wykorzystania jego renomy powodowało, że to roszczenie zgłoszone przez powoda winno być uwzględnione. W istocie bowiem to właśnie dokonanie tych ogłoszeń spowoduje usunięcie skutków naruszeń w postaci naruszeń do znaków towarowych powoda zwracając uwagę klientom na nieuczciwe działania pozwanej i umożliwiając przywrócenie w pełni znakom towarowym powoda ich funkcji odróżniającej, w szczególności co do znaku towarowego „czerwonego kubka”.</xText> <xText>Odwołania się pozwanej do konieczności uwzględnienia jej interesu, gdyż fakt dokonania takich ogłoszeń może naruszać jej dobre imię i zmniejszać wiarygodność na rynku, przy uwzględnieniu dotychczasowych zwyczajów w zakresie ogłoszeń sądowych nie można podzielić. Jak sama podkreślała to pozwana w odpowiedzi na pozew jest ona dużą firmą, w tym zwłaszcza na rynku kawy cappuccino oraz kawy rozpuszczalnej, które stanowią najważniejszą grupę jej produktów i nie ma także wątpliwości, że powód jest także znanym producentem kawy rozpuszczalnej i w tych okolicznościach nie może być bagatelizowany fakt ujawnienia stwierdzonych naruszeniach praw do znaków towarowych powoda i dopuszczenie się czynów nieuczciwej konkurencji przez pozwaną na szkodę powoda poprzez zastosowanie jednokrotnego oświadczenia i o mniejszym formacie mając na uwadze także eskalację działań ze strony pozwanej wobec powoda.</xText> <xText>Zgodzić należy się natomiast z zarzutami pozwanej dotyczącymi treści ogłoszeń zawartych w pkt.6 i 7 zaskarżonego wyroku. Odnośnie ogłoszenia o treści określonej w pkt.6 zaskarżonego wyroku należy wskazać, iż o ile udowodnione jest w niniejszym procesie to, że na opakowaniach pozwanej dotyczących produktów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> znajduje się nieprawdziwa informacja o zawartości 100% kawy naturalnej z uwagi na zawartość w nich sacharozy, to nie zostało natomiast udowodnione, że produkt ten był fałszowany. Z żadnego bowiem dowodu przeprowadzonego w niniejszej sprawie nie wynika fakt fałszowania kawy jako celowego i świadomego działania pozwanej, która błędnie interpretowała tą podaną na jej opakowaniach informację wprowadzając jednak klientów w błąd o czym była wyżej już mowa. Podobnie odnośnie ogłoszenia o treści określonej w pkt.7 zaskarżonego wyroku należy wskazać, że powód nie udowodnił w niniejszej sprawie, że pozwana prowadziła szeroką działalność reklamową o swym konkursie, a z przeprowadzonych dowodów wynika jedynie fakt informowania o konkursie na etykietach opakowań kawy <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>. Podniesione okoliczności skutkować muszą zmianą treści ogłoszeń, które ma opublikować pozwana poprzez wyeliminowanie określenia o fałszowaniu swych produktów przez pozwaną i sposobie informowania przez pozwaną o konkursie, którego nie zorganizowała i oddaleniem w tej części powództwa.</xText> <xText>Odnosząc się natomiast do apelacji powoda, kierując się wyżej wskazanymi dyrektywami oceny podobieństw, zgodzić należy się z jego zarzutami w zakresie przysługiwania mu znaku towarowego „czerwony kubek”, oceny i bezprawnego użycia tegoż znaku towarowego powoda przez pozwaną co do opakowań <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, które na kontretykiecie przedstawiają wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanego znaku towarowego powoda. Porównanie opakowań pozwanej (k. 173, 308 i 309 akt) ze znakiem towarowym powoda „czerwony kubek” (k. 455 akt) nie pozostawia wątpliwości co do identyczności, czy co najmniej podobieństwa czerwonego kubka zastosowanego przez pozwaną na kontretykietach swych produktów, a co wbrew twierdzeniom pozwanej nie może być uznane za zdarzenie przypadkowe wynikające z funkcjonalnej potrzeby opisu sposobu przygotowania kawy co jest dozwolone treścią art. 156 ust.1 pkt.2 PWP. Zastosowanie tego elementu na opakowaniu pozwanej niewątpliwie może wprowadzać w błąd klientów, któremu z producentów kawy ten znak towarowy („czerwony kubek”) przysługuje, a także jest wykorzystaniem renomy powoda oraz próbą rozwodnienia jego znaku towarowego i to niezależnie od tego, że trudno mówić rzeczywiście o podobieństwie całych tych opakowań stosowanych przez pozwaną do opakowań powoda. Nie zmienia to jednak faktu, iż użycie na kontretykietach znaku podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego stanowi czyn nieuczciwej konkurencji z art. 3 ust. 1 uznk jest to bowiem działanie sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami zagrażające interesom powoda poprzez bezprawne korzystanie z cudzej renomy i rozwadnianie znaku towarowego powoda (zobacz Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 137 i następne).</xText> <xText>Działania pozwanej co do tychże jej opakowań stanowią także naruszenie przysługujących powodowi praw ochronnych do zarejestrowanego znaku towarowych z art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP mamy bowiem do czynienia z możliwością wprowadzenia w błąd części odbiorców polegający w szczególności na skojarzeniu między znakami, przy czym bez znaczenia jest tu w świetle wstępnych uwag to, że całe opakowania nie są podobne.</xText> <xText>Zgodzić należy się także z powodem, że mamy do czynienia także z naruszeniem przysługujących powodowi praw ochronnych do zarejestrowanych znaków towarowych przez pozwaną i dopuszczeniem się nieuczciwej konkurencji stwarzającej ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP oraz art. 10 uznk) co do wprowadzonego do obrotu oznaczenia jako <xAnon> (...)</xAnon> tyle tylko, że w zakresie opakowania pozwanej zawierającego na etykiecie czerwone naczynie (k. 174, 175, 178 i 274a akt), nie można bowiem mówić o takim naruszeniu co do opakowania pozwanej zawierającego na etykiecie żółte naczynie, które nie jest podobne do znaku towarowego powoda „czerwony kubek”.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego co do tegoż opakowania (<xAnon> (...)</xAnon> z czerwonym naczyniem zanurzonego w ziarnach kawy) należy zgodzić się z podnoszonym przez powoda istnieniem wysokiego stopnia podobieństwa oznaczenia słowno – graficznego <xAnon> (...)</xAnon> ze znakiem towarowym <xAnon> (...)</xAnon>, oraz użytego przez pozwaną na opakowaniu znaku czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z zarejestrowanym znakiem towarowym powoda „czerwony kubek” zanurzonym w ziarnach kawy. Ocena taka jest aktualna do globalnej oceny kwestionowanego opakowania pozwanej, gdyż to właśnie połączenie naruszenia znaków towarowych powoda (<xAnon> (...)</xAnon> i „czerwonego kubka”) w jednym opakowaniu pozwanej powoduje ryzyko wprowadzenia w błąd klientów, a takiego efektu nie mamy w sytuacji ich odrębnego zastosowania, czy też użycia przez pozwaną naczynia do kawy w innym kolorze niż w kolorze czerwonym.</xText> <xText>Pomimo tego zastrzeżenia zgodzić należy się z powodem z podobieństwem wizualnym, fonetycznym i znaczeniowym znaku słownego <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> nasilającego się na płaszczyźnie wizualnej. W płaszczyźnie wizualnej znaki te są zbieżne, gdyż użyto identycznej kolorystyki i zbliżonego kroju czcionki, fonetycznej, gdyż w obu znakach występuje identyczna liczba liter i sylab mają one także zbliżoną wymowę, a w znaczeniowej, gdyż pierwsza litera obu znaków to N, a końcówka słów nawiązuje do słowa kawa. Mamy także do czynienia z podobieństwem słowno – graficznego oznaczenia <xAnon> (...)</xAnon> ze znakiem towarowym słowno – graficznym <xAnon> (...)</xAnon> oraz graficznymi znakami przedstawiającymi czerwone naczynie zanurzone w oznaczeniu <xAnon> (...)</xAnon> ze znakiem towarowym słowno – graficznym <xAnon> (...)</xAnon> oraz graficznymi znakami przedstawiającymi „czerwone naczynie” zanurzone w ziarnach kawy (w oznaczeniu słowno graficznym <xAnon> (...)</xAnon> dominującym elementem jest biały napis drukowaną czcionką oraz wizerunek czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z żółtą poświatą wokół) i to w bardzo wysokim stopniu. Podkreślić także należy zgadzając się z powodem identyczność towarów stron, renomę znaku towarowego <xAnon> (...)</xAnon>, oraz świadomość działania pozwanej, a także dokonanie oceny z punktu widzenia mało uważanego przeciętnego konsumenta, który kupuje artykuły spożywcze. Nie można także w dokonanej ocenie podobieństw pominąć także tego, że pozwana w swym opakowaniu zrezygnowała z użycia swego oznaczenia <xAnon>(...)</xAnon> co dodatkowo nasila istnienie podobieństw oznaczeń. Nadto w kwestionowanym opakowaniu pozwanej <xAnon> (...)</xAnon> poprzez użycie zwrotu „nowa generacja” sugerującego, że jest to nowy produkt u klientów dodatkowo stwarza się możliwość powstania ryzyka pomyłki, że jest to nowy produkt powoda, a nie pozwanej, skoro tak liczne elementy nawiązują do używanych przez powoda znaków towarowych, a pozwana zrezygnowała z oznaczenia <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Podkreślając istnienie wskazanych wyżej podobieństw pomiędzy oznaczeniami używanymi przez strony wskazać na niewielką liczbę różnic je dzielących, a które sprowadzają się w istocie do użycia na opakowaniu pozwanej zamiast czerwonego kubka filiżanki i spodka co jednak nie jest jednak zbytnio widoczne z uwagi na częściowe zasłonięcie spodka żółtym paskiem z napisem w kolorze czerwonym „2+1 kawa zabieklana+cukier” (k. 274a akt).</xText> <xText>Podniesione okoliczności powodują, że należy przyjąć, iż pozwana wprowadzając do obrotu towary oznaczone jako <xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy) naruszyła przysługujące powodowi prawo do znaków towarowych i dopuściła się nieuczciwej konkurencji stwarzając ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 uznk).</xText> <xText>Nie można podzielić natomiast żądania powoda w zakresie nakazania pozwanej złożenia oświadczenia wobec Urzędu Patentowego RP o zrzeczeniu się praw z rejestracji, czy wycofaniu dokonanego zgłoszenia do rejestracji na mocy art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk co słusznie przyjął Sąd I instancji oddalając w tej części powództwo wskazując na brak podstawy prawnej, której nie może stanowić wskazany przez powoda przepis oraz podnosząc także niedopuszczalność ingerencji w autonomiczną procedurę przed Urzędem Patentowym RP. Wbrew twierdzeniom powoda nie można podzielić jego stanowiska co do tej kwestii i to nie tylko z uwagi na odosobnione poglądy doktryny i orzecznictwa przywołane przez powoda. Wskazany przez powoda przepis (art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk) przewiduje roszczenie o złożenie oświadczenia, które służy, jak się to powszechnie przyjmuje, temu samemu celowi co roszczenie o usunięcie skutków niedozwolonych działań czyniąc zadość pokrzywdzonemu, pełniąc funkcję wychowawczą, prewencyjną i kompensacyjną i stanowiąc szczególny sposób usuwania skutków naruszenia. Roszczenie to realizuje się poprzez podanie do publicznej wiadomości informacji prostujących opinię o towarach i przedsiębiorcy chroniąc renomę przedsiębiorcy i prowadzoną przez niego działalność gospodarczą oraz jego dobra osobiste, dając jednocześnie konsumentom rzetelną informację umożliwiającą dokonanie optymalnego wyboru na rynku (szerzej co do tej kwestii Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 512 – 519 i cytowane tamże poglądy doktryny, a także również Komentarz do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, E. Nowińska i M. du Vall, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2001r., str. 190 – 191).</xText> <xText>Zgłoszone przez powoda roszczenie o nakazanie pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych i praw ochronnych na znaki towarowe oraz o wycofaniu zgłoszeń do rejestracji zmierza natomiast do wymuszenia czynności prawnej o charakterze procesowym w ramach postępowania przed Urzędem Patentowym RP toczącym się w oparciu o <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">Prawo własności przemysłowej</xLexLink> służy więc odmiennemu celowi. Roszczeniem o zbliżonym charakterze jest roszczenie z <xLexLink xArt="art. 64" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 64 k.c.</xLexLink>, ale dotyczy ono tylko oświadczeń woli o charakterze materialnoprawnym (którego skutek jest określony w <xLexLink xArt="art. 1047" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1047 k.p.c.</xLexLink>), a jego źródłem może być zobowiązanie lub przepis ustawy dodając, że nie może ono być podstawą do wymuszenia czynności prawnej o charakterze procesowym (tak teza 3 i 4 do art. 64 k.c. Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część Ogólna, S. Dmowski, S. Rudnicki, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2002 r., str. 232). Okoliczność ta powoduje, że podzielić należy w tym miejscu pogląd Sądu I instancji o braku możliwości ingerencji w autonomiczną procedurę Urzędu Patentowego RP uregulowaną w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">Prawie Własności Przemysłowej</xLexLink>. Wywodzenie przez powoda swego roszczenia z użytego w art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk zwrotu: „złożenia (...) oświadczenia” jest jego nadinterpretacją, a zwrot ten powtórzony za <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1;art. 24 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 zd.2 k.c.</xLexLink> jest jednoznacznie rozumiany w doktrynie jako złożenie oświadczenia przepraszającego, czy informującego, a nie skutkującego wymuszeniem czynności prawnej poprzez orzeczenie Sądu .</xText> <xText>Dodać także należy, że oświadczenie o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt.3 w przypadku jego nie dokonania przez pozwaną może być wykonane przez powoda na koszt pozwanej, a jego egzekucja winna nastąpić w sposób przewidziany w <xLexLink xArt="art. 1049;art. 1049 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1049 § 1 k.p.c.</xLexLink> (w przypadku ogłoszenia oświadczenia na stronie internetowej pozwanej na mocy <xLexLink xArt="art. 1050;art. 1050 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1050 § 1 k.p.c.</xLexLink>), nie stosuje się bowiem <xLexLink xArt="art. 64" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 64 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 1047" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 1047 k.p.c.</xLexLink>, gdyż oświadczenie pozwanej, a tym bardziej orzeczenie Sądu mające być opublikowane nie są oświadczeniami woli w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 60" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 60</xLexLink> i następne <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c.</xLexLink> (tak teza Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 518). Wskazane okoliczności dotyczące sposobu egzekucji i charakteru roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk przesądzają ostatecznie, zdaniem Sądu Apelacyjnego o niedopuszczalności uwzględnienia omawianego żądania powoda.</xText> <xText>Podstawą tegoż roszczenia nie może być także art. 18 ust. pkt.1 uznk roszczenie to dotyczy bowiem biernego zachowania zobowiązanego (zaniechania niedozwolonych działań) i na jego podstawie nie można żądać czynnego zachowania się pozwanej.</xText> <xText>Zgodzić należy także się z powodem, ale po uwzględnieniu zmian w zaskarżonym wyroku, iż jego żądania zostały uwzględnione w zdecydowanej części co skutkować musi zmianą orzeczenia o kosztach procesu na mocy <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> i ich zasądzeniu praktycznie w całości na rzecz powoda od pozwanej po dokonaniu ich stosunkowego rozdzielenia.</xText> <xText>Podzielić natomiast należy w pełni prawidłowość ustalenia przez Sąd I instancji wysokości wpisu ostatecznego z uwzględnieniem okoliczności wskazanych w art. 31 ust.2 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 88 z późniejszymi zmianami) łącznie na kwotę 25.000 zł i wobec uiszczenia przez powoda wpisu tymczasowego w kwocie 2.500 zł (k. 73 i 292 akt) obciążając pozwaną stosownie do zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu różnicą pomiędzy wpisem ostatecznym, a tymczasowym w kwocie 22.500 zł na mocy art. 33 ust.1 uksc. Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności należało z apelacji powoda na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> zmienić zaskarżony wyrok w części poprzez: nakazanie stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji obok produktów <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> także następujących kolejnych jej <xAnon>produktów :. (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz <xAnon> (...)</xAnon> opisanych szczegółowo w wyroku, a co wobec niezmienionej treści pkt.4 zaskarżonego wyroku oznacza także nakazanie zniszczenia opakowań etykiet i materiałów reklamowych, w konsekwencji tegoż rozstrzygnięcia powstała konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu z uwagi na fakt, że powód uległ w nieznacznej części, a w pozostałej części tj. co do żądania nakazania stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji produktu <xAnon> (...)</xAnon> (przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy) oraz złożenia oświadczeń wobec Urzędu Patentowego RP apelację powoda oddalono na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast z apelacji pozwanej należało jedynie na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> dokonać modyfikacji treści ogłoszeń zawartych w pkt.6 i 7 zaskarżonego wyroku oddalając powództwo w zakresie w jakim dokonano zmiany treści ogłoszeń oraz oddalić ją w pozostałej części na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocy <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Odnosząc się do zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia z dnia 24 marca 2004 r. należy wskazać, że jest ono obecnie w znacznej części zasadne. Sąd Okręgowy oddalając wniosek powoda o zabezpieczenie roszczenia wskazał, iż powód spośród przesłanek do zabezpieczenia roszczenia wskazanych w <xLexLink xArt="art. 730;art. 730 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 730 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie uprawdopodobnił tego, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia pomijając jednak fakt, że przesłanka ta w sprawach o zabezpieczenie roszczeń niepieniężnych, a w sprawie niniejszej mamy do czynienia z takimi roszczeniami, gdyż wynikają one z naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego oraz w zakresie zwalczania czynów nieuczciwej konkurencji winna być upatrywana w interesie powoda w uzyskaniu należytej ochrony jego prawa. Interes ten wyraża się także w tymczasowym przerwaniu – do czasu zakończenia procesu – bezprawnych działań zobowiązanego i co znajduje uzasadnienie normatywne w <xLexLink xArt="art. 755;art. 755 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 755 § 2 k.p.c.</xLexLink> (tak Ustawa o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 580 i następne oraz powołane także w zażaleniu powoda poglądy doktryny, które w pełni Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela).</xText> <xText>Konsekwencją podniesionych okoliczności wskazujących na istnienie interesu prawnego powoda w przerwaniu bezprawnych działań pozwanej w zakresie żądań powoda oraz wobec faktu uwzględnienia powództwa, w zdecydowanej części, co czyni niewątpliwie roszczenie powoda wiarygodnym uznać należy, że zostały w pełni spełnione przesłanki do zabezpieczenia roszczenia z <xLexLink xArt="art. 730" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 730 k.p.c.</xLexLink> i następne oraz art. 21 uznk.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze należało uwzględnić żądanie powoda w zakresie zakazania pozwanej produkcji, reklamy i dystrybucji następujących <xAnon>produktów :. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, a także zajęcia etykiet opakowań i materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia uznając, iż taki sposób zabezpieczenia zapewni powodowi zaspokojenie przerywając dalsze działania pozwanej, które mogą doprowadzić do zachwiania pozycji powoda na rynku tak, że wykonanie wyroku po jego uprawomocnieniu się nie będzie miało, aż tak istotnego znaczenia i nie spowoduje ochrony zabezpieczenia jego interesów z uwagi na wyzbycie się objętych wyrokiem produktów zawierających zakwestionowanie oznaczenia przez pozwaną. Z tych też względów na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 397;art. 397 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 397 § 2 k.p.c.</xLexLink> należało zmienić zaskarżone postanowienie.</xText> <xText>Nie uwzględniono natomiast żądania powoda o zabezpieczenie powództwa w takim zakresie w jakim nie uwzględniono jej żądań tj. co do produktów zawierających oznaczenie <xAnon>(...)</xAnon> z wizerunkiem zielonego kubka na tylnej etykiecie i <xAnon> (...)</xAnon> z wizerunkiem żółtego kubka i w tej części oddalono wniosek i zażalenie powoda na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 397;art. 397 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 397 § 2 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zofia Kawińska-Szwed

Barbara Panek

Łukasz Zgoda

Katarzyna Noras

Sygn. akt I ACa 1878/04 I ACz 2243/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kawińska-Szwed Sędziowie : SA Tomasz Pidzik (spr.) SO del. Stanisława Miklewicz Protokolant : Łukasz Zgoda po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...)(...),(...),(...) przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwU. o zapłatę na skutek apelacji powoda i pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt V GC 125/03 i zażalenia powoda od postanowienia Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 24 marca 2004 r., sygn. akt V GC 125/03 I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1, 6, 7, 10 i 13 o tyle, że: - w punkcie 1 nakazuje stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji również następujących produktów, zawierających następujące oznaczenia: (...)(...)i(...)(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda), (...)(przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); w punkcie 6 określa treść ogłoszenia na: (...) SAinformuje, że wprowadzała na rynek(...)i(...)nie spełniające norm jakościowych wynikających z przepisów prawa polskiego oraz nieprawdziwie informowała o tym, że wproduktach M. (...)i(...)znajduje się 100% kawy naturalnej. Informacja ta nie jest prawdziwa, bowiem produkt znajdujący się we wspomnianych opakowaniach zawierał sacharozę”, - w punkcie 7 określa treść ogłoszenia na: (...) SAinformuje, że na etykietach(...)i(...)ogłaszała, że zorganizuje konkurs, w którym nagrodami będą: samochód osobowy, wycieczki zagraniczne oraz kubki do kawy. Konkurs ten nie został zorganizowany mimo, że informacja o nim nadal znajduje się na opakowaniach dostępnych na rynku produktów”, - w punkcie 10 podwyższa kwotę 1.250 złotych do 5.020 (pięć tysięcy dwadzieścia) złotych, w punkcie 13 podwyższa kwotę 11.250 złotych do 22.500 (dwadzieścia dwa tysiące pięćset) złotych, oraz w punkcie 12 w ten sposób, że punkt ten uchyla, a w pozostałym zakresie powództwo oddala; II oddala apelacje powoda i pozwanej w pozostałych częściach; III zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 9.900 (dziewięć tysięcy dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego; IV zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zabezpieczyć roszczenie poprzez zakazanie pozwanej produkcji reklamy i dystrybucji następujących produktów: - (...)( z etykietką przedstawiającą w górnej części biały napis zawierający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego naczynia do kawy), (...)(z oznaczeniem przedstawiającym wizerunek słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierającą biały napis określający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego bądź żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy, (...)(...)i(...)(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda), (...)(przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy) oraz poprzez zajęcie u pozwanej wszystkich etykiet, opakowań i materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia, a w pozostałej części wniosek i zażalenie oddalić. Sygn. akt I ACa 1878/04 I ACz 2243/04 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 28 kwietnia 2003 r. sprecyzowanym ostatecznie pismem procesowym z dnia 11 marca 2004 r. skierowanym przeciwko pozwanej(...) S.A.wU.powód(...)des(...)(...)z siedzibą w(...)((...)) domagał się zaniechania przez stronę pozwaną naruszenia praw ochronnych powoda oraz czynów nieuczciwej konkurencji polegających na produkcji, reklamie i dystrybucji towarów należących do klas 5, 29 i 30 Międzynarodowej Klasyfikacji Nicejskiej, zawierających oznaczenia: słowne(...), wizerunek czerwonego naczynia do kawy, wizerunek naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy, wizerunek czerwonego kubka, wizerunek kubka w kształcie imitującym znak towarowy(...), słoik o kształcie zaokrąglonej klepsydry z wielokątną nakrętką, w szczególności przez zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji następujących produktów: - (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka); (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki zielonych kubków o kształcie identycznym do zarejestrowanego znaku towarowego); (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy oraz wizerunek słoika o kształcie klepsydry z wielokątną nakrętką); (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy oraz wizerunek słoika o kształcie klepsydry z wielokątną nakrętką); (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); (...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); (...)(...)( przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunek czerwonego kubka o kształcie imitującym zarejestrowany znak towarowy); (...)(...)(przedstawiającego na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie imitującym zarejestrowany znak towarowy). Powód wnosił nadto o: nakazanie stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej i o zorganizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki; domagał się zniszczenia przez stronę pozwaną opakowań, etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających w/w oznaczenia, a także opublikowania przez stronę pozwaną oświadczeń o podanej treści wGazecie (...), „Rzeczpospolitej” oraz na stronie internetowej pozwanego; oraz o nakazanie pozwanej złożenia oświadczeń o zrzeczeniu się praw wobec Urzędu Patentowego RP oraz wycofania zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych. Uzasadniając zgłoszone żądania powód wskazywał, że od kilkudziesięciu lat produkuje i dystrybuuje kawę rozpuszczalną(...)w opakowaniach przedstawiających niezmiennie zestaw elementów, na który składa się biały napis zawierający markę kawy oraz czerwone naczynie (kubek) zanurzone w ziarnach kawy, a charakterystyczne elementy opakowań powoda są doskonale rozpoznawane przez konsumentów i kojarzone z towarem powoda. Nadto powód wskazywał, że jest podmiotem uprawnionym m.in. z rejestracji znaków towarowych zawierających w/w elementy. Powód wywodził także obszernie argumentując, że strona pozwana rozpoczęła wprowadzanie do obrotu kaw rozpuszczalnych w opakowaniach nawiązujących do wizerunku i symboliki charakterystycznej do kawy(...), przez co doszło do naruszenia przez stronę pozwaną praw wyłącznych powoda oraz zasad uczciwej konkurencji, co uzasadnia roszczenia powoda w świetle przepisówart. 296 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej(nazywanej dalej PWP) oraz art. 10 i art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (nazywanej dalej uznk). Zdaniem powoda opisane działania pozwanej stwarzają ryzyko wprowadzenia w błąd nabywców. Powód zarzucał także, że pozwana na produktach wprowadzonych przez siebie do obrotu zamieszcza nieprawdziwe informacje o 100 % zawartości kawy naturalnej pomimo niedopuszczalnej domieszki cukru, co zostało potwierdzone wynikami badań przeprowadzonych przez powoda, a czemu pozwana nie zaprzeczyła wbrew regule dowodowej wynikającej z art. 18a uznk. Powód zarzucał także, że wbrew informacjom o konkursach z nagrodami zawartym na etykietach produktów wprowadzonych do obrotu przez pozwaną, pozwana ich nie zorganizowała, co zostało przyznane w odpowiedzi na pozew. W ocenie powoda takie zachowanie należało zakwalifikować jako czyn nieuczciwej konkurencji opisany w art. 16 ust. 1 pkt.2 uznk. W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości stwierdzając, że pozwana spółka w swojej działalności produkcyjnej i dystrybucyjnej na rynku kawy cappuccino, a następnie kaw rozpuszczalnych postawiła na wypromowanie własnej marki, czego wyrazem jest ochrona znaku słownego(...)oraz jego przedstawień słowno – graficznych, stanowiących własne opracowania pozwanej. Pozwana wskazywała, że pomiędzy oznaczeniami używanymi na opakowaniach produktów obu stron nie zachodzą zarzucane podobieństwa, które mogłyby wywołać niebezpieczeństwo konfuzji. W szczególności pozwana wskazywała, że umieszczenie nazwy(...)w białym kolorze u góry etykiety nie może wprowadzać konsumenta w błąd co do tożsamości produktu, ponieważ znaki towarowe(...)i(...)nie są do siebie podobne w żadnej warstwie. Nadto pozwana podała, że na opakowaniu(...)nie występuje wizerunek czerwonego kubka, a charakterystyczna dla kawy filiżanka w kolorze czerwonym, a różnice pomiędzy filiżanką, a kubkiem są na tyle duże, że nie ma mowy o ich podobieństwie, natomiast element graficzny w postaci rozsypanych ziaren kawy stosują praktycznie wszyscy jej producenci. Odnośnie kształtu słoika do kawy wskazała pozwana, że graficzne przedstawienie na opakowaniufirmy (...)słoika, którego pozwana spółka nie wprowadza do obrotu, jest zupełnie inne od słoika dla kawy(...)(...). Pozwana wywodziła, że „produkty pozwanego zawierają 100 % kawy, a różnica wynika jedynie z interpretacji, co powód rozumie pod pojęciem 100 % zawartości – czy chodzi o procentową zawartość kawy naturalnej w ogólnej masie produktu, czy też procent kawy naturalnej w produkcie” i twierdziła, że polskie przepisy dotyczące kawy nie obligują do informowania o procentowej zawartości poszczególnych składników, a występowanie cukru nie jest zabronione. Konkluzję wywodów pozwanej stanowiło twierdzenie, że informacje o 100 % naturalnej kawy i 100 %(...)na opakowaniach pozwanej są informacjami prawdziwymi. Pozwana wskazywała także, że również produkty pozwanej cieszą się ugruntowaną jakością, a wszystkim zakwestionowanym oznaczeniom pozwana zapewniła ochronę w postaci wzorów przemysłowych i znaków towarowych. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2004 r. nakazał pozwanej: zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji produktów, zawierających następujących oznaczenia:(...)(z etykietą przedstawiającą w górnej części biały napis zawierający markę kawy, a poniżej wizerunek czerwonego naczynia do kawy);(...)(z oznaczeniem przedstawiającym wizerunek słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierającą biały napis określający markę kawy a poniżej wizerunek czerwonego bądź żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); zaniechanie w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej w oferowanych produktach; zaniechanie w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o organizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki; a także zniszczenie opakowań, etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających wyżej określone oznaczenia. Nadto Sąd Okręgowy nakazał pozwanej opublikowanie w ogólnopolskim wydaniuGazety (...)oraz „(...)” w terminie 2 tygodni od uprawomocnienia się orzeczenia trzykrotnego oświadczenia o treściach wskazanych w wyroku, a dotyczących: dopuszczenia się czynów nieuczciwej konkurencji i naruszenia prawa wyłącznego do zarejestrowanych znaków towarowychfirmy (...)co do opakowańproduktów p. (...)(...)i(...), błędnej informacji na opakowaniach produktów pozwanej o zawartości o 100 % kawy naturalnej oraz o nie zorganizowaniu konkursu, a także opublikowanie, tych oświadczeń na stronie internetowej pozwanej. W pozostałej części Sąd orzekł o kosztach procesu na rzecz pozwanej, ustalił wysokości wpisu ostatecznego oraz orzekł o obowiązku jego uiszczenia. Rozstrzygniecie to Sąd Okręgowy oparł na następująco ustalony stan faktyczny: Kawa rozpuszczalna(...)jest produktem powszechnie znanym i renomowanym wprowadzonym do obrotu od kilkudziesięciu lat podobnie jak znak towarowy(...). Powód posiada międzynarodową rejestracje znaków towarowych R-(...), R-(...), R-(...),(...),(...)uznaną w Polsce. Powód wprowadza do obrotu produkty w postaci kawy rozpuszczalnej m.in. w następujących opakowaniach i z następującymi oznaczeniami: w opakowaniu w postaci słoika o kształcie klepsydry z etykietą zawierająca w górnej części napis białymi czcionkami(...), a poniżej rozsypane ziarna kawy, w opakowaniu w postaci słoika z etykietą zawierającą w górnej części napis białymi czcionkami(...), a poniżej czerwony kubek na tle rozsypanych ziaren kawy. Strona powodowa w działalności reklamowej i promocyjnej dotyczącej sprzedaży kawy rozpuszczalnej na szeroką skalę posługuje się motywem czerwonego kubka. (...) S.A.jest znanym na rynku polskim procentem kaw cappuccino i w swojej ofercie rynkowej posiada także kawy rozpuszczalne. Strona pozwana wprowadza do obrotu produkty w postaci kawy rozpuszczalnej m.in. w następujących opakowaniach i z następującymi oznaczeniami:(...)w torebce – opakowaniu przedstawiającym wizerunek słoika do kawy o kształcie klepsydry z zamieszczonym na etykiecie w górnej części napisem sporządzonym białą czcionką(...), a poniżej z wizerunkiem czerwonej, bądź żółtej filiżanki do kawy na tle rozsypanych ziaren kawy;(...)(...)w postaci słoika z etykietą zawierająca w górnej części napis białymi czcionkami(...), a poniżej czerwony kubek;(...)w opakowaniu – torebce w czerwono-żółtych barwach z napisem(...)w górnej części torebki, a poniżej z wizerunkiem czerwonej filiżanki do kawy na tle rozsypanych ziaren kawy; produkt oznaczony jako(...)(...)z etykietą zawierającą w centralnej części napis zajmujący większą część etykiety „caffe”, a poniżej mniejszy napis „classic” i wizerunek czerwonej filiżanki do kawy, a na kontretykiecie m.in. wizerunki czerwonego kubka,(...)(...)z zamieszczonymi na kontretykiecie m.in. wizerunkami czerwonego kubka. W działalności promocyjnej strona pozwana wykorzystuje w materiałach reklamowych wizerunkiproduktu M. (...)w postaci słoika w etykietą zawierającą w górnej części napis białymi czcionkami(...), a poniżej czerwony lub żółty kubek, ponadto na ulotkach reklamowych i oznaczeniach produktów strona pozwana informowała o „wilkiem konkursie(...)”, w którym do wygrania miały być 3 samochody osobowe, 30 wycieczek na wyspy greckie i 10.000 oryginalnych kubków(...)(...), który to konkurs jednak nie został faktycznie zorganizowany. (...)wprowadzony do obrotu w słoiku z oznaczeniem na etykiecie „100 % naturalnej kawy delikatnej” zawiera m.in. 18,9 % sacharozy, a produkt(...)z informacją o 100 % naturalnej kawy zawiera m.in. przekroczone progi węglowodanów, w tym sacharozy w stosunku do czystej kawy rozpuszczalnej. Strona pozwana posiada świadectwa ochronne na zarejestrowany znak towarowy(...),(...)(...)Delikatna Otwierasz i Zamykasz Wielokrotnie i(...)(...)Mocna Otwierasz i Zamykasz Wielokrotnie oraz prawa z rejestracji wzorów przemysłowych na opakowaniu kawy. Nadto Sąd Okręgowy wskazał, że oddaleniu podlegały wnioski dowodowe powoda zgłoszone w piśmie z dnia 11 marca 2004 r. jako spóźnione (art. 47912§ 1 k.p.c.), a ponadto żądanie zobowiązania pozwanej do dostarczania informacji w zakresie podanym przez powoda pozostawało bez związku ze zgłoszonymi żądaniami pozwu, a zatem dla rozstrzygnięcia sporu żądane informacje byłyby bezprzedmiotowe. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, że powództwo okazało się częściowo zasadne. Na wstępie swych rozważań Sąd Okręgowy podkreślił, że rozstrzygnięcie o żądaniach pozwu może opierać się wyłącznie na materiale dowodowym zebranym w sprawie i ocenionym w oparciu o obowiązujące przepisy, a nie w oparciu o twierdzenia stron pomimo obszernych odwołań do dotychczasowego dorobku doktryny i orzecznictwa. Odnosząc się do oparcia przez powoda większej części zgłoszonych roszczeń na potrzebie ochrony własnych znaków towarowych i art. 296 PWP Sąd Okręgowy wskazał, że powód nie może swego żądania opierać na art. 296 ust. 2 pkt.1 PWP, albowiem powód nie wykazał, aby znaki używane dla oznaczenia spornych produktów pozwanej były identyczne z zarejestrowanymi znakami towarowymi powoda. Z dostarczonego przez powoda materiału dowodowego nie wynika, w szczególności wbrew twierdzeniom powoda (k. 303), aby strona pozwana używała oznaczeń identycznych ze znakiem powoda I R-(...). Z dokumentacji rejestracyjnej (k. 325) wynika, że znak R-(...)dotyczy marki trójwymiarowej i w tej sytuacji nie ma mowy o identyczności tego znaku z miniaturowymi podobiznami kubków zamieszczonymi na kontretykietach produktów(...),(...), czy(...). Dla stwierdzenia zasadności żądań pozwu z punktu widzenia przepisu art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP koniecznym było natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, wykazanie występowania kumulatywnie przesłanek w postaci używania znaku identycznego lub podobnego z zarejestrowanym znakiem powoda oraz możliwości spowodowania przez używanie tych oznaczeń błędu wśród części odbiorców polegającego, w szczególności na skojarzeniu między znakami. Poza sporem pozostaje fakt używania w obrocie spornych oznaczeń dla identycznych towarów. Nie można jednak przyjąć, aby powód udowodnił w procesie drugą z w/w przesłanek w stosunku do wszystkich kwestionowanych oznaczeń, a mianowicie, aby zostało wykazane, że stopień podobieństwa oznaczeń pozwanej do zarejestrowanych znaków towarowych powoda mógł skutkować u części odbiorców błędem w postaci skojarzenia między znakami. Podnosząc te okoliczności Sąd Okręgowy wskazał, iż zgadza się z poglądami, że w znakach graficznych chodzi głównie o wrażenie wzrokowe, jakiego doznaje odbiorca towaru i, że ocena podobieństw winna być dokonana z uwzględnieniem zwykłych warunków obrotu z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy tak, iż konkretne oznaczenie należy ocenić w całokształcie. Dokonując tego stwierdzenia Sąd Okręgowy wskazując, że powód nie przedstawił stosownych dowodów w postaci opinii biegłego, czy instytutu co do zachowań przeciętnego konsumenta i w tej sytuacji należało poprzestać na ocenie dostarczonego materiału porównawczego w zakresie ewentualnej oczywistości podobieństw (notoryjności), co nie wymagało dowodu (art. 228 § 1 k.p.c.). O takiej oczywistości podobieństw, a w konsekwencji o naruszeniu praw powoda do znaków towarowych R-(...)i R-(...), R-(...),(...)można w ocenie Sądu Okręgowego mówić jedynie w stosunku doproduktów M. (...)i(...). W pierwszym z produktów ewidentnym elementem centralnym jest wizerunek naczynia do kawy zanurzonego w identycznie jak w znakach powoda rozsypanych ziarnach kawy, w drugim – centralnie umieszczona czerwona filiżanka do kawy. Przy jednoczesnym uwzględnieniu pozostałych elementów (kompozycja etykiety, kształt słoika) upodabniających produkty pozwanej do produktów oznaczanych znakami towarowymi zarejestrowanymi na rzecz powoda skojarzenie ze znakami towarowymi powoda jest nieuniknione. W stosunku do pozostałych zakwestionowanych oznaczeń(...)(...),M. (...),(...)nie ma mowy o oczywistości podobieństwa w stopniu umożliwiającym możliwość konfuzji, z uwagi na mniejszą ilość elementów upodobniających przy jednoczesnym zwiększeniu liczby detali ewidentnie pozwalających na odróżnienie oznaczeń stron, dlatego też w stosunku do oznaczeń tych produktów powód winien był udowodnić, że stopień podobieństwa stwarza możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd. Ochrona przewidziana przepisem art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, dotyczy tzw. renomowanych znaków towarowych. Zgadzając się w pełni z poglądami przytoczonymi w pozwie co do charakteru i cech wyróżniających renomowany znak towarowy Sąd Okręgowy stwierdził, że powód wykazał jedynie „renomę” znaku słownego(...), gdyż poza sporem pozostaje fakt, że to znak słowny(...)jest symbolem jakości kawy rozpuszczalnej, a powód przedstawił przekonujące dowody o powszechnej znajomości znaku i wartości marki, natomiast z zebranych dowodów nie wynika, aby podnoszona „renoma” dotyczyła pozostałych znaków towarowych powoda. Odnosząc się natomiast do zarzutu, jakoby oznaczenie(...)naruszało prawa powoda do znaku słownego(...), to pomimo pewnych podobieństw należy stwierdzić, że podnoszona przez powoda wyjątkowa renoma i powszechna znajomość znaku(...), zdają się przemawiać za wykluczeniem możliwości jakiejkolwiek konfuzji, zważywszy na znaczne różnice w pisowni. Tym niemniej powód zarzucając podobieństwo oraz ewentualny szkodliwy wpływ takiego oznaczenia dla odróżniającego charakteru, czy renomy swojego znaku winien był, zdaniem Sądu Okręgowego, te okoliczności udowodnić nie poprzestając na samych twierdzeniach. Częściowo zasadnymi okazały się także, zdaniem Sądu Okręgowego, zarzuty powoda odnośnie naruszenia przez stronę pozwaną przepisówustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjiw szczególności jejart. 10 ust. 1. Zarzut naruszenia powołanego przepisu okazał się w pierwszej kolejności zasadny w stosunku doproduktów M. (...)i(...). Bezspornym jest fakt, że to powód jako pierwszy wprowadzał do obrotu produkty w określonych opakowaniach z określonymi oznaczeniami słownymi i graficznymi. Porównanie wygląduproduktów p. (...)z(...)nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości co do licznych ewidentnych, nieprzypadkowych podobieństw. Tym samym oznaczenieproduktu M. (...)w tak zbliżony sposób (wizerunek słoika o prawie identycznym kształcie, identycznie rozsypane ziarna kawy, identycznie umieszczony na słoiku napis oznaczający markę kawy, a dodatkowo podobieństwo do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) samo w sobie stwarza możliwość pomyłki co do pochodzenia produktu. Możliwości pomyłki nie wyklucza użycie wyraźnego oznaczenie produktu pozwanej marką(...), jeżeli weźmie się pod uwagę ogólne wrażenie wywierane przez sporną etykietę pozwanej. Faktem jest, że także sposób zapisu słowa(...)(krój czcionki, biały kolor, umiejscowienie) na etykiecie wywołuje wrażenie podobieństwa do zapisu także trzysylabowego słowa(...), natomiast wbrew swej funkcji nie potęguje efektu odróżniającego. Faktem jest, że strona pozwana jest w pełni uprawniona do oznaczania kawy rozpuszczalnej znakami związanymi z tym produktem, tj. np. ziarnami kawy, czy naczyniami do picia kawy i bezsprzecznie - własnego logo. Oceniając dostarczony materiał porównawczy oczywistym jednak dla każdego obserwatora jest stwierdzenie, że wśród ogromnej liczby możliwych zastosowań charakterystycznych oznaczeń (dla porównania dostarczono do akt przez pozwaną zdjęcia produktów innych producentów kawy(...),(...)) strona pozwana wybrała podobną kompozycję etykiet, czy opakowań, podobieństwo do zarejestrowanych znaków towarowych, czy podobny kształt słoika. Kompilacja tych wszystkich upodobniających elementów w jednym produkcie stwarza oczywistą możliwość konfuzji dla osoby, która nie przestudiuje dokładnie etykiety i informacji na niej zawartych, kierując się ogólnym, zapamiętanym wyglądem produktu. Możliwości pomyłki nie wyklucza też fakt, że(...)(...)wprowadzona jest do obrotu w słoikach, a(...)w torebkach, gdyż właśnie zastosowanie opakowania – torebki, którego nie używa powód, zdaniem Sądu Okręgowego, może wobec wskazanych podobieństw ogólnego wyglądu opakowania dodatkowo stworzyć wrażenie, że do obrotu wprowadzony jest nowy produkt dotychczasowego producenta. Powyższe uwagi w całej rozciągłości należy odnieść także, zdaniem Sądu Okręgowego, do produktu(...). Zestawienie tegoproduktu z. (...)nasuwa automatycznie skojarzenia podobieństwa (prawie identyczny słoik, w tej samej części etykiety, biały napis z marką kawy napisany podobną białą czcionką w tym samym miejscu etykiety). Uderzające podobieństwo jest tym bardziej widoczne na materiałach promocyjnych pozwanej z uwagi na dodatkowo podobną kolorystykę. Z powyższych względów tj. z uwagi na ewidentne nagromadzenie elementów upodobniających(...)i(...)do odpowiednio(...)(...)i(...)(...)należało, zdaniem Sądu Okręgowego, wprowadzanie tak oznaczonych produktów do obrotu przez stronę pozwaną zakwalifikować, jako mogące wprowadzając w błąd klienta co do pochodzenia (art. 10 ust. 1 uznk). Zgodził się także Sąd Okręgowy ze stroną powodową, że zbliżenie wyglądu oznaczeń produktów pozwanej w opisany wyżej sposób do oznaczeń produktów powoda skutkuje zmniejszeniem zdolności odróżniającej oznaczeń powoda, co uzasadnia kwalifikacje zachowania strony pozwanej jako naruszenia przepisu art. 3 ust. 1 uznk. Nie do przyjęcia byłby pogląd, że wprowadzenie do obrotu produktów z oznaczeniami zawierającymi tak liczne podobieństwa do wcześniej znajdujących się na rynku produktów powoda mieści się w ramach „uczciwej konkurencji”. Nie podzielił natomiast Sąd Okręgowy stanowiska powoda co do użycia poszczególnych podobnych elementów (czerwona filiżanka na etykiecie, czerwony kubek na tylnej etykiecie, czy rozsypane ziarna kawy) na produktach(...),(...),(...)stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji. Przepis art. 10 uznk zakazuje jedynie stosowania wprowadzającego w błąd oznaczenia towarów lub usług, a każde użycie podobnego elementu nie jest równoznaczne z możliwością wprowadzenia w błąd, zwłaszcza przy istnieniu wystarczających wyróżników, a żaden w w/w produktów pozwanej tj.(...)(...),M. (...), czy(...)w zestawieniu z którymkolwiek produktów powoda nie wywołuje oczywistych skojarzeń w ogólnym wrażeniu, a powód nie zaoferował dowodów wykazujących np. tezę, że samo użycie czerwonej filiżanki na tle rozsypanych ziaren kawy (na opakowaniu(...)) stwarza ryzyko wprowadzenia w błąd klientów. W uzupełnieniu tego swego stanowiska Sąd Okręgowy dodał, że wbrew lansowanym w trakcie procesu twierdzeniom powoda o powszechnej znajomości i renomie „czerwonego kubka” jako symbolu(...)pozostały one udowodnione. Dostarczone przez powoda materiały reklamowe wykazują jedynie, że w strategii promocyjnej sprzedaży kawy powód na szeroką skalę posługuje się motywem czerwonego kubka, ewentualnie można by przyjąć za wykazane, że pewną renomą cieszy się konkretny „czerwony kubek(...)(z oznaczeniem(...)), natomiast w świetle dowodów zebranych w sprawie wnioskowanie, że każdy czerwony kubek, czy tym bardziej czerwona filiżanka są kojarzone z produktami powoda jest całkowicie nieuprawnione. Za zasadne Sąd Okręgowy uznał żądanie powoda o nakazanie stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o 100 % zawartości kawy naturalnej. Informacja o 100 % zawartości kawy naturalnej jest niewątpliwie informacją o jakości i wskazuje potencjalnemu nabywcy, że ma do czynienia z produktem dobrego gatunku, pełnowartościowym. Decyzja o nabyciu produktu może zostać spowodowana takim oznaczeniem, zwłaszcza przy konkurencyjnej cenie w stosunku do produktów innych producentów. Dokumenty dołączone do akt przez powoda w pełni potwierdzają, że skład kawy(...)i(...)nie spełnia wymogów wskazanych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczególnych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii, a pozwana wbrew regule dowodowej z art. 18a uznk nie zgłosiła wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla wykazania prawdziwości omawianej informacji, a zasadności żądania pozwu w tym zakresie nie mógł podważyć enigmatyczny wywód pozwanego „procentowej zawartości kawy naturalnej w ogólnej masie produktu czy procencie kawy naturalnej w produkcie”. W pełni zasadnym okazało się także zdaniem Sądu Okręgowego żądanie nakazania stronie pozwanej zaniechania w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym produkcyjnej, reklamowej i dystrybucyjnej fałszywego informowania klientów o zorganizowanym konkursie, w którym nagrodami są czerwone kubki, który to czyn nieuczciwej konkurencji jest określony w art. 16 ust. 1 pkt.2 uznk, gdyż zachowanie pozwanej stanowiło przykład reklamy wprowadzającej klienta w błąd i mogącej przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru. Informacja o ewentualnej nagrodzie (nawet tylko w postaci kubka , nie wspominając o samochodach, czy wycieczkach) bezsprzecznie może zdecydować o nabyciu towaru objętego promocją, czy konkursem i w związku z tym żądanie pozwu, w tym zakresie, nie budziło jakiejkolwiek kontrowersji co do jego zasadności. Odnosząc się do zarzutów pozwanej Sąd Okręgowy zgodził się z pozwaną, że obowiązujące przepisy nie zabraniają jej używania wizerunku czerwonej filiżanki, czy rozsypanych ziaren kawy niezależnie od szerszego kontekstu ich używania, nie zgadzając się jednak z podkreśleniem różnic pomiędzy opakowaniami z pominięciem oczywistego faktu dla każdego obserwatora o identyczności całości elementów kompozycji wywołujących wrażenie skojarzeń i podobieństwa co do etykiet(...)i(...). Nadto Sad Okręgowy wskazywał, że uzyskanie przez pozwaną prawa z rejestracji wzoru przemysłowego nie wykluczało możliwość naruszenia praw ochronnych na znaki towarowe, czy zasad uczciwej konkurencji poprzez używanie w obrocie takowych wzorów przemysłowych także z uwagi na procedurę uzyskania prawa z rejestracji wzoru przemysłowego. Podkreślając dopuszczalność, w świetle orzecznictwa, roszczeń cywilnoprawnych z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji niezależnie od regulacjiustawy prawo własności przemysłowejoraz wskazując, że ochrona prawna wynikająca z zarejestrowania znaku towarowego jest tylko formalna i nie może stać na przeszkodzie żądaniu zakazu naruszenia praw prywatnych strony. Z powyższych względów uwzględnieniu żądania powoda o zaniechanie produkcji, reklamy i dystrybucji wyrobu(...), czy(...)z konkretnymi oznaczeniami nie mógł przeszkodzić fakt zarejestrowania wzorów przemysłowych na opakowania kawy, czy znaków towarowych(...)(...)Delikatna oraz Mocna. Nie podzielił także Sąd Okręgowy wniosku pozwanej o odrzucenie wniosku o rozszerzenie powództwa uznając, że obowiązujące przepisy nie przewidują prekluzji co do złożenia oświadczenia o rozszerzeniu powództwa. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 18 uznk co do zgłoszonych przez powoda roszczeń wskazując co do roszczenia o złożenie oświadczeń, że strona pozwana nie odnosiła się do tych żądań, w szczególności nie kwestionowała miejsca, czy liczby ewentualnych publikacji, a zatem Sąd nie miał podstaw do ingerencji, w tym zakresie, a dla precyzji rozstrzygnięcia koniecznym jedynie było oznaczenie okresu publikacji oświadczeń na stronie internetowej pozwanego. Nie istniały natomiast, zdaniem Sądu Okręgowego, żadne podstawy prawne do uwzględnienia żądań powoda o nakazanie stronie pozwanej złożenia oświadczeń wobec Urzędu Patentowego RP, gdyż wbrew stanowisku powoda podstawy takiej nie mógł stanowić przepis art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk. Oświadczenia, których dotyczy wspomniany przepis po pierwsze mają na celu udzielenie stosownej informacji o naruszeniu (publicznie, czy wobec określonego kręgu adresatów) i mają służyć usunięciu skutków naruszeń, a omawiany przepis (podobnie jakart. 24 § 1 k.c.) nie daje podstaw do żądania od podmiotu dopuszczającego się czynu nieuczciwej konkurencji składnia oświadczeń prawokształtujących. Tym bardziej niedopuszczalna byłaby, zdaniem Sądu Okręgowego, ingerencja na podstawie wskazanego przepisu w autonomicznie uregulowaną procedurę przed Urzędem Patentowym RP. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na mocyart. 100 k.p.c.oraz art. 31 ust. 2 i art. 11 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych uznając, że zbliżone są proporcje uwzględnienia i oddalenia roszczeń powoda. Apelację od tegoż wyroku wniosły obie strony. Pozwana w swej apelacji zaskarżyła wyrok w części uwzględniającej powództwo i zarzuciła mu: sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, że powód udowodnił przesłanki czynu nieuczciwej konkurencji określone w art. 3 ust. 1,10 i 18 ust. 1 uznk, jak również w art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP oraz poprzez przyjęcie, że fałszywa informacja o 100 % kawy naturalnej obejmowała wszystkie produkty pozwanej, a także, że pozwana fałszowała kawę; naruszenie przepisów postępowania, a to:art. 228 i 232 k.p.c.poprzez przyjęcie, że podobieństwo między produktami powoda i pozwanej oraz możliwość wprowadzenia klientów w błąd stanowi fakt powszechnie znany, a co z tym idzie nie wymaga dowodu;art. 47912k.p.c.poprzez opacie wyroku na twierdzeniach i dowodach, które nie mogą stanowić podstawy wyroku;art. 47912k.p.c.orazart. 321 § 1 k.p.c.poprzez wydanie orzeczenia ponad żądanie pozwu; naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk oraz art. 287 ust. 2 PWP poprzez przyjęcie, że Sąd nie ma prawa ingerować w kwestie miejsca, formy, czy liczby ogłoszeń; art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP poprzez przyjęcie, że badając podobieństwo znaków określone, w tym przepisie należy podać badaniu całe opakowanie produktu; art. 10 uznk poprzez przyjęcie, że oznaczenie „100 % kawy naturalnej” na kawie(...)i(...)stanowiło czyn nieuczciwej konkurencji jako podanie fałszywej informacji; art. 18 ust. 1 uznk poprzez przyjęcie, że powód ma legitymację procesową do występowania z żądaniami objętymi pkt.2, 3, 4, 6, 7 i 8 zaskarżonego wyroku. Podnosząc te zarzuty pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości i zasądzanie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, że nie zbliżała wyglądu oznaczeń swych produktów do oznaczeń produktów powoda co stanowi naruszenie art. 3 ust. 1 uznk, albowiem pomimo takiego obowiązku powód nie przedstawił żadnych dowodów na podobieństwo produktów jak i tego, że podobieństwo to zagraża lub narusza interesy powoda w postaci zmniejszenia zdolności odróżniającej oznaczeń powoda, albo też interesy klienta. Pozwana odwołując się do stwierdzenia Sądu I instancji z uzasadnienia wyroku o braku przedstawienia dowodów: „pozwalających na wnioski o zachowaniu przeciętnego konsumenta w stosunku do spornych konkretnych oznaczeń” podniosła, iż należy dodać, że powód nie przedstawił dowodów na fakt podobieństwa znaków towarowych i opakowań stron nie wykazując przesłanek z art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 ust. 1 uznk. Pozwana podnosiła błędne ustalenie, że fałszywa informacja o 100 % kawy, czemu pozwana zaprzeczyła, odnosi się do wszystkich produktów pozwanej w sytuacji, gdy powód przedstawił badania dotyczące jednego rodzaju kawy(...)oraz wskazywała na brak obowiązku, w czasie przeprowadzenia badania przez powoda, sprawdzania kawy pod kątem zawartości sacharozy. Zdaniem pozwanej błędnie Sąd I instancji przyjął, że jedynie na podstawie dostarczonego materiału porównawczego można było dokonać oceny ewentualnej oczywistości podobieństw (notoryjności) co nie wymagało dowodu (art. 228 § 1 k.p.c.), a co Sąd I instancji przyjął co do produktów(...)i(...)(...), gdyż fakt podobieństwa między produktami powoda i pozwanej oraz możliwość wprowadzenia klientów w błąd nie stanowi faktów powszechnie znanych, a co za tym idzie powinien zostać udowodniony przez powoda, co do tej kwestii pozwana odwołała się do orzecznictwa Sądów. Nadto pozwana zakwestionowała ocenę Sądu jako konsumenta wskazując, że ocena ta nie może zostać uznana za ocenę reprezentatywnej grupy kupujących, średnio rozważnych, przeciętnych odbiorców towaru, która jest przesłanką stosowania przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji orazPrawa własności przemysłowej. Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała ustalenie przez Sąd I instancji podobieństwa znaków towarowych powoda z produktami(...)oraz(...). Co do produktu(...)pozwana wskazała na brak jakiejkolwiek formy ochrony dla opakowania powoda – słoika co powoduje, iż nie można mówić na podstawie podobieństwa słoików o podobieństwie produktów, odnosząc się natomiast do wyglądu etykiet i ich zawartości słownej w produktach stron, pozwana wskazywała na różne naczynia umieszczone na tych etykietach i brak podobieństwa w nazwach(...)i(...), które tylko podlegają ocenie. Pozwana podniosła także fakt nie używania opakowania – słoika przez powoda oraz wskazywała na wygląd zamknięcia swego słoika z dużym znakiem towarowymfirmy (...). Odnośnie natomiast opakowania(...)pozwana podkreśliła różne formy opakowań u powoda – słoik, a u pozwanej – foliowa torebka z rysunkiem innego w kształcie słoika zaopatrzonego w napisy i kolorową grafikę oraz wskazywała na niekonsekwencję Sądu I instancji, który w identycznych okolicznościach co do naczynia do kawy przyjął brak podobieństwa (powód używał na opakowaniu kubka, a pozwana filiżanki), a uznał podobieństwo przy opakowaniu(...). Nadto pozwana podkreślała używanie na wszystkich opakowaniach nazwy(...)wyróżnionej białym kolorem, która jest bardzo charakterystycznym elementem opakowań i w tym zakresie nie może być mylona z produktami powoda opisanymi również nazwą producenta. Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 47912k.p.c.pozwana podnosiła w apelacji spóźnione przedstawienie przez powoda twierdzeń co do nie odbycia się konkursu pozwanej w którym nagrodą miały być między innymi czerwone kubki oraz spóźnione złożenie opakowań celem wykazania podobieństwa między znakami towarowymi powoda i pozwanej. Pozwana podniosła także, że Sąd I instancji orzekł ponad żądanie pozwu co do pkt.2 i 6 wyroku, gdyż powód żądanie swe określił do jednego produktu(...), a nie wszystkich produktów pozwanej wskazując, że późniejsze rozszerzenie żądań co do(...)w piśmie z dnia 11 marca 2004 r. było spóźnione w świetle przepisuart. 479( 12)k.p.c. Kwestionowała także pozwana rozstrzygnięcie Sądu I instancji co do liczby, wielkości i miejsca publikacji ogłoszeń, gdyż Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda nie dokonując ich oceny, a zdaniem pozwanej Sąd winien dokonać tej oceny z uwzględnieniem interesu przedsiębiorstwa naruszającego z jednej strony oraz rodzaju naruszenia, jego okoliczności i skutków z drugiej strony z uwzględnieniem dotychczasowych zwyczajów, które są dużo łagodniejsze. Podkreślała także pozwana brak przeprowadzenia konkursu, a tym samym fakt, że w wyniku jego nie przeprowadzenia konkursu interes klientów nie ucierpiał, a nie jest prawdą figurowanie informacji na opakowaniach dostępnych na rynku, czego powód zresztą nie udowodnił. Z ostrożności procesowej pozwana niezależnie od wniosku o oddalenie powództwa podniosła, iż winno ukazać się jedynie jednokrotnie ogłoszenie w jednej gazecie i być znacznie mniejszego formatu, a nadto w ogłoszeniu niedopuszczalne jest użycie słowa „fałszowany”, a jedynie możliwa jest informacja, że kawa(...)zawierało sacharozę (pkt.6 wyroku) oraz nie powinno znaleźć się stwierdzenie „jak i w szeroko prowadzonej działalności reklamowej” co nie zostało przez powoda udowodnione (pkt.7 wyroku). Zdaniem pozwanej przedmiotem porównania na gruncie art. 269 ust. 2 pkt.2 PWP pod względem podobieństwa lub identyczności powinny podlegać zarejestrowane znaki towarowe, a więc wizerunek kubka i ziaren kawy, a w jedynym przypadku również nazwę(...), a nie całe produkty stron, przy czym zgodnie z art. 156 PWP wizerunek rozsypanych ziaren kawy nie może być zakazany i nie powinien być brany pod uwagę przy ocenie podobieństwa. Pozwana także podnosiła, że informacja o 100 % zawartości kawy nie wprowadzało w błąd klientów co do jakości towaru, gdyż badanie kawy przeprowadzono w dacie kiedy nie obowiązywałoRozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii, które Sąd I instancji przyjął do oceny prawdziwości informacji. Zdaniem pozwanej do dnia wejścia w życie tego rozporządzenia obowiązywały wymagania Polskiej Normy, a kawa pozwanej ją spełniała, nie można więc przyjąć, że informacja o 100 % zawartości kawy była fałszywa. Ponadto w apelacji pozwana zarzuciła brak legitymacji czynnej powoda co do roszczeń opartych na takie zorganizowanie przez pozwaną konkursu i umieszczeniu przez nią informacji o 100 % kawy, gdyż powód nie wykazał, by w wyniku tych faktów został naruszony lub zagrożony jego interes i obiektywnie należy stwierdzić, że te fakty nie mogą stanowić zagrożenia dla interesów powoda, gdyż roszczenia te przysługują określonym podmiotom, a powód nie może występować w interesie konsumentów. Powód wniósł apelację co do części oddalającej powództwo, a także w części dotyczącej obciążenia go obowiązkiem wpłaty połowy wpisu sądowego oraz ustalenia jego wysokości zarzucając: naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy tj.art. 100 k.p.c.,art. 233 § 1 k.p.c.,art. 229 k.p.c.iart. 230 k.p.c.orazart. 278 k.p.c.oraz naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie art. 296 ust. 2 pkt.1,2 i 3 PWP, art. 3 ust.1, art. 10 i art. 18 ust. 1 pkt.1 i 3 uznk co miało wpływ na wynik sprawy. Podnosząc te zarzuty powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez: - nakazanie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji następujących produktów(...)i(...)(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) oraz(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego i żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy); nakazanie pozwanej zniszczenia na własny koszt opakowań , etykiet oraz materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia; nakazanie pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych o numerach Rp(...)oraz Rp(...), zrzeczeniu się praw ochronnych na znaki towarowe o numerach: R-(...), R-(...)oraz wycofaniu zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych o numerach: Z-(...), Z-(...), Z-(...), Z-(...); ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Nadto powód wnosił o włączenie do materiału dowodowego dokumentów dotyczących międzynarodowej rejestracji znaku towarowego(...)oraz wspólnego o numerze rejestracji(...), powód wnosił także o zmianę orzeczenia w zakresie kosztów procesu przez obciążenie pozwanej obowiązkiem uiszczenia pełnego wpisu sądowego oraz zwrotu kosztów procesu powodowi, ewentualnie o stosunkowe rozdzielenie proporcjonalnie do części w jakiej powód uległ pozwanej oraz orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu apelacji powód odnosząc się do żądania zmiany wyroku w zakresie nakazania pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji produktów(...)i(...)(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie wizerunek naczynia do kawy, a na tylnej etykiecie wizerunki czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda) podnosząc naruszenie przez Sąd I instancji prawa procesowego w postaciart. 229 i 230 k.p.c.oraz prawa materialnego przez błędną interpretację, a w konsekwencji niezastosowanie art. 296 ust. 2 pkt.1 i2 PWP wskazywał, że używanie przez pozwaną w odniesieniu do kawy wizerunku czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanych znaków towarowych powoda stanowi „bezprawne użycie w obrocie gospodarczym znaku identycznego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do identycznych towarów w rozumieniu art. 296 ust. 2 pkt.1 PWP (wskazać należy w tym miejscu, że w apelacji kilkakrotnie błędnie wskazano na art. 196 zamiast 296), a zachowanie takie winno być zakazane wyczerpując także hipoteką art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP. Zdaniem powódki błędnie Sąd I instancji przyjął, że w zakresie powszechnej znajomości i renomy „czerwonego kubka” jako symbolu(...)powód okoliczności tych nie udowodnił wskazując na dowolną i niepełną ocenę dostarczonych Sądowi dowodów. Okoliczność ta tj. fakt renomy „czerwonego kubka” była bowiem bezsporną co pozwana przyznała w odpowiedzi na pozew, a w toku postępowania okoliczności tej nie zaprzeczyła, nie kwestionując zgłoszonych przez powoda dowodów. Podnosząc te okoliczności powód wskazywał, że użycie na opakowaniach(...)i(...)(...)wizerunku czerwonego kubka o kształcie identycznym do renomowanego symbolu(...)tj. „czerwonego kubka” o charakterystycznym kształcie (bez żadnych napisów) winno być zakazane na mocy art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP. Odnosząc się natomiast do oddalenia powództwa co doproduktu p. (...)nie zgadzając się z argumentacją Sądu I instancji o potrzebie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, gdyż potrzeba taka nie istnieje mamy bowiem do czynienia z kategoriami normatywnymi, a nie empirycznymi, a oceniając przesłanki zastosowania art. 296 ust. 2 pkt.1 i 3 PWP Sąd miał obowiązek, zdaniem powoda, poprzestać na wypracowanych w orzecznictwie i literaturze przedmiotu domniemaniach co do zachowań przeciętnego klienta. Pozwana wprowadzając do obrotu towary oznaczone jako(...)naruszyła przysługujące powodowi prawo do znaków towarowych i dopuściła się nieuczciwej konkurencji (stwarzając ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 uznk). Dokonana ocena winna uwzględnić: stopień podobieństwa oznaczeń, stopień podobieństwa towarów, renoma imitowanego oznaczenia, jakość towarów oznaczonych imitowanym znakiem, świadomość po stronie naruszyciela, standard staranności przypisywanych odbiorcy danej kategorii produktów. Rozwijając te elementy oceny opakowań powód wskazywał na podobieństwo oznaczeń słownych(...)i(...)w płaszczyźnie wizualnej (są one zbieżne użyto identycznej kolorystyki i zbliżonego kroju czcionki), fonetycznej (identyczna liczba liter i sylab, zbliżona wymowa) i znaczeniowej (pierwsza litera N, a końcówka słów nawiązuje do kawy), a także podobieństwo słowno – graficznego oznaczenia(...)ze znakiem towarowym słowno – graficznym(...)oraz graficznymi znakami przedstawiającymi czerwone naczynie zanurzone w ziarnach kawy (w oznaczeniu słowno graficznym(...)dominującym elementem jest biały napis drukowaną czcionką oraz wizerunek czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z żółtą poświatą wokół) i to w bardzo wysokim stopniu. Podkreślił także powód identyczność towarów stron, renomę(...), zdecydowanie niższą jakość produktów pozwanej oraz świadomość działania naruszyciela tj. pozwanej, a także dokonanie oceny z punktu widzenia mało uważanego przeciętnego konsumenta, który kupuje artykuły spożywcze. Ostatecznie wskazując na konieczność zakazania używania przez pozwaną produktów o nazwie(...)na mocy art. 296 ust. 2 pkt.2 i 3 PWP i art. 3 ust. 1 uznk. Konsekwencją tych rozważań powoda jest także roszczenie o zniszczenie opakowań, etykiet i materiałów reklamowych zawierających oznaczenia:(...)(...),(...)(...)i(...). Odnosząc się do żądania nakazania pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych, prawa ochronnych na znaki towarowe oraz wycofania zgłoszeń do rejestracji znaków towarowych powód wskazywał na naruszenie prawa materialnego przez błędną interpretację co w konsekwencji niezastosowanie art. 18 ust. 1 pkt.1 i 3 uznk. Zdaniem powoda mamy do czynienia w niniejszej sprawie z piractwem polegającym na rejestrowaniu (zgłoszeniu do rejestracji znaków towarowych) wzorów przemysłowych identycznych lub podobnych do cudzych oznaczeń chronionych, a w takiej sytuacji zgodnie z dorobkiem orzecznictwa i doktryny Sąd może w ramach roszczenia o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk zobowiązać podmiot uprawniony z rejestracji znaku towarowego do złożenia pisemnego oświadczenia o którym mowa w art. 168 ust. 1 pkt.2 i art. 118 ust. 1 w zw. z art. 90 ust. 1 pkt.2 PWP o zrzeczeniu się prawa z rejestracji i wycofaniu dokonanych zgłoszeń do rejestracji, a co jest możliwe także na mocy art. 18 ust. 1 pkt.1 uznk. Orzeczenie takie nie powoduje ingerencji w autonomicznie uregulowaną procedurę przed Urzędem Patentowym RP, a jedynie byłoby ono rozstrzygnięciem o przysługujących powodowi roszczeniach do czego sąd cywilny jest jak najbardziej uprawiony i powołany. Powód nadto podnosił, iż pomimo wygrania procesu w znacznej części obciążono go połową kosztów sądowych kwestionując jednocześnie także wysokość ustalonego wpisu ostatecznego. W apelacji powód wnosił także o dopuszczenie dowodów z dokumentów dotyczących międzynarodowej rejestracji znaku towarowego(...)oraz znaku wspólnotowego nr(...)podnosząc możliwość powołania się na te dowody dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Powód w odpowiedzi na apelację pozwanej wnosił o jej oddalenie i odnosząc się do twierdzeń zawartych w apelacji pozwanej podnosił, iż wbrew jej twierdzeniom powód wykazał ryzyko konfuzji wśród odbiorców i ryzyko osłabienia zdolności odróżniającej swych oznaczeń. Zdaniem powoda z punktu widzenia art. 10 uznk oraz art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP ryzyko konfuzji skojarzeń wśród odbiorców jest pochodną podobieństwa towarów i oznaczeń, a podobieństwo towarów (kawa) jest bezsporne, a co do podobieństwa oznaczeń odwoływał się do dowodów znajdujących się w aktach sprawy, którymi są zdjęcia zawierające zestawienie produktów stron, ich próbki i wydruki ze stron internetowych pozwanej oraz dokumenty świadczące o rejestracji i wieloletnim używaniu w Polsce oznaczeń odróżniających należących do powoda. Odnośnie obniżenia zdolności odróżniającej z punktu widzenia art. 3 ust. 1 uznk oraz 296 ust. 2 pkt.3 PWP znaku powoda(...)wskutek wprowadzenia do obrotu zakwestionowanych produktów pozwanej powódka wskazywała, że jest ono pochodną podobieństwa oznaczeń oraz renomy towaru i oznaczeń odróżniających powoda co także jest potwierdzone w zebranym materiale dowodowym, a renoma tego znaku jest okolicznością bezsporną między stronami. Powódka kwestionowała także istnienie co do tej kwestii cytowanego przez pozwaną orzecznictwa. Zdaniem powoda pozwana pomimo ciążącego obowiązku nie wykazała, że informacja o 100 % zawartości kawy jest prawdziwa, a w szczególności także, że jest zgodna z Polską Normą na który powołała się w apelacji. Odnosząc się do braku zorganizowania konkursu przez pozwaną z uwagi na zmianę strategii marketingowej powód podkreślał brak zachowania przez pozwaną dobrych obyczajów kupieckich zwłaszcza w uwagi na to, że pomimo akcji reklamowej i uzyskania zezwolenia już w momencie pakowania towarów wiedział, że konkursu nie zorganizuje z uwagi na nie umieszczenie w opakowaniach losów. Jako spóźnione powód uznał żądanie pozwanej zmniejszenia ilości i wielkości ogłoszeń, a jako całkowicie chybionej uznał zarzut braku legitymacji czynnej powoda skoro powód jest producentem kawy. Pozwana w odpowiedzi na apelację powoda wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego, podnosiła między innymi, że w żadnym piśmie nie przyznała renomy „czerwonego kubka”, a jedynie do przyjęcia renomowanego znaku się odnosiła, oraz podnosiła brak wiedzy na temat renomy znaku towarowego powoda, a nadto pozwana odwoływała się do zrozumienia pojęcia renoma wskazując na brak podstaw do zastosowania art. 296 ust. 2 pkt.3 PWP. Odnosząc się do opakowań swych towarów(...)(...)i(...)(...)pozwana podkreślała użycie na etykiecie filiżanki, która zasadniczo jest elementem różnym od zarejestrowanego znaku „czerwonego kubka” oraz użycie napisu(...)tj. nazwy producenta kawy. Podniesione okoliczności powodują, że zastosowanie na kontretykiecie miniaturowych kubków nie stanowi identycznego oznaczenia tych produktów oznaczonych jako całości do zarejestrowanego znaku powoda z uwagi na szereg elementów wystarczająco odróżniających, które nie pozwalają na twierdzenie o identyczności używanego znaku jako całości. Nadto pozwana powołała się na art. 156 ust. 1 pkt.2 PWP, który zezwala na używanie zarejestrowanych znaków towarowych celem oznaczenia m.in. cech i przeznaczeniu towarów, a w tym celu pozwany użył na kontretykiecie miniaturowego wizerunku kubka. Pozwana wskazała także na brak zdolności odróżniającej słów(...)i „(...)”. Odnosząc się do zarzutu powoda błędnej interpretacji i niezastosowania art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP co do produktów(...),(...)(...)i(...)pozwana wskazała na brak udowodnienia przesłanek z tegoż przepisu przez powoda poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Polemizując z zarzutami powoda co do produktu(...)pozwana wskazała na zarejestrowanie tego znaku towarowego oraz brak podobieństwa znaku(...)oraz(...)na jakiejkolwiek płaszczyźnie. Pozwana podzieliła także stanowisko Sądu I instancji, co do rozstrzygnięcia o nakazanie pozwanej złożenia oświadczenia wobec Urzędu Patentowego RP oraz o kosztach procesu podnosząc spóźnione zgłoszenie dowodów przez powoda w apelacji. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej przed wydaniem zaskarżonego wyroku postanowieniem z dnia 24 marca 2004 r. oddalił wniosek powoda o zabezpieczenie powództwa podnosząc w uzasadnieniu, że powód nie uprawdopodobnił w żaden sposób, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia, a tym samym brak było podstaw do przyjęcia, że dla uzyskania przez powoda ochrony prawnej koniecznym jest wydanie zarządzenia tymczasowego o treści zgodnej z wnioskiem. Zażalenie na to postanowienie wniósł powód wnosząc o jego zmianę i wydanie zarządzenia tymczasowego polegającego na zakazaniu na czas procesu: produkcji reklamy i dystrybucjiproduktów :. (...)(...),(...),(...),(...)(...)i(...)(...)oraz zajęcie etykiet opakowań i materiałów reklamowych zawierających te oznaczenia. W uzasadnieniu zażalenia powód podnosił, iż celowo złożył wniosek o zabezpieczenie powództwa po 11 miesiącach procesu, gdyż Sąd miał możliwość zapoznać się z szerszym materiałem procesowym, który ewoluował ze względu na narastającą skalę naruszeń ze strony pozwanej. Powód kwestionował rozstrzygnięcie Sądu w zakresie zabezpieczenia tymczasowego w sytuacji kiedy w dniu 29 kwietnia 2004 r. wydając wyrok uznał część roszczeń powoda za uzasadnione. Odnosząc się do twierdzenia o braku uprawdopodobnienia, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia powód wskazywał, że dalsze trwanie sprzecznego z prawem postępowania pozwanej może mieć dla niego ujemny skutek w postaci m.in. utraty renomy, czy rozwodnienia siły odróżniającej przynależnej do jego znaków towarowych odwołując do posiadanego interesu prawnego w zapobieganiu niekorzystnym następstwom kontynuowania bezprawności działalności w czasie trwania postępowania w postaci zbywania produktów pozwanego z naruszeniem art. 10 ust. 2 oraz art. 3 uznk oraz wskazując na możliwość zachwiania pozycji powoda na rynku odwołując się doart. 755 § 1 zd.2 k.p.c.iart. 21ust. uznk. Pozwana w odpowiedzi na zażalenie powoda wnosiła o jego oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacje obu stron okazały się ostatecznie częściowo zasadne z tym, że apelacja pozwanej tylko w nieznacznej części, a apelacja powoda w zdecydowanej części. Na wstępie niniejszych rozważań przed odniesieniem się do apelacji obu stron należy wskazać, że w sprawie niniejszej zebrany materiał dowodowy należało uzupełnić o zgłoszone przez powoda w apelacji dowody w postaci międzynarodowej rejestracji znaku towarowego(...)oraz znaku wspólnotowego o numerze rejestracji(...)dotyczące rejestracji znaku towarowego „czerwony kubek” także w wersji dwuwymiarowej (k. 453 – 466 akt), które to dowody należało dopuścić na mocyart. 381 k.p.c.zgadzając się z powodem, że dowodów tych nie mógł on przedstawić wcześniej, gdyż dopiero po wydaniu zaskarżonego wyroku powód może na nie skutecznie się powoływać z uwagi na datę akcesji Polski do Unii Europejskiej oraz upływu czasu w jakim Urząd Patentowy RP mógł odmówić uznania skutków rejestracji. Dodając, iż powód w toku procesu powoływał się na fakt rejestracji znaku towarowego „czerwonego kubka” w wersji trójwymiarowej oraz inne swe znaki towarowe z elementem w postaci „czerwonego kubka” (np. R-(...)i R-(...)k. 19 i 24 akt). Dokonując uzupełnienia materiału dowodowego o te dowody należy wskazać, iż zgodzić się należy z Sądem I instancji, że każde wydane przez sąd rozstrzygnięcie może opierać się wyłącznie na zebranym w sprawie materiale dowodowym i nie może opierać się na samych tylko twierdzeniach stron i podzielić w całości ustalony przez Sąd I instancji stan faktyczny, który w istocie jest pomiędzy stronami bezsporny, w szczególności co do stosowanych przez strony opakowań i ich wyglądu oraz informacji umieszczonych na opakowaniach pozwanej. Nie można jednak w całości zgodzić się z oceną zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji w zakresie w jakim oddalił on powództwo oraz co do treści ogłoszeń do których opublikowania zobowiązano pozwaną w zaskarżonym wyroku. Przed odniesieniem się do zrzutów apelacji obu stron, które należy łącznie ocenić dokonując „grupowania” zarzutów w nich podniesionych, a dotyczących: naruszenia prawa materialnego; sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z zebranym materiałem dowodowym oraz zarzutów naruszenia prawa procesowego w zakresie oceny zebranego materiału dowodowego i jego gromadzenia należy odnieść się w pierwszej kolejności do zarzutów podniesionych przez pozwaną, a dotyczących braku legitymacji czynnej powoda co do części zgłoszonych przez niego roszczeń oraz naruszenia przez powodaart. 47912k.p.c.jako najdalej idących. Zarzut pozwanej braku legitymacji czynnej powoda co do roszczeń dotyczących nie zorganizowania przez pozwaną konkursu pomimo takiej informacji na opakowaniach pozwanej i fałszywego informowania o 100% zawartości kawy w produktach pozwanej nie może być podzielony. Twierdzenie pozwanej, że obowiązkiem powoda było wykazanie naruszenia lub zagrożenia jego interesu w wyniku tych działań pozwanej jest błędne. Powód jest niewątpliwie przedsiębiorcą i jego legitymacja ma bezpośrednie oparcie w art. 18 uznk oraz wynika z ogólnych zasad prawa cywilnego i prawa do uzyskania ochrony sądowej i z tego też właśnie względu nie wymieniono przedsiębiorców w art. 19 uznk, w którym to przepisie wskazano podmioty posiadające legitymację czynną (tak. Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, pod red. J. Szwaji, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2000 r., str. 561 i następne). Wskazane czyny nieuczciwej konkurencji naruszają nadto niewątpliwie interes powoda (jak zresztą każdego innego producenta kawy), gdyż poprzez popełnienie tychże czynów nieuczciwej konkurencji produkty pozwanej zyskiwały na konkurencyjności w stosunku do produktów innych producentów kawy. W konsekwencji uznać należy, iż powód jest uprawniony do dochodzenia wszystkich roszczeń ostatecznie sprecyzowanych w piśmie z 11 marca 2004 r., którym to pismem rozszerzył on powództwo. Nie można także podzielić zarzutu pozwanej naruszeniaart. 47912k.p.c.poprzez oparcie wyroku na twierdzeniach i dowodach nie mogących stanowić podstawy wyroku, a takżeart. 47912k.p.c.oraz321 § 1 k.p.c.poprzez wydanie orzeczenia ponad żądanie pozwu. Sąd I instancji słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że obowiązujące przepisykodeksu postępowania cywilnegonie zakazują rozszerzenia powództwa co uczynił powód w niniejszej sprawie pismem z dnia 11 marca 2004 r. Wskazać należy w tym miejscu, iż dokonania rozszerzenia powództwa nie można mylić z zasadą prekluzji materiału procesowego wyrażoną m. in. wart. 47912k.p.c.są to bowiem dwie różne instytucje prawne. Powód do dokonania rozszerzenia powództwa jest oczywiście uprawniony w granicach zakreślonychart. 193 k.p.c.i brak przeszkód prawnych do dokonania takiego rozszerzenia również w spawie gospodarczej, gdyż w sprawach tych nie ma takiego ograniczenia jak np. w postępowaniu nakazowymart. 495 § 2 k.p.c. Uznając dopuszczalność rozszerzenia powództwa należy stwierdzić, iż powód co do nowo zgłoszonych roszczeń winien oczywiście zgodnie zart. 47912k.p.c.w piśmie rozszerzającym powództwo podać wszelkie twierdzenia, zarzuty i zgłosić wszystkie zarzuty po myśli § 1 tegoż artykułu co jednak w sprawie niniejszej miało miejsce, gdyż Sąd I instancji oddalił część zgłoszonych przez powoda wniosków dowodowych jako spóźnione. Powyższe stwierdzenia skutkują także uznaniem bezzasadności zarzutu wydania przez Sąd I instancji orzeczenia ponad żądanie pozwu co do informowania o zawartości 100 % kawy naturalnej, które zdaniem pozwanej winno dotyczyć jedynie jej kawy(...), gdyż w piśmie w którym dokonano rozszerzenia powództwa (k. 293 i następne) powód sprecyzował swe roszczenie jako odnoszące się do fałszywego informowania o 100 % zawartości kawy naturalnej bez precyzowania jakich produktów pozwanej żądanie to dotyczy. Do kwestii oceny zasadności tak sprecyzowanego roszczenia pozwanej nastąpi jeszcze odniesienie w dalszej części uzasadnienia. W dalszej kolejności należy odnieść się do tych zarzutów stron, które dotyczą naruszenia przepisów postępowania w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego, a w zasadzie sposobu jego przeprowadzenia, gdyż kwestia ta ma dalej idące konsekwencje w zakresie pozostałych zarzutów zgłoszonych przez strony. Powód zgłaszając w niniejszej sprawie swe żądania jako dowód naruszenia swych praw wynikających z rejestracji znaków towarowych oraz popełnienia czynów nieuczciwej konkurencji przez pozwaną przedstawił między innymi kwestionowane opakowania pozwanej oraz własne opakowania, a także opakowania innych producentów kawy załączając ich zdjęcia, w tym zestawiające opakowania stron i oryginalne opakowania. Dowody takie uznać należy za wystarczające wbrew odmiennym stwierdzeniom Sądu I instancji i pozwanej, a ocena dokonana przez sąd na podstawie tego dostarczonego materiału porównawczego jest wystarczająca. Odnośnie tej kwestii podzielić należy stanowisko doktryny oraz orzecznictwa, że celem stwierdzenia, że opakowanie towaru zdolne jest wprowadzić publiczność w błąd przeprowadzenie dowodu z biegłych nie jest konieczne, a Sąd może samodzielnie ocenić, czy między oznaczeniami towarów używanymi przez przedsiębiorców istnieje takie podobieństwo, które może wprowadzić klientów w błąd (tak Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, Wyd. C.H.Beck, Warszawa 2000, str. 554, a także orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2004 r., sygn. akt VCK 81/04, „Rzeczpospolita” z dnia 23 listopada 2004 r.). Poczynienie powyższych uwag było konieczne, gdyż odnoszą się one także do wszystkich kwestionowanych przez powoda opakowań pozwanej niezależnie od podstawy prawnej roszczeń powoda tj.Prawa własności przemysłowej, czy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dodać należy w tym miejscu, że podzielić należy stanowisko powoda, iż takie pojęcia jak „podobieństwo oznaczeń”, „ryzyko konfuzji”, „pasożytnicze wykorzystanie”, czy „deprecjacja renomy oznaczeń” jak i model przeciętnego odbiorcy są kategoriami normatywnymi, a nie empirycznymi i dokonana przez sąd ocena tych okoliczności odnosi się do treści prawa i powołanie biegłych co do tych kwestii uznać należy za niedopuszczalne. Dokonując więc oceny przesłanek z art. 296 ust. 2 PWP oraz także art. 10 uznk oraz innych przepisów należało więc poprzestać na wypracowanych w doktrynie domniemaniach o prawdopodobnych zachowaniach klientów. Podnieść także należy, że dokonanie porównania przedstawionych opakowań jest przecież dowodem w postaci oględzin, a nie jak to mało precyzyjnie ujmuje Sąd I instancji jako „oczywistość podobieństw (notoryjność) co nie wymagało dowodu (art. 228 § 1 k.p.c.)”, albowiem Sąd ten dowód przeprowadził tj. dokonał oględzin przedstawionych mu opakowań. Nie można więc w tej sytuacji zasadnie zarzucać naruszeniaart. 228 k.p.c.iart. 232 k.p.c.jak to czyni pozwana. Przed odniesieniem się do pozostałych zarzutów apelacji obu stron należy wskazać, iż w zakresie kwestionowanych opakowań pozwanej naruszających znaki towarowe powoda i mogących wprowadzić w błąd klientów co do ich pochodzenia zarzuty powoda opierają się na art. 296 PWP i art. 3 i 10 uznk. Odnośnie zastosowania art. 296 PWP należy wskazać, iż na gruncie tego przepisu naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy polega również na bezprawnym używaniu w obrocie gospodarczym znaku identycznego lub podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego w odniesieniu do towarów identycznych lub podobnych, jeżeli takie używanie spowodować może wśród części odbiorców błąd polegający w szczególności na skojarzeniu między znakami (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP) co ma znaczenie w niniejszej sprawie wobec pewnej sporności co do renomy znaku towarowego powoda tzw. „czerwonego kubka”. Dokonanie oceny podobieństwa znaków jak to się powszechnie przyjmuje istotne są takie okoliczności jak: konieczność porównania znaków „jako takich” tzn. znaku chronionego w postaci zarejestrowanej i znaku używanego przez nieuprawnionego; ocenę ogólnego wrażenia jakie znaki wywołują (ocena syntetyczna, a nie analityczna); dokonanie oceny podobieństwa znaków na płaszczyźnie słuchowej, wizualnej i znaczeniowej; uwzględnianie elementów zbieżnych, a nie różnic; konieczność uwzględnienia renomy znaku; porównanie znaków w warunkach w których oznakowane towary są nabywane oraz ocena podobieństwa z uwzględnieniem w szczególności cech charakterystycznych towaru, ich przeznaczenia, czy praktyk handlowych (tak U. Promińska w Prawo własności przemysłowej. Przepisy i omówienie, E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003, str. 236 i następne). Dodać także należy już w tym miejscu, że w przypadku bezprawnego używania cudzego znaku towarowego może to polegać również na takim oznaczeniu towarów, które może powodować wrażenie, że towar ten pochodzi od innego renomowanego producenta. Takie działanie mogące wprowadzić w błąd co do pochodzenia towaru uznaje się w orzecznictwie za czyn nieuczciwej konkurencji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2004 r., sygn. akt III CK 580/03, „Rzeczpospolita” z dnia 19 listopada 2004 r.). Używanie więc cudzego znaku towarowego na opakowaniach jako, elementu grafiki tego opakowania, a które to opakowania w całości nie są, aż tak podobne do opakowań właściciela znaku towarowego również należy uznać za czyn nieuczciwej konkurencji, gdyż wywołuje ono wrażenie pochodzenia od renomowanego producenta, który np. „użyczył” swego znaku towarowego. Zanim jednak dokona zostanie ocena zasadności zarzutów obu stron co do konkretnych opakowań pozwanej, których dotyczy powództwo należy generalnie wskazać, że opakowania producentów kawy, co wynika z dowodów w postaci przedstawionych w niniejszej sprawie opakowań różnych producentów, ale co również uznać należy z fakt znany powszechnie, zawierają zwykle dwa wspólne elementy: nazwę producenta lub jego znak towarowy np.(...),(...),(...),(...)itd., oraz wizerunek naczynia do kawy tj. kubka lub filiżanki. Kształt i kolor użytego naczynia jest na kolejnych opakowaniach tego samego producenta po ewentualnych zmianach stosowanych opakowań zachowywany z uwagi na charakterystyczne cechy tegoż naczynia powodujące skojarzenia klientów użytego przez danego producenta naczynia do kawy z konkretnym producentem kawy. Takiemu skojarzeniu u klientów sprzyjają działania producentów kawy organizujących konkursy, w których nagrodami są prezentowane na opakowaniach kawy naczynia (filiżanki, kubki), czy też organizowane promocje, w których naczynia te są prezentami dla klientów. W wyniku tego rodzaju działań producent kawy, a właściwie jego produkty są kojarzone również z kształtem, kolorem naczynia do kawy, którym w działalności reklamowej się on posługuje. Powód w swej działalności wykorzystuje dla oznaczenia swych produktów na ich opakowaniach takie właśnie dwa elementy tj. używa oznaczenia(...)i charakterystycznego „czerwonego kubka”, które są jego znakami towarowymi i które są z powodem jednoznacznie kojarzone tak, iż uznać je można za znaki renomowane mając na uwadze przywołane przez powoda dowody dotyczących renomy tych znaków. Nie sposób także pominąć w dokonanej ocenie zachowań pozwanej naruszającej prawa ochronne powoda wynikające ze znaków towarowych i dopuszczającej się czynów nieuczciwej konkurencji całościowej oceny jej działań, a nie tylko oceny poszczególnych stosowanych przez nią opakowań i ich porównania z odpowiednimi opakowaniami powoda. Zwrócić bowiem należy uwagę, że pozwana w kolejnych wprowadzonych do obrotu opakowaniach kaw rozpuszczalnych używa oznaczeń zbliżających, upodobniających, jej opakowania do opakowań powoda różnymi elementami w sposób, który może sugerować ich pochodzenie od powoda. Takie stanowisko jest tym bardziej uprawnione jeżeli uwzględniony także próby zorganizowania przez pozwaną konkursu, w którym nagrodą miał być m. in. czerwony kubek. Nasilające się działania pozwanej szczególnie są widoczne na tle opakowania pozwanej(...), o czym będzie jeszcze niżej mowa, które poszczególnymi elementami użytymi na opakowaniu: czerwone naczynie, rozsypana kawa, użytym tłem i kolorystyką upodabnia się do opakowania powoda choć jednakże dokonując porównania poszczególnych elementów etykiety z osobna nie mamy jednoznacznego wrażenia o ich podobieństwie. Oceniając te działania pozwanej należy wskazać, że działania pozwanej zmierzają do wykorzystania renomy powoda – producenta kawy rozpuszczalnej w celu opanowania w większym zakresie sprzedaży tej grupy towarów przez pozwaną. Działanie takie jednakże powodują, iż uznać należy je za działania, które stanowią czyn nieuczciwej konkurencji, gdyż działania te są sprzeczne dobrymi obyczajami zagrażając i naruszając interes powoda (art. 3 ust. 1 uznk) poprzez korzystanie z renomy powoda oraz powodują rozwodnienie znaku towarowego powoda („czerwonego kubka”). Podniesione okoliczności powodują, iż niewątpliwie zgodzić należy się z powodem, że użycie tego zarejestrowanego przez powoda znaku towarowego („czerwonego kubka”) przez innego producenta kawy spowoduje, iż znak ten pomimo poniesionych przez powoda kosztów na jego promocję nie będzie z nim kojarzony. Odnosząc się do apelacji pozwanej dotyczącej uwzględnionych żądań powoda należy podzielić dokonaną przez Sąd I instancji ocenę podobieństwa opakowań(...)i(...). Wbrew zarzutom pozwanej zupełnie wystarczającym dowodem podobieństwa tych opakowań pozwanej (k. 39 i 40 akt) do odpowiednich opakowań powoda (k. 38 i 49 akt) jest ich porównanie. Porównanie to oraz ocena tych opakowań pozwanej została dokonana przez Sąd I instancji, a Sąd Apelacyjny w pełni to porównanie i jego ocenę podziela. Podkreślone w apelacji różnice: tj. użycie na etykiecie filiżanki i spodka, a nie kubka, czy wyraźna nazwa producenta nie są przekonywujące. Słusznie bowiem podkreśla powód w odpowiedzi na apelację pozwanej, iż na gruncie art. 3 uznk oraz 296 ust. 2 pkt.2 PWP wystarczające jest samo ryzyko obniżenia zdolności odróżniającej jej znaków w następstwie wprowadzenia do obrotu zakwestionowanych produktów pozwanej. Kierując się także wskazanymi wyżej kryteriami oceny podobieństw znaków towarowych podkreślić należy zwłaszcza, że istotne jest ogólne wrażenie jakie znaki wywołują, z uwzględnieniem elementów zbieżnych, a nie różnic i renomę znaków powoda. Trafnie również, wbrew odmiennym twierdzeniom pozwanej, Sąd I instancji przyjął błędne i fałszywe informowanie konsumentów o 100% zawartości kawy w oferowanych produktach przez pozwaną choć nie można podzielić odwołania się doRozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 27 lutego 2003r. w sprawie szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowej ekstraktów kawy i ekstraktów cykorii(Dz. U. Nr 52, poz. 463 ze zm.), gdyż pozwana słusznie podnosi, że rozporządzenie to w dacie przeprowadzonych przez powoda we wrześniu 2002 r. badań załączonych do pozwu jeszcze nie obowiązywało. Okoliczność ta jednak nie zmienia faktu błędnego informowania przez pozwaną, że jej(...)oraz(...)zawierają 100% kawy naturalnej co nie jest prawdą, gdyż produkty te zawierały także sacharozę. Oparcie się Sądu I instancji na twierdzeniach powoda i przedstawionych przez niego dowodach w postaci własnych badań było w zupełności wystarczające, w sytuacji kiedy art. 18a uznk nakłada na pozwaną jako osobę, której zarzuca się czyn nieuczciwej konkurencji wprowadzenia w błąd poprzez zastosowanie informacji na opakowaniach co do jakości składników lub innych istotnych cechach towarów (art. 10 ust. 1 uznk) ciężar dowodu. Pozwana na okoliczność tą nie przedstawiła żadnych dowodów, a tym samym podzielenie twierdzeń powoda o nieprawdziwości informacji o 100% zwartości kawy na opakowaniach pozwanej i przedstawionych przez niego dowodów było słuszne. Próba tłumaczenia tej informacji przez pozwaną i odwoływanie się do „procentowej zawartości kawy naturalnej w ogólnej masie produktu” oraz „procencie kawy naturalnej w produkcie” słusznie została określona przez Sąd I instancji jako enigmatyczna. Oczywiście nakaz zaniechania fałszywego informowania konsumentów o 100% zawartości kawy w oferowanych produktach dotyczy tylko tych produktów co do których informacja ta nie jest prawdziwa co podkreśliła także powódka w odpowiedzi na apelację pozwanej i pozwana nadal informację taką może umieszczać na opakowaniach swych kaw o ile obecnie jej produkty spełniają wymogi przewidziane w stosownych przepisach, w tym w powołanym wyżej rozporządzeniu. Odnosząc się do zarzutów pozwanej dotyczących nakazania pozwanej dokonania ogłoszeń w prasie co do miejsca, formy i liczby ogłoszeń zgodzić należy się z pozwaną, że Sąd ma prawo do ingerencji w treść, formę i liczbę oświadczeń co jest bezsporne w doktrynie i orzecznictwie. Ingerencja ta jest oczywiście możliwa również w sytuacji kiedy strona pozwana nie podnosiła co do tej kwestii żadnych zarzutów wnosząc jednak generalnie o oddalenie powództwa. Przypomnieć jednak należy, że celem tego rodzaju orzeczenia jest generalne usunięcie skutków naruszenia lecz nie powinno ono stanowić represji (co do tej kwestii Ustawa o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 512 – 519). Dokonując oceny zasadności w zakresie kwestionowanych ogłoszeń zawartych w zaskarżonym wyroku co do ich formy, w tym również co do sposobu dokonania tych ogłoszeń, a więc i ich liczby, pomimo wcześniejszych uwag co do możliwości ingerencji Sądu, podzielić należy rozstrzygnięcie Sądu I instancji. Nakazanie pozwanej opublikowania trzykrotnych oświadczeń w dwóch dziennikach o zasięgu ogólnokrajowym w rozmiarze połowy strony oraz umieszczenie oświadczeń na stronach internetowych pozwanej usprawiedliwia fakt dokonania stwierdzonych naruszeń, których dotyczą ogłoszenia w zestawieniu z rozmiarem i zasięgiem reklamy pozwanej zawierającej imitowane oznaczenia powoda, fałszywe informacje o 100% zawartości kawy oraz konkursie którego pozwana nie przeprowadziła. Suma tych działań pozwanej określona wcześniej jako swoisty skoordynowany „atak” na pozycje powoda jako wiodącego producenta kawy rozpuszczalnej świadczący o dążeniu wykorzystania jego renomy powodowało, że to roszczenie zgłoszone przez powoda winno być uwzględnione. W istocie bowiem to właśnie dokonanie tych ogłoszeń spowoduje usunięcie skutków naruszeń w postaci naruszeń do znaków towarowych powoda zwracając uwagę klientom na nieuczciwe działania pozwanej i umożliwiając przywrócenie w pełni znakom towarowym powoda ich funkcji odróżniającej, w szczególności co do znaku towarowego „czerwonego kubka”. Odwołania się pozwanej do konieczności uwzględnienia jej interesu, gdyż fakt dokonania takich ogłoszeń może naruszać jej dobre imię i zmniejszać wiarygodność na rynku, przy uwzględnieniu dotychczasowych zwyczajów w zakresie ogłoszeń sądowych nie można podzielić. Jak sama podkreślała to pozwana w odpowiedzi na pozew jest ona dużą firmą, w tym zwłaszcza na rynku kawy cappuccino oraz kawy rozpuszczalnej, które stanowią najważniejszą grupę jej produktów i nie ma także wątpliwości, że powód jest także znanym producentem kawy rozpuszczalnej i w tych okolicznościach nie może być bagatelizowany fakt ujawnienia stwierdzonych naruszeniach praw do znaków towarowych powoda i dopuszczenie się czynów nieuczciwej konkurencji przez pozwaną na szkodę powoda poprzez zastosowanie jednokrotnego oświadczenia i o mniejszym formacie mając na uwadze także eskalację działań ze strony pozwanej wobec powoda. Zgodzić należy się natomiast z zarzutami pozwanej dotyczącymi treści ogłoszeń zawartych w pkt.6 i 7 zaskarżonego wyroku. Odnośnie ogłoszenia o treści określonej w pkt.6 zaskarżonego wyroku należy wskazać, iż o ile udowodnione jest w niniejszym procesie to, że na opakowaniach pozwanej dotyczących produktów(...)i(...)znajduje się nieprawdziwa informacja o zawartości 100% kawy naturalnej z uwagi na zawartość w nich sacharozy, to nie zostało natomiast udowodnione, że produkt ten był fałszowany. Z żadnego bowiem dowodu przeprowadzonego w niniejszej sprawie nie wynika fakt fałszowania kawy jako celowego i świadomego działania pozwanej, która błędnie interpretowała tą podaną na jej opakowaniach informację wprowadzając jednak klientów w błąd o czym była wyżej już mowa. Podobnie odnośnie ogłoszenia o treści określonej w pkt.7 zaskarżonego wyroku należy wskazać, że powód nie udowodnił w niniejszej sprawie, że pozwana prowadziła szeroką działalność reklamową o swym konkursie, a z przeprowadzonych dowodów wynika jedynie fakt informowania o konkursie na etykietach opakowań kawy(...)i(...). Podniesione okoliczności skutkować muszą zmianą treści ogłoszeń, które ma opublikować pozwana poprzez wyeliminowanie określenia o fałszowaniu swych produktów przez pozwaną i sposobie informowania przez pozwaną o konkursie, którego nie zorganizowała i oddaleniem w tej części powództwa. Odnosząc się natomiast do apelacji powoda, kierując się wyżej wskazanymi dyrektywami oceny podobieństw, zgodzić należy się z jego zarzutami w zakresie przysługiwania mu znaku towarowego „czerwony kubek”, oceny i bezprawnego użycia tegoż znaku towarowego powoda przez pozwaną co do opakowań(...)(...)i(...)(...), które na kontretykiecie przedstawiają wizerunek czerwonego kubka o kształcie identycznym do zarejestrowanego znaku towarowego powoda. Porównanie opakowań pozwanej (k. 173, 308 i 309 akt) ze znakiem towarowym powoda „czerwony kubek” (k. 455 akt) nie pozostawia wątpliwości co do identyczności, czy co najmniej podobieństwa czerwonego kubka zastosowanego przez pozwaną na kontretykietach swych produktów, a co wbrew twierdzeniom pozwanej nie może być uznane za zdarzenie przypadkowe wynikające z funkcjonalnej potrzeby opisu sposobu przygotowania kawy co jest dozwolone treścią art. 156 ust.1 pkt.2 PWP. Zastosowanie tego elementu na opakowaniu pozwanej niewątpliwie może wprowadzać w błąd klientów, któremu z producentów kawy ten znak towarowy („czerwony kubek”) przysługuje, a także jest wykorzystaniem renomy powoda oraz próbą rozwodnienia jego znaku towarowego i to niezależnie od tego, że trudno mówić rzeczywiście o podobieństwie całych tych opakowań stosowanych przez pozwaną do opakowań powoda. Nie zmienia to jednak faktu, iż użycie na kontretykietach znaku podobnego do zarejestrowanego znaku towarowego stanowi czyn nieuczciwej konkurencji z art. 3 ust. 1 uznk jest to bowiem działanie sprzeczne z prawem i dobrymi obyczajami zagrażające interesom powoda poprzez bezprawne korzystanie z cudzej renomy i rozwadnianie znaku towarowego powoda (zobacz Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 137 i następne). Działania pozwanej co do tychże jej opakowań stanowią także naruszenie przysługujących powodowi praw ochronnych do zarejestrowanego znaku towarowych z art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP mamy bowiem do czynienia z możliwością wprowadzenia w błąd części odbiorców polegający w szczególności na skojarzeniu między znakami, przy czym bez znaczenia jest tu w świetle wstępnych uwag to, że całe opakowania nie są podobne. Zgodzić należy się także z powodem, że mamy do czynienia także z naruszeniem przysługujących powodowi praw ochronnych do zarejestrowanych znaków towarowych przez pozwaną i dopuszczeniem się nieuczciwej konkurencji stwarzającej ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP oraz art. 10 uznk) co do wprowadzonego do obrotu oznaczenia jako(...)tyle tylko, że w zakresie opakowania pozwanej zawierającego na etykiecie czerwone naczynie (k. 174, 175, 178 i 274a akt), nie można bowiem mówić o takim naruszeniu co do opakowania pozwanej zawierającego na etykiecie żółte naczynie, które nie jest podobne do znaku towarowego powoda „czerwony kubek”. Zdaniem Sądu Apelacyjnego co do tegoż opakowania ((...)z czerwonym naczyniem zanurzonego w ziarnach kawy) należy zgodzić się z podnoszonym przez powoda istnieniem wysokiego stopnia podobieństwa oznaczenia słowno – graficznego(...)ze znakiem towarowym(...), oraz użytego przez pozwaną na opakowaniu znaku czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z zarejestrowanym znakiem towarowym powoda „czerwony kubek” zanurzonym w ziarnach kawy. Ocena taka jest aktualna do globalnej oceny kwestionowanego opakowania pozwanej, gdyż to właśnie połączenie naruszenia znaków towarowych powoda ((...)i „czerwonego kubka”) w jednym opakowaniu pozwanej powoduje ryzyko wprowadzenia w błąd klientów, a takiego efektu nie mamy w sytuacji ich odrębnego zastosowania, czy też użycia przez pozwaną naczynia do kawy w innym kolorze niż w kolorze czerwonym. Pomimo tego zastrzeżenia zgodzić należy się z powodem z podobieństwem wizualnym, fonetycznym i znaczeniowym znaku słownego(...)i(...)nasilającego się na płaszczyźnie wizualnej. W płaszczyźnie wizualnej znaki te są zbieżne, gdyż użyto identycznej kolorystyki i zbliżonego kroju czcionki, fonetycznej, gdyż w obu znakach występuje identyczna liczba liter i sylab mają one także zbliżoną wymowę, a w znaczeniowej, gdyż pierwsza litera obu znaków to N, a końcówka słów nawiązuje do słowa kawa. Mamy także do czynienia z podobieństwem słowno – graficznego oznaczenia(...)ze znakiem towarowym słowno – graficznym(...)oraz graficznymi znakami przedstawiającymi czerwone naczynie zanurzone w oznaczeniu(...)ze znakiem towarowym słowno – graficznym(...)oraz graficznymi znakami przedstawiającymi „czerwone naczynie” zanurzone w ziarnach kawy (w oznaczeniu słowno graficznym(...)dominującym elementem jest biały napis drukowaną czcionką oraz wizerunek czerwonego naczynia zanurzonego w ziarnach kawy z żółtą poświatą wokół) i to w bardzo wysokim stopniu. Podkreślić także należy zgadzając się z powodem identyczność towarów stron, renomę znaku towarowego(...), oraz świadomość działania pozwanej, a także dokonanie oceny z punktu widzenia mało uważanego przeciętnego konsumenta, który kupuje artykuły spożywcze. Nie można także w dokonanej ocenie podobieństw pominąć także tego, że pozwana w swym opakowaniu zrezygnowała z użycia swego oznaczenia(...)co dodatkowo nasila istnienie podobieństw oznaczeń. Nadto w kwestionowanym opakowaniu pozwanej(...)poprzez użycie zwrotu „nowa generacja” sugerującego, że jest to nowy produkt u klientów dodatkowo stwarza się możliwość powstania ryzyka pomyłki, że jest to nowy produkt powoda, a nie pozwanej, skoro tak liczne elementy nawiązują do używanych przez powoda znaków towarowych, a pozwana zrezygnowała z oznaczenia(...). Podkreślając istnienie wskazanych wyżej podobieństw pomiędzy oznaczeniami używanymi przez strony wskazać na niewielką liczbę różnic je dzielących, a które sprowadzają się w istocie do użycia na opakowaniu pozwanej zamiast czerwonego kubka filiżanki i spodka co jednak nie jest jednak zbytnio widoczne z uwagi na częściowe zasłonięcie spodka żółtym paskiem z napisem w kolorze czerwonym „2+1 kawa zabieklana+cukier” (k. 274a akt). Podniesione okoliczności powodują, że należy przyjąć, iż pozwana wprowadzając do obrotu towary oznaczone jako(...)(przedstawiających na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek czerwonego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy) naruszyła przysługujące powodowi prawo do znaków towarowych i dopuściła się nieuczciwej konkurencji stwarzając ryzyko wprowadzenia nabywców w błąd (art. 296 ust. 2 pkt.2 PWP i art. 10 uznk). Nie można podzielić natomiast żądania powoda w zakresie nakazania pozwanej złożenia oświadczenia wobec Urzędu Patentowego RP o zrzeczeniu się praw z rejestracji, czy wycofaniu dokonanego zgłoszenia do rejestracji na mocy art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk co słusznie przyjął Sąd I instancji oddalając w tej części powództwo wskazując na brak podstawy prawnej, której nie może stanowić wskazany przez powoda przepis oraz podnosząc także niedopuszczalność ingerencji w autonomiczną procedurę przed Urzędem Patentowym RP. Wbrew twierdzeniom powoda nie można podzielić jego stanowiska co do tej kwestii i to nie tylko z uwagi na odosobnione poglądy doktryny i orzecznictwa przywołane przez powoda. Wskazany przez powoda przepis (art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk) przewiduje roszczenie o złożenie oświadczenia, które służy, jak się to powszechnie przyjmuje, temu samemu celowi co roszczenie o usunięcie skutków niedozwolonych działań czyniąc zadość pokrzywdzonemu, pełniąc funkcję wychowawczą, prewencyjną i kompensacyjną i stanowiąc szczególny sposób usuwania skutków naruszenia. Roszczenie to realizuje się poprzez podanie do publicznej wiadomości informacji prostujących opinię o towarach i przedsiębiorcy chroniąc renomę przedsiębiorcy i prowadzoną przez niego działalność gospodarczą oraz jego dobra osobiste, dając jednocześnie konsumentom rzetelną informację umożliwiającą dokonanie optymalnego wyboru na rynku (szerzej co do tej kwestii Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 512 – 519 i cytowane tamże poglądy doktryny, a także również Komentarz do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, E. Nowińska i M. du Vall, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2001r., str. 190 – 191). Zgłoszone przez powoda roszczenie o nakazanie pozwanej złożenia wobec Urzędu Patentowego RP oświadczenia o zrzeczeniu się praw z rejestracji wzorów przemysłowych i praw ochronnych na znaki towarowe oraz o wycofaniu zgłoszeń do rejestracji zmierza natomiast do wymuszenia czynności prawnej o charakterze procesowym w ramach postępowania przed Urzędem Patentowym RP toczącym się w oparciu oPrawo własności przemysłowejsłuży więc odmiennemu celowi. Roszczeniem o zbliżonym charakterze jest roszczenie zart. 64 k.c., ale dotyczy ono tylko oświadczeń woli o charakterze materialnoprawnym (którego skutek jest określony wart. 1047 k.p.c.), a jego źródłem może być zobowiązanie lub przepis ustawy dodając, że nie może ono być podstawą do wymuszenia czynności prawnej o charakterze procesowym (tak teza 3 i 4 do art. 64 k.c. Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część Ogólna, S. Dmowski, S. Rudnicki, Wyd. Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2002 r., str. 232). Okoliczność ta powoduje, że podzielić należy w tym miejscu pogląd Sądu I instancji o braku możliwości ingerencji w autonomiczną procedurę Urzędu Patentowego RP uregulowaną wPrawie Własności Przemysłowej. Wywodzenie przez powoda swego roszczenia z użytego w art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk zwrotu: „złożenia (...) oświadczenia” jest jego nadinterpretacją, a zwrot ten powtórzony zaart. 24 § 1 zd.2 k.c.jest jednoznacznie rozumiany w doktrynie jako złożenie oświadczenia przepraszającego, czy informującego, a nie skutkującego wymuszeniem czynności prawnej poprzez orzeczenie Sądu . Dodać także należy, że oświadczenie o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt.3 w przypadku jego nie dokonania przez pozwaną może być wykonane przez powoda na koszt pozwanej, a jego egzekucja winna nastąpić w sposób przewidziany wart. 1049 § 1 k.p.c.(w przypadku ogłoszenia oświadczenia na stronie internetowej pozwanej na mocyart. 1050 § 1 k.p.c.), nie stosuje się bowiemart. 64 k.c.iart. 1047 k.p.c., gdyż oświadczenie pozwanej, a tym bardziej orzeczenie Sądu mające być opublikowane nie są oświadczeniami woli w rozumieniuart. 60i następnek.c.(tak teza Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 518). Wskazane okoliczności dotyczące sposobu egzekucji i charakteru roszczenia z art. 18 ust. 1 pkt.3 uznk przesądzają ostatecznie, zdaniem Sądu Apelacyjnego o niedopuszczalności uwzględnienia omawianego żądania powoda. Podstawą tegoż roszczenia nie może być także art. 18 ust. pkt.1 uznk roszczenie to dotyczy bowiem biernego zachowania zobowiązanego (zaniechania niedozwolonych działań) i na jego podstawie nie można żądać czynnego zachowania się pozwanej. Zgodzić należy także się z powodem, ale po uwzględnieniu zmian w zaskarżonym wyroku, iż jego żądania zostały uwzględnione w zdecydowanej części co skutkować musi zmianą orzeczenia o kosztach procesu na mocyart. 100 k.p.c.i ich zasądzeniu praktycznie w całości na rzecz powoda od pozwanej po dokonaniu ich stosunkowego rozdzielenia. Podzielić natomiast należy w pełni prawidłowość ustalenia przez Sąd I instancji wysokości wpisu ostatecznego z uwzględnieniem okoliczności wskazanych w art. 31 ust.2 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 88 z późniejszymi zmianami) łącznie na kwotę 25.000 zł i wobec uiszczenia przez powoda wpisu tymczasowego w kwocie 2.500 zł (k. 73 i 292 akt) obciążając pozwaną stosownie do zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu różnicą pomiędzy wpisem ostatecznym, a tymczasowym w kwocie 22.500 zł na mocy art. 33 ust.1 uksc. Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności należało z apelacji powoda na mocyart. 386 § 1 k.p.c.zmienić zaskarżony wyrok w części poprzez: nakazanie stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji obok produktów(...)i(...)także następujących kolejnych jejproduktów :. (...)i(...)(...)oraz(...)opisanych szczegółowo w wyroku, a co wobec niezmienionej treści pkt.4 zaskarżonego wyroku oznacza także nakazanie zniszczenia opakowań etykiet i materiałów reklamowych, w konsekwencji tegoż rozstrzygnięcia powstała konieczność zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu z uwagi na fakt, że powód uległ w nieznacznej części, a w pozostałej części tj. co do żądania nakazania stronie pozwanej zaniechania produkcji, reklamy i dystrybucji produktu(...)(przedstawiającego na przedniej etykiecie biały napis zawierający markę kawy oraz wizerunek żółtego naczynia do kawy zanurzonego w ziarnach kawy) oraz złożenia oświadczeń wobec Urzędu Patentowego RP apelację powoda oddalono na mocyart. 385 k.p.c. Natomiast z apelacji pozwanej należało jedynie na mocyart. 386 § 1 k.p.c.dokonać modyfikacji treści ogłoszeń zawartych w pkt.6 i 7 zaskarżonego wyroku oddalając powództwo w zakresie w jakim dokonano zmiany treści ogłoszeń oraz oddalić ją w pozostałej części na mocyart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na mocyart. 98 k.p.c. Odnosząc się do zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia z dnia 24 marca 2004 r. należy wskazać, że jest ono obecnie w znacznej części zasadne. Sąd Okręgowy oddalając wniosek powoda o zabezpieczenie roszczenia wskazał, iż powód spośród przesłanek do zabezpieczenia roszczenia wskazanych wart. 730 § 1 k.p.c.nie uprawdopodobnił tego, że brak zabezpieczenia może pozbawić go zaspokojenia pomijając jednak fakt, że przesłanka ta w sprawach o zabezpieczenie roszczeń niepieniężnych, a w sprawie niniejszej mamy do czynienia z takimi roszczeniami, gdyż wynikają one z naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego oraz w zakresie zwalczania czynów nieuczciwej konkurencji winna być upatrywana w interesie powoda w uzyskaniu należytej ochrony jego prawa. Interes ten wyraża się także w tymczasowym przerwaniu – do czasu zakończenia procesu – bezprawnych działań zobowiązanego i co znajduje uzasadnienie normatywne wart. 755 § 2 k.p.c.(tak Ustawa o zwalczeniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, pod red. J. Szwaji, str. 580 i następne oraz powołane także w zażaleniu powoda poglądy doktryny, które w pełni Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę podziela). Konsekwencją podniesionych okoliczności wskazujących na istnienie interesu prawnego powoda w przerwaniu bezprawnych działań pozwanej w zakresie żądań powoda oraz wobec faktu uwzględnienia powództwa, w zdecydowanej części, co czyni niewątpliwie roszczenie powoda wiarygodnym uznać należy, że zostały w pełni spełnione przesłanki do zabezpieczenia roszczenia zart. 730 k.p.c.i następne oraz art. 21 uznk. Mając powyższe na uwadze należało uwzględnić żądanie powoda w zakresie zakazania pozwanej produkcji, reklamy i dystrybucji następującychproduktów :. (...)(...),(...),(...)(...)i(...)(...)i(...), a także zajęcia etykiet opakowań i materiałów reklamowych zawierających powyższe oznaczenia uznając, iż taki sposób zabezpieczenia zapewni powodowi zaspokojenie przerywając dalsze działania pozwanej, które mogą doprowadzić do zachwiania pozycji powoda na rynku tak, że wykonanie wyroku po jego uprawomocnieniu się nie będzie miało, aż tak istotnego znaczenia i nie spowoduje ochrony zabezpieczenia jego interesów z uwagi na wyzbycie się objętych wyrokiem produktów zawierających zakwestionowanie oznaczenia przez pozwaną. Z tych też względów na mocyart. 386 § 1 k.p.c.w związku zart. 397 § 2 k.p.c.należało zmienić zaskarżone postanowienie. Nie uwzględniono natomiast żądania powoda o zabezpieczenie powództwa w takim zakresie w jakim nie uwzględniono jej żądań tj. co do produktów zawierających oznaczenie(...)z wizerunkiem zielonego kubka na tylnej etykiecie i(...)z wizerunkiem żółtego kubka i w tej części oddalono wniosek i zażalenie powoda na mocyart. 385 k.p.c.w związku zart. 397 § 2 k.p.c.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000260_2004_Uz_2005-01-13_001

II AKa 260/04

2005-01-13 01:00:00.0 CET

2013-03-01 02:01:02.0 CET

2013-08-12 14:27:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 260/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak (spr.) SSA Bożena Brewczyńska SSA Mirosław Ziaja Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005 r. sprawy wnioskodawców S. K. , R. K. i S. W. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="4" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000260"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 260/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 stycznia 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mariusz Żak (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska</xText> <xText>SSA Mirosław Ziaja</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawców <xAnon>S. K.</xAnon>, <xAnon>R. K.</xAnon> i <xAnon>S. W.</xAnon></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 27 kwietnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 33/02</xText> <xText>uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText><xUx>sygn. akt II AKa 260/04</xUx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2004r. Sąd Okręgowy w Gliwicach na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 8;art. 8 ust. 2 b;art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a, art. 8 ust. 2b i art. 13 ustawy z 23.02.1991r. o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) oddalił wniosek <xAnon>W. K.</xAnon> o zasądzenie na jego rzecz kwoty 108.000 złotych tytułem odszkodowania za niesłuszne skazanie i pobyt w więzieniu w okresie od 23 czerwca 1948 r., do 29 listopada 1957 r. na mocy wyroku trybunału Wojskowego Wojska MSW – ZSRR z 8-9 września 1948r.</xText> <xText>Wyrok zaskarżył pełnomocnik <xAnon>W. K.</xAnon>, który – wobec śmierci <xAnon>W. K.</xAnon> w toku postępowania odwoławczego (w dniu 1 września 2004r.) potrzymał wywiedzioną apelacje imieniem jego dzieci tj. <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>S. K.</xAnon> i <xAnon>S. W.</xAnon>, którzy złożyli oświadczenie o wstąpieniu w prawa zmarłego wnioskodawcy w trybie art. 8 ust. 1 zd. ostatnie cytowanej wyżej ustawy (k. 143 – 149 akt).</xText> <xText>Zaskarżając wyrok w całości pełnomocnik wnioskodawców zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>naruszenie prawa materialnego, a to:</xText> </xUnit> <xText>- art. 8 ust 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego przez jego błędną wykładnię, wobec:</xText> <xText>- pominięcia drugiej z przesłanek uzasadniających przyznanie odszkodowania i zadośćuczynienia, a to przesłanki represjonowania z powodu działalności na rzecz niepodległego Państwa Polskiego,</xText> <xText>- przyjęcia, iż nawiązanie kontraktu z ruchem oporu, udział w obserwowaniu terenu, ostrzeganie ruchu oporu, przed zbliżaniem wojsk niemieckich i partyzantów sowieckich, pomoc żołnierzom AK nie stanowi działalności na rzecz niepodległego Państwa Polskiego,</xText> <xText>- przyjęcia, iż tożsama ze spełnieniem przesłanek przewidzianych w przepisie art. 8 ust. 2a ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego jest wyłącznie działalność w ramach zorganizowanych komórek ruchu oporu po zaprzysiężeniu do tychże.</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, a to:</xText> </xUnit> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, a to wobec naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nadto pominięcia konkluzji wynikających z zeznań świadków <xAnon>K. Z.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon>, <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink> poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie czyniącego zadość wymaganiom tam wskazanym, i którego to kontrola instancyjna jest niemożliwa, zwłaszcza wobec braku uzasadnienia odmowy dania wiary zeznaniom świadków <xAnon>K. Z.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon>, wobec braku uzasadnienia w oparciu o jakie dowody Sąd ustalił formę działalności represjonowanego w okresie przed dniem 05 lutego 1946r. oraz poprzestanie na arbitralnym przyjęciu, iż zachowanie represjonowanego świadczy jedynie o sympatyzowaniu z ruchem oporu i samo w sobie nie może być utożsamiane z walką o niepodległy byt Państwa Polskiego, <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy.</xText> <xText/> <xText>W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie odszkodowania w żądanej wysokości bądź też uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Wywiedziona apelacja okazała się bowiem zasadną w tej części w jakiej skarżący zarzucił dokonanie przez Sąd I instancji nieprawidłowych ustaleń i wyrażenie błędnych ocen w odniesieniu do charakteru działalności prowadzonej przez <xAnon>W. K.</xAnon> w okresie od 1942 do 1944 r. oraz w zakresie w jakim podniesiono w niej zarzut niewyjaśnienia przez Sąd Okręgowy bądź też nierozważenia w uzasadnieniu zakażonego wyroku okoliczności mogących mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Zgodzić się należało ze stwierdzeniem pełnomocnika wnioskodawców, iż błędem Sądu Okręgowego było uznanie, że pomoc ze strony <xAnon>W. K.</xAnon>, jakiej udzielał on żołnierzom Armii Krajowej w latach 1942 – 1944, może być potraktowana jedynie jako sympatyzowanie z ruchem oporu, świadczące wprawdzie o jego patriotyzmie, ale nie kwalifikujące się jako działanie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy z 23 lutego 199r.</xText> <xText>Uzasadniając swoje stanowisko w tym przedmiocie Sąd okręgowy powołał się na to, że w omawianym okresie <xAnon>W. K.</xAnon> nie został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej, i nie posiadał stopnia wojskowego. Nadto, Sąd ten podniósł, że działalność jaką wówczas prowadził, polegającą na zabezpieczaniu spotkań żołnierzy AK i w razie potrzeby ostrzeganiu ich o nadejściu okupanta, nie miała charakteru „działalności politycznej” prowadzonej „w sposób konspiracyjny i zorganizowany” (vide str. 3 uzasadnienia wyroku).</xText> <xText>Rację ma tymczasem skarżący, iż przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">Ustawy z 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> nie stawiają wymogu, by działalność ta miała charakter polityczny i była prowadzona w jakiejś określonej formie, a w szczególności by wiązała się z formalną przynależnością do określonej struktury (grupy) ruchu oporu, czy też z zaprzysiężeniem przynależności do jej szeregów.</xText> <xText>Powszechna w tym zakresie wiedza historyczna wskazuje na to że działalność niepodległościowa podejmowana w okresie wojny i okupacji przybierała bardzo różne formy.</xText> <xText>Współpracownicy oraz faktyczni członkowie ruchu oporu nierzadko pozostawali poza formalną strukturą istniejących wówczas organizacji.</xText> <xText>Z oczywistych powodów nie ma żadnych podstaw do tego, by nadawać inną wartość podejmowanej przez nich działalności, a w szczególności by wyłączyć ją z zakresu stosowania cytowanej wyżej ustawy.</xText> <xText>Nie sposób też nie zauważyć, że w okresie tym <xAnon>W. K.</xAnon> był kilkunastoletnim chłopcem (urodził się 3 kwietnia 1926r.).</xText> <xText>Jest zrozumiałym, że mogło to mieć istotne znaczenie przy wyborze podjętej przez niego formy współpracy ze zorganizowanym ruchem oporu (z Armią Krajową), którą można ocenić jako adekwatną do wieku.</xText> <xText>Nieprawidłowość stanowiska zajętego w tym przedmiocie przez Sąd I instancji pogłębia dodatkowo fakt, że w świetle treści sporządzonego uzasadnienia wyroku nie jest ono do końca spójne.</xText> <xText>Poza bowiem cytowanym i omówionym już poglądem, w którym Sąd ten jednoznacznie zdyskwalifikował opisane wyżej działania <xAnon>W. K.</xAnon> z punktu widzenia ich znaczenia dla dążeń niepodległościowych, w innym miejscu pisemnych motywów powołał się na istniejące w tym przedmiocie wątpliwości związane z trudnościami w ustaleniu jaki zakres miała ta działalność, a w szczególności czy wykraczała poza zabezpieczanie spotkań AK (str. 2 uzasadnienia).</xText> <xText>Nadto, odwołując się do zeznań przesłuchanych na tę okoliczność świadków w istocie rzeczy ograniczył się do omówienia ich treści i wyprowadzenia bliżej nieuzasadnionego wniosku, że nie pozwalają one na jednoznaczne ustalenia.</xText> <xText>Zasadnie zarzucił skarżący, że w tej części uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymogów określonych w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink>, co nie pozwala na merytoryczną polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, a Sądowi odwoławczemu utrudnia dokonanie prawidłowej jego kontroli.</xText> <xText>Wywiedziona apelacja okazała się trafna także w tej części, w której podnosi, iż wskazane wyżej uchybienia mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Konsekwencją błędnego uznania, że <xAnon>W. K.</xAnon> nie prowadził działalności niepodległościowej przed 5 lutego 1946r., bądź też, iż istnieją w tym przedmiocie nie dające się usunąć wątpliwości jest bowiem to, iż Sąd Okręgowy w ogóle nie rozważył tego czy mogła mieć ona wpływ na represje jakie go spotkały mocą wyroku z 8-9 września 1948r.</xText> <xText>Tymczasem trafnie podniósł autor apelacji, iż art. 8 ust. 2a ustawy z 23.01.1991r. przewiduje przyznanie rekompensaty wymienionym w nim osobom nie tylko w przypadku skazania ich za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, ale również wówczas gdy do skazania doszło z powodu prowadzenia takiej działalności.</xText> <xText>Oznacza to, że w przypadku osób, które prowadziły działalność niepodległościową na byłych ziemiach polskich przed 5 lutego 1946 r. tj. przed formalnym ustaleniem wschodniej granicy Państwa Polskiego, a skazane zostały przez radzieckie organy sądowe za działalność, która była jej kontynuacją, ale miała miejsca już po tej dacie przedmiotem badania i ocen Sądu musi być całokształt działalności patriotycznej ubiegającego się o odszkodowanie.</xText> <xText>Jak słusznie zauważył autor apelacji na potrzebę taką wskazał Trybunał Konstytucyjny w szeroko cytowanym w apelacji uzasadnieniu wyroku z 18 listopada 2003r. (opublikowanym w OTK – A 2003/9/94).</xText> <xText>Dokonując wykładni omawianego przepisu m. innymi poprzez analizę przesłanek wprowadzenia do jego treści granic czasowych (związanych z datą ustalenia, w dniu 5.02.1946r. wschodniej granicy Polski) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ze względu na zasadę równości wobec prawa, wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 32 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, przy jego interpretacji sądy winny wziąć pod uwagę dwie okoliczności, których uwzględnienie może zadecydować o przyznaniu rekompensaty.</xText> <xText>Po pierwsze należy mieć na uwadze, że wiele osób prowadzących patriotyczną działalność narodowowyzwoleńczą już w czasie wojny, kontynuowało ją po jej zakończeniu, a także po 5 lutego 1946r., a więc po formalnym ustaleniu granicy polsko – radzieckiej, a przy tym zazwyczaj charakter tej działalności ulegał zmianie, gdyż kierowana była głównie przeciwko reżimowi komunistycznemu.</xText> <xText>Po drugie, stosując represje władze radzieckie często nie ujawniały patriotycznej przeszłości osób osądzanych, nie będąc tym zainteresowane, i raczej dążyły do tego, by orzekane kary były związane z czynami uznawanymi przez władzę komunistyczną za przestępstwo kryminalne. Często jednak rzeczywistą przyczyną przypisywania oskarżonym określonych czynów oraz stosowania wobec nich kar była ich działalność narodowowyzwoleńcza.</xText> <xText>Trybunał uznał, że w takim przypadku należy przyjąć, że represje stosowano <xUx>z powodu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xUx> w rozumieniu art. 8 ust. 2b ustawy. Podkreślił jednocześnie, iż odmienna interpretacja musiałaby prowadzić do rozstrzygnięć niezgodnych z konstytucyjną zasada równości „pozbawiając rekompensaty polskich działaczy patriotycznych, którzy kontynuowali swą aktywność na dawnych polskich ziemiach wschodnich, także po ich prawnym zaliczeniu do terytoriów ZSRR”.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w pełni podziela to stanowisko. W realiach rozpoznawanej sprawy oznacza to, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien rozważyć, oczywiście po wcześniejszym zweryfikowaniu ustaleń i ocen co do charakteru działalności prowadzonej przez <xAnon>W. K.</xAnon> w latach 1942 – 1944, jaki ewentualnie miała ona wpływ na represje zastosowane wobec niego w wyroku, który formalnie obejmuje wyłącznie okres po 5 lutego 1946r.</xText> <xText>Nie przesądzając w żadnym stopniu ocen i wniosków, które należą do Sądu I instancji, stwierdzić trzeba, że wymaga to wnikliwej i pełnej analizy zarówno treści wyroku skazującego <xAnon>W. K.</xAnon> oraz pozostałych zgromadzonych w tym zakresie dokumentów jak i zeznań świadków , którzy posiadają wiedzę na temat całokształtu jego działalności patriotycznej oraz okoliczności jego aresztowania i skazania.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mirosław Ziaja

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 260/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Żak (spr.) SSA Bożena Brewczyńska SSA Mirosław Ziaja Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Romana Cockiewicza po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005 r. sprawy wnioskodawcówS. K.,R. K.iS. W. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 27 kwietnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 33/02 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania. sygn. akt II AKa 260/04 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2004r. Sąd Okręgowy w Gliwicach na podstawieart. 8 ust. 2a, art. 8 ust. 2b i art. 13 ustawy z 23.02.1991r. o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego(Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) oddalił wniosekW. K.o zasądzenie na jego rzecz kwoty 108.000 złotych tytułem odszkodowania za niesłuszne skazanie i pobyt w więzieniu w okresie od 23 czerwca 1948 r., do 29 listopada 1957 r. na mocy wyroku trybunału Wojskowego Wojska MSW – ZSRR z 8-9 września 1948r. Wyrok zaskarżył pełnomocnikW. K., który – wobec śmierciW. K.w toku postępowania odwoławczego (w dniu 1 września 2004r.) potrzymał wywiedzioną apelacje imieniem jego dzieci tj.R. K.,S. K.iS. W., którzy złożyli oświadczenie o wstąpieniu w prawa zmarłego wnioskodawcy w trybie art. 8 ust. 1 zd. ostatnie cytowanej wyżej ustawy (k. 143 – 149 akt). Zaskarżając wyrok w całości pełnomocnik wnioskodawców zarzucił: I naruszenie prawa materialnego, a to: - art. 8 ust 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego przez jego błędną wykładnię, wobec: - pominięcia drugiej z przesłanek uzasadniających przyznanie odszkodowania i zadośćuczynienia, a to przesłanki represjonowania z powodu działalności na rzecz niepodległego Państwa Polskiego, - przyjęcia, iż nawiązanie kontraktu z ruchem oporu, udział w obserwowaniu terenu, ostrzeganie ruchu oporu, przed zbliżaniem wojsk niemieckich i partyzantów sowieckich, pomoc żołnierzom AK nie stanowi działalności na rzecz niepodległego Państwa Polskiego, - przyjęcia, iż tożsama ze spełnieniem przesłanek przewidzianych w przepisie art. 8 ust. 2a ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego Państwa Polskiego jest wyłącznie działalność w ramach zorganizowanych komórek ruchu oporu po zaprzysiężeniu do tychże. II obrazę przepisów postępowania, a to: -art. 7 kpk, poprzez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów, a to wobec naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nadto pominięcia konkluzji wynikających z zeznań świadkówK. Z.,M. K.iR. K.,art. 424 kpkpoprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie czyniącego zadość wymaganiom tam wskazanym, i którego to kontrola instancyjna jest niemożliwa, zwłaszcza wobec braku uzasadnienia odmowy dania wiary zeznaniom świadkówK. Z.,M. K.iR. K., wobec braku uzasadnienia w oparciu o jakie dowody Sąd ustalił formę działalności represjonowanego w okresie przed dniem 05 lutego 1946r. oraz poprzestanie na arbitralnym przyjęciu, iż zachowanie represjonowanego świadczy jedynie o sympatyzowaniu z ruchem oporu i samo w sobie nie może być utożsamiane z walką o niepodległy byt Państwa Polskiego,art. 167 kpkpoprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy. W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie odszkodowania w żądanej wysokości bądź też uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wywiedziona apelacja okazała się bowiem zasadną w tej części w jakiej skarżący zarzucił dokonanie przez Sąd I instancji nieprawidłowych ustaleń i wyrażenie błędnych ocen w odniesieniu do charakteru działalności prowadzonej przezW. K.w okresie od 1942 do 1944 r. oraz w zakresie w jakim podniesiono w niej zarzut niewyjaśnienia przez Sąd Okręgowy bądź też nierozważenia w uzasadnieniu zakażonego wyroku okoliczności mogących mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zgodzić się należało ze stwierdzeniem pełnomocnika wnioskodawców, iż błędem Sądu Okręgowego było uznanie, że pomoc ze stronyW. K., jakiej udzielał on żołnierzom Armii Krajowej w latach 1942 – 1944, może być potraktowana jedynie jako sympatyzowanie z ruchem oporu, świadczące wprawdzie o jego patriotyzmie, ale nie kwalifikujące się jako działanie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w rozumieniu ustawy z 23 lutego 199r. Uzasadniając swoje stanowisko w tym przedmiocie Sąd okręgowy powołał się na to, że w omawianym okresieW. K.nie został zaprzysiężony jako żołnierz Armii Krajowej, i nie posiadał stopnia wojskowego. Nadto, Sąd ten podniósł, że działalność jaką wówczas prowadził, polegającą na zabezpieczaniu spotkań żołnierzy AK i w razie potrzeby ostrzeganiu ich o nadejściu okupanta, nie miała charakteru „działalności politycznej” prowadzonej „w sposób konspiracyjny i zorganizowany” (vide str. 3 uzasadnienia wyroku). Rację ma tymczasem skarżący, iż przepisyUstawy z 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegonie stawiają wymogu, by działalność ta miała charakter polityczny i była prowadzona w jakiejś określonej formie, a w szczególności by wiązała się z formalną przynależnością do określonej struktury (grupy) ruchu oporu, czy też z zaprzysiężeniem przynależności do jej szeregów. Powszechna w tym zakresie wiedza historyczna wskazuje na to że działalność niepodległościowa podejmowana w okresie wojny i okupacji przybierała bardzo różne formy. Współpracownicy oraz faktyczni członkowie ruchu oporu nierzadko pozostawali poza formalną strukturą istniejących wówczas organizacji. Z oczywistych powodów nie ma żadnych podstaw do tego, by nadawać inną wartość podejmowanej przez nich działalności, a w szczególności by wyłączyć ją z zakresu stosowania cytowanej wyżej ustawy. Nie sposób też nie zauważyć, że w okresie tymW. K.był kilkunastoletnim chłopcem (urodził się 3 kwietnia 1926r.). Jest zrozumiałym, że mogło to mieć istotne znaczenie przy wyborze podjętej przez niego formy współpracy ze zorganizowanym ruchem oporu (z Armią Krajową), którą można ocenić jako adekwatną do wieku. Nieprawidłowość stanowiska zajętego w tym przedmiocie przez Sąd I instancji pogłębia dodatkowo fakt, że w świetle treści sporządzonego uzasadnienia wyroku nie jest ono do końca spójne. Poza bowiem cytowanym i omówionym już poglądem, w którym Sąd ten jednoznacznie zdyskwalifikował opisane wyżej działaniaW. K.z punktu widzenia ich znaczenia dla dążeń niepodległościowych, w innym miejscu pisemnych motywów powołał się na istniejące w tym przedmiocie wątpliwości związane z trudnościami w ustaleniu jaki zakres miała ta działalność, a w szczególności czy wykraczała poza zabezpieczanie spotkań AK (str. 2 uzasadnienia). Nadto, odwołując się do zeznań przesłuchanych na tę okoliczność świadków w istocie rzeczy ograniczył się do omówienia ich treści i wyprowadzenia bliżej nieuzasadnionego wniosku, że nie pozwalają one na jednoznaczne ustalenia. Zasadnie zarzucił skarżący, że w tej części uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymogów określonych wart. 424 kpk, co nie pozwala na merytoryczną polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, a Sądowi odwoławczemu utrudnia dokonanie prawidłowej jego kontroli. Wywiedziona apelacja okazała się trafna także w tej części, w której podnosi, iż wskazane wyżej uchybienia mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Konsekwencją błędnego uznania, żeW. K.nie prowadził działalności niepodległościowej przed 5 lutego 1946r., bądź też, iż istnieją w tym przedmiocie nie dające się usunąć wątpliwości jest bowiem to, iż Sąd Okręgowy w ogóle nie rozważył tego czy mogła mieć ona wpływ na represje jakie go spotkały mocą wyroku z 8-9 września 1948r. Tymczasem trafnie podniósł autor apelacji, iż art. 8 ust. 2a ustawy z 23.01.1991r. przewiduje przyznanie rekompensaty wymienionym w nim osobom nie tylko w przypadku skazania ich za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, ale również wówczas gdy do skazania doszło z powodu prowadzenia takiej działalności. Oznacza to, że w przypadku osób, które prowadziły działalność niepodległościową na byłych ziemiach polskich przed 5 lutego 1946 r. tj. przed formalnym ustaleniem wschodniej granicy Państwa Polskiego, a skazane zostały przez radzieckie organy sądowe za działalność, która była jej kontynuacją, ale miała miejsca już po tej dacie przedmiotem badania i ocen Sądu musi być całokształt działalności patriotycznej ubiegającego się o odszkodowanie. Jak słusznie zauważył autor apelacji na potrzebę taką wskazał Trybunał Konstytucyjny w szeroko cytowanym w apelacji uzasadnieniu wyroku z 18 listopada 2003r. (opublikowanym w OTK – A 2003/9/94). Dokonując wykładni omawianego przepisu m. innymi poprzez analizę przesłanek wprowadzenia do jego treści granic czasowych (związanych z datą ustalenia, w dniu 5.02.1946r. wschodniej granicy Polski) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ze względu na zasadę równości wobec prawa, wyrażoną wart. 32 ust. 1 Konstytucji RP, przy jego interpretacji sądy winny wziąć pod uwagę dwie okoliczności, których uwzględnienie może zadecydować o przyznaniu rekompensaty. Po pierwsze należy mieć na uwadze, że wiele osób prowadzących patriotyczną działalność narodowowyzwoleńczą już w czasie wojny, kontynuowało ją po jej zakończeniu, a także po 5 lutego 1946r., a więc po formalnym ustaleniu granicy polsko – radzieckiej, a przy tym zazwyczaj charakter tej działalności ulegał zmianie, gdyż kierowana była głównie przeciwko reżimowi komunistycznemu. Po drugie, stosując represje władze radzieckie często nie ujawniały patriotycznej przeszłości osób osądzanych, nie będąc tym zainteresowane, i raczej dążyły do tego, by orzekane kary były związane z czynami uznawanymi przez władzę komunistyczną za przestępstwo kryminalne. Często jednak rzeczywistą przyczyną przypisywania oskarżonym określonych czynów oraz stosowania wobec nich kar była ich działalność narodowowyzwoleńcza. Trybunał uznał, że w takim przypadku należy przyjąć, że represje stosowanoz powodu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegow rozumieniu art. 8 ust. 2b ustawy. Podkreślił jednocześnie, iż odmienna interpretacja musiałaby prowadzić do rozstrzygnięć niezgodnych z konstytucyjną zasada równości „pozbawiając rekompensaty polskich działaczy patriotycznych, którzy kontynuowali swą aktywność na dawnych polskich ziemiach wschodnich, także po ich prawnym zaliczeniu do terytoriów ZSRR”. Sąd Apelacyjny w pełni podziela to stanowisko. W realiach rozpoznawanej sprawy oznacza to, iż przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien rozważyć, oczywiście po wcześniejszym zweryfikowaniu ustaleń i ocen co do charakteru działalności prowadzonej przezW. K.w latach 1942 – 1944, jaki ewentualnie miała ona wpływ na represje zastosowane wobec niego w wyroku, który formalnie obejmuje wyłącznie okres po 5 lutego 1946r. Nie przesądzając w żadnym stopniu ocen i wniosków, które należą do Sądu I instancji, stwierdzić trzeba, że wymaga to wnikliwej i pełnej analizy zarówno treści wyroku skazującegoW. K.oraz pozostałych zgromadzonych w tym zakresie dokumentów jak i zeznań świadków , którzy posiadają wiedzę na temat całokształtu jego działalności patriotycznej oraz okoliczności jego aresztowania i skazania.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001521_III_AUa_002342_2003_Uz_2005-01-13_001

III AUa 2342/03

2005-01-13 01:00:00.0 CET

2019-05-23 13:04:41.0 CEST

2019-05-09 11:35:40.0 CEST

15150000

1521

SENTENCE, REASON

Sygn. akt III AUa 2342/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSA Witold Nowakowski (spr.) Sędziowie SSA Irena Goik SSA Urszula Modrzyk Protokolant Joanna Keller Przy udziale – po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005r. w Katowicach sprawy z odwołania E. C. ( E. C. ) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Hanna Megger" xPublisher="hmegger" xEditorFullName="Hanna Megger" xEditor="hmegger" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001521/AUa" xYear="2003" xVolNmbr="002342" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III AUa 2342/03</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 13 stycznia 2005 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="165"/> <xCOLx xWIDTHx="456"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Witold Nowakowski (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Irena Goik</xText> <xText>SSA Urszula Modrzyk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Joanna Keller</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Przy udziale –</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005r. w Katowicach</xText> <xText>sprawy z odwołania <xAnon>E. C.</xAnon> (<xAnon>E. C.</xAnon>)</xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową</xText> <xText>na skutek apelacji <xAnon>E. C.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku </xText> <xText>z dnia 26 maja 2003r. sygn. akt IX U 1523/02</xText> <xText><xBx>oddala apelację.</xBx></xText> <xText>/-/SSA U.Modrzyk /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA I.Goik </xText> <xText>Sędzia Przewodniczący Sędzia</xText> <xText>Sygn. akt III AUa 2342/03</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>R.</xAnon>, w oparciu o ocenę lekarza orzecznika, dokonaną na skutek zlecenia w trybie zwierzchniego nadzoru przez Naczelnego Lekarza ZUS, odmówił <xAnon>E. C.</xAnon> prawa do dalszej renty z tytuły niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.</xText> <xText>W odwołaniu <xAnon>E. C.</xAnon> wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, powołując się na brak poprawy stanu słuchu.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku ustalił, że <xAnon>E. C.</xAnon> od 1997 r. pobiera emeryturę w zbiegu z rentą z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. U ubezpieczonego rozpoznaje się zawodowy ubytek słuchu, obustronne odbiorcze osłabienie czułości słuchu, nie upośledzające w sposób istotny wydolności socjalnej. Ubezpieczony jest zdolny do pracy na kierowniczym stanowisku na powierzchni kopalni od 1 czerwca 2002 r. Ustaleń powyższych dokonał Sąd Okręgowy w oparciu o akta rentowe oraz opinie dwóch biegłych lekarz otolaryngologów. Ubezpieczony kwestionował opinię pierwszego biegłego, stąd Sąd powołał kolejnego biegłego, lecz pominął dalsze zarzuty wobec opinii biegłych, bowiem prócz subiektywnych odczuć nic do sprawy nie wniosły. Bez znaczenia pozostaje zdaniem Sądu, jakie kryteria obowiązywały w kwestii kwalifikacji do choroby zawodowej w 1992 r. i obecnie, ponieważ spór nie dotyczy choroby zawodowej a niezdolności do pracy. Zatem z braku przesłanek z <xLexLink xArt="art. 18" xIsapId="WDU19750200105" xTitle="Ustawa z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 1975 r. Nr 20, poz. 105">art.18 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz. U. Nr 30 z 1983 r. poz.144 z późn. zm.), odwołanie zostało oddalone.</xText> <xText>Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł ubezpieczony osobiście, nie formułując jej podstaw, wnosząc o ponowne rozpoznanie sprawy i skierowanie go na nieodpłatne badanie do Instytutu Medycyny Pracy w <xAnon>Ł.</xAnon>, powołując się na § 9 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z 19 sierpnia 2002r. stwierdzający, że postępowanie w sprawie rozpoznania choroby zawodowej lub jej stwierdzenie rozpoczęte przed dniem wejścia rozporządzenia w życie, jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Na uzasadnienie skarżący podał, że 10 września 1997 r. PTIS w <xAnon>R.</xAnon> wydał decyzję stwierdzającą u niego chorobę zawodową – uszkodzenie słuchu wywołane działaniem hałasu. W latach 1957-1997 pracował w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> – zbudowanym w 1913 roku a od 1987 do 1993 r. był narażony na działanie ponadnormatywnego hałasu. Lekarz orzecznik stwierdził u niego 15 % stałego uszczerbku na zdrowiu wywołanego skutkami choroby zawodowej. Uzyskał prawo do stałej renty z tego tytułu. Natomiast lekarz laryngolog – konsultant ZUS nie przedstawił mu wyników badania audiometrycznego, zatem okazał biegłym wynik takich badań przeprowadzonych w <xAnon> Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> z 8 marca 2002 r. i z 8 kwietnia 2002 r. z Kliniki Laryngologii. Został poddany w dniu 24 kwietnia 2002 r. badaniu z pnia mózgu ABR, podczas którego, mimo zapewnień że jest ono bezbolesne, wystąpiły u niego mocne bóle głowy, zdrętwiały mu ręce i nogi i miał kłopoty z zejściem z kozetki. Wydruk tego badania budzi jego wątpliwości, choćby z racji wskazania innych godzin odbycia badania, niż rzeczywiste. Biegli stwierdzili poprawę stanu słuchu i że jest zdolny do pracy na powierzchni kopalni a przecież przepracował 40 lat w zakładzie przeróbki mechanicznej, gdzie obowiązuje I kategoria zdrowia, gdzie wymaga się dobrego słuchu. Nie rozumie faktu, że przy opiniach biegłych brakuje wydruków audiogramów. Podniósł, że spełnia wymogi w zakresie obustronnego niedosłuchu typu odbiorczego obwiązujące do 2002 r., badane w częstotliwościach 1, 2 i 4 kHz w uchu lepiej słyszącym, wymagające średniego ubytku większego lub równego 30- dB a obecnie obwiązuje formuła ustalająca średni ubytek słuchu jako większy lub równy 45 dB w częstotliwościach 1, 2 i 3 kHz. Dlatego wnosi o nieodpłatne skierowanie na badanie w Instytucie Medycyny Pracy.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>a.s.). W Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, dokonał trafnych ustaleń faktycznych oraz wywiódł logiczne i znajdujące oparcie w prawie materialnym wnioski. Nie budzi wątpliwości także Sądu Apelacyjnego, że mocną podstawę do stanowczego ustalenia, iż <xAnon>E. C.</xAnon> nie jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji woźnej oddziałowej technika mechanika, stanowią bezstronne i fachowe opinie biegłych lekarzy laryngologów - <xAnon>J. K.</xAnon> (vide k.23-25 oraz 48-49 a.s.) oraz <xAnon>S. D.</xAnon> (k.53-54 niniejszym sporze ubezpieczony miał wykazać, że ocena lekarza orzecznika, będąca podstawą zaskarżonej decyzji organu rentowego, nie jest trafna. Tymczasem postępowanie dowodowe doprowadziło do ustalenia, że natężenie skutków choroby zawodowej będącej udziałem ubezpieczonego nie jest aż tak znaczne, by czyniły go one co najmniej częściowo niezdolnym do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 3" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art.12 ust.3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. Nr 162 z 1998 r. poz.1118 z późn. zm.) w zw. z art.18 ustawy wypadkowej.</xText> <xText>Ubezpieczony w apelacji kwestionował ustalenia Sądu Okręgowego, oparte na cytowanych wyżej opiniach biegłych lekarzy, lecz swych twierdzeń nie poparł żadnymi dowodami. Zawarty w apelacji wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy nie został przekonująco uzasadniony. Rzeczą ubezpieczonego było udowodnienie nie tylko faktu, iż cierpi na chorobę zawodową (co pozostaje bezsporne) ale przed wszystkim, że z jej przyczyny, w znacznym stopniu utracił zdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.232 kpc</xLexLink>, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne a sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wypełnił w całości dyspozycję cytowanego przepisu a twierdzenia ubezpieczonego podnoszone w apelacji, pozostać muszą jego subiektywną i nie popartą dowodami oceną. <xAnon>E. C.</xAnon> nie przedstawił wiarygodnych dowodów na istnienie takiego ubytku słuchu, który uzasadniałby uznanie go za częściowo niezdolnego do pracy. Skoro natomiast opinie biegłych lekarzy są ze sobą całkowicie zgodne we wnioskach, brak podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.</xText> <xText>Należy również zauważyć, że prawo do renty z tytułu choroby zawodowej ubezpieczony uzyskał na podstawie oceny lekarza orzecznika, który nie zasięgnął opinii konsultanta – laryngologa. Natomiast obecnie zostały przeprowadzone nie tylko badania audiometryczne (które nie są całkowicie obiektywne), lecz także badanie potencjałów wywołanych z pnia mózgu – ABR, które w sposób całkowicie obiektywny wskazało brak częściowej niezdolności do pracy oraz, że przedstawione przez ubezpieczonego wyniki badań audiometrycznych nie mogą być wiarygodne. Co więcej, dokonane przez biegłych badanie mową żywą, wskazuje na słyszenie przez ubezpieczonego szeptu z odległości około 4 metrów, przy czym biegły <xAnon>S. D.</xAnon> dołączył wynik wykonanego przez siebie badania audiometrycznego. Za gołosłowne należy także uznać zarzuty ubezpieczonego wobec przebiegu i skutków badania ABR.</xText> <xText>W apelacji ubezpieczony powołał się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów (w istocie z 30 lipca 2002 r.) w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132 z 2002 r. poz. 1115 o opublikowany w dniu 19 sierpnia 2002 r.). Istotnie § 10 tego rozporządzenia stanowi, że postępowanie w sprawie rozpoznania choroby zawodowej lub jej stwierdzenia, rozpoczęte przed dniem wejścia rozporządzenia w życie, jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Niemniej jednak przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem choroba zawodowa została u ubezpieczonego ponad wszelką wątpliwość stwierdzona, a sporne pozostaje jedynie natężenie jej skutków. Także kryteria powołane przez ubezpieczonego w apelacji, dotyczą rozpoznawania (stwierdzania istnienia) choroby zawodowej, nie zaś co najmniej częściowej niezdolności do pracy wywołanej jej skutkami.</xText> <xText>Z tych przyczyn, po myśli <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.385 kpc</xLexLink> orzeczono, jak w sentencji.</xText> <xText>/-/SSA U.Modrzyk /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA I.Goik </xText> <xText>Sędzia Przewodniczący Sędzia</xText> <xText>GB</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Witold Nowakowski

Hanna Megger

Joanna Keller

Hanna Megger

Sygn. akt III AUa 2342/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w KatowicachIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSA Witold Nowakowski (spr.) Sędziowie SSA Irena Goik SSA Urszula Modrzyk Protokolant Joanna Keller Przy udziale – po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2005r. w Katowicach sprawy z odwołaniaE. C.(E. C.) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na skutek apelacjiE. C. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku z dnia 26 maja 2003r. sygn. akt IX U 1523/02 oddala apelację. /-/SSA U.Modrzyk /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA I.Goik Sędzia Przewodniczący Sędzia Sygn. akt III AUa 2342/03 UZASADNIENIE Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR., w oparciu o ocenę lekarza orzecznika, dokonaną na skutek zlecenia w trybie zwierzchniego nadzoru przez Naczelnego Lekarza ZUS, odmówiłE. C.prawa do dalszej renty z tytuły niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W odwołaniuE. C.wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, powołując się na brak poprawy stanu słuchu. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku ustalił, żeE. C.od 1997 r. pobiera emeryturę w zbiegu z rentą z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. U ubezpieczonego rozpoznaje się zawodowy ubytek słuchu, obustronne odbiorcze osłabienie czułości słuchu, nie upośledzające w sposób istotny wydolności socjalnej. Ubezpieczony jest zdolny do pracy na kierowniczym stanowisku na powierzchni kopalni od 1 czerwca 2002 r. Ustaleń powyższych dokonał Sąd Okręgowy w oparciu o akta rentowe oraz opinie dwóch biegłych lekarz otolaryngologów. Ubezpieczony kwestionował opinię pierwszego biegłego, stąd Sąd powołał kolejnego biegłego, lecz pominął dalsze zarzuty wobec opinii biegłych, bowiem prócz subiektywnych odczuć nic do sprawy nie wniosły. Bez znaczenia pozostaje zdaniem Sądu, jakie kryteria obowiązywały w kwestii kwalifikacji do choroby zawodowej w 1992 r. i obecnie, ponieważ spór nie dotyczy choroby zawodowej a niezdolności do pracy. Zatem z braku przesłanek zart.18 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. Nr 30 z 1983 r. poz.144 z późn. zm.), odwołanie zostało oddalone. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł ubezpieczony osobiście, nie formułując jej podstaw, wnosząc o ponowne rozpoznanie sprawy i skierowanie go na nieodpłatne badanie do Instytutu Medycyny Pracy wŁ., powołując się na § 9 ust.1 Rozporządzenia Rady Ministrów z 19 sierpnia 2002r. stwierdzający, że postępowanie w sprawie rozpoznania choroby zawodowej lub jej stwierdzenie rozpoczęte przed dniem wejścia rozporządzenia w życie, jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Na uzasadnienie skarżący podał, że 10 września 1997 r. PTIS wR.wydał decyzję stwierdzającą u niego chorobę zawodową – uszkodzenie słuchu wywołane działaniem hałasu. W latach 1957-1997 pracował wZakładzie (...)– zbudowanym w 1913 roku a od 1987 do 1993 r. był narażony na działanie ponadnormatywnego hałasu. Lekarz orzecznik stwierdził u niego 15 % stałego uszczerbku na zdrowiu wywołanego skutkami choroby zawodowej. Uzyskał prawo do stałej renty z tego tytułu. Natomiast lekarz laryngolog – konsultant ZUS nie przedstawił mu wyników badania audiometrycznego, zatem okazał biegłym wynik takich badań przeprowadzonych wSzpitalu (...)wZ.z 8 marca 2002 r. i z 8 kwietnia 2002 r. z Kliniki Laryngologii. Został poddany w dniu 24 kwietnia 2002 r. badaniu z pnia mózgu ABR, podczas którego, mimo zapewnień że jest ono bezbolesne, wystąpiły u niego mocne bóle głowy, zdrętwiały mu ręce i nogi i miał kłopoty z zejściem z kozetki. Wydruk tego badania budzi jego wątpliwości, choćby z racji wskazania innych godzin odbycia badania, niż rzeczywiste. Biegli stwierdzili poprawę stanu słuchu i że jest zdolny do pracy na powierzchni kopalni a przecież przepracował 40 lat w zakładzie przeróbki mechanicznej, gdzie obowiązuje I kategoria zdrowia, gdzie wymaga się dobrego słuchu. Nie rozumie faktu, że przy opiniach biegłych brakuje wydruków audiogramów. Podniósł, że spełnia wymogi w zakresie obustronnego niedosłuchu typu odbiorczego obwiązujące do 2002 r., badane w częstotliwościach 1, 2 i 4 kHz w uchu lepiej słyszącym, wymagające średniego ubytku większego lub równego 30- dB a obecnie obwiązuje formuła ustalająca średni ubytek słuchu jako większy lub równy 45 dB w częstotliwościach 1, 2 i 3 kHz. Dlatego wnosi o nieodpłatne skierowanie na badanie w Instytucie Medycyny Pracy. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. a.s.). W Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, dokonał trafnych ustaleń faktycznych oraz wywiódł logiczne i znajdujące oparcie w prawie materialnym wnioski. Nie budzi wątpliwości także Sądu Apelacyjnego, że mocną podstawę do stanowczego ustalenia, iżE. C.nie jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji woźnej oddziałowej technika mechanika, stanowią bezstronne i fachowe opinie biegłych lekarzy laryngologów -J. K.(vide k.23-25 oraz 48-49 a.s.) orazS. D.(k.53-54 niniejszym sporze ubezpieczony miał wykazać, że ocena lekarza orzecznika, będąca podstawą zaskarżonej decyzji organu rentowego, nie jest trafna. Tymczasem postępowanie dowodowe doprowadziło do ustalenia, że natężenie skutków choroby zawodowej będącej udziałem ubezpieczonego nie jest aż tak znaczne, by czyniły go one co najmniej częściowo niezdolnym do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w rozumieniuart.12 ust.3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. Nr 162 z 1998 r. poz.1118 z późn. zm.) w zw. z art.18 ustawy wypadkowej. Ubezpieczony w apelacji kwestionował ustalenia Sądu Okręgowego, oparte na cytowanych wyżej opiniach biegłych lekarzy, lecz swych twierdzeń nie poparł żadnymi dowodami. Zawarty w apelacji wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy nie został przekonująco uzasadniony. Rzeczą ubezpieczonego było udowodnienie nie tylko faktu, iż cierpi na chorobę zawodową (co pozostaje bezsporne) ale przed wszystkim, że z jej przyczyny, w znacznym stopniu utracił zdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Stosownie doart.232 kpc, strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne a sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy wypełnił w całości dyspozycję cytowanego przepisu a twierdzenia ubezpieczonego podnoszone w apelacji, pozostać muszą jego subiektywną i nie popartą dowodami oceną.E. C.nie przedstawił wiarygodnych dowodów na istnienie takiego ubytku słuchu, który uzasadniałby uznanie go za częściowo niezdolnego do pracy. Skoro natomiast opinie biegłych lekarzy są ze sobą całkowicie zgodne we wnioskach, brak podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego. Należy również zauważyć, że prawo do renty z tytułu choroby zawodowej ubezpieczony uzyskał na podstawie oceny lekarza orzecznika, który nie zasięgnął opinii konsultanta – laryngologa. Natomiast obecnie zostały przeprowadzone nie tylko badania audiometryczne (które nie są całkowicie obiektywne), lecz także badanie potencjałów wywołanych z pnia mózgu – ABR, które w sposób całkowicie obiektywny wskazało brak częściowej niezdolności do pracy oraz, że przedstawione przez ubezpieczonego wyniki badań audiometrycznych nie mogą być wiarygodne. Co więcej, dokonane przez biegłych badanie mową żywą, wskazuje na słyszenie przez ubezpieczonego szeptu z odległości około 4 metrów, przy czym biegłyS. D.dołączył wynik wykonanego przez siebie badania audiometrycznego. Za gołosłowne należy także uznać zarzuty ubezpieczonego wobec przebiegu i skutków badania ABR. W apelacji ubezpieczony powołał się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów (w istocie z 30 lipca 2002 r.) w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. Nr 132 z 2002 r. poz. 1115 o opublikowany w dniu 19 sierpnia 2002 r.). Istotnie § 10 tego rozporządzenia stanowi, że postępowanie w sprawie rozpoznania choroby zawodowej lub jej stwierdzenia, rozpoczęte przed dniem wejścia rozporządzenia w życie, jest prowadzone na podstawie dotychczasowych przepisów. Niemniej jednak przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem choroba zawodowa została u ubezpieczonego ponad wszelką wątpliwość stwierdzona, a sporne pozostaje jedynie natężenie jej skutków. Także kryteria powołane przez ubezpieczonego w apelacji, dotyczą rozpoznawania (stwierdzania istnienia) choroby zawodowej, nie zaś co najmniej częściowej niezdolności do pracy wywołanej jej skutkami. Z tych przyczyn, po myśliart.385 kpcorzeczono, jak w sentencji. /-/SSA U.Modrzyk /-/SSA W.Nowakowski /-/SSA I.Goik Sędzia Przewodniczący Sędzia GB

15/150000/0001521/AUa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151500000000503_I_ACa_001313_2004_Uz_2005-01-21_001

I ACa 1313/04

2005-01-21 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2013-12-04 16:53:42.0 CET

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1313/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Stanisława Kalus SSA Zofia Kawińska-Szwed SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.) Protokolant : Aleksander Gajda po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa (...) Przedsiębiorstwa (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w C. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o zapłatę n

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="jwnuk" xToPage="6" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="001313"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1313/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 21 stycznia 2005 r.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText/> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Stanisława Kalus</xText> <xText>SSA Zofia Kawińska-Szwed</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Aleksander Gajda</xText> <xText/> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>(...)</xAnon>Przedsiębiorstwa <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 2 kwietnia 2004 r., sygn. akt V GC 261/03</xText> <xText/> <xText>1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddala i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.600,- (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów procesu;</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 8.635,- (osiem tysięcy sześćset trzydzieści pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>sygn. akt I ACa-1313/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka – <xAnon>(...)</xAnon> Przedsiębiorstwo <xAnon>(...)</xAnon> spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>C.</xAnon> domagała się zasądzenia od pozwanej – <xAnon> (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwoty 88.916,26 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2001 r.i kosztami procesu.</xText> <xText>Z uzasadnienia pozwu wynikało, że powódka dochodzi kar umownych (86.983,14 zł) oraz dodatkowych kosztów ( 1.933,12 zł), należnych jej na podstawie § 25 i § 26 umowy stron z dnia 28 grudnia 2000 r., od której powódka odstąpiła z uwagi na nienależyte jej wykonywanie przez pozwaną.</xText> <xText>Od wydanego w dniu 26 sierpnia 2003 r. przez Sąd Okręgowy w Częstochowie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła sprzeciw domagając się w pierwszej kolejności odrzucenia pozwu, względnie oddalenia powództwa. Pozwana podała, że między tymi samymi stronami o to samo roszczenie toczy się postępowanie przed Sądem Okręgowym w Częstochowie w sprawie o sygn. V GC 439/01, a zatem zachodzi przesłanka do odrzucenia pozwu, określona w <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 1;art. 199 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 § 1 pkt 2 kpc</xLexLink>. Nadto żądanie kar umownych przez powódkę jest niezasadne, gdyż pozwana z przyczyn od niej niezależnych nie była w stanie dostarczać powódce oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Jedyny producent tego oleju – <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> zaprzestał jego wytwarzania. Pozwana oferowała powódce dostawy oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> po wyższej cenie aniżeli określona w umowie lub oleju <xAnon> (...)</xAnon> po cenie umówionej. Powódka jednak na powyższe propozycje nie przystała i odstąpiła od umowy, uniemożliwiając pozwanej jej realizację. W tej sytuacji nie zachodziły podstawy do żądania przez powódkę kar umownych.</xText> <xText/> <xText>Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie zasądził od pozwanej na rzecz powódki dochodzoną kwotę z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2001 r. oraz kwotę 9.550 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że strony sporu zawarły w dniu 28 grudnia 2000 r. umowę sprzedaży <xAnon>(...)</xAnon> ton oleju napędowego miejskiego o nazwie <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, produkcji <xAnon> (...) SA</xAnon>. ( k. 6-11). Umowę zawarto po wygraniu przez pozwaną przetargu na dostawy paliwa do przedsiębiorstwa powódki. Pozwana realizowała umowę poprzez sprzedaż powódce oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, gdyż umowa pozwanej z producentem o dostawę oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> została w dniu 15 marca 2001 r. zastąpiona nową umową – dostawy oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (k. 219-227). Producent zaprzestał wytwarzania oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> we wrześniu 2000 r. Ponieważ pozwana nie była w stanie odbierać oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> wagonami – cysternami, zaproponowała powódce cenę wyższą o 30 zł za tonę, aniżeli cena oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Podwyżka ceny wynikała z systemu odbioru oleju od producenta. Powódka nie zaakceptowała podwyższenia ceny ani także propozycji dostarczania zamiast oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, oleju <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Powódka dokonała zakupu paliwa u innych dostawców a różnicą w cenie obciążyła pozwaną ( k.143-211).</xText> <xText>Pismem z dnia 2 sierpnia 2001 r. powódka odstąpiła od umowy (k.14) i zażądała od pozwanej zapłaty kar umownych w kwotach 84.132 zł i 2.851,14 zł oraz zwrotu kosztów (k.16).</xText> <xText>Przyczyną odstąpienia przez powódkę od umowy była cena oleju, zbyt wysoka za dostarczanie oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Powódka nie przeczyła, że olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> jest paliwem jakościowo dobrym, stąd zasadne było oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla oceny jakości i przydatności oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText/> <xText>Sąd I instancji oddalił także wnioski o przesłuchanie świadków: <xAnon>A. S.</xAnon> na okoliczność negocjacji i zawarcia umowy przez strony oraz ustaleń dotyczących jej wykonania, a także <xAnon>J. D.</xAnon> na okoliczność kiedy został wprowadzony do sprzedaży olej <xAnon> (...)</xAnon>, i jakie posiada właściwości. Umowa została zawarta przez strony na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19940760344" xTitle="Ustawa z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 76, poz. 344">ustawy o zamówieniach publicznych</xLexLink> i mogła być renegocjowana tylko w przypadku wymienionych w tej ustawie. Nadto ustalono w § 29 umowy, że zmiany jej postanowień mogły nastąpić w formie pisemnego aneksu pod rygorem nieważności. Z kolei właściwości oleju <xAnon> (...)</xAnon> nie były przedmiotem umowy. Rozważania na temat właściwości tego oleju, przy braku zgody powódki na zmianę przedmiotu umowy, nie miały dla sprawy żadnego znaczenia.</xText> <xText>Nie zachodziła w ocenie Sądu Okręgowego przesłanka do odrzucenia pozwu, wskazana w <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 1;art. 199 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 § 1 pkt 2 kpc</xLexLink>. Odrzucenie pozwu następuje jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku lub została prawomocnie osądzona. Sprawa o sygn. akt V GC 439/01, choć oparta na tym samym stanie faktycznym, dotyczyła ustalenia, a nie zapłaty. Ponadto sprawa ta została prawomocnie umorzona i jako tak zakończona nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej.</xText> <xText> <xAnon>Umowa sprzedaży nr (...)</xAnon> z 28 grudnia 2000 r. została zawarta po przeprowadzeniu postępowania przetargowego o udzielenie zamówienia publicznego na dostawkę oleju napędowego miejskiego <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. W chwili składania oferty przetargowej pozwaną łączyła z <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> umowa z dnia 4 marca 2000 r., której przedmiotem było dostarczanie pozwanej produktów naftowych, w tym oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> (k. 223-227).W momencie składania oferty i zawierania umowy pozwana nie wiedziała, że olej <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> nie był już produkowany. Dnia 15 marca 2001 r. pozwana zawarła z <xAnon> (...) SA</xAnon> nową umowę sprzedaży oleju <xAnon> (...)</xAnon> </xText> <xText/> <xText> <xAnon>(...)</xAnon>, który miał być odbierany przez autocysterny. W związku z nowym systemem odbioru paliwa pozwana zaproponowała powódce dostarczanie oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> po cenie wyższej o 30 zł od ceny wskazanej w umowie stron z dnia 28 grudnia 2000 r. lub dostarczanie oleju <xAnon> (...)</xAnon>. Proponowana podwyżka ceny oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> znajdowała także uzasadnienie w tym, że pozwana nie korzystała z upustu przy zakupie tego oleju, natomiast stosowny upust posiadała przy zakupie oleju <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>. Powódka nie wyraziła zgody na proponowane przez pozwaną zmiany umowy.</xText> <xText>Z treści <xLexLink xArt="art. 76;art. 76 ust. 1" xIsapId="WDU19940760344" xTitle="Ustawa z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 76, poz. 344">art. 76 ust. 1 ustawy o zamówieniach publicznych</xLexLink> wynikało, że umowa zawarta w trybie wskazanym przez tę ustawę nie może ulegać zmianom w trakcie jej wykonywania, chyba że konieczność wprowadzenia zmian została spowodowana okolicznościami, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy. Strony zawarły umowę w dniu 28 grudnia 2000 r., a <xAnon> (...) SA</xAnon> zaprzestał produkowania oleju <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon> we wrześniu 2000 r.</xText> <xText>Pozwana składając ofertę powódce na dostarczanie oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> nie sprawdziła czy będzie miała zapewniona ciągłość dostaw tego oleju od producenta. W grudniu 2000 r. styczniu, lutym i marcu 2001 r. pozwana dostarczała powódce olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> po cenie wynikającej z umowy, co potwierdzają świadectwa jakości i raporty z nalewu. Przyczyną dążenia do zmiany umowy przez pozwaną była chęć przerzucenia na powódkę kosztów związanych ze zmianą umowy łączącej pozwaną z <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>. Nie było też żadnych przeszkód aby pozwana w ofercie przetargowej zaproponowała dostarczanie powódce oleju <xAnon> (...)</xAnon>, skoro posiada on, według pozwanej, nawet lepsze właściwości od oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziły podstawy do uznania, że wystąpiły takie okoliczności, których nie można było przewidzieć w dacie zawarcia umowy.</xText> <xText>Umowa stron przewidywała w § 25 i § 26 kary umowne za niewykonanie</xText> <xText/> <xText>zobowiązań w wysokości 1% wartości przedmiotu umowy w odniesieniu do jednego roku, a także w przypadku odstąpienia od umowy przez kupującego z powodu okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi sprzedawca. Nadto w § 13 i § 14 umowy przewidziano, że sprzedawca dokona zwrotu na rzecz kupującego dodatkowych kosztów związanych z zakupem paliwa „w innym źródle”. Ponieważ pozwana nie dostarczyła powódce określonego w umowie oleju napędowego powódka nabyła paliwo u innych dostawców i wystawiła noty księgowe, obciążając pozwaną kosztami zakupu paliwa w kwocie 1933,12 zł. Nadto powódka obciążyła pozwaną karą umowną w kwocie 84.132 zł ( 1% x 3600 ton x 2.337 zł) na podstawie § 26 umowy oraz karą umowną jednorazową w wysokości 2.851,14 zł, tj. aktualną ceną brutto jednej tony oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, według § 25 umowy. Powódka u innych dostawców kupowała olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Zasadność obciążenia pozwanej wskazanymi wyżej kosztami wynikała z zapisów umowy i <xLexLink xArt="art. 483;art. 483 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 483 § 1kc.</xLexLink> O kosztach procesu Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Pozwana złożyła apelację od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia i odrzucenia pozwu, względnie zmiany rozstrzygnięcia w kierunku oddalenia powództwa lub uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Skarżąca zarzuciła nieważność postępowania z uwagi na naruszenie <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 1;art. 199 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 § 1 pkt 2 kpc</xLexLink>, a z ostrożności procesowej wskazała na naruszenie przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 217" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">227 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 222" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">222 kpc</xLexLink>, 233 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 kpc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">328 § 2 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 503;art. 503 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 503 § 1 kpc</xLexLink>, dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie oświadczeń woli stron złożonych w umowie z dnia 28 grudnia 2000 r. co do przedmiotu sprzedaży i nierozpoznanie istoty sprawy, a także naruszenie przepisów prawa materialnego; <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 65 § 2 kc</xLexLink> w zw. z § 1, § 13, § 14, § 25 i § 26 umowy z dnia 28 grudnia 2000 r. przez błędną ich wykładnię oraz <xLexLink xArt="art. 483" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 483 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 484" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">484 kc</xLexLink></xText> <xText/> <xText>przez niewłaściwe zastosowanie, <xLexLink xArt="art. 387" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 475;art. 475 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 475 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 495" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 kc</xLexLink> poprzez brak ich zastosowania.</xText> <xText>Apelująca podkreśliła, że Sąd Okręgowy w Częstochowie prowadził sprawę opatrzoną sygn. akt V GC 439/01 z jej powództwa przeciwko<xAnon>(...)</xAnon> Przedsiębiorstwu <xAnon>(...)</xAnon> Spółce z o.o. w <xAnon>C.</xAnon> o ustalenie, że nie była ona zobowiązana do zapłaty kary umownej, dochodzonej przez powódkę w niniejszej sprawie.</xText> <xText>W dacie wniesienia pozwu (1 sierpnia 2003 r.) postępowanie we wskazanej wyżej sprawie nie było umorzone. Umorzenie nastąpiło dopiero 7 stycznia 2004 r. Skoro w dacie złożenia pozwu w niniejszej sprawie toczyło się już między stronami postępowanie o to samo roszczenie, gdyż ustalenie, że pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty kar umownych stanowiło negatywną stronę powództwa o zapłatę kar umownych, to pozew o zapłatę powinien zostać odrzucony na podstawie <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 pkt 2 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Skarżąca wskazała także, że Sąd Okręgowy bezpodstawnie oddalił jej wnioski dowodowe, mające na celu wyjaśnienie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwana zmierzała do wykazania, że proponowany przez nią powódce olej <xAnon> (...)</xAnon> nadawał się do stosowania w <xAnon>(...)</xAnon> i miał bardzo dobre parametry i właściwości, lepsze od oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> Odmowa przyjęcia przez powódkę tego oleju nie miała żadnego racjonalnego uzasadnienia.</xText> <xText>Pozwana już w sprzeciwie od nakazu zapłaty zgłosiła jako dowody w całości akta dwóch spraw toczących się przed Sądem Okręgowym w Częstochowie tj. akt V GC 439/01 i V GC 16/02.</xText> <xText>W aktach sprawy V GC 439/01 znajdowały się analizy jakościowe olejów <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>. Nadto w aktach sprawy V GC 16/02 znajdowała się pisemna opinia biegłego <xAnon>M. C.</xAnon> z której wynikało, że olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> usiał zostać wycofany z produkcji z uwagi na to, że nie odpowiadał już nowym normom jakościowym.</xText> <xText/> <xText>Skarżąca zarzuciła, że różnice w kosztach zakupu oleju u innych dostawców mogły odnosić się tylko do zakupu <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> a nie oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy winien był zastosować <xLexLink xArt="art. 495" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 495 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 475;art. 475 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 475 § 1 kc</xLexLink> lub <xLexLink xArt="art. 387" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 kc</xLexLink> ponieważ świadczenie pozwanej, dotyczące sprzedaży oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> stało się niemożliwe, gdyż olej ten nie był już produkowany przez jedynego producenta. W tej sytuacji żądanie przez powódkę kar umownych nie było uzasadnione. Gdyby nawet przyjąć, że powódka mogła żądać tych kar, żądanie jej należało uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem takiego uprawnienia.</xText> <xText/> <xText><xBx> Sąd Apelacyjny zważył:</xBx></xText> <xText>Apelacja pozwanej zasługiwała na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty można uznać za trafne. Nie sposób w szczególności uznać zasadności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 1;art. 199 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 199 § 1 pkt 2 kpc</xLexLink>, skutkującego nieważnością postępowania. Słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że nie zachodziły w niniejszej sprawie podstawy do odrzucenia pozwu z powodu zawisłości sporu pomiędzy tymi stronami o to samo roszczenie, skoro przedmiotem sprawy o sygn. V GC 439/01 było ustalenie prawa, a nie żądanie zapłaty.</xText> <xText>Nie był także trafny zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 217;art. 217 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 kpc</xLexLink>, dotyczący oddalenia wniosków dowodowych strony pozwanej, dotyczących właściwości oleju <xAnon> (...)</xAnon> i ustaleń stron w zakresie faktycznego wykonania umowy z dnia 28 grudnia 2000 r. Umowa stron przewidywała dostarczanie powódce przez pozwaną konkretnego oleju napędowego (<xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>) i brak faktycznej możliwości realizacji dostaw, wywołany zaprzestaniem produkcji tego paliwa przez jego jedynego producenta, nie mógł skutkować zmiany przedmiotu świadczenia, bez akceptacji tej zmiany przez obie strony. Niezależnie zatem od walorów jakościowych oleju <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText/> <xText>o jakich zapewniała pozwana, wybór rodzaju paliwa do własnego taboru należał do powódki, która nie musiała akceptować propozycji pozwanej w zakresie dostaw tego oleju, lecz po ustaleniu, że umowa nie może być realizowana zgodnie z jej treścią, winna była ogłosić nowy przetarg w celu wyłonienia dostawcy oleju <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>, którego zakupem była zainteresowana.</xText> <xText>Zasadny okazał się natomiast zarzut niezastosowania w sprawie <xLexLink xArt="art. 387" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 kc.</xLexLink> Wskazany przepis odnosi się do uprzedniej i obiektywnej niemożliwości świadczenia, wynikłej zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. Obiektywna niemożliwość oświadczenia zachodzi wtedy, gdy zobowiązanie jest niewykonalne nie tylko przez dłużnika, ale także przez każdą inną osobę (Patrz: Kazimierz Kruczalak – „Skutki niemożliwości świadczenia według prawa cywilnego, Wydawnictwo Prawnicze W-wa 1983, k.18).</xText> <xText>Uprzednia obiektywna niemożliwość świadczenia oznacza stan niewykonalności świadczenia, który istnieje już w chwili zawarcia umowy.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie zachodziła uprzednia obiektywna niemożliwość świadczenia, wywołana przyczyną faktyczną tj. zaprzestaniem produkowania oleju <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> przez jedynego producenta we wrześniu 2000r., a zatem na kilka miesięcy przed zawarciem umowy przez strony. W tej sytuacji ani pozwana ani też żaden inny dostawca nie był stanie dostarczać określonego oleju przez okres lat trzech, gdyż na taki czas została zawarta umowa. Potwierdzeniem tego stanu jest fakt, iż pozwana dostarczała powódce w grudniu 2000 r. i styczniu 2001 r. olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, zaś po odstąpieniu od umowy powódka kupowała u innych dostawców również olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>. Olej <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> mógł być dostępny na rynku jeszcze przez jakiś czas po zaprzestaniu jego produkcji, gdyż jego odbiorcy mogli zgromadzić zapasy. Nie można było jednak wymagać od pozwanej aby zgromadziła zapasy zapewniające ciągłość dostaw oleju powódce w okresie trzech lat. Związane byłoby to z nieproporcjonalnie wysokimi wydatkami i trudnościami, do jakich</xText> <xText/> <xText>pozwana nie powinna być zobowiązana. Pozwana w dniu zawarcia umowy z powódką posiadała mylne wyobrażenie o możliwości spełnienia świadczenia, usprawiedliwione zawartą z producentem w marcu 2000 r. na czas nieokreślony umową dostawy oleju <xAnon> (...)</xAnon><xAnon>(...)</xAnon>. Przepis <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 § 1 kc</xLexLink> przewiduje nieważność umowy o świadczenie niemożliwe. Jest to zatem nieważność bezwzględna, wynikająca z mocy prawa. Niemożliwość świadczenia istniejąca w czasie zawierania umowy powoduje, że zawarta umowa nie wywołuje skutków prawnych odpowiadających treści zgodnie złożonych oświadczeń woli.</xText> <xText>Nieważność umowy z powodu niemożliwości świadczenia eliminuje możliwość dochodzenia przez powódkę kar umownych, określonych w treści tej umowy, a także innych roszczeń, o których umowa stanowiła. Powódka mogłaby jedynie dochodzić roszczeń odszkodowawczych na podstawie <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 § 2 kc</xLexLink>, w rozmiarze ograniczonym do tzw. ujemnego interesu umowy, gdyby wykazała, że pozwana wiedziała o niemożliwości świadczenia.</xText> <xText>Roszczeń odszkodowawczych mających swoje źródło w <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 387 § 2 kc</xLexLink> powódka jednak w rozpoznawanej sprawie nie dochodziła.</xText> <xText>Z kolei roszczenia o zapłatę kar umownych (§ 25 i 26 umowy) i o zwrot kosztów zakupu paliwa u innego dostawcy (§ 13 i § 14 umowy), wynikały z umowy, która była dotknięta bezwzględną nieważnością, a zatem nie mogły zostać uwzględnione.</xText> <xText>W związku z powyższym należało na mocy <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> zaskarżony wyrok zmienić przez oddalenie powództwa.</xText> <xText>O kosztach procesu za obie instancje rozstrzygnięto w oparciu o <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Maryla Domel-Jasińska

Barbara Panek

Aleksander Gajda

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 1313/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 stycznia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Stanisława Kalus SSA Zofia Kawińska-Szwed SSA Maryla Domel-Jasińska (spr.) Protokolant : Aleksander Gajda po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...)Przedsiębiorstwa(...) z ograniczoną odpowiedzialnością wC. przeciwko(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwK. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 2 kwietnia 2004 r., sygn. akt V GC 261/03 1) zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddala i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.600,- (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów procesu; 2 zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 8.635,- (osiem tysięcy sześćset trzydzieści pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. sygn. akt I ACa-1313/04 UZASADNIENIE Powódka –(...)Przedsiębiorstwo(...)spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wC.domagała się zasądzenia od pozwanej –(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.kwoty 88.916,26 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2001 r.i kosztami procesu. Z uzasadnienia pozwu wynikało, że powódka dochodzi kar umownych (86.983,14 zł) oraz dodatkowych kosztów ( 1.933,12 zł), należnych jej na podstawie § 25 i § 26 umowy stron z dnia 28 grudnia 2000 r., od której powódka odstąpiła z uwagi na nienależyte jej wykonywanie przez pozwaną. Od wydanego w dniu 26 sierpnia 2003 r. przez Sąd Okręgowy w Częstochowie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła sprzeciw domagając się w pierwszej kolejności odrzucenia pozwu, względnie oddalenia powództwa. Pozwana podała, że między tymi samymi stronami o to samo roszczenie toczy się postępowanie przed Sądem Okręgowym w Częstochowie w sprawie o sygn. V GC 439/01, a zatem zachodzi przesłanka do odrzucenia pozwu, określona wart. 199 § 1 pkt 2 kpc. Nadto żądanie kar umownych przez powódkę jest niezasadne, gdyż pozwana z przyczyn od niej niezależnych nie była w stanie dostarczać powódce oleju(...) (...). Jedyny producent tego oleju –(...)(...)zaprzestał jego wytwarzania. Pozwana oferowała powódce dostawy oleju(...) (...)po wyższej cenie aniżeli określona w umowie lub oleju(...)po cenie umówionej. Powódka jednak na powyższe propozycje nie przystała i odstąpiła od umowy, uniemożliwiając pozwanej jej realizację. W tej sytuacji nie zachodziły podstawy do żądania przez powódkę kar umownych. Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie zasądził od pozwanej na rzecz powódki dochodzoną kwotę z ustawowymi odsetkami od dnia 1 listopada 2001 r. oraz kwotę 9.550 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Okręgowy ustalił, że strony sporu zawarły w dniu 28 grudnia 2000 r. umowę sprzedaży(...)ton oleju napędowego miejskiego o nazwie(...)(...), produkcji(...) SA. ( k. 6-11). Umowę zawarto po wygraniu przez pozwaną przetargu na dostawy paliwa do przedsiębiorstwa powódki. Pozwana realizowała umowę poprzez sprzedaż powódce oleju(...)(...), gdyż umowa pozwanej z producentem o dostawę oleju(...)(...)została w dniu 15 marca 2001 r. zastąpiona nową umową – dostawy oleju(...)(...)(k. 219-227). Producent zaprzestał wytwarzania oleju(...)(...)we wrześniu 2000 r. Ponieważ pozwana nie była w stanie odbierać oleju(...) (...)wagonami – cysternami, zaproponowała powódce cenę wyższą o 30 zł za tonę, aniżeli cena oleju(...)(...). Podwyżka ceny wynikała z systemu odbioru oleju od producenta. Powódka nie zaakceptowała podwyższenia ceny ani także propozycji dostarczania zamiast oleju(...) (...), oleju(...). Powódka dokonała zakupu paliwa u innych dostawców a różnicą w cenie obciążyła pozwaną ( k.143-211). Pismem z dnia 2 sierpnia 2001 r. powódka odstąpiła od umowy (k.14) i zażądała od pozwanej zapłaty kar umownych w kwotach 84.132 zł i 2.851,14 zł oraz zwrotu kosztów (k.16). Przyczyną odstąpienia przez powódkę od umowy była cena oleju, zbyt wysoka za dostarczanie oleju(...) (...). Powódka nie przeczyła, że olej(...)(...)jest paliwem jakościowo dobrym, stąd zasadne było oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla oceny jakości i przydatności oleju(...)(...). Sąd I instancji oddalił także wnioski o przesłuchanie świadków:A. S.na okoliczność negocjacji i zawarcia umowy przez strony oraz ustaleń dotyczących jej wykonania, a takżeJ. D.na okoliczność kiedy został wprowadzony do sprzedaży olej(...), i jakie posiada właściwości. Umowa została zawarta przez strony na podstawieustawy o zamówieniach publicznychi mogła być renegocjowana tylko w przypadku wymienionych w tej ustawie. Nadto ustalono w § 29 umowy, że zmiany jej postanowień mogły nastąpić w formie pisemnego aneksu pod rygorem nieważności. Z kolei właściwości oleju(...)nie były przedmiotem umowy. Rozważania na temat właściwości tego oleju, przy braku zgody powódki na zmianę przedmiotu umowy, nie miały dla sprawy żadnego znaczenia. Nie zachodziła w ocenie Sądu Okręgowego przesłanka do odrzucenia pozwu, wskazana wart. 199 § 1 pkt 2 kpc. Odrzucenie pozwu następuje jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku lub została prawomocnie osądzona. Sprawa o sygn. akt V GC 439/01, choć oparta na tym samym stanie faktycznym, dotyczyła ustalenia, a nie zapłaty. Ponadto sprawa ta została prawomocnie umorzona i jako tak zakończona nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Umowa sprzedaży nr (...)z 28 grudnia 2000 r. została zawarta po przeprowadzeniu postępowania przetargowego o udzielenie zamówienia publicznego na dostawkę oleju napędowego miejskiego(...)(...). W chwili składania oferty przetargowej pozwaną łączyła z(...) SAwP.umowa z dnia 4 marca 2000 r., której przedmiotem było dostarczanie pozwanej produktów naftowych, w tym oleju(...) (...)(k. 223-227).W momencie składania oferty i zawierania umowy pozwana nie wiedziała, że olej(...)(...)nie był już produkowany. Dnia 15 marca 2001 r. pozwana zawarła z(...) SAnową umowę sprzedaży oleju(...) (...), który miał być odbierany przez autocysterny. W związku z nowym systemem odbioru paliwa pozwana zaproponowała powódce dostarczanie oleju(...)(...)po cenie wyższej o 30 zł od ceny wskazanej w umowie stron z dnia 28 grudnia 2000 r. lub dostarczanie oleju(...). Proponowana podwyżka ceny oleju(...)(...)znajdowała także uzasadnienie w tym, że pozwana nie korzystała z upustu przy zakupie tego oleju, natomiast stosowny upust posiadała przy zakupie oleju(...)(...). Powódka nie wyraziła zgody na proponowane przez pozwaną zmiany umowy. Z treściart. 76 ust. 1 ustawy o zamówieniach publicznychwynikało, że umowa zawarta w trybie wskazanym przez tę ustawę nie może ulegać zmianom w trakcie jej wykonywania, chyba że konieczność wprowadzenia zmian została spowodowana okolicznościami, których nie można było przewidzieć w chwili zawarcia umowy. Strony zawarły umowę w dniu 28 grudnia 2000 r., a(...) SAzaprzestał produkowania oleju(...)(...)we wrześniu 2000 r. Pozwana składając ofertę powódce na dostarczanie oleju(...) (...)nie sprawdziła czy będzie miała zapewniona ciągłość dostaw tego oleju od producenta. W grudniu 2000 r. styczniu, lutym i marcu 2001 r. pozwana dostarczała powódce olej(...)(...)po cenie wynikającej z umowy, co potwierdzają świadectwa jakości i raporty z nalewu. Przyczyną dążenia do zmiany umowy przez pozwaną była chęć przerzucenia na powódkę kosztów związanych ze zmianą umowy łączącej pozwaną z(...)(...). Nie było też żadnych przeszkód aby pozwana w ofercie przetargowej zaproponowała dostarczanie powódce oleju(...), skoro posiada on, według pozwanej, nawet lepsze właściwości od oleju(...)(...). W ocenie Sądu Okręgowego nie zachodziły podstawy do uznania, że wystąpiły takie okoliczności, których nie można było przewidzieć w dacie zawarcia umowy. Umowa stron przewidywała w § 25 i § 26 kary umowne za niewykonanie zobowiązań w wysokości 1% wartości przedmiotu umowy w odniesieniu do jednego roku, a także w przypadku odstąpienia od umowy przez kupującego z powodu okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi sprzedawca. Nadto w § 13 i § 14 umowy przewidziano, że sprzedawca dokona zwrotu na rzecz kupującego dodatkowych kosztów związanych z zakupem paliwa „w innym źródle”. Ponieważ pozwana nie dostarczyła powódce określonego w umowie oleju napędowego powódka nabyła paliwo u innych dostawców i wystawiła noty księgowe, obciążając pozwaną kosztami zakupu paliwa w kwocie 1933,12 zł. Nadto powódka obciążyła pozwaną karą umowną w kwocie 84.132 zł ( 1% x 3600 ton x 2.337 zł) na podstawie § 26 umowy oraz karą umowną jednorazową w wysokości 2.851,14 zł, tj. aktualną ceną brutto jednej tony oleju(...)(...), według § 25 umowy. Powódka u innych dostawców kupowała olej(...)(...). Zasadność obciążenia pozwanej wskazanymi wyżej kosztami wynikała z zapisów umowy iart. 483 § 1kc.O kosztach procesu Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawieart. 98 kpc. Pozwana złożyła apelację od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia i odrzucenia pozwu, względnie zmiany rozstrzygnięcia w kierunku oddalenia powództwa lub uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła nieważność postępowania z uwagi na naruszenieart. 199 § 1 pkt 2 kpc, a z ostrożności procesowej wskazała na naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 217 kpc,227 kpc,222 kpc, 233§ 1 kpc,328 § 2 kpciart. 503 § 1 kpc, dokonanie błędnych ustaleń faktycznych w zakresie oświadczeń woli stron złożonych w umowie z dnia 28 grudnia 2000 r. co do przedmiotu sprzedaży i nierozpoznanie istoty sprawy, a także naruszenie przepisów prawa materialnego;art. 5 kc,art. 65 § 2 kcw zw. z § 1, § 13, § 14, § 25 i § 26 umowy z dnia 28 grudnia 2000 r. przez błędną ich wykładnię orazart. 483 kci484 kc przez niewłaściwe zastosowanie,art. 387 kciart. 475 § 1 kcw zw. zart. 495 kcpoprzez brak ich zastosowania. Apelująca podkreśliła, że Sąd Okręgowy w Częstochowie prowadził sprawę opatrzoną sygn. akt V GC 439/01 z jej powództwa przeciwko(...)Przedsiębiorstwu(...)Spółce z o.o. wC.o ustalenie, że nie była ona zobowiązana do zapłaty kary umownej, dochodzonej przez powódkę w niniejszej sprawie. W dacie wniesienia pozwu (1 sierpnia 2003 r.) postępowanie we wskazanej wyżej sprawie nie było umorzone. Umorzenie nastąpiło dopiero 7 stycznia 2004 r. Skoro w dacie złożenia pozwu w niniejszej sprawie toczyło się już między stronami postępowanie o to samo roszczenie, gdyż ustalenie, że pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty kar umownych stanowiło negatywną stronę powództwa o zapłatę kar umownych, to pozew o zapłatę powinien zostać odrzucony na podstawieart. 199 pkt 2 kpc. Skarżąca wskazała także, że Sąd Okręgowy bezpodstawnie oddalił jej wnioski dowodowe, mające na celu wyjaśnienie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwana zmierzała do wykazania, że proponowany przez nią powódce olej(...)nadawał się do stosowania w(...)i miał bardzo dobre parametry i właściwości, lepsze od oleju(...)(...)Odmowa przyjęcia przez powódkę tego oleju nie miała żadnego racjonalnego uzasadnienia. Pozwana już w sprzeciwie od nakazu zapłaty zgłosiła jako dowody w całości akta dwóch spraw toczących się przed Sądem Okręgowym w Częstochowie tj. akt V GC 439/01 i V GC 16/02. W aktach sprawy V GC 439/01 znajdowały się analizy jakościowe olejów(...)(...)i(...). Nadto w aktach sprawy V GC 16/02 znajdowała się pisemna opinia biegłegoM. C.z której wynikało, że olej(...)(...)usiał zostać wycofany z produkcji z uwagi na to, że nie odpowiadał już nowym normom jakościowym. Skarżąca zarzuciła, że różnice w kosztach zakupu oleju u innych dostawców mogły odnosić się tylko do zakupu(...) (...)a nie oleju(...)(...). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy winien był zastosowaćart. 495 kcw zw. zart. 475 § 1 kclubart. 387 kcponieważ świadczenie pozwanej, dotyczące sprzedaży oleju(...)(...)stało się niemożliwe, gdyż olej ten nie był już produkowany przez jedynego producenta. W tej sytuacji żądanie przez powódkę kar umownych nie było uzasadnione. Gdyby nawet przyjąć, że powódka mogła żądać tych kar, żądanie jej należało uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem takiego uprawnienia. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja pozwanej zasługiwała na uwzględnienie, choć nie wszystkie jej zarzuty można uznać za trafne. Nie sposób w szczególności uznać zasadności zarzutu naruszeniaart. 199 § 1 pkt 2 kpc, skutkującego nieważnością postępowania. Słusznie przyjął Sąd Okręgowy, że nie zachodziły w niniejszej sprawie podstawy do odrzucenia pozwu z powodu zawisłości sporu pomiędzy tymi stronami o to samo roszczenie, skoro przedmiotem sprawy o sygn. V GC 439/01 było ustalenie prawa, a nie żądanie zapłaty. Nie był także trafny zarzut naruszeniaart. 217 § 1 kpcw zw. zart. 227 kpc, dotyczący oddalenia wniosków dowodowych strony pozwanej, dotyczących właściwości oleju(...)i ustaleń stron w zakresie faktycznego wykonania umowy z dnia 28 grudnia 2000 r. Umowa stron przewidywała dostarczanie powódce przez pozwaną konkretnego oleju napędowego ((...)(...)) i brak faktycznej możliwości realizacji dostaw, wywołany zaprzestaniem produkcji tego paliwa przez jego jedynego producenta, nie mógł skutkować zmiany przedmiotu świadczenia, bez akceptacji tej zmiany przez obie strony. Niezależnie zatem od walorów jakościowych oleju(...), o jakich zapewniała pozwana, wybór rodzaju paliwa do własnego taboru należał do powódki, która nie musiała akceptować propozycji pozwanej w zakresie dostaw tego oleju, lecz po ustaleniu, że umowa nie może być realizowana zgodnie z jej treścią, winna była ogłosić nowy przetarg w celu wyłonienia dostawcy oleju(...)(...), którego zakupem była zainteresowana. Zasadny okazał się natomiast zarzut niezastosowania w sprawieart. 387 kc.Wskazany przepis odnosi się do uprzedniej i obiektywnej niemożliwości świadczenia, wynikłej zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. Obiektywna niemożliwość oświadczenia zachodzi wtedy, gdy zobowiązanie jest niewykonalne nie tylko przez dłużnika, ale także przez każdą inną osobę (Patrz: Kazimierz Kruczalak – „Skutki niemożliwości świadczenia według prawa cywilnego, Wydawnictwo Prawnicze W-wa 1983, k.18). Uprzednia obiektywna niemożliwość świadczenia oznacza stan niewykonalności świadczenia, który istnieje już w chwili zawarcia umowy. W rozpoznawanej sprawie zachodziła uprzednia obiektywna niemożliwość świadczenia, wywołana przyczyną faktyczną tj. zaprzestaniem produkowania oleju(...)(...)przez jedynego producenta we wrześniu 2000r., a zatem na kilka miesięcy przed zawarciem umowy przez strony. W tej sytuacji ani pozwana ani też żaden inny dostawca nie był stanie dostarczać określonego oleju przez okres lat trzech, gdyż na taki czas została zawarta umowa. Potwierdzeniem tego stanu jest fakt, iż pozwana dostarczała powódce w grudniu 2000 r. i styczniu 2001 r. olej(...) (...), zaś po odstąpieniu od umowy powódka kupowała u innych dostawców również olej(...)(...). Olej(...)(...)mógł być dostępny na rynku jeszcze przez jakiś czas po zaprzestaniu jego produkcji, gdyż jego odbiorcy mogli zgromadzić zapasy. Nie można było jednak wymagać od pozwanej aby zgromadziła zapasy zapewniające ciągłość dostaw oleju powódce w okresie trzech lat. Związane byłoby to z nieproporcjonalnie wysokimi wydatkami i trudnościami, do jakich pozwana nie powinna być zobowiązana. Pozwana w dniu zawarcia umowy z powódką posiadała mylne wyobrażenie o możliwości spełnienia świadczenia, usprawiedliwione zawartą z producentem w marcu 2000 r. na czas nieokreślony umową dostawy oleju(...)(...). Przepisart. 387 § 1 kcprzewiduje nieważność umowy o świadczenie niemożliwe. Jest to zatem nieważność bezwzględna, wynikająca z mocy prawa. Niemożliwość świadczenia istniejąca w czasie zawierania umowy powoduje, że zawarta umowa nie wywołuje skutków prawnych odpowiadających treści zgodnie złożonych oświadczeń woli. Nieważność umowy z powodu niemożliwości świadczenia eliminuje możliwość dochodzenia przez powódkę kar umownych, określonych w treści tej umowy, a także innych roszczeń, o których umowa stanowiła. Powódka mogłaby jedynie dochodzić roszczeń odszkodowawczych na podstawieart. 387 § 2 kc, w rozmiarze ograniczonym do tzw. ujemnego interesu umowy, gdyby wykazała, że pozwana wiedziała o niemożliwości świadczenia. Roszczeń odszkodowawczych mających swoje źródło wart. 387 § 2 kcpowódka jednak w rozpoznawanej sprawie nie dochodziła. Z kolei roszczenia o zapłatę kar umownych (§ 25 i 26 umowy) i o zwrot kosztów zakupu paliwa u innego dostawcy (§ 13 i § 14 umowy), wynikały z umowy, która była dotknięta bezwzględną nieważnością, a zatem nie mogły zostać uwzględnione. W związku z powyższym należało na mocyart. 386 § 1 kpczaskarżony wyrok zmienić przez oddalenie powództwa. O kosztach procesu za obie instancje rozstrzygnięto w oparciu oart. 98 kpc.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

150500000001521_III_APa_000009_2004_Uz_2005-02-01_001

III APa 9/04

2005-02-01 01:00:00.0 CET

2013-07-16 03:01:01.0 CEST

2015-02-06 21:52:28.0 CET

15050000

1521

SENTENCE, REASON

Sygn.akt III APa 9/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 luty 2005r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Edyta Danilewicz (spr.) Sędziowie: SA Władysława Prusator-Kałużna SA Tomasz Kajewski Protokolant: Agnieszka Maria Danilczuk po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2005 r. w Białymstoku sprawy z powództwa A. D. przeciwko Miejskiemu Zakładowi (...) w O. o odszkodowanie, zadośćucz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Romualda Stroczkowska" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="8" xEditor="kkibiersza" xPublisher="rstroczkowska" xEditorFullName="Katarzyna Kibiersza" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/050000/0001521/APa" xVolNmbr="000009"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn.akt III APa 9/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 1 luty 2005r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku,</xText> <xText>III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:</xText> <xText/> <xText><xBx>Przewodniczący: SSA Edyta Danilewicz (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx> Sędziowie: SA Władysława Prusator-Kałużna</xBx></xText> <xText><xBx>SA Tomasz Kajewski</xBx></xText> <xText><xBx> Protokolant: Agnieszka Maria Danilczuk</xBx></xText> <xText/> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2005 r. w Białymstoku</xText> <xText><xBx>sprawy z powództwa <xAnon>A. D.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Miejskiemu Zakładowi (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon></xText> <xText>o odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę</xText> <xText><xBx>na skutek apelacji powoda <xAnon>A. D.</xAnon> oraz pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon></xBx></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>z dnia 31 grudnia 2003 r. sygn. akt V P 49/02</xText> <xText/> <xText><xBx>I Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że zasądzoną kwotę 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych podwyższa do kwoty 20.000 (dwudziestu tysięcy) złotych</xBx></xText> <xText><xBx>II Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. II w ten sposób, że powództwo o rentę uzupełniającą oddala.</xBx></xText> <xText><xBx>III Oddala obydwie apelacje w pozostałym zakresie.</xBx></xText> <xText><xBx>IV Zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego </xBx></xText> <xText><xBx>w <xAnon>B.</xAnon>) na rzecz adwokata <xAnon>T. O.</xAnon> prowadzącego Kancelarię Adwokacką w <xAnon>B.</xAnon> kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu.</xBx></xText> <xText><xBx>V Nie obciąża stron wydatkami poniesionymi w sprawie.</xBx></xText> <xText><xBx>VI Odstępuje od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego za instancję apelacyjną.- </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>A. D.</xAnon> domagał się zasądzenia od pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> odszkodowania w wysokości 10.000 złotych, zadośćuczynienia w kwocie 40.000zł renty uzupełniającej w kwocie po 1000 zł miesięcznie oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość z tytułu następstw wypadku przy pracy , któremu uległ 12.03.1998r.</xText> <xText>Pozwany wnosił o oddalenie powództwa, twierdząc że wypłacił powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku w kwocie 24.148,50 zł zapomogę w kwocie 1000 zł oraz zwrócił koszty leczenia w kwocie 1707,40 zł.</xText> <xText>Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem z 31.XII.2003r. :</xText> <xText>I. zasądził od pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. D.</xAnon> kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 30% za okres od dnia 17 października 2001r. do dnia 14 grudnia 2001r., 20% za okres od dnia 15 grudnia 2001r. do dnia 24 lipca 2002r., 16% za okres od dnia 25 lipca 2002r. do dnia 31 stycznia 2003r., 13% za okres od dnia 01 lutego 2003r. do dnia 24 września 2003r., 12,25% za okres od dnia 25 września 2003r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>II. zasądził od pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>A. D.</xAnon> rentę uzupełniającą w kwocie po 390 zł (trzysta dziewięćdziesiąt złotych) miesięcznie, płatną z góry do dnia 10-tego każdego miesiąca poczynając od dnia 17 października 2001r. z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w płatności z 30% za okres od dnia 17 października 2001r. do dnia 14 grudnia 2001r., 20% za okres od dnia 15 grudnia 2001r. do dnia 24 lipca 2002r., 16% za okres od dnia 25 lipca 2002 r. do dnia 31 stycznia 2003r., 13% za okres od dnia 01 lutego 2003r. do dnia 24 września 2003r., 12,25% za okres od dnia 25 września 2003r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie.</xText> <xText>III. ustalił odpowiedzialność pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> na przyszłość z tytułu następstw wypadku przy pracy jakiemu uległ powód <xAnon>A. D.</xAnon> w dniu 12 marca 1998r.</xText> <xText>IV. ustalił wydatki w sprawie na kwotę 1.598,61 zł i nakazał pobrać od pozwanego <xAnon> Miejskiego Zakładu (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Białymstoku) kwotę 1.598,61 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem wydatków w sprawie.</xText> <xText>V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata <xAnon>T. O.</xAnon> prowadzącego Kancelarię Adwokacką w <xAnon>B.</xAnon> kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu.</xText> <xText>Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym zakładzie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku mechanika samochodowego.</xText> <xText>W dniu 12.03.1998r. podczas naprawy autobusu komunikacji miejskiej uległ wypadkowi . W trakcie wchodzenia do kanału przeniósł nad głową przewód ciśnieniowy do klucza pneumatycznego, doszło do rozłączenia klucza od przewodu i powód został uderzony końcówką przewodu w okolice prawego oka.</xText> <xText>Zespół powypadkowy orzekł , że wypadek był wypadkiem przy pracy i ustalił nieprzestrzeganie przez zakład pracy przepisów bhp.</xText> <xText>W oparciu o opinię biegłego z zakresu mechaniki <xAnon>H. Ł.</xAnon> , Sąd ustalił, że rzeczywistą przyczyną wypadku była mała ilość kulek zatrzaskowych w złączce w porównaniu do wymaganej, co spowodowało zmniejszenie siły łączącej klucz z końcówką przewodu.</xText> <xText>Zostało też ustalone , że powód nie przyczynił się w jakimkolwiek stopniu do wypadku. Podczas naprawy pojazdu nie było konieczne używanie klucza pneumatycznego , a tym samym powód nie był zobligowany do używania okularów ochronnych.</xText> <xText>Wypadek zdarzył się wyłącznie wskutek przyczyn leżących po stronie pozwanego w szczególności wskutek braku dbałości o stan techniczny urządzeń. Dodatkowym uchybieniem pracodawcy było nie przeszkolenie powoda w zakresie zasad bezpiecznej obsługi klucza.</xText> <xText>Lekarz biegły sądowy z zakresu okulistyki stwierdził, że wypadek spowodował uraz gałki ocznej i powód stał się praktycznie jednooczny. W obecnym stanie wiedzy nie ma możliwości poprawy stanu narządu wzroku. Proces leczenia pourazowego został zakończony a trwały uszczerbek na zdrowiu spowodowany utratą widzenia okiem prawym został oceniony na 35%.</xText> <xText>Sąd uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za wszelkie następstwa wypadku na podstawie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.444 § 1 i 2 kc</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 kp</xLexLink>. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość , może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty a na podstawie <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.445 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.300 kp</xLexLink> zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.</xText> <xText>Sąd ustalił, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 10.000zł.</xText> <xText>W następstwie wypadku powód stał się praktycznie jednooczny , przebył dwukrotnie leczenie operacyjne. Wypadek zmienił jego status społeczny , w młodym wieku utracił zdolność do pracy zarobkowej w wyuczonym zawodzie mechanika samochodowego. Nie może też wykonywać innych prac – np. dozorcy, bo praca ta łączy się z wysiłkiem fizycznym przy porządkowaniu terenu , często w pozycji pochylonej , co ma niekorzystny wpływ na siatkówkę oka. Zabroniona jest też praca na wysokości.</xText> <xText>Uwzględniając rozmiar cierpień powoda ich intensywność, nieodwracalny i trwały charakter , Sąd uznał, że stosownym zadośćuczynieniem jest właśnie kwota 10.000zł.</xText> <xText>Częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej, zwiększenie potrzeb, zmniejszenie widoków powodzenia na przyszłość, uzasadniają przyznanie renty uzupełniającej w kwocie po 390 zł miesięcznie. Sąd ustalił wysokość renty jako różnicę pomiędzy rentą przyznaną i wypłaconą przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych a wynagrodzeniem jakie powód otrzymywałby gdyby pracował.</xText> <xText>Dalej idące roszczenia Sąd oddalił , jak też oddalił roszczenie o naprawienie szkody obejmującej zwrot wydatków poniesionych z samym leczeniem, kosztami przejazdów i pobytów w szpitalach.</xText> <xText>Sąd ustalił, że wydatki związane z leczeniem zostały pokryte w całości przez pozwanego. Odmówił zaliczenia do tych wydatków kosztów pobytu żony powoda w hotelu w <xAnon>P.</xAnon> , podzielając opinie biegłego z zakresu okulistyki i kardiologii, że obecność zony nie była konieczna , bo powód nie wymagał opieki innych osób.</xText> <xText>Pozwany pokrył koszty leczenia w kwocie 1707,40 zł , wypłacił zapomogę ze świadczeń socjalnych w kwocie 1000 zł i z dobrowolnych składek pracowników pozwanego kwotę 1.600 zł.</xText> <xText>Sąd uznał, odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia, że nie uległo ono przedawnieniu. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 442;art. 442 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 442 §1 kc</xLexLink> roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu upływem 3 lat od dnia , w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Do spraw związanych z wypadkami i chorobami zawodowymi stosuje się przepis <xLexLink xArt="art. 291" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.291 § kp</xLexLink>, a bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia , o którym pracownik dowiedział się o doznaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.</xText> <xText>Powód powziął wiadomość o szkodzie i jej wysokości z treści orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w dniu 23.09.1998r. (k.12) określającego procentowy uszczerbek na zdrowiu, a pozew wniósł w dniu 5.07.2001r. , a zatem przed upływem terminu.</xText> <xText>Powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z 17.04.1970r. sygn. akt III PZP 34/69, Sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego za szkody mogące powstać u powoda w przyszłości.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku złożyły obydwie strony.</xText> <xText>Powód skarżąc wyrok w części oddalającej powództwo zarzucał naruszenie przepisów prawa cywilnego <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.444 § 1 i 2 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.300 kp</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.300 kp</xLexLink> poprzez przyjęcie, <xBx>-</xBx> że wszelkie koszty wynikłe z tytułu odpowiedzialności odszkodowawczej zostały przez pozwanego wyrównane,</xText> <xText><xBx>-</xBx> że kwota 10.000 zł jest odpowiednią sumą z tytułu zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne i psychiczne spowodowane wypadkiem,</xText> <xText><xBx>-</xBx> że renta uzupełniająca w kwocie 390 zł miesięcznie jest odpowiednia</xText> <xText>podczas gdy zasądzone przez Sąd kwoty są zbyt niskie, a roszczenia powoda nie były wygórowane.</xText> <xText>Z tych przyczyn domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości.</xText> <xText>Pozwany skarżąc wyrok w pkt. I, II i IV zarzucał naruszenie prawa materialnego – <xLexLink xArt="art. 435;art. 435 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 435 § 1 kc</xLexLink> poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,</xText> <xText>- naruszenie <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.415 kc</xLexLink> przez uznanie, że powód nie przyczynił się do powstania szkody</xText> <xText>- niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych w sprawie,</xText> <xText>- naruszenie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.444 § 2 kc</xLexLink> przez nieuwzględnienie zarobków jakie powód mógłby uzyskać podejmując pracę,</xText> <xText>- naruszenie przepisów procesowych ,</xText> <xText>- niezaliczenie wypłaconego odszkodowania na podstawie ustawy wypadkowej w oparciu o niekonstytucyjny przepis, który powinien być dotknięty nieważnością, na poczet zadośćuczynienia.</xText> <xText>Z tych przyczyn domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa bądź jego uchylenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Białymstoku zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>obydwie apelacje zasługują na częściowe uwzględnienie.</xBx></xText> <xText>Apelacja powoda jest zasadna w tej części, gdzie twierdzi , że kwota 10.000 zł zasądzona przez Sąd tytułem zadośćuczynienia jest zbyt niska (pkt.1 wyroku).</xText> <xText>Natomiast apelacja pozwanego słusznie kwestionuje wyrok Sądu w zakresie przyznania renty uzupełniającej (pkt.II).</xText> <xText>Zanim Sąd odniesie się do apelacji każdej ze stron przypomnieć należy , że w niniejszej sprawie powód dochodzi roszczeń cywilno-prawnych, jako roszczeń uzupełniających wobec przysługujących z ustawy wypadkowej.</xText> <xText>Dochodzenie roszczeń uzupełniających dla ich skuteczności wymaga wykazania odpowiedzialności pracodawcy z tytułu czynu niedozwolonego, udowodnienia szkody i związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Przesłanki te zostały udowodnione w postępowaniu przed Sądem Okręgowym.</xText> <xText>Powód uległ wypadkowi podczas naprawy samochodu i zarówno z ustaleń zespołu powypadkowego jak i z opinii biegłego z zakresu mechaniki <xAnon>H. Ł.</xAnon> wynika, że do wypadku doszło z przyczyn leżących po stronie pracodawcy.</xText> <xText>Wbrew zarzutom pozwanego podniesionym w apelacji, powód w żadnym zakresie nie przyczynił się do wypadku. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że powód przy wykonywaniu naprawy samochodu nie był zobowiązany do używania klucza pneumatycznego , a tym, samym nie miał obowiązku używania okularów ochronnych. Wykonując prawidłowo obowiązki nie przyczynił się ani do zaistnienia wypadku ani do rozmiaru szkody w następstwie tego wypadku. Zatem z mocy <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art.300 kp</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 i 2 kc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> pracodawca jest zobowiązany do naprawienia szkody spowodowanej wypadkiem.</xText> <xText>Wbrew stanowisku pozwanego roszczenie w niniejszej sprawie nie uległo przedawnieniu. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 442;art. 442 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.442 § 1 kc</xLexLink> roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia , w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Przy uszkodzeniu ciała „dowiedzenie” się o szkodzie nie zawsze ma miejsce z chwilą zaistnienia wypadku. Zwykle poszkodowany dowiaduje się o szkodzie wtedy kiedy już znane mu są skutki wypadku , co następuje z chwilą przeprowadzenia leczenia i zastosowania zabiegów zmierzających do przywrócenia poprzedniej sprawności organizmu.</xText> <xText>Powód , który uległ wypadkowi 12.03.1998r. i doznał urazu oka , dowiedział się o utracie widzenia w tym oku najwcześniej w październiku 1998r. podczas leczenia w szpitalu w <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Z pozwem wystąpił w lipcu 2001r. , a zatem przed upływem terminu przedawnienia.</xText> <xText>Odnosząc się do apelacji powoda w tej części , gdzie kwestionuje on wysokość zasądzonej kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę to Sąd Apelacyjny uznał, że jest to kwota zbyt niska. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 kc</xLexLink> w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym , Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „sumy odpowiedniej” jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 28.09.2001r. III CKN 427/00 ma charakter nieokreślony , niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria , którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej , lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy , ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Niewymierny charakter krzywdy sprawia , że ustalenie jej rozmiaru w każdej sprawie zależy od oceny Sądu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał, że zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota 10.000zł jest w okolicznościach niniejszej sprawy zbyt niska i że kwotą „odpowiednią” jest kwota 20.000zł.</xText> <xText>Zadośćuczynienie pieniężne , o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.445 § 1 kc</xLexLink> ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych.</xText> <xText>Powód w wyniku wypadku doznał urazu prawego oka, przebył leczenie operacyjne i ostatecznie utracił widzenie w tym oku.Podwyższając kwotę zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze rozmiar cierpień fizycznych powoda związanych z samym faktem zaistnienia wypadku jakiego doznał i dolegliwości bólowe w następstwie tego urazu. Nadto uraz spowodował konieczność długotrwałego leczenia i zabiegi operacyjne. Leczenie ze swej istoty musiało być związane ze stresem, zwłaszcza , że ostatecznie skutki wypadku okazały się nieodwracalne. Powód utracił całkowicie widzenie w oku. Po wypadku odczuwał nie tylko ból gałki ocznej , ale także ośrodków sąsiadujących (opinia lekarzy biegłych k.175-178). Utrata widzenia w jednym oku jakkolwiek powód zaadoptował się do widzenia jednoocznego powoduje , co Sąd wziął także pod uwagę podwyższając kwotę zadośćuczynienia, pewne ograniczenie w życiu osobistym i zawodowym. Sprawność powoda i możliwości wykonywania pracy nie są już takie same jak u człowieka zdrowego , z widzeniem obuocznym. Należy też mieć na uwadze, że powód uległ wypadkowi jako człowiek młody - w dacie wypadku miał 34 lata, co niewątpliwie wzmaga intensywność cierpień (por. wyrok SN z 19.X.1961r. – OSPIKA 1962, poz.255). Nadto następstwa wypadku są trwałe i nieodwracalne. Ich nieodwracalność , świadomość utraty widzenia w jednym oku już na zawsze musiała spowodować u powoda rozchwianie emocjonalne. Powód nie może wykonywać pracy w wyuczonym zawodzie , nie ma możliwości rozwoju zawodowego i jest ograniczony w wyborze rodzaju pracy. Wskazane wyżej okoliczności zadecydowały o podwyższeniu kwoty zadośćuczynienia. Ustalając należną z tego tytułu kwotę w wysokości 20.000 zł , Sąd miał na uwadze, że pozwany wypłacił powodowi jednorazowe odszkodowanie za 35% uszczerbku na zdrowiu -24.148,50 złotych.</xText> <xText>Wbrew stanowisku pozwanego nie ma jednak podstaw aby kwotę jednorazowego odszkodowania zaliczył na poczet zadośćuczynienia. Można ją jedynie wziąć pod uwagę przy określeniu wysokości zadośćuczynienia, co Sąd uczynił.</xText> <xText>Wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niekonstytucyjność <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1;art. 32 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19750200105" xTitle="Ustawa z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych" xAddress="Dz. U. z 1975 r. Nr 20, poz. 105">art.32 ust.1 pkt.1 ustawy z 12.06.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych</xLexLink> (Dz. U. z 1983r. nr.30 poz. 144) zapadł już po wypadku i wypłacenia przez pozwanego jednorazowego odszkodowania. W dacie wypłaty odszkodowania przepis ten obowiązywał i stanowił podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Pozwany wypłacił zatem odszkodowanie w oparciu o obowiązujące przepisy i nie może domagać się zaliczenia wypłaconego odszkodowania na poczet zadośćuczynienia na tej podstawie, że późniejszym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 24.04.2002r. w sprawie P 5/01, przepis art.32 ust.1 pkt.1 ustawy wypadkowej został uznany za niezgodny z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">konstytucją</xLexLink>.</xText> <xText>Za prawidłowe Sąd Apelacyjny uznał rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie roszczenia o naprawienie szkody związanej z leczeniem. Wydatki na koszty leczenia zostały przez pozwanego zwrócone , a powód nie wykazał aby poniósł dalszą szkodę w kwocie przekraczającej wy płaconą przez zakład pracy. Oprócz kosztów udokumentowanych rachunkami , pozwany wypłacił powodowi zapomogę w kwocie 1000zł i 1600 zł pochodzącą ze składek pracowników.</xText> <xText>Dalsze roszczenia odszkodowawcze z tego tytułu są niezasadne.</xText> <xText>Odnośnie renty , to Sąd Apelacyjny uwzględniając w tym zakresie apelację pozwanego uznał, że brak jest podstaw do jej zasądzenia. Stosownie do</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 2 kc</xLexLink> jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość , może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.</xText> <xText>Powołany przepis uzależnia zatem przyznanie renty od utraty zdolności do pracy zarobkowej albo od zwiększenia potrzeb.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał, z czym nie można się zgodzić, że sam fakt istnienia częściowej niezdolności do pracy uzasadnia konieczność zasądzenia rentę w wysokości różnicy pomiędzy rentą wypłaconą przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych a wynagrodzeniem jakie powód osiągnąłby gdyby pracował na stanowisku zajmowanym przed wypadkiem.</xText> <xText>W sprawie zostało ustalone , że powód w następstwie wypadku jest trwale częściowo niezdolny do pracy. Częściowa niezdolność do pracy nie oznacza utraty zdolności do pracy w ogóle , a jedynie pewne ograniczenia w wykonywaniu pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji (<xLexLink xArt="art. 12" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art.12 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> - Dz. U. z 2004r. nr.39, poz.353).</xText> <xText>Powód będąc częściowo niezdolny do pracy w następstwie wypadku , jest zatem zdolny do wykonywania pracy , z tym że nie może to być w jego przypadku praca wymagająca widzenia obuocznego.</xText> <xText>Pozwany już w postępowaniu przed Sądem Okręgowym a następnie w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym złożył powodowi ofertę wykonywania pracy na stanowisku dozorcy, przedkładając projekt umowy, zakres czynności i wysokość wynagrodzenia (k.274-277). Biegli sądowi z zakresu okulistyki opinie których Sąd w całości podziela stwierdzili, że powód jest zdolny do wykonywania tej pracy(k.280,321).</xText> <xText>Bez związku z wypadkiem pozostają natomiast schorzenia kardiologiczne i psychiatryczne powoda (opinie lekarza kardiologa i psychiatry k.289-300 , psychiatry k.322, 328-330 i k. 346 – odwrót – wyjaśnienia biegłego na rozprawie).</xText> <xText>Dlatego też schorzenia nie wywołane przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy nie mogły być brane pod uwagę przy ocenie prawa do renty uzupełniającej przewidzianej <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.444 § 2 kc.</xLexLink></xText> <xText>Następstwem wypadku przy pracy , za które pozwany odpowiada jest częściowa niezdolność do pracy polegająca na utracie widzenia jednym okiem.</xText> <xText>Oceniając prawo do renty należy zatem uwzględnić część zachowanej i możliwej do wykorzystania zdolności poszkodowanego do pracy. Powód zachował w części zdolność do pracy , a pozwany zaproponował mu pracę odpowiednią do stanu zdrowia. Propozycja ta zgłoszona w postępowaniu przed Sądem Okręgowym, jest aktualna obecnie i w każdym momencie w przyszłości (oświadczenie dyrektora na rozprawie apelacyjnej k.347). Gdyby powód podjął pracę to suma renty wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz zarobków na proponowanym stanowisku dozorcy przekraczałoby hipotetyczne wynagrodzenie jakie powód mógłby osiągnąć na stanowisku mechanika, gdyby nie uległ wypadkowi.</xText> <xText>Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że wysokość renty w latach 2001-2003 wynosiła netto 729,24zł – 759,09 zł – k.43,53 akt rentowych , k.207 wyjaśnienie powoda , a obecnie wynosi 769 zł (k.346 odwrót) .Hipotetyczne zarobki jakie powód mógłby osiągnąć jako mechanik oscylowały w tym czasie w kwotach od 1135 zł do 1151 zł (k.215).</xText> <xText>Różnica pomiędzy otrzymywaną rentą a hipotetycznymi zarobkami wynosiła zatem jak ustalił Sąd I instancji około 390 zł.</xText> <xText>Pracując na stanowisku dozorcy powód otrzymywałby wynagrodzenie znacznie przekraczające tę różnicę (k.214 i 276). Aktualnie byłaby to kwota 601,52 zł. (netto).</xText> <xText>Ponieważ co już podkreślono wyżej renta jest formą odszkodowania , to przysługuje o tyle , o ile powód poniósł szkodę. Szkoda zaś zamyka się wysokością zarobków jakie poszkodowany uzyskałby gdyby nie uległ wypadkowi powodującemu ograniczenie zdolności do pracy (wyrok SN z 28.02.1974r. II PR 61/74 , OSPIKA 1974r, Nr.9 , poz.195).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 1 kc</xLexLink> zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania i zaniechania , z którego szkoda wynikła. Normalnym następstwem wypadku przy pracy , za które odpowiada pozwany jest częściowa utrata przez powoda zdolności do pracy.</xText> <xText>Naprawienie tej szkody polega na wyrównaniu zarobków , jakie powód uzyskuje lub może uzyskać jako osoba częściowo niezdolna do pracy do wysokości zarobków jakie mógłby uzyskać gdyby nie uległ wypadkowi przy uwzględnieniu renty wypadkowej wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Jeżeli wypadek przy pracy , tak jak w niniejszej sprawie nie spowodował całkowitej niezdolności do pracy , a jedynie ograniczenie możliwości zarobkowych pracownika jako podstawę ustalenia wysokości renty wyrównawczej z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.444 § 2 kc</xLexLink> przyjmuje się wysokość spodziewanego wynagrodzenia, które pracownik może uzyskać wykorzystując ograniczoną zdolność do pracy. Wysokość renty należy zatem zmniejszyć o taką kwotę jaką poszkodowany może miesięcznie zarobić w ramach swej zmniejszonej zdolności do pracy (por. wyrok SN z 10.06.1998r. II UKN 682/98 OSNP 2000/16/627 i wyrok SN z 5.09.2001r. II UKN 534/00 OSNP 2003/11/274).</xText> <xText>Jak wykazano wyżej gdyby powód podjął pracę zaoferowaną przez pozwanego nie poniósłby w ogóle szkody. Zarobki jakie mógłby osiągnąć wraz z wypłacaną rentą wypadkową z ZUS przekroczyłyby bowiem wysokość wynagrodzenia jakie powód osiągnąłby gdyby nie uległ wypadkowi. Powód nie wyraził gotowości podjęcia oferowanej pracy, nie podjął tez żadnych działań w celu znalezienia innej pracy. Nie uczynił zatem nic aby zmniejszyć wysokość szkody. Tymczasem skoro jest inwalidą częściowo niezdolnym do pracy, spoczywa na nim obowiązek pracy w granicach jego możliwości , przy czym z obowiązku tego wynika konieczność dostosowania się do nowych warunków. Każdy człowiek , jak stwierdził Sąd Najwyższy powinien pracować w granicach swoich możliwości a poszkodowany ma obowiązek uczynić wszystko co dla niego możliwe aby zmniejszyć wysokość szkody (wyrok SN z 9.02.1967r. ,II PR 20/6, NP. 1968 Nr.1 s.124). Powód odmawia podjęcia pracy ale jego niechęć do pracy nie może być brana pod uwagę przy przyznaniu renty uzupełniającej. Przy ocenie czy powód może pracować należy liczyć się tylko ze stanem jego zdrowia a ten jest taki , że pozwala powodowi na wykonywanie pracy i osiąganie wynagrodzenia w wysokości całkowicie znoszącej szkodę.</xText> <xText>Dlatego brak jest podstaw do przyznania renty uzupełniającej i w tym zakresie zaskarżony wyrok został zmieniony , a powództwo oddalone.</xText> <xText>Reasumując Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok o tyle, że podwyższył kwotę zadośćuczynienia do 20.000 zł oddalając apelację ponad tę kwotę, oraz oddalił powództwo o rentę uzupełniającą. Apelację obu stron w pozostałym zakresie zostały oddalone. Podstawą orzeczenia jest <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1;art. 386 § 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 i 385 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie</xText> <xText>§ 6 pkt. 5 w zw. z § 12 ust.1 pkt.5 i § 13 ust.1 pkt.2 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej</xText> <xText>z urzędu (Dz.U.Nr.163, poz.1348 ze zm.).</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.102 kpc</xLexLink> Sąd odstąpił od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego za instancję apelacyjną .</xText> <xText>Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji.-</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Edyta Danilewicz

Romualda Stroczkowska

Agnieszka Maria Danilczuk

Katarzyna Kibiersza

Sygn.akt III APa 9/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 luty 2005r. Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Edyta Danilewicz (spr.) Sędziowie: SA Władysława Prusator-Kałużna SA Tomasz Kajewski Protokolant: Agnieszka Maria Danilczuk po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2005 r. w Białymstoku sprawy z powództwaA. D. przeciwkoMiejskiemu Zakładowi (...)wO. o odszkodowanie, zadośćuczynienie i rentę na skutek apelacji powodaA. D.oraz pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)wO. od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 grudnia 2003 r. sygn. akt V P 49/02 I Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. I w ten sposób, że zasądzoną kwotę 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych podwyższa do kwoty 20.000 (dwudziestu tysięcy) złotych II Zmienia zaskarżony wyrok w pkt. II w ten sposób, że powództwo o rentę uzupełniającą oddala. III Oddala obydwie apelacje w pozostałym zakresie. IV Zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego wB.) na rzecz adwokataT. O.prowadzącego Kancelarię Adwokacką wB.kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu. V Nie obciąża stron wydatkami poniesionymi w sprawie. VI Odstępuje od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego za instancję apelacyjną.- UZASADNIENIE PowódA. D.domagał się zasądzenia od pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)wO.odszkodowania w wysokości 10.000 złotych, zadośćuczynienia w kwocie 40.000zł renty uzupełniającej w kwocie po 1000 zł miesięcznie oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość z tytułu następstw wypadku przy pracy , któremu uległ 12.03.1998r. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa, twierdząc że wypłacił powodowi jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku w kwocie 24.148,50 zł zapomogę w kwocie 1000 zł oraz zwrócił koszty leczenia w kwocie 1707,40 zł. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem z 31.XII.2003r. : I. zasądził od pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)wO.na rzecz powodaA. D.kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 30% za okres od dnia 17 października 2001r. do dnia 14 grudnia 2001r., 20% za okres od dnia 15 grudnia 2001r. do dnia 24 lipca 2002r., 16% za okres od dnia 25 lipca 2002r. do dnia 31 stycznia 2003r., 13% za okres od dnia 01 lutego 2003r. do dnia 24 września 2003r., 12,25% za okres od dnia 25 września 2003r. do dnia zapłaty. II. zasądził od pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)na rzecz powodaA. D.rentę uzupełniającą w kwocie po 390 zł (trzysta dziewięćdziesiąt złotych) miesięcznie, płatną z góry do dnia 10-tego każdego miesiąca poczynając od dnia 17 października 2001r. z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w płatności z 30% za okres od dnia 17 października 2001r. do dnia 14 grudnia 2001r., 20% za okres od dnia 15 grudnia 2001r. do dnia 24 lipca 2002r., 16% za okres od dnia 25 lipca 2002 r. do dnia 31 stycznia 2003r., 13% za okres od dnia 01 lutego 2003r. do dnia 24 września 2003r., 12,25% za okres od dnia 25 września 2003r. do dnia zapłaty. II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie. III. ustalił odpowiedzialność pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)wO.na przyszłość z tytułu następstw wypadku przy pracy jakiemu uległ powódA. D.w dniu 12 marca 1998r. IV. ustalił wydatki w sprawie na kwotę 1.598,61 zł i nakazał pobrać od pozwanegoMiejskiego Zakładu (...)wO.na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Białymstoku) kwotę 1.598,61 zł (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem wydatków w sprawie. V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokataT. O.prowadzącego Kancelarię Adwokacką wB.kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu. Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym zakładzie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku mechanika samochodowego. W dniu 12.03.1998r. podczas naprawy autobusu komunikacji miejskiej uległ wypadkowi . W trakcie wchodzenia do kanału przeniósł nad głową przewód ciśnieniowy do klucza pneumatycznego, doszło do rozłączenia klucza od przewodu i powód został uderzony końcówką przewodu w okolice prawego oka. Zespół powypadkowy orzekł , że wypadek był wypadkiem przy pracy i ustalił nieprzestrzeganie przez zakład pracy przepisów bhp. W oparciu o opinię biegłego z zakresu mechanikiH. Ł., Sąd ustalił, że rzeczywistą przyczyną wypadku była mała ilość kulek zatrzaskowych w złączce w porównaniu do wymaganej, co spowodowało zmniejszenie siły łączącej klucz z końcówką przewodu. Zostało też ustalone , że powód nie przyczynił się w jakimkolwiek stopniu do wypadku. Podczas naprawy pojazdu nie było konieczne używanie klucza pneumatycznego , a tym samym powód nie był zobligowany do używania okularów ochronnych. Wypadek zdarzył się wyłącznie wskutek przyczyn leżących po stronie pozwanego w szczególności wskutek braku dbałości o stan techniczny urządzeń. Dodatkowym uchybieniem pracodawcy było nie przeszkolenie powoda w zakresie zasad bezpiecznej obsługi klucza. Lekarz biegły sądowy z zakresu okulistyki stwierdził, że wypadek spowodował uraz gałki ocznej i powód stał się praktycznie jednooczny. W obecnym stanie wiedzy nie ma możliwości poprawy stanu narządu wzroku. Proces leczenia pourazowego został zakończony a trwały uszczerbek na zdrowiu spowodowany utratą widzenia okiem prawym został oceniony na 35%. Sąd uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za wszelkie następstwa wypadku na podstawieart.444 § 1 i 2 kcw związku zart. 300 kp. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość , może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty a na podstawieart.445 § 1 kcw zw. zart.300 kpzadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd ustalił, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 10.000zł. W następstwie wypadku powód stał się praktycznie jednooczny , przebył dwukrotnie leczenie operacyjne. Wypadek zmienił jego status społeczny , w młodym wieku utracił zdolność do pracy zarobkowej w wyuczonym zawodzie mechanika samochodowego. Nie może też wykonywać innych prac – np. dozorcy, bo praca ta łączy się z wysiłkiem fizycznym przy porządkowaniu terenu , często w pozycji pochylonej , co ma niekorzystny wpływ na siatkówkę oka. Zabroniona jest też praca na wysokości. Uwzględniając rozmiar cierpień powoda ich intensywność, nieodwracalny i trwały charakter , Sąd uznał, że stosownym zadośćuczynieniem jest właśnie kwota 10.000zł. Częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej, zwiększenie potrzeb, zmniejszenie widoków powodzenia na przyszłość, uzasadniają przyznanie renty uzupełniającej w kwocie po 390 zł miesięcznie. Sąd ustalił wysokość renty jako różnicę pomiędzy rentą przyznaną i wypłaconą przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych a wynagrodzeniem jakie powód otrzymywałby gdyby pracował. Dalej idące roszczenia Sąd oddalił , jak też oddalił roszczenie o naprawienie szkody obejmującej zwrot wydatków poniesionych z samym leczeniem, kosztami przejazdów i pobytów w szpitalach. Sąd ustalił, że wydatki związane z leczeniem zostały pokryte w całości przez pozwanego. Odmówił zaliczenia do tych wydatków kosztów pobytu żony powoda w hotelu wP., podzielając opinie biegłego z zakresu okulistyki i kardiologii, że obecność zony nie była konieczna , bo powód nie wymagał opieki innych osób. Pozwany pokrył koszty leczenia w kwocie 1707,40 zł , wypłacił zapomogę ze świadczeń socjalnych w kwocie 1000 zł i z dobrowolnych składek pracowników pozwanego kwotę 1.600 zł. Sąd uznał, odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia, że nie uległo ono przedawnieniu. Zgodnie zart. 442 §1 kcroszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu upływem 3 lat od dnia , w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Do spraw związanych z wypadkami i chorobami zawodowymi stosuje się przepisart.291 § kp, a bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia , o którym pracownik dowiedział się o doznaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Powód powziął wiadomość o szkodzie i jej wysokości z treści orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w dniu 23.09.1998r. (k.12) określającego procentowy uszczerbek na zdrowiu, a pozew wniósł w dniu 5.07.2001r. , a zatem przed upływem terminu. Powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z 17.04.1970r. sygn. akt III PZP 34/69, Sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego za szkody mogące powstać u powoda w przyszłości. Apelację od powyższego wyroku złożyły obydwie strony. Powód skarżąc wyrok w części oddalającej powództwo zarzucał naruszenie przepisów prawa cywilnegoart.444 § 1 i 2 kcw zw. zart.300 kporazart. 445 § 1 kcw zw. zart.300 kppoprzez przyjęcie,-że wszelkie koszty wynikłe z tytułu odpowiedzialności odszkodowawczej zostały przez pozwanego wyrównane, -że kwota 10.000 zł jest odpowiednią sumą z tytułu zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne i psychiczne spowodowane wypadkiem, -że renta uzupełniająca w kwocie 390 zł miesięcznie jest odpowiednia podczas gdy zasądzone przez Sąd kwoty są zbyt niskie, a roszczenia powoda nie były wygórowane. Z tych przyczyn domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości. Pozwany skarżąc wyrok w pkt. I, II i IV zarzucał naruszenie prawa materialnego –art. 435 § 1 kcpoprzez jego niewłaściwe zastosowanie, - naruszenieart.415 kcprzez uznanie, że powód nie przyczynił się do powstania szkody - niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych w sprawie, - naruszenieart.444 § 2 kcprzez nieuwzględnienie zarobków jakie powód mógłby uzyskać podejmując pracę, - naruszenie przepisów procesowych , - niezaliczenie wypłaconego odszkodowania na podstawie ustawy wypadkowej w oparciu o niekonstytucyjny przepis, który powinien być dotknięty nieważnością, na poczet zadośćuczynienia. Z tych przyczyn domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa bądź jego uchylenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny w Białymstoku zważył, co następuje: obydwie apelacje zasługują na częściowe uwzględnienie. Apelacja powoda jest zasadna w tej części, gdzie twierdzi , że kwota 10.000 zł zasądzona przez Sąd tytułem zadośćuczynienia jest zbyt niska (pkt.1 wyroku). Natomiast apelacja pozwanego słusznie kwestionuje wyrok Sądu w zakresie przyznania renty uzupełniającej (pkt.II). Zanim Sąd odniesie się do apelacji każdej ze stron przypomnieć należy , że w niniejszej sprawie powód dochodzi roszczeń cywilno-prawnych, jako roszczeń uzupełniających wobec przysługujących z ustawy wypadkowej. Dochodzenie roszczeń uzupełniających dla ich skuteczności wymaga wykazania odpowiedzialności pracodawcy z tytułu czynu niedozwolonego, udowodnienia szkody i związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody. Przesłanki te zostały udowodnione w postępowaniu przed Sądem Okręgowym. Powód uległ wypadkowi podczas naprawy samochodu i zarówno z ustaleń zespołu powypadkowego jak i z opinii biegłego z zakresu mechanikiH. Ł.wynika, że do wypadku doszło z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. Wbrew zarzutom pozwanego podniesionym w apelacji, powód w żadnym zakresie nie przyczynił się do wypadku. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że powód przy wykonywaniu naprawy samochodu nie był zobowiązany do używania klucza pneumatycznego , a tym, samym nie miał obowiązku używania okularów ochronnych. Wykonując prawidłowo obowiązki nie przyczynił się ani do zaistnienia wypadku ani do rozmiaru szkody w następstwie tego wypadku. Zatem z mocyart.300 kpw zw. zart. 444 § 1 i 2 kcorazart. 445 § 1 kcpracodawca jest zobowiązany do naprawienia szkody spowodowanej wypadkiem. Wbrew stanowisku pozwanego roszczenie w niniejszej sprawie nie uległo przedawnieniu. Stosownie doart.442 § 1 kcroszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia , w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Przy uszkodzeniu ciała „dowiedzenie” się o szkodzie nie zawsze ma miejsce z chwilą zaistnienia wypadku. Zwykle poszkodowany dowiaduje się o szkodzie wtedy kiedy już znane mu są skutki wypadku , co następuje z chwilą przeprowadzenia leczenia i zastosowania zabiegów zmierzających do przywrócenia poprzedniej sprawności organizmu. Powód , który uległ wypadkowi 12.03.1998r. i doznał urazu oka , dowiedział się o utracie widzenia w tym oku najwcześniej w październiku 1998r. podczas leczenia w szpitalu wP.. Z pozwem wystąpił w lipcu 2001r. , a zatem przed upływem terminu przedawnienia. Odnosząc się do apelacji powoda w tej części , gdzie kwestionuje on wysokość zasądzonej kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę to Sąd Apelacyjny uznał, że jest to kwota zbyt niska. Stosownie doart. 445 § 1 kcw wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym , Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie „sumy odpowiedniej” jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 28.09.2001r. III CKN 427/00 ma charakter nieokreślony , niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria , którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej , lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy , ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Niewymierny charakter krzywdy sprawia , że ustalenie jej rozmiaru w każdej sprawie zależy od oceny Sądu. Sąd Apelacyjny uznał, że zasądzona przez Sąd Okręgowy kwota 10.000zł jest w okolicznościach niniejszej sprawy zbyt niska i że kwotą „odpowiednią” jest kwota 20.000zł. Zadośćuczynienie pieniężne , o którym mowa wart.445 § 1 kcma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Powód w wyniku wypadku doznał urazu prawego oka, przebył leczenie operacyjne i ostatecznie utracił widzenie w tym oku.Podwyższając kwotę zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze rozmiar cierpień fizycznych powoda związanych z samym faktem zaistnienia wypadku jakiego doznał i dolegliwości bólowe w następstwie tego urazu. Nadto uraz spowodował konieczność długotrwałego leczenia i zabiegi operacyjne. Leczenie ze swej istoty musiało być związane ze stresem, zwłaszcza , że ostatecznie skutki wypadku okazały się nieodwracalne. Powód utracił całkowicie widzenie w oku. Po wypadku odczuwał nie tylko ból gałki ocznej , ale także ośrodków sąsiadujących (opinia lekarzy biegłych k.175-178). Utrata widzenia w jednym oku jakkolwiek powód zaadoptował się do widzenia jednoocznego powoduje , co Sąd wziął także pod uwagę podwyższając kwotę zadośćuczynienia, pewne ograniczenie w życiu osobistym i zawodowym. Sprawność powoda i możliwości wykonywania pracy nie są już takie same jak u człowieka zdrowego , z widzeniem obuocznym. Należy też mieć na uwadze, że powód uległ wypadkowi jako człowiek młody - w dacie wypadku miał 34 lata, co niewątpliwie wzmaga intensywność cierpień (por. wyrok SN z 19.X.1961r. – OSPIKA 1962, poz.255). Nadto następstwa wypadku są trwałe i nieodwracalne. Ich nieodwracalność , świadomość utraty widzenia w jednym oku już na zawsze musiała spowodować u powoda rozchwianie emocjonalne. Powód nie może wykonywać pracy w wyuczonym zawodzie , nie ma możliwości rozwoju zawodowego i jest ograniczony w wyborze rodzaju pracy. Wskazane wyżej okoliczności zadecydowały o podwyższeniu kwoty zadośćuczynienia. Ustalając należną z tego tytułu kwotę w wysokości 20.000 zł , Sąd miał na uwadze, że pozwany wypłacił powodowi jednorazowe odszkodowanie za 35% uszczerbku na zdrowiu -24.148,50 złotych. Wbrew stanowisku pozwanego nie ma jednak podstaw aby kwotę jednorazowego odszkodowania zaliczył na poczet zadośćuczynienia. Można ją jedynie wziąć pod uwagę przy określeniu wysokości zadośćuczynienia, co Sąd uczynił. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niekonstytucyjnośćart.32 ust.1 pkt.1 ustawy z 12.06.1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych(Dz. U. z 1983r. nr.30 poz. 144) zapadł już po wypadku i wypłacenia przez pozwanego jednorazowego odszkodowania. W dacie wypłaty odszkodowania przepis ten obowiązywał i stanowił podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego. Pozwany wypłacił zatem odszkodowanie w oparciu o obowiązujące przepisy i nie może domagać się zaliczenia wypłaconego odszkodowania na poczet zadośćuczynienia na tej podstawie, że późniejszym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 24.04.2002r. w sprawie P 5/01, przepis art.32 ust.1 pkt.1 ustawy wypadkowej został uznany za niezgodny zkonstytucją. Za prawidłowe Sąd Apelacyjny uznał rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie roszczenia o naprawienie szkody związanej z leczeniem. Wydatki na koszty leczenia zostały przez pozwanego zwrócone , a powód nie wykazał aby poniósł dalszą szkodę w kwocie przekraczającej wy płaconą przez zakład pracy. Oprócz kosztów udokumentowanych rachunkami , pozwany wypłacił powodowi zapomogę w kwocie 1000zł i 1600 zł pochodzącą ze składek pracowników. Dalsze roszczenia odszkodowawcze z tego tytułu są niezasadne. Odnośnie renty , to Sąd Apelacyjny uwzględniając w tym zakresie apelację pozwanego uznał, że brak jest podstaw do jej zasądzenia. Stosownie do art. 444 § 2 kcjeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość , może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Powołany przepis uzależnia zatem przyznanie renty od utraty zdolności do pracy zarobkowej albo od zwiększenia potrzeb. Sąd I instancji uznał, z czym nie można się zgodzić, że sam fakt istnienia częściowej niezdolności do pracy uzasadnia konieczność zasądzenia rentę w wysokości różnicy pomiędzy rentą wypłaconą przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych a wynagrodzeniem jakie powód osiągnąłby gdyby pracował na stanowisku zajmowanym przed wypadkiem. W sprawie zostało ustalone , że powód w następstwie wypadku jest trwale częściowo niezdolny do pracy. Częściowa niezdolność do pracy nie oznacza utraty zdolności do pracy w ogóle , a jedynie pewne ograniczenia w wykonywaniu pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji (art.12 ustawy z 17.XII.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych- Dz. U. z 2004r. nr.39, poz.353). Powód będąc częściowo niezdolny do pracy w następstwie wypadku , jest zatem zdolny do wykonywania pracy , z tym że nie może to być w jego przypadku praca wymagająca widzenia obuocznego. Pozwany już w postępowaniu przed Sądem Okręgowym a następnie w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym złożył powodowi ofertę wykonywania pracy na stanowisku dozorcy, przedkładając projekt umowy, zakres czynności i wysokość wynagrodzenia (k.274-277). Biegli sądowi z zakresu okulistyki opinie których Sąd w całości podziela stwierdzili, że powód jest zdolny do wykonywania tej pracy(k.280,321). Bez związku z wypadkiem pozostają natomiast schorzenia kardiologiczne i psychiatryczne powoda (opinie lekarza kardiologa i psychiatry k.289-300 , psychiatry k.322, 328-330 i k. 346 – odwrót – wyjaśnienia biegłego na rozprawie). Dlatego też schorzenia nie wywołane przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy nie mogły być brane pod uwagę przy ocenie prawa do renty uzupełniającej przewidzianejart.444 § 2 kc. Następstwem wypadku przy pracy , za które pozwany odpowiada jest częściowa niezdolność do pracy polegająca na utracie widzenia jednym okiem. Oceniając prawo do renty należy zatem uwzględnić część zachowanej i możliwej do wykorzystania zdolności poszkodowanego do pracy. Powód zachował w części zdolność do pracy , a pozwany zaproponował mu pracę odpowiednią do stanu zdrowia. Propozycja ta zgłoszona w postępowaniu przed Sądem Okręgowym, jest aktualna obecnie i w każdym momencie w przyszłości (oświadczenie dyrektora na rozprawie apelacyjnej k.347). Gdyby powód podjął pracę to suma renty wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz zarobków na proponowanym stanowisku dozorcy przekraczałoby hipotetyczne wynagrodzenie jakie powód mógłby osiągnąć na stanowisku mechanika, gdyby nie uległ wypadkowi. Z ustaleń Sądu I instancji wynika, że wysokość renty w latach 2001-2003 wynosiła netto 729,24zł – 759,09 zł – k.43,53 akt rentowych , k.207 wyjaśnienie powoda , a obecnie wynosi 769 zł (k.346 odwrót) .Hipotetyczne zarobki jakie powód mógłby osiągnąć jako mechanik oscylowały w tym czasie w kwotach od 1135 zł do 1151 zł (k.215). Różnica pomiędzy otrzymywaną rentą a hipotetycznymi zarobkami wynosiła zatem jak ustalił Sąd I instancji około 390 zł. Pracując na stanowisku dozorcy powód otrzymywałby wynagrodzenie znacznie przekraczające tę różnicę (k.214 i 276). Aktualnie byłaby to kwota 601,52 zł. (netto). Ponieważ co już podkreślono wyżej renta jest formą odszkodowania , to przysługuje o tyle , o ile powód poniósł szkodę. Szkoda zaś zamyka się wysokością zarobków jakie poszkodowany uzyskałby gdyby nie uległ wypadkowi powodującemu ograniczenie zdolności do pracy (wyrok SN z 28.02.1974r. II PR 61/74 , OSPIKA 1974r, Nr.9 , poz.195). Zgodnie zart. 361 § 1 kczobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania i zaniechania , z którego szkoda wynikła. Normalnym następstwem wypadku przy pracy , za które odpowiada pozwany jest częściowa utrata przez powoda zdolności do pracy. Naprawienie tej szkody polega na wyrównaniu zarobków , jakie powód uzyskuje lub może uzyskać jako osoba częściowo niezdolna do pracy do wysokości zarobków jakie mógłby uzyskać gdyby nie uległ wypadkowi przy uwzględnieniu renty wypadkowej wypłaconej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Jeżeli wypadek przy pracy , tak jak w niniejszej sprawie nie spowodował całkowitej niezdolności do pracy , a jedynie ograniczenie możliwości zarobkowych pracownika jako podstawę ustalenia wysokości renty wyrównawczej zart.444 § 2 kcprzyjmuje się wysokość spodziewanego wynagrodzenia, które pracownik może uzyskać wykorzystując ograniczoną zdolność do pracy. Wysokość renty należy zatem zmniejszyć o taką kwotę jaką poszkodowany może miesięcznie zarobić w ramach swej zmniejszonej zdolności do pracy (por. wyrok SN z 10.06.1998r. II UKN 682/98 OSNP 2000/16/627 i wyrok SN z 5.09.2001r. II UKN 534/00 OSNP 2003/11/274). Jak wykazano wyżej gdyby powód podjął pracę zaoferowaną przez pozwanego nie poniósłby w ogóle szkody. Zarobki jakie mógłby osiągnąć wraz z wypłacaną rentą wypadkową z ZUS przekroczyłyby bowiem wysokość wynagrodzenia jakie powód osiągnąłby gdyby nie uległ wypadkowi. Powód nie wyraził gotowości podjęcia oferowanej pracy, nie podjął tez żadnych działań w celu znalezienia innej pracy. Nie uczynił zatem nic aby zmniejszyć wysokość szkody. Tymczasem skoro jest inwalidą częściowo niezdolnym do pracy, spoczywa na nim obowiązek pracy w granicach jego możliwości , przy czym z obowiązku tego wynika konieczność dostosowania się do nowych warunków. Każdy człowiek , jak stwierdził Sąd Najwyższy powinien pracować w granicach swoich możliwości a poszkodowany ma obowiązek uczynić wszystko co dla niego możliwe aby zmniejszyć wysokość szkody (wyrok SN z 9.02.1967r. ,II PR 20/6, NP. 1968 Nr.1 s.124). Powód odmawia podjęcia pracy ale jego niechęć do pracy nie może być brana pod uwagę przy przyznaniu renty uzupełniającej. Przy ocenie czy powód może pracować należy liczyć się tylko ze stanem jego zdrowia a ten jest taki , że pozwala powodowi na wykonywanie pracy i osiąganie wynagrodzenia w wysokości całkowicie znoszącej szkodę. Dlatego brak jest podstaw do przyznania renty uzupełniającej i w tym zakresie zaskarżony wyrok został zmieniony , a powództwo oddalone. Reasumując Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok o tyle, że podwyższył kwotę zadośćuczynienia do 20.000 zł oddalając apelację ponad tę kwotę, oraz oddalił powództwo o rentę uzupełniającą. Apelację obu stron w pozostałym zakresie zostały oddalone. Podstawą orzeczenia jestart. 386 § 1 i 385 kpc. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie § 6 pkt. 5 w zw. z § 12 ust.1 pkt.5 i § 13 ust.1 pkt.2 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.Nr.163, poz.1348 ze zm.). Na podstawieart.102 kpcSąd odstąpił od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego za instancję apelacyjną . Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji.-

15/050000/0001521/APa

Sąd Apelacyjnyw Białymstoku

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151500000001006_II_AKa_000006_2005_Uz_2005-02-03_001

II AKa 6/05

2005-02-03 01:00:00.0 CET

2013-02-27 02:02:27.0 CET

2014-07-23 08:35:39.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 6/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Mirosław Ziaja SSO del. Waldemar Szmidt (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. sprawy wnioskodawcy M. S. ( S. ) - o odszkodowanie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Kat

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000006" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 6/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 3 lutego 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Elżbieta Mieszczańska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xBx><xAnon>M. S.</xAnon> (<xAnon>S.</xAnon>)</xBx></xText> <xText><xBx>-</xBx> o odszkodowanie -</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 31/99</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika wnioskodawcy za oczywiście bezzasadną,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Sygn. akt II Aka 6/05</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 października 2004 roku w sprawie o sygnaturze XVI 1 Ko 31/99 na podstawie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8</xLexLink> ust.2ai2b oraz <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy <xAnon>M. S.</xAnon> kwotę 59.150 zł z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku - tytułem zadośćuczynienia. W pozostałej części wniosek oddalono , kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa.</xText> <xText>Wyrok sądu okręgowego zaskarżony został apelacją pełnomocnika wnioskodawcy, który zarzucił orzeczeniu zaskarżając je w punkcie 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na rozgraniczeniu okresu pobytu wnioskodawcy w więzieniu i w obozie pracy, od okresu pobytu na zsyłce i zróżnicowaniu miesięcznych kwot będących podstawą obliczenia należnego zadośćuczynienia a również przyjęcie kryterium minimalnego wynagrodzenia przy przyznaniu zadośćuczynienia. Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyznanie wnioskodawcy dalszej kwoty zadośćuczynienia, której domagał się w trakcie postępowania , to jest dodatkowo 19 000,00zł.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach rozpoznając niniejszą sprawę, stwierdził co następuje;</xText> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest w sposób oczywisty bezzasadną. Orzekający w sprawie sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i wyprowadził trafne wnioski zarówno w odniesieniu do samej zasady orzeczenia o zadośćuczynieniu jak i wysokości należnej z tego tytułu kwoty.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie sądu I instancji w części dotyczącej uprawnienia ubiegania się o odszkodowanie nie jest przez strony kwestionowane /co wynika zarówno z faktu nie zaskarżenia orzeczenia w tej części , jak i stanowiska zaprezentowanego w trakcie rozprawy przez sądem odwoławczym/ i fakt ten zwalnia tutejszy sąd od szczegółowych w tym względzie - aprobujących dla orzeczenia sądu I instancji rozważań. Wskazać natomiast należy przyczyny, które zdaniem sądu odwoławczego czynią bezskutecznym wniesioną apelację pełnomocnika dotyczącą zróżnicowania przez sąd meriti okresów pobytu przez wnioskodawcę w więzieniu, obozie pracy oraz tak zwanej zsyłce i przyznaniu w związku z tym odmiennych za poszczególne okresy kwot zadośćuczynienia.</xText> <xText>Przede wszystkim wskazać należy, że uzasadnienie skargi odwoławczej charakteryzuje trudna do wytłumaczenia niekonsekwencja. Z jednej strony skarżący przyznaje , że w okresie pobytu na zsyłce - a zatem w czasie gdy wykonywał pracę zarobkową, założył rodzinę, zamieszkiwał poza miejscem odosobnienia a jego podstawowe prawa ograniczone były jedynie w odniesieniu do swobody przemieszczania się - jego sytuacja różniła się w zasadniczy sposób od tego okresu czasu gdy przebywał w łagrze i więzieniu. Potwierdza zatem skarżący , że nie doznawał wówczas tortur fizycznych i nie przebywał w skrajnie trudnych warunkach bytowych. Wywodzi jednak dalej, że powyższe różnice, a w szczególności "dyskomfort wynikający z niemożności decydowania przez wnioskodawcę o swoim losie" jest okolicznością stanowiącą o bezzasadności odróżniania okresu pobytu w łagrze od zsyłki.</xText> <xText>Niekonsekwencja wynikać zdaje się również z kolejnych forsowanych przez skarżącego tez. Konstatuje bowiem apelujący, że "żadna kwota nie zrekompensuje cierpień moralnych i fizycznych lecz.... bolesne jest dla wnioskodawcy , ze za czyny ponad przeciętne i bohaterskie przyznaje się odszkodowanie poniżej przeciętnej".</xText> <xText>Zdaniem orzekającego w sprawie niniejszej sądu odwoławczego zróżnicowanie kwot zadośćuczynienia od okoliczności i warunków w jakich wskutek decyzji okupacyjnych władz sowieckich przebywał w odosobnieniu wnioskodawca - jest w pełni uzasadnione. Nie negując cierpień, oraz szkód, których doznał wnioskodawca niezasłużenie, potwierdzając również , że szeregu krzywd powetować po prostu nie sposób - stwierdzić należy , że skoro zdecydował się wystąpić ze stosownym roszczeniem - liczyć się powinien również z ewentualnością badania czy jego dolegliwości na poszczególnych etapach pobytu na terenie ZSRR były tożsame lub podobne. Należy zauważyć dalej , że skoro ustawodawca nie określił w ustawie będącej podstawą dochodzenia roszczeń w sprawie niniejszej stałej kwoty należnej tytułem zadośćuczynienia osobom pozostającym z różnych przyczyn, bez własnej woli, poza granicami Państwa Polskiego - uprawnionym jest orzekanie kwot zróżnicowanych również w kontekście kryterium warunków, w jakich wnioskodawca poza terenem kraju przebywał.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie sądu okręgowego również w zakwestionowanej przez apelującego części jawi się zatem jako w pełni prawidłowe i argumentami podniesionymi w skardze zakwestionowane być nie może. Podobnie sama kwota bazowa zadośćuczynienia nie nasuwa zastrzeżeń sądu odwoławczego, jej wysokość pozostaje bowiem w granicach swobody uznania sądu, które zakreślają przepisy procedury i nie może być uznana za w sposób rażący niską.</xText> <xText>Zaskarżony wyrok sądu okręgowego uznać należy w związku z powyższym za trafny i odpowiadający kryteriom orzeczenia sprawiedliwego. To zaś powoduje w konsekwencji o nieuwzględnieniu apelacji pełnomocnika i utrzymaniu tegoż wyroku w mocy - co Sąd Apelacyjny w Katowicach uczynił, orzekając również o kosztach postępowania odwoławczego stosownie do treści art. 13 ustawy z dnia 22 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 6/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Elżbieta Mieszczańska SSA Mirosław Ziaja SSO del. Waldemar Szmidt (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. sprawy wnioskodawcyM. S.(S.) -o odszkodowanie - na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt. XVI 1 Ko 31/99 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację pełnomocnika wnioskodawcy za oczywiście bezzasadną, 2 wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II Aka 6/05 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 października 2004 roku w sprawie o sygnaturze XVI 1 Ko 31/99 na podstawieart. 8ust.2ai2b orazart. 13 ustawy z dnia 23 lutego 1991roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegozasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyM. S.kwotę 59.150 zł z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku - tytułem zadośćuczynienia. W pozostałej części wniosek oddalono , kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa. Wyrok sądu okręgowego zaskarżony został apelacją pełnomocnika wnioskodawcy, który zarzucił orzeczeniu zaskarżając je w punkcie 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na rozgraniczeniu okresu pobytu wnioskodawcy w więzieniu i w obozie pracy, od okresu pobytu na zsyłce i zróżnicowaniu miesięcznych kwot będących podstawą obliczenia należnego zadośćuczynienia a również przyjęcie kryterium minimalnego wynagrodzenia przy przyznaniu zadośćuczynienia. Stawiając powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyznanie wnioskodawcy dalszej kwoty zadośćuczynienia, której domagał się w trakcie postępowania , to jest dodatkowo 19 000,00zł. Sąd Apelacyjny w Katowicach rozpoznając niniejszą sprawę, stwierdził co następuje; Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest w sposób oczywisty bezzasadną. Orzekający w sprawie sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i wyprowadził trafne wnioski zarówno w odniesieniu do samej zasady orzeczenia o zadośćuczynieniu jak i wysokości należnej z tego tytułu kwoty. Rozstrzygnięcie sądu I instancji w części dotyczącej uprawnienia ubiegania się o odszkodowanie nie jest przez strony kwestionowane /co wynika zarówno z faktu nie zaskarżenia orzeczenia w tej części , jak i stanowiska zaprezentowanego w trakcie rozprawy przez sądem odwoławczym/ i fakt ten zwalnia tutejszy sąd od szczegółowych w tym względzie - aprobujących dla orzeczenia sądu I instancji rozważań. Wskazać natomiast należy przyczyny, które zdaniem sądu odwoławczego czynią bezskutecznym wniesioną apelację pełnomocnika dotyczącą zróżnicowania przez sąd meriti okresów pobytu przez wnioskodawcę w więzieniu, obozie pracy oraz tak zwanej zsyłce i przyznaniu w związku z tym odmiennych za poszczególne okresy kwot zadośćuczynienia. Przede wszystkim wskazać należy, że uzasadnienie skargi odwoławczej charakteryzuje trudna do wytłumaczenia niekonsekwencja. Z jednej strony skarżący przyznaje , że w okresie pobytu na zsyłce - a zatem w czasie gdy wykonywał pracę zarobkową, założył rodzinę, zamieszkiwał poza miejscem odosobnienia a jego podstawowe prawa ograniczone były jedynie w odniesieniu do swobody przemieszczania się - jego sytuacja różniła się w zasadniczy sposób od tego okresu czasu gdy przebywał w łagrze i więzieniu. Potwierdza zatem skarżący , że nie doznawał wówczas tortur fizycznych i nie przebywał w skrajnie trudnych warunkach bytowych. Wywodzi jednak dalej, że powyższe różnice, a w szczególności "dyskomfort wynikający z niemożności decydowania przez wnioskodawcę o swoim losie" jest okolicznością stanowiącą o bezzasadności odróżniania okresu pobytu w łagrze od zsyłki. Niekonsekwencja wynikać zdaje się również z kolejnych forsowanych przez skarżącego tez. Konstatuje bowiem apelujący, że "żadna kwota nie zrekompensuje cierpień moralnych i fizycznych lecz.... bolesne jest dla wnioskodawcy , ze za czyny ponad przeciętne i bohaterskie przyznaje się odszkodowanie poniżej przeciętnej". Zdaniem orzekającego w sprawie niniejszej sądu odwoławczego zróżnicowanie kwot zadośćuczynienia od okoliczności i warunków w jakich wskutek decyzji okupacyjnych władz sowieckich przebywał w odosobnieniu wnioskodawca - jest w pełni uzasadnione. Nie negując cierpień, oraz szkód, których doznał wnioskodawca niezasłużenie, potwierdzając również , że szeregu krzywd powetować po prostu nie sposób - stwierdzić należy , że skoro zdecydował się wystąpić ze stosownym roszczeniem - liczyć się powinien również z ewentualnością badania czy jego dolegliwości na poszczególnych etapach pobytu na terenie ZSRR były tożsame lub podobne. Należy zauważyć dalej , że skoro ustawodawca nie określił w ustawie będącej podstawą dochodzenia roszczeń w sprawie niniejszej stałej kwoty należnej tytułem zadośćuczynienia osobom pozostającym z różnych przyczyn, bez własnej woli, poza granicami Państwa Polskiego - uprawnionym jest orzekanie kwot zróżnicowanych również w kontekście kryterium warunków, w jakich wnioskodawca poza terenem kraju przebywał. Rozstrzygnięcie sądu okręgowego również w zakwestionowanej przez apelującego części jawi się zatem jako w pełni prawidłowe i argumentami podniesionymi w skardze zakwestionowane być nie może. Podobnie sama kwota bazowa zadośćuczynienia nie nasuwa zastrzeżeń sądu odwoławczego, jej wysokość pozostaje bowiem w granicach swobody uznania sądu, które zakreślają przepisy procedury i nie może być uznana za w sposób rażący niską. Zaskarżony wyrok sądu okręgowego uznać należy w związku z powyższym za trafny i odpowiadający kryteriom orzeczenia sprawiedliwego. To zaś powoduje w konsekwencji o nieuwzględnieniu apelacji pełnomocnika i utrzymaniu tegoż wyroku w mocy - co Sąd Apelacyjny w Katowicach uczynił, orzekając również o kosztach postępowania odwoławczego stosownie do treści art. 13 ustawy z dnia 22 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000000503_I_ACa_001951_2004_Uz_2005-02-03_001

I ACa 1951/04

2005-02-03 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2013-08-12 14:26:21.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1951/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSA Jadwiga Galas Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa J. D. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. i (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o zapłatę na skute

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="jwnuk" xToPage="8" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="001951"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1951/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 lutego 2005 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Zofia Kołaczyk (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Urszula Bożałkińska</xText> <xText>SSA Jadwiga Galas</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Katarzyna Lenczowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. D.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 13 lutego 2004 r., sygn. akt XIII GC 319/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 4 o tyle, że:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 2 zasądzoną kwotę 18442,13 zł obniża do kwoty 16792,13 (szesnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa i 13/100) złotych, a odsetki od kwoty 7500 zł zasądza od 11 czerwca 2003 r., oddalając powództwo w pozostałej części;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>w punkcie 4 w części dotyczącej kosztów sądowych obciążających pozwaną <xAnon> (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 1497,60 zł obniża do kwoty 1198,12 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt osiem i 12/100) złotych oraz nakazuje pobrać od powoda z zasądzonego roszczenia na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) kwotę 299,57 (dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć i 57/100) złotych;</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>w pozostałej części apelację oddala.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt- I ACa 1951/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>J. D.</xAnon> domagał się zasądzenia od <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. w <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon> (...) Spółki z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> solidarnie kwoty 41.363,23 zł wraz z odsetkami tytułem opłat czynszowych za okres od stycznia do czerwca 2003 r. oraz opłat za media z łączącej strony umowy najmu.</xText> <xText>Pozwana <xAnon>(...)</xAnon> w toku procesu uznała powództwo co do kwoty 18.300 zł obejmującej czynsz za okres od stycznia do marca 2003 r. oraz opłatę za media w kwocie 4.229,30 zł w pozostałym zakresie wnosząc o oddalenie powództwa, zarzucając, że 1 kwietnia 2003 r. wynajmowany budynek został powodowi oddany i umowa najmu per fecta concludentia została rozwiązana. Pozwana <xAnon> (...)</xAnon> wniosła o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że mimo zawartej z powodem umowy nie korzystała z przedmiotu najmu.</xText> <xText>Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. 22.671,43 zł z ustawowymi odsetkami od 24 marca 2003 zaś od <xAnon> (...) spółki z o.o.</xAnon> 18.442,13 zł z ustawowymi odsetkami od 24 marca 2003 oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach sądowych. Rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i wnioskach:</xText> <xText>W dniu 2 kwietnia 2002 r. została zawarta umowa najmu pomiędzy <xAnon>J. D.</xAnon> a <xAnon>(...)</xAnon> Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon>, którego przedmiotem był jednopiętrowy budynek przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, stanowiący własność wynajmującego. Strony ustaliły wysokość czynszu na równowartość 1700 EURO brutto, płatnego miesięcznie na podstawie faktur VAT wystawianych przez wynajmującego z góry do 10 każdego miesiąca.</xText> <xText>W połowie 2002 roku ustalono, że zostaną zawarte dwie umowy najmu, jedna z pozwaną spółką<xAnon>(...)</xAnon>, druga z pozwaną spółką <xAnon>(...)</xAnon> w organizacji. Powód zawarł z pozwaną <xAnon>(...)</xAnon> ustne porozumienie, że początkowo faktury VAT z tytułu najmu za całość budynku wystawiane będą wyłącznie na pozwaną <xAnon> spółkę (...)</xAnon>, zaś od stycznia 2003 roku połowa na pozwaną <xAnon> spółkę (...)</xAnon>. Mimo to powód nie wystawiał faktur VAT na pozwaną <xAnon> spółkę (...)</xAnon>.</xText> <xText>W dniu 1 sierpnia 2002 r. powód zawarł ze <xAnon> spółka (...)</xAnon> aneks do w/w umowy, na mocy którego ograniczono przedmiot umowy najmu do parteru budynku przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, zaś czynsz ustalono na 2.500,- zł netto.</xText> <xText>Również dnia 1 sierpnia 2002 r. <xAnon>J. D.</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> – spółką w organizacji w <xAnon>K.</xAnon> umowę najmu I piętra tego budynku. Strony ustaliły czynsz w wysokości 2.500,-zł netto płatny z góry do każdego miesiąca na podstawie faktury VAT wystawionej przez wynajmującego.</xText> <xText>W październiku 2002 r. <xAnon>P. D.</xAnon>, przebywając wraz z <xAnon>M. G.</xAnon> w wynajmowanym budynku został poinformowany, że część rzeczy, które się tam znajdują należy do pozwanej <xAnon> spółki (...)</xAnon>, zaś pozostała część do innej spółki. Również na adres wynajmowanego budynku kierowana była korespondencja zarówno pozwanej <xAnon>(...)</xAnon>, jaki innej spółki. 29 października 2002 r. prezes zarządu pozwanej <xAnon> spółki (...)</xAnon> odebrała pismo kierowane do tej spółki, a zaadresowane na sporny lokal.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 21 listopada 2002 r. pozwana <xAnon> spółka (...)</xAnon> – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> została wpisana do KRS pod numerem <xAnon> (...)</xAnon>, gdzie jako adres wskazany został lokal przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon> (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> zgłosiła rozpoczęcie działalności gospodarczej w Urzędzie Skarbowym w <xAnon>K.</xAnon> z dniem 21 lutego 2003 r. i została zarejestrowana w ewidencji podatników.</xText> <xText>Pismem z dnia 7 lutego 2003 r. powód wezwał pozwaną <xAnon> spółkę (...)</xAnon> do uregulowania zaległości czynszowych za styczeń – luty 2003 r. w kwocie 12.200,-zł.</xText> <xText>Pismem z dnia 10 marca 2003 r. powód wezwał pozwaną <xAnon> spółkę (...)</xAnon> do uregulowania zaległości powstałych w okresie styczeń – marzec 2003 r. w kwocie 18.300,- zł.</xText> <xText>1 kwietnia 2003 r. pozwane spółki, nie informując powoda, opuściły budynek przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> i przeniosły się pod adres: <xAnon>ulica (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> a następnie wydały powodowi klucze, nastąpił odbiór obiektu przez powoda.</xText> <xText>Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż zeznania powoda <xAnon>J. D.</xAnon> są w całości wiarygodne, gdyż korespondują w dużym zakresie z protokołem zeznań świadka <xAnon>J. B. (1)</xAnon> złożonych z 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji w <xAnon>K.</xAnon>, która była zatrudniona w pozwanej <xAnon> spółce (...)</xAnon> w charakterze księgowej oraz wiarygodnymi zeznaniami świadków <xAnon>P. D.</xAnon>, <xAnon>M. G.</xAnon> oraz <xAnon>M. N.</xAnon>.</xText> <xText>Odnośnie zeznań występującego w imieniu pozwanej <xAnon> spółki (...)</xAnon> – <xAnon>J. L. (1)</xAnon>, Sąd nie dał im wiary w części, gdzie wskazuje, iż powód zawarł z nim nieformalną umowę o opuszczenie lokalu, gdyż ma kontrahentów na kupno wynajmowanego budynku. Po pierwsze ta część zeznań nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a po drugie trudno uznać, że w związku z nie budzącym wątpliwości zapisem umowy najmu o konieczności dokonywania zmian i uzupełnień tejże umowy w formie pisemnych aneksów ( § 22 umowy z 2.04.2002 r.), strony zawarłyby tego rodzaju porozumienie w sposób ustny. Również niewiarygodna jest część zeznań <xAnon>J. L. (1)</xAnon>, gdzie zaprzecza, iż kiedykolwiek <xAnon> spółka (...)</xAnon> zajmowała część wynajmowanego budynku. Jest to zdaniem Sądu sprzeczne z treścią wpisu dokonanego w KRS, gdzie jako siedziba w/w pozwanej podany został wynajmowany budynek przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>. Również w tym zakresie świadek <xAnon>J. B. (1)</xAnon> zeznając 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji w <xAnon>K.</xAnon>, jako osoba zatrudniona w spółce potwierdza fakt, że w/w spółka zajmowała część przedmiotowego budynku do końca marca 2003 r., zaś później przeniosła się pod inny adres. O tym, że pozwana <xAnon> spółka (...)</xAnon> znajdowała się w spornym budynku świadczy również fakt, iż pismo z 27.10.2002 r., kierowane do tejże spółki na adres <xAnon>ul . (...)</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, zostało w dniu 29.10.2002 r. odebrane przez prezesa zarządu pozwanej – <xAnon>K. K.</xAnon>. Sąd odmówił również wiary fragmentowi zeznań <xAnon>J. L. (1)</xAnon>, gdzie wskazuje, iż pod koniec grudnia 2002 r. poinformował powoda o konieczności opuszczenia wynajmowanego budynku. Jest to sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami powoda, jak również nie znajduje potwierdzenia w treści łączącej strony umowy, gdzie ustalono, iż wypowiedzenie umowy najmu winno być dokonane pod rygorem nieważności w formie pisemnej (§ 18 pkt 3 umowy z 2.04.2002 r.</xText> <xText>W pozostałej części zeznania <xAnon>J. L. (1)</xAnon> są zdaniem Sądu w pełni wiarygodne.</xText> <xText>Odnośnie zeznań złożonych przez świadka <xAnon>J. B. (1)</xAnon> Sąd zauważył, że są one w pełni wiarygodne, gdyż w dużej części pokrywają się one z zeznaniami złożonymi przez tego świadka 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji w <xAnon>K.</xAnon>, jak również korespondują z wiarygodnymi zeznaniami powoda.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 659;art. 659 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 659 § 1 kc</xLexLink>, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.</xText> <xText>Bezsporne w sprawie było to, że powoda od 2 kwietnia 2002 r. łączyła z pozwaną <xAnon> spółką (...)</xAnon> umowa najmu przedmiotowego budynku.</xText> <xText>Strony pozostają w sporze co do skutecznego zawarcia dnia 1 sierpnia 2002 r. aneksu do w/w umowy najmu, mocą której ograniczono przedmiot najmu do parteru budynku przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> oraz co do faktu zawarcia skutecznej umowy najmu pierwszego piętra tegoż budynku przez pozwaną <xAnon>(...)</xAnon>, z której wynika odpowiedzialność w/w pozwanej za dochodzone należności. Również sporne pozostaje sposób i moment rozwiązania stosunków najmu między pozwanymi, a powodem.</xText> <xText>Zgodnie z zawartym 1.08.2002 r. między powodem a pozwaną <xAnon> spółką (...)</xAnon> aneksem do wcześniejszej umowy najmu z 2.04.2002 r. (k.38), strony ustaliły w § 1, iż pozwana <xAnon> spółka (...)</xAnon> zajmować będzie powierzchnie 120 m<xSUPx>2 </xSUPx> mieszczącą się na parterze wynajmowanego budynku. Następnie w § 2 niniejszego aneksu zmniejszyły należny z tego tytułu czynsz z 1.700 EURO miesięcznie do kwoty 2.500 zł netto (3.050 z VAT) miesięcznie.</xText> <xText>W ocenie Sądu takie brzmienie aneksu jednoznacznie wskazuje, iż na jego mocy nastąpiło ograniczenie przedmiotu najmu z całego budynku do części powierzchni na jego parterze, z jednoczesnym ograniczeniem wysokości płaconego z tego tytułu czynszu.</xText> <xText>Zatem na tej podstawie Sąd przyjął, że od 1 sierpnia 2002 r. pozwana <xAnon> spółka (...)</xAnon> wynajmowała wyłącznie część przedmiotowego budynku znajdującą się na parterze</xText> <xText>W tych okolicznościach Sąd uznał, że obie pozwane łączyły z powodem umowy najmu przedmiotowego budynku w zakresie określonym w umowie, z których wynika dla najemców obowiązek zapłaty czynszu. Od 1 sierpnia 2002 r. część budynku parter o pow. 120m<xSUPx>2 </xSUPx> wynajmowała <xAnon>(...)</xAnon>, zaś piętro <xAnon>(...)</xAnon>, każda zobowiązana do zapłaty czynszu po 3.050 zł miesięcznie. Obie pozwane korzystały z budynku do końca marca 2003 r., zadłużenie każdej z nich za okres styczeń-marzec 2003 r. wynosiło po 9.150 zł. Nadto pozwane są zobowiązane zapłacić czynsz za dalszy okres jako okres wypowiedzenia objęty żądaniem pozwu a to do czerwca 2003 r. w kwocie po 9.250 zł czyli każde łącznie po 18.300 zł. Zobowiązanie każdej z nich jest samodzielne. Postępowanie dowodowe nie dostarczyło podstaw do przyjęcia, aby doszło do wcześniejszego rozwiązania umowy w drodze porozumienia. Umowy przewidywały trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Tymczasem pozwane nie wypowiadając umów, i nie informując o tym fakcie powoda opuściły budynek, a dopiero później w kwietniu 2003 r. doszło do oddania mu kluczy. W momencie oddania kluczy doszło per fecta concludentia do wypowiedzenia umowy, którego skutki następowały dopiero z upływem trzech miesięcy. Powód nigdy zaś nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy ze skutkiem wcześniejszym bez zachowania terminu wypowiedzenia.</xText> <xText>Pozwane zobowiązane są też do zapłaty skapitalizowanych odsetek naliczonych za opóźnienie w zapłacie należności czynszowych do 20 marca 2003 r. w kwotach po 142,13 zł każda, a ponadto pozwana <xAnon>(...)</xAnon>umownej należności za media w kwocie 4.229,30 zł.</xText> <xText>Wyrok ten zaskarżyła pozwana <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w pkt 2 i 4 wnosząc o jego zmianę w części uwzględniającej wobec niej powództwo przez jego oddalenie w całości, zasądzenie kosztów procesu za obie instancje zarzucając naruszenie prawa procesowego przez dowolną ocenę dowodów i bezpodstawne skutkiem tego przyjęcie, że pozwana korzystała z lokalu, oraz, że pozwana uciekła z nieruchomości nie informując o tym powoda, naruszenie prawa materialnego przez naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń z umowy najmu, przyjęcie, że pozwana ma zapłacić podatek VAT podczas gdy powód nie wystawiał jej faktur VAT, zasądzenie czynszu za okres od IV.2003 r. z odsetkami do 24.III.2003. – przed datą wymagalności roszczeń.</xText> <xText/> <xText><xBx> Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText/> <xText><xBx> Nieuzasadnione są zarzuty apelacji naruszenia prawa procesowego w zakresie w jakim kwestionują ocenę materiału dowodowego, gdy dokonana przez Sąd I instancji nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki rozumowania czy doświadczenia życiowego, nie wykazuje błędów natury faktycznej. Sąd poddał wnikliwej ocenie całość materiału dowodowego sprawy dokonując jego wszechstronnej analizy, a swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uzasadnił zgodnie z wymogami <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink>. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie nasuwa zastrzeżeń, mieści się w zakresie swobody zakreślonej treścią <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>. Postawienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga wykazania poprzez argumenty natury jurydycznej, że Sąd uchybił zasadom oceny dowodów objętym treścią w/w przepisu, wskazania realnych w danej sprawie przyczyn, dla których ocena sądu nie spełnia wymogów przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink>. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Nie wystarcza zaś, jak to czyni apelująca samo powoływanie się na fakt odmowy przez Sąd I instancji wiarygodności zeznaniom <xAnon>J. L.</xAnon> oraz bezkrytycznego w ocenie skarżących dania wiary powodowi i świadków, subiektywne przekonanie o innej, aniżeli przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów, przywoływanie okoliczności faktycznych wypływających z zeznań, którym Sąd odmówił wiarygodności, prezentowanie własnej wersji stanu faktycznego. Każda subiektywna ocena dokonywana w warunkach rozbieżnych</xBx></xText> <xText><xBx>twierdzeń stron, uwzględnia dążenie do narzucenia sądowi własnych ocen, korzystnych dla prezentowanego w procesie stanowiska i oczekiwanej treści rozstrzygnięcia i jako taka nie może stanowić podstawy ustaleń. Istotą orzekania jest zachowanie samodzielności, niezależności w ustalaniu i wyciąganiu wniosków istotnych z punktu widzenia prawa materialnego. Sąd I instancji nie dopuścił się uchybień odwołując się do zeznań świadka <xAnon>J. B.</xAnon>, gdy te zeznania nie stanowiły jedynej podstawy dowodowej wyroku, a Sąd mógł je uwzględnić przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zeznań przesłuchanej bezpośrednio w przedmiotowej sprawie <xAnon>J. B.</xAnon>.</xBx></xText> <xText>Przy ocenie dowodów uwzględnia się bowiem wszelkie okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla mocy, wiarygodności poszczególnych dowodów, nie tylko treść danego przeprowadzonego dowodu, ale i wszelkie towarzyszące mu okoliczności, nie wyłączając składanych oświadczeń, wyjaśnień, wcześniejszych zachowań, zeznań złożonych w innej sprawie, w ramach wszechstronnego rozważenia materiału sprawy, w oparciu o które Sąd może wyrobić sobie przekonanie o wiarygodności określonego dowodu. Również nie pozbawia sam przez się cech wiarygodności rodzaj stosunków łączących świadka ze stroną, fakt, że jest on znajomym bądź krewnym strony. Istotne jest zestawienie treści zeznań z pozostałymi dowodami naświetlającymi okoliczności sprawy i dokonanie prawidłowego wyboru, po rozważeniu wynikłych sprzeczności w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Sąd Apelacji podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji co do tego, że powód pozostawał od 1 sierpnia 2002 r. w stosunkach najmu z pozwanymi spółkami, które wspólnie korzystały z przedmiotowego budynku, jak i to, że pozwane bez wcześniejszego wypowiedzenia umów najmu, bez zgody powoda na wcześniejsze rozwiązanie umowy opuściły przedmiot najmu.</xText> <xText>Niesporne jest, że skarżąca jako spółka w organizacji zawarła z powodem umowę najmu na wynajem piętra budynku przy <xAnon>ul . (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> i tam też po zarejestrowaniu spółki 21.XI.2002 r. miała swoją siedzibę. Siedziba jest miejscem wykonywania funkcji prowadzenia spraw spółki przez zarząd. Tam funkcjonował jej organ zarządzający – zarząd w osobach <xAnon>L. K.</xAnon> i <xAnon>J. L.</xAnon> i tam docierała i odbierana była korespondencja dla spółki i ten adres był podawany jako miejsce prowadzenia działalności w zgłoszeniu do Urzędu Skarbowego i tam też, jak wynika z zeznań świadka, została wystawiona pierwsza faktura VAT w lutym 2003 r.. Nie była to zatem tylko, jak twierdzi apelująca „siedziba na papierze”. To zaś, że w dacie umowy lokal nie został protokolarnie przekazany <xAnon> spółka (...)</xAnon> nie posiadała wówczas wyodrębnionych organizacyjnie komórek wewnętrznych, obsługiwali ją pracownicy <xAnon> spółki (...)</xAnon> – nie oznacza, że nie korzystała ona z przedmiotowego lokalu, który był do jej dyspozycji. Było to wynikiem pozostawiania budynku w gestii <xAnon> spółki (...)</xAnon>, powiązań osobowych obu spółek poprzez tożsamość wspólników jak i tożsamość osób zarządzających które też zdecydowały i o tym, że płatnikiem czynszu miała być początkowo do momentu rejestracji<xAnon>(...)</xAnon> na którą według dyspozycji pozwanych wystawiane były faktury VAT. Okoliczność ta nie oznacza, że pozwana <xAnon>(...)</xAnon> z tytułu zawartej umowy z powodem nie miała ponosić żadnych obciążeń finansowych, czemu wyraźnie przeczy treść umowy nakładającej na pozwaną w § 5 obowiązek zapłaty czynszu. To zaś, że ich płatnikiem, według późniejszych ustnych ustaleń miała być pozwana ad 1 na którą były wystawione faktury VAT nie oznacza, że doszło w ten sposób do przejęcia długu, czego zresztą pozwana nie podnosi, twierdząc tylko, że nie jest w ogóle zobowiązana, a co w okolicznościach sprawy nie może odnieść rezultatu. Przejęcie długu zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 519" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 519kc</xLexLink> wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności a takowej w stanie rozpoznawanej sprawy nie było. Niewątpliwe jest, że organ zarządzający pozwanej miał przedmiot najmu do swojej dyspozycji, wewnętrzne zaś powiązanie obu spółek i wynikające z nich ustalenia co do tego, która z nich</xText> <xText>będzie spełniała zobowiązania ich obciążające względem powoda, nie pozbawiają pozwanej <xAnon>(...)</xAnon> legitymacji biernej. Pozwana ad 1 była tylko płatnikiem długu pozwanej ad 2, która pozostawała nadal zobowiązana. Świadczenie najemcy miało charakter świadczenia pieniężnego, a zatem mogło być spełnione nie tylko osobiście przez dłużnika, ale i osobę trzecią. Kwestie prawidłowości działań w świetle przepisów fiskalnych co do wystawienia faktur VAT, ich naruszenia i konsekwencji prawno skarbowych do których odwołuje się skarżąca, pozostają bez wpływu na ocenę stosunków cywilnoprawnych łączących strony z których wynikają określone zobowiązania cywilnoprawne.</xText> <xText>Prawidłowe są też ustalenia sądu I instancji co do okoliczności opuszczenia przedmiotu najmu. Brak jest podstaw w materiale dowodowym sprawy, korzystającym z przymiotu wiarygodności, do przyjęcia zasadności twierdzenia skarżącej, że opuszczenie w dniu 1 kwietnia 2003 r. – co jest niesporne – nastąpiło w drodze porozumienia stron i było następstwem rozwiązania umowy zgodną wolą stron. Własne projekcje skarżącej nie znajdujące odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy nie mogą odnieść rezultatu, gdy pozwane nie zdołały wykazać twierdzonej okoliczności, że przyczyną wyprowadzenia się z lokalu był zamierzony przez powoda fakt jego sprzedaży. Dołączone do pisma z 1 sierpnia 2003 r. wydruki internetu są z daty 1 sierpnia 2003 r. a więc z okresu już po rozwiązaniu umowy stron, a nie z okresu poprzedzającego opuszczenie lokalu, a nadto załączone zgłoszenie nie dotyczy sprzedaży a wynajmu (k.64), a takowe starania po ustaniu stosunku najmu z pozwanymi powód mógł czynić. Odnośnie powoływanej korespondencji, która by miała uzasadnić wcześniejszą wiedzę powoda o wyprowadzeniu się najemców, to apelacja nie precyzuje co to za korespondencja, pisma z jakich konkretnie dat miałyby to potwierdzać, ograniczając się do ogólnego stwierdzenia, nie mającego odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy. Podkreślić należy, że powód od samego początku podnosił, że przedmiot najmu został opuszczony bez jego wcześniejszego powiadomienia, a dopiero później doszło do wydania kluczy i formalnego zdania lokalu.</xText> <xText>Dokonane czynności nie dają podstaw do przyjęcia za apelującą, iż z datą zdania lokalu w drodze czynności konkludentnych doszło do rozwiązania umowy zgodną wolą stron. Czynności te nie sankcjonowały ze strony powoda działań pozwanych niezgodnych z umową, o czym świadczy treść pozwu, jak i stanowisko wyrażone na rozprawie. Powód tylko przyjął stan narzucony mu przez pozwane, nie rezygnując z przysługujących mu uprawnień, domagając się należnych mu świadczeń za okres wypowiedzenia. Zawarte umowy będące umowami na czas oznaczony przewidywały trzymiesięczne okresy wypowiedzenia, co nie zostało ze strony najemców dochowane. Opuszczenie lokalu nastąpiło bez zachowania wymaganego trybu, stanowiło w istocie „zerwanie umowy”. Do wygaśnięcia stosunku najmu nie jest wystarczające opróżnienie lokalu, ale wypowiedzenie tego węzła obligacyjnego, co wynika z treści <xLexLink xArt="art. 673;art. 688" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 673 i 688 kc</xLexLink> mających charakter bezwzględnie obowiązujący ( por. wyrok SN z 6.IV.2000 r. IICKN 264/00 – OSNC 2000 nr 10 poz. 186). Prawo cywilne chroni zasadę stabilności stosunków obligacyjnych przez wskazania w jaki sposób i kiedy dochodzi do ich wygaśnięcia. Ustawodawca nie przewiduje unicestwienia stosunków obligacyjnych jednostronnie, bez zachowania wymagań ustawowych i umownych, w drodze postawienia kontrahenta przed faktami dokonanymi. Tego rodzaju zachowanie traktowane jest jako naruszenie warunków umownych, jej nienależyte wykonanie ze wszystkimi tego konsekwencjami. Istotnie w okresie po 1 kwietnia umowa nie była wykonywana, ale jest to li tylko skutkiem zachowania pozwanej, która miała taką możliwość a z niej nieskorzystała, nie zachowując okresu trzymiesięcznego wypowiedzenia umowy. Sama zrezygnowała z dalszego korzystania z lokalu. W tym przypadku nie doszło do pozbawienia najemcy korzystania z przedmiotu najmu, twierdzonej przez skarżącą niemożliwości korzystania. Jest to tylko wynik jej działania, zaś skutki finansowe podejmowanych decyzji naruszających warunki umowy, obciążają stronę, która nie dotrzymuje postanowień zawartego kontraktu. Drogą faktów dokonanych nie można sankcjonować zrywania umów, tego rodzaju zachowanie nie zasługuje na ochronę prawną. Pozwana gdyby chciała respektować postanowienia umowy mogła w spornym okresie korzystać z przedmiotu najmu. Nie zostało wykazane, że powód w tym okresie zadysponował lokalem np. poprzez jego sprzedaż czy wynajem innej osobie.</xText> <xText>Niewątpliwie w realiach rozpoznawanej sprawy powodowi należy się kwota czynszu za okres wypowiedzenia, którego pozwana nie dochowała. Stanowi ona jego szkodę. Gdyby pozwana realizowała umowę w sposób prawidłowy taką korzyść powód by uzyskał, jak również mógłby podjąć wcześniej starania o zagospodarowanie lokalu. Uwzględniając fakt zdania lokalu w następstwie „zerwania” umowy, powód zaprzestał fakturowania należności czynszowych, gdyż umowa faktycznie nie była realizowana. Zatem zgodzić należy się ze skarżącą, iż brak jest podstaw do uwzględnienia w żądaniu obejmującym okres od kwietnia do czerwca 2003 r. podatku VAT, gdy tych obciążeń powód nie poniósł, a w świetle umowy czynsz składał się z kwoty netto 2.500 + podatku VAT a podstawę tego stanowiła wystawiona faktura VAT. Tego zaś obciążenia powód nie ponosił, a zatem ten element czynszu nie może być traktowany również jako szkoda.</xText> <xText>Powyższe czyni w tej części co do kwoty 1.650 zł apelację uzasadnioną, podobnie jak i w części dotyczącej odsetek od roszczenia odszkodowawczego obejmującego okres niedotrzymania terminu wypowiedzenia. Uszło uwagi Sądu I instancji, że przyjęta w zaskarżonym wyroku data wyprzedza okres wymagalności tego roszczenia, a zatem nie może być mowy o opóźnieniu od tej</xText> <xText>daty. Uwzględniając, że po czynnościach zdawczo-odbiorczych lokalu powód wezwał do zapłaty roszczenia odszkodowawczego za okres wypowiedzenia w pozwie z 20 marca 2004 r. doręczonym pozwanej 27 maja 2004 r. oraz wszelkie niezbędne czynności dla spełnienia roszczenia mieszczące się w ramach tzw. niezwłoczności z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink>, Sąd Apelacyjny przyjął, że stan opóźnienia uzasadniający żądanie odsetek (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink> ) datuje się od 11 czerwca 2004 r.</xText> <xText>Z podanych wyżej przyczyn w zakresie w jakim apelacja była uzasadniona zaskarżony wyrok został zmieniony w sposób opisany w sentencji, a dalej idąca oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>. Koszty postępowania apelacyjnego z uwagi na fakt, iż apelacja tylko w nieznacznej tylko części była</xText> <xText>uzasadniona obciążają pozwaną (<xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink>).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Zofia Kołaczyk

Barbara Panek

Katarzyna Lenczowska

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 1951/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Zofia Kołaczyk (spr.) Sędziowie : SSA Urszula Bożałkińska SSA Jadwiga Galas Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaJ. D. przeciwko(...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wK.i(...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wK. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej(...) Sp. z o.o.wK. od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 13 lutego 2004 r., sygn. akt XIII GC 319/03 1 zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 4 o tyle, że: - w punkcie 2 zasądzoną kwotę 18442,13 zł obniża do kwoty 16792,13 (szesnaście tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt dwa i 13/100) złotych, a odsetki od kwoty 7500 zł zasądza od 11 czerwca 2003 r., oddalając powództwo w pozostałej części; w punkcie 4 w części dotyczącej kosztów sądowych obciążających pozwaną(...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.kwotę 1497,60 zł obniża do kwoty 1198,12 zł (jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt osiem i 12/100) złotych oraz nakazuje pobrać od powoda z zasądzonego roszczenia na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) kwotę 299,57 (dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć i 57/100) złotych; 2 w pozostałej części apelację oddala. Sygn. akt- I ACa 1951/04 UZASADNIENIE PowódJ. D.domagał się zasądzenia od(...)Spółki z o.o. wK.i(...) Spółki z o.o.wK.solidarnie kwoty 41.363,23 zł wraz z odsetkami tytułem opłat czynszowych za okres od stycznia do czerwca 2003 r. oraz opłat za media z łączącej strony umowy najmu. Pozwana(...)w toku procesu uznała powództwo co do kwoty 18.300 zł obejmującej czynsz za okres od stycznia do marca 2003 r. oraz opłatę za media w kwocie 4.229,30 zł w pozostałym zakresie wnosząc o oddalenie powództwa, zarzucając, że 1 kwietnia 2003 r. wynajmowany budynek został powodowi oddany i umowa najmu per fecta concludentia została rozwiązana. Pozwana(...)wniosła o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że mimo zawartej z powodem umowy nie korzystała z przedmiotu najmu. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanej(...)Spółki z o.o. 22.671,43 zł z ustawowymi odsetkami od 24 marca 2003 zaś od(...) spółki z o.o.18.442,13 zł z ustawowymi odsetkami od 24 marca 2003 oddalając powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach sądowych. Rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach i wnioskach: W dniu 2 kwietnia 2002 r. została zawarta umowa najmu pomiędzyJ. D.a(...)Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wK., którego przedmiotem był jednopiętrowy budynek przyulicy (...)wK., stanowiący własność wynajmującego. Strony ustaliły wysokość czynszu na równowartość 1700 EURO brutto, płatnego miesięcznie na podstawie faktur VAT wystawianych przez wynajmującego z góry do 10 każdego miesiąca. W połowie 2002 roku ustalono, że zostaną zawarte dwie umowy najmu, jedna z pozwaną spółką(...), druga z pozwaną spółką(...)w organizacji. Powód zawarł z pozwaną(...)ustne porozumienie, że początkowo faktury VAT z tytułu najmu za całość budynku wystawiane będą wyłącznie na pozwanąspółkę (...), zaś od stycznia 2003 roku połowa na pozwanąspółkę (...). Mimo to powód nie wystawiał faktur VAT na pozwanąspółkę (...). W dniu 1 sierpnia 2002 r. powód zawarł zespółka (...)aneks do w/w umowy, na mocy którego ograniczono przedmiot umowy najmu do parteru budynku przyul . (...)wK., zaś czynsz ustalono na 2.500,- zł netto. Również dnia 1 sierpnia 2002 r.J. D.zawarł z(...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością– spółką w organizacji wK.umowę najmu I piętra tego budynku. Strony ustaliły czynsz w wysokości 2.500,-zł netto płatny z góry do każdego miesiąca na podstawie faktury VAT wystawionej przez wynajmującego. W październiku 2002 r.P. D., przebywając wraz zM. G.w wynajmowanym budynku został poinformowany, że część rzeczy, które się tam znajdują należy do pozwanejspółki (...), zaś pozostała część do innej spółki. Również na adres wynajmowanego budynku kierowana była korespondencja zarówno pozwanej(...), jaki innej spółki. 29 października 2002 r. prezes zarządu pozwanejspółki (...)odebrała pismo kierowane do tej spółki, a zaadresowane na sporny lokal. Postanowieniem z dnia 21 listopada 2002 r. pozwanaspółka (...)– Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wK.została wpisana do KRS pod numerem(...), gdzie jako adres wskazany został lokal przyulicy (...)wK.. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąwK.zgłosiła rozpoczęcie działalności gospodarczej w Urzędzie Skarbowym wK.z dniem 21 lutego 2003 r. i została zarejestrowana w ewidencji podatników. Pismem z dnia 7 lutego 2003 r. powód wezwał pozwanąspółkę (...)do uregulowania zaległości czynszowych za styczeń – luty 2003 r. w kwocie 12.200,-zł. Pismem z dnia 10 marca 2003 r. powód wezwał pozwanąspółkę (...)do uregulowania zaległości powstałych w okresie styczeń – marzec 2003 r. w kwocie 18.300,- zł. 1 kwietnia 2003 r. pozwane spółki, nie informując powoda, opuściły budynek przyulicy (...)wK.i przeniosły się pod adres:ulica (...)wK.a następnie wydały powodowi klucze, nastąpił odbiór obiektu przez powoda. Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż zeznania powodaJ. D.są w całości wiarygodne, gdyż korespondują w dużym zakresie z protokołem zeznań świadkaJ. B. (1)złożonych z 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji wK., która była zatrudniona w pozwanejspółce (...)w charakterze księgowej oraz wiarygodnymi zeznaniami świadkówP. D.,M. G.orazM. N.. Odnośnie zeznań występującego w imieniu pozwanejspółki (...)–J. L. (1), Sąd nie dał im wiary w części, gdzie wskazuje, iż powód zawarł z nim nieformalną umowę o opuszczenie lokalu, gdyż ma kontrahentów na kupno wynajmowanego budynku. Po pierwsze ta część zeznań nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a po drugie trudno uznać, że w związku z nie budzącym wątpliwości zapisem umowy najmu o konieczności dokonywania zmian i uzupełnień tejże umowy w formie pisemnych aneksów ( § 22 umowy z 2.04.2002 r.), strony zawarłyby tego rodzaju porozumienie w sposób ustny. Również niewiarygodna jest część zeznańJ. L. (1), gdzie zaprzecza, iż kiedykolwiekspółka (...)zajmowała część wynajmowanego budynku. Jest to zdaniem Sądu sprzeczne z treścią wpisu dokonanego w KRS, gdzie jako siedziba w/w pozwanej podany został wynajmowany budynek przyul . (...)wK.. Również w tym zakresie świadekJ. B. (1)zeznając 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji wK., jako osoba zatrudniona w spółce potwierdza fakt, że w/w spółka zajmowała część przedmiotowego budynku do końca marca 2003 r., zaś później przeniosła się pod inny adres. O tym, że pozwanaspółka (...)znajdowała się w spornym budynku świadczy również fakt, iż pismo z 27.10.2002 r., kierowane do tejże spółki na adresul . (...)K., zostało w dniu 29.10.2002 r. odebrane przez prezesa zarządu pozwanej –K. K.. Sąd odmówił również wiary fragmentowi zeznańJ. L. (1), gdzie wskazuje, iż pod koniec grudnia 2002 r. poinformował powoda o konieczności opuszczenia wynajmowanego budynku. Jest to sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami powoda, jak również nie znajduje potwierdzenia w treści łączącej strony umowy, gdzie ustalono, iż wypowiedzenie umowy najmu winno być dokonane pod rygorem nieważności w formie pisemnej (§ 18 pkt 3 umowy z 2.04.2002 r. W pozostałej części zeznaniaJ. L. (1)są zdaniem Sądu w pełni wiarygodne. Odnośnie zeznań złożonych przez świadkaJ. B. (1)Sąd zauważył, że są one w pełni wiarygodne, gdyż w dużej części pokrywają się one z zeznaniami złożonymi przez tego świadka 23 września 2003 r. w Komendzie Miejskiej Policji wK., jak również korespondują z wiarygodnymi zeznaniami powoda. Zgodnie z treściąart. 659 § 1 kc, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Bezsporne w sprawie było to, że powoda od 2 kwietnia 2002 r. łączyła z pozwanąspółką (...)umowa najmu przedmiotowego budynku. Strony pozostają w sporze co do skutecznego zawarcia dnia 1 sierpnia 2002 r. aneksu do w/w umowy najmu, mocą której ograniczono przedmiot najmu do parteru budynku przyul . (...)wK.oraz co do faktu zawarcia skutecznej umowy najmu pierwszego piętra tegoż budynku przez pozwaną(...), z której wynika odpowiedzialność w/w pozwanej za dochodzone należności. Również sporne pozostaje sposób i moment rozwiązania stosunków najmu między pozwanymi, a powodem. Zgodnie z zawartym 1.08.2002 r. między powodem a pozwanąspółką (...)aneksem do wcześniejszej umowy najmu z 2.04.2002 r. (k.38), strony ustaliły w § 1, iż pozwanaspółka (...)zajmować będzie powierzchnie 120 m2mieszczącą się na parterze wynajmowanego budynku. Następnie w § 2 niniejszego aneksu zmniejszyły należny z tego tytułu czynsz z 1.700 EURO miesięcznie do kwoty 2.500 zł netto (3.050 z VAT) miesięcznie. W ocenie Sądu takie brzmienie aneksu jednoznacznie wskazuje, iż na jego mocy nastąpiło ograniczenie przedmiotu najmu z całego budynku do części powierzchni na jego parterze, z jednoczesnym ograniczeniem wysokości płaconego z tego tytułu czynszu. Zatem na tej podstawie Sąd przyjął, że od 1 sierpnia 2002 r. pozwanaspółka (...)wynajmowała wyłącznie część przedmiotowego budynku znajdującą się na parterze W tych okolicznościach Sąd uznał, że obie pozwane łączyły z powodem umowy najmu przedmiotowego budynku w zakresie określonym w umowie, z których wynika dla najemców obowiązek zapłaty czynszu. Od 1 sierpnia 2002 r. część budynku parter o pow. 120m2wynajmowała(...), zaś piętro(...), każda zobowiązana do zapłaty czynszu po 3.050 zł miesięcznie. Obie pozwane korzystały z budynku do końca marca 2003 r., zadłużenie każdej z nich za okres styczeń-marzec 2003 r. wynosiło po 9.150 zł. Nadto pozwane są zobowiązane zapłacić czynsz za dalszy okres jako okres wypowiedzenia objęty żądaniem pozwu a to do czerwca 2003 r. w kwocie po 9.250 zł czyli każde łącznie po 18.300 zł. Zobowiązanie każdej z nich jest samodzielne. Postępowanie dowodowe nie dostarczyło podstaw do przyjęcia, aby doszło do wcześniejszego rozwiązania umowy w drodze porozumienia. Umowy przewidywały trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Tymczasem pozwane nie wypowiadając umów, i nie informując o tym fakcie powoda opuściły budynek, a dopiero później w kwietniu 2003 r. doszło do oddania mu kluczy. W momencie oddania kluczy doszło per fecta concludentia do wypowiedzenia umowy, którego skutki następowały dopiero z upływem trzech miesięcy. Powód nigdy zaś nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy ze skutkiem wcześniejszym bez zachowania terminu wypowiedzenia. Pozwane zobowiązane są też do zapłaty skapitalizowanych odsetek naliczonych za opóźnienie w zapłacie należności czynszowych do 20 marca 2003 r. w kwotach po 142,13 zł każda, a ponadto pozwana(...)umownej należności za media w kwocie 4.229,30 zł. Wyrok ten zaskarżyła pozwana(...) sp. z o.o.w pkt 2 i 4 wnosząc o jego zmianę w części uwzględniającej wobec niej powództwo przez jego oddalenie w całości, zasądzenie kosztów procesu za obie instancje zarzucając naruszenie prawa procesowego przez dowolną ocenę dowodów i bezpodstawne skutkiem tego przyjęcie, że pozwana korzystała z lokalu, oraz, że pozwana uciekła z nieruchomości nie informując o tym powoda, naruszenie prawa materialnego przez naruszenie zasady ekwiwalentności świadczeń z umowy najmu, przyjęcie, że pozwana ma zapłacić podatek VAT podczas gdy powód nie wystawiał jej faktur VAT, zasądzenie czynszu za okres od IV.2003 r. z odsetkami do 24.III.2003. – przed datą wymagalności roszczeń. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Nieuzasadnione są zarzuty apelacji naruszenia prawa procesowego w zakresie w jakim kwestionują ocenę materiału dowodowego, gdy dokonana przez Sąd I instancji nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki rozumowania czy doświadczenia życiowego, nie wykazuje błędów natury faktycznej. Sąd poddał wnikliwej ocenie całość materiału dowodowego sprawy dokonując jego wszechstronnej analizy, a swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uzasadnił zgodnie z wymogamiart. 328 § 2 kpc. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie nasuwa zastrzeżeń, mieści się w zakresie swobody zakreślonej treściąart. 233 § 1 kpc. Postawienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga wykazania poprzez argumenty natury jurydycznej, że Sąd uchybił zasadom oceny dowodów objętym treścią w/w przepisu, wskazania realnych w danej sprawie przyczyn, dla których ocena sądu nie spełnia wymogów przepisuart. 233 § 1 kpc. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Nie wystarcza zaś, jak to czyni apelująca samo powoływanie się na fakt odmowy przez Sąd I instancji wiarygodności zeznaniomJ. L.oraz bezkrytycznego w ocenie skarżących dania wiary powodowi i świadków, subiektywne przekonanie o innej, aniżeli przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów, przywoływanie okoliczności faktycznych wypływających z zeznań, którym Sąd odmówił wiarygodności, prezentowanie własnej wersji stanu faktycznego. Każda subiektywna ocena dokonywana w warunkach rozbieżnych twierdzeń stron, uwzględnia dążenie do narzucenia sądowi własnych ocen, korzystnych dla prezentowanego w procesie stanowiska i oczekiwanej treści rozstrzygnięcia i jako taka nie może stanowić podstawy ustaleń. Istotą orzekania jest zachowanie samodzielności, niezależności w ustalaniu i wyciąganiu wniosków istotnych z punktu widzenia prawa materialnego. Sąd I instancji nie dopuścił się uchybień odwołując się do zeznań świadkaJ. B., gdy te zeznania nie stanowiły jedynej podstawy dowodowej wyroku, a Sąd mógł je uwzględnić przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów w tym zeznań przesłuchanej bezpośrednio w przedmiotowej sprawieJ. B.. Przy ocenie dowodów uwzględnia się bowiem wszelkie okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla mocy, wiarygodności poszczególnych dowodów, nie tylko treść danego przeprowadzonego dowodu, ale i wszelkie towarzyszące mu okoliczności, nie wyłączając składanych oświadczeń, wyjaśnień, wcześniejszych zachowań, zeznań złożonych w innej sprawie, w ramach wszechstronnego rozważenia materiału sprawy, w oparciu o które Sąd może wyrobić sobie przekonanie o wiarygodności określonego dowodu. Również nie pozbawia sam przez się cech wiarygodności rodzaj stosunków łączących świadka ze stroną, fakt, że jest on znajomym bądź krewnym strony. Istotne jest zestawienie treści zeznań z pozostałymi dowodami naświetlającymi okoliczności sprawy i dokonanie prawidłowego wyboru, po rozważeniu wynikłych sprzeczności w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Apelacji podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji co do tego, że powód pozostawał od 1 sierpnia 2002 r. w stosunkach najmu z pozwanymi spółkami, które wspólnie korzystały z przedmiotowego budynku, jak i to, że pozwane bez wcześniejszego wypowiedzenia umów najmu, bez zgody powoda na wcześniejsze rozwiązanie umowy opuściły przedmiot najmu. Niesporne jest, że skarżąca jako spółka w organizacji zawarła z powodem umowę najmu na wynajem piętra budynku przyul . (...)wK.i tam też po zarejestrowaniu spółki 21.XI.2002 r. miała swoją siedzibę. Siedziba jest miejscem wykonywania funkcji prowadzenia spraw spółki przez zarząd. Tam funkcjonował jej organ zarządzający – zarząd w osobachL. K.iJ. L.i tam docierała i odbierana była korespondencja dla spółki i ten adres był podawany jako miejsce prowadzenia działalności w zgłoszeniu do Urzędu Skarbowego i tam też, jak wynika z zeznań świadka, została wystawiona pierwsza faktura VAT w lutym 2003 r.. Nie była to zatem tylko, jak twierdzi apelująca „siedziba na papierze”. To zaś, że w dacie umowy lokal nie został protokolarnie przekazanyspółka (...)nie posiadała wówczas wyodrębnionych organizacyjnie komórek wewnętrznych, obsługiwali ją pracownicyspółki (...)– nie oznacza, że nie korzystała ona z przedmiotowego lokalu, który był do jej dyspozycji. Było to wynikiem pozostawiania budynku w gestiispółki (...), powiązań osobowych obu spółek poprzez tożsamość wspólników jak i tożsamość osób zarządzających które też zdecydowały i o tym, że płatnikiem czynszu miała być początkowo do momentu rejestracji(...)na którą według dyspozycji pozwanych wystawiane były faktury VAT. Okoliczność ta nie oznacza, że pozwana(...)z tytułu zawartej umowy z powodem nie miała ponosić żadnych obciążeń finansowych, czemu wyraźnie przeczy treść umowy nakładającej na pozwaną w § 5 obowiązek zapłaty czynszu. To zaś, że ich płatnikiem, według późniejszych ustnych ustaleń miała być pozwana ad 1 na którą były wystawione faktury VAT nie oznacza, że doszło w ten sposób do przejęcia długu, czego zresztą pozwana nie podnosi, twierdząc tylko, że nie jest w ogóle zobowiązana, a co w okolicznościach sprawy nie może odnieść rezultatu. Przejęcie długu zgodnie z treściąart. 519kcwymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności a takowej w stanie rozpoznawanej sprawy nie było. Niewątpliwe jest, że organ zarządzający pozwanej miał przedmiot najmu do swojej dyspozycji, wewnętrzne zaś powiązanie obu spółek i wynikające z nich ustalenia co do tego, która z nich będzie spełniała zobowiązania ich obciążające względem powoda, nie pozbawiają pozwanej(...)legitymacji biernej. Pozwana ad 1 była tylko płatnikiem długu pozwanej ad 2, która pozostawała nadal zobowiązana. Świadczenie najemcy miało charakter świadczenia pieniężnego, a zatem mogło być spełnione nie tylko osobiście przez dłużnika, ale i osobę trzecią. Kwestie prawidłowości działań w świetle przepisów fiskalnych co do wystawienia faktur VAT, ich naruszenia i konsekwencji prawno skarbowych do których odwołuje się skarżąca, pozostają bez wpływu na ocenę stosunków cywilnoprawnych łączących strony z których wynikają określone zobowiązania cywilnoprawne. Prawidłowe są też ustalenia sądu I instancji co do okoliczności opuszczenia przedmiotu najmu. Brak jest podstaw w materiale dowodowym sprawy, korzystającym z przymiotu wiarygodności, do przyjęcia zasadności twierdzenia skarżącej, że opuszczenie w dniu 1 kwietnia 2003 r. – co jest niesporne – nastąpiło w drodze porozumienia stron i było następstwem rozwiązania umowy zgodną wolą stron. Własne projekcje skarżącej nie znajdujące odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy nie mogą odnieść rezultatu, gdy pozwane nie zdołały wykazać twierdzonej okoliczności, że przyczyną wyprowadzenia się z lokalu był zamierzony przez powoda fakt jego sprzedaży. Dołączone do pisma z 1 sierpnia 2003 r. wydruki internetu są z daty 1 sierpnia 2003 r. a więc z okresu już po rozwiązaniu umowy stron, a nie z okresu poprzedzającego opuszczenie lokalu, a nadto załączone zgłoszenie nie dotyczy sprzedaży a wynajmu (k.64), a takowe starania po ustaniu stosunku najmu z pozwanymi powód mógł czynić. Odnośnie powoływanej korespondencji, która by miała uzasadnić wcześniejszą wiedzę powoda o wyprowadzeniu się najemców, to apelacja nie precyzuje co to za korespondencja, pisma z jakich konkretnie dat miałyby to potwierdzać, ograniczając się do ogólnego stwierdzenia, nie mającego odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy. Podkreślić należy, że powód od samego początku podnosił, że przedmiot najmu został opuszczony bez jego wcześniejszego powiadomienia, a dopiero później doszło do wydania kluczy i formalnego zdania lokalu. Dokonane czynności nie dają podstaw do przyjęcia za apelującą, iż z datą zdania lokalu w drodze czynności konkludentnych doszło do rozwiązania umowy zgodną wolą stron. Czynności te nie sankcjonowały ze strony powoda działań pozwanych niezgodnych z umową, o czym świadczy treść pozwu, jak i stanowisko wyrażone na rozprawie. Powód tylko przyjął stan narzucony mu przez pozwane, nie rezygnując z przysługujących mu uprawnień, domagając się należnych mu świadczeń za okres wypowiedzenia. Zawarte umowy będące umowami na czas oznaczony przewidywały trzymiesięczne okresy wypowiedzenia, co nie zostało ze strony najemców dochowane. Opuszczenie lokalu nastąpiło bez zachowania wymaganego trybu, stanowiło w istocie „zerwanie umowy”. Do wygaśnięcia stosunku najmu nie jest wystarczające opróżnienie lokalu, ale wypowiedzenie tego węzła obligacyjnego, co wynika z treściart. 673 i 688 kcmających charakter bezwzględnie obowiązujący ( por. wyrok SN z 6.IV.2000 r. IICKN 264/00 – OSNC 2000 nr 10 poz. 186). Prawo cywilne chroni zasadę stabilności stosunków obligacyjnych przez wskazania w jaki sposób i kiedy dochodzi do ich wygaśnięcia. Ustawodawca nie przewiduje unicestwienia stosunków obligacyjnych jednostronnie, bez zachowania wymagań ustawowych i umownych, w drodze postawienia kontrahenta przed faktami dokonanymi. Tego rodzaju zachowanie traktowane jest jako naruszenie warunków umownych, jej nienależyte wykonanie ze wszystkimi tego konsekwencjami. Istotnie w okresie po 1 kwietnia umowa nie była wykonywana, ale jest to li tylko skutkiem zachowania pozwanej, która miała taką możliwość a z niej nieskorzystała, nie zachowując okresu trzymiesięcznego wypowiedzenia umowy. Sama zrezygnowała z dalszego korzystania z lokalu. W tym przypadku nie doszło do pozbawienia najemcy korzystania z przedmiotu najmu, twierdzonej przez skarżącą niemożliwości korzystania. Jest to tylko wynik jej działania, zaś skutki finansowe podejmowanych decyzji naruszających warunki umowy, obciążają stronę, która nie dotrzymuje postanowień zawartego kontraktu. Drogą faktów dokonanych nie można sankcjonować zrywania umów, tego rodzaju zachowanie nie zasługuje na ochronę prawną. Pozwana gdyby chciała respektować postanowienia umowy mogła w spornym okresie korzystać z przedmiotu najmu. Nie zostało wykazane, że powód w tym okresie zadysponował lokalem np. poprzez jego sprzedaż czy wynajem innej osobie. Niewątpliwie w realiach rozpoznawanej sprawy powodowi należy się kwota czynszu za okres wypowiedzenia, którego pozwana nie dochowała. Stanowi ona jego szkodę. Gdyby pozwana realizowała umowę w sposób prawidłowy taką korzyść powód by uzyskał, jak również mógłby podjąć wcześniej starania o zagospodarowanie lokalu. Uwzględniając fakt zdania lokalu w następstwie „zerwania” umowy, powód zaprzestał fakturowania należności czynszowych, gdyż umowa faktycznie nie była realizowana. Zatem zgodzić należy się ze skarżącą, iż brak jest podstaw do uwzględnienia w żądaniu obejmującym okres od kwietnia do czerwca 2003 r. podatku VAT, gdy tych obciążeń powód nie poniósł, a w świetle umowy czynsz składał się z kwoty netto 2.500 + podatku VAT a podstawę tego stanowiła wystawiona faktura VAT. Tego zaś obciążenia powód nie ponosił, a zatem ten element czynszu nie może być traktowany również jako szkoda. Powyższe czyni w tej części co do kwoty 1.650 zł apelację uzasadnioną, podobnie jak i w części dotyczącej odsetek od roszczenia odszkodowawczego obejmującego okres niedotrzymania terminu wypowiedzenia. Uszło uwagi Sądu I instancji, że przyjęta w zaskarżonym wyroku data wyprzedza okres wymagalności tego roszczenia, a zatem nie może być mowy o opóźnieniu od tej daty. Uwzględniając, że po czynnościach zdawczo-odbiorczych lokalu powód wezwał do zapłaty roszczenia odszkodowawczego za okres wypowiedzenia w pozwie z 20 marca 2004 r. doręczonym pozwanej 27 maja 2004 r. oraz wszelkie niezbędne czynności dla spełnienia roszczenia mieszczące się w ramach tzw. niezwłoczności zart. 455 kc, Sąd Apelacyjny przyjął, że stan opóźnienia uzasadniający żądanie odsetek (art. 481 § 1w zw. zart. 455 kc) datuje się od 11 czerwca 2004 r. Z podanych wyżej przyczyn w zakresie w jakim apelacja była uzasadniona zaskarżony wyrok został zmieniony w sposób opisany w sentencji, a dalej idąca oddaleniu na podstawieart. 385 kpc. Koszty postępowania apelacyjnego z uwagi na fakt, iż apelacja tylko w nieznacznej tylko części była uzasadniona obciążają pozwaną (art. 100 kpc).

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000000503_I_ACa_001433_2004_Uz_2005-02-04_001

I ACa 1433/04

2005-02-04 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-06-10 08:26:51.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1433/04 I ACa 1535/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Lucjan Nowak SSA Małgorzata Wołczańska SSO del. Anna Tabak (spr.) Protokolant : Aleksander Gajda po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2005 roku na rozprawie sprawy z powództwa J. F. przeciwko 1) (...) Spółce Akcyjnej w K. , 2) (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M. o uznanie umowy za bezskuteczną na skutek apelac

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Barbara Panek" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="bpanek" xToPage="5" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="001433"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1433/04</xText> <xText>I ACa 1535/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 lutego 2005 r.</xText> <xText/> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Lucjan Nowak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Małgorzata Wołczańska</xText> <xText>SSO del. Anna Tabak (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Aleksander Gajda</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2005 roku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. F.</xAnon></xText> <xText>przeciwko 1) <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText>2) <xAnon> (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>o uznanie umowy za bezskuteczną</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanej <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 14 sierpnia 2003 r., sygn. akt X GC 878/02</xText> <xText>oraz apelacji pozwanej <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 19 marca 2004 r., sygn. akt X GC 878/02</xText> <xText/> <xText>1) zmienia wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 sierpnia 2003 r. <xBRx/>w punktach 1, 3 i 4 w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda na rzecz pozwanej <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 2.400,- (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;</xText> <xText/> <xText>2) zmienia wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 19 marca 2004 r. w ten sposób, że uchyla wyrok zaoczny z dnia 14 sierpnia 2003 r. w punktach 1, 3 i 4 i w tej części powództwo oddala oraz zasądza od powoda na rzecz pozwanej <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> kwotę 2.400,- (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem kosztów procesu;</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz każdej z pozwanych kwotę po 4.875,- (cztery tysiące siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 1433/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>J. F.</xAnon> w pozwie z dnia 17 grudnia 2002r. przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> domagał się stwierdzenia bezskuteczności umowy sprzedaży 850 udziałów zwykłych <xAnon> Przedsiębiorstwa (...)</xAnon>. o.o. w <xAnon>G.</xAnon> dokonanej przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> sp. z o.o. w <xAnon>M.</xAnon> z naruszeniem posiadanego przez niego prawa pierwszeństwa zakupu udziałów, zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu oraz zobowiązanie pozwanej do złożenia księgi udziałów.</xText> <xText>Na uzasadnienie podał, że jest wspólnikiem <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.</xAnon> i zgodnie z § 9 ust. 2 umowy spółki posiada prawo pierwszeństwa zakupu udziałów przeznaczonych do zbycia przez pozostałych wspólników.</xText> <xText>Pozwana pismem z 14.XI.2001r. do Rady Nadzorczej Spółka zobowiązała się do poinformowania pozostałych udziałowców o możliwości wykonania prawa pierwszeństwa zakupu 850 udziałów przeznaczonych do zbycia.</xText> <xText>Pozwana sprzedała udziały <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, podając w umowie sprzedaży, że posiadane przez nią udziały w P.I. <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> nie są obciążone prawami osób trzecich, a nadto poświadczyła nieprawdę, że dotychczasowi wspólnicy nie wykonali przysługującego im prawa pierwszeństwa.</xText> <xText/> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu.</xText> <xText/> <xText>W odpowiedzi na pozew podała, że powód nie podał podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. Nie wykazał także interesu prawnego żądania pozwu. Pozwana uzyskała zgodę Rady Nadzorczej w dni 6.XII.01r. na zbycie 850 udziałów.</xText> <xText>Pismem zarządu z dn. 21.XII.01 została poinformowana, że nie wpłynęły żadne oferty zakupu udziałów, wszyscy wspólnicy Spółki zostali poinformowani o ofercie pozwanej. Ponieważ żaden ze wspólników nie wyraził chęci nabycia udziałów, Rada Nadzorca spółki w dniu 21.XII.01r. wskazała jako nabywcę <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> z <xAnon>M.</xAnon>.</xText> <xText>Powód jako udziałowiec Spółki ma prawo wglądu do księgi udziałów.</xText> <xText>Postanowieniem z dn. 4.VII.2003r. na podstawie <xLexLink xArt="art. 195;art. 195 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 195 § 2 kpc</xLexLink> wezwano do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>.</xText> <xText/> <xText>Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2003r., w tym że zaocznym w stosunku do pozwanej <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>, Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał umowę kupna-sprzedaży udziałów <xAnon> Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> zawartą przez pozwanych <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon>Sp. z o.o. w <xAnon>M.</xAnon> w dniu 21 grudnia 2001r. za bezskuteczną w stosunku do powoda, w pozostałej części oddalił powództwo oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 3075 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego</xText> <xText>domagając się oddalenia powództwa.</xText> <xText>Po rozpoznaniu sprzeciwu wyrokiem z dnia 19 marca 2004r. Sąd Okręgowy w Gliwicach utrzymał wyrok zaoczny z dnia 14 sierpnia 2003r.</xText> <xText/> <xText>Przy wydaniu obu wyroków Sąd I instancji oparł się na następujących ustaleniach faktycznych i wysunął następujące wnioski:</xText> <xText>Powód był udziałowcem <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> Umowa spółki (§9 ust. 2) stanowiła, że pozostali wspólnicy mają pierwszeństwo zakupu udziałów przeznaczonych do zbycia. W dniu 21.XII.2002r. pomiędzy pozwanymi doszło do sprzedaży 850 udziałów za cenę 42.500 zł.</xText> <xText>Zanim doszło do sprzedaży, pozwana od 1 zwróciła się do Rady Nadzorczej <xAnon> Spółka (...)</xAnon> o wyrażenie zgody na zbycie udziałów oraz pismem z 22.XI.01r. do Zarządu o poinformowanie pozostałych wspólników o możliwości składania ofert w ramach wykonywania prawa pierwokupu. Zarząd wywiesił informację na tablicy ogłoszeń o zamiarze zbycia przez pozwaną udziałów a powoda poinformowano, że skutecznym zawiadomieniem w zakresie zbycia udziałów jest dokonanie ogłoszenia.</xText> <xText>W dniach 6.XII. i 21.XII.01 Rada Nadzorcza wyraziła zgodę na zbycie udziałów przez powoda ad. 1 oraz wskazała jako nabywcę pozwaną ad. 2.</xText> <xText>W dn. 21.XII. Zarząd Spółki poinformował pozwaną, że żaden z pozostałych wspólników nie skorzystał z prawa pierwokupu.</xText> <xText>Sąd I instancji stanął na stanowisku, że w niniejszym stanie faktycznym mają zastosowane przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kc</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 596" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 596 i nast.</xLexLink> o wykonywaniu prawa pierwokupu, które mają charakter bezwzględnie obowiązujący. W myśl <xLexLink xArt="art. 598;art. 598 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 598 § 1 kc</xLexLink> zobowiązany z prawa pierwokupu powinien niezwłocznie zawiadomić uprawnionego o treści umowy sprzedaży zawartej z osobą trzecią.</xText> <xText>Pozwana ad. 1 natomiast tego obowiązku nie wykonała, a wszelkie wykonywane przez nią czynności oraz organy Spółki były bez znaczenia dla skuteczności powiadomienie powoda o treści umowy zawartej z pozwaną ad. 2. Skutki sprzedaży bezwarunkowej określa <xLexLink xArt="art. 599" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 599 kc.</xLexLink> Orzecznictwo Sądu Najwyższego dopuszcza też możliwość wykorzystania <xLexLink xArt="art. 59" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 59 kc.</xLexLink></xText> <xText>Do umowy sprzedaży udziałów w spółce z o.o. stosuje się odpowiednio przepis <xLexLink xArt="art. 59" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 59 kc.</xLexLink></xText> <xText>Pozwana ad. 1 niewątpliwie wiedziała o uprawnieniu powoda w zakresie prawa pierwszeństwa nabycia udziałów, a pozwana ad. 2 z łatwością mogła się dowiedzieć.</xText> <xText>Dalej idące roszczenie powoda zostało oddalone, gdyż księgę udziałów prowadzi zarząd <xAnon> (...)</xAnon> i może wydawać zainteresowanym odpisy.</xText> <xText>Powód nie musiał wykazywać interesu prawnego w myśl <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink> żądając roszczenia z pkt 1 pozwu.</xText> <xText>Wyrok z dnia 14 sierpnia 2003r. w zakresie pkt 1 i 3 został zaskarżony apelacją przez pozwaną <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Pozwana zarzuciła:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 596" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 596 i nast. kc</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 59" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">59 kc</xLexLink></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Od wyroku z dnia 19.III.2004r. apelację wniosła pozwana <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>M.</xAnon>, zarzucając mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 596" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 596 kc</xLexLink> i nast. oraz 59 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kc</xLexLink></xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisu procesowego (<xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink>).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc wymienione zarzuty domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w pkt 1, 3 i 4 i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanej ad. 2.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacje obu pozwanych są uzasadnione.</xText> <xText>Ustalenie stanu faktycznego, dokonane przez Sąd Okręgowy w Gliwicach jest prawidłowe, znajdujące oparcie w materiale dowodowym w sprawie i Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjmuje za własne.</xText> <xText>Ze stanu faktycznego Sąd I instancji wyciągnął jednak nieprawidłowe wnioski i dokonał błędnej oceny prawnej.</xText> <xText>Powód domagał się stwierdzenia bezskuteczności umowy dnia 21 grudnia 2001r. sprzedaży 850 udziałów w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> przez <xAnon> (...) SA</xAnon>. w <xAnon>K.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon>, w <xAnon>M.</xAnon>, wobec naruszenia przysługującego mu prawa pierwszeństwa nabycia udziałów.</xText> <xText>Zasadą jest, zarówno według przepisów po przednio obowiązującego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">kodeksu handlowego</xLexLink> (Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 1934r. jak i obecnie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksu spółek handlowych</xLexLink> (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">ustawa z 15 września 2000r.</xLexLink>), że udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością podlegają swobodnemu rozporządzeniu przez wspólnika, jako jego prawo majątkowe.</xText> <xText>Niekiedy prawo rozporządzenia udziałem podlega ograniczeniu, ale niedopuszczalne jest zupełne wyłączenie rozporządzenia udziałem przez wspólnika.</xText> <xText>Ograniczenia rozporządzenia muszą wynikać z umowy spółki, przy tym mogą mieć one charakter podmiotowy, czasowy, mogą dotyczyć wszystkich lub niektórych udziałów.</xText> <xText>Umowa <xAnon> Spółki (...)</xAnon> przewiduje takie ograniczenie w rozporządzeniu udziałem w § 9 Ograniczenie to jest dwojakie:</xText> <xText>- po pierwsze: uwarunkowane jest wyrażeniem zgody przez Radę Nadzorczą</xText> <xText>na zbycie udziału</xText> <xText>- po drugie: pozostali wspólnicy mają pierwszeństwo zakupu udziałów</xText> <xText>przeznaczonych do zbycia.</xText> <xText><xAnon> Spółka (...)</xAnon> powstała w okresie obowiązywania przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">kodeksu handlowego</xLexLink>, możliwość wyżej wymienionych ograniczeń zbycia udziałów wynikało z treści <xLexLink xArt="art. 181;art. 181 § 1" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">art. 181 § 1</xLexLink>.</xText> <xText>Kwestionowana przez powoda umowa sprzedaży udziałów nastąpiła w dniu 21.XII.01r., a więc zastosowanie do niej miały przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksu spółek handlowych</xLexLink>, a poprzez <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art.2</xLexLink> wymienionego kodeksu, przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText>W obecnie obowiązującym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksie spółek handlowych</xLexLink> ograniczenie zbycia udziału uregulowane zostało w <xLexLink xArt="art. 182" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 182</xLexLink>.</xText> <xText>Jeżeli zbycie udziału jest uzależnione od zgody spółki., to w zależności od postanowień umowy, zgodę tę może wyrazić zarząd, rada nadzorcza lub zgromadzenie wspólników to w przypadku nieokreślenia w umowie spółki, który organ wyraża zgodę, wówczas zgodnie z treścią art. <xLexLink xArt="§ 2;§ 3;art. 182" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">§ 2 i 3 art. 182 ksh</xLexLink>, zgodę tą wyraża zarząd.</xText> <xText>Jak wynika z umowy <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> (§9) zgodę na zbycie udziału przekazano do kompetencji Rady Nadzorczej.</xText> <xText>Tak więc do skutecznego zbycia udziałów przez pozwaną <xAnon> (...)</xAnon> było uzyskanie zgody na czynność prawną od Rady Nadzorczej.</xText> <xText>Warunek ten został spełniony, gdyż pismem z dnia 14 listopada 2001r. pozwana ad. 1 zwróciła się do Rady Nadzorczej o wyrażenie zgody na sprzedaż 850 udziałów zwykłych (karta 24 akt) i uzyskała ją w uchwale Nr 6.XIII.2001r. (karta 23 akt).</xText> <xText>Ponieważ umowa przewidywała wymóg wyrażenia zgody przez Radę Nadzorczą, zgoda taka nastąpiła, nie miał zastosowania przepis <xLexLink xArt="§ 3;art. 182" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">§3 art. 182 kodeksu spółek handlowych</xLexLink>, że zgody udziela zarząd w formie pisemnej.</xText> <xText>Drugim ograniczeniem dowolnego rozporządzenia udziałem przez pozwaną ad 1 było przyznanie umową Spółki pozostałym wspólnikom prawa pierwszeństwa nabycia udziału.</xText> <xText>Prawo pierwszeństwa nabycia udziałów w spółce z o.o. nie jest tożsame z prawem pierwokupu, do którego mają zastosowanie przepisy <xLexLink xArt="art. 596" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 596 i nast. kc.</xLexLink></xText> <xText>Prawo pierwszeństwa, przyznane pozostałym wspólnikom, w razie zbycia udziału przez wspólnika, wyłącza możliwość oferowania do sprzedaży udziałów osobie trzeciej, przed uprzednim powiadomieniu pozostałych wspólników o zamiarze zbycia, celem skorzystania przez nich z możliwości nabycia.</xText> <xText>Prawo pierwszeństwa polega na wskazaniu osób, którym przysługuje przywilej pierwszeństwa nabycia udziałów i nie jest oparte na konstrukcji prawa przedmiotowego, jakim jest prawo pierwokupu. Pierwszeństwo polega na preferencji kandydatów do nabycia udziałów (wyrok SN z dn. 11.I.2002r. IV CKN 1903/00 OSNC z 2002r. nr 11 poz. 137.</xText> <xText>W uchwale składu siedmiu sędziów z dn. 23.VII.92r. Sąd Najwyższy wyjaśniając pojęcie pierwszeństwa na tle przepisów ustawy z dn. 29 kwietnia 1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości zajął stanowisko, że polega ono przede wszystkim na eliminacji innych podmiotów ubiegających się o tę samą rzecz ( III CZP 62/92 OSNCP 1992 Nr 12 poz. 214).</xText> <xText>Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dn. 12.III.03 w sprawie II CKN 857/00.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela pogląd Sądu Najwyższego przedstawiony w wyżej wymienionych orzeczeniach, że prawo pierwszeństwa polega na wcześniejszym zaoferowaniu do nabycia rzecz osobie, której prawo to przysługuje.</xText> <xText>W praktyce oznaczało to, że pozwana ad. 1 przed zawarciem umowy sprzedaży udziałów w sp. z o.o. zobowiązana była do powiadomienia powoda o zamiarze zbycia.</xText> <xText>Pozwana <xAnon> (...) S.A.</xAnon> wypełniła wszystkie ciążące na niej obowiązki, a wynikające z umowy spółki w zakresie przyznania pozostałym wspólnikom prawa pierwszeństwa. Pismem z dn. 22.XI.01 zwróciła się do Zarządu Spółki z prośbą o poinformowanie pozostałych wspólników o zamiarze zbycia udziałów oraz możliwości składania przez nich ofert.</xText> <xText>Zarząd pismem z dn. 27.XI.01r. poinformował powoda o zamiarze sprzedaży udziałów przez pozwaną ad. 1 (karta 26 i 27 akt), które to pismo powód otrzymał w dniu 29.XI.01r. (potwierdzenie odbioru informacji karta 28 akt).</xText> <xText>Powód nie skorzystał z przysługującemu mu prawa pierwszeństwa nabycia udziałów w spółce od pozwanej ad. 1.</xText> <xText>Twierdzenie powoda, że pozwana ad. 1 naruszyła przysługujące mu prawo pierwszeństwa umową spółki poprzez niezłożenie oferty sprzedaży jest nietrafne.</xText> <xText>W celu realizacji przysługującego powodowi prawa pierwszeństwa pozwana była zobowiązana jedynie do powiadomienia powoda o zamiarze zbycia udziałów. Powód, z kolei chcąc skorzystać z przysługującego prawa, winien był złożyć pozwanej ogertę.</xText> <xText>Powód tego nie uczynił. Konsekwencją tego było wystawienie przez zarząd spółki do pozwanej ad. 1 pisma z dn. 21.II.01r. informującego, że żaden ze wspólników nie skorzystał z prawa pierwszeństwa (określonego mylnie jako pierwokupu).</xText> <xText>Ponieważ zbycie przez pozwana ad. 1 obwarowane było zgodą Rady Nadzorczej, zgoda także miała miejsce, oraz prawem pierwszeństwa – a nie pierwokupu, powód z tego pierwszeństwa nie skorzystał, więc roszczenie powoda było niezasadne.</xText> <xText>Umowa z dnia 21.XII.01r. sprzedaży udziałów w sp. z o.o <xAnon> (...)</xAnon> przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na rzecz <xAnon> (...)</xAnon> jest skuteczna , wywołuje skutki prawne.</xText> <xText>Powołanie się przez Sąd Okręgowy na pogląd Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 29.XI.2001r. w sprawie V CKN 536/00 (LEX nr 52637, było nietrafne, albowiem pogląd ten został wyrażony w sprawie, której przedmiotem były roszczenia z prawa pierwokupu w nabyciu udziału w spółce z o.o., a nie pierwszeństwa.</xText> <xText>Na marginesie stwierdzić należy, że wobec roszczenia powoda o uznanie przedmiotowej umowy sprzedaży za bezskuteczną, to stroną pozwaną powinni być wszyscy kontrahenci umowy (współuczestnictwo konieczne) (podobnie uchwała SN z 17.IX.1969r. III CZP 65/69, OSNC 1970 nr 2 poz. 28).</xText> <xText/> <xText>Z podanych wyżej względów apelacje pozwanych były całkowicie uzasadnione, a zaskarżony wyrok podlegał zmianie na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na przepisie <xLexLink xArt="art. 98;art. 89" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 89 kpc</xLexLink> w zw. z rozp. Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości wpisów sądowych w sprawach cywilnych oraz rozp. Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia radców prawnych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Tabak

Barbara Panek

Aleksander Gajda

Barbara Panek

Sygn. akt I ACa 1433/04 I ACa 1535/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Lucjan Nowak SSA Małgorzata Wołczańska SSO del. Anna Tabak (spr.) Protokolant : Aleksander Gajda po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2005 roku na rozprawie sprawy z powództwaJ. F. przeciwko 1)(...) Spółce AkcyjnejwK., 2)(...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwM. o uznanie umowy za bezskuteczną na skutek apelacji pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwK. od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 sierpnia 2003 r., sygn. akt X GC 878/02 oraz apelacji pozwanej(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwM. od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 19 marca 2004 r., sygn. akt X GC 878/02 1) zmienia wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 sierpnia 2003 r.w punktach 1, 3 i 4 w ten sposób, że oddala powództwo i zasądza od powoda na rzecz pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwK.kwotę 2.400,- (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; 2) zmienia wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 19 marca 2004 r. w ten sposób, że uchyla wyrok zaoczny z dnia 14 sierpnia 2003 r. w punktach 1, 3 i 4 i w tej części powództwo oddala oraz zasądza od powoda na rzecz pozwanej(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąkwotę 2.400,- (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem kosztów procesu; 3 zasądza od powoda na rzecz każdej z pozwanych kwotę po 4.875,- (cztery tysiące siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 1433/04 UZASADNIENIE PowódJ. F.w pozwie z dnia 17 grudnia 2002r. przeciwko(...) S.A.wK.domagał się stwierdzenia bezskuteczności umowy sprzedaży 850 udziałów zwykłychPrzedsiębiorstwa (...). o.o. wG.dokonanej przez(...) S.A.na rzecz(...)sp. z o.o. wM.z naruszeniem posiadanego przez niego prawa pierwszeństwa zakupu udziałów, zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu oraz zobowiązanie pozwanej do złożenia księgi udziałów. Na uzasadnienie podał, że jest wspólnikiemPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.i zgodnie z § 9 ust. 2 umowy spółki posiada prawo pierwszeństwa zakupu udziałów przeznaczonych do zbycia przez pozostałych wspólników. Pozwana pismem z 14.XI.2001r. do Rady Nadzorczej Spółka zobowiązała się do poinformowania pozostałych udziałowców o możliwości wykonania prawa pierwszeństwa zakupu 850 udziałów przeznaczonych do zbycia. Pozwana sprzedała udziały(...) sp. z o.o., podając w umowie sprzedaży, że posiadane przez nią udziały w P.I.(...) sp. z o.o.nie są obciążone prawami osób trzecich, a nadto poświadczyła nieprawdę, że dotychczasowi wspólnicy nie wykonali przysługującego im prawa pierwszeństwa. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu. W odpowiedzi na pozew podała, że powód nie podał podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. Nie wykazał także interesu prawnego żądania pozwu. Pozwana uzyskała zgodę Rady Nadzorczej w dni 6.XII.01r. na zbycie 850 udziałów. Pismem zarządu z dn. 21.XII.01 została poinformowana, że nie wpłynęły żadne oferty zakupu udziałów, wszyscy wspólnicy Spółki zostali poinformowani o ofercie pozwanej. Ponieważ żaden ze wspólników nie wyraził chęci nabycia udziałów, Rada Nadzorca spółki w dniu 21.XII.01r. wskazała jako nabywcę(...) sp. z o.o.zM.. Powód jako udziałowiec Spółki ma prawo wglądu do księgi udziałów. Postanowieniem z dn. 4.VII.2003r. na podstawieart. 195 § 2 kpcwezwano do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego(...) sp. z o.o.wM.. Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2003r., w tym że zaocznym w stosunku do pozwanej(...) sp. z o.o.wM., Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał umowę kupna-sprzedaży udziałówPrzedsiębiorstwa (...) sp. z o.o.wG.zawartą przez pozwanych(...) S.A.wK.i(...)Sp. z o.o. wM.w dniu 21 grudnia 2001r. za bezskuteczną w stosunku do powoda, w pozostałej części oddalił powództwo oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 3075 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Pozwany(...) sp. z o.o.wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego domagając się oddalenia powództwa. Po rozpoznaniu sprzeciwu wyrokiem z dnia 19 marca 2004r. Sąd Okręgowy w Gliwicach utrzymał wyrok zaoczny z dnia 14 sierpnia 2003r. Przy wydaniu obu wyroków Sąd I instancji oparł się na następujących ustaleniach faktycznych i wysunął następujące wnioski: Powód był udziałowcem(...) sp. z o.o.Umowa spółki (§9 ust. 2) stanowiła, że pozostali wspólnicy mają pierwszeństwo zakupu udziałów przeznaczonych do zbycia. W dniu 21.XII.2002r. pomiędzy pozwanymi doszło do sprzedaży 850 udziałów za cenę 42.500 zł. Zanim doszło do sprzedaży, pozwana od 1 zwróciła się do Rady NadzorczejSpółka (...)o wyrażenie zgody na zbycie udziałów oraz pismem z 22.XI.01r. do Zarządu o poinformowanie pozostałych wspólników o możliwości składania ofert w ramach wykonywania prawa pierwokupu. Zarząd wywiesił informację na tablicy ogłoszeń o zamiarze zbycia przez pozwaną udziałów a powoda poinformowano, że skutecznym zawiadomieniem w zakresie zbycia udziałów jest dokonanie ogłoszenia. W dniach 6.XII. i 21.XII.01 Rada Nadzorcza wyraziła zgodę na zbycie udziałów przez powoda ad. 1 oraz wskazała jako nabywcę pozwaną ad. 2. W dn. 21.XII. Zarząd Spółki poinformował pozwaną, że żaden z pozostałych wspólników nie skorzystał z prawa pierwokupu. Sąd I instancji stanął na stanowisku, że w niniejszym stanie faktycznym mają zastosowane przepisykcart. 596 i nast.o wykonywaniu prawa pierwokupu, które mają charakter bezwzględnie obowiązujący. W myślart. 598 § 1 kczobowiązany z prawa pierwokupu powinien niezwłocznie zawiadomić uprawnionego o treści umowy sprzedaży zawartej z osobą trzecią. Pozwana ad. 1 natomiast tego obowiązku nie wykonała, a wszelkie wykonywane przez nią czynności oraz organy Spółki były bez znaczenia dla skuteczności powiadomienie powoda o treści umowy zawartej z pozwaną ad. 2. Skutki sprzedaży bezwarunkowej określaart. 599 kc.Orzecznictwo Sądu Najwyższego dopuszcza też możliwość wykorzystaniaart. 59 kc. Do umowy sprzedaży udziałów w spółce z o.o. stosuje się odpowiednio przepisart. 59 kc. Pozwana ad. 1 niewątpliwie wiedziała o uprawnieniu powoda w zakresie prawa pierwszeństwa nabycia udziałów, a pozwana ad. 2 z łatwością mogła się dowiedzieć. Dalej idące roszczenie powoda zostało oddalone, gdyż księgę udziałów prowadzi zarząd(...)i może wydawać zainteresowanym odpisy. Powód nie musiał wykazywać interesu prawnego w myślart. 189 kpcżądając roszczenia z pkt 1 pozwu. Wyrok z dnia 14 sierpnia 2003r. w zakresie pkt 1 i 3 został zaskarżony apelacją przez pozwaną(...) S.A.wK.. Pozwana zarzuciła: - naruszenie prawa materialnego tj.art. 596 i nast. kc,59 kc naruszenie prawa procesowego, a toart. 189 kpc Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Od wyroku z dnia 19.III.2004r. apelację wniosła pozwana(...) sp. z o.o.wM., zarzucając mu: - naruszenie przepisów prawa materialnego, a toart. 596 kci nast. oraz 59kc naruszenie przepisu procesowego (art. 189 kpc). Podnosząc wymienione zarzuty domagała się zmiany zaskarżonego wyroku w pkt 1, 3 i 4 i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanej ad. 2. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacje obu pozwanych są uzasadnione. Ustalenie stanu faktycznego, dokonane przez Sąd Okręgowy w Gliwicach jest prawidłowe, znajdujące oparcie w materiale dowodowym w sprawie i Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjmuje za własne. Ze stanu faktycznego Sąd I instancji wyciągnął jednak nieprawidłowe wnioski i dokonał błędnej oceny prawnej. Powód domagał się stwierdzenia bezskuteczności umowy dnia 21 grudnia 2001r. sprzedaży 850 udziałów wPrzedsiębiorstwie (...) sp. z o.o.wG.przez(...) SA. wK.na rzecz(...) sp. z o.o., wM., wobec naruszenia przysługującego mu prawa pierwszeństwa nabycia udziałów. Zasadą jest, zarówno według przepisów po przednio obowiązującegokodeksu handlowego(Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z 1934r. jak i obecniekodeksu spółek handlowych(ustawa z 15 września 2000r.), że udziały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością podlegają swobodnemu rozporządzeniu przez wspólnika, jako jego prawo majątkowe. Niekiedy prawo rozporządzenia udziałem podlega ograniczeniu, ale niedopuszczalne jest zupełne wyłączenie rozporządzenia udziałem przez wspólnika. Ograniczenia rozporządzenia muszą wynikać z umowy spółki, przy tym mogą mieć one charakter podmiotowy, czasowy, mogą dotyczyć wszystkich lub niektórych udziałów. UmowaSpółki (...)przewiduje takie ograniczenie w rozporządzeniu udziałem w § 9 Ograniczenie to jest dwojakie: - po pierwsze: uwarunkowane jest wyrażeniem zgody przez Radę Nadzorczą na zbycie udziału - po drugie: pozostali wspólnicy mają pierwszeństwo zakupu udziałów przeznaczonych do zbycia. Spółka (...)powstała w okresie obowiązywania przepisówkodeksu handlowego, możliwość wyżej wymienionych ograniczeń zbycia udziałów wynikało z treściart. 181 § 1. Kwestionowana przez powoda umowa sprzedaży udziałów nastąpiła w dniu 21.XII.01r., a więc zastosowanie do niej miały przepisykodeksu spółek handlowych, a poprzezart.2wymienionego kodeksu, przepisykodeksu cywilnego. W obecnie obowiązującymkodeksie spółek handlowychograniczenie zbycia udziału uregulowane zostało wart. 182. Jeżeli zbycie udziału jest uzależnione od zgody spółki., to w zależności od postanowień umowy, zgodę tę może wyrazić zarząd, rada nadzorcza lub zgromadzenie wspólników to w przypadku nieokreślenia w umowie spółki, który organ wyraża zgodę, wówczas zgodnie z treścią art.§ 2 i 3 art. 182 ksh, zgodę tą wyraża zarząd. Jak wynika z umowy(...) sp. z o.o.(§9) zgodę na zbycie udziału przekazano do kompetencji Rady Nadzorczej. Tak więc do skutecznego zbycia udziałów przez pozwaną(...)było uzyskanie zgody na czynność prawną od Rady Nadzorczej. Warunek ten został spełniony, gdyż pismem z dnia 14 listopada 2001r. pozwana ad. 1 zwróciła się do Rady Nadzorczej o wyrażenie zgody na sprzedaż 850 udziałów zwykłych (karta 24 akt) i uzyskała ją w uchwale Nr 6.XIII.2001r. (karta 23 akt). Ponieważ umowa przewidywała wymóg wyrażenia zgody przez Radę Nadzorczą, zgoda taka nastąpiła, nie miał zastosowania przepis§3 art. 182 kodeksu spółek handlowych, że zgody udziela zarząd w formie pisemnej. Drugim ograniczeniem dowolnego rozporządzenia udziałem przez pozwaną ad 1 było przyznanie umową Spółki pozostałym wspólnikom prawa pierwszeństwa nabycia udziału. Prawo pierwszeństwa nabycia udziałów w spółce z o.o. nie jest tożsame z prawem pierwokupu, do którego mają zastosowanie przepisyart. 596 i nast. kc. Prawo pierwszeństwa, przyznane pozostałym wspólnikom, w razie zbycia udziału przez wspólnika, wyłącza możliwość oferowania do sprzedaży udziałów osobie trzeciej, przed uprzednim powiadomieniu pozostałych wspólników o zamiarze zbycia, celem skorzystania przez nich z możliwości nabycia. Prawo pierwszeństwa polega na wskazaniu osób, którym przysługuje przywilej pierwszeństwa nabycia udziałów i nie jest oparte na konstrukcji prawa przedmiotowego, jakim jest prawo pierwokupu. Pierwszeństwo polega na preferencji kandydatów do nabycia udziałów (wyrok SN z dn. 11.I.2002r. IV CKN 1903/00 OSNC z 2002r. nr 11 poz. 137. W uchwale składu siedmiu sędziów z dn. 23.VII.92r. Sąd Najwyższy wyjaśniając pojęcie pierwszeństwa na tle przepisów ustawy z dn. 29 kwietnia 1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości zajął stanowisko, że polega ono przede wszystkim na eliminacji innych podmiotów ubiegających się o tę samą rzecz ( III CZP 62/92 OSNCP 1992 Nr 12 poz. 214). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dn. 12.III.03 w sprawie II CKN 857/00. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela pogląd Sądu Najwyższego przedstawiony w wyżej wymienionych orzeczeniach, że prawo pierwszeństwa polega na wcześniejszym zaoferowaniu do nabycia rzecz osobie, której prawo to przysługuje. W praktyce oznaczało to, że pozwana ad. 1 przed zawarciem umowy sprzedaży udziałów w sp. z o.o. zobowiązana była do powiadomienia powoda o zamiarze zbycia. Pozwana(...) S.A.wypełniła wszystkie ciążące na niej obowiązki, a wynikające z umowy spółki w zakresie przyznania pozostałym wspólnikom prawa pierwszeństwa. Pismem z dn. 22.XI.01 zwróciła się do Zarządu Spółki z prośbą o poinformowanie pozostałych wspólników o zamiarze zbycia udziałów oraz możliwości składania przez nich ofert. Zarząd pismem z dn. 27.XI.01r. poinformował powoda o zamiarze sprzedaży udziałów przez pozwaną ad. 1 (karta 26 i 27 akt), które to pismo powód otrzymał w dniu 29.XI.01r. (potwierdzenie odbioru informacji karta 28 akt). Powód nie skorzystał z przysługującemu mu prawa pierwszeństwa nabycia udziałów w spółce od pozwanej ad. 1. Twierdzenie powoda, że pozwana ad. 1 naruszyła przysługujące mu prawo pierwszeństwa umową spółki poprzez niezłożenie oferty sprzedaży jest nietrafne. W celu realizacji przysługującego powodowi prawa pierwszeństwa pozwana była zobowiązana jedynie do powiadomienia powoda o zamiarze zbycia udziałów. Powód, z kolei chcąc skorzystać z przysługującego prawa, winien był złożyć pozwanej ogertę. Powód tego nie uczynił. Konsekwencją tego było wystawienie przez zarząd spółki do pozwanej ad. 1 pisma z dn. 21.II.01r. informującego, że żaden ze wspólników nie skorzystał z prawa pierwszeństwa (określonego mylnie jako pierwokupu). Ponieważ zbycie przez pozwana ad. 1 obwarowane było zgodą Rady Nadzorczej, zgoda także miała miejsce, oraz prawem pierwszeństwa – a nie pierwokupu, powód z tego pierwszeństwa nie skorzystał, więc roszczenie powoda było niezasadne. Umowa z dnia 21.XII.01r. sprzedaży udziałów w sp. z o.o(...)przez(...) S.A.na rzecz(...)jest skuteczna , wywołuje skutki prawne. Powołanie się przez Sąd Okręgowy na pogląd Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 29.XI.2001r. w sprawie V CKN 536/00 (LEX nr 52637, było nietrafne, albowiem pogląd ten został wyrażony w sprawie, której przedmiotem były roszczenia z prawa pierwokupu w nabyciu udziału w spółce z o.o., a nie pierwszeństwa. Na marginesie stwierdzić należy, że wobec roszczenia powoda o uznanie przedmiotowej umowy sprzedaży za bezskuteczną, to stroną pozwaną powinni być wszyscy kontrahenci umowy (współuczestnictwo konieczne) (podobnie uchwała SN z 17.IX.1969r. III CZP 65/69, OSNC 1970 nr 2 poz. 28). Z podanych wyżej względów apelacje pozwanych były całkowicie uzasadnione, a zaskarżony wyrok podlegał zmianie na podstawieart. 386 § 1 kpc. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na przepisieart. 98 i 89 kpcw zw. z rozp. Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości wpisów sądowych w sprawach cywilnych oraz rozp. Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia radców prawnych.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000411_2004_Uz_2005-02-17_001

II AKa 411/04

2005-02-17 01:00:00.0 CET

2015-03-20 19:15:03.0 CET

2015-03-13 06:37:08.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU Sygn. akt: II AKa 411/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja (spr.) Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska SSA Wiesława Gawrońska Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2005 r. sprawy 1/ D. P. ur. (...) w K. syna J. i R. , 2/ T. B. ur. (...) w K. syna W. i T. , 3/ P. K.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="mgierszner" xToPage="17" xPublisher="rkopiec" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000411" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="center">WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU</xText> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt: II AKa 411/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 17 lutego 2005 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Brewczyńska</xText> <xText>SSA Wiesława Gawrońska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2005 r. sprawy</xText> <xText><xBx>1/ <xAnon>D. P.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>2/ <xAnon>T. B.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>T.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>3/ <xAnon>P. K.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>4/ <xAnon>P. M.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>5/ <xAnon>R. C.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>6/ <xAnon>T. C.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>7/<xAnon>Z. J.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>8/ <xAnon>M. G.</xAnon></xBx>ur. 25 września1952r. w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>C.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>9/ <xAnon>T. N.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>M.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>10/ <xAnon>G. W.</xAnon></xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon>w <xAnon>N.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>H.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">263§1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">263§2 kk</xLexLink> i innych</xText> <xText>na skutek apelacji obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 4 czerwca 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt. V K 2/03</xText> <xText>1/ zmienia zaskarżony wyrok co do oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon>w ten sposób, że przyjmuje, iż czyn przypisany im <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 280 § 1 pkt. 2;art. 280 § 1 pkt. 14;art. 280 § 1 pkt. 15" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punktach 2, 14 i 15</xLexLink> wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink>, a podstawę wymiaru kary stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 kk</xLexLink> i na mocy tego przepisu, a w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>nadto przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60§4 kk</xLexLink> łagodzi orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności w odniesieniu do oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy, <xBRx/>a w odniesieniu do oskarżonych <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon><xBRx/>do 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;</xText> <xText>2/ uchyla co do oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 5 zaskarżonego wyroku i w to miejsce na zasadzie <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1 kk</xLexLink> orzeka wobec niego nową łączną karę 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności;</xText> <xText>3/ na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonym <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon>na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie odpowiednio:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>od dnia 24 maja 2001r. do dnia 3 lipca 2003r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon>od dnia 6 września 2002r. do dnia 17 lutego 2005r.;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>4/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>5/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonych <xAnon>T. B.</xAnon>i <xAnon>R. C.</xAnon>– adw. <xAnon>J. D.</xAnon>– Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon>kwotę 1200 (tysiąc dwieście), obrońcy oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon>– adw. <xAnon>R. R.</xAnon>– Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon>kwotę 600 (sześćset) złotych, obrońcy oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon>– adw. <xAnon>M. P.</xAnon>- Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon>kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem obrony z urzędu tych oskarżonych w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>6/ zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa w równych częściach koszty procesu związane z postępowaniem odwoławczym w tym opłaty:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>od oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>w kwocie 1600 (tysiąc sześćset) złotych za obie instancje,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>od oskarżonych <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon>w kwotach po 1200 ( tysiąc dwieście) złotych za obie instancje,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>od oskarżonych <xAnon>Z. J.</xAnon>i <xAnon>M. G.</xAnon>w kwotach po 300 (trzysta) złotych za II instancję,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>od oskarżonych <xAnon>R. C.</xAnon>, <xAnon>T. B.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon>i <xAnon>P. M.</xAnon>w kwotach po 1600 (tysiąc sześćset) złotych za drugą instancję, z tym, że ustala, iż w odniesieniu do tych oskarżonych opłaty za <xBRx/>I instancję wynoszą również 1600 ( tysiąc sześćset) złotych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>- od oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon>w kwocie 1400 (tysiąc czterysta) złotych za II instancję, z tym, że ustala, że w odniesieniu do tego oskarżonego opłata za I instancję wynosi również 1400 (tysiąc czterysta) złotych.<xBRx/><xBRx/></xText> <xText>Sygn. akt II AKa 411/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 4 czerwca 2004 roku sygn. akt V K 2/03 uznał oskarżonych za winnych popełnienia następujących przestępstw, i tak:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xUx>oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon>i <xAnon>R. C.</xAnon></xUx>za winnych przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 7 października 2000 roku w <xAnon>S.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, nadto z <xAnon>R. P.</xAnon>, posługując się bronią palną i grożąc <xAnon>M. M. (2)</xAnon>jej natychmiastowym użyciem, dokonali kradzieży nesesera z zawartością pieniędzy w kwocie 160.000 dolarów amerykańskich, dokumentów w postaci dowodu osobistego, paszportu i prawa jazdy na nazwisko <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, dowodu rejestracyjnego samochodu <xAnon>T. (...)</xAnon>, telefonu komórkowego <xAnon>S.</xAnon>na szkodę <xAnon>M. M. (2)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink>, a w przypadku <xAnon>D. P.</xAnon>nadto przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 kk</xLexLink> skazał ich na kary:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>na karę 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>R. C.</xAnon>na karę 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xUx>oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon></xUx>za winnych przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 12 kwietnia 2001 roku w <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, grożąc <xAnon>J. M.</xAnon>przedmiotem przypominającym swym wyglądem broń palną i jego natychmiastowym użyciem, zmusili ją do opuszczenia samochodu <xAnon>O. (...)</xAnon>, skąd następnie dokonali kradzieży teczki skórzanej z zawartością dokumentacji prowadzonej działalności gospodarczej oraz pieniędzy w kwocie 21.926,02 zł na szkodę <xAnon>firmy (...)</xAnon>w <xAnon>R.</xAnon>oraz torebki damskiej z zawartością dowodu osobistego i prawa jazdy na nazwisko <xAnon>J. M. (1)</xAnon>, dowodu rejestracyjnego samochodu <xAnon>O. (...)</xAnon><xAnon>nr rej. (...)</xAnon>i pieniędzy w kwocie 2.000 zł, 150 DM i bonów towarowych na kwotę 1.000 zł na szkodę <xAnon>J. M.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink>, a w przypadku <xAnon>D. P.</xAnon>nadto przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 4 kk</xLexLink> skazał ich na kary:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>na karę 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. N.</xAnon>na karę 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>G. W.</xAnon>na karę 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 40 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xUx>oskarżonych <xAnon>T. B.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon>i <xAnon>P. M.</xAnon></xUx>za winnych przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>, przy czym w przypadku <xAnon>P. K.</xAnon>nadto w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>, polegającego na tym, że w dniu 31 sierpnia 2000 roku w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu, posługując się bronią palną i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy wobec pracowników i klientów <xAnon>(...)</xAnon>Oddziału <xAnon>(...) Banku (...) S.A.</xAnon>przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 78.600 zł i 200 DM, przy czym <xAnon>P. K.</xAnon>czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w <xAnon>K.</xAnon>z dnia 22 sierpnia 1995 roku sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 1 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 158 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 dkk</xLexLink> na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 30 września 1994 roku do 26 stycznia 1996 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony</xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink> skazał ich na kary:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. B.</xAnon>i <xAnon>P. M.</xAnon>na kary po 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>P. K.</xAnon>na karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xUx>oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon></xUx>za winnego przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> polegającego na tym, że we wrześniu 2000 roku w <xAnon>K.</xAnon>i <xAnon>S.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>D. P.</xAnon>wspólnie z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na osobie <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, udzielił im pomocy poprzez wskazanie pokrzywdzonego, jego miejsca zamieszkania, udzielił informacji o zasobach pieniężnych oraz zaproponował czas, miejsce i sposób popełnienia przestępstwa, w wyniku czego w dniu 7 października 2000 roku w <xAnon>S.</xAnon>, sprawcy posługując się bronią palną i grożąc <xAnon>M. M. (2)</xAnon>jej natychmiastowym użyciem dokonali kradzieży nesesera z zawartością pieniędzy w kwocie 160.000 dolarów amerykańskich, dokumentów w postaci dowodu osobistego, paszportu i prawa jazdy na nazwisko <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, dowodu rejestracyjnego samochodu <xAnon>T. (...)</xAnon>, kart płatniczych, telefonu komórkowego <xAnon>S.</xAnon>na szkodę <xAnon>M. M. (2)</xAnon></xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 kk</xLexLink> skazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xUx>oskarżonego </xUx><xAnon>Z. J.</xAnon>winnego przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w dniu 6 października 2000 roku w <xAnon>B.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia sprzedał <xAnon>D. P.</xAnon>broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki <xAnon>(...)</xAnon>nr fabryczny <xAnon>(...)</xAnon>wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm</xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 kk</xLexLink> skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xUx>oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon></xUx>za winnego przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 kk</xLexLink> polegającego na tym, że w październiku 2000 roku w <xAnon>B.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki <xAnon>(...)</xAnon>nr fabryczny <xAnon>(...)</xAnon>wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm</xText> </xUnit> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 kk</xLexLink> skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Stosownie do przepisu <xLexLink xArt="art. 85;art. 86;art. 86 § 1;art. 86 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 i art. 86 § 1 i 2 kk</xLexLink> Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>jedną łączną karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną łączną karę 120 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 kk</xLexLink> Sąd I instancji orzekł solidarnie wobec oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon>, <xAnon>R. C.</xAnon>i <xAnon>T. C.</xAnon>obowiązek naprawienia wyrządzonej <xAnon>M. M. (2)</xAnon>szkody poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 730.320 zł.</xText> <xText>W oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> Sąd Okręgowy zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a to:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>od dnia 24.05.2001 roku do dnia 03.07.2003 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. B.</xAnon> od dnia 21.05.2001 roku do dnia 04.06.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>P. K.</xAnon>od dnia 13.08.2001 roku do dnia 30.12.2003 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>R. C.</xAnon>od dnia 12.07.2001 roku do dnia 25.05.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. C.</xAnon>od dnia 23.04.2002 roku do dnia 16.07.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>Z. J.</xAnon>od dnia 25.08.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>M. G.</xAnon>od dnia 25.08.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>T. N.</xAnon>od dnia 06.09.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText><xAnon>G. W.</xAnon>od dnia 06.09.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Ponadto oskarżeni obciążeni zostali kosztami procesu.</xText> <xText>Jednocześnie tym samym wyrokiem prawomocnie już (wyroku nie zaskarżyli) skazani zostali:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText><xUx><xAnon>R. P.</xAnon></xUx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> popełniony na szkodę <xAnon>K. W.</xAnon>na karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 60 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda oraz za czyn z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> i in. w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> popełniony na szkodę <xAnon>M. M. (2)</xAnon>na karę 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda, łącznie na karę 3 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych po 40 zł każda,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText><xUx/><xAnon>P. M.</xAnon>czyn z <xLexLink xArt="art. 227;art. 227 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 227 § 1 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 227;art. 227 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 227 § 2 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227;art. 227 § 4" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 227 § 4 dkk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 205;art. 205 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 205 § 1 dkk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 58" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 58 dkk</xLexLink> na karę 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda.</xText> </xUnit> <xText>Powyższy wyrok zaskarżyli w całości obrońcy oskarżonych.</xText> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon></xUx>zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink> przez przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>D. P.</xAnon>posługiwał się w czasie rozboju na osobie <xAnon>J. M.</xAnon>bronią palną, na skutek czego Sąd wadliwie zastosował <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>, mimo, iż zarzut ten jest wątpliwy, wobec czego zastosowany winien zostać <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>orzeczenie rażąco niewspółmiernie wysokich kar pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łącznej przez brak uwzględnienia warunków majątkowych, osobistych i rodzinnych oskarżonego,</xText> </xUnit> <xText>wniósł o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie 2 aktu oskarżenia i zmianę wyroku w punkcie 2 przez zastosowanie względem tegoż oskarżonego <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>, względnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę wyroku w pkt 1 i 2 w części dotyczącej kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny przez ich znaczne obniżenie.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon></xUx>zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na uznaniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia powyższego zarzutu obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności, co przekracza stopień jego winy, a ponadto przekreśla jakiekolwiek szanse na powrót do normalnego życia i w konkluzji wniósł o zmianę tego wyroku przez wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności.</xText> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 kpk</xLexLink> – poprzez oparcie rozstrzygnięcia na ustaleniach, których prawdziwość nie została w pełni udowodniona,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink> – poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego okoliczności przemawiających na jego korzyść,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> – poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> – poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">-</xName> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 92" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 92 kpk</xLexLink> – poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i wydanie wyroku z pominięciem niektórych okoliczności, jak ukrywanie się przed <xAnon>D. P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżony <xAnon>T. C.</xAnon>chciał, aby <xAnon>D. P.</xAnon>wspólnie z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na osobie <xAnon>M. M. (2)</xAnon>i udzielił im w tym zakresie pomocy, a nadto zaproponował czas, miejsce i sposób popełnienia przestępstwa, podczas gdy, tak zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie winy oskarżonego,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>rażącą niewspółmierność kary.</xText> </xUnit> <xText>Tym samym obrońca wniósł o „zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie <xAnon>T. C.</xAnon>od zarzucanego mu czynu, względnie przy przyjęciu kwalifikacji prawnej czynu – poprzez przyjęcie za podstawę orzeczenia <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> i uwzględnienie <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 § 2 kk</xLexLink> i zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 kk</xLexLink> poprzez warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji”.</xText> <xText><xUx>Obrońca oskarżonych <xAnon>G. W.</xAnon>oraz <xAnon>T. N.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, a z ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym.</xText> <xText>W konkluzji obrońca wniósł o zmianę omawianego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych względnie wymierzenie oskarżonym kar łagodniejszego rodzaju.</xText> <xText>Na rozprawie odwoławczej obrońca ten złożył też alternatywny wniosek o przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> i wymierzenie im łagodniejszych kar.</xText> <xText>Drugi z <xUx>obrońców oskarżonego <xAnon>G. W.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, iż oskarżony <xAnon>G. W.</xAnon> dopuścił się popełnienia przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia, pomimo braku jednoznacznych i nie budzących wątpliwości dowodów w tym zakresie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie poprzez niedopuszczenie przez Sąd orzekający z urzędu dowodu z przesłuchania świadka <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, którego zeznania pozwoliłyby na prawidłową ocenę wiarygodności wyjaśnień współoskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na bezkrytycznym przyjęciu wyjaśnień oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>w części dotyczącej udziału oskarżonego <xAnon>G. W.</xAnon>w zarzucanym mu czynie przestępczym, za wiarygodne, a tym samym oparcie wyroku skazującego jedynie na pomówieniach, nie popartych innymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami,</xText> </xUnit> <xText>wniósł o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę tego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>ewentualnie:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, iż oskarżony posługując się bronią palną wraz z innymi osobami grożąc natychmiastowym jej użyciem dopuścił się zarzucanego aktem oskarżenia czynu, podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył dostatecznych podstaw do przyjęcia, iż to właśnie oskarżony <xAnon>P. K.</xAnon>brał udział w zarzucanym mu przestępstwie,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Tym samym obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a na wypadek przyjęcia winy oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon>o znaczne złagodzenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.</xText> <xText><xUx>Obrońca oskarżonych <xAnon>T. B.</xAnon>i <xAnon>R. C.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na oparciu się na tej części materiału dowodowego, która wskazywać może na winę <xAnon>T. B.</xAnon> popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, zaś odrzucenie dowodów zarówno z zeznań świadków jak i wyjaśnień innych oskarżonych, które wykluczają tę winę, po przyjęciu, że są one niewiarygodne,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, przez danie wiary wyjaśnieniom współoskarżonych D. <xAnon>P.</xAnon>i <xAnon>R. P.</xAnon>w części potwierdzającej udział <xAnon>R. C.</xAnon>w przestępstwie rozboju dokonanym na <xAnon>M. M. (2)</xAnon>bez uwzględnienia, iż w interesie obu oskarżonych było wskazanie jak największej ilości sprawców czynu, a nadto przyznanie się do winy przy mnogości zarzucanych im przestępstw było ich jedyną szansą na łagodniejszy wymiar kary.</xText> </xUnit> <xText>W konkluzji skarżący wniósł:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>lub gdyby Sąd uznał, że postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, zwłaszcza w części dotyczącej precyzyjnego określenia, czy oskarżeni brali udział w zarzucanych im przestępstwach, ewentualnie jaki był udział oskarżonych w tych przestępstwach, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucając:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 5 § 2;art. 5 § 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5 § 2, 410 kpk</xLexLink>, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska, nadto <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez uznanie oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon>za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj., że w październiku 2000 roku w <xAnon>B.</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki <xAnon>S.</xAnon> nr fabryczny <xAnon>(...)</xAnon>wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 kk</xLexLink>, pomimo braku w materiale sprawy dowodów niewątpliwych, jednoznacznych i wystarczających,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>wniósł o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę tego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>ewentualnie</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xUx>Obrońca oskarżonego <xAnon>Z. J.</xAnon></xUx>zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony <xAnon>Z. J.</xAnon>dopuścił się zarzucanego mu czynu tj. iż w dniu 6 października 2000 roku w <xAnon>B.</xAnon>bez wymaganego zezwolenia sprzedał <xAnon>D. P.</xAnon>broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki <xAnon>S.</xAnon>wraz z 65 sztukami amunicji,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to <xLexLink xArt="art. 7;art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7, 5 § 2 kpk</xLexLink>, przez dowolną ocenę zebranych w sprawie materiałów dowodowych i przyjęcie ustaleń faktycznych bez samodzielnej oceny w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych <xAnon>Z. J.</xAnon>, <xAnon>M. G.</xAnon>i <xAnon>R. C.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W konkluzji obrońca wniósł o:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>ewentualnie</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText>Apelacje obrońców, za wyjątkiem częściowo apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Generalnie stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy procedując w przedmiotowej sprawie nie naruszył przepisów prawa procesowego, powołanych w zarzutach znacznej części apelacji, a odnoszących się w istocie rzeczy do obrazy fundamentalnych zasad procesu karnego, a co za tym idzie nie mogło mieć to wpływu na poczynienie właściwych ustaleń faktycznych. Sąd ten miał w polu widzenia całokształt ujawnionych w sprawie dowodów, w tym również i tych, które eksponowała obrona, a to, że nie wszystkim z dowodów nadał walor wiarygodności i odmówił uznania za podstawę ustaleń faktycznych w żadnej mierze nie może oznaczać naruszenia przepisów <xLexLink xArt="art. 92" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 92 kpk</xLexLink>, czy też <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd I instancji, każdorazowo w odniesieniu do poszczególnego czynu poprawnie wskazywał dowody, które uznał za wiarygodne i przydatne w ustaleniach faktycznych, jednocześnie eksponując powody, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Jeżeli zatem brak jest skutecznych argumentów do przyjęcia, iż sąd meriti nie dążył w należyty sposób do ustalenia prawdy obiektywnej, to w sytuacji, w której stanowisko swe wyłożył w uzasadnieniu realizującym przepis <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 kpk</xLexLink> (obrazy, którego nota bene żadna ze stron nie zarzuciła), w pełni uznać trzeba, że zawarta ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego oparta głównie na dowodach z pomawiających wyjaśnień współoskarżonych D. <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon>, nie wykracza poza chroniącą tę ocenę zasadę wynikającą z przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Poszczególne fragmenty ustaleń faktycznych znajdują odzwierciedlenie w konkretnych dowodach, a co za tym idzie brak jest racjonalnych powodów, aby uznać, że ustalenia te były sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym. Tym samym nie mogą się ostać zaprezentowane w apelacjach zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, w których to środkach odwoławczych obrońcy na zasadzie polemiki opartej na linii obrony kwestionującej udział oskarżonych, nie przyznających się do winy, w poszczególnych przestępstwach, dowody wiarygodne dla Sądu I instancji, starali się podważyć.</xText> <xText>Brak jest też powodów do zaakceptowania naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady in dubio pro reo, w sytuacji określonych rozbieżności dowodowych. Omawiana zasada statuuje bowiem potrzebę przyjęcia korzystnego dla oskarżonych rozstrzygnięcia, jedynie w sytuacji wątpliwości nie dających się usunąć, przy czym owe wątpliwości muszą być wątpliwościami Sądu, a nie strony procesowej. Skoro zatem lektura motywów zaskarżonego wyroku zasadnie przekonuje, iż Sąd orzekający omawianych wątpliwości nie miał, usuwając je poprzez poprawnie przyjętą ocenę dowodów, to trudno skutecznie zaaprobować zarzut naruszenia przez ten Sąd przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>. Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż Sąd I instancji w większości zetknął się bezpośrednio z istotnymi dla sprawy dowodami, co niewątpliwie miało kardynalne znaczenie dla nadania określonym z nich, a wyraźnie wskazanych w uzasadnieniu, waloru wiarygodności kształtującego przekonanie tego Sądu, pomocne w procesie wyrokowania.</xText> <xText>W kontekście powyższego nie budzi zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego przyjęta przez Sąd Okręgowy ocena pomawiających wyjaśnień współoskarżonych D. <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>R. P.</xAnon>.</xText> <xText>Podzielić należy teoretyczne rozważania obrońców, oparte na judykaturze Sądu Najwyższego, dotyczące dowodu z pomówienia, chociaż nie sposób odnieść ich i zaaprobować w przedmiotowej sprawie, tak by mogły one odnieść pożądany z punktu widzenia obrony skutek, a mianowicie kwestionujący depozycje <xAnon>R. P.</xAnon> i D. <xAnon>P.</xAnon> wskazujące na sprawstwo ich mandatów. Niewątpliwie dowód z pomówienia jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu, mogącym być dowodem winy, nawet jeśli został odwołany, o ile spełnia on odpowiednie warunki (jest logiczny, nie wykazuje chwiejności, nie jest nieprawdopodobny, jest stanowczy, konsekwentny, zgodny z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków, znajduje potwierdzenie w innych bezpośrednich i pośrednich dowodach i nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy umniejszaniu stopnia własnego zawinienia), co nakłada na Sąd orzekający obowiązek szczególnej ostrożności przy jego ocenie, w szczególności, gdy w oparciu o naprowadzone wyżej kryteria nadaje mu walor dowodu pełnowartościowego, a tym samym obiektywnie wiarygodnego.</xText> <xText>Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, brak jest powodów do przyjęcia, że zadaniu temu nie sprostał Sąd Okręgowy, tym bardziej, że skarżący w istocie rzeczy nie dostarczają do wyrażenia odmiennego poglądu racjonalnych argumentów.</xText> <xText>Reasumując zatem powyższe, ogólne rozważania podnieść należy, iż przyjęta przez sąd merytoryczny ocena dowodów jest poprawna, co pozwoliło też na dokonanie wolnych od błędu ustaleń faktycznych, jak i w przedmiocie zawinienia, chociaż na etapie postępowania odwoławczego niezbędnym stało się zreformowanie zaskarżonego wyroku przez przyjęcie odmiennej od przyjętej przez Sąd I instancji oceny prawnej zachowania oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon> i <xAnon>T. N.</xAnon> i <xAnon>G. W.</xAnon> i to niezależnie od argumentów dostarczonych w apelacji przez obrońcę pierwszego z oskarżonych, mimo prawidłowo sformułowanego zarzutu.</xText> <xText>Wykorzystując naprowadzone na wstępie rozważania natury ogólnej niezbędnym staje się bardziej szczegółowe odniesienie do poszczególnych apelacji.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońcy oskarżonego <xAnon>R. C.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>Wbrew zarzutowi i wywodom omawianej apelacji stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego tak od strony przedmiotowej, której obrońca nie kwestionował, jak i kontrowersyjnego dla obrony współsprawstwa oskarżonego <xAnon>R. C.</xAnon>w przestępstwie kwalifikowanego rozboju popełnionego w dniu 7 października 2000 roku w <xAnon>S.</xAnon>na szkodę <xAnon>M. M. (2)</xAnon>są poprawne i oparte na wystarczającym oraz nie budzącym wątpliwości z logicznego i życiowego punktu widzenia materiale dowodowym. Oceny tej nie może zmienić fakt, że oskarżony <xAnon>R. C.</xAnon>gołosłownie nie przyznał się do popełnienia przypisanej mu zbrodni, korzystając w toku całego postępowania z procesowego uprawnienia do odmowy złożenia wyjaśnień, jak i to, że pokrzywdzony – wobec zamaskowania napastników i braku szczególnych cech ich wyglądu – nie był w stanie w oskarżonym rozpoznać jednego ze sprawców.</xText> <xText>Nie budzi zastrzeżeń Sądu I instancji, iż sąd meriti ustalając, że oskarżony <xAnon>R. C.</xAnon>brał udział w inkryminowanym czynie oparł się na wyjaśnieniach współoskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>, które znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>R. P.</xAnon>i wartości tych dowodów nie może zdyskredytować fakt, ze oskarżeni ci wywodzą się z patologicznego i przestępczego środowiska, co samo w sobie nie może świadczyć o ich nieprawdomówności w tej konkretnej sytuacji. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż obaj pomawiający o współsprawstwo oskarżonego <xAnon>R. C.</xAnon>czynili to konsekwentnie w toku całego postępowania, dowody te wspierają się wzajemnie, są logiczne oraz stanowcze i trudno zarzucić im nieprawdopodobieństwo. Zwrócić uwagę należy i na to, że pomawiający opisując rolę jaką w zdarzeniu odegrał oskarżony <xAnon>R. C.</xAnon>nie dążyli do ekskulpacji, bądź umniejszenia własnego znaczenia w zajściu, co w szczególności widać w wyjaśnieniach D. <xAnon>P.</xAnon>, który nie kwestionował swej inicjatorskiej roli w organizacji i planowaniu omawianego przestępczego przedsięwzięcia, począwszy od kontaktu z <xAnon>T. C.</xAnon>, nabycia broni palnej w <xAnon>B.</xAnon>, po samą realizację czynności czasownikowych przedmiotowego rozboju, potwierdzonych zeznaniami pokrzywdzonego <xAnon>M. M. (2)</xAnon>. Oskarżony ten wielokrotnie wyjaśniał, iż przed zdarzeniem wspólnie z oskarżonym <xAnon>R. P.</xAnon>, z którym wówczas dokonywał szeregu przestępstw, zastanawiali się z kim nadto dokonać napadu rabunkowego w <xAnon>S.</xAnon>i zaproponowali oskarżonego <xAnon>C.</xAnon>, który przystał na to i włączył się aktywnie do realizacji tego przedsięwzięcia.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie brak jest uzasadnionych podstaw do kwestionowania powyższych dowodów twierdzeniem o niepełnowartościowości omawianych pomówień, tym bardziej, że obrona nie wykazała żadnych racjonalnie brzmiących powodów, by oskarżeni <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon> mieli określony interes w obciążaniu o współsprawstwo właśnie oskarżonego <xAnon>R. P.</xAnon>.</xText> <xText>Tym samym też brak jest w konkretnym wypadku podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez obrońcę poprzez uznanie, że jest on obarczony niewłaściwą oceną dowodów, a w konsekwencji błędem w ustaleniach faktycznych.</xText> <xText>Jeśli zważyć nadto, że oskarżony <xAnon>R. C.</xAnon> był uprzednio karany, a przypisany mu czyn z uwagi na grupowy, zaplanowany, premedytowany oraz brutalny sposób popełnienia, jak i znaczną wartość przedmiotu kradzieży należał do szczególnie wysoce szkodliwych, to przy braku okoliczności umniejszających zawinienie, brak jest też podstaw do uznania, ze wymierzona temu oskarżonemu kara, tak pozbawienia wolności, jak i grzywny jest rażąco represyjna.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońcy oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>Istota wniesionego środka odwoławczego poprzez zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzała się do zakwestionowania odmowy wiarygodności wyjaśnień <xAnon>T. C.</xAnon>, które wg obrońcy cechuje spójność i spontaniczność, a dokonaniu przez sąd meriti bezkrytycznie ustaleń na podstawie wyjaśnień współoskarżonego D. <xAnon>P.</xAnon>, który usiłował pomniejszyć stopień własnego zawinienia, a co za tym idzie oparciu się na dowodzie niepełnowartościowym.</xText> <xText>Z poglądem takim nie sposób się zgodzić.</xText> <xText>W pierwszej kolejności brak jest podstaw do twierdzenia, że wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon> były spójne i spontaniczne, jeśli zważyć na jego postawę w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to w toku przesłuchania w charakterze podejrzanego istotnie zmienił on treść swoich wyjaśnień przyznając w efekcie fakt współpracy z oskarżonym <xAnon>P.</xAnon>, co świadczy o niestanowczości tego dowodu w przeciwieństwie do konsekwentnych w tym fragmencie depozycji D. <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Brak jest też podstaw do uznania, iż pomówienie <xAnon>T. C.</xAnon>przez <xAnon>D. P.</xAnon>nie spełnia kryteriów pozwalających na uznanie tego dowodu za pełnowartościowy i pozwalający na dokonanie poprawnych ustaleń faktycznych, co do roli jaką inkryminowanym zdarzeniem odegrał ten oskarżony, a którego to świadome zachowanie, co najmniej w zamiarze ewentualnym, istotnie ułatwiło bezpośrednim sprawcom dokonanie napadu rabunkowego na pokrzywdzonego <xAnon>M. M. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Linia obrony oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon> zmierzała do wykazania, że podjął on współpracę z oskarżonym <xAnon>D. P.</xAnon> dla realizacji przez niego przestępstwa rozboju na szkodę swego pracodawcy, pod wpływem szantażu i groźby tegoż oskarżonego, wyrażonej przyłożeniem do głowy broni palnej, co wykluczało by jego zachowanie cechował zamiar, aby bezpośredni sprawcy dopuścili się omawianego przestępstwa.</xText> <xText>Jak przekonuje lektura, zasługujących na aprobatę, motywów zaskarżonego wyroku, brak jest powodów do uznania za zasadne takiego stanowiska.</xText> <xText>Słusznie Sąd I instancji oparł się w tej mierze na wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon> obszernie uzasadniając dlaczego powyższe pomówienie stanowi pełnowartościowy dowód.</xText> <xText>Wskazać należy tu, że oskarżony ten konsekwentnie i stanowczo w toku śledztwa oraz na rozprawie, a także w czasie konfrontacji z <xAnon>T. C.</xAnon>zaprzeczył wersji tegoż ostatniego by groził mu, aby ujawnił istotne okoliczności o pokrzywdzonym ułatwiające popełnienie napadu rabunkowego i wyjaśniał, że wręcz odwrotnie inicjatywa realizacji tego przestępstwa wyszła właśnie od <xAnon>T. C.</xAnon>na około miesiąc przed jego popełnieniem. Wskazał on też, że to właśnie ten oskarżony, samodzielnie zaproponował wstępnie plan działania dysponując wiedzą o stanie majątkowym <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, fakcie, iż w interesach związanych z wyjazdami do <xAnon>C.</xAnon>przewozi on znaczne ilości gotówki, miejscem jego zamieszkania i pojazdem jakim się porusza. Z relacji D. <xAnon>P.</xAnon>potwierdzonej też przez <xAnon>T. C.</xAnon>wynikało nadto, iż to właśnie ten oskarżony, jako ochroniarz pokrzywdzonego dysponował niezbędną konkretną wiedzą umożliwiającą sprawcom dokonanie rozboju, a nadto w trakcie kolejnych spotkań bezpośrednio w <xAnon>S.</xAnon>wskazał na dom oraz samochód <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, oraz w przeddzień rozboju telefonicznie powiadomił <xAnon>D. P.</xAnon>o planowanym wyjeździe pokrzywdzonego do Chin we wczesnych godzinach rannych. Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>wskazują i na to, że <xAnon>T. C.</xAnon>po zdarzeniu partycypował w równych częściach w owocach popełnionego przestępstwa.</xText> <xText>W kontekście powyższego brak jest przekonujących podstaw do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>w części pomawiającej <xAnon>T. C.</xAnon>o udzielenie pomocy w realizacji w dniu 7 października 2000 roku rozboju na osobie <xAnon>M. M. (2)</xAnon>wyczerpującego znamiona przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Zwrócić uwagę należy na to, że oskarżony <xAnon>D. P.</xAnon> nie miał interesu osobistego w obciążeniu <xAnon>T. C.</xAnon>, a zaprezentowana w jego wyjaśnieniach relacja o współpracy obu oskarżonych w żadnym wypadku nie umniejszała jego roli w przestępstwie, nie mówiąc już o tym, by dążyła do ekskulpacji. Jeżeli nadto przyjąć, że wyjaśnienia te są logiczne, nie oparte na nieprawdopodobieństwie, zgodne z doświadczeniem życiowym, a nadto cechujące się konsekwencją i pośrednio wsparte przez <xAnon>R. P.</xAnon>, to uznać należy, że stanowią one dla ustaleń faktycznych pełnowartościowy i niewątpliwy dowód.</xText> <xText>Słusznie Sąd I instancji zauważył, że mało zasadnym jest twierdzenie, by przed zdarzeniem <xAnon>D. P.</xAnon> wiedział, iż <xAnon>T. C.</xAnon> jest ochroniarzem majętnego hurtownika odzieży, znał jego wygląd i poszukiwał go w przypadkowych miejscach, np. stacji benzynowej, zmuszając do współpracy. Poprawne jest też twierdzenie, że gdyby <xAnon>T. C.</xAnon> był zastraszany i zmuszany tym samym do przestępstwa to jako dobry obywatel winien zawiadomić o tym Policję, a co najmniej unikać kontaktów z D. <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Wskazać też trzeba i na to, że same tylko wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>T. C.</xAnon> przemawiają za tym, iż nie sposób mówić w jego przypadku o działaniu pod przymusem, wykluczającym zamiar o jakim mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 kk</xLexLink>, skoro jak twierdził, po zdarzeniu przyjął od <xAnon>D. P.</xAnon> odpowiednią gratyfikację za rolę jaką odegrał w przestępstwie wręcz domagając się wypłaty wyższej kwoty, co przemawia za tym, iż w pełni identyfikował się z tym przedsięwzięciem i akceptował w nim swój udział.</xText> <xText>Reasumując stwierdzić więc trzeba, że brak jest podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez skarżącego, przez pryzmat argumentów podniesionych w apelacji.</xText> <xText>Zwrócić uwagę trzeba i na to, że brak jest podstaw do uznania, iż wymierzona oskarżonemu kara nosi cechy rażącej surowości, a już zupełnie z prawnego punktu widzenia niezrozumiałe jest domaganie się przez obrońcę zastosowania instytucji o jakiej mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 kk</xLexLink> oraz warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wprawdzie oskarżony cieszy się pozytywną opinią i był dotychczas niekarany, nie mniej jednak czyn, którego się dopuścił na szkodę swego pracodawcy, który powierzył mu istotne informacje ze sfery jego życia zawodowego uznać należy za wysoce karygodny i społecznie szkodliwy, co przy braku okoliczności umniejszającej winę sprawia, że represja za jego popełnienie wynikająca z zaskarżonego orzeczenia jest umiarkowana i adekwatna do okoliczności o jakich mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońców oskarżonych <xAnon>Z. J.</xAnon>i <xAnon>M. G.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>Jak podniesiono już wyżej brak jest uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że Sąd Okręgowy naruszył przepisy prawa procesowego wskazane w zarzutach wniesionych środków odwoławczych, a w szczególności w sposób wybiórczy przeanalizował zebrane dowody bezpodstawnie odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonych <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>G.</xAnon>, co w konsekwencji miało doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych, umożliwiających przypisanie tym oskarżonym zarzucanych im czynów z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 1;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 1 i 2 kk</xLexLink> polegających ogólnie rzecz ujmując na posiadaniu i w następstwie tego sprzedaży oskarżonemu <xAnon>D. P.</xAnon> pistoletu maszynowego Skorpion z samodziałowo wykonanym tłumikiem wraz z 65 sztukami amunicji w przeddzień napadu rabunkowego w <xAnon>S.</xAnon> i wykorzystaniem ich następnie w tym przestępstwie. Dobrym prawem Sądu Okręgowego, nie naruszającym zasady swobodnej oceny dowodów, było oparcie w tej mierze ustaleń na obciążających wyjaśnieniach D. <xAnon>P.</xAnon>. W tym zakresie w dalszym ciągu aktualność zachowują naprowadzone wyżej rozważania, iż dowód z pomówienia tegoż oskarżonego także i w tym konkretnym wypadku spełniał cechy dowodu pełnowartościowego, tym bardziej, że Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w omawianym zakresie w rozważaniach sądu meriti braku logiki i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Wprawdzie oskarżony <xAnon>Z. J.</xAnon> zaprzeczył, aby sprzedawał <xAnon>D. P.</xAnon> broń palną i w tym celu skontaktował go z <xAnon>M. G.</xAnon>, a ten ostatni twierdził, że pomówiony został przez <xAnon>D. P.</xAnon> z zemsty związanej z odmową demontażu skradzionego samochodu, nie mniej jednak za zasadne uznać należy twierdzenie, iż taki kierunek wyjaśnień nie jest w stanie zdyskredytować depozycji D. <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>D. P.</xAnon> wyjaśnił (k. 1658), że oskarżeni <xAnon>Z. J.</xAnon> i <xAnon>M. G.</xAnon> są znajomymi, a w warsztacie samochodowym tego ostatniego, który prowadzi wraz z synem był on wcześniej kilkakrotnie oraz, że warsztat znajduje się w budynku jednorodzinnym usytuowanym na obrzeżach <xAnon>B.</xAnon>.</xText> <xText>Wskazał wiec w tym miejscu oskarżony <xAnon>P.</xAnon> szczegóły, które znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>wyjaśnił też, że krytycznego dnia umówił się z <xAnon>Z. J.</xAnon>, z którym już wcześniej, bo w trakcie planowania napadu na <xAnon>M. M. (2)</xAnon>rozmawiał na temat kupna broni palnej, na stacji benzynowej w <xAnon>B.</xAnon>, gdzie przyjechał wraz z <xAnon>R. C.</xAnon>ok. godz. 20-21<xUx> <xSUPx>00</xSUPx> </xUx>. Wtedy to jedynie wraz z oskarżonym <xAnon>J.</xAnon>udał się do <xAnon>M. G.</xAnon>, gdzie w trójkę weszli do „jakiegoś pomieszczenia gospodarczego na parterze obok wjazdu do hali warsztatowej”, w którym doszło do transakcji nabycia broni, mającej stanowić kompensatę długu za dostarczony wcześniej oskarżonemu <xAnon>J.</xAnon>kradziony samochód.</xText> <xText>To że oskarżony nie był w stanie dokładnie opisać omawianego pomieszczenia gospodarczego, jeśli zważyć na późną porę oraz fakt, iż nie bywał on u <xAnon>M. G.</xAnon> powszechnie, w żadnej mierze nie dyskredytuje ogólnej wymowy jego wyjaśnień.</xText> <xText>Zważyć tu bowiem trzeba i na ten fragment wyjaśnień <xAnon>R. P.</xAnon>(nie kwestionowany w apelacjach), z którego wynika, iż od <xAnon>D. P.</xAnon>dowiedział się on, iż broń wykorzystaną następnie w <xAnon>S.</xAnon>, nabył on w <xAnon>B.</xAnon>. Wyjaśnień oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>nie dyskredytują też dosyć dowolne rozważania zawarte w pismach procesowych <xAnon>M. G.</xAnon>, iż czas między uzyskaniem informacji od <xAnon>T. C.</xAnon>o wyjeździe pokrzywdzonego <xAnon>M.</xAnon>do Chin, przyjazdem do <xAnon>B.</xAnon>, powrotem do <xAnon>K.</xAnon>i przejazdem do <xAnon>S.</xAnon>, gdzie zdarzenie miało miejsce ok. 4<xUx><xSUPx>00</xSUPx></xUx> nad ranem jest niewystarczający, co może podważać wiarygodność twierdzeń oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>. Błędem w tym fragmencie wywodów oskarżonego <xAnon>G.</xAnon>jest twierdzenie, że jeszcze w tym samym dniu <xAnon>D. P.</xAnon>nabył od nieustalonych osób kradziony samochód <xAnon>A. (...)</xAnon>, wykorzystany następnie do realizacji napadu rabunkowego. Twierdzenie to nie wytrzymuje krytyki, jeśli przyjąć za D. <xAnon>P.</xAnon>, iż pojazd ten nabyli oni wcześniej, skoro samochodem tym kilkakrotnie poruszali się na trasie <xAnon>K.</xAnon>-<xAnon>S.</xAnon>, badając czas przejazdu i ewentualnej ucieczki z miejsca zdarzenia.</xText> <xText>Jeżeli mieć w polu widzenia powyższe, jak i to, że <xAnon>K.</xAnon>, tak z <xAnon>B.</xAnon>, jak i <xAnon>S.</xAnon> połączone są drogą szybkiego ruchu, a odległości między tymi miastami nie są znaczne, to jak uczy doświadczenie życiowe w pełni możliwe było przejechanie tą drogą nawet średniej klasy samochodem i wykonanie kwestionowanych przez <xAnon>M. G.</xAnon> czynności, między późnym popołudniem 06.10.2000 roku, a wczesnym ranem 07.10.2000 roku.</xText> <xText>Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami obrony, że wiarygodność wyjaśnień oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>podważa fakt, iż „taką broń posiadał on wcześniej m. in. w napadzie na <xAnon>(...)</xAnon>w dniu 31.08.2000 roku i napadzie na <xAnon>(...)</xAnon>w dniu20.09.2000 roku” skoro w pierwszym przestępstwie oskarżony ten w ogóle nie brał udziału, a w drugim nie przyjęto by sprawcy posługiwali się bronią palną, co wynika z zarzutu aktu oskarżenia.</xText> <xText>Wskazać trzeba i na to, że zasadności wyjaśnień D. <xAnon>P.</xAnon>nie dyskredytują też zeznania świadka <xAnon>M. G.</xAnon>(k. 3800). To, że świadek ten słyszał od <xAnon>D. P.</xAnon>, iż na połowie lipca i sierpnia 2000 roku posiadał on pistolet maszynowy, aczkolwiek nie wiadomo konkretnie jaki, nie dyskwalifikuje twierdzeń, by po ponad dwóch miesiącach dalej był w jego posiadaniu, bądź nie potrzebował innej jednostki broni dla realizacji określonego przestępstwa.</xText> <xText>Brak jest też powodów by twierdzić, że do omawianej oceny mogą coś istotnego wnieść wyjaśnienia <xAnon>P. M.</xAnon>, że „broń załatwiał im <xAnon>Z.</xAnon>oraz <xAnon>B.</xAnon>”, co niekoniecznie wiązać należało z omawianym przestępstwem.</xText> <xText>Akceptując w dalszej części rozważania Sądu Okręgowego (za wyjątkiem nie mającego wpływu na końcową ocenę dotyczących posiadania przez oskarżonego <xAnon>M. G.</xAnon>broni śrutowej) Sąd Apelacyjny uznał, że wyjaśnienia D. <xAnon>P.</xAnon>mogły stanowić wystarczającą podstawę dla sądu meriti przypisania <xAnon>Z. J.</xAnon>i <xAnon>M. G.</xAnon>zarzucanych im czynów, za które orzeczono wobec nich kary z uwzględnieniem dyrektyw wymienionych w przepisie <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońcy oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>W pełni podzielić należało zarzut pierwszy apelacji, a mianowicie obrazy przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>, w odniesieniu do czynu popełnionego na szkodę <xAnon>J. M.</xAnon>i <xAnon>firmy (...)</xAnon>, aczkolwiek bez potrzeby akceptacji zaproponowanej przez obrońcę argumentacji.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, iż tak z ustaleń faktycznych (mimo że w dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy czyni odmienne rozważania), jak i decydującej w tym wypadku części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt 2, 14, 15) poza wszelkim sporem wynika, iż w trakcie napadu rabunkowego w dniu 12.04.2001 roku w <xAnon>R.</xAnon>sprawcy grozili <xAnon>J. M.</xAnon>nie bronią palną, ale przedmiotem przypominającym swym wyglądem broń palną, bez bliższego określenia jego cech. Skoro więc w tej części prokurator nie zaskarżył ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonych, Sąd Apelacyjny bez potrzeby wdawania się w tym zakresie w szczegółową ocenę, nie mógł na etapie postępowania odwoławczego poczynić ustaleń odmiennych.</xText> <xText>Powyższe skutkować musiało w odniesieniu do <xAnon>D. P.</xAnon>, ale i pozostałych współsprawców <xAnon>T. N.</xAnon> oraz <xAnon>G. W.</xAnon> zmianą na korzyść przez uznanie, iż przypisany im czyn wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisie <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, a więc nie realizował znamion rozboju kwalifikowanego, skoro nie skonkretyzowano, by posługiwali się oni niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu przepisu <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Sanacja powyższego uchybienia na etapie postępowania odwoławczego skutkować musiała również stosownym złagodzeniem wobec wszystkich oskarżonych orzeczonych kar pozbawienia wolności – jak w części dyspozytywnej wyroku – które są adekwatne do dyrektyw z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>, a w odniesieniu do <xAnon>D. P.</xAnon> respektującą też treść przepisu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 60 § 4 kpk</xLexLink>. W pełni natomiast poprawne jest orzeczenie w zakresie skazania na kary grzywny, co zostało też prawidłowo uzasadnione i nie wymagało zmiany. Powyższe uwagi odnoszące się do oskarżonych <xAnon>G. W.</xAnon> i <xAnon>T. N.</xAnon>, respektujące alternatywne wnioski jednego z ich obrońców nie będą powtarzane przy analizie ich apelacji.</xText> <xText>Brak jest też powodów do twierdzenia, za obrońcą D. <xAnon>P.</xAnon>, iż orzeczone kary jednostkowe jak i łączna pozbawienia wolności oraz grzywny są nadmiernie represyjne o czym przekonuje właściwie w tej części sporządzone uzasadnienie wyroku.</xText> <xText>Orzeczenie natomiast wobec oskarżonego <xAnon>P.</xAnon> nowej kary łącznej pozbawienia wolności stanowiło prostą konsekwencję złagodzenia mu kary jednostkowej za czyn przypisany mu w pkt 2 zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońców oskarżonych <xAnon>T. N.</xAnon>i <xAnon>G. W.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>W tym zakresie Sąd II instancji uznał jedynie za pożądane uwzględnienie alternatywnych wniosków obrońcy <xAnon>adw. A. J.</xAnon>, o czym była mowa wyżej odmawiając zasadności pozostałym zarzutom.</xText> <xText>W omawianym fragmencie obrona nie kwestionowała tej części ustaleń, z którego wynikało, że przestępstwo popełnione na szkodę <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon> firmy (...)</xAnon> miało miejsce i przebieg ustalony przez Sąd I instancji, a kontrowersję stanowiło jedynie przypisanie współudziału w nim oskarżonym <xAnon>G. W.</xAnon> i <xAnon>T. N.</xAnon>, którzy nie przyznali się do winy i dopiero na rozprawie głównej wskazali alibi, którego rozwinięcie i doprecyzowanie przez Sąd stało się niemożliwe, skoro oskarżeni odmówili odpowiedzi na pytania sądu i stron.</xText> <xText>Nie mają racji obrońcy podnosząc, że w sprawie brak było jednoznacznych i nie budzących wątpliwości dowodów pozwalających na przypisanie oskarżonym zawinienia, w szczególności – jak to ujęto – bezkrytycznego uznania za wiarygodne wyjaśnień współoskarżonego D. <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Wbrew tym polemicznym wywodom, nie sposób odmówić racji Sądowi Okręgowemu, który dał wiarę wyjaśnieniom D. przybyły, a stanowisko swe, w sposób zasługujący na akceptację i bez potrzeby szerszego powtórzenia w niniejszym uzasadnieniu, poprawnie umotywował.</xText> <xText><xAnon>D. P.</xAnon>nie miał racjonalnego powodu, bo za taki nie sposób uznać drobnego konfliktu z <xAnon>G. W.</xAnon>– by pomówić oskarżonych o współudział w tak społecznie szkodliwym i napiętnowanym przestępstwie. Nie umniejszał też własnej w nim roli, a wręcz opisał siebie jako sprawcę najbardziej brutalnego. Wyjaśniał on konsekwentnie oraz logicznie, a nie w sposób mało prawdopodobny, co przemawia za uznaniem tych pomówień za dowód w pełni wartościowy.</xText> <xText>To, że wyjaśnił on, iż oskarżeni zaproponowali mu udział w przestępstwie w charakterze kierowcy, a faktycznie rolę tę pełnił oskarżony <xAnon>G. W.</xAnon> nie dyskredytuje tych wyjaśnień.</xText> <xText>Brak jest też powodów do podzielenia zarzutu, iż Sąd Okręgowy dla uwiarygodnienia wyjaśnień D. <xAnon>P.</xAnon>z urzędu nie dopuścił dowodu z zeznań <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, z którym <xIx>tempore criminis</xIx> sympatyzowała pokrzywdzona i to z kilku powodów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Oskarżony w postępowaniu merytorycznym miał obrońcę, a ten nie dostrzegał potrzeby przeprowadzenia w/w dowodu. Domaganie się zatem przez obrońcę dopiero na etapie postępowania odwoławczego dopuszczenia tego dowodu przeczy nie tylko zasadzie kontradyktoryjności, ale jest też wyrazem nielojalności procesowej. <xBRx/></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Oskarżony <xAnon>W.</xAnon>nie powołał się na znajomość z <xAnon>M. M. (1)</xAnon>i obrał odmienną linię obrony, co w sytuacji, gdy sprawa w omawianym zakresie nie była szczególnie zawiła nie dostarczało powodów do podejmowania przez sąd meriti inicjatywy dowodowej z urzędu.<xBRx/></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Oskarżony <xAnon>D. P.</xAnon>wyjaśnił jedynie (k. 1642 verte) że „z tego co mu jest wiadomo” <xAnon>G. W.</xAnon>o pokrzywdzonej powiedział jej chłopak, którego ten nie znał, co sugerowało brak bezpośredniej jego wiedzy w tym fragmencie. Powyższe skłania tym samym do twierdzenia, że dowód z zeznań <xAnon>M. M. (1)</xAnon>byłby nieprzydatny dla realizacji tezy dowodowej (oceny prawdomówności oskarżonego <xAnon>D. P.</xAnon>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Zważyć też trzeba, iż tak Sąd I jak i II instancji nie dysponowały precyzyjnymi danymi osobopoznawczymi, pozwalającymi zadośćuczynić sugestii obrońcy o potrzebie przesłuchania <xAnon>M. M. (1)</xAnon>w charakterze świadka.</xText> </xUnit> <xText>Nie ma racji też obrońca wywodząc, iż pokrzywdzona <xAnon>J. M.</xAnon> na miejscu zdarzenia rozpozna wśród napastników, jako kierowcę, pracownika <xAnon> firmy (...)</xAnon>, co miałoby wykluczyć udział <xAnon>G. W.</xAnon> w przestępstwie, czemu stanowczy wyraz dała ona, przecząc postawionej wyżej tezie, w trakcie konfrontacji ze świadkiem <xAnon>P. R.</xAnon> przeprowadzonej na rozprawie głównej.</xText> <xText>Zupełnym natomiast nieporozumieniem jest twierdzenie obrońcy, iż Sąd Okręgowy nie ustalił personaliów i nie przesłuchał w charakterze świadków – co było błędem tego Sądu – ochroniarzy <xAnon>M. M. (1)</xAnon>mężczyzn o imieniu <xAnon>M.</xAnon>oraz <xAnon>ps. (...)</xAnon>, co nie wymaga szerszego komentarza.</xText> <xText>Nie znajdując zatem w apelacjach wystarczających argumentów do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez obronę, za wyjątkiem wniosku o zmianę kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonym przestępstw i złagodzenie tym samym kary, o czym była już mowa wyżej, orzeczono jak w części dyspozytywnej.</xText> <xText>Co się tyczy apelacji <xUx>obrońców oskarżonych <xAnon>P. K.</xAnon>, <xAnon>P. M.</xAnon>i <xAnon>T. B.</xAnon></xUx>.</xText> <xText>Apelacje obrońców eksponujące zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych poprzez błędną też ocenę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wobec uznania za niewiarygodne wyjaśnień ich mandatantów nie zasługują na uwzględnienie, jako wręcz oczywiście bezzasadne.</xText> <xText>Powyższe sprawia, iż Sąd Apelacyjny w całości identyfikuje się z oceną dowodów przyjętą przez Sąd I instancji, a szczegółowo i obszernie omówioną na str. 21 – 27 uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w znacznej też części powołując się na argumentację wyżej.</xText> <xText>Wprawdzie nie można zgodzić się z twierdzeniem Sądu Okręgowego o poszlakowym charakterze w tej części postępowania dowodowego, którego istota z pewnością nie realizuje się w ustaleniu sprawstwa w oparciu o dowody pośrednie, nie mniej jednak lapsus ten nie zmienia ogólnego wyobrażenia o poprawności rozstrzygnięcia, tak co do ustaleń faktycznych, jak i oceny prawnej zachowania oskarżonych.</xText> <xText>Z wniesionych środków odwoławczych ponad wszelką wątpliwość można wyprowadzić wniosek, że bezdyskusyjne dla obrony są ustalenia dotyczące tego, iż w dniu 31.08.2000 roku w <xAnon>K.</xAnon> miał miejsce kwalifikowany napad rabunkowy na V Oddział <xAnon> (...)</xAnon>.P., który przebiegał w sposób opisany przez Sąd Okręgowy, a po którym sprawcy uciekli samochodem <xAnon>B. (...)</xAnon>, skradzionym 28.07.2000 roku na szkodę <xAnon>K. K.</xAnon>, do którego przymocowane były tablice rejestracyjne skradzione 04.08.2000 roku w <xAnon>S.</xAnon> z samochodu <xAnon>N. (...)</xAnon> na szkodę <xAnon>P.</xAnon> i <xAnon>M. W.</xAnon>, który to pojazd następnie spalili dla zatarcia śladów w <xAnon>C.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, na które to okoliczności w sposób niekwestionowany zeznawali liczni i powołani w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku świadkowie.</xText> <xText>Jedyną kontrowersyjną dla obrońców okolicznością było natomiast ustalenie, iż oskarżeni byli sprawcami tego przestępstwa w sytuacji gdy nie zostali bezpośrednio – wobec zamaskowania twarzy napastników – przez nikogo rozpoznani.</xText> <xText>Brak jest podstaw do uwzględnienia takiego stanowiska opartego na podważaniu dowodów pośrednich, a mianowicie zeznań <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>R. Z.</xAnon>ze śledztwa, zeznań L. <xAnon>N.</xAnon>oraz wyjaśnień oskarżonych <xAnon>D. P.</xAnon>, <xAnon>R. P.</xAnon>i <xAnon>P. M.</xAnon>.</xText> <xText><xAnon>L. N.</xAnon>w sposób kategoryczny zeznał, że wiadomym mu jest m. in. z rozmowy z <xAnon>P. M.</xAnon>, iż wszyscy trzej oskarżeni, a także kierujący samochodem <xAnon>B.</xAnon>czwarty nieustalony sprawca, brali udział w omawianym przestępstwie, w trakcie którego oskarżony <xAnon>P. K.</xAnon>strzelał z broni palnej nabytej wcześniej od mężczyzny narodowości jugosłowiańskiej, a po zdarzeniu udali się do <xAnon>C.</xAnon>do mieszkania <xAnon>A. K.</xAnon>– co ta w śledztwie potwierdziła dodając, że pozostawiono jej na przechowanie torbę m. in. z bronią palną dł. 30 - 40 cm – gdzie podzielono się łupami. Dodał on również, że znany mu od 2000 roku oskarżony <xAnon>P. K.</xAnon>wcześniej proponował mu udział w tym przestępstwie, ale on odmówił, a po złożeniu przez niego zeznań oskarżony ten groził mu pobiciem w izbie zatrzymań S.O. w <xAnon>K.</xAnon>, domagając się zmiany zeznań.</xText> <xText>Także oskarżeni <xAnon>D. P.</xAnon>i <xAnon>R. P.</xAnon>wyjaśnili, że w trakcie spotkania w mieszkaniu <xAnon>R. Z.</xAnon><xAnon>P. K.</xAnon>i <xAnon>P. M.</xAnon>przyznali się do udziału w inkryminowanym zdarzeniu.</xText> <xText>Z wyjaśnieniami tymi korelują też wyjaśnienia brata oskarżonego <xAnon>P. M.</xAnon>–<xAnon>P.</xAnon>– który wskazał, że w czasie odwiedzin w areszcie śledczym ten potwierdził swój udział w omawianym przestępstwie.</xText> <xText>Słusznie zatem Sąd Okręgowy wobec tak zgromadzonych dowodów dał im prymat wiarygodności i uznał je za wystarczającą podstawę do przypisania sprawstwa.</xText> <xText>W pełni zgodzić trzeba się też z wywodami opartymi na logice i doświadczeniu życiowym oraz zawodowym, iż pozbawione racji w tej sytuacji są twierdzenia <xAnon>P. M.</xAnon>i <xAnon>P. K.</xAnon>, iż fałszywie samooskarżyli się dla nobilitacji w środowisku przestępczym.</xText> <xText>Faktem jest, że współżycie w środowisku przestępczym wymaga zachowania maksymalnej ostrożności i dyskrecji, zwrócić jednak uwagę trzeba na to, że oskarżeni informację o napadzie rabunkowym przekazywali znajomym, w zamkniętym kręgu osób, co do których oczekiwali zachowywania zasady lojalności.</xText> <xText>Zasadnie Sąd Okręgowy uznał też, że zeznania <xAnon>G. W.</xAnon>nie podważyły wiarygodności zeznań L. <xAnon>N.</xAnon>, który wprawdzie podał, że słyszał o konflikcie tego świadka z <xAnon>P. M.</xAnon>, ale nie wie czego dotyczył, a nawet, czy w ogóle miał miejsce. Odnosząc się do zarzutu gróźb kierowanych wobec świadka <xAnon>L. N.</xAnon>przez oskarżonego <xAnon>P. K.</xAnon>podkreślił on, że nie był tego świadkiem, a nawet nie wie, czy w izbie zatrzymań obaj rozmawiali (k. 3846).</xText> <xText>Nie sposób też – wobec różnicy w wyglądzie – uznać, iż świadek <xAnon>A. K.</xAnon> w powierzonej jej na przechowanie torbie widziała pistolet do paint-balla, a nie rzeczywistą broń palną.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe uwagi wraz z argumentacją przytoczoną przez Sąd Okręgowy, brak jest podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez oskarżonych, przez pryzmat przytoczonych w apelacjach zarzutów.</xText> <xText>Mając w polu widzenia działanie oskarżonych w inkryminowanym czasie realizujące znamiona jednego z najpoważniejszych przestępstw znanych w polskim systemie prawa karnego, o wyjątkowo wysokim stopniu społecznej szkodliwości i przy braku okoliczności umniejszających zawinienie, a nadto przy uwzględnieniu pozostałych okoliczności przytoczonych przez Sąd Okręgowy brak jest jakichkolwiek powodów do uznania, że wymierzone oskarżonym kary noszą cechy rażącej surowości i przekreślają ich szanse na powrót do normalnego życia.</xText> <xText>Uwzględniając zatem przytoczoną wyżej argumentację Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie. a o kosztach procesu w oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 633" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 633 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 8;art. 10" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 i 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd odwoławczy skorygował błędnie naliczoną przez Sąd Okręgowy opłatę za I instancję, która nie uwzględniała orzeczonych grzywien.</xText> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mirosław Ziaja

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

WYROK W BRZMIENIU PO SPROSTOWANIU Sygn. akt: II AKa 411/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Mirosław Ziaja (spr.) Sędziowie SSA Bożena Brewczyńska SSA Wiesława Gawrońska Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2005 r. sprawy 1/D. P.ur. (...)wK. synaJ.iR., 2/T. B.ur. (...)wK. synaW.iT., 3/P. K.ur. (...)wP. synaW.iJ., 4/P. M.ur. (...)wK. synaM.iE., 5/R. C.ur. (...)wK. synaH.iM., 6/T. C.ur. (...)wK. synaM.iK., 7/Z. J.ur. (...)wŻ. synaW.iH., 8/M. G.ur. 25 września1952r. wK. synaJ.iC., 9/T. N.ur. (...)wM. synaH.iI., 10/G. W.ur. (...)wN. synaA.iH. oskarżonych zart. 280§2 kk,263§1 kk,263§2 kki innych na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 4 czerwca 2004 r. sygn. akt. V K 2/03 1/ zmienia zaskarżony wyrok co do oskarżonychD. P.,T. N.iG. W.w ten sposób, że przyjmuje, iż czyn przypisany imwpunktach 2, 14 i 15wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisieart. 280§1 kkiart. 275§1 kkw zw. zart. 11§2 kk, a podstawę wymiaru kary stanowi przepisart. 280§1 kkw zw. zart. 11§3 kki na mocy tego przepisu, a w odniesieniu do oskarżonegoD. P.nadto przy zastosowaniuart. 60§4 kkłagodzi orzeczone wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności w odniesieniu do oskarżonegoD. P.do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy,a w odniesieniu do oskarżonychT. N.iG. W.do 4 (czterech) lat pozbawienia wolności; 2/ uchyla co do oskarżonegoD. P.orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 5 zaskarżonego wyroku i w to miejsce na zasadzieart. 85 kkiart. 86§1 kkorzeka wobec niego nową łączną karę 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności; 3/ na mocyart. 63§1 kkzalicza oskarżonymD. P.,T. N.iG. W.na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie odpowiednio: - D. P.od dnia 24 maja 2001r. do dnia 3 lipca 2003r., T. N.iG. W.od dnia 6 września 2002r. do dnia 17 lutego 2005r.; 4/ w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 5/ zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonychT. B.iR. C.– adw.J. D.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 1200 (tysiąc dwieście), obrońcy oskarżonegoP. K.– adw.R. R.– Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 600 (sześćset) złotych, obrońcy oskarżonegoP. M.– adw.M. P.- Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem obrony z urzędu tych oskarżonych w postępowaniu odwoławczym; 6/ zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa w równych częściach koszty procesu związane z postępowaniem odwoławczym w tym opłaty: - od oskarżonegoD. P.w kwocie 1600 (tysiąc sześćset) złotych za obie instancje, od oskarżonychT. N.iG. W.w kwotach po 1200 ( tysiąc dwieście) złotych za obie instancje, od oskarżonychZ. J.iM. G.w kwotach po 300 (trzysta) złotych za II instancję, od oskarżonychR. C.,T. B.,P. K.iP. M.w kwotach po 1600 (tysiąc sześćset) złotych za drugą instancję, z tym, że ustala, iż w odniesieniu do tych oskarżonych opłaty zaI instancję wynoszą również 1600 ( tysiąc sześćset) złotych, - od oskarżonegoT. C.w kwocie 1400 (tysiąc czterysta) złotych za II instancję, z tym, że ustala, że w odniesieniu do tego oskarżonego opłata za I instancję wynosi również 1400 (tysiąc czterysta) złotych. Sygn. akt II AKa 411/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 4 czerwca 2004 roku sygn. akt V K 2/03 uznał oskarżonych za winnych popełnienia następujących przestępstw, i tak: 1 oskarżonychD. P.iR. C.za winnych przestępstwa określonego w przepisieart. 280 § 2 kkw zw. zart. 275 § 1 kkw zw. zart. 276 kkw zw. zart. 11 § 2 kkpolegającego na tym, że w dniu 7 października 2000 roku wS., działając wspólnie i w porozumieniu, nadto zR. P., posługując się bronią palną i grożącM. M. (2)jej natychmiastowym użyciem, dokonali kradzieży nesesera z zawartością pieniędzy w kwocie 160.000 dolarów amerykańskich, dokumentów w postaci dowodu osobistego, paszportu i prawa jazdy na nazwiskoM. M. (2), dowodu rejestracyjnego samochoduT. (...), telefonu komórkowegoS.na szkodęM. M. (2) i za to na mocyart. 280 § 2 kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 33 § 2 kk, a w przypadkuD. P.nadto przy zastosowaniuart. 60 § 3 kkskazał ich na kary: - - D. P.na karę 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, - - R. C.na karę 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, 2 oskarżonychD. P.,T. N.iG. W.za winnych przestępstwa określonego w przepisieart. 280 § 2 kkiart. 275 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 2 kkpolegającego na tym, że w dniu 12 kwietnia 2001 roku wR., działając wspólnie i w porozumieniu, grożącJ. M.przedmiotem przypominającym swym wyglądem broń palną i jego natychmiastowym użyciem, zmusili ją do opuszczenia samochoduO. (...), skąd następnie dokonali kradzieży teczki skórzanej z zawartością dokumentacji prowadzonej działalności gospodarczej oraz pieniędzy w kwocie 21.926,02 zł na szkodęfirmy (...)wR.oraz torebki damskiej z zawartością dowodu osobistego i prawa jazdy na nazwiskoJ. M. (1), dowodu rejestracyjnego samochoduO. (...)nr rej. (...)i pieniędzy w kwocie 2.000 zł, 150 DM i bonów towarowych na kwotę 1.000 zł na szkodęJ. M. i za to na mocyart. 280 § 2 kkw zw. zart. 11 § 3 kkorazart. 33 § 2 kk, a w przypadkuD. P.nadto przy zastosowaniuart. 60 § 4 kkskazał ich na kary: - - D. P.na karę 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny, przyjmując, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, - - T. N.na karę 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, - - G. W.na karę 5 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 40 zł, 3 oskarżonychT. B.,P. K.iP. M.za winnych przestępstwa określonego w przepisieart. 280 § 2 kk, przy czym w przypadkuP. K.nadto w zw. zart. 64 § 1 kk, polegającego na tym, że w dniu 31 sierpnia 2000 roku wK., działając wspólnie i w porozumieniu, posługując się bronią palną i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy wobec pracowników i klientów(...)Oddziału(...) Banku (...) S.A.przyul. (...)wK., zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 78.600 zł i 200 DM, przy czymP. K.czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego wK.z dnia 22 sierpnia 1995 roku sygn. akt(...)za przestępstwo zart. 210 § 1 dkkiart. 158 § 1 dkkw zw. zart. 10 § 2 dkkna karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 30 września 1994 roku do 26 stycznia 1996 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony i za to na mocyart. 280 § 2 kkiart. 33 § 2 kkskazał ich na kary: - - T. B.iP. M.na kary po 6 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, - - P. K.na karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, 4 oskarżonegoT. C.za winnego przestępstwa określonego w przepisieart. 18 § 3 kkw zw. zart. 280 § 1 kkpolegającego na tym, że we wrześniu 2000 roku wK.iS., chcąc abyD. P.wspólnie z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na osobieM. M. (2), udzielił im pomocy poprzez wskazanie pokrzywdzonego, jego miejsca zamieszkania, udzielił informacji o zasobach pieniężnych oraz zaproponował czas, miejsce i sposób popełnienia przestępstwa, w wyniku czego w dniu 7 października 2000 roku wS., sprawcy posługując się bronią palną i grożącM. M. (2)jej natychmiastowym użyciem dokonali kradzieży nesesera z zawartością pieniędzy w kwocie 160.000 dolarów amerykańskich, dokumentów w postaci dowodu osobistego, paszportu i prawa jazdy na nazwiskoM. M. (2), dowodu rejestracyjnego samochoduT. (...), kart płatniczych, telefonu komórkowegoS.na szkodęM. M. (2) i za to na mocyart. 19 § 1 kkw zw. zart. 280 § 1 kkiart. 33 § 2 kkskazał go na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł, 5 oskarżonegoZ. J.winnego przestępstwa określonego w przepisieart. 263 § 1 kkpolegającego na tym, że w dniu 6 października 2000 roku wB., bez wymaganego zezwolenia sprzedałD. P.broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki(...)nr fabryczny(...)wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm i za to na mocyart. 263 § 1 kkskazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności, 6 oskarżonegoM. G.za winnego przestępstwa określonego w przepisieart. 263 § 2 kkpolegającego na tym, że w październiku 2000 roku wB., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego marki(...)nr fabryczny(...)wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm i za to na mocyart. 263 § 2 kkskazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności. Stosownie do przepisuart. 85 i art. 86 § 1 i 2 kkSąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonegoD. P.jedną łączną karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną łączną karę 120 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna wynosi 50 zł. Na podstawieart. 46 § 1 kkSąd I instancji orzekł solidarnie wobec oskarżonychD. P.,R. P.,R. C.iT. C.obowiązek naprawienia wyrządzonejM. M. (2)szkody poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 730.320 zł. W oparciu o przepisart. 63 § 1 kkSąd Okręgowy zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a to: - D. P.od dnia 24.05.2001 roku do dnia 03.07.2003 roku, T. B.od dnia 21.05.2001 roku do dnia 04.06.2004 roku, P. K.od dnia 13.08.2001 roku do dnia 30.12.2003 roku, R. C.od dnia 12.07.2001 roku do dnia 25.05.2004 roku, T. C.od dnia 23.04.2002 roku do dnia 16.07.2004 roku, Z. J.od dnia 25.08.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku, M. G.od dnia 25.08.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku, T. N.od dnia 06.09.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku, G. W.od dnia 06.09.2002 roku do dnia 04.06.2004 roku. Ponadto oskarżeni obciążeni zostali kosztami procesu. Jednocześnie tym samym wyrokiem prawomocnie już (wyroku nie zaskarżyli) skazani zostali: a R. P.za czyn zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 280 § 1 kkiart. 64 § 1 kkpopełniony na szkodęK. W.na karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 60 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda oraz za czyn zart. 280 § 2 kki in. w zw. zart. 64 § 1 kkpopełniony na szkodęM. M. (2)na karę 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 40 zł każda, łącznie na karę 3 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych po 40 zł każda, b P. M.czyn zart. 227 § 1 dkkiart. 227 § 2 dkkw zw. zart. 227 § 4 dkkorazart. 205 § 1 dkkprzy zastosowaniuart. 58 dkkna karę 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda. Powyższy wyrok zaskarżyli w całości obrońcy oskarżonych. Obrońca oskarżonegoD. P.zarzucając: 1 naruszenie przepisuart. 280 § 2 kkprzez przyjęcie, iż oskarżonyD. P.posługiwał się w czasie rozboju na osobieJ. M.bronią palną, na skutek czego Sąd wadliwie zastosowałart. 280 § 2 kk, mimo, iż zarzut ten jest wątpliwy, wobec czego zastosowany winien zostaćart. 280 § 1 kk, 2 orzeczenie rażąco niewspółmiernie wysokich kar pozbawienia wolności i grzywny oraz kary łącznej przez brak uwzględnienia warunków majątkowych, osobistych i rodzinnych oskarżonego, wniósł o: - zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie 2 aktu oskarżenia i zmianę wyroku w punkcie 2 przez zastosowanie względem tegoż oskarżonegoart. 280 § 1 kk, względnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, - zmianę wyroku w pkt 1 i 2 w części dotyczącej kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny przez ich znaczne obniżenie. Obrońca oskarżonegoP. M.zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na uznaniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Z ostrożności procesowej w przypadku nieuwzględnienia powyższego zarzutu obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary 6 lat pozbawienia wolności, co przekracza stopień jego winy, a ponadto przekreśla jakiekolwiek szanse na powrót do normalnego życia i w konkluzji wniósł o zmianę tego wyroku przez wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonegoT. C.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to: - - art. 2 § 2 kpk– poprzez oparcie rozstrzygnięcia na ustaleniach, których prawdziwość nie została w pełni udowodniona, - - art. 4 kpk– poprzez nieuwzględnienie na korzyść oskarżonego okoliczności przemawiających na jego korzyść, - - art. 5 § 2 kpk– poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości, - - art. 7 kpk– poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny, - - art. 92 kpk– poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i wydanie wyroku z pominięciem niektórych okoliczności, jak ukrywanie się przedD. P., 2 w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżonyT. C.chciał, abyD. P.wspólnie z innymi osobami dokonali napadu rabunkowego na osobieM. M. (2)i udzielił im w tym zakresie pomocy, a nadto zaproponował czas, miejsce i sposób popełnienia przestępstwa, podczas gdy, tak zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie winy oskarżonego, 3 rażącą niewspółmierność kary. Tym samym obrońca wniósł o „zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienieT. C.od zarzucanego mu czynu, względnie przy przyjęciu kwalifikacji prawnej czynu – poprzez przyjęcie za podstawę orzeczeniaart. 18 § 3 kkw zw. zart. 280 § 1 kki uwzględnienieart. 19 § 2 kki zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary zart. 60 § 3 kkpoprzez warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności, lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji”. Obrońca oskarżonychG. W.orazT. N.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, a z ostrożności procesowej rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym. W konkluzji obrońca wniósł o zmianę omawianego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych względnie wymierzenie oskarżonym kar łagodniejszego rodzaju. Na rozprawie odwoławczej obrońca ten złożył też alternatywny wniosek o przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonym wyczerpał znamionaart. 280 § 1 kki wymierzenie im łagodniejszych kar. Drugi zobrońców oskarżonegoG. W.zaskarżonemu wyrokowi zarzucając: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, iż oskarżonyG. W.dopuścił się popełnienia przestępstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia, pomimo braku jednoznacznych i nie budzących wątpliwości dowodów w tym zakresie, 2 nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie poprzez niedopuszczenie przez Sąd orzekający z urzędu dowodu z przesłuchania świadkaM. M. (1), którego zeznania pozwoliłyby na prawidłową ocenę wiarygodności wyjaśnień współoskarżonegoD. P., 3 obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności przepisuart. 7 kpkpoprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na bezkrytycznym przyjęciu wyjaśnień oskarżonegoD. P.w części dotyczącej udziału oskarżonegoG. W.w zarzucanym mu czynie przestępczym, za wiarygodne, a tym samym oparcie wyroku skazującego jedynie na pomówieniach, nie popartych innymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami, wniósł o: - zmianę tego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie: - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Obrońca oskarżonegoP. K.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, iż oskarżony posługując się bronią palną wraz z innymi osobami grożąc natychmiastowym jej użyciem dopuścił się zarzucanego aktem oskarżenia czynu, podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył dostatecznych podstaw do przyjęcia, iż to właśnie oskarżonyP. K.brał udział w zarzucanym mu przestępstwie, rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu. Tym samym obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a na wypadek przyjęcia winy oskarżonegoP. K.o znaczne złagodzenie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonychT. B.iR. C.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na oparciu się na tej części materiału dowodowego, która wskazywać może na winęT. B.popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, zaś odrzucenie dowodów zarówno z zeznań świadków jak i wyjaśnień innych oskarżonych, które wykluczają tę winę, po przyjęciu, że są one niewiarygodne, 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, przez danie wiary wyjaśnieniom współoskarżonych D.P.iR. P.w części potwierdzającej udziałR. C.w przestępstwie rozboju dokonanym naM. M. (2)bez uwzględnienia, iż w interesie obu oskarżonych było wskazanie jak największej ilości sprawców czynu, a nadto przyznanie się do winy przy mnogości zarzucanych im przestępstw było ich jedyną szansą na łagodniejszy wymiar kary. W konkluzji skarżący wniósł: - o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych, - lub gdyby Sąd uznał, że postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, zwłaszcza w części dotyczącej precyzyjnego określenia, czy oskarżeni brali udział w zarzucanych im przestępstwach, ewentualnie jaki był udział oskarżonych w tych przestępstwach, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonegoM. G.zaskarżonemu wyrokowi zarzucając: - obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 4, 5 § 2, 410 kpk, która miała wpływ na treść wyroku, a wynika z oparcia orzeczenia o winie oskarżonego tylko na dowodach obciążających i pominięciu dowodów korzystnych dla oskarżonego, bez należytego uzasadnienia takiego stanowiska, nadtoart. 7 kpkpoprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez uznanie oskarżonegoM. G.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj., że w październiku 2000 roku wB., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu maszynowego markiS.nr fabryczny(...)wraz z 65 sztukami amunicji ostrej kaliber 7,65 mm czym wyczerpał znamionaart. 263 § 2 kk, pomimo braku w materiale sprawy dowodów niewątpliwych, jednoznacznych i wystarczających, wniósł o: - zmianę tego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie - uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonegoZ. J.zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - błąd w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżonyZ. J.dopuścił się zarzucanego mu czynu tj. iż w dniu 6 października 2000 roku wB.bez wymaganego zezwolenia sprzedałD. P.broń palną w postaci pistoletu maszynowego markiS.wraz z 65 sztukami amunicji, - naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a toart. 7, 5 § 2 kpk, przez dowolną ocenę zebranych w sprawie materiałów dowodowych i przyjęcie ustaleń faktycznych bez samodzielnej oceny w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonychZ. J.,M. G.iR. C.. W konkluzji obrońca wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego ewentualnie - uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacje obrońców, za wyjątkiem częściowo apelacji obrońcy oskarżonegoD. P.nie zasługują na uwzględnienie. Generalnie stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy procedując w przedmiotowej sprawie nie naruszył przepisów prawa procesowego, powołanych w zarzutach znacznej części apelacji, a odnoszących się w istocie rzeczy do obrazy fundamentalnych zasad procesu karnego, a co za tym idzie nie mogło mieć to wpływu na poczynienie właściwych ustaleń faktycznych. Sąd ten miał w polu widzenia całokształt ujawnionych w sprawie dowodów, w tym również i tych, które eksponowała obrona, a to, że nie wszystkim z dowodów nadał walor wiarygodności i odmówił uznania za podstawę ustaleń faktycznych w żadnej mierze nie może oznaczać naruszenia przepisówart. 92 kpk, czy teżart. 410 kpk. Sąd I instancji, każdorazowo w odniesieniu do poszczególnego czynu poprawnie wskazywał dowody, które uznał za wiarygodne i przydatne w ustaleniach faktycznych, jednocześnie eksponując powody, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Jeżeli zatem brak jest skutecznych argumentów do przyjęcia, iż sąd meriti nie dążył w należyty sposób do ustalenia prawdy obiektywnej, to w sytuacji, w której stanowisko swe wyłożył w uzasadnieniu realizującym przepisart. 424 kpk(obrazy, którego nota bene żadna ze stron nie zarzuciła), w pełni uznać trzeba, że zawarta ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego oparta głównie na dowodach z pomawiających wyjaśnień współoskarżonych D.P.iR. P., nie wykracza poza chroniącą tę ocenę zasadę wynikającą z przepisuart. 7 kpk. Poszczególne fragmenty ustaleń faktycznych znajdują odzwierciedlenie w konkretnych dowodach, a co za tym idzie brak jest racjonalnych powodów, aby uznać, że ustalenia te były sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym. Tym samym nie mogą się ostać zaprezentowane w apelacjach zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, w których to środkach odwoławczych obrońcy na zasadzie polemiki opartej na linii obrony kwestionującej udział oskarżonych, nie przyznających się do winy, w poszczególnych przestępstwach, dowody wiarygodne dla Sądu I instancji, starali się podważyć. Brak jest też powodów do zaakceptowania naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady in dubio pro reo, w sytuacji określonych rozbieżności dowodowych. Omawiana zasada statuuje bowiem potrzebę przyjęcia korzystnego dla oskarżonych rozstrzygnięcia, jedynie w sytuacji wątpliwości nie dających się usunąć, przy czym owe wątpliwości muszą być wątpliwościami Sądu, a nie strony procesowej. Skoro zatem lektura motywów zaskarżonego wyroku zasadnie przekonuje, iż Sąd orzekający omawianych wątpliwości nie miał, usuwając je poprzez poprawnie przyjętą ocenę dowodów, to trudno skutecznie zaaprobować zarzut naruszenia przez ten Sąd przepisuart. 5 § 2 kpk. Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż Sąd I instancji w większości zetknął się bezpośrednio z istotnymi dla sprawy dowodami, co niewątpliwie miało kardynalne znaczenie dla nadania określonym z nich, a wyraźnie wskazanych w uzasadnieniu, waloru wiarygodności kształtującego przekonanie tego Sądu, pomocne w procesie wyrokowania. W kontekście powyższego nie budzi zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego przyjęta przez Sąd Okręgowy ocena pomawiających wyjaśnień współoskarżonych D.P.iR. P.. Podzielić należy teoretyczne rozważania obrońców, oparte na judykaturze Sądu Najwyższego, dotyczące dowodu z pomówienia, chociaż nie sposób odnieść ich i zaaprobować w przedmiotowej sprawie, tak by mogły one odnieść pożądany z punktu widzenia obrony skutek, a mianowicie kwestionujący depozycjeR. P.i D.P.wskazujące na sprawstwo ich mandatów. Niewątpliwie dowód z pomówienia jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu, mogącym być dowodem winy, nawet jeśli został odwołany, o ile spełnia on odpowiednie warunki (jest logiczny, nie wykazuje chwiejności, nie jest nieprawdopodobny, jest stanowczy, konsekwentny, zgodny z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków, znajduje potwierdzenie w innych bezpośrednich i pośrednich dowodach i nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy umniejszaniu stopnia własnego zawinienia), co nakłada na Sąd orzekający obowiązek szczególnej ostrożności przy jego ocenie, w szczególności, gdy w oparciu o naprowadzone wyżej kryteria nadaje mu walor dowodu pełnowartościowego, a tym samym obiektywnie wiarygodnego. Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, brak jest powodów do przyjęcia, że zadaniu temu nie sprostał Sąd Okręgowy, tym bardziej, że skarżący w istocie rzeczy nie dostarczają do wyrażenia odmiennego poglądu racjonalnych argumentów. Reasumując zatem powyższe, ogólne rozważania podnieść należy, iż przyjęta przez sąd merytoryczny ocena dowodów jest poprawna, co pozwoliło też na dokonanie wolnych od błędu ustaleń faktycznych, jak i w przedmiocie zawinienia, chociaż na etapie postępowania odwoławczego niezbędnym stało się zreformowanie zaskarżonego wyroku przez przyjęcie odmiennej od przyjętej przez Sąd I instancji oceny prawnej zachowania oskarżonychD. P.iT. N.iG. W.i to niezależnie od argumentów dostarczonych w apelacji przez obrońcę pierwszego z oskarżonych, mimo prawidłowo sformułowanego zarzutu. Wykorzystując naprowadzone na wstępie rozważania natury ogólnej niezbędnym staje się bardziej szczegółowe odniesienie do poszczególnych apelacji. Co się tyczy apelacjiobrońcy oskarżonegoR. C.. Wbrew zarzutowi i wywodom omawianej apelacji stwierdzić należy, że ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego tak od strony przedmiotowej, której obrońca nie kwestionował, jak i kontrowersyjnego dla obrony współsprawstwa oskarżonegoR. C.w przestępstwie kwalifikowanego rozboju popełnionego w dniu 7 października 2000 roku wS.na szkodęM. M. (2)są poprawne i oparte na wystarczającym oraz nie budzącym wątpliwości z logicznego i życiowego punktu widzenia materiale dowodowym. Oceny tej nie może zmienić fakt, że oskarżonyR. C.gołosłownie nie przyznał się do popełnienia przypisanej mu zbrodni, korzystając w toku całego postępowania z procesowego uprawnienia do odmowy złożenia wyjaśnień, jak i to, że pokrzywdzony – wobec zamaskowania napastników i braku szczególnych cech ich wyglądu – nie był w stanie w oskarżonym rozpoznać jednego ze sprawców. Nie budzi zastrzeżeń Sądu I instancji, iż sąd meriti ustalając, że oskarżonyR. C.brał udział w inkryminowanym czynie oparł się na wyjaśnieniach współoskarżonegoD. P., które znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonegoR. P.i wartości tych dowodów nie może zdyskredytować fakt, ze oskarżeni ci wywodzą się z patologicznego i przestępczego środowiska, co samo w sobie nie może świadczyć o ich nieprawdomówności w tej konkretnej sytuacji. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż obaj pomawiający o współsprawstwo oskarżonegoR. C.czynili to konsekwentnie w toku całego postępowania, dowody te wspierają się wzajemnie, są logiczne oraz stanowcze i trudno zarzucić im nieprawdopodobieństwo. Zwrócić uwagę należy i na to, że pomawiający opisując rolę jaką w zdarzeniu odegrał oskarżonyR. C.nie dążyli do ekskulpacji, bądź umniejszenia własnego znaczenia w zajściu, co w szczególności widać w wyjaśnieniach D.P., który nie kwestionował swej inicjatorskiej roli w organizacji i planowaniu omawianego przestępczego przedsięwzięcia, począwszy od kontaktu zT. C., nabycia broni palnej wB., po samą realizację czynności czasownikowych przedmiotowego rozboju, potwierdzonych zeznaniami pokrzywdzonegoM. M. (2). Oskarżony ten wielokrotnie wyjaśniał, iż przed zdarzeniem wspólnie z oskarżonymR. P., z którym wówczas dokonywał szeregu przestępstw, zastanawiali się z kim nadto dokonać napadu rabunkowego wS.i zaproponowali oskarżonegoC., który przystał na to i włączył się aktywnie do realizacji tego przedsięwzięcia. Mając powyższe na względzie brak jest uzasadnionych podstaw do kwestionowania powyższych dowodów twierdzeniem o niepełnowartościowości omawianych pomówień, tym bardziej, że obrona nie wykazała żadnych racjonalnie brzmiących powodów, by oskarżeniP.iP.mieli określony interes w obciążaniu o współsprawstwo właśnie oskarżonegoR. P.. Tym samym też brak jest w konkretnym wypadku podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez obrońcę poprzez uznanie, że jest on obarczony niewłaściwą oceną dowodów, a w konsekwencji błędem w ustaleniach faktycznych. Jeśli zważyć nadto, że oskarżonyR. C.był uprzednio karany, a przypisany mu czyn z uwagi na grupowy, zaplanowany, premedytowany oraz brutalny sposób popełnienia, jak i znaczną wartość przedmiotu kradzieży należał do szczególnie wysoce szkodliwych, to przy braku okoliczności umniejszających zawinienie, brak jest też podstaw do uznania, ze wymierzona temu oskarżonemu kara, tak pozbawienia wolności, jak i grzywny jest rażąco represyjna. Co się tyczy apelacjiobrońcy oskarżonegoT. C.. Istota wniesionego środka odwoławczego poprzez zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzała się do zakwestionowania odmowy wiarygodności wyjaśnieńT. C., które wg obrońcy cechuje spójność i spontaniczność, a dokonaniu przez sąd meriti bezkrytycznie ustaleń na podstawie wyjaśnień współoskarżonego D.P., który usiłował pomniejszyć stopień własnego zawinienia, a co za tym idzie oparciu się na dowodzie niepełnowartościowym. Z poglądem takim nie sposób się zgodzić. W pierwszej kolejności brak jest podstaw do twierdzenia, że wyjaśnienia oskarżonegoT. C.były spójne i spontaniczne, jeśli zważyć na jego postawę w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to w toku przesłuchania w charakterze podejrzanego istotnie zmienił on treść swoich wyjaśnień przyznając w efekcie fakt współpracy z oskarżonymP., co świadczy o niestanowczości tego dowodu w przeciwieństwie do konsekwentnych w tym fragmencie depozycji D.P.. Brak jest też podstaw do uznania, iż pomówienieT. C.przezD. P.nie spełnia kryteriów pozwalających na uznanie tego dowodu za pełnowartościowy i pozwalający na dokonanie poprawnych ustaleń faktycznych, co do roli jaką inkryminowanym zdarzeniem odegrał ten oskarżony, a którego to świadome zachowanie, co najmniej w zamiarze ewentualnym, istotnie ułatwiło bezpośrednim sprawcom dokonanie napadu rabunkowego na pokrzywdzonegoM. M. (2). Linia obrony oskarżonegoT. C.zmierzała do wykazania, że podjął on współpracę z oskarżonymD. P.dla realizacji przez niego przestępstwa rozboju na szkodę swego pracodawcy, pod wpływem szantażu i groźby tegoż oskarżonego, wyrażonej przyłożeniem do głowy broni palnej, co wykluczało by jego zachowanie cechował zamiar, aby bezpośredni sprawcy dopuścili się omawianego przestępstwa. Jak przekonuje lektura, zasługujących na aprobatę, motywów zaskarżonego wyroku, brak jest powodów do uznania za zasadne takiego stanowiska. Słusznie Sąd I instancji oparł się w tej mierze na wyjaśnieniach oskarżonegoD. P.obszernie uzasadniając dlaczego powyższe pomówienie stanowi pełnowartościowy dowód. Wskazać należy tu, że oskarżony ten konsekwentnie i stanowczo w toku śledztwa oraz na rozprawie, a także w czasie konfrontacji zT. C.zaprzeczył wersji tegoż ostatniego by groził mu, aby ujawnił istotne okoliczności o pokrzywdzonym ułatwiające popełnienie napadu rabunkowego i wyjaśniał, że wręcz odwrotnie inicjatywa realizacji tego przestępstwa wyszła właśnie odT. C.na około miesiąc przed jego popełnieniem. Wskazał on też, że to właśnie ten oskarżony, samodzielnie zaproponował wstępnie plan działania dysponując wiedzą o stanie majątkowymM. M. (2), fakcie, iż w interesach związanych z wyjazdami doC.przewozi on znaczne ilości gotówki, miejscem jego zamieszkania i pojazdem jakim się porusza. Z relacji D.P.potwierdzonej też przezT. C.wynikało nadto, iż to właśnie ten oskarżony, jako ochroniarz pokrzywdzonego dysponował niezbędną konkretną wiedzą umożliwiającą sprawcom dokonanie rozboju, a nadto w trakcie kolejnych spotkań bezpośrednio wS.wskazał na dom oraz samochódM. M. (2), oraz w przeddzień rozboju telefonicznie powiadomiłD. P.o planowanym wyjeździe pokrzywdzonego do Chin we wczesnych godzinach rannych. Wyjaśnienia oskarżonegoP.wskazują i na to, żeT. C.po zdarzeniu partycypował w równych częściach w owocach popełnionego przestępstwa. W kontekście powyższego brak jest przekonujących podstaw do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonegoD. P.w części pomawiającejT. C.o udzielenie pomocy w realizacji w dniu 7 października 2000 roku rozboju na osobieM. M. (2)wyczerpującego znamiona przestępstwa zart. 18 § 3 kkw zw. zart. 280 § 1 kk. Zwrócić uwagę należy na to, że oskarżonyD. P.nie miał interesu osobistego w obciążeniuT. C., a zaprezentowana w jego wyjaśnieniach relacja o współpracy obu oskarżonych w żadnym wypadku nie umniejszała jego roli w przestępstwie, nie mówiąc już o tym, by dążyła do ekskulpacji. Jeżeli nadto przyjąć, że wyjaśnienia te są logiczne, nie oparte na nieprawdopodobieństwie, zgodne z doświadczeniem życiowym, a nadto cechujące się konsekwencją i pośrednio wsparte przezR. P., to uznać należy, że stanowią one dla ustaleń faktycznych pełnowartościowy i niewątpliwy dowód. Słusznie Sąd I instancji zauważył, że mało zasadnym jest twierdzenie, by przed zdarzeniemD. P.wiedział, iżT. C.jest ochroniarzem majętnego hurtownika odzieży, znał jego wygląd i poszukiwał go w przypadkowych miejscach, np. stacji benzynowej, zmuszając do współpracy. Poprawne jest też twierdzenie, że gdybyT. C.był zastraszany i zmuszany tym samym do przestępstwa to jako dobry obywatel winien zawiadomić o tym Policję, a co najmniej unikać kontaktów z D.P.. Wskazać też trzeba i na to, że same tylko wyjaśnienia oskarżonegoT. C.przemawiają za tym, iż nie sposób mówić w jego przypadku o działaniu pod przymusem, wykluczającym zamiar o jakim mowa w przepisieart. 18 § 3 kk, skoro jak twierdził, po zdarzeniu przyjął odD. P.odpowiednią gratyfikację za rolę jaką odegrał w przestępstwie wręcz domagając się wypłaty wyższej kwoty, co przemawia za tym, iż w pełni identyfikował się z tym przedsięwzięciem i akceptował w nim swój udział. Reasumując stwierdzić więc trzeba, że brak jest podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez skarżącego, przez pryzmat argumentów podniesionych w apelacji. Zwrócić uwagę trzeba i na to, że brak jest podstaw do uznania, iż wymierzona oskarżonemu kara nosi cechy rażącej surowości, a już zupełnie z prawnego punktu widzenia niezrozumiałe jest domaganie się przez obrońcę zastosowania instytucji o jakiej mowa w przepisieart. 60 § 3 kkoraz warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wprawdzie oskarżony cieszy się pozytywną opinią i był dotychczas niekarany, nie mniej jednak czyn, którego się dopuścił na szkodę swego pracodawcy, który powierzył mu istotne informacje ze sfery jego życia zawodowego uznać należy za wysoce karygodny i społecznie szkodliwy, co przy braku okoliczności umniejszającej winę sprawia, że represja za jego popełnienie wynikająca z zaskarżonego orzeczenia jest umiarkowana i adekwatna do okoliczności o jakich mowa w przepisieart. 53 kk. Co się tyczy apelacjiobrońców oskarżonychZ. J.iM. G.. Jak podniesiono już wyżej brak jest uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że Sąd Okręgowy naruszył przepisy prawa procesowego wskazane w zarzutach wniesionych środków odwoławczych, a w szczególności w sposób wybiórczy przeanalizował zebrane dowody bezpodstawnie odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonychJ.iG., co w konsekwencji miało doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych, umożliwiających przypisanie tym oskarżonym zarzucanych im czynów zart. 263 § 1 i 2 kkpolegających ogólnie rzecz ujmując na posiadaniu i w następstwie tego sprzedaży oskarżonemuD. P.pistoletu maszynowego Skorpion z samodziałowo wykonanym tłumikiem wraz z 65 sztukami amunicji w przeddzień napadu rabunkowego wS.i wykorzystaniem ich następnie w tym przestępstwie. Dobrym prawem Sądu Okręgowego, nie naruszającym zasady swobodnej oceny dowodów, było oparcie w tej mierze ustaleń na obciążających wyjaśnieniach D.P.. W tym zakresie w dalszym ciągu aktualność zachowują naprowadzone wyżej rozważania, iż dowód z pomówienia tegoż oskarżonego także i w tym konkretnym wypadku spełniał cechy dowodu pełnowartościowego, tym bardziej, że Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w omawianym zakresie w rozważaniach sądu meriti braku logiki i doświadczenia życiowego. Wprawdzie oskarżonyZ. J.zaprzeczył, aby sprzedawałD. P.broń palną i w tym celu skontaktował go zM. G., a ten ostatni twierdził, że pomówiony został przezD. P.z zemsty związanej z odmową demontażu skradzionego samochodu, nie mniej jednak za zasadne uznać należy twierdzenie, iż taki kierunek wyjaśnień nie jest w stanie zdyskredytować depozycji D.P.. OskarżonyD. P.wyjaśnił (k. 1658), że oskarżeniZ. J.iM. G.są znajomymi, a w warsztacie samochodowym tego ostatniego, który prowadzi wraz z synem był on wcześniej kilkakrotnie oraz, że warsztat znajduje się w budynku jednorodzinnym usytuowanym na obrzeżachB.. Wskazał wiec w tym miejscu oskarżonyP.szczegóły, które znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonegoM. G.. D. P.wyjaśnił też, że krytycznego dnia umówił się zZ. J., z którym już wcześniej, bo w trakcie planowania napadu naM. M. (2)rozmawiał na temat kupna broni palnej, na stacji benzynowej wB., gdzie przyjechał wraz zR. C.ok. godz. 20-2100. Wtedy to jedynie wraz z oskarżonymJ.udał się doM. G., gdzie w trójkę weszli do „jakiegoś pomieszczenia gospodarczego na parterze obok wjazdu do hali warsztatowej”, w którym doszło do transakcji nabycia broni, mającej stanowić kompensatę długu za dostarczony wcześniej oskarżonemuJ.kradziony samochód. To że oskarżony nie był w stanie dokładnie opisać omawianego pomieszczenia gospodarczego, jeśli zważyć na późną porę oraz fakt, iż nie bywał on uM. G.powszechnie, w żadnej mierze nie dyskredytuje ogólnej wymowy jego wyjaśnień. Zważyć tu bowiem trzeba i na ten fragment wyjaśnieńR. P.(nie kwestionowany w apelacjach), z którego wynika, iż odD. P.dowiedział się on, iż broń wykorzystaną następnie wS., nabył on wB.. Wyjaśnień oskarżonegoD. P.nie dyskredytują też dosyć dowolne rozważania zawarte w pismach procesowychM. G., iż czas między uzyskaniem informacji odT. C.o wyjeździe pokrzywdzonegoM.do Chin, przyjazdem doB., powrotem doK.i przejazdem doS., gdzie zdarzenie miało miejsce ok. 400nad ranem jest niewystarczający, co może podważać wiarygodność twierdzeń oskarżonegoP.. Błędem w tym fragmencie wywodów oskarżonegoG.jest twierdzenie, że jeszcze w tym samym dniuD. P.nabył od nieustalonych osób kradziony samochódA. (...), wykorzystany następnie do realizacji napadu rabunkowego. Twierdzenie to nie wytrzymuje krytyki, jeśli przyjąć za D.P., iż pojazd ten nabyli oni wcześniej, skoro samochodem tym kilkakrotnie poruszali się na trasieK.-S., badając czas przejazdu i ewentualnej ucieczki z miejsca zdarzenia. Jeżeli mieć w polu widzenia powyższe, jak i to, żeK., tak zB., jak iS.połączone są drogą szybkiego ruchu, a odległości między tymi miastami nie są znaczne, to jak uczy doświadczenie życiowe w pełni możliwe było przejechanie tą drogą nawet średniej klasy samochodem i wykonanie kwestionowanych przezM. G.czynności, między późnym popołudniem 06.10.2000 roku, a wczesnym ranem 07.10.2000 roku. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami obrony, że wiarygodność wyjaśnień oskarżonegoD. P.podważa fakt, iż „taką broń posiadał on wcześniej m. in. w napadzie na(...)w dniu 31.08.2000 roku i napadzie na(...)w dniu20.09.2000 roku” skoro w pierwszym przestępstwie oskarżony ten w ogóle nie brał udziału, a w drugim nie przyjęto by sprawcy posługiwali się bronią palną, co wynika z zarzutu aktu oskarżenia. Wskazać trzeba i na to, że zasadności wyjaśnień D.P.nie dyskredytują też zeznania świadkaM. G.(k. 3800). To, że świadek ten słyszał odD. P., iż na połowie lipca i sierpnia 2000 roku posiadał on pistolet maszynowy, aczkolwiek nie wiadomo konkretnie jaki, nie dyskwalifikuje twierdzeń, by po ponad dwóch miesiącach dalej był w jego posiadaniu, bądź nie potrzebował innej jednostki broni dla realizacji określonego przestępstwa. Brak jest też powodów by twierdzić, że do omawianej oceny mogą coś istotnego wnieść wyjaśnieniaP. M., że „broń załatwiał imZ.orazB.”, co niekoniecznie wiązać należało z omawianym przestępstwem. Akceptując w dalszej części rozważania Sądu Okręgowego (za wyjątkiem nie mającego wpływu na końcową ocenę dotyczących posiadania przez oskarżonegoM. G.broni śrutowej) Sąd Apelacyjny uznał, że wyjaśnienia D.P.mogły stanowić wystarczającą podstawę dla sądu meriti przypisaniaZ. J.iM. G.zarzucanych im czynów, za które orzeczono wobec nich kary z uwzględnieniem dyrektyw wymienionych w przepisieart. 53 kk. Co się tyczy apelacjiobrońcy oskarżonegoD. P.. W pełni podzielić należało zarzut pierwszy apelacji, a mianowicie obrazy przepisuart. 280 § 2 kk, w odniesieniu do czynu popełnionego na szkodęJ. M.ifirmy (...), aczkolwiek bez potrzeby akceptacji zaproponowanej przez obrońcę argumentacji. Nie budzi wątpliwości, iż tak z ustaleń faktycznych (mimo że w dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy czyni odmienne rozważania), jak i decydującej w tym wypadku części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt 2, 14, 15) poza wszelkim sporem wynika, iż w trakcie napadu rabunkowego w dniu 12.04.2001 roku wR.sprawcy groziliJ. M.nie bronią palną, ale przedmiotem przypominającym swym wyglądem broń palną, bez bliższego określenia jego cech. Skoro więc w tej części prokurator nie zaskarżył ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonych, Sąd Apelacyjny bez potrzeby wdawania się w tym zakresie w szczegółową ocenę, nie mógł na etapie postępowania odwoławczego poczynić ustaleń odmiennych. Powyższe skutkować musiało w odniesieniu doD. P., ale i pozostałych współsprawcówT. N.orazG. W.zmianą na korzyść przez uznanie, iż przypisany im czyn wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w przepisieart. 280 § 1 kkiart. 275 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk, a więc nie realizował znamion rozboju kwalifikowanego, skoro nie skonkretyzowano, by posługiwali się oni niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu przepisuart. 280 § 2 kk. Sanacja powyższego uchybienia na etapie postępowania odwoławczego skutkować musiała również stosownym złagodzeniem wobec wszystkich oskarżonych orzeczonych kar pozbawienia wolności – jak w części dyspozytywnej wyroku – które są adekwatne do dyrektyw zart. 53 kk, a w odniesieniu doD. P.respektującą też treść przepisuart. 60 § 4 kpk. W pełni natomiast poprawne jest orzeczenie w zakresie skazania na kary grzywny, co zostało też prawidłowo uzasadnione i nie wymagało zmiany. Powyższe uwagi odnoszące się do oskarżonychG. W.iT. N., respektujące alternatywne wnioski jednego z ich obrońców nie będą powtarzane przy analizie ich apelacji. Brak jest też powodów do twierdzenia, za obrońcą D.P., iż orzeczone kary jednostkowe jak i łączna pozbawienia wolności oraz grzywny są nadmiernie represyjne o czym przekonuje właściwie w tej części sporządzone uzasadnienie wyroku. Orzeczenie natomiast wobec oskarżonegoP.nowej kary łącznej pozbawienia wolności stanowiło prostą konsekwencję złagodzenia mu kary jednostkowej za czyn przypisany mu w pkt 2 zaskarżonego wyroku. Co się tyczy apelacjiobrońców oskarżonychT. N.iG. W.. W tym zakresie Sąd II instancji uznał jedynie za pożądane uwzględnienie alternatywnych wniosków obrońcyadw. A. J., o czym była mowa wyżej odmawiając zasadności pozostałym zarzutom. W omawianym fragmencie obrona nie kwestionowała tej części ustaleń, z którego wynikało, że przestępstwo popełnione na szkodęJ. M.ifirmy (...)miało miejsce i przebieg ustalony przez Sąd I instancji, a kontrowersję stanowiło jedynie przypisanie współudziału w nim oskarżonymG. W.iT. N., którzy nie przyznali się do winy i dopiero na rozprawie głównej wskazali alibi, którego rozwinięcie i doprecyzowanie przez Sąd stało się niemożliwe, skoro oskarżeni odmówili odpowiedzi na pytania sądu i stron. Nie mają racji obrońcy podnosząc, że w sprawie brak było jednoznacznych i nie budzących wątpliwości dowodów pozwalających na przypisanie oskarżonym zawinienia, w szczególności – jak to ujęto – bezkrytycznego uznania za wiarygodne wyjaśnień współoskarżonego D.P.. Wbrew tym polemicznym wywodom, nie sposób odmówić racji Sądowi Okręgowemu, który dał wiarę wyjaśnieniom D. przybyły, a stanowisko swe, w sposób zasługujący na akceptację i bez potrzeby szerszego powtórzenia w niniejszym uzasadnieniu, poprawnie umotywował. D. P.nie miał racjonalnego powodu, bo za taki nie sposób uznać drobnego konfliktu zG. W.– by pomówić oskarżonych o współudział w tak społecznie szkodliwym i napiętnowanym przestępstwie. Nie umniejszał też własnej w nim roli, a wręcz opisał siebie jako sprawcę najbardziej brutalnego. Wyjaśniał on konsekwentnie oraz logicznie, a nie w sposób mało prawdopodobny, co przemawia za uznaniem tych pomówień za dowód w pełni wartościowy. To, że wyjaśnił on, iż oskarżeni zaproponowali mu udział w przestępstwie w charakterze kierowcy, a faktycznie rolę tę pełnił oskarżonyG. W.nie dyskredytuje tych wyjaśnień. Brak jest też powodów do podzielenia zarzutu, iż Sąd Okręgowy dla uwiarygodnienia wyjaśnień D.P.z urzędu nie dopuścił dowodu z zeznańM. M. (1), z którymtempore criminissympatyzowała pokrzywdzona i to z kilku powodów: 1 Oskarżony w postępowaniu merytorycznym miał obrońcę, a ten nie dostrzegał potrzeby przeprowadzenia w/w dowodu. Domaganie się zatem przez obrońcę dopiero na etapie postępowania odwoławczego dopuszczenia tego dowodu przeczy nie tylko zasadzie kontradyktoryjności, ale jest też wyrazem nielojalności procesowej. 2 OskarżonyW.nie powołał się na znajomość zM. M. (1)i obrał odmienną linię obrony, co w sytuacji, gdy sprawa w omawianym zakresie nie była szczególnie zawiła nie dostarczało powodów do podejmowania przez sąd meriti inicjatywy dowodowej z urzędu. 3 OskarżonyD. P.wyjaśnił jedynie (k. 1642 verte) że „z tego co mu jest wiadomo”G. W.o pokrzywdzonej powiedział jej chłopak, którego ten nie znał, co sugerowało brak bezpośredniej jego wiedzy w tym fragmencie. Powyższe skłania tym samym do twierdzenia, że dowód z zeznańM. M. (1)byłby nieprzydatny dla realizacji tezy dowodowej (oceny prawdomówności oskarżonegoD. P.). 4 Zważyć też trzeba, iż tak Sąd I jak i II instancji nie dysponowały precyzyjnymi danymi osobopoznawczymi, pozwalającymi zadośćuczynić sugestii obrońcy o potrzebie przesłuchaniaM. M. (1)w charakterze świadka. Nie ma racji też obrońca wywodząc, iż pokrzywdzonaJ. M.na miejscu zdarzenia rozpozna wśród napastników, jako kierowcę, pracownikafirmy (...), co miałoby wykluczyć udziałG. W.w przestępstwie, czemu stanowczy wyraz dała ona, przecząc postawionej wyżej tezie, w trakcie konfrontacji ze świadkiemP. R.przeprowadzonej na rozprawie głównej. Zupełnym natomiast nieporozumieniem jest twierdzenie obrońcy, iż Sąd Okręgowy nie ustalił personaliów i nie przesłuchał w charakterze świadków – co było błędem tego Sądu – ochroniarzyM. M. (1)mężczyzn o imieniuM.orazps. (...), co nie wymaga szerszego komentarza. Nie znajdując zatem w apelacjach wystarczających argumentów do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez obronę, za wyjątkiem wniosku o zmianę kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonym przestępstw i złagodzenie tym samym kary, o czym była już mowa wyżej, orzeczono jak w części dyspozytywnej. Co się tyczy apelacjiobrońców oskarżonychP. K.,P. M.iT. B.. Apelacje obrońców eksponujące zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych poprzez błędną też ocenę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wobec uznania za niewiarygodne wyjaśnień ich mandatantów nie zasługują na uwzględnienie, jako wręcz oczywiście bezzasadne. Powyższe sprawia, iż Sąd Apelacyjny w całości identyfikuje się z oceną dowodów przyjętą przez Sąd I instancji, a szczegółowo i obszernie omówioną na str. 21 – 27 uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w znacznej też części powołując się na argumentację wyżej. Wprawdzie nie można zgodzić się z twierdzeniem Sądu Okręgowego o poszlakowym charakterze w tej części postępowania dowodowego, którego istota z pewnością nie realizuje się w ustaleniu sprawstwa w oparciu o dowody pośrednie, nie mniej jednak lapsus ten nie zmienia ogólnego wyobrażenia o poprawności rozstrzygnięcia, tak co do ustaleń faktycznych, jak i oceny prawnej zachowania oskarżonych. Z wniesionych środków odwoławczych ponad wszelką wątpliwość można wyprowadzić wniosek, że bezdyskusyjne dla obrony są ustalenia dotyczące tego, iż w dniu 31.08.2000 roku wK.miał miejsce kwalifikowany napad rabunkowy na V Oddział(...).P., który przebiegał w sposób opisany przez Sąd Okręgowy, a po którym sprawcy uciekli samochodemB. (...), skradzionym 28.07.2000 roku na szkodęK. K., do którego przymocowane były tablice rejestracyjne skradzione 04.08.2000 roku wS.z samochoduN. (...)na szkodęP.iM. W., który to pojazd następnie spalili dla zatarcia śladów wC.przyul. (...), na które to okoliczności w sposób niekwestionowany zeznawali liczni i powołani w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku świadkowie. Jedyną kontrowersyjną dla obrońców okolicznością było natomiast ustalenie, iż oskarżeni byli sprawcami tego przestępstwa w sytuacji gdy nie zostali bezpośrednio – wobec zamaskowania twarzy napastników – przez nikogo rozpoznani. Brak jest podstaw do uwzględnienia takiego stanowiska opartego na podważaniu dowodów pośrednich, a mianowicie zeznańA. K.,R. Z.ze śledztwa, zeznań L.N.oraz wyjaśnień oskarżonychD. P.,R. P.iP. M.. L. N.w sposób kategoryczny zeznał, że wiadomym mu jest m. in. z rozmowy zP. M., iż wszyscy trzej oskarżeni, a także kierujący samochodemB.czwarty nieustalony sprawca, brali udział w omawianym przestępstwie, w trakcie którego oskarżonyP. K.strzelał z broni palnej nabytej wcześniej od mężczyzny narodowości jugosłowiańskiej, a po zdarzeniu udali się doC.do mieszkaniaA. K.– co ta w śledztwie potwierdziła dodając, że pozostawiono jej na przechowanie torbę m. in. z bronią palną dł. 30 - 40 cm – gdzie podzielono się łupami. Dodał on również, że znany mu od 2000 roku oskarżonyP. K.wcześniej proponował mu udział w tym przestępstwie, ale on odmówił, a po złożeniu przez niego zeznań oskarżony ten groził mu pobiciem w izbie zatrzymań S.O. wK., domagając się zmiany zeznań. Także oskarżeniD. P.iR. P.wyjaśnili, że w trakcie spotkania w mieszkaniuR. Z.P. K.iP. M.przyznali się do udziału w inkryminowanym zdarzeniu. Z wyjaśnieniami tymi korelują też wyjaśnienia brata oskarżonegoP. M.–P.– który wskazał, że w czasie odwiedzin w areszcie śledczym ten potwierdził swój udział w omawianym przestępstwie. Słusznie zatem Sąd Okręgowy wobec tak zgromadzonych dowodów dał im prymat wiarygodności i uznał je za wystarczającą podstawę do przypisania sprawstwa. W pełni zgodzić trzeba się też z wywodami opartymi na logice i doświadczeniu życiowym oraz zawodowym, iż pozbawione racji w tej sytuacji są twierdzeniaP. M.iP. K., iż fałszywie samooskarżyli się dla nobilitacji w środowisku przestępczym. Faktem jest, że współżycie w środowisku przestępczym wymaga zachowania maksymalnej ostrożności i dyskrecji, zwrócić jednak uwagę trzeba na to, że oskarżeni informację o napadzie rabunkowym przekazywali znajomym, w zamkniętym kręgu osób, co do których oczekiwali zachowywania zasady lojalności. Zasadnie Sąd Okręgowy uznał też, że zeznaniaG. W.nie podważyły wiarygodności zeznań L.N., który wprawdzie podał, że słyszał o konflikcie tego świadka zP. M., ale nie wie czego dotyczył, a nawet, czy w ogóle miał miejsce. Odnosząc się do zarzutu gróźb kierowanych wobec świadkaL. N.przez oskarżonegoP. K.podkreślił on, że nie był tego świadkiem, a nawet nie wie, czy w izbie zatrzymań obaj rozmawiali (k. 3846). Nie sposób też – wobec różnicy w wyglądzie – uznać, iż świadekA. K.w powierzonej jej na przechowanie torbie widziała pistolet do paint-balla, a nie rzeczywistą broń palną. Mając na względzie powyższe uwagi wraz z argumentacją przytoczoną przez Sąd Okręgowy, brak jest podstaw do zreformowania zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez oskarżonych, przez pryzmat przytoczonych w apelacjach zarzutów. Mając w polu widzenia działanie oskarżonych w inkryminowanym czasie realizujące znamiona jednego z najpoważniejszych przestępstw znanych w polskim systemie prawa karnego, o wyjątkowo wysokim stopniu społecznej szkodliwości i przy braku okoliczności umniejszających zawinienie, a nadto przy uwzględnieniu pozostałych okoliczności przytoczonych przez Sąd Okręgowy brak jest jakichkolwiek powodów do uznania, że wymierzone oskarżonym kary noszą cechy rażącej surowości i przekreślają ich szanse na powrót do normalnego życia. Uwzględniając zatem przytoczoną wyżej argumentację Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie. a o kosztach procesu w oparciu o przepisart. 633 kpk,art. 636 § 1 kpkorazart. 8 i 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Jednocześnie Sąd odwoławczy skorygował błędnie naliczoną przez Sąd Okręgowy opłatę za I instancję, która nie uwzględniała orzeczonych grzywien. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000065_2005_Uz_2005-03-03_001

II AKa 65/05

2005-03-03 01:00:00.0 CET

2013-02-27 02:02:27.0 CET

2014-07-23 08:36:35.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 65/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka SSA Grażyna Chart SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy wnioskodawczyni S. ( S. ) R. ur. (...) córki J. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu O

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000065" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 65/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 3 marca 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Stanisław Raszka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Grażyna Chart</xText> <xText>SSA Wojciech Kopczyński (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawczyni <xBx><xAnon>S.</xAnon></xBx> (<xAnon>S.</xAnon>) <xBx><xAnon>R.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon></xText> <xText>córki <xAnon>J.</xAnon></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 56/03</xText> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, a kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 65/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx>Pełnomocnik wnioskodawczyni <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> złożył do sądu wniosek o zasądzenie na jej rzecz na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> kwoty 253.967,84 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę oraz kwoty 168.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004r. w sprawie o sygn. IV Ko 56/03 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> kwotę 30.900,00 złotych tytułem odszkodowania za poniesiona szkodę i kwotę 103.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazania <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> wyrokiem Trybunału Wojskowego Wojsk MSW w <xAnon>M.</xAnon> z dnia 13 lutego 1947r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części żądanie wniosku oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Powyższy wyrok na niekorzyść wnioskodawczyni zaskarżył prokurator i zarzucił mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 167;art. 352;art. 366" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167, art. 352, art. 366 k.p.k.</xLexLink> mająca wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na ustaleniu kwoty 30.900 złotych odszkodowania przy braku podstaw do wypłaty odszkodowania w tej wysokości z uwagi na charakter pracy wnioskodawczyni przed zatrzymaniem, jako pomocnika w trzydziestohektarowym gospodarstwie ojca oraz dowolnym ustaleniu kwoty zadośćuczynienia w wysokości 103.000 złotych, która jest zbyt wygórowana w stosunku do rozmiaru krzywdy poniesionej przez wnioskodawczynię, jak i stopy życiowej społeczeństwa polskiego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rażące naruszenie prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.</xLexLink> mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na zaniechaniu przyjęcia, a następnie przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kryteriów, którymi kierował się sąd merytoryczny zasądzając <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> 30.900 złotych tytułem odszkodowania oraz kwoty 103.000 złotych tytułem zadośćuczynienia.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy z wniosku <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelacje prokuratora pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o oddalenie apelacji.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu powyższej sprawy stwierdził, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja prokuratora nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.</xText> <xText>Na wstępie należy zauważyć, że bezsporne jest to, że wnioskodawczyni <xAnon>S. R.</xAnon>, z domu <xAnon>A.</xAnon>, podobnie jak jej dwaj bracia <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>P.</xAnon>, została skazana przez radzieckie organy bezpieczeństwa państwowego za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na karę 10 lat pozbawienia wolności i pozbawienie praw publicznych na okres 5 lat oraz konfiskatę całego należącego do niej mienia.</xText> <xText>Konsekwencją tego skazania było odbywanie przez nią orzeczonej kary, przymusowa praca przy wyrębie drzewa i późniejszy pobyt na terenie ZSRR.</xText> <xText>W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidło ustalił, że w okresie od 19 grudnia 1944r. do 23 lipca 1955r. a więc przez okres 8 lat i 7 miesięcy była ona represjonowana.</xText> <xText>Nie kwestionował tych faktów prokurator, który po zamknięciu przewodu sądowego, przed sądem pierwszej instancji, sam wnosił o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni stosownego odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niemniej jednak proponował mniejszą, niż przyjętą w zaskarżonym wyroku, wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Prokurator wnosił o przyjęcie, że za jeden miesiąc represji należy się uprawnionej kwota 200 złotych odszkodowania i kwota 800 złotych tytułem zadośćuczynienia.</xText> <xText>Tymczasem sąd pierwszej instancji w wyroku przyjął, że za jeden miesiąc represji należy się wnioskodawczyni tytułem odszkodowania kwota 300 złotych, a tytułem zadośćuczynienia kwota 1000 złotych.</xText> <xText>Tak więc w środku odwoławczym, wniesionym przez prokuratora, w istocie rzeczy kwestionuje się jedynie wysokość należnego uprawnionej odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niewątpliwie rację ma skarżący podnosząc, że sąd pierwszej instancji niezbyt dużo miejsca poświecił, w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, kwestii tego, czym kierował się ustalając wysokość należnego uprawnionej odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niemniej jednak nie można mówić, jak sugeruje to skarżący, o zupełnej - w tym zakresie - dowolności sądu merytorycznego, gdyż sąd ten wyraźnie podkreślił, że ustalając wysokość szkody wziął pod uwagę wielkość posiadanego przez nią gospodarstwa rolnego, charakter wykonywanej przez nią pracy oraz jej sytuację rodzinną.</xText> <xText>W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że wnioskodawczyni po śmierci swojej matki jedynie wraz z starszą siostrą pracowała na dość dużym gospodarstwie rolnym o powierzchni około 30 hektarów.</xText> <xText>Poza tym skarżący zapomina, że wnioskodawczyni <xAnon>S. R.</xAnon> pracowała na swoim gospodarstwie, a więc nie można jej sytuacji porównywać do pracy niewykwalifikowanego robotnika rolnego pracującego na cudzym gospodarstwie rolnym.</xText> <xText>Ponadto, wbrew twierdzeniom prokuratora, sąd pierwszej instancji podał też kryterium jakim kierował się ustalając kwotę odszkodowania. Odwołał się w tym względzie do wysokości średniego krajowego wynagrodzenia w okresie powojennym. Przy zadośćuczynieniu dodatkowo powołał się na dotychczasowe orzecznictwo sądowe w tego typu sprawach.</xText> <xText>W konsekwencji zdaniem sądu odwoławczego w powyższej sprawie nie doszło do obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Poza tym kwota zasądzonego odszkodowania na pewno nie jest wygórowana, gdy uwzględni się wysokość średniego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, a wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest nie tylko współmierna do krzywd doznanych przez wnioskodawczynię, ale jest też zbliżona do wysokości odszkodowań przyznawanych przez sądy w innych tego typu sprawach.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, a kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 65/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka SSA Grażyna Chart SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy wnioskodawczyniS.(S.)R.ur. (...) córkiJ. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 56/03 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, a kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 65/05 UZASADNIENIE Pełnomocnik wnioskodawczyniS.R.złożył do sądu wniosek o zasądzenie na jej rzecz na podstawieart. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegokwoty 253.967,84 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę oraz kwoty 168.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004r. w sprawie o sygn. IV Ko 56/03 zasądził od Skarbu Państwa na rzeczS.R.kwotę 30.900,00 złotych tytułem odszkodowania za poniesiona szkodę i kwotę 103.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazaniaS.R.wyrokiem Trybunału Wojskowego Wojsk MSW wM.z dnia 13 lutego 1947r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części żądanie wniosku oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Powyższy wyrok na niekorzyść wnioskodawczyni zaskarżył prokurator i zarzucił mu: - obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 167, art. 352, art. 366 k.p.k.mająca wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na ustaleniu kwoty 30.900 złotych odszkodowania przy braku podstaw do wypłaty odszkodowania w tej wysokości z uwagi na charakter pracy wnioskodawczyni przed zatrzymaniem, jako pomocnika w trzydziestohektarowym gospodarstwie ojca oraz dowolnym ustaleniu kwoty zadośćuczynienia w wysokości 103.000 złotych, która jest zbyt wygórowana w stosunku do rozmiaru krzywdy poniesionej przez wnioskodawczynię, jak i stopy życiowej społeczeństwa polskiego, rażące naruszenie prawa procesowego, a toart. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na zaniechaniu przyjęcia, a następnie przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kryteriów, którymi kierował się sąd merytoryczny zasądzającS.R.30.900 złotych tytułem odszkodowania oraz kwoty 103.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy z wnioskuS.R.do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W odpowiedzi na apelacje prokuratora pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu powyższej sprawy stwierdził, co następuje: Apelacja prokuratora nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Na wstępie należy zauważyć, że bezsporne jest to, że wnioskodawczyniS. R., z domuA., podobnie jak jej dwaj braciaT.iP., została skazana przez radzieckie organy bezpieczeństwa państwowego za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na karę 10 lat pozbawienia wolności i pozbawienie praw publicznych na okres 5 lat oraz konfiskatę całego należącego do niej mienia. Konsekwencją tego skazania było odbywanie przez nią orzeczonej kary, przymusowa praca przy wyrębie drzewa i późniejszy pobyt na terenie ZSRR. W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidło ustalił, że w okresie od 19 grudnia 1944r. do 23 lipca 1955r. a więc przez okres 8 lat i 7 miesięcy była ona represjonowana. Nie kwestionował tych faktów prokurator, który po zamknięciu przewodu sądowego, przed sądem pierwszej instancji, sam wnosił o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni stosownego odszkodowania i zadośćuczynienia. Niemniej jednak proponował mniejszą, niż przyjętą w zaskarżonym wyroku, wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia. Prokurator wnosił o przyjęcie, że za jeden miesiąc represji należy się uprawnionej kwota 200 złotych odszkodowania i kwota 800 złotych tytułem zadośćuczynienia. Tymczasem sąd pierwszej instancji w wyroku przyjął, że za jeden miesiąc represji należy się wnioskodawczyni tytułem odszkodowania kwota 300 złotych, a tytułem zadośćuczynienia kwota 1000 złotych. Tak więc w środku odwoławczym, wniesionym przez prokuratora, w istocie rzeczy kwestionuje się jedynie wysokość należnego uprawnionej odszkodowania i zadośćuczynienia. Niewątpliwie rację ma skarżący podnosząc, że sąd pierwszej instancji niezbyt dużo miejsca poświecił, w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, kwestii tego, czym kierował się ustalając wysokość należnego uprawnionej odszkodowania i zadośćuczynienia. Niemniej jednak nie można mówić, jak sugeruje to skarżący, o zupełnej - w tym zakresie - dowolności sądu merytorycznego, gdyż sąd ten wyraźnie podkreślił, że ustalając wysokość szkody wziął pod uwagę wielkość posiadanego przez nią gospodarstwa rolnego, charakter wykonywanej przez nią pracy oraz jej sytuację rodzinną. W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że wnioskodawczyni po śmierci swojej matki jedynie wraz z starszą siostrą pracowała na dość dużym gospodarstwie rolnym o powierzchni około 30 hektarów. Poza tym skarżący zapomina, że wnioskodawczyniS. R.pracowała na swoim gospodarstwie, a więc nie można jej sytuacji porównywać do pracy niewykwalifikowanego robotnika rolnego pracującego na cudzym gospodarstwie rolnym. Ponadto, wbrew twierdzeniom prokuratora, sąd pierwszej instancji podał też kryterium jakim kierował się ustalając kwotę odszkodowania. Odwołał się w tym względzie do wysokości średniego krajowego wynagrodzenia w okresie powojennym. Przy zadośćuczynieniu dodatkowo powołał się na dotychczasowe orzecznictwo sądowe w tego typu sprawach. W konsekwencji zdaniem sądu odwoławczego w powyższej sprawie nie doszło do obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Poza tym kwota zasądzonego odszkodowania na pewno nie jest wygórowana, gdy uwzględni się wysokość średniego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, a wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest nie tylko współmierna do krzywd doznanych przez wnioskodawczynię, ale jest też zbliżona do wysokości odszkodowań przyznawanych przez sądy w innych tego typu sprawach. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, a kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000066_2005_Uz_2005-03-03_001

II AKa 66/05

2005-03-03 01:00:00.0 CET

2013-02-27 02:02:27.0 CET

2014-07-23 08:36:45.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 66/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka SSA Grażyna Chart SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy wnioskodawcy A. R. ur. (...) syna I. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="4" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000066" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 66/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 3 marca 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Stanisław Raszka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Grażyna Chart</xText> <xText>SSA Wojciech Kopczyński (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy</xText> <xText>wnioskodawcy <xBx><xAnon>A. R.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> syna <xAnon>I.</xAnon></xText> <xText>- o odszkodowanie i zadośćuczynienie -</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach</xText> <xText>z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 57/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża zasądzone w punkcie 1 odszkodowanie do kwoty 21.400 (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta) złotych, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 66/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx> Pełnomocnik wnioskodawcy <xAnon>A. R.</xAnon> złożył do sądu wniosek o zasądzenie na jej rzecz na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> kwoty 247.165,13 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę oraz kwoty 163.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004r. w sprawie o sygn. IV Ko 57/03 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>A. R.</xAnon>kwotę 32.100,00 złotych tytułem odszkodowania za poniesiona szkodę i kwotę 107.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazania <xAnon>A. R.</xAnon>wyrokiem Kolegium Specjalnego przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSSR w <xAnon>W.</xAnon>z dnia 28 sierpnia 1948r. sygn. akt 12978 MBP Litewskiej SRR wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku.</xText> <xText>W pozostałej części żądanie wniosku oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Powyższy wyrok na niekorzyść wnioskodawcy zaskarżył prokurator i zarzucił mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 167;art. 352;art. 366" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167, art. 352, art. 366 k.p.k.</xLexLink>, która miała wpływ na treść orzeczenia polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności skazania <xAnon>A. R.</xAnon>przez Kolegium Specjalne przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSSR w <xAnon>W.</xAnon>z dnia 28 sierpnia 1948 roku, sygn. akt 1297 MBP Litewskiej SRR także za udział w napadach rabunkowych z użyciem broni palnej w 1947 roku oraz ujawnienie przed członkami Armii Krajowej współpracy z organami Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, a tym samym nie ustaleniu czy cała kara orzeczona wobec wnioskodawcy dotyczyła czynów związanych z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rażące naruszenie prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.</xLexLink>, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na zaniechaniu przyjęcia, a następnie przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kryteriów, którymi kierował się sąd merytoryczny zasądzając <xAnon>A. R.</xAnon> kwotę 32.100 złotych tytułem odszkodowania oraz kwoty 107.000 złotych tytułem zadośćuczynienia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu kwoty 32.100 złotych odszkodowania przy braku podstaw do wypłaty odszkodowania w tej wysokości z uwagi na charakter pracy wnioskodawcy przed zatrzymaniem tylko jako pomocnika w ośmiohektarowym gospodarstwie ojca oraz dowolnym ustaleniu kwoty zadośćuczynienia w wysokości 107.000 złotych, która jest zbyt wygórowana w stosunku do rozmiarów krzywdy poniesionej przez wnioskodawcę, jak i stopy życiowej społeczeństwa polskiego,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy z wniosku <xAnon>A. R.</xAnon> do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelacje prokuratora pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o oddalenie apelacji.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu powyższej sprawy stwierdził, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja prokuratora tylko częściowo zasługiwała na uwzględnienie, a to w zakresie wysokości odszkodowania zasądzonego na rzecz wnioskodawcy <xAnon>A. R.</xAnon>.</xText> <xText>W pozostałym zakresie wniesiony środek odwoławczy nie jest zasadny.</xText> <xText>Na wstępie należy zauważyć, że bezsporne jest to, że wnioskodawca <xAnon>A. R.</xAnon>został skazany przez radzieckie organy sądowe za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na karę 10 lat pozbawienia wolności. Skazano go za to, że w grudniu 1947r. będąc łącznikiem Armii Krajowej, ukrywał w swoim domu członków tej organizacji i informował ich o dyslokacji oddziałów Armii Radzieckiej. Tym samym wyrokiem przypisano mu też to, że w 1947r. brał udział w napadzie rabunkowym z bronią palną oraz ujawnienie przed członkami Armii Krajowej współpracy z organami radzieckiego Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego.</xText> <xText>Jak wynika z akt sprawy, przypisany mu przez radzieckie organy bezpieczeństwa państwowego napad rabunkowy miał polegać na zabraniu konia z furmanką, którą miał sprzedać na targu w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Przytoczone powyżej okoliczności, dotyczące skazania wnioskodawcy, wyraźnie wskazują więc na to, że bezpośrednią przyczyną stosowania wobec <xAnon>A. R.</xAnon> represji był fakt jego przynależności do Armii Krajowej.</xText> <xText>Także trzeci element przypisanego mu czynu potwierdza, że mimo współpracy z radzieckimi organami bezpieczeństwa publicznego nie zaprzestał on swojej współpracy z Armią Krajową ujawniając przed jej członkami swoją podwójną rolę w działalności konspiracyjnej.</xText> <xText>W związku z tym, że do każdej działalności konspiracyjnej, czy niepodległościowej niezbędne są środki, w tym pieniężne, nie rzadko zdarzało się w historii, że członkowie organizacji paramilitarnych, aby je zdobyć uciekali się do różnego rodzaju napadów.</xText> <xText>W tych kategoriach należy rozpatrywać czyn wnioskodawcy polegający na zaborze konia wraz z furmanką.</xText> <xText>Poza tym często zdarzało się radzieckie organa sądowe skazując Polaków za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, aby ich zdyskredytować w oczach współmieszkańców, przypisywały im także, nie popełnione przez nich, przestępstwa pospolite.</xText> <xText>Nie ma więc zdaniem sądu odwoławczego podstaw do tego aby różnicować, jak czyni to skarżący, działalności wnioskodawcy w szeregach Armii Krajowej na tą służącą walce o niepodległy byt Państwa Polskiego i działalność nie związaną z tym celem.</xText> <xText>W tym zakresie zarzut zawarty w apelacji prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>Konsekwencją skazania wnioskodawcy za działalność bezsprzecznie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego było odbywanie przez wnioskodawcę orzeczonej kary, i jego przymusowa praca pod ziemią w kopalni węgla kamiennego.</xText> <xText>W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidło ustalił, że w okresie od 6 lutego 1948r. do stycznia 1957r. a więc przez okres 8 lat i 11 miesięcy był on represjonowany.</xText> <xText>Nie kwestionował tych faktów prokurator, który po zamknięciu przewodu sądowego, przed sądem pierwszej instancji, sam wnosił o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy stosownego odszkodowania i zadośćuczynienia. Niemniej jednak proponował mniejszą, niż przyjętą w zaskarżonym wyroku, wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Prokurator wnosił o przyjęcie, że za jeden miesiąc represji należy się uprawnionemu kwota 200 złotych odszkodowania i kwota 800 złotych tytułem zadośćuczynienia.</xText> <xText>Tymczasem sąd pierwszej instancji w wyroku przyjął, że za jeden miesiąc represji należy się wnioskodawcy tytułem odszkodowania kwota 300 złotych, a tytułem zadośćuczynienia kwota 1000 złotych.</xText> <xText>Tak więc w środku odwoławczym, wniesionym przez prokuratora, w istocie rzeczy kwestionowana jest głównie wysokość należnego uprawnionemu odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niewątpliwie rację ma skarżący podnosząc, że sąd pierwszej instancji niezbyt dużo miejsca poświecił, w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, kwestii tego, czym kierował się ustalając wysokość należnego uprawnionemu odszkodowania i zadośćuczynienia.</xText> <xText>Niemniej jednak nie można mówić, jak sugeruje to skarżący, o zupełnej - w tym zakresie - dowolności sądu merytorycznego, gdyż sąd ten wyraźnie podkreślił, że ustalając wysokość szkody wziął pod uwagę wielkość posiadanego przez wnioskodawcę gospodarstwa rolnego, charakter wykonywanej przez niego pracy oraz jego sytuację rodzinną.</xText> <xText>W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że wnioskodawca wraz swoim ojcem pracowała na gospodarstwie rolnym o powierzchni 8 hektarów.</xText> <xText>Poza tym skarżący zapomina, że wnioskodawca <xAnon>A. R.</xAnon> pracowała na gospodarstwie rolnym, które miał później odziedziczyć, a więc nie można jego sytuacji porównywać do pracy niewykwalifikowanego robotnika rolnego pracującego odpłatnie na cudzym gospodarstwie rolnym.</xText> <xText>Ponadto, wbrew twierdzeniom prokuratora, sąd merytoryczny przytoczył kryterium jakim kierował się ustalając kwotę odszkodowania. Odwołał się w tym względzie do wysokości średniego krajowego wynagrodzenia w okresie powojennym.</xText> <xText>Niemniej jednak zauważalny jest, podnoszony przez skarżącego, pewien schematyzm w podejściu sądu merytorycznego do kwestii wyliczenia odszkodowania, skoro w podobnej sprawie z wniosku <xAnon>S.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> – żony <xAnon>A. R.</xAnon>, o sygn. IV Ko 56/03, która pracowała na 30 hektarowym gospodarstwie, przyjęto, iż miesiąc represji to także kwota 300 złotych.</xText> <xText>W tym więc zakresie zdaniem Sądu Apelacyjnego jeden miesiąc represji <xAnon>A. R.</xAnon> odpowiada jedynie kwocie 200 złotych.</xText> <xText>W związku z powyższym sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył zasądzone w punkcie 1 zaskarżonego wyroku odszkodowanie do kwoty 21.400,00 złotych. W pozostałym zakresie (zadośćuczynienia) sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Zdaniem sądu odwoławczego zasądzone odszkodowanie na pewno nie jest wygórowana, gdy uwzględni się wysokość średniego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, a wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest nie tylko współmierna do krzywd doznanych przez wnioskodawcę, ale jest też zbliżona do wysokości odszkodowań przyznawanych przez sądy w innych tego typu sprawach.</xText> <xText>Z tych wszystkich względów orzeczono jak w części dyspozytywnej orzeczenia, a kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 66/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Stanisław Raszka SSA Grażyna Chart SSA Wojciech Kopczyński (spr.) Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Jolanty Cykowskiej po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2005 r. sprawy wnioskodawcyA. R.ur. (...)synaI. - o odszkodowanie i zadośćuczynienie - na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt. IV Ko 57/03 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża zasądzone w punkcie 1 odszkodowanie do kwoty 21.400 (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta) złotych, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 66/05 UZASADNIENIE Pełnomocnik wnioskodawcyA. R.złożył do sądu wniosek o zasądzenie na jej rzecz na podstawieart. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegokwoty 247.165,13 złotych tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę oraz kwoty 163.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 grudnia 2004r. w sprawie o sygn. IV Ko 57/03 zasądził od Skarbu Państwa na rzeczA. R.kwotę 32.100,00 złotych tytułem odszkodowania za poniesiona szkodę i kwotę 107.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikłe z niesłusznego skazaniaA. R.wyrokiem Kolegium Specjalnego przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSSR wW.z dnia 28 sierpnia 1948r. sygn. akt 12978 MBP Litewskiej SRR wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku. W pozostałej części żądanie wniosku oddalił, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Powyższy wyrok na niekorzyść wnioskodawcy zaskarżył prokurator i zarzucił mu: - obrazę przepisów prawa procesowego, a toart. 167, art. 352, art. 366 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności skazaniaA. R.przez Kolegium Specjalne przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSSR wW.z dnia 28 sierpnia 1948 roku, sygn. akt 1297 MBP Litewskiej SRR także za udział w napadach rabunkowych z użyciem broni palnej w 1947 roku oraz ujawnienie przed członkami Armii Krajowej współpracy z organami Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, a tym samym nie ustaleniu czy cała kara orzeczona wobec wnioskodawcy dotyczyła czynów związanych z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, rażące naruszenie prawa procesowego, a toart. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na zaniechaniu przyjęcia, a następnie przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kryteriów, którymi kierował się sąd merytoryczny zasądzającA. R.kwotę 32.100 złotych tytułem odszkodowania oraz kwoty 107.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu kwoty 32.100 złotych odszkodowania przy braku podstaw do wypłaty odszkodowania w tej wysokości z uwagi na charakter pracy wnioskodawcy przed zatrzymaniem tylko jako pomocnika w ośmiohektarowym gospodarstwie ojca oraz dowolnym ustaleniu kwoty zadośćuczynienia w wysokości 107.000 złotych, która jest zbyt wygórowana w stosunku do rozmiarów krzywdy poniesionej przez wnioskodawcę, jak i stopy życiowej społeczeństwa polskiego, Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy z wnioskuA. R.do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W odpowiedzi na apelacje prokuratora pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o oddalenie apelacji. Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu powyższej sprawy stwierdził, co następuje: Apelacja prokuratora tylko częściowo zasługiwała na uwzględnienie, a to w zakresie wysokości odszkodowania zasądzonego na rzecz wnioskodawcyA. R.. W pozostałym zakresie wniesiony środek odwoławczy nie jest zasadny. Na wstępie należy zauważyć, że bezsporne jest to, że wnioskodawcaA. R.został skazany przez radzieckie organy sądowe za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego na karę 10 lat pozbawienia wolności. Skazano go za to, że w grudniu 1947r. będąc łącznikiem Armii Krajowej, ukrywał w swoim domu członków tej organizacji i informował ich o dyslokacji oddziałów Armii Radzieckiej. Tym samym wyrokiem przypisano mu też to, że w 1947r. brał udział w napadzie rabunkowym z bronią palną oraz ujawnienie przed członkami Armii Krajowej współpracy z organami radzieckiego Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego. Jak wynika z akt sprawy, przypisany mu przez radzieckie organy bezpieczeństwa państwowego napad rabunkowy miał polegać na zabraniu konia z furmanką, którą miał sprzedać na targu wW.. Przytoczone powyżej okoliczności, dotyczące skazania wnioskodawcy, wyraźnie wskazują więc na to, że bezpośrednią przyczyną stosowania wobecA. R.represji był fakt jego przynależności do Armii Krajowej. Także trzeci element przypisanego mu czynu potwierdza, że mimo współpracy z radzieckimi organami bezpieczeństwa publicznego nie zaprzestał on swojej współpracy z Armią Krajową ujawniając przed jej członkami swoją podwójną rolę w działalności konspiracyjnej. W związku z tym, że do każdej działalności konspiracyjnej, czy niepodległościowej niezbędne są środki, w tym pieniężne, nie rzadko zdarzało się w historii, że członkowie organizacji paramilitarnych, aby je zdobyć uciekali się do różnego rodzaju napadów. W tych kategoriach należy rozpatrywać czyn wnioskodawcy polegający na zaborze konia wraz z furmanką. Poza tym często zdarzało się radzieckie organa sądowe skazując Polaków za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, aby ich zdyskredytować w oczach współmieszkańców, przypisywały im także, nie popełnione przez nich, przestępstwa pospolite. Nie ma więc zdaniem sądu odwoławczego podstaw do tego aby różnicować, jak czyni to skarżący, działalności wnioskodawcy w szeregach Armii Krajowej na tą służącą walce o niepodległy byt Państwa Polskiego i działalność nie związaną z tym celem. W tym zakresie zarzut zawarty w apelacji prokuratora nie zasługiwał na uwzględnienie. Konsekwencją skazania wnioskodawcy za działalność bezsprzecznie na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego było odbywanie przez wnioskodawcę orzeczonej kary, i jego przymusowa praca pod ziemią w kopalni węgla kamiennego. W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidło ustalił, że w okresie od 6 lutego 1948r. do stycznia 1957r. a więc przez okres 8 lat i 11 miesięcy był on represjonowany. Nie kwestionował tych faktów prokurator, który po zamknięciu przewodu sądowego, przed sądem pierwszej instancji, sam wnosił o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy stosownego odszkodowania i zadośćuczynienia. Niemniej jednak proponował mniejszą, niż przyjętą w zaskarżonym wyroku, wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia. Prokurator wnosił o przyjęcie, że za jeden miesiąc represji należy się uprawnionemu kwota 200 złotych odszkodowania i kwota 800 złotych tytułem zadośćuczynienia. Tymczasem sąd pierwszej instancji w wyroku przyjął, że za jeden miesiąc represji należy się wnioskodawcy tytułem odszkodowania kwota 300 złotych, a tytułem zadośćuczynienia kwota 1000 złotych. Tak więc w środku odwoławczym, wniesionym przez prokuratora, w istocie rzeczy kwestionowana jest głównie wysokość należnego uprawnionemu odszkodowania i zadośćuczynienia. Niewątpliwie rację ma skarżący podnosząc, że sąd pierwszej instancji niezbyt dużo miejsca poświecił, w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, kwestii tego, czym kierował się ustalając wysokość należnego uprawnionemu odszkodowania i zadośćuczynienia. Niemniej jednak nie można mówić, jak sugeruje to skarżący, o zupełnej - w tym zakresie - dowolności sądu merytorycznego, gdyż sąd ten wyraźnie podkreślił, że ustalając wysokość szkody wziął pod uwagę wielkość posiadanego przez wnioskodawcę gospodarstwa rolnego, charakter wykonywanej przez niego pracy oraz jego sytuację rodzinną. W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że wnioskodawca wraz swoim ojcem pracowała na gospodarstwie rolnym o powierzchni 8 hektarów. Poza tym skarżący zapomina, że wnioskodawcaA. R.pracowała na gospodarstwie rolnym, które miał później odziedziczyć, a więc nie można jego sytuacji porównywać do pracy niewykwalifikowanego robotnika rolnego pracującego odpłatnie na cudzym gospodarstwie rolnym. Ponadto, wbrew twierdzeniom prokuratora, sąd merytoryczny przytoczył kryterium jakim kierował się ustalając kwotę odszkodowania. Odwołał się w tym względzie do wysokości średniego krajowego wynagrodzenia w okresie powojennym. Niemniej jednak zauważalny jest, podnoszony przez skarżącego, pewien schematyzm w podejściu sądu merytorycznego do kwestii wyliczenia odszkodowania, skoro w podobnej sprawie z wnioskuS.R.– żonyA. R., o sygn. IV Ko 56/03, która pracowała na 30 hektarowym gospodarstwie, przyjęto, iż miesiąc represji to także kwota 300 złotych. W tym więc zakresie zdaniem Sądu Apelacyjnego jeden miesiąc represjiA. R.odpowiada jedynie kwocie 200 złotych. W związku z powyższym sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył zasądzone w punkcie 1 zaskarżonego wyroku odszkodowanie do kwoty 21.400,00 złotych. W pozostałym zakresie (zadośćuczynienia) sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Zdaniem sądu odwoławczego zasądzone odszkodowanie na pewno nie jest wygórowana, gdy uwzględni się wysokość średniego wynagrodzenia w gospodarce uspołecznionej w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, a wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest nie tylko współmierna do krzywd doznanych przez wnioskodawcę, ale jest też zbliżona do wysokości odszkodowań przyznawanych przez sądy w innych tego typu sprawach. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w części dyspozytywnej orzeczenia, a kosztami postępowania odwoławczego obciążono Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKzw_000170_2005_Uz_2005-03-09_001

II AKzw 170/05

2005-03-09 01:00:00.0 CET

2019-08-27 19:12:24.0 CEST

2019-08-27 13:29:03.0 CEST

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II AKzw 170 / 05 POSTANOWIENIE dnia 9 marca J:005r Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA BożenaSummer-Brason (spr) Protokolant: Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej: Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawie przeciwko: A. M. skazanemu za przestępstwo z art. 286 § i kk zażalenia wniesionego przez prokuratora na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 lutego 2005r sygn. VIII Kow.914/04/pr w przed

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Izabela Orczyk" xEditor="iorczyk" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKzw" xYear="2005" xVolNmbr="000170" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II AKzw 170 / 05</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText>dnia 9 marca J:005r</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA BożenaSummer-Brason (spr)</xText> <xText><xBx>Protokolant: Krzysztof Wdowiak</xBx></xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej: Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawie przeciwko: <xAnon>A.</xAnon> <xBx> <xAnon>M.</xAnon></xBx> </xText> <xText>skazanemu za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286</xLexLink> § i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kk</xLexLink></xText> <xText>zażalenia wniesionego przez prokuratora</xText> <xText>na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 lutego 2005r sygn. VIII Kow.914/04/pr</xText> <xText>w przedmiocie: udzielenia dalszej przerwy w karze</xText> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 1 § 2 kkw</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="center">postanawia</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach postanowieniem z dnia 10 lutego 2005r sygn. akt VIII Kow 9I4/04/pr udzielił skazanemu <xAnon>A.</xAnon><xAnon>M.</xAnon>dalszej przerwy w karze do dnia 30 czerwca 2005r. Na powyższe postanowienie złożył zażalenie; prokurator zarzucając obrazę prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 153 §2 kkw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 151;art. 151 § 3" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 151 §3 kkw</xLexLink>. poprzez udzielenie skazanemu dalszej przerwy w karze.</xText> <xText><xBx> <xIx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodzić należy się z argumentacją zaskarżonego postanowienia, iż w zaistniałej sytuacji życiowej tyczącej najbliższej rodziny skazanego <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> koniecznym było udzielnie rnu dalszej przerwy w karze ze względów humanitarnych.</xText> <xText>Jak wynika z wywiadów przeprowadzanych przez kuratora sytuację rodzinną skazanego można określić jako tragiczną. Konkubina skazanego choruje na epilepsję, a nadto leczy się psychiatrycznie z powodu depresji, obecnie jest w ciąży, a termin rozwiązania przypada na 17 maja 2005r. Nadto opiekuje się ona dwojgiem dzieci, z których jedno - córka <xAnon>R.</xAnon> leczona jest z powodu astmy oskrzelowej, zaś druga <xAnon>G.</xAnon> również choruje na astmę oraz stwierdzono u tego dziecka neurologiczny brak właściwego napięcia mięśniowego, co spowodowało, iż zaliczona została do osób niepełnosprawnych ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji. Konkubina skazanego nic pracuje, zajmując się dziećmi, rodzina utrzymuje się z zasiłków oraz pomocy społecznej, a nadto jak wynika <xIx>z </xIx>wywiadu kuratora skazany zajmuje się pracami dorywczymi osiągając dochód około 320 z: miesięcznie, co w sytuacji tej rodziny, jest kwotą istotną.</xText> <xText>Natomiast nie można zgodzić się z tezą wyrażoną w złożonym środku odwoławczym, iżby dopuścił się sąd obrazy przepisów <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 153 §2 kkw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 151;art. 151 § 3" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 151§3 kkw</xLexLink> udzielając przerwy w karze ponad możliwy ku temu okres jednoroczny. Wprawdzie w powołanych przepisów nie wynika to wyraźnie, jednakże wykładnia językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, iż chodzi tu <xUx>tylko</xUx> o przerwę wynikającą z wcześniejszych postanowień sądu w tym przedmiocie. Natomiast powoływane orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKz 71/00 OSA/10<xSUPx>/</xSUPx>77) w istocie rzeczy odnosi się do <xUx>bezprawnego</xUx> pozostawania skazanego na wolności, który to czas winien być wliczany do łącznego okresu odroczenia kary, bądź przerwy - jeśli by przenosić powyższe na sytuację, z którą mamy do czynienia. Wprawdzie materia będąca przedmiotem rozważań nie znalazła, jak do tej pory jednoznacznego stanowiska tak w judykaturze jak i doktrynie, jednakże przyjąć należy, iż skoro u podstaw przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">kodeksu karnego wykonawczego</xLexLink> tyczących przerwy- w karze legły względy natury humanitarnej, dla których wszakże ustąpić musiała nawet kardynalna zasada nieprzerywanego wykonania kary w rozmiarze orzeczonym przez sąd, to w sytuacji gdy ewidentnie i bez żadnych wątpliwości zasługuje skazany na przerwę w karze, a charakter, okoliczności i skutki popełnionego przez niego czynu nie przemawiają przeciwko temu, to w przypadku bezpodstawnego i niezawinionego przez skazanego przedłużenia się tego okresu np. w sytuacji przedłużania się postępowania o dalszą przerwę w karze, czy tez okresu pomiędzy kolejnymi postanowieniami w tym przedmiocie - wówczas czasu tego nie należy wliczać do okresu, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 153 §2 kkw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 151;art. 151 § 3" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 151 §3 kkw</xLexLink>.</xText> <xText><xIx>W </xIx>tej mierze bowiem, zdaniem Sądu Apelacyjnego winien znaleźć zastosowanie pogląd wdrażany w postanowieniach Sądu Apelacyjnego w Krakowie (post. z 27.07.2002r sygn. akt II AKz ' 208/02. KZS 6/2002, poz. l8; post. z 6.07.2004r sygn. II AKzw 370 04. KZS 2004/7-8. poz. 63) w którym mowa jest o tym, iż do okresu rocznej przerwy w odbyciu kary pozbawienia wolności, uzasadniającej udzielenie przedterminowego zwolnienia z reszty tej kary (z <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 155 §1 kk</xLexLink>) zalicza także czas faktycznego niewykonywania kary z powodu zawieszenia postępowania, bądź z innych przyczyn, <xUx>wyjąwszy bezprawne.</xUx> Dalej uzasadniał sąd, iż pobyt skazanego na wolności stwarza szansę oceny prognozy przestrzegania prawa przez analizę jego zachowania, niezależnie od formalnej podstawy legalnego pobytu skazanego na wolności.</xText> <xText>W świetle powyższego istnieje potrzeba poddania ocenie czy okres w jakim przebywał skazany na wolności był bezprawny, czy też nie. Otóż w realiach przedmiotowej sprawy, uznać należy, iż. okres w jakim skazany przebywał na wolności, poza okresami ustalonymi przez sąd, był bezpodstawnym, jednak nie bezprawnym. Zważyć bowiem należy na to, iż jak wynika z akt sprawy, każdorazowo przed upływem kolejnej przerwy w karze, z dużym wyprzedzeniem, bo 2-3 tygodniowym zwracał się skazany o jej przedłużenie, zaś to, że postępowanie to przedłużało się, nie następowało z winy skazanego, który w oczekiwaniu na kolejne posiedzenia sądu przebywał w domu. W szczególności jednak nie jest winą skazanego to, że na pewnym etapie sprawy orzeczenie sądu pierwszej instancji zostało uchylone i przekazane do ponownego rozpoznania. Przy czym istotne w przedmiotowej sprawie jest i to, że skazany każdorazowo udzieloną .mu przerwę wykorzystywał zgodnie z jej przeznaczeniem, jak wynika z wywiadów środowiskowych zajmował się chorymi dziećmi i konkubiną podejmował prace dorywcze i własnymi siłami przeprowadził remont mieszkania. Przy czym w wyniku przeprowadzonego postępowania okazało się, iż ostatnio podjął prace w Parafii Św. <xAnon>J.</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon>, zajmuje się tam pracami porządkowymi, jak również okazjonalnie gra na organach przy ceremoniach religijnych. Ponadto jak wynika z przedłożonych zaświadczeń, na skutek wysiłków skazanego zmniejszało się zadłużenie za energię elektryczną z 1900zł na 900 zł. Ponadto oświadczył skazany, iż po upływie przerwy w karze wiąże nadzieję ze starszą córką konkubiny, która prawdopodobnie będzie mogła pomóc swojej matce w opiece nad pozostałymi dziećmi.</xText> <xText>W takich realiach sprawy stwierdzić trzeba, iż ważne względy rodzinne, o których mowa w przepisie <xLexLink xArt="art. 153;art. 153 § 2" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art. 153 §2 kkw</xLexLink> bez wątpienia uzasadniają udzielenie skazanemu dalszej przerwy w wykonaniu kary, albowiem w ocenie sądu sytuacja ta jest tragiczna i możliwa do poprawienia tylko poprzez osobiste starania skazanego. Tak więc skoro okoliczności, charakter i skutki czynu popełnionego przez skazanego temu się nie sprzeciwiają – postanowiono jak w części dyspozytywnej.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Renata Kopiec

Izabela Orczyk

Sygn. akt II AKzw 170 / 05 POSTANOWIENIE dnia 9 marca J:005r Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia SA BożenaSummer-Brason (spr) Protokolant: Krzysztof Wdowiak przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej: Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w sprawie przeciwko:A. M. skazanemu za przestępstwo zart. 286§ ikk zażalenia wniesionego przez prokuratora na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 10 lutego 2005r sygn. VIII Kow.914/04/pr w przedmiocie: udzielenia dalszej przerwy w karze na podstawieart. 437 § 1 kpkw zw. zart. 1 § 2 kkw postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach postanowieniem z dnia 10 lutego 2005r sygn. akt VIII Kow 9I4/04/pr udzielił skazanemuA.M.dalszej przerwy w karze do dnia 30 czerwca 2005r. Na powyższe postanowienie złożył zażalenie; prokurator zarzucając obrazę prawa materialnego, a toart. 153 §2 kkww zw. zart. 151 §3 kkw. poprzez udzielenie skazanemu dalszej przerwy w karze. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodzić należy się z argumentacją zaskarżonego postanowienia, iż w zaistniałej sytuacji życiowej tyczącej najbliższej rodziny skazanegoA.M.koniecznym było udzielnie rnu dalszej przerwy w karze ze względów humanitarnych. Jak wynika z wywiadów przeprowadzanych przez kuratora sytuację rodzinną skazanego można określić jako tragiczną. Konkubina skazanego choruje na epilepsję, a nadto leczy się psychiatrycznie z powodu depresji, obecnie jest w ciąży, a termin rozwiązania przypada na 17 maja 2005r. Nadto opiekuje się ona dwojgiem dzieci, z których jedno - córkaR.leczona jest z powodu astmy oskrzelowej, zaś drugaG.również choruje na astmę oraz stwierdzono u tego dziecka neurologiczny brak właściwego napięcia mięśniowego, co spowodowało, iż zaliczona została do osób niepełnosprawnych ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji. Konkubina skazanego nic pracuje, zajmując się dziećmi, rodzina utrzymuje się z zasiłków oraz pomocy społecznej, a nadto jak wynikazwywiadu kuratora skazany zajmuje się pracami dorywczymi osiągając dochód około 320 z: miesięcznie, co w sytuacji tej rodziny, jest kwotą istotną. Natomiast nie można zgodzić się z tezą wyrażoną w złożonym środku odwoławczym, iżby dopuścił się sąd obrazy przepisówart. 153 §2 kkww zw. zart. 151§3 kkwudzielając przerwy w karze ponad możliwy ku temu okres jednoroczny. Wprawdzie w powołanych przepisów nie wynika to wyraźnie, jednakże wykładnia językowa tego przepisu prowadzi do wniosku, iż chodzi tutylkoo przerwę wynikającą z wcześniejszych postanowień sądu w tym przedmiocie. Natomiast powoływane orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Katowicach (II AKz 71/00 OSA/10/77) w istocie rzeczy odnosi się dobezprawnegopozostawania skazanego na wolności, który to czas winien być wliczany do łącznego okresu odroczenia kary, bądź przerwy - jeśli by przenosić powyższe na sytuację, z którą mamy do czynienia. Wprawdzie materia będąca przedmiotem rozważań nie znalazła, jak do tej pory jednoznacznego stanowiska tak w judykaturze jak i doktrynie, jednakże przyjąć należy, iż skoro u podstaw przepisówkodeksu karnego wykonawczegotyczących przerwy- w karze legły względy natury humanitarnej, dla których wszakże ustąpić musiała nawet kardynalna zasada nieprzerywanego wykonania kary w rozmiarze orzeczonym przez sąd, to w sytuacji gdy ewidentnie i bez żadnych wątpliwości zasługuje skazany na przerwę w karze, a charakter, okoliczności i skutki popełnionego przez niego czynu nie przemawiają przeciwko temu, to w przypadku bezpodstawnego i niezawinionego przez skazanego przedłużenia się tego okresu np. w sytuacji przedłużania się postępowania o dalszą przerwę w karze, czy tez okresu pomiędzy kolejnymi postanowieniami w tym przedmiocie - wówczas czasu tego nie należy wliczać do okresu, o którym mowa wart. 153 §2 kkww zw. zart. 151 §3 kkw. Wtej mierze bowiem, zdaniem Sądu Apelacyjnego winien znaleźć zastosowanie pogląd wdrażany w postanowieniach Sądu Apelacyjnego w Krakowie (post. z 27.07.2002r sygn. akt II AKz ' 208/02. KZS 6/2002, poz. l8; post. z 6.07.2004r sygn. II AKzw 370 04. KZS 2004/7-8. poz. 63) w którym mowa jest o tym, iż do okresu rocznej przerwy w odbyciu kary pozbawienia wolności, uzasadniającej udzielenie przedterminowego zwolnienia z reszty tej kary (zart. 155 §1 kk) zalicza także czas faktycznego niewykonywania kary z powodu zawieszenia postępowania, bądź z innych przyczyn,wyjąwszy bezprawne.Dalej uzasadniał sąd, iż pobyt skazanego na wolności stwarza szansę oceny prognozy przestrzegania prawa przez analizę jego zachowania, niezależnie od formalnej podstawy legalnego pobytu skazanego na wolności. W świetle powyższego istnieje potrzeba poddania ocenie czy okres w jakim przebywał skazany na wolności był bezprawny, czy też nie. Otóż w realiach przedmiotowej sprawy, uznać należy, iż. okres w jakim skazany przebywał na wolności, poza okresami ustalonymi przez sąd, był bezpodstawnym, jednak nie bezprawnym. Zważyć bowiem należy na to, iż jak wynika z akt sprawy, każdorazowo przed upływem kolejnej przerwy w karze, z dużym wyprzedzeniem, bo 2-3 tygodniowym zwracał się skazany o jej przedłużenie, zaś to, że postępowanie to przedłużało się, nie następowało z winy skazanego, który w oczekiwaniu na kolejne posiedzenia sądu przebywał w domu. W szczególności jednak nie jest winą skazanego to, że na pewnym etapie sprawy orzeczenie sądu pierwszej instancji zostało uchylone i przekazane do ponownego rozpoznania. Przy czym istotne w przedmiotowej sprawie jest i to, że skazany każdorazowo udzieloną .mu przerwę wykorzystywał zgodnie z jej przeznaczeniem, jak wynika z wywiadów środowiskowych zajmował się chorymi dziećmi i konkubiną podejmował prace dorywcze i własnymi siłami przeprowadził remont mieszkania. Przy czym w wyniku przeprowadzonego postępowania okazało się, iż ostatnio podjął prace w Parafii Św.J.wR., zajmuje się tam pracami porządkowymi, jak również okazjonalnie gra na organach przy ceremoniach religijnych. Ponadto jak wynika z przedłożonych zaświadczeń, na skutek wysiłków skazanego zmniejszało się zadłużenie za energię elektryczną z 1900zł na 900 zł. Ponadto oświadczył skazany, iż po upływie przerwy w karze wiąże nadzieję ze starszą córką konkubiny, która prawdopodobnie będzie mogła pomóc swojej matce w opiece nad pozostałymi dziećmi. W takich realiach sprawy stwierdzić trzeba, iż ważne względy rodzinne, o których mowa w przepisieart. 153 §2 kkwbez wątpienia uzasadniają udzielenie skazanemu dalszej przerwy w wykonaniu kary, albowiem w ocenie sądu sytuacja ta jest tragiczna i możliwa do poprawienia tylko poprzez osobiste starania skazanego. Tak więc skoro okoliczności, charakter i skutki czynu popełnionego przez skazanego temu się nie sprzeciwiają – postanowiono jak w części dyspozytywnej.

15/150000/0001006/AKzw

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000421_2004_Uz_2005-03-10_001

II AKa 421/04

2005-03-10 01:00:00.0 CET

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2014-03-04 04:57:56.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 421/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Jolanta Śpiechowicz Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2005r. sprawy z wniosku J. K. (1) i M. K. w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po represjonowany przez NKWD z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000421" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt : II AKa 421/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 marca 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Mirosław Ziaja (spr.)</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2005r.</xText> <xText>sprawy z wniosku <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K.</xAnon></xBx></xText> <xText><xUx>w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę </xUx></xText> <xText><xUx>po represjonowany przez NKWD zmarłym ojcu <xAnon>J. K. (2)</xAnon></xUx></xText> <xText/> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 października 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt XVI 1 Ko 56/02</xText> <xText/> <xText>1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> <xText/> <xText>2/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sygn. akt II AKa 421/04</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 października 2004 roku sygn. akt XVI 1 Ko 56/02 oddalił wniosek <xAnon>J. K. (1)</xAnon>i <xAnon>M. K.</xAnon>skierowany przeciwko Skarbowi Państwa o zapłatę kwot po 30.000 zł tytułem odszkodowania związanego z represjonowaniem ich zmarłego ojca <xAnon>J. K. (2)</xAnon>przez władze radzieckie, polegającego na aresztowaniu i internowaniu na terenie byłego ZSRR, oparty na przepisie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd ten ustalił, że ojciec wnioskodawców <xAnon>J. K. (2)</xAnon> był funkcjonariuszem straży więziennej przy Sądzie Grodzkim w <xAnon>K.</xAnon>, przy czym zeznania przesłuchanych w sprawie świadków w znacznym stopniu uprawdopodobniły, iż był on też w czasie okupacji niemieckiej członkiem AK, a działalność jego polegała na przechowywaniu w swoim mieszkaniu innych członków tej organizacji i odbioru konspiracyjnej korespondencji. Według ustaleń Sądu I instancji <xAnon>J. K. (2)</xAnon> został internowany w <xAnon>K.</xAnon> w dniu 8 lutego 1945 roku przez NKWD i następnie wywieziony do obozu jeńców wojennych NKWD – MSW b. ZSRR z zarządem w <xAnon>mieście S.</xAnon> na Ukrainie, gdzie przebywał do 29 października 1947 roku kiedy to przekazany został władzom polskim.</xText> <xText>W dniu 24.09.1948 roku ojciec wnioskodawców został w kraju zrehabilitowany jako były funkcjonariusz służby więziennej, a w dniu 28.08.1953 roku zmarł on.</xText> <xText>Zdaniem sądu meriti brak było podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawców stosownego odszkodowania, bowiem ci nie wykazali w postępowaniu dowodowym, że ich zmarły ojciec został przez organa radzieckie aresztowany i internowany w głąb ZSRR wraz z osadzeniem go w obozie dla jeńców wojennych z powodu działalności lub współpracy z organizacjami działającymi na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a tylko wówczas przysługiwałaby im omawiane roszczenie w oparciu o przepis art. 8 ust. 2 a cyt. ustawy rehabilitacyjnej.</xText> <xText>Nie można bowiem wykluczyć, że podstawą wskazanych wyżej represji były inne powody.</xText> <xText/> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył pełnomocnik wnioskodawców zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, a to poprzez ustalenie, że wnioskodawcy nie wykazali, by ich ojciec został aresztowany, internowany w głąb byłego Związku Radzieckiego i osadzony w obozie z powodu działalności lub współpracy z organizacjami działającymi na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, chociaż z zeznań świadków <xAnon>J. B.</xAnon>, <xAnon>J. K. (3)</xAnon>i <xAnon>E. W.</xAnon>wynika, że <xAnon>J. K. (2)</xAnon>należał do Armii Krajowej, a z całą pewnością działał w jej imieniu i na jej rzecz, a czynności które podejmował były działaniami na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText/> <xText>W konkluzji pełnomocnik wniósł o:</xText> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawców stosownych kwot odszkodowania oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>ewentualnie o:</xText> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Jakkolwiek <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeks postępowania karnego</xLexLink> nie zna podstawy odwoławczej w postaci sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie mniej jednak analiza całości omawianej apelacji prowadzi do wniosku, że intencją pełnomocnika wnioskodawców był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wyrażający się w uznaniu przez Sąd Okręgowy, że między przyjętą działalnością niepodległościową zmarłego ojca wnioskodawców, a jego aresztowaniem i internowaniem w głąb byłego ZSRR, brak jest związku przyczynowego, który według skarżącego ma wynikać z ujawnionych w sprawie dowodów.</xText> <xText>Wbrew tak wyrażonemu stanowisku, w pełni podzielić należy ustalenia faktyczno-prawne sądu meriti, jak i przyjętą z zachowaniem <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> ocenę dowodów, które wbrew retoryce apelacji, nie pozwalają za zasadne uznać roszczenie odszkodowawcze wnioskodawców, oparte na <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawie z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> <xText>Nie budzi w przedmiotowej sprawie wątpliwości, że ojciec wnioskodawców <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, tak przed II wojną światową, jak i w okresie okupacji niemieckiej był funkcjonariuszem służby więziennej, zatrudnionym w ostatnim okresie czasu w areszcie przy Sądzie Grodzkim w <xAnon>K.</xAnon>. Faktem jest również i to, co może wynikać z ujawnionych w postępowaniu merytorycznym dowodów w postaci zeznań świadków, jak i fragmentów publikacji ujawnionych w toku postępowania odwoławczego, że ojciec wnioskodawców współpracował z Armią Krajową jako łącznik, pomagał żołnierzom tej niepodległościowej organizacji, a także udzielał pomocy osadzonym w czasie okupacji w areszcie w <xAnon>K.</xAnon> różnym osobom, w tym również narodowości żydowskiej.</xText> <xText>Bezsporne jest także, iż wnioskodawca <xAnon>J. K. (2)</xAnon>w czasie wojny działał w <xAnon>(...)</xAnon>, a matka wnioskodawców była łączniczką AK.</xText> <xText>Ponadto za niekontrowersyjny fakt uznać należy, że ojciec wnioskodawców w dniu 8 lutego 1945 roku został aresztowany, a następnie internowany na terytorium byłego ZSRR (obecnie Republika Ukrainy) przez organa NKWD i do kraju powrócił 29 października 1947 roku, gdzie też 24 września 1948 roku został zrehabilitowany na podstawie dekretu z dnia 22.10.1947 roku o dopuszczalności rehabilitacji osób, które były zatrudnione w policji państwowej (tzw. granatowej) i straży więziennej, w czasie okupacji niemieckiej.</xText> <xText>Powyższe ustalenia nie dają jeszcze żadnych podstaw do uwzględnienia wniosku.</xText> <xText>W pełni bowiem podzielić należało stanowisko wyrażone przez Sąd Okręgowy, że warunkiem uzyskania odszkodowania, w oparciu o cyt. ustawę lutową jest represjonowanie przez radzieckie organa i to w ściśle określonym okresie czasu, osób za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności.</xText> <xText>Mówiąc innymi słowy niezbędnym jest nie budzące wątpliwości, a nie pozostające jedynie w sferze domysłów i subiektywnego zapatrywania wnioskodawców, wykazanie związku przyczynowego między wspomnianą wyżej działalnością niepodległościową, a konkretnymi represjami.</xText> <xText>Powyższe prowadzi do wniosku, iż taki związek można przyjąć w sytuacji ustalenia, że gdyby ojciec wnioskodawców nie działał w AK nie zostałby internowany.</xText> <xText>Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż ujawnione zeznania świadków dają podstawę do pozytywnej odpowiedzi na postawione wyżej pytanie. Słusznie natomiast Sąd Okręgowy uznał, że świadkowie wskazali jedynie na to, iż nie znają powodów internowania <xAnon>J. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Również analiza załączonych do akt dokumentów archiwalnych (k. 10 i 11) pozwala jedynie na uznanie, że brak jest informacji o przyczynie internowania i aresztowania ojca wnioskodawców.</xText> <xText>Mając więc w polu widzenia powyższe, przy słusznym założeniu, opartym na dotychczasowej judykaturze, że omawiany związek przyczynowy między represjami, a działalnością niepodległościową nie może być domniemany, a ciężar jego wykazania spoczywa na wnioskodawcach, zasadnie Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie brak jest dowodów pozwalających przyjąć, że internowanie <xAnon>J. K. (2)</xAnon>w 1945 roku spowodowane było jego działalnością niepodległościową, o której organa NKWD musiałyby mieć wiedzę.</xText> <xText>Skoro więc historycznym faktem jest i to, że w tym czasie represje organów radzieckich dotykały obywateli polskich w związku z ich pracą w czasie okupacji w odpowiednich służbach, to za zasadne uznać trzeba ustalenia wyrażone w motywach zaskarżonego wyroku, które są logiczne, zgodne z doświadczeniem i znajdują oparcie w ujawnionych dowodach.</xText> <xText>Nie znajdując zatem w apelacji skutecznych argumentów do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez wnioskodawców, orzeczono jak w części dyspozytywnej.</xText> <xText/> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Jolanta Śpiechowicz

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 421/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w KatowicachII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSA Jolanta Śpiechowicz Sędziowie SSA Mirosław Ziaja (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Dariusza Wiory po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2005r. sprawy z wnioskuJ. K. (1)iM. K. w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po represjonowany przez NKWD zmarłym ojcuJ. K. (2) na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 7 października 2004 r. sygn. akt XVI 1 Ko 56/02 1/ utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2/ kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 421/04 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 7 października 2004 roku sygn. akt XVI 1 Ko 56/02 oddalił wniosekJ. K. (1)iM. K.skierowany przeciwko Skarbowi Państwa o zapłatę kwot po 30.000 zł tytułem odszkodowania związanego z represjonowaniem ich zmarłego ojcaJ. K. (2)przez władze radzieckie, polegającego na aresztowaniu i internowaniu na terenie byłego ZSRR, oparty na przepisieart. 8 ust. 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Sąd ten ustalił, że ojciec wnioskodawcówJ. K. (2)był funkcjonariuszem straży więziennej przy Sądzie Grodzkim wK., przy czym zeznania przesłuchanych w sprawie świadków w znacznym stopniu uprawdopodobniły, iż był on też w czasie okupacji niemieckiej członkiem AK, a działalność jego polegała na przechowywaniu w swoim mieszkaniu innych członków tej organizacji i odbioru konspiracyjnej korespondencji. Według ustaleń Sądu I instancjiJ. K. (2)został internowany wK.w dniu 8 lutego 1945 roku przez NKWD i następnie wywieziony do obozu jeńców wojennych NKWD – MSW b. ZSRR z zarządem wmieście S.na Ukrainie, gdzie przebywał do 29 października 1947 roku kiedy to przekazany został władzom polskim. W dniu 24.09.1948 roku ojciec wnioskodawców został w kraju zrehabilitowany jako były funkcjonariusz służby więziennej, a w dniu 28.08.1953 roku zmarł on. Zdaniem sądu meriti brak było podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawców stosownego odszkodowania, bowiem ci nie wykazali w postępowaniu dowodowym, że ich zmarły ojciec został przez organa radzieckie aresztowany i internowany w głąb ZSRR wraz z osadzeniem go w obozie dla jeńców wojennych z powodu działalności lub współpracy z organizacjami działającymi na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a tylko wówczas przysługiwałaby im omawiane roszczenie w oparciu o przepis art. 8 ust. 2 a cyt. ustawy rehabilitacyjnej. Nie można bowiem wykluczyć, że podstawą wskazanych wyżej represji były inne powody. Powyższy wyrok zaskarżył pełnomocnik wnioskodawców zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, a to poprzez ustalenie, że wnioskodawcy nie wykazali, by ich ojciec został aresztowany, internowany w głąb byłego Związku Radzieckiego i osadzony w obozie z powodu działalności lub współpracy z organizacjami działającymi na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, chociaż z zeznań świadkówJ. B.,J. K. (3)iE. W.wynika, żeJ. K. (2)należał do Armii Krajowej, a z całą pewnością działał w jej imieniu i na jej rzecz, a czynności które podejmował były działaniami na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. W konkluzji pełnomocnik wniósł o: - zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawców stosownych kwot odszkodowania oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje ewentualnie o: - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Jakkolwiekkodeks postępowania karnegonie zna podstawy odwoławczej w postaci sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie mniej jednak analiza całości omawianej apelacji prowadzi do wniosku, że intencją pełnomocnika wnioskodawców był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wyrażający się w uznaniu przez Sąd Okręgowy, że między przyjętą działalnością niepodległościową zmarłego ojca wnioskodawców, a jego aresztowaniem i internowaniem w głąb byłego ZSRR, brak jest związku przyczynowego, który według skarżącego ma wynikać z ujawnionych w sprawie dowodów. Wbrew tak wyrażonemu stanowisku, w pełni podzielić należy ustalenia faktyczno-prawne sądu meriti, jak i przyjętą z zachowaniemart. 7 kpkocenę dowodów, które wbrew retoryce apelacji, nie pozwalają za zasadne uznać roszczenie odszkodowawcze wnioskodawców, oparte naustawie z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Nie budzi w przedmiotowej sprawie wątpliwości, że ojciec wnioskodawcówJ. K. (2), tak przed II wojną światową, jak i w okresie okupacji niemieckiej był funkcjonariuszem służby więziennej, zatrudnionym w ostatnim okresie czasu w areszcie przy Sądzie Grodzkim wK.. Faktem jest również i to, co może wynikać z ujawnionych w postępowaniu merytorycznym dowodów w postaci zeznań świadków, jak i fragmentów publikacji ujawnionych w toku postępowania odwoławczego, że ojciec wnioskodawców współpracował z Armią Krajową jako łącznik, pomagał żołnierzom tej niepodległościowej organizacji, a także udzielał pomocy osadzonym w czasie okupacji w areszcie wK.różnym osobom, w tym również narodowości żydowskiej. Bezsporne jest także, iż wnioskodawcaJ. K. (2)w czasie wojny działał w(...), a matka wnioskodawców była łączniczką AK. Ponadto za niekontrowersyjny fakt uznać należy, że ojciec wnioskodawców w dniu 8 lutego 1945 roku został aresztowany, a następnie internowany na terytorium byłego ZSRR (obecnie Republika Ukrainy) przez organa NKWD i do kraju powrócił 29 października 1947 roku, gdzie też 24 września 1948 roku został zrehabilitowany na podstawie dekretu z dnia 22.10.1947 roku o dopuszczalności rehabilitacji osób, które były zatrudnione w policji państwowej (tzw. granatowej) i straży więziennej, w czasie okupacji niemieckiej. Powyższe ustalenia nie dają jeszcze żadnych podstaw do uwzględnienia wniosku. W pełni bowiem podzielić należało stanowisko wyrażone przez Sąd Okręgowy, że warunkiem uzyskania odszkodowania, w oparciu o cyt. ustawę lutową jest represjonowanie przez radzieckie organa i to w ściśle określonym okresie czasu, osób za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego lub z powodu takiej działalności. Mówiąc innymi słowy niezbędnym jest nie budzące wątpliwości, a nie pozostające jedynie w sferze domysłów i subiektywnego zapatrywania wnioskodawców, wykazanie związku przyczynowego między wspomnianą wyżej działalnością niepodległościową, a konkretnymi represjami. Powyższe prowadzi do wniosku, iż taki związek można przyjąć w sytuacji ustalenia, że gdyby ojciec wnioskodawców nie działał w AK nie zostałby internowany. Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż ujawnione zeznania świadków dają podstawę do pozytywnej odpowiedzi na postawione wyżej pytanie. Słusznie natomiast Sąd Okręgowy uznał, że świadkowie wskazali jedynie na to, iż nie znają powodów internowaniaJ. K. (2). Również analiza załączonych do akt dokumentów archiwalnych (k. 10 i 11) pozwala jedynie na uznanie, że brak jest informacji o przyczynie internowania i aresztowania ojca wnioskodawców. Mając więc w polu widzenia powyższe, przy słusznym założeniu, opartym na dotychczasowej judykaturze, że omawiany związek przyczynowy między represjami, a działalnością niepodległościową nie może być domniemany, a ciężar jego wykazania spoczywa na wnioskodawcach, zasadnie Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie brak jest dowodów pozwalających przyjąć, że internowanieJ. K. (2)w 1945 roku spowodowane było jego działalnością niepodległościową, o której organa NKWD musiałyby mieć wiedzę. Skoro więc historycznym faktem jest i to, że w tym czasie represje organów radzieckich dotykały obywateli polskich w związku z ich pracą w czasie okupacji w odpowiednich służbach, to za zasadne uznać trzeba ustalenia wyrażone w motywach zaskarżonego wyroku, które są logiczne, zgodne z doświadczeniem i znajdują oparcie w ujawnionych dowodach. Nie znajdując zatem w apelacji skutecznych argumentów do wzruszenia zaskarżonego wyroku w kierunku pożądanym przez wnioskodawców, orzeczono jak w części dyspozytywnej. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000000503_I_ACa_001628_2004_Uz_2005-03-16_001

I ACa 1628/04

2005-03-16 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-06-10 08:26:58.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1628/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Janina Marek Sędziowie : SO del. Anna Tabak (spr.) SA Lucyna Salachna Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w B. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji powódki od wyro

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Justyna Wnuk" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="9" xEditor="jwnuk" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="001628" xVolType="15/150000/0000503/ACa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1628/04</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 16 marca 2005 r.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Janina Marek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SO del. Anna Tabak (spr.)</xText> <xText>SA Lucyna Salachna</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Katarzyna Lenczowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText>o ustalenie i zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powódki</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 27 października 2003 r., sygn. akt V GC 246/03</xText> <xText><xBx>oddala apelację</xBx> i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText/> <xText>Sygn. akt I ACa 1628/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> domagała się o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o koncesję na sprzedaż zawartej w dniu 27 kwietnia 2000r. oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Na uzasadnienie podała, iż strony w dniu 27 kwietnia 2000r. zawarły umowę o koncesję na sprzedaż, które zostały wypowiedziane pismem z dnia 19 grudnia 2001r. przez członka zarządu pozwanej, z powołaniem się na art. 6 umowy.</xText> <xText>Składając takie oświadczenie pozwana powinna być należycie reprezentowana zgodnie ze statutem. Oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy zostało złożone niezgodnie z reprezentacją powodowej spółki, gdyż przez jednego członka zarządu. Udzielenie pełnomocnictwa do samodzielnego reprezentowania spółki akcyjnej jej członkowi zarządu jest naruszeniem zasady reprezentacji łącznej. Sposób reprezentacji jest ujawniony w rejestrze, każda zmiana reprezentacji stanowi zmianę statutu spółki i dla jej działalności wymaga wpisu do rejestru o charakterze konstytutywnym. Umocowanie członka zarządu narusza <xLexLink xArt="art. 430" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 430 k.s.h.</xLexLink></xText> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew podniosła, że wypowiedzenie umowy dokonane pismem z 19 grudnia 2002r. było skuteczne, albowiem dokonał je pełnomocnik pozwanej działający na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu uchwałą nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 27 września 2001r. przez zarząd spółki. Także umowa o koncesję z dnia 27 kwietnia 2000r. została zawarta przez pełnomocnika pozwanej, działającego na podstawie uchwały zarządu Nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 22 września 1999r.</xText> <xText>W toku procesu powódka rozszerzyła żądanie pozwu, domagając się zasądzenia na jej rzecz kwoty 545.672,62 zł z tytułu utraconych korzyści za okres od 1.VII.02r. do 31.I.2003r., albowiem pozwana stojąc na stanowisku, że dokonane przez nią wypowiedzenie umowy jest skuteczne, wstrzymała po okresie wypowiedzenia współpracę z powódką w zakresie objętym umową o koncesję, co powoduje uszczerbek majątkowy.</xText> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa o zapłatę, kwestionując swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady jak i wysokości.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 27 października 2003r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej oddalił powództwo oraz zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Wydając wyrok Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>W dniu 27 kwietnia 2000r. strony zawarły umowę nazwaną umową o koncesję. W imieniu pozwanej podpisał ją jednoosobowo <xAnon>D. F.</xAnon>. W dacie zawierania umowy <xAnon>D. F.</xAnon> był członkiem zarządu pozwanej. Zasady reprezentacji pozwanej spółki, wynikające z danych zawartych w Krajowym Rejestrze Sądowym stwierdzały, że do składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych i niemajątkowych oraz podpisywana w imieniu spółki uprawnieni byli prezes zarządu jednoosobowo, względnie dwaj członkowie zarządu łącznie.</xText> <xText>Funkcję prezesa zarządu pełnił wówczas <xAnon>M. G.</xAnon>, który w dniu 1 października 1999r. udzielił pełnomocnictwa <xAnon>D. F.</xAnon> na podstawie uchwały zarządu z dnia 22 września 1999r. Pełnomocnictwo to upoważniało <xAnon>D. F.</xAnon> m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami.</xText> <xText>W umowie przewidziano możliwość jej rozwiązania przez każdą ze stron w dowolnym czasie z zachowaniem 6 miesięcznego okresu wypowiedzenia poprzez poinformowanie drugiej strony listem poleconym z potwierdzeniem odbioru.</xText> <xText>Pismem z dnia 19 grudnia 2001r. członek zarządu pozwanej <xAnon>J. R.</xAnon>wypowiedział powódce umowę o koncesję. W dacie składania tego oświadczenia obowiązywały takie same zasady reprezentacji pozwanej jak w dacie zawierania umowy, a <xAnon>J. R.</xAnon> udzielono pełnomocnictwa w dniu 1 października 2001r., upoważniające go m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami.</xText> <xText>Zasady funkcjonowania pozwanej spółki przewidywały udzielanie pełnomocnictw rodzajowych właściwych dla poszczególnych sektorów specjalistycznych przedsiębiorstwa. Przewidziano, że spółkę mogą reprezentować pełnomocnicy jednoosobowo ustanowieni przez zarząd do działań w zakresie określonym w pełnomocnictwie. Ustalając stan faktyczny, Sąd Okręgowy wyciągnął następujące wnioski:</xText> <xText>Przy zawieraniu umowy pozwana była w identyczny sposób reprezentowana jak przy składaniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.</xText> <xText>Konsekwentnie, jeżeli udzielenie pełnomocnictwa członkowi zarządu spółki handlowej uznać za czynność prawną sprzeczną z prawem i jako taką nieważną, to umowa o koncesję byłaby nieważna jako zawarta przez osobę nieuprawnioną do reprezentacji pozwanej.</xText> <xText>Tym samym powódka nie mogła domagać się ustalenia „bezskuteczności wypowiedzenia” „nieważnej umowy”, czyli de facto jej istnienia. Nie mogła też dochodzić roszczeń odszkodowawczych za niewykonanie lub nienależyte wykonanie nieważnej umowy. Powódka nie podważała prawidłowości reprezentacji pozwanej przy zawieraniu umowy, nie wykazała również, aby na podstawie <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink> występowała o potwierdzenie tej umowy przez pozwaną oraz, by takie potwierdzenie miało miejsce .</xText> <xText>Nie można podzielić poglądu powódki, iż niemożliwym jest udzielenie pełnomocnictwa osobie będącej członkiem zarządu spółki kapitałowej. Przepisy dotyczące organizacji organu spółek kapitałowych i zasad reprezentacji w żaden sposób nie ograniczają prawa tych podmiotów do udzielania pełnomocnictw na zasadach ogólnych. Oczywistym jest, że ustanowienie pełnomocnika oraz zakres jego umocowania nie są ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym. Żaden z przepisów nie wyraża wprost zakazu udzielenia przez spółkę pełnomocnictwa członkowi zarządu spółki akcyjnej, nie znajdują także uzasadnienia zabiegi interpretacyjne, wywodzące taki zakaz z przepisów o reprezentacji spółki. Przepisy dotyczące reprezentacji spółki przez zarząd wyznaczają ex lege zakres umocowania. O zakresie uprawnień pełnomocnika decyduje natomiast treść pełnomocnictwa. Nie można zatem twierdzić, że dane z KRS byłyby bezużyteczne w sytuacji, gdyby udzielono pełnomocnictw w zakresie innym, niż ustawowy zakres umocowania. Dane z KRS pozwalają chociażby na stwierdzenie, czy pełnomocnictwa udzieliły uprawnione osoby. Skoro zarząd spółki przy zasadzie dwuosobowej reprezentacji może udzielić pełnomocnictwa jednoosobowo osobie trzeciej, w żaden sposób nie związanej ze spółką, to brak jest racji dla odmówienia prawa udzielenia takiego pełnomocnictwa członkowi zarządu.</xText> <xText>Względy celowościowe i ogólne zasady regulujące funkcjonowanie spółki prawa handlowego przemawiają za dopuszczeniem takiej możliwości. Zasada reprezentacji dwuosobowej dotyczy reprezentowania spółki przez zarząd we wszystkich sprawach i nie ma przeszkód, aby dla węższego zakresu spraw został ustanowiony odrębny pełnomocnik, także w osobie członka zarządu. Nie narusza to praw osób trzecich oraz bezpieczeństwa obrotu, skoro pełnomocnik musi legitymować się prawidłowo udzielonym pełnomocnictwem. Przyjęta taka praktyka przez pozwaną nie prowadzi do obejścia prawa.</xText> <xText>Wypowiedzenie umowy z dnia 19 grudnia 2001r. było skuteczne jako dokonane przez upoważnionego pełnomocnika. Nie można mieć żadnych wątpliwości, że <xAnon>J. R.</xAnon> nie działał we własnym imieniu jako osoba fizyczna. Wobec treści zapisów z KRS odnośnie reprezentacji pozwanej, zasad funkcjonowania pozwanej spółki, treści udzielonego pełnomocnictwa i treści pieczątki (nie wskazującej, że pismo podpisał zarząd) należy stwierdzić, że <xAnon>J. R.</xAnon> nie występował w charakterze organu osoby prawnej, ale działał jako pełnomocnik. Powództwo o ustalenie podlegało także oddaleniu wobec braku przesłanek z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink> (brak interesu prawnego), gdyż powódka na skutek rozszerzenia powództwa domagała się zapłaty, to stosowne ustalenie było przesłanką do rozstrzygnięcia o roszczeniu pieniężnym. Strona powodowa nie udowodniła roszczenia pieniężnego co do wysokości.</xText> <xText>Powódka apelacją zaskarżyła cały wyrok, zarzucając mu:</xText> <xText>- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 96, 103 § 1,2,3,</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 104 k.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 371;art. 373;art. 373 § 4" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 371, 373 § 4 Kodeksu spółek handlowych</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 189</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>- istotne uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy, w</xText> <xText>szczególności naruszenie <xLexLink xArt="art. 217;art. 225;art. 227;art. 316;art. 316 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 217, 225, 227, 316 § 2 k.p.c.</xLexLink> poprzez</xText> <xText>nieprzeprowadzenie przez Sąd dowodów mających znaczenie dla</xText> <xText>rozstrzygnięcia sprawy i dokonanie błędnej oceny dowodów.</xText> <xText>Podnosząc wymienione zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.</xText> <xText>W uzasadnieniu podniosła, że umowa o sprzedaż koncesjonowaną została potwirdzona przez pozwaną poprzez czynności konkludentne, także dalszą korespondencją między stronami.</xText> <xText>Wypowiedzenie umowy dokonał jeden członek zarządu pozwanej, nie posiadający umocowania, była to czynność jednostronna, a więc zgodnie z <xLexLink xArt="art. 104" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 104 k.c.</xLexLink> jest dotknięta nieważnością.</xText> <xText>Zakwestionowała pogląd Sądu o dopuszczalności łączenia funkcji członka zarządu spółki akcyjnej i pełnomocnika, przywołując obszerną argumentację, m.in. treść <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 § 4;art. 379 § 373;art. 379 § 1" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">art. 379 § 4 , 373 § 1 k.s.h.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 38" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 38 k.c.</xLexLink> oraz obroną interesów założycieli spółki akcyjnej i zasadę bezpieczeństwa oraz pewności obrotu.</xText> <xText>Podniosła również, że w dalszym ciągu posiada interes prawny do żądania ustalenia, albowiem wyrok zawierający ustalenia pozytywne będzie oznaczał posiadanie przez nią statusu dealera <xAnon> Firmy (...) SA</xAnon>, w umowie, co oznacza że ma prawo do wykonywania w dalszym ciągu napraw gwarancyjnych, współpracy z innymi dealerami, świadczenie usług na rzecz <xAnon> (...) SA</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>, argumenty w postępowaniu antymonopolowym.</xText> <xText>Po zamknięciu rozprawy powódka złożyła dokumenty na uzasadnienie żądania w przedmiocie zapłaty, składając wniosek w przedmiocie otwarcia zamkniętej rozprawy. Sąd nie rozpatrzył tego wniosku, a winien był zamkniętą rozprawę otworzyć na nowo.</xText> <xText>Pozwana spółka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja powodowej Spółki nie może być uwzględniona.</xText> <xText>W pierwszym rzędzie należało odnieść się do zgłoszonych przez powódkę wniosków apelacyjnych, a to z tej przyczyny, iż pozwana w odpowiedzi na apelację podniosła ich nieprawidłowości, które same w sobie winny skutkować oddalenie apelacji.</xText> <xText>Zarzut pozwanej w tym zakresie jest nietrafny.</xText> <xText>Zaskarżając wyrok Sądu I instancji, powódka wniosła o jego uchylenie i uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Apelacja jest pismem procesowym, które winno zawierać elementy wymienione w <xLexLink xArt="art. 368" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 368 k.p.c.</xLexLink> Brak tych elementów stanowi brak formalny apelacji, podlegający uzupełnieniu w trybie <xLexLink xArt="art. 130" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 130 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 378" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 378 k.p.c.</xLexLink> Sąd II instancji rozpoznaje apelację w granicach apelacji.</xText> <xText>Faktem jest, że składając wniosek o uchylenie wyroku i uwzględnienie w całości żądania pozwu, wniosek apelacyjny był sformułowany nieprawidłowo. Uchylenie wyroku przez Sąd II instancji następuje jedynie w przypadkach wymienionych <xLexLink xArt="art. 386" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 k.p.c.</xLexLink>, a są nimi: nieważność postępowania (§ 2), odrzucenie pozwu lub umorzenie postępowania (§3), nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy bądź konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (§4).</xText> <xText>Z uzasadnienia apelacji powódki oraz przedstawionego w nim wywodu wynika, że powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie w całości żądania pozwu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.</xText> <xText>Należy zauważyć, iż Sąd II instancji nie jest związany wnioskiem apelującego co do sposobu rozstrzygnięcia.</xText> <xText/> <xText>W judykaturze Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano, że postępowanie apelacyjne, w przeciwieństwie do dawnego postępowania rewizyjnego, jest zawsze kontynuacją postępowania merytorycznego w sprawie. Sąd Apelacyjny jest związany jedynie granicami apelacji, nie jest natomiast związany ani zarzutami apelacyjnymi ani wnioskami w zakresie sposobu rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Dochodzone niniejszą sprawą roszczenia powódka wywodziła z umowy z dnia 27 kwietnia 2000r. o koncesję na sprzedaż oraz jej rozwiązania dokonanego w dniu 19 grudnia 2001r. Nie ulega wątpliwości, że umowa o koncesję na sprzedaż z dnia 27 kwietnia 2000r., zawarta na czas nieograniczony (karta 16-24 akt) została podpisana ze strony powódki przez jej prezesa, który był upoważniony do jednoosobowej reprezentacji. Ze strony prawnej, określonej jako „koncedent” została podpisana jednoosobowo przez <xAnon>D. F.</xAnon>, który w dniu 1.X.1999r. otrzymał pełnomocnictwo od prezesa pozwanej. Pełnomocnictwo to upoważniało <xAnon>D. F.</xAnon> m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami.</xText> <xText>W pisemnej umowie z 27 kwietnia 2000r. postanowiono, że każda ze stron może rozwiązać umowę w dowolnym czasie, za 6 miesięcznym okresem.</xText> <xText>Rozwiązanie umowy z 27 kwietnia 2000r. dokonane pismem z dnia 19 grudnia 2001r. podpisał ze strony pozwanej <xAnon>J. R.</xAnon>, będący członkiem zarządu. W dniu 1.X.2001r. <xAnon>J. R.</xAnon> otrzymał od prezesa pozwanej pełnomocnictwo (k.10 akt), m. in. w zakresie zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami.</xText> <xText>Powódka domagając się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o koncesję na sprzedaż, a następnie dochodząc odszkodowania z tytułu utraconych korzyści za okres od 1 lipca 2002r. do 31 stycznia 2003r. podnosiła, że wypowiedzenie umowy pismem z dnia 19 grudnia 2001r. jest bezskuteczne, jako dokonane przez jednego członka zarządu pozwanej i wyrażając pogląd prawny, iż niedopuszczalnym jest ustanowienie pełnomocnika w osobie członka zarządu, szczegółowo go motywując.</xText> <xText>Z kolei pozwana wywodziła, że rozwiązanie umowy było skuteczne wyrażając również bardzo szeroko umotywowany pogląd prawny, iż członek zarządu spółki kapitałowej może być pełnomocnikiem tej spółki.</xText> <xText>Tak więc istota sporu w niniejszej sprawie zasadzała się w rozstrzygnięciu następującego problemu prawnego: czy członek zarządu spółki kapitałowej (tu akcyjnej) może być ustanowiony przez spółkę jej pełnomocnikiem i dokonywać w jej imieniu ważnych czynności prawnych.</xText> <xText>Jak powiedziano wyżej, strony reprezentowane przez pełnomocników będących zarazem znanymi autorytetami prawniczymi, reprezentowały odmienne poglądy.</xText> <xText>Problem jest o tyle ważki, iż judykatura Sądu Najwyższego nie wypowiedziała się w tej materii, a poglądy doktryny są sporne.</xText> <xText>Jedynie w wyroku z dnia 29.IV.1992r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie I Acr 111/92 zajął stanowisko o dopuszczalności łączenia funkcji członka zarządu i prokurenta.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych ustawą lub wynikających z właściwości czynności prawnej, czynność prawna może być dokonana przez przedstawiciela (<xLexLink xArt="art. 95" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 95 k.c.</xLexLink>). Przedstawicielstwo może opierać się na ustawie bądź na pełnomocnictwie. Pełnomocnictwa udziela się na podstawie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> - <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 98 i nast.</xLexLink></xText> <xText>Udzielenie pełnomocnictwa następuje w drodze jednostronnej czynności prawnej. Ma charakter upoważniający, po stronie umocowanego kreuje kompetencje do podejmowania czynności prawnych ze skutkiem bezpośrednio dla reprezentowanego.</xText> <xText>Szczególnym pełnomocnictwem jest prokura.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości, że spółki kapitałowe (a tym samym pozwana jako spółka akcyjna) mogą działać przez pełnomocników i prokurentów. Czynności prawne podejmowane przez pełnomocników i prokurentów pociągają za sobą skutki prawne bezpośrednie dla reprezentowanego.</xText> <xText>Pełnomocnictwem może być osoba fizyczna, mająca nawet ograniczoną zdolność do czynności prawnych.</xText> <xText>Zachodzi jednak pytanie, czy osobie fizycznej, której przysługuje już uprawnienie do reprezentowania osoby prawnej z innego tytułu, można udzielić pełnomocnictwa.</xText> <xText>W przypadku, gdy reprezentacja spółki kapitałowej jest jednoosobowa udzielenie prokury bądź pełnomocnictwa osobie wchodzącej w skład zarządu spółki jest bezcelowe, albowiem jako członkowi zarządu przysługują jej szersze uprawnienia niż jako pełnomocnikowi lub prokurentowi.</xText> <xText>Odmienna sytuacja zachodzi w przypadku łącznej reprezentacji członków zarządu (tak jak u pozwanej Spółki).</xText> <xText>Z wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (karta 11-14 akt) wynika, że pozwaną mogą reprezentować:</xText> <xText>- prezes zarządu jednoosobowo</xText> <xText>- dwaj członkowie zarządu łącznie.</xText> <xText>Pełnomocnictwa dla członka zarządu <xAnon>D. F.</xAnon> do zawarcia umowy w dniu 27 kwietnia 2000r. oraz dla członka zarządu <xAnon>J. R.</xAnon> do rozwiązania umowy w dniu 19.XII.2001r. miały charakter rodzajowy.</xText> <xText>W chwili zawierania umowy pozwana Spółka podlegała przepisom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">kodeksu handlowego</xLexLink> - <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27.VI.1934r.</xLexLink>, natomiast w chwili rozwiązywania umowy przepisom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksu spółek handlowych</xLexLink> - <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">ustawy z dnia 15 września 2000r.</xLexLink> Zarówno pod rządem poprzednio obowiązujących przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">kodeksu handlowego</xLexLink> jak i obecnie obowiązującego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksu spółek handlowych</xLexLink>, koniecznym warunkiem do powstania spółki kapitałowej jest m. in., w przypadku spółki z o.o. zawarcie umowy spółki, a w przypadku spółki akcyjnej sporządzenie jej statutu.</xText> <xText>W umowie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz statucie spółki akcyjnej założyciele określają sposób reprezentacji spółki w czynnościach sądowych i pozasądowych.</xText> <xText>Jeżeli umowa bądź statut nie zawierają odrębnych postanowień, a zarząd jest wieloosobowy, to zasadą jest reprezentacja dwuosobowa (<xLexLink xArt="art. 199;art. 199 § 1;art. 199 § 370" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">art. 199 § 1 i 370 k.h.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 205;art. 205 § 1;art. 205 § 373" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">205 § 1 i 373 k.s.h.</xLexLink>). Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">kodeksu handlowego</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20000941037" xTitle="Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037">kodeksu spółek handlowych</xLexLink> nie zawierają wyraźnych przepisów zabraniających łączenie funkcji członka zarządu spółki kapitałowej z funkcją pełnomocnika.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie wyraża pogląd, że członek zarządu spółki kapitałowej nie może być równocześnie pełnomocnikiem tej spółki.</xText> <xText>Za przyjęciem tego stanowiska przemawia przede wszystkim zasada uszanowania woli udziałowców spółki z o.o. i akcjonariuszy spółki akcyjnej w zakresie reprezentowania Spółki.</xText> <xText>W przypadku, gdy umowa spółki bądź statut przewidują dwuosobową reprezentację członków zarządu do dokonywania skutecznych czynności prawnych, udzielenie prze zarząd pełnomocnictwa, nawet rodzajowego, członkowi zarządu, stanowiłoby pogwałcenie woli udziałowców bądź akcjonariuszy w zakresie reprezentacji spółki.</xText> <xText>W konsekwencji, pomimo ustaleń w umowie bądź statutu o dwuosobowej reprezentacji, Spółka mogłaby być zeprezentowana jednoosobowo.</xText> <xText>Nadto kontrahenci spółki mogą być zdezorientowani, czy dana osoba podejmuje czynności prawne jako organ spółki, czy też jej pełnomocnik.</xText> <xText>Zarząd pozwanej, udzielając swoim członkom pełnomocnictw doprowadził do zmiany reprezentacji Spółki określonej w statucie, co jest niedopuszczalne.</xText> <xText>Tym samym Sąd Apelacyjny kwestionuje w całości pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy, że członek zarządu spółki kapitałowej może być jej pełnomocnikiem, a również stanowisko pozwanej zajęte w tej sprawie.</xText> <xText>Pogląd pozwanej, że nie istnieje uzasadnienie do zdecydowanego odróżnienia pełnomocnictwa od prokury jest błędny.</xText> <xText>Pełnomocnictwo i prokura będące szczególnym pełnomocnictwem, udzielonym przez przedsiębiorcę znacznie się między sobą różnią (m.in. zakres działania pełnomocnika wynika z umocowania, prokury z ustawy, umocowanie z prokury jest szersze, prokura podlega wpisowi do rejestru).</xText> <xText>Nie można również podzielić poglądu pozwanej, że skoro przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">ustawy – prawo spółdzielcze</xLexLink> dopuszczają możliwość udzielenia członkowi zarządu pełnomocnictwa, to również dopuszczalne jest takie pełnomocnictwo członkom zarządu spółek kapitałowych. Uszło uwadze pozwanej, że takie uprawnienie zostało espresio werbis wyrażone przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19820300210" xTitle="Ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 30, poz. 210">prawa spółdzielczego</xLexLink>.</xText> <xText>W konsekwencji, skoro p. <xAnon>J. R.</xAnon> nie mógł być przez zarząd pozwanej ustanowiony pełnomocnikiem Spółki, wypowiedzenia umowy w dniu 19 XII 2001 r. dokonał jako członek zarządu.</xText> <xText>Dokonane przez niego wypowiedzenie nie mogło wywrzeć skutku prawnego, albowiem nie był umocowany do jednoosobowej reprezentacji pozwanej.</xText> <xText>Pomimo bezskuteczności rozwiązania pismem z 19 XII 2001 r. umowy o koncesję na sprzedaż, powództwo nie może być uwzględnione.</xText> <xText>Należy bowiem zauważyć, iż umowa stron z 27 IV 2000 r. o koncesją na sprzedaż ze strony pozwanej również została podpisana przez jednego członka zarządu, który nie mógł być pełnomocnikiem. W konsekwencji podpisujący ją p. <xAnon>D. F.</xAnon> działał jako członek zarządu. Nie był on jednak uprawniony do jednoosobowej reprezentacji, pozwanej Spółki, co powoduje, że umowa ta jest nieważna.</xText> <xText>Nietrafny jest pogląd powódki, że umowa z 27 IV 2000 r. została zawarta skutecznie, wobec jej potwierdzenia przez zarząd pozwanej (<xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 kc</xLexLink>), o czym świadczy liczna korespondencja między stronami oraz faktyczne wykonywanie umowy przez okres ponad dwóch lat.</xText> <xText>Rzeczona umowa o koncesję na sprzedaż z dnia 27 IV 00 r. nie mogła być potwierdzona ani w trybie <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink> ani przez czynności faktyczne.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink> ma bowiem zastosowanie w sytuacji gdy umowa zawarta jest przez osobę podającą się za pełnomocnika, która nie posiada umocowania bądź przekroczy jego zakres (tzw. falsus procurator). Zawierający umowę <xAnon>D. F.</xAnon> być umocowany do zwarcia umowy, ale umocowanie to było bezskuteczne wobec pełnienia przez niego funkcji członka zarządu. Tym samym mógł on działać jedynie w charakterze członka zarządu.</xText> <xText>Przy konieczności dwuosobowej reprezentacji członków zarządu pozwanej Spółki, działania jednoosobowo p. <xAnon>D. F.</xAnon> nie można uznać za działanie organu osoby prawnej.</xText> <xText>Braku działania osoby prawnej nie można konwalidować w trybie <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 XII 96 I CKN 22/96 (OSNC 6-7/9) wskazał, że o ile w pełnomocnictwie dochodzi w sytuacji wskazanej w <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink> do działania dwóch osób, z których jedna (mocodawca) może potwierdzić ułomne działania drugiej, o tyle, zgodnie z powszechnie aprobowaną teorią organu, należy stwierdzić, że działanie osoby (osób) stanowiących organ osoby prawnej jest działaniem tej osoby prawnej. Gdy więc za tę osobę działał ktoś, kto nie był jej organem, to z punktu widzenia prawa do żadnego działania osoby prawnej w ogóle nie doszło.</xText> <xText>Wynika z tego, że działający jednoosobowo członek zarządu pozwanej nie był organem pozwanej Spółki, tym samym nie doszło do zawarcia umowy z dnia 27 IV 2000 r.</xText> <xText>Nie można podzielić poglądu apelującej, że umowa o koncesją na sprzedaż została zawarta skutecznie przez czynności faktyczne.</xText> <xText>Przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink> dopuszczają możliwość zawarcia przez strony umowy przez czynności konkludentne. Uzależnione jest to jednak od charakteru umowy.</xText> <xText>Przez pojęcie czynności prawnej dokonanej przez fakty konkludentne należy rozumieć jedynie formę (sposób) wyrażenia woli, którego treść jest niewątpliwa.</xText> <xText>Dla zajęcia stanowiska, czy między stronami doszło do zawarcia przez czynności faktyczne umowy o koncesję na sprzedaż koniecznym było określenie charakteru tej umowy.</xText> <xText>Umowa o koncesję na sprzedaż z datą 27 IV 2000 r. ma charakter umowy o dystrybucję towarów (dealerską).</xText> <xText>Dealerem jest samodzielny przedsiębiorca, który podejmuje się stałej sprzedaży określonych towarów od określonego producenta na określonym rynku.</xText> <xText>Umowa tego typu nie jest odrębnie uregulowana przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>. Jest to umowa dwustronna nienazwana, której zwarcie jest dopuszczalne w ramach swobody umów z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx>kc.</xLexLink></xText> <xText>Należy jednak zauważyć, że umowa z karty 16-24 akt jest umową ramową, jak typowa umowa pomiędzy dystrybutorem a producentem.</xText> <xText>Umowa taka wymaga późniejszego zawierania umów realizacyjnych, wykonawczych.</xText> <xText>Umowa ramowa, do której należy zaliczyć przedmiotową umowę dealerską, nie może być zawarta przez czynności konkludentne. W takiej formie mogły być zawierane jedynie poszczególne do niej umowy wykonawcze.</xText> <xText>Nie ulega wątpliwości, że poszczególne umowy wykonawcze były realizowane przez strony przez okres ponad dwóch lat.</xText> <xText>Umowy zawarte przez czynności faktyczne tj. przez przystąpienie przez strony do ich realizacji mogą dotyczyć jedynie poszczególnych, konkretnych umów.</xText> <xText>Skoro umowa dealerska z dnia 27 IV 2000 r. nie została skutecznie zawarta przez strony (z powodu nieprawidłowej reprezentacji pozwanej), nie mogła być ona konwalidowana na podstawie <xLexLink xArt="art. 103" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 103 k.c.</xLexLink> oraz czynności faktyczne, powódka nie mogła domagać się uznania jej wypowiedzenia za bezskuteczne.</xText> <xText>Wobec niezawarcia przez strony umowy, nie łączy je żaden stosunek obligacyjny, tym samym nie ma podstaw do rozwiązania nieistniejącej umowy.</xText> <xText>W tej sytuacji zbędne jest zajęcie przez Sąd stanowiska, czy pomimo zgłoszenia roszczenia o zapłatę, powódce w dalszym ciągu przysługiwałoby żądanie ustalenia w trybie <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Wobec braku stosunku obligacyjnego między stronami, żądanie odszkodowawcze powódki było całkowicie nieuzasadnione.</xText> <xText>Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, apelacja powódki jako pozbawiona podstaw prawnych podlegała oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na przepisie <xLexLink xArt="art. 98;art. 99;art. 108" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98, 99, 108 k.p.c.</xLexLink> w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia radców prawnych.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Janina Marek

Barbara Panek

Katarzyna Lenczowska

Justyna Wnuk

Sygn. akt I ACa 1628/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Janina Marek Sędziowie : SO del. Anna Tabak (spr.) SA Lucyna Salachna Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwG. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwB. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 27 października 2003 r., sygn. akt V GC 246/03 oddala apelacjęi zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 1628/04 UZASADNIENIE Powódka(...) sp. z o.o.wG.w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej(...) SAwB.domagała się o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o koncesję na sprzedaż zawartej w dniu 27 kwietnia 2000r. oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Na uzasadnienie podała, iż strony w dniu 27 kwietnia 2000r. zawarły umowę o koncesję na sprzedaż, które zostały wypowiedziane pismem z dnia 19 grudnia 2001r. przez członka zarządu pozwanej, z powołaniem się na art. 6 umowy. Składając takie oświadczenie pozwana powinna być należycie reprezentowana zgodnie ze statutem. Oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy zostało złożone niezgodnie z reprezentacją powodowej spółki, gdyż przez jednego członka zarządu. Udzielenie pełnomocnictwa do samodzielnego reprezentowania spółki akcyjnej jej członkowi zarządu jest naruszeniem zasady reprezentacji łącznej. Sposób reprezentacji jest ujawniony w rejestrze, każda zmiana reprezentacji stanowi zmianę statutu spółki i dla jej działalności wymaga wpisu do rejestru o charakterze konstytutywnym. Umocowanie członka zarządu naruszaart. 430 k.s.h. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. W odpowiedzi na pozew podniosła, że wypowiedzenie umowy dokonane pismem z 19 grudnia 2002r. było skuteczne, albowiem dokonał je pełnomocnik pozwanej działający na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu uchwałą nr(...)z dnia 27 września 2001r. przez zarząd spółki. Także umowa o koncesję z dnia 27 kwietnia 2000r. została zawarta przez pełnomocnika pozwanej, działającego na podstawie uchwały zarządu Nr(...)z dnia 22 września 1999r. W toku procesu powódka rozszerzyła żądanie pozwu, domagając się zasądzenia na jej rzecz kwoty 545.672,62 zł z tytułu utraconych korzyści za okres od 1.VII.02r. do 31.I.2003r., albowiem pozwana stojąc na stanowisku, że dokonane przez nią wypowiedzenie umowy jest skuteczne, wstrzymała po okresie wypowiedzenia współpracę z powódką w zakresie objętym umową o koncesję, co powoduje uszczerbek majątkowy. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa o zapłatę, kwestionując swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady jak i wysokości. Wyrokiem z dnia 27 października 2003r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej oddalił powództwo oraz zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Wydając wyrok Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 27 kwietnia 2000r. strony zawarły umowę nazwaną umową o koncesję. W imieniu pozwanej podpisał ją jednoosobowoD. F.. W dacie zawierania umowyD. F.był członkiem zarządu pozwanej. Zasady reprezentacji pozwanej spółki, wynikające z danych zawartych w Krajowym Rejestrze Sądowym stwierdzały, że do składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych i niemajątkowych oraz podpisywana w imieniu spółki uprawnieni byli prezes zarządu jednoosobowo, względnie dwaj członkowie zarządu łącznie. Funkcję prezesa zarządu pełnił wówczasM. G., który w dniu 1 października 1999r. udzielił pełnomocnictwaD. F.na podstawie uchwały zarządu z dnia 22 września 1999r. Pełnomocnictwo to upoważniałoD. F.m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami. W umowie przewidziano możliwość jej rozwiązania przez każdą ze stron w dowolnym czasie z zachowaniem 6 miesięcznego okresu wypowiedzenia poprzez poinformowanie drugiej strony listem poleconym z potwierdzeniem odbioru. Pismem z dnia 19 grudnia 2001r. członek zarządu pozwanejJ. R.wypowiedział powódce umowę o koncesję. W dacie składania tego oświadczenia obowiązywały takie same zasady reprezentacji pozwanej jak w dacie zawierania umowy, aJ. R.udzielono pełnomocnictwa w dniu 1 października 2001r., upoważniające go m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami. Zasady funkcjonowania pozwanej spółki przewidywały udzielanie pełnomocnictw rodzajowych właściwych dla poszczególnych sektorów specjalistycznych przedsiębiorstwa. Przewidziano, że spółkę mogą reprezentować pełnomocnicy jednoosobowo ustanowieni przez zarząd do działań w zakresie określonym w pełnomocnictwie. Ustalając stan faktyczny, Sąd Okręgowy wyciągnął następujące wnioski: Przy zawieraniu umowy pozwana była w identyczny sposób reprezentowana jak przy składaniu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Konsekwentnie, jeżeli udzielenie pełnomocnictwa członkowi zarządu spółki handlowej uznać za czynność prawną sprzeczną z prawem i jako taką nieważną, to umowa o koncesję byłaby nieważna jako zawarta przez osobę nieuprawnioną do reprezentacji pozwanej. Tym samym powódka nie mogła domagać się ustalenia „bezskuteczności wypowiedzenia” „nieważnej umowy”, czyli de facto jej istnienia. Nie mogła też dochodzić roszczeń odszkodowawczych za niewykonanie lub nienależyte wykonanie nieważnej umowy. Powódka nie podważała prawidłowości reprezentacji pozwanej przy zawieraniu umowy, nie wykazała również, aby na podstawieart. 103 k.c.występowała o potwierdzenie tej umowy przez pozwaną oraz, by takie potwierdzenie miało miejsce . Nie można podzielić poglądu powódki, iż niemożliwym jest udzielenie pełnomocnictwa osobie będącej członkiem zarządu spółki kapitałowej. Przepisy dotyczące organizacji organu spółek kapitałowych i zasad reprezentacji w żaden sposób nie ograniczają prawa tych podmiotów do udzielania pełnomocnictw na zasadach ogólnych. Oczywistym jest, że ustanowienie pełnomocnika oraz zakres jego umocowania nie są ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym. Żaden z przepisów nie wyraża wprost zakazu udzielenia przez spółkę pełnomocnictwa członkowi zarządu spółki akcyjnej, nie znajdują także uzasadnienia zabiegi interpretacyjne, wywodzące taki zakaz z przepisów o reprezentacji spółki. Przepisy dotyczące reprezentacji spółki przez zarząd wyznaczają ex lege zakres umocowania. O zakresie uprawnień pełnomocnika decyduje natomiast treść pełnomocnictwa. Nie można zatem twierdzić, że dane z KRS byłyby bezużyteczne w sytuacji, gdyby udzielono pełnomocnictw w zakresie innym, niż ustawowy zakres umocowania. Dane z KRS pozwalają chociażby na stwierdzenie, czy pełnomocnictwa udzieliły uprawnione osoby. Skoro zarząd spółki przy zasadzie dwuosobowej reprezentacji może udzielić pełnomocnictwa jednoosobowo osobie trzeciej, w żaden sposób nie związanej ze spółką, to brak jest racji dla odmówienia prawa udzielenia takiego pełnomocnictwa członkowi zarządu. Względy celowościowe i ogólne zasady regulujące funkcjonowanie spółki prawa handlowego przemawiają za dopuszczeniem takiej możliwości. Zasada reprezentacji dwuosobowej dotyczy reprezentowania spółki przez zarząd we wszystkich sprawach i nie ma przeszkód, aby dla węższego zakresu spraw został ustanowiony odrębny pełnomocnik, także w osobie członka zarządu. Nie narusza to praw osób trzecich oraz bezpieczeństwa obrotu, skoro pełnomocnik musi legitymować się prawidłowo udzielonym pełnomocnictwem. Przyjęta taka praktyka przez pozwaną nie prowadzi do obejścia prawa. Wypowiedzenie umowy z dnia 19 grudnia 2001r. było skuteczne jako dokonane przez upoważnionego pełnomocnika. Nie można mieć żadnych wątpliwości, żeJ. R.nie działał we własnym imieniu jako osoba fizyczna. Wobec treści zapisów z KRS odnośnie reprezentacji pozwanej, zasad funkcjonowania pozwanej spółki, treści udzielonego pełnomocnictwa i treści pieczątki (nie wskazującej, że pismo podpisał zarząd) należy stwierdzić, żeJ. R.nie występował w charakterze organu osoby prawnej, ale działał jako pełnomocnik. Powództwo o ustalenie podlegało także oddaleniu wobec braku przesłanek zart. 189 k.p.c.(brak interesu prawnego), gdyż powódka na skutek rozszerzenia powództwa domagała się zapłaty, to stosowne ustalenie było przesłanką do rozstrzygnięcia o roszczeniu pieniężnym. Strona powodowa nie udowodniła roszczenia pieniężnego co do wysokości. Powódka apelacją zaskarżyła cały wyrok, zarzucając mu: - naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 96, 103 § 1,2,3, art. 104 k.c.,art. 371, 373 § 4 Kodeksu spółek handlowych,art. 189 k.p.c. - istotne uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności naruszenieart. 217, 225, 227, 316 § 2 k.p.c.poprzez nieprzeprowadzenie przez Sąd dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i dokonanie błędnej oceny dowodów. Podnosząc wymienione zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego. W uzasadnieniu podniosła, że umowa o sprzedaż koncesjonowaną została potwirdzona przez pozwaną poprzez czynności konkludentne, także dalszą korespondencją między stronami. Wypowiedzenie umowy dokonał jeden członek zarządu pozwanej, nie posiadający umocowania, była to czynność jednostronna, a więc zgodnie zart. 104 k.c.jest dotknięta nieważnością. Zakwestionowała pogląd Sądu o dopuszczalności łączenia funkcji członka zarządu spółki akcyjnej i pełnomocnika, przywołując obszerną argumentację, m.in. treśćart. 379 § 4 , 373 § 1 k.s.h.,art. 38 k.c.oraz obroną interesów założycieli spółki akcyjnej i zasadę bezpieczeństwa oraz pewności obrotu. Podniosła również, że w dalszym ciągu posiada interes prawny do żądania ustalenia, albowiem wyrok zawierający ustalenia pozytywne będzie oznaczał posiadanie przez nią statusu dealeraFirmy (...) SA, w umowie, co oznacza że ma prawo do wykonywania w dalszym ciągu napraw gwarancyjnych, współpracy z innymi dealerami, świadczenie usług na rzecz(...) SAwW., argumenty w postępowaniu antymonopolowym. Po zamknięciu rozprawy powódka złożyła dokumenty na uzasadnienie żądania w przedmiocie zapłaty, składając wniosek w przedmiocie otwarcia zamkniętej rozprawy. Sąd nie rozpatrzył tego wniosku, a winien był zamkniętą rozprawę otworzyć na nowo. Pozwana spółka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powodowej Spółki nie może być uwzględniona. W pierwszym rzędzie należało odnieść się do zgłoszonych przez powódkę wniosków apelacyjnych, a to z tej przyczyny, iż pozwana w odpowiedzi na apelację podniosła ich nieprawidłowości, które same w sobie winny skutkować oddalenie apelacji. Zarzut pozwanej w tym zakresie jest nietrafny. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji, powódka wniosła o jego uchylenie i uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Apelacja jest pismem procesowym, które winno zawierać elementy wymienione wart. 368 k.p.c.Brak tych elementów stanowi brak formalny apelacji, podlegający uzupełnieniu w trybieart. 130 k.p.c. Zgodnie zart. 378 k.p.c.Sąd II instancji rozpoznaje apelację w granicach apelacji. Faktem jest, że składając wniosek o uchylenie wyroku i uwzględnienie w całości żądania pozwu, wniosek apelacyjny był sformułowany nieprawidłowo. Uchylenie wyroku przez Sąd II instancji następuje jedynie w przypadkach wymienionychart. 386 k.p.c., a są nimi: nieważność postępowania (§ 2), odrzucenie pozwu lub umorzenie postępowania (§3), nierozpoznanie przez Sąd I instancji istoty sprawy bądź konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości (§4). Z uzasadnienia apelacji powódki oraz przedstawionego w nim wywodu wynika, że powódka domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienie w całości żądania pozwu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Należy zauważyć, iż Sąd II instancji nie jest związany wnioskiem apelującego co do sposobu rozstrzygnięcia. W judykaturze Sądu Najwyższego wielokrotnie podkreślano, że postępowanie apelacyjne, w przeciwieństwie do dawnego postępowania rewizyjnego, jest zawsze kontynuacją postępowania merytorycznego w sprawie. Sąd Apelacyjny jest związany jedynie granicami apelacji, nie jest natomiast związany ani zarzutami apelacyjnymi ani wnioskami w zakresie sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Dochodzone niniejszą sprawą roszczenia powódka wywodziła z umowy z dnia 27 kwietnia 2000r. o koncesję na sprzedaż oraz jej rozwiązania dokonanego w dniu 19 grudnia 2001r. Nie ulega wątpliwości, że umowa o koncesję na sprzedaż z dnia 27 kwietnia 2000r., zawarta na czas nieograniczony (karta 16-24 akt) została podpisana ze strony powódki przez jej prezesa, który był upoważniony do jednoosobowej reprezentacji. Ze strony prawnej, określonej jako „koncedent” została podpisana jednoosobowo przezD. F., który w dniu 1.X.1999r. otrzymał pełnomocnictwo od prezesa pozwanej. Pełnomocnictwo to upoważniałoD. F.m. in. do zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami. W pisemnej umowie z 27 kwietnia 2000r. postanowiono, że każda ze stron może rozwiązać umowę w dowolnym czasie, za 6 miesięcznym okresem. Rozwiązanie umowy z 27 kwietnia 2000r. dokonane pismem z dnia 19 grudnia 2001r. podpisał ze strony pozwanejJ. R., będący członkiem zarządu. W dniu 1.X.2001r.J. R.otrzymał od prezesa pozwanej pełnomocnictwo (k.10 akt), m. in. w zakresie zawierania i rozwiązywania umów z koncesjonariuszami. Powódka domagając się uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o koncesję na sprzedaż, a następnie dochodząc odszkodowania z tytułu utraconych korzyści za okres od 1 lipca 2002r. do 31 stycznia 2003r. podnosiła, że wypowiedzenie umowy pismem z dnia 19 grudnia 2001r. jest bezskuteczne, jako dokonane przez jednego członka zarządu pozwanej i wyrażając pogląd prawny, iż niedopuszczalnym jest ustanowienie pełnomocnika w osobie członka zarządu, szczegółowo go motywując. Z kolei pozwana wywodziła, że rozwiązanie umowy było skuteczne wyrażając również bardzo szeroko umotywowany pogląd prawny, iż członek zarządu spółki kapitałowej może być pełnomocnikiem tej spółki. Tak więc istota sporu w niniejszej sprawie zasadzała się w rozstrzygnięciu następującego problemu prawnego: czy członek zarządu spółki kapitałowej (tu akcyjnej) może być ustanowiony przez spółkę jej pełnomocnikiem i dokonywać w jej imieniu ważnych czynności prawnych. Jak powiedziano wyżej, strony reprezentowane przez pełnomocników będących zarazem znanymi autorytetami prawniczymi, reprezentowały odmienne poglądy. Problem jest o tyle ważki, iż judykatura Sądu Najwyższego nie wypowiedziała się w tej materii, a poglądy doktryny są sporne. Jedynie w wyroku z dnia 29.IV.1992r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie I Acr 111/92 zajął stanowisko o dopuszczalności łączenia funkcji członka zarządu i prokurenta. Nie ulega wątpliwości, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych ustawą lub wynikających z właściwości czynności prawnej, czynność prawna może być dokonana przez przedstawiciela (art. 95 k.c.). Przedstawicielstwo może opierać się na ustawie bądź na pełnomocnictwie. Pełnomocnictwa udziela się na podstawie przepisówkodeksu cywilnego-art. 98 i nast. Udzielenie pełnomocnictwa następuje w drodze jednostronnej czynności prawnej. Ma charakter upoważniający, po stronie umocowanego kreuje kompetencje do podejmowania czynności prawnych ze skutkiem bezpośrednio dla reprezentowanego. Szczególnym pełnomocnictwem jest prokura. Nie budzi wątpliwości, że spółki kapitałowe (a tym samym pozwana jako spółka akcyjna) mogą działać przez pełnomocników i prokurentów. Czynności prawne podejmowane przez pełnomocników i prokurentów pociągają za sobą skutki prawne bezpośrednie dla reprezentowanego. Pełnomocnictwem może być osoba fizyczna, mająca nawet ograniczoną zdolność do czynności prawnych. Zachodzi jednak pytanie, czy osobie fizycznej, której przysługuje już uprawnienie do reprezentowania osoby prawnej z innego tytułu, można udzielić pełnomocnictwa. W przypadku, gdy reprezentacja spółki kapitałowej jest jednoosobowa udzielenie prokury bądź pełnomocnictwa osobie wchodzącej w skład zarządu spółki jest bezcelowe, albowiem jako członkowi zarządu przysługują jej szersze uprawnienia niż jako pełnomocnikowi lub prokurentowi. Odmienna sytuacja zachodzi w przypadku łącznej reprezentacji członków zarządu (tak jak u pozwanej Spółki). Z wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (karta 11-14 akt) wynika, że pozwaną mogą reprezentować: - prezes zarządu jednoosobowo - dwaj członkowie zarządu łącznie. Pełnomocnictwa dla członka zarząduD. F.do zawarcia umowy w dniu 27 kwietnia 2000r. oraz dla członka zarząduJ. R.do rozwiązania umowy w dniu 19.XII.2001r. miały charakter rodzajowy. W chwili zawierania umowy pozwana Spółka podlegała przepisomkodeksu handlowego-Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27.VI.1934r., natomiast w chwili rozwiązywania umowy przepisomkodeksu spółek handlowych-ustawy z dnia 15 września 2000r.Zarówno pod rządem poprzednio obowiązujących przepisówkodeksu handlowegojak i obecnie obowiązującegokodeksu spółek handlowych, koniecznym warunkiem do powstania spółki kapitałowej jest m. in., w przypadku spółki z o.o. zawarcie umowy spółki, a w przypadku spółki akcyjnej sporządzenie jej statutu. W umowie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz statucie spółki akcyjnej założyciele określają sposób reprezentacji spółki w czynnościach sądowych i pozasądowych. Jeżeli umowa bądź statut nie zawierają odrębnych postanowień, a zarząd jest wieloosobowy, to zasadą jest reprezentacja dwuosobowa (art. 199 § 1 i 370 k.h.oraz205 § 1 i 373 k.s.h.). Przepisykodeksu handlowegoorazkodeksu spółek handlowychnie zawierają wyraźnych przepisów zabraniających łączenie funkcji członka zarządu spółki kapitałowej z funkcją pełnomocnika. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie wyraża pogląd, że członek zarządu spółki kapitałowej nie może być równocześnie pełnomocnikiem tej spółki. Za przyjęciem tego stanowiska przemawia przede wszystkim zasada uszanowania woli udziałowców spółki z o.o. i akcjonariuszy spółki akcyjnej w zakresie reprezentowania Spółki. W przypadku, gdy umowa spółki bądź statut przewidują dwuosobową reprezentację członków zarządu do dokonywania skutecznych czynności prawnych, udzielenie prze zarząd pełnomocnictwa, nawet rodzajowego, członkowi zarządu, stanowiłoby pogwałcenie woli udziałowców bądź akcjonariuszy w zakresie reprezentacji spółki. W konsekwencji, pomimo ustaleń w umowie bądź statutu o dwuosobowej reprezentacji, Spółka mogłaby być zeprezentowana jednoosobowo. Nadto kontrahenci spółki mogą być zdezorientowani, czy dana osoba podejmuje czynności prawne jako organ spółki, czy też jej pełnomocnik. Zarząd pozwanej, udzielając swoim członkom pełnomocnictw doprowadził do zmiany reprezentacji Spółki określonej w statucie, co jest niedopuszczalne. Tym samym Sąd Apelacyjny kwestionuje w całości pogląd wyrażony przez Sąd Okręgowy, że członek zarządu spółki kapitałowej może być jej pełnomocnikiem, a również stanowisko pozwanej zajęte w tej sprawie. Pogląd pozwanej, że nie istnieje uzasadnienie do zdecydowanego odróżnienia pełnomocnictwa od prokury jest błędny. Pełnomocnictwo i prokura będące szczególnym pełnomocnictwem, udzielonym przez przedsiębiorcę znacznie się między sobą różnią (m.in. zakres działania pełnomocnika wynika z umocowania, prokury z ustawy, umocowanie z prokury jest szersze, prokura podlega wpisowi do rejestru). Nie można również podzielić poglądu pozwanej, że skoro przepisyustawy – prawo spółdzielczedopuszczają możliwość udzielenia członkowi zarządu pełnomocnictwa, to również dopuszczalne jest takie pełnomocnictwo członkom zarządu spółek kapitałowych. Uszło uwadze pozwanej, że takie uprawnienie zostało espresio werbis wyrażone przepisamiprawa spółdzielczego. W konsekwencji, skoro p.J. R.nie mógł być przez zarząd pozwanej ustanowiony pełnomocnikiem Spółki, wypowiedzenia umowy w dniu 19 XII 2001 r. dokonał jako członek zarządu. Dokonane przez niego wypowiedzenie nie mogło wywrzeć skutku prawnego, albowiem nie był umocowany do jednoosobowej reprezentacji pozwanej. Pomimo bezskuteczności rozwiązania pismem z 19 XII 2001 r. umowy o koncesję na sprzedaż, powództwo nie może być uwzględnione. Należy bowiem zauważyć, iż umowa stron z 27 IV 2000 r. o koncesją na sprzedaż ze strony pozwanej również została podpisana przez jednego członka zarządu, który nie mógł być pełnomocnikiem. W konsekwencji podpisujący ją p.D. F.działał jako członek zarządu. Nie był on jednak uprawniony do jednoosobowej reprezentacji, pozwanej Spółki, co powoduje, że umowa ta jest nieważna. Nietrafny jest pogląd powódki, że umowa z 27 IV 2000 r. została zawarta skutecznie, wobec jej potwierdzenia przez zarząd pozwanej (art. 103 kc), o czym świadczy liczna korespondencja między stronami oraz faktyczne wykonywanie umowy przez okres ponad dwóch lat. Rzeczona umowa o koncesję na sprzedaż z dnia 27 IV 00 r. nie mogła być potwierdzona ani w trybieart. 103 k.c.ani przez czynności faktyczne. Przepisart. 103 k.c.ma bowiem zastosowanie w sytuacji gdy umowa zawarta jest przez osobę podającą się za pełnomocnika, która nie posiada umocowania bądź przekroczy jego zakres (tzw. falsus procurator). Zawierający umowęD. F.być umocowany do zwarcia umowy, ale umocowanie to było bezskuteczne wobec pełnienia przez niego funkcji członka zarządu. Tym samym mógł on działać jedynie w charakterze członka zarządu. Przy konieczności dwuosobowej reprezentacji członków zarządu pozwanej Spółki, działania jednoosobowo p.D. F.nie można uznać za działanie organu osoby prawnej. Braku działania osoby prawnej nie można konwalidować w trybieart. 103 k.c. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 XII 96 I CKN 22/96 (OSNC 6-7/9) wskazał, że o ile w pełnomocnictwie dochodzi w sytuacji wskazanej wart. 103 k.c.do działania dwóch osób, z których jedna (mocodawca) może potwierdzić ułomne działania drugiej, o tyle, zgodnie z powszechnie aprobowaną teorią organu, należy stwierdzić, że działanie osoby (osób) stanowiących organ osoby prawnej jest działaniem tej osoby prawnej. Gdy więc za tę osobę działał ktoś, kto nie był jej organem, to z punktu widzenia prawa do żadnego działania osoby prawnej w ogóle nie doszło. Wynika z tego, że działający jednoosobowo członek zarządu pozwanej nie był organem pozwanej Spółki, tym samym nie doszło do zawarcia umowy z dnia 27 IV 2000 r. Nie można podzielić poglądu apelującej, że umowa o koncesją na sprzedaż została zawarta skutecznie przez czynności faktyczne. Przepisykodeksu cywilnegodopuszczają możliwość zawarcia przez strony umowy przez czynności konkludentne. Uzależnione jest to jednak od charakteru umowy. Przez pojęcie czynności prawnej dokonanej przez fakty konkludentne należy rozumieć jedynie formę (sposób) wyrażenia woli, którego treść jest niewątpliwa. Dla zajęcia stanowiska, czy między stronami doszło do zawarcia przez czynności faktyczne umowy o koncesję na sprzedaż koniecznym było określenie charakteru tej umowy. Umowa o koncesję na sprzedaż z datą 27 IV 2000 r. ma charakter umowy o dystrybucję towarów (dealerską). Dealerem jest samodzielny przedsiębiorca, który podejmuje się stałej sprzedaży określonych towarów od określonego producenta na określonym rynku. Umowa tego typu nie jest odrębnie uregulowana przepisamikodeksu cywilnego. Jest to umowa dwustronna nienazwana, której zwarcie jest dopuszczalne w ramach swobody umów zart. 3531kc. Należy jednak zauważyć, że umowa z karty 16-24 akt jest umową ramową, jak typowa umowa pomiędzy dystrybutorem a producentem. Umowa taka wymaga późniejszego zawierania umów realizacyjnych, wykonawczych. Umowa ramowa, do której należy zaliczyć przedmiotową umowę dealerską, nie może być zawarta przez czynności konkludentne. W takiej formie mogły być zawierane jedynie poszczególne do niej umowy wykonawcze. Nie ulega wątpliwości, że poszczególne umowy wykonawcze były realizowane przez strony przez okres ponad dwóch lat. Umowy zawarte przez czynności faktyczne tj. przez przystąpienie przez strony do ich realizacji mogą dotyczyć jedynie poszczególnych, konkretnych umów. Skoro umowa dealerska z dnia 27 IV 2000 r. nie została skutecznie zawarta przez strony (z powodu nieprawidłowej reprezentacji pozwanej), nie mogła być ona konwalidowana na podstawieart. 103 k.c.oraz czynności faktyczne, powódka nie mogła domagać się uznania jej wypowiedzenia za bezskuteczne. Wobec niezawarcia przez strony umowy, nie łączy je żaden stosunek obligacyjny, tym samym nie ma podstaw do rozwiązania nieistniejącej umowy. W tej sytuacji zbędne jest zajęcie przez Sąd stanowiska, czy pomimo zgłoszenia roszczenia o zapłatę, powódce w dalszym ciągu przysługiwałoby żądanie ustalenia w trybieart. 189 k.p.c. Wobec braku stosunku obligacyjnego między stronami, żądanie odszkodowawcze powódki było całkowicie nieuzasadnione. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, apelacja powódki jako pozbawiona podstaw prawnych podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na przepisieart. 98, 99, 108 k.p.c.w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia radców prawnych.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000000503_I_ACa_001569_2004_Uz_2005-03-17_001

I ACa 1569/04

2005-03-17 01:00:00.0 CET

2020-10-21 22:00:05.0 CEST

2020-10-21 11:12:36.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 1569/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Ewa Tkocz Sędziowie : SA Urszula Bożałkińska SO del. Rafał Dzyr (spr.) Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa J. R. i R. G. przeciwko A. G. o ochronę praw autorskich na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 23 marca 2004

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Michalska" xPublisher="amichalska" xEditorFullName="Katarzyna Noras" xEditor="knoras" xClassifierFullName="Katarzyna Noras" xClassifier="knoras" xClassified="false" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xYear="2004" xVolNmbr="001569" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 1569/04</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 17 marca 2005 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="498"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Ewa Tkocz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SA Urszula Bożałkińska</xText> <xText>SO del. Rafał Dzyr (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Katarzyna Lenczowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>o ochronę praw autorskich</xText> <xText>na skutek apelacji powodów</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 23 marca 2004 r., sygn. akt II C 690/03</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>zasądza od powoda <xAnon>J. R.</xAnon> na rzecz pozwanego kwotę 1.170 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>zasądza od powoda <xAnon>R. G.</xAnon> na rzecz pozwanego kwotę 1.170 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I ACa 1569/04</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>J. R.</xAnon> i <xAnon>R. G.</xAnon> we wspólnym pozwie skierowanym przeciwko <xAnon>A. G.</xAnon> wnieśli o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń prawa autorskich <xAnon>R. G.</xAnon> przez zaniechanie wykorzystania w książce „<xAnon>(...)</xAnon>” materiałów fotograficznych i graficznych, stanowiących utwór – zbiór funkcjonalny, tematyczny i koncepcyjny autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon> do czasu uzyskania zgody na takie wykorzystanie jego utworu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń praw wydawcy <xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon> – wspólników <xAnon> Wydawnictwa (...) S.C.</xAnon> przez zaniechanie publikacji książki „<xAnon>(...)</xAnon>” do czasu uzyskania zgody na korzystanie z praw wydawcy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zobowiązanie pozwanego do odwrócenia skutków naruszenia praw autorskich <xAnon>R. G.</xAnon> oraz praw wydawcy <xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon> – wspólników <xAnon> Wydawnictwa (...)</xAnon>.<xAnon> - (...) S.C.</xAnon> przez złożenie oświadczenia następującej treści: „<xIx> <xAnon>A. G.</xAnon> prowadzący <xAnon> wydawnictwo (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> przyznaje, że tworząc i publikując książkę „<xAnon>(...)</xAnon>”, wydanej w cyklu Encyklopedia <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> przez <xAnon> wydawnictwo (...)</xAnon>, świadomie i w bezprawny sposób naruszył prawa autorskie pana <xAnon>R. G.</xAnon> oraz prawa wydawcy, wspólników <xAnon> (...) S.C.</xAnon>, wynikające ze stworzenia i opublikowania albumu „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001”. <xAnon>A. G.</xAnon> prowadzący <xAnon> wydawnictwo (...)</xAnon> przeprasza pana <xAnon>R. G.</xAnon> i wspólników <xAnon> wydawnictwa (...) S.C.</xAnon> za swoje naganne postępowanie i zobowiązuje się na przyszłość do przestrzegania porządku prawnego w zakresie poszanowania praw autorskich.” </xIx>i poprzez opublikowanie tego oświadczenia na własny koszt w tygodniku <xAnon> (...)</xAnon> na stronie 5, przy czym w układzie graficznym strony oświadczenie ma stanowić prostokąt równy 1/3 powierzchni strony, a to w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zezwolenie powodom w trybie <xLexLink xArt="art. 480" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 480 k.p.c.</xLexLink> na opublikowanie oświadczenia, o którym mowa w pkt 3 pozwu na koszt pozwanego w przypadku uchylenia się przez niego od wykonania orzeczenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz <xAnon>R. G.</xAnon> kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz <xAnon>R. G.</xAnon> kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem trzykrotności wynagrodzenia za korzystanie z jego praw autorskich;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz <xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon> – wspólników <xAnon> Wydawnictwa (...) S.C.</xAnon> kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem trzykrotności wynagrodzenia za korzystanie z ich praw wydawcy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz <xAnon>J. R.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>, <xAnon>P. K.</xAnon> – wspólników <xAnon> Wydawnictwa (...) S.C.</xAnon> kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem odszkodowania za naruszenie ich praw wydawcy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText>Powodowie zarzucili pozwanemu, że wykorzystał bez ich zgody w swojej książce zatytułowanej „<xAnon>(...)</xAnon>” (<xIx> zwanej dalej „książką pozwanego”</xIx>), wydanej w cyklu Encyklopedia <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> przez <xAnon> wydawnictwo (...)</xAnon> w 2003 w <xAnon>K.</xAnon>, kilkadziesiąt zdjęć wchodzących w skład zbioru fotografii <xAnon>R. G.</xAnon>. Poszczególne fotografie są dziełem różnych osób i nie korzystają z ochrony prawa autorskiego. Z ochrony takiej korzysta zbiór tych zdjęć, stworzony przez powoda. Wybór zdjęć z tego zbioru został opublikowany w albumie <xAnon>R. G.</xAnon> „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001” (<xIx> zwanego dalej „albumem powoda”</xIx>), wydanym w 2001 r. przez <xAnon> Wydawnictwo (...) S.C.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Do pozwu zostały dołączone kserokopie zdjęć i rysunków, które znalazły się w albumie powoda i w książce pozwanego. Na rozprawie w dniu 9 marca 2004 r. powód <xAnon>R. G.</xAnon> oświadczył, że pracownik firmy wydawniczej <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przekazał pozwanemu płytę <xAnon> (...)</xAnon> ze zdjęciami ze zbioru powoda, z której pozwany skopiował około 20 zdjęć. Pozostałe pozwany skopiował bezpośrednio z albumu powoda. Zdjęcie cegiełki o nr <xAnon> (...)</xAnon> mogło pochodzić jedynie z albumu, ponieważ cegiełka ta znajduje się w posiadaniu powoda. Powód przedłożył zestawienie (k. 118) zdjęć i rysunków, które znalazły się zarówno w albumie powoda, jak i książce pozwanego.</xText> <xText>Powództwo zostało oparte na przepisach <xLexLink xArt="art. 78;art. 79" xIsapId="WDU19940240083" xTitle="Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83">art. 78 i 79 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych</xLexLink> (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.). Ponieważ każde ze zdjęć <xAnon>R. G.</xAnon> było przedmiotem prawa wspólników <xAnon> wydawnictwa (...)</xAnon>” S.C., wydawcy temu przysługuje na mocy art. 99<xSUPx>3</xSUPx> związku z art. 99<xSUPx>1</xSUPx> prawa autorskiego prawo do wyłącznego rozporządzania i korzystania z utworu na wszelkich polach eksploatacji utworu.</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.</xText> <xText>Pozwany oświadczył, że uzyskał zgodę dysponentów fotografii na ich publikację za wyjątkiem przypadków, gdy nie zdołał dotrzeć do takich osób. Wskazał na różnice pomiędzy obu utworami ze względu na układ, chronologię, sposób ekspozycji, dobór i indywidualny skład zbiorów w obu publikacjach.</xText> <xText>Pozwany wskazał na brak możliwości zastosowania w niniejszej sprawie art. 99<xSUPx>1</xSUPx> pr. aut., ponieważ utwory były już wcześniej publicznie udostępniane. Zastosowanie tego przepisu prowadziłoby do braku legitymacji czynnej po stronie autora, czyli <xAnon>R. G.</xAnon>.</xText> <xText>Pozwany stwierdził, że jego książka ma charakter encyklopedii. W związku z tym pozwany na mocy art. 33 pkt 3 pr. aut. był uprawniony do rozpowszechniania fotografii.</xText> <xText>Pozwany zaprzeczył, aby zbiór fotografii powoda miał charakter twórczy i podkreślił, że kwestia ta nie została przez powodów udowodniona.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 23 marca 2004 r. sygn. akt II C 690/03 oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>Powód <xAnon>R. G.</xAnon> w ciągu kilku lat zgromadził zdjęcia dotyczące sylwetek piłkarzy <xAnon> Klubu Sportowego (...)</xAnon>, którzy grali w tym Klubie w ciągu jego 90-letniej historii. Powód korzystał z różnych archiwów, płacąc za możliwość skorzystania i skopiowania archiwaliów. Niektóre zdjęcia i materiały znajdowały się w wyłącznym posiadaniu powoda. Należały do nich: cegiełka na awans do pierwszej ligii nr <xAnon> (...)</xAnon> (str. 130 albumu) oraz zdjęcie z 1927 r. (str. 57 albumu). Część zdjęć pochodziła ze zbiorów prywatnych. Powód pod każdym zdjęciem zamieszczał informację o jego pochodzeniu. Część dokumentacji graficznej i fotograficznej z tego zbioru została wykorzystana w albumie autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon>, zatytułowanego „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001”. Album został wydany w 2001 r. w <xAnon>W.</xAnon> przez <xAnon> Wydawnictwo (...)</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon> i <xAnon>P. K.</xAnon>. Te zdjęcia, które zamieszczono w albumie powoda, a które wcześniej zostały zgromadzone w niepublikowanym pamiątkowym albumie klubowym „Pamięci <xAnon> (...)</xAnon>”, pochodzącym z 1925 r., zostały zapisane na płycie <xAnon> (...)</xAnon>. Płyta ta znalazła się w posiadaniu <xAnon> (...) wydawnictwa (...)</xAnon>, który udostępnił ją pozwanemu <xAnon>A. G.</xAnon>. Pozwany pracując nad własną książką o podobnej tematyce uzyskał zgodę prezesa <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon>J. P.</xAnon> na skorzystanie ze zdjęć zawartych w albumie z 1925 r. Ostatecznie pozwany nie dokonał samodzielnego wyboru i nie skopiował zdjęć z albumu z 1925 r. tylko wykorzystał około 20 zdjęć z płyty <xAnon> (...)</xAnon>, która dostał od <xAnon>J. K. (2)</xAnon>. Zdjęcia te wykorzystał w swojej książce zatytułowanej „<xAnon>(...)</xAnon>”, wydanej w cyklu Encyklopedia <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> przez <xAnon> wydawnictwo (...)</xAnon> w 2003 w <xAnon>K.</xAnon>. Pod zdjęciami zamieścił adnotację, że zdjęcia pochodzą z albumu z 1925 r. Sposób prezentacji zdjęć i treść w albumie powoda i książce pozwanego jest różny. Uszeregowanie tych zdjęć jest odmienne.</xText> <xText>Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o treść albumu i książki oraz zeznania stron, które zostały uznane za wiarygodne.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zważył, że powód <xAnon>R. G.</xAnon> gromadząc fotografie z różnych źródeł i umieszczając je w określonym układzie w swojej książce stworzył zbiór, będący utworem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 1 ust. 2;art. 1 ust. 2 pkt. 3;art. 3" xIsapId="WDU19940240083" xTitle="Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych" xAddress="Dz. U. z 1994 r. Nr 24, poz. 83">art. 1 ust. 1 i 2 pkt 3 oraz art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych</xLexLink> (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.).</xText> <xText>Powodowie w pozwie domagali się ochrony całego zbioru zdjęć wybranych i zgromadzonych przez powoda w jego albumie. Powodom nie przysługiwały prawa autorskie do poszczególnych zdjęć i nie domagali się oni ochrony prawa do konkretnych zdjęć. Porównując zbiory fotografii z albumu powoda i książki pozwanego Sąd Okręgowy uznał, że oba zbiory nie są tożsame. Każdy z tych zbiorów stanowi samodzielny utwór i korzysta z własnej ochrony przewidzianej przez art. 3 pr. aut. Pozwany korzystając ze zdjęć wybranych przez powoda, ułożył je w swojej książce w odmiennej kolejności. Nie skopiował również wszystkich zdjęć wybranych przez powoda. W tej sytuacji pozwany nie naruszył praw autorskich, powoda <xAnon>R. G.</xAnon> i praw wydawcy - wspólników <xAnon> wydawnictwa (...) Spółki Cywilnej</xAnon>, w imieniu których w sprawie jako powód występował <xAnon>J. R.</xAnon>. Z braku przesłanek z art. 78 i 79 pr. aut. Sąd Okręgowy oddalił powództwo.</xText> <xText>O kosztach postępowania orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 23 lipca 2004 r. sygn. akt II C 690/03 Sąd Okręgowy w Katowicach ustalił wpis ostateczny od roszczenia niemajątkowego w wysokości 1100 zł stwierdzając, że został on w całości pokryty wpisem tymczasowym.</xText> <xText>Powodowie w apelacji wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Ponadto wnieśli o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Powodowie zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia przez uznanie, że pozwany skorzystał z albumu z 1925 r. i poprzez pominięcie faktu wykorzystania przez pozwanego części utworu powoda, stworzonego na skutek twórczej selekcji obszernej dokumentacji historii K.<xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Skarżący zarzucili nierozpoznanie istoty sprawy, która nie sprowadzała się do różnic i podobieństw obu publikacji lecz do bezspornego wykorzystania przez pozwanego bez zgody powodów części jego utworu – zbioru zdjęć postaci związanych z <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Powodowie zarzucili naruszenie <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> przez uznanie za prawdziwe twierdzeń pozwanego o wyrażeniu zgody przez <xAnon>J. P.</xAnon> honorowego prezesa <xAnon> (...)</xAnon> na udostępnienie albumu z 1925 r., historii albumu, który wbrew twierdzeniom powoda nie powstał w związku z 10-leciem istnieniem <xAnon> (...)</xAnon>, ponieważ Klub został założony w 1911 r. Ponadto powodowie zarzucili naruszenie <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 224 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez nieudzielanie głosu stronom przed zamknięciem rozprawy.</xText> <xText>Powodowie zarzucili naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 w zw. z art. 16 i 17 pr. aut. przez przyjęcie, że ochronie podlega tylko cały zbiór oraz art. 3 w zw. z art. 1 ust. 1 pr. aut. przez uznanie, że ochronie podlega część utworu w postaci zbioru zdjęć na nośniku <xAnon> (...)</xAnon>, a nie podlega ochronie ta sama część utworu w albumie powoda.</xText> <xText>Powodowie wskazali, że zbiór autorstwa powoda ma twórczy charakter z uwagi na przyjęty nim dobór materiałów.</xText> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Z uwagi na sprzeczne oświadczenia powoda <xAnon>R. G.</xAnon> i pełnomocnika powodów Sąd Apelacyjny zobowiązał pełnomocnika powodów do wskazania utworu artystycznego, podlegającego ochronie w niniejszym procesie.</xText> <xText>Powodowie w piśmie z dnia 28.01.2005 r. oświadczyli, że przedmiotem postępowania jest utwór w postaci zbioru zdjęć postaci i zdarzeń związanych z Klubem (drużyną piłkarską) <xAnon> (...)</xAnon>. Zbiór ten składał się z 340 zdjęć, które powodowie zobowiązali się przedłożyć w terminie 14 dni. Powodowie nie przedstawili zbioru.</xText> <xText>Pozwany podtrzymał swoje stanowisko i zarzucił m.in., że powodowie w postępowaniu apelacyjnym zmienili powództwo, co było niedopuszczalne w świetle <xLexLink xArt="art. 383" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 383 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 17.03.2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił wniosek pełnomocnika powodów o odroczenie rozprawy, uznając, że nie zachodziły przesłanki z <xLexLink xArt="art. 214" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 214 k.p.c.</xLexLink> Aczkolwiek Sąd nie posiada wpływu na organizację pracy adwokatur, to niego należało dokonanie oceny, czy niemożność znalezienia w ciągu 6 dni substytuta stanowiła okoliczność, która mogła zostać uznana za przeszkodę, której nie sposób było przezwyciężyć. Krótkotrwałe wstrzymanie się ze świadczeniem pracy z powodu choroby nie stanowiło okoliczności nadzwyczajnej, której nie można było przewidzieć. Prawidłowo zorganizowana kancelaria profesjonalnego pełnomocnika powinna być przygotowana na tego typu wypadki losowe. Adwokat <xAnon>P. B.</xAnon> i jego pracownicy od 11.03.2005 r. do dnia rozprawy miał wystarczająco dużo czasu i możliwości, aby zapewnić substytucję. Instytucja substytucji, przewidziana w <xLexLink xArt="art. 25;art. 25 ust. 3" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.), została wprowadzona w celu zapobiegania odraczaniu rozpraw z przyczyn leżących po stronie adwokata i zapewnienia właściwej reprezentacji stron przed sądem. Odpowiedzialność za niezastosowanie tego instrumentu prawnego obciąża pełnomocnika powodów. Mając to na uwadze Sąd Apelacyjny uznał wniosek o odroczenie rozprawy za nieuzasadniony.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ wyrok Sądu Okręgowego odpowiadał prawu, aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazanych przez niego w uzasadnieniu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie mógł naruszyć <xLexLink xArt="art. 232;art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 i 233 k.p.c.</xLexLink> poprzez dowolną ocenę zeznań pozwanego, ponieważ w sprawie nie został przeprowadzony dowód z przesłuchania stron. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 9 marca 2004 r. pominął ten dowód. Strony zostały przesłuchane jedynie informacyjnie w trybie <xLexLink xArt="art. 212" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 212 k.p.c.</xLexLink> Sąd pierwszej instancji naruszył jednak <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Ciężar udowodnienia faktu udzielenia przez <xAnon>J. P.</xAnon> pozwanemu zgody na skorzystanie z albumu z 1925 r. obciążał pozwanego, ponieważ on z tej zgody wywodził korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwany nie wniósł o przeprowadzenie żadnego dowodu na tą okoliczność. Sąd Okręgowy oddalając wniosek powoda o dowód ze świadka <xAnon>J. P.</xAnon> na okoliczność, że pozwany nie otrzymał takiej zgody, nie mógł poczynić odmiennych ustaleń. Uchybienie to nie miało ostatecznie wpływu na wynik postępowania.</xText> <xText>Nieudzielanie głosu pełnomocnikom stron przed zamknięciem rozprawy stanowiło naruszenie <xLexLink xArt="art. 224;art. 224 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 224 § 1 k.c.</xLexLink> Naruszenie to nie mogło jednak prowadzić do uchylenia wyroku, ponieważ argumenty, które miały wtedy zostać przytoczone, a zostały powołane w apelacji, wynikały z wcześniejszych oświadczeń stron.</xText> <xText>Zasadniczym problemem w sprawie była kwestia przedmiotu ochrony. Pełnomocnik powodów stwierdził, że przedmiotem sprawy jest zbiór funkcjonalny, tematyczny i koncepcyjny autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon>, składający się z materiałów fotograficznych i graficznych, wykorzystanych w albumie powoda. Na rozprawie dniu 9 marca 2004 r. powód oświadczył, że domaga się ochrony praw autorskich do albumu, który wydał, a nie płyty <xAnon> (...)</xAnon>. W apelacji pełnomocnik powodów stwierdził: „Okoliczność, że zbiór powoda był utrwalony w albumie „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001” oraz na płycie <xAnon> (...)</xAnon> nie ma znaczenia dla ochrony wg przepisów prawa autorskiego. Przedmiotem sporu nie była całość publikacji, ale porównanie zbiorów grafik i fotografii tam zawartych.” W dalszej części apelacji podniósł, że: „ Utrwalenie utworu w książce nie ma znaczenia dla udzielenia ochrony utworowi powoda, albowiem przedmiotem ochrony nie jest wyłącznie książka powoda „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001”, ale zbiór archiwalnych zdjęć postaci związanych z <xAnon> (...)</xAnon>.” Rozbieżności te spowodował, że na żądanie Sądu Apelacyjnego powodowie ostatecznie oświadczyli się w tej sprawie, stwierdzając, że przedmiotem ochrony jest utwór w postaci zdjęć postaci i zdarzeń związanych z <xAnon> Klubem (...)</xAnon>, składający się z 340 zdjęć.</xText> <xText>Powodowie precyzując swoje stanowisko nie naruszyli <xLexLink xArt="art. 383" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 383 k.p.c.</xLexLink>, gdyż od początku procesu domagali się ochrony tego utworu. Z powodu nieprecyzyjnego sformułowania istniały jedynie wątpliwości interpretacyjne.</xText> <xText>Tak uzasadnione powództwo nie mogło zostać uwzględnione, ponieważ powodowie nie wykazali, że opisany przez nich zbiór stanowi utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 3 prawa autorskiego. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji przedmiotem ochrony prawa autorskiego nie był zbiór zdjęć i rysunków zawartych w albumie powoda lecz zbiór zdjęć i rysunków który w całości nigdy nie został opublikowany. Tylko niektóre zdjęcia i rysunki z tego zbioru zostały zamieszczone w albumie powoda. Powodowie nie okazali całego zbioru w toku postępowania cywilnego. Dopiero w piśmie z dnia 28.01.2005 r. zobowiązali się do przedstawienia w terminie 14 dni zdjęć, składających się na zbiór autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon>. Zdjęcia nie zostały przedłożone. W sytuacji, gdy pozwany zaprzeczył, aby zbiór zdjęć i rysunków miał charakter utworu i zarzucił, że zbiór nie został okazany w toku procesu, obowiązkiem powodów było wykazanie, że zbiór taki istnieje oraz, że poprzez przyjęty w nim dobór materiałów, układ lub zestawienie ma charakter utworu. Tymczasem powodowie ograniczyli się do przedłożenia albumu, zaznaczając, że sam album jako utwór nie stanowi w tym postępowania dobra, którego ochrony się domagają. Album powoda zawierał jedynie niektóre ze zdjęć i rysunków składających się na zbiór. Powodowie opisali zatem zbiór poprzez wskazanie jego fragmentów wykorzystanych w innym utworze. Konsekwencją takiego opisu przedmiotu ochrony było sformułowanie żądania pozwu w sposób uniemożliwiający wydanie orzeczenia, które nadawałoby się do egzekucji. Wyrok nakazujący pozwanemu - zgodnie z żądaniem pozwu - zaprzestania naruszeń praw autorskich do utworu w postaci materiałów fotograficznych i graficznych – zbioru funkcjonalnego, tematycznego i koncepcyjnego autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon>, byłby niewykonalny z uwagi na brak określenia tego zbioru w sposób umożliwiający jego identyfikację. Nie zaprezentowanie zbioru w sposób umożliwiający jego identyfikację oraz weryfikację pod kątem przesłanek z art. 1 ust. 1 i art. 3 prawa autorskiego stanowiło wystarczającą podstawę do oddalenia powództwa w całości.</xText> <xText>Dodatkowo trzeba było zaznaczyć, że pozwany <xAnon>J. R.</xAnon> nie wykazał, aby jemu i pozostałym <xAnon> (...) Spółki Cywilnej (...)</xAnon> przysługiwała legitymacja czynna do wystąpienia z powództwem o ochronę praw autorskich i zapłatę. Uprawnienia powodowego wydawcy nie mogły powstawać na mocy art. 99<xSUPx>3</xSUPx> pr. aut. w związku z art. 99<xSUPx>1</xSUPx> pr. aut. Oczywistym było, że przepisy te nie znajdują zastosowania do utworu autorstwa <xAnon>R. G.</xAnon> zatytułowanego „<xAnon> (...)</xAnon>. Piłkarze <xAnon> (...)</xAnon> 1911-2001”. Wydawca nie powołał się na uprawnienia do albumu wynikające z umowy wydawniczej. Prawa autorskie do albumu nie były zresztą przedmiotem postępowania. Powodowy wydawca nie mógł powoływać się na prawa wynikające z opublikowania innego utworu niż album, np. zbioru zdjęć i rysunków, ponieważ - jak to już wyżej wyjaśniono - utwór taki w ogóle nie został przedstawiony w toku postępowania. Ponadto wskazać należało, że przepis art. 99<xSUPx>3</xSUPx> w zw. z art. 99<xSUPx>1</xSUPx> pr. aut. stosuje się do utworu, którego czas ochrony już wygasł. Tymczasem wydawca nie zakwestionował praw autora <xAnon>R. G.</xAnon> do jego zbioru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oparcie przez <xAnon>J. R.</xAnon> powództwa na wyżej powołanych przepisach i wytoczenie go wspólnie z autorem zbioru, od początku wskazywało na brak legitymacji czynnej wydawcy, stanowiąc dodatkową podstawę oddalenia powództwa w stosunku do niego.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3;art. 99;art. 108;art. 108 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3, art. 99 i art. 108 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Ewa Tkocz

Agnieszka Michalska

Katarzyna Lenczowska

Katarzyna Noras

Sygn. akt I ACa 1569/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Ewa Tkocz Sędziowie : SA Urszula Bożałkińska SO del. Rafał Dzyr (spr.) Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaJ. R.iR. G. przeciwkoA. G. o ochronę praw autorskich na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 23 marca 2004 r., sygn. akt II C 690/03 1 oddala apelację; 2 zasądza od powodaJ. R.na rzecz pozwanego kwotę 1.170 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; 3 zasądza od powodaR. G.na rzecz pozwanego kwotę 1.170 (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; Sygn. akt I ACa 1569/04 UZASADNIENIE PowodowieJ. R.iR. G.we wspólnym pozwie skierowanym przeciwkoA. G.wnieśli o: 1 nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń prawa autorskichR. G.przez zaniechanie wykorzystania w książce „(...)” materiałów fotograficznych i graficznych, stanowiących utwór – zbiór funkcjonalny, tematyczny i koncepcyjny autorstwaR. G.do czasu uzyskania zgody na takie wykorzystanie jego utworu; 2 nakazanie pozwanemu zaprzestania naruszeń praw wydawcyJ. R.,E. K.,P. K.– wspólnikówWydawnictwa (...) S.C.przez zaniechanie publikacji książki „(...)” do czasu uzyskania zgody na korzystanie z praw wydawcy; 3 zobowiązanie pozwanego do odwrócenia skutków naruszenia praw autorskichR. G.oraz praw wydawcyJ. R.,E. K.,P. K.– wspólnikówWydawnictwa (...).- (...) S.C.przez złożenie oświadczenia następującej treści: „ A. G.prowadzącywydawnictwo (...)wK.przyznaje, że tworząc i publikując książkę „(...)”, wydanej w cyklu Encyklopedia(...)F.przezwydawnictwo (...), świadomie i w bezprawny sposób naruszył prawa autorskie panaR. G.oraz prawa wydawcy, wspólników(...) S.C., wynikające ze stworzenia i opublikowania albumu „(...). Piłkarze(...)1911-2001”.A. G.prowadzącywydawnictwo (...)przeprasza panaR. G.i wspólnikówwydawnictwa (...) S.C.za swoje naganne postępowanie i zobowiązuje się na przyszłość do przestrzegania porządku prawnego w zakresie poszanowania praw autorskich.”i poprzez opublikowanie tego oświadczenia na własny koszt w tygodniku(...)na stronie 5, przy czym w układzie graficznym strony oświadczenie ma stanowić prostokąt równy 1/3 powierzchni strony, a to w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku; 4 zezwolenie powodom w trybieart. 480 k.p.c.na opublikowanie oświadczenia, o którym mowa w pkt 3 pozwu na koszt pozwanego w przypadku uchylenia się przez niego od wykonania orzeczenia, 5 zasądzenie od pozwanego na rzeczR. G.kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; 6 zasądzenie od pozwanego na rzeczR. G.kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem trzykrotności wynagrodzenia za korzystanie z jego praw autorskich; 7 zasądzenie od pozwanego na rzeczJ. R.,E. K.,P. K.– wspólnikówWydawnictwa (...) S.C.kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem trzykrotności wynagrodzenia za korzystanie z ich praw wydawcy; 8 zasądzenie od pozwanego na rzeczJ. R.,E. K.,P. K.– wspólnikówWydawnictwa (...) S.C.kwoty 5000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2003 r. tytułem odszkodowania za naruszenie ich praw wydawcy; 9 zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania. Powodowie zarzucili pozwanemu, że wykorzystał bez ich zgody w swojej książce zatytułowanej „(...)” ( zwanej dalej „książką pozwanego”), wydanej w cyklu Encyklopedia(...)F.przezwydawnictwo (...)w 2003 wK., kilkadziesiąt zdjęć wchodzących w skład zbioru fotografiiR. G.. Poszczególne fotografie są dziełem różnych osób i nie korzystają z ochrony prawa autorskiego. Z ochrony takiej korzysta zbiór tych zdjęć, stworzony przez powoda. Wybór zdjęć z tego zbioru został opublikowany w albumieR. G.„(...). Piłkarze(...)1911-2001” ( zwanego dalej „albumem powoda”), wydanym w 2001 r. przezWydawnictwo (...) S.C.wW.. Do pozwu zostały dołączone kserokopie zdjęć i rysunków, które znalazły się w albumie powoda i w książce pozwanego. Na rozprawie w dniu 9 marca 2004 r. powódR. G.oświadczył, że pracownik firmy wydawniczejJ. K. (1)przekazał pozwanemu płytę(...)ze zdjęciami ze zbioru powoda, z której pozwany skopiował około 20 zdjęć. Pozostałe pozwany skopiował bezpośrednio z albumu powoda. Zdjęcie cegiełki o nr(...)mogło pochodzić jedynie z albumu, ponieważ cegiełka ta znajduje się w posiadaniu powoda. Powód przedłożył zestawienie (k. 118) zdjęć i rysunków, które znalazły się zarówno w albumie powoda, jak i książce pozwanego. Powództwo zostało oparte na przepisachart. 78 i 79 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych(t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.). Ponieważ każde ze zdjęćR. G.było przedmiotem prawa wspólnikówwydawnictwa (...)” S.C., wydawcy temu przysługuje na mocy art. 993związku z art. 991prawa autorskiego prawo do wyłącznego rozporządzania i korzystania z utworu na wszelkich polach eksploatacji utworu. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany oświadczył, że uzyskał zgodę dysponentów fotografii na ich publikację za wyjątkiem przypadków, gdy nie zdołał dotrzeć do takich osób. Wskazał na różnice pomiędzy obu utworami ze względu na układ, chronologię, sposób ekspozycji, dobór i indywidualny skład zbiorów w obu publikacjach. Pozwany wskazał na brak możliwości zastosowania w niniejszej sprawie art. 991pr. aut., ponieważ utwory były już wcześniej publicznie udostępniane. Zastosowanie tego przepisu prowadziłoby do braku legitymacji czynnej po stronie autora, czyliR. G.. Pozwany stwierdził, że jego książka ma charakter encyklopedii. W związku z tym pozwany na mocy art. 33 pkt 3 pr. aut. był uprawniony do rozpowszechniania fotografii. Pozwany zaprzeczył, aby zbiór fotografii powoda miał charakter twórczy i podkreślił, że kwestia ta nie została przez powodów udowodniona. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 23 marca 2004 r. sygn. akt II C 690/03 oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: PowódR. G.w ciągu kilku lat zgromadził zdjęcia dotyczące sylwetek piłkarzyKlubu Sportowego (...), którzy grali w tym Klubie w ciągu jego 90-letniej historii. Powód korzystał z różnych archiwów, płacąc za możliwość skorzystania i skopiowania archiwaliów. Niektóre zdjęcia i materiały znajdowały się w wyłącznym posiadaniu powoda. Należały do nich: cegiełka na awans do pierwszej ligii nr(...)(str. 130 albumu) oraz zdjęcie z 1927 r. (str. 57 albumu). Część zdjęć pochodziła ze zbiorów prywatnych. Powód pod każdym zdjęciem zamieszczał informację o jego pochodzeniu. Część dokumentacji graficznej i fotograficznej z tego zbioru została wykorzystana w albumie autorstwaR. G., zatytułowanego „(...). Piłkarze(...)1911-2001”. Album został wydany w 2001 r. wW.przezWydawnictwo (...),E. K.iP. K.. Te zdjęcia, które zamieszczono w albumie powoda, a które wcześniej zostały zgromadzone w niepublikowanym pamiątkowym albumie klubowym „Pamięci(...)”, pochodzącym z 1925 r., zostały zapisane na płycie(...). Płyta ta znalazła się w posiadaniu(...) wydawnictwa (...), który udostępnił ją pozwanemuA. G.. Pozwany pracując nad własną książką o podobnej tematyce uzyskał zgodę prezesa(...)J. P.na skorzystanie ze zdjęć zawartych w albumie z 1925 r. Ostatecznie pozwany nie dokonał samodzielnego wyboru i nie skopiował zdjęć z albumu z 1925 r. tylko wykorzystał około 20 zdjęć z płyty(...), która dostał odJ. K. (2). Zdjęcia te wykorzystał w swojej książce zatytułowanej „(...)”, wydanej w cyklu Encyklopedia(...)F.przezwydawnictwo (...)w 2003 wK.. Pod zdjęciami zamieścił adnotację, że zdjęcia pochodzą z albumu z 1925 r. Sposób prezentacji zdjęć i treść w albumie powoda i książce pozwanego jest różny. Uszeregowanie tych zdjęć jest odmienne. Stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o treść albumu i książki oraz zeznania stron, które zostały uznane za wiarygodne. Sąd Okręgowy zważył, że powódR. G.gromadząc fotografie z różnych źródeł i umieszczając je w określonym układzie w swojej książce stworzył zbiór, będący utworem w rozumieniuart. 1 ust. 1 i 2 pkt 3 oraz art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych(t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.). Powodowie w pozwie domagali się ochrony całego zbioru zdjęć wybranych i zgromadzonych przez powoda w jego albumie. Powodom nie przysługiwały prawa autorskie do poszczególnych zdjęć i nie domagali się oni ochrony prawa do konkretnych zdjęć. Porównując zbiory fotografii z albumu powoda i książki pozwanego Sąd Okręgowy uznał, że oba zbiory nie są tożsame. Każdy z tych zbiorów stanowi samodzielny utwór i korzysta z własnej ochrony przewidzianej przez art. 3 pr. aut. Pozwany korzystając ze zdjęć wybranych przez powoda, ułożył je w swojej książce w odmiennej kolejności. Nie skopiował również wszystkich zdjęć wybranych przez powoda. W tej sytuacji pozwany nie naruszył praw autorskich, powodaR. G.i praw wydawcy - wspólnikówwydawnictwa (...) Spółki Cywilnej, w imieniu których w sprawie jako powód występowałJ. R.. Z braku przesłanek z art. 78 i 79 pr. aut. Sąd Okręgowy oddalił powództwo. O kosztach postępowania orzekł na podstawieart. 98 k.p.c. Postanowieniem z dnia 23 lipca 2004 r. sygn. akt II C 690/03 Sąd Okręgowy w Katowicach ustalił wpis ostateczny od roszczenia niemajątkowego w wysokości 1100 zł stwierdzając, że został on w całości pokryty wpisem tymczasowym. Powodowie w apelacji wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Ponadto wnieśli o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Powodowie zarzucili błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia przez uznanie, że pozwany skorzystał z albumu z 1925 r. i poprzez pominięcie faktu wykorzystania przez pozwanego części utworu powoda, stworzonego na skutek twórczej selekcji obszernej dokumentacji historii K.S. P.. Skarżący zarzucili nierozpoznanie istoty sprawy, która nie sprowadzała się do różnic i podobieństw obu publikacji lecz do bezspornego wykorzystania przez pozwanego bez zgody powodów części jego utworu – zbioru zdjęć postaci związanych z(...). Powodowie zarzucili naruszenieart. 233 k.p.c.w zw. zart. 232 k.p.c.iart. 6 k.c.przez uznanie za prawdziwe twierdzeń pozwanego o wyrażeniu zgody przezJ. P.honorowego prezesa(...)na udostępnienie albumu z 1925 r., historii albumu, który wbrew twierdzeniom powoda nie powstał w związku z 10-leciem istnieniem(...), ponieważ Klub został założony w 1911 r. Ponadto powodowie zarzucili naruszenieart. 224 § 1 k.p.c.przez nieudzielanie głosu stronom przed zamknięciem rozprawy. Powodowie zarzucili naruszenie prawa materialnego, tj. art. 3 w zw. z art. 16 i 17 pr. aut. przez przyjęcie, że ochronie podlega tylko cały zbiór oraz art. 3 w zw. z art. 1 ust. 1 pr. aut. przez uznanie, że ochronie podlega część utworu w postaci zbioru zdjęć na nośniku(...), a nie podlega ochronie ta sama część utworu w albumie powoda. Powodowie wskazali, że zbiór autorstwa powoda ma twórczy charakter z uwagi na przyjęty nim dobór materiałów. Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego. Z uwagi na sprzeczne oświadczenia powodaR. G.i pełnomocnika powodów Sąd Apelacyjny zobowiązał pełnomocnika powodów do wskazania utworu artystycznego, podlegającego ochronie w niniejszym procesie. Powodowie w piśmie z dnia 28.01.2005 r. oświadczyli, że przedmiotem postępowania jest utwór w postaci zbioru zdjęć postaci i zdarzeń związanych z Klubem (drużyną piłkarską)(...). Zbiór ten składał się z 340 zdjęć, które powodowie zobowiązali się przedłożyć w terminie 14 dni. Powodowie nie przedstawili zbioru. Pozwany podtrzymał swoje stanowisko i zarzucił m.in., że powodowie w postępowaniu apelacyjnym zmienili powództwo, co było niedopuszczalne w świetleart. 383 k.p.c. Na rozprawie w dniu 17.03.2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił wniosek pełnomocnika powodów o odroczenie rozprawy, uznając, że nie zachodziły przesłanki zart. 214 k.p.c.Aczkolwiek Sąd nie posiada wpływu na organizację pracy adwokatur, to niego należało dokonanie oceny, czy niemożność znalezienia w ciągu 6 dni substytuta stanowiła okoliczność, która mogła zostać uznana za przeszkodę, której nie sposób było przezwyciężyć. Krótkotrwałe wstrzymanie się ze świadczeniem pracy z powodu choroby nie stanowiło okoliczności nadzwyczajnej, której nie można było przewidzieć. Prawidłowo zorganizowana kancelaria profesjonalnego pełnomocnika powinna być przygotowana na tego typu wypadki losowe. AdwokatP. B.i jego pracownicy od 11.03.2005 r. do dnia rozprawy miał wystarczająco dużo czasu i możliwości, aby zapewnić substytucję. Instytucja substytucji, przewidziana wart. 25 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.), została wprowadzona w celu zapobiegania odraczaniu rozpraw z przyczyn leżących po stronie adwokata i zapewnienia właściwej reprezentacji stron przed sądem. Odpowiedzialność za niezastosowanie tego instrumentu prawnego obciąża pełnomocnika powodów. Mając to na uwadze Sąd Apelacyjny uznał wniosek o odroczenie rozprawy za nieuzasadniony. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ wyrok Sądu Okręgowego odpowiadał prawu, aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazanych przez niego w uzasadnieniu. Sąd Okręgowy nie mógł naruszyćart. 232 i 233 k.p.c.poprzez dowolną ocenę zeznań pozwanego, ponieważ w sprawie nie został przeprowadzony dowód z przesłuchania stron. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 9 marca 2004 r. pominął ten dowód. Strony zostały przesłuchane jedynie informacyjnie w trybieart. 212 k.p.c.Sąd pierwszej instancji naruszył jednakart. 6 k.c.Ciężar udowodnienia faktu udzielenia przezJ. P.pozwanemu zgody na skorzystanie z albumu z 1925 r. obciążał pozwanego, ponieważ on z tej zgody wywodził korzystne dla siebie skutki prawne. Pozwany nie wniósł o przeprowadzenie żadnego dowodu na tą okoliczność. Sąd Okręgowy oddalając wniosek powoda o dowód ze świadkaJ. P.na okoliczność, że pozwany nie otrzymał takiej zgody, nie mógł poczynić odmiennych ustaleń. Uchybienie to nie miało ostatecznie wpływu na wynik postępowania. Nieudzielanie głosu pełnomocnikom stron przed zamknięciem rozprawy stanowiło naruszenieart. 224 § 1 k.c.Naruszenie to nie mogło jednak prowadzić do uchylenia wyroku, ponieważ argumenty, które miały wtedy zostać przytoczone, a zostały powołane w apelacji, wynikały z wcześniejszych oświadczeń stron. Zasadniczym problemem w sprawie była kwestia przedmiotu ochrony. Pełnomocnik powodów stwierdził, że przedmiotem sprawy jest zbiór funkcjonalny, tematyczny i koncepcyjny autorstwaR. G., składający się z materiałów fotograficznych i graficznych, wykorzystanych w albumie powoda. Na rozprawie dniu 9 marca 2004 r. powód oświadczył, że domaga się ochrony praw autorskich do albumu, który wydał, a nie płyty(...). W apelacji pełnomocnik powodów stwierdził: „Okoliczność, że zbiór powoda był utrwalony w albumie „(...). Piłkarze(...)1911-2001” oraz na płycie(...)nie ma znaczenia dla ochrony wg przepisów prawa autorskiego. Przedmiotem sporu nie była całość publikacji, ale porównanie zbiorów grafik i fotografii tam zawartych.” W dalszej części apelacji podniósł, że: „ Utrwalenie utworu w książce nie ma znaczenia dla udzielenia ochrony utworowi powoda, albowiem przedmiotem ochrony nie jest wyłącznie książka powoda „(...). Piłkarze(...)1911-2001”, ale zbiór archiwalnych zdjęć postaci związanych z(...).” Rozbieżności te spowodował, że na żądanie Sądu Apelacyjnego powodowie ostatecznie oświadczyli się w tej sprawie, stwierdzając, że przedmiotem ochrony jest utwór w postaci zdjęć postaci i zdarzeń związanych zKlubem (...), składający się z 340 zdjęć. Powodowie precyzując swoje stanowisko nie naruszyliart. 383 k.p.c., gdyż od początku procesu domagali się ochrony tego utworu. Z powodu nieprecyzyjnego sformułowania istniały jedynie wątpliwości interpretacyjne. Tak uzasadnione powództwo nie mogło zostać uwzględnione, ponieważ powodowie nie wykazali, że opisany przez nich zbiór stanowi utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 3 prawa autorskiego. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji przedmiotem ochrony prawa autorskiego nie był zbiór zdjęć i rysunków zawartych w albumie powoda lecz zbiór zdjęć i rysunków który w całości nigdy nie został opublikowany. Tylko niektóre zdjęcia i rysunki z tego zbioru zostały zamieszczone w albumie powoda. Powodowie nie okazali całego zbioru w toku postępowania cywilnego. Dopiero w piśmie z dnia 28.01.2005 r. zobowiązali się do przedstawienia w terminie 14 dni zdjęć, składających się na zbiór autorstwaR. G.. Zdjęcia nie zostały przedłożone. W sytuacji, gdy pozwany zaprzeczył, aby zbiór zdjęć i rysunków miał charakter utworu i zarzucił, że zbiór nie został okazany w toku procesu, obowiązkiem powodów było wykazanie, że zbiór taki istnieje oraz, że poprzez przyjęty w nim dobór materiałów, układ lub zestawienie ma charakter utworu. Tymczasem powodowie ograniczyli się do przedłożenia albumu, zaznaczając, że sam album jako utwór nie stanowi w tym postępowania dobra, którego ochrony się domagają. Album powoda zawierał jedynie niektóre ze zdjęć i rysunków składających się na zbiór. Powodowie opisali zatem zbiór poprzez wskazanie jego fragmentów wykorzystanych w innym utworze. Konsekwencją takiego opisu przedmiotu ochrony było sformułowanie żądania pozwu w sposób uniemożliwiający wydanie orzeczenia, które nadawałoby się do egzekucji. Wyrok nakazujący pozwanemu - zgodnie z żądaniem pozwu - zaprzestania naruszeń praw autorskich do utworu w postaci materiałów fotograficznych i graficznych – zbioru funkcjonalnego, tematycznego i koncepcyjnego autorstwaR. G., byłby niewykonalny z uwagi na brak określenia tego zbioru w sposób umożliwiający jego identyfikację. Nie zaprezentowanie zbioru w sposób umożliwiający jego identyfikację oraz weryfikację pod kątem przesłanek z art. 1 ust. 1 i art. 3 prawa autorskiego stanowiło wystarczającą podstawę do oddalenia powództwa w całości. Dodatkowo trzeba było zaznaczyć, że pozwanyJ. R.nie wykazał, aby jemu i pozostałym(...) Spółki Cywilnej (...)przysługiwała legitymacja czynna do wystąpienia z powództwem o ochronę praw autorskich i zapłatę. Uprawnienia powodowego wydawcy nie mogły powstawać na mocy art. 993pr. aut. w związku z art. 991pr. aut. Oczywistym było, że przepisy te nie znajdują zastosowania do utworu autorstwaR. G.zatytułowanego „(...). Piłkarze(...)1911-2001”. Wydawca nie powołał się na uprawnienia do albumu wynikające z umowy wydawniczej. Prawa autorskie do albumu nie były zresztą przedmiotem postępowania. Powodowy wydawca nie mógł powoływać się na prawa wynikające z opublikowania innego utworu niż album, np. zbioru zdjęć i rysunków, ponieważ - jak to już wyżej wyjaśniono - utwór taki w ogóle nie został przedstawiony w toku postępowania. Ponadto wskazać należało, że przepis art. 993w zw. z art. 991pr. aut. stosuje się do utworu, którego czas ochrony już wygasł. Tymczasem wydawca nie zakwestionował praw autoraR. G.do jego zbioru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego oparcie przezJ. R.powództwa na wyżej powołanych przepisach i wytoczenie go wspólnie z autorem zbioru, od początku wskazywało na brak legitymacji czynnej wydawcy, stanowiąc dodatkową podstawę oddalenia powództwa w stosunku do niego. W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3, art. 99 i art. 108 § 1 k.p.c.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000000503_I_ACa_000225_2005_Uz_2005-03-18_001

I ACa 225/05

2005-03-18 01:00:00.0 CET

2012-11-27 14:45:14.0 CET

2014-06-10 08:29:03.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 225/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Lucjan Nowak SSA Iwona Wilk (spr.) SSO (del.) Janusz Kiercz Protokolant : Bogdan Merker po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa R. O. przeciwko Agencji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C. o zwalczanie nieuczciwej konkurencji i z powództwa wzajemnego Agencji (...) z ograniczoną

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xEditorFullName="Magdalena Bezak" xPublisher="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2005" xEditor="mbezak" xToPage="7" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xVolNmbr="000225"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 225/05</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 18 marca 2005 r.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Lucjan Nowak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Iwona Wilk (spr.)</xText> <xText>SSO (del.) Janusz Kiercz</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Bogdan Merker</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>R. O.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Agencji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon></xText> <xText>w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>o zwalczanie nieuczciwej konkurencji</xText> <xText>i z powództwa wzajemnego <xAnon> Agencji (...)</xAnon> z ograniczoną</xText> <xText>odpowiedzialnością w <xAnon>C.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>R. O.</xAnon></xText> <xText>o zwalczanie nieuczciwej konkurencji</xText> <xText>na skutek apelacji powoda i pozwanego wzajemnego</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie</xText> <xText>z dnia 5 lipca 2002 r., sygn. akt V GC 435/97</xText> <xText/> <xText>1) zmienia zaskarżony wyrok w punktach II.1, II.2, II.3 i II.5 w ten sposób, <xBRx/>że powództwo wzajemne oddala w całości i zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 12.600,- (dwanaście tysięcy sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania;</xText> <xText/> <xText>2) zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 1.490,- (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.</xText> <xText>Sygn. akt I ACa 225/05</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>R. O.</xAnon> wniósł ostatecznie o zakazanie pozwanej <xAnon> Agencji (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon> posługiwania się w wydawnictwach szaradziarskich oznaczeń składających się z cyfry wskazującej ilość szarad zamieszczonych w zbiorze oraz zakaz zamieszczania słów: „<xAnon>p.</xAnon>”, „<xAnon>p.</xAnon>”, „<xAnon>k.</xAnon> <xAnon>p.</xAnon>” i umieszczania szarad i innych rozrywek umysłowych na kolorowych stronach. Swe roszczenia powód wywodził z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art. 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink> powołując się na pierwszeństwo stosowania wskazanych nazw i form graficznych.</xText> <xText>Pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, iż uzyskała świadectwo ochronne na znak towarowy „500 <xAnon>P.</xAnon>” i wcześniej niż powód używała takiego oznaczenia swych wydawnictw.</xText> <xText>Jednoczenie pozwana złożyła pozew wzajemny, który po szeregu modyfikacjach został ostatecznie sprecyzowany w 2002 r. Ostatecznie pozwana (powódka wzajemna) domagała się zakazania powodowi (pozwanemu wzajemnie) wprowadzania do obrotu i wycofania wcześniej wprowadzonych czasopism krzyżówkowych z oznaczeniem zawierającym wyeksponowane na okładce cyfry 222 <xAnon>P.</xAnon>, 333 <xAnon>P.</xAnon>, 100 <xAnon>P.</xAnon>, 500 <xAnon>P.</xAnon> i innych dokładnie oznaczonych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie (k.1714); zakazania używania znaków słowno-graficznych i graficznych zarejestrowanych jako znaki towarowe na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) w 1999 r. i 2000 r. m.in. „100 <xAnon>P.</xAnon>h”, „200 <xAnon>P.</xAnon>” oraz innych wskazanych na k.1707-1708, a także znaku graficznego w postaci kolorowego boku. Pozwana (powódka wzajemna) wskazywała, że powód (pozwany wzajemnie) używając tych znaków dopuszcza się czynów nieuczciwej konkurencji z <xLexLink xArt="art. 3;art. 10;art. 13;art. 13 ust. 1" xIsapId="WDU19930470211" xTitle="Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" xAddress="Dz. U. z 1993 r. Nr 47, poz. 211">art. 3, 10 i 13 ust. 1 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji</xLexLink> (Dz.U. Nr 47 z 1993 r. poz.211) oraz czynów z <xLexLink xArt="art. 296" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">art. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej</xLexLink> (dz.U. Nr 49 z 2001 r. poz. 508). Ponadto powódka wzajemna żądała zakazania pozwanemu wzajemnie wprowadzania do obrotu i wycofania już wprowadzonych czasopism z krzyżówkami oznaczonych w sposób wyżej opisanych i zawierających tzw. kolorowy bok, nakazanie pozwanemu wzajemnie wycofania złożonych w urzędzie Patentowym zgłoszeń znaków towarowych (k.1708-1709) oraz nakazania zrzeczenia się praw do znaków towarowych – kolorowych ramek (<xLexLink xArt="art. 168;art. 168 ust. 1;art. 168 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">art. 168 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej</xLexLink>). Żądała nadto powódka wzajemna nakazanie pozwanemu wzajemnie opublikowania na jego koszt przeprosin za dokonane naruszenia i bezpodstawne używanie zarejestrowanych na rzecz powódki wzajemnej znaków towarowych oraz umocowania do wykonania tych czynności na koszt pozwanego wzajemnie na wypadek niewykonania ich przez pozwanego wzajemnie.</xText> <xText>Wyrokiem z 5 lipca 2002 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo główne zasądzając od powoda na rzecz pozwanej koszty postępowania w kwocie 1215,- zł. natomiast z powództwa wzajemnego zakazał pozwanemu wzajemnie używania znaków podobnych do znaków towarowych słowno-graficznych zarejestrowanych w Urzędzie Patentowym RP na rzecz powódki wzajemnej, szczegółowo wymienionych w sentencji, nakazał pozwanemu wzajemnie opublikowanie określonych przeprosin oraz umocował powódkę wzajemną do zastępczego opublikowania przeprosin na koszt pozwanego wzajemnie, gdy ten nie dokona tych czynności w terminie dwóch tygodni od uprawomocnienia się wyroku. W pozostałym zakresie powództwo wzajemne oddalił i zniósł między stronami koszty postępowania wywołane powództwem wzajemnym.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, iż powód (pozwany wzajemnie) poczynając od 1993 r. prowadzi działalność wydawniczą w zakresie wydawnictw krzyżówkowych, a od 1997r. powód wydał tytuły krzyżówkowe oznaczone cyfrą (222, 500, 333, 555, 1000.100, 200, 300, 500) i rodzajem szarad ( „<xAnon>p.</xAnon>”, „<xAnon>k.</xAnon> z <xAnon>u.</xAnon>”). Natomiast pozwana (powódka wzajemna) od 1994r. wydaje tego samego rodzaju wydawnictwa opatrzone tytułami „100<xAnon>P.</xAnon>”, „200<xAnon>P.</xAnon>”, „300 <xAnon>P.</xAnon>”, „500 <xAnon>P.</xAnon>” czy też „1000 <xAnon>P.</xAnon>”. Ponadto pozwana i powódka wzajemna na przestrzeni czasu od lutego 1999 r. do listopada 2000 r. zrejestrowała łącznie 36 znaków towarowych słowno-graficznych złożonych z cyfr i określenia rodzaju krzyżówek np. „500 <xAnon>K.</xAnon>”, „500<xAnon>K.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>”, „500 <xAnon>P.</xAnon>” (k.1719-1721), a także znak graficzny tzw. kolorowy bok (k.665).</xText> <xText>Powód (pozwany wzajemnie) złożył do Urzędu Patentowego wnioski o unieważnienie zarejestrowanych przez pozwaną (powódkę wzajemną) znaków towarowych.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy zważył Sąd Okręgowy, że zarówno powództwo główne jak i wzajemne gdy strony domagają się ochrony na podstawie przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (art. 3,10 i 13 ust.1 tej ustawy) nie są uzasadnione ponieważ prawo do używania liczb w wydawnictwach nie może być zastrzeżone wyłącznie na rzecz jednego przedsiębiorcy. Bowiem cyfra sama w sobie jest nośnikiem informacji i nie ma zdolności odróżniającej, tak samo słowa: „<xAnon>k.</xAnon>”, <xAnon> (...)</xAnon>, „<xAnon>p.</xAnon>” czy też „<xAnon>p.</xAnon>” nie są nazwami własnymi, przypisanymi do określonych wydawców, lecz są nazwami rodzajowymi i powszechnie używanymi w wydawnictwach szaradziarskich. Zatem pozwana (powódka wzajemna) nie posiada monopolu na używanie liczb i podanych wyżej słów, stąd jej żądanie oparte na przepisach ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie jest uzasadnione.</xText> <xText>Natomiast Sąd Okręgowy uznał za zasadne roszczenia powódki wzajemnej wtedy gdy żądała ona ochrony zarejestrowanych znaków towarowych ponieważ pozwany wzajemnie naruszył prawa z rejestracji znaków towarowych słowno-graficznych i graficznych (kolorowy bok) przysługujących powódce wzajemnej, wprowadzając w błąd potencjalnych nabywców co do pochodzenia towaru i wykorzystując ukształtowany przez reklamę wizerunek krzyżówkowej serii numerycznej powódki wzajemnej. Takie wnioski są usprawiedliwione na podstawie opinii biegłych sądowych: <xAnon>K. S.</xAnon> i <xAnon>U. P.</xAnon>. Zatem roszczenie powódki wzajemnej jest uzasadnione na podstawie art. 20 ustawy o znakach towarowych, które to przepisy mają w sprawi zastosowanie.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód (pozwany wzajemnie) w części oddalającej powództwo i uwzględniającej powództwo wzajemne, który zarzucając naruszenie prawa materialnego: art. 7 w zw. z art. 19 i 20 ustawy o znakach towarowych oraz art. 10 w zw. z art.18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przez przyjęcie, że połączenie liczb ze słowami „<xAnon>p.</xAnon>” lub „<xAnon>k.</xAnon>” na okładkach czasopism szaradziarskich z elementami graficznymi ma zdolność odróżniającą i ich używanie wywołuje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd co do pochodzenia czasopism szaradziarskich, a także przyjęcie, że kolorowy bok posiada zdolność odróżniającą, a powód (pozwany wzajemnie) może wycofać z obrotu wprowadzone już wydawnictwa.</xText> <xText>W szczególności powód (pozwany wzajemny) podniósł, iż Sąd I instancji przeprowadził wadliwą analizę materiału dowodowego przez pominięcie zeznań tych świadków, którzy potwierdzili fakt używania przez innych wydawców wcześniej niż pozwana (powódka wzajemna) oznaczeń cyfrowych w wydawnictwach szaradziarskich oraz stosowanie tzw. kolorowego boku. Ponadto powód (pozwany wzajemny) zakwestionował przydatność dla rozstrzygnięcia sprawy opinii biegłych sądowych wobec ostatecznego sprecyzowania żądania pozwu wzajemnego po sporządzeniu opinii. Ponadto zarzucił apelujący błędną interpretację przez Sąd okręgowy przepisów o zdolności odróżniającej znaków towarowych (art.7 ust.1 ustawy o znakach towarowych).</xText> <xText>Pozwana (powódka wzajemna) zaskarżyła apelacją powyższy wyrok w części oddalającej powództwo wzajemne zarzucając naruszenie prawa materialnego: art. 3 ust.1, art.10 i art. 13 ust.1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o znakach towarowych w zw. z <xLexLink xArt="art. 296;art. 296 ust. 1;art. 296 ust. 1 pkt. 2;art. 296 ust. 1 pkt. 3;art. 315;art. 315 ust. 2" xIsapId="WDU20010490508" xTitle="Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508">art. 296 ust.1 pkt 2 i 3 oraz art. 315 ust. 2 prawa własności przemysłowej</xLexLink>.</xText> <xText>Wyrokiem z 9 października 2003 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach uwzględniając apelację powoda (pozwanego wzajemnego) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie w punktach II.1,II.2,II.3 i II.5 w ten sposób, że oddalił powództwo wzajemne w całości i zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnie) koszty postępowania w kwocie 12 600,- zł. oddalając w pozostałej części tę apelację, oddalił apelację pozwanej (powódki wzajemnej) oraz zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 1 040,- zł.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny kwestionując celowość i przydatność prowadzenia dowodu z opinii biegłych sądowych co do ewentualnego podobieństwa oznaczania wydawnictw powoda (pozwanego wzajemnego) do znaków towarowych zarejestrowanych na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) przyjął, iż tego rodzaju podobieństwo obu wydawnictw, które mogłoby wprowadzać w błąd co do ich pochodzenia w rzeczywistości nie zachodzi. Wobec tego należy podzielić wnioski Sądu I instancji co do bezzasadności roszczeń obu stron wywodzonych z przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a także nie ma wobec tego podstaw do udzielenia pozwanej (powódce wzajemnej) ochrony przewidzianej przepisami ustawy o znakach towarowych.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżyła kasacją w części zmieniającej wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie i oddalającej jej apelację – pozwana (powódka wzajemna), która zarzucając błędną wykładnię art. 13 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) oraz art. 10 ust. 1 tej samej ustawy oraz <xLexLink xArt="art. 19" xIsapId="WDU19850050017" xTitle="Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych" xAddress="Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17">art. 19 ustawy z 31.01.1985 r. o znakach towarowych</xLexLink> (Dz.U. Nr 5, poz. 17 z późn. zm. ) i niezastosowanie art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a także naruszenie przepisów postępowania przez obrazę <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 241" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 241 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">382 kpc</xLexLink> przez zdyskwalifikowanie opinii biegłych sądowych i dokonaniu własnych, odmiennych ustaleń wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach.</xText> <xText>Wyrokiem z 21 października 2004 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu apelacyjnego w Katowicach z 9 października 2003 r. w punktach 1 i 4 i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego, a w pozostałym zakresie kasację oddalił.</xText> <xText>Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną kasację pozwanej (powódki wzajemnej) w zakresie, w którym Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego i powództwo wzajemne w całości oddalił uznając za zasadny zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 kpc</xLexLink> <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink> bowiem Sąd ten nie wskazał w uzasadnieniu przyczyn dokonania negatywnej oceny dowodu z opinii biegłych sądowych. W sytuacji samodzielnego ustalenia przez Sąd Apelacyjny o braku podobieństwa i ryzyka konfuzji co do pochodzenia wydawnictw obu stron, bez równoczesnego wskazania przyczyn odmowy mocy dowodowej i uznania za wiarygodne opinii obu biegłych uznać trzeba zasadność zarzutów kasacji naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 328;art. 328 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 328 § 2 kpc</xLexLink>. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy bowiem dokonało się w płaszczyźnie oceny dowodów zmierzających do wykazania istnienia przesłanki rozstrzygającej o dopuszczalności stosowania przepisów prawa materialnego w postaci znajdujących w sprawie zastosowania przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19850050017" xTitle="Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych" xAddress="Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17">ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych</xLexLink>. Powyższe podważa więc prawidłowość ustalenia zaskarżonego wyroku w przedmiocie braku podobieństwa oznaczeń, a to w konsekwencji przesądza o co najmniej przedwczesnym zastosowaniu przepisów prawa materialnego w sytuacji braku stabilnych ustaleń faktycznych.</xText> <xText><xBx>Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Apelacyjny zważył co następuje: </xBx></xText> <xText>Apelacja powoda (pozwanego wzajemnie) odnosząca się do rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Częstochowie w części uwzględniającej powództwo wzajemne jest uzasadniona.</xText> <xText>Podzielić należy to ustalenie Sądu I instancji, że powódka wzajemna uzyskała rejestrację szeregu znaków towarowych słowno-graficznych złożonych z cyfr i określenia rodzaju krzyżówek oraz znaku towarowego graficznego tzw. kolorowego boku. Jest to bowiem okoliczność w sprawie bezsporna. Jest także poza sporem, że powódka wzajemna oznacza powyższymi znakami swoje wydawnictwa szaradzierskie. Bezspornym jest także i to, że obie strony konkurują na rynku tego rodzaju wydawnictw, a pozwany wzajemnie w swych wydawnictwach, obok innych oznaczeń wskazujących na pochodzenie czasopism, używa także cyfr i określenia rodzaju krzyżówek, przy czym są to m.in. także cyfry i oznaczenia objęte przedmiotowymi rejestracjami znaków towarowych na rzecz powódki wzajemnej (np.”100 <xAnon>P.</xAnon>”, „200 <xAnon>K.</xAnon> z <xAnon>U.</xAnon>” czy „300 <xAnon>K.</xAnon> z <xAnon>U.</xAnon>”). Także i ta okoliczność jest między stronami bezsporna.</xText> <xText>Spornym między stronami było przede wszystkim to czy powódka wzajemna może żądać ochrony przewidzianej przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19850050017" xTitle="Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych" xAddress="Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17">ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych</xLexLink> (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), które to przepisy mają w sprawie zastosowanie. Problem ewentualnego podobieństwa oznaczeń wydawnictw obu stron w ich warstwie słowno-graficznej ma charakter wtórny i będzie istotny dla rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu wtedy gdy możliwa będzie pozytywna odpowiedź na powyższe pytanie o możliwości przyznania powódce wzajemnej ochrony prawa z rejestracji znaku towarowego co do zasady.</xText> <xText>Pojęcie znaku towarowego definiuje przepis art. 4 ust. 1 ustawy o znakach towarowych. W rozumieniu tego przepisu znakiem towarowym jest takie oznaczenie towaru lub usługi, które pozwala odróżnić towar (usługę) jednego przedsiębiorcy od towaru (usługi) innego przedsiębiorcy. Nie jest zatem znakiem towarowym samo oznaczenie wyrazem, rysunkiem, ornamentem, kompozycją kolorystyczną, formą plastyczną, melodią bądź kombinacją tych elementów (art.4 ust. 2 ustawy o znakach towarowych), lecz staje się nim z chwilą związania go z towarem pochodzącym nadto od określonego przedsiębiorcy. Konsekwencją takiego uregulowania jest więc to, iż nie jest prawem chronione oznaczenie w jego zewnętrznej postaci jako wyraz, rysunek itd. lecz ochronie podlega związek oznaczenia z towarem, który to związek przekazuje nabywcom informację o danym produkcie, a w szczególności o jego wytwórcy. Konstytutywnym bowiem elementem naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego jest użycie zarejestrowanego znaku lub znaku do niego podobnego dla oznaczenia towarów (usług) w sposób, który wywołuje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd co do pochodzenia towaru. Tak bowiem określa pojęcie naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego, a w konsekwencji także zakres ochrony wynikającej z prawa z rejestracji znaku towarowego, przepis art. 19 ustawy o znakach towarowych. Stwierdzić więc należy, iż stosownie do unormowania art. 19 ustawy o znakach towarowych ochroną prawną objęta jest w zasadzie funkcja odróżnienia towaru od towaru tego samego rodzaju na podstawie jego pochodzenia. Bowiem podstawową z kolei funkcją znaku towarowego jest wskazanie źródła pochodzenia towaru czyli jego wyróżnienie spośród innych jako tego, który pochodzi od konkretnego przedsiębiorcy używającego danego znaku towarowego. Ta funkcja znaku towarowego wynika nie tylko z uregulowania art. 4 ustawy o znakach towarowych lecz także z art. 7 tej ustawy.</xText> <xText>Jeśli zatem nawet zarejestrowany znak towarowy nie ma koniecznej zdolności odróżniającej w rozumieniu art. 4 i 7 ustawy o znakach towarowych to nie można uprawnionemu z rejestracji takiego znaku udzielić ochrony przewidzianej w art. 19 ustawy ponieważ pozbawiony tej cechy znak towarowy nie jest zdolny do wyróżnienie towaru nim oznaczonego jako pochodzącego od określonego przedsiębiorcy. W konsekwencji zaś nie istnieje nie tylko obawa ale nawet możliwość konfuzji nabywcy co do pochodzenia towaru, która to przesłanka jest konieczna dla pozytywnego stwierdzenia naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego (art. 19 ustawy o znakach towarowych). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 1.02.2001 r. I CKN 1128/98 (OSNC z 2001r. z.9 poz.136).</xText> <xText>W tej sprawie taka właśnie sytuacja zachodzi ponieważ zarejestrowanym na rzecz powódki wzajemnej znakom towarowym słowno-graficznym i graficznym w żaden sposób nie można przypisać koniecznej cechy odróżniającej w rozumieniu art. 7 ustawy o znakach towarowych. Bowiem nie spełniają takiej funkcji zestawienia cyfr i oznaczenia rodzajowego krzyżówek ani też kolory stron czasopisma. Zważyć tu bowiem trzeba, iż powyższe zestawienie cyfr i słów pełni w istocie rolę informacyjną o właściwości towaru o tyle, iż oznaczane wydawnictwa szaradziarskie tym się właśnie charakteryzują, iż zawierają wyłącznie szarady i zadania umysłowe, których rodzaje powszechnie określane są jako: krzyżówki, panoramiczne czy Jolka – jako odmiany krzyżówek. Zatem znak towarowy w tym kształcie słownym w żaden sposób nie może wyróżniać czasopism wydawanych przez powódkę wzajemną jako pochodzących właśnie od niej skoro sprowadza się on do wskazania zawartości wydawnictwa, takiego samego w istocie jak wszystkie inne tego rodzaju czasopisma znajdujące się na rynku. To, iż znakom towarowym zarejestrowanym na rzecz powódki wzajemnej nie można przydać koniecznej cechy odróżniającej wynika także z wyroku Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2002 r. sygn. akt III RN 218/01 w uzasadnieniu, którego Sąd ten wskazał właśnie na brak zdolności rejestracyjnej znaku zarejestrowanego na rzecz powódki wzajemnej „100 <xAnon>P.</xAnon>”, co legło u podstaw unieważnienia prawa z rejestracji tego znaku towarowego. Tej okoliczności Sąd Apelacyjny nie mógł w żaden sposób pominąć przy ocenie zasadności roszczenia powódki wzajemnej. Tak samo należy ocenić zdolność odróżniającą, a właściwie jej brak, znaku towarowego graficznego kolorowego boku ponieważ sam w sobie kolor papieru, który wydawca używa do druku czasopisma nie stanowi cechy wyróżniającej, w rozumieniu art. 4 i 7 ustawy o znakach towarowych.</xText> <xText>Jeśli więc znaki towarowe zarejestrowane na rzecz pozwanej nie posiadają koniecznej cechy odróżniającej to tym samym brakuje konstytutywnej przesłanki dla stwierdzenia naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego, a to wobec tego, iż w takim przypadku nie istnieje możliwość konfuzji nabywcy co do pochodzenia czasopism szaradziarskich tak oznaczonych. Tym samym żądanie pozwu wzajemnego wtedy gdy powódka żąda ochrony prawnej na podstawie art. 19 ustawy o znakach towarowych nie jest uzasadnione i wobec tego podlegać winno oddaleniu.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż wobec zarejestrowania przedmiotowych znaków słowno-graficznych i graficznego zachodzi obawa, iż inni przedsiębiorcy zostaną pozbawieni możliwości zamieszczania na okładkach swych czasopism informacji o ilości i rodzaju szarad pomieszczonych w numerze ani też nie będą mogli używać do ich druku kolorowego papieru. Zawsze bowiem powódka wzajemna będzie mogła kwestionować takie oznaczenie czasopism innych wydawców z powołaniem na prawo ochronne z rejestracji znaku towarowego. Takie zachowanie powódki wzajemnej należy ocenić jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kupieckimi i wobec tego nie zasługujące na ochronę w świetle <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc.</xLexLink></xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 kpc</xLexLink> przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W świetle powyższych ustaleń stwierdzić trzeba, iż dowody z opinii biegłych sądowych, których przedmiotem była ocena podobieństwa wydawnictw pozwanego wzajemnie do szaty graficznej strony tytułowej czasopism powódki wzajemnej nie są przydatne dla rozstrzygnięcia o istocie sprawy, w rozumieniu przytoczonego <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 kpc</xLexLink> jeśli zważyć, iż znaki towarowe zarejestrowane na rzecz powódki wzajemnej w ogóle nie mają koniecznej cechy odróżniającej. Ponadto znaki te mają charakter kombinowany słowno-graficzny i powyższy brak funkcji wyróżniającej niewątpliwie odnieść trzeba do wszelkich sfer tych znaków, także więc ich wyrazu graficznego.</xText> <xText>W konsekwencji dowodom z opinii biegłych sądowych należy odmówić przydania mocy dowodowej, jako tym dowodom, które w ogóle nie są przydatne dla rozstrzygnięcia o istocie sprawy, a w szczególności nie mogą dowody te stanowić podstawy ustaleń faktycznych koniecznych dla zastosowania przepisów ustawy o znakach towarowych, a zwłaszcza art. 19 tej ustawy.</xText> <xText>Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink>. Koszty postępowania za wszystkie instancje obciążają powódkę wzajemną na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Janusz Kiercz

Barbara Panek

Bogdan Merker

Magdalena Bezak

Sygn. akt I ACa 225/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 marca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Lucjan Nowak SSA Iwona Wilk (spr.) SSO (del.) Janusz Kiercz Protokolant : Bogdan Merker po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaR. O. przeciwkoAgencji (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością wC. o zwalczanie nieuczciwej konkurencji i z powództwa wzajemnegoAgencji (...)z ograniczoną odpowiedzialnością wC. przeciwkoR. O. o zwalczanie nieuczciwej konkurencji na skutek apelacji powoda i pozwanego wzajemnego od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 5 lipca 2002 r., sygn. akt V GC 435/97 1) zmienia zaskarżony wyrok w punktach II.1, II.2, II.3 i II.5 w ten sposób,że powództwo wzajemne oddala w całości i zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 12.600,- (dwanaście tysięcy sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania; 2) zasądza od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) kwotę 1.490,- (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego. Sygn. akt I ACa 225/05 UZASADNIENIE PowódR. O.wniósł ostatecznie o zakazanie pozwanejAgencji (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwC.posługiwania się w wydawnictwach szaradziarskich oznaczeń składających się z cyfry wskazującej ilość szarad zamieszczonych w zbiorze oraz zakaz zamieszczania słów: „p.”, „p.”, „k.p.” i umieszczania szarad i innych rozrywek umysłowych na kolorowych stronach. Swe roszczenia powód wywodził zart. 10 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencjipowołując się na pierwszeństwo stosowania wskazanych nazw i form graficznych. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa wskazując, iż uzyskała świadectwo ochronne na znak towarowy „500P.” i wcześniej niż powód używała takiego oznaczenia swych wydawnictw. Jednoczenie pozwana złożyła pozew wzajemny, który po szeregu modyfikacjach został ostatecznie sprecyzowany w 2002 r. Ostatecznie pozwana (powódka wzajemna) domagała się zakazania powodowi (pozwanemu wzajemnie) wprowadzania do obrotu i wycofania wcześniej wprowadzonych czasopism krzyżówkowych z oznaczeniem zawierającym wyeksponowane na okładce cyfry 222P., 333P., 100P., 500P.i innych dokładnie oznaczonych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie (k.1714); zakazania używania znaków słowno-graficznych i graficznych zarejestrowanych jako znaki towarowe na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) w 1999 r. i 2000 r. m.in. „100P.h”, „200P.” oraz innych wskazanych na k.1707-1708, a także znaku graficznego w postaci kolorowego boku. Pozwana (powódka wzajemna) wskazywała, że powód (pozwany wzajemnie) używając tych znaków dopuszcza się czynów nieuczciwej konkurencji zart. 3, 10 i 13 ust. 1 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji(Dz.U. Nr 47 z 1993 r. poz.211) oraz czynów zart. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej(dz.U. Nr 49 z 2001 r. poz. 508). Ponadto powódka wzajemna żądała zakazania pozwanemu wzajemnie wprowadzania do obrotu i wycofania już wprowadzonych czasopism z krzyżówkami oznaczonych w sposób wyżej opisanych i zawierających tzw. kolorowy bok, nakazanie pozwanemu wzajemnie wycofania złożonych w urzędzie Patentowym zgłoszeń znaków towarowych (k.1708-1709) oraz nakazania zrzeczenia się praw do znaków towarowych – kolorowych ramek (art. 168 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej). Żądała nadto powódka wzajemna nakazanie pozwanemu wzajemnie opublikowania na jego koszt przeprosin za dokonane naruszenia i bezpodstawne używanie zarejestrowanych na rzecz powódki wzajemnej znaków towarowych oraz umocowania do wykonania tych czynności na koszt pozwanego wzajemnie na wypadek niewykonania ich przez pozwanego wzajemnie. Wyrokiem z 5 lipca 2002 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo główne zasądzając od powoda na rzecz pozwanej koszty postępowania w kwocie 1215,- zł. natomiast z powództwa wzajemnego zakazał pozwanemu wzajemnie używania znaków podobnych do znaków towarowych słowno-graficznych zarejestrowanych w Urzędzie Patentowym RP na rzecz powódki wzajemnej, szczegółowo wymienionych w sentencji, nakazał pozwanemu wzajemnie opublikowanie określonych przeprosin oraz umocował powódkę wzajemną do zastępczego opublikowania przeprosin na koszt pozwanego wzajemnie, gdy ten nie dokona tych czynności w terminie dwóch tygodni od uprawomocnienia się wyroku. W pozostałym zakresie powództwo wzajemne oddalił i zniósł między stronami koszty postępowania wywołane powództwem wzajemnym. Sąd Okręgowy ustalił, iż powód (pozwany wzajemnie) poczynając od 1993 r. prowadzi działalność wydawniczą w zakresie wydawnictw krzyżówkowych, a od 1997r. powód wydał tytuły krzyżówkowe oznaczone cyfrą (222, 500, 333, 555, 1000.100, 200, 300, 500) i rodzajem szarad ( „p.”, „k.zu.”). Natomiast pozwana (powódka wzajemna) od 1994r. wydaje tego samego rodzaju wydawnictwa opatrzone tytułami „100P.”, „200P.”, „300P.”, „500P.” czy też „1000P.”. Ponadto pozwana i powódka wzajemna na przestrzeni czasu od lutego 1999 r. do listopada 2000 r. zrejestrowała łącznie 36 znaków towarowych słowno-graficznych złożonych z cyfr i określenia rodzaju krzyżówek np. „500K.”, „500K.P.”, „500P.” (k.1719-1721), a także znak graficzny tzw. kolorowy bok (k.665). Powód (pozwany wzajemnie) złożył do Urzędu Patentowego wnioski o unieważnienie zarejestrowanych przez pozwaną (powódkę wzajemną) znaków towarowych. W tym stanie rzeczy zważył Sąd Okręgowy, że zarówno powództwo główne jak i wzajemne gdy strony domagają się ochrony na podstawie przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (art. 3,10 i 13 ust.1 tej ustawy) nie są uzasadnione ponieważ prawo do używania liczb w wydawnictwach nie może być zastrzeżone wyłącznie na rzecz jednego przedsiębiorcy. Bowiem cyfra sama w sobie jest nośnikiem informacji i nie ma zdolności odróżniającej, tak samo słowa: „k.”,(...), „p.” czy też „p.” nie są nazwami własnymi, przypisanymi do określonych wydawców, lecz są nazwami rodzajowymi i powszechnie używanymi w wydawnictwach szaradziarskich. Zatem pozwana (powódka wzajemna) nie posiada monopolu na używanie liczb i podanych wyżej słów, stąd jej żądanie oparte na przepisach ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie jest uzasadnione. Natomiast Sąd Okręgowy uznał za zasadne roszczenia powódki wzajemnej wtedy gdy żądała ona ochrony zarejestrowanych znaków towarowych ponieważ pozwany wzajemnie naruszył prawa z rejestracji znaków towarowych słowno-graficznych i graficznych (kolorowy bok) przysługujących powódce wzajemnej, wprowadzając w błąd potencjalnych nabywców co do pochodzenia towaru i wykorzystując ukształtowany przez reklamę wizerunek krzyżówkowej serii numerycznej powódki wzajemnej. Takie wnioski są usprawiedliwione na podstawie opinii biegłych sądowych:K. S.iU. P.. Zatem roszczenie powódki wzajemnej jest uzasadnione na podstawie art. 20 ustawy o znakach towarowych, które to przepisy mają w sprawi zastosowanie. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 kpc. Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód (pozwany wzajemnie) w części oddalającej powództwo i uwzględniającej powództwo wzajemne, który zarzucając naruszenie prawa materialnego: art. 7 w zw. z art. 19 i 20 ustawy o znakach towarowych oraz art. 10 w zw. z art.18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przez przyjęcie, że połączenie liczb ze słowami „p.” lub „k.” na okładkach czasopism szaradziarskich z elementami graficznymi ma zdolność odróżniającą i ich używanie wywołuje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd co do pochodzenia czasopism szaradziarskich, a także przyjęcie, że kolorowy bok posiada zdolność odróżniającą, a powód (pozwany wzajemnie) może wycofać z obrotu wprowadzone już wydawnictwa. W szczególności powód (pozwany wzajemny) podniósł, iż Sąd I instancji przeprowadził wadliwą analizę materiału dowodowego przez pominięcie zeznań tych świadków, którzy potwierdzili fakt używania przez innych wydawców wcześniej niż pozwana (powódka wzajemna) oznaczeń cyfrowych w wydawnictwach szaradziarskich oraz stosowanie tzw. kolorowego boku. Ponadto powód (pozwany wzajemny) zakwestionował przydatność dla rozstrzygnięcia sprawy opinii biegłych sądowych wobec ostatecznego sprecyzowania żądania pozwu wzajemnego po sporządzeniu opinii. Ponadto zarzucił apelujący błędną interpretację przez Sąd okręgowy przepisów o zdolności odróżniającej znaków towarowych (art.7 ust.1 ustawy o znakach towarowych). Pozwana (powódka wzajemna) zaskarżyła apelacją powyższy wyrok w części oddalającej powództwo wzajemne zarzucając naruszenie prawa materialnego: art. 3 ust.1, art.10 i art. 13 ust.1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o znakach towarowych w zw. zart. 296 ust.1 pkt 2 i 3 oraz art. 315 ust. 2 prawa własności przemysłowej. Wyrokiem z 9 października 2003 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach uwzględniając apelację powoda (pozwanego wzajemnego) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie w punktach II.1,II.2,II.3 i II.5 w ten sposób, że oddalił powództwo wzajemne w całości i zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnie) koszty postępowania w kwocie 12 600,- zł. oddalając w pozostałej części tę apelację, oddalił apelację pozwanej (powódki wzajemnej) oraz zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na rzecz powoda (pozwanego wzajemnego) koszty postępowania apelacyjnego w kwocie 1 040,- zł. Sąd Apelacyjny kwestionując celowość i przydatność prowadzenia dowodu z opinii biegłych sądowych co do ewentualnego podobieństwa oznaczania wydawnictw powoda (pozwanego wzajemnego) do znaków towarowych zarejestrowanych na rzecz pozwanej (powódki wzajemnej) przyjął, iż tego rodzaju podobieństwo obu wydawnictw, które mogłoby wprowadzać w błąd co do ich pochodzenia w rzeczywistości nie zachodzi. Wobec tego należy podzielić wnioski Sądu I instancji co do bezzasadności roszczeń obu stron wywodzonych z przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a także nie ma wobec tego podstaw do udzielenia pozwanej (powódce wzajemnej) ochrony przewidzianej przepisami ustawy o znakach towarowych. Powyższy wyrok zaskarżyła kasacją w części zmieniającej wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie i oddalającej jej apelację – pozwana (powódka wzajemna), która zarzucając błędną wykładnię art. 13 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. Nr 47, poz. 211 ze zm.) oraz art. 10 ust. 1 tej samej ustawy orazart. 19 ustawy z 31.01.1985 r. o znakach towarowych(Dz.U. Nr 5, poz. 17 z późn. zm. ) i niezastosowanie art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a także naruszenie przepisów postępowania przez obrazęart. 278 § 1 kpcw zw. zart. 233 § 1 kpciart. 328 § 2 kpcorazart. 241 kpci382 kpcprzez zdyskwalifikowanie opinii biegłych sądowych i dokonaniu własnych, odmiennych ustaleń wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach. Wyrokiem z 21 października 2004 r. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu apelacyjnego w Katowicach z 9 października 2003 r. w punktach 1 i 4 i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego, a w pozostałym zakresie kasację oddalił. Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną kasację pozwanej (powódki wzajemnej) w zakresie, w którym Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego i powództwo wzajemne w całości oddalił uznając za zasadny zarzut naruszeniaart. 278 § 1 kpcart. 233 § 1 kpciart. 328 § 2 kpcbowiem Sąd ten nie wskazał w uzasadnieniu przyczyn dokonania negatywnej oceny dowodu z opinii biegłych sądowych. W sytuacji samodzielnego ustalenia przez Sąd Apelacyjny o braku podobieństwa i ryzyka konfuzji co do pochodzenia wydawnictw obu stron, bez równoczesnego wskazania przyczyn odmowy mocy dowodowej i uznania za wiarygodne opinii obu biegłych uznać trzeba zasadność zarzutów kasacji naruszeniaart. 233 § 1 kpciart. 328 § 2 kpc. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy bowiem dokonało się w płaszczyźnie oceny dowodów zmierzających do wykazania istnienia przesłanki rozstrzygającej o dopuszczalności stosowania przepisów prawa materialnego w postaci znajdujących w sprawie zastosowania przepisówustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Powyższe podważa więc prawidłowość ustalenia zaskarżonego wyroku w przedmiocie braku podobieństwa oznaczeń, a to w konsekwencji przesądza o co najmniej przedwczesnym zastosowaniu przepisów prawa materialnego w sytuacji braku stabilnych ustaleń faktycznych. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja powoda (pozwanego wzajemnie) odnosząca się do rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Częstochowie w części uwzględniającej powództwo wzajemne jest uzasadniona. Podzielić należy to ustalenie Sądu I instancji, że powódka wzajemna uzyskała rejestrację szeregu znaków towarowych słowno-graficznych złożonych z cyfr i określenia rodzaju krzyżówek oraz znaku towarowego graficznego tzw. kolorowego boku. Jest to bowiem okoliczność w sprawie bezsporna. Jest także poza sporem, że powódka wzajemna oznacza powyższymi znakami swoje wydawnictwa szaradzierskie. Bezspornym jest także i to, że obie strony konkurują na rynku tego rodzaju wydawnictw, a pozwany wzajemnie w swych wydawnictwach, obok innych oznaczeń wskazujących na pochodzenie czasopism, używa także cyfr i określenia rodzaju krzyżówek, przy czym są to m.in. także cyfry i oznaczenia objęte przedmiotowymi rejestracjami znaków towarowych na rzecz powódki wzajemnej (np.”100P.”, „200K.zU.” czy „300K.zU.”). Także i ta okoliczność jest między stronami bezsporna. Spornym między stronami było przede wszystkim to czy powódka wzajemna może żądać ochrony przewidzianej przepisamiustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych(Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), które to przepisy mają w sprawie zastosowanie. Problem ewentualnego podobieństwa oznaczeń wydawnictw obu stron w ich warstwie słowno-graficznej ma charakter wtórny i będzie istotny dla rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu wtedy gdy możliwa będzie pozytywna odpowiedź na powyższe pytanie o możliwości przyznania powódce wzajemnej ochrony prawa z rejestracji znaku towarowego co do zasady. Pojęcie znaku towarowego definiuje przepis art. 4 ust. 1 ustawy o znakach towarowych. W rozumieniu tego przepisu znakiem towarowym jest takie oznaczenie towaru lub usługi, które pozwala odróżnić towar (usługę) jednego przedsiębiorcy od towaru (usługi) innego przedsiębiorcy. Nie jest zatem znakiem towarowym samo oznaczenie wyrazem, rysunkiem, ornamentem, kompozycją kolorystyczną, formą plastyczną, melodią bądź kombinacją tych elementów (art.4 ust. 2 ustawy o znakach towarowych), lecz staje się nim z chwilą związania go z towarem pochodzącym nadto od określonego przedsiębiorcy. Konsekwencją takiego uregulowania jest więc to, iż nie jest prawem chronione oznaczenie w jego zewnętrznej postaci jako wyraz, rysunek itd. lecz ochronie podlega związek oznaczenia z towarem, który to związek przekazuje nabywcom informację o danym produkcie, a w szczególności o jego wytwórcy. Konstytutywnym bowiem elementem naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego jest użycie zarejestrowanego znaku lub znaku do niego podobnego dla oznaczenia towarów (usług) w sposób, który wywołuje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd co do pochodzenia towaru. Tak bowiem określa pojęcie naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego, a w konsekwencji także zakres ochrony wynikającej z prawa z rejestracji znaku towarowego, przepis art. 19 ustawy o znakach towarowych. Stwierdzić więc należy, iż stosownie do unormowania art. 19 ustawy o znakach towarowych ochroną prawną objęta jest w zasadzie funkcja odróżnienia towaru od towaru tego samego rodzaju na podstawie jego pochodzenia. Bowiem podstawową z kolei funkcją znaku towarowego jest wskazanie źródła pochodzenia towaru czyli jego wyróżnienie spośród innych jako tego, który pochodzi od konkretnego przedsiębiorcy używającego danego znaku towarowego. Ta funkcja znaku towarowego wynika nie tylko z uregulowania art. 4 ustawy o znakach towarowych lecz także z art. 7 tej ustawy. Jeśli zatem nawet zarejestrowany znak towarowy nie ma koniecznej zdolności odróżniającej w rozumieniu art. 4 i 7 ustawy o znakach towarowych to nie można uprawnionemu z rejestracji takiego znaku udzielić ochrony przewidzianej w art. 19 ustawy ponieważ pozbawiony tej cechy znak towarowy nie jest zdolny do wyróżnienie towaru nim oznaczonego jako pochodzącego od określonego przedsiębiorcy. W konsekwencji zaś nie istnieje nie tylko obawa ale nawet możliwość konfuzji nabywcy co do pochodzenia towaru, która to przesłanka jest konieczna dla pozytywnego stwierdzenia naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego (art. 19 ustawy o znakach towarowych). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 1.02.2001 r. I CKN 1128/98 (OSNC z 2001r. z.9 poz.136). W tej sprawie taka właśnie sytuacja zachodzi ponieważ zarejestrowanym na rzecz powódki wzajemnej znakom towarowym słowno-graficznym i graficznym w żaden sposób nie można przypisać koniecznej cechy odróżniającej w rozumieniu art. 7 ustawy o znakach towarowych. Bowiem nie spełniają takiej funkcji zestawienia cyfr i oznaczenia rodzajowego krzyżówek ani też kolory stron czasopisma. Zważyć tu bowiem trzeba, iż powyższe zestawienie cyfr i słów pełni w istocie rolę informacyjną o właściwości towaru o tyle, iż oznaczane wydawnictwa szaradziarskie tym się właśnie charakteryzują, iż zawierają wyłącznie szarady i zadania umysłowe, których rodzaje powszechnie określane są jako: krzyżówki, panoramiczne czy Jolka – jako odmiany krzyżówek. Zatem znak towarowy w tym kształcie słownym w żaden sposób nie może wyróżniać czasopism wydawanych przez powódkę wzajemną jako pochodzących właśnie od niej skoro sprowadza się on do wskazania zawartości wydawnictwa, takiego samego w istocie jak wszystkie inne tego rodzaju czasopisma znajdujące się na rynku. To, iż znakom towarowym zarejestrowanym na rzecz powódki wzajemnej nie można przydać koniecznej cechy odróżniającej wynika także z wyroku Sądu Najwyższego z 4 grudnia 2002 r. sygn. akt III RN 218/01 w uzasadnieniu, którego Sąd ten wskazał właśnie na brak zdolności rejestracyjnej znaku zarejestrowanego na rzecz powódki wzajemnej „100P.”, co legło u podstaw unieważnienia prawa z rejestracji tego znaku towarowego. Tej okoliczności Sąd Apelacyjny nie mógł w żaden sposób pominąć przy ocenie zasadności roszczenia powódki wzajemnej. Tak samo należy ocenić zdolność odróżniającą, a właściwie jej brak, znaku towarowego graficznego kolorowego boku ponieważ sam w sobie kolor papieru, który wydawca używa do druku czasopisma nie stanowi cechy wyróżniającej, w rozumieniu art. 4 i 7 ustawy o znakach towarowych. Jeśli więc znaki towarowe zarejestrowane na rzecz pozwanej nie posiadają koniecznej cechy odróżniającej to tym samym brakuje konstytutywnej przesłanki dla stwierdzenia naruszenia prawa z rejestracji znaku towarowego, a to wobec tego, iż w takim przypadku nie istnieje możliwość konfuzji nabywcy co do pochodzenia czasopism szaradziarskich tak oznaczonych. Tym samym żądanie pozwu wzajemnego wtedy gdy powódka żąda ochrony prawnej na podstawie art. 19 ustawy o znakach towarowych nie jest uzasadnione i wobec tego podlegać winno oddaleniu. Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż wobec zarejestrowania przedmiotowych znaków słowno-graficznych i graficznego zachodzi obawa, iż inni przedsiębiorcy zostaną pozbawieni możliwości zamieszczania na okładkach swych czasopism informacji o ilości i rodzaju szarad pomieszczonych w numerze ani też nie będą mogli używać do ich druku kolorowego papieru. Zawsze bowiem powódka wzajemna będzie mogła kwestionować takie oznaczenie czasopism innych wydawców z powołaniem na prawo ochronne z rejestracji znaku towarowego. Takie zachowanie powódki wzajemnej należy ocenić jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kupieckimi i wobec tego nie zasługujące na ochronę w świetleart. 5 kc. Stosownie doart. 227 kpcprzedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W świetle powyższych ustaleń stwierdzić trzeba, iż dowody z opinii biegłych sądowych, których przedmiotem była ocena podobieństwa wydawnictw pozwanego wzajemnie do szaty graficznej strony tytułowej czasopism powódki wzajemnej nie są przydatne dla rozstrzygnięcia o istocie sprawy, w rozumieniu przytoczonegoart. 227 kpcjeśli zważyć, iż znaki towarowe zarejestrowane na rzecz powódki wzajemnej w ogóle nie mają koniecznej cechy odróżniającej. Ponadto znaki te mają charakter kombinowany słowno-graficzny i powyższy brak funkcji wyróżniającej niewątpliwie odnieść trzeba do wszelkich sfer tych znaków, także więc ich wyrazu graficznego. W konsekwencji dowodom z opinii biegłych sądowych należy odmówić przydania mocy dowodowej, jako tym dowodom, które w ogóle nie są przydatne dla rozstrzygnięcia o istocie sprawy, a w szczególności nie mogą dowody te stanowić podstawy ustaleń faktycznych koniecznych dla zastosowania przepisów ustawy o znakach towarowych, a zwłaszcza art. 19 tej ustawy. Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawieart. 386 § 1 kpc. Koszty postępowania za wszystkie instancje obciążają powódkę wzajemną na podstawieart. 98 kpc.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

154505000005127_XVII_AmA_000012_2004_Uz_2005-03-24_001

XVII AmA 12/04

2005-03-24 01:00:00.0 CET

2015-10-22 19:15:04.0 CEST

2017-07-04 18:54:11.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII Ama 12/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 marca 2005 r. Sad Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący-Sędzia SO Andrzej Turliński Protokolant sekretarz sąd. Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2005 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania S. J. i U. J. - Zakład (...) w K. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji Prez

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/450500/0005127/AmA" xVolNmbr="000012" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Paula Wiaterska" xFlag="published" xPublisher="pwiaterska" xToPage="5" xEditor="pwiaterska" xLang="PL" xYear="2004" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Paula Wiaterska"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII Ama 12/04</xText> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 24 marca 2005 r. Sad Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący-Sędzia SO Andrzej Turliński</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant sekretarz sąd. Anna Woroniecka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2005 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z odwołania <xAnon>S. J.</xAnon> i <xAnon>U. J.</xAnon> - <xAnon> Zakład (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText xALIGNx="left">o ochronę konkurencji</xText> <xText xALIGNx="left">na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 14 listopada 2003 r.</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala odwołanie,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>przejmuje na Skarb Państwa - Kasę Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1.000 zł z tytułu wpisu sądowego od odwołania od którego po­wodowie zostali zwolnieniu,</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">zasądza solidarnie od <xAnon>S. J.</xAnon> i <xAnon>U. J.</xAnon> - <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>­<xAnon> (...)</xAnon> na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji Konsumentów kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> <xUnit xType="part" xBold="true" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left">Prezes UOKiK, po rozpoznaniu wniosku <xAnon>S. J.</xAnon> i <xAnon>U. J.</xAnon> - prowadzących działalność gospodarczą - Zakład <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> (zwanych dalej Wnioskodawcami) w sprawie nadużywania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> (zwanego dalej Spółką) pozycji dominującej na rynku dystrybucji paliwa gazowego, poprzez narzucanie uciążliwych warunków przyłączenia do sieci gazowej, decyzją z dnia 14 listopada 2003 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon> odmówił wszczęcia postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>Przy wydaniu decyzji Prezes UOKiK kierował się następującymi ustaleniami i rozważaniami.</xText> <xText>Wnioskodawcy domagali się stwierdzenia, iż warunki techniczne przyłącza gazowego z dnia 5.09.1995 r. oraz postanowienia protokołu zdawczo - odbiorczego z dnia 22.04.1996 r. zostały narzucone <xAnon>W.</xAnon>­dawcom przez <xAnon> Oddział Zakład (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> w wyniku stosowa­nia praktyk monopolistycznych określonych w <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 7" xIsapId="WDU19900140088" xTitle="Ustawa z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 14, poz. 88">art. 4, 5 i 7 ustawy z dnia 24.02.1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznych i ochronie interesów konsumentów</xLexLink> (tekst jedn.: Dz. U. Nr 52 z 1999 r., poz. 547 z póżn. zm.). Podnieśli, że na własny koszt wykonali przyłącze gazowe, któ­re następnie nieodpłatnie przekazali na własność Spółki, bowiem od tego Spółka uzależniła podłączenie urządzeń do sieci gazowej i dostarczanie paliwa gazowego. Po podpisaniu w/w protokołu zdawczo - odbiorczego Wnioskodawcy zwrócili się do Spółki o zwrot kosztów budowy wzmian­kowanego przyłącza gazowego, a wobec odmowy ze strony Spółki wystą­pili z tym roszczeniem na drogę sądową. W pierwszej instancji <xAnon>W.</xAnon>­dawcy uzyskali korzystne dla siebie orzeczenie zasądzające na ich rzecz całą dochodzoną kwotę, ale na skutek apelacji Spółki powództwo zostało oddalone. Jedną z przesłanek, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie</xText> <xText>był brak decyzji organu antymonopolowego stwierdzającej stosowanie praktyk monopolistycznych przez Spółkę. Wnioskodawcy mając to na uwadze wystąpili do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z wnio­skiem o stwierdzenie stosowania przez Spółkę praktyk ograniczających konkurencję oraz z jednoczesnym wnioskiem na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 58 §1 k.p.a.</xLexLink></xText> <xText>oprzywrócenie terminu do złożenia w/w wniosku.</xText> <xText>Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wskazał, iż za­równo ustawa z dnia 24.02.1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopo­listycznym i ochronie konsumentów (zwana dalej ustawą o p.p.m.) w art. 21 ust. 1, jak i obecnie obowiązująca ustawa z 15 grudnia 2003 r. o ochro­nie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2003 r. nr 86, poz. 804 - t.j.) w art. 93 stanowi, iż nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk ograniczających konkurencję, jeżeli od końca roku, w którym za­przestano ich stosowania, upłynął rok. Zdaniem Prezesa UOKiK działania Spółki wypełniają przesłanki określone w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy anty­monopolowej, a mimo braku umowy pisemnej należy stwierdzić, że do zawarcia umowy między wzmiankowanymi podmiotami doszło w dniu podpisania przez Wnioskodawców protokołu zdawczo - odbiorczego tj. 22 kwietnia 1996 r. W odniesieniu do praktyk o których mówi w/w przepis istnieje ugruntowane orzecznictwo, zgodnie z którym początek biegu ter­minu przedawnienia należy wiązać najpóźniej z chwilą zawarcia umowy, w której zastrzeżono uciążliwe warunki umowy. Z tego też względu w rozpa­trywanej sprawie termin do wszczęcia postępowania antymonopolowego rozpoczął swój bieg w dniu 22.04.1996 r., a więc wszczęcie tego postępo­wania, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o p.p.m. i art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, mogło nastąpić do końca 1997 r..</xText> <xText>Prezes UOKiK stwierdził, iż zgodnie z poglądami prezentowanymi w literaturze (por. E. Modzelewska - Wąchał, <xIx>Ustawa o ochronie konku-</xIx></xText> <xText><xIx>rencji i konsumentów Komentarz,</xIx> Warszawa 2002, s. 306 i 307) oraz anali­zą funkcji art. 21 ust 1 ustawy antymonopolowej, należy stwierdzić, że wzmiankowany termin ma charakter materialnoprawny, a tym samym jest terminem nieprzywracalnym.</xText> <xText>Ponadto podkreślił, że prośba o przywrócenie terminu nie zawiera wszystkich niezbędnych przesłanek, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 58 § 1 kpa</xLexLink>. Wnioskodawcy nie uprawdopodobnili bowiem, że uchybienie terminu na­stąpiło bez ich winy, jak i że został zachowany termin siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, do złożenia takiego wniosku.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe, zdaniem Prezesa UOKiK, okoliczności podane przez Wnioskodawców w żadnym wypadku nie mogą być uznane za uza­sadniające przywrócenie omawianego terminu.</xText> <xText>Od wydanej w sprawie decyzji wnioskodawcy (powodowie) odwo­łali się do Sądu. Domagali się jej zmiany poprzez wszczęcie postępowania administracyjnego. W swojej argumentacji wskazywali, że zostali zmusze­ni do nieodpłatnego przekazania Spółce (zainteresowanemu) wybudowanego własnym staraniem przyłącza gazowego, albowiem od dokonania tej czynności Spółka uzależniła podłączenie przyłącza do sieci gazowej oraz dostarczanie nim gazu. W odwołaniu powodowie potwierdzili, iż w dniu 22.04.1996 r. protokolarnie przekazali wybudowane przyłącze zaintereso­wanej Spółce.</xText> <xText>Niezwłocznie też wystąpili do niej o refundację kosztów tej inwestycji. Spółka konsekwentnie odmawiała rozliczenia finansowego, co spowodo­wało wystąpienie przeciwko niej przez powodów w 2002 r. z żądaniem za­płaty należności z tego tytułu na drogę postępowania sądowego. W wyroku z dnia 12.11.2002 r. sygn. akt X GC 537/02 Sąd Okręgowy w Łodzi uwzględnił powództwo, jednakże wyrokiem z dnia 14.08.2003 r. sygn. akt</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName>I</xName> <xText>ACa 205/03 Sąd Apelacyjny w Łodzi, po rozpoznaniu apelacji Spółki, zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo (orzeczenie to zostało za­skarżone przez powodów do Sądu Najwyższego).</xText> </xUnit> <xText>Jednocześnie powodowie zdecydowali się wystąpić przeciwko Spół­ce na drogę postępowania antymonopolowego.</xText> <xText>Według odwołania postępowanie Spółki nosi wszelkie znamiona ograniczającej konkurencje praktyki narzucenia powodom uciążliwych wa­runków przyłączenia do sieci gazowej.</xText> <xText>Odwołujący się wnieśli również o przywrócenie im terminu do zło­żenia wniosku o wszczęcie postępowania administracyjnego.</xText> <xText>Ponadto w piśmie procesowym (k. 61-68) odwołujący się podnieśli, że uwzględnienie Prezesa UOKiK terminu przedawnienia antymonopolowego jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego z uwagi na treść <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc.</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie w dniu 24 marca 2005 r. powodowie doprecyzowali swoje wnioski dowodowe w ten sposób, że żądali przeprowadzenia dowo­du z akt Sądu Okręgowego w <xAnon>Ł.</xAnon> sygn. akt X GC 537/02, pisma pozwanego z dnia 7.10.2003 r. oraz zeznań strony <xAnon>S. J.</xAnon> dla wykazania</xText> <xText>faktu stosowania przez Spółkę zarzucanej praktyki ograniczającej konku­rencje.</xText> <xText>Ponadto na tej samej rozprawie stawił się Powiatowy <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> jako pełnomocnik powodów (pełnomocnictwo k. 72).</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski dowodowe powodów zmierzające do wykazania bytu praktyki ograniczającej konkurencję, gdyż uznał, że nie mają żadnego znaczenia dla oceny możliwości wszczęcia postępowania administracyjne­go, a w szczególności oceny sprawy pod kątem przedawnienia antymono­polowego.</xText> <xText>Sąd nie dopuścił Powiatowego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika, gdyż przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> nie dopuszczają takiej możliwości za­równo w <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 87 § 5 kpc</xLexLink> jak i w <xLexLink xArt="art. 55;art. 56;art. 57;art. 58;art. 59;art. 60" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 55-60 kpc</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 63;art. 64" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 63-64 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje:</xText> <xText>Odwołanie nie jest uzasadnione, a zaskarżona w nim decyzja jest prawidłowa.</xText> <xText>Bezsporny dla stron jest fakt nieodpłatnego przekazania Spółce przez powodów w dniu 22.04.1996 r. przyłącza gazowego. Zdaniem powodów czynność ta była przejawem narzucenia im uciążliwych warunków sprze­daży gazu, to jest praktyki monopolistycznej z art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.p.m. (obecnie art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy o o.k.ik.). Prezes UOKiK postąpił prawidłowo badając przed ewentualnym wszczęciem postępowania czy postawiony Spółce zarzut może stanowić podstawę do dokonania tej czyn­ności z uwagi na treść art. 93 w związku z art. 113 i art. 117 i 118 ustawy o o.k.ik.</xText> <xText>Na podstawie tych przepisów<xSUPx>1</xSUPx> postępowania wszczęte na podstawie tych przepisów ustawy o p.p.m. od dnia 1.04.2001 r. prowadzi się na pod­stawie przepisów o o.k.ik. Według art. 93 ustawy o o.k.ik. nie wszczyna się postępowania w sprawach stosowania praktyk ograniczających konkuren­cję, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania upłynął rok.</xText> <xText>Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów potwierdzonym wyrokami Sądu Najwyższego w sprawach o narzucanie uciążliwych warunków umów przynoszących przedsiębiorcy narzucającemu nieuzasadnione korzyści tj. o praktyki z art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy o o.k.ik. przedawnienie antymonopolowe rozpoczyna bieg od chwili przymuszenia słabszej strony obrotu cywilnoprawnego do realizacji</xText> <xText>niekorzystnych dla niej warunków umowy. Spełnienie tych warunków po­woduje ustanie takiej praktyki. Pozostaje tylko jej skutek najczęściej w po­staci uszczerbku majątkowego kontrahenta. Właśnie taka sytuacja mogła mieć miejsce w rozpoznawanej sprawie. Z chwilą niekorzystnego rozpo­rządzenia majątkiem, przez co rozumieć należy nieodpłatne przekazanie Spółce przyłącza gazowego, powodowie, przynajmniej w ich własnej oce­nie, doznali uszczerbku majątkowego, na skutek bezprawnych działań mo­nopolisty. I właśnie ten uszczerbek można oceniać pod kątem jego trwało­ści, niezrefundowania, a zatem dalszego istnienia, nie zaś jego przyczynę w postaci doprowadzenia w konkretnej chwili tj. w dniu 22.04.1996 r. do nie­korzystnego rozporządzenia aktywami powodów. Przyczyna ta ustała wła­śnie w tym dniu, w momencie zrealizowania się warunków postawionych powodom przez Spółkę (por. w tym zakresie np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.03.2003 r. sygn. akt I CKN 79/01, i wyrok tego Sądu z dnia 19.03.2003 r. sygn. akt I CKN 81/01.</xText> <xText>Biorąc powyższe pod uwagę należało przyjąć, identycznie jak w za­skarżonej decyzji, że termin do wszczęcia postępowania antymonopolowe­go w niniejszej sprawie rozpoczął bieg w dniu 22.04.1996 r., a zatem sku­teczne wniesienie wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego mogło nastąpić tylko do końca 1997 r., podczas gdy powodowie wniosek taki złożyli dopiero w dniu 3.10.2003 r. Uzasadnia to odmowę wszczęcia postępowania administracyjnego.</xText> <xText>Odnośnie naruszenia przez wydanie decyzji z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink> Sąd zważył, że przepis ten jest skierowany do podmiotów stosunku cywilnoprawnego określonym w <xLexLink xArt="art. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 1 kc.</xLexLink> Oczywistym jest, iż Prezes UOKiK nie występuje w rozpoznawanej sprawie w roli takiego podmiotu, tylko jako organ admi­nistracji publicznej, który w postępowaniu antymonopolowym ma obowią­zek, między innymi, stosować bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawy o o.k.ik. Art. 93 tej ustawy będący przepisem bezwzględnie obowiązują­cym, wyraźnie zakazuje Prezesowi UOKiK wszczynania określonych ro­dzajów postępowań po upływie przewidzianego terminu. Niezależnie od tego przedawnienie antymonopolowe zasadniczo różni się od przedawnie­nia majątkowych roszczeń cywilnoprawnych, gdyż badane jest z urzędu i powoduje niemożność wszczęcia postępowania administracyjnego. Nato­miast przedawnienie cywilne unormowane w <xLexLink xArt="art. 117;art. 118;art. 119;art. 120;art. 121;art. 122;art. 123;art. 124;art. 125" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117-125 kc</xLexLink> badane jest dopiero w trakcie postępowania cywilnego i tylko na zarzut pozwanego. Z powodu tych zasadniczych odmienności obu instytucji przedaw­nienia i wynikającego z nich braku po stronie Prezesa UOKiK jakiegokol­wiek prawa podmiotowego wynikającego ze stosunków Spółki i powodów zarzutowi odwołania opartemu na <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 kc</xLexLink> należało odmówić zasadności. Co do wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania Prezes UOKiK prawidłowo uznał, że termin ten należy do kategorii terminów materialnoprawnych nie podlegających przywróceniu. Za ratio legis wprowadzenia terminu do skutecznego złoże­nia wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie praktyk ograniczających konkurencję uznać trzeba usunięcie stanu niepewności w obrocie gospo­darczym, w długim okresie czasu odnośnie ewentualności przekształcenia praw lub obowiązków przedsiębiorców w wyniku stwierdzenia i zakazania stosowania praktyk naruszających swobodę konkurencji. W tym stanie rzeczy Sąd oddalił odwołanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 kpc</xLexLink> nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia oraz orzekł o kosz­tach zastępstwa procesowego stosownie do wyniku sporu na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink>. Przejęcie na Skarb Państwa - Kasę Sądu Okręgowego w Warszawie wpisu od odwołania, od którego powodowie zostali zwolnieni postanowieniem Sądu uzasadnia art. 11 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w spra­wach cywilnych.</xText> <xText xALIGNx="left">SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Andrzej Turliński

Paula Wiaterska

sekretarz sąd. Anna Woroniecka

Paula Wiaterska

Sygn. akt XVII Ama 12/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 marca 2005 r. Sad Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w następującym składzie: Przewodniczący-Sędzia SO Andrzej Turliński Protokolant sekretarz sąd. Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2005 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołaniaS. J.iU. J.-Zakład (...)wK. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nr(...)z dnia 14 listopada 2003 r. 1 oddala odwołanie, 2 przejmuje na Skarb Państwa - Kasę Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1.000 zł z tytułu wpisu sądowego od odwołania od którego po­wodowie zostali zwolnieniu, 3 zasądza solidarnie odS. J.iU. J.-Zakładu (...)­(...)na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji Konsumentów kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zastępstwa procesowego. SSO Andrzej Turliński UZASADNIENIE Prezes UOKiK, po rozpoznaniu wnioskuS. J.iU. J.- prowadzących działalność gospodarczą - Zakład(...)(...)wK.(zwanych dalej Wnioskodawcami) w sprawie nadużywania przez(...) S.A.wW.(zwanego dalej Spółką) pozycji dominującej na rynku dystrybucji paliwa gazowego, poprzez narzucanie uciążliwych warunków przyłączenia do sieci gazowej, decyzją z dnia 14 listopada 2003 r. Nr(...)odmówił wszczęcia postępowania antymonopolowego. Przy wydaniu decyzji Prezes UOKiK kierował się następującymi ustaleniami i rozważaniami. Wnioskodawcy domagali się stwierdzenia, iż warunki techniczne przyłącza gazowego z dnia 5.09.1995 r. oraz postanowienia protokołu zdawczo - odbiorczego z dnia 22.04.1996 r. zostały narzuconeW.­dawcom przezOddział Zakład (...)wK.w wyniku stosowa­nia praktyk monopolistycznych określonych wart. 4, 5 i 7 ustawy z dnia 24.02.1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznych i ochronie interesów konsumentów(tekst jedn.: Dz. U. Nr 52 z 1999 r., poz. 547 z póżn. zm.). Podnieśli, że na własny koszt wykonali przyłącze gazowe, któ­re następnie nieodpłatnie przekazali na własność Spółki, bowiem od tego Spółka uzależniła podłączenie urządzeń do sieci gazowej i dostarczanie paliwa gazowego. Po podpisaniu w/w protokołu zdawczo - odbiorczego Wnioskodawcy zwrócili się do Spółki o zwrot kosztów budowy wzmian­kowanego przyłącza gazowego, a wobec odmowy ze strony Spółki wystą­pili z tym roszczeniem na drogę sądową. W pierwszej instancjiW.­dawcy uzyskali korzystne dla siebie orzeczenie zasądzające na ich rzecz całą dochodzoną kwotę, ale na skutek apelacji Spółki powództwo zostało oddalone. Jedną z przesłanek, na których Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie był brak decyzji organu antymonopolowego stwierdzającej stosowanie praktyk monopolistycznych przez Spółkę. Wnioskodawcy mając to na uwadze wystąpili do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z wnio­skiem o stwierdzenie stosowania przez Spółkę praktyk ograniczających konkurencję oraz z jednoczesnym wnioskiem na podstawieart. 58 §1 k.p.a. oprzywrócenie terminu do złożenia w/w wniosku. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wskazał, iż za­równo ustawa z dnia 24.02.1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopo­listycznym i ochronie konsumentów (zwana dalej ustawą o p.p.m.) w art. 21 ust. 1, jak i obecnie obowiązująca ustawa z 15 grudnia 2003 r. o ochro­nie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2003 r. nr 86, poz. 804 - t.j.) w art. 93 stanowi, iż nie wszczyna się postępowania w sprawie stosowania praktyk ograniczających konkurencję, jeżeli od końca roku, w którym za­przestano ich stosowania, upłynął rok. Zdaniem Prezesa UOKiK działania Spółki wypełniają przesłanki określone w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy anty­monopolowej, a mimo braku umowy pisemnej należy stwierdzić, że do zawarcia umowy między wzmiankowanymi podmiotami doszło w dniu podpisania przez Wnioskodawców protokołu zdawczo - odbiorczego tj. 22 kwietnia 1996 r. W odniesieniu do praktyk o których mówi w/w przepis istnieje ugruntowane orzecznictwo, zgodnie z którym początek biegu ter­minu przedawnienia należy wiązać najpóźniej z chwilą zawarcia umowy, w której zastrzeżono uciążliwe warunki umowy. Z tego też względu w rozpa­trywanej sprawie termin do wszczęcia postępowania antymonopolowego rozpoczął swój bieg w dniu 22.04.1996 r., a więc wszczęcie tego postępo­wania, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o p.p.m. i art. 93 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, mogło nastąpić do końca 1997 r.. Prezes UOKiK stwierdził, iż zgodnie z poglądami prezentowanymi w literaturze (por. E. Modzelewska - Wąchał,Ustawa o ochronie konku- rencji i konsumentów Komentarz,Warszawa 2002, s. 306 i 307) oraz anali­zą funkcji art. 21 ust 1 ustawy antymonopolowej, należy stwierdzić, że wzmiankowany termin ma charakter materialnoprawny, a tym samym jest terminem nieprzywracalnym. Ponadto podkreślił, że prośba o przywrócenie terminu nie zawiera wszystkich niezbędnych przesłanek, o których mowa wart. 58 § 1 kpa. Wnioskodawcy nie uprawdopodobnili bowiem, że uchybienie terminu na­stąpiło bez ich winy, jak i że został zachowany termin siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, do złożenia takiego wniosku. Z uwagi na powyższe, zdaniem Prezesa UOKiK, okoliczności podane przez Wnioskodawców w żadnym wypadku nie mogą być uznane za uza­sadniające przywrócenie omawianego terminu. Od wydanej w sprawie decyzji wnioskodawcy (powodowie) odwo­łali się do Sądu. Domagali się jej zmiany poprzez wszczęcie postępowania administracyjnego. W swojej argumentacji wskazywali, że zostali zmusze­ni do nieodpłatnego przekazania Spółce (zainteresowanemu) wybudowanego własnym staraniem przyłącza gazowego, albowiem od dokonania tej czynności Spółka uzależniła podłączenie przyłącza do sieci gazowej oraz dostarczanie nim gazu. W odwołaniu powodowie potwierdzili, iż w dniu 22.04.1996 r. protokolarnie przekazali wybudowane przyłącze zaintereso­wanej Spółce. Niezwłocznie też wystąpili do niej o refundację kosztów tej inwestycji. Spółka konsekwentnie odmawiała rozliczenia finansowego, co spowodo­wało wystąpienie przeciwko niej przez powodów w 2002 r. z żądaniem za­płaty należności z tego tytułu na drogę postępowania sądowego. W wyroku z dnia 12.11.2002 r. sygn. akt X GC 537/02 Sąd Okręgowy w Łodzi uwzględnił powództwo, jednakże wyrokiem z dnia 14.08.2003 r. sygn. akt I ACa 205/03 Sąd Apelacyjny w Łodzi, po rozpoznaniu apelacji Spółki, zmienił zaskarżony wyrok i oddalił powództwo (orzeczenie to zostało za­skarżone przez powodów do Sądu Najwyższego). Jednocześnie powodowie zdecydowali się wystąpić przeciwko Spół­ce na drogę postępowania antymonopolowego. Według odwołania postępowanie Spółki nosi wszelkie znamiona ograniczającej konkurencje praktyki narzucenia powodom uciążliwych wa­runków przyłączenia do sieci gazowej. Odwołujący się wnieśli również o przywrócenie im terminu do zło­żenia wniosku o wszczęcie postępowania administracyjnego. Ponadto w piśmie procesowym (k. 61-68) odwołujący się podnieśli, że uwzględnienie Prezesa UOKiK terminu przedawnienia antymonopolowego jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego z uwagi na treśćart. 5 kc. Na rozprawie w dniu 24 marca 2005 r. powodowie doprecyzowali swoje wnioski dowodowe w ten sposób, że żądali przeprowadzenia dowo­du z akt Sądu Okręgowego wŁ.sygn. akt X GC 537/02, pisma pozwanego z dnia 7.10.2003 r. oraz zeznań stronyS. J.dla wykazania faktu stosowania przez Spółkę zarzucanej praktyki ograniczającej konku­rencje. Ponadto na tej samej rozprawie stawił się Powiatowy(...)wK.jako pełnomocnik powodów (pełnomocnictwo k. 72). Sąd oddalił wnioski dowodowe powodów zmierzające do wykazania bytu praktyki ograniczającej konkurencję, gdyż uznał, że nie mają żadnego znaczenia dla oceny możliwości wszczęcia postępowania administracyjne­go, a w szczególności oceny sprawy pod kątem przedawnienia antymono­polowego. Sąd nie dopuścił Powiatowego(...)wK.do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika, gdyż przepisyKodeksu postępowania cywilnegonie dopuszczają takiej możliwości za­równo wart. 87 § 5 kpcjak i wart. 55-60 kpcorazart. 63-64 kpc. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje: Odwołanie nie jest uzasadnione, a zaskarżona w nim decyzja jest prawidłowa. Bezsporny dla stron jest fakt nieodpłatnego przekazania Spółce przez powodów w dniu 22.04.1996 r. przyłącza gazowego. Zdaniem powodów czynność ta była przejawem narzucenia im uciążliwych warunków sprze­daży gazu, to jest praktyki monopolistycznej z art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.p.m. (obecnie art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy o o.k.ik.). Prezes UOKiK postąpił prawidłowo badając przed ewentualnym wszczęciem postępowania czy postawiony Spółce zarzut może stanowić podstawę do dokonania tej czyn­ności z uwagi na treść art. 93 w związku z art. 113 i art. 117 i 118 ustawy o o.k.ik. Na podstawie tych przepisów1postępowania wszczęte na podstawie tych przepisów ustawy o p.p.m. od dnia 1.04.2001 r. prowadzi się na pod­stawie przepisów o o.k.ik. Według art. 93 ustawy o o.k.ik. nie wszczyna się postępowania w sprawach stosowania praktyk ograniczających konkuren­cję, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano ich stosowania upłynął rok. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów potwierdzonym wyrokami Sądu Najwyższego w sprawach o narzucanie uciążliwych warunków umów przynoszących przedsiębiorcy narzucającemu nieuzasadnione korzyści tj. o praktyki z art. 8 ust. 2 pkt 6 ustawy o o.k.ik. przedawnienie antymonopolowe rozpoczyna bieg od chwili przymuszenia słabszej strony obrotu cywilnoprawnego do realizacji niekorzystnych dla niej warunków umowy. Spełnienie tych warunków po­woduje ustanie takiej praktyki. Pozostaje tylko jej skutek najczęściej w po­staci uszczerbku majątkowego kontrahenta. Właśnie taka sytuacja mogła mieć miejsce w rozpoznawanej sprawie. Z chwilą niekorzystnego rozpo­rządzenia majątkiem, przez co rozumieć należy nieodpłatne przekazanie Spółce przyłącza gazowego, powodowie, przynajmniej w ich własnej oce­nie, doznali uszczerbku majątkowego, na skutek bezprawnych działań mo­nopolisty. I właśnie ten uszczerbek można oceniać pod kątem jego trwało­ści, niezrefundowania, a zatem dalszego istnienia, nie zaś jego przyczynę w postaci doprowadzenia w konkretnej chwili tj. w dniu 22.04.1996 r. do nie­korzystnego rozporządzenia aktywami powodów. Przyczyna ta ustała wła­śnie w tym dniu, w momencie zrealizowania się warunków postawionych powodom przez Spółkę (por. w tym zakresie np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.03.2003 r. sygn. akt I CKN 79/01, i wyrok tego Sądu z dnia 19.03.2003 r. sygn. akt I CKN 81/01. Biorąc powyższe pod uwagę należało przyjąć, identycznie jak w za­skarżonej decyzji, że termin do wszczęcia postępowania antymonopolowe­go w niniejszej sprawie rozpoczął bieg w dniu 22.04.1996 r., a zatem sku­teczne wniesienie wniosku o wszczęcie postępowania antymonopolowego mogło nastąpić tylko do końca 1997 r., podczas gdy powodowie wniosek taki złożyli dopiero w dniu 3.10.2003 r. Uzasadnia to odmowę wszczęcia postępowania administracyjnego. Odnośnie naruszenia przez wydanie decyzji zart. 5 kcSąd zważył, że przepis ten jest skierowany do podmiotów stosunku cywilnoprawnego określonym wart. 1 kc.Oczywistym jest, iż Prezes UOKiK nie występuje w rozpoznawanej sprawie w roli takiego podmiotu, tylko jako organ admi­nistracji publicznej, który w postępowaniu antymonopolowym ma obowią­zek, między innymi, stosować bezwzględnie obowiązujące przepisy ustawy o o.k.ik. Art. 93 tej ustawy będący przepisem bezwzględnie obowiązują­cym, wyraźnie zakazuje Prezesowi UOKiK wszczynania określonych ro­dzajów postępowań po upływie przewidzianego terminu. Niezależnie od tego przedawnienie antymonopolowe zasadniczo różni się od przedawnie­nia majątkowych roszczeń cywilnoprawnych, gdyż badane jest z urzędu i powoduje niemożność wszczęcia postępowania administracyjnego. Nato­miast przedawnienie cywilne unormowane wart. 117-125 kcbadane jest dopiero w trakcie postępowania cywilnego i tylko na zarzut pozwanego. Z powodu tych zasadniczych odmienności obu instytucji przedaw­nienia i wynikającego z nich braku po stronie Prezesa UOKiK jakiegokol­wiek prawa podmiotowego wynikającego ze stosunków Spółki i powodów zarzutowi odwołania opartemu naart. 5 kcnależało odmówić zasadności. Co do wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania Prezes UOKiK prawidłowo uznał, że termin ten należy do kategorii terminów materialnoprawnych nie podlegających przywróceniu. Za ratio legis wprowadzenia terminu do skutecznego złoże­nia wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie praktyk ograniczających konkurencję uznać trzeba usunięcie stanu niepewności w obrocie gospo­darczym, w długim okresie czasu odnośnie ewentualności przekształcenia praw lub obowiązków przedsiębiorców w wyniku stwierdzenia i zakazania stosowania praktyk naruszających swobodę konkurencji. W tym stanie rzeczy Sąd oddalił odwołanie na podstawieart. 47931a§ 1 kpcnie znajdując podstaw do jego uwzględnienia oraz orzekł o kosz­tach zastępstwa procesowego stosownie do wyniku sporu na podstawieart. 98 kpc. Przejęcie na Skarb Państwa - Kasę Sądu Okręgowego w Warszawie wpisu od odwołania, od którego powodowie zostali zwolnieni postanowieniem Sądu uzasadnia art. 11 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w spra­wach cywilnych. SSO Andrzej Turliński

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000082_2005_Uz_2005-04-14_001

II AKa 82/05

2005-04-14 02:00:00.0 CEST

2013-02-27 02:02:27.0 CET

2014-07-23 08:35:25.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: II AKa 82/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 kwietnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSO del. Witold Mazur Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2005 r. sprawy z wniosku W. J. (1) , C. J. , W. J. (2) , A. Ż. i H. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacj

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xToPage="3" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000082"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt: II AKa 82/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 14 kwietnia 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Bożena Summer-Brason</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSO del. Witold Mazur</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Magdalena Gierszner</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2005 r. sprawy z wniosku</xText> <xText><xBx><xAnon>W. J. (1)</xAnon>, <xAnon>C. J.</xAnon>, <xAnon>W. J. (2)</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>Ż.</xAnon> i <xAnon>H. S.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej</xText> <xText>z dnia 20 grudnia 2004r.</xText> <xText>sygn. akt. III Ko 235/03</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>II AKa 82/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej oddalił wniosek złożony przez <xAnon>W. J. (1)</xAnon>, <xAnon>A.</xAnon><xAnon>Ż.</xAnon>, <xAnon>W. J. (2)</xAnon>, <xAnon>H. S.</xAnon>i <xAnon>C. J.</xAnon>o odszkodowanie i zadośćuczynienie w kwotach po 160.000 złotych dla każdego z wnioskodawców z tytułu krzywdy jakie ponieśli będąc wraz z ojcem <xAnon>J. J.</xAnon>deportowanymi w nocy z 31 marca na 1 kwietnia 1951 roku z miejscowości <xAnon>J.</xAnon>powiat <xAnon>L.</xAnon>na <xAnon>S.</xAnon>do <xAnon>C.</xAnon>w obwodzie <xAnon>(...)</xAnon>na mocy postanowienia specjalnej narady przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR z dnia 18 sierpnia 1951 roku, gdzie przebywali do 4 grudnia 1955 roku. Żądanie wniosku wnioskodawcy oparli na podstawie <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ustęp 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył pełnomocnik wnioskodawców. W złożonej apelacji zarzucił:</xText> <xText/> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez naruszenie <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 ust. 3;art. 16;art. 16 § 1;art. 16 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 ust 3 oraz art. 16 § 1 i 2 kpk</xLexLink> poprzez brak jednoznacznego pouczenia wnioskodawców o przysługujących im uprawnieniach;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>obrazę prawa materialnego poprzez naruszenie art. 8 ust. 1, 2a i 2b ustawy z 23 lutego 1991 roku, a w szczególności art. 8 ust. 1 zdanie 2;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>brak dokonania ustaleń faktycznych odnośnie represjonowania ojca wnioskodawców <xAnon>J. J.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText/> <xText>Stawiając powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wniosku, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText/> <xText>Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku u podstaw oddalenia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie krzywdom poniesionym przez wnioskodawców z racji deportowania ich na <xAnon>S.</xAnon> przez organy władzy radzieckiej legło ustalenie, iż wnioskodawcy nie prowadzili osobiście żadnej działalności narodowo-wyzwoleńczej. Takie ustalenia Sądu Okręgowego znajdują odzwierciedlenie w oświadczeniach samych wnioskodawców, którzy będąc przesłuchanymi kategorycznie zaprzeczyli aby oni sami prowadzili działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i oświadczyli, iż przymusową deportację ich wiążą z represją stosowaną wobec ich ojca <xAnon>J. J.</xAnon> – żołnierza Armii gen. <xAnon>A.</xAnon>.</xText> <xText>W takiej sytuacji rozumowanie Sądu Okręgowego – czego zresztą nie kwestionuje apelujący – zgodne jest z ratio legis ustawy z 23 lutego 1991 roku. Ustawa bowiem przewiduje odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za krzywdę wynikłe ze stosowanych represji, ale uprawnionymi do tychże roszczeń są: sama osoba poszkodowana, zaś po jej śmierci małżonek, dzieci i rodzice. Osobą zaś poszkodowaną jest tylko ta osoba, która spotkała się z represją z powodu lub w związku z prowadzoną przez nią działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.</xText> <xText>Skoro zatem wnioskodawcy nie prowadzili żadnej działalności narodowo – wyzwoleńczej na rzecz Państwa Polskiego, nie mogą domagać się w oparciu o ustawę rekompensaty krzywd, które niewątpliwie ponieśli.</xText> <xText>Stąd z punktu widzenia merytorycznego wyrok Sądu Okręgowego jest poprawny i zgodny z zapisami ustawy z 23 lutego 1991 roku.</xText> <xText>Autor apelacji zarzuca jednakże Sądowi, iż wbrew przepisom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeksu postępowania karnego</xLexLink>, nie pouczył stron o ich uprawnieniach, a to o możliwości wstąpienia w prawa swego ojca <xAnon>J. J.</xAnon>. Zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny, skoro zważy się na treść zapisu w protokole rozprawy z dnia 28 maja 2004 roku (k-47). Z zapisu tego wyraźnie wynika, że wnioskodawcy zostali pouczeni o treści art. 1 i art. 8 ustawy, a zatem o tym, że roszczenia odszkodowawcze z mocy ustawy przysługują wyłącznie osobie, która prowadziła działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i z powodu tej działalności spotkała ją represja oraz, że w razie śmierci tak poszkodowanego w jego prawa mogą wstąpić jego najbliżsi.</xText> <xText>Z zapisu tego wynika również, że wnioskodawcy po tymże pouczeniu zwrócili się o udzielenie im czasu dla zasięgnięcia konsultacji prawnej.</xText> <xText>Pomimo to na następnej rozprawie wnioskodawcy podtrzymali swój wniosek o zasądzenie odszkodowania na ich rzecz za krzywdy jakie oni ponieśli w związku z deportacją ich ojca z całą rodziną.</xText> <xText>W takiej sytuacji Sąd nie miał żadnych podstaw do podejmowania jakichkolwiek czynności procesowych wbrew ich wyraźnie i świadomie wyrażonej woli, a w konsekwencji nie dopuścił się obrazy prawa materialnego zarzuconej w apelacji, ani też zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie represji stosowanych wobec ojca wnioskodawców przez nie poczynienie takich ustaleń.</xText> <xText>Na marginesie jedynie odnośnie tego ostatniego zarzutu apelacyjnego, zauważyć należy, że Sąd ustalił, iż ojciec wnioskodawców <xAnon>J. J.</xAnon> prowadził działalność niepodległościową walcząc w szeregach Armii gen. <xAnon>A.</xAnon>, a także poczynił rozważania czy działalność ta mogłaby być podstawą do uznania go za osobę poszkodowaną w rozumieniu ustawy z 23 lutego 1991 roku, a w szczególności w rozumieniu art. 8 ust. 2b. Te jednak rozważania Sądu, jako czynione w oderwaniu od wniosku, nie są wiążącymi dla stron i wnioskodawcy mają nadal otwartą drogę domagania się odszkodowania jako najbliżsi, o ile już wcześniej ich roszczenia w innej sprawie nie zostały przesądzone co do meritum.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zauważa jedynie, że w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących, iż deportacja <xAnon>J. J.</xAnon> wiązała się właśnie ze stosowanymi wobec niego represjami z powodu lub w związku z jego niewątpliwą działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, jak i zwraca uwagę na konieczność rozważenia czy ta działalność <xAnon>J. J.</xAnon> może być objęta definicją zawartą w art. 8 ust 2b w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2003 roku (OTK-A 2003/9/94), a zwłaszcza stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu tego wyroku co do terytorialnego i czasowego zasięgu działalności niepodległościowej, dającego podstawę do ubiegania się o odszkodowanie i zadośćuczynienie od Państwa Polskiego za krzywdy doznane przez organy innego państwa, w przypadku wystąpienia wnioskodawców o odszkodowanie z tytułu działalności niepodległościowej ich ojca.</xText> <xText>O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym orzeczono stosownie do <xLexLink xArt="art. 13" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 13 ustawy z 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>.</xText> <xText/> <xText>/HM</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bożena Summer-Brason

Renata Kopiec

Magdalena Gierszner

Magdalena Gierszner

Sygn. akt: II AKa 82/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 kwietnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Bożena Summer-Brason Sędziowie SSA Elżbieta Mieszczańska (spr.) SSO del. Witold Mazur Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Wandy Barańskiej po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2005 r. sprawy z wniosku W. J. (1),C. J.,W. J. (2),A.Ż.iH. S. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej z dnia 20 grudnia 2004r. sygn. akt. III Ko 235/03 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. II AKa 82/05 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej oddalił wniosek złożony przezW. J. (1),A.Ż.,W. J. (2),H. S.iC. J.o odszkodowanie i zadośćuczynienie w kwotach po 160.000 złotych dla każdego z wnioskodawców z tytułu krzywdy jakie ponieśli będąc wraz z ojcemJ. J.deportowanymi w nocy z 31 marca na 1 kwietnia 1951 roku z miejscowościJ.powiatL.naS.doC.w obwodzie(...)na mocy postanowienia specjalnej narady przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR z dnia 18 sierpnia 1951 roku, gdzie przebywali do 4 grudnia 1955 roku. Żądanie wniosku wnioskodawcy oparli na podstawieart. 8 ustęp 2a ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Powyższy wyrok zaskarżył pełnomocnik wnioskodawców. W złożonej apelacji zarzucił: - obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez naruszenieart. 2 § 1 ust 3 oraz art. 16 § 1 i 2 kpkpoprzez brak jednoznacznego pouczenia wnioskodawców o przysługujących im uprawnieniach; obrazę prawa materialnego poprzez naruszenie art. 8 ust. 1, 2a i 2b ustawy z 23 lutego 1991 roku, a w szczególności art. 8 ust. 1 zdanie 2; brak dokonania ustaleń faktycznych odnośnie represjonowania ojca wnioskodawcówJ. J.. Stawiając powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wniosku, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pełnomocnika wnioskodawców nie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku u podstaw oddalenia wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie krzywdom poniesionym przez wnioskodawców z racji deportowania ich naS.przez organy władzy radzieckiej legło ustalenie, iż wnioskodawcy nie prowadzili osobiście żadnej działalności narodowo-wyzwoleńczej. Takie ustalenia Sądu Okręgowego znajdują odzwierciedlenie w oświadczeniach samych wnioskodawców, którzy będąc przesłuchanymi kategorycznie zaprzeczyli aby oni sami prowadzili działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i oświadczyli, iż przymusową deportację ich wiążą z represją stosowaną wobec ich ojcaJ. J.– żołnierza Armii gen.A.. W takiej sytuacji rozumowanie Sądu Okręgowego – czego zresztą nie kwestionuje apelujący – zgodne jest z ratio legis ustawy z 23 lutego 1991 roku. Ustawa bowiem przewiduje odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za krzywdę wynikłe ze stosowanych represji, ale uprawnionymi do tychże roszczeń są: sama osoba poszkodowana, zaś po jej śmierci małżonek, dzieci i rodzice. Osobą zaś poszkodowaną jest tylko ta osoba, która spotkała się z represją z powodu lub w związku z prowadzoną przez nią działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Skoro zatem wnioskodawcy nie prowadzili żadnej działalności narodowo – wyzwoleńczej na rzecz Państwa Polskiego, nie mogą domagać się w oparciu o ustawę rekompensaty krzywd, które niewątpliwie ponieśli. Stąd z punktu widzenia merytorycznego wyrok Sądu Okręgowego jest poprawny i zgodny z zapisami ustawy z 23 lutego 1991 roku. Autor apelacji zarzuca jednakże Sądowi, iż wbrew przepisomkodeksu postępowania karnego, nie pouczył stron o ich uprawnieniach, a to o możliwości wstąpienia w prawa swego ojcaJ. J.. Zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny, skoro zważy się na treść zapisu w protokole rozprawy z dnia 28 maja 2004 roku (k-47). Z zapisu tego wyraźnie wynika, że wnioskodawcy zostali pouczeni o treści art. 1 i art. 8 ustawy, a zatem o tym, że roszczenia odszkodowawcze z mocy ustawy przysługują wyłącznie osobie, która prowadziła działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego i z powodu tej działalności spotkała ją represja oraz, że w razie śmierci tak poszkodowanego w jego prawa mogą wstąpić jego najbliżsi. Z zapisu tego wynika również, że wnioskodawcy po tymże pouczeniu zwrócili się o udzielenie im czasu dla zasięgnięcia konsultacji prawnej. Pomimo to na następnej rozprawie wnioskodawcy podtrzymali swój wniosek o zasądzenie odszkodowania na ich rzecz za krzywdy jakie oni ponieśli w związku z deportacją ich ojca z całą rodziną. W takiej sytuacji Sąd nie miał żadnych podstaw do podejmowania jakichkolwiek czynności procesowych wbrew ich wyraźnie i świadomie wyrażonej woli, a w konsekwencji nie dopuścił się obrazy prawa materialnego zarzuconej w apelacji, ani też zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie represji stosowanych wobec ojca wnioskodawców przez nie poczynienie takich ustaleń. Na marginesie jedynie odnośnie tego ostatniego zarzutu apelacyjnego, zauważyć należy, że Sąd ustalił, iż ojciec wnioskodawcówJ. J.prowadził działalność niepodległościową walcząc w szeregach Armii gen.A., a także poczynił rozważania czy działalność ta mogłaby być podstawą do uznania go za osobę poszkodowaną w rozumieniu ustawy z 23 lutego 1991 roku, a w szczególności w rozumieniu art. 8 ust. 2b. Te jednak rozważania Sądu, jako czynione w oderwaniu od wniosku, nie są wiążącymi dla stron i wnioskodawcy mają nadal otwartą drogę domagania się odszkodowania jako najbliżsi, o ile już wcześniej ich roszczenia w innej sprawie nie zostały przesądzone co do meritum. Sąd Apelacyjny zauważa jedynie, że w niniejszej sprawie brak jest dowodów wskazujących, iż deportacjaJ. J.wiązała się właśnie ze stosowanymi wobec niego represjami z powodu lub w związku z jego niewątpliwą działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, jak i zwraca uwagę na konieczność rozważenia czy ta działalnośćJ. J.może być objęta definicją zawartą w art. 8 ust 2b w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2003 roku (OTK-A 2003/9/94), a zwłaszcza stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu tego wyroku co do terytorialnego i czasowego zasięgu działalności niepodległościowej, dającego podstawę do ubiegania się o odszkodowanie i zadośćuczynienie od Państwa Polskiego za krzywdy doznane przez organy innego państwa, w przypadku wystąpienia wnioskodawców o odszkodowanie z tytułu działalności niepodległościowej ich ojca. O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym orzeczono stosownie doart. 13 ustawy z 23 lutego 1991 roku o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. /HM

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmE_000021_2004_Uz_2005-04-18_001

XVII AmE 21/04

2005-04-18 02:00:00.0 CEST

2015-07-30 20:15:17.0 CEST

2015-12-06 16:17:34.0 CET

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII AmE 21/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2005 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. w K. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki onałożenie kary pieniężnej na skutek odwołania powoda od Decyzji nr (...) z dnia 30 grudnia 2003 r. 1 uchyla

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Damian Siliwoniuk" xVersion="1.0" xYear="2004" xLang="PL" xToPage="5" xEditor="dsiliwoniuk" xPublisher="dsiliwoniuk" xEditorFullName="Damian Siliwoniuk" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/450500/0005127/AmE" xVolNmbr="000021"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt<xBx> XVII</xBx> AmE 21/04</xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 kwietnia 2005 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński</xText> <xText>Protokolant Monika Rasińska</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2005 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółka z o.o.</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki</xText> <xText>onałożenie kary pieniężnej</xText> <xText>na skutek odwołania powoda od <xAnon>Decyzji nr (...)</xAnon> z dnia 30 grudnia 2003 r.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchyla zaskarżoną Decyzję,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z ograniczoną od­powiedzialnością w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 460 zł (czterysta sześćdziesiąt) tytu­łem kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText> <xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 30.12.2003 r. pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wymierzył powodowemu <xAnon> przedsiębiorstwu (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> karę pieniężną w wysokości <xAnon>(...)</xAnon> % przychodu z działalności koncesjo­nowanej, osiągniętego w 2002 r., to jest w kwocie 950 000 zł za niewywiązanie się przez to przedsiębiorstwo z obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źró­deł niekonwencjonalnych i odnawialnych, określonego w <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 ust. 1" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 1 ust. 1</xLexLink> i w <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 pkt. 1;§ 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r.</xLexLink> w spra­wie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obo­wiązku (Dz. U. Nr 122, poz.1336).</xText> <xText>Swoje rozstrzygnięcie Prezes URE oparł na ustaleniu, że powód od dnia 12.04.2000 r.</xText> <xText>posiada koncesję na obrót energią elektryczną a zatem ciąży na nim obowiązek zakupu energii wytworzonej w źródłach niekonwencjonalnych i odnawialnych.</xText> <xText>Powód dokonywał w roku 2002 zakupów energii „zielonej” m.in. od Biu­ra <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>P. H.</xAnon> i <xAnon> (...) Spółka z ograniczoną</xAnon> odpowie­dzialnością.</xText> <xText>Ilość energii odnawialnej zakupionej przez powoda w 2002 r. bezpośred­nio od wytwórców wyniosła 1290 MWh, a od pośredników - 121.206 MWh, co łącznie wyniosło ponad 2,5% wymagane przez § 2 rozporządzenia.</xText> <xText>W ocenie pozwanego, przepisy rozporządzenia nałożyły na przedsiębior­stwa obrotu obowiązek zakupu energii ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych, a także wykazania (udowodnienie) faktu, że energia została zakupiona w takich źródłach spoczywa na przedsiębiorstwach obrotu. Odpowiednimi do­kumentami potwierdzającymi spełnienie tego obowiązku będą zatem umowy sprzedaży energii zawarte przez przedsiębiorstwa obrotu z przedsiębiorstwami</xText> <xText>wytwarzającymi energię w źródłach niekonwencjonalnych lub odnawialnych oraz faktury za sprzedaną energię wystawione przez te przedsiębiorstwa.</xText> <xText>Z tego też względu, w ocenie pozwanego, powód nie wywiązał się z obo­wiązku określonego w § 1 przedmiotowego rozporządzenia, gdyż część zaku­pionej energii nie pochodziła od wytwórcy energii „zielonej” lecz od pośrednika. Uzasadniało to nałożenie na podstawie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.56 ust. 1 pkt 1 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne</xLexLink> (t. jedn. Dz.U. Nr 153 z 2003 r., poz.1504 ze zm.). kary pieniężnej.</xText> <xText>Ustalając wysokość wymierzonej kary pieniężnej, w odniesieniu do stop­nia zawinienia, pozwany wziął pod uwagę, że powód nie podjął dostatecznych starań w celu zakupu energii „zielonej” bezpośrednio od wytwórcy.</xText> <xText>Pozwany ustalił ponadto, że wysokość przychodów powoda z tytułu dzia­łalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną wyniosła za 2002 <xAnon>(...)</xAnon> zł.</xText> <xText>Wymierzona kara pieniężna stanowi <xAnon>(...)</xAnon> % przychodów z działalności koncesjonowanej i nie pogorszy sytuacji finansowej powoda i nie wpłynie na płynność finansową</xText> <xText>Zdaniem Prezesa URE kara orzeczona w niższej wysokości nie spełniłaby również swojej prewencyjnej roli w odniesieniu do przyszłych okresów.</xText> <xText>Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania administracyjnego w całości, względnie o jej zmianę i ustalenie, że powód prawidłowo wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku, zarzucając:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art 56 ust. 1</xLexLink> pkt la w zw. z <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 2" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust. 2</xLexLink> oraz w zw. z <xLexLink xArt="art. 9 a" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.9 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r - Prawo energetyczne</xLexLink> (tekst jednolity Dz. U. z 2003r Nr 153 poz, 1504 ze zm.) i wydanie zaskarżonej Decyzji o wadliwa pod­stawę prawną gdyż przepis <xLexLink xArt="art. 9 a" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.9 a ustawy Prawo energetyczne</xLexLink> obowiązywał dopiero od 1.01.2003 r. i obowiązek nim nałożony nie miał zastosowania do sytuacji mających miejsce w 2002 r.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. - Prawo ener­getyczne (Dz.U. z 2003 r. Nrl53, pozl504 i Nr 203, <xLexLink xArt="art. 80 poz. 1996" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">poz. 1996</xLexLink>) w zw. z <xLexLink xArt="art. 7;art. 10;art. 77;art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, 10, 77 i 80 k.p.a.</xLexLink> przez przyjęcie, że powód nie wywiązuje się z obowiązku określonego w <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 ust. 1;§ 2;§ 2 pkt. 1;§ 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r</xLexLink> w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źró­deł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych oraz zakresu tego obowiązku (Dz.U. Nr 122, poz. 1336) rozumianego jako nabycie odpowiedniej ilości energii zielonej bezpośrednio od wytwórców nastąpiło z przyczyn zawinionych przez powoda i pominięcie dowodów świad­czących o braku obiektywnej możliwości wypełnienia tak rozumianego obo­wiązku.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>błędne zastosowanie <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 ust. 1;§ 2;§ 2 pkt. 1;§ 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r</xLexLink> w sprawie obowiązku zakupu energii elek­trycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku (Dz. U. Nr 122, poz. 1336) poprzez bezpodstawne przyjęcie, że nałożony tymi przepisami obowiązek jest spełniony wyłącznie poprzez zakup energii „zielonej” bezpośrednio od produ­centów.</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wydanie Decyzji o niezgodne z <xLexLink xArt="art. 22;art. 92" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art.22 i art.92 Konstytucji RP</xLexLink> przepisy <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 ust. 1;§ 2;§ 2 pkt. 1;§ 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r</xLexLink> w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwen­cjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz za­kresu tego obowiązku (Dz. U. Nr 122, poz. 1336).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Pozwany wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText>Rozpoznając odwołanie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>i</xName> <xText>zważył, co następuje:</xText> </xUnit> <xText>W toku postępowania administracyjnego powód wskazywał (pismo z</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>29.12.2003</xName> <xText>r., k-38-40 akt administracyjnych), że podejmował działania w celu zakupu energii „zielonej” od <xAnon> Zespołu Elektrowni (...) S.A.</xAnon>, Za­kładu <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Elektrowni (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> Sp. z</xText> </xUnit> <xText>o.o., <xAnon> Zakładu (...) S.A.</xAnon> Wydział <xAnon> Elektrowni (...)</xAnon>, Za­kładu <xAnon> (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, któ­re okazały się bezskuteczne.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, rozważenia wymaga w pierwszej kolejności zarzut naruszenia art. 56 ust. 1 pkt la ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r - Prawo ener­getyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2003r Nr 153 poz, 1504 ze zm.) oraz § 1 ust.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText>i <xLexLink xArt="§ 2;§ 2 pkt. 1;§ 2 pkt. 1 lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">§ 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r</xLexLink> w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła.</xText> </xUnit> <xText>W szczególności należy rozważyć skutki jakie wprowadziła <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021351144" xTitle="Ustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 1144">ustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink> ( Dz. U. Nr 135, poz. 1144 ) w zakresie obowiązku zakupu energii zielonej. Ustawa ta z dniem</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1.01.2003</xName> <xText>r. wprowadziła zmianę w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne</xLexLink> (Dz. U. Nr 54, poz. 348 i Nr 158, poz. 1042, z 1998 r. Nr 94, poz. 594, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 88, poz. 980, Nr 91, poz. 1042 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 43, poz. 489, Nr 48, poz. 555 i Nr 103, poz. 1099, z 2001 r. Nr 154, poz. 1800 i 1802 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676 i Nr 113, poz. 984), polegającąm. in. na skreśleniu <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 1" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.9 ust. 1 Prawa energetycznego</xLexLink></xText> </xUnit> <xText>otreści : „Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, nałoży na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się obrotem lub przesyła­niem i dystrybucją energii elektrycznej lub ciepła obowiązek zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych, oraz określi szczegółowy zakres tego obowiązku, uwzględniając technologię wytwarzania energii, wielkość źródła energii oraz sposób uwzględniania w taryfach kosztów jej zakupu.”, a równocześnie wpro­wadzeniu art. 9 a ust. 1 o treści: „Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się obrotem energią elektryczną są obowiązane do zakupu, w zakresie określonym w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 4, wytwarzanej na terytorium Rze­czypospolitej Polskiej energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii przyłą­czonych do sieci oraz jej odsprzedaży bezpośrednio lub pośrednio odbiorcom dokonującym zakupu energii elektrycznej na własne potrzeby”.</xText> <xText>Należy przy tym podkreślić, że zarówno wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 9 ust. 3 Prawa energetycznego</xLexLink> (w brzmieniu obowiązującym na 31.12.2002 r.) rozporzą­dzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r w sprawie obowiązku zaku­pu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł nie­konwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku jak i wydane na podstawie <xLexLink xArt="art. 9 a;art. 9 a ust. 1" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.9a ust. 1 Prawa energetycznego</xLexLink> ( w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2003 r.) rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 maja 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązku zakupu energii elektrycznej i ciepła z odnawialnych źródeł energii oraz energii elek­trycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, przewidują iden­tyczne obowiązki nałożone na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się ob­rotem energią elektryczną w zakresie zakupu energii ze źródeł odnawialnych.</xText> <xText>Dotyczy do zarówno definicji takich źródeł jak i ilości takiej energii objętej obowiązkiem zakupu.</xText> <xText>Zmiana dokonana w treści <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 1;art. 56 ust. 1 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.56 ust. 1 pkt 1 a ustawy prawo energetyczne</xLexLink> w wyniku nowelizacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20021351144" xTitle="Ustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 1144">ustawą z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne</xLexLink>, była konsekwencją zmiany redakcyjnej obowiązku wynikającego pierwotnie z <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 3;art. 9 ust. a" xIsapId="WDU20021351144" xTitle="Ustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 1144">art.9 ust. 3, a</xLexLink> od 1.01.2003 r. art.9 a ust. 1 ustawy Prawo energe­tyczne i polegała na zastąpieniu <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 3" xIsapId="WDU20021351144" xTitle="Ustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 135, poz. 1144">art.9 ust. 3</xLexLink> przez art.9 a.</xText> <xText>W świetle powyższego, uwzględniając fakt, że wymieniona wyżej noweli­zacja nie zawierała normy intertemporalnej, należy uznać, że ustawodawca nie zakładał w tym wypadku tzw. „skutku abolicyjnego” wobec przedsiębiorców, którzy dopuścili się naruszenia obowiązku zakupu energii „zielonej” pod rząda­mi poprzednio obowiązującej ustawy. Uznanie, że nie podlegają oni karze wobec wejścia w życie nowej ustawy, byłoby także sprzeczna z konstytucyjną zasadą państwa prawnego (<xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink>) oraz zasadą równości wobec prawa (<xLexLink xArt="art. 32" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art 32 Konstytucji</xLexLink>), skoro na gruncie obowiązującego porządku prawnego, za­chowanie takie ( nieprzestrzeganie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych ) było dotychczas i jest nadal nieprzerwanie penalizowane ( por Wyrok SN z dnia 9.03.2004 r., sygn. III SK 19/04 opubl. Dz. Urz. UOKiK 2004/3/314).</xText> <xText>Zdaniem Sądu, dla oceny zachowania się przedsiębiorstwa energetyczne w zakresie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych przed dniem 1.01.2003 r. należy stosować przepisy obowiązujące w tym czasie, chyba, że nowy przepis byłby względniejszy dla przedsiębiorcy.</xText> <xText>Za nietrafny należy też uznać zarzut, że § 1 ust. 1 rozporządzenia z</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>15.12.2000</xName> <xText>r. nie posługuje się zwrotem „bezpośrednio ze źródła”, co oznacza, że zakup mógł być dokonany za pomocą pośrednika. Słowo „źródło” oznacza „miejsce pochodzenia” lub „miejsce skąd coś bierze swój początek”. Sformuło­wanie § 1 ust. 1 rozporządzenia z 15.12.2000 r. że „przedsiębiorstwo energe­tyczne zajmujące się obrotem energią elektryczną lub ciepłem jest obowiązane do zakupu, odpowiednio do zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, energii elektrycznej albo ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych przyłączonych do wspólnej sieci, niezależnie od wielkości mocy zainstalowanej w źródle ...”, nie pozostawia wątpliwości, że obowiązek zakupu energii „zielo­nej” dotyczy zakupu ze źródeł, tj. miejsca jej pochodzenia-wytwarzania. Doda­nie słowa „bezpośrednio” byłoby zbędne. Przeciwnie, gdyby ustawodawca nie konkretyzował miejsca zakupu, użyłby sformułowania „pochodzących ze źró­deł”, co oznaczałoby, że istotą powyższego obowiązku byłoby zakupienie ener­gii wytworzonej w źródle odnawialnym, niezależnie czy zbywca jest jego wy­twórcą czy pośrednikiem.</xText> </xUnit> <xText>Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do uznania że przepisy § 1 ust. 1 i § 2 pkt</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText><xLexLink xArt="lit. b" xIsapId="WDU20001221336" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r. w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1336">lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r</xLexLink> w sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku są sprzeczne z <xLexLink xArt="art. 22;art. 92" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art.22 i art.92 Konstytucji RP</xLexLink>. Przepis <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 ust. 3" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art.9 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne</xLexLink>, mimo niedoskonałej redakcji, zawierał obowiązek zakupu energii „zielonej” ze źródła, a także zawierał delegacje do wydania rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw gospodarki.</xText> </xUnit> <xText>Należy jednak podzielić zarzut powoda, że pozwany nakładając karę pie­niężną nie rozważył czy powód miał możliwości nabycia energii bezpośrednio od wytwórcy. W toku postępowania administracyjnego powód wskazywał, że podejmował działania w celu zakupu energii „zielonej” od <xAnon> Zespołu Elektrowni (...) S.A.</xAnon>, <xAnon> Zakładu (...) S.A.</xAnon>, Elektrowni <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o., <xAnon> Zakładu (...) S.A.</xAnon> Wydział</xText> <xText> <xAnon> Elektrowni (...)</xAnon>, <xAnon> Zakładu (...) S.A.</xAnon>, Zakładu <xAnon>(...)</xAnon>, które okazały się bezskuteczne. Twierdzenie to nie zo­stało zakwestionowane przez pozwanego. Wprawdzie jest faktem powszechnie znanym, że wytwórców energii zielonej jest ponad kilkuset, jednak nie oznacza to, że każdy podmiot ma możliwość nabycia energii od każdego z nich. Dla do­konania zakupu energii konieczne jest spełnienie technicznych i ekonomicznych warunków jej dostarczenia. W praktyce oznacza, że musi istnieć techniczna możliwość przesyły energii do miejsca prowadzenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane do zakupu energii zielonej, a ponadto koszty przesyłu z tym związane musza pozostawać na racjonalnym, go­spodarczo uzasadnionym poziomie.</xText> <xText>Wymierzając karę pieniężną Prezes URE musi wziąć pod uwagę, stosow­nie do <xLexLink xArt="art. 56;art. 56 ust. 6" xIsapId="WDU19970540348" xTitle="Ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 54, poz. 348">art. 56 ust.6 ustawy Prawo energetyczne</xLexLink>, stopień zawinienia przy uchy­bieniu obowiązkowi zakupu energii. Wymaga to rozważenia czy przedsiębior­stwo energetyczne dołożyło należytych starań aby wywiązać się z nałożonego obowiązku. Ewentualne stwierdzenie braku możliwości nabycia energii „zielo­nej” ze źródła, lub możliwości jej nabycia u wytwórcy, od którego przesył nie jest możliwy lub jest gospodarczo nieracjonalny stanowi, zdaniem Sądu nie po­zwala na przypisanie winy. Z kolei stwierdzenie, że przedsiębiorstwo energe­tyczne zobowiązane do je zakupu energii „zielonej” wiedziało lub z łatwością mogło się dowiedzieć o istnieniu na rynku producenta energii, który z łatwością i bez nadmiernych kosztów mógłby ją dostarczyć, daje podstawy do stwierdzenia winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa.</xText> <xText>Ponieważ ustalenia faktyczne dokonane w postępowaniu administracyj­nym i postępowaniu odwoławczym przed sadem nie pozwalają dokonać oceny powyższych okoliczności, zaskarżona decyzje należało uchylić na podstawie (<xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479</xLexLink>^3 <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Okosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasą­dzając na rzecz powoda koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego we­dług norm przepisanych (<xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.98 k.p.c.</xLexLink>)</xText> <xText xALIGNx="right">SSO Bogdan Gierzyński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Gierzyński

Damian Siliwoniuk

Monika Rasińska

Damian Siliwoniuk

Sygn. aktXVIIAmE 21/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2005 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółka z o.o.wK. przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki onałożenie kary pieniężnej na skutek odwołania powoda odDecyzji nr (...)z dnia 30 grudnia 2003 r. 1 uchyla zaskarżoną Decyzję, 2 zasądza od Skarbu Państwa Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz(...)Spółki z ograniczoną od­powiedzialnością wK.kwotę 460 zł (czterysta sześćdziesiąt) tytu­łem kosztów postępowania. SSO Bogdan Gierzyński UZASADNIENIE Decyzją nr (...)z dnia 30.12.2003 r. pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wymierzył powodowemuprzedsiębiorstwu (...) Spółka AkcyjnawP.karę pieniężną w wysokości(...)% przychodu z działalności koncesjo­nowanej, osiągniętego w 2002 r., to jest w kwocie 950 000 zł za niewywiązanie się przez to przedsiębiorstwo z obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źró­deł niekonwencjonalnych i odnawialnych, określonego w§ 1 ust. 1i w§ 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000 r.w spra­wie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obo­wiązku (Dz. U. Nr 122, poz.1336). Swoje rozstrzygnięcie Prezes URE oparł na ustaleniu, że powód od dnia 12.04.2000 r. posiada koncesję na obrót energią elektryczną a zatem ciąży na nim obowiązek zakupu energii wytworzonej w źródłach niekonwencjonalnych i odnawialnych. Powód dokonywał w roku 2002 zakupów energii „zielonej” m.in. od Biu­ra(...)P. H.i(...) Spółka z ograniczonąodpowie­dzialnością. Ilość energii odnawialnej zakupionej przez powoda w 2002 r. bezpośred­nio od wytwórców wyniosła 1290 MWh, a od pośredników - 121.206 MWh, co łącznie wyniosło ponad 2,5% wymagane przez § 2 rozporządzenia. W ocenie pozwanego, przepisy rozporządzenia nałożyły na przedsiębior­stwa obrotu obowiązek zakupu energii ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych, a także wykazania (udowodnienie) faktu, że energia została zakupiona w takich źródłach spoczywa na przedsiębiorstwach obrotu. Odpowiednimi do­kumentami potwierdzającymi spełnienie tego obowiązku będą zatem umowy sprzedaży energii zawarte przez przedsiębiorstwa obrotu z przedsiębiorstwami wytwarzającymi energię w źródłach niekonwencjonalnych lub odnawialnych oraz faktury za sprzedaną energię wystawione przez te przedsiębiorstwa. Z tego też względu, w ocenie pozwanego, powód nie wywiązał się z obo­wiązku określonego w § 1 przedmiotowego rozporządzenia, gdyż część zaku­pionej energii nie pochodziła od wytwórcy energii „zielonej” lecz od pośrednika. Uzasadniało to nałożenie na podstawieart.56 ust. 1 pkt 1 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne(t. jedn. Dz.U. Nr 153 z 2003 r., poz.1504 ze zm.). kary pieniężnej. Ustalając wysokość wymierzonej kary pieniężnej, w odniesieniu do stop­nia zawinienia, pozwany wziął pod uwagę, że powód nie podjął dostatecznych starań w celu zakupu energii „zielonej” bezpośrednio od wytwórcy. Pozwany ustalił ponadto, że wysokość przychodów powoda z tytułu dzia­łalności koncesjonowanej polegającej na obrocie energią elektryczną wyniosła za 2002(...)zł. Wymierzona kara pieniężna stanowi(...)% przychodów z działalności koncesjonowanej i nie pogorszy sytuacji finansowej powoda i nie wpłynie na płynność finansową Zdaniem Prezesa URE kara orzeczona w niższej wysokości nie spełniłaby również swojej prewencyjnej roli w odniesieniu do przyszłych okresów. Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania administracyjnego w całości, względnie o jej zmianę i ustalenie, że powód prawidłowo wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku, zarzucając: - naruszenieart 56 ust. 1pkt la w zw. zart. 56 ust. 2oraz w zw. zart.9 a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r - Prawo energetyczne(tekst jednolity Dz. U. z 2003r Nr 153 poz, 1504 ze zm.) i wydanie zaskarżonej Decyzji o wadliwa pod­stawę prawną gdyż przepisart.9 a ustawy Prawo energetyczneobowiązywał dopiero od 1.01.2003 r. i obowiązek nim nałożony nie miał zastosowania do sytuacji mających miejsce w 2002 r. naruszenie art. 56 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. - Prawo ener­getyczne (Dz.U. z 2003 r. Nrl53, pozl504 i Nr 203,poz. 1996) w zw. zart. 7, 10, 77 i 80 k.p.a.przez przyjęcie, że powód nie wywiązuje się z obowiązku określonego w§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000rw sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źró­deł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych oraz zakresu tego obowiązku (Dz.U. Nr 122, poz. 1336) rozumianego jako nabycie odpowiedniej ilości energii zielonej bezpośrednio od wytwórców nastąpiło z przyczyn zawinionych przez powoda i pominięcie dowodów świad­czących o braku obiektywnej możliwości wypełnienia tak rozumianego obo­wiązku. błędne zastosowanie§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000rw sprawie obowiązku zakupu energii elek­trycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku (Dz. U. Nr 122, poz. 1336) poprzez bezpodstawne przyjęcie, że nałożony tymi przepisami obowiązek jest spełniony wyłącznie poprzez zakup energii „zielonej” bezpośrednio od produ­centów. wydanie Decyzji o niezgodne zart.22 i art.92 Konstytucji RPprzepisy§ 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000rw sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwen­cjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz za­kresu tego obowiązku (Dz. U. Nr 122, poz. 1336). Pozwany wniósł o oddalenie odwołania. Rozpoznając odwołanie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje: W toku postępowania administracyjnego powód wskazywał (pismo z 29.12.2003 r., k-38-40 akt administracyjnych), że podejmował działania w celu zakupu energii „zielonej” odZespołu Elektrowni (...) S.A., Za­kładu(...) S.A.,Elektrowni (...)weW.Sp. z o.o.,Zakładu (...) S.A.WydziałElektrowni (...), Za­kładu(...) S.A.,Zakładu (...), któ­re okazały się bezskuteczne. W tym stanie rzeczy, rozważenia wymaga w pierwszej kolejności zarzut naruszenia art. 56 ust. 1 pkt la ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r - Prawo ener­getyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2003r Nr 153 poz, 1504 ze zm.) oraz § 1 ust. 1 i§ 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000rw sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła. W szczególności należy rozważyć skutki jakie wprowadziłaustawa z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne( Dz. U. Nr 135, poz. 1144 ) w zakresie obowiązku zakupu energii zielonej. Ustawa ta z dniem 1.01.2003 r. wprowadziła zmianę wustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne(Dz. U. Nr 54, poz. 348 i Nr 158, poz. 1042, z 1998 r. Nr 94, poz. 594, Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126, z 1999 r. Nr 88, poz. 980, Nr 91, poz. 1042 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 43, poz. 489, Nr 48, poz. 555 i Nr 103, poz. 1099, z 2001 r. Nr 154, poz. 1800 i 1802 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676 i Nr 113, poz. 984), polegającąm. in. na skreśleniuart.9 ust. 1 Prawa energetycznego otreści : „Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, nałoży na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się obrotem lub przesyła­niem i dystrybucją energii elektrycznej lub ciepła obowiązek zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonal­nych i odnawialnych, oraz określi szczegółowy zakres tego obowiązku, uwzględniając technologię wytwarzania energii, wielkość źródła energii oraz sposób uwzględniania w taryfach kosztów jej zakupu.”, a równocześnie wpro­wadzeniu art. 9 a ust. 1 o treści: „Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się obrotem energią elektryczną są obowiązane do zakupu, w zakresie określonym w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 4, wytwarzanej na terytorium Rze­czypospolitej Polskiej energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii przyłą­czonych do sieci oraz jej odsprzedaży bezpośrednio lub pośrednio odbiorcom dokonującym zakupu energii elektrycznej na własne potrzeby”. Należy przy tym podkreślić, że zarówno wydane na podstawieart. 9 ust. 3 Prawa energetycznego(w brzmieniu obowiązującym na 31.12.2002 r.) rozporzą­dzenie Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000r w sprawie obowiązku zaku­pu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł nie­konwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku jak i wydane na podstawieart.9a ust. 1 Prawa energetycznego( w brzmieniu obowiązującym od 1.01.2003 r.) rozporządzenia Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 maja 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązku zakupu energii elektrycznej i ciepła z odnawialnych źródeł energii oraz energii elek­trycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, przewidują iden­tyczne obowiązki nałożone na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się ob­rotem energią elektryczną w zakresie zakupu energii ze źródeł odnawialnych. Dotyczy do zarówno definicji takich źródeł jak i ilości takiej energii objętej obowiązkiem zakupu. Zmiana dokonana w treściart.56 ust. 1 pkt 1 a ustawy prawo energetycznew wyniku nowelizacjiustawą z dnia 24 lipca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne, była konsekwencją zmiany redakcyjnej obowiązku wynikającego pierwotnie zart.9 ust. 3, aod 1.01.2003 r. art.9 a ust. 1 ustawy Prawo energe­tyczne i polegała na zastąpieniuart.9 ust. 3przez art.9 a. W świetle powyższego, uwzględniając fakt, że wymieniona wyżej noweli­zacja nie zawierała normy intertemporalnej, należy uznać, że ustawodawca nie zakładał w tym wypadku tzw. „skutku abolicyjnego” wobec przedsiębiorców, którzy dopuścili się naruszenia obowiązku zakupu energii „zielonej” pod rząda­mi poprzednio obowiązującej ustawy. Uznanie, że nie podlegają oni karze wobec wejścia w życie nowej ustawy, byłoby także sprzeczna z konstytucyjną zasadą państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) oraz zasadą równości wobec prawa (art 32 Konstytucji), skoro na gruncie obowiązującego porządku prawnego, za­chowanie takie ( nieprzestrzeganie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych ) było dotychczas i jest nadal nieprzerwanie penalizowane ( por Wyrok SN z dnia 9.03.2004 r., sygn. III SK 19/04 opubl. Dz. Urz. UOKiK 2004/3/314). Zdaniem Sądu, dla oceny zachowania się przedsiębiorstwa energetyczne w zakresie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych przed dniem 1.01.2003 r. należy stosować przepisy obowiązujące w tym czasie, chyba, że nowy przepis byłby względniejszy dla przedsiębiorcy. Za nietrafny należy też uznać zarzut, że § 1 ust. 1 rozporządzenia z 15.12.2000 r. nie posługuje się zwrotem „bezpośrednio ze źródła”, co oznacza, że zakup mógł być dokonany za pomocą pośrednika. Słowo „źródło” oznacza „miejsce pochodzenia” lub „miejsce skąd coś bierze swój początek”. Sformuło­wanie § 1 ust. 1 rozporządzenia z 15.12.2000 r. że „przedsiębiorstwo energe­tyczne zajmujące się obrotem energią elektryczną lub ciepłem jest obowiązane do zakupu, odpowiednio do zakresu prowadzonej działalności gospodarczej, energii elektrycznej albo ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych przyłączonych do wspólnej sieci, niezależnie od wielkości mocy zainstalowanej w źródle ...”, nie pozostawia wątpliwości, że obowiązek zakupu energii „zielo­nej” dotyczy zakupu ze źródeł, tj. miejsca jej pochodzenia-wytwarzania. Doda­nie słowa „bezpośrednio” byłoby zbędne. Przeciwnie, gdyby ustawodawca nie konkretyzował miejsca zakupu, użyłby sformułowania „pochodzących ze źró­deł”, co oznaczałoby, że istotą powyższego obowiązku byłoby zakupienie ener­gii wytworzonej w źródle odnawialnym, niezależnie czy zbywca jest jego wy­twórcą czy pośrednikiem. Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do uznania że przepisy § 1 ust. 1 i § 2 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 grudnia 2000rw sprawie obowiązku zakupu energii elektrycznej ze źródeł niekonwencjonalnych i odna­wialnych oraz wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, a także ciepła ze źródeł niekonwencjonalnych i odnawialnych oraz zakresu tego obowiązku są sprzeczne zart.22 i art.92 Konstytucji RP. Przepisart.9 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, mimo niedoskonałej redakcji, zawierał obowiązek zakupu energii „zielonej” ze źródła, a także zawierał delegacje do wydania rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw gospodarki. Należy jednak podzielić zarzut powoda, że pozwany nakładając karę pie­niężną nie rozważył czy powód miał możliwości nabycia energii bezpośrednio od wytwórcy. W toku postępowania administracyjnego powód wskazywał, że podejmował działania w celu zakupu energii „zielonej” odZespołu Elektrowni (...) S.A.,Zakładu (...) S.A., Elektrowni(...)Sp. z o.o.,Zakładu (...) S.A.Wydział Elektrowni (...),Zakładu (...) S.A., Zakładu(...), które okazały się bezskuteczne. Twierdzenie to nie zo­stało zakwestionowane przez pozwanego. Wprawdzie jest faktem powszechnie znanym, że wytwórców energii zielonej jest ponad kilkuset, jednak nie oznacza to, że każdy podmiot ma możliwość nabycia energii od każdego z nich. Dla do­konania zakupu energii konieczne jest spełnienie technicznych i ekonomicznych warunków jej dostarczenia. W praktyce oznacza, że musi istnieć techniczna możliwość przesyły energii do miejsca prowadzenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane do zakupu energii zielonej, a ponadto koszty przesyłu z tym związane musza pozostawać na racjonalnym, go­spodarczo uzasadnionym poziomie. Wymierzając karę pieniężną Prezes URE musi wziąć pod uwagę, stosow­nie doart. 56 ust.6 ustawy Prawo energetyczne, stopień zawinienia przy uchy­bieniu obowiązkowi zakupu energii. Wymaga to rozważenia czy przedsiębior­stwo energetyczne dołożyło należytych starań aby wywiązać się z nałożonego obowiązku. Ewentualne stwierdzenie braku możliwości nabycia energii „zielo­nej” ze źródła, lub możliwości jej nabycia u wytwórcy, od którego przesył nie jest możliwy lub jest gospodarczo nieracjonalny stanowi, zdaniem Sądu nie po­zwala na przypisanie winy. Z kolei stwierdzenie, że przedsiębiorstwo energe­tyczne zobowiązane do je zakupu energii „zielonej” wiedziało lub z łatwością mogło się dowiedzieć o istnieniu na rynku producenta energii, który z łatwością i bez nadmiernych kosztów mógłby ją dostarczyć, daje podstawy do stwierdzenia winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa. Ponieważ ustalenia faktyczne dokonane w postępowaniu administracyj­nym i postępowaniu odwoławczym przed sadem nie pozwalają dokonać oceny powyższych okoliczności, zaskarżona decyzje należało uchylić na podstawie (art. 479^3§ 2 k.p.c.). Okosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasą­dzając na rzecz powoda koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego we­dług norm przepisanych (art.98 k.p.c.) SSO Bogdan Gierzyński

15/450500/0005127/AmE

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000000503_I_ACa_000502_2005_Uz_2005-05-05_001

I ACa 502/05

2005-05-05 02:00:00.0 CEST

2022-06-14 20:00:03.0 CEST

2022-06-14 13:06:55.0 CEST

15150000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 502/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Janina Marek Sędziowie : SSA Ewa Jastrzębska (spr.) SSO del. Tomasz Ślęzak Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa B. G. przeciwko M. K. i J. K. (1) o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-B

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Barbara Panek" xPublisher="bpanek" xEditorFullName="Barbara Panek" xEditor="bpanek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/150000/0000503/ACa" xYear="2005" xVolNmbr="000502" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 502/05</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 5 maja 2005 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="214"/> <xCOLx xWIDTHx="498"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Janina Marek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Ewa Jastrzębska (spr.)</xText> <xText>SSO del. Tomasz Ślęzak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant :</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Katarzyna Lenczowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2005 r. w Katowicach</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>B. G.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xText> <xText>o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej</xText> <xText>z dnia 2 marca 2004 r., sygn. akt I C 1755/02</xText> <xText>prostując sentencję zaskarżonego wyroku w punkcie 1 w ten sposób, że:</xText> <xText>uznaje za bezskuteczną w stosunku do powoda umowę darowizny udziału w nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> zapisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej <xAnon>KW (...)</xAnon> zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzy <xAnon>J. K. (2)</xAnon> a <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przed notariuszem <xAnon>A. M. (1)</xAnon> w Kancelarii Notarialnej w <xAnon>B.</xAnon> Repertorium A Nr 471/1999 oraz umowę częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> zapisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej KW Nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartą w dniu 19 maja 1999 r. pomiędzy <xAnon>J. K. (2)</xAnon> a <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przed notariuszem <xAnon>A. M. (1)</xAnon> w Kancelarii Notarialnej w <xAnon>B.</xAnon> Repertorium A Nr 1340/1999 w odniesieniu do przysługującej powodowi wierzytelności w kwocie 32.212,85 zł z odsetkami zasądzonej nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 3 kwietnia 2001 r. sygn. akt <xBRx/>V Ng 78/01</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xBx>oddala apelację. </xBx></xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 502/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>B. G.</xAnon> domagał się w pozwie skierowanym przeciwko <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K.</xAnon> uznania za bezskuteczną w stosunku do niego umowę darowizny udziału w nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> zapisanej w <xAnon>KW (...)</xAnon> SR w Bielsku-Białej zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzy <xAnon>J. K. (2)</xAnon> a <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>M. K.</xAnon> przed notariuszem <xAnon>A. M. (1)</xAnon> w Kancelarii Notarialnej w <xAnon>B.</xAnon> Rep A 471/1999 oraz umowę częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon> zapisanej w <xAnon>KW (...)</xAnon> zawartą w dniu 19 maja 1999 r. pomiędzy <xAnon>J. K. (1)</xAnon> , a <xAnon>J. K. (2)</xAnon> i <xAnon>M. K.</xAnon> przed notariuszem <xAnon>A. M.</xAnon> w Kancelarii Notarialnej w <xAnon>B.</xAnon> Rep A 1340/1999 r. w odniesieniu do przysługującej powodowi wierzytelności w kwocie 32.212,85 zł z odsetkami zasądzonej nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 3 kwietnia 2001 r. sygn. akt V Ng 78/01.</xText> <xText>W uzasadnieniu podniósł ,iż jest w posiadaniu prawomocnego nakazu zapłaty przeciwko <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, egzekucja z tego nakazu okazała się bezskuteczna, a dłużnik z pokrzywdzeniem wierzyciela darował swym synom najpierw udziały w nieruchomości, a następnie zniósł współwłasność tej nieruchomości w ten sposób, iż przekazał im bez spłat swoją część nieruchomości. Były to czynności zdziałane z pokrzywdzeniem wierzyciela, zatem istnieją podstawy z <xLexLink xArt="art. 527" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 527 kc</xLexLink> do uwzględnienia powództwa.</xText> <xText>Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.</xText> <xText>Zarzucili, iż nie była to czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzyciela albowiem <xAnon>J. K. (2)</xAnon> prosperował w tym czasie doskonale, umowa była zawarta przed powstaniem zobowiązania, nadto dłużnik darował dzieciom nieruchomość, gdyż chciał się rozwieźć.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 2 marca 2004 r. uznał za bezskuteczną w stosunku do powoda zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzy <xAnon>J. K. (2)</xAnon> a <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> umową darowizny udziału w nieruchomości przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon> oraz zawarta w dniu 19 maja 1999 r. umowę częściowego zniesienia współwłasności wyżej wymienionej nieruchomości oraz zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 2.355 zł tytułem kosztów procesu.</xText> <xText>W motywach ustalił, iż w dniu 30 listopada 1998 r. powód zawarł z dłużnikiem <xAnon>J. K. (2)</xAnon> umowę o roboty budowlane i wystawił na wykonane roboty 3 <xAnon>faktury nr (...)</xAnon> z 14.01.1999 r, nr 4/2/99 z 18 lutego 1999 r. oraz 03/4/99. Z płatności tych faktur dłużnik wywiązał się tylko częściowo.</xText> <xText>W dniu 11.04.2000 r. zawarł z powodem porozumienie, z którego się nie wywiązał i w dniu 3.4.2001 r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wydał nakaz zapłaty zasądzając na rzecz powoda kwotę 32.212,85 zł wraz z odsetkami. Egzekucja okazała się bezskuteczna, od lutego 2001 r. dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada majątku. Dnia 10 marca 1999 r. <xAnon>J. K. (2)</xAnon> darował swym synom <xAnon>M. K.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> udziały po 1/20 w nieruchomości położonej w <xAnon>B.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, a w dniu 19 maja 1999 r. dłużnik zawarł z pozwanymi umowę zniesienia współwłasności bez spłat przekazując im swe udziały w nieruchomości, ustanawiając jednocześnie na tej nieruchomości służebność mieszkania dla siebie i żony.</xText> <xText>Zdaniem sądu I instancji powództwo jest zasadne. Dłużnik wiedział bowiem, że czynność ta spowoduje brak możliwości zaspokojenia wierzycieli, zatem była to czynność zdziałana z pokrzywdzeniem wierzycieli. Czynność była bezpłatna, zatem świadomość pozwanych nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Zatem przesłanki z <xLexLink xArt="art. 527" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 527 i nast. kc</xLexLink> zostały spełnione dlatego też sąd powództwo uwzględnił w całości.</xText> <xText>Od wyroku tego wnieśli apelację pozwani.</xText> <xText>Domagali się zmiany wyroku i oddalenia powództwa, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Zarzucili błędne przyjęcie przez sąd I instancji, iż <xAnon>J. K. (2)</xAnon> działał z pokrzywdzeniem wierzycieli, a pozwani o tym wiedzieli, błędne przyjęcie, iż zniesienie współwłasności miało charakter nieodpłatny, błędną odmowę zastosowania <xLexLink xArt="art. 530" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 530 kc</xLexLink> oraz brak w sentencji dokładnego opisu wierzytelności.</xText> <xText>Zarzucił, iż w chwili darowizny jego majątek był znaczny, umowa zniesienia współwłasności nie była nieodpłatna, gdyż ustanowiono w niej na rzecz darczyńcy dożywocie, pozwani byli wtedy małoletni i nie mieli świadomości sytuacji materialnej rodziców, nadto w sprawie winien mieć zastosowanie <xLexLink xArt="art. 530" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 530 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>Apelacja pozwanych nie jest zasadna.</xText> <xText>Rację mają skarżący tylko o tyle, iż istotnie sentencja wyroku nie zawiera oznaczenia wierzytelności, której zaspokojenia powód niniejszym postępowaniem się domaga. Sentencja wyroku powinna bowiem określić wierzytelność, której ochronie ma służyć ( patrz SN z 11 X 95 r. III CZP 193/95 OSNC 1996/1/17).</xText> <xText>Jest to zdaniem Sądu Apelacyjnego oczywista niedokładność, która została sprostowana przez Sąd Apelacyjny na mocy <xLexLink xArt="art. 350;art. 350 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 350 § 3 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Natomiast podnoszone w apelacji zarzuty są chybione. Wbrew zarzutom skarżących nie naruszył sąd I instancji prawa materialnego ani procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Trafne jest stanowisko sądu I instancji, iż w tym stanie rzeczy istniały przesłanki z <xLexLink xArt="art. 527" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 527 i nast. kc</xLexLink> do uwzględnienia powództwa.</xText> <xText>Wbrew zarzutom skarżących za trafne należy uznać ustalenia sądu I instancji , iż dłużnik <xAnon>J. K. (2)</xAnon> działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 527" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 527 kc</xLexLink> wiąże pokrzywdzenie wierzyciela z niewypłacalnością dłużnika na skutek dokonania przez niego czynności prawnej lub z jego niewypłacalnością w wyższym stopniu niż był przed jej dokonaniem. Dłużnik jest niewypłacalny, gdy cały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie długów. Dla skorzystania ze skargi pauliańskiej wystarczy, gdy niewypłacalność dłużnika uniemożliwia zaspokojenie wierzytelności tego wierzyciela. Dla oceny związku przyczynowego pomiędzy niewypłacalnością dłużnika, a dokonaną czynnością właściwa jest chwila, w której wierzyciel wystąpił ze skargą pauliańską. Niewypłacalność musi istnieć w tej chwili, jak i w chwili, jak i w chwili orzekania przez sąd o żądaniu wierzyciela uznania czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną (...). Dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, gdy zdaje sobie sprawę (uświadamia sobie), że wskutek dokonania czynności prawnej może spowodować niemożność zaspokojenia się wierzycieli z jego majątku. Pokrzywdzenie wierzycieli nie musi być zamiarem dłużnika. Wystarczy aby dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności. Świadomość pokrzywdzenia nie musi dotyczyć osoby konkretnego wierzyciela; wystarczy świadomość pokrzywdzenia wierzycieli w ogóle ( patrz. Komentarz do Kodeksu Cywilnego. Księga Trzecia, Zobowiązania - praca zbiorowa – Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1996 r. tom I str. 508-509).</xText> <xText>Trafne jest zatem stanowisko sądu I instancji, iż czynność dłużnika zdziałana została z pokrzywdzeniem wierzycieli.</xText> <xText>Umowa darowizny została dokonana w dniu 10 marca 1999 r., umowa zniesienia współwłasności 19 maja 1999 r.</xText> <xText>Poza sporem jest, że dłużnik jest obecnie niewypłacalny. Nie można podzielić zarzutu skarżących, iż w chwili dokonywania czynności sytuacja materialna dłużnika była dobra.</xText> <xText>Dłużnik prowadził bowiem działalność gospodarczą, i co najmniej powinien zdawać sobie sprawę, przy dochowaniu należytej staranności, że zobowiązania, które zaciągnął musi spłacić, a fakt, że jeszcze w tym czasie udawało mu się odroczyć płatności zobowiązań nie świadczy o tym, że był wypłacalny, zwłaszcza, że w krótkim czasie przestał prowadzić działalność gospodarczą i nie spłacił swoich zobowiązań. Zobowiązanie, którego dotyczy dług powstało już w 1998 r. Dwie z trzech faktur zostały wystawione przed zawarciem umowy o zniesienie współwłasności. Skoro zobowiązanie, którego dług dotyczy powstało w 1998 r., w chwili dokonania czynności zarówno darowizny, jak i zniesienia współwłasności dłużnik musiał mieć świadomość, że ono istnieje i trzeba je spłacić. Już w maju 1998 r. dłużnik zaciągał w banku znaczne kredyty np. w <xAnon>P.</xAnon> – Banku na kwotę 300.000 zł w dniu 18 maja 1998 r., w dniu 23.9.1998 r. – na kwotę 460.000 zł.</xText> <xText>Miał też inne zobowiązania np. w stosunku do <xAnon> (...) spółki z o.o.</xAnon>, co wynika z wyroku SO w <xAnon>(...)</xAnon> z 13 III 01 sygn. V GC 525/00, odsetki od zasądzonych tym wyrokiem kwot pieniężnych zasądzone są od października 1998 r., co świadczy o tym, że wierzytelności zasądzone tym wyrokiem powstały przed październikiem 1998 r. Nadto w roku 1999 r. w działalności gospodarczej dłużnik poniósł dużą stratę.</xText> <xText>Zatem trafnie przyjął sąd I instancji, iż dłużnik w chwili dokonania darowizny i zniesienia współwłasności był niewypłacalny, a złożone w postępowaniu apelacyjnym dowody na okoliczność sytuacji materialnej dłużnika są spóźnione z mocy <xLexLink xArt="art. 381" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 381 kpc</xLexLink>. Prawidłowo przyjął też sąd I instancji, iż czynności te zdziałane zostały z pokrzywdzeniem wierzyciela.</xText> <xText>Nie wyjaśnili bowiem pozwani w dostatecznie przekonywujący sposób dlaczego dłużnik podarował nieruchomość małoletnim dzieciom, mimo, że nadal na nieruchomości zamierzał mieszkać.</xText> <xText>Twierdzenia, że zmierzał rozstać się z żoną nie wydają się być przekonywujące , zwłaszcza, że dłużnik nigdy z nieruchomości się nie wyprowadził, ani też nie rozstał się z żoną.</xText> <xText>Prawidłowo także, wbrew zarzutom skarżących ustalił sąd I instancji, iż obie czynności, w tym także czynność zniesienia współwłasności były czynnościami pod tytułem darmym.</xText> <xText>Nietrafne są zarzuty skarżących, że umowa zniesienia współwłasności była czynnością odpłatną albowiem obdarowani ustanowili na rzecz darczyńcy i jego żony służebność mieszkania.</xText> <xText>Dłużnik zawarł z pozwanymi dwie umowy; w dniu 10.3.1999r. podarował pozwanym po 1/20 części nieruchomości, w dniu 19 maja 1999 r. zawarł umowę zniesienia współwłasności , mocą której przeniósł na pozwanych własność całej nieruchomości bez spłat. Wartość przedmiotu umowy ustalono na 253.000 zł. Jednocześnie ustanowiono na rzecz dłużnika i jego żony służebność mieszkania, która wyceniono w akcie notarialnym na 200 zł dla każdego z małżonków, po skapitalizowaniu na kwotę 3.000 zł.</xText> <xText>Zgodnie z poglądem wyrażonego w cyt. wyżej Komentarzu do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu Cywilnego</xLexLink> str. 512, który to pogląd Sąd Apelacyjny w całości podziela korzyścią majątkową bezpłatną w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 528" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 528 kc</xLexLink> jest korzyść uzyskana nie tylko w wyniku darowizny lecz uzyskana w wyniku każdego innego przysporzenia, jeżeli osoba , która dokonała tego przysporzenia nie otrzymała w zamian korzyści majątkowej stanowiącej jego ekwiwalent ( <xLexLink xArt="art. 889" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 889 kc</xLexLink>).</xText> <xText>Umowa darowizny była niewątpliwie czynnością pod tytułem darmym. Pod tytułem darmym była także wbrew zarzutom skarżących umowa zniesienia współwłasności. Porównując wartość udziałów podarowanych pozwanym z wartością ustanowionej służebności można z całą pewnością stwierdzić, iż pozwani otrzymali korzyść majątkową bezpłatnie.</xText> <xText>Zatem z mocy <xLexLink xArt="art. 528" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 528 kc</xLexLink> fakt, czy pozwani mieli, czy nie mieli świadomości, że dłużnik działał ze świadomości pokrzywdzenia wierzycieli nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Wbrew zarzutom skarżących brak było w tym stanie rzeczy podstaw do zastosowania <xLexLink xArt="art. 530" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 530 kc.</xLexLink></xText> <xText>Zatem apelację jako pozbawioną uzasadnionych podstaw należało oddalić na mocy <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Janina Marek

Barbara Panek

Katarzyna Lenczowska

Barbara Panek

Sygn. akt I ACa 502/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Janina Marek Sędziowie : SSA Ewa Jastrzębska (spr.) SSO del. Tomasz Ślęzak Protokolant : Katarzyna Lenczowska po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2005 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaB. G. przeciwkoM. K.iJ. K. (1) o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 2 marca 2004 r., sygn. akt I C 1755/02 prostując sentencję zaskarżonego wyroku w punkcie 1 w ten sposób, że: uznaje za bezskuteczną w stosunku do powoda umowę darowizny udziału w nieruchomości położonej wB.L.zapisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Bielsku-BiałejKW (...)zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzyJ. K. (2)aM. K.iJ. K. (1)przed notariuszemA. M. (1)w Kancelarii Notarialnej wB.Repertorium A Nr 471/1999 oraz umowę częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości położonej wB.L.zapisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej KW Nr(...)zawartą w dniu 19 maja 1999 r. pomiędzyJ. K. (2)aM. K.iJ. K. (1)przed notariuszemA. M. (1)w Kancelarii Notarialnej wB.Repertorium A Nr 1340/1999 w odniesieniu do przysługującej powodowi wierzytelności w kwocie 32.212,85 zł z odsetkami zasądzonej nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 3 kwietnia 2001 r. sygn. aktV Ng 78/01 - oddala apelację. Sygn. akt I ACa 502/05 UZASADNIENIE PowódB. G.domagał się w pozwie skierowanym przeciwkoJ. K. (1)iM. K.uznania za bezskuteczną w stosunku do niego umowę darowizny udziału w nieruchomości położonej wB.L.zapisanej wKW (...)SR w Bielsku-Białej zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzyJ. K. (2)aJ. K. (1)iM. K.przed notariuszemA. M. (1)w Kancelarii Notarialnej wB.Rep A 471/1999 oraz umowę częściowego zniesienia współwłasności nieruchomości położonej wB.L.zapisanej wKW (...)zawartą w dniu 19 maja 1999 r. pomiędzyJ. K. (1), aJ. K. (2)iM. K.przed notariuszemA. M.w Kancelarii Notarialnej wB.Rep A 1340/1999 r. w odniesieniu do przysługującej powodowi wierzytelności w kwocie 32.212,85 zł z odsetkami zasądzonej nakazem zapłaty Sądu Okręgowego w(...)z dnia 3 kwietnia 2001 r. sygn. akt V Ng 78/01. W uzasadnieniu podniósł ,iż jest w posiadaniu prawomocnego nakazu zapłaty przeciwkoJ. K. (2), egzekucja z tego nakazu okazała się bezskuteczna, a dłużnik z pokrzywdzeniem wierzyciela darował swym synom najpierw udziały w nieruchomości, a następnie zniósł współwłasność tej nieruchomości w ten sposób, iż przekazał im bez spłat swoją część nieruchomości. Były to czynności zdziałane z pokrzywdzeniem wierzyciela, zatem istnieją podstawy zart. 527 kcdo uwzględnienia powództwa. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Zarzucili, iż nie była to czynność dokonana z pokrzywdzeniem wierzyciela albowiemJ. K. (2)prosperował w tym czasie doskonale, umowa była zawarta przed powstaniem zobowiązania, nadto dłużnik darował dzieciom nieruchomość, gdyż chciał się rozwieźć. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 2 marca 2004 r. uznał za bezskuteczną w stosunku do powoda zawartą w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzyJ. K. (2)aM. K.iJ. K. (1)umową darowizny udziału w nieruchomości przyul. (...)wB.oraz zawarta w dniu 19 maja 1999 r. umowę częściowego zniesienia współwłasności wyżej wymienionej nieruchomości oraz zasądził od pozwanych na rzecz powoda kwotę 2.355 zł tytułem kosztów procesu. W motywach ustalił, iż w dniu 30 listopada 1998 r. powód zawarł z dłużnikiemJ. K. (2)umowę o roboty budowlane i wystawił na wykonane roboty 3faktury nr (...)z 14.01.1999 r, nr 4/2/99 z 18 lutego 1999 r. oraz 03/4/99. Z płatności tych faktur dłużnik wywiązał się tylko częściowo. W dniu 11.04.2000 r. zawarł z powodem porozumienie, z którego się nie wywiązał i w dniu 3.4.2001 r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wydał nakaz zapłaty zasądzając na rzecz powoda kwotę 32.212,85 zł wraz z odsetkami. Egzekucja okazała się bezskuteczna, od lutego 2001 r. dłużnik nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada majątku. Dnia 10 marca 1999 r.J. K. (2)darował swym synomM. K.iJ. K. (1)udziały po 1/20 w nieruchomości położonej wB.przyul. (...), a w dniu 19 maja 1999 r. dłużnik zawarł z pozwanymi umowę zniesienia współwłasności bez spłat przekazując im swe udziały w nieruchomości, ustanawiając jednocześnie na tej nieruchomości służebność mieszkania dla siebie i żony. Zdaniem sądu I instancji powództwo jest zasadne. Dłużnik wiedział bowiem, że czynność ta spowoduje brak możliwości zaspokojenia wierzycieli, zatem była to czynność zdziałana z pokrzywdzeniem wierzycieli. Czynność była bezpłatna, zatem świadomość pozwanych nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatem przesłanki zart. 527 i nast. kczostały spełnione dlatego też sąd powództwo uwzględnił w całości. Od wyroku tego wnieśli apelację pozwani. Domagali się zmiany wyroku i oddalenia powództwa, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Zarzucili błędne przyjęcie przez sąd I instancji, iżJ. K. (2)działał z pokrzywdzeniem wierzycieli, a pozwani o tym wiedzieli, błędne przyjęcie, iż zniesienie współwłasności miało charakter nieodpłatny, błędną odmowę zastosowaniaart. 530 kcoraz brak w sentencji dokładnego opisu wierzytelności. Zarzucił, iż w chwili darowizny jego majątek był znaczny, umowa zniesienia współwłasności nie była nieodpłatna, gdyż ustanowiono w niej na rzecz darczyńcy dożywocie, pozwani byli wtedy małoletni i nie mieli świadomości sytuacji materialnej rodziców, nadto w sprawie winien mieć zastosowanieart. 530 kpc. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pozwanych nie jest zasadna. Rację mają skarżący tylko o tyle, iż istotnie sentencja wyroku nie zawiera oznaczenia wierzytelności, której zaspokojenia powód niniejszym postępowaniem się domaga. Sentencja wyroku powinna bowiem określić wierzytelność, której ochronie ma służyć ( patrz SN z 11 X 95 r. III CZP 193/95 OSNC 1996/1/17). Jest to zdaniem Sądu Apelacyjnego oczywista niedokładność, która została sprostowana przez Sąd Apelacyjny na mocyart. 350 § 3 kpc. Natomiast podnoszone w apelacji zarzuty są chybione. Wbrew zarzutom skarżących nie naruszył sąd I instancji prawa materialnego ani procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Trafne jest stanowisko sądu I instancji, iż w tym stanie rzeczy istniały przesłanki zart. 527 i nast. kcdo uwzględnienia powództwa. Wbrew zarzutom skarżących za trafne należy uznać ustalenia sądu I instancji , iż dłużnikJ. K. (2)działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Przepisart. 527 kcwiąże pokrzywdzenie wierzyciela z niewypłacalnością dłużnika na skutek dokonania przez niego czynności prawnej lub z jego niewypłacalnością w wyższym stopniu niż był przed jej dokonaniem. Dłużnik jest niewypłacalny, gdy cały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie długów. Dla skorzystania ze skargi pauliańskiej wystarczy, gdy niewypłacalność dłużnika uniemożliwia zaspokojenie wierzytelności tego wierzyciela. Dla oceny związku przyczynowego pomiędzy niewypłacalnością dłużnika, a dokonaną czynnością właściwa jest chwila, w której wierzyciel wystąpił ze skargą pauliańską. Niewypłacalność musi istnieć w tej chwili, jak i w chwili, jak i w chwili orzekania przez sąd o żądaniu wierzyciela uznania czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną (...). Dłużnik działa ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, gdy zdaje sobie sprawę (uświadamia sobie), że wskutek dokonania czynności prawnej może spowodować niemożność zaspokojenia się wierzycieli z jego majątku. Pokrzywdzenie wierzycieli nie musi być zamiarem dłużnika. Wystarczy aby dłużnik takie pokrzywdzenie przewidywał w granicach ewentualności. Świadomość pokrzywdzenia nie musi dotyczyć osoby konkretnego wierzyciela; wystarczy świadomość pokrzywdzenia wierzycieli w ogóle ( patrz. Komentarz do Kodeksu Cywilnego. Księga Trzecia, Zobowiązania - praca zbiorowa – Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1996 r. tom I str. 508-509). Trafne jest zatem stanowisko sądu I instancji, iż czynność dłużnika zdziałana została z pokrzywdzeniem wierzycieli. Umowa darowizny została dokonana w dniu 10 marca 1999 r., umowa zniesienia współwłasności 19 maja 1999 r. Poza sporem jest, że dłużnik jest obecnie niewypłacalny. Nie można podzielić zarzutu skarżących, iż w chwili dokonywania czynności sytuacja materialna dłużnika była dobra. Dłużnik prowadził bowiem działalność gospodarczą, i co najmniej powinien zdawać sobie sprawę, przy dochowaniu należytej staranności, że zobowiązania, które zaciągnął musi spłacić, a fakt, że jeszcze w tym czasie udawało mu się odroczyć płatności zobowiązań nie świadczy o tym, że był wypłacalny, zwłaszcza, że w krótkim czasie przestał prowadzić działalność gospodarczą i nie spłacił swoich zobowiązań. Zobowiązanie, którego dotyczy dług powstało już w 1998 r. Dwie z trzech faktur zostały wystawione przed zawarciem umowy o zniesienie współwłasności. Skoro zobowiązanie, którego dług dotyczy powstało w 1998 r., w chwili dokonania czynności zarówno darowizny, jak i zniesienia współwłasności dłużnik musiał mieć świadomość, że ono istnieje i trzeba je spłacić. Już w maju 1998 r. dłużnik zaciągał w banku znaczne kredyty np. wP.– Banku na kwotę 300.000 zł w dniu 18 maja 1998 r., w dniu 23.9.1998 r. – na kwotę 460.000 zł. Miał też inne zobowiązania np. w stosunku do(...) spółki z o.o., co wynika z wyroku SO w(...)z 13 III 01 sygn. V GC 525/00, odsetki od zasądzonych tym wyrokiem kwot pieniężnych zasądzone są od października 1998 r., co świadczy o tym, że wierzytelności zasądzone tym wyrokiem powstały przed październikiem 1998 r. Nadto w roku 1999 r. w działalności gospodarczej dłużnik poniósł dużą stratę. Zatem trafnie przyjął sąd I instancji, iż dłużnik w chwili dokonania darowizny i zniesienia współwłasności był niewypłacalny, a złożone w postępowaniu apelacyjnym dowody na okoliczność sytuacji materialnej dłużnika są spóźnione z mocyart. 381 kpc. Prawidłowo przyjął też sąd I instancji, iż czynności te zdziałane zostały z pokrzywdzeniem wierzyciela. Nie wyjaśnili bowiem pozwani w dostatecznie przekonywujący sposób dlaczego dłużnik podarował nieruchomość małoletnim dzieciom, mimo, że nadal na nieruchomości zamierzał mieszkać. Twierdzenia, że zmierzał rozstać się z żoną nie wydają się być przekonywujące , zwłaszcza, że dłużnik nigdy z nieruchomości się nie wyprowadził, ani też nie rozstał się z żoną. Prawidłowo także, wbrew zarzutom skarżących ustalił sąd I instancji, iż obie czynności, w tym także czynność zniesienia współwłasności były czynnościami pod tytułem darmym. Nietrafne są zarzuty skarżących, że umowa zniesienia współwłasności była czynnością odpłatną albowiem obdarowani ustanowili na rzecz darczyńcy i jego żony służebność mieszkania. Dłużnik zawarł z pozwanymi dwie umowy; w dniu 10.3.1999r. podarował pozwanym po 1/20 części nieruchomości, w dniu 19 maja 1999 r. zawarł umowę zniesienia współwłasności , mocą której przeniósł na pozwanych własność całej nieruchomości bez spłat. Wartość przedmiotu umowy ustalono na 253.000 zł. Jednocześnie ustanowiono na rzecz dłużnika i jego żony służebność mieszkania, która wyceniono w akcie notarialnym na 200 zł dla każdego z małżonków, po skapitalizowaniu na kwotę 3.000 zł. Zgodnie z poglądem wyrażonego w cyt. wyżej Komentarzu doKodeksu Cywilnegostr. 512, który to pogląd Sąd Apelacyjny w całości podziela korzyścią majątkową bezpłatną w rozumieniuart. 528 kcjest korzyść uzyskana nie tylko w wyniku darowizny lecz uzyskana w wyniku każdego innego przysporzenia, jeżeli osoba , która dokonała tego przysporzenia nie otrzymała w zamian korzyści majątkowej stanowiącej jego ekwiwalent (art. 889 kc). Umowa darowizny była niewątpliwie czynnością pod tytułem darmym. Pod tytułem darmym była także wbrew zarzutom skarżących umowa zniesienia współwłasności. Porównując wartość udziałów podarowanych pozwanym z wartością ustanowionej służebności można z całą pewnością stwierdzić, iż pozwani otrzymali korzyść majątkową bezpłatnie. Zatem z mocyart. 528 kcfakt, czy pozwani mieli, czy nie mieli świadomości, że dłużnik działał ze świadomości pokrzywdzenia wierzycieli nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wbrew zarzutom skarżących brak było w tym stanie rzeczy podstaw do zastosowaniaart. 530 kc. Zatem apelację jako pozbawioną uzasadnionych podstaw należało oddalić na mocyart. 385 kpc.

15/150000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_S_000026_2005_Uz_2005-05-11_001

II S 26/05

2005-05-11 02:00:00.0 CEST

2020-05-04 19:10:08.0 CEST

2020-05-04 11:27:14.0 CEST

15150000

1006

DECISION, REASON

Sygn. akt II S 26 / 05 POSTANOWIENIE Dnia 11 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Misztalska SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant: Izabela Rybok po rozpoznaniu w sprawie Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej sygn. III 1 Ka 130 / 05 skargi oskarżonego A. B. o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki na postawie art. 12 ust. 1 ustawy o skardze na narusze

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="2" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/S" xYear="2005" xVolNmbr="000026" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II S 26 / 05</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 maja 2005 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText xALIGNx="center">Przewodniczący SSA Barbara Misztalska</xText> <xText xALIGNx="center"> SSA Bożena Brewczyńska (spr.)</xText> <xText xALIGNx="center"> SSO del. Waldemar Szmidt</xText> <xText>Protokolant: Izabela Rybok</xText> <xText>po rozpoznaniu w sprawie Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej sygn. III 1 Ka 130 / 05</xText> <xText>skargi oskarżonego <xAnon>A. B.</xAnon> o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy <xBRx/>w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xText> <xText>na postawie <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU20041791843" xTitle="Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843">art. 12 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki</xLexLink> / Dz. U nr 179 poz. 1843 z dnia 16 sierpnia 2004r. /</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia </xBx></xText> <xText>1. skargę oddalić</xText> <xText>2. kosztami postępowania w przedmiocie złożonej skargi obciążyć Skarb Państwa</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Oskarżony <xAnon>A. B.</xAnon> wystąpił o stwierdzenie przewlekłości postępowania sądowego – postępowania odwoławczego w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Bielsku Białej sygn. III 1 K 130 / 05 / , a także o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10 tysięcy zł. jako zadośćuczynienia za straty psychiczne i moralne poniesione przez niego w związku z procesem.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył co następuje :</xText> <xText>Skarga wnioskodawcy nie jest zasadna.</xText> <xText>Wbrew wywodom wnioskodawcy, żądną miarą nie można zasadnie twierdzić iż postępowanie odwoławcze w nin. sprawie prowadzone jest przewlekle. Analiza akt prowadzi bowiem do ustalenia iż po rozpoznaniu kasacji przez Sąd Najwyższy , akta sprawy zostały przekazane do Sądu Okręgowego w Bielsku- Białej w dniu 4 lutego 2005 r. ,następnie w dniu 28 lutego 2005 r. sąd ten rozpoznawał wniosek oskarżonego o uchylenie tymczasowego aresztowania oraz działając na podstawie <xLexLink xArt="art. 37" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 37 kpk</xLexLink> wystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu . Postanowienie uwzględniające wniosek Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej zostało wydane przez Sąd Najwyższy w dniu 31 marca 2005 r poczym w dniu 6 kwietnia 2005 r. akta sprawy wpłynęły do Sądu Okręgowego w Częstochowie zgodnie z decyzją Sądu Najwyższego.</xText> <xText>Wobec konieczności podjęcia wyżej opisanych czynności oraz faktu iż postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2005 r . areszt tymczasowy w stosunku do oskarżonego <xAnon>A. B.</xAnon> zastosowany był do dnia 5 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Bielsku – Białej w dniu 1 kwietnia 2005 r. podjął decyzję o dalszym stosowaniu tego środka zapobiegawczego aż do dnia 5 lipca 2005 r. , a w dniu 21 kwietnia 2005 r. rozpoznał zażalenie wniesione przez oskarżonego na powyższe postanowienie.</xText> <xText>W świetle przedstawionych faktów jednoznacznie nieprawdziwe jest twierdzenie oskarżonego , zarówno o tym ,że nie otrzymał on postanowienia o przedłużeniu aresztu, bowiem przeczy temu chociażby tylko ten fakt iż na postanowienie o przedłużeniu aresztowania złożył on zażalenie, jak też nie sposób uznać za zasadne wywodów skarżącego iż w opisanym okresie nie podejmowano żadnych czynności . Podjęto ich bowiem cały szereg i podejmowały je zarówno Sąd Okręgowy jak i Sąd Najwyższy. Charakter tych decyzji powodował konieczność przekazywania akt pomiędzy sądami , co również wymaga określonego czasu. W chwili obecnej stwierdzić nadto trzeba , że termin rozprawy apelacyjnej został wyznaczony na dzień 15 czerwca 2005 r. , co przy uwzględnieniu tego, iż sąd orzekający musi zapoznać się z obszernym materiałem dowodowym nie jest terminem nadmiernie odległym . Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by zgodzić się z twierdzeniem skarżącego iż na etapie postępowania odwoławczego nastąpiła przewlekłość postępowania.</xText> <xText>Ustalenie zaistnienia przewlekłości postępowania nie jest bowiem zależne jedynie od upływu czasu i subiektywnych odczuć skarżącego, a jest wypadkową czynników obiektywnych oraz czasu niezbędnego do podejmowania działań zgodnych z obowiązującymi przepisami przewidującymi prowadzenie określonych procedur. Przewlekłość jest bowiem pojęciem mówiącym iż jakieś zdarzenia czy stany są nadmiernie rozciągnięte w czasie, rozwleczone i przedłużają się. Jest to , co oczywiste pojęcie względne, a zatem zawsze musi być odnoszone do konkretnych realiów sprawy i przyjętego trybu postępowania . Jedynie nadmierne odstępstwa od czasu koniecznego do wykonania określonych czynność sądowych ,prac i procedur mogą być uznawane za tworzące stan nieuzasadnionej zwłoki o jakim mowa w ustawie z dnia 17 czerwca 2004r.</xText> <xText>W rozpoznawanej sprawie nie ma natomiast żadnych przesłanek do stwierdzenia zwłoki w postępowaniu, a zatem skarga <xAnon>A. B.</xAnon> nie jest uzasadniona i należy ją oddalić.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Misztalska

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Renata Kopiec

Sygn. akt II S 26 / 05 POSTANOWIENIE Dnia 11 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Misztalska SSA Bożena Brewczyńska (spr.) SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant: Izabela Rybok po rozpoznaniu w sprawie Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej sygn. III 1 Ka 130 / 05 skargi oskarżonegoA. B.o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawyw postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki na postawieart. 12 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki/ Dz. U nr 179 poz. 1843 z dnia 16 sierpnia 2004r. / postanawia 1. skargę oddalić 2. kosztami postępowania w przedmiocie złożonej skargi obciążyć Skarb Państwa UZASADNIENIE OskarżonyA. B.wystąpił o stwierdzenie przewlekłości postępowania sądowego – postępowania odwoławczego w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Bielsku Białej sygn. III 1 K 130 / 05 / , a także o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10 tysięcy zł. jako zadośćuczynienia za straty psychiczne i moralne poniesione przez niego w związku z procesem. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Skarga wnioskodawcy nie jest zasadna. Wbrew wywodom wnioskodawcy, żądną miarą nie można zasadnie twierdzić iż postępowanie odwoławcze w nin. sprawie prowadzone jest przewlekle. Analiza akt prowadzi bowiem do ustalenia iż po rozpoznaniu kasacji przez Sąd Najwyższy , akta sprawy zostały przekazane do Sądu Okręgowego w Bielsku- Białej w dniu 4 lutego 2005 r. ,następnie w dniu 28 lutego 2005 r. sąd ten rozpoznawał wniosek oskarżonego o uchylenie tymczasowego aresztowania oraz działając na podstawieart. 37 kpkwystąpił do Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu . Postanowienie uwzględniające wniosek Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej zostało wydane przez Sąd Najwyższy w dniu 31 marca 2005 r poczym w dniu 6 kwietnia 2005 r. akta sprawy wpłynęły do Sądu Okręgowego w Częstochowie zgodnie z decyzją Sądu Najwyższego. Wobec konieczności podjęcia wyżej opisanych czynności oraz faktu iż postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 2005 r . areszt tymczasowy w stosunku do oskarżonegoA. B.zastosowany był do dnia 5 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy w Bielsku – Białej w dniu 1 kwietnia 2005 r. podjął decyzję o dalszym stosowaniu tego środka zapobiegawczego aż do dnia 5 lipca 2005 r. , a w dniu 21 kwietnia 2005 r. rozpoznał zażalenie wniesione przez oskarżonego na powyższe postanowienie. W świetle przedstawionych faktów jednoznacznie nieprawdziwe jest twierdzenie oskarżonego , zarówno o tym ,że nie otrzymał on postanowienia o przedłużeniu aresztu, bowiem przeczy temu chociażby tylko ten fakt iż na postanowienie o przedłużeniu aresztowania złożył on zażalenie, jak też nie sposób uznać za zasadne wywodów skarżącego iż w opisanym okresie nie podejmowano żadnych czynności . Podjęto ich bowiem cały szereg i podejmowały je zarówno Sąd Okręgowy jak i Sąd Najwyższy. Charakter tych decyzji powodował konieczność przekazywania akt pomiędzy sądami , co również wymaga określonego czasu. W chwili obecnej stwierdzić nadto trzeba , że termin rozprawy apelacyjnej został wyznaczony na dzień 15 czerwca 2005 r. , co przy uwzględnieniu tego, iż sąd orzekający musi zapoznać się z obszernym materiałem dowodowym nie jest terminem nadmiernie odległym . Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw by zgodzić się z twierdzeniem skarżącego iż na etapie postępowania odwoławczego nastąpiła przewlekłość postępowania. Ustalenie zaistnienia przewlekłości postępowania nie jest bowiem zależne jedynie od upływu czasu i subiektywnych odczuć skarżącego, a jest wypadkową czynników obiektywnych oraz czasu niezbędnego do podejmowania działań zgodnych z obowiązującymi przepisami przewidującymi prowadzenie określonych procedur. Przewlekłość jest bowiem pojęciem mówiącym iż jakieś zdarzenia czy stany są nadmiernie rozciągnięte w czasie, rozwleczone i przedłużają się. Jest to , co oczywiste pojęcie względne, a zatem zawsze musi być odnoszone do konkretnych realiów sprawy i przyjętego trybu postępowania . Jedynie nadmierne odstępstwa od czasu koniecznego do wykonania określonych czynność sądowych ,prac i procedur mogą być uznawane za tworzące stan nieuzasadnionej zwłoki o jakim mowa w ustawie z dnia 17 czerwca 2004r. W rozpoznawanej sprawie nie ma natomiast żadnych przesłanek do stwierdzenia zwłoki w postępowaniu, a zatem skargaA. B.nie jest uzasadniona i należy ją oddalić.

15/150000/0001006/S

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmC_000086_2003_Uz_2005-05-31_002

XVII AmC 86/03

2005-05-18 02:00:00.0 CEST

2017-06-01 08:29:47.0 CEST

2017-05-31 10:27:19.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

Sygn. akt XVII Amc 86/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 maja 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie , Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2005 r., w Warszawie, sprawy z powództwa : Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko: (...) (...) S.A. w Z. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 1. uznaje za niedozwolone i zakazuje (...) (...) S.A. w Z. sto

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xEditor="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="11" xFlag="published" xVolType="15/450500/0005127/AmC" xYear="2003" xVolNmbr="000086" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt XVII Amc 86/03</xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 maja 2005 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Warszawie , Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Anna Woroniecka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2005 r., w Warszawie,</xText> <xText>sprawy z powództwa : Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText>przeciwko: <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText>o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone</xText> <xText>1. uznaje za niedozwolone i zakazuje <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy o treści:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>„ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisów, powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>„ W przypadku wystąpienia w trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni C, ulewne deszcze trwające przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innych podobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzega sobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwania tych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">c</xName> <xText>„Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolara amerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania każdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jest</xText> </xUnit> <xText>niższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat o których mowa w ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy."</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">d</xName> <xText>„Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">e</xName> <xText>„W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie, Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy"</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">f</xName> <xText>„W przypadku gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy."</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">g</xName> <xText>„Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten sposób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześniej przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpienia od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." "</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">h</xName> <xText>„Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy. W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w PKO BP, liczonymi</xText> </xUnit> <xText>od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu."</xText> <xText>„Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego."</xText> <xText>„W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu." . „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy."</xText> <xText>„Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji. Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez <xAnon> (...)</xAnon> mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz- 388)"</xText> <xText>m. „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego."</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Oddala powództwo w pozostałej części</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 624 zł (sześćset dwadzieścia cztery zł) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Wpis tymczasowy uznaje za ostateczny i nakazuje pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> kwotę 434 zł (czterysta trzydzieści cztery zł) tytułem kosztów sadowych, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zarządza publikację prawomocnego Wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">XVII Amc 86/03</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód- Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o uznanie za niedozwolone postanowienia wzorca umowy stosownego przez <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, w umowach z konsumentami o treści:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">A</xName> <xText>„Warunki zakupu miejsca parkingowego w garażu podziemnym określone</xText> </xUnit> <xText>zostaną odrębnym aneksem do niniejszej umowy"- jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 7;art. 385 pkt. 9" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.385 pkt 7 i 9 k.c.</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">B</xName> <xText>„ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisów, powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1." Jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 2;art. 385(3) pkt. 8" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 2 i 8 k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">C</xName> <xText>„ W przypadku wystąpienia w trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni</xText> </xUnit> <xText>C, ulewne deszcze trwające, przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innych<xBRx/>podobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzega<xBRx/>sobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwania<xBRx/>tych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące." - jako naruszające art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 2 i<xBRx/>8k.c.</xText> <xText>D. „Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolara<xBRx/>amerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania<xBRx/>każdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jest<xBRx/>niższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat, o których mowa<xBRx/>w ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy." - jako naruszające<xBRx/>art. 385<xSUPx>1</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1 k.c.</xLexLink></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">E</xName> <xText>„Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny." – jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.385 § 1 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 20" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 20 k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">F</xName> <xText>„Ustanowienie odrębnej własności lokalu oraz przeniesienie własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki, określonym w § 3 ust. 3 n/n Umowy nastąpi na podstawie właściwej Umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Sprzedającym i Kupującym w formie aktu notarialnego, w terminie 30 dni po wezwaniu Kupującego na akt, jednak nie później niż w terminie 6 miesięcy od upływu określonego terminu w § 6 umowy, pod warunkiem uregulowania przez Kupującego wszystkich zobowiązań finansowych zgodnie z postanowieniami n/n Umowy." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 § 1 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 3 k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">G</xName> <xText>„ W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie. Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy" - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 2 k.c.</xLexLink></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">H</xName> <xText>„W przypadku, gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości</xText> </xUnit> <xText>nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu, jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385(3)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx></xLexLink> pktl2i 17k.c.</xText> <xText>I. „Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten sposób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześniej przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpienia od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>J. „Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy. W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w <xAnon> (...)</xAnon>, liczonymi od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>K. „Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>L. „W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> M. „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy." - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 2 k.c.</xLexLink> N. „ Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji. Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez <xAnon> (...)</xAnon> mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz. 388)" - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>O. „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego.' - jako naruszające <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje: Pozwany przyznał, ze w zawieraniu umów z konsumentami pozwany wykorzystuje formularz umowy zawierający kwestionowane przez powoda postanowienia. Sporny pozostaje jedynie charakter stosowanego wzorca, a w szczególności, czy mają one charakter postanowień, które nie są indywidualnie uzgadniane z konsumentem, a więc stanowią wzorzec w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Ponieważ zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 <xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink>, nie uzgodnione indywidualnie, są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, ustalenia wymaga, czy konsumenci ( również potencjalni, a więc tacy, z którymi pozwany według swojej oferty mógłby zawrzeć z nim umowę zawierającą postanowienie) mieli realny wpływ na treść objętych pozwem klauzul.</xText> <xText>Z zeznań świadków <xAnon>N. K.</xAnon> i <xAnon>M. O.</xAnon> ( k-350-352 ) wynika, że sprzedaż mieszkań konsumentom prowadzą handlowcy. Oni udzielają informacji o lokalu i cenie, a także przedstawiają formularz umowy, który po podpisaniu przekazywany jest di pełnomocnika zarządu pozwanej spółki świadka. Jeśli jednak konsument ma zastrzeżenia do treści umowy, to jego propozycje przekazywane są do świadka <xAnon>M. O.</xAnon>, która część z takich propozycji przekazuje tzw. „komisji zgód". Dotyczy to propozycji, które w oparciu o rozeznanie świadka mają szansę zostać zaakceptowane przez „komisję zgód".</xText> <xText>Decyzję o przyjęciu odmiennych, od przedstawionego wzoru, zapisu umowy podejmuje „komisja zgód", działająca na podstawie zarządzeń zarządy pozwanej spółki. Struktura ta, posiadając uprawnienia decyzyjne, nie posiada pełnomocnictw do zawierania umów. Pełnomocnictwo posiada świadek, który jednak pozbawiony jest uprawnień decyzyjnych.</xText> <xText>W ocenie Sądu, zeznania świadka <xAnon>M. O.</xAnon>, że przypuszcza, iż handlowcy zawsze informują o możliwości negocjowania warunków, są niemiarodajne. Po pierwsze świadek ten nie uczestniczy we wszystkich rokowaniach, które prowadza handlowcy, co prowadzi do wniosku, że przekonanie świadka nie wynika w całości z jej własnych obserwacji. W swoim zeznaniu świadek zaznaczyła, że jest to tylko jej przypuszczenie.</xText> <xText>Po drugie, z zeznań świadków <xAnon>J. D.</xAnon>, <xAnon>P. Ł.</xAnon>, <xAnon>A. J.</xAnon>, <xAnon>P. H.</xAnon> i <xAnon>M. T.</xAnon> wynika, że o możliwości podjęcia negocjacji nie byli powiadomieni, a handlowcy stawiali ich przed wyborem pomiędzy podpisaniem umowy w przedstawionym brzmieniu, lub niepodpisywaniem jej wcale.</xText> <xText>Opierając się na życiowym doświadczeniu, Sąd przyjął, że handlowcy generalnie nie informują konsumentów o możliwości negocjowania warunków umowy, (chociaż, być może robią to wbrew dyspozycjom nadzorującej ich <xAnon>św. M. O.</xAnon>), gdyż stanowi to dodatkowe utrudnienie. Handlowiec, którego praca oceniania jest na podstawie rezultatów (zawartych umów), a często w oparciu o te rezultaty wynagradzana, są zainteresowani możliwie szybkim zawarciem umowy. Powszechne informowanie konsumentów o możliwości negocjacji zwiększałoby ilość postulatów, które musiałyby przejść przedstawioną wyżej procedurę akceptacji, wydłużało znacznie czas osiągniecie przez handlowca rezultatu. Realnie, procedura negocjacyjna uruchamiana jest, zatem jedynie w części przypadków.</xText> <xText>W ocenie Sądu, stworzona przez pozwaną Spółkę procedura negocjacyjna charakteryzuje się brakiem bezpośredniego kontaktu z osobą która posiada stosowne upoważnienia i pełnomocnictwa do negocjowania. Konsument może, więc tylko oczekiwać na zgodę (lub jej brak) na proponowane zapisy, nie mając możliwości modyfikowania swojej propozycji, przedstawiania kolejnych ustępstw itp. Niezależnie od tego, należy podkreślić, że konsument pozostaje pod presja upływającego czasu, ryzykując, że wybrany lokal zostanie sprzedany innej osobie.</xText> <xText>W ocenie Sądu, konsument nie ma realnego wpływu na treść zawieranych umów. Oceny tej nie zmienia fakt zawarcia szeregu umów na zmienionych warunkach, gdyż nie można przypisać temu zjawiska powszechności odnoszącej się do wszystkich konsumentów. Pozwany stosuje, zatem wzorce umowy w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 479 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W tym stanie faktycznym, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">A</xName> <xText>Zapis wzorca umowy o treści: „Warunki zakupu miejsca parkingowego w garażu podziemnym określone zostaną odrębnym aneksem do niniejszej umowy", nie narusza <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 7;art. 385(3) pkt. 9" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 7 i 9 k.c.</xLexLink> Wskazane przez powoda przepisy stanowią że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności uzależniają zawarcie, treść lub wykonanie umowy od zawarcia innej umowy, nie mającej bezpośredniego związku z umową zawierającą oceniane postanowienie (<xLexLink xArt="art. 385(3) pkt. 7" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">pkt 7)</xLexLink> lub przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy (<xLexLink xArt="art. 385(3) pkt. 9" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">pkt 9)</xLexLink>. Przedmiotowy zapis, w ocenie Sądu, wbrew stanowisku powoda, nie daje pozwanemu uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy, pozostawiając warunki zakupu miejsca parkingowego kwestią otwartą. Konsument nie jest, z mocy powyższego zapisu, zobowiązany do przyjęcia tych warunków. Postanowienie to należy odnieść do charakteru całej umowy. Skoro, bowiem, wzorzec służy zawarciu umowy przedwstępnej, to zgodnie z <xLexLink xArt="art. 389;art. 389 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.389 § 1 k.c</xLexLink>, umowa przedwstępna powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Brak istotnych elementów w odniesieniu do garaży podziemnego czyni umowę bezskuteczną.</xText> </xUnit> <xText>Zdaniem Sądu, z przedstawionych wyżej powodów, przedmiotowe postanowienie nie uzależnia wykonania umowy od przyjęcia aneksu regulującego warunki zakupu garażu.</xText> <xText>B i C. Postanowienia wzorca umowy o treści: „ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisowi powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1." i „ W przypadku wystąpienia W trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni C, ulewne deszcze trwające, przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innych podobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzega sobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwania tych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące." Naruszają w ocenie Sądu, <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 2 k.c.</xLexLink> Przepis ten stanowi, że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Obydwa przytoczone wyżej zapisy wyłączają odpowiedzialność pozwanego względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Dotyczy to sytuacji, gdy niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy następuje wprawdzie z przyczyn niezależnych, ale zawinionych przez pozwanego (np. wstrzymanie realizacji inwestycji przez organ nadzoru budowlanego na skutek uchybień wykonawcy, opóźnienie wydania zezwolenia na budowę z przyczyn zawinionych przez wnioskodawcę, błędów projektu sporządzonego przez osoby trzecie, konieczność przerwania robót na skutek mrozów z powodu nieosiągnięcia planowanego stadium realizacji itp.). Obydwa zapisy stanowią zatem, sprzeczną z dobrymi obyczajami, próbę przeniesienia ryzyka gospodarczego na konsumenta. Sąd nie podziela natomiast zarzutu, że zapisy te naruszają <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 8" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 8 k.c</xLexLink>, gdyż nie uzależniają one spełnienie świadczenia od okoliczności zależnych tylko od woli kontrahenta konsumenta. Obydwa warunki odnoszą się jedynie do terminu spełnienia świadczenia a nie do obowiązku spełnienia świadczenia w ogóle.</xText> <xText>Ponadto, jeśli nawet zgodzić się z twierdzeniem powoda, że pozwany jako profesjonalista powinien wiedzieć jak uzyskać odpowiednie decyzje administracyjne i powinien też umieć oszacować warunki powodowe, to jednak trudno uznać, że czynnikiem decydującym jest wyłącznie jego wola.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">D</xName> <xText>Zapis wzorca umowy o treści: „Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolara amerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania każdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jest niższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat, o których mowa w ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy.", w ocenie Sądu narusza <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Należy wprawdzie uznać za dopuszczalne, klauzule waloryzacyjne, waloryzujące cenę w oparciu o czynnik obiektywny i niezależny, za jaki należy uznać kurs USD ogłoszony przez NBP. Sprzeczne jednak z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta, jest jednak stosowanie klauzuli waloryzacyjnej wyłącznie na niekorzyść konsumenta. Jeśli bowiem strony uznają że zachodzi podstawa do odejścia od zasady nominalizmu i waloryzowania świadczenia w określony sposób, to jest dobrym obyczajem równomierne rozkładanie ryzyka zmiany czynnika waloryzacyjnego na obie strony umowy. Powyższy zapis ten dobry obyczaj narusza w sposób rażący na niekorzyść konsumenta.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">E</xName> <xText>W ocenie sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, klauzula o treści: „Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny." narusza <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.385 § 1 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385</xLexLink> kpt. 20 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">k.c</xLexLink>, gdyż przewidując możliwość podniesienia ceny pozwany nie przewidział możliwości odstąpienia od umowy przez konsumenta. Zdaniem Sądu Wzrost stawki podatku stanowi wprawdzie zdarzenie niezależne od stron, jednak podatek VAT stanowi element ceny. Wzrost stawki podatku jest, zatem wzrostem ceny i konsument musi mieć bezwzględnie zapewnione, stosownie do <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 20" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 20 k.c</xLexLink>, prawo do odstąpienia od umowy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">F</xName> <xText>Zapis wzorca umowy o treści: „Ustanowienie odrębnej własności lokalu oraz przeniesienie własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki, określonym w § 3 ust. 3 n/n Umowy nastąpi na podstawie właściwej Umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Sprzedającym i Kupującym w formie aktu notarialnego, w terminie 30 dni po wezwaniu Kupującego na akt, jednak nie później niż w terminie 6 miesięcy od upływu określonego terminu w § 6 umowy, pod warunkiem uregulowania przez Kupującego wszystkich zobowiązań finansowych zgodnie z postanowieniami n/n Umowy.", w ocenie Sądu nie narusza <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 3 k.c.</xLexLink> Przepis <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 3 k.c.</xLexLink> stanowi, że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają potrącenie wierzytelności konsumenta z wierzytelnością drugiej strony. Przytoczony wyże zapis jednoznacznie nie wyłącza możliwości dokonania zapłaty zobowiązań finansowych wynikających z umowy także w drodze potrącenia.</xText> </xUnit> <xText>Sąd podziela stanowisko ozwanego, że termin dokonania przeniesienia własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki został wyznaczony sposób mieszczący się w granicach dobrego obyczaju, tzn. dostatecznie precyzyjny i nie nadmiernie odległy. Zważyć przy tym należy, że powód nie wskazuje w tym zakresie żadnej normy „dobrego obyczaju", która pozwalałaby na odmienna ocenę zapisu.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">G</xName> <xText>Klauzula o treści: „ W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie. Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy", jest w ocenie sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sprzeczna z <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 2 k.c.</xLexLink> Przedmiotowy zapis dotyczy sytuacji, kiedy pozwany pozostaje wobec konsumenta w ponad 3 miesięcznej zwłoce z wykonaniem umowy, a więc kiedy nie wykonuje od swojej umowy w sposób należyty.</xText> </xUnit> <xText>Określone w przedmiotowym zapisie odsetki umowne pozostają na poziomie rażąco niższym od odsetek ustawowych. W dacie zamknięcia rozprawy oprocentowanie kredytu lombardowego wynosi 7% ( a więc odsetki należne konsumentowi 3,5%), zaś odsetki ustawowe 13,5%. W istotny sposób, przedmiotowy zapis ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.</xText> <xText>H. Postanowienie wzorca umowy o treści: „W przypadku, gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony W terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy.", jest w ocenie Sądu sprzeczny z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 385(3);art. 385(3) pkt. 12;art. 385(3) pkt. 17" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>3</xSUPx> pkt 12 i 17 k.c.</xLexLink> Zapis ten wyłącz obowiązek zwrotu konsumentowi uiszczonej zapłaty za świadczenie (5 lub nawet 10% łącznej ceny kupna) nie spełnione w całości lub części, jeżeli konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania, co narusza art.</xText> <xText>385<xSUPx>3</xSUPx> <xLexLink xArt="pkt. 12" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">pkt 12 k.c.</xLexLink> Niezależnie od tego, utrata 5% jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy jest całkowicie niezależna od konsumenta. Znalezienie nowego nabywcy nie jest zadaniem konsumenta, które nie dysponuje w tym zakresie odpowiednią wiedzą ani umocowaniem, ani też nie ma wpływu na zawarcie umowy przez pozwanego, który może odmówić zawarcia umowy z przedstawionym przez odstępującego konsumenta następcą. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania, że kwota ta stanowi karę umowną lub odstępne, gdyż wzorzec nie definiuje żadnej z tych instytucji. Nawet gdyby uznać, że przewidziane w tym zapisie kwoty miały charakter odstępnego, to należy mieć na względzie, że pozwany nie wskazał, że odstąpienie od umowy</xText> <xText>przez konsumenta wiąże się z ujemnym interesem w takim zakresie, a więc, że odstępne (lub kara umowne) są współmierne.</xText> <xText>I. Klauzula o treści: „Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten spoiób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześni oj przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpieniu od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." i „Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy, W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w <xAnon> (...)</xAnon>, liczonymi od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu." naruszają, w ocenie Sądu, <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> W obydwu przypadkach, zapisy te przewidują skutek prawny zależny od okoliczności na które konsument niema wpływu. W pierwszym przypadku skutek odstąpienia, a co za tym idzie obowiązek dokonywania wpłat i biegnące opóźnienie, uzależnione jest od znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Powyższy zapis ten dobry obyczaj narusza w sposób rażący na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>W drugim przypadku, pozwany, wbrew dobrym obyczajom i naruszając rażąco interes konsumenta, ogranicza swój obowiązek zapłaty odsetek, wprowadzając odsetki umowne znacząco niższe od odsetek ustawowych. Takie rozwiązanie pozwala pozyskać środki finansowe po kosztach znacznie niższych niż kredyt bankowy. Pozwany może bowiem zawrzeć umowy z konsumentami, a następnie w stosownym czasie odstąpić płacąc niższe odsetki niż od kredytu komercyjnego.</xText> <xText>K. Także zapis wzorca umowy o treści: „Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego." narusza <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385</xLexLink>* <xLexLink xArt="pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">pkt 2 k.c.</xLexLink> Zapis ten wprost ogranicza wysokość ewentualnych roszczeń wobec pozwanego do odsetek w wysokości jak dla lokaty terminowej w <xAnon> (...)</xAnon> i 3% odstępnego.</xText> <xText>L. Klauzula o treści: „W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu.", jest zdaniem Sądu, sprzeczna z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Zamiana lokalu nie wiąże, się sama przez się, / uszczerbkiem w majątku pozwanego. Ewentualna strata występować może wyłącznie w przypadku zamiany droższego lokalu na tańszy i to przy założeniu, że tańszy lokal nie zostanie w krótkim czasie nabyty przez innego konsumenta. Opłata w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu pobierana jest zatem bez ekwiwalentnego świadczenia na rzecz konsumenta, ze strony pozwanego. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta.</xText> <xText>M. Postanowienie wzorca umowy o treści: „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy.", wyłącza odpowiedzialność za szkodę wynikająca z realizacji umowy (niewykonanie lub nienależyte wykonanie), polegająca na za utracie zysków, umów lub innej pośredniej szkodzie. Narusza to <xLexLink xArt="art. 385;art. 385 pkt. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385 pkt 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>N. i O. Klauzule o treści: „ Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji.</xText> <xText>Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez <xAnon> (...)</xAnon> mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz. 388)" i „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego." Są zdaniem Sądu ochrony Konkurencji i Konsumentów, sprzeczne <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Obydwa zapisy zmuszają nabywcę lokalu do zgody na administrowanie nieruchomością przez okres 3 lat i przed przejęciem lokalu do wpłacenia kaucji depozytowo -czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Otrzymanie świadczenia wynikającego z umowy kupna lokalu związane jest zatem z zawarciem umowy</xText> <xText>o administrowanie nieruchomością przez 3 lata. Pozbawia to konsumenta swobody wyboru kontrahenta w zakresie administrowania nieruchomością. W konsekwencji konsument zmuszony jest do korzystania z usług pozwanego w tym zakresie nawet w sytuacji, gdy wszyscy właściciele mieszkań nie będą mieli zaufania, co do rzetelności pozwanego lub, gdy żądane wynagrodzenie będzie znacząco wyższe od cen rynkowych. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta.</xText> <xText>Z tych względów orzeczono jak w sentencji.</xText> <xText>O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu (<xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Publikację prawomocnego Wyroku na koszt pozwanego zarządzono na podstawie <xLexLink xArt="art. 479(44);art. 479(44) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.479 <xSUPx>44</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Bogdan Gierzyński Protokolant Anna Woroniecka

Iwona Lubańska

Iwona Lubańska

Sygn. akt XVII Amc 86/03 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 maja 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie , Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński Protokolant: Anna Woroniecka po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2005 r., w Warszawie, sprawy z powództwa : Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeciwko:(...)(...) S.A.wZ. o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone 1. uznaje za niedozwolone i zakazuje(...)(...) S.A.wZ.stosowania w umowach z konsumentami postanowień wzorca umowy o treści: a „ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisów, powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1." b „ W przypadku wystąpienia w trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni C, ulewne deszcze trwające przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innych podobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzega sobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwania tych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące." c „Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolara amerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania każdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jest niższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat o których mowa w ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy." d „Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny." e „W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie, Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy" f „W przypadku gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy." g „Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten sposób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześniej przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpienia od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." " h „Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy. W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w PKO BP, liczonymi od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu." „Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego." „W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu." . „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy." „Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji. Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez(...)mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz- 388)" m. „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego." 2 Oddala powództwo w pozostałej części 3 zasądza od(...)(...) S.A.wZ.na rzecz Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 624 zł (sześćset dwadzieścia cztery zł) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. 4 Wpis tymczasowy uznaje za ostateczny i nakazuje pobranie kasie Sądu Okręgowego w Warszawie od(...)(...) S.A.wZ.kwotę 434 zł (czterysta trzydzieści cztery zł) tytułem kosztów sadowych, obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania w pozostałej części. 5 zarządza publikację prawomocnego Wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt pozwanego XVII Amc 86/03 UZASADNIENIE Powód- Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o uznanie za niedozwolone postanowienia wzorca umowy stosownego przez(...)(...) S.A.wZ., w umowach z konsumentami o treści: A „Warunki zakupu miejsca parkingowego w garażu podziemnym określone zostaną odrębnym aneksem do niniejszej umowy"- jako naruszająceart.385 pkt 7 i 9 k.c. B „ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisów, powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1." Jako naruszająceart. 3853pkt 2 i 8 k.c. C „ W przypadku wystąpienia w trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni C, ulewne deszcze trwające, przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innychpodobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzegasobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwaniatych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące." - jako naruszające art. 3853pkt 2 i8k.c. D. „Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolaraamerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonaniakażdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jestniższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat, o których mowaw ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy." - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c. E „Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny." – jako naruszająceart.385 § 1 k.c.iart. 385 pkt 20 k.c. F „Ustanowienie odrębnej własności lokalu oraz przeniesienie własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki, określonym w § 3 ust. 3 n/n Umowy nastąpi na podstawie właściwej Umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Sprzedającym i Kupującym w formie aktu notarialnego, w terminie 30 dni po wezwaniu Kupującego na akt, jednak nie później niż w terminie 6 miesięcy od upływu określonego terminu w § 6 umowy, pod warunkiem uregulowania przez Kupującego wszystkich zobowiązań finansowych zgodnie z postanowieniami n/n Umowy." - jako naruszająceart. 385 § 1 k.c.iart. 385 pkt 3 k.c. G „ W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie. Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy" - jako naruszająceart. 385 pkt 2 k.c. H „W przypadku, gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu, jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy." - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c,art. 3853pktl2i 17k.c. I. „Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten sposób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześniej przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpienia od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c. J. „Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy. W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w(...), liczonymi od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu." - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c. K. „Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego." - jako naruszająceart. 385 pkt 2 k.c. L. „W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu." - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c.M. „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy." - jako naruszająceart. 385 pkt 2 k.c.N. „ Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji. Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez(...)mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz. 388)" - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c. O. „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego.' - jako naruszająceart. 3851§ 1 k.c. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje: Pozwany przyznał, ze w zawieraniu umów z konsumentami pozwany wykorzystuje formularz umowy zawierający kwestionowane przez powoda postanowienia. Sporny pozostaje jedynie charakter stosowanego wzorca, a w szczególności, czy mają one charakter postanowień, które nie są indywidualnie uzgadniane z konsumentem, a więc stanowią wzorzec w rozumieniuart. 479 k.p.c. Ponieważ zgodnie zart. 3851§ 3 k.p.c., nie uzgodnione indywidualnie, są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, ustalenia wymaga, czy konsumenci ( również potencjalni, a więc tacy, z którymi pozwany według swojej oferty mógłby zawrzeć z nim umowę zawierającą postanowienie) mieli realny wpływ na treść objętych pozwem klauzul. Z zeznań świadkówN. K.iM. O.( k-350-352 ) wynika, że sprzedaż mieszkań konsumentom prowadzą handlowcy. Oni udzielają informacji o lokalu i cenie, a także przedstawiają formularz umowy, który po podpisaniu przekazywany jest di pełnomocnika zarządu pozwanej spółki świadka. Jeśli jednak konsument ma zastrzeżenia do treści umowy, to jego propozycje przekazywane są do świadkaM. O., która część z takich propozycji przekazuje tzw. „komisji zgód". Dotyczy to propozycji, które w oparciu o rozeznanie świadka mają szansę zostać zaakceptowane przez „komisję zgód". Decyzję o przyjęciu odmiennych, od przedstawionego wzoru, zapisu umowy podejmuje „komisja zgód", działająca na podstawie zarządzeń zarządy pozwanej spółki. Struktura ta, posiadając uprawnienia decyzyjne, nie posiada pełnomocnictw do zawierania umów. Pełnomocnictwo posiada świadek, który jednak pozbawiony jest uprawnień decyzyjnych. W ocenie Sądu, zeznania świadkaM. O., że przypuszcza, iż handlowcy zawsze informują o możliwości negocjowania warunków, są niemiarodajne. Po pierwsze świadek ten nie uczestniczy we wszystkich rokowaniach, które prowadza handlowcy, co prowadzi do wniosku, że przekonanie świadka nie wynika w całości z jej własnych obserwacji. W swoim zeznaniu świadek zaznaczyła, że jest to tylko jej przypuszczenie. Po drugie, z zeznań świadkówJ. D.,P. Ł.,A. J.,P. H.iM. T.wynika, że o możliwości podjęcia negocjacji nie byli powiadomieni, a handlowcy stawiali ich przed wyborem pomiędzy podpisaniem umowy w przedstawionym brzmieniu, lub niepodpisywaniem jej wcale. Opierając się na życiowym doświadczeniu, Sąd przyjął, że handlowcy generalnie nie informują konsumentów o możliwości negocjowania warunków umowy, (chociaż, być może robią to wbrew dyspozycjom nadzorującej ichśw. M. O.), gdyż stanowi to dodatkowe utrudnienie. Handlowiec, którego praca oceniania jest na podstawie rezultatów (zawartych umów), a często w oparciu o te rezultaty wynagradzana, są zainteresowani możliwie szybkim zawarciem umowy. Powszechne informowanie konsumentów o możliwości negocjacji zwiększałoby ilość postulatów, które musiałyby przejść przedstawioną wyżej procedurę akceptacji, wydłużało znacznie czas osiągniecie przez handlowca rezultatu. Realnie, procedura negocjacyjna uruchamiana jest, zatem jedynie w części przypadków. W ocenie Sądu, stworzona przez pozwaną Spółkę procedura negocjacyjna charakteryzuje się brakiem bezpośredniego kontaktu z osobą która posiada stosowne upoważnienia i pełnomocnictwa do negocjowania. Konsument może, więc tylko oczekiwać na zgodę (lub jej brak) na proponowane zapisy, nie mając możliwości modyfikowania swojej propozycji, przedstawiania kolejnych ustępstw itp. Niezależnie od tego, należy podkreślić, że konsument pozostaje pod presja upływającego czasu, ryzykując, że wybrany lokal zostanie sprzedany innej osobie. W ocenie Sądu, konsument nie ma realnego wpływu na treść zawieranych umów. Oceny tej nie zmienia fakt zawarcia szeregu umów na zmienionych warunkach, gdyż nie można przypisać temu zjawiska powszechności odnoszącej się do wszystkich konsumentów. Pozwany stosuje, zatem wzorce umowy w rozumieniuart. 479 k.p.c. W tym stanie faktycznym, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje: A Zapis wzorca umowy o treści: „Warunki zakupu miejsca parkingowego w garażu podziemnym określone zostaną odrębnym aneksem do niniejszej umowy", nie naruszaart.3853pkt 7 i 9 k.c.Wskazane przez powoda przepisy stanowią że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności uzależniają zawarcie, treść lub wykonanie umowy od zawarcia innej umowy, nie mającej bezpośredniego związku z umową zawierającą oceniane postanowienie (pkt 7)lub przyznają kontrahentowi konsumenta uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy (pkt 9). Przedmiotowy zapis, w ocenie Sądu, wbrew stanowisku powoda, nie daje pozwanemu uprawnienia do dokonywania wiążącej interpretacji umowy, pozostawiając warunki zakupu miejsca parkingowego kwestią otwartą. Konsument nie jest, z mocy powyższego zapisu, zobowiązany do przyjęcia tych warunków. Postanowienie to należy odnieść do charakteru całej umowy. Skoro, bowiem, wzorzec służy zawarciu umowy przedwstępnej, to zgodnie zart.389 § 1 k.c, umowa przedwstępna powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Brak istotnych elementów w odniesieniu do garaży podziemnego czyni umowę bezskuteczną. Zdaniem Sądu, z przedstawionych wyżej powodów, przedmiotowe postanowienie nie uzależnia wykonania umowy od przyjęcia aneksu regulującego warunki zakupu garażu. B i C. Postanowienia wzorca umowy o treści: „ Opóźnienia wywołane decyzjami administracyjnymi lub ich brakiem, w wyniku zmiany przepisowi powstałe w wyniku działania siły wyższej oraz innych niezależnych od Sprzedającego przeszkód spowoduje odpowiednie przesunięcie terminów rozpoczęcia budowy i oddania przedmiotu Umowy Kupującemu. Sprzedający jednocześnie oświadcza, że z najwyższą starannością będzie dążył do dochowania terminu określonego w ust. 1." i „ W przypadku wystąpienia W trakcie realizacji budowy niekorzystnych warunków atmosferycznych takich jak np. niskie temperatury poniżej -5 stopni C, ulewne deszcze trwające, przez co najmniej 30 dni lub też wystąpienia innych podobnych i niezależnych od Sprzedającego przeszkód. Sprzedający zastrzega sobie prawo do przedłużenia terminów, o których mowa w ust. 1 o czas trwania tych przeszkód, nie dłużej niż o 3 miesiące." Naruszają w ocenie Sądu,art. 3853pkt 2 k.c.Przepis ten stanowi, że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Obydwa przytoczone wyżej zapisy wyłączają odpowiedzialność pozwanego względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Dotyczy to sytuacji, gdy niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy następuje wprawdzie z przyczyn niezależnych, ale zawinionych przez pozwanego (np. wstrzymanie realizacji inwestycji przez organ nadzoru budowlanego na skutek uchybień wykonawcy, opóźnienie wydania zezwolenia na budowę z przyczyn zawinionych przez wnioskodawcę, błędów projektu sporządzonego przez osoby trzecie, konieczność przerwania robót na skutek mrozów z powodu nieosiągnięcia planowanego stadium realizacji itp.). Obydwa zapisy stanowią zatem, sprzeczną z dobrymi obyczajami, próbę przeniesienia ryzyka gospodarczego na konsumenta. Sąd nie podziela natomiast zarzutu, że zapisy te naruszająart.3853pkt 8 k.c, gdyż nie uzależniają one spełnienie świadczenia od okoliczności zależnych tylko od woli kontrahenta konsumenta. Obydwa warunki odnoszą się jedynie do terminu spełnienia świadczenia a nie do obowiązku spełnienia świadczenia w ogóle. Ponadto, jeśli nawet zgodzić się z twierdzeniem powoda, że pozwany jako profesjonalista powinien wiedzieć jak uzyskać odpowiednie decyzje administracyjne i powinien też umieć oszacować warunki powodowe, to jednak trudno uznać, że czynnikiem decydującym jest wyłącznie jego wola. D Zapis wzorca umowy o treści: „Wpłaty zostaną dokonane w złotych polskich według średniego kursu dolara amerykańskiego ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania każdej wpłaty, z tym zastrzeżeniem, że w przypadku, gdy średni kurs dolara jest niższy od obowiązującego w dniu podpisania umowy, do wpłat, o których mowa w ust. 3 stosuje się kurs dolara z dnia podpisania umowy.", w ocenie Sądu naruszaart. 3851§ 1 k.c.Należy wprawdzie uznać za dopuszczalne, klauzule waloryzacyjne, waloryzujące cenę w oparciu o czynnik obiektywny i niezależny, za jaki należy uznać kurs USD ogłoszony przez NBP. Sprzeczne jednak z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta, jest jednak stosowanie klauzuli waloryzacyjnej wyłącznie na niekorzyść konsumenta. Jeśli bowiem strony uznają że zachodzi podstawa do odejścia od zasady nominalizmu i waloryzowania świadczenia w określony sposób, to jest dobrym obyczajem równomierne rozkładanie ryzyka zmiany czynnika waloryzacyjnego na obie strony umowy. Powyższy zapis ten dobry obyczaj narusza w sposób rażący na niekorzyść konsumenta. E W ocenie sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, klauzula o treści: „Do ceny netto zostanie doliczony podatek VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Na dzień podpisania umowy stawka podatku VAT na lokal mieszkalny wynosi 7%, a na garaż i miejsce parkingowe 22%. W przypadku zmiany stawki podatku VAT nastąpi odpowiednia zmiana ceny." naruszaart.385 § 1 k.c.iart. 385kpt. 20k.c, gdyż przewidując możliwość podniesienia ceny pozwany nie przewidział możliwości odstąpienia od umowy przez konsumenta. Zdaniem Sądu Wzrost stawki podatku stanowi wprawdzie zdarzenie niezależne od stron, jednak podatek VAT stanowi element ceny. Wzrost stawki podatku jest, zatem wzrostem ceny i konsument musi mieć bezwzględnie zapewnione, stosownie doart. 385 pkt 20 k.c, prawo do odstąpienia od umowy. F Zapis wzorca umowy o treści: „Ustanowienie odrębnej własności lokalu oraz przeniesienie własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki, określonym w § 3 ust. 3 n/n Umowy nastąpi na podstawie właściwej Umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Sprzedającym i Kupującym w formie aktu notarialnego, w terminie 30 dni po wezwaniu Kupującego na akt, jednak nie później niż w terminie 6 miesięcy od upływu określonego terminu w § 6 umowy, pod warunkiem uregulowania przez Kupującego wszystkich zobowiązań finansowych zgodnie z postanowieniami n/n Umowy.", w ocenie Sądu nie naruszaart. 3851§ 1 k.c.iart. 3853pkt 3 k.c.Przepisart. 3853pkt 3 k.c.stanowi, że w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają potrącenie wierzytelności konsumenta z wierzytelnością drugiej strony. Przytoczony wyże zapis jednoznacznie nie wyłącza możliwości dokonania zapłaty zobowiązań finansowych wynikających z umowy także w drodze potrącenia. Sąd podziela stanowisko ozwanego, że termin dokonania przeniesienia własności lokalu i udziału we współużytkowaniu wieczystym działki został wyznaczony sposób mieszczący się w granicach dobrego obyczaju, tzn. dostatecznie precyzyjny i nie nadmiernie odległy. Zważyć przy tym należy, że powód nie wskazuje w tym zakresie żadnej normy „dobrego obyczaju", która pozwalałaby na odmienna ocenę zapisu. G Klauzula o treści: „ W przypadku nie wykonania umowy przez Sprzedającego, Kupujący może od umowy odstąpić poprzez złożenie pisemnego oświadczenia w tym przedmiocie. Przez niewykonanie umowy przez Sprzedającego należy rozumieć ponad 3 miesięczną zwłokę w przedstawieniu lokalu Kupującemu do odbioru, z zastrzeżeniem § 6 pkt 2 i 3. W takiej sytuacji Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone w zł kwoty wraz z odsetkami w wysokości 50% stawki kredytu lombardowego NBP, liczonymi od daty wpłat, w terminie 4 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy", jest w ocenie sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sprzeczna zart. 385 pkt 2 k.c.Przedmiotowy zapis dotyczy sytuacji, kiedy pozwany pozostaje wobec konsumenta w ponad 3 miesięcznej zwłoce z wykonaniem umowy, a więc kiedy nie wykonuje od swojej umowy w sposób należyty. Określone w przedmiotowym zapisie odsetki umowne pozostają na poziomie rażąco niższym od odsetek ustawowych. W dacie zamknięcia rozprawy oprocentowanie kredytu lombardowego wynosi 7% ( a więc odsetki należne konsumentowi 3,5%), zaś odsetki ustawowe 13,5%. W istotny sposób, przedmiotowy zapis ogranicza odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. H. Postanowienie wzorca umowy o treści: „W przypadku, gdy Sprzedający odstąpi od umowy z powodu jej nienależytego wykonania przez Kupującego lub Kupujący odstąpi od umowy z przyczyn innych niż określone w ust. 1, Sprzedający zwróci wpłacone przez Kupującego kwoty złotowe, po potrąceniu 5% łącznej ceny kupna. Zwracane kwoty nie podlegają waloryzacji i nie są oprocentowane. Zwrot nastąpi w terminie 3 tygodni od znalezienia nowego nabywcy tego samego lokalu i dokonaniu przez nowego nabywcę wpłat na poczet kupna lokalu w wysokości nie mniejszej niż kwota zwracana Kupującemu jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony W terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy, to Sprzedający zwróci Kupującemu wpłacone przez niego kwoty po potrąceniu kolejnych 5% łącznej ceny kupna tytułem kary umownej. W tym przypadku zwrot nastąpi w terminie 30 dni od upływu 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy.", jest w ocenie Sądu sprzeczny zart. 3851§ 1 k.c,art. 3853pkt 12 i 17 k.c.Zapis ten wyłącz obowiązek zwrotu konsumentowi uiszczonej zapłaty za świadczenie (5 lub nawet 10% łącznej ceny kupna) nie spełnione w całości lub części, jeżeli konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania, co narusza art. 3853pkt 12 k.c.Niezależnie od tego, utrata 5% jeżeli nowy nabywca tego samego lokalu nie zostanie znaleziony w terminie 12 miesięcy od daty odstąpienia od umowy jest całkowicie niezależna od konsumenta. Znalezienie nowego nabywcy nie jest zadaniem konsumenta, które nie dysponuje w tym zakresie odpowiednią wiedzą ani umocowaniem, ani też nie ma wpływu na zawarcie umowy przez pozwanego, który może odmówić zawarcia umowy z przedstawionym przez odstępującego konsumenta następcą. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do uznania, że kwota ta stanowi karę umowną lub odstępne, gdyż wzorzec nie definiuje żadnej z tych instytucji. Nawet gdyby uznać, że przewidziane w tym zapisie kwoty miały charakter odstępnego, to należy mieć na względzie, że pozwany nie wskazał, że odstąpienie od umowy przez konsumenta wiąże się z ujemnym interesem w takim zakresie, a więc, że odstępne (lub kara umowne) są współmierne. I. Klauzula o treści: „Wpłaty dokonane przez Kupującego z opóźnieniem w stosunku do terminów określonych w § 7 ust. 3 powiększone będą o odsetki ustawowe. Kupujący jest zobowiązany do zapłacenia Sprzedającemu odsetek ustawowych od zaległych kwot naliczanych od dnia powstania opóźnienia do dnia faktycznej zapłaty, a w przypadkach określonych w § 9 ust. 2 - do dnia znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Naliczone w ten spoiób odsetki mogą być potrącane przez Sprzedającego z kwot wpłaconych wcześni oj przez kupującego na poczet ceny za lokal mieszkalny. Opóźnienie płatności którejkolwiek z wpłat o ponad 30 dni upoważnia Sprzedającego do odstąpieniu od umowy z powodu nienależytego jej wykonania przez Kupującego, ze skutkami wynikającymi z ust. 2." i „Niezależnie od innych postanowień niniejszej umowy, Sprzedającemu przysługuje prawo odstąpienia od umowy, W takiej sytuacji Sprzedający będzie zobowiązany do zapłacenia na rzecz Kupującego odstępnego w wysokości 3 % ceny określonej w § 7 ust. 1 n/n umowy. Zwrot wpłaconych w złotych kwot wraz z odsetkami w wysokości jak dla lokaty terminowej w(...), liczonymi od daty wpłat, nastąpi w terminie 3 tygodni od złożenia oświadczenia o odstąpieniu." naruszają, w ocenie Sądu,art. 3851§ 1 k.c.W obydwu przypadkach, zapisy te przewidują skutek prawny zależny od okoliczności na które konsument niema wpływu. W pierwszym przypadku skutek odstąpienia, a co za tym idzie obowiązek dokonywania wpłat i biegnące opóźnienie, uzależnione jest od znalezienia nowego nabywcy na dany lokal mieszkalny. Powyższy zapis ten dobry obyczaj narusza w sposób rażący na niekorzyść konsumenta. W drugim przypadku, pozwany, wbrew dobrym obyczajom i naruszając rażąco interes konsumenta, ogranicza swój obowiązek zapłaty odsetek, wprowadzając odsetki umowne znacząco niższe od odsetek ustawowych. Takie rozwiązanie pozwala pozyskać środki finansowe po kosztach znacznie niższych niż kredyt bankowy. Pozwany może bowiem zawrzeć umowy z konsumentami, a następnie w stosownym czasie odstąpić płacąc niższe odsetki niż od kredytu komercyjnego. K. Także zapis wzorca umowy o treści: „Dokonanie przez Sprzedającego zwrotu wpłaconych przez Kupującego kwot wraz z odsetkami na zasadach określonych w ust. 1 wyczerpuje pomiędzy stronami wszelkie roszczenia, wynikające z nie wykonania umowy przez Sprzedającego." naruszaart. 385*pkt 2 k.c.Zapis ten wprost ogranicza wysokość ewentualnych roszczeń wobec pozwanego do odsetek w wysokości jak dla lokaty terminowej w(...)i 3% odstępnego. L. Klauzula o treści: „W przypadku zamiany przez Kupującego na jego życzenie lokalu objętego n/n umową Kupujący ponosi koszt dokonania zamiany w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu.", jest zdaniem Sądu, sprzeczna zart. 3851§ 1 k.c.Zamiana lokalu nie wiąże, się sama przez się, / uszczerbkiem w majątku pozwanego. Ewentualna strata występować może wyłącznie w przypadku zamiany droższego lokalu na tańszy i to przy założeniu, że tańszy lokal nie zostanie w krótkim czasie nabyty przez innego konsumenta. Opłata w wysokości 3% wartości ogólnej pierwotnego lokalu pobierana jest zatem bez ekwiwalentnego świadczenia na rzecz konsumenta, ze strony pozwanego. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta. M. Postanowienie wzorca umowy o treści: „Niezależnie od jakichkolwiek innych postanowień zawartych w niniejszej umowie Sprzedający nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec Kupującego za utratę zysków, umów lub inną pośrednią szkodę wynikająca z realizacji niniejszej Umowy.", wyłącza odpowiedzialność za szkodę wynikająca z realizacji umowy (niewykonanie lub nienależyte wykonanie), polegająca na za utracie zysków, umów lub innej pośredniej szkodzie. Narusza toart. 385 pkt 2 k.c. N. i O. Klauzule o treści: „ Sprzedający zobowiązuje się prowadzić odpłatnie, na koszt mieszkańców i z ich upoważnienia, administrację budynku przez 36 miesięcy od daty przekazania budynku do eksploatacji. Kupujący podpisując niniejszą Umowę upoważnia Sprzedającego do powyższych czynności. Po upływie tego terminu sposób administracji zostanie ustalony przez(...)mieszkań w trybie wynikającym z stawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U . Nr 85, poz. 388)" i „Kupujący oświadcza, że przed przejęciem lokalu na cele zagospodarowania zobowiązuje się wpłacić na konto Sprzedającego kaucję depozytowo czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Kaucja powyższa jest rozliczana w okresie 3-ch ostatnich miesięcy administrowania osiedlem przez Sprzedającego." Są zdaniem Sądu ochrony Konkurencji i Konsumentów, sprzeczneart. 3851§ 1 k.c.Obydwa zapisy zmuszają nabywcę lokalu do zgody na administrowanie nieruchomością przez okres 3 lat i przed przejęciem lokalu do wpłacenia kaucji depozytowo -czynszową w wysokości 3-miesięcznego czynszu. Otrzymanie świadczenia wynikającego z umowy kupna lokalu związane jest zatem z zawarciem umowy o administrowanie nieruchomością przez 3 lata. Pozbawia to konsumenta swobody wyboru kontrahenta w zakresie administrowania nieruchomością. W konsekwencji konsument zmuszony jest do korzystania z usług pozwanego w tym zakresie nawet w sytuacji, gdy wszyscy właściciele mieszkań nie będą mieli zaufania, co do rzetelności pozwanego lub, gdy żądane wynagrodzenie będzie znacząco wyższe od cen rynkowych. Jest to sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta. Z tych względów orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu (art. 98 k.p.c.). Publikację prawomocnego Wyroku na koszt pozwanego zarządzono na podstawieart.47944§ 1 k.p.c.

15/450500/0005127/AmC

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000329_2004_Uz_2005-05-25_001

II AKa 329/04

2005-05-25 02:00:00.0 CEST

2013-02-28 02:01:08.0 CET

2014-03-04 04:57:40.0 CET

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 329/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSA Marek Charuza (spr.) Protokolant Ewa Matyjaszczyk przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2005 r. sprawy z wniosku: L. M. oraz B. C. w miejsce którego wstąpili jego następcy prawni: żona U. C. i syn W. C. o odszkodowanie i zadość

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2004" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="3" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000329" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 329/04</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 maja 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Barbara Suchowska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Bożena Summer-Brason</xText> <xText>SSA Marek Charuza (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Ewa Matyjaszczyk</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2005 r. sprawy</xText> <xText>z wniosku: <xBx><xAnon>L.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> oraz <xAnon>B. C.</xAnon> w miejsce którego wstąpili jego następcy prawni: żona <xAnon>U. C.</xAnon> </xBx></xText> <xText><xBx>i syn <xAnon>W. C.</xAnon></xBx></xText> <xText>o odszkodowanie i zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 03 czerwca 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 356/99</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> <xText>Sygn.akt II AKa 329/04</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>L. M.</xAnon>i <xAnon>B. C.</xAnon>wystąpili z wnioskiem o zasądzenie na ich rzecz ostatecznie kwoty 144 000 złotych ( k. 68 ), tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za okres pobytu ich matki <xAnon>E. C.</xAnon>w więzieniu i łagrze od dnia 19 sierpnia 1948r. do dnia 22 sierpnia 1954r., co spowodowane zostało skazaniem <xAnon>E. C.</xAnon>wyrokiem Trybunału Wojskowego NKWD z dnia 22 września 1948r.za działalność polegającą na udzielaniu pomocy żołnierzom Armii Krajowej w okresie od kwietnia 1945r. do dnia jej aresztowania.</xText> <xText/> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 3 czerwca 2004r. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz <xAnon>L.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>B. C.</xAnon> tytułem zadośćuczynienia kwoty po 25 200 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku , a w pozostałej części wniosek oddalił.</xText> <xText/> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył w części oddalającej roszczenie pełnomocnik wnioskodawców <xAnon>L.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>B. C.</xAnon> zarzucając:</xText> <xText>1. obrazę prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink> poprzez zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości minimalnej, nieadekwatnej do cierpień <xAnon>E. C.</xAnon></xText> <xText>2. obrazę prawa procesowego tj.</xText> <xText>-<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 ust. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 ust. 3 k.p.k.</xLexLink>. przez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych syna i córki represjonowanej</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 4;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 i 7 k.p.k.</xLexLink> przez niesłuszne, dowolne przyjęcie, że kwoty po 25 200 zł rekompensują wszystkie szkody wyrządzone represjonowanej <xAnon>E. C.</xAnon>, że wnioskodawcom nie należy się jakiekolwiek odszkodowanie, w tym za utratę zdrowia ich matki <xAnon>E. C.</xAnon>oraz niesłuszne przyjęcie, że roszczenie wnioskodawców jest żądaniem wygórowanym pomimo, że inne Sądy Okręgowe w analogicznych sprawach zasądzają wyższe sumy tytułem odszkodowania.</xText> <xText>Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawców łącznie żądanej we wniosku kwoty 144 000 złotych.</xText> <xText/> <xText>W toku postępowania odwoławczego zmarł wnioskodawca <xAnon>B. C.</xAnon>( treść świadectwa zgonu –k. 119 ) , w którego miejsce wstąpili jego spadkobiercy ustawowi – żona <xAnon>U. C.</xAnon>i syn <xAnon>W. C.</xAnon>- por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1995r. , I KZP 23/95 , OSN KW 1995, 11 – 12 , poz. 73.</xText> <xText/> <xText>Po rozpoznaniu wniesionej apelacji uznano, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.</xText> <xText/> <xText>Wbrew podniesionym w niej zarzutom, zaskarżone orzeczenie nie zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego , tj. <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1;art. 8 ust. 2" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego</xLexLink>, ani też - jak o tym przekonuje analiza akt przedmiotowej sprawy – z uchybieniem tym regułom procedury karnej , które są sformułowane w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> wskazanych przez skarżącego w jego środku odwoławczym, a które to zasady miały odpowiednie zastosowanie przy rozpoznaniu wniosku zgłoszonego w trybie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910340149" xTitle="Ustawa z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149">ustawy z dnia 23 lutego 1991r.</xLexLink> – art. 8 ust.3 powołanej ustawy w zw. z <xLexLink xArt="art. 558" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 558 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText/> <xText>Odnosząc się do tych argumentów skarżącego, które zmierzały do wykazania, że Sąd Okręgowy ustalił zbyt niską sumę zadośćuczynienia należnego wnioskodawcom stwierdzić trzeba ( o czym świadczy lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku – strona 4 ) , że sąd I instancji należycie ocenił rozmiar cierpień i niedogodności zarówno fizycznych jak i psychicznych, które wiązały się z wykonaniem wobec represjonowanej <xAnon>E. C.</xAnon>kary pozbawienia wolności.</xText> <xText>Nie podlega dyskusji , że znaczna była krzywda , jakiej <xAnon>E. C.</xAnon>doznała w jakże ciężkich warunkach pobytu na <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd I instancji poddał jednak właściwej analizie okoliczności, w jakich matka wnioskodawców była pozbawiona wolności, uwzględniając długi czas uwięzienia represjonowanej, skrajnie trudne warunki w jakich musiała przebywać oraz to ,iż została zwolniona jako inwalidka z ciężkim schorzeniem.</xText> <xText>Nie ma więc podstaw do podwyższenia przyznanej z tego tytułu kwoty, przy czym podkreślić wypada, że suma zadośćuczynienia wynika zawsze z ustalonych okoliczności odnoszących się do konkretnej osoby represjonowanej, dlatego też nie można dokonywać prostych porównań z kwotami zadośćuczynienia zasądzonymi w sprawach dotyczących innych represjonowanych - co sugeruje w swej apelacji skarżący.</xText> <xText>Zaznaczyć przy tym wypada, że ustalona przez Sąd Okręgowy wysokość zadośćuczynienia należnego dzieciom zmarłej w 1972 r. represjonowanej nie odbiega od przyjętej w tego rodzaju sprawach praktyki, a trafnie uwzględnione przez sąd orzekający okoliczności wyznaczyły ramy, w jakich określono rozmiar przedmiotowego świadczenia.</xText> <xText/> <xText>Prawidłowe jest również rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego dotyczące odszkodowania, którego domagali się wnioskodawcy.</xText> <xText>Otóż ze zgromadzonych dowodów, w tym również zeznań wnioskodawczyni <xAnon>L.</xAnon><xAnon>M.</xAnon>–k.73 wynika jednoznacznie, że w okresie poprzedzającym aresztowanie <xAnon>E. C.</xAnon>dochody z prowadzonego przez nią gospodarstwa rolnego nie były na tyle wysokie, aby poza zapewnieniem środków na utrzymanie rodziny dawały możliwość gromadzenia jakiś oszczędności.</xText> <xText>Podzielić przy tym należało zdanie Sądu Okręgowego przypominające trudny okres powojenny, w jakim doszło do aresztowania <xAnon>E. C.</xAnon>, co czyni nieprzekonującymi wywody skarżącego zmierzające do wykazania, że gospodarstwo represjonowanej było wówczas wielce dochodowe.</xText> <xText>Konsekwencją trafnych ustaleń Sądu Okręgowego stać się musiało stwierdzenie, że represjonowana nie utraciła takich dochodów, które pozwoliłyby jej w owym czasie gromadzić dobra wykraczające poza te, które były niezbędne dla zaspokojenia bieżących potrzeb jej bliskich.</xText> <xText>Nie poniosła ona zatem takiej szkody materialnej, która dawałaby podstawę do zasądzenia odszkodowania żądanego przez wnioskodawców.</xText> <xText/> <xText>Dla porządku zaznaczyć jeszcze wypada, że zapewne omyłkowo sformułowano w apelacji zarzut obrazy przepisu art. 8 ust.2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r., która to norma reguluje tryb postępowania w sprawach, w których zapadło postanowienie o stwierdzeniu nieważności orzeczenia , co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.</xText> <xText/> <xText>Z wymienionych względów zaskarżone orzeczenie jako trafne należało utrzymać w mocy, na zasadzie art.13 cytowanej ustawy lutowej obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Suchowska

Renata Kopiec

Ewa Matyjaszczyk

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 329/04 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 maja 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Barbara Suchowska Sędziowie SSA Bożena Summer-Brason SSA Marek Charuza (spr.) Protokolant Ewa Matyjaszczyk przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Stefana Jarskiego po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2005 r. sprawy z wniosku:L.M.orazB. C.w miejsce którego wstąpili jego następcy prawni: żonaU. C. i synW. C. o odszkodowanie i zadośćuczynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 03 czerwca 2004 r. sygn. akt. XVI 1Ko 356/99 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, 2 obciąża Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego. Sygn.akt II AKa 329/04 UZASADNIENIE L. M.iB. C.wystąpili z wnioskiem o zasądzenie na ich rzecz ostatecznie kwoty 144 000 złotych ( k. 68 ), tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za okres pobytu ich matkiE. C.w więzieniu i łagrze od dnia 19 sierpnia 1948r. do dnia 22 sierpnia 1954r., co spowodowane zostało skazaniemE. C.wyrokiem Trybunału Wojskowego NKWD z dnia 22 września 1948r.za działalność polegającą na udzielaniu pomocy żołnierzom Armii Krajowej w okresie od kwietnia 1945r. do dnia jej aresztowania. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 3 czerwca 2004r. zasądził od Skarbu Państwa na rzeczL.M.iB. C.tytułem zadośćuczynienia kwoty po 25 200 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku , a w pozostałej części wniosek oddalił. Powyższy wyrok zaskarżył w części oddalającej roszczenie pełnomocnik wnioskodawcówL.M.iB. C.zarzucając: 1. obrazę prawa materialnego tj.art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiegopoprzez zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości minimalnej, nieadekwatnej do cierpieńE. C. 2. obrazę prawa procesowego tj. -art. 2 § 1 ust. 3 k.p.k.. przez nieuwzględnienie wszystkich prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych syna i córki represjonowanej -art. 4 i 7 k.p.k.przez niesłuszne, dowolne przyjęcie, że kwoty po 25 200 zł rekompensują wszystkie szkody wyrządzone represjonowanejE. C., że wnioskodawcom nie należy się jakiekolwiek odszkodowanie, w tym za utratę zdrowia ich matkiE. C.oraz niesłuszne przyjęcie, że roszczenie wnioskodawców jest żądaniem wygórowanym pomimo, że inne Sądy Okręgowe w analogicznych sprawach zasądzają wyższe sumy tytułem odszkodowania. Wniósł zatem o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz wnioskodawców łącznie żądanej we wniosku kwoty 144 000 złotych. W toku postępowania odwoławczego zmarł wnioskodawcaB. C.( treść świadectwa zgonu –k. 119 ) , w którego miejsce wstąpili jego spadkobiercy ustawowi – żonaU. C.i synW. C.- por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1995r. , I KZP 23/95 , OSN KW 1995, 11 – 12 , poz. 73. Po rozpoznaniu wniesionej apelacji uznano, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Wbrew podniesionym w niej zarzutom, zaskarżone orzeczenie nie zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego , tj.art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, ani też - jak o tym przekonuje analiza akt przedmiotowej sprawy – z uchybieniem tym regułom procedury karnej , które są sformułowane w przepisachk.p.k.wskazanych przez skarżącego w jego środku odwoławczym, a które to zasady miały odpowiednie zastosowanie przy rozpoznaniu wniosku zgłoszonego w trybieustawy z dnia 23 lutego 1991r.– art. 8 ust.3 powołanej ustawy w zw. zart. 558 k.p.k. Odnosząc się do tych argumentów skarżącego, które zmierzały do wykazania, że Sąd Okręgowy ustalił zbyt niską sumę zadośćuczynienia należnego wnioskodawcom stwierdzić trzeba ( o czym świadczy lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku – strona 4 ) , że sąd I instancji należycie ocenił rozmiar cierpień i niedogodności zarówno fizycznych jak i psychicznych, które wiązały się z wykonaniem wobec represjonowanejE. C.kary pozbawienia wolności. Nie podlega dyskusji , że znaczna była krzywda , jakiejE. C.doznała w jakże ciężkich warunkach pobytu naW.. Sąd I instancji poddał jednak właściwej analizie okoliczności, w jakich matka wnioskodawców była pozbawiona wolności, uwzględniając długi czas uwięzienia represjonowanej, skrajnie trudne warunki w jakich musiała przebywać oraz to ,iż została zwolniona jako inwalidka z ciężkim schorzeniem. Nie ma więc podstaw do podwyższenia przyznanej z tego tytułu kwoty, przy czym podkreślić wypada, że suma zadośćuczynienia wynika zawsze z ustalonych okoliczności odnoszących się do konkretnej osoby represjonowanej, dlatego też nie można dokonywać prostych porównań z kwotami zadośćuczynienia zasądzonymi w sprawach dotyczących innych represjonowanych - co sugeruje w swej apelacji skarżący. Zaznaczyć przy tym wypada, że ustalona przez Sąd Okręgowy wysokość zadośćuczynienia należnego dzieciom zmarłej w 1972 r. represjonowanej nie odbiega od przyjętej w tego rodzaju sprawach praktyki, a trafnie uwzględnione przez sąd orzekający okoliczności wyznaczyły ramy, w jakich określono rozmiar przedmiotowego świadczenia. Prawidłowe jest również rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego dotyczące odszkodowania, którego domagali się wnioskodawcy. Otóż ze zgromadzonych dowodów, w tym również zeznań wnioskodawczyniL.M.–k.73 wynika jednoznacznie, że w okresie poprzedzającym aresztowanieE. C.dochody z prowadzonego przez nią gospodarstwa rolnego nie były na tyle wysokie, aby poza zapewnieniem środków na utrzymanie rodziny dawały możliwość gromadzenia jakiś oszczędności. Podzielić przy tym należało zdanie Sądu Okręgowego przypominające trudny okres powojenny, w jakim doszło do aresztowaniaE. C., co czyni nieprzekonującymi wywody skarżącego zmierzające do wykazania, że gospodarstwo represjonowanej było wówczas wielce dochodowe. Konsekwencją trafnych ustaleń Sądu Okręgowego stać się musiało stwierdzenie, że represjonowana nie utraciła takich dochodów, które pozwoliłyby jej w owym czasie gromadzić dobra wykraczające poza te, które były niezbędne dla zaspokojenia bieżących potrzeb jej bliskich. Nie poniosła ona zatem takiej szkody materialnej, która dawałaby podstawę do zasądzenia odszkodowania żądanego przez wnioskodawców. Dla porządku zaznaczyć jeszcze wypada, że zapewne omyłkowo sformułowano w apelacji zarzut obrazy przepisu art. 8 ust.2 ustawy z dnia 23 lutego 1991r., która to norma reguluje tryb postępowania w sprawach, w których zapadło postanowienie o stwierdzeniu nieważności orzeczenia , co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Z wymienionych względów zaskarżone orzeczenie jako trafne należało utrzymać w mocy, na zasadzie art.13 cytowanej ustawy lutowej obciążając Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000046_2005_Uz_2005-06-01_001

II AKa 46/05

2005-06-01 02:00:00.0 CEST

2020-10-20 22:00:05.0 CEST

2020-10-20 16:38:51.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 46/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 czerwca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Helena Kubaty SSA Marek Charuza SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2005 r. sprawy 1 S. P. ur. (...) w miejscowości K. syna H. i J. , 2 J. K. (1) ( K. ) ur. (...) w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="75" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2005" xVolNmbr="000046" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 46/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 1 czerwca 2005 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Wojciech Kopczyński (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSA Helena Kubaty</xText> <xText>SSA Marek Charuza</xText> <xText>SSO del. Waldemar Szmidt</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2005 r. sprawy</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w miejscowości <xAnon>K.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> (<xAnon>K.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>L.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xBx><xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> (<xAnon>B.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xBx><xAnon>G. P.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>N.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText><xBx><xAnon>K. P.</xAnon></xBx> (<xAnon>P.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> córki <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText><xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> (<xAnon>O.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>D.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText><xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> (<xAnon>O.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xUnit> <xText>syna <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>D.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§1 kk</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej <xAnon>I. M. (1)</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 20 kwietnia 2004 r. sygn. akt. XVI K 102/01</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia pkt 51 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414§1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17§1 pkt 4 kpk</xLexLink> umarza postępowanie karne w zakresie czynu oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon> opisanego w pkt IX aktu oskarżenia przyjmując, że zaniechał on zawiadomienia o jego dokonaniu z obawy przed odpowiedzialnością karną, grożącą jemu samemu i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zmienia pkt 57 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> od czynu z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240§1 kk</xLexLink> zarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zmienia pkt 58 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uznając oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> za winnego popełnienia występku z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239§1 kk</xLexLink> opisanego w pkt VIII aktu oskarżenia, na mocy <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239§3 kk</xLexLink> odstępuje od wymierzenia mu kary przyjmując, że ułatwiał oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> ucieczkę z miejsca przestępstwa z obawy przed odpowiedzialnością karną, grożącą jego ojcu, a więc osobie mu najbliższej,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zmienia pkt 60 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">86§1 kk</xLexLink> wymierza oskarżonemu <xAnon>A. O.</xAnon> nową karę łączną w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>zmienia pkt 61 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> nowej kary łącznej pozbawienia wolności, zalicza mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 23 października 1998r., 7 stycznia 1999r. i 3 czerwca 1999r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>zmienia pkt 38 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od dnia 27 lipca 2000r. do dnia 22 lutego 2005r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 24 sierpnia 2004r. do dnia 1 czerwca 2005r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>zasądza od oskarżonych <xAnon>K. P.</xAnon> i <xAnon>S. P.</xAnon> solidarnie na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>I. M. (1)</xAnon> kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatów <xAnon>A.</xAnon><xAnon>A.</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon> (obrońców oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>), <xAnon>J. C.</xAnon>‑<xAnon>N.</xAnon> (obrońcy oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>) i <xAnon>T. B. (2)</xAnon> (obrońcy oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon>) – Kancelarie Adwokackie w <xAnon>K.</xAnon> kwotę po 600 (sześćset) złotych oraz na rzecz adw. <xAnon>A. R.</xAnon> (obrońcy oskarżonych <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>) – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>zwalnia oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt II AKa 46/05</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> oskarżony został o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w nocy z 25/26 października 1988r. w <xAnon>S.</xAnon>, po uprzednim wyłamaniu pręta zabezpieczającego okno piwniczne oraz wybiciu dziur w szybie tego okna, dostał się do wnętrza budynku przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, skąd usiłował zabrać w celu przywłaszczenia mienie należące do <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>I. W.</xAnon>, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez <xAnon>I. W.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wyrokiem Sądu Rejonowego w Końskich z dnia 25 października 1984r. o sygn. akt II K 362/84, za czyn z <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 203 § 2 d.k.k.</xLexLink> na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od dnia 16 listopada 1984r. do dnia 16 lipca 1985r.,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 25 marca 1988r. o sygn. akt II K 413/87/S, obejmującym wyroki:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Sądu Rejonowego w Końskich z dnia 24 stycznia 1985r. o sygn. akt II K 3/85 za czyny z <xLexLink xArt="art. 256;art. 256 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 256 § 2 d.k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 203 § 1 d.k.k.</xLexLink>, i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 5 czerwca 1985r. sygn. akt II K 213/85 za czyny z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 214;art. 214 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 214 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 214;art. 214 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 214 § 1 d.k.k.</xLexLink>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 11 czerwca 1985r. sygn. akt II K 536/85/S za czyny z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 214;art. 214 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 214 § 1 d.k.k.</xLexLink> na karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę <xAnon>S. P.</xAnon> odbywał w okresach od 24 października 1984r. do 16 listopada 1984r., od 16 lipca 1985r. do 5 września 1988r. i do 7 lutego 1989r. do 26 listopada 1991r.,</xText> </xUnit> </xEnumElem> </xEnum> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>II.</xBx> w nocy z 25/26 października 1988r. w <xAnon>S.</xAnon>, uderzając obuchem siekiery w głowę <xAnon>B. W. (1)</xAnon>, usiłował dokonać jego zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zachowanie się <xAnon>K. W.</xAnon>, przy czym w wyniku tego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci otwartego złamania kości skroniowej prawej z wgłębieniem odłamków, skutkującego stłuczeniem mózgu,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>III.</xBx> w nocy z 25/26 października 1988r. w <xAnon>S.</xAnon>, uderzając obuchem siekiery w głowę <xAnon>K. W.</xAnon>, usiłował dokonać jej zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na złamanie się trzonka siekiery, przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, dwóch ran tłuczonych okolicy potyliczno - ciemieniowej lewej długości 10 cm i 7 cm, zasinienia skóry okolicy jarzmowej lewej, zasinienia grzbietowej powierzchni ręki lewej i nadgarstka przechodzącego na wysokości paliczków podstawowych palców I - V oraz zasinienia bocznej powierzchni kłębika palca małego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowie pokrzywdzonej na okres przekraczający siedem dni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>IV.</xBx> w nocy z 35/26 października 1988r. w <xAnon>S.</xAnon>, działając z zamiarem zabójstwa <xAnon>I. W.</xAnon>, uderzał go ostrym końcem ułamanego drewnianego trzonka siekiery w okolice głowy i szyi, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronę pokrzywdzonego, przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej okolicy ciemieniowo - skroniowej lewej, linijnej rany tłuczonej okolicy nasady nosa zachodzącej na górną powiekę oka po stronie prawej długości 3 cm, zasinień i obrzęku lewej małżowiny usznej, grzbietowej powierzchni dłoni lewej, tylnej powierzchni przedramienia lewego i tylno - bocznej powierzchni ramienia lewego, zasinień z otarciami naskórka po stronie grzbietowej prawej dłoni zachodzących na wysokości paliczków podstawowych palca III i IV ręki prawej, otarć naskórka okolicy czołowej prawej, prawego łuku brwiowego, okolicy zewnętrznego kąta oka prawego oraz bocznej powierzchni przedramienia prawego, tylnej powierzchni prawego stawu łokciowego, a także stłuczenia z obrzękiem palca środkowego ręki lewej z przykurczem w stawie międzypaliczkowym dalszym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres przekraczający siedem dni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> V.</xBx> w dniu 23 września 1997r. w <xAnon>N.</xAnon>, działając z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon>, zadał mu kilka ciosów siekierą w okolice karku i głowy, które to ciosy skutkowały śmiercią wyżej wymienionego,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> VI.</xBx> w dniu 24 września 1997r. w <xAnon>S.</xAnon>, poprzez podpalenie stodoły i znajdującego się w niej ciała nieżyjącego <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon> spowodował znieważenie jego zwłok oraz zniszczenie mienia o wartości 500 złotych na szkodę <xAnon>A. S. (1)</xAnon>,</xText> <xText>przy czym przestępstwa zniszczenia mienia dopuściła się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. akt V K 361/94, za czyny z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 i § 3 d.k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 234;art. 234 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 234 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 8 marca 1994r. do 25 września 1997roku, kiedy to nie powrócił z przepustki,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>VII.</xBx> w nocy z 26/27 października 1997r. w <xAnon>R.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> restauracji (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa złote i dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 185 złotych na szkodę <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>T.</xAnon>, oraz pieniądze w kwocie 2.500 złotych, słuchawki stereofoniczne marki <xAnon> (...)</xAnon> i papierosy marki <xAnon> (...)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.700 złotych, oraz zniszczył kasę fiskalną wartości 3.600 złotych na szkodę <xAnon>Z. T.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. akt V K 361/94 za czyny z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 i § 3 d.k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 234;art. 234 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 234 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 25 września 1997roku, kiedy to nie powrócił z przepustki,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>VIII.</xBx> w dniu 14 listopada 1997r. w <xAnon>J.</xAnon>, grożąc <xAnon>M. M. (2)</xAnon> użyciem broni palnej zabrał jej w celu przywłaszczenia torebkę z zawartością pieniędzy w kwocie 30 złotych, portfela, różańca i soli, wszystko łącznej wartości około 65 złotych,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>IX.</xBx> w dniu 14 listopada 1997r. w <xAnon>J.</xAnon>, przez otwarte okienko dostał się do piwnicy domu przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, następnie uderzając betonowym blokiem w drzwi usiłował włamać się do pomieszczeń mieszkalnych w celu dokonania zaboru mienia <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. M.</xAnon>, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez pokrzywdzonych,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, szczegółowo opisanych w <xBx>VII </xBx>zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>X.</xBx> w dniu 16 listopada 1997r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając z zamiarem zabójstwa <xAnon>R. M.</xAnon> zarzucił mu na szyję metalową linkę, po czym zaciągnął ją dusząc w ten sposób pokrzywdzonego, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez <xAnon>M. M. (2)</xAnon>, przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzony utracił przytomność oraz doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych wokół szyi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres nie przekraczający siedmiu dni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XI.</xBx> w nocy z 5/6 lutego 1998r. w <xAnon>M.</xAnon>, działając z zamiarem zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, oddał sześć strzałów w jego głowę i jeden strzał w klatkę piersiową z broni palnej – pistoletu <xAnon>(...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, które to rany postrzałowe skutkowały śmiercią <xAnon>B. P.</xAnon> na miejscu,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XII.</xBx> w nocy z 18/19 marca 1998r. w <xAnon>Ż.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon> oraz <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni <xAnon> (...)</xAnon> skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwisko <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodę <xAnon>T. P.</xAnon> i <xAnon>J. K. (2)</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XIII.</xBx> w nocy z 24/25 marca 1998r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> baru gastronomicznego (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych, na szkodę <xAnon>H. Z.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>. a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XIV.</xBx> w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon> po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego <xAnon> (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodę <xAnon>P. R.</xAnon>, oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodę <xAnon> Sp. Z o.o. (...)</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XV.</xBx> w dniu 8 kwietnia 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>V.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> – <xAnon>J.</xAnon>, poprzez podłożenie materiału wybuchowego przy garażu pokrzywdzonego, usiłował dokonać jego zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sposób przemieszczenia ładunku wybuchowego przez pokrzywdzonego, przy czym w wyniku eksplozji tego ładunku doznał on obrażeń ciała w postaci: otwartego złamania ¼ dalszej lewej kości udowej z przemieszczeniem odłamów, otwartego złamania rzepki lewej z ubytkiem kostnym, zmiażdżenia kłykcia przyśrodkowego lewej kości udowej z ubytkiem kości i chrząstki, otwartego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego, wieloodłamowego otwartego złamania nasady bliższej piszczeli lewej z ubytkiem kości oraz skóry, a także rozległym uszkodzeniem mięśni uda lewego w części przedniej i przyśrodkowej, licznych ran o charakterze tłuczonym, szarpanym i miażdżonym powłok ciała z obecnością wbitych w skórę, tkanki miękkie i mięśnie wielomiejscowo ciał obcych metalicznych, szczególnie w obrębie kończyny dolnej lewej, ramienia lewego i prawego podudzia, rany tłuczonej powłok klatki piersiowej oraz mnogich wielomiejscowych otarć skóry twarzy i rąk, które to obrażenia skutkowały ciężką długotrwałą chorobą,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XVI.</xBx> w nocy z 4/5 maja 1998r. w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> klubu (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową <xAnon> (...)</xAnon>, telefon <xAnon> (...)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodę <xAnon>G. L.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwach, określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XVII.</xBx> w nocy z 4/5 czerwca 1998r. w <xAnon>W.</xAnon>, działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, poprzez podłożenie materiału wybuchowego na balkonie jego mieszkania przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, usiłował dokonać jego zabójstwa, czym sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo eksplozji materiału wybuchowego, która zagrażałoby życiu i zdrowiu wielu osób, jak również mieniu w wielkich rozmiarach, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez <xAnon>T. K.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 164;art. 164 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 164 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XVIII.</xBx> w nocy z 14/15 czerwca 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania do <xAnon> baru U (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodę <xAnon>H. S.</xAnon>, oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodę <xAnon> firmy (...) Sp. Z o.o.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XIX.</xBx> w dniu 19 lipca 1998r. w <xAnon>Ł.</xAnon>, posługując się nożem spowodował u <xAnon>P. O.</xAnon> obrażenia ciała w postaci ran ciętych skóry okolicy czołowej lewej, brody i ucha, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres do 7 dni,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XX.</xBx> w dniu 19 lipca 1998r. w <xAnon>Ł.</xAnon>, posługując się nożem spowodował u <xAnon>K. G.</xAnon> obrażenia ciała w postaci rany ciętej policzka, które spowodowało naruszenie czynności narządów jego ciała na okres do 7 dni,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXI.</xBx> w okresie od 4 września 1998r. do czasu ujęcia go przez Policję w dniu 3 czerwca 1999r. w <xAnon>R.</xAnon>, korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie, w okresie od 20 do 25 września 1997r. Zakładu Karnego w <xAnon>R.</xAnon>, nie powrócił bez usprawiedliwionej przyczyny do tego Zakładu,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 242;art. 242 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 242 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXII.</xBx> w okresie od września 1998r. do 3 czerwca 1999r. na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon>, bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną typu rewolwer <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm wraz z amunicją do tej broni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXIII.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>G. O.</xAnon>, poprze użycie i grożenie bronią palną – rewolwerem <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, zmuszał <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>A. K. (3)</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon> i <xAnon>M. G.</xAnon> do wydania kluczyków od samochodu osobowego marki „<xAnon>P.</xAnon>’ <xAnon> (...)</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXIV.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, oddał strzał z broni palnej – rewolweru <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, w lewe podudzie <xAnon>J. P.</xAnon>, czym spowodował u niego obrażenia w postaci rany drążącej, penetrującej podudzia lewego, które naruszyły czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXV.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, z zamiarem zabójstwa oddał strzał z broni palnej – rewolweru <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, w głowę <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon>, czym spowodował u niego obrażenia w postaci rany postrzałowej głowy z otworem wlotowym w okolicy skroniowej lewej, której kanał przebiegał w głąb nieco ku tyłowi i do dołu przez tylny dół czaszki, uszkadzał tyło mózgowie i kończył się otworem wylotowym w okolicy potylicznej prawej, co spowodowało połamanie kości podstawy czaszki w obrębie przedniego dołu czaszkowego, krwotoki: podpajęczynówkowy i dokomorowy mózgu, stłuczenia tkanki mózgowej i obrzęk mózgu, w następstwie czego <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon> poniósł śmierć na miejscu,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXVI.</xBx> w nocy z 26/27 października 1998r. w województwie <xAnon> (...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do nieustalonego baru, skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy, paralizator ręczny <xAnon> (...)</xAnon> i inne artykuły o nieustalonej wartości na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXVII.</xBx> w nocy z 27/28 października 1998r. w <xAnon>P.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wycięciu kraty zabezpieczającej okno i wybiciu szyby, włamał się do sklepu spożywczego przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze i artykuły przemysłowe o łącznej wartości 5.042,24 złotych na szkodę <xAnon> Gminnej Spółdzielni (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXVIII.</xBx> w nocy z 4/5 stycznia 1999r. we <xAnon>W.</xAnon>, w trakcie kontroli dokonanej przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w <xAnon>K.</xAnon>, użył jako autentycznego przerobionego dokumentu <xAnon>prawo jazdy o nr (...)</xAnon>, wydanego na nazwisko <xAnon>D. N.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXXIX.</xBx> w okresie od lutego 1999r. do 3 czerwca 1999r. na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon>, posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu maszynowego typu <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją do tej broni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXX.</xBx> w dniu 5 lutego 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, poprzez wybicie otworu w dachu budynku, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do baru <xAnon>(...)</xAnon>” w <xAnon>K.</xAnon>, a także zniszczył mienie w postaci: powłoki dachu budynku, alarmu przeciwwłamaniowego, szyby wystawowej oraz towaru w postaci papierosów, słodyczy i napojów o łącznej wartości 900 złotych, na szkodę <xAnon>W. M.</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przybycie na miejsce zdarzenia <xAnon>S. H.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXXI.</xBx> w dniu 5 lutego 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, wiedząc, że <xAnon>J. K. (1)</xAnon> posiada przy sobie broń palną, nakłaniał go do zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>, w wyniku czego oddał on strzał do pokrzywdzonego,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXXII.</xBx> w nocy z 4/5 marca 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, poprzez wyrwanie kraty zabezpieczającej okno i wyjęcie okna, włamał się do budynku <xAnon> firmy (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa komputery o wartości 3.687,35 złotych i metalową kasetę z pieniędzmi w kwocie 15.000 złotych na szkodę w/wym. pokrzywdzonego,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXXIII.</xBx> w nocy z 7/8 marca 1999r. w <xAnon>M.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, poprzez przecięcie kraty zabezpieczającej i wybicie szyby w oknie, dokonał włamania do boksu nr 2 pasażu handlowego, a następnie kradzieży papierosów różnych gatunków o łącznej wartości 13.012,97 złotych na szkodę <xAnon>K. D.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXXIV.</xBx> w nocy z 17/18 marca 1999r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palna i grożąc <xAnon>W.</xAnon><xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>A. S. (2)</xAnon> jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy o wartości 470 złotych i pieniądze w kwocie 500 złotych, wszystko o łącznej wartości 970 złotych, na szkodę <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, jednocześnie niszcząc mienie tego zakładu, w postaci kasy fiskalnej, umeblowania, wykładziny podłogowej, drzwi, szyby w oknie i systemu alarmowego, o łącznej wartości 16.686,97 złotych,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXXV.</xBx> w dniu 31 marca 1999r. w <xAnon>U.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palną i grożąc <xAnon>K. M.</xAnon> jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia komputer marki <xAnon> (...)</xAnon>, dwie drukarki laserowe i telefon – fax marki <xAnon> (...)</xAnon> o łącznej wartości 6.700 złotych oraz pieniądze w kwocie 1.500 złotych, na szkodę firmy <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>U.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>VII</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>XXXVI.</xBx> w nieustalonym miejscu i czasie, w celu użycia za autentyczny, poprzez wpisanie danych osobowych, podpisów i wklejenia własnej fotografii, podrobił dokument „dowód osobisty” seria <xAnon>(...)</xAnon> i nr <xAnon> (...)</xAnon>, wydany rzekomo przez Urząd Miejski w <xAnon>K.</xAnon> osobie o nazwisku <xAnon>L. K.</xAnon>, a następnie dokumentu tego jako autentycznego używał,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XXXVII.</xBx> w dniu 2 czerwca 1999r. w <xAnon>J.</xAnon>, z zamiarem zabójstwa oddał strzał z broni palnej – pistoletu maszynowego typu <xAnon> (...)</xAnon>, kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm, <xAnon>(...)</xAnon>, w głowę <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>, w następstwie czego wyżej wymieniony w dniu 4 czerwca 1999r. zmarł,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w dniu 5 lutego 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, poprzez oddanie strzału z broni palnej w okolice klatki piersiowej <xAnon>S. H.</xAnon>, usiłował dokonać jego zabójstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pocisk przeszedł przez prawe ramię pokrzywdzonego i utkwił w klatce piersiowej,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> II.</xBx> w dniu 5 lutego 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon>, poprzez wybicie otworu w dachu budynku, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do baru <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, a także zniszczył mienie w postaci: powłok dachu budynku, alarmu przeciwwłamaniowego, szyby wystawowej oraz towaru w postaci papierosów, słodyczy i napojów o łącznej wartości 900 złotych, na szkodę <xAnon>W. M.</xAnon>, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przybycie na miejsce na miejsce zdarzenia <xAnon>S. H.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 listopada 1998r. sygn. akt XVI K 218/98, który został zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 marca 1999r. sygn. II AKa 20/99 za czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 26 września 1997r. do 20 listopada 1998r. i od 20 września 1999r. do 27 lipca 2000r.</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>III.</xBx> w nocy z 4/5 marca 1999r. w <xAnon>K.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>S. P.</xAnon>, poprzez wyrwanie kraty zabezpieczającej okno i wyjęcie okna, włamał się do budynku <xAnon> firmy (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa komputery o wartości 3.687,35 złotych i metalową kasetę z pieniędzmi w kwocie 15.000 złotych na szkodę w/wym. pokrzywdzonego,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>II</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> IV.</xBx> w nocy z 17/18 marca 1999r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palna i grożąc <xAnon>W.</xAnon><xAnon>G.</xAnon> i <xAnon>A. S. (2)</xAnon> jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy o wartości 470 złotych i pieniądze w kwocie 500 złotych, wszystko o łącznej wartości 970 złotych, na szkodę <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, jednocześnie niszcząc mienie tego zakładu, w postaci kasy fiskalnej, umeblowania, wykładziny podłogowej, drzwi, szyby w oknie i systemu alarmowego, o łącznej wartości 16.686,97 złotych,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>II</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> V.</xBx> w dniu 31 marca 1999r. w <xAnon>U.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palną i grożąc <xAnon>K. M.</xAnon> jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia komputer marki <xAnon> (...)</xAnon>, dwie drukarki laserowe i telefon – fax marki <xAnon> (...)</xAnon> o łącznej wartości 6.700 złotych oraz pieniądze w kwocie 1.500 złotych, na szkodę firmy <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>U.</xAnon>,</xText> <xText>przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a szczegółowo opisanych w <xBx>II</xBx> zarzucie aktu oskarżenia,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> VI.</xBx> w dniu 2 czerwca 1999r. w <xAnon>D.</xAnon>, zabrał z parkingu samochód osobowy marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, który użytkował podejrzany o dokonanie zabójstwa <xAnon>S. P.</xAnon>, z zamiarem przekazania go w/wym. w celu umożliwienia mu ucieczki i uniknięcia mu odpowiedzialności karnej, czym utrudniał postępowanie karne przeciwko <xAnon>S. P.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w maju 1998r. w <xAnon>R.</xAnon>, <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. S.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez udzielenie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazanie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, dostarczonych mu w tym celu przez <xAnon>R. S.</xAnon>, jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>R. S.</xAnon></xBx> oskarżonego o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w maju 1998r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>T. B. (1)</xAnon> nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazanie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, dostarczonych mu w tym celu przez <xAnon>G. P.</xAnon>, jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>G. P.</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w maju 1998r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>R. S.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>R. S.</xAnon> nakłaniał go do tego przekazując zlecenie innej osoby popełnienia tego przestępstwa i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez udzielenie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także dostarczenie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>K. P.</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w okresie od grudnia 1997r. do stycznia 1998r. w <xAnon>K.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa jej męża <xAnon>B. P.</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęcia <xAnon>B. P.</xAnon> z adresem jego zamieszkania,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 3 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText> <xBx> I.</xBx> w nocy z 18/19 marca 1998r. w <xAnon>Ż.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni <xAnon> (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwisko <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodę <xAnon>T. P.</xAnon> i <xAnon>J. K. (2)</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> II.</xBx> w nocy z 24/25 marca 1998r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> baru gastronomicznego (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych na szkodę <xAnon>H. Z.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> III.</xBx> w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego <xAnon> (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodę <xAnon>P. R.</xAnon>, oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodę <xAnon> Sp. Z o.o. (...)</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> IV.</xBx> w nocy z 4/5 maja 1998r. w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> klubu (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową <xAnon> (...)</xAnon>, telefon <xAnon> (...)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodę <xAnon>G. L.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> V.</xBx> w nocy z 14/15 czerwca 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodę <xAnon>H. S.</xAnon>, oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodę <xAnon> firmy (...) Sp. Z o.o.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>VI.</xBx> w miesiącu wrześniu oraz październiku 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>A. O.</xAnon>, grożąc pozbawieniem życia i pobiciem, zmuszał <xAnon>Z. K.</xAnon> do zmiany zeznań w toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie sprawie karnej przeciwko niemu, przy czym w dniu 1 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon> brał udział w pobiciu w/w pokrzywdzonego, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych czoła, lewej okolicy skroniowej i nosa oraz prawego kciuka i pleców po stronie lewej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała u wyżej wymienionego na okres poniżej 7 dni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText><xBx>VII.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, kierował samochodem osobowym marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Żarach wyrokiem z dnia 18 grudnia 1995r. o sygn. II K 999/95 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres lat 10,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> VIII.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon>, poprzez użycie i grożenie bronią palną oraz szarpanie za ubranie zmuszał <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>, <xAnon>A. K. (3)</xAnon>, <xAnon>T. J.</xAnon> i <xAnon>M. G.</xAnon> do wydania kluczyków od samochodu osobowego marki <xAnon>P.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> IX.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu zabójstwa <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>, nie dokonał niezwłocznego zawiadomienia organu powołanego do ścigania przestępstw,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> X.</xBx> w nocy z 23 na 24 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, utrudniał postępowanie karne w sprawie zabójstwa <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon> ukrywając sprawcę <xAnon>S. P.</xAnon> w celu uniknięcia przez wyżej wymienionego odpowiedzialności karnej,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> XI.</xBx> w okresie od 4 do 7 stycznia 1999r. w <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>, utrudniał postępowanie karne przeciwko <xAnon>S. P.</xAnon>, podejrzanemu o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>, pomagając wyżej wymienionemu w ukrywaniu się, poprzez udostępnienie mu samochodu osobowego marki <xAnon>F. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon>, w celu uniknięcia przez <xAnon>S. P.</xAnon> odpowiedzialności karnej,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> oskarżono o to, że:</xText> <xText><xBx>I.</xBx> w nocy z 18/19 marca 1998r. w <xAnon>Ż.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni <xAnon> (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki <xAnon> (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwisko <xAnon>J. K. (2)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodę <xAnon>T. P.</xAnon> i <xAnon>J. K. (2)</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>II.</xBx> w nocy z 24/25 marca 1998r. w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> baru gastronomicznego (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych na szkodę <xAnon>H. Z.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>III.</xBx> w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. w <xAnon>W.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego <xAnon> (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodę <xAnon>P. R.</xAnon>, oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodę <xAnon> Sp. Z o.o. (...)</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>IV.</xBx> w nocy z 4/5 maja 1998r. w <xAnon>B.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do <xAnon> klubu (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową <xAnon> (...)</xAnon>, telefon <xAnon> (...)</xAnon>, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodę <xAnon>G. L.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>V.</xBx> w nocy z 14/15 czerwca 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu ze <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania do <xAnon> baru U (...)</xAnon>, skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodę <xAnon>H. S.</xAnon>, oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodę <xAnon> firmy (...) Sp. Z o.o.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText><xBx>VI.</xBx> w miesiącu wrześniu oraz październiku 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>G. O.</xAnon>, grożąc pozbawieniem życia i pobiciem, zmuszał <xAnon>Z. K.</xAnon> do zmiany zeznań w toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie sprawie karnej przeciwko niemu, przy czym w dniu 1 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, brał udział w pobiciu wyżej wymienionego pokrzywdzonego, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych czoła, lewej okolicy skroniowej i nosa oraz prawego kciuka i pleców po stronie lewej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała u w/w na okres poniżej 7 dni,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> VII.</xBx> w dniu 23 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon>, mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu zabójstwa <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon> nie dokonał niezwłocznego zawiadomienia organu powołanego do ścigania przestępstwa,</xText> <xText>to jest o przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> VIII.</xBx> w nocy z 23 na 24 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>G.</xAnon>, utrudniał postępowanie karne w sprawie zabójstwa <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon>poprzez ukrycie sprawcy zabójstwa <xAnon>S. P.</xAnon> w domu siostry wyżej wymienionego <xAnon>A. W.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText> <xBx> IX.</xBx> w dniu 31 marca 1999r. w <xAnon>P.</xAnon> koło <xAnon>K.</xAnon> (Republika Czech), dzielnica <xAnon>D.</xAnon> w restauracji <xAnon>(...)</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą zabrał w celu przywłaszczenia rower górski marki <xAnon> (...)</xAnon> o wartości 7.000 koron czeskich, to jest 784 złotych, na szkodę <xAnon>A. I.</xAnon> oraz rower górski marki <xAnon> (...)</xAnon> o wartości 7.000 koron czeskich, to jest 784 złotych na szkodę <xAnon>T. C.</xAnon>,</xText> <xText>to jest o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast <xBx>wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2004r. w sprawie o sygn. XVI K 102/01 Sąd Okręgowy w Katowicach</xBx> na mocy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> umorzył postępowanie karne o czyn zarzucany oskarżonemu <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> w punkcie <xBx>I </xBx>aktu oskarżenia wobec przedawnienia i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. <xBx>/ punkt 1 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji na mocy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> wobec przedawnienia umorzył postępowanie o czyn zarzucany oskarżonemu <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> w punkcie <xBx>II </xBx>aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż wyczerpał on znamiona <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 d.k.k.</xLexLink> i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. <xBx>/ <xLexLink xArt="art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">punkt 2</xLexLink> zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji na mocy <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> wobec przedawnienia umorzył postępowanie karne o czyny zarzucane oskarżonemu <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> w punktach <xBx>III i IV </xBx>aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż w obu wypadkach wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 1 d.k.k.</xLexLink> i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. <xBx>/ punkt 3 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>V </xBx>aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 4 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VI</xBx> aktu oskarżenia, z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>albowiem był poprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyn z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 i § 3 d.k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 234;art. 234 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 234 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 29 września 1997r.</xText> <xText>i że zachowaniem swoim wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 5 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VII</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał w warunkach recydywy wielokrotnej, gdyż był uprzednio skazany:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wyrokiem Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 11 czerwca 1985r. sygn. II K 536/85/S z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 214" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 214 d.k.k.</xLexLink> na łączną karę 7 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 24 października 1984r. do dnia 16 listopada 1984r. i od dnia 16 lipca 1985r. do dnia 5 września 1988r. oraz od dnia 7 lutego 1989r. do dnia 26 listopada 1991r.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej z dnia 22 maja 1989r. sygn. II K 2071/89 za czyn z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 d.k.k.</xLexLink> popełniony 24 stycznia 1989r. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 26 listopada 1991r. do dnia 26 stycznia 1994r.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyny z <xLexLink xArt="art. 208" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 208 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 i § 3 d.k.k.</xLexLink> popełnione 7 lutego 1994r. oraz z <xLexLink xArt="art. 234;art. 234 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 234 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> popełnione 8 marca 1994r. na łączną karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 25 września 1997r.,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 6 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie<xBx> VIII</xBx> aktu oskarżenia, z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej <xBx>opisanej w punkcie 6 wyroku</xBx>,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 7 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Jednocześnie sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>IX</xBx> aktu oskarżenia z tym, że czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej opisanej w punkcie 6 wyroku,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 8 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Ponadto Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>X </xBx>aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>R. M.</xAnon> i spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych wokół szyi,</xText> <xText>które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni,</xText> <xText>a nadto, że czynu tego dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, gdyż był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyny między innymi z <xLexLink xArt="art. 234;art. 234 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 234 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 2 d.k.k.</xLexLink> na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej tym samym wyrokiem w okresie od dnia 8 marca 1994r. do 25 września 1997r.,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>/ punkt 9 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd merytoryczny uznał też oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XI</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał on z zamiarem bezpośrednim, a nadto w warunkach recydywy <xBx>opisanej w punkcie 9 wyroku</xBx>,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 10 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd uznał też oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach <xBx>XII, XIII, XIV, XVI i XVIII</xBx> aktu oskarżenia i przyjmując,</xText> <xText>że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> bowiem był uprzednio skazany wyrokami opisanymi w <xBx>pkt 6</xBx> wyroku</xText> <xText>i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>/ punkt 11 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XV</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy prostej z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 d.k.k.</xLexLink> opisanej w <xBx>pkt 9</xBx> wyroku</xText> <xText>i że spowodował u pokrzywdzonego <xAnon>V.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon> – <xAnon>J.</xAnon> obrażenia ciała w postaci otwartego złamania ¼ dalszej lewej kości udowej z przemieszczeniem odłamów, otwartego złamania rzepki lewej z ubytkiem kostnym, zmiażdżenia kłykcia przyśrodkowego lewej kości udowej z ubytkiem kości i chrząstki, otwartego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego, wieloodłamowego otwartego złamania bliższej piszczeli lewej z ubytkiem kości oraz skóry, a także rozległym uszkodzeniem mięśni uda lewego w części przedniej i przyśrodkowej, licznych ran o charakterze tłuczonym, szarpanym i miażdżonym powłok ciała z obecnością wbitych w skórę, tkanki miękkie i mięsnie wielomiejscowo ciał obcych metalicznych, szczególnie w obrębie kończyny dolnej lewej, ramienia lewego i prawego podudzia, rany tłuczonej powłok klatki piersiowej oraz mnogich wielomiejscowych otarć skóry twarzy i rąk, które to obrażenia skutkowały ciężkim kalectwem,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 12 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a z mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu. <xBx>/ punkt 12 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XVII</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał w warunkach <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 d.k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>9</xBx> wyroku i swoim zachowaniem wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 13 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 60 § 1 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 12 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 d.k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a z mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat. <xBx> / punkt 13 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XIX</xBx> aktu oskarżenia, z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż dopuścił się go w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>9</xBx> wyroku,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 14 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie <xBx>XX</xBx> aktu oskarżenia, z tym, że tego czynu dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>9</xBx> wyroku,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 15 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXI</xBx> aktu oskarżenia, przyjmując,</xText> <xText>iż nie powrócił do Zakładu Karnego 28 września 1997r.</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 242;art. 242 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 242 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/punkt 16 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie<xBx> XXII i XXIX</xBx> aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż jest to jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink>, a polegające na posiadaniu bez wymaganego zezwolenia na terenie województwa <xAnon> (...)</xAnon> w okresie od września 1998r. do dnia 3 czerwca 1999r. broni palnej typu rewolwer <xAnon>B. (...)</xAnon> kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm wraz z amunicją do tej broni, a w okresie od lutego 1999r. do dnia 3 czerwca 1999r. pistoletu maszynowego typu <xAnon>(...)</xAnon> kal. <xAnon>(...)</xAnon> mm <xAnon>(...)</xAnon> wraz z amunicją</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 263;art. 263 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 263 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>/ punkt 17 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXIII</xBx> aktu oskarżenia i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 191;art. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 18 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXIV</xBx> aktu oskarżenia i przyjmując,</xText> <xText>że czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy prostej opisanej w punkcie w punkcie <xBx>9</xBx> wyroku,</xText> <xText>na mocy <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 19 zaskarżonego wyroku/</xBx>.</xText> <xText>Sąd merytoryczny uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXV</xBx> aktu oskarżenia i przyjmując,</xText> <xText>iż działał z zamiarem bezpośrednim i czynu tego dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>9</xBx> wyroku,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 20 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd uznał też oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu punkcie <xBx>XXVI i XXVII</xBx> aktu oskarżenia i przyjął,</xText> <xText>iż czynów tych dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> opisanej w punkcie <xBx>6</xBx> wyroku oraz,</xText> <xText>że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu jedną karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 21 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXVIII</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 22 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie<xBx> XXX</xBx> aktu oskarżenia, czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, gdyż był uprzednio skazany wyrokami opisanymi w punkcie <xBx>6</xBx> wyroku i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 23 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXXI</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 19 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 24 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu punkcie <xBx>XXXII i XXXIII</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż czynów tych dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>6</xBx> wyroku oraz,</xText> <xText>że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 91" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 25 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXXIV</xBx> aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>że czynu tego dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> opisanego w punkcie <xBx>6</xBx> wyroku i swoim zachowaniem wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 26 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXXV</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż czynu tego dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>6</xBx> wyroku i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 27 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXXVI</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż dowód osobisty podrobił w listopadzie 1998r. a następnie dokumentu tego używał jako autentycznego do chwili zatrzymania, to jest do dnia 3 czerwca 1999r.,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 28 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>XXXVII</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> skazał go na karę dożywotniego pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 29 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 88 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 90;art. 90 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 90 § 2 k.k.</xLexLink> sąd pierwszej instancji wymierzył oskarżonemu <xBx><xAnon>S. P.</xAnon></xBx> karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności i pozbawienia praw publicznych na okres lat 10, ograniczając jednocześnie, po myśli <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink> możliwość korzystania z warunkowego zwolnienia – nie wcześniej niż za lat 35.<xBx> / punkt 30 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia z tym, że przyjął,</xText> <xText>iż działał z zamiarem bezpośrednim i spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci rany przeszywającej prawe ramię z otworem wlotowych na powierzchni bocznej ramienia i otworem wylotowym na jego powierzchni przyśrodkowej z ominięciem kości ramiennej i ugodzeniem w boczną powierzchnię klatki piersiowej,</xText> <xText>przy czym pocisk utkwił w powłokach miękkich na wysokości X żebra po stronie prawej, które to obrażenia naruszyły czynności ciała i rozstrój zdrowia na czas przekraczający 7 dni,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 31 zaskarżonego wyroku/</xBx>.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>II</xBx> aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 listopada 1998r. sygn. XVI K 218/98, który został zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 marca 1999r. sygn. II AKa 20/99, za czyn z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 k.k.</xLexLink> na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 26 września 1997r. do dnia 20 listopada 1998r. i od dnia 20 września 1999r. do dnia 27 lipca 2000r.,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 32 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd uznał też oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>III</xBx> aktu oskarżenia i przyjął,</xText> <xText>że czynu tego dopuścił się w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> <xBx>opisanych w punkcie 32 wyroku</xBx> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText><xBx>/ punkt 33 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>IV</xBx> aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>że działał w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>32</xBx> wyroku,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 34 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>V </xBx>aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>że działał w warunkach <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> opisanych w punkcie <xBx>32</xBx> wyroku i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 6 lat pozbawienia wolności, <xBx>/ punkt 35 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VI</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 36 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> sąd wymierzył oskarżonemu <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> karę łączną 15 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 37 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od dnia 27 lipca 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r. <xBx>/ punkt 38 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 19 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu. <xBx>/ punkt 39 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu<xBx> <xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22 marca 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r. <xBx>/ punkt 40 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał też <xBx>oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon> </xBx>za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona nart. 18 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">§ 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 19 § 1 d.k.k.</xLexLink> z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1 d" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> orzekł wobec niego karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu. <xBx>/ punkt 41 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xBx><xAnon>R. S.</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 kwietnia 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r. <xBx>/ punkt 42 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Ponadto Sąd Okręgowy uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 19 § 1 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> skazał go na karę 12 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu. <xBx>/ punkt 43 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Jednocześnie sąd pierwszej instancji uznał <xBx>oskarżoną <xAnon>K. P.</xAnon></xBx> za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia,</xText> <xText>czym wyczerpała znamiona <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 19;art. 19 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 19 § 1 d.k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 3 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> skazał ją na karę 15 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a na mocy <xLexLink xArt="art. 40;art. 40 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 40 § 1 d.k.k.</xLexLink> orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu. <xBx>/ punkt 44 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonej <xBx><xAnon>K. P.</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 września 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r. <xBx>/ punkt 45 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 2 k.k.</xLexLink> sąd orzekł od oskarżonego <xBx> <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>K. P.</xAnon> </xBx> – solidarnie nawiązkę w kwocie 8.000 złotych na rzecz <xBx> pokrzywdzonych <xAnon>I. M. (1)</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon> i <xAnon>E. P.</xAnon>. / punkt 46 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punkcie <xBx>I, II, III, IV i V </xBx>aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż czynów tych dokonał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona ciągu przestępstw z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to z mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> skazał go na jedną karę 4 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a nadto na mocy <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 i § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych po 100 złotych każda. <xBx>/ punkt 47 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał też oskarżonego <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VI</xBx> aktu oskarżenia, czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 245;art. 245 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.<xBx> / punkt 48 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VII</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 244 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 49 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VIII</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 50 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>IX</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 51 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Ponadto sąd uznał oskarżonego <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>X i XI</xBx> akty oskarżenia i przyjął,</xText> <xText>iż jest to jedno przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> polegające na tym, że w nocy z 23 na 24 października 1998r. w <xAnon>J.</xAnon> oraz w okresie od 4 do 7 stycznia 1999r. w <xAnon>J.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>, ukrywał <xAnon>S. P.</xAnon> – sprawcę zabójstwa <xAnon>J. J.</xAnon> w celu uniknięcia przez w/w odpowiedzialności karnej</xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 52 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 53 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xBx><xAnon>G. O.</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 października 1998r. do dnia 11 grudnia 1998r. oraz od dnia 6 stycznia 1999r. do dnia 8 lipca 1999r. <xBx>/ punkt 54 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznał <xBx>oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>I, II, III, IV i V</xBx> aktu oskarżenia przyjmując,</xText> <xText>iż czynów tych dokonał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu,</xText> <xText>czym wyczerpał znamiona ciągu przestępstw z <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu jedną karę 3 lat pozbawienia wolności,</xText> <xText>a na mocy <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 2;art. 33 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 § 2 i § 3 k.k.</xLexLink> wymierzył mu grzywnę w wysokości 30 stawek po 100 złotych każda. <xBx>/ punkt 55 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał oskarżonego <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VI</xBx> aktu oskarżenia, czym wyczerpał znamiona <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 56 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie<xBx> VII</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 57 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie <xBx>VIII</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 58 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Uznał oskarżonego <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie<xBx> IX</xBx> aktu oskarżenia i za to na mocy <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 59 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. <xBx>/ punkt 60 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xBx><xAnon>A. O.</xAnon></xBx> na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, a to dzień 23 października 1998r., 7 styczeń 1999r. i 3 czerwiec 1999r. / <xBx>punkt 61 zaskarżonego wyroku /</xBx>.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji zwolnił oskarżonych <xAnon>S. P.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych, a pozostałych oskarżonych obciążył kosztami postępowania.</xText> <xText>Zasądził od oskarżonych <xAnon>K. P.</xAnon> i <xAnon>S. P.</xAnon> solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych: <xAnon>I. M. (1)</xAnon>, <xAnon>E. P.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> kwotę 21.240 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądem pierwszej instancji.</xText> <xText>Zasądził też koszty obrony z urzędu za postępowanie przed sądem pierwszej instancji.</xText> <xText> <xBx> Powyższy wyrok zaskarżył:</xBx> prokurator, obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon>, obrońcy oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>, obrońca oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej <xAnon>I. M. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W sumie wniesiono w powyższej sprawie 11 apelacji.</xText> <xText>Na etapie postępowania odwoławczego postanowieniem z dnia 30 maja 2005r. (karta 10578 akt) <xBx>wyłączono do odrębnego rozpoznania sprawę oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon></xBx>.</xText> <xText>Wyrok sądu pierwszej instancji w części dotyczącej tego oskarżonego zaskarżył jego obrońca i prokurator na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>W tej wyłączonej sprawie oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon> o sygn. II AKa 217/05 wyrok sądu odwoławczego zapadł w dniu 28 lipca 2005 roku.</xText> <xText>Natomiast w niniejszej sprawie o sygn. II AKa 46/05, będącej przedmiotem rozpoznania na rozprawie odwoławczej w dniu 31 maja 2005r. <xBx>prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonych <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon> </xBx>w części dotyczącej orzeczenia o karze.</xText> <xText>Zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> opisane w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności, a co za tym idzie wymierzenie mu kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zarzucił też rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink>, opisane w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia, polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 10 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat.</xText> <xText>Zarzucił też rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu <xBx><xAnon>G. P.</xAnon> </xBx>za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink>, opisane w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia, polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 12 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat.</xText> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty <xBx>wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku</xBx> w zakresie punktu <xBx>31</xBx> orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobec <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx>, poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu <xBx>37</xBx> poprzez orzeczenie wobec <xAnon>J. K. (1)</xAnon> kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Ponadto wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu <xBx>39</xBx> orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobec <xBx><xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx>, poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz kary dodatkowej 5 lat pozbawienia praw publicznych.</xText> <xText>Wniósł też o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu <xBx>43</xBx> orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobec <xBx><xAnon>G. P.</xAnon></xBx>, poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcie <xBx>I</xBx> aktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz kary dodatkowej 5 lat pozbawienia praw publicznych.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon></xBx> zaskarżył powyższy wyrok w punktach: <xBx>4, 5, 7, 9, 10, 13, 21 i 24</xBx> w całości, a w pozostałym zakresie co do orzeczenia o karze.</xText> <xText>Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przyjęciu w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w wyroku:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 4, iż oskarżony dopuścił się zbrodni zabójstwa <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon>działając z zamiarem bezpośrednim jej popełnienia, w miejscu i czasie i w sposób opisany przez sąd, mimo szeregu wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zmiennych wyjaśnień oskarżonego oraz treści opinii biegłego sądowego i protokołu oględzin zwłok wydanych po zbadaniu denata i innych przeprowadzonych dowodów;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 5, iż oskarżony dokonał zniszczenia mienia oraz znieważenia zwłok <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> poprzez polanie ich benzyną i podłożenie materiału wybuchowego, co spowodowało ich podpalenie;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 7, iż oskarżony stosował wobec pokrzywdzonej <xAnon>M. M. (2)</xAnon> przemoc w powiązaniu z użyciem broni w celu zaboru jej torebki, którego ostatecznie dokonał;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 9, iż oskarżony w dniu zdarzenia przyszedł na posesję pokrzywdzonych <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>M. M. (2)</xAnon> z zamiarem dokonania zabójstwa;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 13, iż fakt skonstruowania bomby, jej lokalizacji oraz przyjęcie zlecenia zabójstwa i własna chęć oskarżonego dokonania zabójstwa przemawiają za przypisaniem oskarżonemu zamiaru zabójstwa, który nie został zrealizowany jedynie z przyczyn od oskarżonego niezależnych;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 21, iż oskarżony był jednym ze sprawców włamania dokonanego w nieustalonych okolicznościach opisanych w punkcie XXVI aktu oskarżenia;</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w punkcie 24, iż oskarżony opisanym w uzasadnieniu wyroku zachowaniem, przy użyciu zacytowanych w uzasadnieniu wyroku słów, podżegał oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> do zbrodni zabójstwa.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Skarżący postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w zakresie przypisanych oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> w punktach 4, 9, 13 i 24 zbrodni zabójstwa oraz przestępstw przypisanych mu w punktach 5, 7 i 21, a to:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> popełnioną wskutek dokonania przez sąd dowolnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień samego oskarżonego, wyjaśnień współoskarżonych, zeznań świadków, w tym pokrzywdzonych, opinii biegłych, protokołów oględzin, ujawnionych dowodów rzeczowych,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wątpliwości jawiących się ze wskazanych nieco wyżej dowodów dotyczących tych przestępstw,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 k.p.k.</xLexLink> wobec nadania prymatu okolicznościom przemawiającym na niekorzyść oskarżonego co do popełnienia przez niego tych przestępstw oraz braku przekonywującego wskazania w uzasadnieniu wyroku dlaczego sąd nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego istniejących wątpliwości.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> sformułował też w środku odwoławczym zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a to:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa <xAnon>R. M.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>A. K. (2)</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> na skutek przyjęcia, ż oskarżony działał w ciągu przestępstw zarzucanych mu w punktach XXVI i XXVII aktu oskarżenia,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 4 k.k.</xLexLink> oraz art. 7 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wskutek zastosowania do zbrodni zabójstwa zarzucanej w punkcie XI aktu oskarżenia, popełnionej pod rządami dawnego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">kodeksu karnego</xLexLink> (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">d.k.k.</xLexLink>) przepisu <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przewidującego surowsze zagrożenie karą, aniżeli przepisy ustawy dawnej,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zastosowanie mniej korzystnej dla oskarżonego regulacji z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink> i wyznaczenie na podstawie tego przepisu surowszych ograniczeń co do warunkowego przedterminowego zwolnienia, aniżeli wynikające z przepisu <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 78 § 3 k.k.</xLexLink>, zamiast zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 92 a" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 92a d.k.k.</xLexLink> jako względniejszego w tym zakresie dla oskarżonego, czy naruszono także zasadę humanitaryzmu (<xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 3 k.k.</xLexLink>).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Na koniec skarżący postawił zarzut rażącej surowości kar dożywotniego pozbawienia wolności, wymierzonych zarówno jako kary jednostkowe oraz jako kara łączna, bez zastosowania dobrodziejstwa <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, co jest wynikiem niedostatecznego wzięcia pod uwagę okoliczności łagodzących, związanych z zakresem przyznania się oskarżonego w toku procesu do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz waloru wyjaśnień oskarżonego, jako głównego dowodu w sprawie ustalonych innych sprawców przestępstw.</xText> <xText>Stawiając powyższe zarzuty <xBx>obrońca <xAnon>S. P.</xAnon></xBx> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstw zarzucanych mu w akcie oskarżenia, a przypisanych w punktach: 4, 5, 7, 13, 21 i 24 wyroku,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 9 wyroku na przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> i wymierzenie za tak przypisany czyn kary znacznie łagodniejszej,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 10 zaskarżonego wyroku na kwalifikację z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> jako względniejszą dla sprawcy i orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze łagodniejszym,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>zmianę zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie poprzez wymierzenie jednostkowych kar pozbawienia wolności, w tym zwłaszcza za przestępstwa z punktu 12, 20 i 29 oraz kary łącznej za wszystkie przestępstwa w wymiarze łagodniejszym, bez wyznaczania surowszych aniżeli ustawowe ograniczeń co do skorzystania z możliwości warunkowego przedterminowego zwolnienia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xBx>Obrońca oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon></xBx> zaskarżył powyższy wyrok jedynie w części dotyczącej orzeczenia o karze.</xText> <xText>Zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary wniósł o zmianę skarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec <xAnon>T. B. (1)</xAnon> łagodniejszej kary.</xText> <xText><xBx>Obrońca <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> zaskarżył wyrok w zakresie uznania tego oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów w punktach: 1, 2, 3, 4, 5 i 6 i zarzucił mu:</xText> <xText>- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> nakazującego swobodną ocenę wszystkich dowodów w oparciu o doświadczenie życiowe, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, uwzględniając przy tym okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>), polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dopuścił się czynów opisanych w sentencji wyroku w punktach: 1, 2, 3, 5 i 6, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, nie daje podstaw dla uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.</xText> <xText>Postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie jednostronnej oceny materiału dowodowego uwzględniającej wyłącznie okoliczności obciążające oskarżonego z pominięciem części materiału dowodowego dla niego korzystnej.</xText> <xText>Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> przez wykładnię nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.</xText> <xText>Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów,</xText> <xText>ewentualnie o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Obrońca <xAnon>G. P.</xAnon></xBx> zaskarżył niniejszy wyrok w zakresie przypisanego temu oskarżonemu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> nakazującego swobodną ocenę wszystkich dowodów w oparciu o doświadczenie życiowe, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, uwzględniając przy tym okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>), polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> dopuścił się czynu opisanego w sentencji wyroku w punkcie 1, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, nie daje podstaw dla uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie jednostronnej oceny materiału dowodowego uwzględniającej wyłącznie okoliczności obciążające oskarżonego z pominięciem części materiału dowodowego dla niego korzystnej.</xText> <xText>Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> przez wykładnię nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.</xText> <xText>Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu,</xText> <xText>ewentualnie o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.</xText> <xText><xBx>Obrońca oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon></xBx> zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> w okresie od grudnia 1997r. do stycznia 1998r. w <xAnon>K.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa jej męża <xAnon>B. P.</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęcia <xAnon>B. P.</xAnon> z adresem jego zamieszkania, podczas gdy właściwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na nie budzące wątpliwości przyjęcie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu.</xText> <xText>Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> poprzez niezastosowanie zasady obiektywizmu i uwzględnieniu jedynie okoliczności i dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonej, dokonanie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> złożone w postępowaniu przygotowawczym i świadka <xAnon>C. Z.</xAnon>, odrzucając jednocześnie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> przez przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić winę oskarżonej,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText><xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 k.p.k.</xLexLink> poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia na jakiej podstawie przyjął, iż treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> w zakresie dotyczącym zarzutu postawionego oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, w postępowaniu przed sądem nie zasługuje na uwzględnienie oraz brak wyczerpującego wyjaśnienia na jakiej podstawie odmówił wiarygodności wyżej wymienionym wyjaśnieniom oskarżonej.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Wskazując na powyższe podstawy obrońca oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Natomiast <xBx>drugi z obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon></xBx> także zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa jej męża <xAnon>B. P.</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon>, nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęcia <xAnon>B. P.</xAnon> z adresem jego zamieszkania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> polegającą na wydaniu wyroku w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego, albowiem sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie dokonał wszechstronnej analizy i oceny wszystkich dowodów, a w szczególności nie dokonał oceny wyjaśnień <xAnon>C. Z.</xAnon> oraz zeznań świadków: <xAnon>W. P.</xAnon>, I. <xAnon>M.</xAnon>, I. <xAnon>D.</xAnon>, <xAnon>Z. W.</xAnon>, <xAnon>T. G.</xAnon>, E. <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>D. M.</xAnon>, <xAnon>I. G.</xAnon>, <xAnon>C. J.</xAnon>, <xAnon>C. M.</xAnon>, <xAnon>K. S.</xAnon>, <xAnon>A. T.</xAnon>, <xAnon>J. O.</xAnon>, K. <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>J. Z.</xAnon>, <xAnon>W. Z.</xAnon>, <xAnon>M. S.</xAnon>, <xAnon>W. S.</xAnon>, <xAnon>H. M.</xAnon>, <xAnon>S. M.</xAnon>, G. <xAnon>T.</xAnon>, M. <xAnon>M.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 2 k.p.k.</xLexLink>, albowiem sąd nie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> złożonym na rozprawie, w części dotyczącej treści zlecenia przekazanego od <xAnon>K. P.</xAnon> przez <xAnon>C. Z.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink> polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności poprzez zaniechanie wyjaśnienia sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> złożonymi w toku śledztwa w dniu 29 września 1999r. (k. 405-408) i w dniu 22 listopada 2000r. (k. 4561-4563) oraz poprzez zaniechanie przez sąd dokładnego wyjaśnienia przebiegu zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, w tym procesów decyzyjnych podejmowanych przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> w trakcie tego zdarzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> przez niewłaściwą ocenę wyjaśnień współpodejrzanego <xAnon>S. P.</xAnon>, prowadzącą do uznania za wiarygodne jego wyjaśnień złożonych w śledztwie w części, w której wskazał, że zabił <xAnon>B. P.</xAnon> na zlecenie jego żony, przekazane przez <xAnon>C. Z.</xAnon>, mimo że nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w wyjaśnieniach oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, <xAnon>C. Z.</xAnon> oraz w ustalonym przez sąd przebiegu zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>obrazę <xLexLink xArt="art. 391" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 k.p.k.</xLexLink> poprzez odczytanie zeznań <xAnon>H. M.</xAnon> i <xAnon>W. S.</xAnon>, albowiem sąd postanowił odczytać zeznania z powodu przebywania świadków za granicą i z innych przyczyn, nie wskazując na czym „inne przyczyny” polegają.</xText> </xUnit> <xText>Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>Natomiast <xBx>pełnomocnik jednego z oskarżycieli posiłkowych,</xBx> a mianowicie <xAnon>I. M. (1)</xAnon> zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> w całości i zarzucił mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>rażące naruszenie przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 413;art. 413 § 1;art. 413 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> na skutek pominięcia w opisie czynu przypisanego oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> po słowach „chcąc” zwrotu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej’, co miało wpływ na końcową treść orzeczenia poprzez orzeczenie wobec wyżej wymienionej kary pozbawienia wolności jedynie w wymiarze 15 lat w miejsce 25 lat,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności poprzez określenie jej wymiaru na 15 lat, podczas gdy z okoliczności podmiotowo – przedmiotowych sprawy wynika, że dla spełnienia celów prewencji ogólnej i szczególnej należało wymierzyć <xAnon>K. P.</xAnon> karę 25 lat pozbawienia wolności.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w drodze uzupełnienia opisu czynu zawartego w punkcie 44 wyroku o stwierdzenie po słowie „chcąc” „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” oraz podwyższenie wymierzonej <xAnon>K. P.</xAnon> kary pozbawienia wolności z 15 na 25 lat.</xText> <xText>Z kolei <xBx>obrońca oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon></xBx> zaskarżył powyższy wyrok w zakresie orzeczeń zawartych w punktach: 47, 48, 50, 51 i 52 wyroku zarzucając mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>odnośnie punktu 47 błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony brał udział w przedmiotowych włamaniach podczas, gdy materiał dowodowy w sposób jednoznaczny tego nie potwierdza,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>odnośnie <xLexLink xArt="art. 235 pkt. 48" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">punktu 48</xLexLink> błędne przyjęcie, iż oskarżony popełnił czyn opisany w <xLexLink xArt="art. 235" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 235 k.k.</xLexLink> podczas gdy materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa pobicia opisanego w <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>odnośnie punktu 50 błędne przyjęcie, iż oskarżony używał i groził bronią palną, podczas gdy materiał dowodowy wskazuje, iż nie wiedział on om tym, iż oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> miał przy sobie broń palną,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>odnośnie punktu 51 i 52 błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony wiedział o popełnieniu przestępstwa zabójstwa przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>, ewentualnie o uchylenie tejże części wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText>Natomiast <xBx>obrońca <xAnon>A. O.</xAnon></xBx> zaskarżył niniejszy wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego i zarzucił mu:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w zakresie punktu <xBx>57</xBx> zaskarżonego wyroku (co do zarzutu <xBx>VII</xBx> dotyczącego nie powiadomienia organów ścigania o zabójstwie pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon>) obrazę prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez ich niezastosowanie i pominięcie przy wyrokowaniu dowodów świadczących o tym, iż organy powołane do ścigania przestępstw wiedziały o popełnionej zbrodni zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon>, co wynika w sposób oczywisty z zeznań naocznych świadków przestępstwa, jak i funkcjonariuszy Straży Miejskiej, którzy zostali wezwani na interwencję jeszcze przed popełnieniem przestępstwa zabójstwa,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>do naruszenia prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 2 k.k.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie, mimo, że ze zgromadzonego materiału dowodowego w sposób oczywisty wynika, iż organy powołane do ścigania przestępstw wiedziały o popełnionej zbrodni zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon>, zaś oskarżony <xAnon>A. O.</xAnon> miał dostateczną podstawę do przypuszczania, iż organy te wiedzą o tej zbrodni,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w zakresie punktu <xBx> 58</xBx> zaskarżonego wyroku (co do zarzutu <xBx> VIII</xBx> dotyczącego utrudniania postępowania karnego poprzez ukrywanie sprawców zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon>) obrazę prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez pominięcie przy wyrokowaniu wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> (k. 6249 akt sprawy) oraz wyjaśnień oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> (k. 942 akt sprawy), którzy jednoznacznie wskazali, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon>mógł obawiać się o swoje życie, jeśli sprzeciwiłby się poleceniom oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> albo zawiadomił organa ścigania po popełnieniu przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> zbrodni zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>do naruszenia prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 26;art. 26 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 26 § 1 k.k.</xLexLink> poprzez jego niezastosowanie, mimo, że jak wynika z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> (k. 6249 akt sprawy) oraz wyjaśnień oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> (k. 942 akt sprawy), oskarżony <xAnon>A. O.</xAnon> odwiózł samochodem oskarżonego <xAnon>P.</xAnon> do <xAnon>G.</xAnon> jedynie z uwagi na fakt, iż obawiał się o swoje zdrowie ni życie, która to okoliczność wypełnia hipotezę normy <xLexLink xArt="art. 26;art. 26 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 26 § 1 k.k.</xLexLink>, wskazując, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> chroniąc swoje zdrowie lub nawet życie poświęcił dobro przedstawiające wartość oczywiście niższą – dobro wymiaru sprawiedliwości,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>ponadto w zakresie punktu <xBx> 58</xBx> zaskarżonego wyroku zarzucił dokonanie błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> odwiózł oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> do <xAnon>G.</xAnon> mając na celu utrudnianie postępowania karnego poprzez ukrywanie oskarżonego <xAnon>P.</xAnon>, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> w żadnej mierze nie utrudniał postępowania karnego, a co więcej złożył wyczerpujące i szczegółowe wyjaśnienia w zakresie zbrodni zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon> i tym samym nie można przyjąć, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>do naruszenia prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> poprzez zastosowanie tegoż przepisu mimo, iż nie wykazano, że oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym w celu utrudniania lub udaremniania postępowania karnego, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> nie ukrywał oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, zaś wszystkie informacje na temat przestępstwa zabójstwa i miejsca pobytu oskarżonego <xAnon>P.</xAnon> oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>przekazał niezwłocznie organom ścigania składając wyczerpujące wyjaśnienia (k. 917 akt sprawy),</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w zakresie punktu <xBx>56</xBx> zaskarżonego wyroku (co do zarzutu <xBx>VI</xBx> dotyczącego bezprawnego wpływania na zeznania świadka <xAnon>Z. K.</xAnon>) zarzucił obrazę prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez zastosowanie całkowicie dowolnej oceny dowodów przez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> (k. 918 akt sprawy) i <xAnon>G. O.</xAnon>, którzy zgodnie wskazali, iż incydent z dnia 1 października 1998 roku nie miał na celu wpływanie na zeznania świadka <xAnon>Z. K.</xAnon> i była to jedynie retorsja na naganne zachowanie pokrzywdzonego <xAnon>K.</xAnon>, który obraźliwymi słowami wyzywał uprzednio oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon>, który to fakt pośrednio potwierdził sam pokrzywdzony <xAnon>Z. K.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło do</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>we wrześniu i października 1998r. oraz podczas zdarzenia z dnia 1 października 1998 roku używał przemocy oraz groźby bezprawnej wobec pokrzywdzonego <xAnon>Z. K.</xAnon> w celu wywierania wpływu na zeznania tegoż pokrzywdzonego składanych przez niego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie ( sygn. II K 384/98)</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>i w konsekwencji</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>obrazy prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> poprzez zastosowanie tegoż przepisu mimo, iż nie wykazano, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>przed dniem 1 października 1998 roku stosował jakąkolwiek przemoc albo groźby bezprawne wobec pokrzywdzonego <xAnon>K.</xAnon> oraz nie wykazano, iż zdarzenie z dnia 1 października 1998r. miało na celu wywieranie wpływu na zeznania pokrzywdzonego <xAnon>K.</xAnon> składanych przez niego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie (sygn. II K 384/98), tym samym nie wykazano, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> dopuścił się zarzucanych mu czynów w zamiarze bezpośrednim kierunkowym,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>w zakresie punktu <xBx>55</xBx> zaskarżonego wyroku (co do zarzutów <xBx>I, II, III, IV, V</xBx> dotyczących dokonania włamań w okresie kwiecień – czerwiec 1998 roku) zarzucił obrazę prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> i zastosowanie całkowicie dowolnej oceny dowodów poprzez:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>pominięcie przy wyrokowaniu dowodu z obdukcji lekarskiej oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> (k. 6447 akt sprawy), podczas gdy dowód ten świadczy o tym, iż oskarżony<xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>odniósł obrażenia ciała podczas zatrzymania i dokonywanych czynności procesowych przez organa ścigania,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uznanie, iż przyznanie się oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> do zarzucanym mu czynów podczas przesłuchania w dniu 24 października 1998r. (karta 917 akt sprawy), było dobrowolne i nastąpiło w trakcie przesłuchania, w którym zapewniono oskarżonemu <xAnon>A. O.</xAnon> swobodę wypowiedzi, podczas gdy jak wynika z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> złożonych na rozprawie (karta 6476 akt sprawy), wcześniejsze wyjaśnienia zostały złożone pod przymusem, zaś protokół z pierwszego przesłuchania, na którym przyznał się do zarzucanego mu czynu (k. 917 akt sprawy), nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu czynności,</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xEnumElem> </xEnum> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> (k. 6125 akt sprawy), który wskazał, iż jego uprzednie wyjaśnienia dotyczące popełnienia przestępstw wraz z <xAnon>A. O.</xAnon>, nie polegają na prawdzie i wynikają z manipulacji dokonanych przez organa ścigania, które wskazały, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> przyznał się już do dokonania szeregu włamań wraz z <xAnon>S. P.</xAnon>,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>co doprowadziło do:</xText> <xEnum> <xBullet>-</xBullet> <xEnumElem> <xText>błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon> oraz <xAnon>G. O.</xAnon> popełnił zarzucane mu czyny <xBx> I, II, i III, IV i V,</xBx> podczas gdy materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżony<xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>popełnił zarzucane mu czyny.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Skarżący z ostrożności procesowej, gdyby sąd odwoławczy nie uznał powyższej argumentacji za zasadną, dodatkowo obok zarzutów wskazanych powyżej, zarzucił wyrokowi w zakresie punktu <xBx>55</xBx> zaskarżonego wyroku obrazę prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>poprzez orzeczenie kary rażąco surowej, której dolegliwość przekracza w sposób znaczny stopień zawinienia oskarżonego oraz nie obejmuje zasady indywidualizacji winy, w szczególności:</xText> <xText>poprzez pominięcie właściwości i warunków osobistych oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon>, a to jego młodego wieku oraz pominięcie okoliczności, iż nie przyczynił się on w decydującym stopniu do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, nie uzyskał z tychże przestępstw znaczących korzyści oraz iż zarzucanych mu przestępstw dopuścił się wraz z ojcem <xAnon>G. O.</xAnon> i wysoce zdemoralizowaną osobą oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon>, którzy to mieli decydujący wpływ na to, że oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon>pomagał im w popełnieniu przestępstw jedynie dowożąc oskarżonych na miejsce przestępstwa, samemu nie biorąc bezpośredniego udziału w popełnianych przestępstwach i pełniąc tym samym jedynie funkcje pomocnicze.</xText> <xText>W zakresie punktu <xBx>59</xBx> wyroku (co do zarzutu <xBx>IX</xBx> dotyczącego dokonania kradzieży rowerów na terenie Republiki Czeskiej) zarzucił obrazę prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 i 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 k.k.</xLexLink>,</xText> <xText>poprzez orzeczenie kary rażąco surowej, której dolegliwość przekracza w sposób znaczny stopień zawinienia oskarżonego oraz poprzez pominięcie właściwości i warunków osobistych oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon>, a to jego młodego wieku oraz pominięcia okoliczności, iż swoim czynem oskarżony nie wyrządził pokrzywdzonym żadnej szkody – odzyskali oni swoje rowery (oskarżony wskazał im miejsce ich ukrycia)</xText> <xText>oraz pominięcie, iż oskarżony nie uzyskał z popełnionego przestępstwa jakichkolwiek korzyści materialnych i w sposób decydujący przyczynił się do odzyskania przez pokrzywdzonych mienia i wyjaśnienia okoliczności przestępstwa.</xText> <xText>W zakresie punktu <xBx>60</xBx> zaskarżonego wyroku (co do wymierzenia oskarżonemu <xAnon>A. O.</xAnon> kary łącznej) zarzucił obrazę prawa procesowego, a to <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 i 2 k.p.k.</xLexLink>,</xText> <xText>poprzez zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w zakresie motywów jakimi kierował się sąd I instancji wymierzając karę łączną, sprzecznych z wyrokiem okoliczności dotyczących wysokości wymierzonej kary,</xText> <xText>poprzez wskazanie w uzasadnieniu, iż zastosowano zasadę całkowitej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej, podczas gdy jak wynika z treści wyroku taka zasada nie została zastosowana – wymierzono oskarżonemu <xAnon>A. O.</xAnon> karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, która to kara jest oczywiście wyższa od najwyższej kary jednostkowej, a to kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie 55 zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Stawiając powyższe zarzuty <xBx>obrońca <xAnon>A. O.</xAnon> wniósł</xBx> o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w punktach <xBx>I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII</xBx> aktu oskarżenia czynów oraz o wymierzenie mu za czyn zarzucany mu w punkcie <xBx>IX</xBx> aktu oskarżenia łagodniejszej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.</xText> <xText>Po rozpoznaniu powyższej sprawy <xBx>Sąd Apelacyjny stwierdził, co następuje:</xBx></xText> <xText>Na wstępie należy stwierdzić, że zarówno apelacje obrońców oskarżonych: <xAnon>S. P.</xAnon>, <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, <xAnon>G. P.</xAnon>, <xAnon>K. P.</xAnon>, jak i apelacje wniesione na niekorzyść oskarżonych przez prokuratora i pełnomocnika jednego z oskarżycieli posiłkowych, nie są trafne i na uwzględnienie nie zasługują.</xText> <xText>Jedynie w wypadku dwóch apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych <xAnon>G. O.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, sąd odwoławczy uznała, że są częściowo zasadne, ale tylko w zakresie przypisanych oskarżonym czynów z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink> oraz występku z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> za który został skazany<xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Następnie, jeszcze przed szczegółowym odniesieniem się do poszczególnych zarzutów zawartych we wspomnianych apelacjach, trzeba poczynić kilka generalnych uwag, które zostaną rozwinięte w kolejnych fragmentach pisemnych motywów wyroku.</xText> <xText>W szczególności konieczne do zaakcentowania jest to, że sąd pierwszej instancji starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego. Starannie i z dużą precyzją wskazał na jakich oparł się dowodach czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie.</xText> <xText>Ponadto wspomniana ocena dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych w <xLexLink xArt="art. 5;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 i 7 k.p.k.</xLexLink> Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.</xText> <xText>Sąd merytoryczny dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył więc ram swobodnej oceny dowodów. Zasadnie oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> złożonych w postępowaniu przygotowawczym.</xText> <xText>W konsekwencji ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonych znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie. Sąd merytoryczny dokonując tych ustaleń uwzględnił przy tym zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych, jak na ich niekorzyść.</xText> <xText>Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami prowadzi do wniosku, że dokonana przez ten sąd orzekający w pierwszej instancji rekonstrukcja przebiegu i okoliczności poszczególnych przestępstw, nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i na nich się oparł.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych, przesłuchanych w sprawie świadków i opinii biegłych, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom jednego z obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> i obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> pisemne motywy wyroku sądu pierwszej instancji spełniają też wszystkie ustawowe wymogi, jakie stawia uzasadnieniu przepis <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd merytoryczny szczegółowo i wyraziście przedstawił w nim tok swojego rozumowania precyzyjnie i przekonująco wskazując powody dla których uznał, że oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów.</xText> <xText>Przed dokonaniem szczegółowej analizy i oceny zarzutów zawartych we wniesionych apelacjach zauważyć należy, że w zasadzie wszyscy skarżący, za wyjątkiem prokuratora, obrońcy oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, kwestionują wiarygodność wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Podkreślają sprzeczności w tych jego wyjaśnieniach i przeciwstawiają im wyjaśnienia złożone przez niego na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach.</xText> <xText>W tym miejscu należy więc przypomnieć, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> słuchany w postępowaniu przygotowawczym zasadniczo przyznał się do 36 zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem jednego występku polegającego na użyciu w trakcie kontroli drogowej jako autentycznego przerobionego dokumentu w postaci prawa jazdy.</xText> <xText>Natomiast składając wyjaśnienia na rozprawie przed sądem pierwszej instancji oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> także generalnie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem wspomnianego wyżej występku z <xLexLink xArt="art. 270;art. 270 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 270 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Nie kwestionował więc swojego udziału w przypisanych mu przestępstwach.</xText> <xText>W porównaniu ze śledztwem zmienił jedynie cześć swoich wyjaśnień i to tylko w tych fragmentach w których obciążał on inne osoby, o których wcześniej mówił, że: nakłaniały go do tych przestępstw, pomagały mu w ich dokonaniu lub też w nich uczestniczyły, albo - jak w wypadku podżegania do zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon> - były przez niego nakłaniane do popełnienia przestępstwa. Zmienił więc na rozprawie wyjaśnienia w takim zakresie, w jakim jego działania związane były z innymi osobami – oskarżonymi w niniejszej sprawie.</xText> <xText>W konsekwencji ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> stała się dla powyższej sprawy kluczowym zagadnieniem, albowiem dotyczą one wszystkich występujących w powyższej sprawie oskarżonych i większości z zarzucanych im czynów, a więc wpływają na odpowiedzialność pozostałych oskarżonych. Tak więc mają zasadnicze, fundamentalne znaczenie w niniejszej sprawie.</xText> <xText>W zależności od tego które wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> zostałyby uznane za wiarygodne, czy te ze śledztwa, czy te z rozprawy, to zasadniczo będzie to wpływać na odpowiedzialności karną, lub jej brak, pozostałych oskarżonych, albowiem zarzucane mu czyny są nierozerwalnie związane z czynami innych osób.</xText> <xText>Innymi słowy przestępstwa zarzucane innym oskarżonym, występującym w powyższej sprawie, pozostają w ścisłym związku z przestępstwami oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i to rodzi określone implikacje.</xText> <xText>Podkreślić przy tym trzeba, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> składając wyjaśnienia w śledztwie nie tylko, że przyznał się do większości z zarzucanych mu czynów, ale i dokładnie opisał przebieg i okoliczności ich popełnienia, oraz udział w nich innych osób i są one podstawowym dowodem obciążającym pozostałych oskarżonych.</xText> <xText>Tylko w nielicznych przypadkach dowód z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> był jedynym osobowy źródłem dowodem obciążającym innych sprawców, co jednak nie oznacza, że li tylko z tego powodu nie mógł stanowić podstawy ustaleń faktycznych.</xText> <xText>W związku z powyższym wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> należało oceniać ze szczególną starannością, wnikliwością i ostrożnością, tym bardziej, że na rozprawie złożył on, w odniesieniu do niektórych z przedstawionych mu zarzutów, wyjaśnienia różniące się od tych z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Konieczna była ponadprzeciętna skrupulatność w przeprowadzeniu tego dowodu na rozprawie i w ocenie tych wyjaśnień, aby można było bez żadnych wątpliwości uznać, że są to wyjaśnienia obciążające pozostałych oskarżonych, a nie pomówienia jednego z oskarżonych.</xText> <xText>Zdaniem instancji odwoławczej zadaniu rozważnej, starannej i wszechstronnej analizy i oceny wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> sąd merytoryczny sprostał należycie.</xText> <xText>Mając bezpośredni kontakt z oskarżonym, w trakcie jak wyjaśniał na rozprawie i odczytywania jego relacji z postępowania przygotowawczego oraz konfrontując to wszystko z pozostałym materiałem dowodowym, sąd I instancji dokonał gruntownej analizy i oceny dowodu z tych wyjaśnień, o czym świadczą pisemne motywy zaskarżonego wyroku w których sąd ten precyzyjnie i przekonująco wskazał z jakich konkretnie powodów wyjaśnieniom tym dał wiarę.</xText> <xText>Tak więc Sąd Okręgowy w Katowicach należycie wykazał, że były wystarczające podstawy do uznania wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> ze śledztwa za wiarygodne i mogły one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w powyższej sprawie.</xText> <xText>Jak słusznie zauważył to sąd merytoryczny, oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> w postępowaniu przygotowawczym słuchany był aż 25 razy, a więc wielokrotnie i za każdym razem, po tym jak pierwszy raz przyznał się do zarzucanych mu czynów, podtrzymywał to, o czym wcześniej mówił, potwierdzał złożone wcześniej wyjaśnienia lub też uzupełniał swoje relacje dotyczące popełnionych przez siebie przestępstw.</xText> <xText>Uważna lektura protokołów tych obszernych, składanych przez wiele godzin, wyjaśnień oskarżonego z postępowania przygotowawczego wyraźnie wskazuje na to, że nie dawkował on przekazywanych przez siebie informacji, ale kolejno szczegółowo opisywał poszczególne przestępstwa ze swoim udziałem, a w następnych wyczerpujących przesłuchaniach uzupełniał podane wcześniej informacje i precyzował niektóre okoliczności w odniesieniu do konkretnych przestępstw.</xText> <xText>Jedynie w wypadku zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon> oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> początkowo nie chciał ujawnić osoby, która zleciła mu dokonanie tej zbrodni, aby w końcu wyjaśnić, że dokonanie tego przestępstwa zleciła mu żona pokrzywdzonego za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> i w tym zakresie był już konsekwentny do końca postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Natomiast lektura pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji przekonuje, że sąd ten dostrzegł pewne rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> składanych w śledztwie, jak również pomiędzy nimi, a innymi dowodami przeprowadzonymi i ujawnionymi w powyższej sprawie, ale za każdym razem sąd ten wskazywał dlaczego ocenił te dowody w taki, a nie inny sposób.</xText> <xText>Ocena ta nie budzi zastrzeżeń jest bowiem wszechstronna, logiczna i oparta na doświadczeniu życiowym.</xText> <xText>Poza tym nieścisłości między poszczególnymi wyjaśnieniami oskarżonego ze śledztwa zasadniczo dotyczą okoliczności drugorzędnych i oskarżony słuchany przed sądem ustosunkował się do nich i przekonująco wyjaśnił przyczyny ich powstania.</xText> <xText>Nadto wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym oskarżony składał zarówno na policji, jak i w prokuraturze. Potwierdził je także w trakcie konfrontacji z pozostałymi oskarżonymi oraz w trakcie eksperymentu procesowego i wizji lokalnej na miejscu, które dotyczyły najważniejszych z zarzucanych mu przestępstw.</xText> <xText>Wspomniane czynności procesowe utrwalone zostały na kasecie <xAnon> (...)</xAnon> i zapis ten jest porażający w swojej wymowie, albowiem w trakcie nich wielokrotny zabójca, jakim był niewątpliwie <xAnon>S. P.</xAnon>, nie tylko szczegółowo, ale i w sposób niezmiernie obrazowy opisywał okoliczności przypisanych mu przestępstw i demonstrował w jaki sposób realizował poszczególne czynności wykonawcze.</xText> <xText>Ponadto wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego potwierdzają wyjaśnienia niektórych z oskarżonych (np. <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>), złożonych także na tym etapie postępowania karnego, oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków i opinie biegłych z zakresu różnych specjalności.</xText> <xText>Zasadnie sąd merytoryczny uznał też, iż zmiana wyjaśnień dokonana przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> na rozprawie miała jedynie na celu „pomniejszenie” odpowiedzialności innych osób, które brały udział w tych przestępstwach. Była nieprzekonująca, miejscami nielogiczna i sprzeczna z innymi dowodami przeprowadzonymi w toku procesu. Była nieudaną próbą „wzięcia wszystkiego na siebie”, aby uchronić od odpowiedzialności innych uczestników tych przestępstw.</xText> <xText>Znamienne, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> zasłaniał się niepamięcią lub zmieniał tylko te swoje wyjaśnienia, które mogły obciążyć innych oskarżonych. Natomiast tam gdzie chodziło o jego własne działania wyjaśnienia te z reguły nie różniły się od tych jakie złożył w postępowaniu przygotowawczym.</xText> <xText>Charakterystyczne, że <xAnon>S. P.</xAnon> odmawiał w postępowaniu przygotowawczym udziału w konfrontacji z podejrzanymi <xAnon>C. Z.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, albowiem jak twierdził byłoby dla niego niemiłe brać udział w tych czynnościach procesowych, gdy powiedział prawdę, która w niekorzystnym sposób przedstawiała wspomniane osoby, które wcześniej były mu bardzo pomocne.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżących oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> nie miał żadnego interesu procesowego lub osobistego, aby w postępowaniu przygotowawczym obciążać inne osoby, albowiem z uwagi na przyznanie się do dokonania samemu 4 zbrodni zabójstwa i szeregu innych, nie mniej poważnych, przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, musiał się liczyć z tym, że zostanie mu wymierzona bardzo surowa kara.</xText> <xText>Nie można też twierdzić, jak czynią to niektórzy skarżący, że przyczyną składania przez niego wyjaśnień, w których ujawniał informacje dotyczące przestępstw innych osób, była nadzieja na skorzystanie z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, albowiem większości z najpoważniejszych zbrodni dopuścił się on nie współdziałając z innymi osobami, a więc instytucja ta nie mogła być wobec niego zastosowana.</xText> <xText>Natomiast twierdzenia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z rozprawy, jakoby miał z innymi oskarżonymi zadawnione zatargi były gołosłowne i, jak słusznie zauważył to sąd pierwszej instancji, miejscami nielogiczne, wręcz infantylne.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia wszystkie wspomniane powyżej okoliczności, czemu dał wyraz w obszernych pisemnych motywach zaskarżonego wyroku i dlatego brak podstaw do twierdzenia, że uchybił on zasadzie swobodnej oceny dowodów.</xText> <xText>Tak więc, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie było najmniejszych podstaw do podważania wiarygodności wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego</xText> <xText>Po tych uwagach ogólniejszej natury należy w końcu przejść do szczegółowej analizy i oceny zarzutów zawartych w poszczególnych apelacjach obrońców, prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Należy odnieść się do skutecznie wniesionych środków odwoławczych.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy się zająć <xBx>apelacją obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon></xBx> i ustosunkować się do zawartych w niej zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, które zdaniem skarżącego mogły mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia.</xText> <xText>Generalnie należy stwierdzić, że zarzuty zmierzające do podważenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji, w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>, są całkowicie nieuzasadnione.</xText> <xText>Są jedynie polemiką z logiczną i w konsekwencji bezbłędną oceną dokonaną przez sąd pierwszej instancji, a zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Zupełnie nie przekonują argumenty podnoszone przez skarżącego, jakoby brak było wystarczających dowodów na to, że oskarżony <xAnon>S. P. (1)</xAnon> najpierw dokonał <xBx> zabójstwa<xAnon>R.</xAnon></xBx><xAnon>F.</xAnon> a następnie znieważył jego zwłoki, niszcząc jednocześnie mienie poprzez spalenie stodoły w której zwłoki te się znajdowały.</xText> <xText>Po pierwsze, oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> w swoich wyjaśnieniach, złożonych zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie, dobrowolnie przyznał się do popełnienia wspomnianej zbrodni zabójstwa. Po drugie, wskazał miejsce popełnienia przestępstwa. Potwierdził też fakt znieważenia zwłok ofiary i zniszczenia mienia oraz dokładnie opisał okoliczności tych przestępstw, oraz podał sposób swojego działania.</xText> <xText>Tak samo relacjonował przebieg tej okrutnej zbrodni w trakcie eksperymentu procesowego.</xText> <xText>W dodatku szczegóły zawarte w jego wyjaśnieniach potwierdzają zeznania świadków oraz inne dowody przeprowadzone i ujawnione w toku procesu.</xText> <xText>W świetle wspomnianych dowodów bezsporne jest to, że zaginął <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon>, że był on czynnym narkomanem i w krótkim okresie przed swoją śmiercią opuścił Zakład Karny w <xAnon>K.</xAnon>, po odbyciu kary pozbawienia wolności, a więc to co mówił sam oskarżony.</xText> <xText>Nie bez znaczenia było też to, że oskarżony po okazaniu mu zdjęć rozpoznał na jednym z nich pokrzywdzonego <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon>. Ponadto świadkowie i stosowne dokumenty potwierdziły informację o zaistniałym w tym czasie pożarze opustoszałej stodoły.</xText> <xText>Niewątpliwie badania pośmiertne nie pozwoliły na jednoznaczne określenie przyczyny zgonu osoby, której szczątki znaleziono w pogorzelisku po stodole.</xText> <xText>Niemniej jednak z opinii Zakładu Medycyny Sądowej <xAnon>(...)</xAnon> wyraźnie wynika, że przyczyną zgonu mogły być obrażenia wielonarządowe i charakter tych złamań wskazuje na to, że powstały one przed zeszkieletowaniem ciała – przed jego rozkładem i przed zadziałaniem ognia.</xText> <xText>Potwierdza to wyjaśnienia oskarżonego i przedstawiony przez niego dokładny opis okoliczności dokonania zbrodni zabójstwa i późniejszego spalenia zwłok ofiary.</xText> <xText>Wszystkie wspomniane powyżej uwagi dotyczą zarówno oceny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w części dotyczącej zabójstwa <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon>, jak i oceny kolejnego zarzutu błędnych ustaleń, w zakresie przestępstwa znieważenie zwłok ofiary i zniszczenie mienia poprzez spalenie stodoły w której się one znajdowały.</xText> <xText>Także i w tym ostatnim wypadku oskarżony konsekwentnie w toku procesu przyznawał się do ich spalenia, traktując ten czyn, jako zakończenie podjętych dzień wcześniej działań wobec pokrzywdzonego <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon>.</xText> <xText>To, iż w trakcie podpalania stodoły oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> doznał poparzeń ciała potwierdziła też oskarżona <xAnon>C. Z.</xAnon>, która później udzieliła mu schronienie.</xText> <xText>Z jej wyjaśnień bezspornie wynika też to, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> wspominał jej o dokonaniu zabójstwa człowieka i spaleniu jego zwłok.</xText> <xText>Myli się skarżący sugerując, że poparzenia na twarzy oskarżonego powinni zauważyć pracownicy stacji benzynowej w której kupował on benzynę.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego zapomina o tym, że oskarżony najpierw kupił na stacji paliw niewielką ilość benzyny, a dopiero później, wykorzystując zakupioną substancję, użył jej do podpalenia stodoły w trakcie którego poparzył się na twarzy.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji poddał też gruntownej analizie opinię sądowo – psychiatryczną i psychologiczną dotyczącą oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i zasadnie uznał, że nie ma podstaw do kwestionowania jego poczytalności.</xText> <xText>Co prawda, biegli stwierdzili u niego pewne przejawy skłonności do zwracania na siebie uwagi, do zachowań demonstracyjnych, teatralnych oraz to, że lubił imponować, niemniej jednak sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że nie miało to wpływu na ocenę wiarygodności jego wyjaśnień, gdyż co do najistotniejszych faktów to co mówił zostało potwierdzone innymi dowodami.</xText> <xText>Poza tym gdyby rzeczywiście wspomniane skłonności były w jego zachowaniu i postawie dominujące to inaczej wyglądałyby jego wyjaśnienia, a w szczególności te złożone w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to szczegółowo z detalami opisał nie tylko okoliczności przestępstw których sam się dopuścił, ale i popełnione przez inne osoby. Oskarżony w trakcie tych wyjaśnień nie koncentrował się na swojej osobie, własnych czynach, ale obiektywnie relacjonował to co się wydarzyło i jakie osoby brały w tym udział.</xText> <xText>Co prawda na rozprawie składając wyjaśnienia w obecności tych innych osób oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> chciał wszystko „wziąć na siebie”, wiedziony chęcią „pomniejszenia” odpowiedzialności innych osób, to jednak sąd pierwszej instancji trafnie ocenił ich wartość, przyznając walor wiarygodności jego wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Niewątpliwie występują drobne różnice w wyjaśnieniach oskarżonego, na co zwraca uwagę skarżący, przykładowo co do okoliczności poznania ofiary, czy ilości ciosów siekierą, ale dotyczą one zdaniem sądu odwoławczego kwestii mało znaczących, drugorzędnych.</xText> <xText>Tymczasem w podstawowych, zasadniczych kwestiach wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, w części dotyczącej zabójstwa <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon> i spalenia jego zwłok, są logiczne i konsekwentne, a w związku z tym wspomniane różnice nie mogły wpływać na całościową ocenę tego dowodu z wyjaśnień oskarżonego.</xText> <xText>Poza tym oskarżony w sposób przekonujący wyjaśnił, że drobne różnice w jego kolejnych wyjaśnieniach wynikają bądź z niepamięci, bądź z niechęci powiedzenia wszystkiego do końca, albo wycofania się z tych fragmentów w których zbyt obrazowo przedstawił swoje zachowanie np. twierdzenie o wymalowaniu się krwią ofiary, na co słusznie zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji i właściwie to ocenił.</xText> <xText>W konsekwencji, zdaniem sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do tego, aby przypisać oskarżonemu dokonanie zabójstwa <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon>, jak i znieważenie zwłok oraz umyślne zniszczenie mienia. Chodzi o spalenie drewnianej stodoły w której znajdowały się zwłoki ofiary.</xText> <xText>W jednym dniu oskarżony dokonał przy użyciu siekiery zabójstwa<xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon> i ukrył jego zwłoki, a dopiero następnego dnia, po przespaniu nocy, podłożył pod wspomniane zwłoki materiał wybuchowy, oblał je benzyną i podpalił stodołę w której się one znajdowały.</xText> <xText>Mając na uwadze to, że podpalenie stodoły i znajdujących się w niej zwłok <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon> nastąpiło w innym czasie i miejscu, niż dokonanie samego zabójstwa, zasadnie sąd pierwszej instancji uznał, że wspomniane zachowania oskarżonego, to dwa odrębne czyny karalne.</xText> <xText>W tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podzielił pogląd prawny zaprezentowany w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przez sąd pierwszej instancji, a wcześniej wyrażony wprost w sentencji orzeczenia.</xText> <xText>Także zdaniem sądu odwoławczego <xBx>zachowanie sprawca, który jednego dnia dokonuje zabójstwa człowieka i ukrywa jego zwłoki, a następnego dnia używając materiału wybuchowego i benzyny profanuje ciało ofiary, niszcząc przy tym mienie w postaci stodoły, która także uległa spaleniu, jest więcej niż jednym czynem. </xBx></xText> <xText><xBx>Jednym z nich to zbrodnia zabójstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink>, drugim występek znieważenia zwłok i zniszczenia mienia o kumulatywnej kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> </xBx></xText> <xText><xBx>Z uwagi na inny zamiar sprawcy uzewnętrzniony następnego dnia po dokonaniu zabójstwa i odmienność naruszonych dóbr chronionych prawem, nie można w tym wypadku mówić o tym, aby postępowanie ze zwłokami było tylko zacieraniem śladów dokonanej wcześniej zbrodni. </xBx></xText> <xText><xBx>W takiej sytuacji skazanie oskarżonego tylko za zabójstwo, gdy sprawca swoim zachowaniem naruszył kilka przepisów ustawy karnej, byłoby nieuzasadnione, gdyż sam przepis <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink>, nie oddałby w pełni zawartości kryminalnej zachowania sprawcy, a w związku z tym i jego społecznego niebezpieczeństwa. </xBx></xText> <xText><xBx>Wszystko to sprzeciwia się skazaniu sprawcy tylko za czyn uprzedni, z pominięciem tego wszystkiego co nastąpiło następnego dnia po dokonaniu zbrodni zabójstwa.</xBx></xText> <xText>Nie ma też podstaw do kwestionowania kary wymierzonej oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> za dokonanie zabójstwa <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon>, jak i kary wymierzonej mu za czyn polegający na znieważaniu zwłok i zniszczeniu mienia, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar tej kary.</xText> <xText>Za dokonanie wspomnianej zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> sąd I instancji wymierzył oskarżonemu mu karę 25 lat pozbawienia wolności, a za występek z <xLexLink xArt="art. 262;art. 262 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 262 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> karę 2 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Trudno wspomniane kary uznać za rażąco surowe, skoro oskarżony był już wcześniej karany, ma negatywną opinię w miejscu zamieszkania i drugiego z tych czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Poza tym dokonanie zabójstwa <xAnon>R.</xAnon><xAnon>F.</xAnon> zaplanował i z pełną premedytacją zrealizował i w żadnym momencie procesu nie żałował popełnienia tej zbrodni.</xText> <xText>Zupełnie nie przekonują też argumenty skarżącego podkreślające, iż brak jest dowodów na to, że oskarżony stosował wobec <xBx>pokrzywdzonej <xAnon>M. M. (2)</xAnon></xBx> przemoc w powiązaniu z użyciem broni w celu zaboru jej torebki, którego ostatecznie dokonał.</xText> <xText>Przede wszystkich z zeznań pokrzywdzonej <xAnon>M. M. (2)</xAnon> jednoznacznie wynika, że napastnik skierował w jej stronę broń i powiedział: „bądź cicho, nie krzycz, bo cię zabiję”, a następnie zażądał wydania torebki i w końcu wszedł w jej posiadanie.</xText> <xText>Jak trafnie zauważył sąd pierwszej instancji nie ma najmniejszych podstaw, aby nie wierzyć temu świadkowi. Pokrzywdzona nie miała żadnych powodów, aby nieprawdziwie pomawiać oskarżonego.</xText> <xText>Także <xAnon>S. P.</xAnon> w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia tego przestępstwa. Nie kwestionował wtedy, że miał z sobą broń i zabrał pokrzywdzonej torebkę. Stwierdził, że został zaskoczony obecnością pokrzywdzonej na podwórku. Skierował w jej stronę broń i wyszarpnął jej torebkę, którą potem wyrzucił.</xText> <xText>Tak więc już w świetle wspomnianych wyżej dowodów, zgromadzonych w śledztwie, kwestia dokonania przez oskarżonego kwalifikowanego rozboju z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> nie mogła budzić najmniejszych wątpliwości.</xText> <xText>Bezspornie bowiem wynikało z zgromadzonych dowodów, że sprawca posługując się bronią palną i grożąc użyciem przemocy zabrał w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą.</xText> <xText>To, że pokrzywdzona nie pamiętała, czy wyszarpnął jej torebkę, czy też wystraszona sama ją wydała napastnikowi, nie ma dla bytu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> najmniejszego znaczenia.</xText> <xText>O rozboju możemy bowiem mówić nie tylko wtedy, gdy sprawca własnoręcznie odbiera pokrzywdzonemu mienie, ale i wtedy gdy pokrzywdzony, pod wpływem groźby użycia przemocy, sam wydaje napastnikowi żądany przedmiot. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1973r. OSNKW 1973, z 7)</xText> <xText>Oskarżony na rozprawie przyznał się do dokonania tego rozboju. Zmienił jednak w tym zakresie swoje wyjaśnienia twierdząc, że torebkę zabrał, ale nie w celu przywłaszczenia.</xText> <xText>Mimo tego sąd merytoryczny, dysponujący konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonej, trafnie przypisał oskarżonemu popełnienie tej zbrodni.</xText> <xText>Z zeznań <xAnon>M. M. (2)</xAnon> wyraźnie bowiem wynikało, że okazywanie pistoletu, wyrażające gotowość spełnienia groźby jego użycia, poprzedzało zabór mienia w postaci torebki, która się nie odnalazła.</xText> <xText>W dodatku zeznania ta potwierdził mąż pokrzywdzonej i jej sąsiedzi. Relacje tych osób zgodne są z tym co w śledztwie zeznała pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony.</xText> <xText>Tak więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, także i w tym zakresie, okazał się całkowicie chybiony.</xText> <xText>Natomiast niektóre fakty, tezy i wywody przytoczone w uzasadnieniu apelacji na potwierdzenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, w odniesieniu do tego przestępstwa, są nieprawdziwe, nierzadko są wadliwe, a miejscami całkowicie niezrozumiałe.</xText> <xText>Przede wszystkim myli się skarżący twierdząc, że oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> przypisano <xBx>usiłowanie</xBx> dokonanie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink> na szkodę <xAnon>M. M. (2)</xAnon>. Ewidentnie przypisano mu <xBx>dokonanie rozboju</xBx> z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Zastanawiające jest to, że w przypadku tego zarzutu skarżący nawołuje do tego, aby w większym stopniu dać wiarę oskarżonemu, mimo, że w odniesieniu do poprzednich zarzutów, też dotyczących ustaleń faktycznych, napominał do zupełnie czegoś innego, a mianowicie do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego.</xText> <xText>Błądzi skarżący twierdząc, że skoro nie było przemocy, to nie można mówić o przestępstwie rozboju. Zapomina o tym, że także groźba użycia przemocy uzasadnia przyjęcie kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 280" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Ponadto skarżący nie powinien zapominać, że zamiar może powstać nagle, oraz że wydanie torebki wcale nie świadczy o tym, że nie doszło do przestępstwa rozboju, o czym była mowa powyżej.</xText> <xText>Reasumując należy jeszcze raz stwierdzić, że i ten zarzut, błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, okazał się bezzasadny.</xText> <xText>Nie popełnił też błędu sąd merytoryczny ustalając, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> w dniu 16 listopada 1997r. przyszedł na posesję pokrzywdzonych <xAnon>M.</xAnon> z <xBx>zamiarem dokonania zabójstwa</xBx> i gdy dusił <xAnon>R. M.</xAnon> metalową linką <xBx>działał z zamiarem bezpośrednim </xBx>pozbawienia życia pokrzywdzonego.</xText> <xText>Podstawę do takich stanowczych ustaleń sądu dają jednoznaczne w swojej wymowie wyjaśnienia <xAnon>S. P.</xAnon>. Oskarżony wyraźnie stwierdził w swoich wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego, że wracając po raz trzeci na miejsce przestępstwa nie wykluczał, iż szedł tam z myślą aby zabić.</xText> <xText>W tym celu wszedł do budynku gospodarczego i zostawił otwarte drzwi, aby zwabić przyszłą ofiarę. W momencie, gdy pokrzywdzony <xAnon>R. M.</xAnon>, po wejściu do tego pomieszczenia, schylił się, oskarżony założył mu na szyję metalową linkę, o historycznej nazwie „garotka” i zacisnął ją chcąc go udusić.</xText> <xText>Gdyby nie krzyk ofiary i w konsekwencji zaalarmowanie żony pokrzywdzonego, oskarżony zrealizowałby swój zamiar, dokończyłby dzieła, gdyż metalowa linka, którą oskarżony zarzucił na szyję ofiary, miała na końcach uchwyty, a oskarżony aby wzmóc siłę ucisku stanął butem na jednym z tych uchwytów.</xText> <xText>Wspomniany uścisk oskarżony zwolnił dopiero wtedy, gdy spłoszony zaczął uciekać z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzony był już wtedy siny i bezwładny, a utrata przytomności nastąpiła, jak stwierdził biegły sądowy, wskutek próby zadzierzgnięcia.</xText> <xText>Także na rozprawie oskarżony potwierdził, że udał się na posesję <xAnon>M.</xAnon> z zamiarem dokonania zabójstwa. Ponadto w trakcie przeszukania mieszkania oskarżonego zabezpieczono wspomnianą „garotkę” i samopał, który miał z sobą w trakcie napadu na <xAnon>M. M. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W związku z powyższym niezrozumiałe są więc wywody skarżącego, że brak podstaw do przyjęcia, iż oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> wrócił na miejsce przestępstwa celem dokonania zabójstwa.</xText> <xText>Nietrafne są też argumenty obrońcy podważające, ustalenie sądu pierwszej instancji co do tego, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> dusząc pokrzywdzonego <xAnon>R. M.</xAnon> metalową linką <xBx>działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa.</xBx></xText> <xText>To z jakim zamiarem udał się oskarżony po raz trzeci na teren <xAnon> gospodarstwa (...)</xAnon> wynika bezpośrednio z wyjaśnień samego oskarżonego, tak jak to, że gdy zaatakował zwabionego do pomieszczeń gospodarczych <xAnon>R. M.</xAnon> chciał go udusić.</xText> <xText>Poza tym to, z jakim zamiarem udał się oskarżony na posesję <xAnon>M.</xAnon> nie ma najistotniejszego znaczenia. Ważne jest to jaki sprawca miał zamiar, gdy zaatakował pokrzywdzonego i przystąpił do duszenia go metalową linką.</xText> <xText>Tymczasem wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonego nie dają, w tym względzie, najmniejszych podstaw do wątpliwości.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> zarzucając pokrzywdzonemu metalową linkę na szyję i intensywnie dusząc go zmierzał niewątpliwie wprost do pozbawienia go życia. Działał więc ewidentnie z zamiarem bezpośrednim zabójstwa.</xText> <xText>To, iż oskarżony <xAnon>P.</xAnon> zwolnił w końcu uścisk i puścił nieprzytomnego już pokrzywdzonego, nie był wynikiem dobrej woli napastnika, ale wynikało z tego, że sprawca został spłoszony przez żonę pokrzywdzonego, która krzyczała i wzywała pomocy.</xText> <xText>W konsekwencji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej przestępstwa usiłowania dokonania zabójstwa <xAnon>R. M.</xAnon>, okazał się nieuzasadniony.</xText> <xText>To samo dotyczy związanego z nim zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink> poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa <xAnon>R. M.</xAnon>.</xText> <xText>Przy okazji tego zarzutu należy tylko przypomnieć, że <xBx>zarzut obrazy prawa materialnego można formułować tylko wtedy, gdy stan faktyczny jest bezsporny,</xBx> to znaczy został prawidłowo ustalony, a tylko nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa.</xText> <xText>Natomiast nie można mówić o obrazie prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.</xText> <xText><xBx>Skarżący najwyraźniej zapomina, że kwestia zamiaru to kwestia ustaleń faktycznych.</xBx></xText> <xText>Nie ma także podstaw do kwestionowania kary wymierzonej oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> za przypisane mu przestępstwo polegające na usiłowaniu dokonania zabójstwa <xAnon>R. M.</xAnon>, albowiem sąd pierwszej instancji i w tym zakresie prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar.</xText> <xText>Zadaniem sądu odwoławczego kara 10 lat pozbawienia wolności jest nie tylko współmierna do stopnia zawinienia sprawcy, ale i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. W żadnym razie nie może uchodzić więc za karę rażąco surową.</xText> <xText>Kolejny zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, dotyczy ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym przypisanego oskarżonemu <xBx>usiłowania dokonania </xBx>w <xAnon>W.</xAnon> <xBx>zabójstwa tancerza erotycznego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>.</xBx></xText> <xText>Zdaniem skarżącego, fakt skonstruowania bomby, jej lokalizacja oraz przyjęcie zlecenia zabójstwa i własna chęć oskarżonego dokonania zabójstwa, nie przemawiają jeszcze za przypisaniem oskarżonemu zamiaru zabójstwa, który nie został zrealizowany jedynie z przyczyn od oskarżonego niezależnych.</xText> <xText>W związku z tym, że ustalenia sądu w tym zakresie dotyczą także czynów przypisanych oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon> i część zarzutów apelacyjnych jest tożsama, dla lepszej czytelności powyższego uzasadnienia i aby uniknąć zbędnych powtórzeń oraz częstych odesłań, sąd odwoławczy omówi je łącznie.</xText> <xText>Na końcu podda analizie i ocenie także zarzuty, które pojawiają się tylko w poszczególnych apelacjach obrońców i odniesie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu <xAnon>G. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, zawartej w apelacji prokuratora.</xText> <xText>W tym miejscu należy przypomnieć, <xBx>że zdaniem obrońcy <xAnon>G. P.</xAnon> błąd w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę orzeczenia miał polegać na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, co było wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a to <xLexLink xArt="art. 7;art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 i 4 k.p.k.</xLexLink>, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego nie daje, zdaniem skarżącego, podstaw do uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.</xText> <xText>Aby jednak wywody, w których sąd odwoławczy odniesie się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych, były bardziej klarowne, należy w skrócie przypomnieć najważniejsze fakty ustalone w tym zakresie przez sąd pierwszej instancji i przedstawić przebieg procesów w wyłączonych sprawach innych oskarżonych, które mają ścisły związek z niniejszą sprawą.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach orzekający w powyższej sprawie ustalił miedzy innymi to, iż oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> otrzymał od biznesmena <xAnon>B. W. (2)</xAnon> zlecenie zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, który miał romans z żoną <xAnon>B. W. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego <xAnon>B. W. (2)</xAnon> była i jest w dalszym ciągu, przedmiotem zainteresowania innego postępowania, albowiem przez pewien okres czasu przebywał on poza granicami kraju, skutecznie unikając odpowiedzialności i dlatego jego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania, a następnie, po jego zatrzymaniu i tymczasowym aresztowaniu, skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu Okręgowego w Gliwicach.</xText> <xText>Zarzucono mu między innymi to, że poprzez przekazanie <xAnon>G. P.</xAnon> zlecenia dokonania zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon> podżegał do popełnienia tego czynu, to jest przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd pierwszej instancji nieprawomocnym wyrokiem z dnia 12 października 2004r. w sprawie o sygn. IV K 148/03 uznał, że oskarżony <xAnon>B.</xAnon><xAnon>W.</xAnon> za winnego jedynie tego, że zlecił <xAnon>G. P.</xAnon> zastraszenie pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, przypisał mu więc występek z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 18 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 190;art. 190 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 190 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Jednak Sąd Apelacyjny w Katowicach, między innymi na skutek apelacji prokuratora, orzeczeniem z dnia 28 lipca 2005r. w sprawie sygn. II AKa 452/04 uchylił wspomniany wyrok sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.</xText> <xText>Wracając do ustaleń sądu merytorycznego w przedmiotowej sprawie, trzeba wspomnieć, że zgodnie z nimi wykonanie zlecenia zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon> oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> zaproponował oskarżonemu <xAnon>R. S.</xAnon>, który w sprawie wspomnianego zlecenia skontaktował się z oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>R. S.</xAnon> wyraźnie powiedział do <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, że poszukuje kogoś zdolnego do dokonania zabójstwa i zapłaci mu za pośredniczenie 10.000 złotych. Ponadto ujawnił oskarżonemu <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, że chodzi o zabójstwo tancerza erotycznego i że zleceniodawcą jest mąż kobiety utrzymującej znajomość z tym striptizerem.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>T. B. (1)</xAnon> spotkał się w tym celu z płatnym zabójcą - oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon>, który oświadczył, że podejmie się wykonania zlecenia zabójstwa za kwotę 15.000 złotych. O tym, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> podjął się realizacji zlecenia <xAnon>T. B. (1)</xAnon> poinformował <xAnon>R. S.</xAnon>, a ten zawiadomił oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon>, który tą samą drogą, ponownie za pośrednictwem <xAnon>R. S.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon> przekazał wykonawcy zlecenia kartkę papieru z danymi personalnymi, miejscem pracy i zamieszkania osoby, która miał być zamordowana.</xText> <xText>Po rekonesansie w <xAnon>W.</xAnon> oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> za pośrednictwem <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, z którym się kontaktował, przekazał informację, że realizację zlecenia uzależnia od dostarczenia mu dwóch kilogramów trotylu.</xText> <xText><xAnon>T. B. (1)</xAnon> skontaktował się w tej sprawie z <xAnon>R. S.</xAnon>, a ten z <xAnon>G. P.</xAnon>, przedstawiając mu żądanie płatnego zabójcy.</xText> <xText>Następnie <xAnon>G. P.</xAnon> przekazał <xAnon>R. S.</xAnon> reklamówkę z mniejszą, niż żądał <xAnon>P.</xAnon>, ilością materiału wybuchowego. Natomiast oskarżony <xAnon>R. S.</xAnon> oddał ją <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, a ten z kolei dostarczył reklamówkę z górniczym materiałem wybuchowym i zapalniki oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon></xText> <xText>Po skonstruowaniu bomby, między innymi w oparciu o dostarczony materiał wybuchowy, oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> pod osłoną nocy umieścił ładunek wybuchowy na balkonie mieszkania <xAnon>A. K. (2)</xAnon> usytuowanego na parterze bloku mieszkalnego.</xText> <xText>Szczekanie psów obudziło sąsiadkę pokrzywdzonego, która wyszła na balkon, co spłoszyło zamachowca w trakcie uzbrajania ładunku wybuchowego.</xText> <xText>Zaskoczony, zdezorientowany i przestraszony <xAnon>S. P.</xAnon> zbiegł z miejsca zdarzenia między innymi dlatego, że nie był pewien, czy przyniesiony przez niego ładunek wybuchowy zaraz nie eksploduje mu rękach.</xText> <xText>Sprawę oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon> dopiero na etapie postępowania odwoławczego, toczącego się w niniejszej sprawie, wyłączono do odrębnego rozpoznania i zakończyła się ona wyrokiem tutejszego Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dniu 28 lipca 2005r. sygn. II AKa 217/05.</xText> <xText>Na mocy tego orzeczenia odwoławczego uchylono zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji, ale jedynie w części dotyczącej orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>R. S.</xAnon> kary pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie (o do winy) zaskarżony wyrok sądu merytorycznego utrzymano w mocy.</xText> <xText>Prawomocnie przypisano więc oskarżonemu <xAnon>R. S.</xAnon> popełnienie czynu polegającego na tym, że wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>, chcąc aby <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>T. B. (1)</xAnon> nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazał mu narzędzia w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalniki elektryczne, dostarczone mu w tym celu przez <xAnon>G. P.</xAnon>, jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa,</xText> <xText>to jest przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 18 § 2 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>Tak pokrótce wyglądają ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji w zakresie przypisanego oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> usiłowania dokonania zabójstwa tancerza erotycznego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, oraz w części dotyczącej przypisanego oskarżonemu <xAnon>G. P.</xAnon>, <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>R. S.</xAnon> podżegania i pomocnictwa do zabójstwa.</xText> <xText>Taki też był przebiegu spraw karnych oskarżonego <xAnon>B. W. (2)</xAnon> i <xAnon>R. S.</xAnon>, wyłączonych z głównego nurtu procesu na różnych jego etapach i przekazanych do odrębnego rozpoznania.</xText> <xText>Przechodząc już do szczegółowej oceny <xBx>apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>,</xBx> w części dotyczącej przypisanego mu <xBx>przestępstwa polegającego na usiłowaniu dokonania zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, oraz apelacji obrońców oskarżonych <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>, w zakresie podżegania i pomocnictwa do tego zabójstwa,</xBx> na wstępie należy stwierdzić, że tylko w dwóch wspomnianych wyżej środkach odwoławczych kwestionowany jest wyrok w całości.</xText> <xText>Chodzi tu o apelację obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i apelację obrońcy oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon>.</xText> <xText>Natomiast <xBx>obrońca oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon> zaskarżył wyrok</xBx> sądu pierwszej instancji <xBx>tylko w części dotyczącej orzeczonej wobec jego klienta kary</xBx> pozbawienia wolności, zarzucając jej rażącą niewspółmierność.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego, żadna z wniesionych apelacji, kwestionujących zaskarżony wyrok w części dotyczącej udziału poszczególnych oskarżonych w przypisanych im przestępstwach, które doprowadziły do tego, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> usiłował dokonać zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.</xText> <xText>I tak odnosząc się w pierwszej kolejności do <xBx>zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawartego w apelacjach obrońców oskarżonych <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>, wyraźnie stwierdzić trzeba, że skarżący nie mają racji kwestionując w tej części ustalenia sądu pierwszej instancji.</xText> <xText>Przede wszystkim sąd merytoryczny miał wszelkie podstawy ku temu, aby ustalenia faktyczne w tym zakresie czynić w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, o czym była mowa na wstępie uzasadnienia.</xText> <xText>Z wyjaśnień tych jednoznacznie wynika, że chodziło o zlecenie zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon> i za wykonanie zlecenia oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> miał otrzymać wynagrodzenie w kwocie 15.000 złotych.</xText> <xText>Szczegółowo opisał on okoliczności spotkań z oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, przekazanie mu zlecenia zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, a później dostarczenie mu materiału wybuchowego i zapalników elektrycznych. Potwierdził, że gdy uzbrajał materiał wybuchowy wyszła na balkon kobieta i spłoszyła go, a więc uciekł.</xText> <xText>W trakcie jednego z przesłuchań stwierdził między innymi, że zbiegł z miejsca przestępstwa, gdyż z uwagi na całe zamieszanie i spłoszenie go przez sąsiadkę, nie był pewien, czy bomba nie jest już uzbrojona i obawiał się, czy ładunek zaraz nie wybuchnie mu w rękach.</xText> <xText>Nie można więc mówić, jak sugerują skarżący, że oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania przestępstwa. Bezspornie swoim zachowaniem zmierzał bezpośrednio do dokonania przestępstwa i tylko dzięki przypadkowi, niespodziewanemu wyjściu na balkon sąsiadki, nie doszło w nocy do eksplozji silnego ładunku wybuchowego w bloku mieszkalnym na osiedlu zamieszkałym przez wielu ludzi.</xText> <xText>Zasadnie przyjęto też w zaskarżonym wyroku, w ślad za aktem oskarżenia, że działania podjęte przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> na balkonie pokrzywdzonego, to już usiłowanie dokonania zabójstwa, a nie, jak sugeruje jeden ze skarżących, tylko czynności przygotowawcze do dokonania zabójstwa.</xText> <xText>To, iż nie doszło do wybuchu i oskarżony nie zrealizował swojego zamiaru, było wynikiem szczęśliwego zbiegu okoliczności, a nie zasługą oskarżonego.</xText> <xText>W ocenie sądu odwoławczego, <xBx>przyjęcie przez oskarżonego zlecenia dokonania za wynagrodzeniem zabójstwa człowieka i skonstruowanie w tym celu silnego ładunku wybuchowego oraz podłożenie go nocą na balkonie pokrzywdzonego, znajdującego się w bloku mieszkalnym, a następnie przystąpienie do jego uzbrajania, w trakcie którego został on spłoszony i zbiegł z miejsca przestępstwa, przekracza ramy czynności przygotowawczych i jest już usiłowaniem dokonania wspomnianej zbrodni, albowiem sprawca podjął już działania bezpośrednio zmierzające do dokonania przestępstwa.</xBx></xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> wkroczył niewątpliwie w ostatnią fazę swojej działalności, gdyż pojawił się na balkonie pokrzywdzonego z gotowym do eksplozji ładunkiem wybuchowym, aby urzeczywistnić skrystalizowany już wcześniej zamiar pozbawienia życia <xAnon>A. K. (2)</xAnon>. Bliżej mu było dokonania przestępstwa, niż stworzenia dopiero warunków do przedsięwzięcia czynu zmierzającego do dokonania.</xText> <xText>Sam oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> słuchany w śledztwie mówił, że to co robił na balkonie pokrzywdzonego, to ostatnie stadium jego przestępczej działalności w <xAnon>W.</xAnon> i potwierdził, że „gdyby doszło do eksplozji z pewnością byłby trup”.</xText> <xText>Nie ma racji obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, gdy twierdzi, że nie wiadomo, czy podłożony ładunek wybuchowy był zdolny do eksplozji, czy też sugeruje, że oskarżony świadomie go uzbroił, a to w kontekście eksperymentu przeprowadzonego przez biegłych sądowych.</xText> <xText>Całkowicie pozbawione podstaw są też wątpliwości skarżącego co do tego, czy poddany eksperymentalnej eksplozji materiał wybuchowy to ten sam, który został zabezpieczony na potrzeby powyższej sprawie i sugestie, że został on uzbrojony przez wykonujących eksperyment.</xText> <xText>Obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> podnosząc powyższe kwestie całkowicie pomija, wręcz ignoruje, jednoznaczną w swej treści opinię biegłych oraz nie uwzględnia tego, co wyjaśnił sam oskarżony w postępowaniu przygotowawczym.</xText> <xText>Z opinii z zakresu badań urządzeń i materiałów wybuchowych wyraźnie wynika, że wszystkie elementy urządzenia wybuchowego były zdolne do detonacji i <xBx>do eksperymentu</xBx>, w trakcie którego zdetonowano - zneutralizowano bombę konstrukcji oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, <xBx>użyto przedmiotowego materiału wybuchowego</xBx> i <xBx>zabezpieczonych </xBx>w sprawie <xBx>zapalników.</xBx></xText> <xText>Opinia ta potwierdza, że eksplozja wspomnianego ładunku wybuchowego stanowiła realne zagrożenie nie tylko dla życia, ale i dla zdrowia ludzi mogących znajdować się w strefie oddziaływania wybuchu. Zasadnie w związku z tym przyjęto kumulatywną kwalifikację czynu przypisanego oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 137;art. 137 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 137 § 1 d.k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 d.k.k.</xLexLink></xText> <xText>Bezsporne jest też to, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> podejmując finalne działania w tej sprawie, po przyjęciu do realizacji zlecenia zabójstwa, działał już z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>. Wynika to wyraźnie i jednoznacznie z konsekwentnych i stanowczych wyjaśnień oskarżonego z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>W związku z powyższym <xBx>niezasadny jest zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, a dotyczący zamiaru sprawcy.</xBx></xText> <xText>Niewiadomo tylko, dlaczego zarzut dotyczący zamiaru sprawcy skarżący lokuje w kategorii obrazy prawa materialnego, skoro kwestia zamiaru, to sfera ustaleń faktycznych, a obrazę prawa materialnego można podnosić tylko wtedy, gdy nie kwestionuje się ustaleń w zakresie faktów.</xText> <xText>Ponadto z wyjaśnień samego oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, złożonych w postępowaniu przygotowawczym, wynika, że zbudowany przez niego ładunek wybuchowy zdolny był do rażenia i w trakcie jego uzbrajania został spłoszony przez sąsiadkę pokrzywdzonego, a więc nie ma najmniejszych podstaw do twierdzenia, że oskarżony świadomie go nie uzbroił.</xText> <xText>Ponadto wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon> z tego samego etapu postępowania, z śledztwa.</xText> <xText>W trakcie kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżony <xAnon>T. B. (1)</xAnon> przyznał się do tego, że zgłosił się do niego oskarżony <xAnon>R. S.</xAnon> ze zleceniem zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>. Następnie on powyższe zlecenie przekazał innej osobie - oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Takiej treści wyjaśnienia oskarżony <xAnon>T. B. (1)</xAnon> konsekwentnie podtrzymywał w toku całego postępowania przygotowawczego. Nie zmienił ich także w trakcie konfrontacji z oskarżonym <xAnon>R. S.</xAnon> i innymi osobami.</xText> <xText>Z tych jego wyjaśnień dobitnie wynika, że za pośrednictwo miał otrzymać od <xAnon>R. S.</xAnon> kwotę 10.000 złotych. Przekazał też <xAnon>R. S.</xAnon> żądanie <xAnon>S. P.</xAnon> dostarczenia mu materiału wybuchowego i następnie materiał wybuchowy z zapalnikami, które otrzymał od <xAnon>R. S.</xAnon>, przekazał oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Mimo, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon> na rozprawie zmienili częściowo swoje wyjaśnienia twierdząc, że było zlecenie i przekazywano materiału wybuchowego, ale nie chodziło o zlecenie zabójstwa, a jedynie o „zastraszenie”, czy też „ciężki nastraszenie” <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, to jednak sąd pierwszej instancji trafnie uznał, za wiarygodne wyjaśnienia wspomnianych oskarżonych z postępowania przygotowawczego, gdzie wyraźnie i konsekwentnie twierdzili oni, że chodziło o zlecenie zabójstwa.</xText> <xText>Stanowisko w tym zakresie Sąd Okręgowy wyczerpująco, logicznie i przekonująco uzasadnił. Natomiast instancja odwoławcza w pełni zaaprobowała powyższe ustalenia faktyczne sądu merytorycznego uznając, że odpowiadają prawdzie.</xText> <xText>Poza tym to, że chodziło o zlecenie zabójstwa potwierdzili też inni świadkowi, o których wspomina sąd pierwszej instancji w swoim uzasadnieniu, dokonując szczegółowej oceny zeznań wspomnianych osób.</xText> <xText>Chodzi tu o zwłaszcza o zeznania <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, który miał kontakt zarówno z oskarżonym <xAnon>G. P.</xAnon>, jak i pokrzywdzonym <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, oraz zeznania <xAnon>A. Z.</xAnon> i <xAnon>T. W.</xAnon>.</xText> <xText>W tym miejscu należy wspomnieć, że <xAnon>A. Z.</xAnon> i <xAnon>T. W.</xAnon> to członkowie zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez <xAnon>G. P.</xAnon>.</xText> <xText>Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 maja 2003r. w sprawie o sygn. IV K 182/01 przypisano im wspomniany udział w grupie przestępczej, to jest przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 § 1 k.k.</xLexLink> i Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2004r. o sygn. II AKa 37/04 wspomniany wyrok sądu pierwszej instancji w tym zakresie utrzymał w mocy, (karta 10615 akt i następne).</xText> <xText>W dodatku we wspomnianej sprawie, zakończonej prawomocnym wyrokiem, większość ustaleń faktycznych sąd merytoryczny oparł o wyjaśnienia <xAnon>T. W.</xAnon>, którego zeznania w niniejszej sprawie skarżący próbuje zdyskredytować, (karta 10642 akt).</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji zasadnie uznał za wiarygodne zeznania wspomnianych wyżej świadków <xAnon>R. K. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> złożone w postępowaniu przygotowawczym. Trafnie ocenił, że podane przez nich przyczyny zmiany zeznań na rozprawie były gołosłowne i nieprzekonujące.</xText> <xText>Poza tym to, co mówili w śledztwie wspomniani wyżej świadkowi potwierdziły inne przeprowadzone i ujawnione przed sądem dowody.</xText> <xText>Tak więc wyjaśnienia oskarżonych <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon> z rozprawy słusznie uznano za nieprzekonujące i nie odpowiadające prawdzie, o czym było mowa na wstępie uzasadnienia jeśli chodzi o zmianę wyjaśnień przez <xAnon>S. P.</xAnon> oraz o czym przekonują w odniesieniu o oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon> argumenty przytoczone przez sąd merytoryczny w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>W tym miejscu należy tylko wspomnieć, że <xAnon>C. Z.</xAnon> nie potwierdziła twierdzeń oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> o poważnym konflikcie między nim, a <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, który miał być rzekomo powodem tego, że jak twierdził na rozprawie <xAnon>S. P.</xAnon>, pomówił on <xAnon>B.</xAnon> w postępowaniu przygotowawczym.</xText> <xText>Znamienne jest też to, że dopiero w toku rozprawy pojawiła się wersja wskazująca na to, iż na kartce papieru przekazywanej między oskarżonymi z danymi osoby, której zlecenie miało dotyczyć, miał znajdować się jeszcze zapis w rodzaju „postrasz go”, o czym wcześniej żaden z oskarżonych nie wspomniał nawet słowem.</xText> <xText>Jeśliby w wyjaśnieniach któregokolwiek z oskarżonych rzeczywiście pojawiło się takie stwierdzenie, to na pewno nie umknęłoby to organom ścigania, gdyż dotyczy podstawowej kwestii rzutującej na odpowiedzialność każdego z nich. Zwrócił na to uwagę sąd pierwszej instancji i należycie to zagadnienie ocenił.</xText> <xText>Ponadto świadek <xAnon>R. K. (1)</xAnon> uprzedził pokrzywdzonego o grożącym mu poważnym niebezpieczeństwie i <xAnon>A. K. (2)</xAnon> z obawy o swoje życie wyjechał na stałe z kraju.</xText> <xText>Tak więc działania oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> byłyby nad wyraz skuteczne, gdyby w rzeczywistości chodziło tylko o wystraszenie pokrzywdzonego.</xText> <xText>W świetle twierdzeń oskarżonych o tym, że chodziło tylko o przestraszenie pokrzywdzonego, dziwi zachowanie oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, który nawet nie upominał się o obiecane mu pieniądze, skoro, jak twierdził na rozprawie, zlecenie dotyczyło tylko wystraszenia oskarżonego.</xText> <xText>Jeśliby w rzeczywistości chodziło o zastraszenie pokrzywdzonego, to zachowanie oskarżonego, polegające na umieszczeniu ładunku wybuchowego, byłoby niewątpliwie realizacją takiego zlecenia, albowiem pokrzywdzony wystraszył się i to śmiertelnie, a więc oskarżony powinien się domagać należnych mu pieniędzy, czego jednak nie zrobił. Wręcz unikał spotkania z oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon>.</xText> <xText>W związku z powyższy zasadnie sąd pierwszej instancji uznał za wiarygodne te słowa oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, kiedy stwierdził, że nie upominał się o pieniądze, było mu wstyd, że nie zrealizował zlecenia zabójstwa, „że dał się spłoszyć”. Potwierdził je nawet wtedy, gdy wyjaśniając na rozprawie mówił, że chciał tylko zastraszyć pokrzywdzonego.</xText> <xText>Podobnie rzecz ma się z oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, któremu obiecano pieniądze za pośrednictwo w przekazaniu zlecania zabójstwa.</xText> <xText>Jeżeli chodziłoby tylko o zlecenie wystraszenia pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, co uczyniono i to skutecznie, to oskarżony <xAnon>T. B. (1)</xAnon> powinien domagać się należnych mu pieniędzy, których jednak nie dochodził.</xText> <xText>Ponadto uwzględniając to, ile pieniędzy żądał <xAnon>S. P.</xAnon> za realizację innego zlecenia - zabójstwa emeryta <xAnon>B. P.</xAnon>, kwota 15.000 za wykonanie zlecenia zastraszenia i kwota 10.000 złotych za pośrednictwo w przekazaniu tego zlecenia wskazuje, że na pewno chodziło o coś więcej niż zlecenie zastraszenia.</xText> <xText>Dziwi też to, że w sprawie takiego zlecenia (zastraszenia) oskarżony <xAnon>T. B. (1)</xAnon> miałby się kontaktować się z osobą o której wiedział, że jest zawodowym zabójcą, a następnie dostarczył mu jeszcze materiał wybuchowy o sporej sile rażenia, aby wystraszyć tylko jedną osobę. Natomiast oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon>, który nie rozstawał się z bronią, pojechał wcześniej na rekonesans do <xAnon>W.</xAnon>, co miało ułatwić późniejszą realizację zlecenia zastraszenia pokrzywdzonego. W dodatku po powrocie zażądał aż 2 kilogramów materiału wybuchowego, aby zrealizować takie zlecenie.</xText> <xText>Poza tym skomplikowana konstrukcja bomby i ukrycie ładunku wybuchowego w cementowej oprawie, przypominającej kamień, wskazuje, że na pewno nie chodziło tylko o zastraszenie pokrzywdzonego.</xText> <xText>Gdyby sprawca chciał nastraszyć pokrzywdzonego nie uciekłby się do tak wyrafinowanej konstrukcji ładunku wybuchowego i nie ukrywałby, nie kamuflowałby go, nie upodabniałby jego obudowy do zwykłego kamienia.</xText> <xText>Wszystko to potwierdza, że słusznie sąd merytoryczny zrobił nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z rozprawy.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie budzi najmniejszych wątpliwości to, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> dopuścił się przypisanego mu przestępstwa na szkodę <xAnon>A. K. (2)</xAnon>. To samo dotyczy przestępstw przypisanych oskarżonym <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>.</xText> <xText>W świetle wyjaśnień ze śledztwa oskarżonego: <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i częściowo <xAnon>R. S.</xAnon>, oraz zeznań świadków: <xAnon>T. W.</xAnon>, <xAnon>R. K. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, zdaniem sądu odwoławczego bezsporne jest to, że oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> najpierw przekazał <xAnon>R. S.</xAnon> zlecenie dokonania zabójstwa tancerza erotycznego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, a następnie przekazał mu kartkę papieru z danymi personalnymi, miejscem pracy i zamieszkania tej osoby. Natomiast dowiedziawszy się o przyjęciu przez <xAnon>S. P.</xAnon> zlecenia i zażądaniu przez niego materiałów wybuchowych, oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> dostarczył je wykonawcy za pośrednictwem <xAnon>R. S.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Skarżący podważając w tym zakresie ustalenia sądu pierwszej instancji zapomina, lub nie chce pamiętać, że <xAnon>T. W.</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> zostali prawomocnie skazania za udział w grupie przestępczej kierowanej przez <xAnon>G. P.</xAnon>, o czym była mowa powyżej. Tymczasem sąd pierwszej instancji logicznie i przekonująco uzasadnił, dlaczego uznał za wiarygodne zeznania wyżej wymienionych świadków.</xText> <xText>Także z akt sprawy o sygn. IV K 182/01 = II AKa 37/04 (karta 10615-10668 akt), wyraźnie wynika, że <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>B.</xAnon>, którego sprawę karną, z uwagi na stan zdrowia, wyłączono do odrębnego rozpoznania, był kluczowym członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez <xAnon>G. P.</xAnon>.</xText> <xText>Zasadnie więc sąd pierwszej instancji nie dał wiary zeznaniom <xAnon>B.</xAnon>, jak i zeznaniom <xAnon>R. B.</xAnon>, który został już prawomocnie skazany w sprawie o sygn. IV K 182/01 za udział w grupie przestępczej <xAnon>G. P.</xAnon>, (karta 10615, 10667 akt). W związku z tym sugestie obrońcy oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon>, zawarte w uzasadnieniu apelacji, jakoby osoby te się nie znały, są bezpodstawne.</xText> <xText>Sąd merytoryczny w tym zakresie szczegółowo odniósł się do zeznań poszczególnych świadków i przedstawiona przez niego ocena ich wiarygodności zasługuje na aprobatę instancji odwoławczej.</xText> <xText>Wbrew sugestiom skarżącego sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny w powyższej sprawie miał też na względzie dowody przeprowadzone w sprawie oskarżonego <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> o sygn. IV K 148/03, toczącej się w dalszym ciągu przed Sądem Okręgowym w Gliwicach, oraz dowody z dołączonych do tej sprawy akt procesu rozwodowego małżonków <xAnon>W.</xAnon>, o czy była mowa powyżej.</xText> <xText>Przekonują o tym protokoły rozprawy w niniejszej sprawie oraz dokładna analiza treści pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji.</xText> <xText>Natomiast to, jaka były uzgodnienia miedzy oskarżonym <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>, a oskarżonym <xAnon>G. P.</xAnon> w sprawie pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, jaka była treść tego zlecenia, czy też ewentualnie oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> miał interes wyjść poza to zlecenie, nie ma dla powyższej sprawy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i innych zasadniczego znaczenia, albowiem jest przedmiotem zainteresowania w odrębnym procesie oskarżonego <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText>Nieprawomocny wyrok sądu pierwszej instancji, który w nim zapadł, Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił orzeczeniem z dnia 28 lipca 2005r. w sprawie o sygn. II AKa 452/04 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach.</xText> <xText>Uczynił tak między innymi z uwagi na to, że <xAnon>G. P.</xAnon>, który w tej sprawie występuje w charakterze świadka i który konsekwentnie w toku procesu zaprzeczał, aby miał jakikolwiek związek ze zarzucanym <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>przestępstwem, napisał do sądu odwoławczego, że chciałby złożyć nowe zeznania w sprawie oskarżonego <xAnon>B.</xAnon> Wojde.</xText> <xText>Nie wiadomo, czy prawomocnie skazany we własnej sprawie <xAnon>G. P.</xAnon> chce w innym procesie swojego znajomego i byłego szefa - oskarżonego <xAnon>B.</xAnon><xAnon>W.</xAnon> złożyć w końcu wyczerpujące zeznania, czy też poprzez to pismo i zapowiedź podania nowych faktów chce wywrzeć swoistego rodzaju presję na jedynego nie osądzonego jeszcze oskarżonego, czy też wbrew zapowiedziom chce w dalszym ciągu, wbrew oczywistym faktom podtrzymywać, że z całą sprawą nie ma nic wspólnego.</xText> <xText>Jednak to co powie świadek <xAnon>G. P.</xAnon> w tej wyłączonej sprawie będzie mieć znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. Może przesądzić o odpowiedzialności osoby, od której zgodnie z zarzutem aktu oskarżenia wszystko się zaczęło, która zdaniem prokuratora, a i sądu merytorycznego orzekającego w niniejszej sprawie, była pierwszym ogniwem w całym łańcuchu przestępczych zachowań różnych osób – oskarżonych występujących w powyższej sprawie, która miała zlecić dokonanie zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, kochanka swojej żony.</xText> <xText>W tym miejscu należy jeszcze raz dobitnie podkreślić, że dowody zgromadzone w powyższej sprawie, o których była mowa powyżej i które zostały prawidłowo ocenione przez sąd pierwszej instancji, dawały wystarczającą podstawę do uznania <xAnon>G. P.</xAnon> za winnego zarzucanego mu przestępstwa.</xText> <xText>Bezsporne w świetle tych dowodów jest to, że na pewno oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> przekazała dalej, to jest oskarżonemu <xAnon>R. S.</xAnon> zlecenie dokonania zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>To oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> przekazał dane dotyczące personaliów, miejsca pracy i zamieszkania pokrzywdzonego i to on za pośrednictwem innych osób przekazał materiał wybuchowy i zapalniki elektryczne, które miały służyć do realizacji celu, jakim było zabójstwo wspomnianego wyżej pokrzywdzonego.</xText> <xText>O tym, że <xAnon>G. P.</xAnon> miał związek z tym zleceniem przemawiają wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił w nich, że spotkał się z pośrednikiem – <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, który kontaktował się w tej sprawie z innymi osobami i chodziło o zabójstwo tancerza. Za pośrednictwem wspomnianych osób dostarczył mu też kartkę z danymi personalnymi, miejsce zamieszkania i pracy osoby, która miała zostać zlikwidowana.</xText> <xText>Jednak przede wszystkim za tym, że chodziło o zlecenie zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon> i nakłaniał do niego oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> oraz udzielił on wydatnej pomocy bezpośredniemu wykonawcy zlecenia, dostarczając materiał wybuchowy i elektryczne zapalniki, przemawiają wyjaśnienia ze śledztwa oskarżonego <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i częściowo <xAnon>R. S.</xAnon> oraz zeznania wspomnianych wyżej świadków.</xText> <xText><xAnon>T. B. (1)</xAnon> wyjaśnił, że oskarżony <xAnon>R. S.</xAnon> przekazując mu zlecenie dokonania zabójstwa tancerza erotycznego mówił, że poszukuje osoby, która mogłaby zabić kochanka żony znajomego, a następnie przekazał dane osoby, która miała być zamordowana i dostarczył też materiał wybuchowy i elektryczne zapalniki.</xText> <xText>W trakcie tej rozmowy ujawnił także to, że chodzi o tancerza i że zleceniodawcą jest mąż kobiety romansującej z tancerzem erotycznym.</xText> <xText>Natomiast <xAnon>R. S.</xAnon> w swoich ostatnich wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego, kiedy to częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, stwierdził, że także był tylko pośrednikiem i zlecenie przekazał mu <xAnon>G. P.</xAnon> i to on dostarczył mu dane personalne ofiary i materiał wybuchowy. On też oferował mu pieniądze za wykonanie zlecenia i pośrednictwo.</xText> <xText>Co prawda <xAnon>R. S.</xAnon> twierdził, że zlecenie nie obejmowało zabójstwa pokrzywdzonego, to jednak sąd pierwszej instancji opierając się na innych dowodach przeprowadzonych i ujawnionych w toku procesu, zasadnie uznał, że chodziło właśnie o zlecenie zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Z zeznań świadków <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, <xAnon>T. W.</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> złożonych w śledztwie wyraźnie wynika, że w całym przedsięwzięciu aktywnie uczestniczył oskarżony <xAnon>G. P.</xAnon> i zlecenie dotyczy zabójstwa pokrzywdzonego.</xText> <xText>Reasumując należy stwierdzić, że cytowane wyżej dowody w dostatecznym stopniu uzasadniły przypisanie oskarżonemu <xAnon>G. P.</xAnon> zarzucanego mu czynu, mimo, że on sam nie przyznał się do jego popełnienia.</xText> <xText>Tak więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, podnoszony przez obrońcę oskarżonego <xAnon>G. P.</xAnon>, nie jest zasadny.</xText> <xText>Bezzasadne są także zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>, które odnoszą się do przypisanych im przestępstw na szkodę <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, a dotyczą obrazy prawa procesowego, a w szczególności <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 7;art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5, 7 i 424 k.p.k.</xLexLink> albowiem wbrew twierdzeniom skarżących sąd I instancji i w tym zakresie dokonał oceny zgromadzonych dowodów z uwzględnieniem reguł określonych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink> i jest ona wszechstronna i rzeczowa, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc nie narusza ram swobodnej oceny dowodów, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia minimalne standardy określone w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeksie postępowania karnego</xLexLink>.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń faktycznych w części dotyczącej zarzucanych oskarżonym przestępstw, związanych z osobą pokrzywdzonego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>, uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych, jak i na ich niekorzyść i stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił, co potwierdzają pisemne motywy zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji.</xText> <xText>Poza tym w świetle poczynionych w tym zakresie przez sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych kwalifikacja prawna zachowań oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, oraz oskarżonych <xAnon>G. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, jest najzupełniej prawidłowa.</xText> <xText>Nie ma także postaw do kwestionowania kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych: <xAnon>S. P.</xAnon>, <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon> za wspomniane wyżej przestępstwa, związane z podłożeniem ładunku wybuchowego na balkonie mieszkania tancerza erotycznego <xAnon>A. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>W tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie apelacje obrońców oskarżonych: <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, <xAnon>S. P.</xAnon> oraz prokuratora w części dotyczącej oskarżonych <xAnon>G. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kar orzeczonych wobec wspomnianych wyżej oskarżonych.</xText> <xText>Wszystkie wymierzone oskarżonym kary, a więc kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, kara 12 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec <xAnon>G. P.</xAnon> oraz kara 10 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw.</xText> <xText>Nie mogą więc uchodzić za kary rażąco surowe, ani kary rażąco łagodne.</xText> <xText>Natomiast podstawowym argumentem przemawiającym za tym, aby nie uwzględnić apelacji prokuratora, a więc za utrzymaniem w tym zakresie orzeczenia sądu pierwszej instancji, w części dotyczącej orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności, jest to, że nie doszło do dokonania przestępstwa, do którego podżegali oskarżeni <xAnon>G. P.</xAnon> i <xAnon>T. B. (1)</xAnon>, gdyż działania oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> zatrzymały się na etapie usiłowania dokonania zabójstwa <xAnon>A. K. (2)</xAnon>.</xText> <xText>Tak więc apelacje obrońcy <xAnon>G. P.</xAnon>, obrońcy <xAnon>T. B. (1)</xAnon> i prokuratora w części dotyczącej wspomnianych wyżej oskarżonych, nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Nie ma racji obrońca <xAnon>S. P.</xAnon>, twierdząc, iż sąd pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku w odniesieniu do <xBx>czynu oskarżonego przypisanego mu w punkcie 21 orzeczenia,</xBx> to jest włamania dokonanego w nieustalonych okolicznościach, opisanych w punkcie XXVI aktu oskarżenia.</xText> <xText>W ocenie sądu odwoławczego Sąd Okręgowy dysponując konsekwentnymi w toku całego procesu wyjaśnieniami <xAnon>S. P.</xAnon>, w których oskarżony nie tylko, że przyznał się do zarzucanego mu włamania, ale i w miarę dokładnie opisał okoliczności dokonania tego przestępstwa, w tym udział w nim innych osób, miał dostateczne podstawy do tego, aby przypisać mu dokonanie tego występku.</xText> <xText>Tym bardziej, że pozostali sprawcy tego włamania, a mianowicie <xAnon>A. U.</xAnon> i <xAnon>R. K. (2)</xAnon> potwierdzili fakt dokonania tego przestępstwa i uczyniła to też osoba, która dowoziła ich na miejsce przestępstwa. W czasie przeszukania mieszkanie jednego ze sprawców znaleziono też paralizator, o którym mówili, że pochodzi właśnie z tego włamania.</xText> <xText>To, iż nie udało się dokładnie ustalić miejsca włamania, a więc i wartości skradzionego mienia, nie zmienia faktu, że włamanie niewątpliwie miało miejsce, o czym świadczą nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, ale relacje trzech innych osób, słuchanych niezależnie od siebie.</xText> <xText>Ostatni <xBx>zarzut, </xBx>dotyczący <xBx>błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawarty w <xBx>apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon></xBx>, dotyczy przypisanego mu w punkcie 24 wyroku przestępstwa polegającego na <xBx>nakłanianiu</xBx> oskarżonego <xBx><xAnon>J. K. (1)</xAnon> do zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon></xBx>.</xText> <xText>W związku z tym, że <xBx>oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> przypisano w rezultacie przestępstwo polegające na <xBx>usiłowaniu dokonania</xBx> zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>, a więc istnieje <xBx>związek między nakłanianiem, a usiłowaniem dokonania zabójstwa</xBx> pokrzywdzonego, celowym było łączne odniesienie się przez sąd odwoławczy do obydwu apelacji, w zakresie w jakim kwestionuje się w nich sprawstwo oskarżonych.</xText> <xText>Ponadto w związku z tym, że kwestionowane przez skarżących, a przypisane oskarżonych, przestępstwa na szkodę <xAnon>S. H.</xAnon>, miały miejsce w trakcie innego występku, polegającego na usiłowaniu dokonaniu włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon>, konieczne było odniesienie się w tej części uzasadnienia także do zarzutów obrońcy <xAnon>J. K. (1)</xAnon> podważającego wyrok i tym zakresie.</xText> <xText>Już na wstępie należy stwierdzić, że zarówno zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący przestępstwa nakłaniania <xAnon>J. K. (1)</xAnon> do zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, jak i zarzuty podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, a odnoszące się do przypisanych mu przestępstw: usiłowania dokonania zabójstwa wspomnianego pokrzywdzonego oraz usiłowania dokonania włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon>, wskazujące na błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, to jest <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink> oraz obrazę przepisów postępowania odwołującą się do jednostronnej, zdaniem skarżącego, oceny materiału dowodowego i naruszenia <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, nie zasługiwały na uwzględnienie jako niezasadne.</xText> <xText>Generalnie zarzuty skarżących, w odniesieniu do tych przestępstw, sprowadzają się do wykazywania naruszenia przez sąd pierwszej instancji podstawowych zasad procesu karnego prowadzących do błędnych ustaleń faktycznych oraz podważania zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>O ile jednak obrońca oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> nie kwestionował faktu, że jego klient usiłował dokonać włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon>w <xAnon>K.</xAnon>, w takcie którego doszło do postrzelenia pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>, o tyle obrońca <xAnon>J. K. (1)</xAnon> podkreślał, że sąd pierwszej instancji bezzasadnie przypisał oskarżonemu zarówno usiłowanie dokonania wspomnianego włamania, jak i usiłowanie dokonania zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>.</xText> <xText>Tymczasem zdaniem instancji odwoławczej w odniesieniu do zarzucanego oskarżonym występku, polegającego na usiłowaniu dokonania włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon> i zarzucanego <xAnon>S. P.</xAnon> podżegania do zabójstwa, a oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przestępstwa usiłowania dokonania zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>, sąd pierwszej instancji miał wystarczające podstawy do tego, aby oprzeć swoje ustalenia o wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> ze śledztwa oraz zgodne z nimi zeznania pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd merytoryczny uznał wspomniane dowody za wiarygodne mimo, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> na rozprawie częściowo zmienił swoje wyjaśnienia, a w zeznaniach pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon> były pewne rozbieżności.</xText> <xText>Zwrócił na to uwagę sąd pierwszej instancji i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku szczegółowo odniósł się zarówno do zmodyfikowanych na rozprawie wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> oraz rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego i swoje stanowisko w tym przedmiocie szczegółowo i przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Nie ma więc podstaw do kwestionowania w tym zakresie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd merytoryczny.</xText> <xText>Ocena wyżej wymienionych dowodów, zaprezentowana przez sąd orzekający w pierwszej instancji, nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowe.</xText> <xText>Znamienne, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> słuchany w śledztwie nie tylko, że konsekwentnie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, ale i jednoznacznie wskazywał na udział w włamaniu do baru <xAnon>(...)</xAnon> oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Stanowczo twierdził, że to <xAnon>J. K. (1)</xAnon> najpierw strzelił na postrach, a następnie ponownie oddał strzał wyraźnie chcąc pozbyć się świadka włamania. Potwierdził też to, że wołał i to kilka razy do <xAnon>J. K. (1)</xAnon> – „odjeb go”.</xText> <xText>Odmawiał też konfrontacji z oskarżonym <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, albowiem, jak twierdził, obciążając go mówił prawdę i nie chce się z nich spotykać, gdyż ma świadomość, że pogrążył oskarżonego, który wcześniej udzielał mu pomocy.</xText> <xText>Natomiast na rozprawie zmienił swoje wyjaśnienia, ale nie w zakresie swojego udziału w włamaniu do baru <xAnon>(...)</xAnon>, ale w części dotyczącej udziału w tym przestępstwie oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>. Przed sądem twierdził już, że <xAnon>J. K. (1)</xAnon> nie brał udziału w tym przestępstwie, a sam był z inną osobą, której nie chce ujawnić. Ta nieznana osoba miała strzelać do pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>.</xText> <xText>Wyjaśnił, że w postępowaniu przygotowawczym pomówił oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> z uwagi na zatargi z przeszłości oraz za namową policji.</xText> <xText>Sąd Okręgowy trafnie uznał, że wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy nie zasługują na uwzględnienie i swoje stanowisko w tym względzie prawidłowo i przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Tymczasem oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w na rozprawie nie przyznał się do udziału w włamaniu do baru <xAnon>(...)</xAnon>, a więc i do strzelania w trakcie tego przestępstwa do pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>.</xText> <xText>Na rozprawie i w <xBx> licznych bardzo profesjonalnych pismach </xBx>do sądu, sam oskarżony zwracał uwagę na różnice w zeznaniach pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon> dotyczących rysopisów osób biorących udział w włamaniu do baru <xAnon>(...)</xAnon>. Podważał też wydane w powyższej sprawie opinie biegłych i zaprzeczył, aby wcześniej spotykał się z oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Znamienne jest natomiast to, że obrońca <xAnon>S. P.</xAnon> nie kwestionował tego, że oskarżony na miejscu przestępstwa powtarzał słowa „odjeb go” i to zarówno wtedy, gdy był jeszcze na dachu budynku, jak i na dole w czasie gdy oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> trzymał pokrzywdzonego na muszce i mierzył do niego z broni palnej, co bezspornie wynika też z ustaleń sądu merytorycznego. Skarżący tylko dowodził, że nie można odczytywać tych słów jako nakłaniania do zabójstwa pokrzywdzonego.</xText> <xText>Niewątpliwie oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> nie mówił wprost do oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, aby zabił pokrzywdzonego, ale wymowa tych słów była zdaniem sądu odwoławczego jednoznaczna, co właściwie ocenił sąd merytoryczny.</xText> <xText>Tak też odbierał te słowa pokrzywdzony, a oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> w postępowaniu przygotowawczym wyraźnie stwierdził, że o ile pierwszy strzał oddany przez <xAnon>J. K. (1)</xAnon> miał odstraszyć pokrzywdzonego, to drugi strzał z bliskiej odległości miał na celu likwidację świadka włamania.</xText> <xText>Należy też zauważyć, że oskarżeni <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>J. K. (1)</xAnon> udając się na kolejne przestępstwa zawsze byli uzbrojeni, o czym wspomina <xAnon>S. P.</xAnon>, a więc zakładali, że broń ta może być użyta, gdy napotkają trudności.</xText> <xText>Tak więc znaczenie tych słów odczytywane w powiązaniu z innymi okolicznościami zajścia, prowadzi więc do jednoznacznych wniosków, wskazujących na to, że było to nakłanianie do zabójstwa.</xText> <xText>Tak więc zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, a dotyczący nakłaniania do zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>, nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>Ponadto strzał z broni palnej w kierunku klatki piersiowej <xAnon>S. H.</xAnon> oddany został w sytuacji, gdy nie powiodła się ostatnia próba oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> zmuszenia pokrzywdzonego go do odwrotu i pokrzywdzony wyrwanymi z rąk oskarżonego, metalowymi przedmiotami w torbie zaatakował oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Należy też jeszcze raz podkreślić, że sąd pierwszej instancji orzekający w powyższej sprawie zwrócił należytą uwagę na rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>, które dotyczyły opisu sprawców włamania.</xText> <xText>Niemniej jednak od razu trzeba zaznaczyć, że zeznania pokrzywdzonego, co do samego przebiegu włamania, ilości napastników, ich ubioru są nie tylko konsekwentne w toku procesu, ale i zgodne z tym co w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon>, co trafnie podkreślił sąd merytoryczny.</xText> <xText>Zwrócić też trzeba uwagę na to, że obydwaj sprawcy włamania byli w kominiarkach na twarzy i w długich pałatkach, które nie przylegając do ciała zwisały im do kostek, a w związku z tym trudno było stwierdzić, czy osoby te były grube, krępe, chude, starsze, czy też młode. Utrudniona była też ocena wzrostu napastników. Poza tym wszystko rozegrało się nocą, co też znacznie ograniczało możliwości postrzegania szczegółów.</xText> <xText>Ponadto, gdy pokrzywdzony pojawił się na miejscu przestępstwa jeden z oskarżonych był na dachu budynku, a drugi na dole, a więc ocena wzrostu osoby będącej na górze musiała sprawiać trudności. Inna perspektywa obserwacji poszczególnych włamywaczy mogła zmylić pokrzywdzonego, co do ich wzrostu i tuszy.</xText> <xText>Rozbieżności, jakie pojawiły się w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony rozwiał na rozprawie, kiedy to racjonalnie i logicznie wytłumaczył przyczynę ich powstania i zeznania tego świadka, także w ocenie instancji odwoławczej, są przekonujące.</xText> <xText>Zeznał wtedy między innymi, że osoba, która strzelała była niższa od niego, a ma 189 cm wzrostu, oraz, że osobnik, który znajdował się na dole był raczej szczupły i miał zachrypnięty głos. Zdecydowanie twierdził, że rozpoznaje też głos jednego z napastników.</xText> <xText>Jednak najistotniejsze jest to, co powiedział pokrzywdzony na temat okoliczności poprzedzających oddanie strzału, albowiem to, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> brał udział w włamaniu, w świetle wiarygodnych wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, nie budziło zdaniem instancji odwoławczej najmniejszych wątpliwości.</xText> <xText>Odnośnie tego fragmentu zdarzenia pokrzywdzony zeznał, że mężczyzna, który wcześniej znajdował się na dachu wycofując się powtarzał do wspólnika: „odjeb go”, „co on tu jeszcze robi” i gdy drugi z włamywaczy chciał go uderzyć łomami schowanymi w pokrowcu, wyrwał mu ten pokrowiec. Wtedy wspomniany napastnik z bliskiej odległości wycelował z posiadanej przez siebie broni palnej w klatkę piersiową pokrzywdzonego i oddał strzał. Gdyby <xAnon>S. H.</xAnon> nie zrobił uniku, odwracając się bokiem i nie zasłoniłby się ramieniem, dostałby centralnie w klatkę piersiową.</xText> <xText>Ponadto w ocenie pokrzywdzonego sprawca celował w niego, aby go zabić.</xText> <xText>Tymczasem pocisk wystrzelony z broni palnej z niewielkiej odległości posiada dostateczna energię, aby w przypadku ugodzenia człowieka w okolice ważnych dla życia narządów, które niewątpliwie znajdują się w klatce piersiowej i brzuchu, spowodować u ofiary śmiertelne obrażenia ciała.</xText> <xText>Tymczasem pokrzywdzony <xAnon>S. H.</xAnon> w wyniku postrzelenia go przez <xAnon>J. K. (1)</xAnon> doznał rany przeszywającej ramienia prawego z otworem wlotowym na powierzchni bocznej ramienia i otworem wylotowym na jego powierzchni przyśrodkowej.</xText> <xText>W dodatku pocisk po przejściu ramienia ugodził jeszcze w boczną powierzchnię klatki piersiowej i utkwił w powłokach miękkich na wysokości X-go żebra po stronie prawej.</xText> <xText>Mając to wszystko na uwadze, a w szczególności to co zeznał pokrzywdzony, a mianowicie, że strzał został oddany z bardzo bliskiej odległości, bo z około 2,5 metrów i broń palna oskarżonego wycelowana była w klatkę piersiową pokrzywdzonego, zasadnie przyjęto, że <xAnon>J. K. (1)</xAnon> odpowiada za usiłowanie dokonania zabójstwa. Tym bardziej, że gdyby nie unik pokrzywdzonego kula trafiłaby go w okolice ważnych dla życia ludzkiego narządów.</xText> <xText>Z bronią palną jest tak, że jeżeli sprawca używając jej decyduje się na oddanie z niej strzału, musi mieć świadomość, że z chwila naciśnięcia na spust, nie ma już żadnego wpływu na siłę rażenia wyrzuconego z niej pocisku, a więc jeśli mierzy w ważne dla życia człowieka organy, musi przewidywać pozbawienie go życia i co najmniej z tym się godzić.</xText> <xText>Jednak w powyższej sprawie sąd merytoryczny trafnie uznał, że oskarżony mierząc z bliskiej odległości w kierunku klatki piersiowej pokrzywdzonej, a więc mając pełną świadomość trafienia, działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia.</xText> <xText>Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, że sprawca używając broni palnej, oddając mierzony strzał w górną część ciała człowieka odpowiada za usiłowanie zabójstwa, z uwagi na właściwości przedmiotu jakim się posługuje.</xText> <xText>Nie polegają też na prawdzie twierdzenia oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, jakoby nie spotykał się z oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon>. Zeznania świadków, o których mowa w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji, wskazują na coś zupełnie innego.</xText> <xText>Ponadto sąd merytoryczny zasadnie ocenił, że ani wiek, ani stan zdrowia nie był przeszkodą w dokonywaniu przez <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, wspólnie z oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon> omawianych w tym miejscu, jak i kolejnych przestępstw.</xText> <xText>Nie ma także podstaw do kwestionowania opinii sporządzonych w powyższej sprawie przez biegłych. Z najistotniejszej opinii kryminalistycznej z badania broni i balistyki wyraźnie wynika, że pocisk, który znaleziono w ciele pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon> pochodzi z tego samego egzemplarza broni palnej z której pochodził inny pocisk ujawniony i zabezpieczony podczas oględzin w miejscu kolejnego przestępstwa, a wystrzelony został przez sprawcę tego drugiego czynu.</xText> <xText>Użycie broni palnej w przypadku tych dwóch różnych przestępstw sugeruje, że w obydwu uczestniczyła jedna i ta sama osoba.</xText> <xText>Jednak w wypadku tego drugiego przestępstwa, o którym będzie mowa poniżej, przy omawianiu kolejnych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, materiał dowodowy jest szerszy, bo dochodzi relacja trzeciego napastnika <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, który już w 2001r. został prawomocnie skazany za udział w tym przestępstwie.</xText> <xText>W tym miejscu, aby zachować pełną przejrzystość i przyjętą wcześniej chronologię w omawianiu zarzutów odwoławczych, Sąd Apelacyjny ustosunkuje się do kolejnych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, oraz związanych z nimi zarzutów zawartych w innych skargach odwoławczych obrońców oskarżonych, których czyny związane są z czynami <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Reasumując należy stwierdzić, że zdaniem sądu odwoławczego nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji w zakresie przypisanego oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>To samo dotyczy przypisanego oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> występku, polegającego na usiłowaniu dokonania wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>S. P.</xAnon> włamania do baru<xAnon>(...)</xAnon>.</xText> <xText>Prawidłowo ustalił też sąd pierwszej instancji, iż tego czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 288;art. 288 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 288 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Oprócz tego Sąd Okręgowy w sposób analityczny i przy tym celny wykazał, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> używając w stosunku do oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> cytowanych wcześniej słów nakłaniała go do zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>.</xText> <xText>Nie ma także podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonych za wspomniane powyżej przestępstwa, albowiem sąd merytoryczny prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na ich wymiar.</xText> <xText>W tym miejscu należy wrócić na chwilę do <xBx>apelacji prokuratora</xBx> w odniesieniu do kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i na wstępie zauważyć, iż myli się skarżący, gdy w uzasadnieniu swojego środka odwoławczego, podnosi, że argumentem za wymierzeniem <xAnon>J. K. (1)</xAnon> wyższej kary 25 lat pozbawienia wolności jest to, iż oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>, który tylko słowami podżegał go do zabójstwa <xAnon>S. H.</xAnon>, wymierzono właśnie taką karę.</xText> <xText>W rzeczywistości oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> za to przestępstwo wymierzono tylko karę 15 lat pozbawienia wolności i w tym zakresie prokurator nie skarżył wyroku.</xText> <xText>Myli się też prokurator w uzasadnieniu apelacji wiążąc ten czyn oskarżonego z jego działaniem w warunkach recydywy specjalnej podstawowej.</xText> <xText>W warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dopuścił innych przestępstw przeciwko mieniu.</xText> <xText>Przechodząc do <xBx>zarzutu rażącej niewspółmierności</xBx> orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> kary, za najpoważniejsze z przypisanych mu przestępstw, a co za tym idzie wymierzenia mu w takim samym rozmiarze kary łącznej, stwierdzić należy, że apelacja prokuratora, także w tym zakresie, nie zasługiwała na akceptację.</xText> <xText>Kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> za ten czyn jest zdaniem instancji odwoławczej współmierna do stopnia zawinienia sprawcy i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa.</xText> <xText>Nie można przecież zapominać, że działanie oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> zakończyło się na stadium usiłowania dokonania przestępstwa. W konsekwencji orzeczona wobec niego kara pozbawienia wolności nie może uchodzić za karę łagodną w stopniu rażącym.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy nie uznał za celowe zreformowanie zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym przez prokuratora.</xText> <xText>Nie popełnił też błędu Sąd Okręgowy przyjmując, że czynów z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink>, zarzucanych oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> w punktach XXXVI I XXVII aktu oskarżenia, dopuścił się on w ramach <xBx>ciągu przestępstw określonego w <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText>Sąd merytoryczny w należyty sposób uzasadnił dlaczego przyjął taką, a nie inną konstrukcje prawną, a brak uzasadnienia zarzutu apelacyjnego uniemożliwia sądowi odwoławczemu pełne odniesienie się do niego, gdyż nie wiadomo czym kierował się skarżący podnosząc ten zarzut.</xText> <xText>W konsekwencji <xBx>zarzut obrazy</xBx> prawa materialnego, a konkretnie <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553"><xBx>art. 91 § 1 k.k</xBx>.</xLexLink> zawarty <xBx>w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>,</xBx> nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>W tym miejscu należy tylko wspomnieć, że sąd pierwszej instancji konstruując w tym i innych wypadkach ciągi przestępstw popełniał za każdym razem ten sam <xBx>błąd polegający na tym, że zamiast w podstawie wymiaru kary powoływać przepis <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 § 1 k.k.</xLexLink> wprowadzał go do podstawy kwalifikacji prawnej, (podstawy skazania) mimo, że nie wpływa on w żaden sposób na proces kwalifikacji prawnej czynów, będących elementami ciągu przestępstw. </xBx></xText> <xText>Do powyższych błędów przyznał się sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Dodatkowo skazują oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> za przestępstwa przeciwko mieniu i prawidłowo przypisując mu działanie w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> sąd pierwszej instancji <xBx>zapominał o tym, że przepis <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink> należy powołać też w podstawie wymiaru kary, a nie tylko w podstawie skazania.</xBx></xText> <xText>Jednak nie można było tych drobnych błędów poprawić w instancji odwoławczej, gdyż albo nikt wyroku w części dotyczącej tych czynów nie skarżył i orzeczenie w tym zakresie był prawomocne, albo jeżeli ktoś kwestionował już te rozstrzygnięcia, to nie były to apelacje wniesionej na niekorzyść oskarżonego</xText> <xText>Tymczasem poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść.</xText> <xText>Natomiast drobne błędy wynikające z tego, że sąd nie podaje w orzeczeniu pełnej kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu przestępstw, nie uzasadniają sięgnięcia po wyjątkowy przepis <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Przechodząc do <xBx>zarzutu</xBx> zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, a <xBx>dotyczącego zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon></xBx>, konieczne jest łączne odniesienie się też w tym miejscu do dwóch <xBx>apelacji obrońców oskarżonej</xBx> <xAnon>K. P.</xAnon> i środka odwoławczego wniesionego przez <xBx>pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.</xBx></xText> <xText>Na wstępie należy jednak stwierdzić, że żadna z tych apelacji, dotyczących zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.</xText> <xText>Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> ustalenia faktyczne poczynione w tym zakresie przez sąd I instancji są prawidłowe.</xText> <xText>Materiał dowodowy przeprowadzony i ujawniony na rozprawie dawał wystarczające podstawy do tego, aby przypisać oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> popełnienie zarzucanego jej czynu, polegającego na nakłonieniu <xAnon>S. P.</xAnon>, za pośrednictwem innej osoby, do dokonania zabójstwa jej męża <xAnon>B. P.</xAnon> i udzieleniu mu pomocy w jego dokonaniu, poprzez przekazanie, za pośrednictwem tej samej osoby, zdjęcia <xAnon>B. P.</xAnon> z adresem jego zamieszkania.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do tego, aby swoje ustalenia faktyczne w tej części oprzeć głownie na wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego. Wtedy to oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> przyznał się do dokonania na zlecenie innej osoby zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>. Dokładnie opisał w jaki sposób wywabił z domu w nocy pokrzywdzonego i od początku konsekwentnie twierdził, że zastrzelił <xAnon>B. P.</xAnon> przed jego domem, gdyż dostał takie zlecenia, a po początkowych wahaniach wskazał osobę, która zleciła mu dokonanie tej zbrodni.</xText> <xText>Tymczasem skarżący, poprzez wykazywanie naruszenia kluczowych zasad postępowania karnego określonych w <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 5 § 2;art. 5 § 7;art. 5 § 366;art. 5 § 1;art. 5 § 410;art. 5 § 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5 § 2, 7, 366 § 1, 410, 424 k.p.k.</xLexLink> i kwestionując wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, starali się wykazać, że sąd merytoryczny dopuścił się jednak szeregu błędów w ustaleniach faktycznych, co skutkowało skazaniem oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> za zarzucane jej przestępstwo.</xText> <xText>W związku z powyższym konieczne jest w tym miejscu przypomnienie tego wszystkiego, o czym była już mowa na wstępie uzasadnienie, gdy to sąd odwoławczy odnosząc do pewnych generaliów - fundamentalnych zasad postępowania karnego sposób procedowania sądu pierwszej instancji, ocenił zarzuty skarżących dotyczące obrazy prawa procesowego i błędów w ustaleniach faktycznych.</xText> <xText>Podał też wtedy analizie i ocenie wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, dając wyraźny prymat jego relacjom z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Przede wszystkim należy stwierdzić, że sąd pierwszej instancji w tym zakresie, to jest w części dotyczącej zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, dokonał poprawnej analizy i oceny materiału dowodowego oraz w sposób należyty wykazał w pisemnych motywach wyroku na jakich oparł się dowodach.</xText> <xText>W szczególności w sposób właściwy zrekonstruował okoliczności poprzedzające dokonanie zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, które miało miejsce w nocy z 5 na 6 lutego 1998r. w <xAnon>M.</xAnon>.</xText> <xText>Ponadto wbrew twierdzeniom skarżących ocena dowodów dokonana została przez sąd merytoryczny z uwzględnieniem reguł określonych w <xLexLink xArt="art. 4;art. 5;art. 5 § 2;art. 5 § 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Jest rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył więc ram swobodnej oceny dowodów. Zasadnie oparł się głównie na wyjaśnieniach <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, kiedy to oskarżony kilkakrotnie szczegółowo opisał, jak dokonał wspomnianego zabójstwa i kto konkretnie zlecił mu dokonanie tej zbrodni.</xText> <xText>Sąd Okręgowy miał ku temu wystarczające podstawy, albowiem jego wyjaśnienia zostały potwierdzone przez inne dowody omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Uważna analiza obszernych protokołów rozprawy, a przede wszystkim pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji, przekonuje i potwierdza, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, a podstawą wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Ponadto uzasadnienie spełnia wszystkie minimalne wymogi określone w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Nieuzasadnione i bezpodstawne są zarzuty skarżącego wskazujące na to, że sąd zaniechał dokładnego wyjaśnienia przebiegu tego zabójstwa, w tym procesów decyzyjnych podejmowanych przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>. Wręcz odwrotnie sąd merytoryczny ze szczegółami odtworzył przebieg zabójstwa wyjaśniając wszystkie najistotniejsze okoliczności sprawy. Przedstawił też w sposób przejrzysty i konsekwentny procesy decyzyjne podejmowane przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>W związku z tym o żadnej obrazie przepisu <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, czy <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> nie może być mowy.</xText> <xText>W konsekwencji ustalony przez sąd merytoryczny stan faktyczny, wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie.</xText> <xText>Sąd Okręgowy dokonując tych ustaleń uwzględnił przy tym zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, jak i na jej niekorzyść.</xText> <xText>Poza tym, jak słusznie zwróciła uwagę oskarżycielka posiłkowa <xAnon>I. M. (1)</xAnon> w odpowiedzi na apelację obrońcy oskarżonego, zasadę <xIx>in dubio pro reo</xIx> określoną w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink> stosuje się wyłącznie do wątpliwości, których nie da się usunąć poprzez logiczną interpretację dowodów. Natomiast taka sytuacji w powyższej sprawie nie miała miejsca.</xText> <xText>Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami nieodparcie prowadzi do wniosku, że odtworzenie przez sąd okoliczności tego zabójstwa, nie wykazuje błędów i jest zgodne z przeprowadzonymi dowodami.</xText> <xText>Ponadto sąd pierwszej instancji ustalając w tej części stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wyjaśnień oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> i oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Wyraźnie podał powody dla których uznał, że oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> dopuściła się zarzucanego jej przestępstwa.</xText> <xText>W związku z tym, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon>, zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie, przyznał się do dokonania zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>B. P.</xAnon>, kwestia jego sprawstwa nie budziła najmniejszych wątpliwości. Zresztą obrońca oskarżonego nie kwestionował w apelacji jego winy.</xText> <xText>Mimo, że w śledztwie oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> początkowo nie chciał podać, kto zlecił mu dokonanie zabójstwa, to jednak w końcu wyjaśnił, że za zleceniem zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon> stała jego małżonka. To ona, wedle słów <xAnon>S. P.</xAnon>, za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> zleciła zabójstwo swojego męża i zgodziła się zapłacić za wykonanie tego zadania kwotę 5.000 złotych w pięciu ratach.</xText> <xText>Pierwszą ratę przekazała <xAnon>S. P.</xAnon> jeszcze przed wykonaniem zlecenia, a następne 4 raty zapłaciła po tym, jak w środku nocy, na ulice przed jego domem oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> zastrzelił <xAnon>B. P.</xAnon>.</xText> <xText>Słuchany kilka razy w śledztwie za każdym razem stanowczo twierdził, że zlecenie dotyczyło zabójstwa, a nie pobicia, czy zastraszenia.</xText> <xText>Także w trakcie eksperymentu procesowego niezmiernie szczegółowo opisał wszystkie okoliczności zabójstwa i sam przebieg wydarzeń. Wyjaśnił, że dzień wcześniej był w pobliżu domu ofiary. Był to swoisty rekonesans, podobny do tego, który oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> odbył przed planowanym zabójstwem tancerza erotycznego w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Wiarygodność jego twierdzeń w tym zakresie potwierdził sąsiad pokrzywdzonego i oskarżycielka posiłkowa <xAnon>I. M. (1)</xAnon>, która dzień wcześniej rozmawiała z pokrzywdzonym i ten powiedział jej o swoich obawach i śladach obcej osoby na działce. <xAnon>B. P.</xAnon> myślał, że ktoś chciał dokonać włamania. Tak więc wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z śledztwa, to nie pomówienia, a wyjaśnienia obciążające oskarżoną.</xText> <xText>To, iż oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> kontaktowała się z oskarżonym za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> potwierdził ta ostatnia. Natomiast oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> potwierdziła też to, że za pośrednictwem <xAnon>C. Z.</xAnon> przekazywał oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> zdjęcie swojego męża z jego adresem na jego odwrocie oraz pieniądze. Najpierw chodziło o zaliczkę, a potem wynagrodzenie za wykonane zlecenie.</xText> <xText>Twierdziła jednak, że nie chodziło o zlecenie zabójstwa, a o zlecenie pobicia, zastraszenia męża <xAnon>B. P.</xAnon> i w tej sprawie kontaktowała się z <xAnon>C. Z.</xAnon>, która zmarła w toku procesu i jej sprawę, którą wcześniej wyłączono do odrębnego rozpoznania, umorzono z uwagi na wystąpienie wspomnianej negatywnej przesłanki procesowej.</xText> <xText>Oskarżona pytana, dlaczego po zabójstwie męża płaciła kolejne raty wykonawcy zlecenia, skoro według jej twierdzeń zrobił coś więcej niż mu zleciła, początkowo wyjaśniła, że umowa była umową. Dopiero później powiedziała, że się bała oskarżonego.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił też zmianę wyjaśnień oskarżonego na rozprawie i zmienne w swej treści relacje <xAnon>C. Z.</xAnon>. Słusznie przeciwstawił tym dowodom stanowcze wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Mając powyższe w polu widzenia także sąd odwoławczy nie miał najmniejszych wątpliwości, iż zlecenie od oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, które przekazano oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>, dotyczyło zabójstwa jej męża <xAnon>B. P.</xAnon>.</xText> <xText>W tym zakresie sąd drugiej instancji w pełni podzielił argumentację sądu merytorycznego, który nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> uznał, że odpowiada ona za zlecenie zabójstwa męża, a konkretnie za nakłanianie <xAnon>S. P.</xAnon> do dokonania zabójstwa jej męża i udzielenie pomocy w dokonaniu tej zbrodni.</xText> <xText>Znamienne jest to, że oskarżony od początku procesu konsekwentnie wskazywał, że chodziło o zlecenie zabójstwa, ale początkowo nie chciał ujawnić, kto stał za tym zleceniem. Dopiero po pewnym czasie i po przemyśleniach podał, że chodzi o żonę pokrzywdzonego.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> nie miał też powodów, aby pomawiać <xAnon>C. Z.</xAnon>, albowiem udzieliła mu schronienia zapewniając mieszkanie mimo, że widziała o jego przestępczej przeszłości. Dzięki niej nawiązał kontakt z oskarżonym <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, na którym mu bardzo zależało.</xText> <xText>Bardzo wymowne jest to, że oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> po dokonaniu wspomnianej zbrodni w dalszym ciągu płaciła zabójcy jej męża, za coś czego rzekomo nie chciała i nie akceptowała. Gdyby zlecenie rzeczywiście miało dotyczyć pobicia, czy nastraszenia, to nie byłoby podstaw do płacenia kolejnych rat zabójcy męża. Tym bardziej, że oskarżona utrzymywała się ze skromnych alimentów zasądzonych od męża w wysokości 30 % jego emerytury górniczej.</xText> <xText>Symptomatyczne jest też to, że <xAnon>C. Z.</xAnon> zwróciła się w imieniu oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> o wykonanie zlecenia do wielokrotnego zabójcy. Widziała przecież komu udzieliła schronienia w mieszkaniu na terenie <xAnon>D.</xAnon>.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> opowiadał jej o dokonaniu przynajmniej dwóch zabójstw oraz o tym, że jest poszukiwany listem gończym.</xText> <xText>Wyraźnie myli się jeden z obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon>, gdy w uzasadnieniu apelacji, dla podbudowania swojej argumentacji, cytuje jeden fragment wyjaśnień oskarżonego, kiedy miał stwierdzić, że „postanowiłem, że <xBx>zastraszę</xBx> tego górnika” (karta 4540 akt). Tymczasem z protokołu rozprawy wyraźnie wynika, że oskarżony mówiąc o innym dokonanym przez siebie zabójstwie powiedział: „postanowiłem, że <xBx>zastrzelę tego </xBx>górnika”.</xText> <xText>Inne argumenty zawarte w uzasadnieniu cytowanej wyżej apelacji jednego z obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> to w istocie rzeczy polemika z ustaleniami sądu pierwszej instancji, albo czyste spekulacje. Natomiast zarzuty zawarte w tym środku odwoławczym nie są zasadne, o czym była mowa powyżej.</xText> <xText>Nie zasługują też na uwzględnienie <xBx>apelacja drugiego z obrońców oskarżonej</xBx> <xAnon>K. P.</xAnon>, który obok zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, stawia zarzut naruszeniu szeregu podstawowych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">kodeksu postępowania karnego</xLexLink>, o czym generalnie była już także mowa na wstępie.</xText> <xText>W tym miejscu należy tylko podkreślić, że wprawdzie pisemne motywy wyroku sądu pierwszej instancji, w tym akurat zakresie, nie są doskonałe, to jednak spełniają minimalne wymogi określone w <xLexLink xArt="art. 424" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 k.p.k.</xLexLink> Sąd merytoryczny w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał bowiem dowody w oparciu o które poczynił ustalenia faktyczne, odniósł się też do dowodów przeciwnych, które uznał za mało wiarygodne, nieprzekonujące.</xText> <xText>Natomiast w odniesieniu do dowodów drugorzędnych, mniej istotnych, uzasadnienie sądu pierwszej instancji nie jest nadmiernie szczegółowe, ale nie można mówić o naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> Zeznania świadków, cytowanych przez skarżącego w drugim zarzucie apelacji, sąd pierwszej instancji uwzględnił przy ustalaniu stanu faktycznego, o czym przekonują pisemne motywy wyroku. Niemniej jednak z uwagi na to, że są to świadkowie mniej istotni, głównie członkowie rodzin przeciwstawnych stron postępowania, oraz znajomi pokrzywdzonego i oskarżonej, oraz sąsiedzi, którzy nie byli bezpośrednimi świadkami zabójstwa, sąd merytoryczny nie musiał szczegółowo odnosić się do wszystkie tych dowodów. Tym bardziej, że zeznania tych osób są zgodne, nie sprzeczne ze sobą i spójne z tym, co ustalił sąd merytoryczny.</xText> <xText>Nie można też mówić o obrazie <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 2 k.p.k.</xLexLink>, albowiem wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraźnie wskazał, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> złożonym na rozprawie w części dotyczącej treści zlecenia przekazanego przez <xAnon>K. P.</xAnon>, jak i podał dlaczego odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej.</xText> <xText>Przekonuje o tym 52 strona pisemnych motywów zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Nie można więc twierdzić, że doszło do poważnego uchybienia w zakresie sposobu sporządzenia uzasadnienia, skoro jest ono nad wyraz czytelne i daje podstawę do poznania stanowiska sądu pierwszej instancji.</xText> <xText>Ponadto nie doszło do obrazy przepisu <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 k.p.k.</xLexLink>, albowiem wbrew wywodom skarżącego sąd wyjaśnił <xBx>wszystkie istotne</xBx> okoliczności zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>. Zwrócił też uwagę i należycie ocenił, to że oskarżony początkowo w śledztwie nie wskazał osoby, która zleciła mu dokonanie zabójstwa.</xText> <xText>Co do podnoszonej w apelacji obrazy ogólnego przepisu <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, to była o tym mowa na wstępie tej części uzasadnienia sądu odwoławczego.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji miał też podstawy do tego, aby w trybie <xLexLink xArt="art. 391" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 391 k.p.k.</xLexLink> odczytać zeznania dwóch świadków wymienionych w <xLexLink xArt="art. 391 pkt. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">punkcie 6</xLexLink> zarzutu apelacji, albowiem wyjechali za granicę. Nie można z tego tytułu czynić zarzutu sądowi merytorycznemu, skoro cytowany przepis pozwala na odczytanie zeznań świadków nie tylko z tego powodu, że przebywają za granicą, ale i nie stawili się z powodu innych nie dających się usunąć przeszkód.</xText> <xText>Reasumując należy stwierdzić, że apelacje obrońców oskarżonej <xAnon>K. P.</xAnon> nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Podobnie ma się rzecz z <xBx>apelacją pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.</xBx></xText> <xText>Wbrew jej wywodom nie doszło do naruszenia przepisów postępowania w postaci <xLexLink xArt="art. 423;art. 423 pkt. 1;art. 423 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 423 pkt 1 pkt 3 k.p.k.</xLexLink>. Nie można mówić o błędzie polegającym na pominięciu w opisie czynu przypisanego <xAnon>K. P.</xAnon> zwrotu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, skoro działanie w tym celu nie wchodzi do zakresu znamion przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink>( <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 k.k.</xLexLink>)</xText> <xText>Niewątpliwie oskarżona <xAnon>K. P.</xAnon> mogła działać także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co może sugerować zapis znajdujący się na karcie 72 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazujący na to, że po śmierci męża sprzedała ona ich wspólny dom. Niemniej jednaka z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji nie wynika wprost, aby oskarżona zlecając zabójstwo męża kierowała się tym celem.</xText> <xText>Nietrafny jest też zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej kwestionujący wysokość kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec <xAnon>K. P.</xAnon>.</xText> <xText>W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary. Zasadnie uznał, że kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec 62 letniej, cieszącej się dobrą opinia i nie karanej do tej pory kobiety, jest karą współmierną do jej zawinienia i adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu. Kara ta w żadnym razie nie może uchodzić za karę łagodną w stopniu rażącym.</xText> <xText>W konsekwencji sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.</xText> <xText>Sąd Okręgowy nie naruszył też zasady intertemporalnej określonej w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 § 1 k.k.</xLexLink> Nie ma więc racji <xBx>obrońca <xAnon>S. P.</xAnon></xBx>, który podniósł zarzut obrazy praw materialnego, a to wspomnianego <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 k.k.</xLexLink> oraz art. 7 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wskutek zastosowania do zbrodni zabójstwa zarzucanej oskarżonemu w punkcie XI aktu oskarżenia, popełnionej pod rządami dawnego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, przepisu <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> przewidującego surowsze zagrożenie karą, aniżeli przepisy ustawy dawnej.</xText> <xText>Rzeczywiście sąd pierwszej instancji przypisując oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> w punkcie 10 wyroku dokonanie w nocy z 5 na 6 lutego 1998r. zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon> uznał, że wyczerpał on znamiona zbrodni określonej w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink> i wymierzył mu za tą zbrodnię karę dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zastosował więc wobec czynu oskarżonego popełnionego pod rządami dawnego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeksu karnego z 1969r.</xLexLink> ustawę nową obowiązując w chwili orzekania i wymierzył mu najwyższą z możliwych kar o charakterze izolacyjnym.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach odwołał się w tym zakresie do orzeczenia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 czerwca 2000r. sygn. II AKa 157/00, OSA 2001/7 i uznał, że „zastosowanie do sprawcy zabójstwa, popełnionego przed dniem 1 września 1998r. kwalifikacji prawnej z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 k.k.</xLexLink> nie narusza reguły <xIx>lex retro non agit</xIx>, jeżeli na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, jako właściwa <xBx>może być brana pod uwagę tylko kara </xBx>pozbawienia wolności <xBx>o charakterze wyjątkowym,</xBx> to jest 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Pogląd prawny zaprezentowany przez sąd pierwszej instancji w przypadku tego jednego, konkretnego czynu oskarżonego, zasługuje na akceptację.</xText> <xText>Niewątpliwie zagadnienie względności ustawy należy odnosić do konkretnego czynu danego sprawcy. Tak więc może się zdarzyć, jak to miało miejsce w powyższej sprawie, że do poszczególnych czynów jednego sprawcy, popełnionych przed wejściem w życie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego z 1997r.</xLexLink> stosować się będzie dwie różne ustawy. Chodzi tu o nową ustawę, czyli obowiązujący w chwili orzekania wspomniany <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeks karny z 1997r.</xLexLink> i <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeks karny z 1969r.</xLexLink> Wszystko zależeć będzie od tego, którą ustawę <xIx>in concreto</xIx> uznamy za względniejsza dla sprawcy konkretnego czynu.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w każdym przypadku popełnienia przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> czynu pod rządami dawnego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink> analizował, czy ustawa obowiązująca poprzednio nie jest względniejsza dla sprawcy i wspomniana analiza jest prawidłowa.</xText> <xText>Tak też było w przypadku przypisanego oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> zabójstwa pokrzywdzonego <xAnon>B. P.</xAnon>.</xText> <xText>W tym wypadku zastosowanie ustawy nowej wiązało się z przyjęciem typu kwalifikowanego z <xBx><xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink></xBx>, ale cytowany przepis <xBx>nie penalizuje czynu, który nie byłby już czynem zabronionym przez ustawę obowiązującą poprzednio.</xBx> Tak więc oskarżony dopuścił się czynu zabronionego zarówno przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, jak i ustawę obowiązującą w czasie orzekania. W konsekwencji <xBx>doszło tylko do modyfikacja penalizacji,</xBx> co nie stwarza stanu sprzecznego z zasadą <xBx><xIx>nullum crimen sine lege poenali anteriori, </xIx></xBx>(nie ma przestępstwa bez wcześniejszej ustawy karnej).</xText> <xText>W związku z powyższym możliwość zastosowania ustawy nowej zależy wyłącznie od uznania, która ustawa jest względniejsza dla sprawcy konkretnego czynu karalnego. (podobnie – uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2001r. sygn. V KKN 67/01, OSNKW 2002, z. 5-6, poz. 36, oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 24 listopada 1999r. sygn. I KZP 38/99, OSNKW 2000, z. 1-2, poz. 5).</xText> <xText>Tymczasem, wbrew temu co podnosi skarżący, analiza wszystkich konsekwencji związanych ze skazaniem <xAnon>S. P.</xAnon> za to <xBx>nie pierwszego już jego zabójstwo,</xBx> prowadzi do wniosku, że wyższy dolny próg ustawowego zagrożenia w przypadku przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 4" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 2 pkt 4 k.k.</xLexLink>, w porównaniu z dolną granicą zagrożenia przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink>, nie stanowi przeszkody do uznania ustawy nowej za względniejszą dla sprawcy, gdyż po rozważeniu kwestii wymiaru kary na podstawie sankcji obu konkurujących przepisów prawa, <xBx>w tej konkretnej sytuacji w grę mogła wchodzić w wypadku tego czynu oskarżonego,</xBx> będącego zawodowym zabójcą, płatnym mordercą na zlecenie, <xBx>tylko i wyłącznie kara mająca wyjątkowy charakter, najsurowsza z kar o charakterze izolacyjnym, to jest kara dożywotniego pozbawienia wolności, jako kara jedynie właściwa.</xBx></xText> <xText>Tymczasem w zakresie takich kar o charakterze wyjątkowym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeks karny z 1969r.</xLexLink> na pewno nie jest ustawą względniejszą, albowiem w <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 d.k.k.</xLexLink>, od czasu nowelizacji z 1995r. zamiennie z karą 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienia wolności przewidywał też karę śmierci.</xText> <xText>Nie można też mówić o naruszeniu zakazu określonego w art. 7 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993r. Nr 61, poz. 284 i 285), skoro zarówno w chwili popełnienia, jak i w czasie orzekania, czyn oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, polegający na zabójstwie <xAnon>B. P.</xAnon>, był przestępstwem kodeksowym zagrożonym między innymi karą dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Uwzględniając wszystkie prawidłowo ustalone i ocenione przez sąd merytoryczny wyznaczniki wpływające na wymiar kary, w wypadku zabójstwa <xAnon>B. P.</xAnon>, jako karę adekwatną dla sprawcy <xBx>należało rozważać tylko i wyłącznie karę o charakterze wyjątkowym.</xBx> W konsekwencji zasadnie uznano, że <xIx>„in concreto” </xIx>ustawą względniejszą jest <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeks karny z 1997r.</xLexLink></xText> <xText>W konsekwencji także kwalifikację prawną tego czynu oskarżonego należało uznać za prawidłową. Nie było też podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej orzeczonej wobec oskarżonego za ten czyn kary pozbawienia wolności, albowiem sąd merytoryczny prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar, nie dopatrując się przy tym żadnych znaczących okoliczności łagodzących.</xText> <xText>Za bezzasadny należało też uznać zarzut obrazy prawa materialnego zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, która miała polegać na zastosowaniu mniej korzystnej dla oskarżonego regulacji z <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 77 § 2 k.k.</xLexLink> i wyznaczenie na podstawie tego przepisu surowszych ograniczeń co do warunkowego przedterminowego zwolnienia, aniżeli wynikające z przepisu <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 78 § 3 k.k.</xLexLink>, zamiast zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 92 a" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 92 a d.k.k.</xLexLink>, jako względniejszego w tym zakresie dla oskarżonego, czym naruszono zasadę humanitaryzmu.</xText> <xText>To samo dotyczy podnoszonego przez skarżącego zarzutu rażącej surowości kar dożywotniego pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon>, zarówno jako kary jednostkowe oraz jako kara łączna, bez zastosowania <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Z uwagi na to, że regulacja dotycząca ustalenia przez sąd pierwszej instancji warunków przedterminowego zwolnienia surowszych od przewidzianych w ustawie dotyczy orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> kary łącznej, w pierwszej kolejności zostanie omówiony ostatni zarzut, albowiem dotyczy także kar jednostkowych.</xText> <xText>Przedtem należy jednak podkreślić, że oprócz omówionego na wstępie zabójstwa <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>F.</xAnon>, oraz zamordowania <xAnon>B. P.</xAnon>, oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> przypisano jeszcze dokonanie dwóch zabójstw za które wymierzono mu kary dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Chodzi o zastrzelenie w dniu 23 października 1998r.<xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon> oraz zabójstwo <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon>, do którego oskarżony strzelił w głowę z pistoletu maszynowego w dniu 2 czerwca 1999r., i zmarł on nie odzyskawszy przytomności w dniu 4 czerwca 1999r.</xText> <xText>W obydwu przypadkach oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie przyznał się do dokonania tych zbrodni i szczegółowo opisał okoliczności w jakich dokonał tych przestępstw. Za każdym razem strzelał pokrzywdzonym w głowę z bardzo bliskiej odległości. Działał z niskich pobudek, z błahych powodów, w sposób bezwzględny i przemyślany, z pełnym wyrachowaniem. Ofiarami tych zabójstw były przypadkowe osoby. W przypadku zabójstwa <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon> sąd przyjął, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> działał on warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> W dodatku oskarżony nie żałował tych zbrodni. Nie okazał skruchy. Jedyną okoliczności łagodzącą, uwzględnioną przez sąd pierwszej instancji, było to, że przyznał się on do popełnienia tych dwóch zabójstw. Jednak ta okoliczność nie mogła wiele znaczyć wobec ogromu okoliczności obciążających.</xText> <xText>Nie ma racji obrońca <xAnon>S. P.</xAnon>, gdy podnosi, że należało w wypadku tych zabójstw, oraz w domyśle innych przestępstw przypisanych oskarżonemu, zastosować dobrodziejstwo instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W tym zakresie sąd pierwszej instancji zajął wyraźne stanowisko powołując się na jedno z najnowszych orzeczeń Sądu Najwyższego w myśl którego - <xBx>,,przepis <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> nie ma zastosowania, jeżeli oskarżony w toku postępowania zmieni treść wyjaśnień w zakresie istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa lub współdziałania w jego popełnieniu z innymi osobami”,</xBx> (postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2004r. sygn. III KK 112/04, OSNKW 2005, z. 1, poz. 6). Stanowisko to w pełni zaaprobował sąd odwoławczy.</xText> <xText>Charakterystyczne w powyższej sprawie jest, że wszędzie tam, gdzie oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> zarzucono popełnienie przestępstw wspólnie z innymi osobami i gdzie przynajmniej teoretycznie, w oparciu o to co wyjaśnił on do zakończeniu postępowania przygotowawczego, można byłoby rozważać zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink>, na rozprawie zmienił on treść swoich wyjaśnień i to nie tylko w zakresie istotnych okoliczności popełnienia poszczególnych przestępstw, ale przed wszystkim w zakresie współdziałania w ich popełnieniu z innymi osobami.</xText> <xText>Natomiast w przypadku omawianych powyżej dwóch zabójstw instytucja z <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> w ogóle nie wchodziła w grę, gdyż dokonał ich działając sam, a nie we współdziałaniu z innymi osobami.</xText> <xText>Sąd Okręgowy bardzo dokładnie ustalił wspomniane powyżej okoliczności i właściwie je ocenił. Tak więc nie było najmniejszych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonego za dokonanie tych okrutnych zbrodni.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego oskarżony w pełni zasłużył na to, aby za każde z tych zabójstw orzeczono wobec niego karę dożywotniego pozbawienia wolności. Najbardziej szokujące są okoliczności ostatniej z tych zbrodni, to jest zabójstwa <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> – górnika wracającego z pracy do domu. Osoby zupełnie przypadkowej, która poniosła śmierć tylko dlatego, że oskarżony obiecał dzwoniąc do Komendy Policji w <xAnon>J.</xAnon>, że będzie codziennie zabijał dwie przypadkowe osoby jeżeli nie zostanie zwolniona jego siostra, którą zatrzymali funkcjonariusz policji.</xText> <xText>Oskarżonemu <xBx>trzykrotnie wymierzono więc karę dożywotniego pozbawienia wolności, jako karę jednostkową </xBx>i <xBx>w dwóch wypadkach chodziło o zabójstwa, których dopuścił się on już w okresie obowiązywania <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego z 1997r.</xLexLink></xBx></xText> <xText>Konsekwencją tego było wymierzenie oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> jedynej możliwej kary łącznej, to jest kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Mimo tego należy wyraźnie zaznaczyć, że kara łączna dożywotniego pozbawienia wolności, to jedyna sprawiedliwa kara jako mogła być wobec niego orzeczona, a to wobec ogromu jego przestępczej działalności. Jaką karę można bowiem wymierzyć wielokrotnemu zabójcy, płatnemu mordercy, zabójcy na zlecenie, jeśli nie najwyższej z możliwych.</xText> <xText>Nie można zapominać, że dopuścił się on 4 zbrodni zabójstwa, w trzech przypadkach usiłował dokonać zabójstwa, dokonał trzech rozbojów kwalifikowanych, w jednym przypadku nakłaniał do zabójstwa oraz dokonał 23 innych przestępstw. W wypadku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, a w przypadku przestępstw przeciwko mieniu w warunkach multirecydywy określonej w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Pierwszej zbrodni dopuścił się zaraz po opuszczeniu Zakładu Karnego. Zabijał z niskich pobudek, za wynagrodzeniem, bez powodu lub z błahych powodów. Był zawodowcem, profesjonalnym zabójcą, osobą który biegle posługiwała się bronią palna, która konstruowała profesjonalne ładunki wybuchowe, używała „grotki”. Sprawcą dla którego życie ludzie warte było 5 tys. złotych lub 15 tys. złotych. Człowiekiem, który zabijał w sposób brutalny i okrutny, planując wcześniej i przygotowując się do wykonania zleconych mu zabójstw. Sam mówił, „że zabijanie było jego fachem”. Wyjaśniał, „że może zabić za darmo jeśli go ktoś zdenerwuje”. Sprawca, który „żałował tylko tego, że nie dobił ofiary” zamachu bombowego w szpitalu.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego oskarżony właściwie sam dokonał wyboru i dlatego konieczne było wyeliminowanie go ze społeczeństwa na bardzo długi okres czasu. Sam przecież mówił: „jestem przestępcą, taki wybrałem życie, jestem narzędziem, ale nie ślepym, odpowiadam za swoje czyny i nie będę uchylał się od odpowiedzialności”.</xText> <xText>Nie ma też w sprawie oskarżonego istotnych okoliczności łagodzących, oprócz tego, że przyznał się do większości zarzucanych mu czynów. O tym jak niebezpiecznym i nieobliczalnym może być człowiekiem, najlepiej świadczą okoliczności ostatniej jego zbrodni, to jest zabójstwa przypadkowej osoby wracającej z pracy, którą spotkał na ulicy w okolicach <xAnon> kopalni (...)</xAnon> w <xAnon>J.</xAnon>.</xText> <xText>Zabił ją, jak wcześniej wspomniano, tylko dlatego, że zapewniał policjantów, że będzie codziennie zabijał dwie osoby na wypadek nie wypuszczenia zatrzymanej przez policję jego siostry. Mówił, że „jest człowiekiem, który dotrzymuje słowa”.</xText> <xText>W związku z tym, że wszystkie najsurowsze kary jednostkowe, to jest kary dożywotniego pozbawienia wolności, orzeczone wobec oskarżonego za przestępstwa określone w obowiązującym obecnie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym z 1997r.</xLexLink>, to sąd merytoryczny, wbrew twierdzeniom skarżącego, uprawniony był do sięgnięcia po instytucję określoną w nowym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink>, a przewidującą wyznaczenie innych ostrzejszych warunków przy ubieganiu się o warunkowe przedterminowe zwolnienie.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> będzie mógł ubiegać się o warunkowe zwolnienie po odbyciu 35 lat z orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Biorą pod uwagę, że chodzi o jednostkę wysoce zdemoralizowaną i wielokrotnego zabójcę rozwiązanie przyjęte przez sąd merytoryczny jest w pełni uzasadnione.</xText> <xText>Odnosząc się do <xBx>apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> w zakresie pozostałych, nie omówionych jeszcze zarzutów stwierdzić należy, że także nie zasługują na uwzględnienie.</xText> <xText>Przedtem należy jednak kolejny raz przypomnieć, że sąd pierwszej instancji w sposób wszechstronny i wnikliwy rozważył wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy, a dotyczące przestępczej działalności oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd merytoryczny na podstawie tych dowodów poczynił bezbłędne ustalenia faktyczne i należycie wykazał winę tego oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw.</xText> <xText>O tym, jak wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>S. P.</xAnon> usiłował dokonać włamania do baru <xAnon>(...)</xAnon> i w trakcie niego usiłował dokonać zabójstwa osoby, która chciała go wtedy zatrzymać, była już wcześniej mowa, przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Wracając do omawiania pozostałych zarzutów, sformułowanych w środku odwoławczym, sporządzonym przez obrońcę oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, zauważyć należy, że ocena materiał dowodowego, w zakresie innych przypisanych oskarżonemu przestępstw, dokonana została przez sąd merytoryczny z uwzględnieniem reguł określonych w <xLexLink xArt="art. 5;art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 i 7 k.p.k.</xLexLink> Jest wszechstronna, logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc nie narusza ram swobodnej oceny dowodów.</xText> <xText>Nie zawiera ani błędów faktycznych, ani logicznych, a sąd merytoryczny przy tej ocenie uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, jak i na jego niekorzyść.</xText> <xText>W konsekwencji należy stwierdzić, że ustalenia faktyczne w tej części znajdują pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego.</xText> <xText>Przed przejściem do szczegółowego omawiania konkretnych zarzutów zawartych w tym środku odwoławczy, uwagę poświęcić należy kluczowemu dla całej sprawy zagadnieniu, a mianowicie kwestii wiarygodności wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, albowiem to jego wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego stanowią podstawę ustaleń faktycznych.</xText> <xText>O wyjaśnieniach tych była już mowa na wstępie pisemnych motywów wyroku sądu odwoławczego. W tym miejscu trzeba tylko przypomnieć, że oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> w śledztwie, przyznał się do większości z zarzucanych mu przestępstw i szczegółowo opisał okoliczności ich dokonania, oraz udział w nich innych osób.</xText> <xText>Z uwagi na to, że wspomniane wyjaśnienia poparte są innymi dowodami zasadnie sąd pierwszej instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy, kiedy to <xAnon>S. P.</xAnon> zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia, ale tylko w tym zakresie w którym mogłyby obciążyć inne osoby. Zmieniał wyjaśnienia na rozprawie w zakresie przestępstw, których miał się dopuścić wspólnie z innymi osobami lub przestępstw, które miały ścisły związek z czynami innych współoskarżonych. W takich sytuacjach oskarżony najczęściej twierdził, że działa sam lub z zupełnie innymi osobami.</xText> <xText>Reasumując, sąd pierwszej instancji zasadnie uznał za wiarygodne wyjaśnienia <xAnon>S. P.</xAnon> złożone w postępowaniu przygotowawczym i w konsekwencji trafnie uznał, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dopuścił się zarzucanych mu przestępstw.</xText> <xText>I tak odnosząc się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego i obrazy prawa procesowego, w części dotyczącej trzeciego z czynów przypisanych oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> z <xLexLink xArt="art. 279;art. 279 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 279 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink>, polegającemu na dokonaniu <xBx>włamania do budynku <xAnon> firmy (...)</xAnon></xBx>, należy stwierdzić, iż nie są one zasadne.</xText> <xText>To, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> brał udział w tym włamaniu wyraźnie wynika z wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego, kiedy to szczegółowo przedstawił swój udział w tym przestępstwie oraz role wspólnika oraz zeznań złożonych w śledztwie przez <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon>, który sprzedawał skradzione wtedy komputery.</xText> <xText>Sąd merytoryczny zasadnie uznał, że podane przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> przyczyny zmiany jego wyjaśnień na rozprawie nie są przekonujące. Podobnie trafnie ocenił zmianę zeznań przez świadka <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>Natomiast sposób procedowania sądu był należyty. Nie stwierdzono żadnych uchybień procesowych, które mogłyby wpłynąć na treść zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej omawianego przestępstwa, jak pozostałych przypisanych mu występków.</xText> <xText> <xBx> Za pomoc udzieloną <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>S. P.</xAnon> w zbyciu dwóch komputerów uzyskanych przez nich za pomocą kradzieży z włamaniem </xBx>do budynku <xAnon> firmy (...)</xAnon>, to jest za przestępstwo umyślnego paserstwa z <xLexLink xArt="art. 291;art. 291 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 291 § 1 k.k.</xLexLink> <xAnon>R.</xAnon> <xBx> <xAnon>R.</xAnon> został prawomocnie skazany </xBx>wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 6 marca 2001r. w sprawie o sygn. XVI K 321/00.</xText> <xText>Ta więc nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania w tej części zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji</xText> <xText>Za bezzasadną należało też uznać apelację obrońcy oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w części dotyczącej przypisanego mu przestępstwa polegającego na dokonaniu <xBx>napadu rabunkowego w <xAnon>G.</xAnon>, </xBx>w trakcie którego napastnicy posługiwali się bronią palną.</xText> <xText>Podobnie jak poprzednio, podstawą ustaleń faktycznych poczynionych w tym zakresie przez sąd merytoryczny były, ocenione jako wiarygodne, wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z śledztwa, oraz relacje<xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> także z postępowania przygotowawczego.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> przyznając się do popełnienia tego przestępstwa szczegółowo przedstawił jego przebieg i podał, iż w rozboju uczestniczył <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon>. O pisał też broń, jaką każdy z nich miał przy sobie.</xText> <xText>Na tym etapie postępowania nie chciał brać udziału w konfrontacji z <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, albowiem według niego byłoby to niemiłe, bo powiedział prawdę, która w niekorzystnym świetle stawiała nie tyko <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, ale i <xAnon>C. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Podobnej treści wyjaśnienia, a później zeznania, złożył w śledztwie świadek w powyższej sprawie <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>Jego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania i znacznie wcześniej osądzono. Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 marca 2002r. w sprawie o sygn. XVI K 321/00 Sądu Okręgowego w Katowicach został <xBx>skazany za dokonanie omawianego napadu rabunkowego w <xAnon>G.</xAnon>,</xBx> wspólnie z dwom ustalonymi współsprawcami i po zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 60;art. 60 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 60 § 3 k.k.</xLexLink> wymierzono mu karę pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na rozprawie oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia i potwierdził udział w tym przestępstwie <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> ale co do udziału w nim <xAnon>J. K. (1)</xAnon> wypowiadał się różnie. Na początku podtrzymując wyjaśnienia ze śledztwa nie chciał o <xAnon>J. K. (1)</xAnon> nic mówić, innym razem twierdził, że jego udział w przestępstwie był znikomy, by końcu stwierdzić, że z uwagi na wiek, wzrok i chore serce, nie mógł brać udziału w napadach rabunkowych.</xText> <xText>Także w postępowaniu przygotowawczym <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon> potwierdził udział <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w dokonaniu tego rozboju. Na rozprawie wycofał się z tym twierdzeń. Mówił jednak o swoich obawach i lęku przed oskarżonym <xAnon>K.</xAnon> wskazując, że to legło u podstaw chwilowego odwołania zeznań, które mogły obciążyć <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Przesłuchano na rozprawie funkcjonariuszy policji, którzy przesłuchiwali <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon> i potwierdzili oni, że składał on dobrowolnie wyjaśnienia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że przerwano wizję lokalną z udziałem <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, gdy okazało się, że jest mało konkretny, mało precyzyjny. Jednak to nie dyskredytuje jego zeznań, albowiem później przekonująco wytłumaczył swoje zachowanie podczas tej czynności procesowej. Twierdził ,że był zawstydzony i tym tłumaczył swoje zachowanie.</xText> <xText>Najważniejsze jest to, że wspomniane wcześniej relacje oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, co do podstawowych faktów, potwierdzają portierzy - pokrzywdzeni <xAnon>A. S. (2)</xAnon> i <xAnon>W. G.</xAnon>.</xText> <xText>Co prawda w ich relacjach z postępowania przygotowawczego są pewne rozbieżności w opisie napastników, a zwłaszcza ich wzrostu, co podnosi w swoich pismach oskarżony i skarżący w środku odwoławczym, ale sąd pierwszej instancji wszystko to zauważył i należycie i przekonująco ocenił.</xText> <xText>Trzeba pamiętać ze do napadu doszło nocą, wszyscy napastnicy byli zamaskowani, a pokrzywdzeni byli zaskoczeni sytuacją i przerażeni rozwojem wypadków. W dodatku z opinii kryminalistycznej z zakresu broni i balistyki wynika, że pocisk ujawniony i zabezpieczony podczas oględzin miejsca napadu rabunkowego, pochodzi z tego samego egzemplarza broni, z której wystrzelono pocisk zabezpieczony w ciele <xAnon>S. H.</xAnon> podczas włamania do baru „<xAnon>(...)</xAnon>”.</xText> <xText>W tym zakresie aktualne pozostają uwagi poczynione przez sąd odwoławczy, gdy oceniał opis napastnika przedstawiony przez pokrzywdzonego <xAnon>S. H.</xAnon>, do którego strzelał oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w trakcie usiłowania dokonania włamania do baru „<xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Wszak do napadu rabunkowego w <xAnon>G.</xAnon> doszło w nocy, napastnicy byli podobnie ubrani, <xAnon>J. K. (1)</xAnon> miał dłuższą kurtkę i wszyscy mieli na twarzach kominiarki.</xText> <xText>Mając więc powyższe w polu widzenia sąd odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji wskazujące na to, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> brał udział w zarzuconym mu napadzie rabunkowym w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>Nie ma także podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie przypisanego oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> <xBx>dokonania napadu rabunkowego w <xAnon>U.</xAnon>.</xBx></xText> <xText>Podobnie jak w wypadku wcześniejszego napadu rabunkowego w <xAnon>G.</xAnon>, podstawą ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji były głównie wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego i relacja <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon> z śledztwa, które zdaniem instancji odwoławczej dawały wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dokonania i tego przestępstwa.</xText> <xText> <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon>konsekwentnie wskazywali w śledztwie, że uczestnikiem tego przestępstwa był oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i to on odrywał w nim pierwszoplanową rolę. Sąd merytoryczny zasadnie uznał więc, że relacje tych osób z śledztwa są wiarygodne i pozwalają na przypisanie oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> dokonania tego przestępstwa.</xText> <xText>Słusznie sąd I instancji doszedł do wniosku, że zmiana wyjaśnień przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> na rozprawie była jedynie próba uwolnienia <xAnon>J. K. (1)</xAnon> od odpowiedzialności. To samo dotyczy zeznań <xAnon>R.</xAnon><xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>W dodatku <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>został prawomocnie skazany za udział w tym napadzie rabunkowy w <xAnon>U.</xAnon> wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 6 marca 2002r. sygn. XVI K 321/00.</xText> <xText>Ponadto opis zachowań sprawców napadu, przedstawiony przez świadka <xAnon>K. M.</xAnon>, potwierdza wiarygodność wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> i zeznań <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> z śledztwa.</xText> <xText>Nie sposób nie zauważyć też, że metoda popełnienia tego napadu rabunkowego w <xAnon>U.</xAnon> była niemal identyczna, jak w przypadku wcześniejszego napadu w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>Także i w tym przypadku do napadu doszło w nocy, sprawcy byli zamaskowani i dlatego pojawiały się różnice w zeznaniach świadków co do wyglądu napastników.</xText> <xText>Tak więc całokształt naprowadzonych powyżej okoliczności pozwala na przyjęcie, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>S. P.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon> dokonali napadu rabunkowego w <xAnon>U.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji dokonał też prawidłowych ustaleń faktycznych w odniesieniu do <xBx>czynu z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> przypisanego oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon></xBx> w 36 zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Oparł się w tym zakresie na wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, który w śledztwie wyraźnie stwierdził, że po dokonaniu zabójstwa <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>P.</xAnon> ukrywał się i poprosił <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, z którym miał stały kontakt, aby dostarczył mu jego samochód. W czasie próby dostarczenia samochodu zatrzymano <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Zdaniem instancji odwoławczej sąd merytoryczny miał podstawy do takich ustaleń faktycznych, albowiem dysponował konsekwentnymi w tym zakresie wyjaśnieniami oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> z postępowania przygotowawczego i dowód ten pośrednio potwierdziły zeznania słuchanych w sprawie świadków.</xText> <xText>Chodzi o osoby, które wbrew twierdzeniom <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, potwierdziły, że oskarżony kontaktował się z <xAnon>S. P.</xAnon>. Do zeznań tych osób sąd merytoryczny odniósł przy omawianiu innych czynów przypisanych oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Ponadto opinia kryminalistyczna potwierdziła, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> bywał w mieszkaniu <xAnon>C. Z.</xAnon> u której przebywał <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Tak więc dowody zgromadzone w sprawie potwierdziły słowa oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>, a więc sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodne jego twierdzenia, że <xAnon>J. K. (1)</xAnon> widząc, że jest on poszukiwany listem gończym, podjął się próby dostarczenia mu samochodu, aby umożliwić mu ucieczkę.</xText> <xText>Tak więc były podstawy do uznania, że oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> w ten sposób utrudniał postępowanie karne, a więc dopuścił się występku z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>W konsekwencji apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon>, kwestionująca w tym zakresie zaskarżony wyrok, okazała się bezzasadna.</xText> <xText>W tym miejscu należy podkreślić, że nie ma też podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej orzeczonych wobec oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> kar jednostkowych, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił okoliczności wpływające na ich wymiar.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe są współmierne do stopnia jego zawinienia i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mi przestępstw.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>J. K. (1)</xAnon> był już wielokrotnie karany. Z karty karnej wynika, był skazywany za przestępstwa określone w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">kodeksie karnym z 1932 roku</xLexLink>, w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeksie karnym z 1969 roku</xLexLink> oraz w obecnie obowiązującym <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym z 1997 roku</xLexLink>.</xText> <xText>Natomiast z opinii z jednostki penitencjarnej wynika, że obecnie oskarżony ma pozytywną opinię. Często występuje w charakterze prawnika innych osadzonych. Bardzo wysoki poziom fachowy pism oskarżonego, które kierował w powyższej sprawie do różnych sądów, potwierdza prawdziwość tej opinii z Zakładu Karnego w <xAnon>R.</xAnon>, (karta 10693 akt).</xText> <xText>Jednak przypisanych mu przestępstw przeciwko mieniu dopuścił się warunkach powrotu do przestępstwa określonych w <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Także karę łączną, orzeczoną wobec oskarżonego <xAnon>J. K. (1)</xAnon> przez sąd pierwszej instancji, trudno uznać za karę rażąco surową, skoro przy jej wymiarze zastosowano zasadę pełnej absorpcji.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawartego w <xBx>apelacji obrońcy <xAnon>G. O.</xAnon>, </xBx>należy stwierdzić, że nie jest on zasadny i to w zakresie wszystkich przypisanych oskarżonemu przestępstw.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym szczegółowo opisał dokonanie wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>G. O.</xAnon> i jego synem <xAnon>A. O.</xAnon> pięciu włamań do obiektów handlowych, gastronomicznych.</xText> <xText>Także oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> słuchany w związku z zabójstwem <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>J.</xAnon>, dobrowolnie przyznał się do popełnienia wspólnie z ojcem i <xAnon>S. P.</xAnon> wspomnianych 5 włamań i złożył niezwykle obszerne wyjaśnienia.</xText> <xText>Potwierdził więc wyjaśnienia <xAnon>S. P.</xAnon>. W mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> znaleziono też rzeczy im dokumenty pochodzące z tych włamań.</xText> <xText>Mimo, że przed sądem <xAnon>S. P.</xAnon> nie był pewien, czy <xAnon>O.</xAnon> brali udział w tych przestępstwach, a oskarżony <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> już przed prokuratorem odwołał swoje wyjaśnienia, sąd merytoryczny zasadnie uznał za wiarygodne pierwsze wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> i <xAnon>S. P.</xAnon> i swoje stanowisko w tym zakresie logicznie i przekonująco uzasadnił.</xText> <xText>Nie na więc najmniejszych podstaw do uwzględnienia w tym zakresie apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>.</xText> <xText>Z tych samych względów brak jest też podstaw do uwzględnienia <xBx> apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> </xBx> w tej części w której kwestionuje się w niej przypisanie mu w ramach ciągu przestępstw 5 włamań dokonanych z ojcem i <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Twierdzenia oskarżonego jakoby przyznanie się do popełnienia tych przestępstw zostało na nim wymuszone słusznie uznane zostało za gołosłowne.</xText> <xText>W dodatku okazało się, że to nie funkcjonariusze policji próbowali wpłynąć na jego wyjaśnienia, ale własny ojciec.</xText> <xText>Natomiast kserokopia protokołu oględzin lekarskich, dołączona później przez oskarżonego wskazuje, że został on sporządzony w kilka dni po zatrzymaniu. Wcześniej oskarżony nie zgłaszał, że został pobity oraz że wymuszono na nim wyjaśnienia. Nie można też zapominać, że przed tym, jak oskarżony w dniu 23 października 1998r. wezwał na pomoc <xAnon>S. P.</xAnon>, który zastrzelił pokrzywdzonego <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon> doszło do szarpaniny między oskarżonym, a osobami z budowy. Wtedy to oskarżony <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>mógł doznać drobnych obrażeń ciała na które wskazuje kserokopia protokołu oględzin lekarskich.</xText> <xText>Nie można też mówić o tym, aby sąd merytoryczny dopuścił się w tym zakresie obrazy prawa procesowego, skoro rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione na rozprawie, uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych i na nich niekorzyść oraz dokonując oceny dowodów nie naruszył jej ram określonych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> W konsekwencji wyrok w tej części znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego na rozprawie.</xText> <xText>Nie ma także podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonych <xAnon>G. O.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon> za ciąg przestępstw przypisany im w punkcie 47 i 55 wyroku, albowiem sąd I instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na ich wymiar kary.</xText> <xText>W szczególności sąd merytoryczny, wbrew twierdzeniom obrońcy <xAnon>A. O.</xAnon>, uwzględnił to, że ten oskarżony jest sprawcą młodocianym i jego rola w włamaniach nie była pierwszoplanowa.</xText> <xText>Niemniej jednak nie można zapominać, że oskarżeni dopuścili się pięciu włamań do obiektów handlowych i powstały nie małe szkody. W dodatku oskarżonemu<xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>przypisano nie pomocnictwa, ale współudział w tych przestępstwach.</xText> <xText>Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącego, ojciec dzielił się z oskarżonym zyskami z tych przestępstw.</xText> <xText>W związku z tym, zdaniem instancji odwoławczej, orzeczone za ten ciąg przestępstw kary są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanym im w ramach ciągu przestępstw.</xText> <xText>Przechodząc do dalszych zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych <xAnon>G. O.</xAnon> i <xAnon>A. O.</xAnon>, których sąd odwoławczy również nie podzielił, stwierdzić należy, co następuje:</xText> <xText>Przypisanie oskarżonym<xBx> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 245 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink></xBx> jest ze wszech miar uzasadnione, albowiem pokrzywdzony <xAnon>Z. K.</xAnon> wyraźnie stwierdził, że straszyli go i nachodzili, aby zmienił niekorzystne dla jednego z nich zeznania w toczącej się sprawie karnej i pobicie go w dniu 1 października 1998r. było z tym związane. Ponadto bili go i kopali po całym ciele na klatce schodowej.</xText> <xText>To, iż pokrzywdzony był bity i kopany potwierdzili sąsiedzi i jego żona. Obrażenia ciała, jakich doznał, potwierdza opinia sądowo – lekarska.</xText> <xText>Mając więc w polu widzenia powyższe argumenty sąd odwoławczy uznał, że ustalenia sądu pierwszej instancji w tym zakresie są bezbłędne i nie ma najmniejszych podstaw do uwzględnienia apelacji obrońców oskarżonych <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>G. O.</xAnon>.</xText> <xText>Myli się też jeden z skarżących, gdy podnosi, że czyn oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> nie można kwalifikować z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink>, albowiem pokrzywdzony odniósł obrażenia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Zapomina, że <xBx>dla bytu przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink> nie ma znaczenia skutek pobicia, ale takie działanie, które naraża na określony w tym przepisie skutek. </xBx></xText> <xText>Mając na uwadze bezsporne okoliczności pobicia, to jest bicie i kopanie pokrzywdzonego po całym ciele przez dwóch napastników na klatce schodowej, można zasadnie twierdzić, iż istniało niebezpieczeństwo dla jego zdrowia, a nawet życia, co w pełni uzasadniało przyjęcie kwalifikacji z <xLexLink xArt="art. 158;art. 158 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 158 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Nie można też zgodzić się z obrońcą oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>, że zebrane w sprawie dowody nie dawały podstawy do przypisania mu <xBx>przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink></xBx> albowiem nie groził bronią palną, nie widział nawet, że taką broń miał oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon>.</xText> <xText>Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w odniesieniu do tego przestępstwa, nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Sąd merytoryczny w tym zakresie dokonał bezbłędnych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Przede wszystkim oskarżony <xAnon>S. P.</xAnon> słuchany w postępowaniu przygotowawczym jednoznacznie stwierdził, że gdy groził bronią pokrzywdzonemu <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon> mierząc w niego, oskarżony <xAnon>G. O.</xAnon> zażądał wydania kluczyków.</xText> <xText>Potwierdziły to obecne na miejscu osoby, które były na placu budowy oraz co ważniejsze także kolega <xAnon>A. O.</xAnon> - świadek <xAnon>G. Z.</xAnon>.</xText> <xText>Z zeznań tych osób i wyjaśnień oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> wyraźnie wynika, że działali wspólnie i w porozumieniu z <xAnon>G. O.</xAnon> i mieli zamiar wymusić oddanie kluczyków do samochodu.</xText> <xText>W konsekwencji nie miało znaczenia, jaki był między nimi podział ról, skoro obydwoje mieli takie same zamiary i konsekwentnie zmierzali do odzyskania kluczyków.</xText> <xText>Nie ma też podstaw do kwestionowania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> za <xBx>kradzież dwóch rowerów na terenie Czech,</xBx> albowiem sąd merytoryczny prawidłowo ustalił i cenił, okoliczności wpływające na wymiar tej kary.</xText> <xText>Skarżący zapomina, że oskarżony był pod wpływem alkoholu i tylko dzięki szybkiej i przytomnej reakcji pokrzywdzonych zatrzymano oskarżonego i odzyskano skradzione rowery. Poza tym trudno orzeczoną wobec oskarżonego karę uznać za surową w stopniu rażącym.</xText> <xText>Nie zasługuje również na uwzględnienie <xBx>zarzut błędu w ustaleniach faktycznych</xBx> w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu <xBx><xAnon>G. O.</xAnon> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink></xBx> zawarty w apelacji jego obrońcy.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji w należyty sposób wykazał, że oskarżony <xAnon>G. O.</xAnon> miał świadomość, że <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał zabójstwa, a mimo tego odwiózł go z miejsca tej zbrodni, a później udostępnił mu samochód <xAnon>F. (...)</xAnon>, aby umożliwić mu ukrycie się przed organami ścigania. Tak więc celowo utrudniał postępowanie karne.</xText> <xText>Swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast w odniesieniu do najmłodszego z oskarżonych - <xBx> <xAnon>A. O.</xAnon> </xBx> i zarzucanego mu <xBx> czynu z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink></xBx>, sąd odwoławczy uznał, że choć ułatwił on oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> ucieczkę z miejsca przestępstwa i formalnie swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink>, to jednak zrobił to z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego ojcu, a więc osobie najbliższej.</xText> <xText>Wynikało to bezspornie z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dlatego Sąd Apelacyjny uznał, że może w tym zakresie zmienić zaskarżony wyrok. Zaszła więc sytuacja przewidziana w <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 3 k.k.</xLexLink> która pozwala na odstąpienie od wymierzania kary.</xText> <xText>W tym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego okazała się skuteczna,</xText> <xText>Jeśli chodzi natomiast o przypisane oskarżonym, a kwestionowane przez skarżących, <xBx> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink></xBx>, to sąd odwoławczy uznał, że w tym zakresie konieczna jest korekta zaskarżonego wyroku, albowiem <xAnon>G. O.</xAnon> zaniechał zawiadomienia o dokonaniu przestępstwa zabójstwa <xAnon>J.</xAnon><xAnon>J.</xAnon> z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu, gdyż wspólnie z oskarżonym <xAnon>S. P.</xAnon> dokonał przestępstwa, które poprzedzało zbrodnię zabójstwa. Zawiadamiając o przestępstwie zabójstwa ujawniłby swoje przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 191;art. 191 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 191 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Tak więc wystąpiła sytuacja określona w <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 3 k.k.</xLexLink> kiedy to uchylona zostaje karalność czynu i postępowanie karne w tym zakresie należy umorzyć z uwagi na przesłankę określoną w <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Tymczasem w odniesieniu do oskarżonego <xBx> <xAnon>A. O.</xAnon> </xBx> i tego samego<xBx> przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink></xBx>, sąd odwoławczy uznał, że należy go uwolnić od odpowiedzialności za to przestępstwo, albowiem niezwłocznie po wymuszonym odwiezieniu oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon> zgłosił się na policję i ujawnił wszystko co wie w sprawie tego zabójstwa, co znalazło wyraz w przyznaniu się do zarzucanych mu czynów.</xText> <xText>Wystąpiła więc sytuacja określona w <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 2 k.k.</xLexLink> i dlatego konieczna była zmiana w tej części zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> od zarzucanego mu czynu z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Korekta zaskarżonego wyroku w części dotyczącej dwóch przestępstw zarzucanych oskarżonemu<xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> spowodowała, że sąd odwoławczy musiał wydać orzeczenie o nowej karze łącznej. Stosując zasadę pełnej absorpcji wymierzył oskarżonemu <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon> nową karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Mimo, że zmieniono wyrok w części dotyczącej jednego z przestępstw zarzucanych uprzednio oskarżonemu <xAnon>G. O.</xAnon>, sąd odwoławczy uznał, że nie ma podstaw do łagodzenia orzeczonej wobec niego kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż spełnia ona wszystkie kodeksowe wymagania.</xText> <xText>Wymierzenie oskarżonemu <xAnon>A.</xAnon><xAnon>O.</xAnon> nowej kary łącznej w wysokości najwyższej z kar jednostkowych zwalnia sąd odwoławczy od konieczności odniesienia się do zarzutu apelacyjnego wskazującego na ewidentny błędu sądu pierwszej instancji, który wymierzając za wspomniany ciąg przestępstw karę 3 lat pozbawienia wolności i orzekając karę łączną w wymiarze 4 lat, napisał w uzasadnieniu wyroku, że zastosował zasadę całkowitej absorpcji. Gdyby tak zrobił to ,powinien wymierzyć karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.</xText> <xText><xBx>W konsekwencji Sąd Apelacyjny</xBx> zmienił punkt <xBx>51</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 414;art. 414 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 414 § 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 § 1;art. 17 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> umorzył postępowanie karne w zakresie czynu oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon> opisanego w punkcie <xBx>IX </xBx>aktu oskarżenia przyjmując, że zaniechał on zawiadomienia o jego dokonaniu z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd odwoławczy <xBx> zmienił</xBx> też <xBx> punkt 57</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uniewinnił oskarżonego <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>od czynu z <xLexLink xArt="art. 240;art. 240 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 240 § 1 k.k.</xLexLink> zarzucanego mu w punkcie <xBx> VII</xBx> aktu oskarżenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.</xText> <xText>Ponadto <xBx> zmienił</xBx> punkt <xBx> 58</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uznając oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> za winnego popełnienia występku z <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 1 k.k.</xLexLink> opisanego w punkcie VIII aktu oskarżenia, na mocy <xLexLink xArt="art. 239;art. 239 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 239 § 3 k.k.</xLexLink> odstąpił od wymierzenia mu kary przyjmując, że ułatwiał on oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> ucieczkę z miejsca przestępstwa z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego ojcu, a więc osobie mu najbliższej.</xText> <xText>Zmienił też punkt <xBx>60</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86 § 1 k.k.</xLexLink> wymierzył oskarżonemu <xAnon>A. O.</xAnon> nową karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Zmienił także punkt <xBx>60</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> na poczet orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon> nowej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 23 października 1998r., 7 stycznia 1999r. i 3 czerwca 1999r.</xText> <xText>Zmienił punkt <xBx>38</xBx> zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>J. K. (1)</xAnon> na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od 27 lipca 2000r.n do dnia 22 lutego 2005 roku.</xText> <xText>Na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 k.k.</xLexLink> zaliczył oskarżonemu <xAnon>S. P.</xAnon> na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 24 sierpnia 2004r. do dnia 1 czerwca 2005r.</xText> <xText><xBx>W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. </xBx></xText> <xText>Poza tym zasądził od oskarżonych <xAnon>K. P.</xAnon> i <xAnon>S. P.</xAnon> solidarnie na rzecz oskarżycielki posiłkowej <xAnon>I. M. (1)</xAnon> kwotę 3.600 złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.</xText> <xText>Zasądził też od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>, <xAnon>A. K. (1)</xAnon> (obrońców oskarżonego <xAnon>S. P.</xAnon>), <xAnon>J. N.</xAnon> (obrońcy oskarżonego <xAnon>G. O.</xAnon>) i <xAnon>T. B. (2)</xAnon> (obrońcy oskarżonego <xAnon>A. O.</xAnon>) po 600 złotych oraz na rzecz adw. <xAnon>A. R.</xAnon> (obrońcy oskarżonych <xAnon>J. K. (1)</xAnon> i <xAnon>G. P.</xAnon>) kwotę 1.200 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w postępowaniu odwoławczym przez obrońców wyznaczonych z urzędu.</xText> <xText>Ponadto sąd zwolnił oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążył Skarb Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Waldemar Szmidt

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 46/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 czerwca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wojciech Kopczyński (spr.) SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Helena Kubaty SSA Marek Charuza SSO del. Waldemar Szmidt Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2005 r. sprawy 1 S. P.ur. (...)w miejscowościK. synaH.iJ., 2 J. K. (1)(K.)ur. (...)wS. synaW.iL., 3 T. B. (1)(B.)ur. (...)wK. synaS.iK., 4 G. P.ur. (...)wZ. synaJ.iN., 5 K. P.(P.)ur. (...)wP.córkiJ.iA., 6 G. O.(O.)ur. (...)wD. synaJ.iM., 7 A. O.(O.)ur. (...)wB. synaG.iD. oskarżonych zart. 13§1 kkw zw. zart. 148§1 kki inne na skutek apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowejI. M. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 kwietnia 2004 r. sygn. akt. XVI K 102/01 1 zmienia pkt 51 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 414§1 kpkw zw. zart. 17§1 pkt 4 kpkumarza postępowanie karne w zakresie czynu oskarżonegoG. O.opisanego w pkt IX aktu oskarżenia przyjmując, że zaniechał on zawiadomienia o jego dokonaniu z obawy przed odpowiedzialnością karną, grożącą jemu samemu i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa, 2 zmienia pkt 57 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uniewinnia oskarżonegoA. O.od czynu zart. 240§1 kkzarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa, 3 zmienia pkt 58 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uznając oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia występku zart. 239§1 kkopisanego w pkt VIII aktu oskarżenia, na mocyart. 239§3 kkodstępuje od wymierzenia mu kary przyjmując, że ułatwiał oskarżonemuS. P.ucieczkę z miejsca przestępstwa z obawy przed odpowiedzialnością karną, grożącą jego ojcu, a więc osobie mu najbliższej, 4 zmienia pkt 60 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 85 kki86§1 kkwymierza oskarżonemuA. O.nową karę łączną w wymiarze 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, 5 zmienia pkt 61 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 63§1 kkna poczet orzeczonej wobec oskarżonegoA. O.nowej kary łącznej pozbawienia wolności, zalicza mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 23 października 1998r., 7 stycznia 1999r. i 3 czerwca 1999r., 6 zmienia pkt 38 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 63§1 kkzalicza oskarżonemuJ. K. (1)na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od dnia 27 lipca 2000r. do dnia 22 lutego 2005r., 7 na mocyart. 63§1 kkzalicza oskarżonemuS. P.na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 24 sierpnia 2004r. do dnia 1 czerwca 2005r., 8 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 9 zasądza od oskarżonychK. P.iS. P.solidarnie na rzecz oskarżycielki posiłkowejI. M. (1)kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, 10 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatówA.A.,A. K. (1)(obrońców oskarżonegoS. P.),J. C.‑N.(obrońcy oskarżonegoG. O.) iT. B. (2)(obrońcy oskarżonegoA. O.) – Kancelarie Adwokackie wK.kwotę po 600 (sześćset) złotych oraz na rzecz adw.A. R.(obrońcy oskarżonychJ. K. (1)iG. P.) – Kancelaria Adwokacka wK.kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonych w postępowaniu odwoławczym, 11 zwalnia oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciąża Skarb Państwa. Sygn. akt II AKa 46/05 UZASADNIENIE S. P.oskarżony został o to, że: I.w nocy z 25/26 października 1988r. wS., po uprzednim wyłamaniu pręta zabezpieczającego okno piwniczne oraz wybiciu dziur w szybie tego okna, dostał się do wnętrza budynku przyulicy (...), skąd usiłował zabrać w celu przywłaszczenia mienie należące doK.iI. W., jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przezI. W., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Końskich z dnia 25 października 1984r. o sygn. akt II K 362/84, za czyn zart. 203 § 2 d.k.k.na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od dnia 16 listopada 1984r. do dnia 16 lipca 1985r., wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 25 marca 1988r. o sygn. akt II K 413/87/S, obejmującym wyroki: 1 Sądu Rejonowego w Końskich z dnia 24 stycznia 1985r. o sygn. akt II K 3/85 za czyny zart. 256 § 2 d.k.k.,art. 208 d.k.k.,art. 203 § 1 d.k.k., iart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 208 d.k.k., 2 Sądu Rejonowego w Przysusze z dnia 5 czerwca 1985r. sygn. akt II K 213/85 za czyny zart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 208 d.k.k.,art. 214 § 1 d.k.k.iart. 11 § 1 d.k.kw zw. zart. 214 § 1 d.k.k., 3 Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 11 czerwca 1985r. sygn. akt II K 536/85/S za czyny zart. 208 d.k.k.iart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 214 § 1 d.k.k.na karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karęS. P.odbywał w okresach od 24 października 1984r. do 16 listopada 1984r., od 16 lipca 1985r. do 5 września 1988r. i do 7 lutego 1989r. do 26 listopada 1991r., to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. II.w nocy z 25/26 października 1988r. wS., uderzając obuchem siekiery w głowęB. W. (1), usiłował dokonać jego zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zachowanie sięK. W., przy czym w wyniku tego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci otwartego złamania kości skroniowej prawej z wgłębieniem odłamków, skutkującego stłuczeniem mózgu, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 156 § 1 pkt 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., III.w nocy z 25/26 października 1988r. wS., uderzając obuchem siekiery w głowęK. W., usiłował dokonać jej zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na złamanie się trzonka siekiery, przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, wstrząśnienia mózgu, dwóch ran tłuczonych okolicy potyliczno - ciemieniowej lewej długości 10 cm i 7 cm, zasinienia skóry okolicy jarzmowej lewej, zasinienia grzbietowej powierzchni ręki lewej i nadgarstka przechodzącego na wysokości paliczków podstawowych palców I - V oraz zasinienia bocznej powierzchni kłębika palca małego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowie pokrzywdzonej na okres przekraczający siedem dni, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., IV.w nocy z 35/26 października 1988r. wS., działając z zamiarem zabójstwaI. W., uderzał go ostrym końcem ułamanego drewnianego trzonka siekiery w okolice głowy i szyi, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na obronę pokrzywdzonego, przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej okolicy ciemieniowo - skroniowej lewej, linijnej rany tłuczonej okolicy nasady nosa zachodzącej na górną powiekę oka po stronie prawej długości 3 cm, zasinień i obrzęku lewej małżowiny usznej, grzbietowej powierzchni dłoni lewej, tylnej powierzchni przedramienia lewego i tylno - bocznej powierzchni ramienia lewego, zasinień z otarciami naskórka po stronie grzbietowej prawej dłoni zachodzących na wysokości paliczków podstawowych palca III i IV ręki prawej, otarć naskórka okolicy czołowej prawej, prawego łuku brwiowego, okolicy zewnętrznego kąta oka prawego oraz bocznej powierzchni przedramienia prawego, tylnej powierzchni prawego stawu łokciowego, a także stłuczenia z obrzękiem palca środkowego ręki lewej z przykurczem w stawie międzypaliczkowym dalszym, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres przekraczający siedem dni, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., V.w dniu 23 września 1997r. wN., działając z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życiaR.F., zadał mu kilka ciosów siekierą w okolice karku i głowy, które to ciosy skutkowały śmiercią wyżej wymienionego, to jest o przestępstwo zart. 148 § 1 k.k., VI.w dniu 24 września 1997r. wS., poprzez podpalenie stodoły i znajdującego się w niej ciała nieżyjącegoR.F.spowodował znieważenie jego zwłok oraz zniszczenie mienia o wartości 500 złotych na szkodęA. S. (1), przy czym przestępstwa zniszczenia mienia dopuściła się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. akt V K 361/94, za czyny zart. 208 d.k.k.iart. 210 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.w zw. zart. 60 § 1 i § 3 d.k.k.orazart. 234 § 1 d.k.k.iart. 156 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 8 marca 1994r. do 25 września 1997roku, kiedy to nie powrócił z przepustki, to jest o przestępstwo zart. 262 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., VII.w nocy z 26/27 października 1997r. wR., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania dorestauracji (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa złote i dwa srebrne pierścionki o łącznej wartości 185 złotych na szkodęR.T., oraz pieniądze w kwocie 2.500 złotych, słuchawki stereofoniczne marki(...)i papierosy marki(...), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.700 złotych, oraz zniszczył kasę fiskalną wartości 3.600 złotych na szkodęZ. T., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. akt V K 361/94 za czyny zart. 208 d.k.k.iart. 210 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.w zw. zart. 60 § 1 i § 3 d.k.k.orazart. 234 § 1 d.k.k.iart. 156 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 25 września 1997roku, kiedy to nie powrócił z przepustki, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., VIII.w dniu 14 listopada 1997r. wJ., grożącM. M. (2)użyciem broni palnej zabrał jej w celu przywłaszczenia torebkę z zawartością pieniędzy w kwocie 30 złotych, portfela, różańca i soli, wszystko łącznej wartości około 65 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., IX.w dniu 14 listopada 1997r. wJ., przez otwarte okienko dostał się do piwnicy domu przyulicy (...), następnie uderzając betonowym blokiem w drzwi usiłował włamać się do pomieszczeń mieszkalnych w celu dokonania zaboru mieniaM.iR. M., jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przez pokrzywdzonych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k. X.w dniu 16 listopada 1997r. wJ., działając z zamiarem zabójstwaR. M.zarzucił mu na szyję metalową linkę, po czym zaciągnął ją dusząc w ten sposób pokrzywdzonego, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przezM. M. (2), przy czym w wyniku tego czynu pokrzywdzony utracił przytomność oraz doznał obrażeń ciała w postaci podbiegnięć krwawych wokół szyi, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres nie przekraczający siedmiu dni, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., XI.w nocy z 5/6 lutego 1998r. wM., działając z zamiarem zabójstwaB. P., oddał sześć strzałów w jego głowę i jeden strzał w klatkę piersiową z broni palnej – pistoletu(...), kal.(...)mm, które to rany postrzałowe skutkowały śmierciąB. P.na miejscu, to jest o przestępstwo zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., XII.w nocy z 18/19 marca 1998r. wŻ.R., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O.orazG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni(...)skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki(...)i(...), tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwiskoJ. K. (2), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodęT. P.iJ. K. (2), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XIII.w nocy z 24/25 marca 1998r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania dobaru gastronomicznego (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych, na szkodęH. Z., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k.. a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XIV.w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. wW., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O.iG. O.po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego(...), skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodęP. R., oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodęSp. Z o.o. (...)zW., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XV.w dniu 8 kwietnia 1998r. wJ., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaV.H.–J., poprzez podłożenie materiału wybuchowego przy garażu pokrzywdzonego, usiłował dokonać jego zabójstwa, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na sposób przemieszczenia ładunku wybuchowego przez pokrzywdzonego, przy czym w wyniku eksplozji tego ładunku doznał on obrażeń ciała w postaci: otwartego złamania ¼ dalszej lewej kości udowej z przemieszczeniem odłamów, otwartego złamania rzepki lewej z ubytkiem kostnym, zmiażdżenia kłykcia przyśrodkowego lewej kości udowej z ubytkiem kości i chrząstki, otwartego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego, wieloodłamowego otwartego złamania nasady bliższej piszczeli lewej z ubytkiem kości oraz skóry, a także rozległym uszkodzeniem mięśni uda lewego w części przedniej i przyśrodkowej, licznych ran o charakterze tłuczonym, szarpanym i miażdżonym powłok ciała z obecnością wbitych w skórę, tkanki miękkie i mięśnie wielomiejscowo ciał obcych metalicznych, szczególnie w obrębie kończyny dolnej lewej, ramienia lewego i prawego podudzia, rany tłuczonej powłok klatki piersiowej oraz mnogich wielomiejscowych otarć skóry twarzy i rąk, które to obrażenia skutkowały ciężką długotrwałą chorobą, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 156 § 1 pkt 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., XVI.w nocy z 4/5 maja 1998r. wB., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania doklubu (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową(...), telefon(...), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodęG. L., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwach, określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XVII.w nocy z 4/5 czerwca 1998r. wW., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaA. K. (2), poprzez podłożenie materiału wybuchowego na balkonie jego mieszkania przyulicy (...), usiłował dokonać jego zabójstwa, czym sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo eksplozji materiału wybuchowego, która zagrażałoby życiu i zdrowiu wielu osób, jak również mieniu w wielkich rozmiarach, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie go przezT. K., to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 164 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., XVIII.w nocy z 14/15 czerwca 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania dobaru U (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodęH. S., oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodęfirmy (...) Sp. Z o.o.zW., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XIX.w dniu 19 lipca 1998r. wŁ., posługując się nożem spowodował uP. O.obrażenia ciała w postaci ran ciętych skóry okolicy czołowej lewej, brody i ucha, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres do 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., XX.w dniu 19 lipca 1998r. wŁ., posługując się nożem spowodował uK. G.obrażenia ciała w postaci rany ciętej policzka, które spowodowało naruszenie czynności narządów jego ciała na okres do 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., XXI.w okresie od 4 września 1998r. do czasu ujęcia go przez Policję w dniu 3 czerwca 1999r. wR., korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie, w okresie od 20 do 25 września 1997r. Zakładu Karnego wR., nie powrócił bez usprawiedliwionej przyczyny do tego Zakładu, to jest o przestępstwo zart. 242 § 2 k.k., XXII.w okresie od września 1998r. do 3 czerwca 1999r. na terenie województwa(...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną typu rewolwer(...), kal.(...)mm wraz z amunicją do tej broni, to jest o przestępstwo zart. 263 § 2 k.k., XXIII.w dniu 23 października 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. O., poprze użycie i grożenie bronią palną – rewolwerem(...), kal.(...)mm, zmuszałJ.J.,A. K. (3),T. J.iM. G.do wydania kluczyków od samochodu osobowego marki „P.’(...), to jest o przestępstwo zart. 191 § 1 k.k., XXIV.w dniu 23 października 1998r. wJ., oddał strzał z broni palnej – rewolweru(...), kal.(...)mm, w lewe podudzieJ. P., czym spowodował u niego obrażenia w postaci rany drążącej, penetrującej podudzia lewego, które naruszyły czynności narządu jego ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., XXV.w dniu 23 października 1998r. wJ., z zamiarem zabójstwa oddał strzał z broni palnej – rewolweru(...), kal.(...)mm, w głowęJ. J., czym spowodował u niego obrażenia w postaci rany postrzałowej głowy z otworem wlotowym w okolicy skroniowej lewej, której kanał przebiegał w głąb nieco ku tyłowi i do dołu przez tylny dół czaszki, uszkadzał tyło mózgowie i kończył się otworem wylotowym w okolicy potylicznej prawej, co spowodowało połamanie kości podstawy czaszki w obrębie przedniego dołu czaszkowego, krwotoki: podpajęczynówkowy i dokomorowy mózgu, stłuczenia tkanki mózgowej i obrzęk mózgu, w następstwie czegoJ.J.poniósł śmierć na miejscu, to jest o przestępstwo zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., XXVI.w nocy z 26/27 października 1998r. w województwie(...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do nieustalonego baru, skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy, paralizator ręczny(...)i inne artykuły o nieustalonej wartości na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXVII.w nocy z 27/28 października 1998r. wP., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim wycięciu kraty zabezpieczającej okno i wybiciu szyby, włamał się do sklepu spożywczego przyulicy (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze i artykuły przemysłowe o łącznej wartości 5.042,24 złotych na szkodęGminnej Spółdzielni (...)wP., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXVIII.w nocy z 4/5 stycznia 1999r. weW., w trakcie kontroli dokonanej przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji wK., użył jako autentycznego przerobionego dokumentuprawo jazdy o nr (...), wydanego na nazwiskoD. N., to jest o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k., XXXIX.w okresie od lutego 1999r. do 3 czerwca 1999r. na terenie województwa(...), posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu maszynowego typu(...), kal.(...)mm,(...)wraz z amunicją do tej broni, to jest o przestępstwo zart. 263 § 2 k.k., XXX.w dniu 5 lutego 1999r. wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. K. (1), poprzez wybicie otworu w dachu budynku, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do baru(...)” wK., a także zniszczył mienie w postaci: powłoki dachu budynku, alarmu przeciwwłamaniowego, szyby wystawowej oraz towaru w postaci papierosów, słodyczy i napojów o łącznej wartości 900 złotych, na szkodęW. M., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przybycie na miejsce zdarzeniaS. H., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXXI.w dniu 5 lutego 1999r. wK., wiedząc, żeJ. K. (1)posiada przy sobie broń palną, nakłaniał go do zabójstwaS. H., w wyniku czego oddał on strzał do pokrzywdzonego, to jest o przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., XXXII.w nocy z 4/5 marca 1999r. wK., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. K. (1), poprzez wyrwanie kraty zabezpieczającej okno i wyjęcie okna, włamał się do budynkufirmy (...)przyulicy (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa komputery o wartości 3.687,35 złotych i metalową kasetę z pieniędzmi w kwocie 15.000 złotych na szkodę w/wym. pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXXIII.w nocy z 7/8 marca 1999r. wM., działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, poprzez przecięcie kraty zabezpieczającej i wybicie szyby w oknie, dokonał włamania do boksu nr 2 pasażu handlowego, a następnie kradzieży papierosów różnych gatunków o łącznej wartości 13.012,97 złotych na szkodęK. D., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXXIV.w nocy z 17/18 marca 1999r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. K. (1)i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palna i grożącW.G.iA. S. (2)jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy o wartości 470 złotych i pieniądze w kwocie 500 złotych, wszystko o łącznej wartości 970 złotych, na szkodęZakładu (...), jednocześnie niszcząc mienie tego zakładu, w postaci kasy fiskalnej, umeblowania, wykładziny podłogowej, drzwi, szyby w oknie i systemu alarmowego, o łącznej wartości 16.686,97 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXXV.w dniu 31 marca 1999r. wU., działając wspólnie i w porozumieniu zJ. K. (1)i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palną i grożącK. M.jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia komputer marki(...), dwie drukarki laserowe i telefon – fax marki(...)o łącznej wartości 6.700 złotych oraz pieniądze w kwocie 1.500 złotych, na szkodę firmy(...)wU., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k., a szczegółowo opisanych wVIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., XXXVI.w nieustalonym miejscu i czasie, w celu użycia za autentyczny, poprzez wpisanie danych osobowych, podpisów i wklejenia własnej fotografii, podrobił dokument „dowód osobisty” seria(...)i nr(...), wydany rzekomo przez Urząd Miejski wK.osobie o nazwiskuL. K., a następnie dokumentu tego jako autentycznego używał, to jest o przestępstwo zart. 270 § 1 k.k., XXXVII.w dniu 2 czerwca 1999r. wJ., z zamiarem zabójstwa oddał strzał z broni palnej – pistoletu maszynowego typu(...), kal.(...)mm,(...), w głowęP.P., w następstwie czego wyżej wymieniony w dniu 4 czerwca 1999r. zmarł, to jest o przestępstwo zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., J. K. (1)oskarżono o to, że: I.w dniu 5 lutego 1999r. wK., poprzez oddanie strzału z broni palnej w okolice klatki piersiowejS. H., usiłował dokonać jego zabójstwa, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na fakt, iż pocisk przeszedł przez prawe ramię pokrzywdzonego i utkwił w klatce piersiowej, to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., II.w dniu 5 lutego 1999r. wK., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P., poprzez wybicie otworu w dachu budynku, usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do baru(...)wK., a także zniszczył mienie w postaci: powłok dachu budynku, alarmu przeciwwłamaniowego, szyby wystawowej oraz towaru w postaci papierosów, słodyczy i napojów o łącznej wartości 900 złotych, na szkodęW. M., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przybycie na miejsce na miejsce zdarzeniaS. H., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 listopada 1998r. sygn. akt XVI K 218/98, który został zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 marca 1999r. sygn. II AKa 20/99 za czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 291 § 1 k.k.na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 26 września 1997r. do 20 listopada 1998r. i od 20 września 1999r. do 27 lipca 2000r. to jest o przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., III.w nocy z 4/5 marca 1999r. wK., działając wspólnie i w porozumieniu zS. P., poprzez wyrwanie kraty zabezpieczającej okno i wyjęcie okna, włamał się do budynkufirmy (...)przyulicy (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa komputery o wartości 3.687,35 złotych i metalową kasetę z pieniędzmi w kwocie 15.000 złotych na szkodę w/wym. pokrzywdzonego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., IV.w nocy z 17/18 marca 1999r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palna i grożącW.G.iA. S. (2)jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy o wartości 470 złotych i pieniądze w kwocie 500 złotych, wszystko o łącznej wartości 970 złotych, na szkodęZakładu (...), jednocześnie niszcząc mienie tego zakładu, w postaci kasy fiskalnej, umeblowania, wykładziny podłogowej, drzwi, szyby w oknie i systemu alarmowego, o łącznej wartości 16.686,97 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., V.w dniu 31 marca 1999r. wU., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.i inną ustaloną osobą, posługując się bronią palną i grożącK. M.jej użyciem, zabrał w celu przywłaszczenia komputer marki(...), dwie drukarki laserowe i telefon – fax marki(...)o łącznej wartości 6.700 złotych oraz pieniądze w kwocie 1.500 złotych, na szkodę firmy(...)wU., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a szczegółowo opisanych wIIzarzucie aktu oskarżenia, to jest o przestępstwo zart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., VI.w dniu 2 czerwca 1999r. wD., zabrał z parkingu samochód osobowy markiV. (...)onr rej. (...), który użytkował podejrzany o dokonanie zabójstwaS. P., z zamiarem przekazania go w/wym. w celu umożliwienia mu ucieczki i uniknięcia mu odpowiedzialności karnej, czym utrudniał postępowanie karne przeciwkoS. P., to jest o przestępstwo zart. 239 § 1 k.k., T. B. (1)oskarżono o to, że: I.w maju 1998r. wR.,K.iG., działając wspólnie i w porozumieniu zR. S., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwaA. K. (2), nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez udzielenie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazanie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, dostarczonych mu w tym celu przezR. S., jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa, to jest o przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., R. S.oskarżonego o to, że: I.w maju 1998r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zT. B. (1)iG. P., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwaA. K. (2), za pośrednictwemT. B. (1)nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazanie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, dostarczonych mu w tym celu przezG. P., jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa, to jest o przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., G. P.oskarżono o to, że: I.w maju 1998r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zR. S., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwaA. K. (2), za pośrednictwemR. S.nakłaniał go do tego przekazując zlecenie innej osoby popełnienia tego przestępstwa i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez udzielenie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także dostarczenie mu narzędzi w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalników elektrycznych, jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa, to jest o przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., K. P.oskarżono o to, że: I.w okresie od grudnia 1997r. do stycznia 1998r. wK., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwa jej mężaB. P., za pośrednictwemC. Z.nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęciaB. P.z adresem jego zamieszkania, to jest o przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 18 § 3 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., G. O.oskarżono o to, że: I.w nocy z 18/19 marca 1998r. wŻ.R., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iA. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni(...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki(...)i(...), tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwiskoJ. K. (2), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodęT. P.iJ. K. (2), to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., II.w nocy z 24/25 marca 1998r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iA. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania dobaru gastronomicznego (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych na szkodęH. Z., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., III.w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. wW., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iA. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego(...), skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodęP. R., oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodęSp. Z o.o. (...)zW., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., IV.w nocy z 4/5 maja 1998r. wB., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iA. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania doklubu (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową(...), telefon(...), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodęG. L., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., V.w nocy z 14/15 czerwca 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iA. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania do baru(...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodęH. S., oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodęfirmy (...) Sp. Z o.o.zW., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., VI.w miesiącu wrześniu oraz październiku 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zA. O., grożąc pozbawieniem życia i pobiciem, zmuszałZ. K.do zmiany zeznań w toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie sprawie karnej przeciwko niemu, przy czym w dniu 1 października 1998r. wJ.brał udział w pobiciu w/w pokrzywdzonego, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych czoła, lewej okolicy skroniowej i nosa oraz prawego kciuka i pleców po stronie lewej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała u wyżej wymienionego na okres poniżej 7 dni, to jest o przestępstwo zart. 245 k.k.iart. 158 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k. VII.w dniu 23 października 1998r. wJ., kierował samochodem osobowym markiF. (...)onr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Żarach wyrokiem z dnia 18 grudnia 1995r. o sygn. II K 999/95 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres lat 10, to jest o przestępstwo zart. 244 k.k., VIII.w dniu 23 października 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P., poprzez użycie i grożenie bronią palną oraz szarpanie za ubranie zmuszałJ.J.,A. K. (3),T. J.iM. G.do wydania kluczyków od samochodu osobowego markiP., to jest o przestępstwo zart. 191 § 1 k.k., IX.w dniu 23 października 1998r. wJ., mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu zabójstwaJ.J., nie dokonał niezwłocznego zawiadomienia organu powołanego do ścigania przestępstw, to jest o przestępstwo zart. 240 § 1 k.k., X.w nocy z 23 na 24 października 1998r. wJ., utrudniał postępowanie karne w sprawie zabójstwaJ.J.ukrywając sprawcęS. P.w celu uniknięcia przez wyżej wymienionego odpowiedzialności karnej, to jest o przestępstwo zart. 239 § 1 k.k., XI.w okresie od 4 do 7 stycznia 1999r. wJ.iW., utrudniał postępowanie karne przeciwkoS. P., podejrzanemu o przestępstwo zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., pomagając wyżej wymienionemu w ukrywaniu się, poprzez udostępnienie mu samochodu osobowego markiF. (...)onr rej. (...), w celu uniknięcia przezS. P.odpowiedzialności karnej, to jest o przestępstwo zart. 239 § 1 k.k., A. O.oskarżono o to, że: I.w nocy z 18/19 marca 1998r. wŻ.R., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do kawiarni(...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia papierosy różnych gatunków, słodycze, kuchenki mikrofalowe marki(...)i(...), tuner i pieniądze w kwocie 300 złotych, a także portfel wraz z dowodem osobistym na nazwiskoJ. K. (2), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.995,74 złotych, na szkodęT. P.iJ. K. (2), to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., II.w nocy z 24/25 marca 1998r. wG., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania dobaru gastronomicznego (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia artykuły przemysłowe, spożywcze, alkohol i papierosy, to jest przedmioty o łącznej wartości 2.500 złotych na szkodęH. Z., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., III.w nocy z 2/3 kwietnia 1998r. wW., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania do baru piwnego(...), skąd zabrał w celu przewłaszczenia alkohol, papierosy, słodycze, sprzęt RTV i sprzęt elektromechaniczny, to jest przedmioty o łącznej wartości 5.782 złotych na szkodęP. R., oraz pieniądze w kwocie 800 złotych na szkodęSp. Z o.o. (...)zW., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., IV.w nocy z 4/5 maja 1998r. wB., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń dokonał włamania doklubu (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze, artykuły spożywcze, przemysłowe, kalkulator, ogrzewacz płynowy, kuchenkę mikrofalową(...), telefon(...), to jest przedmioty o łącznej wartości 2.003, 15 złotych na szkodęG. L., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., V.w nocy z 14/15 czerwca 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zeS. P.iG. O., po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń, dokonał włamania dobaru U (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia telewizor, magnetowid, odtwarzacz płyt CD, płyty CD, kasety video, alkohol, słodycze, pieczątkę i inne przedmioty o łącznej wartości co najmniej 2.500 złotych, na szkodęH. S., oraz nieustaloną ilość monet z maszyny grającej na szkodęfirmy (...) Sp. Z o.o.zW., to jest o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k., VI.w miesiącu wrześniu oraz październiku 1998r. wJ., działając wspólnie i w porozumieniu zG. O., grożąc pozbawieniem życia i pobiciem, zmuszałZ. K.do zmiany zeznań w toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie sprawie karnej przeciwko niemu, przy czym w dniu 1 października 1998r. wJ., brał udział w pobiciu wyżej wymienionego pokrzywdzonego, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych czoła, lewej okolicy skroniowej i nosa oraz prawego kciuka i pleców po stronie lewej, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała u w/w na okres poniżej 7 dni, to jest o przestępstwo zart. 245 k.k.iart. 158 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k., VII.w dniu 23 października 1998r. wJ., mając wiarygodną wiadomość o popełnieniu zabójstwaJ.J.nie dokonał niezwłocznego zawiadomienia organu powołanego do ścigania przestępstwa, to jest o przestępstwa zart. 240 § 1 k.k., VIII.w nocy z 23 na 24 października 1998r. wJ.iG., utrudniał postępowanie karne w sprawie zabójstwaJ.J.poprzez ukrycie sprawcy zabójstwaS. P.w domu siostry wyżej wymienionegoA. W., to jest o przestępstwo zart. 239 § 1 k.k., IX.w dniu 31 marca 1999r. wP.kołoK.(Republika Czech), dzielnicaD.w restauracji(...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą zabrał w celu przywłaszczenia rower górski marki(...)o wartości 7.000 koron czeskich, to jest 784 złotych, na szkodęA. I.oraz rower górski marki(...)o wartości 7.000 koron czeskich, to jest 784 złotych na szkodęT. C., to jest o przestępstwo zart. 278 § 1 k.k. Natomiastwyrokiem z dnia 20 kwietnia 2004r. w sprawie o sygn. XVI K 102/01 Sąd Okręgowy w Katowicachna mocyart. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.iart. 414 § 1 k.p.k.umorzył postępowanie karne o czyn zarzucany oskarżonemuS. P.w punkcieIaktu oskarżenia wobec przedawnienia i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa./ punkt 1 zaskarżonego wyroku /. Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji na mocyart. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.iart. 414 § 1 k.p.k.wobec przedawnienia umorzył postępowanie o czyn zarzucany oskarżonemuS. P.w punkcieIIaktu oskarżenia przyjmując, iż wyczerpał on znamionaart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 155 § 1 pkt 2 d.k.k.i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa./punkt 2zaskarżonego wyroku /. Ponadto sąd pierwszej instancji na mocyart. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.iart. 414 § 1 k.p.k.wobec przedawnienia umorzył postępowanie karne o czyny zarzucane oskarżonemuS. P.w punktachIII i IVaktu oskarżenia przyjmując, iż w obu wypadkach wyczerpał znamionaart. 156 § 1 d.k.k.i w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa./ punkt 3 zaskarżonego wyroku /. Sąd Okręgowy uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVaktu oskarżenia i za to na mocyart. 148 § 1 k.k.wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności./ punkt 4 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIaktu oskarżenia, z tym, że przyjął, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., albowiem był poprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyn zart. 208 d.k.k.iart. 210 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.w zw. zart. 60 § 1 i § 3 d.k.k.orazart. 234 § 1 d.k.k.iart. 156 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.na karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 29 września 1997r. i że zachowaniem swoim wyczerpał znamionaart. 262 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.i za to na mocyart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 5 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał w warunkach recydywy wielokrotnej, gdyż był uprzednio skazany: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Krakowie z dnia 11 czerwca 1985r. sygn. II K 536/85/S zart. 208 d.k.k.iart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 214 d.k.k.na łączną karę 7 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 24 października 1984r. do dnia 16 listopada 1984r. i od dnia 16 lipca 1985r. do dnia 5 września 1988r. oraz od dnia 7 lutego 1989r. do dnia 26 listopada 1991r., - wyrokiem Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej z dnia 22 maja 1989r. sygn. II K 2071/89 za czyn zart. 208 d.k.k.w związku zart. 60 § 1 d.k.k.popełniony 24 stycznia 1989r. na karę 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 26 listopada 1991r. do dnia 26 stycznia 1994r., - wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyny zart. 208 d.k.k.iart. 210 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.w związku zart. 60 § 1 i § 3 d.k.k.popełnione 7 lutego 1994r. oraz zart. 234 § 1 d.k.k.iart. 156 § 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.popełnione 8 marca 1994r. na łączną karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 8 marca 1994r. do dnia 25 września 1997r., czym wyczerpał znamionaart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 2 k.k.i za to na mocyart. 279 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności./ punkt 6 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIIaktu oskarżenia, z tym, że przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnejopisanej w punkcie 6 wyroku, czym wyczerpał znamionaart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 5 lat pozbawienia wolności./ punkt 7 zaskarżonego wyroku /. Jednocześnie sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIXaktu oskarżenia z tym, że czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej opisanej w punkcie 6 wyroku, czym wyczerpał znamiona zart.13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 64 § 2 k.k.i za to na mocyart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 8 zaskarżonego wyroku /. Ponadto Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaR. M.i spowodował u niego obrażenia ciała w postaci podbiegnięć krwawych wokół szyi, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni, a nadto, że czynu tego dopuścił się w warunkachart. 64 § 2 k.k., gdyż był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 22 czerwca 1995r. sygn. V K 361/94 za czyny między innymi zart. 234 § 1 d.k.k.iart. 156 § 2 d.k.k.na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej tym samym wyrokiem w okresie od dnia 8 marca 1994r. do 25 września 1997r., czym wyczerpał znamiona zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k.i za to na mocyart. 14 § 1 k.k.w związku zart. 148 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności. / punkt 9 zaskarżonego wyroku /. Sąd merytoryczny uznał też oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał on z zamiarem bezpośrednim, a nadto w warunkach recydywyopisanej w punkcie 9 wyroku, czym wyczerpał znamiona zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.w związku zart. 64 § 1 k.k.i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przy zastosowaniuart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności./ punkt 10 zaskarżonego wyroku /. Sąd uznał też oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktachXII, XIII, XIV, XVI i XVIIIaktu oskarżenia i przyjmując, że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw, czym wyczerpał znamionaart. 91 k.k.w związku zart. 279 § 1 k.k.iart. 64 § 2 k.k.bowiem był uprzednio skazany wyrokami opisanymi wpkt 6wyroku i za to z mocyart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności. / punkt 11 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXVaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy prostej zart. 60 § 1 d.k.k.opisanej wpkt 9wyroku i że spowodował u pokrzywdzonegoV.H.–J.obrażenia ciała w postaci otwartego złamania ¼ dalszej lewej kości udowej z przemieszczeniem odłamów, otwartego złamania rzepki lewej z ubytkiem kostnym, zmiażdżenia kłykcia przyśrodkowego lewej kości udowej z ubytkiem kości i chrząstki, otwartego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego, wieloodłamowego otwartego złamania bliższej piszczeli lewej z ubytkiem kości oraz skóry, a także rozległym uszkodzeniem mięśni uda lewego w części przedniej i przyśrodkowej, licznych ran o charakterze tłuczonym, szarpanym i miażdżonym powłok ciała z obecnością wbitych w skórę, tkanki miękkie i mięsnie wielomiejscowo ciał obcych metalicznych, szczególnie w obrębie kończyny dolnej lewej, ramienia lewego i prawego podudzia, rany tłuczonej powłok klatki piersiowej oraz mnogich wielomiejscowych otarć skóry twarzy i rąk, które to obrażenia skutkowały ciężkim kalectwem, czym wyczerpał znamiona zart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 155 § 1 pkt 2 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.iart. 60 § 1 d.k.k. i za to z mocyart. 12 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 10 § 3 d.k.k.iart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności, a z mocyart. 40 § 1 d.k.k.orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu./ punkt 12 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXVIIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał w warunkachart. 60 § 1 d.k.k.opisanych w punkcie9wyroku i swoim zachowaniem wyczerpał znamionaart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 13 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k.iart. 60 § 1 d.k.k. i za to na mocyart. 12 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 3 d.k.k.wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności, a z mocyart. 40 § 1 d.k.k.wymierzył mu karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat./ punkt 13 zaskarżonego wyroku /. Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXIXaktu oskarżenia, z tym, że przyjął, iż dopuścił się go w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie9wyroku, czym wyczerpał znamionaart. 157 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k.i za to na mocyart. 157 § 2 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 14 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcieXXaktu oskarżenia, z tym, że tego czynu dopuścił się w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie9wyroku, czym wyczerpał znamionaart. 157 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k.i za to na mocyart. 157 § 2 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 15 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXIaktu oskarżenia, przyjmując, iż nie powrócił do Zakładu Karnego 28 września 1997r. i za to na mocyart. 242 § 2 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./punkt 16 zaskarżonego wyroku /. Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXII i XXIXaktu oskarżenia przyjmując, iż jest to jedno przestępstwo wyczerpujące znamionaart. 263 § 2 k.k., a polegające na posiadaniu bez wymaganego zezwolenia na terenie województwa(...)w okresie od września 1998r. do dnia 3 czerwca 1999r. broni palnej typu rewolwerB. (...)kal.(...)mm wraz z amunicją do tej broni, a w okresie od lutego 1999r. do dnia 3 czerwca 1999r. pistoletu maszynowego typu(...)kal.(...)mm(...)wraz z amunicją i za to na mocyart. 263 § 2 k.k.wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności. / punkt 17 zaskarżonego wyroku /. Sąd uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXIIIaktu oskarżenia i za to z mocyart. 191 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 18 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXIVaktu oskarżenia i przyjmując, że czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy prostej opisanej w punkcie w punkcie9wyroku, na mocyart. 157 § 1 k.k.wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 19 zaskarżonego wyroku/. Sąd merytoryczny uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXVaktu oskarżenia i przyjmując, iż działał z zamiarem bezpośrednim i czynu tego dopuścił się w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie9wyroku, czym wyczerpał znamionaart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 64 § 1 k.k. i za to z mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.k.wymierzył mu karę dożywotniego pozbawienia wolności./ punkt 20 zaskarżonego wyroku /. Sąd uznał też oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu punkcieXXVI i XXVIIaktu oskarżenia i przyjął, iż czynów tych dopuścił się w warunkach recydywy wielokrotnej zart. 64 § 2 k.k.opisanej w punkcie6wyroku oraz, że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw, czym wyczerpał znamionaart. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 64 § 2 k.k.i za to z mocyart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu jedną karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 21 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXVIIIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 270 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 22 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamionaart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w związku zart. 64 § 2 k.k., gdyż był uprzednio skazany wyrokami opisanymi w punkcie6wyroku i za to na mocyart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 23 zaskarżonego wyroku /. Sąd Okręgowy uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 19 § 1 k.k.w związku zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności./ punkt 24 zaskarżonego wyroku /. Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu punkcieXXXII i XXXIIIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż czynów tych dopuścił się w warunkachart. 64 § 2 k.k.opisanych w punkcie6wyroku oraz, że działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, to jest w ciągu przestępstw, czym wyczerpał znamionaart. 91 § k.k.w związku zart. 279 § 1 k.k.iart. 64 § 2 k.k.i za to na mocyart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 25 zaskarżonego wyroku /. Sąd uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXIVaktu oskarżenia przyjmując, że czynu tego dopuścił się w warunkachart. 64 § 2 k.k.opisanego w punkcie6wyroku i swoim zachowaniem wyczerpał znamionaart. 280 § 2 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 2 k.k.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności./ punkt 26 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXVaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkachart. 64 § 2 k.k.opisanych w punkcie6wyroku i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności./ punkt 27 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXVIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż dowód osobisty podrobił w listopadzie 1998r. a następnie dokumentu tego używał jako autentycznego do chwili zatrzymania, to jest do dnia 3 czerwca 1999r., czym wyczerpał znamionaart. 270 § 1 k.k.i za to na mocyart. 270 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 28 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoS. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieXXXVIIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwaP.P. i za to na mocyart. 148 § 2 pkt 4 k.k.skazał go na karę dożywotniego pozbawienia wolności./ punkt 29 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 85 k.k.iart. 88 k.k.iart. 90 § 2 k.k.sąd pierwszej instancji wymierzył oskarżonemuS. P.karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności i pozbawienia praw publicznych na okres lat 10, ograniczając jednocześnie, po myśliart. 77 § 2 k.k.możliwość korzystania z warunkowego zwolnienia – nie wcześniej niż za lat 35./ punkt 30 zaskarżonego wyroku /. Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznałoskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIaktu oskarżenia z tym, że przyjął, iż działał z zamiarem bezpośrednim i spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci rany przeszywającej prawe ramię z otworem wlotowych na powierzchni bocznej ramienia i otworem wylotowym na jego powierzchni przyśrodkowej z ominięciem kości ramiennej i ugodzeniem w boczną powierzchnię klatki piersiowej, przy czym pocisk utkwił w powłokach miękkich na wysokości X żebra po stronie prawej, które to obrażenia naruszyły czynności ciała i rozstrój zdrowia na czas przekraczający 7 dni, czym wyczerpał znamionaart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k. i za to na mocyart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności./ punkt 31 zaskarżonego wyroku/. Ponadto sąd pierwszej instancji uznał oskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIIaktu oskarżenia przyjmując, iż czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 20 listopada 1998r. sygn. XVI K 218/98, który został zmieniony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 marca 1999r. sygn. II AKa 20/99, za czyn zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 291 § 1 k.k.na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 26 września 1997r. do dnia 20 listopada 1998r. i od dnia 20 września 1999r. do dnia 27 lipca 2000r., czym wyczerpał znamionaart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k. i za to na mocyart. 14 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 32 zaskarżonego wyroku /. Sąd uznał też oskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIIIaktu oskarżenia i przyjął, że czynu tego dopuścił się w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie 32 wyrokui za to na mocyart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. / punkt 33 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIVaktu oskarżenia przyjmując, że działał w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie32wyroku, czym wyczerpał znamionaart. 280 § 2 k.k.w zw. zart. 288 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na mocyart. 280 § 2 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 6 lat pozbawienia wolności./ punkt 34 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVaktu oskarżenia przyjmując, że działał w warunkachart. 64 § 1 k.k.opisanych w punkcie32wyroku i za to z mocyart. 280 § 2 k.k.skazał go na karę 6 lat pozbawienia wolności,/ punkt 35 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał oskarżonegoJ. K. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 239 § 1 k.k.wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności./ punkt 36 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 85 k.k.sąd wymierzył oskarżonemuJ. K. (1)karę łączną 15 lat pozbawienia wolności./ punkt 37 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuJ. K. (1)na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od dnia 27 lipca 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r./ punkt 38 zaskarżonego wyroku /. Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach uznałoskarżonegoT. B. (1)za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamionaart. 18 § 1 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k. i za to na mocyart. 19 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 3 d.k.k.iart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności, a na mocyart. 40 § 1 d.k.k.orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu./ punkt 39 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemuT. B. (1)okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 22 marca 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r./ punkt 40 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał teżoskarżonegoR. S.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamiona nart. 18§ 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k. i za to na mocyart. 19 § 1 d.k.k.zart. 148 § 1d.k.k.iart. 4 § 1 k.k.wymierzył mu karę 10 lat pozbawienia wolności, a na mocyart. 40 § 1 d.k.k.orzekł wobec niego karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu./ punkt 41 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuR. S.na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 3 kwietnia 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r./ punkt 42 zaskarżonego wyroku /. Ponadto Sąd Okręgowy uznałoskarżonegoG. P.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamionaart. 18 § 1 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k. i za to na mocyart. 19 § 1 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 3 d.k.k.iart. 4 § 1 k.k.skazał go na karę 12 lat pozbawienia wolności, a na mocyart. 40 § 1 d.k.k.orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu./ punkt 43 zaskarżonego wyroku /. Jednocześnie sąd pierwszej instancji uznałoskarżonąK. P.za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcieIaktu oskarżenia, czym wyczerpała znamionaart. 18 § 1 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k. i za to na mocyart. 19 § 1 d.k.k.w związku zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 3 d.k.k.iart. 4 § 1 k.k.skazał ją na karę 15 lat pozbawienia wolności, a na mocyart. 40 § 1 d.k.k.orzekł karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres lat pięciu./ punkt 44 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonejK. P.na poczet orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 września 2000r. do dnia 20 kwietnia 2004r./ punkt 45 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 46 § 2 k.k.sąd orzekł od oskarżonego S. P.iK. P. – solidarnie nawiązkę w kwocie 8.000 złotych na rzecz pokrzywdzonychI. M. (1),K. S.iE. P.. / punkt 46 zaskarżonego wyroku /. Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznałoskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punkcieI, II, III, IV i Vaktu oskarżenia przyjmując, iż czynów tych dokonał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona ciągu przestępstw zart. 91 § 1 k.k.w związku zart. 279 § 1 k.k. i za to z mocyart. 279 § 1 k.k.skazał go na jedną karę 4 lat pozbawienia wolności, a nadto na mocyart. 33 § 2 i § 3 k.k.wymierzył mu grzywnę w wymiarze 50 stawek dziennych po 100 złotych każda./ punkt 47 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał też oskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamionaart. 245 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.i za to na mocyart. 245 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 3 k.k.wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 48 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 244 k.k.wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 49 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 191 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 50 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIXaktu oskarżenia i za to na mocyart. 240 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 51 zaskarżonego wyroku /. Ponadto sąd uznał oskarżonegoG. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieX i XIakty oskarżenia i przyjął, iż jest to jedno przestępstwo zart. 239 § 1 k.k.polegające na tym, że w nocy z 23 na 24 października 1998r. wJ.oraz w okresie od 4 do 7 stycznia 1999r. wJ.iW., ukrywałS. P.– sprawcę zabójstwaJ. J.w celu uniknięcia przez w/w odpowiedzialności karnej i za to na mocyart. 239 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 52 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 85 k.k.wymierzył oskarżonemuG. O.karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 53 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuG. O.na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 października 1998r. do dnia 11 grudnia 1998r. oraz od dnia 6 stycznia 1999r. do dnia 8 lipca 1999r./ punkt 54 zaskarżonego wyroku /. Tym samym wyrokiem sąd pierwszej instancji uznałoskarżonegoA. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieI, II, III, IV i Vaktu oskarżenia przyjmując, iż czynów tych dokonał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona ciągu przestępstw zart. 91 § 1 k.k.w związku zart. 279 § 1 k.k. i za to na mocyart. 279 § 1 k.k.wymierzył mu jedną karę 3 lat pozbawienia wolności, a na mocyart. 33 § 2 i § 3 k.k.wymierzył mu grzywnę w wysokości 30 stawek po 100 złotych każda./ punkt 55 zaskarżonego wyroku /. Sąd I instancji uznał oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIaktu oskarżenia, czym wyczerpał znamionaart. 245 k.k.iart. 158 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.i za to na mocyart. 245 k.k.wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 56 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 240 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 57 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieVIIIaktu oskarżenia i za to na mocyart. 239 § 1 k.k.wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności./ punkt 58 zaskarżonego wyroku /. Uznał oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcieIXaktu oskarżenia i za to na mocyart. 278 § 1 k.k.wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności./ punkt 59 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 85 k.k.wymierzył oskarżonemuA. O.karę łączną 4 lat pozbawienia wolności./ punkt 60 zaskarżonego wyroku /. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuA. O.na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie, a to dzień 23 października 1998r., 7 styczeń 1999r. i 3 czerwiec 1999r. /punkt 61 zaskarżonego wyroku /. Ponadto sąd pierwszej instancji zwolnił oskarżonychS. P.,J. K. (1),T. B. (1)iG. P.od ponoszenia kosztów sądowych, a pozostałych oskarżonych obciążył kosztami postępowania. Zasądził od oskarżonychK. P.iS. P.solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych:I. M. (1),E. P.iK.S.kwotę 21.240 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądem pierwszej instancji. Zasądził też koszty obrony z urzędu za postępowanie przed sądem pierwszej instancji. Powyższy wyrok zaskarżył:prokurator, obrońca oskarżonegoS. P., obrońca oskarżonegoJ. K. (1), obrońca oskarżonegoT. B. (1), obrońca oskarżonegoR. S., obrońca oskarżonegoG. P., obrońcy oskarżonejK. P., obrońca oskarżonegoG. O., obrońca oskarżonegoA. O.i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowejI. M. (2). W sumie wniesiono w powyższej sprawie 11 apelacji. Na etapie postępowania odwoławczego postanowieniem z dnia 30 maja 2005r. (karta 10578 akt)wyłączono do odrębnego rozpoznania sprawę oskarżonegoR. S.. Wyrok sądu pierwszej instancji w części dotyczącej tego oskarżonego zaskarżył jego obrońca i prokurator na korzyść oskarżonego. W tej wyłączonej sprawie oskarżonegoR. S.o sygn. II AKa 217/05 wyrok sądu odwoławczego zapadł w dniu 28 lipca 2005 roku. Natomiast w niniejszej sprawie o sygn. II AKa 46/05, będącej przedmiotem rozpoznania na rozprawie odwoławczej w dniu 31 maja 2005r.prokurator zaskarżył powyższy wyrok na niekorzyść oskarżonychJ. K. (1),T. B. (1)iG. P.w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucił wyrokowi rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemuJ. K. (1)za przestępstwo zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 157 § 1 k.k.przy zastosowaniuart. 11 § 2 k.k.opisane w punkcieIaktu oskarżenia polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności, a co za tym idzie wymierzenie mu kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności. Zarzucił też rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemuT. B. (1)za przestępstwo zart. 18 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k., opisane w punkcieIaktu oskarżenia, polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 10 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat. Zarzucił też rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemuG. P.za przestępstwo zart. 18 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k., opisane w punkcieIaktu oskarżenia, polegającej na skazaniu oskarżonego na karę 12 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat. Podnosząc powyższe zarzutywniósł o zmianę zaskarżonego wyrokuw zakresie punktu31orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobecJ. K. (1), poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcieIaktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu37poprzez orzeczenie wobecJ. K. (1)kary łącznej 25 lat pozbawienia wolności. Ponadto wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu39orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobecT. B. (1), poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcieIaktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz kary dodatkowej 5 lat pozbawienia praw publicznych. Wniósł też o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie punktu43orzeczenia w części dotyczącej wymiaru kary wobecG. P., poprzez wymierzenie mu za czyn opisany w punkcieIaktu oskarżenia kary 25 lat pozbawienia wolności oraz kary dodatkowej 5 lat pozbawienia praw publicznych. Obrońca oskarżonegoS. P.zaskarżył powyższy wyrok w punktach:4, 5, 7, 9, 10, 13, 21 i 24w całości, a w pozostałym zakresie co do orzeczenia o karze. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przyjęciu w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w wyroku: - w punkcie 4, iż oskarżony dopuścił się zbrodni zabójstwaR.F.działając z zamiarem bezpośrednim jej popełnienia, w miejscu i czasie i w sposób opisany przez sąd, mimo szeregu wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zmiennych wyjaśnień oskarżonego oraz treści opinii biegłego sądowego i protokołu oględzin zwłok wydanych po zbadaniu denata i innych przeprowadzonych dowodów; - w punkcie 5, iż oskarżony dokonał zniszczenia mienia oraz znieważenia zwłokR.F.poprzez polanie ich benzyną i podłożenie materiału wybuchowego, co spowodowało ich podpalenie; - w punkcie 7, iż oskarżony stosował wobec pokrzywdzonejM. M. (2)przemoc w powiązaniu z użyciem broni w celu zaboru jej torebki, którego ostatecznie dokonał; - w punkcie 9, iż oskarżony w dniu zdarzenia przyszedł na posesję pokrzywdzonychR.iM. M. (2)z zamiarem dokonania zabójstwa; - w punkcie 13, iż fakt skonstruowania bomby, jej lokalizacji oraz przyjęcie zlecenia zabójstwa i własna chęć oskarżonego dokonania zabójstwa przemawiają za przypisaniem oskarżonemu zamiaru zabójstwa, który nie został zrealizowany jedynie z przyczyn od oskarżonego niezależnych; - w punkcie 21, iż oskarżony był jednym ze sprawców włamania dokonanego w nieustalonych okolicznościach opisanych w punkcie XXVI aktu oskarżenia; - w punkcie 24, iż oskarżony opisanym w uzasadnieniu wyroku zachowaniem, przy użyciu zacytowanych w uzasadnieniu wyroku słów, podżegał oskarżonegoJ. K. (1)do zbrodni zabójstwa. Skarżący postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w zakresie przypisanych oskarżonemuS. P.w punktach 4, 9, 13 i 24 zbrodni zabójstwa oraz przestępstw przypisanych mu w punktach 5, 7 i 21, a to: - art. 7 k.p.k.popełnioną wskutek dokonania przez sąd dowolnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień samego oskarżonego, wyjaśnień współoskarżonych, zeznań świadków, w tym pokrzywdzonych, opinii biegłych, protokołów oględzin, ujawnionych dowodów rzeczowych, - art. 5 § 2 k.p.k.poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wątpliwości jawiących się ze wskazanych nieco wyżej dowodów dotyczących tych przestępstw, - art. 4 k.p.k.iart. 424 § 1 k.p.k.wobec nadania prymatu okolicznościom przemawiającym na niekorzyść oskarżonego co do popełnienia przez niego tych przestępstw oraz braku przekonywującego wskazania w uzasadnieniu wyroku dlaczego sąd nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego istniejących wątpliwości. Obrońca oskarżonegoS. P.sformułował też w środku odwoławczym zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, a to: - art. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwaR. M., - art. 11 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaA. K. (2), - art. 91 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.na skutek przyjęcia, ż oskarżony działał w ciągu przestępstw zarzucanych mu w punktach XXVI i XXVII aktu oskarżenia, - art. 4 k.k.oraz art. 7 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wskutek zastosowania do zbrodni zabójstwa zarzucanej w punkcie XI aktu oskarżenia, popełnionej pod rządami dawnegokodeksu karnego(d.k.k.) przepisuart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przewidującego surowsze zagrożenie karą, aniżeli przepisy ustawy dawnej, - zastosowanie mniej korzystnej dla oskarżonego regulacji zart. 77 § 2 k.k.i wyznaczenie na podstawie tego przepisu surowszych ograniczeń co do warunkowego przedterminowego zwolnienia, aniżeli wynikające z przepisuart. 78 § 3 k.k., zamiast zastosowania przepisuart. 92a d.k.k.jako względniejszego w tym zakresie dla oskarżonego, czy naruszono także zasadę humanitaryzmu (art. 3 k.k.). Na koniec skarżący postawił zarzut rażącej surowości kar dożywotniego pozbawienia wolności, wymierzonych zarówno jako kary jednostkowe oraz jako kara łączna, bez zastosowania dobrodziejstwaart. 60 § 3 k.k., co jest wynikiem niedostatecznego wzięcia pod uwagę okoliczności łagodzących, związanych z zakresem przyznania się oskarżonego w toku procesu do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz waloru wyjaśnień oskarżonego, jako głównego dowodu w sprawie ustalonych innych sprawców przestępstw. Stawiając powyższe zarzutyobrońcaS. P.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstw zarzucanych mu w akcie oskarżenia, a przypisanych w punktach: 4, 5, 7, 13, 21 i 24 wyroku, - zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 9 wyroku na przestępstwo zart. 157 § 2 k.k.i wymierzenie za tak przypisany czyn kary znacznie łagodniejszej, - zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 10 zaskarżonego wyroku na kwalifikację zart. 148 § 1 d.k.k.jako względniejszą dla sprawcy i orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze łagodniejszym, - zmianę zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie poprzez wymierzenie jednostkowych kar pozbawienia wolności, w tym zwłaszcza za przestępstwa z punktu 12, 20 i 29 oraz kary łącznej za wszystkie przestępstwa w wymiarze łagodniejszym, bez wyznaczania surowszych aniżeli ustawowe ograniczeń co do skorzystania z możliwości warunkowego przedterminowego zwolnienia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Obrońca oskarżonegoT. B. (1)zaskarżył powyższy wyrok jedynie w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary wniósł o zmianę skarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobecT. B. (1)łagodniejszej kary. ObrońcaJ. K. (1)zaskarżył wyrok w zakresie uznania tego oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów w punktach: 1, 2, 3, 4, 5 i 6 i zarzucił mu: - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a toart. 7 k.p.k.nakazującego swobodną ocenę wszystkich dowodów w oparciu o doświadczenie życiowe, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, uwzględniając przy tym okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżonyJ. K. (1)dopuścił się czynów opisanych w sentencji wyroku w punktach: 1, 2, 3, 5 i 6, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, nie daje podstaw dla uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów. Postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie jednostronnej oceny materiału dowodowego uwzględniającej wyłącznie okoliczności obciążające oskarżonego z pominięciem części materiału dowodowego dla niego korzystnej. Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a toart. 5 § 2 k.p.k.przez wykładnię nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania. ObrońcaG. P.zaskarżył niniejszy wyrok w zakresie przypisanego temu oskarżonemu przestępstwa zart. 18 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.w zw. zart. 10 § 2 d.k.k. i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a toart. 7 k.p.k.nakazującego swobodną ocenę wszystkich dowodów w oparciu o doświadczenie życiowe, zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, uwzględniając przy tym okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżonyG. P.dopuścił się czynu opisanego w sentencji wyroku w punkcie 1, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego, nie daje podstaw dla uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Postawił też zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie jednostronnej oceny materiału dowodowego uwzględniającej wyłącznie okoliczności obciążające oskarżonego z pominięciem części materiału dowodowego dla niego korzystnej. Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a toart. 5 § 2 k.p.k.przez wykładnię nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania. Obrońca oskarżonejK. P.zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżonaK. P.w okresie od grudnia 1997r. do stycznia 1998r. wK., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwa jej mężaB. P., za pośrednictwemC. Z.nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęciaB. P.z adresem jego zamieszkania, podczas gdy właściwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na nie budzące wątpliwości przyjęcie, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu. Zarzucił też obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności: - art. 4 k.p.k.poprzez niezastosowanie zasady obiektywizmu i uwzględnieniu jedynie okoliczności i dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonej, dokonanie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego wyłącznie w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoS. P.złożone w postępowaniu przygotowawczym i świadkaC. Z., odrzucając jednocześnie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonejK. P., - art. 5 § 2 k.p.k.przez przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić winę oskarżonej, - art. 424 § 1 k.p.k.poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia na jakiej podstawie przyjął, iż treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonegoS. P.w zakresie dotyczącym zarzutu postawionego oskarżonejK. P., w postępowaniu przed sądem nie zasługuje na uwzględnienie oraz brak wyczerpującego wyjaśnienia na jakiej podstawie odmówił wiarygodności wyżej wymienionym wyjaśnieniom oskarżonej. Wskazując na powyższe podstawy obrońca oskarżonejK. P.wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Natomiastdrugi z obrońców oskarżonejK. P.także zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu: 1 błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżonaK. P., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwa jej mężaB. P., za pośrednictwemC. Z., nakłaniała go do tego i pomagała mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie za pośrednictwem tej samej osoby zdjęciaB. P.z adresem jego zamieszkania, 2 obrazęart. 410 k.p.k.polegającą na wydaniu wyroku w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego, albowiem sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie dokonał wszechstronnej analizy i oceny wszystkich dowodów, a w szczególności nie dokonał oceny wyjaśnieńC. Z.oraz zeznań świadków:W. P., I.M., I.D.,Z. W.,T. G., E.P.,D. M.,I. G.,C. J.,C. M.,K. S.,A. T.,J. O., K.P.,J. Z.,W. Z.,M. S.,W. S.,H. M.,S. M., G.T., M.M., 3 obrazęart. 424 § 2 k.p.k., albowiem sąd nie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonegoS. P.złożonym na rozprawie, w części dotyczącej treści zlecenia przekazanego odK. P.przezC. Z., 4 obrazęart. 366 § 1 k.p.k.polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności poprzez zaniechanie wyjaśnienia sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonegoS. P.złożonymi w toku śledztwa w dniu 29 września 1999r. (k. 405-408) i w dniu 22 listopada 2000r. (k. 4561-4563) oraz poprzez zaniechanie przez sąd dokładnego wyjaśnienia przebiegu zabójstwaB. P., w tym procesów decyzyjnych podejmowanych przez oskarżonegoS. P.w trakcie tego zdarzenia, 5 obrazęart. 7 k.p.k.przez niewłaściwą ocenę wyjaśnień współpodejrzanegoS. P., prowadzącą do uznania za wiarygodne jego wyjaśnień złożonych w śledztwie w części, w której wskazał, że zabiłB. P.na zlecenie jego żony, przekazane przezC. Z., mimo że nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w wyjaśnieniach oskarżonejK. P.,C. Z.oraz w ustalonym przez sąd przebiegu zabójstwaB. P., 6 obrazęart. 391 k.p.k.poprzez odczytanie zeznańH. M.iW. S., albowiem sąd postanowił odczytać zeznania z powodu przebywania świadków za granicą i z innych przyczyn, nie wskazując na czym „inne przyczyny” polegają. Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Natomiastpełnomocnik jednego z oskarżycieli posiłkowych,a mianowicieI. M. (1)zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonejK. P.w całości i zarzucił mu: - rażące naruszenie przepisów postępowania w postaciart. 413 § 1 pkt 4 k.p.k.na skutek pominięcia w opisie czynu przypisanego oskarżonejK. P.po słowach „chcąc” zwrotu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej’, co miało wpływ na końcową treść orzeczenia poprzez orzeczenie wobec wyżej wymienionej kary pozbawienia wolności jedynie w wymiarze 15 lat w miejsce 25 lat, rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności poprzez określenie jej wymiaru na 15 lat, podczas gdy z okoliczności podmiotowo – przedmiotowych sprawy wynika, że dla spełnienia celów prewencji ogólnej i szczególnej należało wymierzyćK. P.karę 25 lat pozbawienia wolności. Stawiając powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w drodze uzupełnienia opisu czynu zawartego w punkcie 44 wyroku o stwierdzenie po słowie „chcąc” „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej” oraz podwyższenie wymierzonejK. P.kary pozbawienia wolności z 15 na 25 lat. Z koleiobrońca oskarżonegoG. O.zaskarżył powyższy wyrok w zakresie orzeczeń zawartych w punktach: 47, 48, 50, 51 i 52 wyroku zarzucając mu: - odnośnie punktu 47 błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony brał udział w przedmiotowych włamaniach podczas, gdy materiał dowodowy w sposób jednoznaczny tego nie potwierdza, - odnośniepunktu 48błędne przyjęcie, iż oskarżony popełnił czyn opisany wart. 235 k.k.podczas gdy materiał dowodowy wskazuje, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa pobicia opisanego wart. 158 § 1 k.k., - odnośnie punktu 50 błędne przyjęcie, iż oskarżony używał i groził bronią palną, podczas gdy materiał dowodowy wskazuje, iż nie wiedział on om tym, iż oskarżonyS. P.miał przy sobie broń palną, - odnośnie punktu 51 i 52 błędne ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżony wiedział o popełnieniu przestępstwa zabójstwa przez oskarżonegoS. P.. Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonegoG. O., ewentualnie o uchylenie tejże części wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. NatomiastobrońcaA. O.zaskarżył niniejszy wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego i zarzucił mu: - w zakresie punktu57zaskarżonego wyroku (co do zarzutuVIIdotyczącego nie powiadomienia organów ścigania o zabójstwie pokrzywdzonegoJ.) obrazę prawa procesowego, a toart. 4 k.p.k.,art. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k.poprzez ich niezastosowanie i pominięcie przy wyrokowaniu dowodów świadczących o tym, iż organy powołane do ścigania przestępstw wiedziały o popełnionej zbrodni zabójstwa pokrzywdzonegoJ., co wynika w sposób oczywisty z zeznań naocznych świadków przestępstwa, jak i funkcjonariuszy Straży Miejskiej, którzy zostali wezwani na interwencję jeszcze przed popełnieniem przestępstwa zabójstwa, co doprowadziło - do naruszenia prawa materialnego, a toart. 240 § 2 k.k.poprzez jego niezastosowanie, mimo, że ze zgromadzonego materiału dowodowego w sposób oczywisty wynika, iż organy powołane do ścigania przestępstw wiedziały o popełnionej zbrodni zabójstwa pokrzywdzonegoJ., zaś oskarżonyA. O.miał dostateczną podstawę do przypuszczania, iż organy te wiedzą o tej zbrodni, - w zakresie punktu 58zaskarżonego wyroku (co do zarzutu VIIIdotyczącego utrudniania postępowania karnego poprzez ukrywanie sprawców zabójstwa pokrzywdzonegoJ.) obrazę prawa procesowego, a toart. 4 k.p.k.,art. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k.poprzez pominięcie przy wyrokowaniu wyjaśnień oskarżonegoS. P.(k. 6249 akt sprawy) oraz wyjaśnień oskarżonegoA. O.(k. 942 akt sprawy), którzy jednoznacznie wskazali, iż oskarżonyA.O.mógł obawiać się o swoje życie, jeśli sprzeciwiłby się poleceniom oskarżonegoS. P.albo zawiadomił organa ścigania po popełnieniu przez oskarżonegoS. P.zbrodni zabójstwa pokrzywdzonegoJ., co doprowadziło - do naruszenia prawa materialnego, a toart. 26 § 1 k.k.poprzez jego niezastosowanie, mimo, że jak wynika z wyjaśnień oskarżonegoS. P.(k. 6249 akt sprawy) oraz wyjaśnień oskarżonegoA. O.(k. 942 akt sprawy), oskarżonyA. O.odwiózł samochodem oskarżonegoP.doG.jedynie z uwagi na fakt, iż obawiał się o swoje zdrowie ni życie, która to okoliczność wypełnia hipotezę normyart. 26 § 1 k.k., wskazując, iż oskarżonyA.O.chroniąc swoje zdrowie lub nawet życie poświęcił dobro przedstawiające wartość oczywiście niższą – dobro wymiaru sprawiedliwości, - ponadto w zakresie punktu 58zaskarżonego wyroku zarzucił dokonanie błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżonyA. O.odwiózł oskarżonegoS. P.doG.mając na celu utrudnianie postępowania karnego poprzez ukrywanie oskarżonegoP., podczas gdy w rzeczywistości oskarżonyA.O.w żadnej mierze nie utrudniał postępowania karnego, a co więcej złożył wyczerpujące i szczegółowe wyjaśnienia w zakresie zbrodni zabójstwa pokrzywdzonegoJ.i tym samym nie można przyjąć, iż oskarżonyA.O.działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, co doprowadziło - do naruszenia prawa materialnego, a toart. 239 § 1 k.k.poprzez zastosowanie tegoż przepisu mimo, iż nie wykazano, że oskarżonyA. O.działał w zamiarze bezpośrednim kierunkowym w celu utrudniania lub udaremniania postępowania karnego, podczas gdy w rzeczywistości oskarżonyA.O.nie ukrywał oskarżonegoS. P., zaś wszystkie informacje na temat przestępstwa zabójstwa i miejsca pobytu oskarżonegoP.oskarżonyA.O.przekazał niezwłocznie organom ścigania składając wyczerpujące wyjaśnienia (k. 917 akt sprawy), - w zakresie punktu56zaskarżonego wyroku (co do zarzutuVIdotyczącego bezprawnego wpływania na zeznania świadkaZ. K.) zarzucił obrazę prawa procesowego, a toart. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k.poprzez zastosowanie całkowicie dowolnej oceny dowodów przez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonegoA. O.(k. 918 akt sprawy) iG. O., którzy zgodnie wskazali, iż incydent z dnia 1 października 1998 roku nie miał na celu wpływanie na zeznania świadkaZ. K.i była to jedynie retorsja na naganne zachowanie pokrzywdzonegoK., który obraźliwymi słowami wyzywał uprzednio oskarżonegoA. O., który to fakt pośrednio potwierdził sam pokrzywdzonyZ. K., co doprowadziło do - błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżonyA.O.we wrześniu i października 1998r. oraz podczas zdarzenia z dnia 1 października 1998 roku używał przemocy oraz groźby bezprawnej wobec pokrzywdzonegoZ. K.w celu wywierania wpływu na zeznania tegoż pokrzywdzonego składanych przez niego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie ( sygn. II K 384/98) i w konsekwencji - obrazy prawa materialnego, a toart. 245 k.k.poprzez zastosowanie tegoż przepisu mimo, iż nie wykazano, iż oskarżonyA. O.przed dniem 1 października 1998 roku stosował jakąkolwiek przemoc albo groźby bezprawne wobec pokrzywdzonegoK.oraz nie wykazano, iż zdarzenie z dnia 1 października 1998r. miało na celu wywieranie wpływu na zeznania pokrzywdzonegoK.składanych przez niego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pszczynie (sygn. II K 384/98), tym samym nie wykazano, iż oskarżonyA.O.dopuścił się zarzucanych mu czynów w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, - w zakresie punktu55zaskarżonego wyroku (co do zarzutówI, II, III, IV, Vdotyczących dokonania włamań w okresie kwiecień – czerwiec 1998 roku) zarzucił obrazę prawa procesowego, a toart. 4 k.p.k.,art. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k.i zastosowanie całkowicie dowolnej oceny dowodów poprzez: - pominięcie przy wyrokowaniu dowodu z obdukcji lekarskiej oskarżonegoA. O.(k. 6447 akt sprawy), podczas gdy dowód ten świadczy o tym, iż oskarżonyA.O.odniósł obrażenia ciała podczas zatrzymania i dokonywanych czynności procesowych przez organa ścigania, uznanie, iż przyznanie się oskarżonegoA. O.do zarzucanym mu czynów podczas przesłuchania w dniu 24 października 1998r. (karta 917 akt sprawy), było dobrowolne i nastąpiło w trakcie przesłuchania, w którym zapewniono oskarżonemuA. O.swobodę wypowiedzi, podczas gdy jak wynika z wyjaśnień oskarżonegoA. O.złożonych na rozprawie (karta 6476 akt sprawy), wcześniejsze wyjaśnienia zostały złożone pod przymusem, zaś protokół z pierwszego przesłuchania, na którym przyznał się do zarzucanego mu czynu (k. 917 akt sprawy), nie odzwierciedla rzeczywistego przebiegu czynności, - uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonegoS. P.(k. 6125 akt sprawy), który wskazał, iż jego uprzednie wyjaśnienia dotyczące popełnienia przestępstw wraz zA. O., nie polegają na prawdzie i wynikają z manipulacji dokonanych przez organa ścigania, które wskazały, iż oskarżonyA.O.przyznał się już do dokonania szeregu włamań wraz zS. P., co doprowadziło do: - błędnej oceny stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż oskarżonyA. O.wspólnie i w porozumieniu z oskarżonymS. P.orazG. O.popełnił zarzucane mu czyny I, II, i III, IV i V,podczas gdy materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżonyA.O.popełnił zarzucane mu czyny. Skarżący z ostrożności procesowej, gdyby sąd odwoławczy nie uznał powyższej argumentacji za zasadną, dodatkowo obok zarzutów wskazanych powyżej, zarzucił wyrokowi w zakresie punktu55zaskarżonego wyroku obrazę prawa materialnego, a toart. 53 § 1 i 2 k.k.iart. 54 § 1 k.k., poprzez orzeczenie kary rażąco surowej, której dolegliwość przekracza w sposób znaczny stopień zawinienia oskarżonego oraz nie obejmuje zasady indywidualizacji winy, w szczególności: poprzez pominięcie właściwości i warunków osobistych oskarżonegoA. O., a to jego młodego wieku oraz pominięcie okoliczności, iż nie przyczynił się on w decydującym stopniu do popełnienia zarzucanych mu przestępstw, nie uzyskał z tychże przestępstw znaczących korzyści oraz iż zarzucanych mu przestępstw dopuścił się wraz z ojcemG. O.i wysoce zdemoralizowaną osobą oskarżonymS. P., którzy to mieli decydujący wpływ na to, że oskarżonyA.O.pomagał im w popełnieniu przestępstw jedynie dowożąc oskarżonych na miejsce przestępstwa, samemu nie biorąc bezpośredniego udziału w popełnianych przestępstwach i pełniąc tym samym jedynie funkcje pomocnicze. W zakresie punktu59wyroku (co do zarzutuIXdotyczącego dokonania kradzieży rowerów na terenie Republiki Czeskiej) zarzucił obrazę prawa materialnego, a toart. 53 § 1 i 2 k.k.iart. 54 § 1 k.k., poprzez orzeczenie kary rażąco surowej, której dolegliwość przekracza w sposób znaczny stopień zawinienia oskarżonego oraz poprzez pominięcie właściwości i warunków osobistych oskarżonegoA. O., a to jego młodego wieku oraz pominięcia okoliczności, iż swoim czynem oskarżony nie wyrządził pokrzywdzonym żadnej szkody – odzyskali oni swoje rowery (oskarżony wskazał im miejsce ich ukrycia) oraz pominięcie, iż oskarżony nie uzyskał z popełnionego przestępstwa jakichkolwiek korzyści materialnych i w sposób decydujący przyczynił się do odzyskania przez pokrzywdzonych mienia i wyjaśnienia okoliczności przestępstwa. W zakresie punktu60zaskarżonego wyroku (co do wymierzenia oskarżonemuA. O.kary łącznej) zarzucił obrazę prawa procesowego, a toart. 424 § 1 i 2 k.p.k., poprzez zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w zakresie motywów jakimi kierował się sąd I instancji wymierzając karę łączną, sprzecznych z wyrokiem okoliczności dotyczących wysokości wymierzonej kary, poprzez wskazanie w uzasadnieniu, iż zastosowano zasadę całkowitej absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej, podczas gdy jak wynika z treści wyroku taka zasada nie została zastosowana – wymierzono oskarżonemuA. O.karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, która to kara jest oczywiście wyższa od najwyższej kary jednostkowej, a to kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie 55 zaskarżonego wyroku. Stawiając powyższe zarzutyobrońcaA. O.wniósło zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w punktachI, II, III, IV, V, VI, VII i VIIIaktu oskarżenia czynów oraz o wymierzenie mu za czyn zarzucany mu w punkcieIXaktu oskarżenia łagodniejszej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Po rozpoznaniu powyższej sprawySąd Apelacyjny stwierdził, co następuje: Na wstępie należy stwierdzić, że zarówno apelacje obrońców oskarżonych:S. P.,J. K. (1),T. B. (1),G. P.,K. P., jak i apelacje wniesione na niekorzyść oskarżonych przez prokuratora i pełnomocnika jednego z oskarżycieli posiłkowych, nie są trafne i na uwzględnienie nie zasługują. Jedynie w wypadku dwóch apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonychG. O.iA. O., sąd odwoławczy uznała, że są częściowo zasadne, ale tylko w zakresie przypisanych oskarżonym czynów zart. 240 § 1 k.k.oraz występku zart. 239 § 1 k.k.za który został skazanyA.O.. Następnie, jeszcze przed szczegółowym odniesieniem się do poszczególnych zarzutów zawartych we wspomnianych apelacjach, trzeba poczynić kilka generalnych uwag, które zostaną rozwinięte w kolejnych fragmentach pisemnych motywów wyroku. W szczególności konieczne do zaakcentowania jest to, że sąd pierwszej instancji starannie przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w ten sposób materiału dowodowego. Starannie i z dużą precyzją wskazał na jakich oparł się dowodach czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie. Ponadto wspomniana ocena dokonana została z uwzględnieniem reguł określonych wart. 5 i 7 k.p.k.Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Sąd merytoryczny dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył więc ram swobodnej oceny dowodów. Zasadnie oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonegoS. P.złożonych w postępowaniu przygotowawczym. W konsekwencji ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonych znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie. Sąd merytoryczny dokonując tych ustaleń uwzględnił przy tym zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych, jak na ich niekorzyść. Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami prowadzi do wniosku, że dokonana przez ten sąd orzekający w pierwszej instancji rekonstrukcja przebiegu i okoliczności poszczególnych przestępstw, nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i na nich się oparł. Ponadto sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych, przesłuchanych w sprawie świadków i opinii biegłych, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Wbrew twierdzeniom jednego z obrońców oskarżonejK. P.i obrońcy oskarżonegoS. P.pisemne motywy wyroku sądu pierwszej instancji spełniają też wszystkie ustawowe wymogi, jakie stawia uzasadnieniu przepisart. 424 k.p.k. Sąd merytoryczny szczegółowo i wyraziście przedstawił w nim tok swojego rozumowania precyzyjnie i przekonująco wskazując powody dla których uznał, że oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów. Przed dokonaniem szczegółowej analizy i oceny zarzutów zawartych we wniesionych apelacjach zauważyć należy, że w zasadzie wszyscy skarżący, za wyjątkiem prokuratora, obrońcy oskarżonegoT. B. (1)i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, kwestionują wiarygodność wyjaśnień oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego. Podkreślają sprzeczności w tych jego wyjaśnieniach i przeciwstawiają im wyjaśnienia złożone przez niego na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach. W tym miejscu należy więc przypomnieć, że oskarżonyS. P.słuchany w postępowaniu przygotowawczym zasadniczo przyznał się do 36 zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem jednego występku polegającego na użyciu w trakcie kontroli drogowej jako autentycznego przerobionego dokumentu w postaci prawa jazdy. Natomiast składając wyjaśnienia na rozprawie przed sądem pierwszej instancji oskarżonyS. P.także generalnie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, za wyjątkiem wspomnianego wyżej występku zart. 270 § 1 k.k. Nie kwestionował więc swojego udziału w przypisanych mu przestępstwach. W porównaniu ze śledztwem zmienił jedynie cześć swoich wyjaśnień i to tylko w tych fragmentach w których obciążał on inne osoby, o których wcześniej mówił, że: nakłaniały go do tych przestępstw, pomagały mu w ich dokonaniu lub też w nich uczestniczyły, albo - jak w wypadku podżegania do zabójstwaS. H.- były przez niego nakłaniane do popełnienia przestępstwa. Zmienił więc na rozprawie wyjaśnienia w takim zakresie, w jakim jego działania związane były z innymi osobami – oskarżonymi w niniejszej sprawie. W konsekwencji ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonegoS. P.stała się dla powyższej sprawy kluczowym zagadnieniem, albowiem dotyczą one wszystkich występujących w powyższej sprawie oskarżonych i większości z zarzucanych im czynów, a więc wpływają na odpowiedzialność pozostałych oskarżonych. Tak więc mają zasadnicze, fundamentalne znaczenie w niniejszej sprawie. W zależności od tego które wyjaśnienia oskarżonegoS. P.zostałyby uznane za wiarygodne, czy te ze śledztwa, czy te z rozprawy, to zasadniczo będzie to wpływać na odpowiedzialności karną, lub jej brak, pozostałych oskarżonych, albowiem zarzucane mu czyny są nierozerwalnie związane z czynami innych osób. Innymi słowy przestępstwa zarzucane innym oskarżonym, występującym w powyższej sprawie, pozostają w ścisłym związku z przestępstwami oskarżonegoS. P.i to rodzi określone implikacje. Podkreślić przy tym trzeba, że oskarżonyS. P.składając wyjaśnienia w śledztwie nie tylko, że przyznał się do większości z zarzucanych mu czynów, ale i dokładnie opisał przebieg i okoliczności ich popełnienia, oraz udział w nich innych osób i są one podstawowym dowodem obciążającym pozostałych oskarżonych. Tylko w nielicznych przypadkach dowód z wyjaśnień oskarżonegoS. P.był jedynym osobowy źródłem dowodem obciążającym innych sprawców, co jednak nie oznacza, że li tylko z tego powodu nie mógł stanowić podstawy ustaleń faktycznych. W związku z powyższym wyjaśnienia oskarżonegoS. P.należało oceniać ze szczególną starannością, wnikliwością i ostrożnością, tym bardziej, że na rozprawie złożył on, w odniesieniu do niektórych z przedstawionych mu zarzutów, wyjaśnienia różniące się od tych z postępowania przygotowawczego. Konieczna była ponadprzeciętna skrupulatność w przeprowadzeniu tego dowodu na rozprawie i w ocenie tych wyjaśnień, aby można było bez żadnych wątpliwości uznać, że są to wyjaśnienia obciążające pozostałych oskarżonych, a nie pomówienia jednego z oskarżonych. Zdaniem instancji odwoławczej zadaniu rozważnej, starannej i wszechstronnej analizy i oceny wyjaśnień oskarżonegoS. P.sąd merytoryczny sprostał należycie. Mając bezpośredni kontakt z oskarżonym, w trakcie jak wyjaśniał na rozprawie i odczytywania jego relacji z postępowania przygotowawczego oraz konfrontując to wszystko z pozostałym materiałem dowodowym, sąd I instancji dokonał gruntownej analizy i oceny dowodu z tych wyjaśnień, o czym świadczą pisemne motywy zaskarżonego wyroku w których sąd ten precyzyjnie i przekonująco wskazał z jakich konkretnie powodów wyjaśnieniom tym dał wiarę. Tak więc Sąd Okręgowy w Katowicach należycie wykazał, że były wystarczające podstawy do uznania wyjaśnień oskarżonegoS. P.ze śledztwa za wiarygodne i mogły one stanowić podstawę ustaleń faktycznych w powyższej sprawie. Jak słusznie zauważył to sąd merytoryczny, oskarżonyS. P.w postępowaniu przygotowawczym słuchany był aż 25 razy, a więc wielokrotnie i za każdym razem, po tym jak pierwszy raz przyznał się do zarzucanych mu czynów, podtrzymywał to, o czym wcześniej mówił, potwierdzał złożone wcześniej wyjaśnienia lub też uzupełniał swoje relacje dotyczące popełnionych przez siebie przestępstw. Uważna lektura protokołów tych obszernych, składanych przez wiele godzin, wyjaśnień oskarżonego z postępowania przygotowawczego wyraźnie wskazuje na to, że nie dawkował on przekazywanych przez siebie informacji, ale kolejno szczegółowo opisywał poszczególne przestępstwa ze swoim udziałem, a w następnych wyczerpujących przesłuchaniach uzupełniał podane wcześniej informacje i precyzował niektóre okoliczności w odniesieniu do konkretnych przestępstw. Jedynie w wypadku zabójstwaB. P.oskarżonyS. P.początkowo nie chciał ujawnić osoby, która zleciła mu dokonanie tej zbrodni, aby w końcu wyjaśnić, że dokonanie tego przestępstwa zleciła mu żona pokrzywdzonego za pośrednictwemC. Z.i w tym zakresie był już konsekwentny do końca postępowania przygotowawczego. Natomiast lektura pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji przekonuje, że sąd ten dostrzegł pewne rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonegoS. P.składanych w śledztwie, jak również pomiędzy nimi, a innymi dowodami przeprowadzonymi i ujawnionymi w powyższej sprawie, ale za każdym razem sąd ten wskazywał dlaczego ocenił te dowody w taki, a nie inny sposób. Ocena ta nie budzi zastrzeżeń jest bowiem wszechstronna, logiczna i oparta na doświadczeniu życiowym. Poza tym nieścisłości między poszczególnymi wyjaśnieniami oskarżonego ze śledztwa zasadniczo dotyczą okoliczności drugorzędnych i oskarżony słuchany przed sądem ustosunkował się do nich i przekonująco wyjaśnił przyczyny ich powstania. Nadto wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym oskarżony składał zarówno na policji, jak i w prokuraturze. Potwierdził je także w trakcie konfrontacji z pozostałymi oskarżonymi oraz w trakcie eksperymentu procesowego i wizji lokalnej na miejscu, które dotyczyły najważniejszych z zarzucanych mu przestępstw. Wspomniane czynności procesowe utrwalone zostały na kasecie(...)i zapis ten jest porażający w swojej wymowie, albowiem w trakcie nich wielokrotny zabójca, jakim był niewątpliwieS. P., nie tylko szczegółowo, ale i w sposób niezmiernie obrazowy opisywał okoliczności przypisanych mu przestępstw i demonstrował w jaki sposób realizował poszczególne czynności wykonawcze. Ponadto wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego potwierdzają wyjaśnienia niektórych z oskarżonych (np.T. B. (1)iA. O.), złożonych także na tym etapie postępowania karnego, oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków i opinie biegłych z zakresu różnych specjalności. Zasadnie sąd merytoryczny uznał też, iż zmiana wyjaśnień dokonana przez oskarżonegoS. P.na rozprawie miała jedynie na celu „pomniejszenie” odpowiedzialności innych osób, które brały udział w tych przestępstwach. Była nieprzekonująca, miejscami nielogiczna i sprzeczna z innymi dowodami przeprowadzonymi w toku procesu. Była nieudaną próbą „wzięcia wszystkiego na siebie”, aby uchronić od odpowiedzialności innych uczestników tych przestępstw. Znamienne, że oskarżonyS. P.zasłaniał się niepamięcią lub zmieniał tylko te swoje wyjaśnienia, które mogły obciążyć innych oskarżonych. Natomiast tam gdzie chodziło o jego własne działania wyjaśnienia te z reguły nie różniły się od tych jakie złożył w postępowaniu przygotowawczym. Charakterystyczne, żeS. P.odmawiał w postępowaniu przygotowawczym udziału w konfrontacji z podejrzanymiC. Z.iJ. K. (1), albowiem jak twierdził byłoby dla niego niemiłe brać udział w tych czynnościach procesowych, gdy powiedział prawdę, która w niekorzystnym sposób przedstawiała wspomniane osoby, które wcześniej były mu bardzo pomocne. Wbrew twierdzeniom skarżących oskarżonyS. P.nie miał żadnego interesu procesowego lub osobistego, aby w postępowaniu przygotowawczym obciążać inne osoby, albowiem z uwagi na przyznanie się do dokonania samemu 4 zbrodni zabójstwa i szeregu innych, nie mniej poważnych, przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, musiał się liczyć z tym, że zostanie mu wymierzona bardzo surowa kara. Nie można też twierdzić, jak czynią to niektórzy skarżący, że przyczyną składania przez niego wyjaśnień, w których ujawniał informacje dotyczące przestępstw innych osób, była nadzieja na skorzystanie z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary zart. 60 § 3 k.k., albowiem większości z najpoważniejszych zbrodni dopuścił się on nie współdziałając z innymi osobami, a więc instytucja ta nie mogła być wobec niego zastosowana. Natomiast twierdzenia oskarżonegoS. P.z rozprawy, jakoby miał z innymi oskarżonymi zadawnione zatargi były gołosłowne i, jak słusznie zauważył to sąd pierwszej instancji, miejscami nielogiczne, wręcz infantylne. Zdaniem sądu odwoławczego sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia wszystkie wspomniane powyżej okoliczności, czemu dał wyraz w obszernych pisemnych motywach zaskarżonego wyroku i dlatego brak podstaw do twierdzenia, że uchybił on zasadzie swobodnej oceny dowodów. Tak więc, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie było najmniejszych podstaw do podważania wiarygodności wyjaśnień oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego Po tych uwagach ogólniejszej natury należy w końcu przejść do szczegółowej analizy i oceny zarzutów zawartych w poszczególnych apelacjach obrońców, prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Należy odnieść się do skutecznie wniesionych środków odwoławczych. W pierwszej kolejności należy się zająćapelacją obrońcy oskarżonegoS. P.i ustosunkować się do zawartych w niej zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, które zdaniem skarżącego mogły mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia. Generalnie należy stwierdzić, że zarzuty zmierzające do podważenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji, w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemuS. P., są całkowicie nieuzasadnione. Są jedynie polemiką z logiczną i w konsekwencji bezbłędną oceną dokonaną przez sąd pierwszej instancji, a zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zupełnie nie przekonują argumenty podnoszone przez skarżącego, jakoby brak było wystarczających dowodów na to, że oskarżonyS. P. (1)najpierw dokonał zabójstwaR.F.a następnie znieważył jego zwłoki, niszcząc jednocześnie mienie poprzez spalenie stodoły w której zwłoki te się znajdowały. Po pierwsze, oskarżonyS. P.w swoich wyjaśnieniach, złożonych zarówno w śledztwie, jak i na rozprawie, dobrowolnie przyznał się do popełnienia wspomnianej zbrodni zabójstwa. Po drugie, wskazał miejsce popełnienia przestępstwa. Potwierdził też fakt znieważenia zwłok ofiary i zniszczenia mienia oraz dokładnie opisał okoliczności tych przestępstw, oraz podał sposób swojego działania. Tak samo relacjonował przebieg tej okrutnej zbrodni w trakcie eksperymentu procesowego. W dodatku szczegóły zawarte w jego wyjaśnieniach potwierdzają zeznania świadków oraz inne dowody przeprowadzone i ujawnione w toku procesu. W świetle wspomnianych dowodów bezsporne jest to, że zaginąłR.F., że był on czynnym narkomanem i w krótkim okresie przed swoją śmiercią opuścił Zakład Karny wK., po odbyciu kary pozbawienia wolności, a więc to co mówił sam oskarżony. Nie bez znaczenia było też to, że oskarżony po okazaniu mu zdjęć rozpoznał na jednym z nich pokrzywdzonegoR.F.. Ponadto świadkowie i stosowne dokumenty potwierdziły informację o zaistniałym w tym czasie pożarze opustoszałej stodoły. Niewątpliwie badania pośmiertne nie pozwoliły na jednoznaczne określenie przyczyny zgonu osoby, której szczątki znaleziono w pogorzelisku po stodole. Niemniej jednak z opinii Zakładu Medycyny Sądowej(...)wyraźnie wynika, że przyczyną zgonu mogły być obrażenia wielonarządowe i charakter tych złamań wskazuje na to, że powstały one przed zeszkieletowaniem ciała – przed jego rozkładem i przed zadziałaniem ognia. Potwierdza to wyjaśnienia oskarżonego i przedstawiony przez niego dokładny opis okoliczności dokonania zbrodni zabójstwa i późniejszego spalenia zwłok ofiary. Wszystkie wspomniane powyżej uwagi dotyczą zarówno oceny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w części dotyczącej zabójstwaR.F., jak i oceny kolejnego zarzutu błędnych ustaleń, w zakresie przestępstwa znieważenie zwłok ofiary i zniszczenie mienia poprzez spalenie stodoły w której się one znajdowały. Także i w tym ostatnim wypadku oskarżony konsekwentnie w toku procesu przyznawał się do ich spalenia, traktując ten czyn, jako zakończenie podjętych dzień wcześniej działań wobec pokrzywdzonegoR.F.. To, iż w trakcie podpalania stodoły oskarżonyS. P.doznał poparzeń ciała potwierdziła też oskarżonaC. Z., która później udzieliła mu schronienie. Z jej wyjaśnień bezspornie wynika też to, że oskarżonyS. P.wspominał jej o dokonaniu zabójstwa człowieka i spaleniu jego zwłok. Myli się skarżący sugerując, że poparzenia na twarzy oskarżonego powinni zauważyć pracownicy stacji benzynowej w której kupował on benzynę. Obrońca oskarżonego zapomina o tym, że oskarżony najpierw kupił na stacji paliw niewielką ilość benzyny, a dopiero później, wykorzystując zakupioną substancję, użył jej do podpalenia stodoły w trakcie którego poparzył się na twarzy. Sąd pierwszej instancji poddał też gruntownej analizie opinię sądowo – psychiatryczną i psychologiczną dotyczącą oskarżonegoS. P.i zasadnie uznał, że nie ma podstaw do kwestionowania jego poczytalności. Co prawda, biegli stwierdzili u niego pewne przejawy skłonności do zwracania na siebie uwagi, do zachowań demonstracyjnych, teatralnych oraz to, że lubił imponować, niemniej jednak sąd pierwszej instancji trafnie uznał, że nie miało to wpływu na ocenę wiarygodności jego wyjaśnień, gdyż co do najistotniejszych faktów to co mówił zostało potwierdzone innymi dowodami. Poza tym gdyby rzeczywiście wspomniane skłonności były w jego zachowaniu i postawie dominujące to inaczej wyglądałyby jego wyjaśnienia, a w szczególności te złożone w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to szczegółowo z detalami opisał nie tylko okoliczności przestępstw których sam się dopuścił, ale i popełnione przez inne osoby. Oskarżony w trakcie tych wyjaśnień nie koncentrował się na swojej osobie, własnych czynach, ale obiektywnie relacjonował to co się wydarzyło i jakie osoby brały w tym udział. Co prawda na rozprawie składając wyjaśnienia w obecności tych innych osób oskarżonyS. P.chciał wszystko „wziąć na siebie”, wiedziony chęcią „pomniejszenia” odpowiedzialności innych osób, to jednak sąd pierwszej instancji trafnie ocenił ich wartość, przyznając walor wiarygodności jego wyjaśnieniom z postępowania przygotowawczego. Niewątpliwie występują drobne różnice w wyjaśnieniach oskarżonego, na co zwraca uwagę skarżący, przykładowo co do okoliczności poznania ofiary, czy ilości ciosów siekierą, ale dotyczą one zdaniem sądu odwoławczego kwestii mało znaczących, drugorzędnych. Tymczasem w podstawowych, zasadniczych kwestiach wyjaśnienia oskarżonegoS. P., w części dotyczącej zabójstwaR.F.i spalenia jego zwłok, są logiczne i konsekwentne, a w związku z tym wspomniane różnice nie mogły wpływać na całościową ocenę tego dowodu z wyjaśnień oskarżonego. Poza tym oskarżony w sposób przekonujący wyjaśnił, że drobne różnice w jego kolejnych wyjaśnieniach wynikają bądź z niepamięci, bądź z niechęci powiedzenia wszystkiego do końca, albo wycofania się z tych fragmentów w których zbyt obrazowo przedstawił swoje zachowanie np. twierdzenie o wymalowaniu się krwią ofiary, na co słusznie zwrócił uwagę sąd pierwszej instancji i właściwie to ocenił. W konsekwencji, zdaniem sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do tego, aby przypisać oskarżonemu dokonanie zabójstwaR.F., jak i znieważenie zwłok oraz umyślne zniszczenie mienia. Chodzi o spalenie drewnianej stodoły w której znajdowały się zwłoki ofiary. W jednym dniu oskarżony dokonał przy użyciu siekiery zabójstwaR.F.i ukrył jego zwłoki, a dopiero następnego dnia, po przespaniu nocy, podłożył pod wspomniane zwłoki materiał wybuchowy, oblał je benzyną i podpalił stodołę w której się one znajdowały. Mając na uwadze to, że podpalenie stodoły i znajdujących się w niej zwłokR.F.nastąpiło w innym czasie i miejscu, niż dokonanie samego zabójstwa, zasadnie sąd pierwszej instancji uznał, że wspomniane zachowania oskarżonego, to dwa odrębne czyny karalne. W tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podzielił pogląd prawny zaprezentowany w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przez sąd pierwszej instancji, a wcześniej wyrażony wprost w sentencji orzeczenia. Także zdaniem sądu odwoławczegozachowanie sprawca, który jednego dnia dokonuje zabójstwa człowieka i ukrywa jego zwłoki, a następnego dnia używając materiału wybuchowego i benzyny profanuje ciało ofiary, niszcząc przy tym mienie w postaci stodoły, która także uległa spaleniu, jest więcej niż jednym czynem. Jednym z nich to zbrodnia zabójstwa zart. 148 § 1 k.k., drugim występek znieważenia zwłok i zniszczenia mienia o kumulatywnej kwalifikacji prawnej zart. 262 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. Z uwagi na inny zamiar sprawcy uzewnętrzniony następnego dnia po dokonaniu zabójstwa i odmienność naruszonych dóbr chronionych prawem, nie można w tym wypadku mówić o tym, aby postępowanie ze zwłokami było tylko zacieraniem śladów dokonanej wcześniej zbrodni. W takiej sytuacji skazanie oskarżonego tylko za zabójstwo, gdy sprawca swoim zachowaniem naruszył kilka przepisów ustawy karnej, byłoby nieuzasadnione, gdyż sam przepisart. 148 § 1 k.k., nie oddałby w pełni zawartości kryminalnej zachowania sprawcy, a w związku z tym i jego społecznego niebezpieczeństwa. Wszystko to sprzeciwia się skazaniu sprawcy tylko za czyn uprzedni, z pominięciem tego wszystkiego co nastąpiło następnego dnia po dokonaniu zbrodni zabójstwa. Nie ma też podstaw do kwestionowania kary wymierzonej oskarżonemuS. P.za dokonanie zabójstwaR.F., jak i kary wymierzonej mu za czyn polegający na znieważaniu zwłok i zniszczeniu mienia, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar tej kary. Za dokonanie wspomnianej zbrodni zart. 148 § 1 k.k.sąd I instancji wymierzył oskarżonemu mu karę 25 lat pozbawienia wolności, a za występek zart. 262 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.karę 2 lat pozbawienia wolności. Trudno wspomniane kary uznać za rażąco surowe, skoro oskarżony był już wcześniej karany, ma negatywną opinię w miejscu zamieszkania i drugiego z tych czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k. Poza tym dokonanie zabójstwaR.F.zaplanował i z pełną premedytacją zrealizował i w żadnym momencie procesu nie żałował popełnienia tej zbrodni. Zupełnie nie przekonują też argumenty skarżącego podkreślające, iż brak jest dowodów na to, że oskarżony stosował wobecpokrzywdzonejM. M. (2)przemoc w powiązaniu z użyciem broni w celu zaboru jej torebki, którego ostatecznie dokonał. Przede wszystkich z zeznań pokrzywdzonejM. M. (2)jednoznacznie wynika, że napastnik skierował w jej stronę broń i powiedział: „bądź cicho, nie krzycz, bo cię zabiję”, a następnie zażądał wydania torebki i w końcu wszedł w jej posiadanie. Jak trafnie zauważył sąd pierwszej instancji nie ma najmniejszych podstaw, aby nie wierzyć temu świadkowi. Pokrzywdzona nie miała żadnych powodów, aby nieprawdziwie pomawiać oskarżonego. TakżeS. P.w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia tego przestępstwa. Nie kwestionował wtedy, że miał z sobą broń i zabrał pokrzywdzonej torebkę. Stwierdził, że został zaskoczony obecnością pokrzywdzonej na podwórku. Skierował w jej stronę broń i wyszarpnął jej torebkę, którą potem wyrzucił. Tak więc już w świetle wspomnianych wyżej dowodów, zgromadzonych w śledztwie, kwestia dokonania przez oskarżonego kwalifikowanego rozboju zart. 280 § 2 k.k.nie mogła budzić najmniejszych wątpliwości. Bezspornie bowiem wynikało z zgromadzonych dowodów, że sprawca posługując się bronią palną i grożąc użyciem przemocy zabrał w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. To, że pokrzywdzona nie pamiętała, czy wyszarpnął jej torebkę, czy też wystraszona sama ją wydała napastnikowi, nie ma dla bytu przestępstwa zart. 280 § 2 k.k.najmniejszego znaczenia. O rozboju możemy bowiem mówić nie tylko wtedy, gdy sprawca własnoręcznie odbiera pokrzywdzonemu mienie, ale i wtedy gdy pokrzywdzony, pod wpływem groźby użycia przemocy, sam wydaje napastnikowi żądany przedmiot. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1973r. OSNKW 1973, z 7) Oskarżony na rozprawie przyznał się do dokonania tego rozboju. Zmienił jednak w tym zakresie swoje wyjaśnienia twierdząc, że torebkę zabrał, ale nie w celu przywłaszczenia. Mimo tego sąd merytoryczny, dysponujący konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonej, trafnie przypisał oskarżonemu popełnienie tej zbrodni. Z zeznańM. M. (2)wyraźnie bowiem wynikało, że okazywanie pistoletu, wyrażające gotowość spełnienia groźby jego użycia, poprzedzało zabór mienia w postaci torebki, która się nie odnalazła. W dodatku zeznania ta potwierdził mąż pokrzywdzonej i jej sąsiedzi. Relacje tych osób zgodne są z tym co w śledztwie zeznała pokrzywdzona i wyjaśnił sam oskarżony. Tak więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, także i w tym zakresie, okazał się całkowicie chybiony. Natomiast niektóre fakty, tezy i wywody przytoczone w uzasadnieniu apelacji na potwierdzenie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, w odniesieniu do tego przestępstwa, są nieprawdziwe, nierzadko są wadliwe, a miejscami całkowicie niezrozumiałe. Przede wszystkim myli się skarżący twierdząc, że oskarżonemuS. P.przypisanousiłowaniedokonanie przestępstwa zart. 280 § 2 k.k.na szkodęM. M. (2). Ewidentnie przypisano mudokonanie rozbojuzart. 280 § 2 k.k. Zastanawiające jest to, że w przypadku tego zarzutu skarżący nawołuje do tego, aby w większym stopniu dać wiarę oskarżonemu, mimo, że w odniesieniu do poprzednich zarzutów, też dotyczących ustaleń faktycznych, napominał do zupełnie czegoś innego, a mianowicie do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego. Błądzi skarżący twierdząc, że skoro nie było przemocy, to nie można mówić o przestępstwie rozboju. Zapomina o tym, że także groźba użycia przemocy uzasadnia przyjęcie kwalifikacji zart. 280 k.k. Ponadto skarżący nie powinien zapominać, że zamiar może powstać nagle, oraz że wydanie torebki wcale nie świadczy o tym, że nie doszło do przestępstwa rozboju, o czym była mowa powyżej. Reasumując należy jeszcze raz stwierdzić, że i ten zarzut, błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., okazał się bezzasadny. Nie popełnił też błędu sąd merytoryczny ustalając, że oskarżonyS. P.w dniu 16 listopada 1997r. przyszedł na posesję pokrzywdzonychM.zzamiarem dokonania zabójstwai gdy dusiłR. M.metalową linkądziałał z zamiarem bezpośrednimpozbawienia życia pokrzywdzonego. Podstawę do takich stanowczych ustaleń sądu dają jednoznaczne w swojej wymowie wyjaśnieniaS. P.. Oskarżony wyraźnie stwierdził w swoich wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego, że wracając po raz trzeci na miejsce przestępstwa nie wykluczał, iż szedł tam z myślą aby zabić. W tym celu wszedł do budynku gospodarczego i zostawił otwarte drzwi, aby zwabić przyszłą ofiarę. W momencie, gdy pokrzywdzonyR. M., po wejściu do tego pomieszczenia, schylił się, oskarżony założył mu na szyję metalową linkę, o historycznej nazwie „garotka” i zacisnął ją chcąc go udusić. Gdyby nie krzyk ofiary i w konsekwencji zaalarmowanie żony pokrzywdzonego, oskarżony zrealizowałby swój zamiar, dokończyłby dzieła, gdyż metalowa linka, którą oskarżony zarzucił na szyję ofiary, miała na końcach uchwyty, a oskarżony aby wzmóc siłę ucisku stanął butem na jednym z tych uchwytów. Wspomniany uścisk oskarżony zwolnił dopiero wtedy, gdy spłoszony zaczął uciekać z miejsca zdarzenia. Pokrzywdzony był już wtedy siny i bezwładny, a utrata przytomności nastąpiła, jak stwierdził biegły sądowy, wskutek próby zadzierzgnięcia. Także na rozprawie oskarżony potwierdził, że udał się na posesjęM.z zamiarem dokonania zabójstwa. Ponadto w trakcie przeszukania mieszkania oskarżonego zabezpieczono wspomnianą „garotkę” i samopał, który miał z sobą w trakcie napadu naM. M. (2). W związku z powyższym niezrozumiałe są więc wywody skarżącego, że brak podstaw do przyjęcia, iż oskarżonyS. P.wrócił na miejsce przestępstwa celem dokonania zabójstwa. Nietrafne są też argumenty obrońcy podważające, ustalenie sądu pierwszej instancji co do tego, że oskarżonyS. P.dusząc pokrzywdzonegoR. M.metalową linkądziałał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. To z jakim zamiarem udał się oskarżony po raz trzeci na terengospodarstwa (...)wynika bezpośrednio z wyjaśnień samego oskarżonego, tak jak to, że gdy zaatakował zwabionego do pomieszczeń gospodarczychR. M.chciał go udusić. Poza tym to, z jakim zamiarem udał się oskarżony na posesjęM.nie ma najistotniejszego znaczenia. Ważne jest to jaki sprawca miał zamiar, gdy zaatakował pokrzywdzonego i przystąpił do duszenia go metalową linką. Tymczasem wyjaśnienia oskarżonego i zeznania pokrzywdzonego nie dają, w tym względzie, najmniejszych podstaw do wątpliwości. OskarżonyS. P.zarzucając pokrzywdzonemu metalową linkę na szyję i intensywnie dusząc go zmierzał niewątpliwie wprost do pozbawienia go życia. Działał więc ewidentnie z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. To, iż oskarżonyP.zwolnił w końcu uścisk i puścił nieprzytomnego już pokrzywdzonego, nie był wynikiem dobrej woli napastnika, ale wynikało z tego, że sprawca został spłoszony przez żonę pokrzywdzonego, która krzyczała i wzywała pomocy. W konsekwencji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, w części dotyczącej przestępstwa usiłowania dokonania zabójstwaR. M., okazał się nieuzasadniony. To samo dotyczy związanego z nim zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego, a toart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k.poprzez niezasadne przyjęcie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwaR. M.. Przy okazji tego zarzutu należy tylko przypomnieć, żezarzut obrazy prawa materialnego można formułować tylko wtedy, gdy stan faktyczny jest bezsporny,to znaczy został prawidłowo ustalony, a tylko nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa. Natomiast nie można mówić o obrazie prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Skarżący najwyraźniej zapomina, że kwestia zamiaru to kwestia ustaleń faktycznych. Nie ma także podstaw do kwestionowania kary wymierzonej oskarżonemuS. P.za przypisane mu przestępstwo polegające na usiłowaniu dokonania zabójstwaR. M., albowiem sąd pierwszej instancji i w tym zakresie prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Zadaniem sądu odwoławczego kara 10 lat pozbawienia wolności jest nie tylko współmierna do stopnia zawinienia sprawcy, ale i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. W żadnym razie nie może uchodzić więc za karę rażąco surową. Kolejny zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., dotyczy ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym przypisanego oskarżonemuusiłowania dokonaniawW.zabójstwa tancerza erotycznegoA. K. (2). Zdaniem skarżącego, fakt skonstruowania bomby, jej lokalizacja oraz przyjęcie zlecenia zabójstwa i własna chęć oskarżonego dokonania zabójstwa, nie przemawiają jeszcze za przypisaniem oskarżonemu zamiaru zabójstwa, który nie został zrealizowany jedynie z przyczyn od oskarżonego niezależnych. W związku z tym, że ustalenia sądu w tym zakresie dotyczą także czynów przypisanych oskarżonymT. B. (1)iG. P.i część zarzutów apelacyjnych jest tożsama, dla lepszej czytelności powyższego uzasadnienia i aby uniknąć zbędnych powtórzeń oraz częstych odesłań, sąd odwoławczy omówi je łącznie. Na końcu podda analizie i ocenie także zarzuty, które pojawiają się tylko w poszczególnych apelacjach obrońców i odniesie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemuG. P.iT. B. (1), zawartej w apelacji prokuratora. W tym miejscu należy przypomnieć,że zdaniem obrońcyG. P.błąd w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę orzeczenia miał polegać na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, co było wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, a toart. 7 i 4 k.p.k., podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego nie daje, zdaniem skarżącego, podstaw do uznania, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Aby jednak wywody, w których sąd odwoławczy odniesie się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych, były bardziej klarowne, należy w skrócie przypomnieć najważniejsze fakty ustalone w tym zakresie przez sąd pierwszej instancji i przedstawić przebieg procesów w wyłączonych sprawach innych oskarżonych, które mają ścisły związek z niniejszą sprawą. Sąd Okręgowy w Katowicach orzekający w powyższej sprawie ustalił miedzy innymi to, iż oskarżonyG. P.otrzymał od biznesmenaB. W. (2)zlecenie zabójstwaA. K. (2), który miał romans z żonąB. W. (2). Kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonegoB. W. (2)była i jest w dalszym ciągu, przedmiotem zainteresowania innego postępowania, albowiem przez pewien okres czasu przebywał on poza granicami kraju, skutecznie unikając odpowiedzialności i dlatego jego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania, a następnie, po jego zatrzymaniu i tymczasowym aresztowaniu, skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu Okręgowego w Gliwicach. Zarzucono mu między innymi to, że poprzez przekazanieG. P.zlecenia dokonania zabójstwaA. K. (2)podżegał do popełnienia tego czynu, to jest przestępstwo zart. 18 § 2 k.k.w zw. zart. 148 § 1 k.k. Sąd pierwszej instancji nieprawomocnym wyrokiem z dnia 12 października 2004r. w sprawie o sygn. IV K 148/03 uznał, że oskarżonyB.W.za winnego jedynie tego, że zleciłG. P.zastraszenie pokrzywdzonegoA. K. (2), przypisał mu więc występek zart. 18 § 1 k.k.w zw. zart. 190 § 1 k.k. Jednak Sąd Apelacyjny w Katowicach, między innymi na skutek apelacji prokuratora, orzeczeniem z dnia 28 lipca 2005r. w sprawie sygn. II AKa 452/04 uchylił wspomniany wyrok sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach. Wracając do ustaleń sądu merytorycznego w przedmiotowej sprawie, trzeba wspomnieć, że zgodnie z nimi wykonanie zlecenia zabójstwaA. K. (2)oskarżonyG. P.zaproponował oskarżonemuR. S., który w sprawie wspomnianego zlecenia skontaktował się z oskarżonymT. B. (1). OskarżonyR. S.wyraźnie powiedział doT. B. (1), że poszukuje kogoś zdolnego do dokonania zabójstwa i zapłaci mu za pośredniczenie 10.000 złotych. Ponadto ujawnił oskarżonemuT. B. (1), że chodzi o zabójstwo tancerza erotycznego i że zleceniodawcą jest mąż kobiety utrzymującej znajomość z tym striptizerem. OskarżonyT. B. (1)spotkał się w tym celu z płatnym zabójcą - oskarżonymS. P., który oświadczył, że podejmie się wykonania zlecenia zabójstwa za kwotę 15.000 złotych. O tym, że oskarżonyS. P.podjął się realizacji zleceniaT. B. (1)poinformowałR. S., a ten zawiadomił oskarżonegoG. P., który tą samą drogą, ponownie za pośrednictwemR. S.iT. B. (1)przekazał wykonawcy zlecenia kartkę papieru z danymi personalnymi, miejscem pracy i zamieszkania osoby, która miał być zamordowana. Po rekonesansie wW.oskarżonyS. P.za pośrednictwemT. B. (1), z którym się kontaktował, przekazał informację, że realizację zlecenia uzależnia od dostarczenia mu dwóch kilogramów trotylu. T. B. (1)skontaktował się w tej sprawie zR. S., a ten zG. P., przedstawiając mu żądanie płatnego zabójcy. NastępnieG. P.przekazałR. S.reklamówkę z mniejszą, niż żądałP., ilością materiału wybuchowego. Natomiast oskarżonyR. S.oddał jąT. B. (1), a ten z kolei dostarczył reklamówkę z górniczym materiałem wybuchowym i zapalniki oskarżonemuS. P. Po skonstruowaniu bomby, między innymi w oparciu o dostarczony materiał wybuchowy, oskarżonyS. P.pod osłoną nocy umieścił ładunek wybuchowy na balkonie mieszkaniaA. K. (2)usytuowanego na parterze bloku mieszkalnego. Szczekanie psów obudziło sąsiadkę pokrzywdzonego, która wyszła na balkon, co spłoszyło zamachowca w trakcie uzbrajania ładunku wybuchowego. Zaskoczony, zdezorientowany i przestraszonyS. P.zbiegł z miejsca zdarzenia między innymi dlatego, że nie był pewien, czy przyniesiony przez niego ładunek wybuchowy zaraz nie eksploduje mu rękach. Sprawę oskarżonegoR. S.dopiero na etapie postępowania odwoławczego, toczącego się w niniejszej sprawie, wyłączono do odrębnego rozpoznania i zakończyła się ona wyrokiem tutejszego Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dniu 28 lipca 2005r. sygn. II AKa 217/05. Na mocy tego orzeczenia odwoławczego uchylono zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji, ale jedynie w części dotyczącej orzeczonej wobec oskarżonegoR. S.kary pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie (o do winy) zaskarżony wyrok sądu merytorycznego utrzymano w mocy. Prawomocnie przypisano więc oskarżonemuR. S.popełnienie czynu polegającego na tym, że wspólnie i w porozumieniu zT. B. (1)iG. P., chcąc abyS. P.dokonał zabójstwaA. K. (2), za pośrednictwemT. B. (1)nakłaniał go do tego i pomagał mu w dokonaniu tego czynu poprzez przekazanie mu informacji dotyczących jego danych osobowych, adresu i miejsca zatrudnienia, a także przekazał mu narzędzia w postaci 800 gram trotylu i 3 zapalniki elektryczne, dostarczone mu w tym celu przezG. P., jak również obiecał wynagrodzenie w zamian za dokonanie tego przestępstwa, to jest przestępstwo zart. 18 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 18 § 2 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.przy zastosowaniuart. 10 § 2 d.k.k. Tak pokrótce wyglądają ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji w zakresie przypisanego oskarżonemuS. P.usiłowania dokonania zabójstwa tancerza erotycznegoA. K. (2), oraz w części dotyczącej przypisanego oskarżonemuG. P.,T. B. (1)iR. S.podżegania i pomocnictwa do zabójstwa. Taki też był przebiegu spraw karnych oskarżonegoB. W. (2)iR. S., wyłączonych z głównego nurtu procesu na różnych jego etapach i przekazanych do odrębnego rozpoznania. Przechodząc już do szczegółowej ocenyapelacji obrońcy oskarżonegoS. P.,w części dotyczącej przypisanego muprzestępstwa polegającego na usiłowaniu dokonania zabójstwaA. K. (2), oraz apelacji obrońców oskarżonychT. B. (1)iG. P., w zakresie podżegania i pomocnictwa do tego zabójstwa,na wstępie należy stwierdzić, że tylko w dwóch wspomnianych wyżej środkach odwoławczych kwestionowany jest wyrok w całości. Chodzi tu o apelację obrońcy oskarżonegoS. P.i apelację obrońcy oskarżonegoG. P.. Natomiastobrońca oskarżonegoT. B. (1)zaskarżył wyroksądu pierwszej instancjitylko w części dotyczącej orzeczonej wobec jego klienta karypozbawienia wolności, zarzucając jej rażącą niewspółmierność. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, żadna z wniesionych apelacji, kwestionujących zaskarżony wyrok w części dotyczącej udziału poszczególnych oskarżonych w przypisanych im przestępstwach, które doprowadziły do tego, że oskarżonyS. P.usiłował dokonać zabójstwaA. K. (2), nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. I tak odnosząc się w pierwszej kolejności dozarzutu błędu w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawartego w apelacjach obrońców oskarżonychS. P.iG. P., wyraźnie stwierdzić trzeba, że skarżący nie mają racji kwestionując w tej części ustalenia sądu pierwszej instancji. Przede wszystkim sąd merytoryczny miał wszelkie podstawy ku temu, aby ustalenia faktyczne w tym zakresie czynić w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego, o czym była mowa na wstępie uzasadnienia. Z wyjaśnień tych jednoznacznie wynika, że chodziło o zlecenie zabójstwaA. K. (2)i za wykonanie zlecenia oskarżonyS. P.miał otrzymać wynagrodzenie w kwocie 15.000 złotych. Szczegółowo opisał on okoliczności spotkań z oskarżonymT. B. (1), przekazanie mu zlecenia zabójstwaA. K. (2), a później dostarczenie mu materiału wybuchowego i zapalników elektrycznych. Potwierdził, że gdy uzbrajał materiał wybuchowy wyszła na balkon kobieta i spłoszyła go, a więc uciekł. W trakcie jednego z przesłuchań stwierdził między innymi, że zbiegł z miejsca przestępstwa, gdyż z uwagi na całe zamieszanie i spłoszenie go przez sąsiadkę, nie był pewien, czy bomba nie jest już uzbrojona i obawiał się, czy ładunek zaraz nie wybuchnie mu w rękach. Nie można więc mówić, jak sugerują skarżący, że oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania przestępstwa. Bezspornie swoim zachowaniem zmierzał bezpośrednio do dokonania przestępstwa i tylko dzięki przypadkowi, niespodziewanemu wyjściu na balkon sąsiadki, nie doszło w nocy do eksplozji silnego ładunku wybuchowego w bloku mieszkalnym na osiedlu zamieszkałym przez wielu ludzi. Zasadnie przyjęto też w zaskarżonym wyroku, w ślad za aktem oskarżenia, że działania podjęte przez oskarżonegoS. P.na balkonie pokrzywdzonego, to już usiłowanie dokonania zabójstwa, a nie, jak sugeruje jeden ze skarżących, tylko czynności przygotowawcze do dokonania zabójstwa. To, iż nie doszło do wybuchu i oskarżony nie zrealizował swojego zamiaru, było wynikiem szczęśliwego zbiegu okoliczności, a nie zasługą oskarżonego. W ocenie sądu odwoławczego,przyjęcie przez oskarżonego zlecenia dokonania za wynagrodzeniem zabójstwa człowieka i skonstruowanie w tym celu silnego ładunku wybuchowego oraz podłożenie go nocą na balkonie pokrzywdzonego, znajdującego się w bloku mieszkalnym, a następnie przystąpienie do jego uzbrajania, w trakcie którego został on spłoszony i zbiegł z miejsca przestępstwa, przekracza ramy czynności przygotowawczych i jest już usiłowaniem dokonania wspomnianej zbrodni, albowiem sprawca podjął już działania bezpośrednio zmierzające do dokonania przestępstwa. OskarżonyS. P.wkroczył niewątpliwie w ostatnią fazę swojej działalności, gdyż pojawił się na balkonie pokrzywdzonego z gotowym do eksplozji ładunkiem wybuchowym, aby urzeczywistnić skrystalizowany już wcześniej zamiar pozbawienia życiaA. K. (2). Bliżej mu było dokonania przestępstwa, niż stworzenia dopiero warunków do przedsięwzięcia czynu zmierzającego do dokonania. Sam oskarżonyS. P.słuchany w śledztwie mówił, że to co robił na balkonie pokrzywdzonego, to ostatnie stadium jego przestępczej działalności wW.i potwierdził, że „gdyby doszło do eksplozji z pewnością byłby trup”. Nie ma racji obrońca oskarżonegoS. P., gdy twierdzi, że nie wiadomo, czy podłożony ładunek wybuchowy był zdolny do eksplozji, czy też sugeruje, że oskarżony świadomie go uzbroił, a to w kontekście eksperymentu przeprowadzonego przez biegłych sądowych. Całkowicie pozbawione podstaw są też wątpliwości skarżącego co do tego, czy poddany eksperymentalnej eksplozji materiał wybuchowy to ten sam, który został zabezpieczony na potrzeby powyższej sprawie i sugestie, że został on uzbrojony przez wykonujących eksperyment. Obrońca oskarżonegoS. P.podnosząc powyższe kwestie całkowicie pomija, wręcz ignoruje, jednoznaczną w swej treści opinię biegłych oraz nie uwzględnia tego, co wyjaśnił sam oskarżony w postępowaniu przygotowawczym. Z opinii z zakresu badań urządzeń i materiałów wybuchowych wyraźnie wynika, że wszystkie elementy urządzenia wybuchowego były zdolne do detonacji ido eksperymentu, w trakcie którego zdetonowano - zneutralizowano bombę konstrukcji oskarżonegoS. P.,użyto przedmiotowego materiału wybuchowegoizabezpieczonychw sprawiezapalników. Opinia ta potwierdza, że eksplozja wspomnianego ładunku wybuchowego stanowiła realne zagrożenie nie tylko dla życia, ale i dla zdrowia ludzi mogących znajdować się w strefie oddziaływania wybuchu. Zasadnie w związku z tym przyjęto kumulatywną kwalifikację czynu przypisanego oskarżonegoS. P.zart. 11 § 1 d.k.k.w zw. zart. 148 § 1 d.k.k.iart. 137 § 1 d.k.k.w zw. zart. 10 § 2 d.k.k. Bezsporne jest też to, że oskarżonyS. P.podejmując finalne działania w tej sprawie, po przyjęciu do realizacji zlecenia zabójstwa, działał już z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonegoA. K. (2). Wynika to wyraźnie i jednoznacznie z konsekwentnych i stanowczych wyjaśnień oskarżonego z postępowania przygotowawczego. W związku z powyższymniezasadny jest zarzut, zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., a dotyczący zamiaru sprawcy. Niewiadomo tylko, dlaczego zarzut dotyczący zamiaru sprawcy skarżący lokuje w kategorii obrazy prawa materialnego, skoro kwestia zamiaru, to sfera ustaleń faktycznych, a obrazę prawa materialnego można podnosić tylko wtedy, gdy nie kwestionuje się ustaleń w zakresie faktów. Ponadto z wyjaśnień samego oskarżonegoS. P., złożonych w postępowaniu przygotowawczym, wynika, że zbudowany przez niego ładunek wybuchowy zdolny był do rażenia i w trakcie jego uzbrajania został spłoszony przez sąsiadkę pokrzywdzonego, a więc nie ma najmniejszych podstaw do twierdzenia, że oskarżony świadomie go nie uzbroił. Ponadto wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego potwierdzają wyjaśnienia oskarżonegoT. B. (1)z tego samego etapu postępowania, z śledztwa. W trakcie kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżonyT. B. (1)przyznał się do tego, że zgłosił się do niego oskarżonyR. S.ze zleceniem zabójstwaA. K. (2). Następnie on powyższe zlecenie przekazał innej osobie - oskarżonemuS. P.. Takiej treści wyjaśnienia oskarżonyT. B. (1)konsekwentnie podtrzymywał w toku całego postępowania przygotowawczego. Nie zmienił ich także w trakcie konfrontacji z oskarżonymR. S.i innymi osobami. Z tych jego wyjaśnień dobitnie wynika, że za pośrednictwo miał otrzymać odR. S.kwotę 10.000 złotych. Przekazał teżR. S.żądanieS. P.dostarczenia mu materiału wybuchowego i następnie materiał wybuchowy z zapalnikami, które otrzymał odR. S., przekazał oskarżonemuS. P.. Mimo, że oskarżonyS. P.iT. B. (1)na rozprawie zmienili częściowo swoje wyjaśnienia twierdząc, że było zlecenie i przekazywano materiału wybuchowego, ale nie chodziło o zlecenie zabójstwa, a jedynie o „zastraszenie”, czy też „ciężki nastraszenie”A. K. (2), to jednak sąd pierwszej instancji trafnie uznał, za wiarygodne wyjaśnienia wspomnianych oskarżonych z postępowania przygotowawczego, gdzie wyraźnie i konsekwentnie twierdzili oni, że chodziło o zlecenie zabójstwa. Stanowisko w tym zakresie Sąd Okręgowy wyczerpująco, logicznie i przekonująco uzasadnił. Natomiast instancja odwoławcza w pełni zaaprobowała powyższe ustalenia faktyczne sądu merytorycznego uznając, że odpowiadają prawdzie. Poza tym to, że chodziło o zlecenie zabójstwa potwierdzili też inni świadkowi, o których wspomina sąd pierwszej instancji w swoim uzasadnieniu, dokonując szczegółowej oceny zeznań wspomnianych osób. Chodzi tu o zwłaszcza o zeznaniaR. K. (1), który miał kontakt zarówno z oskarżonymG. P., jak i pokrzywdzonymA. K. (2), oraz zeznaniaA. Z.iT. W.. W tym miejscu należy wspomnieć, żeA. Z.iT. W.to członkowie zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przezG. P.. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 13 maja 2003r. w sprawie o sygn. IV K 182/01 przypisano im wspomniany udział w grupie przestępczej, to jest przestępstwo zart. 258 § 1 k.k.i Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2004r. o sygn. II AKa 37/04 wspomniany wyrok sądu pierwszej instancji w tym zakresie utrzymał w mocy, (karta 10615 akt i następne). W dodatku we wspomnianej sprawie, zakończonej prawomocnym wyrokiem, większość ustaleń faktycznych sąd merytoryczny oparł o wyjaśnieniaT. W., którego zeznania w niniejszej sprawie skarżący próbuje zdyskredytować, (karta 10642 akt). Ponadto sąd pierwszej instancji zasadnie uznał za wiarygodne zeznania wspomnianych wyżej świadkówR. K. (1)iA. Z.złożone w postępowaniu przygotowawczym. Trafnie ocenił, że podane przez nich przyczyny zmiany zeznań na rozprawie były gołosłowne i nieprzekonujące. Poza tym to, co mówili w śledztwie wspomniani wyżej świadkowi potwierdziły inne przeprowadzone i ujawnione przed sądem dowody. Tak więc wyjaśnienia oskarżonychS. P.iT. B. (1)z rozprawy słusznie uznano za nieprzekonujące i nie odpowiadające prawdzie, o czym było mowa na wstępie uzasadnienia jeśli chodzi o zmianę wyjaśnień przezS. P.oraz o czym przekonują w odniesieniu o oskarżonegoT. B. (1)argumenty przytoczone przez sąd merytoryczny w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. W tym miejscu należy tylko wspomnieć, żeC. Z.nie potwierdziła twierdzeń oskarżonegoS. P.o poważnym konflikcie między nim, aT. B. (1), który miał być rzekomo powodem tego, że jak twierdził na rozprawieS. P., pomówił onB.w postępowaniu przygotowawczym. Znamienne jest też to, że dopiero w toku rozprawy pojawiła się wersja wskazująca na to, iż na kartce papieru przekazywanej między oskarżonymi z danymi osoby, której zlecenie miało dotyczyć, miał znajdować się jeszcze zapis w rodzaju „postrasz go”, o czym wcześniej żaden z oskarżonych nie wspomniał nawet słowem. Jeśliby w wyjaśnieniach któregokolwiek z oskarżonych rzeczywiście pojawiło się takie stwierdzenie, to na pewno nie umknęłoby to organom ścigania, gdyż dotyczy podstawowej kwestii rzutującej na odpowiedzialność każdego z nich. Zwrócił na to uwagę sąd pierwszej instancji i należycie to zagadnienie ocenił. Ponadto świadekR. K. (1)uprzedził pokrzywdzonego o grożącym mu poważnym niebezpieczeństwie iA. K. (2)z obawy o swoje życie wyjechał na stałe z kraju. Tak więc działania oskarżonegoS. P.byłyby nad wyraz skuteczne, gdyby w rzeczywistości chodziło tylko o wystraszenie pokrzywdzonego. W świetle twierdzeń oskarżonych o tym, że chodziło tylko o przestraszenie pokrzywdzonego, dziwi zachowanie oskarżonegoS. P., który nawet nie upominał się o obiecane mu pieniądze, skoro, jak twierdził na rozprawie, zlecenie dotyczyło tylko wystraszenia oskarżonego. Jeśliby w rzeczywistości chodziło o zastraszenie pokrzywdzonego, to zachowanie oskarżonego, polegające na umieszczeniu ładunku wybuchowego, byłoby niewątpliwie realizacją takiego zlecenia, albowiem pokrzywdzony wystraszył się i to śmiertelnie, a więc oskarżony powinien się domagać należnych mu pieniędzy, czego jednak nie zrobił. Wręcz unikał spotkania z oskarżonymT. B. (1). W związku z powyższy zasadnie sąd pierwszej instancji uznał za wiarygodne te słowa oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego, kiedy stwierdził, że nie upominał się o pieniądze, było mu wstyd, że nie zrealizował zlecenia zabójstwa, „że dał się spłoszyć”. Potwierdził je nawet wtedy, gdy wyjaśniając na rozprawie mówił, że chciał tylko zastraszyć pokrzywdzonego. Podobnie rzecz ma się z oskarżonymT. B. (1), któremu obiecano pieniądze za pośrednictwo w przekazaniu zlecania zabójstwa. Jeżeli chodziłoby tylko o zlecenie wystraszenia pokrzywdzonegoA. K. (2), co uczyniono i to skutecznie, to oskarżonyT. B. (1)powinien domagać się należnych mu pieniędzy, których jednak nie dochodził. Ponadto uwzględniając to, ile pieniędzy żądałS. P.za realizację innego zlecenia - zabójstwa emerytaB. P., kwota 15.000 za wykonanie zlecenia zastraszenia i kwota 10.000 złotych za pośrednictwo w przekazaniu tego zlecenia wskazuje, że na pewno chodziło o coś więcej niż zlecenie zastraszenia. Dziwi też to, że w sprawie takiego zlecenia (zastraszenia) oskarżonyT. B. (1)miałby się kontaktować się z osobą o której wiedział, że jest zawodowym zabójcą, a następnie dostarczył mu jeszcze materiał wybuchowy o sporej sile rażenia, aby wystraszyć tylko jedną osobę. Natomiast oskarżonyS. P., który nie rozstawał się z bronią, pojechał wcześniej na rekonesans doW., co miało ułatwić późniejszą realizację zlecenia zastraszenia pokrzywdzonego. W dodatku po powrocie zażądał aż 2 kilogramów materiału wybuchowego, aby zrealizować takie zlecenie. Poza tym skomplikowana konstrukcja bomby i ukrycie ładunku wybuchowego w cementowej oprawie, przypominającej kamień, wskazuje, że na pewno nie chodziło tylko o zastraszenie pokrzywdzonego. Gdyby sprawca chciał nastraszyć pokrzywdzonego nie uciekłby się do tak wyrafinowanej konstrukcji ładunku wybuchowego i nie ukrywałby, nie kamuflowałby go, nie upodabniałby jego obudowy do zwykłego kamienia. Wszystko to potwierdza, że słusznie sąd merytoryczny zrobił nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonegoS. P.z rozprawy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie budzi najmniejszych wątpliwości to, że oskarżonyS. P.dopuścił się przypisanego mu przestępstwa na szkodęA. K. (2). To samo dotyczy przestępstw przypisanych oskarżonymT. B. (1)iG. P.. W świetle wyjaśnień ze śledztwa oskarżonego:S. P.iT. B. (1)i częściowoR. S., oraz zeznań świadków:T. W.,R. K. (1)iA. Z.z postępowania przygotowawczego, zdaniem sądu odwoławczego bezsporne jest to, że oskarżonyG. P.najpierw przekazałR. S.zlecenie dokonania zabójstwa tancerza erotycznegoA. K. (2), a następnie przekazał mu kartkę papieru z danymi personalnymi, miejscem pracy i zamieszkania tej osoby. Natomiast dowiedziawszy się o przyjęciu przezS. P.zlecenia i zażądaniu przez niego materiałów wybuchowych, oskarżonyG. P.dostarczył je wykonawcy za pośrednictwemR. S.iT. B. (1). Skarżący podważając w tym zakresie ustalenia sądu pierwszej instancji zapomina, lub nie chce pamiętać, żeT. W.iA. Z.zostali prawomocnie skazania za udział w grupie przestępczej kierowanej przezG. P., o czym była mowa powyżej. Tymczasem sąd pierwszej instancji logicznie i przekonująco uzasadnił, dlaczego uznał za wiarygodne zeznania wyżej wymienionych świadków. Także z akt sprawy o sygn. IV K 182/01 = II AKa 37/04 (karta 10615-10668 akt), wyraźnie wynika, żeB.B., którego sprawę karną, z uwagi na stan zdrowia, wyłączono do odrębnego rozpoznania, był kluczowym członkiem zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przezG. P.. Zasadnie więc sąd pierwszej instancji nie dał wiary zeznaniomB., jak i zeznaniomR. B., który został już prawomocnie skazany w sprawie o sygn. IV K 182/01 za udział w grupie przestępczejG. P., (karta 10615, 10667 akt). W związku z tym sugestie obrońcy oskarżonegoG. P., zawarte w uzasadnieniu apelacji, jakoby osoby te się nie znały, są bezpodstawne. Sąd merytoryczny w tym zakresie szczegółowo odniósł się do zeznań poszczególnych świadków i przedstawiona przez niego ocena ich wiarygodności zasługuje na aprobatę instancji odwoławczej. Wbrew sugestiom skarżącego sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny w powyższej sprawie miał też na względzie dowody przeprowadzone w sprawie oskarżonegoB.W.o sygn. IV K 148/03, toczącej się w dalszym ciągu przed Sądem Okręgowym w Gliwicach, oraz dowody z dołączonych do tej sprawy akt procesu rozwodowego małżonkówW., o czy była mowa powyżej. Przekonują o tym protokoły rozprawy w niniejszej sprawie oraz dokładna analiza treści pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji. Natomiast to, jaka były uzgodnienia miedzy oskarżonymB.W., a oskarżonymG. P.w sprawie pokrzywdzonegoA. K. (2), jaka była treść tego zlecenia, czy też ewentualnie oskarżonyG. P.miał interes wyjść poza to zlecenie, nie ma dla powyższej sprawy oskarżonegoS. P.i innych zasadniczego znaczenia, albowiem jest przedmiotem zainteresowania w odrębnym procesie oskarżonegoB. W. Nieprawomocny wyrok sądu pierwszej instancji, który w nim zapadł, Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił orzeczeniem z dnia 28 lipca 2005r. w sprawie o sygn. II AKa 452/04 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach. Uczynił tak między innymi z uwagi na to, żeG. P., który w tej sprawie występuje w charakterze świadka i który konsekwentnie w toku procesu zaprzeczał, aby miał jakikolwiek związek ze zarzucanymB.W.przestępstwem, napisał do sądu odwoławczego, że chciałby złożyć nowe zeznania w sprawie oskarżonegoB.Wojde. Nie wiadomo, czy prawomocnie skazany we własnej sprawieG. P.chce w innym procesie swojego znajomego i byłego szefa - oskarżonegoB.W.złożyć w końcu wyczerpujące zeznania, czy też poprzez to pismo i zapowiedź podania nowych faktów chce wywrzeć swoistego rodzaju presję na jedynego nie osądzonego jeszcze oskarżonego, czy też wbrew zapowiedziom chce w dalszym ciągu, wbrew oczywistym faktom podtrzymywać, że z całą sprawą nie ma nic wspólnego. Jednak to co powie świadekG. P.w tej wyłączonej sprawie będzie mieć znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonegoB.W.. Może przesądzić o odpowiedzialności osoby, od której zgodnie z zarzutem aktu oskarżenia wszystko się zaczęło, która zdaniem prokuratora, a i sądu merytorycznego orzekającego w niniejszej sprawie, była pierwszym ogniwem w całym łańcuchu przestępczych zachowań różnych osób – oskarżonych występujących w powyższej sprawie, która miała zlecić dokonanie zabójstwaA. K. (2), kochanka swojej żony. W tym miejscu należy jeszcze raz dobitnie podkreślić, że dowody zgromadzone w powyższej sprawie, o których była mowa powyżej i które zostały prawidłowo ocenione przez sąd pierwszej instancji, dawały wystarczającą podstawę do uznaniaG. P.za winnego zarzucanego mu przestępstwa. Bezsporne w świetle tych dowodów jest to, że na pewno oskarżonyG. P.przekazała dalej, to jest oskarżonemuR. S.zlecenie dokonania zabójstwa pokrzywdzonegoA. K. (2). To oskarżonyG. P.przekazał dane dotyczące personaliów, miejsca pracy i zamieszkania pokrzywdzonego i to on za pośrednictwem innych osób przekazał materiał wybuchowy i zapalniki elektryczne, które miały służyć do realizacji celu, jakim było zabójstwo wspomnianego wyżej pokrzywdzonego. O tym, żeG. P.miał związek z tym zleceniem przemawiają wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił w nich, że spotkał się z pośrednikiem –T. B. (1), który kontaktował się w tej sprawie z innymi osobami i chodziło o zabójstwo tancerza. Za pośrednictwem wspomnianych osób dostarczył mu też kartkę z danymi personalnymi, miejsce zamieszkania i pracy osoby, która miała zostać zlikwidowana. Jednak przede wszystkim za tym, że chodziło o zlecenie zabójstwaA. K. (2)i nakłaniał do niego oskarżonyG. P.oraz udzielił on wydatnej pomocy bezpośredniemu wykonawcy zlecenia, dostarczając materiał wybuchowy i elektryczne zapalniki, przemawiają wyjaśnienia ze śledztwa oskarżonegoT. B. (1)i częściowoR. S.oraz zeznania wspomnianych wyżej świadków. T. B. (1)wyjaśnił, że oskarżonyR. S.przekazując mu zlecenie dokonania zabójstwa tancerza erotycznego mówił, że poszukuje osoby, która mogłaby zabić kochanka żony znajomego, a następnie przekazał dane osoby, która miała być zamordowana i dostarczył też materiał wybuchowy i elektryczne zapalniki. W trakcie tej rozmowy ujawnił także to, że chodzi o tancerza i że zleceniodawcą jest mąż kobiety romansującej z tancerzem erotycznym. NatomiastR. S.w swoich ostatnich wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego, kiedy to częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, stwierdził, że także był tylko pośrednikiem i zlecenie przekazał muG. P.i to on dostarczył mu dane personalne ofiary i materiał wybuchowy. On też oferował mu pieniądze za wykonanie zlecenia i pośrednictwo. Co prawdaR. S.twierdził, że zlecenie nie obejmowało zabójstwa pokrzywdzonego, to jednak sąd pierwszej instancji opierając się na innych dowodach przeprowadzonych i ujawnionych w toku procesu, zasadnie uznał, że chodziło właśnie o zlecenie zabójstwaA. K. (2). Z zeznań świadkówR. K. (1),T. W.iA. Z.złożonych w śledztwie wyraźnie wynika, że w całym przedsięwzięciu aktywnie uczestniczył oskarżonyG. P.i zlecenie dotyczy zabójstwa pokrzywdzonego. Reasumując należy stwierdzić, że cytowane wyżej dowody w dostatecznym stopniu uzasadniły przypisanie oskarżonemuG. P.zarzucanego mu czynu, mimo, że on sam nie przyznał się do jego popełnienia. Tak więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, podnoszony przez obrońcę oskarżonegoG. P., nie jest zasadny. Bezzasadne są także zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonychS. P.iG. P., które odnoszą się do przypisanych im przestępstw na szkodęA. K. (2), a dotyczą obrazy prawa procesowego, a w szczególnościart. 4, 5, 7 i 424 k.p.k.albowiem wbrew twierdzeniom skarżących sąd I instancji i w tym zakresie dokonał oceny zgromadzonych dowodów z uwzględnieniem reguł określonych wk.p.k.i jest ona wszechstronna i rzeczowa, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc nie narusza ram swobodnej oceny dowodów, a uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia minimalne standardy określone wkodeksie postępowania karnego. Ponadto sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń faktycznych w części dotyczącej zarzucanych oskarżonym przestępstw, związanych z osobą pokrzywdzonegoA. K. (2), uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych, jak i na ich niekorzyść i stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił, co potwierdzają pisemne motywy zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji. Poza tym w świetle poczynionych w tym zakresie przez sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych kwalifikacja prawna zachowań oskarżonegoS. P., oraz oskarżonychG. P.iT. B. (1), jest najzupełniej prawidłowa. Nie ma także postaw do kwestionowania kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych:S. P.,T. B. (1)iG. P.za wspomniane wyżej przestępstwa, związane z podłożeniem ładunku wybuchowego na balkonie mieszkania tancerza erotycznegoA. K. (2). W tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie apelacje obrońców oskarżonych:T. B. (1),S. P.oraz prokuratora w części dotyczącej oskarżonychG. P.iT. B. (1), albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kar orzeczonych wobec wspomnianych wyżej oskarżonych. Wszystkie wymierzone oskarżonym kary, a więc kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonegoS. P., kara 12 lat pozbawienia wolności orzeczona wobecG. P.oraz kara 10 lat pozbawienia wolności orzeczona wobecT. B. (1), są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw. Nie mogą więc uchodzić za kary rażąco surowe, ani kary rażąco łagodne. Natomiast podstawowym argumentem przemawiającym za tym, aby nie uwzględnić apelacji prokuratora, a więc za utrzymaniem w tym zakresie orzeczenia sądu pierwszej instancji, w części dotyczącej orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności, jest to, że nie doszło do dokonania przestępstwa, do którego podżegali oskarżeniG. P.iT. B. (1), gdyż działania oskarżonegoS. P.zatrzymały się na etapie usiłowania dokonania zabójstwaA. K. (2). Tak więc apelacje obrońcyG. P., obrońcyT. B. (1)i prokuratora w części dotyczącej wspomnianych wyżej oskarżonych, nie zasługiwały na uwzględnienie. Nie ma racji obrońcaS. P., twierdząc, iż sąd pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku w odniesieniu doczynu oskarżonego przypisanego mu w punkcie 21 orzeczenia,to jest włamania dokonanego w nieustalonych okolicznościach, opisanych w punkcie XXVI aktu oskarżenia. W ocenie sądu odwoławczego Sąd Okręgowy dysponując konsekwentnymi w toku całego procesu wyjaśnieniamiS. P., w których oskarżony nie tylko, że przyznał się do zarzucanego mu włamania, ale i w miarę dokładnie opisał okoliczności dokonania tego przestępstwa, w tym udział w nim innych osób, miał dostateczne podstawy do tego, aby przypisać mu dokonanie tego występku. Tym bardziej, że pozostali sprawcy tego włamania, a mianowicieA. U.iR. K. (2)potwierdzili fakt dokonania tego przestępstwa i uczyniła to też osoba, która dowoziła ich na miejsce przestępstwa. W czasie przeszukania mieszkanie jednego ze sprawców znaleziono też paralizator, o którym mówili, że pochodzi właśnie z tego włamania. To, iż nie udało się dokładnie ustalić miejsca włamania, a więc i wartości skradzionego mienia, nie zmienia faktu, że włamanie niewątpliwie miało miejsce, o czym świadczą nie tylko wyjaśnienia oskarżonego, ale relacje trzech innych osób, słuchanych niezależnie od siebie. Ostatnizarzut,dotyczącybłędu w ustaleniach faktycznychprzyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawarty wapelacji obrońcy oskarżonegoS. P., dotyczy przypisanego mu w punkcie 24 wyroku przestępstwa polegającego nanakłanianiuoskarżonegoJ. K. (1)do zabójstwa pokrzywdzonegoS. H.. W związku z tym, żeoskarżonemuJ. K. (1)przypisano w rezultacie przestępstwo polegające nausiłowaniu dokonaniazabójstwaS. H., a więc istniejezwiązek między nakłanianiem, a usiłowaniem dokonania zabójstwapokrzywdzonego, celowym było łączne odniesienie się przez sąd odwoławczy do obydwu apelacji, w zakresie w jakim kwestionuje się w nich sprawstwo oskarżonych. Ponadto w związku z tym, że kwestionowane przez skarżących, a przypisane oskarżonych, przestępstwa na szkodęS. H., miały miejsce w trakcie innego występku, polegającego na usiłowaniu dokonaniu włamania do baru(...), konieczne było odniesienie się w tej części uzasadnienia także do zarzutów obrońcyJ. K. (1)podważającego wyrok i tym zakresie. Już na wstępie należy stwierdzić, że zarówno zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący przestępstwa nakłanianiaJ. K. (1)do zabójstwa pokrzywdzonegoS. H., zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., jak i zarzuty podnoszone w apelacji obrońcy oskarżonegoJ. K. (1), a odnoszące się do przypisanych mu przestępstw: usiłowania dokonania zabójstwa wspomnianego pokrzywdzonego oraz usiłowania dokonania włamania do baru(...), wskazujące na błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem naruszenia dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, to jestart. 7 k.p.k.iart. 4 k.p.k.oraz obrazę przepisów postępowania odwołującą się do jednostronnej, zdaniem skarżącego, oceny materiału dowodowego i naruszeniaart. 5 § 2 k.p.k., nie zasługiwały na uwzględnienie jako niezasadne. Generalnie zarzuty skarżących, w odniesieniu do tych przestępstw, sprowadzają się do wykazywania naruszenia przez sąd pierwszej instancji podstawowych zasad procesu karnego prowadzących do błędnych ustaleń faktycznych oraz podważania zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego. O ile jednak obrońca oskarżonegoS. P.nie kwestionował faktu, że jego klient usiłował dokonać włamania do baru(...)wK., w takcie którego doszło do postrzelenia pokrzywdzonegoS. H., o tyle obrońcaJ. K. (1)podkreślał, że sąd pierwszej instancji bezzasadnie przypisał oskarżonemu zarówno usiłowanie dokonania wspomnianego włamania, jak i usiłowanie dokonania zabójstwa pokrzywdzonegoS. H.. Tymczasem zdaniem instancji odwoławczej w odniesieniu do zarzucanego oskarżonym występku, polegającego na usiłowaniu dokonania włamania do baru(...)i zarzucanegoS. P.podżegania do zabójstwa, a oskarżonemuJ. K. (1)przestępstwa usiłowania dokonania zabójstwaS. H., sąd pierwszej instancji miał wystarczające podstawy do tego, aby oprzeć swoje ustalenia o wyjaśnienia oskarżonegoS. P.ze śledztwa oraz zgodne z nimi zeznania pokrzywdzonegoS. H.. Sąd merytoryczny uznał wspomniane dowody za wiarygodne mimo, że oskarżonyS. P.na rozprawie częściowo zmienił swoje wyjaśnienia, a w zeznaniach pokrzywdzonegoS. H.były pewne rozbieżności. Zwrócił na to uwagę sąd pierwszej instancji i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku szczegółowo odniósł się zarówno do zmodyfikowanych na rozprawie wyjaśnień oskarżonegoS. P.oraz rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonego i swoje stanowisko w tym przedmiocie szczegółowo i przekonująco uzasadnił. Nie ma więc podstaw do kwestionowania w tym zakresie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd merytoryczny. Ocena wyżej wymienionych dowodów, zaprezentowana przez sąd orzekający w pierwszej instancji, nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowe. Znamienne, że oskarżonyS. P.słuchany w śledztwie nie tylko, że konsekwentnie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, ale i jednoznacznie wskazywał na udział w włamaniu do baru(...)oskarżonegoJ. K. (1). Stanowczo twierdził, że toJ. K. (1)najpierw strzelił na postrach, a następnie ponownie oddał strzał wyraźnie chcąc pozbyć się świadka włamania. Potwierdził też to, że wołał i to kilka razy doJ. K. (1)– „odjeb go”. Odmawiał też konfrontacji z oskarżonymJ. K. (1), albowiem, jak twierdził, obciążając go mówił prawdę i nie chce się z nich spotykać, gdyż ma świadomość, że pogrążył oskarżonego, który wcześniej udzielał mu pomocy. Natomiast na rozprawie zmienił swoje wyjaśnienia, ale nie w zakresie swojego udziału w włamaniu do baru(...), ale w części dotyczącej udziału w tym przestępstwie oskarżonegoJ. K. (1). Przed sądem twierdził już, żeJ. K. (1)nie brał udziału w tym przestępstwie, a sam był z inną osobą, której nie chce ujawnić. Ta nieznana osoba miała strzelać do pokrzywdzonegoS. H.. Wyjaśnił, że w postępowaniu przygotowawczym pomówił oskarżonegoJ. K. (1)z uwagi na zatargi z przeszłości oraz za namową policji. Sąd Okręgowy trafnie uznał, że wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy nie zasługują na uwzględnienie i swoje stanowisko w tym względzie prawidłowo i przekonująco uzasadnił. Tymczasem oskarżonyJ. K. (1)zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w na rozprawie nie przyznał się do udziału w włamaniu do baru(...), a więc i do strzelania w trakcie tego przestępstwa do pokrzywdzonegoS. H.. Na rozprawie i w licznych bardzo profesjonalnych pismachdo sądu, sam oskarżony zwracał uwagę na różnice w zeznaniach pokrzywdzonegoS. H.dotyczących rysopisów osób biorących udział w włamaniu do baru(...). Podważał też wydane w powyższej sprawie opinie biegłych i zaprzeczył, aby wcześniej spotykał się z oskarżonymS. P.. Znamienne jest natomiast to, że obrońcaS. P.nie kwestionował tego, że oskarżony na miejscu przestępstwa powtarzał słowa „odjeb go” i to zarówno wtedy, gdy był jeszcze na dachu budynku, jak i na dole w czasie gdy oskarżonyJ. K. (1)trzymał pokrzywdzonego na muszce i mierzył do niego z broni palnej, co bezspornie wynika też z ustaleń sądu merytorycznego. Skarżący tylko dowodził, że nie można odczytywać tych słów jako nakłaniania do zabójstwa pokrzywdzonego. Niewątpliwie oskarżonyS. P.nie mówił wprost do oskarżonegoJ. K. (1), aby zabił pokrzywdzonego, ale wymowa tych słów była zdaniem sądu odwoławczego jednoznaczna, co właściwie ocenił sąd merytoryczny. Tak też odbierał te słowa pokrzywdzony, a oskarżonyS. P.w postępowaniu przygotowawczym wyraźnie stwierdził, że o ile pierwszy strzał oddany przezJ. K. (1)miał odstraszyć pokrzywdzonego, to drugi strzał z bliskiej odległości miał na celu likwidację świadka włamania. Należy też zauważyć, że oskarżeniS. P.iJ. K. (1)udając się na kolejne przestępstwa zawsze byli uzbrojeni, o czym wspominaS. P., a więc zakładali, że broń ta może być użyta, gdy napotkają trudności. Tak więc znaczenie tych słów odczytywane w powiązaniu z innymi okolicznościami zajścia, prowadzi więc do jednoznacznych wniosków, wskazujących na to, że było to nakłanianie do zabójstwa. Tak więc zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., a dotyczący nakłaniania do zabójstwaS. H., nie zasługiwał na uwzględnienie. Ponadto strzał z broni palnej w kierunku klatki piersiowejS. H.oddany został w sytuacji, gdy nie powiodła się ostatnia próba oskarżonegoJ. K. (1)zmuszenia pokrzywdzonego go do odwrotu i pokrzywdzony wyrwanymi z rąk oskarżonego, metalowymi przedmiotami w torbie zaatakował oskarżonegoJ. K. (1). Należy też jeszcze raz podkreślić, że sąd pierwszej instancji orzekający w powyższej sprawie zwrócił należytą uwagę na rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonegoS. H., które dotyczyły opisu sprawców włamania. Niemniej jednak od razu trzeba zaznaczyć, że zeznania pokrzywdzonego, co do samego przebiegu włamania, ilości napastników, ich ubioru są nie tylko konsekwentne w toku procesu, ale i zgodne z tym co w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił oskarżonyS. P., co trafnie podkreślił sąd merytoryczny. Zwrócić też trzeba uwagę na to, że obydwaj sprawcy włamania byli w kominiarkach na twarzy i w długich pałatkach, które nie przylegając do ciała zwisały im do kostek, a w związku z tym trudno było stwierdzić, czy osoby te były grube, krępe, chude, starsze, czy też młode. Utrudniona była też ocena wzrostu napastników. Poza tym wszystko rozegrało się nocą, co też znacznie ograniczało możliwości postrzegania szczegółów. Ponadto, gdy pokrzywdzony pojawił się na miejscu przestępstwa jeden z oskarżonych był na dachu budynku, a drugi na dole, a więc ocena wzrostu osoby będącej na górze musiała sprawiać trudności. Inna perspektywa obserwacji poszczególnych włamywaczy mogła zmylić pokrzywdzonego, co do ich wzrostu i tuszy. Rozbieżności, jakie pojawiły się w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony rozwiał na rozprawie, kiedy to racjonalnie i logicznie wytłumaczył przyczynę ich powstania i zeznania tego świadka, także w ocenie instancji odwoławczej, są przekonujące. Zeznał wtedy między innymi, że osoba, która strzelała była niższa od niego, a ma 189 cm wzrostu, oraz, że osobnik, który znajdował się na dole był raczej szczupły i miał zachrypnięty głos. Zdecydowanie twierdził, że rozpoznaje też głos jednego z napastników. Jednak najistotniejsze jest to, co powiedział pokrzywdzony na temat okoliczności poprzedzających oddanie strzału, albowiem to, że oskarżonyJ. K. (1)brał udział w włamaniu, w świetle wiarygodnych wyjaśnień oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego, nie budziło zdaniem instancji odwoławczej najmniejszych wątpliwości. Odnośnie tego fragmentu zdarzenia pokrzywdzony zeznał, że mężczyzna, który wcześniej znajdował się na dachu wycofując się powtarzał do wspólnika: „odjeb go”, „co on tu jeszcze robi” i gdy drugi z włamywaczy chciał go uderzyć łomami schowanymi w pokrowcu, wyrwał mu ten pokrowiec. Wtedy wspomniany napastnik z bliskiej odległości wycelował z posiadanej przez siebie broni palnej w klatkę piersiową pokrzywdzonego i oddał strzał. GdybyS. H.nie zrobił uniku, odwracając się bokiem i nie zasłoniłby się ramieniem, dostałby centralnie w klatkę piersiową. Ponadto w ocenie pokrzywdzonego sprawca celował w niego, aby go zabić. Tymczasem pocisk wystrzelony z broni palnej z niewielkiej odległości posiada dostateczna energię, aby w przypadku ugodzenia człowieka w okolice ważnych dla życia narządów, które niewątpliwie znajdują się w klatce piersiowej i brzuchu, spowodować u ofiary śmiertelne obrażenia ciała. Tymczasem pokrzywdzonyS. H.w wyniku postrzelenia go przezJ. K. (1)doznał rany przeszywającej ramienia prawego z otworem wlotowym na powierzchni bocznej ramienia i otworem wylotowym na jego powierzchni przyśrodkowej. W dodatku pocisk po przejściu ramienia ugodził jeszcze w boczną powierzchnię klatki piersiowej i utkwił w powłokach miękkich na wysokości X-go żebra po stronie prawej. Mając to wszystko na uwadze, a w szczególności to co zeznał pokrzywdzony, a mianowicie, że strzał został oddany z bardzo bliskiej odległości, bo z około 2,5 metrów i broń palna oskarżonego wycelowana była w klatkę piersiową pokrzywdzonego, zasadnie przyjęto, żeJ. K. (1)odpowiada za usiłowanie dokonania zabójstwa. Tym bardziej, że gdyby nie unik pokrzywdzonego kula trafiłaby go w okolice ważnych dla życia ludzkiego narządów. Z bronią palną jest tak, że jeżeli sprawca używając jej decyduje się na oddanie z niej strzału, musi mieć świadomość, że z chwila naciśnięcia na spust, nie ma już żadnego wpływu na siłę rażenia wyrzuconego z niej pocisku, a więc jeśli mierzy w ważne dla życia człowieka organy, musi przewidywać pozbawienie go życia i co najmniej z tym się godzić. Jednak w powyższej sprawie sąd merytoryczny trafnie uznał, że oskarżony mierząc z bliskiej odległości w kierunku klatki piersiowej pokrzywdzonej, a więc mając pełną świadomość trafienia, działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia go życia. Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, że sprawca używając broni palnej, oddając mierzony strzał w górną część ciała człowieka odpowiada za usiłowanie zabójstwa, z uwagi na właściwości przedmiotu jakim się posługuje. Nie polegają też na prawdzie twierdzenia oskarżonegoJ. K. (1), jakoby nie spotykał się z oskarżonymS. P.. Zeznania świadków, o których mowa w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji, wskazują na coś zupełnie innego. Ponadto sąd merytoryczny zasadnie ocenił, że ani wiek, ani stan zdrowia nie był przeszkodą w dokonywaniu przezJ. K. (1), wspólnie z oskarżonymS. P.omawianych w tym miejscu, jak i kolejnych przestępstw. Nie ma także podstaw do kwestionowania opinii sporządzonych w powyższej sprawie przez biegłych. Z najistotniejszej opinii kryminalistycznej z badania broni i balistyki wyraźnie wynika, że pocisk, który znaleziono w ciele pokrzywdzonegoS. H.pochodzi z tego samego egzemplarza broni palnej z której pochodził inny pocisk ujawniony i zabezpieczony podczas oględzin w miejscu kolejnego przestępstwa, a wystrzelony został przez sprawcę tego drugiego czynu. Użycie broni palnej w przypadku tych dwóch różnych przestępstw sugeruje, że w obydwu uczestniczyła jedna i ta sama osoba. Jednak w wypadku tego drugiego przestępstwa, o którym będzie mowa poniżej, przy omawianiu kolejnych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoJ. K. (1), materiał dowodowy jest szerszy, bo dochodzi relacja trzeciego napastnikaR.R., który już w 2001r. został prawomocnie skazany za udział w tym przestępstwie. W tym miejscu, aby zachować pełną przejrzystość i przyjętą wcześniej chronologię w omawianiu zarzutów odwoławczych, Sąd Apelacyjny ustosunkuje się do kolejnych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., oraz związanych z nimi zarzutów zawartych w innych skargach odwoławczych obrońców oskarżonych, których czyny związane są z czynamiS. P.. Reasumując należy stwierdzić, że zdaniem sądu odwoławczego nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji w zakresie przypisanego oskarżonemuJ. K. (1)przestępstwa zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 148 § 2 pkt 4 k.k.iart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k. To samo dotyczy przypisanego oskarżonemuJ. K. (1)występku, polegającego na usiłowaniu dokonania wspólnie i w porozumieniu zS. P.włamania do baru(...). Prawidłowo ustalił też sąd pierwszej instancji, iż tego czynu zart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 279 § 1 k.k.iart. 288 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.oskarżonyJ. K. (1)dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k. Oprócz tego Sąd Okręgowy w sposób analityczny i przy tym celny wykazał, że oskarżonyS. P.używając w stosunku do oskarżonegoJ. K. (1)cytowanych wcześniej słów nakłaniała go do zabójstwaS. H.. Nie ma także podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonych za wspomniane powyżej przestępstwa, albowiem sąd merytoryczny prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na ich wymiar. W tym miejscu należy wrócić na chwilę doapelacji prokuratoraw odniesieniu do kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonegoJ. K. (1)i na wstępie zauważyć, iż myli się skarżący, gdy w uzasadnieniu swojego środka odwoławczego, podnosi, że argumentem za wymierzeniemJ. K. (1)wyższej kary 25 lat pozbawienia wolności jest to, iż oskarżonemuS. P., który tylko słowami podżegał go do zabójstwaS. H., wymierzono właśnie taką karę. W rzeczywistości oskarżonemuS. P.za to przestępstwo wymierzono tylko karę 15 lat pozbawienia wolności i w tym zakresie prokurator nie skarżył wyroku. Myli się też prokurator w uzasadnieniu apelacji wiążąc ten czyn oskarżonego z jego działaniem w warunkach recydywy specjalnej podstawowej. W warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k.oskarżonyJ. K. (1)dopuścił innych przestępstw przeciwko mieniu. Przechodząc dozarzutu rażącej niewspółmiernościorzeczonej wobec oskarżonegoJ. K. (1)kary, za najpoważniejsze z przypisanych mu przestępstw, a co za tym idzie wymierzenia mu w takim samym rozmiarze kary łącznej, stwierdzić należy, że apelacja prokuratora, także w tym zakresie, nie zasługiwała na akceptację. Kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonegoJ. K. (1)za ten czyn jest zdaniem instancji odwoławczej współmierna do stopnia zawinienia sprawcy i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa. Nie można przecież zapominać, że działanie oskarżonegoJ. K. (1)zakończyło się na stadium usiłowania dokonania przestępstwa. W konsekwencji orzeczona wobec niego kara pozbawienia wolności nie może uchodzić za karę łagodną w stopniu rażącym. Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy nie uznał za celowe zreformowanie zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym przez prokuratora. Nie popełnił też błędu Sąd Okręgowy przyjmując, że czynów zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k., zarzucanych oskarżonemuS. P.w punktach XXXVI I XXVII aktu oskarżenia, dopuścił się on w ramachciągu przestępstw określonego wart. 91 § 1 k.k. Sąd merytoryczny w należyty sposób uzasadnił dlaczego przyjął taką, a nie inną konstrukcje prawną, a brak uzasadnienia zarzutu apelacyjnego uniemożliwia sądowi odwoławczemu pełne odniesienie się do niego, gdyż nie wiadomo czym kierował się skarżący podnosząc ten zarzut. W konsekwencjizarzut obrazyprawa materialnego, a konkretnieart. 91 § 1 k.k.zawartyw apelacji obrońcy oskarżonegoS. P.,nie zasługiwał na uwzględnienie. W tym miejscu należy tylko wspomnieć, że sąd pierwszej instancji konstruując w tym i innych wypadkach ciągi przestępstw popełniał za każdym razem ten sambłąd polegający na tym, że zamiast w podstawie wymiaru kary powoływać przepisart. 91 § 1 k.k.wprowadzał go do podstawy kwalifikacji prawnej, (podstawy skazania) mimo, że nie wpływa on w żaden sposób na proces kwalifikacji prawnej czynów, będących elementami ciągu przestępstw. Do powyższych błędów przyznał się sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Dodatkowo skazują oskarżonegoS. P.za przestępstwa przeciwko mieniu i prawidłowo przypisując mu działanie w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 2 k.k.sąd pierwszej instancjizapominał o tym, że przepisart. 64 § 2 k.k.należy powołać też w podstawie wymiaru kary, a nie tylko w podstawie skazania. Jednak nie można było tych drobnych błędów poprawić w instancji odwoławczej, gdyż albo nikt wyroku w części dotyczącej tych czynów nie skarżył i orzeczenie w tym zakresie był prawomocne, albo jeżeli ktoś kwestionował już te rozstrzygnięcia, to nie były to apelacje wniesionej na niekorzyść oskarżonego Tymczasem poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić tylko wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść. Natomiast drobne błędy wynikające z tego, że sąd nie podaje w orzeczeniu pełnej kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu przestępstw, nie uzasadniają sięgnięcia po wyjątkowy przepisart. 440 k.p.k. Przechodząc dozarzutuzawartego w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., adotyczącego zabójstwaB. P., konieczne jest łączne odniesienie się też w tym miejscu do dwóchapelacji obrońców oskarżonejK. P.i środka odwoławczego wniesionego przezpełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Na wstępie należy jednak stwierdzić, że żadna z tych apelacji, dotyczących zabójstwaB. P., nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach obrońców oskarżonejK. P.ustalenia faktyczne poczynione w tym zakresie przez sąd I instancji są prawidłowe. Materiał dowodowy przeprowadzony i ujawniony na rozprawie dawał wystarczające podstawy do tego, aby przypisać oskarżonejK. P.popełnienie zarzucanego jej czynu, polegającego na nakłonieniuS. P., za pośrednictwem innej osoby, do dokonania zabójstwa jej mężaB. P.i udzieleniu mu pomocy w jego dokonaniu, poprzez przekazanie, za pośrednictwem tej samej osoby, zdjęciaB. P.z adresem jego zamieszkania. Sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do tego, aby swoje ustalenia faktyczne w tej części oprzeć głownie na wyjaśnieniach oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego. Wtedy to oskarżonyS. P.przyznał się do dokonania na zlecenie innej osoby zabójstwaB. P.. Dokładnie opisał w jaki sposób wywabił z domu w nocy pokrzywdzonego i od początku konsekwentnie twierdził, że zastrzeliłB. P.przed jego domem, gdyż dostał takie zlecenia, a po początkowych wahaniach wskazał osobę, która zleciła mu dokonanie tej zbrodni. Tymczasem skarżący, poprzez wykazywanie naruszenia kluczowych zasad postępowania karnego określonych wart. 4, 5 § 2, 7, 366 § 1, 410, 424 k.p.k.i kwestionując wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego, starali się wykazać, że sąd merytoryczny dopuścił się jednak szeregu błędów w ustaleniach faktycznych, co skutkowało skazaniem oskarżonejK. P.za zarzucane jej przestępstwo. W związku z powyższym konieczne jest w tym miejscu przypomnienie tego wszystkiego, o czym była już mowa na wstępie uzasadnienie, gdy to sąd odwoławczy odnosząc do pewnych generaliów - fundamentalnych zasad postępowania karnego sposób procedowania sądu pierwszej instancji, ocenił zarzuty skarżących dotyczące obrazy prawa procesowego i błędów w ustaleniach faktycznych. Podał też wtedy analizie i ocenie wyjaśnienia oskarżonegoS. P., dając wyraźny prymat jego relacjom z postępowania przygotowawczego. Przede wszystkim należy stwierdzić, że sąd pierwszej instancji w tym zakresie, to jest w części dotyczącej zabójstwaB. P., dokonał poprawnej analizy i oceny materiału dowodowego oraz w sposób należyty wykazał w pisemnych motywach wyroku na jakich oparł się dowodach. W szczególności w sposób właściwy zrekonstruował okoliczności poprzedzające dokonanie zabójstwaB. P., które miało miejsce w nocy z 5 na 6 lutego 1998r. wM.. Ponadto wbrew twierdzeniom skarżących ocena dowodów dokonana została przez sąd merytoryczny z uwzględnieniem reguł określonych wart. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. Jest rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń w zakresie faktów nie naruszył więc ram swobodnej oceny dowodów. Zasadnie oparł się głównie na wyjaśnieniachS. P.z postępowania przygotowawczego, kiedy to oskarżony kilkakrotnie szczegółowo opisał, jak dokonał wspomnianego zabójstwa i kto konkretnie zlecił mu dokonanie tej zbrodni. Sąd Okręgowy miał ku temu wystarczające podstawy, albowiem jego wyjaśnienia zostały potwierdzone przez inne dowody omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Uważna analiza obszernych protokołów rozprawy, a przede wszystkim pisemnych motywów wyroku sądu pierwszej instancji, przekonuje i potwierdza, że zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności zabójstwaB. P., a podstawą wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Ponadto uzasadnienie spełnia wszystkie minimalne wymogi określone wart. 424 k.p.k. Nieuzasadnione i bezpodstawne są zarzuty skarżącego wskazujące na to, że sąd zaniechał dokładnego wyjaśnienia przebiegu tego zabójstwa, w tym procesów decyzyjnych podejmowanych przez oskarżonegoS. P.. Wręcz odwrotnie sąd merytoryczny ze szczegółami odtworzył przebieg zabójstwa wyjaśniając wszystkie najistotniejsze okoliczności sprawy. Przedstawił też w sposób przejrzysty i konsekwentny procesy decyzyjne podejmowane przez oskarżonegoS. P.. W związku z tym o żadnej obrazie przepisuart. 366 § 1 k.p.k.,art. 410 k.p.k., czyart. 424 k.p.k.nie może być mowy. W konsekwencji ustalony przez sąd merytoryczny stan faktyczny, wbrew twierdzeniom obrońców oskarżonejK. P., znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego i ujawnionego na rozprawie. Sąd Okręgowy dokonując tych ustaleń uwzględnił przy tym zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonejK. P., jak i na jej niekorzyść. Poza tym, jak słusznie zwróciła uwagę oskarżycielka posiłkowaI. M. (1)w odpowiedzi na apelację obrońcy oskarżonego, zasadęin dubio pro reookreśloną wart. 5 § 2 k.p.k.stosuje się wyłącznie do wątpliwości, których nie da się usunąć poprzez logiczną interpretację dowodów. Natomiast taka sytuacji w powyższej sprawie nie miała miejsca. Konfrontacja zaś ustaleń faktycznych z przeprowadzonymi dowodami nieodparcie prowadzi do wniosku, że odtworzenie przez sąd okoliczności tego zabójstwa, nie wykazuje błędów i jest zgodne z przeprowadzonymi dowodami. Ponadto sąd pierwszej instancji ustalając w tej części stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wyjaśnień oskarżonejK. P.i oskarżonegoS. P.oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje przekonująco uzasadnił. Wyraźnie podał powody dla których uznał, że oskarżonaK. P.dopuściła się zarzucanego jej przestępstwa. W związku z tym, że oskarżonyS. P., zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie, przyznał się do dokonania zabójstwa pokrzywdzonegoB. P., kwestia jego sprawstwa nie budziła najmniejszych wątpliwości. Zresztą obrońca oskarżonego nie kwestionował w apelacji jego winy. Mimo, że w śledztwie oskarżonyS. P.początkowo nie chciał podać, kto zlecił mu dokonanie zabójstwa, to jednak w końcu wyjaśnił, że za zleceniem zabójstwaB. P.stała jego małżonka. To ona, wedle słówS. P., za pośrednictwemC. Z.zleciła zabójstwo swojego męża i zgodziła się zapłacić za wykonanie tego zadania kwotę 5.000 złotych w pięciu ratach. Pierwszą ratę przekazałaS. P.jeszcze przed wykonaniem zlecenia, a następne 4 raty zapłaciła po tym, jak w środku nocy, na ulice przed jego domem oskarżonyS. P.zastrzeliłB. P.. Słuchany kilka razy w śledztwie za każdym razem stanowczo twierdził, że zlecenie dotyczyło zabójstwa, a nie pobicia, czy zastraszenia. Także w trakcie eksperymentu procesowego niezmiernie szczegółowo opisał wszystkie okoliczności zabójstwa i sam przebieg wydarzeń. Wyjaśnił, że dzień wcześniej był w pobliżu domu ofiary. Był to swoisty rekonesans, podobny do tego, który oskarżonyS. P.odbył przed planowanym zabójstwem tancerza erotycznego wW.. Wiarygodność jego twierdzeń w tym zakresie potwierdził sąsiad pokrzywdzonego i oskarżycielka posiłkowaI. M. (1), która dzień wcześniej rozmawiała z pokrzywdzonym i ten powiedział jej o swoich obawach i śladach obcej osoby na działce.B. P.myślał, że ktoś chciał dokonać włamania. Tak więc wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z śledztwa, to nie pomówienia, a wyjaśnienia obciążające oskarżoną. To, iż oskarżonaK. P.kontaktowała się z oskarżonym za pośrednictwemC. Z.potwierdził ta ostatnia. Natomiast oskarżonaK. P.potwierdziła też to, że za pośrednictwemC. Z.przekazywał oskarżonemuS. P.zdjęcie swojego męża z jego adresem na jego odwrocie oraz pieniądze. Najpierw chodziło o zaliczkę, a potem wynagrodzenie za wykonane zlecenie. Twierdziła jednak, że nie chodziło o zlecenie zabójstwa, a o zlecenie pobicia, zastraszenia mężaB. P.i w tej sprawie kontaktowała się zC. Z., która zmarła w toku procesu i jej sprawę, którą wcześniej wyłączono do odrębnego rozpoznania, umorzono z uwagi na wystąpienie wspomnianej negatywnej przesłanki procesowej. Oskarżona pytana, dlaczego po zabójstwie męża płaciła kolejne raty wykonawcy zlecenia, skoro według jej twierdzeń zrobił coś więcej niż mu zleciła, początkowo wyjaśniła, że umowa była umową. Dopiero później powiedziała, że się bała oskarżonego. Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił też zmianę wyjaśnień oskarżonego na rozprawie i zmienne w swej treści relacjeC. Z.. Słusznie przeciwstawił tym dowodom stanowcze wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego. Mając powyższe w polu widzenia także sąd odwoławczy nie miał najmniejszych wątpliwości, iż zlecenie od oskarżonejK. P., które przekazano oskarżonemuS. P., dotyczyło zabójstwa jej mężaB. P.. W tym zakresie sąd drugiej instancji w pełni podzielił argumentację sądu merytorycznego, który nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonejK. P.uznał, że odpowiada ona za zlecenie zabójstwa męża, a konkretnie za nakłanianieS. P.do dokonania zabójstwa jej męża i udzielenie pomocy w dokonaniu tej zbrodni. Znamienne jest to, że oskarżony od początku procesu konsekwentnie wskazywał, że chodziło o zlecenie zabójstwa, ale początkowo nie chciał ujawnić, kto stał za tym zleceniem. Dopiero po pewnym czasie i po przemyśleniach podał, że chodzi o żonę pokrzywdzonego. OskarżonyS. P.nie miał też powodów, aby pomawiaćC. Z., albowiem udzieliła mu schronienia zapewniając mieszkanie mimo, że widziała o jego przestępczej przeszłości. Dzięki niej nawiązał kontakt z oskarżonymJ. K. (1), na którym mu bardzo zależało. Bardzo wymowne jest to, że oskarżonaK. P.po dokonaniu wspomnianej zbrodni w dalszym ciągu płaciła zabójcy jej męża, za coś czego rzekomo nie chciała i nie akceptowała. Gdyby zlecenie rzeczywiście miało dotyczyć pobicia, czy nastraszenia, to nie byłoby podstaw do płacenia kolejnych rat zabójcy męża. Tym bardziej, że oskarżona utrzymywała się ze skromnych alimentów zasądzonych od męża w wysokości 30 % jego emerytury górniczej. Symptomatyczne jest też to, żeC. Z.zwróciła się w imieniu oskarżonejK. P.o wykonanie zlecenia do wielokrotnego zabójcy. Widziała przecież komu udzieliła schronienia w mieszkaniu na terenieD.. OskarżonyS. P.opowiadał jej o dokonaniu przynajmniej dwóch zabójstw oraz o tym, że jest poszukiwany listem gończym. Wyraźnie myli się jeden z obrońców oskarżonejK. P., gdy w uzasadnieniu apelacji, dla podbudowania swojej argumentacji, cytuje jeden fragment wyjaśnień oskarżonego, kiedy miał stwierdzić, że „postanowiłem, żezastraszętego górnika” (karta 4540 akt). Tymczasem z protokołu rozprawy wyraźnie wynika, że oskarżony mówiąc o innym dokonanym przez siebie zabójstwie powiedział: „postanowiłem, żezastrzelę tegogórnika”. Inne argumenty zawarte w uzasadnieniu cytowanej wyżej apelacji jednego z obrońców oskarżonejK. P.to w istocie rzeczy polemika z ustaleniami sądu pierwszej instancji, albo czyste spekulacje. Natomiast zarzuty zawarte w tym środku odwoławczym nie są zasadne, o czym była mowa powyżej. Nie zasługują też na uwzględnienieapelacja drugiego z obrońców oskarżonejK. P., który obok zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, stawia zarzut naruszeniu szeregu podstawowych przepisówkodeksu postępowania karnego, o czym generalnie była już także mowa na wstępie. W tym miejscu należy tylko podkreślić, że wprawdzie pisemne motywy wyroku sądu pierwszej instancji, w tym akurat zakresie, nie są doskonałe, to jednak spełniają minimalne wymogi określone wart. 424 k.p.k.Sąd merytoryczny w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał bowiem dowody w oparciu o które poczynił ustalenia faktyczne, odniósł się też do dowodów przeciwnych, które uznał za mało wiarygodne, nieprzekonujące. Natomiast w odniesieniu do dowodów drugorzędnych, mniej istotnych, uzasadnienie sądu pierwszej instancji nie jest nadmiernie szczegółowe, ale nie można mówić o naruszeniaart. 410 k.p.k.Zeznania świadków, cytowanych przez skarżącego w drugim zarzucie apelacji, sąd pierwszej instancji uwzględnił przy ustalaniu stanu faktycznego, o czym przekonują pisemne motywy wyroku. Niemniej jednak z uwagi na to, że są to świadkowie mniej istotni, głównie członkowie rodzin przeciwstawnych stron postępowania, oraz znajomi pokrzywdzonego i oskarżonej, oraz sąsiedzi, którzy nie byli bezpośrednimi świadkami zabójstwa, sąd merytoryczny nie musiał szczegółowo odnosić się do wszystkie tych dowodów. Tym bardziej, że zeznania tych osób są zgodne, nie sprzeczne ze sobą i spójne z tym, co ustalił sąd merytoryczny. Nie można też mówić o obrazieart. 424 § 2 k.p.k., albowiem wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyraźnie wskazał, dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonegoS. P.złożonym na rozprawie w części dotyczącej treści zlecenia przekazanego przezK. P., jak i podał dlaczego odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej. Przekonuje o tym 52 strona pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Nie można więc twierdzić, że doszło do poważnego uchybienia w zakresie sposobu sporządzenia uzasadnienia, skoro jest ono nad wyraz czytelne i daje podstawę do poznania stanowiska sądu pierwszej instancji. Ponadto nie doszło do obrazy przepisuart. 366 § 1 k.p.k., albowiem wbrew wywodom skarżącego sąd wyjaśniłwszystkie istotneokoliczności zabójstwaB. P.. Zwrócił też uwagę i należycie ocenił, to że oskarżony początkowo w śledztwie nie wskazał osoby, która zleciła mu dokonanie zabójstwa. Co do podnoszonej w apelacji obrazy ogólnego przepisuart. 7 k.p.k., to była o tym mowa na wstępie tej części uzasadnienia sądu odwoławczego. Sąd pierwszej instancji miał też podstawy do tego, aby w trybieart. 391 k.p.k.odczytać zeznania dwóch świadków wymienionych wpunkcie 6zarzutu apelacji, albowiem wyjechali za granicę. Nie można z tego tytułu czynić zarzutu sądowi merytorycznemu, skoro cytowany przepis pozwala na odczytanie zeznań świadków nie tylko z tego powodu, że przebywają za granicą, ale i nie stawili się z powodu innych nie dających się usunąć przeszkód. Reasumując należy stwierdzić, że apelacje obrońców oskarżonejK. P.nie zasługiwały na uwzględnienie. Podobnie ma się rzecz zapelacją pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Wbrew jej wywodom nie doszło do naruszenia przepisów postępowania w postaciart. 423 pkt 1 pkt 3 k.p.k.. Nie można mówić o błędzie polegającym na pominięciu w opisie czynu przypisanegoK. P.zwrotu „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, skoro działanie w tym celu nie wchodzi do zakresu znamion przestępstwa zart. 148 § 1 d.k.k.(art. 148 § 1 k.k.) Niewątpliwie oskarżonaK. P.mogła działać także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co może sugerować zapis znajdujący się na karcie 72 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazujący na to, że po śmierci męża sprzedała ona ich wspólny dom. Niemniej jednaka z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji nie wynika wprost, aby oskarżona zlecając zabójstwo męża kierowała się tym celem. Nietrafny jest też zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej kwestionujący wysokość kary pozbawienia wolności orzeczonej wobecK. P.. W tym zakresie sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary. Zasadnie uznał, że kara 15 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec 62 letniej, cieszącej się dobrą opinia i nie karanej do tej pory kobiety, jest karą współmierną do jej zawinienia i adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu. Kara ta w żadnym razie nie może uchodzić za karę łagodną w stopniu rażącym. W konsekwencji sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej. Sąd Okręgowy nie naruszył też zasady intertemporalnej określonej wart. 4 § 1 k.k.Nie ma więc racjiobrońcaS. P., który podniósł zarzut obrazy praw materialnego, a to wspomnianegoart. 4 k.k.oraz art. 7 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wskutek zastosowania do zbrodni zabójstwa zarzucanej oskarżonemu w punkcie XI aktu oskarżenia, popełnionej pod rządami dawnegokodeksu karnego, przepisuart. 148 § 2 pkt 4 k.k.przewidującego surowsze zagrożenie karą, aniżeli przepisy ustawy dawnej. Rzeczywiście sąd pierwszej instancji przypisując oskarżonemuS. P.w punkcie 10 wyroku dokonanie w nocy z 5 na 6 lutego 1998r. zabójstwaB. P.uznał, że wyczerpał on znamiona zbrodni określonej wart. 148 § 2 pkt 4 k.k.i wymierzył mu za tą zbrodnię karę dożywotniego pozbawienia wolności. Zastosował więc wobec czynu oskarżonego popełnionego pod rządami dawnegokodeksu karnego z 1969r.ustawę nową obowiązując w chwili orzekania i wymierzył mu najwyższą z możliwych kar o charakterze izolacyjnym. Sąd Okręgowy w Katowicach odwołał się w tym zakresie do orzeczenia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 czerwca 2000r. sygn. II AKa 157/00, OSA 2001/7 i uznał, że „zastosowanie do sprawcy zabójstwa, popełnionego przed dniem 1 września 1998r. kwalifikacji prawnej zart. 148 § 2 k.k.nie narusza regułylex retro non agit, jeżeli na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, jako właściwamoże być brana pod uwagę tylko karapozbawienia wolnościo charakterze wyjątkowym,to jest 25 lat pozbawienia wolności lub dożywotniego pozbawienia wolności. Pogląd prawny zaprezentowany przez sąd pierwszej instancji w przypadku tego jednego, konkretnego czynu oskarżonego, zasługuje na akceptację. Niewątpliwie zagadnienie względności ustawy należy odnosić do konkretnego czynu danego sprawcy. Tak więc może się zdarzyć, jak to miało miejsce w powyższej sprawie, że do poszczególnych czynów jednego sprawcy, popełnionych przed wejściem w życiekodeksu karnego z 1997r.stosować się będzie dwie różne ustawy. Chodzi tu o nową ustawę, czyli obowiązujący w chwili orzekania wspomnianykodeks karny z 1997r.ikodeks karny z 1969r.Wszystko zależeć będzie od tego, którą ustawęin concretouznamy za względniejsza dla sprawcy konkretnego czynu. Sąd Okręgowy w każdym przypadku popełnienia przez oskarżonegoS. P.czynu pod rządami dawnegokodeksu karnegoanalizował, czy ustawa obowiązująca poprzednio nie jest względniejsza dla sprawcy i wspomniana analiza jest prawidłowa. Tak też było w przypadku przypisanego oskarżonemuS. P.zabójstwa pokrzywdzonegoB. P.. W tym wypadku zastosowanie ustawy nowej wiązało się z przyjęciem typu kwalifikowanego zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., ale cytowany przepisnie penalizuje czynu, który nie byłby już czynem zabronionym przez ustawę obowiązującą poprzednio.Tak więc oskarżony dopuścił się czynu zabronionego zarówno przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, jak i ustawę obowiązującą w czasie orzekania. W konsekwencjidoszło tylko do modyfikacja penalizacji,co nie stwarza stanu sprzecznego z zasadąnullum crimen sine lege poenali anteriori,(nie ma przestępstwa bez wcześniejszej ustawy karnej). W związku z powyższym możliwość zastosowania ustawy nowej zależy wyłącznie od uznania, która ustawa jest względniejsza dla sprawcy konkretnego czynu karalnego. (podobnie – uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2001r. sygn. V KKN 67/01, OSNKW 2002, z. 5-6, poz. 36, oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 24 listopada 1999r. sygn. I KZP 38/99, OSNKW 2000, z. 1-2, poz. 5). Tymczasem, wbrew temu co podnosi skarżący, analiza wszystkich konsekwencji związanych ze skazaniemS. P.za tonie pierwszego już jego zabójstwo,prowadzi do wniosku, że wyższy dolny próg ustawowego zagrożenia w przypadku przestępstwa zart. 148 § 2 pkt 4 k.k., w porównaniu z dolną granicą zagrożenia przewidzianą wart. 148 § 1 d.k.k., nie stanowi przeszkody do uznania ustawy nowej za względniejszą dla sprawcy, gdyż po rozważeniu kwestii wymiaru kary na podstawie sankcji obu konkurujących przepisów prawa,w tej konkretnej sytuacji w grę mogła wchodzić w wypadku tego czynu oskarżonego,będącego zawodowym zabójcą, płatnym mordercą na zlecenie,tylko i wyłącznie kara mająca wyjątkowy charakter, najsurowsza z kar o charakterze izolacyjnym, to jest kara dożywotniego pozbawienia wolności, jako kara jedynie właściwa. Tymczasem w zakresie takich kar o charakterze wyjątkowymkodeks karny z 1969r.na pewno nie jest ustawą względniejszą, albowiem wart. 148 § 1 d.k.k., od czasu nowelizacji z 1995r. zamiennie z karą 25 lat pozbawienia wolności albo dożywotniego pozbawienia wolności przewidywał też karę śmierci. Nie można też mówić o naruszeniu zakazu określonego w art. 7 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1993r. Nr 61, poz. 284 i 285), skoro zarówno w chwili popełnienia, jak i w czasie orzekania, czyn oskarżonegoS. P., polegający na zabójstwieB. P., był przestępstwem kodeksowym zagrożonym między innymi karą dożywotniego pozbawienia wolności. Uwzględniając wszystkie prawidłowo ustalone i ocenione przez sąd merytoryczny wyznaczniki wpływające na wymiar kary, w wypadku zabójstwaB. P., jako karę adekwatną dla sprawcynależało rozważać tylko i wyłącznie karę o charakterze wyjątkowym.W konsekwencji zasadnie uznano, że„in concreto”ustawą względniejszą jestkodeks karny z 1997r. W konsekwencji także kwalifikację prawną tego czynu oskarżonego należało uznać za prawidłową. Nie było też podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej orzeczonej wobec oskarżonego za ten czyn kary pozbawienia wolności, albowiem sąd merytoryczny prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności wpływające na jej wymiar, nie dopatrując się przy tym żadnych znaczących okoliczności łagodzących. Za bezzasadny należało też uznać zarzut obrazy prawa materialnego zawarty w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P., która miała polegać na zastosowaniu mniej korzystnej dla oskarżonego regulacji zart. 77 § 2 k.k.i wyznaczenie na podstawie tego przepisu surowszych ograniczeń co do warunkowego przedterminowego zwolnienia, aniżeli wynikające z przepisuart. 78 § 3 k.k., zamiast zastosowania przepisuart. 92 a d.k.k., jako względniejszego w tym zakresie dla oskarżonego, czym naruszono zasadę humanitaryzmu. To samo dotyczy podnoszonego przez skarżącego zarzutu rażącej surowości kar dożywotniego pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemuS. P., zarówno jako kary jednostkowe oraz jako kara łączna, bez zastosowaniaart. 60 § 3 k.k. Z uwagi na to, że regulacja dotycząca ustalenia przez sąd pierwszej instancji warunków przedterminowego zwolnienia surowszych od przewidzianych w ustawie dotyczy orzeczonej wobec oskarżonegoS. P.kary łącznej, w pierwszej kolejności zostanie omówiony ostatni zarzut, albowiem dotyczy także kar jednostkowych. Przedtem należy jednak podkreślić, że oprócz omówionego na wstępie zabójstwaR.F., oraz zamordowaniaB. P., oskarżonemuS. P.przypisano jeszcze dokonanie dwóch zabójstw za które wymierzono mu kary dożywotniego pozbawienia wolności. Chodzi o zastrzelenie w dniu 23 października 1998r.J. J.oraz zabójstwoP.P., do którego oskarżony strzelił w głowę z pistoletu maszynowego w dniu 2 czerwca 1999r., i zmarł on nie odzyskawszy przytomności w dniu 4 czerwca 1999r. W obydwu przypadkach oskarżonyS. P.zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie przyznał się do dokonania tych zbrodni i szczegółowo opisał okoliczności w jakich dokonał tych przestępstw. Za każdym razem strzelał pokrzywdzonym w głowę z bardzo bliskiej odległości. Działał z niskich pobudek, z błahych powodów, w sposób bezwzględny i przemyślany, z pełnym wyrachowaniem. Ofiarami tych zabójstw były przypadkowe osoby. W przypadku zabójstwaJ.J.sąd przyjął, że oskarżonyS. P.działał on warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k.W dodatku oskarżony nie żałował tych zbrodni. Nie okazał skruchy. Jedyną okoliczności łagodzącą, uwzględnioną przez sąd pierwszej instancji, było to, że przyznał się on do popełnienia tych dwóch zabójstw. Jednak ta okoliczność nie mogła wiele znaczyć wobec ogromu okoliczności obciążających. Nie ma racji obrońcaS. P., gdy podnosi, że należało w wypadku tych zabójstw, oraz w domyśle innych przestępstw przypisanych oskarżonemu, zastosować dobrodziejstwo instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej wart. 60 § 3 k.k. W tym zakresie sąd pierwszej instancji zajął wyraźne stanowisko powołując się na jedno z najnowszych orzeczeń Sądu Najwyższego w myśl którego -,,przepisart. 60 § 3 k.k.nie ma zastosowania, jeżeli oskarżony w toku postępowania zmieni treść wyjaśnień w zakresie istotnych okoliczności popełnienia przestępstwa lub współdziałania w jego popełnieniu z innymi osobami”,(postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2004r. sygn. III KK 112/04, OSNKW 2005, z. 1, poz. 6). Stanowisko to w pełni zaaprobował sąd odwoławczy. Charakterystyczne w powyższej sprawie jest, że wszędzie tam, gdzie oskarżonemuS. P.zarzucono popełnienie przestępstw wspólnie z innymi osobami i gdzie przynajmniej teoretycznie, w oparciu o to co wyjaśnił on do zakończeniu postępowania przygotowawczego, można byłoby rozważać zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary zart. 60 § 3 k.k., na rozprawie zmienił on treść swoich wyjaśnień i to nie tylko w zakresie istotnych okoliczności popełnienia poszczególnych przestępstw, ale przed wszystkim w zakresie współdziałania w ich popełnieniu z innymi osobami. Natomiast w przypadku omawianych powyżej dwóch zabójstw instytucja zart. 60 § 3 k.k.w ogóle nie wchodziła w grę, gdyż dokonał ich działając sam, a nie we współdziałaniu z innymi osobami. Sąd Okręgowy bardzo dokładnie ustalił wspomniane powyżej okoliczności i właściwie je ocenił. Tak więc nie było najmniejszych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonego za dokonanie tych okrutnych zbrodni. Zdaniem sądu odwoławczego oskarżony w pełni zasłużył na to, aby za każde z tych zabójstw orzeczono wobec niego karę dożywotniego pozbawienia wolności. Najbardziej szokujące są okoliczności ostatniej z tych zbrodni, to jest zabójstwaP.P.– górnika wracającego z pracy do domu. Osoby zupełnie przypadkowej, która poniosła śmierć tylko dlatego, że oskarżony obiecał dzwoniąc do Komendy Policji wJ., że będzie codziennie zabijał dwie przypadkowe osoby jeżeli nie zostanie zwolniona jego siostra, którą zatrzymali funkcjonariusz policji. Oskarżonemutrzykrotnie wymierzono więc karę dożywotniego pozbawienia wolności, jako karę jednostkowąiw dwóch wypadkach chodziło o zabójstwa, których dopuścił się on już w okresie obowiązywaniakodeksu karnego z 1997r. Konsekwencją tego było wymierzenie oskarżonemuS. P.jedynej możliwej kary łącznej, to jest kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności. Mimo tego należy wyraźnie zaznaczyć, że kara łączna dożywotniego pozbawienia wolności, to jedyna sprawiedliwa kara jako mogła być wobec niego orzeczona, a to wobec ogromu jego przestępczej działalności. Jaką karę można bowiem wymierzyć wielokrotnemu zabójcy, płatnemu mordercy, zabójcy na zlecenie, jeśli nie najwyższej z możliwych. Nie można zapominać, że dopuścił się on 4 zbrodni zabójstwa, w trzech przypadkach usiłował dokonać zabójstwa, dokonał trzech rozbojów kwalifikowanych, w jednym przypadku nakłaniał do zabójstwa oraz dokonał 23 innych przestępstw. W wypadku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k., a w przypadku przestępstw przeciwko mieniu w warunkach multirecydywy określonej wart. 64 § 2 k.k. Pierwszej zbrodni dopuścił się zaraz po opuszczeniu Zakładu Karnego. Zabijał z niskich pobudek, za wynagrodzeniem, bez powodu lub z błahych powodów. Był zawodowcem, profesjonalnym zabójcą, osobą który biegle posługiwała się bronią palna, która konstruowała profesjonalne ładunki wybuchowe, używała „grotki”. Sprawcą dla którego życie ludzie warte było 5 tys. złotych lub 15 tys. złotych. Człowiekiem, który zabijał w sposób brutalny i okrutny, planując wcześniej i przygotowując się do wykonania zleconych mu zabójstw. Sam mówił, „że zabijanie było jego fachem”. Wyjaśniał, „że może zabić za darmo jeśli go ktoś zdenerwuje”. Sprawca, który „żałował tylko tego, że nie dobił ofiary” zamachu bombowego w szpitalu. Zdaniem sądu odwoławczego oskarżony właściwie sam dokonał wyboru i dlatego konieczne było wyeliminowanie go ze społeczeństwa na bardzo długi okres czasu. Sam przecież mówił: „jestem przestępcą, taki wybrałem życie, jestem narzędziem, ale nie ślepym, odpowiadam za swoje czyny i nie będę uchylał się od odpowiedzialności”. Nie ma też w sprawie oskarżonego istotnych okoliczności łagodzących, oprócz tego, że przyznał się do większości zarzucanych mu czynów. O tym jak niebezpiecznym i nieobliczalnym może być człowiekiem, najlepiej świadczą okoliczności ostatniej jego zbrodni, to jest zabójstwa przypadkowej osoby wracającej z pracy, którą spotkał na ulicy w okolicachkopalni (...)wJ.. Zabił ją, jak wcześniej wspomniano, tylko dlatego, że zapewniał policjantów, że będzie codziennie zabijał dwie osoby na wypadek nie wypuszczenia zatrzymanej przez policję jego siostry. Mówił, że „jest człowiekiem, który dotrzymuje słowa”. W związku z tym, że wszystkie najsurowsze kary jednostkowe, to jest kary dożywotniego pozbawienia wolności, orzeczone wobec oskarżonego za przestępstwa określone w obowiązującym obecniekodeksie karnym z 1997r., to sąd merytoryczny, wbrew twierdzeniom skarżącego, uprawniony był do sięgnięcia po instytucję określoną w nowymkodeksie karnym, a przewidującą wyznaczenie innych ostrzejszych warunków przy ubieganiu się o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Sąd Okręgowy uznał, że oskarżonyS. P.będzie mógł ubiegać się o warunkowe zwolnienie po odbyciu 35 lat z orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności. Biorą pod uwagę, że chodzi o jednostkę wysoce zdemoralizowaną i wielokrotnego zabójcę rozwiązanie przyjęte przez sąd merytoryczny jest w pełni uzasadnione. Odnosząc się doapelacji obrońcy oskarżonegoJ. K. (1)w zakresie pozostałych, nie omówionych jeszcze zarzutów stwierdzić należy, że także nie zasługują na uwzględnienie. Przedtem należy jednak kolejny raz przypomnieć, że sąd pierwszej instancji w sposób wszechstronny i wnikliwy rozważył wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy, a dotyczące przestępczej działalności oskarżonegoJ. K. (1). Sąd merytoryczny na podstawie tych dowodów poczynił bezbłędne ustalenia faktyczne i należycie wykazał winę tego oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw. O tym, jak wspólnie i w porozumieniu zS. P.usiłował dokonać włamania do baru(...)i w trakcie niego usiłował dokonać zabójstwa osoby, która chciała go wtedy zatrzymać, była już wcześniej mowa, przy omawianiu zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonegoS. P.. Wracając do omawiania pozostałych zarzutów, sformułowanych w środku odwoławczym, sporządzonym przez obrońcę oskarżonegoJ. K. (1), zauważyć należy, że ocena materiał dowodowego, w zakresie innych przypisanych oskarżonemu przestępstw, dokonana została przez sąd merytoryczny z uwzględnieniem reguł określonych wart. 5 i 7 k.p.k.Jest wszechstronna, logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc nie narusza ram swobodnej oceny dowodów. Nie zawiera ani błędów faktycznych, ani logicznych, a sąd merytoryczny przy tej ocenie uwzględnił zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonegoJ. K. (1), jak i na jego niekorzyść. W konsekwencji należy stwierdzić, że ustalenia faktyczne w tej części znajdują pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie i ocenie całokształtu materiału dowodowego. Przed przejściem do szczegółowego omawiania konkretnych zarzutów zawartych w tym środku odwoławczy, uwagę poświęcić należy kluczowemu dla całej sprawy zagadnieniu, a mianowicie kwestii wiarygodności wyjaśnień oskarżonegoS. P., albowiem to jego wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego stanowią podstawę ustaleń faktycznych. O wyjaśnieniach tych była już mowa na wstępie pisemnych motywów wyroku sądu odwoławczego. W tym miejscu trzeba tylko przypomnieć, że oskarżonyS. P.w śledztwie, przyznał się do większości z zarzucanych mu przestępstw i szczegółowo opisał okoliczności ich dokonania, oraz udział w nich innych osób. Z uwagi na to, że wspomniane wyjaśnienia poparte są innymi dowodami zasadnie sąd pierwszej instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego z rozprawy, kiedy toS. P.zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia, ale tylko w tym zakresie w którym mogłyby obciążyć inne osoby. Zmieniał wyjaśnienia na rozprawie w zakresie przestępstw, których miał się dopuścić wspólnie z innymi osobami lub przestępstw, które miały ścisły związek z czynami innych współoskarżonych. W takich sytuacjach oskarżony najczęściej twierdził, że działa sam lub z zupełnie innymi osobami. Reasumując, sąd pierwszej instancji zasadnie uznał za wiarygodne wyjaśnieniaS. P.złożone w postępowaniu przygotowawczym i w konsekwencji trafnie uznał, że oskarżonyJ. K. (1)dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. I tak odnosząc się do zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego i obrazy prawa procesowego, w części dotyczącej trzeciego z czynów przypisanych oskarżonemuJ. K. (1)zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., polegającemu na dokonaniuwłamania do budynkufirmy (...), należy stwierdzić, iż nie są one zasadne. To, że oskarżonyJ. K. (1)brał udział w tym włamaniu wyraźnie wynika z wyjaśnień oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego, kiedy to szczegółowo przedstawił swój udział w tym przestępstwie oraz role wspólnika oraz zeznań złożonych w śledztwie przezR.R., który sprzedawał skradzione wtedy komputery. Sąd merytoryczny zasadnie uznał, że podane przez oskarżonegoS. P.przyczyny zmiany jego wyjaśnień na rozprawie nie są przekonujące. Podobnie trafnie ocenił zmianę zeznań przez świadkaR.R. Natomiast sposób procedowania sądu był należyty. Nie stwierdzono żadnych uchybień procesowych, które mogłyby wpłynąć na treść zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej omawianego przestępstwa, jak pozostałych przypisanych mu występków. Za pomoc udzielonąJ. K. (1)iS. P.w zbyciu dwóch komputerów uzyskanych przez nich za pomocą kradzieży z włamaniemdo budynkufirmy (...), to jest za przestępstwo umyślnego paserstwa zart. 291 § 1 k.k.R. R.został prawomocnie skazanywyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 6 marca 2001r. w sprawie o sygn. XVI K 321/00. Ta więc nie było najmniejszych podstaw do kwestionowania w tej części zaskarżonego wyroku sądu pierwszej instancji Za bezzasadną należało też uznać apelację obrońcy oskarżonegoJ. K. (1)w części dotyczącej przypisanego mu przestępstwa polegającego na dokonaniunapadu rabunkowego wG.,w trakcie którego napastnicy posługiwali się bronią palną. Podobnie jak poprzednio, podstawą ustaleń faktycznych poczynionych w tym zakresie przez sąd merytoryczny były, ocenione jako wiarygodne, wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z śledztwa, oraz relacjeR.R.także z postępowania przygotowawczego. OskarżonyS. P.przyznając się do popełnienia tego przestępstwa szczegółowo przedstawił jego przebieg i podał, iż w rozboju uczestniczyłJ. K. (1)iR.R.. O pisał też broń, jaką każdy z nich miał przy sobie. Na tym etapie postępowania nie chciał brać udziału w konfrontacji zJ. K. (1), albowiem według niego byłoby to niemiłe, bo powiedział prawdę, która w niekorzystnym świetle stawiała nie tykoJ. K. (1), ale iC. Z.. Podobnej treści wyjaśnienia, a później zeznania, złożył w śledztwie świadek w powyższej sprawieR.R. Jego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania i znacznie wcześniej osądzono. Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 marca 2002r. w sprawie o sygn. XVI K 321/00 Sądu Okręgowego w Katowicach zostałskazany za dokonanie omawianego napadu rabunkowego wG.,wspólnie z dwom ustalonymi współsprawcami i po zastosowaniuart. 60 § 3 k.k.wymierzono mu karę pozbawienia wolności. Na rozprawie oskarżonyS. P.podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia i potwierdził udział w tym przestępstwieR.R.ale co do udziału w nimJ. K. (1)wypowiadał się różnie. Na początku podtrzymując wyjaśnienia ze śledztwa nie chciał oJ. K. (1)nic mówić, innym razem twierdził, że jego udział w przestępstwie był znikomy, by końcu stwierdzić, że z uwagi na wiek, wzrok i chore serce, nie mógł brać udziału w napadach rabunkowych. Także w postępowaniu przygotowawczymR.R.potwierdził udziałJ. K. (1)w dokonaniu tego rozboju. Na rozprawie wycofał się z tym twierdzeń. Mówił jednak o swoich obawach i lęku przed oskarżonymK.wskazując, że to legło u podstaw chwilowego odwołania zeznań, które mogły obciążyćJ. K. (1). Przesłuchano na rozprawie funkcjonariuszy policji, którzy przesłuchiwaliR.R.i potwierdzili oni, że składał on dobrowolnie wyjaśnienia. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, że przerwano wizję lokalną z udziałemR.R., gdy okazało się, że jest mało konkretny, mało precyzyjny. Jednak to nie dyskredytuje jego zeznań, albowiem później przekonująco wytłumaczył swoje zachowanie podczas tej czynności procesowej. Twierdził ,że był zawstydzony i tym tłumaczył swoje zachowanie. Najważniejsze jest to, że wspomniane wcześniej relacje oskarżonegoS. P.iR. R., co do podstawowych faktów, potwierdzają portierzy - pokrzywdzeniA. S. (2)iW. G.. Co prawda w ich relacjach z postępowania przygotowawczego są pewne rozbieżności w opisie napastników, a zwłaszcza ich wzrostu, co podnosi w swoich pismach oskarżony i skarżący w środku odwoławczym, ale sąd pierwszej instancji wszystko to zauważył i należycie i przekonująco ocenił. Trzeba pamiętać ze do napadu doszło nocą, wszyscy napastnicy byli zamaskowani, a pokrzywdzeni byli zaskoczeni sytuacją i przerażeni rozwojem wypadków. W dodatku z opinii kryminalistycznej z zakresu broni i balistyki wynika, że pocisk ujawniony i zabezpieczony podczas oględzin miejsca napadu rabunkowego, pochodzi z tego samego egzemplarza broni, z której wystrzelono pocisk zabezpieczony w cieleS. H.podczas włamania do baru „(...)”. W tym zakresie aktualne pozostają uwagi poczynione przez sąd odwoławczy, gdy oceniał opis napastnika przedstawiony przez pokrzywdzonegoS. H., do którego strzelał oskarżonyJ. K. (1)w trakcie usiłowania dokonania włamania do baru „(...)wK.. Wszak do napadu rabunkowego wG.doszło w nocy, napastnicy byli podobnie ubrani,J. K. (1)miał dłuższą kurtkę i wszyscy mieli na twarzach kominiarki. Mając więc powyższe w polu widzenia sąd odwoławczy podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji wskazujące na to, że oskarżonyJ. K. (1)brał udział w zarzuconym mu napadzie rabunkowym wG.. Nie ma także podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie przypisanego oskarżonemuJ. K. (1)dokonania napadu rabunkowego wU.. Podobnie jak w wypadku wcześniejszego napadu rabunkowego wG., podstawą ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji były głównie wyjaśnienia oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego i relacjaR.R.z śledztwa, które zdaniem instancji odwoławczej dawały wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemuJ. K. (1)dokonania i tego przestępstwa. S. P.iR.R.konsekwentnie wskazywali w śledztwie, że uczestnikiem tego przestępstwa był oskarżonyJ. K. (1)i to on odrywał w nim pierwszoplanową rolę. Sąd merytoryczny zasadnie uznał więc, że relacje tych osób z śledztwa są wiarygodne i pozwalają na przypisanie oskarżonemuJ. K. (1)dokonania tego przestępstwa. Słusznie sąd I instancji doszedł do wniosku, że zmiana wyjaśnień przez oskarżonegoS. P.na rozprawie była jedynie próba uwolnieniaJ. K. (1)od odpowiedzialności. To samo dotyczy zeznańR.R. W dodatkuR.R.został prawomocnie skazany za udział w tym napadzie rabunkowy wU.wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 6 marca 2002r. sygn. XVI K 321/00. Ponadto opis zachowań sprawców napadu, przedstawiony przez świadkaK. M., potwierdza wiarygodność wyjaśnień oskarżonegoS. P.i zeznańR.R.z śledztwa. Nie sposób nie zauważyć też, że metoda popełnienia tego napadu rabunkowego wU.była niemal identyczna, jak w przypadku wcześniejszego napadu wG.. Także i w tym przypadku do napadu doszło w nocy, sprawcy byli zamaskowani i dlatego pojawiały się różnice w zeznaniach świadków co do wyglądu napastników. Tak więc całokształt naprowadzonych powyżej okoliczności pozwala na przyjęcie, że oskarżonyJ. K. (1)wspólnie i w porozumieniu zS. P.iR.R.dokonali napadu rabunkowego wU.. Sąd pierwszej instancji dokonał też prawidłowych ustaleń faktycznych w odniesieniu doczynu zart. 239 § 1 k.k.przypisanego oskarżonemuJ. K. (1)w 36 zaskarżonego wyroku. Oparł się w tym zakresie na wyjaśnieniach oskarżonegoS. P., który w śledztwie wyraźnie stwierdził, że po dokonaniu zabójstwaP.P.ukrywał się i poprosiłJ. K. (1), z którym miał stały kontakt, aby dostarczył mu jego samochód. W czasie próby dostarczenia samochodu zatrzymanoJ. K. (1). Zdaniem instancji odwoławczej sąd merytoryczny miał podstawy do takich ustaleń faktycznych, albowiem dysponował konsekwentnymi w tym zakresie wyjaśnieniami oskarżonegoS. P.z postępowania przygotowawczego i dowód ten pośrednio potwierdziły zeznania słuchanych w sprawie świadków. Chodzi o osoby, które wbrew twierdzeniomJ. K. (1), potwierdziły, że oskarżony kontaktował się zS. P.. Do zeznań tych osób sąd merytoryczny odniósł przy omawianiu innych czynów przypisanych oskarżonemuJ. K. (1). Ponadto opinia kryminalistyczna potwierdziła, że oskarżonyJ. K. (1)bywał w mieszkaniuC. Z.u której przebywałS. P.. Tak więc dowody zgromadzone w sprawie potwierdziły słowa oskarżonegoS. P., a więc sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodne jego twierdzenia, żeJ. K. (1)widząc, że jest on poszukiwany listem gończym, podjął się próby dostarczenia mu samochodu, aby umożliwić mu ucieczkę. Tak więc były podstawy do uznania, że oskarżonyJ. K. (1)w ten sposób utrudniał postępowanie karne, a więc dopuścił się występku zart. 239 § 1 k.k. W konsekwencji apelacja obrońcy oskarżonegoJ. K. (1), kwestionująca w tym zakresie zaskarżony wyrok, okazała się bezzasadna. W tym miejscu należy podkreślić, że nie ma też podstaw do weryfikacji wyroku w części dotyczącej orzeczonych wobec oskarżonegoJ. K. (1)kar jednostkowych, albowiem sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił okoliczności wpływające na ich wymiar. Zdaniem sądu odwoławczego wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe są współmierne do stopnia jego zawinienia i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mi przestępstw. OskarżonyJ. K. (1)był już wielokrotnie karany. Z karty karnej wynika, był skazywany za przestępstwa określone wkodeksie karnym z 1932 roku, wkodeksie karnym z 1969 rokuoraz w obecnie obowiązującymkodeksie karnym z 1997 roku. Natomiast z opinii z jednostki penitencjarnej wynika, że obecnie oskarżony ma pozytywną opinię. Często występuje w charakterze prawnika innych osadzonych. Bardzo wysoki poziom fachowy pism oskarżonego, które kierował w powyższej sprawie do różnych sądów, potwierdza prawdziwość tej opinii z Zakładu Karnego wR., (karta 10693 akt). Jednak przypisanych mu przestępstw przeciwko mieniu dopuścił się warunkach powrotu do przestępstwa określonych wart. 64 § 1 k.k. Także karę łączną, orzeczoną wobec oskarżonegoJ. K. (1)przez sąd pierwszej instancji, trudno uznać za karę rażąco surową, skoro przy jej wymiarze zastosowano zasadę pełnej absorpcji. Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, zawartego wapelacji obrońcyG. O.,należy stwierdzić, że nie jest on zasadny i to w zakresie wszystkich przypisanych oskarżonemu przestępstw. OskarżonyS. P.wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym szczegółowo opisał dokonanie wspólnie i w porozumieniu zG. O.i jego synemA. O.pięciu włamań do obiektów handlowych, gastronomicznych. Także oskarżonyA.O.słuchany w związku z zabójstwemJ. J., dobrowolnie przyznał się do popełnienia wspólnie z ojcem iS. P.wspomnianych 5 włamań i złożył niezwykle obszerne wyjaśnienia. Potwierdził więc wyjaśnieniaS. P.. W mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonegoS. P.znaleziono też rzeczy im dokumenty pochodzące z tych włamań. Mimo, że przed sądemS. P.nie był pewien, czyO.brali udział w tych przestępstwach, a oskarżonyA.O.już przed prokuratorem odwołał swoje wyjaśnienia, sąd merytoryczny zasadnie uznał za wiarygodne pierwsze wyjaśnienia oskarżonegoA. O.iS. P.i swoje stanowisko w tym zakresie logicznie i przekonująco uzasadnił. Nie na więc najmniejszych podstaw do uwzględnienia w tym zakresie apelacji obrońcy oskarżonegoG. O.. Z tych samych względów brak jest też podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonegoA. O. w tej części w której kwestionuje się w niej przypisanie mu w ramach ciągu przestępstw 5 włamań dokonanych z ojcem iS. P.. Twierdzenia oskarżonego jakoby przyznanie się do popełnienia tych przestępstw zostało na nim wymuszone słusznie uznane zostało za gołosłowne. W dodatku okazało się, że to nie funkcjonariusze policji próbowali wpłynąć na jego wyjaśnienia, ale własny ojciec. Natomiast kserokopia protokołu oględzin lekarskich, dołączona później przez oskarżonego wskazuje, że został on sporządzony w kilka dni po zatrzymaniu. Wcześniej oskarżony nie zgłaszał, że został pobity oraz że wymuszono na nim wyjaśnienia. Nie można też zapominać, że przed tym, jak oskarżony w dniu 23 października 1998r. wezwał na pomocS. P., który zastrzelił pokrzywdzonegoJ.J.doszło do szarpaniny między oskarżonym, a osobami z budowy. Wtedy to oskarżonyA.O.mógł doznać drobnych obrażeń ciała na które wskazuje kserokopia protokołu oględzin lekarskich. Nie można też mówić o tym, aby sąd merytoryczny dopuścił się w tym zakresie obrazy prawa procesowego, skoro rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione na rozprawie, uwzględnił wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych i na nich niekorzyść oraz dokonując oceny dowodów nie naruszył jej ram określonych wart. 7 k.p.k.W konsekwencji wyrok w tej części znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego przeprowadzonego na rozprawie. Nie ma także podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kar orzeczonych wobec oskarżonychG. O.iA. O.za ciąg przestępstw przypisany im w punkcie 47 i 55 wyroku, albowiem sąd I instancji prawidłowo ustalił i ocenił wszystkie okoliczności wpływające na ich wymiar kary. W szczególności sąd merytoryczny, wbrew twierdzeniom obrońcyA. O., uwzględnił to, że ten oskarżony jest sprawcą młodocianym i jego rola w włamaniach nie była pierwszoplanowa. Niemniej jednak nie można zapominać, że oskarżeni dopuścili się pięciu włamań do obiektów handlowych i powstały nie małe szkody. W dodatku oskarżonemuA.O.przypisano nie pomocnictwa, ale współudział w tych przestępstwach. Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącego, ojciec dzielił się z oskarżonym zyskami z tych przestępstw. W związku z tym, zdaniem instancji odwoławczej, orzeczone za ten ciąg przestępstw kary są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych i adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanym im w ramach ciągu przestępstw. Przechodząc do dalszych zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonychG. O.iA. O., których sąd odwoławczy również nie podzielił, stwierdzić należy, co następuje: Przypisanie oskarżonymprzestępstwa zart. 245 k.k.iart. 158 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.jest ze wszech miar uzasadnione, albowiem pokrzywdzonyZ. K.wyraźnie stwierdził, że straszyli go i nachodzili, aby zmienił niekorzystne dla jednego z nich zeznania w toczącej się sprawie karnej i pobicie go w dniu 1 października 1998r. było z tym związane. Ponadto bili go i kopali po całym ciele na klatce schodowej. To, iż pokrzywdzony był bity i kopany potwierdzili sąsiedzi i jego żona. Obrażenia ciała, jakich doznał, potwierdza opinia sądowo – lekarska. Mając więc w polu widzenia powyższe argumenty sąd odwoławczy uznał, że ustalenia sądu pierwszej instancji w tym zakresie są bezbłędne i nie ma najmniejszych podstaw do uwzględnienia apelacji obrońców oskarżonychA.iG. O.. Myli się też jeden z skarżących, gdy podnosi, że czyn oskarżonegoA. O.nie można kwalifikować zart. 158 § 1 k.k., albowiem pokrzywdzony odniósł obrażenia w rozumieniuart. 157 § 2 k.k. Zapomina, żedla bytu przestępstwa zart. 158 § 1 k.k.nie ma znaczenia skutek pobicia, ale takie działanie, które naraża na określony w tym przepisie skutek. Mając na uwadze bezsporne okoliczności pobicia, to jest bicie i kopanie pokrzywdzonego po całym ciele przez dwóch napastników na klatce schodowej, można zasadnie twierdzić, iż istniało niebezpieczeństwo dla jego zdrowia, a nawet życia, co w pełni uzasadniało przyjęcie kwalifikacji zart. 158 § 1 k.k. Nie można też zgodzić się z obrońcą oskarżonegoG. O., że zebrane w sprawie dowody nie dawały podstawy do przypisania muprzestępstwa zart. 191 § 1 k.k.albowiem nie groził bronią palną, nie widział nawet, że taką broń miał oskarżonyS. P.. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, w odniesieniu do tego przestępstwa, nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd merytoryczny w tym zakresie dokonał bezbłędnych ustaleń faktycznych. Przede wszystkim oskarżonyS. P.słuchany w postępowaniu przygotowawczym jednoznacznie stwierdził, że gdy groził bronią pokrzywdzonemuJ.J.mierząc w niego, oskarżonyG. O.zażądał wydania kluczyków. Potwierdziły to obecne na miejscu osoby, które były na placu budowy oraz co ważniejsze także kolegaA. O.- świadekG. Z.. Z zeznań tych osób i wyjaśnień oskarżonegoS. P.wyraźnie wynika, że działali wspólnie i w porozumieniu zG. O.i mieli zamiar wymusić oddanie kluczyków do samochodu. W konsekwencji nie miało znaczenia, jaki był między nimi podział ról, skoro obydwoje mieli takie same zamiary i konsekwentnie zmierzali do odzyskania kluczyków. Nie ma też podstaw do kwestionowania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonegoA. O.zakradzież dwóch rowerów na terenie Czech,albowiem sąd merytoryczny prawidłowo ustalił i cenił, okoliczności wpływające na wymiar tej kary. Skarżący zapomina, że oskarżony był pod wpływem alkoholu i tylko dzięki szybkiej i przytomnej reakcji pokrzywdzonych zatrzymano oskarżonego i odzyskano skradzione rowery. Poza tym trudno orzeczoną wobec oskarżonego karę uznać za surową w stopniu rażącym. Nie zasługuje również na uwzględnieniezarzut błędu w ustaleniach faktycznychw odniesieniu do przypisanego oskarżonemuG. O.przestępstwa zart. 239 § 1 k.k.zawarty w apelacji jego obrońcy. Sąd pierwszej instancji w należyty sposób wykazał, że oskarżonyG. O.miał świadomość, żeS. P.dokonał zabójstwa, a mimo tego odwiózł go z miejsca tej zbrodni, a później udostępnił mu samochódF. (...), aby umożliwić mu ukrycie się przed organami ścigania. Tak więc celowo utrudniał postępowanie karne. Swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku zart. 239 § 1 k.k. Natomiast w odniesieniu do najmłodszego z oskarżonych - A. O. i zarzucanego mu czynu zart. 239 § 1 k.k., sąd odwoławczy uznał, że choć ułatwił on oskarżonemuS. P.ucieczkę z miejsca przestępstwa i formalnie swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występkuart. 239 § 1 k.k., to jednak zrobił to z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego ojcu, a więc osobie najbliższej. Wynikało to bezspornie z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dlatego Sąd Apelacyjny uznał, że może w tym zakresie zmienić zaskarżony wyrok. Zaszła więc sytuacja przewidziana wart. 239 § 3 k.k.która pozwala na odstąpienie od wymierzania kary. W tym zakresie apelacja obrońcy oskarżonego okazała się skuteczna, Jeśli chodzi natomiast o przypisane oskarżonym, a kwestionowane przez skarżących, przestępstwa zart. 240 § 1 k.k., to sąd odwoławczy uznał, że w tym zakresie konieczna jest korekta zaskarżonego wyroku, albowiemG. O.zaniechał zawiadomienia o dokonaniu przestępstwa zabójstwaJ.J.z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu, gdyż wspólnie z oskarżonymS. P.dokonał przestępstwa, które poprzedzało zbrodnię zabójstwa. Zawiadamiając o przestępstwie zabójstwa ujawniłby swoje przestępstwo zart. 191 § 1 k.k. Tak więc wystąpiła sytuacja określona wart. 240 § 3 k.k.kiedy to uchylona zostaje karalność czynu i postępowanie karne w tym zakresie należy umorzyć z uwagi na przesłankę określoną wart. 17 § 1 pkt 4 k.p.k. Tymczasem w odniesieniu do oskarżonego A. O. i tego samego przestępstwa zart. 240 § 1 k.k., sąd odwoławczy uznał, że należy go uwolnić od odpowiedzialności za to przestępstwo, albowiem niezwłocznie po wymuszonym odwiezieniu oskarżonegoS. P.zgłosił się na policję i ujawnił wszystko co wie w sprawie tego zabójstwa, co znalazło wyraz w przyznaniu się do zarzucanych mu czynów. Wystąpiła więc sytuacja określona wart. 240 § 2 k.k.i dlatego konieczna była zmiana w tej części zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonegoA. O.od zarzucanego mu czynu zart. 240 § 1 k.k. Korekta zaskarżonego wyroku w części dotyczącej dwóch przestępstw zarzucanych oskarżonemuA.O.spowodowała, że sąd odwoławczy musiał wydać orzeczenie o nowej karze łącznej. Stosując zasadę pełnej absorpcji wymierzył oskarżonemuA. O.nową karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. Mimo, że zmieniono wyrok w części dotyczącej jednego z przestępstw zarzucanych uprzednio oskarżonemuG. O., sąd odwoławczy uznał, że nie ma podstaw do łagodzenia orzeczonej wobec niego kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż spełnia ona wszystkie kodeksowe wymagania. Wymierzenie oskarżonemuA.O.nowej kary łącznej w wysokości najwyższej z kar jednostkowych zwalnia sąd odwoławczy od konieczności odniesienia się do zarzutu apelacyjnego wskazującego na ewidentny błędu sądu pierwszej instancji, który wymierzając za wspomniany ciąg przestępstw karę 3 lat pozbawienia wolności i orzekając karę łączną w wymiarze 4 lat, napisał w uzasadnieniu wyroku, że zastosował zasadę całkowitej absorpcji. Gdyby tak zrobił to ,powinien wymierzyć karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. W konsekwencji Sąd Apelacyjnyzmienił punkt51zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 414 § 1 k.p.k.w zw. zart. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.umorzył postępowanie karne w zakresie czynu oskarżonegoG. O.opisanego w punkcieIXaktu oskarżenia przyjmując, że zaniechał on zawiadomienia o jego dokonaniu z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd odwoławczy zmieniłteż punkt 57zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uniewinnił oskarżonegoA.O.od czynu zart. 240 § 1 k.k.zarzucanego mu w punkcie VIIaktu oskarżenia i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Ponadto zmieniłpunkt 58zaskarżonego wyroku w ten sposób, że uznając oskarżonegoA. O.za winnego popełnienia występku zart. 239 § 1 k.k.opisanego w punkcie VIII aktu oskarżenia, na mocyart. 239 § 3 k.k.odstąpił od wymierzenia mu kary przyjmując, że ułatwiał on oskarżonemuS. P.ucieczkę z miejsca przestępstwa z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jego ojcu, a więc osobie mu najbliższej. Zmienił też punkt60zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 85 k.k.iart. 86 § 1 k.k.wymierzył oskarżonemuA. O.nową karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. Zmienił także punkt60zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 63 § 1 k.k.na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoA. O.nowej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 23 października 1998r., 7 stycznia 1999r. i 3 czerwca 1999r. Zmienił punkt38zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuJ. K. (1)na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 2 czerwca 1999r. do dnia 20 września 1999r. i od 27 lipca 2000r.n do dnia 22 lutego 2005 roku. Na mocyart. 63 § 1 k.k.zaliczył oskarżonemuS. P.na poczet orzeczonej wobec niego kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 24 sierpnia 2004r. do dnia 1 czerwca 2005r. W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Poza tym zasądził od oskarżonychK. P.iS. P.solidarnie na rzecz oskarżycielki posiłkowejI. M. (1)kwotę 3.600 złotych tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Zasądził też od Skarbu Państwa na rzecz adwokatówA.A.,A. K. (1)(obrońców oskarżonegoS. P.),J. N.(obrońcy oskarżonegoG. O.) iT. B. (2)(obrońcy oskarżonegoA. O.) po 600 złotych oraz na rzecz adw.A. R.(obrońcy oskarżonychJ. K. (1)iG. P.) kwotę 1.200 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w postępowaniu odwoławczym przez obrońców wyznaczonych z urzędu. Ponadto sąd zwolnił oskarżonych i oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążył Skarb Państwa.

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151500000001006_II_AKa_000072_2005_Uz_2005-06-02_001

II AKa 72/05

2005-06-02 02:00:00.0 CEST

2020-10-20 22:00:05.0 CEST

2020-10-20 15:45:05.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 72/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 czerwca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Paweł Węgrzynek (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Bożena Summer-Brason SSA Marek Charuza SSO del. Witold Mazur Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2005 r. sprawy 1/ R. F. ur. (...) w G. syna R. i M. , 2/ T. S. ur. (...) w G. syna Z. i E. os

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Renata Kopiec" xEditor="rkopiec" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xYear="2005" xVolNmbr="000072" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 72/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 2 czerwca 2005 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Paweł Węgrzynek (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Sędziowie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Jolanta Śpiechowicz</xText> <xText>SSA Bożena Summer-Brason</xText> <xText>SSA Marek Charuza</xText> <xText>SSO del. Witold Mazur</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Izabela Rybok</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2005 r. sprawy</xText> <xText><xBx>1/ <xAnon>R. F.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>,</xText> <xText><xBx>2/ <xAnon>T. S.</xAnon></xBx> <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148§2 pkt 1 i 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280§2 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji obrońców oskarżonych</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 października 2004 r.</xText> <xText>sygn. akt. IV K 29/04</xText> <xText>I. zaskarżony wyrok zmienia w jego punkcie 1 odnośnie oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> w ten sposób, że obniża wobec tego oskarżonego karę do 25</xText> <xText>( dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności ,</xText> <xText>II. na zasadzie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63§1 kk</xLexLink> zalicza oskarżonemu <xAnon>R. F.</xAnon> na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 czerwca 2000r. do dnia</xText> <xText>2 czerwca 2005r.</xText> <xText>III. na zasadzie <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77§2 kk</xLexLink> ustala, że oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon> będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu 20 (dwadzieścia) lat pozbawienia wolności;</xText> <xText>IV. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> <xText>V. zasądza od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowych <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>A. S.</xAnon> kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;</xText> <xText>VI. zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw. <xAnon>J. B.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>G.</xAnon> oraz na rzecz adw. <xAnon>J. O.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>K.</xAnon> koszty obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie po 720 (siedemset dwadzieścia ) złotych</xText> <xText>VII. zwalnia oskarżonych <xAnon>R. F.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon> od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego oraz opłat</xText> <xText><xBx>II AKa 72/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xIsTitle="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 14 października 2004 roku, sygn. akt IV K 29/04, Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał oskarżonych <xBx><xAnon>R. F.</xAnon> </xBx>i <xBx><xAnon>T. S.</xAnon> </xBx>za winnych tego, że w dniu 15 maja 2000 roku w <xAnon>G.</xAnon>, działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>M. S.</xAnon> ze szczególnym okrucieństwem i w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po użyciu przemocy poprzez powalenie pokrzywdzonego na ziemię i założeniu mu pętli z liny na szyję, zabrali mu w celu przywłaszczenia zegarek naręczny i trzy klucze do mieszkania o łącznej wartości około 50 złotych, a następnie nożami zadali mu ranę ciętą dłoni prawej, cztery rany kłute głowy w okolicy skroni prawej, trzy rany kłute powieki górnej oka prawego, których kanały drążyły w głąb oczodołu, ranę kłutą policzka lewego, której kanał drążył do jamy ustnej i kończył się w świetle krtani, czternaście ran kłutych szyi, których kanały kończyły się w mięśniu sutkowo–mostkowo-obojczykowym, okolicy przykręgosłupowej i chrząstek krtani, dwadzieścia cztery rany kłute klatki piersiowej, których kanały drążyły do jam opłucnych, uszkadzając płuca, worek osierdziowy i serce, sześć ran kłutych jamy brzusznej z uszkodzeniem krezki jelit, ranę ciętą brzucha z częściowym wytrzewieniem jelit, cztery rany kłute w okolicy lędźwiowej prawej i okolicy międzyłopatkowej, które to obrażenia spowodowały zgon pokrzywdzonego, przy czym pomiędzy zadawaniem ran kłutych wlekli pokrzywdzonego na linie zapętlonej na jego szyi, czym wyczerpali ustawowe znamiona zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 2 kk</xLexLink> i w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> – i za to na zasadzie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> skazał <xAnon>R. F.</xAnon> na karę dożywotniego pozbawienia wolności, a na zasadzie <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink>, przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink> skazał <xAnon>T. S.</xAnon> na karę 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na zasadzie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 § 1 kk</xLexLink> zaliczył oskarżonym <xAnon>R. F.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon> na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 czerwca 2000 roku do dnia 14 października 2004 roku.</xText> <xText>Na zasadzie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 § 2 kk</xLexLink> orzeczono przepadek przedmiotów zarejestrowanych pod <xLexLink xArt="art. 230 § 2 poz. 25/01" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">pozycją 25/01</xLexLink> w księdze przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Gliwicach, zaś na zasadzie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 kpk</xLexLink> zarządzono zwrot dowodów rzeczowych.</xText> <xText>Zasądzono stosowne koszty obrony z urzędu od Skarbu Państwa zaś od oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych koszty zastępstwa adwokackiego.</xText> <xText>Na zasadzie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwolniono oskarżonych <xAnon>R. F.</xAnon> i <xAnon>T. S.</xAnon> od ponoszenia opłaty i kosztów sądowych.</xText> <xText>Wyrok ten zaskarżyli apelacjami obrońcy oskarżonych.</xText> <xText>Apelacja <xUx>obrońcy oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon></xUx> zaskarżyła wyrok i zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego tj. <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink> przez nie przyznanie oskarżonemu statusu sprawcy młodocianego mimo, że w chwili orzekania przez Sąd I instancji rozpoznający tę sprawę po raz pierwszy tj. w dniu 1 sierpnia 2001 roku, a także w chwili wyrokowania przez Sąd I instancji w postępowaniu ponownym w dniu 7 maja 2003 roku, status taki zgodnie z definicją sprawcy młodocianego, opisaną w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink>, mu przysługiwał, a nadto rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Apelacja ta wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary orzeczonej wobec oskarżonego i wymierzenie mu kary 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Apelacja <xUx>obrońcy oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon></xUx> zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 kk</xLexLink> przez uznanie, że stopień rozwoju oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste przemawiają za odpowiedzialnością na zasadach określonych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 203" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 203 kpk</xLexLink>, przez zaniechanie przeprowadzenia obserwacji oskarżonego w zakładzie leczniczym mimo zgłoszenia przez biegłych takiej konieczności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> był inicjatorem zabójstwa i spełniał kierowniczą rolę wobec współoskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> mimo poważnych wątpliwości w tym względzie, wynikających z wyjaśnień oskarżonych, opinii sądowo-psychiatrycznej i opinii psychologicznej.</xText> </xUnit> <xText>Apelacja ta wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę wyroku przez orzeczenie wobec oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> środka poprawczego w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym.</xText> <xText>Rozpoznając powyższe apelacje Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>Odnośnie <xUx>apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon></xUx> uznać należy, że zasługuje ona na uwzględnienie.</xText> <xText>Na wstępie stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w ogóle nie wypowiada się co do statusu oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> w zakresie zagadnienia, czy przyjmuje, że oskarżony ten jest osobą młodocianą w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink>, czy też status ten już mu nie przysługuje, co ma istotne znaczenie dla stosowania, względnie niestosowania, wobec tego oskarżonego dyspozycji <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink>, co z kolei nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec niego.</xText> <xText>Oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon>, a więc w chwili czynu nie ukończył lat 21.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink> młodocianym jest sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat.</xText> <xText>Formalnie więc biorąc obie te przesłanki, z uwagi na koniunkcję, powinny wystąpić łącznie. W sprawie niniejszej, jak to już wyżej stwierdzono, oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon> w chwili czynu miał lat 20, a więc nie ukończył lat 21, zaś w chwili wydania zaskarżonego wyroku, a więc w dniu 14 października 2004 roku ukończył już 24 lata, gdyż miał 24 lata i 6 miesięcy.</xText> <xText>Trzeba jednak mieć na uwadze, że zaskarżony wyrok był trzecim wyrokiem Sądu I instancji, gdyż wcześniej bo 1 sierpnia 2001 roku (k. 560 – 561) i w dniu 7 maja 2003 roku (k. 1071 – 1072) zapadały już wyroki, które następnie były uchylane i sprawę przekazywano do ponownego rozpoznania (k. 857 i k. 1304).</xText> <xText>Rodzi się więc zagadnienie, czy przy bezspornym fakcie, że sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat, a który w czasie orzekania w pierwszej instancji po raz pierwszy i drugi, nie ukończył 24 lat, a następnie wyroki te zostały uchylone i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, w czasie orzekania tj. wydania trzeciego wyroku wiek ten ukończył, zachowuje status młodocianego, czy też status ten utracił.</xText> <xText>W tym zakresie stwierdzić należy co następuje:</xText> <xText><xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">Kodeks karny z 1969 roku</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 4" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">art. 120 § 4</xLexLink> podawał, że młodocianym jest sprawca, który w chwili orzekania nie ukończył lat 21. I na tle tego przepisu rodziły się kontrowersje co należy rozumieć przez „chwilę orzekania” i zagadnienie to było dwukrotnie przedmiotem orzekania Sądu Najwyższego. I tak uchwała Izby Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1972 roku VI KZP 47/70 stwierdzała „do sprawcy, który w chwili wydania w jego sprawie pierwszego wyroku nie miał ukończonych 21 lat, stosuje się – aż do prawomocności wyroku – przepisy dotyczące młodocianych, chociażby w toku postępowania wiek ten przekroczył. Zasada ta obowiązuje także w razie orzekania w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia” (OSNKW 1972, z. 6, poz. 94), zaś uchwała Izby Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1981 roku, VI KZP 20/80, stwierdzała:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>przez określenie: „chwila orzekania”, decydujące o statusie młodocianego w znaczeniu prawa karnego, rozumieć należy chwilę wydania pierwszego, choćby nieprawomocnego, orzeczenia merytorycznego w sprawie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w tym zakresie należy odstąpić od uchwały połączonych izb Karnej i Wojskowej z dnia 24 marca 1972 – VI KZP 47/70”.</xText> </xUnit> <xText>Co prawda uchwały te podjęte zostały na gruncie obowiązującego w czasie ich podjęcia <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeksu karnego z 1969 roku</xLexLink> i przede wszystkim dotyczyły zagadnienia statusu młodocianego w czasie orzekania w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia (<xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 2;art. 91 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 91 § 2 pkt 2 dkk</xLexLink>), co na gruncie obowiązującego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">kodeksu karnego</xLexLink> pozostaje bez znaczenia, jednak w zakresie interpretacji czasu zachowania statusu młodocianego należy podzielić wyrażone w nich stanowisko.</xText> <xText>Jest niewątpliwe, że zarówno w świetle <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">art. 115 § 10 kk</xLexLink>, jak i <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 4" xIsapId="WDU19690130094" xTitle="Ustawa z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1969 r. Nr 13, poz. 94">art. 120 § 4 kk z 1969 roku</xLexLink>, zasadniczą przesłanką przyjęcia statusu młodocianego, jest popełnienie czynu zabronionego przez sprawcę, który w chwili jego popełnienia nie ukończył lat 21.</xText> <xText>Według uzasadnienia rządowego projektu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego z 1997 roku</xLexLink> „<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeks karny</xLexLink> zmienia pojęcie młodocianego przyjęte przez kodeks z 1969 roku. O tym, czy sprawca jest młodocianym, powinien decydować przede wszystkim wiek w czasie popełnienia czynu, a nie wiek w chwili orzekania. Ze względów praktycznych związanych z wykonaniem kary przyjmuje się także jako dodatkowe kryterium nieukończenia przez sprawce w chwili orzekania 24 lat” (<xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink>, Wydawnictwo Prawnicze 1997, s. 175 – 176). I więc uzasadnienie to zwraca przede wszystkim uwagę na wiek sprawcy w chwili czynu.</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny dochodzi do wniosku, że w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink> przez pojęcie, iż sprawca w czasie orzekania w pierwszej instancji nie ukończył 24 lat, należy rozumieć, iż wieku tego nie ukończył, w chwili wydania pierwszego wyroku przez Sąd I instancji, pomimo tego, iż następnie wyrok ten (względnie wysoki) został uchylony i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, zaś ostatni wyrok Sądu I instancji został wydany już po ukończeniu przez sprawcę tego wieku, byle tylko w chwili popełnienia czynu zabronionego, sprawca nie ukończył 21 lat.</xText> <xText>Odmienna interpretacja tego przepisu prowadziłaby do sprzeczności z celem wprowadzenia statusu młodocianego, który przecież ustanowiono dla podkreślenia znaczenia wieku sprawcy młodocianego (21 lat) w chwili czynu, z uwagi na nie w pełni jeszcze ukształtowaną osobowość sprawcy co przemawiało za odrębnym potraktowaniem go w zakresie kary. Pozbawienie sprawcy tego statusu tylko i wyłącznie w wyniku uchylenia wyroku (wyroków) wydanych przed ukończeniem przez niego 24 lat życia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, co doprowadziło do wydania kolejnego wyroku już po ukończeniu tego wieku, byłoby sprzeczne z zasadniczym celem wprowadzenia statusu młodocianego, a tym samym prowadziłoby do uniemożliwienia korzystania z tego statusu, przez sprawcę, który popełnił czyn zabroniony przed ukończeniem 21 lat, jedynie w wyniku uchylenia wyroku (wyroków) wydanego przed zakończeniem przez niego 24 roku i z tego powodu nie zakończenia czasu orzekania w pierwszej instancji do tego momentu. Byłaby to interpretacja niekorzystna z uwagi na upływ czasu, na który sprawca nie ma wpływu.</xText> <xText>Reasumując powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon>, pomimo ukończenia, w czasie orzekania w pierwszej instancji po raz trzeci, 24 lat, powinien być dalej traktowany jako sprawca młodociany i dlatego w tym zakresie podzielił zarzut apelacji co do naruszenia <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 10 kk</xLexLink>, a tym samym ma zastosowanie wobec niego <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink>. Wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, zgodnie z powołanym przepisem, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.<xBRx/> Nie znaczy to jednak wcale, że sprawcę młodocianego należy traktować pobłażliwie, ale w odniesieniu do tej kategorii przestępców wiodącym stają się warunki i właściwości osobiste sprawcy. oczywiście trzeba mieć na uwadze również stopień demoralizacji, co może ujawnić się i życiu sprawcy przed popełnieniem przestępstwa, a także – po jego popełnieniu – względnie może znaleźć wyraz w sposobie dokonania przestępstwa. Również i wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, wiążącej się ze szczególnie wysokim stopniem społecznej szkodliwości danego przestępstwa, może przemawiać za wymierzeniem surowej kary (porównaj wyrok SN z 23.01.1973 r. – OSPiKA 1973/7/163 i wiele innych).</xText> <xText>Odnośnie oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, analizuje okoliczności obciążające, jak i łagodzące jednak pomimo przytoczenia okoliczności łagodzących, orzeka wobec oskarżonego karę dożywotniego pozbawienia wolności.</xText> <xText>Jakkolwiek Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest bardzo wysoki i to nie tylko z uwagi na sposób działania, ale i okoliczności popełnienia czynu, rodzaj i charakter naruszonego dobra (życia), a nadto bezpośredni, a właściwie zaplanowany i przemyślany zamiar, to jednak skutek w postaci śmierci <xAnon>M. S.</xAnon> nie może już być dodatkową okolicznością obciążającą, gdyż wchodzi w istotę przestępstwa zabójstwa. Oczywistym też jest, że okolicznością obciążającą jest, zakwalifikowanie przestępstwa w zbiegu z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, aż z czterech różnych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>, a to z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1;art. 148 § 2 pkt. 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1, 2 i 3 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink>, a również wielce naganne zachowanie się po popełnieniu zbrodni.</xText> <xText>Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem tegoż Sądu, że mając na uwadze postawę oskarżonych w toku postępowania karnego należy stwierdzić, że póki co obaj oskarżeni nie rokują na resocjalizację. W szczególności dotyczy to oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, o czym niżej.</xText> <xText>Istotnie z zeznań świadka <xAnon>K. J.</xAnon>, powoływanych w uzasadnieniu (s. 12), wynika negatywna opinia co do oskarżonego odnośnie jego zachowania po wydaniu pierwszego wyroku skazującego, co, zdaniem Sądu I instancji, przeczy deklarowanej skrusze i żalowi (k. 17).</xText> <xText>To stanowisko pozostaje jednak w sprzeczności z wydaną przez dyrektora Aresztu Śledczego w <xAnon>K.</xAnon> opinią, z której dowód przeprowadzono w trybie <xLexLink xArt="art. 452;art. 452 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 452 § 2 kpk</xLexLink>. W opinii tej wyraźnie stwierdza się, że opiniowany jest osobą nie tyle zdemoralizowaną, ile raczej niedostosowaną społecznie, zagubioną. Do ludzi odnosi się z dystansem, nieufnością, a nawet lękiem. Aktualnie przebywa w oddziale terapeutycznym. W tym czasie dał się poznać jako skazany bardzo grzeczny i zdyscyplinowany. Wzorowo wywiązuje się z zadań nałożonych na niego. Był 32 razy wyróżniany. Prezentuje krytycyzm i poczucie winy w odniesieniu do popełnionego przestępstwa. Prognoza penitencjarna jest bardzo korzystna. Nie prezentuje cech demoralizacji, poddaje się oddziaływaniom resocjalizacyjnym, wywiązuje się z zadań i obowiązków na niego nakładanych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w całości podziela powyższą opinię, gdyż wydana została przez organ fachowy, a znajduje również potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.</xText> <xText>Ma tu Sąd na myśli faktycznie bardzo trudne dzieciństwo tego oskarżonego, co podkreśla wywiad kuratora (k. 179) oraz przesłuchani świadkowie <xAnon>B. S.</xAnon> (k.1436 – 1437), <xAnon>B.</xAnon><xAnon>B.</xAnon> (k. 1438), <xAnon>I. P.</xAnon> (k. 1438), a co miało zasadnicze znaczenie dla ukształtowania nieprawidłowej osobowości oskarżonego. Co prawda opinia biegłych psychiatrów <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. K.</xAnon> stwierdza brak podstaw do kwestionowania poczytalności, ale wyraźnie podnosi osobowość nieprawidłową, niedojrzałą społecznie i emocjonalną schizoidalną (k. 344 – 349 i k. 1457 – 1458). Podkreśla te cechy również opinia biegłego psychologa <xAnon>R. J.</xAnon> (k. 350 – 353 i k. 1457), która podaje też przeciętną inteligencję oskarżonego.</xText> <xText>Trudną sytuację rodzinną oskarżonego opisują tez zaświadczenia na kartach 633 i 634.</xText> <xText>Z tych dowodów, jednoznacznie wynika patologiczny charakter tej rodziny, za co przecież oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności. Te warunki rodzinne, nawet przy uwzględnieniu udzielonej oskarżonemu pomocy, niewątpliwie były zasadniczą przyczyną jego nieprawidłowej osobowości.</xText> <xText>Nie może to pozostać bez wpływu na ocenę stopnia winy oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, który to stopień należy uwzględnić przy wymiarze kary, by jej dolegliwość nie przekraczał tego stopnia (<xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 kk</xLexLink>). Przecież na ocenę tego stopnia mają wpływ właściwości osobowości sprawcy, w szczególności poziom jego rozwoju intelektualnego i emocjonalnego, stan wiedzy, doświadczenia, jak i okoliczności, w jakich sprawca działał. Z wyżej przeprowadzonych rozważań wynika, że wymienione okoliczności przemawiają za przyjęciem tego stopnia za wysoki, jednak nie za najwyższy.</xText> <xText>Co prawda, jak to już wyżej stwierdzono, Sąd I instancji przytacza okoliczności łagodzące odnośnie oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, a to młody wiek, dotychczasowa niekaralność, przyznanie się do winy, a także stwierdzone przez lekarzy psychiatrów cechy osobowości nieprawidłowej, niedojrzałej emocjonalnie (s. 16 uzasadnienia), jednak zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzając oskarżonemu karę dożywotniego pozbawienia wolności, faktycznie tych okoliczności w ogóle nie uwzględnił.</xText> <xText>Należy tu podkreślić, że co do przyznania i złożonych wyjaśnień Sąd ten w całości daje wiarę wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> i na podstawie tych wyjaśnień ustala stan faktyczny. Przecież zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, które Sąd Apelacyjny podziela, okoliczność ta zawsze powinna znaleźć odpowiednie uwzględnienie przy wymiarze kary (porównaj między innymi OSNKW 1974 r., z. 4, poz. 65).<xBRx/> Reasumując powyższe rozważania, a uwzględniając również treść <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink>, m ając cały czas na uwadze wyjątkowy charakter popełnionej zbrodni, dojść należy do wniosku, że kara wymierzona temu oskarżonemu, jako kara wyjątkowa, jest rażąco surowa i dlatego obniżył ją do 25 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Słusznie Sąd I instancji zauważa, że „orzekanie kary nie może opierać się wyłącznie na skrajnie negatywnej ocenie czynu” (s. 17 uzasadnienia).</xText> <xText>Mając jednak na uwadze, te skrajnie negatywną ocenę czynu, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że zachodzi tu szczególnie uzasadniony przypadek, w szczególności przy uwzględnieniu konieczności kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dlatego też w oparciu o <xLexLink xArt="art. 77;art. 77 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 77 § 2 kk</xLexLink> ograniczył możliwość skorzystania przez oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia, ustalając, że może on z niego skorzystać po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.</xText> <xText>Z tych wszystkich powodów, uwzględniono również zarzut rażącej niewspółmierności kary apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, a podzielając oba zarzuty orzeczono jak w wyroku.</xText> <xText><xUx>Apelację obrońcy oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon></xUx> uznać należy za bezzasadną.</xText> <xText>Co do zarzutu obrazy <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 203" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 203 kpk</xLexLink>, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że nie może on być uznany za zasadny.</xText> <xText>Na wstępie trzeba podnieść, że pierwsza opinia biegłych lekarzy psychiatrów <xAnon>M. J.</xAnon> i <xAnon>Z. N.</xAnon>, z uwagi na mankamenty charakterologiczne oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>, wnioskowała obserwację psychiatryczną tego oskarżonego (k. 320 – 323).</xText> <xText>Postanowieniem na k. 328 Sąd dopuścił dowód z opinii psychiatrycznej połączonej z obserwacją, polegającą na powtarzających się badaniach ambulatoryjnych na Oddziale Psychiatrycznym Szpitala w Areszcie Śledczym w <xAnon>K.</xAnon>.</xText> <xText>Biegli <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> wydali opinię stwierdzającą u oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> wyraźne cechy niedojrzałej osobowości z zaznaczonymi trudnościami adaptacyjnymi, niski poziom intelektualny, niedojrzałość emocjonalną i społeczną, a co do poziomu intelektualnego stwierdzili ociężałość umysłową – I I = 80, (k. 329 – 335), jednak brak podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego.</xText> <xText>Biegły psycholog również stwierdził ociężałość umysłową – I I = 80, brak organicznych zmian w pracy OUN oraz cechy osobowości niedojrzałej (k. 338 – 340).</xText> <xText>Biegli podtrzymali swoje opinie na rozprawie (k. 1457 – 1458, k. 1458 i k. 1457), przy czym na pierwszej rozprawie biegli psychiatrzy <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> dodali, że cechy nieprawidłowego rozwoju osobowości z wyraźnym zaznaczeniem niedojrzałości emocjonalnej i społecznej, znacznej sugestywności, nadmiernej łatwości w uleganiu wpływom i sugestiom otoczenia, ograniczają u oskarżonego zdolność kierowania swoim postępowaniem, jednak nie w stopniu znacznym, nie wyczerpującym warunków <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 2 kk</xLexLink>. To stwierdzenie podtrzymali również na ostatniej rozprawie (k. 1457 – 1458).</xText> <xText>Już w pierwszej apelacji obrońca oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> podnosił zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 203" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 203 kpk</xLexLink> (k. 621-624).</xText> <xText>Dla wyjaśnienia tego zagadnienia, Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z dodatkowej opinii biegłych psychiatrów <xAnon>Z. N.</xAnon> i <xAnon>M. J.</xAnon>, którzy wnioskowali obserwację i opinię taką biegli, po zapoznaniu się z opiniami biegłych <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> oraz psychologa <xAnon>R. J.</xAnon> z przeprowadzonymi przez nich badaniami, wydali, stwierdzając, że nie widzą konieczności umieszczenia opiniowanego <xAnon>T. S.</xAnon> na obserwacji sądowo-psychiatrycznej w zamkniętym zakładzie i uznali, że kilkakrotne badania psychiatryczne ambulatoryjne, połączone z badaniami psychologicznymi, wskazującymi na brak organicznych zmian w pracy ośrodkowego układu nerwowego, są wystarczające dla postawienia ostatecznego rozpoznania. U oskarżonego rozpoznali cechy osobowości niedojrzałej oraz ociężałość umysłową.</xText> <xText>Tempore criminis opiniowany miał zdolność do rozpoznania znaczenia inkryminowanego mu czynu, a także zdolność do pokierowania swoim postępowaniem – <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 § 1 lub § 2 kk</xLexLink> nie zachodzi (k. 813-816).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, podnieść trzeba, że jakkolwiek faktycznie biegli psychiatrzy <xAnon>Z. N.</xAnon> i <xAnon>M. J.</xAnon> w swej pierwszej opinii (k. 320 – 323) wnioskowali obserwację i sąd taką obserwację postanowił przeprowadzić, jednak wyraźnie zaznaczył, że miała ona polegać na powtarzających się badaniach ambulatoryjnych na Oddziale Obserwacji Psychiatrycznej Szpitala w Areszcie Śledczym w <xAnon>K.</xAnon> (k. 328) i taka właśnie procedura została wobec oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> zastosowana, co wyraźnie wynika z opinii biegłych <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon>, którzy podali również, że badania ambulatoryjne uznane zostały za równoważną formę badania psychiatrycznego taką samą, jak obserwacja w warunkach szpitalnych (k. 527 i 544 v – 545) zaś biegli <xAnon>Z. N.</xAnon> i <xAnon>M. J.</xAnon>, po zapoznaniu się z tą opinią, wyraźnie stwierdzili, w wyżej powołanej opinii uzupełniającej, iż nie wymagana jest obserwacja i również wydali opinię ostateczną, to trudno tu mówić o naruszeniu <xLexLink xArt="art. 203" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 203 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z § 1 tego artykułu, to biegli zgłaszają konieczność obserwacji i jakkolwiek odnośnie oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> taki wniosek został zgłoszony (k. 320 – 323), to jednak ci sami biegli, po zapoznaniu się z opiniami wydanymi przez biegłych psychiatrów <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> i psychologa <xAnon>R. J.</xAnon>, stwierdzili, że przeprowadzone badania ambulatoryjne są wystarczające i nie jest potrzebna obserwacja. Podkreślić należy, że to tylko biegli decydują o rodzaju przeprowadzonych badań i o tym co jest konieczne dla wydania ostatecznej opinii psychiatrycznej. Skoro biegli psychiatrzy ze Szpitala przy Areszcie Śledczym w <xAnon>K.</xAnon>, uznali za wystarczające przeprowadzenie badania ambulatoryjne i psychologiczne, zaś biegli <xAnon>Z. N.</xAnon> i <xAnon>M. J.</xAnon> zgodzili się z tym stanowiskiem i również wydali opinię uzupełniającą, to nie może być mowy ani o naruszenie <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1;art. 203 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 203 § 1, 2 lub 3 kpk</xLexLink>, a również naruszenia <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink>, przy czym apelacja nawet nie precyzuje na czym obraza tego ostatecznego przepisu miałaby polegać.</xText> <xText>Na koniec tej części rozważań należy jeszcze zauważyć, że omawiana apelacja w ogóle nie kwestionuje opinii wydanych przez biegłych psychiatrów. Odnośnie zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 kk</xLexLink>, to stwierdzić trzeba, że obrazę tego przepisu zarzucały już dwie poprzednie apelacje wniesione przez obrońcę tego oskarżonego (k. 621 – 624 i k. 1140 – 1142).</xText> <xText>Już w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 stycznia 2004 roku „Sąd Apelacyjny stanął jednoznacznie na stanowisku, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do zaakceptowania apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> domagającej się zastosowania wobec tegoż oskarżonego środka poprawnego i odstąpienia od orzeczenia wobec niego kary w oparciu o przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksu karnego</xLexLink>” (k. 1311).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny, w składzie rozpoznającym omawianą apelację, w całości podziela to stanowisko, gdyż od wydania powołanego wyżej wyroku, okoliczności o jakich mowa w cytowanym uzasadnieniu nie uległy zmianie, a nadto na stronie 16 uzasadnienia, Sąd I instancji przytacza i analizuje okoliczności, jakie miał na uwadze przyjmując, że wobec oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> należy zastosować dyspozycję <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink> i Sąd Apelacyjny w całości podziela to stanowisko.</xText> <xText>Apelacja obrońcy właściwie zgadza się, że postępowanie oskarżonego było drastyczne i nacechowane szczególnym okrucieństwem, jednak stopień jego rozwoju, warunki osobiste i właściwości opisane przez biegłych psychiatrów nie przemawiały za stosowaniem odpowiedzialności na zasadach przewidzianych w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink>.</xText> <xText>Prawdą jest, że w chwili czynu oskarżony miał 15 lat i 4 miesiące. Ustawodawca jednak, w <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink> wyraźnie podał, że zastosowanie tego przepisu odnosi się do nieletnich, którzy popełnili wymienione w tym przepisie czyny po ukończeniu właśnie 15 lat.</xText> <xText>Dalej zgodzić się należy, że biegli psychiatrzy w wyżej powołanych już opiniach oraz biegły psycholog, stwierdzili u oskarżonego cechy niedojrzałości osobowości z zaznaczonymi trudnościami adaptacyjnymi, niski poziom intelektualny, niedojrzałość emocjonalną i społeczną oraz ociężałość umysłową – II = 88, a biegli <xAnon>S. T.</xAnon> i <xAnon>B. P.</xAnon> na rozprawach podali, że te cechy osobowości ograniczają u oskarżonego jego zdolność kierowania swoim postępowaniem, jednak nie w stopniu znacznym, nie wyczerpującym warunków <xLexLink xArt="art. 31" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 kk</xLexLink>, jednak podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, który miał na uwadze te opinie, by te okoliczności przemawiały za przyjęciem stanowiska apelacji, iż stopień rozwoju oskarżonego był tak niski, że nie pozwoliłby na przyjęcie, iż oskarżony nie rozpoznawał moralnego i prawnego charakteru swego czynu. Przecież miał on jedynie ograniczoną i to w stopniu nieznacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, a nie dotyczyło to zdolności rozpoznania znaczenia czynu. Co do stopnia rozwoju oskarżonego należy też zauważyć, jak to podał biegły psycholog <xAnon>R. J.</xAnon> stwierdzając u oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> ociężałość umysłową, miał na myśli dolny zakres obszaru normy, zaś różnica w skali inteligencji 88 – 95 jest jedynie różnicą ilościową, nie jest różnicą jakościową (k. 1037 v – 1038). Potwierdza to również biegła psycholog <xAnon>M. P.</xAnon>, która nie stwierdza u oskarżonego niedorozwoju umysłowego, zaś poziom funkcjonowania umysłowego tego oskarżonego podaje jako przeciętny (k. 1456).</xText> <xText><xBx>Wreszcie co do warunków osobistych</xBx>, oprócz powyższych okoliczności, należy jednak stwierdzić, że oskarżony pochodzi z pełnej rodziny, bez cech patologii, potrzeby bytowe miał zaspakajane w przeciętnym stopniu, uczęszczał do VIII klasy szkoły podstawowej (k. 180).</xText> <xText>Z tych wszystkich powodów nie można podzielić stanowiska apelacji obrońcy oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> co do naruszenia <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink>, który to przepis Sąd I instancji zastosował prawidłowo, a tym samym nie można również zgodzić się ze stosownym wnioskiem tej apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec tego oskarżonego środka poprawczego, którego to wniosku zresztą obrońca oskarżonego nie poparł na rozprawie odwoławczej.</xText> <xText>Omawiana apelacja w ogóle nie wypowiedziała się co do treści <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 3 kk</xLexLink>, gdyż z jej uzasadnienia wynika, iż kwestionuje ona jedynie zastosowanie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Co do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych stwierdzić należy, że w żadnym przypadku, ani w opisie czynu, ani też w uzasadnieniu, Sąd I instancji nie przyjmuje, by oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> spełniał kierownicza rolę wobec współoskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, a więc to twierdzenie uznać należy za mijające się z prawdą. Prawdą natomiast jest, że Sąd I instancji ustalił, iż oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> był inicjatorem zabójstwa, jednak swoje stanowisko w tym zakresie należycie uzasadnił i to zarówno odwołując się do opinii biegłych lekarzy psychiatrów, jak i psychologów (s. 6-9 uzasadnienia), oraz zeznań świadków <xAnon>P. B.</xAnon> (k. 1444) i <xAnon>Ł. Z.</xAnon> (k. 1409 v – 1410). Uzasadnił ten Sąd również, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, dlaczego w tym zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, zaś odmówił tej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>. Nie znajduje potwierdzenia w protokole rozprawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku odnośnie wyjaśnień oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, by wyjaśnił on „podjąłem decyzję o zabiciu”, „chciałem mieć wiatrówkę”, (k. 1395 – 1396). Co prawda pewne sprzeczności co do samego przebiegu zabójstwa w wyjaśnieniach oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> istnieją, zresztą dziwnym byłoby, gdyby słuchany wielokrotnie oskarżony, wyjaśniał zawsze identycznie, jednak co do faktu od kogo wyszła inicjatywa zabójstwa, od pierwszego przesłuchania, poprzez całe postępowanie, przygotowawcze i sądowe, składa jednoznacznie wyjaśnienia, twierdząc zawsze, że inicjatywa zabójstwa <xAnon>M. S.</xAnon> wyszła od oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>. Nie znaczy to wszak, jak twierdzi apelacja, że oskarżony ten odegrał pierwszoplanową rolę w tymże zabójstwie. Przecież Sąd I instancji wyraźnie zaznacza, że obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu czyli w formie współsprawstwa (s. 9-10 uzasadnienie), a stanowisko to w całości podziela Sąd odwoławczy.</xText> <xText>Twierdzenia omawianej apelacji w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzają się do samej tylko odmiennej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie wykazują, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.</xText> <xText>Mając powyższe rozważania na uwadze zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może być uznany za zasadny.</xText> <xText>Omawiana apelacja nie kwestionuje kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> i w świetle rozważań prawnych Sądu I instancji, nie może ona budzić wątpliwości, przeto zasadnie Sąd ten przyjmuje, że oskarżony dopuścił się zbrodni z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 3 kk</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 280;art. 280 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 280 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, zaś podstawą wymiaru kary jest <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 2;art. 148 § 2 pkt. 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 2 pkt 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Odnośnie wymiaru kary 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>, Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xText> <xText>jakkolwiek apelacja obrońcy oskarżonego nie podnosi wprost zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to jednak podnosząc zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 kk</xLexLink> (przy czym z uzasadnienia apelacji wynika, że chodzi o naruszenie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink>, o czym wyżej była już mowa, który to zarzut Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadny) niewątpliwie kwestionuje również i wymiar kary.</xText> <xText>W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (s. 16-17), Sąd i instancji przytacza okoliczności, jakie miał na uwadze przy wymiarze kary oskarżonemu <xAnon>T. S.</xAnon>, przy czym, jakkolwiek nie powołuje <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink>, to jednak z analizy uzasadnienia wyraźnie wynika, że miał na uwadze ten przepis, który dotyczy zarówno wymiaru kary nieletniemu, jakim był w chwili czynu oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon>, jak i młodocianemu, jakim był oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon>. W tym ostatnim przypadku zostało to już omówione.</xText> <xText>Należy podnieść, że przepis <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 1 kk</xLexLink> wszak nie eliminuje stosowania wobec oskarżonego nieletniego ogólnych dyrektyw wymiaru kary wynikających z <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 1 kk</xLexLink>, ale nakazuje na pierwszym miejscu uwzględnić, „aby sprawcą wychować”, eksponując tym samym cele wychowawcze kary. Oczywiście te cele wychowawcze powinny uwzględniać również okoliczności o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 53;art. 53 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela rozważania Sądu I instancji przeprowadzone na wyżej już powołanych stronach uzasadnienia, jednak z pewną modyfikacją.</xText> <xText>Prawidłowo Sąd I instancji podkreśla bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>, wynikający z rodzaju i charakteru naruszone dobra a to życia ludzkiego, przy czym skutek w postaci śmierci nie może już być dodatkową okolicznością obciążającą, gdyż wchodzi do istotny zbrodni popełnionej przez oskarżonego, bezwzględny i brutalny sposób popełnienia czynu, naruszenie aż czterech przepisów cytowanych w kwalifikacji, a więc popełnienie zbrodni kwalifikowanej w zbiegu przepisów, o jakich mowa w <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>, bezpośrednio wręcz przemyślany zamiar popełnienia przestępstwa.</xText> <xText>Trzeba dalej mieć na uwadze, że to oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> był inicjatorem zabójstwa, co już wyżej zostało omówione i jakkolwiek to oskarżony <xAnon>R. F.</xAnon> przede wszystkim zadał większość ciosów pokrzywdzonemu <xAnon>M. S.</xAnon>, to jednak pierwsze obrażenia rąk i nóg spowodował oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon> i to on wspólnie ze współoskarżonym zadał pierwszy cios w okolicę serca pokrzywdzonemu. Istotne znaczenie ma również podkreślone przez Sąd I instancji cyniczne wręcz zachowanie się oskarżonego po popełnieniu zabójstwa, a to wspólne poszukiwania z rodzicami pokrzywdzonego i utwierdzanie ich w nadziei, iż <xAnon>M.</xAnon> żyje pomimo tego, że przecież doskonale wiedział, iż wspólnie z <xAnon>R. F.</xAnon>, go zabili.</xText> <xText>Prawdą jest, że oskarżony w chwili czynu miał 15 lat i 4 miesiące, ale ten fakt i stwierdzone u niego wyżej już omówione cechy niedojrzałej osobowości, niski poziom intelektualny – ociężałość umysłowa, a nawet ograniczona, ale nie w stopniu znacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, a więc okoliczności, które niewątpliwie należy uwzględnić przy ocenie stopnia winy i które powodują, że ten stopień nie można uznać za relewantny do bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, to jednak niewątpliwie jest on wysoki. Dlatego też nie można uznać, by dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności, a więc maksymalnej, jaką można orzec wobec sprawcy nieletniego, przekraczała ten wysoki stopień winy oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon>. Jeszcze raz trzeba tu podkreślić wyżej omówiony już bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.</xText> <xText>Zauważyć tu jeszcze należy, co zostało omówione przy analizie wymiaru kary odnośnie oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, że nie można jednoznacznie stwierdzić, że mając na uwadze postawę oskarżonych w toku postępowania karnego, należy stwierdzić, że póki co oskarżeni nie rokują na resocjalizację (s. 17 uzasadnienia). O ile to stwierdzenie co do oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon>, Sąd Apelacyjny uznał za sprzeczne z aktualną opinią tego oskarżonego z Aresztu Śledczego, to już odnośnie oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> sytuacja jest inna.</xText> <xText>Jak wynika z opinii Aresztu Śledczego w <xAnon>K.</xAnon> z dnia 13 maja 2005 roku (k. 1628) zachowanie oskarżonego można uznać za poprawne, posiada liczne wnioski nagrodowe ale i trzy wnioski o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Co prawda prognoza penitencjarnej jest pozytywna, ale już prognoza kryminologiczno-społeczna na chwilę obecną jest niepewna. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stwierdzenia tej opinii, gdyż jest ona wystawiona przez organ fachowy.</xText> <xText>Stwierdzić tu trzeba, że opinia ta nie jest tak jednoznacznie pozytywna jak opinia odnośnie oskarżonego <xAnon>R. F.</xAnon> i dlatego też uznać należy, że oskarżony <xAnon>T. S.</xAnon>, właśnie dla celów resocjalizacyjnych, wymaga długotrwałego oddziaływania w warunkach pozbawienia wolności, aby po prostu oskarżonego wychować.</xText> <xText>Wreszcie Sąd Apelacyjny podnosi, że zachowania oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> na rozprawie apelacyjnej, a mianowicie jego oświadczenie, że nic nie ma do powiedzenia i to po wysłuchaniu sprawozdania oraz przemówień stron, a w szczególności rodziców pokrzywdzonego <xAnon>M. S.</xAnon>, oraz jego odpowiedź na pytanie przewodniczącego „po prostu chciałem być obecny na rozprawie”, jednoznacznie przemawiają za wyrażeniem stanowiska, iż dotychczas nie zrozumiał jakiej zbrodni się dopuścił.</xText> <xText>Te wszystkie okoliczności doprowadziły do uznania, że wymierzona oskarżonemu <xAnon>T. S.</xAnon> kara 25 lat pozbawienia wolności w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową, a wręcz jest karą sprawiedliwą, która powinna wychować oskarżonego.</xText> <xText>Nawet gdyby przyjąć, że omawiana apelacja zarzuca również obrazę <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 3 kk</xLexLink> to stwierdzić trzeba, że zarzut ten byłby bezzasadny, gdyż zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, „zawarty w <xLexLink xArt="art. 54;art. 54 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 54 § 2 kk</xLexLink> zakaz orzekania wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18 lat, kary dożywotniego pozbawienia wolności nie wyklucza wymierzenia nieletniemu, odpowiadającemu w warunkach <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 2 kk</xLexLink> za przestępstwo zagrożone taką karę – 25 lat pozbawienia wolności” (wyrok z dnia 22 września 1999 roku sygn. III KKN 195/99 – OSNKW 1999, z. 11-12 poz. 73). To stanowisko Sąd Apelacyjny podziela.</xText> <xText>Stosowanie zaś nadzwyczajnego złagodzenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 10 § 3 kk</xLexLink> jest fakultatywne, przeto nie zastosowanie tego przepisu nie może stanowić obrazy prawa materialnego.</xText> <xText>Zresztą brak jest jakichkolwiek podstaw do stosowania tego dobrodziejstwa wobec oskarżonego <xAnon>T. S.</xAnon> i apelacja nie podaje żadnych okoliczności, które miałyby przemawiać za stanowiskiem przeciwnym. Z tych wszystkich powodów zaskarżony wyrok co do tego oskarżonego został utrzymany w mocy.</xText> <xText>O kosztach obrony z urzędu orzeczono po myśli art. 29 ustawy o Adwokaturze.</xText> <xText>O kosztach oskarżycieli posiłkowych orzeczono na zasadzie <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 kpk</xLexLink>. Na zasadzie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> zwolniono obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, gdyż skazani oni zostali na długotrwałe kary pozbawienia wolności, nie mają żadnego majątku, a więc przemawiają za tym względy słuszności.</xText> <xText>/BD</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Paweł Węgrzynek

Renata Kopiec

Izabela Rybok

Renata Kopiec

Sygn. akt : II AKa 72/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 czerwca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Paweł Węgrzynek (spr.) Sędziowie SSA Jolanta Śpiechowicz SSA Bożena Summer-Brason SSA Marek Charuza SSO del. Witold Mazur Protokolant Izabela Rybok przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2005 r. sprawy 1/R. F.ur. (...)wG. synaR.iM., 2/T. S.ur. (...)wG. synaZ.iE. oskarżonych zart. 148§2 pkt 1 i 2 kkw zw. zart. 280§2 kk na skutek apelacji obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 października 2004 r. sygn. akt. IV K 29/04 I. zaskarżony wyrok zmienia w jego punkcie 1 odnośnie oskarżonegoR. F.w ten sposób, że obniża wobec tego oskarżonego karę do 25 ( dwadzieścia pięć) lat pozbawienia wolności , II. na zasadzieart. 63§1 kkzalicza oskarżonemuR. F.na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 czerwca 2000r. do dnia 2 czerwca 2005r. III. na zasadzieart. 77§2 kkustala, że oskarżonyR. F.będzie mógł ubiegać się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu 20 (dwadzieścia) lat pozbawienia wolności; IV. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; V. zasądza od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżycieli posiłkowychB.iA. S.kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym; VI. zasądza od Skarbu Państwa ( Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw.J. B.– Kancelaria Adwokacka wG.oraz na rzecz adw.J. O.– Kancelaria Adwokacka wK.koszty obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie po 720 (siedemset dwadzieścia ) złotych VII. zwalnia oskarżonychR. F.iT. S.od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego oraz opłat II AKa 72/05 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 14 października 2004 roku, sygn. akt IV K 29/04, Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał oskarżonychR. F.iT. S.za winnych tego, że w dniu 15 maja 2000 roku wG., działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życiaM. S.ze szczególnym okrucieństwem i w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po użyciu przemocy poprzez powalenie pokrzywdzonego na ziemię i założeniu mu pętli z liny na szyję, zabrali mu w celu przywłaszczenia zegarek naręczny i trzy klucze do mieszkania o łącznej wartości około 50 złotych, a następnie nożami zadali mu ranę ciętą dłoni prawej, cztery rany kłute głowy w okolicy skroni prawej, trzy rany kłute powieki górnej oka prawego, których kanały drążyły w głąb oczodołu, ranę kłutą policzka lewego, której kanał drążył do jamy ustnej i kończył się w świetle krtani, czternaście ran kłutych szyi, których kanały kończyły się w mięśniu sutkowo–mostkowo-obojczykowym, okolicy przykręgosłupowej i chrząstek krtani, dwadzieścia cztery rany kłute klatki piersiowej, których kanały drążyły do jam opłucnych, uszkadzając płuca, worek osierdziowy i serce, sześć ran kłutych jamy brzusznej z uszkodzeniem krezki jelit, ranę ciętą brzucha z częściowym wytrzewieniem jelit, cztery rany kłute w okolicy lędźwiowej prawej i okolicy międzyłopatkowej, które to obrażenia spowodowały zgon pokrzywdzonego, przy czym pomiędzy zadawaniem ran kłutych wlekli pokrzywdzonego na linie zapętlonej na jego szyi, czym wyczerpali ustawowe znamiona zbrodni zart. 148 § 2 pkt 1 kkw zw. zart. 148 § 2 pkt 2 kki w zw. zart. 148 § 2 pkt 3 kkorazart. 280 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 2 kk– i za to na zasadzieart. 148 § 2 pkt 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 3 kkskazałR. F.na karę dożywotniego pozbawienia wolności, a na zasadzieart. 148 § 2 pkt 1 kk, przy zastosowaniuart. 11 § 3 kkiart. 10 § 2 kkskazałT. S.na karę 25 lat pozbawienia wolności. Na zasadzieart. 63 § 1 kkzaliczył oskarżonymR. F.iT. S.na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 29 czerwca 2000 roku do dnia 14 października 2004 roku. Na zasadzieart. 44 § 2 kkorzeczono przepadek przedmiotów zarejestrowanych podpozycją 25/01w księdze przechowywanych przedmiotów Sądu Okręgowego w Gliwicach, zaś na zasadzieart. 230 § 2 kpkzarządzono zwrot dowodów rzeczowych. Zasądzono stosowne koszty obrony z urzędu od Skarbu Państwa zaś od oskarżonych na rzecz oskarżycieli posiłkowych koszty zastępstwa adwokackiego. Na zasadzieart. 624 § 1 kpkiart. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzwolniono oskarżonychR. F.iT. S.od ponoszenia opłaty i kosztów sądowych. Wyrok ten zaskarżyli apelacjami obrońcy oskarżonych. Apelacjaobrońcy oskarżonegoR. F.zaskarżyła wyrok i zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego tj.art. 54 § 1 kkprzez nie przyznanie oskarżonemu statusu sprawcy młodocianego mimo, że w chwili orzekania przez Sąd I instancji rozpoznający tę sprawę po raz pierwszy tj. w dniu 1 sierpnia 2001 roku, a także w chwili wyrokowania przez Sąd I instancji w postępowaniu ponownym w dniu 7 maja 2003 roku, status taki zgodnie z definicją sprawcy młodocianego, opisaną wart. 115 § 10 kk, mu przysługiwał, a nadto rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu dożywotniego pozbawienia wolności. Apelacja ta wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary orzeczonej wobec oskarżonego i wymierzenie mu kary 25 lat pozbawienia wolności. Apelacjaobrońcy oskarżonegoT. S.zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła: 1 obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicieart. 10 kkprzez uznanie, że stopień rozwoju oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste przemawiają za odpowiedzialnością na zasadach określonych wkodeksie karnym; 2 obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicieart. 167 kpkiart. 203 kpk, przez zaniechanie przeprowadzenia obserwacji oskarżonego w zakładzie leczniczym mimo zgłoszenia przez biegłych takiej konieczności; 3 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżonyT. S.był inicjatorem zabójstwa i spełniał kierowniczą rolę wobec współoskarżonegoR. F.mimo poważnych wątpliwości w tym względzie, wynikających z wyjaśnień oskarżonych, opinii sądowo-psychiatrycznej i opinii psychologicznej. Apelacja ta wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę wyroku przez orzeczenie wobec oskarżonegoT. S.środka poprawczego w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym. Rozpoznając powyższe apelacje Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Odnośnieapelacji obrońcy oskarżonegoR. F.uznać należy, że zasługuje ona na uwzględnienie. Na wstępie stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w ogóle nie wypowiada się co do statusu oskarżonegoR. F.w zakresie zagadnienia, czy przyjmuje, że oskarżony ten jest osobą młodocianą w rozumieniuart. 115 § 10 kk, czy też status ten już mu nie przysługuje, co ma istotne znaczenie dla stosowania, względnie niestosowania, wobec tego oskarżonego dyspozycjiart. 54 § 1 kk, co z kolei nie może pozostać bez wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec niego. OskarżonyR. F.urodził się (...), a więc w chwili czynu nie ukończył lat 21. Zgodnie zart. 115 § 10 kkmłodocianym jest sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat. Formalnie więc biorąc obie te przesłanki, z uwagi na koniunkcję, powinny wystąpić łącznie. W sprawie niniejszej, jak to już wyżej stwierdzono, oskarżonyR. F.w chwili czynu miał lat 20, a więc nie ukończył lat 21, zaś w chwili wydania zaskarżonego wyroku, a więc w dniu 14 października 2004 roku ukończył już 24 lata, gdyż miał 24 lata i 6 miesięcy. Trzeba jednak mieć na uwadze, że zaskarżony wyrok był trzecim wyrokiem Sądu I instancji, gdyż wcześniej bo 1 sierpnia 2001 roku (k. 560 – 561) i w dniu 7 maja 2003 roku (k. 1071 – 1072) zapadały już wyroki, które następnie były uchylane i sprawę przekazywano do ponownego rozpoznania (k. 857 i k. 1304). Rodzi się więc zagadnienie, czy przy bezspornym fakcie, że sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat, a który w czasie orzekania w pierwszej instancji po raz pierwszy i drugi, nie ukończył 24 lat, a następnie wyroki te zostały uchylone i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, w czasie orzekania tj. wydania trzeciego wyroku wiek ten ukończył, zachowuje status młodocianego, czy też status ten utracił. W tym zakresie stwierdzić należy co następuje: Kodeks karny z 1969 rokuwart. 120 § 4podawał, że młodocianym jest sprawca, który w chwili orzekania nie ukończył lat 21. I na tle tego przepisu rodziły się kontrowersje co należy rozumieć przez „chwilę orzekania” i zagadnienie to było dwukrotnie przedmiotem orzekania Sądu Najwyższego. I tak uchwała Izby Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1972 roku VI KZP 47/70 stwierdzała „do sprawcy, który w chwili wydania w jego sprawie pierwszego wyroku nie miał ukończonych 21 lat, stosuje się – aż do prawomocności wyroku – przepisy dotyczące młodocianych, chociażby w toku postępowania wiek ten przekroczył. Zasada ta obowiązuje także w razie orzekania w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia” (OSNKW 1972, z. 6, poz. 94), zaś uchwała Izby Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1981 roku, VI KZP 20/80, stwierdzała: 1 przez określenie: „chwila orzekania”, decydujące o statusie młodocianego w znaczeniu prawa karnego, rozumieć należy chwilę wydania pierwszego, choćby nieprawomocnego, orzeczenia merytorycznego w sprawie, 2 w tym zakresie należy odstąpić od uchwały połączonych izb Karnej i Wojskowej z dnia 24 marca 1972 – VI KZP 47/70”. Co prawda uchwały te podjęte zostały na gruncie obowiązującego w czasie ich podjęciakodeksu karnego z 1969 rokui przede wszystkim dotyczyły zagadnienia statusu młodocianego w czasie orzekania w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia (art. 91 § 2 pkt 2 dkk), co na gruncie obowiązującegokodeksu karnegopozostaje bez znaczenia, jednak w zakresie interpretacji czasu zachowania statusu młodocianego należy podzielić wyrażone w nich stanowisko. Jest niewątpliwe, że zarówno w świetleart. 115 § 10 kk, jak iart. 120 § 4 kk z 1969 roku, zasadniczą przesłanką przyjęcia statusu młodocianego, jest popełnienie czynu zabronionego przez sprawcę, który w chwili jego popełnienia nie ukończył lat 21. Według uzasadnienia rządowego projektukodeksu karnego z 1997 roku„kodeks karnyzmienia pojęcie młodocianego przyjęte przez kodeks z 1969 roku. O tym, czy sprawca jest młodocianym, powinien decydować przede wszystkim wiek w czasie popełnienia czynu, a nie wiek w chwili orzekania. Ze względów praktycznych związanych z wykonaniem kary przyjmuje się także jako dodatkowe kryterium nieukończenia przez sprawce w chwili orzekania 24 lat” (Kodeks karny, Wydawnictwo Prawnicze 1997, s. 175 – 176). I więc uzasadnienie to zwraca przede wszystkim uwagę na wiek sprawcy w chwili czynu. Reasumując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny dochodzi do wniosku, że w rozumieniuart. 115 § 10 kkprzez pojęcie, iż sprawca w czasie orzekania w pierwszej instancji nie ukończył 24 lat, należy rozumieć, iż wieku tego nie ukończył, w chwili wydania pierwszego wyroku przez Sąd I instancji, pomimo tego, iż następnie wyrok ten (względnie wysoki) został uchylony i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, zaś ostatni wyrok Sądu I instancji został wydany już po ukończeniu przez sprawcę tego wieku, byle tylko w chwili popełnienia czynu zabronionego, sprawca nie ukończył 21 lat. Odmienna interpretacja tego przepisu prowadziłaby do sprzeczności z celem wprowadzenia statusu młodocianego, który przecież ustanowiono dla podkreślenia znaczenia wieku sprawcy młodocianego (21 lat) w chwili czynu, z uwagi na nie w pełni jeszcze ukształtowaną osobowość sprawcy co przemawiało za odrębnym potraktowaniem go w zakresie kary. Pozbawienie sprawcy tego statusu tylko i wyłącznie w wyniku uchylenia wyroku (wyroków) wydanych przed ukończeniem przez niego 24 lat życia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, co doprowadziło do wydania kolejnego wyroku już po ukończeniu tego wieku, byłoby sprzeczne z zasadniczym celem wprowadzenia statusu młodocianego, a tym samym prowadziłoby do uniemożliwienia korzystania z tego statusu, przez sprawcę, który popełnił czyn zabroniony przed ukończeniem 21 lat, jedynie w wyniku uchylenia wyroku (wyroków) wydanego przed zakończeniem przez niego 24 roku i z tego powodu nie zakończenia czasu orzekania w pierwszej instancji do tego momentu. Byłaby to interpretacja niekorzystna z uwagi na upływ czasu, na który sprawca nie ma wpływu. Reasumując powyższe, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że oskarżonyR. F., pomimo ukończenia, w czasie orzekania w pierwszej instancji po raz trzeci, 24 lat, powinien być dalej traktowany jako sprawca młodociany i dlatego w tym zakresie podzielił zarzut apelacji co do naruszeniaart. 115 § 10 kk, a tym samym ma zastosowanie wobec niegoart. 54 § 1 kk. Wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, zgodnie z powołanym przepisem, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.Nie znaczy to jednak wcale, że sprawcę młodocianego należy traktować pobłażliwie, ale w odniesieniu do tej kategorii przestępców wiodącym stają się warunki i właściwości osobiste sprawcy. oczywiście trzeba mieć na uwadze również stopień demoralizacji, co może ujawnić się i życiu sprawcy przed popełnieniem przestępstwa, a także – po jego popełnieniu – względnie może znaleźć wyraz w sposobie dokonania przestępstwa. Również i wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, wiążącej się ze szczególnie wysokim stopniem społecznej szkodliwości danego przestępstwa, może przemawiać za wymierzeniem surowej kary (porównaj wyrok SN z 23.01.1973 r. – OSPiKA 1973/7/163 i wiele innych). Odnośnie oskarżonegoR. F., Sąd I instancji, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, analizuje okoliczności obciążające, jak i łagodzące jednak pomimo przytoczenia okoliczności łagodzących, orzeka wobec oskarżonego karę dożywotniego pozbawienia wolności. Jakkolwiek Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest bardzo wysoki i to nie tylko z uwagi na sposób działania, ale i okoliczności popełnienia czynu, rodzaj i charakter naruszonego dobra (życia), a nadto bezpośredni, a właściwie zaplanowany i przemyślany zamiar, to jednak skutek w postaci śmierciM. S.nie może już być dodatkową okolicznością obciążającą, gdyż wchodzi w istotę przestępstwa zabójstwa. Oczywistym też jest, że okolicznością obciążającą jest, zakwalifikowanie przestępstwa w zbiegu zart. 11 § 2 kk, aż z czterech różnych przepisówkodeksu karnego, a to zart. 148 § 2 pkt 1, 2 i 3 kkiart. 280 § 1 kk, a również wielce naganne zachowanie się po popełnieniu zbrodni. Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem tegoż Sądu, że mając na uwadze postawę oskarżonych w toku postępowania karnego należy stwierdzić, że póki co obaj oskarżeni nie rokują na resocjalizację. W szczególności dotyczy to oskarżonegoR. F., o czym niżej. Istotnie z zeznań świadkaK. J., powoływanych w uzasadnieniu (s. 12), wynika negatywna opinia co do oskarżonego odnośnie jego zachowania po wydaniu pierwszego wyroku skazującego, co, zdaniem Sądu I instancji, przeczy deklarowanej skrusze i żalowi (k. 17). To stanowisko pozostaje jednak w sprzeczności z wydaną przez dyrektora Aresztu Śledczego wK.opinią, z której dowód przeprowadzono w trybieart. 452 § 2 kpk. W opinii tej wyraźnie stwierdza się, że opiniowany jest osobą nie tyle zdemoralizowaną, ile raczej niedostosowaną społecznie, zagubioną. Do ludzi odnosi się z dystansem, nieufnością, a nawet lękiem. Aktualnie przebywa w oddziale terapeutycznym. W tym czasie dał się poznać jako skazany bardzo grzeczny i zdyscyplinowany. Wzorowo wywiązuje się z zadań nałożonych na niego. Był 32 razy wyróżniany. Prezentuje krytycyzm i poczucie winy w odniesieniu do popełnionego przestępstwa. Prognoza penitencjarna jest bardzo korzystna. Nie prezentuje cech demoralizacji, poddaje się oddziaływaniom resocjalizacyjnym, wywiązuje się z zadań i obowiązków na niego nakładanych. Sąd Apelacyjny w całości podziela powyższą opinię, gdyż wydana została przez organ fachowy, a znajduje również potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ma tu Sąd na myśli faktycznie bardzo trudne dzieciństwo tego oskarżonego, co podkreśla wywiad kuratora (k. 179) oraz przesłuchani świadkowieB. S.(k.1436 – 1437),B.B.(k. 1438),I. P.(k. 1438), a co miało zasadnicze znaczenie dla ukształtowania nieprawidłowej osobowości oskarżonego. Co prawda opinia biegłych psychiatrówS. T.iB. K.stwierdza brak podstaw do kwestionowania poczytalności, ale wyraźnie podnosi osobowość nieprawidłową, niedojrzałą społecznie i emocjonalną schizoidalną (k. 344 – 349 i k. 1457 – 1458). Podkreśla te cechy również opinia biegłego psychologaR. J.(k. 350 – 353 i k. 1457), która podaje też przeciętną inteligencję oskarżonego. Trudną sytuację rodzinną oskarżonego opisują tez zaświadczenia na kartach 633 i 634. Z tych dowodów, jednoznacznie wynika patologiczny charakter tej rodziny, za co przecież oskarżony nie może ponosić odpowiedzialności. Te warunki rodzinne, nawet przy uwzględnieniu udzielonej oskarżonemu pomocy, niewątpliwie były zasadniczą przyczyną jego nieprawidłowej osobowości. Nie może to pozostać bez wpływu na ocenę stopnia winy oskarżonegoR. F., który to stopień należy uwzględnić przy wymiarze kary, by jej dolegliwość nie przekraczał tego stopnia (art. 53 § 1 kk). Przecież na ocenę tego stopnia mają wpływ właściwości osobowości sprawcy, w szczególności poziom jego rozwoju intelektualnego i emocjonalnego, stan wiedzy, doświadczenia, jak i okoliczności, w jakich sprawca działał. Z wyżej przeprowadzonych rozważań wynika, że wymienione okoliczności przemawiają za przyjęciem tego stopnia za wysoki, jednak nie za najwyższy. Co prawda, jak to już wyżej stwierdzono, Sąd I instancji przytacza okoliczności łagodzące odnośnie oskarżonegoR. F., a to młody wiek, dotychczasowa niekaralność, przyznanie się do winy, a także stwierdzone przez lekarzy psychiatrów cechy osobowości nieprawidłowej, niedojrzałej emocjonalnie (s. 16 uzasadnienia), jednak zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzając oskarżonemu karę dożywotniego pozbawienia wolności, faktycznie tych okoliczności w ogóle nie uwzględnił. Należy tu podkreślić, że co do przyznania i złożonych wyjaśnień Sąd ten w całości daje wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoR. F.i na podstawie tych wyjaśnień ustala stan faktyczny. Przecież zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, które Sąd Apelacyjny podziela, okoliczność ta zawsze powinna znaleźć odpowiednie uwzględnienie przy wymiarze kary (porównaj między innymi OSNKW 1974 r., z. 4, poz. 65).Reasumując powyższe rozważania, a uwzględniając również treśćart. 54 § 1 kk, m ając cały czas na uwadze wyjątkowy charakter popełnionej zbrodni, dojść należy do wniosku, że kara wymierzona temu oskarżonemu, jako kara wyjątkowa, jest rażąco surowa i dlatego obniżył ją do 25 lat pozbawienia wolności. Słusznie Sąd I instancji zauważa, że „orzekanie kary nie może opierać się wyłącznie na skrajnie negatywnej ocenie czynu” (s. 17 uzasadnienia). Mając jednak na uwadze, te skrajnie negatywną ocenę czynu, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że zachodzi tu szczególnie uzasadniony przypadek, w szczególności przy uwzględnieniu konieczności kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dlatego też w oparciu oart. 77 § 2 kkograniczył możliwość skorzystania przez oskarżonegoR. F.z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia, ustalając, że może on z niego skorzystać po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności. Z tych wszystkich powodów, uwzględniono również zarzut rażącej niewspółmierności kary apelacji obrońcy oskarżonegoR. F., a podzielając oba zarzuty orzeczono jak w wyroku. Apelację obrońcy oskarżonegoT. S.uznać należy za bezzasadną. Co do zarzutu obrazyart. 167 kpkiart. 203 kpk, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że nie może on być uznany za zasadny. Na wstępie trzeba podnieść, że pierwsza opinia biegłych lekarzy psychiatrówM. J.iZ. N., z uwagi na mankamenty charakterologiczne oskarżonegoT. S., wnioskowała obserwację psychiatryczną tego oskarżonego (k. 320 – 323). Postanowieniem na k. 328 Sąd dopuścił dowód z opinii psychiatrycznej połączonej z obserwacją, polegającą na powtarzających się badaniach ambulatoryjnych na Oddziale Psychiatrycznym Szpitala w Areszcie Śledczym wK.. BiegliS. T.iB. P.wydali opinię stwierdzającą u oskarżonegoT. S.wyraźne cechy niedojrzałej osobowości z zaznaczonymi trudnościami adaptacyjnymi, niski poziom intelektualny, niedojrzałość emocjonalną i społeczną, a co do poziomu intelektualnego stwierdzili ociężałość umysłową – I I = 80, (k. 329 – 335), jednak brak podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego. Biegły psycholog również stwierdził ociężałość umysłową – I I = 80, brak organicznych zmian w pracy OUN oraz cechy osobowości niedojrzałej (k. 338 – 340). Biegli podtrzymali swoje opinie na rozprawie (k. 1457 – 1458, k. 1458 i k. 1457), przy czym na pierwszej rozprawie biegli psychiatrzyS. T.iB. P.dodali, że cechy nieprawidłowego rozwoju osobowości z wyraźnym zaznaczeniem niedojrzałości emocjonalnej i społecznej, znacznej sugestywności, nadmiernej łatwości w uleganiu wpływom i sugestiom otoczenia, ograniczają u oskarżonego zdolność kierowania swoim postępowaniem, jednak nie w stopniu znacznym, nie wyczerpującym warunkówart. 31 § 2 kk. To stwierdzenie podtrzymali również na ostatniej rozprawie (k. 1457 – 1458). Już w pierwszej apelacji obrońca oskarżonegoT. S.podnosił zarzut obrazyart. 167 kpkiart. 203 kpk(k. 621-624). Dla wyjaśnienia tego zagadnienia, Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z dodatkowej opinii biegłych psychiatrówZ. N.iM. J., którzy wnioskowali obserwację i opinię taką biegli, po zapoznaniu się z opiniami biegłychS. T.iB. P.oraz psychologaR. J.z przeprowadzonymi przez nich badaniami, wydali, stwierdzając, że nie widzą konieczności umieszczenia opiniowanegoT. S.na obserwacji sądowo-psychiatrycznej w zamkniętym zakładzie i uznali, że kilkakrotne badania psychiatryczne ambulatoryjne, połączone z badaniami psychologicznymi, wskazującymi na brak organicznych zmian w pracy ośrodkowego układu nerwowego, są wystarczające dla postawienia ostatecznego rozpoznania. U oskarżonego rozpoznali cechy osobowości niedojrzałej oraz ociężałość umysłową. Tempore criminis opiniowany miał zdolność do rozpoznania znaczenia inkryminowanego mu czynu, a także zdolność do pokierowania swoim postępowaniem –art. 31 § 1 lub § 2 kknie zachodzi (k. 813-816). Mając powyższe na uwadze, podnieść trzeba, że jakkolwiek faktycznie biegli psychiatrzyZ. N.iM. J.w swej pierwszej opinii (k. 320 – 323) wnioskowali obserwację i sąd taką obserwację postanowił przeprowadzić, jednak wyraźnie zaznaczył, że miała ona polegać na powtarzających się badaniach ambulatoryjnych na Oddziale Obserwacji Psychiatrycznej Szpitala w Areszcie Śledczym wK.(k. 328) i taka właśnie procedura została wobec oskarżonegoT. S.zastosowana, co wyraźnie wynika z opinii biegłychS. T.iB. P., którzy podali również, że badania ambulatoryjne uznane zostały za równoważną formę badania psychiatrycznego taką samą, jak obserwacja w warunkach szpitalnych (k. 527 i 544 v – 545) zaś biegliZ. N.iM. J., po zapoznaniu się z tą opinią, wyraźnie stwierdzili, w wyżej powołanej opinii uzupełniającej, iż nie wymagana jest obserwacja i również wydali opinię ostateczną, to trudno tu mówić o naruszeniuart. 203 kpk. Zgodnie z § 1 tego artykułu, to biegli zgłaszają konieczność obserwacji i jakkolwiek odnośnie oskarżonegoT. S.taki wniosek został zgłoszony (k. 320 – 323), to jednak ci sami biegli, po zapoznaniu się z opiniami wydanymi przez biegłych psychiatrówS. T.iB. P.i psychologaR. J., stwierdzili, że przeprowadzone badania ambulatoryjne są wystarczające i nie jest potrzebna obserwacja. Podkreślić należy, że to tylko biegli decydują o rodzaju przeprowadzonych badań i o tym co jest konieczne dla wydania ostatecznej opinii psychiatrycznej. Skoro biegli psychiatrzy ze Szpitala przy Areszcie Śledczym wK., uznali za wystarczające przeprowadzenie badania ambulatoryjne i psychologiczne, zaś biegliZ. N.iM. J.zgodzili się z tym stanowiskiem i również wydali opinię uzupełniającą, to nie może być mowy ani o naruszenieart. 203 § 1, 2 lub 3 kpk, a również naruszeniaart. 167 kpk, przy czym apelacja nawet nie precyzuje na czym obraza tego ostatecznego przepisu miałaby polegać. Na koniec tej części rozważań należy jeszcze zauważyć, że omawiana apelacja w ogóle nie kwestionuje opinii wydanych przez biegłych psychiatrów. Odnośnie zarzutu naruszeniaart. 10 kk, to stwierdzić trzeba, że obrazę tego przepisu zarzucały już dwie poprzednie apelacje wniesione przez obrońcę tego oskarżonego (k. 621 – 624 i k. 1140 – 1142). Już w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 stycznia 2004 roku „Sąd Apelacyjny stanął jednoznacznie na stanowisku, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do zaakceptowania apelacji obrońcy oskarżonegoT. S.domagającej się zastosowania wobec tegoż oskarżonego środka poprawnego i odstąpienia od orzeczenia wobec niego kary w oparciu o przepisykodeksu karnego” (k. 1311). Sąd Apelacyjny, w składzie rozpoznającym omawianą apelację, w całości podziela to stanowisko, gdyż od wydania powołanego wyżej wyroku, okoliczności o jakich mowa w cytowanym uzasadnieniu nie uległy zmianie, a nadto na stronie 16 uzasadnienia, Sąd I instancji przytacza i analizuje okoliczności, jakie miał na uwadze przyjmując, że wobec oskarżonegoT. S.należy zastosować dyspozycjęart. 10 § 2 kki Sąd Apelacyjny w całości podziela to stanowisko. Apelacja obrońcy właściwie zgadza się, że postępowanie oskarżonego było drastyczne i nacechowane szczególnym okrucieństwem, jednak stopień jego rozwoju, warunki osobiste i właściwości opisane przez biegłych psychiatrów nie przemawiały za stosowaniem odpowiedzialności na zasadach przewidzianych wkodeksie karnym. Prawdą jest, że w chwili czynu oskarżony miał 15 lat i 4 miesiące. Ustawodawca jednak, wart. 10 § 2 kkwyraźnie podał, że zastosowanie tego przepisu odnosi się do nieletnich, którzy popełnili wymienione w tym przepisie czyny po ukończeniu właśnie 15 lat. Dalej zgodzić się należy, że biegli psychiatrzy w wyżej powołanych już opiniach oraz biegły psycholog, stwierdzili u oskarżonego cechy niedojrzałości osobowości z zaznaczonymi trudnościami adaptacyjnymi, niski poziom intelektualny, niedojrzałość emocjonalną i społeczną oraz ociężałość umysłową – II = 88, a biegliS. T.iB. P.na rozprawach podali, że te cechy osobowości ograniczają u oskarżonego jego zdolność kierowania swoim postępowaniem, jednak nie w stopniu znacznym, nie wyczerpującym warunkówart. 31 kk, jednak podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, który miał na uwadze te opinie, by te okoliczności przemawiały za przyjęciem stanowiska apelacji, iż stopień rozwoju oskarżonego był tak niski, że nie pozwoliłby na przyjęcie, iż oskarżony nie rozpoznawał moralnego i prawnego charakteru swego czynu. Przecież miał on jedynie ograniczoną i to w stopniu nieznacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, a nie dotyczyło to zdolności rozpoznania znaczenia czynu. Co do stopnia rozwoju oskarżonego należy też zauważyć, jak to podał biegły psychologR. J.stwierdzając u oskarżonegoT. S.ociężałość umysłową, miał na myśli dolny zakres obszaru normy, zaś różnica w skali inteligencji 88 – 95 jest jedynie różnicą ilościową, nie jest różnicą jakościową (k. 1037 v – 1038). Potwierdza to również biegła psychologM. P., która nie stwierdza u oskarżonego niedorozwoju umysłowego, zaś poziom funkcjonowania umysłowego tego oskarżonego podaje jako przeciętny (k. 1456). Wreszcie co do warunków osobistych, oprócz powyższych okoliczności, należy jednak stwierdzić, że oskarżony pochodzi z pełnej rodziny, bez cech patologii, potrzeby bytowe miał zaspakajane w przeciętnym stopniu, uczęszczał do VIII klasy szkoły podstawowej (k. 180). Z tych wszystkich powodów nie można podzielić stanowiska apelacji obrońcy oskarżonegoT. S.co do naruszeniaart. 10 § 2 kk, który to przepis Sąd I instancji zastosował prawidłowo, a tym samym nie można również zgodzić się ze stosownym wnioskiem tej apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec tego oskarżonego środka poprawczego, którego to wniosku zresztą obrońca oskarżonego nie poparł na rozprawie odwoławczej. Omawiana apelacja w ogóle nie wypowiedziała się co do treściart. 10 § 3 kk, gdyż z jej uzasadnienia wynika, iż kwestionuje ona jedynie zastosowanieart. 10 § 2 kk. Co do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych stwierdzić należy, że w żadnym przypadku, ani w opisie czynu, ani też w uzasadnieniu, Sąd I instancji nie przyjmuje, by oskarżonyT. S.spełniał kierownicza rolę wobec współoskarżonegoR. F., a więc to twierdzenie uznać należy za mijające się z prawdą. Prawdą natomiast jest, że Sąd I instancji ustalił, iż oskarżonyT. S.był inicjatorem zabójstwa, jednak swoje stanowisko w tym zakresie należycie uzasadnił i to zarówno odwołując się do opinii biegłych lekarzy psychiatrów, jak i psychologów (s. 6-9 uzasadnienia), oraz zeznań świadkówP. B.(k. 1444) iŁ. Z.(k. 1409 v – 1410). Uzasadnił ten Sąd również, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, dlaczego w tym zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoR. F., zaś odmówił tej wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoT. S.. Nie znajduje potwierdzenia w protokole rozprawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku odnośnie wyjaśnień oskarżonegoR. F., by wyjaśnił on „podjąłem decyzję o zabiciu”, „chciałem mieć wiatrówkę”, (k. 1395 – 1396). Co prawda pewne sprzeczności co do samego przebiegu zabójstwa w wyjaśnieniach oskarżonegoR. F.istnieją, zresztą dziwnym byłoby, gdyby słuchany wielokrotnie oskarżony, wyjaśniał zawsze identycznie, jednak co do faktu od kogo wyszła inicjatywa zabójstwa, od pierwszego przesłuchania, poprzez całe postępowanie, przygotowawcze i sądowe, składa jednoznacznie wyjaśnienia, twierdząc zawsze, że inicjatywa zabójstwaM. S.wyszła od oskarżonegoT. S.. Nie znaczy to wszak, jak twierdzi apelacja, że oskarżony ten odegrał pierwszoplanową rolę w tymże zabójstwie. Przecież Sąd I instancji wyraźnie zaznacza, że obaj oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu czyli w formie współsprawstwa (s. 9-10 uzasadnienie), a stanowisko to w całości podziela Sąd odwoławczy. Twierdzenia omawianej apelacji w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzają się do samej tylko odmiennej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie wykazują, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Mając powyższe rozważania na uwadze zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może być uznany za zasadny. Omawiana apelacja nie kwestionuje kwalifikacji prawnej czynu oskarżonegoT. S.i w świetle rozważań prawnych Sądu I instancji, nie może ona budzić wątpliwości, przeto zasadnie Sąd ten przyjmuje, że oskarżony dopuścił się zbrodni zart. 148 § 2 pkt 1 kkiart. 148 § 2 pkt 2 kkiart. 148 § 2 pkt 3 kkorazart. 280 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 2 kk, zaś podstawą wymiaru kary jestart. 148 § 2 pkt 1 kkprzy zastosowaniuart. 11 § 3 kk. Odnośnie wymiaru kary 25 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonegoT. S., Sąd Apelacyjny zważył co następuje: jakkolwiek apelacja obrońcy oskarżonego nie podnosi wprost zarzutu rażącej niewspółmierności kary, to jednak podnosząc zarzut naruszeniaart. 10 kk(przy czym z uzasadnienia apelacji wynika, że chodzi o naruszenieart. 10 § 2 kk, o czym wyżej była już mowa, który to zarzut Sąd Apelacyjny uznał za bezzasadny) niewątpliwie kwestionuje również i wymiar kary. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (s. 16-17), Sąd i instancji przytacza okoliczności, jakie miał na uwadze przy wymiarze kary oskarżonemuT. S., przy czym, jakkolwiek nie powołujeart. 54 § 1 kk, to jednak z analizy uzasadnienia wyraźnie wynika, że miał na uwadze ten przepis, który dotyczy zarówno wymiaru kary nieletniemu, jakim był w chwili czynu oskarżonyT. S., jak i młodocianemu, jakim był oskarżonyR. F.. W tym ostatnim przypadku zostało to już omówione. Należy podnieść, że przepisart. 54 § 1 kkwszak nie eliminuje stosowania wobec oskarżonego nieletniego ogólnych dyrektyw wymiaru kary wynikających zart. 53 § 1 kk, ale nakazuje na pierwszym miejscu uwzględnić, „aby sprawcą wychować”, eksponując tym samym cele wychowawcze kary. Oczywiście te cele wychowawcze powinny uwzględniać również okoliczności o jakich mowa wart. 53 § 2 kk. W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela rozważania Sądu I instancji przeprowadzone na wyżej już powołanych stronach uzasadnienia, jednak z pewną modyfikacją. Prawidłowo Sąd I instancji podkreśla bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonegoT. S., wynikający z rodzaju i charakteru naruszone dobra a to życia ludzkiego, przy czym skutek w postaci śmierci nie może już być dodatkową okolicznością obciążającą, gdyż wchodzi do istotny zbrodni popełnionej przez oskarżonego, bezwzględny i brutalny sposób popełnienia czynu, naruszenie aż czterech przepisów cytowanych w kwalifikacji, a więc popełnienie zbrodni kwalifikowanej w zbiegu przepisów, o jakich mowa wart. 11 § 2 kk, bezpośrednio wręcz przemyślany zamiar popełnienia przestępstwa. Trzeba dalej mieć na uwadze, że to oskarżonyT. S.był inicjatorem zabójstwa, co już wyżej zostało omówione i jakkolwiek to oskarżonyR. F.przede wszystkim zadał większość ciosów pokrzywdzonemuM. S., to jednak pierwsze obrażenia rąk i nóg spowodował oskarżonyT. S.i to on wspólnie ze współoskarżonym zadał pierwszy cios w okolicę serca pokrzywdzonemu. Istotne znaczenie ma również podkreślone przez Sąd I instancji cyniczne wręcz zachowanie się oskarżonego po popełnieniu zabójstwa, a to wspólne poszukiwania z rodzicami pokrzywdzonego i utwierdzanie ich w nadziei, iżM.żyje pomimo tego, że przecież doskonale wiedział, iż wspólnie zR. F., go zabili. Prawdą jest, że oskarżony w chwili czynu miał 15 lat i 4 miesiące, ale ten fakt i stwierdzone u niego wyżej już omówione cechy niedojrzałej osobowości, niski poziom intelektualny – ociężałość umysłowa, a nawet ograniczona, ale nie w stopniu znacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, a więc okoliczności, które niewątpliwie należy uwzględnić przy ocenie stopnia winy i które powodują, że ten stopień nie można uznać za relewantny do bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, to jednak niewątpliwie jest on wysoki. Dlatego też nie można uznać, by dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności, a więc maksymalnej, jaką można orzec wobec sprawcy nieletniego, przekraczała ten wysoki stopień winy oskarżonegoT. S.. Jeszcze raz trzeba tu podkreślić wyżej omówiony już bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Zauważyć tu jeszcze należy, co zostało omówione przy analizie wymiaru kary odnośnie oskarżonegoR. F., że nie można jednoznacznie stwierdzić, że mając na uwadze postawę oskarżonych w toku postępowania karnego, należy stwierdzić, że póki co oskarżeni nie rokują na resocjalizację (s. 17 uzasadnienia). O ile to stwierdzenie co do oskarżonegoR. F., Sąd Apelacyjny uznał za sprzeczne z aktualną opinią tego oskarżonego z Aresztu Śledczego, to już odnośnie oskarżonegoT. S.sytuacja jest inna. Jak wynika z opinii Aresztu Śledczego wK.z dnia 13 maja 2005 roku (k. 1628) zachowanie oskarżonego można uznać za poprawne, posiada liczne wnioski nagrodowe ale i trzy wnioski o wymierzenie kary dyscyplinarnej. Co prawda prognoza penitencjarnej jest pozytywna, ale już prognoza kryminologiczno-społeczna na chwilę obecną jest niepewna. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stwierdzenia tej opinii, gdyż jest ona wystawiona przez organ fachowy. Stwierdzić tu trzeba, że opinia ta nie jest tak jednoznacznie pozytywna jak opinia odnośnie oskarżonegoR. F.i dlatego też uznać należy, że oskarżonyT. S., właśnie dla celów resocjalizacyjnych, wymaga długotrwałego oddziaływania w warunkach pozbawienia wolności, aby po prostu oskarżonego wychować. Wreszcie Sąd Apelacyjny podnosi, że zachowania oskarżonegoT. S.na rozprawie apelacyjnej, a mianowicie jego oświadczenie, że nic nie ma do powiedzenia i to po wysłuchaniu sprawozdania oraz przemówień stron, a w szczególności rodziców pokrzywdzonegoM. S., oraz jego odpowiedź na pytanie przewodniczącego „po prostu chciałem być obecny na rozprawie”, jednoznacznie przemawiają za wyrażeniem stanowiska, iż dotychczas nie zrozumiał jakiej zbrodni się dopuścił. Te wszystkie okoliczności doprowadziły do uznania, że wymierzona oskarżonemuT. S.kara 25 lat pozbawienia wolności w żadnym razie nie może być uznana za rażąco surową, a wręcz jest karą sprawiedliwą, która powinna wychować oskarżonego. Nawet gdyby przyjąć, że omawiana apelacja zarzuca również obrazęart. 10 § 3 kkto stwierdzić trzeba, że zarzut ten byłby bezzasadny, gdyż zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, „zawarty wart. 54 § 2 kkzakaz orzekania wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa nie ukończył 18 lat, kary dożywotniego pozbawienia wolności nie wyklucza wymierzenia nieletniemu, odpowiadającemu w warunkachart. 10 § 2 kkza przestępstwo zagrożone taką karę – 25 lat pozbawienia wolności” (wyrok z dnia 22 września 1999 roku sygn. III KKN 195/99 – OSNKW 1999, z. 11-12 poz. 73). To stanowisko Sąd Apelacyjny podziela. Stosowanie zaś nadzwyczajnego złagodzenia na podstawieart. 10 § 3 kkjest fakultatywne, przeto nie zastosowanie tego przepisu nie może stanowić obrazy prawa materialnego. Zresztą brak jest jakichkolwiek podstaw do stosowania tego dobrodziejstwa wobec oskarżonegoT. S.i apelacja nie podaje żadnych okoliczności, które miałyby przemawiać za stanowiskiem przeciwnym. Z tych wszystkich powodów zaskarżony wyrok co do tego oskarżonego został utrzymany w mocy. O kosztach obrony z urzędu orzeczono po myśli art. 29 ustawy o Adwokaturze. O kosztach oskarżycieli posiłkowych orzeczono na zasadzieart. 627 kpk. Na zasadzieart. 624 § 1 kpkzwolniono obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, gdyż skazani oni zostali na długotrwałe kary pozbawienia wolności, nie mają żadnego majątku, a więc przemawiają za tym względy słuszności. /BD

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

154505000005127_XVII_AmA_000024_2004_Uz_2005-06-30_001

XVII AmA 24/04

2005-06-30 02:00:00.0 CEST

2021-05-19 21:00:10.0 CEST

2021-05-19 11:56:22.0 CEST

15450500

5127

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Andrzej Turliński Protokolant: Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2005 r. w Warszawie na rozprawie spraw z odwołań (...) Spółki z o.o. w G. i Gminy G. w G. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji i konsumentów na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Ko

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Lubańska" xPublisher="ilubanska" xVersion="1.0" xLang="PL" xYear="2004" xEditor="ilubanska" xToPage="12" xFlag="published" xEditorFullName="Iwona Lubańska" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolNmbr="000024" xVolType="15/450500/0005127/AmA"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 czerwca 2005 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: SSO Andrzej Turliński</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: Monika Rasińska</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2005 r. w Warszawie na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">spraw z odwołań <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. w <xAnon>G.</xAnon> i Gminy <xAnon>G.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> </xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów</xText> <xText xALIGNx="left">o ochronę konkurencji i konsumentów</xText> <xText>na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 stycznia 2004r Nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>I. z odwołania <xAnon>(...)</xAnon> Spółki z o.o. w <xAnon>G.</xAnon> </xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>uchyla zaskarżoną decyzję w pkt 3,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję w pkt 4 w ten sposób, że obniża nałożoną w nim karę pieniężną do kwoty 14.15lzł (czternaście tysięcy sto pięćdziesiąt jeden złotych),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>oddala odwołanie w pozostałej części,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>znosi między stronami koszty postępowania,</xText> </xUnit> <xText>II z odwołania Gminy <xAnon>G.</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon> :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oddala odwołanie,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Gminy <xAnon>G.</xAnon> na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720zł (siedemset dwadzieścia zł) tytułem zastępstwa pro­cesowego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego z urzędu Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów <xAnon>decyzją nr (...)</xAnon> z dnia 30 stycznia 2004r uznał działanie Spółki <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. w <xAnon>G.</xAnon> oraz Gminy <xAnon>G.</xAnon> za praktykę ograniczającą konkurencję i naruszają­cą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust 1 pkt 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - polegającą na zawarciu przez <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. i Gminę <xAnon>G.</xAnon> ograniczającego konkurencję porozumienia ograniczającego dostęp do rynku wywozu odpadów lub eliminowanie z tego rynku przedsiębior­ców nie objętych porozumieniem poprzez ograniczanie im możliwości korzy­stania ze składowiska odpadów w <xAnon>G.</xAnon> i stwierdził zaniechanie jej sto­sowania z dniem 3 grudnia 2003r. /pkt 1 decyzji/. Na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 pkt 5 w/w ustawy uznał za praktykę ograniczającą konkurencję działania Spółki polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na rynku wywozu odpadów przez ograni­czanie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom ze składowiska odpadów w <xAnon>G.</xAnon> i nakazał zaniechanie jej stosowania (pkt 2 decyzji). W pkt 3 decyzji, uznał za ograniczającą konkurencję z art. 8 ust. 1 i 2 pkt 1 w/w ustawy, praktykę Spółki polegającą na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku skła­dowania odpadów, polegającą na bezpośrednim narzucaniu nadmiernie wygó­rowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów za składowisku w <xAnon>G.</xAnon>i nakazał zaniechanie jej stosowania. Na podstawie art. 101 ust 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na Spółkę <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. w <xAnon>G.</xAnon>,; karę pieniężną w wysokości 28.302 zł. zaś na Gminę <xAnon>G.</xAnon> - Urząd Miasta, karę pieniężną w wysokości 14.15l zł. (pkt 4 i pkt 5 decyzji).</xText> <xText>Prezes UOKiK ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText>Na terenie gminy <xAnon>G.</xAnon> zlokalizowane jest składowisko odpadów komu­nalnych. Jego właścicielem do grudnia 2003r. była Gmina <xAnon>G.</xAnon>. Obiekty wysypiska komunalnego zostały oddane w dzierżawę Spółce. Dzierżawca został zobowiązany do wydawania podmiotom starającym się o otrzymanie zezwolenia na zbieranie i transport odpadów komunalnych z terenu Gminy <xAnon>G.</xAnon>, za­pewnienia o przyjmowaniu dostarczanych odpadów na wysypisko, pod warun­kiem, że firma starająca się o zezwolenie osiada specjalistyczny transport, trwale oznakowany znakami firmy, osoba uprawniona do reprezentowania firmy złoży oświadczenie o zaakceptowaniu stawek opłat pobieranych przez administratora według stawek uchwalonych przez Radę Gminy za unieszkodliwianie i składo­wanie odpadów na wysypisku. Spółka ponosi koszty utrzymania składowiska, uiszcza należny podatek od nieruchomości, płaci czynsz dzierżawny oraz opłatę dot. ochrony środowiska.</xText> <xText>W grudniu 2003r wysypisko odpadów komunalnych w <xAnon>G.</xAnon> zostało wniesione tytułem aportu do Spółki.</xText> <xText>Spółka prowadziła działalność w zakresie wywozu odpadów komunal­nych z terenu Miasta i gminy <xAnon>G.</xAnon>. Spółka jako jedyny przedsiębiorca, który na terenie <xAnon>G.</xAnon> świadczył usługi w zakresie wywozu odpadów komu­nalnych, pobierała z tego tytułu opłaty w wysokości ustalonej w uchwałach Ra­dy Miejskiej w <xAnon>G.</xAnon> w sprawie ustalenia maksymalnych stawek opłat. Tylko jeden przedsiębiorca zwrócił się do Spółki o wydanie zapewniania skła­dowania odpadów - <xAnon>M. Ł.</xAnon> <xAnon> Firma Handlowo-Usługowa (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>. Wystąpił on do Spółki o wydanie zapewnienia składo­wania odpadów. Jego wniosek został załatwiony odmownie. Spółka swoje sta­nowisko uzasadniała tym, iż nie jest właścicielem, lecz tylko administratorem składowiska w <xAnon>G.</xAnon> i zgodnie z umową dzierżawy jest zobowiązana do udostępniania go innym podmiotom gospodarczym posiadającym koncesję, świadczącym usługi wywozu nieczystości na terenie <xAnon>G.</xAnon> na warunkach określonych przez Radę Miejską w <xAnon>G.</xAnon>. Przedsiębiorca zwrócił się więc do Burmistrza <xAnon>G.</xAnon> o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalno­ści w zakresie zbierania i transportu odpadów komunalnych z terenu tej Gminy. Brak we wniosku dokumentu potwierdzającego gotowość odbioru odpadów na legalne składowisko odpadów stał się jedną z przyczyn odmowy wydania tego zezwolenia. Wobec tego przedsiębiorca ponownie zwrócił się do Spółki o wy­danie przyrzeczenia odbierania odpadów komunalnych z terenu <xAnon>G.</xAnon> na administrowane przez nie składowisko. Spółka na ten wniosek wystąpiła do Za­rządu Gminy <xAnon>G.</xAnon> o wskazanie warunków, na jakich może przyjmować odpady komunalne od innych podmiotów wykonujących działalność gospodar­czą w zakresie zbierania odpadów komunalnych. Burmistrz poinformował pana <xAnon>Ł.</xAnon>, że zgodnie z ustawą o utrzymaniu porządku i czystości w gmi­nach przedsiębiorca ubiegający się wyłącznie o zezwolenie na zbieranie i trans­port odpadów komunalnych powinien udokumentować gotowość ich odbioru przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub uniesz­kodliwiania odpadów. W dniu 05.09.2002r. przedsiębiorca wystąpił do Spółki z prośbą o wydanie zapewnienia składowania odpadów. W odpowiedzi Spółka przesłała mu zapewnienie wyjaśniając jednocześnie, że przyczyną zwłoki był brak cennika za składowanie i warunków przyjmowania odpadów, konieczność ustalenia cennika pojawiła się bowiem dopiero wtedy, gdy pan <xAnon>Ł.</xAnon> wy­stąpił z wnioskiem o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów. Warunkiem przyjmowania odpadów przez Spółkę miało być podpisanie i wykonywanie umowy stanowiącej załącznik do zapewnienia oraz przestrzeganie postanowień uchwał Rady Miejskiej w <xAnon>G.</xAnon> i przepisów ogólnie obowiązujących do­tyczących gospodarowania odpadami i ochrony środowiska. Rada Miejska pod­jęła uchwałę w sprawie ustalenia opłat za przyjmowanie i składowanie odpadów na wysypisku komunalnym w <xAnon>G.</xAnon> w dniu 20.02.2003 r. Przedsiębiorca uznał niektóre z postanowień umowy za uciążliwe oraz przedstawił protokół rozbieżności. Podniósł, że stworzono dla niego odmienne warunki na korzysta­nie z wysypiska od warunków, na jakich korzystała z niego Spółka. Zakwestio­nował zapis zobowiązujący go* do ustalania wagi dostarczanych odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę, który jego zdaniem stwarzał Spółce możliwość wskazywania dla każdej z dostaw tych odpadów wagi w innym miejscu. Nie zaakceptował również proponowanych cen za przyjmowanie i składowanie od­padów twierdząc, iż są one zawyżone. Zakwestionował możliwość zmiany umowy bez potrzeby jej wypowiedzenia po ustaleniu przez organ Gminy regu­laminu gospodarki odpadami w Gminie, o ile byłaby sprzeczna z tym regulami­nem.</xText> <xText>Zezwolenie na transport i zbieranie odpadów komunalnych z terenu Gmi­ny <xAnon>G.</xAnon> wydano pod warunkiem, iż prowadzący działalność będzie wy­wozić odpady komunalne wyłącznie na wysypisko miejskie w <xAnon>G.</xAnon>, na podstawie podpisanej umowy stanowiącej załącznik do zapewnienia przyjmo­wania odpadów przez Spółkę. Ponadto zobowiązano przedsiębiorcę do przed­stawiania Burmistrzowi raz na kwartał rejestru zawartych umów oraz wykazu świadczonych usług, wraz z podaniem ilości wywiezionych odpadów z terenu Gminy <xAnon>G.</xAnon>, a także do prowadzenia pisemnego archiwum wszelkich otrzymanych skarg oraz podjętych w związku z nimi działań. Pan <xAnon>Ł.</xAnon> odwołał się od przedmiotowej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwo­ławczego, które uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia stwierdzając, że organ wydający zezwolenie nie może pominąć żadnego z obligatoryjnych elementów zezwolenia określonych w <xLexLink xArt="art. 9" xIsapId="WDU19961320622" xTitle="Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 622">art. 9 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach</xLexLink>, ale też nie może swobodnie kształ­tować treści zezwolenia poprzez nakładanie na wnioskującego innych obowiąz­ków niż określone w przepisie.</xText> <xText>Burmistrz <xAnon>G.</xAnon> udzielił przedsiębiorcy zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieru­chomości położonych na terenie Gminy <xAnon>G.</xAnon>. Ten jednak nie rozpoczął działalności.</xText> <xText>W dacie wydania panu <xAnon>Ł.</xAnon> zapewnienia składowania odpa­dów nie było ustalonego cennika składowania odpadów, ponieważ Spółka była dzierżawcą wysypiska i ponosiła wszystkie koszty związane z jego utrzyma­niem, i wcześniej nie było potrzeby opracowywania cennika składowania odpa­dów. Prezes Spółki wprowadzał ceny za usuwanie i unieszkodliwianie odpadów komunalnych ustalone uchwałą Rady Miejskiej. Stosowane były maksymalne stawki wynikające z uchwały, ponieważ były one ustalane na minimalnym po­ziomie, a szczególnie przy zbieraniu odpadów z terenów wiejskich ponoszone są znacznie większe koszty, niż uzyskiwane wpływy przy zastosowaniu stawek zatwierdzonych przez Radę Miejską. Ta zaś kierując się potrzebą utrzymania czystości w Gminie i chęcią zapobieżenia wysypywania śmieci przez mieszkań­ców w miejscach niedozwolonych wprowadziła zasadę ponoszenia opłat przez właścicieli nieruchomości zależnie od liczby osób</xText> <xText>zameldowanych w nieruchomości. Stawka wynosiła więc 3 zł od osoby, nie więcej niż 15 zł od gospodarstwa domowego. Rada Miejska nie kierowała się faktycznym rachunkiem ekonomicznym, lecz możliwościami finansowymi przeciętnego mieszkańca Gminy. Spółka miała odbierać każdą ilość odpadów za zryczałtowaną opłatę od osoby, by zachęcić mieszkańców do oddawania wszystkich odpadów. Spółka nie była nastawiona na wypracowanie zysku, lecz na realizację zadania Gminy, jakim jest utrzymanie porządku i czystości na jej terenie. Spółka podała, iż w kalkulacji opłaty za usuwanie i unieszkodliwianie odpadów komunalnych świadomie zaniżono koszt składowania odpadów. Róż­nicę kosztów pokrywała sobie z innej działalności.</xText> <xText xALIGNx="left">Prezes UOKiK zważył co następuje:</xText> <xText>Gmina posiada monopol w zakresie działalności organizacyjnej podejmowanej dla utrzymania porządku i czystości na jej terytorium, a Spółka jest administra­torem jedynego w <xAnon>G.</xAnon> składowiska odpadów i zarazem świadczy usłu­gi w zakresie wywozu odpadów komunalnych z terenu <xAnon>G.</xAnon>. Działania Gminy <xAnon>G.</xAnon> i Spółki uniemożliwiały i ograniczały powstanie i rozwój konkurencji na rynku wywozu 1 składowania odpadów w <xAnon>G.</xAnon>. Podmio­ty te wpływały na sytuację konkurencyjną innych przedsiębiorców, którzy pró­bowali rozpocząć działalność w zakresie wywozu odpadów komunalnych na terenie tej Gminy. Zachowanie Gminy <xAnon>G.</xAnon> i Spółki mogło mieć także pośrednio wpływ na konsumentów korzystających z usług wywozu odpadów komunalnych. Zostali oni pozbawieni możliwości wyboru spośród ofert więk­szej liczby konkurentów działających na w/w rynku. Gmina i Spółka działały na rynku składowania odpadów komunalnych posiadając na nim silną pozycję do­minującą.</xText> <xText>Umowa dzierżawy wysypiska w <xAnon>G.</xAnon> zawarta pomiędzy Gminą i Spółką w brzmieniu sprzed 21.08.2002 r. stanowiła, że dzierżawca - Spółka - będzie udostępniać wysypisko innym przedsiębiorcom posiadającym odpowied­nie zezwolenie świadczącym usługi wywozu nieczystości na terenie Gminy <xAnon>G.</xAnon> na warunkach określonych przez Radę Miejską. Treść § 6 wskazy­wała, że Spółka będzie mogła przyjmować odpady na administrowane przez</xText> <xText>siebie składowisko od innych przedsiębiorców, na określonych przez Gminę wa-</xText> <xText><xBx>\ \</xBx></xText> <xText>runkach. W momencie zawierania umowy dzierżawy przedmiotowe warunki nie zostały opracowane Oznacza to, iż strony umowy przewidywały, że na rynku wywozu odpadów z terenu <xAnon>G.</xAnon> mogą pojawić się konkurenci Spółki i w §6 umowy dzierżawy przyjęły rozwiązanie uniemożliwiające im rozpoczęcie konkurencyjnej działalności, co potwierdzają ustalone fakty sprawy. Kiedy w marcu 2002 r. pojawił się pierwszy przedsiębiorca, który chciał rozpocząć dzia­łalność gospodarczą w zakresie wywozu odpadów z terenu <xAnon>G.</xAnon> Spółka stwierdziła, że nie ma możliwości wydania zapewnienia o przyjmowaniu odpa­dów na składowisko, gdyż wydzierżawiający - Gmina nie określił warunków, na jakich składowisko może być udostępniane innym przedsiębiorcom. Burmistrz <xAnon>G.</xAnon> z kolei odmówił wydania zezwolenia z powodu braku udokumento­wania gotowości odbioru odpadów komunalnych przez przedsiębiorcę prowa­dzącego działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. Zatem z jednej strony konkurencyjny przedsiębiorca z powodu nie uchwalenia stosow­nych warunków nie uzyskał od Spółki zapewnienia przyjmowania odpadów na składowisko, z drugiej zaś strony z powodu braku zapewnienia przyjmowania odpadów na składowisko Burmistrz <xAnon>G.</xAnon> nie wydał mu stosownego zezwo­lenia. W tym stanie rzeczy żaden potencjalny konkurent Spółki na rynku wywo­zu odpadów nie był w stanie spełnić warunków formalnych niezbędnych do rozpoczęcia działalności. Kiedy ostatecznie wydano stosowne zezwolenie po okresie nadmiernie długiego rozpatrywania wniosku, w jego treści postawiono szereg dodatkowych warunków nie odpowiadających przepisom prawa. Poja­wienie się przedsiębiorcy zainteresowanego prowadzeniem działalności na ryn­ku wywozu odpadów nie skłoniło zatem Spółki i Gminy do podjęcia sprawnych działań w celu stworzenia warunków dla powstania i rozwoju konkurencji na tym rynku. Dowodzi tego opieszałość w podejmowaniu działań prowadzących do usunięcia przeszkód formalnych rozpoczęcia działalności przez potencjal­nych konkurentów. Każde działanie Gminy i Spółki zmierzające do usunięcia tych przeszkód było wymuszone uporczywymi staraniami. Przedsiębiorcy Spół­ka i Gmina tworzyły kolejne bariery utrudniające wejście na rynek wywozu od­padów potencjalnym konkurentom.</xText> <xText>Świadczy to o porozumieniu Gminy i podległej jej Spółki, które niefor­malnie zmierzały do ograniczenia rozwoju konkurencji na lokalnym rynku wy­wozu odpadów poprzez utrudnianie rozpoczęcia działalności pierwszemu przed­siębiorcy, który zgłosił się do Spółki o wydanie zapewnienia przyjmowania od­padów, a do Gminy o wydanie stosownego zezwolenia. Podstawą funkcjonowa­nia porozumienia była umowa dzierżawy składowiska odpadów w <xAnon>G.</xAnon> łącząca Gminę jako właściciela tego składowiska ze Spółką-jego dzierżawcą.</xText> <xText>Gmina i Spółka od dnia wygaśnięcia umowy dzierżawy składowiska w <xAnon>G.</xAnon> nie stosują porozumienia ograniczającego konkurencję polegają­cego na ograniczaniu dostępu do rynku wywozu odpadów lub eliminowaniu z tego rynku przedsiębiorców nie objętych porozumieniem poprzez ograniczanie im możliwości korzystania ze składowiska, zatem należało stwierdzić zaniecha­nie stosowania tej praktyki.</xText> <xText>W ramach drugiego z postawionych zarzutów (nadużywania pozycji dominują­cej) dotyczącego wyłącznie Spółki, Prezes UOKiK uznał, że działa ona na dwóch rynkach: rynku składowania odpadów komunalnych obejmujących ob­szar <xAnon>G.</xAnon> oraz na rynku wywozu tych odpadów. Na rynku składowania od­padów najpierw jako dzierżawca, a obecnie jako właściciel jedynego składowi­ska zlokalizowanego na terenie <xAnon>G.</xAnon> zajmuje niekwestionowaną pozycję dominującą. Również na rynku usuwania odpadów Spółka posiada silną domi­nującą pozycję. Nadużycie tej pozycji przejawiało się w ograniczaniu konkuren­cji, a także stosowaniu zawyżonych cen za przyjmowanie odpadów na wysypi­sko. Zdaniem Prezesa UOKiK były to ceny nadmiernie wygórowane. Ustalenie cen na takim poziomie stanowi dla potencjalnych konkurentów Spółki na rynku wywozu odpadów skuteczną barierę wejścia na ten rynek, zaś sama Spółka nie jest związana cennikiem za składowanie odpadów. Ma ona tym samym korzyst­niejsze warunki prowadzenia działalności od jej ewentualnych konkurentów. Ewentualne wywożenie odpadów na inne składowiska wiąże się ze znacznym zwiększeniem kosztów prowadzenia działalności w zakresie wywozu odpadów. Ponadto wśród warunków zawartych w proponowanej umowie znalazło się po­stanowienie zobowiązujące przedsiębiorcę go do ustalenia wagi dostarczanych odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę. Znamienny jest fakt, iż Spółka formułując ten warunek umowy nie posiadała wagi. Waga wozowa do ważenia odpadów została zakupiona przez Spółkę później. Tymczasem Spółka stawiając taki warunek panu <xAnon>Ł.</xAnon>, sama ustalała ilość składowanych odpadów stosując miarę objętościową. Wymóg ważenia odpadów przed przyjęciem ich na składowisko należy zatem uznać za kolejne utrudnianie dostępu do rynku. Spół­ka łącząc działalność w zakresie składowania odpadów komunalnych z działal­nością w zakresie wywozu tych odpadów wykorzystywała swoją pozycję na rynku składowania odpadów w celu utrudniania wejścia na rynek wywozu od­padów innym przedsiębiorcom.</xText> <xText>Zdaniem Prezesa UOKiK, cena za zeskładowanie jednej tony odpadów komunalnych nie segregowanych - ustalona na poziomie 73,22 zł netto wynika­jąca z kalkulacji przygotowanej przez Spółkę uchwalone przez Radę Miejską była nadmiernie wygórowana. Kalkulacja na miesięczną opłatę od 1 mieszkańca Gminy <xAnon>G.</xAnon> za wywóz nieczystości stałych w roku 2003 według przelicz­nika metrów sześciennych na tony stosowanego przez Spółkę daje bowiem kwo­tę 22,00 zł/t . Przytoczone fakty prowadzą do wniosku, iż koszt składowania 1 tony odpadów na wysypisku jaki ponosiła Spółka wywożąca odpady z terenu <xAnon>G.</xAnon> wynosi 22 zł. Pozostali przedsiębiorcy, którzy chcieliby składować odpady na składowisku w <xAnon>G.</xAnon> musieliby przyjąć stawkę wynikającą z oficjalnego cennika, tj. 73,22 zł/t.</xText> <xText>Ustalając wysokość nałożonej na Spółkę kary pieniężnej wzięto pod uwa­gę stopień naruszenia interesu publicznego przez nadużywanie przez nią siły rynkowej w stosunku do słabszych uczestników rynku, oraz możliwości finan­sowe adresata decyzji. Kara w wysokości 28.302 zł ma Spełnić również funkcję prewencyjną z tytułu stosowania praktyk ograniczających konkurencję sprzecz­nych z interesem publicznym. Na decyzję o nałożeniu kary wpłynął również fakt, iż Spółka nie po raz pierwszy wykorzystując swoją pozycję na rynku naru­sza zasady konkurencji i stosuje praktyki ograniczające konkurencję.</xText> <xText>Ustalając wysokość nałożonej kary pieniężnej na Gminę Organ Antymonopolo­wy wziął pod uwagę stopień naruszenia interesu publicznego przez Gminę, bę­dący efektem zawarcia przez nią porozumienia ograniczającego konkurencję stwierdzonego w punkcie 1 sentencji decyzji.</xText> <xText>Od wydanej decyzji Spółka i Gmina odwołały się do Sądu Ochrony Kon­kurencji i Konsumentów — Sądu Okręgowego w Warszawie</xText> <xText>W swoim odwołaniu Spółka wniosła o uchylenie przedmiotowej decyzji w całości i orzeczenie, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do zawarcia za­kazanego prawem ograniczającego konkurencję, oraz orzeczenie, że Spółka nie stosowała praktyki polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku składowania odpadów, polegającą na przeciwdziałaniu ukształtowania się wa­runków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na rynku wywozu odpadów poprzez ograniczanie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom na składowisku odpadów w <xAnon>G.</xAnon>; a także że nie stosowała praktyki po­legającej na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku składowania odpadów poprzez narzucenie nadmiernie wygórowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów na wysypisku w <xAnon>G.</xAnon>.</xText> <xText>Skarżonej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie zasady obowiązku ustala­nia prawdy obiektywnej przez pominięcie dowodu z kalkulacji ceny na składo­wanie odpadów na wysypisku na podstawie rzeczywistych kosztów prowadze­nia wysypiska i nie przeprowadzenie dowodu z cen funkcjonujących na innych wysypiskach - przy formułowaniu zarzutu stosowania przez <xAnon>(...)</xAnon> nadmiernie wygórowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów; naruszenie zasady praworządności przez pominięcie zastosowania przepisu art. 36 i 37 ustawy o odpadach przez ustalenie, że Spółka zastrzegając w umowie o dostar­czanie odpadów na wysypisko konieczność ważenia odpadów, działała z zamia­rem stworzenia warunków ograniczających konkurencję.</xText> <xText>Podnosiła, że działalność w zakresie zbierania i magazynowania odpadów przy­nosi straty, które są pokrywane z innej działalności Spółki. Zważyć należy, że odpłatność za zbieranie odpadów z terenów wiejskich nie jest taka sama jak w mieście, a promień odległości granic gminy od wysypiska wynosi około 15 km. Spółka ma obowiązek wypełniać zadania ciążące na Gminie w zakresie utrzy­mania czystości, prawidłowego unieszkodliwiania odpadów, tworzenia miejsc pracy. Nie jest nastawiona na maksymalizację zysku, o czym świadczą wyniki finansowe za ostatnie dwa lata. Z uwagi na to, że żaden przedsiębiorca nie wy­stąpił o zezwolenie na zbieranie odpadów, ani na składowanie odpadów na wy­sypisku, Rada Miejska zajęta innymi wymuszanymi codzienną działalnością wspólnoty samorządowej problemami, nie podejmowała tematu określenia za­sad i wysokości opłat za przyjmowanie odpadów na wysypisko. Gdy Pan <xAnon>Ł.</xAnon> wystąpił do <xAnon>(...)</xAnon> o przyrzeczenie przyjmowania zbiera­nych przez niego odpadów na wysypisko, otrzymał zgodnie z zapisem umowy dzierżawy odpowiedź odmowną gdyż Rada Miejska nie ustaliła jeszcze warun­ków składowania odpadów. Spółka miała prawo przypuszczać, że organy gminy wobec wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów podejmą procedurę określenia zasad przyjmowania odpadów na wysypisko. Ocena Prezesa Ochrony Konkurencji i Konsumentów, że powyższe fakty świadczą o tym, że Gmina i Spółka tworzyły bariery, broniąc swoich własnych ekonomicznych interesów poprzez blokowanie dostępu do rynku składowania odpadów jest nieuprawnio­na, skoro Spółka, będąc jednoosobową spółką Gminy nie była nastawiona na maksymalizację zysku, lecz miała obowiązek odbierania odpadów od wszyst­kich mieszkańców, niezależnie od ilości odpadów za zryczałtowaną stawkę nie gwarantującą zwrotu kosztów, w szczególności przy odbieraniu odpadów z tere­nów wiejskich. W sprawie nie mogło być mowy o opieszałości, ponieważ Pre­zes UOKiK nie uwzględnił faktu, iż konieczność ustalenia zasad składowania odpadów i cennika stosowanego na wysypisku nastąpiła pod koniec kadencji Rady Miejskiej, zaś trzy ostatnie sesje Rady, które odbyły się w kwietniu, czerwcu i październiku poświęcone były sprawom wcześniej zaplanowanym. Organy Gminy nie miały wystarczającego czasu do przeanalizowania kalkulacji kosztów składowiska odpadów. Natomiast Zarząd Gminy, kierując się chęcią pozytywnego załatwienia zezwolenia dla dokonał zmiany treści umowy dzier­żawy wysypiska. Nowe postanowienie umowy umożliwiło wydanie zapewnie­nia o gotowości przyjmowania odpadów na wysypisko pod warunkiem, że firma posiada specjalistyczny sprzęt transportowy i złoży oświadczenie o zaakcepto­waniu cen pobieranych przez administratora według stawek uchwalonych przez Radę Miejską za unieszkodliwianie i składowanie odpadów. Powyższy stan fak­tyczny świadczy jedynie o tym, że Gmina istotnie nie była przygotowana do udostępnienia wysypiska przedsiębiorcom nie powiązanym kapitałowo z Gminą a wysypisko nie było też technicznie przygotowane do odbioru odpadów od osób trzecich gdyż nie posiadało wagi. Brak wagi był spowodowany brakiem środków finansowych na jej montaż. W sytuacji, gdy ten sam podmiot zbierał odpady i prowadził wysypisko waga nie była niezbędna. Dopiero z chwilą gdy Pan <xAnon>Ł.</xAnon> wystąpił o zezwolenie na zbieranie odpadów z terenu gminy <xAnon>G.</xAnon> i wyraził chęć ich składowania na wysypisku zaistniała konieczność formalno-prawnego przygotowania wysypiska do przyjmowania odpadów od osób trzecich. Podjęto stosowne działania. Należy się zgodzić, że proces ten się przeciągał, ale winy za to nie ponosi Spółka. Prezes UOKiK niesłusznie zarzucił Spółce także nadużywanie pozycji dominującej na rynku składowania odpadów. Spółka ponosi pełne koszty utrzymania wysypiska a cennik opracowany został na podstawie kalkulacji wynikającej z faktycznie ponoszonych kosztów. Spółka nie płaci sama sobie za każdą tonę złożonych odpadów, ale ponosi w całości koszty eksploatacji wysypiska i będzie musiała ponieść koszt jego rekultywacji. W tej sytuacji niesłuszny jest zarzut, że przedsiębiorcy ponoszący opłaty na podstawie cennika ponosiliby znacznie wyższe niż Spółka koszty wywozu od­padów. Ustalenie w umowie o przyjmowanie odpadów na wysypisko, obowiąz­ku ważenia i ustalania jakości odpadów było działaniem podyktowanym ko­niecznością realizowania nakazów prawem ustalonych, a nie chęcią utrudnienia działalności konkurencyjnemu przedsiębiorcy. Zarzut wykorzystywania pozycji dominującej na rynku składowania odpadów przez narzucanie nadmiernie wy­górowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów także jest niesłuszny Ceny zostały ustalone bowiem na podstawie kalkulacji wynikającej z faktycznie po­noszonych kosztów. Spółka podnosi, że Organ antymonopolowy nie wniósł za­strzeżeń do przedstawionej kalkulacji kosztów wysypiska, ale ją bezpodstawnie odrzucił. Prezes UOKiK w swojej argumentacji skupił się na tym, że przy usta­laniu miesięcznej opłaty od jednego mieszkańca Gminy <xAnon>G.</xAnon> za wywóz nieczystości stałych w roku 2004 Spółka podała koszt składowania odpadów na poziomie 22 zł. od tony. Prezes UOKiK nie przyjął wyjaśnień Spółki, że kalku­lacja „od mieszkańca” była zrobiona na poziomie możliwym była do zaakcep­towania przez Radę Miejską, natomiast nie uwzględniała rzeczywistych kosztów eksploatacji wysypiska. Prezes UOKiK uznając ceny za odbiór i składowanie odpadów na wysypisku przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> za nadmiernie wygórowane, nie odniósł też tych cen do cen funkcjonujących w tym zakresie na terenie innych gmin. Ustalone przez Radę Miejską ceny wynikają z faktycznych kosztów i kształtują się na poziomie cen rynkowych stosowanych na innych wysypiskach.</xText> <xText>Spółka podnosiła także, że fakt, iż Spółka działając na rynku zbierania i na rynku składowania odpadów jednocześnie, może wynik finansowy obu tych działalności rozliczać łącznie i realizować nałożone przez Gminę zadanie utrzymania porządku i czystości w gminie, przy stosunkowo niskich opłatach ponoszonych przez członków wspólnoty samorządowej, nie może być przez Or­gan antymonopolowy interpretowany jako okoliczność godząca w rozwój kon­kurencyjności. Tworzenie warunków do rozwoju konkurencji na każdym polu działalności nie może być celem priorytetowym. Celem priorytetowym w niniej­szej sprawie jest zapewnienie warunków do utrzymania porządku i czystości w gminie, a tym samym ochrona środowiska. Zdaniem strony odwołującej się w przedmiotowej sprawie w wyniku działań Gminy i <xAnon>(...)</xAnon> w żaden sposób nie został naruszony interes publiczny, który wymagałby podjęcia dzia­łań przez Organ antymonopolowy.</xText> <xText>Spółka podnosiła także, że nałożona kara pieniężna jest niewspółmiernie wysoka do jej możliwości finansowych Spółki.</xText> <xText>Z kolei Gmina w swoim odwołaniu od decyzji zarzuciła Prezesowi UOKiK błędną ocenę stanu faktycznego i prawnego wnosząc o jej uchylenie.</xText> <xText>Gmina podnosiła, że nie zawierała ze Spółką porozumienia mającego na celu ograniczenie dostępu do składowiska odpadów innym podmiotom zamie­rzających świadczyć tego rodzaju usługi na terenie gminy. Gmina jako jednost­ka samorządu terytorialnego ma ustawowy obowiązek utrzymania czystości i porządku, stąd niezależnie od wymogów rachunku ekonomicznego, jakim kieru­ją się przedsiębiorcy jest zmuszona ponosić wydatki związane z realizacja tych zadań. Ponieważ działalność tego typu jest deficytowa Gmina wręcz zaintere­sowana była możliwością zlecenia tego zadania podmiotom nie wymagającym wsparcia finansowego. Uwzględniając fakt, iż to sami usługobiorcy poprzez swoich przedstawicieli - radnych ustalają cenę tych usług, to na rynku tym nie ma warunków do prowadzenia działalności opierającej się na rachunku ekono­micznym, który jest podstawą funkcjonowania przedsiębiorców. Ustalone w to­ku postępowania antymonopolowego okoliczności nie były celową praktyką samorządu. Niespodziewany wniosek spowodował konieczność dostosowania uregulowań prawnych. O nierentowności tego rodzaju działalności świadczy, że pan <xAnon>L.</xAnon> nie podjął się ostatecznie świadczenia usług, na co niewątpliwe wpływ miał rachunek ekonomiczny dokonany po urealnieniu cen usług składo­wania.</xText> <xText xALIGNx="left">Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie obu odwołań i zasądzenie kosztów procesu.</xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie (k66) Sąd zarządził połączenie spraw z odwołania Spółki i Gminy do wspólnego rozpoznania i orzeczenia.</xText> <xText xALIGNx="left">Rozpoznając oba odwołania Sąd zważył co następuje:</xText> <xText>Odwołanie Spółki jest częściowo uzasadnione - w zakresie zaskarżenia pkt 3 i 4 decyzji - to jest praktyki narzucania nadmiernie wygórowanych cen przyjęcia i składowania odpadów oraz wysokości nałożonej kary pieniężnej.</xText> <xText xALIGNx="left">Odwołanie Gminy nie jest uzasadnione.</xText> <xText xALIGNx="left">Odnośnie objętego obu odwołaniami porozumienia z pkt 1 decyzji Prezes UOKiK zasadnie przyjął jego istnienie do dnia 02.12.2003r.</xText> <xText>Jak wynika z definicji ustawowej ograniczającego konkurencję porozumienia zawartej w <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 pkt. 4" xIsapId="WDU20001221319" xTitle="Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów" xAddress="Dz. U. z 2000 r. Nr 122, poz. 1319">art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o ochronie konkurencji i konsumentów</xLexLink> - Dz. U. Nr 122, poz. 1319 z póżn. zm., polega ono na dokonaniu przez dwóch lub więcej przedsiębiorców uzgodnień w jakiejkolwiek formie, w tym w drodze umowy. Ponadto do porozumień takich zalicza się uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych (ta forma dojścia do skutku porozumienia nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu). Prezes UOKiK zasadnie przyjął, że pomiędzy Gminą i Spółką doszło do skoordynowanych zachowań mających na celu ograniczenie konkurencji na ryn­ku wywozu odpadów komunalnych poprzez utrudnianie konkurentom Spółki dostępu do składowania odpadów w <xAnon>G.</xAnon>. Na zachowania te złożyło się ustalenie w § 6 umowy dzierżawy wysypiska (k-151 akt adm. odwrót), że zasa­dy jego udostępniania przedsiębiorcom przywożącym odpady określa Rada Miejska w <xAnon>G.</xAnon>, bez jednoczesnego doprecyzowania tych warunków. W ten sposób doszło do sytuacji, w której żaden z potencjalnych konkurentów Spółki na rynku wywozu odpadów nie mógł w ogóle rozpocząć działalności, podczas gdy spółka nieprzerwanie ją prowadziła. Mechanizm działania w prak­tyce opisanego wyżej porozumienia ujawnił się na rynku z całą siłą w momencie ujawnienia przez jednego z przedsiębiorców (pana <xAnon>Ł.</xAnon>) zamiaru pod­jęcia konkurencyjnej w stosunku do Spółki działalności. Opisane szczegółowo w decyzji trudności w rozpoczęciu przez tego przedsiębiorcę działalności były skutkiem długotrwałego nieprzedstawienia do wiadomości publicznej zasad wwozu odpadów na wydzierżawione Spółce wysypisko. Tak więc nieopracowanie w/w zasad i tolerowanie istniejącego stanu rzeczy było istotą niedozwolone­go porozumienia, a dowodem na jego funkcjonowanie były długotrwałe starania jednego z przedsiębiorców podjęcia działalności gospodarczej w dziedzinie chronionej porozumieniem. Przedstawiona argumentacja daje jednocześnie pod­stawę do wykazania Spółce indywidualnego nadużycia pozycji dominującej na rynku wywozu odpadów poprzez ograniczenie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom ze składowiska odpadów w <xAnon>G.</xAnon>, kwalifikowanego jako przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków do powstania bądź rozwoju konkurencji (art. 8 ust 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów). Przejawem tej praktyki było opieszałe przekazanie konkurentowi zapewnienia (przyrzeczenia) składowania odpadów, a następnie przekazanie wiadomości o braku cennika składowania odpadów, po czym przekazanie tymczasowego cen­nika mającego obowiązywać do czasu podjęcia w jego sprawie Uchwały Rady Miejskiej, dopiero w dniu 03.10.2002r (por. pismo Spółki do Przedsiębiorcy k- 99 akt adm.).</xText> <xText>Nadużyciem siły rynkowej z art 8 ust 2 pkt 5 było również domaganie się od przedsiębiorcy ważenia odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę, bez wska­zania konkretnej wagi (por. pismo k-99 akt adm.). Istotne przy tym jest, że kry­terium ważenia odpadów Spółka nie zamierzała stosować do siebie do czasu za­instalowania wagi na wysypisku, co było ewidentną dyskryminacją konkurenta. W ocenie Sądu, do czasu instalacji wagi, konkurenci Spółki powinni obliczać wagę przekazywanych na składowisko odpadów według tych samych zasad ja­kie przyjmowała Spółka do własnych obliczeń.</xText> <xText>Przechodząc do rozpoznania odwołania Spółki w zakresie kwestionują­cym decyzję w pkt 3, to jest w zakresie stwierdzającym i zakazującym narzuca­nia nadmiernie wygórowanych cen wwozu i składowania odpadów na wysypi­sku, stwierdzić należy, że było ono uzasadnione. Jak wiadomo cena nadmiernie wygórowana, to cena rażąco nieekwiwalentna, zawyżona w stosunku do warto­ści oferowanego świadczenia. Cena nie do zaakceptowania w warunkach istnie­nia konkurencji. Przed wprowadzeniem cennika Spółka pobierała cenę 22zł za tonę odpadów. Prezes UOKiK ustalił, że przyczyną przyjęcia tak niskiej ceny była dyspozycja Rady Miejskiej Gminy aby, nie kierować się rachunkiem eko­nomicznym, a niewielkimi możliwościami finansowymi mieszkańców, w celu ich zachęcenia do oddawania wszystkich odpadów i utrzymania czystości i po­rządku w Gminie. Oparcie cennika o reguły ekonomii i realnych kosztów świad­czenia mieszkańcom usługi spowodowało ustalenie ceny na poziomie 73zł za tonę odpadów. Prezes UOKiK przyjął tę cenę za nadmiernie wygórowaną do­konując bezkrytycznie jej porównania z ceną 22zł za tonę odpadów to jest bez uwzględnienia, że de facto cena 22zł była ceną oderwaną od parametrów eko-nomicznych i najprawdopodobniej kształtujące się poniżej kosztów wywozu i składowania odpadów. Uwzględnione w decyzji kryterium dynamiki wzrostu ceny nie jest przydatne do ustalenia faktu czy jest ona nadmiernie wygórowana. Silny wzrost ceny może wynikać z konieczności sanacji przedsiębiorstwa, do­konanych inwestycji a także urealnienia kosztu produktu lub usługi. Cenotwór­czy efekt wyżej wymienionych decyzji ekonomicznych nie oznacza jeszcze, że skalkulowana z ich uwzględnieniem cena jest rażąco wygórowana. Doktryna i orzecznictwo antymonopolowe zdecydowanie wskazują, że najbardziej przydat­ne do badania poziomu cen są mierniki: kalkulacji kosztów wewnątrz przedsię­biorstwa, zysku i rentowności na tle porównawczym czyli w odniesieniu do cen i parametrów w podobnych przedsiębiorstwach na podobnych rynkach - tj. u potencjalnych konkurentów. Według takich kryteriów powinna zostać zbadana cena Spółki określona na 73zł za tonę odpadów. Analiza pod tym kątem w ogóle nie była w postępowaniu administracyjnym przeprowadzana. Nie było więc podstaw do przyjęcia stosowania przez Spółkę ceny nadmiernie wygórowanej. Zatem decyzja w tej materii jest arbitralna i nie może się ostać, z tego powodu podlega uchyleniu.</xText> <xText>Jeśli chodzi o karę pieniężną nałożoną na Spółkę w pkt 4 decyzji, Sąd zmniejszył ją o połowę biorąc pod uwagę, że w pkt 1 i 2 decyzji dwie praktyki ograniczające konkurencję wywiedziono z tego samego stanu faktycznego, a co do trzeciej, z pkt 3 decyzji, odwołanie Spółki okazało się uzasadnione. Wydana w stosunku do Spółki decyzja okazała się faktycznie prawidłowa jedynie w po­łowie. Podkreślić jednak należy, że sposób wyliczenia kary w decyzji nie naru­szał art. 101 ust 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.</xText> <xText>Natomiast kara pieniężna wymierzona Gminie w pkt 5 decyzji jest ade­kwatna do stopnia naruszenia przepisów ustawy, uznać ją należy za minimalną w porównaniu do kary maksymalnej możliwej do nałożenia na podstawie art. 101 ust 2 pkt 1 tej ustawy, gdyż kwota 1415lzł stanowi jedynie <xAnon>(...)</xAnon> kary maksymalnej.</xText> <xText xALIGNx="left">Z tych wszystkich względów orzeczono jak w pkt I i II wyroku na pod­stawie <xLexLink xArt="art. 479" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art 479</xLexLink><xSUPx>31a</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1;§ 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 i 3 kpc</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="left">O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu na pod­stawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 kpc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 kpc</xLexLink></xText> <xText xALIGNx="right">SSO Andrzej Turliński</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Andrzej Turliński

Iwona Lubańska

Monika Rasińska

Iwona Lubańska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 czerwca 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący: SSO Andrzej Turliński Protokolant: Monika Rasińska po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2005 r. w Warszawie na rozprawie spraw z odwołań(...)Spółki z o.o. wG.i GminyG.wG. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji i konsumentów na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 stycznia 2004r Nr(...) I. z odwołania(...)Spółki z o.o. wG. 1 uchyla zaskarżoną decyzję w pkt 3, 2 zmienia zaskarżoną decyzję w pkt 4 w ten sposób, że obniża nałożoną w nim karę pieniężną do kwoty 14.15lzł (czternaście tysięcy sto pięćdziesiąt jeden złotych), 3 oddala odwołanie w pozostałej części, 4 znosi między stronami koszty postępowania, II z odwołania GminyG.wG.: 1 oddala odwołanie, 2 zasądza od GminyG.na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720zł (siedemset dwadzieścia zł) tytułem zastępstwa pro­cesowego. SSO Andrzej Turliński UZASADNIENIE Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego z urzędu Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentówdecyzją nr (...)z dnia 30 stycznia 2004r uznał działanie Spółki(...)Sp. z o.o. wG.oraz GminyG.za praktykę ograniczającą konkurencję i naruszają­cą zakaz, o którym mowa w art. 5 ust 1 pkt 6 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - polegającą na zawarciu przez(...)Sp. z o.o. i GminęG.ograniczającego konkurencję porozumienia ograniczającego dostęp do rynku wywozu odpadów lub eliminowanie z tego rynku przedsiębior­ców nie objętych porozumieniem poprzez ograniczanie im możliwości korzy­stania ze składowiska odpadów wG.i stwierdził zaniechanie jej sto­sowania z dniem 3 grudnia 2003r. /pkt 1 decyzji/. Na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 pkt 5 w/w ustawy uznał za praktykę ograniczającą konkurencję działania Spółki polegające na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na rynku wywozu odpadów przez ograni­czanie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom ze składowiska odpadów wG.i nakazał zaniechanie jej stosowania (pkt 2 decyzji). W pkt 3 decyzji, uznał za ograniczającą konkurencję z art. 8 ust. 1 i 2 pkt 1 w/w ustawy, praktykę Spółki polegającą na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku skła­dowania odpadów, polegającą na bezpośrednim narzucaniu nadmiernie wygó­rowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów za składowisku wG.i nakazał zaniechanie jej stosowania. Na podstawie art. 101 ust 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na Spółkę(...)Sp. z o.o. wG.,; karę pieniężną w wysokości 28.302 zł. zaś na GminęG.- Urząd Miasta, karę pieniężną w wysokości 14.15l zł. (pkt 4 i pkt 5 decyzji). Prezes UOKiK ustalił następujący stan faktyczny: Na terenie gminyG.zlokalizowane jest składowisko odpadów komu­nalnych. Jego właścicielem do grudnia 2003r. była GminaG.. Obiekty wysypiska komunalnego zostały oddane w dzierżawę Spółce. Dzierżawca został zobowiązany do wydawania podmiotom starającym się o otrzymanie zezwolenia na zbieranie i transport odpadów komunalnych z terenu GminyG., za­pewnienia o przyjmowaniu dostarczanych odpadów na wysypisko, pod warun­kiem, że firma starająca się o zezwolenie osiada specjalistyczny transport, trwale oznakowany znakami firmy, osoba uprawniona do reprezentowania firmy złoży oświadczenie o zaakceptowaniu stawek opłat pobieranych przez administratora według stawek uchwalonych przez Radę Gminy za unieszkodliwianie i składo­wanie odpadów na wysypisku. Spółka ponosi koszty utrzymania składowiska, uiszcza należny podatek od nieruchomości, płaci czynsz dzierżawny oraz opłatę dot. ochrony środowiska. W grudniu 2003r wysypisko odpadów komunalnych wG.zostało wniesione tytułem aportu do Spółki. Spółka prowadziła działalność w zakresie wywozu odpadów komunal­nych z terenu Miasta i gminyG.. Spółka jako jedyny przedsiębiorca, który na terenieG.świadczył usługi w zakresie wywozu odpadów komu­nalnych, pobierała z tego tytułu opłaty w wysokości ustalonej w uchwałach Ra­dy Miejskiej wG.w sprawie ustalenia maksymalnych stawek opłat. Tylko jeden przedsiębiorca zwrócił się do Spółki o wydanie zapewniania skła­dowania odpadów -M. Ł.Firma Handlowo-Usługowa (...)wG.. Wystąpił on do Spółki o wydanie zapewnienia składo­wania odpadów. Jego wniosek został załatwiony odmownie. Spółka swoje sta­nowisko uzasadniała tym, iż nie jest właścicielem, lecz tylko administratorem składowiska wG.i zgodnie z umową dzierżawy jest zobowiązana do udostępniania go innym podmiotom gospodarczym posiadającym koncesję, świadczącym usługi wywozu nieczystości na terenieG.na warunkach określonych przez Radę Miejską wG.. Przedsiębiorca zwrócił się więc do BurmistrzaG.o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalno­ści w zakresie zbierania i transportu odpadów komunalnych z terenu tej Gminy. Brak we wniosku dokumentu potwierdzającego gotowość odbioru odpadów na legalne składowisko odpadów stał się jedną z przyczyn odmowy wydania tego zezwolenia. Wobec tego przedsiębiorca ponownie zwrócił się do Spółki o wy­danie przyrzeczenia odbierania odpadów komunalnych z terenuG.na administrowane przez nie składowisko. Spółka na ten wniosek wystąpiła do Za­rządu GminyG.o wskazanie warunków, na jakich może przyjmować odpady komunalne od innych podmiotów wykonujących działalność gospodar­czą w zakresie zbierania odpadów komunalnych. Burmistrz poinformował panaŁ., że zgodnie z ustawą o utrzymaniu porządku i czystości w gmi­nach przedsiębiorca ubiegający się wyłącznie o zezwolenie na zbieranie i trans­port odpadów komunalnych powinien udokumentować gotowość ich odbioru przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność w zakresie odzysku lub uniesz­kodliwiania odpadów. W dniu 05.09.2002r. przedsiębiorca wystąpił do Spółki z prośbą o wydanie zapewnienia składowania odpadów. W odpowiedzi Spółka przesłała mu zapewnienie wyjaśniając jednocześnie, że przyczyną zwłoki był brak cennika za składowanie i warunków przyjmowania odpadów, konieczność ustalenia cennika pojawiła się bowiem dopiero wtedy, gdy panŁ.wy­stąpił z wnioskiem o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów. Warunkiem przyjmowania odpadów przez Spółkę miało być podpisanie i wykonywanie umowy stanowiącej załącznik do zapewnienia oraz przestrzeganie postanowień uchwał Rady Miejskiej wG.i przepisów ogólnie obowiązujących do­tyczących gospodarowania odpadami i ochrony środowiska. Rada Miejska pod­jęła uchwałę w sprawie ustalenia opłat za przyjmowanie i składowanie odpadów na wysypisku komunalnym wG.w dniu 20.02.2003 r. Przedsiębiorca uznał niektóre z postanowień umowy za uciążliwe oraz przedstawił protokół rozbieżności. Podniósł, że stworzono dla niego odmienne warunki na korzysta­nie z wysypiska od warunków, na jakich korzystała z niego Spółka. Zakwestio­nował zapis zobowiązujący go* do ustalania wagi dostarczanych odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę, który jego zdaniem stwarzał Spółce możliwość wskazywania dla każdej z dostaw tych odpadów wagi w innym miejscu. Nie zaakceptował również proponowanych cen za przyjmowanie i składowanie od­padów twierdząc, iż są one zawyżone. Zakwestionował możliwość zmiany umowy bez potrzeby jej wypowiedzenia po ustaleniu przez organ Gminy regu­laminu gospodarki odpadami w Gminie, o ile byłaby sprzeczna z tym regulami­nem. Zezwolenie na transport i zbieranie odpadów komunalnych z terenu Gmi­nyG.wydano pod warunkiem, iż prowadzący działalność będzie wy­wozić odpady komunalne wyłącznie na wysypisko miejskie wG., na podstawie podpisanej umowy stanowiącej załącznik do zapewnienia przyjmo­wania odpadów przez Spółkę. Ponadto zobowiązano przedsiębiorcę do przed­stawiania Burmistrzowi raz na kwartał rejestru zawartych umów oraz wykazu świadczonych usług, wraz z podaniem ilości wywiezionych odpadów z terenu GminyG., a także do prowadzenia pisemnego archiwum wszelkich otrzymanych skarg oraz podjętych w związku z nimi działań. PanŁ.odwołał się od przedmiotowej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwo­ławczego, które uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia stwierdzając, że organ wydający zezwolenie nie może pominąć żadnego z obligatoryjnych elementów zezwolenia określonych wart. 9 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach, ale też nie może swobodnie kształ­tować treści zezwolenia poprzez nakładanie na wnioskującego innych obowiąz­ków niż określone w przepisie. BurmistrzG.udzielił przedsiębiorcy zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieru­chomości położonych na terenie GminyG.. Ten jednak nie rozpoczął działalności. W dacie wydania panuŁ.zapewnienia składowania odpa­dów nie było ustalonego cennika składowania odpadów, ponieważ Spółka była dzierżawcą wysypiska i ponosiła wszystkie koszty związane z jego utrzyma­niem, i wcześniej nie było potrzeby opracowywania cennika składowania odpa­dów. Prezes Spółki wprowadzał ceny za usuwanie i unieszkodliwianie odpadów komunalnych ustalone uchwałą Rady Miejskiej. Stosowane były maksymalne stawki wynikające z uchwały, ponieważ były one ustalane na minimalnym po­ziomie, a szczególnie przy zbieraniu odpadów z terenów wiejskich ponoszone są znacznie większe koszty, niż uzyskiwane wpływy przy zastosowaniu stawek zatwierdzonych przez Radę Miejską. Ta zaś kierując się potrzebą utrzymania czystości w Gminie i chęcią zapobieżenia wysypywania śmieci przez mieszkań­ców w miejscach niedozwolonych wprowadziła zasadę ponoszenia opłat przez właścicieli nieruchomości zależnie od liczby osób zameldowanych w nieruchomości. Stawka wynosiła więc 3 zł od osoby, nie więcej niż 15 zł od gospodarstwa domowego. Rada Miejska nie kierowała się faktycznym rachunkiem ekonomicznym, lecz możliwościami finansowymi przeciętnego mieszkańca Gminy. Spółka miała odbierać każdą ilość odpadów za zryczałtowaną opłatę od osoby, by zachęcić mieszkańców do oddawania wszystkich odpadów. Spółka nie była nastawiona na wypracowanie zysku, lecz na realizację zadania Gminy, jakim jest utrzymanie porządku i czystości na jej terenie. Spółka podała, iż w kalkulacji opłaty za usuwanie i unieszkodliwianie odpadów komunalnych świadomie zaniżono koszt składowania odpadów. Róż­nicę kosztów pokrywała sobie z innej działalności. Prezes UOKiK zważył co następuje: Gmina posiada monopol w zakresie działalności organizacyjnej podejmowanej dla utrzymania porządku i czystości na jej terytorium, a Spółka jest administra­torem jedynego wG.składowiska odpadów i zarazem świadczy usłu­gi w zakresie wywozu odpadów komunalnych z terenuG.. Działania GminyG.i Spółki uniemożliwiały i ograniczały powstanie i rozwój konkurencji na rynku wywozu 1 składowania odpadów wG.. Podmio­ty te wpływały na sytuację konkurencyjną innych przedsiębiorców, którzy pró­bowali rozpocząć działalność w zakresie wywozu odpadów komunalnych na terenie tej Gminy. Zachowanie GminyG.i Spółki mogło mieć także pośrednio wpływ na konsumentów korzystających z usług wywozu odpadów komunalnych. Zostali oni pozbawieni możliwości wyboru spośród ofert więk­szej liczby konkurentów działających na w/w rynku. Gmina i Spółka działały na rynku składowania odpadów komunalnych posiadając na nim silną pozycję do­minującą. Umowa dzierżawy wysypiska wG.zawarta pomiędzy Gminą i Spółką w brzmieniu sprzed 21.08.2002 r. stanowiła, że dzierżawca - Spółka - będzie udostępniać wysypisko innym przedsiębiorcom posiadającym odpowied­nie zezwolenie świadczącym usługi wywozu nieczystości na terenie GminyG.na warunkach określonych przez Radę Miejską. Treść § 6 wskazy­wała, że Spółka będzie mogła przyjmować odpady na administrowane przez siebie składowisko od innych przedsiębiorców, na określonych przez Gminę wa- \ \ runkach. W momencie zawierania umowy dzierżawy przedmiotowe warunki nie zostały opracowane Oznacza to, iż strony umowy przewidywały, że na rynku wywozu odpadów z terenuG.mogą pojawić się konkurenci Spółki i w §6 umowy dzierżawy przyjęły rozwiązanie uniemożliwiające im rozpoczęcie konkurencyjnej działalności, co potwierdzają ustalone fakty sprawy. Kiedy w marcu 2002 r. pojawił się pierwszy przedsiębiorca, który chciał rozpocząć dzia­łalność gospodarczą w zakresie wywozu odpadów z terenuG.Spółka stwierdziła, że nie ma możliwości wydania zapewnienia o przyjmowaniu odpa­dów na składowisko, gdyż wydzierżawiający - Gmina nie określił warunków, na jakich składowisko może być udostępniane innym przedsiębiorcom. BurmistrzG.z kolei odmówił wydania zezwolenia z powodu braku udokumento­wania gotowości odbioru odpadów komunalnych przez przedsiębiorcę prowa­dzącego działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. Zatem z jednej strony konkurencyjny przedsiębiorca z powodu nie uchwalenia stosow­nych warunków nie uzyskał od Spółki zapewnienia przyjmowania odpadów na składowisko, z drugiej zaś strony z powodu braku zapewnienia przyjmowania odpadów na składowisko BurmistrzG.nie wydał mu stosownego zezwo­lenia. W tym stanie rzeczy żaden potencjalny konkurent Spółki na rynku wywo­zu odpadów nie był w stanie spełnić warunków formalnych niezbędnych do rozpoczęcia działalności. Kiedy ostatecznie wydano stosowne zezwolenie po okresie nadmiernie długiego rozpatrywania wniosku, w jego treści postawiono szereg dodatkowych warunków nie odpowiadających przepisom prawa. Poja­wienie się przedsiębiorcy zainteresowanego prowadzeniem działalności na ryn­ku wywozu odpadów nie skłoniło zatem Spółki i Gminy do podjęcia sprawnych działań w celu stworzenia warunków dla powstania i rozwoju konkurencji na tym rynku. Dowodzi tego opieszałość w podejmowaniu działań prowadzących do usunięcia przeszkód formalnych rozpoczęcia działalności przez potencjal­nych konkurentów. Każde działanie Gminy i Spółki zmierzające do usunięcia tych przeszkód było wymuszone uporczywymi staraniami. Przedsiębiorcy Spół­ka i Gmina tworzyły kolejne bariery utrudniające wejście na rynek wywozu od­padów potencjalnym konkurentom. Świadczy to o porozumieniu Gminy i podległej jej Spółki, które niefor­malnie zmierzały do ograniczenia rozwoju konkurencji na lokalnym rynku wy­wozu odpadów poprzez utrudnianie rozpoczęcia działalności pierwszemu przed­siębiorcy, który zgłosił się do Spółki o wydanie zapewnienia przyjmowania od­padów, a do Gminy o wydanie stosownego zezwolenia. Podstawą funkcjonowa­nia porozumienia była umowa dzierżawy składowiska odpadów wG.łącząca Gminę jako właściciela tego składowiska ze Spółką-jego dzierżawcą. Gmina i Spółka od dnia wygaśnięcia umowy dzierżawy składowiska wG.nie stosują porozumienia ograniczającego konkurencję polegają­cego na ograniczaniu dostępu do rynku wywozu odpadów lub eliminowaniu z tego rynku przedsiębiorców nie objętych porozumieniem poprzez ograniczanie im możliwości korzystania ze składowiska, zatem należało stwierdzić zaniecha­nie stosowania tej praktyki. W ramach drugiego z postawionych zarzutów (nadużywania pozycji dominują­cej) dotyczącego wyłącznie Spółki, Prezes UOKiK uznał, że działa ona na dwóch rynkach: rynku składowania odpadów komunalnych obejmujących ob­szarG.oraz na rynku wywozu tych odpadów. Na rynku składowania od­padów najpierw jako dzierżawca, a obecnie jako właściciel jedynego składowi­ska zlokalizowanego na terenieG.zajmuje niekwestionowaną pozycję dominującą. Również na rynku usuwania odpadów Spółka posiada silną domi­nującą pozycję. Nadużycie tej pozycji przejawiało się w ograniczaniu konkuren­cji, a także stosowaniu zawyżonych cen za przyjmowanie odpadów na wysypi­sko. Zdaniem Prezesa UOKiK były to ceny nadmiernie wygórowane. Ustalenie cen na takim poziomie stanowi dla potencjalnych konkurentów Spółki na rynku wywozu odpadów skuteczną barierę wejścia na ten rynek, zaś sama Spółka nie jest związana cennikiem za składowanie odpadów. Ma ona tym samym korzyst­niejsze warunki prowadzenia działalności od jej ewentualnych konkurentów. Ewentualne wywożenie odpadów na inne składowiska wiąże się ze znacznym zwiększeniem kosztów prowadzenia działalności w zakresie wywozu odpadów. Ponadto wśród warunków zawartych w proponowanej umowie znalazło się po­stanowienie zobowiązujące przedsiębiorcę go do ustalenia wagi dostarczanych odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę. Znamienny jest fakt, iż Spółka formułując ten warunek umowy nie posiadała wagi. Waga wozowa do ważenia odpadów została zakupiona przez Spółkę później. Tymczasem Spółka stawiając taki warunek panuŁ., sama ustalała ilość składowanych odpadów stosując miarę objętościową. Wymóg ważenia odpadów przed przyjęciem ich na składowisko należy zatem uznać za kolejne utrudnianie dostępu do rynku. Spół­ka łącząc działalność w zakresie składowania odpadów komunalnych z działal­nością w zakresie wywozu tych odpadów wykorzystywała swoją pozycję na rynku składowania odpadów w celu utrudniania wejścia na rynek wywozu od­padów innym przedsiębiorcom. Zdaniem Prezesa UOKiK, cena za zeskładowanie jednej tony odpadów komunalnych nie segregowanych - ustalona na poziomie 73,22 zł netto wynika­jąca z kalkulacji przygotowanej przez Spółkę uchwalone przez Radę Miejską była nadmiernie wygórowana. Kalkulacja na miesięczną opłatę od 1 mieszkańca GminyG.za wywóz nieczystości stałych w roku 2003 według przelicz­nika metrów sześciennych na tony stosowanego przez Spółkę daje bowiem kwo­tę 22,00 zł/t . Przytoczone fakty prowadzą do wniosku, iż koszt składowania 1 tony odpadów na wysypisku jaki ponosiła Spółka wywożąca odpady z terenuG.wynosi 22 zł. Pozostali przedsiębiorcy, którzy chcieliby składować odpady na składowisku wG.musieliby przyjąć stawkę wynikającą z oficjalnego cennika, tj. 73,22 zł/t. Ustalając wysokość nałożonej na Spółkę kary pieniężnej wzięto pod uwa­gę stopień naruszenia interesu publicznego przez nadużywanie przez nią siły rynkowej w stosunku do słabszych uczestników rynku, oraz możliwości finan­sowe adresata decyzji. Kara w wysokości 28.302 zł ma Spełnić również funkcję prewencyjną z tytułu stosowania praktyk ograniczających konkurencję sprzecz­nych z interesem publicznym. Na decyzję o nałożeniu kary wpłynął również fakt, iż Spółka nie po raz pierwszy wykorzystując swoją pozycję na rynku naru­sza zasady konkurencji i stosuje praktyki ograniczające konkurencję. Ustalając wysokość nałożonej kary pieniężnej na Gminę Organ Antymonopolo­wy wziął pod uwagę stopień naruszenia interesu publicznego przez Gminę, bę­dący efektem zawarcia przez nią porozumienia ograniczającego konkurencję stwierdzonego w punkcie 1 sentencji decyzji. Od wydanej decyzji Spółka i Gmina odwołały się do Sądu Ochrony Kon­kurencji i Konsumentów — Sądu Okręgowego w Warszawie W swoim odwołaniu Spółka wniosła o uchylenie przedmiotowej decyzji w całości i orzeczenie, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do zawarcia za­kazanego prawem ograniczającego konkurencję, oraz orzeczenie, że Spółka nie stosowała praktyki polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku składowania odpadów, polegającą na przeciwdziałaniu ukształtowania się wa­runków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na rynku wywozu odpadów poprzez ograniczanie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom na składowisku odpadów wG.; a także że nie stosowała praktyki po­legającej na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku składowania odpadów poprzez narzucenie nadmiernie wygórowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów na wysypisku wG.. Skarżonej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie zasady obowiązku ustala­nia prawdy obiektywnej przez pominięcie dowodu z kalkulacji ceny na składo­wanie odpadów na wysypisku na podstawie rzeczywistych kosztów prowadze­nia wysypiska i nie przeprowadzenie dowodu z cen funkcjonujących na innych wysypiskach - przy formułowaniu zarzutu stosowania przez(...)nadmiernie wygórowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów; naruszenie zasady praworządności przez pominięcie zastosowania przepisu art. 36 i 37 ustawy o odpadach przez ustalenie, że Spółka zastrzegając w umowie o dostar­czanie odpadów na wysypisko konieczność ważenia odpadów, działała z zamia­rem stworzenia warunków ograniczających konkurencję. Podnosiła, że działalność w zakresie zbierania i magazynowania odpadów przy­nosi straty, które są pokrywane z innej działalności Spółki. Zważyć należy, że odpłatność za zbieranie odpadów z terenów wiejskich nie jest taka sama jak w mieście, a promień odległości granic gminy od wysypiska wynosi około 15 km. Spółka ma obowiązek wypełniać zadania ciążące na Gminie w zakresie utrzy­mania czystości, prawidłowego unieszkodliwiania odpadów, tworzenia miejsc pracy. Nie jest nastawiona na maksymalizację zysku, o czym świadczą wyniki finansowe za ostatnie dwa lata. Z uwagi na to, że żaden przedsiębiorca nie wy­stąpił o zezwolenie na zbieranie odpadów, ani na składowanie odpadów na wy­sypisku, Rada Miejska zajęta innymi wymuszanymi codzienną działalnością wspólnoty samorządowej problemami, nie podejmowała tematu określenia za­sad i wysokości opłat za przyjmowanie odpadów na wysypisko. Gdy PanŁ.wystąpił do(...)o przyrzeczenie przyjmowania zbiera­nych przez niego odpadów na wysypisko, otrzymał zgodnie z zapisem umowy dzierżawy odpowiedź odmowną gdyż Rada Miejska nie ustaliła jeszcze warun­ków składowania odpadów. Spółka miała prawo przypuszczać, że organy gminy wobec wniosku o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów podejmą procedurę określenia zasad przyjmowania odpadów na wysypisko. Ocena Prezesa Ochrony Konkurencji i Konsumentów, że powyższe fakty świadczą o tym, że Gmina i Spółka tworzyły bariery, broniąc swoich własnych ekonomicznych interesów poprzez blokowanie dostępu do rynku składowania odpadów jest nieuprawnio­na, skoro Spółka, będąc jednoosobową spółką Gminy nie była nastawiona na maksymalizację zysku, lecz miała obowiązek odbierania odpadów od wszyst­kich mieszkańców, niezależnie od ilości odpadów za zryczałtowaną stawkę nie gwarantującą zwrotu kosztów, w szczególności przy odbieraniu odpadów z tere­nów wiejskich. W sprawie nie mogło być mowy o opieszałości, ponieważ Pre­zes UOKiK nie uwzględnił faktu, iż konieczność ustalenia zasad składowania odpadów i cennika stosowanego na wysypisku nastąpiła pod koniec kadencji Rady Miejskiej, zaś trzy ostatnie sesje Rady, które odbyły się w kwietniu, czerwcu i październiku poświęcone były sprawom wcześniej zaplanowanym. Organy Gminy nie miały wystarczającego czasu do przeanalizowania kalkulacji kosztów składowiska odpadów. Natomiast Zarząd Gminy, kierując się chęcią pozytywnego załatwienia zezwolenia dla dokonał zmiany treści umowy dzier­żawy wysypiska. Nowe postanowienie umowy umożliwiło wydanie zapewnie­nia o gotowości przyjmowania odpadów na wysypisko pod warunkiem, że firma posiada specjalistyczny sprzęt transportowy i złoży oświadczenie o zaakcepto­waniu cen pobieranych przez administratora według stawek uchwalonych przez Radę Miejską za unieszkodliwianie i składowanie odpadów. Powyższy stan fak­tyczny świadczy jedynie o tym, że Gmina istotnie nie była przygotowana do udostępnienia wysypiska przedsiębiorcom nie powiązanym kapitałowo z Gminą a wysypisko nie było też technicznie przygotowane do odbioru odpadów od osób trzecich gdyż nie posiadało wagi. Brak wagi był spowodowany brakiem środków finansowych na jej montaż. W sytuacji, gdy ten sam podmiot zbierał odpady i prowadził wysypisko waga nie była niezbędna. Dopiero z chwilą gdy PanŁ.wystąpił o zezwolenie na zbieranie odpadów z terenu gminyG.i wyraził chęć ich składowania na wysypisku zaistniała konieczność formalno-prawnego przygotowania wysypiska do przyjmowania odpadów od osób trzecich. Podjęto stosowne działania. Należy się zgodzić, że proces ten się przeciągał, ale winy za to nie ponosi Spółka. Prezes UOKiK niesłusznie zarzucił Spółce także nadużywanie pozycji dominującej na rynku składowania odpadów. Spółka ponosi pełne koszty utrzymania wysypiska a cennik opracowany został na podstawie kalkulacji wynikającej z faktycznie ponoszonych kosztów. Spółka nie płaci sama sobie za każdą tonę złożonych odpadów, ale ponosi w całości koszty eksploatacji wysypiska i będzie musiała ponieść koszt jego rekultywacji. W tej sytuacji niesłuszny jest zarzut, że przedsiębiorcy ponoszący opłaty na podstawie cennika ponosiliby znacznie wyższe niż Spółka koszty wywozu od­padów. Ustalenie w umowie o przyjmowanie odpadów na wysypisko, obowiąz­ku ważenia i ustalania jakości odpadów było działaniem podyktowanym ko­niecznością realizowania nakazów prawem ustalonych, a nie chęcią utrudnienia działalności konkurencyjnemu przedsiębiorcy. Zarzut wykorzystywania pozycji dominującej na rynku składowania odpadów przez narzucanie nadmiernie wy­górowanych cen za przyjęcie i składowanie odpadów także jest niesłuszny Ceny zostały ustalone bowiem na podstawie kalkulacji wynikającej z faktycznie po­noszonych kosztów. Spółka podnosi, że Organ antymonopolowy nie wniósł za­strzeżeń do przedstawionej kalkulacji kosztów wysypiska, ale ją bezpodstawnie odrzucił. Prezes UOKiK w swojej argumentacji skupił się na tym, że przy usta­laniu miesięcznej opłaty od jednego mieszkańca GminyG.za wywóz nieczystości stałych w roku 2004 Spółka podała koszt składowania odpadów na poziomie 22 zł. od tony. Prezes UOKiK nie przyjął wyjaśnień Spółki, że kalku­lacja „od mieszkańca” była zrobiona na poziomie możliwym była do zaakcep­towania przez Radę Miejską, natomiast nie uwzględniała rzeczywistych kosztów eksploatacji wysypiska. Prezes UOKiK uznając ceny za odbiór i składowanie odpadów na wysypisku przyulicy (...)za nadmiernie wygórowane, nie odniósł też tych cen do cen funkcjonujących w tym zakresie na terenie innych gmin. Ustalone przez Radę Miejską ceny wynikają z faktycznych kosztów i kształtują się na poziomie cen rynkowych stosowanych na innych wysypiskach. Spółka podnosiła także, że fakt, iż Spółka działając na rynku zbierania i na rynku składowania odpadów jednocześnie, może wynik finansowy obu tych działalności rozliczać łącznie i realizować nałożone przez Gminę zadanie utrzymania porządku i czystości w gminie, przy stosunkowo niskich opłatach ponoszonych przez członków wspólnoty samorządowej, nie może być przez Or­gan antymonopolowy interpretowany jako okoliczność godząca w rozwój kon­kurencyjności. Tworzenie warunków do rozwoju konkurencji na każdym polu działalności nie może być celem priorytetowym. Celem priorytetowym w niniej­szej sprawie jest zapewnienie warunków do utrzymania porządku i czystości w gminie, a tym samym ochrona środowiska. Zdaniem strony odwołującej się w przedmiotowej sprawie w wyniku działań Gminy i(...)w żaden sposób nie został naruszony interes publiczny, który wymagałby podjęcia dzia­łań przez Organ antymonopolowy. Spółka podnosiła także, że nałożona kara pieniężna jest niewspółmiernie wysoka do jej możliwości finansowych Spółki. Z kolei Gmina w swoim odwołaniu od decyzji zarzuciła Prezesowi UOKiK błędną ocenę stanu faktycznego i prawnego wnosząc o jej uchylenie. Gmina podnosiła, że nie zawierała ze Spółką porozumienia mającego na celu ograniczenie dostępu do składowiska odpadów innym podmiotom zamie­rzających świadczyć tego rodzaju usługi na terenie gminy. Gmina jako jednost­ka samorządu terytorialnego ma ustawowy obowiązek utrzymania czystości i porządku, stąd niezależnie od wymogów rachunku ekonomicznego, jakim kieru­ją się przedsiębiorcy jest zmuszona ponosić wydatki związane z realizacja tych zadań. Ponieważ działalność tego typu jest deficytowa Gmina wręcz zaintere­sowana była możliwością zlecenia tego zadania podmiotom nie wymagającym wsparcia finansowego. Uwzględniając fakt, iż to sami usługobiorcy poprzez swoich przedstawicieli - radnych ustalają cenę tych usług, to na rynku tym nie ma warunków do prowadzenia działalności opierającej się na rachunku ekono­micznym, który jest podstawą funkcjonowania przedsiębiorców. Ustalone w to­ku postępowania antymonopolowego okoliczności nie były celową praktyką samorządu. Niespodziewany wniosek spowodował konieczność dostosowania uregulowań prawnych. O nierentowności tego rodzaju działalności świadczy, że panL.nie podjął się ostatecznie świadczenia usług, na co niewątpliwe wpływ miał rachunek ekonomiczny dokonany po urealnieniu cen usług składo­wania. Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie obu odwołań i zasądzenie kosztów procesu. Na rozprawie (k66) Sąd zarządził połączenie spraw z odwołania Spółki i Gminy do wspólnego rozpoznania i orzeczenia. Rozpoznając oba odwołania Sąd zważył co następuje: Odwołanie Spółki jest częściowo uzasadnione - w zakresie zaskarżenia pkt 3 i 4 decyzji - to jest praktyki narzucania nadmiernie wygórowanych cen przyjęcia i składowania odpadów oraz wysokości nałożonej kary pieniężnej. Odwołanie Gminy nie jest uzasadnione. Odnośnie objętego obu odwołaniami porozumienia z pkt 1 decyzji Prezes UOKiK zasadnie przyjął jego istnienie do dnia 02.12.2003r. Jak wynika z definicji ustawowej ograniczającego konkurencję porozumienia zawartej wart. 4 pkt 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000r. o ochronie konkurencji i konsumentów- Dz. U. Nr 122, poz. 1319 z póżn. zm., polega ono na dokonaniu przez dwóch lub więcej przedsiębiorców uzgodnień w jakiejkolwiek formie, w tym w drodze umowy. Ponadto do porozumień takich zalicza się uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych (ta forma dojścia do skutku porozumienia nie ma jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu). Prezes UOKiK zasadnie przyjął, że pomiędzy Gminą i Spółką doszło do skoordynowanych zachowań mających na celu ograniczenie konkurencji na ryn­ku wywozu odpadów komunalnych poprzez utrudnianie konkurentom Spółki dostępu do składowania odpadów wG.. Na zachowania te złożyło się ustalenie w § 6 umowy dzierżawy wysypiska (k-151 akt adm. odwrót), że zasa­dy jego udostępniania przedsiębiorcom przywożącym odpady określa Rada Miejska wG., bez jednoczesnego doprecyzowania tych warunków. W ten sposób doszło do sytuacji, w której żaden z potencjalnych konkurentów Spółki na rynku wywozu odpadów nie mógł w ogóle rozpocząć działalności, podczas gdy spółka nieprzerwanie ją prowadziła. Mechanizm działania w prak­tyce opisanego wyżej porozumienia ujawnił się na rynku z całą siłą w momencie ujawnienia przez jednego z przedsiębiorców (panaŁ.) zamiaru pod­jęcia konkurencyjnej w stosunku do Spółki działalności. Opisane szczegółowo w decyzji trudności w rozpoczęciu przez tego przedsiębiorcę działalności były skutkiem długotrwałego nieprzedstawienia do wiadomości publicznej zasad wwozu odpadów na wydzierżawione Spółce wysypisko. Tak więc nieopracowanie w/w zasad i tolerowanie istniejącego stanu rzeczy było istotą niedozwolone­go porozumienia, a dowodem na jego funkcjonowanie były długotrwałe starania jednego z przedsiębiorców podjęcia działalności gospodarczej w dziedzinie chronionej porozumieniem. Przedstawiona argumentacja daje jednocześnie pod­stawę do wykazania Spółce indywidualnego nadużycia pozycji dominującej na rynku wywozu odpadów poprzez ograniczenie możliwości korzystania innym przedsiębiorcom ze składowiska odpadów wG., kwalifikowanego jako przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków do powstania bądź rozwoju konkurencji (art. 8 ust 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów). Przejawem tej praktyki było opieszałe przekazanie konkurentowi zapewnienia (przyrzeczenia) składowania odpadów, a następnie przekazanie wiadomości o braku cennika składowania odpadów, po czym przekazanie tymczasowego cen­nika mającego obowiązywać do czasu podjęcia w jego sprawie Uchwały Rady Miejskiej, dopiero w dniu 03.10.2002r (por. pismo Spółki do Przedsiębiorcy k- 99 akt adm.). Nadużyciem siły rynkowej z art 8 ust 2 pkt 5 było również domaganie się od przedsiębiorcy ważenia odpadów na wadze wskazanej przez Spółkę, bez wska­zania konkretnej wagi (por. pismo k-99 akt adm.). Istotne przy tym jest, że kry­terium ważenia odpadów Spółka nie zamierzała stosować do siebie do czasu za­instalowania wagi na wysypisku, co było ewidentną dyskryminacją konkurenta. W ocenie Sądu, do czasu instalacji wagi, konkurenci Spółki powinni obliczać wagę przekazywanych na składowisko odpadów według tych samych zasad ja­kie przyjmowała Spółka do własnych obliczeń. Przechodząc do rozpoznania odwołania Spółki w zakresie kwestionują­cym decyzję w pkt 3, to jest w zakresie stwierdzającym i zakazującym narzuca­nia nadmiernie wygórowanych cen wwozu i składowania odpadów na wysypi­sku, stwierdzić należy, że było ono uzasadnione. Jak wiadomo cena nadmiernie wygórowana, to cena rażąco nieekwiwalentna, zawyżona w stosunku do warto­ści oferowanego świadczenia. Cena nie do zaakceptowania w warunkach istnie­nia konkurencji. Przed wprowadzeniem cennika Spółka pobierała cenę 22zł za tonę odpadów. Prezes UOKiK ustalił, że przyczyną przyjęcia tak niskiej ceny była dyspozycja Rady Miejskiej Gminy aby, nie kierować się rachunkiem eko­nomicznym, a niewielkimi możliwościami finansowymi mieszkańców, w celu ich zachęcenia do oddawania wszystkich odpadów i utrzymania czystości i po­rządku w Gminie. Oparcie cennika o reguły ekonomii i realnych kosztów świad­czenia mieszkańcom usługi spowodowało ustalenie ceny na poziomie 73zł za tonę odpadów. Prezes UOKiK przyjął tę cenę za nadmiernie wygórowaną do­konując bezkrytycznie jej porównania z ceną 22zł za tonę odpadów to jest bez uwzględnienia, że de facto cena 22zł była ceną oderwaną od parametrów eko-nomicznych i najprawdopodobniej kształtujące się poniżej kosztów wywozu i składowania odpadów. Uwzględnione w decyzji kryterium dynamiki wzrostu ceny nie jest przydatne do ustalenia faktu czy jest ona nadmiernie wygórowana. Silny wzrost ceny może wynikać z konieczności sanacji przedsiębiorstwa, do­konanych inwestycji a także urealnienia kosztu produktu lub usługi. Cenotwór­czy efekt wyżej wymienionych decyzji ekonomicznych nie oznacza jeszcze, że skalkulowana z ich uwzględnieniem cena jest rażąco wygórowana. Doktryna i orzecznictwo antymonopolowe zdecydowanie wskazują, że najbardziej przydat­ne do badania poziomu cen są mierniki: kalkulacji kosztów wewnątrz przedsię­biorstwa, zysku i rentowności na tle porównawczym czyli w odniesieniu do cen i parametrów w podobnych przedsiębiorstwach na podobnych rynkach - tj. u potencjalnych konkurentów. Według takich kryteriów powinna zostać zbadana cena Spółki określona na 73zł za tonę odpadów. Analiza pod tym kątem w ogóle nie była w postępowaniu administracyjnym przeprowadzana. Nie było więc podstaw do przyjęcia stosowania przez Spółkę ceny nadmiernie wygórowanej. Zatem decyzja w tej materii jest arbitralna i nie może się ostać, z tego powodu podlega uchyleniu. Jeśli chodzi o karę pieniężną nałożoną na Spółkę w pkt 4 decyzji, Sąd zmniejszył ją o połowę biorąc pod uwagę, że w pkt 1 i 2 decyzji dwie praktyki ograniczające konkurencję wywiedziono z tego samego stanu faktycznego, a co do trzeciej, z pkt 3 decyzji, odwołanie Spółki okazało się uzasadnione. Wydana w stosunku do Spółki decyzja okazała się faktycznie prawidłowa jedynie w po­łowie. Podkreślić jednak należy, że sposób wyliczenia kary w decyzji nie naru­szał art. 101 ust 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Natomiast kara pieniężna wymierzona Gminie w pkt 5 decyzji jest ade­kwatna do stopnia naruszenia przepisów ustawy, uznać ją należy za minimalną w porównaniu do kary maksymalnej możliwej do nałożenia na podstawie art. 101 ust 2 pkt 1 tej ustawy, gdyż kwota 1415lzł stanowi jedynie(...)kary maksymalnej. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w pkt I i II wyroku na pod­stawieart 47931a§ 1 i 3 kpc O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu na pod­stawieart. 98 kpciart. 100 kpc SSO Andrzej Turliński

15/450500/0005127/AmA

Sąd Okręgowy w Warszawie

XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta

151500000001006_II_AKa_000213_2005_Uz_2005-07-07_001

II AKa 213/05

2005-07-07 02:00:00.0 CEST

2013-09-03 03:01:02.0 CEST

2014-07-23 08:35:13.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt : II AKa 213/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 lipca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Paweł Węgrzynek (spr.) SSA Wiesława Gawrońska SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2005 r. sprawy R. J. ( J. ) ur. (...) w R. syna W. i A. oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk przy zastosowaniu art. 64 § 1 k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xLang="PL" xToPage="7" xEditor="mgierszner" xPublisher="rkopiec" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/150000/0001006/AKa" xVolNmbr="000213"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt : II AKa 213/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 7 lipca 2005 r.</xText> <xText/> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach</xBx> w II Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Paweł Węgrzynek (spr.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText/> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>SSA Wiesława Gawrońska</xText> <xText>SSA Wojciech Kopczyński</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Sylwia Radzikowska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2005 r. sprawy</xText> <xText><xBx><xAnon>R. J.</xAnon></xBx> (<xAnon>J.</xAnon>) <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>syna <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 148 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji prokuratora i obrońcy</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydz. Zam. Wodzisław Śl.</xText> <xText>z dnia 20 grudnia 2004 r. sygn. akt. V K 64/04</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zaskarżony wyrok zmienia w jego pkt 5 w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw. <xAnon>J. D.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 1440 (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu przed Sądem I instancji,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw. <xAnon>J. D.</xAnon> – Kancelaria Adwokacka w <xAnon>W.</xAnon> kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>kosztami procesu odwoławczego, związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa, zaś oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> zwalnia od ponoszenia kosztów procesu odwoławczego związanych z apelacją obrońcy.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>II AKa 213/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>R. J.</xAnon></xBx> oskarżony został o to, że w dniu 13 lutego 2004 roku w <xAnon>W.</xAnon>, działając w zamiarze pozbawienia życia dwukrotnie ugodził <xAnon>W. P.</xAnon> nożem w szyję, powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej biegnącej do tyłu od kąta żuchwy po stronie lewej obficie krwawiącej, gwiazdkowego rozcięcia skóry penetrującego w głąb ku tułowi, rany podłużnej długości 8 cm pośrodkowej szyi z przecięciem mięśni i naczyń żylnych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną, przy czym tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 14.06.1995 roku do 21.11.2002 roku kary 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 29.04.1996 roku sygn. akt V K 411/95, za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 dkk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 dkk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 dkk</xLexLink>.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach w V Wydziale Karnym Zamiejscowym uznał oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2004 roku w <xAnon>W.</xAnon>, działając z ewentualnym zamiarem spowodowania u pokrzywdzonego <xAnon>W. P.</xAnon> ciężkiego uszkodzenia ciała, dwukrotnie ugodził go nożem w szyję, powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej szyi biegnącej od tyłu od kąta żuchwy po stronie lewej obficie krwawiącej, gwiazdkowego rozcięcia skóry penetrującego w głąb ku tułowi rany podłużnej długości 8 cm pośrodkowej szyi z nacięciem mięśni i naczyń żylnych, które to obrażenia naruszyły czynności jego narządów na okres powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 14.06.1995 roku do 21.11.2002 roku kary 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 29.04.1996 roku sygn. akt V K 411/95, za przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 1 dkk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 148;art. 148 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 148 § 1 dkk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 210;art. 210 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 210 § 2 dkk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 155;art. 155 § 1;art. 155 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 155 § 1 pkt 2 dkk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 10 § 2 dkk</xLexLink>, tj. przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 1 pkt. 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 157 § 1 kk</xLexLink> przy zast. <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 64 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 2 kk</xLexLink> i za to, na mocy <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 14 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 156 § 1 pkt. 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 11 § 3 kk</xLexLink> skazał go na 4 lata pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na mocy <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19320600571" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1932 r. Nr 60, poz. 571">art. 63 § 1 kk</xLexLink>, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 lutego 2004 roku do dnia 20 grudnia 2004 roku.</xText> <xText>Orzeczono o dowodach rzeczowych.</xText> <xText>Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata <xAnon>J. D.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> Śl. kwotę 840 zł tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego.</xText> <xText>Zwolniono oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania i opłaty.</xText> <xText/> <xText>Wyrok ten zaskarżyli apelacjami prokurator i obrońca oskarżonego.</xText> <xText/> <xText>Apelacja prokuratora zaskarżyła wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzuciła:</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania karnego, to jest przepisu <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności poprzez pominięcie okoliczności związanych z rodzajem narzędzia jakim posłużył się sprawca, miejsca zadawania ciosów, zachowania się oskarżonego po zdarzeniu, wpływu szybkości udzielenia pomocy medycznej na doznane przez pokrzywdzonego obrażenia, co uniemożliwiło dokonanie prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i doprowadziło do przyjęcia nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu i wymierzenia oskarżonemu kary poniżej stopnia winy i jego społecznej szkodliwości;</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przypisanego oskarżonemu przestępstwa, polegający na nietrafności przyjętych kryteriów oceny, że brak jest dowodów wskazujących na istnienie po stronie sprawcy zamiaru ewentualnego zabójstwa, a równocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na istnienie zamiaru ciężkiego uszkodzenia ciała, co w konsekwencji rzutowało na błędne przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu, w sytuacji kiedy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do przeciwnego wniosku.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Apelacja ta wnosił a o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.</xText> <xText/> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon> zaskarżyła wyrok w pkt. 1 – co do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz wymierzonej mu kary oraz w pkt. 5 – co do wysokości zasądzonych kosztów obrony, zarzucając naruszenie prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 14;art. 14 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 14 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt. 2 kk</xLexLink> przez ich niewłaściwe zastosowanie w zakresie czynu, przypisanego oskarżonemu, w sytuacji gdy czyn oskarżonego ma postać przestępstwa dokonanego a nie usiłowania i wypełnia znamiona przestępstwa opisanego w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink>.</xText> <xText/> <xText>Apelacja ta wnosiła:</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> i złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary, ewentualnie</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a nadto</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o kosztach obrony z urzędu (pkt. 5 wyroku) przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kwoty 1.440 zł za postępowanie przed Sądem I instancji i zwolnienie oskarżonego w tym zakresie od ponoszenia kosztów postępowania.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Rozpoznając powyższe apelacje, Sąd Apelacyjny zważył co następuje: apelację prokuratora uznać należy za bezzasadną.</xText> <xText/> <xText>Sąd I instancji na s. 15-16 uzasadnienia, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz orzecznictwo tut. Sądu, które Sąd Apelacyjny, w składzie rozpoznającym apelacje, podziela w całości, podaje okoliczności, które doprowadziły go do stanowiska, że oskarżony <xAnon>R. J.</xAnon> nie dopuścił się usiłowania zabójstwa <xAnon>W. P.</xAnon>.</xText> <xText>Co prawda Sąd ten podaje, że brak jest podstaw, by uznać, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia <xAnon>W. P.</xAnon>, jednak z dalszych jego rozważań wynika, iż przyjmuje, że „zebrany w sprawie materiał dowodowy, jednoznacznie wskazuje na to, iż dokonanie zabójstwa <xAnon>W. P.</xAnon> nie było objęte zamiarem oskarżonego”, z czego jednoznacznie wynika, iż wyklucza, by oskarżony <xAnon>R. J.</xAnon> działał nie tylko z zamiarem bezpośrednim zabójstwa, ale i z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego. Zauważyć tu należy, że w zarzucie aktu oskarżenia również nie sprecyzowano z jakim zamiarem pozbawienia życia miał działać oskarżony, zaś z omawianej apelacji wynika, że miał to być zamiar ewentualny, ale z tym stanowiskiem apelacji nie można się zgodzić.</xText> <xText>Omawiana apelacja nie kwestionuje ustaleń faktycznych co do przebiegu zajścia pomiędzy oskarżonym <xAnon>R. J.</xAnon> a pokrzywdzonym <xAnon>W. P.</xAnon>. Kwestionuje natomiast ustalenia co do wykluczenia przez Sąd I instancji zamiaru ewentualnego zabójstwa po stronie oskarżonego, zarzucając nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy (pkt. I apelacji).</xText> <xText>Z tymi twierdzeniami nie można się zgodzić, gdyż Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku analizuje zarówno rodzaj użytego przez oskarżonego narzędzia, miejsca zadawania ciosów, zachowania się oskarżonego po zdarzeniu.</xText> <xText>W tym zakresie, należy zauważyć, iż podstawą całego zajścia była pretensja <xAnon>J. K.</xAnon> do pokrzywdzonego <xAnon>W. P.</xAnon> o kwotę 30 zł i po odzyskanie tej należności, <xAnon>J. K.</xAnon> poszedł z oskarżonym do <xAnon>W. P.</xAnon>. Ponieważ pokrzywdzony zaprzeczył, by był dłużny <xAnon>K.</xAnon> jakieś pieniądze, więc doszło pomiędzy oskarżonym a <xAnon>W. P.</xAnon> do sprzeczki, a następnie do szarpaniny, w czasie której oskarżony uderzył pokrzywdzonego dwukrotnie nożem w szyję.</xText> <xText>Był to nóż rozkładany, którego ostrze miało długość około 10 cm.</xText> <xText>Spowodowane obrażenia ciała u pokrzywdzonego skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała oraz rozstrój zdrowia u pokrzywdzonego na okres maksymalnie kilku tygodni, co wyraźnie wynika z opinii biegłego dr <xAnon>C. C.</xAnon> (k. 230-235 i k. 248v-249).</xText> <xText>Zgodzić się należy, że zarówno rodzaj użytego narzędzia, jak i miejsce zadawania ciosów przemawiają niekorzystnie na ocenę zamiaru oskarżonego, jednak z tego stwierdzenia nie można jednoznacznie wnioskować, iż był to zamiar ewentualny zabójstwa.</xText> <xText>W tym zakresie należy podnieść, że o zamiarze sprawcy świadczy całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych związanych z popełnieniem określonego czynu, przy czym o zamiarze tym decyduje nastawienie psychiczne sprawcy w chwili przystępowania do działania przestępczego lub powstałe w czasie jego dokonywania. Wnioski o nastawieniu psychicznym sprawcy muszą być nie tylko prawidłowymi pod względem logicznym, lecz jedynymi, wyłączającymi w sposób bezwzględny odmienne również logiczne wnioski. Należy więc udowodnić, że oskarżony chcąc spowodować u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała, swą zgodą, stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował wyjątkowo ciężki możliwy skutek jakim jest śmierć człowieka. Trzeba tu podkreślić, że zgody tej nie można domniemywać, zaś wszelkie wątpliwości w tym zakresie, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Apelacyjnego, omawiana apelacja nie zwraca w ogóle uwagi na okoliczności podmiotowe zajścia, które przecież odgrywają co najmniej równorzędną rolę z okolicznościami przedmiotowymi, a dopiero mając na uwadze zarówno okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe, można wnioskować o zamiarze oskarżonego.</xText> <xText>Zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań świadka <xAnon>W. P.</xAnon> jednoznacznie wynika, że nigdy nie było między nimi żadnych nieporozumień, na co zasadnie zwraca uwagę Sąd I instancji. Nie było więc podstaw do przyjęcia aby oskarżony, idąc do pokrzywdzonego szedł tam z zamiarem zabójstwa, bądź aby zamiar taki powstał u niego w czasie zajścia. Co prawda oskarżony miał przy sobie nóż, jednak z wyjaśnień jego wynika, że używał go przy zbiórce złomu, a chciał nim jedynie nastraszyć pokrzywdzonego. Faktycznie użył tego noża, uderzając nim pokrzywdzonego w szyję, jednak zasadnie Sąd I instancji przyjmuje, że te fakty, świadczą jedynie o tym, że oskarżony godził się tylko na spowodowanie u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, a nie na spowodowanie jego śmierci. Również ucieczka oskarżonego z miejsca zajścia, kiedy zorientował się, że pokrzywdzony krwawi, nie może jednoznacznie przemawiać za przyjęciem aż zamiaru nawet ewentualnego zabójstwa. Prawdą jest, że biegły dr <xAnon>C. C.</xAnon> podaje, że takie działanie oskarżonego „niewątpliwie wiązało się z potencjonalnym narażeniem pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu”, jednak czym innym jest potencjonalne narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia, a czym innym zamiar ewentualny zabójstwa.</xText> <xText>Wreszcie nie można zgodzić się z twierdzeniem apelacji, że Sąd I instancji podnosi argumenty zarówno na wyłączenie zamiaru zabójstwa, jak i ciężkiego uszkodzenia ciała jednocześnie przyjmując zamiar ewentualny usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, co należy ocenić jako niekonsekwentne i nielogiczne.</xText> <xText>W tym zakresie stwierdzić należy, że rozważania Sądu I instancji dotyczą przede wszystkim wyeliminowania po stronie oskarżonego zamiaru ewentualnego zabójstwa pokrzywdzonego, natomiast uzasadnia dlaczego, pomimo spowodowania u pokrzywdzonego jedynie uszkodzenia ciała, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink>, przyjmuje, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt. 2 kk</xLexLink>. W tym stanowisku Sądu I instancji trudno postrzegać brak logiki lub konsekwencji, skoro zwróci się uwagę na istotną różnicę pomiędzy usiłowaniem zabójstwa, a usiłowaniem spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała, przede wszystkim ze względów podmiotowych.</xText> <xText>Zasadnie omawiana apelacja zwraca uwagę, że Sąd I instancji, nie przywołał w opisie przyjętym przez siebie czynu oskarżonego, jako usiłowania z zamiarem ewentualnym ciężkiego uszkodzenia ciała, powodów z jakich nie doszło do dokonania. Uchybienie to jednak nie miało wpływu na treść wyroku, zaś z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłego dr <xAnon>C. C.</xAnon> oraz z zeznań świadka <xAnon>W. K.</xAnon> jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzonemu udzielono bezzwłocznej pomocy lekarskiej, co zapobiegło zaistnieniu ciężkiego uszkodzenia ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania, doszedł Sąd Apelacyjny do wniosku, że apelacja prokuratora nie może być uznana za zasadną.</xText> <xText/> <xText>Apelacja obrońcy oskarżonego <xAnon>R. J.</xAnon>, jedynie w części dotyczącej wysokości zasądzonych kosztów obrony, uznać należy za zasadną, natomiast w zasadniczej jej części, nie może ona zostać uwzględniona.</xText> <xText>Przede wszystkim stwierdzić należy, że skoro, jak wynika to z jej uzasadnienia, kwestionuje ona, przyjęty przez Sąd I instancji, zamiar ewentualny usiłowania spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, to powinna podnosić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, gdyż ustalenie zamiaru ewentualnego, a więc stwierdzenie, że sprawca przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego (możliwość spowodowania skutku przestępczego) i na to się godził, jest niezbędnym ustaleniem z zakresu faktycznej podstawy wyroku, na co zresztą zwrócono już uwagę przy omawianiu apelacji prokuratora.</xText> <xText>W tym miejscu trzeba podnieść, że Sąd I instancji uznał oskarżonego za winnego tego, że działając z ewentualnym zamiarem spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała dwukrotnie ugodził go nożem w szyję powodując u niego opisane w wyroku obrażenia ciała, które naruszyły czynności jego narządów ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym działał w warunkach recydywy z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>, prawidłowo ustalonej i opisanej tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt. 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Nie można podzielić twierdzenia zawartego w uzasadnieniu omawianej apelacji, iż usiłowanie ma postać zamiaru bezpośredniego.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 9;art. 9 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 9 § 1 kk</xLexLink> wynika zaś, że zamiar może się przejawiać w postaci zamiaru bezpośredniego (sprawca chce popełnić czyn), jak w postaci zamiaru ewentualnego (przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi). Wynika stąd, że za usiłowanie popełnienia przestępstwa odpowiada również ten, kto działa w zamiarze ewentualnym jego popełnienia (porównaj wyrok SN z 8.12.1972, II KR 214/72, OSNPG 1973/12/189). Stwierdzić więc trzeba, że obowiązujący <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeks karny</xLexLink> nie wyłącza możliwości usiłowania „cum dolo eventuali”, przeto odmienne twierdzenia omawianej apelacji są oczywiście bezzasadne.</xText> <xText>Dalej stwierdzić należy, że jakkolwiek w wypadkach przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu – jako przestępstw znamiennych skutkiem – o kwalifikacji prawnej czynu decyduje przede wszystkim powstały skutek, jednak nie wyklucza to usiłowania do surowiej zagrożonego przestępstwa w przypadku, gdy skutek zamierzony był dalej idący niż osiągnięty.</xText> <xText>Podnosi to również Sąd I instancji, nie przyjmując usiłowania zabójstwa i w tym zakresie, jak to już wyżej omówiono, Sąd Apelacyjny to stanowisko podziela.</xText> <xText>Trzeba jednak odróżnić usiłowanie zabójstwa od usiłowania spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała i to z zamiarem ewentualnym.</xText> <xText>Oczywiście należy oceniać te same okoliczności podmiotowe i przedmiotowe świadczące o zamiarze sprawcy, co wyżej już omówiono, jednak w zakresie podmiotowym podkreślić należy istotną różnicę, gdyż w pierwszym przypadku sprawca godzi się na spowodowanie śmierci człowieka, a w drugim godzi się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, czego nie dostrzega omawiana apelacja, zaś zagadnienia tego nie może rozstrzygnąć interes jaki mógł mieć oskarżony w spowodowaniu ciężkiego ewentualnego uszkodzenia ciała u pokrzywdzonego.</xText> <xText>Przedmiotowo rzecz biorąc, a to użycie noża o ostrzu długości około 10 cm i dwukrotne uderzenie tym nożem w szyję pokrzywdzonego, gdzie znajdują się ważne dla zdrowia struktury układu oddechowego bogato unaczynione, duże naczynia dogłowowe (jak tętnica szyjna), na co zasadnie zwraca uwagę biegły dr <xAnon>C. C.</xAnon>, jednoznacznie przemawiają, że oskarżony istotnie godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała. Również pod względem podmiotowym, jakkolwiek wcześniej pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym nie było żadnych nieporozumień, dojść należy do wniosku, że należy przyjąć, iż istotnie oskarżony godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała u pokrzywdzonego. Trzeba tu odwołać się do wyjaśnień oskarżonego ze śledztwa, gdzie na kartach 77-78 wyraźnie podał, iż wziął nóż ze sobą na wypadek, gdyby nie dał sobie rady z tym <xAnon>P.</xAnon>. Po odczytaniu tych wyjaśnień na rozprawie, oskarżony temu nie zaprzeczył. Używając więc tego noża i uderzając nim dwukrotnie w szyję pokrzywdzonego, niewątpliwie godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała, a skutek taki nie nastąpił jedynie w wyniku przestraszenia się oskarżonego zakrwawieniem pokrzywdzonego i udzieleniem mu bezzwłocznej pomocy lekarskiej.</xText> <xText>Reasumując więc uznać należy, że stanowisko Sądu I instancji jest zasadne, co z kolei prowadzi do wniosku, że również kwalifikacja prawna czynu oskarżonego jako przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 156;art. 156 § 1;art. 156 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 156 § 1 pkt 2 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 kk</xLexLink> jest prawidłowa. Prawidłowo również ustalił Sąd I instancji, iż przestępstwo to popełnione zostało w warunkach recydywy z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>, co zresztą nie jest kwestionowane przez apelację obrońcy.</xText> <xText>Odnośnie orzeczonej wobec oskarżonego kary 4 lat pozbawienia wolności, to podzielając okoliczności obciążające i łagodzące, które prawidłowo przytacza w uzasadnieniu Sąd I instancji, w żadnym razie kara ta nie może być uznana za rażąco surową.</xText> <xText>Z tych powodów omawiana apelacja w swej zasadniczej części nie mogła zostać uwzględniona.</xText> <xText>Natomiast za zasadną uznać należy apelację obrońcy w części dotyczącej wysokości zasądzonych na rzecz obrońcy kosztów obrony z urzędu.</xText> <xText>Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późniejszymi zmianami)stawka minimalna przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją wynosi 600 zł, zaś zgodnie z § 16 tegoż rozporządzenia, w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20 %. W sprawie niniejszej pierwsza rozprawa odbyła się w dniu 17 czerwca 2004 roku, a następnie odbyło się 7 dalszych terminów rozpraw, a to w dniach 28 czerwca, 30 sierpnia, 4 października, 22 października, 15 listopada, 13 grudnia i 20 grudnia 2004 roku, a więc 7 razy 120 zł = 840 zł. Łączne przeto wynagrodzenie obrońcy z urzędu za obronę przed Sądem I instancji wynosi 1.440 zł i dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie.</xText> <xText>O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy o Adwokaturze.</xText> <xText>O kosztach procesu odwoławczego orzeczono po myśli <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 633" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 633 kpk</xLexLink>, zaś oskarżonego zwolniono od ponoszenia tych kosztów, gdyż nie ma on żadnego majątku, korzystał z zasiłku, obecnie przebywa w Zakładzie Karnym, przeto przemawiają za tym względy słuszności (<xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 kpk</xLexLink>).</xText> <xText/> <xText>/HM</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wojciech Kopczyński

Renata Kopiec

Sylwia Radzikowska

Magdalena Gierszner

Sygn. akt : II AKa 213/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 lipca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicachw II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Paweł Węgrzynek (spr.) SSA Wiesława Gawrońska SSA Wojciech Kopczyński Protokolant Sylwia Radzikowska przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Siemińskiej po rozpoznaniu w dniu 7 lipca 2005 r. sprawy R. J.(J.)ur. (...)wR. synaW.iA. oskarżonego zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 148 § 1 kk przy zastosowaniuart. 64 § 1 kk na skutek apelacji prokuratora i obrońcy od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach Wydz. Zam. Wodzisław Śl. z dnia 20 grudnia 2004 r. sygn. akt. V K 64/04 1 zaskarżony wyrok zmienia w jego pkt 5 w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw.J. D.– Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 1440 (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu przed Sądem I instancji, 2 w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, 3 zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Gliwicach) na rzecz adw.J. D.– Kancelaria Adwokacka wW.kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym, 4 kosztami procesu odwoławczego, związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa, zaś oskarżonegoR. J.zwalnia od ponoszenia kosztów procesu odwoławczego związanych z apelacją obrońcy. II AKa 213/05 UZASADNIENIE R. J.oskarżony został o to, że w dniu 13 lutego 2004 roku wW., działając w zamiarze pozbawienia życia dwukrotnie ugodziłW. P.nożem w szyję, powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej biegnącej do tyłu od kąta żuchwy po stronie lewej obficie krwawiącej, gwiazdkowego rozcięcia skóry penetrującego w głąb ku tułowi, rany podłużnej długości 8 cm pośrodkowej szyi z przecięciem mięśni i naczyń żylnych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną, przy czym tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 14.06.1995 roku do 21.11.2002 roku kary 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 29.04.1996 roku sygn. akt V K 411/95, za przestępstwo zart. 11 § 1 dkkw zw. zart. 148 § 1 dkk,art. 210 § 2 dkkiart. 155 § 1 pkt 2 dkkprzy zast.art. 10 § 2 dkk. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach w V Wydziale Karnym Zamiejscowym uznał oskarżonegoR. J.za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2004 roku wW., działając z ewentualnym zamiarem spowodowania u pokrzywdzonegoW. P.ciężkiego uszkodzenia ciała, dwukrotnie ugodził go nożem w szyję, powodując u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej szyi biegnącej od tyłu od kąta żuchwy po stronie lewej obficie krwawiącej, gwiazdkowego rozcięcia skóry penetrującego w głąb ku tułowi rany podłużnej długości 8 cm pośrodkowej szyi z nacięciem mięśni i naczyń żylnych, które to obrażenia naruszyły czynności jego narządów na okres powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 14.06.1995 roku do 21.11.2002 roku kary 8 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 29.04.1996 roku sygn. akt V K 411/95, za przestępstwo zart. 11 § 1 dkkw zw. zart. 148 § 1 dkk,art. 210 § 2 dkkiart. 155 § 1 pkt 2 dkkprzy zast.art. 10 § 2 dkk, tj. przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt. 2 kkiart. 157 § 1 kkprzy zast.art. 64 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kki za to, na mocyart. 14 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt. 2 kkw zw. zart. 11 § 3 kkskazał go na 4 lata pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na mocyart. 63 § 1 kk, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 lutego 2004 roku do dnia 20 grudnia 2004 roku. Orzeczono o dowodach rzeczowych. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokataJ. D.wW.Śl. kwotę 840 zł tytułem kosztów obrony z urzędu oskarżonego. Zwolniono oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania i opłaty. Wyrok ten zaskarżyli apelacjami prokurator i obrońca oskarżonego. Apelacja prokuratora zaskarżyła wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzuciła: I obrazę przepisów postępowania karnego, to jest przepisuart. 410 kpk, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności poprzez pominięcie okoliczności związanych z rodzajem narzędzia jakim posłużył się sprawca, miejsca zadawania ciosów, zachowania się oskarżonego po zdarzeniu, wpływu szybkości udzielenia pomocy medycznej na doznane przez pokrzywdzonego obrażenia, co uniemożliwiło dokonanie prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i doprowadziło do przyjęcia nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu i wymierzenia oskarżonemu kary poniżej stopnia winy i jego społecznej szkodliwości; II błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę przypisanego oskarżonemu przestępstwa, polegający na nietrafności przyjętych kryteriów oceny, że brak jest dowodów wskazujących na istnienie po stronie sprawcy zamiaru ewentualnego zabójstwa, a równocześnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje na istnienie zamiaru ciężkiego uszkodzenia ciała, co w konsekwencji rzutowało na błędne przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu, w sytuacji kiedy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do przeciwnego wniosku. Apelacja ta wnosił a o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Apelacja obrońcy oskarżonegoR. J.zaskarżyła wyrok w pkt. 1 – co do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz wymierzonej mu kary oraz w pkt. 5 – co do wysokości zasądzonych kosztów obrony, zarzucając naruszenie prawa materialnego, a toart. 14 § 1 kkiart. 156 § 1 pkt. 2 kkprzez ich niewłaściwe zastosowanie w zakresie czynu, przypisanego oskarżonemu, w sytuacji gdy czyn oskarżonego ma postać przestępstwa dokonanego a nie usiłowania i wypełnia znamiona przestępstwa opisanego wart. 157 § 1 kk. Apelacja ta wnosiła: 1 o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu zart. 157 § 1 kki złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary, ewentualnie 2 o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a nadto 3 o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o kosztach obrony z urzędu (pkt. 5 wyroku) przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kwoty 1.440 zł za postępowanie przed Sądem I instancji i zwolnienie oskarżonego w tym zakresie od ponoszenia kosztów postępowania. Rozpoznając powyższe apelacje, Sąd Apelacyjny zważył co następuje: apelację prokuratora uznać należy za bezzasadną. Sąd I instancji na s. 15-16 uzasadnienia, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz orzecznictwo tut. Sądu, które Sąd Apelacyjny, w składzie rozpoznającym apelacje, podziela w całości, podaje okoliczności, które doprowadziły go do stanowiska, że oskarżonyR. J.nie dopuścił się usiłowania zabójstwaW. P.. Co prawda Sąd ten podaje, że brak jest podstaw, by uznać, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życiaW. P., jednak z dalszych jego rozważań wynika, iż przyjmuje, że „zebrany w sprawie materiał dowodowy, jednoznacznie wskazuje na to, iż dokonanie zabójstwaW. P.nie było objęte zamiarem oskarżonego”, z czego jednoznacznie wynika, iż wyklucza, by oskarżonyR. J.działał nie tylko z zamiarem bezpośrednim zabójstwa, ale i z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego. Zauważyć tu należy, że w zarzucie aktu oskarżenia również nie sprecyzowano z jakim zamiarem pozbawienia życia miał działać oskarżony, zaś z omawianej apelacji wynika, że miał to być zamiar ewentualny, ale z tym stanowiskiem apelacji nie można się zgodzić. Omawiana apelacja nie kwestionuje ustaleń faktycznych co do przebiegu zajścia pomiędzy oskarżonymR. J.a pokrzywdzonymW. P.. Kwestionuje natomiast ustalenia co do wykluczenia przez Sąd I instancji zamiaru ewentualnego zabójstwa po stronie oskarżonego, zarzucając nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy (pkt. I apelacji). Z tymi twierdzeniami nie można się zgodzić, gdyż Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku analizuje zarówno rodzaj użytego przez oskarżonego narzędzia, miejsca zadawania ciosów, zachowania się oskarżonego po zdarzeniu. W tym zakresie, należy zauważyć, iż podstawą całego zajścia była pretensjaJ. K.do pokrzywdzonegoW. P.o kwotę 30 zł i po odzyskanie tej należności,J. K.poszedł z oskarżonym doW. P.. Ponieważ pokrzywdzony zaprzeczył, by był dłużnyK.jakieś pieniądze, więc doszło pomiędzy oskarżonym aW. P.do sprzeczki, a następnie do szarpaniny, w czasie której oskarżony uderzył pokrzywdzonego dwukrotnie nożem w szyję. Był to nóż rozkładany, którego ostrze miało długość około 10 cm. Spowodowane obrażenia ciała u pokrzywdzonego skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała oraz rozstrój zdrowia u pokrzywdzonego na okres maksymalnie kilku tygodni, co wyraźnie wynika z opinii biegłego drC. C.(k. 230-235 i k. 248v-249). Zgodzić się należy, że zarówno rodzaj użytego narzędzia, jak i miejsce zadawania ciosów przemawiają niekorzystnie na ocenę zamiaru oskarżonego, jednak z tego stwierdzenia nie można jednoznacznie wnioskować, iż był to zamiar ewentualny zabójstwa. W tym zakresie należy podnieść, że o zamiarze sprawcy świadczy całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych związanych z popełnieniem określonego czynu, przy czym o zamiarze tym decyduje nastawienie psychiczne sprawcy w chwili przystępowania do działania przestępczego lub powstałe w czasie jego dokonywania. Wnioski o nastawieniu psychicznym sprawcy muszą być nie tylko prawidłowymi pod względem logicznym, lecz jedynymi, wyłączającymi w sposób bezwzględny odmienne również logiczne wnioski. Należy więc udowodnić, że oskarżony chcąc spowodować u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała, swą zgodą, stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował wyjątkowo ciężki możliwy skutek jakim jest śmierć człowieka. Trzeba tu podkreślić, że zgody tej nie można domniemywać, zaś wszelkie wątpliwości w tym zakresie, zgodnie zart. 5 § 2 kpk, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, omawiana apelacja nie zwraca w ogóle uwagi na okoliczności podmiotowe zajścia, które przecież odgrywają co najmniej równorzędną rolę z okolicznościami przedmiotowymi, a dopiero mając na uwadze zarówno okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe, można wnioskować o zamiarze oskarżonego. Zarówno z wyjaśnień oskarżonego, jak i zeznań świadkaW. P.jednoznacznie wynika, że nigdy nie było między nimi żadnych nieporozumień, na co zasadnie zwraca uwagę Sąd I instancji. Nie było więc podstaw do przyjęcia aby oskarżony, idąc do pokrzywdzonego szedł tam z zamiarem zabójstwa, bądź aby zamiar taki powstał u niego w czasie zajścia. Co prawda oskarżony miał przy sobie nóż, jednak z wyjaśnień jego wynika, że używał go przy zbiórce złomu, a chciał nim jedynie nastraszyć pokrzywdzonego. Faktycznie użył tego noża, uderzając nim pokrzywdzonego w szyję, jednak zasadnie Sąd I instancji przyjmuje, że te fakty, świadczą jedynie o tym, że oskarżony godził się tylko na spowodowanie u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, a nie na spowodowanie jego śmierci. Również ucieczka oskarżonego z miejsca zajścia, kiedy zorientował się, że pokrzywdzony krwawi, nie może jednoznacznie przemawiać za przyjęciem aż zamiaru nawet ewentualnego zabójstwa. Prawdą jest, że biegły drC. C.podaje, że takie działanie oskarżonego „niewątpliwie wiązało się z potencjonalnym narażeniem pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu”, jednak czym innym jest potencjonalne narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia, a czym innym zamiar ewentualny zabójstwa. Wreszcie nie można zgodzić się z twierdzeniem apelacji, że Sąd I instancji podnosi argumenty zarówno na wyłączenie zamiaru zabójstwa, jak i ciężkiego uszkodzenia ciała jednocześnie przyjmując zamiar ewentualny usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, co należy ocenić jako niekonsekwentne i nielogiczne. W tym zakresie stwierdzić należy, że rozważania Sądu I instancji dotyczą przede wszystkim wyeliminowania po stronie oskarżonego zamiaru ewentualnego zabójstwa pokrzywdzonego, natomiast uzasadnia dlaczego, pomimo spowodowania u pokrzywdzonego jedynie uszkodzenia ciała, o jakim mowa wart. 157 § 1 kk, przyjmuje, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, o jakim mowa wart. 156 § 1 pkt. 2 kk. W tym stanowisku Sądu I instancji trudno postrzegać brak logiki lub konsekwencji, skoro zwróci się uwagę na istotną różnicę pomiędzy usiłowaniem zabójstwa, a usiłowaniem spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała, przede wszystkim ze względów podmiotowych. Zasadnie omawiana apelacja zwraca uwagę, że Sąd I instancji, nie przywołał w opisie przyjętym przez siebie czynu oskarżonego, jako usiłowania z zamiarem ewentualnym ciężkiego uszkodzenia ciała, powodów z jakich nie doszło do dokonania. Uchybienie to jednak nie miało wpływu na treść wyroku, zaś z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z opinii biegłego drC. C.oraz z zeznań świadkaW. K.jednoznacznie wynika, iż pokrzywdzonemu udzielono bezzwłocznej pomocy lekarskiej, co zapobiegło zaistnieniu ciężkiego uszkodzenia ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Reasumując powyższe rozważania, doszedł Sąd Apelacyjny do wniosku, że apelacja prokuratora nie może być uznana za zasadną. Apelacja obrońcy oskarżonegoR. J., jedynie w części dotyczącej wysokości zasądzonych kosztów obrony, uznać należy za zasadną, natomiast w zasadniczej jej części, nie może ona zostać uwzględniona. Przede wszystkim stwierdzić należy, że skoro, jak wynika to z jej uzasadnienia, kwestionuje ona, przyjęty przez Sąd I instancji, zamiar ewentualny usiłowania spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała, to powinna podnosić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, gdyż ustalenie zamiaru ewentualnego, a więc stwierdzenie, że sprawca przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego (możliwość spowodowania skutku przestępczego) i na to się godził, jest niezbędnym ustaleniem z zakresu faktycznej podstawy wyroku, na co zresztą zwrócono już uwagę przy omawianiu apelacji prokuratora. W tym miejscu trzeba podnieść, że Sąd I instancji uznał oskarżonego za winnego tego, że działając z ewentualnym zamiarem spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszkodzenia ciała dwukrotnie ugodził go nożem w szyję powodując u niego opisane w wyroku obrażenia ciała, które naruszyły czynności jego narządów ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym działał w warunkach recydywy zart. 64 § 1 kk, prawidłowo ustalonej i opisanej tj. czynu zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt. 2 kkiart. 157 § 1 kkprzy zastosowaniuart. 64 § 1 kkiart. 11 § 2 kk. Nie można podzielić twierdzenia zawartego w uzasadnieniu omawianej apelacji, iż usiłowanie ma postać zamiaru bezpośredniego. Zgodnie zart. 13 § 1 kkodpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Zart. 9 § 1 kkwynika zaś, że zamiar może się przejawiać w postaci zamiaru bezpośredniego (sprawca chce popełnić czyn), jak w postaci zamiaru ewentualnego (przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi). Wynika stąd, że za usiłowanie popełnienia przestępstwa odpowiada również ten, kto działa w zamiarze ewentualnym jego popełnienia (porównaj wyrok SN z 8.12.1972, II KR 214/72, OSNPG 1973/12/189). Stwierdzić więc trzeba, że obowiązującykodeks karnynie wyłącza możliwości usiłowania „cum dolo eventuali”, przeto odmienne twierdzenia omawianej apelacji są oczywiście bezzasadne. Dalej stwierdzić należy, że jakkolwiek w wypadkach przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu – jako przestępstw znamiennych skutkiem – o kwalifikacji prawnej czynu decyduje przede wszystkim powstały skutek, jednak nie wyklucza to usiłowania do surowiej zagrożonego przestępstwa w przypadku, gdy skutek zamierzony był dalej idący niż osiągnięty. Podnosi to również Sąd I instancji, nie przyjmując usiłowania zabójstwa i w tym zakresie, jak to już wyżej omówiono, Sąd Apelacyjny to stanowisko podziela. Trzeba jednak odróżnić usiłowanie zabójstwa od usiłowania spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała i to z zamiarem ewentualnym. Oczywiście należy oceniać te same okoliczności podmiotowe i przedmiotowe świadczące o zamiarze sprawcy, co wyżej już omówiono, jednak w zakresie podmiotowym podkreślić należy istotną różnicę, gdyż w pierwszym przypadku sprawca godzi się na spowodowanie śmierci człowieka, a w drugim godzi się na spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, czego nie dostrzega omawiana apelacja, zaś zagadnienia tego nie może rozstrzygnąć interes jaki mógł mieć oskarżony w spowodowaniu ciężkiego ewentualnego uszkodzenia ciała u pokrzywdzonego. Przedmiotowo rzecz biorąc, a to użycie noża o ostrzu długości około 10 cm i dwukrotne uderzenie tym nożem w szyję pokrzywdzonego, gdzie znajdują się ważne dla zdrowia struktury układu oddechowego bogato unaczynione, duże naczynia dogłowowe (jak tętnica szyjna), na co zasadnie zwraca uwagę biegły drC. C., jednoznacznie przemawiają, że oskarżony istotnie godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała. Również pod względem podmiotowym, jakkolwiek wcześniej pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym nie było żadnych nieporozumień, dojść należy do wniosku, że należy przyjąć, iż istotnie oskarżony godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała u pokrzywdzonego. Trzeba tu odwołać się do wyjaśnień oskarżonego ze śledztwa, gdzie na kartach 77-78 wyraźnie podał, iż wziął nóż ze sobą na wypadek, gdyby nie dał sobie rady z tymP.. Po odczytaniu tych wyjaśnień na rozprawie, oskarżony temu nie zaprzeczył. Używając więc tego noża i uderzając nim dwukrotnie w szyję pokrzywdzonego, niewątpliwie godził się na spowodowanie ciężkiego uszkodzenia ciała, a skutek taki nie nastąpił jedynie w wyniku przestraszenia się oskarżonego zakrwawieniem pokrzywdzonego i udzieleniem mu bezzwłocznej pomocy lekarskiej. Reasumując więc uznać należy, że stanowisko Sądu I instancji jest zasadne, co z kolei prowadzi do wniosku, że również kwalifikacja prawna czynu oskarżonego jako przestępstwa zart. 13 § 1 kkw zw. zart. 156 § 1 pkt 2 kkiart. 157 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kkjest prawidłowa. Prawidłowo również ustalił Sąd I instancji, iż przestępstwo to popełnione zostało w warunkach recydywy zart. 64 § 1 kk, co zresztą nie jest kwestionowane przez apelację obrońcy. Odnośnie orzeczonej wobec oskarżonego kary 4 lat pozbawienia wolności, to podzielając okoliczności obciążające i łagodzące, które prawidłowo przytacza w uzasadnieniu Sąd I instancji, w żadnym razie kara ta nie może być uznana za rażąco surową. Z tych powodów omawiana apelacja w swej zasadniczej części nie mogła zostać uwzględniona. Natomiast za zasadną uznać należy apelację obrońcy w części dotyczącej wysokości zasądzonych na rzecz obrońcy kosztów obrony z urzędu. Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z późniejszymi zmianami)stawka minimalna przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją wynosi 600 zł, zaś zgodnie z § 16 tegoż rozporządzenia, w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, stawka minimalna ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20 %. W sprawie niniejszej pierwsza rozprawa odbyła się w dniu 17 czerwca 2004 roku, a następnie odbyło się 7 dalszych terminów rozpraw, a to w dniach 28 czerwca, 30 sierpnia, 4 października, 22 października, 15 listopada, 13 grudnia i 20 grudnia 2004 roku, a więc 7 razy 120 zł = 840 zł. Łączne przeto wynagrodzenie obrońcy z urzędu za obronę przed Sądem I instancji wynosi 1.440 zł i dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie. O kosztach obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy o Adwokaturze. O kosztach procesu odwoławczego orzeczono po myśliart. 636 § 2 kpkiart. 633 kpk, zaś oskarżonego zwolniono od ponoszenia tych kosztów, gdyż nie ma on żadnego majątku, korzystał z zasiłku, obecnie przebywa w Zakładzie Karnym, przeto przemawiają za tym względy słuszności (art. 624 kpk). /HM

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny

151000000000503_I_ACa_000390_2005_Uz_2005-08-10_001

I ACa 390/05

2005-08-10 02:00:00.0 CEST

2016-04-01 19:15:27.0 CEST

2017-04-26 14:03:18.0 CEST

15100000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 390/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku - Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Regina Godlewska Sędziowie: SA Maryla Domel-Jasińska (spr.) SA Arina Perkowska Protokolant: referent-stażysta Justyna Głodna po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2005 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa E. B. przeciwko Gminie (...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 października

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xVolType="15/100000/0000503/ACa" xVolNmbr="000390" xFromPg="1" xml:space="preserve" xDocType="Uz" xEditorFullName="Karolina Najda" xFlag="published" xPublisher="knajda" xToPage="5" xEditor="knajda" xYear="2005" xLang="PL" xVersion="1.0" xPublisherFullName="Karolina Najda"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I ACa 390/05</xText> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 sierpnia 2005 r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Gdańsku - Wydział I Cywilny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: SSA Regina Godlewska</xText> <xText>Sędziowie: SA Maryla Domel-Jasińska (spr.)</xText> <xText>SA Arina Perkowska</xText> <xText>Protokolant: referent-stażysta Justyna Głodna</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2005 r. w Gdańsku na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa</xText> <xText><xAnon>E. B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko</xText> <xText>Gminie <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji powoda</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku</xText> <xText>z dnia 25 października 2004 r. sygn. akt I C 842/04</xText> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że zasądza od pozwanej Gminy <xAnon>(...)</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>E. B.</xAnon> kwotę 215.605 zł ( dwieście piętnaście tysięcy sześćset pięć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7.200 zł ( siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;</xText> </xUnit> <xUnit xType="none" xIsTitle="false"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> </xUnit> <xText>Na oryginale właściwe podpisy</xText> </xUnit> <xUnit xBold="true" xType="part" xIsTitle="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>E. B.</xAnon> przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą pod <xAnon> firmą Zakład Usługowy (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej Gminy <xAnon>(...)</xAnon> kwoty 215.605 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004 r. i kosztami procesu.</xText> <xText>Z uzasadnienia pozwu wynikało, że powód był podwykonawcą robót kanalizacyjnych w <xAnon>(...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, których wykonanie pozwana powierzyła generalnemu wykonawcy - <xAnon> (...) spółce z o. o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon> (...) spółce z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon>.</xText> <xText>Roboty wykonane przez powoda zostały wykonane w terminie i odebrane przez inwestora, jednak powód nie otrzymał za nie należnego wynagrodzenia od generalnego wykonawcy, który znalazł się w stanie upadłości.</xText> <xText>W związku z powyższym żądanie zapłaty zostało skierowane do pozwanej, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.c.</xLexLink> Pozwana</xText> <xText>wynagrodzenia powodowi nie wypłaciła, co skutkowało zgłoszeniem roszczenia w postępowaniu przed sądem.</xText> <xText>Pozwana domagała się oddalenia powództwa wskazując, iż nie zostały spełnione przesłanki określone w powołanym przepisie i uzasadniające jej odpowiedzialność za zapłatę</xText> <xText>wynagrodzenia powodowi, jako podwykonawcy robót, skoro wykonawca nie przedłożył jej do akceptacji umowy zawartej z powodem. Umowa ta została pozwanej doręczona przez powoda dopiero w dniu 25 września 2003 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 października 2004 r. oddalił powództwo i odstąpił od obciążenia powoda kosztami postępowania w sprawie.</xText> <xText>Ustalenia faktyczne Sądu I instancji były następujące.</xText> <xText>W dniu 25 kwietnia 2003 r. pozwana Gmina <xAnon>(...)</xAnon> zawarła z konsorcjum firm <xAnon> Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) spółką z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon> (...) spółką z o.o.</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> umowę o budowę kanalizacji sanitarnej w <xAnon>(...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> i 500 lecia do <xAnon>ulicy (...)</xAnon>.</xText> <xText>W § 6 pkt. 9 umowy ustalono, że wykonawca nie może powierzyć wykonania części robót podmiotowi trzeciemu bez zgody zamawiającego.</xText> <xText>Wykonawca ubiegał się o zgodę pozwanej na powierzenie wykonania części robót podwykonawcom, w tym powodowi. W dniu 4 sierpnia 2003 r. pracownik Referatu <xAnon> (...) , (...)</xAnon>, <xAnon>G.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Urzędu Miejskiego w <xAnon>(...)</xAnon> podpisał pismo skierowane do wykonawcy i potwierdzające wyrażenie zgody pozwanej na zawarcie umów z podwykonawcami, w tym na zawarcie umowy o podwykonawstwo z powodem.</xText> <xText>Wykonawca zawarł umowę z powodem w dniu 8 sierpnia 2003 r. Umowa ta dotyczyła ułożenia sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej wraz z robotami towarzyszącymi przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>(...)</xAnon>. Roboty miały zostać rozpoczęte w dniu 12 sierpnia 2003 r. i ukończone w dniu 20 września 2003 r., za wynagrodzeniem w kwocie brutto 215.605 zł. W § 10 pkt. 3 umowy wykonawca zobowiązał się do przedłożenia umowy pozwanej do akceptacji i do poinformowania powoda o ewentualnym sprzeciwie lub innych zastrzeżeniach inwestora co do treści umowy.</xText> <xText>Powód przystąpił do wykonania robót, co zostało odnotowane w dzienniku budowy. Powierzone roboty powód wykonał prawidłowo i w terminie, co zostało potwierdzone przez inwestora w protokołach częściowych odbioru robót, jak i w protokole końcowego odbioru technicznego z dnia 24 października 2003r. Wykonawca robót nie przedłożył pozwanej umowy zawartej z powodem do akceptacji, a dopiero przedłożył ją powód pod koniec wykonywania powierzonych mu robót. Począwszy od końca sierpnia 2003 r. powód uczestniczył w kilku spotkaniach z udziałem burmistrza i viceburmistrza miasta <xAnon>(...)</xAnon>, dotyczących zapłaty za prowadzone, a następnie wykonane roboty.</xText> <xText>Ostatecznie powód nie otrzymał zapłaty wynagrodzenia ani od wykonawcy, z którym łączyła go umowa, ani od pozwanej, jako inwestora.</xText> <xText>Pozwana przez cały okres wykonywania prac kanalizacyjnych przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> wiedziała, że wykonuje je powód jako podwykonawca.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ten uznał, iż zawarta przez powoda z wykonawcą umowa z dnia 8 sierpnia 2003 r., mimo nazwania jej umową o dzieło, była w istocie umową o roboty budowlane, biorąc pod uwagę przedmiot i zakres robót powierzonych powodowi. Pozwana w toku sporu nie kwestionowała zresztą takiej kwalifikacji prawnej przedmiotowej umowy. Ponieważ umowa ta została zawarta po dacie rozpoczęcia obowiązywania <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink>, tj . po dniu 24 kwietnia 2003 r., wskazany przepis mógłby znaleźć w niniejszej sprawie zastosowanie, gdyby zostały spełnione określone w nim przesłanki. Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą wymagana jest zgoda inwestora. Jeżeli inwestor w terminie czternastu dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowy z podwykonawcą lub jej projektu, wraz z częścią dokumentacji dotyczącej wykonania robót określonych w umowie lub projekcie, nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy. Umowa wykonawcy z podwykonawcą powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności (<xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 3 kc</xLexLink>), zaś wykonawca i inwestor ponoszą względem podwykonawcy solidarną odpowiedzialność za zapłatę należnego podwykonawcy wynagrodzenia (<xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 5 kc</xLexLink>) .</xText> <xText>Sąd Okręgowy dokonał interpretacji <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> i w jej konsekwencji uznał, że ustawodawca wprowadzając czternastodniowy termin do zgłoszenia przez inwestora sprzeciwu bądź zastrzeżeń co do treści umowy z podwykonawcą spowodował, że umowa ta pozostaje bezskuteczna względem inwestora przez okres w którym sprzeciw może zostać zgłoszony. Aby zatem statuować odpowiedzialność inwestora za zapłatę wynagrodzenia dla podwykonawcy uzyskanie zgody na zawarcie umowy winno nastąpić przed rozpoczęciem robót budowlanych, określonych w jej treści.</xText> <xText>Przedłożenie umowy zawartej z podwykonawcą w trakcie wykonywania robót będących jej przedmiotem nie spełnia wymagań określonych przepisem <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc.</xLexLink> Nie sposób bowiem na podstawie tego przepisu kreować odpowiedzialności inwestora za część robót wykonanych po przedstawieniu mu umowy bądź jej projektu, skoro wskazany przepis takiej sytuacji nie przewiduje.</xText> <xText>W związku z powyższym bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy była okoliczność, że pozwana wiedziała o wykonywaniu robót przez powoda i że roboty te od niego odebrała. Okolicznością obojętną było także zapewnienie powoda o pozytywnym dla niego załatwieniu sprawy zapłaty.</xText> <xText>Co prawda Sąd Okręgowy przyjął możliwość wyrażenia zgody na zawarcie umowy z podwykonawcą bez uprzedniego przedstawienia mu umowy lub jej projektu, ale zgoda ta winna być wówczas wyraźna.</xText> <xText>W ocenie Sądu I instancji zgoda wyrażona w piśmie z dnia 4 sierpnia 2003 r. nie wywarła skutku prawnego, gdyż oświadczenie to pochodziło od osoby, która nie działała w granicach umocowania pozwanej. Bezskuteczność tego oświadczenia potwierdza także § 10 pkt 3 umowy, wskazujący na obowiązek zamawiającego roboty do przedłożenia jej inwestorowi do akceptacji.</xText> <xText>W związku z powyższym na podstawie art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc a contrario powództwo oddalono odstępując, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink>, od obciążenia powoda kosztami procesu.</xText> <xText>Powód złożył apelację od powyższego wyroku zarzucając naruszenie prawa materialnego - <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> - przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że nie zachodzi odpowiedzialność pozwanej względem powoda za zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane, oraz naruszenie przepisów postępowania, w szczególności <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 kpc</xLexLink> przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego.</xText> <xText>Według skarżącego nie można odmówić skuteczności zgodzie wyrażonej przez pracownika strony pozwanej w piśmie urzędowym, skierowanym do wykonawcy robót z dnia 4 sierpnia 2003 r., gdyż wyrażone oświadczenie woli dotyka sfery prawnej osób trzecich, która winna podlegać ochronie. Uzasadnione jest zatem zapatrywanie, że zgoda na zawarcie umowy z powodem, opatrzona podpisem pracownika pozwanej, była skuteczna. Również przedłożenie umowy z podwykonawcą w trakcie wykonywania robót, a nawet po ich ukończeniu, spełnia wymagania <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink>, co znalazło potwierdzenie w wypowiedziach przedstawicieli doktryny.</xText> <xText>W konsekwencji powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku uwzględnienia jego żądania, względnie uchylenia rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył:</xText> <xText>Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie. Wprowadzenie na mocy ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ustawy Kodeks cywilny</xLexLink> oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 49, poz. 408) z dniem 24 kwietnia 2003 r. <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> miało na względzie umożliwienie podwykonawcom,uczestniczącym w różnego rodzaju procesach inwestycyjnych, domaganie się zapłaty wynagrodzenia za wykonane roboty bezpośrednio od inwestora. Zdarzało się bowiem nierzadko, ze podwykonawcy, którzy wykonywali znaczną część bądź nawet całość robót, nie otrzymywali wynagrodzenia od wykonawcy, będącego w stanie utraty płynności finansowej, bądź nawet w stanie uzasadniającym ogłoszenie ich upadłości.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora. Zgoda ta stanowi przesłankę powstania odpowiedzialności inwestora wobec podwykonawcy za zapłatę wynagrodzenia za wykonane przez podwykonawcę roboty.</xText> <xText>Wskazana regulacja wprowadza konstrukcję rozszerzonej skuteczności stosunku umownego, którego skutki dotykają osoby trzeciej, która nie jest jego stroną.</xText> <xText>redakcja <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> wykazuje podobieństwo do treści <xLexLink xArt="art. 63" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 63 kc</xLexLink>, jednak funkcja <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink> jest inna. Podzielić należy pogląd <xAnon>B. K.</xAnon>, wyrażony w „Uwagach na temat wykładni przepisu <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink>" (<xAnon> (...)</xAnon> nr 7 z 2004 r, str. 21 i nast.), że skuteczność umowy zawartej przez wykonawcę z podwykonawcą nie zależy od zgody (braku sprzeciwu lub zastrzeżeń) inwestora. Zgoda inwestora jest konieczna dla powstania jego solidarnej odpowiedzialności z wykonawcą za zapłatę wynagrodzenia dla podwykonawcy. Zgoda inwestora może być wyrażona w sposób wyraźny bądź dorozumiany (przez brak sprzeciwu i zastrzeżeń), zarówno przed zawarciem umowy wykonawcy z podwykonawcą, gdy&amp; złożono mu jej projekt, jak i po jej zawarciu; w trakcie realizacji robót przez podwykonawcę a nawet po ich wykonaniu. Dla zastosowania <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2;art. 647(1) § 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 i § 5 kc</xLexLink> istotna jest wiedza inwestora o istnieniu umowy z podwykonawcą i jej treści, niezależnie od tego która ze stron (wykonawca czy podwykonawca) umowę mu przedstawi.</xText> <xText>Nie zasługuje na aprobatę wykładnia <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc</xLexLink>, zaprezentowana przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, według której umowa z dnia 8 sierpnia 2003 r. nie była skuteczna wobec inwestora, gdyż zgoda na jej zawarcie winna być wyrażona przed rozpoczęciem robót przez podwykonawcę, zaś przedstawienie tej umowy w trakcie realizacji robót nie obligowało pozwanej do aprobaty umowy bądź zgłoszenia sprzeciwu.</xText> <xText>Jeżeli umowę przedstawi podwykonawca, inwestor ma możliwość uzyskania stosownych informacji od wykonawcy, z którym wiąże go stosunek kontraktowy, potwierdzających jej zawarcie i istotne elementy.</xText> <xText>Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy należy uznać, że przedstawienie pozwanej umowy przez podwykonawcę zobowiązywało ją jako inwestora do wyrażenia zgody na jej zawarcie bądź zgłoszenia sprzeciwu przewidzianego w <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 2 kc.</xLexLink> Skoro pozwana po otrzymaniu umowy nie zgłosiła pisemnego sprzeciwu, uważać można, iż wyraziła zgodę na jej zawarcie. Nadto, wbrew ocenie Sądu Okręgowego, nie było obojętne dla oceny aprobaty umowy przez pozwaną, dopuszczenie powoda do wykonywania robót przez inspektora nadzoru pozwanej, odnotowanie tego faktu w dzienniku, dokonywanie odbiorów robót od powoda, czy wreszcie zgłaszanie bezpośrednio powodowi przez pozwaną konieczności wykonania określonych robót dodatkowych, pismem z dnia 16 października 2003 r. (k.ll).</xText> <xText>Przedstawienie pozwanej umowy zawartej przez powoda z wykonawcą robót rodziło obowiązek ustosunkowania się do niej, a brak pisemnego sprzeciwu w terminie 14 dni od tego przedstawienia, pozwala na uznanie powstania odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy.</xText> <xText>Odrębną kwestię stanowi zgoda wyrażona przez pracownika pozwanej w piśmie z dnia 4 sierpnia 2003 r., skierowanym do wykonawcy (k. 88) . Wskazana w tym piśmie zgoda nie może być traktowana jako zgoda inwestora, określona w <xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> §2 kc</xLexLink>, gdyż z treści tego przepisu wyraźnie wynika, iż zgoda inwestora, od której uzależnione jest powstanie jego odpowiedzialności za zapłatę wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy robót, musi być wyrażona po przedstawieniu umowy bądź projektu umowy, co nie miało miejsca do dnia 4 sierpnia 2003 r.</xText> <xText>Zgoda zawarta w powołanym piśmie może mieć odniesienie wyłącznie do zapisu § 6 pktu 9 umowy pomiędzy wykonawcą a inwestorem i pozostaje bez znaczenia dla powstania odpowiedzialności inwestora wobec podwykonawcy. Gdyby nawet przyjąć, że wykonawca zawarł umowę z powodem bez zgody wymaganej w § 6 pkt. 9 umowy z dnia 25 kwietnia 2005 r., to przedstawienie umowy z dnia 8 sierpnia 2003 r. inwestorowi obligowało go do podjęcia czynności zgłoszenia wobec tej umowy sprzeciwu. Brak sprzeciwu uważany jest bowiem za wyrażenie zgody na zawarcie umowy z podwykonawcą, niezależnie od zapisów zawartych w umowie inwestora z wykonawcą i ich wykonania bądź niewykonania, skoro treść tej umowy nie była podwykonawcy znana.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy należało zaskarżony wyrok zmienić na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> przez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004 r., tj. od daty wyznaczonej pozwanej do zapłaty w ostatecznym, przedsądowym wezwaniu do zapłaty należności (<xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 481 § 1 i § 2</xLexLink> oraz zwrotu kosztów procesu, w oparciu o <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>0 kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto po myśli <xLexLink xArt="art. 98;art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 99 kpc</xLexLink>.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Regina Godlewska

Karolina Najda

referent-stażysta Justyna Głodna

Karolina Najda

Sygn. akt I ACa 390/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku - Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Regina Godlewska Sędziowie: SA Maryla Domel-Jasińska (spr.) SA Arina Perkowska Protokolant: referent-stażysta Justyna Głodna po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2005 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy z powództwa E. B. przeciwko Gminie(...) o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 25 października 2004 r. sygn. akt I C 842/04 I zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że zasądza od pozwanej Gminy(...)na rzecz powodaE. B.kwotę 215.605 zł ( dwieście piętnaście tysięcy sześćset pięć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004r. do dnia zapłaty oraz kwotę 7.200 zł ( siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; II zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Na oryginale właściwe podpisy UZASADNIENIE PowódE. B.przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą podfirmą Zakład Usługowy (...)wP.domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej Gminy(...)kwoty 215.605 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004 r. i kosztami procesu. Z uzasadnienia pozwu wynikało, że powód był podwykonawcą robót kanalizacyjnych w(...)przyul. (...), których wykonanie pozwana powierzyła generalnemu wykonawcy -(...) spółce z o. o.wO.i(...) spółce z o.o.wO.. Roboty wykonane przez powoda zostały wykonane w terminie i odebrane przez inwestora, jednak powód nie otrzymał za nie należnego wynagrodzenia od generalnego wykonawcy, który znalazł się w stanie upadłości. W związku z powyższym żądanie zapłaty zostało skierowane do pozwanej, w oparciu oart. 6471§ 3 k.c.Pozwana wynagrodzenia powodowi nie wypłaciła, co skutkowało zgłoszeniem roszczenia w postępowaniu przed sądem. Pozwana domagała się oddalenia powództwa wskazując, iż nie zostały spełnione przesłanki określone w powołanym przepisie i uzasadniające jej odpowiedzialność za zapłatę wynagrodzenia powodowi, jako podwykonawcy robót, skoro wykonawca nie przedłożył jej do akceptacji umowy zawartej z powodem. Umowa ta została pozwanej doręczona przez powoda dopiero w dniu 25 września 2003 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 października 2004 r. oddalił powództwo i odstąpił od obciążenia powoda kosztami postępowania w sprawie. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji były następujące. W dniu 25 kwietnia 2003 r. pozwana Gmina(...)zawarła z konsorcjum firmPrzedsiębiorstwem Budowlanym (...) spółką z o.o.wO.i(...) spółką z o.o.wO.umowę o budowę kanalizacji sanitarnej w(...)przyul. (...)i 500 lecia doulicy (...). W § 6 pkt. 9 umowy ustalono, że wykonawca nie może powierzyć wykonania części robót podmiotowi trzeciemu bez zgody zamawiającego. Wykonawca ubiegał się o zgodę pozwanej na powierzenie wykonania części robót podwykonawcom, w tym powodowi. W dniu 4 sierpnia 2003 r. pracownik Referatu(...) , (...),G.i(...)Urzędu Miejskiego w(...)podpisał pismo skierowane do wykonawcy i potwierdzające wyrażenie zgody pozwanej na zawarcie umów z podwykonawcami, w tym na zawarcie umowy o podwykonawstwo z powodem. Wykonawca zawarł umowę z powodem w dniu 8 sierpnia 2003 r. Umowa ta dotyczyła ułożenia sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej wraz z robotami towarzyszącymi przyul. (...)w(...). Roboty miały zostać rozpoczęte w dniu 12 sierpnia 2003 r. i ukończone w dniu 20 września 2003 r., za wynagrodzeniem w kwocie brutto 215.605 zł. W § 10 pkt. 3 umowy wykonawca zobowiązał się do przedłożenia umowy pozwanej do akceptacji i do poinformowania powoda o ewentualnym sprzeciwie lub innych zastrzeżeniach inwestora co do treści umowy. Powód przystąpił do wykonania robót, co zostało odnotowane w dzienniku budowy. Powierzone roboty powód wykonał prawidłowo i w terminie, co zostało potwierdzone przez inwestora w protokołach częściowych odbioru robót, jak i w protokole końcowego odbioru technicznego z dnia 24 października 2003r. Wykonawca robót nie przedłożył pozwanej umowy zawartej z powodem do akceptacji, a dopiero przedłożył ją powód pod koniec wykonywania powierzonych mu robót. Począwszy od końca sierpnia 2003 r. powód uczestniczył w kilku spotkaniach z udziałem burmistrza i viceburmistrza miasta(...), dotyczących zapłaty za prowadzone, a następnie wykonane roboty. Ostatecznie powód nie otrzymał zapłaty wynagrodzenia ani od wykonawcy, z którym łączyła go umowa, ani od pozwanej, jako inwestora. Pozwana przez cały okres wykonywania prac kanalizacyjnych przyul. (...)wiedziała, że wykonuje je powód jako podwykonawca. W ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ten uznał, iż zawarta przez powoda z wykonawcą umowa z dnia 8 sierpnia 2003 r., mimo nazwania jej umową o dzieło, była w istocie umową o roboty budowlane, biorąc pod uwagę przedmiot i zakres robót powierzonych powodowi. Pozwana w toku sporu nie kwestionowała zresztą takiej kwalifikacji prawnej przedmiotowej umowy. Ponieważ umowa ta została zawarta po dacie rozpoczęcia obowiązywaniaart. 6471kc, tj . po dniu 24 kwietnia 2003 r., wskazany przepis mógłby znaleźć w niniejszej sprawie zastosowanie, gdyby zostały spełnione określone w nim przesłanki. Stosownie do treściart. 6471§ 2 kcdo zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą wymagana jest zgoda inwestora. Jeżeli inwestor w terminie czternastu dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowy z podwykonawcą lub jej projektu, wraz z częścią dokumentacji dotyczącej wykonania robót określonych w umowie lub projekcie, nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy. Umowa wykonawcy z podwykonawcą powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności (art. 6471§ 3 kc), zaś wykonawca i inwestor ponoszą względem podwykonawcy solidarną odpowiedzialność za zapłatę należnego podwykonawcy wynagrodzenia (art. 6471§ 5 kc) . Sąd Okręgowy dokonał interpretacjiart. 6471kci w jej konsekwencji uznał, że ustawodawca wprowadzając czternastodniowy termin do zgłoszenia przez inwestora sprzeciwu bądź zastrzeżeń co do treści umowy z podwykonawcą spowodował, że umowa ta pozostaje bezskuteczna względem inwestora przez okres w którym sprzeciw może zostać zgłoszony. Aby zatem statuować odpowiedzialność inwestora za zapłatę wynagrodzenia dla podwykonawcy uzyskanie zgody na zawarcie umowy winno nastąpić przed rozpoczęciem robót budowlanych, określonych w jej treści. Przedłożenie umowy zawartej z podwykonawcą w trakcie wykonywania robót będących jej przedmiotem nie spełnia wymagań określonych przepisemart. 6471§ 2 kc.Nie sposób bowiem na podstawie tego przepisu kreować odpowiedzialności inwestora za część robót wykonanych po przedstawieniu mu umowy bądź jej projektu, skoro wskazany przepis takiej sytuacji nie przewiduje. W związku z powyższym bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy była okoliczność, że pozwana wiedziała o wykonywaniu robót przez powoda i że roboty te od niego odebrała. Okolicznością obojętną było także zapewnienie powoda o pozytywnym dla niego załatwieniu sprawy zapłaty. Co prawda Sąd Okręgowy przyjął możliwość wyrażenia zgody na zawarcie umowy z podwykonawcą bez uprzedniego przedstawienia mu umowy lub jej projektu, ale zgoda ta winna być wówczas wyraźna. W ocenie Sądu I instancji zgoda wyrażona w piśmie z dnia 4 sierpnia 2003 r. nie wywarła skutku prawnego, gdyż oświadczenie to pochodziło od osoby, która nie działała w granicach umocowania pozwanej. Bezskuteczność tego oświadczenia potwierdza także § 10 pkt 3 umowy, wskazujący na obowiązek zamawiającego roboty do przedłożenia jej inwestorowi do akceptacji. W związku z powyższym na podstawie art. 6471kc a contrario powództwo oddalono odstępując, w oparciu oart. 102 kpc, od obciążenia powoda kosztami procesu. Powód złożył apelację od powyższego wyroku zarzucając naruszenie prawa materialnego -art. 6471kc- przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że nie zachodzi odpowiedzialność pozwanej względem powoda za zapłatę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane, oraz naruszenie przepisów postępowania, w szczególnościart. 233 § 1 kpcprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Według skarżącego nie można odmówić skuteczności zgodzie wyrażonej przez pracownika strony pozwanej w piśmie urzędowym, skierowanym do wykonawcy robót z dnia 4 sierpnia 2003 r., gdyż wyrażone oświadczenie woli dotyka sfery prawnej osób trzecich, która winna podlegać ochronie. Uzasadnione jest zatem zapatrywanie, że zgoda na zawarcie umowy z powodem, opatrzona podpisem pracownika pozwanej, była skuteczna. Również przedłożenie umowy z podwykonawcą w trakcie wykonywania robót, a nawet po ich ukończeniu, spełnia wymaganiaart. 6471§ 2 kc, co znalazło potwierdzenie w wypowiedziach przedstawicieli doktryny. W konsekwencji powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku uwzględnienia jego żądania, względnie uchylenia rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja powoda zasługiwała na uwzględnienie. Wprowadzenie na mocy ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianieustawy Kodeks cywilnyoraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 49, poz. 408) z dniem 24 kwietnia 2003 r.art. 6471kcmiało na względzie umożliwienie podwykonawcom,uczestniczącym w różnego rodzaju procesach inwestycyjnych, domaganie się zapłaty wynagrodzenia za wykonane roboty bezpośrednio od inwestora. Zdarzało się bowiem nierzadko, ze podwykonawcy, którzy wykonywali znaczną część bądź nawet całość robót, nie otrzymywali wynagrodzenia od wykonawcy, będącego w stanie utraty płynności finansowej, bądź nawet w stanie uzasadniającym ogłoszenie ich upadłości. Zgodnie zart. 6471§ 2 kcdo zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora. Zgoda ta stanowi przesłankę powstania odpowiedzialności inwestora wobec podwykonawcy za zapłatę wynagrodzenia za wykonane przez podwykonawcę roboty. Wskazana regulacja wprowadza konstrukcję rozszerzonej skuteczności stosunku umownego, którego skutki dotykają osoby trzeciej, która nie jest jego stroną. redakcjaart. 6471§ 2 kcwykazuje podobieństwo do treściart. 63 kc, jednak funkcjaart. 6471§ 2 kcjest inna. Podzielić należy poglądB. K., wyrażony w „Uwagach na temat wykładni przepisuart. 6471kc" ((...)nr 7 z 2004 r, str. 21 i nast.), że skuteczność umowy zawartej przez wykonawcę z podwykonawcą nie zależy od zgody (braku sprzeciwu lub zastrzeżeń) inwestora. Zgoda inwestora jest konieczna dla powstania jego solidarnej odpowiedzialności z wykonawcą za zapłatę wynagrodzenia dla podwykonawcy. Zgoda inwestora może być wyrażona w sposób wyraźny bądź dorozumiany (przez brak sprzeciwu i zastrzeżeń), zarówno przed zawarciem umowy wykonawcy z podwykonawcą, gdy& złożono mu jej projekt, jak i po jej zawarciu; w trakcie realizacji robót przez podwykonawcę a nawet po ich wykonaniu. Dla zastosowaniaart. 6471§ 2 i § 5 kcistotna jest wiedza inwestora o istnieniu umowy z podwykonawcą i jej treści, niezależnie od tego która ze stron (wykonawca czy podwykonawca) umowę mu przedstawi. Nie zasługuje na aprobatę wykładniaart. 6471§ 2 kc, zaprezentowana przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, według której umowa z dnia 8 sierpnia 2003 r. nie była skuteczna wobec inwestora, gdyż zgoda na jej zawarcie winna być wyrażona przed rozpoczęciem robót przez podwykonawcę, zaś przedstawienie tej umowy w trakcie realizacji robót nie obligowało pozwanej do aprobaty umowy bądź zgłoszenia sprzeciwu. Jeżeli umowę przedstawi podwykonawca, inwestor ma możliwość uzyskania stosownych informacji od wykonawcy, z którym wiąże go stosunek kontraktowy, potwierdzających jej zawarcie i istotne elementy. Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy należy uznać, że przedstawienie pozwanej umowy przez podwykonawcę zobowiązywało ją jako inwestora do wyrażenia zgody na jej zawarcie bądź zgłoszenia sprzeciwu przewidzianego wart. 6471§ 2 kc.Skoro pozwana po otrzymaniu umowy nie zgłosiła pisemnego sprzeciwu, uważać można, iż wyraziła zgodę na jej zawarcie. Nadto, wbrew ocenie Sądu Okręgowego, nie było obojętne dla oceny aprobaty umowy przez pozwaną, dopuszczenie powoda do wykonywania robót przez inspektora nadzoru pozwanej, odnotowanie tego faktu w dzienniku, dokonywanie odbiorów robót od powoda, czy wreszcie zgłaszanie bezpośrednio powodowi przez pozwaną konieczności wykonania określonych robót dodatkowych, pismem z dnia 16 października 2003 r. (k.ll). Przedstawienie pozwanej umowy zawartej przez powoda z wykonawcą robót rodziło obowiązek ustosunkowania się do niej, a brak pisemnego sprzeciwu w terminie 14 dni od tego przedstawienia, pozwala na uznanie powstania odpowiedzialności inwestora za zapłatę wynagrodzenia podwykonawcy. Odrębną kwestię stanowi zgoda wyrażona przez pracownika pozwanej w piśmie z dnia 4 sierpnia 2003 r., skierowanym do wykonawcy (k. 88) . Wskazana w tym piśmie zgoda nie może być traktowana jako zgoda inwestora, określona wart. 6471§2 kc, gdyż z treści tego przepisu wyraźnie wynika, iż zgoda inwestora, od której uzależnione jest powstanie jego odpowiedzialności za zapłatę wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy robót, musi być wyrażona po przedstawieniu umowy bądź projektu umowy, co nie miało miejsca do dnia 4 sierpnia 2003 r. Zgoda zawarta w powołanym piśmie może mieć odniesienie wyłącznie do zapisu § 6 pktu 9 umowy pomiędzy wykonawcą a inwestorem i pozostaje bez znaczenia dla powstania odpowiedzialności inwestora wobec podwykonawcy. Gdyby nawet przyjąć, że wykonawca zawarł umowę z powodem bez zgody wymaganej w § 6 pkt. 9 umowy z dnia 25 kwietnia 2005 r., to przedstawienie umowy z dnia 8 sierpnia 2003 r. inwestorowi obligowało go do podjęcia czynności zgłoszenia wobec tej umowy sprzeciwu. Brak sprzeciwu uważany jest bowiem za wyrażenie zgody na zawarcie umowy z podwykonawcą, niezależnie od zapisów zawartych w umowie inwestora z wykonawcą i ich wykonania bądź niewykonania, skoro treść tej umowy nie była podwykonawcy znana. W tym stanie rzeczy należało zaskarżony wyrok zmienić na podstawieart. 386 § 1 kpcprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty z ustawowymi odsetkami od dnia 31 stycznia 2004 r., tj. od daty wyznaczonej pozwanej do zapłaty w ostatecznym, przedsądowym wezwaniu do zapłaty należności (art. 481 § 1 i § 2oraz zwrotu kosztów procesu, w oparciu oart. 98 i 99 kpc. 0 kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto po myśliart. 98 i 99 kpc.

15/100000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Gdańsku

I Wydział Cywilny

151500000001006_II_AKa_000224_2005_Uz_2005-08-30_001

II AKa 224/05

2005-08-30 02:00:00.0 CEST

2013-02-27 02:02:27.0 CET

2014-07-23 08:35:20.0 CEST

15150000

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: II AKa 224/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wiesława Gawrońska Sędziowie SSA Mirosław Ziaja SSA Stanisław Raszka (spr.) Protokolant Magdalena Gierszner przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2005 r. sprawy z wniosku B. S. i J. S. w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczeynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcó

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Kopiec" xVersion="1.0" xYear="2005" xFlag="published" xEditorFullName="Magdalena Gierszner" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xLang="PL" xEditor="mgierszner" xToPage="2" xPublisher="rkopiec" xFromPg="1" xVolNmbr="000224" xVolType="15/150000/0001006/AKa"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx> <xUx>Sygn. akt: II AKa 224/05</xUx> </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 sierpnia 2005 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:</xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="172"/> <xCOLx xWIDTHx="539"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Przewodniczący</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Wiesława Gawrońska</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right"> <xBx>Sędziowie</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText><xBx>SSA Mirosław Ziaja</xBx></xText> <xText><xBx>SSA Stanisław Raszka (spr.)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText xALIGNx="right">Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xVALIGNx="top"> <xText>Magdalena Gierszner</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale <xBx>Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2005 r. sprawy z wniosku</xText> <xText><xBx><xAnon>B.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>J. S.</xAnon> </xBx></xText> <xText>w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczeynienie</xText> <xText>na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach</xText> <xText>z dnia 11 marca 2005 r.</xText> <xText>sygn. akt. XXI Ko 21/05</xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText/> <xText><xBx>II AKa 224/05</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 11 marca 2005 roku oddalił wniosek <xBx><xAnon>B.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> </xBx>i<xBx> <xAnon>J. S.</xAnon> </xBx>o odszkodowanie i zadośćuczynienie.</xText> <xText>Po śmierci <xAnon>C. S.</xAnon> skazanego wyrokiem Trybunału Wojskowego 52 Armii ZSRR na karę 10 lat pozbawienia wolności w obozie pracy poprawczej, jego żona <xAnon>B. S.</xAnon> i syn <xAnon>J. S.</xAnon>, wystąpili o zasądzenie na ich rzecz odszkodowania w kwocie 105.000 złotych i zadośćuczynienia w kwocie 50.000 złotych należnych <xAnon>C. S.</xAnon>. Zdaniem sądu orzekającego represje jakie spotkały <xAnon>C. S.</xAnon> – nie były związane z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a wnioskodawcy nie potrafili także udowodnić przynależności <xAnon>C. S.</xAnon> „do oddziałów walczących o niepodległy byt Państwa Polskiego”.</xText> <xText/> <xText><xUx>Pełnomocnik wnioskodawców w apelacji zarzucił:</xUx></xText> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obrazę przepisów postępowania, a to <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów a w szczególności zeznań wnioskodawcy <xAnon>J. S.</xAnon> oraz <xAnon>M. S.</xAnon>, które jednoznacznie wskazują na to, że działalność <xAnon>C. S.</xAnon> nosiła cechy działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,</xText> </xUnit> <xText/> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż dowody zebrane w sprawie nie dają podstaw do ustalenia, że działalność <xAnon>C. S.</xAnon> nosiła cechy działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego a tym samym są podstawy do odszkodowania na zasadach ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku.</xText> </xUnit> <xText/> <xText>Stawiając te zarzuty pełnomocnik wnioskodawców wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez orzeczenie zgodnie z treścią wniosku względnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach.</xText> <xText/> <xText><xUx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xUx></xText> <xText/> <xText>Apelacja pełnomocnika nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Wbrew zarzutom apelacji trzeba stwierdzić, że wnioskodawcy nie wykazali w sposób należyty, że <xAnon>C. S.</xAnon> prowadził działalność niepodległościową. Zeznają o niej wnioskodawcy jedynie w oparciu o zasłyszane od <xAnon>C. S.</xAnon> wspomnienia, przy czym on sam nic o takiej działalności nie wspomina w osobistym wniosku z dnia 10.09.1998 roku.</xText> <xText>Niesłuszne są tym samym zarzuty <xAnon>J. S.</xAnon> podnoszone w jego piśmie z dnia 16.05.2005 roku pod adresem sądu, od którego trudno przecież wymagać aby rozpytał wnioskodawcę na temat jego działalności niepodległościowej, skoro sam wnioskodawca nic o takiej działalności nie wspomina.</xText> <xText>Wprawdzie kombatanci Armii Krajowej mogli się zrzeszać po październiku 1956 roku (chociaż tylko w ramach <xAnon> (...)</xAnon>) i dokumentować swoją działalność okupacyjną a od 1990 roku także działalność przeciwko ZSRR, to prawdą jest, że <xAnon>C. S.</xAnon> nie musiał chcieć wstępować do organizacji kombatanckich ani też szukać potwierdzenia takiej działalności.</xText> <xText>Jednak po wystąpieniu z wnioskiem o odszkodowanie musiał dowiedzieć się że w sprawie tej istotne znaczenie może mieć działalność niepodległościowa. Wynika to ze spraw z wniosku <xAnon>E. G.</xAnon>o odszkodowanie, które sąd ujawnił na rozprawie.</xText> <xText><xAnon>E. G.</xAnon>pierwszy wniosek o odszkodowanie złożył 13.11.1993 roku i sąd wniosek ten oddalił z uwagi na to, że nie prowadził on jakiejkolwiek działalności niepodległościowej.</xText> <xText>Następny wniosek o odszkodowanie <xAnon>E. G.</xAnon>złożył 29.09.1998 roku uzasadniając go już działalnością niepodległościową identyczną jak działalność <xAnon>C. S.</xAnon>przedstawiona w zeznaniach jego syna i synowej, przy czym <xAnon>E. G.</xAnon>w piśmie z dnia 20.03.2000 roku powołuje się na <xAnon>C. S.</xAnon>. Spadkobiercy <xAnon>E. G.</xAnon>nie potwierdzili takiej działalności (XVI 1 Ko 20/02). Należało się spodziewać, że w tej sytuacji wnioskodawca <xAnon>C. S.</xAnon>poda sam bliższe informacje o swojej działalności, o ile nie poczyni starań o uzyskanie potwierdzenia jakie <xAnon>organizacje (...)</xAnon>działały w okolicach <xAnon>J.</xAnon>, przed zakończeniem wojny.</xText> <xText>Należy jeszcze dodać, że wysoce nieprawdopodobne jest zadanie rzekomo powierzone <xAnon>C. S.</xAnon> to jest przedarcie się przez front, żeby zbadać nastroje ludności pod okupacją radziecką.</xText> <xText>Trzeba tu przypomnieć, że w tym czasie to jest w ostatnich dniach marca 1945 roku wojska alianckie po sforsowaniu <xAnon>R.</xAnon>zajmowały <xAnon>Z.</xAnon>, a Armia Czerwona zbliżała się do <xAnon>B.</xAnon>.</xText> <xText>Nawet dla osób zdanych tylko na informację radia i prasy III Rzeszy było oczywiste, że klęska Niemiec i koniec wojny jest bardzo bliski. Decyzja o wysyłaniu w tej sytuacji wywiadowców na bardzo ryzykowną i niebezpieczną misję tylko po to aby zbadać nastroje ludności nie miałaby sensu.</xText> <xText>Nie jest prawdą jak pisze <xAnon>J. S.</xAnon> we wspomnianym piśmie z dnia 16.05.2005 roku, że skazanie ojca za szpiegostwo zamiast za działalność antyradziecką było najwygodniejsze dla byłego ZSRR, gdyż z praktyki sądowej na tle stosowania ustawy z dnia 23.02.1991 roku wiadomo, że organy sądowe i pozasądowe byłego ZSRR, nie krępowały się skazywać Polaków prowadzących działalność niepodległościową, za działalność antyradziecką.</xText> <xText>Niekwestionowane jest natomiast obsesyjne wręcz dopatrywania się szpiegostwa w szczególności ze strony kontrwywiadu wojskowego <xAnon> (...)</xAnon> dla którego rzeczą oczywistą było, że każdy kto przekraczał front był szpiegiem niemieckim.</xText> <xText>Kwestia wykazania zaświadczeniem ZUS, że uznano, iż <xAnon>C. S.</xAnon> był pracownikiem przymusowym w III Rzeszy, nie ma wpływu na ustalenia dotyczące działalności niepodległościowej a tym bardziej jej związku ze skazaniem przez sąd wojskowy Armii Czerwonej.</xText> <xText>Z tych względów orzeczono jak w części wstępnej wyroku.</xText> <xText/> <xText>/HM</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Wiesława Gawrońska

Renata Kopiec

Magdalena Gierszner

Magdalena Gierszner

Sygn. akt: II AKa 224/05 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący SSA Wiesława Gawrońska Sędziowie SSA Mirosław Ziaja SSA Stanisław Raszka (spr.) Protokolant Magdalena Gierszner przy udzialeProkuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2005 r. sprawy z wniosku B.S.iJ. S. w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczeynienie na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawców od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11 marca 2005 r. sygn. akt. XXI Ko 21/05 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa. II AKa 224/05 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 11 marca 2005 roku oddalił wniosekB.S.iJ. S.o odszkodowanie i zadośćuczynienie. Po śmierciC. S.skazanego wyrokiem Trybunału Wojskowego 52 Armii ZSRR na karę 10 lat pozbawienia wolności w obozie pracy poprawczej, jego żonaB. S.i synJ. S., wystąpili o zasądzenie na ich rzecz odszkodowania w kwocie 105.000 złotych i zadośćuczynienia w kwocie 50.000 złotych należnychC. S.. Zdaniem sądu orzekającego represje jakie spotkałyC. S.– nie były związane z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, a wnioskodawcy nie potrafili także udowodnić przynależnościC. S.„do oddziałów walczących o niepodległy byt Państwa Polskiego”. Pełnomocnik wnioskodawców w apelacji zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, a toart. 7 kpk, przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów a w szczególności zeznań wnioskodawcyJ. S.orazM. S., które jednoznacznie wskazują na to, że działalnośćC. S.nosiła cechy działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż dowody zebrane w sprawie nie dają podstaw do ustalenia, że działalnośćC. S.nosiła cechy działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego a tym samym są podstawy do odszkodowania na zasadach ustawy z dnia 23 lutego 1991 roku. Stawiając te zarzuty pełnomocnik wnioskodawców wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez orzeczenie zgodnie z treścią wniosku względnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pełnomocnika nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew zarzutom apelacji trzeba stwierdzić, że wnioskodawcy nie wykazali w sposób należyty, żeC. S.prowadził działalność niepodległościową. Zeznają o niej wnioskodawcy jedynie w oparciu o zasłyszane odC. S.wspomnienia, przy czym on sam nic o takiej działalności nie wspomina w osobistym wniosku z dnia 10.09.1998 roku. Niesłuszne są tym samym zarzutyJ. S.podnoszone w jego piśmie z dnia 16.05.2005 roku pod adresem sądu, od którego trudno przecież wymagać aby rozpytał wnioskodawcę na temat jego działalności niepodległościowej, skoro sam wnioskodawca nic o takiej działalności nie wspomina. Wprawdzie kombatanci Armii Krajowej mogli się zrzeszać po październiku 1956 roku (chociaż tylko w ramach(...)) i dokumentować swoją działalność okupacyjną a od 1990 roku także działalność przeciwko ZSRR, to prawdą jest, żeC. S.nie musiał chcieć wstępować do organizacji kombatanckich ani też szukać potwierdzenia takiej działalności. Jednak po wystąpieniu z wnioskiem o odszkodowanie musiał dowiedzieć się że w sprawie tej istotne znaczenie może mieć działalność niepodległościowa. Wynika to ze spraw z wnioskuE. G.o odszkodowanie, które sąd ujawnił na rozprawie. E. G.pierwszy wniosek o odszkodowanie złożył 13.11.1993 roku i sąd wniosek ten oddalił z uwagi na to, że nie prowadził on jakiejkolwiek działalności niepodległościowej. Następny wniosek o odszkodowanieE. G.złożył 29.09.1998 roku uzasadniając go już działalnością niepodległościową identyczną jak działalnośćC. S.przedstawiona w zeznaniach jego syna i synowej, przy czymE. G.w piśmie z dnia 20.03.2000 roku powołuje się naC. S.. SpadkobiercyE. G.nie potwierdzili takiej działalności (XVI 1 Ko 20/02). Należało się spodziewać, że w tej sytuacji wnioskodawcaC. S.poda sam bliższe informacje o swojej działalności, o ile nie poczyni starań o uzyskanie potwierdzenia jakieorganizacje (...)działały w okolicachJ., przed zakończeniem wojny. Należy jeszcze dodać, że wysoce nieprawdopodobne jest zadanie rzekomo powierzoneC. S.to jest przedarcie się przez front, żeby zbadać nastroje ludności pod okupacją radziecką. Trzeba tu przypomnieć, że w tym czasie to jest w ostatnich dniach marca 1945 roku wojska alianckie po sforsowaniuR.zajmowałyZ., a Armia Czerwona zbliżała się doB.. Nawet dla osób zdanych tylko na informację radia i prasy III Rzeszy było oczywiste, że klęska Niemiec i koniec wojny jest bardzo bliski. Decyzja o wysyłaniu w tej sytuacji wywiadowców na bardzo ryzykowną i niebezpieczną misję tylko po to aby zbadać nastroje ludności nie miałaby sensu. Nie jest prawdą jak piszeJ. S.we wspomnianym piśmie z dnia 16.05.2005 roku, że skazanie ojca za szpiegostwo zamiast za działalność antyradziecką było najwygodniejsze dla byłego ZSRR, gdyż z praktyki sądowej na tle stosowania ustawy z dnia 23.02.1991 roku wiadomo, że organy sądowe i pozasądowe byłego ZSRR, nie krępowały się skazywać Polaków prowadzących działalność niepodległościową, za działalność antyradziecką. Niekwestionowane jest natomiast obsesyjne wręcz dopatrywania się szpiegostwa w szczególności ze strony kontrwywiadu wojskowego(...)dla którego rzeczą oczywistą było, że każdy kto przekraczał front był szpiegiem niemieckim. Kwestia wykazania zaświadczeniem ZUS, że uznano, iżC. S.był pracownikiem przymusowym w III Rzeszy, nie ma wpływu na ustalenia dotyczące działalności niepodległościowej a tym bardziej jej związku ze skazaniem przez sąd wojskowy Armii Czerwonej. Z tych względów orzeczono jak w części wstępnej wyroku. /HM

15/150000/0001006/AKa

Sąd Apelacyjny w Katowicach

II Wydział Karny