Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-raw

like 0

152520000000503_I_C_000069_2023_Uz_2024-01-08_001

I C 69/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 15:26:22.0 CET

15252000

503

SENTENCE, REASON

Sygnatura akt I C 69/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Justyna Raj po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwa J. B. (1) i M. B. przeciwko (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę 1 zasądza od pozwanego (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. łącz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Bartel" xPublisher="Iwobar_so_sieradz" xEditorFullName="Iwona Bartel" xEditor="Iwobar_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="24" xFlag="published" xVolType="15/252000/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000069" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt I C 69/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w</xBx> składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos</xText> <xText>Protokolant: Justyna Raj</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> łącznie na rzecz powodów <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> kwotę 177.220,43 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy dwieście dwadzieścia złotych czterdzieści trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:</xText> </xUnit> <xText>- od kwoty 177.195,23 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia trzy grosze) od dnia 18 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- od kwoty 25,20 (dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia groszy) od dnia 15 marca 2023 r. do dnia zapłaty,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>ustala, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> zawartej w dniu 17 marca 2006 r. pomiędzy <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> łącznie na rzecz powodów <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> kwotę 11.834,00 (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt I C 69/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left">W pozwie z dnia 30 stycznia 2023 r. powodowie <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> wnieśli o zasądzenie od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> łącznie na ich rzecz kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 17 marca 2006 r. i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 października 2022 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 25,20 zł tytułem nienależnie pobranych przez pozwanego składek ubezpieczenia pomostowego w dniu 11 sierpnia 2006 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po doręczeniu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty oraz ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego umowy kredytu w związku z nieważnością umowy kredytu <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 17 marca 2006 r. zawartej pomiędzy stronami. Ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd umowy zawartej przez strony za zgodną z prawem i mogącą dalej obowiązywać w kształcie pozbawionym zapisów abuzywnych, powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 52.624,71 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z pobraniem środków od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 października 2022 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="left">(pozew- k.3-16)</xText> <xText xALIGNx="left">W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.</xText> <xText xALIGNx="left">(odpowiedź na pozew- k.58-85)</xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText xALIGNx="left">(protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2023 r. na płycie CD 00:03:59 – 00:06:00- koperta k.242)</xText> <xText xALIGNx="left">Na rozprawie w dniu 29 grudnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText xALIGNx="left">(protokół rozprawy z dnia 29 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:03:06 – 00:37:16- koperta k. 242)</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:</xText> <xText xALIGNx="left">W 2006 r. będący małżonkami pozostającymi w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej powodowie <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> potrzebowali środków finansowych na budowę domu. Potrzebna im była na ten cel kwota około 170.000,00 – 180.000,00 zł a by ją uzyskać postanowili oni zaciągnąć kredyt. Powodowie sprawdzali ofertę kredytową innych banków i wybrali ofertę pozwanego banku, gdyż była ona korzystniejsza. Pracownik banku stwierdził, iż powodowie nie mają zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu złotówkowego i nie przedstawiał im oferty kredytu złotówkowego a od razu przedstawił im ofertę zawarcia umowy kredytu denominowanego kursem franka szwajcarskiego. Informował on powodów, że frank szwajcarski jest najbardziej pewną i stabilną walutą. Nie przedstawiał on powodom informacji historycznej wskazującej, jak w poprzednich latach kształtował się kurs tej waluty. Nie przedstawiał im też symulacji jak zmieni się ich zobowiązanie, gdy kurs franka szwajcarskiego wzrośnie. Powodowie nie byli przez niego informowani w jaki sposób bank tworzy własne tabele kursowe. Powód próbował negocjować oprocentowanie kredytu ale nie podlegało ono negocjacjom.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45 - koperta k.242)</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie w dniu 9 marca 2006 r. złożyli na druku bankowym wniosek kredytowy, w którym wnioskowali o przyznanie im kredytu w kwocie 130.000,00 zł w walucie <xAnon> (...)</xAnon> na okres 30 lat. Jako prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zaproponowali hipotekę na kredytowanej nieruchomości, cesję praw z polisy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych. Oświadczyli też oni we wniosku, że poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99)</xText> <xText xALIGNx="left">Gdy powodowie przybyli do banku podpisać umowę, była już ona przygotowana do podpisu. Czytali ją oni przed podpisaniem jednak nie rozumieli jej wszystkich zapisów. Powodowie pytali pracownika banku o niezrozumiałe kwestie i ten im je tłumczył.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 17 marca 2006 r. powodowie zawarli z pozwanym umowę kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej. Zgodnie z § 2 ust. 1 tej umowy bank zobowiązał się postawić do dyspozycji kredytobiorców kredyt w kwocie 53.260,00 CHF na budowę domu mieszkalnego położonego w <xAnon>P.</xAnon> na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy wypłata kredytu miała być dokonana w transzach w formie przelewu na wskazany rachunek zgodnie z pisemną dyspozycją kredytobiorców przy czym zgodnie z § 5 ust. 2 umowy całkowita wypłata kredytu nastąpić miała do 20 września 2007 r. Jak wynikało z § 4 ust. 1 umowy bank miał postawić kredyt do dyspozycji kredytobiorców po spełnieniu przez nich następujących warunków: ustanowieniu hipoteki umownej i hipoteki kaucyjnej na nieruchomości położonej w <xAnon>P.</xAnon> oznaczonej nr <xAnon>działki (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli, dokonaniu przelewu wierzytelności pieniężnej z polisy ubezpieczeniowej nieruchomości, dokonaniu ubezpieczenia budowy wraz z cesją praw do odszkodowania na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z polisy ubezpieczeniowej budowy. Zgodnie z § 4 ust. 2 umowy bank miał postawić kredyt albo pierwszą transzę do dyspozycji kredytobiorców do trzech dni roboczych po stwierdzeniu spełnienia przez kredytobiorców warunków wypłaty. W myśl § 5 ust. 3 pkt 2 umowy w przypadku finansowania zobowiązań w kraju kredyt mógł być wypłacony jedynie w walucie polskiej przy czym zgodnie z § 5 ust. 4 umowy przy wypłacie kredytu stosowany miał być kurs kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów), obowiązujący w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu realizacji zlecenia płatniczego.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25)</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy bank miał pobierać odsetki od kredytu w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym, której wysokość miała być ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej jako suma stawki referencyjnej i stałej marży. W myśl § 7 ust. 1 umowy w dniu zawarcia umowy stawka referencyjna wynosiła 1,2117 %, marża 1,6 p.p. a oprocentowanie wynosiło 2,8117 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 6 ust. 3 umowy dla celów ustalenia stawki referencyjnej bank posługiwać się miał stawką LIBOR lub EURIBOR publikowaną odpowiednio o godzinie 11.00 GMT lub 11.00 na stronie informacyjnej Reuters w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej LIBOR lub EURIBOR dla danego dnia do wyliczenia stopy procentowej stosować się miało odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR lub EURIBOR. Za dzień braku notowań stawki LIBOR lub EURIBOR uznawać się miało ponadto dzień uznany na terenie Rzeczypospolitej Polskiej za dzień wolny od pracy.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25)</xText> <xText xALIGNx="left">Zabezpieczeniem spłaty kredytu w myśl § 11 ust. 1 umowy była hipoteka umowna zabezpieczająca kwotę kredytu w wysokości 53.260,00 CHF oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca spłatę odsetek i innych kosztów związanych z kredytem do kwoty 11.717,00 CHF na nieruchomości położonej w <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>działka nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli i przelew wierzytelności pieniężnej z polisy ubezpieczeniowej nieruchomości.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25)</xText> <xText xALIGNx="left">W myśl § 12 ust. 1 umowy kredytobiorcy mieli korzystać z karencji w spłacie kredytu w okresie do dnia 10 października 2007 r. Zgodnie z § 12 ust. 2 umowy w okresie karencji kredytobiorcy mieli spłacać miesięcznie należne <xAnon> (...) S.A.</xAnon> odsetki – od dnia wypłaty do dnia poprzedzającego dzień 10 października 2007 r. Jak wynikało z § 13 ust. 5 umowy bank miał wysyłać kredytobiorcom raz na trzy miesiące zawiadomienie o wysokości należnych spłat na co najmniej 10 dni przed terminem spłaty. Zgodnie z § 13 ust. 1 umowy spłata zadłużenia kredytobiorców z tytułu kredytu i odsetek miała następować w drodze potrącania przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego kredytobiorców. Zgodnie z § 13 ust. 7 umowy potrącanie środków z rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego w walucie polskiej następowało w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, według obowiązującego w <xAnon> (...) S,A</xAnon>. w dniu wymagalności, kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów). Jak wynikało z § 12 ust. 4 umowy po okresie karencji kredytobiorcy mieli spłacać zadłużenie z tytułu kredytu i odsetek do dnia 10 marca 2036 r. w ratach malejących.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25)</xText> <xText xALIGNx="left">W czasie zawierania umowy kredytu powód prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług elektroinstalacyjnych a powódka nie prowadziła działalności gospodarczej.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99, kserokopie zaświadczeń- k.103-106, wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej- k.108)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 26 kwietnia 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty I transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 28 kwietnia 2006 r. kwotę 70.000,00 zł. W dniu 12 czerwca 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty II transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 12 czerwca 2006 r. kwotę 60.465,75 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia zaświadczenia- k.31-36, kserokopie dyspozycji wypłaty- k.115)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 8 sierpnia 2006 r. powodowie złożyli na druku bankowym wniosek kredytowy o udzielenie im dalszego kredytu w kwocie 80.000,00 zł w walucie CHF na okres 30 lat. Jako prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zaproponowali hipotekę na kredytowanej nieruchomości i ubezpieczenie kredytu oraz weksel in blanco. Oświadczyli też oni we wniosku, że poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia wniosku- k.100-102)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 11 sierpnia 2006 r. powodowie zawarli z pozwanym <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> do umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej z dnia 17 marca 2006 r., na mocy którego podwyższyli kwotę kredytu o 18.477,676 CHF i zmienili sposób spłaty kredytu i odsetek z rat malejących na raty annuitetowe.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon>- k.26-30)</xText> <xText xALIGNx="left">W związku ze zmianą umowy zabezpieczeniem spłaty kredytu w myśl § 11 ust. 1 pkt 2 zmienionej umowy była dodatkowo hipoteka umowna zabezpieczająca kwotę kredytu w wysokości 18.477,03 CHF oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca spłatę odsetek i innych kosztów związanych z kredytem do kwoty 4.065,10 CHF na nieruchomości położonej w <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>działka nr (...)</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli. Do czasu ustanowienia tego zabezpieczenia w myśl § 11 ust. 2 zmienionej umowy kredytobiorcy mieli dokonać zabezpieczenia kredytu w formie ubezpieczenia kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> – miesięczny koszt ubezpieczenia wynosić miał 25,20 zł i wystawić weksel in blanco deklaracją wekslowa na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia <xAnon>aneksu nr (...)</xAnon>- k.26-30)</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 11 sierpnia 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty kolejnej transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 14 sierpnia 2006 r. kwotę 44.200,65 zł. W tym samym dniu pozwany pobrał od powodów na podstawie aneksowanej umowy kwotę 25,20 zł z tytułu składki ubezpieczenia do czasu ustanowienia hipoteki.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia zaświadczenia- k.31-36, kserokopia dyspozycji wypłaty- k.116)</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie zamieszkali w domu wybudowanym za kredyt. Powód zarejestrował w tym domu siedzibę swojej firmy, jednak działalności gospodarczej nie prowadził w tym domu.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej- k.108)</xText> <xText xALIGNx="left">W okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. powodowie na poczet spłaty kredytu wpłacili 177.195,23 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia zaświadczenia- k.31-36)</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zapłaty nienależnie pobranych środków w okresie od 17 marca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. w związku z nieważnością przedmiotowej umowy w kwocie 177.195,23 zł jak również w przypadku zanegowania skutku w postaci nieważności wskazanej umowy nienależnie pobranych od powodów rat kapitałowo – odsetkowych w wyższej wysokości niż rzeczywiście powinni oni spłacić w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. w związku z zawarciem w treści umowy niedozwolonych postanowień umownych, których treść miała wpływ na wysokość spłaconych przez powodów rat kredytu w kwocie 52.624,71 zł w terminie 30 dni od otrzymania pisma. W piśmie z dnia 18 października 2022 r. reklamację tą pozwany uznał za niezasadną.</xText> <xText xALIGNx="left">(kserokopia reklamacji- k.37-39, kserokopia odpowiedzi na reklamację- k.40-41)</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie oświadczyli na rozprawie, że mają świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od nich zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chcą aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">(zeznania powodów: <xAnon>M. B.</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242, <xAnon>J. B. (1)</xAnon>- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242)</xText> <xText xALIGNx="left">Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powodów oraz w oparciu o powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Przy ustaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadka <xAnon>J. B. (2)</xAnon> z uwagi na to, iż nie pamiętała ona powodów i stąd nie było możliwym do ustalenia w oparciu o jej zeznania jak wyglądał proces zawarcia przez nich umowy kredytu i jakie informacje były im w toku tego procesu na temat kredytu udzielane.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości finansowej na fakty wskazane w pozwie i odpowiedzi na pozew uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd pominął także dowód z opinii biegłego z zakresu ekonomii ze specjalnością w zakresie bankowości na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew uznając, iż także i one nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie domagali się w pierwszej kolejności ustalenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej z dnia 17 marca 2006 r. i zasądzenia od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia się pozwanego w związku z nieważnością tej umowy i pobraniem na jej podstawie w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. świadczeń nienależnych.</xText> <xText xALIGNx="left">Jak wynika z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 kpc</xLexLink> powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05).</xText> <xText xALIGNx="left">W ocenie Sądu powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu. Podpisanie przez nich umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Stwierdzenie nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocy <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 kpc</xLexLink>, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powodów. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powodów posiadania przez nich interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe</xLexLink> w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 2 prawa bankowego</xLexLink> umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">W chwili zawarcia umowy kredytu przez powodów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> nie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopiero <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink> (Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 2;art. 69 ust. 2 pkt. 4 a" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69 ust. 2 pkt 4 a</xLexLink>, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą do <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">art. 69</xLexLink> dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku.</xText> <xText xALIGNx="left">Choć <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ustawa prawo bankowe</xLexLink> w chwili zawarcia umowy przez powodów oraz pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów denominowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (<xLexLink xArt="art. 3531" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3531 kc</xLexLink>) W przypadku umów kredytu denominowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacji <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111650984" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 165, poz. 984">ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawo bankowe</xLexLink> do umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania.</xText> <xText xALIGNx="left">Udzielony powodom kredyt był kredytem denominowanym, który nie był wówczas ustawowo zdefiniowany. Odnosząc się do definicji ustawowej umowy kredytu wynikającej z <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust 1 prawa bankowego</xLexLink> stwierdzić należy, że każdy kredyt musi być udzielony w określonej walucie. Bank nie może bowiem oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwoty, której wysokość i waluta nie byłaby określona. Wynika z tego, że każda umowa o kredyt w istocie określa walutę, w której udzielono kredytu. Może nią być złoty polski lub jedna z walut obcych. Umowa o kredyt, która przewiduje oddanie kredytobiorcy do dyspozycji środków w złotych polskich, to kredyt złotowy natomiast umowa, która przewiduje oddanie kredytobiorcy środków w konkretnej walucie obcej, to kredyt walutowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Kredyt denominowany lub indeksowany do waluty obcej to kredyt udzielony w złotych polskich, którego kwota – dla celów utrzymania jej wartości na realnym poziomie – jest odnoszona do waluty obcej (przeliczana na walutę obcą). Kredyt taki jest kredytem złotowym, z tym, że na skutek denominacji lub indeksacji, saldo kredytu wyrażane jest w walucie obcej, do której kredyt został denominowany lub indeksowany. W przypadku kredytu denominowanego kwota kredytu – to jest konkretna kwota w złotych polskich – wyrażana jest w walucie obcej. Po ustaleniu salda kredytu w tejże walucie obcej umowa może przewidywać dokonanie wypłaty (uruchomienia) kredytu w walucie polskiej, po przeliczeniu salda kredytu wyrażonego w walucie obcej na złote polskie po kursie waluty z dnia uruchomienia kredytu. W przepadku kredytu denominowanego lub indeksowanego do waluty obcej kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych w walucie, do której kredyt został denominowany lub indeksowany lub w walucie polskiej, po przeliczeniu raty wyrażonej w walucie, do której kredyt denominowano lub indeksowano, według kursu wymiany waluty z dnia płatności raty. W wykonaniu umowy o kredyt denominowany/indeksowany nie dochodzi do faktycznego zakupu/sprzedaży przez bank waluty i jej sprzedaży klientowi/odkupienia od klienta. Odnosi się to tak do etapu wypłaty kredytu, jak i do dokonywania spłaty raty. Oznacza to, że wszelkie operacje z walutą wykonywane są jedynie „na papierze”, dla celów księgowych, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodzi (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., VI ACa 441/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 r., I ACa 16/15).</xText> <xText xALIGNx="left">Postanowienie umowne dotyczące dokonywania przeliczenia wartości kwoty udzielonego kredytu na walutę obcą są jedynie – w ocenie Sądu – elementem klauzuli waloryzacyjnej w rozumieniu art. 3581 § 2, która służy przede wszystkim „ustaleniu i utrzymywaniu wartości świadczeń w czasie” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 roku, I CSK 1049/14).</xText> <xText xALIGNx="left">Kredyt, o jaki umówiły się strony, nie był zatem kredytem walutowym, a kredytem w złotych polskich. W orzecznictwie wskazuje się, że tzw. kredyty denominowane lub indeksowane do kursu waluty obcej są w rezultacie kredytami w walucie polskiej (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 19 października 2018 r., IV CSK 200/18). Kredyt walutowy bowiem, to kredyt udzielony w innej niż złote polskie walucie, a zatem również w tej walucie wypłacany i spłacany. Tymczasem zawarta umowa nie przewidywała możliwości wypłaty kredytu w walucie obcej, ani też nie przewidywała spłaty kredytu w tej walucie. Zgodnie z § 5 ust. 3 pkt 2 umowy kredyt mógł być wypłacony tylko w walucie polskiej. Stosownie do § 13 ust. 7 umowy kredytobiorcy mieli spłacać kredyt w walucie polskiej i nie mieli możliwości spłaty kredytu w walucie obcej. Tak ukształtowane postanowienia umowne przemawiają zatem za uznaniem, że zawarta umowa była umową o kredyt złotowy. Rzeczywistą wolą stron umowy było, aby bank posiadający kapitał w złotych polskich, oddał go do dyspozycji kredytobiorców, którzy potrzebowali środków w tej walucie. Także z faktu, że do wyliczenia świadczenia kredytobiorców w wyniku zastosowania w przedmiotowym kredycie denominacji wymagane było odwołanie się do kursu waluty obcej, nie wynikało, że sporny kredyt miał charakter walutowy. Wprowadzenie do umowy miernika wartości świadczenia kredytobiorców w postaci waluty obcej nie oznaczało przecież, że świadczenie to należało utożsamiać z miernikiem. Tym bardziej, że umowa przewidywała, że po przeprowadzeniu podwójnej waloryzacji, świadczenia, zarówno kredytodawcy jak i kredytobiorców, były spełniane w złotych polskich.</xText> <xText xALIGNx="left">Kredyt walutowy, to kredyt, który co do zasady daje kredytobiorcy możliwość domagania się wypłaty kredytu i jego spłaty w walucie kredytu. Postanowienia zawartej umowy kredytu nie dawały jednak kredytobiorcom podstaw do żądania wypłaty kredytu w walucie obcej a kredytodawcy podstaw do żądania jego spłaty w walucie obcej. Zarówno wypłata kredytu jak i jego spłata miały następować w złotówkach, tyle że przy zastosowaniu mechanizmu przeliczania z wykorzystaniem waluty obcej, z uwagi na wpisanie do umowy mechanizmu denominacji.</xText> <xText xALIGNx="left">Jak wynika z <xLexLink xArt="art. 3531;art. 3531 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3531 § 1 kc</xLexLink> strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Istotą umowy jest złożenie przez strony zgodnych oświadczeń woli, których treść określa prawa i obowiązki stron. Umowa powstaje, gdy zostanie uzgodniony katalog istotnych dla danej umowy obowiązków stron i odpowiadających im uprawnień. W konsekwencji, nie jest dopuszczalne, aby postanowienia umowne dawały jednej ze stron uprawnienie do kształtowania według swojej woli zakresu obowiązków drugiej strony. Byłoby to bowiem sprzeczne z naturą umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulega wątpliwości, iż sprzeczne z istotą każdej umowy jest uzgodnienie przez strony, że o zakresie obowiązków jednej z nich zadecyduje na zasadzie swobodnego uznania druga strona już w toku wykonywania umowy. Tymczasem tak było w przypadku umowy łączącej strony.</xText> <xText xALIGNx="left">Umowa nakładała na kredytobiorców obowiązek spłaty kredytu wraz z odsetkami. Strony umowy uzgodniły, że zawierają umowę kredytu denominowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Zgodnie z postanowieniami umowy kredytodawca zobowiązał się do oddania do dyspozycji kredytobiorców kwoty w złotych polskich, stanowiącej odpowiednik kwoty kredytu wyrażonej we frankach szwajcarskich, po jej ponownym przeliczeniu na złote polskie zaś kredytobiorcy zobowiązali się spłacać kredyt w złotych polskich stanowiących równowartość kwoty raty wyrażonej w walucie, do której kwota kredytu została denominowana (CHF). Doszło zatem do waloryzacji kwoty udzielonego kredytu oraz wprowadzenia do umowy dwuetapowego przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na złotówki przy dokonywaniu wypłaty, a następnie rat wyrażonych w tej walucie na złote polskie w celu określenia kwoty raty do spłaty.</xText> <xText xALIGNx="left">W przypadku określenia wysokości świadczenia w wyniku waloryzacji należy przyjąć, że miernik wartości służący tejże waloryzacji (indeksacji, czy denominacji), powinien być określany w sposób precyzyjny a więc taki, aby możliwe było jego obiektywne oznaczenie. W przeciwnym razie nie zostanie spełniony wymóg oznaczoności świadczenia. Pozostawienie jednej ze stron możliwości swobodnego kształtowania wskaźnika waloryzacji skutkowałoby w istocie brakiem określenia wysokości świadczenia, a zatem brakiem uzgodnienia tego elementu umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">W przedmiotowej sprawie w chwili zawarcia umowy nie zostało ustalone, w jakiej wysokości zostanie wypłacone kredytobiorcom świadczenie ani też w jakiej wysokości kredytobiorcy będą spłacać kredyt. W umowie wskazano bowiem, że kwota kredytu zostanie wypłacona w walucie polskiej po przeliczeniu według kursu kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu zlecenia płatniczego. Sama natomiast realizacja zlecenia płatniczego miała nastąpić po dniu zawarcia umowy. Z kolei wysokość każdej raty miała być ustalana przez bank po przeliczeniu na złote według obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów). Umowa nie przewidywała przy tym żadnych ograniczeń w określaniu przez bank kursów w tabelach kursów obowiązujących w banku. Nie wynikało też z niej, że kurs z tabel banku ma być rynkowy, sprawiedliwy czy rozsądny. Tym samym umowa pozostawiała bankowi dowolność w ustalaniu poziomu kursu walut obcych a przepisy prawa nie nakładały na niego jakichkolwiek ograniczeń w tej mierze. Prawo nie zakazywało bowiem bankowi tworzenia dowolnej ilości tabel kursów walut obcych i zamieszczania w nich kursów uznanych przez bank za właściwe. Z umowy nie wynikało ponadto, aby kurs waluty wpisywany do tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w CHF na złote polskie, a następnie w dniu spłaty każdej kolejnej raty musiał przybrać wartość rynkową albo jakąkolwiek wartość możliwą do ustalenia i przewidzenia przez drugą stronę umowy przy zawarciu umowy. Umowa nie przewidywała też żadnych kryteriów, zgodnie z którymi miałby być ustalany kurs z tabeli, ani instrumentów, które mogłyby służyć kredytobiorcom do wpłynięcia na wysokość tego kursu. I bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawało, w jaki sposób bank, dokonywał określania kursów wpisywanych do tabeli kursów obowiązującej w banku. Żadne ograniczenia swobody kształtowania kursu nie wynikały bowiem z umowy i stąd stosowanie w czasie wykonywania umowy takiej czy innej praktyki w określaniu kursu waluty było swobodną decyzją banku jako kredytodawcy i w każdej chwili mogło być dowolnie przez niego samego zmienione. Wskazać przy tym należy, że kursy wpisywane do tabel banków wykorzystywanych następnie przy rozliczaniu kredytów indeksowanych i denominowanych nie muszą mieć związku z kursami rynkowymi. Kursy te są bowiem wykorzystywane w całkowicie nierynkowych warunkach, a mianowicie w sytuacji, kiedy jedna strona transakcji (bank) dyktuje cenę, a druga (kredytobiorca) nie mogąc odstąpić od transakcji, ani wpłynąć na wysokość ceny, musi się na nią zgodzić.</xText> <xText xALIGNx="left">Świadczenie wynikające z umowy może być ustalone w ten sposób, że umowa wskazuje obiektywne podstawy, do jego określenia. W przypadku umowy łączącej powodów z pozwanym tak jednak nie było. Umowa nie określała bowiem podstaw określenia świadczeń kredytodawcy i kredytobiorców. Kredytodawca, który samodzielnie mógł kształtować kursy, mógł zatem wpływać w sposób dowolny na wysokość środków w złotych polskich faktycznie wypłaconych i później pobieranych na podstawie umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym miejscu podkreślić należy, że świadomość stron nie ma znaczenia dla oceny ważności umowy w kontekście jej zgodności z prawem, gdyż niezależnie od jej istnienia nieważna umowa nie stanie się ważna. Nie ma zatem znaczenia czy strony umowy rozumiały mechanizm denominacji a zwłaszcza mechanizm zastosowanych w umowie przeliczeń kwot w walucie, do której kredyt był denominowany, na złotówki, w zależności od zmian zastosowanych kursów waluty.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z brzmieniem umowy, wysokość kredytu a potem jego raty miała wynikać z przemnożenia pewnej sumy wyrażonej w <xAnon> (...)</xAnon> przez ustaloną dowolnie przez bank wielkość (kurs waluty). Wynik takiego mnożenia – czyli wysokość świadczenia – zależał zatem od swobodnego, niczym nieograniczonego, uznania jednej ze stron umowy, czyli banku. Było to oczywiście sprzeczne z naturą umowy, która polega na czytelnym ustaleniu obowiązków stron, w sposób przez nie uzgodniony.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że brak określenia wysokości świadczeń zarówno kredytodawcy jak i kredytobiorców przesądzał o sprzeczności treści umowy z <xLexLink xArt="art. 3531" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3531 kc</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 prawa bankowego</xLexLink>. Umowa o kredyt powinna bowiem w szczególności określać kwotę środków pieniężnych, którą bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy oraz obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu, a co za tym idzie wysokość rat, w których kredyt ma być spłacony. Tych wymogów zaś oceniana umowa nie spełniała.</xText> <xText xALIGNx="left">Do istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego należy obowiązek świadczenia, natomiast samo świadczenie jest jedynie realizacją tego obowiązku. Świadczenie musi być oznaczone, gdyż oznaczenie świadczenia w połączeniu z oznaczeniem sposobu zachowania się dłużnika pozwala na ustalenie treści stosunku zobowiązaniowego. Jeśli świadczenie nie zostanie oznaczone, nie można mówić o istnieniu zobowiązania ze względu na brak istotnego elementu stosunku zobowiązaniowego. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011 r., III CSK 206/10, Legalis nr 419249).</xText> <xText xALIGNx="left">Pozwany udzielił powodom kredytu denominowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Kredyt taki jest w istocie kredytem złotowym a zatem umowa kredytu powinna określać jaką kwotę udzielonego kredytu, wskazaną w złotych polskich, denominowano do waluty obcej w ten sposób, że wyrażona w tej walucie wynosi 53.260,00 CHF. Takich ustaleń strony umowy nie poczyniły i tym samym nie określiły podstawowego obowiązku kredytodawcy, gdyż nie oznaczyły kwoty udzielanego kredytu, poprzestając jedynie nie wskazaniu wysokości odpowiednika tej kwoty w walucie obcej.</xText> <xText xALIGNx="left">Lektura umowy prowadzi też do wniosku, że kwota kredytu do wypłaty była wyliczana poprzez pomnożenie kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej (wskazanej w umowie) przez kurs tej waluty ustalony przez pozwanego w dniu dokonania wypłaty – nieoznaczony w żaden sposób w dniu zawarcia umowy. W dniu zawarcia umowy zatem żadna z jej stron nie znała kwoty, jaka miała zostać wypłacona kredytobiorcom na jej podstawie. Jednocześnie nie doszło też do uzgodnienia wysokości świadczenia kredytobiorców. Brak określenia tych świadczeń wynikał z pozostawienia bankowi swobody w określaniu kursu waluty, do której kredyt był denominowany, a następnie kursów waluty wykorzystywanych do wyliczenia kolejnych rat. Jak wprost wynika z umowy, świadczenie zarówno kredytodawcy i kredytobiorców miało zostać określone co do wysokości przez bank po jej zawarciu. Wypłata kredytu miała nastąpić po dniu zawarcia umowy. Natomiast w odniesieniu do świadczeń kredytobiorców wysokość należnych spłat ustalana była także po zawarciu umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Umowa łącząca strony była zatem nieważna, gdyż nie określała dokładnie treści świadczeń stron albo przesłanek pozwalających na ich dokładne określenie. Umowa ta dawała natomiast jednej ze stron (bankowi) swobodę w ustaleniu wielkości kredytu do wypłaty, czyli kwoty faktycznie oddawanej do dyspozycji kredytobiorców, wyliczonej w procesie denominowania nieoznaczonej w umowie kwoty udzielonego kredytu do waluty obcej, a następnie przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w tejże walucie obcej na złotówki po kursie ustalonym swobodnie przez bank. Taką samą nieskrępowaną swobodę miał bank przy określeniu wysokości rat, a to poprzez uprawnienie do dowolnego przyjmowania w swojej tabeli kursu waluty potrzebnego do przeliczenia raty z waluty obcej na złotówki, bez sprecyzowania, czym będzie kierować się kredytodawca określając kwotę raty.</xText> <xText xALIGNx="left">Fakt, że polski system prawny, z uwagi na zasadę swobody umów, dopuszcza zawieranie umów o kredyt denominowany lub indeksowany, nie wyczerpuje problematyki zgodności z prawem każdej umowy o kredyt indeksowany czy denominowany. Rozważenia wymagało czy zawarcie umowy o konkretnym brzmieniu jest po pierwsze zgodne z naturą umowy o kredyt a po drugie czy określenie mechanizmu denominacji lub indeksacji spełnia cele, którym denominacja i indeksacja służą.</xText> <xText xALIGNx="left">Odnośnie natury umowy o kredyt, to – jak zostało już wyżej wskazane – jej podstawowym elementem jest obowiązek przekazania przez bank kredytobiorcy ustalonej sumy środków pieniężnych, którą to sumę następnie kredytobiorca ma obowiązek zwrócić w ratach z odsetkami i prowizją. W przypadku kredytu indeksowanego lub denominowanego wysokość rat może być wyższa lub niższa w odniesieniu do wypłaconej kwoty kredytu w zależności od kursu waluty, do której kredyt został indeksowany czy denominowany. Suma rat w części kapitałowej może być wyższa lub niższa od kwoty udzielonego kredytu w zależności od zmiany kursu waluty. Nie można jednak wątpić, że obniżenie lub podwyższenie wspomnianej sumy nie może być tego rodzaju, że kwota kredytu i suma rat w części kapitałowej będą zupełnie innymi kwotami. Kredyt to bowiem umowa zobowiązująca bank do przekazania pewnej sumy i kredytobiorcę do zwrotu tejże w częściach zwanych ratami. Denominacja lub indeksacja są dopuszczalne, ale tylko w zakresie, w jakim nie prowadzą do wyjścia poza granice definicji umowy kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty zupełnie innej niż kwota kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Jeszcze innym zagadnieniem była kwestia sposobu posłużenia się w spornym kontrakcie mechanizmem waloryzacji.</xText> <xText xALIGNx="left">Po pierwsze nie powinno nasuwać wątpliwości, że mechanizm indeksacji czy denominacji świadczenia umownego oparty na odniesieniu wartości tego świadczenia do waluty obcej powinien zasadzać się na jasnym określeniu kursu tej waluty służącego do przeliczania. Przy waloryzacji nawiązującej do wartości waluty obcej istotne znaczenie ma zawsze odpowiednie określenie miarodajnego kursu tej waluty do waluty polskiej. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2017 r., I CSK 139/17). Umowa zawarta przez powodów oraz pozwanego, jak to wyżej wskazano, wymogu tego nie spełniała. Zgodnie z jej treścią uprawnienie do wskazywania kursu wymiany pozostawiono bowiem jednej ze stron umowy – bankowi, nie określając kryteriów, jakim miał się on kierować przy ustalaniu tego kursu. Trudno natomiast uznać, by stosowanie w toku indeksacji czy denominacji do waluty obcej kursu, który według swego uznania wskazywać miała jedna ze stron umowy, było miarodajnym sposobem określenia kursu waluty obcej na potrzeby indeksacji czy denominacji. Dodatkowo zauważyć należy, że choć umowa kredytu odnosiła się do waluty obcej jako do miernika wartości świadczenia, do zwrotu którego zobowiązani byli kredytobiorcy, to z przyczyn niewynikających z natury indeksacji czy denominacji przewidywała dwa różne kursy waluty stosowane w trakcie jej realizacji, to jest kurs kupna i kurs sprzedaży, co dodatkowo wypaczało sens jego stosowania. Instytucja denominacji czy indeksacji walutowej w umowie kredytu służyć ma przede wszystkim utrzymywaniu wartości świadczeń w czasie, gdyż kredyt to zwykle umowa długoterminowa. Klauzule indeksacyjne czy denominacyjne mają na celu dostosowanie wartości świadczenia do zmian w sile nabywczej pieniądza i urealnienie wartości świadczenia. Znacząca zmiana siły nabywczej pieniądza może bowiem prowadzić do pokrzywdzenia jednej ze stron stosunku obligacyjnego. Zabezpieczeniu się przed tym ryzykiem służy przewidziana w <xLexLink xArt="art. 3581;art. 3581 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3581 § 2 kc</xLexLink> możliwość stosowania tzw. umownych klauzul waloryzacyjnych. Ponieważ kredyt był kredytem złotowym, w okolicznościach sprawy chodziło o zmianę siły nabywczej waluty kredytu, czyli złotego polskiego. Prawidłowo i zgodnie z prawem dobrany miernik wartości powinien zatem być tego rodzaju, aby w odniesieniu do stanu gospodarki pozwalał utrzymać wartość kwoty kredytu, która pozostaje do spłaty, na realnym poziomie. Trudno uznać, że denominowanie kredytu złotowego do waluty, która zmienia kurs w oderwaniu od realnego stanu polskiej gospodarki, a taką walutą jest frank szwajcarski, spełniało funkcje, jakim służy waloryzacja umowna.</xText> <xText xALIGNx="left">Jak się przyjmuje, uzgodnione przez strony odsetki umowne, w tym zastrzeżone w umowie o kredyt, mogą pełnić funkcję waloryzacyjną (porównaj uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r., III CZP 72/97, OSNC 1998/9/133). Ta funkcja odsetek w spornej umowie, obok podstawowej funkcji wynagrodzenia za korzystanie z przekazanych środków pieniężnych, nie może budzić wątpliwości wobec ustalenia zmiennej stopy oprocentowania. Tym większej ostrożności wymagało stosowanie umownej waloryzacji obok zastrzeżenia zmiennego oprocentowania.</xText> <xText xALIGNx="left">Stosownie do <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 kc</xLexLink> czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 2 kc</xLexLink> nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jak stanowi <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 3 kc</xLexLink> jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.</xText> <xText xALIGNx="left">Nie ulegało kwestii, że bez omówionych wyżej postanowień o umożliwieniu kredytodawcy kształtowania wedle jego woli w trakcie wykonywania umowy wysokości świadczenia własnego (nieokreślonego w umowie) i kredytobiorców, a zwłaszcza bez klauzuli denominacyjnej, której zakres nie został w żaden sposób ograniczony, umowa kredytu nie byłaby zawarta. Była ona zatem w całości nieważna.</xText> <xText xALIGNx="left">Umowa kredytu zawarta przez strony była nieważna z uwagi na dwie istotne wady prawne. Po pierwsze nie była w niej określona wysokość świadczeń, do spełniania których zobowiązani byli kredytodawca jak i kredytobiorcy, to jest nie określono kwoty udzielonego kredytu ani kwot rat, w których miał on być spłacany. Nie ustanowiono obiektywnego i weryfikowalnego sposobu ustalenia wysokości świadczeń a także nie określono wysokości kwoty, która miała być wypłacona kredytobiorcom. Po drugie treść umowy była sprzeczna z <xLexLink xArt="art. 69" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 prawa bankowego</xLexLink>, gdyż zastosowany w niej sposób waloryzacji powodował, że kredytobiorcy mogli być, i w okolicznościach przedmiotowej sprawy byli, zobowiązani do zwrócenia bankowi kwoty innej niż kwota przekazanego im wcześniej kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Nawet gdyby uznać, że wyżej omówione wady prawne nie powodowały nieważności przedmiotowej umowy, rozważenia wymagała podnoszona przez powodów kwestia istnienia w niej postanowień niedozwolonych i ewentualnej ich bezskuteczności z tego powodu.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 kc</xLexLink> postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki:</xText> <xText xALIGNx="left">- postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane),</xText> <xText xALIGNx="left">- postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron,</xText> <xText xALIGNx="left">- w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami,</xText> <xText xALIGNx="left">- doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3852" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3852 kc</xLexLink> oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 221" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 221 kc</xLexLink> za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.</xText> <xText xALIGNx="left">W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż w czasie zawierania umowy powódka nie prowadziła działalności gospodarczej i zawierając ją działała jako konsumentka. Nie ulega też wątpliwości, iż powód prowadził wówczas działalność gospodarczą. Nie oznacza to jednak, iż powód nie mógł w tym czasie zawierać umów w charakterze konsumenta. W ocenie Sądu zawierając umowę kredytu z dnia 17 marca 2006 r. powód działał właśnie jako konsument. Powód potrzebował kredytu na budowę domu a więc na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Wynika to zarówno z wniosku kredytowego jak i z treści samej umowy kredytu. Cel na jaki udzielony został kredyt nie był więc związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powoda. Nie ulega też wątpliwości, iż powodowie po zakupie mieszkania sfinansowanego kredytem zamieszkali w nim. Fakt więc, że po wprowadzeniu się do tego domu powód zarejestrował w nim siedzibę swojej firmy nie może zmienić oceny, że zawarcie przez powodów umowy kredytu nie było bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powoda. Powód bowiem działalność gospodarczą prowadził w innym miejscu. Skoro zatem obojgu powodom przysługiwał status konsumenta przy zawarciu umowy kredytu, umowę można badać pod katem zawierania przez nią niedozwolonych postanowień umownych.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd nie miał wątpliwości, że kredytobiorcy nie mieli wpływu na kształt kwestionowanych postanowień. Od ich decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chcieliby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał jednak, że kredytobiorcy indywidualnie uzgodnili postanowienia dotyczące klauzul waloryzacyjnych, w tym sposób ustalenia wysokości kursów walut.</xText> <xText xALIGNx="left">Warto podnieść, że nie stanowi co do zasady postanowienia abuzywnego samo uzgodnienie przez strony, że kredyt udzielony w złotówkach, denominowany do innej waluty, będzie spłacany w złotówkach. Klauzulą niedozwoloną jest natomiast ustalenie, że bank może dokonywać przeliczenia kwoty kredytu i jego rat, w mechanizmie denominacji czy przeliczenia rat na inną walutę, według dowolnie określonych przez siebie kursów, co wyrażono formułą: „według kursu dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon>”.</xText> <xText xALIGNx="left">W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 4 kc</xLexLink> ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Dowody zebrane w sprawie wskazywały, że kredytobiorcy nie mieli żadnego wpływu na treść kwestionowanych postanowień umownych, ani bank nie przewidywał faktycznie możliwości ich zmiany.</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie kwestionowali zawarte w umowie postanowienia dotyczące zasad przeliczania kwoty kredytu i rat kredytu na złote w oparciu o kursy walut ustalane przez bank w Tabeli kursów.</xText> <xText xALIGNx="left">Głównymi obowiązkami stron umowy kredytu był obowiązek określenia wysokości udzielonego kredytu, w tym po jego denominacji i obowiązek określenia wysokości rat kredytu do spłaty. W takim razie o ich ewentualnym abuzywnym charakterze można byłoby mówić tylko wtedy, gdyby nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienie sformułowane jednoznacznie, to takie, które wyrażono prostym i zrozumiałym językiem. Postanowienie niejednoznaczne zaś, to takie, które nie jest dla konsumenta łatwo zrozumiałe.</xText> <xText xALIGNx="left">Jeśli chodzi o kwotę kredytu to nie została ona w spornej umowie określona. Strony ustaliły jedynie, że po denominacji wyniesie ona 53.260,00 CHF (§ 2 ust. 1 umowy). Faktycznie natomiast miała być wypłacona na rzecz kredytobiorców kwota w złotówkach, która zgodnie z umową została określona jako wynik przeliczenia na złote polskie kwoty kredytu wskazanej we frankach szwajcarskich według kursu kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy). Gdy zaś chodzi o kwotę raty kredytu, to miała ona wynosić równowartość kwoty wyrażonej w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt według obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz (§ 13 ust. 7 umowy).</xText> <xText xALIGNx="left">Zdaniem Sądu nie można uznać za jednoznaczne takiego ukształtowania treści umowy o kredyt udzielony w złotych polskich i denominowany do waluty obcej, z którego nie wynika kwota udzielonego kredytu. W przypadku kredytu denominowanego o jednoznaczności można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby umowa określała wysokość udzielonego kredytu w dniu jej zawarcia.</xText> <xText xALIGNx="left">Postanowień umowy nie można też było uznać za jednoznaczne z tego powodu, że odsyłały one do nieokreślonych w umowie wielkości, to jest kursów z tabel kursów walut obowiązujących w banku udzielającym kredytu. Wielkości tych nie dawało się też w oparciu o zawartą umowę uściślić, gdyż umowa nie wskazywała w jaki sposób kursy sprzedaży i kupna z tabel banku będą oznaczane. W chwili zawarcia umowy zatem kredytobiorcy ani też przedstawiciele banku, którzy zawierali z nimi umowę, nie znali konkretnych wartości, jakie mogły się pojawić w tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na polskie złote, w celu wypłaty kredytu, ani w dniach wyliczania kolejnych rat do spłaty. Umowa nie określała podstaw do ustalania kursów walut na czas przeliczeń z czego wynika, że określenie wysokości kursów walut z tabel banku zostało pozostawione swobodzie banku.</xText> <xText xALIGNx="left">Jeśli chodzi o określenie wysokości świadczenia kredytobiorców w postaci raty kredytu, to trudno było uznać za jednoznaczny zapis w § 13 ust. 7 umowy, że ma ona być przeliczona na złote według kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w dniu wymagalności. Taki zapis nie dawał podstaw do jednoznacznego określenia wysokości rat kredytu. Umowa nie określała, czym ma się kierować bank ustalając wysokość raty ani w jaki sposób kwota raty ma się odnosić do kwoty udzielonego kredytu, okresu spłaty czy ustalonego oprocentowania. Umowa nie określała w szczególności w jakiej proporcji na ratę kredytu składał się będzie kapitał a w jakiej odsetki.</xText> <xText xALIGNx="left">Wymienione postanowienia należało zatem ocenić jako niejednoznaczne. Nie można bowiem uznać za jasne postanowienia umowy, które przyznawało bankowi uprawnienie do dokonania przeliczeń na potrzeby ustalenia „kwoty kredytu do wypłaty” wskazanej w umowie kwoty kredytu po denominacji, wyrażonej w walucie obcej z użyciem dowolnie wybranego przez bank kursu waluty obcej nieznanego w chwili zawarcia umowy. Podobnie przy określaniu wysokości raty kredytu, która miała być obliczona poprzez pomnożenie nieznanej i nieokreślonej w umowie kwoty w walucie obcej (gdyż zawiadomienia o wysokości należnych rat były przesłane kredytobiorcom po zawarciu umowy), o nieokreślonej proporcji kapitału i odsetek, przez kurs sprzedaży tej waluty wskazany w tabeli banku w dniu wymagalności raty. Innymi słowy mnożenie określonej (a tym bardziej nieokreślonej – jak w przypadku raty) kwoty przez nieznaną i niemożliwą do określenia przez kredytobiorcę wielkość kursu nie dawało pewnego wyniku, tylko stanowiło niewiadomą.</xText> <xText xALIGNx="left">O jednoznaczności postanowień dotyczących wysokości rat trudno mówić z tego też powodu, że umowa przewidywała jedynie ogólnikowo, że spłata kredytu powinna nastąpić w wysokości wynikającej z zawiadomień sporządzanych przez bank po zawarciu umowy kredytu. W umowie nie zawarto natomiast postanowień, które pozwoliłyby zweryfikować kwoty wskazane w tych zawiadomieniach. Nie wskazano w niej też jak w oparciu o dane z umowy mają zostać policzone raty, aby kredytobiorcy mogli samodzielnie sprawdzić prawidłowość tego wyliczenia.</xText> <xText xALIGNx="left">Niejednoznaczność postanowień dotyczących kwoty udzielonego kredytu, kwoty kredytu do wypłaty i określenia rat pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy klauzule umowne, kwestionowane przez powodów, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały ich interesy.</xText> <xText xALIGNx="left">Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania.</xText> <xText xALIGNx="left">Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta.</xText> <xText xALIGNx="left">Przed zawarciem umowy kredytu kredytobiorcy zostali jedynie ogólnikowo poinformowani o ryzyku zmian kursów walutowych. W ocenie Sądu, ogólnikowe pouczenie kredytobiorców, że z zaciąganym kredytem wiąże się ryzyko wynikające ze zmienności kursu waluty, którym kredyt waloryzowano, bez wskazania, że ryzyko to nie jest w umowie w żaden sposób ograniczone i bez wskazania na rzeczywiste dane o zmienności kursów waluty waloryzacji w stosunku do złotego polskiego w okresie o podobnej do okresu kredytowania długości, nie mogło być uznane za wystarczające. Bank nie pouczył bowiem kredytobiorców, że wzór umowy, z którego korzystały strony umowy, naraża ich na nieograniczone ryzyko kursowe, co oznaczać może konieczność zwrotu kwoty stanowiącej wielokrotność kwoty otrzymanego kredytu.</xText> <xText xALIGNx="left">Niewątpliwie postanowienia umowy określone § 5 ust. 4 umowy i § 13 ust. 7 umowy kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, gdyż przyznawały profesjonalnej stronie umowy uprawnienie do kształtowania wysokości świadczenia kredytobiorców w sposób dowolny, co wynikało z przyznanej umową bankowi swobody we wskazywaniu kursu waluty obcej używanego w obu etapach waloryzacji. Abuzywność spornych postanowień wynikała z braku obiektywnych wskaźników, które pozwalałyby na wyliczenie kursu waluty potrzebnego do obu etapów waloryzacji, czego konsekwencją było pozostawienie bankowi swobody w ich oznaczaniu. Kredytobiorcy będący konsumentami w świetle treści tych postanowień uzależnieni byli od decyzji banku, który ustalał kursy potrzebne do przewidzianych umową przeliczeń w sposób znany tylko jemu, na co kredytobiorcy nie mieli żadnego wpływu i nie mogli tego zweryfikować i w tej sytuacji pozostawało im jedynie podporządkować się decyzji banku (porównaj wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 maja 2017 r., II C 920/15). Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji/denominacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11).</xText> <xText xALIGNx="left">Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiem <xLexLink xArt="art. 3851" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 kc</xLexLink> kontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do rozliczania przedmiotowej umowy, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru jej postanowień.</xText> <xText xALIGNx="left">O abuzywności konkretnego postanowienia lub postanowień należy decydować przy uwzględnieniu całokształtu umowy. Fakt, że jedna z klauzul niedozwolonych zawarta w umowie skutkuje określonymi kosztami dla konsumenta nie może być przesądzający dla oceny całej umowy. Istotne dla oceny ważności całej umowy jest bowiem łączne nagromadzenie elementów niedozwolonych, a omawiana klauzula jest tylko jednym z nich. W spornej umowie doszło zaś do znacznego nagromadzenia elementów niedozwolonych.</xText> <xText xALIGNx="left">Innym postanowieniem umownym, które, zdaniem Sądu, kształtowało prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami było postanowienie o waloryzowaniu kwoty kredytu udzielonego kredytobiorcom bez żadnego ograniczenia ryzyka kursowego. Skutkiem braku w umowie jakiejkolwiek bariery w stosowaniu klauzuli waloryzacyjnej było to, że w przypadku znaczącego wzrostu kursu waluty kredytobiorcy byli zobligowani postanowieniami umowy do zwrotu kwoty kredytu po dokonanej waloryzacji w rozmiarze nieporównywalnym do kwoty otrzymanego kredytu, co rażąco naruszało ich interesy. Oczywistym jest bowiem, że postanowienie umowne zawarte w umowie, które umożliwiało domaganie się przez bank od kredytobiorców, w przypadku znaczącego wzrostu kursu waluty obcej na przykład o 100 % w porównaniu z dniem wypłaty kredytu, zwrotu dwukrotności udzielonego im kredytu, było dla nich rażąco niekorzystne.</xText> <xText xALIGNx="left">Za abuzywne należało również uznać postanowienie z § 13 ust. 5 umowy przewidujące wskazanie przez bank kredytobiorcom wysokości rat w zawiadomieniach wysyłanych kredytobiorcom raz na trzy miesiące na co najmniej 10 dni przed terminem spłaty a więc dopiero po zawarciu umowy kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy.</xText> <xText xALIGNx="left">Stosownie do <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 2 kc</xLexLink>, jeżeli postanowienie umowy zgodnie z <xLexLink xArt="art. 3851;art. 3851 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3851 § 1 kc</xLexLink> nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Przepis ten może znaleźć zastosowanie, jeżeli to co po wyeliminowaniu postanowień niedozwolonych wciąż stanowi umowę i nadaje się do wykonania. W przypadku umowy zawartej przez powodów z pozwanym tak nie było. Po wyeliminowaniu postanowień o waloryzacji kredytu, w tym postanowień o sposobie przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w CHF na złote polskie a następnie salda kredytu wyrażonego w CHF na złote polskie celem ustalenia kwoty raty, w umowie zawartej przez powodów z pozwanym nie ma bowiem podstawowych elementów konstrukcyjnych.</xText> <xText xALIGNx="left">Założeniem umowy było bowiem, że uzgodnione przez strony umowy kredytu oprocentowanie będzie oparte na stopie LIBOR, adekwatnej do salda kredytu wyrażonego w walucie obcej. Wobec uznania, że niedozwolony jest mechanizm denominacji bez jej ograniczenia w sposób pozwalający na zachowanie tożsamości kwoty kredytu oddanego do dyspozycji i podlegającego spłacie, zakładający nadto dowolność banku w ustalaniu kursu waluty używanego do przeliczeń, umowa nie zawiera postanowień określających wynagrodzenie banku za udzielenie kredytu. Tym wynagrodzeniem nie mogły być zastrzeżone w umowie odsetki, gdyż ich wysokość strony skalkulowały w odniesieniu do zwaloryzowanej do waluty obcej kwoty kredytu. To samo dotyczy wyeliminowania postanowienia umownego o wskazaniu przez bank wysokości rat w zawiadomieniach doręczanych kredytobiorcom po zawarciu umowy. Wyeliminowanie tego postanowienia sprawiało, że pozostałe w umowie zapisy nie dawały podstaw do obliczenia wysokości rat, w których kredyt miałby być spłacany. Nie istniały natomiast przepisy dyspozytywne, które można byłoby zastosować, aby wyeliminować wymienione braki i uniknąć stwierdzenia nieważności spornej umowy. W istocie umowa wymagałaby ustalenia przez Sąd za strony tak wysokości udzielonego kredytu, jak też kwoty kredytu do wypłaty po przeliczeniu salda kredytu wyrażonego w walucie obcej na złotówki, wprowadzenia mechanizmu ograniczającego działanie waloryzacji tak, aby kwota po waloryzacji nie była kwotą inną niż kwota udzielonego kredytu, a także wysokości rat, w jakich kredyt powinien być spłacany, w tym wynagrodzenia banku za jego udzielenie. Nie ma natomiast dyspozytywnych przepisów ustawy, ani ustalonych zwyczajów, które pozwalałyby Sądowi określić za strony umowy wysokość salda udzielanego kredytu, ograniczyć mechanizm waloryzacji, aby jej zastosowanie mieściło się w ustawowych granicach definicji kredytu i ustalić wysokość rat, w których kredyt ma być spłacany.</xText> <xText xALIGNx="left">W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2012 r. (C-618/10) stwierdzono, że: „z brzmienia ust. 1 art. 6 dyrektywy 93/13/EWG wynika, że sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do zaniechania stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Umowa powinna bowiem w zasadzie nadal obowiązywać, bez jakiejkolwiek zmiany innej niż wynikająca z uchylenia nieuczciwych warunków, o ile takie dalsze obowiązywanie umowy jest prawnie możliwe zgodnie z zasadami prawa wewnętrznego. Dyrektywa 93/13 zobowiązuje państwa członkowskie, jak wynika z jej art. 7 ust. 1 w związku z jej motywem 24, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków „mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami”. W tym kontekście należy stwierdzić, że gdyby sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w takich umowach, takie uprawnienie mogłoby zagrażać realizacji długoterminowego celu ustanowionego w art. 7 dyrektywy 93/13. Uprawnienie to przyczyniłoby się bowiem do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> zwartej w dniu 17 marca 2006 r. pomiędzy <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>M. B.</xAnon> a <xAnon> (...) Bank (...) Spółka Akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">Powodowie poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu zgłosili także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. oraz zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 25,20 zł tytułem nienależnie pobranych przez pozwanego składek ubezpieczenia pomostowego.</xText> <xText xALIGNx="left">Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 kc</xLexLink> kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 kc</xLexLink>).</xText> <xText xALIGNx="left">Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. powodowie świadczyli pozwanemu kwotę 177.195,23 zł a w dniu 11 sierpnia 2006 r. na podstawie umowy zmienionej aneksem wpłacili mu kwotę 25,20 zł jako składkę ubezpieczeniową.</xText> <xText xALIGNx="left">Mając na uwadze powyższe w związku z uznaniem za nieważną umowy kredytu mieszkaniowego <xAnon>(...)</xAnon> hipoteczny nr <xAnon>(...)</xAnon> z dnia 17 marca 2006 r. Sąd zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 177.220,43 zł, która stanowiła świadczenie nienależne.</xText> <xText xALIGNx="left">Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 kc</xLexLink> jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie wezwali pozwanego do zwrotu wpłaconych na poczet umowy kwot rat kredytu w łącznej kwocie 177.195,23 zł reklamacją. W reklamacji tej domagali się oni zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w terminie 30 dni od otrzymania jej przez pozwanego. Pozwany odpowiedział na reklamację pismem z dnia 18 października 2022 r. a zatem w tym dniu z pewnością ją już otrzymał. Zatem roszczenie powodów co do kwoty 177.195,23 zł stało się wymagalne w dniu 17 listopada 2022 r. i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty 177.195,23 zł Sąd zasądził od dnia 18 listopada 2022 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił. Jeśli chodzi o kwotę składki ubezpieczeniowej w wysokości 25,20 zł, to powodowie zażądali od pozwanego jej zwrotu pozwem, który został mu doręczony w dniu 14 marca 2023 r. a zatem roszczenie powodów co do zwrotu tej kwoty w tym dniu stało się wymagalne. Stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty Sąd zasądził od dnia 15 marca 2023 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="left">Ponieważ roszczenie ewentualne pozwu zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu, a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim.</xText> <xText xALIGNx="left">O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 kpc</xLexLink> kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 11.834,00 zł, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) i opłaty skarbowe od pełnomocnictw w kwocie 34,00 zł. Sąd uznał jednocześnie, iż nakład pracy pełnomocnika powodów sprowadzający się do sporządzenia pozwu, pisma zawierającego pytania do świadka i pisma z informacją, iż nie żąda uzupełnienia zeznań przez świadka oraz udziału w 2 rozprawach nie uzasadniał przyznania mu wynagrodzenia w wyższej niż stawka minimalna kwocie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Dagmara Kos

Iwona Bartel

Justyna Raj

Iwona Bartel

Sygnatura akt I C 69/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny wskładzie następującym: Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos Protokolant: Justyna Raj po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2023 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaJ. B. (1)iM. B. przeciwko(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę i ustalenie ewentualnie o zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.łącznie na rzecz powodówJ. B. (1)iM. B.kwotę 177.220,43 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy dwieście dwadzieścia złotych czterdzieści trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: - od kwoty 177.195,23 (sto siedemdziesiąt siedem tysięcy sto dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia trzy grosze) od dnia 18 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, - od kwoty 25,20 (dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia groszy) od dnia 15 marca 2023 r. do dnia zapłaty, 2 ustala, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)zawartej w dniu 17 marca 2006 r. pomiędzyJ. B. (1)iM. B.a(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW., 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 4 zasądza od pozwanego(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.łącznie na rzecz powodówJ. B. (1)iM. B.kwotę 11.834,00 (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery) złote z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt I C 69/23 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 30 stycznia 2023 r. powodowieJ. B. (1)iM. B.wnieśli o zasądzenie od pozwanego(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.łącznie na ich rzecz kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)z dnia 17 marca 2006 r. i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 października 2022 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 25,20 zł tytułem nienależnie pobranych przez pozwanego składek ubezpieczenia pomostowego w dniu 11 sierpnia 2006 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po doręczeniu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty oraz ustalenie nieistnienia pomiędzy stronami stosunku prawnego umowy kredytu w związku z nieważnością umowy kredytu(...)hipoteczny nr(...)z dnia 17 marca 2006 r. zawartej pomiędzy stronami. Ewentualnie, w przypadku uznania przez Sąd umowy zawartej przez strony za zgodną z prawem i mogącą dalej obowiązywać w kształcie pozbawionym zapisów abuzywnych, powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 52.624,71 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z pobraniem środków od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 października 2022 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. (pozew- k.3-16) W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów solidarnie na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. (odpowiedź na pozew- k.58-85) Na rozprawie w dniu 11 sierpnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. (protokół rozprawy z dnia 11 sierpnia 2023 r. na płycie CD 00:03:59 – 00:06:00- koperta k.242) Na rozprawie w dniu 29 grudnia 2023 r. pełnomocnik powodów popierał powództwo i wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce a pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. (protokół rozprawy z dnia 29 grudnia 2023 r. na płycie CD 00:03:06 – 00:37:16- koperta k. 242) Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: W 2006 r. będący małżonkami pozostającymi w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej powodowieJ. B. (1)iM. B.potrzebowali środków finansowych na budowę domu. Potrzebna im była na ten cel kwota około 170.000,00 – 180.000,00 zł a by ją uzyskać postanowili oni zaciągnąć kredyt. Powodowie sprawdzali ofertę kredytową innych banków i wybrali ofertę pozwanego banku, gdyż była ona korzystniejsza. Pracownik banku stwierdził, iż powodowie nie mają zdolności kredytowej do zaciągnięcia kredytu złotówkowego i nie przedstawiał im oferty kredytu złotówkowego a od razu przedstawił im ofertę zawarcia umowy kredytu denominowanego kursem franka szwajcarskiego. Informował on powodów, że frank szwajcarski jest najbardziej pewną i stabilną walutą. Nie przedstawiał on powodom informacji historycznej wskazującej, jak w poprzednich latach kształtował się kurs tej waluty. Nie przedstawiał im też symulacji jak zmieni się ich zobowiązanie, gdy kurs franka szwajcarskiego wzrośnie. Powodowie nie byli przez niego informowani w jaki sposób bank tworzy własne tabele kursowe. Powód próbował negocjować oprocentowanie kredytu ale nie podlegało ono negocjacjom. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45 - koperta k.242) Powodowie w dniu 9 marca 2006 r. złożyli na druku bankowym wniosek kredytowy, w którym wnioskowali o przyznanie im kredytu w kwocie 130.000,00 zł w walucie(...)na okres 30 lat. Jako prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zaproponowali hipotekę na kredytowanej nieruchomości, cesję praw z polisy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych. Oświadczyli też oni we wniosku, że poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99) Gdy powodowie przybyli do banku podpisać umowę, była już ona przygotowana do podpisu. Czytali ją oni przed podpisaniem jednak nie rozumieli jej wszystkich zapisów. Powodowie pytali pracownika banku o niezrozumiałe kwestie i ten im je tłumczył. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99) W dniu 17 marca 2006 r. powodowie zawarli z pozwanym umowę kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej. Zgodnie z § 2 ust. 1 tej umowy bank zobowiązał się postawić do dyspozycji kredytobiorców kredyt w kwocie 53.260,00 CHF na budowę domu mieszkalnego położonego wP.nadziałce nr (...). Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy wypłata kredytu miała być dokonana w transzach w formie przelewu na wskazany rachunek zgodnie z pisemną dyspozycją kredytobiorców przy czym zgodnie z § 5 ust. 2 umowy całkowita wypłata kredytu nastąpić miała do 20 września 2007 r. Jak wynikało z § 4 ust. 1 umowy bank miał postawić kredyt do dyspozycji kredytobiorców po spełnieniu przez nich następujących warunków: ustanowieniu hipoteki umownej i hipoteki kaucyjnej na nieruchomości położonej wP.oznaczonej nrdziałki (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli, dokonaniu przelewu wierzytelności pieniężnej z polisy ubezpieczeniowej nieruchomości, dokonaniu ubezpieczenia budowy wraz z cesją praw do odszkodowania na rzecz(...) S.A.z polisy ubezpieczeniowej budowy. Zgodnie z § 4 ust. 2 umowy bank miał postawić kredyt albo pierwszą transzę do dyspozycji kredytobiorców do trzech dni roboczych po stwierdzeniu spełnienia przez kredytobiorców warunków wypłaty. W myśl § 5 ust. 3 pkt 2 umowy w przypadku finansowania zobowiązań w kraju kredyt mógł być wypłacony jedynie w walucie polskiej przy czym zgodnie z § 5 ust. 4 umowy przy wypłacie kredytu stosowany miał być kurs kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów), obowiązujący w(...) S.A.w dniu realizacji zlecenia płatniczego. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25) Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy bank miał pobierać odsetki od kredytu w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym, której wysokość miała być ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej jako suma stawki referencyjnej i stałej marży. W myśl § 7 ust. 1 umowy w dniu zawarcia umowy stawka referencyjna wynosiła 1,2117 %, marża 1,6 p.p. a oprocentowanie wynosiło 2,8117 % w stosunku rocznym. Zgodnie z § 6 ust. 3 umowy dla celów ustalenia stawki referencyjnej bank posługiwać się miał stawką LIBOR lub EURIBOR publikowaną odpowiednio o godzinie 11.00 GMT lub 11.00 na stronie informacyjnej Reuters w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej LIBOR lub EURIBOR dla danego dnia do wyliczenia stopy procentowej stosować się miało odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki LIBOR lub EURIBOR. Za dzień braku notowań stawki LIBOR lub EURIBOR uznawać się miało ponadto dzień uznany na terenie Rzeczypospolitej Polskiej za dzień wolny od pracy. (kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25) Zabezpieczeniem spłaty kredytu w myśl § 11 ust. 1 umowy była hipoteka umowna zabezpieczająca kwotę kredytu w wysokości 53.260,00 CHF oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca spłatę odsetek i innych kosztów związanych z kredytem do kwoty 11.717,00 CHF na nieruchomości położonej wP.działka nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli i przelew wierzytelności pieniężnej z polisy ubezpieczeniowej nieruchomości. (kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25) W myśl § 12 ust. 1 umowy kredytobiorcy mieli korzystać z karencji w spłacie kredytu w okresie do dnia 10 października 2007 r. Zgodnie z § 12 ust. 2 umowy w okresie karencji kredytobiorcy mieli spłacać miesięcznie należne(...) S.A.odsetki – od dnia wypłaty do dnia poprzedzającego dzień 10 października 2007 r. Jak wynikało z § 13 ust. 5 umowy bank miał wysyłać kredytobiorcom raz na trzy miesiące zawiadomienie o wysokości należnych spłat na co najmniej 10 dni przed terminem spłaty. Zgodnie z § 13 ust. 1 umowy spłata zadłużenia kredytobiorców z tytułu kredytu i odsetek miała następować w drodze potrącania przez(...) S.A.swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego kredytobiorców. Zgodnie z § 13 ust. 7 umowy potrącanie środków z rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego w walucie polskiej następowało w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, według obowiązującego w(...) S,A. w dniu wymagalności, kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów). Jak wynikało z § 12 ust. 4 umowy po okresie karencji kredytobiorcy mieli spłacać zadłużenie z tytułu kredytu i odsetek do dnia 10 marca 2036 r. w ratach malejących. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia umowy z załącznikiem- k.21-25) W czasie zawierania umowy kredytu powód prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług elektroinstalacyjnych a powódka nie prowadziła działalności gospodarczej. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, kserokopia wniosku- k.97-99, kserokopie zaświadczeń- k.103-106, wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej- k.108) W dniu 26 kwietnia 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty I transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 28 kwietnia 2006 r. kwotę 70.000,00 zł. W dniu 12 czerwca 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty II transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 12 czerwca 2006 r. kwotę 60.465,75 zł. (kserokopia zaświadczenia- k.31-36, kserokopie dyspozycji wypłaty- k.115) W dniu 8 sierpnia 2006 r. powodowie złożyli na druku bankowym wniosek kredytowy o udzielenie im dalszego kredytu w kwocie 80.000,00 zł w walucie CHF na okres 30 lat. Jako prawne zabezpieczenie spłaty kredytu zaproponowali hipotekę na kredytowanej nieruchomości i ubezpieczenie kredytu oraz weksel in blanco. Oświadczyli też oni we wniosku, że poniosą ryzyko zmiany kursów walutowych. (kserokopia wniosku- k.100-102) W dniu 11 sierpnia 2006 r. powodowie zawarli z pozwanymaneks nr (...)do umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej z dnia 17 marca 2006 r., na mocy którego podwyższyli kwotę kredytu o 18.477,676 CHF i zmienili sposób spłaty kredytu i odsetek z rat malejących na raty annuitetowe. (kserokopiaaneksu nr (...)- k.26-30) W związku ze zmianą umowy zabezpieczeniem spłaty kredytu w myśl § 11 ust. 1 pkt 2 zmienionej umowy była dodatkowo hipoteka umowna zabezpieczająca kwotę kredytu w wysokości 18.477,03 CHF oraz hipoteka kaucyjna zabezpieczająca spłatę odsetek i innych kosztów związanych z kredytem do kwoty 4.065,10 CHF na nieruchomości położonej wP.działka nr (...)objętejksięgą wieczystą KW nr (...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli. Do czasu ustanowienia tego zabezpieczenia w myśl § 11 ust. 2 zmienionej umowy kredytobiorcy mieli dokonać zabezpieczenia kredytu w formie ubezpieczenia kredytu w(...) S.A.– miesięczny koszt ubezpieczenia wynosić miał 25,20 zł i wystawić weksel in blanco deklaracją wekslowa na rzecz(...) S.A. (kserokopiaaneksu nr (...)- k.26-30) W dniu 11 sierpnia 2006 r. powodowie złożyli dyspozycję wypłaty kolejnej transzy kredytu i w wykonaniu umowy pozwany wypłacił im w dniu 14 sierpnia 2006 r. kwotę 44.200,65 zł. W tym samym dniu pozwany pobrał od powodów na podstawie aneksowanej umowy kwotę 25,20 zł z tytułu składki ubezpieczenia do czasu ustanowienia hipoteki. (kserokopia zaświadczenia- k.31-36, kserokopia dyspozycji wypłaty- k.116) Powodowie zamieszkali w domu wybudowanym za kredyt. Powód zarejestrował w tym domu siedzibę swojej firmy, jednak działalności gospodarczej nie prowadził w tym domu. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242, wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej- k.108) W okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. powodowie na poczet spłaty kredytu wpłacili 177.195,23 zł. (kserokopia zaświadczenia- k.31-36) Powodowie skierowali do pozwanego reklamację, w której wezwali go do zapłaty nienależnie pobranych środków w okresie od 17 marca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. w związku z nieważnością przedmiotowej umowy w kwocie 177.195,23 zł jak również w przypadku zanegowania skutku w postaci nieważności wskazanej umowy nienależnie pobranych od powodów rat kapitałowo – odsetkowych w wyższej wysokości niż rzeczywiście powinni oni spłacić w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. w związku z zawarciem w treści umowy niedozwolonych postanowień umownych, których treść miała wpływ na wysokość spłaconych przez powodów rat kredytu w kwocie 52.624,71 zł w terminie 30 dni od otrzymania pisma. W piśmie z dnia 18 października 2022 r. reklamację tą pozwany uznał za niezasadną. (kserokopia reklamacji- k.37-39, kserokopia odpowiedzi na reklamację- k.40-41) Powodowie oświadczyli na rozprawie, że mają świadomość, iż w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu pozwany może żądać od nich zwrotu kapitału i wynagrodzenia za korzystanie z kapitału oraz, że mając tę świadomość chcą aby Sąd stwierdził nieważność umowy kredytu. (zeznania powodów:M. B.- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:06:33 – 00:22:55- koperta k.242,J. B. (1)- protokół rozprawy na płycie CD z dnia 29 grudnia 2023 r. 00:22:55 – 00:33:45- koperta k.242) Ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o zeznania powodów oraz w oparciu o powołane wyżej dokumenty, których treści strony nie kwestionowały a pozostałe złożone dokumenty Sąd pominął, jako że nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Przy ustaniu stanu faktycznego Sąd pominął zeznania świadkaJ. B. (2)z uwagi na to, iż nie pamiętała ona powodów i stąd nie było możliwym do ustalenia w oparciu o jej zeznania jak wyglądał proces zawarcia przez nich umowy kredytu i jakie informacje były im w toku tego procesu na temat kredytu udzielane. Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości finansowej na fakty wskazane w pozwie i odpowiedzi na pozew uznając, iż nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd pominął także dowód z opinii biegłego z zakresu ekonomii ze specjalnością w zakresie bankowości na fakty wskazane w odpowiedzi na pozew uznając, iż także i one nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Powodowie domagali się w pierwszej kolejności ustalenia nieważności umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)spłacanego w ratach malejących udzielonego w walucie wymienialnej z dnia 17 marca 2006 r. i zasądzenia od pozwanego łącznie na ich rzecz kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia się pozwanego w związku z nieważnością tej umowy i pobraniem na jej podstawie w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. świadczeń nienależnych. Jak wynika zart. 189 kpcpowód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że interes prawny w rozumieniu tego przepisu istnieje wówczas, gdy zachodzi niepewność stanu prawnego lub prawa, powodująca potrzebę ochrony prawnej. Niepewność ta musi mieć charakter obiektywny, to jest istnieć na podstawie rozumnej oceny sytuacji, w której powód występuje z tego rodzaju powództwem. Dlatego też nie można zakwestionować interesu prawnego w żądaniu ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma ono znaczenie zarówno dla obecnych jak i przyszłych możliwych, ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych i praw, czy sytuacji prawnej podmiotu występującego z żądaniem (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05). W ocenie Sądu powodowie mają interes prawny w ustaleniu nieważności umowy kredytu. Podpisanie przez nich umowy kredytu wygenerowało bowiem długoterminowy stosunek prawny, który zgodnie z jego treścią nie został dotychczas wykonany. Stwierdzenie nieważności umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń ale także rozstrzyga w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania w przyszłości wynikających z umowy świadczeń, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocyart. 365 § 1 kpc, jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powodów. (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17) Orzeczenie ustalające znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. To zaś przesądza o wykazaniu przez powodów posiadania przez nich interesu prawnego w ustaleniu nieważności umowy kredytu. Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowew brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez strony umowy (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 2488), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myślart. 69 ust. 2 prawa bankowegoumowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Z powyższego wynika, że umowa kredytu jest umową nazwaną. Wynikająca z ustawy definicja tej umowy wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, bank zobowiązany jest do oddania do dyspozycji drugiej strony kwoty kredytu, a jednocześnie staje się uprawniony do uzyskania spłaty oddanej do dyspozycji kredytobiorcy kwoty. Z drugiej strony, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu oddanej do jego dyspozycji kwoty. Wobec nałożenia na kredytobiorcę obowiązku zapłacenia bankowi odsetek oraz prowizji, które mają charakter wynagrodzenia za korzystanie ze środków pieniężnych banku, umowa kredytu jest odpłatna. Jest też umową konsensualną, to znaczy dochodzi do skutku w wyniku samego uzgodnienia przez strony jej podstawowych postanowień. Przedmiotem kredytu musi być określona kwota pieniężna. W umowie muszą być też określone zasady spłaty sumy kredytu. W chwili zawarcia umowy kredytu przez powodówprawo bankowenie przewidywało literalnie możliwości udzielania kredytów denominowanych i indeksowanych. Dopieroustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw(Dz.U. nr 165, poz. 984), która weszła w życie w dniu 26 sierpnia 2011 r., dodano wart. 69 ust. 2 pkt 4 a, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, umowa o kredyt powinna określać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo – odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Ponadto ustawą tą doart. 69dodano ust. 3, zgodnie z którym w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku. Choćustawa prawo bankowew chwili zawarcia umowy przez powodów oraz pozwanego literalnie nie przewidywała możliwości udzielania kredytów denominowanych, nie budzi wątpliwości Sądu dopuszczalność konstruowania w tym czasie zarówno umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej, w których wysokość kwoty kredytu wyrażonej w złotych jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty obcej w dniu wydania, jak i umów kredytu denominowanego w walucie obcej, w których wartość kwoty kredytu jest wyrażona w walucie obcej, ale jest uruchamiana w złotych po przyjętym kursie przeliczeniowym. Zastosowanie bowiem konstrukcji przeliczeń pomiędzy walutą krajową i walutami zagranicznymi w celu ustalenia wysokości świadczeń, do których obowiązany jest kredytobiorca w ramach realizacji obowiązku zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu i zapłaty odsetek nie narusza istoty umowy kredytu. Nadal zachowana jest zasada, zgodnie z którą bank udostępnia kredytobiorcy kapitał kredytu, kredytobiorca go wykorzystuje i zobowiązany jest do zwrotu. Zastosowanie przeliczeń oznacza jedynie modyfikację wysokości świadczeń, do których zobowiązane będą strony, ale nie ingeruje w ogólną konstrukcję umowy. Zabieg taki mieści się w granicach swobody umów (art. 3531 kc) W przypadku umów kredytu denominowanego miała miejsce modyfikacja istniejącej umowy nazwanej – umowy kredytu, która doprowadziła do wykształcenia się w obrocie pewnego rodzaju tych umów, cechujących się określonymi zasadami ustalania świadczeń stron. Wykształcenie się w praktyce umów o określonych cechach doprowadziło następnie do ich częściowej regulacjiustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 4 powołanej wyżej ustawy w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanie art. 69 ust. 2 pkt 4 a w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Wskazany przepis wprost potwierdza zatem stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującąprawo bankowedo umów zawartych przed tą nowelizacją. W tej sytuacji nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne jako niedopuszczalne w dacie ich zawierania. Udzielony powodom kredyt był kredytem denominowanym, który nie był wówczas ustawowo zdefiniowany. Odnosząc się do definicji ustawowej umowy kredytu wynikającej zart. 69 ust 1 prawa bankowegostwierdzić należy, że każdy kredyt musi być udzielony w określonej walucie. Bank nie może bowiem oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwoty, której wysokość i waluta nie byłaby określona. Wynika z tego, że każda umowa o kredyt w istocie określa walutę, w której udzielono kredytu. Może nią być złoty polski lub jedna z walut obcych. Umowa o kredyt, która przewiduje oddanie kredytobiorcy do dyspozycji środków w złotych polskich, to kredyt złotowy natomiast umowa, która przewiduje oddanie kredytobiorcy środków w konkretnej walucie obcej, to kredyt walutowy. Kredyt denominowany lub indeksowany do waluty obcej to kredyt udzielony w złotych polskich, którego kwota – dla celów utrzymania jej wartości na realnym poziomie – jest odnoszona do waluty obcej (przeliczana na walutę obcą). Kredyt taki jest kredytem złotowym, z tym, że na skutek denominacji lub indeksacji, saldo kredytu wyrażane jest w walucie obcej, do której kredyt został denominowany lub indeksowany. W przypadku kredytu denominowanego kwota kredytu – to jest konkretna kwota w złotych polskich – wyrażana jest w walucie obcej. Po ustaleniu salda kredytu w tejże walucie obcej umowa może przewidywać dokonanie wypłaty (uruchomienia) kredytu w walucie polskiej, po przeliczeniu salda kredytu wyrażonego w walucie obcej na złote polskie po kursie waluty z dnia uruchomienia kredytu. W przepadku kredytu denominowanego lub indeksowanego do waluty obcej kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo – odsetkowych w walucie, do której kredyt został denominowany lub indeksowany lub w walucie polskiej, po przeliczeniu raty wyrażonej w walucie, do której kredyt denominowano lub indeksowano, według kursu wymiany waluty z dnia płatności raty. W wykonaniu umowy o kredyt denominowany/indeksowany nie dochodzi do faktycznego zakupu/sprzedaży przez bank waluty i jej sprzedaży klientowi/odkupienia od klienta. Odnosi się to tak do etapu wypłaty kredytu, jak i do dokonywania spłaty raty. Oznacza to, że wszelkie operacje z walutą wykonywane są jedynie „na papierze”, dla celów księgowych, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodzi (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., VI ACa 441/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 r., I ACa 16/15). Postanowienie umowne dotyczące dokonywania przeliczenia wartości kwoty udzielonego kredytu na walutę obcą są jedynie – w ocenie Sądu – elementem klauzuli waloryzacyjnej w rozumieniu art. 3581 § 2, która służy przede wszystkim „ustaleniu i utrzymywaniu wartości świadczeń w czasie” (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 roku, I CSK 1049/14). Kredyt, o jaki umówiły się strony, nie był zatem kredytem walutowym, a kredytem w złotych polskich. W orzecznictwie wskazuje się, że tzw. kredyty denominowane lub indeksowane do kursu waluty obcej są w rezultacie kredytami w walucie polskiej (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z 19 października 2018 r., IV CSK 200/18). Kredyt walutowy bowiem, to kredyt udzielony w innej niż złote polskie walucie, a zatem również w tej walucie wypłacany i spłacany. Tymczasem zawarta umowa nie przewidywała możliwości wypłaty kredytu w walucie obcej, ani też nie przewidywała spłaty kredytu w tej walucie. Zgodnie z § 5 ust. 3 pkt 2 umowy kredyt mógł być wypłacony tylko w walucie polskiej. Stosownie do § 13 ust. 7 umowy kredytobiorcy mieli spłacać kredyt w walucie polskiej i nie mieli możliwości spłaty kredytu w walucie obcej. Tak ukształtowane postanowienia umowne przemawiają zatem za uznaniem, że zawarta umowa była umową o kredyt złotowy. Rzeczywistą wolą stron umowy było, aby bank posiadający kapitał w złotych polskich, oddał go do dyspozycji kredytobiorców, którzy potrzebowali środków w tej walucie. Także z faktu, że do wyliczenia świadczenia kredytobiorców w wyniku zastosowania w przedmiotowym kredycie denominacji wymagane było odwołanie się do kursu waluty obcej, nie wynikało, że sporny kredyt miał charakter walutowy. Wprowadzenie do umowy miernika wartości świadczenia kredytobiorców w postaci waluty obcej nie oznaczało przecież, że świadczenie to należało utożsamiać z miernikiem. Tym bardziej, że umowa przewidywała, że po przeprowadzeniu podwójnej waloryzacji, świadczenia, zarówno kredytodawcy jak i kredytobiorców, były spełniane w złotych polskich. Kredyt walutowy, to kredyt, który co do zasady daje kredytobiorcy możliwość domagania się wypłaty kredytu i jego spłaty w walucie kredytu. Postanowienia zawartej umowy kredytu nie dawały jednak kredytobiorcom podstaw do żądania wypłaty kredytu w walucie obcej a kredytodawcy podstaw do żądania jego spłaty w walucie obcej. Zarówno wypłata kredytu jak i jego spłata miały następować w złotówkach, tyle że przy zastosowaniu mechanizmu przeliczania z wykorzystaniem waluty obcej, z uwagi na wpisanie do umowy mechanizmu denominacji. Jak wynika zart. 3531 § 1 kcstrony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Istotą umowy jest złożenie przez strony zgodnych oświadczeń woli, których treść określa prawa i obowiązki stron. Umowa powstaje, gdy zostanie uzgodniony katalog istotnych dla danej umowy obowiązków stron i odpowiadających im uprawnień. W konsekwencji, nie jest dopuszczalne, aby postanowienia umowne dawały jednej ze stron uprawnienie do kształtowania według swojej woli zakresu obowiązków drugiej strony. Byłoby to bowiem sprzeczne z naturą umowy. Nie ulega wątpliwości, iż sprzeczne z istotą każdej umowy jest uzgodnienie przez strony, że o zakresie obowiązków jednej z nich zadecyduje na zasadzie swobodnego uznania druga strona już w toku wykonywania umowy. Tymczasem tak było w przypadku umowy łączącej strony. Umowa nakładała na kredytobiorców obowiązek spłaty kredytu wraz z odsetkami. Strony umowy uzgodniły, że zawierają umowę kredytu denominowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Zgodnie z postanowieniami umowy kredytodawca zobowiązał się do oddania do dyspozycji kredytobiorców kwoty w złotych polskich, stanowiącej odpowiednik kwoty kredytu wyrażonej we frankach szwajcarskich, po jej ponownym przeliczeniu na złote polskie zaś kredytobiorcy zobowiązali się spłacać kredyt w złotych polskich stanowiących równowartość kwoty raty wyrażonej w walucie, do której kwota kredytu została denominowana (CHF). Doszło zatem do waloryzacji kwoty udzielonego kredytu oraz wprowadzenia do umowy dwuetapowego przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na złotówki przy dokonywaniu wypłaty, a następnie rat wyrażonych w tej walucie na złote polskie w celu określenia kwoty raty do spłaty. W przypadku określenia wysokości świadczenia w wyniku waloryzacji należy przyjąć, że miernik wartości służący tejże waloryzacji (indeksacji, czy denominacji), powinien być określany w sposób precyzyjny a więc taki, aby możliwe było jego obiektywne oznaczenie. W przeciwnym razie nie zostanie spełniony wymóg oznaczoności świadczenia. Pozostawienie jednej ze stron możliwości swobodnego kształtowania wskaźnika waloryzacji skutkowałoby w istocie brakiem określenia wysokości świadczenia, a zatem brakiem uzgodnienia tego elementu umowy. W przedmiotowej sprawie w chwili zawarcia umowy nie zostało ustalone, w jakiej wysokości zostanie wypłacone kredytobiorcom świadczenie ani też w jakiej wysokości kredytobiorcy będą spłacać kredyt. W umowie wskazano bowiem, że kwota kredytu zostanie wypłacona w walucie polskiej po przeliczeniu według kursu kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w(...) S.A.w dniu zlecenia płatniczego. Sama natomiast realizacja zlecenia płatniczego miała nastąpić po dniu zawarcia umowy. Z kolei wysokość każdej raty miała być ustalana przez bank po przeliczeniu na złote według obowiązującego w(...) S.A.w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów). Umowa nie przewidywała przy tym żadnych ograniczeń w określaniu przez bank kursów w tabelach kursów obowiązujących w banku. Nie wynikało też z niej, że kurs z tabel banku ma być rynkowy, sprawiedliwy czy rozsądny. Tym samym umowa pozostawiała bankowi dowolność w ustalaniu poziomu kursu walut obcych a przepisy prawa nie nakładały na niego jakichkolwiek ograniczeń w tej mierze. Prawo nie zakazywało bowiem bankowi tworzenia dowolnej ilości tabel kursów walut obcych i zamieszczania w nich kursów uznanych przez bank za właściwe. Z umowy nie wynikało ponadto, aby kurs waluty wpisywany do tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w CHF na złote polskie, a następnie w dniu spłaty każdej kolejnej raty musiał przybrać wartość rynkową albo jakąkolwiek wartość możliwą do ustalenia i przewidzenia przez drugą stronę umowy przy zawarciu umowy. Umowa nie przewidywała też żadnych kryteriów, zgodnie z którymi miałby być ustalany kurs z tabeli, ani instrumentów, które mogłyby służyć kredytobiorcom do wpłynięcia na wysokość tego kursu. I bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostawało, w jaki sposób bank, dokonywał określania kursów wpisywanych do tabeli kursów obowiązującej w banku. Żadne ograniczenia swobody kształtowania kursu nie wynikały bowiem z umowy i stąd stosowanie w czasie wykonywania umowy takiej czy innej praktyki w określaniu kursu waluty było swobodną decyzją banku jako kredytodawcy i w każdej chwili mogło być dowolnie przez niego samego zmienione. Wskazać przy tym należy, że kursy wpisywane do tabel banków wykorzystywanych następnie przy rozliczaniu kredytów indeksowanych i denominowanych nie muszą mieć związku z kursami rynkowymi. Kursy te są bowiem wykorzystywane w całkowicie nierynkowych warunkach, a mianowicie w sytuacji, kiedy jedna strona transakcji (bank) dyktuje cenę, a druga (kredytobiorca) nie mogąc odstąpić od transakcji, ani wpłynąć na wysokość ceny, musi się na nią zgodzić. Świadczenie wynikające z umowy może być ustalone w ten sposób, że umowa wskazuje obiektywne podstawy, do jego określenia. W przypadku umowy łączącej powodów z pozwanym tak jednak nie było. Umowa nie określała bowiem podstaw określenia świadczeń kredytodawcy i kredytobiorców. Kredytodawca, który samodzielnie mógł kształtować kursy, mógł zatem wpływać w sposób dowolny na wysokość środków w złotych polskich faktycznie wypłaconych i później pobieranych na podstawie umowy. W tym miejscu podkreślić należy, że świadomość stron nie ma znaczenia dla oceny ważności umowy w kontekście jej zgodności z prawem, gdyż niezależnie od jej istnienia nieważna umowa nie stanie się ważna. Nie ma zatem znaczenia czy strony umowy rozumiały mechanizm denominacji a zwłaszcza mechanizm zastosowanych w umowie przeliczeń kwot w walucie, do której kredyt był denominowany, na złotówki, w zależności od zmian zastosowanych kursów waluty. Zgodnie z brzmieniem umowy, wysokość kredytu a potem jego raty miała wynikać z przemnożenia pewnej sumy wyrażonej w(...)przez ustaloną dowolnie przez bank wielkość (kurs waluty). Wynik takiego mnożenia – czyli wysokość świadczenia – zależał zatem od swobodnego, niczym nieograniczonego, uznania jednej ze stron umowy, czyli banku. Było to oczywiście sprzeczne z naturą umowy, która polega na czytelnym ustaleniu obowiązków stron, w sposób przez nie uzgodniony. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że brak określenia wysokości świadczeń zarówno kredytodawcy jak i kredytobiorców przesądzał o sprzeczności treści umowy zart. 3531 kciart. 69 prawa bankowego. Umowa o kredyt powinna bowiem w szczególności określać kwotę środków pieniężnych, którą bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy oraz obowiązek zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu, a co za tym idzie wysokość rat, w których kredyt ma być spłacony. Tych wymogów zaś oceniana umowa nie spełniała. Do istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego należy obowiązek świadczenia, natomiast samo świadczenie jest jedynie realizacją tego obowiązku. Świadczenie musi być oznaczone, gdyż oznaczenie świadczenia w połączeniu z oznaczeniem sposobu zachowania się dłużnika pozwala na ustalenie treści stosunku zobowiązaniowego. Jeśli świadczenie nie zostanie oznaczone, nie można mówić o istnieniu zobowiązania ze względu na brak istotnego elementu stosunku zobowiązaniowego. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2011 r., III CSK 206/10, Legalis nr 419249). Pozwany udzielił powodom kredytu denominowanego do waluty obcej – franka szwajcarskiego. Kredyt taki jest w istocie kredytem złotowym a zatem umowa kredytu powinna określać jaką kwotę udzielonego kredytu, wskazaną w złotych polskich, denominowano do waluty obcej w ten sposób, że wyrażona w tej walucie wynosi 53.260,00 CHF. Takich ustaleń strony umowy nie poczyniły i tym samym nie określiły podstawowego obowiązku kredytodawcy, gdyż nie oznaczyły kwoty udzielanego kredytu, poprzestając jedynie nie wskazaniu wysokości odpowiednika tej kwoty w walucie obcej. Lektura umowy prowadzi też do wniosku, że kwota kredytu do wypłaty była wyliczana poprzez pomnożenie kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej (wskazanej w umowie) przez kurs tej waluty ustalony przez pozwanego w dniu dokonania wypłaty – nieoznaczony w żaden sposób w dniu zawarcia umowy. W dniu zawarcia umowy zatem żadna z jej stron nie znała kwoty, jaka miała zostać wypłacona kredytobiorcom na jej podstawie. Jednocześnie nie doszło też do uzgodnienia wysokości świadczenia kredytobiorców. Brak określenia tych świadczeń wynikał z pozostawienia bankowi swobody w określaniu kursu waluty, do której kredyt był denominowany, a następnie kursów waluty wykorzystywanych do wyliczenia kolejnych rat. Jak wprost wynika z umowy, świadczenie zarówno kredytodawcy i kredytobiorców miało zostać określone co do wysokości przez bank po jej zawarciu. Wypłata kredytu miała nastąpić po dniu zawarcia umowy. Natomiast w odniesieniu do świadczeń kredytobiorców wysokość należnych spłat ustalana była także po zawarciu umowy. Umowa łącząca strony była zatem nieważna, gdyż nie określała dokładnie treści świadczeń stron albo przesłanek pozwalających na ich dokładne określenie. Umowa ta dawała natomiast jednej ze stron (bankowi) swobodę w ustaleniu wielkości kredytu do wypłaty, czyli kwoty faktycznie oddawanej do dyspozycji kredytobiorców, wyliczonej w procesie denominowania nieoznaczonej w umowie kwoty udzielonego kredytu do waluty obcej, a następnie przeliczenia kwoty kredytu wyrażonej w tejże walucie obcej na złotówki po kursie ustalonym swobodnie przez bank. Taką samą nieskrępowaną swobodę miał bank przy określeniu wysokości rat, a to poprzez uprawnienie do dowolnego przyjmowania w swojej tabeli kursu waluty potrzebnego do przeliczenia raty z waluty obcej na złotówki, bez sprecyzowania, czym będzie kierować się kredytodawca określając kwotę raty. Fakt, że polski system prawny, z uwagi na zasadę swobody umów, dopuszcza zawieranie umów o kredyt denominowany lub indeksowany, nie wyczerpuje problematyki zgodności z prawem każdej umowy o kredyt indeksowany czy denominowany. Rozważenia wymagało czy zawarcie umowy o konkretnym brzmieniu jest po pierwsze zgodne z naturą umowy o kredyt a po drugie czy określenie mechanizmu denominacji lub indeksacji spełnia cele, którym denominacja i indeksacja służą. Odnośnie natury umowy o kredyt, to – jak zostało już wyżej wskazane – jej podstawowym elementem jest obowiązek przekazania przez bank kredytobiorcy ustalonej sumy środków pieniężnych, którą to sumę następnie kredytobiorca ma obowiązek zwrócić w ratach z odsetkami i prowizją. W przypadku kredytu indeksowanego lub denominowanego wysokość rat może być wyższa lub niższa w odniesieniu do wypłaconej kwoty kredytu w zależności od kursu waluty, do której kredyt został indeksowany czy denominowany. Suma rat w części kapitałowej może być wyższa lub niższa od kwoty udzielonego kredytu w zależności od zmiany kursu waluty. Nie można jednak wątpić, że obniżenie lub podwyższenie wspomnianej sumy nie może być tego rodzaju, że kwota kredytu i suma rat w części kapitałowej będą zupełnie innymi kwotami. Kredyt to bowiem umowa zobowiązująca bank do przekazania pewnej sumy i kredytobiorcę do zwrotu tejże w częściach zwanych ratami. Denominacja lub indeksacja są dopuszczalne, ale tylko w zakresie, w jakim nie prowadzą do wyjścia poza granice definicji umowy kredytu i zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kwoty zupełnie innej niż kwota kredytu. Jeszcze innym zagadnieniem była kwestia sposobu posłużenia się w spornym kontrakcie mechanizmem waloryzacji. Po pierwsze nie powinno nasuwać wątpliwości, że mechanizm indeksacji czy denominacji świadczenia umownego oparty na odniesieniu wartości tego świadczenia do waluty obcej powinien zasadzać się na jasnym określeniu kursu tej waluty służącego do przeliczania. Przy waloryzacji nawiązującej do wartości waluty obcej istotne znaczenie ma zawsze odpowiednie określenie miarodajnego kursu tej waluty do waluty polskiej. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2017 r., I CSK 139/17). Umowa zawarta przez powodów oraz pozwanego, jak to wyżej wskazano, wymogu tego nie spełniała. Zgodnie z jej treścią uprawnienie do wskazywania kursu wymiany pozostawiono bowiem jednej ze stron umowy – bankowi, nie określając kryteriów, jakim miał się on kierować przy ustalaniu tego kursu. Trudno natomiast uznać, by stosowanie w toku indeksacji czy denominacji do waluty obcej kursu, który według swego uznania wskazywać miała jedna ze stron umowy, było miarodajnym sposobem określenia kursu waluty obcej na potrzeby indeksacji czy denominacji. Dodatkowo zauważyć należy, że choć umowa kredytu odnosiła się do waluty obcej jako do miernika wartości świadczenia, do zwrotu którego zobowiązani byli kredytobiorcy, to z przyczyn niewynikających z natury indeksacji czy denominacji przewidywała dwa różne kursy waluty stosowane w trakcie jej realizacji, to jest kurs kupna i kurs sprzedaży, co dodatkowo wypaczało sens jego stosowania. Instytucja denominacji czy indeksacji walutowej w umowie kredytu służyć ma przede wszystkim utrzymywaniu wartości świadczeń w czasie, gdyż kredyt to zwykle umowa długoterminowa. Klauzule indeksacyjne czy denominacyjne mają na celu dostosowanie wartości świadczenia do zmian w sile nabywczej pieniądza i urealnienie wartości świadczenia. Znacząca zmiana siły nabywczej pieniądza może bowiem prowadzić do pokrzywdzenia jednej ze stron stosunku obligacyjnego. Zabezpieczeniu się przed tym ryzykiem służy przewidziana wart. 3581 § 2 kcmożliwość stosowania tzw. umownych klauzul waloryzacyjnych. Ponieważ kredyt był kredytem złotowym, w okolicznościach sprawy chodziło o zmianę siły nabywczej waluty kredytu, czyli złotego polskiego. Prawidłowo i zgodnie z prawem dobrany miernik wartości powinien zatem być tego rodzaju, aby w odniesieniu do stanu gospodarki pozwalał utrzymać wartość kwoty kredytu, która pozostaje do spłaty, na realnym poziomie. Trudno uznać, że denominowanie kredytu złotowego do waluty, która zmienia kurs w oderwaniu od realnego stanu polskiej gospodarki, a taką walutą jest frank szwajcarski, spełniało funkcje, jakim służy waloryzacja umowna. Jak się przyjmuje, uzgodnione przez strony odsetki umowne, w tym zastrzeżone w umowie o kredyt, mogą pełnić funkcję waloryzacyjną (porównaj uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1998 r., III CZP 72/97, OSNC 1998/9/133). Ta funkcja odsetek w spornej umowie, obok podstawowej funkcji wynagrodzenia za korzystanie z przekazanych środków pieniężnych, nie może budzić wątpliwości wobec ustalenia zmiennej stopy oprocentowania. Tym większej ostrożności wymagało stosowanie umownej waloryzacji obok zastrzeżenia zmiennego oprocentowania. Stosownie doart. 58 § 1 kcczynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myślart. 58 § 2 kcnieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jak stanowiart. 58 § 3 kcjeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. Nie ulegało kwestii, że bez omówionych wyżej postanowień o umożliwieniu kredytodawcy kształtowania wedle jego woli w trakcie wykonywania umowy wysokości świadczenia własnego (nieokreślonego w umowie) i kredytobiorców, a zwłaszcza bez klauzuli denominacyjnej, której zakres nie został w żaden sposób ograniczony, umowa kredytu nie byłaby zawarta. Była ona zatem w całości nieważna. Umowa kredytu zawarta przez strony była nieważna z uwagi na dwie istotne wady prawne. Po pierwsze nie była w niej określona wysokość świadczeń, do spełniania których zobowiązani byli kredytodawca jak i kredytobiorcy, to jest nie określono kwoty udzielonego kredytu ani kwot rat, w których miał on być spłacany. Nie ustanowiono obiektywnego i weryfikowalnego sposobu ustalenia wysokości świadczeń a także nie określono wysokości kwoty, która miała być wypłacona kredytobiorcom. Po drugie treść umowy była sprzeczna zart. 69 prawa bankowego, gdyż zastosowany w niej sposób waloryzacji powodował, że kredytobiorcy mogli być, i w okolicznościach przedmiotowej sprawy byli, zobowiązani do zwrócenia bankowi kwoty innej niż kwota przekazanego im wcześniej kredytu. Nawet gdyby uznać, że wyżej omówione wady prawne nie powodowały nieważności przedmiotowej umowy, rozważenia wymagała podnoszona przez powodów kwestia istnienia w niej postanowień niedozwolonych i ewentualnej ich bezskuteczności z tego powodu. Zgodnie zart. 3851 kcpostanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Z przepisu tego wynika zatem, że aby uznać postanowienie umowne za niedozwolone powinny zostać spełnione następujące przesłanki: - postanowienie nie było indywidualnie uzgodnione (nie było negocjowane), - postanowienie nie dotyczy sformułowanych jednoznacznie głównych świadczeń stron, - w wyniku zawarcia w umowie tego postanowienia prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, - doszło tym samym do rażącego naruszenia interesów konsumenta. Zgodnie zart. 3852 kcoceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zgodnie zart. 221 kcza konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż w czasie zawierania umowy powódka nie prowadziła działalności gospodarczej i zawierając ją działała jako konsumentka. Nie ulega też wątpliwości, iż powód prowadził wówczas działalność gospodarczą. Nie oznacza to jednak, iż powód nie mógł w tym czasie zawierać umów w charakterze konsumenta. W ocenie Sądu zawierając umowę kredytu z dnia 17 marca 2006 r. powód działał właśnie jako konsument. Powód potrzebował kredytu na budowę domu a więc na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Wynika to zarówno z wniosku kredytowego jak i z treści samej umowy kredytu. Cel na jaki udzielony został kredyt nie był więc związany z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powoda. Nie ulega też wątpliwości, iż powodowie po zakupie mieszkania sfinansowanego kredytem zamieszkali w nim. Fakt więc, że po wprowadzeniu się do tego domu powód zarejestrował w nim siedzibę swojej firmy nie może zmienić oceny, że zawarcie przez powodów umowy kredytu nie było bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez powoda. Powód bowiem działalność gospodarczą prowadził w innym miejscu. Skoro zatem obojgu powodom przysługiwał status konsumenta przy zawarciu umowy kredytu, umowę można badać pod katem zawierania przez nią niedozwolonych postanowień umownych. Sąd nie miał wątpliwości, że kredytobiorcy nie mieli wpływu na kształt kwestionowanych postanowień. Od ich decyzji zależało czy zawrzeć umowę, w jakiej wysokości chcieliby zaciągnąć kredyt i na jaki okres. Pozwany nie wykazał jednak, że kredytobiorcy indywidualnie uzgodnili postanowienia dotyczące klauzul waloryzacyjnych, w tym sposób ustalenia wysokości kursów walut. Warto podnieść, że nie stanowi co do zasady postanowienia abuzywnego samo uzgodnienie przez strony, że kredyt udzielony w złotówkach, denominowany do innej waluty, będzie spłacany w złotówkach. Klauzulą niedozwoloną jest natomiast ustalenie, że bank może dokonywać przeliczenia kwoty kredytu i jego rat, w mechanizmie denominacji czy przeliczenia rat na inną walutę, według dowolnie określonych przez siebie kursów, co wyrażono formułą: „według kursu dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w(...) S.A.”. W tym miejscu zaznaczyć należy, że zgodnie zart. 3851 § 4 kcciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Dowody zebrane w sprawie wskazywały, że kredytobiorcy nie mieli żadnego wpływu na treść kwestionowanych postanowień umownych, ani bank nie przewidywał faktycznie możliwości ich zmiany. Powodowie kwestionowali zawarte w umowie postanowienia dotyczące zasad przeliczania kwoty kredytu i rat kredytu na złote w oparciu o kursy walut ustalane przez bank w Tabeli kursów. Głównymi obowiązkami stron umowy kredytu był obowiązek określenia wysokości udzielonego kredytu, w tym po jego denominacji i obowiązek określenia wysokości rat kredytu do spłaty. W takim razie o ich ewentualnym abuzywnym charakterze można byłoby mówić tylko wtedy, gdyby nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Postanowienie sformułowane jednoznacznie, to takie, które wyrażono prostym i zrozumiałym językiem. Postanowienie niejednoznaczne zaś, to takie, które nie jest dla konsumenta łatwo zrozumiałe. Jeśli chodzi o kwotę kredytu to nie została ona w spornej umowie określona. Strony ustaliły jedynie, że po denominacji wyniesie ona 53.260,00 CHF (§ 2 ust. 1 umowy). Faktycznie natomiast miała być wypłacona na rzecz kredytobiorców kwota w złotówkach, która zgodnie z umową została określona jako wynik przeliczenia na złote polskie kwoty kredytu wskazanej we frankach szwajcarskich według kursu kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w(...) S.A.w dniu zlecenia płatniczego (§ 5 ust. 4 umowy). Gdy zaś chodzi o kwotę raty kredytu, to miała ona wynosić równowartość kwoty wyrażonej w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt według obowiązującego w(...) S.A.w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz (§ 13 ust. 7 umowy). Zdaniem Sądu nie można uznać za jednoznaczne takiego ukształtowania treści umowy o kredyt udzielony w złotych polskich i denominowany do waluty obcej, z którego nie wynika kwota udzielonego kredytu. W przypadku kredytu denominowanego o jednoznaczności można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby umowa określała wysokość udzielonego kredytu w dniu jej zawarcia. Postanowień umowy nie można też było uznać za jednoznaczne z tego powodu, że odsyłały one do nieokreślonych w umowie wielkości, to jest kursów z tabel kursów walut obowiązujących w banku udzielającym kredytu. Wielkości tych nie dawało się też w oparciu o zawartą umowę uściślić, gdyż umowa nie wskazywała w jaki sposób kursy sprzedaży i kupna z tabel banku będą oznaczane. W chwili zawarcia umowy zatem kredytobiorcy ani też przedstawiciele banku, którzy zawierali z nimi umowę, nie znali konkretnych wartości, jakie mogły się pojawić w tabeli kursów obowiązującej w banku w dniu przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w walucie obcej na polskie złote, w celu wypłaty kredytu, ani w dniach wyliczania kolejnych rat do spłaty. Umowa nie określała podstaw do ustalania kursów walut na czas przeliczeń z czego wynika, że określenie wysokości kursów walut z tabel banku zostało pozostawione swobodzie banku. Jeśli chodzi o określenie wysokości świadczenia kredytobiorców w postaci raty kredytu, to trudno było uznać za jednoznaczny zapis w § 13 ust. 7 umowy, że ma ona być przeliczona na złote według kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązującego w(...) S.A.w dniu wymagalności. Taki zapis nie dawał podstaw do jednoznacznego określenia wysokości rat kredytu. Umowa nie określała, czym ma się kierować bank ustalając wysokość raty ani w jaki sposób kwota raty ma się odnosić do kwoty udzielonego kredytu, okresu spłaty czy ustalonego oprocentowania. Umowa nie określała w szczególności w jakiej proporcji na ratę kredytu składał się będzie kapitał a w jakiej odsetki. Wymienione postanowienia należało zatem ocenić jako niejednoznaczne. Nie można bowiem uznać za jasne postanowienia umowy, które przyznawało bankowi uprawnienie do dokonania przeliczeń na potrzeby ustalenia „kwoty kredytu do wypłaty” wskazanej w umowie kwoty kredytu po denominacji, wyrażonej w walucie obcej z użyciem dowolnie wybranego przez bank kursu waluty obcej nieznanego w chwili zawarcia umowy. Podobnie przy określaniu wysokości raty kredytu, która miała być obliczona poprzez pomnożenie nieznanej i nieokreślonej w umowie kwoty w walucie obcej (gdyż zawiadomienia o wysokości należnych rat były przesłane kredytobiorcom po zawarciu umowy), o nieokreślonej proporcji kapitału i odsetek, przez kurs sprzedaży tej waluty wskazany w tabeli banku w dniu wymagalności raty. Innymi słowy mnożenie określonej (a tym bardziej nieokreślonej – jak w przypadku raty) kwoty przez nieznaną i niemożliwą do określenia przez kredytobiorcę wielkość kursu nie dawało pewnego wyniku, tylko stanowiło niewiadomą. O jednoznaczności postanowień dotyczących wysokości rat trudno mówić z tego też powodu, że umowa przewidywała jedynie ogólnikowo, że spłata kredytu powinna nastąpić w wysokości wynikającej z zawiadomień sporządzanych przez bank po zawarciu umowy kredytu. W umowie nie zawarto natomiast postanowień, które pozwoliłyby zweryfikować kwoty wskazane w tych zawiadomieniach. Nie wskazano w niej też jak w oparciu o dane z umowy mają zostać policzone raty, aby kredytobiorcy mogli samodzielnie sprawdzić prawidłowość tego wyliczenia. Niejednoznaczność postanowień dotyczących kwoty udzielonego kredytu, kwoty kredytu do wypłaty i określenia rat pozwalała badać czy postanowienia te nie były abuzywne. Należało zatem ustalić czy klauzule umowne, kwestionowane przez powodów, kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszały ich interesy. Dobre obyczaje to reguły postępowania niesprzeczne z etyką i moralnością. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są: niedoinformowanie drugiej strony umowy, spowodowanie jej dezorientacji, wywołanie u klienta błędnego przekonania, wykorzystanie niewiedzy klienta lub jego naiwności, ukształtowanie stosunku prawnego niezgodnie z zasadą równorzędności stron. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są działania potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce wówczas, gdy umowa przewiduje nieusprawiedliwione dysproporcje, na niekorzyść konsumenta, w rozłożeniu umownych praw i obowiązków. Chodzi o zawarcie w umowie postanowień, które szczególnie mocno godzą w interesy majątkowe konsumenta. Przed zawarciem umowy kredytu kredytobiorcy zostali jedynie ogólnikowo poinformowani o ryzyku zmian kursów walutowych. W ocenie Sądu, ogólnikowe pouczenie kredytobiorców, że z zaciąganym kredytem wiąże się ryzyko wynikające ze zmienności kursu waluty, którym kredyt waloryzowano, bez wskazania, że ryzyko to nie jest w umowie w żaden sposób ograniczone i bez wskazania na rzeczywiste dane o zmienności kursów waluty waloryzacji w stosunku do złotego polskiego w okresie o podobnej do okresu kredytowania długości, nie mogło być uznane za wystarczające. Bank nie pouczył bowiem kredytobiorców, że wzór umowy, z którego korzystały strony umowy, naraża ich na nieograniczone ryzyko kursowe, co oznaczać może konieczność zwrotu kwoty stanowiącej wielokrotność kwoty otrzymanego kredytu. Niewątpliwie postanowienia umowy określone § 5 ust. 4 umowy i § 13 ust. 7 umowy kształtowały prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, gdyż przyznawały profesjonalnej stronie umowy uprawnienie do kształtowania wysokości świadczenia kredytobiorców w sposób dowolny, co wynikało z przyznanej umową bankowi swobody we wskazywaniu kursu waluty obcej używanego w obu etapach waloryzacji. Abuzywność spornych postanowień wynikała z braku obiektywnych wskaźników, które pozwalałyby na wyliczenie kursu waluty potrzebnego do obu etapów waloryzacji, czego konsekwencją było pozostawienie bankowi swobody w ich oznaczaniu. Kredytobiorcy będący konsumentami w świetle treści tych postanowień uzależnieni byli od decyzji banku, który ustalał kursy potrzebne do przewidzianych umową przeliczeń w sposób znany tylko jemu, na co kredytobiorcy nie mieli żadnego wpływu i nie mogli tego zweryfikować i w tej sytuacji pozostawało im jedynie podporządkować się decyzji banku (porównaj wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 maja 2017 r., II C 920/15). Takie ukształtowanie klauzuli waloryzacyjnej, zgodnie z którym bank może w sposób dowolny i niepoddający się weryfikacji ustalać kursy waluty, stanowiące narzędzie indeksacji/denominacji, a tym samym wpływać na wysokość własnych korzyści i generować dodatkowe i nieprzewidziane umową koszty dla kredytobiorcy, rażąco narusza zasadę równowagi kontraktowej na niekorzyść konsumenta i dobre obyczaje (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., VI ACa 420/11). Klauzulą abuzywną jest postanowienie umowne zezwalające stronie (bankowi) na dowolne kształtowanie wysokości świadczenia drugiej strony. Takie postanowienie nie przestaje być niedozwolone tylko dlatego, że zostało wykorzystane ze stosunkowo niewielkim pokrzywdzeniem kontrahenta. Niedozwolony charakter klauzuli i konieczność jej wyeliminowania z umowy wynika bowiem z nieakceptowalnego oddania jednej ze stron uprawnienia do określenia wysokości świadczenia drugiej strony, niezależnie od tego czy strona zastrzegająca korzystne dla siebie świadczenie wykorzystała swą uprzywilejowaną pozycję tylko w umiarkowanym stopniu. W świetle bowiemart. 3851 kckontroli podlega treść umowy, a nie sposób jej wykonania czy też sposób ewentualnego wykorzystania badanego postanowienia umownego przez przedsiębiorcę, na którego korzyść postanowienie to zostało zastrzeżone. Postanowienie umowne skutkujące rażącą dysproporcją uprawnień i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta jest abuzywne od chwili zawarcia umowy, bez względu na to czy i jak przedsiębiorca skorzysta z przewidzianych w nim uprawnień. Ocena zgodności postanowień umowy z dobrymi obyczajami dokonywana jest na dzień zawarcia umowy. Oznacza to, że kontroli podlega samo uprawnienie do stosowania danej klauzuli a nie sposób jego wykorzystania. Z tej przyczyny wysokość kursów CHF, jakie bank przyjmował do rozliczania przedmiotowej umowy, nie miała znaczenia dla oceny abuzywnego charakteru jej postanowień. O abuzywności konkretnego postanowienia lub postanowień należy decydować przy uwzględnieniu całokształtu umowy. Fakt, że jedna z klauzul niedozwolonych zawarta w umowie skutkuje określonymi kosztami dla konsumenta nie może być przesądzający dla oceny całej umowy. Istotne dla oceny ważności całej umowy jest bowiem łączne nagromadzenie elementów niedozwolonych, a omawiana klauzula jest tylko jednym z nich. W spornej umowie doszło zaś do znacznego nagromadzenia elementów niedozwolonych. Innym postanowieniem umownym, które, zdaniem Sądu, kształtowało prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami było postanowienie o waloryzowaniu kwoty kredytu udzielonego kredytobiorcom bez żadnego ograniczenia ryzyka kursowego. Skutkiem braku w umowie jakiejkolwiek bariery w stosowaniu klauzuli waloryzacyjnej było to, że w przypadku znaczącego wzrostu kursu waluty kredytobiorcy byli zobligowani postanowieniami umowy do zwrotu kwoty kredytu po dokonanej waloryzacji w rozmiarze nieporównywalnym do kwoty otrzymanego kredytu, co rażąco naruszało ich interesy. Oczywistym jest bowiem, że postanowienie umowne zawarte w umowie, które umożliwiało domaganie się przez bank od kredytobiorców, w przypadku znaczącego wzrostu kursu waluty obcej na przykład o 100 % w porównaniu z dniem wypłaty kredytu, zwrotu dwukrotności udzielonego im kredytu, było dla nich rażąco niekorzystne. Za abuzywne należało również uznać postanowienie z § 13 ust. 5 umowy przewidujące wskazanie przez bank kredytobiorcom wysokości rat w zawiadomieniach wysyłanych kredytobiorcom raz na trzy miesiące na co najmniej 10 dni przed terminem spłaty a więc dopiero po zawarciu umowy kredytu. Sprzeczne z dobrymi obyczajami jest bowiem takie ukształtowanie postanowień umowy, które pozwala przedsiębiorcy wskazywać konsumentowi wysokość jego świadczenia w piśmie przesyłanym już po zawarciu umowy. Stosownie doart. 3851 § 2 kc, jeżeli postanowienie umowy zgodnie zart. 3851 § 1 kcnie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Przepis ten może znaleźć zastosowanie, jeżeli to co po wyeliminowaniu postanowień niedozwolonych wciąż stanowi umowę i nadaje się do wykonania. W przypadku umowy zawartej przez powodów z pozwanym tak nie było. Po wyeliminowaniu postanowień o waloryzacji kredytu, w tym postanowień o sposobie przeliczania kwoty kredytu wyrażonej w CHF na złote polskie a następnie salda kredytu wyrażonego w CHF na złote polskie celem ustalenia kwoty raty, w umowie zawartej przez powodów z pozwanym nie ma bowiem podstawowych elementów konstrukcyjnych. Założeniem umowy było bowiem, że uzgodnione przez strony umowy kredytu oprocentowanie będzie oparte na stopie LIBOR, adekwatnej do salda kredytu wyrażonego w walucie obcej. Wobec uznania, że niedozwolony jest mechanizm denominacji bez jej ograniczenia w sposób pozwalający na zachowanie tożsamości kwoty kredytu oddanego do dyspozycji i podlegającego spłacie, zakładający nadto dowolność banku w ustalaniu kursu waluty używanego do przeliczeń, umowa nie zawiera postanowień określających wynagrodzenie banku za udzielenie kredytu. Tym wynagrodzeniem nie mogły być zastrzeżone w umowie odsetki, gdyż ich wysokość strony skalkulowały w odniesieniu do zwaloryzowanej do waluty obcej kwoty kredytu. To samo dotyczy wyeliminowania postanowienia umownego o wskazaniu przez bank wysokości rat w zawiadomieniach doręczanych kredytobiorcom po zawarciu umowy. Wyeliminowanie tego postanowienia sprawiało, że pozostałe w umowie zapisy nie dawały podstaw do obliczenia wysokości rat, w których kredyt miałby być spłacany. Nie istniały natomiast przepisy dyspozytywne, które można byłoby zastosować, aby wyeliminować wymienione braki i uniknąć stwierdzenia nieważności spornej umowy. W istocie umowa wymagałaby ustalenia przez Sąd za strony tak wysokości udzielonego kredytu, jak też kwoty kredytu do wypłaty po przeliczeniu salda kredytu wyrażonego w walucie obcej na złotówki, wprowadzenia mechanizmu ograniczającego działanie waloryzacji tak, aby kwota po waloryzacji nie była kwotą inną niż kwota udzielonego kredytu, a także wysokości rat, w jakich kredyt powinien być spłacany, w tym wynagrodzenia banku za jego udzielenie. Nie ma natomiast dyspozytywnych przepisów ustawy, ani ustalonych zwyczajów, które pozwalałyby Sądowi określić za strony umowy wysokość salda udzielanego kredytu, ograniczyć mechanizm waloryzacji, aby jej zastosowanie mieściło się w ustawowych granicach definicji kredytu i ustalić wysokość rat, w których kredyt ma być spłacany. W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2012 r. (C-618/10) stwierdzono, że: „z brzmienia ust. 1 art. 6 dyrektywy 93/13/EWG wynika, że sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do zaniechania stosowania nieuczciwego warunku umownego, aby nie wywierał on obligatoryjnych skutków wobec konsumenta, przy czym nie są one uprawnione do zmiany jego treści. Umowa powinna bowiem w zasadzie nadal obowiązywać, bez jakiejkolwiek zmiany innej niż wynikająca z uchylenia nieuczciwych warunków, o ile takie dalsze obowiązywanie umowy jest prawnie możliwe zgodnie z zasadami prawa wewnętrznego. Dyrektywa 93/13 zobowiązuje państwa członkowskie, jak wynika z jej art. 7 ust. 1 w związku z jej motywem 24, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków „mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami”. W tym kontekście należy stwierdzić, że gdyby sąd krajowy mógł zmieniać treść nieuczciwych warunków zawartych w takich umowach, takie uprawnienie mogłoby zagrażać realizacji długoterminowego celu ustanowionego w art. 7 dyrektywy 93/13. Uprawnienie to przyczyniłoby się bowiem do wyeliminowania zniechęcającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez zwykły brak stosowania takich nieuczciwych warunków wobec konsumentów, ponieważ nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków wiedząc, że nawet gdyby miały one być unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy, tak aby zagwarantować w ten sposób interes rzeczonych przedsiębiorców. Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że nie istnieje pomiędzy stronami stosunek prawny wynikający z umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)zwartej w dniu 17 marca 2006 r. pomiędzyJ. B. (1)iM. B.a(...) Bank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.. Powodowie poza żądaniem stwierdzenia nieważności umowy kredytu zgłosili także jako żądanie główne żądanie zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 177.195,23 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanego w związku z nieważnością zawartej przez strony umowy kredytu i pobraniem świadczeń nienależnych w okresie od dnia 10 czerwca 2006 r. do dnia 10 sierpnia 2022 r. oraz zasądzenia na ich rzecz od pozwanego kwoty 25,20 zł tytułem nienależnie pobranych przez pozwanego składek ubezpieczenia pomostowego. Zgodnie zart. 405 kckto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego, to jest takiego, w którym ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 1 i 2 kc). Skutkiem stwierdzenia nieważności umowy kredytu w całości jest uznanie, że spełnione przez obie strony tej umowy świadczenia nie miały oparcia w łączącej je umowie. Na postawie umowy kredytu w okresie od 10 czerwca 2006 r. do 10 sierpnia 2022 r. powodowie świadczyli pozwanemu kwotę 177.195,23 zł a w dniu 11 sierpnia 2006 r. na podstawie umowy zmienionej aneksem wpłacili mu kwotę 25,20 zł jako składkę ubezpieczeniową. Mając na uwadze powyższe w związku z uznaniem za nieważną umowy kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny nr(...)z dnia 17 marca 2006 r. Sąd zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 177.220,43 zł, która stanowiła świadczenie nienależne. Zwrot świadczenia nienależnego powinien nastąpić po wezwaniu dłużnika, gdyż zgodnie zart. 455 kcjeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Powodowie wezwali pozwanego do zwrotu wpłaconych na poczet umowy kwot rat kredytu w łącznej kwocie 177.195,23 zł reklamacją. W reklamacji tej domagali się oni zwrotu nienależnie pobranych rat kredytu w terminie 30 dni od otrzymania jej przez pozwanego. Pozwany odpowiedział na reklamację pismem z dnia 18 października 2022 r. a zatem w tym dniu z pewnością ją już otrzymał. Zatem roszczenie powodów co do kwoty 177.195,23 zł stało się wymagalne w dniu 17 listopada 2022 r. i stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty 177.195,23 zł Sąd zasądził od dnia 18 listopada 2022 r. do dnia zapłaty a w pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek oddalił. Jeśli chodzi o kwotę składki ubezpieczeniowej w wysokości 25,20 zł, to powodowie zażądali od pozwanego jej zwrotu pozwem, który został mu doręczony w dniu 14 marca 2023 r. a zatem roszczenie powodów co do zwrotu tej kwoty w tym dniu stało się wymagalne. Stąd odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty Sąd zasądził od dnia 15 marca 2023 r. do dnia zapłaty. Ponieważ roszczenie ewentualne pozwu zgłoszone zostało na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd żądania ustalenia nieważności umowy kredytu, a Sąd żądanie to uwzględnił, zbędnym było zajmowanie się nim. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 § 1 i 3 kpckierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 11.834,00 zł, na którą to kwotę złożyły się opłata od pozwu w kwocie 1.000,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powodów w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935) i opłaty skarbowe od pełnomocnictw w kwocie 34,00 zł. Sąd uznał jednocześnie, iż nakład pracy pełnomocnika powodów sprowadzający się do sporządzenia pozwu, pisma zawierającego pytania do świadka i pisma z informacją, iż nie żąda uzupełnienia zeznań przez świadka oraz udziału w 2 rozprawach nie uzasadniał przyznania mu wynagrodzenia w wyższej niż stawka minimalna kwocie.

15/252000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Sieradzu

I Wydział Cywilny

152510000004021_VIII_U_000263_2022_Uz_2024-01-12_001

VIII U 263/22

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 11:57:29.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 263/22 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. , na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), ustalił kapitał początkowy R. C. na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 174,10 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego ora

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Grudzińska" xPublisher="izabela.grudzinska" xEditorFullName="Izabela Grudzińska" xEditor="izabela.grudzinska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2022" xVolNmbr="000263" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 263/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 22 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon>, na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2016 r. poz. 887), ustalił kapitał początkowy <xAnon>R. C.</xAnon> na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 174,10 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1980 – 31.12.1989. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 14,26%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 174,10 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 14,26% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (36,23% x 1 220,89 zł = 174,10 zł).</xText> <xText>Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 3 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych.</xText> <xText>Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 36,06%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 24 881,45 złotych.</xText> <xText><xIx> (decyzja – k. 33-34 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 28 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.), Rozporządzenia (WE) 883/2004 z dnia 29.04.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz. UE L 166 z 30.04.2004 ze zm. Polskie Wydanie Specjalne 2004, rozdz. 5, t.5, ze zm.), Rozporządzenia (WE) 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz. UE L 284 z dnia 30.10.2009 r.) po rozpatrzeniu wniosku <xAnon>R. C.</xAnon> z dnia 6 października 2021 r. przyznał mu emeryturę od 1 października 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.</xText> <xText>Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie ż osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.</xText> <xText>- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 126634,00 zł</xText> <xText>- średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy</xText> <xText>- wyliczona kwota emerytury wynosi 628,14 zł</xText> <xText>Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>,00 / 201,60 = 628,14 zł.</xText> <xText>Emerytura przyznana od 01-10-2021 w kwocie 628,14 zł jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1250,88 zł. Emerytura nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat.</xText> <xText>Od 01-02-2022 obliczona emerytura brutto wyniosła 628,14 zł.</xText> <xText>Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 628,14 zł.</xText> <xText>ZUS wskazał, że:</xText> <xText>- okres 29/04/1980 - 19/07/1980 nie został zaliczony ze względu na brak drugiej strony świadectwa. Została załączona tylko jedna kopia pierwszej strony.</xText> <xText>- okres 18/09/1980 - 30/04/1983 nie został uwzględniony ze względu na niepełną kopię. Na załączonym dokumencie brakuje zakończenia daty zatrudnienia.</xText> <xText>- okres pracy na eksporcie 24/08/1978 - 15/10/1979 nie został uwzględniony, ponieważ do wniosku dołączono tylko umowę o pracę. W celu zaliczenia wyżej wymienionych okresów należy nadesłać poprawnie skopiowane i uwierzytelnione świadectwa pracy.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 38-40 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Od powyższych decyzji odwołał się <xAnon>R. C.</xAnon> zarzucając bezpodstawne nieuwzględnienie przez ZUS do wartości kapitału początkowego i w konsekwencji do wyliczenia należnej mu emerytury okresów zatrudnienia: 29/04/1980 - 19/07/1980 w <xAnon> Zakładzie Produkcji (...)</xAnon> <xAnon> Fabryka (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon>, 18/09/1980 - 30/04/1983 w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon>, 24/08/1978 - 15/10/1979 – praca na budowie eksportowej w Libii, 01/03/1975 – 15/10/1979 r. w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(odwołanie – 3, k. 3 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach. Dodatkowo ZUS wskazał, że z powodu nienależytego udokumentowania do stażu pracy wnioskodawcy nie zaliczono okresu pracy: od 1.03.1975r. do 15.10.1979 r. w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon>, ponieważ do wniosku załączono jedynie zaświadczenie od pracodawcy, potwierdzające okres zatrudnienia. Na w/w zaświadczeniu nie ma zawartej informacji o udzielonych urlopach bezpłatnych w trakcie zatrudnienia. W trakcie trwania okresu zatrudnienia, została podpisana umowa o pracę na czas określony na budowie elektrowni w Libii. Umowa ta została zawarta na czas określony tj. od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r., jednak jako dowód została przedłożona jedynie ta umowa.</xText> <xText><xIx>(odpowiedź na odwołanie – k. 8-9, k. 4-5 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Zarządzeniem z dnia 1 marca 2022 roku tutejszy sąd, na podstawie <xLexLink xArt="art. 219" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 219 k.p.c.</xLexLink>, połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VIII U 263/22 sprawę o sygn. VIII U 264/22, celem dalszego prowadzenia pod sygn. VIII U 263/22.</xText> <xText><xIx>(zarządzenie – k. 7 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 12 września 2022 roku sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.</xLexLink> zawiesił postępowanie w sprawie wobec niewykonania zarządzenia z dnia 17 marca 2022 roku.</xText> <xText><xIx>(postanowienie – k. 26)</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd podjął zawieszone postępowanie.</xText> <xText><xIx>(postanowienie – k. 41)</xIx></xText> <xText>W dniu 28.08.2023 r. ZUS wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego i decyzję z dnia 29.08.2023 r. o przyznaniu wnioskodawcy emerytury od 1.10.2021 r., którą zmieniono zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję z dnia 28.12.2021 r. w części dotyczącej obliczenia wysokości emerytury.</xText> <xText><xIx>(pismo – k. 79-80)</xIx></xText> <xText>Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołań w zakresie w jakim zaskarżone decyzje nie zostały zmienione tj. kwestii uwzględnienia zatrudnienia w Libii i stawek godzinowych.</xText> <xText><xIx>(rozprawa z dnia 12 grudnia 2023 roku e-<xAnon>protokół (...)</xAnon>:00:52 – 00:01:34 – płyta CD – k. 114)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>R. C.</xAnon> <xAnon>urodził się w dniu (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(okoliczność bezsporna)</xIx></xText> <xText>Od dnia 1.03.1975 r. wnioskodawca zatrudniony był w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(akta osobowe – załącznik, zaświadczenie – k. 6, k. 18 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Z dniem 27.08.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł.</xText> <xText><xIx>(protokół – k. 25 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W okresie pracy w w/w przedsiębiorstwie wnioskodawca miał udzielony urlop bezpłatny celem wyjazdu do pracy za granicą w okresie od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. Zgodnie z zawartą umową o pracę na czas określony na budowie <xAnon> Elektrowni (...)</xAnon> w Libii z dnia 22.08.1978 r. ubezpieczony w tym okresie przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii.</xText> <xText><xIx>(umowa o pracę – k. 8-10, karty wynagrodzeń – k. 63-64, karta obiegowa zmiany - 17 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Po zakończeniu pracy za granicą, macierzysty zakład pracy przedłużył wnioskodawcy zawartą umowę o pracę do dnia 22.09.1979 r. W związku z w/w pracą pracodawca udzielił wnioskodawcy urlopu wypoczynkowego za rok 1979 w wymiarze 17 dni do dnia 1.09.1979 r.</xText> <xText><xIx>(pismo – przedłużenie umowy – k. 13 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W dniu 19.09.1979 r. wnioskodawca został skierowany do pracy na stanowisku operatora sprzętu lekkiego od dnia 22.09.1979 r.</xText> <xText><xIx>(skierowanie – k. 11 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca zatrudniony był w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> do dnia 15.10.1979 r.</xText> <xText><xIx>(świadectwo pracy – k. 1, karta obiegowa zmiany – k. 3 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W okresie od dnia 29.04.1980 r. do 19.07.1980 r. skarżący zatrudniony był w <xAnon> Zakładzie Produkcji (...)</xAnon> <xAnon> Fabryka (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy ciągnika.</xText> <xText><xIx>(świadectwo pracy – k 11, k. 20 załączonych do sprawy akt organu rentowego, karta obiegowa zmiany – k. 10 w aktach osobowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Zakładzie Produkcji (...)</xAnon> <xAnon> Fabryka (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Przedsiębiorstwie Budowlanym w <xAnon>E.</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy)</xIx></xText> <xText>W okresie od dnia 18.09.1980 r. do 30.04.1983 r. wnioskodawca zatrudniony był w <xAnon> (...)</xAnon> Przedsiębiorstwie Budowlanym w <xAnon>E.</xAnon> na stanowisku kierowcy ciągnika.</xText> <xText><xIx>(świadectwo pracy – k. 13, k. 23 załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 33 w aktach osobowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Zakładzie Produkcji (...)</xAnon> <xAnon> Fabryka (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon> Przedsiębiorstwie Budowlanym w <xAnon>E.</xAnon> (koperta) załączonych do sprawy )</xIx></xText> <xText>Wysokość kapitału początkowego ustalona dla wnioskodawcy zaskarżoną decyzją z 22.12.2021 r. na dzień 1.01.1999 r. wyniosła 24 881,45 zł. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1980 – 31.12.1989, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 14,26%. Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 3 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 36,06%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 24 881,45 złotych.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 33-34 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego dla wnioskodawcy ZUS przyjął następujące wynagrodzenia z lat 1980-1989:</xText> <xText>- za rok 1980 – 333,35 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0,61%;</xText> <xText>- za rok 1981 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%;</xText> <xText>- za rok 1982 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%;</xText> <xText>- za rok 1983 – 35 640,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 22,38%;</xText> <xText>- za rok 1984 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 32,07%;</xText> <xText>- za rok 1985 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 26,99%;</xText> <xText>- za rok 1986 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 289 140,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 22,41%;</xText> <xText>- za rok 1987 – 84 000,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 350 208,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 23,99%;</xText> <xText>- za rok 1988– 37 500,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 637 080,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 14,13%;</xText> <xText>- za rok 1989 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 2 481 096,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%;</xText> <xText>Wyliczony na podstawie powyższych danych wskaźnik wyniósł 14,26 %.</xText> <xText><xIx>(obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego- k. 35 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Zaskarżoną decyzją z 28 grudnia 2021 roku ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 października 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.</xText> <xText>Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie ż osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.</xText> <xText>- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 126634,00 zł</xText> <xText>- średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy</xText> <xText>- wyliczona kwota emerytury wynosi 628,14 zł</xText> <xText>Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>,00 / 201,60 = 628,14 zł.</xText> <xText>Emerytura przyznana od 01-10-2021 w kwocie 628,14 zł jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1250,88 zł. Emerytura nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat.</xText> <xText>Od 01-02-2022 obliczona emerytura brutto wyniosła 628,14 zł.</xText> <xText>Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 628,14 zł.</xText> <xText>ZUS wskazał, że:</xText> <xText>- okres 29/04/1980 - 19/07/1980 nie został zaliczony ze względu na brak drugiej strony świadectwa. Została załączona tylko jedna kopia pierwszej strony.</xText> <xText>- okres 18/09/1980 - 30/04/1983 nie został uwzględniony ze względu na niepełną kopię. Na załączonym dokumencie brakuje zakończenia daty zatrudnienia.</xText> <xText>- okres pracy na eksporcie 24/08/1978 - 15/10/1979 nie został uwzględniony, ponieważ do wniosku dołączono tylko umowę o pracę. W celu zaliczenia wyżej wymienionych okresów należy nadesłać poprawnie skopiowane i uwierzytelnione świadectwa pracy.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 38-40 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Organ rentowy <xBx><xUx>w oparciu o dokumenty, które zostały odnalezione w toku postępowania wydał w dniu 28 sierpnia 2023 roku decyzję o ponownym</xUx></xBx> ustaleniu kapitału początkowego wnioskodawcy na dzień 01.01.1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 503,37 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1976 do 31.12.1985. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 41,23%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 503,37 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 41,23% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (41,23% x 1 220,89 zł = 503,37 zł).</xText> <xText>Przyjęto łącznie 12 lat, 3 miesiące, 7 dni, tj. 147 miesięcy okresów składkowych.</xText> <xText>Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 51,56%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 48 335,43 złotych.</xText> <xText>Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił:</xText> <xText>- od 01.04.1975 r. do 02.04.1975 r. –gdyż w tych okresach ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym;</xText> <xText>- od 25.08.1978 – 23.08.1979 r. – gdyż nie został wystarczająco udowodniony.</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 71-72 załączonych do sprawy akt organu rentowego, pismo – k. 79-80)</xIx></xText> <xText>Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego dla wnioskodawcy ZUS przyjął następujące wynagrodzenia z lat 1980-1989:</xText> <xText>- za rok 1976 – 14 400,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 51 372,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 28,03%;</xText> <xText>- za rok 1977 – 16 000,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 55 152,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 29,01%;</xText> <xText>- za rok 1978 – 11 679,92 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 58 644,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 29,87%;</xText> <xText>- za rok 1979 – 720,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 63 924,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 13,52%;</xText> <xText>- za rok 1980 – 29 501,35 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 54,27%;</xText> <xText>- za rok 1981 – 70 069,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 75,94%;</xText> <xText>- za rok 1982 – 111 831,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 80,12%;</xText> <xText>- za rok 1983 – 67 669,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 42,50%;</xText> <xText>- za rok 1984 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 32,07%;</xText> <xText>- za rok 1985 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 26,99%;</xText> <xText>Wyliczony na podstawie powyższych danych wskaźnik wyniósł 41,23 %.</xText> <xText><xIx>(obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego- k. 73 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Decyzją z dnia 29 sierpnia 2023 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę od 01-10-2021 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek jednocześnie zmieniając decyzję z 28.12.2021 r. w części dotyczącej obliczenia wysokości emerytury.</xText> <xText>Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.</xText> <xText>- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 246002,85 zł</xText> <xText>- średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy</xText> <xText>- wyliczona kwota emerytury wynosi 1220,25 zł</xText> <xText>Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon>,85 / 201,60 = 1220,25 zł.</xText> <xText>Emerytura z FUS po waloryzacji przysługuje w kwocie: od 01-03-2022 - 1305,67 zł od 01-03-2023 - 1498,91 zł</xText> <xText>Od 01-11-2023 obliczona emerytura brutto wynosi 1498,91 zł.</xText> <xText>Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1498,91 zł.</xText> <xText>Do stażu pracy i podstawy wymiaru ZUS uwzględnił:</xText> <xText>- okres zatrudnienia wnioskodawcy od 01-03-1975 do 31-03-1975 oraz od 03-04-1975 do 24-08-1978 r., od 08-10-1979 r. do 15-10-1979 r. w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Zakład (...)</xAnon> (z wyłączeniem okresu od 01-04-1975 do 02-04-1975 z uwagi na wystąpienie urlopu bezpłatnego). Za okres zatrudnienia od 08-10-1979 do 15-10-1979 w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Zakład (...)</xAnon> przyjął wynagrodzenie wykazane na karcie wynagrodzeń, za pozostałe okresy tj. od 01.03.1975 r. do 31.03.1975 r. i od 03.04.1975 r. do 24.08.1979 r. przyjęto wynagrodzenie minimalne.</xText> <xText>- okres zatrudnienia od 18-09-1980 do 30-04-1983 w <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> ZUS przyjął w oparciu o świadectwo pracy. Za ww. okres przyjęto kwotę wynagrodzenia wykazaną na dołączonych kartach wynagrodzeń.</xText> <xText>- okres zatrudnienia od 29-04-1980 do 19-07-1980 w <xAnon> Zakładzie Produkcji (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> <xAnon> Fabryka (...)</xAnon> w <xAnon>E.</xAnon> w oparciu o świadectwo pracy. Za ww. okres zatrudnienia ZUS przyjął kwotę wynagrodzenia wykazaną na dołączonych kartach wynagrodzeń.</xText> <xText>- organ rentowy nie uwzględnił okresu pracy na budowie eksportowej w Libii od 25-08-1978 do 23-08-1979, twierdząc że jego zdaniem nie został wystarczająco udokumentowany.</xText> <xText>Za okresy zatrudnienia, za które nie udokumentowano wynagrodzenia tj. 01-03-1975 - 31-03-1975, 03-04-1975 - 24-08-1978, 07-08-1980 - 11-08-1980, 13-06-1983 - 05-05-1988 ZUS przyjął kwoty minimalnego wynagrodzenia obowiązujące w jednostce gospodarki uspołecznionej, w wymiarze odpowiadającym wymiarowi czasu pracy w jakim był zatrudniony wnioskodawca .</xText> <xText><xIx>(decyzja – k. 74-75 załączonych do sprawy akt organu rentowego)</xIx></xText> <xText>Organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia kapitału początkowego i emerytury wnioskodawcy w dwóch wariantach:</xText> <xText><xBx> <xUx>Wariant I</xUx> </xBx></xText> <xText>• Za okres od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r., tj. do dnia przed wyjazdem wnioskodawcy do pracy na eksport, uwzględniono wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h.</xText> <xText>Łącznie do obliczenia hipotetycznej wartości kapitału początkowego przyjęto 12 lat, 3 miesiące i 6 dni, tj. 147 miesięcy okresów składkowych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. od 01-01-1976 r. do 31-12-1985 r.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="1"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="223"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Rok</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Zarobek - dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (zł)</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (%)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1976</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">16 427,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">31,98</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1977</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">19 992,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">36,25</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1978</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">12 784,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">32,70</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1979</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">720,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">13,52</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1980</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">29 501,35</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">54,27</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1981</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">70 069,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">75,94</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1982</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">111 831,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">80,12</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1983</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">67 669,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">42,50</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1984</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">64 800,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">32,07</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1985</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">64 800,00</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">26,99</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 42,63 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiar wynoszącego 42,63 % przez kwotę bazową określoną w ustawie tj. 1220,89 zł. Podstawa wymiar kapitału początkowego wyniosła 42,63 x 1220,89 = 520,47 zł. Po uwzględnieniu powyższego hipotetyczna wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 01-01-1999 r. wynosiłaby 48 897,64 zł.</xText> <xText>Na podstawie wyliczonej hipotetycznej wartości kapitału początkowego organ rentowy ustalił hipotetyczną wysokość emerytury:</xText> <xText>- na dzień przyznania prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiłaby 1234,45 zł,</xText> <xText>- po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1320,86 zł, a od 01-03-2023 r. - 1516,35 zł.</xText> <xText><xBx> <xUx>Wariant II.</xUx> </xBx></xText> <xText>W hipotetycznym wyliczeniu kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił:</xText> <xText>• Za okres od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r.. tj. do dnia przed wyjazdem na Wnioskodawcy do pracy na eksport, uwzględniono wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h.</xText> <xText>• Okres zatrudnienia podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. uwzględniono w oparciu o umowę o pracę i przyjęto za ten okres wynagrodzenie minimalne.</xText> <xText>Łącznie do obliczenia hipotetycznej wartości kapitału początkowego przyjęto 13 lat. 3 miesiące i 6 dni, tj. 159 miesięcy okresów składkowych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. od 01-01-1976 r. do 31-12-1985 r.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="223"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="225"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Rok</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zarobek - dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (zł)</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (%)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1976</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>16 427,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>31,98</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1977</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>19 992,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>36,25</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1978</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>19 610,64</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>33,44</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1979</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>13 900,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>28,99</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1980</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>29 501,35</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>54,27</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1981</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>70 069,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>75,94</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1982</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>111 831,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>80,12</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1983</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>67 669,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>42,50</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1984</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>64 800,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>32,07</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1985</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>64 800,00</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>26,99</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 44,26 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiar wynoszącego 44,26 % przez kwotę bazową określoną w ustawie tj. 1220,89 zł. Podstawa wymiar kapitału początkowego wyniosła 44,26 x 1220,89 = 540,37 zł. Po uwzględnieniu powyższego hipotetyczna wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 01-01-1999 r. wynosiłaby 52 289,71 zł.</xText> <xText>Na podstawie wyliczonej hipotetycznej wartości kapitału początkowego organ rentowy ustalił hipotetyczną wysokość emerytury:</xText> <xText>- na dzień przyznania prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiłaby 1320,08 zł,</xText> <xText>- po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1412,49 zł, a od 01-03-2023 r. - 1662,49 zł.</xText> <xText><xIx>(pismo- hipotetyczne wyliczenie ZUS wraz z wyliczeniem– k. 87-99 verte)</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, w tym załączonej do akt oryginalnej, zachowanej dokumentacji osobowej wnioskodawcy z badanych okresów, dokumentów zalegających w aktach emerytalnych, a także na podstawie hipotetycznego wyliczenia ZUS-u.</xText> <xText>Tutejszy sąd nie podzielił wątpliwości ZUS odnośnie nie uwzględnienia do stażu pracy wnioskodawcy i podstawy wymiaru okresu jego pracy na budowie eksportowej w Libii od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. W okresie tego zatrudnienia ubezpieczony pracował w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon>, a od 24.08.1978 r. przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii, na którym to wykonywał pracę do 23.08.1979 r. Sąd ustalił wynagrodzenie ubezpieczonego za okres pracy w kraju tj. od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r. – do dnia przed jego wyjazdem do pracy na eksport, w oparciu o załączone do sprawy i zalegające w aktach osobowo-płacowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> dokumenty, z których wynikało, że z dniem 27.08.1976 r. przyznano mu wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł (protokół – k. 25).</xText> <xText>Sąd uznał, że za okres przebywania ubezpieczonego na kontrakcie w Libii należy przyjąć obowiązujące w tym czasie wynagrodzenie minimalne, albowiem z umowy o pracę na czas określony na budowie eksportowej z 22.08.1978 r., znajdującej się w aktach organu rentowego oraz z zachowanego oryginalnego dokumentu znajdującego się w aktach osobowych skarżącego - pisma stanowiącego przedłużenie zawartej z macierzystym zakładem pracy umowy o pracę – k. 13 wynika, że wnioskodawca faktycznie pracował na umowie eksportowej od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r., natomiast odwołujący nie wykazał wynagrodzeń zastępczych za ten okres, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia przy okazji rozważań prawnych w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił także, że w spornym czasie wnioskodawca nie korzystał z żadnych urlopów dewizowych. Dopiero po zakończeniu pracy za granicą <xAnon> Przedsiębiorstwo (...)</xAnon> udzieliło wnioskodawcy urlopu dewizowego z tytułu nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego na eksporcie - za rok 1979 w wymiarze 17 dni do dnia 1.09.1979 r. W ocenie sądu brak jest podstaw do zakwestionowania autentyczności i wiarygodności oryginalnych akt osobowych ubezpieczonego z tego okresu zatrudnienia, w tym zalegających w nich dokumentów. W efekcie Sąd uznał, że stanowią one zatem kluczowy dowód w sprawie.</xText> <xText>Jednocześnie należy podnieść, że ZUS prawidłowo wyliczył hipotetycznie wysokość kapitału początkowego i wysokość emerytury dla wnioskodawcy. W związku z powyższym, dla ustalenia spornych w sprawie wynagrodzeń przyjąć należało wynagrodzenie jakie ubezpieczony osiągał przed wyjazdem na eksport – od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r. – wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h, a za okres zatrudnienia podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. wynagrodzenie minimalne (zgodnie z wariantem II wyliczeń dokonanych przez ZUS w piśmie z dnia 22 września 2023 roku).</xText> <xText>Dokonane w tym wariancie wyliczenie hipotetyczne wysokości kapitału początkowego i wysokości emerytury dokonane przez ZUS, Sąd Okręgowy uznał za poprawne, zupełne i sporządzone zgodnie z przedstawionymi przez Sąd założeniami wynikającymi z dostępnej dokumentacji ze spornego okresu zatrudnienia. Dodać należy, że wnioskodawca nie kwestionował poprawności wyliczeń rachunkowych ZUS-u w tym zakresie, a Sąd nie znalazł żadnych przyczyn by czynić to z urzędu.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Na wstępie rozważań należy wskazać, iż po wydaniu zaskarżonych decyzji organ rentowy, opierając się na dokumentach, które zostały odnalezione w toku postępowania, częściowo uwzględnił argumentację wnioskodawcy i zmienił swoje stanowisko wydając nowe decyzje: z dnia 28.08.2023 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oraz z dnia 29.08.2023 r. o przyznaniu wnioskodawcy wyższej emerytury od 1.10.2021 r.</xText> <xText>W odniesieniu zaś do pozostałych roszczeń ubezpieczonego wskazać należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 15;art. 15 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.0.1251), podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.</xText> <xText>Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 2a cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.</xText> <xText>W myśl art. 26 ust 1 w/w ustawy, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.</xText> <xText>Art. 25 ustawy emerytalnej stanowi, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w <xLexLink xArt="art. 173;art. 174;art. 175" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art 173–175</xLexLink> oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 40 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 185 ust. 1 a;art. 185 ust. 1 b;art. 185" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 1a i 1b oraz art. 185</xLexLink>.</xText> <xText>Na mocy art. 173 ust. 1 wskazanej ustawy dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.</xText> <xText>Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (ust.2).</xText> <xText>Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie cytowanej ustawy (ust.3).</xText> <xText>Stosownie do treści art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.</xText> <xText>Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:</xText> <xText>1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;</xText> <xText>2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;</xText> <xText>3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. (ust. 2)</xText> <xText>Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (ust. 3).</xText> <xText>Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że zasadą obowiązującą przy ustalaniu wysokości emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. jest zasada zdefiniowanej składki, zgodnie z którą wysokość świadczenia zależy z jednej strony od sumy składek emerytalnych jakie zostały zgromadzone na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS za okres poczynając od 1 stycznia 1999 r., zaś z drugiej od wysokości kapitału początkowego, tj. od kwoty ustalonej oddzielnie dla każdego ubezpieczonego według ustalonego przez ustawodawcę wzoru, odzwierciedlającej w przybliżeniu stan jego konta ubezpieczeniowego za okres do 31 grudnia 1998 r.</xText> <xText>Odnosząc się do spornej w sprawie kwestii, a zaakcentowanej przez sąd w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wskazać należy, że wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy pracę, angaże, dokumentację płacową, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).</xText> <xText>W toku postępowania przed sądem zostały załączone oryginalne akta osobowe z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd zważył, że zgodnie z dokumentami w postaci: umowy o pracę na czas określony na budowie eksportowej z dnia 22.08.1978 r. oraz pisma dot. przedłużenia ów umowy o pracę do dnia 22.09.1979 r. przez macierzysty zakład pracy wnioskodawcy, które znajduje się w rzeczonych aktach osobowych, odwołujący przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii w okresie od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r.</xText> <xText>Co do przyjętych wynagrodzeń minimalnych za okres pracy w eksporcie w Libii w ramach zatrudnienia w <xAnon> Przedsiębiorstwie (...)</xAnon> należy przypomnieć, że zgodnie z dyspozycją art. 22 ustawy emerytalnej Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty, uwzględniające w szczególności:</xText> <xText>1) przypadki, w których do podstawy wymiaru emerytury lub renty dolicza się niektóre wypłaty dokonane na rzecz pracownika, jeżeli wypłaty te w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy były uwzględniane przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty, mimo że były wyłączone z podstawy wymiaru składek;</xText> <xText>2) przypadki, w których podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników zatrudnionych za granicą ustala się na podstawie wynagrodzenia przysługującego pracownikom zatrudnionym w tym okresie w kraju w tym samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę, albo na podstawie kwot ryczałtowych.</xText> <xText>Do chwili obecnej nie zostało wydane rozporządzenie w oparciu o delegację zawartą w art. 22, a zatem – stosownie do treści art. 194 ustawy - w zakresie niesprzecznym z ustawą należy uwzględniać regulacje <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19850180077" xTitle="Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent" xAddress="Dz. U. z 1985 r. Nr 18, poz. 77">rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent</xLexLink> (tekst jedn. Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 z późn. zm.).</xText> <xText>Przepis § 10 wskazanego rozporządzenia stanowi, że jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru pracownik zatrudniony był za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia:</xText> <xText>1. kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju lub</xText> <xText>2. jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę.</xText> <xText>Z przepisu tego wynika więc jednoznacznie, że - niezależnie od tego, ile dany pracownik faktycznie za granicą zarabiał - na potrzeby obliczenia wysokości jego emerytury możliwe jest wyłącznie posłużenie się dwoma sposobami wyliczenia podstawy wymiaru jego świadczenia za ten okres.</xText> <xText>Po pierwsze: można wziąć pod uwagę takie kwoty, od których odprowadzono składkę na ubezpieczenia, tj. sprawdzić na jakiej zasadzie odbyło się odprowadzenie tych składek - czy wzięto pod uwagę konkretne kwoty zarobków, czy też posłużono się jakimś uproszczonym mechanizmem - w tym drugim przypadku składki nie są jednak odprowadzane &quot; od kwot&quot;, a więc nie można kierować się ich wysokością przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia.</xText> <xText>Po drugie: można (ale tylko w przypadku zarobków uzyskanych do końca 1990 r.) wziąć pod uwagę wysokość zarobków innego pracownika, zatrudnionego w tym czasie w kraju na porównywalnym stanowisku (tj. ustalić hipotetycznie ile dany ubezpieczony zarabiałby, a więc i od jakich kwot byłyby za niego odprowadzane składki na ubezpieczenia, gdyby w tym czasie pracował w kraju a nie zagranicą).</xText> <xText>W tym miejscu należy dokonać wykładni celowościowej przepisu §10 rozporządzenia. Przepis § 10 nakazuje przyjęcie, że jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Zamiar ustawodawcy wydaje się w tym zakresie oczywisty. Okresy pracy za granicą przed dniem 1 stycznia 1991 roku zostały potraktowane jako okresy składkowe. Jednocześnie najczęściej za te okresy pracy nie były odprowadzane składki od realnie otrzymywanych wynagrodzeń przez pracowników za granicą, które to wynagrodzenia były znacznie wyższe niż wynagrodzenia pracowników porównywalnych w kraju. W związku z powyższym ustawodawca wprowadził fikcję prawną, która miała na celu uwzględnienie wynagrodzeń dla tych pracowników, jednakże nie w wysokościach faktycznie otrzymywanych (brak odprowadzania składek), ale w wysokościach otrzymywanych w tym czasie przez pracowników zatrudnionych na takich samych lub podobnych stanowiskach w kraju. Powyższe dawało pewność, że osoby pracujące za granicą będą miały uwzględnione wynagrodzenie przynajmniej w takiej wysokości. Jednocześnie przyjmowanie wynagrodzeń pracowników porównywalnych dawało pewność, iż wynagrodzenia te będą uwzględnione ze wszystkimi ich zmianami. A zatem jeżeli w danym zakładzie wynagrodzenia rosły, a pracownik przebywał na kontrakcie dłuższy okres czasu, to nie będzie on stratny, gdyż uzyska jako podstawę wymiaru wynagrodzenie pracownika w kraju, które w tym czasie również wzrastało. Ustawodawca nie zdecydował się na przyjęcie za cały okres pracy za granicą tylko wynagrodzenia otrzymywanego przez danego pracownika przed wyjazdem na kontrakt, z tego względu, że takie obliczenie wynagrodzenia byłoby dla tego pracownika krzywdzące. W tym czasie bowiem następowały podwyżki wynagrodzeń w kraju, zaś dany pracownik pozostawałby z wynagrodzeniem, jakie otrzymywał przed wyjazdem za granicę, bez żadnych podwyżek. Nadto najczęściej wynagrodzenie składało się z kilku elementów, a tylko jednym z nich było wynagrodzenie zasadnicze. Pracownicy otrzymywali również premie. Zwłaszcza byłoby to krzywdzące dla pracowników zatrudnionych za granicą przez dłuższy okres. A zatem niewątpliwie celem ustawodawcy było zapewnienie wskazanym osobom jako podstawy wymiaru wynagrodzenia przynajmniej takiego, jakie otrzymywali w tym czasie pracownicy zatrudnieni na porównywalnym stanowisku w kraju, ze wszystkim podwyżkami tego wynagrodzenia i dodatkami.</xText> <xText>Jednakże Sąd zważył, że skoro w niniejszej sprawie wnioskodawca, w toku postępowania nie wskazał pracownika, który w okresie wykonywania przez niego pracy na eksporcie pracował w kraju w takim charakterze jak on przed wyjazdem na eksport, to za ten okres - od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. uwzględnić należało wynagrodzenie minimalne. W takim wypadku zasadne było także uwzględnienie, do podstawy wymiaru, za okres zatrudnienia wnioskodawcy od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r., za który ZUS przyjął kwotę minimalnego wynagrodzenia, wynagrodzenia ustalonego w oparciu o wykazane w dokumentach i obowiązujące wówczas stawki godzinowe. Z dniem 27.08.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł. W związku z powyższym nie było przeszkód, aby dla ustalenia tych wynagrodzeń przyjąć wynagrodzenie w stawce godzinowej jakie ubezpieczony osiągał przed wyjazdem na eksport oraz obowiązujące normy czasu pracy.</xText> <xText>Wobec tego, organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego i emerytury (wariant II wyliczeń dokonanych przez ZUS w piśmie z dnia 22 września 2023 roku), które nie było kwestionowane przez powoda pod względem rachunkowym, a Sąd uznał, że nie jest obarczone żadnym błędem i zostało dokonane zgodnie z przedstawionymi przez Sąd założeniami wynikającymi z dostępnej dokumentacji ze spornych okresów zatrudnienia.</xText> <xText>Hipotetyczny kapitał początkowy i emerytura w najkorzystniejszej wersji przy przyjęciu:</xText> <xText>- za okres zatrudnienia: od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r. wynagrodzenia ustalonego w oparciu o wykazane w zgromadzonych w sprawie dokumentach i obowiązujące wówczas stawki godzinowe - 8,50 zł,</xText> <xText>- za okres podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. wynagrodzenia minimalnego,</xText> <xText>wyniosły:</xText> <xText>przy przyjęciu 13 lat, 3 miesięcy i 6 dni, tj. 159 miesięcy okresów składkowych, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 44,26 %. Ustalona na dzień 01-01-1999 r. wysokość kapitału początkowego wynosiła 52 289,71 zł. Z kolei, na dzień przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiła 1320,08 zł, a po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1412,49 zł, a od 01-03-2023 r. - 1662,49 zł.</xText> <xText>Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 22 grudnia 2021 roku i ustalił wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy na kwotę 52 289,71 zł, przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 44,26 %, ustalonego z lat 1976-1985 (punkt 1 wyroku) oraz zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 28 grudnia 2021 roku i zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem wyżej wskazanej kwoty kapitału początkowego (punkt 2 wyroku).</xText> <xText xALIGNx="right">A.B.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Monika Pawłowska-Radzimierska

Izabela Grudzińska

Izabela Grudzińska

Sygn. akt VIII U 263/22 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 22 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ., na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2016 r. poz. 887), ustalił kapitał początkowyR. C.na dzień 1 stycznia 1999 roku. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 174,10 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1980 – 31.12.1989. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 14,26%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 174,10 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 14,26% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (36,23% x 1 220,89 zł = 174,10 zł). Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 3 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 36,06%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 24 881,45 złotych. (decyzja – k. 33-34 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Decyzją z dnia 28 grudnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.na podstawieustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.), Rozporządzenia (WE) 883/2004 z dnia 29.04.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz. UE L 166 z 30.04.2004 ze zm. Polskie Wydanie Specjalne 2004, rozdz. 5, t.5, ze zm.), Rozporządzenia (WE) 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz. UE L 284 z dnia 30.10.2009 r.) po rozpatrzeniu wnioskuR. C.z dnia 6 października 2021 r. przyznał mu emeryturę od 1 października 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie ż osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. - kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 126634,00 zł - średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy - wyliczona kwota emerytury wynosi 628,14 zł Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (...),00 / 201,60 = 628,14 zł. Emerytura przyznana od 01-10-2021 w kwocie 628,14 zł jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1250,88 zł. Emerytura nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat. Od 01-02-2022 obliczona emerytura brutto wyniosła 628,14 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 628,14 zł. ZUS wskazał, że: - okres 29/04/1980 - 19/07/1980 nie został zaliczony ze względu na brak drugiej strony świadectwa. Została załączona tylko jedna kopia pierwszej strony. - okres 18/09/1980 - 30/04/1983 nie został uwzględniony ze względu na niepełną kopię. Na załączonym dokumencie brakuje zakończenia daty zatrudnienia. - okres pracy na eksporcie 24/08/1978 - 15/10/1979 nie został uwzględniony, ponieważ do wniosku dołączono tylko umowę o pracę. W celu zaliczenia wyżej wymienionych okresów należy nadesłać poprawnie skopiowane i uwierzytelnione świadectwa pracy. (decyzja – k. 38-40 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Od powyższych decyzji odwołał sięR. C.zarzucając bezpodstawne nieuwzględnienie przez ZUS do wartości kapitału początkowego i w konsekwencji do wyliczenia należnej mu emerytury okresów zatrudnienia: 29/04/1980 - 19/07/1980 wZakładzie Produkcji (...)Fabryka (...)wE., 18/09/1980 - 30/04/1983 w(...)Przedsiębiorstwie (...)wE., 24/08/1978 - 15/10/1979 – praca na budowie eksportowej w Libii, 01/03/1975 – 15/10/1979 r. wPrzedsiębiorstwie (...). (odwołanie – 3, k. 3 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy) W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie podtrzymując argumentację jak w zaskarżonych decyzjach. Dodatkowo ZUS wskazał, że z powodu nienależytego udokumentowania do stażu pracy wnioskodawcy nie zaliczono okresu pracy: od 1.03.1975r. do 15.10.1979 r. wPrzedsiębiorstwie (...), ponieważ do wniosku załączono jedynie zaświadczenie od pracodawcy, potwierdzające okres zatrudnienia. Na w/w zaświadczeniu nie ma zawartej informacji o udzielonych urlopach bezpłatnych w trakcie zatrudnienia. W trakcie trwania okresu zatrudnienia, została podpisana umowa o pracę na czas określony na budowie elektrowni w Libii. Umowa ta została zawarta na czas określony tj. od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r., jednak jako dowód została przedłożona jedynie ta umowa. (odpowiedź na odwołanie – k. 8-9, k. 4-5 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy) Zarządzeniem z dnia 1 marca 2022 roku tutejszy sąd, na podstawieart. 219 k.p.c., połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VIII U 263/22 sprawę o sygn. VIII U 264/22, celem dalszego prowadzenia pod sygn. VIII U 263/22. (zarządzenie – k. 7 w aktach o sygn. VIII U 264/22 załączonych do sprawy) Postanowieniem z dnia 12 września 2022 roku sąd na podstawieart. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.zawiesił postępowanie w sprawie wobec niewykonania zarządzenia z dnia 17 marca 2022 roku. (postanowienie – k. 26) Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2023 roku tutejszy sąd podjął zawieszone postępowanie. (postanowienie – k. 41) W dniu 28.08.2023 r. ZUS wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego i decyzję z dnia 29.08.2023 r. o przyznaniu wnioskodawcy emerytury od 1.10.2021 r., którą zmieniono zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję z dnia 28.12.2021 r. w części dotyczącej obliczenia wysokości emerytury. (pismo – k. 79-80) Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2023 roku pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołań w zakresie w jakim zaskarżone decyzje nie zostały zmienione tj. kwestii uwzględnienia zatrudnienia w Libii i stawek godzinowych. (rozprawa z dnia 12 grudnia 2023 roku e-protokół (...):00:52 – 00:01:34 – płyta CD – k. 114) Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: R. C.urodził się w dniu (...). (okoliczność bezsporna) Od dnia 1.03.1975 r. wnioskodawca zatrudniony był wPrzedsiębiorstwie (...). (akta osobowe – załącznik, zaświadczenie – k. 6, k. 18 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Z dniem 27.08.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł. (protokół – k. 25 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)(koperta) załączonych do sprawy) W okresie pracy w w/w przedsiębiorstwie wnioskodawca miał udzielony urlop bezpłatny celem wyjazdu do pracy za granicą w okresie od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. Zgodnie z zawartą umową o pracę na czas określony na budowieElektrowni (...)w Libii z dnia 22.08.1978 r. ubezpieczony w tym okresie przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii. (umowa o pracę – k. 8-10, karty wynagrodzeń – k. 63-64, karta obiegowa zmiany - 17 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)(koperta) załączonych do sprawy) Po zakończeniu pracy za granicą, macierzysty zakład pracy przedłużył wnioskodawcy zawartą umowę o pracę do dnia 22.09.1979 r. W związku z w/w pracą pracodawca udzielił wnioskodawcy urlopu wypoczynkowego za rok 1979 w wymiarze 17 dni do dnia 1.09.1979 r. (pismo – przedłużenie umowy – k. 13 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)(koperta) załączonych do sprawy) W dniu 19.09.1979 r. wnioskodawca został skierowany do pracy na stanowisku operatora sprzętu lekkiego od dnia 22.09.1979 r. (skierowanie – k. 11 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)(koperta) załączonych do sprawy) Wnioskodawca zatrudniony był wPrzedsiębiorstwie (...)do dnia 15.10.1979 r. (świadectwo pracy – k. 1, karta obiegowa zmiany – k. 3 w aktach osobowo-płacowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...)(koperta) załączonych do sprawy) W okresie od dnia 29.04.1980 r. do 19.07.1980 r. skarżący zatrudniony był wZakładzie Produkcji (...)Fabryka (...)wE.w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy ciągnika. (świadectwo pracy – k 11, k. 20 załączonych do sprawy akt organu rentowego, karta obiegowa zmiany – k. 10 w aktach osobowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wZakładzie Produkcji (...)Fabryka (...)wE.i(...)Przedsiębiorstwie Budowlanym wE.(koperta) załączonych do sprawy) W okresie od dnia 18.09.1980 r. do 30.04.1983 r. wnioskodawca zatrudniony był w(...)Przedsiębiorstwie Budowlanym wE.na stanowisku kierowcy ciągnika. (świadectwo pracy – k. 13, k. 23 załączonych do sprawy akt organu rentowego, k. 33 w aktach osobowych dot. zatrudnienia wnioskodawcy wZakładzie Produkcji (...)Fabryka (...)wE.i(...)Przedsiębiorstwie Budowlanym wE.(koperta) załączonych do sprawy ) Wysokość kapitału początkowego ustalona dla wnioskodawcy zaskarżoną decyzją z 22.12.2021 r. na dzień 1.01.1999 r. wyniosła 24 881,45 zł. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto wynagrodzenie z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1980 – 31.12.1989, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 14,26%. Przyjęto łącznie 5 lat, 11 miesięcy, 3 dni, tj. 71 miesięcy okresów składkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 36,06%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 24 881,45 złotych. (decyzja – k. 33-34 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego dla wnioskodawcy ZUS przyjął następujące wynagrodzenia z lat 1980-1989: - za rok 1980 – 333,35 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0,61%; - za rok 1981 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%; - za rok 1982 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%; - za rok 1983 – 35 640,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 22,38%; - za rok 1984 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 32,07%; - za rok 1985 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 26,99%; - za rok 1986 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 289 140,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 22,41%; - za rok 1987 – 84 000,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 350 208,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 23,99%; - za rok 1988– 37 500,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 637 080,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 14,13%; - za rok 1989 – 0 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 2 481 096,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 0%; Wyliczony na podstawie powyższych danych wskaźnik wyniósł 14,26 %. (obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego- k. 35 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Zaskarżoną decyzją z 28 grudnia 2021 roku ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 października 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie ż osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. - kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 126634,00 zł - średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy - wyliczona kwota emerytury wynosi 628,14 zł Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (...),00 / 201,60 = 628,14 zł. Emerytura przyznana od 01-10-2021 w kwocie 628,14 zł jest niższa od najniższej emerytury, która wynosi 1250,88 zł. Emerytura nie podwyższa się, gdyż ubezpieczony nie udowodnił łącznie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat. Od 01-02-2022 obliczona emerytura brutto wyniosła 628,14 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła miesięcznie 628,14 zł. ZUS wskazał, że: - okres 29/04/1980 - 19/07/1980 nie został zaliczony ze względu na brak drugiej strony świadectwa. Została załączona tylko jedna kopia pierwszej strony. - okres 18/09/1980 - 30/04/1983 nie został uwzględniony ze względu na niepełną kopię. Na załączonym dokumencie brakuje zakończenia daty zatrudnienia. - okres pracy na eksporcie 24/08/1978 - 15/10/1979 nie został uwzględniony, ponieważ do wniosku dołączono tylko umowę o pracę. W celu zaliczenia wyżej wymienionych okresów należy nadesłać poprawnie skopiowane i uwierzytelnione świadectwa pracy. (decyzja – k. 38-40 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Organ rentowyw oparciu o dokumenty, które zostały odnalezione w toku postępowania wydał w dniu 28 sierpnia 2023 roku decyzję o ponownymustaleniu kapitału początkowego wnioskodawcy na dzień 01.01.1999 r. Do ustalenia wartości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 503,37 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1976 do 31.12.1985. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 41,23%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 503,37 zł ZUS ustalił w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 41,23% przez kwotę 1220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w w/w ustawie o emeryturach i rentach z FUS (41,23% x 1 220,89 zł = 503,37 zł). Przyjęto łącznie 12 lat, 3 miesiące, 7 dni, tj. 147 miesięcy okresów składkowych. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 51,56%. Średnie dalsze trwanie życia wyrażone w miesiącach dla osób w wieku 62 lat przyjęto w ilości 209 miesięcy. W związku z powyższym wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniosła 48 335,43 złotych. Do ustalenia wartości kapitału początkowego ZUS nie uwzględnił: - od 01.04.1975 r. do 02.04.1975 r. –gdyż w tych okresach ubezpieczony przebywał na urlopie bezpłatnym; - od 25.08.1978 – 23.08.1979 r. – gdyż nie został wystarczająco udowodniony. (decyzja – k. 71-72 załączonych do sprawy akt organu rentowego, pismo – k. 79-80) Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego dla wnioskodawcy ZUS przyjął następujące wynagrodzenia z lat 1980-1989: - za rok 1976 – 14 400,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 51 372,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 28,03%; - za rok 1977 – 16 000,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 55 152,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 29,01%; - za rok 1978 – 11 679,92 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 58 644,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 29,87%; - za rok 1979 – 720,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 63 924,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 13,52%; - za rok 1980 – 29 501,35 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 72 480,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 54,27%; - za rok 1981 – 70 069,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 92 268,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 75,94%; - za rok 1982 – 111 831,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 139 572,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 80,12%; - za rok 1983 – 67 669,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 173 700,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 42,50%; - za rok 1984 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 202 056,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 32,07%; - za rok 1985 – 64 800,00 zł, co przy kwocie rocznego przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonego za dany rok kalendarzowy wynoszącej 240 060,00 zł dało stosunek podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia o wartości 26,99%; Wyliczony na podstawie powyższych danych wskaźnik wyniósł 41,23 %. (obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego- k. 73 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Decyzją z dnia 29 sierpnia 2023 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę od 01-10-2021 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek jednocześnie zmieniając decyzję z 28.12.2021 r. w części dotyczącej obliczenia wysokości emerytury. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. - kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 246002,85 zł - średnie dalsze trwanie życia wynosi 201,60 m-cy - wyliczona kwota emerytury wynosi 1220,25 zł Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej: (...),85 / 201,60 = 1220,25 zł. Emerytura z FUS po waloryzacji przysługuje w kwocie: od 01-03-2022 - 1305,67 zł od 01-03-2023 - 1498,91 zł Od 01-11-2023 obliczona emerytura brutto wynosi 1498,91 zł. Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1498,91 zł. Do stażu pracy i podstawy wymiaru ZUS uwzględnił: - okres zatrudnienia wnioskodawcy od 01-03-1975 do 31-03-1975 oraz od 03-04-1975 do 24-08-1978 r., od 08-10-1979 r. do 15-10-1979 r. w(...)Zakład (...)(z wyłączeniem okresu od 01-04-1975 do 02-04-1975 z uwagi na wystąpienie urlopu bezpłatnego). Za okres zatrudnienia od 08-10-1979 do 15-10-1979 w(...)Zakład (...)przyjął wynagrodzenie wykazane na karcie wynagrodzeń, za pozostałe okresy tj. od 01.03.1975 r. do 31.03.1975 r. i od 03.04.1975 r. do 24.08.1979 r. przyjęto wynagrodzenie minimalne. - okres zatrudnienia od 18-09-1980 do 30-04-1983 w(...)Przedsiębiorstwie (...)wE.ZUS przyjął w oparciu o świadectwo pracy. Za ww. okres przyjęto kwotę wynagrodzenia wykazaną na dołączonych kartach wynagrodzeń. - okres zatrudnienia od 29-04-1980 do 19-07-1980 wZakładzie Produkcji (...)wS.Fabryka (...)wE.w oparciu o świadectwo pracy. Za ww. okres zatrudnienia ZUS przyjął kwotę wynagrodzenia wykazaną na dołączonych kartach wynagrodzeń. - organ rentowy nie uwzględnił okresu pracy na budowie eksportowej w Libii od 25-08-1978 do 23-08-1979, twierdząc że jego zdaniem nie został wystarczająco udokumentowany. Za okresy zatrudnienia, za które nie udokumentowano wynagrodzenia tj. 01-03-1975 - 31-03-1975, 03-04-1975 - 24-08-1978, 07-08-1980 - 11-08-1980, 13-06-1983 - 05-05-1988 ZUS przyjął kwoty minimalnego wynagrodzenia obowiązujące w jednostce gospodarki uspołecznionej, w wymiarze odpowiadającym wymiarowi czasu pracy w jakim był zatrudniony wnioskodawca . (decyzja – k. 74-75 załączonych do sprawy akt organu rentowego) Organ rentowy dokonał hipotetycznego wyliczenia kapitału początkowego i emerytury wnioskodawcy w dwóch wariantach: Wariant I • Za okres od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r., tj. do dnia przed wyjazdem wnioskodawcy do pracy na eksport, uwzględniono wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h. Łącznie do obliczenia hipotetycznej wartości kapitału początkowego przyjęto 12 lat, 3 miesiące i 6 dni, tj. 147 miesięcy okresów składkowych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. od 01-01-1976 r. do 31-12-1985 r. Rok Zarobek - dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (zł) Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (%) 1976 16 427,00 31,98 1977 19 992,00 36,25 1978 12 784,00 32,70 1979 720,00 13,52 1980 29 501,35 54,27 1981 70 069,00 75,94 1982 111 831,00 80,12 1983 67 669,00 42,50 1984 64 800,00 32,07 1985 64 800,00 26,99 Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 42,63 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiar wynoszącego 42,63 % przez kwotę bazową określoną w ustawie tj. 1220,89 zł. Podstawa wymiar kapitału początkowego wyniosła 42,63 x 1220,89 = 520,47 zł. Po uwzględnieniu powyższego hipotetyczna wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 01-01-1999 r. wynosiłaby 48 897,64 zł. Na podstawie wyliczonej hipotetycznej wartości kapitału początkowego organ rentowy ustalił hipotetyczną wysokość emerytury: - na dzień przyznania prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiłaby 1234,45 zł, - po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1320,86 zł, a od 01-03-2023 r. - 1516,35 zł. Wariant II. W hipotetycznym wyliczeniu kapitału początkowego organ rentowy uwzględnił: • Za okres od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r.. tj. do dnia przed wyjazdem na Wnioskodawcy do pracy na eksport, uwzględniono wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h. • Okres zatrudnienia podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. uwzględniono w oparciu o umowę o pracę i przyjęto za ten okres wynagrodzenie minimalne. Łącznie do obliczenia hipotetycznej wartości kapitału początkowego przyjęto 13 lat. 3 miesiące i 6 dni, tj. 159 miesięcy okresów składkowych. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. od 01-01-1976 r. do 31-12-1985 r. Rok Zarobek - dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (zł) Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za rok kalendarzowy (%) 1976 16 427,00 31,98 1977 19 992,00 36,25 1978 19 610,64 33,44 1979 13 900,00 28,99 1980 29 501,35 54,27 1981 70 069,00 75,94 1982 111 831,00 80,12 1983 67 669,00 42,50 1984 64 800,00 32,07 1985 64 800,00 26,99 Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 44,26 %. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiar wynoszącego 44,26 % przez kwotę bazową określoną w ustawie tj. 1220,89 zł. Podstawa wymiar kapitału początkowego wyniosła 44,26 x 1220,89 = 540,37 zł. Po uwzględnieniu powyższego hipotetyczna wysokość kapitału początkowego ustalona na dzień 01-01-1999 r. wynosiłaby 52 289,71 zł. Na podstawie wyliczonej hipotetycznej wartości kapitału początkowego organ rentowy ustalił hipotetyczną wysokość emerytury: - na dzień przyznania prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiłaby 1320,08 zł, - po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1412,49 zł, a od 01-03-2023 r. - 1662,49 zł. (pismo- hipotetyczne wyliczenie ZUS wraz z wyliczeniem– k. 87-99 verte) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, w tym załączonej do akt oryginalnej, zachowanej dokumentacji osobowej wnioskodawcy z badanych okresów, dokumentów zalegających w aktach emerytalnych, a także na podstawie hipotetycznego wyliczenia ZUS-u. Tutejszy sąd nie podzielił wątpliwości ZUS odnośnie nie uwzględnienia do stażu pracy wnioskodawcy i podstawy wymiaru okresu jego pracy na budowie eksportowej w Libii od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. W okresie tego zatrudnienia ubezpieczony pracował wPrzedsiębiorstwie (...), a od 24.08.1978 r. przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii, na którym to wykonywał pracę do 23.08.1979 r. Sąd ustalił wynagrodzenie ubezpieczonego za okres pracy w kraju tj. od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r. – do dnia przed jego wyjazdem do pracy na eksport, w oparciu o załączone do sprawy i zalegające w aktach osobowo-płacowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)dokumenty, z których wynikało, że z dniem 27.08.1976 r. przyznano mu wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł (protokół – k. 25). Sąd uznał, że za okres przebywania ubezpieczonego na kontrakcie w Libii należy przyjąć obowiązujące w tym czasie wynagrodzenie minimalne, albowiem z umowy o pracę na czas określony na budowie eksportowej z 22.08.1978 r., znajdującej się w aktach organu rentowego oraz z zachowanego oryginalnego dokumentu znajdującego się w aktach osobowych skarżącego - pisma stanowiącego przedłużenie zawartej z macierzystym zakładem pracy umowy o pracę – k. 13 wynika, że wnioskodawca faktycznie pracował na umowie eksportowej od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r., natomiast odwołujący nie wykazał wynagrodzeń zastępczych za ten okres, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia przy okazji rozważań prawnych w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił także, że w spornym czasie wnioskodawca nie korzystał z żadnych urlopów dewizowych. Dopiero po zakończeniu pracy za granicąPrzedsiębiorstwo (...)udzieliło wnioskodawcy urlopu dewizowego z tytułu nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego na eksporcie - za rok 1979 w wymiarze 17 dni do dnia 1.09.1979 r. W ocenie sądu brak jest podstaw do zakwestionowania autentyczności i wiarygodności oryginalnych akt osobowych ubezpieczonego z tego okresu zatrudnienia, w tym zalegających w nich dokumentów. W efekcie Sąd uznał, że stanowią one zatem kluczowy dowód w sprawie. Jednocześnie należy podnieść, że ZUS prawidłowo wyliczył hipotetycznie wysokość kapitału początkowego i wysokość emerytury dla wnioskodawcy. W związku z powyższym, dla ustalenia spornych w sprawie wynagrodzeń przyjąć należało wynagrodzenie jakie ubezpieczony osiągał przed wyjazdem na eksport – od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r. – wynagrodzenie ustalone w oparciu o obowiązujące wówczas stawki godzinowe wykazane w dokumentach. Stawka godzinowa wynosiła wówczas 8,50 zł/h, a za okres zatrudnienia podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. wynagrodzenie minimalne (zgodnie z wariantem II wyliczeń dokonanych przez ZUS w piśmie z dnia 22 września 2023 roku). Dokonane w tym wariancie wyliczenie hipotetyczne wysokości kapitału początkowego i wysokości emerytury dokonane przez ZUS, Sąd Okręgowy uznał za poprawne, zupełne i sporządzone zgodnie z przedstawionymi przez Sąd założeniami wynikającymi z dostępnej dokumentacji ze spornego okresu zatrudnienia. Dodać należy, że wnioskodawca nie kwestionował poprawności wyliczeń rachunkowych ZUS-u w tym zakresie, a Sąd nie znalazł żadnych przyczyn by czynić to z urzędu. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Na wstępie rozważań należy wskazać, iż po wydaniu zaskarżonych decyzji organ rentowy, opierając się na dokumentach, które zostały odnalezione w toku postępowania, częściowo uwzględnił argumentację wnioskodawcy i zmienił swoje stanowisko wydając nowe decyzje: z dnia 28.08.2023 r. o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oraz z dnia 29.08.2023 r. o przyznaniu wnioskodawcy wyższej emerytury od 1.10.2021 r. W odniesieniu zaś do pozostałych roszczeń ubezpieczonego wskazać należy, że zgodnie zart. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz.U.2023.0.1251), podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 2a cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. W myśl art. 26 ust 1 w/w ustawy, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Art. 25 ustawy emerytalnej stanowi, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego wart 173–175oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa wart. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniemust. 1a i 1b oraz art. 185. Na mocy art. 173 ust. 1 wskazanej ustawy dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (ust.2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie cytowanej ustawy (ust.3). Stosownie do treści art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5; 3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. (ust. 2) Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. (ust. 3). Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że zasadą obowiązującą przy ustalaniu wysokości emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. jest zasada zdefiniowanej składki, zgodnie z którą wysokość świadczenia zależy z jednej strony od sumy składek emerytalnych jakie zostały zgromadzone na indywidualnym koncie ubezpieczonego w ZUS za okres poczynając od 1 stycznia 1999 r., zaś z drugiej od wysokości kapitału początkowego, tj. od kwoty ustalonej oddzielnie dla każdego ubezpieczonego według ustalonego przez ustawodawcę wzoru, odzwierciedlającej w przybliżeniu stan jego konta ubezpieczeniowego za okres do 31 grudnia 1998 r. Odnosząc się do spornej w sprawie kwestii, a zaakcentowanej przez sąd w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wskazać należy, że wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy pracę, angaże, dokumentację płacową, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058). W toku postępowania przed sądem zostały załączone oryginalne akta osobowe z okresu zatrudnienia wnioskodawcy wPrzedsiębiorstwie (...). Sąd zważył, że zgodnie z dokumentami w postaci: umowy o pracę na czas określony na budowie eksportowej z dnia 22.08.1978 r. oraz pisma dot. przedłużenia ów umowy o pracę do dnia 22.09.1979 r. przez macierzysty zakład pracy wnioskodawcy, które znajduje się w rzeczonych aktach osobowych, odwołujący przebywał na kontrakcie zagranicznym w Libii w okresie od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. Co do przyjętych wynagrodzeń minimalnych za okres pracy w eksporcie w Libii w ramach zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)należy przypomnieć, że zgodnie z dyspozycją art. 22 ustawy emerytalnej Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa szczegółowe zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury i renty, uwzględniające w szczególności: 1) przypadki, w których do podstawy wymiaru emerytury lub renty dolicza się niektóre wypłaty dokonane na rzecz pracownika, jeżeli wypłaty te w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy były uwzględniane przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty, mimo że były wyłączone z podstawy wymiaru składek; 2) przypadki, w których podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników zatrudnionych za granicą ustala się na podstawie wynagrodzenia przysługującego pracownikom zatrudnionym w tym okresie w kraju w tym samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę, albo na podstawie kwot ryczałtowych. Do chwili obecnej nie zostało wydane rozporządzenie w oparciu o delegację zawartą w art. 22, a zatem – stosownie do treści art. 194 ustawy - w zakresie niesprzecznym z ustawą należy uwzględniać regulacjerozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent(tekst jedn. Dz. U. z 1989 r. Nr 11, poz. 63 z późn. zm.). Przepis § 10 wskazanego rozporządzenia stanowi, że jeżeli w okresie, z którego wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru pracownik zatrudniony był za granicą, do ustalenia podstawy wymiaru przyjmuje się za okresy tego zatrudnienia: 1. kwoty, od których za te okresy opłacono składkę na ubezpieczenie społeczne w kraju lub 2. jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Z przepisu tego wynika więc jednoznacznie, że - niezależnie od tego, ile dany pracownik faktycznie za granicą zarabiał - na potrzeby obliczenia wysokości jego emerytury możliwe jest wyłącznie posłużenie się dwoma sposobami wyliczenia podstawy wymiaru jego świadczenia za ten okres. Po pierwsze: można wziąć pod uwagę takie kwoty, od których odprowadzono składkę na ubezpieczenia, tj. sprawdzić na jakiej zasadzie odbyło się odprowadzenie tych składek - czy wzięto pod uwagę konkretne kwoty zarobków, czy też posłużono się jakimś uproszczonym mechanizmem - w tym drugim przypadku składki nie są jednak odprowadzane " od kwot", a więc nie można kierować się ich wysokością przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia. Po drugie: można (ale tylko w przypadku zarobków uzyskanych do końca 1990 r.) wziąć pod uwagę wysokość zarobków innego pracownika, zatrudnionego w tym czasie w kraju na porównywalnym stanowisku (tj. ustalić hipotetycznie ile dany ubezpieczony zarabiałby, a więc i od jakich kwot byłyby za niego odprowadzane składki na ubezpieczenia, gdyby w tym czasie pracował w kraju a nie zagranicą). W tym miejscu należy dokonać wykładni celowościowej przepisu §10 rozporządzenia. Przepis § 10 nakazuje przyjęcie, że jeżeli okres zatrudnienia za granicą przypada przed dniem 1 stycznia 1991 roku – kwoty wynagrodzenia przysługującego w tych okresach pracownikowi zatrudnionemu w kraju w takim samym lub podobnym charakterze, w jakim pracownik był zatrudniony przed wyjazdem za granicę. Zamiar ustawodawcy wydaje się w tym zakresie oczywisty. Okresy pracy za granicą przed dniem 1 stycznia 1991 roku zostały potraktowane jako okresy składkowe. Jednocześnie najczęściej za te okresy pracy nie były odprowadzane składki od realnie otrzymywanych wynagrodzeń przez pracowników za granicą, które to wynagrodzenia były znacznie wyższe niż wynagrodzenia pracowników porównywalnych w kraju. W związku z powyższym ustawodawca wprowadził fikcję prawną, która miała na celu uwzględnienie wynagrodzeń dla tych pracowników, jednakże nie w wysokościach faktycznie otrzymywanych (brak odprowadzania składek), ale w wysokościach otrzymywanych w tym czasie przez pracowników zatrudnionych na takich samych lub podobnych stanowiskach w kraju. Powyższe dawało pewność, że osoby pracujące za granicą będą miały uwzględnione wynagrodzenie przynajmniej w takiej wysokości. Jednocześnie przyjmowanie wynagrodzeń pracowników porównywalnych dawało pewność, iż wynagrodzenia te będą uwzględnione ze wszystkimi ich zmianami. A zatem jeżeli w danym zakładzie wynagrodzenia rosły, a pracownik przebywał na kontrakcie dłuższy okres czasu, to nie będzie on stratny, gdyż uzyska jako podstawę wymiaru wynagrodzenie pracownika w kraju, które w tym czasie również wzrastało. Ustawodawca nie zdecydował się na przyjęcie za cały okres pracy za granicą tylko wynagrodzenia otrzymywanego przez danego pracownika przed wyjazdem na kontrakt, z tego względu, że takie obliczenie wynagrodzenia byłoby dla tego pracownika krzywdzące. W tym czasie bowiem następowały podwyżki wynagrodzeń w kraju, zaś dany pracownik pozostawałby z wynagrodzeniem, jakie otrzymywał przed wyjazdem za granicę, bez żadnych podwyżek. Nadto najczęściej wynagrodzenie składało się z kilku elementów, a tylko jednym z nich było wynagrodzenie zasadnicze. Pracownicy otrzymywali również premie. Zwłaszcza byłoby to krzywdzące dla pracowników zatrudnionych za granicą przez dłuższy okres. A zatem niewątpliwie celem ustawodawcy było zapewnienie wskazanym osobom jako podstawy wymiaru wynagrodzenia przynajmniej takiego, jakie otrzymywali w tym czasie pracownicy zatrudnieni na porównywalnym stanowisku w kraju, ze wszystkim podwyżkami tego wynagrodzenia i dodatkami. Jednakże Sąd zważył, że skoro w niniejszej sprawie wnioskodawca, w toku postępowania nie wskazał pracownika, który w okresie wykonywania przez niego pracy na eksporcie pracował w kraju w takim charakterze jak on przed wyjazdem na eksport, to za ten okres - od 24.08.1978 r. do 23.08.1979 r. uwzględnić należało wynagrodzenie minimalne. W takim wypadku zasadne było także uwzględnienie, do podstawy wymiaru, za okres zatrudnienia wnioskodawcy od 27.08.1976 r. do 23.08.1978 r., za który ZUS przyjął kwotę minimalnego wynagrodzenia, wynagrodzenia ustalonego w oparciu o wykazane w dokumentach i obowiązujące wówczas stawki godzinowe. Z dniem 27.08.1976 r. przyznano wnioskodawcy wynagrodzenie według kategorii zaszeregowania wg. taryfikatora część II w stawce godzinowej 8,50 zł. W związku z powyższym nie było przeszkód, aby dla ustalenia tych wynagrodzeń przyjąć wynagrodzenie w stawce godzinowej jakie ubezpieczony osiągał przed wyjazdem na eksport oraz obowiązujące normy czasu pracy. Wobec tego, organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości kapitału początkowego i emerytury (wariant II wyliczeń dokonanych przez ZUS w piśmie z dnia 22 września 2023 roku), które nie było kwestionowane przez powoda pod względem rachunkowym, a Sąd uznał, że nie jest obarczone żadnym błędem i zostało dokonane zgodnie z przedstawionymi przez Sąd założeniami wynikającymi z dostępnej dokumentacji ze spornych okresów zatrudnienia. Hipotetyczny kapitał początkowy i emerytura w najkorzystniejszej wersji przy przyjęciu: - za okres zatrudnienia: od 27-08-1976 r. do 23-08-1978 r. wynagrodzenia ustalonego w oparciu o wykazane w zgromadzonych w sprawie dokumentach i obowiązujące wówczas stawki godzinowe - 8,50 zł, - za okres podczas pracy wnioskodawcy na budowie eksportowej w Libii od 24-08- 1978 r. do 23-08-1979 r. wynagrodzenia minimalnego, wyniosły: przy przyjęciu 13 lat, 3 miesięcy i 6 dni, tj. 159 miesięcy okresów składkowych, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 44,26 %. Ustalona na dzień 01-01-1999 r. wysokość kapitału początkowego wynosiła 52 289,71 zł. Z kolei, na dzień przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia, tj. 01-10-2021 r. emerytura wynosiła 1320,08 zł, a po waloryzacji, tj. od 01-03-2022 r. - 1412,49 zł, a od 01-03-2023 r. - 1662,49 zł. Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 22 grudnia 2021 roku i ustalił wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy na kwotę 52 289,71 zł, przy uwzględnieniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 44,26 %, ustalonego z lat 1976-1985 (punkt 1 wyroku) oraz zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 28 grudnia 2021 roku i zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem wyżej wskazanej kwoty kapitału początkowego (punkt 2 wyroku). A.B.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153000000000503_I_AGa_000096_2023_Uz_2024-01-09_003

I AGa 96/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-01-16 17:30:04.0 CET

2024-01-16 15:10:32.0 CET

15300000

503

SENTENCE

Sygn. akt I AGa 96/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny w L. I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy protokolant sądowy Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku w L. na rozprawie sprawy z powództwa A. F. przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w N. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 6 marca 2023 roku s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/AGa" xYear="2023" xVolNmbr="000096" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I AGa 96/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w <xAnon>L.</xAnon> I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="161"/> <xCOLx xWIDTHx="426"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSA Mariusz Tchórzewski</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>starszy protokolant sądowy Anna Kłos</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku w <xAnon>L.</xAnon> na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. F.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon> </xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 6 marca 2023 roku sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala apelację;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od <xAnon> Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon> na rzecz <xAnon>A. F.</xAnon> tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego kwotę 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) zł z odsetkami ustawowymi w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono.</xText> </xUnit> <xText><xBx>I AGa 96/23</xBx> UZASADNIENIE</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 6.03.2023 r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> zasądził od pozwanego <xAnon> Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością</xAnon> w <xAnon>N.</xAnon> na rzecz <xAnon>A. F.</xAnon> kwotę 93866,29 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31.01.2015 r. (pkt I), oddalając dalej idące powództwo (pkt II), rozstrzygnął o kosztach procesu pomiędzy stronami (pkt III) i nakazał zwrot niewykorzystanej zaliczki (pkt IV).</xText> <xText>Pisemne uzasadnienie zawarte zostało na kartach 275-284 akt sprawy.</xText> <xText>U podstaw rozstrzygnięcia zapadły następujące, podstawowe ustalenia i wnioski. Pozwana była wykonawcą umowy o roboty budowlane, a powód wykonywał na jej zlecenie i na jej rzecz prace ziemne na budowie. Z tytułu nierozliczonych robót wykonanych w 2014 r. powód nie uzyskał zapłaty kwoty, wynikającej z powykonawczego obmiaru robót i wyceny dokonanej przez biegłego z zakresu budownictwa opiniującego w sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego świadczenie powoda miało charakter nienależny i pozwana zobowiązana jest do zwrotu wskazanej kwoty (równowartości świadczenia) na podstawie <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, zaś dalej idące żądanie pozwu (w zakresie roszczeń akcesoryjnych) było niezasadne. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o zasadę z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Apelację od wyroku, w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III wniosła pozwana, domagając się zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenia orzeczenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania przy stwierdzeniu przez Sąd odwoławczy nierozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji lub przy stwierdzeniu potrzeby przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.</xText> <xText>Zarzuty apelacji są zawarte na kartach 289-297 akt sprawy, a ich szczegółowe uzasadnienie znajduje się na kartach 297-319.</xText> <xText>Zaskarżonemu orzeczeniu apelant zarzucił naruszenie przepisów procesowych: art. <xLexLink xArt="art. 232;art. 233;art. 233 § 1;art. 233 § 278;art. 233 § 1;art. 233 § 321;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232, 233 § 1, 278 § 1,321 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 187;art. 187 § 1;art. 187 § 1 pkt. 1;art. 187 § 1 pkt. 2;art. 187 § 1 pkt. 327(1);art. 187 § 1;art. 187 § 379;art. 187 § 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 187 § 1 pkt 1 i 2, 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1, 379 pkt 5</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>, a także przepisów prawa materialnego: art. art. 6, 647<xSUPx>1</xSUPx> § 4 (w brzmieniu na dzień 24.10.2014 r.), 58 <xLexLink xArt="art. 411 § 1;art. 6 § 73;art. 411 § 1;art. 6 § 410;art. 411 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1, 73 § 1, 410 § 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405;art. 411;art. 411 pkt. 1;art. 411 pkt. 481;art. 411 § 1;art. 411 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405, 411 pkt 1, 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Generalnie zarzuty sprowadzały się do zakwestionowania ustaleń i wnioskowań Sądu Okręgowego: o zawarciu przez strony ustnej umowy o podwykonawstwo w zakresie robót ziemnych wykonywanych przez powoda na rzecz pozwanej i uznaniu jej ważności w sytuacji, gdy strony zawarły wyłącznie jedną, pisemną umowę w dniu 24.19.2014 r. na zdjęcie i wywóz humusu z placu budowy, nie zawierały zaś żadnej umowy, co do wykonania wykopów przestrzennych pod budynek, wadliwego ustalenia wartości i zakresu prac wykonanych przez powoda, naruszenia praw pozwanej do obrony poprzez oparcie rozstrzygnięcia na podstawie prawnej niewskazywanej przez powoda w sytuacji, gdy powód wskazywał na umowne źródło wierzytelności, a Sąd Okręgowy ostatecznie uwzględnił powództwo na podstawie instytucji świadczenia nienależnego, zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w sytuacji domagania się takich odsetek z ustawy z 8.03.2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, wadliwego stwierdzenia przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanej w sytuacji, gdy prace wykonane przez powoda nie były pozwanej zlecone przez inwestora i nie miała ona roszczenia do niego o zapłatę wynagrodzenia po rozwiązaniu stosunku prawnego, końcowo zarzucając wadliwość uzasadnienia orzeczenia w stopniu nie pozwalającym na stwierdzenie, czy powództwo zostało uwzględnione w oparciu o łączącą strony umowę ustną uznaną za ważnie zawartą, czy też w oparciu o instytucję nienależnego świadczenia.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie.</xText> <xText xALIGNx="center">Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xText> <xText>Apelacja jest niezasadna, a zaskarżony wyrok końcowo odpowiada prawu, mimo częściowo błędnych ustaleń faktycznych i częściowej zasadności zarzutów apelacji.</xText> <xText>Jako ewentualny wniosek środka odwoławczego sformułowano żądanie uchylenia wyroku Sądu I instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania (w granicach zaskarżenia), przy czym z treści apelacji wynika podstawa tego żądania. W powiązaniu z zarzutami naruszenia przepisów postępowania strona wywodziła zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy i jego nieważności wskutek pozbawienia pozwanej możności obrony swych praw (wobec uwzględnienia powództwa na innej podstawie normatywnej, niż dochodził powód, przy braku uprzedzenia stron o takiej możliwości).</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 2;art. 386 § 3;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 2-4 k.p.c.</xLexLink>, poza wypadkami stwierdzenia nieważności postępowania, przyczyn odrzucenia pozwu lub podstaw do umorzenia postępowania, Sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego na gruncie niniejszej sprawy nie zachodzi żadna ze wskazanych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Tym samym, wniosek pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Po pierwsze, nie zachodzi w sprawie potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, nawet apelant nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych w postępowaniu apelacyjnym i w realiach sprawy Sąd Apelacyjny, będący w polskim systemie apelacji pełnej sądem merytorycznym na równi z Sądem I instancji, miał możność dokonania oceny dowodów przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.</xText> <xText>Po drugie, wbrew zarzutom pozwanej nie doszło w postępowaniu przed Sądem Okręgowym do naruszenia prawa strony do obrony w zarzucany sposób i ostateczne oparcie orzeczenia na innej podstawie prawnej, niż wskazana w pozwie nie skutkowało nieważnością postępowania.</xText> <xText>Na wstępie należy wskazać, że wadliwie upatruje pozwana w takim przypadku naruszenia <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> Utrwalone jest stanowisko judykatury uznające za „powództwo” żądanie pozwu i przywołane przez powoda okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Stanowią one jedną całość (orzecz. SN z 22.11.1938 r. C.II. 449/38 PPiA 1938/4/335). Z kolei na okoliczności faktyczne, które mają uzasadniać żądanie pozwu składają się twierdzenia pozwu i dalsze okoliczności faktyczne ujawnione w toku procesu aż do zamknięcia rozprawy, jeżeli wchodzą w skład twierdzeń strony powodowej i nie stanowią niedopuszczalnej zmiany powództwa (orzecz. SN z 11.09.1951 r. C 604/51 NP. 1953/5, s. 79). W świetle <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sądowi nie wolno zasądzić czegokolwiek na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który jest podstawą powództwa, zatem chodzi w tym przepisie o podstawę faktyczną, a nie o kwalifikację prawną (orzecz. SN z 2.05.1957 r. 2 CR 305/57 OSN 1958/3/72).</xText> <xText>Kolejno przypomnieć trzeba wypracowaną w judykaturze zasadę, że stwierdzenie nieważności postępowania w oparciu o przesłankę z <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> wymaga rozważenia, czy w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz czy mimo zaistnienia tych dwóch przesłanek strona mogła realnie bronić swych praw. Wyłącznie kumulatywne wystąpienie tych wszystkich przesłanek (na niekorzyść strony) może prowadzić do nieważności postępowania z analizowanej normy prawnej (zamiast wielu: postanowienie SN z 8.02.2023 r. I USK 175/22; wyrok SN z 6.04.2022 r. I PSKP 19/21; wyrok SA w Warszawie z 28.10.2022 r. I ACa 421/22).</xText> <xText>W konsekwencji powyższego jednolicie przyjmuje się w najnowszym orzecznictwie, że na tle <xLexLink xArt="art. 379;art. 379 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 379 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> brak uprzedzenia przez Sąd o zamierzonej zmianie podstawy prawnej żądania nie skutkuje automatycznie nieważnością postępowania z uwagi na pozbawienie strony możności obrony jej praw (tak np. SN w postanowieniu z 6.09.2022 r. III PSK 220/21, czy w wyroku z 2.03.2022 r. II CSKP 106/22) zwłaszcza wówczas, gdy (jak w niniejszej sprawie) strona jest reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, który mając na uwadze przedmiot postępowania i kształtującą się w toku tegoż postępowania sytuację procesową winien dostrzegać, w jaki sposób całokształt ujawnionych w procesie istotnych faktów może być zakwalifikowany pod możliwe do przyjęcia podstawy materialne (por. wyrok SN z 20.10.2022 r. II CSKP 242/22).</xText> <xText><xIx>In casu </xIx>powyższe uwagi mają charakter wyłącznie dydaktyczny i przypominający, gdyż w ogóle nie doszło do sytuacji uwzględnienia roszczenia powoda na innej podstawie materialnej, niż wskazana przez stronę zaczepną.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu z 13.12.2017 r. powód istotnie wskazał na umowne źródło powództwa, opartego na <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Stronie pozwanej umknęła jednak – jak się wydaje – okoliczność, że w piśmie z dnia 4.09.2019 r. (k. 112), złożonym do akt sprawy i doręczonym pełnomocnikowi pozwanej przed terminem pierwszej rozprawy w sprawie (30.09.2019 r.) i przed rozpoczęciem postępowania dowodowego powód wprost zaznaczył, że „niezależnie od kwestii zasadności jego roszczenia w oparciu o umowę, ma prawo nadto domagać się zapłaty na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu” i na rozprawie w dniu 30.09.2019 r., w obecności pełnomocnika pozwanej, stanowisko swe podtrzymał, a pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa. Oznacza to bezspornie, że od początku procedowania sprawy przedmiotem procesu było skonkretyzowane roszczenie pieniężne powoda oparte na dwóch, alternatywnie wskazanych przez niego podstawach materialnych i w ogóle nie zaistniała sytuacja, w której Sąd miałby uprzedzać o możliwym oparciu rozstrzygnięcia na innej podstawie prawnej, niż wskazywał sam powód, czyli wybranej przez organ orzekający, a nie przez stronę procesu. Znalazło to zresztą swoje wyraźne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia wyroku.</xText> <xText>Całość zarzutów apelacji odnoszonych do omawianej kwestii należy, zatem w realiach sprawy uznać za nieprzystającą do sprawy, za oczywiste nieporozumienie.</xText> <xText>Jedyny, możliwy do rozważenia z treści apelacji zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy w kontekście naruszenia <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> nie jest uzasadniony, gdyż o tego rodzaju sytuacji można mówić, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy powództwa albo merytorycznych zarzutów pozwanego, ewentualnie gdy uzasadnienie Sądu ma tego rodzaju braki, że nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu - gdy braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona (por. na tym tle m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z 9.11.2012r., <xUx>IV CZ 156/12</xUx>, z 27.06.2014r., <xUx>V CZ 41/14</xUx> i z 3.06.2015 r., <xUx>V CZ 115/14</xUx>). Tego rodzaju sytuacja nie występuje w niniejszym przypadku mimo, że istotnie – jak zarzuca apelant - pobieżne odczytanie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego prowadzić może do konstatacji, że zawiera ono wewnętrzną sprzeczność i albo nie można wywieść na jakiej podstawie materialnej Sąd I instancji uwzględnił powództwo, albo – jak wywodzi apelująca spółka, uwzględnił je, jako świadczenie nienależne przy jednoczesnym ustaleniu związania stron ważną umową o roboty budowlane.</xText> <xText>Przy wnikliwym odczytaniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny uznał jednak, że mimo pewnych ułomności zaburzających odkodowywanie ustaleń i argumentacji Sądu, braki te nie są tak znaczne, by w świetle przywołanego powyżej orzecznictwa mogły uzasadniać tezowanie o „nieujawnieniu sfery motywacyjnej orzeczenia” prowadzącej do stwierdzenia nierozpoznania istoty sprawy. Sam apelant przyznaje bowiem w innych zarzutach, że ostatecznie Sąd Okręgowy zasądził powództwo w oparciu o instytucję świadczenia nienależnego, co niosło również stosowną implikację przy rozstrzyganiu o roszczeniu odsetkowym i skutkowało częściowym oddaleniem powództwa akcesoryjnego właśnie z tej przyczyny. Jak się wydaje, nie do końca udana forma uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika właśnie z opisanej uprzednio kwestii oparcia powództwa przez powoda na dwóch, alternatywnych podstawach materialnych, co wymagało od Sądu stosownych rozważań w odniesieniu do każdej z nich. Pomijając już ocenę stopnia podołania temu obowiązkowi w aspekcie jasności i klarowności wywodu, nie budzi końcowo wątpliwości, że Sąd Okręgowy ostatecznie uznał, że „umowa o roboty budowlane istniała, jednakże nie przybrała wymaganej prawem i umową podstawową formy pisemnej” (k. 283 <xIx>in fine</xIx>), by następnie zaznaczyć w kolejnym akapicie, że „roboty budowlane wykonane zostały bez ważnej umowy, przy czym wskutek tych prac strona pozwana została wzbogacona, a powód zubożony” (k. 283v) i jako podstawę rozstrzygnięcia przywołał <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> wprost wskazując, że „roszczenie zostało uwzględnione w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu” (k. 284).</xText> <xText>W tym miejscu zaznaczyć, zatem należy, że niezasadne są zarzuty apelacji odnoszone do ustalenia Sądu Okręgowego o związaniu stron <xUx>ważną</xUx> umową, gdyż dokładne i spokojne odczytanie stanowiska Sądu wskazuje, że ustalił on zawarcie umowy o roboty budowlane przez strony, natomiast przyjął jej nieważność z uwagi na niedochowanie koniecznej formy, natomiast uprzednie, szerokie rozważania Sądu Okręgowego, co do różnych wykładni <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> (w wersji obowiązującej w dniu 24.10.2014 r.) i analizy czynności stron w kontekście normy zawartej w przepisie były jedynie próbą odniesienia się do jednej z dwóch podstaw materialnych powództwa i sprowadzały się do ustalenia, że „strony łączyła ustna umowa o roboty budowlane, która obejmowała wykonanie humusowania oraz wykopu szerokoprzestrzennego” (k. 281v), ale końcowo Sąd przesądził, że nie była ona ważna.</xText> <xText>Konkludując, pozornie tylko uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne.</xText> <xText>Sąd Okręgowy odniósł się do przedmiotu sprawy, a z uzasadnienia możliwy jest do wywiedzenia tok rozumowania, który doprowadził Sąd pierwszej instancji do wydania zaskarżonego orzeczenia. Przepis <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> określa treść uzasadnienia wyroku, która powinna zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz wskazanie jego podstawy prawnej. Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego zawiera niezbędne elementy określone w tym przepisie, odzwierciedlające w dostatecznym stopniu tok procesu myślowego i decyzyjnego, których ostatecznym wynikiem jest zaskarżony wyrok, co pozwala na dokonanie kontroli instancyjnej i stwierdzenie w jej wyniku bezzasadności stawianego zarzutu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny rozważył, zatem pozostałe zarzut apelacji w kontekście ewentualnej zmiany orzeczenia i oddalenia powództwa.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy się ustosunkować do zarzutów niewłaściwej oceny dowodów oraz błędu w ustaleniach faktycznych, ponieważ ustalenia faktyczne są miarodajne do oceny, czy doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego.</xText> <xText>Przepis <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> określa zasady oceny dowodów przez sąd. Naruszenie <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Uchybienie tego rodzaju może być skutkiem nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub całokształtu zebranego materiału dowodowego, bądź też przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> konieczne jest wskazanie, jakie konkretnie zasady lub przepisy naruszył sąd przy ocenie poszczególnych dowodów oraz jaki wpływ dane uchybienie miało na wynik sprawy. Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może natomiast polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżącego ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów, stanu faktycznego (tak też Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 18.01.2002 r., I CKN 132/01; z dnia 28.04.2004 r., V CK 398/03; z dnia 13.10.2004 r., III CK 245/04; z dnia 18.06.2004 r., II CK 369/03; w postanowieniu z dnia 10.01.2002 r., II CKN 572/99).</xText> <xText>Ogólnie należy wskazać, że poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia zostały poczynione w oparciu o powołane dowody, ocenione przez ten Sąd zgodnie z kryteriami przewidzianymi w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy prawidłowo obdarzył wiarą wszystkie dowody z dokumentów złożonych przez strony, jak też prawidłowo uznał, że ich forma (kopie) nie budzi wątpliwości, co do prawdziwości i autentyczności. Przypomnieć tylko należy, że dokumenty przyjęte za dowód w sprawie Sąd Okręgowy zakwalifikował prawidłowo, jako dokumenty prywatne i wyciągał z nich wnioski przewidziane w <xLexLink xArt="art. 245" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 245 k.p.c.</xLexLink> Prawidłowo ocenione zostały również dowody osobowe, a stanowisko to zostało szczegółowo i szeroko uzasadnione w odniesieniu do innych dowodów (dokumentów). Wymieniony w zarzutach przepis <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przyznaje Sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym, co w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Ugruntowane jest w orzecznictwie stanowisko, że jeżeli z zebranego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Ponadto, dla skuteczności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących w tym zakresie postępowanie Sądu orzekającego. Zwalczanie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, opartych na własnej ocenie, lecz konieczne jest - przy posłużeniu się argumentami jurydycznymi - wykazanie, że przewidziane <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Apelacja zaś w przekonywujący sposób, skutecznie tego nie czyni.</xText> <xText>Powyższe nie zmienia jednak faktu, że w przypadku wykazania, iż brak jest powiązania wysuniętych przez Sąd wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd i w takim właśnie szczególnym rozumieniu zarzuty apelacji o naruszeniu normy z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> zasługiwały na częściowe uwzględnienie.</xText> <xText>W konsekwencji, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne ustalenia Sądu Okręgowego oraz ocenę dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, co z mocy <xLexLink xArt="art. 387;art. 387 § 2(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 387 § 2<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> zwalnia go z ich pełnego ponawiania w niniejszym uzasadnieniu, z poniższymi jednak zastrzeżeniami i uzupełnieniami.</xText> <xText>Większość zarzutów apelacji odnoszonych do naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> sprowadzała się do kwestionowania ustaleń Sądu <xIx>a quo </xIx>o zawarciu przez strony umów ustnych o roboty budowlane mających za przedmiot odhumusowanie nieruchomości oraz wykonanie wykopów przestrzennych pod budynek rozlewni wody. W odniesieniu do pierwszej z umów pozwana wywodziła, że strony zawarły ją w formie pisemnej w dniu 24.10.2014 r., natomiast apelant w ogóle kwestionował istnienie drugiej z umów, wobec braku uzgodnienia jej <xIx>essentialia negotii</xIx>.</xText> <xText>Zarzut odnoszony do ustalenia Sądu Okręgowego o zawarciu ustnej umowy o odhumusowanie terenu budowy jest końcowo błędny, ale ustalenia Sadu I instancji wymagają następującego uściślenia.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wskazał z jednej strony, że „w dniu 24 października 2014 r. powód /…/ zawarł z pozwanym /…/ ustną umowę na wykonanie robót ziemnych” (k.277) ustalając jednocześnie, że „w okresie od 21 października 2014 r. do 4 listopada 2014 r. <xAnon>A. F.</xAnon> wykonał humusowanie, tj. zdjęcie humusu i odwiezienie go” (k. 277), a „następnie /…/ przystąpił do wykonywania /…/ prac budowlanych w postaci wykopu szerokoprzestrzennego” (k.277v).</xText> <xText>Poprawna ocena dowodów z dokumentów oraz osobowych uznanych za wiarygodne nakazywała natomiast dokonanie ustaleń w przedmiotowym zakresie, jak poniżej.</xText> <xText>Na początku października strony, w siedzibie pozwanej zawarły wstępne porozumienie, co do wykonania „w szerokim zakresie” prac ziemnych, a następnie brukarskich na terenie budowy prowadzonej przez pozwaną, z obowiązkiem wejścia powoda na plac budowy „w ciągu najbliższych kilku dni”. Szczegóły prac miały być ustalane na bieżąco z pracownikiem pozwanej spółki pełniącym funkcję Kierownika budowy – <xAnon>G. P. (1)</xAnon>, przy czym zakres i rodzaj robót miał być zlecany przez Prezesa zarządu pozwanej <xAnon>R. K. (1)</xAnon>, który regularnie, raz w tygodniu przebywał na przedmiotowej budowie (zeznania <xAnon>B. F.</xAnon>, k. 115v-116, zeznania <xAnon>G. P.</xAnon>, k. 121v).</xText> <xText>Powód przystąpił do pierwszej z nakazanych prac – odhumusowania całej nieruchomości i wywiezienia humusu poza jej obszar już w dniu 21.10.2014 r. - mimo braku zawarcia przez strony formalnej umowy, gdyż strony we wstępnym porozumieniu przyjęły, że pisemne zlecenia na poszczególne roboty pozwana wystawiać będzie następczo, po uprzednim złożeniu oferty cenowej przez powoda, mogąc już oszacować ich wartość (zeznania j.w.). Zdjęcie warstwy humusu i jej wywiezienie trwało kilka dni (zeznania <xAnon>M.</xAnon>, k. 121) i zgodnie ze wstępnym porozumieniem, w dniu 24.10.2014 r. pozwana wystawiła pisemne zlecenie na wykonywane już przez powoda prace, w którym określono powierzchnię zdjęcia warstwy gleby, jej grubość, warunki składowania oraz cenę jednostkową za m<xSUPx>2</xSUPx> oraz zastrzeżono, że prace zostaną rozliczone po ich wykonaniu, po dokonaniu obmiaru powierzchni przez Kierownika budowy. W dniu 4.11.2014 r. powód z Kierownikiem budowy sporządzili „protokół odbioru robót” (k. 16-17), będący załącznikiem do faktury VAT z dnia 4.11.2014 r. (k. 14), która została zapłacona przez pozwaną.</xText> <xText>Jednocześnie w zleceniu zaznaczono, że pozostałe prace, w tym wykopy szerokoprzestrzenne, będą objęte odrębną umową po przedstawieniu przez powoda oferty cenowej i jej uzgodnieniu (zlecenie, k. 13). W toku wykonywania prac przez powoda dochodziło do ciągłych zmian w dokumentacji na prace ziemne (zeznania <xAnon>W. G.</xAnon>, k. 157), a dokumentacja samego obiektu nie była jeszcze ukończona, zaś inwestor zmieniał decyzje, co do zakresu umawianych z pozwaną prac, z uwagi na niepodołanie obowiązkowi zgromadzenia dostatecznych środków na sfinansowanie całej inwestycji tak, że ostatecznie dochodziło w trakcie budowy do zmian właścicielskich po stronie inwestora oraz finalnie prace przerwano i pozwana na plac budowy już nie wróciła (zeznania j.w.).</xText> <xText>Wcześniej przedstawiciel pozwanej <xAnon>R. K.</xAnon> polecił powodowi równoległe do usuwania humusu rozpoczęcie wykonywania wykopów przestrzennych pod planowany budynek, a <xAnon>G. P.</xAnon> wskazywał powodowi, w jaki sposób ma wykonywać wykop pod ławy fundamentowe budynku, zgodnie z ówcześnie dostarczoną na budowę dokumentacją projektową (zeznania <xAnon>G. P.</xAnon>, k. 121v, zeznania <xAnon>W. G.</xAnon> j.w.). Powód rozpoczął prace przy wykopie w dniu 30.10.2014 r. i trwały one 4-5 dni, w tym czasie wykonano niespełna połowę wykopu (zeznania <xAnon>G. P.</xAnon> j.w.), usuwając 4915,29 m<xSUPx>3</xSUPx> ziemi (operat techniczny, k. 18 i nast.). Zgodnie ze wstępnym porozumieniem stron z początku października 2014 r. i w nawiązaniu do treści zlecenia z 24.10.2014 r., w dniu 3.11.2014 r. powód przedstawił pozwanej ofertę na wszystkie prace objęte tym porozumieniem (k. 22), ale w dniu 4.11.2014 r. przedstawiciel pozwanej polecił powodowi wstrzymanie wszelkich prac na placu budowy.</xText> <xText>Z uwagi na brak środków finansowych na kontynuowanie inwestycji, przedstawiciel inwestora wstrzymał budowę i już w dniu 31.10.2014 r. rozliczył się z pozwaną za prace ukończone do tej daty (faktura, k. 128, protokół k. 128v), pozwana ostatecznie na plac budowy nie powróciła. Pismem z dnia 9.12.2014 r. pozwana poinformowała powoda, że wszelkie prace ziemne na przedmiotowej budowie zostały wstrzymane przez inwestora do czasu opracowania zamiennej dokumentacji projektowej, w związku z czym prace wykonane dotychczas przez powoda, a nierozliczone w dniu 4.11.2014 r. ze względu na brak umowy, zostaną rozliczone „po wznowieniu prac” (k.23), stanowisko podtrzymała w piśmie z 4.02.2015 r. (k.107).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny wskazuje zatem, że słusznie uznał Sąd Okręgowy, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia ustnej umowy mającej za przedmiot odhumusowanie nieruchomości przeznaczonej na budowę budynku rozlewni, jednakże ta czynność prawna miała złożony, niejednorodny charakter. Po pierwsze, na ustne polecenie przedstawiciela pozwanej, powód przystąpił do wykonywania prac mimo braku uzgodnień, co do wartości robót, warunków płatności itp. Następnie, dopiero po zdjęciu humusu i w trakcie jego wywożenia, w dniu 24.10.2014 r. pozwana wystawiła dokument w postaci „zlecenia”, w którym opisała rozmiar robót, cenę jednostkową i warunki odbioru prac oraz płatności. Wbrew apelującej, dokument ten nie był pisemną umową, gdyż zawierał oświadczenie woli tylko jednej strony, w toku postępowania dowodowego nie ujawniono, by dokument identycznej treści z podpisem powoda przekazano pozwanej (por. <xLexLink xArt="art. 78;art. 78 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 78 zd. 2 k.c.</xLexLink>). Następnie, po zakończeniu prac przy odhumusowaniu, powód wystawił pozwanemu fakturę VAT zgodną z oświadczeniem pozwanej zawartym w zleceniu, a pozwana uiściła cenę. Dopiero te wszystkie czynności stron pozwalają na łączne ich potraktowanie, jako kontraktu, gdyż tylko zestawione łącznie pozwalają nie tylko na odkodowanie <xIx>essentialia negotii</xIx> umowy mającej połączyć powoda i pozwaną, ale dodatkowo pozwalają na niewątpliwe stwierdzenie czy i jakiej treści oświadczenia woli strony sobie wzajemnie złożyły. Brak jest jednego dokumentu, który zawierałby opisane, wszystkie konieczne elementy, zatem wywody apelującej o istnieniu pisemnej umowy stron w tym przedmiocie są chybione, natomiast ustalenie Sądu I instancji było zbyt uproszczone i wymagało przywołanego doprecyzowania.</xText> <xText>Konsekwentnie, zasadnie zarzuciła pozwana wadliwe ustalenie Sądu Okręgowego, co do zawarcia przez strony kolejnej, ustnej umowy mającej za przedmiot wykonanie wykopu przestrzennego. Podobnie jak uprzednio i zgodnie ze wstępnym porozumieniem z początku października 2014 r., powód przystąpił do prac przy wykopie na polecenie przedstawiciela pozwanej w dniu 30.10.2014 r. (zeznania <xAnon>G. P.</xAnon>, j.w.), nie uzgadniając <xIx>essentialia negotii</xIx> kształtującej się umowy, t.j. ceny za prace, warunków wykonania, terminu ukończenia prac itp., ale nie zaistniały już następne, opisane w poprzedzającym akapicie zdarzenia cząstkowe, które pozwoliłyby łącznie ukształtować konieczną treść umowy oraz niewątpliwie wskazywałyby na wzajemne złożenie sobie przez kontrahentów oświadczeń woli w tym przedmiocie. Do takich zdarzeń nie można zaliczyć faktu wystawienia przez powoda faktury VAT, gdyż obejmuje ona stawkę, która przez strony nie została wynegocjowana. Oznacza to, że w odniesieniu do podstawy faktycznej powództwa błędnie wywiódł Sąd istnienie umowy stron [ustnej] i słuszne są wszystkie zarzuty apelacji poświęcone tej kwestii.</xText> <xText>Wyciągnięcie prawidłowych wniosków w oparciu o poprawnie ocenione dowody winno doprowadzić Sąd Okręgowy <xIx>ab initio</xIx> do stwierdzenia, że w zakresie wykopów przestrzennych powód wykonał prace bez istnienia stosunku cywilnoprawnego łączącego strony i <xIx>de facto </xIx>całkowicie zbędne okazały się rozbudowane wywody i wnioskowania odnoszone do <xLexLink xArt="art. 647(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w kontekście ważności umowy stron, gdyż takiej umowy nie było. Tym samym, bezprzedmiotowe w istocie są wszystkie zarzuty apelacji odnoszone do tych wnioskowań Sądu Okręgowego, gdyż bez względu na ich ewentualną zasadność nie miałoby to żadnego wpływu na ocenę poprawności wyroku opartego na instytucji nienależnego świadczenia.</xText> <xText>Odnosząc się do pozostałych zarzutów naruszenia prawa procesowego Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.</xText> <xText>W zakresie zarzucanego naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, w kontekście ustalenia zubożenia powoda i wzbogacenia pozwanej kwestie te zostaną omówione przy analizie zarzutów naruszenia prawa materialnego.</xText> <xText>Niezasadne są zarzuty naruszenia <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> sprowadzające się do kwestionowania poprawności wniosków dowodu z opinii biegłego, z powodu oparcia się opiniującej na dokumencie prywatnym – operacie technicznym, a nie własnych ustaleniach biegłego, a także kwestionujące ustalenie wynagrodzenie powoda jako wartość jego zubożenia przy świadczeniu nienależnym. Po pierwsze należy wskazać, że podzielenie formalistycznego stanowiska pozwanej czyniłoby niemożliwym przeprowadzenie dowodu i dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie. Od chwili wykonania przez powoda prac do momentu opiniowania upłynęło 8 lat i na wskazanej nieruchomości stoi już budynek w miejscu wykonanego przez powoda wykopu. Wywód apelującej, że mimo to biegły winien samodzielnie dokonać obmiaru prac wykonanych przez powoda pozycjonować należy w kategorii żartu. Żaden przepis prawa nie zabraniał przy tym biegłemu dokonania ustaleń wyjściowych w oparciu o dokument, który Sąd uznał za wiarygodny zwłaszcza, że wbrew apelującej spółce czas sporządzenia operatu przez geodetę wcale nie jest nieokreślony. Powodowi nakazano zaprzestania prac w dniu 4.11.2014 r., a w dniu 23.01.2015 r. wystawił on fakturę VAT za prace przy wykopie (k. 25). Z pisma pozwanej z dnia 4.02.2015 r. (k.107) wynika jednoznacznie, że w dniu wystawienia przedmiotowej faktury żadne prace ziemne na placu budowy nie były kontynuowane. Jeżeli zważy się, że z treści operatu wynika objętość usuniętej ziemi 4915,29 m<xSUPx>3</xSUPx> i ta sama wielkość została wskazana w <xAnon>fakturze nr (...)</xAnon> to oczywistym jest, że przedmiotowy operat techniczny został sporządzony w okresie pomiędzy 4.11.2014 r., a 23.01.2015 r., kiedy stan faktyczny na placu budowy pozwanej był niezmienny. Tym samym, dane wynikające z operatu geodezyjnego mogły stanowić pełnowartościową podstawę do ustaleń i wnioskowań opinii biegłego, a ocena tego dowodu dokonana przez Sąd Okręgowy była właściwa. Z kolei całkowicie erystyczny jest zarzut apelanta, że uwzględniając powództwo na podstawie instytucji nienależnego świadczenia i wykorzystując wnioski biegłego, Sąd Okręgowy zasądził kwotę brutto z faktury wystawionej przez powoda. Przypomnieć, zatem należy, że biegły sądowy ustalił wartość prac wykonanych przez powoda na polecenie przedstawiciela pozwanej przy wykopie przestrzennym na kwotę netto 95995,61 zł, czyli 118074,60 zł brutto i Sąd w uzasadnieniu wskazał, że w świetle tych ustaleń mieści się w całości kwota żądana w pozwie, czyli 93866,29 zł (k. 282v). Nie zasądzał, zatem kwoty brutto z faktury powoda, jak stara się przypisać apelująca spółka, ale zasądził kwotę zubożenia znajdującą oparcie w dowodach przeprowadzonych w sprawie i nieprzewyższającą żądania samej strony. <xIx>Nota bene</xIx> niezasadne są dalsze zarzuty apelacji, jakoby Sąd winien był obniżyć zasądzoną kwotę o wartość podatku VAT. Taki wniosek można by hipotetycznie rozważać, gdyby istotnie w realiach rynkowych pozwana mogła zawiązać węzeł obligacyjny z podmiotem nieobciążonym obowiązkiem podatkowym i oferującym usługi w cenach netto. Tak jednak nie jest i powód kalkulując wartość swych prac musi ustalać je w kwocie brutto, a pozwana na rzecz której prace budowlane wykonano także ma obowiązek uznawania, że o taką wartość doznawała przysporzenia w wyniku wykonania zobowiązania przez kontrahenta. Kwestią wtórną jest natomiast czy i w jakiej części następczo strony obciążą jakieś daniny i ciężary z tym związane.</xText> <xText>W kontekście zarzutów apelacji odnoszonych do dowodu z opinii biegłego zważyć należy, że nie doszło do naruszenia <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Przepis <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> zawiera dwa zadania. Apelująca wymieniając przepis <xLexLink xArt="art. 232" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 k.p.c.</xLexLink> nie zaznaczyła, które zdanie tego przepisu objęte jest omawianym w tym miejscu zarzutem. Zakładając, że apelującej chodziło o naruszenie <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zd. 1 k.p.c.</xLexLink> wskazać należy, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się obrazy <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zd. 1 k.p.c.</xLexLink>, ponieważ przepis ten odnosi się do obowiązków stron, a nie do czynności sądu. Wskazuje on jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia 15 lutego 2008 roku, I CSK 426/07, wyrok SN z dnia 7 listopada 2007 roku, II CSK 293/07, wyrok SN z dnia 22 maja 2003 roku, II CK 367/02). Zakładając zaś, że apelującej chodziło o naruszenie <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zd. 2 k.p.c.</xLexLink> podnieść należy, że w oparciu o ten przepis można zarzucać sądowi jedynie, że nie dopuścił jakiegoś dowodu z urzędu mimo, że zachodziły ku temu powody (por. wyrok SN z dnia 14 marca 2007 roku, I CSK 465/06). Chybiony jest także zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> Podkreślić trzeba, że powołany przepis statuuje zasadę rozkładu ciężaru dowodu stanowiąc, iż ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, żądając świadczenia od innej osoby obowiązany jest udowodnić fakty uzasadniające to żądanie. Podstawowym obowiązkiem stron procesu jest zatem wskazanie dowodów na poparcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, z których wywodzą swoje roszczenia i zarzuty. Ewentualne uchybienie przez stronę obowiązkowi spoczywającemu na niej z mocy tego przepisu nie uzasadnia jednak zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> przez sąd. Okoliczność, czy strona wywiązała się ze swojego obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, nie należy bowiem do materii objętej dyspozycją <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, lecz stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych (tak też Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 13 czerwca 2000 roku, V CKN 64/00; z dnia 16 maja 2003 roku, I CKN 389/01; z dnia 8 listopada 2005 roku, I CK 178/05). Sąd wyjątkowo może być adresatem normy z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, która wraz ze stosownymi przepisami <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> wyznacza pewien schemat, według którego powinno być prowadzone postępowanie dowodowe w sprawie. Sąd ponosi odpowiedzialność zwłaszcza za przestrzeganie zasady rozkładu ciężaru dowodu. Konsekwencją realizowania tego obowiązku jest to, że Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których w sposób przekonujący nie wykazała. Uchybieniem, które może stanowić podstawę zaskarżenia, jest natomiast oczekiwanie przez Sąd, wbrew treści <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, przeprowadzenia dowodu przez stronę, na której w danym przypadku nie spoczywał ciężar dowodu i obarczenie jej skutkami braku dowodu, którego ciężar nie leżał po jej stronie (wyrok SN z dnia 6 października 2010 roku, II CNP 44/10). Takiego zarzutu pozwana jednak nie artykułowała.</xText> <xText>Nie doszło w sprawie do naruszenia <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 § 1 k.p.c.</xLexLink> w żaden z zarzucanych sposobów. Co do podstawy materialnej uwzględnionego powództwa wypowiedziano się już uprzednio. Co do odsetek ustawowych za opóźnienie zarzut powiązany z <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> jest błędny o tyle, że powód dochodził odsetek o takim samym charakterze, ale normowanych w ustawie szczególnej, która zawsze ustala ich wysokość w wyższej stawce procentowej, niż stawka określana na zasadach ogólnych z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksu cywilnego</xLexLink>. Zasądzając, zatem odsetki normowane w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Kodeksie cywilnym</xLexLink> Sąd I instancji nie zasądził innego roszczenia akcesoryjnego, niż dochodził powód, a jedynie skorygował jego wysokość na korzyść pozwanego, zatem o naruszeniu wskazanej normy procesowej nie może być mowy.</xText> <xText>Naruszenie prawa materialnego może nastąpić poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany (postanowienie SN z 15.10.2001 r., I CKN 102/99, postanowienie SN z 28.05.1999 r., I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34, wyrok SN z 19.01.1998 r., I CKN 424/97, OSNC 1998/9/136), ewentualnie poprzez zastosowanie przepisów prawa materialnego do niewystarczająco precyzyjnie ustalonego stanu faktycznego (wyrok SN z 24.11.2011 r. I UK 164/11; wyrok SN z 29.11.2002 r. IV CKN 1632/00, postanowienie SN z 11.03.2003 r. V CKN 1825/00 BSN-IC 2003/12).</xText> <xText>Pozwany zarzucił Sądowi Okręgowemu błędną wykładnię <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> poprzez przyjęcie, że nie wykazano przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia po stronie odbiorcy świadczenia i przesłanki zubożenia po stronie powoda oraz naruszenie <xLexLink xArt="art. 411;art. 411 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 411 pkt 1 k.c.</xLexLink> poprzez niezastosowanie i uwzględnienie powództwa w sytuacji, gdy powód wiedział, że nie był zobowiązany do świadczenia na rzecz powoda.</xText> <xText>Wszystkie zarzuty odnoszone do tych kwestii są chybione.</xText> <xText>W pierwszym rzędzie należy wskazać, że <xIx>in casu</xIx> po skorygowaniu i doprecyzowaniu stanu faktycznego sprawy, jednoznacznie ustalono zakres robót nierozliczonych do dnia wyrokowania, wartość łączną tych robót oraz to, że roszczenie powoda opiera się na instytucji świadczenia nienależnego z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> Porządkowo tylko należy wskazać, że nawet w przypadku nieważności umowy podwykonawcy z wykonawcą robót budowlanych, m.in. z uwagi na niezachowanie formy pisemnej (<xLexLink xArt="art. 647(1);art. 647(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 647<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>), po stronie podwykonawcy powstaje roszczenie o zapłatę za wykonane roboty oparte na normie <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> (kondykcja <xIx>causa finita</xIx>) zarówno wobec wykonawcy robót (jako strony tej umowy), jak i inwestora (por. red. A.Kidyba „Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część szczególna. Tom III”, Warszawa 2010, s. 318, t. 20; uchwała SN z 28.06.2006 r. III CZP 36/06 BSN 2006/6, s. 6; por. także wyrok SA w Katowicach z 08.10.2019 r. I ACa 445/18, wyrok SN z 7.11.2007 r. II CSK 344/07 M.Praw. 2007/24, s. 1339; wyrok SN z 28.08.2013 r. V CSK 362/12). Zgodnie zaś z <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> świadczenie nienależne ma miejsce również wtedy, gdy ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany względem osoby, której świadczył. Legitymacje: czynna powoda i bierna pozwanego w niniejszej sprawie nie budzą, zatem żadnej wątpliwości.</xText> <xText>Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że początkowo pozwana miała wykonać całość inwestycji w wykonaniu umowy z inwestorem, a do zakończenia stosunku umownego na jej wstępnym etapie doszło z przyczyn leżących po stronie kontrahenta pozwanej. Podejmując określoną współpracę z powodem pozwana działała we własnym interesie ekonomicznym i to ona odnosiła bezpośrednią korzyść ekonomiczną z prac powoda, uzyskując wierzytelność względem inwestora, co do zapłaty należnego jej wynagrodzenia za te prace. Poza przedmiotem niniejszego procesu pozostaje natomiast kwestia czy i z jakiego powodu pozwana zaniechała dochodzenia od kontrahenta zwrotu wynagrodzenia za wszystkie prace wykonane na budowie mimo, że już jej nie dokończyła.</xText> <xText>Sąd <xIx>meriti</xIx> ustalając bezsporne świadczenie przez powoda robót budowlanych o wartości wyższej, niż dochodzona w pozwie przyjął, że sam fakt tego świadczenia uzasadnia roszczenie kondykcyjne bez potrzeby ustalania wzbogacenia po stronie pozwanej, co jest niezasadnie kwestionowane w apelacji.</xText> <xText>Szczególną postacią bezpodstawnego wzbogacenia (<xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>) jest świadczenie nienależne (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink>), obejmujące przypadki, w których wzbogacony uzyskał korzyść majątkową w wyniku świadczenia (por. wyrok SA w Szczecinie z 16.01.2019 r. I ACa 629/18).</xText> <xText>Stanowisko Sądu <xIx>a quo</xIx> oparte jest na prawidłowej wykładni normy <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art.410 k.c.</xLexLink> W judykaturze sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia, gdyż sam fakt spełnienia go uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi już potrzeba badania w procesie, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczono (<xIx>accipiensa</xIx>) oraz czy majątek świadczącego (<xIx>solvensa</xIx>) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia samoistnie wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia (por. wyroki SA w Warszawie: z 04.06.2019 r. V ACa 30/19, z 10.10.2019 r. I ACa 201/19; tak też SN: przywołanym wyroku z 28.08.2013 r., w wyroku z 22.03.2001 r. V CKN 769/00 OSNC 2001/11/166, w wyroku z 24.11.2011 r. I CSK 66/11, w wyroku z 9.08.2012 r. V CSK 373/11).</xText> <xText>W ustalonym końcowo stanie faktycznym sprawy nie doszło również do naruszenia <xLexLink xArt="art. 411;art. 411 pkt. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 411 pkt 1 k.c .</xLexLink>Zwrot świadczenia nienależnego jest, bowiem wyłączony tylko wówczas, gdy spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. W judykaturze podkreśla się w związku z tym, że wątpliwości <xIx>solvensa</xIx>, nawet bardzo poważne, co do obowiązku spełnienia określonego świadczenia nie mogą być utożsamiane z pozytywną wiedzą o braku powinności spełnienia tego świadczenia (wyroki SN z 12.12.1997 r. III CKN 236/97 OSNC 198/6/101 i z 10.06.2003 r. I CKN 390/01 OSP 2005/9/111; analogicznie [red.] A.Kidyba „Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna”, 2010 r., s. 331, t. 8). Przypomnieć należy, że w cytowanych pismach pozwanej z grudnia 2014 r. i lutego 2015 r. przyznawała ona fakt wykonania przez powoda prac ziemnych nieobjętych rozliczeniem zlecenia z 24.10.2014 r. i obiecywała ich rozliczenie „po wznowieniu robót”, a dodatkowo w przywołanym zleceniu pozwana potwierdzała wolę zatrudnienia powoda przy dalszych pracach na budowie i zgodnie z ukształtowaną na placu budowy praktyką, polecenie wykonywania wykopów przedstawiciel pozwanej wydał powodowi przed zawarciem umowy, analogicznie jak miało to miejsce w przypadku odhumusowania terenu. Nie doszło, zatem w realiach sprawy do wyłączenia kondykcji i nie naruszył Sąd Okręgowy normy wskazanego przepisu.</xText> <xText>Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink>, zaś o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto w oparciu o zasadę normowaną w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1);art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1, 1<xSUPx>1</xSUPx> i 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 99" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 99 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając na rzecz powoda koszty zastępstwa prawnego ustalone wg <xLexLink xArt="art. 391 § 2;art. 391 § 2 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt 6</xLexLink> w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Mariusz Tchórzewski

Magdalena Szymaniak

starszy protokolant sądowy Anna Kłos

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I AGa 96/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 roku Sąd Apelacyjny wL.I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący SSA Mariusz Tchórzewski Protokolant starszy protokolant sądowy Anna Kłos po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2024 roku wL.na rozprawie sprawy z powództwaA. F. przeciwkoPrzedsiębiorstwu Budowlanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąwN. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego wL.z dnia 6 marca 2023 roku sygn. akt(...) I oddala apelację; II zasądza odPrzedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwN.na rzeczA. F.tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego kwotę 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) zł z odsetkami ustawowymi w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono. I AGa 96/23UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 6.03.2023 r. w sprawie(...)Sąd Okręgowy wL.zasądził od pozwanegoPrzedsiębiorstwa Budowlanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąwN.na rzeczA. F.kwotę 93866,29 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31.01.2015 r. (pkt I), oddalając dalej idące powództwo (pkt II), rozstrzygnął o kosztach procesu pomiędzy stronami (pkt III) i nakazał zwrot niewykorzystanej zaliczki (pkt IV). Pisemne uzasadnienie zawarte zostało na kartach 275-284 akt sprawy. U podstaw rozstrzygnięcia zapadły następujące, podstawowe ustalenia i wnioski. Pozwana była wykonawcą umowy o roboty budowlane, a powód wykonywał na jej zlecenie i na jej rzecz prace ziemne na budowie. Z tytułu nierozliczonych robót wykonanych w 2014 r. powód nie uzyskał zapłaty kwoty, wynikającej z powykonawczego obmiaru robót i wyceny dokonanej przez biegłego z zakresu budownictwa opiniującego w sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego świadczenie powoda miało charakter nienależny i pozwana zobowiązana jest do zwrotu wskazanej kwoty (równowartości świadczenia) na podstawieart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c., zaś dalej idące żądanie pozwu (w zakresie roszczeń akcesoryjnych) było niezasadne. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o zasadę zart. 98 § 1 i 3 k.p.c. Apelację od wyroku, w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach I i III wniosła pozwana, domagając się zmiany wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenia orzeczenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania przy stwierdzeniu przez Sąd odwoławczy nierozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji lub przy stwierdzeniu potrzeby przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. Zarzuty apelacji są zawarte na kartach 289-297 akt sprawy, a ich szczegółowe uzasadnienie znajduje się na kartach 297-319. Zaskarżonemu orzeczeniu apelant zarzucił naruszenie przepisów procesowych: art.art. 232, 233 § 1, 278 § 1,321 § 1w zw. zart. 187 § 1 pkt 1 i 2, 3271§ 1, 379 pkt 5w zw. zart. 321 k.p.c.iart. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a także przepisów prawa materialnego: art. art. 6, 6471§ 4 (w brzmieniu na dzień 24.10.2014 r.), 58§ 1, 73 § 1, 410 § 2w zw. zart. 405, 411 pkt 1, 481 § 1 i 2 k.c. Generalnie zarzuty sprowadzały się do zakwestionowania ustaleń i wnioskowań Sądu Okręgowego: o zawarciu przez strony ustnej umowy o podwykonawstwo w zakresie robót ziemnych wykonywanych przez powoda na rzecz pozwanej i uznaniu jej ważności w sytuacji, gdy strony zawarły wyłącznie jedną, pisemną umowę w dniu 24.19.2014 r. na zdjęcie i wywóz humusu z placu budowy, nie zawierały zaś żadnej umowy, co do wykonania wykopów przestrzennych pod budynek, wadliwego ustalenia wartości i zakresu prac wykonanych przez powoda, naruszenia praw pozwanej do obrony poprzez oparcie rozstrzygnięcia na podstawie prawnej niewskazywanej przez powoda w sytuacji, gdy powód wskazywał na umowne źródło wierzytelności, a Sąd Okręgowy ostatecznie uwzględnił powództwo na podstawie instytucji świadczenia nienależnego, zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w sytuacji domagania się takich odsetek z ustawy z 8.03.2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, wadliwego stwierdzenia przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia po stronie pozwanej w sytuacji, gdy prace wykonane przez powoda nie były pozwanej zlecone przez inwestora i nie miała ona roszczenia do niego o zapłatę wynagrodzenia po rozwiązaniu stosunku prawnego, końcowo zarzucając wadliwość uzasadnienia orzeczenia w stopniu nie pozwalającym na stwierdzenie, czy powództwo zostało uwzględnione w oparciu o łączącą strony umowę ustną uznaną za ważnie zawartą, czy też w oparciu o instytucję nienależnego świadczenia. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja jest niezasadna, a zaskarżony wyrok końcowo odpowiada prawu, mimo częściowo błędnych ustaleń faktycznych i częściowej zasadności zarzutów apelacji. Jako ewentualny wniosek środka odwoławczego sformułowano żądanie uchylenia wyroku Sądu I instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania (w granicach zaskarżenia), przy czym z treści apelacji wynika podstawa tego żądania. W powiązaniu z zarzutami naruszenia przepisów postępowania strona wywodziła zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy i jego nieważności wskutek pozbawienia pozwanej możności obrony swych praw (wobec uwzględnienia powództwa na innej podstawie normatywnej, niż dochodził powód, przy braku uprzedzenia stron o takiej możliwości). W myślart. 386 § 2-4 k.p.c., poza wypadkami stwierdzenia nieważności postępowania, przyczyn odrzucenia pozwu lub podstaw do umorzenia postępowania, Sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości. W ocenie Sądu Apelacyjnego na gruncie niniejszej sprawy nie zachodzi żadna ze wskazanych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Tym samym, wniosek pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Po pierwsze, nie zachodzi w sprawie potrzeba przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, nawet apelant nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych w postępowaniu apelacyjnym i w realiach sprawy Sąd Apelacyjny, będący w polskim systemie apelacji pełnej sądem merytorycznym na równi z Sądem I instancji, miał możność dokonania oceny dowodów przeprowadzonych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Po drugie, wbrew zarzutom pozwanej nie doszło w postępowaniu przed Sądem Okręgowym do naruszenia prawa strony do obrony w zarzucany sposób i ostateczne oparcie orzeczenia na innej podstawie prawnej, niż wskazana w pozwie nie skutkowało nieważnością postępowania. Na wstępie należy wskazać, że wadliwie upatruje pozwana w takim przypadku naruszeniaart. 321 § 1 k.p.c.Utrwalone jest stanowisko judykatury uznające za „powództwo” żądanie pozwu i przywołane przez powoda okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Stanowią one jedną całość (orzecz. SN z 22.11.1938 r. C.II. 449/38 PPiA 1938/4/335). Z kolei na okoliczności faktyczne, które mają uzasadniać żądanie pozwu składają się twierdzenia pozwu i dalsze okoliczności faktyczne ujawnione w toku procesu aż do zamknięcia rozprawy, jeżeli wchodzą w skład twierdzeń strony powodowej i nie stanowią niedopuszczalnej zmiany powództwa (orzecz. SN z 11.09.1951 r. C 604/51 NP. 1953/5, s. 79). W świetleart. 321 § 1 k.p.c.Sądowi nie wolno zasądzić czegokolwiek na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który jest podstawą powództwa, zatem chodzi w tym przepisie o podstawę faktyczną, a nie o kwalifikację prawną (orzecz. SN z 2.05.1957 r. 2 CR 305/57 OSN 1958/3/72). Kolejno przypomnieć trzeba wypracowaną w judykaturze zasadę, że stwierdzenie nieważności postępowania w oparciu o przesłankę zart. 379 pkt 5 k.p.c.w zw. zart. 45 ust. 1 Konstytucji RPwymaga rozważenia, czy w konkretnej sprawie nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, czy uchybienie to miało wpływ na możność działania strony oraz czy mimo zaistnienia tych dwóch przesłanek strona mogła realnie bronić swych praw. Wyłącznie kumulatywne wystąpienie tych wszystkich przesłanek (na niekorzyść strony) może prowadzić do nieważności postępowania z analizowanej normy prawnej (zamiast wielu: postanowienie SN z 8.02.2023 r. I USK 175/22; wyrok SN z 6.04.2022 r. I PSKP 19/21; wyrok SA w Warszawie z 28.10.2022 r. I ACa 421/22). W konsekwencji powyższego jednolicie przyjmuje się w najnowszym orzecznictwie, że na tleart. 379 pkt 5 k.p.c.brak uprzedzenia przez Sąd o zamierzonej zmianie podstawy prawnej żądania nie skutkuje automatycznie nieważnością postępowania z uwagi na pozbawienie strony możności obrony jej praw (tak np. SN w postanowieniu z 6.09.2022 r. III PSK 220/21, czy w wyroku z 2.03.2022 r. II CSKP 106/22) zwłaszcza wówczas, gdy (jak w niniejszej sprawie) strona jest reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, który mając na uwadze przedmiot postępowania i kształtującą się w toku tegoż postępowania sytuację procesową winien dostrzegać, w jaki sposób całokształt ujawnionych w procesie istotnych faktów może być zakwalifikowany pod możliwe do przyjęcia podstawy materialne (por. wyrok SN z 20.10.2022 r. II CSKP 242/22). In casupowyższe uwagi mają charakter wyłącznie dydaktyczny i przypominający, gdyż w ogóle nie doszło do sytuacji uwzględnienia roszczenia powoda na innej podstawie materialnej, niż wskazana przez stronę zaczepną. W uzasadnieniu pozwu z 13.12.2017 r. powód istotnie wskazał na umowne źródło powództwa, opartego naart. 6471k.c.Stronie pozwanej umknęła jednak – jak się wydaje – okoliczność, że w piśmie z dnia 4.09.2019 r. (k. 112), złożonym do akt sprawy i doręczonym pełnomocnikowi pozwanej przed terminem pierwszej rozprawy w sprawie (30.09.2019 r.) i przed rozpoczęciem postępowania dowodowego powód wprost zaznaczył, że „niezależnie od kwestii zasadności jego roszczenia w oparciu o umowę, ma prawo nadto domagać się zapłaty na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu” i na rozprawie w dniu 30.09.2019 r., w obecności pełnomocnika pozwanej, stanowisko swe podtrzymał, a pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa. Oznacza to bezspornie, że od początku procedowania sprawy przedmiotem procesu było skonkretyzowane roszczenie pieniężne powoda oparte na dwóch, alternatywnie wskazanych przez niego podstawach materialnych i w ogóle nie zaistniała sytuacja, w której Sąd miałby uprzedzać o możliwym oparciu rozstrzygnięcia na innej podstawie prawnej, niż wskazywał sam powód, czyli wybranej przez organ orzekający, a nie przez stronę procesu. Znalazło to zresztą swoje wyraźne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia wyroku. Całość zarzutów apelacji odnoszonych do omawianej kwestii należy, zatem w realiach sprawy uznać za nieprzystającą do sprawy, za oczywiste nieporozumienie. Jedyny, możliwy do rozważenia z treści apelacji zarzut nierozpoznania przez Sąd Okręgowy istoty sprawy w kontekście naruszeniaart. 3271§ 1 k.p.c.nie jest uzasadniony, gdyż o tego rodzaju sytuacji można mówić, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy powództwa albo merytorycznych zarzutów pozwanego, ewentualnie gdy uzasadnienie Sądu ma tego rodzaju braki, że nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu - gdy braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych, oceny dowodów i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona (por. na tym tle m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z 9.11.2012r.,IV CZ 156/12, z 27.06.2014r.,V CZ 41/14i z 3.06.2015 r.,V CZ 115/14). Tego rodzaju sytuacja nie występuje w niniejszym przypadku mimo, że istotnie – jak zarzuca apelant - pobieżne odczytanie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego prowadzić może do konstatacji, że zawiera ono wewnętrzną sprzeczność i albo nie można wywieść na jakiej podstawie materialnej Sąd I instancji uwzględnił powództwo, albo – jak wywodzi apelująca spółka, uwzględnił je, jako świadczenie nienależne przy jednoczesnym ustaleniu związania stron ważną umową o roboty budowlane. Przy wnikliwym odczytaniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny uznał jednak, że mimo pewnych ułomności zaburzających odkodowywanie ustaleń i argumentacji Sądu, braki te nie są tak znaczne, by w świetle przywołanego powyżej orzecznictwa mogły uzasadniać tezowanie o „nieujawnieniu sfery motywacyjnej orzeczenia” prowadzącej do stwierdzenia nierozpoznania istoty sprawy. Sam apelant przyznaje bowiem w innych zarzutach, że ostatecznie Sąd Okręgowy zasądził powództwo w oparciu o instytucję świadczenia nienależnego, co niosło również stosowną implikację przy rozstrzyganiu o roszczeniu odsetkowym i skutkowało częściowym oddaleniem powództwa akcesoryjnego właśnie z tej przyczyny. Jak się wydaje, nie do końca udana forma uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika właśnie z opisanej uprzednio kwestii oparcia powództwa przez powoda na dwóch, alternatywnych podstawach materialnych, co wymagało od Sądu stosownych rozważań w odniesieniu do każdej z nich. Pomijając już ocenę stopnia podołania temu obowiązkowi w aspekcie jasności i klarowności wywodu, nie budzi końcowo wątpliwości, że Sąd Okręgowy ostatecznie uznał, że „umowa o roboty budowlane istniała, jednakże nie przybrała wymaganej prawem i umową podstawową formy pisemnej” (k. 283in fine), by następnie zaznaczyć w kolejnym akapicie, że „roboty budowlane wykonane zostały bez ważnej umowy, przy czym wskutek tych prac strona pozwana została wzbogacona, a powód zubożony” (k. 283v) i jako podstawę rozstrzygnięcia przywołałart. 405 k.c.wprost wskazując, że „roszczenie zostało uwzględnione w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu” (k. 284). W tym miejscu zaznaczyć, zatem należy, że niezasadne są zarzuty apelacji odnoszone do ustalenia Sądu Okręgowego o związaniu stronważnąumową, gdyż dokładne i spokojne odczytanie stanowiska Sądu wskazuje, że ustalił on zawarcie umowy o roboty budowlane przez strony, natomiast przyjął jej nieważność z uwagi na niedochowanie koniecznej formy, natomiast uprzednie, szerokie rozważania Sądu Okręgowego, co do różnych wykładniart. 6471k.c.(w wersji obowiązującej w dniu 24.10.2014 r.) i analizy czynności stron w kontekście normy zawartej w przepisie były jedynie próbą odniesienia się do jednej z dwóch podstaw materialnych powództwa i sprowadzały się do ustalenia, że „strony łączyła ustna umowa o roboty budowlane, która obejmowała wykonanie humusowania oraz wykopu szerokoprzestrzennego” (k. 281v), ale końcowo Sąd przesądził, że nie była ona ważna. Konkludując, pozornie tylko uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest wewnętrznie sprzeczne. Sąd Okręgowy odniósł się do przedmiotu sprawy, a z uzasadnienia możliwy jest do wywiedzenia tok rozumowania, który doprowadził Sąd pierwszej instancji do wydania zaskarżonego orzeczenia. Przepisart. 3271§ 1 k.p.c.określa treść uzasadnienia wyroku, która powinna zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz wskazanie jego podstawy prawnej. Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego zawiera niezbędne elementy określone w tym przepisie, odzwierciedlające w dostatecznym stopniu tok procesu myślowego i decyzyjnego, których ostatecznym wynikiem jest zaskarżony wyrok, co pozwala na dokonanie kontroli instancyjnej i stwierdzenie w jej wyniku bezzasadności stawianego zarzutu. Sąd Apelacyjny rozważył, zatem pozostałe zarzut apelacji w kontekście ewentualnej zmiany orzeczenia i oddalenia powództwa. W pierwszej kolejności należy się ustosunkować do zarzutów niewłaściwej oceny dowodów oraz błędu w ustaleniach faktycznych, ponieważ ustalenia faktyczne są miarodajne do oceny, czy doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego. Przepisart. 233 k.p.c.określa zasady oceny dowodów przez sąd. Naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Uchybienie tego rodzaju może być skutkiem nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub całokształtu zebranego materiału dowodowego, bądź też przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej. Dla skutecznego postawienia zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.konieczne jest wskazanie, jakie konkretnie zasady lub przepisy naruszył sąd przy ocenie poszczególnych dowodów oraz jaki wpływ dane uchybienie miało na wynik sprawy. Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może natomiast polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżącego ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów, stanu faktycznego (tak też Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 18.01.2002 r., I CKN 132/01; z dnia 28.04.2004 r., V CK 398/03; z dnia 13.10.2004 r., III CK 245/04; z dnia 18.06.2004 r., II CK 369/03; w postanowieniu z dnia 10.01.2002 r., II CKN 572/99). Ogólnie należy wskazać, że poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia zostały poczynione w oparciu o powołane dowody, ocenione przez ten Sąd zgodnie z kryteriami przewidzianymi wart. 233 § 1 k.p.c.Sąd Okręgowy prawidłowo obdarzył wiarą wszystkie dowody z dokumentów złożonych przez strony, jak też prawidłowo uznał, że ich forma (kopie) nie budzi wątpliwości, co do prawdziwości i autentyczności. Przypomnieć tylko należy, że dokumenty przyjęte za dowód w sprawie Sąd Okręgowy zakwalifikował prawidłowo, jako dokumenty prywatne i wyciągał z nich wnioski przewidziane wart. 245 k.p.c.Prawidłowo ocenione zostały również dowody osobowe, a stanowisko to zostało szczegółowo i szeroko uzasadnione w odniesieniu do innych dowodów (dokumentów). Wymieniony w zarzutach przepisart. 233 § 1 k.p.c.przyznaje Sądowi swobodę w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy może być uznany za usprawiedliwiony, jeżeli Sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym, co w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Ugruntowane jest w orzecznictwie stanowisko, że jeżeli z zebranego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Ponadto, dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących w tym zakresie postępowanie Sądu orzekającego. Zwalczanie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać tylko na przedstawieniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, opartych na własnej ocenie, lecz konieczne jest - przy posłużeniu się argumentami jurydycznymi - wykazanie, że przewidzianeart. 233 § 1 k.p.c.kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Apelacja zaś w przekonywujący sposób, skutecznie tego nie czyni. Powyższe nie zmienia jednak faktu, że w przypadku wykazania, iż brak jest powiązania wysuniętych przez Sąd wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd i w takim właśnie szczególnym rozumieniu zarzuty apelacji o naruszeniu normy zart. 233 § 1 k.p.c.zasługiwały na częściowe uwzględnienie. W konsekwencji, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne ustalenia Sądu Okręgowego oraz ocenę dowodów przeprowadzonych przed sądem pierwszej instancji, co z mocyart. 387 § 21k.p.c.zwalnia go z ich pełnego ponawiania w niniejszym uzasadnieniu, z poniższymi jednak zastrzeżeniami i uzupełnieniami. Większość zarzutów apelacji odnoszonych do naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.sprowadzała się do kwestionowania ustaleń Sądua quoo zawarciu przez strony umów ustnych o roboty budowlane mających za przedmiot odhumusowanie nieruchomości oraz wykonanie wykopów przestrzennych pod budynek rozlewni wody. W odniesieniu do pierwszej z umów pozwana wywodziła, że strony zawarły ją w formie pisemnej w dniu 24.10.2014 r., natomiast apelant w ogóle kwestionował istnienie drugiej z umów, wobec braku uzgodnienia jejessentialia negotii. Zarzut odnoszony do ustalenia Sądu Okręgowego o zawarciu ustnej umowy o odhumusowanie terenu budowy jest końcowo błędny, ale ustalenia Sadu I instancji wymagają następującego uściślenia. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wskazał z jednej strony, że „w dniu 24 października 2014 r. powód /…/ zawarł z pozwanym /…/ ustną umowę na wykonanie robót ziemnych” (k.277) ustalając jednocześnie, że „w okresie od 21 października 2014 r. do 4 listopada 2014 r.A. F.wykonał humusowanie, tj. zdjęcie humusu i odwiezienie go” (k. 277), a „następnie /…/ przystąpił do wykonywania /…/ prac budowlanych w postaci wykopu szerokoprzestrzennego” (k.277v). Poprawna ocena dowodów z dokumentów oraz osobowych uznanych za wiarygodne nakazywała natomiast dokonanie ustaleń w przedmiotowym zakresie, jak poniżej. Na początku października strony, w siedzibie pozwanej zawarły wstępne porozumienie, co do wykonania „w szerokim zakresie” prac ziemnych, a następnie brukarskich na terenie budowy prowadzonej przez pozwaną, z obowiązkiem wejścia powoda na plac budowy „w ciągu najbliższych kilku dni”. Szczegóły prac miały być ustalane na bieżąco z pracownikiem pozwanej spółki pełniącym funkcję Kierownika budowy –G. P. (1), przy czym zakres i rodzaj robót miał być zlecany przez Prezesa zarządu pozwanejR. K. (1), który regularnie, raz w tygodniu przebywał na przedmiotowej budowie (zeznaniaB. F., k. 115v-116, zeznaniaG. P., k. 121v). Powód przystąpił do pierwszej z nakazanych prac – odhumusowania całej nieruchomości i wywiezienia humusu poza jej obszar już w dniu 21.10.2014 r. - mimo braku zawarcia przez strony formalnej umowy, gdyż strony we wstępnym porozumieniu przyjęły, że pisemne zlecenia na poszczególne roboty pozwana wystawiać będzie następczo, po uprzednim złożeniu oferty cenowej przez powoda, mogąc już oszacować ich wartość (zeznania j.w.). Zdjęcie warstwy humusu i jej wywiezienie trwało kilka dni (zeznaniaM., k. 121) i zgodnie ze wstępnym porozumieniem, w dniu 24.10.2014 r. pozwana wystawiła pisemne zlecenie na wykonywane już przez powoda prace, w którym określono powierzchnię zdjęcia warstwy gleby, jej grubość, warunki składowania oraz cenę jednostkową za m2oraz zastrzeżono, że prace zostaną rozliczone po ich wykonaniu, po dokonaniu obmiaru powierzchni przez Kierownika budowy. W dniu 4.11.2014 r. powód z Kierownikiem budowy sporządzili „protokół odbioru robót” (k. 16-17), będący załącznikiem do faktury VAT z dnia 4.11.2014 r. (k. 14), która została zapłacona przez pozwaną. Jednocześnie w zleceniu zaznaczono, że pozostałe prace, w tym wykopy szerokoprzestrzenne, będą objęte odrębną umową po przedstawieniu przez powoda oferty cenowej i jej uzgodnieniu (zlecenie, k. 13). W toku wykonywania prac przez powoda dochodziło do ciągłych zmian w dokumentacji na prace ziemne (zeznaniaW. G., k. 157), a dokumentacja samego obiektu nie była jeszcze ukończona, zaś inwestor zmieniał decyzje, co do zakresu umawianych z pozwaną prac, z uwagi na niepodołanie obowiązkowi zgromadzenia dostatecznych środków na sfinansowanie całej inwestycji tak, że ostatecznie dochodziło w trakcie budowy do zmian właścicielskich po stronie inwestora oraz finalnie prace przerwano i pozwana na plac budowy już nie wróciła (zeznania j.w.). Wcześniej przedstawiciel pozwanejR. K.polecił powodowi równoległe do usuwania humusu rozpoczęcie wykonywania wykopów przestrzennych pod planowany budynek, aG. P.wskazywał powodowi, w jaki sposób ma wykonywać wykop pod ławy fundamentowe budynku, zgodnie z ówcześnie dostarczoną na budowę dokumentacją projektową (zeznaniaG. P., k. 121v, zeznaniaW. G.j.w.). Powód rozpoczął prace przy wykopie w dniu 30.10.2014 r. i trwały one 4-5 dni, w tym czasie wykonano niespełna połowę wykopu (zeznaniaG. P.j.w.), usuwając 4915,29 m3ziemi (operat techniczny, k. 18 i nast.). Zgodnie ze wstępnym porozumieniem stron z początku października 2014 r. i w nawiązaniu do treści zlecenia z 24.10.2014 r., w dniu 3.11.2014 r. powód przedstawił pozwanej ofertę na wszystkie prace objęte tym porozumieniem (k. 22), ale w dniu 4.11.2014 r. przedstawiciel pozwanej polecił powodowi wstrzymanie wszelkich prac na placu budowy. Z uwagi na brak środków finansowych na kontynuowanie inwestycji, przedstawiciel inwestora wstrzymał budowę i już w dniu 31.10.2014 r. rozliczył się z pozwaną za prace ukończone do tej daty (faktura, k. 128, protokół k. 128v), pozwana ostatecznie na plac budowy nie powróciła. Pismem z dnia 9.12.2014 r. pozwana poinformowała powoda, że wszelkie prace ziemne na przedmiotowej budowie zostały wstrzymane przez inwestora do czasu opracowania zamiennej dokumentacji projektowej, w związku z czym prace wykonane dotychczas przez powoda, a nierozliczone w dniu 4.11.2014 r. ze względu na brak umowy, zostaną rozliczone „po wznowieniu prac” (k.23), stanowisko podtrzymała w piśmie z 4.02.2015 r. (k.107). Powyższy stan faktyczny wskazuje zatem, że słusznie uznał Sąd Okręgowy, iż pomiędzy stronami doszło do zawarcia ustnej umowy mającej za przedmiot odhumusowanie nieruchomości przeznaczonej na budowę budynku rozlewni, jednakże ta czynność prawna miała złożony, niejednorodny charakter. Po pierwsze, na ustne polecenie przedstawiciela pozwanej, powód przystąpił do wykonywania prac mimo braku uzgodnień, co do wartości robót, warunków płatności itp. Następnie, dopiero po zdjęciu humusu i w trakcie jego wywożenia, w dniu 24.10.2014 r. pozwana wystawiła dokument w postaci „zlecenia”, w którym opisała rozmiar robót, cenę jednostkową i warunki odbioru prac oraz płatności. Wbrew apelującej, dokument ten nie był pisemną umową, gdyż zawierał oświadczenie woli tylko jednej strony, w toku postępowania dowodowego nie ujawniono, by dokument identycznej treści z podpisem powoda przekazano pozwanej (por.art. 78 zd. 2 k.c.). Następnie, po zakończeniu prac przy odhumusowaniu, powód wystawił pozwanemu fakturę VAT zgodną z oświadczeniem pozwanej zawartym w zleceniu, a pozwana uiściła cenę. Dopiero te wszystkie czynności stron pozwalają na łączne ich potraktowanie, jako kontraktu, gdyż tylko zestawione łącznie pozwalają nie tylko na odkodowanieessentialia negotiiumowy mającej połączyć powoda i pozwaną, ale dodatkowo pozwalają na niewątpliwe stwierdzenie czy i jakiej treści oświadczenia woli strony sobie wzajemnie złożyły. Brak jest jednego dokumentu, który zawierałby opisane, wszystkie konieczne elementy, zatem wywody apelującej o istnieniu pisemnej umowy stron w tym przedmiocie są chybione, natomiast ustalenie Sądu I instancji było zbyt uproszczone i wymagało przywołanego doprecyzowania. Konsekwentnie, zasadnie zarzuciła pozwana wadliwe ustalenie Sądu Okręgowego, co do zawarcia przez strony kolejnej, ustnej umowy mającej za przedmiot wykonanie wykopu przestrzennego. Podobnie jak uprzednio i zgodnie ze wstępnym porozumieniem z początku października 2014 r., powód przystąpił do prac przy wykopie na polecenie przedstawiciela pozwanej w dniu 30.10.2014 r. (zeznaniaG. P., j.w.), nie uzgadniającessentialia negotiikształtującej się umowy, t.j. ceny za prace, warunków wykonania, terminu ukończenia prac itp., ale nie zaistniały już następne, opisane w poprzedzającym akapicie zdarzenia cząstkowe, które pozwoliłyby łącznie ukształtować konieczną treść umowy oraz niewątpliwie wskazywałyby na wzajemne złożenie sobie przez kontrahentów oświadczeń woli w tym przedmiocie. Do takich zdarzeń nie można zaliczyć faktu wystawienia przez powoda faktury VAT, gdyż obejmuje ona stawkę, która przez strony nie została wynegocjowana. Oznacza to, że w odniesieniu do podstawy faktycznej powództwa błędnie wywiódł Sąd istnienie umowy stron [ustnej] i słuszne są wszystkie zarzuty apelacji poświęcone tej kwestii. Wyciągnięcie prawidłowych wniosków w oparciu o poprawnie ocenione dowody winno doprowadzić Sąd Okręgowyab initiodo stwierdzenia, że w zakresie wykopów przestrzennych powód wykonał prace bez istnienia stosunku cywilnoprawnego łączącego strony ide factocałkowicie zbędne okazały się rozbudowane wywody i wnioskowania odnoszone doart. 6471k.p.c.w kontekście ważności umowy stron, gdyż takiej umowy nie było. Tym samym, bezprzedmiotowe w istocie są wszystkie zarzuty apelacji odnoszone do tych wnioskowań Sądu Okręgowego, gdyż bez względu na ich ewentualną zasadność nie miałoby to żadnego wpływu na ocenę poprawności wyroku opartego na instytucji nienależnego świadczenia. Odnosząc się do pozostałych zarzutów naruszenia prawa procesowego Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. W zakresie zarzucanego naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., w kontekście ustalenia zubożenia powoda i wzbogacenia pozwanej kwestie te zostaną omówione przy analizie zarzutów naruszenia prawa materialnego. Niezasadne są zarzuty naruszeniaart. 278 § 1 k.p.c.w zw. zart. 233 § 1 k.p.c.iart. 3271§ 1 k.p.c.sprowadzające się do kwestionowania poprawności wniosków dowodu z opinii biegłego, z powodu oparcia się opiniującej na dokumencie prywatnym – operacie technicznym, a nie własnych ustaleniach biegłego, a także kwestionujące ustalenie wynagrodzenie powoda jako wartość jego zubożenia przy świadczeniu nienależnym. Po pierwsze należy wskazać, że podzielenie formalistycznego stanowiska pozwanej czyniłoby niemożliwym przeprowadzenie dowodu i dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie. Od chwili wykonania przez powoda prac do momentu opiniowania upłynęło 8 lat i na wskazanej nieruchomości stoi już budynek w miejscu wykonanego przez powoda wykopu. Wywód apelującej, że mimo to biegły winien samodzielnie dokonać obmiaru prac wykonanych przez powoda pozycjonować należy w kategorii żartu. Żaden przepis prawa nie zabraniał przy tym biegłemu dokonania ustaleń wyjściowych w oparciu o dokument, który Sąd uznał za wiarygodny zwłaszcza, że wbrew apelującej spółce czas sporządzenia operatu przez geodetę wcale nie jest nieokreślony. Powodowi nakazano zaprzestania prac w dniu 4.11.2014 r., a w dniu 23.01.2015 r. wystawił on fakturę VAT za prace przy wykopie (k. 25). Z pisma pozwanej z dnia 4.02.2015 r. (k.107) wynika jednoznacznie, że w dniu wystawienia przedmiotowej faktury żadne prace ziemne na placu budowy nie były kontynuowane. Jeżeli zważy się, że z treści operatu wynika objętość usuniętej ziemi 4915,29 m3i ta sama wielkość została wskazana wfakturze nr (...)to oczywistym jest, że przedmiotowy operat techniczny został sporządzony w okresie pomiędzy 4.11.2014 r., a 23.01.2015 r., kiedy stan faktyczny na placu budowy pozwanej był niezmienny. Tym samym, dane wynikające z operatu geodezyjnego mogły stanowić pełnowartościową podstawę do ustaleń i wnioskowań opinii biegłego, a ocena tego dowodu dokonana przez Sąd Okręgowy była właściwa. Z kolei całkowicie erystyczny jest zarzut apelanta, że uwzględniając powództwo na podstawie instytucji nienależnego świadczenia i wykorzystując wnioski biegłego, Sąd Okręgowy zasądził kwotę brutto z faktury wystawionej przez powoda. Przypomnieć, zatem należy, że biegły sądowy ustalił wartość prac wykonanych przez powoda na polecenie przedstawiciela pozwanej przy wykopie przestrzennym na kwotę netto 95995,61 zł, czyli 118074,60 zł brutto i Sąd w uzasadnieniu wskazał, że w świetle tych ustaleń mieści się w całości kwota żądana w pozwie, czyli 93866,29 zł (k. 282v). Nie zasądzał, zatem kwoty brutto z faktury powoda, jak stara się przypisać apelująca spółka, ale zasądził kwotę zubożenia znajdującą oparcie w dowodach przeprowadzonych w sprawie i nieprzewyższającą żądania samej strony.Nota beneniezasadne są dalsze zarzuty apelacji, jakoby Sąd winien był obniżyć zasądzoną kwotę o wartość podatku VAT. Taki wniosek można by hipotetycznie rozważać, gdyby istotnie w realiach rynkowych pozwana mogła zawiązać węzeł obligacyjny z podmiotem nieobciążonym obowiązkiem podatkowym i oferującym usługi w cenach netto. Tak jednak nie jest i powód kalkulując wartość swych prac musi ustalać je w kwocie brutto, a pozwana na rzecz której prace budowlane wykonano także ma obowiązek uznawania, że o taką wartość doznawała przysporzenia w wyniku wykonania zobowiązania przez kontrahenta. Kwestią wtórną jest natomiast czy i w jakiej części następczo strony obciążą jakieś daniny i ciężary z tym związane. W kontekście zarzutów apelacji odnoszonych do dowodu z opinii biegłego zważyć należy, że nie doszło do naruszeniaart. 232 k.p.c.w zw. zart. 6 k.c.Przepisart. 232 k.p.c.zawiera dwa zadania. Apelująca wymieniając przepisart. 232 k.p.c.nie zaznaczyła, które zdanie tego przepisu objęte jest omawianym w tym miejscu zarzutem. Zakładając, że apelującej chodziło o naruszenieart. 232 zd. 1 k.p.c.wskazać należy, że zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sąd nie może dopuścić się obrazyart. 232 zd. 1 k.p.c., ponieważ przepis ten odnosi się do obowiązków stron, a nie do czynności sądu. Wskazuje on jedynie na ciężar dowodu w znaczeniu procesowym, czyli obowiązek przedstawienia faktów i dowodów przez strony. Przepis ten nie stanowi natomiast podstawy wyrokowania sądu i nie może mieć wpływu na poprawność wydanego przez sąd rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z dnia 15 lutego 2008 roku, I CSK 426/07, wyrok SN z dnia 7 listopada 2007 roku, II CSK 293/07, wyrok SN z dnia 22 maja 2003 roku, II CK 367/02). Zakładając zaś, że apelującej chodziło o naruszenieart. 232 zd. 2 k.p.c.podnieść należy, że w oparciu o ten przepis można zarzucać sądowi jedynie, że nie dopuścił jakiegoś dowodu z urzędu mimo, że zachodziły ku temu powody (por. wyrok SN z dnia 14 marca 2007 roku, I CSK 465/06). Chybiony jest także zarzut naruszeniaart. 6 k.c.Podkreślić trzeba, że powołany przepis statuuje zasadę rozkładu ciężaru dowodu stanowiąc, iż ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, żądając świadczenia od innej osoby obowiązany jest udowodnić fakty uzasadniające to żądanie. Podstawowym obowiązkiem stron procesu jest zatem wskazanie dowodów na poparcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, z których wywodzą swoje roszczenia i zarzuty. Ewentualne uchybienie przez stronę obowiązkowi spoczywającemu na niej z mocy tego przepisu nie uzasadnia jednak zarzutu naruszeniaart. 6 k.c.przez sąd. Okoliczność, czy strona wywiązała się ze swojego obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, nie należy bowiem do materii objętej dyspozycjąart. 6 k.c., lecz stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych (tak też Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 13 czerwca 2000 roku, V CKN 64/00; z dnia 16 maja 2003 roku, I CKN 389/01; z dnia 8 listopada 2005 roku, I CK 178/05). Sąd wyjątkowo może być adresatem normy zart. 6 k.c., która wraz ze stosownymi przepisamikodeksu postępowania cywilnegowyznacza pewien schemat, według którego powinno być prowadzone postępowanie dowodowe w sprawie. Sąd ponosi odpowiedzialność zwłaszcza za przestrzeganie zasady rozkładu ciężaru dowodu. Konsekwencją realizowania tego obowiązku jest to, że Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których w sposób przekonujący nie wykazała. Uchybieniem, które może stanowić podstawę zaskarżenia, jest natomiast oczekiwanie przez Sąd, wbrew treściart. 6 k.c., przeprowadzenia dowodu przez stronę, na której w danym przypadku nie spoczywał ciężar dowodu i obarczenie jej skutkami braku dowodu, którego ciężar nie leżał po jej stronie (wyrok SN z dnia 6 października 2010 roku, II CNP 44/10). Takiego zarzutu pozwana jednak nie artykułowała. Nie doszło w sprawie do naruszeniaart. 321 § 1 k.p.c.w żaden z zarzucanych sposobów. Co do podstawy materialnej uwzględnionego powództwa wypowiedziano się już uprzednio. Co do odsetek ustawowych za opóźnienie zarzut powiązany zart. 481 § 1 i 2 k.c.jest błędny o tyle, że powód dochodził odsetek o takim samym charakterze, ale normowanych w ustawie szczególnej, która zawsze ustala ich wysokość w wyższej stawce procentowej, niż stawka określana na zasadach ogólnych zKodeksu cywilnego. Zasądzając, zatem odsetki normowane wKodeksie cywilnymSąd I instancji nie zasądził innego roszczenia akcesoryjnego, niż dochodził powód, a jedynie skorygował jego wysokość na korzyść pozwanego, zatem o naruszeniu wskazanej normy procesowej nie może być mowy. Naruszenie prawa materialnego może nastąpić poprzez jego błędną wykładnię - czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym - nie został zastosowany (postanowienie SN z 15.10.2001 r., I CKN 102/99, postanowienie SN z 28.05.1999 r., I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34, wyrok SN z 19.01.1998 r., I CKN 424/97, OSNC 1998/9/136), ewentualnie poprzez zastosowanie przepisów prawa materialnego do niewystarczająco precyzyjnie ustalonego stanu faktycznego (wyrok SN z 24.11.2011 r. I UK 164/11; wyrok SN z 29.11.2002 r. IV CKN 1632/00, postanowienie SN z 11.03.2003 r. V CKN 1825/00 BSN-IC 2003/12). Pozwany zarzucił Sądowi Okręgowemu błędną wykładnięart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.poprzez przyjęcie, że nie wykazano przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia po stronie odbiorcy świadczenia i przesłanki zubożenia po stronie powoda oraz naruszenieart. 411 pkt 1 k.c.poprzez niezastosowanie i uwzględnienie powództwa w sytuacji, gdy powód wiedział, że nie był zobowiązany do świadczenia na rzecz powoda. Wszystkie zarzuty odnoszone do tych kwestii są chybione. W pierwszym rzędzie należy wskazać, żein casupo skorygowaniu i doprecyzowaniu stanu faktycznego sprawy, jednoznacznie ustalono zakres robót nierozliczonych do dnia wyrokowania, wartość łączną tych robót oraz to, że roszczenie powoda opiera się na instytucji świadczenia nienależnego zart. 410 k.c.Porządkowo tylko należy wskazać, że nawet w przypadku nieważności umowy podwykonawcy z wykonawcą robót budowlanych, m.in. z uwagi na niezachowanie formy pisemnej (art. 6471§ 4 k.c.), po stronie podwykonawcy powstaje roszczenie o zapłatę za wykonane roboty oparte na normieart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.(kondykcjacausa finita) zarówno wobec wykonawcy robót (jako strony tej umowy), jak i inwestora (por. red. A.Kidyba „Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część szczególna. Tom III”, Warszawa 2010, s. 318, t. 20; uchwała SN z 28.06.2006 r. III CZP 36/06 BSN 2006/6, s. 6; por. także wyrok SA w Katowicach z 08.10.2019 r. I ACa 445/18, wyrok SN z 7.11.2007 r. II CSK 344/07 M.Praw. 2007/24, s. 1339; wyrok SN z 28.08.2013 r. V CSK 362/12). Zgodnie zaś zart. 410 § 2 k.c.świadczenie nienależne ma miejsce również wtedy, gdy ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany względem osoby, której świadczył. Legitymacje: czynna powoda i bierna pozwanego w niniejszej sprawie nie budzą, zatem żadnej wątpliwości. Prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, że początkowo pozwana miała wykonać całość inwestycji w wykonaniu umowy z inwestorem, a do zakończenia stosunku umownego na jej wstępnym etapie doszło z przyczyn leżących po stronie kontrahenta pozwanej. Podejmując określoną współpracę z powodem pozwana działała we własnym interesie ekonomicznym i to ona odnosiła bezpośrednią korzyść ekonomiczną z prac powoda, uzyskując wierzytelność względem inwestora, co do zapłaty należnego jej wynagrodzenia za te prace. Poza przedmiotem niniejszego procesu pozostaje natomiast kwestia czy i z jakiego powodu pozwana zaniechała dochodzenia od kontrahenta zwrotu wynagrodzenia za wszystkie prace wykonane na budowie mimo, że już jej nie dokończyła. Sądmeritiustalając bezsporne świadczenie przez powoda robót budowlanych o wartości wyższej, niż dochodzona w pozwie przyjął, że sam fakt tego świadczenia uzasadnia roszczenie kondykcyjne bez potrzeby ustalania wzbogacenia po stronie pozwanej, co jest niezasadnie kwestionowane w apelacji. Szczególną postacią bezpodstawnego wzbogacenia (art. 405 k.c.) jest świadczenie nienależne (art. 410 k.c.), obejmujące przypadki, w których wzbogacony uzyskał korzyść majątkową w wyniku świadczenia (por. wyrok SA w Szczecinie z 16.01.2019 r. I ACa 629/18). Stanowisko Sądua quooparte jest na prawidłowej wykładni normyart.410 k.c.W judykaturze sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia, gdyż sam fakt spełnienia go uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi już potrzeba badania w procesie, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczono (accipiensa) oraz czy majątek świadczącego (solvensa) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia samoistnie wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia (por. wyroki SA w Warszawie: z 04.06.2019 r. V ACa 30/19, z 10.10.2019 r. I ACa 201/19; tak też SN: przywołanym wyroku z 28.08.2013 r., w wyroku z 22.03.2001 r. V CKN 769/00 OSNC 2001/11/166, w wyroku z 24.11.2011 r. I CSK 66/11, w wyroku z 9.08.2012 r. V CSK 373/11). W ustalonym końcowo stanie faktycznym sprawy nie doszło również do naruszeniaart. 411 pkt 1 k.c .Zwrot świadczenia nienależnego jest, bowiem wyłączony tylko wówczas, gdy spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. W judykaturze podkreśla się w związku z tym, że wątpliwościsolvensa, nawet bardzo poważne, co do obowiązku spełnienia określonego świadczenia nie mogą być utożsamiane z pozytywną wiedzą o braku powinności spełnienia tego świadczenia (wyroki SN z 12.12.1997 r. III CKN 236/97 OSNC 198/6/101 i z 10.06.2003 r. I CKN 390/01 OSP 2005/9/111; analogicznie [red.] A.Kidyba „Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna”, 2010 r., s. 331, t. 8). Przypomnieć należy, że w cytowanych pismach pozwanej z grudnia 2014 r. i lutego 2015 r. przyznawała ona fakt wykonania przez powoda prac ziemnych nieobjętych rozliczeniem zlecenia z 24.10.2014 r. i obiecywała ich rozliczenie „po wznowieniu robót”, a dodatkowo w przywołanym zleceniu pozwana potwierdzała wolę zatrudnienia powoda przy dalszych pracach na budowie i zgodnie z ukształtowaną na placu budowy praktyką, polecenie wykonywania wykopów przedstawiciel pozwanej wydał powodowi przed zawarciem umowy, analogicznie jak miało to miejsce w przypadku odhumusowania terenu. Nie doszło, zatem w realiach sprawy do wyłączenia kondykcji i nie naruszył Sąd Okręgowy normy wskazanego przepisu. Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c., zaś o kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto w oparciu o zasadę normowaną wart. 98 § 1, 11i 3 k.p.c.w zw. zart. 99 k.p.c.iart. 391 § 1 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda koszty zastępstwa prawnego ustalone wg§ 2 pkt 6w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

15/300000/0000503/AGa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

a. Utrwalone jest stanowisko judykatury uznające za „powództwo" żądanie pozwu i przywołane przez powoda okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Stanowią one jedną całość. b. W świetle art. 321 § 1 k.p.c. Sądowi nie wolno zasądzić czegokolwiek na podstawie innego stanu faktycznego niż ten, który jest podstawą powództwa, zatem chodzi w tym przepisie o podstawę faktyczną, a nie o kwalifikację prawną. c. Brak uprzedzenia przez Sąd o zamierzonej zmianie podstawy prawnej żądania nie skutkuje automatycznie nieważnością postępowania z uwagi na pozbawienie strony możności obrony jej praw. d. Ogólne przesłanki bezpodstawnego wzbogacenia należy rozumieć specyficznie w przypadku nienależnego świadczenia, gdyż sam fakt spełnienia go uzasadnia roszczenie kondykcyjne. W takim przypadku nie zachodzi już potrzeba badania w procesie, czy i w jakim zakresie spełnione świadczenie wzbogaciło osobę, na rzecz której świadczono (accipiensa) oraz czy majątek świadczącego (solvensa) uległ zmniejszeniu. Uzyskanie nienależnego świadczenia samoistnie wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia. e. Zwrot świadczenia nienależnego jest, wyłączony tylko wówczas, gdy spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany. W judykaturze podkreśla się w związku z tym, że wątpliwości solvensa, nawet bardzo poważne, co do obowiązku spełnienia określonego świadczenia nie mogą być utożsamiane z pozytywną wiedzą o braku powinności spełnienia tego świadczenia.

152515150002021_IV_P_000148_2023_Uz_2024-01-09_001

IV P 148/23

2024-01-09 01:00:00.0 CET

2024-02-19 17:30:04.0 CET

2024-02-19 13:12:57.0 CET

15251515

2021

SENTENCE

Sygn. akt IV P 148/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w P. T. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marcin Wojciechowski Protokolant: Ewa Adaszek po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. w P. T. na rozprawie sprawy z powództwa J. G. przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w P. T. o ustalenie dodatku za wysługę lat i dodatek służbowy 1.zmienia decyzję dyrektora Aresztu Śledczego w P. T. z dnia 29 marca

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Iwona Famulska" xPublisher="famulska@piotrkow-tryb.sr.gov.pl" xEditorFullName="Ewa Adaszek" xEditor="adaszek@piotrkow-tryb.sr.gov.pl" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251515/0002021/P" xYear="2023" xVolNmbr="000148" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV P 148/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 9 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy w <xAnon>P. T.</xAnon>IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:</xBx></xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Marcin Wojciechowski</xText> <xText>Protokolant: Ewa Adaszek</xText> <xText><xBx>po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. w <xAnon>P. T.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>J. G.</xAnon></xBx></xText> <xText> <xBx> przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w <xAnon>P. T.</xAnon></xBx> </xText> <xText><xBx>o ustalenie dodatku za wysługę lat i dodatek służbowy</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> 1.zmienia decyzję dyrektora Aresztu Śledczego w <xAnon>P. T.</xAnon> z dnia 29 marca 2022 roku w ten sposób że:</xBx> </xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>a. w punkcie 4b przyznaje powodowi <xAnon>J. G.</xAnon> prawo do dodatku służbowego w kwocie 416,00 PLN ( czterysta szesnaście złotych), </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>b. w punkcie 2 ustala, iż powodowi <xAnon>J. G.</xAnon> przysługuje od dnia 1 stycznia 2022 roku prawo do dodatku stażowego w wysokości 20% ( dwadzieścia procent) uposażenia zasadniczego,</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx> 2.zasadza od pozwanego Aresztu Śledczego w <xAnon>P. T.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>J. G.</xAnon> kwotę 76,84 PLN ( siedemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem zwodu kosztów procesu;</xBx> </xText> <xText><xBx> Sędzia Sądu Rejonowego </xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Marcin Wojciechowski</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>       </xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Marcin Wojciechowski

Iwona Famulska

Ewa Adaszek

Ewa Adaszek

Sygn. akt IV P 148/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy wP. T.IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Marcin Wojciechowski Protokolant: Ewa Adaszek po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2023 r. wP. T. na rozprawie sprawy z powództwaJ. G. przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu wP. T. o ustalenie dodatku za wysługę lat i dodatek służbowy 1.zmienia decyzję dyrektora Aresztu Śledczego wP. T.z dnia 29 marca 2022 roku w ten sposób że: a. w punkcie 4b przyznaje powodowiJ. G.prawo do dodatku służbowego w kwocie 416,00 PLN ( czterysta szesnaście złotych), b. w punkcie 2 ustala, iż powodowiJ. G.przysługuje od dnia 1 stycznia 2022 roku prawo do dodatku stażowego w wysokości 20% ( dwadzieścia procent) uposażenia zasadniczego, 2.zasadza od pozwanego Aresztu Śledczego wP. T.na rzecz powodaJ. G.kwotę 76,84 PLN ( siedemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt cztery grosze) tytułem zwodu kosztów procesu; Sędzia Sądu Rejonowego Marcin Wojciechowski

15/251515/0002021/P

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

151005000002006_IV_Ka_000799_2023_Uz_2024-01-11_003

IV Ka 799/23

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-01-24 21:30:05.0 CET

2024-01-23 09:08:47.0 CET

15100500

2006

SENTENCE

Sygn. akt IV Ka 799/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale ----------------------------------- po rozpoznaniu w dniu: 11 stycznia 2024 r. sprawy z oskarżenia prywatnego J. N. przeciwko K. N. (1) , c. S. i W. , ur. (...) w R. oskarżonej z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a k.k. na skutek ap

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Scheffs" xPublisher="agnieszka.scheffs" xEditorFullName="Agnieszka Scheffs" xEditor="agnieszka.scheffs" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/100500/0002006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000799" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt <xBx>IV Ka 799/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 11 stycznia 2024 r.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy</xBx> w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski</xText> <xText>Protokolant stażysta Damian Biesiekierski</xText> <xText>przy udziale -----------------------------------</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu: 11 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy z oskarżenia prywatnego <xBx><xAnon>J. N.</xAnon></xBx> przeciwko<xBx> <xAnon>K. N. (1)</xAnon></xBx>, c. <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xText> <xText>oskarżonej z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 57 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 57a k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycielkę prywatną oraz pełnomocnika oskarżycielki prywatnej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu</xText> <xText>z dnia 30 maja 2023 r. sygn. akt II K 1112/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od oskarżycielki prywatnej <xAnon>J. N.</xAnon> na rzecz oskarżonej <xAnon>K. N.</xAnon> kwotę 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oskarżonej w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>wymierza oskarżycielce prywatnej <xAnon>J. N.</xAnon> opłatę w wysokości 100,00 (sto) złotych za II instancję i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="455"/> <xCOLx xWIDTHx="135"/> <xCOLx xWIDTHx="49"/> <xCOLx xWIDTHx="174"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV Ka 799/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 30 maja 2022 r., sygn. II K 1112/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżycielka prywatna i jej pełnomocnik</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.3. Granice zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="153"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="351"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xBx> <xIx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx/>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx/>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>1.4. Wnioski</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"/> <xCOLx xWIDTHx="291"/> <xCOLx xWIDTHx="48"/> <xCOLx xWIDTHx="339"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.1. Ustalenie faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"/> <xCOLx xWIDTHx="28"/> <xCOLx xWIDTHx="131"/> <xCOLx xWIDTHx="339"/> <xCOLx xWIDTHx="93"/> <xCOLx xWIDTHx="94"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xBx> <xIx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx> <xIx>2.2. Ocena dowodów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"/> <xCOLx xWIDTHx="208"/> <xCOLx xWIDTHx="405"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx> <xIx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx/>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="492"/> <xCOLx xWIDTHx="176"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej </xBx>wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mające wpływ na jego treść tj. naruszenie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> w zw. z 410 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">k.p.k.</xLexLink>, polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny materiału dowodowego, co doprowadziło do dowolnego, a więc niepozostającego pod ochroną normy prawnej wynikającej z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, przyjęcia, że oskarżona <xAnon>K. N.</xAnon> nie dopuściła się popełnienia czynu zarzucanego jej prywatnym aktem oskarżenia.</xText> <xText><xBx>Oskarżycielka prywatna</xBx> w apelacji stwierdziła, że „nie zgadza się z wyrokiem w całości i wniosła o uznanie winy oskarżonej w obliczu niepodważalnych dowodów”. W uzasadnieniu negowała doniosłość zeznań córki <xAnon>Z.</xAnon>, która jest manipulowana przez jej ojca i nie powinna być w ogóle przesłuchiwana z uwagi na jej wiek; eksponowała nieuwzględnienie jej wniosku o zapoznanie się Sądu z aktami sprawy rodzinnej i opinią sporządzoną tamże przez <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>S.</xAnon> z 13.3.2020 roku i 5.07.2020 r. dotyczącej kontaktów ojca z córką <xAnon>Z.</xAnon> oraz akt związanych z ograniczeniem władzy rodzicielskiej <xAnon>A. N.</xAnon>, eksponowała treść zeznań <xAnon>M. S.</xAnon> i <xAnon>D. S.</xAnon>; nadto przedstawiła swój pogląd na przebieg zdarzenia; finalnie wniosła o „ ponowną weryfikację wyroku …, który jest b. krzywdzący dla niej i nieprawidłowy”.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadne</xText> <xText>☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Zarzuty niezasadne</xBx>.</xText> <xText>Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania.</xText> <xText>Niezasadnie powołuje się pełnomocnik na naruszenie przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.</xText> <xText>Zasada określona w <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 k.p.k.</xLexLink> obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13).</xText> <xText>O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ).</xText> <xText>Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszenia <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosili w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.</xText> <xText>Sąd Okręgowy stwierdził, że skarżący tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawili. Wbrew ich twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżona swoim zachowaniem nie popełniła zarzucanego jej czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, opinii biegłej psycholog, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.</xText> <xText>Apelacje nie dostarczają dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością ich uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, owe środki odwoławcze zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści wiarygodnych dowodów.</xText> <xText>Analiza treści sformułowanych przez skarżących zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący wadliwości rozstrzygnięcia sądu upatrują przede wszystkim w nieuprawnionym - ich zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznań świadków <xAnon>A. N.</xAnon>, <xAnon>Z. N.</xAnon> oraz wyjaśnień oskarżonej przy jednoczesnym zanegowaniu wiarygodności zeznań oskarżycielki, <xAnon>O. N.</xAnon>, <xAnon>M. S.</xAnon> i <xAnon>D. S.</xAnon>.</xText> <xText>Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>) wtedy ,gdy:</xText> <xText><xBx>-</xBx> jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.410 kpk</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.2§2 kpk</xLexLink>),</xText> <xText><xBx>-</xBx> stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.4 kpk</xLexLink>),</xText> <xText><xBx>-</xBx> jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.424§1 pkt 1 kpk</xLexLink>).</xText> <xText>W ramach realizacji zasady zawartej w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink> sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni ( OSNKW 1974/7-8/154, OSNKW 1975/9/133).</xText> <xText>Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku.</xText> <xText>Skarżący nie wykazali w skargach apelacyjnych , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie zeznań wskazanych wyżej świadków oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.7 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżycielki prywatnej i sprowadzają się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „korzystnie” dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżycielki i wspierających ją zeznań świadków.</xText> <xText>Jak dowodzi tego lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku - ustalenia faktyczne w sprawie Sąd Rejonowy w istocie poczynił m.in. w oparciu o zeznania kwestionowanych przez autorów apelacji świadka <xAnon>Z. N.</xAnon>. Sąd Rejonowy bowiem, podzielając treść zeznań tego świadka dokonał dokładnej ich analizy i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w sprawie. Co niezmiernie istotne to ocena sądu wsparta została opinią biegłego psychologa, który ocenił zeznania małoletniej za wiarygodne z psychologicznego punktu widzenia. Przy tym Sąd ten dostrzegł i ocenił uwagę biegłej odnośnie podatności świadka na sugestie i presję ojca, ocenił te zeznania i z tego punktu widzenia zasadnie konstatując, że „ nie może to samo przez się deprecjonować zeznań świadka”.</xText> <xText>Nadto, jak wielokrotnie podkreślano zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie sądu o wartości osobowego środka dowodowego są spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie.</xText> <xText>Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów lub logicznej błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2004r IV KK 323/03 Prok. i Pr. 2004/8/9).</xText> <xText>Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji. I właśnie dla Sądu właśnie kwestia spostrzeżeń i wrażeń odniesionych w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie zwłaszcza małoletniego świadka miała istotne znaczenia przy ocenie jego zeznań.</xText> <xText>Nadto podkreślić należy, że walor dowodowy kwestionowanych osobowych źródeł dowodowych, które Sąd I instancji podzielił, mając przecież możliwość bezpośredniego kontaktu z nimi, jest duży.</xText> <xText>Stwierdzić należy też, iż apelacje zarówno osobista oskarżycielki prywatnej jak i jej pełnomocnika nie dostarczają rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody sądu I instancji stwierdzające brak zawinienia oskarżonej w kontekście przesłanek z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157 § 2 kk</xLexLink>, a uznać za przekonujące lakoniczne i polemiczne argumenty zawarte w apelacjach.</xText> <xText>Dodatkowo w opozycji do argumentacji oskarżycielki zawartej w uzasadnieniu jej apelacji stwierdzić należy, że dalece niezasadnym jest domaganie się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych <xAnon> (...)</xAnon> dotyczącej <xAnon>Z. N.</xAnon> w sprawie rodzinnej o ustalenie kontaktów ojca z córką czy ograniczenie jego władzy rodzicielskiej nad nią, jako że po pierwsze opinie dotyczą materii niezwiązanej z niniejszą sprawą a po wtóre są sprzed ponad 3 lat a więc są nieprzydatne. Podobnie rzecz się ma z wnioskiem oskarżycielki o „zaznajomienie się sądu z aktami tych spraw”.</xText> <xText>Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku winy <xAnon>K. N.</xAnon> w zakresie zarzucanego jej czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniósł o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Oskarżycielka prywatna wniosła o „ ponowną weryfikację wyroku …, który jest b. krzywdzący dla niej i nieprawidłowy”.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadne</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawili przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacje zawierają odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżycielki i sprowadzają się do stwierdzenia, że dowody „korzystne” dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżycielki i wspierających ją zeznań świadków.</xText> <xText>Nadto wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink> Nie zachodzą też przesłanki wskazane w <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 k.p.k.</xLexLink>, oraz <xLexLink xArt="art. 454" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 k.p.k.</xLexLink> Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, Sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby jego uzupełnienia.</xText> <xText>Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie braku zawinienia oskarżonej.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"/> <xCOLx xWIDTHx="667"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Orzeczenie o braku zawinienia oskarżonej </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych.</xText> <xText>Wyrok odpowiada prawu i podlegał utrzymaniu w mocy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx> <xIx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"/> <xCOLx xWIDTHx="78"/> <xCOLx xWIDTHx="369"/> <xCOLx xWIDTHx="221"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx> <xIx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xIx> </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd zasądził od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonej kwotę 840 zł, tytułem poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego obrońcy w postępowaniu odwoławczym ( <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt.1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1;art. 636 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 i 3 k. p. k .</xLexLink>.,w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"/> <xCOLx xWIDTHx="590"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>3.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt.1 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1;art. 636 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 i 3 k.p.k.</xLexLink>. W oparciu o przepis <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 ust. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 13 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> wymierzono oskarżycielce prywatnej opłatę w wysokości 100 zł.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"/> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski

Agnieszka Scheffs

stażysta Damian Biesiekierski

Agnieszka Scheffs

Sygn. aktIV Ka 799/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczyw składzie: Przewodniczący sędzia Sądu Okręgowego Mirosław Kędzierski Protokolant stażysta Damian Biesiekierski przy udziale ----------------------------------- po rozpoznaniu w dniu: 11 stycznia 2024 r. sprawy z oskarżenia prywatnegoJ. N.przeciwkoK. N. (1), c.S.iW.,ur. (...)wR. oskarżonej zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 57a k.k. na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycielkę prywatną oraz pełnomocnika oskarżycielki prywatnej od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 30 maja 2023 r. sygn. akt II K 1112/21 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od oskarżycielki prywatnejJ. N.na rzecz oskarżonejK. N.kwotę 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego oskarżonej w postępowaniu odwoławczym; 3 wymierza oskarżycielce prywatnejJ. N.opłatę w wysokości 100,00 (sto) złotych za II instancję i obciąża ją wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 799/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z 30 maja 2022 r., sygn. II K 1112/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☒ oskarżycielka prywatna i jej pełnomocnik ☐ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Pełnomocnik oskarżycielki prywatnejwyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mające wpływ na jego treść tj. naruszenieart. 7 k.p.k.w zw. z 410k.p.k., polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny materiału dowodowego, co doprowadziło do dowolnego, a więc niepozostającego pod ochroną normy prawnej wynikającej zart. 7 kpk, przyjęcia, że oskarżonaK. N.nie dopuściła się popełnienia czynu zarzucanego jej prywatnym aktem oskarżenia. Oskarżycielka prywatnaw apelacji stwierdziła, że „nie zgadza się z wyrokiem w całości i wniosła o uznanie winy oskarżonej w obliczu niepodważalnych dowodów”. W uzasadnieniu negowała doniosłość zeznań córkiZ., która jest manipulowana przez jej ojca i nie powinna być w ogóle przesłuchiwana z uwagi na jej wiek; eksponowała nieuwzględnienie jej wniosku o zapoznanie się Sądu z aktami sprawy rodzinnej i opinią sporządzoną tamże przez(...)wS.z 13.3.2020 roku i 5.07.2020 r. dotyczącej kontaktów ojca z córkąZ.oraz akt związanych z ograniczeniem władzy rodzicielskiejA. N., eksponowała treść zeznańM. S.iD. S.; nadto przedstawiła swój pogląd na przebieg zdarzenia; finalnie wniosła o „ ponowną weryfikację wyroku …, który jest b. krzywdzący dla niej i nieprawidłowy”. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania. Niezasadnie powołuje się pełnomocnik na naruszenie przez Sąd I instancjiart.410 kpk. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają. Zasada określona wart.410 k.p.k.obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979r, III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z 5 listopada 1997r V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13). O naruszeniu tego przepisu może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 1997r, IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12 ). Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku ,przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszeniaart.410 k.p.k. Tymczasem dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie nie stanowi naruszeniaart.410 k.p.k. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazali w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywamiart. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosili w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonej, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska. Sąd Okręgowy stwierdził, że skarżący tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawili. Wbrew ich twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżona swoim zachowaniem nie popełniła zarzucanego jej czynu. Niedostatecznie pogłębiona argumentacja skarżących całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami zwłaszcza w postaci wiarygodnych zeznań świadków, innych dokumentów, opinii biegłej psycholog, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku. Apelacje nie dostarczają dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością ich uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, owe środki odwoławcze zawierają jedynie odmienną, jednostronną ocenę materiału dowodowego, a podniesione w nich argumenty mają charakter stricte polemiczny a w szczególności abstrahują od treści wiarygodnych dowodów. Analiza treści sformułowanych przez skarżących zarzutów oraz ich uzasadnienia prowadzi do wniosku, że skarżący wadliwości rozstrzygnięcia sądu upatrują przede wszystkim w nieuprawnionym - ich zdaniem - obdarzeniu wiarą zeznań świadkówA. N.,Z. N.oraz wyjaśnień oskarżonej przy jednoczesnym zanegowaniu wiarygodności zeznań oskarżycielki,O. N.,M. S.iD. S.. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznania wszystkich świadków oraz wyjaśnienia oskarżonej. Wskazał którym i dlaczego dał wiarę oraz którym zeznaniom i wyjaśnieniom nie dał wiary, przedstawiając motywy swoich ocen. Odnosząc się do zarzutu naruszeniaart. 7 k.p.k.stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych , pozostaje pod ochrona prawa procesowego (art.7 kpk) wtedy ,gdy: -jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2 kpk), -stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk), -jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1 pkt 1 kpk). W ramach realizacji zasady zawartej wart.7 kpksąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka (czy też wyjaśnieniom oskarżonego), co do innych okoliczności – pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonywujący (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie) uzasadni ( OSNKW 1974/7-8/154, OSNKW 1975/9/133). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w szczegółowym uzasadnieniu wyroku. Skarżący nie wykazali w skargach apelacyjnych , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie zeznań wskazanych wyżej świadków oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazyart.7 kpk. Apelacje zawierają odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżycielki prywatnej i sprowadzają się do założenia, że zeznania świadków, którzy zeznawali „korzystnie” dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżycielki i wspierających ją zeznań świadków. Jak dowodzi tego lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku - ustalenia faktyczne w sprawie Sąd Rejonowy w istocie poczynił m.in. w oparciu o zeznania kwestionowanych przez autorów apelacji świadkaZ. N.. Sąd Rejonowy bowiem, podzielając treść zeznań tego świadka dokonał dokładnej ich analizy i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadnił swoje stanowisko w sprawie. Co niezmiernie istotne to ocena sądu wsparta została opinią biegłego psychologa, który ocenił zeznania małoletniej za wiarygodne z psychologicznego punktu widzenia. Przy tym Sąd ten dostrzegł i ocenił uwagę biegłej odnośnie podatności świadka na sugestie i presję ojca, ocenił te zeznania i z tego punktu widzenia zasadnie konstatując, że „ nie może to samo przez się deprecjonować zeznań świadka”. Nadto, jak wielokrotnie podkreślano zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie, istotnym czynnikiem kształtującym przekonanie sądu o wartości osobowego środka dowodowego są spostrzeżenia i wrażenia odniesione w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie. Kontrola instancyjna oceny dowodów z natury nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów lub logicznej błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2004r IV KK 323/03 Prok. i Pr. 2004/8/9). Należy w tym miejscu zauważyć, iż merytoryczna ocena dowodów w myśl obowiązujących przepisów procesu karnego, należy do sądu orzekającego, który zachowuje bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi osobami. Lektura protokołów przesłuchania zawierających zazwyczaj treść wystylizowaną przez protokolant , z istoty rzeczy pełną ocenę ogranicza. Spostrzeżenia i wrażenia wynikające z bezpośredniego kontaktu z osobą przesłuchiwaną, umożliwiające ocenę poziomu intelektualnego przesłuchiwanej osoby, jej stanu emocjonalnego w czasie wypowiadania się, a także jej zachowania się i sposobu formułowania wypowiedzi, nie są obojętne dla kształtowania poglądu o wiarygodności przedstawionej relacji. I właśnie dla Sądu właśnie kwestia spostrzeżeń i wrażeń odniesionych w toku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie zwłaszcza małoletniego świadka miała istotne znaczenia przy ocenie jego zeznań. Nadto podkreślić należy, że walor dowodowy kwestionowanych osobowych źródeł dowodowych, które Sąd I instancji podzielił, mając przecież możliwość bezpośredniego kontaktu z nimi, jest duży. Stwierdzić należy też, iż apelacje zarówno osobista oskarżycielki prywatnej jak i jej pełnomocnika nie dostarczają rzeczowych argumentów co do tego, z jakich to powodów należało zakwestionować przekonujące wywody sądu I instancji stwierdzające brak zawinienia oskarżonej w kontekście przesłanek zart. 157 § 2 kk, a uznać za przekonujące lakoniczne i polemiczne argumenty zawarte w apelacjach. Dodatkowo w opozycji do argumentacji oskarżycielki zawartej w uzasadnieniu jej apelacji stwierdzić należy, że dalece niezasadnym jest domaganie się przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych(...)dotyczącejZ. N.w sprawie rodzinnej o ustalenie kontaktów ojca z córką czy ograniczenie jego władzy rodzicielskiej nad nią, jako że po pierwsze opinie dotyczą materii niezwiązanej z niniejszą sprawą a po wtóre są sprzed ponad 3 lat a więc są nieprzydatne. Podobnie rzecz się ma z wnioskiem oskarżycielki o „zaznajomienie się sądu z aktami tych spraw”. Finalnie w pełni uprawniona jest teza o braku winyK. N.w zakresie zarzucanego jej czynu. Wniosek Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wniósł o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania. Oskarżycielka prywatna wniosła o „ ponowną weryfikację wyroku …, który jest b. krzywdzący dla niej i nieprawidłowy”. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawili przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Apelacje zawierają odmienną a przy tym gołosłowną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżycielki i sprowadzają się do stwierdzenia, że dowody „korzystne” dla oskarżonej są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary, a uznać za wiarygodne odmienne twierdzenia oskarżycielki i wspierających ją zeznań świadków. Nadto wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treściąart. 437 § 2 k.p.k.Nie zachodzą też przesłanki wskazane wart. 439 § 1 k.p.k., orazart. 454 k.p.k.Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny, Sąd odwoławczy nie dostrzega potrzeby jego uzupełnienia. Finalnie nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie braku zawinienia oskarżonej. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Orzeczenie o braku zawinienia oskarżonej Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Argumentacja jak wyżej. Brak było podstaw do ingerencji sądu odwoławczego w orzeczenie pierwszoinstancyjne z uwagi na prawidłowość dokonanej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów a w konsekwencji na zasadność poczynionych ustaleń faktycznych. Wyrok odpowiada prawu i podlegał utrzymaniu w mocy. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. Sąd zasądził od oskarżycielki prywatnej na rzecz oskarżonej kwotę 840 zł, tytułem poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego obrońcy w postępowaniu odwoławczym (art. 632 pkt.1 k.p.k.w zw. zart. 636 § 1 i 3 k. p. k ..,w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800). 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu oart. 632 pkt.1 k.p.k.w zw. zart. 636 § 1 i 3 k.p.k.. W oparciu o przepisart. 13 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r.o opłatach w sprawach karnychwymierzono oskarżycielce prywatnej opłatę w wysokości 100 zł. 7 PODPIS

15/100500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

IV Wydział Karny Odwoławczy

153505000001006_II_Ka_000351_2023_Uz_2024-01-12_001

II Ka 351/23

2024-01-12 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 16:25:29.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 351/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: p.o. inspektora Karolina Bartczak przy udziale oskarżyciela Państwowej Inspekcji Pracy – inspektora R. B. po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 r. sprawy E. Z. oskarżonej o czyny z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni i inne na sku

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000351" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 351/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 12 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Karol Skocki</xText> <xText>Protokolant: p.o. inspektora Karolina Bartczak</xText> <xText>przy udziale oskarżyciela Państwowej Inspekcji Pracy – inspektora <xAnon>R. B.</xAnon></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>E. Z.</xAnon></xText> <xText>oskarżonej o czyny z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni i inne</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 4 lipca 2023 r.</xText> <xText>sygn. akt II W 574/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left">Zmienia zaskarżony wyrok w pkt I. w ten sposób, że:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText xALIGNx="left">ustala, że czyn przypisany obwinionej z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni opisany w pkt. 1 zarzutów został popełniony w dniach 3,10, i 24 lipca 2022 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText xALIGNx="left">uniewinnia obwinioną od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni opisanego w pkt. 2 zarzutów.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left">Zwalnia obwinioną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części nieuwzględnionej apelacji, całością kosztów za to postępowanie obciążając Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> Karol Skocki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Karol Skocki

Ewa Szuster

p.o. inspektora Karolina Bartczak

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 351/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: p.o. inspektora Karolina Bartczak przy udziale oskarżyciela Państwowej Inspekcji Pracy – inspektoraR. B. po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2024 r. sprawyE. Z. oskarżonej o czyny z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni i inne na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z dnia 4 lipca 2023 r. sygn. akt II W 574/22 1 Zmienia zaskarżony wyrok w pkt I. w ten sposób, że: a ustala, że czyn przypisany obwinionej z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni opisany w pkt. 1 zarzutów został popełniony w dniach 3,10, i 24 lipca 2022 r.; b uniewinnia obwinioną od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 r. o ograniczeniu handlu w niedzielę i święta oraz niektóre inne dni opisanego w pkt. 2 zarzutów. 2 Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części. 3 Zwalnia obwinioną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części nieuwzględnionej apelacji, całością kosztów za to postępowanie obciążając Skarb Państwa. Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152520000002021_IV_U_000382_2023_Uz_2024-01-22_001

IV U 382/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:05.0 CET

2024-02-06 11:03:32.0 CET

15252000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 382/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołania M. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z dnia 3.08.2023 r. Nr (...) w sprawie M. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Klimczak" xPublisher="magkli_so_sieradz" xEditorFullName="Magdalena Klimczak" xEditor="magkli_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/252000/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000382" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IV U 382/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx> Dnia 17 stycznia 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu</xText> <xText>odwołania <xAnon>M. S.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z dnia 3.08.2023 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>w sprawie <xAnon>M. S.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon>Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>o emeryturę pomostową </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">oddala odwołanie.</xText> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 382/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 3.08.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił <xAnon>M. S.</xAnon> prawa do emerytury pomostowej na podstawie <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> w zw. z przepisami ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS; nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach.</xText> <xText>Nie podzielając powyższej decyzji ww. złożył odwołanie, wnosząc o zaliczanie do szczególnych warunków zatrudnienia od 25.09.1985 – 31.05.2001, 1.06.2001 – 30.04.2014 i przyznanie prawa do przedmiotowego świadczenia. Odwołanie poparł pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie, w osobie żony wnioskodawcy.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o oddalenie odwołania wskazując, że na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>M. S.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon></xText> <xText>W okresie od 25.09.1985 – 31.05.2001, w/w był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w <xAnon> Spółdzielni Pracy (...)</xAnon> jako elektromonter. Zakład zajmował się produkcją farb olejnych, farb nitro, rozcieńczalników, klejów do folii, meblowych, farb drogowych, emulsji, podkładów do gruntowania, malowania. Była hala do farb emulsyjnych. Praca odwołującego polegała na wykonywaniu bieżących remontów, to była praca na produkcji. Na początku było 3 elektryków, a potem został wnioskodawca. Praca była w systemie zmianowym. Remonty dotyczyły pomp, mieszalników, podajników, mieszadeł. W-ca pracował w utrzymaniu ruchu, żeby była ciągłość produkcji. W-ca na produkcji naprawiał i konserwował urządzenia, przeglądał, czy nie ma zwarcia. Wszystkie maszyny były na prąd. Praca była na zmiany, na początku na 3, a potem produkcja się zmniejszała i była na 2 zmiany. To była brygada utrzymania ruchu. Chyba było 3 elektryków. Mieli oni swoją kanciapkę przy hali produkcyjnej z drugiej strony hali. Maszyny konserwowali mechanicy. W zakładzie były młyny, gdzie były ucierane pasty do wyrobów nitro. Były maszyny rozlewaczki, zbiorniki, które miały w sobie mieszadła. W-ca współpracował z mechanikiem. Była wymiana silników, czyszczenie silników. Przy braku awarii albo gdy była awaria a maszyna nie była wtedy potrzebna, brali nas na produkcję. Produkcja była najważniejsza. Naprawiał rozlewaczki, pompy, mieszalniki. Jak pracowałem jako mistrz i brygadzista to też pracował na produkcji. W-ca zajmował się sprawami elektrycznymi, mechanicznymi, wykonywał też pomoc przy rozlewaniu rozcieńczalników. Wszystko odbywało się na hali. Na zmianie był jeden elektryk.<xAnon>(...)</xAnon> „padła” w maju 2001r.,</xText> <xText>W okresie od 1.06.2001 – 30.04.2014, <xAnon>M. S.</xAnon> był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o. o. na stanowiskach: pracownik produkcyjno – remontowy, brygadzista utrzymania ruchu, mistrz utrzymania ruchu. Od 2001 zakład wykupił <xAnon>D.</xAnon> i nowa siedziba była <xAnon>D.</xAnon>. Charakter pracy wnioskodawcy nie zmienił się, doszła produkcja kleju do styropianu. <xAnon>M. S.</xAnon> na produkcji naprawiał maszyny. Produkcja trwała cały rok. Były zupy i mleko dla tych co pracowali na produkcji <xBx>(zeznania wnioskodawcy, zeznania świadków – <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon> - na nagraniu CD 00:03:38 – 00:31:58 k. 46; świadectwo pracy k. 8/akta ZUS; akta osobowe skarżącego z okresu zatrudnienia w latach 1981 - 2001).</xBx></xText> <xText>W dniu 4.07.2023r., odwołujący złożył w ZUS wniosek o emeryturę pomostową<xBx> (wniosek/akta ZUS).</xBx></xText> <xText>Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy uwzględnił w sumarycznym stażu 36 lat, 1 m-c, 16 dni okresów składkowo – nieskładkowych, w tym żadnego w szczególnych warunkach <xBx>(karta przebiegu zatrudnienia/akta ZUS). </xBx></xText> <xText>Decyzją z 3.08.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił <xAnon>M. S.</xAnon> prawa do emerytury pomostowej na podstawie <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink> w zw. z przepisami ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS; nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach <xBx>(decyzja k. 9/akta ZUS). </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd ustalił stan faktyczny </xBx>na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz w postępowaniu przed organem rentowym. Okoliczności dotyczące charakteru pracy skarżącego w <xAnon> Spółdzielni Pracy (...)</xAnon> i <xAnon>(...)</xAnon> Sp. z o.o. w latach 1985 – 2014, Sąd ustalił na podstawie zeznań wnioskodawcy, zeznań świadków - <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>M. K.</xAnon>, <xAnon>M. M.</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon>, którym dał wiarę. W poczet materiału dowodowego Sąd przyjął akta osobowe skarżącego dot. zatrudnienia w latach 1985 - 2001. W ocenie Sądu materiał dowodowy nie daje podstawy do uznania, że wnioskodawca spełnił sporną przesłankę zatrudnienia w szczególnych warunkach, uprawniającą do nabycia prawa do emerytury pomostowej.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 4 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych</xLexLink><xIx> (</xIx>Dz. U. z 2018, poz. 1924 ze zm.), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem <xLexLink xArt="art. 5;art. 6;art. 7;art. 8;art. 9;art. 10;art. 11;art. 12" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 5-12</xLexLink>, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:</xText> <xText>1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.;</xText> <xText>2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;</xText> <xText>3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;</xText> <xText>4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;</xText> <xText>5) przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;</xText> <xText>6) po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3.</xText> <xText>Jak wynika z cyt. przepisu, warunkiem do nabycia prawa do emerytury pomostowej jest m.in. spełnienie przesłanki pracy w szczególnych warunkach przed 1.01.1999r. oraz po 31.12.2008r. Postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący nie spełnił przesłanki zatrudnienia w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 4 pkt 6 ustawy. w rozumieniu cyt. przepisu, warunkującej nabycia prawa do emerytury pomostowej.</xText> <xText>Zdaniem Sądu jedynie charakter zatrudnienia wnioskodawcy przed dniem 1.01.1999r. kwalifikuje się do zaliczenia jako praca w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Nie ulega wątpliwości, że zarówno <xAnon> Spółdzielnia Pracy (...)</xAnon> oraz 4J Sp. z o.o., były zakładami pracy objętymi warunkami szczególnymi. Zakłady zajmowały się produkcją farb olejnych, farb nitro, rozcieńczalników, klejów do folii, meblowych, farb drogowych, emulsji, podkładów do gruntowania, malowania.</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2023.1251 j.t.), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przy czym rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których tym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy), tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W wykazie A załącznika do cyt. Rozporządzenia, w dziale XIV pod poz. 24, wymienia się kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Pod poz. 25 wymieniono bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.</xText> <xText>Zdaniem Sądu charakter pracy odwołującego w spornym okresie był pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia z 7.02.1983r. i zarządzeń wykonawczych do rozporządzenia. Nie można natomiast uznać, że po dniu 31 grudnia 2008r. odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1;art. 3 ust. 3" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">art. 3 ust. 1 i 3</xLexLink>. Zaznaczyć należy, że stanowiska pracy, które wymienia się w załącznikach nr 1 i 2 do <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20082371656" xTitle="Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656">ustawy o emeryturach pomostowych</xLexLink>, nie są tożsame ze stanowiskami wynikającymi z załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.</xText> <xText>Z tych względów, Sąd Okręgowy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx>§1 k.p.c.</xLexLink> orzekł, jak w sentencji.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Górny

Magdalena Klimczak

st. sekr. sąd. Beata Krysiak

Magdalena Klimczak

Sygn. akt IV U 382/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołaniaM. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. z dnia 3.08.2023 r. Nr(...) w sprawieM. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. o emeryturę pomostową oddala odwołanie. Sygn. akt IV U 382/23 UZASADNIENIE Decyzją z 3.08.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.odmówiłM. S.prawa do emerytury pomostowej na podstawieart. 4 ustawy o emeryturach pomostowychw zw. z przepisami ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS; nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Nie podzielając powyższej decyzji ww. złożył odwołanie, wnosząc o zaliczanie do szczególnych warunków zatrudnienia od 25.09.1985 – 31.05.2001, 1.06.2001 – 30.04.2014 i przyznanie prawa do przedmiotowego świadczenia. Odwołanie poparł pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie, w osobie żony wnioskodawcy. W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o oddalenie odwołania wskazując, że na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: M. S.,ur. (...) W okresie od 25.09.1985 – 31.05.2001, w/w był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy wSpółdzielni Pracy (...)jako elektromonter. Zakład zajmował się produkcją farb olejnych, farb nitro, rozcieńczalników, klejów do folii, meblowych, farb drogowych, emulsji, podkładów do gruntowania, malowania. Była hala do farb emulsyjnych. Praca odwołującego polegała na wykonywaniu bieżących remontów, to była praca na produkcji. Na początku było 3 elektryków, a potem został wnioskodawca. Praca była w systemie zmianowym. Remonty dotyczyły pomp, mieszalników, podajników, mieszadeł. W-ca pracował w utrzymaniu ruchu, żeby była ciągłość produkcji. W-ca na produkcji naprawiał i konserwował urządzenia, przeglądał, czy nie ma zwarcia. Wszystkie maszyny były na prąd. Praca była na zmiany, na początku na 3, a potem produkcja się zmniejszała i była na 2 zmiany. To była brygada utrzymania ruchu. Chyba było 3 elektryków. Mieli oni swoją kanciapkę przy hali produkcyjnej z drugiej strony hali. Maszyny konserwowali mechanicy. W zakładzie były młyny, gdzie były ucierane pasty do wyrobów nitro. Były maszyny rozlewaczki, zbiorniki, które miały w sobie mieszadła. W-ca współpracował z mechanikiem. Była wymiana silników, czyszczenie silników. Przy braku awarii albo gdy była awaria a maszyna nie była wtedy potrzebna, brali nas na produkcję. Produkcja była najważniejsza. Naprawiał rozlewaczki, pompy, mieszalniki. Jak pracowałem jako mistrz i brygadzista to też pracował na produkcji. W-ca zajmował się sprawami elektrycznymi, mechanicznymi, wykonywał też pomoc przy rozlewaniu rozcieńczalników. Wszystko odbywało się na hali. Na zmianie był jeden elektryk.(...)„padła” w maju 2001r., W okresie od 1.06.2001 – 30.04.2014,M. S.był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w(...)Sp. z o. o. na stanowiskach: pracownik produkcyjno – remontowy, brygadzista utrzymania ruchu, mistrz utrzymania ruchu. Od 2001 zakład wykupiłD.i nowa siedziba byłaD.. Charakter pracy wnioskodawcy nie zmienił się, doszła produkcja kleju do styropianu.M. S.na produkcji naprawiał maszyny. Produkcja trwała cały rok. Były zupy i mleko dla tych co pracowali na produkcji(zeznania wnioskodawcy, zeznania świadków –A. K.,M. K.,M. M.,J. P.- na nagraniu CD 00:03:38 – 00:31:58 k. 46; świadectwo pracy k. 8/akta ZUS; akta osobowe skarżącego z okresu zatrudnienia w latach 1981 - 2001). W dniu 4.07.2023r., odwołujący złożył w ZUS wniosek o emeryturę pomostową(wniosek/akta ZUS). Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy uwzględnił w sumarycznym stażu 36 lat, 1 m-c, 16 dni okresów składkowo – nieskładkowych, w tym żadnego w szczególnych warunkach(karta przebiegu zatrudnienia/akta ZUS). Decyzją z 3.08.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.odmówiłM. S.prawa do emerytury pomostowej na podstawieart. 4 ustawy o emeryturach pomostowychw zw. z przepisami ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS; nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach(decyzja k. 9/akta ZUS). Sąd ustalił stan faktycznyna podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz w postępowaniu przed organem rentowym. Okoliczności dotyczące charakteru pracy skarżącego wSpółdzielni Pracy (...)i(...)Sp. z o.o. w latach 1985 – 2014, Sąd ustalił na podstawie zeznań wnioskodawcy, zeznań świadków -A. K.,M. K.,M. M.,J. P., którym dał wiarę. W poczet materiału dowodowego Sąd przyjął akta osobowe skarżącego dot. zatrudnienia w latach 1985 - 2001. W ocenie Sądu materiał dowodowy nie daje podstawy do uznania, że wnioskodawca spełnił sporną przesłankę zatrudnienia w szczególnych warunkach, uprawniającą do nabycia prawa do emerytury pomostowej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z przepisemart. 4 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowych(Dz. U. z 2018, poz. 1924 ze zm.), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniemart. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki: 1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948r.; 2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5) przed dniem 1 stycznia 1999r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; 6) po dniu 31 grudnia 2008r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3. Jak wynika z cyt. przepisu, warunkiem do nabycia prawa do emerytury pomostowej jest m.in. spełnienie przesłanki pracy w szczególnych warunkach przed 1.01.1999r. oraz po 31.12.2008r. Postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący nie spełnił przesłanki zatrudnienia w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 4 pkt 6 ustawy. w rozumieniu cyt. przepisu, warunkującej nabycia prawa do emerytury pomostowej. Zdaniem Sądu jedynie charakter zatrudnienia wnioskodawcy przed dniem 1.01.1999r. kwalifikuje się do zaliczenia jako praca w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisu art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Nie ulega wątpliwości, że zarównoSpółdzielnia Pracy (...)oraz 4J Sp. z o.o., były zakładami pracy objętymi warunkami szczególnymi. Zakłady zajmowały się produkcją farb olejnych, farb nitro, rozcieńczalników, klejów do folii, meblowych, farb drogowych, emulsji, podkładów do gruntowania, malowania. Stosownie do treściart. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t.j. Dz.U. z 2023.1251 j.t.), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Przy czym rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których tym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy), tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W wykazie A załącznika do cyt. Rozporządzenia, w dziale XIV pod poz. 24, wymienia się kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Pod poz. 25 wymieniono bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Zdaniem Sądu charakter pracy odwołującego w spornym okresie był pracą w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia z 7.02.1983r. i zarządzeń wykonawczych do rozporządzenia. Nie można natomiast uznać, że po dniu 31 grudnia 2008r. odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniuart. 3 ust. 1 i 3. Zaznaczyć należy, że stanowiska pracy, które wymienia się w załącznikach nr 1 i 2 doustawy o emeryturach pomostowych, nie są tożsame ze stanowiskami wynikającymi z załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z tych względów, Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§1 k.p.c.orzekł, jak w sentencji.

15/252000/0002021/U

Sąd Okręgowy w Sieradzu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152520000002021_IV_U_000444_2023_Uz_2024-01-25_001

IV U 444/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:05.0 CET

2024-02-06 11:09:30.0 CET

15252000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 444/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołania D. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z 31 lipca 2023 r. nr (...) oraz odwołania D. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) O

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Klimczak" xPublisher="magkli_so_sieradz" xEditorFullName="Magdalena Klimczak" xEditor="magkli_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/252000/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000444" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 444/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx> 17 stycznia 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu</xText> <xText>odwołania <xAnon>D. K.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z 31 lipca 2023 r. nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>oraz odwołania <xAnon>D. K.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z 3 sierpnia 2023 r. nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>w sprawie <xAnon>D. K.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz zwrot nienależnie opłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję z 31 lipca 2023 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> i stwierdza, że przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 roku i na przyszłość ma wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym, zastosowanie dyspozycja <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> a zatem podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku poprzedniego włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>D. K.</xAnon> 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 3 sierpnia 2023 roku nr <xAnon> (...)</xAnon> w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do dokonania zwrotu nienależnie opłaconych składek przy uwzględnieniu, że wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 roku i na przyszłość wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym, winna być ustalona z uwzględnieniem dyspozycji <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, a zatem winna wynieść za rok 2022 – 559,89 (pięćset pięćdziesiąt dziewięć 89/100) złotych miesięcznie a za rok 2023 – 626,93 (sześćset dwadzieścia sześć 93/100) złotych miesięcznie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>D. K.</xAnon> 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">Sygn.akt IV U 444/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="left">Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> decyzją, wydaną w dniu 31 lipca 2023r. za nr 101/23 na podstawie <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1;art. 83 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 1009 ze zm.) i 81 <xLexLink xArt="ust. 2;ust. 2 b;ust. 2 d" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ust. 2, 2b-2d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r., poz. 2561 ze zm.) stwierdził, że <xAnon>D. K.</xAnon> jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą ma obowiązek opłacać składkę na ubezpieczenie zdrowotne w przypadku:</xText> <xText xALIGNx="left">- rocznej podstawy wymiaru składki jako dochód z działalności gospodarczej ustalony zgodnie z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>,</xText> <xText xALIGNx="left">- miesięcznej podstawy wymiaru składki – dochód z działalności gospodarczej uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, za który opłacana jest składka, ustalony zgodnie z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2 c" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="left">Organ rentowy wskazał, iż z analizy dokumentów rozliczeniowych, dotyczących wykazywania i rozliczania składki na ubezpieczenie zdrowotne wynika, iż płatnik z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od stycznia 2022r. wykazał formę opodatkowania obowiązującą w danym miesiącu oraz przychód i dochód z działalności gospodarczej dla celów wyliczenia składki miesięcznej na ubezpieczenie zdrowotne z pozycji zasady ogólne – podatek liniowy. W dniu 05.06.2023r. przekazano do ZUS-u korekty dokumentów rozliczeniowych, w których została wskazana forma opodatkowania w pozycji bez formy opodatkowania. Nadto płatnik poinformował, iż w 2022r. rozliczał się wg skali podatkowej, natomiast w 2023r. według stawki liniowej – zasady ogólne podatek liniowy. Odnosząc się do stanowiska pełnomocnika płatnika, zakładającego iż przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za poszczególne miesiące 2022 r. i dalej winna mieć zastosowanie zasada, wynikająca z <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink>za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> organ uznał, iż nie jest ono prawidłowe. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż przepisem determinującym zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne i ich wysokość w stosunku do komorników jest art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych stanowiący, iż do komornika stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.), <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 2561, z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Uregulowanie to oznacza, iż w odniesieniu do komorników sądowych stosuje się wprost przepisy wskazanych tam ustaw regulujących zasady ustalania wysokości składek, jakie zostały określone dla osób, prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców. Komornik sądowy, mimo że nie jest przedsiębiorcą, to dla celów ubezpieczeń społecznych jak i ubezpieczenia zdrowotnego został zrównany pod względem tak obowiązków jak i uprawnień z osobami, które prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców. Organ rentowy zwrócił uwagę, iż od 1 stycznia 2022r. zostały zróżnicowane zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą a jednocześnie brzmienie art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych nie został zmienione. Nie wprowadzono przy tym odrębnych przepisów, określających zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla komorników co oznacza, iż ustawodawca świadomie utrzymał stosowanie do komorników znowelizowanych przepisów, które obowiązują osoby prowadzące działalność gospodarczą.</xText> <xText xALIGNx="left">Organ zaznaczył, że w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, wysokość podstawy została ściśle powiązana z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów z działalności gospodarczej (<xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2;art. 81 ust. 2 b;art. 81 ust. 2 d" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2, 2b-2d ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>). Zatem w związku z brzmieniem art. 33 ustawy o komornikach sądowych powiązanie z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów /przychodów ma zastosowanie także w przypadku komorników sądowych.</xText> <xText xALIGNx="left">Decyzją z dnia 3 sierpnia 2023r. Nr <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> po rozpatrzeniu wniosku <xAnon>D. K.</xAnon> w sprawie wydania decyzji w przedmiocie zwrotu nienależnie opłaconych składek odmówił zwrotu nienależnie opłaconych składek. Organ wskazał, iż w dniu 5 czerwca 2023r. zostały przesłane korekty deklaracji rozliczeniowych za okres od stycznia do grudnia 2022r., w których wnioskodawca zmienił formę opodatkowania, tj. nie wykazał formy opodatkowania pomimo wcześniej deklarowanej formy opodatkowania na zasadach ogólnych – podatek liniowy. Czynności te wynikały ze stanowiska przedstawionego przez pełnomocnika wnioskodawcy, zakładającego iż w stosunku do płatnika, będącego komornikiem sądowym, przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące i dalej należy stosować dyspozycję <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust.1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2 a" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>. Ponieważ argumentacja wnioskodawcy została zakwestionowana w decyzji z dnia 31 lipca 2023r., tym samym brak jest przesłanek do uznania wzmiankowanych składek jako nienależnie opłaconych.</xText> <xText xALIGNx="left">Odwołanie od obydwóch decyzji wniósł <xAnon>D. K.</xAnon>. Pełnomocnik odwołującego wniósł o zmianę decyzji z dnia 31 lipca 2023 r. i stwierdzenie, że przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 r. i na przyszłość wobec płatnika składek będącego komornikiem ma zastosowanie dyspozycja <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust.1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2 a" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> a zatem podstawę wymiaru tej składki stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym Monitor Polski; w zakresie decyzji z dnia 3 sierpnia 2023r. odwołujący wniósł o jej zmianę i zwrot nienależnie opłaconych składek przy uwzględnieniu, iż wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022r. i na przyszłość wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym winna być ustalana z uwzględnieniem dyspozycji <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust.1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink>za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> a zatem wynieść za rok 2022r. 559,89 zł miesięcznie a za rok 2023r. 626,93 zł miesięcznie.</xText> <xText xALIGNx="left">Zdaniem odwołującego dokonana przez organ rentowy wykładnia obowiązujących przepisów prawa jest nieprawidłowa, bowiem pomija faktyczny charakter pozycji i funkcji realizowanej przez płatnika składek jako komornika sądowego. Pełnomocnik odwołującego odwołał się przy tym do stanowiska, wyrażonego przez Krajową Radę Komorniczą w analizie prawnej dot. sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> z uwzględnieniem stosowania art. 81 ust.2za ww. ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotnej a także poglądu judykatury, zawartego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 września 2023 r. w sprawie III AUa 230/23.</xText> <xText xALIGNx="left">Organ rentowy wniósł o oddalenie obydwóch odwołań z argumentacją jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji, wnosząc o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText xALIGNx="left">Postanowieniem, wydanym w dniu 29.10.2023r. w sprawie IV U 445/23, Sąd Okręgowy w Sieradzu połączył sprawy z odwołania od obydwóch ww. decyzji do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Pełnomocnik płatnika składek <xAnon>D. K.</xAnon>, będącego Komornikiem Sądowym, w dniu 31 maja 2023 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> z pismem zawierającym stanowisko w sprawie oraz wniosek o wydanie decyzji. Zdaniem płatnika przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022r. i dalej w jego sytuacji prawnej winna mieć zastosowanie dyspozycja <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust.1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink>za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>. Płatnik na uzasadnienie zajętego stanowiska przytoczył argumentację, przedstawioną w analizie prawnej Krajowej Rady Komorniczej dot. sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> z uwzględnieniem stosowania <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink> za ww. ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotne.</xText> <xText xALIGNx="left">W odpowiedzi na wezwanie organu rentowego do podania stosowanej przez płatnika formy opodatkowania dla celów opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów, uzyskanych jako komornik sądowy, pełnomocnik <xAnon>D. K.</xAnon> w piśmie złożonym 29.06.2023r. wyjaśnił, iż Komornik Sądowy <xAnon>D. K.</xAnon> w 2023r. jest opodatkowany wg stawki liniowej (podatkowa księga przychodów i rozchodów – zasady ogólne podatek liniowy), zaś w 2022 r. rozliczał się wg skali podatkowej.</xText> <xText xALIGNx="left">W toku postępowania, związanego z weryfikacją powyższych okoliczności, organ rentowy uzyskał informację Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>W.</xAnon>, iż <xAnon>D. K.</xAnon> jako podatnik od 01.01.2022r.zgłosił opodatkowanie dochodów uzyskanych z pozarolniczej działalności gospodarczej w formie zasad ogólnych. Zmiana opodatkowania dokonana została na podstawie złożonego zeznania rocznego za 2022r. (zmiana opodatkowania z podatku liniowego na zasady ogólne). Pismem z dnia 19.07.2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon>Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> powiadomił <xAnon>D. K.</xAnon> Komornika Sądowego w <xAnon>P.</xAnon> o zakończeniu postępowania administracyjnego a w dniu 31 lipca 2023r. wydał zaskarżoną <xAnon>decyzje nr (...)</xAnon>.</xText> <xText xALIGNx="left">W dniu 11 lipca 2023r. pełnomocnik płatnika Komornika Sądowego <xAnon>D. K.</xAnon> złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> wniosek o wydanie decyzji w przedmiocie nienależnie opłaconych składek za rok 2022 i dalej. Zaskarżoną decyzją z dnia 3 sierpnia 2023 r. Nr <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> odmówił <xAnon>D. K.</xAnon> zwrotu nienależnie opłaconych składek.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">W świetle bezspornego stanu faktycznego, sprowadzającego się do ustalenia iż <xAnon>D. K.</xAnon> podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu jako komornik sądowy a podstawa wymiaru składek na to ubezpieczenie od 2022 r. była określona wg zasad, określonych w <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz.U.2022.2561 t.j.), spór dotyczył ustalenia, czy dotychczasowy sposób określania podstawy wymiaru składki zdrowotnej dla płatnika jest prawidłowy, czy też winien być określony zgodnie z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink>za ww. ustawy. Powołany przepis stanowi, iż podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, innych niż wskazane w <xLexLink xArt="art. 81 ust. 2;ust. 2 e;ust. 2 z;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ust. 2, 2e, 2z i 2</xLexLink>zaa, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku kalendarzowego. Analizując kwestię, związaną z podstawami zastosowania zawartego w powołanym przepisie uregulowania wobec komorników sądowych jako płatników składek należy wyjść od przedstawienia przepisów, określających status komorników sądowych. I tak stosownie do 33 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz.U.2023.1691 t.j.), komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej (ust.1), nie może on prowadzić działalności gospodarczej (<xLexLink xArt="art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ust.2</xLexLink>), zaś stosownie do ust.3 do komornika stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 423 z późn. zm.) oraz przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz. U. z 2021 r. poz. 1285 z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.</xText> <xText xALIGNx="left">W świetle powołanego przepisu ustawy o komornikach sądowych komornicy nie są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej oraz nie mogą prowadzić działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U.2023.221 t.j.) przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Zgodnie zaś z art. 3 ww. ustawy, działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Choć działalność komornika spełnia w zasadzie ustawowe definicje zarówno przedsiębiorcy, jak i działalności gospodarczej, bowiem komornik jest osobą fizyczną, która prowadzi zorganizowaną działalność (w ramach utworzonej przez niego kancelarii), a także ta działalność jest działalnością zarobkową (zarobki są zaś uzależnione od aktywności i efektywności danego komornika) wykonywaną we własnym imieniu (w odróżnieniu od pracownika, który wykonuje czynności w imieniu osoby, która go zatrudniła), a także wykonywaną w sposób ciągły, to jednak nie można pominąć, iż według cyt. art. 33 ustawy o komornikach sądowych komornik nie jest jednak przedsiębiorcą i nie może prowadzić działalności gospodarczej. Tego rodzaju usytuowanie komornika sądowego w aspekcie przepisów, regulujących jego status, ma przede wszystkim rozwiać wątpliwości odnośnie charakteru pracy komornika jako funkcjonariusza publicznego w ramach struktur państwa, a także wskazać na ograniczenia z tego wynikające, analogiczne do tych, które posiada sędzia w prowadzeniu działalności gospodarczej. Przyjmując takie rozwiązanie prawne ustawodawca rozstrzygnął dylemat, czy komornik jest bardziej przedsiębiorcą, czy funkcjonariuszem publicznym, na rzecz tej drugiej opcji (por. Simbierowicz Maciej (red.), Świtkowski Marcin (red.), Komentarz do ustawy o komornikach sądowych, [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, wyd. III Opublikowano: LEX/el. 2023). Jednocześnie należy mieć na względzie, iż odesłanie w art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych do przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą nie jest równoznaczne ze zmianą charakteru prawnego komornika sądowego jako ubezpieczonego. Także przyjęcie przez ustawodawcę form opodatkowania komorników sądowego, tak jak osób prowadzących działalność gospodarczą, nie oznacza, iż następuje zmiana charakteru tego podmiotu, bowiem sposób opodatkowania przychodów w ustawie podatkowej nie kreuje bowiem samodzielnie ani podstawy działania danego podmiotu, ani jego charakteru czy tytułu ubezpieczenia. Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi, wyrażone w wyroku z dnia 28 września 2023 r. III AUa 230/23, iż komornicy nie mieszczą się w dyspozycji art. 81 ust. 2 ustawy z 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie są bowiem przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z 2018 r. prawo przedsiębiorców, ani nie należą do żadnej z grup określonych w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 6;art. 8 ust. 6 pkt. 1;art. 8 ust. 6 pkt. 3;art. 8 ust. 6 pkt. 4;art. 8 ust. 6 pkt. 5" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 6 punkt 1,3,4,5</xLexLink> u.s.u.s. Nie wykonują także wolnego zawodu. Jedynie z punktu widzenia istnienia tytułu ubezpieczenia komornicy sądowi traktowani są jako osoby prowadzące działalność pozarolniczą. Komornicy nie są objęci dyspozycją <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> (Dz. U. z 2022 r. poz. 2561 z późn. zm.), a zatem do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne komorników winien mieć zastosowanie <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink>za, normujący podstawę wymiaru składek na to ubezpieczenie „pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych w <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 6" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, innych niż wskazane w <xLexLink xArt="art. 81 ust. 2;ust. 2 e;ust. 2 z;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ust. 2, 2e, 2z i 2</xLexLink>zaa” przywołanego <xLexLink xArt="art. 81" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>. Tym samym odwołanie od zaskarżonej decyzji z dnia 31 lipca 2023r. Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione, orzekając na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> jak w pkt 1 wyroku.</xText> <xText xALIGNx="left">Skutkiem uznania, iż organ rentowy wadliwie określił podstawy wymiaru składek ubezpieczenie zdrowotne <xAnon>D. K.</xAnon> od stycznia 2022 r. jest przyjęcie, iż składki na ubezpieczenie zdrowotne, uiszczone od podstawy wymiaru, przewyższającej tę podstawę ustaloną w oparciu o <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink>za 2 <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, są składkami nienależnie opłaconymi. Nienależnie opłaconą jest składka opłacona bez podstawy prawnej, tj. wtedy, gdy albo nie istniał tytuł prawny do ubezpieczenia społecznego, albo gdy istniało zwolnienie od opłacania składek, bądź gdy zobowiązanie z tytułu ubezpieczenia było niższe niż opłacona składka. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 ust. 6 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 24 ust. 6a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (Dz.U.2023.1230 t.j.), nienależnie opłacone składki podlegają zaliczeniu przez Zakład z urzędu na poczet zaległych lub bieżących składek, a w razie ich braku - na poczet przyszłych składek, chyba że płatnik składek złoży wniosek o zwrot składek, z zastrzeżeniem ust. 6c, 8 i 8d. 6c. Ust.6 c stanowi, iż po stwierdzeniu, że składki zostały nienależnie opłacone, płatnik składek może złożyć wniosek o ich zwrot. Mając na uwadze, iż wobec zmiany decyzji z dnia 31 lipca 2023r. zobowiązanie <xAnon>D. K.</xAnon> jest w rzeczywistości niższe aniżeli opłacona składka a płatnik składek wystąpił o ich zwrot, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477 <xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z powołanymi przepisami ustawy systemowej orzeczono jak w pkt 3 wyroku. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> orzeczono o kosztach postępowania, należnych odwołującemu się oddzielnie w każdej z połączonych spraw, ustalając koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j.).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Matusiak

Magdalena Klimczak

st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak

Magdalena Klimczak

Sygn. akt IV U 444/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2024 roku w Sieradzu odwołaniaD. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. z 31 lipca 2023 r. nr(...) oraz odwołaniaD. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. z 3 sierpnia 2023 r. nr(...) w sprawieD. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz zwrot nienależnie opłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne 1 zmienia zaskarżoną decyzję z 31 lipca 2023 r. nr(...)i stwierdza, że przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 roku i na przyszłość ma wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym, zastosowanie dyspozycjaart. 79 ust. 1w związku zart. 81 ust. 2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznycha zatem podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku poprzedniego włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”; 2 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na rzeczD. K.180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia; 3 zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 3 sierpnia 2023 roku nr(...)w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do dokonania zwrotu nienależnie opłaconych składek przy uwzględnieniu, że wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 roku i na przyszłość wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym, winna być ustalona z uwzględnieniem dyspozycjiart. 79 ust. 1w związku zart. 81 ust. 2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a zatem winna wynieść za rok 2022 – 559,89 (pięćset pięćdziesiąt dziewięć 89/100) złotych miesięcznie a za rok 2023 – 626,93 (sześćset dwadzieścia sześć 93/100) złotych miesięcznie; 4 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na rzeczD. K.180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Sygn.akt IV U 444/23 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.decyzją, wydaną w dniu 31 lipca 2023r. za nr 101/23 na podstawieart. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 1009 ze zm.) i 81ust. 2, 2b-2d ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2022 r., poz. 2561 ze zm.) stwierdził, żeD. K.jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą ma obowiązek opłacać składkę na ubezpieczenie zdrowotne w przypadku: - rocznej podstawy wymiaru składki jako dochód z działalności gospodarczej ustalony zgodnie zart. 81 ust.2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, - miesięcznej podstawy wymiaru składki – dochód z działalności gospodarczej uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, za który opłacana jest składka, ustalony zgodnie zart. 81 ust.2c ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Organ rentowy wskazał, iż z analizy dokumentów rozliczeniowych, dotyczących wykazywania i rozliczania składki na ubezpieczenie zdrowotne wynika, iż płatnik z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od stycznia 2022r. wykazał formę opodatkowania obowiązującą w danym miesiącu oraz przychód i dochód z działalności gospodarczej dla celów wyliczenia składki miesięcznej na ubezpieczenie zdrowotne z pozycji zasady ogólne – podatek liniowy. W dniu 05.06.2023r. przekazano do ZUS-u korekty dokumentów rozliczeniowych, w których została wskazana forma opodatkowania w pozycji bez formy opodatkowania. Nadto płatnik poinformował, iż w 2022r. rozliczał się wg skali podatkowej, natomiast w 2023r. według stawki liniowej – zasady ogólne podatek liniowy. Odnosząc się do stanowiska pełnomocnika płatnika, zakładającego iż przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za poszczególne miesiące 2022 r. i dalej winna mieć zastosowanie zasada, wynikająca zart. 79 ust. 1w zw. zart. 81 ust.2zaustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychorgan uznał, iż nie jest ono prawidłowe. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż przepisem determinującym zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne i ich wysokość w stosunku do komorników jest art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych stanowiący, iż do komornika stosuje się przepisyustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.),ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2023 r. poz. 1230) orazustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 2561, z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Uregulowanie to oznacza, iż w odniesieniu do komorników sądowych stosuje się wprost przepisy wskazanych tam ustaw regulujących zasady ustalania wysokości składek, jakie zostały określone dla osób, prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców. Komornik sądowy, mimo że nie jest przedsiębiorcą, to dla celów ubezpieczeń społecznych jak i ubezpieczenia zdrowotnego został zrównany pod względem tak obowiązków jak i uprawnień z osobami, które prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy Prawo przedsiębiorców. Organ rentowy zwrócił uwagę, iż od 1 stycznia 2022r. zostały zróżnicowane zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą a jednocześnie brzmienie art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych nie został zmienione. Nie wprowadzono przy tym odrębnych przepisów, określających zasady ustalania podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne dla komorników co oznacza, iż ustawodawca świadomie utrzymał stosowanie do komorników znowelizowanych przepisów, które obowiązują osoby prowadzące działalność gospodarczą. Organ zaznaczył, że w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, wysokość podstawy została ściśle powiązana z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów z działalności gospodarczej (art. 81 ust.2, 2b-2d ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych). Zatem w związku z brzmieniem art. 33 ustawy o komornikach sądowych powiązanie z formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów /przychodów ma zastosowanie także w przypadku komorników sądowych. Decyzją z dnia 3 sierpnia 2023r. Nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.po rozpatrzeniu wnioskuD. K.w sprawie wydania decyzji w przedmiocie zwrotu nienależnie opłaconych składek odmówił zwrotu nienależnie opłaconych składek. Organ wskazał, iż w dniu 5 czerwca 2023r. zostały przesłane korekty deklaracji rozliczeniowych za okres od stycznia do grudnia 2022r., w których wnioskodawca zmienił formę opodatkowania, tj. nie wykazał formy opodatkowania pomimo wcześniej deklarowanej formy opodatkowania na zasadach ogólnych – podatek liniowy. Czynności te wynikały ze stanowiska przedstawionego przez pełnomocnika wnioskodawcy, zakładającego iż w stosunku do płatnika, będącego komornikiem sądowym, przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące i dalej należy stosować dyspozycjęart. 79 ust.1w zw. zart. 81 ust.2a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Ponieważ argumentacja wnioskodawcy została zakwestionowana w decyzji z dnia 31 lipca 2023r., tym samym brak jest przesłanek do uznania wzmiankowanych składek jako nienależnie opłaconych. Odwołanie od obydwóch decyzji wniósłD. K.. Pełnomocnik odwołującego wniósł o zmianę decyzji z dnia 31 lipca 2023 r. i stwierdzenie, że przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 r. i na przyszłość wobec płatnika składek będącego komornikiem ma zastosowanie dyspozycjaart. 79 ust.1w zw. zart. 81 ust.2a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznycha zatem podstawę wymiaru tej składki stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa GUS w Dzienniku Urzędowym Monitor Polski; w zakresie decyzji z dnia 3 sierpnia 2023r. odwołujący wniósł o jej zmianę i zwrot nienależnie opłaconych składek przy uwzględnieniu, iż wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022r. i na przyszłość wobec płatnika składek, będącego komornikiem sądowym winna być ustalana z uwzględnieniem dyspozycjiart. 79 ust.1w zw. zart. 81 ust.2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznycha zatem wynieść za rok 2022r. 559,89 zł miesięcznie a za rok 2023r. 626,93 zł miesięcznie. Zdaniem odwołującego dokonana przez organ rentowy wykładnia obowiązujących przepisów prawa jest nieprawidłowa, bowiem pomija faktyczny charakter pozycji i funkcji realizowanej przez płatnika składek jako komornika sądowego. Pełnomocnik odwołującego odwołał się przy tym do stanowiska, wyrażonego przez Krajową Radę Komorniczą w analizie prawnej dot. sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisówustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychz uwzględnieniem stosowania art. 81 ust.2za ww. ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotnej a także poglądu judykatury, zawartego w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 września 2023 r. w sprawie III AUa 230/23. Organ rentowy wniósł o oddalenie obydwóch odwołań z argumentacją jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji, wnosząc o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Postanowieniem, wydanym w dniu 29.10.2023r. w sprawie IV U 445/23, Sąd Okręgowy w Sieradzu połączył sprawy z odwołania od obydwóch ww. decyzji do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Pełnomocnik płatnika składekD. K., będącego Komornikiem Sądowym, w dniu 31 maja 2023 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.z pismem zawierającym stanowisko w sprawie oraz wniosek o wydanie decyzji. Zdaniem płatnika przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022r. i dalej w jego sytuacji prawnej winna mieć zastosowanie dyspozycjaart. 79 ust.1w zw. zart. 81 ust.2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Płatnik na uzasadnienie zajętego stanowiska przytoczył argumentację, przedstawioną w analizie prawnej Krajowej Rady Komorniczej dot. sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisówustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychz uwzględnieniem stosowaniaart. 81 ust.2za ww. ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotne. W odpowiedzi na wezwanie organu rentowego do podania stosowanej przez płatnika formy opodatkowania dla celów opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów, uzyskanych jako komornik sądowy, pełnomocnikD. K.w piśmie złożonym 29.06.2023r. wyjaśnił, iż Komornik SądowyD. K.w 2023r. jest opodatkowany wg stawki liniowej (podatkowa księga przychodów i rozchodów – zasady ogólne podatek liniowy), zaś w 2022 r. rozliczał się wg skali podatkowej. W toku postępowania, związanego z weryfikacją powyższych okoliczności, organ rentowy uzyskał informację Naczelnika Urzędu Skarbowego wW., iżD. K.jako podatnik od 01.01.2022r.zgłosił opodatkowanie dochodów uzyskanych z pozarolniczej działalności gospodarczej w formie zasad ogólnych. Zmiana opodatkowania dokonana została na podstawie złożonego zeznania rocznego za 2022r. (zmiana opodatkowania z podatku liniowego na zasady ogólne). Pismem z dnia 19.07.2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.powiadomiłD. K.Komornika Sądowego wP.o zakończeniu postępowania administracyjnego a w dniu 31 lipca 2023r. wydał zaskarżonądecyzje nr (...). W dniu 11 lipca 2023r. pełnomocnik płatnika Komornika SądowegoD. K.złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.wniosek o wydanie decyzji w przedmiocie nienależnie opłaconych składek za rok 2022 i dalej. Zaskarżoną decyzją z dnia 3 sierpnia 2023 r. Nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.odmówiłD. K.zwrotu nienależnie opłaconych składek. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: W świetle bezspornego stanu faktycznego, sprowadzającego się do ustalenia iżD. K.podlega ubezpieczeniu zdrowotnemu jako komornik sądowy a podstawa wymiaru składek na to ubezpieczenie od 2022 r. była określona wg zasad, określonych wart. 81 ust.2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz.U.2022.2561 t.j.), spór dotyczył ustalenia, czy dotychczasowy sposób określania podstawy wymiaru składki zdrowotnej dla płatnika jest prawidłowy, czy też winien być określony zgodnie zart. 81 ust.2za ww. ustawy. Powołany przepis stanowi, iż podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych wart. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane wust. 2, 2e, 2z i 2zaa, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku kalendarzowego. Analizując kwestię, związaną z podstawami zastosowania zawartego w powołanym przepisie uregulowania wobec komorników sądowych jako płatników składek należy wyjść od przedstawienia przepisów, określających status komorników sądowych. I tak stosownie do 33 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz.U.2023.1691 t.j.), komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej (ust.1), nie może on prowadzić działalności gospodarczej (ust.2), zaś stosownie do ust.3 do komornika stosuje się przepisyustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.), przepisyustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2021 r. poz. 423 z późn. zm.) oraz przepisyustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2021 r. poz. 1285 z późn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. W świetle powołanego przepisu ustawy o komornikach sądowych komornicy nie są przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej oraz nie mogą prowadzić działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U.2023.221 t.j.) przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonująca działalność gospodarczą. Zgodnie zaś z art. 3 ww. ustawy, działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Choć działalność komornika spełnia w zasadzie ustawowe definicje zarówno przedsiębiorcy, jak i działalności gospodarczej, bowiem komornik jest osobą fizyczną, która prowadzi zorganizowaną działalność (w ramach utworzonej przez niego kancelarii), a także ta działalność jest działalnością zarobkową (zarobki są zaś uzależnione od aktywności i efektywności danego komornika) wykonywaną we własnym imieniu (w odróżnieniu od pracownika, który wykonuje czynności w imieniu osoby, która go zatrudniła), a także wykonywaną w sposób ciągły, to jednak nie można pominąć, iż według cyt. art. 33 ustawy o komornikach sądowych komornik nie jest jednak przedsiębiorcą i nie może prowadzić działalności gospodarczej. Tego rodzaju usytuowanie komornika sądowego w aspekcie przepisów, regulujących jego status, ma przede wszystkim rozwiać wątpliwości odnośnie charakteru pracy komornika jako funkcjonariusza publicznego w ramach struktur państwa, a także wskazać na ograniczenia z tego wynikające, analogiczne do tych, które posiada sędzia w prowadzeniu działalności gospodarczej. Przyjmując takie rozwiązanie prawne ustawodawca rozstrzygnął dylemat, czy komornik jest bardziej przedsiębiorcą, czy funkcjonariuszem publicznym, na rzecz tej drugiej opcji (por. Simbierowicz Maciej (red.), Świtkowski Marcin (red.), Komentarz do ustawy o komornikach sądowych, [w:] Ustawa o komornikach sądowych. Ustawa o kosztach komorniczych. Komentarz, wyd. III Opublikowano: LEX/el. 2023). Jednocześnie należy mieć na względzie, iż odesłanie w art. 33 ust.3 ustawy o komornikach sądowych do przepisówustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychorazustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, dotyczących osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą nie jest równoznaczne ze zmianą charakteru prawnego komornika sądowego jako ubezpieczonego. Także przyjęcie przez ustawodawcę form opodatkowania komorników sądowego, tak jak osób prowadzących działalność gospodarczą, nie oznacza, iż następuje zmiana charakteru tego podmiotu, bowiem sposób opodatkowania przychodów w ustawie podatkowej nie kreuje bowiem samodzielnie ani podstawy działania danego podmiotu, ani jego charakteru czy tytułu ubezpieczenia. Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi, wyrażone w wyroku z dnia 28 września 2023 r. III AUa 230/23, iż komornicy nie mieszczą się w dyspozycji art. 81 ust. 2 ustawy z 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie są bowiem przedsiębiorcami w rozumieniu przepisów ustawy z 2018 r. prawo przedsiębiorców, ani nie należą do żadnej z grup określonych wart. 8 ust. 6 punkt 1,3,4,5u.s.u.s. Nie wykonują także wolnego zawodu. Jedynie z punktu widzenia istnienia tytułu ubezpieczenia komornicy sądowi traktowani są jako osoby prowadzące działalność pozarolniczą. Komornicy nie są objęci dyspozycjąart. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2022 r. poz. 2561 z późn. zm.), a zatem do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne komorników winien mieć zastosowanieart. 81 ust. 2za, normujący podstawę wymiaru składek na to ubezpieczenie „pozostałych osób prowadzących działalność pozarolniczą wymienionych wart. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, innych niż wskazane wust. 2, 2e, 2z i 2zaa” przywołanegoart. 81 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Tym samym odwołanie od zaskarżonej decyzji z dnia 31 lipca 2023r. Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione, orzekając na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.jak w pkt 1 wyroku. Skutkiem uznania, iż organ rentowy wadliwie określił podstawy wymiaru składek ubezpieczenie zdrowotneD. K.od stycznia 2022 r. jest przyjęcie, iż składki na ubezpieczenie zdrowotne, uiszczone od podstawy wymiaru, przewyższającej tę podstawę ustaloną w oparciu oart. 81 ust. 2za 2ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, są składkami nienależnie opłaconymi. Nienależnie opłaconą jest składka opłacona bez podstawy prawnej, tj. wtedy, gdy albo nie istniał tytuł prawny do ubezpieczenia społecznego, albo gdy istniało zwolnienie od opłacania składek, bądź gdy zobowiązanie z tytułu ubezpieczenia było niższe niż opłacona składka. Stosownie doart. 24 ust. 6a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2023.1230 t.j.), nienależnie opłacone składki podlegają zaliczeniu przez Zakład z urzędu na poczet zaległych lub bieżących składek, a w razie ich braku - na poczet przyszłych składek, chyba że płatnik składek złoży wniosek o zwrot składek, z zastrzeżeniem ust. 6c, 8 i 8d. 6c. Ust.6 c stanowi, iż po stwierdzeniu, że składki zostały nienależnie opłacone, płatnik składek może złożyć wniosek o ich zwrot. Mając na uwadze, iż wobec zmiany decyzji z dnia 31 lipca 2023r. zobowiązanieD. K.jest w rzeczywistości niższe aniżeli opłacona składka a płatnik składek wystąpił o ich zwrot, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.w zw. z powołanymi przepisami ustawy systemowej orzeczono jak w pkt 3 wyroku. Na podstawieart. 98 k.p.c.orzeczono o kosztach postępowania, należnych odwołującemu się oddzielnie w każdej z połączonych spraw, ustalając koszty zastępstwa procesowego na podstawie § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j.).

15/252000/0002021/U

Sąd Okręgowy w Sieradzu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000363_2023_Uz_2024-01-18_001

II Ka 363/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-02-14 17:30:05.0 CET

2024-02-14 11:44:03.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 363/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 18 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Sędziowie: SSO Waldemar Cytrowski SSO Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Bartosza Krupeckiego po rozpoznaniu 12 stycznia 2024r. sprawy M. R. oskarżonego z art.177§2k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 19 lipca 2023r

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000363" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 363/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> 18 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska</xText> <xText>Sędziowie: SSO Waldemar Cytrowski</xText> <xText>SSO Karol Skocki</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>przy udziale prokuratora Bartosza Krupeckiego</xText> <xText>po rozpoznaniu 12 stycznia 2024r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>M. R.</xAnon></xBx></xText> <xText>oskarżonego z art.177§2k.k.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kole</xText> <xText>z 19 lipca 2023r., sygn. akt II K 802/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego <xAnon>M. R.</xAnon> uniewinnia od zrzucanego mu czynu z art.177§2k.k.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xText>Karol Skocki Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski </xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Agata Wilczewska

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 363/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 18 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska Sędziowie: SSO Waldemar Cytrowski SSO Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj przy udziale prokuratora Bartosza Krupeckiego po rozpoznaniu 12 stycznia 2024r. sprawyM. R. oskarżonego z art.177§2k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 19 lipca 2023r., sygn. akt II K 802/22 I Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonegoM. R.uniewinnia od zrzucanego mu czynu z art.177§2k.k. II Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa. Karol Skocki Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

150515150001006_II_K_000360_2023_Uz_2024-01-19_002

II K 360/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-13 17:30:06.0 CET

2024-02-13 15:59:14.0 CET

15051515

1006

SENTENCE

Sygn. akt II K 360/23 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy: R. R. (1) ( R. ) s. T. i L. z domu L. ur. (...) w R. skazanego prawomocnymi wyrokami: 1. Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18.08.2020r. w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Joanna Siergiedo" xPublisher="js_sr_ketrzyn" xEditorFullName="Joanna Siergiedo" xEditor="js_sr_ketrzyn" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/051515/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000360" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II K 360/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK ŁĄCZNY</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>R. R. (1)</xAnon> (<xAnon>R.</xAnon>)</xBx></xText> <xText><xBx>s. <xAnon>T.</xAnon> i <xAnon>L.</xAnon> z domu <xAnon>L.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>R.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">skazanego prawomocnymi wyrokami:</xText> <xText><xBx>1.</xBx> Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18.08.2020r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 2093/19 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> popełniony w dniu 18.08.2020r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§3 kk</xLexLink> orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§2 kk</xLexLink> orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięciu tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 14.12.2021r. w sprawie II Ko 1696/21 w miejsce niewykonanej kary 1 roku ograniczenia wolności zarządzono wykonanie kary zastępczej 182 (stu osiemdziesięciu dwóch) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 02.11.2022 r. do 03.05.2023 r.</xText> <xText><xBx>2.</xBx> Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 24.03.2021r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 214/21 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 i 1a kk</xLexLink> popełniony w okresie od 01.01.2011r. do 22.08.2012r., od 25.08.2012r. do 25.11.2012r., od 27.11.2012r. do 25.12.2013r., od 28.12.2013r. do 05.05.2020r. na karę <xBRx></xBRx>8 (ośmiu) ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.34§3 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 72;art. 72 § 1;art. 72 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.72§1 pkt 3 kk</xLexLink> orzeczono obowiązek łożenia na utrzymanie dzieci.</xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25.05.2022r. uznano, że kara 8 miesięcy ograniczenia wolności w sprawie II K 214/21 została wykonana w wymiarze 132 dni. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970900557" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557">art.65§1 kkw</xLexLink> zarządzono wykonanie zastępczej kary 54 (pięćdziesięciu czterech) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 09.09.2022 r. do 02.11.2022 r.</xText> <xText><xBx>3.</xBx> Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 1537/22 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.286§1 kk</xLexLink> popełniony w dniu 19.10.2021r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.46§1 kk</xLexLink> orzeczono obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 978,11 (dziewięćset siedemdziesiąt osiem i 11/100).</xText> <xText><xBx>4.</xBx> Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 1282/22 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 i 1a kk</xLexLink> popełniony w okresie od 07.09.2021r. do 29.07.2022r. na karę <xBRx></xBRx>1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie.</xText> <xText><xBx>5.</xBx> Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 408/23 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§1 kk</xLexLink> popełniony w okresie od 27.08.2022r. do 29.08.2022r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawieni wolności.</xText> <xText>Orzeczoną karę skazany wykonywał od 10.06.2023r. do 08.10.2023r.</xText> <xText><xBx>6.</xBx> Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 492/22 </xBx>za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 07.05.2022r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§3 kk</xLexLink> orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Orzeczoną karę skazany wykonuje od 08.10.2023r. do 04.06.2024r.</xText> <xText><xBx>7.</xBx> Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 199/22 </xBx></xText> <xText><xBx>-</xBx> za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> w popełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§4 kk</xLexLink> orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText><xBx>-</xBx> za czyn z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> orzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.63§1 kk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres od 12.02.2022r. godz.19:50 do 14.02.2022r. godz.13:45.</xText> <xText><xBx>8.</xBx> Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 20.10.2023r. w sprawie o sygn. <xBx>II K 375/23</xBx></xText> <xText><xBx>-</xBx> za czyn z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 13.05.2023r. na karę <xBRx></xBRx>6 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> orzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§4 kk</xLexLink> orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 569;art. 569 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.569§1 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.87§1 kk</xLexLink> łączy wobec skazanego <xAnon>R. R. (1)</xAnon> kary ograniczenia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 1537/22 i Sądu Rejonowego w Piasecznie w sprawie II K 1282/22 oraz kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 408/23, Sądu Rejonowego w Kętrzynie w sprawie II K 492/22 i Sądu Rejonowego w Biskupcu w sprawie II K 199/22 i w ich miejsce orzeka wobec skazanego karę łączną <xBRx></xBRx>1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 90;art. 90 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.90§2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.88 kk</xLexLink> łączy orzeczone w sprawach II K 199/22 i II K 492/22 zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i w ich miejsce orzeka wobec skazanego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>w pozostałym zakresie łączone wyroki pozostawia do odrębnego wykonania,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 577" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.577 kpk</xLexLink> na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres karę wykonaną w sprawie II K 408/23 oraz karę dotychczas wykonaną w sprawie II K 492/22,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 572" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 572 kpk</xLexLink> umarza postępowanie w części dotyczącej wyroków w sprawach II K 2093/19, II K 214/21 i II K 375/23,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o Adwokaturze</xLexLink> zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>M. K.</xAnon> kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego wykonywaną z urzędu oraz kwotę <xBRx></xBRx>66,24 (sześćdziesiąt sześć i 24/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art.624§1 kpk</xLexLink> zwalnia skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="62"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="309"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="68"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="85"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="46"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="151"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Formularz UWŁ</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II K 360/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, można wypełnić część 3–8 formularza</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.USTALENIE FAKTÓW</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Wyroki wydane wobec skazanego</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Data wyroku albo wyroku łącznego</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Sygnatura akt sprawy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Olsztynie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>18.08.2020 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 2093/19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Piasecznie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>24.03.2021 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 214/21</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Olsztynie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>16.11.2022 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 1537/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Piasecznie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>30.12.2022 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 1282/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Olsztynie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>09.05.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 408/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>19.05.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 492/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Biskupcu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>28.03.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 199/22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>8.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Rejonowy w Kętrzynie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>20.10.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II K 375/23</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="415"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="121"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.1.2. Inne fakty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.2.1. Fakty uznane za udowodnione</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18.08.2020 r. w sprawie o sygn. II K 2093/19 za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> popełniony w dniu 18.08.2020r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 16.09.2020 r.</xText> <xText>Zarządzenie postanowieniem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 14 grudnia 2021 r. w sprawie II Ko 1696/21 zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 182 dni , którą skazany wykonywał od 02.11.2022 r do 03.05.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> <xText>odpis postanowienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>22</xText> <xText>53-54</xText> <xText>22A</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 24.03.2021r. w sprawie o sygn. II K 214/21 za czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 i 1a kk</xLexLink> popełniony w okresie od 01.01.2011r. do 22.08.2012r., od 25.08.2012r. do 25.11.2012r., od 27.11.2012r. do 25.12.2013r., od 28.12.2013r. do 05.05.2020r. na karę <xBRx></xBRx>8 (ośmiu) ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 01.05.2021 r.</xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25.05.2022 r. uznano, że kara 8 miesięcy ograniczenia wolności w sprawie II K 214/21 została wykonana w wymiarze 132 dni.</xText> <xText>Zarządzono wykonanie zastępczej kary 54 (pięćdziesięciu czterech) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 09.09.2022 r. do 02.11.2022 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> <xText>odpis postanowienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>30</xText> <xText>53-54</xText> <xText>31</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022r. w sprawie o sygn. II K 1537/22 za czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.286§1 kk</xLexLink> popełniony w dniu 19.10.2021r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.46§1 kk</xLexLink> orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 978,11 (dziewięćset siedemdziesiąt osiem i 11/100).</xText> <xText>Uprawomocnienie się wyroku w dniu 01.12.2022 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>20</xText> <xText>53-54</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022r. w sprawie o sygn. II K 1282/22 za czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.209§1 i 1a kk</xLexLink> popełniony w okresie od 07.09.2021r. do 29.07.2022r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 11.02.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>32</xText> <xText>53-54</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023r. w sprawie o sygn. II K 408/23 za czyn z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§1 kk</xLexLink> popełniony w okresie od 27.08.2022r. do 29.08.2022r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Uprawomocnienie się wyroku 17.05.2023 r.</xText> <xText>Wykonanie orzeczonej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności w okresie od 10.06.2023r. do 08.10.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> <xText>informacja o pobytach i orzeczeniach</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>14</xText> <xText>53-54</xText> <xText>41, 43</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>6.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023r. w sprawie o sygn. II K 492/22 za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 07.05.2022r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§3 kk</xLexLink> orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Uprawomocnienie się wyroku 16.06.2023 r.</xText> <xText>Wykonywanie orzeczonej karę przez skazanego od 08.10.2023r. do 04.06.2024r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> <xText>informacja o pobytach i orzeczeniach</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>6</xText> <xText>53-54</xText> <xText>41, 43</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>7.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023r. w sprawie o sygn. II K 199/22 za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> popełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z <xLexLink xArt="art. 62;art. 62 ust. 1" xIsapId="WDU20051791485" xTitle="Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 179, poz. 1485">art.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii</xLexLink> popełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> orzeczenie kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczenie na poczet orzeczonej kary okres zatrzymania od 12.02.2022r. godz.19:50 do 14.02.2022r. godz.13:45.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§4 kk</xLexLink> orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Uprawomocnienie się wyroku 14.09.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>50</xText> <xText>53-54</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>8.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Wprowadzenie do wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie o sygn. II K 199/22 od 04.06.2024 r. do 28.01.2025 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>informacja o pobytach i orzeczeniach</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>41, 43</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>9.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 20.10.2023r. w sprawie o sygn. II K 375/23 za czyn z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 289;art. 289 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.289§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.178a§4 kk</xLexLink> w zb. z <xLexLink xArt="art. 244" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.244 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.11§2 kk</xLexLink> popełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.85§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.86§1 kk</xLexLink> orzeczenie kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 4" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.42§4 kk</xLexLink> orzeczenie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 43 a;art. 43 a § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art.43a§3 kk</xLexLink> orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.</xText> <xText>Uprawomocnienie się wyroku 28.10.2023 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>odpis wyroku</xText> <xText>karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>51</xText> <xText>53-54</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>10.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Wprowadzenie do wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 375/23 od 28.01.2025 r. do 25.09.2025 r.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>informacja o pobytach i orzeczeniach</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>41</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Poprawne zachowanie skazanego w Zakładzie Karnym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>opinia o skazanym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>41v-42</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.2.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="65"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="471"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Ocena Dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.2.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1 -1.2.7</xText> <xText>1.2.9</xText> <xText>1.2.6</xText> <xText>1.2.8</xText> <xText>1.2.10</xText> <xText>1.2.11</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>odpisy wyroków odpisy postanowień</xText> <xText>karta karna</xText> <xText>informacja o pobytach i orzeczeniach</xText> <xText>opinia o skazanym</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>sporządzone przez osoby uprawnione, zgodne z przepisami prawa</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.1.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODSTAWa KARY ŁĄCZNEJ</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Kary lub środki karne podlegające łączeniu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022 r. w sprawie o sygn. II K 1537/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>kara 1 roku ograniczenia wolności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022 r. w sprawie o sygn. II K 1282/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>kara 1 roku ograniczenia wolności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023 r. w sprawie o sygn. II K 408/23</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>kara 4 miesięcy pozbawienia wolności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023 r. w sprawie o sygn. II K 492/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>kara 8 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>5.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023 r. w sprawie o sygn. II K 199/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>kara 7 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>kara 2 miesięcy pozbawienia wolności</xText> <xText>dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd połączył skazanemu orzeczone we wskazanych wyrokach kary zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85§1 kk</xLexLink>, albowiem przestępstwa objęte łączonymi wyrokami zostały popełnione przed wydaniem pierwszego z łączonych wyroków w sprawie II K 1537/22, tj. przed dniem 16 listopada 2022 r. Przez pojęcie „pierwszy wyrok”, do którego ustawodawca odwołuje się w <xLexLink xArt="art. 85" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85 kk</xLexLink> należy rozumieć pierwsze skazanie za przestępstwa należące do grupy czynów nieprzedzielonych żadnym wyrokiem skazującym.</xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 87 §1 kk</xLexLink> w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Sąd połączył zatem kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach II K 408/23, II K 492/22, II K 199/22 i kary ograniczenia wolności orzeczone w sprawach II K 1537/22, II K 1282/22 orzekając wobec skazanego karę łączną pozbawienia wolności.</xText> <xText>Przypomnieć w tym miejscu należy, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 czerwca 2019 r. sygn. akt P 20/17 (Dz.U.2019.1135), uznał <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 87 § 1 kk</xLexLink> za niezgodny z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1;art. 175;art. 175 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink> jedynie w zakresie, w jakim nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności.</xText> <xText>W ocenie Sądu, po dokonaniu oceny sytuacji skazanego, jego sylwetki kryminologicznej, właściwości, warunków osobistych i postawy, z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary celowym jest zastosowanie w niniejszej sprawie <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 87§1 kk</xLexLink>. Sąd miał przy tym na uwadze fakt, że skazany uchylał się od wykonywania uprzednio orzeczonych wobec niego kar ograniczenia wolności w sprawach II K 2093/19 i II K 214/21 i dokonano określenia kar zastępczych pozbawienia wolności.</xText> <xText>Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 90;art. 90 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 90 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 85;art. 85 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 85§ 1 kk</xLexLink> połączył orzeczone w sprawach II K 199/22 i II K 492/22 zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.WYMIAR KARY</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności została orzeczona na zasadzie asperacji – polegającej na zaostrzeniu najsurowszej z wymierzonych kar (8 miesięcy pozbawienie wolności), zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 86§1 kk</xLexLink>, który zakłada orzekanie kary łącznej w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (9 m-cy) do ich sumy (2 lata i 9 m-cy).</xText> <xText>- bliskość czasowa czynów,</xText> <xText>- pozytywna opinia z zakładu karnego,</xText> <xText>- dotychczasowy naganny tryb życia, w tym wielokrotna karalność</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Wymiar Środka karnego</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd wymierzył łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 88" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 88 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU łĄCZNym</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zaliczenie skazanemu dotychczas wykonanej kary pozbawienia wolności w sprawie II K 408/23 na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>pozostawienie do odrębnego wykonania pozostałych rozstrzygnięć zawartych w łączonych wyrokach</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>V</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 577" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 577 kpk</xLexLink> umorzył postępowanie w części dot. wyroków w sprawach II K 2093/19, II K 214/19 i II K 375/23, bowiem wyroki w sprawach K 2093/19 i II K 214/19 zapadły odpowiednio w dniu 18.08.2020 r. i 24.03.2021 r., a więc przed popełnieniem czynu w sprawie II K 1537/22 (przed 19.10.2021 r.), zaś czyn w sprawie II K 375/23 popełniony został w dniu 13 maja 2023 r., a więc już po wydaniu pierwszego chronologicznie wyroku w sprawie II K 1537/22 w odniesieniu do wyodrębnionej grupy pozostających w zbiegu realnym przestępstw objętych prawomocnymi wyrokami jednostkowymi w sprawach II K 1537/22, II K 1282/22, II K 408/23, II K 492/22, II K 199/22.</xText> <xText>„Pierwszy wyrok” skazujący wyklucza możliwość połącznia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z kara wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego wydaniu.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="613"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.KOszty procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przytoczyć okoliczności</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>VI</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. <xAnon>M. K.</xAnon> wynagrodzenia za reprezentowanie skazanego z urzędu, na podstawie <xLexLink xArt="art. 29;art. 29 ust. 1" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 29 ust 1 ustawy Prawo o adwokaturze</xLexLink> w zw. z § 11 ust. 5 i §17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>VII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zwolnienie skazanego z kosztów sądowych –przebywa w zakładzie karnym.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Katarzyna Cichocka

Joanna Siergiedo

st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska

Joanna Siergiedo

Sygn. akt II K 360/23 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Cichocka Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Grabowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej: Dariusza Piotrowskiego po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy: R. R. (1)(R.) s.T.iL.z domuL. ur. (...)wR. skazanego prawomocnymi wyrokami: 1.Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18.08.2020r. w sprawie o sygn.II K 2093/19za czyn zart.178a§4 kkpopełniony w dniu 18.08.2020r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Na podstawieart.42§3 kkorzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat. Na podstawieart.43a§2 kkorzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięciu tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 14.12.2021r. w sprawie II Ko 1696/21 w miejsce niewykonanej kary 1 roku ograniczenia wolności zarządzono wykonanie kary zastępczej 182 (stu osiemdziesięciu dwóch) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 02.11.2022 r. do 03.05.2023 r. 2.Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 24.03.2021r. w sprawie o sygn.II K 214/21za czyn zart.209§1 i 1a kkpopełniony w okresie od 01.01.2011r. do 22.08.2012r., od 25.08.2012r. do 25.11.2012r., od 27.11.2012r. do 25.12.2013r., od 28.12.2013r. do 05.05.2020r. na karę8 (ośmiu) ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. Na podstawieart.34§3 kkw zw. zart.72§1 pkt 3 kkorzeczono obowiązek łożenia na utrzymanie dzieci. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25.05.2022r. uznano, że kara 8 miesięcy ograniczenia wolności w sprawie II K 214/21 została wykonana w wymiarze 132 dni. Na podstawieart.65§1 kkwzarządzono wykonanie zastępczej kary 54 (pięćdziesięciu czterech) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 09.09.2022 r. do 02.11.2022 r. 3.Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022r. w sprawie o sygn.II K 1537/22za czyn zart.286§1 kkpopełniony w dniu 19.10.2021r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Na podstawieart.46§1 kkorzeczono obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 978,11 (dziewięćset siedemdziesiąt osiem i 11/100). 4.Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022r. w sprawie o sygn.II K 1282/22za czyn zart.209§1 i 1a kkpopełniony w okresie od 07.09.2021r. do 29.07.2022r. na karę1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. 5.Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023r. w sprawie o sygn.II K 408/23za czyn zart.289§1 kkpopełniony w okresie od 27.08.2022r. do 29.08.2022r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawieni wolności. Orzeczoną karę skazany wykonywał od 10.06.2023r. do 08.10.2023r. 6.Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023r. w sprawie o sygn.II K 492/22za czyn zart.178a§4 kkw zb. zart.244 kkw zw. zart.11§2 kkpopełniony w dniu 07.05.2022r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.42§3 kkorzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzeczoną karę skazany wykonuje od 08.10.2023r. do 04.06.2024r. 7.Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023r. w sprawie o sygn.II K 199/22 -za czyn zart.178a§4 kkw popełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.42§4 kkorzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. -za czyn zart.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.85§1 kkiart.86§1 kkorzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.63§1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres od 12.02.2022r. godz.19:50 do 14.02.2022r. godz.13:45. 8.Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 20.10.2023r. w sprawie o sygn.II K 375/23 -za czyn zart.289§1 kkw zw. zart.289§2 kkpopełniony w dniu 13.05.2023r. na karę6 miesięcy pozbawienia wolności, - za czyn zart.178a§4 kkw zb. zart.244 kkw zw. zart.11§2 kkpopełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.85§1 kkiart.86§1 kkorzeczono karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.42§4 kkorzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczono świadczenie pieniężne w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. I na podstawieart.569§1 kpk,art.85§1 kk,art.86§1 kk,art.87§1 kkłączy wobec skazanegoR. R. (1)kary ograniczenia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 1537/22 i Sądu Rejonowego w Piasecznie w sprawie II K 1282/22 oraz kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawie II K 408/23, Sądu Rejonowego w Kętrzynie w sprawie II K 492/22 i Sądu Rejonowego w Biskupcu w sprawie II K 199/22 i w ich miejsce orzeka wobec skazanego karę łączną1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, II na podstawieart.90§2 kkw zw. zart.85§1 kkiart.88 kkłączy orzeczone w sprawach II K 199/22 i II K 492/22 zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i w ich miejsce orzeka wobec skazanego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, III w pozostałym zakresie łączone wyroki pozostawia do odrębnego wykonania, IV na podstawieart.577 kpkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres karę wykonaną w sprawie II K 408/23 oraz karę dotychczas wykonaną w sprawie II K 492/22, V na podstawieart. 572 kpkumarza postępowanie w części dotyczącej wyroków w sprawach II K 2093/19, II K 214/21 i II K 375/23, VI na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o Adwokaturzezasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. K.kwotę 288 (dwieście osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego wykonywaną z urzędu oraz kwotę66,24 (sześćdziesiąt sześć i 24/100) złotych tytułem podatku VAT od przyznanego wynagrodzenia, VII na podstawieart.624§1 kpkzwalnia skazanego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. UZASADNIENIE Formularz UWŁ Sygnatura akt II K 360/23 Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, można wypełnić część 3–8 formularza 1.USTALENIE FAKTÓW 0.1. Wyroki wydane wobec skazanego Lp. Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny Data wyroku albo wyroku łącznego Sygnatura akt sprawy 1. Sąd Rejonowy w Olsztynie 18.08.2020 r. II K 2093/19 2. Sąd Rejonowy w Piasecznie 24.03.2021 r. II K 214/21 3. Sąd Rejonowy w Olsztynie 16.11.2022 r. II K 1537/22 4. Sąd Rejonowy w Piasecznie 30.12.2022 r. II K 1282/22 5. Sąd Rejonowy w Olsztynie 09.05.2023 r. II K 408/23 6. Sąd Rejonowy w Kętrzynie 19.05.2023 r. II K 492/23 7. Sąd Rejonowy w Biskupcu 28.03.2023 r. II K 199/22 8. Sąd Rejonowy w Kętrzynie 20.10.2023 r. II K 375/23 0.1.1.2. Inne fakty 1.2.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18.08.2020 r. w sprawie o sygn. II K 2093/19 za czyn zart.178a§4 kkpopełniony w dniu 18.08.2020r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 16.09.2020 r. Zarządzenie postanowieniem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 14 grudnia 2021 r. w sprawie II Ko 1696/21 zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze 182 dni , którą skazany wykonywał od 02.11.2022 r do 03.05.2023 r. odpis wyroku karta karna odpis postanowienie 22 53-54 22A 2. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 24.03.2021r. w sprawie o sygn. II K 214/21 za czyn zart.209§1 i 1a kkpopełniony w okresie od 01.01.2011r. do 22.08.2012r., od 25.08.2012r. do 25.11.2012r., od 27.11.2012r. do 25.12.2013r., od 28.12.2013r. do 05.05.2020r. na karę8 (ośmiu) ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 01.05.2021 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25.05.2022 r. uznano, że kara 8 miesięcy ograniczenia wolności w sprawie II K 214/21 została wykonana w wymiarze 132 dni. Zarządzono wykonanie zastępczej kary 54 (pięćdziesięciu czterech) dni pozbawienia wolności, którą skazany wykonywał od 09.09.2022 r. do 02.11.2022 r. odpis wyroku karta karna odpis postanowienie 30 53-54 31 3. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022r. w sprawie o sygn. II K 1537/22 za czyn zart.286§1 kkpopełniony w dniu 19.10.2021r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie. Na podstawieart.46§1 kkorzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 978,11 (dziewięćset siedemdziesiąt osiem i 11/100). Uprawomocnienie się wyroku w dniu 01.12.2022 r. odpis wyroku karta karna 20 53-54 4. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022r. w sprawie o sygn. II K 1282/22 za czyn zart.209§1 i 1a kkpopełniony w okresie od 07.09.2021r. do 29.07.2022r. na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społecznej w wymiarze po 20 (dwadzieścia) godzin miesięcznie. Uprawomocnienie się wyroku 11.02.2023 r. odpis wyroku karta karna 32 53-54 5. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023r. w sprawie o sygn. II K 408/23 za czyn zart.289§1 kkpopełniony w okresie od 27.08.2022r. do 29.08.2022r. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Uprawomocnienie się wyroku 17.05.2023 r. Wykonanie orzeczonej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności w okresie od 10.06.2023r. do 08.10.2023 r. odpis wyroku karta karna informacja o pobytach i orzeczeniach 14 53-54 41, 43 6. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023r. w sprawie o sygn. II K 492/22 za czyn zart.178a§4 kkw zb. zart.244 kkw zw. zart.11§2 kkpopełniony w dniu 07.05.2022r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.42§3 kkorzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Uprawomocnienie się wyroku 16.06.2023 r. Wykonywanie orzeczonej karę przez skazanego od 08.10.2023r. do 04.06.2024r. odpis wyroku karta karna informacja o pobytach i orzeczeniach 6 53-54 41, 43 7. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023r. w sprawie o sygn. II K 199/22 za czyn zart.178a§4 kkpopełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn zart.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniipopełniony w dniu 12.02.2022r. na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.85§1 kkiart.86§1 kkorzeczenie kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczenie na poczet orzeczonej kary okres zatrzymania od 12.02.2022r. godz.19:50 do 14.02.2022r. godz.13:45. Na podstawieart.42§4 kkorzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Uprawomocnienie się wyroku 14.09.2023 r. odpis wyroku karta karna 50 53-54 8. Wprowadzenie do wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie o sygn. II K 199/22 od 04.06.2024 r. do 28.01.2025 r. informacja o pobytach i orzeczeniach 41, 43 9. Skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 20.10.2023r. w sprawie o sygn. II K 375/23 za czyn zart.289§1 kkw zw. zart.289§2 kkpopełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn zart.178a§4 kkw zb. zart.244 kkw zw. zart.11§2 kkpopełniony w dniu 13.05.2023r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.85§1 kkiart.86§1 kkorzeczenie kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawieart.42§4 kkorzeczenie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Na podstawieart.43a§3 kkorzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 (dziesięć tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Uprawomocnienie się wyroku 28.10.2023 r. odpis wyroku karta karna 51 53-54 10. Wprowadzenie do wykonania kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 375/23 od 28.01.2025 r. do 25.09.2025 r. informacja o pobytach i orzeczeniach 41 11. Poprawne zachowanie skazanego w Zakładzie Karnym opinia o skazanym 41v-42 1.2.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.Ocena Dowodów 0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.2.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.2.1 -1.2.7 1.2.9 1.2.6 1.2.8 1.2.10 1.2.11 odpisy wyroków odpisy postanowień karta karna informacja o pobytach i orzeczeniach opinia o skazanym sporządzone przez osoby uprawnione, zgodne z przepisami prawa 0.1.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów 0.2.(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.PODSTAWa KARY ŁĄCZNEJ Lp. Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy Kary lub środki karne podlegające łączeniu 1. wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.11.2022 r. w sprawie o sygn. II K 1537/22 kara 1 roku ograniczenia wolności 2. wyrok Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 30.12.2022 r. w sprawie o sygn. II K 1282/22 kara 1 roku ograniczenia wolności 3. wyrok Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09.05.2023 r. w sprawie o sygn. II K 408/23 kara 4 miesięcy pozbawienia wolności 4. wyrok Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 19.05.2023 r. w sprawie o sygn. II K 492/22 kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych 5. wyrok Sądu Rejonowego w Biskupcu z dnia 28.03.2023 r. w sprawie o sygn. II K 199/22 kara 7 miesięcy pozbawienia wolności, kara 2 miesięcy pozbawienia wolności dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej Sąd połączył skazanemu orzeczone we wskazanych wyrokach kary zgodnie z treściąart. 85§1 kk, albowiem przestępstwa objęte łączonymi wyrokami zostały popełnione przed wydaniem pierwszego z łączonych wyroków w sprawie II K 1537/22, tj. przed dniem 16 listopada 2022 r. Przez pojęcie „pierwszy wyrok”, do którego ustawodawca odwołuje się wart. 85 kknależy rozumieć pierwsze skazanie za przestępstwa należące do grupy czynów nieprzedzielonych żadnym wyrokiem skazującym. Zgodnie z treściąart. 87 §1 kkw razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Sąd połączył zatem kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach II K 408/23, II K 492/22, II K 199/22 i kary ograniczenia wolności orzeczone w sprawach II K 1537/22, II K 1282/22 orzekając wobec skazanego karę łączną pozbawienia wolności. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 czerwca 2019 r. sygn. akt P 20/17 (Dz.U.2019.1135), uznałart. 87 § 1 kkza niezgodny zart. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji RPjedynie w zakresie, w jakim nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, po dokonaniu oceny sytuacji skazanego, jego sylwetki kryminologicznej, właściwości, warunków osobistych i postawy, z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary celowym jest zastosowanie w niniejszej sprawieart. 87§1 kk. Sąd miał przy tym na uwadze fakt, że skazany uchylał się od wykonywania uprzednio orzeczonych wobec niego kar ograniczenia wolności w sprawach II K 2093/19 i II K 214/21 i dokonano określenia kar zastępczych pozbawienia wolności. Sąd na podstawieart. 90 § 2 kkw zw. zart. 85§ 1 kkpołączył orzeczone w sprawach II K 199/22 i II K 492/22 zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. 1.WYMIAR KARY Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej Kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności została orzeczona na zasadzie asperacji – polegającej na zaostrzeniu najsurowszej z wymierzonych kar (8 miesięcy pozbawienie wolności), zgodnie z treściąart. 86§1 kk, który zakłada orzekanie kary łącznej w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (9 m-cy) do ich sumy (2 lata i 9 m-cy). - bliskość czasowa czynów, - pozytywna opinia z zakładu karnego, - dotychczasowy naganny tryb życia, w tym wielokrotna karalność 1.Wymiar Środka karnego Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego Sąd wymierzył łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio zgodnie z treściąart. 88 kk. 1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU łĄCZNym Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności IV zaliczenie skazanemu dotychczas wykonanej kary pozbawienia wolności w sprawie II K 408/23 na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności III pozostawienie do odrębnego wykonania pozostałych rozstrzygnięć zawartych w łączonych wyrokach V Sąd zgodnie z treściąart. 577 kpkumorzył postępowanie w części dot. wyroków w sprawach II K 2093/19, II K 214/19 i II K 375/23, bowiem wyroki w sprawach K 2093/19 i II K 214/19 zapadły odpowiednio w dniu 18.08.2020 r. i 24.03.2021 r., a więc przed popełnieniem czynu w sprawie II K 1537/22 (przed 19.10.2021 r.), zaś czyn w sprawie II K 375/23 popełniony został w dniu 13 maja 2023 r., a więc już po wydaniu pierwszego chronologicznie wyroku w sprawie II K 1537/22 w odniesieniu do wyodrębnionej grupy pozostających w zbiegu realnym przestępstw objętych prawomocnymi wyrokami jednostkowymi w sprawach II K 1537/22, II K 1282/22, II K 408/23, II K 492/22, II K 199/22. „Pierwszy wyrok” skazujący wyklucza możliwość połącznia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z kara wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego wydaniu. 1.KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności VI zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.M. K.wynagrodzenia za reprezentowanie skazanego z urzędu, na podstawieart. 29 ust 1 ustawy Prawo o adwokaturzew zw. z § 11 ust. 5 i §17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. VII Zwolnienie skazanego z kosztów sądowych –przebywa w zakładzie karnym. 1.PODPIS

15/051515/0001006/K

Sąd Rejonowy w Kętrzynie

II Wydział Karny

154505300000503_I_C_001370_2023_Uz_2024-01-22_001

I C 1370/23

2024-01-22 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:08.0 CET

2024-02-06 08:47:20.0 CET

15450530

503

DECISION, REASON

Sygnatura akt I C 1366/23 POSTANOWIENIE Dnia 22 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Z. .pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę postanawia: 1 na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Pałaszewska-Kruk" xPublisher="ipalaszewska" xEditorFullName="Izabela Pałaszewska-Kruk" xEditor="ipalaszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/450530/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="001370" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt I C 1366/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 22 stycznia 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>Z.</xAnon>.pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) spółce akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana Dz.Urz.UE C z 2010 r., nr 83, s. 47) zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o rozpatrzenie następujących pytań w trybie prejudycjalnym:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>czy art. 22 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE L z 2008 r., nr 133, s. 66) należy rozumieć w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które umożliwiają konsumentowi zbycie uprawnień przyznanych mu na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę na rzecz podmiotu trzeciego niebędącego konsumentem?</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (wersja skonsolidowana Dz.Urz. UE L z 1993 r., nr 95, s. 29) należy interpretować w ten sposób, że obowiązek sądu zbadania z urzędu nieuczciwego charakteru warunku umownego dotyczy również warunku umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy konsumentem a podmiotem trzecim, jeśli w postępowaniu przed sądem podmiot trzeci powołuje się na tę umowę jako podstawę swojej legitymacji w występowaniu przeciwko przedsiębiorcy będącemu pierwotnym kontrahentem konsumenta?</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 3(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 3<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> zawiesić postępowanie w sprawie do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przedmiocie pytań w trybie prejudycjalnym, zawartych w punkcie I (pierwszym) postanowienia.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>Oznaczenie Sądu odsyłającego</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie</xText> </xUnit> <xText>I Wydział Cywilny</xText> <xText><xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>, Polska</xText> <xText>tel. +48 22 553 90 00, fax +48 22 55 39 579</xText> <xText>e-mail (do wydziału): <xAnon>(...)</xAnon>.sr.gov.pl</xText> <xText>Skład Sądu: asesor sądowy Przemysław Jadłowski,</xText> <xText>(e-mail: <xAnon>(...)</xAnon>.sr.gov.pl)</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>Strony postępowania</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Powód: <xAnon>Z.</xAnon>.pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>, Polska</xText> <xText>numer Krajowego Rejestru Sądowego: <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>pełnomocnik: radca prawny <xAnon>A. T.</xAnon> (numer wpisu na listę radców prawnych: WA-<xAnon> (...)</xAnon>)</xText> <xText><xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>, Polska</xText> <xText>tel. +48 <xAnon>(...)</xAnon>, e-mail: <xAnon>(...)</xAnon>.pl</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>Pozwany: <xAnon> (...) Bank (...) spółka akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> </xUnit> <xText><xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>, Polska</xText> <xText>numer Krajowego Rejestru Sądowego: <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>pełnomocnik: radca prawny <xAnon>S. S.</xAnon> (numer wpisu na listę radców prawnych: WA-<xAnon> (...)</xAnon>)</xText> <xText>Departament Prawny, <xAnon>ul. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)-(...) W.</xAnon>, Polska</xText> <xText>tel. +48 <xAnon>(...)</xAnon>, e-mail: <xAnon>(...)</xAnon>.pl</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>Przebieg postępowania głównego</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>Pozwem z dnia 3 października 2023 roku (data złożenia w Biurze Podawczym Sądu), powód <xAnon>Z.</xAnon>.pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (dalej również: powód, <xAnon>Z.</xAnon>.pl sp. z o.o.) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego <xAnon> (...) Bank (...) spółka akcyjna</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> (dalej również: pozwany, Bank) kwotę 4537,45 zł (ok. 1050 euro) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2023 roku i kosztami procesu.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, konsument przeniósł na jego rzecz uprawnienie do żądania od pozwanego wszelkich roszczeń pieniężnych przysługujących konsumentowi wobec pozwanego z tytułu rozliczeń wynikających z zastosowania sankcji darmowego kredytu, o której mowa w art. 45 ust. 1 polskiej ustawy o kredycie konsumenckim, w tym wierzytelności istniejące i przyszłe.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText>Wskazał nadto, że w zawartej umowie kredytu z dnia 13 września 2018 roku pozwany nie wykonał prawidłowo obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 polskiej ustawy o kredycie konsumenckim (stanowiącego implementację art. 10 dyrektywy 2008/48/WE). Tym samym, zgodnie z przepisami prawa krajowego stanowiącymi implementację art. 23 dyrektywy 2008/48/WE, konsumentowi przysługuje uprawnienie do złożenia pozwanemu oświadczenia na mocy którego nie będzie on obowiązany jedynie do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText>W odpowiedzi na pozew z dnia 4 grudnia 2023 roku (data wpływu do Sądu), Bank wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł, że nie doszło do naruszenia obowiązków informacyjnych wobec konsumenta, wskazując, że wykonał wszystkie obowiązki informacyjne wynikające z dyrektywy 2008/48/WE i ustawy o kredycie konsumenckim. Nadto, wskazał, że nie doszło do skutecznego przelewu (cesji) wierzytelności na rzecz <xAnon>Z.</xAnon>.pl sp. z o.o., albowiem natura zobowiązania wyklucza cesję tej wierzytelności.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">8</xName> <xText>Z treści dokumentów dołączonych do pozwu wynika, że w dniu 31 marca 2023 roku, konsument zawarł ze <xAnon>Z.</xAnon>.pl sp. z o.o. umowę cesji, na mocy której przeniósł on na cesjonariusza wszelkie wierzytelności pieniężne, w szczególności w zakresie zwrotu odsetek umownych, prowizji i innych kosztów kredytu naliczonych przez kredytodawcę, wraz z przynależnymi do tej wierzytelności prawami (m.in. odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej) przysługujące mu w stosunku do Banku i jego następców prawnych z tytułu wszelkich roszczeń wynikających z zastosowania sankcji kredytu darmowego, określonej w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do umowy z dnia 13 września 2018 roku, skutków abuzywności lub nieważności postanowień umowy, istniejących lub przyszłych. Jednocześnie, w umowie zastrzeżono, że <xAnon>Z.</xAnon>.pl sp. z o.o. przysługuje 50% wartości wierzytelności obejmującej żądanie główne odzyskanej od Banku w związku z realizacją umowy, nadto przysługują mu wszystkie zasądzone koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText><xBx>Prawo Unii:</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">9</xName> <xText>Motyw 47. dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE L z 2008 r., nr 133, s. 66, dalej: dyrektywa 2008/48/WE):</xText> </xUnit> <xText>Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i zapewnić ich wdrożenie. Wybór sankcji pozostaje w gestii państw członkowskich, lecz przewidziane sankcje powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">10</xName> <xText>Art. 22 ust. 1 i 2 dyrektywy 2008/48/WE:</xText> </xUnit> <xText>W zakresie, w jakim niniejsza dyrektywa zawiera zharmonizowane przepisy, państwa członkowskie nie mogą utrzymywać w swoim prawie krajowym ani wprowadzać do niego przepisów odbiegających od przepisów określonych w niniejszej dyrektywie. Art. 16a ust. 3 i 4 nie uniemożliwiają państwom członkowskim utrzymania lub wprowadzenia bardziej rygorystycznych przepisów w celu ochrony konsumentów.</xText> <xText>Państwa członkowskie zapewniają, by konsumenci nie mogli zrzekać się praw przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę lub do niej się odnoszących.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">11</xName> <xText>Art. 23 dyrektywy 2008/48/WE:</xText> </xUnit> <xText>Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia stosowania tych sankcji. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">12</xName> <xText>Art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (wersja skonsolidowana Dz.Urz. UE L z 1993 r., nr 95, s. 29, dalej: dyrektywa 93/13):</xText> </xUnit> <xText>Państwa Członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">13</xName> <xText>Art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13:</xText> </xUnit> <xText>Zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów Państwa Członkowskie zapewnią stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText><xBx>Prawo krajowe:</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">14</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 45;art. 45 ust. 1" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">Art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim</xLexLink> (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1028 ze zm., dalej: <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20111260715" xTitle="Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715">ustawa o kredycie konsumenckim</xLexLink>:</xText> </xUnit> <xText>W przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">15</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 509;art. 509 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 509 § 1</xLexLink> polskiego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>:</xText> </xUnit> <xText>Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText><xBx>Przyczyny, dla których zadano pytanie i stanowisko sądu odsyłającego:</xBx></xText> </xUnit> <xText><xUx>W zakresie pytanie pierwszego:</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">16</xName> <xText>W zakreślonym powyżej stanie faktycznym, Sąd odsyłający w pierwszej kolejności powziął wątpliwość, co do wykładni art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. Istota tej wątpliwości sprowadza się do tego, czy zakaz zrzekania się przez konsumentów praw przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę lub do niej się odnoszących obejmuje również zakaz cedowania tych praw na podmiot trzeci, który – jak w postępowaniu głównym – będzie dochodzić tych praw we własnym imieniu, a następnie pobierze wynagrodzenie w wysokości 50% uzyskanych kwot, zaś pozostałe 50% zwróci konsumentowi.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">17</xName> <xText>W polskim porządku prawnym sankcją wynikającą z naruszenia istotnej części przepisów obejmujących obowiązek informacyjny kredytodawcy przy zawarciu umowy kredytu konsumenckiego (która to sankcja wdrożona została jako implementacja art. 23 dyrektywy 2008/48/WE) jest tzw. sankcja kredytu darmowego. Uregulowana ona została w przytoczonym powyżej art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim i sprowadza się do przyjęcia, że w razie naruszenia obowiązków informacyjnych, konsument może złożyć kredytodawcy oświadczenie, na mocy którego zwróci jedynie kapitał kredytu i nie będzie zobowiązany do zwrotu odsetek oraz kosztów pozaodsetkowych. Sankcję tę Sąd odsyłający uznaje za sankcję mającą skuteczny, proporcjonalny i odstraszający charakter. Analogiczna sankcja była przedmiotem oceny Trybunału Sprawiedliwości w wyroku z dnia 9 listopada 2016 r. w sprawie <xAnon>(...)</xAnon> a.s. przeciwko <xAnon>K. B.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>), w którym to wyroku Trybunał uznał, że omawiany przepis należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przewidziało w uregulowaniu krajowym, że w wypadku gdy umowa o kredyt nie zawiera wszystkich elementów wymaganych w art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, umowę tę uważa się za nieoprocentowaną i bezpłatną, o ile chodzi o element, którego brak może podważyć możliwość dokonania przez konsumenta oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">18</xName> <xText>Skorzystanie z sankcji kredytu darmowego polega na tym, że – jak już wspomniano – konsument składa oświadczenie skierowane do Banku o zamiarze skorzystania z niej, na skutek czego Bank traci uprawnienie do żądania odsetek i kosztów pozaodsetkowych, a jeśli zostały już one opłacone: konsument ma prawo żądać zwrotu wskazanych kwot. Ta ostatnia sytuacja ma miejsce w postępowaniu głównym.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">19</xName> <xText>W postępowaniu głównym, konsument spłacił całość kosztów kredytu, następnie zawarł umowę na mocy której przelał na rzecz powoda roszczenie o zwrot uiszczonych na rzecz Banku kwot celem ich odzyskania, a powodowi za odzyskanie tych należności przysługuje 50% wartości wierzytelności obejmującej żądanie główne odzyskanej od Banku w związku z realizacją umowy, nadto przysługują mu wszystkie zasądzone koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">20</xName> <xText>Tak skonstruowana umowa cesji nie sprzeciwia się prawu krajowemu. Wynika bowiem z niego, że za wyjątkiem sytuacji, gdy sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wierzyciel ma możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Sąd odsyłający powziął jednak wątpliwości, czy wyżej określona konstrukcja prawna – mimo swej dopuszczalności w prawie krajowym – nie pozostaje w sprzeczności z treścią art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">21</xName> <xText>Uprawnienie, o którym mowa w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi prawo przyznane konsumentowi na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę w rozumieniu art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. Oznacza to, że art. 22 ust. 2 dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, ażeby przepisy prawa krajowego uprawniały konsumenta do zrzeczenia się przedmiotowego uprawnienia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">22</xName> <xText>Nie ulega wątpliwości, że zasadniczym celem przepisów dyrektywy 2008/48/WE jest ochrona konsumenta jako kredytobiorcy. Tak również, ochronny charakter ma art. 22 ust. 2 wskazanej dyrektywy. Jego treść sprowadza się do uniemożliwienia konsumentowi zrzeczenia się uprawnień, które prawo krajowe przyznaje mu w wykonaniu postanowień dyrektywy. Oznacza to, że konsument, mocą swojego oświadczenia, nie może wskazać, że nie będzie korzystać z przyznanego mu uprawnienia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">23</xName> <xText>Istota wątpliwości w zakresie wykładni prawa Unii, które powziął w toku rozpoznawania sprawy w postępowaniu głównym Sąd odsyłający sprowadza się jednak do tego, czy pod pojęciem zrzeczenia się praw przyznanych dyrektywą rozumieć należy jedynie ich zrzeczenie się wobec kredytodawcy, czy również ich przeniesienie na inną osobę, niebędącą konsumentem.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">24</xName> <xText>W ocenie Sądu odsyłające istnieją argumenty przemawiające za koniecznością szerokiego rozumienia pojęcia zrzeczenia się, o którym mowa w art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE, w którym to pojęciu będzie się mieścić również odstąpienie tego prawa na rzecz innej osoby.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">25</xName> <xText>Po pierwsze, wskazać należy na zasadniczy cel dyrektywy, jakim jest ochrona konsumenta przed nieuczciwymi postanowieniami zawartymi w umowach kredytowych. Nie jest zaś z pewnością celem przedmiotowej dyrektywy pozyskanie źródła wzbogacenia dla podmiotów trzecich, niebędących stroną umowy kredytu. Poprzez rozwój rynku skupu od konsumentów wierzytelności z uprawnień konsumentów wynikających z dyrektywy 2008/48/WE – który to rynek rokrocznie się w Polsce rozwija i uczestniczą w nim nowe podmioty – wierzytelność ta odrywa się zupełnie od celu ochronnego i staje się przedmiotem profesjonalnego obrotu i dochodzenia przez wyspecjalizowane w tym celu podmioty, zaś konsumenci otrzymują jedynie niewielką jej część w zamian za zgodę na dochodzenie przynależnego im roszczenia podmiotowi trzeciemu. Dochodzenie tego typu roszczeń przez takie podmioty – w ocenie Sądu odsyłającego – nie mieści się już w celu dyrektywy 2009/48/WE.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">26</xName> <xText>Po drugie, wskazać należy, że w innych aktach prawa Unii mających za przedmiot ochronę praw słabszej strony stosunku prawnego nie zawierają przepisów analogicznych do art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. W szczególności, analogicznego przepisu nie zawiera dyrektywa 93/13 (ale też np. rozporządzenie 261/2004/WE). Mimo to, nie budzi wątpliwości, że strony nie mogą w drodze umowy wyłączyć stosowania przepisów chroniących słabszą stronę, a strona ta (w dyrektywie 93/13 – konsument, a w rozporządzeniu 261/2004 – pasażer) nie może oświadczyć, że nie będzie korzystać w przyszłości z przyznanych jej mocą prawa Unii środków prawnych. Gdyby więc cel regulacji art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE miał ograniczać się do niemożności złożenia przez konsumenta oświadczenia skierowanego do kredytobiorcy, że nie będzie korzystać z uprawnień przewidzianych w przepisach prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę 2008/48/WE lub odnoszących się do niej – przepis ten byłby w istocie zbędny, albowiem nawet bez niego oczywistym byłoby, że konsument przy zawieraniu umowy nie może oświadczyć, że nie będzie korzystać z praw wynikających z dyrektywy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">27</xName> <xText>W dotychczasowym orzecznictwie, Trybunał nie odnosił się bezpośrednio do znaczenia normatywnego art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. W wyroku z dnia 11 września 2019 roku w sprawie <xAnon> (...) sp. z o.o.</xAnon> przeciwko Spółdzielczej <xAnon>(...)</xAnon> im. <xAnon>F. S.</xAnon>, <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> i <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>) nie zakwestionował co prawda uprawnienia innego podmiotu zajmującego się analogiczną działalnością do dochodzenia nabytego roszczenia wynikającego z innego przepisu dyrektywy (art. 16 ust. 1), jednakowoż kwestia ta w ogóle nie była przedmiotem zapytania sądu odsyłającego w tamtej sprawie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">28</xName> <xText>Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu odsyłającego istotne jest rozstrzygnięcie, czy podmioty takie jak powód w niniejszej sprawie w ogóle mogą zawierać z konsumentami umowy, na mocy których konsumenci przekażą na nich uprawnienie do dochodzenia praw wynikających z przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę 2008/48/WE lub do niej się odnoszących.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> <xUx>W zakresie pytania drugiego</xUx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">29</xName> <xText>Pytanie drugie zostało sformułowane na wypadek udzielenia przez Trybunał odpowiedzi odmiennej od proponowanej przez Sąd odsyłający. W takim bowiem przypadku, Sąd odsyłający zobowiązany będzie do rozpoznania nie tylko uprawnienia do zawarcia umowy cesji jako takiej, lecz treści konkretnej umowy cesji.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">30</xName> <xText>Umowa cesji (przelewu) wierzytelności z dnia 16 stycznia 2023 roku zawarta została pomiędzy powodem w postępowaniu głównym a konsumentem. Sąd odsyłający ma zasadnicze wątpliwości, czy umowa ta nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 3 dyrektywy 93/13 i – w razie potrzeby – dokona jej zbadania zgodnie z wymogami prawa Unii. Przed dokonaniem owego zbadania, Sąd odsyłający powziął jednak wątpliwość, czy jest zobowiązany (i uprawniony) do zbadania ewentualnego niedozwolonego charakteru postanowień umowy cesji w sprawie takiej jak niniejsza.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">31</xName> <xText>W orzecznictwie Trybunału wielokrotnie wskazano, że sąd krajowy obowiązany jest do zbadania z urzędu (to jest niezależnie od zarzutu konsumenta) niedozwolonego charakteru postanowień umowy zawartej z konsumentem, albowiem nieuczciwy warunek umowny nie wiąże konsumenta i że nie jest konieczne w tym względzie, żeby został on przez niego wcześniej skutecznie zaskarżony (tak wyrok z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie <xAnon>P. Z.</xAnon>. Przeciwko <xAnon>E. G.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie <xAnon>B. E.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon> (...) SA</xAnon> przeciwko <xAnon>J. C.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, wyrok z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie <xAnon>M. A.</xAnon> przeciwko <xAnon>C. C.</xAnon>, <xAnon>T. (...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, wyrok z dnia 1 października 2015 r. w sprawie <xAnon> (...)</xAnon> Bank <xAnon>(...)</xAnon>. przeciwko <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon> i wiele innych).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">32</xName> <xText>Niemniej jednak, we wskazanych sprawach istota stanowiska sprowadzała się do tego, że konsument pozostawał jedną ze stron postępowania przed sądem, a uwzględnienie z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego miało na celu zastąpienie ustanowionej w umowie formalnej równowagi praw i obowiązków stron równowagą rzeczywistą, która przywraca równość stron (tak wyrok z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>M. G.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">33</xName> <xText>W sytuacji istniejącej w postępowaniu głównym sytuacja jest jednak odmienna. Konsument nie jest bowiem stroną sporu (jest nią nabywca roszczenia), a przedmiotem orzekania w sprawie nie jest umowa cesji jako taka, lecz umowa kredytu. O ile Sąd pytający nie ma wątpliwości co do możliwości dokonania przez siebie oceny ewentualnego, niedozwolonego charakteru postanowień umowy kredytu, nabrał wątpliwości co do obowiązku i uprawnienia do zbadania niedozwolonego charakteru postanowień umowy cesji, będącej podstawą legitymacji powoda w sprawie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">34</xName> <xText>Zasadniczo bowiem, rozstrzygnięcie przez sąd, że umowa cesji nie może wiązać (lub też nie może wiązać w pełnej treści) nie będzie mieć bezpośredniego wpływu na sytuację prawną konsumenta. Ocena ta nie będzie wiązać sądu w ewentualnym postępowaniu sądowym pomiędzy konsumentem a nabywcą wierzytelności. Przeciwnie, Sąd odsyłający dostrzega, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru umowy cesji (przelewu) wierzytelności w zakresie, który prowadzić będzie do nieważności tej umowy może mieć dla konsumenta negatywne skutki, albowiem doprowadzić może do oddalenia powództwa w postępowaniu głównym (z uwagi na brak legitymacji procesowej czynnej powoda będącego nabywcą wierzytelności), a – tym samym – nieuzyskania przez niego nawet ujętej w umowie części dochodzonego roszczenia.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">35</xName> <xText>Trybunał wypowiadał się już o sytuacji, w której stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowień umowy zawartej z konsumentem może skutkować pokrzywdzeniem (pogorszeniem sytuacji) konsumenta. W wyroku z dnia 29 kwietnia 2021 r. w sprawie I.W i R.W. przeciwko <xAnon> Bankowi (...) S.A.</xAnon> (<xAnon>(...)</xAnon>, <xAnon>(...)</xAnon>) wskazał bowiem, że do sądu krajowego, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, należy poinformowanie konsumenta, w ramach krajowych norm proceduralnych i w następstwie kontradyktoryjnej debaty, o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą stwierdzenie nieważności takiej umowy, niezależnie od tego, czy konsument jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">36</xName> <xText>Niemniej jednak, sposobu tego nie sposób zastosować w sprawie niniejszej, albowiem konsument nie jest stroną umowy. Tym samym, dokonanie kontroli abuzywnego charakteru postanowienia umowy łączącej konsumenta z powodem będącym nabywcą wierzytelności dokonać by się musiało pod nieobecność konsumenta i bez możliwości zapewnienia mu udziału i możności wyrażenia swego stanowiska w sprawie.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">37</xName> <xText>Powyższe doprowadziło Sąd odsyłający do konieczności rozważenia zagadnienia, czy w takiej sprawie jest zobowiązany, ale również – czy jest uprawniony – do zbadania ewentualnego niedozwolonego charakteru postanowienia umowy cesji (przelewu) wierzytelności, będącej podstawą legitymacji procesowej czynnej w sprawie.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Przemysław Jadłowski

Izabela Pałaszewska-Kruk

Izabela Pałaszewska-Kruk

Sygnatura akt I C 1366/23 POSTANOWIENIE Dnia 22 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaZ..pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW. przeciwko(...) Bank (...) spółce akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę postanawia: 1 na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana Dz.Urz.UE C z 2010 r., nr 83, s. 47) zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o rozpatrzenie następujących pytań w trybie prejudycjalnym: a czy art. 22 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE L z 2008 r., nr 133, s. 66) należy rozumieć w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które umożliwiają konsumentowi zbycie uprawnień przyznanych mu na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę na rzecz podmiotu trzeciego niebędącego konsumentem? b czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (wersja skonsolidowana Dz.Urz. UE L z 1993 r., nr 95, s. 29) należy interpretować w ten sposób, że obowiązek sądu zbadania z urzędu nieuczciwego charakteru warunku umownego dotyczy również warunku umowy cesji wierzytelności zawartej pomiędzy konsumentem a podmiotem trzecim, jeśli w postępowaniu przed sądem podmiot trzeci powołuje się na tę umowę jako podstawę swojej legitymacji w występowaniu przeciwko przedsiębiorcy będącemu pierwotnym kontrahentem konsumenta? 2 na podstawieart. 177 § 1 pkt 31k.p.c.zawiesić postępowanie w sprawie do czasu zakończenia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przedmiocie pytań w trybie prejudycjalnym, zawartych w punkcie I (pierwszym) postanowienia. UZASADNIENIE I Oznaczenie Sądu odsyłającego 1 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny ul. (...),(...)-(...) W., Polska tel. +48 22 553 90 00, fax +48 22 55 39 579 e-mail (do wydziału):(...).sr.gov.pl Skład Sądu: asesor sądowy Przemysław Jadłowski, (e-mail:(...).sr.gov.pl) II Strony postępowania 2 Powód:Z..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW. ul. (...),(...)-(...) W., Polska numer Krajowego Rejestru Sądowego:(...) pełnomocnik: radca prawnyA. T.(numer wpisu na listę radców prawnych: WA-(...)) ul. (...),(...)-(...) W., Polska tel. +48(...), e-mail:(...).pl 3 Pozwany:(...) Bank (...) spółka akcyjnaz siedzibą wW. ul. (...),(...)-(...) W., Polska numer Krajowego Rejestru Sądowego:(...) pełnomocnik: radca prawnyS. S.(numer wpisu na listę radców prawnych: WA-(...)) Departament Prawny,ul. (...),(...)-(...) W., Polska tel. +48(...), e-mail:(...).pl III Przebieg postępowania głównego 4 Pozwem z dnia 3 października 2023 roku (data złożenia w Biurze Podawczym Sądu), powódZ..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wW.(dalej również: powód,Z..pl sp. z o.o.) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego(...) Bank (...) spółka akcyjnaz siedzibą wW.(dalej również: pozwany, Bank) kwotę 4537,45 zł (ok. 1050 euro) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2023 roku i kosztami procesu. 5 W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, konsument przeniósł na jego rzecz uprawnienie do żądania od pozwanego wszelkich roszczeń pieniężnych przysługujących konsumentowi wobec pozwanego z tytułu rozliczeń wynikających z zastosowania sankcji darmowego kredytu, o której mowa w art. 45 ust. 1 polskiej ustawy o kredycie konsumenckim, w tym wierzytelności istniejące i przyszłe. 6 Wskazał nadto, że w zawartej umowie kredytu z dnia 13 września 2018 roku pozwany nie wykonał prawidłowo obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 polskiej ustawy o kredycie konsumenckim (stanowiącego implementację art. 10 dyrektywy 2008/48/WE). Tym samym, zgodnie z przepisami prawa krajowego stanowiącymi implementację art. 23 dyrektywy 2008/48/WE, konsumentowi przysługuje uprawnienie do złożenia pozwanemu oświadczenia na mocy którego nie będzie on obowiązany jedynie do zwrotu kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. 7 W odpowiedzi na pozew z dnia 4 grudnia 2023 roku (data wpływu do Sądu), Bank wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł, że nie doszło do naruszenia obowiązków informacyjnych wobec konsumenta, wskazując, że wykonał wszystkie obowiązki informacyjne wynikające z dyrektywy 2008/48/WE i ustawy o kredycie konsumenckim. Nadto, wskazał, że nie doszło do skutecznego przelewu (cesji) wierzytelności na rzeczZ..pl sp. z o.o., albowiem natura zobowiązania wyklucza cesję tej wierzytelności. 8 Z treści dokumentów dołączonych do pozwu wynika, że w dniu 31 marca 2023 roku, konsument zawarł zeZ..pl sp. z o.o. umowę cesji, na mocy której przeniósł on na cesjonariusza wszelkie wierzytelności pieniężne, w szczególności w zakresie zwrotu odsetek umownych, prowizji i innych kosztów kredytu naliczonych przez kredytodawcę, wraz z przynależnymi do tej wierzytelności prawami (m.in. odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej) przysługujące mu w stosunku do Banku i jego następców prawnych z tytułu wszelkich roszczeń wynikających z zastosowania sankcji kredytu darmowego, określonej w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w stosunku do umowy z dnia 13 września 2018 roku, skutków abuzywności lub nieważności postanowień umowy, istniejących lub przyszłych. Jednocześnie, w umowie zastrzeżono, żeZ..pl sp. z o.o. przysługuje 50% wartości wierzytelności obejmującej żądanie główne odzyskanej od Banku w związku z realizacją umowy, nadto przysługują mu wszystkie zasądzone koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego. IV Prawo Unii: 9 Motyw 47. dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz.UE L z 2008 r., nr 133, s. 66, dalej: dyrektywa 2008/48/WE): Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i zapewnić ich wdrożenie. Wybór sankcji pozostaje w gestii państw członkowskich, lecz przewidziane sankcje powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. 10 Art. 22 ust. 1 i 2 dyrektywy 2008/48/WE: W zakresie, w jakim niniejsza dyrektywa zawiera zharmonizowane przepisy, państwa członkowskie nie mogą utrzymywać w swoim prawie krajowym ani wprowadzać do niego przepisów odbiegających od przepisów określonych w niniejszej dyrektywie. Art. 16a ust. 3 i 4 nie uniemożliwiają państwom członkowskim utrzymania lub wprowadzenia bardziej rygorystycznych przepisów w celu ochrony konsumentów. Państwa członkowskie zapewniają, by konsumenci nie mogli zrzekać się praw przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę lub do niej się odnoszących. 11 Art. 23 dyrektywy 2008/48/WE: Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i podejmują wszelkie niezbędne działania w celu zapewnienia stosowania tych sankcji. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. 12 Art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (wersja skonsolidowana Dz.Urz. UE L z 1993 r., nr 95, s. 29, dalej: dyrektywa 93/13): Państwa Członkowskie stanowią, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków. 13 Art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13: Zarówno w interesie konsumentów, jak i konkurentów Państwa Członkowskie zapewnią stosowne i skuteczne środki mające na celu zapobieganie dalszemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami. V Prawo krajowe: 14 Art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1028 ze zm., dalej:ustawa o kredycie konsumenckim: W przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. 15 Art. 509 § 1polskiegokodeksu cywilnego: Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. VI Przyczyny, dla których zadano pytanie i stanowisko sądu odsyłającego: W zakresie pytanie pierwszego: 16 W zakreślonym powyżej stanie faktycznym, Sąd odsyłający w pierwszej kolejności powziął wątpliwość, co do wykładni art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. Istota tej wątpliwości sprowadza się do tego, czy zakaz zrzekania się przez konsumentów praw przyznanych im na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie niniejszą dyrektywę lub do niej się odnoszących obejmuje również zakaz cedowania tych praw na podmiot trzeci, który – jak w postępowaniu głównym – będzie dochodzić tych praw we własnym imieniu, a następnie pobierze wynagrodzenie w wysokości 50% uzyskanych kwot, zaś pozostałe 50% zwróci konsumentowi. 17 W polskim porządku prawnym sankcją wynikającą z naruszenia istotnej części przepisów obejmujących obowiązek informacyjny kredytodawcy przy zawarciu umowy kredytu konsumenckiego (która to sankcja wdrożona została jako implementacja art. 23 dyrektywy 2008/48/WE) jest tzw. sankcja kredytu darmowego. Uregulowana ona została w przytoczonym powyżej art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim i sprowadza się do przyjęcia, że w razie naruszenia obowiązków informacyjnych, konsument może złożyć kredytodawcy oświadczenie, na mocy którego zwróci jedynie kapitał kredytu i nie będzie zobowiązany do zwrotu odsetek oraz kosztów pozaodsetkowych. Sankcję tę Sąd odsyłający uznaje za sankcję mającą skuteczny, proporcjonalny i odstraszający charakter. Analogiczna sankcja była przedmiotem oceny Trybunału Sprawiedliwości w wyroku z dnia 9 listopada 2016 r. w sprawie(...)a.s. przeciwkoK. B.((...),(...)), w którym to wyroku Trybunał uznał, że omawiany przepis należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi on na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przewidziało w uregulowaniu krajowym, że w wypadku gdy umowa o kredyt nie zawiera wszystkich elementów wymaganych w art. 10 ust. 2 tej dyrektywy, umowę tę uważa się za nieoprocentowaną i bezpłatną, o ile chodzi o element, którego brak może podważyć możliwość dokonania przez konsumenta oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania. 18 Skorzystanie z sankcji kredytu darmowego polega na tym, że – jak już wspomniano – konsument składa oświadczenie skierowane do Banku o zamiarze skorzystania z niej, na skutek czego Bank traci uprawnienie do żądania odsetek i kosztów pozaodsetkowych, a jeśli zostały już one opłacone: konsument ma prawo żądać zwrotu wskazanych kwot. Ta ostatnia sytuacja ma miejsce w postępowaniu głównym. 19 W postępowaniu głównym, konsument spłacił całość kosztów kredytu, następnie zawarł umowę na mocy której przelał na rzecz powoda roszczenie o zwrot uiszczonych na rzecz Banku kwot celem ich odzyskania, a powodowi za odzyskanie tych należności przysługuje 50% wartości wierzytelności obejmującej żądanie główne odzyskanej od Banku w związku z realizacją umowy, nadto przysługują mu wszystkie zasądzone koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego. 20 Tak skonstruowana umowa cesji nie sprzeciwia się prawu krajowemu. Wynika bowiem z niego, że za wyjątkiem sytuacji, gdy sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wierzyciel ma możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Sąd odsyłający powziął jednak wątpliwości, czy wyżej określona konstrukcja prawna – mimo swej dopuszczalności w prawie krajowym – nie pozostaje w sprzeczności z treścią art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. 21 Uprawnienie, o którym mowa w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi prawo przyznane konsumentowi na mocy przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę w rozumieniu art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. Oznacza to, że art. 22 ust. 2 dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, ażeby przepisy prawa krajowego uprawniały konsumenta do zrzeczenia się przedmiotowego uprawnienia. 22 Nie ulega wątpliwości, że zasadniczym celem przepisów dyrektywy 2008/48/WE jest ochrona konsumenta jako kredytobiorcy. Tak również, ochronny charakter ma art. 22 ust. 2 wskazanej dyrektywy. Jego treść sprowadza się do uniemożliwienia konsumentowi zrzeczenia się uprawnień, które prawo krajowe przyznaje mu w wykonaniu postanowień dyrektywy. Oznacza to, że konsument, mocą swojego oświadczenia, nie może wskazać, że nie będzie korzystać z przyznanego mu uprawnienia. 23 Istota wątpliwości w zakresie wykładni prawa Unii, które powziął w toku rozpoznawania sprawy w postępowaniu głównym Sąd odsyłający sprowadza się jednak do tego, czy pod pojęciem zrzeczenia się praw przyznanych dyrektywą rozumieć należy jedynie ich zrzeczenie się wobec kredytodawcy, czy również ich przeniesienie na inną osobę, niebędącą konsumentem. 24 W ocenie Sądu odsyłające istnieją argumenty przemawiające za koniecznością szerokiego rozumienia pojęcia zrzeczenia się, o którym mowa w art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE, w którym to pojęciu będzie się mieścić również odstąpienie tego prawa na rzecz innej osoby. 25 Po pierwsze, wskazać należy na zasadniczy cel dyrektywy, jakim jest ochrona konsumenta przed nieuczciwymi postanowieniami zawartymi w umowach kredytowych. Nie jest zaś z pewnością celem przedmiotowej dyrektywy pozyskanie źródła wzbogacenia dla podmiotów trzecich, niebędących stroną umowy kredytu. Poprzez rozwój rynku skupu od konsumentów wierzytelności z uprawnień konsumentów wynikających z dyrektywy 2008/48/WE – który to rynek rokrocznie się w Polsce rozwija i uczestniczą w nim nowe podmioty – wierzytelność ta odrywa się zupełnie od celu ochronnego i staje się przedmiotem profesjonalnego obrotu i dochodzenia przez wyspecjalizowane w tym celu podmioty, zaś konsumenci otrzymują jedynie niewielką jej część w zamian za zgodę na dochodzenie przynależnego im roszczenia podmiotowi trzeciemu. Dochodzenie tego typu roszczeń przez takie podmioty – w ocenie Sądu odsyłającego – nie mieści się już w celu dyrektywy 2009/48/WE. 26 Po drugie, wskazać należy, że w innych aktach prawa Unii mających za przedmiot ochronę praw słabszej strony stosunku prawnego nie zawierają przepisów analogicznych do art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. W szczególności, analogicznego przepisu nie zawiera dyrektywa 93/13 (ale też np. rozporządzenie 261/2004/WE). Mimo to, nie budzi wątpliwości, że strony nie mogą w drodze umowy wyłączyć stosowania przepisów chroniących słabszą stronę, a strona ta (w dyrektywie 93/13 – konsument, a w rozporządzeniu 261/2004 – pasażer) nie może oświadczyć, że nie będzie korzystać w przyszłości z przyznanych jej mocą prawa Unii środków prawnych. Gdyby więc cel regulacji art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE miał ograniczać się do niemożności złożenia przez konsumenta oświadczenia skierowanego do kredytobiorcy, że nie będzie korzystać z uprawnień przewidzianych w przepisach prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę 2008/48/WE lub odnoszących się do niej – przepis ten byłby w istocie zbędny, albowiem nawet bez niego oczywistym byłoby, że konsument przy zawieraniu umowy nie może oświadczyć, że nie będzie korzystać z praw wynikających z dyrektywy. 27 W dotychczasowym orzecznictwie, Trybunał nie odnosił się bezpośrednio do znaczenia normatywnego art. 22 ust. 2 dyrektywy 2008/48/WE. W wyroku z dnia 11 września 2019 roku w sprawie(...) sp. z o.o.przeciwko Spółdzielczej(...)im.F. S.,(...) Bank S.A.i(...) S.A.((...),(...)) nie zakwestionował co prawda uprawnienia innego podmiotu zajmującego się analogiczną działalnością do dochodzenia nabytego roszczenia wynikającego z innego przepisu dyrektywy (art. 16 ust. 1), jednakowoż kwestia ta w ogóle nie była przedmiotem zapytania sądu odsyłającego w tamtej sprawie. 28 Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu odsyłającego istotne jest rozstrzygnięcie, czy podmioty takie jak powód w niniejszej sprawie w ogóle mogą zawierać z konsumentami umowy, na mocy których konsumenci przekażą na nich uprawnienie do dochodzenia praw wynikających z przepisów prawa krajowego wprowadzających w życie dyrektywę 2008/48/WE lub do niej się odnoszących. W zakresie pytania drugiego 29 Pytanie drugie zostało sformułowane na wypadek udzielenia przez Trybunał odpowiedzi odmiennej od proponowanej przez Sąd odsyłający. W takim bowiem przypadku, Sąd odsyłający zobowiązany będzie do rozpoznania nie tylko uprawnienia do zawarcia umowy cesji jako takiej, lecz treści konkretnej umowy cesji. 30 Umowa cesji (przelewu) wierzytelności z dnia 16 stycznia 2023 roku zawarta została pomiędzy powodem w postępowaniu głównym a konsumentem. Sąd odsyłający ma zasadnicze wątpliwości, czy umowa ta nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 3 dyrektywy 93/13 i – w razie potrzeby – dokona jej zbadania zgodnie z wymogami prawa Unii. Przed dokonaniem owego zbadania, Sąd odsyłający powziął jednak wątpliwość, czy jest zobowiązany (i uprawniony) do zbadania ewentualnego niedozwolonego charakteru postanowień umowy cesji w sprawie takiej jak niniejsza. 31 W orzecznictwie Trybunału wielokrotnie wskazano, że sąd krajowy obowiązany jest do zbadania z urzędu (to jest niezależnie od zarzutu konsumenta) niedozwolonego charakteru postanowień umowy zawartej z konsumentem, albowiem nieuczciwy warunek umowny nie wiąże konsumenta i że nie jest konieczne w tym względzie, żeby został on przez niego wcześniej skutecznie zaskarżony (tak wyrok z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawieP. Z.. PrzeciwkoE. G.,(...),(...), wyrok z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawieB. E.(...)(...) SAprzeciwkoJ. C.,(...),(...), wyrok z dnia 14 marca 2013 r. w sprawieM. A.przeciwkoC. C.,T. (...),(...),(...), wyrok z dnia 1 października 2015 r. w sprawie(...)Bank(...). przeciwkoA. S.,(...),(...)i wiele innych). 32 Niemniej jednak, we wskazanych sprawach istota stanowiska sprowadzała się do tego, że konsument pozostawał jedną ze stron postępowania przed sądem, a uwzględnienie z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego miało na celu zastąpienie ustanowionej w umowie formalnej równowagi praw i obowiązków stron równowagą rzeczywistą, która przywraca równość stron (tak wyrok z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawieJ. M.iM. G.przeciwko(...) SA,(...),(...)). 33 W sytuacji istniejącej w postępowaniu głównym sytuacja jest jednak odmienna. Konsument nie jest bowiem stroną sporu (jest nią nabywca roszczenia), a przedmiotem orzekania w sprawie nie jest umowa cesji jako taka, lecz umowa kredytu. O ile Sąd pytający nie ma wątpliwości co do możliwości dokonania przez siebie oceny ewentualnego, niedozwolonego charakteru postanowień umowy kredytu, nabrał wątpliwości co do obowiązku i uprawnienia do zbadania niedozwolonego charakteru postanowień umowy cesji, będącej podstawą legitymacji powoda w sprawie. 34 Zasadniczo bowiem, rozstrzygnięcie przez sąd, że umowa cesji nie może wiązać (lub też nie może wiązać w pełnej treści) nie będzie mieć bezpośredniego wpływu na sytuację prawną konsumenta. Ocena ta nie będzie wiązać sądu w ewentualnym postępowaniu sądowym pomiędzy konsumentem a nabywcą wierzytelności. Przeciwnie, Sąd odsyłający dostrzega, że stwierdzenie niedozwolonego charakteru umowy cesji (przelewu) wierzytelności w zakresie, który prowadzić będzie do nieważności tej umowy może mieć dla konsumenta negatywne skutki, albowiem doprowadzić może do oddalenia powództwa w postępowaniu głównym (z uwagi na brak legitymacji procesowej czynnej powoda będącego nabywcą wierzytelności), a – tym samym – nieuzyskania przez niego nawet ujętej w umowie części dochodzonego roszczenia. 35 Trybunał wypowiadał się już o sytuacji, w której stwierdzenie niedozwolonego charakteru postanowień umowy zawartej z konsumentem może skutkować pokrzywdzeniem (pogorszeniem sytuacji) konsumenta. W wyroku z dnia 29 kwietnia 2021 r. w sprawie I.W i R.W. przeciwkoBankowi (...) S.A.((...),(...)) wskazał bowiem, że do sądu krajowego, który stwierdza nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem, należy poinformowanie konsumenta, w ramach krajowych norm proceduralnych i w następstwie kontradyktoryjnej debaty, o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą stwierdzenie nieważności takiej umowy, niezależnie od tego, czy konsument jest reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika. 36 Niemniej jednak, sposobu tego nie sposób zastosować w sprawie niniejszej, albowiem konsument nie jest stroną umowy. Tym samym, dokonanie kontroli abuzywnego charakteru postanowienia umowy łączącej konsumenta z powodem będącym nabywcą wierzytelności dokonać by się musiało pod nieobecność konsumenta i bez możliwości zapewnienia mu udziału i możności wyrażenia swego stanowiska w sprawie. 37 Powyższe doprowadziło Sąd odsyłający do konieczności rozważenia zagadnienia, czy w takiej sprawie jest zobowiązany, ale również – czy jest uprawniony – do zbadania ewentualnego niedozwolonego charakteru postanowienia umowy cesji (przelewu) wierzytelności, będącej podstawą legitymacji procesowej czynnej w sprawie.

15/450530/0000503/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

I Wydział Cywilny

152010000000503_I_C_000207_2023_Uz_2024-01-25_001

I C 207/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-26 17:30:03.0 CET

2024-02-26 14:31:02.0 CET

15201000

503

SENTENCE

Sygn. akt I C 207/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia (del.) Marcin Hałgas Protokolant: Dominika Grudzień po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w W. przeciwko G. G. , A. G. o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od strony powodowej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powodów G. G. i A. G. solidarnie kwotę

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Halina Widomska" xPublisher="halwid0103" xEditorFullName="Elżbieta Nalepka" xEditor="elznal0098" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="17" xFlag="published" xVolType="15/201000/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000207" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 207/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący : Sędzia (del.) Marcin Hałgas</xText> <xText>Protokolant: Dominika Grudzień</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 r. w Krakowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>G. G.</xAnon>, <xAnon>A. G.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>oddala powództwo;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od strony powodowej <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powodów <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> solidarnie kwotę 10.817,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 207/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>UZASADNIENIE<xBRx></xBRx>wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>z dnia 25 stycznia 2024 r.</xBx></xText> <xText>Strona powodowa <xAnon> (...) Spółka Akcyjna</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> w pozwie z dnia 29 grudnia 2022 r., domagała się od pozwanych <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> zasądzenia solidarnie na rzecz powódki kwoty 358.228,21 zł (na co składa się kapitał kredytu w kwocie 250.000,00 zł i wartość świadczenia Banku polegającego na umożliwieniu korzystania pozwanym z kapitału udostępnionego przez Bank, o którą to wartość pozwani są wzbogaceni kosztem powoda w wysokości 108.228,20 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 14 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Ewentualnie o zasądzenie w/w kwot in solidum, ewentualnie w częściach równych tj. 179.114,10 zł od <xAnon>G. G.</xAnon> i 179.114,11 zł od <xAnon>A. G.</xAnon> wraz z wskazanymi wyżej odsetkami.</xText> <xText>Ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia powyższego roszczenia powódka wniosła o zmianę wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności Banku od strony pozwanej z tytułu rozliczenia nieważności bądź bezskuteczności <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawartej w dniu 8 listopada 2005 r. powinna być poddana waloryzacji sądowej w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych przy uruchomieniu kredytu w ich nominalnej wysokości powódce przysługuje dodatkowe świadczenie w postaci kwoty 168.556,37 zł wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza oraz zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 168.556,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po doręczeniu pozwu do dnia zapłaty, tytułem dodatkowej kwoty ponad nominalną kwotę wypłaconego kapitału.</xText> <xText>W przypadku uznania braku podstaw do solidarności po stronie pozwanych zasądzenie od nich w/w kwoty in solidum, ewentualnie w częściach równych tj. 84.278,18 zł od <xAnon>G. G.</xAnon> i 84.278,19 zł od <xAnon>A. G.</xAnon> wraz z wskazanymi wyżej odsetkami.</xText> <xText>Obok tego strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu żądań pozwu wyjaśniono, że powódkę z pozwanymi łączy umowa kredytu indeksowanego kursem CHF. Pozwani w ramach osobnego procesu, który w II-giej instancji zakończył się wyrokiem z dnia 22 marca 2022 r. wydanym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny pod sygn. I ACa 654/22 ustalono, że umowa jest nieważna w całości, co związane jest z zawartymi w niej postanowieniami niedozwolonymi, a bez tych klauzul umowa nie była wykonalna, a rozliczenie między stronami ma nastąpić w oparciu o teorię dwóch kondykcji. Od w/w wyroku została złożona przez Bank skarga kasacyjna (I CSK 6392/22).</xText> <xText>Bank wskazał, że dostosował się do wyroków i w dniach 15 i 21 czerwca 2022 r. dokonał wpłaty kwoty zasadzonej wyrokiem wraz z odsetkami i rozliczył się z kosztów procesu.</xText> <xText>Powódka zmierza do ostatecznego rozliczenia nieważności umowy. Przedmiotem sprawy jest żądanie powódki aby pozwani zwrócili powódce kwotę kapitału kredytu oraz kwotę stanowiącą wartość dodatkowego nienależnego świadczenia, jakie zostało spełnione na ich rzecz, a to na podstawie <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> W ramach żądania ewentualnego powódka domaga się, obok zwrotu udostępnionego pozwanym kapitału, także waloryzacji sądowej tego kapitału.</xText> <xText><xBx>Pozwani <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon></xBx> w pisemnej odpowiedzi na pozew z dnia 14 kwietnia 2023 r. (k.113) wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.</xText> <xText>Pozwani zarzucili, że żądanie pozwu w zakresie tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału jest bezzasadne. Podniesiono, że powódka nie wykazała i nie udowodniła podstawy jak i wysokości tego świadczenia. Zakwestionowano możliwość dokonania waloryzacji świadczenia co do zasady i co do wysokości. Wskazano brak zubożenia powoda.</xText> <xText>Nadto pozwanie wnieśli o umorzenie roszczenia o zwrot kapitału w całości na skutek potrącenia oraz zapłaty dokonanych przez pozwanych, jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank.</xText> <xText>Pozwani podnieśli zarzut potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanym wobec <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia oraz kosztów procesu (objętą postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lipca 2022 r. sygn. akt I C 268/20 w przedmiocie kosztów procesu oraz wezwaniami do zapłaty z dnia 1 lipca 2021 r. z dnia 30 września 2021 r. i z dnia 16 maja 2022 r.) w łącznej kwocie 17.059,95 zł i 6.735,12 CHF (łącznie 46.625,14 zł). W wyniku dokonanego potrącenia w/w określone wierzytelności umorzyły się nawzajem do wysokość i wierzytelności niższej. Oświadczenie o potrąceniu pozwani złożyli pismem z dnia 25 października 2022 r. (k.164) Oświadczenie dotarło do powódki w dniu 27 października 2022 r.</xText> <xText>Pozostałą do zapłaty kwotę 203.374,86 zł pozwani uiścili w dniu 25 października 2022 r, co doprowadziło do umorzenia wierzytelności banku o zwrot kwoty kapitału w całości jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank.</xText> <xText>Strona powodowa pismem z dnia 27 października 2023 r. (k. 201) cofnęła w części dotychczasowe roszczenie wyrażone w pkt. I.1 o zapłatę co do kwoty 247.319,65 zł tytułem świadczenia w postaci kapitału kredytu wypłaconego przez powódkę stronie pozwanej wraz z odsetkami. Powódka oświadczyła, że popiera roszczenie o zapłatę w pozostałym zakresie tj. co do kwoty 2.680,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r. do dnia zapłaty.</xText> <xText>Powódka cofnęła także w całości roszczenie o zapłatę kwoty 108.228,20 zł z tytułu kosztu za korzystanie z kapitału wraz z odsetkami.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 9 listopada 2023 r. Sąd umorzył postępowanie w części, w której strona powodowa cofnęła pozew.</xText> <xText>Jednocześnie powódka zmodyfikowała dotychczasowe roszczenie ewentualne związane z waloryzacją kapitału w ten sposób, że staje się ono elementem roszczenia głównego. Tym samym powódka aktualnie dochodzi zapłaty kwoty 171.236,73 zł i wnosi o zwrot połowy nadpłaconej opłaty od pozwu.</xText> <xText>Pozwani w piśmie z dnia 6 listopada 2023 r. stanowiącym odpowiedź na modyfikację pozwu wnieśli o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych w zakresie cofniętego żądania pozwu.</xText> <xText>Ponadto wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów procesu.</xText> <xText>Pozwani podkreślili, że doszło do umorzenia roszczenia o zwrot kapitału w całości na skutek potrącenia oraz zapłaty dokonanych przez pozwanych jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank, także w zakresie kwestionowanych przez bank skapitalizowanych odsetek.</xText> <xText>Żądanie dokonania przez Sąd waloryzacji i zasądzenia zapłaty wartości wzbogacenia/waloryzacji (odsetkowego świadczenia w postaci kwoty wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza), jest bezpodstawne zarówno co do zasady jak i wysokości. Powódka nie wykazała i nie udowodniła zarówno podstawy jak i wysokości żądania dokonania waloryzacji i zapłaty wartości wzbogacenia/waloryzacji.</xText> <xText>Po modyfikacjach żądań strona powodowa domagała się ostatecznie:</xText> <xText>- zasądzenia kwoty 2680,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r.</xText> <xText>- zmiany wysokości świadczenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 kc</xLexLink></xText> <xText>- zasądzenia kwoty 171236,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej - tytułem dodatkowego świadczenia wynikającego z waloryzacji wypłaconego kapitału.</xText> <xText>Ostatecznie strony podtrzymały dotychczasowe żądania, twierdzenia i zarzuty.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText> <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> w dniu 8 listopada 2005 r. zawarli z <xAnon> (...) Bank S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>umowę nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF.</xText> <xText>Bank udzielił powodom kredytu w kwocie 250.000,00 zł waloryzowanego CHF, z przeznaczeniem na finansowanie przedpłat na poczet budowy i zakupu od Inwestora Zastępczego <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon>, położonego w <xAnon>K.</xAnon>, przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> <xAnon>budynek nr (...)</xAnon> (228.036,69 zł), sfinansowanie prac wykończeniowych przedmiotowego lokalu (16.963,31 zł) i sfinansowanie opłat okołokredytowych (5.000,00 zł). (§ 1 ust. 1 – 3)<xIx>. </xIx></xText> <xText>Umowa stanowi, m.in., że:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>okres kredytowania wynosi 360 miesięcy, tj. od dnia 8 listopada 2005 roku do dnia 10 listopada 2035 roku (§ 1 ust. 4);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wariant spłaty kredytu to równe raty kapitałowo – odsetkowe, spłacane do 10-ego dnia każdego miesiąca (§ 1 ust. 5 i 6);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>prowizja tytułem ubezpieczenia spłaty kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> <xAnon> i (...) S.A.</xAnon> 0,20% kwoty kredytu tj. 500,00 zł (§1 ust.7A)</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>na zabezpieczenie umowy kredytu ustanowiono m.in. hipotekę kaucyjną do kwoty 375.000,00 zł na nabywanej nieruchomości, przelew na rzecz mBanku praw z umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości obciążonej hipoteką, weksel własny in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową, ubezpieczenie niskiego wkładu własnego kredytu w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i tym samym opłacenie składki ubezpieczeniowej za 60-miesięczny okres ubezpieczenia w wysokości 3,50% różnicy pomiędzy wkładm własnym kredytobiorcy a wkładem wniesionym faktycznie przez kredytobiorcę tj. 1.750,00 zł, (§ 3 ust. 1-4);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wypłata kredytu miała nastąpić w sześciu transzach na wskazane w umowie rachunki bankowe w przyjętych terminach i wysokościach (§5 ust.1);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>spłata kredytu miała następować na podstawie nieodwołalnego w trakcie trwania umowy zlecenia dokonywania przelewu ze wskazanego w umowie rachunku (§ 6);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>mBank Udziela kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego przeznaczonego na cel określony w §1 ust.1 zwanego dalej kredytem, w kwocie określonej w §1 ust.2, waloryzowanego kursem kupna waluty CHF wg. tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> Kwota kredytu wyrażona w CHF jest określana na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> z dnia i godziny uruchomienia kredytu/transzy kredytu (§7 ust.1);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kredyt jest oprocentowany wg zmiennej stopy procentowej, która w dniu wydania decyzji kredytowej przez mBank ustalona jest w wysokości określonej w § 1 ust. 8 (§ 11 ust. 1);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kredyt będzie spłacany w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych w terminach i kwotach zawartych w harmonogramie spłat, który sporządzony jest w walucie frank szwajcarski (§ 12 ust. 1 i 2);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>raty kapitałowo-odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 12 ust. 5);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>kredytobiorca ma uprawnienie do dokonania wcześniejszej spłaty całości lub części kredytu, za co mBank nie pobierał prowizji (§ 14 ust.1-2);</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>integralną cześć umowy stanowił Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach „mPlanów” (§ 28).</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Zgodnie z §24 ust 2 Regulaminu wysokość każdej raty odsetkowej lub kapitałowo-odsetkowej kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanego kursem waluty obcej określona jest w tej walucie, natomiast jej spłata dokonywana jest w złotych po uprzednim jej przeliczeniu wg. kursu sprzedaży danej waluty obcej, określonym w tabeli kursowej <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na dzień spłaty.</xText> <xText>Natomiast w § 24 ust. 3 wskazano, że wysokość rat odsetkowych lub kapitałowo-odsetkowych kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanej wyrażona w złotych ulega comiesięcznej modyfikacji w zależności od kursu sprzedaży waluty obcej, wg. tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon> na dzień spłaty.</xText> <xText>Jednocześnie jak wynika z §32 ust. 3 w przypadku kredytów/pożyczek hipotecznych złotowych waloryzowanych kursem waluty obcej <xAnon> (...)</xAnon> wystawiony jest w złotych, po przeliczeniu wierzytelności mBanku na dzień sporządzenia tytułu egzekucyjnego wg. średniego kursu danej waluty obcej w tym dniu, wg. tabeli kursowej <xAnon> (...) Banku S.A.</xAnon></xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> z dnia 8 listopada 2005 r., k. 54-58, regulamin udzielania kredytów, k. 59-64</xText> <xText><xAnon>Aneksem nr (...)</xAnon> z dnia 7 marca 2007 r. strony doprecyzowały położenie nabywanej nieruchomości jako <xAnon>lokal mieszkalny nr (...)</xAnon> położony w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Następnie aneksem z dnia 11 maja 2011 r. strony dokonały zmiany warunków kredytu w zakresie m.in. oprocentowania, marży kredytu.</xText> <xText>Aneksem z dnia 31 stycznia 2015 r. strony zapewniły kredytobiorcom możliwość zmiany waluty spłaty kredytu na walutę indeksacji</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> z dn. 7.03.2007 r., k. 72, aneks z dnia 11 maja 2011 r., k. 73, aneks z 31.01.2015 r., k., 74-75</xText> <xText>Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. kat I C 268/20 zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalono, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzy <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> a <xAnon> (...) BANK S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest nieważna i zasądzono od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> kwoty 144.487,1 zł i 27.492,10 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 maja 2021 r. do dnia zapłaty i ustala, że pozwany ponosi koszty procesu pozostawiając ich szczegółowe wyliczanie referendarzowi sądowemu. W pozostałym zakresie apelację <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> oddalono i zasądzono od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na ich rzecz kwotę 9.100,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>Następnie postanowieniem z dnia 1 lipca 2022 r. referendarz <xAnon>S.</xAnon> w Sądzie Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 268/20 zasądził od <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> kwotę 1.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 10.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem, k. 83v-94,</xText> <xText><xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> na rozprawie w dniu 14 maja 2021 r. toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie pod sygn. I C 268/20 jednoznacznie potwierdzili swoją świadomość skutków upadku umowy w całości wyrażając gotowość rozliczenia z bankiem.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem, k. 83v-94</xText> <xText><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> w dniu 28 września 2022 r. skierował do pozwanych wezwania do spełnienia świadczenia w których żądał zapłaty na jego rzecz kwoty 358.228,21 zł w terminie 1 miesiąca od dnia doręczenia wezwania.</xText> <xText>Wezwanie doręczono pozwanym 10 października 2022 r.</xText> <xText><xBx>Dowód:</xBx> wezwania do spełnienia świadczenia z załącznikami, k. 37-51, potwierdzenie odbioru, k. 52-53.</xText> <xText>W piśmie z dnia 1 lipca 2021 r. pozwani wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania m.in. kwoty 3062,25 zł tytułem ubezpieczenia niskiego wkładu własnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.</xText> <xText>Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 16 lipca 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu <xBx>19 lipca 2021 r.</xBx></xText> <xText>Pozwani pismem z dnia 30 września 2021 r. wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania kwoty 3134,96 CHF tytułem należności uiszczonych przez pozwanych na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na podstawie nieważnej umowy kredytu – od dnia 10 grudnia 2020 r. do dnia 12 lipca 2021 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.</xText> <xText>Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 4 października 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu <xBx>11 października 2021 r.</xBx></xText> <xText>W piśmie z dnia 16 maja 2022 r. pozwani wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania m.in.:</xText> <xText>- kwoty 3134,96 CHF tytułem należności uiszczonych przez pozwanych na rzecz <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na podstawie nieważnej umowy kredytu – od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 10 marca 2022 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.</xText> <xText>- kwoty 1750 zł uiszczonej tytułem prowizji za uruchomienie kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty.</xText> <xText>Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu <xBx>30 maja 2022 r.</xBx></xText> <xText>W piśmie z dnia 25 października 2022 r. pozwani złożyli stronie powodowej oświadczenie o potrąceniu należności – m.in. powyższych kwot oraz odsetek naliczonych od tych kwot:</xText> <xText>- 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx>wezwanie do zapłaty – k. 158, dowód doręczenia – k. 159, wezwanie do zapłaty – k. 160, dowód doręczenia – k. 161v, wezwanie do zapłaty – k. 162, dowód doręczenia – k. 163.</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, wskazanych powyżej, których autentyczność i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była przedmiotem zarzutów stron.</xText> <xText>Sąd nie czynił ustaleń na podstawie pozostałych dokumentów przedłożonych w sprawie, ich wartość dowodowa w odniesieniu do realiów niniejszej sprawy była bowiem znikoma, w szczególności dokumenty te nie odnosiły się do okoliczności faktycznych istotnych z punktu widzenia niniejszego postępowania. Dla ustalenia stanu faktycznego, istotnego z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, dokumenty te nie miały większego znaczenia.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2024 r. tut. Sąd pominął dowód z opinii biegłego zawartego w pozwie na zasadzie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2;art. 235(2) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235 (2) §1 pkt 2 i 5 k.p.c.</xLexLink> Pomijając wskazane dowody Sąd miał na względzie zebraną w sprawie dokumentację. Powołanie biegłego nie przyczyniłoby się do ustalenia okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w szczególności nie budziły wątpliwości wysokość wypłaconej i spłaconej kwoty, co wynikało z m.in. z przedłożonego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem. W kontekście uznanego ostatecznie za zasadne twierdzenia, że umowa kredytu jest nieważna, w odniesieniu do bezsporności wskazanych okoliczności oraz w kontekście powołanych poniżej argumentów przemawiających w ocenie Sądu przeciwko dopuszczalności żądania waloryzacji kwoty kredytu, prowadzenie dowodu z opinii biegłego zmierzało by wyłącznie do przedłużenia postepowania, nie było potrzebne w celu ustalenia istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia, okoliczności faktycznych.</xText> <xText>Po przeprowadzeniu wnioskowanych dowodów strony nie składały dalszych wniosków dowodowych (k. 236v).</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Podstawę faktyczną żądania strony powodowej stanowiło twierdzenie, że w związku z uznaniem za nieważną <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawartej 8 listopada 2005 r. pomiędzy <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> a <xAnon> (...) BANK S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> stronie powodowej przysługuje roszczenie o zwrot wypłaconego kapitału kredytu oraz wynagrodzenie za korzystanie z udzielonego pozwanemu kapitału, ewentualnie – roszczenie o zwaloryzowanie kwoty kapitału – w oparciu o wartość inflacji.</xText> <xText>Ostatecznie, po modyfikacji i częściowym cofnięciu pozwu – strona powodowa domagała się:</xText> <xText>- zasądzenia kwoty 2680,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r.</xText> <xText>- zmiany wysokości świadczenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 kc</xLexLink></xText> <xText>- zasądzenia kwoty 168556,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej - tytułem dodatkowego świadczenia wynikającego z waloryzacji wypłaconego kapitału.</xText> <xText>Żądanie zasądzenia kwoty 2680,36 zł wynikało z uznania przez stronę powodową skuteczności zapłaty przez pozwanych kwoty 203374,86 zł oraz oświadczenia pozwanych o potrąceniu kwot przedstawionych do potrącenia przez pozwanych, <xBx>z wyjątkiem</xBx> kwot:</xText> <xText>- 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText><xBx>Kwestia nieważności umowy kredytu.</xBx></xText> <xText>Poza sporem w niniejszej sprawie była okoliczność, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzy <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> a <xAnon> (...) BANK S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest nieważna. Wskazane ustalenie wynika w sposób jednoznaczny z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21, w którym Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. kat I C 268/20 i ustalił, że, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzy <xAnon>G. G.</xAnon> i <xAnon>A. G.</xAnon> a <xAnon> (...) BANK S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> jest nieważna.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink> orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W kontekście powołanych ustaleń Sądu Apelacyjnego w Warszawie oraz rozważań prawnych tego Sądu w odniesieniu do przedmiotu toczącego się przed nim postępowania odnośnie zasądzenia kwoty pieniężnej, opartej na twierdzeniu o nieważności umowy oraz w kontekście powołanego przepisu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>, Sąd orzekający w niniejszej sprawie przyjął, że jest związany powołanymi okolicznościami stanowiącymi podstawę prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21. Żadna ze stron ostatecznie w niniejszym procesie nie twierdziła także, że <xAnon>umowa nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. jest ważna, sformułowane przez stronę powodową roszczenia oraz sformułowane przez pozwanego zarzuty zakładały nieważność wskazanej umowy i bezpośrednio na niej się opierały. Nie ma zatem potrzeby przytaczania szerszej argumentacji przemawiającej za przyjęciem nieważności <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r., w razie konieczności przywołania argumentów za tym przemawiających, wystarczające jest sięgnięcie do uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 (k. 84v - 94), którego argumenty Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w całości.</xText> <xText><xBx>Kwestia zasadności dochodzenia zwrotu wypłaconego kapitału.</xBx></xText> <xText>W niniejszej sprawie strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanych – ostatecznie kwoty 2680,36 zł tytułem zwrotu kapitału, która to część nie została umorzona w drodze przedstawionych przez pozwanych do potrącenia kwot:</xText> <xText>- 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>- 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r.</xText> <xText>W ocenie Sądu pozwani umorzyli roszczenie strony powodowej o zwrot wypłaconego im kapitału poprzez przedstawienie do potrącenia kwot objętych pismem z 25 października 2022 r. (k. 164) oraz zapłatę kwoty 203374,86 zł (k. 166).</xText> <xText>Sporne kwoty – wskazane powyżej, stanowią odsetki za opóźnienie od kwot bezspornie należnych pozwanym.</xText> <xText>Kwota 313,85 CHF stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3134,96 CHF pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 30 września 2021 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 4 października 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 11 października 2021 r., strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 12 października 2021 r.</xText> <xText>Kwota 151,35 CHF stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3134,96 CHF pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 16 maja 2022 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 30 maja 2022 r<xBx>.</xBx>, strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 31 maja 2022 r.</xText> <xText>Kwota 346,21 zł stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3062,25 zł pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 1 lipca 2021 r. - w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 16 lipca 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 19 lipca 2021 r<xBx>.</xBx>, strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 20 lipca 2021 r.</xText> <xText>Kwota 84,49 zł stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 1750 zł pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 16 maja 2022 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 30 maja 2022 r<xBx>.</xBx>, strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 31 maja 2022 r.</xText> <xText>Pozwani złożyli stronie powodowej oświadczenie o potrąceniu w dniu 25 października 2022 r., na tę datę obliczyli wskazane odsetki. Wymagalność roszczenia strony powodowej wobec pozwanych – odnośnie spełnienia świadczenia w postaci zwrotu wypłaconego kapitału następowała w dniu 11 listopada 2022 r. (wezwanie do zapłaty doręczone pozwanym dnia 10 października 2022 r., wskazany termin zapłaty – 1 miesiąc – k. 37-53). W doktrynie prawa cywilnego dominuje pogląd, podzielany przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że potrącenie może zostać dokonanie nie tylko wtedy, gdy cechę wymagalności mają oba przeciwstawne roszczenia, ale również wtedy, gdy dotyczy ona tylko roszczenia przedstawionego do potrącenia (w tym przypadku – wymagalność roszczenia pozwanych) – tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt V CSK 242/13 (pomimo treści <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink> wymagającego do potrącenia, aby wymagalne były obie potrącane ze sobą wierzytelności, wystarczy, aby wymagalna była wierzytelność potrącającego. Brak wymagalności wierzytelności wzajemnej nie jest przeszkodą do potrącenia wówczas, gdy potrącający, jako dłużnik, mógłby ją zaspokoić. Wskutek potrącenia, jak stanowi <xLexLink xArt="art. 498;art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 § 2 k.c.</xLexLink>, obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej). Jednocześnie – odsetki ustawowe za opóźnienie stają się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia (i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy taki dzień).</xText> <xText>Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie, wyrażone w wyroku z 8 marca 2017 r., sygn. I ACa 1573/16, zgodnie z którym <xLexLink xArt="art. 499" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 499 k.c.</xLexLink> stanowiąc, że oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe, umożliwia objęcie dokonywanym potrąceniem także odsetek za opóźnienie od kwoty wierzytelności wymagalnej wcześniej liczonych od dnia następującego po dniu jej wymagalności do dnia, kiedy wymagalna stała się druga wierzytelność. Wyliczenie odsetek za ten okres byłoby konieczne, gdyby również wierzytelność z tego tytułu została objęta oświadczeniem o potrąceniu względnie, gdyby potrącenia dokonywał wierzyciel, którego wierzytelność stała się wymagalna później, a ten, którego wierzytelność była wymagalna wcześniej powoływałby się na zaliczenie potrącanej kwoty w pierwszej kolejności na należne odsetki (<xLexLink xArt="art. 451;art. 451 § 1;art. 451 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 451 § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie Sądu nie ma zatem podstaw do kwestionowania możliwości przedstawienia do potrącenia przez pozwanych należności z tytułu odsetek za opóźnienie od świadczeń, które należały się pozwanym bezspornie i które postawione zostały w stan wymagalności z datą wcześniejszą (dane wskazane powyżej).</xText> <xText>Obliczenie przez pozwanych wysokości odsetek ustawowych, stanowiących podstawę do przedstawienia roszczenia do potrącenia, było prawidłowe.</xText> <xText>Bezspornym było także, że przeliczenie kwoty 313,85 CHF oraz kwoty 151,35 CHF winno nastąpić po kursie przedstawienia tych należności do potrącenia, tj. po kursie z dnia 25 października 2022 r. (4,8359 zł). Zastosowanie wskazanego kursu do przeliczenia łącznej kwoty 465,20 CHF dawało w wyniku kwotę 2249,66 zł, ta suma – wraz z kwotami 346,21 zł i 84,49 zł – dawała łącznie kwotę 2680,36 zł. Ta kwota odpowiada zaś wysokości dochodzonej przez stronę powodową – ostatecznie – części kapitału. W świetle powyższych wywodów stronie powodowej nie należy się żadna kwota z tytułu zwrotu kapitału kredytu, roszczenie strony powodowej zostało bowiem umorzone w całości na skutek skutecznego przedstawienia przez pozwanych ich wierzytelności do potracenia oraz – w pozostałym zakresie – spełnienia świadczenia przez pozwanych.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Pozwani zachowali wskazany termin, podnieśli właściwy zarzut w odpowiedzi na pozew. Wysokość i fakt istnienia wierzytelności pozwanych były w zasadniczej części niesporne, w pozostałym zakresie omówione zostały powyżej.</xText> <xText><xBx>Kwestia zasadności żądania zasądzenia wynagrodzenia za korzystanie z przekazanego pozwanemu kapitału kredytu.</xBx></xText> <xText>Pierwotnie strona powodowa domagała się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 108228,20 zł (z odsetkami ustawowymi za opóźnienie) jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału przyjmując, że pozwani uzyskali od strony pozwanej świadczenie, które umożliwiło realizację jego celów, zwrot nominalnej wartości świadczenia nie przywraca równowagi ekonomicznej stron, pozwani są bowiem wzbogacony zważywszy na zerowy koszt korzystania z kapitału w czasie. Podstawa żądania wskazana została przez Bank w <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Ostatecznie strona powodowa cofnęła pozew w odniesieniu do opisanego żądania, postępowanie w tym przedmiocie zostało prawomocnie umorzone, bezprzedmiotowym jest tym samym analizowanie zasadności wskazanego roszczenia.</xText> <xText><xBx>Kwestia zasadności żądania waloryzacji kapitału wypłaconego pozwanemu na podstawie nieważnej umowy kredytu. </xBx></xText> <xText>Strona powodowa sformułowała także żądanie (pierwotnie jako ewentualne, ostatecznie – główne) dokonania waloryzacji kwoty 250.000 określanej przez pozwaną jako kwota wypłaconego pozwanemu kapitału, wskazując na dopuszczalność takiego zabiegu w oparciu o poglądy wyrażone przez Sąd Najwyższy. Wysokość waloryzacji wyraża się, w ocenie strony powodowej, kwotą 171.236,73 zł. zł i oparta jest na wskaźniku inflacji. Podstawę żądania ewentualnego o dokonanie waloryzacji stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3;art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 i 4 k.c.</xLexLink> w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie (<xLexLink xArt="art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 3</xLexLink>). Z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa (<xLexLink xArt="art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4</xLexLink>).</xText> <xText>Także wskazane roszczenie, w ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie. Stoi temu na przeszkodzie po pierwsze już samo brzmienie powołanego przepisu. Z żądaniem waloryzacji świadczenia występuje bowiem przedsiębiorca (strona powodowa – prowadząca działalność gospodarczą), świadczenie należne stronie powodowej pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, wynika bowiem z nieważnej umowy kredytu, zawartej w ramach działalności gospodarczej strony powodowej. Sąd nie podziela w tym zakresie poglądów wyrażonych w wyroku Sadu Najwyższego z dnia 30 września 2009 r., sygn. V CSK 33/09 oraz z dnia 23 sierpnia 2012 r., sygn. II CSK 31/12, zgodnie z którymi obowiązek zwrotu wypłaconego kapitały, wynikający z nieważności umowy kredytu, pozostaje w związku z nieważnością tej umowy a nie w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W ocenie Sądu z brzmienia przepisu <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 3 kc</xLexLink> „świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa” wynika, że nie jest istotna podstawa prawna spełnienia świadczenia (zobowiązanie umowne, bezpodstawne wzbogacenie, delikt) lecz związek świadczenia należnego przedsiębiorcy z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wskazany przepis nie rozróżnia – z omawianego punktu widzenia – świadczeń z uwagi na zdarzenia prawne, które stanowią ich źródło, lecz z punktu widzenia związku lub braku związku świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa.</xText> <xText>Bank, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe</xLexLink> (Dz.U. 2022 poz. 2324 t.j.), jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym. Z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy, do czynności bankowych zalicza się m.in. udzielanie kredytów. Co więcej tego rodzaju czynności należą do najbardziej typowych czynności bankowych. Roszczenia powstałe w następstwie nieważności umowy kredytu, a więc czynności bankowej muszą być uznane za pozostające w związku z działalnością gospodarczą banku (prowadzeniem przedsiębiorstwa), ponieważ bez dokonania czynności, które okazały się nieważnymi, należących do istoty działalności banku w ogóle by nie powstały.</xText> <xText>Sąd nie znajduje podstaw do twierdzenia, że świadczenie dochodzone przez bank, tj. żądanie zwrotu kapitału kredytu, wypłaconego pozwanemu przez bank na podstawie umowy kredytu (następnie uznanej za nieważną), kosztem kapitału banku, w celu uzyskania prowizji, odsetek kapitałowych i ewentualnie innych świadczeń związanych z udzieleniem kredytu, nie ma związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa banku. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 43(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 43<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 33(1);art. 33(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 33<xSUPx>1</xSUPx> § 1</xLexLink>, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 55(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 55<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności wierzytelności (p. 4). Strona powodowa niewątpliwie jest przedsiębiorcą – prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą - zorganizowaną działalność zarobkową, wykonywaną we własnym imieniu i w sposób ciągły (art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców), niewątpliwie także strona powodowa dysponuje przedsiębiorstwem umożliwiającym prowadzenie wskazanej działalności, w którego skład wchodzą m.in. wierzytelności dochodzone w niniejszej sprawie. Wskazane w sprawie wierzytelność – o zwrot wypłaconego kapitału – pozostaje w związku z prowadzeniem przez stronę powodową przedsiębiorstwa, w oparciu o takie też założenie wierzytelność ta została nabyta od poprzednika prawnego strony powodowej – <xAnon> Bankiem (...) S.A.</xAnon> w drodze przekształceń spółek i sukcesji uniwersalnej.</xText> <xText>Warto także zauważyć, że wspomniany przepis w <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink> nie wspomina o ścisłym związku świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa, co oznacza, że wystarczy tutaj zwykłe powiązanie, choćby pośrednie, a takie z pewnością w omawianym przypadku występuje. Dodać wypada, że gdyby przyjąć, że dochodzenie roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez bank, należałoby uznać, że bank prowadzi obok działalności bankowej także działalność innego rodzaju – pozbawioną zawodowego, zarobkowego charakteru - co jest nie do zaakceptowania, jeżeli uwzględni się wysokie wymagania co do zasad prowadzenia działalności bankowej, zwłaszcza w zakresie profesjonalizmu.</xText> <xText>Powyższą wykładnię <xLexLink xArt="art. 358(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> kc</xLexLink> podzielił także Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 14 grudnia 2017 r. (I ACa 447/17), zgodnie z tezą którego: „waloryzacji nie mogą żądać ci przedsiębiorcy, wierzyciele lub dłużnicy, którzy prowadzą przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym, gdy świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Powodowy bank jako przedsiębiorca nie może zatem domagać się waloryzacji sądowej udzielonego przez siebie w ramach swej działalności kredytu”.</xText> <xText>Analogiczne argumenty przedstawione zostały w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 sierpnia 2008 r. V ACa 283/08. Sąd Apelacyjny wskazał, że nie można zgodzić się z twierdzeniem apelacji by zakaz waloryzacji świadczenia pieniężnego na rzecz strony prowadzącej przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa odnieść należało wyłącznie do świadczeń umownych i by hipotezą tego przepisu nie były objęte świadczenia wynikające z umowy nieważnej. Należy tu zważyć, iż zakres dopuszczalnej waloryzacji określa <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 k.c.</xLexLink>, a z uregulowania tego przepisu wynika, że sądowa waloryzacja odnosi się do wszelkich zobowiązań, bez względu na źródło ich powstania. Mogą to być zatem zobowiązania do świadczenia pieniężnego powstałe zarówno z umów jak i z innych zdarzeń. Stąd też dopuszcza się możliwość waloryzacji także świadczenia pieniężnego podlegającego zwrotowi z nieważnej umowy. Nie ma racjonalnego powodu do przeprowadzenia zwężającej interpretacji <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 4 k.c.</xLexLink> i przyjęcia, iż zakaz waloryzacji w odniesieniu do stron prowadzących przedsiębiorstwo nie dotyczy innych świadczeń pieniężnych jak tylko tych, których źródłem jest umowa. Tym bardziej, iż przepis ten jedynie wskazuje, iż z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, a wobec tego zakaz ten nie może być odnoszony do innego zakresu waloryzacji niż ten dopuszczony przepisem <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1 </xSUPx>§ 3 k.c.</xLexLink> skoro wprowadza jedynie kryterium podmiotowe, a nie przedmiotowe, wyłączenia możliwości żądania waloryzacji. Świadczenie pieniężne należne powódce aczkolwiek wynika z nieważnej umowy, to jednak uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przez nią przedsiębiorstwa gdyż wystarczające jest tu to by świadczenie pozostawało w jakimkolwiek związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie ulega wątpliwości, iż sama umowa, która okazała się być czynnością nieważną, stanowiła przejaw działalności gospodarczej obu stron. Jeśli więc czynność taka podjęta została przez obie strony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej to następnie zwrot świadczenia z takiej czynności, w konsekwencji ustalenia, iż jest ona nieważna uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa gdyż także to świadczenie (wierzytelność) wchodzi w skład przedsiębiorstwa - jako składnik niematerialny przedsiębiorstwa przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych (<xLexLink xArt="art. 55(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 55<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Po drugie – brak możliwości domagania się waloryzacji świadczenia należnego stronie powodowej wynika z powołanego powyżej wyroku TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r. wydanego w sprawie C-520/21 (ECLI:EU:C:2023:478), w którym Trybunał wskazał, że „W kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty” (pkt 85 sentencji).</xText> <xText>Wydanie wskazanego wyroku nastąpiło na skutek pytania prejudycjalnego Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie: <xIx>„Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 [dyrektywy 93/13], a także zasady skuteczności, pewności prawa i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą w przypadku uznania, że umowa kredytu zawarta przez bank i konsumenta jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, strony oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych w wykonaniu tej umowy (bank – kapitału kredytu, konsument – rat, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, mogą domagać się także jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub </xIx><xBx><xIx>waloryzacji świadczenia)</xIx></xBx><xIx> z tytułu tego, że:</xIx></xText> <xText><xIx>1. spełniający świadczenie pieniężne został czasowo pozbawiony możliwości korzystania ze swoich pieniędzy, przez co utracił możliwość zainwestowania ich i osiągnięcia dzięki temu korzyści,</xIx></xText> <xText><xIx>2. spełniający świadczenie pieniężne poniósł koszty obsługi umowy kredytu i przekazania pieniędzy drugiej stronie,</xIx></xText> <xText><xIx>3. otrzymujący świadczenie pieniężne odniósł korzyść polegającą na tym, że mógł czasowo korzystać z cudzych pieniędzy, w tym mógł je zainwestować i dzięki temu uzyskać korzyści,</xIx></xText> <xText><xIx>4. otrzymujący świadczenie pieniężne czasowo miał możliwość korzystania z cudzych pieniędzy nieodpłatnie, co byłoby niemożliwe w warunkach rynkowych,</xIx></xText> <xText><xIx>5. wartość nabywcza pieniędzy spadła na skutek upływu czasu, co oznacza realną stratę dla spełniającego świadczenie pieniężne,</xIx></xText> <xText><xIx>6. czasowe udostępnienie pieniędzy do korzystania może zostać potraktowane jako spełnienie usługi, za którą spełniający świadczenie pieniężne nie otrzymał wynagrodzenia”.</xIx></xText> <xText>Odpowiadając na wskazane pytanie prawne TSUE wykluczył możliwość żądania przez instytucję kredytową od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty – zatem wykluczył także, w świetle zadanego pytania prejudycjalnego – możliwość zastosowania waloryzacji świadczenia.</xText> <xText>Skoro zatem na tak zadane pytanie, w którego treści pytający Sąd zawarł wszelkie możliwe poza zwrotem kapitału świadczenia, bez względu na ich nazwę i konstrukcję Trybunał odpowiedział negatywnie, żądanie Banku sformułowane w niniejszej sprawie, a sprowadzające się do dochodzenia ukształtowania świadczenia poprzez zmianę jego wysokości, musi zostać ocenione jako niezasadne. Analizując powyższe judykaty TSUE oraz obowiązujące przepisy prawa Sąd uznał, że w polskim porządku prawnym brak jest tego rodzaju rozwiązań prawnych, które zezwalałyby na przyznanie przedsiębiorcy dalszych, poza zwrotem wypłaconego kapitału, świadczeń. Podstawy prawne wskazane przez powodowy Bank na uzasadnienie zgłaszanych żądań nie spełniają warunków wyznaczonych linią orzeczniczą Trybunału. Ochrona konsumentów zagwarantowana dyrektywą 93/13 nie kończy się wraz z unieważnieniem umowy, albowiem w wypadku unieważnienia umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą ze względu na nieuczciwy charakter jednego z jej warunków do państw członkowskich należy uregulowanie, w drodze ich prawa krajowego, skutków tego unieważnienia, z poszanowaniem ochrony przyznanej konsumentowi przez tę dyrektywę, w szczególności poprzez zagwarantowanie przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej konsument ten znajdowałby się w braku takiego nieuczciwego warunku (wyrok TSUE z dnia 16 marca 2023 r., w sprawie C - 6/22, ECLI:EU:C:2023:216, pkt 33).</xText> <xText>Po trzecie – Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdził wskazaną wykładnię w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2024 r. (C-488/23) zauważając, że artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania za nieważną w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję kredytową, a to ze względu na to, że umowa ta zawierała nieuczciwe warunki, bez których nie mogła dalej obowiązywać, przepisy te stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Analogiczne stanowisko TSUE zajał w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2023 r., C-756/22.</xText> <xText>Powołane orzeczenia stanowią konsekwencję stanowiska zajętego w wyroku TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r., C-520/21, zgodnie z którym wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania [wspomnianej] umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie z tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie [tej samej] umowy za nieważną. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty”</xText> <xText>Po czwarte w końcu – dopuszczenie możliwości waloryzowania świadczenia banku, wypłaconego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu, prowadziłoby do powrotu do dopuszczalności klauzul waloryzacyjnych, zamieszczonych pierwotnie w umowie kredytu, m.in. z uwagi na zamieszczenie których umowa kredytu uznana została za nieważną. Stanowiłoby to swego rodzaju reanimację tych klauzul, zatem powrót do pierwotnej treści stosunku prawnego, w sposób oczywisty zaprzeczałoby celowi dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zgodnie z którym przedsiębiorcy winni być odstraszani i zniechęcani do wprowadzania klauzul niedozwolonych do umów. Dopuszczenie stosowania waloryzacji świadczenia – w miejsce zakwestionowanych umownych klauzul waloryzacyjnych skutkowałoby tym, że przedsiębiorca stosujący klauzule abuzywne osiągnąłby ten sam skutek, który zamierzał osiągnąć w oparciu o te klauzule, to zaś byłoby niewytłumaczalne z punktu widzenia wcześniejszego uznania umowy za nieważne właśnie z powodu tego rodzaju klauzul. Jednoczesne kwestionowanie waloryzacji umownej i stosowanie waloryzacji sądowej jest nie do obrony z punktu widzenia argumentacji przedstawionej powyżej.</xText> <xText>Mając na względzie przedstawione argumenty Sąd doszedł do wniosku, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia żądania strony powodowej zasądzenia wynagrodzenia za korzystanie z przekazanego przez bank pozwanemu kapitału kredytu oraz żądania dokonania waloryzacji kapitału wypłaconego pozwanemu na podstawie nieważnej umowy kredytu. W związku z powyższym powództwo w tej części podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w p. I. sentencji wyroku.</xText> <xText><xBx>Koszty procesu.</xBx></xText> <xText>O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając od powodowego Banku na rzecz pozwanych kwoty 10.817 zł. Strona powodowa przegrała sprawę w całości, zatem obciążał ją obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez pozwanego. Na wysokość kosztów procesu złożyła się opłata skarbowa od pełnomocnictw w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w osobie adwokata w wysokości 10.800 zł. Zostało ono ustalone na podstawie § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j. z dnia 2023.09.20). Ponadto stosownie do <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W odniesieniu do części żądania, co do której to kwoty pozew został cofnięty Sąd przyjął, że także w tej części pozwany wygrał proces i pozwanemu należny jest zwrot kosztów procesu. Wprawdzie cofnięcie pozwu w tym zakresie uzasadnione było złożeniem przez pozwanych oświadczenia o potrąceniu, równoważnemu w skutkach spełnieniu świadczenia, to zaś mogłoby uzasadniać przyjęcie, że skoro pozwani spełnili świadczenie w toku procesu, winni być uznani za przegrywających proces w tym zakresie – to jednak okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają takiego wniosku. Pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu oraz uiścił brakującą kwotę niezwłocznie po doręczeniu im wezwania banku do zapłaty, w którym po raz pierwszy sformułowane zostały roszczenia strony powodowej o zwrot wypłaconego kapitału. Pozwani nie byli wcześniej wzywani do uiszczenia tej kwoty. Pozwani nie mieli obowiązku składania oświadczenia o potrąceniu na wcześniejszym etapie – tym bardziej, że w świetle <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> roszczenie strony powodowej o zwrot kapitał mogło być uznane za niewymagalne. Po doręczeniu wezwania do spełnienia świadczenia w omawianym zakresie, pozwani niezwłocznie złożyli oświadczenie o potrąceniu (równoważne w skutkach ze spełnieniem świadczenia) oraz faktycznie spełnili świadczenie – w celu zaspokojenia roszczenia banku przekraczającego wysokość wierzytelności pozwanych przedstawionej do potrącenia. W pełni uzasadnione jest zatem odpowiednie zastosowanie przepisu <xLexLink xArt="art. 101" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 101 kpc</xLexLink>, zgodnie z którym zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Pozwani przy pierwszej czynności uznali powództwo w omawianej części, za powód do wytoczenia sprawy nie może być uznane wcześniejsze kwestionowanie ważności umowy czy brak złożenia przez pozwanych wcześniej oświadczenia o potrąceniu. Oświadczenie takie mogła złożyć zarówno strona powodowa jak i pozwani, obarczanie odpowiedzialnością za niezłożenie oświadczenia o potrąceniu tylko pozwanych jest nieuprawnione. Także w omawianym zakresie należało przyjąć zatem, że pozwanym należy się zwrot kosztów procesu.</xText> <xText>Na uwagę zasługuje także i ta okoliczność, że pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu w piśmie z 25 października 2022 r., strona powodowa ostatecznie i co do prawie całego świadczenia- nie kwestionowała skuteczności oświadczenia o potrąceniu i częściowej zapłaty, jednocześnie – wystąpiła z pozwem w dniu 29 grudnia 2022 r. tj. ponad 2 miesiąca po tym, jak otrzymała częściowe świadczenie pozwanych oraz oświadczenie o potrąceniu co do reszty wierzytelności. Takie działanie z całą pewnością nie mieści się w zakresie konieczności obrony praw strony powodowej, było z tego punktu widzenia całkowicie zbędne.</xText> <xText>Brak było podstaw do zasądzania na rzecz pozwanych osobno kosztów co do roszczenia głównego oraz ewentualnych. Zasądzone koszty uwzględniają łączną wartość przedmiotu sporu, stronie należy się zwrot kosztów pełnomocnika za prowadzenie sprawy – nie zaś – od poszczególnych roszczeń zgłoszonych w sprawie. Sąd zasądził zatem jedno wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej za prowadzenie sprawy.</xText> <xText>Mając powyższe na względzie, na zasadzie powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji wyroku z dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia () Marcin Hałgas

Halina Widomska

Dominika Grudzień

Elżbieta Nalepka

Sygn. akt I C 207/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Krakowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia (del.) Marcin Hałgas Protokolant: Dominika Grudzień po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółka AkcyjnawW. przeciwkoG. G.,A. G. o zapłatę I oddala powództwo; II zasądza od strony powodowej(...) Spółka AkcyjnawW.na rzecz powodówG. G.iA. G.solidarnie kwotę 10.817,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 207/23 UZASADNIENIEwyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 25 stycznia 2024 r. Strona powodowa(...) Spółka AkcyjnawW.w pozwie z dnia 29 grudnia 2022 r., domagała się od pozwanychG. G.iA. G.zasądzenia solidarnie na rzecz powódki kwoty 358.228,21 zł (na co składa się kapitał kredytu w kwocie 250.000,00 zł i wartość świadczenia Banku polegającego na umożliwieniu korzystania pozwanym z kapitału udostępnionego przez Bank, o którą to wartość pozwani są wzbogaceni kosztem powoda w wysokości 108.228,20 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 14 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Ewentualnie o zasądzenie w/w kwot in solidum, ewentualnie w częściach równych tj. 179.114,10 zł odG. G.i 179.114,11 zł odA. G.wraz z wskazanymi wyżej odsetkami. Ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia powyższego roszczenia powódka wniosła o zmianę wysokości świadczenia (ukształtowanie) w ten sposób, że kwota należności Banku od strony pozwanej z tytułu rozliczenia nieważności bądź bezskutecznościumowy nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawartej w dniu 8 listopada 2005 r. powinna być poddana waloryzacji sądowej w ten sposób, że poza roszczeniem o zwrot środków wypłaconych przy uruchomieniu kredytu w ich nominalnej wysokości powódce przysługuje dodatkowe świadczenie w postaci kwoty 168.556,37 zł wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza oraz zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 168.556,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następującego po doręczeniu pozwu do dnia zapłaty, tytułem dodatkowej kwoty ponad nominalną kwotę wypłaconego kapitału. W przypadku uznania braku podstaw do solidarności po stronie pozwanych zasądzenie od nich w/w kwoty in solidum, ewentualnie w częściach równych tj. 84.278,18 zł odG. G.i 84.278,19 zł odA. G.wraz z wskazanymi wyżej odsetkami. Obok tego strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądań pozwu wyjaśniono, że powódkę z pozwanymi łączy umowa kredytu indeksowanego kursem CHF. Pozwani w ramach osobnego procesu, który w II-giej instancji zakończył się wyrokiem z dnia 22 marca 2022 r. wydanym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny pod sygn. I ACa 654/22 ustalono, że umowa jest nieważna w całości, co związane jest z zawartymi w niej postanowieniami niedozwolonymi, a bez tych klauzul umowa nie była wykonalna, a rozliczenie między stronami ma nastąpić w oparciu o teorię dwóch kondykcji. Od w/w wyroku została złożona przez Bank skarga kasacyjna (I CSK 6392/22). Bank wskazał, że dostosował się do wyroków i w dniach 15 i 21 czerwca 2022 r. dokonał wpłaty kwoty zasadzonej wyrokiem wraz z odsetkami i rozliczył się z kosztów procesu. Powódka zmierza do ostatecznego rozliczenia nieważności umowy. Przedmiotem sprawy jest żądanie powódki aby pozwani zwrócili powódce kwotę kapitału kredytu oraz kwotę stanowiącą wartość dodatkowego nienależnego świadczenia, jakie zostało spełnione na ich rzecz, a to na podstawieart. 410 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 405 k.c.W ramach żądania ewentualnego powódka domaga się, obok zwrotu udostępnionego pozwanym kapitału, także waloryzacji sądowej tego kapitału. PozwaniG. G.iA. G.w pisemnej odpowiedzi na pozew z dnia 14 kwietnia 2023 r. (k.113) wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. Pozwani zarzucili, że żądanie pozwu w zakresie tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału jest bezzasadne. Podniesiono, że powódka nie wykazała i nie udowodniła podstawy jak i wysokości tego świadczenia. Zakwestionowano możliwość dokonania waloryzacji świadczenia co do zasady i co do wysokości. Wskazano brak zubożenia powoda. Nadto pozwanie wnieśli o umorzenie roszczenia o zwrot kapitału w całości na skutek potrącenia oraz zapłaty dokonanych przez pozwanych, jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank. Pozwani podnieśli zarzut potrącenia wierzytelności przysługującej pozwanym wobec(...) S.A.z siedzibą wW.z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia oraz kosztów procesu (objętą postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lipca 2022 r. sygn. akt I C 268/20 w przedmiocie kosztów procesu oraz wezwaniami do zapłaty z dnia 1 lipca 2021 r. z dnia 30 września 2021 r. i z dnia 16 maja 2022 r.) w łącznej kwocie 17.059,95 zł i 6.735,12 CHF (łącznie 46.625,14 zł). W wyniku dokonanego potrącenia w/w określone wierzytelności umorzyły się nawzajem do wysokość i wierzytelności niższej. Oświadczenie o potrąceniu pozwani złożyli pismem z dnia 25 października 2022 r. (k.164) Oświadczenie dotarło do powódki w dniu 27 października 2022 r. Pozostałą do zapłaty kwotę 203.374,86 zł pozwani uiścili w dniu 25 października 2022 r, co doprowadziło do umorzenia wierzytelności banku o zwrot kwoty kapitału w całości jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank. Strona powodowa pismem z dnia 27 października 2023 r. (k. 201) cofnęła w części dotychczasowe roszczenie wyrażone w pkt. I.1 o zapłatę co do kwoty 247.319,65 zł tytułem świadczenia w postaci kapitału kredytu wypłaconego przez powódkę stronie pozwanej wraz z odsetkami. Powódka oświadczyła, że popiera roszczenie o zapłatę w pozostałym zakresie tj. co do kwoty 2.680,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Powódka cofnęła także w całości roszczenie o zapłatę kwoty 108.228,20 zł z tytułu kosztu za korzystanie z kapitału wraz z odsetkami. Postanowieniem z dnia 9 listopada 2023 r. Sąd umorzył postępowanie w części, w której strona powodowa cofnęła pozew. Jednocześnie powódka zmodyfikowała dotychczasowe roszczenie ewentualne związane z waloryzacją kapitału w ten sposób, że staje się ono elementem roszczenia głównego. Tym samym powódka aktualnie dochodzi zapłaty kwoty 171.236,73 zł i wnosi o zwrot połowy nadpłaconej opłaty od pozwu. Pozwani w piśmie z dnia 6 listopada 2023 r. stanowiącym odpowiedź na modyfikację pozwu wnieśli o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów postępowania wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych w zakresie cofniętego żądania pozwu. Ponadto wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych łącznie zwrotu kosztów procesu. Pozwani podkreślili, że doszło do umorzenia roszczenia o zwrot kapitału w całości na skutek potrącenia oraz zapłaty dokonanych przez pozwanych jeszcze przed wniesieniem pozwu przez bank, także w zakresie kwestionowanych przez bank skapitalizowanych odsetek. Żądanie dokonania przez Sąd waloryzacji i zasądzenia zapłaty wartości wzbogacenia/waloryzacji (odsetkowego świadczenia w postaci kwoty wynikającej z istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza), jest bezpodstawne zarówno co do zasady jak i wysokości. Powódka nie wykazała i nie udowodniła zarówno podstawy jak i wysokości żądania dokonania waloryzacji i zapłaty wartości wzbogacenia/waloryzacji. Po modyfikacjach żądań strona powodowa domagała się ostatecznie: - zasądzenia kwoty 2680,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r. - zmiany wysokości świadczenia na podstawieart. 3581§ 3 kc - zasądzenia kwoty 171236,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej - tytułem dodatkowego świadczenia wynikającego z waloryzacji wypłaconego kapitału. Ostatecznie strony podtrzymały dotychczasowe żądania, twierdzenia i zarzuty. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: G. G.iA. G.w dniu 8 listopada 2005 r. zawarli z(...) Bank S.A.z siedzibą wW.umowę nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF. Bank udzielił powodom kredytu w kwocie 250.000,00 zł waloryzowanego CHF, z przeznaczeniem na finansowanie przedpłat na poczet budowy i zakupu od Inwestora Zastępczegolokalu mieszkalnego nr (...), położonego wK., przyul. (...)budynek nr (...)(228.036,69 zł), sfinansowanie prac wykończeniowych przedmiotowego lokalu (16.963,31 zł) i sfinansowanie opłat okołokredytowych (5.000,00 zł). (§ 1 ust. 1 – 3). Umowa stanowi, m.in., że:  okres kredytowania wynosi 360 miesięcy, tj. od dnia 8 listopada 2005 roku do dnia 10 listopada 2035 roku (§ 1 ust. 4); wariant spłaty kredytu to równe raty kapitałowo – odsetkowe, spłacane do 10-ego dnia każdego miesiąca (§ 1 ust. 5 i 6); prowizja tytułem ubezpieczenia spłaty kredytu w(...) S.A.i (...) S.A.0,20% kwoty kredytu tj. 500,00 zł (§1 ust.7A) na zabezpieczenie umowy kredytu ustanowiono m.in. hipotekę kaucyjną do kwoty 375.000,00 zł na nabywanej nieruchomości, przelew na rzecz mBanku praw z umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości obciążonej hipoteką, weksel własny in blanco z wystawienia kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową, ubezpieczenie niskiego wkładu własnego kredytu w(...) S.A.i tym samym opłacenie składki ubezpieczeniowej za 60-miesięczny okres ubezpieczenia w wysokości 3,50% różnicy pomiędzy wkładm własnym kredytobiorcy a wkładem wniesionym faktycznie przez kredytobiorcę tj. 1.750,00 zł, (§ 3 ust. 1-4); wypłata kredytu miała nastąpić w sześciu transzach na wskazane w umowie rachunki bankowe w przyjętych terminach i wysokościach (§5 ust.1); spłata kredytu miała następować na podstawie nieodwołalnego w trakcie trwania umowy zlecenia dokonywania przelewu ze wskazanego w umowie rachunku (§ 6); mBank Udziela kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego przeznaczonego na cel określony w §1 ust.1 zwanego dalej kredytem, w kwocie określonej w §1 ust.2, waloryzowanego kursem kupna waluty CHF wg. tabeli kursowej(...) Banku S.A.Kwota kredytu wyrażona w CHF jest określana na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia i godziny uruchomienia kredytu/transzy kredytu (§7 ust.1); kredyt jest oprocentowany wg zmiennej stopy procentowej, która w dniu wydania decyzji kredytowej przez mBank ustalona jest w wysokości określonej w § 1 ust. 8 (§ 11 ust. 1); kredyt będzie spłacany w miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych w terminach i kwotach zawartych w harmonogramie spłat, który sporządzony jest w walucie frank szwajcarski (§ 12 ust. 1 i 2); raty kapitałowo-odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 12 ust. 5); kredytobiorca ma uprawnienie do dokonania wcześniejszej spłaty całości lub części kredytu, za co mBank nie pobierał prowizji (§ 14 ust.1-2); integralną cześć umowy stanowił Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach „mPlanów” (§ 28). Zgodnie z §24 ust 2 Regulaminu wysokość każdej raty odsetkowej lub kapitałowo-odsetkowej kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanego kursem waluty obcej określona jest w tej walucie, natomiast jej spłata dokonywana jest w złotych po uprzednim jej przeliczeniu wg. kursu sprzedaży danej waluty obcej, określonym w tabeli kursowej(...) S.A.na dzień spłaty. Natomiast w § 24 ust. 3 wskazano, że wysokość rat odsetkowych lub kapitałowo-odsetkowych kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanej wyrażona w złotych ulega comiesięcznej modyfikacji w zależności od kursu sprzedaży waluty obcej, wg. tabeli kursowej(...) Banku S.A.na dzień spłaty. Jednocześnie jak wynika z §32 ust. 3 w przypadku kredytów/pożyczek hipotecznych złotowych waloryzowanych kursem waluty obcej(...)wystawiony jest w złotych, po przeliczeniu wierzytelności mBanku na dzień sporządzenia tytułu egzekucyjnego wg. średniego kursu danej waluty obcej w tym dniu, wg. tabeli kursowej(...) Banku S.A. Dowód:umowa nr (...)z dnia 8 listopada 2005 r., k. 54-58, regulamin udzielania kredytów, k. 59-64 Aneksem nr (...)z dnia 7 marca 2007 r. strony doprecyzowały położenie nabywanej nieruchomości jakolokal mieszkalny nr (...)położony wK.przyul. (...). Następnie aneksem z dnia 11 maja 2011 r. strony dokonały zmiany warunków kredytu w zakresie m.in. oprocentowania, marży kredytu. Aneksem z dnia 31 stycznia 2015 r. strony zapewniły kredytobiorcom możliwość zmiany waluty spłaty kredytu na walutę indeksacji Dowód:aneks nr (...)z dn. 7.03.2007 r., k. 72, aneks z dnia 11 maja 2011 r., k. 73, aneks z 31.01.2015 r., k., 74-75 Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. kat I C 268/20 zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalono, żeumowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzyG. G.iA. G.a(...) BANK S.A.z siedzibą wW.jest nieważna i zasądzono od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczG. G.iA. G.kwoty 144.487,1 zł i 27.492,10 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 maja 2021 r. do dnia zapłaty i ustala, że pozwany ponosi koszty procesu pozostawiając ich szczegółowe wyliczanie referendarzowi sądowemu. W pozostałym zakresie apelacjęG. G.iA. G.oddalono i zasądzono od(...) S.A.z siedzibą wW.na ich rzecz kwotę 9.100,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Następnie postanowieniem z dnia 1 lipca 2022 r. referendarzS.w Sądzie Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt I C 268/20 zasądził od(...) S.A.wW.na rzeczG. G.iA. G.kwotę 1.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 10.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję. Dowód:Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem, k. 83v-94, G. G.iA. G.na rozprawie w dniu 14 maja 2021 r. toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie pod sygn. I C 268/20 jednoznacznie potwierdzili swoją świadomość skutków upadku umowy w całości wyrażając gotowość rozliczenia z bankiem. Dowód:Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem, k. 83v-94 (...) S.A.z siedzibą wW.w dniu 28 września 2022 r. skierował do pozwanych wezwania do spełnienia świadczenia w których żądał zapłaty na jego rzecz kwoty 358.228,21 zł w terminie 1 miesiąca od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie doręczono pozwanym 10 października 2022 r. Dowód:wezwania do spełnienia świadczenia z załącznikami, k. 37-51, potwierdzenie odbioru, k. 52-53. W piśmie z dnia 1 lipca 2021 r. pozwani wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania m.in. kwoty 3062,25 zł tytułem ubezpieczenia niskiego wkładu własnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 16 lipca 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu19 lipca 2021 r. Pozwani pismem z dnia 30 września 2021 r. wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania kwoty 3134,96 CHF tytułem należności uiszczonych przez pozwanych na rzecz(...) S.A.na podstawie nieważnej umowy kredytu – od dnia 10 grudnia 2020 r. do dnia 12 lipca 2021 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 4 października 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu11 października 2021 r. W piśmie z dnia 16 maja 2022 r. pozwani wezwali stronę powodową do zapłaty w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania m.in.: - kwoty 3134,96 CHF tytułem należności uiszczonych przez pozwanych na rzecz(...) S.A.na podstawie nieważnej umowy kredytu – od dnia 10 sierpnia 2021 r. do dnia 10 marca 2022 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. - kwoty 1750 zł uiszczonej tytułem prowizji za uruchomienie kredytu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu30 maja 2022 r. W piśmie z dnia 25 października 2022 r. pozwani złożyli stronie powodowej oświadczenie o potrąceniu należności – m.in. powyższych kwot oraz odsetek naliczonych od tych kwot: - 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. - 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Dowód:wezwanie do zapłaty – k. 158, dowód doręczenia – k. 159, wezwanie do zapłaty – k. 160, dowód doręczenia – k. 161v, wezwanie do zapłaty – k. 162, dowód doręczenia – k. 163. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, wskazanych powyżej, których autentyczność i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była przedmiotem zarzutów stron. Sąd nie czynił ustaleń na podstawie pozostałych dokumentów przedłożonych w sprawie, ich wartość dowodowa w odniesieniu do realiów niniejszej sprawy była bowiem znikoma, w szczególności dokumenty te nie odnosiły się do okoliczności faktycznych istotnych z punktu widzenia niniejszego postępowania. Dla ustalenia stanu faktycznego, istotnego z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, dokumenty te nie miały większego znaczenia. Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2024 r. tut. Sąd pominął dowód z opinii biegłego zawartego w pozwie na zasadzieart. 235 (2) §1 pkt 2 i 5 k.p.c.Pomijając wskazane dowody Sąd miał na względzie zebraną w sprawie dokumentację. Powołanie biegłego nie przyczyniłoby się do ustalenia okoliczności istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w szczególności nie budziły wątpliwości wysokość wypłaconej i spłaconej kwoty, co wynikało z m.in. z przedłożonego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydziału Cywilnego z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 z uzasadnieniem. W kontekście uznanego ostatecznie za zasadne twierdzenia, że umowa kredytu jest nieważna, w odniesieniu do bezsporności wskazanych okoliczności oraz w kontekście powołanych poniżej argumentów przemawiających w ocenie Sądu przeciwko dopuszczalności żądania waloryzacji kwoty kredytu, prowadzenie dowodu z opinii biegłego zmierzało by wyłącznie do przedłużenia postepowania, nie było potrzebne w celu ustalenia istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia, okoliczności faktycznych. Po przeprowadzeniu wnioskowanych dowodów strony nie składały dalszych wniosków dowodowych (k. 236v). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Podstawę faktyczną żądania strony powodowej stanowiło twierdzenie, że w związku z uznaniem za nieważnąumowy nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawartej 8 listopada 2005 r. pomiędzyG. G.iA. G.a(...) BANK S.A.z siedzibą wW.stronie powodowej przysługuje roszczenie o zwrot wypłaconego kapitału kredytu oraz wynagrodzenie za korzystanie z udzielonego pozwanemu kapitału, ewentualnie – roszczenie o zwaloryzowanie kwoty kapitału – w oparciu o wartość inflacji. Ostatecznie, po modyfikacji i częściowym cofnięciu pozwu – strona powodowa domagała się: - zasądzenia kwoty 2680,36 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 listopada 2022 r. - zmiany wysokości świadczenia na podstawieart. 3581§ 3 kc - zasądzenia kwoty 168556,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej - tytułem dodatkowego świadczenia wynikającego z waloryzacji wypłaconego kapitału. Żądanie zasądzenia kwoty 2680,36 zł wynikało z uznania przez stronę powodową skuteczności zapłaty przez pozwanych kwoty 203374,86 zł oraz oświadczenia pozwanych o potrąceniu kwot przedstawionych do potrącenia przez pozwanych,z wyjątkiemkwot: - 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. - 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Kwestia nieważności umowy kredytu. Poza sporem w niniejszej sprawie była okoliczność, żeumowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzyG. G.iA. G.a(...) BANK S.A.z siedzibą wW.jest nieważna. Wskazane ustalenie wynika w sposób jednoznaczny z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21, w którym Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. kat I C 268/20 i ustalił, że, żeumowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. pomiędzyG. G.iA. G.a(...) BANK S.A.z siedzibą wW.jest nieważna. Zgodnie zart. 365 § 1 k.p.c.orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W kontekście powołanych ustaleń Sądu Apelacyjnego w Warszawie oraz rozważań prawnych tego Sądu w odniesieniu do przedmiotu toczącego się przed nim postępowania odnośnie zasądzenia kwoty pieniężnej, opartej na twierdzeniu o nieważności umowy oraz w kontekście powołanego przepisuKodeksu postępowania cywilnego, Sąd orzekający w niniejszej sprawie przyjął, że jest związany powołanymi okolicznościami stanowiącymi podstawę prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21. Żadna ze stron ostatecznie w niniejszym procesie nie twierdziła także, żeumowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r. jest ważna, sformułowane przez stronę powodową roszczenia oraz sformułowane przez pozwanego zarzuty zakładały nieważność wskazanej umowy i bezpośrednio na niej się opierały. Nie ma zatem potrzeby przytaczania szerszej argumentacji przemawiającej za przyjęciem nieważnościumowy nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „mPlan” waloryzowany kursem CHF zawarta 8 listopada 2005 r., w razie konieczności przywołania argumentów za tym przemawiających, wystarczające jest sięgnięcie do uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 marca 2022 r. sygn. akt I ACa 654/21 (k. 84v - 94), którego argumenty Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w całości. Kwestia zasadności dochodzenia zwrotu wypłaconego kapitału. W niniejszej sprawie strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanych – ostatecznie kwoty 2680,36 zł tytułem zwrotu kapitału, która to część nie została umorzona w drodze przedstawionych przez pozwanych do potrącenia kwot: - 313,85 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 151,35 CHF - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. - 346,21 zł - jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. - 84,49 zł – jako odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. W ocenie Sądu pozwani umorzyli roszczenie strony powodowej o zwrot wypłaconego im kapitału poprzez przedstawienie do potrącenia kwot objętych pismem z 25 października 2022 r. (k. 164) oraz zapłatę kwoty 203374,86 zł (k. 166). Sporne kwoty – wskazane powyżej, stanowią odsetki za opóźnienie od kwot bezspornie należnych pozwanym. Kwota 313,85 CHF stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 12 października 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3134,96 CHF pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 30 września 2021 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 4 października 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 11 października 2021 r., strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 12 października 2021 r. Kwota 151,35 CHF stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3134,96 CHF od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3134,96 CHF pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 16 maja 2022 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 30 maja 2022 r., strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 31 maja 2022 r. Kwota 346,21 zł stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 3062,25 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 3062,25 zł pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 1 lipca 2021 r. - w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 16 lipca 2021 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 19 lipca 2021 r., strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 20 lipca 2021 r. Kwota 84,49 zł stanowi odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone od kwoty 1750 zł od dnia 31 maja 2022 r. do dnia 25 października 2022 r. Do uiszczenia kwoty 1750 zł pozwani wezwali stronę powodową pismem z dnia 16 maja 2022 r. - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Wskazane wezwanie doręczone zostało stronie powodowej w dniu 23 maja 2022 r., zgodnie z wezwaniem świadczenie stawało się wymagalne w dniu 30 maja 2022 r., strona powodowa popadała zatem w opóźnienie w dniu 31 maja 2022 r. Pozwani złożyli stronie powodowej oświadczenie o potrąceniu w dniu 25 października 2022 r., na tę datę obliczyli wskazane odsetki. Wymagalność roszczenia strony powodowej wobec pozwanych – odnośnie spełnienia świadczenia w postaci zwrotu wypłaconego kapitału następowała w dniu 11 listopada 2022 r. (wezwanie do zapłaty doręczone pozwanym dnia 10 października 2022 r., wskazany termin zapłaty – 1 miesiąc – k. 37-53). W doktrynie prawa cywilnego dominuje pogląd, podzielany przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że potrącenie może zostać dokonanie nie tylko wtedy, gdy cechę wymagalności mają oba przeciwstawne roszczenia, ale również wtedy, gdy dotyczy ona tylko roszczenia przedstawionego do potrącenia (w tym przypadku – wymagalność roszczenia pozwanych) – tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt V CSK 242/13 (pomimo treściart. 498 k.c.wymagającego do potrącenia, aby wymagalne były obie potrącane ze sobą wierzytelności, wystarczy, aby wymagalna była wierzytelność potrącającego. Brak wymagalności wierzytelności wzajemnej nie jest przeszkodą do potrącenia wówczas, gdy potrącający, jako dłużnik, mógłby ją zaspokoić. Wskutek potrącenia, jak stanowiart. 498 § 2 k.c., obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej). Jednocześnie – odsetki ustawowe za opóźnienie stają się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia (i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy taki dzień). Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Krakowie, wyrażone w wyroku z 8 marca 2017 r., sygn. I ACa 1573/16, zgodnie z którymartykuł 499 k.c.stanowiąc, że oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe, umożliwia objęcie dokonywanym potrąceniem także odsetek za opóźnienie od kwoty wierzytelności wymagalnej wcześniej liczonych od dnia następującego po dniu jej wymagalności do dnia, kiedy wymagalna stała się druga wierzytelność. Wyliczenie odsetek za ten okres byłoby konieczne, gdyby również wierzytelność z tego tytułu została objęta oświadczeniem o potrąceniu względnie, gdyby potrącenia dokonywał wierzyciel, którego wierzytelność stała się wymagalna później, a ten, którego wierzytelność była wymagalna wcześniej powoływałby się na zaliczenie potrącanej kwoty w pierwszej kolejności na należne odsetki (art. 451 § 1 zd. 2 k.c.). W ocenie Sądu nie ma zatem podstaw do kwestionowania możliwości przedstawienia do potrącenia przez pozwanych należności z tytułu odsetek za opóźnienie od świadczeń, które należały się pozwanym bezspornie i które postawione zostały w stan wymagalności z datą wcześniejszą (dane wskazane powyżej). Obliczenie przez pozwanych wysokości odsetek ustawowych, stanowiących podstawę do przedstawienia roszczenia do potrącenia, było prawidłowe. Bezspornym było także, że przeliczenie kwoty 313,85 CHF oraz kwoty 151,35 CHF winno nastąpić po kursie przedstawienia tych należności do potrącenia, tj. po kursie z dnia 25 października 2022 r. (4,8359 zł). Zastosowanie wskazanego kursu do przeliczenia łącznej kwoty 465,20 CHF dawało w wyniku kwotę 2249,66 zł, ta suma – wraz z kwotami 346,21 zł i 84,49 zł – dawała łącznie kwotę 2680,36 zł. Ta kwota odpowiada zaś wysokości dochodzonej przez stronę powodową – ostatecznie – części kapitału. W świetle powyższych wywodów stronie powodowej nie należy się żadna kwota z tytułu zwrotu kapitału kredytu, roszczenie strony powodowej zostało bowiem umorzone w całości na skutek skutecznego przedstawienia przez pozwanych ich wierzytelności do potracenia oraz – w pozostałym zakresie – spełnienia świadczenia przez pozwanych. Zgodnie zart. 2031§ 2 k.p.c.pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Pozwani zachowali wskazany termin, podnieśli właściwy zarzut w odpowiedzi na pozew. Wysokość i fakt istnienia wierzytelności pozwanych były w zasadniczej części niesporne, w pozostałym zakresie omówione zostały powyżej. Kwestia zasadności żądania zasądzenia wynagrodzenia za korzystanie z przekazanego pozwanemu kapitału kredytu. Pierwotnie strona powodowa domagała się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 108228,20 zł (z odsetkami ustawowymi za opóźnienie) jako wynagrodzenia za korzystanie z kapitału przyjmując, że pozwani uzyskali od strony pozwanej świadczenie, które umożliwiło realizację jego celów, zwrot nominalnej wartości świadczenia nie przywraca równowagi ekonomicznej stron, pozwani są bowiem wzbogacony zważywszy na zerowy koszt korzystania z kapitału w czasie. Podstawa żądania wskazana została przez Bank wart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c. Ostatecznie strona powodowa cofnęła pozew w odniesieniu do opisanego żądania, postępowanie w tym przedmiocie zostało prawomocnie umorzone, bezprzedmiotowym jest tym samym analizowanie zasadności wskazanego roszczenia. Kwestia zasadności żądania waloryzacji kapitału wypłaconego pozwanemu na podstawie nieważnej umowy kredytu. Strona powodowa sformułowała także żądanie (pierwotnie jako ewentualne, ostatecznie – główne) dokonania waloryzacji kwoty 250.000 określanej przez pozwaną jako kwota wypłaconego pozwanemu kapitału, wskazując na dopuszczalność takiego zabiegu w oparciu o poglądy wyrażone przez Sąd Najwyższy. Wysokość waloryzacji wyraża się, w ocenie strony powodowej, kwotą 171.236,73 zł. zł i oparta jest na wskaźniku inflacji. Podstawę żądania ewentualnego o dokonanie waloryzacji stanowi przepisart. 3581§ 3 k.c. Zgodnie zart. 3581§ 3 i 4 k.c.w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie (§ 3). Z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa (§ 4). Także wskazane roszczenie, w ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie. Stoi temu na przeszkodzie po pierwsze już samo brzmienie powołanego przepisu. Z żądaniem waloryzacji świadczenia występuje bowiem przedsiębiorca (strona powodowa – prowadząca działalność gospodarczą), świadczenie należne stronie powodowej pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, wynika bowiem z nieważnej umowy kredytu, zawartej w ramach działalności gospodarczej strony powodowej. Sąd nie podziela w tym zakresie poglądów wyrażonych w wyroku Sadu Najwyższego z dnia 30 września 2009 r., sygn. V CSK 33/09 oraz z dnia 23 sierpnia 2012 r., sygn. II CSK 31/12, zgodnie z którymi obowiązek zwrotu wypłaconego kapitały, wynikający z nieważności umowy kredytu, pozostaje w związku z nieważnością tej umowy a nie w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W ocenie Sądu z brzmienia przepisuart. 3581§ 3 kc„świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa” wynika, że nie jest istotna podstawa prawna spełnienia świadczenia (zobowiązanie umowne, bezpodstawne wzbogacenie, delikt) lecz związek świadczenia należnego przedsiębiorcy z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wskazany przepis nie rozróżnia – z omawianego punktu widzenia – świadczeń z uwagi na zdarzenia prawne, które stanowią ich źródło, lecz z punktu widzenia związku lub braku związku świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Bank, zgodnie zart. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe(Dz.U. 2022 poz. 2324 t.j.), jest osobą prawną utworzoną zgodnie z przepisami ustaw, działającą na podstawie zezwoleń uprawniających do wykonywania czynności bankowych obciążających ryzykiem środki powierzone pod jakimkolwiek tytułem zwrotnym. Z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy, do czynności bankowych zalicza się m.in. udzielanie kredytów. Co więcej tego rodzaju czynności należą do najbardziej typowych czynności bankowych. Roszczenia powstałe w następstwie nieważności umowy kredytu, a więc czynności bankowej muszą być uznane za pozostające w związku z działalnością gospodarczą banku (prowadzeniem przedsiębiorstwa), ponieważ bez dokonania czynności, które okazały się nieważnymi, należących do istoty działalności banku w ogóle by nie powstały. Sąd nie znajduje podstaw do twierdzenia, że świadczenie dochodzone przez bank, tj. żądanie zwrotu kapitału kredytu, wypłaconego pozwanemu przez bank na podstawie umowy kredytu (następnie uznanej za nieważną), kosztem kapitału banku, w celu uzyskania prowizji, odsetek kapitałowych i ewentualnie innych świadczeń związanych z udzieleniem kredytu, nie ma związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa banku. Zgodnie zart. 431k.c.przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa wart. 331§ 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Stosownie doart. 551k.c., przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności wierzytelności (p. 4). Strona powodowa niewątpliwie jest przedsiębiorcą – prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą - zorganizowaną działalność zarobkową, wykonywaną we własnym imieniu i w sposób ciągły (art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców), niewątpliwie także strona powodowa dysponuje przedsiębiorstwem umożliwiającym prowadzenie wskazanej działalności, w którego skład wchodzą m.in. wierzytelności dochodzone w niniejszej sprawie. Wskazane w sprawie wierzytelność – o zwrot wypłaconego kapitału – pozostaje w związku z prowadzeniem przez stronę powodową przedsiębiorstwa, w oparciu o takie też założenie wierzytelność ta została nabyta od poprzednika prawnego strony powodowej –Bankiem (...) S.A.w drodze przekształceń spółek i sukcesji uniwersalnej. Warto także zauważyć, że wspomniany przepis wart. 3581§ 4 k.c.nie wspomina o ścisłym związku świadczenia z prowadzeniem przedsiębiorstwa, co oznacza, że wystarczy tutaj zwykłe powiązanie, choćby pośrednie, a takie z pewnością w omawianym przypadku występuje. Dodać wypada, że gdyby przyjąć, że dochodzenie roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez bank, należałoby uznać, że bank prowadzi obok działalności bankowej także działalność innego rodzaju – pozbawioną zawodowego, zarobkowego charakteru - co jest nie do zaakceptowania, jeżeli uwzględni się wysokie wymagania co do zasad prowadzenia działalności bankowej, zwłaszcza w zakresie profesjonalizmu. Powyższą wykładnięart. 3581kcpodzielił także Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 14 grudnia 2017 r. (I ACa 447/17), zgodnie z tezą którego: „waloryzacji nie mogą żądać ci przedsiębiorcy, wierzyciele lub dłużnicy, którzy prowadzą przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym, gdy świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Powodowy bank jako przedsiębiorca nie może zatem domagać się waloryzacji sądowej udzielonego przez siebie w ramach swej działalności kredytu”. Analogiczne argumenty przedstawione zostały w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 sierpnia 2008 r. V ACa 283/08. Sąd Apelacyjny wskazał, że nie można zgodzić się z twierdzeniem apelacji by zakaz waloryzacji świadczenia pieniężnego na rzecz strony prowadzącej przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa odnieść należało wyłącznie do świadczeń umownych i by hipotezą tego przepisu nie były objęte świadczenia wynikające z umowy nieważnej. Należy tu zważyć, iż zakres dopuszczalnej waloryzacji określaart. 3581§ 3 k.c., a z uregulowania tego przepisu wynika, że sądowa waloryzacja odnosi się do wszelkich zobowiązań, bez względu na źródło ich powstania. Mogą to być zatem zobowiązania do świadczenia pieniężnego powstałe zarówno z umów jak i z innych zdarzeń. Stąd też dopuszcza się możliwość waloryzacji także świadczenia pieniężnego podlegającego zwrotowi z nieważnej umowy. Nie ma racjonalnego powodu do przeprowadzenia zwężającej interpretacjiart. 3581§ 4 k.c.i przyjęcia, iż zakaz waloryzacji w odniesieniu do stron prowadzących przedsiębiorstwo nie dotyczy innych świadczeń pieniężnych jak tylko tych, których źródłem jest umowa. Tym bardziej, iż przepis ten jedynie wskazuje, iż z żądaniem zmiany wysokości lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa, a wobec tego zakaz ten nie może być odnoszony do innego zakresu waloryzacji niż ten dopuszczony przepisemart. 3581§ 3 k.c.skoro wprowadza jedynie kryterium podmiotowe, a nie przedmiotowe, wyłączenia możliwości żądania waloryzacji. Świadczenie pieniężne należne powódce aczkolwiek wynika z nieważnej umowy, to jednak uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przez nią przedsiębiorstwa gdyż wystarczające jest tu to by świadczenie pozostawało w jakimkolwiek związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie ulega wątpliwości, iż sama umowa, która okazała się być czynnością nieważną, stanowiła przejaw działalności gospodarczej obu stron. Jeśli więc czynność taka podjęta została przez obie strony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej to następnie zwrot świadczenia z takiej czynności, w konsekwencji ustalenia, iż jest ona nieważna uznać należy za pozostające w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa gdyż także to świadczenie (wierzytelność) wchodzi w skład przedsiębiorstwa - jako składnik niematerialny przedsiębiorstwa przeznaczony do realizacji zadań gospodarczych (art. 551k.c.). Po drugie – brak możliwości domagania się waloryzacji świadczenia należnego stronie powodowej wynika z powołanego powyżej wyroku TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r. wydanego w sprawie C-520/21 (ECLI:EU:C:2023:478), w którym Trybunał wskazał, że „W kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu z niej nieuczciwych warunków, art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty” (pkt 85 sentencji). Wydanie wskazanego wyroku nastąpiło na skutek pytania prejudycjalnego Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie:„Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 [dyrektywy 93/13], a także zasady skuteczności, pewności prawa i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą w przypadku uznania, że umowa kredytu zawarta przez bank i konsumenta jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, strony oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych w wykonaniu tej umowy (bank – kapitału kredytu, konsument – rat, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, mogą domagać się także jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lubwaloryzacji świadczenia)z tytułu tego, że: 1. spełniający świadczenie pieniężne został czasowo pozbawiony możliwości korzystania ze swoich pieniędzy, przez co utracił możliwość zainwestowania ich i osiągnięcia dzięki temu korzyści, 2. spełniający świadczenie pieniężne poniósł koszty obsługi umowy kredytu i przekazania pieniędzy drugiej stronie, 3. otrzymujący świadczenie pieniężne odniósł korzyść polegającą na tym, że mógł czasowo korzystać z cudzych pieniędzy, w tym mógł je zainwestować i dzięki temu uzyskać korzyści, 4. otrzymujący świadczenie pieniężne czasowo miał możliwość korzystania z cudzych pieniędzy nieodpłatnie, co byłoby niemożliwe w warunkach rynkowych, 5. wartość nabywcza pieniędzy spadła na skutek upływu czasu, co oznacza realną stratę dla spełniającego świadczenie pieniężne, 6. czasowe udostępnienie pieniędzy do korzystania może zostać potraktowane jako spełnienie usługi, za którą spełniający świadczenie pieniężne nie otrzymał wynagrodzenia”. Odpowiadając na wskazane pytanie prawne TSUE wykluczył możliwość żądania przez instytucję kredytową od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty – zatem wykluczył także, w świetle zadanego pytania prejudycjalnego – możliwość zastosowania waloryzacji świadczenia. Skoro zatem na tak zadane pytanie, w którego treści pytający Sąd zawarł wszelkie możliwe poza zwrotem kapitału świadczenia, bez względu na ich nazwę i konstrukcję Trybunał odpowiedział negatywnie, żądanie Banku sformułowane w niniejszej sprawie, a sprowadzające się do dochodzenia ukształtowania świadczenia poprzez zmianę jego wysokości, musi zostać ocenione jako niezasadne. Analizując powyższe judykaty TSUE oraz obowiązujące przepisy prawa Sąd uznał, że w polskim porządku prawnym brak jest tego rodzaju rozwiązań prawnych, które zezwalałyby na przyznanie przedsiębiorcy dalszych, poza zwrotem wypłaconego kapitału, świadczeń. Podstawy prawne wskazane przez powodowy Bank na uzasadnienie zgłaszanych żądań nie spełniają warunków wyznaczonych linią orzeczniczą Trybunału. Ochrona konsumentów zagwarantowana dyrektywą 93/13 nie kończy się wraz z unieważnieniem umowy, albowiem w wypadku unieważnienia umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą ze względu na nieuczciwy charakter jednego z jej warunków do państw członkowskich należy uregulowanie, w drodze ich prawa krajowego, skutków tego unieważnienia, z poszanowaniem ochrony przyznanej konsumentowi przez tę dyrektywę, w szczególności poprzez zagwarantowanie przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej konsument ten znajdowałby się w braku takiego nieuczciwego warunku (wyrok TSUE z dnia 16 marca 2023 r., w sprawie C - 6/22, ECLI:EU:C:2023:216, pkt 33). Po trzecie – Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdził wskazaną wykładnię w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2024 r. (C-488/23) zauważając, że artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania za nieważną w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję kredytową, a to ze względu na to, że umowa ta zawierała nieuczciwe warunki, bez których nie mogła dalej obowiązywać, przepisy te stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie z którą instytucja ta ma prawo żądać od tego konsumenta, poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty, rekompensaty polegającej na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi. Analogiczne stanowisko TSUE zajał w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2023 r., C-756/22. Powołane orzeczenia stanowią konsekwencję stanowiska zajętego w wyroku TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r., C-520/21, zgodnie z którym wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania [wspomnianej] umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie z tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie [tej samej] umowy za nieważną. W konsekwencji w kontekście uznania umowy kredytu hipotecznego za nieważną w całości ze względu na to, że nie może ona dalej obowiązywać po usunięciu zawartych w niej nieuczciwych warunków, dyrektywa 93/13 stoi na przeszkodzie wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty” Po czwarte w końcu – dopuszczenie możliwości waloryzowania świadczenia banku, wypłaconego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu, prowadziłoby do powrotu do dopuszczalności klauzul waloryzacyjnych, zamieszczonych pierwotnie w umowie kredytu, m.in. z uwagi na zamieszczenie których umowa kredytu uznana została za nieważną. Stanowiłoby to swego rodzaju reanimację tych klauzul, zatem powrót do pierwotnej treści stosunku prawnego, w sposób oczywisty zaprzeczałoby celowi dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zgodnie z którym przedsiębiorcy winni być odstraszani i zniechęcani do wprowadzania klauzul niedozwolonych do umów. Dopuszczenie stosowania waloryzacji świadczenia – w miejsce zakwestionowanych umownych klauzul waloryzacyjnych skutkowałoby tym, że przedsiębiorca stosujący klauzule abuzywne osiągnąłby ten sam skutek, który zamierzał osiągnąć w oparciu o te klauzule, to zaś byłoby niewytłumaczalne z punktu widzenia wcześniejszego uznania umowy za nieważne właśnie z powodu tego rodzaju klauzul. Jednoczesne kwestionowanie waloryzacji umownej i stosowanie waloryzacji sądowej jest nie do obrony z punktu widzenia argumentacji przedstawionej powyżej. Mając na względzie przedstawione argumenty Sąd doszedł do wniosku, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia żądania strony powodowej zasądzenia wynagrodzenia za korzystanie z przekazanego przez bank pozwanemu kapitału kredytu oraz żądania dokonania waloryzacji kapitału wypłaconego pozwanemu na podstawie nieważnej umowy kredytu. W związku z powyższym powództwo w tej części podlegało oddaleniu. Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w p. I. sentencji wyroku. Koszty procesu. O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku na podstawieart. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zasądzając od powodowego Banku na rzecz pozwanych kwoty 10.817 zł. Strona powodowa przegrała sprawę w całości, zatem obciążał ją obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez pozwanego. Na wysokość kosztów procesu złożyła się opłata skarbowa od pełnomocnictw w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w osobie adwokata w wysokości 10.800 zł. Zostało ono ustalone na podstawie § 2 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j. z dnia 2023.09.20). Ponadto stosownie doart. 98 § 11k.p.c.Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W odniesieniu do części żądania, co do której to kwoty pozew został cofnięty Sąd przyjął, że także w tej części pozwany wygrał proces i pozwanemu należny jest zwrot kosztów procesu. Wprawdzie cofnięcie pozwu w tym zakresie uzasadnione było złożeniem przez pozwanych oświadczenia o potrąceniu, równoważnemu w skutkach spełnieniu świadczenia, to zaś mogłoby uzasadniać przyjęcie, że skoro pozwani spełnili świadczenie w toku procesu, winni być uznani za przegrywających proces w tym zakresie – to jednak okoliczności niniejszej sprawy nie uzasadniają takiego wniosku. Pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu oraz uiścił brakującą kwotę niezwłocznie po doręczeniu im wezwania banku do zapłaty, w którym po raz pierwszy sformułowane zostały roszczenia strony powodowej o zwrot wypłaconego kapitału. Pozwani nie byli wcześniej wzywani do uiszczenia tej kwoty. Pozwani nie mieli obowiązku składania oświadczenia o potrąceniu na wcześniejszym etapie – tym bardziej, że w świetleart. 455 k.c.roszczenie strony powodowej o zwrot kapitał mogło być uznane za niewymagalne. Po doręczeniu wezwania do spełnienia świadczenia w omawianym zakresie, pozwani niezwłocznie złożyli oświadczenie o potrąceniu (równoważne w skutkach ze spełnieniem świadczenia) oraz faktycznie spełnili świadczenie – w celu zaspokojenia roszczenia banku przekraczającego wysokość wierzytelności pozwanych przedstawionej do potrącenia. W pełni uzasadnione jest zatem odpowiednie zastosowanie przepisuart. 101 kpc, zgodnie z którym zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Pozwani przy pierwszej czynności uznali powództwo w omawianej części, za powód do wytoczenia sprawy nie może być uznane wcześniejsze kwestionowanie ważności umowy czy brak złożenia przez pozwanych wcześniej oświadczenia o potrąceniu. Oświadczenie takie mogła złożyć zarówno strona powodowa jak i pozwani, obarczanie odpowiedzialnością za niezłożenie oświadczenia o potrąceniu tylko pozwanych jest nieuprawnione. Także w omawianym zakresie należało przyjąć zatem, że pozwanym należy się zwrot kosztów procesu. Na uwagę zasługuje także i ta okoliczność, że pozwani złożyli oświadczenie o potrąceniu w piśmie z 25 października 2022 r., strona powodowa ostatecznie i co do prawie całego świadczenia- nie kwestionowała skuteczności oświadczenia o potrąceniu i częściowej zapłaty, jednocześnie – wystąpiła z pozwem w dniu 29 grudnia 2022 r. tj. ponad 2 miesiąca po tym, jak otrzymała częściowe świadczenie pozwanych oraz oświadczenie o potrąceniu co do reszty wierzytelności. Takie działanie z całą pewnością nie mieści się w zakresie konieczności obrony praw strony powodowej, było z tego punktu widzenia całkowicie zbędne. Brak było podstaw do zasądzania na rzecz pozwanych osobno kosztów co do roszczenia głównego oraz ewentualnych. Zasądzone koszty uwzględniają łączną wartość przedmiotu sporu, stronie należy się zwrot kosztów pełnomocnika za prowadzenie sprawy – nie zaś – od poszczególnych roszczeń zgłoszonych w sprawie. Sąd zasądził zatem jedno wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej za prowadzenie sprawy. Mając powyższe na względzie, na zasadzie powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji wyroku z dnia 25 stycznia 2024 r.

15/201000/0000503/C

Sąd Okręgowy w Krakowie

I Wydział Cywilny

153015000001006_II_Ka_000925_2023_Uz_2024-02-05_001

II Ka 925/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:04.0 CET

2024-03-04 11:26:58.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 925/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Sylwii Kiersnowskiej po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. sprawy J. P. oskarżonego z art. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. sygn. akt II K 449

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000925" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 925/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Grażyna Jaszczuk</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Sylwii Kiersnowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>J. P.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie</xText> <xText>z dnia 11 października 2023 r. sygn. akt II K 449/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od <xAnon>J. P.</xAnon> 420 złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 925/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie II K 449/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText><xIx>1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xUx>apelacja obrońcy oskarżonego</xUx></xText> <xText>obraza przepisów postępowania, a mianowicie:</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>, polegająca na:</xText> <xText>- niewzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności oraz uznaniu za udowodnione faktów niemających wystarczającego oparcia w dowodach, poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu 14 lipca 2022 r. w Kamiennie kierował pojazdem mechanicznym <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy poczynione w tym zakresie ustalenia opierają się wyłącznie na zeznaniach świadków w osobach funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia w określonej odległości czasowej od momentu wjechania pojazdu prowadzonego przez oskarżonego do rowu i w tych okolicznościach przeprowadzili badanie stanu trzeźwości <xAnon>J. P.</xAnon>;</xText> <xText>- oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania poprzez uznanie, iż na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można przypisać oskarżonemu sprawstwo czynu z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>, w sytuacji gdy Sąd pominął w sposób nieuprawniony dowód z opinii biegłego zawierającej rachunek retrospektywny, z którego wynika, iż mając na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków w osobach <xAnon>Z. P.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon> nie można oskarżonemu przypisać sprawstwa zarzucanego mu czynu; - wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, poprzez błędną ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w sytuacji gdy ich ocena w związku z rachunkiem retrospektywnym sporządzonym przez biegłego pozwalała na obdarzenie jego wyjaśnień walorem wiarygodności;</xText> <xText>- niewskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, w sytuacji gdy oprócz podniesionych okoliczności w sprawie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, co w efekcie doprowadziło do niesłusznego skazania <xAnon>J. P.</xAnon>.</xText> <xText><xUx>pismo oskarżonego z dnia 14 grudnia 2023 r.</xUx> w zakresie uzupełniającym argumentację co do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, zgodnie z poglądem wyrażonym w postanowieniu SN z 25.06.2019 r., II KK 189/19, LEX nr 2685524 (k. 213-214v akt sprawy), tj. jako stanowisko procesowe.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>- na wstępie niniejszych rozważań podnieść trzeba, że ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, gdyż także odwołujący się, podnosząc taki zarzut, nie może ograniczyć się wyłącznie do subiektywnego zanegowania oceny przeprowadzonej przez ten Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności powinny być obdarzone jedynie dowody o korzystnej wymowie dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wskazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się ów Sąd w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (a więc nie jakiekolwiek) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 67/12, LEX nr 1710164).</xText> <xText>- tymczasem kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, ażeby Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe niewłaściwie, a ocena dowodów jakiej dokonał była sprzeczna z dyrektywami z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Przeciwnie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone dokładnie i starannie, zaś materiał dowodowy oceniono prawidłowo, we wzajemnym powiązaniu, z podjęciem analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a wyniki tej oceny w sposób wyczerpujący Sąd I instancji zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc, wbrew temu co twierdzi skarżący, przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, a więc w pełni pozostaje pod ochroną <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, czego właśnie nie można powiedzieć o ocenie podjętej przez skarżącego na łamach wywiedzionej apelacji, opierającej się wyłącznie na korzystnym dla oskarżonego materiale dowodowym, a pomijającej dowody wskazujące na jego sprawstwo w zakresie przypisanego mu przez Sąd I instancji zaskarżonym wyrokiem czynu, a więc sprzecznej z dyspozycją <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>- z uwagi na treść opinii biegłego zawartej na k. 153-156 akt sprawy, a także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków <xAnon>Z. P.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon> i jak się zdaje wobec przedstawionej argumentacji również relacji <xAnon>T. O.</xAnon> – według obrońcy oskarżony jest niewinny. Obrona twierdzi w apelacji, że Sąd Rejonowy oparł swe ustalenia w zakresie stanu nietrzeźwości oskarżonego wyłącznie na zeznaniach funkcjonariuszy Policji, tj. <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>K. Ś.</xAnon>, przy czym nie wskazał w sposób należy z jakich to powodów nie uznał dowodów o przeciwstawnej wymowie za wiarygodne. Z takim rozumowaniem nie sposób się jednak zgodzić. Otóż w niniejszej sprawie nie można było przeprowadzić rachunku retrospektywnego z uwagi na to, że na podstawie wyników badań dokonanych analizatorem wydechu (k. 6 akt sprawy) nie można było ustalić fazy przemiany alkoholowej. W tej sytuacji oszacowanie stanu nietrzeźwości w chwili prowadzenia pojazdu było przez biegłego wykluczone i wynikało to z wywołanej w sprawie opinii. Tym samym słusznie Sąd Rejonowy uznając ten dowód za nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nie wprowadzał go do podstawy dowodowej zapadłego wyroku. W tym przypadku nie było również potrzeby przeprowadzania kolejnej opinii. <xBRx></xBRx>Nie oznacza to jednak, że nie można było ustalić, czy oskarżony w chwili prowadzenia pojazdu był w stanie nietrzeźwości. Opinia taka wszakże nie stanowiła wyłącznego dowodu, który wskazywał na stan nietrzeźwości oskarżonego, gdyż Sąd dysponował innymi źródłami dowodowymi, protokołem badania stanu trzeźwości oskarżonego analizatorem wydechu oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji, które to wespół nie pozostawiały wątpliwości co do nietrzeźwości oskarżonego, w tym również jego sprawstwa przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu. Przypomnieć należy, że dowód z opinii biegłego jest tylko jednym z dowodów, a przy wyrokowaniu nie wolno abstrahować od całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>). Poza tym w wielu sprawach o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink> nie jest możliwe przeprowadzenie rachunku retrospektywnego, z uwagi na okoliczności sprawy oraz szereg wymogów niezbędnych przy tego typu obliczeniach. Nie oznacza to jednak przyjęcia niejako z góry, iż w każdej takiej sprawy należy uniewinniać oskarżonych.</xText> <xText>- bezspornym jest, że <xAnon>J. P.</xAnon> w dniu 14 lipca 2022 r. prowadził samochód osobowy marki <xAnon>S. (...)</xAnon>, koloru żółtego, na drodze publicznej. Ustalenie to wynika z treści wyjaśnień oskarżonego, który to a propos przyznał, iż wyłącznie on jeździ tym samochodem, a także zeznań <xAnon>T. O.</xAnon>, która kategorycznie zaprzeczyła, aby kiedykolwiek prowadziła jakikolwiek samochód osobowy. Zresztą właśnie z tego powodu <xAnon>T. O.</xAnon> zwróciła się z prośbą do oskarżonego. Nie było również podstaw - w świetle chociażby zeznań funkcjonariuszy Policji <xAnon>J. M.</xAnon> i <xAnon>K. Ś.</xAnon>, którzy to jako zeznający w niniejszej sprawie wyłącznie z tego powodu, że wykonywali swe obowiązki służbowe, przy czym nie utrzymywali z oskarżonym jakichkolwiek relacji, by skutecznie podważyć wyniki badań na zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego i przyjmować, że nietrzeźwość w rozumieniu kodeksowym zaistniała dopiero po wjechaniu do rowu pojazdu oraz w następstwie wypicia napoju alkoholowego po zakończeniu jazdy samochodem - jak sugeruje w apelacji obrońca, opierając się na treści wyjaśnień podsądnego i współgrających z jego relacją zeznaniach świadka <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>Z. P.</xAnon> i <xAnon>J. K.</xAnon>, w tym na treści opinii z k. 153-156 akt sprawy<xBx>. </xBx>Czas, który upłynął od zawiadomienia o zdarzeniu Policji do przyjazdu funkcjonariuszy Policji w ocenie Sądu Okręgowego umożliwiał oskarżonemu dokonanie przemyśleń co do ewentualnego tłumaczenia się przed organami ścigania. Ich relacja ewaluowała wraz z biegiem postępowania i była dostosowana do poczynionych ustaleń. Oskarżony odmiennie wskazywał rzekomy rodzaj spożytego po wjechaniu napoju alkoholowego, raz było to wino, następnie wódka, by poprzestać na bimbrze. Wskazywana ilość również była odmienna (1,5 l wina, ok. 300 ml wódki, bimbru). Tym samym słusznie Sąd I instancji uznał, że postawa oskarżonego, o ile ma on prawo dowolnie ją kształtować i Sąd tego uprawnienia nie neguje, od początku była w tej sprawie chwiejna i nakierowana wyłącznie na uniknięcie odpowiedzialności karnej. <xAnon>T. O.</xAnon> w fazie przygotowawczej zaś zaprzeczyła to wersji, którą przedstawiła w trakcie rozpytania, jakoby to ona prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym podając, iż nie wie dlaczego tak powiedziała, zaś w fazie sądowej stwierdziła, że jej przyznanie się do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwym, to był tylko „żart”. <xBRx></xBRx>Należy pamiętać o tym, że treść wyjaśnień czy zeznań, różniących się diametralnie, niespójnych wewnętrznie, tak jak każdy inny dowód, w tym również opinia biegłego, która ma taką samą moc dowodową jak inne dowody zgromadzone w sprawie (wyrok SN z 9.04.1973 r., Rw 316/73, OSNKW 1973/9, poz. 116), podlegają kompleksowej ocenie Sądu, który każdorazowo konfrontuje je z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i nieodpartą logiką sytuacji i dopiero na tej podstawie wyprowadza właściwe wnioski odnośnie sprawstwa konkretnego podsądnego. Ponadto taką samą wartość mają zarówno depozycje osobowe złożone w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym, a decyzja którą należy obdarzyć wiarą należy do sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, który ma bezpośredni kontakt z takimi osobami w toku realizacji czynności dowodowych, ocenia złożone wyjaśnienia, zeznania, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchanymi w niniejszej sprawie stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku, nie miał żadnych zastrzeżeń co do oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków <xAnon>T. O.</xAnon>, <xAnon>Z. P.</xAnon>, <xAnon>J. K.</xAnon> czy wywołanej w sprawie opinii biegłego z k. 153-156 akt sprawy, w tym co do wyprowadzonego przez Sąd Rejonowy na podstawie całości zgromadzonych w sprawie dowodów stanu faktycznego. Niezależnie od powyższych okoliczności wydaje się wysoce nieprawdopodobnym oraz niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego, aby jakakolwiek osoba po wjechaniu do rowu spożyła wówczas jakikolwiek alkohol, w szczególności, gdy ma świadomość, że za chwilę może zostać w związku ze zdarzeniem przeprowadzona interwencja policyjna, połączona z poddaniem osób w nich uczestniczących badaniom na trzeźwość. Jeśli założyć nawet, że oskarżony przed wjechaniem do rowu alkoholu nie spożywał, to trudno zrozumieć, dlaczego miałby w tak niezrozumiały, nielogiczny sposób narażać się na zarzut popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>. Jak to już zostało wyżej podkreślone, zasady rozsądnego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazują, że nie ma innego wytłumaczenia ewentualnego spożywania alkoholu przez sprawcę takiego rodzaju zdarzenia drogowego przed poddaniem go badaniom na stan trzeźwości, aniżeli to, że w ten sposób chce utrudnić ustalenie, że był pod jego wpływem przed wjechaniem do rowu i w takim stanie prowadził samochód osobowy w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Gdyby zaś było tak jak twierdził oskarżony, że spożył alkohol już po wjechaniu do rowu, to niewątpliwe zostawiłyby butelkę po nim i okazałby ją funkcjonariuszom Policji w trakcie interwencji na potwierdzenie takiej okoliczności. Taka sytuacja nie miała jednak w niniejszej sprawie miejsca. Odnośnie zarzucanych niespójności w zeznaniach świadków, co do wyczuwania od oskarżonego woni alkoholu, czy też sposobu oceny zachowania się oskarżonego po wjechaniu do rowu, trzeba przypomnieć, że kwestie takie są bardzo subiektywne. Niczym nadzwyczajnym nie jest, że jedna osoba wyczuwała od oskarżonego alkohol (funkcjonariusz Policji <xAnon>J. M.</xAnon>), a inna nie (np. <xAnon>Z. P.</xAnon> czy <xAnon>J. K.</xAnon>), gdyż mogło to być wynikiem różnych czynników (np. odległości od oskarżonego czy sposobu ustawienia względem niego), przy czym niewyczuwanie woni alkoholu przez w/w świadków wcale nie świadczyło o tym, że <xAnon>J. P.</xAnon> nie znajdował się przed zjechaniem do rowu w stanie nietrzeźwości, a wręcz przeciwnie.<xBRx></xBRx>Należy podzielić tezę Sądu I instancji, iż dostępny w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji oraz protokołu badania stanu trzeźwości był wystarczający do stwierdzenia, że w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, <xAnon>J. P.</xAnon> znajdował się w stanie nietrzeźwości o jakim mowa w przywołanym przepisie prawnym. Stwierdzony stan nietrzeźwości urządzeniem, które miało aktualną legalizację, należało uznać za prawidłowy, znacznie przekraczający normy określone treścią <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 16" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 16 kk</xLexLink>. <xBRx></xBRx>Nie sposób uznać, w świetle doświadczenia życiowego, aby zdarzenie, oparte było o takie okoliczności, które forsował oskarżony, w tym przybrałoby taki przebieg, gdyby kierujący wówczas samochodem osobowym był trzeźwy.</xText> <xText>- wobec powyższego, skoro w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, to nie mogło być mowy o obrazie przez ten organ dyspozycji <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink>.</xText> <xText>- kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie doprowadziła również do stwierdzenia naruszenia zasady in dubio pro reo wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>. <xBRx></xBRx>W przedmiotowej sprawie, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na jego korzyść. Trzeba przypomnieć w tym miejscu, że przepisy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> mają charakter rozłączny. W sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane w sprawie dowody ocenie spełniającej rygory z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, to zastosowanie zasady z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> może nastąpić, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi wciąż istnienie niedających się usunąć – w oparciu o nią – wątpliwości (postanowienie SN z 14 grudnia 2022 r., IV KK 497/22, LEX nr 3458431).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>niezasadność podniesionych zarzutów skutkowała niezasadnością wywiedzionego wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie <xBRx></xBRx>II K 449/22 – w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>- apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> oskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisu <xLexLink xArt="art. 636" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 kpk</xLexLink> wynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek z <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 § 1 kpk</xLexLink> (wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł.</xText> <xText>- z tych względów na podstawie <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym</xLexLink> (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł (opłata w kwocie <xBRx></xBRx>400 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym).</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>cały wyrok</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Grażyna Jaszczuk

Ewa Olewińska

st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 925/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Sylwii Kiersnowskiej po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. sprawyJ. P. oskarżonego zart. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. sygn. akt II K 449/22 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza odJ. P.420 złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 925/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawie II K 449/22 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ----------------- ------------------------------------ -------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ----------------- ------------------------------------ -------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. apelacja obrońcy oskarżonego obraza przepisów postępowania, a mianowicie: art. 7 kpk,art. 410 kpk, polegająca na: - niewzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności oraz uznaniu za udowodnione faktów niemających wystarczającego oparcia w dowodach, poprzez przyjęcie, że oskarżony w dniu 14 lipca 2022 r. w Kamiennie kierował pojazdem mechanicznymS. (...)onumerze rejestracyjnym (...)w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy poczynione w tym zakresie ustalenia opierają się wyłącznie na zeznaniach świadków w osobach funkcjonariuszy Policji, którzy przybyli na miejsce zdarzenia w określonej odległości czasowej od momentu wjechania pojazdu prowadzonego przez oskarżonego do rowu i w tych okolicznościach przeprowadzili badanie stanu trzeźwościJ. P.; - oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania poprzez uznanie, iż na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego można przypisać oskarżonemu sprawstwo czynu zart. 178a § 1 kk, w sytuacji gdy Sąd pominął w sposób nieuprawniony dowód z opinii biegłego zawierającej rachunek retrospektywny, z którego wynika, iż mając na uwadze treść wyjaśnień oskarżonego, jak również zeznań świadków w osobachZ. P.iJ. K.nie można oskarżonemu przypisać sprawstwa zarzucanego mu czynu; - wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, poprzez błędną ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, w sytuacji gdy ich ocena w związku z rachunkiem retrospektywnym sporządzonym przez biegłego pozwalała na obdarzenie jego wyjaśnień walorem wiarygodności; - niewskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie oskarżonego, w sytuacji gdy oprócz podniesionych okoliczności w sprawie zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, które powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, co w efekcie doprowadziło do niesłusznego skazaniaJ. P.. pismo oskarżonego z dnia 14 grudnia 2023 r.w zakresie uzupełniającym argumentację co do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, zgodnie z poglądem wyrażonym w postanowieniu SN z 25.06.2019 r., II KK 189/19, LEX nr 2685524 (k. 213-214v akt sprawy), tj. jako stanowisko procesowe. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny - na wstępie niniejszych rozważań podnieść trzeba, że ustanowiony wart. 7 kpkobowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, gdyż także odwołujący się, podnosząc taki zarzut, nie może ograniczyć się wyłącznie do subiektywnego zanegowania oceny przeprowadzonej przez ten Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności powinny być obdarzone jedynie dowody o korzystnej wymowie dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wskazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się ów Sąd w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (a więc nie jakiekolwiek) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 67/12, LEX nr 1710164). - tymczasem kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, ażeby Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe niewłaściwie, a ocena dowodów jakiej dokonał była sprzeczna z dyrektywami zart. 7 kpk. Przeciwnie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone dokładnie i starannie, zaś materiał dowodowy oceniono prawidłowo, we wzajemnym powiązaniu, z podjęciem analizy dostrzeżonych w nim sprzeczności, a wyniki tej oceny w sposób wyczerpujący Sąd I instancji zaprezentował w uzasadnieniu wyroku, czyniąc, wbrew temu co twierdzi skarżący, przedmiotem rozważań wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej, zarówno przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena dowodów jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględnia zasady prawidłowego rozumowania, a więc w pełni pozostaje pod ochronąart. 7 kpk, czego właśnie nie można powiedzieć o ocenie podjętej przez skarżącego na łamach wywiedzionej apelacji, opierającej się wyłącznie na korzystnym dla oskarżonego materiale dowodowym, a pomijającej dowody wskazujące na jego sprawstwo w zakresie przypisanego mu przez Sąd I instancji zaskarżonym wyrokiem czynu, a więc sprzecznej z dyspozycjąart. 410 kpk. - z uwagi na treść opinii biegłego zawartej na k. 153-156 akt sprawy, a także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadkówZ. P.,J. K.i jak się zdaje wobec przedstawionej argumentacji również relacjiT. O.– według obrońcy oskarżony jest niewinny. Obrona twierdzi w apelacji, że Sąd Rejonowy oparł swe ustalenia w zakresie stanu nietrzeźwości oskarżonego wyłącznie na zeznaniach funkcjonariuszy Policji, tj.J. M.iK. Ś., przy czym nie wskazał w sposób należy z jakich to powodów nie uznał dowodów o przeciwstawnej wymowie za wiarygodne. Z takim rozumowaniem nie sposób się jednak zgodzić. Otóż w niniejszej sprawie nie można było przeprowadzić rachunku retrospektywnego z uwagi na to, że na podstawie wyników badań dokonanych analizatorem wydechu (k. 6 akt sprawy) nie można było ustalić fazy przemiany alkoholowej. W tej sytuacji oszacowanie stanu nietrzeźwości w chwili prowadzenia pojazdu było przez biegłego wykluczone i wynikało to z wywołanej w sprawie opinii. Tym samym słusznie Sąd Rejonowy uznając ten dowód za nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, nie wprowadzał go do podstawy dowodowej zapadłego wyroku. W tym przypadku nie było również potrzeby przeprowadzania kolejnej opinii.Nie oznacza to jednak, że nie można było ustalić, czy oskarżony w chwili prowadzenia pojazdu był w stanie nietrzeźwości. Opinia taka wszakże nie stanowiła wyłącznego dowodu, który wskazywał na stan nietrzeźwości oskarżonego, gdyż Sąd dysponował innymi źródłami dowodowymi, protokołem badania stanu trzeźwości oskarżonego analizatorem wydechu oraz zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji, które to wespół nie pozostawiały wątpliwości co do nietrzeźwości oskarżonego, w tym również jego sprawstwa przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu. Przypomnieć należy, że dowód z opinii biegłego jest tylko jednym z dowodów, a przy wyrokowaniu nie wolno abstrahować od całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie (art. 410 kpk). Poza tym w wielu sprawach o przestępstwo zart. 178a § 1 kknie jest możliwe przeprowadzenie rachunku retrospektywnego, z uwagi na okoliczności sprawy oraz szereg wymogów niezbędnych przy tego typu obliczeniach. Nie oznacza to jednak przyjęcia niejako z góry, iż w każdej takiej sprawy należy uniewinniać oskarżonych. - bezspornym jest, żeJ. P.w dniu 14 lipca 2022 r. prowadził samochód osobowy markiS. (...), koloru żółtego, na drodze publicznej. Ustalenie to wynika z treści wyjaśnień oskarżonego, który to a propos przyznał, iż wyłącznie on jeździ tym samochodem, a także zeznańT. O., która kategorycznie zaprzeczyła, aby kiedykolwiek prowadziła jakikolwiek samochód osobowy. Zresztą właśnie z tego powoduT. O.zwróciła się z prośbą do oskarżonego. Nie było również podstaw - w świetle chociażby zeznań funkcjonariuszy PolicjiJ. M.iK. Ś., którzy to jako zeznający w niniejszej sprawie wyłącznie z tego powodu, że wykonywali swe obowiązki służbowe, przy czym nie utrzymywali z oskarżonym jakichkolwiek relacji, by skutecznie podważyć wyniki badań na zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego i przyjmować, że nietrzeźwość w rozumieniu kodeksowym zaistniała dopiero po wjechaniu do rowu pojazdu oraz w następstwie wypicia napoju alkoholowego po zakończeniu jazdy samochodem - jak sugeruje w apelacji obrońca, opierając się na treści wyjaśnień podsądnego i współgrających z jego relacją zeznaniach świadkaT. O.,Z. P.iJ. K., w tym na treści opinii z k. 153-156 akt sprawy.Czas, który upłynął od zawiadomienia o zdarzeniu Policji do przyjazdu funkcjonariuszy Policji w ocenie Sądu Okręgowego umożliwiał oskarżonemu dokonanie przemyśleń co do ewentualnego tłumaczenia się przed organami ścigania. Ich relacja ewaluowała wraz z biegiem postępowania i była dostosowana do poczynionych ustaleń. Oskarżony odmiennie wskazywał rzekomy rodzaj spożytego po wjechaniu napoju alkoholowego, raz było to wino, następnie wódka, by poprzestać na bimbrze. Wskazywana ilość również była odmienna (1,5 l wina, ok. 300 ml wódki, bimbru). Tym samym słusznie Sąd I instancji uznał, że postawa oskarżonego, o ile ma on prawo dowolnie ją kształtować i Sąd tego uprawnienia nie neguje, od początku była w tej sprawie chwiejna i nakierowana wyłącznie na uniknięcie odpowiedzialności karnej.T. O.w fazie przygotowawczej zaś zaprzeczyła to wersji, którą przedstawiła w trakcie rozpytania, jakoby to ona prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym podając, iż nie wie dlaczego tak powiedziała, zaś w fazie sądowej stwierdziła, że jej przyznanie się do prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwym, to był tylko „żart”.Należy pamiętać o tym, że treść wyjaśnień czy zeznań, różniących się diametralnie, niespójnych wewnętrznie, tak jak każdy inny dowód, w tym również opinia biegłego, która ma taką samą moc dowodową jak inne dowody zgromadzone w sprawie (wyrok SN z 9.04.1973 r., Rw 316/73, OSNKW 1973/9, poz. 116), podlegają kompleksowej ocenie Sądu, który każdorazowo konfrontuje je z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i nieodpartą logiką sytuacji i dopiero na tej podstawie wyprowadza właściwe wnioski odnośnie sprawstwa konkretnego podsądnego. Ponadto taką samą wartość mają zarówno depozycje osobowe złożone w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym, a decyzja którą należy obdarzyć wiarą należy do sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, który ma bezpośredni kontakt z takimi osobami w toku realizacji czynności dowodowych, ocenia złożone wyjaśnienia, zeznania, kierując się zarówno ich treścią, jak też własnymi spostrzeżeniami i wrażeniami wynikającymi z zachowania się osób przesłuchiwanych, ich reakcji mentalnych na zadawane pytania, postawy w toku realizowanej czynności przesłuchania i stosunku do tej czynności. To właśnie ten bezpośredni kontakt z osobami przesłuchanymi w niniejszej sprawie stwarzał właściwe warunki dla oceny wiarygodności składanych przez nich relacji. Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku, nie miał żadnych zastrzeżeń co do oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadkówT. O.,Z. P.,J. K.czy wywołanej w sprawie opinii biegłego z k. 153-156 akt sprawy, w tym co do wyprowadzonego przez Sąd Rejonowy na podstawie całości zgromadzonych w sprawie dowodów stanu faktycznego. Niezależnie od powyższych okoliczności wydaje się wysoce nieprawdopodobnym oraz niezgodnym z zasadami doświadczenia życiowego, aby jakakolwiek osoba po wjechaniu do rowu spożyła wówczas jakikolwiek alkohol, w szczególności, gdy ma świadomość, że za chwilę może zostać w związku ze zdarzeniem przeprowadzona interwencja policyjna, połączona z poddaniem osób w nich uczestniczących badaniom na trzeźwość. Jeśli założyć nawet, że oskarżony przed wjechaniem do rowu alkoholu nie spożywał, to trudno zrozumieć, dlaczego miałby w tak niezrozumiały, nielogiczny sposób narażać się na zarzut popełnienia przestępstwa zart. 178a § 1 kk. Jak to już zostało wyżej podkreślone, zasady rozsądnego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazują, że nie ma innego wytłumaczenia ewentualnego spożywania alkoholu przez sprawcę takiego rodzaju zdarzenia drogowego przed poddaniem go badaniom na stan trzeźwości, aniżeli to, że w ten sposób chce utrudnić ustalenie, że był pod jego wpływem przed wjechaniem do rowu i w takim stanie prowadził samochód osobowy w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Gdyby zaś było tak jak twierdził oskarżony, że spożył alkohol już po wjechaniu do rowu, to niewątpliwe zostawiłyby butelkę po nim i okazałby ją funkcjonariuszom Policji w trakcie interwencji na potwierdzenie takiej okoliczności. Taka sytuacja nie miała jednak w niniejszej sprawie miejsca. Odnośnie zarzucanych niespójności w zeznaniach świadków, co do wyczuwania od oskarżonego woni alkoholu, czy też sposobu oceny zachowania się oskarżonego po wjechaniu do rowu, trzeba przypomnieć, że kwestie takie są bardzo subiektywne. Niczym nadzwyczajnym nie jest, że jedna osoba wyczuwała od oskarżonego alkohol (funkcjonariusz PolicjiJ. M.), a inna nie (np.Z. P.czyJ. K.), gdyż mogło to być wynikiem różnych czynników (np. odległości od oskarżonego czy sposobu ustawienia względem niego), przy czym niewyczuwanie woni alkoholu przez w/w świadków wcale nie świadczyło o tym, żeJ. P.nie znajdował się przed zjechaniem do rowu w stanie nietrzeźwości, a wręcz przeciwnie.Należy podzielić tezę Sądu I instancji, iż dostępny w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji oraz protokołu badania stanu trzeźwości był wystarczający do stwierdzenia, że w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym,J. P.znajdował się w stanie nietrzeźwości o jakim mowa w przywołanym przepisie prawnym. Stwierdzony stan nietrzeźwości urządzeniem, które miało aktualną legalizację, należało uznać za prawidłowy, znacznie przekraczający normy określone treściąart. 115 § 16 kk.Nie sposób uznać, w świetle doświadczenia życiowego, aby zdarzenie, oparte było o takie okoliczności, które forsował oskarżony, w tym przybrałoby taki przebieg, gdyby kierujący wówczas samochodem osobowym był trzeźwy. - wobec powyższego, skoro w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ujawnił na rozprawie wszystkie dowody i poddał je prawidłowej ocenie, to nie mogło być mowy o obrazie przez ten organ dyspozycjiart. 410 kpk. - kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie doprowadziła również do stwierdzenia naruszenia zasady in dubio pro reo wyrażonej wart. 5 § 2 kpk.W przedmiotowej sprawie, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na jego korzyść. Trzeba przypomnieć w tym miejscu, że przepisyart. 5 § 2 kpkiart. 7 kpkmają charakter rozłączny. W sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny, kompletny i podda zebrane w sprawie dowody ocenie spełniającej rygory zart. 7 kpk, to zastosowanie zasady zart. 5 § 2 kpkmoże nastąpić, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi wciąż istnienie niedających się usunąć – w oparciu o nią – wątpliwości (postanowienie SN z 14 grudnia 2022 r., IV KK 497/22, LEX nr 3458431). Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. niezasadność podniesionych zarzutów skutkowała niezasadnością wywiedzionego wniosku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 11 października 2023 r. w sprawieII K 449/22 – w całości Zwięźle o powodach utrzymania w mocy zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. - apelacja obrońcy oskarżonego okazała się całkowicie bezzasadna, zatem zgodnie zart. 636 § 1 kpkoskarżony ponosi koszty sądowe postępowania odwoławczego w całości. Warto podkreślić, że z przepisuart. 636 kpkwynika zasada obciążenia osób skazanych kosztami sądowymi, zaś odstępstwo od niej winno mieć wyjątkowy charakter, uwarunkowany istnieniem przesłanek zart. 624 § 1 kpk(wyrok SA we Wrocławiu z 18.06.2019 r., II AKa 92/19, LEX nr 2718331). W stosunku do osoby oskarżonego takich przesłanek Sąd Okręgowy nie dostrzegł. - z tych względów na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.) oraz§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym(t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 420 zł (opłata w kwocie400 zł i kwota 20 zł za ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w postępowaniu odwoławczym). 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja cały wyrok 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152520000002021_IV_U_000543_2023_Uz_2024-02-21_001

IV U 543/23

2024-02-14 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 12:26:42.0 CET

15252000

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 543/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 14 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 roku w Sieradzu odwołania Z. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. z 23 listopada 2023 r. nr (...) w sprawie Z. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Klimczak" xPublisher="magkli_so_sieradz" xEditorFullName="Magdalena Klimczak" xEditor="magkli_so_sieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/252000/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000543" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IV U 543/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText><xBx> 14 lutego 2024 roku</xBx></xText> <xText>Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 roku w Sieradzu</xText> <xText>odwołania <xAnon>Z. M.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych<xAnon>(...)</xAnon>Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>z 23 listopada 2023 r. nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>w sprawie <xAnon>Z. M.</xAnon></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>o rekompensatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje <xAnon>Z. M.</xAnon> prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych poczynając od <xBRx></xBRx>17 października 2023 roku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> na rzecz <xAnon>Z. M.</xAnon> 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt IV U 543/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 23.11.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał <xAnon>Z. M.</xAnon> prawo do emerytury od 17.10.2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, odmawiając przyznania prawa do rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.10.1996 – 31.07.2003, 1.05.1990 – 30.09.1996. Odwołanie poparł pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie, który wnosił o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Nie podzielając powyższej decyzji w/w złożył odwołanie, wnosząc o przyznanie prawa do przedmiotowego świadczenia.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o jego oddalenie wskazując, że na wymagane 15 lat w szczególnych warunkach <xAnon>Z. M.</xAnon> udowodnił 14 lat, 3 miesiące i 7 dni.</xText> <xText><xBx> Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>Z. M.</xAnon>, <xAnon>ur. (...)</xAnon></xText> <xText>W okresie od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.05.1990 - 30.09.1996, 1.10.1996 - 3.07.2003, był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w <xAnon> Cementowni (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> jako ślusarz, przy bieżącej konserwacji urządzeń w Cementowni. Spawaniem zajmowali się najlepsi. Odwołujący posiadał uprawnienia spawacza, ale nie zajmował się spawaniem. Praca odbywała się w brygadzie remontowej, zajmującej się wymianą płyt na młynach, wymianą wirników, dmuchaw, przekładaniem rolek, łożysk, wentylatorów. Były remonty bieżące, planowe i awaryjne. Na jednej hali było 8 młynów cementu. Remont kapitalny 1 młyna trwał nawet miesiąc. W brygadzie byli ślusarze; spawacze byli potrzebni sporadycznie. Wózek widłowy też był używany sporadycznie na potrzeby brygady. Wnioskodawca miał uprawnienia operatora wózka widłowego. Jeżeli skarżący jeździł wózkiem widłowym, to przygotowywał pracę dla brygady remontowej, a dalej był ślusarzem. Razem z wnioskodawcą pracował <xAnon>E. J.</xAnon>, który był przełożonym wnioskodawcy. Przy remoncie młyna, pozostałe urządzenia pracowały. Praca była przez cały rok. Wnioskodawca jako ślusarz musiał wyrzucić stare płyty, wykonywał prace ślusarskie każdego typu na potrzeby brygady. Wnioskodawca na potrzeby brygady woził wózkiem widłowym materiały, a potem pracował dalej przy remontach. Wnioskodawca spawał tylko w ramach brygady remontowej. Wnioskodawca nie wykonywał innych czynności niż te, w ramach brygady remontowej. Był dodatek za pracę w warunkach szczególnych, mleko, zupy regeneracyjne. Warunki pracy były trudne, było duże zapylenie <xBx>(zeznania świadka <xAnon>E. J.</xAnon>, informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy – na nagraniu CD – 00:07 – 00:21:40 k. 30; akta osobowe wnioskodawcy).</xBx></xText> <xText>W dniu 31.10.2023r., <xAnon>Z. M.</xAnon> złożył w ZUS wniosek o emeryturę z rekompensatą <xBx>(wniosek z załącznikami/akta ZUS).</xBx></xText> <xText>Po rozpatrzeniu wniosku ZUS zaliczył wnioskodawcy da szczególnych warunków 14 lat, 3 miesiące i 7 dni od 22.09.1976 – 26.04.1979, 27.04.1976 – 15.04.1981, 15.05.1981 – 31.12.1984, 1.08.1989 – 30.04.1990, 1.08.2003 – 31.12.2008 <xBx>(karta przebiegu zatrudnienia/akta ZUS).</xBx></xText> <xText>Decyzją z 23.11.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych <xAnon>(...)</xAnon> Oddział w <xAnon>Ł.</xAnon> przyznał <xAnon>Z. M.</xAnon> prawo do emerytury od 17.10.2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, odmawiając przyznania prawa do rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.10.1996 – 31.07.2003, 1.05.1990 – 30.09.1996 <xBx>(decyzja/akta ZUS). </xBx></xText> <xText><xBx>Powyższy stan faktyczny </xBx>Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym. Fakty dotyczące charakteru pracy wnioskodawcy w <xAnon> Cementowni (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon>, Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka <xAnon>E. J.</xAnon>, wyjaśnień wnioskodawcy, którym dał wiarę oraz akt osobowych wnioskodawcy. W ocenie Sądu materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że w-ca spełnił sporną przesłankę uzupełnienia stażu pracy w szczególnych warunkach, który uprawnia do nabycia prawa do rekompensaty. W spornych okresach zatrudnienia, wykonywał bowiem pracę, która kwalifikuje się do zaliczenia do szczególnych warunków, zgodnie z wykazem A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), dział XIV poz. 25. Praca odwołującego polegała na wykonywaniu remontów na terenie Cementowni. Praca odbywała się w brygadzie remontowej. Brygada zajmowała się wymianą płyt na młynach, wirników, dmuchaw, przekładaniem rolek, łożysk, wentylatorów. Były to remonty bieżące, planowe i awaryjne. Charakteru tej pracy nie zmienia okoliczność, że wnioskodawca, który miał odpowiednie uprawnienia, jeździł wózkiem widłowym, bowiem były to sytuacje sporadyczne, nie codziennie i dotyczyło to przygotowywania pracę dla brygady, w której pracował.</xText> <xText xALIGNx="left">Uznając twierdzenia wnioskodawcy za udowodnione, na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx>§1 pkt 2 kpc</xLexLink>, Sąd pominął inne wnioski dowodowe zgłoszone w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W myśl art. 2 pkt 5 ustawy z 9.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017r., poz. 644 ze zm.), rekompensata - odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.</xText> <xText>Jak wynika z art. 21 cyt. ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.</xText> <xText>Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. W taki sposób istotę rekompensaty określa zresztą sam ustawodawca, definiując ją w art. 2 pkt 5 ustawy o e. p.</xText> <xText>Definicję pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uprawniającą do wcześniejszej emerytury reguluje art. 32 ustawy emerytalno – rentowej oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).</xText> <xText>Zgodnie z §3 i §4 cyt. rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury jeżeli łącznie spełnia warunki: mężczyzna jeżeli osiągnął wiek 60 lat, ma wymagany „okres zatrudnienia” 25 lat, w tym przepracował co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.</xText> <xText>Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazach A lub B stanowiących załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.</xText> <xText>Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca spełnił sporną przesłankę zatrudnienia w szczególnych warunkach, uprawniającą do uzupełnienia stażu w szczególnych warunkach do wymaganych co najmniej 15 lat. W spornym okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach, która została wymieniona w wykazie A dział XIV, poz. 25 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.),</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe, na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx>§2 k.p.c.</xLexLink>, orzeczono jak w pkt 1 wyroku.</xText> <xText><xBx>O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98§1 i 1<xSUPx>1</xSUPx> kpc</xLexLink> w zw. z §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j.) (pkt 2 wyroku).</xBx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Sławomir Górny

Magdalena Klimczak

st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak

Magdalena Klimczak

Sygn. akt IV U 543/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 14 lutego 2024 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Wawrzyniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 roku w Sieradzu odwołaniaZ. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. z 23 listopada 2023 r. nr(...) w sprawieZ. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ. o rekompensatę 1 Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznajeZ. M.prawo do rekompensaty z tytułu pracy w warunkach szczególnych poczynając od17 października 2023 roku. 2 Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.na rzeczZ. M.180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sygn. akt IV U 543/23 UZASADNIENIE Decyzją z 23.11.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.przyznałZ. M.prawo do emerytury od 17.10.2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, odmawiając przyznania prawa do rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.10.1996 – 31.07.2003, 1.05.1990 – 30.09.1996. Odwołanie poparł pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie, który wnosił o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Nie podzielając powyższej decyzji w/w złożył odwołanie, wnosząc o przyznanie prawa do przedmiotowego świadczenia. W odpowiedzi na odwołanie ZUS wnosił o jego oddalenie wskazując, że na wymagane 15 lat w szczególnych warunkachZ. M.udowodnił 14 lat, 3 miesiące i 7 dni. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: Z. M.,ur. (...) W okresie od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.05.1990 - 30.09.1996, 1.10.1996 - 3.07.2003, był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wCementowni (...) S.A.wT.jako ślusarz, przy bieżącej konserwacji urządzeń w Cementowni. Spawaniem zajmowali się najlepsi. Odwołujący posiadał uprawnienia spawacza, ale nie zajmował się spawaniem. Praca odbywała się w brygadzie remontowej, zajmującej się wymianą płyt na młynach, wymianą wirników, dmuchaw, przekładaniem rolek, łożysk, wentylatorów. Były remonty bieżące, planowe i awaryjne. Na jednej hali było 8 młynów cementu. Remont kapitalny 1 młyna trwał nawet miesiąc. W brygadzie byli ślusarze; spawacze byli potrzebni sporadycznie. Wózek widłowy też był używany sporadycznie na potrzeby brygady. Wnioskodawca miał uprawnienia operatora wózka widłowego. Jeżeli skarżący jeździł wózkiem widłowym, to przygotowywał pracę dla brygady remontowej, a dalej był ślusarzem. Razem z wnioskodawcą pracowałE. J., który był przełożonym wnioskodawcy. Przy remoncie młyna, pozostałe urządzenia pracowały. Praca była przez cały rok. Wnioskodawca jako ślusarz musiał wyrzucić stare płyty, wykonywał prace ślusarskie każdego typu na potrzeby brygady. Wnioskodawca na potrzeby brygady woził wózkiem widłowym materiały, a potem pracował dalej przy remontach. Wnioskodawca spawał tylko w ramach brygady remontowej. Wnioskodawca nie wykonywał innych czynności niż te, w ramach brygady remontowej. Był dodatek za pracę w warunkach szczególnych, mleko, zupy regeneracyjne. Warunki pracy były trudne, było duże zapylenie(zeznania świadkaE. J., informacyjne wyjaśnienia wnioskodawcy – na nagraniu CD – 00:07 – 00:21:40 k. 30; akta osobowe wnioskodawcy). W dniu 31.10.2023r.,Z. M.złożył w ZUS wniosek o emeryturę z rekompensatą(wniosek z załącznikami/akta ZUS). Po rozpatrzeniu wniosku ZUS zaliczył wnioskodawcy da szczególnych warunków 14 lat, 3 miesiące i 7 dni od 22.09.1976 – 26.04.1979, 27.04.1976 – 15.04.1981, 15.05.1981 – 31.12.1984, 1.08.1989 – 30.04.1990, 1.08.2003 – 31.12.2008(karta przebiegu zatrudnienia/akta ZUS). Decyzją z 23.11.2023r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział wŁ.przyznałZ. M.prawo do emerytury od 17.10.2023r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, odmawiając przyznania prawa do rekompensaty, z uwagi na nieudowodnienie co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia od 1.01.1985 – 28.02.1989, 1.10.1996 – 31.07.2003, 1.05.1990 – 30.09.1996(decyzja/akta ZUS). Powyższy stan faktycznySąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym. Fakty dotyczące charakteru pracy wnioskodawcy wCementowni (...) S.A.wT., Sąd ustalił na podstawie zeznań świadkaE. J., wyjaśnień wnioskodawcy, którym dał wiarę oraz akt osobowych wnioskodawcy. W ocenie Sądu materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że w-ca spełnił sporną przesłankę uzupełnienia stażu pracy w szczególnych warunkach, który uprawnia do nabycia prawa do rekompensaty. W spornych okresach zatrudnienia, wykonywał bowiem pracę, która kwalifikuje się do zaliczenia do szczególnych warunków, zgodnie z wykazem A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), dział XIV poz. 25. Praca odwołującego polegała na wykonywaniu remontów na terenie Cementowni. Praca odbywała się w brygadzie remontowej. Brygada zajmowała się wymianą płyt na młynach, wirników, dmuchaw, przekładaniem rolek, łożysk, wentylatorów. Były to remonty bieżące, planowe i awaryjne. Charakteru tej pracy nie zmienia okoliczność, że wnioskodawca, który miał odpowiednie uprawnienia, jeździł wózkiem widłowym, bowiem były to sytuacje sporadyczne, nie codziennie i dotyczyło to przygotowywania pracę dla brygady, w której pracował. Uznając twierdzenia wnioskodawcy za udowodnione, na podstawieart. 2352§1 pkt 2 kpc, Sąd pominął inne wnioski dowodowe zgłoszone w sprawie. Sąd Okręgowy zważył: Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 2 pkt 5 ustawy z 9.12.2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017r., poz. 644 ze zm.), rekompensata - odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Jak wynika z art. 21 cyt. ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. W taki sposób istotę rekompensaty określa zresztą sam ustawodawca, definiując ją w art. 2 pkt 5 ustawy o e. p. Definicję pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uprawniającą do wcześniejszej emerytury reguluje art. 32 ustawy emerytalno – rentowej oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z §3 i §4 cyt. rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury jeżeli łącznie spełnia warunki: mężczyzna jeżeli osiągnął wiek 60 lat, ma wymagany „okres zatrudnienia” 25 lat, w tym przepracował co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazach A lub B stanowiących załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca spełnił sporną przesłankę zatrudnienia w szczególnych warunkach, uprawniającą do uzupełnienia stażu w szczególnych warunkach do wymaganych co najmniej 15 lat. W spornym okresie zatrudnienia wykonywał pracę w szczególnych warunkach, która została wymieniona w wykazie A dział XIV, poz. 25 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 47714§2 k.p.c., orzeczono jak w pkt 1 wyroku. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawieart. 98§1 i 11kpcw zw. z §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2023.1964 t.j.) (pkt 2 wyroku).

15/252000/0002021/U

Sąd Okręgowy w Sieradzu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000381_2023_Uz_2024-02-15_001

II Ka 381/23

2024-02-15 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 10:54:14.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 381/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 września 2023 r., sygn. akt II K 203/23 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ i

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000381" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">II Ka 381/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 września 2023 r., sygn. akt II K 203/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="9"></xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="10"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> <xBRx></xBRx> <xText xALIGNx="left"><xBRx></xBRx>2.</xText> <xText xALIGNx="center">1.</xText> <xText xALIGNx="center">2.</xText> <xText xALIGNx="center">1.</xText> <xText xALIGNx="center">2.</xText> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na:</xText> <xText>- dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany nie jest niewielką ilością,</xText> <xText>- dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany mogłaby odurzyć od 4 - 8 osób;</xText> <xText>- nie uwzględnieniu, że oskarżony nie dzielił się posiadanym suszem z innymi osobami i posiadał go na własny użytek,</xText> <xText>- nie uwzględnieniu, że oskarżony posiadał marihuanę, a zatem środek odurzający o mniejszej szkodliwości, anieli inne narkotyki;</xText> <xText>- pominięciu wynikających z zeznań świadka <xAnon>M. B.</xAnon> okoliczności, że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej a świadek nie zauważył, żeby miał problem z narkotykami</xText> <xText>a w konsekwencji brak przyjęcia, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>ewentualnie, gdyby sąd nie podzielił powyższych zarzutów,</xText> <xText>rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami, natomiast ocena dowodów została poczyniona w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące z <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink></xText> <xText>Wskazać należy, iż w myśl <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>, organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:</xText> <xText>1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>),</xText> <xText>2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (<xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 k.p.k.</xLexLink>),</xText> <xText>3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (<xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1;art. 424 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.</xLexLink>) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, LEX nr 35095).</xText> <xText>W niniejszej sprawie sąd I instancji ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonego oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne.</xText> <xText>Sąd ten dokonując ustaleń faktycznych i dalej subsumpcji podkreślił, że ilość posiadanej marihuany nie uznał za niewielką gdyż mogłaby ona służyć do odurzenia 4 - 8 osób. Sąd odwoławczy tą ocenę podziela. Oczywiście jest sprawą względną sposób użycia środków odurzających przez osoby regularnie zażywające taki środek i osoby nie mające styczności z takimi środkami w ogóle, jednak zdaniem sądu odwoławczego rozumowanie sądu I instancji mieści się w granicach zakreślonych przez zasady wiedzy i doświadczenia życiowego.</xText> <xText>Powszechnie w praktyce orzeczniczej przyjmuje się, że wypadek mniejszej wagi w najogólniejszym ujęciu to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie.</xText> <xText>W tym przypadku bez znaczenia, że oskarżony nie udzielał tych środków innym osobom, jak podnosi obrońca, gdyż takie zachowanie nie mieści się w opisie zarzutu, a w takim przypadku warunkowałoby to inną kwalifikację prawna czynu.</xText> <xText>Podobnie nie można uwzględnić w tym zakresie zarzutu, że sąd I instancji pominął takie okoliczności podnoszone przez świadka <xAnon>M. B.</xAnon>, że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej, że nie miał problemu z narkotykami. Na tej samej płaszczyźnie należy postawić przecież okoliczność, że jednak oskarżony odbył w całości karę 1 roku i 1 miesiąca, w tym karę 1 roku za przestępstwo udzielania środków odurzających innej osobie i posiadania takich środków w znacznej ilości. Te okoliczności mają wpływ na ocenę podmiotową czynu, a co za tym idzie przeczą, że oskarżony jest sprawcą przypadkowym, incydentalnym, co miało by zasadnicze znaczeni e przy przyjęciu mniejszej wagi tego przestępstwa. Dlatego mając to na uwadze sąd odwoławczy w pełni podzielił ocenę zaprezentowana przez sąd I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej.</xText> <xText>Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca.</xText> <xText>Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą zbyt surową. Została ona orzeczona w dolnych granicach zagrożenia, przy czym należy podkreślić, że oskarżony popełnił przestępstwo w warunkach recydywy, po odbyciu kar 1 roku i 1 miesiąca, co wskazuje na jego niepoprawność, brak resocjalizacji, brak skuteczności orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.</xText> <xText>Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu jako wypadek mniejszej wagi zgodnie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i orzeczenie wobec oskarżonego samoistnej kary grzywny według uznania sądu;</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>ewentualnie</xText> <xText>zmiana zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie kary pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych i uznał, iż zarówno sprawstwo oskarżonego i wina zostały przez sąd I instancji ocenione prawidłowo.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie dyrektywy jej wymiaru z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink>, w szczególności stopień winy oraz właściwości i warunki osobiste, działanie oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left">Brak okoliczności z <xLexLink xArt="art. 439;art. 439 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 § 1 k.p.k.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 455 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sprawstwo, wina oskarżonego oraz orzeczona kara.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych i orzeczenia surowej kary okazały się bezzasadne. Brak było również podstaw do zmiany wyroku z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie do <xLexLink xArt="art. 627" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 627 k.p.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 634" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 634 k.p.k.</xLexLink>, i <xLexLink xArt="art. 618;art. 618 § 1;art. 618 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym</xLexLink> (t.j. Dz.U.2013 poz.663) oraz <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20031081026" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026">art. 8</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 2 ust.1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.)</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center">Karol Skocki</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Wina i kara</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 381/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 8 września 2023 r., sygn. akt II K 203/23 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.1.3. Granice zaskarżenia 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ Zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.2.1. Ustalenie faktów 1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1.2.2. Ocena dowodów 1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. 2. 1. 2. 1. 2. 1. Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na: - dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany nie jest niewielką ilością, - dowolnym przyjęciu, że posiadana przez oskarżonego ilość marihuany mogłaby odurzyć od 4 - 8 osób; - nie uwzględnieniu, że oskarżony nie dzielił się posiadanym suszem z innymi osobami i posiadał go na własny użytek, - nie uwzględnieniu, że oskarżony posiadał marihuanę, a zatem środek odurzający o mniejszej szkodliwości, anieli inne narkotyki; - pominięciu wynikających z zeznań świadkaM. B.okoliczności, że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej a świadek nie zauważył, żeby miał problem z narkotykami a w konsekwencji brak przyjęcia, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ewentualnie, gdyby sąd nie podzielił powyższych zarzutów, rażąca niewspółmierność kary orzeczonej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zdaniem sądu odwoławczego postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd I instancji nie jest dotknięte żadnymi uchybieniami, natomiast ocena dowodów została poczyniona w sposób respektujący wszelkie wymogi płynące zart. 7 k.p.k. Wskazać należy, iż w myślart. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), 2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), 3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98, LEX nr 35095). W niniejszej sprawie sąd I instancji ustalił fakty, na podstawie których przyjął sprawstwo oskarżonego oraz wyjaśnił również dlaczego poczynione ustalenia są w sprawie jednoznaczne. Sąd ten dokonując ustaleń faktycznych i dalej subsumpcji podkreślił, że ilość posiadanej marihuany nie uznał za niewielką gdyż mogłaby ona służyć do odurzenia 4 - 8 osób. Sąd odwoławczy tą ocenę podziela. Oczywiście jest sprawą względną sposób użycia środków odurzających przez osoby regularnie zażywające taki środek i osoby nie mające styczności z takimi środkami w ogóle, jednak zdaniem sądu odwoławczego rozumowanie sądu I instancji mieści się w granicach zakreślonych przez zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Powszechnie w praktyce orzeczniczej przyjmuje się, że wypadek mniejszej wagi w najogólniejszym ujęciu to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. W tym przypadku bez znaczenia, że oskarżony nie udzielał tych środków innym osobom, jak podnosi obrońca, gdyż takie zachowanie nie mieści się w opisie zarzutu, a w takim przypadku warunkowałoby to inną kwalifikację prawna czynu. Podobnie nie można uwzględnić w tym zakresie zarzutu, że sąd I instancji pominął takie okoliczności podnoszone przez świadkaM. B., że oskarżony po odbyciu kary pozbawienia wolności zachowywał się poprawnie, pomagał, wszystko robił, chodził do pracy, nie opuszczał jej, że nie miał problemu z narkotykami. Na tej samej płaszczyźnie należy postawić przecież okoliczność, że jednak oskarżony odbył w całości karę 1 roku i 1 miesiąca, w tym karę 1 roku za przestępstwo udzielania środków odurzających innej osobie i posiadania takich środków w znacznej ilości. Te okoliczności mają wpływ na ocenę podmiotową czynu, a co za tym idzie przeczą, że oskarżony jest sprawcą przypadkowym, incydentalnym, co miało by zasadnicze znaczeni e przy przyjęciu mniejszej wagi tego przestępstwa. Dlatego mając to na uwadze sąd odwoławczy w pełni podzielił ocenę zaprezentowana przez sąd I instancji. Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniuart. 438 pkt 4 k.p.k.zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisany oskarżonemu czyn nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie wypełnia w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna lub zbyt łagodna. Podkreślić w tym miejscu należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, która to różnica jest zasadnicza i rażąca. Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą zbyt surową. Została ona orzeczona w dolnych granicach zagrożenia, przy czym należy podkreślić, że oskarżony popełnił przestępstwo w warunkach recydywy, po odbyciu kar 1 roku i 1 miesiąca, co wskazuje na jego niepoprawność, brak resocjalizacji, brak skuteczności orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Celem reakcji karnej jest zapobieganie przestępstwom. Cel ten konkretyzuje się w postaci prewencji generalnej i prewencji indywidualnej. W ten sposób kara wpływa na kształtowanie postaw moralnych nie tylko samego sprawcy, który został odpowiednio ukarany, ale również na inne osoby, które dzięki świadomości zagrożenia karą za określone zachowanie, będą przestrzegać porządku prawnego. Prewencja indywidualna wiąże się z odpowiednim oddziaływaniem na sprawcę przestępstwa. Sprowadza się ona do zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przestępstwa przez konkretnego sprawcę, poprzez dobranie i zastosowanie odpowiedniej reakcji karnej. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie przypisanego oskarżonemu czynu jako wypadek mniejszej wagi zgodnie z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i orzeczenie wobec oskarżonego samoistnej kary grzywny według uznania sądu; ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie kary pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji obrońcy w zakresie błędów w ustaleniach faktycznych i uznał, iż zarówno sprawstwo oskarżonego i wina zostały przez sąd I instancji ocenione prawidłowo. 2. Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie dyrektywy jej wymiaru zart. 53 k.k., w szczególności stopień winy oraz właściwości i warunki osobiste, działanie oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Brak okoliczności zart. 439 § 1 k.p.k.,art. 440 k.p.k.iart. 455 k.p.k. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy Sprawstwo, wina oskarżonego oraz orzeczona kara. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych i orzeczenia surowej kary okazały się bezzasadne. Brak było również podstaw do zmiany wyroku z urzędu. 1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.1.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono stosownie doart. 627 k.p.k.w zw. zart. 634 k.p.k., iart. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k.w zw.§ 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym(t.j. Dz.U.2013 poz.663) orazart. 8w zw. zart. 2 ust.1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.) 7 PODPIS Karol Skocki 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wina i kara 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ Zmiana

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

153505000001006_II_Ka_000354_2023_Uz_2024-02-19_001

II Ka 354/23

2024-02-19 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 10:58:43.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 354/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 10 lipca 2023r., sygn. akt II K 288/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inn

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000354" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 354/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1CZĘŚĆ WSTĘPNA</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 10 lipca 2023r., sygn. akt II K 288/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>xxx</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>xxxxxxxxxxx</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>xxxxx</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="491"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> poprzez dowolną, sprzeczną z zebranym materiałem dowodowym oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego, naruszającą zasady prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego i przyjęcie, że:</xText> </xUnit> <xText>- oskarżona w zakresie przypisanych jej czynów działała umyślnie zamiarem bezpośrednim, o czym mają świadczyć wiarygodne zeznania pokrzywdzonej co do okoliczności i charakteru zachowań oskarżonej takie jak m.in. wyłudzenie pieniędzy poprzez wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania z uwagi na stan intelektualny pokrzywdzonej, jej nierozumienie sytuacji i konsekwencji czynów oraz za pomocą wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej obietnicami spłaty pożyczek w zamian za udzielenie pomocy, podczas gdy ocena postawy oskarżonej nie pozwala na wniosek, że w dacie powstania zobowiązań, jak również w okresie po ich zaciągnięciu (kiedy oskarżona spłacała zobowiązania) chciała osiągnięć korzyść majątkową z pokrzywdzeniem <xAnon>M. G.</xAnon>;</xText> <xText>- zeznania pokrzywdzonej należy uznać za jasne i konsekwentne co do okoliczności popełnienia czynów przez oskarżoną i z których jednoznacznie wynika, że została wprowadzona w błąd prze oskarżoną, iż w zamian za pomoc weźmie dla oskarżonej pożyczki, które <xAnon>I. P.</xAnon> zobowiązała się spłacać, ponieważ uległa namowom oskarżonej, podczas gdy oskarżona kwestionowała opinię biegłego odnoszącą się do zeznań pokrzywdzonej, ponieważ odtworzona przez pokrzywdzoną rzeczywistość w postępowaniu przygotowawczym i sądowym różniła się od siebie, w szczególności w zakresie w jakim zeznawała ona o zachowaniu oskarżonej wobec niej, jej znajomości w placówkach pożyczkowych czy samego przebiegu zdarzeń i zawieraniu umów;</xText> <xText>- wyjaśnienia oskarżonej nie są wiarygodne i są odosobnione wobec zebranego materiału dowodowego pomimo, iż w aktach sprawy złożone są liczne dokumenty na fakt długotrwałych spłat zobowiązań pieniężnych przez oskarżoną, które nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, a także zeznań pracowników placówek pożyczkodawców, którzy zeznawali, że pokrzywdzona sama ustalała warunki zawieranych umów, podczas gdy oskarżona brała w tych sytuacjach bierny udział, które to zeznania nie były przez sąd kwestionowane;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170§1 pkt 2</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 6 k.p.k.</xLexLink> poprzez oddalenie przez sąd I instancji uzupełniającej opinii biegłego psychologa w zakresie jej zdolności do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń pokrzywdzonej, która rzutuj na wiarygodność świadka, w szczególności co do odmiennych zeznań w zakresie roli oskarżonej w zdarzeniu będących podstawą do postawionych jej w niniejszej sprawie zarzutów, uznając że okoliczności te zostały już wykazane, tym samym odmawiając oskarżonej występującej wcześniej bez obrońcy, zatem bez jej reprezentowania w toku przeprowadzonych czynności przesłuchania pokrzywdzonej z udziałem biegłego i możliwością bezpośredniego zadania pytań i wyjaśnienia wątpliwości i uzupełnienia opinii, a tym samym ograniczania jej prawa do obrony;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a mianowicie, że oskarżona działała umyślnie z zamiarem oszustwa wobec pokrzywdzonej <xAnon>M. G.</xAnon> wyzyskując jej zaufanie, podczas gdy z akt przedmiotowej sprawy, w szczególności zeznań pokrzywdzonej, wyjaśnień oskarżonej <xAnon>I. P.</xAnon> oraz dokumentów wpłat wynika, że strony zawarły ustną umowę na mocy której pokrzywdzona, która znała sytuację finansową oskarżonej zaciągnęła zobowiązania pieniężne, w których spłacie wedle swoich możliwości będzie jej pomagać oskarżona, co też czyniła, ponadto część środków pozostała w dyspozycji pokrzywdzonej, skutkiem czego sąd I instancji błędnie zastosował <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 k.k.</xLexLink> i uznał winę oskarżonej za oba zarzucane jej czyny.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> <xText>☐zasadny</xText> <xText>☐częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonej okazała się niezasadna.</xText> <xText>Sąd I instancji prawidłowo zgromadził pełen materiał dowodowy, który następnie poddał właściwej, zgodnej z zasadami opisanymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> ocenie.</xText> <xText>W szczególności sąd rejonowy zasadnie uznał za wiarygodne zeznania świadka <xAnon>M. G.</xAnon>. Były one bowiem konsekwentne i przekonujące przy uwzględnieni stwierdzonego u tego świadka pogranicza upośledzenia umysłowego. Wiarygodność tych zezna znalazła potwierdzenie w treści opinii biegłego psychologa złożonych na piśmie i ustanie do protokołu rozprawy głównej. Także przedmiotowa opinia jest pełna, jasna, nie zawiera błędów logicznych i tym samym konieczność ponownego powoływania biegłego miałaby wynikać w zasadzie tylko z tego powodu, iż oskarżona ustanowiła obrońcę z wyboru dopiero po przesłuchaniu pokrzywdzonej i biegłego w toku przewodu sądowego. Wniosek taki nie może być uwzględniony, albowiem takie działania oskarżonego implikowałoby niezasadne przedłużenie postępowania i powtarzanie czynności procesowych jedynie z tej przyczyny, że ustanowił on obrońcę z końcowej fazie postępowania, przy czym nie zachodzi w niniejsze j sprawie obrona obligatoryjna, oskarżona mogła bronić się samodzielnie, a więc nie zostały na żadnym etapie procesu naruszone jej prawa do obrony.</xText> <xText>Odnosząc się do okoliczności spłacania przez oskarżoną pożyczek podkreślić należy, że dokonała ona łącznie spłaty na kwotę około 13.000 złotych odnośnie pożyczek zaciągniętych w <xAnon> (...) S.A.</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>, uwzględniając dokumenty przedłożone przez obrońcę oraz informacje instytucji finansowych, pokrzywdzonej oskarżona przekazała zaś 2000 złotych na węgiel. Uwzględniając więc treść zarzutu 3 zawartego w apelacji, uznając, że oskarżona zawarła z pokrzywdzona ustną umowę, stwierdzić należy, iż <xAnon>I. P.</xAnon> w ten sposób doprowadziła <xAnon>M. G.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – doprowadziła ją bowiem do zawarcia umów na mocy, których zaciągnęła pożyczki na kwotę przekraczającą 40.000 złotych (pożyczka udzielona rzez <xAnon> (...)</xAnon> została bowiem częściowo przeznaczona na spłatę innych zobowiązań), z której otrzymała jedynie 2000 złotych i oskarżona nie wywiązała się z umowy polegającej na tym, że miała spłacić zobowiązania, zaciągnięte przez pokrzywdzoną.</xText> <xText>Przy tym oskarżona nie miała zdolności kredytowej, nie mogła zawrzeć umów na swoje nazwisko, od daty zawarcia umów działała więc z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, w celu uzyskania środków, których na innej drodze nie mogłaby otrzyma i nie mając możliwości spłaty przedmiotowych pożyczek.</xText> <xText>Zarzut nr 1 apelacji jakoby oskarżona brała bierny udział w sytuacjach, w których pokrzywdzona sama ustalała warunki umów, należało uznać za co najmniej sprzeczny z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, i tak: świadek <xAnon>I. F.</xAnon> zeznała, iż pani <xAnon>I.</xAnon> pokazywała umowy z innych banków, wyjęła je z teczki, ja wywnioskowałam, że pomaga pani <xAnon>M.</xAnon> (k. 347v), świadek <xAnon>K. M.</xAnon> podała, iż umowa zawarta została w domu pokrzywdzonej, tam była obecna oskarżona, to ona otworzyła drzwi, pokrzywdzona wielokrotnie do niej się zwracała (k. 127). Zauważyć też należało, iż osoby reprezentujące pożyczkodawców, aby nie narazić się na odpowiedzialność chociażby cywilną lub pracowniczą nie mogły wprost przyznać, iż zawarły umowy z osobą nie w pełni świadomą podejmowanych czynności prawnych, dotkniętą obniżoną sprawnością intelektualną. Ponadto w przypadku umowy zawartej z <xAnon>F.</xAnon> Bank kwota pożyczki została przelana na kontro oskarżonej, w samych umowach znajdowały się też inne dane <xAnon>I. P.</xAnon> – adres mailowy, numery telefonów. Wreszcie zważywszy na deficyty intelektualne <xAnon>M. G.</xAnon> było wręcz nieprawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, aby to ona samodzielnie negocjowała warunki i zawierała przedmiotowe umowy, a rola oskarżonej każdorazowo sprowadzała się jedynie do biernego uczestnictwa w tych zdarzeniach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie skarżonej od zarzucanych jej czynów.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Niezasadne były zarzuty apelacyjne, a więc brak było również podstaw, aby dokonać zmiany zaskarżonego orzeczenia zgodnie z wnioskiem zawartym w przedmiotowym środku odwoławczym.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx> Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>xxxxx</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1Wina i sprawstwo oskarżonej. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wina, sprawstwo oskarżonej nie budzą wątpliwości sądu odwoławczego i nie wymagały w tym zakresie ingerencji tegoż sądu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>xxx</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>xxx</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"></xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Koszty Procesu</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="129"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="591"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 624" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 k.p.k.</xLexLink> Sąd zwolnił oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierując się w tym zakresie sytuacją materialną <xAnon>I. P.</xAnon>, która nie pozwala na uiszczenie tych należności.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1PODPIS</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Robert Rafał Kwieciński</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sprawstwo, wina</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 354/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Turku z dnia 10 lipca 2023r., sygn. akt II K 288/22 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ Zmiana 1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty xxx xxxxxxxxxxx 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu xxxxx 1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicieart. 7 k.p.k.iart. 410 k.p.k.poprzez dowolną, sprzeczną z zebranym materiałem dowodowym oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego, naruszającą zasady prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego i przyjęcie, że: - oskarżona w zakresie przypisanych jej czynów działała umyślnie zamiarem bezpośrednim, o czym mają świadczyć wiarygodne zeznania pokrzywdzonej co do okoliczności i charakteru zachowań oskarżonej takie jak m.in. wyłudzenie pieniędzy poprzez wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania z uwagi na stan intelektualny pokrzywdzonej, jej nierozumienie sytuacji i konsekwencji czynów oraz za pomocą wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej obietnicami spłaty pożyczek w zamian za udzielenie pomocy, podczas gdy ocena postawy oskarżonej nie pozwala na wniosek, że w dacie powstania zobowiązań, jak również w okresie po ich zaciągnięciu (kiedy oskarżona spłacała zobowiązania) chciała osiągnięć korzyść majątkową z pokrzywdzeniemM. G.; - zeznania pokrzywdzonej należy uznać za jasne i konsekwentne co do okoliczności popełnienia czynów przez oskarżoną i z których jednoznacznie wynika, że została wprowadzona w błąd prze oskarżoną, iż w zamian za pomoc weźmie dla oskarżonej pożyczki, któreI. P.zobowiązała się spłacać, ponieważ uległa namowom oskarżonej, podczas gdy oskarżona kwestionowała opinię biegłego odnoszącą się do zeznań pokrzywdzonej, ponieważ odtworzona przez pokrzywdzoną rzeczywistość w postępowaniu przygotowawczym i sądowym różniła się od siebie, w szczególności w zakresie w jakim zeznawała ona o zachowaniu oskarżonej wobec niej, jej znajomości w placówkach pożyczkowych czy samego przebiegu zdarzeń i zawieraniu umów; - wyjaśnienia oskarżonej nie są wiarygodne i są odosobnione wobec zebranego materiału dowodowego pomimo, iż w aktach sprawy złożone są liczne dokumenty na fakt długotrwałych spłat zobowiązań pieniężnych przez oskarżoną, które nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, a także zeznań pracowników placówek pożyczkodawców, którzy zeznawali, że pokrzywdzona sama ustalała warunki zawieranych umów, podczas gdy oskarżona brała w tych sytuacjach bierny udział, które to zeznania nie były przez sąd kwestionowane; 2 obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicieart. 170§1 pkt 2w zw. zart. 201w zw. zart. 6 k.p.k.poprzez oddalenie przez sąd I instancji uzupełniającej opinii biegłego psychologa w zakresie jej zdolności do postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń pokrzywdzonej, która rzutuj na wiarygodność świadka, w szczególności co do odmiennych zeznań w zakresie roli oskarżonej w zdarzeniu będących podstawą do postawionych jej w niniejszej sprawie zarzutów, uznając że okoliczności te zostały już wykazane, tym samym odmawiając oskarżonej występującej wcześniej bez obrońcy, zatem bez jej reprezentowania w toku przeprowadzonych czynności przesłuchania pokrzywdzonej z udziałem biegłego i możliwością bezpośredniego zadania pytań i wyjaśnienia wątpliwości i uzupełnienia opinii, a tym samym ograniczania jej prawa do obrony; 3 błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, a mianowicie, że oskarżona działała umyślnie z zamiarem oszustwa wobec pokrzywdzonejM. G.wyzyskując jej zaufanie, podczas gdy z akt przedmiotowej sprawy, w szczególności zeznań pokrzywdzonej, wyjaśnień oskarżonejI. P.oraz dokumentów wpłat wynika, że strony zawarły ustną umowę na mocy której pokrzywdzona, która znała sytuację finansową oskarżonej zaciągnęła zobowiązania pieniężne, w których spłacie wedle swoich możliwości będzie jej pomagać oskarżona, co też czyniła, ponadto część środków pozostała w dyspozycji pokrzywdzonej, skutkiem czego sąd I instancji błędnie zastosowałart. 286§1 k.k.i uznał winę oskarżonej za oba zarzucane jej czyny. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐zasadny ☐częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonej okazała się niezasadna. Sąd I instancji prawidłowo zgromadził pełen materiał dowodowy, który następnie poddał właściwej, zgodnej z zasadami opisanymi wart. 7 k.p.k.ocenie. W szczególności sąd rejonowy zasadnie uznał za wiarygodne zeznania świadkaM. G.. Były one bowiem konsekwentne i przekonujące przy uwzględnieni stwierdzonego u tego świadka pogranicza upośledzenia umysłowego. Wiarygodność tych zezna znalazła potwierdzenie w treści opinii biegłego psychologa złożonych na piśmie i ustanie do protokołu rozprawy głównej. Także przedmiotowa opinia jest pełna, jasna, nie zawiera błędów logicznych i tym samym konieczność ponownego powoływania biegłego miałaby wynikać w zasadzie tylko z tego powodu, iż oskarżona ustanowiła obrońcę z wyboru dopiero po przesłuchaniu pokrzywdzonej i biegłego w toku przewodu sądowego. Wniosek taki nie może być uwzględniony, albowiem takie działania oskarżonego implikowałoby niezasadne przedłużenie postępowania i powtarzanie czynności procesowych jedynie z tej przyczyny, że ustanowił on obrońcę z końcowej fazie postępowania, przy czym nie zachodzi w niniejsze j sprawie obrona obligatoryjna, oskarżona mogła bronić się samodzielnie, a więc nie zostały na żadnym etapie procesu naruszone jej prawa do obrony. Odnosząc się do okoliczności spłacania przez oskarżoną pożyczek podkreślić należy, że dokonała ona łącznie spłaty na kwotę około 13.000 złotych odnośnie pożyczek zaciągniętych w(...) S.A.i(...), uwzględniając dokumenty przedłożone przez obrońcę oraz informacje instytucji finansowych, pokrzywdzonej oskarżona przekazała zaś 2000 złotych na węgiel. Uwzględniając więc treść zarzutu 3 zawartego w apelacji, uznając, że oskarżona zawarła z pokrzywdzona ustną umowę, stwierdzić należy, iżI. P.w ten sposób doprowadziłaM. G.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – doprowadziła ją bowiem do zawarcia umów na mocy, których zaciągnęła pożyczki na kwotę przekraczającą 40.000 złotych (pożyczka udzielona rzez(...)została bowiem częściowo przeznaczona na spłatę innych zobowiązań), z której otrzymała jedynie 2000 złotych i oskarżona nie wywiązała się z umowy polegającej na tym, że miała spłacić zobowiązania, zaciągnięte przez pokrzywdzoną. Przy tym oskarżona nie miała zdolności kredytowej, nie mogła zawrzeć umów na swoje nazwisko, od daty zawarcia umów działała więc z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, w celu uzyskania środków, których na innej drodze nie mogłaby otrzyma i nie mając możliwości spłaty przedmiotowych pożyczek. Zarzut nr 1 apelacji jakoby oskarżona brała bierny udział w sytuacjach, w których pokrzywdzona sama ustalała warunki umów, należało uznać za co najmniej sprzeczny z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, i tak: świadekI. F.zeznała, iż paniI.pokazywała umowy z innych banków, wyjęła je z teczki, ja wywnioskowałam, że pomaga paniM.(k. 347v), świadekK. M.podała, iż umowa zawarta została w domu pokrzywdzonej, tam była obecna oskarżona, to ona otworzyła drzwi, pokrzywdzona wielokrotnie do niej się zwracała (k. 127). Zauważyć też należało, iż osoby reprezentujące pożyczkodawców, aby nie narazić się na odpowiedzialność chociażby cywilną lub pracowniczą nie mogły wprost przyznać, iż zawarły umowy z osobą nie w pełni świadomą podejmowanych czynności prawnych, dotkniętą obniżoną sprawnością intelektualną. Ponadto w przypadku umowy zawartej zF.Bank kwota pożyczki została przelana na kontro oskarżonej, w samych umowach znajdowały się też inne daneI. P.– adres mailowy, numery telefonów. Wreszcie zważywszy na deficyty intelektualneM. G.było wręcz nieprawdopodobne w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, aby to ona samodzielnie negocjowała warunki i zawierała przedmiotowe umowy, a rola oskarżonej każdorazowo sprowadzała się jedynie do biernego uczestnictwa w tych zdarzeniach. Wniosek Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie skarżonej od zarzucanych jej czynów. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Niezasadne były zarzuty apelacyjne, a więc brak było również podstaw, aby dokonać zmiany zaskarżonego orzeczenia zgodnie z wnioskiem zawartym w przedmiotowym środku odwoławczym. 1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności xxxxx 1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Wina i sprawstwo oskarżonej. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wina, sprawstwo oskarżonej nie budzą wątpliwości sądu odwoławczego i nie wymagały w tym zakresie ingerencji tegoż sądu. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji Przedmiot i zakres zmiany xxx Zwięźle o powodach zmiany xxx 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 1Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2 Na podstawieart. 624 k.p.k.Sąd zwolnił oskarżoną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, kierując się w tym zakresie sytuacją materialnąI. P., która nie pozwala na uiszczenie tych należności. 1PODPIS Robert Rafał Kwieciński 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Sprawstwo, wina 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ Uchylenie ☒ Zmiana

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

153505000001006_II_Ka_000417_2023_Uz_2024-02-20_001

II Ka 417/23

2024-02-20 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 16:18:45.0 CET

15350500

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIKa 417/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r. w sprawie IIK 91/20 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000417" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="36"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="21"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="96"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="61"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>IIKa 417/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r. w sprawie IIK 91/20</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="13"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>, poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów i naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie ilości i czasu spożywanego przez niego alkoholu w dniu 5 kwietnia 2019 r., w sytuacji, w której przebieg zdarzeń przytoczony przez oskarżonego pozostaje w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym, z dowodami zakupu alkoholu, z wnioskami wariantowymi opinii biegłego oraz z szeroko pojętymi zasadami doświadczenia życiowego, a także poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji za przydatne wniosków opinii biegłej <xAnon>B. G. (1)</xAnon> w zakresie wariantu IV, w sytuacji, w której ów wariant nie powinien być w ogóle przez Sąd brany pod uwagę jako wykraczający poza ramy zlecenia Sądu i niestanowiący w istocie opinii w rozumieniu przepisów postępowania, a w konsekwencji niestanowiący dowodu na potrzeby procesu karnego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 k.p.k.</xLexLink>, poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu wariantu najkorzystniejszego dla oskarżonego, tj. zakładającego znajdowanie się przez niego w chwili zarzucanego czynu nie w stanie nietrzeźwości, lecz w stanie po użyciu alkoholu, w sytuacji, w której nie sposób było usunąć wątpliwości i rozstrzygnąć z niezbędną w procesie karnym całkowitą pewnością tego, która wersja zdarzenia i chronologii spożywania alkoholu odpowiada rzeczywistości, tj. wersja forsowana przez oskarżyciela publicznego, czy też stan rzeczy wynikający z wyjaśnień oskarżonego;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 201" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 201 k.p.k.</xLexLink> poprzez powołanie innego biegłego z zakresu toksykologii, <xAnon>B. G. (1)</xAnon>, w sytuacji, w której biegły <xAnon>R. W.</xAnon> wyczerpująco uzupełnił i wyjaśnił swoje pisemne opinie sporządzone w niniejszej sprawie, a brak było jakichkolwiek rzeczywistych, rzeczowych podstaw i przesłanek do uznania ww. opinii za niejasną, niepełną lub wewnętrznie sprzeczną, zważywszy, że rzekomego zaistnienia owych podstaw nie uzasadnił należycie i wystarczająco ani oskarżyciel publiczny we wniosku dowodowym z dnia 4 kwietnia 2023 r., ani Sąd I instancji w postanowieniu dowodowym z dnia 20 kwietnia 2023 r.;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 1;art. 5 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 45;art. 45 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 45 § 1</xLexLink> k.w., poprzez ich niezastosowanie i niewydanie wyroku umarzającego postępowanie w sytuacji, w której ze zgromadzonego materiału dowodowego należało wysnuć wniosek, że czyn zarzucany oskarżonemu stanowił wykroczenie i doszło w dacie orzekania do przedawnienia orzekania w tym zakresie.</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna.</xText> <xText>Całkowicie niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego dot. oceny dowodów. W toku kontroli apelacyjnej Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (<xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 k.p.k.</xLexLink>), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink>) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (<xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 2 k.p.k.</xLexLink>).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 k.p.k.</xLexLink> Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, za całkowicie polemiczne należy ocenić argumenty obrony w zakresie wskazanego zarzutu. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie oceny zarówno wyjaśnień oskarżonego jak i przeprowadzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych. Nie jest celowe ponowne przywoływanie argumentacji Sądu orzekającego z jakich względów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie faktu spożywania przez niego alkoholu po kolizji. Dokonana przez obronę interpretacja stanowi natomiast polemikę z prawidłową argumentacją Sądu w tym zakresie, która pozostaje pod ochroną prawa do swobodnej oceny dowodów.</xText> <xText>W konsekwencji powyższego, całkowicie niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego jej czynu.</xText> <xText>W ocenie Sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest również podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 5 § 2</xUx> k.p.k.</xLexLink> Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 5 § 2</xUx> k.p.k.</xLexLink> W takim przypadku sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 5 § 2</xUx> k.p.k.</xLexLink>, bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo w sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555"><xUx>art. 7</xUx> k.p.k.</xLexLink> (wyrok Sądu Najwyższego z 11.10.2002 r. - <xUx>V KKN 251/01</xUx>, LEX nr 56836).</xText> <xText>Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art.201k.p.k. poprzez przeprowadzenie przez Sąd kolejnej opinii biegłego z zakresu toksykologii, skoro Sąd miał wątpliwości co do jasności i pełności opinii biegłego <xAnon>R. W.</xAnon>, które to wątpliwości były zresztą uzasadnione w ocenie Sądu odwoławczego. Obrońca zdaje się dyskredytować opinię biegłej <xAnon>B. G. (2)</xAnon> tylko z uwagi na fakt, że była ona w wariancie przyjętym przez Sąd, niekorzystna dla oskarżonego.</xText> <xText>Zdaniem Sądu odwoławczego natomiast, nawet bez opinii biegłych toksykologów, przy przyjęciu, jak to ustalił prawidłowo Sąd I instancji, że oskarżony nie spożywał alkoholu po kolizji, na podstawie przeprowadzonego badania oskarżonego na zawartość alkoholu, należałoby przyjąć, że w chwili kolizji oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. 0,8 promila.</xText> <xText>Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie.</xText> <xText>Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli kary i środków karnych wymierzonych oskarżonemu, jednakże Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w tym zakresie. Wymierzona kara grzywny i orzeczone środki karne są odpowiednie do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie są ani zbyt łagodne ani zbyt surowe a przy tym spełnią swoje cele wychowawcze. Kara grzywny uwzględnia przy tym możliwości majątkowe oskarżonego.</xText> <xText>Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara była karą niesprawiedliwą, czyli niedającą się zaakceptować.</xText> <xText>Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych w <xLexLink xArt="art. 440" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 440 k.p.k.</xLexLink>, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 1 k.p.k.</xLexLink> orzekł jak w wyroku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">O zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżącego, a nie znalazł przy tym uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.11.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1Wina oskarżonego, wymierzona kara grzywny i środek karny zakazu prowadzenia pojazdów oraz rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText>Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymierzonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, jak również w zakresie orzeczonego świadczenia pieniężnego, jak również w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.11.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="17"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText>O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 k.p.k.</xLexLink>, w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (t.j. Dz.U.2023.123), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierzył oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 400 złotych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left"> Agata Wilczewska</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Szuster

Dorota Sobieraj

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IIKa 417/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Koninie z 2 listopada 2023r. w sprawie IIK 91/20 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1 mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 7 k.p.k.orazart. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny dowodów i naruszenie zasad logiki i doświadczenia życiowego poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie ilości i czasu spożywanego przez niego alkoholu w dniu 5 kwietnia 2019 r., w sytuacji, w której przebieg zdarzeń przytoczony przez oskarżonego pozostaje w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym, z dowodami zakupu alkoholu, z wnioskami wariantowymi opinii biegłego oraz z szeroko pojętymi zasadami doświadczenia życiowego, a także poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji za przydatne wniosków opinii biegłejB. G. (1)w zakresie wariantu IV, w sytuacji, w której ów wariant nie powinien być w ogóle przez Sąd brany pod uwagę jako wykraczający poza ramy zlecenia Sądu i niestanowiący w istocie opinii w rozumieniu przepisów postępowania, a w konsekwencji niestanowiący dowodu na potrzeby procesu karnego; 2 mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 5 § 2 k.p.k., poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu wariantu najkorzystniejszego dla oskarżonego, tj. zakładającego znajdowanie się przez niego w chwili zarzucanego czynu nie w stanie nietrzeźwości, lecz w stanie po użyciu alkoholu, w sytuacji, w której nie sposób było usunąć wątpliwości i rozstrzygnąć z niezbędną w procesie karnym całkowitą pewnością tego, która wersja zdarzenia i chronologii spożywania alkoholu odpowiada rzeczywistości, tj. wersja forsowana przez oskarżyciela publicznego, czy też stan rzeczy wynikający z wyjaśnień oskarżonego; 3 mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 201 k.p.k.poprzez powołanie innego biegłego z zakresu toksykologii,B. G. (1), w sytuacji, w której biegłyR. W.wyczerpująco uzupełnił i wyjaśnił swoje pisemne opinie sporządzone w niniejszej sprawie, a brak było jakichkolwiek rzeczywistych, rzeczowych podstaw i przesłanek do uznania ww. opinii za niejasną, niepełną lub wewnętrznie sprzeczną, zważywszy, że rzekomego zaistnienia owych podstaw nie uzasadnił należycie i wystarczająco ani oskarżyciel publiczny we wniosku dowodowym z dnia 4 kwietnia 2023 r., ani Sąd I instancji w postanowieniu dowodowym z dnia 20 kwietnia 2023 r.; 4 mającą wpływ na treść skarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.w zw. zart. 45 § 1k.w., poprzez ich niezastosowanie i niewydanie wyroku umarzającego postępowanie w sytuacji, w której ze zgromadzonego materiału dowodowego należało wysnuć wniosek, że czyn zarzucany oskarżonemu stanowił wykroczenie i doszło w dacie orzekania do przedawnienia orzekania w tym zakresie. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacja okazała się bezzasadna. Całkowicie niezasadny okazał się zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego dot. oceny dowodów. W toku kontroli apelacyjnej Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treściart. 410 k.p.k.Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, za całkowicie polemiczne należy ocenić argumenty obrony w zakresie wskazanego zarzutu. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie oceny zarówno wyjaśnień oskarżonego jak i przeprowadzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych. Nie jest celowe ponowne przywoływanie argumentacji Sądu orzekającego z jakich względów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie faktu spożywania przez niego alkoholu po kolizji. Dokonana przez obronę interpretacja stanowi natomiast polemikę z prawidłową argumentacją Sądu w tym zakresie, która pozostaje pod ochroną prawa do swobodnej oceny dowodów. W konsekwencji powyższego, całkowicie niezasadny okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego jej czynu. W ocenie Sądu odwoławczego zupełnie chybiony jest również podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia przez Sąd I instancjiart. 5 § 2k.p.k.Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniuart. 5 § 2k.p.k.W takim przypadku sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisuart. 5 § 2k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Wobec powyższego nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo w sytuacji, gdy określone ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny, wynikającej z treściart. 7k.p.k.(wyrok Sądu Najwyższego z 11.10.2002 r. -V KKN 251/01, LEX nr 56836). Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art.201k.p.k. poprzez przeprowadzenie przez Sąd kolejnej opinii biegłego z zakresu toksykologii, skoro Sąd miał wątpliwości co do jasności i pełności opinii biegłegoR. W., które to wątpliwości były zresztą uzasadnione w ocenie Sądu odwoławczego. Obrońca zdaje się dyskredytować opinię biegłejB. G. (2)tylko z uwagi na fakt, że była ona w wariancie przyjętym przez Sąd, niekorzystna dla oskarżonego. Zdaniem Sądu odwoławczego natomiast, nawet bez opinii biegłych toksykologów, przy przyjęciu, jak to ustalił prawidłowo Sąd I instancji, że oskarżony nie spożywał alkoholu po kolizji, na podstawie przeprowadzonego badania oskarżonego na zawartość alkoholu, należałoby przyjąć, że w chwili kolizji oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. 0,8 promila. Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie. Kierunek apelacji obligował Sąd odwoławczy do dokonania kontroli kary i środków karnych wymierzonych oskarżonemu, jednakże Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w tym zakresie. Wymierzona kara grzywny i orzeczone środki karne są odpowiednie do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie są ani zbyt łagodne ani zbyt surowe a przy tym spełnią swoje cele wychowawcze. Kara grzywny uwzględnia przy tym możliwości majątkowe oskarżonego. Jak wskazuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, w wydanym postanowieniu z dnia 17.05.2018r. „wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia.” W przedmiotowej sprawie, granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara była karą niesprawiedliwą, czyli niedającą się zaakceptować. Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym uchybień określonych wart. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.orzekł jak w wyroku. Wniosek O zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji skarżącego, a nie znalazł przy tym uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, nie było podstaw do zmiany kwalifikacji czynu oskarżonego na wykroczenie. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy 0.1Wina oskarżonego, wymierzona kara grzywny i środek karny zakazu prowadzenia pojazdów oraz rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Sprawstwo oskarżonego oraz wina w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów i prawidłowo ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego. Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu. Wymierzona przez Sąd I instancji kara jest odpowiednia do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynu, a ponadto spełni swoje cele kompensacyjne i wychowawcze. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie wymierzonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, jak również w zakresie orzeczonego świadczenia pieniężnego, jak również w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach za postępowanie przed Sądem I instancji. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawieart. 636 § 1 k.p.k., w zw. zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(t.j. Dz.U.2023.123), wobec nieuwzględnienia apelacji, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierzył oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 400 złotych. 7 PODPIS Agata Wilczewska

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

155515300004521_IX_U_000477_2021_Uz_2024-01-03_001

IX U 477/21

2024-01-03 01:00:00.0 CET

2024-01-11 13:30:16.0 CET

2024-01-11 09:19:02.0 CET

15551530

4521

REASON

Sygn. akt IX U 477/21 UZASADNIENIE Decyzją z 26 lipca 2021 r., znak (...) - (...) , Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. B. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 do 19 marca 2021 r. i od 20 do 30 kwietnia 2021 r. Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazał art. 1 ust. 1 i art. 6 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732). W uzasadnieniu decyzji powołał się także na art.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2021" xVolNmbr="000477" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt IX U 477/21</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 26 lipca 2021 r., znak <xAnon> (...)</xAnon><xAnon> - (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> odmówił <xAnon>E. B.</xAnon> prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 do 19 marca 2021 r. i od 20 do 30 kwietnia 2021 r. Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazał <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 ust. 1;art. 6;art. 6 ust. 1" xIsapId="WDU19990600636" xTitle="Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa" xAddress="Dz. U. z 1999 r. Nr 60, poz. 636">art. 1 ust. 1 i art. 6 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. <xBRx/>o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r. poz. 1732). W uzasadnieniu decyzji powołał się także na art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r., zgodnie z którym osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu na swój wniosek, jeżeli są objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym, a objęcie ubezpieczeniem chorobowym na wniosek następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem, jednak nie wcześniej niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony. ZUS wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, że <xAnon>E. B.</xAnon> nie przystąpiła do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, więc z związku z tym nie ma ona prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 marca do 19 marca 2021 r. i od 20 kwietnia do 30 kwietnia 2021 r.</xText> <xText>Od powyższej decyzji odwołanie wniosła <xAnon>E. B.</xAnon> zaskarżając ją w całości. Wskazała, że decyzja organu nie jest zgodna ze stanem faktycznym, bowiem zgłoszenie <xAnon> (...)</xAnon> zostało sporządzone i wysłane przez nią 5 października 2020 r.</xText> <xText>Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że wydana decyzja jest zgodna ze stanem faktycznym, a także prawnie uzasadniona. Organ podniósł, że zgłoszenie <xAnon> (...)</xAnon> 0590 z terminem od 1 października 2020 r. było błędne, zatem nie można uznać, iż doszło do skutecznego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Postanowieniem z 7 października 2022 r. Sąd zwrócił sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon> w celu uzupełnienia materiału sprawy, poprzez wydanie decyzji w przedmiocie podlegania przez <xAnon>E. B.</xAnon> dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 marca do 30 kwietnia 2021 r. bądź o jej wyłączeniu z tego ubezpieczenia w tym okresie oraz zawiesił postępowanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Organ rentowy wydał 22 listopada 2022 r. decyzję co do podlegania <xAnon>E. B.</xAnon> dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a ubezpieczona odwołała się od tej decyzji do Sądu Okręgowego w Szczecinie.</xText> <xText>Postanowieniem z 27 stycznia 2023 r. Sąd zmienił podstawę zawieszenia postępowania w sprawie na <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c.</xLexLink>, to jest do czasu prawomocnego zakończenia się postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą akt VI U 37/23 w sprawie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> <xBRx/>z dnia 22 listopada 2022 r.</xText> <xText>Postanowieniem z 13 lipca 2023 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie w niniejszej sprawie.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText><xAnon>E. B.</xAnon> dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego 5 października 2020 r., a datą początkową wskazaną w zgłoszeniu <xAnon> (...)</xAnon> był 1 października 2020 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: formularz zgłoszeń – nienumerowana karta w aktach rentowych.</xIx></xText> <xText>W dniach od 1 do 19 marca 2021 r. oraz od 20 do 30 kwietnia 2021 r. <xAnon>E. B.</xAnon> korzystała ze zwolnień lekarskich i wystąpiła o przyznanie jej przez ZUS zasiłku chorobowego za te okresy.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: zaświadczenia płatnika składek Z-3b – nienumerowane karty w aktach rentowych.</xIx></xText> <xText><xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z 22 listopada 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>E. B.</xAnon> nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 kwietnia 2020 r. do 28 kwietnia 2021 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód</xIx> </xBx> <xIx>: odpis <xAnon>decyzji (...)</xAnon> z dnia 22 listopada 2022 r. – k. 91-93.</xIx></xText> <xText><xAnon>E. B.</xAnon> wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> z 22 listopada 2022 r., które zostało przekazane do Sądu Okręgowego VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2023 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód: </xIx> </xBx> <xIx>odpis odwołania – k. 117.</xIx></xText> <xText>Zarządzeniem z 13 marca 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy <xBRx/>i <xAnon> (...)</xAnon> zwrócił odwołanie od <xAnon>decyzji ZUS nr (...)</xAnon> z 22 listopada 2022 r. Zarządzenie stało się prawomocne w dniu 12 kwietnia 2023 r.</xText> <xText><xBx> <xIx>Dowód:</xIx> </xBx> <xIx> odpis zarządzenia Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt VI U 37/23 – k. 117, odpis zarządzenia Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VI U 37/23 – k. 117.</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Odwołanie okazało się nieuzasadnione.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 6 ust. 1 z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych <xBRx/>z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.</xText> <xText>Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu, unormowane są w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> – tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 (dalej jako „ustawa systemowa”). Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy systemowej, w brzmieniu obowiązującym w okresach objętym decyzjami, ubezpieczeniu chorobowemu podlegają obowiązkowo ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12 tej ustawy, tj. pracownicy z wyłączeniem prokuratorów, członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osoby odbywające służbę zastępczą, a dobrowolnie ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10 czyli wykonujący pracę nakładczą, wykonujący pracę na podstawie umowy agencyjnej, zlecenia, umowy o świadczenie usług, prowadzący działalność pozarolniczą i osoby z nimi współpracujące, wykonujący pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania oraz duchowni.</xText> <xText>Treść odwołania oraz dokumentacja zgromadzona w aktach zasiłkowych jednoznacznie wskazują, że prawo do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego <xAnon>E. B.</xAnon> wywodziła z prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej.</xText> <xText>W niniejszej sprawie należało najpierw rozstrzygnąć, czy ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie.</xText> <xText>W tym celu postanowieniem z dnia 7 października 2022 r. Sąd zwrócił sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon> w celu uzupełnienia materiału sprawy poprzez wydanie decyzji w przedmiocie podlegania przez <xAnon>E. B.</xAnon> dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 marca do 30 kwietnia 2021 r. bądź o jej wyłączeniu <xBRx/>z tego ubezpieczenia w tym okresie oraz zawiesił postępowanie na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Podleganie przez ubezpieczoną dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu stanowiło przedmiot postępowania toczącego się przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych. <xAnon>Decyzją nr (...)</xAnon> z 22 listopada 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>S.</xAnon> stwierdził, że <xAnon>E. B.</xAnon> jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 28 kwietnia 2021 r.</xText> <xText>Ubezpieczona odwołała się od tej decyzji. Odwołanie to zostało jednak zwrócone jako obarczone brakami formalnymi, które nie zostały usunięte. Zarządzenie Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 marca 2023 r. stało się prawomocne w dniu 12 kwietnia 2023 r. Na mocy <xLexLink xArt="art. 130;art. 130 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 130 § 2 kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink> pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nr <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 22 listopada 2022 r. wobec powyższego należało nadać walor prawomocności <xBRx/>i ostateczności. Wyłączenie <xAnon>E. B.</xAnon> z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 28 kwietnia 2021 r. wykluczało nabycie prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres, ze względu na cytowany już art. 6 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa .</xText> <xText>Ostateczność decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie jest wprawdzie prawomocnością zastrzeżoną dla wyroków sądowych, korzystających z powagi rzeczy osądzonej, co oznacza bezwzględną niemożność czynienia w innym toczącym się postępowaniu ustaleń pozostających z nim w sprzeczności. Prawomocna decyzja organu nie stanowi formalnie prejudykatu w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink> Niemniej jednak stanowi istotny fakt prawotwórczy w ramach łączącego strony stosunku ubezpieczenia społecznego i z tego względu jest miarodajna dla ustalenia stanu faktycznego tworząc ustalony stan prawny. Pomimo, iż ostateczna decyzja organu rentowego nie posiada cechy prawomocności przypisywanej wyrokom w myśl przepisu <xLexLink xArt="art. 365;art. 365 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 365 § 1 k.p.c.</xLexLink>, tworzy pewien faktyczny stan prawny, który w postępowaniu odnoszącym się do innej decyzji nie może zostać podważony. Należy bowiem zauważyć, że zakres postępowania przed sądem w sprawie odwołania od decyzji organu rentowego jest zdeterminowany wyłącznie treścią decyzji zaskarżonej, której prawidłowość może być przedmiotem rozpoznawania przez sąd. Nie ma bowiem możliwości, wobec nieskorzystania przez stronę z drogi odwoławczej, dokonania przez Sąd kontroli zasadności innej ostatecznej decyzji. Stan taki gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie przyznanych im kompetencji. Jeśli ostateczna decyzja nie zostanie wzruszona w trybie prawem przewidzianym i funkcjonuje w obrocie prawnym, winna być bez żadnych wyjątków uwzględniana przez wszystkie podmioty.</xText> <xText>Skoro ubezpieczona nie doprowadziła do wzruszenia wydanej przez organ decyzji z dnia 22 listopada 2022 r. numer <xAnon> (...)</xAnon>, Sąd w niniejszym postępowaniu nie może kwestionować ustaleń w niej zawartych i jest nimi związany. Marginalnie tylko zaznaczyć należy, iż gdyby <xBRx/>w przyszłości odwołująca się zainicjowała postępowanie zmierzające do wzruszenia prawomocnej decyzji organu, to w razie jej zmiany na korzyść ubezpieczonej możliwym stałoby się wydanie przez organ rentowy nowej decyzji w przedmiocie prawa <xAnon>E. B.</xAnon> do zasiłku chorobowego z tytułu prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 83 a;art. 83 a ust. 1;art. 83 a ust. 2;art. 83 a ust. 3" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83 a ust. 1-3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Decyzje ostateczne Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>. W sprawach rozstrzygniętych orzeczeniem właściwego sądu Zakład, na podstawie nowych dowodów lub okoliczności wydaje we własnym zakresie decyzję przyznającą prawo lub określającą zobowiązanie, jeśli jest to korzystne dla zainteresowanego lub ubezpieczony występuje do właściwego sądu <xBRx/>z wnioskiem o wznowienie postępowania przed tym organem, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych okoliczności wynika, że prawo nie istnieje lub zobowiązanie jest wyższe niż określone w decyzji.</xText> <xText>Argumentacja strony odwołującej nie znalazła potwierdzenia w dowodach zgromadzonych w niniejszym postępowaniu bowiem pozostawała w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez organ i potwierdzonymi ostateczną decyzją. Sąd w tym postępowaniu nie badał kwestii dotyczących podlegania bądź nie przez odwołującą się ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie, bowiem jest w tym zakresie związany ostateczną decyzją ZUS. Skutkowało to brakiem przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność płatności składek i podlegania dobrowolnemu ubezpieczaniu chorobowemu. Zostało to bowiem rozstrzygnięte w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 22 listopada 2022 r., treść której to decyzji rzutuje na wynik niniejszego postępowania.</xText> <xText>Brak zaskarżenia tej decyzji przez ubezpieczoną skutkuje niemożnością badania przez Sąd w tym procesie prawidłowości podstaw jej wydania. Badanie takie byłoby możliwe jedynie w postępowaniu odwoławczym od wydanej przez organ <xAnon>decyzji nr (...)</xAnon> z dnia 22 listopada 2022 r., zainicjowanym przez odwołującą się we właściwym trybie. Ostateczność decyzji wyłączającej prowadzi do przyjęcia, iż organ rentowy dokonał trafnych ustaleń, które nie mogą podlegać w tym postępowaniu zmianie. Decyzja ta na gruncie stanu faktycznego wiąże Sąd Rejonowy, w szczególności z uwagi także na okoliczność, iż <xAnon>E. B.</xAnon>, znając jej treść, nie dążyła skutecznie do jej zmiany.</xText> <xText>Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w oparciu o niekwestionowane dokumenty pochodzące od organu rentowego.</xText> <xText>Podsumowując wskazać należy, że jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego <xAnon>E. B.</xAnon> nie podlegała nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie, zatem nie przysługiwał jej zasiłek chorobowy za okresy od 1 do 19 marca 2021 r. oaz od 20 do 30 kwietnia 2021 r. Wobec powyższego, Sąd uznał decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie.</xText> <xText>O kosztach procesu w pkt II wyroku Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu przewidzianą w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> Wobec oddalenia odwołania w całości organ rentowy należało uznać za stronę wygrywającą proces. Na koszty procesu składały się koszty zastępstwa procesowego poniesione przez organ w kwocie 180 zł (§ 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> w myśl którego od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Zarządzenia:</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon>. <xAnon>M.</xAnon>),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="left"><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left">3.01.2024</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygn. akt IX U 477/21 UZASADNIENIE Decyzją z 26 lipca 2021 r., znak(...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłE. B.prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 do 19 marca 2021 r. i od 20 do 30 kwietnia 2021 r. Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazałart. 1 ust. 1 i art. 6 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r.o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa(Dz.U. z 2022 r. poz. 1732). W uzasadnieniu decyzji powołał się także na art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r., zgodnie z którym osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu na swój wniosek, jeżeli są objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym, a objęcie ubezpieczeniem chorobowym na wniosek następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem, jednak nie wcześniej niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony. ZUS wskazał, że z posiadanej dokumentacji wynika, żeE. B.nie przystąpiła do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, więc z związku z tym nie ma ona prawa do zasiłku chorobowego za okres od 1 marca do 19 marca 2021 r. i od 20 kwietnia do 30 kwietnia 2021 r. Od powyższej decyzji odwołanie wniosłaE. B.zaskarżając ją w całości. Wskazała, że decyzja organu nie jest zgodna ze stanem faktycznym, bowiem zgłoszenie(...)zostało sporządzone i wysłane przez nią 5 października 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że wydana decyzja jest zgodna ze stanem faktycznym, a także prawnie uzasadniona. Organ podniósł, że zgłoszenie(...)0590 z terminem od 1 października 2020 r. było błędne, zatem nie można uznać, iż doszło do skutecznego zgłoszenia się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Postanowieniem z 7 października 2022 r. Sąd zwrócił sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS.w celu uzupełnienia materiału sprawy, poprzez wydanie decyzji w przedmiocie podlegania przezE. B.dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 marca do 30 kwietnia 2021 r. bądź o jej wyłączeniu z tego ubezpieczenia w tym okresie oraz zawiesił postępowanie na podstawieart. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. Organ rentowy wydał 22 listopada 2022 r. decyzję co do podleganiaE. B.dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a ubezpieczona odwołała się od tej decyzji do Sądu Okręgowego w Szczecinie. Postanowieniem z 27 stycznia 2023 r. Sąd zmienił podstawę zawieszenia postępowania w sprawie naart. 177 § 1 pkt 1 k.p.c., to jest do czasu prawomocnego zakończenia się postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą akt VI U 37/23 w sprawie odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.nr(...)z dnia 22 listopada 2022 r. Postanowieniem z 13 lipca 2023 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie w niniejszej sprawie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: E. B.dokonała zgłoszenia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego 5 października 2020 r., a datą początkową wskazaną w zgłoszeniu(...)był 1 października 2020 r. Dowód : formularz zgłoszeń – nienumerowana karta w aktach rentowych. W dniach od 1 do 19 marca 2021 r. oraz od 20 do 30 kwietnia 2021 r.E. B.korzystała ze zwolnień lekarskich i wystąpiła o przyznanie jej przez ZUS zasiłku chorobowego za te okresy. Dowód : zaświadczenia płatnika składek Z-3b – nienumerowane karty w aktach rentowych. Decyzją nr (...)z 22 listopada 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, żeE. B.nie podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 kwietnia 2020 r. do 28 kwietnia 2021 r. Dowód : odpisdecyzji (...)z dnia 22 listopada 2022 r. – k. 91-93. E. B.wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.nr(...)z 22 listopada 2022 r., które zostało przekazane do Sądu Okręgowego VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 stycznia 2023 r. Dowód: odpis odwołania – k. 117. Zarządzeniem z 13 marca 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracyi(...)zwrócił odwołanie oddecyzji ZUS nr (...)z 22 listopada 2022 r. Zarządzenie stało się prawomocne w dniu 12 kwietnia 2023 r. Dowód: odpis zarządzenia Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 marca 2023 r. w sprawie o sygn. akt VI U 37/23 – k. 117, odpis zarządzenia Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt VI U 37/23 – k. 117. Sąd zważył co następuje: Odwołanie okazało się nieuzasadnione. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnychz ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu, unormowane są wustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych– tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 (dalej jako „ustawa systemowa”). Zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy systemowej, w brzmieniu obowiązującym w okresach objętym decyzjami, ubezpieczeniu chorobowemu podlegają obowiązkowo ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12 tej ustawy, tj. pracownicy z wyłączeniem prokuratorów, członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osoby odbywające służbę zastępczą, a dobrowolnie ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10 czyli wykonujący pracę nakładczą, wykonujący pracę na podstawie umowy agencyjnej, zlecenia, umowy o świadczenie usług, prowadzący działalność pozarolniczą i osoby z nimi współpracujące, wykonujący pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania oraz duchowni. Treść odwołania oraz dokumentacja zgromadzona w aktach zasiłkowych jednoznacznie wskazują, że prawo do świadczeń z ubezpieczenia chorobowegoE. B.wywodziła z prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie należało najpierw rozstrzygnąć, czy ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie. W tym celu postanowieniem z dnia 7 października 2022 r. Sąd zwrócił sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS.w celu uzupełnienia materiału sprawy poprzez wydanie decyzji w przedmiocie podlegania przezE. B.dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od 1 marca do 30 kwietnia 2021 r. bądź o jej wyłączeniuz tego ubezpieczenia w tym okresie oraz zawiesił postępowanie na podstawieart. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. Podleganie przez ubezpieczoną dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu stanowiło przedmiot postępowania toczącego się przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych.Decyzją nr (...)z 22 listopada 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, żeE. B.jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 28 kwietnia 2021 r. Ubezpieczona odwołała się od tej decyzji. Odwołanie to zostało jednak zwrócone jako obarczone brakami formalnymi, które nie zostały usunięte. Zarządzenie Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 marca 2023 r. stało się prawomocne w dniu 12 kwietnia 2023 r. Na mocyart. 130 § 2 kodeksu postępowania cywilnegopismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nr(...)z dnia 22 listopada 2022 r. wobec powyższego należało nadać walor prawomocnościi ostateczności. WyłączenieE. B.z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 28 kwietnia 2021 r. wykluczało nabycie prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres, ze względu na cytowany już art. 6 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa . Ostateczność decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie jest wprawdzie prawomocnością zastrzeżoną dla wyroków sądowych, korzystających z powagi rzeczy osądzonej, co oznacza bezwzględną niemożność czynienia w innym toczącym się postępowaniu ustaleń pozostających z nim w sprzeczności. Prawomocna decyzja organu nie stanowi formalnie prejudykatu w rozumieniuart. 365 § 1 k.p.c.Niemniej jednak stanowi istotny fakt prawotwórczy w ramach łączącego strony stosunku ubezpieczenia społecznego i z tego względu jest miarodajna dla ustalenia stanu faktycznego tworząc ustalony stan prawny. Pomimo, iż ostateczna decyzja organu rentowego nie posiada cechy prawomocności przypisywanej wyrokom w myśl przepisuart. 365 § 1 k.p.c., tworzy pewien faktyczny stan prawny, który w postępowaniu odnoszącym się do innej decyzji nie może zostać podważony. Należy bowiem zauważyć, że zakres postępowania przed sądem w sprawie odwołania od decyzji organu rentowego jest zdeterminowany wyłącznie treścią decyzji zaskarżonej, której prawidłowość może być przedmiotem rozpoznawania przez sąd. Nie ma bowiem możliwości, wobec nieskorzystania przez stronę z drogi odwoławczej, dokonania przez Sąd kontroli zasadności innej ostatecznej decyzji. Stan taki gwarantuje zachowanie spójności i logiki działania organów publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie przyznanych im kompetencji. Jeśli ostateczna decyzja nie zostanie wzruszona w trybie prawem przewidzianym i funkcjonuje w obrocie prawnym, winna być bez żadnych wyjątków uwzględniana przez wszystkie podmioty. Skoro ubezpieczona nie doprowadziła do wzruszenia wydanej przez organ decyzji z dnia 22 listopada 2022 r. numer(...), Sąd w niniejszym postępowaniu nie może kwestionować ustaleń w niej zawartych i jest nimi związany. Marginalnie tylko zaznaczyć należy, iż gdybyw przyszłości odwołująca się zainicjowała postępowanie zmierzające do wzruszenia prawomocnej decyzji organu, to w razie jej zmiany na korzyść ubezpieczonej możliwym stałoby się wydanie przez organ rentowy nowej decyzji w przedmiocie prawaE. B.do zasiłku chorobowego z tytułu prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem zart. 83 a ust. 1-3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, prawo lub zobowiązanie stwierdzone decyzją ostateczną Zakładu ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na to prawo lub zobowiązanie. Decyzje ostateczne Zakładu, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez Zakład uchylone, zmienione lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisachKodeksu postępowania administracyjnego. W sprawach rozstrzygniętych orzeczeniem właściwego sądu Zakład, na podstawie nowych dowodów lub okoliczności wydaje we własnym zakresie decyzję przyznającą prawo lub określającą zobowiązanie, jeśli jest to korzystne dla zainteresowanego lub ubezpieczony występuje do właściwego sąduz wnioskiem o wznowienie postępowania przed tym organem, gdy z przedłożonych dowodów lub ujawnionych okoliczności wynika, że prawo nie istnieje lub zobowiązanie jest wyższe niż określone w decyzji. Argumentacja strony odwołującej nie znalazła potwierdzenia w dowodach zgromadzonych w niniejszym postępowaniu bowiem pozostawała w sprzeczności z ustaleniami poczynionymi przez organ i potwierdzonymi ostateczną decyzją. Sąd w tym postępowaniu nie badał kwestii dotyczących podlegania bądź nie przez odwołującą się ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie, bowiem jest w tym zakresie związany ostateczną decyzją ZUS. Skutkowało to brakiem przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność płatności składek i podlegania dobrowolnemu ubezpieczaniu chorobowemu. Zostało to bowiem rozstrzygnięte w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 22 listopada 2022 r., treść której to decyzji rzutuje na wynik niniejszego postępowania. Brak zaskarżenia tej decyzji przez ubezpieczoną skutkuje niemożnością badania przez Sąd w tym procesie prawidłowości podstaw jej wydania. Badanie takie byłoby możliwe jedynie w postępowaniu odwoławczym od wydanej przez organdecyzji nr (...)z dnia 22 listopada 2022 r., zainicjowanym przez odwołującą się we właściwym trybie. Ostateczność decyzji wyłączającej prowadzi do przyjęcia, iż organ rentowy dokonał trafnych ustaleń, które nie mogą podlegać w tym postępowaniu zmianie. Decyzja ta na gruncie stanu faktycznego wiąże Sąd Rejonowy, w szczególności z uwagi także na okoliczność, iżE. B., znając jej treść, nie dążyła skutecznie do jej zmiany. Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w oparciu o niekwestionowane dokumenty pochodzące od organu rentowego. Podsumowując wskazać należy, że jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowegoE. B.nie podlegała nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu w spornym okresie, zatem nie przysługiwał jej zasiłek chorobowy za okresy od 1 do 19 marca 2021 r. oaz od 20 do 30 kwietnia 2021 r. Wobec powyższego, Sąd uznał decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie. O kosztach procesu w pkt II wyroku Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu przewidzianą wart. 98 § 1 i 3 k.p.c.Wobec oddalenia odwołania w całości organ rentowy należało uznać za stronę wygrywającą proces. Na koszty procesu składały się koszty zastępstwa procesowego poniesione przez organ w kwocie 180 zł (§ 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych). O odsetkach Sąd orzekł zgodnie zart. 98 § 11k.p.c.w myśl którego od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Zarządzenia: 1 (...).M.), 2 (...) 3 (...) 3.01.2024

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153510000002006_IV_Ka_001023_2023_Uz_2024-01-17_001

IV Ka 1023/23

2024-01-03 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 10:28:24.0 CET

15351000

2006

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny–Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Hanna Bartkowiak Protokolant: prot. sąd. Angelika Kubiaczyk po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2024 r. sprawy D. I. (1) obwinionego z art. 86 § 1 kw na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24 lipca 2023 r., sygn. akt VI W 645/23 1 Utrzymuje w mocy zaskarżony w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Anita Mikłasewicz" xPublisher="anita.miklasewicz" xEditorFullName="Natalia Komorniczak" xEditor="natalia.komorniczak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/351000/0002006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="001023" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 3 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny–Odwoławczy w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: Sędzia Hanna Bartkowiak</xText> <xText><xBx> Protokolant: prot. sąd. Angelika Kubiaczyk</xBx></xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>D. I. (1)</xAnon></xBx></xText> <xText>obwinionego z art. 86 § 1 kw</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu</xText> <xText>z dnia 24 lipca 2023 r., sygn. akt VI W 645/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia za instancję odwoławczą oraz wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł.</xText> </xUnit> <xText>Hanna Bartkowiak</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>D. I. (1)</xAnon> </xBx>został obwiniony o to, że w dniu 1 grudnia 2022 r. ok. godz. 17:00 w miejscowości <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>DK (...)</xAnon> kierując pojazdem ciężarowym marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z naczepą <xAnon>marki S. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wykonując manewr zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, gwałtownie zjechał na pas zieleni, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o popełnienie wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 86 § 1</xLexLink> kw w zw. z <xLexLink xArt="art. 22" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 22 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink>.</xText> <xText>Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, wyrokiem nakazowym z dnia 18 maja 2023 r. wydanym w postępowaniu o sygn. akt VI W 645/23, uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób wyżej opisany i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę 300 zł grzywny. W drugim punkcie wyroku orzeczono zaś o kosztach sądowych, którymi obciążono obwinionego (k. 33).</xText> <xText>Od powyższego wyroku obwiniony wniósł skutecznie sprzeciw (k. 36).</xText> <xText>Po rozpoznaniu sprawy na rozprawie Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu wydał w dniu 24 lipca 2023 r. wyrok, w którym uznał obwinionego <xAnon>D. I. (1)</xAnon> za winnego tego, że w dniu 1 grudnia 2022 r. ok. godz. 17:00 w miejscowości <xAnon>P.</xAnon> <xAnon>DK (...)</xAnon> kierując pojazdem ciężarowym marki <xAnon>M. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wraz z naczepą <xAnon>marki S. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej. (...)</xAnon> wykonując manewr zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, zmuszając kierującego pojazdem osobowym marki <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>B. C.</xAnon> do wykonania gwałtowanego zjazdu na pas zieleni aż do linii barierek, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 86 § 1</xLexLink> kw w zw. z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 22 ust. 4" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 86 § 1</xLexLink> kw wymierzył mu karę 800 zł grzywny. Na podstawie <xLexLink xArt="art. 118;art. 118 § 1;art. 118 § 4" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 118 § 1 i 4 kpw</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 617" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 617 kpk</xLexLink> Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł, a na podstawie <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> wymierzył mu opłatę w wysokości 80 zł (k. 52).</xText> <xText>Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obrońcę obwinionego, który zarzucił temu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> kpsw, <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 39</xLexLink> kpsw i <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 42 § 1</xLexLink> kpsw.</xText> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego <xAnon>D. I. (1)</xAnon> od popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 60-62).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xUx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xUx> </xBx></xText> <xText>Apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie bowiem żaden z przedstawionych przez skarżącego zarzutów nie okazał się trafny. Wbrew twierdzeniom obrońcy obwinionego Sąd Rejonowy nie dopuścił się uchybień zaprezentowanych w apelacji, procedował prawidłowo, odniósł się do całości zgromadzonych w sprawie dowodów, a ich ocena nie była dowolna lecz swobodna i odpowiadała zasadom logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko swoje Sąd I instancji przedstawił w sposób konkretny i precyzyjny w uzasadnieniu wyroku, którą to argumentację Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela.</xText> <xText>Nie miał racji obrońca, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania poprzez niezasięgnięcie z urzędu opinii biegłego do spraw taktyki i techniki jazdy lub ruchu drogowego. Omawianie tego zarzutu warto rozpocząć od podania, że zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink> (znajdującym na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 42 § 1</xLexLink> kpsw zastosowanie również w sprawach o wykroczenia) konieczność dopuszczenia opinii biegłego wystąpić może wtedy, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie wymaga wiadomości specjalnych. Potrzebę sięgania do tego dowody wskazuje konieczność ustalenia kwestii, których zrozumienie wymaga wiadomości spoza strefy przeciętnej, ogólnej wiedzy. Opinia taka jest więc zbędna, gdy stwierdzenie owych okoliczności może nastąpić bez takich wiadomości, a w oparciu o doświadczenie życiowe i wiedzę sędziowską (<xIx>wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. akt II AKa 384/17, Lex nr 2472469</xIx>). Natomiast przepis <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> (również stosowany na podstawie <xLexLink xArt="art. 42;art. 42 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 42 § 1</xLexLink> kpsw w sprawach o wykroczenia) nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, czyli w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie dalszych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia (<xIx>wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt II AKa 452/21, Lex nr 3569172</xIx>). Przenosząc powyższe na grunt kontrolowanej sprawy, Sąd odwoławczy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w braku decyzji Sądu I instancji o zasięgnięciu w tej sprawie opinii biegłego. Warto podkreślić, że obrońca obwinionego w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym nie składał takiego wniosku dowodowego, a organ <xIx>meriti</xIx> trafnie nie dostrzegł podstaw by z urzędu dopuścić opinię biegłego. Nie było bowiem potrzeby zasięgania w tej sprawie wiadomości specjalnych by ustalić przebieg zdarzenia drogowego objętego wnioskiem o ukaranie. Dokonanie takich ustaleń faktycznych było możliwe w oparciu o wiarygodny osobowy materiał dowodowy w postaci zeznań <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon>. W żadnym wypadku podstawą do dopuszczenia opinii biegłego nie mogło być nagranie z wideorejestratora umieszczonego w pojeździe kierowanym przez <xAnon>D. I. (1)</xAnon>, który to dowód trafnie został oceniony w procesie weryfikacji materiału dowodowego jako nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego wobec tego, że urządzenie wideo rejestrowało jedynie obraz na wprost ciężarówki, a do zdarzenia objętego wnioskiem o ukaranie doszło z boku tego pojazdu, a więc poza zasięgiem wideorejetratora. Zupełnie niezrozumiałe były sugestie zawarte w środku odwoławczym o konieczności przeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia z udziałem biegłego, o którego powołanie wnosił obrońca. Przeprowadzenie takich czynności na miejscu zdarzenia nie byłoby bowiem w żaden sposób pomocne dla ustalenia, czy <xAnon>D. I. (1)</xAnon> dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia czy też nie. Konkludując powyższe, organ odwoławczy (podobnie jak Sąd I instancji) nie dostrzegł żadnych podstaw uzasadniających dopuszczanie w tej sprawie opinii biegłego, czy też przeprowadzanie dodatkowych czynności procesowych w postaci oględzin miejsca zdarzenia, ponieważ dostępny dla organu <xIx>meriti</xIx> materiał dowodowy, po jego prawidłowej ocenie, był wystarczający dla niebudzącego żadnych wątpliwości ustalenia stanu faktycznego sprawy. Przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii było zupełnie nietrafione.</xText> <xText>Kolejnym aspektem wymagającym kontroli instancyjnej było zbadanie prawidłowości przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów. Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w tej czynności organu niższej instancji. Sąd ten dokonał bowiem swobodnej oceny dowodów, zgodnej z dyrektywami wymienionymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 8 kpw</xLexLink>, tj. zasadami doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy. Organ orzekający zestawił ze sobą wszystkie dowody i trafnie przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich (bądź jedynie ich częściom), które na to zasługiwały w świetle w/w dyrektyw. Natomiast obrońca obwinionego nie wykazał we wniesionym środku odwoławczym jakich konkretnie uchybień, rozpatrywanych na gruncie dyrektyw oceny dowodów ustanowionych w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, miał się dopuścić Sąd Rejonowy. Skarżący w istocie ograniczył się do przedstawiania tez o konieczności przypisania w całości przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego <xAnon>D. I. (1)</xAnon> i ewentualnie tym fragmentom pozostałym dowodów zgromadzonych w tej sprawie, które nie były sprzeczne z wersją zdarzeń sprawcy. Kluczowe w tej sprawie jest zaś, że to zeznania <xAnon>B. C.</xAnon> znajdowały potwierdzenie w zeznaniach osoby postronnej – świadka <xAnon>P. M.</xAnon>, co obrońca konsekwentnie ignorował w swojej apelacji. Istotne jest także to, że zeznania naocznego świadka <xAnon>P. M.</xAnon> pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami obwinionego utrzymującego, że prawidłowo wykonał manewr zmiany pasa ruchu i nie doprowadził w żaden sposób do powstania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie sposób w takiej sytuacji dokonywać ustalenia stanu faktycznego w oparciu o niewiarygodne obiektywnie wyjaśnienia obwinionego, jak oczekiwał tego obrońca. Przekonując o wiarygodności wersji zdarzeń <xAnon>D. I. (1)</xAnon> skarżący podniósł, że wobec przeszkody w ruchu wynikającej z powstałego zatoru drogowego wykluczone było wykonanie przez świadka <xAnon>B. C.</xAnon> gwałtowanego manewru w postaci zjazdu na pas zieleni aż do barierek. Odnosząc się do tego należy wskazać, że w momencie rozpoczęcia wykonywania przez <xAnon>D. I. (1)</xAnon> manewru zmiany pasa ruchu pojazdy znajdujące się na pasie zajmowanym przez <xAnon>B. C.</xAnon> przed jego samochodem wznowiły jazdę na wprost i ruszyły z miejsca. Podobnie zachował się <xAnon>B. C.</xAnon>, który chciał kontynuować jazdę na wprost. W tej samej chwili obwiniony wykorzystując lukę, jaka utworzyła się pomiędzy samochodem znajdującym się przez <xAnon>B. C.</xAnon> a jego pojazdem, od razu, nie rozpoznając w odpowiedni sposób sytuacji na drodze i nie upewniając się czy nie spowoduje zagrożenia dla pozostałych uczestników ruchu drogowego, rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu. W ten sposób obwiniony zmusił <xAnon>B. C.</xAnon> do zjechania na pas zieleni do linii barierek by w ten sposób uniknąć kolizji z samochodem ciężarowym kierowanym przez obwinionego. Wbrew twierdzeniom obrońcy, <xAnon>B. C.</xAnon> w zaistniałych okolicznościach miał możliwość wykonania takiego manewru obronnego i w rzeczywistości go wykonał, co wynika wprost z zeznań zawiadamiającego oraz <xAnon>P. M.</xAnon>. Deprecjonując wartość zeznań <xAnon>B. C.</xAnon> skarżący podkreślał wielokrotnie, że gdyby zdarzenie miało taki przebieg jak podawał wymieniony to doszłoby do najechania na pojazd świadka samochodem kierowanym przez obwinionego. Tymczasem niewiele brakowało by właśnie do tego doszło, jedynie szybka i racjonalna reakcja <xAnon>B. C.</xAnon> pozwoliła uniknąć kolizji drogowej. Gdyby bowiem wymieniony nie zjechał na pas zieleni aż do linii barierek zostałby zahaczony naczepą stanowiącą element zestawu pojazdów kierowanych przez obwinionego. Okoliczność ta wynika wprost z wiarygodnego materiału dowodowego w postaci zeznań <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon>.</xText> <xText>W ramach omawianych łącznie zarzutów błędnej oceny dowodów obrońca podważał także ocenę wartości dowodowej świadka <xAnon>P. M.</xAnon> oraz znajdującego się w aktach sprawy nagrania z wideorejestratora, jednak także i te argumenty okazały się nietrafione. Obrońca wskazywał, że na wspomnianym nagraniu (będącym jego zdaniem wartościowym materiałem dowodowym) widoczna jest charakterystyczna poświata towarzysząca działającym kierunkowskazom, co miałoby przeczyć wskazaniom <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon> o zaniechaniu zasygnalizowania przez obwinionego zamiaru zmiany pasa ruchu. Poświęcając temu zagadnieniu tak wiele uwagi obrońca nie dostrzegł, że Sąd Rejonowy kierując się regułą ustanowioną w <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> kpsw wątpliwości co do włączenia kierunkowskazu przez <xAnon>D. I. (1)</xAnon> rozstrzygnął na jego korzyść i przyjął, że miał on włączony kierunkowskaz przed rozpoczęciem feralnego manewru. Odnośnie tej konkretnej okoliczności ustalenia faktyczne nie były więc poczynione w oparciu o zeznania <xAnon>B. C.</xAnon> i <xAnon>P. M.</xAnon>.</xText> <xText>Inną kwestią jest, że zasygnalizowanie zamiaru zmiany pasa ruchu nie dawało obwinionemu prawa wykonania tego manewru bez upewnienia się, czy nie zajedzie w ten sposób drogi pojazdowi znajdującemu się na tym pasie i mającemu pierwszeństwo. Natomiast z treści apelacji można odnieść wrażenie, iż jej autor uważa, że sam fakt włączenia kierunkowskazu zwalniał obwinionego z odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink> kierujący pojazdem może zmienić zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, a nadto zgodnie z ust. 4 tego artykułu kierujący pojazdem, zmieniając pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać. Warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich (<xIx>postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r., sygn. akt V KK 34/09, Lex nr 517097</xIx>). Z przytoczonych przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">ustawy – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink>, powołanych zresztą przez Sąd Rejonowy w kwalifikacji prawnej czynu w zaskarżonym wyroku wynika jasno, że na obwinionym jako kierującym pojazdem zamierzającym wykonać manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy ciążył obowiązek zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdom jadącym po tym pasie ruchu. Za wywiązanie się z tych obowiązków nie można uznać samego faktu włączenia lewego kierunkowskazu przez obwinionego. Ten kierujący powinien bowiem upewnić się przed rozpoczęciem zamierzonego manewru, czy swoim zachowaniem nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu i nie zmusi ich do wykonania manewrów obronnych mających na celu uniknięcie kolizji. Tymczasem <xAnon>D. I. (1)</xAnon>, po włączeniu kierunkowskazu i dostrzeżeniu luki jaka powstała pomiędzy pojazdem <xAnon>B. C.</xAnon> a samochodem jadącym przed nim, gwałtownie rozpoczął zmianę pasa ruchu samochodem ciężarowym z naczepą zajeżdżając tor jazdy <xAnon>B. C.</xAnon> i zmuszając go do zjechania na pas zieleni, do barierek. Towarzyszące obwinionemu przekonanie, że ma wystarczająco dużo miejsca na wykonanie omawianego manewru okazało się nieprawdziwe i w rzeczywistości jego manewr doprowadził do powstania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie to niewątpliwie wyczerpało wszystkie ustawowe znamiona wykroczenia z <xLexLink xArt="art. 86;art. 86 § 1" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 86 § 1</xLexLink> kw w zw. z <xLexLink xArt="art. 22;art. 22 ust. 1;art. 22 ust. 4" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink>, a więc przypisanie obwinionemu odpowiedzialności za to wykroczenie przez Sąd Rejonowy było działaniem całkowicie słusznym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy negującego trafność ustaleń faktycznych poczynionych w tej sprawie oceniono w postępowaniu odwoławczym jako nieuzasadnione.</xText> <xText>Konkludując wszystko powyższe, kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w procesie oceny całego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, a przeciwne stanowisko apelującego były całkowicie chybione.</xText> <xText>Ponieważ apelacja zaskarżała wyrok w całości, Sąd Okręgowy, będąc zobligowany treścią <xLexLink xArt="art. 109;art. 109 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 109 § 2 kpw</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 447;art. 447 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 447 § 1 kpk</xLexLink> rozważył także prawidłowość rozstrzygnięcia o karze i zbadał ją pod kątem współmierności. Przypomnieć należy, że w świetle ugruntowanego od wielu lat orzecznictwa Sądu Najwyższego, o niewspółmierności kary można mówić wówczas „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (<xIx>wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60</xIx>).</xText> <xText>W niniejszej sprawie, w świetle okoliczności przedmiotowych oraz danych osobopoznawczych o obwinionym <xAnon>D. I.</xAnon> stwierdzono, że wymierzona mu kara była adekwatna do stopnia zawinienia oraz szkodliwości społecznej osądzanego zachowania. Oddaje ona właściwie dezaprobatę dla sprawcy, który swoim niewłaściwym zachowaniem doprowadził do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i naruszył przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970980602" xTitle="Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602">ustawy – Prawo o ruchu drogowym</xLexLink>. Uwzględniwszy przy tym, że ustawowy wymiar kary za przypisane wykroczenie mieścił się w granicach od 20 do 30.000 zł, kara w wysokości 800 zł nie razi swą surowością, a wręcz należało ją ocenić jako stosunkowo łagodną reakcję wymiaru sprawiedliwości. Oceniając współmierność orzeczonej kary grzywny, Sąd odwoławczy miał na względzie fakt, że <xAnon>D. I. (1)</xAnon> jest kierowcą zawodowym poruszającym się zestawem pojazdów składającym się z ciągnika siodłowego i naczepy. Kierowanie takim pojazdem zobowiązywało go do szczególnie ostrożnego wykonywania manewrów w ruchu drogowym, ponieważ taki pojazd ciężarowy z uwagi na swoje rozmiary stanowi dla innych uczestników ruchu poruszających się pojazdami osobowymi znacznie większe zagrożenie niż „osobówka”.</xText> <xText>Biorąc zatem pod uwagę wszystkie powyższe ustalenia i rozważania, nie widząc potrzeby ingerencji w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy w utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, o czym orzekł w pkt 1 sentencji.</xText> <xText>W pkt 2 swego wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink>, znajdującym zgodnie z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 2" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 2 kpw</xLexLink> zastosowanie także w sprawach o wykroczenia - w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez obwinionego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. W sprawach o wykroczenia wydatki wykładane przez Skarb Państwa mają charakter zryczałtowany (<xLexLink xArt="art. 118;art. 119" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 118 i 119 kpw</xLexLink>). Zgodnie z § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, wysokość zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem II instancji wynosi 50 złotych od jednego obwinionego. Dlatego też, Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia za instancję odwoławczą. Ponadto wymierzono obwinionemu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł. Wysokość opłaty została ustalona w oparciu o przepisy art. 21 pkt 2 w zw. z <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink>.</xText> <xText xALIGNx="center">Hanna Bartkowiak</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Hanna Bartkowiak

Anita Mikłasewicz

prot. sąd. Angelika Kubiaczyk

Natalia Komorniczak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny–Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: Sędzia Hanna Bartkowiak Protokolant: prot. sąd. Angelika Kubiaczyk po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2024 r. sprawyD. I. (1) obwinionego z art. 86 § 1 kw na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24 lipca 2023 r., sygn. akt VI W 645/23 1 Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. 2 Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia za instancję odwoławczą oraz wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł. Hanna Bartkowiak UZASADNIENIE D. I. (1)został obwiniony o to, że w dniu 1 grudnia 2022 r. ok. godz. 17:00 w miejscowościP.DK (...)kierując pojazdem ciężarowym markiM. (...)onr rej. (...)wraz z naczepąmarki S. (...)onr rej. (...)wykonując manewr zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, gwałtownie zjechał na pas zieleni, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o popełnienie wykroczenia zart. 86 § 1kw w zw. zart. 22 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, wyrokiem nakazowym z dnia 18 maja 2023 r. wydanym w postępowaniu o sygn. akt VI W 645/23, uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób wyżej opisany i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę 300 zł grzywny. W drugim punkcie wyroku orzeczono zaś o kosztach sądowych, którymi obciążono obwinionego (k. 33). Od powyższego wyroku obwiniony wniósł skutecznie sprzeciw (k. 36). Po rozpoznaniu sprawy na rozprawie Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu wydał w dniu 24 lipca 2023 r. wyrok, w którym uznał obwinionegoD. I. (1)za winnego tego, że w dniu 1 grudnia 2022 r. ok. godz. 17:00 w miejscowościP.DK (...)kierując pojazdem ciężarowym markiM. (...)onr rej. (...)wraz z naczepąmarki S. (...)onr rej. (...)wykonując manewr zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności, nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać, zmuszając kierującego pojazdem osobowym markiA.B. C.do wykonania gwałtowanego zjazdu na pas zieleni aż do linii barierek, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. wykroczenia zart. 86 § 1kw w zw. zart. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowymi za to na podstawieart. 86 § 1kw wymierzył mu karę 800 zł grzywny. Na podstawieart. 118 § 1 i 4 kpworazart. 617 kpkSąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł, a na podstawieart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychwymierzył mu opłatę w wysokości 80 zł (k. 52). Powyższy wyrok został zaskarżony w całości przez obrońcę obwinionego, który zarzucił temu orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, tj.art. 7 kpkw zw. zart. 8kpsw,art. 39kpsw iart. 193 § 1 kpkw zw. zart. 42 § 1kpsw. W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionegoD. I. (1)od popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 60-62). Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie bowiem żaden z przedstawionych przez skarżącego zarzutów nie okazał się trafny. Wbrew twierdzeniom obrońcy obwinionego Sąd Rejonowy nie dopuścił się uchybień zaprezentowanych w apelacji, procedował prawidłowo, odniósł się do całości zgromadzonych w sprawie dowodów, a ich ocena nie była dowolna lecz swobodna i odpowiadała zasadom logicznego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko swoje Sąd I instancji przedstawił w sposób konkretny i precyzyjny w uzasadnieniu wyroku, którą to argumentację Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela. Nie miał racji obrońca, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania poprzez niezasięgnięcie z urzędu opinii biegłego do spraw taktyki i techniki jazdy lub ruchu drogowego. Omawianie tego zarzutu warto rozpocząć od podania, że zgodnie z treściąart. 193 § 1 kpk(znajdującym na podstawieart. 42 § 1kpsw zastosowanie również w sprawach o wykroczenia) konieczność dopuszczenia opinii biegłego wystąpić może wtedy, gdy stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie wymaga wiadomości specjalnych. Potrzebę sięgania do tego dowody wskazuje konieczność ustalenia kwestii, których zrozumienie wymaga wiadomości spoza strefy przeciętnej, ogólnej wiedzy. Opinia taka jest więc zbędna, gdy stwierdzenie owych okoliczności może nastąpić bez takich wiadomości, a w oparciu o doświadczenie życiowe i wiedzę sędziowską (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. akt II AKa 384/17, Lex nr 2472469). Natomiast przepisart. 167 kpk(również stosowany na podstawieart. 42 § 1kpsw w sprawach o wykroczenia) nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, czyli w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie dalszych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt II AKa 452/21, Lex nr 3569172). Przenosząc powyższe na grunt kontrolowanej sprawy, Sąd odwoławczy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w braku decyzji Sądu I instancji o zasięgnięciu w tej sprawie opinii biegłego. Warto podkreślić, że obrońca obwinionego w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym nie składał takiego wniosku dowodowego, a organmerititrafnie nie dostrzegł podstaw by z urzędu dopuścić opinię biegłego. Nie było bowiem potrzeby zasięgania w tej sprawie wiadomości specjalnych by ustalić przebieg zdarzenia drogowego objętego wnioskiem o ukaranie. Dokonanie takich ustaleń faktycznych było możliwe w oparciu o wiarygodny osobowy materiał dowodowy w postaci zeznańB. C.iP. M.. W żadnym wypadku podstawą do dopuszczenia opinii biegłego nie mogło być nagranie z wideorejestratora umieszczonego w pojeździe kierowanym przezD. I. (1), który to dowód trafnie został oceniony w procesie weryfikacji materiału dowodowego jako nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego wobec tego, że urządzenie wideo rejestrowało jedynie obraz na wprost ciężarówki, a do zdarzenia objętego wnioskiem o ukaranie doszło z boku tego pojazdu, a więc poza zasięgiem wideorejetratora. Zupełnie niezrozumiałe były sugestie zawarte w środku odwoławczym o konieczności przeprowadzenia oględzin miejsca zdarzenia z udziałem biegłego, o którego powołanie wnosił obrońca. Przeprowadzenie takich czynności na miejscu zdarzenia nie byłoby bowiem w żaden sposób pomocne dla ustalenia, czyD. I. (1)dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia czy też nie. Konkludując powyższe, organ odwoławczy (podobnie jak Sąd I instancji) nie dostrzegł żadnych podstaw uzasadniających dopuszczanie w tej sprawie opinii biegłego, czy też przeprowadzanie dodatkowych czynności procesowych w postaci oględzin miejsca zdarzenia, ponieważ dostępny dla organumeritimateriał dowodowy, po jego prawidłowej ocenie, był wystarczający dla niebudzącego żadnych wątpliwości ustalenia stanu faktycznego sprawy. Przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii było zupełnie nietrafione. Kolejnym aspektem wymagającym kontroli instancyjnej było zbadanie prawidłowości przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów. Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w tej czynności organu niższej instancji. Sąd ten dokonał bowiem swobodnej oceny dowodów, zgodnej z dyrektywami wymienionymi wart. 7 kpkw zw. zart. 8 kpw, tj. zasadami doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy. Organ orzekający zestawił ze sobą wszystkie dowody i trafnie przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich (bądź jedynie ich częściom), które na to zasługiwały w świetle w/w dyrektyw. Natomiast obrońca obwinionego nie wykazał we wniesionym środku odwoławczym jakich konkretnie uchybień, rozpatrywanych na gruncie dyrektyw oceny dowodów ustanowionych wart. 7 kpk, miał się dopuścić Sąd Rejonowy. Skarżący w istocie ograniczył się do przedstawiania tez o konieczności przypisania w całości przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom obwinionegoD. I. (1)i ewentualnie tym fragmentom pozostałym dowodów zgromadzonych w tej sprawie, które nie były sprzeczne z wersją zdarzeń sprawcy. Kluczowe w tej sprawie jest zaś, że to zeznaniaB. C.znajdowały potwierdzenie w zeznaniach osoby postronnej – świadkaP. M., co obrońca konsekwentnie ignorował w swojej apelacji. Istotne jest także to, że zeznania naocznego świadkaP. M.pozostawały w sprzeczności z wyjaśnieniami obwinionego utrzymującego, że prawidłowo wykonał manewr zmiany pasa ruchu i nie doprowadził w żaden sposób do powstania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie sposób w takiej sytuacji dokonywać ustalenia stanu faktycznego w oparciu o niewiarygodne obiektywnie wyjaśnienia obwinionego, jak oczekiwał tego obrońca. Przekonując o wiarygodności wersji zdarzeńD. I. (1)skarżący podniósł, że wobec przeszkody w ruchu wynikającej z powstałego zatoru drogowego wykluczone było wykonanie przez świadkaB. C.gwałtowanego manewru w postaci zjazdu na pas zieleni aż do barierek. Odnosząc się do tego należy wskazać, że w momencie rozpoczęcia wykonywania przezD. I. (1)manewru zmiany pasa ruchu pojazdy znajdujące się na pasie zajmowanym przezB. C.przed jego samochodem wznowiły jazdę na wprost i ruszyły z miejsca. Podobnie zachował sięB. C., który chciał kontynuować jazdę na wprost. W tej samej chwili obwiniony wykorzystując lukę, jaka utworzyła się pomiędzy samochodem znajdującym się przezB. C.a jego pojazdem, od razu, nie rozpoznając w odpowiedni sposób sytuacji na drodze i nie upewniając się czy nie spowoduje zagrożenia dla pozostałych uczestników ruchu drogowego, rozpoczął wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu. W ten sposób obwiniony zmusiłB. C.do zjechania na pas zieleni do linii barierek by w ten sposób uniknąć kolizji z samochodem ciężarowym kierowanym przez obwinionego. Wbrew twierdzeniom obrońcy,B. C.w zaistniałych okolicznościach miał możliwość wykonania takiego manewru obronnego i w rzeczywistości go wykonał, co wynika wprost z zeznań zawiadamiającego orazP. M.. Deprecjonując wartość zeznańB. C.skarżący podkreślał wielokrotnie, że gdyby zdarzenie miało taki przebieg jak podawał wymieniony to doszłoby do najechania na pojazd świadka samochodem kierowanym przez obwinionego. Tymczasem niewiele brakowało by właśnie do tego doszło, jedynie szybka i racjonalna reakcjaB. C.pozwoliła uniknąć kolizji drogowej. Gdyby bowiem wymieniony nie zjechał na pas zieleni aż do linii barierek zostałby zahaczony naczepą stanowiącą element zestawu pojazdów kierowanych przez obwinionego. Okoliczność ta wynika wprost z wiarygodnego materiału dowodowego w postaci zeznańB. C.iP. M.. W ramach omawianych łącznie zarzutów błędnej oceny dowodów obrońca podważał także ocenę wartości dowodowej świadkaP. M.oraz znajdującego się w aktach sprawy nagrania z wideorejestratora, jednak także i te argumenty okazały się nietrafione. Obrońca wskazywał, że na wspomnianym nagraniu (będącym jego zdaniem wartościowym materiałem dowodowym) widoczna jest charakterystyczna poświata towarzysząca działającym kierunkowskazom, co miałoby przeczyć wskazaniomB. C.iP. M.o zaniechaniu zasygnalizowania przez obwinionego zamiaru zmiany pasa ruchu. Poświęcając temu zagadnieniu tak wiele uwagi obrońca nie dostrzegł, że Sąd Rejonowy kierując się regułą ustanowioną wart. 5 § 2 kpkw zw. zart. 8kpsw wątpliwości co do włączenia kierunkowskazu przezD. I. (1)rozstrzygnął na jego korzyść i przyjął, że miał on włączony kierunkowskaz przed rozpoczęciem feralnego manewru. Odnośnie tej konkretnej okoliczności ustalenia faktyczne nie były więc poczynione w oparciu o zeznaniaB. C.iP. M.. Inną kwestią jest, że zasygnalizowanie zamiaru zmiany pasa ruchu nie dawało obwinionemu prawa wykonania tego manewru bez upewnienia się, czy nie zajedzie w ten sposób drogi pojazdowi znajdującemu się na tym pasie i mającemu pierwszeństwo. Natomiast z treści apelacji można odnieść wrażenie, iż jej autor uważa, że sam fakt włączenia kierunkowskazu zwalniał obwinionego z odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Zgodnie zart. 22 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowymkierujący pojazdem może zmienić zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, a nadto zgodnie z ust. 4 tego artykułu kierujący pojazdem, zmieniając pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać. Warunkiem sprostania obowiązkowi szczególnej ostrożności, nałożonemu na uczestnika ruchu drogowego w sytuacjach wskazanych w ustawie, jest nieustająca obserwacja sytuacji na drodze, umożliwiająca percepcję wszystkich zmian i odpowiednie dostosowanie się do nich (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 sierpnia 2009 r., sygn. akt V KK 34/09, Lex nr 517097). Z przytoczonych przepisówustawy – Prawo o ruchu drogowym, powołanych zresztą przez Sąd Rejonowy w kwalifikacji prawnej czynu w zaskarżonym wyroku wynika jasno, że na obwinionym jako kierującym pojazdem zamierzającym wykonać manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy ciążył obowiązek zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa pojazdom jadącym po tym pasie ruchu. Za wywiązanie się z tych obowiązków nie można uznać samego faktu włączenia lewego kierunkowskazu przez obwinionego. Ten kierujący powinien bowiem upewnić się przed rozpoczęciem zamierzonego manewru, czy swoim zachowaniem nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu i nie zmusi ich do wykonania manewrów obronnych mających na celu uniknięcie kolizji. TymczasemD. I. (1), po włączeniu kierunkowskazu i dostrzeżeniu luki jaka powstała pomiędzy pojazdemB. C.a samochodem jadącym przed nim, gwałtownie rozpoczął zmianę pasa ruchu samochodem ciężarowym z naczepą zajeżdżając tor jazdyB. C.i zmuszając go do zjechania na pas zieleni, do barierek. Towarzyszące obwinionemu przekonanie, że ma wystarczająco dużo miejsca na wykonanie omawianego manewru okazało się nieprawdziwe i w rzeczywistości jego manewr doprowadził do powstania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie to niewątpliwie wyczerpało wszystkie ustawowe znamiona wykroczenia zart. 86 § 1kw w zw. zart. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, a więc przypisanie obwinionemu odpowiedzialności za to wykroczenie przez Sąd Rejonowy było działaniem całkowicie słusznym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy negującego trafność ustaleń faktycznych poczynionych w tej sprawie oceniono w postępowaniu odwoławczym jako nieuzasadnione. Konkludując wszystko powyższe, kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w procesie oceny całego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, a przeciwne stanowisko apelującego były całkowicie chybione. Ponieważ apelacja zaskarżała wyrok w całości, Sąd Okręgowy, będąc zobligowany treściąart. 109 § 2 kpww zw. zart. 447 § 1 kpkrozważył także prawidłowość rozstrzygnięcia o karze i zbadał ją pod kątem współmierności. Przypomnieć należy, że w świetle ugruntowanego od wielu lat orzecznictwa Sądu Najwyższego, o niewspółmierności kary można mówić wówczas „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). W niniejszej sprawie, w świetle okoliczności przedmiotowych oraz danych osobopoznawczych o obwinionymD. I.stwierdzono, że wymierzona mu kara była adekwatna do stopnia zawinienia oraz szkodliwości społecznej osądzanego zachowania. Oddaje ona właściwie dezaprobatę dla sprawcy, który swoim niewłaściwym zachowaniem doprowadził do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i naruszył przepisyustawy – Prawo o ruchu drogowym. Uwzględniwszy przy tym, że ustawowy wymiar kary za przypisane wykroczenie mieścił się w granicach od 20 do 30.000 zł, kara w wysokości 800 zł nie razi swą surowością, a wręcz należało ją ocenić jako stosunkowo łagodną reakcję wymiaru sprawiedliwości. Oceniając współmierność orzeczonej kary grzywny, Sąd odwoławczy miał na względzie fakt, żeD. I. (1)jest kierowcą zawodowym poruszającym się zestawem pojazdów składającym się z ciągnika siodłowego i naczepy. Kierowanie takim pojazdem zobowiązywało go do szczególnie ostrożnego wykonywania manewrów w ruchu drogowym, ponieważ taki pojazd ciężarowy z uwagi na swoje rozmiary stanowi dla innych uczestników ruchu poruszających się pojazdami osobowymi znacznie większe zagrożenie niż „osobówka”. Biorąc zatem pod uwagę wszystkie powyższe ustalenia i rozważania, nie widząc potrzeby ingerencji w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy w utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, o czym orzekł w pkt 1 sentencji. W pkt 2 swego wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. Zgodnie zart. 636 § 1 kpk, znajdującym zgodnie zart. 121 § 2 kpwzastosowanie także w sprawach o wykroczenia - w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez obwinionego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. W sprawach o wykroczenia wydatki wykładane przez Skarb Państwa mają charakter zryczałtowany (art. 118 i 119 kpw). Zgodnie z § 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, wysokość zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem II instancji wynosi 50 złotych od jednego obwinionego. Dlatego też, Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania w sprawach o wykroczenia za instancję odwoławczą. Ponadto wymierzono obwinionemu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł. Wysokość opłaty została ustalona w oparciu o przepisy art. 21 pkt 2 w zw. zart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Hanna Bartkowiak

15/351000/0002006/Ka

Sąd Okręgowy w Poznaniu

IV Wydział Karny Odwoławczy

153500000001521_III_AUa_001228_2023_Uz_2024-01-15_001

III AUa 1228/23

2024-01-04 01:00:00.0 CET

2024-01-31 17:30:05.0 CET

2024-01-31 12:49:59.0 CET

15350000

1521

SENTENCE, REASON

Sygn. akt III AUa 1228/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska Protokolant: Emilia Wielgus po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy B. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. o dalszą rentę z tytułu niezdolności do pracy na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Gabriela Taciak" xPublisher="gtaciak" xEditorFullName="Krystyna Kałużna" xEditor="kkaluzna" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="7" xFlag="published" xVolType="15/350000/0001521/AUa" xYear="2023" xVolNmbr="001228" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygn. akt <xBx>III AUa 1228/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 4 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: Emilia Wielgus</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy <xBx><xAnon>B. S.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>P.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o dalszą rentę z tytułu niezdolności do pracy</xText> <xText xALIGNx="left">na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie</xText> <xText>z dnia 21 września 2023 r. sygn. akt III U 62/23</xText> <xText xALIGNx="left"> oddala apelację.</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="251"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="251"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="251"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Marta Sawińska</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 29 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>P.</xAnon> odmówił <xAnon>B. S.</xAnon> prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podkreślił, że przeprowadzone badanie przez Komisję Lekarską doprowadziło do wydania orzeczenia w dniu 18 listopada 2022r., w którym nie stwierdzono niezdolności do pracy wnioskodawcy. Orzeczenie Komisji Lekarskiej jest integralną częścią decyzji, wobec czego brak podstaw do przyznania prawa do renty.</xText> <xText>Odwołanie od powyższej decyzji złożył <xAnon>B. S.</xAnon> domagając się jej zmiany i przyznania jemu prawa do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Podał, że jest osobą schorowaną i niezdolną do podjęcia pracy. Leczy się psychiatrycznie, ale efekty są małe.</xText> <xText>Wyrokiem z 21 września 2023 r. Sąd Okręgowy w Koninie (sygn. III U 62/23) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia.</xText> <xText><xUx>Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:</xUx></xText> <xText><xAnon>B. S.</xAnon> <xAnon>urodzony w dniu (...)</xAnon> złożył w dniu 25 sierpnia 2022r. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawca miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 25 lipca 2005r. do 30 września 2022r.</xText> <xText>W orzeczeniu z dnia 18 listopada 2022r. Komisja Lekarska ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.</xText> <xText>Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 29 grudnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w <xAnon>P.</xAnon> odmówił wnioskodawcy prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.</xText> <xText>U wnioskodawcy rozpoznano: ograniczone zaburzenia osobowości i nastroju, agorafobie, ZZA w abstynencji. Wnioskodawca w związku z zaburzeniami zdrowia psychicznego pozostaje pod stałą opieką lekarza psychiatry od 1996r. U wnioskodawcy utrzymują się zaburzenia nastroju zapoczątkowane zespołem zależności alkoholowych, obecnie utrzymuje od wielu lat abstynencję. Aktualnie występują u wnioskodawcy utrwalone zaburzenia osobowości i nastroju o lękowo depresyjnym charakterze i organicznym podłożu co dokumentują badania do sprawy i poprzednie diagnozy psychologiczne. Wnioskodawca funkcjonuje w ograniczonym repertuarze aktywności, unika funkcjonowania społecznego z powodów lękowych, nadal utrzymują się deficyty poznawcze obniżające wydajność odwołującego się.</xText> <xText>Wnioskodawca, zdaniem biegłych psychiatry i psychologa, nadal jest niezdolny do pracy w obszarze posiadanych kwalifikacji. Biegłe zawnioskowały częściową niezdolność do pracy na okres pięciu lat. Zastrzeżenia do opinii biegłych psychiatry i psychologa, złożył pozwany ZUS, podkreślając, że z opisu badanego nie wynikają okoliczności uzasadniające długotrwałą niezdolność do pracy. Pogorszenie stanu mentalnego może być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy.</xText> <xText>Pozwany organ rentowy podkreślił, że wnioskodawca nigdy nie był hospitalizowany z powodów psychiatrycznych, jest aktywny zawodowo. Nadto konsultant pozwanego nie stwierdził niezdolności do pracy.</xText> <xText>Biegli sądowi w odpowiedzi na zarzuty ponownie podtrzymali opinie główną a dodatkowo zaznaczyli, że mimo długoletniego leczenia nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy. U wnioskodawcy występuje wtórne obniżenie sprawności funkcji poznawczych i utrwalone objawy depresyjno-lękowe z ograniczonym znacznie funkcjonowaniem społecznym.</xText> <xText>Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia.</xText> <xText>Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podkreślił, że odwołanie <xAnon>B. S.</xAnon> jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy zacytował treść <xLexLink xArt="art. 57;art. 57 ust. 1;art. 57 ust. 2" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink>.</xText> <xText>Następnie wskazał, że w myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ww. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.</xText> <xText>Sąd Okręgowy podkreślił, że rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u wnioskodawcy istnieje częściowa lub całkowita niezdolność do pracy. Zaznaczył, że pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione przez wnioskodawcę, czego organ rentowy nie kwestionował. W ocenie Sądu I instancji opinia biegłego lekarza psychiatry i psychologa sporządzona w niniejszej sprawie dała podstawy do stwierdzenia, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy. Z opinii tej wynika, że okres niezdolności do pracy u odwołującego trwa od daty ustania poprzednich świadczeń przez pięć lat.</xText> <xText>Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, począwszy od daty wstrzymania świadczenia.</xText> <xText>Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>naruszenie przepisu postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie opinii biegłych psychiatry i psychologa za miarodajną i wiarygodną, pomimo, że opinia ta nie uzasadnia uznania odwołującego za osobę częściowo niezdolną do pracy - co miało wpływ na wynik sprawy poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie odwołującemu prawa do wnioskowanego świadczenia,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>naruszenie <xLexLink xArt="art. 235(1);art. 235(1) § 1;art. 235(1) § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 286 k.p.c.</xLexLink> poprzez pominięcie wniosku dowodowego organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa na okoliczność ustalenia, czy odwołujący jest niezdolny do pracy,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 w zw. z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1;art. 12 ust. 3" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie i przyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu tytuły częściowej niezdolności do pracy na okres 5 lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia.</xText> </xUnit> <xText>W oparciu o powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych</xText> <xText><xBx>Odwołujący w odpowiedzi na apelację organu rentowego wniósł o jej oddalenie. </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Wniesioną przez organ rentowy apelację uznać należy za bezzasadną.</xBx></xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd Odwoławczy w pełni podziela te ustalenia, jak również rozważania prawne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji przyjmuje je za własne.</xText> <xText>Poza sporem było uprawnienie odwołującego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2022r.</xText> <xText>Istota sporu sprowadzała się zatem do jedynie rozstrzygnięcia czy odwołujący <xAnon>B. S.</xAnon> jest nadal niezdolny do pracy.</xText> <xText>Na wstępnie Sąd Apelacyjny przypomina, że art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:</xText> <xText>1) jest niezdolny do pracy;</xText> <xText>2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;</xText> <xText>3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.</xText> <xText>Ustęp 2 tejże ustawy stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.</xText> <xText>Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który został uznany za niezdolnego do pracy, jeżeli spełni on warunek tzw. czasu zajścia ryzyka (niezdolności do pracy) oraz posiada wymagany staż ubezpieczeniowy.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 12;art. 12 ust. 1" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> określa, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 61" xIsapId="WDU19981621118" xTitle="Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 162, poz. 1118">art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych</xLexLink> prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.</xText> <xText>Przywrócenie prawa do renty następuje ex lege w razie ponownego powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa przysługującego mu uprzednio, jeżeli prawo to ustało wskutek ustąpienia niezdolności do pracy (por. wyroki SN: z dnia 7 listopada 2001 r., II UKN 565/00, z dnia 20 lutego 2006 r., I UK 170/05).</xText> <xText>Renta przywrócona na podstawie tego przepisu nie oznacza innej, nowej renty, lecz to samo świadczenie, do którego prawo poprzednio ustało, a wyłączną przesłanką „odżycia” prawa do świadczenia po jego uprzednim ustaleniu wskutek odzyskania zdolności do pracy jest ponowne zaistnienie tylko jednej z przesłanek warunkujących prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jaką jest niezdolność do pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 lipca 2020 r., III AUa 267/20).</xText> <xText>Wyrokując w sprawie Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego, które miałyby wpływ na powyższe rozstrzygnięcie.</xText> <xText>Dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Pozwany temu zadaniu nie sprostał. Możliwość zakwestionowania oceny dowodów w postępowaniu apelacyjnym jest ograniczona i sprowadza się do sytuacji, w których skarżący wykaże, że ocena ta była rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Organ rentowy nie wykazał, aby sporządzone opinie były wewnętrznie sprzeczne i niezgodne z ustalonym stanem faktycznym, ani też by badania dokonywane przez biegłych zostały przeprowadzone w sposób nieprawidłowy i nie uwzględniały wszystkich okoliczności sprawy.</xText> <xText>Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe z udziałem biegłych sądowych zgodnie z zasadami określonymi w <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink> nakazującym by przedmiotem dowodu były fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.</xText> <xText>Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, co do stanu zdrowia odwołującego. W sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: psychiatry lek. med. <xAnon>D. J.</xAnon> i psychologa mgr <xAnon>M. K.</xAnon> Sąd I instancji wyraźnie wskazał z jakich powodów podziela wnioski orzecznicze opinii.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. 235<xSUPx>2</xSUPx> <xLexLink xArt="§ 1;§ 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> poprzez pominięcie wniosku dowodowego organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa albowiem Sąd I instancji słusznie stwierdził brak podstaw do powoływania dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa, gdyż dotychczasowa opinia ww. biegłych sporządzona na potrzebę niniejszego postępowania okazała się wystarczająca do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Opinia ta stanowi miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy i jego bezpośrednim badaniu. Sąd Apelacyjny podkreśla, że z opinii biegłych specjalistów wynika, że stan zdrowia odwołującego nie uległ takiej poprawie by zakwalifikować go jako osobę zdolną w pełni do podjęcia pracy zarobkowej.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny wskazuje, że w ocenie biegłych odwołujący jest nadal, nieprzerwanie częściowo niezdolny do pracy. Biegli nie widzą poprawy stanu jego zdrowia zwłaszcza w sytuacji, gdy niemal od 17 lat przebywa na świadczeniach rentowych z tym samym rozpoznaniem (świadczenie rentowe od 25 lipca 2005 r. do 30 września 2022r.).</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że pozwany nie wykazał na czym polega poprawa stanu zdrowia odwołującego w stosunku do wcześniejszej oceny dokonanej przez pozwanego a będącej podstawą przyznania mu prawa do renty. Co więcej, biegli zgodnie uznali, że obecnie trudno jest mówić o jakiejś istotnej poprawie stanu zdrowia odwołującego. U wnioskodawcy rozpoznano: ograniczone zaburzenia osobowości i nastroju, agorafobie, ZZA w abstynencji. W związku z zaburzeniami zdrowia psychicznego pozostaje pod stałą opieką lekarza psychiatry od 1996r. Aktualnie występują u wnioskodawcy utrwalone zaburzenia osobowości i nastroju o lękowo depresyjnym charakterze i organicznym podłożu co dokumentują badania do sprawy i poprzednie diagnozy psychologiczne. Odwołujący funkcjonuje w ograniczonym repertuarze aktywności, unika funkcjonowania społecznego z powodów lękowych, nadal utrzymują się deficyty poznawcze obniżające wydajność odwołującego się. W ocenie biegłych sądowych lekarzy psychiatry i psychologa odwołujący jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy, co uzasadnia przyznanie mu prawa do renty na okres pięciu lat poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zaznacza, że pozwany organ rentowy w toku postępowania zarzucił, że odwołujący nigdy nie był hospitalizowany z powodów psychiatrycznych i jest aktywny zawodowo, a nadto konsultant pozwanego nie stwierdził niezdolności do pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe zastrzeżenia pozostają bez wpływu dla wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, albowiem biegli w odpowiedzi na zarzuty pozwanego podtrzymali opinie główną, a dodatkowo zaznaczyli, że mimo długoletniego leczenia <xUx>nie nastąpiła</xUx> poprawa stanu zdrowia odwołującego.</xText> <xText>Sporządzone w sprawie opinie biegłych spełniają kryteria jakim powinna odpowiadać opinia stanowiąca dla Sądu podstawę do stanowczych ustaleń. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego postępowanie dowodowe, jakie przeprowadził Sąd I instancji na okoliczność stanu zdrowia odwołującego dało jednoznaczną odpowiedź na pytanie o dalszą zdolność odwołującego do pracy i nie istniała w postępowaniu przed Sądem I instancji potrzeba powołania innych biegłych, ani dalszego uzupełniania opinii. Nie istniała ona również w postępowaniu przed Sądem II instancji. Potrzeba taka powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie wypowiedział się też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09, i z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. II CR 817/73 wskazał, iż Sąd rozpatrujący sprawę ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.</xText> <xText>W postanowieniu z dnia 24 marca 2020 r. I UK 131/19 Sąd Najwyższy orzekł, iż specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> uprawnia sąd do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych, jeżeli w sprawie istnieje potrzeba wyjaśnienia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, a ponadto do zażądania ustnego uzupełnienia opinii złożonej na piśmie, w sytuacji gdy opinia nie jest wyczerpująca lub też gdy z innych względów, według oceny sądu, wymaga uzupełnienia lub wyjaśnienia. Opisane instrumenty procesowe mogą być wykorzystywane stosownie do potrzeb ujawniających się w konkretnej sprawie, przy czym potrzebą taką nie może być jedynie przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla niej tezy. W judykaturze można uznać za utrwalony pogląd, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych, kolejnych biegłych, zwłaszcza zaś, gdy wydane przez biegłych opinie wyjaśniają istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a ich fachowość i rzetelność nie została w żaden sposób podważona.</xText> <xText>Słusznie Sąd I instancji nie uwzględnił dalszych wniosków dowodowych składanych w sprawie przez pozwanego.</xText> <xText>Podzielając ocenę Sądu Okręgowego co do wydanych opinii oraz brak potrzeby dalszego uzupełniania postępowania dowodowego, Sąd Apelacyjny również nie znalazł podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych specjalistów psychiatry i psychologa w postępowaniu apelacyjnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych byłoby zbędne, albowiem w niniejszej sprawie co do stanu zdrowia odwołującego wypowiedzieli się biegli sądowi specjaliści z zakresie chorób występujących u odwołującego, <xUx>którzy w opinii byli zgodni</xUx> co do dalszej częściowej niezdolności do pracy odwołującego.</xText> <xText>W świetle powyższego, Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie były wystarczające do prawidłowego jej rozstrzygnięcia. Z zebranych dowodów Sąd I instancji wyprowadził należycie uzasadnione wnioski.</xText> <xText>Sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych, jeśli są one prawidłowe i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego opinie sporządzone przez biegłych sądowych są rzetelne, nie zawierają braków, wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Odnoszą się do okoliczności stanu zdrowia odwołującego jak i okoliczności wynikających z całokształtu dokumentacji i uwzględniają kwalifikacje zawodowe odwołującego. Wszelkie wątpliwości zgłoszone w toku postępowania zostały szczegółowo wyjaśnione, a konkluzjom biegłych nie przeciwstawiono rzeczowych argumentów medycznych, mogących podważyć ich wiarygodność.</xText> <xText>Wskazać trzeba, że opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (wyrok SN z dnia 14 marca 2007 r., III UK 130/06). Skoro zatem opinia biegłych była jednoznaczna i zrozumiała, a pozwany organ rentowy nie zakwestionował jej skutecznie, nie było podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego zespołu biegłych.</xText> <xText>Reasumując, Sąd Okręgowy podzielając treść wydanych opinii, zasadnie uczynił je podstawą swoich ustaleń. Biegli jednoznacznie stwierdzili, a Sąd Apelacyjny tę ocenę, jako profesjonalną, logiczną i znajdującą potwierdzenie w wynikach badania odwołującego zaakceptował, że odwołujący jest nadal okresowo częściowo niezdolnay do pracy zgodnej z kwalifikacjami.</xText> <xText>Zatem zarzuty apelacji w świetle szczegółowych wyjaśnień biegłych zaprezentowanych w opinii, są nietrafne i stanowią jedynie bezzasadną polemikę z wnioskami tych opinii.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uznania, że Sąd I instancji dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, jak też brak jest podstaw do uznania, iż przepisy prawa materialnego zostały w sprawie niewłaściwie zastosowane.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Odwoławczy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> oddalił apelację, jako bezzasadną.</xText> <xText xALIGNx="right"> sędzia Marta Sawińska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marta Sawińska

Gabriela Taciak

Emilia Wielgus

Krystyna Kałużna

Sygn. aktIII AUa 1228/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska Protokolant: Emilia Wielgus po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawyB. S. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. o dalszą rentę z tytułu niezdolności do pracy na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 21 września 2023 r. sygn. akt III U 62/23 oddala apelację. Marta Sawińska UZASADNIENIE Decyzją z dnia 29 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.odmówiłB. S.prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podkreślił, że przeprowadzone badanie przez Komisję Lekarską doprowadziło do wydania orzeczenia w dniu 18 listopada 2022r., w którym nie stwierdzono niezdolności do pracy wnioskodawcy. Orzeczenie Komisji Lekarskiej jest integralną częścią decyzji, wobec czego brak podstaw do przyznania prawa do renty. Odwołanie od powyższej decyzji złożyłB. S.domagając się jej zmiany i przyznania jemu prawa do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Podał, że jest osobą schorowaną i niezdolną do podjęcia pracy. Leczy się psychiatrycznie, ale efekty są małe. Wyrokiem z 21 września 2023 r. Sąd Okręgowy w Koninie (sygn. III U 62/23) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia. Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: B. S.urodzony w dniu (...)złożył w dniu 25 sierpnia 2022r. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawca miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 25 lipca 2005r. do 30 września 2022r. W orzeczeniu z dnia 18 listopada 2022r. Komisja Lekarska ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 29 grudnia 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.odmówił wnioskodawcy prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano: ograniczone zaburzenia osobowości i nastroju, agorafobie, ZZA w abstynencji. Wnioskodawca w związku z zaburzeniami zdrowia psychicznego pozostaje pod stałą opieką lekarza psychiatry od 1996r. U wnioskodawcy utrzymują się zaburzenia nastroju zapoczątkowane zespołem zależności alkoholowych, obecnie utrzymuje od wielu lat abstynencję. Aktualnie występują u wnioskodawcy utrwalone zaburzenia osobowości i nastroju o lękowo depresyjnym charakterze i organicznym podłożu co dokumentują badania do sprawy i poprzednie diagnozy psychologiczne. Wnioskodawca funkcjonuje w ograniczonym repertuarze aktywności, unika funkcjonowania społecznego z powodów lękowych, nadal utrzymują się deficyty poznawcze obniżające wydajność odwołującego się. Wnioskodawca, zdaniem biegłych psychiatry i psychologa, nadal jest niezdolny do pracy w obszarze posiadanych kwalifikacji. Biegłe zawnioskowały częściową niezdolność do pracy na okres pięciu lat. Zastrzeżenia do opinii biegłych psychiatry i psychologa, złożył pozwany ZUS, podkreślając, że z opisu badanego nie wynikają okoliczności uzasadniające długotrwałą niezdolność do pracy. Pogorszenie stanu mentalnego może być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Pozwany organ rentowy podkreślił, że wnioskodawca nigdy nie był hospitalizowany z powodów psychiatrycznych, jest aktywny zawodowo. Nadto konsultant pozwanego nie stwierdził niezdolności do pracy. Biegli sądowi w odpowiedzi na zarzuty ponownie podtrzymali opinie główną a dodatkowo zaznaczyli, że mimo długoletniego leczenia nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy. U wnioskodawcy występuje wtórne obniżenie sprawności funkcji poznawczych i utrwalone objawy depresyjno-lękowe z ograniczonym znacznie funkcjonowaniem społecznym. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia. Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podkreślił, że odwołanieB. S.jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy zacytował treśćart. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Następnie wskazał, że w myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ww. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd Okręgowy podkreślił, że rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u wnioskodawcy istnieje częściowa lub całkowita niezdolność do pracy. Zaznaczył, że pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione przez wnioskodawcę, czego organ rentowy nie kwestionował. W ocenie Sądu I instancji opinia biegłego lekarza psychiatry i psychologa sporządzona w niniejszej sprawie dała podstawy do stwierdzenia, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy. Z opinii tej wynika, że okres niezdolności do pracy u odwołującego trwa od daty ustania poprzednich świadczeń przez pięć lat. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres pięciu lat, począwszy od daty wstrzymania świadczenia. Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu: 1 naruszenie przepisu postępowania, tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie opinii biegłych psychiatry i psychologa za miarodajną i wiarygodną, pomimo, że opinia ta nie uzasadnia uznania odwołującego za osobę częściowo niezdolną do pracy - co miało wpływ na wynik sprawy poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie odwołującemu prawa do wnioskowanego świadczenia, 2 naruszenieart. 2351§ 1 pkt 5 k.p.c.w zw. zart. 286 k.p.c.poprzez pominięcie wniosku dowodowego organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa na okoliczność ustalenia, czy odwołujący jest niezdolny do pracy, 3 naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 w zw. zart. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie i przyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu tytuły częściowej niezdolności do pracy na okres 5 lat, poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia. W oparciu o powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych Odwołujący w odpowiedzi na apelację organu rentowego wniósł o jej oddalenie. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wniesioną przez organ rentowy apelację uznać należy za bezzasadną. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przezart. 233 § 1 k.p.c.Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd Odwoławczy w pełni podziela te ustalenia, jak również rozważania prawne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji przyjmuje je za własne. Poza sporem było uprawnienie odwołującego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 września 2022r. Istota sporu sprowadzała się zatem do jedynie rozstrzygnięcia czy odwołującyB. S.jest nadal niezdolny do pracy. Na wstępnie Sąd Apelacyjny przypomina, że art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ustęp 2 tejże ustawy stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który został uznany za niezdolnego do pracy, jeżeli spełni on warunek tzw. czasu zajścia ryzyka (niezdolności do pracy) oraz posiada wymagany staż ubezpieczeniowy. Zgodnie zart. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychokreśla, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Zgodnie zart. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Przywrócenie prawa do renty następuje ex lege w razie ponownego powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa przysługującego mu uprzednio, jeżeli prawo to ustało wskutek ustąpienia niezdolności do pracy (por. wyroki SN: z dnia 7 listopada 2001 r., II UKN 565/00, z dnia 20 lutego 2006 r., I UK 170/05). Renta przywrócona na podstawie tego przepisu nie oznacza innej, nowej renty, lecz to samo świadczenie, do którego prawo poprzednio ustało, a wyłączną przesłanką „odżycia” prawa do świadczenia po jego uprzednim ustaleniu wskutek odzyskania zdolności do pracy jest ponowne zaistnienie tylko jednej z przesłanek warunkujących prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jaką jest niezdolność do pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 lipca 2020 r., III AUa 267/20). Wyrokując w sprawie Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego, które miałyby wpływ na powyższe rozstrzygnięcie. Dla skuteczności zarzutu naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Pozwany temu zadaniu nie sprostał. Możliwość zakwestionowania oceny dowodów w postępowaniu apelacyjnym jest ograniczona i sprowadza się do sytuacji, w których skarżący wykaże, że ocena ta była rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Organ rentowy nie wykazał, aby sporządzone opinie były wewnętrznie sprzeczne i niezgodne z ustalonym stanem faktycznym, ani też by badania dokonywane przez biegłych zostały przeprowadzone w sposób nieprawidłowy i nie uwzględniały wszystkich okoliczności sprawy. Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe z udziałem biegłych sądowych zgodnie z zasadami określonymi wart. 227 k.p.c.nakazującym by przedmiotem dowodu były fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, co do stanu zdrowia odwołującego. W sprawie przeprowadzono dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: psychiatry lek. med.D. J.i psychologa mgrM. K.Sąd I instancji wyraźnie wskazał z jakich powodów podziela wnioski orzecznicze opinii. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. 2352§ 1 pkt 5 k.p.c.poprzez pominięcie wniosku dowodowego organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa albowiem Sąd I instancji słusznie stwierdził brak podstaw do powoływania dowodu z opinii innych biegłych psychiatry i psychologa, gdyż dotychczasowa opinia ww. biegłych sporządzona na potrzebę niniejszego postępowania okazała się wystarczająca do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Opinia ta stanowi miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy i jego bezpośrednim badaniu. Sąd Apelacyjny podkreśla, że z opinii biegłych specjalistów wynika, że stan zdrowia odwołującego nie uległ takiej poprawie by zakwalifikować go jako osobę zdolną w pełni do podjęcia pracy zarobkowej. Sąd Apelacyjny wskazuje, że w ocenie biegłych odwołujący jest nadal, nieprzerwanie częściowo niezdolny do pracy. Biegli nie widzą poprawy stanu jego zdrowia zwłaszcza w sytuacji, gdy niemal od 17 lat przebywa na świadczeniach rentowych z tym samym rozpoznaniem (świadczenie rentowe od 25 lipca 2005 r. do 30 września 2022r.). Podkreślenia wymaga, że pozwany nie wykazał na czym polega poprawa stanu zdrowia odwołującego w stosunku do wcześniejszej oceny dokonanej przez pozwanego a będącej podstawą przyznania mu prawa do renty. Co więcej, biegli zgodnie uznali, że obecnie trudno jest mówić o jakiejś istotnej poprawie stanu zdrowia odwołującego. U wnioskodawcy rozpoznano: ograniczone zaburzenia osobowości i nastroju, agorafobie, ZZA w abstynencji. W związku z zaburzeniami zdrowia psychicznego pozostaje pod stałą opieką lekarza psychiatry od 1996r. Aktualnie występują u wnioskodawcy utrwalone zaburzenia osobowości i nastroju o lękowo depresyjnym charakterze i organicznym podłożu co dokumentują badania do sprawy i poprzednie diagnozy psychologiczne. Odwołujący funkcjonuje w ograniczonym repertuarze aktywności, unika funkcjonowania społecznego z powodów lękowych, nadal utrzymują się deficyty poznawcze obniżające wydajność odwołującego się. W ocenie biegłych sądowych lekarzy psychiatry i psychologa odwołujący jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy, co uzasadnia przyznanie mu prawa do renty na okres pięciu lat poczynając od daty wstrzymania wypłaty świadczenia. Sąd Apelacyjny zaznacza, że pozwany organ rentowy w toku postępowania zarzucił, że odwołujący nigdy nie był hospitalizowany z powodów psychiatrycznych i jest aktywny zawodowo, a nadto konsultant pozwanego nie stwierdził niezdolności do pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe zastrzeżenia pozostają bez wpływu dla wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, albowiem biegli w odpowiedzi na zarzuty pozwanego podtrzymali opinie główną, a dodatkowo zaznaczyli, że mimo długoletniego leczenianie nastąpiłapoprawa stanu zdrowia odwołującego. Sporządzone w sprawie opinie biegłych spełniają kryteria jakim powinna odpowiadać opinia stanowiąca dla Sądu podstawę do stanowczych ustaleń. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego postępowanie dowodowe, jakie przeprowadził Sąd I instancji na okoliczność stanu zdrowia odwołującego dało jednoznaczną odpowiedź na pytanie o dalszą zdolność odwołującego do pracy i nie istniała w postępowaniu przed Sądem I instancji potrzeba powołania innych biegłych, ani dalszego uzupełniania opinii. Nie istniała ona również w postępowaniu przed Sądem II instancji. Potrzeba taka powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie wypowiedział się też Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09, i z dnia 15 lutego 1974 r., sygn. II CR 817/73 wskazał, iż Sąd rozpatrujący sprawę ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu tylko wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności. W postanowieniu z dnia 24 marca 2020 r. I UK 131/19 Sąd Najwyższy orzekł, iż specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, żeart. 278 § 1 k.p.c.uprawnia sąd do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lub biegłych, jeżeli w sprawie istnieje potrzeba wyjaśnienia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, a ponadto do zażądania ustnego uzupełnienia opinii złożonej na piśmie, w sytuacji gdy opinia nie jest wyczerpująca lub też gdy z innych względów, według oceny sądu, wymaga uzupełnienia lub wyjaśnienia. Opisane instrumenty procesowe mogą być wykorzystywane stosownie do potrzeb ujawniających się w konkretnej sprawie, przy czym potrzebą taką nie może być jedynie przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla niej tezy. W judykaturze można uznać za utrwalony pogląd, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych, kolejnych biegłych, zwłaszcza zaś, gdy wydane przez biegłych opinie wyjaśniają istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, a ich fachowość i rzetelność nie została w żaden sposób podważona. Słusznie Sąd I instancji nie uwzględnił dalszych wniosków dowodowych składanych w sprawie przez pozwanego. Podzielając ocenę Sądu Okręgowego co do wydanych opinii oraz brak potrzeby dalszego uzupełniania postępowania dowodowego, Sąd Apelacyjny również nie znalazł podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych specjalistów psychiatry i psychologa w postępowaniu apelacyjnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych byłoby zbędne, albowiem w niniejszej sprawie co do stanu zdrowia odwołującego wypowiedzieli się biegli sądowi specjaliści z zakresie chorób występujących u odwołującego,którzy w opinii byli zgodnico do dalszej częściowej niezdolności do pracy odwołującego. W świetle powyższego, Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie były wystarczające do prawidłowego jej rozstrzygnięcia. Z zebranych dowodów Sąd I instancji wyprowadził należycie uzasadnione wnioski. Sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych, jeśli są one prawidłowe i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W ocenie Sądu Apelacyjnego opinie sporządzone przez biegłych sądowych są rzetelne, nie zawierają braków, wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Odnoszą się do okoliczności stanu zdrowia odwołującego jak i okoliczności wynikających z całokształtu dokumentacji i uwzględniają kwalifikacje zawodowe odwołującego. Wszelkie wątpliwości zgłoszone w toku postępowania zostały szczegółowo wyjaśnione, a konkluzjom biegłych nie przeciwstawiono rzeczowych argumentów medycznych, mogących podważyć ich wiarygodność. Wskazać trzeba, że opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (wyrok SN z dnia 14 marca 2007 r., III UK 130/06). Skoro zatem opinia biegłych była jednoznaczna i zrozumiała, a pozwany organ rentowy nie zakwestionował jej skutecznie, nie było podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego zespołu biegłych. Reasumując, Sąd Okręgowy podzielając treść wydanych opinii, zasadnie uczynił je podstawą swoich ustaleń. Biegli jednoznacznie stwierdzili, a Sąd Apelacyjny tę ocenę, jako profesjonalną, logiczną i znajdującą potwierdzenie w wynikach badania odwołującego zaakceptował, że odwołujący jest nadal okresowo częściowo niezdolnay do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Zatem zarzuty apelacji w świetle szczegółowych wyjaśnień biegłych zaprezentowanych w opinii, są nietrafne i stanowią jedynie bezzasadną polemikę z wnioskami tych opinii. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uznania, że Sąd I instancji dokonał błędnej oceny materiału dowodowego, jak też brak jest podstaw do uznania, iż przepisy prawa materialnego zostały w sprawie niewłaściwie zastosowane. Z tych względów Sąd Odwoławczy, na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił apelację, jako bezzasadną. sędzia Marta Sawińska

15/350000/0001521/AUa

Sąd Apelacyjny w Poznaniu

III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155025000002006_IV_Ka_001064_2023_Uz_2024-01-08_001

IV Ka 1064/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-01-26 17:00:06.0 CET

2024-01-26 11:57:08.0 CET

15502500

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 1064/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z dnia 23 maja 2023r., sygn. akt VII K 285/21. 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☒ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Bogumiła Skrzypek" xPublisher="bskrzypek" xEditorFullName="Bogumiła Skrzypek" xEditor="bskrzypek" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="9" xFlag="published" xVolType="15/502500/0002006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="001064" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="49"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="22"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="12"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="81"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="14"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="23"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="51"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="98"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center">IV Ka 1064/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z dnia 23 maja 2023r., sygn. akt VII K 285/21.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="14"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="20"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.1.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>Zarzut oskarżonego</xBx>: naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności przepisów dotyczących oceny dowodów przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń stanu faktycznego poprzez uznanie, że oskarżony co najmniej dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon> w twarz powodując u niego obrażenia, które nie naruszyły czynności ciała na okres powyżej dni siedmiu, podczas gdy oskarżony nigdy nie uderzył pokrzywdzonego, a jedynie bronił się przed jego atakiem.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>Zarzut oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd <xIx>meriti</xIx> swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemu <xAnon>Ł. S. (1)</xAnon> winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu przestępstwa z art.157§2k.k.</xText> <xText>Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winna być przede wszystkim zgromadzona do sprawy dokumentacja medyczna pokrzywdzonego w postaci świadectw sadowo- lekarskich oględzin ciała z <xAnon> (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> z dnia 22 stycznia 2018 r. i 11 maja 2018 r. oraz zaświadczenia lekarskiego z dnia 14 kwietnia 2018 r. wystawionego przez lekarza specjalistę otolaryngologii wraz z pozyskaną do sprawy opinią pisemną biegłego z zakresu medycyny sądowej wraz z opinią uzupełniającą, a także korespondujące z wyżej wskazanym materiałem dowodowym spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon> - jako te, które w sposób najbardziej pełny i zgodny z rzeczywistością obrazują przebieg zdarzenia do którego doszło dnia 20 stycznia 2018r. we <xAnon>W.</xAnon> na parkingu pod <xAnon> sklepem (...)</xAnon> w <xAnon>B.</xAnon>. Relacja pokrzywdzonego odnośnie przebiegu ww. zdarzenia jest spójna, logiczna oraz koresponduje z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci wskazywanej już wyżej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Sąd Odwoławczy podobnie jak Sad Rejonowy nie doszukał się tu przy tym powodów do zakwestionowania wiarygodności zeznań pokrzywdzonego – osoby dla oskarżonego całkowicie obcej, nieznanej mu w momencie inkryminowanego zdarzenia, który nie miała interesu w celowym pomawianiu oskarżonego o czyn, którego nie popełnił i narażania się tym samym na ewentualną odpowiedzialność karną. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy miał osobistą, bezpośrednią styczność tak z pokrzywdzonym podczas składania przez niego zeznań na rozprawie, jak i z oskarżonym i miał możliwość nabrania osobistego przekonania co do wiarygodności, bądź też nie ich twierdzeń.</xText> <xText>Wyżej wskazane dowody o charakterze obiektywnym w postaci zwłaszcza pozyskanej do sprawy dokumentacji medycznej pokrzywdzonej oraz opinii biegłego, a korespondujące z nimi zeznań pokrzywdzonego, w zestawieniu z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym przesądziły o uznaniu <xAnon>Ł. S. (1)</xAnon> za winnych popełnienia przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 157;art. 157 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 157§2 k.k.</xLexLink>, polegającego na tym, że w dniu 20 stycznia 2018r. we <xAnon>W.</xAnon>, co najmniej dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon> pięścią w twarz, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci otarć naskórka na nosie, pęknięcia błony śluzowej wargi górnej i podbiegnięcia krwawego w okolicy łokcia lewego, które naruszyły czynności ciała pokrzywdzonego na okres trwający nie dłużej niż 7 dni- czym działał na szkodę pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon>.</xText> <xText>Powyższe przesądziło jedocześnie także o odmowie uznania wyjaśnień oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odpowiadał jedynie na pytania obrony- za wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie wytrzymują bowiem konfrontacji z pozostałym, wskazywanym już wyżej, zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, a zwłaszcza z konsekwentnymi i spójnymi zeznaniami pokrzywdzonego, który to zaraz po zdarzeniu z dnia 20 stycznia 2018r., podczas którego został, co najmniej dwukrotnie uderzony pięścią w twarz przez nieznanego mu jeszcze wtedy z imienia i nazwiska mężczyznę (którego zdjęcie wykonał, a którym okazał się być oskarżony), niezwłocznie zgłosił sprawę jeszcze tego samego dnia na Policje szczegółowo opisując przebieg inkryminowanego zdarzenia, wnioskując o zabezpieczenia nagrania monitoringu z miejsca zdarzenia (zgodnie z notatką urzędową z dnia 4 lutego 2018 r. nagrania nie pozyskano z uwagi na to, że kamera usytuowana w rejonie zdarzenia ustawiona była w chwili zdarzenia w inny rejon parkingu) oraz zgłaszając się 22 stycznia 2018 r. na obdukcje. Relacja pokrzywdzonego odnośnie przebiegu ww. zdarzenia była spójna, logiczna oraz korespondowała z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci wskazywanej już wyżej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, a co za tym idzie brak był podstaw do odmowy nadania jej przymiotu wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.2.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>Zarzut oskarżonego</xBx>: rażąco wysoka wartość nawiązki, nieadekwatna do zarzucanego oskarżonemu czynu i jego sytuacji finansowej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>Zarzut oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznając, że czyn oskarżonego <xAnon>Ł. S. (1)</xAnon> wyczerpał znamiona czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art.157§2k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umarzył na okres próby 3 lat, zobowiązując przy tym oskarżonego do uiszczenia nawiązki na rzecz Pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon> w wysokości 10.000złotych – i wysokość tak orzeczonego od oskarżonego środka kompensacyjnego jest przedmiotem zarzutu skarżącego.</xText> <xText>Zgodnie z art.67§3k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, Sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Orzeczenie jednego z obowiązków wskazanych w ww. przepisie tj. naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę albo nawiązki, jest obligatoryjne w sytuacji, gdy Sąd umarza warunkowo postępowanie karne w każdym przypadku, w którym doszło do wyrządzenia pokrzywdzonemu krzywdy lub szkody (<xIx>vide:</xIx> wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2022 r.<xIx>, </xIx>V KK 77/22). W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że doszło do wyrządzenia szkody pokrzywdzonemu i to tak fizycznej, jak i psychicznej, która to wymagała naprawienia.</xText> <xText>Dalej wskazać trzeba, że do naprawienia szkody, zadośćuczynienia i nawiązki z <xLexLink xArt="art. 67;art. 67 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 67 § 3 k.k.</xLexLink> należy stosować <xLexLink xArt="art. 46" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 k.k.</xLexLink> (G.Łabuda [w:] <xIx>Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz</xIx>, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 67). Zatem przy ustalaniu wysokości obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd ma obowiązek stosowania przepisów prawa cywilnego. Szkoda jest rozumiana w doktrynie prawa cywilnego jako „uszczerbek poniesiony przez poszkodowanego w dobrach prawnie chronionych, „uszczerbek, jakiego w swoich dobrach lub interesach doznała określona osoba, jeżeli są to dobra lub interesy prawnie chronione”. Obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Szkoda majątkowa obejmuje zarówno rzeczywistą stratę w majątku pokrzywdzonego (<xIx>damnum emergens</xIx>), czyli pomniejszenie strony czynnej majątku wskutek zmniejszenia się aktywów lub zwiększenia pasywów, jak i utratę spodziewanych korzyści (<xIx>lucrum cessans</xIx>), które pokrzywdzony mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W przypadku drugiej kategorii uszczerbku istotne pozostaje wysokie (graniczące z pewnością) prawdopodobieństwo osiągnięcia owych korzyści, oceniane zawsze indywidualnie, nie zaś w odniesieniu do typowych okoliczności, które to cechy pozwalają odróżnić kompensowane szkody od prawnokarnie irrelewantnych tzw. szkód ewentualnych, czyli utraconej szansy na powiększenie majątku. Pojęcie szkody z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> należy traktować szeroko (D. Gruszecka [w:] <xIx>Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz</xIx>, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 46). Przez „krzywdę” rozumie się zaś wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (<xIx>vide: </xIx>wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2019 r., III APa 3/19).</xText> <xText>Nawiązka zaś pełni tu funkcje swego rodzaju „zryczałtowanego odszkodowania”, jeżeli orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za krzywdę wiązałoby się ze znacznymi komplikacjami. Przy określaniu jej wysokości wino się oszacować ją w granicach przybliżonych do wysokości wyrządzonej szkody i krzywdy tak aby spełniła swą kompensacyjną funkcję. Nawiązka służy bowiem przede wszystkim kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być zatem miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód oraz krzywd i nie może mieć jedynie symbolicznego charakteru, a jednocześnie także nie może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonego, a zatem nie może być orzeczona w rozmiarze przekraczającym niezrekompensowaną pokrzywdzonemu szkodę. Wysokość poniesionej szkody powinna być przy tym w toku postępowania karnego odpowiednio wykazana, jeśli tego nie uczyniono, nie musi obejmować pełnego odszkodowania.</xText> <xText>W przedmiotowej sprawie mając tu na uwadze przede wszystkim doznane przez pokrzywdzonego obrażenia (stosunkowo niewielkie i powierzchniowe, które to spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż dni siedem) oraz rozmiar doznanej krzywdy, czas utrzymywania się dolegliwości bólowych i wpływ doznanego urazu na jego życie – Sąd Odwoławczy uznał tu za zasadne orzeczenie od oskarżonego nawiązki w wysokości 10.000 zł. Powyższa kwota zdaniem Sądu Odwoławczego rekompensuje tak straty fizyczne , jak i moralne pokrzywdzonego, poniesione w wyniku inkryminowanego zdarzenia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left">Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>3.3.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText><xBx>Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego</xBx>: obraza przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>art.7k.p.k. w zw. z art.410k.p.k., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w sprawie, polegającej na pominięciu, przy ustalaniu wysokości środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, istotnych okoliczności faktycznych sprawy, mających bezpośredni wpływ na jego wysokość, a to:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, polegającego na niesprowokowanym, brutalnym (chuligańskim wręcz) ataku na pokrzywdzonego, który nie miał charakteru jednorazowego, lecz - co najmniej - dwukrotnie <xAnon>Ł. S.</xAnon> uderzał pokrzywdzonego w twarz, przy dwóch odrębnych sposobnościach,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, tj. stwierdzonego przez Biegłego Lekarza uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, poniesionych przez niego szkód na mieniu oraz doznanej krzywdy,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>właściwości i warunków osobistych sprawcy, przez nieuzasadnione przyjęcie, że dla osoby zarabiającej (wg oświadczenia) 8.000,00 zł miesięcznie, nawiązka w wysokości 10.000,00 zł będzie adekwatnym środkiem kompensacyjnym; uchybienie to jest istotne, bowiem orzeczona nawiązka stanowi w tym konkretnym wypadku <xIx>de facto</xIx> jedyny środek represji karnej w stosunku do oskarżonego,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności pominięcie przez Sąd Rejonowy jednoznacznie negatywnej postawy <xAnon>Ł. S.</xAnon> w toku procesu karnego, niepoczuwanie się do winy, brak jakichkolwiek starań o naprawienie szkody i zadośćuczynienie pokrzywdzonemu, nie mówiąc już o poczuciu jakiejkolwiek skruchy.</xText> </xEnumElem> </xEnum> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>rażącą niewspółmierność nawiązki orzeczonej oskarżonemu do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, okoliczności popełnionego czynu, a zwłaszcza motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, zakresu i rozmiarów wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody oraz krzywdy, jak też braku jakiejkolwiek skruchy, niepoczuwania się <xAnon>Ł. S.</xAnon> do odpowiedzialności, jego jednoznacznie negatywnej i konfrontacyjnej postawy, w toku całego postępowania karnego; uchybienie to jest istotne, bowiem orzeczona na rzecz pokrzywdzonego nawiązka w wysokości 10.000,00 zł nie będzie spełniać celów, jakie ustawodawca stawia temu środkowi kompensacyjnemu, zaś minimalna - adekwatna do okoliczności sprawy - nawiązka winna opiewać na kwotę co najmniej 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100).</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left">Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>Nie powielając w tym miejscu argumentacji wyrażonej w pkt 3.2 podkreślić należy, że orzeczona na rzecz pokrzywdzonego nawiązka ma na celu przede wszystkim zrekompensowanie pokrzywdzonemu szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie, stąd też jej wysokość winna być jak najbardziej zbliżona do wysokości poniesionej szkody i nie może być orzeczona w rozmiarze przekraczającym niezrekompensowaną pokrzywdzonemu szkodę. Nie sposób nie zauważyć tu przy tym, że sam pokrzywdzony wnosił tu początkowo o zasądzenia na jego rzecz kwoty 13.000 zł, a to kwoty zbliżonej do orzeczonej mu nawiązki, a zarazem prawie dwukrotnie niższej niż kwota obecnie wnioskowana (20.000,00 zł). W treści zeznań pokrzywdzonego, gdzie to wskazywał on na poniesione w związku z inkryminowanym zdarzeniem szkody majątkowe oraz wydatki na lekarzy, jak i złożonej apelacji brak przy tym podstaw do zasądzenia na rzecz pokrzywdzonego ww. kwoty.</xText> <xText>Odnośnie zarzutu skarżącego podkreślić należy, że zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty nawiązki może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tejże nawiązki, tj. gdy sąd nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających wyższe świadczenie albo niewłaściwie ocenił całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności, przy czym w ramach kontroli instancyjnej nie jest możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego (<xIx>vide: </xIx>wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.05.2019 r., II AKa 60/19)<xIx>. </xIx>Nadto zaś jak wskazuje tu słusznie Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 29 listopada 2018 r., II AKa 196/18, możliwości zarobkowe sprawcy nie mogą mieć pierwszoplanowego znaczenia w kwestii środka kompensacyjnego, jakim jest nawiązka orzekana zamiast zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Najistotniejszy jest rozmiar krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego.</xText> <xText>Podkreślić tu także trzeba, że rozstrzygnięcie sądu karnego w przedmiocie wysokości nawiązki nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu przez pokrzywdzonego niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText>Zmiana zaskarżonego orzeczenia, w ten sposób, że w pkt. I. części dyspozytywnej wyroku, przez podwyższenie nawiązki, którą oskarżony <xAnon>Ł. S. (4)</xAnon> zobowiązany został uiścić na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>R. K.</xAnon> do kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100).</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="19"> <xText>Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.15.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left">Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z dnia 23 maja 2023 r., sygn. akt VII K 285/21.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText>Apelacje wniesione przez oskarżonego oraz pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwały na uwzględnienie.</xText> <xText>W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał bowiem, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty oskarżonego mające na celu zanegowanie jego sprawstwa i winy okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą skarżący nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie. Podobnie na uwzględnienie nie zasługiwały także zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego odnoszące się do rozstrzygnięcia o orzeczonym oskarżonemu środku kompensacyjnym.</xText> <xText>W sprawie nie dopatrzono się nadto także uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">0.0.15.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="18"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="16"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Rozstrzygnięcie oparto na podstawie art.627k.p.k. Wysokość zasądzonej kwoty ustalono na podstawie §11ust.2 pkt.4 i ust.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center">III.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left">Orzeczenie oparto na podstawie art.624§1k.p.k.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="21"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>SSO Marcin Sosiński</xIx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Oskarżony.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu oraz rozstrzygniecie o środku kompensacyjnym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Rozstrzygniecie o środku kompensacyjnym.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>0.11.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Bogumiła Skrzypek

Bogumiła Skrzypek

UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt IV Ka 1064/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2. 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z dnia 23 maja 2023r., sygn. akt VII K 285/21. 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☒ oskarżyciel prywatny ☐ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Zarzut oskarżonego: naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności przepisów dotyczących oceny dowodów przez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń stanu faktycznego poprzez uznanie, że oskarżony co najmniej dwukrotnie uderzył pokrzywdzonegoR. K.w twarz powodując u niego obrażenia, które nie naruszyły czynności ciała na okres powyżej dni siedmiu, podczas gdy oskarżony nigdy nie uderzył pokrzywdzonego, a jedynie bronił się przed jego atakiem. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sądmeritiswoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do przypisania oskarżonemuŁ. S. (1)winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu przestępstwa z art.157§2k.k. Sąd Odwoławczy aprobuje w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winna być przede wszystkim zgromadzona do sprawy dokumentacja medyczna pokrzywdzonego w postaci świadectw sadowo- lekarskich oględzin ciała z(...)weW.z dnia 22 stycznia 2018 r. i 11 maja 2018 r. oraz zaświadczenia lekarskiego z dnia 14 kwietnia 2018 r. wystawionego przez lekarza specjalistę otolaryngologii wraz z pozyskaną do sprawy opinią pisemną biegłego z zakresu medycyny sądowej wraz z opinią uzupełniającą, a także korespondujące z wyżej wskazanym materiałem dowodowym spójne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonegoR. K.- jako te, które w sposób najbardziej pełny i zgodny z rzeczywistością obrazują przebieg zdarzenia do którego doszło dnia 20 stycznia 2018r. weW.na parkingu podsklepem (...)wB.. Relacja pokrzywdzonego odnośnie przebiegu ww. zdarzenia jest spójna, logiczna oraz koresponduje z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci wskazywanej już wyżej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego. Sąd Odwoławczy podobnie jak Sad Rejonowy nie doszukał się tu przy tym powodów do zakwestionowania wiarygodności zeznań pokrzywdzonego – osoby dla oskarżonego całkowicie obcej, nieznanej mu w momencie inkryminowanego zdarzenia, który nie miała interesu w celowym pomawianiu oskarżonego o czyn, którego nie popełnił i narażania się tym samym na ewentualną odpowiedzialność karną. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy miał osobistą, bezpośrednią styczność tak z pokrzywdzonym podczas składania przez niego zeznań na rozprawie, jak i z oskarżonym i miał możliwość nabrania osobistego przekonania co do wiarygodności, bądź też nie ich twierdzeń. Wyżej wskazane dowody o charakterze obiektywnym w postaci zwłaszcza pozyskanej do sprawy dokumentacji medycznej pokrzywdzonej oraz opinii biegłego, a korespondujące z nimi zeznań pokrzywdzonego, w zestawieniu z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym przesądziły o uznaniuŁ. S. (1)za winnych popełnienia przestępstwa zart. 157§2 k.k., polegającego na tym, że w dniu 20 stycznia 2018r. weW., co najmniej dwukrotnie uderzył pokrzywdzonegoR. K.pięścią w twarz, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci otarć naskórka na nosie, pęknięcia błony śluzowej wargi górnej i podbiegnięcia krwawego w okolicy łokcia lewego, które naruszyły czynności ciała pokrzywdzonego na okres trwający nie dłużej niż 7 dni- czym działał na szkodę pokrzywdzonegoR. K.. Powyższe przesądziło jedocześnie także o odmowie uznania wyjaśnień oskarżonego, który nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odpowiadał jedynie na pytania obrony- za wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie wytrzymują bowiem konfrontacji z pozostałym, wskazywanym już wyżej, zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, a zwłaszcza z konsekwentnymi i spójnymi zeznaniami pokrzywdzonego, który to zaraz po zdarzeniu z dnia 20 stycznia 2018r., podczas którego został, co najmniej dwukrotnie uderzony pięścią w twarz przez nieznanego mu jeszcze wtedy z imienia i nazwiska mężczyznę (którego zdjęcie wykonał, a którym okazał się być oskarżony), niezwłocznie zgłosił sprawę jeszcze tego samego dnia na Policje szczegółowo opisując przebieg inkryminowanego zdarzenia, wnioskując o zabezpieczenia nagrania monitoringu z miejsca zdarzenia (zgodnie z notatką urzędową z dnia 4 lutego 2018 r. nagrania nie pozyskano z uwagi na to, że kamera usytuowana w rejonie zdarzenia ustawiona była w chwili zdarzenia w inny rejon parkingu) oraz zgłaszając się 22 stycznia 2018 r. na obdukcje. Relacja pokrzywdzonego odnośnie przebiegu ww. zdarzenia była spójna, logiczna oraz korespondowała z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym, w tym w szczególność w postaci wskazywanej już wyżej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, a co za tym idzie brak był podstaw do odmowy nadania jej przymiotu wiarygodności. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego. 3.2. Zarzut oskarżonego: rażąco wysoka wartość nawiązki, nieadekwatna do zarzucanego oskarżonemu czynu i jego sytuacji finansowej. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznając, że czyn oskarżonegoŁ. S. (1)wyczerpał znamiona czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art.157§2k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umarzył na okres próby 3 lat, zobowiązując przy tym oskarżonego do uiszczenia nawiązki na rzecz PokrzywdzonegoR. K.w wysokości 10.000złotych – i wysokość tak orzeczonego od oskarżonego środka kompensacyjnego jest przedmiotem zarzutu skarżącego. Zgodnie z art.67§3k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, Sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Orzeczenie jednego z obowiązków wskazanych w ww. przepisie tj. naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę albo nawiązki, jest obligatoryjne w sytuacji, gdy Sąd umarza warunkowo postępowanie karne w każdym przypadku, w którym doszło do wyrządzenia pokrzywdzonemu krzywdy lub szkody (vide:wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2022 r.,V KK 77/22). W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że doszło do wyrządzenia szkody pokrzywdzonemu i to tak fizycznej, jak i psychicznej, która to wymagała naprawienia. Dalej wskazać trzeba, że do naprawienia szkody, zadośćuczynienia i nawiązki zart. 67 § 3 k.k.należy stosowaćart. 46 k.k.(G.Łabuda [w:]Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 67). Zatem przy ustalaniu wysokości obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd ma obowiązek stosowania przepisów prawa cywilnego. Szkoda jest rozumiana w doktrynie prawa cywilnego jako „uszczerbek poniesiony przez poszkodowanego w dobrach prawnie chronionych, „uszczerbek, jakiego w swoich dobrach lub interesach doznała określona osoba, jeżeli są to dobra lub interesy prawnie chronione”. Obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Szkoda majątkowa obejmuje zarówno rzeczywistą stratę w majątku pokrzywdzonego (damnum emergens), czyli pomniejszenie strony czynnej majątku wskutek zmniejszenia się aktywów lub zwiększenia pasywów, jak i utratę spodziewanych korzyści (lucrum cessans), które pokrzywdzony mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W przypadku drugiej kategorii uszczerbku istotne pozostaje wysokie (graniczące z pewnością) prawdopodobieństwo osiągnięcia owych korzyści, oceniane zawsze indywidualnie, nie zaś w odniesieniu do typowych okoliczności, które to cechy pozwalają odróżnić kompensowane szkody od prawnokarnie irrelewantnych tzw. szkód ewentualnych, czyli utraconej szansy na powiększenie majątku. Pojęcie szkody zart. 46 § 1 k.k.należy traktować szeroko (D. Gruszecka [w:]Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 46). Przez „krzywdę” rozumie się zaś wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości, jak i psychicznych, polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, w tym również w postaci wyłączenia z normalnego życia (vide:wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2019 r., III APa 3/19). Nawiązka zaś pełni tu funkcje swego rodzaju „zryczałtowanego odszkodowania”, jeżeli orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za krzywdę wiązałoby się ze znacznymi komplikacjami. Przy określaniu jej wysokości wino się oszacować ją w granicach przybliżonych do wysokości wyrządzonej szkody i krzywdy tak aby spełniła swą kompensacyjną funkcję. Nawiązka służy bowiem przede wszystkim kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być zatem miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód oraz krzywd i nie może mieć jedynie symbolicznego charakteru, a jednocześnie także nie może prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonego, a zatem nie może być orzeczona w rozmiarze przekraczającym niezrekompensowaną pokrzywdzonemu szkodę. Wysokość poniesionej szkody powinna być przy tym w toku postępowania karnego odpowiednio wykazana, jeśli tego nie uczyniono, nie musi obejmować pełnego odszkodowania. W przedmiotowej sprawie mając tu na uwadze przede wszystkim doznane przez pokrzywdzonego obrażenia (stosunkowo niewielkie i powierzchniowe, które to spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż dni siedem) oraz rozmiar doznanej krzywdy, czas utrzymywania się dolegliwości bólowych i wpływ doznanego urazu na jego życie – Sąd Odwoławczy uznał tu za zasadne orzeczenie od oskarżonego nawiązki w wysokości 10.000 zł. Powyższa kwota zdaniem Sądu Odwoławczego rekompensuje tak straty fizyczne , jak i moralne pokrzywdzonego, poniesione w wyniku inkryminowanego zdarzenia. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego. 3.3. Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego: obraza przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a to: 1 art.7k.p.k. w zw. z art.410k.p.k., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w sprawie, polegającej na pominięciu, przy ustalaniu wysokości środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, istotnych okoliczności faktycznych sprawy, mających bezpośredni wpływ na jego wysokość, a to:  motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, polegającego na niesprowokowanym, brutalnym (chuligańskim wręcz) ataku na pokrzywdzonego, który nie miał charakteru jednorazowego, lecz - co najmniej - dwukrotnieŁ. S.uderzał pokrzywdzonego w twarz, przy dwóch odrębnych sposobnościach, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, tj. stwierdzonego przez Biegłego Lekarza uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, poniesionych przez niego szkód na mieniu oraz doznanej krzywdy, właściwości i warunków osobistych sprawcy, przez nieuzasadnione przyjęcie, że dla osoby zarabiającej (wg oświadczenia) 8.000,00 zł miesięcznie, nawiązka w wysokości 10.000,00 zł będzie adekwatnym środkiem kompensacyjnym; uchybienie to jest istotne, bowiem orzeczona nawiązka stanowi w tym konkretnym wypadkude factojedyny środek represji karnej w stosunku do oskarżonego, zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności pominięcie przez Sąd Rejonowy jednoznacznie negatywnej postawyŁ. S.w toku procesu karnego, niepoczuwanie się do winy, brak jakichkolwiek starań o naprawienie szkody i zadośćuczynienie pokrzywdzonemu, nie mówiąc już o poczuciu jakiejkolwiek skruchy. 2 rażącą niewspółmierność nawiązki orzeczonej oskarżonemu do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, okoliczności popełnionego czynu, a zwłaszcza motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego, zakresu i rozmiarów wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody oraz krzywdy, jak też braku jakiejkolwiek skruchy, niepoczuwania sięŁ. S.do odpowiedzialności, jego jednoznacznie negatywnej i konfrontacyjnej postawy, w toku całego postępowania karnego; uchybienie to jest istotne, bowiem orzeczona na rzecz pokrzywdzonego nawiązka w wysokości 10.000,00 zł nie będzie spełniać celów, jakie ustawodawca stawia temu środkowi kompensacyjnemu, zaś minimalna - adekwatna do okoliczności sprawy - nawiązka winna opiewać na kwotę co najmniej 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100). ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwały na uwzględnienie. Nie powielając w tym miejscu argumentacji wyrażonej w pkt 3.2 podkreślić należy, że orzeczona na rzecz pokrzywdzonego nawiązka ma na celu przede wszystkim zrekompensowanie pokrzywdzonemu szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie, stąd też jej wysokość winna być jak najbardziej zbliżona do wysokości poniesionej szkody i nie może być orzeczona w rozmiarze przekraczającym niezrekompensowaną pokrzywdzonemu szkodę. Nie sposób nie zauważyć tu przy tym, że sam pokrzywdzony wnosił tu początkowo o zasądzenia na jego rzecz kwoty 13.000 zł, a to kwoty zbliżonej do orzeczonej mu nawiązki, a zarazem prawie dwukrotnie niższej niż kwota obecnie wnioskowana (20.000,00 zł). W treści zeznań pokrzywdzonego, gdzie to wskazywał on na poniesione w związku z inkryminowanym zdarzeniem szkody majątkowe oraz wydatki na lekarzy, jak i złożonej apelacji brak przy tym podstaw do zasądzenia na rzecz pokrzywdzonego ww. kwoty. Odnośnie zarzutu skarżącego podkreślić należy, że zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty nawiązki może być skuteczny tylko wówczas, gdy zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalania tejże nawiązki, tj. gdy sąd nie uwzględnił wszystkich okoliczności i czynników uzasadniających wyższe świadczenie albo niewłaściwie ocenił całokształt tych, należycie ustalonych i istotnych okoliczności, przy czym w ramach kontroli instancyjnej nie jest możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego (vide:wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.05.2019 r., II AKa 60/19).Nadto zaś jak wskazuje tu słusznie Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 29 listopada 2018 r., II AKa 196/18, możliwości zarobkowe sprawcy nie mogą mieć pierwszoplanowego znaczenia w kwestii środka kompensacyjnego, jakim jest nawiązka orzekana zamiast zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Najistotniejszy jest rozmiar krzywdy doznanej przez pokrzywdzonego. Podkreślić tu także trzeba, że rozstrzygnięcie sądu karnego w przedmiocie wysokości nawiązki nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu przez pokrzywdzonego niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego. Wniosek Zmiana zaskarżonego orzeczenia, w ten sposób, że w pkt. I. części dyspozytywnej wyroku, przez podwyższenie nawiązki, którą oskarżonyŁ. S. (4)zobowiązany został uiścić na rzecz pokrzywdzonegoR. K.do kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100). ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionych zarzutów oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu z dnia 23 maja 2023 r., sygn. akt VII K 285/21. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Apelacje wniesione przez oskarżonego oraz pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwały na uwzględnienie. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy uznał bowiem, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty oskarżonego mające na celu zanegowanie jego sprawstwa i winy okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą skarżący nie zdołał podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie. Podobnie na uwzględnienie nie zasługiwały także zarzuty pełnomocnika oskarżyciela prywatnego odnoszące się do rozstrzygnięcia o orzeczonym oskarżonemu środku kompensacyjnym. W sprawie nie dopatrzono się nadto także uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - wobec czego wyrok Sądu Rejonowego utrzymano w mocy. 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.15.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Rozstrzygnięcie oparto na podstawie art.627k.p.k. Wysokość zasądzonej kwoty ustalono na podstawie §11ust.2 pkt.4 i ust.7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. III. Orzeczenie oparto na podstawie art.624§1k.p.k. 7 PODPIS SSO Marcin Sosiński 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1. Podmiot wnoszący apelację Oskarżony. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie popełnienia zarzuconego mu czynu oraz rozstrzygniecie o środku kompensacyjnym. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Rozstrzygniecie o środku kompensacyjnym. 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☒ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/502500/0002006/Ka

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

IV Wydział Karny Odwoławczy

155515300004521_IX_U_000257_2023_Uz_2024-01-08_001

IX U 257/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-05 17:30:04.0 CET

2024-02-05 10:32:27.0 CET

15551530

4521

REGULATION, SENTENCE

Sygn. akt IX U 257/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Konrad Kujawa po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym sprawy z odwołania K. D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o świadczenie rehabilitacyjne na skutek odwołania K. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Taukin" xPublisher="mtaukin" xEditorFullName="Magdalena Taukin" xEditor="mtaukin" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/551530/0004521/U" xYear="2023" xVolNmbr="000257" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX U 257/23</xText> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 8 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Konrad Kujawa</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r. w Szczecinie</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z odwołania <xBx><xAnon>K. D.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>S.</xAnon></xText> <xText>o świadczenie rehabilitacyjne</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>K. D.</xAnon> od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału <xBRx></xBRx>w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642</xText> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>S.</xAnon> z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 w ten sposób, że przyznaje <xAnon>K. D.</xAnon> prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 11 września 2022 r. do 17 marca 2023 r.</xText> <xText>Sygn. akt IX U 257/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Konrad Kujawa

Magdalena Taukin

Magdalena Taukin

Sygn. akt IX U 257/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Konrad Kujawa po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2024 r. w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym sprawy z odwołaniaK. D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o świadczenie rehabilitacyjne na skutek odwołaniaK. D.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych OddziałuwS.z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.z dnia 6 kwietnia 2023 r., znak: 390000/RW/00058642 w ten sposób, że przyznajeK. D.prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 11 września 2022 r. do 17 marca 2023 r. Sygn. akt IX U 257/23 ZARZĄDZENIE 1 (...) 2 (...) 3 (...) 4 (...)

15/551530/0004521/U

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie

IX Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

152510000004021_VIII_U_001653_2023_Uz_2024-01-08_001

VIII U 1653/23

2024-01-08 01:00:00.0 CET

2024-02-27 17:30:04.0 CET

2024-02-27 14:40:52.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII U 1653/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1 września 2023 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w N. , po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 czerwca 2023 r., w sprawie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, odmówił T. J. umorzenia należności likwidowanego Funduszu Alimentacyjnego z tytułu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu w łącznej kwocie 18.505,27 zł. /decyzja

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agata Koszewska" xPublisher="agata.koszewska" xEditorFullName="Agata Koszewska" xEditor="agata.koszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="5" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001653" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII U 1653/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 1 września 2023 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w <xAnon>N.</xAnon>, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 czerwca 2023 r., w sprawie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, odmówił <xAnon>T. J.</xAnon> umorzenia należności likwidowanego Funduszu Alimentacyjnego z tytułu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu w łącznej kwocie 18.505,27 zł.</xText> <xText><xIx>/decyzja – k. 57 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca <xAnon>T. J.</xAnon> uznał, w/w decyzję, za krzywdzącą i, w dniu 25 września 2023 r., złożył odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego; wniósł o ustanowienie pełnomocnika z urzędu .</xText> <xText><xIx>/odwołanie – k. 4 – 6/</xIx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie z dnia 9 lipca 2019 r., organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.</xText> <xText><xIx>/odpowiedź na odwołanie – k. 16 - 17/</xIx></xText> <xText>Postanowieniem z dnia 26 października 2-023 roku, Sąd Okręgowy oddalił wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu na podstawie <xLexLink xArt="art. 117;art. 117 § 2;art. 117 § 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 117 paragraf 2 i paragraf 5 kodeksu postępowania cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText><xIx>/postanowienie k.,28/</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>T. J.</xAnon> <xAnon>urodził się (...)</xAnon></xText> <xText>/<xIx>bezsporne/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca ma dwoje dzieci: <xAnon>K. J.</xAnon>, <xAnon>urodzonego w (...)</xAnon> r. i <xAnon>P. J.</xAnon>, <xAnon>urodzonego w (...)</xAnon> r., wobec, których jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym.</xText> <xText>Wnioskodawca – nie pamięta szczegółowych dat urodzenia dzieci.</xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płyta</xIx> CD – k. 62 /</xText> <xText>W dniu 16 czerwca 2023 r. wnioskodawca złożył do organu rentowego wniosek o umorzenie w/w zaległości.</xText> <xText><xIx>/wniosek – k. 1 – 3 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Komornik Sądowy, przy Sądzie Rejonowym w <xAnon>Ł. (...)</xAnon>, prowadzi wobec <xAnon>T. J.</xAnon> postępowanie egzekucyjne z wniosków wierzycieli: <xAnon>K. J.</xAnon> – alimenty zaległe 16 712,59 zł. odsetki – za rzecz <xAnon>K. J.</xAnon> na dzień 2.06.2023r. – 23 258,53 zł, zaległości względem ZUS w <xAnon>N.</xAnon> – 18 505,29 zł ( objęte zaskarżoną decyzją) , zaległości względem Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w <xAnon>S.</xAnon> 4715,59 zł., odsetki - 19,94 zł.</xText> <xText><xIx>/zaświadczenie k. 3 akt ZUS/</xIx></xText> <xText>Wnioskodawca posiada wykształcenie zawodowe; za zawodu jest ślusarzem . Wnioskodawca, pobiera rentę rolniczą, wypłacaną przez KRUS, od 3.09.1997r. w wysokości , od 1.03.2024r. – 1715,52 zł., po dokonanych potrąceniach z powodu egzekucji komorniczej ( wysokość potraceń – 879,55 zł.) - wysokość wypłacanej renty 681,97 zł. Mieszka sam, w nieruchomości, położonej w <xAnon>S.</xAnon>, w domu o powierzchni 80 m. kw., na zasadzie użyczenia. Nieruchomość, stanowi własność jego siostry, <xAnon>Z. K.</xAnon></xText> <xText><xIx>/ pismo <xAnon>Z. K.</xAnon> k. 23/</xIx></xText> <xText>W 1982r. uległ wypadkowi w gospodarstwie rolnym, w wyniku którego orzeczony został 15 procentowy uszczerbek na zdrowiu.</xText> <xText><xIx>/ kserokopia zaświadczenia k. 40/</xIx></xText> <xText>Otrzymuje pomoc finansową z Urzędu Gminy, Gminnego Ośrodka Pomocy <xAnon> (...)</xAnon> , także w formie dofinansowania do opału.</xText> <xText><xIx>/ dofinansowanie na zakup węgla k. 44, 46/</xIx></xText> <xText>Drewno na opał otrzymuje w ramach pomocy sąsiedzkiej .</xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płyta</xIx> CD – k. 62 /</xText> <xText>Leczy się od 1988 r. w <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText><xIx>/karta informacyjna ze szpitala z okresu 13.09.2006 -16.10.2006r. k. 38/</xIx></xText> <xText>Nie pomaga sąsiadom przy pracach polowych . Nie podejmuje żadnej formy aktywności zawodowej , od czasu uzyskania prawa do renty.</xText> <xText><xIx>/zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płyta</xIx> CD – k. 62 /</xText> <xText>Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o powołane dowody z dokumentów, zawartych w aktach sprawy i aktach organu rentowego, i zeznania wnioskodawcy, których wiarygodność nie budzi wątpliwości.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie <xBx>z </xBx><xLexLink xArt="art. 63;art. 63 ust. 1;art. 63 ust. 2;art. 63 ust. 3" xIsapId="WDU20032282255" xTitle="Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 228, poz. 2255"><xBx>art. 63 ust. 1 - 3</xBx> ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych</xLexLink> ( t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1952) z dniem wejścia w życie tej ustawy fundusz alimentacyjny przeszedł w stan likwidacji, zaś aktywa i pasywa funduszu stały się aktywami i pasywami Skarbu Państwa. Likwidatorem funduszu został Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie spraw o świadczenia z funduszu, do których prawo powstało przed dniem wejścia w życie ustawy.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem <xBx>art. 67</xBx>, egzekucję należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu prowadzi się w dalszym ciągu, aż do ich zaspokojenia.</xText> <xText>Stosownie zaś do treści <xBx>art. 68 ust. 1</xBx> omawianej ustawy – <xBx>w szczególnie uzasadnionych przypadkach, związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną</xBx>, osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów lub osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych lub bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu.</xText> <xText>Przepis art. 68 ust. 1 ustawy stanowi zatem wyjątek od zasady wyrażonej w art. 67, który pozwala na rozłożenie na raty płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu, jeżeli jest to <xBx>uzasadnione szczególnymi warunkami</xBx>, związanymi z sytuacją zdrowotną lub rodzinną dłużnika, nawet pomimo istnienia możliwości prowadzenia egzekucji należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu.</xText> <xText>Z powyższego przepisu wynika zatem, że umorzenie należności funduszu alimentacyjnego, z tytułu wypłaconych świadczeń, nastąpić może jedynie w <xBx>szczególnie uzasadnionych</xBx> przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby zobowiązanej do zwrotu.</xText> <xText>Ustawa nie wskazuje, nawet przykładowo, przypadków, kiedy umorzenie może nastąpić, dając, tym samym, możliwość indywidualnej oceny każdej konkretnej sprawy. Pewną wskazówką dla, stosujących powyższy przepis, organu rentowego oraz sądu, jest jednak niewątpliwie użycie przez ustawodawcę sformułowania „<xBx>szczególnie uzasadniony przypadek”,</xBx> które wskazuje, że rezygnacja z poboru, nienależnie pobranych świadczeń, czy też rozłożenie ich na raty, może mieć miejsce, <xUx>jedynie wyjątkowo</xUx>, gdy sytuacja, osoby zobowiązanej, jest na tyle trudna, że domaganie się od niej zwrotu, określonych kwot, godziłoby w poczucie solidarności z tą osobą w wyjątkowym przypadku, trudnym do sprostania przez przeciętnego obywatela.</xText> <xText>A zatem, przy tak niedookreślonych przesłankach, należy niezwykle szczegółowo i indywidualnie, odnieść się do każdego przypadku zobowiązanego. Ponadto, należy mieć na względzie, iż sformułowanie tego artykułu, wskazuje jednoznacznie, że jest to przepis o charakterze wyjątkowym, a zatem, nie może być interpretowany rozszerzająco. Środki funduszu alimentacyjnego, jako środki publiczne podlegają ochronie, dlatego przepis art. 68 musi być stosowany w szczególnie trudnych i wyjątkowych sytuacjach. W przeciwnym wypadku ochrona środków funduszu byłaby iluzoryczna.</xText> <xText>W orzecznictwie Sądu Najwyższego, jako przypadki szczególnie uzasadnione, związane z sytuacją zdrowotną lub rodzinną zobowiązanego, które umożliwiają poddane kontroli sądowej, umorzenie należności zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego, uznaje się niezależne od zobowiązanego alimentacyjnie sytuacje losowe lub nadzwyczajne, które sprawiają, że nie jest on w stanie, na bieżąco ani w dającej się przewidzieć perspektywie, regulować, obarczających go zaległości alimentacyjnych bez uszczerbku dla jego zdrowia lub zdrowia oraz naruszenia innych istotnych dóbr najbliższych członków jego rodziny /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. I UK 119/10, opubl. LEX nr 686798/. Do przyjęcia, że zachodzi &quot;szczególnie uzasadniony przypadek&quot;, pozwalający na umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego, nie wystarcza przy tym ustalenie, że zobowiązany aktualnie nie posiada środków utrzymania, ale konieczna jest także ocena, że przy uwzględnieniu jego wieku, stanu rodzinnego, kwalifikacji zawodowych oraz rokowań zdrowotnych, nie będzie on w stanie, również w przyszłości, spłacać tych należności, bez narażania siebie i swojej rodziny, na pozbawienie możliwości zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn. III AUa 336/06, opubl. LEX nr 446757, Biul.SAKa <xAnon> (...)</xAnon>, por. wyrok SA w Szczecinie, III AUa 975/14, Lex nr 1843129/.</xText> <xText>Mając powyższe argumenty na uwadze, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie <xBx>nie zachodzi szczególnie uzasadniony</xBx> przypadek - w rozumieniu przepisu art. 68 ust. 1 - będący przesłanką umorzenia zadłużenia.</xText> <xText>Pomocniczo, oceny istnienia w danej sprawie „szczególnie uzasadnionego przypadku”, można dokonywać przy uwzględnieniu przepisów, dotyczących umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, między innymi <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, czy wydanego na jej podstawie <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031411365" xTitle="Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 141, poz. 1365">rozporządzenia z dnia 31 lipca 2003 roku <xBRx></xBRx>w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne</xLexLink> (Dz. U. z 2003 r., nr 141, poz. 1365).</xText> <xText>Z § 3 ust. 1 pkt 1 powyższego rozporządzenia, wynika, że umorzenie należności z tytułu składek nastąpić może między innymi w sytuacji, gdy opłacenie tych należności, pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę, możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych.</xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca posiada wykształcenie zawodowe; za zawodu jest ślusarzem . Wnioskodawca, pobiera rentę rolniczą, wypłacaną przez KRUS, od 3.09.1997r. w wysokości , od 1.03.2024r. – 1715,52 zł., po dokonanych potrąceniach z powodu egzekucji komorniczej ( wysokość potraceń – 879,55 zł.) - wysokość wypłacanej renty 681,97 zł.</xText> <xText>Po uzyskaniu prawa do renty (od 3.09.1997r. !!!! ) – nie wykonywał żadnej aktywności zawodowej .</xText> <xText>Mieszka sam, w nieruchomości, położonej w <xAnon>S.</xAnon>, w domu o powierzchni 80 m. kw., na zasadzie użyczenia. Nieruchomość, stanowi własność jego siostry, <xAnon>Z. K.</xAnon></xText> <xText>Z dokonanych ustaleń wynika, że w 1982r. uległ wypadkowi w gospodarstwie rolnym, w wyniku którego orzeczony został 15 procentowy uszczerbek na zdrowiu.</xText> <xText>Otrzymuje pomoc finansową z Urzędu Gminy, Gminnego Ośrodka Pomocy <xAnon> (...)</xAnon> , także w formie dofinansowania do opału.</xText> <xText>Drewno na opał otrzymuje w ramach pomocy sąsiedzkiej . Choć, jak zeznał na rozprawie – on sam nie pomaga sąsiadom w pracach polowych .</xText> <xText>Leczy się od 1988 r. w <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Mając na względzie powyższe uwagi Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ustalona w niniejszej sprawie sytuacja majątkowa, osobista i zdrowotna wnioskodawcy, wbrew jego stanowisku, nie stanowi szczególnie uzasadnionego przypadku, będącego przesłanką umorzenia spornych należności.</xText> <xText>Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż sytuacja osobista i materialna wnioskodawcy jest trudna.</xText> <xText>Wobec powyższego, uprawniona jest konkluzja , że aktualna – pasywność zawodowa , nie oznacza <xUx>braku potencjalnych możliwości</xUx> – aktywizacji , co stworzy realną szansę uzyskiwania dochodów . Wnioskodawca mieszka na wsi , wokół są gospodarstwa rolne sąsiadów i mógłby , choćby w ramach wdzięczności za okazywaną pomoc w dostarczaniu opału , wykazać wsparcie w pracach w gospodarstwach rolnych – sąsiadów, co mogłoby stanowić wsparcie finansowe w jego sytuacji. Ale wnioskodawca jest bierny zawodowo od 1997roku . A przecież ma dwoje dzieci !!</xText> <xText>Zdaniem Sądu, brak jest, wobec powyższego, podstaw do podważenia stanowiska organu rentowego.</xText> <xText>Wnioskodawca posiada bardzo duże zaległości w spłatach należności finansowych na rzecz różnych wierzycieli. I mimo, że ma 68 lat , nie utracił całkowicie możliwości spłaty zadłużenia - wobec funduszu - w przyszłości, a jego sytuacja nie może zostać zakwalifikowana jako szczególnie uzasadniona.</xText> <xText>Nie ulega, bowiem, wątpliwości, że celem przepisu <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1" xIsapId="WDU20032282255" xTitle="Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 228, poz. 2255">art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych</xLexLink> <xUx>nie jest zwalnianie dłużników z obowiązku zwrotu</xUx> <xBx>należności publicznych,</xBx> w każdej sytuacji, lecz pomoc obywatelom w szczególnie trudnych i losowych przypadkach, obywateli którzy, z niezawinionych powodów, nie mogli podołać płaceniu alimentów, starając się, jednocześnie, minimalizować swoje zobowiązania.</xText> <xText>Ewentualna decyzja o umorzeniu zadłużenia, nie może zachęcać osób zobowiązanych do alimentacji do korzystania z pomocy instytucji państwowych, w miejsce osobistych starań o zaspokojenie obowiązku alimentacyjnego.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 listopada 2010 roku w sprawie I UK 119/10 wyjaśnił, że „alimentacyjnie zobowiązany, który posiada realne możliwości, choćby częściowej lub rozłożonej w czasie, spłaty długów alimentacyjnych, nie powinien być premiowany umorzeniem należności, zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego, z tytułu biernej postawy lub bezzasadnego oczekiwania, że jego długi alimentacyjne zostaną umorzone <xBx>kosztem stron lub innych uczestników systemu ubezpieczeń społecznych, z uszczupleniem funduszów tego systemu”.</xBx></xText> <xText>W ocenie Sądu, powołane przez wnioskodawcę argumenty, są niewystarczające do zastosowania dobrodziejstwa art. 68 ustawy, czyli przyznania pierwszeństwa ochrony interesów wnioskodawcy, przed ochroną należności publicznych. Wnioskodawca, mimo niewątpliwie trudnej sytuacji materialnej i osobistej – nie utracił całkowicie możliwości spłaty zadłużenia. A zatem, brak jest podstaw do uznania, że nie jest on w stanie spłacać swoich zobowiązań. Nawet, jeżeli wnioskodawca nie będzie miał możliwości jednorazowej spłaty należności, to istnieje, <xBx>również, możliwość rozłożenia zadłużenia na raty.</xBx></xText> <xText>Reasumując, biorąc pod uwagę treść przepisu <xLexLink xArt="art. 68;art. 68 ust. 1" xIsapId="WDU20032282255" xTitle="Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 228, poz. 2255">art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych</xLexLink>, wskazującego bardzo konkretnie i w sposób precyzyjny na możliwość umorzenia należności, jedynie, w „szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną”, jak również w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznać należy, iż, w <xUx>przypadku wnioskodawcy, nie zachodzą okoliczności zdrowotne lub rodzinne, które stanowiłyby </xUx><xBx><xUx>szczególną i wyjątkową sytuację</xUx></xBx><xUx>, przemawiającą za celowością zmiany zaskarżonej decyzji. </xUx></xText> <xText>Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na mocy <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 1 k.p.c.</xLexLink> oddalił odwołanie.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Barbara Kempa

Agata Koszewska

Agata Koszewska

Sygn. akt VIII U 1653/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 1 września 2023 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział wN., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 czerwca 2023 r., w sprawie umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, odmówiłT. J.umorzenia należności likwidowanego Funduszu Alimentacyjnego z tytułu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu w łącznej kwocie 18.505,27 zł. /decyzja – k. 57 akt ZUS/ WnioskodawcaT. J.uznał, w/w decyzję, za krzywdzącą i, w dniu 25 września 2023 r., złożył odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego; wniósł o ustanowienie pełnomocnika z urzędu . /odwołanie – k. 4 – 6/ W odpowiedzi na odwołanie z dnia 9 lipca 2019 r., organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. /odpowiedź na odwołanie – k. 16 - 17/ Postanowieniem z dnia 26 października 2-023 roku, Sąd Okręgowy oddalił wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu na podstawieart. 117 paragraf 2 i paragraf 5 kodeksu postępowania cywilnego. /postanowienie k.,28/ Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: T. J.urodził się (...) /bezsporne/ Wnioskodawca ma dwoje dzieci:K. J.,urodzonego w (...)r. iP. J.,urodzonego w (...)r., wobec, których jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym. Wnioskodawca – nie pamięta szczegółowych dat urodzenia dzieci. /zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płytaCD – k. 62 / W dniu 16 czerwca 2023 r. wnioskodawca złożył do organu rentowego wniosek o umorzenie w/w zaległości. /wniosek – k. 1 – 3 akt ZUS/ Komornik Sądowy, przy Sądzie Rejonowym wŁ. (...), prowadzi wobecT. J.postępowanie egzekucyjne z wniosków wierzycieli:K. J.– alimenty zaległe 16 712,59 zł. odsetki – za rzeczK. J.na dzień 2.06.2023r. – 23 258,53 zł, zaległości względem ZUS wN.– 18 505,29 zł ( objęte zaskarżoną decyzją) , zaległości względem Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wS.4715,59 zł., odsetki - 19,94 zł. /zaświadczenie k. 3 akt ZUS/ Wnioskodawca posiada wykształcenie zawodowe; za zawodu jest ślusarzem . Wnioskodawca, pobiera rentę rolniczą, wypłacaną przez KRUS, od 3.09.1997r. w wysokości , od 1.03.2024r. – 1715,52 zł., po dokonanych potrąceniach z powodu egzekucji komorniczej ( wysokość potraceń – 879,55 zł.) - wysokość wypłacanej renty 681,97 zł. Mieszka sam, w nieruchomości, położonej wS., w domu o powierzchni 80 m. kw., na zasadzie użyczenia. Nieruchomość, stanowi własność jego siostry,Z. K. / pismoZ. K.k. 23/ W 1982r. uległ wypadkowi w gospodarstwie rolnym, w wyniku którego orzeczony został 15 procentowy uszczerbek na zdrowiu. / kserokopia zaświadczenia k. 40/ Otrzymuje pomoc finansową z Urzędu Gminy, Gminnego Ośrodka Pomocy(...), także w formie dofinansowania do opału. / dofinansowanie na zakup węgla k. 44, 46/ Drewno na opał otrzymuje w ramach pomocy sąsiedzkiej . /zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płytaCD – k. 62 / Leczy się od 1988 r. w(...). /karta informacyjna ze szpitala z okresu 13.09.2006 -16.10.2006r. k. 38/ Nie pomaga sąsiadom przy pracach polowych . Nie podejmuje żadnej formy aktywności zawodowej , od czasu uzyskania prawa do renty. /zeznania wnioskodawcy e-protokół rozprawy z dnia 18 .12.2023 –– płytaCD – k. 62 / Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o powołane dowody z dokumentów, zawartych w aktach sprawy i aktach organu rentowego, i zeznania wnioskodawcy, których wiarygodność nie budzi wątpliwości. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodniezart. 63 ust. 1 - 3ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych( t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1952) z dniem wejścia w życie tej ustawy fundusz alimentacyjny przeszedł w stan likwidacji, zaś aktywa i pasywa funduszu stały się aktywami i pasywami Skarbu Państwa. Likwidatorem funduszu został Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie spraw o świadczenia z funduszu, do których prawo powstało przed dniem wejścia w życie ustawy. Zgodnie z przepisemart. 67, egzekucję należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu prowadzi się w dalszym ciągu, aż do ich zaspokojenia. Stosownie zaś do treściart. 68 ust. 1omawianej ustawy –w szczególnie uzasadnionych przypadkach, związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną, osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów lub osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych lub bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu. Przepis art. 68 ust. 1 ustawy stanowi zatem wyjątek od zasady wyrażonej w art. 67, który pozwala na rozłożenie na raty płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu, jeżeli jest touzasadnione szczególnymi warunkami, związanymi z sytuacją zdrowotną lub rodzinną dłużnika, nawet pomimo istnienia możliwości prowadzenia egzekucji należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu. Z powyższego przepisu wynika zatem, że umorzenie należności funduszu alimentacyjnego, z tytułu wypłaconych świadczeń, nastąpić może jedynie wszczególnie uzasadnionychprzypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby zobowiązanej do zwrotu. Ustawa nie wskazuje, nawet przykładowo, przypadków, kiedy umorzenie może nastąpić, dając, tym samym, możliwość indywidualnej oceny każdej konkretnej sprawy. Pewną wskazówką dla, stosujących powyższy przepis, organu rentowego oraz sądu, jest jednak niewątpliwie użycie przez ustawodawcę sformułowania „szczególnie uzasadniony przypadek”,które wskazuje, że rezygnacja z poboru, nienależnie pobranych świadczeń, czy też rozłożenie ich na raty, może mieć miejsce,jedynie wyjątkowo, gdy sytuacja, osoby zobowiązanej, jest na tyle trudna, że domaganie się od niej zwrotu, określonych kwot, godziłoby w poczucie solidarności z tą osobą w wyjątkowym przypadku, trudnym do sprostania przez przeciętnego obywatela. A zatem, przy tak niedookreślonych przesłankach, należy niezwykle szczegółowo i indywidualnie, odnieść się do każdego przypadku zobowiązanego. Ponadto, należy mieć na względzie, iż sformułowanie tego artykułu, wskazuje jednoznacznie, że jest to przepis o charakterze wyjątkowym, a zatem, nie może być interpretowany rozszerzająco. Środki funduszu alimentacyjnego, jako środki publiczne podlegają ochronie, dlatego przepis art. 68 musi być stosowany w szczególnie trudnych i wyjątkowych sytuacjach. W przeciwnym wypadku ochrona środków funduszu byłaby iluzoryczna. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, jako przypadki szczególnie uzasadnione, związane z sytuacją zdrowotną lub rodzinną zobowiązanego, które umożliwiają poddane kontroli sądowej, umorzenie należności zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego, uznaje się niezależne od zobowiązanego alimentacyjnie sytuacje losowe lub nadzwyczajne, które sprawiają, że nie jest on w stanie, na bieżąco ani w dającej się przewidzieć perspektywie, regulować, obarczających go zaległości alimentacyjnych bez uszczerbku dla jego zdrowia lub zdrowia oraz naruszenia innych istotnych dóbr najbliższych członków jego rodziny /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r. sygn. I UK 119/10, opubl. LEX nr 686798/. Do przyjęcia, że zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek", pozwalający na umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego, nie wystarcza przy tym ustalenie, że zobowiązany aktualnie nie posiada środków utrzymania, ale konieczna jest także ocena, że przy uwzględnieniu jego wieku, stanu rodzinnego, kwalifikacji zawodowych oraz rokowań zdrowotnych, nie będzie on w stanie, również w przyszłości, spłacać tych należności, bez narażania siebie i swojej rodziny, na pozbawienie możliwości zaspakajania podstawowych potrzeb życiowych /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn. III AUa 336/06, opubl. LEX nr 446757, Biul.SAKa(...), por. wyrok SA w Szczecinie, III AUa 975/14, Lex nr 1843129/. Mając powyższe argumenty na uwadze, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawienie zachodzi szczególnie uzasadnionyprzypadek - w rozumieniu przepisu art. 68 ust. 1 - będący przesłanką umorzenia zadłużenia. Pomocniczo, oceny istnienia w danej sprawie „szczególnie uzasadnionego przypadku”, można dokonywać przy uwzględnieniu przepisów, dotyczących umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, między innymiustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czy wydanego na jej podstawierozporządzenia z dnia 31 lipca 2003 rokuw sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne(Dz. U. z 2003 r., nr 141, poz. 1365). Z § 3 ust. 1 pkt 1 powyższego rozporządzenia, wynika, że umorzenie należności z tytułu składek nastąpić może między innymi w sytuacji, gdy opłacenie tych należności, pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę, możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Z dokonanych ustaleń wynika, ze wnioskodawca posiada wykształcenie zawodowe; za zawodu jest ślusarzem . Wnioskodawca, pobiera rentę rolniczą, wypłacaną przez KRUS, od 3.09.1997r. w wysokości , od 1.03.2024r. – 1715,52 zł., po dokonanych potrąceniach z powodu egzekucji komorniczej ( wysokość potraceń – 879,55 zł.) - wysokość wypłacanej renty 681,97 zł. Po uzyskaniu prawa do renty (od 3.09.1997r. !!!! ) – nie wykonywał żadnej aktywności zawodowej . Mieszka sam, w nieruchomości, położonej wS., w domu o powierzchni 80 m. kw., na zasadzie użyczenia. Nieruchomość, stanowi własność jego siostry,Z. K. Z dokonanych ustaleń wynika, że w 1982r. uległ wypadkowi w gospodarstwie rolnym, w wyniku którego orzeczony został 15 procentowy uszczerbek na zdrowiu. Otrzymuje pomoc finansową z Urzędu Gminy, Gminnego Ośrodka Pomocy(...), także w formie dofinansowania do opału. Drewno na opał otrzymuje w ramach pomocy sąsiedzkiej . Choć, jak zeznał na rozprawie – on sam nie pomaga sąsiadom w pracach polowych . Leczy się od 1988 r. w(...). Mając na względzie powyższe uwagi Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ustalona w niniejszej sprawie sytuacja majątkowa, osobista i zdrowotna wnioskodawcy, wbrew jego stanowisku, nie stanowi szczególnie uzasadnionego przypadku, będącego przesłanką umorzenia spornych należności. Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż sytuacja osobista i materialna wnioskodawcy jest trudna. Wobec powyższego, uprawniona jest konkluzja , że aktualna – pasywność zawodowa , nie oznaczabraku potencjalnych możliwości– aktywizacji , co stworzy realną szansę uzyskiwania dochodów . Wnioskodawca mieszka na wsi , wokół są gospodarstwa rolne sąsiadów i mógłby , choćby w ramach wdzięczności za okazywaną pomoc w dostarczaniu opału , wykazać wsparcie w pracach w gospodarstwach rolnych – sąsiadów, co mogłoby stanowić wsparcie finansowe w jego sytuacji. Ale wnioskodawca jest bierny zawodowo od 1997roku . A przecież ma dwoje dzieci !! Zdaniem Sądu, brak jest, wobec powyższego, podstaw do podważenia stanowiska organu rentowego. Wnioskodawca posiada bardzo duże zaległości w spłatach należności finansowych na rzecz różnych wierzycieli. I mimo, że ma 68 lat , nie utracił całkowicie możliwości spłaty zadłużenia - wobec funduszu - w przyszłości, a jego sytuacja nie może zostać zakwalifikowana jako szczególnie uzasadniona. Nie ulega, bowiem, wątpliwości, że celem przepisuart. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnychnie jest zwalnianie dłużników z obowiązku zwrotunależności publicznych,w każdej sytuacji, lecz pomoc obywatelom w szczególnie trudnych i losowych przypadkach, obywateli którzy, z niezawinionych powodów, nie mogli podołać płaceniu alimentów, starając się, jednocześnie, minimalizować swoje zobowiązania. Ewentualna decyzja o umorzeniu zadłużenia, nie może zachęcać osób zobowiązanych do alimentacji do korzystania z pomocy instytucji państwowych, w miejsce osobistych starań o zaspokojenie obowiązku alimentacyjnego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 listopada 2010 roku w sprawie I UK 119/10 wyjaśnił, że „alimentacyjnie zobowiązany, który posiada realne możliwości, choćby częściowej lub rozłożonej w czasie, spłaty długów alimentacyjnych, nie powinien być premiowany umorzeniem należności, zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego, z tytułu biernej postawy lub bezzasadnego oczekiwania, że jego długi alimentacyjne zostaną umorzonekosztem stron lub innych uczestników systemu ubezpieczeń społecznych, z uszczupleniem funduszów tego systemu”. W ocenie Sądu, powołane przez wnioskodawcę argumenty, są niewystarczające do zastosowania dobrodziejstwa art. 68 ustawy, czyli przyznania pierwszeństwa ochrony interesów wnioskodawcy, przed ochroną należności publicznych. Wnioskodawca, mimo niewątpliwie trudnej sytuacji materialnej i osobistej – nie utracił całkowicie możliwości spłaty zadłużenia. A zatem, brak jest podstaw do uznania, że nie jest on w stanie spłacać swoich zobowiązań. Nawet, jeżeli wnioskodawca nie będzie miał możliwości jednorazowej spłaty należności, to istnieje,również, możliwość rozłożenia zadłużenia na raty. Reasumując, biorąc pod uwagę treść przepisuart. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, wskazującego bardzo konkretnie i w sposób precyzyjny na możliwość umorzenia należności, jedynie, w „szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną”, jak również w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznać należy, iż, wprzypadku wnioskodawcy, nie zachodzą okoliczności zdrowotne lub rodzinne, które stanowiłybyszczególną i wyjątkową sytuację, przemawiającą za celowością zmiany zaskarżonej decyzji. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na mocyart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

brak szczególnie uzasadnionej sytuacji majątkowej, zdrowotnej, rodzinnej nie pozwalana umorzenie należności

153510007020003_XIV_C_000051_2023_Uz_2024-01-23_001

XIV C 51/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-01-30 17:30:05.0 CET

2024-02-20 09:04:22.0 CET

15351000

7020003

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwa M. C. przeciwko (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy k

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Małgorzata Sułek" xPublisher="malgorzata.sulek" xEditorFullName="Kamila Nowak" xEditor="kamila.nowak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="21" xFlag="published" xVolType="15/351000/7020003/C" xYear="2023" xVolNmbr="000051" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">w składzie następującym:</xText> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez</xText> <xText xALIGNx="left">Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>M. C.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> <xAnon> (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o ustalenie i zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej 22 sierpnia 2008 r. między powodem <xAnon>M. C.</xAnon> a poprzednikiem prawnym pozwanego<xBx> </xBx><xAnon> (...) Bankiem Spółką Akcyjną</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> na rzecz powoda kwotę 203.233,24 (dwieście trzy tysiące dwieście trzydzieści trzy i 24/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>194.152,42 zł od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>9.080,82 zł od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powoda, jako zwrot kosztów procesu, kwotę 11.847 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powód <xAnon>M. C.</xAnon> w pozwie z 7 lipca 2022 r., skierowanym przeciwko <xAnon> (...) Bankowi (...) SA</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł, po pierwsze, o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> zawartej 22 sierpnia 2008 r. między nim a poprzednikiem prawnym pozwanego <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> oraz po drugie, o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz 194.152,42 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Jako ewentualne, na wypadek uznania przez Sąd umowy kredytu za ważną, zgłosił żądanie zasądzenia od pozwanego na jego rzecz 46.916,37 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że 22 sierpnia 2008 r., działając jako konsument, zawarł z <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> umowę kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon> na kwotę 220.601,90 zł. Kredyt przeznaczył na zakup mieszkania. Na podstawie postanowień umowy kredyt był indeksowany kursem franka szwajcarskiego. Wypłata kredytu nastąpiła w transzach w złotych. Harmonogram spłaty kredytu został wyrażony we frankach szwajcarskich. Spłacał kredyt w złotych, przeliczając raty na złote po bieżących kursach sprzedaży. Zapłacił w ten sposób 194.142,42 zł. Postanowienia umowy, dotyczące indeksacji, stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą go. Postanowienia te powodują także, że umowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i z przepisami prawa. Powoduje to jej nieważność. W związku z tym 2 listopada 2022 r. złożył pozwanemu reklamację, w której zakwestionował możliwość stosowania klauzuli indeksacyjnej. Pozwany odmówił uznania reklamacji. Roszczenie o zapłatę stanowi sumę wszystkich kwot zapłaconych Bankowi od 15 września 2008 r. do 15 września 2022 r. W ramach żądanie ewentualnego domaga się zasądzenia zwrotu tej części spełnionych świadczeń, którą nadpłacił, przy założeniu, że kwestionowane przez niego postanowienia są niedozwolone, ale ich eliminacja z umowy nie powoduje jej nieważności.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do jego stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 86-113).</xText> <xText>W piśmie z 19 maja 2023 r. powód rozszerzył powództwo o zapłatę w zakresie żądania głównego do kwoty 203.233,24 zł i w zakresie żądania ewentualnego do kwoty 68.014,06 zł, w obu przypadkach z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Wskazał, że rozszerzone powództwo uwzględnia świadczenia spełnione od dnia 15 września 2008 r. do dnia 15 marca 2023 r. (k. 170-194).</xText> <xText>W piśmie z 9 czerwca 2023 r. i na rozprawie z 10 stycznia 2023 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 214-231 i 286v).</xText> <xText>Na rozprawie 10 stycznia 2023 r. powód został poinformowany, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które go nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z niej jest jej nieważność. Nadto został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy (k. 286v).</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xBx></xText> <xText>W 2008 r. powód postanowił wziąć kredyt na sfinansowanie budowy i zakupu od dewelopera mieszkania na własne potrzeby. W tym celu udał się do placówek kilku banków, w tym <xAnon> (...) Banku SA</xAnon>. W tym ostatnim doradczyni, z którą rozmawiał, wydała mu się najbardziej profesjonalna i wzbudziła jego zaufanie, dlatego postanowił starać się o kredyt w tym Banku.</xText> <xText>W <xAnon> (...) Banku</xAnon> przedstawiono powodowi propozycje dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. W obu przypadkach miał zdolność kredytową na potrzebną mu kwotę. Kredyt indeksowany miał niższe oprocentowanie i dzięki temu niższą ratę.</xText> <xText>Odnośnie do kredytu indeksowanego, powiedziano powodowi, że jego wypłata nastąpi w złotych, ale jego kwota zostanie przeliczona na franki szwajcarskie i jego raty będą wyrażone we frankach, ale będą podlegać spłacie w złotych. Wskazano, że te przeliczenia będą następowały po ustalanych przez Bank kursach kupna i sprzedaży. Wytłumaczono powodowi, że w kredycie indeksowanym powiązanie z frankiem szwajcarskim jest po to, żeby zaoferować niższe oprocentowanie i niższą ratę. Poinformowano go, że z tym kredytem wiąże się z ryzyko kursowe, wynikające z tego, że kurs franka szwajcarskiego jest zmienny. Jednocześnie jednak zapewniono go, że to ryzyko jest niewielkie, bo kurs franka jest bardzo stabilny. Zapewnienia te poparto wykresem obrazującym zmiany kursu w ciągu ostatnich kilku lat oraz informacją, że kredyty powiązane z frankiem są bardzo popularne i stanowią większość udzielanych kredytów. Powód wyciągnął z tego wniosek, że Bank nie oferowałby ryzykownego produktu tak licznym klientom i zdecydował się na kredyt indeksowany.</xText> <xText>Powód złożył wniosek kredytowy i po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 22 sierpnia 2008 r. w placówce <xAnon> (...) Banku</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon> podpisał umowę kredytu na cele mieszkaniowe <xAnon>E.</xAnon> nr <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powoda negocjowane. Nie negocjował też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był mu on znany.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 23-27, zeznania powoda, k. 278-279, 286v)</xIx></xText> <xText>Umowa kredytu zawiera, wśród innych, następujące postanowienia:</xText> <xText>Na wniosek z dnia 5-08-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 220.601,90 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 360 miesięcy od dnia 22-08-2008 do dnia 16-08-2038 (ostateczny termin spłaty kredytu) na zasadach określonych w Umowie i <xAnon> (...)</xAnon> (…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu na zasadach określonych w <xAnon> (...)</xAnon> (§ 2 ust. 3).</xText> <xText>Kredyt przeznaczony jest na cel: finansowanie budowy realizowanej przez <xAnon> (...) Sp. z o.o.</xAnon> (…) lokalu mieszkalnego (…) w <xAnon>P.</xAnon> (…) (§ 3 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>Uruchomienie kredytu nastąpi w 4 transzach (…) (§ 4 ust. 1). Każda transza kredytu wykorzystywana jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości transzy według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania danej transzy (§ 4 ust. 1a).</xText> <xText>Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,40 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,16 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 346 ratach miesięcznych w dniu 15 każdego miesiąca, począwszy od 16-11-2009. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2).</xText> <xText>W okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca spłaca należne Bankowi odsetki (§ 9 ust. 4). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty odsetek w każdym miesiącu okresu, o którym mowa w ust. 4 w dniu 15 każdego miesiąca (…). Wysokość należnych odsetek określona jest w CHF. Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu należnych odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty (§ 9 ust. 6). Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 7).</xText> <xText>Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do wysokości 441.300 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1).</xText> <xText>W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa kredytu, k. 23-27)</xIx></xText> <xText><xAnon> (...) Bank SA</xAnon> uruchomił kredyt w czterech transzach, wypłacając w dniach: 29 sierpnia 2008 r. 55.150,48 zł (którą przeliczył na 27.276,56 CHF po kursie 2,0219 zł), 14 listopada 2008 r. 55.150,48 zł (którą przeliczył na 22.830,02 CHF po kursie 2,4157 zł), ), 14 kwietnia 2009 r. 88.240,76 zł (którą przeliczył na 31.672,92 CHF po kursie 2,7860 zł) i 14 października 2009 r. 22.060,18 zł (którą przeliczył na 8.175,28 CHF po kursie 2,6984 zł) na rachunek dewelopera.</xText> <xText>Powód wykorzystał kredyt w całości na cel przewidziany w umowie. Od czasu wybudowania i zakupu mieszkania zaspokaja w nim swoje potrzeby mieszkaniowe.</xText> <xText><xIx>(dowód: zaświadczenia pozwanego, k. 38, zeznania powoda, k. 278-279, 286v)</xIx></xText> <xText>W okresie od 15 września 2008 r. do dnia 15 marca 2023 r. w wykonaniu umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 203.243,18 zł, z czego 194.152,42 zł do 15 września 2022 r. oraz 9.080,82 zł od 16 września 2022 r. do 15 marca 2023 r.</xText> <xText><xIx>(dowód: zaświadczenia pozwanego, k. 38-43, zestawienie pozwanego, k. 124-125)</xIx></xText> <xText>Pismem z 2 listopada 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 194.152,42 zł, tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego przez niego. Powołał się przy tym na nieważność umowy kredytu, wynikającą z wprowadzenia do niej klauzul abuzywnych dotyczących indeksacji.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo powoda, k. 47-48)</xIx></xText> <xText>Pozwany jest następcą prawnym <xAnon> (...) Banku SA</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(twierdzenie powoda przyznane przez pozwanego)</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów.</xText> <xText>Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">230 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (<xLexLink xArt="art. 229" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 229 k.p.c.</xLexLink>). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (<xLexLink xArt="art. 230" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 230 k.p.c.</xLexLink>). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach.</xText> <xText>Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski pozwanego (k. 86v) o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka <xAnon>J. L.</xAnon>, gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (<xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>). Świadek nie miała żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedziała, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodowi. Jej zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powoda były one dochowane. Także inne fakty z tezy dowodowej niż związane z zakresem informacji i wyjaśnień udzielonych powodowi przez podpisaniem umowy, nie miały w sprawie żadnego znaczenia.</xText> <xText>W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez niego wszystkich istotnych okoliczności zawarcia umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla niej kwestii życiowej, mogły się jej mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał, że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami.</xText> <xText>Sąd oddalił wnioski obu stron o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzały one do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (<xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>). Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje: </xBx></xText> <xText>Powód zgłosił w pozwie żądania ustalenia nieistnienia stosunku prawnego kredytu, wynikającego z umowy kredytu z 22 sierpnia 2008 r. o nr <xAnon> (...)</xAnon>, zawartej przez niego z <xAnon> (...) Bankiem SA</xAnon> z powodu jej nieważności oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak <xAnon> (...) Bank SA</xAnon> będą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 189" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 189 k.p.c.</xLexLink>, a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.).</xText> <xText>Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający.</xText> <xText>Interes prawny powoda przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło go na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia. Jego uwzględnienie prowadziłoby bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę.</xText> <xText>Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu.</xText> <xText>Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia.</xText> <xText>Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat.</xText> <xText>Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 prawa bankowego</xLexLink>, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC - <xLexLink xArt="art. 69 zd. 2016/3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">ZD 2016/3</xLexLink>/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink>, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika, <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykuł 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem.</xText> <xText>Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu.</xText> <xText>W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego do waluty.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków.</xText> <xText>W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 i 6 umowy postanowiono, że spłata rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił.</xText> <xText>Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95).</xText> <xText>Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne.</xText> <xText>Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczenia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> Stanowi on:</xText> <xText>§ 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>§ 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.</xText> <xText>§ 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.</xText> <xText>§ 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje.</xText> <xText>Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (<xAnon> (...)</xAnon>) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56).</xText> <xText>Z <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone.</xText> <xText>Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powód zawarł ją jako konsument. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 22(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 22<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupił mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych i tylko do tego było ono i jest wykorzystywane.</xText> <xText>Postanowienia umowy kredytu regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 i 6 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 i 6 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (<xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13, <xAnon>B. M.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>O. M.</xAnon> v. <xAnon>S. V.</xAnon> România SA, <xAnon> (...)</xAnon> 2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17, <xAnon>O.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>. i <xAnon>O.</xAnon> Faktoring <xAnon>K. Z.</xAnon> v. <xAnon>T. I.</xAnon> i <xAnon>E. K.</xAnon>., <xAnon> (...)</xAnon> 2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17, <xAnon>Z.</xAnon> <xAnon>D.</xAnon> v. <xAnon>E.</xAnon> Bank <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44).</xText> <xText>W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 <xIx>in fine</xIx> k.c.</xLexLink> Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.</xText> <xText>Wykładnia <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa <xAnon> (...)</xAnon>. Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16.</xText> <xText>Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne.</xText> <xText>Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie.</xText> <xText>Uogólniając te wymagania <xAnon> (...)</xAnon> podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>P. A.</xAnon> i in. v. <xAnon> (...) SA</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon> 2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki).</xText> <xText>Jest oczywiste, że w świetle <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink>, to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadka i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadka były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej.</xText> <xText>Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodowi jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów.</xText> <xText>Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta.</xText> <xText>Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie <xAnon> (...)</xAnon>. Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości.</xText> <xText>Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić mu, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 30 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodowi, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch).</xText> <xText>Po trzecie, doradczyni klienta nie tylko nie wypełniła w stosunku do powoda obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadziła go w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego.</xText> <xText>Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powoda, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych aprecjacją franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą jego ryzyka majątkowego jest 441.300 zł. Był to także element wprowadzający w błąd.</xText> <xText>W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności.</xText> <xText>W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona.</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.</xText> <xText>„Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87).</xText> <xText>Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się w <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak w <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 3 ust. 1</xLexLink> dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładni <xLexLink xArt="art. 385(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta.</xText> <xText>Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy.</xText> <xText>Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 385(2)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>2</xSUPx> k.c.</xLexLink>, oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie.</xText> <xText>Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powód został obciążony całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w całym okresie umowy.</xText> <xText>W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powoda. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powoda ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie.</xText> <xText>Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość jego zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale i całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po jego stronie brak możliwości spłaty rat, nawet przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów.</xText> <xText>Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powód praktycznie nie miał takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów.</xText> <xText>Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż on możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do niego, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powoda na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne.</xText> <xText>Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne.</xText> <xText>Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu jej sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej.</xText> <xText>Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink></xText> <xText><xLexLink xArt="art. 385(1);art. 385(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">Art. 385<xSUPx>1</xSUPx> § 1 k.c.</xLexLink> wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu.</xText> <xText>Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe.</xText> <xText>Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok <xAnon> (...)</xAnon> z dnia 3 października 2019 r., C-260/18, <xAnon>K. D.</xAnon> i <xAnon>J. D.</xAnon> v. <xAnon>R.</xAnon> <xAnon> Bank (...)</xAnon>, pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r., <xAnon> (...)</xAnon> 285/22, OSNC ZD 2022/4/45).</xText> <xText>Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu.</xText> <xText>W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności.</xText> <xText>Powód, uprzedzony o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenie zostało złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność.</xText> <xText>Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawie <xLexLink xArt="art. 58;art. 58 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 58 § 1 k.c.</xLexLink> z powodu sprzeczności z <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetle <xLexLink xArt="art. 353(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 353<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron.</xText> <xText>Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku.</xText> <xText>W związku z nieważnością umowy należało rozważyć jej konsekwencje.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink>, kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z kolei <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś do <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink>, świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.</xText> <xText>Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych w <xLexLink xArt="art. 410;art. 410 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 § 2 k.c.</xLexLink> kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (<xIx>condictio sine causa</xIx>). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21).</xText> <xText>W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 203.243,18 zł. Zatem roszczenie o zapłatę było zasadne.</xText> <xText>Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania.</xText> <xText>Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania.</xText> <xText>Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów.</xText> <xText>Stosownie do <xLexLink xArt="art. 498" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 498 k.c.</xLexLink>, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (<xLexLink xArt="art. 498 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink>). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (<xLexLink xArt="art. 498 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink>).</xText> <xText>Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powoda, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swego mandanta takiego oświadczenia (por. k. 70). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny.</xText> <xText>Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że z <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 3 k.p.c.</xLexLink> wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia może zostać podniesiony tylko w piśmie procesowym. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy - <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powoda był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana.</xText> <xText>Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoro <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (<xLexLink xArt="art. 165;art. 165 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 165 § 2 k.p.c.</xLexLink>). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (<xLexLink xArt="art. 61;art. 61 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 61 § 1 k.c.</xLexLink>). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogi <xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink>, winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powoda w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie.</xText> <xText>Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powoda zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu zostało już odebrane przez pełnomocnika powoda. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony.</xText> <xText>Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia w piśmie z 9 czerwca 2023 r. (k. 214) i ustnie na rozprawie (k. 286v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy i w formie ustnej (<xLexLink xArt="art. 203(1);art. 203(1) § 2;art. 203(1) § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203<xSUPx>1</xSUPx> § 2 i 3 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink>, który na mocy <xLexLink xArt="art. 497" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 497 k.c.</xLexLink> ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot.</xText> <xText>Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (<xLexLink xArt="art. 487;art. 487 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 487 § 2 k.c.</xLexLink>). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipotezą <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Nie ma podstaw do stosowania <xLexLink xArt="art. 496" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 496 k.c.</xLexLink> do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany.</xText> <xText>Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>, nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powód spłacił już prawie cały otrzymany kapitał kredytu. Za sprzeczne z zasadami słuszności, uczciwości i sprawiedliwości trzeba uznać, towarzyszące prawu zatrzymania założenie, że konsument musi ponownie zgromadzić całą kwotę kapitału, niezależnie od tego jaką kwotę już spłacił, aby móc skutecznie dochodzić od banku zwrotu nienależnych świadczeń.</xText> <xText>W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów.</xText> <xText>Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne.</xText> <xText>Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie do <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myśl <xLexLink xArt="zd. 1;§ 2;art. 481" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">zdania pierwszego § 2 art. 481 k.c.</xLexLink>, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.</xText> <xText>Pismo powoda z 2 listopada 2022 r. stanowiło skuteczne wezwanie do wykonania, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>, ale tylko w zakresie wskazanej w nim kwoty 194.152,42 zł. Ustalony w nim termin 7 dni spełniał wymogi z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> W tej sytuacji, przyjmując trzy dni na wysłanie i doręczenie pisma, żądanie odsetek za opóźnienie od 16 listopada 2023 r. było uzasadnione. Co do części roszczenia przewyższającej 194.152,42 zł, rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie pozwanemu odpisu pisma powoda z 19 maja 2023 r., co nastąpiło 31 maja 2023 r. Wymóg niezwłoczności z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. W tym zakresie żądanie odsetek za opóźnienie było więc uzasadnione od 8 czerwca 2023 r.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku.</xText> <xText>W punkcie 3 Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powód uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powoda koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Marcin Garcia Fernandez</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Marcin Garcia Fernandez

Małgorzata Sułek

st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka

Kamila Nowak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Marcin Garcia Fernandez Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Krygiołka po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Pile na rozprawie sprawy z powództwaM. C. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o ustalenie i zapłatę 1 ustala, że nie istnieje stosunek prawny kredytu, wynikający z umowy kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...), zawartej 22 sierpnia 2008 r. między powodemM. C.a poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Bankiem Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.; 2 zasądza od pozwanego(...) Banku (...) Spółki Akcyjnejna rzecz powoda kwotę 203.233,24 (dwieście trzy tysiące dwieście trzydzieści trzy i 24/100) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: a 194.152,42 zł od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty, b 9.080,82 zł od dnia 8 czerwca 2023 r. do dnia zapłaty; 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 4 zasądza od pozwanego na rzecz powoda, jako zwrot kosztów procesu, kwotę 11.847 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty. Marcin Garcia Fernandez UZASADNIENIE PowódM. C.w pozwie z 7 lipca 2022 r., skierowanym przeciwko(...) Bankowi (...) SAz siedzibą wW.wniósł, po pierwsze, o ustalenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...)zawartej 22 sierpnia 2008 r. między nim a poprzednikiem prawnym pozwanego(...) Bankiem SAoraz po drugie, o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz 194.152,42 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Jako ewentualne, na wypadek uznania przez Sąd umowy kredytu za ważną, zgłosił żądanie zasądzenia od pozwanego na jego rzecz 46.916,37 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że 22 sierpnia 2008 r., działając jako konsument, zawarł z(...) Bankiem SAumowę kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...)na kwotę 220.601,90 zł. Kredyt przeznaczył na zakup mieszkania. Na podstawie postanowień umowy kredyt był indeksowany kursem franka szwajcarskiego. Wypłata kredytu nastąpiła w transzach w złotych. Harmonogram spłaty kredytu został wyrażony we frankach szwajcarskich. Spłacał kredyt w złotych, przeliczając raty na złote po bieżących kursach sprzedaży. Zapłacił w ten sposób 194.142,42 zł. Postanowienia umowy, dotyczące indeksacji, stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą go. Postanowienia te powodują także, że umowa jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i z przepisami prawa. Powoduje to jej nieważność. W związku z tym 2 listopada 2022 r. złożył pozwanemu reklamację, w której zakwestionował możliwość stosowania klauzuli indeksacyjnej. Pozwany odmówił uznania reklamacji. Roszczenie o zapłatę stanowi sumę wszystkich kwot zapłaconych Bankowi od 15 września 2008 r. do 15 września 2022 r. W ramach żądanie ewentualnego domaga się zasądzenia zwrotu tej części spełnionych świadczeń, którą nadpłacił, przy założeniu, że kwestionowane przez niego postanowienia są niedozwolone, ale ich eliminacja z umowy nie powoduje jej nieważności. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W szerokiej argumentacji krytycznie odniósł się do jego stanowiska co do nieważności umowy i abuzywności jej postanowień oraz na wypadek uznania umowy kredytu za nieważną zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 86-113). W piśmie z 19 maja 2023 r. powód rozszerzył powództwo o zapłatę w zakresie żądania głównego do kwoty 203.233,24 zł i w zakresie żądania ewentualnego do kwoty 68.014,06 zł, w obu przypadkach z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 listopada 2022 r. do dnia zapłaty. Wskazał, że rozszerzone powództwo uwzględnia świadczenia spełnione od dnia 15 września 2008 r. do dnia 15 marca 2023 r. (k. 170-194). W piśmie z 9 czerwca 2023 r. i na rozprawie z 10 stycznia 2023 r. pozwany ponownie zgłosił zarzuty potrącenia i zatrzymania (k. 214-231 i 286v). Na rozprawie 10 stycznia 2023 r. powód został poinformowany, że umowa kredytu zawiera postanowienia niedozwolone, które go nie wiążą, a konsekwencją ich usunięcia z niej jest jej nieważność. Nadto został pouczony, jakie to może nieść dla niego negatywne konsekwencje. Powód sprzeciwił się utrzymaniu klauzul abuzywnych i zaakceptował konsekwencje nieważności umowy (k. 286v). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W 2008 r. powód postanowił wziąć kredyt na sfinansowanie budowy i zakupu od dewelopera mieszkania na własne potrzeby. W tym celu udał się do placówek kilku banków, w tym(...) Banku SA. W tym ostatnim doradczyni, z którą rozmawiał, wydała mu się najbardziej profesjonalna i wzbudziła jego zaufanie, dlatego postanowił starać się o kredyt w tym Banku. W(...) Bankuprzedstawiono powodowi propozycje dwóch kredytów: jednego w złotych i drugiego indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. W obu przypadkach miał zdolność kredytową na potrzebną mu kwotę. Kredyt indeksowany miał niższe oprocentowanie i dzięki temu niższą ratę. Odnośnie do kredytu indeksowanego, powiedziano powodowi, że jego wypłata nastąpi w złotych, ale jego kwota zostanie przeliczona na franki szwajcarskie i jego raty będą wyrażone we frankach, ale będą podlegać spłacie w złotych. Wskazano, że te przeliczenia będą następowały po ustalanych przez Bank kursach kupna i sprzedaży. Wytłumaczono powodowi, że w kredycie indeksowanym powiązanie z frankiem szwajcarskim jest po to, żeby zaoferować niższe oprocentowanie i niższą ratę. Poinformowano go, że z tym kredytem wiąże się z ryzyko kursowe, wynikające z tego, że kurs franka szwajcarskiego jest zmienny. Jednocześnie jednak zapewniono go, że to ryzyko jest niewielkie, bo kurs franka jest bardzo stabilny. Zapewnienia te poparto wykresem obrazującym zmiany kursu w ciągu ostatnich kilku lat oraz informacją, że kredyty powiązane z frankiem są bardzo popularne i stanowią większość udzielanych kredytów. Powód wyciągnął z tego wniosek, że Bank nie oferowałby ryzykownego produktu tak licznym klientom i zdecydował się na kredyt indeksowany. Powód złożył wniosek kredytowy i po uzyskaniu pozytywnej decyzji kredytowej, 22 sierpnia 2008 r. w placówce(...) BankuwP.podpisał umowę kredytu na cele mieszkanioweE.nr(...). Umowa została przygotowana przez Bank przy wykorzystaniu stosowanego przez niego wzoru. Jego zapisy nie były przez powoda negocjowane. Nie negocjował też kursu, po którym nastąpi indeksacja kredytu i nie był mu on znany. (dowód: umowa kredytu, k. 23-27, zeznania powoda, k. 278-279, 286v) Umowa kredytu zawiera, wśród innych, następujące postanowienia: Na wniosek z dnia 5-08-2008 Bank udziela Kredytobiorcy kredytu w kwocie 220.601,90 zł denominowanego (waloryzowanego) w walucie CHF, na okres 360 miesięcy od dnia 22-08-2008 do dnia 16-08-2038 (ostateczny termin spłaty kredytu) na zasadach określonych w Umowie i(...)(…) (§ 2 ust. 1 umowy). Kwota kredytu denominowanego (waloryzowanego) w CHF lub transzy kredytu zostanie określona według kursu kupna dewiz dla wyżej wymienionej waluty zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania kredytu lub transzy kredytu (§ 2 ust. 2). O wysokości wykorzystanego kredytu denominowanego (waloryzowanego) wyrażonej w walucie CHF, wysokości odsetek w okresie karencji oraz wysokości rat kapitałowo - odsetkowych w wyżej wymienionej walucie Bank poinformuje Kredytobiorcę w terminie 7 dni od dnia całkowitego wykorzystania kredytu na zasadach określonych w(...)(§ 2 ust. 3). Kredyt przeznaczony jest na cel: finansowanie budowy realizowanej przez(...) Sp. z o.o.(…) lokalu mieszkalnego (…) wP.(…) (§ 3 ust. 1 pkt 1). Uruchomienie kredytu nastąpi w 4 transzach (…) (§ 4 ust. 1). Każda transza kredytu wykorzystywana jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu wysokości transzy według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu wykorzystania danej transzy (§ 4 ust. 1a). Oprocentowanie (stopa procentowa) kredytu w całym okresie kredytowania jest zmienne i stanowi sumę zmiennej stawki odniesienia oraz stałej marży Banku w wysokości 2,40 punktów procentowych (…) (§ 8 ust. 1). W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosi 5,16 % w stosunku rocznym i jest równe stawce odniesienia, którą jest stawka rynku pieniężnego LIBOR 3-miesięczny z zaokrągleniem do dwóch miejsc po przecinku, z ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc zawarcia Umowy (…), powiększonej o marżę Banku, o której mowa w ust. 1 (…) (§ 8 ust. 2). Po okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kredytu wraz z odsetkami w 346 ratach miesięcznych w dniu 15 każdego miesiąca, począwszy od 16-11-2009. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych określona jest w CHF. Spłata rat kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat kapitałowo-odsetkowych według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązującą w Banku w dniu spłaty. Wysokość rat kapitałowo-odsetkowych w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty, a tym samym zmiana wysokości w/w kursu waluty ma wpływ na ostateczną wysokość spłaconego przez Kredytobiorcę kredytu (§ 9 ust. 2). W okresie wykorzystania kredytu Kredytobiorca spłaca należne Bankowi odsetki (§ 9 ust. 4). Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty odsetek w każdym miesiącu okresu, o którym mowa w ust. 4 w dniu 15 każdego miesiąca (…). Wysokość należnych odsetek określona jest w CHF. Spłata należnych odsetek dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu należnych odsetek według kursu sprzedaży dewiz dla CHF zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Wysokość należnych odsetek w złotych zależy od wysokości kursu sprzedaży dewiz dla CHF obowiązującego w Banku w dniu spłaty (§ 9 ust. 6). Kredytobiorca umocowuje Bank do obciążania / składania dyspozycji przelewu środków z rachunku (…) prowadzonego w Banku kwotą wymagalnych zobowiązań wynikających z Umowy (…) (§ 9 ust. 7). Prawne zabezpieczenie spłaty udzielonego kredytu, odsetek, a także innych związanych z kredytem należności stanowi: 1) hipoteka umowna kaucyjna do wysokości 441.300 zł (…) (§ 10 ust. 1 pkt 1). W związku z zaciągnięciem kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej Kredytobiorca oświadcza, że został poinformowany przez Bank o ryzyku związanym ze zmianą kursów walut oraz rozumie wynikające z tego konsekwencje (§ 11 ust. 4). Jednocześnie Kredytobiorca akceptuje zasady funkcjonowania kredytu denominowanego (waloryzowanego) w walucie wymienialnej, w szczególności zasady dotyczące określania kwoty kredytu w walucie wskazane w § 2 Umowy, sposobu uruchomienia i wykorzystania kredytu określone w § 4 Umowy oraz warunków jego spłaty określone w § 9 Umowy (§ 11 ust. 5). (dowód: umowa kredytu, k. 23-27) (...) Bank SAuruchomił kredyt w czterech transzach, wypłacając w dniach: 29 sierpnia 2008 r. 55.150,48 zł (którą przeliczył na 27.276,56 CHF po kursie 2,0219 zł), 14 listopada 2008 r. 55.150,48 zł (którą przeliczył na 22.830,02 CHF po kursie 2,4157 zł), ), 14 kwietnia 2009 r. 88.240,76 zł (którą przeliczył na 31.672,92 CHF po kursie 2,7860 zł) i 14 października 2009 r. 22.060,18 zł (którą przeliczył na 8.175,28 CHF po kursie 2,6984 zł) na rachunek dewelopera. Powód wykorzystał kredyt w całości na cel przewidziany w umowie. Od czasu wybudowania i zakupu mieszkania zaspokaja w nim swoje potrzeby mieszkaniowe. (dowód: zaświadczenia pozwanego, k. 38, zeznania powoda, k. 278-279, 286v) W okresie od 15 września 2008 r. do dnia 15 marca 2023 r. w wykonaniu umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 203.243,18 zł, z czego 194.152,42 zł do 15 września 2022 r. oraz 9.080,82 zł od 16 września 2022 r. do 15 marca 2023 r. (dowód: zaświadczenia pozwanego, k. 38-43, zestawienie pozwanego, k. 124-125) Pismem z 2 listopada 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 194.152,42 zł, tytułem zwrotu nienależnego świadczenia spełnionego przez niego. Powołał się przy tym na nieważność umowy kredytu, wynikającą z wprowadzenia do niej klauzul abuzywnych dotyczących indeksacji. (dowód: pismo powoda, k. 47-48) Pozwany jest następcą prawnym(...) Banku SA. (twierdzenie powoda przyznane przez pozwanego) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o poniższą ocenę dowodów. Niektóre fakty zostały przez strony przyznane wprost albo pośrednio i te Sąd przyjął bez dowodów (art. 229 k.p.c.i230 k.p.c.). Część ustaleń Sąd poczynił w oparciu o dokumenty prywatne, które zostały złożone przez strony w kserokopiach. Złożenie tych kserokopii stanowiło w istocie zgłoszenie twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści. Złożenie przez drugą stronę kserokopii tego samego dokumentu albo odwołanie się do złożonej przez przeciwnika kopii dokumentu było ewidentnym przyznaniem takiego twierdzenia (art. 229 k.p.c.). Natomiast niedoniesienie się danej strony do kserokopii złożonej przez przeciwnika stanowiło nie wypowiedzenie się co do jego twierdzeń o istnieniu dokumentów o wynikającej z kopii formie i treści, które pozwalało uznać je za przyznane, gdyż pozostawały w zgodzie z wynikami rozprawy (art. 230 k.p.c.). Dawało to możliwość przeprowadzenia dowodów z dokumentów, których istnienie, treść i forma zostały przyjęte bez dowodów, tak jakby zostały one złożone w oryginałach. Dokumenty prywatne, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń, nie budziły wątpliwości co do swojej prawdziwości, jak też nie były przez strony podważane pod jakimkolwiek względem. Dlatego Sąd uznał je za w pełni godne zaufania. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd oddalił wnioski pozwanego (k. 86v) o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadkaJ. L., gdyż zostały powołane na potwierdzenie okoliczności, które nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.). Świadek nie miała żadnego udziału w rozmowach poprzedzających podpisanie przedmiotowej umowy kredytu i nie wiedziała, jakie informacje i wyjaśnienia przekazano wówczas powodowi. Jej zeznania na temat tego, jakie procedury w tym zakresie obowiązywały, nie miałyby żadnego znaczenia, gdyż nie zostało wykazane, że w przypadku powoda były one dochowane. Także inne fakty z tezy dowodowej niż związane z zakresem informacji i wyjaśnień udzielonych powodowi przez podpisaniem umowy, nie miały w sprawie żadnego znaczenia. W niniejszej sprawie, z oczywistych względów, znaczenie dla jej rozstrzygnięcia mogły mieć jedynie zeznania powoda i dlatego Sąd dowód z przesłuchania stron ograniczył do nich. Strony są osobami najbardziej zainteresowanymi wynikiem sprawy, skutkiem czego dowód z ich zeznań jest bardzo niepewnym źródłem poznania prawdy. Ponadto w chwili składania przez powoda zeznań minęło ponad piętnaście lat od dnia podpisania umowy kredytu, co musiało mieć negatywny wpływ na możliwość przypomnienia sobie przez niego wszystkich istotnych okoliczności zawarcia umowy i to niezależnie od tego, że fakty te, jako dotyczące bardzo ważnej dla niej kwestii życiowej, mogły się jej mocno wryć w pamięć. Przemawiało to za podejściem do tych zeznań z ograniczonym zaufaniem. Taka ich ostrożna ocena prowadziła do wniosku, że są wiarygodne. W sposobie składania sprawiały wrażenie spontanicznych i szczerych. Powód szczerze przyznawał, że wielu okoliczności nie pamięta. Niska szczegółowość jego zeznań była adekwatna do czasu, jaki upłynął od opisywanych wydarzeń. Jednocześnie w swojej treści zeznania te nie zawierały nielogiczności, a także pozostawały w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie były sprzeczne z żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami. Sąd oddalił wnioski obu stron o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż zmierzały one do ustalenia okoliczności nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.). Podstawy dla takiej oceny będą wynikały z dalszych rozważań. Sąd zważył, co następuje: Powód zgłosił w pozwie żądania ustalenia nieistnienia stosunku prawnego kredytu, wynikającego z umowy kredytu z 22 sierpnia 2008 r. o nr(...), zawartej przez niego z(...) Bankiem SAz powodu jej nieważności oraz zasądzenia nienależnych świadczeń, które spełnił w wykonaniu tej umowy (dla uproszczenia wywodu zarówno pozwany, jak(...) Bank SAbędą dalej nazywani pozwanym albo Bankiem). Jak z tego wynika, żądanie ustalenia z jednej strony jest samodzielnym żądaniem pozwu a z drugiej stanowi przesłankę żądania zapłaty. W związku z tym dotyczy ono kluczowego w sprawie zagadnienia i dlatego należało je ocenić w pierwszej kolejności. Zgodnie zart. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych powoda i występuje wówczas, gdy z jego strony istnieje obiektywna potrzeba ochrony prawnej, np. gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa lub stosunku prawnego albo pozbawieniem go ochrony prawnej albo też zaistniała wątpliwość co do jego istnienia, a jednocześnie nie ma innych środków ochrony prawnej lub są one nieadekwatne do istniejącej obiektywnie potrzeby tej ochrony. Jak podkreśla się w orzecznictwie, ocena istnienia interesu prawnego wymaga zindywidualizowanych, elastycznych kryteriów, uwzględniających celowościowe podstawy powództwa wytoczonego w oparciu oart. 189 k.p.c., a jednym z tych kryteriów jest znaczenie, jakie wyrok ustalający wywarłby na sytuację prawną powoda obecnie i w przyszłości. O występowaniu interesu prawnego w uzyskaniu wyroku ustalającego świadczy możliwość stanowczego zakończenia tym wyrokiem sporu obecnie występującego, jak i sporów, które mogą z kwestionowanego stosunku prawnego wystąpić w przyszłości. Natomiast przeciwko istnieniu interesu prawnego przemawia możliwość uzyskania pełniejszej ochrony praw powoda w drodze innego powództwa (por. z wielu wyroki Sądu Najwyższego z 19 lutego 2002 r., IV CKN 769/00, OSNC 2003/1/13, z 30 listopada 2005 r. III CK 277/05, z 29 marca 2012 r. I CSK 325/11, z 15 maja 2013 r. III CSK 254/12, z 2 lipca 2015 r., V CSK 640/14, nie publ.). Między stronami powstał spór o ważność zawartej przez nie umowy kredytu. Umowa jest przez powoda wykonywana i według jej treści ma być wykonywana do 2038 r. Opierając się na założeniu nieważności umowy, powód wytoczył powództwo o zwrot części spełnionych świadczeń. Jednakże w drodze powództwa o świadczenie nie jest w stanie uzyskać pełnej ochrony swego interesu prawnego, gdyż sam wyrok zasądzający nie usunąłby definitywnie stanu niepewności prawnej, co do tego, czy pozwanemu są należne świadczenia, które nie zostały objęte pozwem i nie mogły zostać nim objęte. Jest to skutkiem faktu, że w orzecznictwie i doktrynie nie ma zgody co do tego, czy prawomocny wyrok zasądzający świadczenie wiąże tylko w zakresie samej sentencji, czy również motywów rozstrzygnięcia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, M. Prawn. 2015, nr 2, s. 85 i z 15 stycznia 2015 r., IV CSK 181/14, nie publ. oraz postanowienie tego Sądu z 9 stycznia 2019 r., sygn. I CZ 112/18, nie publ.). W rezultacie nie ma pewności, że sam wyrok zasądzający świadczenie definitywnie przeciąłby spór o ważność umowy i zagwarantowałby powodowi, że w celu odzyskania świadczeń nieobjętych pozwem, nie będzie zmuszony do wytoczenia kolejnego powództwa. Zatem, sam wyrok zasądzający nie zapewni powodowi takiego samego poziomu ochrony prawnej, jak wyrok ustalający. Interes prawny powoda przejawia się także w tym, że żądanie ustalenia chroniło go na wypadek uwzględnienia zarzutu potrącenia. Jego uwzględnienie prowadziłoby bowiem do oddalenia powództwa o zapłatę. Wyrok ustalający nieważność umowy daje także powodowi pełniejszą ochronę prawną, gdyż w odróżnieniu od wyroku zasądzającego stanowi podstawę wykreślenia hipoteki ustanowionej jako zabezpieczenie spłaty kredytu. Uzasadniało to przyjęcie, że powód ma interes prawny w żądaniu ustalenia. Przechodząc do oceny meritum tego żądania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa umowa kredytu miała charakter umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej. Tego rodzaju umowa wykształciła się w obrocie gospodarczym jako podtyp umowy kredytu. Charakteryzuje się ona tym, że kwota kredytu jest wyrażona w złotych, ale w dniu wypłaty zostaje poddana indeksacji, czyli przeliczeniu na określoną w umowie walutę obcą (walutę indeksacji). Przeliczona na walutę obcą kwota kredytu jest poddana oprocentowaniu według stopy procentowej właściwej dla tej waluty i jest dzielona na raty, które są spłacane w złotych, po ich przeliczeniu z waluty obcej na złote w umówionej dacie płatności rat. Zastosowanie konstrukcji indeksacji, w celu ustalenia salda kredytu i wysokości świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, nie narusza istoty umowy kredytu wyrażonej wart. 69 ust. 1 prawa bankowego, która polega na tym, że bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę środków pieniężnych a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty (por. wyroki Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14, OSNC -ZD 2016/3/49, z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134, z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 14 lipca 2017 r., z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18). Jednak w okolicznościach sprawy nie przesądzało to o ważności przedmiotowej umowy kredytu. Stosownie doart. 3531k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jak z tego wynika,artykuł 3531k.c., wyrażający zasadę wolności (swobody) umów, wyznacza trzy granice tej wolności, którymi są: natura stosunku, ustawa i zasady współżycia społecznego. Natura umowy gospodarczej i generowanego przez nią stosunku sprowadza się generalnie do tego, że wyraża ona i pozwala realizować interes każdej ze stron, ponieważ zaś interesy te bywają przeciwstawne, istotę umowy stanowi uzgodnienie woli stron, wyrażającej ich interesy. Zgoda obydwu stron jest oczywistym wymogiem tak przy zawarciu umowy, jak i przy zmianach jej treści (por. uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91, OSNC 1992/1/1). Osiągnięcie przez strony porozumienia co do wszystkich ważnych dla nich kwestii decydujących o kształcie ich zobowiązań jest więc istotą umowy, a nieuzasadniona możliwość jednostronnego i swobodnego kształtowania przez jedną stronę zobowiązania drugiej strony, tej istoty podważeniem. Sprzeczne z naturą umowy dwustronnie zobowiązującej jest takie jej ukształtowanie, że jedna strona ma nieuzasadnioną swobodę w określeniu zobowiązania drugiej strony. Dlatego, przyznanie w umowie jednej z jej stron prawa do kształtowania zobowiązania drugiej strony musi być uzasadnione i mieć jasne granice, wynikające z tego uzasadnienia. W przypadku umowy kredytu, sprzeczne z jej naturą są takie postanowienia, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. W przypadku umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, jako równoznaczne z postanowieniami wprost pozwalającymi bankowi na samodzielne określenie rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy w zakresie spłaty kredytu, należy ocenić takie, które przyznają mu prawo do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i spłaty rat. Rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do zwrotu kredytu indeksowanego do waluty obcej wyznacza nie tylko wysokość kwoty kredytu w złotych, ale przede wszystkim jej równowartość wyrażona w walucie indeksacji. To ona bowiem, po oprocentowaniu i podziale na raty, podlega spłacie. Jednocześnie, rzeczywisty rozmiar zobowiązania kredytobiorcy do spłaty rat kredytu w złotych wyznacza nie tylko wysokość rat w walucie indeksacji, ale przede wszystkim wysokość rat po przeliczeniu na złote. Zatem, przyznanie bankowi w umowie prawa do jednostronnego i swobodnego określenia kursu waluty w dniu indeksacji i w dniach płatności rat prowadzi do jednostronnego i swobodnego ustalenia przez bank, zarówno wyrażonej w walucie kwoty kapitału, będącej podstawą naliczania oprocentowania, jak i wysokości świadczeń stanowiących realizację zobowiązania kredytobiorcy do spłaty tego kapitału z oprocentowaniem w ratach, czyli głównych elementów wyznaczających rozmiar jego zobowiązania. Co do zasady takie postanowienia stanowią przekroczenie granic swobody stron w kształtowaniu umowy kredytu indeksowanego do waluty. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że jeśli w świetle treści umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej żadne szczególne okoliczności nie uzasadniają prawa banku do swobodnego określenia kursu waluty dla celów indeksacji i spłaty rat, aby umowa taka została ukształtowana w zgodzie z naturą stosunku prawnego, jaki kreuje, musi przewidywać taki sposób ustalenia kursu waluty dla celów indeksacji kwoty kredytu i określenia wysokości rat, który nie będzie miał cech jednostronności i dowolności, a więc będzie niezależny od decyzji banku i obiektywnie weryfikowalny. Przedmiotowa umowa kredytu nie spełnia tych warunków. W § 4 ust. 1a umowy stron przewidziano, że wypłata kredytu nastąpi w złotych przy jednoczesnym przeliczeniu kredytu według kursu kupna dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w Banku w dniu wykorzystania kredytu (transzy). Ponadto w § 9 ust. 2 i 6 umowy postanowiono, że spłata rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych dokonywana jest w złotych po uprzednim przeliczeniu rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych z waluty na złote według kursu sprzedaży dewiz dla CHF, zgodnie z „Tabelą kursów” obowiązująca w banku w dniu spłaty. Umowa nie definiowała bliżej Tabeli kursów i sposobu ustalania w niej kursów. Zatem w żaden sposób nie ograniczała swobody Banku w określaniu kursu franka szwajcarskiego. Mógł on nawet wyznaczać w swojej tabeli osobny kurs dla umów kredytu indeksowanego lub niektórych z nich (np. z określonego okresu czasu lub dla określonego przedziału kwotowego). Oznacza to, że w świetle umowy Bank miał pełną swobodę w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji oraz przeliczenie raty kredytu na złote. Jednocześnie z treści umowy nie wynikało żadne uzasadnienie dla takiego rozwiązania. Również w toku procesu pozwany żadnego przekonującego uzasadnienia w tym przedmiocie nie przedstawił. Podsumowując, zapisy przedmiotowej umowy pozostawiają Bankowi nieuzasadnioną, pełną swobodę w jednostronnym w określeniu kursu, po którym nastąpi przeliczenie kwoty kredytu na walutę indeksacji, jak również kursów, po których ma następować przeliczenie rat z waluty indeksacji na złote. Tym samym postanowienia te dały Bankowi nieuzasadnioną swobodę w jednostronnym określaniu rozmiaru zobowiązania kredytobiorcy do spłaty kredytu. To zaś sprawia, że treść ukształtowanego w ten sposób stosunku prawnego kredytu jest sprzeczna z właściwością (naturą) tego stosunku, co powoduje, że umowa jest sprzeczna z prawem w rozumieniuart. 58 § 1 k.c.i jako taka jest nieważna (co do takiego skutku, por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2011 r., III CZP 119/10, OSNC 2011/9/95). Stwierdzenie bezwzględnej nieważności przedmiotowej umowy na wyżej wskazanej podstawie prawnej czyniło zbędnym rozważanie innych podstaw nieważności. Sąd jednak uznał za celowe dokonanie oceny umowy także pod kątem zarzutu, że jest ona nieważna również z uwagi na zawarte w niej niedozwolone postanowienia umowne. Rozważania w tym zakresie należy rozpocząć od przytoczeniaart. 3851§ 1 k.c.Stanowi on: § 1. Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 2. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. § 4. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie spoczywa na tym, kto się na to powołuje. Powyższy przepis stanowi implementację do polskiego prawa dyrektywy Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej powoływanej jako dyrektywa 93/13). Rodzi to obowiązek dokonywania jego wykładni w taki sposób, który pozwala urzeczywistnić cele tej dyrektywy. Dlatego w ramach tej wykładni należy uwzględniać treść dyrektywy i dotyczące jej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ((...)) (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56). Zart. 3851§ 1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są takie, które: 1) znajdują się w umowie zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem oraz 2) nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione a przy tym 3) kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszając jego interesy oraz 4) nie dotyczą głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, o ile świadczenia te są jednoznacznie określone. Niewątpliwe jest, że przy zawieraniu przedmiotowej umowy kredytu Bank działał jako przedsiębiorca. Równie niewątpliwe jest, że powód zawarł ją jako konsument. Zgodnie zart. 221k.c., za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powód zawarł umowę bez związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą lub zawodową. Kupił mieszkanie w celu zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych i tylko do tego było ono i jest wykorzystywane. Postanowienia umowy kredytu regulujące klauzulę indeksacyjną (§ 2 ust. 1 i 2, § 4 ust. 1a, § 9 ust. 2 i 6 - wszystkie w części przewidującej przeliczanie kwoty kredytu na walutę i rat kredytu wyrażonych w walucie na złote) i ściśle z nią powiązaną klauzulę tabel kursowych (§ 2 ust. 2, § 4 ust. 1a i § 9 ust. 2 i 6 - wszystkie w części przewidującej stosowanie do przeliczeń tabel kursowych pozwanego), nie zostały z powodem indywidualnie uzgodnione. Najlepszym tego dowodem jest to, że były zamieszczone we wzorze umowy, którym posługiwał się Bank. Podkreślenia przy tym wymaga, że postanowieniem indywidualnie uzgodnionym w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.nie jest takie, którego treść konsument potencjalnie mógł negocjować, lecz tylko takie, które rzeczywiście powstało na skutek indywidualnych negocjacji. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie wynegocjowania powyższych klauzul (art. 3851§ 4 k.c.). Klauzula indeksacyjna określa główne świadczenia stron przedmiotowej umowy kredytu. W swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyjaśnił, że warunkami, które określają główny przedmiot umowy w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, są takie, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Przy czym Trybunał wielokrotnie wskazywał, że takie znaczenie mają warunki umowy dotyczące ryzyka kursowego w kredytach indeksowanych i denominowanych do waluty obcej (por. wyroki z 26 lutego 2015 r., C-143/13,B. M.iI.O. M.v.S. V.România SA,(...)2015, nr 2, poz. I-127, pkt 54, z 20 września 2018 r., C-51/17,O.Bank (...). iO.FaktoringK. Z.v.T. I.iE. K..,(...)2018, nr 9, poz. I-750, pkt 68, z 14 marca 2019 r., C-118/17,Z.D.v.E.BankH. Z.., pkt 48, 52 i z 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). W umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej postanowienia regulujące indeksację charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu i stanowią o istocie wynikających z niej zobowiązań stron. Pozwalają one osiągnąć podstawowy cel umowy: obniżyć oprocentowanie kredytu (a więc jego główny koszt) i uczynić go bardziej dostępnym i (pozornie) bardziej atrakcyjnym w zamian za przyjęcie przez kredytobiorcę na siebie całego umownego ryzyka walutowego (kursowego). W tym kontekście są to też postanowienia regulujące cenę kredytu, o której mowa wart. 3851§ 1in finek.c.Dlatego zastrzeżone w umowie kredytu indeksowanego do waluty obcej klauzule, kształtujące mechanizm indeksacji, określają główne świadczenie kredytobiorcy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP 2019/12/115, z 9 maja 2019 r., I CSK 242/18 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Oznacza to, że zapisy klauzuli indeksacyjnej mogły być uznane za niedozwolone postanowienie umowne tylko w razie stwierdzenia, że nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wykładniaart. 3851§ 1 k.c.w zakresie wymogu jednoznacznego sformułowania postanowień określających główne świadczenia stron umowy, jako wyłączającego możliwość uznania ich za niedozwolone, ponownie wymaga odwołania się do orzecznictwa(...). Za reprezentatywny w tym zakresie można uznać wyrok z 20 września 2017 r. w sprawie C-186/16. Trybunał podkreślił w nim, że wymogu przejrzystości warunków umownych nie można zawężać do ich zrozumiałości pod względem formalnym i gramatycznym, lecz przeciwnie, z uwagi na to, że ustanowiony przez dyrektywę 93/13 system ochrony opiera się na założeniu, iż konsument jest stroną słabszą niż przedsiębiorca, między innymi ze względu na stopień poinformowania, ów wymóg wyrażenia warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem i w konsekwencji przejrzystości musi podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego, powinien on być rozumiany jako nakazujący także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu, do którego odnosi się ów warunek, a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach, tak by konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, płynące dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne. Dalej Trybunał, odnosząc się już bezpośrednio do umowy kredytu powiązanego z frankiem szwajcarskim (chodziło o kredyt denominowany, ale dla istoty jego stanowiska nie ma to znaczenia) wskazał, że w przypadku takiej umowy dyrektywa 93/13 nakłada na bank dwa obowiązki. Po pierwsze, kredytobiorca musi zostać jasno poinformowany, że podpisując umowę kredytu, ponosi pewne ryzyko kursowe, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty, w której otrzymuje wynagrodzenie. Po drugie, bank musi przedstawić ewentualne wahania kursów wymiany i ryzyko wiążące się z zaciągnięciem kredytu w walucie obcej, zwłaszcza w przypadku, gdy konsument będący kredytobiorcą nie uzyskuje dochodów w tej walucie. Uogólniając te wymagania(...)podkreślił, że wymóg wyrażenia warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem oznacza, że w wypadku umów kredytowych instytucje finansowe muszą zapewnić kredytobiorcom informacje wystarczające do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący spłaty kredytu w tej samej walucie obcej, co waluta, w której kredyt został zaciągnięty, musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości wzrostu lub spadku wartości waluty obcej, w której kredyt został zaciągnięty, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych (por. wyrok z 20 września 2017 r., C-186/16,R.P. A.i in. v.(...) SA,(...)2017, nr 9, poz. I-703, pkt 44, 45, 50 i 51 oraz powołane tam wyroki). Jest oczywiste, że w świetleart. 6 k.c., to na pozwanym spoczywał obowiązek udowodnienia spełnienia wymogów pozwalających uznać, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Na tę okoliczność pozwany zaoferował zeznania świadka i zapisy przedmiotowej umowy kredytu. Z przyczyn, o których była wyżej mowa, zeznania świadka były nieprzydatne do dokonania ustaleń w tym zakresie. Także zapisy umowy nie pozwalały na przyjęcie jednoznaczności klauzuli indeksacyjnej. Po pierwsze, klauzula indeksacyjna stanowiła główny wyróżnik i oś umowy, dlatego mechanizm jej działania powinien być w niej opisany w taki sposób, aby jasne było jego fundamentalne znaczenie i aby przejrzyście została ujawniona jego istota i wszystkie konsekwencje. Tymczasem w przedmiotowej umowie omawiana klauzula nie została jasno sformułowana a przy tym została poszatkowana a jej elementy poprzeplatane postanowieniami regulującymi klauzulę tabel kursowych i umieszczone w różnych miejscach umowy. Wymóg jednoznaczności nie został dochowany także z uwagi na niską komunikatywność użytych przy formułowaniu klauzuli zdań. Są one niezrozumiałe dla przeciętego konsumenta. Taki sposób zapisania klauzuli powodował, że konieczne było szczególnie jasne i dokładne ustne objaśnienie powodowi jej postanowień - na co pozwany nie przedstawił dowodów. Po drugie, oświadczenia zawarte w § 11 ust. 4 i 5 umowy mają charakter blankietowy i nie pozwalają na ustalenie, jakie konkretne informacje kryją się za ich ogólnikowymi sformułowaniami. Z ich treści nie wynika dokładny zakres udzielonych wyjaśnień, czy były one rzetelne, zwłaszcza w zakresie istoty i rozmiaru ryzyka walutowego i czy zostały przekazane w sposób zrozumiały dla przeciętnego konsumenta. Na podstawie samego brzmienia § 11 ust. 4 i 5 umowy nie sposób było zatem przyjąć, że Bank wypełnił wobec powoda swój obowiązek informacyjny w sposób, o jakim mowa w orzecznictwie(...). Podkreślenia wymaga, że w tym zakresie nie byłaby wystarczająca informacja, że kurs franka może wzrosnąć, czy nawet wyjaśnienie, że spowoduje to nie tylko wzrost raty kredytu w złotych, ale też wyrażonego w złotych salda zadłużenia. Wymóg rzetelności nakazywał pokazanie konsekwencji, jakie będzie nieść wzrost kursu w okresie, na który umowa miała być zawarta. Wymagało to pokazania dotychczasowego kształtowania się kursu franka szwajcarskiego w długim okresie (co najmniej takim samym, jak ten, na jaki miała zostać zawarta umowa) w stosunku do złotego i innych reprezentatywnych walut krajów rozwijających się (z uwagi na brak rynkowych kursów złotego z okresu sprzed transformacji ustrojowej) i zbudowanie symulacji opartej na analogicznym wzroście kursu w przyszłości. Przede wszystkim jednak, w ramach obowiązku informacyjnego konieczne było uprzedzenie powoda o znacznym ryzyku gwałtownego wzrostu kursu franka szwajcarskiego. Gospodarkę światową cyklicznie dotykają różnej natury kryzysy. W takich okresach w krajach o słabszych od szwajcarskiej gospodarce, takich jak Polska, waluty miejscowe osłabiają się względem franka szwajcarskiego i to niekiedy bardzo gwałtownie. Podobnie dzieje się w przypadku lokalnych kryzysów gospodarczych obejmujących tylko dany kraj lub region. Dlatego, wyjaśniając powodowi ryzyko kursowe, należało przywołać znane z historii kryzysy, które wywołały skokowy lub szybki wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do walut innych krajów i uświadomić mu, że prawdopodobieństwo zmaterializowania się w Polsce takiego niekorzystnego scenariusza jest tym wyższe, im dłuższy jest okres kredytowania. W dacie zawarcia przedmiotowej umowy, pojawienie się w perspektywie kolejnych 30 lat co najmniej dwóch, trzech kryzysów gospodarczych powodujących gwałtowny wzrost kursu franka szwajcarskiego, było praktycznie pewne. Dlatego konieczne było wyjaśnienie powodowi, w jaki sposób wzrost kursu wywołany takim kryzysem może wpłynąć na jego zadłużenie i obciążenia finansowe na różnych etapach wykonywania umowy. Podkreślenia wymaga, że wyjaśniając rozmiar ryzyka kursowego pozwany mógł posługiwać się przykładami z krajów, gdzie wcześniej doszło do napięć społecznych spowodowanych udzielaniem przez banki kredytów powiązanych z kursem franka szwajcarskiego (np. z Australii czy Włoch). Po trzecie, doradczyni klienta nie tylko nie wypełniła w stosunku do powoda obowiązku informacyjnego w zakresie ryzyka walutowego, ale jeszcze wprowadziła go w błąd, pomniejszając to ryzyko przez bezpodstawne zapewnienia o stabilności kursu franka szwajcarskiego. Po czwarte, żaden zapis umowy nie uprzedzał powoda, że nie przewiduje ona żadnej górnej granicy wzrostu raty kredytu w złotych, jak też wzrostu wyrażonego w złotych zadłużenia z tytułu niespłaconego kapitału, spowodowanych aprecjacją franka. Jednocześnie zapisy umowy dotyczące wysokości sumy hipoteki sugerowały, że górną granicą jego ryzyka majątkowego jest 441.300 zł. Był to także element wprowadzający w błąd. W wyniku powyższych rozważań Sąd przyjął, że postanowienia umowy, regulujące klauzulę indeksacyjną, nie są sformułowane w sposób jednoznaczny, a to, mimo że określają główne świadczenie stron, otwierało drogę do ich oceny pod kątem abuzywności. W odróżnieniu od klauzuli indeksacyjnej, klauzula tabel kursowych nie określa głównych świadczeń stron umowy. Jej postanowienia dotyczą jedynie sposobu ustalania kursu franka szwajcarskiego, jako waluty indeksacji przy wypłacie kredytu i spłacie rat. Nie decydowała więc w żadnym zakresie o charakterze tej umowy, a jedynie o sposobie jej wykonywania i to od strony czysto technicznej. Możliwe było całkowicie odmienne ukształtowanie sposobu określania kursu franka szwajcarskiego na potrzeby wykonywania umowy bez zmiany jej istoty, jako kredytu indeksowanego do waluty obcej. W związku z tym klauzula ta podlegała kontroli pod kątem abuzywności niezależnie od tego, czy była jednoznacznie określona. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza dwuelementowe kryterium oceny, czy postanowienie umowy, kształtujące prawa i obowiązki konsumenta, ma charakter niedozwolony. Elementami tymi są sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. „Dobre obyczaje” to klauzula generalna, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści umowy w świetle norm pozaprawnych. Chodzi przy tym o normy moralne i obyczajowe, akceptowane powszechnie albo w określonej sferze, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem itp. Przez dobre obyczaje należy zatem rozumieć pozaprawne reguły postępowania wyznaczane przez etykę, moralność i społecznie aprobowane zwyczaje. W obrocie konsumenckim są to więc takie wymogi jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, lojalność, rzetelność czy fachowość. Sprzeczne z dobrymi obyczajami będą postanowienia umów, które nie pozwalają na realizację tych wartości. W szczególności dotyczy to takich postanowień, za pomocą których przedsiębiorca nielojalnie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób nieuwzględniający jego słusznych interesów (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008/7–8/87). Rażące naruszenie interesów konsumenta jest elementem oceny, które wprowadza wymóg prawnie istotnego stopnia sprzeczności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami. Ustawodawca posłużył się wart. 3851k.c.pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co mogłoby sugerować ograniczenie stosowania tego przepisu tylko do przypadków bardzo poważnych, skrajnych. Jednak wart. 3 ust. 1dyrektywy 93/13 ta sama przesłanka została określona jako spowodowanie poważnej i znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji wymóg dokonywania wykładniart. 3851k.c.w zgodzie z postanowieniami i celem dyrektywy 93/13 powoduje konieczność rozszerzającej wykładni pojęcia rażącego naruszenia interesów konsumenta, celem objęcia nim również przypadków naruszeń poważnych, choć nie rażących w tradycyjnym rozumieniu tego słowa w polskim prawie cywilnym. Rażące naruszenie interesów konsumenta ma więc miejsce, gdy postanowienia umowy poważnie odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, skutkując nieusprawiedliwioną dysproporcją na niekorzyść konsumenta. Podsumowując powyższe uwagi, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami rażąco naruszają interesy konsumenta takie postanowienia umowne, które, przez nielojalne, nierzetelne, czy nieuczciwe wykorzystanie zaufania konsumenta i braku po jego stronie odpowiedniej wiedzy, powodują poważną, nieusprawiedliwioną nierównowagę kontraktową na korzyść przedsiębiorcy. Przed przystąpieniem do oceny klauzul indeksacyjnej i tabel kursowych zawartych w przedmiotowej umowie pod kątem zgodności z dobrymi obyczajami, należy jeszcze podkreślić, że zgodnie zart. 3852k.c., oceny tej dokonuje się według stanu z chwili podpisania umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Zatem, przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru postanowienia umownego nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była przez strony wykonywana (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2 i powołane tam orzeczenia). W szczególności nie jest ważne, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikały z korzystnego dla niego brzmienia postanowień umownych. Innymi słowy, jeśli zapisy umowy dawały przedsiębiorcy możliwość naruszenia interesów konsumenta, dla przyjęcia ich niedozwolonego charakteru nie jest istotne, czy przedsiębiorca z tych zapisów skorzystał lub chciał skorzystać. Dlatego w sprawie nie miało znaczenia, w jaki sposób pozwany ustalał i ustala kurs waluty, w szczególności czy robił to rzetelnie i uczciwie. Oceniając klauzulę indeksacyjną, w pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że za jej pomocą powód został obciążony całością ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego w całym okresie umowy. W umowie stron klauzula indeksacyjna została wprowadzona obok klauzuli zmiennego oprocentowania i bardzo znacznie podniosła umowne ryzyko powoda. W przypadku klauzuli zmiennego oprocentowania wzrost oprocentowania kredytu prowadzi do wzrostu wysokości raty, jednak nie rośnie saldo zadłużenia kredytobiorcy. Tymczasem w przypadku klauzuli indeksacyjnej, wzrost kursu waluty oznacza jednoczesny wzrost wysokości raty w złotych i pozostałego do spłaty zadłużenia wyrażonego w złotych. Przy czym w umowie stron obciążające powoda ryzyko tego wzrostu nie jest w żaden sposób ograniczone. Takie ukształtowanie klauzuli indeksacyjnej było nieakceptowalne z punktu widzenia zasad uczciwości i rzetelności, gdyż ryzyko znacznej aprecjacji franka szwajcarskiego w okresie, na jaki umowa została zawarta, było bardzo wysokie. Skutkiem nałożenia na powoda całości ryzyka aprecjacji franka szwajcarskiego było bardzo nierównomierne i niesprawiedliwe rozłożenie ogólnego ryzyka ponoszonego przez obie strony w związku z zawarciem umowy. W świetle jej postanowień Bank ryzykował stratę znacznej części kapitału kredytu w przypadku szybkiego i radykalnego spadku wartości franka szwajcarskiego w stosunku do złotego. Biorąc pod uwagę realia ekonomiczne, było to ryzyko znikome. Bank ryzykował też tym, że powód stanie się niewypłacalny. Jednak ryzyko to w znacznym stopniu ograniczył przez uzyskanie hipoteki na jego nieruchomości. Tymczasem sytuacja powoda przedstawiała się zupełnie inaczej. Umowa nie dawała mu żadnych skutecznych narzędzi zapobieżenia negatywnym skutkom gwałtownej aprecjacji franka. W wyniku wzrostu jego kursu wysokość jego zobowiązania w przeliczeniu na złote mogła przewyższyć nie tylko wartość nieruchomości, ale i całego jego majątku. Ponadto wzrost kursu mógł spowodować po jego stronie brak możliwości spłaty rat, nawet przy niezmienionym poziomie jego realnych dochodów. Wyżej przedstawiony rozkład ryzyka obu stron był tym bardziej nieakceptowalny, że Bank mógł (i czynił to) zabezpieczać się przed ryzykiem zmian kursowych pozaumownie (przez odpowiednie operacje na rynku finansowym), natomiast powód praktycznie nie miał takiej możliwości. Bank mógł też redukować negatywne skutki ziszczenia się swego ryzyka umownego przez niwelowanie strat z danej umowy, czy w danym segmencie działalności zyskami z innych umów, czy segmentów. Wprowadzenie do umowy stron klauzuli indeksacyjnej nastąpiło z wykorzystaniem przewagi kontraktowej Banku i zaufania, jakim się u powoda cieszył. Bank, dysponując nieporównywalnie większymi niż on możliwościami oceny ryzyka wiążącego się z indeksacją oraz mogąc, w przeciwieństwie do niego, efektywnie zabezpieczać się przed nim, wprowadził do umowy klauzulę indeksacyjną w kształcie, w którym chroniła jedynie jego własny interes, kosztem wystawienia powoda na bardzo znaczne ryzyko ekonomiczne. Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że klauzula indeksacyjna w sposób niesprawiedliwy, nielojalny i nieuczciwy prowadziła do poważnego i nieusprawiedliwionego uprzywilejowania pozycji Banku w przedmiotowej umowie kredytu. Stanowiła więc niedozwolone postanowienie umowne. Odnośnie do klauzuli tabel kursowych trzeba wskazać, że postanowienia umowne, uzależniające wysokość kredytu w walucie indeksacji i wysokość rat w złotych od woli banku, bez wskazania ograniczeń umownych w postaci skonkretyzowanych, obiektywnych kryteriów zmian stosowanych kursów walutowych, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, z 27 lutego 2019 r., II CSK 19/18, z 4 kwietnia 2019 r., III CSK 159/17, OSP z 2019/12/115, z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18, OSNC 2020/7-8/64, z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Podkreślenia także wymaga, że te same argumenty, które zostały wyżej przytoczone, jako decydujące o nieważności umowy z powodu jej sprzeczności z prawem, przemawiają także za niedozwolonym charakterem klauzul tabel kursowych i indeksacyjnej. Z tych przyczyn klauzule indeksacyjną i tabel kursowych Sąd uznał za niedozwolone postanowienia umowne, o których mowa wart. 3851§ 1 k.c. Art. 3851§ 1 k.c.wprowadza sankcję niezwiązania konsumenta niedozwolonymi postanowieniami umownymi. W okolicznościach sprawy prowadziło to do nieważności przedmiotowej umowy kredytu. Brak związania konsumenta niedozwolonym postanowieniem umownym oznacza, że nie wywołuje ono żadnych skutków prawnych od samego początku i z mocy samego prawa, co sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Konsument może następczo udzielić świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną albo podjąć decyzję przeciwną (odmówić zgody), co spowoduje trwałą bezskuteczność (nieważność) niedozwolonego postanowienia. Jeżeli umowa bez klauzuli abuzywnej nie może wiązać stron, dzieli los klauzuli. W sytuacji, w której klauzula abuzywna stała się definitywnie bezskuteczna (nieważna) wskutek odmowy jej potwierdzenia przez konsumenta, o obowiązywaniu umowy decyduje to, czy weszła w jej miejsce jakaś regulacja zastępcza. To zaś zależy od tego, czy całkowita i trwała bezskuteczność (nieważność) umowy naraża konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czemu może on wiążąco zaprzeczyć, sprzeciwiając się utrzymaniu umowy (por. uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, OSNC 2021/9/56 i powołane tam orzecznictwo(...)). Powód świadomie i swobodnie odmówił wyrażenia zgody na wyżej wskazane klauzule abuzywne, czego wyrazem był już pozew i co potwierdził w toku rozprawy. Spowodowało to trwałą bezskuteczność (nieważność) tych klauzul. Funkcjonowanie przedmiotowej umowy kredytu bez ich postanowień nie było możliwe. Klauzula indeksacyjna decyduje o istocie przedmiotowej umowy. Usunięcie jej doprowadziłoby do zaniknięcia ryzyka kursowego, które jest bezpośrednio związane z indeksacją kredytu do waluty (por. wyrok(...)z dnia 3 października 2019 r., C-260/18,K. D.iJ. D.v.R.Bank (...), pkt 44). Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134 i z 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, nie publ., z 10 maja 2022 r.,(...)285/22, OSNC ZD 2022/4/45). Wyłączenie z umowy klauzuli indeksacyjnej spowodowałoby niemożność określenia oprocentowania kredytu. W takiej sytuacji kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych, przy braku adekwatnych do tego mechanizmów wyznaczania oprocentowania. W tym celu nie można byłoby wykorzystać postanowień umowy dotyczących oprocentowania opartego o stawkę LIBOR 3M CHF (§ 8), gdyż ze swej istoty jest ona właściwa tylko dla franka szwajcarskiego. Oparcie w umowie stron oprocentowania kredytu w złotych na stawce LIBOR 3M CHF tworzyłoby z niej prawną i ekonomiczną hybrydę, która byłaby nie do pogodzenia z naturą umowy kredytu, która zakłada, że jego oprocentowanie jest oparte o wyznaczniki właściwe dla waluty kredytu. Nie istnieją i z istoty rzeczy nie mogą istnieć umowy kredytu oparte na odmiennym założeniu. Wysokość stopy oprocentowania kredytu jest bowiem ceną tylko tego pieniądza, w którym kredyt jest udzielany, a nie jakiegokolwiek. Niemożność określenia oprocentowania powodowałaby, że umowa nie spełniałaby wymogów umowy kredytu. W konsekwencji powyższych uwag należało uznać, że wyeliminowanie z przedmiotowej umowy kredytu niedozwolonych postanowień umownych prowadzi do jej nieważności. Powód, uprzedzony o możliwych, negatywnych skutkach nieważności umowy kredytu, sprzeciwił się jej utrzymaniu. Jego oświadczenie zostało złożone w oparciu o pełną, dostępną wiedzę i świadomość konsekwencji nieważności umowy. Powodowało to jej definitywną nieważność. Podsumowując całość dotychczasowych rozważań, Sąd uznał, że przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna na podstawieart. 58 § 1 k.c.z powodu sprzeczności zart. 3531k.c.Sąd doszedł też do wniosku, że nawet gdyby umowę uznać za ważną w świetleart. 3531k.c., to i tak do jej nieważności prowadzi wyeliminowanie z niej niedozwolonych postanowień umownych, gdyż w ten sposób zostaje pozbawiona elementów decydujących o istocie umowy kredytu indeksowanego, a więc umowy, której zawarcie było wolą stron. Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku. W związku z nieważnością umowy należało rozważyć jej konsekwencje. Zgodnie zart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z koleiart. 410 § 1 k.c.stanowi, że powyższy przepis stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Stosownie zaś doart. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Świadczenie spełnione w wykonaniu nieważnej czynności prawnej jest objęte ostatnią z wymienionych wart. 410 § 2 k.c.kondykcji - czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (condictio sine causa). W przypadku nieważności umowy kredytu kredytobiorcy i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w jej wykonaniu (por. wyżej powoływana uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., III CZP 6/21). W okresie objętym żądaniem zapłaty w wykonaniu nieważnej umowy kredytu powód zapłacił pozwanemu 203.243,18 zł. Zatem roszczenie o zapłatę było zasadne. Przeciwko roszczeniu o zapłatę pozwany zgłosił jako ewentualne zarzuty: potrącenia i zatrzymania. Sąd uznaje, że podniesienie zarzutu potracenia jako ewentualnego jest dopuszczalne (por. wyroki Sądu Najwyższego z 1 grudnia 1961 r., 4 CR 212/61, OSP 1962/11/293, z 22 listopada 1968 r., I CR 538/68, OSN 1969/11/204 i z 14 czerwca 2013 r., V CSK 389/12 oraz postanowienie z 9 sierpnia 2016 r., II CZ 83/16, nie publ.). Takie samo stanowisko Sąd zajmuje co do zarzutu zatrzymania. Zarzuty te były jednak nieskuteczne z następujących względów. Stosownie doart. 498 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2). Pozwany zgłosił zarzut potracenia w piśmie procesowym skierowanym do pełnomocnika powoda, który jednak nie miał umocowania do przyjęcia w imieniu swego mandanta takiego oświadczenia (por. k. 70). Już tylko z tego względu zarzut nie mógł być skuteczny. Sąd nie podziela też stanowiska pozwanego, że zart. 2031§ 3 k.p.c.wynika, że materialnoprawne oświadczenie woli o potrąceniu może być złożone jedynie w piśmie procesowym. Z przepisu tego wynika jedynie, że procesowy zarzut potracenia może zostać podniesiony tylko w piśmie procesowym. Nie ma jednak podstaw do wniosku, że przepis ten przewiduje, że procesowy zarzut potrącenia musi być połączony w jednym piśmie z materialnoprawnym oświadczeniem o potraceniu. Nie można uznać, że przepis procesowy -art. 2031k.p.c.reguluje zagadnienie materialnoprawne, jakim jest sposób składania oświadczeń woli i wprowadza w tym zakresie jakieś modyfikacje. W okolicznościach sprawy prowadziło to do wniosku, że gdyby nawet przyjąć, że pełnomocnik powoda był umocowany do przyjęcia oświadczenia woli o potrąceniu, skuteczność jego dokonania nie została wykazana. Procesowy zarzut potrącenia z natury rzeczy jest wtórny wobec materialnoprawnego oświadczenia woli o dokonaniu potrącenia. Może więc zostać skutecznie zgłoszony równocześnie ze złożeniem oświadczenia woli o potrąceniu lub później, natomiast nie może być podniesiony wcześniej, gdyż wówczas jest bezprzedmiotowy. W tej sytuacji, skoroart. 2031§ 2 k.p.c.ogranicza możliwość zgłoszenia procesowego zarzutu potracenia do chwili wdania się przez pozwanego w spór, to oczywiste jest, że materialnoprawna czynność potrącenia musi być albo wcześniejsza albo równoczesna. Chwilą wdania się przez pozwanego w spór w piśmie procesowym jest moment nadania do sądu pisma, w którym merytorycznie sprzeciwia się żądaniu pozwu (art. 165 § 2 k.p.c.). Z kolei chwilą, w której dokonuje się potrącenie w wyniku oświadczenia woli pozwanego, jest moment, w którym oświadczenie o potrąceniu dociera do powoda w taki sposób, że może zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Zatem, pismo procesowe pozwanego, zawierające jednocześnie oświadczenie woli o potraceniu i zarzut potrącenia, aby spełniło wymogiart. 2031§ 2 k.p.c., winno zostać nadane do sądu nie wcześniej niż w dniu, w którym dotarło już do powoda w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. W przeciwnym razie powstaje sytuacja, że procesowy zarzut potrącenia jest nieskuteczny, gdyż zostaje zgłoszony zanim dokonało się potrącenie. Oczywiste jest, że to pozwany winien wykazać skuteczność zgłoszenia przez siebie zarzutu potracenia w wyżej wskazanym aspekcie czasowym. Pozwany w żaden sposób nie udokumentował tego, że odpowiedź na pozew dotarła do pełnomocnika powoda zanim nadał ją do sądu. Nie ma nawet pewności, że w dacie, w której pismo to dotarło do sądu zostało już odebrane przez pełnomocnika powoda. W tej sytuacji nie można było przyjąć, ze zarzut potrącenia został skutecznie złożony. Ponowne zgłoszenie zarzutu potrącenia w piśmie z 9 czerwca 2023 r. (k. 214) i ustnie na rozprawie (k. 286v) nie mogło odnieść skutku, gdyż nastąpiło z naruszeniem zakazu podnoszenia go po wdaniu się w spór co do istoty sprawy i w formie ustnej (art. 2031§ 2 i 3 k.p.c.). Odnośnie do zarzutu zatrzymania, zgodnie zart. 496 k.c., który na mocyart. 497 k.c.ma zastosowanie w wypadku nieważności umowy wzajemnej, jeżeli wskutek odstąpienia od umowy strony mają dokonać zwrotu świadczeń wzajemnych, każdej z nich przysługuje prawo zatrzymania, dopóki druga strona nie zaofiaruje zwrotu otrzymanego świadczenia albo nie zabezpieczy roszczenia o zwrot. Prawo zatrzymania przysługuje tylko stronom umowy wzajemnej, a umowa kredytu nie jest umową wzajemną. Umowa dwustronnie zobowiązująca jest umową wzajemną tylko wówczas, gdy jej strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej (art. 487 § 2 k.c.). Oznacza to, że strony spełniają świadczenia ekwiwalentne, ale których przedmiot jest różny. Ten różny przedmiot świadczeń jest istotą umowy wzajemnej. W umowie kredytu przedmiot świadczeń obu stron jest identyczny, gdyż są nim pieniądze. Nie jest więc ona umową wzajemną i nie jest objęta hipoteząart. 496 k.c. Nie ma podstaw do stosowaniaart. 496 k.c.do umowy kredytu w drodze wykładni. W przypadku nieważności takiej umowy i konieczności zwrotu wzajemnych świadczeń, właściwą i wystarczającą ochronę zapewnia jej stronom możliwość dokonania potrącenia i zgłoszenia zarzutu potrącenia. Jeśli z jakiegoś względu potrącenie nie jest możliwe albo nie zostało dokonane, nie ma powodu, żeby pozwany mógł się wstrzymywać ze spełnieniem świadczenia, do którego jest zobowiązany. Zarzut zatrzymania był nieskuteczny także z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Zgodnie zart. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Powód spłacił już prawie cały otrzymany kapitał kredytu. Za sprzeczne z zasadami słuszności, uczciwości i sprawiedliwości trzeba uznać, towarzyszące prawu zatrzymania założenie, że konsument musi ponownie zgromadzić całą kwotę kapitału, niezależnie od tego jaką kwotę już spłacił, aby móc skutecznie dochodzić od banku zwrotu nienależnych świadczeń. W końcu podkreślenia wymaga, że uznanie zgłoszonego przez pozwanego zarzutu zatrzymania za skuteczny uniemożliwiałoby osiągnięcie celów dyrektywy 93/13, a więc byłoby sprzeczne z zasadą efektywnej ochrony konsumentów. Z tych względów Sąd uznał zarzuty potrącenia i zatrzymania za nieskuteczne. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie. Stosownie doart. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast w myślzdania pierwszego § 2 art. 481 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Opóźnienie ma miejsce wówczas, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie. Roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Zgodnie zart. 455 k.c., jeśli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Pismo powoda z 2 listopada 2022 r. stanowiło skuteczne wezwanie do wykonania, o którym mowa wart. 455 k.c., ale tylko w zakresie wskazanej w nim kwoty 194.152,42 zł. Ustalony w nim termin 7 dni spełniał wymogi zart. 455 k.c.W tej sytuacji, przyjmując trzy dni na wysłanie i doręczenie pisma, żądanie odsetek za opóźnienie od 16 listopada 2023 r. było uzasadnione. Co do części roszczenia przewyższającej 194.152,42 zł, rolę wezwania spełniło dopiero doręczenie pozwanemu odpisu pisma powoda z 19 maja 2023 r., co nastąpiło 31 maja 2023 r. Wymóg niezwłoczności zart. 455 k.c.spełniłaby zapłata dokonana w ciągu 7 dni. W tym zakresie żądanie odsetek za opóźnienie było więc uzasadnione od 8 czerwca 2023 r. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w punkcie 2 wyroku. W punkcie 3 Sąd oddalił nieuzasadnioną część żądania odsetkowego. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w punkcie 4 wyroku na podstawieart. 100 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, gdyż powód uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Na poniesione przez powoda koszty składały się opłata od pozwu 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika - radcy prawnego 10.800 zł. SSO Marcin Garcia Fernandez

15/351000/7020003/C

Sąd Okręgowy w Poznaniu

XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny

151025000002021_IV_U_000572_2023_Uz_2024-01-19_001

IV U 572/23

2024-01-10 01:00:00.0 CET

2024-03-05 18:30:05.0 CET

2024-03-05 13:17:05.0 CET

15102500

2021

SENTENCE, REASON

IV U 572/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska Protokolant: st. sekr. sąd. Emilia Witkowska – Marciniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 roku w Toruniu sprawy D. B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o wszczęcie postępowania i o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne na skutek od

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Zielińska" xPublisher="magziesoto" xEditorFullName="Magdalena Zielińska" xEditor="magziesoto" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/102500/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="000572" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>IV U 572/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 10 stycznia 2024 roku</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Emilia Witkowska – Marciniak</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 roku w Toruniu</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>D. B.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx>Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>T.</xAnon></xBx></xText> <xText>o wszczęcie postępowania i o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne</xText> <xText>na skutek odwołania <xAnon>D. B.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w <xAnon>T.</xAnon></xText> <xText>z dnia 15 czerwca 2023 roku nr <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>oddala odwołanie w części dotyczącej wydania indywidualnej interpretacji; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>żądanie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne, zgodnie z wnioskiem ubezpieczonej z dnia 18 maja 2023 roku, przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w <xAnon>T.</xAnon> do rozpoznania; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>nie obciąża ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego w części oddalającej odwołanie. </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center">Sędzia Danuta Domańska</xText> <xText><xBx>IV U 572/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z dnia 15 czerwca 2023 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>T.</xAnon> odmówił <xBx><xAnon>D. B.</xAnon> wszczęcia postępowania w związku z jej wnioskiem z 18.05.2023r. w zakresie podstawy określenia składki zdrowotnej w 2022r.</xBx></xText> <xText>Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji wskazał, że wnioskodawczyni, jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w roku 2022, przekazała dokumenty rozliczeniowe z naliczoną składką na ubezpieczenie zdrowotne, wyliczoną według wykazanej formy opodatkowania, to jest zasady ogólne - podatek liniowy. ZUS podał, że zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 590) w odniesieniu do komornika stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink> ( Dz. U. z 2022r. poz.2647 ze zm.) oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> ( zwanej dalej ustawą o sus) oraz ustawy zdrowotnej dotyczące osób prowadzących działalność gospodarczą. Przepis ten oznacza, że w odniesieniu do komorników sądowych stosuje się wprost przepisy wskazanych w nim ustaw regulujących zasady ustalania wysokości składek, jakie zostały określone dla osób prowadzących działalność gospodarczą. Nieistotne jest zatem, że komornicy sądowi nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2023 r. poz. 221)., której to okoliczności ZUS nie kwestionował.</xText> <xText>Argumentacja więc dotycząca istoty działalności komorników i charakteru prawnego tej działalności nie mają znaczenia dla określenia statusu komornika na gruncie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>. Komornik sądowy, jakkolwiek nie jest przedsiębiorcą, to dla celów ubezpieczeń społecznych, jak i ubezpieczenia zdrowotnego, został zrównany pod względem tak obowiązków, jak i uprawnień z osobami, które prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy - Prawo przedsiębiorców. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, w odniesieniu do osób o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, określa podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne w art. 81 ust. 2 i 2b (podstawa roczna) i ust. 2c-2d (podstawa miesięczna) - w odniesieniu do ubezpieczonych opodatkowujących przychody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych. Przychody komorników, w myśl powołanego art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych dla celów podatkowych są traktowane jako przychody z działalności gospodarczej. Dlatego też przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, w zakresie w jakim odwołują się do osób, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, powinny być stosowane również do komorników sądowych.</xText> <xText>ZUS wskazał też, że art.81 ust. 2 ustawy zdrowotnej stanowi, że roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, opłacających podatek dochodowy na zasadach ogólnych, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19910800350" xTitle="Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych" xAddress="Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350">ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych</xLexLink>, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego, zwanego dalej,, rokiem składkowym”.</xText> <xText>W myśl art. 81 ust. 2za ustawy zdrowotnej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne m. in. osób prowadzących działalność pozarolniczą, z której przychody nie są przychodami z działalności gospodarczej, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym RP ,, Monitor Polski”. Składka obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku kalendarzowego. <xBx>ZUS wskazał, iż nietrafne jest więc zapatrywanie, jakoby do komorników sądowych zastosowanie miał mieć wyżej wymieniony artykuł. Przepis ten jest bowiem stosowany jedynie do tych osób prowadzących działalność pozarolniczą, z której przychody nie są przychodami z działalności gospodarczej.</xBx></xText> <xText>Reasumując, organ rentowy uznał, iż do komorników traktowanych na gruncie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>, jako osób prowadzących działalność gospodarczą, należy ustalać wysokość podstawy wymiaru składki zdrowotnej w ścisłym powiązaniu z ich formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów/przychodów z działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów podatkowych, czyli na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej.</xText> <xText>ZUS wskazał też, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 61 a;art. 61 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 61a § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego</xLexLink>, gdy żądanie o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 61" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 61</xLexLink>, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Natomiast zgodnie z art. 83b ust. 1 ustawy systemowej, jeżeli przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink> przewidują wydanie postanowienia kończącego postępowanie w sprawie, Zakład wydaje decyzję. W świetle art. 123 ustawy systemowej, w sprawach uregulowanych ustawą stosuje się przepisy <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">Kodeksu postępowania administracyjnego</xLexLink>, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zatem z uwagi na rozliczenie składki zdrowotnej za rok 2022 przez wnioskodawczynię zgodnie obowiązującymi ją przepisami, a tym samym brakiem sporu, ZUS odmówił wszczęcia postępowania w przedmiocie podstawy określenia składki zdrowotnej w 2022 r.</xText> <xText>W odwołaniu od powyższej decyzji <xAnon>D. B.</xAnon> wniosła o jej zmianę poprzez nakazanie wszczęcia przez ZUS postępowania w zakresie stwierdzenia, że jako płatnik składek będący komornikiem sądowym, przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 r. ma wobec płatnika składek zastosowanie dyspozycja <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie <xLexLink xArt="art. 61 a;art. 61 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 61a § 1 k.p.a.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink>, jak też naruszenie art. 83 ust. 1 w/w ustawy. Wnioskodawczyni podniosła, że organ w żadnym zakresie nie wyjaśnił przesłanek leżących u podstaw odmowy wszczęcia postępowania w sprawie, w szczególności, że żądanie płatnika dotyczące stwierdzenia, że jako komornik sądowy przy ustalaniu składki na ubezpieczenie zdrowotne podlega dyspozycji art. 81 ust. 2 za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowej ze środków publicznych, odnosi się bezpośrednio do kwestii objętych dyspozycjami <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> - co powoduje, że organ winien był wszcząć postępowanie i wydać decyzję merytoryczną w sprawie. Powyższe stanowisko, zdaniem wnioskodawczyni, znalazło dodatkowe potwierdzenie w samej treści uzasadnienia decyzji, w którym organ dokonał <xIx>de facto</xIx> merytorycznej oceny i interpretacji sprawy w kontekście wątków zgłoszonych przez płatnika w jego wniosku. Przy tym jednak organ zamiast wydania decyzji podlegającej kontroli sądu w jej warstwie merytorycznej, niezasadnie zdecydował o wydaniu decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania. Dodatkowo w treści uzasadnienia decyzji ZUS nie wyjaśnił podstawy i przesłanek do zastosowania <xLexLink xArt="art. 61 a;art. 61 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 61a § 1 k.p.a.</xLexLink> Wnioskodawczyni stanęła na stanowisku, że dokonana przez organ wykładnia obowiązujących przepisów była nieprawidłowa, jak też wyrażone przez organ stanowisko było niezwykle lakoniczne i ogólne, organ w ogóle nie uwzględnił faktycznego charakteru, pozycji i funkcji realizowanej przez płatnika składek jako komornika sądowego.</xText> <xText><xBx>Jednocześnie, dla uchylenia wszelkich wątpliwości, wnioskodawczyni wniosła o stwierdzenie, że jako komornik sądowy, przy ustalaniu składki na ubezpieczenia zdrowotne, podlega dyspozycji <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>.</xBx></xText> <xText>W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na rzecz ZUS kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z należnymi odsetkami w wysokości odsetek ustawowych. <xBx>Organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i dodatkowo wyjaśnił, że sposób sformułowania wniosku <xAnon>D. B.</xAnon> nie pozostawiał wątpliwości, że wnioskodawczyni zwróciła się do organu rentowego o wydanie indywidualnej interpretacji, do czego jako komornik sądowy nie była uprawniona</xBx>. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 83 d;art. 83 d ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Stosownie natomiast do art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców <xBx>przedsiębiorca </xBx>może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Zestawienie w/w przepisów nie pozostawia wątpliwości, że organ rentowy wydaje interpretacje indywidualne wyłącznie na wniosek przedsiębiorcy w rozumieniu Prawa przedsiębiorców. Przepisy ustawy o komornikach sądowych z dnia 22 marca 2018 r. nie pozostawiają z kolei wątpliwości, <xBx>że komornik sądowy nie jest przedsiębiorcą</xBx>. <xBx>Złożenie tego rodzaju wniosku obligowało organ rentowy do odmowy wszczęcia postępowania z uwagi na fakt, że zachodzi inna uzasadniona przyczyna uniemożliwiająca wszczęcie tego postępowania ( <xLexLink xArt="art. 61 a;art. 61 a § 1" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 61a§l k.p.a.</xLexLink>). </xBx></xText> <xText><xAnon>D. B.</xAnon> w piśmie z dnia 3.10.2023r. zgodziła się ze stanowiskiem, iż komornik nie jest przedsiębiorcą oraz podtrzymała stanowisko, iż organ rentowy winien jej sprawę rozpoznać merytorycznie.</xText> <xText>/ vide: - pismo - k. 26, 26v. akt/.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024r. ubezpieczona wskazała, iż w jej wniosku nie chodziło o wydanie interpretacji indywidualnej przez organ rentowy, lecz o wszczęcie postępowania w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Pełnomocnik organu rentowego podtrzymał swoje stanowisko i podał, że ubezpieczona domagała się zastosowania wskazanych przez nią przepisów prawa i ZUS potraktował to jako wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji, poza tym ubezpieczona może w każdej chwili wystąpić do ZUS z wnioskiem o ustalenie podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne.</xText> <xText><xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>W dniu 19 maja 2023 r. do <xAnon> (...) Oddziału</xAnon> w <xAnon>T.</xAnon> wpłynął wniosek komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu <xAnon>D. B.</xAnon> przedstawiający stanowisko, wraz z wnioskiem o wydanie decyzji w przedmiocie <xBx>potwierdzenia prawidłowości</xBx> przyjętego przez wnioskodawczynię założenia, iż płatnik składek będący komornikiem sądowym, przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za poszczególne miesiące 2022 r. podlega dyspozycji <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Wnioskodawczyni dołączyła pisemne stanowisko Krajowej Rady Komorniczej z 20 maja 2022 r., w którym wskazano m.in., że komornicy sądowi nie mają możliwości prawnej do uzyskania pisemnej interpretacji w rzeczonej sprawie na podstawie art. 83d ustawy systemowej w zw. z art. 34 Prawa przedsiębiorców. Zaprezentowano wstępną analizę prawną dotyczącą sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink> z uwzględnieniem stosowania art. 81 ust. 2 za w/w ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotnej. Zaakcentowano specyficzną i szczególną pozycję, jaką zajmują komornicy sądowi, w tym odrębność tej grupy od podmiotów, które realizują klasyczną działalność w obrocie gospodarczym. Przedstawiono analizę w zakresie związanym z <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> w kontekście odesłania zawartego w art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych. Wskazano, że komornicy sądowi nie realizują działalności na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, jak też nie są przedsiębiorcami.</xText> <xText><xBx>Dowód: </xBx>- wniosek z dnia 18.05.2023r. - k. 2 akt ZUS,</xText> <xText>- pismo Krajowej Rady Komorniczej – k. 3- 12 akt ZUS.</xText> <xText>W dniu 15 czerwca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>T.</xAnon> wydał zaskarżoną <xAnon>decyzję nr. (...)</xAnon> o odmowie wszczęcia postępowania.</xText> <xText><xBx> Dowód: </xBx>- zaskarżona decyzja z dnia 15.06.2023r. – k.17 - 18 akt ZUS.</xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny i wynikał z dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, których autentyczności nie podważała żadna ze stron.</xText> <xText>Spór między stronami nie obejmował żadnej z okoliczności faktycznych, lecz sprowadził się wyłącznie do oceny charakteru prawnego żądania wnioskodawczyni zawartego w jej wniosku z dnia 18.05.2023r. w nawiązaniu do treści zaskarżonej decyzji. Okazało się, że spór tak naprawdę nie toczy się wokół zagadnienia prawnego dotyczącego wydania indywidualnej interpretacji prawnej dla wnioskodawczyni będącej komornikiem sądowym, bowiem ta kwestia była między stronami bezsporna, iż komornik sądowy nie ma prawa do zgłoszenia takiego żądania, bowiem komornicy sądowi nie są przedsiębiorcami, a więc nie mogą ubiegać się o wydanie interpretacji indywidualnych w trybie ustawy Prawo przedsiębiorców. Kwestia ta została przyznana też w piśmie Krajowej Rady Komorniczej z dnia 20 maja 2022r., dołączonym przez <xAnon>D. B.</xAnon> do swojego wniosku z 18 maja 2023r. oraz do odwołania.</xText> <xText><xUx>W związku z tym należy dokonać analizy treści wniosku <xAnon>D. B.</xAnon> z dnia 18 maja 2023r. złożonego w organie rentowym, gdyż treść wniosku winna determinować treść wydanej przez ZUS decyzji. </xUx><xBx>Wnioskodawczyni we wniosku zgłosiła wątpliwość co do podstawy określenia jej składki zdrowotnej w 2022r., określiła, na czym polega ta wątpliwość, przedstawiła swoje stanowisko, oraz wniosła o <xUx>potwierdzenie prawidłowości</xUx> przyjętego przez nią stanowiska w zakresie ustalania wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 rok. Oznacza powyższe, a szczególnie żądanie potwierdzenia, że organ rentowy miał prawo przyjąć, iż wniosek dotyczy wydania interpretacji indywidualnej, mimo że nie zostało to wprost wyraźnie wyartykułowane przez wnioskodawczynię.</xBx> Należy przyjąć takie stanowisko, mimo iż pojęcie ,,interpretacji indywidualnej” nie został wyraźnie wskazany ani w sentencji decyzji ZUS, ani w jej uzasadnieniu. Jednakże szczegółowa analiza wniosku z dnia 18 maja 2023r. wskazuje, że przedmiotem decyzji była odmowa wszczęcia postępowania w zakresie wydania indywidualnej interpretacji dla wnioskodawczyni będącej komornikiem sądowym. W tym zakresie stanowisko ZUS jest prawidłowe, bowiem bezsporna i słuszna jest ocena prawna, iż komornik sądowy nie jest przedsiębiorcą, stąd nie jest uprawniony do złożenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Na marginesie w odwołaniu zostało przyznane w sposób pośredni, iż mogły być wątpliwości, czego domagała się wnioskodawczyni, bowiem <xAnon>D. B.</xAnon> wskazała, iż w celu usunięcia wszelkich wątpliwości <xUx>ostatecznie określa swoje żądanie, wnosząc o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne na podstawie <xLexLink xArt="art. 79;art. 79 ust. 1" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 79 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 2" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust.2</xLexLink> za <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>. W ocenie Sądu to żądanie, w kontekście sentencji zaskarżonej decyzji, jest żądaniem nowym, dotychczas nie rozpoznanym przez ZUS ( mimo treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji).</xUx></xText> <xText>W tym miejscu wskazać należy, iż treścią decyzji ZUS z dnia 15.06.2023r. <xBx>jest odmowa wszczęcia postępowania</xBx> w zakresie wniosku wnioskodawczyni z dnia 18 maja 2023r. Wynika to wyraźnie z sentencji decyzji. W związku z tym słuszne jest stanowisko pełnomocnika organu rentowego, że na tym etapie sprawy, nie ma podstaw do merytorycznego badania sprawy w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonej za 2022 rok. Bowiem w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego to jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu ubezpieczeń społecznych ( postanowienie Sądu najwyższego z 13 maja 1999r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000/15 poz. 601, wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2021r., II USKP 20/21, LEX nr 3119575).</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, oraz w związku z tym, że przedmiot decyzji dotyczy odmowy wszczęcia postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej, Sąd w punkcie I wyroku - na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14 </xSUPx>§ 1 k.p.c.</xLexLink> - oddalił odwołanie w części dotyczącej wydania indywidualnej interpretacji, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.</xText> <xText>W punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 477(10);art. 477(10) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>10 </xSUPx>§ 2 k.p.c.</xLexLink>, uznając, iż organ rentowy nie rozpoznał sprawy merytorycznie ( do czego w zasadzie nie było sporu między stronami) i że żądanie ubezpieczonej dotyczące ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne - jako nowe żądanie - winno być przekazane organowi rentowemu do merytorycznego rozpoznania.</xText> <xText>W punkcie III wyroku Sąd, nie obciążając ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego, orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Ubezpieczona stała się stroną przegrywającą proces w punkcie I wyroku.</xText> <xText>Zgodnie zaś z ogólną regułą ponoszenia kosztów procesu wyrażoną w <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zasady te nie mają jednak charakteru absolutnego. <xBx>Możliwość odstąpienia od nich przewiduje <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, który upoważnia sąd orzekający do zaniechania obciążania kosztami strony przegrywającej proces, o ile zajdzie „szczególnie uzasadniony wypadek”.</xBx> Ustawodawca nie sprecyzował przy tym powyższego pojęcia, wobec czego wymóg ustalenia i zbadania, czy w danej sprawie ma on miejsce, spoczywa każdorazowo na sądzie, który winien wziąć wówczas pod uwagę całokształt okoliczności sprawy (por. np. postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. akt: V CSK 292/06; LEX nr 232807; wyrok SN z dnia 19 maja 2006 r., sygn. akt: III CK 221/05; LEX nr 439151).</xText> <xText>W doktrynie i orzecznictwie wykształcono stanowisko, iż do „szczególnie uzasadnionych wypadków” zalicza się zarówno okoliczności procesowe jak i poza procesowe, związane z sytuacją osobistą i materialną strony, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że chodzi o wypadek szczególnie uzasadniony. Przyjmuje się przy tym, iż sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia - na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> - od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 21 listopada 2013 r., I ACa 672/13; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 sierpnia 2013 r., I ACa 449/13).</xText> <xText>Do „okoliczności procesowych” zalicza się z kolei okoliczności związane z przebiegiem postępowania, w tym podstawę oddalenia żądania, zgodność zamiarów stron w sprawach dotyczących stosunku prawnego, który może być ukształtowany tylko wyrokiem, szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy albo subiektywne przekonanie powoda co do zasadności zgłoszonego roszczenia - trudne do zweryfikowania a limine, a ponadto sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą (por. postanowienie SN z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 sierpnia 2013 r., I ACa 449/13; wyrok SA w Katowicach z dnia 18 lipca 2013 r., I ACa 447/13, wyrok Saw Gdańsku z dnia 30 października 2012 r., III APa 21/12). Przeciwko sięgnięciu do <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> przemawiają natomiast opozycyjne negatywne przesłanki procesowe w postaci niewłaściwego lub oczywiście nielojalnego względem przeciwnika procesowego lub Sądu sposobu prowadzenia procesu przez stronę, która przegrała sprawę, np. podejmowanie przez nią działań mających na celu zwiększenie kosztów procesu lub jego przedłużenie (takich jak chociażby zgłaszanie zbędnych wniosków dowodowych), usiłowanie wprowadzenia Sądu w błąd itp. (por. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., sygn. akt: II CZ 210/73; LEX nr 7366).</xText> <xText>Ocena słuszności zastosowania <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> w istocie ma charakter dyskrecjonalny, a trafność jego zastosowania co do zasady może być objęta kontrolą Sądu wyższego rzędu. Ewentualna jednak zmiana zaskarżonego orzeczenia o kosztach powinna następować wyjątkowo ( por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2012 r., I CZ 165/11, niepubl., z dnia 19 października 2012 r., V CZ 46/12, LEX nr 1250792, z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CZ 103/10, LEX nr 898273, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 października 2012 r., III APa 21/12, LEX nr 123146).</xText> <xText>Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy wskazać trzeba, że w okolicznościach niniejszej sprawy zachodziły przesłanki zwolnienia ubezpieczonej z obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego. Sprawa niniejsza, w ocenie Sądu, była sprawą skomplikowaną, poza tym ubezpieczona, działająca bez profesjonalnego pełnomocnika mogła być subiektywnie przekonana o zasadności swojego żądania. Mogła też mieć trudności z prawidłowym określeniem żądania w swoim wniosku z 18 maja 2023r.</xText> <xText>Nie bez znaczenia jest też i to, że do skomplikowania tej sprawy przyczynił się też organ rentowy, doprowadzając do rozbieżności pomiędzy sentencją a uzasadnieniem zaskarżonej decyzji. W sentencji znajduje się odmowa wszczęcia postępowania, a uzasadnienie dotyczy kwestii merytorycznych, poza tym w uzasadnieniu brakuje wyraźnego stanowiska, że odmowa wszczęcia postępowania dotyczy odmowy wszczęcia postępowania związanego z wydaniem indywidualnej interpretacji. W tej sytuacji nie było podstaw do obciążania ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego.</xText> <xText>Sędzia Danuta Domańska</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Danuta Domańska

Magdalena Zielińska

st. sekr. sąd. Emilia Witkowska – Marciniak

Magdalena Zielińska

IV U 572/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca: Sędzia Danuta Domańska Protokolant: st. sekr. sąd. Emilia Witkowska – Marciniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 roku w Toruniu sprawyD. B. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT. o wszczęcie postępowania i o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne na skutek odwołaniaD. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wT. z dnia 15 czerwca 2023 roku nr(...) I oddala odwołanie w części dotyczącej wydania indywidualnej interpretacji; II żądanie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne, zgodnie z wnioskiem ubezpieczonej z dnia 18 maja 2023 roku, przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wT.do rozpoznania; III nie obciąża ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego w części oddalającej odwołanie. Sędzia Danuta Domańska IV U 572/23 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 15 czerwca 2023 r. nr(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.odmówiłD. B.wszczęcia postępowania w związku z jej wnioskiem z 18.05.2023r. w zakresie podstawy określenia składki zdrowotnej w 2022r. Organ rentowy w uzasadnieniu decyzji wskazał, że wnioskodawczyni, jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w roku 2022, przekazała dokumenty rozliczeniowe z naliczoną składką na ubezpieczenie zdrowotne, wyliczoną według wykazanej formy opodatkowania, to jest zasady ogólne - podatek liniowy. ZUS podał, że zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2023 r. poz. 590) w odniesieniu do komornika stosuje się przepisyustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych( Dz. U. z 2022r. poz.2647 ze zm.) orazustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych( zwanej dalej ustawą o sus) oraz ustawy zdrowotnej dotyczące osób prowadzących działalność gospodarczą. Przepis ten oznacza, że w odniesieniu do komorników sądowych stosuje się wprost przepisy wskazanych w nim ustaw regulujących zasady ustalania wysokości składek, jakie zostały określone dla osób prowadzących działalność gospodarczą. Nieistotne jest zatem, że komornicy sądowi nie są osobami prowadzącymi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2023 r. poz. 221)., której to okoliczności ZUS nie kwestionował. Argumentacja więc dotycząca istoty działalności komorników i charakteru prawnego tej działalności nie mają znaczenia dla określenia statusu komornika na gruncie przepisówustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Komornik sądowy, jakkolwiek nie jest przedsiębiorcą, to dla celów ubezpieczeń społecznych, jak i ubezpieczenia zdrowotnego, został zrównany pod względem tak obowiązków, jak i uprawnień z osobami, które prowadzą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy - Prawo przedsiębiorców.Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w odniesieniu do osób o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, określa podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne w art. 81 ust. 2 i 2b (podstawa roczna) i ust. 2c-2d (podstawa miesięczna) - w odniesieniu do ubezpieczonych opodatkowujących przychody z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych. Przychody komorników, w myśl powołanego art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych dla celów podatkowych są traktowane jako przychody z działalności gospodarczej. Dlatego też przepisyustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w zakresie w jakim odwołują się do osób, o których mowa w art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o sus, powinny być stosowane również do komorników sądowych. ZUS wskazał też, że art.81 ust. 2 ustawy zdrowotnej stanowi, że roczną podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne osób prowadzących działalność pozarolniczą, opłacających podatek dochodowy na zasadach ogólnych, stanowi dochód z działalności gospodarczej ustalony za rok kalendarzowy jako różnica między osiągniętymi przychodami, w rozumieniuustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a poniesionymi kosztami uzyskania tych przychodów, pomniejszony o kwotę opłaconych w tym roku składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Podstawa wymiaru składki w nowej wysokości obowiązuje od 1 lutego danego roku do 31 stycznia roku następnego, zwanego dalej,, rokiem składkowym”. W myśl art. 81 ust. 2za ustawy zdrowotnej, podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne m. in. osób prowadzących działalność pozarolniczą, z której przychody nie są przychodami z działalności gospodarczej, stanowi kwota przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym RP ,, Monitor Polski”. Składka obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku kalendarzowego.ZUS wskazał, iż nietrafne jest więc zapatrywanie, jakoby do komorników sądowych zastosowanie miał mieć wyżej wymieniony artykuł. Przepis ten jest bowiem stosowany jedynie do tych osób prowadzących działalność pozarolniczą, z której przychody nie są przychodami z działalności gospodarczej. Reasumując, organ rentowy uznał, iż do komorników traktowanych na gruncie przepisówustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, jako osób prowadzących działalność gospodarczą, należy ustalać wysokość podstawy wymiaru składki zdrowotnej w ścisłym powiązaniu z ich formą opodatkowania oraz wysokością uzyskiwanych dochodów/przychodów z działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów podatkowych, czyli na podstawie art. 81 ust. 2 ustawy zdrowotnej. ZUS wskazał też, że zgodnie zart. 61a § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, gdy żądanie o którym mowa wart. 61, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Natomiast zgodnie z art. 83b ust. 1 ustawy systemowej, jeżeli przepisyKodeksu postępowania administracyjnegoprzewidują wydanie postanowienia kończącego postępowanie w sprawie, Zakład wydaje decyzję. W świetle art. 123 ustawy systemowej, w sprawach uregulowanych ustawą stosuje się przepisyKodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Zatem z uwagi na rozliczenie składki zdrowotnej za rok 2022 przez wnioskodawczynię zgodnie obowiązującymi ją przepisami, a tym samym brakiem sporu, ZUS odmówił wszczęcia postępowania w przedmiocie podstawy określenia składki zdrowotnej w 2022 r. W odwołaniu od powyższej decyzjiD. B.wniosła o jej zmianę poprzez nakazanie wszczęcia przez ZUS postępowania w zakresie stwierdzenia, że jako płatnik składek będący komornikiem sądowym, przy ustaleniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za kolejne miesiące 2022 r. ma wobec płatnika składek zastosowanie dyspozycjaart. 79 ust. 1w zw. zart. 81 ust. 2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Wnioskodawczyni zarzuciła naruszenieart. 61a § 1 k.p.a.w zw. zart. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jak też naruszenie art. 83 ust. 1 w/w ustawy. Wnioskodawczyni podniosła, że organ w żadnym zakresie nie wyjaśnił przesłanek leżących u podstaw odmowy wszczęcia postępowania w sprawie, w szczególności, że żądanie płatnika dotyczące stwierdzenia, że jako komornik sądowy przy ustalaniu składki na ubezpieczenie zdrowotne podlega dyspozycji art. 81 ust. 2 za ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowej ze środków publicznych, odnosi się bezpośrednio do kwestii objętych dyspozycjamiart. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych- co powoduje, że organ winien był wszcząć postępowanie i wydać decyzję merytoryczną w sprawie. Powyższe stanowisko, zdaniem wnioskodawczyni, znalazło dodatkowe potwierdzenie w samej treści uzasadnienia decyzji, w którym organ dokonałde factomerytorycznej oceny i interpretacji sprawy w kontekście wątków zgłoszonych przez płatnika w jego wniosku. Przy tym jednak organ zamiast wydania decyzji podlegającej kontroli sądu w jej warstwie merytorycznej, niezasadnie zdecydował o wydaniu decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania. Dodatkowo w treści uzasadnienia decyzji ZUS nie wyjaśnił podstawy i przesłanek do zastosowaniaart. 61a § 1 k.p.a.Wnioskodawczyni stanęła na stanowisku, że dokonana przez organ wykładnia obowiązujących przepisów była nieprawidłowa, jak też wyrażone przez organ stanowisko było niezwykle lakoniczne i ogólne, organ w ogóle nie uwzględnił faktycznego charakteru, pozycji i funkcji realizowanej przez płatnika składek jako komornika sądowego. Jednocześnie, dla uchylenia wszelkich wątpliwości, wnioskodawczyni wniosła o stwierdzenie, że jako komornik sądowy, przy ustalaniu składki na ubezpieczenia zdrowotne, podlega dyspozycjiart. 79 ust. 1w zw. zart. 81 ust. 2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na rzecz ZUS kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z należnymi odsetkami w wysokości odsetek ustawowych.Organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i dodatkowo wyjaśnił, że sposób sformułowania wnioskuD. B.nie pozostawiał wątpliwości, że wnioskodawczyni zwróciła się do organu rentowego o wydanie indywidualnej interpretacji, do czego jako komornik sądowy nie była uprawniona. Zgodnie zart. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychZakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Stosownie natomiast do art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorcówprzedsiębiorcamoże złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Zestawienie w/w przepisów nie pozostawia wątpliwości, że organ rentowy wydaje interpretacje indywidualne wyłącznie na wniosek przedsiębiorcy w rozumieniu Prawa przedsiębiorców. Przepisy ustawy o komornikach sądowych z dnia 22 marca 2018 r. nie pozostawiają z kolei wątpliwości,że komornik sądowy nie jest przedsiębiorcą.Złożenie tego rodzaju wniosku obligowało organ rentowy do odmowy wszczęcia postępowania z uwagi na fakt, że zachodzi inna uzasadniona przyczyna uniemożliwiająca wszczęcie tego postępowania (art. 61a§l k.p.a.). D. B.w piśmie z dnia 3.10.2023r. zgodziła się ze stanowiskiem, iż komornik nie jest przedsiębiorcą oraz podtrzymała stanowisko, iż organ rentowy winien jej sprawę rozpoznać merytorycznie. / vide: - pismo - k. 26, 26v. akt/. Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024r. ubezpieczona wskazała, iż w jej wniosku nie chodziło o wydanie interpretacji indywidualnej przez organ rentowy, lecz o wszczęcie postępowania w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Pełnomocnik organu rentowego podtrzymał swoje stanowisko i podał, że ubezpieczona domagała się zastosowania wskazanych przez nią przepisów prawa i ZUS potraktował to jako wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji, poza tym ubezpieczona może w każdej chwili wystąpić do ZUS z wnioskiem o ustalenie podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 19 maja 2023 r. do(...) OddziałuwT.wpłynął wniosek komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w GrudziądzuD. B.przedstawiający stanowisko, wraz z wnioskiem o wydanie decyzji w przedmiociepotwierdzenia prawidłowościprzyjętego przez wnioskodawczynię założenia, iż płatnik składek będący komornikiem sądowym, przy ustalaniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za poszczególne miesiące 2022 r. podlega dyspozycjiart. 79 ust. 1w zw. zart. 81 ust. 2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Wnioskodawczyni dołączyła pisemne stanowisko Krajowej Rady Komorniczej z 20 maja 2022 r., w którym wskazano m.in., że komornicy sądowi nie mają możliwości prawnej do uzyskania pisemnej interpretacji w rzeczonej sprawie na podstawie art. 83d ustawy systemowej w zw. z art. 34 Prawa przedsiębiorców. Zaprezentowano wstępną analizę prawną dotyczącą sposobu określania składki na ubezpieczenie zdrowotne komornika sądowego w świetle przepisówustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychz uwzględnieniem stosowania art. 81 ust. 2 za w/w ustawy przy określeniu wysokości składki zdrowotnej. Zaakcentowano specyficzną i szczególną pozycję, jaką zajmują komornicy sądowi, w tym odrębność tej grupy od podmiotów, które realizują klasyczną działalność w obrocie gospodarczym. Przedstawiono analizę w zakresie związanym zustawą o systemie ubezpieczeń społecznychw kontekście odesłania zawartego w art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych. Wskazano, że komornicy sądowi nie realizują działalności na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, jak też nie są przedsiębiorcami. Dowód:- wniosek z dnia 18.05.2023r. - k. 2 akt ZUS, - pismo Krajowej Rady Komorniczej – k. 3- 12 akt ZUS. W dniu 15 czerwca 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.wydał zaskarżonądecyzję nr. (...)o odmowie wszczęcia postępowania. Dowód:- zaskarżona decyzja z dnia 15.06.2023r. – k.17 - 18 akt ZUS. Sąd zważył, co następuje: Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny i wynikał z dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych oraz w aktach prowadzonych przez organ rentowy, których autentyczności nie podważała żadna ze stron. Spór między stronami nie obejmował żadnej z okoliczności faktycznych, lecz sprowadził się wyłącznie do oceny charakteru prawnego żądania wnioskodawczyni zawartego w jej wniosku z dnia 18.05.2023r. w nawiązaniu do treści zaskarżonej decyzji. Okazało się, że spór tak naprawdę nie toczy się wokół zagadnienia prawnego dotyczącego wydania indywidualnej interpretacji prawnej dla wnioskodawczyni będącej komornikiem sądowym, bowiem ta kwestia była między stronami bezsporna, iż komornik sądowy nie ma prawa do zgłoszenia takiego żądania, bowiem komornicy sądowi nie są przedsiębiorcami, a więc nie mogą ubiegać się o wydanie interpretacji indywidualnych w trybie ustawy Prawo przedsiębiorców. Kwestia ta została przyznana też w piśmie Krajowej Rady Komorniczej z dnia 20 maja 2022r., dołączonym przezD. B.do swojego wniosku z 18 maja 2023r. oraz do odwołania. W związku z tym należy dokonać analizy treści wnioskuD. B.z dnia 18 maja 2023r. złożonego w organie rentowym, gdyż treść wniosku winna determinować treść wydanej przez ZUS decyzji.Wnioskodawczyni we wniosku zgłosiła wątpliwość co do podstawy określenia jej składki zdrowotnej w 2022r., określiła, na czym polega ta wątpliwość, przedstawiła swoje stanowisko, oraz wniosła opotwierdzenie prawidłowościprzyjętego przez nią stanowiska w zakresie ustalania wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne za 2022 rok. Oznacza powyższe, a szczególnie żądanie potwierdzenia, że organ rentowy miał prawo przyjąć, iż wniosek dotyczy wydania interpretacji indywidualnej, mimo że nie zostało to wprost wyraźnie wyartykułowane przez wnioskodawczynię.Należy przyjąć takie stanowisko, mimo iż pojęcie ,,interpretacji indywidualnej” nie został wyraźnie wskazany ani w sentencji decyzji ZUS, ani w jej uzasadnieniu. Jednakże szczegółowa analiza wniosku z dnia 18 maja 2023r. wskazuje, że przedmiotem decyzji była odmowa wszczęcia postępowania w zakresie wydania indywidualnej interpretacji dla wnioskodawczyni będącej komornikiem sądowym. W tym zakresie stanowisko ZUS jest prawidłowe, bowiem bezsporna i słuszna jest ocena prawna, iż komornik sądowy nie jest przedsiębiorcą, stąd nie jest uprawniony do złożenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Na marginesie w odwołaniu zostało przyznane w sposób pośredni, iż mogły być wątpliwości, czego domagała się wnioskodawczyni, bowiemD. B.wskazała, iż w celu usunięcia wszelkich wątpliwościostatecznie określa swoje żądanie, wnosząc o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne na podstawieart. 79 ust. 1w zw. zart. 81 ust.2zaustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. W ocenie Sądu to żądanie, w kontekście sentencji zaskarżonej decyzji, jest żądaniem nowym, dotychczas nie rozpoznanym przez ZUS ( mimo treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji). W tym miejscu wskazać należy, iż treścią decyzji ZUS z dnia 15.06.2023r.jest odmowa wszczęcia postępowaniaw zakresie wniosku wnioskodawczyni z dnia 18 maja 2023r. Wynika to wyraźnie z sentencji decyzji. W związku z tym słuszne jest stanowisko pełnomocnika organu rentowego, że na tym etapie sprawy, nie ma podstaw do merytorycznego badania sprawy w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne ubezpieczonej za 2022 rok. Bowiem w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego to jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu ubezpieczeń społecznych ( postanowienie Sądu najwyższego z 13 maja 1999r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000/15 poz. 601, wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2021r., II USKP 20/21, LEX nr 3119575). Mając powyższe na uwadze, oraz w związku z tym, że przedmiot decyzji dotyczy odmowy wszczęcia postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej, Sąd w punkcie I wyroku - na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.- oddalił odwołanie w części dotyczącej wydania indywidualnej interpretacji, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia. W punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawieart. 47710§ 2 k.p.c., uznając, iż organ rentowy nie rozpoznał sprawy merytorycznie ( do czego w zasadzie nie było sporu między stronami) i że żądanie ubezpieczonej dotyczące ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne - jako nowe żądanie - winno być przekazane organowi rentowemu do merytorycznego rozpoznania. W punkcie III wyroku Sąd, nie obciążając ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego, orzekł na podstawieart. 102 k.p.c. Ubezpieczona stała się stroną przegrywającą proces w punkcie I wyroku. Zgodnie zaś z ogólną regułą ponoszenia kosztów procesu wyrażoną wart. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stosownie do treściart. 100 k.p.c.w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Zasady te nie mają jednak charakteru absolutnego.Możliwość odstąpienia od nich przewidujeart. 102 k.p.c., który upoważnia sąd orzekający do zaniechania obciążania kosztami strony przegrywającej proces, o ile zajdzie „szczególnie uzasadniony wypadek”.Ustawodawca nie sprecyzował przy tym powyższego pojęcia, wobec czego wymóg ustalenia i zbadania, czy w danej sprawie ma on miejsce, spoczywa każdorazowo na sądzie, który winien wziąć wówczas pod uwagę całokształt okoliczności sprawy (por. np. postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2007 r., sygn. akt: V CSK 292/06; LEX nr 232807; wyrok SN z dnia 19 maja 2006 r., sygn. akt: III CK 221/05; LEX nr 439151). W doktrynie i orzecznictwie wykształcono stanowisko, iż do „szczególnie uzasadnionych wypadków” zalicza się zarówno okoliczności procesowe jak i poza procesowe, związane z sytuacją osobistą i materialną strony, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że chodzi o wypadek szczególnie uzasadniony. Przyjmuje się przy tym, iż sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia - na podstawieart. 102 k.p.c.- od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 21 listopada 2013 r., I ACa 672/13; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 sierpnia 2013 r., I ACa 449/13). Do „okoliczności procesowych” zalicza się z kolei okoliczności związane z przebiegiem postępowania, w tym podstawę oddalenia żądania, zgodność zamiarów stron w sprawach dotyczących stosunku prawnego, który może być ukształtowany tylko wyrokiem, szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy albo subiektywne przekonanie powoda co do zasadności zgłoszonego roszczenia - trudne do zweryfikowania a limine, a ponadto sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą (por. postanowienie SN z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12; wyrok SA w Katowicach z dnia 30 sierpnia 2013 r., I ACa 449/13; wyrok SA w Katowicach z dnia 18 lipca 2013 r., I ACa 447/13, wyrok Saw Gdańsku z dnia 30 października 2012 r., III APa 21/12). Przeciwko sięgnięciu doart. 102 k.p.c.przemawiają natomiast opozycyjne negatywne przesłanki procesowe w postaci niewłaściwego lub oczywiście nielojalnego względem przeciwnika procesowego lub Sądu sposobu prowadzenia procesu przez stronę, która przegrała sprawę, np. podejmowanie przez nią działań mających na celu zwiększenie kosztów procesu lub jego przedłużenie (takich jak chociażby zgłaszanie zbędnych wniosków dowodowych), usiłowanie wprowadzenia Sądu w błąd itp. (por. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., sygn. akt: II CZ 210/73; LEX nr 7366). Ocena słuszności zastosowaniaart. 102 k.p.c.w istocie ma charakter dyskrecjonalny, a trafność jego zastosowania co do zasady może być objęta kontrolą Sądu wyższego rzędu. Ewentualna jednak zmiana zaskarżonego orzeczenia o kosztach powinna następować wyjątkowo ( por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2012 r., I CZ 165/11, niepubl., z dnia 19 października 2012 r., V CZ 46/12, LEX nr 1250792, z dnia 26 stycznia 2011 r., IV CZ 103/10, LEX nr 898273, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30 października 2012 r., III APa 21/12, LEX nr 123146). Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy wskazać trzeba, że w okolicznościach niniejszej sprawy zachodziły przesłanki zwolnienia ubezpieczonej z obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego. Sprawa niniejsza, w ocenie Sądu, była sprawą skomplikowaną, poza tym ubezpieczona, działająca bez profesjonalnego pełnomocnika mogła być subiektywnie przekonana o zasadności swojego żądania. Mogła też mieć trudności z prawidłowym określeniem żądania w swoim wniosku z 18 maja 2023r. Nie bez znaczenia jest też i to, że do skomplikowania tej sprawy przyczynił się też organ rentowy, doprowadzając do rozbieżności pomiędzy sentencją a uzasadnieniem zaskarżonej decyzji. W sentencji znajduje się odmowa wszczęcia postępowania, a uzasadnienie dotyczy kwestii merytorycznych, poza tym w uzasadnieniu brakuje wyraźnego stanowiska, że odmowa wszczęcia postępowania dotyczy odmowy wszczęcia postępowania związanego z wydaniem indywidualnej interpretacji. W tej sytuacji nie było podstaw do obciążania ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego. Sędzia Danuta Domańska

15/102500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Toruniu

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

155025000001506_III_K_000372_2023_Uz_2024-01-11_001

III K 372/23

2024-01-11 01:00:00.0 CET

2024-02-15 17:30:06.0 CET

2024-03-02 12:09:03.0 CET

15502500

1506

SENTENCE

Sygn. akt III K 372/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Sędzia Tomasz Kaszyca Protokolant: Oliwia Marczewska w obecności Prokuratora Dariusza Cieślaka po rozpoznaniu w dniach 28 grudnia 2023r. i 11 stycznia 2024r. sprawy: B. S. ( S. ), syna K. i J. z domu B. , urodzonego dnia (...) w G. , PESEL (...) , oskarżonego o to, że: w dniu 25 lipca 2019 roku we W. , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowe

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Patrycja Świtoń" xPublisher="pswiton" xEditorFullName="Patrycja Świtoń" xEditor="pswiton" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/502500/0001506/K" xYear="2023" xVolNmbr="000372" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt III K 372/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText>Dnia 11 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:</xText> <xText>Sędzia Tomasz Kaszyca</xText> <xText>Protokolant: Oliwia Marczewska</xText> <xText>w obecności Prokuratora Dariusza Cieślaka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniach 28 grudnia 2023r. i 11 stycznia 2024r. sprawy:</xText> <xText><xBx><xAnon>B. S.</xAnon> (<xAnon>S.</xAnon>), syna <xAnon>K.</xAnon> i <xAnon>J.</xAnon> z <xBRx></xBRx>domu <xAnon>B.</xAnon>, <xAnon>urodzonego dnia (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon>, <xAnon>PESEL (...)</xAnon>, </xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego o to, że:</xBx></xText> <xText>w dniu 25 lipca 2019 roku we <xAnon>W.</xAnon>, działając w celu osiągnięcia <xBRx></xBRx>korzyści majątkowej oraz ze z góry powziętym zamiarem niewywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, doprowadził <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 249 937,80 złotych, w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu jako autentycznych sfałszowanych dokumentów w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach z <xAnon> firmy (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, umowy o pracę z dnia 20 marca 2017 roku rzekomo zawartej z wyżej wymienioną spółką, informacji z ZUS za 2019 rok o podstawach wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ich wysokości <xBRx></xBRx>oraz dowodów przelewów na jego rachunek bankowy prowadzony przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> wynagrodzenia z <xAnon> firmy (...)</xAnon> z dni 10 maja 2019 roku, 10 czerwca 2019 roku i 10 lipca 2019 <xBRx></xBRx>roku, zawarł umowę promocyjnego kredytu konsumenckiego auto kredyt o numerze <xAnon> (...)- (...)- (...)</xAnon> na zakup pojazdu marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o numerze nadwozie <xAnon> (...)</xAnon>, odebrał <xBRx></xBRx>powyższy samochód, następnie nie spłacił rat kredytowych oraz nie zwrócił pokrzywdzonemu powyższego pojazdu</xText> <xText><xBx>tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 § 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xText xALIGNx="center">*******</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>uznaje oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon> za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości spłaty zobowiązania, tj. czynu z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. <xBRx></xBRx>294§1 kk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§2 kk</xLexLink> i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286§1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11§3 kk</xLexLink> wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia <xBRx></xBRx>wolności;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46§1 kk</xLexLink> zobowiązuje oskarżonego do <xBRx></xBRx>naprawienia w pozostałej części szkody poprzez zapłatę na rzecz <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> kwoty 239.898,62zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230§2 kpk</xLexLink> zwraca: <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> dowody ujęte w <xBRx></xBRx>wykazie dowodów na k. 128 pod poz. 1-20 oraz <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> dowody ujęte na k. 299-303 akt;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44§1 kk</xLexLink> orzeka przepadek dowodów ujętych w wykazie na k. 128 pod poz. 21-24 i zarządza ich pozostawienie w aktach sprawy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, w tym i opłaty w sprawie.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="68"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="85"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="46"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>III K 372/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>czyn przypisany w punkcie I. części dyspozytywnej wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="21"> <xText>W dniu 25 lipca 2019 r. we <xAnon>W.</xAnon> w siedzibie <xAnon>V. (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zawarł z <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> Oddział w <xAnon>P.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> umowę promocyjnego kredytu konsumenckiego auto kredyt o numerze <xAnon> (...)- (...)- (...)</xAnon> na zakup pojazdu marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o numerze nadwozia <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>W celu zawarcia powyższej umowy <xAnon>B. S.</xAnon> przedłożył sfałszowane dokumenty w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach z <xAnon> firmy (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, umowy o pracę z dnia 20 marca 2017 r. rzekomo zawartej z wyżej wymienioną spółką, informacji z ZUS za 2019 rok o podstawach wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ich wysokości oraz dowodów przelewu na jego rachunek bankowy prowadzony przez <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wynagrodzenia z <xAnon> firmy (...) S.A.</xAnon> z dni 10 maja 2019 r., 10 czerwca 2019 r. i 10 lipca 2019 r.</xText> <xText>Po zawarciu umowy kredytu, udzielonego mu na podstawie nieautentycznych dokumentów, <xAnon>B. S.</xAnon> w dniu 29 lipca 2019 r. odebrał wskazany wyżej pojazd, jednak nie spłacał zaciągniętego zobowiązania.</xText> <xText>Wobec braku zapłaty należności, zgodnie z postanowieniami umowy kredytu konsumenckiego, własność pojazdu przeszła na <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon>, jednak pomimo kierowanych do niego wezwań <xAnon>B. S.</xAnon> nie zwrócił pojazdu.</xText> <xText>Powyższym działaniem oskarżony doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 249 937,80 zł.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 396-399</xText> <xText>k. 512</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 1-22</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 50</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>G. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 62-65</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumentacja związana z zawarciem umowy kredytu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k.76-84</xText> <xText>k. 87</xText> <xText>k. 89-100</xText> <xText>k. 117-127</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Raport z czynności windykacyjnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 69-70</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumentacja związana z rozwiązaniem umowy kredytu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 71-75</xText> <xText>k. 101-116</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Opinia z zakresu badań pisma ręcznego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 159-175</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 179</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wydruk fotografii wykonanej podczas odbioru samochodu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 181</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Kopia informacji z ZUS</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 182-184</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Informacja z <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 184-187</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 190-192</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Informacja od operatora <xAnon>(...)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 202-281</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Analiza danych telekomunikacyjnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 282</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Karta identyfikacyjna wraz z umową o prowadzenie rachunku bankowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 298-303</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 345</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Pismo Starostwa Powiatowego w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 356-358</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 359</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>R. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 372-373</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> z zestawieniem spłat zobowiązania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 516</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany sądownie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wydruk z <xAnon>K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>k. 438-441</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="16"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left">Sąd przyjął wyjaśnienia <xAnon>B. S.</xAnon> za wiarygodne co do tego, że przyznał się on do popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego, w pozostałym zaś zakresie dał im wiarę wyłącznie co do okoliczności, które zostały potwierdzone przy pomocy innych uwzględnionych przez Sąd dowodów.</xText> <xText>Jako wiarygodne Sąd ocenił zatem twierdzenia oskarżonego, iż udał się on do <xAnon> salonu (...)</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon> oraz zawnioskował o przyznanie mu kredytu konsumenckiego na zakup wybranego samochodu. Sam oskarżony przyznał przy tym, że posłużył się nieautentycznymi dokumentami – co zostało potwierdzone w toku postępowania.</xText> <xText>W myśl zasady in dubio pro reo Sąd przyjął za wiarygodne twierdzenie oskarżonego, że sfałszowane dokumenty potrzebne do uzyskania kredytu dostał on od osoby trzeciej, mężczyzny ukraińskiego pochodzenia imieniem <xAnon>A.</xAnon>, na rzecz którego na mocy ustnej umowy zbył następnie zakupiony pojazd. Zgodnie z twierdzeniami <xAnon>B. S.</xAnon>, pomimo ustnych uzgodnień <xAnon>U.</xAnon> nie regulował rat kredytu zaciągniętego przez oskarżonego, a pojazd wywiózł w nieustalone miejsce. Oskarżony wyjaśnił w ten sposób jak wszedł w posiadanie podrobionych dokumentów oraz co stało się z samochodem, którego do momentu wyrokowania nie odnaleziono. Okoliczności powyższych nie zdołano jednoznacznie ani wykluczyć, ani potwierdzić w toku postępowania, zatem zgodnie z zasadą rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na rzecz oskarżonego – należało przyjąć w tym zakresie podawaną przez niego wersję wydarzeń.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>G. J.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. W swoich zeznaniach świadek, jako pracownik kancelarii reprezentującej pokrzywdzonego, potwierdził okoliczności opisane w treści zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oszustwa. Zeznaniom tym Sąd dał wiarę w całości, albowiem wszystkie podawane przez świadka okoliczności zweryfikowano w toku postępowania przy pomocy innych, również uznanych przez Sąd za wiarygodne, dowodów z zeznań świadków, dokumentów oraz opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>K. S.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>Ł. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Zeznania wymienionych świadków Sąd ocenił jako całkowicie wiarygodne, albowiem były one spójne, odpowiadały względom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.</xText> <xText>Świadkowie potwierdzili treść pisemnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, a następnie opisali przebieg zawarcia umowy o kredyt konsumencki z oskarżonym oraz wydanie mu pojazdu. Świadek <xAnon>K. S.</xAnon> wskazała przy tym, że początkowo uznano, że <xAnon>B. S.</xAnon> nie ma wystarczającej zdolności kredytowej, aby udzielić mu kredytu we wnioskowanej przez niego wysokości, jednakże oskarżony na prośbę Banku przedłożył dodatkowe dokumenty, które zadecydowały o przyznaniu mu wnioskowanych środków. Świadek <xAnon>Ł. M.</xAnon> opisał przebieg spotkania z oskarżonym, w trakcie którego wydano mu pojazd i wskazał, że <xAnon>B. S.</xAnon> towarzyszył inny mężczyzna, który nienaturalnie się zachowywał – cały czas nosił czapkę z daszkiem i odwracał twarz. Zachowanie mężczyzny wzbudziło wątpliwości świadka, jednak ostatecznie dokumenty zostały podpisane przez <xAnon>B. S.</xAnon>, który na dodatek pozwolił świadkowi sfotografować się przy odbieranym samochodzie, wobec czego pojazd został wydany.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dokumentacja związana z zawarciem umowy kredytu</xText> <xText xALIGNx="left">Raport z czynności windykacyjnych’</xText> <xText xALIGNx="left">Dokumentacja związana z rozwiązaniem umowy kredytu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Prawdziwość i wiarygodność przedmiotowych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu, albowiem wynikają z nich informacje potwierdzone przy pomocy innych źródeł dowodowych. W szczególności sam oskarżony potwierdził, że osobiście zawarł umowę o kredyt konsumencki, której to należności następnie nie regulował z uwagi na swoją sytuację materialną. Sąd nie znalazł zatem podstaw do kwestionowania autentyczności wskazanych dowodów oraz prawdziwości informacji w nich zawartych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Opinia z zakresu badań pisma ręcznego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Opinia została sporządzona przez profesjonalny podmiot, a w swojej treści jest spójna, zrozumiała, logiczna i jednoznaczna. Z wniosków opinii jednoznacznie wynika, że podpisy na dokumentacji sporządzonej w toku procedury przyznania kredytu zostały nakreślone przez oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon>, potwierdzając tym samym, że oskarżony osobiście wnioskował o przyznanie mu kredytu konsumenckiego na zakup samochodu. Treści opinii oraz metodyki pracy biegłego nie kwestionowano w toku postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Wydruk fotografii wykonanej podczas odbioru samochodu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Kopia informacji z ZUS</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Z treści dokumentu wynika, że <xAnon> (...) S.A.</xAnon> nigdy nie był płatnikiem składek za <xAnon>B. S.</xAnon>. Pismo stanowi zatem jeden z dowodów potwierdzających, że oskarżony nie był zatrudniony w przedmiotowej spółce, a zatem przedłożone przez niego dokumenty były nieautentyczne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Informacja z <xAnon> (...) Bank (...) S.A.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Karta identyfikacyjna wraz z umową o prowadzenie rachunku bankowego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd przyjął zeznania świadka jako całkowicie wiarygodne, albowiem były one spójne, logiczne i przede wszystkim zbieżne z dokonanymi ustaleniami oraz pozostałym materiałem dowodowym. Świadek, z racji swojego zatrudnienia jako kadrowa w <xAnon> (...) S.A</xAnon> potwierdziła, że <xAnon>B. S.</xAnon> nigdy nie był pracownikiem tej spółki oraz odniosła się do okazanych jej dokumentów, którymi oskarżony posłużył się przy wnioskowaniu o kredyt konsumencki. Świadek wskazała na cechy, świadczące o nieautentyczności okazanych jej dokumentów – szatę graficzną oraz nazewnictwo stanowisk pracy odmienne od tego, którym posługiwano się w spółce.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Informacja od operatora <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">Analiza danych telekomunikacyjnych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Dzięki analizie danych telekomunikacyjnych ustalono, że w toku procedury zawierania kredytu konsumenckiego <xAnon>B. S.</xAnon> posłużył się własnym numerem telefonu, jednakże podczas odbioru samochodu do protokołu podał inny numer, zarejestrowany na osobę trzecią, niezwiązaną z niniejszą sprawą.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>M. M.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd ocenił zeznania świadka jako szczere i spontaniczne, wobec czego dał im wiarę, zwłaszcza że nie były one w żaden sposób sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek zeznał, że nie zna oskarżonego i nie ma nic wspólnego z przedmiotem niniejszego postępowania. W szczególności <xAnon>M. M.</xAnon> zaprzeczył, aby towarzyszył <xAnon>B. S.</xAnon> przy odbiorze samochodu z <xAnon> salonu (...)</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, pomimo tego, że numer telefonu świadka został podany przez oskarżonego jako kontaktowy do protokołu odbioru pojazdu. Świadek zeznał, że ów numer jest przez niego wykorzystywany w celach służbowych do prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd doszedł zatem do przekonania, że ów numer, jako ogólnie dostępny np. w internecie, został przez oskarżonego wykorzystany bez wiedzy świadka.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Pismo Starostwa Powiatowego w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w <xAnon>G.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Zeznania <xAnon>R. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem były one logiczne i spójne, a nadto korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek wyjaśnił w jaki sposób doszło do zrealizowania przelewu zleconego przez <xAnon>B. S.</xAnon> – co z uwagi na charakter usług świadczonych przez świadka a polegających na realizowaniu płatności w zamian za prowizję świadczyło w ocenie Sądu o jego wiarygodności.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"><xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> z zestawieniem spłat zobowiązania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Na podstawie treści przedmiotowego pisma zweryfikowano twierdzenia oskarżonego, że w trakcie postępowania podjął się spłacania wyłudzonej należności. Pismo, zawierające zestawienie dotychczas dokonanych wpłat, potwierdza również pierwotną wysokość zobowiązania oraz aktualną kwotę pozostałą do spłaty.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Dane o karalności</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Częściowo wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon> jako częściowo niewiarygodne, albowiem były one w tej części sprzeczne zarówno z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym, jak i względami logiki oraz doświadczenia życiowego Sądu.</xText> <xText>Oskarżony wprawdzie przyznał się do popełnienia przypisanego mu czynu, co Sąd uznał za wiarygodne i uwzględnił, jednakże opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym motywację sprawcy Sąd uznał wyłącznie za jego linię obrony, obliczoną na zminimalizowanie odpowiedzialności karnej i niepolegającą na prawdzie.</xText> <xText>Wysoce krytycznie Sąd odniósł się do tej części wyjaśnień, w której oskarżony opisywał przebieg zdarzenia, uznając je za wiarygodne wyłącznie w takim zakresie, w jakim były one zbieżne z depozycjami osób reprezentujących pokrzywdzoną spółkę oraz jej pracowników, którzy brali udział w procedurze udzielenia kredytu konsumenckiego, a następnie wydali samochód <xAnon>B. S.</xAnon>.</xText> <xText>Oceniając wyjaśnienia oskarżonego przez pryzmat całokształtu materiału dowodowego Sąd odrzucił tę część wyjaśnień <xAnon>B. S.</xAnon>, w których wskazywał on, że zapragnął zakupić samochód, aby zostać taksówkarzem. Oskarżony wskazał, że był zatrudniony „na czarno” jako brukarz, jednak zarobki go nie satysfakcjonowały, wobec czego wpadł na pomysł, aby wieczorami i nocą oferować usługi przewozowe. Nie posiadał jednak środków na zakup samochodu, wobec czego porozumiał się z mężczyzną imieniem <xAnon>A.</xAnon>, który dostarczył mu sfabrykowane dokumenty, umożliwiające wzięcie kredytu konsumenckiego na zakup pojazdu. Oskarżony twierdził przy tym, że zaciągnięte zobowiązanie planował spłacać dzięki potencjalnym zarobkom z pracy jako taksówkarz. Opisana powyżej wersja wydarzeń została przez Sąd uznana za niewiarygodną.</xText> <xText>Nie ubiegło bowiem uwadze Sądu, iż w momencie zawarcia umowy o kredyt konsumencki <xAnon>B. S.</xAnon> nie posiadał prawa jazdy, nie mówiąc już o licencji taksówkarskiej czy jakimkolwiek doświadczeniu zawodowym w tym zakresie. Oczywiście brak wymaganych uprawnień czy umiejętności nie wyklucza możliwości przekwalifikowania, jednakże w ocenie Sądu całokształt ujawnionych w toku niniejszej sprawy okoliczności świadczy o tym, iż w przypadku oskarżonego było to skrajnie nieprawdopodobne. Jak wyjaśnił sam oskarżony, przed zbyciem samochodu <xAnon>A.</xAnon> posiadał go przez kilka miesięcy. W tym czasie samochód nie był w ogóle używany i stał zaparkowany na jednym z podwórek. W tym okresie <xAnon>B. S.</xAnon> nie zapisał się na kurs prawa jazdy ani nie podjął żadnych innych działań, zmierzających do urzeczywistnienia jego planów o zostaniu taksówkarzem.</xText> <xText>W ocenie Sądu opisane powyżej okoliczności istotnie wpływają na ocenę tych wyjaśnień oskarżonego jako zasadniczo niewiarygodnych, obliczonych na umniejszenie swojej roli w sprawie oraz przedstawienie siebie jako osoby poszkodowanej całą sytuacją (konieczność spłacania kredytu za samochód, którym oskarżony nie dysponuje, gdyż został zabrany w nieznane miejsce przez mężczyznę o imieniu <xAnon>A.</xAnon>), a w konsekwencji próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="4"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zeznania świadka <xAnon>M. J.</xAnon></xText> <xText>(k. 55-56)</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>P. M.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">(k. 308)</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>A. Ś.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">(k. 348,</xText> <xText xALIGNx="left">k. 413-414)</xText> <xText xALIGNx="left">Zeznania świadka <xAnon>D. Ś.</xAnon></xText> <xText>(k. 430-431)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Nie kwestionując prawdziwości i wiarygodności zeznań wymienionych świadków Sąd nie uwzględnił ich jako dowód w niniejszej sprawie, albowiem świadkowie ci nie posiadali żadnej wiedzy na temat czynu przypisanego oskarżonemu – a wręcz w ogóle go nie znali (za wyjątkiem <xAnon>M. J.</xAnon>, który przez pewien czas był sąsiadem <xAnon>B. S.</xAnon>).</xText> <xText>Zeznania wymienionych osób nie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego i zostały ocenione przez Sąd jako nieprzydatne w niniejszym postępowaniu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Protokół okazania osoby</xText> <xText>(k. 289-291)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowód oceniono jako nieprzydatny w niniejszym postępowaniu, albowiem nie przyczynił się on do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. W toku przeprowadzonej czynności <xAnon>Ł. M.</xAnon> okazano wizerunki mężczyzn, co do których istniało podejrzenie, że mogli towarzyszyć oskarżonemu <xAnon>B. S.</xAnon> podczas odbioru samochodu, jednakże świadek nie był w stanie wskazać, czy rozpoznaje którąkolwiek z okazanych mu osób.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Pismo <xAnon>G.</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">(k. 318-319)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Dowód oceniono jako nieprzydatny w niniejszym postępowaniu, gdyż w treści pisma nie zawarto żadnych informacji istotnych z punktu widzenia ustaleń faktycznych ani zarzutu przedstawionego oskarżonemu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">(k. 361-362)</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Czynność procesową przeszukania przeprowadzono w sposób prawidłowy, a nadto była ona celowa i zasadna, jednakże w jej toku nie ujawniono żadnych przedmiotów mogących służyć za dowód w niniejszej sprawie ani nawet powiązanych z przedmiotem postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Wina i sprawstwo oskarżonego <xAnon>B. S.</xAnon> w zakresie przypisanego mu czynu nie budziła wątpliwości Sądu, zwłaszcza wobec faktu, iż oskarżony przyznał się do niego jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego i owo przyznanie podtrzymał również przed Sądem.</xText> <xText>W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 §2 k.k.</xLexLink> jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W świetle powyższej regulacji zachowanie karalne <xAnon>B. S.</xAnon> należało w niniejszej sprawie zakwalifikować z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink>, a biorąc pod uwagę wartość mienia w kwalifikacji prawnej uwzględnić również <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 §1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Przestępstwo oszustwa należy do kategorii przestępstw umyślnych. Zachowanie karalne określone zostało w przepisie <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> za pomocą znamienia czynnościowo-skutkowego. Konstrukcja przestępstwa oszustwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink>, określając czynność sprawczą jako &quot;doprowadzenie&quot; do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, charakteryzuje zarazem bliżej sposoby wywołania ustawowo stypizowanego skutku. Relewantne na gruncie omawianego przepisu jest doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.</xText> <xText>W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem), zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogoś innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem <xIx>(por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002 r., IV KKN 135/00; wyrok SN z dnia 19 lipca 2007 r., V KK 384/06 oraz Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV).</xIx></xText> <xText>W takiej sytuacji rozpoczynając swoje działanie sprawca ma pewne wyobrażenie pożądanej przez siebie sytuacji, której osiągnięcie w jego zamiarze ma być rezultatem podjętych przez niego czynności. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa w zamiarze ewentualnym, a zamiar bezpośredni sprawcy winien obejmować nie tylko cel przedsiębranego działania, ale również <xIx>modus operandi</xIx> oraz wszelkie środki, podjęte przez sprawcę na drodze do osiągnięcia oczekiwanego rezultatu. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, wskutek doprowadzenia innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jako cel sprawcy musi stanowić punkt odniesienia dla każdej podejmowanej przez niego czynności. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem kierunkowym zarówno to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd lub niezdolność do należytego pojęcia przedsiębranego działania), jak również to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia obu tych znamion <xIx>(por.: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. II KK 327/06, OSNwSK 2007/1/1498; z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. V KK 384/06, z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. III K 245/08).</xIx></xText> <xText>Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (animus lucri faciendi), jako element znamion strony podmiotowej oszustwa, odróżnia je od tych przestępstw przeciwko mieniu, w których kierunkowy zamiar sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie. Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i powiązany jest z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). (…) Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego <xIx>(Tomasz Oczkowski, „Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze”, s. 7-8).</xIx></xText> <xText>Dla bytu przestępstwa, po stronie oskarżonego musi istnieć bezpośredni zamiar kierunkowy popełnienia przestępstwa oszustwa - działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej chcąc doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd. Działanie sprawcy, określone w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów: wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością), zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z tego błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej (por. wyrok SN z 2 grudnia 2002 roku, IV KKN 135/00). Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach. Może zostać dokonane słowem, pismem, gestem lub w jakikolwiek inny sposób. Może polegać na podjęciu przez sprawcę określonego działania, na przykład złożeniu określonego oświadczenia, dokumentów stwierdzających nieprawdę lub sfałszowanych. Wprowadzenie w błąd może dotyczyć także sądu, w tej sytuacji mamy do czynienia z oszustwem procesowym. W tym wypadku sąd staje się podmiotem doprowadzonym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, może być także cudzym mieniem.</xText> <xText>Szczególną postacią przestępstwa oszustwa jest tzw. oszustwo kredytowe, zwane również oszustwem kapitałowym, stypizowane w <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink> Przedmiotem ochrony przedmiotowego przepisu jest zabezpieczenie prawidłowości i rzetelności w zakresie przyznawania i wykorzystywania m.in. kredytów oraz pożyczek pieniężnych. Czynność sprawcza omawianym typie czynu zabronionego polega na przedłożeniu podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu, albo nierzetelnego pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.</xText> <xText>Czynność sprawczą <xLexLink xArt="art. 297" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297</xLexLink> ustawodawca określił za pomocą czasownika „przedkłada&quot;, przez pojęcie którego należy rozumieć wszelkie działania polegające na składaniu dokumentów lub pisemnych oświadczeń, oddawaniu ich do przejrzenia lub oceny, a także inne formy występowania z dokumentami lub oświadczeniami w stosunku do osoby lub organu. Co istotne, omawiany czyn zabroniony jest przestępstwem o charakterze formalnym, a dla jego realizacji nie jest konieczne wystąpienie skutku w postaci uzyskania kredytu, a tym bardziej zaistnienie szkody majątkowej (vide wyrok SA w Warszawie z 24 czerwca 2013 r., II AKa 188/13, LEX 1342397). Należy też zwrócić uwagę, co podkreśla Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, że przepis <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink> nie jest przepisem szczególnym wobec przepisu <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> – właśnie z uwagi na brak skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co stanowi znamię oszustwa (wyrok SA we Wrocławiu z 23 maja 2013 r., II AKa 63/13, LEX nr 1356738).</xText> <xText>Użyte w ustawie znamię &quot;uzyskanie kredytu&quot; należy interpretować jako uzyskanie określonej kwoty pieniędzy z tytułu umowy kredytowej. Najogólniej, umowa kredytu polega na tym, że udzielający kredytu zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie określoną kwotę, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie i do jej zwrotu wraz z odsetkami w umówionym terminie oraz do zapłaty prowizji za otrzymany kredyt. Na mocy <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo bankowe</xLexLink> udzielanie kredytów zostało zastrzeżone tylko dla banków. Umowę o kredyt zatem można zawrzeć jedynie z bankiem, a oszustwo z <xLexLink xArt="art. 297" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 297</xLexLink> popełnione w formie działania w celu uzyskania kredytu jest działaniem na szkodę banku. W praktyce często można się spotkać z umowami zawieranymi między stronami, które będą miały podobny charakter do umowy kredytowej, ale wobec zastrzeżenia, że tylko banki mogą udzielać kredytu, pojęcie kredytu należy wiązać jedynie z umową kredytową, o której mowa w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">prawie bankowym</xLexLink>. Spójność prawa nakazuje, aby terminy ustawowe, do których należy &quot;kredyt&quot;, interpretować zgodnie z ustawą.</xText> <xText>Pojęcia, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink>, wobec braku ich definicji legalnej w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">kodeksie karnym</xLexLink>, rozumieć należy zgodnie ze znaczeniem, jakie jest im nadawane na gruncie tych gałęzi prawa, z których się wywodzą, a więc w zgodzie z zasadą subsydiarności prawa karnego gospodarczego, w szczególności dyrektywą jednolitości terminologicznej. Oznacza to, że pojęcie &quot;kredytu&quot; należy interpretować zgodnie z definicją legalną zawartą przede wszystkim w <xLexLink xArt="art. 69;art. 69 ust. 1" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 69 ust. 1 ustawy z 1997 r. - Prawo bankowe</xLexLink>. Umowy faktoringowe, i to niezależnie od ich nazwy, czy też rodzaju wniosku, na podstawie którego były zawierane, nie mieszczą się w definicji kredytu (wyrok SA w Poznaniu z 7 października 2014 r., II AKa 147/14, LEX nr 1527121).</xText> <xText>Dla bytu czynu z <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 § 1 k.k.</xLexLink> nie ma znaczenia, czy kredyt został w ogóle udzielony, a w przypadku jego udzielenia, czy został spłacony, czy też nie, czyn ten polega bowiem na przedłożeniu w określonym celu m.in. fałszywych lub poświadczających nieprawdę dokumentów mających znaczenie dla uzyskania w tym wypadku kredytu (wyrok SA w Warszawie z 28 listopada 2014 r., II AKa 356/14, LEX nr 1563692).</xText> <xText>W toku niniejszego postępowania w sposób bezsporny ustalono, iż swoim zachowaniem <xAnon>B. S.</xAnon> wyczerpał znamiona obu opisanych powyżej przestępstw.</xText> <xText>Aby dojść do powyższego wniosku konieczne było ustalenie zamiaru działania skarżonego. Sąd miał przy tym na uwadze, iż jako element strony podmiotowej czynu, zamiar rozgrywa się w sferze procesów psychicznych sprawcy i z reguły nie jest werbalizowany – ręcz przeciwnie, regułą jest, że sprawca w swoich wyjaśnieniach przedstawia odmienny od rzeczywistego motyw i cel przedsiębranego działania, próbując je racjonalnie uzasadniać lub obarczać odpowiedzialnością za zaistniałą sytuację inne osoby.</xText> <xText>W zakresie czynu z <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink> zamiar oskarżonego był oczywisty i znalazł odzwierciedlenie zarówno w jego działaniach jak i wyjaśnieniach, które złożył w toku postępowania. W sprawie bezspornie ustalono bowiem, iż <xAnon>B. S.</xAnon> pozyskał nieautentyczne dokumenty mające potwierdzać jego zatrudnienie w <xAnon> spółce (...) S.A.</xAnon> oraz wysokość otrzymywanych zarobków, a nadto już na etapie wejścia w posiadanie przedmiotowych dokumentów miał na celu przedłożenie ich w ramach procedury ubiegania się o kredyt na zakup samochodu. Oskarżony miał pełną świadomość faktu, iż bez wymaganej dokumentacji środki pieniężne nie zostaną mu przyznane, co zresztą wprost wynikało z zeznań świadka <xAnon>K. S.</xAnon> – pracownicy <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon>, która zeznała, że na początkowym etapie procedury przyznawania środków zdolność kredytowa <xAnon>B. S.</xAnon> była zbyt niska, aby mógł on otrzymać wnioskowaną kwotę, wobec czego poproszono go o dostarczenie dodatkowych dokumentów. Sam oskarżony zresztą wyjaśnił, że zapragnął kupić samochód jednak z uwagi na swoją ówczesną sytuację materialną nie posiadał żadnych środków, wobec czego porozumiał się ze znajomym imieniem <xAnon>A.</xAnon>, który zgodnie z wiedzą oskarżonego mógł dostarczyć sfabrykowane dokumenty niezbędne do uzyskania kredytu. Następnie, będąc już w posiadaniu nieautentycznych dokumentów o istotnym znaczeniu w kontekście wnioskowania o udzielenie kredytu – oskarżony osobiście udał się do siedziby we <xAnon>W.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, gdzie złożył wniosek i wypełnił całą niezbędną dokumentację. Powyższym działaniem oskarżony całkowicie zrealizował znamiona czynu z <xLexLink xArt="art. 297;art. 297 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 297 §1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Przy ocenie zamiaru popełnienia czynu z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> w odniesieniu do <xAnon>B. S.</xAnon> należało wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wnioski co do realnej możliwości wywiązania się przez niego z zaciągniętego zobowiązania, w szczególności jego możliwości finansowych i faktycznych jego spełnienia. Taka metodyka pracy jest zasadą w przypadku przestępstw z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink>, gdzie ów zamiar z reguły oceniać można wyłącznie w oparciu o zobiektywizowane okoliczności, takie jak właśnie możliwości finansowe sprawcy i jego sytuacja materialna w chwili zaciągania zobowiązania. Zasadniczo analiza istnienia znamion określonego przestępstwa winna w pierwszej kolejności dotyczyć znamion strony przedmiotowej (<xIx>M. Kurowski, K. Eichstaedt, B. Augustyniak, D. Świecki, Kodeks…).</xIx> Orzecznictwo wskazuje bowiem na możliwość wnioskowania o stronie podmiotowej ze znamion strony przedmiotowej, co wynika częstej prawidłowości, że deklaracje werbalne potencjalnego sprawcy nie znajdują potwierdzenia w jego czynach <xIx>(wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. II Aka 256/13, opublikowany na stronie www.orzeczenia.ms.gov.pl, a także postanowienie SN z dnia 29 marca 2011 r., sygn. V KK 344/10, Biuletyn Prawa Karnego 2011, nr 9). </xIx>Właśnie w taki sposób Sąd dokonał ustalenia zamiaru istniejącego po stronie oskarżonego.</xText> <xText>Zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, w chwili popełnienia czynu zabronionego oskarżony pracował „na czarno” jako brukarz, osiągając zarobki rzędu 1500-2000 zł „na rękę”. Na kilka miesięcy przed zdarzeniem <xAnon>B. S.</xAnon> wraz z matką zostali eksmitowani z dotychczas zajmowanego mieszkania z uwagi na zaleganie z czynszem. Od tego momentu oskarżony stał się osobą bezdomną, jedynie nieregularnie od czasu do czasu pojawiał się w mieszkaniu matki aby się umyć, ogrzać i odpocząć. Niewątpliwie sytuacja materialna oskarżonego była trudna i już wyłącznie na podstawie opisanych wyżej okoliczności, kierując się względami logiki i doświadczenia życiowego przyjąć należało, że oskarżony nie byłby w stanie regulować zobowiązania w postaci kredytu na kwotę niemal 250.000 zł. W swoich wyjaśnieniach oskarżony wskazał, że mając świadomość swojej bardzo trudnej sytuacji finansowej, podjął decyzję o dorabianiu jako taksówkarz. Zgodnie z twierdzeniami oskarżonego, taka forma dodatkowego zatrudnienia pozwoliłaby mu dorabiać wieczorami i w nocy, natomiast za dnia w dalszym ciągu pracowałby jako brukarz. Oskarżony nie posiadał jednak ani pojazdu, ani środków finansowych wystarczających do zakupu tegoż, wobec czego skorzystał z propozycji znajomego, który dostarczył mu sfabrykowane dokumenty potwierdzające zatrudnienie, na podstawie których <xAnon>B. S.</xAnon> ubiegał się o kredyt konsumencki na zakup samochodu marki <xAnon>V.</xAnon>. Oskarżony podał przy tym, że planował spłacać raty kredytu dzięki zarobkom ze świadczenia usług taksówkarskich.</xText> <xText>Jak już uprzednio wskazano, Sąd odrzucił podawaną przez oskarżonego wersję wydarzeń jako całkowicie niewiarygodną, sprzeczną zarówno ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym jak i względami logiki i doświadczenia życiowego. W chwili popełnienia czynu zabronionego oskarżony nie posiadał bowiem nie tylko licencji do pracy jako taksówkarz, ale również prawa jazdy. Oczywiście brak wymaganych uprawnień do pracy jako kierowca sam w sobie nie świadczy jeszcze niezbicie o zamiarze oskarżonego. Sąd wziął jednak pod uwagę, że – zgodnie z wyjaśnieniami samego oskarżonego – po wejściu w posiadanie samochodu nie podjął on żadnych starań, aby takie uprawnienia uzyskać, ani nawet nie podjął żadnych działań bezpośrednio zmierzających do nabycia praktycznej umiejętności kierowania pojazdem. Jak wskazał <xAnon>B. S.</xAnon>, dysponował samochodem przez kilka miesięcy i przez cały ten czas pojazd stał zaparkowany, nikt go nie używał. W tym czasie oskarżony nawet nie rozważył zapisania się na kurs prawa jazdy. Jednocześnie, z uwagi na opisaną powyżej kiepską sytuację finansową, oskarżony nie regulował rat. Zgodnie z zapisami umowy kredytowej, z uwagi na narastającą zaległość, własność pojazdu przeszła na <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> Przez cały ten czas oskarżony nie reagował na ponaglenia do dokonania wpłat ani na żądanie wydania samochodu. Jak wyjaśnił, po kilku miesiącach od zawarcia umowy kredytowej zdecydował się sprzedać samochód <xAnon>A.</xAnon> – temu, który uprzednio dostarczył mu nieautentyczne dokumenty. Mężczyźni zawarli ustną umowę, na mocy której <xAnon>A.</xAnon> miał kupić samochód za około 50.000 zł oraz zobowiązać się do dalszego spłacania rat kredytu. Jak twierdził oskarżony, <xAnon>A.</xAnon> przejął samochód i umieścił go w nieznanym oskarżonemu miejscu. Nie przekazał jednak <xAnon>B. S.</xAnon> ustalonej kwoty ani nie podjął spłaty rat.</xText> <xText>Opisane powyżej okoliczności stanu faktycznego w ocenie Sądu jednoznacznie wskazują na istnienie po stronie oskarżonego bezpośredniego zamiaru, o jakim mowa w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> Oskarżony bez wątpienia zdawał sobie sprawę z tego, że swoim działaniem doprowadzi pokrzywdzonego do udzielenia mu kredytu, którego zarówno nie planował, jak również nie był w stanie spłacać. Co istotne w umowie kredytowej strony uzgodniły sposób postępowania na wypadek braku możliwości spłacania rat – swoim działaniem oskarżony jednak uniemożliwił skuteczne skorzystanie przez bank z przedmiotowego zapisu, albowiem zbył samochód na rzecz osoby trzeciej i nie był w stanie zwrócić go pokrzywdzonemu.</xText> <xText>W kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu zastosowano również <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 §1 k.k.</xLexLink>, regulujący zaostrzenie odpowiedzialność karnej w stosunku do mienia znacznej wartości, to jest takiego, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych (<xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §5 k.k.</xLexLink>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Oskarżony w zakresie przypisanego mu przestępstwa działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę i bezprawność przypisanego mu czynu, nie stwierdzono również okoliczności mogących wpływać na poczytalność oskarżonego. Miał on pełną świadomość z bezprawności przedsiębranego działania.</xText> <xText>Przy popełnieniu przypisanego czynu oskarżony działał z premedytacją, mając świadomość tego, że podejmowane działanie stanowi zachowanie nie tylko naganne (nieakceptowalne społecznie), ale również karalne. Należy przy tym podkreślić, że do realizacji znamion czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu nie doszło w ramach pojedynczego zachowania, lecz swój przestępczy zamiar oskarżony realizował przez kilka dni, konsekwentnie zmierzając do celu, jakim było pozyskanie samochodu objętego kredytem, którego oskarżony nie planował spłacać.</xText> <xText>W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełni swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione w <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 k.k.</xLexLink> Wymierzona kara nie przekracza przy tym stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa.</xText> <xText>Sąd miał przy tym na uwadze okoliczność obciążającą w postaci uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego. W ocenie Sądu fakt, że oskarżony popełnił przestępstwo o wysokim stopniu społecznej szkodliwości pomimo wielokrotnego ponoszenia odpowiedzialności karnej w przeszłości świadczy o wysokim stopniu jego demoralizacji oraz lekceważącym stosunku do porządku prawnego. Pomimo poprzednich skazań, oskarżony ciągle popełnia kolejne czyny zabronione, co musi się spotkać ze zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości.</xText> <xText>Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego, a także fakt, regularnej, od dwóch lat częściowej spłaty, przedmiotowego zobowiązania. Faktu tego jednak nie należy przeceniać, w sytuacji gdy impulsem do tego było wszczęte postępowanie karne, a wpłaty w tych wysokościach stanowią jedynie niewielką część wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 §1 k.k.</xLexLink> na wniosek pokrzywdzonego orzeczono wobec <xAnon>B. S.</xAnon> obowiązek naprawienia szkody na rzecz <xAnon> (...) Bank (...).</xAnon> z/s w <xAnon>W.</xAnon>. Wysokość szkody ustalono z uwzględnieniem przesłanego przez pokrzywdzonego zestawienia spłat (k. 516).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>B. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>III., IV.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych znajdowało swoje oparcie w przepisie <xLexLink xArt="art. 230;art. 230 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 230 § 2 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 44;art. 44 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 44 §1 k.k.</xLexLink> Na podstawie przedmiotowych przepisów zarządzono zwrot oryginalnej dokumentacji bankowej podmiotom uprawnionym, zaś wobec dokumentów nieautentycznych przedłożonych przez <xAnon>B. S.</xAnon>, jako przedmiotów którymi posłużono się przy popełnieniu przestępstwa, orzeczono przepadek poprzez pozostawienie ich w aktach sprawy.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>V.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania w całości. Pomimo iż oskarżony swoim przestępczym działaniem wygenerował koszty postępowania Sąd uznał, że obciążenie oskarżonego kosztami byłoby zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center">SSO Tomasz Kaszyca</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xBRx></xBRx> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Patrycja Świtoń

Oliwia Marczewska

Patrycja Świtoń

Sygn. akt III K 372/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie: Sędzia Tomasz Kaszyca Protokolant: Oliwia Marczewska w obecności Prokuratora Dariusza Cieślaka po rozpoznaniu w dniach 28 grudnia 2023r. i 11 stycznia 2024r. sprawy: B. S.(S.), synaK.iJ.zdomuB.,urodzonego dnia (...)wG.,PESEL (...), oskarżonego o to, że: w dniu 25 lipca 2019 roku weW., działając w celu osiągnięciakorzyści majątkowej oraz ze z góry powziętym zamiarem niewywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, doprowadził(...) Bank (...).Oddział wP.z siedzibą wW.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie 249 937,80 złotych, w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu jako autentycznych sfałszowanych dokumentów w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach zfirmy (...) S.A.wP., umowy o pracę z dnia 20 marca 2017 roku rzekomo zawartej z wyżej wymienioną spółką, informacji z ZUS za 2019 rok o podstawach wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ich wysokościoraz dowodów przelewów na jego rachunek bankowy prowadzony przez(...) Bank (...) S.A.wW.wynagrodzenia zfirmy (...)z dni 10 maja 2019 roku, 10 czerwca 2019 roku i 10 lipca 2019roku, zawarł umowę promocyjnego kredytu konsumenckiego auto kredyt o numerze(...)- (...)- (...)na zakup pojazdu markiV. (...)o numerze nadwozie(...), odebrałpowyższy samochód, następnie nie spłacił rat kredytowych oraz nie zwrócił pokrzywdzonemu powyższego pojazdu tj. o czyn zart. 286 § 1 k.k.iart. 297 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 294 § 1 k.k. ******* I uznaje oskarżonegoB. S.za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, iż wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru i możliwości spłaty zobowiązania, tj. czynu zart. 286§1 kkiart.294§1 kkiart. 297§1 kkw zw. zart. 11§2 kki za to na podstawieart. 294§1 kkw zw. zart. 286§1 kkw zw. zart. 11§3 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawieniawolności; II na podstawieart. 46§1 kkzobowiązuje oskarżonego donaprawienia w pozostałej części szkody poprzez zapłatę na rzecz(...) Bank (...).Oddział wP.z siedzibą wW.kwoty 239.898,62zł; III na podstawieart. 230§2 kpkzwraca:(...) Bank (...).Oddział wP.z siedzibą wW.dowody ujęte wwykazie dowodów na k. 128 pod poz. 1-20 oraz(...) Bank (...) S.A.dowody ujęte na k. 299-303 akt; IV na podstawieart. 44§1 kkorzeka przepadek dowodów ujętych w wykazie na k. 128 pod poz. 21-24 i zarządza ich pozostawienie w aktach sprawy; V zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, w tym i opłaty w sprawie. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt III K 372/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. B. S. czyn przypisany w punkcie I. części dyspozytywnej wyroku Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 25 lipca 2019 r. weW.w siedzibieV. (...)przyul. (...)zawarł z(...) Bank (...).Oddział wP.z siedzibą wW.umowę promocyjnego kredytu konsumenckiego auto kredyt o numerze(...)- (...)- (...)na zakup pojazdu markiV. (...)o numerze nadwozia(...). W celu zawarcia powyższej umowyB. S.przedłożył sfałszowane dokumenty w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach zfirmy (...) S.A.wP., umowy o pracę z dnia 20 marca 2017 r. rzekomo zawartej z wyżej wymienioną spółką, informacji z ZUS za 2019 rok o podstawach wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ich wysokości oraz dowodów przelewu na jego rachunek bankowy prowadzony przez(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.wynagrodzenia zfirmy (...) S.A.z dni 10 maja 2019 r., 10 czerwca 2019 r. i 10 lipca 2019 r. Po zawarciu umowy kredytu, udzielonego mu na podstawie nieautentycznych dokumentów,B. S.w dniu 29 lipca 2019 r. odebrał wskazany wyżej pojazd, jednak nie spłacał zaciągniętego zobowiązania. Wobec braku zapłaty należności, zgodnie z postanowieniami umowy kredytu konsumenckiego, własność pojazdu przeszła na(...) Bank (...)., jednak pomimo kierowanych do niego wezwańB. S.nie zwrócił pojazdu. Powyższym działaniem oskarżony doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 249 937,80 zł. Wyjaśnienia oskarżonegoB. S. k. 396-399 k. 512 Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami k. 1-22 Zeznania świadkaK. S. k. 50 Zeznania świadkaG. J. k. 62-65 Dokumentacja związana z zawarciem umowy kredytu k.76-84 k. 87 k. 89-100 k. 117-127 Raport z czynności windykacyjnych k. 69-70 Dokumentacja związana z rozwiązaniem umowy kredytu k. 71-75 k. 101-116 Opinia z zakresu badań pisma ręcznego k. 159-175 Zeznania świadkaŁ. M. k. 179 Wydruk fotografii wykonanej podczas odbioru samochodu k. 181 Kopia informacji z ZUS k. 182-184 Informacja z(...) Bank (...) S.A. k. 184-187 Zeznania świadkaA. P. k. 190-192 Informacja od operatora(...) k. 202-281 Analiza danych telekomunikacyjnych k. 282 Karta identyfikacyjna wraz z umową o prowadzenie rachunku bankowego k. 298-303 Zeznania świadkaM. M. k. 345 Pismo Starostwa Powiatowego wG. k. 356-358 Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego wG. k. 359 Zeznania świadkaR. K. k. 372-373 (...) Bank (...).z zestawieniem spłat zobowiązania k. 516 Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany sądownie. Wydruk zK. k. 438-441 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 Częściowo wyjaśnienia oskarżonegoB. S. Sąd przyjął wyjaśnieniaB. S.za wiarygodne co do tego, że przyznał się on do popełnienia przypisanego mu czynu zabronionego, w pozostałym zaś zakresie dał im wiarę wyłącznie co do okoliczności, które zostały potwierdzone przy pomocy innych uwzględnionych przez Sąd dowodów. Jako wiarygodne Sąd ocenił zatem twierdzenia oskarżonego, iż udał się on dosalonu (...)przyul. (...)weW.oraz zawnioskował o przyznanie mu kredytu konsumenckiego na zakup wybranego samochodu. Sam oskarżony przyznał przy tym, że posłużył się nieautentycznymi dokumentami – co zostało potwierdzone w toku postępowania. W myśl zasady in dubio pro reo Sąd przyjął za wiarygodne twierdzenie oskarżonego, że sfałszowane dokumenty potrzebne do uzyskania kredytu dostał on od osoby trzeciej, mężczyzny ukraińskiego pochodzenia imieniemA., na rzecz którego na mocy ustnej umowy zbył następnie zakupiony pojazd. Zgodnie z twierdzeniamiB. S., pomimo ustnych uzgodnieńU.nie regulował rat kredytu zaciągniętego przez oskarżonego, a pojazd wywiózł w nieustalone miejsce. Oskarżony wyjaśnił w ten sposób jak wszedł w posiadanie podrobionych dokumentów oraz co stało się z samochodem, którego do momentu wyrokowania nie odnaleziono. Okoliczności powyższych nie zdołano jednoznacznie ani wykluczyć, ani potwierdzić w toku postępowania, zatem zgodnie z zasadą rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na rzecz oskarżonego – należało przyjąć w tym zakresie podawaną przez niego wersję wydarzeń. Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wraz z załącznikami Zeznania świadkaG. J. Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. W swoich zeznaniach świadek, jako pracownik kancelarii reprezentującej pokrzywdzonego, potwierdził okoliczności opisane w treści zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oszustwa. Zeznaniom tym Sąd dał wiarę w całości, albowiem wszystkie podawane przez świadka okoliczności zweryfikowano w toku postępowania przy pomocy innych, również uznanych przez Sąd za wiarygodne, dowodów z zeznań świadków, dokumentów oraz opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego. Zeznania świadkaK. S. Zeznania świadkaŁ. M. Zeznania wymienionych świadków Sąd ocenił jako całkowicie wiarygodne, albowiem były one spójne, odpowiadały względom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Świadkowie potwierdzili treść pisemnego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, a następnie opisali przebieg zawarcia umowy o kredyt konsumencki z oskarżonym oraz wydanie mu pojazdu. ŚwiadekK. S.wskazała przy tym, że początkowo uznano, żeB. S.nie ma wystarczającej zdolności kredytowej, aby udzielić mu kredytu we wnioskowanej przez niego wysokości, jednakże oskarżony na prośbę Banku przedłożył dodatkowe dokumenty, które zadecydowały o przyznaniu mu wnioskowanych środków. ŚwiadekŁ. M.opisał przebieg spotkania z oskarżonym, w trakcie którego wydano mu pojazd i wskazał, żeB. S.towarzyszył inny mężczyzna, który nienaturalnie się zachowywał – cały czas nosił czapkę z daszkiem i odwracał twarz. Zachowanie mężczyzny wzbudziło wątpliwości świadka, jednak ostatecznie dokumenty zostały podpisane przezB. S., który na dodatek pozwolił świadkowi sfotografować się przy odbieranym samochodzie, wobec czego pojazd został wydany. Dokumentacja związana z zawarciem umowy kredytu Raport z czynności windykacyjnych’ Dokumentacja związana z rozwiązaniem umowy kredytu Prawdziwość i wiarygodność przedmiotowych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu, albowiem wynikają z nich informacje potwierdzone przy pomocy innych źródeł dowodowych. W szczególności sam oskarżony potwierdził, że osobiście zawarł umowę o kredyt konsumencki, której to należności następnie nie regulował z uwagi na swoją sytuację materialną. Sąd nie znalazł zatem podstaw do kwestionowania autentyczności wskazanych dowodów oraz prawdziwości informacji w nich zawartych. Opinia z zakresu badań pisma ręcznego Opinia została sporządzona przez profesjonalny podmiot, a w swojej treści jest spójna, zrozumiała, logiczna i jednoznaczna. Z wniosków opinii jednoznacznie wynika, że podpisy na dokumentacji sporządzonej w toku procedury przyznania kredytu zostały nakreślone przez oskarżonegoB. S., potwierdzając tym samym, że oskarżony osobiście wnioskował o przyznanie mu kredytu konsumenckiego na zakup samochodu. Treści opinii oraz metodyki pracy biegłego nie kwestionowano w toku postępowania. Wydruk fotografii wykonanej podczas odbioru samochodu Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Kopia informacji z ZUS Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Z treści dokumentu wynika, że(...) S.A.nigdy nie był płatnikiem składek zaB. S.. Pismo stanowi zatem jeden z dowodów potwierdzających, że oskarżony nie był zatrudniony w przedmiotowej spółce, a zatem przedłożone przez niego dokumenty były nieautentyczne. Informacja z(...) Bank (...) S.A. Karta identyfikacyjna wraz z umową o prowadzenie rachunku bankowego Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Zeznania świadkaA. P. Sąd przyjął zeznania świadka jako całkowicie wiarygodne, albowiem były one spójne, logiczne i przede wszystkim zbieżne z dokonanymi ustaleniami oraz pozostałym materiałem dowodowym. Świadek, z racji swojego zatrudnienia jako kadrowa w(...) S.Apotwierdziła, żeB. S.nigdy nie był pracownikiem tej spółki oraz odniosła się do okazanych jej dokumentów, którymi oskarżony posłużył się przy wnioskowaniu o kredyt konsumencki. Świadek wskazała na cechy, świadczące o nieautentyczności okazanych jej dokumentów – szatę graficzną oraz nazewnictwo stanowisk pracy odmienne od tego, którym posługiwano się w spółce. Informacja od operatora(...) Analiza danych telekomunikacyjnych Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Dzięki analizie danych telekomunikacyjnych ustalono, że w toku procedury zawierania kredytu konsumenckiegoB. S.posłużył się własnym numerem telefonu, jednakże podczas odbioru samochodu do protokołu podał inny numer, zarejestrowany na osobę trzecią, niezwiązaną z niniejszą sprawą. Zeznania świadkaM. M. Sąd ocenił zeznania świadka jako szczere i spontaniczne, wobec czego dał im wiarę, zwłaszcza że nie były one w żaden sposób sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek zeznał, że nie zna oskarżonego i nie ma nic wspólnego z przedmiotem niniejszego postępowania. W szczególnościM. M.zaprzeczył, aby towarzyszyłB. S.przy odbiorze samochodu zsalonu (...)weW., pomimo tego, że numer telefonu świadka został podany przez oskarżonego jako kontaktowy do protokołu odbioru pojazdu. Świadek zeznał, że ów numer jest przez niego wykorzystywany w celach służbowych do prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd doszedł zatem do przekonania, że ów numer, jako ogólnie dostępny np. w internecie, został przez oskarżonego wykorzystany bez wiedzy świadka. Pismo Starostwa Powiatowego wG. Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego wG. Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. ZeznaniaR. K. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem były one logiczne i spójne, a nadto korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek wyjaśnił w jaki sposób doszło do zrealizowania przelewu zleconego przezB. S.– co z uwagi na charakter usług świadczonych przez świadka a polegających na realizowaniu płatności w zamian za prowizję świadczyło w ocenie Sądu o jego wiarygodności. (...) Bank (...).z zestawieniem spłat zobowiązania Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. Na podstawie treści przedmiotowego pisma zweryfikowano twierdzenia oskarżonego, że w trakcie postępowania podjął się spłacania wyłudzonej należności. Pismo, zawierające zestawienie dotychczas dokonanych wpłat, potwierdza również pierwotną wysokość zobowiązania oraz aktualną kwotę pozostałą do spłaty. Dane o karalności Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.1.1 Częściowo wyjaśnienia oskarżonegoB. S. Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonegoB. S.jako częściowo niewiarygodne, albowiem były one w tej części sprzeczne zarówno z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym, jak i względami logiki oraz doświadczenia życiowego Sądu. Oskarżony wprawdzie przyznał się do popełnienia przypisanego mu czynu, co Sąd uznał za wiarygodne i uwzględnił, jednakże opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym motywację sprawcy Sąd uznał wyłącznie za jego linię obrony, obliczoną na zminimalizowanie odpowiedzialności karnej i niepolegającą na prawdzie. Wysoce krytycznie Sąd odniósł się do tej części wyjaśnień, w której oskarżony opisywał przebieg zdarzenia, uznając je za wiarygodne wyłącznie w takim zakresie, w jakim były one zbieżne z depozycjami osób reprezentujących pokrzywdzoną spółkę oraz jej pracowników, którzy brali udział w procedurze udzielenia kredytu konsumenckiego, a następnie wydali samochódB. S.. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego przez pryzmat całokształtu materiału dowodowego Sąd odrzucił tę część wyjaśnieńB. S., w których wskazywał on, że zapragnął zakupić samochód, aby zostać taksówkarzem. Oskarżony wskazał, że był zatrudniony „na czarno” jako brukarz, jednak zarobki go nie satysfakcjonowały, wobec czego wpadł na pomysł, aby wieczorami i nocą oferować usługi przewozowe. Nie posiadał jednak środków na zakup samochodu, wobec czego porozumiał się z mężczyzną imieniemA., który dostarczył mu sfabrykowane dokumenty, umożliwiające wzięcie kredytu konsumenckiego na zakup pojazdu. Oskarżony twierdził przy tym, że zaciągnięte zobowiązanie planował spłacać dzięki potencjalnym zarobkom z pracy jako taksówkarz. Opisana powyżej wersja wydarzeń została przez Sąd uznana za niewiarygodną. Nie ubiegło bowiem uwadze Sądu, iż w momencie zawarcia umowy o kredyt konsumenckiB. S.nie posiadał prawa jazdy, nie mówiąc już o licencji taksówkarskiej czy jakimkolwiek doświadczeniu zawodowym w tym zakresie. Oczywiście brak wymaganych uprawnień czy umiejętności nie wyklucza możliwości przekwalifikowania, jednakże w ocenie Sądu całokształt ujawnionych w toku niniejszej sprawy okoliczności świadczy o tym, iż w przypadku oskarżonego było to skrajnie nieprawdopodobne. Jak wyjaśnił sam oskarżony, przed zbyciem samochoduA.posiadał go przez kilka miesięcy. W tym czasie samochód nie był w ogóle używany i stał zaparkowany na jednym z podwórek. W tym okresieB. S.nie zapisał się na kurs prawa jazdy ani nie podjął żadnych innych działań, zmierzających do urzeczywistnienia jego planów o zostaniu taksówkarzem. W ocenie Sądu opisane powyżej okoliczności istotnie wpływają na ocenę tych wyjaśnień oskarżonego jako zasadniczo niewiarygodnych, obliczonych na umniejszenie swojej roli w sprawie oraz przedstawienie siebie jako osoby poszkodowanej całą sytuacją (konieczność spłacania kredytu za samochód, którym oskarżony nie dysponuje, gdyż został zabrany w nieznane miejsce przez mężczyznę o imieniuA.), a w konsekwencji próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. 1.1.1. Zeznania świadkaM. J. (k. 55-56) Zeznania świadkaP. M. (k. 308) Zeznania świadkaA. Ś. (k. 348, k. 413-414) Zeznania świadkaD. Ś. (k. 430-431) Nie kwestionując prawdziwości i wiarygodności zeznań wymienionych świadków Sąd nie uwzględnił ich jako dowód w niniejszej sprawie, albowiem świadkowie ci nie posiadali żadnej wiedzy na temat czynu przypisanego oskarżonemu – a wręcz w ogóle go nie znali (za wyjątkiemM. J., który przez pewien czas był sąsiademB. S.). Zeznania wymienionych osób nie przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego i zostały ocenione przez Sąd jako nieprzydatne w niniejszym postępowaniu. Protokół okazania osoby (k. 289-291) Dowód oceniono jako nieprzydatny w niniejszym postępowaniu, albowiem nie przyczynił się on do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. W toku przeprowadzonej czynnościŁ. M.okazano wizerunki mężczyzn, co do których istniało podejrzenie, że mogli towarzyszyć oskarżonemuB. S.podczas odbioru samochodu, jednakże świadek nie był w stanie wskazać, czy rozpoznaje którąkolwiek z okazanych mu osób. PismoG.(...) (k. 318-319) Dowód oceniono jako nieprzydatny w niniejszym postępowaniu, gdyż w treści pisma nie zawarto żadnych informacji istotnych z punktu widzenia ustaleń faktycznych ani zarzutu przedstawionego oskarżonemu. Protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych przyul. (...)wG. (k. 361-362) Czynność procesową przeszukania przeprowadzono w sposób prawidłowy, a nadto była ona celowa i zasadna, jednakże w jej toku nie ujawniono żadnych przedmiotów mogących służyć za dowód w niniejszej sprawie ani nawet powiązanych z przedmiotem postępowania. 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem I. B. S. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Wina i sprawstwo oskarżonegoB. S.w zakresie przypisanego mu czynu nie budziła wątpliwości Sądu, zwłaszcza wobec faktu, iż oskarżony przyznał się do niego jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego i owo przyznanie podtrzymał również przed Sądem. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie zart. 11 §2 k.k.jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W świetle powyższej regulacji zachowanie karalneB. S.należało w niniejszej sprawie zakwalifikować zart. 286 §1 k.k.orazart. 297 §1 k.k., a biorąc pod uwagę wartość mienia w kwalifikacji prawnej uwzględnić równieżart. 294 §1 k.k. Przestępstwo oszustwa należy do kategorii przestępstw umyślnych. Zachowanie karalne określone zostało w przepisieart. 286 §1 k.k.za pomocą znamienia czynnościowo-skutkowego. Konstrukcja przestępstwa oszustwa zart. 286 §1 k.k., określając czynność sprawczą jako "doprowadzenie" do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, charakteryzuje zarazem bliżej sposoby wywołania ustawowo stypizowanego skutku. Relewantne na gruncie omawianego przepisu jest doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem), zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogoś innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem(por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002 r., IV KKN 135/00; wyrok SN z dnia 19 lipca 2007 r., V KK 384/06 oraz Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV). W takiej sytuacji rozpoczynając swoje działanie sprawca ma pewne wyobrażenie pożądanej przez siebie sytuacji, której osiągnięcie w jego zamiarze ma być rezultatem podjętych przez niego czynności. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa w zamiarze ewentualnym, a zamiar bezpośredni sprawcy winien obejmować nie tylko cel przedsiębranego działania, ale równieżmodus operandioraz wszelkie środki, podjęte przez sprawcę na drodze do osiągnięcia oczekiwanego rezultatu. Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, wskutek doprowadzenia innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jako cel sprawcy musi stanowić punkt odniesienia dla każdej podejmowanej przez niego czynności. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa zart. 286 §1 k.k.należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem kierunkowym zarówno to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd lub niezdolność do należytego pojęcia przedsiębranego działania), jak również to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia obu tych znamion(por.: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. II KK 327/06, OSNwSK 2007/1/1498; z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. V KK 384/06, z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. III K 245/08). Chęć osiągnięcia korzyści majątkowej (animus lucri faciendi), jako element znamion strony podmiotowej oszustwa, odróżnia je od tych przestępstw przeciwko mieniu, w których kierunkowy zamiar sprawcy polega na chęci posiadania rzeczy dla siebie. Zamiar przywłaszczenia jest niewątpliwie węższy od zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, gdyż odnosi się wyłącznie do cudzego prawa własności i powiązany jest z istotą strony przedmiotowej kradzieży lub przywłaszczenia, przejawiającą się w objęciu we władanie cudzej rzeczy ruchomej lub przywłaszczeniu rzeczy już posiadanej (lub prawa majątkowego). (…) Pojęcie chęci uzyskania korzyści majątkowej ma szerszy charakter i zamiar ten może polegać na uzyskaniu korzyści majątkowej innego rodzaju niż przysporzenie w postaci uzyskania prawa własności do cudzej rzeczy. Zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej może obejmować nie tylko przemieszczenie cudzego mienia, lecz także i inne formy uszczuplenia mienia innej osoby, prowadzące w konsekwencji do przysporzenia majątkowego sprawcy kosztem pokrzywdzonego(Tomasz Oczkowski, „Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze”, s. 7-8). Dla bytu przestępstwa, po stronie oskarżonego musi istnieć bezpośredni zamiar kierunkowy popełnienia przestępstwa oszustwa - działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej chcąc doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd. Działanie sprawcy, określone wart. 286 § 1 k.k.jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, sprowadza się do trzech wymienionych w tym przepisie sposobów: wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu, wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jeżeli chodzi o dwa pierwsze sposoby działania, to zawsze przy ich stosowaniu warunkiem zrealizowania skutku jest błąd po stronie pokrzywdzonego. Może to być błąd co do osoby, błąd co do rzeczy, błąd co do zjawiska lub zdarzenia. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością), zaś w przypadku wyzyskania błędu ta rozbieżność już istnieje, a sprawca nie koryguje jej, lecz korzysta z tego błędu dla uzyskania przez siebie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, niekorzystnej dla pokrzywdzonego decyzji majątkowej (por. wyrok SN z 2 grudnia 2002 roku, IV KKN 135/00). Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach. Może zostać dokonane słowem, pismem, gestem lub w jakikolwiek inny sposób. Może polegać na podjęciu przez sprawcę określonego działania, na przykład złożeniu określonego oświadczenia, dokumentów stwierdzających nieprawdę lub sfałszowanych. Wprowadzenie w błąd może dotyczyć także sądu, w tej sytuacji mamy do czynienia z oszustwem procesowym. W tym wypadku sąd staje się podmiotem doprowadzonym do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, może być także cudzym mieniem. Szczególną postacią przestępstwa oszustwa jest tzw. oszustwo kredytowe, zwane również oszustwem kapitałowym, stypizowane wart. 297 §1 k.k.Przedmiotem ochrony przedmiotowego przepisu jest zabezpieczenie prawidłowości i rzetelności w zakresie przyznawania i wykorzystywania m.in. kredytów oraz pożyczek pieniężnych. Czynność sprawcza omawianym typie czynu zabronionego polega na przedłożeniu podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu, albo nierzetelnego pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Czynność sprawcząart. 297ustawodawca określił za pomocą czasownika „przedkłada", przez pojęcie którego należy rozumieć wszelkie działania polegające na składaniu dokumentów lub pisemnych oświadczeń, oddawaniu ich do przejrzenia lub oceny, a także inne formy występowania z dokumentami lub oświadczeniami w stosunku do osoby lub organu. Co istotne, omawiany czyn zabroniony jest przestępstwem o charakterze formalnym, a dla jego realizacji nie jest konieczne wystąpienie skutku w postaci uzyskania kredytu, a tym bardziej zaistnienie szkody majątkowej (vide wyrok SA w Warszawie z 24 czerwca 2013 r., II AKa 188/13, LEX 1342397). Należy też zwrócić uwagę, co podkreśla Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, że przepisart. 297 §1 k.k.nie jest przepisem szczególnym wobec przepisuart. 286 §1 k.k.– właśnie z uwagi na brak skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co stanowi znamię oszustwa (wyrok SA we Wrocławiu z 23 maja 2013 r., II AKa 63/13, LEX nr 1356738). Użyte w ustawie znamię "uzyskanie kredytu" należy interpretować jako uzyskanie określonej kwoty pieniędzy z tytułu umowy kredytowej. Najogólniej, umowa kredytu polega na tym, że udzielający kredytu zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie określoną kwotę, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie i do jej zwrotu wraz z odsetkami w umówionym terminie oraz do zapłaty prowizji za otrzymany kredyt. Na mocyart. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo bankoweudzielanie kredytów zostało zastrzeżone tylko dla banków. Umowę o kredyt zatem można zawrzeć jedynie z bankiem, a oszustwo zart. 297popełnione w formie działania w celu uzyskania kredytu jest działaniem na szkodę banku. W praktyce często można się spotkać z umowami zawieranymi między stronami, które będą miały podobny charakter do umowy kredytowej, ale wobec zastrzeżenia, że tylko banki mogą udzielać kredytu, pojęcie kredytu należy wiązać jedynie z umową kredytową, o której mowa wprawie bankowym. Spójność prawa nakazuje, aby terminy ustawowe, do których należy "kredyt", interpretować zgodnie z ustawą. Pojęcia, o których mowa wart. 297 §1 k.k., wobec braku ich definicji legalnej wkodeksie karnym, rozumieć należy zgodnie ze znaczeniem, jakie jest im nadawane na gruncie tych gałęzi prawa, z których się wywodzą, a więc w zgodzie z zasadą subsydiarności prawa karnego gospodarczego, w szczególności dyrektywą jednolitości terminologicznej. Oznacza to, że pojęcie "kredytu" należy interpretować zgodnie z definicją legalną zawartą przede wszystkim wart. 69 ust. 1 ustawy z 1997 r. - Prawo bankowe. Umowy faktoringowe, i to niezależnie od ich nazwy, czy też rodzaju wniosku, na podstawie którego były zawierane, nie mieszczą się w definicji kredytu (wyrok SA w Poznaniu z 7 października 2014 r., II AKa 147/14, LEX nr 1527121). Dla bytu czynu zart. 297 § 1 k.k.nie ma znaczenia, czy kredyt został w ogóle udzielony, a w przypadku jego udzielenia, czy został spłacony, czy też nie, czyn ten polega bowiem na przedłożeniu w określonym celu m.in. fałszywych lub poświadczających nieprawdę dokumentów mających znaczenie dla uzyskania w tym wypadku kredytu (wyrok SA w Warszawie z 28 listopada 2014 r., II AKa 356/14, LEX nr 1563692). W toku niniejszego postępowania w sposób bezsporny ustalono, iż swoim zachowaniemB. S.wyczerpał znamiona obu opisanych powyżej przestępstw. Aby dojść do powyższego wniosku konieczne było ustalenie zamiaru działania skarżonego. Sąd miał przy tym na uwadze, iż jako element strony podmiotowej czynu, zamiar rozgrywa się w sferze procesów psychicznych sprawcy i z reguły nie jest werbalizowany – ręcz przeciwnie, regułą jest, że sprawca w swoich wyjaśnieniach przedstawia odmienny od rzeczywistego motyw i cel przedsiębranego działania, próbując je racjonalnie uzasadniać lub obarczać odpowiedzialnością za zaistniałą sytuację inne osoby. W zakresie czynu zart. 297 §1 k.k.zamiar oskarżonego był oczywisty i znalazł odzwierciedlenie zarówno w jego działaniach jak i wyjaśnieniach, które złożył w toku postępowania. W sprawie bezspornie ustalono bowiem, iżB. S.pozyskał nieautentyczne dokumenty mające potwierdzać jego zatrudnienie współce (...) S.A.oraz wysokość otrzymywanych zarobków, a nadto już na etapie wejścia w posiadanie przedmiotowych dokumentów miał na celu przedłożenie ich w ramach procedury ubiegania się o kredyt na zakup samochodu. Oskarżony miał pełną świadomość faktu, iż bez wymaganej dokumentacji środki pieniężne nie zostaną mu przyznane, co zresztą wprost wynikało z zeznań świadkaK. S.– pracownicy(...) Bank (...)., która zeznała, że na początkowym etapie procedury przyznawania środków zdolność kredytowaB. S.była zbyt niska, aby mógł on otrzymać wnioskowaną kwotę, wobec czego poproszono go o dostarczenie dodatkowych dokumentów. Sam oskarżony zresztą wyjaśnił, że zapragnął kupić samochód jednak z uwagi na swoją ówczesną sytuację materialną nie posiadał żadnych środków, wobec czego porozumiał się ze znajomym imieniemA., który zgodnie z wiedzą oskarżonego mógł dostarczyć sfabrykowane dokumenty niezbędne do uzyskania kredytu. Następnie, będąc już w posiadaniu nieautentycznych dokumentów o istotnym znaczeniu w kontekście wnioskowania o udzielenie kredytu – oskarżony osobiście udał się do siedziby weW.przyul. (...), gdzie złożył wniosek i wypełnił całą niezbędną dokumentację. Powyższym działaniem oskarżony całkowicie zrealizował znamiona czynu zart. 297 §1 k.k. Przy ocenie zamiaru popełnienia czynu zart. 286 §1 k.k.w odniesieniu doB. S.należało wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można wyprowadzić wnioski co do realnej możliwości wywiązania się przez niego z zaciągniętego zobowiązania, w szczególności jego możliwości finansowych i faktycznych jego spełnienia. Taka metodyka pracy jest zasadą w przypadku przestępstw zart. 286 §1 k.k., gdzie ów zamiar z reguły oceniać można wyłącznie w oparciu o zobiektywizowane okoliczności, takie jak właśnie możliwości finansowe sprawcy i jego sytuacja materialna w chwili zaciągania zobowiązania. Zasadniczo analiza istnienia znamion określonego przestępstwa winna w pierwszej kolejności dotyczyć znamion strony przedmiotowej (M. Kurowski, K. Eichstaedt, B. Augustyniak, D. Świecki, Kodeks…).Orzecznictwo wskazuje bowiem na możliwość wnioskowania o stronie podmiotowej ze znamion strony przedmiotowej, co wynika częstej prawidłowości, że deklaracje werbalne potencjalnego sprawcy nie znajdują potwierdzenia w jego czynach(wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. II Aka 256/13, opublikowany na stronie www.orzeczenia.ms.gov.pl, a także postanowienie SN z dnia 29 marca 2011 r., sygn. V KK 344/10, Biuletyn Prawa Karnego 2011, nr 9).Właśnie w taki sposób Sąd dokonał ustalenia zamiaru istniejącego po stronie oskarżonego. Zgodnie z ustalonym w sprawie stanem faktycznym, w chwili popełnienia czynu zabronionego oskarżony pracował „na czarno” jako brukarz, osiągając zarobki rzędu 1500-2000 zł „na rękę”. Na kilka miesięcy przed zdarzeniemB. S.wraz z matką zostali eksmitowani z dotychczas zajmowanego mieszkania z uwagi na zaleganie z czynszem. Od tego momentu oskarżony stał się osobą bezdomną, jedynie nieregularnie od czasu do czasu pojawiał się w mieszkaniu matki aby się umyć, ogrzać i odpocząć. Niewątpliwie sytuacja materialna oskarżonego była trudna i już wyłącznie na podstawie opisanych wyżej okoliczności, kierując się względami logiki i doświadczenia życiowego przyjąć należało, że oskarżony nie byłby w stanie regulować zobowiązania w postaci kredytu na kwotę niemal 250.000 zł. W swoich wyjaśnieniach oskarżony wskazał, że mając świadomość swojej bardzo trudnej sytuacji finansowej, podjął decyzję o dorabianiu jako taksówkarz. Zgodnie z twierdzeniami oskarżonego, taka forma dodatkowego zatrudnienia pozwoliłaby mu dorabiać wieczorami i w nocy, natomiast za dnia w dalszym ciągu pracowałby jako brukarz. Oskarżony nie posiadał jednak ani pojazdu, ani środków finansowych wystarczających do zakupu tegoż, wobec czego skorzystał z propozycji znajomego, który dostarczył mu sfabrykowane dokumenty potwierdzające zatrudnienie, na podstawie którychB. S.ubiegał się o kredyt konsumencki na zakup samochodu markiV.. Oskarżony podał przy tym, że planował spłacać raty kredytu dzięki zarobkom ze świadczenia usług taksówkarskich. Jak już uprzednio wskazano, Sąd odrzucił podawaną przez oskarżonego wersję wydarzeń jako całkowicie niewiarygodną, sprzeczną zarówno ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym jak i względami logiki i doświadczenia życiowego. W chwili popełnienia czynu zabronionego oskarżony nie posiadał bowiem nie tylko licencji do pracy jako taksówkarz, ale również prawa jazdy. Oczywiście brak wymaganych uprawnień do pracy jako kierowca sam w sobie nie świadczy jeszcze niezbicie o zamiarze oskarżonego. Sąd wziął jednak pod uwagę, że – zgodnie z wyjaśnieniami samego oskarżonego – po wejściu w posiadanie samochodu nie podjął on żadnych starań, aby takie uprawnienia uzyskać, ani nawet nie podjął żadnych działań bezpośrednio zmierzających do nabycia praktycznej umiejętności kierowania pojazdem. Jak wskazałB. S., dysponował samochodem przez kilka miesięcy i przez cały ten czas pojazd stał zaparkowany, nikt go nie używał. W tym czasie oskarżony nawet nie rozważył zapisania się na kurs prawa jazdy. Jednocześnie, z uwagi na opisaną powyżej kiepską sytuację finansową, oskarżony nie regulował rat. Zgodnie z zapisami umowy kredytowej, z uwagi na narastającą zaległość, własność pojazdu przeszła na(...) Bank (...).Przez cały ten czas oskarżony nie reagował na ponaglenia do dokonania wpłat ani na żądanie wydania samochodu. Jak wyjaśnił, po kilku miesiącach od zawarcia umowy kredytowej zdecydował się sprzedać samochódA.– temu, który uprzednio dostarczył mu nieautentyczne dokumenty. Mężczyźni zawarli ustną umowę, na mocy którejA.miał kupić samochód za około 50.000 zł oraz zobowiązać się do dalszego spłacania rat kredytu. Jak twierdził oskarżony,A.przejął samochód i umieścił go w nieznanym oskarżonemu miejscu. Nie przekazał jednakB. S.ustalonej kwoty ani nie podjął spłaty rat. Opisane powyżej okoliczności stanu faktycznego w ocenie Sądu jednoznacznie wskazują na istnienie po stronie oskarżonego bezpośredniego zamiaru, o jakim mowa wart. 286 §1 k.k.Oskarżony bez wątpienia zdawał sobie sprawę z tego, że swoim działaniem doprowadzi pokrzywdzonego do udzielenia mu kredytu, którego zarówno nie planował, jak również nie był w stanie spłacać. Co istotne w umowie kredytowej strony uzgodniły sposób postępowania na wypadek braku możliwości spłacania rat – swoim działaniem oskarżony jednak uniemożliwił skuteczne skorzystanie przez bank z przedmiotowego zapisu, albowiem zbył samochód na rzecz osoby trzeciej i nie był w stanie zwrócić go pokrzywdzonemu. W kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu zastosowano równieżart. 294 §1 k.k., regulujący zaostrzenie odpowiedzialność karnej w stosunku do mienia znacznej wartości, to jest takiego, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych (art. 115 §5 k.k.). ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności B. S. Oskarżony w zakresie przypisanego mu przestępstwa działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Brak było okoliczności wyłączających winę i bezprawność przypisanego mu czynu, nie stwierdzono również okoliczności mogących wpływać na poczytalność oskarżonego. Miał on pełną świadomość z bezprawności przedsiębranego działania. Przy popełnieniu przypisanego czynu oskarżony działał z premedytacją, mając świadomość tego, że podejmowane działanie stanowi zachowanie nie tylko naganne (nieakceptowalne społecznie), ale również karalne. Należy przy tym podkreślić, że do realizacji znamion czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu nie doszło w ramach pojedynczego zachowania, lecz swój przestępczy zamiar oskarżony realizował przez kilka dni, konsekwentnie zmierzając do celu, jakim było pozyskanie samochodu objętego kredytem, którego oskarżony nie planował spłacać. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełni swoje zadanie w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, wypełniając przy tym dyrektywy wymienione wart. 53 k.k.Wymierzona kara nie przekracza przy tym stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa. Sąd miał przy tym na uwadze okoliczność obciążającą w postaci uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego. W ocenie Sądu fakt, że oskarżony popełnił przestępstwo o wysokim stopniu społecznej szkodliwości pomimo wielokrotnego ponoszenia odpowiedzialności karnej w przeszłości świadczy o wysokim stopniu jego demoralizacji oraz lekceważącym stosunku do porządku prawnego. Pomimo poprzednich skazań, oskarżony ciągle popełnia kolejne czyny zabronione, co musi się spotkać ze zdecydowaną reakcją wymiaru sprawiedliwości. Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego, a także fakt, regularnej, od dwóch lat częściowej spłaty, przedmiotowego zobowiązania. Faktu tego jednak nie należy przeceniać, w sytuacji gdy impulsem do tego było wszczęte postępowanie karne, a wpłaty w tych wysokościach stanowią jedynie niewielką część wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody. B. S. II. I. Zgodnie zart. 46 §1 k.k.na wniosek pokrzywdzonego orzeczono wobecB. S.obowiązek naprawienia szkody na rzecz(...) Bank (...).z/s wW.. Wysokość szkody ustalono z uwzględnieniem przesłanego przez pokrzywdzonego zestawienia spłat (k. 516). Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności B. S. III., IV. I. Rozstrzygnięcie w przedmiocie dowodów rzeczowych znajdowało swoje oparcie w przepisieart. 230 § 2 k.p.k.orazart. 44 §1 k.k.Na podstawie przedmiotowych przepisów zarządzono zwrot oryginalnej dokumentacji bankowej podmiotom uprawnionym, zaś wobec dokumentów nieautentycznych przedłożonych przezB. S., jako przedmiotów którymi posłużono się przy popełnieniu przestępstwa, orzeczono przepadek poprzez pozostawienie ich w aktach sprawy. 5 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności V. Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania w całości. Pomimo iż oskarżony swoim przestępczym działaniem wygenerował koszty postępowania Sąd uznał, że obciążenie oskarżonego kosztami byłoby zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową. 6 Podpis SSO Tomasz Kaszyca

15/502500/0001506/K

Sąd Okręgowy we Wrocławiu

III Wydział Karny

154500000004006_VIII_AKa_000372_2023_Uz_2024-01-17_001

VIII AKa 372/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-01 23:34:56.0 CET

15450000

4006

REASON

0.1. Sygn. akt VIII AKa 372/23 3.WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 4.5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący sędzia SA Michał Lasota (spr.) sędziowie SA Izabela Szumniak SO (del.) Anna Grodzicka Protokolant sekr. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu na rozprawie 5 stycznia 2024 r. sprawy Ł. Z. s. Z. i M. z d. L. ur. (...) w G. oskarżonego z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Renata Sieradzan" xPublisher="rsieradz" xEditorFullName="Renata Sieradzan" xEditor="rsieradz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="8" xFlag="published" xVolType="15/450000/0004006/AKa" xYear="2023" xVolNmbr="000372" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.<xUx>Sygn. akt VIII AKa 372/23</xUx></xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>3.WYROK</xBx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xBx></xText> <xText xALIGNx="right"> <xBx>4.5 stycznia 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:</xBx></xText> <xText><xBx>Przewodniczący sędzia SA Michał Lasota (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx> sędziowie SA Izabela Szumniak</xBx></xText> <xText><xBx> SO (del.) Anna Grodzicka</xBx></xText> <xText><xBx>Protokolant sekr. sąd. Klaudia Kulbicka </xBx></xText> <xText>przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie 5 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xAnon>Ł. Z.</xAnon> s. <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> z d. <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>G.</xAnon></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę z urzędu i pełnomocnika z wyboru oskarżycielki posiłkowej</xText> <xText>od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r., sygn. akt V K 173/23</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>o r z e k a :</xBx></xText> <xText><xBx>uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania. </xBx></xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>VIII AKa 372/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podmiot wnoszący apelację </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Kierunek i zakres zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podniesione zarzuty </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Wnioski </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami <xBRx></xBRx>przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">2.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ocena dowodów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia obraza przepisów postępowania w postaci naruszenia <xLexLink xArt="art. 167" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 167 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 193;art. 193 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 193 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt 4 kpk</xLexLink> wobec bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego obrony oskarżonego w przedmiocie dopuszczenia opinii biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych celem ustalenia wartości przedmiotów objętych zarzutem przywłaszczenia postawionym oskarżonemu i w konsekwencji samodzielnego stwierdzenia przez Sąd okoliczności wymagających wiadomości specjalnych w zakresie rozmiaru wyrządzonej szkody i przyjęcia, iż wartość ta stanowi sumę wartości zarówno samochodu jak również urządzeń znajdujących się w jego wnętrzu z chwilą ich zakupu, czyli wartości nowych urządzeń i samochodu, podczas gdy w chwili zdarzenia wszystkie te przedmioty były przedmiotami &quot;używanymi&quot; i w związku z tym ich wartość była zdecydowanie niższa niż w chwili ich zakupu, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia wartości szkody na kwotę 135.300 zł. w odniesieniu do samochodu <xAnon>I. (...)</xAnon> o numerze VIN: <xAnon> (...)</xAnon> oraz kwoty 129.100 zł. w odniesieniu do znajdujących się we wskazanym pojeździe narzędzi, podczas gdy z doświadczenia życiowego wynika, iż wartość przedmiotów nowych nie jest równa wartości przedmiotów używanych, ale jest zdecydowanie wyższa, dlatego opinia biegłego z zakresu wyceny wartości poszczególnych przedmiotów była niezbędna, a dopuszczenie jej przez Sąd pierwszej instancji doprowadziłoby do wskazania, iż wartość szkody nie stanowi mienia znacznej wartości, a to z kolei doprowadziłoby do wyeliminowania z podstawy prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink>, czego skutkiem byłoby orzeczenie wobec <xAnon>Ł. Z.</xAnon> zdecydowanie niższej kary.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Zwerbalizowany przez obrońcę zarzut okazał się zasadny i to w całości. Istotnie, rzeczą Sądu meriti było spowodowanie pozyskania w procesie opinii biegłego, w zakresie postulowanym i była to czynność konieczna dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, co też przekłada się na prawidłową kwalifikację prawną zarzucanego czynu, także może mieć istotne znaczenie w zakresie właściwości Sądu.</xBx></xText> <xText><xBx>Niejako uprzedzając dalsze rozważania, skutki zasadnego zarzutu, jak wyżej przytoczony, a także w zestawieniu z drugim z zarzutów, przytoczonym niżej, są jednak dużo dalej idące, niż dostrzegł obrońca, a to z racji tego, w jaki sposób procedował Sąd a quo, przede wszystkim co do rzeczy, które miały zostać przez oskarżonego przywłaszczone, w tym, ale nie przede wszystkim, wartości tych rzeczy. Szczegółowo skutki zostaną omówione jednak niżej.</xBx></xText> <xText><xBx>Więc, w toku postępowania jurysdykcyjnego został złożony wniosek o &quot;dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych celem ustalenia wartości przedmiotów objętych zarzutem przywłaszczenia&quot;. Sąd, procedując na terminie rozprawy, wniosek ten jednak oddalił, na podstawie <xLexLink xArt="art. 170;art. 170 § 1;art. 170 § 1 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 170 § 1 pkt 4 kpk</xLexLink>, wywodząc w uzasadnieniu swojego postanowienia jedynie, że &quot;nie tylko precyzyjne, ale żadne ustalenie wartości przywłaszczonych przedmiotów nie jest możliwe z uwagi na ich brak&quot;.</xBx></xText> <xText><xBx>W pisemnym zaś uzasadnieniu Sąd a quo podał, że wartości przedmiotów &quot;dla pokrzywdzonej nie zmienia fakt, że były one użytkowane zgodnie z przeznaczeniem i z oczywistych względów uległy zużyciu&quot; oraz że &quot;strata jaka została wyrządzona przez oskarżonego to utrata przedmiotów o wartości zakupu&quot;. </xBx></xText> <xText><xBx>Tezy Sądu Okręgowego, zawarta w uzasadnieniu postanowienia dowodowego oraz zawarte w pisemnym uzasadnieniu, choć wzajemnie się uzupełniają i wspierają, są w oczywisty sposób błędne i jako takie doprowadziły do wadliwej decyzji, w tym podjętej w toku procesu.</xBx></xText> <xText><xBx>Po pierwsze więc, wartość rzeczy przywłaszczonych nie jest wartością rzeczy nowych, każda z tych rzeczy była jednak używana. </xBx></xText> <xText><xBx>Po drugie zaś, możliwe jest ustalenie, przez podmiot fachowy, dysponujący wiedzą specjalistyczną, wartości rzeczy używanych, nawet jeśli rzeczy te odzyskane nie zostały.</xBx></xText> <xText><xBx>Przecież, choćby samochód, który jest wykorzystywany przez pewien okres czasu, zgodnie z przeznaczeniem, wart jest mniej, niż samochód dopiero co zakupiony, jako nowy. Rozumowanie takie dotyczy każdej rzeczy, w szczególności będącej narzędziem, a z przyczyn oczywistych, dalsza argumentacja w tym kierunku nie jest konieczna.</xBx></xText> <xText><xBx>Już na podstawie wiedzy ogólnej, można wywieść, bez obawy popełnienia błędu, że ten kto legitymuje się wiadomościami specjalnymi w zakresie wyceny ruchomości, może określić wartość rzeczy, rzeczą taką nie dysponując. Podstawą może więc być pierwotna cena, udokumentowana na przykład fakturą, opisy rzeczy, dokonany przede wszystkim przez tych, którzy rzecz taką wykorzystują do pracy, jak też opis tego, w jaki sposób z rzeczy korzystano, ewentualnie jej zdjęcie.</xBx></xText> <xText><xBx>O ile więc do akt sprawy złożono kopie dokumentów potwierdzających nabycie rzeczy przywłaszczonych, w aktach sprawy odnaleźć można też fotografie rzeczy zasadniczej, a to samochodu, jednak nie pozyskano w toku procesu od osobowych źródeł dowodowych, w zakresie koniecznym, opisów przywłaszczonych rzeczy.</xBx></xText> <xText><xBx>Dysponując bowiem wskazanymi dokumentami, a uzupełniająco możliwie szczegółowymi opisami z wyjaśnień i zeznań, w oparciu o wiadomości specjalne, w tym zapewne wypracowane przez naukę algorytmy, biegły niewątpliwie zadaniu sprosta i możliwie precyzyjnie oszacuje szkodę.</xBx></xText> <xText><xBx>Powyższe, antycypując dalsze rozważanie, wymaga jednak ponownego i to rzetelnego, bo przeprowadzonego w sposób pogłębiony, postępowania dowodowego, ukierunkowanego nie tylko na sprawstwo i winę oskarżonego.</xBx></xText> <xText><xBx>Zatem, to Sąd pierwszej instancji, z tej właśnie przyczyny, a sprowadzającej się nie tylko do pozyskania opinii biegłego, ale też do koniecznych czynności poprzedzających, winien czynności dowodowe przeprowadzić ponownie i to zasadniczo w całości.</xBx></xText> <xText><xBx>Nie trzeba przekonywać, że wartość przywłaszczonego mienia jest w rozpoznawanej sprawie niezwykle istotna, ma bowiem decydujące znaczenie przy określeniu kwalifikacji prawnej przypisanego czynu.</xBx></xText> <xText><xBx>Dość wskazać, że w ocenie Sądu meriti wartość ta to 264.440 zł, a wynika z cen nabycia. </xBx></xText> <xText><xBx>Przy czym, wydaje się, że sam Sąd Okręgowy dostrzegł wątpliwości co do wartości, przyjął bowiem, że przywłaszczony samochód wart był 135.300 zł., a orzekł w tym zakresie, tytułem środka kompensacyjnego 100.200 zł.</xBx></xText> <xText><xBx>Nie można też tracić z pola widzenia, że zarzucony czyn miał zostać popełniony 3 lutego 2023 r., rzeczy zaś były nabyte, co wynika z przedłożonych kopii faktur, nawet jeszcze w 2019 r. </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu <xAnon>Ł. Z.</xAnon> <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> oraz wymierzenie oskarżonemu kary w wysokości 1 roku i 3 miesięcy pobawienia wolności.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Postulat zmiany może być uznany jedynie za częściowo zasadny, w kontekście powyższego zarzutu, istotnie bowiem wyrok pierwszoinstancyjny wymaga ingerencji orzeczniczej.</xBx></xText> <xText><xBx>Ewentualna zmiana, po przeprowadzeniu dodatkowych czynności dowodowych, wystarczająca jednak nie jest, a to również dlatego, że pozyskanie dowodu z opinii biegłego poprzedzone musi być innymi czynnościami dowodowymi, w tym ponownym przesłuchaniem oskarżonego i świadków, ewentualnie też pozyskaniem dodatkowych dokumentów dotyczących przywłaszczonych rzeczy. </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia obraza przepisów postępowania w postaci naruszenia <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 49 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 415;art. 415 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 415 § 1 kpk</xLexLink> poprzez zasądzenie na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. O.</xAnon> tytułem naprawienia szkody kwoty obejmującej wszystkie przedmioty w postaci sprzętu i narzędzi znajdujących się w samochodzie <xAnon>I. (...)</xAnon>, pomimo iż <xAnon>A. O.</xAnon> była właścicielką jedynie części z tych przedmiotów, pozostałe zaś były wypożyczone przez <xAnon>P.</xAnon>-ol <xAnon>A. O.</xAnon>, podczas gdy zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 415;art. 415 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 415 § 1 kpk</xLexLink> obowiązek naprawienia szkody może być zasądzony wyłącznie na rzecz pokrzywdzonego, zaś zgodnie z <xLexLink xArt="art. 49;art. 49 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 49 § 1 kpk</xLexLink> pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, zatem przy prawidłowym zastosowaniu wyżej wskazanych przepisów obowiązek naprawienia szkody zasądzony na rzecz <xAnon>A. O.</xAnon> ograniczyłby się jedynie do wartości przedmiotów stanowiących jej własność, a to z kolei oznaczałoby zasądzenie od oskarżonego kwoty o ok. 60 tys. niższej od kwoty zasądzonej. </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Odnosząc się w uzasadnieniu do orzeczonego na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>A. O.</xAnon>, będącej także oskarżycielką posiłkową, środka kompensacyjnego, Sąd Okręgowy wywiódł jedynie, że przedstawione zostały dokumenty uzasadniające roszczenie.</xBx></xText> <xText><xBx>We wcześniejszym fragmencie uzasadnienia zaś, tenże Sąd podał, że pokrzywdzona część przedmiotów &quot;wypożyczała&quot;.</xBx></xText> <xText><xBx>Zeznając pokrzywdzona wskazała, że nie cały sprzęt w pojeździe był jej, po czym wymieniła przedmioty będące własnością innych podmiotów, nie pomijając tego też, jakie to są podmioty.</xBx></xText> <xText><xBx>Zarzucone oskarżonemu przestępstwo jest przestępstwem przeciwko mieniu, a czynność sprawcza polega na przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej.</xBx></xText> <xText><xBx>Tak właśnie miał zachowywać się oskarżony, to jest przywłaszczyć rzeczy cudze, ale właścicieli rzeczy było jednak więcej, niż przyjął w wyroku Sąd Okręgowy i wynika to jednoznacznie, z zeznań pokrzywdzonej, z przedłożonych przez pokrzywdzoną kopii dokumentów, a w części motywacyjnej, to jest w pisemnym uzasadnieniu, potwierdził to także Sąd a quo.</xBx></xText> <xText><xBx>Więc, zarzut musi być oceniony jako zasadny, konieczne jest bowiem pogłębione rozważenie, a będzie to zadaniem Sądu Okręgowego procedującego ponownie, na rzecz jakich podmiotów orzec środek kompensacyjny.</xBx></xText> <xText><xBx>Już w tym miejscu trzeba stwierdzić, że konsekwencja zarzutu jest znacznie dalej idąca, niż dostrzegł to skarżący. Sąd pierwszej instancji, przed ponownym procedowaniem będzie bowiem zobligowany do rozważenia, czy w spawie występują także i inni pokrzywdzeni. </xBx></xText> <xText><xBx>Jeśli odpowiedź na tak postawione pytanie będzie pozytywna, nie można takiego kolejnego podmiotu, czy też podmiotów, pozbawić uprawnień procesowych, więc przede wszystkim wynikającego wprost z ustawy karnej procesowej prawa do bycia zawiadomionym &quot;o terminie i miejscu rozprawy głównej&quot;.</xBx></xText> <xText><xBx>Przypomnieć trzeba też w tym miejscu, że każdy pokrzywdzony, rzecz jasna w rozumieniu procesu karnego, może oświadczyć, że będzie działał w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Dwóch pokrzywdzonych w tym postepowaniu karnym z tego prawa skorzystało już.</xBx></xText> <xText><xBx>Nie może jednak pozostać poza polem widzenia, że skuteczność oświadczenia takiego jest limitowana poprzez odwołanie się przez ustawodawcę do &quot;czasu rozpoczęcia przewodu sądowego&quot;.</xBx></xText> <xText><xBx>Dodatkowo, też w tym kontekście, istotna jest wartość przywłaszczonych rzeczy, co było już przedmiotem wyżej zamieszczonych rozważań. </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej kwoty 69.100 zł. tytułem naprawienia szkody.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Jak już też okazało się przy ocenie zasadności poprzedniego zarzutu i poprzedniego wniosku, ingerencja orzecznicza jest konieczna i to ingerencja znacznie dalej idąca, niż postulowana.</xBx></xText> <xText><xBx>Analizy wymaga przecież zagadnienie, na które już zwrócono wyżej uwagę, czy jeszcze inne podmioty są pokrzywdzonymi w rozpoznawanej sprawie. Jeśli tak, tym podmiotom zagwarantować trzeba realną możliwość skorzystania z uprawnień procesowych.</xBx></xText> <xText><xBx>Dalszą konsekwencją może być przecież większe zróżnicowanie orzeczenia w zakresie kompensacyjnym, jednak po uprzednich czynnościach dowodowych, prowadzących do ustalenia rzeczywistej wartości przywłaszczonych rzeczy.</xBx></xText> <xText><xBx>Zatem, konieczne jest wydanie przez Sąd Apelacyjny orzeczenia kasatoryjnego.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText xALIGNx="left">3.3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Rażąca łagodność orzeczonej kary 3 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy tylko kara 5 lat pozbawienia wolności oddaje w pełni stopień winy oskarżonego <xAnon>Ł. Z.</xAnon>, a nadto uwzględnia w pełni wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, fakt przywłaszczenia mienia znacznej wartości, uprzednią karalność oskarżonego oraz czyni zadość zasadom prewencji generalnej i indywidualnej </xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Zarzut może być poddany jedynie ocenie wstępnej. Ocena ostateczna, co do kary, należeć będzie do Sądu meriti procedującego ponownie, a to z przyczyn wyżej już podniesionych, przede wszystkim z powodu konieczności prawidłowego ustalenia wartości szkody.</xBx></xText> <xText><xBx>Prima facie istotnie kara wymierzona jawi się jednak jako kara łagodna, w szczególności wobec kwalifikacji prawnej również z <xLexLink xArt="art. 294;art. 294 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 294 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 kk</xLexLink>.</xBx></xText> <xText><xBx>W tym kontekście nie można tracić z pola widzenia uprzednich skazań oskarżonego, ujawnionych w dokumencie w postaci karty karnej.</xBx></xText> <xText><xBx>Zatem, zarzut oceniony może być jako zasadny, jednak tylko częściowo.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu <xAnon>Ł. Z.</xAnon> kary 5 lat pozbawienia wolności.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ niezasadny</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xBx>Ponowne orzeczenie o karze będzie rzeczą ponownie procedującego Sądu Okręgowego. Jednak, jak wyżej wskazano, kara wymierzona jawi się jako kara łagodna.</xBx></xText> <xText><xBx>Wniosek wydaje się więc, tak jak i zarzut, w części zasadny.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.7</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.8</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">5.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.9</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>W badanej sprawie konieczne jest przeprowadzenie przewodu w całości na nowo, z przyczyn szczegółowo powyżej wskazanych.</xBx></xText> <xText><xBx>Trzeba bowiem w sposób pogłębiony przeanalizować, jakie podmioty w tym postepowaniu mają status pokrzywdzonego.</xBx></xText> <xText><xBx>Uznanie, że pokrzywdzonymi są także i inne podmioty, niż dotychczasowi oskarżyciele posiłkowi, prowadzi przecież do konieczności zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy.</xBx></xText> <xText><xBx>Dodatkowo więc, nie można wykluczyć, że w sprawie pojawią się także i inni oskarżyciele posiłkowi, podmioty takie muszą mieć jednak prawną możność złożenia skutecznego oświadczenia.</xBx></xText> <xText><xBx>Konieczne jest też ponowne &quot;wysłuchanie&quot; osobowych źródeł dowodowych, w takim zakresie, w jakim w depozycjach zawarte zostaną opisy rzeczy przywłaszczonych.</xBx></xText> <xText><xBx>Nie jest też wykluczone pozyskanie dokumentów odnoszących się do tych rzeczy</xBx></xText> <xText><xBx>Dopiero w konsekwencji, będzie można pozyskać opinię biegłego.</xBx></xText> <xText><xBx>Tylko tak właśnie procedując, będzie można doprowadzić do wydania sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawę w pierwszej instancji kończącego, sprawiedliwego także w zakresie sprawiedliwości proceduralnej, przy uwzględnieniu również praw i interesów wszystkich możliwych pokrzywdzonych.</xBx></xText> <xText><xBx>Trafnie w tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy, co szczególnie odnosi się do zagadnienia pokrzywdzonych w badanej sprawie, wywodząc w wyroku z 18 października 2023 r. w sprawie II KS 43/23, że &quot;Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2;art. 437 § 2 zd. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 zdanie drugie in fine kpk</xLexLink>, jako powód uchylenia przez Sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji&quot;.</xBx></xText> <xText><xBx>Godzi się też w tym kontekście przytoczyć tezę z innego trafnego judykatu, mianowicie wyroku Sądu Najwyższego z 18 października 2023 r. w sprawie II KS 42/23, że &quot;Wystąpienie którejkolwiek z tych przesłanek, wymienionych w <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 kpk</xLexLink>, oznacza, że przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti jest niezbędne dla realizacji celów postępowania karnego i nie ma możliwości sanowania błędów postępowania pierwszoinstancyjnego lub uzupełnienia materiału dowodowego w postępowaniu apelacyjnym&quot;. </xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">5.3.1.4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1.8</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xBx>Rekapitulując więc, Sąd Okręgowy rozważy wnikliwie jakie podmioty są pokrzywdzonymi w sprawie, dbając o realizację praw procesowych tych podmiotów, wysłowionych w ustawie karnej procesowej, na co już wyżej wskazano.</xBx></xText> <xText><xBx>Nie można bowiem tracić z pola widzenia jednego z celów postępowania karnego, mianowicie uwzględnienia prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych, z <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 § 1;art. 2 § 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 2 § 1 pkt 3 kpk</xLexLink>.</xBx></xText> <xText><xBx>Następnie, Sąd Okręgowy prawidłowo przeprowadzi postępowanie dowodowe, dążąc także, w podany już sposób, to możliwie precyzyjnego ustalenia wartości szkody.</xBx></xText> <xText><xBx>Dopiero wówczas będzie można zasadnie wypowiedzieć się, w ramach aktu stosowania prawa, o ewentualnych, sprawstwie, winie i karze, poprzez wydanie trafnego wyroku.</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.10</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> <xBx> Izabela Szumniak Michał Lasota Anna Grodzicka </xBx> </xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.11</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>obrońca z urzędu adw. <xAnon>K. D.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="328"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.12</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Granice zaskarżenia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>2</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej z wyboru adw. <xAnon>P. N.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☐ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left"><xBx>☒</xBx> w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>☒</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

SSA Michał Lasota

Renata Sieradzan

sekretarz sądowy Klaudia KUlbicka

Renata Sieradzan

0.1.Sygn. akt VIII AKa 372/23 3.WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 4.5 stycznia 2024 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący sędzia SA Michał Lasota (spr.) sędziowie SA Izabela Szumniak SO (del.) Anna Grodzicka Protokolant sekr. sąd. Klaudia Kulbicka przy udziale prokuratora Krzysztofa Kalinowskiego po rozpoznaniu na rozprawie 5 stycznia 2024 r. sprawyŁ. Z.s.Z.iM.z d.L. ur. (...)wG. oskarżonego zart. 284 § 2 kkw zw. zart. 294 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę z urzędu i pełnomocnika z wyboru oskarżycielki posiłkowej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r., sygn. akt V K 173/23 o r z e k a : uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu Warszawa-Praga w Warszawie do ponownego rozpoznania. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VIII AKa 372/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒na korzyść ☒na niekorzyść ☒w całości ☒w części ☒ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia obraza przepisów postępowania w postaci naruszeniaart. 167 kpkw zw. zart. 193 § 1 kpkw zw. zart. 170 § 1 pkt 4 kpkwobec bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego obrony oskarżonego w przedmiocie dopuszczenia opinii biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych celem ustalenia wartości przedmiotów objętych zarzutem przywłaszczenia postawionym oskarżonemu i w konsekwencji samodzielnego stwierdzenia przez Sąd okoliczności wymagających wiadomości specjalnych w zakresie rozmiaru wyrządzonej szkody i przyjęcia, iż wartość ta stanowi sumę wartości zarówno samochodu jak również urządzeń znajdujących się w jego wnętrzu z chwilą ich zakupu, czyli wartości nowych urządzeń i samochodu, podczas gdy w chwili zdarzenia wszystkie te przedmioty były przedmiotami "używanymi" i w związku z tym ich wartość była zdecydowanie niższa niż w chwili ich zakupu, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia wartości szkody na kwotę 135.300 zł. w odniesieniu do samochoduI. (...)o numerze VIN:(...)oraz kwoty 129.100 zł. w odniesieniu do znajdujących się we wskazanym pojeździe narzędzi, podczas gdy z doświadczenia życiowego wynika, iż wartość przedmiotów nowych nie jest równa wartości przedmiotów używanych, ale jest zdecydowanie wyższa, dlatego opinia biegłego z zakresu wyceny wartości poszczególnych przedmiotów była niezbędna, a dopuszczenie jej przez Sąd pierwszej instancji doprowadziłoby do wskazania, iż wartość szkody nie stanowi mienia znacznej wartości, a to z kolei doprowadziłoby do wyeliminowania z podstawy prawnej czynu zarzuconego oskarżonemuart. 294 § 1 kk, czego skutkiem byłoby orzeczenie wobecŁ. Z.zdecydowanie niższej kary. ☒zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zwerbalizowany przez obrońcę zarzut okazał się zasadny i to w całości. Istotnie, rzeczą Sądu meriti było spowodowanie pozyskania w procesie opinii biegłego, w zakresie postulowanym i była to czynność konieczna dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, co też przekłada się na prawidłową kwalifikację prawną zarzucanego czynu, także może mieć istotne znaczenie w zakresie właściwości Sądu. Niejako uprzedzając dalsze rozważania, skutki zasadnego zarzutu, jak wyżej przytoczony, a także w zestawieniu z drugim z zarzutów, przytoczonym niżej, są jednak dużo dalej idące, niż dostrzegł obrońca, a to z racji tego, w jaki sposób procedował Sąd a quo, przede wszystkim co do rzeczy, które miały zostać przez oskarżonego przywłaszczone, w tym, ale nie przede wszystkim, wartości tych rzeczy. Szczegółowo skutki zostaną omówione jednak niżej. Więc, w toku postępowania jurysdykcyjnego został złożony wniosek o "dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny rzeczy ruchomych celem ustalenia wartości przedmiotów objętych zarzutem przywłaszczenia". Sąd, procedując na terminie rozprawy, wniosek ten jednak oddalił, na podstawieart. 170 § 1 pkt 4 kpk, wywodząc w uzasadnieniu swojego postanowienia jedynie, że "nie tylko precyzyjne, ale żadne ustalenie wartości przywłaszczonych przedmiotów nie jest możliwe z uwagi na ich brak". W pisemnym zaś uzasadnieniu Sąd a quo podał, że wartości przedmiotów "dla pokrzywdzonej nie zmienia fakt, że były one użytkowane zgodnie z przeznaczeniem i z oczywistych względów uległy zużyciu" oraz że "strata jaka została wyrządzona przez oskarżonego to utrata przedmiotów o wartości zakupu". Tezy Sądu Okręgowego, zawarta w uzasadnieniu postanowienia dowodowego oraz zawarte w pisemnym uzasadnieniu, choć wzajemnie się uzupełniają i wspierają, są w oczywisty sposób błędne i jako takie doprowadziły do wadliwej decyzji, w tym podjętej w toku procesu. Po pierwsze więc, wartość rzeczy przywłaszczonych nie jest wartością rzeczy nowych, każda z tych rzeczy była jednak używana. Po drugie zaś, możliwe jest ustalenie, przez podmiot fachowy, dysponujący wiedzą specjalistyczną, wartości rzeczy używanych, nawet jeśli rzeczy te odzyskane nie zostały. Przecież, choćby samochód, który jest wykorzystywany przez pewien okres czasu, zgodnie z przeznaczeniem, wart jest mniej, niż samochód dopiero co zakupiony, jako nowy. Rozumowanie takie dotyczy każdej rzeczy, w szczególności będącej narzędziem, a z przyczyn oczywistych, dalsza argumentacja w tym kierunku nie jest konieczna. Już na podstawie wiedzy ogólnej, można wywieść, bez obawy popełnienia błędu, że ten kto legitymuje się wiadomościami specjalnymi w zakresie wyceny ruchomości, może określić wartość rzeczy, rzeczą taką nie dysponując. Podstawą może więc być pierwotna cena, udokumentowana na przykład fakturą, opisy rzeczy, dokonany przede wszystkim przez tych, którzy rzecz taką wykorzystują do pracy, jak też opis tego, w jaki sposób z rzeczy korzystano, ewentualnie jej zdjęcie. O ile więc do akt sprawy złożono kopie dokumentów potwierdzających nabycie rzeczy przywłaszczonych, w aktach sprawy odnaleźć można też fotografie rzeczy zasadniczej, a to samochodu, jednak nie pozyskano w toku procesu od osobowych źródeł dowodowych, w zakresie koniecznym, opisów przywłaszczonych rzeczy. Dysponując bowiem wskazanymi dokumentami, a uzupełniająco możliwie szczegółowymi opisami z wyjaśnień i zeznań, w oparciu o wiadomości specjalne, w tym zapewne wypracowane przez naukę algorytmy, biegły niewątpliwie zadaniu sprosta i możliwie precyzyjnie oszacuje szkodę. Powyższe, antycypując dalsze rozważanie, wymaga jednak ponownego i to rzetelnego, bo przeprowadzonego w sposób pogłębiony, postępowania dowodowego, ukierunkowanego nie tylko na sprawstwo i winę oskarżonego. Zatem, to Sąd pierwszej instancji, z tej właśnie przyczyny, a sprowadzającej się nie tylko do pozyskania opinii biegłego, ale też do koniecznych czynności poprzedzających, winien czynności dowodowe przeprowadzić ponownie i to zasadniczo w całości. Nie trzeba przekonywać, że wartość przywłaszczonego mienia jest w rozpoznawanej sprawie niezwykle istotna, ma bowiem decydujące znaczenie przy określeniu kwalifikacji prawnej przypisanego czynu. Dość wskazać, że w ocenie Sądu meriti wartość ta to 264.440 zł, a wynika z cen nabycia. Przy czym, wydaje się, że sam Sąd Okręgowy dostrzegł wątpliwości co do wartości, przyjął bowiem, że przywłaszczony samochód wart był 135.300 zł., a orzekł w tym zakresie, tytułem środka kompensacyjnego 100.200 zł. Nie można też tracić z pola widzenia, że zarzucony czyn miał zostać popełniony 3 lutego 2023 r., rzeczy zaś były nabyte, co wynika z przedłożonych kopii faktur, nawet jeszcze w 2019 r. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej czynu zarzucanego oskarżonemuŁ. Z.art. 294 § 1 kkoraz wymierzenie oskarżonemu kary w wysokości 1 roku i 3 miesięcy pobawienia wolności. ☐ zasadny ☒częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Postulat zmiany może być uznany jedynie za częściowo zasadny, w kontekście powyższego zarzutu, istotnie bowiem wyrok pierwszoinstancyjny wymaga ingerencji orzeczniczej. Ewentualna zmiana, po przeprowadzeniu dodatkowych czynności dowodowych, wystarczająca jednak nie jest, a to również dlatego, że pozyskanie dowodu z opinii biegłego poprzedzone musi być innymi czynnościami dowodowymi, w tym ponownym przesłuchaniem oskarżonego i świadków, ewentualnie też pozyskaniem dodatkowych dokumentów dotyczących przywłaszczonych rzeczy. 3.2. Mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia obraza przepisów postępowania w postaci naruszeniaart. 49 § 1 kpkw zw. zart. 415 § 1 kpkpoprzez zasądzenie na rzecz pokrzywdzonejA. O.tytułem naprawienia szkody kwoty obejmującej wszystkie przedmioty w postaci sprzętu i narzędzi znajdujących się w samochodzieI. (...), pomimo iżA. O.była właścicielką jedynie części z tych przedmiotów, pozostałe zaś były wypożyczone przezP.-olA. O., podczas gdy zgodnie z treściąart. 415 § 1 kpkobowiązek naprawienia szkody może być zasądzony wyłącznie na rzecz pokrzywdzonego, zaś zgodnie zart. 49 § 1 kpkpokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo, zatem przy prawidłowym zastosowaniu wyżej wskazanych przepisów obowiązek naprawienia szkody zasądzony na rzeczA. O.ograniczyłby się jedynie do wartości przedmiotów stanowiących jej własność, a to z kolei oznaczałoby zasądzenie od oskarżonego kwoty o ok. 60 tys. niższej od kwoty zasądzonej. ☒zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Odnosząc się w uzasadnieniu do orzeczonego na rzecz pokrzywdzonejA. O., będącej także oskarżycielką posiłkową, środka kompensacyjnego, Sąd Okręgowy wywiódł jedynie, że przedstawione zostały dokumenty uzasadniające roszczenie. We wcześniejszym fragmencie uzasadnienia zaś, tenże Sąd podał, że pokrzywdzona część przedmiotów "wypożyczała". Zeznając pokrzywdzona wskazała, że nie cały sprzęt w pojeździe był jej, po czym wymieniła przedmioty będące własnością innych podmiotów, nie pomijając tego też, jakie to są podmioty. Zarzucone oskarżonemu przestępstwo jest przestępstwem przeciwko mieniu, a czynność sprawcza polega na przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej. Tak właśnie miał zachowywać się oskarżony, to jest przywłaszczyć rzeczy cudze, ale właścicieli rzeczy było jednak więcej, niż przyjął w wyroku Sąd Okręgowy i wynika to jednoznacznie, z zeznań pokrzywdzonej, z przedłożonych przez pokrzywdzoną kopii dokumentów, a w części motywacyjnej, to jest w pisemnym uzasadnieniu, potwierdził to także Sąd a quo. Więc, zarzut musi być oceniony jako zasadny, konieczne jest bowiem pogłębione rozważenie, a będzie to zadaniem Sądu Okręgowego procedującego ponownie, na rzecz jakich podmiotów orzec środek kompensacyjny. Już w tym miejscu trzeba stwierdzić, że konsekwencja zarzutu jest znacznie dalej idąca, niż dostrzegł to skarżący. Sąd pierwszej instancji, przed ponownym procedowaniem będzie bowiem zobligowany do rozważenia, czy w spawie występują także i inni pokrzywdzeni. Jeśli odpowiedź na tak postawione pytanie będzie pozytywna, nie można takiego kolejnego podmiotu, czy też podmiotów, pozbawić uprawnień procesowych, więc przede wszystkim wynikającego wprost z ustawy karnej procesowej prawa do bycia zawiadomionym "o terminie i miejscu rozprawy głównej". Przypomnieć trzeba też w tym miejscu, że każdy pokrzywdzony, rzecz jasna w rozumieniu procesu karnego, może oświadczyć, że będzie działał w charakterze oskarżyciela posiłkowego. Dwóch pokrzywdzonych w tym postepowaniu karnym z tego prawa skorzystało już. Nie może jednak pozostać poza polem widzenia, że skuteczność oświadczenia takiego jest limitowana poprzez odwołanie się przez ustawodawcę do "czasu rozpoczęcia przewodu sądowego". Dodatkowo, też w tym kontekście, istotna jest wartość przywłaszczonych rzeczy, co było już przedmiotem wyżej zamieszczonych rozważań. Wniosek Zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej kwoty 69.100 zł. tytułem naprawienia szkody. ☐ zasadny ☒częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Jak już też okazało się przy ocenie zasadności poprzedniego zarzutu i poprzedniego wniosku, ingerencja orzecznicza jest konieczna i to ingerencja znacznie dalej idąca, niż postulowana. Analizy wymaga przecież zagadnienie, na które już zwrócono wyżej uwagę, czy jeszcze inne podmioty są pokrzywdzonymi w rozpoznawanej sprawie. Jeśli tak, tym podmiotom zagwarantować trzeba realną możliwość skorzystania z uprawnień procesowych. Dalszą konsekwencją może być przecież większe zróżnicowanie orzeczenia w zakresie kompensacyjnym, jednak po uprzednich czynnościach dowodowych, prowadzących do ustalenia rzeczywistej wartości przywłaszczonych rzeczy. Zatem, konieczne jest wydanie przez Sąd Apelacyjny orzeczenia kasatoryjnego. 3.3. Rażąca łagodność orzeczonej kary 3 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy tylko kara 5 lat pozbawienia wolności oddaje w pełni stopień winy oskarżonegoŁ. Z., a nadto uwzględnia w pełni wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, fakt przywłaszczenia mienia znacznej wartości, uprzednią karalność oskarżonego oraz czyni zadość zasadom prewencji generalnej i indywidualnej ☐ zasadny ☒częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut może być poddany jedynie ocenie wstępnej. Ocena ostateczna, co do kary, należeć będzie do Sądu meriti procedującego ponownie, a to z przyczyn wyżej już podniesionych, przede wszystkim z powodu konieczności prawidłowego ustalenia wartości szkody. Prima facie istotnie kara wymierzona jawi się jednak jako kara łagodna, w szczególności wobec kwalifikacji prawnej również zart. 294 § 1 kki zart. 64 § 1 kk. W tym kontekście nie można tracić z pola widzenia uprzednich skazań oskarżonego, ujawnionych w dokumencie w postaci karty karnej. Zatem, zarzut oceniony może być jako zasadny, jednak tylko częściowo. Wniosek Zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemuŁ. Z.kary 5 lat pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☒częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Ponowne orzeczenie o karze będzie rzeczą ponownie procedującego Sądu Okręgowego. Jednak, jak wyżej wskazano, kara wymierzona jawi się jako kara łagodna. Wniosek wydaje się więc, tak jak i zarzut, w części zasadny. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☒art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia W badanej sprawie konieczne jest przeprowadzenie przewodu w całości na nowo, z przyczyn szczegółowo powyżej wskazanych. Trzeba bowiem w sposób pogłębiony przeanalizować, jakie podmioty w tym postepowaniu mają status pokrzywdzonego. Uznanie, że pokrzywdzonymi są także i inne podmioty, niż dotychczasowi oskarżyciele posiłkowi, prowadzi przecież do konieczności zawiadomienia o pierwszym terminie rozprawy. Dodatkowo więc, nie można wykluczyć, że w sprawie pojawią się także i inni oskarżyciele posiłkowi, podmioty takie muszą mieć jednak prawną możność złożenia skutecznego oświadczenia. Konieczne jest też ponowne "wysłuchanie" osobowych źródeł dowodowych, w takim zakresie, w jakim w depozycjach zawarte zostaną opisy rzeczy przywłaszczonych. Nie jest też wykluczone pozyskanie dokumentów odnoszących się do tych rzeczy Dopiero w konsekwencji, będzie można pozyskać opinię biegłego. Tylko tak właśnie procedując, będzie można doprowadzić do wydania sprawiedliwego rozstrzygnięcia sprawę w pierwszej instancji kończącego, sprawiedliwego także w zakresie sprawiedliwości proceduralnej, przy uwzględnieniu również praw i interesów wszystkich możliwych pokrzywdzonych. Trafnie w tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy, co szczególnie odnosi się do zagadnienia pokrzywdzonych w badanej sprawie, wywodząc w wyroku z 18 października 2023 r. w sprawie II KS 43/23, że "Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa wart. 437 § 2 zdanie drugie in fine kpk, jako powód uchylenia przez Sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zachodzi wówczas, gdy orzekający Sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji". Godzi się też w tym kontekście przytoczyć tezę z innego trafnego judykatu, mianowicie wyroku Sądu Najwyższego z 18 października 2023 r. w sprawie II KS 42/23, że "Wystąpienie którejkolwiek z tych przesłanek, wymienionych wart. 437 § 2 kpk, oznacza, że przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti jest niezbędne dla realizacji celów postępowania karnego i nie ma możliwości sanowania błędów postępowania pierwszoinstancyjnego lub uzupełnienia materiału dowodowego w postępowaniu apelacyjnym". 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania Rekapitulując więc, Sąd Okręgowy rozważy wnikliwie jakie podmioty są pokrzywdzonymi w sprawie, dbając o realizację praw procesowych tych podmiotów, wysłowionych w ustawie karnej procesowej, na co już wyżej wskazano. Nie można bowiem tracić z pola widzenia jednego z celów postępowania karnego, mianowicie uwzględnienia prawnie chronionych interesów pokrzywdzonych, zart. 2 § 1 pkt 3 kpk. Następnie, Sąd Okręgowy prawidłowo przeprowadzi postępowanie dowodowe, dążąc także, w podany już sposób, to możliwie precyzyjnego ustalenia wartości szkody. Dopiero wówczas będzie można zasadnie wypowiedzieć się, w ramach aktu stosowania prawa, o ewentualnych, sprawstwie, winie i karze, poprzez wydanie trafnego wyroku. 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 7 PODPIS Izabela Szumniak Michał Lasota Anna Grodzicka 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca z urzędu adw.K. D. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒na korzyść ☐ na niekorzyść ☒w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.12 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej z wyboru adw.P. N. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 21 sierpnia 2023 r. w sprawie V K 173/23 0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒na niekorzyść ☐ w całości ☒w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/450000/0004006/AKa

Sąd Apelacyjnyw Warszawie

VIII Wydział Karny

152510000004021_VIII_U_001953_2023_Uz_2024-01-17_001

VIII U 1953/23

2024-01-17 01:00:00.0 CET

2024-02-16 19:00:04.0 CET

2024-02-16 15:33:48.0 CET

15251000

4021

SENTENCE

Sygn. akt VIII U 1953/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Barbara Kempa Protokolant: sekr. sądowy Paulina Cierpikowska po rozpoznaniu, na rozprawie , w dniu 8 stycznia 2024 roku w Ł. sprawy R. B. przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. z odwołania R. B. od decyzji Dyrektora Zakładu Eme

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001953" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt VIII U 1953/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 17 stycznia 2024 roku</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx>w następującym składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Barbara Kempa</xText> <xText>Protokolant: sekr. sądowy Paulina Cierpikowska</xText> <xText>po rozpoznaniu, na rozprawie , w dniu 8 stycznia 2024 roku w <xAnon>Ł.</xAnon></xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>R. B.</xAnon> </xBx></xText> <xText>przeciwko<xBx> Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>z odwołania <xAnon>R. B.</xAnon></xText> <xText>od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych</xText> <xText>w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText>z dnia 2 czerwca 2017 roku znak <xAnon> (...)</xAnon></xText> <xText>o wysokość emerytury policyjnej</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zmienia zaskarżoną decyzję i zobowiązuje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w <xAnon>W.</xAnon> do przeliczenia emerytury policyjnej <xAnon>R. B.</xAnon>, z pominięciem art. 15c , w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, <xAnon> (...)</xAnon>Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U z 2016 r. poz. 708 z późn. zm) , od dnia 1 października 2017 roku;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzecz <xAnon>R. B.</xAnon> kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> </xUnit> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Barbara Kempa

Agnieszka Kurczewska

sekr. sądowy Paulina Cierpikowska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII U 1953/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznychw następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Barbara Kempa Protokolant: sekr. sądowy Paulina Cierpikowska po rozpoznaniu, na rozprawie , w dniu 8 stycznia 2024 roku wŁ. sprawyR. B. przeciwkoDyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW. z odwołaniaR. B. od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wW. z dnia 2 czerwca 2017 roku znak(...) o wysokość emerytury policyjnej 1 zmienia zaskarżoną decyzję i zobowiązuje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wW.do przeliczenia emerytury policyjnejR. B., z pominięciem art. 15c , w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej,(...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U z 2016 r. poz. 708 z późn. zm) , od dnia 1 października 2017 roku; 2 zasądza od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na rzeczR. B.kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt ) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

15/251000/0004021/U

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

brak dowodów przestępczej działalności wnioskodawcy , nie uprawnia do obniżenia świadczenia

150515000004503_IX_Ca_001080_2023_Uz_2024-01-18_003

IX Ca 1080/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-02-24 22:56:22.0 CET

2024-02-23 09:14:20.0 CET

15051500

4503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IX Ca 1080/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Beata Grzybek, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Olsztynie, na posiedzeniu niejawnym, sprawy z powództwa A. K. , E. K. , przeciwko H. S. (1) , H. S. (2) , J. P. , o zniesienie służebności, na skutek apelacji powódki A. K. i powoda E. K. od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 26 czerwca 2023 r., sygn. akt

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Pogorzelska" xPublisher="cywilny.odwolawczy@olsztyn.so.gov.pl" xEditorFullName="Iwona Kowalska" xEditor="iwona.kowalska@olsztyn.so.gov.pl" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="13" xFlag="published" xVolType="15/051500/0004503/Ca" xYear="2023" xVolNmbr="001080" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt IX Ca 1080/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 18 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx></xCOLx> <xCOLx></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Beata Grzybek,</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Olsztynie,</xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym,</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>A. K.</xAnon>, <xAnon>E. K.</xAnon>,</xText> <xText>przeciwko <xAnon>H. S. (1)</xAnon>, <xAnon>H. S. (2)</xAnon>, <xAnon>J. P.</xAnon>,</xText> <xText>o zniesienie służebności,</xText> <xText>na skutek apelacji powódki <xAnon>A. K.</xAnon> i powoda <xAnon>E. K.</xAnon> od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 26 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 766/22,</xText> <xText>oddala apelację.</xText> <xText xALIGNx="center">SSO Beata Grzybek</xText> <xText><xBx>Sygn. akt: IX Ca 1080/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powodowie <xAnon>A. K.</xAnon> oraz <xAnon>E. K.</xAnon> wnieśli o zniesienie bez wynagrodzenia, ewentualnie za wynagrodzeniem 200 złotych, służebności gruntowych ustanowionych na nieruchomości opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie nr <xAnon> (...)</xAnon>, pod numerem 1 na rzecz każdoczesnych właścicieli nieruchomości uprawnionej opisanej w <xAnon>KW (...)</xAnon> oraz pod numerem 2 na rzecz każdoczesnych właścicieli nieruchomości uprawnionych opisanych w <xAnon>KW (...)</xAnon> i <xAnon> (...)</xAnon>. Powodowie wnieśli ponadto o zasądzenie od pozwanych na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powodów wskazała, że powodowie są właścicielami nieruchomości składającej się z <xAnon>działek gruntu nr (...)</xAnon>. Nieruchomość tę nabyli w drodze przetargu ograniczonego od Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>, w dniu 20 lipca 2020 r., ustanawiając na niej jednocześnie nieodpłatną i czasowo nieograniczoną służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie:</xText> <xText>- na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>, na rzecz każdoczesnego właściciela <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>;</xText> <xText>- na <xAnon>działce (...)</xAnon>, na rzecz każdoczesnych właścicieli <xAnon>działek nr (...)</xAnon> położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon> położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Obecnymi właścicielami <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>, są pozwani małżonkowie <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>H. S. (3)</xAnon>, natomiast <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon> objętej <xAnon>księgą wieczystą KW nr (...)</xAnon>, jest pozwany <xAnon>J. P.</xAnon>. Zdaniem powodów biorąc pod uwagę treść służebności, cel w którym służebność została ustanowiona oraz społeczno - gospodarcze przeznaczenie nieruchomości władnących, służebność gruntowa obiektywnie i trwale utraciła jakiekolwiek znaczenie. Pozwany <xAnon>J. P.</xAnon> trwale zaprzestał jej wykonywania. Na działce obciążonej rozrosły się krzewy i roślinność. Z kolei pozwani Państwo <xAnon>S.</xAnon> wyłącznie z wygody i upodobania dowolnie przechodzą z własnej nieruchomości przez wolną od obciążenia nieruchomość powodów (sąsiadującą z działkami obciążonymi). Powodowie własnym staraniem od 1998 roku zagospodarowali nieruchomość obciążoną (zakup, zasadzenie i pielęgnowanie krzewów ozdobnych) czym poprawili warunki zagospodarowania własnej nieruchomości mieszkaniowej. Służebność stała się dla powodów szczególnie uciążliwa, gdyż pozwani dokuczliwie rozszerzyli zakres wykonywania służebności, przechodzą przez nieruchomość powodów w celach niezwiązanych z wykonywaniem prac remontowo - budowlanych lub utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie, wbijają i pozostawiają w trawniku drewniane kołki, zalewają posesję powodów kierując na nią wody opadowe.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew pozwani wyrazili sprzeciw zgłoszonym żądaniom. Na rozprawie sprecyzowali sprzeciw jako wniosek o oddalenie powództwa w całości. Zakwestionowali stanowisko powodów, a mianowicie, aby służebność utraciła wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnących, czy też, aby nie była ona wykonywana.</xText> <xText>Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2023 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie powództwo oddalił.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Powodowie od 1998 roku są właścicielami <xAnon>działki nr (...)</xAnon> zabudowanej domem jednorodzinnym, położonej w <xAnon>K.</xAnon>, przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Pozwani <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>H. S. (3)</xAnon> od 1993 roku są użytkownikami wieczystymi nieruchomości oznaczonej <xAnon>działką gruntu nr (...)</xAnon> zabudowaną domem jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadzi <xAnon>księgę wieczystą nr (...)</xAnon>. Pozwany <xAnon>J. P.</xAnon> od 2012 roku jest właścicielem nieruchomości oznaczonej <xAnon>działką gruntu nr (...)</xAnon> zabudowaną domem jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, położonej przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>K.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadzi księgę wieczystą nr OL.1 <xAnon> (...)</xAnon>. Nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> są zabudowane budynkiem szeregowym, przechodzącym przez poszczególne nieruchomości, po całej ich szerokości. Południowa część poszczególnych nieruchomości, patrząc od frontu znajdująca się za budynkiem, nie ma zewnętrznego połączenia z <xAnon>ulicą (...)</xAnon>, a dotarcie za budynek możliwe jest wyłącznie wnętrzem budynku szeregiem pomieszczeń oraz krętą klatką schodową. Nieruchomość służebna leży pomiędzy nieruchomościami mieszkalnymi stron, stanowi około 2,5 metrowej szerokości pas gruntu, biegnący wzdłuż południowych granic działek władnących, następnie wzdłuż północnej granicy <xAnon>działki (...)</xAnon> (nieruchomości mieszkalnej powodów), prowadzący do <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Jej kształt i umiejscowienie zapewnia pozwanym zewnętrzny dostęp z <xAnon>ulicy (...)</xAnon> do południowych części ich nieruchomości, znajdujących się z tyłu budynku mieszkalnego. Na granicy nieruchomości służebnej z <xAnon>ulicą (...)</xAnon> poprzednik prawny powodów urządził furtkę, która wizualnie stanowi jednolitą całość z ogrodzeniem całej nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Z kolei wewnętrzna granica z nieruchomością powodów została ogrodzona jedynie częściowo, mianowicie od <xAnon>działki (...)</xAnon> wzdłuż budynku powodów do wysokości linii zabudowy <xAnon>działki nr (...)</xAnon>. Pozostałą część nieruchomości służebnej, w części od <xAnon>ulicy (...)</xAnon> do bramy garażowej budynku mieszkalnego powodów, z przyczyn estetycznych powodowie wkomponowali w <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, posadzili ozdobne drzewa, krzewy, kwiaty. Przed furtką do <xAnon>działki (...)</xAnon> powódka postawiła kubły na odpady komunalne. Do dnia 20 lipca 2020 roku nieruchomość ta należała do Gminy Miejskiej <xAnon>K.</xAnon>. Wobec jej wykorzystywania wyłącznie przez ograniczone grono właścicieli nieruchomości przyległych Gmina Miejska <xAnon>K.</xAnon> przeznaczyła wskazane działki do sprzedaży w drodze przetargu ograniczonego do właścicieli nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> (pozwanych) i Świerkowej 10 oraz <xAnon> (...)</xAnon> (powodów). Sprzedaż nieruchomości została uwarunkowana obowiązkiem zapewnienia właścicielom nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> prawa przechodu od zapleczy ich budynków z <xAnon>ulicy (...)</xAnon>. Zamiar sprzedaży spotykał się z obawami właścicieli nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> o utrudnianie im korzystania z pasa gruntu przez nabywcę nieruchomości. Powodowie z kolei uzależniali swoje przystąpienie do przetargu od zagospodarowania przez właścicieli nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> wód opadowych we własnym zakresie.</xText> <xText>Kolejno Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 24 czerwca 2020 roku przeprowadzono przetarg na sprzedaż <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, w którym udział wzięli wyłącznie powodowie. Przed przystąpieniem do licytacji powodowie zostali zapoznani z warunkami sprzedaży nieruchomości. Zgodnie z ustaleniami zbywane działki miały zostać obciążone służebnością gruntową w zakresie zapewnienia dostępu od <xAnon>ulicy (...)</xAnon> do nieruchomości przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> w celu umożliwienia przeprowadzenia na nich prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie, przy czym <xAnon>działka (...)</xAnon> miała zostać obciążona na rzecz każdoczesnego właściciela <xAnon>działki nr (...)</xAnon> (<xAnon>ul. (...)</xAnon>), natomiast <xAnon>działka (...)</xAnon> miała zostać obciążona na rzecz każdoczesnych właścicieli <xAnon>działek nr (...)</xAnon> (<xAnon>ul. (...)</xAnon>). W wyniku przetargu powodowie zostali wyłonieni nabywcami trzech działek, za cenę 8 118 złotych. W dniu 20 lipca 2020 roku Gmina Miejska <xAnon>K.</xAnon> sprzedała powodom nieruchomość składającą się z <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, którzy jednocześnie ustanowili:</xText> <xText>- na rzecz każdoczesnego właściciela <xAnon>działki nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, na nieruchomości oznaczonej jako <xAnon>działka (...)</xAnon>, nieodpłatną i na czas nieokreślony służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do działki uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie;</xText> <xText>- na rzecz każdoczesnych właścicieli <xAnon>działek nr (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, na nieruchomości oznaczonej jako <xAnon>działka (...)</xAnon>, nieodpłatną i na czas nieokreślony służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do działki uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie.</xText> <xText>Jak ustalił tenże Sąd, pozwani korzystają z przejścia do <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, przy czym na odcinku zagospodarowania <xAnon>działki służebnej nr (...)</xAnon> pozwani przechodzą po działce powodów (dz. nr. <xAnon>(...)</xAnon>) utwardzonym podjazdem do garażu. Korzystanie z przejścia do <xAnon>ulicy (...)</xAnon>, w szczególności przez pozwanego <xAnon>S.</xAnon>, jest powodem konfliktu sąsiedzkiego. Zdaniem powodów prawo to jest nadużywane, gdyż pozwany przechodzi przy każdej okazji, nawet niezwiązanej z treścią służebności, czym zakłóca spokój i bezpieczeństwo powodów. Z kolei pozwani uważają, że są w przysługującym im uprawnieniu bezprawnie ograniczani.</xText> <xText>W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powództwo należało oddalić. Podstawę prawną powództwa głównego stanowił przepis <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia. Podstawą powództwa alternatywnego był z kolei <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Jak wskazuje się w judykaturze przepis <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> ma na uwadze przede wszystkim użytek gospodarczy służebności dla nieruchomości władnącej. Przepis ten uzależnia możliwość zniesienia służebności od utraty „wszelkiego jej znaczenia&quot;. Utrata znaczenia służebności w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> zachodzi jedynie wtedy, gdy służebność przestanie przynosić jakąkolwiek korzyść gospodarczą nieruchomości władnącej. Miałoby to miejsce wówczas (z wyłączeniem jednak działań właścicieli nieruchomości służebnej, sprzecznych z treścią służebności gruntowej), gdyby przesłanki, dla których nastąpiło ustanowienie służebności, przestały istnieć (por. wyrok SN z dnia 28 listopada 1997r., II CKN 478/97, publ. Lex). Podobnie kwestię tę ujmuje się w doktrynie. Zwolnienie nieruchomości służebnej od ciężaru służebności będzie mogło mieć miejsce dopiero wtedy, gdy służebność gruntowa nie zwiększa w żaden sposób użyteczności nieruchomości władnącej, nie przynosi jej żadnych korzyści. Zasada ta wynika z ogólnego założenia, że służebność gruntowa, która ogranicza cudze prawo własności jest usprawiedliwiona tylko wtedy, gdy zwiększa użyteczność nieruchomości władnącej (<xLexLink xArt="art. 285;art. 285 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 285 § 2 k.c.</xLexLink>) (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017). Okoliczność utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej dla nieruchomości władnącej powinna zostać wykazana przez właściciela nieruchomości obciążonej. Ocena jednak, czy przesłanka &quot;utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej&quot; rzeczywiście występuje, powinna być dokonywana z perspektywy każdoczesnego właściciela nieruchomości władnącej. Przy ocenie utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej dla nieruchomości władnącej powinno się uwzględniać w szczególności treść służebności, cel, w którym została ona ustanowiona, oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie nieruchomości władnącej. Z dorobku orzecznictwa wynika, że &quot;utrata wszelkiego znaczenia&quot; tylko wtedy stanowi podstawę zniesienia służebności gruntowej na podstawie <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink>, gdy ma charakter obiektywny i trwały. Utrata wszelkiego znaczenia służebności gruntowej nie występuje, gdy zwiększa ona użyteczność nieruchomości władnącej chociażby przez krótki okres w roku (por. K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 17, 2017). Utrata wszelkiego znaczenia służebności może wyrażać się w trwałym zaprzestaniu jej wykonywania (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-44911. Warszawa, 2016).</xText> <xText>Kolejno tenże Sąd odwołał się do przepisu <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, który ustanawia następujące przesłanki roszczenia o zniesienie służebności za wynagrodzeniem: 1) zmiana stosunków, wskutek której służebność stała się dla właściciela nieruchomości obciążonej szczególnie uciążliwa, oraz 2) brak konieczności dalszego istnienia służebności do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Czasowym punktem odniesienia zmiany stosunków jest data powstania służebności, co oznacza, że chodzi tu o zmiany powstałe później. O tym, czy okoliczności takie zachodzą i czy służebność przestała być w związku z nimi konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej, decyduje ocena z punktu widzenia społeczno-gospodarczego przeznaczenia obu nieruchomości, a w szczególności zmienionych stosunków. W wyroku z 8 stycznia 1999 r., I CKN 946/97, Sąd Najwyższy uznał, że szczególna uciążliwość służebności w zmienionych stosunkach, o czym mowa w <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, może pozostawać w związku tylko z naturą tej służebności, a nie sposobem jej wykonywania. Natomiast w wyroku z dnia 10 lutego 1998 r., II CKN 606/97, LEX nr 78420, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że przez zmianę stosunków w znaczeniu <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink> należy rozumieć zarówno zmianę okoliczności, związanych z wykonywaniem konkretnej służebności gruntowej, jak i ogólną zmianę stosunków społeczno-gospodarczych. Nie jest konieczne, aby szczególna uciążliwość, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, była związana ze sposobem wykonywania służebności; wystarczy, że w zmienionych stosunkach konkretna służebność stała się z racji jej rodzaju szczególnie uciążliwa dla właściciela nieruchomości obciążonej, a przy tym nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Zmiana stosunków, o których mowa w powołanym przepisie, musi pozostawać „w bezpośrednim związku przyczynowym z wytworzeniem stanu rzeczy szczególnie uciążliwego dla właściciela nieruchomości obciążonej i z reguły dotyczy sfery gospodarczej” (wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1999 r., II CKN 286/98, LEX nr 1212992).</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy przeszedł do zbadania, czy służebność gruntowa, której zniesienia powodowie się domagali, utraciła wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnących, a w przypadku odpowiedzi negatywnej rozważyć należało, czy w okresie istnienia służebności zaszły zmiany, w świetle których dalsze istnienie tegoż prawa stanowi dla powodów szczególną uciążliwość, a dalsze istnienie służebności nie jest konieczne do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Powodowie nabywając w lipcu 2020 roku własność nieruchomości obejmującej między innymi <xAnon>działki (...)</xAnon>, ustanowili dobrowolnie na rzecz pozwanych nieokreślone w czasie służebności, których treść sprowadza się do zapewnienia dostępu do działek uprawnionych w celu umożliwienia przeprowadzenia na nich prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie. Ustanowienie służebności gruntowej ukształtowało nowy stan prawny, powodując nawiązanie między nowym właścicielem nieruchomości obciążonej i właścicielami nieruchomości władnących stosunku cywilnoprawnego charakteryzującego się trwałością i ciągłością, zbliżonym do użyczenia. W dacie ustanawiania służebności gruntowej nieruchomości władnące były zabudowane identycznie jak obecnie. Największym defektem tych nieruchomości jest brak samodzielnego zewnętrznego połączenia jej południowej części z drogą publiczną, przez co wykonywanie na tej części prac remontowo - budowlanych lub innych wymagających użycia narzędzi albo urządzeń wielogabarytowych, jest niemożliwe lub co najmniej znacząco utrudnione. W tym celu <xAnon>działki (...)</xAnon> zostały wyodrębnione fizycznie na gruncie, a ich sprzedaż uwarunkowana od ustanowienia służebności gruntowej.</xText> <xText>Zdaniem tego Sądu przeprowadzone oględziny nieruchomości potwierdziły aktualność użyteczności spornej służebności gruntowej. Zniesienie służebności pozbawiłoby pozwanych zewnętrznego dostępu do południowej części nieruchomości. Jedyny dostęp z drogi publicznej na tę część nieruchomości wiedzie pomieszczeniami wewnętrznymi, co uniemożliwia przeniesienie wielogabarytowych narzędzi lub urządzeń potrzebnych na przykład do remontu elewacji kilkukondygnacyjnego domu. Konieczność skorzystania ze służebności wyniknęła zresztą w trakcie wykonywania przez pozwanego <xAnon>J. P.</xAnon> robót związanych z zagospodarowywaniem wód opadowych. Będąc do tego zobowiązanym musiał on zainstalować na części tylnej nieruchomości tysiąc litrowy zbiornik na wodę opadową (zdjęcie k.51), którego nie byłby w stanie przenieść przez drzwi pomieszczeń wewnętrznych. Istnienie tej użyteczności nie jest ostatecznie kwestionowane również przez powodów, skoro powódka przyznaje, że przy takich robotach nie sprzeciwia się ona zapewnieniu dostępu przez nieruchomość obciążoną (przesłuchanie powódki k. 97v). W tych okolicznościach w ocenie Sądu jednoznacznie stwierdzić należy, że przedmiotowa służebność gruntowa nie utraciła znaczenia dla nieruchomości władnących. Obiektywnie jest ona użyteczna w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 285;art. 285 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 285 § 2 k.c.</xLexLink>, ale i konieczna dla przeprowadzenia większych prac remontowych budynku lub porządkowych. W ocenie Sądu I instancji bez znaczenia pozostaje kwestia incydentalności potrzeby zewnętrznego dostępu, czy brak obecnych widoków na taką potrzebę. Zewnętrzny dostęp z drogi publicznej zapewniono w związku z zabudowaniem nieruchomości władnących na całej ich szerokości, dlatego użyteczność służebności należy oceniać w perspektywie okresu istnienia takiej zabudowy. Przesłanki jej ustanowienia nadal zatem istnieją, co stanowi przeszkodę do jej zniesienia w trybie <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> Nie zaistniały również przesłanki warunkujące zniesienie służebności za wynagrodzeniem. W okresie od lipca 2020 roku do dnia wyrokowania nie nastąpiły jakiekolwiek zmiany ani w zabudowie nieruchomości władnących, ani w zagospodarowaniu nieruchomości służebnej, a w konsekwencji także w sposobie korzystania przez pozwanych z prawa przejścia do <xAnon>ulicy (...)</xAnon>.</xText> <xText>Raz jeszcze Sąd Rejonowy wskazał, że niesporną jest konieczność zapewnienia zewnętrznego dostępu do tylnej części nieruchomości władnących w przypadku potrzeby przeprowadzenia prac budowlanych, ewentualnie innych, wymagających użycia wielogabarytowych narzędzi lub urządzeń. Powodowie deklarowali grzecznościowe zapewnienie pozwanym dostępu do ich nieruchomości, co w żadnej mierze nie mogło skutkować uznaniem służebności za niekoniecznej. Prekarium jest bowiem relacją czysto faktyczną, a nie stosunkiem prawnym (wyrok SN z 13.09.2001 r„ IV CKN 425/00, LEX nr 52801). Zdaniem tego Sądu, już z tego względu roszczenie zniesienia służebności za wynagrodzeniem nie mogło zostać uwzględnione. Natomiast dodatkowego odniesienia się wymaga akcentowana przez powodów szczególna uciążliwość istniejącej służebności.</xText> <xText>Pochylając się nad tą kwestią, Sąd I instancji zwrócił uwagę, że powodowie są właścicielami dwóch nieruchomości, z których tylko jedna jest obciążona służebnością gruntową. Przeniesienie uciążliwości wynikającej z wykonywania służebności na nieruchomość mieszkalną powodów nastąpiło wyłącznie wskutek zagospodarowania przez powodów części działki obciążonej <xAnon>(...)</xAnon>). Powodowie celem zwiększenia estetyki własnego otoczenia urządzili tam bowiem kompozycję drzew, krzewów i roślin, a przed furtką postawili pojemniki na odpady, czym sprowadzili przechód uprawnionych na własną, niczym nieobciążoną nieruchomość. Pozwani omijając kompozycję przechodzą na tym odcinku przez nieruchomość mieszkalną powodów, przez bramę wjazdową i utwardzony podjazd do garażu. Wywołany przez siebie skutek i jego następstwa powodowie w chwili obecnej podnoszą jako uciążliwość szczególnego stopnia, bo ingerującą w ich spokój życia. Należy jednak podkreślić, że niewątpliwie występująca uciążliwość nie jest związana z ustanowieniem i wykonywaniem służebności, której treść i przedmiot ograniczone są do zapewnienia dostępu w konkretnym celu i wyłącznie przez <xAnon>działki nr (...)</xAnon>. Uciążliwość powodów nie wynika zatem z prawidłowego wykonywania ustanowionej służebności gruntowej, ale z samowolnie wprowadzonych przez powodów zmian trasy przejścia. Bez względu na stopień uciążliwości nie może ona stanowić przesłanki zniesienia służebności albowiem uciążliwość nie ma bezpośredniego związku z jej istnieniem, czy wykonywaniem.</xText> <xText>Apelację od wyroku Sądu I instancji wnieśli powodowie, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:</xText> <xText>1. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:</xText> <xText>a) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, nie uwzględniającą ich wzajemnego kontekstu i powiązania polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że służebność gruntowa nie utraciła dla nieruchomości władnących wszelkiego znaczenia, przy jednoczesnym przyjęciu, że na nieruchomości obciążonej służebnością znajdują się nasadzenia drzew, krzewów i innych roślin, które uniemożliwiają przez nią przechód;</xText> <xText>b) <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, nie uwzględniającą ich wzajemnego kontekstu i powiązania polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że służebność gruntowa jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnących, jak też brak jest zmiany w zagospodarowaniu nieruchomości służebnej, przy jednoczesnym przyjęciu, że nieruchomości władnące są zabudowane budynkami w zabudowie szeregowej z dostępem do drogi publicznej i tylnej części poprzez wnętrze budynku, zaś sposób zagospodarowania nieruchomości służebnej uniemożliwia przez nią przechód, a ponadto gdy szczególna uciążliwość służebności polega na znoszeniu zachowań pozwanych i uniemożliwieniu powodom zagospodarowania ich własnej nieruchomości;</xText> <xText>c) <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 k.p.c.</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">233 § 1 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 278 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez błędne przyjęcie, że dowód z opinii biegłego jest nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy;</xText> <xText>d) z ostrożności - <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink> poprzez uznanie powodów za stronę przegrywającą sprawę, podczas gdy wyniki prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego wskazywałyby na to, że powodowie powinni sprawę wygrać;</xText> <xText>2. błąd co do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia polegający na ustaleniu przez Sąd I instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że:</xText> <xText>a) służebność gruntowa nie utraciła dla nieruchomości władnących wszelkiego znaczenia,</xText> <xText>b) brak jest zmiany stosunków tego rodzaju, że służebność stała się szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej, podczas, gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzi do odmiennych wniosków;</xText> <xText>Powodowie wnieśli o:</xText> <xText>1. zmianę wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:</xText> <xText>a) zniesienie bez wynagrodzenia służebności gruntowej - nieodpłatnej i na czas nieokreślony, polegającej na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo- budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie - ustanowionej dla nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, oznaczonej <xAnon>działką nr (...)</xAnon>, posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr <xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącej własność pozwanych <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>H. W.</xAnon> małżonków <xAnon>S.</xAnon>, na nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oznaczonej jako <xAnon>działka nr (...)</xAnon> posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr <xAnon> (...)</xAnon> stanowiącej własność powodów <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> małżonków <xAnon>K.</xAnon>;</xText> <xText>b) zniesienie bez wynagrodzenia służebności gruntowej - nieodpłatnej i na czas nieokreślony, polegającej na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo- budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie - ustanowionej dla nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, oznaczonej <xAnon>działką nr (...)</xAnon>, posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr OL 1K/<xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącej własność pozwanych <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>H. W.</xAnon> małżonków <xAnon>S.</xAnon> oraz ustanowionej dla nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, oznaczonej <xAnon>działką nr (...)</xAnon>, posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr <xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącej własność pozwanego <xAnon>J. P.</xAnon>, na nieruchomości położonej w <xAnon>K.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> oznaczonej jako <xAnon>działka nr (...)</xAnon> posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr <xAnon> (...)</xAnon> stanowiącej własność powodów <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>E.</xAnon> małżonków <xAnon>K.</xAnon>;</xText> <xText>c) ewentualnie - zniesienie służebności gruntowej opisanej w punkcie a) i b) powyżej za wynagrodzeniem;</xText> <xText>2. ponowne rozpoznanie postanowienia Sądu I instancji z dnia 21 czerwca 2023 r. w przedmiocie pominięcia wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego i o przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd II instancji na podstawie <xLexLink xArt="art. 382" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 382 k.p.c.</xLexLink>;</xText> <xText>3. zasądzenie od pozwanych <xAnon>H.</xAnon> i <xAnon>H. W.</xAnon> małżonków <xAnon>S.</xAnon> solidarnie oraz od pozwanego <xAnon>J. P.</xAnon> na rzecz powodów kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.</xText> <xText>Pismem z dnia 16 października 2023 r. powodowie wnieśli o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z 11 zdjęć na fakt stanu nieruchomości obciążonej służebnością, ciągłego rozrastania się na niej roślinności, szczególnej uciążliwości zachowania pozwanych.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację pozwani wskazali, że podtrzymują dotychczasowe stanowisko w sprawie.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2024 r. na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2 </xSUPx>§ 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy pominął zawarty w apelacji wniosek dowodowy.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText><xBx>Apelacja jest bezzasadna. </xBx></xText> <xText>Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne. Sąd Okręgowy w całości oddziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego jak również przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenę prawną.</xText> <xText>Przechodząc do analizy poszczególnych zarzutów apelacji, począwszy od zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink>, w ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób zebrał materiał dowodowy w sprawie, a następnie dokonał jego prawidłowej oceny niczego przy tym nie pomijając. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak min. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906).</xText> <xText>Nie ma zatem wątpliwości, że dla skuteczności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie wystarcza samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy min. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, LEX nr 53136). Zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie sformułowany przez pozwanego zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> ma wyłącznie polemiczny charakter. W apelacji nie zostały bowiem wskazane braki w logice czy błędy w toku rozumowania, które dyskwalifikowałyby przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów. Nie wynika również z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, aby orzekający w I instancji Sąd nie wziął pod uwagę jakiegoś dowodu. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie wykazał, że przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego obarczona jest błędami uzasadniającym zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W niniejszej sprawie nie było również potrzeby uzupełnienia zgromadzonego materiału dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości wynagrodzenia za zniesienie służebności, bowiem w ocenie Sądu Okręgowego nie wystąpiły przesłanki z <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, które usprawiedliwiałyby żądanie zniesienia służebności za wynagrodzeniem. Stąd też Sąd II instancji pominął zawarty w apelacji wniosek o dopuszczenie tego dowodu, bowiem został wniesiony dla wykazania faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (<xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Zanim Sąd odniesie się do kolejnych zarzutów na wstępie należy poczynić kilka uwag natury teoretycznej.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink>, jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia.</xText> <xText>W doktrynie podnosi się, że brak rekompensaty dla właściciela nieruchomości władnącej w oparciu o <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> jest powodowany okolicznością, że nie ponosi on w tym wypadku żadnego uszczerbku lub przynajmniej nie ponosi takiego uszczerbku, który zasługiwałby na ochronę prawną. Podnosi się również, że znaczenie służebności powinno być oceniane przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych, niezwiązanych wyłącznie z osobą konkretnego właściciela. Chodzi o okoliczności trwałe, związane z ustawowo określonym celem służebności (<xLexLink xArt="art. 285;art. 285 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 285 § 2 k.c.</xLexLink>). Funkcjonują przy tym dwa poglądy, pierwszy, że utrata znaczenia obejmuje tylko znaczenie gospodarcze, drugi– co sugeruje brzmienie przepisu – jakiekolwiek znaczenie dla właściciela nieruchomości władnącej. Za dominujący uznaje się pogląd, że komentowany przepis należy interpretować zgodnie z nadrzędną normą zawartą w <xLexLink xArt="art. 285;art. 285 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 285 § 2 k.c.</xLexLink> Wystarczy zatem, że służebność utraci wszelkie znaczenie gospodarcze (zob. M. Balwicka-Szczyrba, w: M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, G. Karaszewski, Sąsiedztwo, s. 335–336). Nadal pozostaje jednak pytanie, czy wystarczający jest stan braku możliwości realizacji celu, dla którego służebność została ustanowiona czy też zniesienie służebności możliwe jest dopiero, gdy nie może ona pełnić jakiegokolwiek celu gospodarczego, choćby odmiennego od przewidzianego przez strony w chwili powstania służebności (np. dojazd do innej nieruchomości niż ta, z którą komunikację miała zapewnić pierwotnie ustanowiona służebność). Brzmienie i funkcja przepisu przemawiają raczej za drugim rozwiązaniem (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). Odmienne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w odniesieniu do służebności drogi koniecznej, podkreślając jej szczególny charakter i stwierdzając, że &quot;droga konieczna traci wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnącej, jeżeli nie jest przydatna dla jej dostępu do drogi publicznej ani do budynków gospodarskich. Z istoty tej służebności wynika, że nie służy ona ułatwianiu komunikacji między nieruchomością władnącą, a dalszymi nieruchomościami. Dlatego okoliczność, że dla właściciela nieruchomości władnącej przydatny jest przejazd drogą konieczną do innych nieruchomości, na których nie ma budynków gospodarskich, nie przeszkadza zniesieniu tej służebności na podstawie <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink>&quot; (wyr. SN z 26.11.1999 r., III CKN 467/98, Legalis)</xText> <xText>Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy niniejszej w ocenie Sądu Okręgowego o utracie przez sporną służebność dla nieruchomości władnącej wszelkiego znaczenia w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> nie może być mowy. Przede wszystkim należy raz jeszcze podkreślić, że rzeczona służebność została ustanowiona dla potrzeb zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie. Powyższy cel ustanowienia służebności nadal pozostaje aktualny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nadal dla potrzeb przeprowadzenia na nieruchomościach władnących prac remontowo-budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie służebność przejścia przez nieruchomość powodów jest potrzebna i jako taka uzasadniona. Potwierdził to dowód z oględzin przeprowadzonych z udziałem Sądu. Potwierdzają to również sami powodowie, którzy takiemu przechodowi nie sprzeciwiają się. Zdaniem powodów pozwani powyższe uprawnienie nadużywają poprzez przechód nie związany z prowadzeniem ww. prac, a jedynie dla własnej wygody. Ewentualne nieprawidłowości w zakresie wykonywania prawa służebności, w tym jego nadużywanie, jak również nieuprawniony przechód przez nieruchomość nie będącą obciążoną służebnością, nie stanowią jednak przesłanki do zniesienia służebności i mogą co najwyżej stanowić podstawę roszczeń negatoryjnych (<xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Jako ewentualną podstawę żądania pozwu powodowie powołali się na <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. W literaturze funkcjonuje pogląd, że przepis ten dotyczy wyłącznie sytuacji, w których właściciel nieruchomości władnącej zachowuje się w sposób zgodny z treścią przysługującego mu prawa, lecz na skutek zmiany okoliczności po momencie powstania prawa to zachowanie stanowi szczególną uciążliwość dla nieruchomości obciążonej. Co istotne, zniesienia służebności nie uzasadnia więc uporczywe nawet przekraczanie uprawnień składających się na to prawo podmiotowe. W takim wypadku właścicielowi nieruchomości obciążonej przysługują środki ochrony jego prawa, w szczególności roszczenie negatoryjne. Uciążliwość, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 295" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 295 k.c.</xLexLink> ma mieć charakter trwały, obiektywny i dotyczyć potencjalnie każdego właściciela danej nieruchomości. Nie może natomiast być jej miarą jedynie subiektywne odczucie konkretnego właściciela. Sąd Okręgowy podziela wyrażony w doktrynie pogląd, zgodnie z którym za miarodajną trzeba uznać abstrakcyjnie ujętą treść prawa podmiotowego i uwzględniać przy badaniu uciążliwości maksymalny dopuszczalny w ramach tej treści zakres wykonywania służebności (por. poglądy przytaczane w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). W judykaturze wyrażono pogląd, zgodnie z którym &quot;zmianą stosunków w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink> jest zarówno zmiana okoliczności związanych z wykonywaniem konkretnej służebności gruntowej, jak i ogólna zmiana stosunków społeczno-gospodarczych&quot; (wyrok Sądu Najwyższego z 13.12.1977 r., III CRN 301/77). Przyjmuje się, że sformułowanie „zmiana stosunków” prowadzi do konieczności porównania sytuacji występującej w chwili orzekania (<xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316 § 1 k.p.c.</xLexLink>) z momentem powstania służebności, a ściślej z momentem ustalenia jej treści np. w umowie stron. Sąd Okręgowy podziela sformułowany w doktrynie pogląd, że „zmiana stosunków” powinna być rozpatrywany z punktu widzenia zgodności zachowań uprawnionego z szeroko rozumianą treścią przysługującego mu prawa podmiotowego. Jeżeli dochodzi do przekroczenia zakresu tych uprawnień, nie ma powodu i potrzeby sięgania do komentowanej normy, gdyż właściciel nieruchomości władnącej po prostu narusza prawo własności nieruchomości obciążonej i naraża się na roszczenie negatoryjne właściciela (<xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 2 k.c.</xLexLink>) i ewentualne roszczenia o naprawienie szkody (por. poglądy przytaczane w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023).</xText> <xText>Co do przesłanki braku konieczności istnienia służebności dla prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej przede wszystkim zwraca się uwagę, że nie chodzi o zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej. Nie każda bowiem służebność gruntowa, która zwiększa użyteczność nieruchomości władnącej, będzie dla korzystania z niej konieczna. Fakt zwiększenia użyteczności nieruchomości jest podstawową przesłanką pozwalającą na powstanie służebności gruntowej. Przy ocenie omawianej przesłanki należy zatem uwzględnić sposób korzystania z nieruchomości władnącej, jej społeczno-gospodarcze przeznaczenie i w tym kontekście ocenić, czy bez służebności będzie ona w stanie spełniać swoje funkcje (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023).</xText> <xText>Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego przesłanka szczególnej uciążliwości służebności nie została w niniejszej sprawie spełniona. W chwili ustanowienia służebności powodowie winni bowiem liczyć się z tym, że sposób zagospodarowania nieruchomości obciążonej musi umożliwiać realizację służebności. Ewentualny rozrost nasadzeń nie stanowi okoliczności zmiany stosunków w rozumieniu analizowanego przepisu. Również nadmierny przechód przez nieruchomość, nieuzasadniony prowadzonymi pracami, czy przejście przez nieruchomość służebnością nie obciążoną nie uzasadnia zniesienia służebności w oparciu o <xLexLink xArt="art. 294" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 294 k.c.</xLexLink> i może stanowić ewentualnie podstawę roszczeń negatoryjnych, bowiem nie stanowi wykonywania przysługującego pozwanym prawa. Natomiast o konieczności zapewnienia przejścia przez nieruchomość obciążoną na potrzeby wykonywania prac związanych z utrzymaniem nieruchomości władnących wiedzą sami powodowie, którzy takiemu sposobowi korzystania z ich nieruchomości nie sprzeciwiają się.</xText> <xText>Jednocześnie z całą mocą raz jeszcze wskazać należy, że przechodzenie przez nieruchomość obciążoną nie mające uzasadnienia w prowadzonych pracach, czy przejście przez nieruchomość służebnością nie obciążoną (o ile uprawniony przechód przez działki faktycznie obciążone nie zostanie przez powodów zablokowany) stanowi nadużycie przysługującego pozwanym prawa i może spotkać się z reakcją powodów w oparciu o <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 2 k.c.</xLexLink> W związku z powyższym, korzystając ze swojego prawa pozwani każdorazowo winni rozważyć, czy w istocie korzystają z prawa zgodnie z jego przeznaczeniem (ściśle określonym przecież w treści służebności) i w braku rzeczywistej potrzeby nie kierować się wyłącznie własną wygodą. Odmienna postawa jest bowiem sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i jako taka nie zasługuje na ochronę prawną. Powodowie również powinni mieć na uwadze, że po ich stronie leży obowiązek zapewnienia przejścia przez obciążone służebnością działki i w tym celu winni usunąć ewentualne przeszkody, w przeciwnym razie sami narażają się na poszukiwanie przez pozwanych alternatywnej drogi biegnącej po nieobciążonej służebnością działce.</xText> <xText>W związku z powyższym, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink> Sąd Okręgowy apelację oddalił jako bezzasadną.</xText> <xText>SSO Beata Grzybek</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Beata Grzybek

Ewa Pogorzelska

Iwona Kowalska

Sygn. akt IX Ca 1080/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Beata Grzybek, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Olsztynie, na posiedzeniu niejawnym, sprawy z powództwaA. K.,E. K., przeciwkoH. S. (1),H. S. (2),J. P., o zniesienie służebności, na skutek apelacji powódkiA. K.i powodaE. K.od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 26 czerwca 2023 r., sygn. akt I C 766/22, oddala apelację. SSO Beata Grzybek Sygn. akt: IX Ca 1080/23 UZASADNIENIE PowodowieA. K.orazE. K.wnieśli o zniesienie bez wynagrodzenia, ewentualnie za wynagrodzeniem 200 złotych, służebności gruntowych ustanowionych na nieruchomości opisanej w księdze wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie nr(...), pod numerem 1 na rzecz każdoczesnych właścicieli nieruchomości uprawnionej opisanej wKW (...)oraz pod numerem 2 na rzecz każdoczesnych właścicieli nieruchomości uprawnionych opisanych wKW (...)i(...). Powodowie wnieśli ponadto o zasądzenie od pozwanych na ich rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powodów wskazała, że powodowie są właścicielami nieruchomości składającej się zdziałek gruntu nr (...). Nieruchomość tę nabyli w drodze przetargu ograniczonego od Gminy MiejskiejK., w dniu 20 lipca 2020 r., ustanawiając na niej jednocześnie nieodpłatną i czasowo nieograniczoną służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie: - nadziałce nr (...), na rzecz każdoczesnego właścicieladziałki nr (...)położonej przyul. (...)wK.objętejksięgą wieczystą KW nr (...); - nadziałce (...), na rzecz każdoczesnych właścicielidziałek nr (...)położonej przyul. (...)wK.objętejksięgą wieczystą KW nr (...)położonej przyul. (...)wK.objętejksięgą wieczystą KW nr (...). Obecnymi właścicielamidziałki nr (...), położonej przyul. (...)wK.objętejksięgą wieczystą KW nr (...), są pozwani małżonkowieH.iH. S. (3), natomiastdziałki nr (...), położonej przyul. (...)wK.objętejksięgą wieczystą KW nr (...), jest pozwanyJ. P.. Zdaniem powodów biorąc pod uwagę treść służebności, cel w którym służebność została ustanowiona oraz społeczno - gospodarcze przeznaczenie nieruchomości władnących, służebność gruntowa obiektywnie i trwale utraciła jakiekolwiek znaczenie. PozwanyJ. P.trwale zaprzestał jej wykonywania. Na działce obciążonej rozrosły się krzewy i roślinność. Z kolei pozwani PaństwoS.wyłącznie z wygody i upodobania dowolnie przechodzą z własnej nieruchomości przez wolną od obciążenia nieruchomość powodów (sąsiadującą z działkami obciążonymi). Powodowie własnym staraniem od 1998 roku zagospodarowali nieruchomość obciążoną (zakup, zasadzenie i pielęgnowanie krzewów ozdobnych) czym poprawili warunki zagospodarowania własnej nieruchomości mieszkaniowej. Służebność stała się dla powodów szczególnie uciążliwa, gdyż pozwani dokuczliwie rozszerzyli zakres wykonywania służebności, przechodzą przez nieruchomość powodów w celach niezwiązanych z wykonywaniem prac remontowo - budowlanych lub utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie, wbijają i pozostawiają w trawniku drewniane kołki, zalewają posesję powodów kierując na nią wody opadowe. W odpowiedzi na pozew pozwani wyrazili sprzeciw zgłoszonym żądaniom. Na rozprawie sprecyzowali sprzeciw jako wniosek o oddalenie powództwa w całości. Zakwestionowali stanowisko powodów, a mianowicie, aby służebność utraciła wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnących, czy też, aby nie była ona wykonywana. Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2023 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie powództwo oddalił. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Powodowie od 1998 roku są właścicielamidziałki nr (...)zabudowanej domem jednorodzinnym, położonej wK., przyulicy (...). PozwaniH.iH. S. (3)od 1993 roku są użytkownikami wieczystymi nieruchomości oznaczonejdziałką gruntu nr (...)zabudowaną domem jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, położonej przyul. (...)wK., dla której Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadziksięgę wieczystą nr (...). PozwanyJ. P.od 2012 roku jest właścicielem nieruchomości oznaczonejdziałką gruntu nr (...)zabudowaną domem jednorodzinnym w zabudowie szeregowej, położonej przyul. (...)wK., dla której Sąd Rejonowy w Kętrzynie prowadzi księgę wieczystą nr OL.1(...). Nieruchomości przyulicy (...)są zabudowane budynkiem szeregowym, przechodzącym przez poszczególne nieruchomości, po całej ich szerokości. Południowa część poszczególnych nieruchomości, patrząc od frontu znajdująca się za budynkiem, nie ma zewnętrznego połączenia zulicą (...), a dotarcie za budynek możliwe jest wyłącznie wnętrzem budynku szeregiem pomieszczeń oraz krętą klatką schodową. Nieruchomość służebna leży pomiędzy nieruchomościami mieszkalnymi stron, stanowi około 2,5 metrowej szerokości pas gruntu, biegnący wzdłuż południowych granic działek władnących, następnie wzdłuż północnej granicydziałki (...)(nieruchomości mieszkalnej powodów), prowadzący doulicy (...). Jej kształt i umiejscowienie zapewnia pozwanym zewnętrzny dostęp zulicy (...)do południowych części ich nieruchomości, znajdujących się z tyłu budynku mieszkalnego. Na granicy nieruchomości służebnej zulicą (...)poprzednik prawny powodów urządził furtkę, która wizualnie stanowi jednolitą całość z ogrodzeniem całej nieruchomości przyulicy (...). Z kolei wewnętrzna granica z nieruchomością powodów została ogrodzona jedynie częściowo, mianowicie oddziałki (...)wzdłuż budynku powodów do wysokości linii zabudowydziałki nr (...). Pozostałą część nieruchomości służebnej, w części odulicy (...)do bramy garażowej budynku mieszkalnego powodów, z przyczyn estetycznych powodowie wkomponowali wdziałkę nr (...), posadzili ozdobne drzewa, krzewy, kwiaty. Przed furtką dodziałki (...)powódka postawiła kubły na odpady komunalne. Do dnia 20 lipca 2020 roku nieruchomość ta należała do Gminy MiejskiejK.. Wobec jej wykorzystywania wyłącznie przez ograniczone grono właścicieli nieruchomości przyległych Gmina MiejskaK.przeznaczyła wskazane działki do sprzedaży w drodze przetargu ograniczonego do właścicieli nieruchomości przyulicy (...)(pozwanych) i Świerkowej 10 oraz(...)(powodów). Sprzedaż nieruchomości została uwarunkowana obowiązkiem zapewnienia właścicielom nieruchomości przyulicy (...)prawa przechodu od zapleczy ich budynków zulicy (...). Zamiar sprzedaży spotykał się z obawami właścicieli nieruchomości przyulicy (...)o utrudnianie im korzystania z pasa gruntu przez nabywcę nieruchomości. Powodowie z kolei uzależniali swoje przystąpienie do przetargu od zagospodarowania przez właścicieli nieruchomości przyulicy (...)wód opadowych we własnym zakresie. Kolejno Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 24 czerwca 2020 roku przeprowadzono przetarg na sprzedażdziałek nr (...), w którym udział wzięli wyłącznie powodowie. Przed przystąpieniem do licytacji powodowie zostali zapoznani z warunkami sprzedaży nieruchomości. Zgodnie z ustaleniami zbywane działki miały zostać obciążone służebnością gruntową w zakresie zapewnienia dostępu odulicy (...)do nieruchomości przyulicy (...)w celu umożliwienia przeprowadzenia na nich prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie, przy czymdziałka (...)miała zostać obciążona na rzecz każdoczesnego właścicieladziałki nr (...)(ul. (...)), natomiastdziałka (...)miała zostać obciążona na rzecz każdoczesnych właścicielidziałek nr (...)(ul. (...)). W wyniku przetargu powodowie zostali wyłonieni nabywcami trzech działek, za cenę 8 118 złotych. W dniu 20 lipca 2020 roku Gmina MiejskaK.sprzedała powodom nieruchomość składającą się zdziałek nr (...), którzy jednocześnie ustanowili: - na rzecz każdoczesnego właścicieladziałki nr (...)przyulicy (...), na nieruchomości oznaczonej jakodziałka (...), nieodpłatną i na czas nieokreślony służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do działki uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie; - na rzecz każdoczesnych właścicielidziałek nr (...)przyulicy (...)przyulicy (...), na nieruchomości oznaczonej jakodziałka (...), nieodpłatną i na czas nieokreślony służebność gruntową polegającą na zapewnieniu dostępu do działki uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie. Jak ustalił tenże Sąd, pozwani korzystają z przejścia doulicy (...), przy czym na odcinku zagospodarowaniadziałki służebnej nr (...)pozwani przechodzą po działce powodów (dz. nr.(...)) utwardzonym podjazdem do garażu. Korzystanie z przejścia doulicy (...), w szczególności przez pozwanegoS., jest powodem konfliktu sąsiedzkiego. Zdaniem powodów prawo to jest nadużywane, gdyż pozwany przechodzi przy każdej okazji, nawet niezwiązanej z treścią służebności, czym zakłóca spokój i bezpieczeństwo powodów. Z kolei pozwani uważają, że są w przysługującym im uprawnieniu bezprawnie ograniczani. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że powództwo należało oddalić. Podstawę prawną powództwa głównego stanowił przepisart. 295 k.c., zgodnie z którym jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia. Podstawą powództwa alternatywnego był z koleiart. 294 k.c., zgodnie z którym właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Jak wskazuje się w judykaturze przepisart. 295 k.c.ma na uwadze przede wszystkim użytek gospodarczy służebności dla nieruchomości władnącej. Przepis ten uzależnia możliwość zniesienia służebności od utraty „wszelkiego jej znaczenia". Utrata znaczenia służebności w rozumieniuart. 295 k.c.zachodzi jedynie wtedy, gdy służebność przestanie przynosić jakąkolwiek korzyść gospodarczą nieruchomości władnącej. Miałoby to miejsce wówczas (z wyłączeniem jednak działań właścicieli nieruchomości służebnej, sprzecznych z treścią służebności gruntowej), gdyby przesłanki, dla których nastąpiło ustanowienie służebności, przestały istnieć (por. wyrok SN z dnia 28 listopada 1997r., II CKN 478/97, publ. Lex). Podobnie kwestię tę ujmuje się w doktrynie. Zwolnienie nieruchomości służebnej od ciężaru służebności będzie mogło mieć miejsce dopiero wtedy, gdy służebność gruntowa nie zwiększa w żaden sposób użyteczności nieruchomości władnącej, nie przynosi jej żadnych korzyści. Zasada ta wynika z ogólnego założenia, że służebność gruntowa, która ogranicza cudze prawo własności jest usprawiedliwiona tylko wtedy, gdy zwiększa użyteczność nieruchomości władnącej (art. 285 § 2 k.c.) (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2017). Okoliczność utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej dla nieruchomości władnącej powinna zostać wykazana przez właściciela nieruchomości obciążonej. Ocena jednak, czy przesłanka "utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej" rzeczywiście występuje, powinna być dokonywana z perspektywy każdoczesnego właściciela nieruchomości władnącej. Przy ocenie utraty wszelkiego znaczenia służebności gruntowej dla nieruchomości władnącej powinno się uwzględniać w szczególności treść służebności, cel, w którym została ona ustanowiona, oraz społeczno-gospodarcze przeznaczenie nieruchomości władnącej. Z dorobku orzecznictwa wynika, że "utrata wszelkiego znaczenia" tylko wtedy stanowi podstawę zniesienia służebności gruntowej na podstawieart. 295 k.c., gdy ma charakter obiektywny i trwały. Utrata wszelkiego znaczenia służebności gruntowej nie występuje, gdy zwiększa ona użyteczność nieruchomości władnącej chociażby przez krótki okres w roku (por. K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 17, 2017). Utrata wszelkiego znaczenia służebności może wyrażać się w trwałym zaprzestaniu jej wykonywania (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-44911. Warszawa, 2016). Kolejno tenże Sąd odwołał się do przepisuart. 294 k.c., który ustanawia następujące przesłanki roszczenia o zniesienie służebności za wynagrodzeniem: 1) zmiana stosunków, wskutek której służebność stała się dla właściciela nieruchomości obciążonej szczególnie uciążliwa, oraz 2) brak konieczności dalszego istnienia służebności do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Czasowym punktem odniesienia zmiany stosunków jest data powstania służebności, co oznacza, że chodzi tu o zmiany powstałe później. O tym, czy okoliczności takie zachodzą i czy służebność przestała być w związku z nimi konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej, decyduje ocena z punktu widzenia społeczno-gospodarczego przeznaczenia obu nieruchomości, a w szczególności zmienionych stosunków. W wyroku z 8 stycznia 1999 r., I CKN 946/97, Sąd Najwyższy uznał, że szczególna uciążliwość służebności w zmienionych stosunkach, o czym mowa wart. 294 k.c., może pozostawać w związku tylko z naturą tej służebności, a nie sposobem jej wykonywania. Natomiast w wyroku z dnia 10 lutego 1998 r., II CKN 606/97, LEX nr 78420, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że przez zmianę stosunków w znaczeniuart. 294 k.c.należy rozumieć zarówno zmianę okoliczności, związanych z wykonywaniem konkretnej służebności gruntowej, jak i ogólną zmianę stosunków społeczno-gospodarczych. Nie jest konieczne, aby szczególna uciążliwość, o której mowa wart. 294 k.c., była związana ze sposobem wykonywania służebności; wystarczy, że w zmienionych stosunkach konkretna służebność stała się z racji jej rodzaju szczególnie uciążliwa dla właściciela nieruchomości obciążonej, a przy tym nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Zmiana stosunków, o których mowa w powołanym przepisie, musi pozostawać „w bezpośrednim związku przyczynowym z wytworzeniem stanu rzeczy szczególnie uciążliwego dla właściciela nieruchomości obciążonej i z reguły dotyczy sfery gospodarczej” (wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1999 r., II CKN 286/98, LEX nr 1212992). Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Rejonowy przeszedł do zbadania, czy służebność gruntowa, której zniesienia powodowie się domagali, utraciła wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnących, a w przypadku odpowiedzi negatywnej rozważyć należało, czy w okresie istnienia służebności zaszły zmiany, w świetle których dalsze istnienie tegoż prawa stanowi dla powodów szczególną uciążliwość, a dalsze istnienie służebności nie jest konieczne do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. Powodowie nabywając w lipcu 2020 roku własność nieruchomości obejmującej między innymidziałki (...), ustanowili dobrowolnie na rzecz pozwanych nieokreślone w czasie służebności, których treść sprowadza się do zapewnienia dostępu do działek uprawnionych w celu umożliwienia przeprowadzenia na nich prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie. Ustanowienie służebności gruntowej ukształtowało nowy stan prawny, powodując nawiązanie między nowym właścicielem nieruchomości obciążonej i właścicielami nieruchomości władnących stosunku cywilnoprawnego charakteryzującego się trwałością i ciągłością, zbliżonym do użyczenia. W dacie ustanawiania służebności gruntowej nieruchomości władnące były zabudowane identycznie jak obecnie. Największym defektem tych nieruchomości jest brak samodzielnego zewnętrznego połączenia jej południowej części z drogą publiczną, przez co wykonywanie na tej części prac remontowo - budowlanych lub innych wymagających użycia narzędzi albo urządzeń wielogabarytowych, jest niemożliwe lub co najmniej znacząco utrudnione. W tym celudziałki (...)zostały wyodrębnione fizycznie na gruncie, a ich sprzedaż uwarunkowana od ustanowienia służebności gruntowej. Zdaniem tego Sądu przeprowadzone oględziny nieruchomości potwierdziły aktualność użyteczności spornej służebności gruntowej. Zniesienie służebności pozbawiłoby pozwanych zewnętrznego dostępu do południowej części nieruchomości. Jedyny dostęp z drogi publicznej na tę część nieruchomości wiedzie pomieszczeniami wewnętrznymi, co uniemożliwia przeniesienie wielogabarytowych narzędzi lub urządzeń potrzebnych na przykład do remontu elewacji kilkukondygnacyjnego domu. Konieczność skorzystania ze służebności wyniknęła zresztą w trakcie wykonywania przez pozwanegoJ. P.robót związanych z zagospodarowywaniem wód opadowych. Będąc do tego zobowiązanym musiał on zainstalować na części tylnej nieruchomości tysiąc litrowy zbiornik na wodę opadową (zdjęcie k.51), którego nie byłby w stanie przenieść przez drzwi pomieszczeń wewnętrznych. Istnienie tej użyteczności nie jest ostatecznie kwestionowane również przez powodów, skoro powódka przyznaje, że przy takich robotach nie sprzeciwia się ona zapewnieniu dostępu przez nieruchomość obciążoną (przesłuchanie powódki k. 97v). W tych okolicznościach w ocenie Sądu jednoznacznie stwierdzić należy, że przedmiotowa służebność gruntowa nie utraciła znaczenia dla nieruchomości władnących. Obiektywnie jest ona użyteczna w rozumieniuart. 285 § 2 k.c., ale i konieczna dla przeprowadzenia większych prac remontowych budynku lub porządkowych. W ocenie Sądu I instancji bez znaczenia pozostaje kwestia incydentalności potrzeby zewnętrznego dostępu, czy brak obecnych widoków na taką potrzebę. Zewnętrzny dostęp z drogi publicznej zapewniono w związku z zabudowaniem nieruchomości władnących na całej ich szerokości, dlatego użyteczność służebności należy oceniać w perspektywie okresu istnienia takiej zabudowy. Przesłanki jej ustanowienia nadal zatem istnieją, co stanowi przeszkodę do jej zniesienia w trybieart. 295 k.c.Nie zaistniały również przesłanki warunkujące zniesienie służebności za wynagrodzeniem. W okresie od lipca 2020 roku do dnia wyrokowania nie nastąpiły jakiekolwiek zmiany ani w zabudowie nieruchomości władnących, ani w zagospodarowaniu nieruchomości służebnej, a w konsekwencji także w sposobie korzystania przez pozwanych z prawa przejścia doulicy (...). Raz jeszcze Sąd Rejonowy wskazał, że niesporną jest konieczność zapewnienia zewnętrznego dostępu do tylnej części nieruchomości władnących w przypadku potrzeby przeprowadzenia prac budowlanych, ewentualnie innych, wymagających użycia wielogabarytowych narzędzi lub urządzeń. Powodowie deklarowali grzecznościowe zapewnienie pozwanym dostępu do ich nieruchomości, co w żadnej mierze nie mogło skutkować uznaniem służebności za niekoniecznej. Prekarium jest bowiem relacją czysto faktyczną, a nie stosunkiem prawnym (wyrok SN z 13.09.2001 r„ IV CKN 425/00, LEX nr 52801). Zdaniem tego Sądu, już z tego względu roszczenie zniesienia służebności za wynagrodzeniem nie mogło zostać uwzględnione. Natomiast dodatkowego odniesienia się wymaga akcentowana przez powodów szczególna uciążliwość istniejącej służebności. Pochylając się nad tą kwestią, Sąd I instancji zwrócił uwagę, że powodowie są właścicielami dwóch nieruchomości, z których tylko jedna jest obciążona służebnością gruntową. Przeniesienie uciążliwości wynikającej z wykonywania służebności na nieruchomość mieszkalną powodów nastąpiło wyłącznie wskutek zagospodarowania przez powodów części działki obciążonej(...)). Powodowie celem zwiększenia estetyki własnego otoczenia urządzili tam bowiem kompozycję drzew, krzewów i roślin, a przed furtką postawili pojemniki na odpady, czym sprowadzili przechód uprawnionych na własną, niczym nieobciążoną nieruchomość. Pozwani omijając kompozycję przechodzą na tym odcinku przez nieruchomość mieszkalną powodów, przez bramę wjazdową i utwardzony podjazd do garażu. Wywołany przez siebie skutek i jego następstwa powodowie w chwili obecnej podnoszą jako uciążliwość szczególnego stopnia, bo ingerującą w ich spokój życia. Należy jednak podkreślić, że niewątpliwie występująca uciążliwość nie jest związana z ustanowieniem i wykonywaniem służebności, której treść i przedmiot ograniczone są do zapewnienia dostępu w konkretnym celu i wyłącznie przezdziałki nr (...). Uciążliwość powodów nie wynika zatem z prawidłowego wykonywania ustanowionej służebności gruntowej, ale z samowolnie wprowadzonych przez powodów zmian trasy przejścia. Bez względu na stopień uciążliwości nie może ona stanowić przesłanki zniesienia służebności albowiem uciążliwość nie ma bezpośredniego związku z jej istnieniem, czy wykonywaniem. Apelację od wyroku Sądu I instancji wnieśli powodowie, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając: 1. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: a)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, nie uwzględniającą ich wzajemnego kontekstu i powiązania polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że służebność gruntowa nie utraciła dla nieruchomości władnących wszelkiego znaczenia, przy jednoczesnym przyjęciu, że na nieruchomości obciążonej służebnością znajdują się nasadzenia drzew, krzewów i innych roślin, które uniemożliwiają przez nią przechód; b)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, nie uwzględniającą ich wzajemnego kontekstu i powiązania polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że służebność gruntowa jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnących, jak też brak jest zmiany w zagospodarowaniu nieruchomości służebnej, przy jednoczesnym przyjęciu, że nieruchomości władnące są zabudowane budynkami w zabudowie szeregowej z dostępem do drogi publicznej i tylnej części poprzez wnętrze budynku, zaś sposób zagospodarowania nieruchomości służebnej uniemożliwia przez nią przechód, a ponadto gdy szczególna uciążliwość służebności polega na znoszeniu zachowań pozwanych i uniemożliwieniu powodom zagospodarowania ich własnej nieruchomości; c)art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.,233 § 1 k.p.c.iart. 278 § 1 k.p.c.poprzez błędne przyjęcie, że dowód z opinii biegłego jest nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy; d) z ostrożności -art. 98 § 1 k.p.c.poprzez uznanie powodów za stronę przegrywającą sprawę, podczas gdy wyniki prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego wskazywałyby na to, że powodowie powinni sprawę wygrać; 2. błąd co do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia polegający na ustaleniu przez Sąd I instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że: a) służebność gruntowa nie utraciła dla nieruchomości władnących wszelkiego znaczenia, b) brak jest zmiany stosunków tego rodzaju, że służebność stała się szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej, podczas, gdy prawidłowa ocena dowodów prowadzi do odmiennych wniosków; Powodowie wnieśli o: 1. zmianę wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez: a) zniesienie bez wynagrodzenia służebności gruntowej - nieodpłatnej i na czas nieokreślony, polegającej na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo- budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie - ustanowionej dla nieruchomości położonej wK.przyul. (...), oznaczonejdziałką nr (...), posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr(...), stanowiącej własność pozwanychH.iH. W.małżonkówS., na nieruchomości położonej wK.przyul. (...)oznaczonej jakodziałka nr (...)posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr(...)stanowiącej własność powodówA.iE.małżonkówK.; b) zniesienie bez wynagrodzenia służebności gruntowej - nieodpłatnej i na czas nieokreślony, polegającej na zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo- budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie - ustanowionej dla nieruchomości położonej wK.przyul. (...), oznaczonejdziałką nr (...), posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr OL 1K/(...), stanowiącej własność pozwanychH.iH. W.małżonkówS.oraz ustanowionej dla nieruchomości położonej wK.przyul. (...), oznaczonejdziałką nr (...), posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr(...), stanowiącej własność pozwanegoJ. P., na nieruchomości położonej wK.przyul. (...)oznaczonej jakodziałka nr (...)posiadającej księgę wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Kętrzynie V Wydział Ksiąg Wieczystych KW Nr(...)stanowiącej własność powodówA.iE.małżonkówK.; c) ewentualnie - zniesienie służebności gruntowej opisanej w punkcie a) i b) powyżej za wynagrodzeniem; 2. ponowne rozpoznanie postanowienia Sądu I instancji z dnia 21 czerwca 2023 r. w przedmiocie pominięcia wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego i o przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd II instancji na podstawieart. 382 k.p.c.; 3. zasądzenie od pozwanychH.iH. W.małżonkówS.solidarnie oraz od pozwanegoJ. P.na rzecz powodów kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Pismem z dnia 16 października 2023 r. powodowie wnieśli o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z 11 zdjęć na fakt stanu nieruchomości obciążonej służebnością, ciągłego rozrastania się na niej roślinności, szczególnej uciążliwości zachowania pozwanych. W odpowiedzi na apelację pozwani wskazali, że podtrzymują dotychczasowe stanowisko w sprawie. Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2024 r. na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.Sąd Okręgowy pominął zawarty w apelacji wniosek dowodowy. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest bezzasadna. Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu, a podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne. Sąd Okręgowy w całości oddziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego jak również przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocenę prawną. Przechodząc do analizy poszczególnych zarzutów apelacji, począwszy od zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., w ocenie Sądu Okręgowego zarzut ten jest bezzasadny. Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób zebrał materiał dowodowy w sprawie, a następnie dokonał jego prawidłowej oceny niczego przy tym nie pomijając. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak min. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906). Nie ma zatem wątpliwości, że dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie wystarcza samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (tak Sąd Najwyższy min. w orzeczeniach z dnia: 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, LEX nr 52753, 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347, 10 stycznia 2002 r. II CKN 572/99, LEX nr 53136). Zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie sformułowany przez pozwanego zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.ma wyłącznie polemiczny charakter. W apelacji nie zostały bowiem wskazane braki w logice czy błędy w toku rozumowania, które dyskwalifikowałyby przeprowadzoną przez Sąd I instancji ocenę dowodów. Nie wynika również z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, aby orzekający w I instancji Sąd nie wziął pod uwagę jakiegoś dowodu. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie wykazał, że przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego obarczona jest błędami uzasadniającym zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c. W niniejszej sprawie nie było również potrzeby uzupełnienia zgromadzonego materiału dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości wynagrodzenia za zniesienie służebności, bowiem w ocenie Sądu Okręgowego nie wystąpiły przesłanki zart. 294 k.c., które usprawiedliwiałyby żądanie zniesienia służebności za wynagrodzeniem. Stąd też Sąd II instancji pominął zawarty w apelacji wniosek o dopuszczenie tego dowodu, bowiem został wniesiony dla wykazania faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.). Zanim Sąd odniesie się do kolejnych zarzutów na wstępie należy poczynić kilka uwag natury teoretycznej. Zgodnie zart. 295 k.c., jeżeli służebność gruntowa utraciła dla nieruchomości władnącej wszelkie znaczenie, właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności bez wynagrodzenia. W doktrynie podnosi się, że brak rekompensaty dla właściciela nieruchomości władnącej w oparciu oart. 295 k.c.jest powodowany okolicznością, że nie ponosi on w tym wypadku żadnego uszczerbku lub przynajmniej nie ponosi takiego uszczerbku, który zasługiwałby na ochronę prawną. Podnosi się również, że znaczenie służebności powinno być oceniane przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych, niezwiązanych wyłącznie z osobą konkretnego właściciela. Chodzi o okoliczności trwałe, związane z ustawowo określonym celem służebności (art. 285 § 2 k.c.). Funkcjonują przy tym dwa poglądy, pierwszy, że utrata znaczenia obejmuje tylko znaczenie gospodarcze, drugi– co sugeruje brzmienie przepisu – jakiekolwiek znaczenie dla właściciela nieruchomości władnącej. Za dominujący uznaje się pogląd, że komentowany przepis należy interpretować zgodnie z nadrzędną normą zawartą wart. 285 § 2 k.c.Wystarczy zatem, że służebność utraci wszelkie znaczenie gospodarcze (zob. M. Balwicka-Szczyrba, w: M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, G. Karaszewski, Sąsiedztwo, s. 335–336). Nadal pozostaje jednak pytanie, czy wystarczający jest stan braku możliwości realizacji celu, dla którego służebność została ustanowiona czy też zniesienie służebności możliwe jest dopiero, gdy nie może ona pełnić jakiegokolwiek celu gospodarczego, choćby odmiennego od przewidzianego przez strony w chwili powstania służebności (np. dojazd do innej nieruchomości niż ta, z którą komunikację miała zapewnić pierwotnie ustanowiona służebność). Brzmienie i funkcja przepisu przemawiają raczej za drugim rozwiązaniem (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). Odmienne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w odniesieniu do służebności drogi koniecznej, podkreślając jej szczególny charakter i stwierdzając, że "droga konieczna traci wszelkie znaczenie dla nieruchomości władnącej, jeżeli nie jest przydatna dla jej dostępu do drogi publicznej ani do budynków gospodarskich. Z istoty tej służebności wynika, że nie służy ona ułatwianiu komunikacji między nieruchomością władnącą, a dalszymi nieruchomościami. Dlatego okoliczność, że dla właściciela nieruchomości władnącej przydatny jest przejazd drogą konieczną do innych nieruchomości, na których nie ma budynków gospodarskich, nie przeszkadza zniesieniu tej służebności na podstawieart. 295 k.c." (wyr. SN z 26.11.1999 r., III CKN 467/98, Legalis) Przenosząc powyższe uwagi na grunt sprawy niniejszej w ocenie Sądu Okręgowego o utracie przez sporną służebność dla nieruchomości władnącej wszelkiego znaczenia w rozumieniuart. 295 k.c.nie może być mowy. Przede wszystkim należy raz jeszcze podkreślić, że rzeczona służebność została ustanowiona dla potrzeb zapewnieniu dostępu do nieruchomości uprawnionej w celu umożliwienia przeprowadzenia na niej prac remontowo - budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie. Powyższy cel ustanowienia służebności nadal pozostaje aktualny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nadal dla potrzeb przeprowadzenia na nieruchomościach władnących prac remontowo-budowlanych oraz innych prac związanych z utrzymaniem nieruchomości w należytym stanie służebność przejścia przez nieruchomość powodów jest potrzebna i jako taka uzasadniona. Potwierdził to dowód z oględzin przeprowadzonych z udziałem Sądu. Potwierdzają to również sami powodowie, którzy takiemu przechodowi nie sprzeciwiają się. Zdaniem powodów pozwani powyższe uprawnienie nadużywają poprzez przechód nie związany z prowadzeniem ww. prac, a jedynie dla własnej wygody. Ewentualne nieprawidłowości w zakresie wykonywania prawa służebności, w tym jego nadużywanie, jak również nieuprawniony przechód przez nieruchomość nie będącą obciążoną służebnością, nie stanowią jednak przesłanki do zniesienia służebności i mogą co najwyżej stanowić podstawę roszczeń negatoryjnych (art. 222 § 2 k.c.). Jako ewentualną podstawę żądania pozwu powodowie powołali się naart. 294 k.c., zgodnie z którym właściciel nieruchomości obciążonej może żądać zniesienia służebności gruntowej za wynagrodzeniem, jeżeli wskutek zmiany stosunków służebność stała się dla niego szczególnie uciążliwa, a nie jest konieczna do prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej. W literaturze funkcjonuje pogląd, że przepis ten dotyczy wyłącznie sytuacji, w których właściciel nieruchomości władnącej zachowuje się w sposób zgodny z treścią przysługującego mu prawa, lecz na skutek zmiany okoliczności po momencie powstania prawa to zachowanie stanowi szczególną uciążliwość dla nieruchomości obciążonej. Co istotne, zniesienia służebności nie uzasadnia więc uporczywe nawet przekraczanie uprawnień składających się na to prawo podmiotowe. W takim wypadku właścicielowi nieruchomości obciążonej przysługują środki ochrony jego prawa, w szczególności roszczenie negatoryjne. Uciążliwość, o której mowa wart. 295 k.c.ma mieć charakter trwały, obiektywny i dotyczyć potencjalnie każdego właściciela danej nieruchomości. Nie może natomiast być jej miarą jedynie subiektywne odczucie konkretnego właściciela. Sąd Okręgowy podziela wyrażony w doktrynie pogląd, zgodnie z którym za miarodajną trzeba uznać abstrakcyjnie ujętą treść prawa podmiotowego i uwzględniać przy badaniu uciążliwości maksymalny dopuszczalny w ramach tej treści zakres wykonywania służebności (por. poglądy przytaczane w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). W judykaturze wyrażono pogląd, zgodnie z którym "zmianą stosunków w rozumieniuart. 294 k.c.jest zarówno zmiana okoliczności związanych z wykonywaniem konkretnej służebności gruntowej, jak i ogólna zmiana stosunków społeczno-gospodarczych" (wyrok Sądu Najwyższego z 13.12.1977 r., III CRN 301/77). Przyjmuje się, że sformułowanie „zmiana stosunków” prowadzi do konieczności porównania sytuacji występującej w chwili orzekania (art. 316 § 1 k.p.c.) z momentem powstania służebności, a ściślej z momentem ustalenia jej treści np. w umowie stron. Sąd Okręgowy podziela sformułowany w doktrynie pogląd, że „zmiana stosunków” powinna być rozpatrywany z punktu widzenia zgodności zachowań uprawnionego z szeroko rozumianą treścią przysługującego mu prawa podmiotowego. Jeżeli dochodzi do przekroczenia zakresu tych uprawnień, nie ma powodu i potrzeby sięgania do komentowanej normy, gdyż właściciel nieruchomości władnącej po prostu narusza prawo własności nieruchomości obciążonej i naraża się na roszczenie negatoryjne właściciela (art. 222 § 2 k.c.) i ewentualne roszczenia o naprawienie szkody (por. poglądy przytaczane w: E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). Co do przesłanki braku konieczności istnienia służebności dla prawidłowego korzystania z nieruchomości władnącej przede wszystkim zwraca się uwagę, że nie chodzi o zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej. Nie każda bowiem służebność gruntowa, która zwiększa użyteczność nieruchomości władnącej, będzie dla korzystania z niej konieczna. Fakt zwiększenia użyteczności nieruchomości jest podstawową przesłanką pozwalającą na powstanie służebności gruntowej. Przy ocenie omawianej przesłanki należy zatem uwzględnić sposób korzystania z nieruchomości władnącej, jej społeczno-gospodarcze przeznaczenie i w tym kontekście ocenić, czy bez służebności będzie ona w stanie spełniać swoje funkcje (por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 11, Warszawa 2023). Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Okręgowego przesłanka szczególnej uciążliwości służebności nie została w niniejszej sprawie spełniona. W chwili ustanowienia służebności powodowie winni bowiem liczyć się z tym, że sposób zagospodarowania nieruchomości obciążonej musi umożliwiać realizację służebności. Ewentualny rozrost nasadzeń nie stanowi okoliczności zmiany stosunków w rozumieniu analizowanego przepisu. Również nadmierny przechód przez nieruchomość, nieuzasadniony prowadzonymi pracami, czy przejście przez nieruchomość służebnością nie obciążoną nie uzasadnia zniesienia służebności w oparciu oart. 294 k.c.i może stanowić ewentualnie podstawę roszczeń negatoryjnych, bowiem nie stanowi wykonywania przysługującego pozwanym prawa. Natomiast o konieczności zapewnienia przejścia przez nieruchomość obciążoną na potrzeby wykonywania prac związanych z utrzymaniem nieruchomości władnących wiedzą sami powodowie, którzy takiemu sposobowi korzystania z ich nieruchomości nie sprzeciwiają się. Jednocześnie z całą mocą raz jeszcze wskazać należy, że przechodzenie przez nieruchomość obciążoną nie mające uzasadnienia w prowadzonych pracach, czy przejście przez nieruchomość służebnością nie obciążoną (o ile uprawniony przechód przez działki faktycznie obciążone nie zostanie przez powodów zablokowany) stanowi nadużycie przysługującego pozwanym prawa i może spotkać się z reakcją powodów w oparciu oart. 222 § 2 k.c.W związku z powyższym, korzystając ze swojego prawa pozwani każdorazowo winni rozważyć, czy w istocie korzystają z prawa zgodnie z jego przeznaczeniem (ściśle określonym przecież w treści służebności) i w braku rzeczywistej potrzeby nie kierować się wyłącznie własną wygodą. Odmienna postawa jest bowiem sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i jako taka nie zasługuje na ochronę prawną. Powodowie również powinni mieć na uwadze, że po ich stronie leży obowiązek zapewnienia przejścia przez obciążone służebnością działki i w tym celu winni usunąć ewentualne przeszkody, w przeciwnym razie sami narażają się na poszukiwanie przez pozwanych alternatywnej drogi biegnącej po nieobciążonej służebnością działce. W związku z powyższym, na podstawieart. 385 k.p.c.Sąd Okręgowy apelację oddalił jako bezzasadną. SSO Beata Grzybek

15/051500/0004503/Ca

Sąd Okręgowy w Olsztynie

IX Wydział Cywilny Odwoławczy

153510400000503_I_C_000262_2023_Uz_2024-01-18_001

I C 262/23

2024-01-18 01:00:00.0 CET

2024-01-24 21:30:04.0 CET

2024-02-22 22:09:40.0 CET

15351040

503

DECISION, REASON

POSTANOWIENIE 28 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w P. Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: Asesor sądowy Michał Przybył po rozpoznaniu 28 grudnia 2023 r. w P. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. przeciwko B. N. o zapłatę postanawia: umorzyć postępowanie Asesor sądowy Michał Przybył UZASADNIENIE postanowienia z 28 grudnia 2023 r. Pozwem z 23.12.2022 r. powód wniósł o z

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymoniak" xPublisher="m.szymoniak" xEditorFullName="Magdalena Szymoniak" xEditor="m.szymoniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/351040/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000262" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">28 grudnia 2023 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w <xAnon>P.</xAnon> Wydział I Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: Asesor sądowy Michał Przybył</xText> <xText>po rozpoznaniu 28 grudnia 2023 r. w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText>sprawy z powództwa <xBx><xAnon>E.</xAnon> 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon>B. N.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia:</xBx></xText> <xText xALIGNx="center">umorzyć postępowanie</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Asesor sądowy Michał Przybył</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanowienia z 28 grudnia 2023 r.</xBx></xText> <xText>Pozwem z 23.12.2022 r. powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 4850,29 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu.</xText> <xText>Odpis pozwu nie został doręczony na wskazany w pozwie adres, wobec czego zastosowano <xLexLink xArt="art. 139(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 139<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> (k. 131) i zobowiązanie doręczono pełnomocnikowi powoda 23.05.2023 r. Powód pismem z 4.08.2023 r., wskazał nowy adres ustalony przez komornika sądowego (k. 134), pod którym korespondencja nadana przez sąd nie została odebrana z uwagi na niepełny adres (k.141-142). W efekcie zarządzenie z 15.05.2023 r. (k. 131) nie zostało wykonane i sąd zawiesił postępowanie postanowieniem z 11.09.2023 r. , które pełnomocnik powoda odebrał 14.09.2023 r. Wobec braku wpływu wniosku o podjęcie postępowania postanowieniem z 28.12.2023 r. sąd umorzył postępowanie.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xUx>OCENA PRAWNA</xUx> </xBx></xText> <xText>Brak odbioru odpisu pozwu przez pozwanego wymusza na sądzie zastosowanie <xLexLink xArt="art. 139(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 139<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink> Pełnomocnik powoda odebrał zobowiązanie i w terminie dwumiesięcznym nie przedstawił dowodu doręczenia dokumentu. Po upływie terminu powód złożył pismo, w którym podał nowy adres pozwanego, który okazał się niepełny co uniemożliwiało doręczenie. W efekcie powód nie wykonał nałożonego zobowiązania i postępowanie podlegało zawieszeniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1;art. 177 § 1 pkt. 6" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.</xLexLink> Dalej wobec braku wskazania nowego adresu i wniosku o podjęcie postępowania przez powoda po upływie trzech miesięcy od zawieszenia postępowanie zgodnie z <xLexLink xArt="art. 182;art. 182 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 182 § 1</xLexLink> pkt <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> podlegało umorzeniu.</xText> <xText>W konsekwencji, orzeczono jak w sentencji postanowienia.</xText> <xText xALIGNx="right"> <xIx>Asesor sądowy Michał Przybył</xIx></xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Asesor sądowy Michał Przybył

Magdalena Szymoniak

Magdalena Szymoniak

POSTANOWIENIE 28 grudnia 2023 r. Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto wP.Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: Asesor sądowy Michał Przybył po rozpoznaniu 28 grudnia 2023 r. wP. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaE.1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą wW. przeciwkoB. N. o zapłatę postanawia: umorzyć postępowanie Asesor sądowy Michał Przybył UZASADNIENIE postanowienia z 28 grudnia 2023 r. Pozwem z 23.12.2022 r. powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 4850,29 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Odpis pozwu nie został doręczony na wskazany w pozwie adres, wobec czego zastosowanoart. 1391k.p.c.(k. 131) i zobowiązanie doręczono pełnomocnikowi powoda 23.05.2023 r. Powód pismem z 4.08.2023 r., wskazał nowy adres ustalony przez komornika sądowego (k. 134), pod którym korespondencja nadana przez sąd nie została odebrana z uwagi na niepełny adres (k.141-142). W efekcie zarządzenie z 15.05.2023 r. (k. 131) nie zostało wykonane i sąd zawiesił postępowanie postanowieniem z 11.09.2023 r. , które pełnomocnik powoda odebrał 14.09.2023 r. Wobec braku wpływu wniosku o podjęcie postępowania postanowieniem z 28.12.2023 r. sąd umorzył postępowanie. OCENA PRAWNA Brak odbioru odpisu pozwu przez pozwanego wymusza na sądzie zastosowanieart. 1391k.p.c.Pełnomocnik powoda odebrał zobowiązanie i w terminie dwumiesięcznym nie przedstawił dowodu doręczenia dokumentu. Po upływie terminu powód złożył pismo, w którym podał nowy adres pozwanego, który okazał się niepełny co uniemożliwiało doręczenie. W efekcie powód nie wykonał nałożonego zobowiązania i postępowanie podlegało zawieszeniu na podstawieart. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.Dalej wobec braku wskazania nowego adresu i wniosku o podjęcie postępowania przez powoda po upływie trzech miesięcy od zawieszenia postępowanie zgodnie zart. 182 § 1pktk.p.c.podlegało umorzeniu. W konsekwencji, orzeczono jak w sentencji postanowienia. Asesor sądowy Michał Przybył

15/351040/0000503/C

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

I Wydział Cywilny

150515000000503_I_C_000887_2023_Uz_2024-01-19_002

I C 887/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:04.0 CET

2024-02-28 14:50:49.0 CET

15051500

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt: I C 887/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Krystian Szeląg Protokolant: Sekretarz sądowy Natalia Kostrzewa po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2023 r. w Olsztynie na rozprawie sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko J. B. (1) , I. B. o zapłatę lub ukształtowanie świadczenia i zapłatę I umarza postępowanie odnośnie co do roszczenia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Słowikowska" xPublisher="magdalena.slowikowska@olsztyn.so.gov.pl" xEditorFullName="Dominika Orzepowska" xEditor="dominika.orzepowska@olsztyn.so.gov.pl" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/051500/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="000887" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt: I C 887/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia Krystian Szeląg</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sekretarz sądowy Natalia Kostrzewa</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2023 r. w Olsztynie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy <xBx>z powództwa <xAnon> Banku (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko <xAnon>J. B. (1)</xAnon>, <xAnon>I. B.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>o zapłatę lub ukształtowanie świadczenia i zapłatę</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>umarza postępowanie odnośnie co do roszczenia z punktu 2 pozwu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala powództwo w pozostałym zakresie;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10.902,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>nakazuje zwrócić od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie na rzecz powoda połowę opłaty sądowej od cofniętego roszczenia w kwocie 7.045 złotych.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Pozwem z dnia 13 czerwca 2023 r. <xBx>powód <xAnon> Bank (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx> wniósł przeciwko pozwanym <xAnon>J. B. (1)</xAnon> i <xAnon>I. B.</xAnon> o:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 430.000,00 zł tytułem zwrotu kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy umowy kredytu indeksowanego nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z dnia 10 lipca 2008 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 281.797,56 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xText><xBx> <xIx>Ewentualnie, </xIx> </xBx> <xIx>na wypadek nieuwzględnienia powyższego roszczenia w części, tj. w przypadku oddalenia roszczenia z punktu 2) (wartości korzystania przez stronę powodową z kapitału), wnieśli o:</xIx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zmianę wysokości świadczenia nienależnego, którego zwrot przysługuje powodowi od pozwanych w związku z oddaniem do dyspozycji kapitału na mocy Umowy Kredytu, poprzez dokonanie sądowej waloryzacji należnej powodowi kwoty w ten sposób, że oprócz roszczenia o zwrot kapitału powodowi przysługuje dodatkowe świadczenie w kwocie 294.474,75 zł,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 294.474,75 stanowiącej dodatkową kwotę, o którą należy zwaloryzować roszczenie o zwrot kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy Umowy Kredytu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xText>ewentualnie – gdyby Sąd uznał, że nie ma podstaw do zasądzenia ww. kwoty solidarnie – wniósł o zasądzenie ich w częściach równych od każdego z pozwanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Nadto, wniósł o zasądzenie solidarnie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonych o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.</xText> <xText>Jednocześnie wniósł o zawieszenie postępowania do czasu ostatecznego zakończenia sprawy z powództwa strony pozwanej – aktualnie będącej na etapie postępowania kasacyjnego, w której Sąd Najwyższy rozstrzygnie skargę kasacyjną.</xText> <xText>W uzasadnieniu powód wskazał, że w związku z zakwestionowaniem mechanizmu indeksacji opartego na kursie <xAnon> (...)</xAnon>, jako zawierającego w swej konstrukcji niedozwolone postanowienia umowne, pozwani pozwem z dnia 28 października 2020 roku, wnieśli do Sądu Okręgowego w <xAnon>(...)</xAnon>(sygn. akt: I C <xAnon>(...)</xAnon>) pozew o zasądzenie na swoją rzecz kwot wskazanych w pozwie na podstawie twierdzeń o nieważności <xAnon>umowy nr (...)</xAnon> z dnia 10 lipca 2008 roku. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości. W dniu 15 września 2023 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie z powództwa pozwanych przeciwko powodowi. W p. II wyroku Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 maja 2022 r. (I C<xAnon>(...)</xAnon>) i zasądził od powoda na rzecz pozwanych dochodzoną w tym postępowaniu kwotę i oddalił powództw (w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie) w pozostałym zakresie. Dnia 9 stycznia 2023 roku została złożona skarga kasacyjna.</xText> <xText>W ocenie strony powodowej wyrok nie rozstrzygnął wszystkich spornych kwestii dotyczących nieważności, ani nie stanowił pełnego rozliczenia należności z tego faktu wynikłych. Podstawą roszczenia jest <xLexLink xArt="art. 405" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 405 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink> Roszczenie ewentualne dotyczy waloryzacji kwoty kapitału udostępnionego stronie pozwanej. Powód podniósł, że w związku ze spełnieniem świadczenia przez bank, w postaci udostępnienia kapitału kredytu, strona pozwana została wzbogacona w ten sposób, że nie musiała wydatkować własnych środków na pozyskanie kwoty kapitału w PLN. Gdyby strona pozwana zaciągnęła kredyt w PLN, musiałaby płacić od tego kredytu odsetki ustalone w oparciu o stopę WIBOR plus rynkowa marża. Bank z kolei, został pozbawiony korzyści jakie uzyskałby z tych środków, gdyby przeznaczył je na inne cele. Powód wskazał, że roszczenie ewentualne dotyczy waloryzacji kwoty kapitału udostępnionego stronie pozwanej <xIx>(pozew k. 10-30)</xIx>.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2023 r., pozwany cofnął pozew w części dotyczącej żądania tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy Kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 roku, tj. co do kwoty 281.797,56 zł. W pozostałym zakresie podtrzymał wszelkie twierdzenia i wnioski dowodowe oraz dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie<xIx> (protokół rozprawy k. 319v).</xIx></xText> <xText><xBx>W odpowiedzi na pozew pozwani <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>J. B. (2)</xAnon></xBx> wnieśli o oddalenie powództwa w całości zarówno co do roszczenia głównego jak i roszczenia ewentualnego oraz zasądzenie od powoda na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym podwójnych kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości określonej przepisami i zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 102,00 zł. Podnieśli także procesowy zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonej przez powoda w wysokości 430.000,00 zł tytułem zwrotu kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej Umowy o kredyt hipoteczny nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z wierzytelnością pozwanego o zwrot kwot zapłaconych powodowi w wykonaniu tejże nieważnej umowy w wysokości 419.293,22 PLN wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 73.811,93 PLN (łącznie 493.105,15 PLN). Z ostrożności procesowej pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez stronę powodową w zakresie żądania wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, a także w zakresie waloryzacji kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej umowy kredytu za okres poprzedzający 3 lata przed wniesieniem pozwu.</xText> <xText>Strona pozwana wskazała, że wierzytelność pozwanego znacznie przewyższa wierzytelność powoda z tytułu wypłaty kredytu, a zatem pozwany zamiast wytaczać powództwo i żądać ponownego zwrotu tej kwoty mógł dokonać po prostu zaliczenia lub potrącenia i w ten sposób zaspokoić swoje roszczenie w całości. Strona pozwana wskazała, że w związku z tym, wytoczenie powództwa w tych okolicznościach stanowi nadużycie prawa podmiotowego oraz procesowego w świetle <xLexLink xArt="art. 4(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 4<xSUPx>1</xSUPx> k.p.c.</xLexLink>, a przez to jest w rażący sposób sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i uzasadnia zastosowanie sankcji w postaci obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. W ocenie strony pozwanej roszczenie powoda nie jest wymagalne, gdyż powód sam uniemożliwił pozwanemu spełnienie swojego roszczeń. Ponadto pozwani wskazali, że powództwo w zakresie żądania zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda o dodatkowe wynagrodzenie jest w całości niezasadne, argumentując to tym, iż żądanie banków zarówno nie znajduje oparcia w przepisach dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia jak i jest sprzeczne z <xIx>ratio legis </xIx>dyrektywy 93/13, a także powinno być postrzegane jako nadużycie prawa podmiotowego (<xLexLink xArt="art. 5" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 5 k.c.</xLexLink>) <xIx>(odpowiedź na pozew k. 187-189v.)</xIx>.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: </xBx></xText> <xText>Pozwani, działając jako konsumenci, w dniu 16 czerwca 2008 r. podpisali wniosek kredytowy o kredyt w kwocie 430.000,00 PLN z przeznaczeniem na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym i refinansowanie wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe. Jako walutę kredytu oznaczyli <xAnon> (...)</xAnon>. Następnie, w dokumencie datowanym na 3 lipca 2008 r. powód przedstawił wyniki symulacji i oceny zdolności w oparciu o dochody wnioskodawców. Symulacja zawierała istotne parametry kredytu takie jak: oprocentowanie, prowizję od udzielenia kredytu, wysokość raty, warianty ubezpieczeń i ocenę zdolności – wszystkie w odniesieniu do walut: PLN, <xAnon> (...)</xAnon>, EUR i USD. Zdolność kredytową pozwani uzyskali w każdym z proponowanych wariantów. W kolejnej tabeli zaprezentowano wpływ zmiany stopy procentowej oraz kursu waluty (przy założeniu, że kurs <xAnon> (...)</xAnon> wzrośnie o wartość stanowiącą różnicę między maksymalnym i minimalnym kursem <xAnon> (...)</xAnon> z okresu 12 miesięcy tj. o 14.55 %) na wysokość raty kredytu indeksowanego do <xAnon> (...)</xAnon>.</xText> <xText>Jednocześnie w umowie, w § 5 ust. 3. kredytobiorcy oświadczyli, że wraz z wnioskiem kredytowym otrzymali pismo „Informacja dla wnioskodawców ubiegających się produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej” i zapoznali się z nim.</xText> <xText><xIx> (dowód: wniosek kredytowy k. 356-358, symulacja kredytowa k. 359, umowa k. 74) </xIx></xText> <xText>W dniu 10 lipca 2008 r. pozwani zawarli z powodem umowę kredytu hipotecznego nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon>. W umowie oświadczyli, że zapoznali się z regulaminem kredytowania osób fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej w <xAnon> Banku (...)</xAnon> oraz cennikiem kredytu hipotecznego.</xText> <xText>Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy, powód udzielił pozwanym w kwocie 430.000,00 PLN. W § 2 ust. 2 umowy wskazano, że kredyt jest indeksowany kursem <xAnon> (...)</xAnon>, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna <xAnon> (...)</xAnon> według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu, bank zobowiązał się wysłać kredytobiorcom pismo informujące ich o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w <xAnon> (...)</xAnon> oraz jego równowartości w PLN zgodnie z <xBx>kursem kupna</xBx> <xAnon> (...)</xAnon> według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo-odsetkowej.</xText> <xText>Kredyt został przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym: 415.000,00 PLN oraz na refinansowanie wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe w kwocie 15.000,00 PLN (§2.3 umowy).</xText> <xText>Pozwani zobowiązali się do spłaty kwoty kredytu w <xAnon> (...)</xAnon> ustalonego zgodnie z § 2 umowy w złotych polskich z zastosowaniem <xBx>kursu sprzedaży</xBx> <xAnon> (...)</xAnon> obowiązującego w dniu płatności raty kredytu, zgodnie z tabelą kursów walut obcych banku (§7 ust.1 ). Spłata kredytu miała być dokonana w 480 równych ratach miesięcznych, które zawierają malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej, przez bezpośrednie potrącanie przez bank należnych mu kwot z rachunku wskazanego w umowie (§ 7 ust. 2 i 3 umowy).</xText> <xText>Zgodnie z postanowieniami § 6 umowy, kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej i wynosił 3,9900 % w stosunku rocznym, co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR (3M) obowiązującej w dniu sporządzenia umowy oraz marży w wysokości 1.2000 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. Całkowity koszt kredytu na dzień zawarcia umowy wynosił 500.698,16 PLN, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień sporządzenia umowy wynosiła 4,87% w skali roku (§12 umowy).</xText> <xText>Kredytobiorcy mogli dokonać wcześniejszej spłaty kredytu po uprzednim złożeniu pisemnej dyspozycji spłaty kredytu i przy jednoczesnym oznaczeniu, czy wcześniejsza spłata ma skrócić okres kredytowania z zachowaniem miesięcznych rata kapitałowo-odsetkowych czy też zmniejszy wysokość miesięcznych rat z zachowaniem okresu spłaty kredytu. Jednocześnie zastrzeżono, że wcześniejsza spłata kredytu nie może być dokonana:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>w okresie, w którym kredyt uruchamiany w transzach nie został wypłacony w całości,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>w okresie karencji w spłacie kapitału kredytu (§8 ).</xText> </xUnit> <xText>Zabezpieczeniem spłaty kredytu z odsetkami i innymi kosztami było ustanowienie hipoteki kaucyjnej do sumy 731.000,00 PLN na nabywanej nieruchomości, cesji na bank praw z polisy ubezpieczeniowej od ognia i innych zdarzeń losowych oraz cesji na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na życie kredytobiorców (§9 ust. 1).</xText> <xText>Dodatkowym zabezpieczeniem kredytu do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN było ubezpieczenie kredytów hipotecznych z niskim własnym udziałem kredytobiorcy na podstawie umowy zawartej przez bank z <xAnon> (...) S.A.</xAnon> (§ 9 ust. 7).</xText> <xText>Nadto, kredytobiorcy zobowiązali się do zwrotu bankowi kosztów ubezpieczenia w wysokości 3.106,00 PLN za pierwszy 36-miesieczny okres trwania ochrony ubezpieczeniowej (§9 ust. 8). Zastrzeżono, przy tym, że jeżeli w ciągu okresu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu nie stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN, kredytobiorca zobowiązuje się do zwrotu kosztów ubezpieczenia za kolejny 36-cio miesięczny okres udzielonej bankowi ochrony przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> ochrony ubezpieczeniowej, o czym kredytobiorca został poinformowany przez bank pisemnie (§9 ust. 9). Z kolei, jeżeli w ciągu okresu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN, bank dokona zwrotu proporcjonalnej części składki na rachunek kredytobiorcy, za pełne miesiące kalendarzowe pozostające do końca okresu ubezpieczenia, za który składka została uiszczona (§9 ust. 10).</xText> <xText>Zgodnie z § 11.2 umowy, integralną częścią umowy stanowił między innymi regulamin oraz cennik kredyt hipoteczny.</xText> <xText>W regulaminie w § 3.1. wskazano, że kredyt jest udzielany w PLN, natomiast w § 3.2. wskazano, że może być indeksowany kursem waluty obcej na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych. Z kolei zgodnie z § 2 pkt 18 regulaminu wskazano, że kredyt indeksowany kursem waluty obcej to kredyt udzielony w PLN, indeksowany kursem waluty wg Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku.</xText> <xText>Zgodnie z regulaminem, w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej dla odnowienia zabezpieczenia stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnowienia zabezpieczenia na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych (§ 13 ust. 4 regulaminu).</xText> <xText>Stosownie do § 2 pkt 6 regulaminu niski wkład własny został zdefiniowany jako udział środków własnych kredytobiorcy (rozumiany jako różnica pomiędzy wartością nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie, a kwotą kredytu) w stosunku do wartości nieruchomości poniżej wymaganego standardowo minimum, wynoszący do 10% wartości nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu w przypadku kredytu w PLN, do 20% wartości nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu w przypadku kredytu w walucie obcej/ kredytu indeksowanego kursem waluty obcej.</xText> <xText>Opłata dotycząca refinansowania kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego określona została w cenniku obowiązującym w dniu zawarcia umowy. Podstawą wyliczenia opłaty dla kredytów indeksowanych kursem waluty obcej przyjmowana była kwota udzielonego kredytu wyrażonego w PLN wyliczona według wartości kursów waluty obcej według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w Banku zgodnie ze wzorem:</xText> <xText>Podstawa wyliczenia opłaty = [kwota kredytu w PLN/kurs kupna dewiz)* kurs sprzedaży dewiz] – 80% wartości nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia kredytu (§7 ust. 5 regulaminu)</xText> <xText>Dodatkowo, zgodnie z § 7 ust. 6 regulaminu, bank pobiera opłatę wynikającą z kosztu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego poprzez automatyczne obciążenie rachunku w PLN kredytobiorcy w dniu uruchomienia środków z kredytu za pierwsze 36 miesięcy obowiązywania umowy kredytowej. Jeżeli w ciągu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej stosunek kwoty kredytu pozostającej do spłaty do wartości nieruchomości nie stanie się równy bądź niższy niż 90% w przypadku kredytów udzielonych w PLN lub 80% w przypadku kredytów indeksowanych kursem walut obcej, wówczas bank pobiera opłatę za kolejny 36 miesięczny okres (§7 ust. 7). Z kolei, jeżeli w trakcie okresu wskazanego w ust. 6 i 7 stosunek kwoty kredytu pozostającej do spłaty do wartości nieruchomości stanie się niższy niż 90% w przypadku kredytów udzielonych w PLN lub 80% przypadku kredytów indeksowanych kursem walut obcej, bank dokona zwrotu proporcjonalnej części na rachunek kredytobiorcy za pełne miesiące kalendarzowe pozostające do końca okresu ubezpieczenia, za który składa została uiszczona (§7 ust. 8).</xText> <xText>Ani w umowie, ani w regulaminie nie wyjaśniono czym jest tabela kursów walut obcych. Nie informowano również pozwanych o sposobie ustalania kursów walut w ramach wymienionej wyżej tabeli</xText> <xText>W trakcie obowiązywania umowy doszło do zmiany Regulaminu z wersji R.22 na wersję R. 99. Regulamin ten obowiązywał od 1 października 2011 r. (por. oba regulaminy k. 333-342 i 343-352)</xText> <xText>Stosownie do postanowień obu tych regulaminów rata kredytu indeksowanego obliczana była według kursu sprzedaży dewiz obowiązującego w banku na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych z dnia spłaty (§ 8 ust. 3 Regulaminu). Przy czym w regulaminie R. 99 wskazano, że tabela kursów waluty obcych ustalana jest nie rzadziej niż raz dziennie na podstawie kwotowań rynkowych poszczególnych par walut przy możliwym odchyleniu dla kursu kupna i kursu sprzedaży nie większym niż 10% od kwotowań rynkowych. W przypadku, gdy tabela kursów walut obcych ustalana jest w danym dniu co najmniej 2-krotnie, do ustalenia wysokości raty przyjmowany jest kurs sprzedaży dewiz dla danej waluty najkorzystniejszy dla kredytobiorcy z kursów obowiązujących w dniu płatności raty (§8.3. regulaminu k. 338 i 347v).</xText> <xText>Z kolei w § 8.4. regulaminów wskazano, że kredytobiorca może zastrzec w umowie, iż bank pobierał będzie ratę spłaty w rachunku w walucie do jakiej kredyt jest indeksowany, o ile ten rachunek jest dostępny w ofercie banku (k. 338 i 347v).</xText> <xText>W myśl § 9 ust. 4 regulaminu, w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, bank w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na PLN z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bank w tabeli kursów walut obcych. Od wymagalnego kapitału wyrażonego w PLN bank nalicza dalsze odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych.</xText> <xText>Przewalutowanie kredytu na wniosek kredytobiorcy następowało według kursów:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN (§ 11 ust. 4 regulaminu – k. 348 v.).</xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z regulaminem możliwa była wcześniejsza częściowa lub całkowita spłat kredytu. W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana według <xBx>kursu sprzedaży</xBx> dewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli walut obcych z dnia realizacji wskazanego przez kredytobiorcą w dyspozycji o dokonanie wcześniejszej spłaty (§ 10 ust. 4 – k. 348).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa k. 72-78, regulaminy k. 333-342 i 343-352, pełnomocnictwo do rachunku k. 355). </xIx></xText> <xText>Kredyt został uruchomiony jednorazowo w dniu 23 lipca 2008 r.</xText> <xText><xIx>(dowód: zaświadczenie k. 184-185). </xIx></xText> <xText>W dniu 28 lipca 2008 r. strony zawarły <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> do umowy. Na jego podstawie sprecyzowano dane w § 2 pkt 3 i 4 oraz § 9 pkt 1 umowy, dotyczące kredytowanej nieruchomości.</xText> <xText><xIx>(dowód: <xAnon>aneks nr (...)</xAnon> k. 78-79). </xIx></xText> <xText>Dnia 2 czerwca 2020 r. strony zawarły kolejny aneks w którym postanowiły, w związku z rezygnacją kredytobiorcy z zabezpieczenia w postaci ubezpieczenia kredytów z niskim udziałem własnym – wykreślić z umowy postanowienia dotyczące w/w zabezpieczenia. W związku z czym, bank oświadczył, że nie będzie w przyszłości pobierał opłat z tego tytułu. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy skutku rezygnacji z przedmiotowego zabezpieczenia – braku możliwości pomniejszenia dochodzonego przez bank roszczenia z tytułu umowy w przypadku jej wypowiedzenia, o świadczenie z w/w ubezpieczenia w razie jego wypłaty przez ubezpieczyciela.</xText> <xText><xIx>(dowód: aneks z 02.06.2020r. k. 80)</xIx></xText> <xText><xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Fakty ustalono na podstawie spójnego, wiarygodnego materiału dowodowego: dokumentów złożonych przez obie strony (wzajemnie niekwestionowanych).</xText> <xText>Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości (k. 319v), jak w punkcie 11 pozwu (k. 7-8.) jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Pominięcie dowodu zgłaszanego przez stronę jest bowiem dopuszczalne wtedy, gdy okoliczności sporne, na które dowód powołano, zostały dostatecznie wyjaśnione (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2012 r. sygn. akt II CNP 41/12, wyroki SN: z 12 stycznia 2005 r., I CK 451/04, z 5 lutego 2009 r., II UK 176/08 i z 13 grudnia 2010 r., III SK 16/10). Opinia biegłego stanowi jedynie dowód dający Sądowi, rozstrzygającemu sprawę merytorycznie, dokonanie ustaleń w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych (a więc wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy ogólnej – powszechnej). Sąd uznał przy tym, że z uwagi na prosty charakter obliczeniowy sprawy nie było konieczne zasięganie opinii biegłego – suma dochodzona przez powoda w ramach roszczenia o zwrot kapitału za wskazany wyżej okres wynika bowiem wprost z dokumentu niekwestionowanego przez strony. Wniosek o zwrócenie się o nadesłanie akt <xAnon>(...)</xAnon> (k. 319v), jak w punkcie 12 pozwu (k. 8-9) Sąd pominął na podstawie <xLexLink xArt="art. 235(2);art. 235(2) § 1;art. 235(2) § 1 pkt. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 235<xSUPx>2</xSUPx> § 1 pkt 2 k.p.c.</xLexLink>, ponieważ zdaniem Sądu przeprowadzenie dowodu z tych akt wykazałoby fakt bezsporny między stronami, a poza tym okoliczności, które miały zostać wykazane za pomocą tego dowodu, zostały już udowodnione innymi środkami dowodowymi wnioskowanymi przez powoda. Ponadto Sąd pominął wniosek o przesłuchanie pozwanych (k. 319v) jak z pkt 10 pozwu (k.7) i pkt III ppkt 2. Zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów, w pełni pozwalają na dokonanie prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy, zaś wniosek dowodowy o przesłuchanie pozwanych potraktował, z uwagi na powyższe, jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>W tym miejscu godzi się przypomnieć, iż według <xLexLink xArt="art. 117;art. 117 § 1;art. 117 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 117 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink> termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W świetle <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zdanie pierwsze k.c.</xLexLink> bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że roszczenie banku o zwrot kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej gwarancji bankowej (<xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 410 k.c.</xLexLink>), jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawnia się z upływem trzyletniego terminu (<xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink>). Bieg przedawnienia roszczenia wynikającego z zobowiązania bezterminowego rozpoczyna się w dniu, w którym świadczenie powinno być spełnione, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do wykonania zobowiązania w najwcześniej możliwym terminie (<xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zdanie drugie</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>), niezależnie od świadomości uprawnionego co do przysługiwania mu roszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r., I CKN 316/01, OSNC 2004/7-8/117). W ocenie Sądu przedstawiony pogląd judykatury należy uwzględnić w niniejszej sprawie, która dotyczy żądania zwrotu kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej umowy kredytu. Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 ust. 1;art. 5 ust. 1 pkt. 3" xIsapId="WDU19971400939" xTitle="Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 140, poz. 939">art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe</xLexLink> (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 2357) do czynności bankowych zaliczane jest, między innymi, udzielanie kredytów. Zatem takie czynności, choćby nawet zostały wadliwie dokonane, mieszczą się w zakresie działalności gospodarczej. Wynikające z nich roszczenia są konsekwencją tej działalności, której istotą jest udzielanie kredytów. Do roszczeń tych należy zaliczyć więc także roszczenia wynikające z nieważnych umów ponieważ zachodzi ścisły związek między działalnością gospodarczą banku, przejawiającą się w zawieraniu umów kredytowych a wynikającymi z nich roszczeniami, które mogą być oparte na różnych podstawach prawnych, w tym na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu czy nienależnym świadczeniu. Dlatego Sąd uznał, iż do roszczenia powoda, będącego przedmiotem sprawy, jako związanego w prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej, powinien mieć zastosowanie trzyletni okres przedawnienia, o którym mowa w <xLexLink xArt="art. 118" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 118 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Powyższa konstatacja na gruncie niniejszej sprawy nie oznacza jeszcze jednak, że roszczenie to faktycznie uległo przedawnieniu. Wypowiadając się częściowo co do tej kwestii, w wyroku z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18 i w uchwale z dnia 16 lutego 2021 r., III CZP 11/20, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ze względu na przyznaną kredytobiorcy-konsumentowi możliwość podjęcia wiążącej decyzji co do sanowania niedozwolonej klauzuli i co do zaakceptowania konsekwencji całkowitej nieważności umowy (i sprzeciwienia się zarazem udzieleniu mu ochrony przed tymi konsekwencjami przez wprowadzenie regulacji zastępczej), należy uznać, iż co do zasady termin przedawnienia tych roszczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę-konsumenta wiążącej decyzji w tym względzie. Dopiero wtedy bowiem można uznać, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (podobnie jak w przypadku condictio causa finita), a strony mogły zażądać skutecznie zwrotu nienależnego świadczenia (por. <xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zd. 1 k.c.</xLexLink>). Oznacza to w szczególności, że kredytobiorca-konsument nie może zakładać, iż roszczenie banku uległo przedawnieniu w terminie liczonym tak, jakby wezwanie do zwrotu udostępnionego kredytu było możliwe już w dniu jego udostępnienia (<xLexLink xArt="art. 120;art. 120 § 1;art. 120 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 120 § 1 zd. 2 k.c.</xLexLink>). Podzielając stanowisko wyrażone w uchwale SN z 7.05.2021 r. (III CZP 6/21, OSNC 2021, nr 9, poz. 56), należy uznać, iż wystąpienie przez konsumenta z żądaniem restytucyjnym opartym na twierdzeniu o całkowitej i trwałej bezskuteczności (nieważności) umowy kredytu nie może być uznane za równoznaczne z zakończeniem stanu bezskuteczności zawieszonej tej umowy, jeżeli nie towarzyszy mu wyraźne oświadczenie konsumenta, potwierdzające otrzymanie wyczerpującej informacji. Oczywiście w toku postępowania sądowego brak takiego oświadczenia może być substytuowany przez uczynienie zadość obowiązkowi informacyjnemu przez sąd, a podtrzymanie żądania restytucyjnego przez konsumenta - po uzyskaniu stosownej informacji - będzie równoznaczne z odmową potwierdzenia klauzuli i (ewentualnie) ze sprzeciwem co do udzielenia mu ochrony przed konsekwencjami całkowitej i trwałej bezskuteczności (nieważności) umowy.</xText> <xText>W związku z powyższym tut. Sąd uznał, że dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie powoda nie może być uznane jako przedawnione. Rozprawa, na której pozwani ostatecznie podtrzymali żądanie nieważności umowy, miała miejsce w dniu 27 kwietnia 2022 r., zaś pozew wpłynął do tut. Sądu w dniu 15 czerwca 2023 r. Jednocześnie ze względu na treść <xLexLink xArt="art. 316;art. 316 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 316§1 k.p.c.</xLexLink>, zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy.</xText> <xText>Zgodnie z przepisem <xLexLink xArt="art. 203;art. 203 § 1;art. 203 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203 § 1 i 4 k.p.c.</xLexLink> pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2023 roku pozwany cofnął pozew w części o zasądzenie kwoty 281.797,56 złotych - dotyczącej zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 r. (wynagrodzenia), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Cofnięcie pozwu w tym zakresie nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Stąd też koniecznym było w tej części umorzyć postępowanie w sprawie – odnośnie co do roszczenia z punktu 2 pozwu do kwoty 281.797,56 zł (pkt I sentencji wyroku).</xText> <xText>Wraz z cofnięciem pozwu co do w/w kwoty powód zgłosił ostateczne roszczenie, w którym zażądał zapłaty na jego rzecz kwoty 430.000,00 zł tytułem zwrotu kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy umowy kredytu indeksowanego nr <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19340570502" xTitle="Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. - Kodeks handlowy" xAddress="Dz. U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502">KH</xLexLink>/<xAnon> (...)</xAnon> z dnia 10 lipca 2008 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty.</xText> <xText>W takim przypadku powództwo w zakresie roszczenia głównego – roszczenia o zapłatę i cofnięciu w/w zakresie nie zasługiwało na uwzględnienie.</xText> <xText>Zgodnie z teorią dwóch kondykcji wyrażoną m.in. w uchwale SN z 16.02.2021r. ( III CZP 11/20, OSNC 2021, nr 6, poz. 40), w razie nieważności umowy kredytu dokonywane przez kredytobiorcę płatności, mające stanowić spłatę wykorzystanego kredytu, są świadczeniami nienależnymi, podobnie jak świadczeniem nienależnym jest w takiej sytuacji wypłata środków pieniężnych przez bank. To oznacza, że każda ze stron nieważnego stosunku prawnego może skorzystać z prawa potrącenia.</xText> <xText>W ocenie Sądu pozwani skutecznie złożyli zarzut potrącenia swojej wierzytelności z tytułu spłat rat kapitałowo-odsetkowych w wykonaniu nieważnej umowy w wysokości 430.000,00 zł z wierzytelnością banku o zwrot wypłaconego kapitału w kwocie 430.000,00 zł. Celem zarzutu potrącenia jest zgłoszenie twierdzenia, że na skutek zdarzenia w postaci złożenia oświadczenia o potrąceniu doszło do umorzenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Skuteczność tego twierdzenia uzależniona jest od spełnienia przesłanek formalnych i materialnych. Do pierwszych zalicza się udowodnienie, że oświadczenie o potrąceniu zostało złożone w sposób pozwalający na dotarcie do adresata, zgłoszenie zarzutu potrącenia w procesie w wymaganym terminie i w wymaganej formie w postępowaniu, w którym zarzut taki jest dopuszczalny. Do przesłanek materialnych należy zaliczyć wykazanie, że pozwanemu przysługiwała wierzytelność wzajemna, która została potrącona. Niespełnienie przesłanek formalnych powoduje pominięcie twierdzenia o potrąceniu i nierozpoznanie zarzutu. Niespełnienie przesłanek materialnych skutkuje nieuwzględnieniem żądania oddalenia powództwa z powodu wygaśnięcia wierzytelności powoda ( <xAnon>M. M.</xAnon> [w:] <xAnon>A. A.</xAnon>, <xAnon>P. P.</xAnon>, <xAnon>M. R.</xAnon>, <xAnon>M. S.</xAnon>, <xAnon>E. S.</xAnon>, <xAnon>M. M.</xAnon>, <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeks postępowania cywilnego</xLexLink>. Komentarz aktualizowany. Tom I. <xLexLink xArt="art. 1;art. 2;art. 3;art. 4;art. 5;art. 6;art. 7;art. 8;art. 9;art. 10;art. 11;art. 12;art. 13;art. 14;art. 15;art. 16;art. 17;art. 18;art. 19;art. 20;art. 21;art. 22;art. 23;art. 24;art. 25;art. 26;art. 27;art. 28;art. 29;art. 30;art. 31;art. 32;art. 33;art. 34;art. 35;art. 36;art. 37;art. 38;art. 39;art. 40;art. 41;art. 42;art. 43;art. 44;art. 45;art. 46;art. 47;art. 48;art. 49;art. 50;art. 51;art. 52;art. 53;art. 54;art. 55;art. 56;art. 57;art. 58;art. 59;art. 60;art. 61;art. 62;art. 63;art. 64;art. 65;art. 66;art. 67;art. 68;art. 69;art. 70;art. 71;art. 72;art. 73;art. 74;art. 75;art. 76;art. 77;art. 78;art. 79;art. 80;art. 81;art. 82;art. 83;art. 84;art. 85;art. 86;art. 87;art. 88;art. 89;art. 90;art. 91;art. 92;art. 93;art. 94;art. 95;art. 96;art. 97;art. 98;art. 99;art. 100;art. 101" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Art. 1-477(16)</xLexLink>, LEX/el. 2022, <xLexLink xArt="art. 203(1)" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 203(1)</xLexLink>.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze, wobec spełnienia przez pozwanych przesłanek formalnych zarzutu potrącenia poprzez dołączenie materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu z dowodem nadania na adres powoda i potwierdzeniem doręczenia, jak również przesłanek materialnych poprzez wykazanie, że przysługiwała im wierzytelność wzajemna, należało uznać, że doszło do umorzenia wzajemnych wierzytelności stron do kwoty 430.000,00 zł. Z tego względu żądanie powoda z pkt 1 pozwu podlegało oddaleniu.</xText> <xText>Nie zasługuje też na uwzględnienie żądanie ewentualne, dotyczące waloryzacji kapitału.</xText> <xText>Powód żądał, by waloryzacji dokonać według wskaźników inflacji i jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazał <xLexLink xArt="art. 358(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink> W ocenie Sądu, prawo to powodowi nie przysługuje. Aktualne i w tej kwestii są wyłożone wcześniej argumenty poczynione na gruncie Dyrektywy 93/13. Dodatkowo przeszkodą uwzględnienia żądania powoda jest sama treść <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink>, z którego wynika, że waloryzacji sądowej nie może żądać strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. To, że powód jest przedsiębiorcą, jest na tyle oczywiste, że nie wymaga argumentacji. Przedmiotem roszczenia o zwrot kapitału kredytu, w tym o zwrot w zwaloryzowanej wysokości, jest świadczenie pozostające w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa. Sąd zna argumenty przeciwników tego poglądu, wskazujących na to, że chodzi o świadczenie nienależne, a nie o świadczenie z obowiązującej umowy, ale nie zgadza się z tymi argumentami. W związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa było sformułowanie wadliwej umowy, następnie wykonywanie nieważnego stosunku prawnego, a obecnie rozliczenie się z kontrahentami w wyniku sądowego unieważnienia umowy. Związek nie został zerwany na żadnym etapie. Dlatego powództwo w zakresie żądania ewentualnego zostało oddalone na podstawie <xLexLink xArt="art. 358(1);art. 358(1) § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> § 4 k.c.</xLexLink> (Sąd przeszedł do rozpoznania żądania ewentualnego wskutek oddalenia powództwa w zakresie żądania głównego).</xText> <xText>Za oddaleniem powództwa w części dotyczącej waloryzacji kapitału przemawia także treść orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15.06.2023r., sygn. akt <xAnon>(...)</xAnon>. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście w Warszawie zadał <xAnon> (...)</xAnon> pytanie prejudycjalne o to, czy po stwierdzeniu nieważności umowy kredytu banki i konsumenci, poza zwrotem pieniędzy zapłaconych w wykonaniu nieważnej umowy wraz z odsetkami, mogą dodatkowo domagać się: „jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia). Z pytania <xAnon> (...)</xAnon> sądu wynika więc, że chodziło w nim również o waloryzację.</xText> <xText>Opinia Rzecznika Generalnego w sprawie<xAnon>(...)</xAnon> dotyczyła wszystkich świadczeń i należności opisanych w pytaniu prejudycjalnym, w tym waloryzacji. Rzecznik w opinii nie wymienia odrębnie wszystkich rodzajów należności, o które pytał sąd krajowy, a posługuje się zbiorczo określeniem „roszczeń”.</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> w uzasadnieniu wyroku zauważył, że sąd polski pyta wprost o waloryzację sądową. Treść pytania prejudycjalnego została przytoczona w punkcie 29 wyroku i znajduje się tam, informacja o tym, że <xAnon> (...)</xAnon> sąd pyta również o dopuszczalność waloryzacji świadczeń. W uzasadnieniu wyroku Trybunału, w części „ramy prawne” znajduje się punkt 8, stanowiący powtórzenie <xLexLink xArt="art. 358(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 358<xSUPx>1</xSUPx> k.c.</xLexLink>, który dotyczy właśnie między innymi waloryzacji sądowej z uwagi na utratę wartości pieniądza w czasie.</xText> <xText><xAnon> (...)</xAnon> w wyroku zbiorczo określa wszystkie roszczenia, o które pyta sąd krajowy, jako „rekompensaty”. Takie podejście Trybunału wynika wprost z pkt 63 wyroku. Stąd też w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne Trybunał nie wymienia odrębnie wszystkich rodzajów roszczeń, o które pytał sąd krajowy, a zbiorczo określa je jako „rekompensaty”. W punkcie 76 Trybunał wskazuje na wszelkie roszczenia („rekompensaty”) wykraczające poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania umowy kredytu, jako roszczenia, które osłabiałyby odstraszający skutek zamierzony przez dyrektywę 93/13. Podobnie te roszczenia zostały określone w punkcie 78 wyroku.</xText> <xText>Z powyższego wynika jasny wniosek, że kredytodawcy nie należy się również waloryzacja kapitału. Nawet gdyby nie podzielić przedstawionej wyżej argumentacji skierowanej przeciwko roszczeniu powoda o wynagrodzenie i przeciwko żądaniu kapitalizacji, należałoby oddalić powództwo w tym zakresie wobec nadużycia prawa podmiotowego przez powoda oraz do sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (lojalności kupieckiej i zaufania do sektora bankowego). To w końcu powód jednostronnie sformułował umowę dotkniętą wadami skutkującymi nieważnością stosunku prawnego.</xText> <xText>O kosztach procesu (pkt III) orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. W przedmiotowej sprawie, nie można przyjąć celowości dochodzenia od pozwanych zwrotu kapitału na drodze sądowej. Pozwani po uprawomocnieniu się wyroku stwierdzającego przesłankowo nieważność umowy kredytu dążyli do rozliczenia się z bankiem, czemu dali wyraz w licznych pismach kierowanych do kredytodawcy, nigdy nie kwestionowali obowiązku zwrotu bankowi kwoty wypłaconego kapitału, strony prowadziły wymianę pism w zakresie wyliczeń świadczeń do zwrotu.</xText> <xText>Na koszty procesu pozwanych w łącznej kwocie 10.902 zł składają się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa (102 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (10.800 zł) i taką kwotę na ich rzecz należało zasądzić tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> <xText>Nadto w punkcie IV wyroku nakazano zwrócić powodowi kwotę 7.045 zł tytułem części opłaty od pozwu, z uwagi na cofnięcie pozwu w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 281.797,56 zł. W realiach sprawy powód uiścił opłatę w łącznej kwocie 35.590,00 zł. Z kolei na gruncie sprawy roszczenie pozwu po modyfikacji wynosiło 430.000,00 zł. Należna zatem była opłata 21.500,00 zł. Różnica pomiędzy tymi opłatami wyniosła 14.090,00 złotych. Zatem zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3) ppkt a) należało zwrócić powodowi połowę opłaty pomniejszoną o opłatę podstawową w łącznej kwocie 7.045 złotych.</xText> <xText xALIGNx="right">sędzia Krystian Szeląg</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Sędzia Krystian Szeląg

Magdalena Słowikowska

Sekretarz sądowy Natalia Kostrzewa

Dominika Orzepowska

Sygn. akt: I C 887/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Krystian Szeląg Protokolant: Sekretarz sądowy Natalia Kostrzewa po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2023 r. w Olsztynie na rozprawie sprawyz powództwaBanku (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW. przeciwkoJ. B. (1),I. B. o zapłatę lub ukształtowanie świadczenia i zapłatę I umarza postępowanie odnośnie co do roszczenia z punktu 2 pozwu; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10.902,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu; IV nakazuje zwrócić od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Olsztynie na rzecz powoda połowę opłaty sądowej od cofniętego roszczenia w kwocie 7.045 złotych. UZASADNIENIE Pozwem z dnia 13 czerwca 2023 r.powódBank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł przeciwko pozwanymJ. B. (1)iI. B.o: 1 zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 430.000,00 zł tytułem zwrotu kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy umowy kredytu indeksowanego nrKH/(...)z dnia 10 lipca 2008 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty, 2 zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 281.797,56 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 r., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty, Ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia powyższego roszczenia w części, tj. w przypadku oddalenia roszczenia z punktu 2) (wartości korzystania przez stronę powodową z kapitału), wnieśli o: 3 zmianę wysokości świadczenia nienależnego, którego zwrot przysługuje powodowi od pozwanych w związku z oddaniem do dyspozycji kapitału na mocy Umowy Kredytu, poprzez dokonanie sądowej waloryzacji należnej powodowi kwoty w ten sposób, że oprócz roszczenia o zwrot kapitału powodowi przysługuje dodatkowe świadczenie w kwocie 294.474,75 zł, 4 zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda 294.474,75 stanowiącej dodatkową kwotę, o którą należy zwaloryzować roszczenie o zwrot kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy Umowy Kredytu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienia od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty, ewentualnie – gdyby Sąd uznał, że nie ma podstaw do zasądzenia ww. kwoty solidarnie – wniósł o zasądzenie ich w częściach równych od każdego z pozwanych, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto, wniósł o zasądzenie solidarnie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonych o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zawieszenie postępowania do czasu ostatecznego zakończenia sprawy z powództwa strony pozwanej – aktualnie będącej na etapie postępowania kasacyjnego, w której Sąd Najwyższy rozstrzygnie skargę kasacyjną. W uzasadnieniu powód wskazał, że w związku z zakwestionowaniem mechanizmu indeksacji opartego na kursie(...), jako zawierającego w swej konstrukcji niedozwolone postanowienia umowne, pozwani pozwem z dnia 28 października 2020 roku, wnieśli do Sądu Okręgowego w(...)(sygn. akt: I C(...)) pozew o zasądzenie na swoją rzecz kwot wskazanych w pozwie na podstawie twierdzeń o nieważnościumowy nr (...)z dnia 10 lipca 2008 roku. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości. W dniu 15 września 2023 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku wydał wyrok w sprawie z powództwa pozwanych przeciwko powodowi. W p. II wyroku Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 18 maja 2022 r. (I C(...)) i zasądził od powoda na rzecz pozwanych dochodzoną w tym postępowaniu kwotę i oddalił powództw (w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie) w pozostałym zakresie. Dnia 9 stycznia 2023 roku została złożona skarga kasacyjna. W ocenie strony powodowej wyrok nie rozstrzygnął wszystkich spornych kwestii dotyczących nieważności, ani nie stanowił pełnego rozliczenia należności z tego faktu wynikłych. Podstawą roszczenia jestart. 405 k.c.w zw. zart. 410 k.c.Roszczenie ewentualne dotyczy waloryzacji kwoty kapitału udostępnionego stronie pozwanej. Powód podniósł, że w związku ze spełnieniem świadczenia przez bank, w postaci udostępnienia kapitału kredytu, strona pozwana została wzbogacona w ten sposób, że nie musiała wydatkować własnych środków na pozyskanie kwoty kapitału w PLN. Gdyby strona pozwana zaciągnęła kredyt w PLN, musiałaby płacić od tego kredytu odsetki ustalone w oparciu o stopę WIBOR plus rynkowa marża. Bank z kolei, został pozbawiony korzyści jakie uzyskałby z tych środków, gdyby przeznaczył je na inne cele. Powód wskazał, że roszczenie ewentualne dotyczy waloryzacji kwoty kapitału udostępnionego stronie pozwanej(pozew k. 10-30). Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2023 r., pozwany cofnął pozew w części dotyczącej żądania tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy Kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 roku, tj. co do kwoty 281.797,56 zł. W pozostałym zakresie podtrzymał wszelkie twierdzenia i wnioski dowodowe oraz dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie(protokół rozprawy k. 319v). W odpowiedzi na pozew pozwaniI.iJ. B. (2)wnieśli o oddalenie powództwa w całości zarówno co do roszczenia głównego jak i roszczenia ewentualnego oraz zasądzenie od powoda na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym podwójnych kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości określonej przepisami i zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 102,00 zł. Podnieśli także procesowy zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonej przez powoda w wysokości 430.000,00 zł tytułem zwrotu kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej Umowy o kredyt hipoteczny nrKH/(...)z wierzytelnością pozwanego o zwrot kwot zapłaconych powodowi w wykonaniu tejże nieważnej umowy w wysokości 419.293,22 PLN wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 73.811,93 PLN (łącznie 493.105,15 PLN). Z ostrożności procesowej pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez stronę powodową w zakresie żądania wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, a także w zakresie waloryzacji kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej umowy kredytu za okres poprzedzający 3 lata przed wniesieniem pozwu. Strona pozwana wskazała, że wierzytelność pozwanego znacznie przewyższa wierzytelność powoda z tytułu wypłaty kredytu, a zatem pozwany zamiast wytaczać powództwo i żądać ponownego zwrotu tej kwoty mógł dokonać po prostu zaliczenia lub potrącenia i w ten sposób zaspokoić swoje roszczenie w całości. Strona pozwana wskazała, że w związku z tym, wytoczenie powództwa w tych okolicznościach stanowi nadużycie prawa podmiotowego oraz procesowego w świetleart. 41k.p.c., a przez to jest w rażący sposób sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i uzasadnia zastosowanie sankcji w postaci obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej wysokości. W ocenie strony pozwanej roszczenie powoda nie jest wymagalne, gdyż powód sam uniemożliwił pozwanemu spełnienie swojego roszczeń. Ponadto pozwani wskazali, że powództwo w zakresie żądania zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda o dodatkowe wynagrodzenie jest w całości niezasadne, argumentując to tym, iż żądanie banków zarówno nie znajduje oparcia w przepisach dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia jak i jest sprzeczne zratio legisdyrektywy 93/13, a także powinno być postrzegane jako nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.)(odpowiedź na pozew k. 187-189v.). Sąd Okręgowy ustalił, co następuje: Pozwani, działając jako konsumenci, w dniu 16 czerwca 2008 r. podpisali wniosek kredytowy o kredyt w kwocie 430.000,00 PLN z przeznaczeniem na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym i refinansowanie wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe. Jako walutę kredytu oznaczyli(...). Następnie, w dokumencie datowanym na 3 lipca 2008 r. powód przedstawił wyniki symulacji i oceny zdolności w oparciu o dochody wnioskodawców. Symulacja zawierała istotne parametry kredytu takie jak: oprocentowanie, prowizję od udzielenia kredytu, wysokość raty, warianty ubezpieczeń i ocenę zdolności – wszystkie w odniesieniu do walut: PLN,(...), EUR i USD. Zdolność kredytową pozwani uzyskali w każdym z proponowanych wariantów. W kolejnej tabeli zaprezentowano wpływ zmiany stopy procentowej oraz kursu waluty (przy założeniu, że kurs(...)wzrośnie o wartość stanowiącą różnicę między maksymalnym i minimalnym kursem(...)z okresu 12 miesięcy tj. o 14.55 %) na wysokość raty kredytu indeksowanego do(...). Jednocześnie w umowie, w § 5 ust. 3. kredytobiorcy oświadczyli, że wraz z wnioskiem kredytowym otrzymali pismo „Informacja dla wnioskodawców ubiegających się produkty hipoteczne indeksowane kursem waluty obcej, oparte na zmiennej stopie procentowej” i zapoznali się z nim. (dowód: wniosek kredytowy k. 356-358, symulacja kredytowa k. 359, umowa k. 74) W dniu 10 lipca 2008 r. pozwani zawarli z powodem umowę kredytu hipotecznego nrKH/(...). W umowie oświadczyli, że zapoznali się z regulaminem kredytowania osób fizycznych w ramach usług bankowości hipotecznej wBanku (...)oraz cennikiem kredytu hipotecznego. Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy, powód udzielił pozwanym w kwocie 430.000,00 PLN. W § 2 ust. 2 umowy wskazano, że kredyt jest indeksowany kursem(...), po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna(...)według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy. Po uruchomieniu kredytu lub pierwszej transzy kredytu, bank zobowiązał się wysłać kredytobiorcom pismo informujące ich o wysokości pierwszej raty kredytu, kwocie kredytu w(...)oraz jego równowartości w PLN zgodnie zkursem kupna(...)według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w banku w dniu uruchomienia kredytu lub transzy, przy czym zmiany kursów walut w trakcie okresu kredytowania mają wpływ na wysokość kwoty zaciągniętego kredytu oraz raty kapitałowo-odsetkowej. Kredyt został przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym: 415.000,00 PLN oraz na refinansowanie wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe w kwocie 15.000,00 PLN (§2.3 umowy). Pozwani zobowiązali się do spłaty kwoty kredytu w(...)ustalonego zgodnie z § 2 umowy w złotych polskich z zastosowaniemkursu sprzedaży(...)obowiązującego w dniu płatności raty kredytu, zgodnie z tabelą kursów walut obcych banku (§7 ust.1 ). Spłata kredytu miała być dokonana w 480 równych ratach miesięcznych, które zawierają malejącą część odsetek oraz rosnącą część raty kapitałowej, przez bezpośrednie potrącanie przez bank należnych mu kwot z rachunku wskazanego w umowie (§ 7 ust. 2 i 3 umowy). Zgodnie z postanowieniami § 6 umowy, kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej i wynosił 3,9900 % w stosunku rocznym, co stanowiło sumę stopy referencyjnej LIBOR (3M) obowiązującej w dniu sporządzenia umowy oraz marży w wysokości 1.2000 p.p. stałej w całym okresie kredytowania. Całkowity koszt kredytu na dzień zawarcia umowy wynosił 500.698,16 PLN, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania na dzień sporządzenia umowy wynosiła 4,87% w skali roku (§12 umowy). Kredytobiorcy mogli dokonać wcześniejszej spłaty kredytu po uprzednim złożeniu pisemnej dyspozycji spłaty kredytu i przy jednoczesnym oznaczeniu, czy wcześniejsza spłata ma skrócić okres kredytowania z zachowaniem miesięcznych rata kapitałowo-odsetkowych czy też zmniejszy wysokość miesięcznych rat z zachowaniem okresu spłaty kredytu. Jednocześnie zastrzeżono, że wcześniejsza spłata kredytu nie może być dokonana: a w okresie, w którym kredyt uruchamiany w transzach nie został wypłacony w całości, b w okresie karencji w spłacie kapitału kredytu (§8 ). Zabezpieczeniem spłaty kredytu z odsetkami i innymi kosztami było ustanowienie hipoteki kaucyjnej do sumy 731.000,00 PLN na nabywanej nieruchomości, cesji na bank praw z polisy ubezpieczeniowej od ognia i innych zdarzeń losowych oraz cesji na bank praw z polisy ubezpieczeniowej na życie kredytobiorców (§9 ust. 1). Dodatkowym zabezpieczeniem kredytu do czasu, gdy saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN było ubezpieczenie kredytów hipotecznych z niskim własnym udziałem kredytobiorcy na podstawie umowy zawartej przez bank z(...) S.A.(§ 9 ust. 7). Nadto, kredytobiorcy zobowiązali się do zwrotu bankowi kosztów ubezpieczenia w wysokości 3.106,00 PLN za pierwszy 36-miesieczny okres trwania ochrony ubezpieczeniowej (§9 ust. 8). Zastrzeżono, przy tym, że jeżeli w ciągu okresu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu nie stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN, kredytobiorca zobowiązuje się do zwrotu kosztów ubezpieczenia za kolejny 36-cio miesięczny okres udzielonej bankowi ochrony przez(...) S.A.ochrony ubezpieczeniowej, o czym kredytobiorca został poinformowany przez bank pisemnie (§9 ust. 9). Z kolei, jeżeli w ciągu okresu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej saldo zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu stanie się równe lub niższe niż 347.200,00 PLN, bank dokona zwrotu proporcjonalnej części składki na rachunek kredytobiorcy, za pełne miesiące kalendarzowe pozostające do końca okresu ubezpieczenia, za który składka została uiszczona (§9 ust. 10). Zgodnie z § 11.2 umowy, integralną częścią umowy stanowił między innymi regulamin oraz cennik kredyt hipoteczny. W regulaminie w § 3.1. wskazano, że kredyt jest udzielany w PLN, natomiast w § 3.2. wskazano, że może być indeksowany kursem waluty obcej na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych. Z kolei zgodnie z § 2 pkt 18 regulaminu wskazano, że kredyt indeksowany kursem waluty obcej to kredyt udzielony w PLN, indeksowany kursem waluty wg Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku. Zgodnie z regulaminem, w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej dla odnowienia zabezpieczenia stosuje się kurs sprzedaży dewiz obowiązujący w dniu odnowienia zabezpieczenia na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych (§ 13 ust. 4 regulaminu). Stosownie do § 2 pkt 6 regulaminu niski wkład własny został zdefiniowany jako udział środków własnych kredytobiorcy (rozumiany jako różnica pomiędzy wartością nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie, a kwotą kredytu) w stosunku do wartości nieruchomości poniżej wymaganego standardowo minimum, wynoszący do 10% wartości nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu w przypadku kredytu w PLN, do 20% wartości nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu w przypadku kredytu w walucie obcej/ kredytu indeksowanego kursem waluty obcej. Opłata dotycząca refinansowania kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego określona została w cenniku obowiązującym w dniu zawarcia umowy. Podstawą wyliczenia opłaty dla kredytów indeksowanych kursem waluty obcej przyjmowana była kwota udzielonego kredytu wyrażonego w PLN wyliczona według wartości kursów waluty obcej według tabeli kursów walut obcych obowiązującej w Banku zgodnie ze wzorem: Podstawa wyliczenia opłaty = [kwota kredytu w PLN/kurs kupna dewiz)* kurs sprzedaży dewiz] – 80% wartości nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia kredytu (§7 ust. 5 regulaminu) Dodatkowo, zgodnie z § 7 ust. 6 regulaminu, bank pobiera opłatę wynikającą z kosztu ubezpieczenia niskiego wkładu własnego poprzez automatyczne obciążenie rachunku w PLN kredytobiorcy w dniu uruchomienia środków z kredytu za pierwsze 36 miesięcy obowiązywania umowy kredytowej. Jeżeli w ciągu 36 miesięcy ochrony ubezpieczeniowej stosunek kwoty kredytu pozostającej do spłaty do wartości nieruchomości nie stanie się równy bądź niższy niż 90% w przypadku kredytów udzielonych w PLN lub 80% w przypadku kredytów indeksowanych kursem walut obcej, wówczas bank pobiera opłatę za kolejny 36 miesięczny okres (§7 ust. 7). Z kolei, jeżeli w trakcie okresu wskazanego w ust. 6 i 7 stosunek kwoty kredytu pozostającej do spłaty do wartości nieruchomości stanie się niższy niż 90% w przypadku kredytów udzielonych w PLN lub 80% przypadku kredytów indeksowanych kursem walut obcej, bank dokona zwrotu proporcjonalnej części na rachunek kredytobiorcy za pełne miesiące kalendarzowe pozostające do końca okresu ubezpieczenia, za który składa została uiszczona (§7 ust. 8). Ani w umowie, ani w regulaminie nie wyjaśniono czym jest tabela kursów walut obcych. Nie informowano również pozwanych o sposobie ustalania kursów walut w ramach wymienionej wyżej tabeli W trakcie obowiązywania umowy doszło do zmiany Regulaminu z wersji R.22 na wersję R. 99. Regulamin ten obowiązywał od 1 października 2011 r. (por. oba regulaminy k. 333-342 i 343-352) Stosownie do postanowień obu tych regulaminów rata kredytu indeksowanego obliczana była według kursu sprzedaży dewiz obowiązującego w banku na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych z dnia spłaty (§ 8 ust. 3 Regulaminu). Przy czym w regulaminie R. 99 wskazano, że tabela kursów waluty obcych ustalana jest nie rzadziej niż raz dziennie na podstawie kwotowań rynkowych poszczególnych par walut przy możliwym odchyleniu dla kursu kupna i kursu sprzedaży nie większym niż 10% od kwotowań rynkowych. W przypadku, gdy tabela kursów walut obcych ustalana jest w danym dniu co najmniej 2-krotnie, do ustalenia wysokości raty przyjmowany jest kurs sprzedaży dewiz dla danej waluty najkorzystniejszy dla kredytobiorcy z kursów obowiązujących w dniu płatności raty (§8.3. regulaminu k. 338 i 347v). Z kolei w § 8.4. regulaminów wskazano, że kredytobiorca może zastrzec w umowie, iż bank pobierał będzie ratę spłaty w rachunku w walucie do jakiej kredyt jest indeksowany, o ile ten rachunek jest dostępny w ofercie banku (k. 338 i 347v). W myśl § 9 ust. 4 regulaminu, w przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, bank w następnym dniu po upływie terminu wymagalności kredytu, dokonuje przewalutowania całego wymagalnego zadłużenia na PLN z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz, określonego przez bank w tabeli kursów walut obcych. Od wymagalnego kapitału wyrażonego w PLN bank nalicza dalsze odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych. Przewalutowanie kredytu na wniosek kredytobiorcy następowało według kursów: a kupna dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych w przypadku zmiany waluty z PLN na walutę obcą, b sprzedaży dewiz z dnia złożenia wniosku o przewalutowanie na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów walut obcych w przypadku zmiany waluty z waluty obcej na PLN (§ 11 ust. 4 regulaminu – k. 348 v.). Zgodnie z regulaminem możliwa była wcześniejsza częściowa lub całkowita spłat kredytu. W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej kwota wcześniejszej spłaty jest obliczana wedługkursu sprzedażydewiz na podstawie obowiązującej w banku tabeli walut obcych z dnia realizacji wskazanego przez kredytobiorcą w dyspozycji o dokonanie wcześniejszej spłaty (§ 10 ust. 4 – k. 348). (dowód: umowa k. 72-78, regulaminy k. 333-342 i 343-352, pełnomocnictwo do rachunku k. 355). Kredyt został uruchomiony jednorazowo w dniu 23 lipca 2008 r. (dowód: zaświadczenie k. 184-185). W dniu 28 lipca 2008 r. strony zawarłyaneks nr (...)do umowy. Na jego podstawie sprecyzowano dane w § 2 pkt 3 i 4 oraz § 9 pkt 1 umowy, dotyczące kredytowanej nieruchomości. (dowód:aneks nr (...)k. 78-79). Dnia 2 czerwca 2020 r. strony zawarły kolejny aneks w którym postanowiły, w związku z rezygnacją kredytobiorcy z zabezpieczenia w postaci ubezpieczenia kredytów z niskim udziałem własnym – wykreślić z umowy postanowienia dotyczące w/w zabezpieczenia. W związku z czym, bank oświadczył, że nie będzie w przyszłości pobierał opłat z tego tytułu. Kredytobiorca oświadczył, że jest świadomy skutku rezygnacji z przedmiotowego zabezpieczenia – braku możliwości pomniejszenia dochodzonego przez bank roszczenia z tytułu umowy w przypadku jej wypowiedzenia, o świadczenie z w/w ubezpieczenia w razie jego wypłaty przez ubezpieczyciela. (dowód: aneks z 02.06.2020r. k. 80) Sąd zważył, co następuje: Fakty ustalono na podstawie spójnego, wiarygodnego materiału dowodowego: dokumentów złożonych przez obie strony (wzajemnie niekwestionowanych). Sąd pominął dowód z opinii biegłego z zakresu bankowości i rachunkowości (k. 319v), jak w punkcie 11 pozwu (k. 7-8.) jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Pominięcie dowodu zgłaszanego przez stronę jest bowiem dopuszczalne wtedy, gdy okoliczności sporne, na które dowód powołano, zostały dostatecznie wyjaśnione (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2012 r. sygn. akt II CNP 41/12, wyroki SN: z 12 stycznia 2005 r., I CK 451/04, z 5 lutego 2009 r., II UK 176/08 i z 13 grudnia 2010 r., III SK 16/10). Opinia biegłego stanowi jedynie dowód dający Sądowi, rozstrzygającemu sprawę merytorycznie, dokonanie ustaleń w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych (a więc wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy ogólnej – powszechnej). Sąd uznał przy tym, że z uwagi na prosty charakter obliczeniowy sprawy nie było konieczne zasięganie opinii biegłego – suma dochodzona przez powoda w ramach roszczenia o zwrot kapitału za wskazany wyżej okres wynika bowiem wprost z dokumentu niekwestionowanego przez strony. Wniosek o zwrócenie się o nadesłanie akt(...)(k. 319v), jak w punkcie 12 pozwu (k. 8-9) Sąd pominął na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c., ponieważ zdaniem Sądu przeprowadzenie dowodu z tych akt wykazałoby fakt bezsporny między stronami, a poza tym okoliczności, które miały zostać wykazane za pomocą tego dowodu, zostały już udowodnione innymi środkami dowodowymi wnioskowanymi przez powoda. Ponadto Sąd pominął wniosek o przesłuchanie pozwanych (k. 319v) jak z pkt 10 pozwu (k.7) i pkt III ppkt 2. Zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów, w pełni pozwalają na dokonanie prawidłowego rozpoznania niniejszej sprawy, zaś wniosek dowodowy o przesłuchanie pozwanych potraktował, z uwagi na powyższe, jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. W tym miejscu godzi się przypomnieć, iż wedługart. 117 § 1 i 2 k.c.roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Zgodnie zart. 118 k.c.termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W świetleart. 120 § 1 zdanie pierwsze k.c.bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że roszczenie banku o zwrot kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej gwarancji bankowej (art. 410 k.c.), jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawnia się z upływem trzyletniego terminu (art. 118 k.c.). Bieg przedawnienia roszczenia wynikającego z zobowiązania bezterminowego rozpoczyna się w dniu, w którym świadczenie powinno być spełnione, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do wykonania zobowiązania w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 zdanie drugiew zw. zart. 455 k.c.), niezależnie od świadomości uprawnionego co do przysługiwania mu roszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2003 r., I CKN 316/01, OSNC 2004/7-8/117). W ocenie Sądu przedstawiony pogląd judykatury należy uwzględnić w niniejszej sprawie, która dotyczy żądania zwrotu kwoty wypłaconej w wykonaniu nieważnej umowy kredytu. Zgodnie zart. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe(tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 2357) do czynności bankowych zaliczane jest, między innymi, udzielanie kredytów. Zatem takie czynności, choćby nawet zostały wadliwie dokonane, mieszczą się w zakresie działalności gospodarczej. Wynikające z nich roszczenia są konsekwencją tej działalności, której istotą jest udzielanie kredytów. Do roszczeń tych należy zaliczyć więc także roszczenia wynikające z nieważnych umów ponieważ zachodzi ścisły związek między działalnością gospodarczą banku, przejawiającą się w zawieraniu umów kredytowych a wynikającymi z nich roszczeniami, które mogą być oparte na różnych podstawach prawnych, w tym na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu czy nienależnym świadczeniu. Dlatego Sąd uznał, iż do roszczenia powoda, będącego przedmiotem sprawy, jako związanego w prowadzeniem przez niego działalności gospodarczej, powinien mieć zastosowanie trzyletni okres przedawnienia, o którym mowa wart. 118 k.c. Powyższa konstatacja na gruncie niniejszej sprawy nie oznacza jeszcze jednak, że roszczenie to faktycznie uległo przedawnieniu. Wypowiadając się częściowo co do tej kwestii, w wyroku z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18 i w uchwale z dnia 16 lutego 2021 r., III CZP 11/20, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ze względu na przyznaną kredytobiorcy-konsumentowi możliwość podjęcia wiążącej decyzji co do sanowania niedozwolonej klauzuli i co do zaakceptowania konsekwencji całkowitej nieważności umowy (i sprzeciwienia się zarazem udzieleniu mu ochrony przed tymi konsekwencjami przez wprowadzenie regulacji zastępczej), należy uznać, iż co do zasady termin przedawnienia tych roszczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę-konsumenta wiążącej decyzji w tym względzie. Dopiero wtedy bowiem można uznać, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (podobnie jak w przypadku condictio causa finita), a strony mogły zażądać skutecznie zwrotu nienależnego świadczenia (por.art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Oznacza to w szczególności, że kredytobiorca-konsument nie może zakładać, iż roszczenie banku uległo przedawnieniu w terminie liczonym tak, jakby wezwanie do zwrotu udostępnionego kredytu było możliwe już w dniu jego udostępnienia (art. 120 § 1 zd. 2 k.c.). Podzielając stanowisko wyrażone w uchwale SN z 7.05.2021 r. (III CZP 6/21, OSNC 2021, nr 9, poz. 56), należy uznać, iż wystąpienie przez konsumenta z żądaniem restytucyjnym opartym na twierdzeniu o całkowitej i trwałej bezskuteczności (nieważności) umowy kredytu nie może być uznane za równoznaczne z zakończeniem stanu bezskuteczności zawieszonej tej umowy, jeżeli nie towarzyszy mu wyraźne oświadczenie konsumenta, potwierdzające otrzymanie wyczerpującej informacji. Oczywiście w toku postępowania sądowego brak takiego oświadczenia może być substytuowany przez uczynienie zadość obowiązkowi informacyjnemu przez sąd, a podtrzymanie żądania restytucyjnego przez konsumenta - po uzyskaniu stosownej informacji - będzie równoznaczne z odmową potwierdzenia klauzuli i (ewentualnie) ze sprzeciwem co do udzielenia mu ochrony przed konsekwencjami całkowitej i trwałej bezskuteczności (nieważności) umowy. W związku z powyższym tut. Sąd uznał, że dochodzone w niniejszej sprawie roszczenie powoda nie może być uznane jako przedawnione. Rozprawa, na której pozwani ostatecznie podtrzymali żądanie nieważności umowy, miała miejsce w dniu 27 kwietnia 2022 r., zaś pozew wpłynął do tut. Sądu w dniu 15 czerwca 2023 r. Jednocześnie ze względu na treśćart. 316§1 k.p.c., zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Zgodnie z przepisemart. 203 § 1 i 4 k.p.c.pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2023 roku pozwany cofnął pozew w części o zasądzenie kwoty 281.797,56 złotych - dotyczącej zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia związanego z korzystaniem przez pozwanych z kapitału udostępnionego na podstawie Umowy kredytu w okresie od dnia wypłaty kredytu do dnia 6 marca 2023 r. (wynagrodzenia), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty. Cofnięcie pozwu w tym zakresie nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Stąd też koniecznym było w tej części umorzyć postępowanie w sprawie – odnośnie co do roszczenia z punktu 2 pozwu do kwoty 281.797,56 zł (pkt I sentencji wyroku). Wraz z cofnięciem pozwu co do w/w kwoty powód zgłosił ostateczne roszczenie, w którym zażądał zapłaty na jego rzecz kwoty 430.000,00 zł tytułem zwrotu kapitału oddanego pozwanym do dyspozycji na mocy umowy kredytu indeksowanego nrKH/(...)z dnia 10 lipca 2008 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2023 roku do dnia zapłaty. W takim przypadku powództwo w zakresie roszczenia głównego – roszczenia o zapłatę i cofnięciu w/w zakresie nie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z teorią dwóch kondykcji wyrażoną m.in. w uchwale SN z 16.02.2021r. ( III CZP 11/20, OSNC 2021, nr 6, poz. 40), w razie nieważności umowy kredytu dokonywane przez kredytobiorcę płatności, mające stanowić spłatę wykorzystanego kredytu, są świadczeniami nienależnymi, podobnie jak świadczeniem nienależnym jest w takiej sytuacji wypłata środków pieniężnych przez bank. To oznacza, że każda ze stron nieważnego stosunku prawnego może skorzystać z prawa potrącenia. W ocenie Sądu pozwani skutecznie złożyli zarzut potrącenia swojej wierzytelności z tytułu spłat rat kapitałowo-odsetkowych w wykonaniu nieważnej umowy w wysokości 430.000,00 zł z wierzytelnością banku o zwrot wypłaconego kapitału w kwocie 430.000,00 zł. Celem zarzutu potrącenia jest zgłoszenie twierdzenia, że na skutek zdarzenia w postaci złożenia oświadczenia o potrąceniu doszło do umorzenia wzajemnych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Skuteczność tego twierdzenia uzależniona jest od spełnienia przesłanek formalnych i materialnych. Do pierwszych zalicza się udowodnienie, że oświadczenie o potrąceniu zostało złożone w sposób pozwalający na dotarcie do adresata, zgłoszenie zarzutu potrącenia w procesie w wymaganym terminie i w wymaganej formie w postępowaniu, w którym zarzut taki jest dopuszczalny. Do przesłanek materialnych należy zaliczyć wykazanie, że pozwanemu przysługiwała wierzytelność wzajemna, która została potrącona. Niespełnienie przesłanek formalnych powoduje pominięcie twierdzenia o potrąceniu i nierozpoznanie zarzutu. Niespełnienie przesłanek materialnych skutkuje nieuwzględnieniem żądania oddalenia powództwa z powodu wygaśnięcia wierzytelności powoda (M. M.[w:]A. A.,P. P.,M. R.,M. S.,E. S.,M. M.,Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz aktualizowany. Tom I.Art. 1-477(16), LEX/el. 2022,art. 203(1). Mając powyższe na uwadze, wobec spełnienia przez pozwanych przesłanek formalnych zarzutu potrącenia poprzez dołączenie materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu z dowodem nadania na adres powoda i potwierdzeniem doręczenia, jak również przesłanek materialnych poprzez wykazanie, że przysługiwała im wierzytelność wzajemna, należało uznać, że doszło do umorzenia wzajemnych wierzytelności stron do kwoty 430.000,00 zł. Z tego względu żądanie powoda z pkt 1 pozwu podlegało oddaleniu. Nie zasługuje też na uwzględnienie żądanie ewentualne, dotyczące waloryzacji kapitału. Powód żądał, by waloryzacji dokonać według wskaźników inflacji i jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazałart. 3581k.c.W ocenie Sądu, prawo to powodowi nie przysługuje. Aktualne i w tej kwestii są wyłożone wcześniej argumenty poczynione na gruncie Dyrektywy 93/13. Dodatkowo przeszkodą uwzględnienia żądania powoda jest sama treśćart. 3581§ 4 k.c., z którego wynika, że waloryzacji sądowej nie może żądać strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. To, że powód jest przedsiębiorcą, jest na tyle oczywiste, że nie wymaga argumentacji. Przedmiotem roszczenia o zwrot kapitału kredytu, w tym o zwrot w zwaloryzowanej wysokości, jest świadczenie pozostające w związku z prowadzeniem przez powoda przedsiębiorstwa. Sąd zna argumenty przeciwników tego poglądu, wskazujących na to, że chodzi o świadczenie nienależne, a nie o świadczenie z obowiązującej umowy, ale nie zgadza się z tymi argumentami. W związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa było sformułowanie wadliwej umowy, następnie wykonywanie nieważnego stosunku prawnego, a obecnie rozliczenie się z kontrahentami w wyniku sądowego unieważnienia umowy. Związek nie został zerwany na żadnym etapie. Dlatego powództwo w zakresie żądania ewentualnego zostało oddalone na podstawieart. 3581§ 4 k.c.(Sąd przeszedł do rozpoznania żądania ewentualnego wskutek oddalenia powództwa w zakresie żądania głównego). Za oddaleniem powództwa w części dotyczącej waloryzacji kapitału przemawia także treść orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15.06.2023r., sygn. akt(...). Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście w Warszawie zadał(...)pytanie prejudycjalne o to, czy po stwierdzeniu nieważności umowy kredytu banki i konsumenci, poza zwrotem pieniędzy zapłaconych w wykonaniu nieważnej umowy wraz z odsetkami, mogą dodatkowo domagać się: „jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia). Z pytania(...)sądu wynika więc, że chodziło w nim również o waloryzację. Opinia Rzecznika Generalnego w sprawie(...)dotyczyła wszystkich świadczeń i należności opisanych w pytaniu prejudycjalnym, w tym waloryzacji. Rzecznik w opinii nie wymienia odrębnie wszystkich rodzajów należności, o które pytał sąd krajowy, a posługuje się zbiorczo określeniem „roszczeń”. (...)w uzasadnieniu wyroku zauważył, że sąd polski pyta wprost o waloryzację sądową. Treść pytania prejudycjalnego została przytoczona w punkcie 29 wyroku i znajduje się tam, informacja o tym, że(...)sąd pyta również o dopuszczalność waloryzacji świadczeń. W uzasadnieniu wyroku Trybunału, w części „ramy prawne” znajduje się punkt 8, stanowiący powtórzenieart. 3581k.c., który dotyczy właśnie między innymi waloryzacji sądowej z uwagi na utratę wartości pieniądza w czasie. (...)w wyroku zbiorczo określa wszystkie roszczenia, o które pyta sąd krajowy, jako „rekompensaty”. Takie podejście Trybunału wynika wprost z pkt 63 wyroku. Stąd też w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne Trybunał nie wymienia odrębnie wszystkich rodzajów roszczeń, o które pytał sąd krajowy, a zbiorczo określa je jako „rekompensaty”. W punkcie 76 Trybunał wskazuje na wszelkie roszczenia („rekompensaty”) wykraczające poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania umowy kredytu, jako roszczenia, które osłabiałyby odstraszający skutek zamierzony przez dyrektywę 93/13. Podobnie te roszczenia zostały określone w punkcie 78 wyroku. Z powyższego wynika jasny wniosek, że kredytodawcy nie należy się również waloryzacja kapitału. Nawet gdyby nie podzielić przedstawionej wyżej argumentacji skierowanej przeciwko roszczeniu powoda o wynagrodzenie i przeciwko żądaniu kapitalizacji, należałoby oddalić powództwo w tym zakresie wobec nadużycia prawa podmiotowego przez powoda oraz do sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (lojalności kupieckiej i zaufania do sektora bankowego). To w końcu powód jednostronnie sformułował umowę dotkniętą wadami skutkującymi nieważnością stosunku prawnego. O kosztach procesu (pkt III) orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. W przedmiotowej sprawie, nie można przyjąć celowości dochodzenia od pozwanych zwrotu kapitału na drodze sądowej. Pozwani po uprawomocnieniu się wyroku stwierdzającego przesłankowo nieważność umowy kredytu dążyli do rozliczenia się z bankiem, czemu dali wyraz w licznych pismach kierowanych do kredytodawcy, nigdy nie kwestionowali obowiązku zwrotu bankowi kwoty wypłaconego kapitału, strony prowadziły wymianę pism w zakresie wyliczeń świadczeń do zwrotu. Na koszty procesu pozwanych w łącznej kwocie 10.902 zł składają się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa (102 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika w stawce wynikającej z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (10.800 zł) i taką kwotę na ich rzecz należało zasądzić tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Nadto w punkcie IV wyroku nakazano zwrócić powodowi kwotę 7.045 zł tytułem części opłaty od pozwu, z uwagi na cofnięcie pozwu w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 281.797,56 zł. W realiach sprawy powód uiścił opłatę w łącznej kwocie 35.590,00 zł. Z kolei na gruncie sprawy roszczenie pozwu po modyfikacji wynosiło 430.000,00 zł. Należna zatem była opłata 21.500,00 zł. Różnica pomiędzy tymi opłatami wyniosła 14.090,00 złotych. Zatem zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3) ppkt a) należało zwrócić powodowi połowę opłaty pomniejszoną o opłatę podstawową w łącznej kwocie 7.045 złotych. sędzia Krystian Szeląg

15/051500/0000503/C

Sąd Okręgowy w Olsztynie

I Wydział Cywilny

153015000001006_II_Ka_000803_2023_Uz_2024-01-19_001

II Ka 803/23

2024-01-19 01:00:00.0 CET

2024-02-02 17:35:05.0 CET

2024-02-02 09:28:38.0 CET

15301500

1006

SENTENCE, REASON

Sygn. akt II Ka 803/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia (del.) Paweł Mądry Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Jarczak po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawy A. S. obwinionego z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach i inne na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 kwietnia 2023

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000803" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 803/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 19 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia (del.) Paweł Mądry</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Paulina Jarczak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>A. S.</xAnon></xBx></xText> <xText>obwinionego z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2 a" xIsapId="WDU19961320622" xTitle="Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 622">art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach</xLexLink> i inne</xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim</xText> <xText>z dnia 25 kwietnia 2023 r. sygn. akt II W 280/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 803/23</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xBx><xAnon>A. S.</xAnon> </xBx>został obwiniony o to, że:</xText> <xText>1. od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości <xAnon>S.</xAnon> na posesji przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> szlifował oraz malował elementy samochodowe co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia, tj. o czyn z <xLexLink xArt="art. 10;art. 10 ust. 2 a" xIsapId="WDU19961320622" xTitle="Ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach" xAddress="Dz. U. z 1996 r. Nr 132, poz. 622">art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach</xLexLink> w zw. z § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta <xAnon>S.</xAnon> - uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020</xText> <xText>2. w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości <xAnon>S.</xAnon> na posesji przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> zakłócał ciszę nocną poprzez uruchamianie sprężarki powietrza, tj. o czyn z art. 51 kw.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023r. w sprawie II W 280/21 obwinionego <xAnon>A. S.</xAnon> w ramach zarzucanych mu czynów uznał za winnego tego, że w nieustalonych dniach, w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowości <xAnon>S.</xAnon> na posesji przy <xAnon>ul. (...)</xAnon>, zarówno w dzień jak i w nocy, wykonywał różne prace naprawcze pojazdów samochodowych, w tym szlifowanie i malowanie części samochodowych, przy wykorzystaniu nieustalonych narzędzi generujących hałas oraz przy zostawianiu włączonego silnika pojazdu mechanicznego, nie będące pracami drobnymi, co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia i stanowiło niewykonywanie obowiązków nałożonych na właścicieli nieruchomości w § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta <xAnon>S.</xAnon> - Uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020, czym jednocześnie zakłócał spoczynek nocny sąsiadowi <xAnon>J. M.</xAnon>, tj. wykroczenia z art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 zł oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem opłaty oraz kwotę 20 zł na rzecz miasta <xAnon>S.</xAnon>, a 100 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.</xText> <xText>Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 8</xLexLink> kpow w zw. z <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 4 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 5;art. 5 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 5 § 2 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 82;art. 82 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 82 § 1</xLexLink> kpow w zw. z <xLexLink xArt="art. 410" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 410 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 424;art. 424 § 1;art. 424 § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 424 § 1 pkt 1 kpk</xLexLink>, polegającej na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla obwinionego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w tym wyjaśnień <xAnon>A. S.</xAnon>, zeznań: <xAnon>S. S.</xAnon>, <xAnon>M. S.</xAnon>, <xAnon>D. S.</xAnon>, <xAnon>E. W.</xAnon>, <xAnon>A. G.</xAnon>, <xAnon>M. D.</xAnon>, zapisów audio - video, zdjęć, dokumentów w postaci faktur; uznaniu za udowodnione faktów niemających oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie obwinionego, co doprowadziło do jego niesłusznego skazania za wykroczenie za wykroczenie z art. 51 § 1 kw. Mając na względzie wskazany zarzut obrońca wniósł o uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu wykroczenia.</xText> <xText>Na rozprawie apelacyjnej obrońca poparł wniesioną apelację i wnioski w niej zawarte.</xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego nie jest zasadna, a zawarty w niej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Obrońca formułując rozbudowany zarzut, zawierający w swej złożonej treści obrazę wielu przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, przedstawił niezwykle lakoniczne uzasadnienia takiego zarzutu. Ten zabieg edytorski zapewne służył próbie wymuszenia przez skarżącego globalnej oceny przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku w celu poszukiwania czy materiał dowodowy nie stanowi aby podstawy do uzasadnienia takiego zarzutu. Sąd Okręgowy, dostrzegając tę próbę, będąc związanym granicami i treścią podniesionych zarzutów dokonał zatem jedynie oceny tych sformułowań zawartych w apelacji, które zostały przez skarżącego chociażby pobieżnie uzasadnione.</xText> <xText>W pierwszej kolejności skarżący zauważył, że w sprawie nie było podstaw do przypisania obwinionemu czynu z pkt I wyroku, gdyż <xAnon>A. S.</xAnon> od początku nie przyznawał się do jego popełnienia. Oceniając ten argument należy wskazać, że Sąd Rejonowy odnotował ten fakt, wskazując jednocześnie, że wyjaśnienia obwinionego nie zasługiwały na uwzględnienie. Swe stanowisko Sąd Rejonowy uzasadnił tym, że w sprawie zostały zgromadzone obiektywne dowody wskazujące na to, iż wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie nieudolną linię obrony sprowadzającą się do negowania wszelkich faktów skutkujących uznaniem jego winy. Obrońca w uzasadnieniu apelacji nie wykazał, aby ocena wyjaśnień dokonana przez Sąd Rejonowy została przeprowadzona niezgodnie z dyrektywami określonymi w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Okręgowy natomiast w całości podziela ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy uznając, że w toku postępowania przeprowadzono dowody wskazujące na sprawstwo i winę obwinionego.</xText> <xText>Obrońca nadto wskazał, że poza wyjaśnieniami <xAnon>A. S.</xAnon> sprawstwu obwinionego przeczą także dowody z zeznań wskazanych świadków i dokumenty z bliżej nieokreślonych faktur. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bardzo szczegółowo odniósł się do każdego z dowodów z zeznań świadków wskazanych przez obrońcę i uznał, że dowody te nie stanowią podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Obrońca zdaje się nie dostrzegać, że Sąd I instancji trafnie wskazuje, że zeznania członków rodziny obwinionego nie są wiarygodne, gdyż świadkowie zaprzeczyli nawet okolicznościom przyznanym przez samego obwinionego. W uzasadnieniu apelacji obrońca nie wykazał, aby ocena zeznań tych świadków, dokonana przez Sąd I instancji, była dowolna, zatem Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania.</xText> <xText>Dodatkowo obrońca zakwestionował wiarygodność zeznań <xAnon>J. M.</xAnon>, <xAnon>P. B.</xAnon> oraz dowodów w postaci nagrań wideo i zdjęć twierdząc, że nagrania wideo i zdjęcia zostały wykonane w okresie wiosenno-letnim, a nie jesienno – zimowym. Na uzasadnienie zarzutu obrońca wskazał, że z nagrań i zdjęć wynika, iż zostały zrobione w czasie kwitnienia rododendronów i kwiatów doniczkowych, zaś członkowie rodziny obwinionego ubrani są w lekkie stroje letnie. W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut obrońcy nie jest zasadny, gdyż z uwagi na swą lakoniczną treść nie poddaje się szczegółowej ocenie. Obrońca używając zbiorczego określenia nagrania wideo i zdjęcia nie uwzględnia faktu, że na płycie z k. 17 zapisano kilkanaście filmów wideo i kilka zdjęć, zaś już nawet pobieżna ich analiza prowadzi do oczywistego wniosku, że kwestia kwitnącego rododendronu pojawiła się wyłącznie w kontekście jednego nagrania wideo, opisanego jako „<xIx>plik 1290”. </xIx>Większość z tych dowodów nie zawiera takich elementów wyróżniających jak wygląd kwiatów doniczkowych czy ubiór osób utrwalonych na nagraniu, zatem nieuzasadnione jest twierdzenie obrońcy, że każde z tych nagrań powstało w okresie wiosenno – letnim. W tym zakresie należy wskazać na wyczerpujące przesłuchanie <xAnon>J. M.</xAnon>, podczas którego świadek odniósł się do okoliczności, w tym czasu, wykonania zdjęć i filmów oraz do czynności wykonywanych przez obwinionego. Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu Rejonowego, że zeznania pokrzywdzonego zasługują na walor wiarygodności, gdyż m.in. zostały potwierdzone materiałem dowodowym obiektywnym, właśnie w postaci tych nagrań wideo i zdjęć.</xText> <xText>Obrońca na zakończenie apelacji stwierdził, że obwinionemu przypisano zachowania innych osób, w tym jego synów. Zdanie to, bez żadnego dalszego uzasadnienia nie stanowi, w ocenie Sądu Okręgowego, argumentu przemawiającego za brakiem winy obwinionego, gdyż chociażby z zeznań <xAnon>J. M.</xAnon> wynika, że w niektórych pracach obwinionemu towarzyszył syn lub obaj synowie. Fakt wspólnego wykonywania przez tych mężczyzn prac generujących nieznośny hałas nie skutkuje brakiem podstaw do przypisania sprawstwa obwinionemu.</xText> <xText>Wobec powyższego należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie <xAnon>A. S.</xAnon> od popełnienia zarzuconego mu czynu.</xText> <xText>O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 21;art. 21 pkt. 2" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> oraz na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 121;art. 121 § 1" xIsapId="WDU20011061148" xTitle="Ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 106, poz. 1148">art. 121 § 1 kpw</xLexLink>.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia () Paweł Mądry

Agnieszka Walerczak

st. sekr. sąd. Paulina Jarczak

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 803/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia (del.) Paweł Mądry Protokolant: st. sekr. sąd. Paulina Jarczak po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2024 r. sprawyA. S. obwinionego zart. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminachi inne na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 25 kwietnia 2023 r. sygn. akt II W 280/21 I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 100 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Sygn. akt II Ka 803/23 UZASADNIENIE A. S.został obwiniony o to, że: 1. od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowościS.na posesji przyul. (...)szlifował oraz malował elementy samochodowe co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia, tj. o czyn zart. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminachw zw. z § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miastaS.- uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020 2. w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowościS.na posesji przyul. (...)zakłócał ciszę nocną poprzez uruchamianie sprężarki powietrza, tj. o czyn z art. 51 kw. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023r. w sprawie II W 280/21 obwinionegoA. S.w ramach zarzucanych mu czynów uznał za winnego tego, że w nieustalonych dniach, w okresie od października 2020 roku do 5 lutego 2021 roku w miejscowościS.na posesji przyul. (...), zarówno w dzień jak i w nocy, wykonywał różne prace naprawcze pojazdów samochodowych, w tym szlifowanie i malowanie części samochodowych, przy wykorzystaniu nieustalonych narzędzi generujących hałas oraz przy zostawianiu włączonego silnika pojazdu mechanicznego, nie będące pracami drobnymi, co powodowało uciążliwość dla najbliższego otoczenia i stanowiło niewykonywanie obowiązków nałożonych na właścicieli nieruchomości w § 3 ust. 2 rozdz. 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miastaS.- Uchwały Rady Miasta Nr XX/205/2020, czym jednocześnie zakłócał spoczynek nocny sąsiadowiJ. M., tj. wykroczenia z art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 51 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 zł oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem opłaty oraz kwotę 20 zł na rzecz miastaS., a 100 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania. Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicieart. 8kpow w zw. zart. 4 kpk,art. 5 § 2 kpk,art. 7 kpk,art. 82 § 1kpow w zw. zart. 410 kpkiart. 424 § 1 pkt 1 kpk, polegającej na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla obwinionego ewidentnie korzystnych, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w tym wyjaśnieńA. S., zeznań:S. S.,M. S.,D. S.,E. W.,A. G.,M. D., zapisów audio - video, zdjęć, dokumentów w postaci faktur; uznaniu za udowodnione faktów niemających oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających przeciwko sprawstwu i winie obwinionego, co doprowadziło do jego niesłusznego skazania za wykroczenie za wykroczenie z art. 51 § 1 kw. Mając na względzie wskazany zarzut obrońca wniósł o uniewinnienie obwinionego od przypisanego mu wykroczenia. Na rozprawie apelacyjnej obrońca poparł wniesioną apelację i wnioski w niej zawarte. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja wniesiona przez obrońcę obwinionego nie jest zasadna, a zawarty w niej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca formułując rozbudowany zarzut, zawierający w swej złożonej treści obrazę wielu przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, przedstawił niezwykle lakoniczne uzasadnienia takiego zarzutu. Ten zabieg edytorski zapewne służył próbie wymuszenia przez skarżącego globalnej oceny przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku w celu poszukiwania czy materiał dowodowy nie stanowi aby podstawy do uzasadnienia takiego zarzutu. Sąd Okręgowy, dostrzegając tę próbę, będąc związanym granicami i treścią podniesionych zarzutów dokonał zatem jedynie oceny tych sformułowań zawartych w apelacji, które zostały przez skarżącego chociażby pobieżnie uzasadnione. W pierwszej kolejności skarżący zauważył, że w sprawie nie było podstaw do przypisania obwinionemu czynu z pkt I wyroku, gdyżA. S.od początku nie przyznawał się do jego popełnienia. Oceniając ten argument należy wskazać, że Sąd Rejonowy odnotował ten fakt, wskazując jednocześnie, że wyjaśnienia obwinionego nie zasługiwały na uwzględnienie. Swe stanowisko Sąd Rejonowy uzasadnił tym, że w sprawie zostały zgromadzone obiektywne dowody wskazujące na to, iż wyjaśnienia obwinionego stanowią jedynie nieudolną linię obrony sprowadzającą się do negowania wszelkich faktów skutkujących uznaniem jego winy. Obrońca w uzasadnieniu apelacji nie wykazał, aby ocena wyjaśnień dokonana przez Sąd Rejonowy została przeprowadzona niezgodnie z dyrektywami określonymi wart. 7 kpk. Sąd Okręgowy natomiast w całości podziela ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy uznając, że w toku postępowania przeprowadzono dowody wskazujące na sprawstwo i winę obwinionego. Obrońca nadto wskazał, że poza wyjaśnieniamiA. S.sprawstwu obwinionego przeczą także dowody z zeznań wskazanych świadków i dokumenty z bliżej nieokreślonych faktur. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bardzo szczegółowo odniósł się do każdego z dowodów z zeznań świadków wskazanych przez obrońcę i uznał, że dowody te nie stanowią podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Obrońca zdaje się nie dostrzegać, że Sąd I instancji trafnie wskazuje, że zeznania członków rodziny obwinionego nie są wiarygodne, gdyż świadkowie zaprzeczyli nawet okolicznościom przyznanym przez samego obwinionego. W uzasadnieniu apelacji obrońca nie wykazał, aby ocena zeznań tych świadków, dokonana przez Sąd I instancji, była dowolna, zatem Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania. Dodatkowo obrońca zakwestionował wiarygodność zeznańJ. M.,P. B.oraz dowodów w postaci nagrań wideo i zdjęć twierdząc, że nagrania wideo i zdjęcia zostały wykonane w okresie wiosenno-letnim, a nie jesienno – zimowym. Na uzasadnienie zarzutu obrońca wskazał, że z nagrań i zdjęć wynika, iż zostały zrobione w czasie kwitnienia rododendronów i kwiatów doniczkowych, zaś członkowie rodziny obwinionego ubrani są w lekkie stroje letnie. W ocenie Sądu Okręgowego, zarzut obrońcy nie jest zasadny, gdyż z uwagi na swą lakoniczną treść nie poddaje się szczegółowej ocenie. Obrońca używając zbiorczego określenia nagrania wideo i zdjęcia nie uwzględnia faktu, że na płycie z k. 17 zapisano kilkanaście filmów wideo i kilka zdjęć, zaś już nawet pobieżna ich analiza prowadzi do oczywistego wniosku, że kwestia kwitnącego rododendronu pojawiła się wyłącznie w kontekście jednego nagrania wideo, opisanego jako „plik 1290”.Większość z tych dowodów nie zawiera takich elementów wyróżniających jak wygląd kwiatów doniczkowych czy ubiór osób utrwalonych na nagraniu, zatem nieuzasadnione jest twierdzenie obrońcy, że każde z tych nagrań powstało w okresie wiosenno – letnim. W tym zakresie należy wskazać na wyczerpujące przesłuchanieJ. M., podczas którego świadek odniósł się do okoliczności, w tym czasu, wykonania zdjęć i filmów oraz do czynności wykonywanych przez obwinionego. Sąd Okręgowy podziela ocenę Sądu Rejonowego, że zeznania pokrzywdzonego zasługują na walor wiarygodności, gdyż m.in. zostały potwierdzone materiałem dowodowym obiektywnym, właśnie w postaci tych nagrań wideo i zdjęć. Obrońca na zakończenie apelacji stwierdził, że obwinionemu przypisano zachowania innych osób, w tym jego synów. Zdanie to, bez żadnego dalszego uzasadnienia nie stanowi, w ocenie Sądu Okręgowego, argumentu przemawiającego za brakiem winy obwinionego, gdyż chociażby z zeznańJ. M.wynika, że w niektórych pracach obwinionemu towarzyszył syn lub obaj synowie. Fakt wspólnego wykonywania przez tych mężczyzn prac generujących nieznośny hałas nie skutkuje brakiem podstaw do przypisania sprawstwa obwinionemu. Wobec powyższego należy stwierdzić, że nie zasługuje na uwzględnienie wniosek apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienieA. S.od popełnienia zarzuconego mu czynu. O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 8w zw. zart. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychoraz na podstawieart. 636 § 1 kpkw zw. zart. 121 § 1 kpw. Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152510000004021_VIII_Pa_000098_2023_Uz_2024-01-22_001

VIII Pa 98/23

2024-01-22 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 15:52:44.0 CET

15251000

4021

REASON

Sygn. akt VIII Pa 98/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa M. B. przeciwko (...) w Z. o zapłatę: 1 zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 29 511,13 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty; 2 oddalił powództwo w pozostałej części; 3 zasądzi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Kurczewska" xPublisher="agnieszka.kurczewska" xEditorFullName="Agnieszka Kurczewska" xEditor="agnieszka.kurczewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="19" xFlag="published" xVolType="15/251000/0004021/Pa" xYear="2023" xVolNmbr="000098" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt VIII Pa 98/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa <xAnon>M. B.</xAnon> przeciwko <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> o zapłatę:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 29 511,13 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oddalił powództwo w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 700 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>nie obciążył strony pozwanej kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu 1. do wysokości 15 410,86 złotych.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Powyższy wyrok został wydany na podstawie następujących okoliczności faktycznych i rozważań prawnych:</xIx> </xBx></xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> był zatrudniony w <xAnon> Wojewódzkim (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 października 2020 roku do 2 października 2022 roku na stanowisku młodszy asystent – rezydent w wymiarze pełnego etatu.</xText> <xText>Powód pracował jako lekarz rezydent w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon>. Ten zakład ma niezależną od Izby Przyjęć strukturę. W okresie od października 2020 r. do kwietnia 2021 r. każdy z pracujących lekarzy w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> (w tym powód) wykonał po kilkadziesiąt badań USG miesięcznie. Powód wykonywał też badania poza zakładem, na oddziałach mających status zakaźnych. Wykonywał badania na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, Oddziale Psychiatrycznym. Powód chodził także na oddziały covidowe, gdzie wykonywał USG. To były badania dopplerowskie USG, wykonywane u pacjentów leżących na szpitalnych oddziałach. Te badania były wykonywane w kombinezonie ochronnym i w goglach. Praca bez odzieży ochronnej jest bardziej komfortowa, trudno jest w kombinezonie wytrzymać dłużej niż 10 minut, dlatego badania wykonywał w zastępstwie starszych lekarzy najczęściej powód – jako rezydent. Często były przypadki, że dopiero po badaniu okazywało się, że pacjent był zakażony. Powód wykonywał badania CT, USG, dopplerowskie, opisywał zdjęcia – wykonywał cały zakres badań. W okresie objętym sporem zdarzały się przypadki, że lekarz musiał wejść do pacjenta podczas badania tomografem.</xText> <xText>W <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> każdy pacjent stawiający się do izby przyjęć przechodził przez <xAnon> Zakład (...)</xAnon>, a następnie trafiał na oddział. Pracownicy zakładu mieli obowiązek zbadać pacjenta i przy tym musieli się odpowiednio zabezpieczać, bo pacjenci mieli pobrany wymaz, ale nie było jeszcze na tym etapie wyniku testu. Dopiero po 15 maja 2022r. weszły do powszechnego użytku szybkie testy antygenowe wykrywające <xAnon> (...)</xAnon>19, wcześniej były to testy <xAnon> (...)</xAnon>, na których wynik trzeba było czekać ponad dobę. Na etapie diagnostyki obrazowej wiadomo było, czy pacjent jest zakażony czy nie. Zdarzało się, że pomimo negatywnego testy badanie obrazowe wykazywało aktualną infekcję <xAnon> (...)</xAnon> np. w trakcie badania tomografii płuc. Gdy w użytku pojawiły się szybkie testy antygenowe to zdarzało się, że pacjent z ujemnym testem w badaniu tomografii komputerowej ujawniał zmiany typowe dla aktualnego covidowego zapalenia płuc. Z tego powodu nawet, gdy pacjent miał ujemny wynik testu to lekarze stosowali środki ochrony osobistej.</xText> <xText>Wszyscy pacjenci Szpitalnego Oddziału Ratunkowego diagnozowani byli w przylegającym do niego <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon>. Gdy pacjent trafiał do zakładu odpowiednio ubrany lekarz wykonywał badanie. Lekarz zawsze musiał być ubrany w odzież ochronną. Pacjent był zwykle po teście antygenowym, ale gdy był w ciężkim stanie, to nie czekał na wynik, tylko od razu kierowany był na badania do zakładu. Często zdarzało się, że test antygenowy nie wykazywał zakażenia, a po kilku dniach przychodził pozytywny wynik testu <xAnon> (...)</xAnon>. Jeżeli pacjent przyjeżdżał do <xAnon> Zakładu (...)</xAnon>, to był albo wynik testu antygenowego albo w ogóle nie było wyniku. W spornym okresie wykonywano kilkadziesiąt badań USG w miesiącu przez każdego lekarza. W każdym miesiącu okresu objętego pozwem powód miał kilka badań pacjentów zakażonych wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. W zestawieniu pacjentów zakażonych, sporządzanym przez kierownika <xAnon> Zakładu (...)</xAnon> wskazywano wyłącznie tych poddanych badaniom na terenie zakładu, co do których badanie <xAnon> (...)</xAnon> było dodatnie. Przepływ informacji był taki, że co do części pacjentów nie sposób było ustalić, czy byli zakażeni w chwili badania w zakładzie. Powód w okresie objętym pozwem wykonywał też badania na innych oddziałach, chodził również na oddział covidowy. Powód miał kontakt z pacjentami zakażonymi <xAnon> (...)</xAnon>19 w każdym z miesięcy objętych pozwem.</xText> <xText><xAnon>M. B.</xAnon> w listopadzie 2020 roku wykonał w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> badań USG, w grudniu 2020 roku 45, styczniu 2021 roku – 35, w lutym 2021 roku – 29. Wśród badanych pacjentów były osoby z infekcją <xAnon> (...)</xAnon>2 potwierdzoną już na etapie przeprowadzania badań.</xText> <xText>Pismem z 4 września 2020 roku Minister Zdrowia polecił Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanie podmiotom leczniczym środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Wskazano, że wysokość dodatkowego świadczenia wynosić będzie:</xText> <xText>- w przypadku osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk, które nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym, niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 - 80% wynagrodzenia;</xText> <xText>- w przypadków osób nieobjętych w/w ograniczeniem, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. - 50% wynagrodzenia.</xText> <xText>W każdym z przypadków wysokość dodatku nie powinna przekraczać 10.000 złotych.</xText> <xText>Poleceniem Ministra Zdrowia z 1 listopada 2020 roku dokonano zmiany polecenia z 4 września 2020 roku. Rozszerzeniu uległ krąg osób uprawnionych do dodatkowego świadczenia. Świadczenie dodatkowe przyznawane miało być m.in. osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU20061911410" xTitle="Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410">art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym</xLexLink> lub w izbach przyjęć.</xText> <xText>Zmieniono także wysokość dodatku, która wynosić miała 100% wynagrodzenia danej osoby uprawnionej, nie więcej jednak niż 15 000 zł. W przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu.</xText> <xText>Pozwany Szpital zawarł z NFZ umowę z 23 listopada 2020 roku określającą udzielanie świadczeń zdrowotnych w związku z pandemią <xAnon>C.</xAnon>-19 i zasady wypłacania dodatkowego świadczenia z tego tytułu. Pozwany szpital zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 2" xIsapId="WDU20111120654" xTitle="Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej" xAddress="Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654">art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej</xLexLink>, które udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego o których mowa w <xLexLink xArt="art. 32;art. 32 ust. 1" xIsapId="WDU20061911410" xTitle="Ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym" xAddress="Dz. U. z 2006 r. Nr 191, poz. 1410">art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznym</xLexLink> lub izbie przyjęć z wyłączeniem osób skierowanych do pracy w szpitalu na podstawie <xLexLink xArt="art. 47;art. 47 ust. 1" xIsapId="WDU20082341570" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi" xAddress="Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570">art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi</xLexLink>. Wypłata miała następować na podstawie pisemnego oświadczenia osoby wykonującej zawód medyczny, o zakresie wskazanym w treści umowy. Pozwany szpital zobowiązał się do przekazywania dodatkowego świadczenia w wysokości 100% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 15 000 złotych; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. W umowie wskazano, że szpital zobowiązuje się do przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> pisemnej informacji o wysokości łącznej kwoty niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania, uwzględniającej pozostające po stronie pracodawcy koszty: składek na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych, za dany miesiąc, ustalonych na podstawie informacji, o której mowa w ust. 4, przekazanej przez Uprawniony podmiot do dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> raz w miesiącu, w terminie do 10 dnia każdego miesiąca, w postaci elektronicznej, w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych. NFZ zobowiązał się do przekazywania szpitalowi środków zapewniających możliwość wypłaty dodatkowych świadczeń pieniężnych w wysokości wynikającej z informacji przekazanej przez szpital. Ustalono, że środki będą przekazywane na rachunek bankowy szpitala w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania przez dyrektora <xAnon> (...)</xAnon> informacji o osobach uprawnionych oraz dokumentu księgowego.</xText> <xText>Niezależnie od powyższej umowy pozwany zawarł z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałem Wojewódzkim (...)</xAnon> analogiczną umowę dotyczącą świadczenia dodatkowego przysługującego w związku z uczestnictwem osób wykonujących zawody medyczne w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>W piśmie z dnia 18 stycznia 2022 roku Dyrektor Departamentu Dialogu <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia wskazał m.in., że w poleceniu Ministra Zdrowia według stanu obowiązującego w okresie od 1 listopada 2020 roku do dnia 31 października 2021 roku określono, że w przypadku świadczenia pracy przez osoby uprawnione do tzw. dodatku covidowego przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. Była to zarazem jedyna przyczyna proporcjonalnego obniżenia wysokości świadczenia dodatkowego. Polecenie Ministra Zdrowia według stanu obowiązującego do dnia 31 października 2021r. nie uzależniało wysokości świadczenia dodatkowego od liczby świadczeń udzielonych w danym miesiącu w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem <xAnon> (...)</xAnon>2 oraz od wymiaru czasu, który dana osoba poświęciła na udzielanie tych świadczeń w danym okresie.</xText> <xText>W piśmie z dnia 3 marca 2021 roku dyrektor Departamentu Dialogi <xAnon> (...)</xAnon> wskazał, że jeżeli stażysta albo rezydent spełnia wymogi określone w poleceniu, tj. w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych będących <xAnon> szpitalami (...)</xAnon> poziomu – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą zawód medyczny oraz uczestniczy w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2; w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych, w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego lub izby przyjęć – stażysta lub rezydent udziela świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu <xAnon> (...)</xAnon> lub w izbach przyjęć; w przypadku stażysty albo rezydenta wykonującego czynności w laboratoriach podmiotów leczniczych będących <xAnon> szpitalami I, (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia, z którymi Fundusz Zdrowia zawarł umowę o wykonywanie testów diagnostycznych <xAnon> (...)</xAnon> w kierunku <xAnon> (...)</xAnon>2 – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą czynności diagnostyki laboratoryjnej w tych podmiotach – to powinien być traktowany na równi z innymi osobami udzielającymi świadczeń zdrowotnych lub wykonującymi czynności diagnostyki objętymi zakresem polecenia. Zgłoszenia osoby wykonującej zawód medyczny, w tym stażysty albo rezydenta, jako osoby uprawnionej do otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego dokonuje kierownik podmiotu leczniczego, w którym to podmiocie lekarz udziela świadczeń zdrowotnych lub wykonuje czynności diagnostyki w warunkach określonych w Poleceniu. Środki przeznaczone na dodatkowe świadczenie pieniężne dla stażysty albo rezydenta powinno zostać przekazane do podmiotu, który zgłosił ww. osobę jako osobę uprawnioną do dodatku.</xText> <xText>W piśmie z dnia 24 października 2022 roku <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> wskazano, że <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> udostępnił odpowiednie dane osobowe oraz złożył zapotrzebowanie na wypłatę środków związanych z dodatkiem z tytułu zwalczania epidemii <xAnon> (...)</xAnon> 19, podając nazwisko <xAnon>M. B.</xAnon> w następujących miesiącach: listopada 2020r. w wysokości 487,10 zł, grudzień 2020r. w wysokości 463,90 zł, kwiecień 2021r. w wysokości 5480,08 zł, maj 2021 r. w wysokości 8812,51 zł. Środki te zostały przekazane do <xAnon> Wojewódzkiego Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Pismem z dnia 6 sierpnia 2021 roku sporządzonym przez przedstawiciela <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału Wojewódzkiego (...)</xAnon> poinformowano Dyrektora pozwanego szpitala, że zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Dialogu <xAnon> (...)</xAnon> Ministerstwa Zdrowia personel medyczny zakładów radiologii i diagnostyki obrazowej, który realizuje świadczenia zdrowotne na rzecz pacjentów izby przyjęć lub szpitalnego oddziału ratunkowego nie jest uprawniony do otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego określonego w poleceniu MZ w ramach umowy w zakresie przedmiotowego dodatku obejmującego jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego lub izby przyjęć.</xText> <xText>W okresie od 1 października 2020 roku do 30 kwietnia 2021 roku <xAnon> Wojewódzki Szpital (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> był na II poziomie zabezpieczenia <xAnon> (...)</xAnon> 19.</xText> <xText>Powód, działając przez swojego pełnomocnika, pismem z dnia 19 lipca 2022 roku wystąpił do pozwanego pracodawcy o zapłatę kwoty 66 766,12 zł tytułem dodatkowego świadczenia pieniężnego wobec uczestniczenia przez powoda w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem i zakazaniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Wskazana kwota obejmować miała okres od 01.10.2020r. do 21.05.2021 r. (z wyłączeniem marca 2021r.). W treści wezwania wskazano, że zapłata powinna nastąpić w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwany odebrał pismo w dniu 9 sierpnia 2022 roku.</xText> <xText>Hipotetyczna wysokość dodatku covidowego należnego <xAnon>M. B.</xAnon> z uwzględnieniem proporcjonalnego pomniejszenia za miesiące, w których powód był częściowo nieobecny wynosi:</xText> <xText> za październik 2020 r. – 1959,60 zł brutto,</xText> <xText> za listopad 2020 r. – 7321,58 zł brutto,</xText> <xText> za grudzień 2020 r. – 7206,22 zł brutto,</xText> <xText> za styczeń 2021r. – 6486,46 zł,</xText> <xText> za luty 2021r. – 6510,47 zł.</xText> <xText>Wynagrodzenie powoda w kwietniu 2021 r. wyniosła 7909,80 zł, w tym 5233 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 81,11 zł wynagrodzenia urlopowego ustalonego w związku z udzielonym powodowi jednodniowym urlopem wypoczynkowym.</xText> <xText>Pozwany wypłacił powodowi następujące kwoty tytułem dodatkowego świadczenia pieniężnego udzielonego w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych pacjentom podejrzanym i zakażonym <xAnon> (...)</xAnon>2:</xText> <xText> za listopad 2020r. – 487,10 zł brutto,</xText> <xText> za grudzień 2020r. – 463,90 zł brutto,</xText> <xText> za kwiecień 2021r. – 5480,08 zł brutto,</xText> <xText>Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda <xAnon>M. B.</xAnon> wyliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 15 410,86 zł brutto.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dowodów. Złożone do akt sprawy dokumenty nie były kwestionowane co do swojej autentyczności przez żadną ze stron i nie budziły w tym zakresie wątpliwości Sądu. Strona pozwana nie kwestionowała także zeznań świadków i przesłuchania powoda. W istocie spór pomiędzy stronami dotyczył w głównej mierze prawnej oceny zasadności przyznania powodowi tzw. „dodatku covidowego” za sporne miesiące i sposobu ustalenia jego wysokości.</xText> <xText>Fakt udzielania przez powoda świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami zakażonymi <xAnon> (...)</xAnon>2 w każdym z miesięcy objętych pozwem wykazany został głównie za pomocą dowodów z zeznań świadków, którzy przekonująco opisywali warunki pracy powoda i organizację pracy w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon>. Co istotne, okoliczność tę jednoznacznie potwierdził również świadek strony pozwanej – przełożony powoda <xAnon>J. T.</xAnon>, kierujący w tym okresie wskazaną jednostką organizacyjną, a zatem będący osobą posiadającą najbardziej pełną wiedzę w tym przedmiocie. Sąd dążył do tego, by zweryfikować treść zeznań świadków za pomocą dowodów o charakterze dokumentarnym, ale pozwany – zobowiązany do przedstawienia zestawienia świadczeń udzielonych przez powoda pacjentom zakażonym w każdym z miesięcy, których dotyczył pozew – przedstawił takie zestawienia wyłącznie za okres listopad i grudzień 2020 roku i wynikało z nich, że powód w każdym z nich udzielał świadczeń pacjentom zakażonym <xAnon> (...)</xAnon>2. Zestawienia te miały charakter wybiórczy, albowiem pomijały badania pacjentów wykonane przez powoda na oddziałach poza <xAnon> Zakładem (...)</xAnon> (na co wprost wskazał autor tych zestawień – <xAnon>J. T.</xAnon>), a ponadto obejmowały wyłącznie dwa spośród sześciu miesięcy, do udokumentowania których zobowiązał stronę pozwaną sąd. Zaniechanie przedstawienia na zobowiązanie sądu żądanych dowodów za pozostałe miesiące winno zostać ocenione – przez pryzmat przesłanek z <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 2 k.p.c.</xLexLink> – na korzyść twierdzeń powoda. Podkreślić trzeba, że żaden ze zgromadzonych dowodów nie przeczył temu, by powód w każdym z miesięcy udzielał świadczeń pacjentom zakażonym <xAnon> (...)</xAnon>2 i nie wskazywał, by w pozostałych miesiącach było ich mniej, aniżeli w listopadzie i grudniu 2020 roku. Co więcej, na ostatniej rozprawie powód przedstawił samodzielnie sporządzone zestawienie w oparciu o dane zapisane w systemie informatycznym pozwanego, świadczące o znacznej skali przeprowadzonych przez niego badań, których wyniki potwierdzały aktywną infekcję <xAnon> (...)</xAnon>19 u badanych pacjentów.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał, że powództwo okazało się w przeważającej części zasadne.</xText> <xText>Sąd meriti odnosząc się do roszczenia głównego za miesiące sporne podniósł, że przedmiotem postępowania były roszczenia pieniężne powoda, wykonującego zawód lekarza, wywodzone z faktu udzielania w okresie od października 2020 roku do kwietnia 2021 roku świadczeń zdrowotnych u pozwanego pracodawcy.</xText> <xText>Sąd Rejonowy nakreślił, że wskazany okres był szczególny dla ochrony zdrowia w Polsce, albowiem przypadał na niego wysoki wskaźnik zachorowań na <xAnon> (...)</xAnon>19 (tzw. druga fala pandemii), powodujący z jednej strony istotne zwiększenie liczby hospitalizacji pacjentów, a z drugiej – ograniczenie liczby personelu medycznego, m.in. z powodu zakażeń <xAnon> (...)</xAnon>2. Jednym z podjętych w sytuacji kryzysowej działań zaradczych Ministerstwa Zdrowia było wprowadzenie tzw. „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego”, będącego formą motywowania osób wykonujących zawody medyczne do pracy w warunkach zwiększonego zagrożenia zarażeniem <xAnon> (...)</xAnon>19, a jednocześnie formą rekompensaty za pracę w warunkach zwykle odbiegających od codziennej pracy lekarzy i pielęgniarek (przy zastosowaniu dodatkowych środków ochrony osobistej – kombinezonów, przyłbic, masek <xAnon> (...)</xAnon>). Pozwany szpital od początku pandemii <xAnon> (...)</xAnon>2 był szczególnie zaangażowany w działania związane z jej zwalczaniem – początkowo jako szpital jednoimienny, dedykowany dla pacjentów zakażonych, a następnie przez cały okres objęty pozwem jako <xAnon> szpital (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia.</xText> <xText>Sąd I instancji ocenił, że przed przejściem do zasadniczych rozważań wskazać należy, iż polecenie Ministra Zdrowia skierowane do Prezesa NFZ, w treści którego sformułowano zasadnicze ramy przedmiotowe „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego” nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie był to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem <xAnon> (...)</xAnon>19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane z przeciwdziałaniem <xAnon> (...)</xAnon>19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania <xAnon> (...)</xAnon>19 lub z budżetu państwa. W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią <xAnon> (...)</xAnon>19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20.</xText> <xText>Sąd meriti nadmienił, że opisane polecenie Ministra Zdrowia dotyczące „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego” dało asumpt do zawarcia przez pozwany szpital umowy z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałem Wojewódzkim (...)</xAnon>, w treści której powtórzono przesłanki nabycia prawa do tego rodzaju świadczeń przez określonych pracowników, a także skonkretyzowano obowiązki pozwanego.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podkreślił, że <xAnon> (...)</xAnon> Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia oraz pozwany szpital zawarły umowy, w treści których nałożono na pozwanego dwa obowiązki istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy:</xText> <xText>1. obowiązek przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc;</xText> <xText>2. obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Sąd I instancji wskazał, że wskazane dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy – miało mieć wartość odpowiadającą 100% wynagrodzenia danej osoby, nie więcej jednak niż 15.000 złotych, a w przypadku świadczenia pracy przez uprawnioną osobę przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu.</xText> <xText>Sąd meriti zważył, że uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, należy upatrywać w treści tejże umowy elementów pactum in favorem tertii. W myśl <xLexLink xArt="art. 393;art. 393 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 393 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Przytoczony przepis sam w sobie uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sytuacji procesowej, w której powództwo zainicjowane zostało przez osobę, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie łączącej pozwany szpital z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałem Wojewódzkim (...)</xAnon>.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Rejonowego żądanie powoda dotyczyło roszczeń z szerokorozumianego stosunku pracy, którego treść nie wyczerpuje się w postanowieniach łączących strony umów o pracę. Źródłem praw i obowiązków pracownika i pracodawcy mogą być bowiem m.in. przepisy prawa zakładowego, układy zbiorowe prawa pracy, a także przepisy prawa powszechnie obowiązującego, również rangi pod-ustawowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.08.2015 r., II PK 234/14, OSNP 2017, nr 7, poz. 79).</xText> <xText>Sąd I instancji podniósł, że w orzecznictwie podnosi się, że ubezpieczający pracodawca, który przez zaniechanie przekazywania składek należnych z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego doprowadził do rozwiązania tej umowy, ponosi na podstawie <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> kontraktową odpowiedzialność za świadczenie utracone przez ubezpieczonych lub uposażonych bliskich członków jego rodziny z tytułu rozwiązanej z winy pracodawcy umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego (zob. wyrok SN z 18.04.2018 r., II PK 46/17, LEX nr 2549217).</xText> <xText>Sąd meriti upatrywał w realiach niniejszej sprawy analogii do przytoczonego stanowiska judykatury. Skoro na pozwanym pracodawcy spoczywały względem powoda określone obowiązki – weryfikacji jego prawa do nabycia „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego”, przekazania informacji w tym przedmiocie <xAnon> (...)</xAnon> Oddziałowi NFZ, a następnie dokonania wypłaty tegoż dodatku, nienależyte wykonanie tych obowiązków, prowadzące do powstania po stronie pracownika określonej szkody majątkowej, może podlegać ocenie w ramach reżimu odpowiedzialności kontraktowej.</xText> <xText>Sąd Rejonowy uznał, że nabycie prawa do „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego” następowało w ścisłym związku ze stosunkiem pracy. Powód pracujący w spornym okresie w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon> wielokrotnie w ciągu każdego z miesięcy objętych żądaniem pozwu miał styczność z pacjentami zakażonymi wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 – zarówno podczas przeprowadzania badań pacjentom w <xAnon> Zakładzie (...)</xAnon>, jak i wówczas, gdy był kierowany do wykonywania badań na innych oddziałach, w tym na tzw. oddziale covidowym. Wobec tego świadczenie pracy w warunkach uprawniających do nabycia „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego” nie było wynikiem przypadku, ekscesem, ale stanowiło zwykły przejaw wykonywania pracy w warunkach zorganizowanych w ten sposób przez pracodawcę. Z pewnością nie miało też charakteru niebezpośredniego i krótkotrwałego, przez co pomijalnego. Szczególnie wykonywanie badań USG, których powód wykonywał po kilkadziesiąt w każdym z miesięcy objętych sporem, odbywało się w ścisłym kontakcie z pacjentem, do którego ciała powód przykładał sondę aparatu USG, zaś czas trwania badania wynosił co najmniej kilkanaście minut. Z pewnością zatem zachodziły warunki stwarzające realne ryzyko transmisji wirusa, czyli zwiększone niebezpieczeństwo związane z pracą, wynagrodzeniem którego ze swej istoty miały być tzw. „dodatek covidowy”.</xText> <xText>Sąd I instancji nakreślił, że jako chybiony należało ocenić zarzut strony pozwanej, iż przeszkodą w nabyciu prawa do świadczeń miałby być status powoda jako rezydenta. Twierdzenie to nie zostało poparte jakąkolwiek argumentacją. Tymczasem, jak wynika z załączonego do akt pisma Ministerstwa Zdrowia z dnia 3 marca 2021 w sprawie <xAnon> (...)</xAnon>.<xAnon> (...)</xAnon>.185.2021.<xAnon> (...)</xAnon> w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych będących <xAnon> szpitalami (...)</xAnon> poziomu zabezpieczenia – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą zawód medyczny oraz uczestniczy w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Z tego powodu powinien być traktowany na równi z innymi osobami udzielającymi świadczeń zdrowotnych lub wykonującymi czynności diagnostyki objętymi zakresem polecenia.</xText> <xText>Sąd meriti ocenił, że powyższe spostrzeżenia prowadzą do wniosku, że powód udzielał świadczeń medycznych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi i zakażonymi <xAnon> (...)</xAnon>2. Zważywszy, że wykazane zostało również (co ostatecznie przyznał sam pozwany na ostatniej rozprawie), że pozwany szpital w okresie objętym pozwem zakwalifikowany został do II poziomu zabezpieczenia <xAnon> (...)</xAnon>19, ocenić należy, że spełnione zostały wszystkie przesłanki, od których uzależnione było nabycie prawa do świadczeń pieniężnych, których powód dochodził w niniejszej sprawie. Powództwo należało zatem uwzględnić do zasady.</xText> <xText>Sąd Rejonowy nadmienił, że przechodząc do omówienia wysokości zasądzonych roszczeń, wskazać trzeba, że konstrukcja „dodatku covidowego” w kształcie obowiązującym w okresie, którego dotyczy pozew, przewidywała wyłączną możliwości jego pomniejszenia (proporcjonalnego) o okres niewykonywania pracy w danym miesiącu, np. wobec korzystania z urlopu lub zwolnienia chorobowego. Załączone do akt pisma Ministerstwa Zdrowia interpretujące postanowienia polecenia Ministra Zdrowia skierowanego do Prezesa <xAnon> (...)</xAnon> wprost wskazywały, że wysokość dodatkowego świadczenia nie jest uzależniona od czasu pracy spędzonego przy pacjencie „covidowym”. Jedynie w razie wystąpienia kontaktu z tą kategorią pacjentów o charakterze incydentalnym, a zatem np. krótkotrwałego lub niezwiązanego z udzielaniem świadczeń, prawo do świadczeń w ogóle nie powstawało. W przypadku powoda tego rodzaju okoliczność nie zachodziła, co zostało omówione szerzej na wcześniejszym etapie uzasadnienia.</xText> <xText>Sąd I instancji podkreślił, że za miesiąc październik 2020 roku powód dochodził kwoty 1580,32 zł. Z wyliczenia strony pozwanej (k. 133) wynikało natomiast, że powód – w razie spełnienia przesłanek nabycia prawa do dodatku – uprawniony byłby do świadczenia w kwocie 1959,60 zł. W tym zakresie sąd pozostawał związany żądaniem powoda, stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 321" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 321 k.p.c.</xLexLink>, który w <xLexLink xArt="art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 1</xLexLink> stanowi, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. A zatem za miesiąc październik 2020 roku należało zasądzić dochodzoną kwotę 1580,32 zł.</xText> <xText>Sąd meriti wskazał, że co się tyczy dodatku covidowego za listopad 2020 roku należy wskazać, że powód żądał kwoty w tożsamej ze wskazaną przez pozwanego jako hipotetyczna wysokość świadczenia należnego za ten miesiąc, a zatem kwoty 7321,58 zł. Jednakże od sumy tej należało odjąć kwotę 487,10 zł, która została powodowi wypłacona, co zostało przyznane przez stronę powodową na ostatniej rozprawie. A zatem zasądzeniu za ten miesiąc podlegała kwota 6834,48 zł.</xText> <xText>Sąd Rejonowy podniósł, że za miesiąc grudzień 2020 roku powód dochodził dodatku covidowego w kwocie 7206,22 zł, a zatem analogicznie jak powyżej – zbieżnej z tą, jaką wskazał pozwany. Należało od niej odjąć kwotę 463,90 zł wypłaconą na rzecz powoda przed wytoczeniem powództwa, co ostatecznie nie było kwestionowane przez stronę powodową. Różnica w kwocie 6742,32 zł podlegała zasądzeniu.</xText> <xText>Sąd I instancji uznał, że za miesiąc styczeń 2021 roku pozwany wskazał, że hipotetyczna wysokość dodatku covidowego brutto powinna wynosić 6684,06 zł, jednakże za ten miesiąc powód żądał jedynie kwoty 6468,46 zł, którym to żądaniem sąd pozostawał związany i w takiej wysokości je uwzględnił.</xText> <xText>Sąd meriti nakreślił, że za miesiąc luty 2021 roku pozwany wskazał, że powodowi – w razie nabycia prawa do dodatku – powinna należeć się z tego tytułu kwota 6510,47 zł. Ostatecznie wyliczenie pozwanego w tym zakresie nie było kwestionowane przez pełnomocnika powoda, a zatem wysokość dodatku za ten miesiąc pozostawała bezsporna i w takim kształcie podlegała zasądzeniu.</xText> <xText>Sąd Rejonowy ocenił, przechodząc do świadczenia należnego za miesiąc kwiecień 2021 roku, że należy wskazać, że powodowi wypłacono kwotę 5480,08 zł brutto należną za okres od 9 do 30 kwietnia, kiedy szpital nabył status szpitala jednoimiennego (k. 133). Sąd doszedł do przekonania, że nie istniały podstawy do pominięcia okresu wcześniejszego, kiedy szpital miał status placówki II poziomu zabezpieczeń <xAnon> (...)</xAnon>19, a zatem uprawniającej do nabycia „dodatków covidowych” w razie udzielania świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i zakażonymi wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2. Skoro przesłanki te zachodziły w odniesieniu do powoda, należało wypłacić mu dodatek na zasadach omówionych wcześniej, a zatem obniżając go proporcjonalnie jedynie o okresy nieświadczenia pracy. W kwietniu 2021 roku powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w wymiarze 1 dnia roboczego. Stosując metodologię strony pozwanej, którą ostatecznie zaaprobował również pełnomocnik powoda, Sąd dokonał następujących obliczeń. Od kwoty 7909,80 zł wypłaconej powodowi z tytułu wynagrodzenia za ten miesiąc pracy odjęto kwotę 81,11 zł tytułem wynagrodzenia urlopowego oraz dodatkowo 1/30 wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 5233 zł. Dało to wynik 7654,26 zł odpowiadający wysokości należnego za ten miesiąc dodatku covidowego. Uwzględniając, że pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu kwotę 5480,08 zł, pozwany winien dodatkowo wypłacić różnicę w wysokości 2 174,18 zł. Jednakże sformułowane w pozwie roszczenie za miesiąc kwiecień 2021 roku opiewało na kwotę 1375,08 zł i taką wysokością żądania sąd pozostawał związany.</xText> <xText>Sąd I instancji nadmienił, że sumarycznie powództwo podlegało uwzględnieniu co do kwoty 29 511,13 zł, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.</xText> <xText>Sąd meriti podkreślił, że w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono jak w pkt 2 wyroku. Częściowa niezasadność powództwa wynikała z nieuwzględnienia przez powoda faktu fragmentarycznej zapłaty dodatku przez pracodawcę przed wytoczeniem powództwa oraz częściowo odmiennej metodologii proporcjonalnego pomniejszenia świadczeń za okresy nieobecności powoda w pracy.</xText> <xText>Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w niniejszej sprawie stanowiły przepisy <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> W ocenie Sądu dochodzone pozwami roszczenia nie mają charakteru terminowego. Termin zapłaty świadczenia nie wynika ani z któregokolwiek z poleceń Ministra Zdrowia, ani z umowy zawartej pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia, która była podstawą wypłaty omawianych dodatków. Samo postanowienie, że świadczenie ma być wypłacane „comiesięcznie” nie pozwala na ustalenie konkretnego terminu płatności. Terminy do przekazania przez kierownika jednostki listy osób uprawnionych do otrzymania świadczenia dodatkowego do <xAnon> oddziału wojewódzkiego (...)</xAnon> w terminie do 10. dnia każdego miesiąca oraz 3-dniowy termin do wypłaty przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków na wypłatę świadczenia dodatkowego nie stanowią w istocie terminu do wypłaty świadczenia dodatkowego na rzecz osoby wykonującej zawód medyczny.</xText> <xText>Sąd I instancji ustalił, że wymagalność dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń nastąpiła z upływem 7 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej załączonego do pozwu pisma pełnomocnika powoda, w treści którego wzywano pozwanego do spełnienia obowiązku zapłaty „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego”, ponieważ jego treści wskazano wyraźnie, zapłaty jakiej kwoty żąda powód i za jaki okres. Zatem określenie w powyższy sposób przez wierzyciela (powoda) wysokości żądanej kwoty i wezwanie dłużnika (pozwanego) do jej zapłaty powoduje ten skutek, że w razie niespełnienia żądania dłużnik popada w opóźnienie, z czym wiąże się obowiązek zapłaty odsetek (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., III PZP 23/02, Lex). W konsekwencji Sąd – na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 300" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art. 300 k.p.</xLexLink> – zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku – a zatem od dnia następującego po upływie 7 dni wyznaczonych przez pełnomocnika powoda na spełnienie świadczenia, liczonych od dnia doręczenia stronie pozwanej wezwania do zapłaty.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd meriti orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zd. 2 k.p.c.</xLexLink> Wobec tego, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (wygrana w około 96%), Sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Ich wysokość ustalono w oparciu o <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 3 k.p.c.</xLexLink> w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.). Koszty zastępstwa procesowego po stronie powoda wyniosły 2 700 zł. O odsetkach od kosztów procesu orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 11" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 11 k.p.c.</xLexLink>, który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 4" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> (Dz.U. z 2022 r., poz. 1125) Sąd rejonowy nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, mając na uwadze charakter sprawy oraz szczególny status strony pozwanej realizującej zadania publiczne w obszarze ochrony zdrowia.</xText> <xText>Ponadto Sąd I instancji nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 15 410,86 zł, stanowiącej jednomiesięczne wynagrodzenie powoda <xAnon>M. B.</xAnon> wyliczone jak ekwiwalent za urlop.</xText> <xText><xBx>Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając go w całości, następnie wskazując, iż apelacja dotyczy pkt. 1 i 3 zarzucając mu:</xBx></xText> <xEnum> <xBullet>⚫</xBullet> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez dowolną, a nie swobodną ocenę części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na uznaniu przez sąd, że z umów zawartych przez Pozwanego z <xAnon> (...)</xAnon> Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej jako <xAnon> (...)</xAnon>) wynikał obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2 (zwanego dalej „dodatkiem covidowym”), podczas gdy zarówno z Poleceń Ministra Zdrowia, jak i z umów z NFZ wynikał nie obowiązek wypłacania, a obowiązek przekazywania uprawnionym pracownikom tego dodatku otrzymanego od NFZ, co doprowadziło do ustalenia istnienia obowiązku Pozwanego do zapłaty dodatku covidowego pomimo braku otrzymania przez niego środków na jego wypłatę od NFZ;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 393;art. 393 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 393 § 1 k.c.</xLexLink> przez jego zastosowanie i uznanie, że w treściach umów zawartych przez Pozwanego z <xAnon> (...)</xAnon> Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia upatrywać należy elementów padum in favorem tertii, podczas gdy z treści tych umów wyraźnie wynika, iż obowiązkiem Pozwanego było spełnienie świadczenia polegającego na dokonaniu czynności technicznych - a więc na zgłoszeniu NFZ pracowników uprawnionych, przyjęciu środków na rachunek bankowy oraz ich przekazaniu (w potocznym znaczeniu), tj. zleceniu ich wypłaty na rachunki osób uprawnionych, nie zaś spełnienie świadczenia pieniężnego;</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. <xLexLink xArt="art. 227;art. 227 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez pominięcie dowodu z zeznań świadka <xAnon>A. J.</xAnon>, podczas gdy świadek ten pełnił funkcję Dyrektora Pozwanego w okresie, w którym doszło do zawarcia umów z NFZ i za który Powód dochodzi zapłaty, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu było niezbędne dla ustalenia faktów mających niezwykle istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, tj. okoliczności zawarcia umów z NFZ, intencji Stron przy ich zawieraniu, przebiegu rozmów z NFZ, interpretacji postanowień umów z NFZ oraz wytycznych dot. przekazywania list uprawnionych pracowników do NFZ.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>W związku z powyższym, na podstawie <xLexLink xArt="art. 368;art. 368 § 1;art. 368 § 1 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.</xLexLink> pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości. Pozwany wniósł także o zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych. Ewentualnie, na wypadek uznania przez Sąd, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy oraz na wypadek nieuwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku, na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 4" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 4 k.p.c.</xLexLink>, strona pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.</xText> <xText>Z ostrożności procesowej, w razie oddalenia apelacji, pozwany wniósł o nieobciążanie Pozwanego kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego zgodnie z <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> z uwagi na niezwykle trudną sytuację finansową Pozwanego.</xText> <xText>Ponadto, na podstawie art. 103 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych strona pozwana wniosła o zwolnienie Pozwanego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszym postępowaniu (w tym opłaty od niniejszego wniosku) ze względu na niezwykle trudną sytuację finansową Pozwanego.</xText> <xText>W odpowiedzi na apelację powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie apelacji, zasądzenie od pozwanego za rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie dwuinstancyjne według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej, w przypadku uwzględnienia apelacji strona powodowa wniosła o nieobciążanie powoda kosztami postępowania w obydwu instancjach.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xIx>Sąd Okręgowy zważył co następuje:</xIx> </xBx></xText> <xText>Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany czy uchylenia.</xText> <xText>Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie <xLexLink xArt="art. 374" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 374 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania.</xText> <xText>W apelacji pozwany nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy. Również powód w odpowiedzi na apelację nie domagał się wyznaczenia rozprawy. Dlatego rozpoznanie apelacji pozwanego nastąpiło na posiedzeniu niejawnym.</xText> <xText>W myśl <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink> sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655).</xText> <xText>Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarogodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie. Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa (por. T. Ereciński. Jacek Gudowski. Maria Jędrzejewska - &quot;Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz&quot;, Część I, Wyd. LexisNexis).</xText> <xText>Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada, czy zostały zachowane kryteria określone w <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139).</xText> <xText>Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana.</xText> <xText>Dla skuteczności zarzutu naruszenia <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 roku, I ACa 494/20, LEX nr 3329458).</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i dokonał ich prawidłowej oceny. Zastosowane kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń co do ich prawidłowości.</xText> <xText>Zarzuty pozwanego w tej materii sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się więc ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę.</xText> <xText>Zauważyć należy, że w apelacji pozwanego zostały przytoczone poszczególne okoliczności o treści dla strony pozwanej korzystnej. Jest to jednak potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem pozostałego - nie wygodnego lub nie odpowiadającego wersji zdarzeń przedstawionych przez pozwaną. Fragmentaryczna ocena materiału nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. Zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności. Sąd II instancji nie znalazł też żadnych uzasadnionych podstaw do zakwestionowania prawidłowości zastosowania przez Sąd Rejonowy prawa materialnego.</xText> <xText>Odnosząc się szczegółowo do wskazanych kwestii w pierwszej kolejności wskazać należy, iż kluczową dla rozstrzygnięcia jest ocena postanowień umowy łączącej szpital z <xAnon>(...)</xAnon> w kontekście Polecenia Ministra Zdrowia, które stanowiło asumpt do jej zawarcia. W tym kontekście postanowień wskazanej umowy nie sposób oceniać w oderwaniu od jego treści.</xText> <xText>Należy wskazać, że roszczenie powoda nie może opierać się wyłącznie na poleceniu Ministra Zdrowia skierowanym do Prezesa NFZ. W treści Polecenia NFZ sformułowano jedynie zasadnicze ramy podmiotowe i przedmiotowe „dodatku covidowego”, ale niewątpliwie nie było ono aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. Słusznie Sąd a quo uznał, że opisane polecenie Ministra Zdrowia dotyczące „dodatku covidowego” dało podstawę do zawarcia przez pozwany szpital umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, w treści której sformułowano przesłanki nabycia prawa do tego rodzaju świadczeń przez określonych pracowników, a także skonkretyzowano obowiązki pozwanego:</xText> <xText>1. obowiązek przekazywania do <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziału (...)</xAnon> pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc;</xText> <xText>2. obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem <xAnon> (...)</xAnon>2.</xText> <xText>Pracodawcy miał obowiązek weryfikacji prawa do nabycia „dodatku <xAnon> (...)</xAnon>owego”, przekazania informacji Oddziałowi NFZ, a następnie dokonania wypłaty dodatku.</xText> <xText>Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy – miało mieć wartość odpowiadającą 100% wynagrodzenia danej osoby, nie więcej jednak niż 15.000 złotych, a w przypadku świadczenia pracy przez uprawnioną osobę przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu.</xText> <xText>W istocie uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, a zatem słusznie Sąd I instancji zważył, że w umowie znajdują się elementy pactum in favorem tertii<xBx>.</xBx> W myśl <xLexLink xArt="art. 393;art. 393 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 393 § 1 k.c.</xLexLink>, jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Z istoty przyjętej konstrukcji takiej umowy wynika, że wprowadzenie osoby trzeciej do tego stosunku zobowiązaniowego wynika nie z faktu, że jest ona stroną zawierającą tą umowę, nie biorąc zarazem w niej udziału, lecz z postanowienia umownego stanowiącego podstawę do żądania przez nią spełnienia świadczenia zastrzeżonego na jej rzecz, które zostaje wprowadzone do kontraktu zawartego wyłącznie pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem.</xText> <xText>Słusznie przyjął więc Sąd Rejonowy, że przepis ten uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sprawie, w której powództwo zainicjowane zostało przez osobę, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie łączącej pozwany szpital z <xAnon> (...)</xAnon> <xAnon> Oddziałem Wojewódzkim (...)</xAnon>. Zarzuty apelacji co do błędnej oceny treści umowy i niejako wyłącznie „technicznej” roli strony pozwanej nie zasługiwały więc na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 KPC</xLexLink> podnieść należy, że przepis ten samodzielnie nie może być przedmiotem naruszenia przez sąd, ponieważ nie jest on źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 9 października 2007 r., I ACa 731/07, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 357/09, <xAnon>L.</xAnon>). Z tego powodu przyjmuje się, że sam <xLexLink xArt="art. 227" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 227 KPC</xLexLink> nie może być podstawą skutecznego zarzutu bez równoczesnego powołania się na uchybienie innym przepisom postępowania, istotnym dla podejmowania decyzji dowodowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2014 r., II CSK 481/13, <xAnon>L.</xAnon>, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2015 r., II PK 218/14, M.P. 2015/12/650, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2011 r., I CSK 237/10, <xAnon>L.</xAnon>).</xText> <xText>Na marginesie należy podnieść tylko, że zasadnie Sąd Rejonowy pominął wniosek dowodowy w postaci zeznań świadka jako spóźniony, nadto wszystkie istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia okoliczności w kontekście zarzutów apelacyjnych wynikały już z treści dokumentów.</xText> <xText>Konkludując, w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji słusznie uznał zgłoszone żądanie dodatkowego wynagrodzenia za uzasadnione w części zgodnie ze wskazanymi obliczeniami. Sąd Okręgowy w pełni podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia. Z tych to względów, na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 KPC</xLexLink>, oddalono apelację jako nieuzasadnioną.</xText> <xText>Zgodnie z żądaniem, o kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 KPC</xLexLink>, ustalając koszty zastępstwa procesowego za II instancję na podstawie <xLexLink xArt="art. 98 § 2;art. 98 § 2 pkt. 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 2 pkt 5</xLexLink> w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.). Sąd nie znalazł podstaw do nieobciążania kosztami zastępstwa procesowego na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 kpc</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 k.p.c.</xLexLink>, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powyższy przepis ustanawia dwie podstawowe zasady rozstrzygania o kosztach procesu: zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu oznacza, że strona, która sprawę przegrała, zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Z kolei z zasady kosztów niezbędnych i celowych wynika, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi tylko te poniesione koszty procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony.</xText> <xText>Możliwość odstępstwa od powyższej zasady wprowadza <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten pozostawia sądowi pewną swobodę w przyznawaniu zwrotu kosztów procesu, gdyby stosowanie zasady odpowiedzialności za wynik (<xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>) nie dało się pogodzić z zasadami słuszności.</xText> <xText>Należy przyjąć, że <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">Kodeks postępowania cywilnego</xLexLink> nie definiuje pojęcia wypadków „szczególnie uzasadnionych”, wobec czego ich kwalifikacja należy do sądu orzekającego. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym posłużenie się przez ustawodawcę tym pojęciem powoduje, że sąd orzekający ma swobodę oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu <xIx>(postanowienie SN z 24.10.2013 r., IV CZ 61/13, LEX nr 1389013),</xIx>a rozstrzygnięcie na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> jako mające charakter dyskrecjonalny, ogranicza kontrolę instancyjną w tym zakresie do sytuacji, gdy zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> nie zostało w ogóle uzasadnione, bądź nastąpiło z rażącym naruszeniem reguł przewidzianych w tym przepisie <xIx>(postanowienie SN z 18.04.2013 r., III CZ 75/12, LEX nr 1353220).</xIx></xText> <xText>Oparcie rozstrzygnięcia o kosztach procesu na jednej z uzupełniających zasad orzekania o kosztach, czyli m.in. <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, powinno być poprzedzone stwierdzeniem, że zaistniała w sprawie sytuacja wskazuje na celowość wyłączenia normy ogólnej, podyktowanego przewidzianymi w nich względami. Możliwość obciążenia strony przegrywającej jedynie częścią kosztów albo nieobciążenia jej w ogóle tymi kosztami uzależniona jest, stosownie do <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, od wyłonienia się w sprawie wypadków szczególnie uzasadnionych, wskazujących że ponoszenie kosztów pozostawało w sprzeczności z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Należą do nich okoliczności związane z przebiegiem sprawy - charakter zgłoszonego roszczenia, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia, przedawnienie roszczenia oraz leżące poza procesem - sytuacja majątkowa i życiowa strony. Ocena, czy takie wypadki wystąpiły w konkretnej sprawie należy do sądu, który powinien dokonać jej w oparciu o całokształt okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Należy zgodzić się też z poglądem wyrażonym w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 20.01.2016 r. III AUz 90/15 (Legalis nr 1532921), że szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art.102 k.p.c.</xLexLink> to także sytuacja wystąpienia w sprawie niejednoznacznych ocen prawnych, niemożliwych do przewidzenia przez stronę na etapie zaistnienia sporu, a będących konsekwencją złożoności zagadnienia prawnego objętego postępowaniem sądowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie I ACa 496/15 z 29.10.2015 r., Legalis nr 1435257). Zasadniczo wyłącza się w orzecznictwie uznanie za wypadek szczególnie uzasadniony, sytuacji wynikającej wyłącznie ze złej kondycji majątkowej strony. Trudna sytuacja finansowa strony, nawet stanowiąca podstawę zwolnienia strony od obowiązku uiszczania kosztów sądowych, nie wyczerpuje sama w sobie przesłanek zastosowania <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> Ocena, czy zachodzą przesłanki do skorzystania z wyjątku statuowanego w tym przepisie, jest dokonywana każdorazowo przez sąd niezależnie od wcześniejszych decyzji w przedmiocie zwolnienia jej od kosztów sądowych(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt II CZ 51/11, Lex nr 949023; z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt III CZ 63/12, LEX nr 1232783; z dnia 20 września 2012 r., sygn. akt IV CZ 54/12, LEX nr 1230157; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I ACz 960/12, LEX nr 1223175)</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego apelujący znał już argumentację sądu wyrażoną w uzasadnieniu orzeczenia , nadto dotychczasowe orzecznictwo w przedmiocie „dodatków covidowych”, dlatego też wniesienie przez niego apelacji powinno być poprzedzone dokładnym rozważeniem szans na jej uwzględnienie przez sąd oraz konsekwencji związanych z ewentualnym jej oddaleniem.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Anna Przybylska

Agnieszka Kurczewska

Agnieszka Kurczewska

Sygn. akt VIII Pa 98/23 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2023 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaM. B.przeciwko(...)wZ.o zapłatę: 1 zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 29 511,13 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty; 2 oddalił powództwo w pozostałej części; 3 zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 700 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty; 4 nie obciążył strony pozwanej kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi; 5 nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu 1. do wysokości 15 410,86 złotych. Powyższy wyrok został wydany na podstawie następujących okoliczności faktycznych i rozważań prawnych: M. B.był zatrudniony wWojewódzkim (...)wZ.na podstawie umowy o pracę na czas określony od 1 października 2020 roku do 2 października 2022 roku na stanowisku młodszy asystent – rezydent w wymiarze pełnego etatu. Powód pracował jako lekarz rezydent wZakładzie (...). Ten zakład ma niezależną od Izby Przyjęć strukturę. W okresie od października 2020 r. do kwietnia 2021 r. każdy z pracujących lekarzy wZakładzie (...)(w tym powód) wykonał po kilkadziesiąt badań USG miesięcznie. Powód wykonywał też badania poza zakładem, na oddziałach mających status zakaźnych. Wykonywał badania na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym, Oddziale Psychiatrycznym. Powód chodził także na oddziały covidowe, gdzie wykonywał USG. To były badania dopplerowskie USG, wykonywane u pacjentów leżących na szpitalnych oddziałach. Te badania były wykonywane w kombinezonie ochronnym i w goglach. Praca bez odzieży ochronnej jest bardziej komfortowa, trudno jest w kombinezonie wytrzymać dłużej niż 10 minut, dlatego badania wykonywał w zastępstwie starszych lekarzy najczęściej powód – jako rezydent. Często były przypadki, że dopiero po badaniu okazywało się, że pacjent był zakażony. Powód wykonywał badania CT, USG, dopplerowskie, opisywał zdjęcia – wykonywał cały zakres badań. W okresie objętym sporem zdarzały się przypadki, że lekarz musiał wejść do pacjenta podczas badania tomografem. W(...)wZ.każdy pacjent stawiający się do izby przyjęć przechodził przezZakład (...), a następnie trafiał na oddział. Pracownicy zakładu mieli obowiązek zbadać pacjenta i przy tym musieli się odpowiednio zabezpieczać, bo pacjenci mieli pobrany wymaz, ale nie było jeszcze na tym etapie wyniku testu. Dopiero po 15 maja 2022r. weszły do powszechnego użytku szybkie testy antygenowe wykrywające(...)19, wcześniej były to testy(...), na których wynik trzeba było czekać ponad dobę. Na etapie diagnostyki obrazowej wiadomo było, czy pacjent jest zakażony czy nie. Zdarzało się, że pomimo negatywnego testy badanie obrazowe wykazywało aktualną infekcję(...)np. w trakcie badania tomografii płuc. Gdy w użytku pojawiły się szybkie testy antygenowe to zdarzało się, że pacjent z ujemnym testem w badaniu tomografii komputerowej ujawniał zmiany typowe dla aktualnego covidowego zapalenia płuc. Z tego powodu nawet, gdy pacjent miał ujemny wynik testu to lekarze stosowali środki ochrony osobistej. Wszyscy pacjenci Szpitalnego Oddziału Ratunkowego diagnozowani byli w przylegającym do niegoZakładzie (...). Gdy pacjent trafiał do zakładu odpowiednio ubrany lekarz wykonywał badanie. Lekarz zawsze musiał być ubrany w odzież ochronną. Pacjent był zwykle po teście antygenowym, ale gdy był w ciężkim stanie, to nie czekał na wynik, tylko od razu kierowany był na badania do zakładu. Często zdarzało się, że test antygenowy nie wykazywał zakażenia, a po kilku dniach przychodził pozytywny wynik testu(...). Jeżeli pacjent przyjeżdżał doZakładu (...), to był albo wynik testu antygenowego albo w ogóle nie było wyniku. W spornym okresie wykonywano kilkadziesiąt badań USG w miesiącu przez każdego lekarza. W każdym miesiącu okresu objętego pozwem powód miał kilka badań pacjentów zakażonych wirusem(...)2. W zestawieniu pacjentów zakażonych, sporządzanym przez kierownikaZakładu (...)wskazywano wyłącznie tych poddanych badaniom na terenie zakładu, co do których badanie(...)było dodatnie. Przepływ informacji był taki, że co do części pacjentów nie sposób było ustalić, czy byli zakażeni w chwili badania w zakładzie. Powód w okresie objętym pozwem wykonywał też badania na innych oddziałach, chodził również na oddział covidowy. Powód miał kontakt z pacjentami zakażonymi(...)19 w każdym z miesięcy objętych pozwem. M. B.w listopadzie 2020 roku wykonał wZakładzie (...)badań USG, w grudniu 2020 roku 45, styczniu 2021 roku – 35, w lutym 2021 roku – 29. Wśród badanych pacjentów były osoby z infekcją(...)2 potwierdzoną już na etapie przeprowadzania badań. Pismem z 4 września 2020 roku Minister Zdrowia polecił Narodowemu Funduszowi Zdrowia przekazanie podmiotom leczniczym środków finansowych z przeznaczeniem na przyznanie osobom wykonującym zawód medyczny, uczestniczącym w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz mającym bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2. Wskazano, że wysokość dodatkowego świadczenia wynosić będzie: - w przypadku osób uczestniczących w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej na stanowiskach określonych w wykazie stanowisk, które nie mogą uczestniczyć w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym, niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem(...)2 - 80% wynagrodzenia; - w przypadków osób nieobjętych w/w ograniczeniem, które uczestniczą w udzielaniu świadczeń zdrowotnych mając bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. - 50% wynagrodzenia. W każdym z przypadków wysokość dodatku nie powinna przekraczać 10.000 złotych. Poleceniem Ministra Zdrowia z 1 listopada 2020 roku dokonano zmiany polecenia z 4 września 2020 roku. Rozszerzeniu uległ krąg osób uprawnionych do dodatkowego świadczenia. Świadczenie dodatkowe przyznawane miało być m.in. osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa wart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznymlub w izbach przyjęć. Zmieniono także wysokość dodatku, która wynosić miała 100% wynagrodzenia danej osoby uprawnionej, nie więcej jednak niż 15 000 zł. W przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. Pozwany Szpital zawarł z NFZ umowę z 23 listopada 2020 roku określającą udzielanie świadczeń zdrowotnych w związku z pandemiąC.-19 i zasady wypłacania dodatkowego świadczenia z tego tytułu. Pozwany szpital zobowiązał się do comiesięcznego wypłacania dodatkowego świadczenia osobom wykonującym zawód medyczny w rozumieniuart. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, które udzielają świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego o których mowa wart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ratownictwie Medycznymlub izbie przyjęć z wyłączeniem osób skierowanych do pracy w szpitalu na podstawieart. 47 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Wypłata miała następować na podstawie pisemnego oświadczenia osoby wykonującej zawód medyczny, o zakresie wskazanym w treści umowy. Pozwany szpital zobowiązał się do przekazywania dodatkowego świadczenia w wysokości 100% wynagrodzenia danej osoby nie więcej niż 15 000 złotych; w przypadku świadczenia pracy przez te osoby przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. W umowie wskazano, że szpital zobowiązuje się do przekazywania do(...)pisemnej informacji o wysokości łącznej kwoty niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania, uwzględniającej pozostające po stronie pracodawcy koszty: składek na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych, za dany miesiąc, ustalonych na podstawie informacji, o której mowa w ust. 4, przekazanej przez Uprawniony podmiot do dyrektora(...)raz w miesiącu, w terminie do 10 dnia każdego miesiąca, w postaci elektronicznej, w sposób zapewniający właściwą ochronę danych osobowych. NFZ zobowiązał się do przekazywania szpitalowi środków zapewniających możliwość wypłaty dodatkowych świadczeń pieniężnych w wysokości wynikającej z informacji przekazanej przez szpital. Ustalono, że środki będą przekazywane na rachunek bankowy szpitala w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania przez dyrektora(...)informacji o osobach uprawnionych oraz dokumentu księgowego. Niezależnie od powyższej umowy pozwany zawarł z(...)Oddziałem Wojewódzkim (...)analogiczną umowę dotyczącą świadczenia dodatkowego przysługującego w związku z uczestnictwem osób wykonujących zawody medyczne w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. W piśmie z dnia 18 stycznia 2022 roku Dyrektor Departamentu Dialogu(...)Ministerstwa Zdrowia wskazał m.in., że w poleceniu Ministra Zdrowia według stanu obowiązującego w okresie od 1 listopada 2020 roku do dnia 31 października 2021 roku określono, że w przypadku świadczenia pracy przez osoby uprawnione do tzw. dodatku covidowego przez niepełny miesiąc, świadczenie dodatkowe za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. Była to zarazem jedyna przyczyna proporcjonalnego obniżenia wysokości świadczenia dodatkowego. Polecenie Ministra Zdrowia według stanu obowiązującego do dnia 31 października 2021r. nie uzależniało wysokości świadczenia dodatkowego od liczby świadczeń udzielonych w danym miesiącu w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem(...)2 oraz od wymiaru czasu, który dana osoba poświęciła na udzielanie tych świadczeń w danym okresie. W piśmie z dnia 3 marca 2021 roku dyrektor Departamentu Dialogi(...)wskazał, że jeżeli stażysta albo rezydent spełnia wymogi określone w poleceniu, tj. w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych będącychszpitalami (...)poziomu – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą zawód medyczny oraz uczestniczy w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2; w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych, w których skład wchodzą jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego lub izby przyjęć – stażysta lub rezydent udziela świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu(...)lub w izbach przyjęć; w przypadku stażysty albo rezydenta wykonującego czynności w laboratoriach podmiotów leczniczych będącychszpitalami I, (...)poziomu zabezpieczenia, z którymi Fundusz Zdrowia zawarł umowę o wykonywanie testów diagnostycznych(...)w kierunku(...)2 – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą czynności diagnostyki laboratoryjnej w tych podmiotach – to powinien być traktowany na równi z innymi osobami udzielającymi świadczeń zdrowotnych lub wykonującymi czynności diagnostyki objętymi zakresem polecenia. Zgłoszenia osoby wykonującej zawód medyczny, w tym stażysty albo rezydenta, jako osoby uprawnionej do otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego dokonuje kierownik podmiotu leczniczego, w którym to podmiocie lekarz udziela świadczeń zdrowotnych lub wykonuje czynności diagnostyki w warunkach określonych w Poleceniu. Środki przeznaczone na dodatkowe świadczenie pieniężne dla stażysty albo rezydenta powinno zostać przekazane do podmiotu, który zgłosił ww. osobę jako osobę uprawnioną do dodatku. W piśmie z dnia 24 października 2022 roku(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)wskazano, że(...)wZ.udostępnił odpowiednie dane osobowe oraz złożył zapotrzebowanie na wypłatę środków związanych z dodatkiem z tytułu zwalczania epidemii(...)19, podając nazwiskoM. B.w następujących miesiącach: listopada 2020r. w wysokości 487,10 zł, grudzień 2020r. w wysokości 463,90 zł, kwiecień 2021r. w wysokości 5480,08 zł, maj 2021 r. w wysokości 8812,51 zł. Środki te zostały przekazane doWojewódzkiego Szpitala (...)wZ.. Pismem z dnia 6 sierpnia 2021 roku sporządzonym przez przedstawiciela(...)Oddziału Wojewódzkiego (...)poinformowano Dyrektora pozwanego szpitala, że zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Dialogu(...)Ministerstwa Zdrowia personel medyczny zakładów radiologii i diagnostyki obrazowej, który realizuje świadczenia zdrowotne na rzecz pacjentów izby przyjęć lub szpitalnego oddziału ratunkowego nie jest uprawniony do otrzymania dodatkowego świadczenia pieniężnego określonego w poleceniu MZ w ramach umowy w zakresie przedmiotowego dodatku obejmującego jednostki systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego lub izby przyjęć. W okresie od 1 października 2020 roku do 30 kwietnia 2021 rokuWojewódzki Szpital (...)wZ.był na II poziomie zabezpieczenia(...)19. Powód, działając przez swojego pełnomocnika, pismem z dnia 19 lipca 2022 roku wystąpił do pozwanego pracodawcy o zapłatę kwoty 66 766,12 zł tytułem dodatkowego świadczenia pieniężnego wobec uczestniczenia przez powoda w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentem z podejrzeniem i zakazaniem wirusem(...)2. Wskazana kwota obejmować miała okres od 01.10.2020r. do 21.05.2021 r. (z wyłączeniem marca 2021r.). W treści wezwania wskazano, że zapłata powinna nastąpić w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwany odebrał pismo w dniu 9 sierpnia 2022 roku. Hipotetyczna wysokość dodatku covidowego należnegoM. B.z uwzględnieniem proporcjonalnego pomniejszenia za miesiące, w których powód był częściowo nieobecny wynosi:  za październik 2020 r. – 1959,60 zł brutto,  za listopad 2020 r. – 7321,58 zł brutto,  za grudzień 2020 r. – 7206,22 zł brutto,  za styczeń 2021r. – 6486,46 zł,  za luty 2021r. – 6510,47 zł. Wynagrodzenie powoda w kwietniu 2021 r. wyniosła 7909,80 zł, w tym 5233 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 81,11 zł wynagrodzenia urlopowego ustalonego w związku z udzielonym powodowi jednodniowym urlopem wypoczynkowym. Pozwany wypłacił powodowi następujące kwoty tytułem dodatkowego świadczenia pieniężnego udzielonego w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych pacjentom podejrzanym i zakażonym(...)2:  za listopad 2020r. – 487,10 zł brutto,  za grudzień 2020r. – 463,90 zł brutto,  za kwiecień 2021r. – 5480,08 zł brutto, Jednomiesięczne wynagrodzenie powodaM. B.wyliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 15 410,86 zł brutto. Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dowodów. Złożone do akt sprawy dokumenty nie były kwestionowane co do swojej autentyczności przez żadną ze stron i nie budziły w tym zakresie wątpliwości Sądu. Strona pozwana nie kwestionowała także zeznań świadków i przesłuchania powoda. W istocie spór pomiędzy stronami dotyczył w głównej mierze prawnej oceny zasadności przyznania powodowi tzw. „dodatku covidowego” za sporne miesiące i sposobu ustalenia jego wysokości. Fakt udzielania przez powoda świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami zakażonymi(...)2 w każdym z miesięcy objętych pozwem wykazany został głównie za pomocą dowodów z zeznań świadków, którzy przekonująco opisywali warunki pracy powoda i organizację pracy wZakładzie (...). Co istotne, okoliczność tę jednoznacznie potwierdził również świadek strony pozwanej – przełożony powodaJ. T., kierujący w tym okresie wskazaną jednostką organizacyjną, a zatem będący osobą posiadającą najbardziej pełną wiedzę w tym przedmiocie. Sąd dążył do tego, by zweryfikować treść zeznań świadków za pomocą dowodów o charakterze dokumentarnym, ale pozwany – zobowiązany do przedstawienia zestawienia świadczeń udzielonych przez powoda pacjentom zakażonym w każdym z miesięcy, których dotyczył pozew – przedstawił takie zestawienia wyłącznie za okres listopad i grudzień 2020 roku i wynikało z nich, że powód w każdym z nich udzielał świadczeń pacjentom zakażonym(...)2. Zestawienia te miały charakter wybiórczy, albowiem pomijały badania pacjentów wykonane przez powoda na oddziałach pozaZakładem (...)(na co wprost wskazał autor tych zestawień –J. T.), a ponadto obejmowały wyłącznie dwa spośród sześciu miesięcy, do udokumentowania których zobowiązał stronę pozwaną sąd. Zaniechanie przedstawienia na zobowiązanie sądu żądanych dowodów za pozostałe miesiące winno zostać ocenione – przez pryzmat przesłanek zart. 233 § 2 k.p.c.– na korzyść twierdzeń powoda. Podkreślić trzeba, że żaden ze zgromadzonych dowodów nie przeczył temu, by powód w każdym z miesięcy udzielał świadczeń pacjentom zakażonym(...)2 i nie wskazywał, by w pozostałych miesiącach było ich mniej, aniżeli w listopadzie i grudniu 2020 roku. Co więcej, na ostatniej rozprawie powód przedstawił samodzielnie sporządzone zestawienie w oparciu o dane zapisane w systemie informatycznym pozwanego, świadczące o znacznej skali przeprowadzonych przez niego badań, których wyniki potwierdzały aktywną infekcję(...)19 u badanych pacjentów. Sąd I instancji uznał, że powództwo okazało się w przeważającej części zasadne. Sąd meriti odnosząc się do roszczenia głównego za miesiące sporne podniósł, że przedmiotem postępowania były roszczenia pieniężne powoda, wykonującego zawód lekarza, wywodzone z faktu udzielania w okresie od października 2020 roku do kwietnia 2021 roku świadczeń zdrowotnych u pozwanego pracodawcy. Sąd Rejonowy nakreślił, że wskazany okres był szczególny dla ochrony zdrowia w Polsce, albowiem przypadał na niego wysoki wskaźnik zachorowań na(...)19 (tzw. druga fala pandemii), powodujący z jednej strony istotne zwiększenie liczby hospitalizacji pacjentów, a z drugiej – ograniczenie liczby personelu medycznego, m.in. z powodu zakażeń(...)2. Jednym z podjętych w sytuacji kryzysowej działań zaradczych Ministerstwa Zdrowia było wprowadzenie tzw. „dodatku(...)owego”, będącego formą motywowania osób wykonujących zawody medyczne do pracy w warunkach zwiększonego zagrożenia zarażeniem(...)19, a jednocześnie formą rekompensaty za pracę w warunkach zwykle odbiegających od codziennej pracy lekarzy i pielęgniarek (przy zastosowaniu dodatkowych środków ochrony osobistej – kombinezonów, przyłbic, masek(...)). Pozwany szpital od początku pandemii(...)2 był szczególnie zaangażowany w działania związane z jej zwalczaniem – początkowo jako szpital jednoimienny, dedykowany dla pacjentów zakażonych, a następnie przez cały okres objęty pozwem jakoszpital (...)poziomu zabezpieczenia. Sąd I instancji ocenił, że przed przejściem do zasadniczych rozważań wskazać należy, iż polecenie Ministra Zdrowia skierowane do Prezesa NFZ, w treści którego sformułowano zasadnicze ramy przedmiotowe „dodatku(...)owego” nie było aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej. Pierwotnie był to przepis art. 10a. ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.), który stanowił, że minister właściwy do spraw zdrowia może podejmować inne niż określone w art. 10 działania związane z przeciwdziałaniem(...)19. Działania, o których mowa w ust. 1, są finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Przeciwdziałania(...)19 lub z budżetu państwa. W przypadku zmian polecenia z dni 30 września i 1 listopada 2020 r. podstawą tą był natomiast art. 42 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią(...)19 oraz po jej ustaniu (Dz. U. poz. 1493 z późn. zm.), który stanowił, że obowiązek lub polecenie nałożone przez podmiot uprawniony na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20, w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, są wykonywane do odwołania tego obowiązku lub polecenia przez podmiot uprawniony i finansowane na zasadach dotychczasowych. Obowiązek ten lub polecenie to mogły być zmieniane w tym okresie na podstawie art. 10, art. 10a i art. 11 ustawy zmienianej w art. 20. Sąd meriti nadmienił, że opisane polecenie Ministra Zdrowia dotyczące „dodatku(...)owego” dało asumpt do zawarcia przez pozwany szpital umowy z(...)Oddziałem Wojewódzkim (...), w treści której powtórzono przesłanki nabycia prawa do tego rodzaju świadczeń przez określonych pracowników, a także skonkretyzowano obowiązki pozwanego. Sąd Rejonowy podkreślił, że(...)Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia oraz pozwany szpital zawarły umowy, w treści których nałożono na pozwanego dwa obowiązki istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy: 1. obowiązek przekazywania do(...)Oddziału (...)pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc; 2. obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Sąd I instancji wskazał, że wskazane dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy – miało mieć wartość odpowiadającą 100% wynagrodzenia danej osoby, nie więcej jednak niż 15.000 złotych, a w przypadku świadczenia pracy przez uprawnioną osobę przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. Sąd meriti zważył, że uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, należy upatrywać w treści tejże umowy elementów pactum in favorem tertii. W myślart. 393 § 1 k.c., jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Przytoczony przepis sam w sobie uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sytuacji procesowej, w której powództwo zainicjowane zostało przez osobę, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie łączącej pozwany szpital z(...)Oddziałem Wojewódzkim (...). Zdaniem Sądu Rejonowego żądanie powoda dotyczyło roszczeń z szerokorozumianego stosunku pracy, którego treść nie wyczerpuje się w postanowieniach łączących strony umów o pracę. Źródłem praw i obowiązków pracownika i pracodawcy mogą być bowiem m.in. przepisy prawa zakładowego, układy zbiorowe prawa pracy, a także przepisy prawa powszechnie obowiązującego, również rangi pod-ustawowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.08.2015 r., II PK 234/14, OSNP 2017, nr 7, poz. 79). Sąd I instancji podniósł, że w orzecznictwie podnosi się, że ubezpieczający pracodawca, który przez zaniechanie przekazywania składek należnych z tytułu umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego doprowadził do rozwiązania tej umowy, ponosi na podstawieart. 471 k.c.w związku zart. 300 k.p.kontraktową odpowiedzialność za świadczenie utracone przez ubezpieczonych lub uposażonych bliskich członków jego rodziny z tytułu rozwiązanej z winy pracodawcy umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego (zob. wyrok SN z 18.04.2018 r., II PK 46/17, LEX nr 2549217). Sąd meriti upatrywał w realiach niniejszej sprawy analogii do przytoczonego stanowiska judykatury. Skoro na pozwanym pracodawcy spoczywały względem powoda określone obowiązki – weryfikacji jego prawa do nabycia „dodatku(...)owego”, przekazania informacji w tym przedmiocie(...)Oddziałowi NFZ, a następnie dokonania wypłaty tegoż dodatku, nienależyte wykonanie tych obowiązków, prowadzące do powstania po stronie pracownika określonej szkody majątkowej, może podlegać ocenie w ramach reżimu odpowiedzialności kontraktowej. Sąd Rejonowy uznał, że nabycie prawa do „dodatku(...)owego” następowało w ścisłym związku ze stosunkiem pracy. Powód pracujący w spornym okresie wZakładzie (...)wielokrotnie w ciągu każdego z miesięcy objętych żądaniem pozwu miał styczność z pacjentami zakażonymi wirusem(...)2 – zarówno podczas przeprowadzania badań pacjentom wZakładzie (...), jak i wówczas, gdy był kierowany do wykonywania badań na innych oddziałach, w tym na tzw. oddziale covidowym. Wobec tego świadczenie pracy w warunkach uprawniających do nabycia „dodatku(...)owego” nie było wynikiem przypadku, ekscesem, ale stanowiło zwykły przejaw wykonywania pracy w warunkach zorganizowanych w ten sposób przez pracodawcę. Z pewnością nie miało też charakteru niebezpośredniego i krótkotrwałego, przez co pomijalnego. Szczególnie wykonywanie badań USG, których powód wykonywał po kilkadziesiąt w każdym z miesięcy objętych sporem, odbywało się w ścisłym kontakcie z pacjentem, do którego ciała powód przykładał sondę aparatu USG, zaś czas trwania badania wynosił co najmniej kilkanaście minut. Z pewnością zatem zachodziły warunki stwarzające realne ryzyko transmisji wirusa, czyli zwiększone niebezpieczeństwo związane z pracą, wynagrodzeniem którego ze swej istoty miały być tzw. „dodatek covidowy”. Sąd I instancji nakreślił, że jako chybiony należało ocenić zarzut strony pozwanej, iż przeszkodą w nabyciu prawa do świadczeń miałby być status powoda jako rezydenta. Twierdzenie to nie zostało poparte jakąkolwiek argumentacją. Tymczasem, jak wynika z załączonego do akt pisma Ministerstwa Zdrowia z dnia 3 marca 2021 w sprawie(...).(...).185.2021.(...)w przypadku stażysty albo rezydenta udzielającego świadczeń w podmiotach leczniczych będącychszpitalami (...)poziomu zabezpieczenia – stażysta albo rezydent jest osobą wykonującą zawód medyczny oraz uczestniczy w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Z tego powodu powinien być traktowany na równi z innymi osobami udzielającymi świadczeń zdrowotnych lub wykonującymi czynności diagnostyki objętymi zakresem polecenia. Sąd meriti ocenił, że powyższe spostrzeżenia prowadzą do wniosku, że powód udzielał świadczeń medycznych w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi i zakażonymi(...)2. Zważywszy, że wykazane zostało również (co ostatecznie przyznał sam pozwany na ostatniej rozprawie), że pozwany szpital w okresie objętym pozwem zakwalifikowany został do II poziomu zabezpieczenia(...)19, ocenić należy, że spełnione zostały wszystkie przesłanki, od których uzależnione było nabycie prawa do świadczeń pieniężnych, których powód dochodził w niniejszej sprawie. Powództwo należało zatem uwzględnić do zasady. Sąd Rejonowy nadmienił, że przechodząc do omówienia wysokości zasądzonych roszczeń, wskazać trzeba, że konstrukcja „dodatku covidowego” w kształcie obowiązującym w okresie, którego dotyczy pozew, przewidywała wyłączną możliwości jego pomniejszenia (proporcjonalnego) o okres niewykonywania pracy w danym miesiącu, np. wobec korzystania z urlopu lub zwolnienia chorobowego. Załączone do akt pisma Ministerstwa Zdrowia interpretujące postanowienia polecenia Ministra Zdrowia skierowanego do Prezesa(...)wprost wskazywały, że wysokość dodatkowego świadczenia nie jest uzależniona od czasu pracy spędzonego przy pacjencie „covidowym”. Jedynie w razie wystąpienia kontaktu z tą kategorią pacjentów o charakterze incydentalnym, a zatem np. krótkotrwałego lub niezwiązanego z udzielaniem świadczeń, prawo do świadczeń w ogóle nie powstawało. W przypadku powoda tego rodzaju okoliczność nie zachodziła, co zostało omówione szerzej na wcześniejszym etapie uzasadnienia. Sąd I instancji podkreślił, że za miesiąc październik 2020 roku powód dochodził kwoty 1580,32 zł. Z wyliczenia strony pozwanej (k. 133) wynikało natomiast, że powód – w razie spełnienia przesłanek nabycia prawa do dodatku – uprawniony byłby do świadczenia w kwocie 1959,60 zł. W tym zakresie sąd pozostawał związany żądaniem powoda, stosownie do treściart. 321 k.p.c., który w§ 1stanowi, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. A zatem za miesiąc październik 2020 roku należało zasądzić dochodzoną kwotę 1580,32 zł. Sąd meriti wskazał, że co się tyczy dodatku covidowego za listopad 2020 roku należy wskazać, że powód żądał kwoty w tożsamej ze wskazaną przez pozwanego jako hipotetyczna wysokość świadczenia należnego za ten miesiąc, a zatem kwoty 7321,58 zł. Jednakże od sumy tej należało odjąć kwotę 487,10 zł, która została powodowi wypłacona, co zostało przyznane przez stronę powodową na ostatniej rozprawie. A zatem zasądzeniu za ten miesiąc podlegała kwota 6834,48 zł. Sąd Rejonowy podniósł, że za miesiąc grudzień 2020 roku powód dochodził dodatku covidowego w kwocie 7206,22 zł, a zatem analogicznie jak powyżej – zbieżnej z tą, jaką wskazał pozwany. Należało od niej odjąć kwotę 463,90 zł wypłaconą na rzecz powoda przed wytoczeniem powództwa, co ostatecznie nie było kwestionowane przez stronę powodową. Różnica w kwocie 6742,32 zł podlegała zasądzeniu. Sąd I instancji uznał, że za miesiąc styczeń 2021 roku pozwany wskazał, że hipotetyczna wysokość dodatku covidowego brutto powinna wynosić 6684,06 zł, jednakże za ten miesiąc powód żądał jedynie kwoty 6468,46 zł, którym to żądaniem sąd pozostawał związany i w takiej wysokości je uwzględnił. Sąd meriti nakreślił, że za miesiąc luty 2021 roku pozwany wskazał, że powodowi – w razie nabycia prawa do dodatku – powinna należeć się z tego tytułu kwota 6510,47 zł. Ostatecznie wyliczenie pozwanego w tym zakresie nie było kwestionowane przez pełnomocnika powoda, a zatem wysokość dodatku za ten miesiąc pozostawała bezsporna i w takim kształcie podlegała zasądzeniu. Sąd Rejonowy ocenił, przechodząc do świadczenia należnego za miesiąc kwiecień 2021 roku, że należy wskazać, że powodowi wypłacono kwotę 5480,08 zł brutto należną za okres od 9 do 30 kwietnia, kiedy szpital nabył status szpitala jednoimiennego (k. 133). Sąd doszedł do przekonania, że nie istniały podstawy do pominięcia okresu wcześniejszego, kiedy szpital miał status placówki II poziomu zabezpieczeń(...)19, a zatem uprawniającej do nabycia „dodatków covidowych” w razie udzielania świadczeń w bezpośrednim kontakcie z pacjentami podejrzanymi o zakażenie i zakażonymi wirusem(...)2. Skoro przesłanki te zachodziły w odniesieniu do powoda, należało wypłacić mu dodatek na zasadach omówionych wcześniej, a zatem obniżając go proporcjonalnie jedynie o okresy nieświadczenia pracy. W kwietniu 2021 roku powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w wymiarze 1 dnia roboczego. Stosując metodologię strony pozwanej, którą ostatecznie zaaprobował również pełnomocnik powoda, Sąd dokonał następujących obliczeń. Od kwoty 7909,80 zł wypłaconej powodowi z tytułu wynagrodzenia za ten miesiąc pracy odjęto kwotę 81,11 zł tytułem wynagrodzenia urlopowego oraz dodatkowo 1/30 wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 5233 zł. Dało to wynik 7654,26 zł odpowiadający wysokości należnego za ten miesiąc dodatku covidowego. Uwzględniając, że pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu kwotę 5480,08 zł, pozwany winien dodatkowo wypłacić różnicę w wysokości 2 174,18 zł. Jednakże sformułowane w pozwie roszczenie za miesiąc kwiecień 2021 roku opiewało na kwotę 1375,08 zł i taką wysokością żądania sąd pozostawał związany. Sąd I instancji nadmienił, że sumarycznie powództwo podlegało uwzględnieniu co do kwoty 29 511,13 zł, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku. Sąd meriti podkreślił, że w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono jak w pkt 2 wyroku. Częściowa niezasadność powództwa wynikała z nieuwzględnienia przez powoda faktu fragmentarycznej zapłaty dodatku przez pracodawcę przed wytoczeniem powództwa oraz częściowo odmiennej metodologii proporcjonalnego pomniejszenia świadczeń za okresy nieobecności powoda w pracy. Sąd Rejonowy wskazał, że podstawę prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w niniejszej sprawie stanowiły przepisyart. 481 § 1 i 2 k.c.w związku zart. 455 k.c.w związku zart. 300 k.p.W ocenie Sądu dochodzone pozwami roszczenia nie mają charakteru terminowego. Termin zapłaty świadczenia nie wynika ani z któregokolwiek z poleceń Ministra Zdrowia, ani z umowy zawartej pomiędzy pozwanym szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia, która była podstawą wypłaty omawianych dodatków. Samo postanowienie, że świadczenie ma być wypłacane „comiesięcznie” nie pozwala na ustalenie konkretnego terminu płatności. Terminy do przekazania przez kierownika jednostki listy osób uprawnionych do otrzymania świadczenia dodatkowego dooddziału wojewódzkiego (...)w terminie do 10. dnia każdego miesiąca oraz 3-dniowy termin do wypłaty przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków na wypłatę świadczenia dodatkowego nie stanowią w istocie terminu do wypłaty świadczenia dodatkowego na rzecz osoby wykonującej zawód medyczny. Sąd I instancji ustalił, że wymagalność dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń nastąpiła z upływem 7 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej załączonego do pozwu pisma pełnomocnika powoda, w treści którego wzywano pozwanego do spełnienia obowiązku zapłaty „dodatku(...)owego”, ponieważ jego treści wskazano wyraźnie, zapłaty jakiej kwoty żąda powód i za jaki okres. Zatem określenie w powyższy sposób przez wierzyciela (powoda) wysokości żądanej kwoty i wezwanie dłużnika (pozwanego) do jej zapłaty powoduje ten skutek, że w razie niespełnienia żądania dłużnik popada w opóźnienie, z czym wiąże się obowiązek zapłaty odsetek (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., III PZP 23/02, Lex). W konsekwencji Sąd – na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 300 k.p.– zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2022 roku – a zatem od dnia następującego po upływie 7 dni wyznaczonych przez pełnomocnika powoda na spełnienie świadczenia, liczonych od dnia doręczenia stronie pozwanej wezwania do zapłaty. O kosztach procesu Sąd meriti orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawieart. 100 zd. 2 k.p.c.Wobec tego, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania (wygrana w około 96%), Sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów. Ich wysokość ustalono w oparciu oart. 98 § 3 k.p.c.w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.). Koszty zastępstwa procesowego po stronie powoda wyniosły 2 700 zł. O odsetkach od kosztów procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 11 k.p.c., który stanowi, że od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Na podstawieart. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U. z 2022 r., poz. 1125) Sąd rejonowy nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, mając na uwadze charakter sprawy oraz szczególny status strony pozwanej realizującej zadania publiczne w obszarze ochrony zdrowia. Ponadto Sąd I instancji nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 15 410,86 zł, stanowiącej jednomiesięczne wynagrodzenie powodaM. B.wyliczone jak ekwiwalent za urlop. Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając go w całości, następnie wskazując, iż apelacja dotyczy pkt. 1 i 3 zarzucając mu: ⚫ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.art. 233 § 1 k.p.c.przez dowolną, a nie swobodną ocenę części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na uznaniu przez sąd, że z umów zawartych przez Pozwanego z(...)Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia (dalej jako(...)) wynikał obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i zakażeniem wirusem(...)2 (zwanego dalej „dodatkiem covidowym”), podczas gdy zarówno z Poleceń Ministra Zdrowia, jak i z umów z NFZ wynikał nie obowiązek wypłacania, a obowiązek przekazywania uprawnionym pracownikom tego dodatku otrzymanego od NFZ, co doprowadziło do ustalenia istnienia obowiązku Pozwanego do zapłaty dodatku covidowego pomimo braku otrzymania przez niego środków na jego wypłatę od NFZ; naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 393 § 1 k.c.przez jego zastosowanie i uznanie, że w treściach umów zawartych przez Pozwanego z(...)Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia upatrywać należy elementów padum in favorem tertii, podczas gdy z treści tych umów wyraźnie wynika, iż obowiązkiem Pozwanego było spełnienie świadczenia polegającego na dokonaniu czynności technicznych - a więc na zgłoszeniu NFZ pracowników uprawnionych, przyjęciu środków na rachunek bankowy oraz ich przekazaniu (w potocznym znaczeniu), tj. zleceniu ich wypłaty na rachunki osób uprawnionych, nie zaś spełnienie świadczenia pieniężnego; naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.art. 227 § 1 k.p.c.przez pominięcie dowodu z zeznań świadkaA. J., podczas gdy świadek ten pełnił funkcję Dyrektora Pozwanego w okresie, w którym doszło do zawarcia umów z NFZ i za który Powód dochodzi zapłaty, podczas gdy przeprowadzenie tego dowodu było niezbędne dla ustalenia faktów mających niezwykle istotne znaczenie dla rozstrzygnięcie sprawy, tj. okoliczności zawarcia umów z NFZ, intencji Stron przy ich zawieraniu, przebiegu rozmów z NFZ, interpretacji postanowień umów z NFZ oraz wytycznych dot. przekazywania list uprawnionych pracowników do NFZ. W związku z powyższym, na podstawieart. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości. Pozwany wniósł także o zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych. Ewentualnie, na wypadek uznania przez Sąd, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy oraz na wypadek nieuwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku, na podstawieart. 386 § 4 k.p.c., strona pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Z ostrożności procesowej, w razie oddalenia apelacji, pozwany wniósł o nieobciążanie Pozwanego kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego zgodnie zart. 102 k.p.c.z uwagi na niezwykle trudną sytuację finansową Pozwanego. Ponadto, na podstawie art. 103 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych strona pozwana wniosła o zwolnienie Pozwanego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszym postępowaniu (w tym opłaty od niniejszego wniosku) ze względu na niezwykle trudną sytuację finansową Pozwanego. W odpowiedzi na apelację powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie apelacji, zasądzenie od pozwanego za rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie dwuinstancyjne według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej, w przypadku uwzględnienia apelacji strona powodowa wniosła o nieobciążanie powoda kosztami postępowania w obydwu instancjach. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany czy uchylenia. Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawieart. 374 k.p.c., zgodnie z którym Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania. W apelacji pozwany nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy. Również powód w odpowiedzi na apelację nie domagał się wyznaczenia rozprawy. Dlatego rozpoznanie apelacji pozwanego nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. W myślart. 233 k.p.c.sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Przepis ten daje wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt: II UKN 685/98, OSNAPUiS 2000 nr 17, poz. 655). Sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych, a ocena dowodów musi być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Sąd musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny mocy i wiarygodności tych dowodów. Sąd zobowiązany jest przeprowadzić selekcję dowodów, wybierając te, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Przez moc dowodową rozumie się przy tym siłę przekonania, jaką uzyskał sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nieistnieniu faktu, którego one dotyczyły. Ocena wiarygodności dowodu zależy od środka dowodowego. Sąd, oceniając wiarogodność decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę, czy też nie. Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje czynnik ideologiczny, tj. poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa (por. T. Ereciński. Jacek Gudowski. Maria Jędrzejewska - "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz", Część I, Wyd. LexisNexis). Wskazać należy, że Sąd odwoławczy, niezależnie od tego, czy prowadzi sam postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, ma obowiązek samodzielnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednakże zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, czyli bada, czy zostały zachowane kryteria określone wart. 233 § 1 k.p.c.Jeżeli z danego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., nr 5, poz. 33, postanowienie z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7 - 8, poz. 139). Zatem o dowolności można mówić wówczas, gdy Sąd ocenia dowody bez ich właściwej analizy, bądź też wbrew zdrowemu rozsądkowi lub zasadom logicznego rozumowania. Nie jest natomiast dowolną taka ocena, która – choć prowadzi do niekorzystnych dla strony konkluzji – to jednak jest logicznie i rzeczowo umotywowana. Dla skuteczności zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.nie można poprzestać na stwierdzeniu, że dokonane ustalenia faktyczne są wadliwe, odnosząc się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Niezbędne jest wskazanie przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń. Skarżący powinien zwłaszcza wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im taką moc przyznając (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29 grudnia 2021 roku, I ACa 494/20, LEX nr 3329458). W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest prawidłowa. Sąd pierwszej instancji odniósł się do wszystkich zgromadzonych w postępowaniu dowodów i dokonał ich prawidłowej oceny. Zastosowane kryteria oceny nie budzą zastrzeżeń co do ich prawidłowości. Zarzuty pozwanego w tej materii sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się więc ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę. Zauważyć należy, że w apelacji pozwanego zostały przytoczone poszczególne okoliczności o treści dla strony pozwanej korzystnej. Jest to jednak potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, to jest z pominięciem pozostałego - nie wygodnego lub nie odpowiadającego wersji zdarzeń przedstawionych przez pozwaną. Fragmentaryczna ocena materiału nie może zaś dać pełnego obrazu zaistniałych zdarzeń. Zadaniem Sądu Rejonowego – prawidłowo przez Sąd wykonanym – było przeprowadzenie całościowej oceny zebranego w sprawie materiału, ponieważ tylko taka mogła dać pełny obraz spornych okoliczności. Sąd II instancji nie znalazł też żadnych uzasadnionych podstaw do zakwestionowania prawidłowości zastosowania przez Sąd Rejonowy prawa materialnego. Odnosząc się szczegółowo do wskazanych kwestii w pierwszej kolejności wskazać należy, iż kluczową dla rozstrzygnięcia jest ocena postanowień umowy łączącej szpital z(...)w kontekście Polecenia Ministra Zdrowia, które stanowiło asumpt do jej zawarcia. W tym kontekście postanowień wskazanej umowy nie sposób oceniać w oderwaniu od jego treści. Należy wskazać, że roszczenie powoda nie może opierać się wyłącznie na poleceniu Ministra Zdrowia skierowanym do Prezesa NFZ. W treści Polecenia NFZ sformułowano jedynie zasadnicze ramy podmiotowe i przedmiotowe „dodatku covidowego”, ale niewątpliwie nie było ono aktem normatywnym i nie zawierało norm prawnych o charakterze generalnym, powszechnie obowiązującym, nadających roszczeniowy charakter opisanym w nim świadczeniom pieniężnym. Miało ono jednak umocowanie w obowiązujących w tym czasie przepisach rangi ustawowej, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. Słusznie Sąd a quo uznał, że opisane polecenie Ministra Zdrowia dotyczące „dodatku covidowego” dało podstawę do zawarcia przez pozwany szpital umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia, w treści której sformułowano przesłanki nabycia prawa do tego rodzaju świadczeń przez określonych pracowników, a także skonkretyzowano obowiązki pozwanego: 1. obowiązek przekazywania do(...)Oddziału (...)pisemnej informacji o łącznej kwocie niezbędnej do zapewnienia dodatkowych świadczeń pieniężnych wszystkim osobom uprawnionym do ich otrzymania za dany miesiąc; 2. obowiązek wypłacania dodatkowego świadczenia pieniężnego osobom wykonującym zawód medyczny, które udzielają świadczeń zdrowotnych i mają bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem i z zakażeniem wirusem(...)2. Pracodawcy miał obowiązek weryfikacji prawa do nabycia „dodatku(...)owego”, przekazania informacji Oddziałowi NFZ, a następnie dokonania wypłaty dodatku. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że dodatkowe świadczenie ma charakter pieniężny, a jego wysokość została dookreślona w treści umowy – miało mieć wartość odpowiadającą 100% wynagrodzenia danej osoby, nie więcej jednak niż 15.000 złotych, a w przypadku świadczenia pracy przez uprawnioną osobę przez niepełny miesiąc, dodatkowe świadczenie pieniężne za ten miesiąc podlegać powinno proporcjonalnemu obniżeniu. W istocie uprawnionym z tytułu tego świadczenia nie była żadna ze stron umowy, ale jego spełnienie następować miało na rzecz osób wykonujących u pozwanego zawód medyczny, a zatem słusznie Sąd I instancji zważył, że w umowie znajdują się elementy pactum in favorem tertii.W myślart. 393 § 1 k.c., jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia. Z istoty przyjętej konstrukcji takiej umowy wynika, że wprowadzenie osoby trzeciej do tego stosunku zobowiązaniowego wynika nie z faktu, że jest ona stroną zawierającą tą umowę, nie biorąc zarazem w niej udziału, lecz z postanowienia umownego stanowiącego podstawę do żądania przez nią spełnienia świadczenia zastrzeżonego na jej rzecz, które zostaje wprowadzone do kontraktu zawartego wyłącznie pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Słusznie przyjął więc Sąd Rejonowy, że przepis ten uzasadnia legitymację bierną pozwanego szpitala w sprawie, w której powództwo zainicjowane zostało przez osobę, na rzecz których następować miało spełnienie świadczeń pieniężnych ujętych w umowie łączącej pozwany szpital z(...)Oddziałem Wojewódzkim (...). Zarzuty apelacji co do błędnej oceny treści umowy i niejako wyłącznie „technicznej” roli strony pozwanej nie zasługiwały więc na uwzględnienie. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisuart. 227 KPCpodnieść należy, że przepis ten samodzielnie nie może być przedmiotem naruszenia przez sąd, ponieważ nie jest on źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 9 października 2007 r., I ACa 731/07,L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 r., II CSK 357/09,L.). Z tego powodu przyjmuje się, że samart. 227 KPCnie może być podstawą skutecznego zarzutu bez równoczesnego powołania się na uchybienie innym przepisom postępowania, istotnym dla podejmowania decyzji dowodowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2014 r., II CSK 481/13,L., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2015 r., II PK 218/14, M.P. 2015/12/650, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2011 r., I CSK 237/10,L.). Na marginesie należy podnieść tylko, że zasadnie Sąd Rejonowy pominął wniosek dowodowy w postaci zeznań świadka jako spóźniony, nadto wszystkie istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia okoliczności w kontekście zarzutów apelacyjnych wynikały już z treści dokumentów. Konkludując, w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji słusznie uznał zgłoszone żądanie dodatkowego wynagrodzenia za uzasadnione w części zgodnie ze wskazanymi obliczeniami. Sąd Okręgowy w pełni podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia. Z tych to względów, na podstawieart. 385 KPC, oddalono apelację jako nieuzasadnioną. Zgodnie z żądaniem, o kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 § 1 KPC, ustalając koszty zastępstwa procesowego za II instancję na podstawie§ 2 pkt 5w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.). Sąd nie znalazł podstaw do nieobciążania kosztami zastępstwa procesowego na podstawieart. 102 kpc. Zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powyższy przepis ustanawia dwie podstawowe zasady rozstrzygania o kosztach procesu: zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu oznacza, że strona, która sprawę przegrała, zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Z kolei z zasady kosztów niezbędnych i celowych wynika, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi tylko te poniesione koszty procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. Możliwość odstępstwa od powyższej zasady wprowadzaart. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten pozostawia sądowi pewną swobodę w przyznawaniu zwrotu kosztów procesu, gdyby stosowanie zasady odpowiedzialności za wynik (art. 98 k.p.c.) nie dało się pogodzić z zasadami słuszności. Należy przyjąć, żeart. 102 k.p.c.może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego.Kodeks postępowania cywilnegonie definiuje pojęcia wypadków „szczególnie uzasadnionych”, wobec czego ich kwalifikacja należy do sądu orzekającego. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym posłużenie się przez ustawodawcę tym pojęciem powoduje, że sąd orzekający ma swobodę oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu(postanowienie SN z 24.10.2013 r., IV CZ 61/13, LEX nr 1389013),a rozstrzygnięcie na podstawieart. 102 k.p.c.jako mające charakter dyskrecjonalny, ogranicza kontrolę instancyjną w tym zakresie do sytuacji, gdy zastosowanieart. 102 k.p.c.nie zostało w ogóle uzasadnione, bądź nastąpiło z rażącym naruszeniem reguł przewidzianych w tym przepisie(postanowienie SN z 18.04.2013 r., III CZ 75/12, LEX nr 1353220). Oparcie rozstrzygnięcia o kosztach procesu na jednej z uzupełniających zasad orzekania o kosztach, czyli m.in.art. 102 k.p.c., powinno być poprzedzone stwierdzeniem, że zaistniała w sprawie sytuacja wskazuje na celowość wyłączenia normy ogólnej, podyktowanego przewidzianymi w nich względami. Możliwość obciążenia strony przegrywającej jedynie częścią kosztów albo nieobciążenia jej w ogóle tymi kosztami uzależniona jest, stosownie doart. 102 k.p.c., od wyłonienia się w sprawie wypadków szczególnie uzasadnionych, wskazujących że ponoszenie kosztów pozostawało w sprzeczności z powszechnym odczuciem sprawiedliwości oraz zasadami współżycia społecznego. Należą do nich okoliczności związane z przebiegiem sprawy - charakter zgłoszonego roszczenia, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie o zasadności roszczenia, przedawnienie roszczenia oraz leżące poza procesem - sytuacja majątkowa i życiowa strony. Ocena, czy takie wypadki wystąpiły w konkretnej sprawie należy do sądu, który powinien dokonać jej w oparciu o całokształt okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego. Należy zgodzić się też z poglądem wyrażonym w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 20.01.2016 r. III AUz 90/15 (Legalis nr 1532921), że szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniuart.102 k.p.c.to także sytuacja wystąpienia w sprawie niejednoznacznych ocen prawnych, niemożliwych do przewidzenia przez stronę na etapie zaistnienia sporu, a będących konsekwencją złożoności zagadnienia prawnego objętego postępowaniem sądowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie I ACa 496/15 z 29.10.2015 r., Legalis nr 1435257). Zasadniczo wyłącza się w orzecznictwie uznanie za wypadek szczególnie uzasadniony, sytuacji wynikającej wyłącznie ze złej kondycji majątkowej strony. Trudna sytuacja finansowa strony, nawet stanowiąca podstawę zwolnienia strony od obowiązku uiszczania kosztów sądowych, nie wyczerpuje sama w sobie przesłanek zastosowaniaart. 102 k.p.c.Ocena, czy zachodzą przesłanki do skorzystania z wyjątku statuowanego w tym przepisie, jest dokonywana każdorazowo przez sąd niezależnie od wcześniejszych decyzji w przedmiocie zwolnienia jej od kosztów sądowych(por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2011 r., sygn. akt II CZ 51/11, Lex nr 949023; z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt III CZ 63/12, LEX nr 1232783; z dnia 20 września 2012 r., sygn. akt IV CZ 54/12, LEX nr 1230157; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 23 października 2012 r., sygn. akt I ACz 960/12, LEX nr 1223175) Zdaniem Sądu Okręgowego apelujący znał już argumentację sądu wyrażoną w uzasadnieniu orzeczenia , nadto dotychczasowe orzecznictwo w przedmiocie „dodatków covidowych”, dlatego też wniesienie przez niego apelacji powinno być poprzedzone dokładnym rozważeniem szans na jej uwzględnienie przez sąd oraz konsekwencji związanych z ewentualnym jej oddaleniem.

15/251000/0004021/Pa

Sąd Okręgowy w Łodzi

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153015000001006_II_Ka_000860_2023_Uz_2024-01-24_001

II Ka 860/23

2024-01-24 01:00:00.0 CET

2024-02-14 17:30:06.0 CET

2024-02-14 10:29:49.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 860/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Karol Troć Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Marcina Ignasiaka po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. sprawy M. Ć. , W. K. i A. M. oskarżonych z art. 286 §1 k.k. na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego M. Ć. , oskarżoną W. K. , obrońcę oskarżonej A. M. i pełnomocnika oskarżyciela posi

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Walerczak" xPublisher="75020311722" xEditorFullName="Agnieszka Walerczak" xEditor="75020311722" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="10" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000860" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 860/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 24 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>SSO Karol Troć</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Marcina Ignasiaka</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>M. Ć.</xAnon>, <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>A. M.</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonych z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego <xAnon>M. Ć.</xAnon>, oskarżoną <xAnon>W. K.</xAnon>, obrońcę oskarżonej <xAnon>A. M.</xAnon> i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon></xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie</xText> <xText>z dnia 12 września 2023 r. sygn. akt II K 794/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżonych od zarzuconego im czynu;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>stwierdza, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 860/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ inny - pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="66"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="101"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="142"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="64"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>----------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">--------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">----------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-----------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>-------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">-----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">----------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">---------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zarzuty z apelacji oskarżonych <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>M. Ć.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>Skarżący ci złożyli środki odwoławcze o jednakowej treści i oparli zawarte w nich zarzuty na braku ich zgody co do treści rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, która wynika z tego, iż według ich twierdzenia czyn za który zostali skazani nie jest przestępstwem.</xText> <xText>Zarzuty zostały sformułowane przez skarżących jedynie ogólnikowo, przy czym Sąd Odwoławczy miał na względzie to, iż nie są oni podmiotami fachowymi.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Apelacje oskarżonych <xAnon>W. K.</xAnon> i <xAnon>M. Ć.</xAnon> są o tożsamej treści, jak również meritum niniejszych środków odwoławczych zostało zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej <xAnon>A. M.</xAnon> w rubryce 3.2. i wyczerpująco tam zostanie przeanalizowane, dlatego też celowym było łączne ich rozważenie by nie powielać elementów uzasadnienia i tym samym nie ograniczać jego czytelności. Ponadto, zgodnie z treścią zarzuconego oskarżonym czynu – działali wspólnie i w porozumieniu, a wszystkie istotne okoliczności sprawy są dla nich jednakowe.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wniosek o uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wniosek został uwzględniony – ale nie tyle z uwagi na zasadność podniesionych zarzutów, co z uwagi na brak procesowych podstaw do wydania odmiennego rozstrzygnięcia, co zostanie szczegółowo omówione w rubryce 3.2 i 3.3.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonej <xAnon>A. M.</xAnon>:</xBx></xText> <xText>I. Naruszenie prawa materialnego, a to <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> poprzez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie, iż samo poświadczenie nieprawdy w dokumencie mającym znaczenie prawne realizuje znamię „podstępnego wprowadzenia w błąd&quot;, podczas gdy działanie to musi mieć charakter wyjątkowo przebiegłych i przemyślanych zabiegów.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Po zapoznaniu się z aktami sprawy w świetle złożonych apelacji, Sąd Okręgowy uznał podniesiony zarzut za zasadny.</xText> <xText>W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu, gdy nie są kwestionowane poczynione w sprawie ustalenia faktyczne <xIx>(Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2022 r., V KK 61/22)</xIx>. W niniejszym przypadku wymóg ten został zachowany, albowiem skarżąca nie neguje poczynionych ustaleń stanu faktycznego, z czym też zgodził się Sąd Okręgowy, przy czym doszło do wadliwej subsumpcji normy prawnej określonej w <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> Zagadnienia związane ze stanem faktycznym sprawy zostały również poruszone w rubryce 3.3., gdzie Sąd II instancji odniósł się do zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, a które dotyczyły przede wszystkim tego aspektu.</xText> <xText>Przypisany oskarżonym czyn został spenalizowany w <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink>, zgodnie z treścią którego podlega karze, kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. Jak niewątpliwie można zauważyć, aby móc uznać taką kwalifikację prawną zachowania oskarżonych za prawidłową, pomiędzy podstępnym ich działaniem a wydaniem dokumentu poświadczającego nieprawdę, musi zachodzić związek przyczynowo – skutkowy. Ponadto, co wielokrotnie podkreślane jest w orzecznictwie - podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> oznacza szczególną, a nie zwykłą formę wprowadzenia w błąd i nie wystarcza więc dla wypełnienia znamion tego czynu samo złożenia oświadczenia nieprawdziwej treści, ale konieczne jest podjęcie pewnych działań, przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie prawdy <xIx>(por. np. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2022 r., II AKa 85/22)</xIx>. Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach, który wprost wskazał, iż nie stanowi realizacji znamion występku z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> złożenie przed notariuszem oświadczeń woli odbiegających od rzeczywistej treści umowy czy też własnych oświadczeń odbiegających od rzeczywistego stanu rzeczy <xIx>(wyrok z dnia 3 marca 2022 r., II AKa 37/21)</xIx>.</xText> <xText>Przekładając powyższe rozważania na kanwę niniejszego postępowania, jednoznacznie należy stwierdzić, iż nie doszło do realizacji przez oskarżonych znamion przypisanego im czynu. Nie można zaaprobować stanowiska pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, który w swoim środku odwoławczym, jak również w odpowiedzi na apelacje, w takich czynnościach jak założenie księgi wieczystej czy skompletowanie potrzebnej do sprzedaży nieruchomości dokumentacji dopatrzył się działań podstępnych - przebiegłych, pozorujących. Niewątpliwie inaczej rzecz by się miała, gdyby np. posłużono się w tym celu nieautentyczną dokumentacją. Nietrafnym wnioskowaniem pełnomocnika jest także wywodzenie działań podstępnych z faktu zmiany notariusza po wcześniejszej bezskutecznej próbie sprzedaży nieruchomości <xAnon>J. P.</xAnon>, która to miała mieć miejsce w kancelarii notarialnej <xAnon>J. I.</xAnon>. <xAnon>J. P.</xAnon> w swojej depozycji w tym zakresie wskazał m.in. na to, że po wizycie w kancelarii notarialnej <xAnon>J. I.</xAnon>, z powodu spornej sytuacji prawnej związanej z nieruchomością, po dodatkowej konsultacji z adw. <xAnon>K.</xAnon> zrezygnował z zawarcia umowy. Natomiast notariusz <xAnon>J. I.</xAnon> zeznał, że nie pamięta w ogóle okoliczności wizyty w jego kancelarii, nie kojarzy osób, które miałyby się u niego stawić, przy czym jednocześnie też takiej sytuacji nie wykluczył. Ponadto, użycie przez pełnomocnika stwierdzenia, że notariusz w trakcie przesłuchania na rozprawie „zasłaniał się niepamięcią”, sugeruje świadome działanie zeznającego na korzyść oskarżonych, jego wiedzę o przedsiębranych przez nich zarzuconych przestępczych czynnościach, a nawet chęć pomocy w ich ukryciu, co jest znaczną nadinterpretacją, nie mającą żadnych podstaw w materiale dowodowym. Powyższe okoliczności, choć dotyczą ściślej apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, należało rozważyć w tym miejscu w kontekście zagadnienia działań podstępnych w odniesieniu do czynu z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Następnie, pozostając przy analizie znamion przestępstwa wyłudzenia podstępem poświadczenia nieprawdy zauważyć należy, że zgodnie z poglądem aprobowanym przez orzecznictwo i doktrynę, umowa notarialna nie stanowi poświadczenia prawdziwości składanych przez strony oświadczeń, ale wyłącznie poświadczenie faktu, że strony umowy dane oświadczenia przed notariuszem złożyły. Ponadto przyjmuje się, że na podstawie tego można wręcz sformułować bardziej ogólną tezę, że nie stanowi realizacji znamion czynu zabronionego z art. 272 złożenie przez sprawcę własnych, niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy oświadczeń przed określoną instytucją lub funkcjonariuszem publicznym uprawnionym do przyjmowania takich oświadczeń, po to by uzyskać dokument potwierdzający fakt ich złożenia. Nie dochodzi bowiem wówczas do poświadczenia przez tę osobę nieprawdy, gdyż oświadczenie o określonej treści w rzeczywistości zostaje przez określoną osobę złożone <xIx>(W. Wróbel, T. Sroka [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 272)</xIx>.</xText> <xText>Zważając na powyższe jednoznacznie należało przyjąć, że w niniejszym stanie faktycznym znamiona czynu zabronionego wskazane w <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> nie zostały zrealizowane, toteż nie można było przypisać oskarżonym winy za popełnienie tak kwalifikowanego czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wniosek o uniewinnienie oskarżonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☐ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zarzut skarżącej okazał się zasadny, ale jak w pkt 3.1. nie tylko ze względu na zasadność apelacji obrońcy – o czym poniżej</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> <xText>3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xBx>Zarzuty z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon>:</xBx></xText> <xText>I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez:</xText> <xText>- błędne uznanie, iż <xAnon>S. W. (1)</xAnon> nie ponosi szkody wskutek popełnionego przez oskarżonych przestępstwa, podczas gdy przez bezprawne działanie oskarżony został on całkowicie pozbawiony majątku, którego jest właścicielem, a którego wartość jest szacowana na 400.000 złotych;</xText> <xText>- błędne uznanie, iż brak jest znamion przestępstwa określonego w <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink>, podczas gdy przywłaszczone zostało prawo własności <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, oskarżeni działali w ściśle określonym celu przywłaszczenia cudzego prawa i pozbawienia <xAnon>S. W. (1)</xAnon> prawa własności i uniemożliwili tym samym osobie uprawnionej skorzystanie z tego prawa.</xText> <xText>II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, iż <xAnon>M. L.</xAnon> i <xAnon>B. L.</xAnon> nie ponieśli szkody, że działanie oskarżonych nie wyczerpało znamion czynu zabronionego stypizowanego w <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> bowiem kupili działkę za cenę odpowiadającą jej wartości rynkowej, podczas gdy kupili nieruchomość z wadą prawną co już stanowi o istnieniu szkody i istnieniu wszystkich przesłanek przestępstwa oszustwa.</xText> <xText>III. Rażąca niewspółmierność kary, poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec wszystkich oskarżonych za czyn z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink>, podczas gdy adekwatna byłaby kara surowsza, ze względu na to, iż czyn oskarżonych był dokonany z zamiarem bezpośrednim, wartość poniesionej szkody jak i społeczna szkodliwość czynu jest znaczna, a w efekcie celowe działanie oskarżonych doprowadziło do faktycznej utraty przez <xAnon>S. W. (1)</xAnon> prawa własności a <xAnon>M. L.</xAnon> i <xAnon>B. L.</xAnon> do kupna nieruchomości z istotną wadą prawną.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Sąd Okręgowy dokonał rozważań związanych z dwoma pierwszymi zarzutami skarżącego, których istota odwołuje się do błędu w ustaleniach faktycznych, wskutek czego Sąd Rejonowy zdaniem skarżącego, nie dopatrzył się popełnienia przez oskarżonych czynów zabronionych z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> ani 284 <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 k.k.</xLexLink> Taki ograniczony zakres rozpoznania apelacji i tym samym uzasadnienia, tylko do poszczególnych uchybień podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania, przewiduje <xLexLink xArt="art. 436" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 436 k.p.k.</xLexLink> W niniejszym postępowaniu bezprzedmiotowymi byłyby rozważania w zakresie orzeczonej kary, w sytuacji gdy wydano wyrok uniewinniający.</xText> <xText>W pierwszej kolejności zasadnym jest odniesienie się do kwestii prawnej dopuszczalności tak występowania przez <xAnon>S. W.</xAnon> w charakterze pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, jak i dopuszczalności wniesienia przez niego apelacji. Jest to kwestia istotna zwłaszcza dlatego, że nie wpłynęła żadna inna apelacja na niekorzyść oskarżonych i w przypadku stwierdzenia jej niedopuszczalności, na tym należałoby zakończyć jakiekolwiek dalsze rozważania prawne w sprawie.</xText> <xText>Oskarżyciel publiczny sformułował zarzut aktu oskarżenia w sposób nietypowy. Do znamion występku oszustwa należy bowiem doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym - za pomocą oszukańczych działań lub zaniechań. Oskarżeni zawierając umowę sprzedaży, będącą istotą zarzutu aktu oskarżenia, przenosili własność nieruchomości, doprowadzając nabywców do rozporządzenia ich mieniem w zakresie świadczenia wzajemnego – zapłaty ceny. Żaden aspekt tej umowy nie prowadził do tego, że <xAnon>S. W. (1)</xAnon> rozporządzał jakimkolwiek mieniem. Inne osoby zawierały umowę, dotykającą jego majątku, ale znamię „doprowadzenia innej osoby do rozporządzenia mieniem” nie było spełniane, jako że notariusz, działający wyłącznie jako kwalifikowany świadek zawieranej przez strony umowy, autor jej szczególnej formy, nie przenosi na nikogo prawa własności, bo nie jest mu ono przynależne. Tymczasem oskarżyciel publiczny, zawierając w opisie czynu wszystkie typowe znamiona występku oszustwa, wskazał akcesoryjnie, ale w całkowitym oderwaniu od tychże znamion, że oskarżeni doprowadzając p. <xAnon>L.</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, działali również (w nieopisany sposób) na szkodę <xAnon>S. W.</xAnon>. Wskutek tego zabiegu redakcyjnego <xAnon>S. W.</xAnon> został (skądinąd słusznie) wskazany jako osoba, której dobro prawnie chronione (co najmniej posiadanie) zostało co najmniej zagrożone. Otwierało to drogę tak do formalnego uznania go za osobę pokrzywdzoną, jak i do ewentualnych późniejszych zmian w zakresie opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej w kierunku, uznającym go ostatecznie za osobę nie tylko procesowo, ale i materialnie pokrzywdzoną. Czynności Sądu Rejonowego poszły jednak w kierunku czynu przeciwko wiarygodności dokumentów, przy którym w ogóle brak jest co do zasady osób pokrzywdzonych. Taka zmiana nie pozbawiła jednak <xAnon>S. W.</xAnon> procesowej roli pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, bowiem do uprawomocnienia się wyroku ma on prawo wykazywać, że rozstrzygnięcie Sądu, pozbawiające go tego przymiotu, nie jest prawidłowe. Dlatego co do zasady jego uprawnienie do wniesienia apelacji na niekorzyść oskarżonych nie mogło zostać skutecznie zakwestionowane.</xText> <xText>Sąd II instancji zgodził się z Sądem <xIx>meriti</xIx> co do rozstrzygnięcia w części, w jakiej nie przypisał oskarżonym sprawstwa z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink>. Aby móc przypisać oskarżonym winę, ich czyn musi zrealizować wszystkie znamiona właściwe dla danej kwalifikacji prawnej. Nie wchodząc bliżej w zbędne rozważania, czy jedno zachowanie oskarżonych mogło stanowić dwa odrębne przestępstwa na szkodę różnych pokrzywdzonych – z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> i z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> – ale też w kompleksowe zagadnienia ściśle związane z problematyką prawa cywilnego - skuteczności przedmiotowej umowy sprzedaży spornej nieruchomości i konfliktu co do prawa jej własności w ogóle, kluczowymi dla niniejszej sprawy w kontekście podniesionych zarzutów był fakt, czy oskarżeni w chwili zawierania umowy sprzedaży nieruchomości, tj. 29 października 2020 r., byli uprawnieni do dysponowania tymże prawem majątkowym, czy też nie. Jak wynika z akt sprawy, oskarżeni byli świadomi roszczeń, które posiadał w stosunku do przedmiotowej działki <xAnon>S. W. (1)</xAnon>, albowiem taką wiedzę pozyskali m.in. od jego pełnomocnika, który poinformował oskarżonych o tym fakcie pismem z dnia 16 kwietnia 2020 r., z odpisów postanowień w przedmiocie odrzucenia poprzednich wniosków <xAnon>S. W. (1)</xAnon> o zasiedzenie własności nieruchomości, przesłanych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie, czy chociażby bezpośrednio od państwa <xAnon>W.</xAnon>. Taki stan rzeczy nie zmienia faktu, że w chwili spisania aktu notarialnego w żaden sposób nie byli pozbawieni prawa dysponowania swoim prawem majątkowym. Pomimo kolejnego, tym razem skutecznie złożonego wniosku o zasiedzenie w dniu 18 września 2020 r., Sąd nie wydał postanowienia zabezpieczającego w tym zakresie. Ponadto, samo posiadanie roszczenia przez oskarżyciela posiłkowego nie przesądzało jeszcze o uznaniu go za zasadne i tym samym o wydaniu korzystnego dla niego orzeczenia. Powyższe bezsprzeczne fakty nie pozwalają na uznanie, iż zachowanie oskarżonych zrealizowało znamiona przestępstw z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> Podkreślić należy, że istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy (prawa majątkowego) jak swojej własnej, czego przejawem jest takie zachowanie, które jednoznacznie wskazuje na traktowanie tej cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Chodzi tu o jakikolwiek uzewnętrzniony przejaw traktowania danej rzeczy jak swojej własnej - przy świadomości braku tytułu prawnego ku temu <xIx>(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2022 r. II AKa 246/20).</xIx> Zważając na te przesłanki nie można przyjąć, że oskarżeni dysponowali cudzym prawem majątkowym, że nie mieli tytułu prawnego, skoro orzeczenie w tej kwestii nie zostało jeszcze wtedy wydane, a roszczenia oskarżyciela posiłkowego mogli oceniać jako niezasadne. Nie mając wówczas świadomości zasadności roszczeń <xAnon>S. W.</xAnon> (a wobec procesowego odrzucania jego wcześniejszych wniosków mieli prawo mieć uzasadnione wątpliwości co do ich zasadności), nie mogli mieć wymaganej przez <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 kk</xLexLink> świadomości (umyślności) bezprawności swego działania.</xText> <xText>W zakresie możliwości przypisania oskarżonym sprawstwa występku z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 kk</xLexLink> stwierdzić należy, że nie było to możliwe wyłącznie ze względów procesowych. Oskarżeni niewątpliwie nie tylko zataili, ale wręcz bezpośrednio oszukali p. <xAnon>L.</xAnon> twierdząc, że nikt nie rości sobie żadnych pretensji względem przedmiotu umowy sprzedaży – bo doskonale wiedzieli, że takie roszczenia cywilnoprawne są zgłaszane. Niezależnie nawet od tego, jak (i czy zasadnie) roszczenia te oceniali, niezależnie od tego, czy roszczenia te miały wówczas wpływ na ich prawo własności – oszukali nabywców, że nieruchomość jest wolna od jakichkolwiek, w tym potencjalnych, obciążeń. Takie zachowanie uderzało jednak bezpośrednio wyłącznie w nabywców, bowiem to oni, wprowadzeni w błąd co do ewentualnych obciążeń i wad prawnych nieruchomości, zdecydowali się zawrzeć umowę jej nabycia i zapłacić za nią cenę jak za nieruchomość wolną od wszelkich wad. Tylko pośrednio (w dalszym następstwie) działanie oskarżonych godziło w prawnie chronione dobra <xAnon>S. W. (1)</xAnon> (bo dopiero prawna skuteczność tej umowy mogła sprawić, że mimo ewentualnego zasiedzenia prawa własności, mógł on przedmiot tego prawa stracić), dlatego też w tym zakresie <xBx>materialnie</xBx> za pokrzywdzonego uznany on być nie mógł (<xLexLink xArt="art. 49;art. 49 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 49 § 1 kpk</xLexLink>). Tylko pokrzywdzeni w znaczeniu materialnym (i oskarżyciel publiczny) mają uprawnienie do tego, by skutecznie zaskarżyć niekorzystny dla nich wyrok (patrz <xLexLink xArt="art. 425;art. 425 § 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 425 § 3 kpk</xLexLink>). Tylko p. <xAnon>L.</xAnon> (oraz oskarżyciel publiczny) mieli więc prawo domagać się zmiany wyroku - na swoją korzyść, a na niekorzyść oskarżonych – ale nie na korzyść innych osób, bo to wynika z ograniczenia uprawnienia do działania w zakresie naruszenia własnych praw czy szkodzenia własnym interesom. Tym samym <xAnon>S. W. (1)</xAnon> procesowo nie mógł domagać się uznania, że oskarżeni działali na szkodę p. <xAnon>L.</xAnon>, bowiem takie rozstrzygnięcie nie mieściłoby się w kategoriach uznania go za pokrzywdzonego w sprawie. W konsekwencji powyższego, apelacja pełnomocnika <xAnon>S. W.</xAnon> w tym zakresie nie mogła prowadzić do zmiany wyroku na niekorzyść oskarżonych ze wskazaniem p. <xAnon>L.</xAnon> jako pokrzywdzonych, bo pochodziła od osoby materialnie nieuprawnionej, jednakże z uwagi na niepodzielność środka odwoławczego nie została w tej części pozostawiona bez rozpoznania, a jedynie nie mogła zostać uwzględniona.</xText> <xText>Reasumując powyższe rozważania, należało uznać zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W.</xAnon> za bezzasadne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przestępstw:</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 272" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 272 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 1 k.k.</xLexLink> i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności,</xText> <xText>- z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 § 1 k.k.</xLexLink> i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Bezpodstawność podniesionych zarzutów i uwarunkowania proceduralne skutkowały nieuwzględnieniem wniosku o zmianę wyroku, co uzasadniono powyżej.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="769"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21 w ten sposób, że uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wskazano w rubrykach 3.1.-3.3.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="88"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="417"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="172"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>--------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>-----------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>II</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> koszty procesu ponosi Skarb Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Obrońca <xAnon>A. M.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżony <xAnon>M. Ć.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Oskarżona <xAnon>W. K.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="341"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>4</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego <xAnon>S. W. (1)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☐ na korzyść</xText> <xText>☒ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Troć

Agnieszka Walerczak

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Agnieszka Walerczak

Sygn. akt II Ka 860/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 stycznia 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Karol Troć Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak przy udziale Prokuratora Marcina Ignasiaka po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2024 r. sprawyM. Ć.,W. K.iA. M. oskarżonych zart. 286 §1 k.k. na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonegoM. Ć., oskarżonąW. K., obrońcę oskarżonejA. M.i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. sygn. akt II K 794/21 I zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżonych od zarzuconego im czynu; II stwierdza, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 860/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 4 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☒ inny - pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ------------ --------------- ---------------------------------------------------------------------- ------------------------ -------- 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---------- ----------------- --------------------------------------------------------------------- ------------------------ --------- 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------- 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ----------------------- ---------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------------- 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. Zarzuty z apelacji oskarżonychW. K.iM. Ć.: Skarżący ci złożyli środki odwoławcze o jednakowej treści i oparli zawarte w nich zarzuty na braku ich zgody co do treści rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, która wynika z tego, iż według ich twierdzenia czyn za który zostali skazani nie jest przestępstwem. Zarzuty zostały sformułowane przez skarżących jedynie ogólnikowo, przy czym Sąd Odwoławczy miał na względzie to, iż nie są oni podmiotami fachowymi. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacje oskarżonychW. K.iM. Ć.są o tożsamej treści, jak również meritum niniejszych środków odwoławczych zostało zawarte w apelacji obrońcy oskarżonejA. M.w rubryce 3.2. i wyczerpująco tam zostanie przeanalizowane, dlatego też celowym było łączne ich rozważenie by nie powielać elementów uzasadnienia i tym samym nie ograniczać jego czytelności. Ponadto, zgodnie z treścią zarzuconego oskarżonym czynu – działali wspólnie i w porozumieniu, a wszystkie istotne okoliczności sprawy są dla nich jednakowe. Wniosek Wniosek o uniewinnienie ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek został uwzględniony – ale nie tyle z uwagi na zasadność podniesionych zarzutów, co z uwagi na brak procesowych podstaw do wydania odmiennego rozstrzygnięcia, co zostanie szczegółowo omówione w rubryce 3.2 i 3.3. Lp. Zarzut 2. Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonejA. M.: I. Naruszenie prawa materialnego, a toart. 272 k.k.poprzez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie, iż samo poświadczenie nieprawdy w dokumencie mającym znaczenie prawne realizuje znamię „podstępnego wprowadzenia w błąd", podczas gdy działanie to musi mieć charakter wyjątkowo przebiegłych i przemyślanych zabiegów. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Po zapoznaniu się z aktami sprawy w świetle złożonych apelacji, Sąd Okręgowy uznał podniesiony zarzut za zasadny. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu, gdy nie są kwestionowane poczynione w sprawie ustalenia faktyczne(Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2022 r., V KK 61/22). W niniejszym przypadku wymóg ten został zachowany, albowiem skarżąca nie neguje poczynionych ustaleń stanu faktycznego, z czym też zgodził się Sąd Okręgowy, przy czym doszło do wadliwej subsumpcji normy prawnej określonej wart. 272 k.k.Zagadnienia związane ze stanem faktycznym sprawy zostały również poruszone w rubryce 3.3., gdzie Sąd II instancji odniósł się do zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1), a które dotyczyły przede wszystkim tego aspektu. Przypisany oskarżonym czyn został spenalizowany wart. 272 k.k., zgodnie z treścią którego podlega karze, kto wyłudza poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej do wystawienia dokumentu. Jak niewątpliwie można zauważyć, aby móc uznać taką kwalifikację prawną zachowania oskarżonych za prawidłową, pomiędzy podstępnym ich działaniem a wydaniem dokumentu poświadczającego nieprawdę, musi zachodzić związek przyczynowo – skutkowy. Ponadto, co wielokrotnie podkreślane jest w orzecznictwie - podstępne wprowadzenie w błąd w rozumieniuart. 272 k.k.oznacza szczególną, a nie zwykłą formę wprowadzenia w błąd i nie wystarcza więc dla wypełnienia znamion tego czynu samo złożenia oświadczenia nieprawdziwej treści, ale konieczne jest podjęcie pewnych działań, przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie prawdy(por. np. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 września 2022 r., II AKa 85/22). Podobnie wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach, który wprost wskazał, iż nie stanowi realizacji znamion występku zart. 272 k.k.złożenie przed notariuszem oświadczeń woli odbiegających od rzeczywistej treści umowy czy też własnych oświadczeń odbiegających od rzeczywistego stanu rzeczy(wyrok z dnia 3 marca 2022 r., II AKa 37/21). Przekładając powyższe rozważania na kanwę niniejszego postępowania, jednoznacznie należy stwierdzić, iż nie doszło do realizacji przez oskarżonych znamion przypisanego im czynu. Nie można zaaprobować stanowiska pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1), który w swoim środku odwoławczym, jak również w odpowiedzi na apelacje, w takich czynnościach jak założenie księgi wieczystej czy skompletowanie potrzebnej do sprzedaży nieruchomości dokumentacji dopatrzył się działań podstępnych - przebiegłych, pozorujących. Niewątpliwie inaczej rzecz by się miała, gdyby np. posłużono się w tym celu nieautentyczną dokumentacją. Nietrafnym wnioskowaniem pełnomocnika jest także wywodzenie działań podstępnych z faktu zmiany notariusza po wcześniejszej bezskutecznej próbie sprzedaży nieruchomościJ. P., która to miała mieć miejsce w kancelarii notarialnejJ. I..J. P.w swojej depozycji w tym zakresie wskazał m.in. na to, że po wizycie w kancelarii notarialnejJ. I., z powodu spornej sytuacji prawnej związanej z nieruchomością, po dodatkowej konsultacji z adw.K.zrezygnował z zawarcia umowy. Natomiast notariuszJ. I.zeznał, że nie pamięta w ogóle okoliczności wizyty w jego kancelarii, nie kojarzy osób, które miałyby się u niego stawić, przy czym jednocześnie też takiej sytuacji nie wykluczył. Ponadto, użycie przez pełnomocnika stwierdzenia, że notariusz w trakcie przesłuchania na rozprawie „zasłaniał się niepamięcią”, sugeruje świadome działanie zeznającego na korzyść oskarżonych, jego wiedzę o przedsiębranych przez nich zarzuconych przestępczych czynnościach, a nawet chęć pomocy w ich ukryciu, co jest znaczną nadinterpretacją, nie mającą żadnych podstaw w materiale dowodowym. Powyższe okoliczności, choć dotyczą ściślej apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1), należało rozważyć w tym miejscu w kontekście zagadnienia działań podstępnych w odniesieniu do czynu zart. 272 k.k. Następnie, pozostając przy analizie znamion przestępstwa wyłudzenia podstępem poświadczenia nieprawdy zauważyć należy, że zgodnie z poglądem aprobowanym przez orzecznictwo i doktrynę, umowa notarialna nie stanowi poświadczenia prawdziwości składanych przez strony oświadczeń, ale wyłącznie poświadczenie faktu, że strony umowy dane oświadczenia przed notariuszem złożyły. Ponadto przyjmuje się, że na podstawie tego można wręcz sformułować bardziej ogólną tezę, że nie stanowi realizacji znamion czynu zabronionego z art. 272 złożenie przez sprawcę własnych, niezgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy oświadczeń przed określoną instytucją lub funkcjonariuszem publicznym uprawnionym do przyjmowania takich oświadczeń, po to by uzyskać dokument potwierdzający fakt ich złożenia. Nie dochodzi bowiem wówczas do poświadczenia przez tę osobę nieprawdy, gdyż oświadczenie o określonej treści w rzeczywistości zostaje przez określoną osobę złożone(W. Wróbel, T. Sroka [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. A. Zoll, Warszawa 2017, art. 272). Zważając na powyższe jednoznacznie należało przyjąć, że w niniejszym stanie faktycznym znamiona czynu zabronionego wskazane wart. 272 k.k.nie zostały zrealizowane, toteż nie można było przypisać oskarżonym winy za popełnienie tak kwalifikowanego czynu. Wniosek Wniosek o uniewinnienie oskarżonej ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Zarzut skarżącej okazał się zasadny, ale jak w pkt 3.1. nie tylko ze względu na zasadność apelacji obrońcy – o czym poniżej Lp. Zarzut 3. Zarzuty z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1): I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez: - błędne uznanie, iżS. W. (1)nie ponosi szkody wskutek popełnionego przez oskarżonych przestępstwa, podczas gdy przez bezprawne działanie oskarżony został on całkowicie pozbawiony majątku, którego jest właścicielem, a którego wartość jest szacowana na 400.000 złotych; - błędne uznanie, iż brak jest znamion przestępstwa określonego wart. 284 § 1 k.k., podczas gdy przywłaszczone zostało prawo własnościS. W. (1), oskarżeni działali w ściśle określonym celu przywłaszczenia cudzego prawa i pozbawieniaS. W. (1)prawa własności i uniemożliwili tym samym osobie uprawnionej skorzystanie z tego prawa. II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, iżM. L.iB. L.nie ponieśli szkody, że działanie oskarżonych nie wyczerpało znamion czynu zabronionego stypizowanego wart. 286 § 1 k.k.bowiem kupili działkę za cenę odpowiadającą jej wartości rynkowej, podczas gdy kupili nieruchomość z wadą prawną co już stanowi o istnieniu szkody i istnieniu wszystkich przesłanek przestępstwa oszustwa. III. Rażąca niewspółmierność kary, poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec wszystkich oskarżonych za czyn zart. 272 k.k., podczas gdy adekwatna byłaby kara surowsza, ze względu na to, iż czyn oskarżonych był dokonany z zamiarem bezpośrednim, wartość poniesionej szkody jak i społeczna szkodliwość czynu jest znaczna, a w efekcie celowe działanie oskarżonych doprowadziło do faktycznej utraty przezS. W. (1)prawa własności aM. L.iB. L.do kupna nieruchomości z istotną wadą prawną. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd Okręgowy dokonał rozważań związanych z dwoma pierwszymi zarzutami skarżącego, których istota odwołuje się do błędu w ustaleniach faktycznych, wskutek czego Sąd Rejonowy zdaniem skarżącego, nie dopatrzył się popełnienia przez oskarżonych czynów zabronionych zart. 286 § 1 k.k.ani 284§ 1 k.k.Taki ograniczony zakres rozpoznania apelacji i tym samym uzasadnienia, tylko do poszczególnych uchybień podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania, przewidujeart. 436 k.p.k.W niniejszym postępowaniu bezprzedmiotowymi byłyby rozważania w zakresie orzeczonej kary, w sytuacji gdy wydano wyrok uniewinniający. W pierwszej kolejności zasadnym jest odniesienie się do kwestii prawnej dopuszczalności tak występowania przezS. W.w charakterze pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, jak i dopuszczalności wniesienia przez niego apelacji. Jest to kwestia istotna zwłaszcza dlatego, że nie wpłynęła żadna inna apelacja na niekorzyść oskarżonych i w przypadku stwierdzenia jej niedopuszczalności, na tym należałoby zakończyć jakiekolwiek dalsze rozważania prawne w sprawie. Oskarżyciel publiczny sformułował zarzut aktu oskarżenia w sposób nietypowy. Do znamion występku oszustwa należy bowiem doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym - za pomocą oszukańczych działań lub zaniechań. Oskarżeni zawierając umowę sprzedaży, będącą istotą zarzutu aktu oskarżenia, przenosili własność nieruchomości, doprowadzając nabywców do rozporządzenia ich mieniem w zakresie świadczenia wzajemnego – zapłaty ceny. Żaden aspekt tej umowy nie prowadził do tego, żeS. W. (1)rozporządzał jakimkolwiek mieniem. Inne osoby zawierały umowę, dotykającą jego majątku, ale znamię „doprowadzenia innej osoby do rozporządzenia mieniem” nie było spełniane, jako że notariusz, działający wyłącznie jako kwalifikowany świadek zawieranej przez strony umowy, autor jej szczególnej formy, nie przenosi na nikogo prawa własności, bo nie jest mu ono przynależne. Tymczasem oskarżyciel publiczny, zawierając w opisie czynu wszystkie typowe znamiona występku oszustwa, wskazał akcesoryjnie, ale w całkowitym oderwaniu od tychże znamion, że oskarżeni doprowadzając p.L.do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, działali również (w nieopisany sposób) na szkodęS. W.. Wskutek tego zabiegu redakcyjnegoS. W.został (skądinąd słusznie) wskazany jako osoba, której dobro prawnie chronione (co najmniej posiadanie) zostało co najmniej zagrożone. Otwierało to drogę tak do formalnego uznania go za osobę pokrzywdzoną, jak i do ewentualnych późniejszych zmian w zakresie opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej w kierunku, uznającym go ostatecznie za osobę nie tylko procesowo, ale i materialnie pokrzywdzoną. Czynności Sądu Rejonowego poszły jednak w kierunku czynu przeciwko wiarygodności dokumentów, przy którym w ogóle brak jest co do zasady osób pokrzywdzonych. Taka zmiana nie pozbawiła jednakS. W.procesowej roli pokrzywdzonego/oskarżyciela posiłkowego, bowiem do uprawomocnienia się wyroku ma on prawo wykazywać, że rozstrzygnięcie Sądu, pozbawiające go tego przymiotu, nie jest prawidłowe. Dlatego co do zasady jego uprawnienie do wniesienia apelacji na niekorzyść oskarżonych nie mogło zostać skutecznie zakwestionowane. Sąd II instancji zgodził się z Sądemmeritico do rozstrzygnięcia w części, w jakiej nie przypisał oskarżonym sprawstwa zart. 284 § 1 kk. Aby móc przypisać oskarżonym winę, ich czyn musi zrealizować wszystkie znamiona właściwe dla danej kwalifikacji prawnej. Nie wchodząc bliżej w zbędne rozważania, czy jedno zachowanie oskarżonych mogło stanowić dwa odrębne przestępstwa na szkodę różnych pokrzywdzonych – zart. 284 § 1 kki zart. 286 § 1 kk– ale też w kompleksowe zagadnienia ściśle związane z problematyką prawa cywilnego - skuteczności przedmiotowej umowy sprzedaży spornej nieruchomości i konfliktu co do prawa jej własności w ogóle, kluczowymi dla niniejszej sprawy w kontekście podniesionych zarzutów był fakt, czy oskarżeni w chwili zawierania umowy sprzedaży nieruchomości, tj. 29 października 2020 r., byli uprawnieni do dysponowania tymże prawem majątkowym, czy też nie. Jak wynika z akt sprawy, oskarżeni byli świadomi roszczeń, które posiadał w stosunku do przedmiotowej działkiS. W. (1), albowiem taką wiedzę pozyskali m.in. od jego pełnomocnika, który poinformował oskarżonych o tym fakcie pismem z dnia 16 kwietnia 2020 r., z odpisów postanowień w przedmiocie odrzucenia poprzednich wnioskówS. W. (1)o zasiedzenie własności nieruchomości, przesłanych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie, czy chociażby bezpośrednio od państwaW.. Taki stan rzeczy nie zmienia faktu, że w chwili spisania aktu notarialnego w żaden sposób nie byli pozbawieni prawa dysponowania swoim prawem majątkowym. Pomimo kolejnego, tym razem skutecznie złożonego wniosku o zasiedzenie w dniu 18 września 2020 r., Sąd nie wydał postanowienia zabezpieczającego w tym zakresie. Ponadto, samo posiadanie roszczenia przez oskarżyciela posiłkowego nie przesądzało jeszcze o uznaniu go za zasadne i tym samym o wydaniu korzystnego dla niego orzeczenia. Powyższe bezsprzeczne fakty nie pozwalają na uznanie, iż zachowanie oskarżonych zrealizowało znamiona przestępstw zart. 284 § 1 k.k.Podkreślić należy, że istota przestępstwa przywłaszczenia polega na bezprawnym potraktowaniu uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy (prawa majątkowego) jak swojej własnej, czego przejawem jest takie zachowanie, które jednoznacznie wskazuje na traktowanie tej cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego. Chodzi tu o jakikolwiek uzewnętrzniony przejaw traktowania danej rzeczy jak swojej własnej - przy świadomości braku tytułu prawnego ku temu(Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 1 lutego 2022 r. II AKa 246/20).Zważając na te przesłanki nie można przyjąć, że oskarżeni dysponowali cudzym prawem majątkowym, że nie mieli tytułu prawnego, skoro orzeczenie w tej kwestii nie zostało jeszcze wtedy wydane, a roszczenia oskarżyciela posiłkowego mogli oceniać jako niezasadne. Nie mając wówczas świadomości zasadności roszczeńS. W.(a wobec procesowego odrzucania jego wcześniejszych wniosków mieli prawo mieć uzasadnione wątpliwości co do ich zasadności), nie mogli mieć wymaganej przezart. 284 § 1 kkświadomości (umyślności) bezprawności swego działania. W zakresie możliwości przypisania oskarżonym sprawstwa występku zart. 286 § 1 kkstwierdzić należy, że nie było to możliwe wyłącznie ze względów procesowych. Oskarżeni niewątpliwie nie tylko zataili, ale wręcz bezpośrednio oszukali p.L.twierdząc, że nikt nie rości sobie żadnych pretensji względem przedmiotu umowy sprzedaży – bo doskonale wiedzieli, że takie roszczenia cywilnoprawne są zgłaszane. Niezależnie nawet od tego, jak (i czy zasadnie) roszczenia te oceniali, niezależnie od tego, czy roszczenia te miały wówczas wpływ na ich prawo własności – oszukali nabywców, że nieruchomość jest wolna od jakichkolwiek, w tym potencjalnych, obciążeń. Takie zachowanie uderzało jednak bezpośrednio wyłącznie w nabywców, bowiem to oni, wprowadzeni w błąd co do ewentualnych obciążeń i wad prawnych nieruchomości, zdecydowali się zawrzeć umowę jej nabycia i zapłacić za nią cenę jak za nieruchomość wolną od wszelkich wad. Tylko pośrednio (w dalszym następstwie) działanie oskarżonych godziło w prawnie chronione dobraS. W. (1)(bo dopiero prawna skuteczność tej umowy mogła sprawić, że mimo ewentualnego zasiedzenia prawa własności, mógł on przedmiot tego prawa stracić), dlatego też w tym zakresiematerialnieza pokrzywdzonego uznany on być nie mógł (art. 49 § 1 kpk). Tylko pokrzywdzeni w znaczeniu materialnym (i oskarżyciel publiczny) mają uprawnienie do tego, by skutecznie zaskarżyć niekorzystny dla nich wyrok (patrzart. 425 § 3 kpk). Tylko p.L.(oraz oskarżyciel publiczny) mieli więc prawo domagać się zmiany wyroku - na swoją korzyść, a na niekorzyść oskarżonych – ale nie na korzyść innych osób, bo to wynika z ograniczenia uprawnienia do działania w zakresie naruszenia własnych praw czy szkodzenia własnym interesom. Tym samymS. W. (1)procesowo nie mógł domagać się uznania, że oskarżeni działali na szkodę p.L., bowiem takie rozstrzygnięcie nie mieściłoby się w kategoriach uznania go za pokrzywdzonego w sprawie. W konsekwencji powyższego, apelacja pełnomocnikaS. W.w tym zakresie nie mogła prowadzić do zmiany wyroku na niekorzyść oskarżonych ze wskazaniem p.L.jako pokrzywdzonych, bo pochodziła od osoby materialnie nieuprawnionej, jednakże z uwagi na niepodzielność środka odwoławczego nie została w tej części pozostawiona bez rozpoznania, a jedynie nie mogła zostać uwzględniona. Reasumując powyższe rozważania, należało uznać zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowegoS. W.za bezzasadne. Wniosek Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i uznanie oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przestępstw: - zart. 272 k.k.w zw. zart. 284 § 1 k.k.i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, - zart. 286 § 1 k.k.i za ten czyn wymierzenie każdemu z oskarżonych kary 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Bezpodstawność podniesionych zarzutów i uwarunkowania proceduralne skutkowały nieuwzględnieniem wniosku o zmianę wyroku, co uzasadniono powyżej. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach utrzymania w mocy -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Sąd Okręgowy zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 12 września 2023 r. w sprawie II K 794/21 w ten sposób, że uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu. Zwięźle o powodach zmiany Wskazano w rubrykach 3.1.-3.3. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. -------------------------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II Zgodnie z treściąart. 632 pkt 2 k.p.k.koszty procesu ponosi Skarb Państwa. 7 PODPIS 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację ObrońcaA. M. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację OskarżonyM. Ć. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 3 Podmiot wnoszący apelację OskarżonaW. K. Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 4 Podmiot wnoszący apelację Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowegoS. W. (1) Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok w całości 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

153510400000503_I_C_000480_2021_Uz_2024-02-08_001

I C 480/21

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 15:32:29.0 CET

15351040

503

SENTENCE, REASON

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy Poznań S. w P. , Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Wioletta Janicka Protokolant: prot. sąd. Joanna Rydjan-Półtorak po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa E. P. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 26.000 zł (dwadzieścia sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymoniak" xPublisher="m.szymoniak" xEditorFullName="Magdalena Szymoniak" xEditor="m.szymoniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/351040/0000503/C" xYear="2021" xVolNmbr="000480" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 25 stycznia 2024 r.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sąd Rejonowy Poznań <xAnon>S.</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, Wydział I Cywilny</xBx></xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>Przewodniczący: </xBx>sędzia Wioletta Janicka</xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>Protokolant: </xBx>prot. sąd. Joanna Rydjan-Półtorak</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Poznaniu</xText> <xText xALIGNx="left">na rozprawie</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa <xBx><xAnon>E. P.</xAnon></xBx></xText> <xText>przeciwko <xBx><xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 26.000 zł (dwadzieścia sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania za koszty opieki kwotę 14.669,40 zł (czternaście tysięcy sześćset sześćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:</xText> </xUnit> <xText>- od kwoty 7.647 zł od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- od kwoty 7.022,40 zł od dnia 28 listopada 2023 r. do dnia do dnia zapłaty,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania za koszty leczenia kwotę 1.788,90 zł (jeden tysiąc siedemset osiemdziesiąt osiem złotych i dziewięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:</xText> </xUnit> <xText>- od kwoty 663,46 zł od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia do dnia zapłaty,</xText> <xText>- od kwoty 605,91 zł od dnia 28 maja 2021 r. do dnia zapłaty,</xText> <xText>- od kwoty 519,53 zł od dnia 15 listopada 2023 r. do dnia zapłaty,</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText>w pozostałym zakresie powództwo oddala,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText>koszty procesu stosunkowo rozdziela obciążają nim powódkę w 24%, a pozwanego w 76% i w związku z tym:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">a</xName> <xText>zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.594,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">b</xName> <xText>nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w <xAnon>P.</xAnon> tytułem nieuiszczonych wydatków na opinie biegłych:</xText> </xUnit> </xUnit> <xText>- od powódki kwotę 377,14 zł,</xText> <xText>- od pozwanego kwotę 1.194,28 zł.</xText> <xText xALIGNx="right">sędzia Wioletta Janicka</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Powódka <xAnon>E. P.</xAnon> w pozwie z dnia 2 kwietnia 2021 r. domagała się od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> zasądzenia kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, zasądzenia kwoty 1.788,90 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lutego 2021 r do dnia zapłaty i zasądzenia kwoty 957 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty opieki. Nadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, że w dniu 26 czerwca 2020 r. w <xAnon>P.</xAnon> na przejściu dla pieszych została potrącona przez samochód, którego posiadacz miał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanej spółce, na skutek czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania spiralnego części dystalnej i kości piszczelowej lewej oraz kości strzałkowej lewej. Dalej podała, że sprawca wypadku został skazany w postępowaniu karnym, że z miejsca zdarzenia została przewieziona do szpitala a jej hospitalizacja trwała do 1 lipca 2020 r., że wykonano u niej zabieg operacyjny lewej kończyny dolnej polegający na zamkniętej repozycji złamania podudzia i stabilizacji gwoździem śródszpikowym, że opuściła szpital z zaleceniem wykonywania wyuczonych na oddziale ćwiczeń, codzienną zmianą opatrunków i poruszania się w asekuracji kul łokciowych z niepełnym obciążeniem operowanej kończyny. Powódka podała, że w dniu 17 sierpnia 2020 r. została ponownie przyjęta do szpitala celem przeprowadzenia kolejnej operacji lewej kończyny dolnej polegającej na usunięciu gwoździa śródszpikowego i że miesiąc od opuszczenia szpitala poruszała się wyłącznie na wózku inwalidzkim, a od połowy listopada zaczęła poruszać się o kulach i w ortezie. Powódka zaznaczyła, że proces gojenia kończyny dolnej rozpoczął się dopiero po czterech miesiącach od wypadku i że z racji ograniczeń w poruszaniu się oraz trwającej niepełnosprawności zmuszona była opuścić swoje mieszkanie znajdujące się na czwartym piętrze budynku bez windy i przeprowadzić do rodziny, a opiekę nad nią sprawowała córka wraz z zięciem. Powódka podniosła, że mimo upływu wielu miesięcy od wypadku wciąż utrzymuje się u niej opuchlizna oraz silny ból nogi, a lekarz zalecił aby nie obciążała tej nogi do czasu uzyskania zrostu kości, po czym będzie zmuszona poddać się długotrwałej żmudnej rehabilitacji a rokowania co do powrotu do pełnej sprawności na ten moment są niepewne. Wskazała, że zażywa leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwzakrzepowe i farmaceutyki na budowę kości, z uwagi na silny stały ból cierpi na bezsenność i wymaga stosowania środków farmakologicznych, a konieczność długich hospitalizacji i niepełnosprawność spowodowały u niej obniżenie nastroju, załamanie oraz poczucie bezsilności i beznadziei. Powódka podała, że wskutek tego zmuszona jest zażywać leki na uspokojenie, zaś lekarz rodzinny stwierdził u niej objawy silnej depresji, planuje konsultacje u lekarza psychiatry. Dalej powódka przedstawiła przebieg postępowania likwidacyjnego, wskazując, że pozwany decyzją z dnia 5 lutego 2021 r. przyznał jej 16.000 zł zadośćuczynienia, 1.520,36 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 1.353 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich oraz 500 zł tytułem kosztów przejazdu i 469 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych, przy czym dokonał pomniejszenia wypłaconych kwot o zasądzoną w sprawie karnej nawiązkę w kwocie 3.000 zł.</xText> <xText>Zdaniem powódki żądanie dodatkowej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł w realiach niniejszej sprawy nie tylko jest uzasadnione ale wręcz wyjątkowo umiarkowane, stąd też powódka zastrzegła sobie możliwość zwiększenia kwoty żądania. Powódka wyjaśniła, że lekarz orzecznik pozwanego oszacował okres opieki jakiej wymagała przy czynnościach takich jak przemieszczanie się, przygotowywanie posiłków, utrzymanie porządku i załatwianie spraw poza domem na 40 tygodni, ale nie wskazał w jakim wymiarze, więc zastrzega sobie możliwość zwiększenia żądania kwoty z tytułu kosztów opieki. Powódka przedstawiła poniesione koszty leczenia, a wynikające z faktur oraz wyjaśniła na jakiej podstawie określiła wymagalność roszczenia na 11 lutego 2020 r.</xText> <xText>W odpowiedzi na pozew (k.51) pozwany <xAnon> (...) S.A.</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępca procesowego według norm przepisanych.</xText> <xText>Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że jego zdaniem roszczenie powódki jest wygórowane, a zarzuty stawiane pozwanemu chybione. Zdaniem pozwanego wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota 16.000 zł jest w pełni adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy, zaś żądanie dalszej zapłaty jest nieuzasadnione. Pozwany podkreślił, że nie kwestionuje, że powódka doznała określonych cierpień, ale nawet najbardziej dotkliwa szkoda na osobie nie uzasadnia przyznania dowolnie wysokiej kwoty zadośćuczynienia. Podkreślił, iż sam fakt podniesienia uszczerbku na zdrowiu, czy też wystąpienia u powódki cierpień fizycznych lub psychicznych wynikających z doznanego urazu oraz konieczności poddania się odpowiedniemu leczeniu, nie stanowi wystarczającej przesłanki do podwyższenia kwoty zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego przyznanie żądanej przez powódkę dodatkowej kwoty 10.000 zł ponad wypłaconą już kwotę 16.000 zł prowadziłoby do nadmiernego wzbogacenia się powódki i nie odpowiadałoby celowi jakiemu ma służyć zadośćuczynienie. Odnośnie do żądanej przez powódkę kwoty tytułem zwrotu poniesionych wydatków na koszty leczenia i rehabilitacji pozwany podniósł, że z opinii sporządzanych przez lekarza orzecznika <xAnon> (...) S.A</xAnon> wynika, iż usługi wykonane w prywatnych placówkach są niezasadne, świadczenia te mogą zostać zrealizowane bezpłatnie jako usługi dostępne w ramach NFZ. Pozwany stwierdził, że w zakresie kosztów leczenia niefinansowanych ze środków publicznych uzależnia się obowiązek ich zwrotu od wykazania przez poszkodowanego ich celowości. Co do kosztów opieki pozwany zakwestionował hipotetycznie obliczoną ich wysokość tj. stawkę wskazaną przez powódkę w wysokości 21 zł/godz. oraz wymiar czasowy 280 dni. Poza tym podniósł, że powódka nie przedstawiła dowodów wskazujących na poniesione straty w swoim majątku bądź w majątku osób sprawujących nad nią opiekę.</xText> <xText>Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2003 r. Sąd postanowił rozpoznać niniejszą sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym.</xText> <xText>W piśmie z dnia 13 listopada 2023 r. powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że w miejsce dotychczas żądanej kwoty 10.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 26.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ponadto powódka rozszerzyła żądanie pozwu w ten sposób, że w miejsce dotychczas żądanej kwoty 957 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 27.627 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Zmianę żądania pozwu powódka uzasadniła rozmiarem doznanej przez siebie krzywdy potwierdzonej opinią biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Na podstawie tej opinii powódka wyliczyła, że wymagała opieki w łącznym wymiarze co najmniej 1380 godzin, co przy przyjęciu stawki 21 zł za jedną godzinę opieki, daje kwotę odszkodowania w wysokości 27.627 zł. Powódka wyjaśniła, że przyjęcie stawki 21 zł jest w pełni uzasadnione i wynika z uchwały Rady Miasta <xAnon>P.</xAnon> dotyczącej warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze. Podkreśliła, że stawka ta dotyczy usług niespecjalistycznych.</xText> <xText>W odpowiedzi na zmienione żądanie pozwu pozwany konsekwentnie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami. Pozwany wskazał, że opinia biegłego nie zawsze może być powodem do rozszerzenia powództwa, gdyż nie można przyjąć, że ustalenia biegłego spowodowały nagły wzrost cierpienia u powódki. Odnośnie do kosztów opieki pozwany zakwestionował przyjęcie stawki za świadczenia opiekuńcze wskazując, że powódka nie korzystała z tego rodzaju świadczeń, a podstawą ustalenia tej stawki powinno być wynagrodzenie minimalne.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił następujący stan faktyczny: </xBx></xText> <xText>W dniu 26 czerwca 2020 r. w <xAnon>P.</xAnon> na <xAnon>skrzyżowaniu ulic (...)</xAnon> powódka <xAnon>E. P.</xAnon> przechodząc prawidłowo przez jezdnię została potrącona przez kierującego samochodem marki <xAnon>S. (...)</xAnon> o <xAnon>numerze rejestracyjnym (...)</xAnon> <xAnon>M. L.</xAnon>, który nie ustąpił jej pierwszeństwa, mimo że znajdowała się na przejściu dla pieszych. W następstwie tego zdarzenia powódka doznała obrażeń ciała w postaci złamania spiralnego części dystalnej kości piszczelowej lewej i kości strzałkowej lewej.</xText> <xText><xAnon>M. L.</xAnon> jako posiadacz pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym <xAnon> (...) S.A</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText>Po wypadku powódka została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego w <xAnon>P.</xAnon>, gdzie przebywała na oddziale ortopedii i chirurgii urazowej narządu ruchu do dnia 1 lipca 2020 r. W dniu 26 czerwca 2020 r. wykonano u powódki zabieg operacyjny lewej kończyny dolnej polegający na zamknięciu złamania podudzia i stabilizacji gwoździem śródszpikowym. Powódkę wypisano z zaleceniem wykonywania ćwiczeń wyuczonych na oddziale, codziennej zmiany opatrunków oraz z zaleceniem poruszania się przy asekuracji kul łokciowych z niepełnym obciążaniem operowanej kończyny, stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej, zdjęcia szwów z rany po 14 dniach i kontroli w poradni ortopedycznej.</xText> <xText>W dniu 17 sierpnia 2020 r. powódka ponownie została przyjęta do szpitala w celu przeprowadzenia zabiegu rewizyjnego z wymianą materiału zespalającego. Na oddziale przebywała do 26 sierpnia 2020 r i została wypisana ze wskazaniem poruszania się o kulach lub balkoniku bez obciążania operowanej kończyny do czasu kontroli w poradni ortopedycznej, codziennej zmiany opatrunku, ćwiczenia stawu skokowego i stopy, stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej oraz leków przeciwbólowych i przeciwobrzękowych.</xText> <xText>W dniach od 1 do 26 lutego 2021 r. powódka była rehabilitowana na oddziale dziennym <xAnon>O.</xAnon>-Rehabilitacyjnego <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> UM w <xAnon>P.</xAnon>. W trakcie tego pobytu stosowano u niej ćwiczenia ruchowe bierne i czynne z zabiegami fizjoterapeutycznymi.</xText> <xText>W okresie od 9 do 19 marca 2021 r. (leczenie przerwano z uwagi na zakażenie powódki <xAnon>C.</xAnon>-19), a następnie od 6 kwietnia do 6 maja 2021 r. z powodu następstw złamania podudzia lewego powódka przebywała na leczeniu usprawniającym w szpitalu rehabilitacyjnym w <xAnon>K.</xAnon> z rozpoznaniem m.in. stanu po złamaniu spiralnym kości piszczelowej i strzałki lewej i przykurczów zgięciowych stawów kolanowych. Zalecono jej kontynuację wyuczonych ćwiczeń, okresową kontrolę w poradni ortopedycznej i w razie bólu zażywanie leku <xAnon>T.</xAnon>. W dniach od 20 do 30 lipca 2021 r. z uwagi na zaostrzenie dolegliwości wielostawowych (powódka choruje na łuszczycowe zapalenie stawów) i w celu ewentualnej modyfikacji leczenia oraz usprawniania powódka przebywała w szpitalu w <xAnon>K.</xAnon>. Rozpoznano u niej wówczas m.in. zaburzenia depresyjne i stan po spiralnym złamaniu lewej kości piszczelowej i strzałkowej w wyniku urazu komunikacyjnego. Z uwagi na stan po złamaniu nogi i inne schorzenia powódkę skierowano na leczenie uzdrowiskowe (w okresie od 22 września 2021 r. do 20 października 2021 r. przebywała w <xAnon> (...)</xAnon>). W okresie od 3 do 31 stycznia 2022 r. powódka ponownie była rehabilitowana na oddziale dziennym <xAnon> Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>, a na przełomie czerwca i lipca 2022 r. przebywała na leczeniu szpitalnym z powodu wykonania endoprotezy stawu kolanowego prawego.</xText> <xText>W dniu 5 lipca 2022 r. Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności uznał powódkę za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe. W 2023 r. powódka nadal leczona była rehabilitacyjnie z uwagi m.in. na stan po leczeniu operacyjnym złamania lewej nogi.</xText> <xText><xIx>Bezsporne: karty informacyjne leczenia szpitalnego (k.12-13, k.14, k. 113-114, 115, k.116, k. 162, k. 301), skierowania na leczenie uzdrowiskowe (k.117-118, k. 142), karta informacyjna leczenia uzdrowiskowego (k.141), orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k.298), skierowanie na oddział rehabilitacji i karta informacyjna z tego leczenia (k.299-300). </xIx></xText> <xText>Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 5 października 2020 r. Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w <xAnon>P.</xAnon> w sprawie o sygnaturze akt III K381/20 <xAnon>M. L.</xAnon> został uznany za winnego przestępstwa z <xLexLink xArt="art. 177;art. 177 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 177 §1 k.k.</xLexLink> i skazany, w wyroku tym orzeczono na rzecz pokrzywdzonej <xAnon>E. P.</xAnon> zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł.</xText> <xText><xIx>Bezsporne: dokumenty zgromadzone w aktach tutejszego sądu <xAnon> (...)</xAnon> - kopia wyroku karnego (k.15).</xIx></xText> <xText>W okresie od 17 sierpnia 2020 r. do 5 sierpnia 2021 r. powódka sześciokrotnie zgłaszała się do poradni ortopedycznej z wizytami kontrolnymi. W związku z tym powódka poniosła koszty konsultacji lekarskiej (korzystała z prywatnych <xAnon> usług (...) Sp. z o.o.</xAnon>), których łączna suma wyniosła 1.093 zł oraz wydatki na zakup leków i artykułów medycznych (opatrunków), według przedstawionych faktur łącznie w kwocie 2.401,19 zł (z pominięciem pozycji dotyczących leków stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami).</xText> <xText><xIx>Dowód: faktury za usługi medyczne (k.16, k.18, k. 21, k.23, k.85 i k. 89), faktury za leki (k.27-38, k.101, k.104, k.107, k.110 i k.145).</xIx></xText> <xText>W chwili wypadku powódka miała 70 lat, była osobą sprawną, w pełni samodzielną, nie miała żadnych problemów z poruszaniem się, pomagała córkom w opiece nad dziećmi, do jednej z córek jeździła do <xAnon>W.</xAnon>. Powódka już wówczas chorowała na łuszczycowe zapalenie stawów. Po pierwszej operacji noga bardzo ją bolała, brała leki przeciwbólowe. Do tej pory powódka odczuwa ból w tej nodze i cały czas zażywa leki przeciwbólowe. Dolegliwości bólowe odczuwane przez powódkę w pierwszych sześciu miesiącach pobytu w domu miały znaczne nasilenie (6 stopni w 10 stopniowej skali bólu). Do jego opanowania potrzebne było doustne przyjmowania silnego leku przeciwbólowego w trzech do czterech dawek na dobę. Przez kolejne dwa miesiące powódka wymagała podania dwóch - trzech dawek leku przeciwbólowego na dobę, a w dalszych dwóch miesiącach jednej do dwóch dawek leku na dobę. Po tym terminie nastąpiło stopniowe zmniejszanie się doznań bólowych - poprawa sprawności ruchowej i lepsza adaptacja do nowej sytuacji życiowej, pozwalała na stosowanie ogólnie dostępnych preparatów przeciwbólowych, z doraźnym zażywaniem silnego leku przeciwbólowego. Dolegliwości bólowe, które obecnie powódka odczuwa mogą występować przez trudny do określenia przedział czasowy i mogą nasilać się przy większej aktywności ruchowej, przy zmianie frontów atmosferycznych, w stanach wychłodzenia.</xText> <xText>W okresie pierwszych sześciu miesięcy po wypadku, z wyłączeniem pobytów szpitalnych i sanatoryjnych, powódka wymagała opieki i pomocy innych osób przy wykonywaniu niezbędnych czynności życiowych w wymiarze 5 godzin na dobę (w zakresie utrzymania higieny, ubierania się, utrzymania porządku, zakupu produktów żywnościowych, przygotowania posiłków, zakupu innych produktów niezbędnych do codziennego życia, załatwiania spraw administracyjnych oraz asysty przy potrzebie opuszczenia mieszkania). Przez kolejne dwa miesiące powódka wymagało opieki w wymiarze 3 godzin na dobę, a w kolejnych dwóch miesiącach pomoc ta była potrzebna w wymiarze 2 godzin na dobę. Przez następne 6 miesięcy powódka wymagała pomocy i opieki w wymiarze 1 godziny na dobę. W sumie powódka wymagał opieki i pomocy innych osób w wymiarze ok. 1300 godzin (wyłączając okresy pobytów w szpitalu i w sanatoriach). Powódką opiekowali się mąż i córka, pomagał również zięć. Mąż powódki zmarł jesienią 2020 r. i odtąd powódka mieszka sama. Okresowo przebywa u córki. Pielęgniarka, która przyszła do powódki zdjąć szwy po operacji poradziła powódce jak pielęgnować ranę i być bardziej samodzielną. W pierwszych miesiącach po wypadku powódka cały czas leżała albo siedziała, potrafiła się ubrać od pasa w górę. Wymagała pomocy przy zabiegach higienicznych. Po drugim zabiegu operacyjnym obserwowano u powódki przewlekły stan zapalny tkanek miękkich lewej goleni, z objawami opóźnionego wzrostu kostnego, stąd też konieczna była druga operacja. Po tej operacji, która trwała kilka godzin, powódka czuła się bardzo źle.</xText> <xText>Po około 7-8 miesiącach od wypadku powódka zaczęła poruszać się po mieszkaniu z asekuracją dwóch łokciowych, korzystała również z chodzika. Wcześniej zmuszona była używać wózka inwalidzkiego. Nie była w stanie samodzielnie opuszczać mieszkania, zrobić zakupów.</xText> <xText>Mimo wielokrotnego pobytu na oddziałach rehabilitacyjnych szpitalnych i sanatoryjnych nie uzyskano u powódki oczekiwanego stanu wydolności czynnościowej i sprawności ruchowej lewej kończyny dolnej. Powódka nadal wymaga systematycznego kontynuowania rehabilitacji ruchowej, pod nadzorem fachowego rehabilitanta, wspomaganej zabiegami fizjoterapeutycznymi. Takie postępowanie może poprawić i utrzymać sprawność ruchową i zmniejszyć poziom dolegliwości bólowych. U powódki należy również liczyć się z szybszym powstawaniem zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych w obrębie struktur kostnych i więzadłowo ścięgnistych uszkodzonych w trakcie wypadku, który mogą nasilać z czasem, dolegliwości bólowe i dysfunkcje ruchowej lewej kończyny dolnej. Obecnie powódka może samodzielnie opuszczać mieszkanie korzystając z kul łokciowych.</xText> <xText>W związku z wypadkiem powódka wymaga opieki poradni zdrowia psychicznego. Konieczność długich hospitalizacji i niepełnosprawność spowodowały bowiem u niej obniżenie nastroju, załamanie oraz poczucie bezsilności i beznadziei. Stan psychiczny powódki jest zły, jest zrezygnowana i smutna. W czasie składania zeznań płakała. Nie może się pogodzić z utratą sprawności, nie chce jej się żyć. Twierdzi, że jest wrakiem człowieka. W zasadzie nie wychodzi z domu, od wypadku tylko ze trzy razy zeszła sama na dół (mieszka na czwartym piętrze bez windy) i usiadła na ławce przed blokiem. Nie jest w stanie poruszać się bez kul. Nie może chodzić na zakupy ani spacery. Rozpoznano u niej zaburzenia stresowe pourazowe i zaburzenia depresyjne. Powódka bierze leki antydepresyjne i leczy się u psychiatry. Powódka na co dzień sobie nie radzi (“sama tylko tyle, że śpię w domu”), nie przygotowuje sama posiłków, jedzenie przywozi jej córka albo zięć, którzy są u niej codziennie, córka robi też zakupy, sprząta. Przed wypadkiem powódka nie miała żadnych problemów ze zdrowiem psychicznym, była pogodna, opiekowała się wnukami. Powódka stara się korzystać ze świadczeń zdrowotnych finansowanych przez NFZ. Do lekarza ortopedy chodziła jednak prywatnie (do placówki <xAnon>L.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>), gdyż był to lekarz, który ją operował i miała do niego zaufanie, tym bardziej, że ortopeda, który przyjmował w przyszpitalnej przychodni i tak w czasie wizyty konsultował się z tym lekarzem, który ją operował.</xText> <xText>Stały uszczerbek na zdrowiu powódki związany ze zdarzeniem z dnia 26 czerwca 2020 r. należy określić na 15%.</xText> <xText><xIx>Dowód: zaświadczenie lekarskie od psychiatry (k.165), zeznania powódki (k.136-138), częściowo pisemna opinia biegłego <xAnon>P. N.</xAnon> (k.184-188), pisemna opinia biegłego sądowego w dziedzinie chirurgii ogólnej i onkologicznej <xAnon>J. D.</xAnon> (k.308-311).</xIx></xText> <xText>Minimalne wynagrodzenie netto w 2020 r. wynosiło 1.920,62 zł, a w 2021 r. 2.061,67 zł, co oznacza, że stawka za godzinę pracy netto wynosiła odpowiednio 12 zł i 12,88 zł.</xText> <xText><xIx>Bezsporne: Rozporządzenia RM w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2020 r. i w 2021 r.</xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 22 grudnia 2020 r., którego otrzymanie pozwany potwierdził w dniu 13 stycznia 2021 r., powódka zażądała zapłaty na swoją rzecz zadośćuczynienia za doznaną na skutek wypadku krzywdę w wysokości 200.000 zł, zapłaty odszkodowania za koszty opieki od dnia wypadku do dnia 12 grudnia 2020 r. w łącznej kwocie 47.376 zł oraz zapłaty kwoty 4.278,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W piśmie z dnia 5 lutego 2021 r. pozwany poinformował powódkę, że zlecił do wypłaty kwotę 16.842,36 zł na którą złożyły się: zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł, zwrot kosztów leczenia w kwocie 1.520,36 zł, odszkodowanie za koszty opieki w kwocie 1.353 zł, zwrot kosztów przejazdów w kwocie 500 zł oraz zakupu sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych w kwocie 469 zł. Wypłaconą sumę zadośćuczynienia pozwany umniejszył o zasądzoną na rzecz powódki od sprawcy wypadku nawiązkę w kwocie 3.000 zł.</xText> <xText><xIx>Bezsporne: pismo powódki z 22.12.2020 r., pismo pozwanego z 13.01.2021 r., „decyzja” pozwanego z 5.02.2021 r. (w aktach szkody – płyta CD k. 75).</xIx></xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, w tym kopii dokumentów prywatnych załączonych do akt sprawy, niekwestionowanych co do ich zgodności z oryginałami dokumentów. Dokumentom Sąd dał wiarę w całości, gdyż nie budziły wątpliwości co do swojej autentyczności, a strony nie kwestionowały okoliczności z nich wynikających, a i Sąd nie znalazł podstaw do czynienia tego z urzędu. Dokumenty te potwierdzały okoliczności, co do których pomiędzy stronami nie było sporu. I tak na podstawie przedstawionych przez powódkę faktur i rachunków ustalono jakie wydatki poniosła ona na swoje leczenie po wypadku, a na podstawie dokumentów związanych z pobytem powódki w szpitalach i sanatoriach ustalono przebieg tego leczenia. Biorąc pod uwagę opinię biegłego <xAnon>J. D.</xAnon> ustalono, że suma kosztów leczenia powódki wyniosła 3.494,19 zł (koszty usług medycznych uznanych przez biegłego za mające związek z wypadkiem i koszty zakupu leków oraz materiałów medycznych, z pominięciem pozycji dotyczących leków stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami). Nie wszystkie wydatki na leczenie zostały więc uwzględnione.</xText> <xText>Sąd uznał za przydatną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy opinię sporządzoną przez biegłego sądowego w dziedzinie chirurgii ogólnej i onkologicznej <xAnon>J. D.</xAnon> oraz częściowo opinię biegłego ortopedy- traumatologa <xAnon>P. N.</xAnon>. Opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Kierując się tymi wskazaniami Sąd uznał, że opinia biegłego <xAnon>J. D.</xAnon> została sporządzona w sposób rzetelny, jasny i spójny, przez osobę posiadającą odpowiednie kompetencje do jej przygotowania. Opinia została opracowana po szczegółowym przeanalizowaniu przez biegłego akt sprawy, w tym szczególności dokumentacji lekarskiej oraz, co należy podkreślić, po zbadaniu powódki. Wnioski końcowe tej opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i kategoryczny. Biegły wskazał, które konkretnie wydatki na leczenie uznaje za mające związek z wypadkiem, a które usługi medyczne i koszty zakupu leków związane są z leczeniem chorób towarzyszących. Poza tym biegły bardzo szczegółowo przedstawił w jakim zakresie i wymiarze po wypadku powódka wymagała opieki i pomocy ze strony innych osób. Na tej właśnie podstawie Sąd ustalił sumę wydatków poniesionych przez powódkę na leczenie (sumując kwoty z faktur za usługi medyczne, które znajdują się na k.16, k.18, k. 21, k.23, k.85 i k. 8 oraz z faktur za leki znajdujących się na k.27-38, k.101, k.104, k.107, k.110 i k.145 – z pominięciem pozycji wskazanych przez biegłego jak na k. 34 akt) i wymiar czasowy opieki (6 miesięcy x 5 godz. dziennie = 900 godz.+ 2 miesiące x 3 godz. dziennie = 180 godz. + 2 miesiące x 2 godz. dziennie = 120 godz. + 6 miesięcy x 1 godz. dziennie = 180 godz.; suma = 1380 godz. umniejszona o okresy pobytu powódki w szpitalach i sanatoriach do wymiaru 1300 godzin). Z uwagi na treść opinii biegłego pozwany ostatecznie przyznał (pismo k. 343 v), że powódka wymagała ewentualnej opieki w łącznym wymiarze 1300 godz.</xText> <xText>Wnioski opinii biegłego <xAnon>P. N.</xAnon> co prawda częściowo okazały się być zbieżne z wnioskami późniejszej opinii biegłego <xAnon>J. D.</xAnon> (w szczególności co do ustalenia stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki), ale właśnie z uwagi na zbyt duży stopień ogólności tej opinii Sąd postanowił zasięgnąć opinii innego biegłego. Biegły <xAnon>P. N.</xAnon> w zasadzie nie wypowiedział się co do zasadności i celowości poniesionych przez powódkę kosztów leczenia (nie poddał żadnej analizie przedstawionych przez nią rachunków za usługi medyczne i zakup leków), wskazując jedynie ogólnie, że powódka wymagała leczenia fizykalnego, kinezyterapii oraz zażywania leków, a leczenie to obejmowało nie tylko usługi świadczone w ramach NFZ ale również leczenie prywatne. Biegły bardzo ogólnie wypowiedział się też na temat stopnia bólu odczuwanego przez powódkę po wypadku i co do wymiaru sprawowanej nad nią opieki. Poza tym biegły ustalił wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki bez jej wcześniejszego badania, twierdząc że badanie to nie dostarczy nowych istotnych dla sprawy okoliczności a wygeneruje dodatkowe koszty. Co więcej biegły <xAnon>P. N.</xAnon> <xIx>de facto </xIx>odmówił przeprowadzenia takiego badania (odmawiając odpowiedzi na pytanie sądu, czy jeśli sąd zleci mu takie badanie, to je przeprowadzi k. 271) powołując się (w kwietniu 2023 r.) na ograniczenia związane z stanem zagrożenia epidemiologicznego. Z tego właśnie względu sąd postanowił dopuścić dowód z opinii innego biegłego z dziedziny ortopedii i traumatologii.</xText> <xText>Istotnych ustaleń dokonano również w oparciu o zeznania powódki, którym Sąd dał wiarę, z uwagi na to, że były to zeznania spójne i logiczne. Sąd wziął pod uwagę to, iż niewątpliwie jako strona postępowania powódka miała interes w tym, aby fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy przedstawiać w korzystnym dla siebie świetle, jednakże Sąd nie dostrzegł w jej zeznaniach takiego celowego zniekształcania rzeczywistości. Powódka zeznawała spontanicznie i szczerze, mówiąc o skutkach wypadku płakała. Jej zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, w oparciu o który ustalono stan faktyczny.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 130(4);art. 130(4) § 5" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 130(4) par 5 k.p.c.</xLexLink> Sąd pominął wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii z uwagi na to że powódka nie uiściła zaliczki na pokrycie kosztów tej opinii (k.304).</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Powództwo okazało się częściowo zasadne.</xText> <xText>Odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela w niniejszej sprawie wynikała z <xLexLink xArt="art. 822" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 k.c.</xLexLink> oraz przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> (dalej jako u.u.o.).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 1 k.c.</xLexLink> przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W myśl natomiast <xLexLink xArt="art. 822;art. 822 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 822 § 4 k.c.</xLexLink> uprawiony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Z kolei zgodnie z <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 34 ust. 1</xLexLink> u.u.o. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.</xText> <xText>Należy mieć na uwadze, iż odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie z dnia 26 czerwca 2020 r. i jego legitymacja bierna w niniejszej sprawie co do zasady nie były sporne. Poza sporem było, że pozwanego oraz posiadacza pojazdu, który spowodował wypadek, w którym powódka doznała uszkodzenia ciała, łączyła w dniu wypadku umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Na podstawie przepisu <xLexLink xArt="art. 445;art. 445 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 445 § 1 k.c.</xLexLink> w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.</xText> <xText>Powódka w sumie otrzymała tytułem nawiązki od sprawcy i od ubezpieczyciela tytułem zadośćuczynienia kwotę 16.000 zł, która, w ocenie sądu, była zbyt niska.</xText> <xText><xBx>Zadośćuczynienie</xBx> nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc &quot;odpowiedniej sumy&quot; należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy.</xText> <xText>W niniejszej sprawie Sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł nie jest adekwatne do krzywdy jakiej doznała powódka ulegając wypadkowi komunikacyjnemu i w oparciu o ustalenia i wnioski opinii biegłych przyznał powódce kwotę 26.000 zł dalszego zadośćuczynienia. Ustalając wysokość zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z uszkodzeniem ciała, należy rozważać każdy przypadek indywidualnie, gdyż określenie tej wysokości powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Powódka po wypadku bardzo cierpiała, stała się osobą niepełnosprawną, niesamodzielną, jej dotychczasowy tryb życia uległ całkowitej zmianie. Wymagała dwuetapowego specjalistycznego leczenia operacyjnego, wielokrotnie była pacjentką oddziałów rehabilitacyjnych i sanatoryjnych, a jej leczenie usprawniające nadal się nie zakończyło. Co prawda powódka już przed wypadkiem cierpiała na chorobę narządu ruchu (chorowała przewlekle na łuszczycowe zapalenie), ale była osobą sprawną, całkowicie samodzielną, pomagała córkom w opiece nad dziećmi, do jednej córki jeździła do <xAnon>W.</xAnon>, była osobą pogodną, nie miała żadnych problemów natury psychicznej. Po wypadku jej życie całkowicie się załamało. Obecnie powódka może poruszać się tylko o kulach, w zasadzie sama nie wychodzi z domu, nadal wymaga pomocy i opieki osób bliskich w zwykłych czynnościach dnia codziennego. Wypadek pociągnął za sobą trwałe następstwa w postaci uszczerbku na zdrowiu powódki w wysokości 15%. Powódka nadal odczuwa ból i cierpienie związane z wypadkiem, podupadła na zdrowiu psychicznym, cierpi na zburzenia stresowe pourazowe i zaburzenia depresyjne, straciła sens życia. Wszystkie te okoliczności uzasadniały przyznanie powódce zadośćuczynienia w sumie w kwocie 42.000 zł, czyli uwzględniając wypłacone wcześniej 16.000 zł, należało jeszcze zasądzić dopłatę w wysokości 26.000 zł. W ocenie Sądu taka właśnie kwota uwzględnia wskazania orzecznictwa co do charakteru zadośćuczynienia, które ma być adekwatne do doznanej krzywdy, a jednocześnie musi być utrzymane w rozsądnych granicach i uwzględniać przeciętny poziom życia w społeczeństwie. W omawianym zakresie nie można też tracić z pola widzenia, iż naruszeniu na skutek przedmiotowego wypadku uległo dobro osobiste jakim jest zdrowie ludzkie, które jest dobrem o szczególnej wartości i doniosłości, stąd zadośćuczynienie nie może być symboliczne. Uszczerbek ten ma charakter stały i pomimo upływu czasu i rehabilitacji, powódka już zawsze będzie odczuwać jego skutki. Dalsze leczenie może jedynie poprawić i utrzymać sprawność ruchową powódki i zmniejszyć poziom jej cierpień fizycznych i psychicznych. Powódka zapewne nigdy już nie odzyska sprawności, którą miała przed wypadkiem i jak dotąd (a od wypadku minęło ponad 3,5 roku) nie odzyskała radości życia. W tych okolicznościach kwota przyznanego zadośćuczynienia nie wydaje się być wygórowana.</xText> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 1. wyroku.</xText> <xText>Jak wskazuje się w orzecznictwie (uchwała SN z 22.07.2020 r., III CZP 31/19) poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może domagać się na podstawie <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> odszkodowania z tytułu <xBx>kosztów opieki</xBx> sprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie. Opieka ta ma bowiem wymierną wartość ekonomiczną nawet wtedy, gdy była sprawowana nieodpłatnie. Powstanie konieczności korzystania z opieki stanowi szczególnego rodzaju uszczerbek zwiększający potrzeby osoby doznającej uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Aktualnie odrzuca się pogląd, że z brzmienia <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> nie wynika, aby roszczenie odszkodowawcze przysługiwało poszkodowanemu korzystającemu nieodpłatnie z opieki osób bliskich, które nie ponoszą w związku z tym konkretnych strat majątkowych, że koszty, o których mowa w tym przepisie, to - zgodnie z tradycyjnym rozumieniem szkody - wydatki rzeczywiście poniesione, a nie obiektywnie potrzebne. Wyniki wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej skłaniają bowiem do wniosku, że <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> może stanowić podstawę zasądzenia odszkodowania obejmującego koszty opieki nad poszkodowanym, które nie zostały przez niego faktycznie poniesione z uwagi na to, iż opieka ta była sprawowana nieodpłatnie przez osoby bliskie (por. uzas. ww. uchwały SN).</xText> <xText>Z tego względu Sąd uznał za zasadne roszczenie powódki o odszkodowanie związane z koniecznością sprawowania nad nią opieki przez osoby bliskie. Szczegółowy zakres i wymiar czasowy tej opieki zostały ustalone na podstawie opinii biegłego. Pozwany zresztą przyznał, że po wypadku powódka wymagała pomocy i opieki osób bliskich w sumie w wymiarze 1300 godzin. Sporna pozostawała jednak wysokość odszkodowania z tego tytułu. Powódka domagała się ustalenia kosztów opieki w oparciu o stawkę wynikającą z Uchwały nr XVII/286/VIII/2029 Rady Miasta <xAnon>P.</xAnon> z dnia 24 września 2019 r. dotyczącej określenia szczegółowych warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi opiekuńcze, według której cenę jednej godziny usług opiekuńczych (niespecjalistycznych) ustalono na 21 zł. Zauważyć należy, że opiekę nad powódką sprawowali „opiekunowie” nieprofesjonalni – jej mąż (w pierwszych miesiącach), córka i zięć. Tymczasem stawka ustalona przez Radę Miasta dotyczy usług opiekuńczych (specjalistycznych bądź nie) przyznawanych przez ośrodek pomocy społecznej, a więc świadczonych najczęściej przez pracownika MOPS i jest to stawka ubruttowiona, która nie ma charakteru rynkowego (nie kształtuje jej rynek). Wysokość tej stawki zależna jest od wielu kosztów, nie tylko od wysokości podatków, ale np. również od kosztów zatrudnienia pracowników, kosztów utrzymania infrastruktury placówki opiekuńczej. Skoro opiekę nad powódką sprawowali najbliżsi członkowie jej rodziny, to – jak wskazywał pozwany – wyliczenie należności z tego tytułu winno nastąpić w oparciu o wysokość minimalnego wynagrodzenia określonego na dany rok kalendarzowy i to nie w kwocie brutto lecz netto. Koszty brutto obejmują bowiem należności publicznoprawne, których powódka nie poniosła. Opieka sprawowana przez członków rodziny powódki nie wymagała całkowitego przeorganizowania ich codziennego życia (córka i zięć cały czas pracują zawodowo), była bardziej elastyczna, łatwiejsza i wykonywana niejako dodatkowo, a przez co mniej kosztowna niż opieka ze strony pracownika opieki społecznej. W przypadku powódki najbliżsi wykonywali proste czynności, nie wymagające kwalifikacji. Jak ustalono w 2020 r. najniższe wynagrodzenie netto wynosiło 1.920,62 zł, czyli 12 zł netto na godzinę, zaś w 2021 r. 2.061,67 zł czyli 12,88 zł/godz. W 2020 r. nad powódką sprawowana była opieka łącznie w wymiarze 820 godz. (vide: wyliczenia pozwanego k. 363v), zaś w 2021 r. przez pozostałe 480 godziny. Czyli w sumie koszt opieki wyliczony w oparciu o stawkę godzinową wynikającą z najniższego miesięcznego wynagrodzenia wynosił 16.022,40 zł (820 godz.x12 zł/godz. = 9.840 zł + 480 godz. x 12,88 zł/ godz. = 6.182,40 zł). Pozwany z tego tytułu wypłacił powódce kwotę 1.353 zł, więc do dopłaty pozostaje jeszcze kwota 14.669,40 zł.</xText> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 2. wyroku.</xText> <xText>Jak już wskazywano zgodnie z <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 §1 k.c.</xLexLink> w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Niewątpliwie zatem należne powódce odszkodowanie powinno obejmować również poniesione przez nią <xBx>koszty leczenia</xBx>. Jak ustalono – na podstawie przedstawionych przez powódkę rachunków i opinii biegłego <xAnon>J. D.</xAnon> – koszty te wyniosły w sumie 3.494,19 zł i na tę kwotę złożyły się wydatki na konsultacje lekarskie w kwocie 1.093 zł oraz wydatki na zakup leków i artykułów medycznych w kwocie 2.401,19 (z wyłączeniem leków i innych artykułów medycznych stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami). Z tego tytułu powódka domagała się zasądzenia kwoty 1.788,90 zł, a mając na uwadze treść <xLexLink xArt="art. 321;art. 321 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 321 § 1 k.c.</xLexLink> sąd nie mógł orzekać co przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, więc taką też kwotę należało na rzecz powódki zasądzić (mimo, że zasadna byłaby wyższa kwota: 3.494,19 zł – 1.520,36 zł wypłacone przez pozwanego = 1.973,83 zł).</xText> <xText>W ocenie Sądu powódka udowodniła zasadności kosztów leczenia w prywatnych placówkach (korzystała z <xAnon> usług (...) Sp. z o.o.</xAnon>), przy czym dotyczyło to 6 konsultacji ortopedycznych, które miały miejsce na przestrzeni roku od wypadku. Powszechnie wiadomo, że powódka na wizytę u specjalisty w ramach NFZ musiałby długo czekać, a przy tym jak wyjaśniła, leczenie u tego konkretnego lekarza ortopedy było uzasadnione tym, że to on ją operował, a lekarz przyjmujący w szpitalu i tak z nim konsultował leczenie powódki (można więc uznać, że ta prywatna usługa medyczna była wyższej jakości od usługi oferowanej przez NFZ). Zauważyć należy, że powódka nie podejmowała dalszego leczenia usprawniającego w prywatnych placówkach medycznych, każdorazowo korzystając ze świadczeń w publicznych szpitalach i sanatoriach, więc nie narażała pozwanego na generowanie dodatkowych kosztów. Generalnie powódka korzystała więc z pomocy specjalistów w ramach NFZ, a tylko w zakresie zalecanej po leczeniu operacyjnym konsultacji ortopedycznej udała się na wizytę prywatną do lekarza, który ją operował i dalej u niego kontynuowała to leczenie. Z tego względu wydatki na to leczenie uznano za uzasadnione. Zauważyć należy, że w piśmiennictwie kategorię „wszelkich kosztów” w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 444;art. 444 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 444 § 1 k.c.</xLexLink> ujmuje się szeroko jako konsekwencję czynu niedozwolonego w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Używa się także sformułowań „koszty konieczne i celowe”, „koszty uzasadnione”. W zasadzie nie neguje się objęcia tymi pojęciami także kosztów leczenia prywatnego, ponieważ poszkodowany nie ma obowiązku korzystania w ogóle lub przede wszystkim ze świadczeń w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego w Narodowym Funduszu Zdrowia.</xText> <xText>Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 3. wyroku.</xText> <xText><xBx>O odsetkach orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 817;art. 817 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 817 § 1 k.c.</xLexLink> zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty zawiadomienia o wypadku (analogicznie <xLexLink xArt="art. 14" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 14</xLexLink> ww. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink>). Obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się zatem wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (<xLexLink xArt="art. 455" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 455 k.c.</xLexLink>). Roszczenia powódki o zapłatę zadośćuczynienia (w kwocie 200.000 zł) i odszkodowania zostały zgłoszone pozwanemu i potwierdził ich przyjęcie w piśmie z dnia 13 stycznia 2021 r. Pozwany miał 30 dni na spełnienia żądania, więc odsetki od zadośćuczynienia należało zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od 12 lutego 2021 r. Z kolei odszkodowania za koszty opieki powódka domagała się za okres od wypadku do końca grudnia 2020 r. (uwzględniając datę zgłoszenia roszczenia) w kwocie 47.376 zł, zaś za ten okres zasadna była kwota 7.647 zł (750 godz. x 12 zł/godz. = 9.000 zł – wypłacone przez pozwanego 1.353 zł) i stała się ona wymagalna po 30 dniach od zgłoszenia roszczenia. Z tego względu od kwoty 7.647 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki zasądzono, zgodnie z żądaniem pozwu, odsetki od dnia 12 lutego 2021 r. Od pozostałej części tego odszkodowania w kwocie 7.022,40 zł odsetki należały się od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma powódki zawierającego rozszerzenie żądania pozwu, tj. od dnia 28 listopada 2023 r. (powódka wcześniej nie domagała się zwrotu kosztów opieki za okres od stycznia 2021 r.). Odsetki od odszkodowania za koszty leczenia należały się powódce od kwoty 663,46 zł od dnia 12 lutego 2021 r. (kwota zasadna na datę zgłoszenia roszczenia, po umniejszeniu wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego kwoty 1.520,36 zł), od kwoty 605,91 zł od dnia 28 maja 2021 r. (suma dalszych kosztów wyliczonych na dzień doręczenia pozwu, tj. 27 maja 2021 r.) i od kwoty 519,53 zł od dnia 15 listopada 2023 r. (suma wydatków na leczenie poniesionych przez powódkę po doręczeniu odpisu pozwu; na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 r. pełnomocnik powódki oświadczył, że nadal domaga się zwrotu kosztów leczenia w wysokości 1.788,90 zł).</xBx></xText> <xText><xBx>W pozostałym zakresie powództwo oddalono (pkt 4. wyroku). </xBx></xText> <xText>Rozliczenia <xBx>kosztów procesu</xBx> pomiędzy stronami dokonano na podstawie <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zd. 1 k.p.c.</xLexLink> (w <xLexLink xArt="§ 6 pkt. 5" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">pkt. 5</xLexLink>. wyroku), dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, przy przyjęciu, że powódka wygrała proces w 76%, a przegrała w 24%. Na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu w łącznej kwocie 2.771 zł, zaliczka na biegłego uiszczona przez powódkę w kwocie 800 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw udzielonych przez strony w kwotach po 17 zł i wynagrodzenie pełnomocników w kwotach po 3.600 zł (ustalone na podstawie <xLexLink xArt="§ 6;§ 6 pkt. 5" xIsapId="WDU20021631348" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348">§ 6 pkt 5. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu</xLexLink> oraz na podstawie analogicznego przepisu dotyczącego radców prawnych). Na tej podstawie sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.594,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto Sąd nakazał ściągnąć od stron według ustalonej proporcji nieuiszczone wydatki na koszty opinii biegłych, w łącznej kwocie 1.571,42 zł.</xText> <xText>sędzia Wioletta Janicka</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Wioletta Janicka

Magdalena Szymoniak

prot. sąd. Joanna Rydjan-Półtorak

Magdalena Szymoniak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy PoznańS.wP., Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący:sędzia Wioletta Janicka Protokolant:prot. sąd. Joanna Rydjan-Półtorak po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2024 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwaE. P. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 26.000 zł (dwadzieścia sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia do dnia zapłaty, 2 zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania za koszty opieki kwotę 14.669,40 zł (czternaście tysięcy sześćset sześćdziesiąt dziewięć złotych i czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: - od kwoty 7.647 zł od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, - od kwoty 7.022,40 zł od dnia 28 listopada 2023 r. do dnia do dnia zapłaty, 3 zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem odszkodowania za koszty leczenia kwotę 1.788,90 zł (jeden tysiąc siedemset osiemdziesiąt osiem złotych i dziewięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: - od kwoty 663,46 zł od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia do dnia zapłaty, - od kwoty 605,91 zł od dnia 28 maja 2021 r. do dnia zapłaty, - od kwoty 519,53 zł od dnia 15 listopada 2023 r. do dnia zapłaty, 4 w pozostałym zakresie powództwo oddala, 5 koszty procesu stosunkowo rozdziela obciążają nim powódkę w 24%, a pozwanego w 76% i w związku z tym: a zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.594,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, b nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto wP.tytułem nieuiszczonych wydatków na opinie biegłych: - od powódki kwotę 377,14 zł, - od pozwanego kwotę 1.194,28 zł. sędzia Wioletta Janicka UZASADNIENIE PowódkaE. P.w pozwie z dnia 2 kwietnia 2021 r. domagała się od pozwanego(...) S.A.z siedzibą wW.zasądzenia kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, zasądzenia kwoty 1.788,90 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 lutego 2021 r do dnia zapłaty i zasądzenia kwoty 957 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za koszty opieki. Nadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, że w dniu 26 czerwca 2020 r. wP.na przejściu dla pieszych została potrącona przez samochód, którego posiadacz miał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanej spółce, na skutek czego doznała obrażeń ciała w postaci złamania spiralnego części dystalnej i kości piszczelowej lewej oraz kości strzałkowej lewej. Dalej podała, że sprawca wypadku został skazany w postępowaniu karnym, że z miejsca zdarzenia została przewieziona do szpitala a jej hospitalizacja trwała do 1 lipca 2020 r., że wykonano u niej zabieg operacyjny lewej kończyny dolnej polegający na zamkniętej repozycji złamania podudzia i stabilizacji gwoździem śródszpikowym, że opuściła szpital z zaleceniem wykonywania wyuczonych na oddziale ćwiczeń, codzienną zmianą opatrunków i poruszania się w asekuracji kul łokciowych z niepełnym obciążeniem operowanej kończyny. Powódka podała, że w dniu 17 sierpnia 2020 r. została ponownie przyjęta do szpitala celem przeprowadzenia kolejnej operacji lewej kończyny dolnej polegającej na usunięciu gwoździa śródszpikowego i że miesiąc od opuszczenia szpitala poruszała się wyłącznie na wózku inwalidzkim, a od połowy listopada zaczęła poruszać się o kulach i w ortezie. Powódka zaznaczyła, że proces gojenia kończyny dolnej rozpoczął się dopiero po czterech miesiącach od wypadku i że z racji ograniczeń w poruszaniu się oraz trwającej niepełnosprawności zmuszona była opuścić swoje mieszkanie znajdujące się na czwartym piętrze budynku bez windy i przeprowadzić do rodziny, a opiekę nad nią sprawowała córka wraz z zięciem. Powódka podniosła, że mimo upływu wielu miesięcy od wypadku wciąż utrzymuje się u niej opuchlizna oraz silny ból nogi, a lekarz zalecił aby nie obciążała tej nogi do czasu uzyskania zrostu kości, po czym będzie zmuszona poddać się długotrwałej żmudnej rehabilitacji a rokowania co do powrotu do pełnej sprawności na ten moment są niepewne. Wskazała, że zażywa leki przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwzakrzepowe i farmaceutyki na budowę kości, z uwagi na silny stały ból cierpi na bezsenność i wymaga stosowania środków farmakologicznych, a konieczność długich hospitalizacji i niepełnosprawność spowodowały u niej obniżenie nastroju, załamanie oraz poczucie bezsilności i beznadziei. Powódka podała, że wskutek tego zmuszona jest zażywać leki na uspokojenie, zaś lekarz rodzinny stwierdził u niej objawy silnej depresji, planuje konsultacje u lekarza psychiatry. Dalej powódka przedstawiła przebieg postępowania likwidacyjnego, wskazując, że pozwany decyzją z dnia 5 lutego 2021 r. przyznał jej 16.000 zł zadośćuczynienia, 1.520,36 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i 1.353 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich oraz 500 zł tytułem kosztów przejazdu i 469 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych, przy czym dokonał pomniejszenia wypłaconych kwot o zasądzoną w sprawie karnej nawiązkę w kwocie 3.000 zł. Zdaniem powódki żądanie dodatkowej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł w realiach niniejszej sprawy nie tylko jest uzasadnione ale wręcz wyjątkowo umiarkowane, stąd też powódka zastrzegła sobie możliwość zwiększenia kwoty żądania. Powódka wyjaśniła, że lekarz orzecznik pozwanego oszacował okres opieki jakiej wymagała przy czynnościach takich jak przemieszczanie się, przygotowywanie posiłków, utrzymanie porządku i załatwianie spraw poza domem na 40 tygodni, ale nie wskazał w jakim wymiarze, więc zastrzega sobie możliwość zwiększenia żądania kwoty z tytułu kosztów opieki. Powódka przedstawiła poniesione koszty leczenia, a wynikające z faktur oraz wyjaśniła na jakiej podstawie określiła wymagalność roszczenia na 11 lutego 2020 r. W odpowiedzi na pozew (k.51) pozwany(...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępca procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że jego zdaniem roszczenie powódki jest wygórowane, a zarzuty stawiane pozwanemu chybione. Zdaniem pozwanego wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota 16.000 zł jest w pełni adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy, zaś żądanie dalszej zapłaty jest nieuzasadnione. Pozwany podkreślił, że nie kwestionuje, że powódka doznała określonych cierpień, ale nawet najbardziej dotkliwa szkoda na osobie nie uzasadnia przyznania dowolnie wysokiej kwoty zadośćuczynienia. Podkreślił, iż sam fakt podniesienia uszczerbku na zdrowiu, czy też wystąpienia u powódki cierpień fizycznych lub psychicznych wynikających z doznanego urazu oraz konieczności poddania się odpowiedniemu leczeniu, nie stanowi wystarczającej przesłanki do podwyższenia kwoty zadośćuczynienia. Zdaniem pozwanego przyznanie żądanej przez powódkę dodatkowej kwoty 10.000 zł ponad wypłaconą już kwotę 16.000 zł prowadziłoby do nadmiernego wzbogacenia się powódki i nie odpowiadałoby celowi jakiemu ma służyć zadośćuczynienie. Odnośnie do żądanej przez powódkę kwoty tytułem zwrotu poniesionych wydatków na koszty leczenia i rehabilitacji pozwany podniósł, że z opinii sporządzanych przez lekarza orzecznika(...) S.Awynika, iż usługi wykonane w prywatnych placówkach są niezasadne, świadczenia te mogą zostać zrealizowane bezpłatnie jako usługi dostępne w ramach NFZ. Pozwany stwierdził, że w zakresie kosztów leczenia niefinansowanych ze środków publicznych uzależnia się obowiązek ich zwrotu od wykazania przez poszkodowanego ich celowości. Co do kosztów opieki pozwany zakwestionował hipotetycznie obliczoną ich wysokość tj. stawkę wskazaną przez powódkę w wysokości 21 zł/godz. oraz wymiar czasowy 280 dni. Poza tym podniósł, że powódka nie przedstawiła dowodów wskazujących na poniesione straty w swoim majątku bądź w majątku osób sprawujących nad nią opiekę. Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2003 r. Sąd postanowił rozpoznać niniejszą sprawę z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym. W piśmie z dnia 13 listopada 2023 r. powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, że w miejsce dotychczas żądanej kwoty 10.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 26.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Ponadto powódka rozszerzyła żądanie pozwu w ten sposób, że w miejsce dotychczas żądanej kwoty 957 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 27.627 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty. Zmianę żądania pozwu powódka uzasadniła rozmiarem doznanej przez siebie krzywdy potwierdzonej opinią biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Na podstawie tej opinii powódka wyliczyła, że wymagała opieki w łącznym wymiarze co najmniej 1380 godzin, co przy przyjęciu stawki 21 zł za jedną godzinę opieki, daje kwotę odszkodowania w wysokości 27.627 zł. Powódka wyjaśniła, że przyjęcie stawki 21 zł jest w pełni uzasadnione i wynika z uchwały Rady MiastaP.dotyczącej warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze. Podkreśliła, że stawka ta dotyczy usług niespecjalistycznych. W odpowiedzi na zmienione żądanie pozwu pozwany konsekwentnie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami. Pozwany wskazał, że opinia biegłego nie zawsze może być powodem do rozszerzenia powództwa, gdyż nie można przyjąć, że ustalenia biegłego spowodowały nagły wzrost cierpienia u powódki. Odnośnie do kosztów opieki pozwany zakwestionował przyjęcie stawki za świadczenia opiekuńcze wskazując, że powódka nie korzystała z tego rodzaju świadczeń, a podstawą ustalenia tej stawki powinno być wynagrodzenie minimalne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 26 czerwca 2020 r. wP.naskrzyżowaniu ulic (...)powódkaE. P.przechodząc prawidłowo przez jezdnię została potrącona przez kierującego samochodem markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...)M. L., który nie ustąpił jej pierwszeństwa, mimo że znajdowała się na przejściu dla pieszych. W następstwie tego zdarzenia powódka doznała obrażeń ciała w postaci złamania spiralnego części dystalnej kości piszczelowej lewej i kości strzałkowej lewej. M. L.jako posiadacz pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym(...) S.Az siedzibą wW.. Po wypadku powódka została przewieziona do Szpitala Wojewódzkiego wP., gdzie przebywała na oddziale ortopedii i chirurgii urazowej narządu ruchu do dnia 1 lipca 2020 r. W dniu 26 czerwca 2020 r. wykonano u powódki zabieg operacyjny lewej kończyny dolnej polegający na zamknięciu złamania podudzia i stabilizacji gwoździem śródszpikowym. Powódkę wypisano z zaleceniem wykonywania ćwiczeń wyuczonych na oddziale, codziennej zmiany opatrunków oraz z zaleceniem poruszania się przy asekuracji kul łokciowych z niepełnym obciążaniem operowanej kończyny, stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej, zdjęcia szwów z rany po 14 dniach i kontroli w poradni ortopedycznej. W dniu 17 sierpnia 2020 r. powódka ponownie została przyjęta do szpitala w celu przeprowadzenia zabiegu rewizyjnego z wymianą materiału zespalającego. Na oddziale przebywała do 26 sierpnia 2020 r i została wypisana ze wskazaniem poruszania się o kulach lub balkoniku bez obciążania operowanej kończyny do czasu kontroli w poradni ortopedycznej, codziennej zmiany opatrunku, ćwiczenia stawu skokowego i stopy, stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej oraz leków przeciwbólowych i przeciwobrzękowych. W dniach od 1 do 26 lutego 2021 r. powódka była rehabilitowana na oddziale dziennymO.-RehabilitacyjnegoSzpitala (...)UM wP.. W trakcie tego pobytu stosowano u niej ćwiczenia ruchowe bierne i czynne z zabiegami fizjoterapeutycznymi. W okresie od 9 do 19 marca 2021 r. (leczenie przerwano z uwagi na zakażenie powódkiC.-19), a następnie od 6 kwietnia do 6 maja 2021 r. z powodu następstw złamania podudzia lewego powódka przebywała na leczeniu usprawniającym w szpitalu rehabilitacyjnym wK.z rozpoznaniem m.in. stanu po złamaniu spiralnym kości piszczelowej i strzałki lewej i przykurczów zgięciowych stawów kolanowych. Zalecono jej kontynuację wyuczonych ćwiczeń, okresową kontrolę w poradni ortopedycznej i w razie bólu zażywanie lekuT.. W dniach od 20 do 30 lipca 2021 r. z uwagi na zaostrzenie dolegliwości wielostawowych (powódka choruje na łuszczycowe zapalenie stawów) i w celu ewentualnej modyfikacji leczenia oraz usprawniania powódka przebywała w szpitalu wK.. Rozpoznano u niej wówczas m.in. zaburzenia depresyjne i stan po spiralnym złamaniu lewej kości piszczelowej i strzałkowej w wyniku urazu komunikacyjnego. Z uwagi na stan po złamaniu nogi i inne schorzenia powódkę skierowano na leczenie uzdrowiskowe (w okresie od 22 września 2021 r. do 20 października 2021 r. przebywała w(...)). W okresie od 3 do 31 stycznia 2022 r. powódka ponownie była rehabilitowana na oddziale dziennymSzpitala (...)wP., a na przełomie czerwca i lipca 2022 r. przebywała na leczeniu szpitalnym z powodu wykonania endoprotezy stawu kolanowego prawego. W dniu 5 lipca 2022 r. Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności uznał powódkę za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe. W 2023 r. powódka nadal leczona była rehabilitacyjnie z uwagi m.in. na stan po leczeniu operacyjnym złamania lewej nogi. Bezsporne: karty informacyjne leczenia szpitalnego (k.12-13, k.14, k. 113-114, 115, k.116, k. 162, k. 301), skierowania na leczenie uzdrowiskowe (k.117-118, k. 142), karta informacyjna leczenia uzdrowiskowego (k.141), orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k.298), skierowanie na oddział rehabilitacji i karta informacyjna z tego leczenia (k.299-300). Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 5 października 2020 r. Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto wP.w sprawie o sygnaturze akt III K381/20M. L.został uznany za winnego przestępstwa zart. 177 §1 k.k.i skazany, w wyroku tym orzeczono na rzecz pokrzywdzonejE. P.zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 3.000 zł. Bezsporne: dokumenty zgromadzone w aktach tutejszego sądu(...)- kopia wyroku karnego (k.15). W okresie od 17 sierpnia 2020 r. do 5 sierpnia 2021 r. powódka sześciokrotnie zgłaszała się do poradni ortopedycznej z wizytami kontrolnymi. W związku z tym powódka poniosła koszty konsultacji lekarskiej (korzystała z prywatnychusług (...) Sp. z o.o.), których łączna suma wyniosła 1.093 zł oraz wydatki na zakup leków i artykułów medycznych (opatrunków), według przedstawionych faktur łącznie w kwocie 2.401,19 zł (z pominięciem pozycji dotyczących leków stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami). Dowód: faktury za usługi medyczne (k.16, k.18, k. 21, k.23, k.85 i k. 89), faktury za leki (k.27-38, k.101, k.104, k.107, k.110 i k.145). W chwili wypadku powódka miała 70 lat, była osobą sprawną, w pełni samodzielną, nie miała żadnych problemów z poruszaniem się, pomagała córkom w opiece nad dziećmi, do jednej z córek jeździła doW.. Powódka już wówczas chorowała na łuszczycowe zapalenie stawów. Po pierwszej operacji noga bardzo ją bolała, brała leki przeciwbólowe. Do tej pory powódka odczuwa ból w tej nodze i cały czas zażywa leki przeciwbólowe. Dolegliwości bólowe odczuwane przez powódkę w pierwszych sześciu miesiącach pobytu w domu miały znaczne nasilenie (6 stopni w 10 stopniowej skali bólu). Do jego opanowania potrzebne było doustne przyjmowania silnego leku przeciwbólowego w trzech do czterech dawek na dobę. Przez kolejne dwa miesiące powódka wymagała podania dwóch - trzech dawek leku przeciwbólowego na dobę, a w dalszych dwóch miesiącach jednej do dwóch dawek leku na dobę. Po tym terminie nastąpiło stopniowe zmniejszanie się doznań bólowych - poprawa sprawności ruchowej i lepsza adaptacja do nowej sytuacji życiowej, pozwalała na stosowanie ogólnie dostępnych preparatów przeciwbólowych, z doraźnym zażywaniem silnego leku przeciwbólowego. Dolegliwości bólowe, które obecnie powódka odczuwa mogą występować przez trudny do określenia przedział czasowy i mogą nasilać się przy większej aktywności ruchowej, przy zmianie frontów atmosferycznych, w stanach wychłodzenia. W okresie pierwszych sześciu miesięcy po wypadku, z wyłączeniem pobytów szpitalnych i sanatoryjnych, powódka wymagała opieki i pomocy innych osób przy wykonywaniu niezbędnych czynności życiowych w wymiarze 5 godzin na dobę (w zakresie utrzymania higieny, ubierania się, utrzymania porządku, zakupu produktów żywnościowych, przygotowania posiłków, zakupu innych produktów niezbędnych do codziennego życia, załatwiania spraw administracyjnych oraz asysty przy potrzebie opuszczenia mieszkania). Przez kolejne dwa miesiące powódka wymagało opieki w wymiarze 3 godzin na dobę, a w kolejnych dwóch miesiącach pomoc ta była potrzebna w wymiarze 2 godzin na dobę. Przez następne 6 miesięcy powódka wymagała pomocy i opieki w wymiarze 1 godziny na dobę. W sumie powódka wymagał opieki i pomocy innych osób w wymiarze ok. 1300 godzin (wyłączając okresy pobytów w szpitalu i w sanatoriach). Powódką opiekowali się mąż i córka, pomagał również zięć. Mąż powódki zmarł jesienią 2020 r. i odtąd powódka mieszka sama. Okresowo przebywa u córki. Pielęgniarka, która przyszła do powódki zdjąć szwy po operacji poradziła powódce jak pielęgnować ranę i być bardziej samodzielną. W pierwszych miesiącach po wypadku powódka cały czas leżała albo siedziała, potrafiła się ubrać od pasa w górę. Wymagała pomocy przy zabiegach higienicznych. Po drugim zabiegu operacyjnym obserwowano u powódki przewlekły stan zapalny tkanek miękkich lewej goleni, z objawami opóźnionego wzrostu kostnego, stąd też konieczna była druga operacja. Po tej operacji, która trwała kilka godzin, powódka czuła się bardzo źle. Po około 7-8 miesiącach od wypadku powódka zaczęła poruszać się po mieszkaniu z asekuracją dwóch łokciowych, korzystała również z chodzika. Wcześniej zmuszona była używać wózka inwalidzkiego. Nie była w stanie samodzielnie opuszczać mieszkania, zrobić zakupów. Mimo wielokrotnego pobytu na oddziałach rehabilitacyjnych szpitalnych i sanatoryjnych nie uzyskano u powódki oczekiwanego stanu wydolności czynnościowej i sprawności ruchowej lewej kończyny dolnej. Powódka nadal wymaga systematycznego kontynuowania rehabilitacji ruchowej, pod nadzorem fachowego rehabilitanta, wspomaganej zabiegami fizjoterapeutycznymi. Takie postępowanie może poprawić i utrzymać sprawność ruchową i zmniejszyć poziom dolegliwości bólowych. U powódki należy również liczyć się z szybszym powstawaniem zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych w obrębie struktur kostnych i więzadłowo ścięgnistych uszkodzonych w trakcie wypadku, który mogą nasilać z czasem, dolegliwości bólowe i dysfunkcje ruchowej lewej kończyny dolnej. Obecnie powódka może samodzielnie opuszczać mieszkanie korzystając z kul łokciowych. W związku z wypadkiem powódka wymaga opieki poradni zdrowia psychicznego. Konieczność długich hospitalizacji i niepełnosprawność spowodowały bowiem u niej obniżenie nastroju, załamanie oraz poczucie bezsilności i beznadziei. Stan psychiczny powódki jest zły, jest zrezygnowana i smutna. W czasie składania zeznań płakała. Nie może się pogodzić z utratą sprawności, nie chce jej się żyć. Twierdzi, że jest wrakiem człowieka. W zasadzie nie wychodzi z domu, od wypadku tylko ze trzy razy zeszła sama na dół (mieszka na czwartym piętrze bez windy) i usiadła na ławce przed blokiem. Nie jest w stanie poruszać się bez kul. Nie może chodzić na zakupy ani spacery. Rozpoznano u niej zaburzenia stresowe pourazowe i zaburzenia depresyjne. Powódka bierze leki antydepresyjne i leczy się u psychiatry. Powódka na co dzień sobie nie radzi (“sama tylko tyle, że śpię w domu”), nie przygotowuje sama posiłków, jedzenie przywozi jej córka albo zięć, którzy są u niej codziennie, córka robi też zakupy, sprząta. Przed wypadkiem powódka nie miała żadnych problemów ze zdrowiem psychicznym, była pogodna, opiekowała się wnukami. Powódka stara się korzystać ze świadczeń zdrowotnych finansowanych przez NFZ. Do lekarza ortopedy chodziła jednak prywatnie (do placówkiL.M.), gdyż był to lekarz, który ją operował i miała do niego zaufanie, tym bardziej, że ortopeda, który przyjmował w przyszpitalnej przychodni i tak w czasie wizyty konsultował się z tym lekarzem, który ją operował. Stały uszczerbek na zdrowiu powódki związany ze zdarzeniem z dnia 26 czerwca 2020 r. należy określić na 15%. Dowód: zaświadczenie lekarskie od psychiatry (k.165), zeznania powódki (k.136-138), częściowo pisemna opinia biegłegoP. N.(k.184-188), pisemna opinia biegłego sądowego w dziedzinie chirurgii ogólnej i onkologicznejJ. D.(k.308-311). Minimalne wynagrodzenie netto w 2020 r. wynosiło 1.920,62 zł, a w 2021 r. 2.061,67 zł, co oznacza, że stawka za godzinę pracy netto wynosiła odpowiednio 12 zł i 12,88 zł. Bezsporne: Rozporządzenia RM w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2020 r. i w 2021 r. Pismem z dnia 22 grudnia 2020 r., którego otrzymanie pozwany potwierdził w dniu 13 stycznia 2021 r., powódka zażądała zapłaty na swoją rzecz zadośćuczynienia za doznaną na skutek wypadku krzywdę w wysokości 200.000 zł, zapłaty odszkodowania za koszty opieki od dnia wypadku do dnia 12 grudnia 2020 r. w łącznej kwocie 47.376 zł oraz zapłaty kwoty 4.278,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W piśmie z dnia 5 lutego 2021 r. pozwany poinformował powódkę, że zlecił do wypłaty kwotę 16.842,36 zł na którą złożyły się: zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł, zwrot kosztów leczenia w kwocie 1.520,36 zł, odszkodowanie za koszty opieki w kwocie 1.353 zł, zwrot kosztów przejazdów w kwocie 500 zł oraz zakupu sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych w kwocie 469 zł. Wypłaconą sumę zadośćuczynienia pozwany umniejszył o zasądzoną na rzecz powódki od sprawcy wypadku nawiązkę w kwocie 3.000 zł. Bezsporne: pismo powódki z 22.12.2020 r., pismo pozwanego z 13.01.2021 r., „decyzja” pozwanego z 5.02.2021 r. (w aktach szkody – płyta CD k. 75). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, w tym kopii dokumentów prywatnych załączonych do akt sprawy, niekwestionowanych co do ich zgodności z oryginałami dokumentów. Dokumentom Sąd dał wiarę w całości, gdyż nie budziły wątpliwości co do swojej autentyczności, a strony nie kwestionowały okoliczności z nich wynikających, a i Sąd nie znalazł podstaw do czynienia tego z urzędu. Dokumenty te potwierdzały okoliczności, co do których pomiędzy stronami nie było sporu. I tak na podstawie przedstawionych przez powódkę faktur i rachunków ustalono jakie wydatki poniosła ona na swoje leczenie po wypadku, a na podstawie dokumentów związanych z pobytem powódki w szpitalach i sanatoriach ustalono przebieg tego leczenia. Biorąc pod uwagę opinię biegłegoJ. D.ustalono, że suma kosztów leczenia powódki wyniosła 3.494,19 zł (koszty usług medycznych uznanych przez biegłego za mające związek z wypadkiem i koszty zakupu leków oraz materiałów medycznych, z pominięciem pozycji dotyczących leków stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami). Nie wszystkie wydatki na leczenie zostały więc uwzględnione. Sąd uznał za przydatną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy opinię sporządzoną przez biegłego sądowego w dziedzinie chirurgii ogólnej i onkologicznejJ. D.oraz częściowo opinię biegłego ortopedy- traumatologaP. N.. Opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniuart. 233 § 1 k.p.c.– na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Kierując się tymi wskazaniami Sąd uznał, że opinia biegłegoJ. D.została sporządzona w sposób rzetelny, jasny i spójny, przez osobę posiadającą odpowiednie kompetencje do jej przygotowania. Opinia została opracowana po szczegółowym przeanalizowaniu przez biegłego akt sprawy, w tym szczególności dokumentacji lekarskiej oraz, co należy podkreślić, po zbadaniu powódki. Wnioski końcowe tej opinii zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i kategoryczny. Biegły wskazał, które konkretnie wydatki na leczenie uznaje za mające związek z wypadkiem, a które usługi medyczne i koszty zakupu leków związane są z leczeniem chorób towarzyszących. Poza tym biegły bardzo szczegółowo przedstawił w jakim zakresie i wymiarze po wypadku powódka wymagała opieki i pomocy ze strony innych osób. Na tej właśnie podstawie Sąd ustalił sumę wydatków poniesionych przez powódkę na leczenie (sumując kwoty z faktur za usługi medyczne, które znajdują się na k.16, k.18, k. 21, k.23, k.85 i k. 8 oraz z faktur za leki znajdujących się na k.27-38, k.101, k.104, k.107, k.110 i k.145 – z pominięciem pozycji wskazanych przez biegłego jak na k. 34 akt) i wymiar czasowy opieki (6 miesięcy x 5 godz. dziennie = 900 godz.+ 2 miesiące x 3 godz. dziennie = 180 godz. + 2 miesiące x 2 godz. dziennie = 120 godz. + 6 miesięcy x 1 godz. dziennie = 180 godz.; suma = 1380 godz. umniejszona o okresy pobytu powódki w szpitalach i sanatoriach do wymiaru 1300 godzin). Z uwagi na treść opinii biegłego pozwany ostatecznie przyznał (pismo k. 343 v), że powódka wymagała ewentualnej opieki w łącznym wymiarze 1300 godz. Wnioski opinii biegłegoP. N.co prawda częściowo okazały się być zbieżne z wnioskami późniejszej opinii biegłegoJ. D.(w szczególności co do ustalenia stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki), ale właśnie z uwagi na zbyt duży stopień ogólności tej opinii Sąd postanowił zasięgnąć opinii innego biegłego. BiegłyP. N.w zasadzie nie wypowiedział się co do zasadności i celowości poniesionych przez powódkę kosztów leczenia (nie poddał żadnej analizie przedstawionych przez nią rachunków za usługi medyczne i zakup leków), wskazując jedynie ogólnie, że powódka wymagała leczenia fizykalnego, kinezyterapii oraz zażywania leków, a leczenie to obejmowało nie tylko usługi świadczone w ramach NFZ ale również leczenie prywatne. Biegły bardzo ogólnie wypowiedział się też na temat stopnia bólu odczuwanego przez powódkę po wypadku i co do wymiaru sprawowanej nad nią opieki. Poza tym biegły ustalił wysokość uszczerbku na zdrowiu powódki bez jej wcześniejszego badania, twierdząc że badanie to nie dostarczy nowych istotnych dla sprawy okoliczności a wygeneruje dodatkowe koszty. Co więcej biegłyP. N.de factoodmówił przeprowadzenia takiego badania (odmawiając odpowiedzi na pytanie sądu, czy jeśli sąd zleci mu takie badanie, to je przeprowadzi k. 271) powołując się (w kwietniu 2023 r.) na ograniczenia związane z stanem zagrożenia epidemiologicznego. Z tego właśnie względu sąd postanowił dopuścić dowód z opinii innego biegłego z dziedziny ortopedii i traumatologii. Istotnych ustaleń dokonano również w oparciu o zeznania powódki, którym Sąd dał wiarę, z uwagi na to, że były to zeznania spójne i logiczne. Sąd wziął pod uwagę to, iż niewątpliwie jako strona postępowania powódka miała interes w tym, aby fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy przedstawiać w korzystnym dla siebie świetle, jednakże Sąd nie dostrzegł w jej zeznaniach takiego celowego zniekształcania rzeczywistości. Powódka zeznawała spontanicznie i szczerze, mówiąc o skutkach wypadku płakała. Jej zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, w oparciu o który ustalono stan faktyczny. Na podstawieart. 130(4) par 5 k.p.c.Sąd pominął wniosek dowodowy powódki o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii z uwagi na to że powódka nie uiściła zaliczki na pokrycie kosztów tej opinii (k.304). Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się częściowo zasadne. Odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela w niniejszej sprawie wynikała zart. 822 k.c.oraz przepisówustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(dalej jako u.u.o.). Zgodnie zart. 822 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W myśl natomiastart. 822 § 4 k.c.uprawiony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Z kolei zgodnie zart. 34 ust. 1u.u.o. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Należy mieć na uwadze, iż odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie z dnia 26 czerwca 2020 r. i jego legitymacja bierna w niniejszej sprawie co do zasady nie były sporne. Poza sporem było, że pozwanego oraz posiadacza pojazdu, który spowodował wypadek, w którym powódka doznała uszkodzenia ciała, łączyła w dniu wypadku umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie zart. 444 § 1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Na podstawie przepisuart. 445 § 1 k.c.w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Powódka w sumie otrzymała tytułem nawiązki od sprawcy i od ubezpieczyciela tytułem zadośćuczynienia kwotę 16.000 zł, która, w ocenie sądu, była zbyt niska. Zadośćuczynienienie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, czy rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia itp. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc "odpowiedniej sumy" należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. W niniejszej sprawie Sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 16.000 zł nie jest adekwatne do krzywdy jakiej doznała powódka ulegając wypadkowi komunikacyjnemu i w oparciu o ustalenia i wnioski opinii biegłych przyznał powódce kwotę 26.000 zł dalszego zadośćuczynienia. Ustalając wysokość zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z uszkodzeniem ciała, należy rozważać każdy przypadek indywidualnie, gdyż określenie tej wysokości powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Powódka po wypadku bardzo cierpiała, stała się osobą niepełnosprawną, niesamodzielną, jej dotychczasowy tryb życia uległ całkowitej zmianie. Wymagała dwuetapowego specjalistycznego leczenia operacyjnego, wielokrotnie była pacjentką oddziałów rehabilitacyjnych i sanatoryjnych, a jej leczenie usprawniające nadal się nie zakończyło. Co prawda powódka już przed wypadkiem cierpiała na chorobę narządu ruchu (chorowała przewlekle na łuszczycowe zapalenie), ale była osobą sprawną, całkowicie samodzielną, pomagała córkom w opiece nad dziećmi, do jednej córki jeździła doW., była osobą pogodną, nie miała żadnych problemów natury psychicznej. Po wypadku jej życie całkowicie się załamało. Obecnie powódka może poruszać się tylko o kulach, w zasadzie sama nie wychodzi z domu, nadal wymaga pomocy i opieki osób bliskich w zwykłych czynnościach dnia codziennego. Wypadek pociągnął za sobą trwałe następstwa w postaci uszczerbku na zdrowiu powódki w wysokości 15%. Powódka nadal odczuwa ból i cierpienie związane z wypadkiem, podupadła na zdrowiu psychicznym, cierpi na zburzenia stresowe pourazowe i zaburzenia depresyjne, straciła sens życia. Wszystkie te okoliczności uzasadniały przyznanie powódce zadośćuczynienia w sumie w kwocie 42.000 zł, czyli uwzględniając wypłacone wcześniej 16.000 zł, należało jeszcze zasądzić dopłatę w wysokości 26.000 zł. W ocenie Sądu taka właśnie kwota uwzględnia wskazania orzecznictwa co do charakteru zadośćuczynienia, które ma być adekwatne do doznanej krzywdy, a jednocześnie musi być utrzymane w rozsądnych granicach i uwzględniać przeciętny poziom życia w społeczeństwie. W omawianym zakresie nie można też tracić z pola widzenia, iż naruszeniu na skutek przedmiotowego wypadku uległo dobro osobiste jakim jest zdrowie ludzkie, które jest dobrem o szczególnej wartości i doniosłości, stąd zadośćuczynienie nie może być symboliczne. Uszczerbek ten ma charakter stały i pomimo upływu czasu i rehabilitacji, powódka już zawsze będzie odczuwać jego skutki. Dalsze leczenie może jedynie poprawić i utrzymać sprawność ruchową powódki i zmniejszyć poziom jej cierpień fizycznych i psychicznych. Powódka zapewne nigdy już nie odzyska sprawności, którą miała przed wypadkiem i jak dotąd (a od wypadku minęło ponad 3,5 roku) nie odzyskała radości życia. W tych okolicznościach kwota przyznanego zadośćuczynienia nie wydaje się być wygórowana. Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 1. wyroku. Jak wskazuje się w orzecznictwie (uchwała SN z 22.07.2020 r., III CZP 31/19) poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, może domagać się na podstawieart. 444 § 1 k.c.odszkodowania z tytułukosztów opiekisprawowanej nad nim nieodpłatnie przez osoby bliskie. Opieka ta ma bowiem wymierną wartość ekonomiczną nawet wtedy, gdy była sprawowana nieodpłatnie. Powstanie konieczności korzystania z opieki stanowi szczególnego rodzaju uszczerbek zwiększający potrzeby osoby doznającej uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Aktualnie odrzuca się pogląd, że z brzmieniaart. 444 § 1 k.c.nie wynika, aby roszczenie odszkodowawcze przysługiwało poszkodowanemu korzystającemu nieodpłatnie z opieki osób bliskich, które nie ponoszą w związku z tym konkretnych strat majątkowych, że koszty, o których mowa w tym przepisie, to - zgodnie z tradycyjnym rozumieniem szkody - wydatki rzeczywiście poniesione, a nie obiektywnie potrzebne. Wyniki wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej skłaniają bowiem do wniosku, żeart. 444 § 1 k.c.może stanowić podstawę zasądzenia odszkodowania obejmującego koszty opieki nad poszkodowanym, które nie zostały przez niego faktycznie poniesione z uwagi na to, iż opieka ta była sprawowana nieodpłatnie przez osoby bliskie (por. uzas. ww. uchwały SN). Z tego względu Sąd uznał za zasadne roszczenie powódki o odszkodowanie związane z koniecznością sprawowania nad nią opieki przez osoby bliskie. Szczegółowy zakres i wymiar czasowy tej opieki zostały ustalone na podstawie opinii biegłego. Pozwany zresztą przyznał, że po wypadku powódka wymagała pomocy i opieki osób bliskich w sumie w wymiarze 1300 godzin. Sporna pozostawała jednak wysokość odszkodowania z tego tytułu. Powódka domagała się ustalenia kosztów opieki w oparciu o stawkę wynikającą z Uchwały nr XVII/286/VIII/2029 Rady MiastaP.z dnia 24 września 2019 r. dotyczącej określenia szczegółowych warunków przyznawania i odpłatności za usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi opiekuńcze, według której cenę jednej godziny usług opiekuńczych (niespecjalistycznych) ustalono na 21 zł. Zauważyć należy, że opiekę nad powódką sprawowali „opiekunowie” nieprofesjonalni – jej mąż (w pierwszych miesiącach), córka i zięć. Tymczasem stawka ustalona przez Radę Miasta dotyczy usług opiekuńczych (specjalistycznych bądź nie) przyznawanych przez ośrodek pomocy społecznej, a więc świadczonych najczęściej przez pracownika MOPS i jest to stawka ubruttowiona, która nie ma charakteru rynkowego (nie kształtuje jej rynek). Wysokość tej stawki zależna jest od wielu kosztów, nie tylko od wysokości podatków, ale np. również od kosztów zatrudnienia pracowników, kosztów utrzymania infrastruktury placówki opiekuńczej. Skoro opiekę nad powódką sprawowali najbliżsi członkowie jej rodziny, to – jak wskazywał pozwany – wyliczenie należności z tego tytułu winno nastąpić w oparciu o wysokość minimalnego wynagrodzenia określonego na dany rok kalendarzowy i to nie w kwocie brutto lecz netto. Koszty brutto obejmują bowiem należności publicznoprawne, których powódka nie poniosła. Opieka sprawowana przez członków rodziny powódki nie wymagała całkowitego przeorganizowania ich codziennego życia (córka i zięć cały czas pracują zawodowo), była bardziej elastyczna, łatwiejsza i wykonywana niejako dodatkowo, a przez co mniej kosztowna niż opieka ze strony pracownika opieki społecznej. W przypadku powódki najbliżsi wykonywali proste czynności, nie wymagające kwalifikacji. Jak ustalono w 2020 r. najniższe wynagrodzenie netto wynosiło 1.920,62 zł, czyli 12 zł netto na godzinę, zaś w 2021 r. 2.061,67 zł czyli 12,88 zł/godz. W 2020 r. nad powódką sprawowana była opieka łącznie w wymiarze 820 godz. (vide: wyliczenia pozwanego k. 363v), zaś w 2021 r. przez pozostałe 480 godziny. Czyli w sumie koszt opieki wyliczony w oparciu o stawkę godzinową wynikającą z najniższego miesięcznego wynagrodzenia wynosił 16.022,40 zł (820 godz.x12 zł/godz. = 9.840 zł + 480 godz. x 12,88 zł/ godz. = 6.182,40 zł). Pozwany z tego tytułu wypłacił powódce kwotę 1.353 zł, więc do dopłaty pozostaje jeszcze kwota 14.669,40 zł. Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 2. wyroku. Jak już wskazywano zgodnie zart. 444 §1 k.c.w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Niewątpliwie zatem należne powódce odszkodowanie powinno obejmować również poniesione przez niąkoszty leczenia. Jak ustalono – na podstawie przedstawionych przez powódkę rachunków i opinii biegłegoJ. D.– koszty te wyniosły w sumie 3.494,19 zł i na tę kwotę złożyły się wydatki na konsultacje lekarskie w kwocie 1.093 zł oraz wydatki na zakup leków i artykułów medycznych w kwocie 2.401,19 (z wyłączeniem leków i innych artykułów medycznych stosowanych przez powódkę w związku z innymi chorobami). Z tego tytułu powódka domagała się zasądzenia kwoty 1.788,90 zł, a mając na uwadze treśćart. 321 § 1 k.c.sąd nie mógł orzekać co przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie, więc taką też kwotę należało na rzecz powódki zasądzić (mimo, że zasadna byłaby wyższa kwota: 3.494,19 zł – 1.520,36 zł wypłacone przez pozwanego = 1.973,83 zł). W ocenie Sądu powódka udowodniła zasadności kosztów leczenia w prywatnych placówkach (korzystała zusług (...) Sp. z o.o.), przy czym dotyczyło to 6 konsultacji ortopedycznych, które miały miejsce na przestrzeni roku od wypadku. Powszechnie wiadomo, że powódka na wizytę u specjalisty w ramach NFZ musiałby długo czekać, a przy tym jak wyjaśniła, leczenie u tego konkretnego lekarza ortopedy było uzasadnione tym, że to on ją operował, a lekarz przyjmujący w szpitalu i tak z nim konsultował leczenie powódki (można więc uznać, że ta prywatna usługa medyczna była wyższej jakości od usługi oferowanej przez NFZ). Zauważyć należy, że powódka nie podejmowała dalszego leczenia usprawniającego w prywatnych placówkach medycznych, każdorazowo korzystając ze świadczeń w publicznych szpitalach i sanatoriach, więc nie narażała pozwanego na generowanie dodatkowych kosztów. Generalnie powódka korzystała więc z pomocy specjalistów w ramach NFZ, a tylko w zakresie zalecanej po leczeniu operacyjnym konsultacji ortopedycznej udała się na wizytę prywatną do lekarza, który ją operował i dalej u niego kontynuowała to leczenie. Z tego względu wydatki na to leczenie uznano za uzasadnione. Zauważyć należy, że w piśmiennictwie kategorię „wszelkich kosztów” w rozumieniuart. 444 § 1 k.c.ujmuje się szeroko jako konsekwencję czynu niedozwolonego w postaci uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Używa się także sformułowań „koszty konieczne i celowe”, „koszty uzasadnione”. W zasadzie nie neguje się objęcia tymi pojęciami także kosztów leczenia prywatnego, ponieważ poszkodowany nie ma obowiązku korzystania w ogóle lub przede wszystkim ze świadczeń w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego w Narodowym Funduszu Zdrowia. Z powyższych względów orzeczono jak w pkt 3. wyroku. O odsetkach orzeczono na podstawieart. 817 § 1 k.c.zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty zawiadomienia o wypadku (analogicznieart. 14ww.ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się zatem wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 k.c.). Roszczenia powódki o zapłatę zadośćuczynienia (w kwocie 200.000 zł) i odszkodowania zostały zgłoszone pozwanemu i potwierdził ich przyjęcie w piśmie z dnia 13 stycznia 2021 r. Pozwany miał 30 dni na spełnienia żądania, więc odsetki od zadośćuczynienia należało zasądzić zgodnie z żądaniem pozwu od 12 lutego 2021 r. Z kolei odszkodowania za koszty opieki powódka domagała się za okres od wypadku do końca grudnia 2020 r. (uwzględniając datę zgłoszenia roszczenia) w kwocie 47.376 zł, zaś za ten okres zasadna była kwota 7.647 zł (750 godz. x 12 zł/godz. = 9.000 zł – wypłacone przez pozwanego 1.353 zł) i stała się ona wymagalna po 30 dniach od zgłoszenia roszczenia. Z tego względu od kwoty 7.647 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki zasądzono, zgodnie z żądaniem pozwu, odsetki od dnia 12 lutego 2021 r. Od pozostałej części tego odszkodowania w kwocie 7.022,40 zł odsetki należały się od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma powódki zawierającego rozszerzenie żądania pozwu, tj. od dnia 28 listopada 2023 r. (powódka wcześniej nie domagała się zwrotu kosztów opieki za okres od stycznia 2021 r.). Odsetki od odszkodowania za koszty leczenia należały się powódce od kwoty 663,46 zł od dnia 12 lutego 2021 r. (kwota zasadna na datę zgłoszenia roszczenia, po umniejszeniu wypłaconej z tego tytułu przez pozwanego kwoty 1.520,36 zł), od kwoty 605,91 zł od dnia 28 maja 2021 r. (suma dalszych kosztów wyliczonych na dzień doręczenia pozwu, tj. 27 maja 2021 r.) i od kwoty 519,53 zł od dnia 15 listopada 2023 r. (suma wydatków na leczenie poniesionych przez powódkę po doręczeniu odpisu pozwu; na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 r. pełnomocnik powódki oświadczył, że nadal domaga się zwrotu kosztów leczenia w wysokości 1.788,90 zł). W pozostałym zakresie powództwo oddalono (pkt 4. wyroku). Rozliczeniakosztów procesupomiędzy stronami dokonano na podstawieart. 100 zd. 1 k.p.c.(wpkt. 5. wyroku), dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, przy przyjęciu, że powódka wygrała proces w 76%, a przegrała w 24%. Na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu w łącznej kwocie 2.771 zł, zaliczka na biegłego uiszczona przez powódkę w kwocie 800 zł, opłaty skarbowe od pełnomocnictw udzielonych przez strony w kwotach po 17 zł i wynagrodzenie pełnomocników w kwotach po 3.600 zł (ustalone na podstawie§ 6 pkt 5. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzęduoraz na podstawie analogicznego przepisu dotyczącego radców prawnych). Na tej podstawie sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.594,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto Sąd nakazał ściągnąć od stron według ustalonej proporcji nieuiszczone wydatki na koszty opinii biegłych, w łącznej kwocie 1.571,42 zł. sędzia Wioletta Janicka

15/351040/0000503/C

Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu

I Wydział Cywilny

Poszkodowany, który doznał uszkodzenia ciała może domagać się na podstawie art. 444§1 zasądzenia odszkodowania obejmującego koszty opieki nad poszkodowanym, które nie zostały przez niego faktycznie poniesione z uwagi na to, że opiekę sprawowały nieodpłatnie osoby bliskie. Wypłacenie należności z tego tytułu winno nastąpić w oparciu o wysokość minimalnego wynagrodzenia określonego na dany rok kalendarzowy.

154505300000503_I_C_001370_2023_Uz_2024-01-25_001

I C 1370/23

2024-01-25 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:08.0 CET

2024-02-06 08:50:24.0 CET

15450530

503

REGULATION, DECISION

Sygnatura akt I C 1370/23 POSTANOWIENIE Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Z. .pl spółki (...) w W. przeciwko (...) Bank (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę postanawia: sprostować oczywistą omyłkę pisarską w treści postanowienia tutejszego Sądu z dnia 22 styczni

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Izabela Pałaszewska-Kruk" xPublisher="ipalaszewska" xEditorFullName="Izabela Pałaszewska-Kruk" xEditor="ipalaszewska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/450530/0000503/C" xYear="2023" xVolNmbr="001370" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Zarządzenie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt I C 1370/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 25 stycznia 2024 roku</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym</xText> <xText xALIGNx="left">sprawy z powództwa<xAnon>Z.</xAnon>.pl spółki <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> </xText> <xText xALIGNx="left">przeciwko <xAnon> (...) Bank (...) spółce akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left">o zapłatę</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>postanawia:</xBx></xText> <xText>sprostować oczywistą omyłkę pisarską w treści postanowienia tutejszego Sądu z dnia 22 stycznia 2024 roku o skierowaniu do Trybunału Sprawiedliwości pytania prejudycjalnego poprzez zastąpienie wadliwie wskazanej sygnatury akt I C <xAnon>(...)</xAnon> prawidłową, tj. I C 1370/23.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xIx>asesor sądowy Przemysław Jadłowski</xIx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>ZARZĄDZENIE</xName> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText><xAnon>(...)</xAnon></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right"><xAnon>(...)</xAnon></xText> <xText xALIGNx="center">asesor sądowy Przemysław Jadłowski</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

asesor sądowy Przemysław Jadłowski

Izabela Pałaszewska-Kruk

Izabela Pałaszewska-Kruk

Sygnatura akt I C 1370/23 POSTANOWIENIE Dnia 25 stycznia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny, w składzie: Przewodniczący: asesor sądowy Przemysław Jadłowski po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2024 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwaZ..pl spółki(...)wW. przeciwko(...) Bank (...) spółce akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę postanawia: sprostować oczywistą omyłkę pisarską w treści postanowienia tutejszego Sądu z dnia 22 stycznia 2024 roku o skierowaniu do Trybunału Sprawiedliwości pytania prejudycjalnego poprzez zastąpienie wadliwie wskazanej sygnatury akt I C(...)prawidłową, tj. I C 1370/23. asesor sądowy Przemysław Jadłowski ZARZĄDZENIE 1 (...); 2 (...) (...) asesor sądowy Przemysław Jadłowski

15/450530/0000503/C

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie

I Wydział Cywilny

152515050001006_II_K_000466_2023_Uz_2024-01-26_001

II K 466/23

2024-01-26 01:00:00.0 CET

2024-02-06 17:30:05.0 CET

2024-02-21 00:07:15.0 CET

15251505

1006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 466/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Grabarz" xPublisher="ewa.grabarz" xEditorFullName="Ewa Grabarz" xEditor="ewa.grabarz" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/251505/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000466" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="56"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="10"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="87"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="33"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="20"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="100"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="6"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>II K 466/23</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx><xAnon>R.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon></xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Czyn z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> polegający na tym, że oskarżony w okresie od 01 czerwca 2022 roku do 28 lutego 2023 roku, w <xAnon>B.</xAnon> woj. <xAnon> (...)</xAnon>, uchylał się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz małoletniego syna <xAnon>A. K.</xAnon>, określonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, sygn. akt I C 1441/12 z dnia 20 grudnia 2012 roku w wysokości po 500 złotych miesięcznie, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, czym naraził w/w pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>Pokrzywdzony <xAnon>A. K.</xAnon> ma <xAnon>(...)</xAnon>lat i jest synem <xAnon>P. K. (2)</xAnon> oraz oskarżonego <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>. Rodzice pokrzywdzonego rozwiedli się w 2012 roku.</xText> <xText>Wyrokiem rozwodowym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 grudnia 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1441/12 zasądzono od <xAnon>R. K.</xAnon> na rzecz małoletniego syna <xAnon>A. K.</xAnon>alimenty w kwocie po 500 złotych miesięcznie.</xText> <xText><xAnon>R. K.</xAnon> ma na utrzymaniu jeszcze troje małoletnich dzieci ze związku z <xAnon>M. K.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpis skrócony aktu urodzenia <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 17</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpis wyroku SO w Piotrkowie Tryb. I C 1441/12</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 4</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 59 - 60</xText> <xText xALIGNx="center">k. 79 - 81</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText>W okresie objętym zarzutem kontakt <xAnon>P. K. (2)</xAnon> z były mężem <xAnon>R. K.</xAnon>był osłabiony i nieregularny. Matka pokrzywdzonego pobierała świadczenia z funduszu alimentacyjnego, złożyła również wniosek do komornika z uwagi na to, że oskarżony nie płacił alimentów terminowo.</xText> <xText> <xAnon>R. K.</xAnon>utrzymywał jednak kontakt z <xAnon>P. K. (2)</xAnon>, jak i z<xAnon>A. K.</xAnon> prosił żeby była partnerka nie kierowała sprawy do komornika, pytał czy im czegoś potrzeba. Dzwonił do syna, kupił mu w telefon komórkowy, a w Święta Bożego Narodzenia pokrzywdzony otrzymał od niego w prezencie dres. W okresie inkryminowanego zachowania z matką chłopca kontaktowała się także żona oskarżonego <xAnon>M. K.</xAnon>, która podczas rozmów z <xAnon>P. K. (2)</xAnon> pytała, co można kupić <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 23 – 24</xText> <xText xALIGNx="center">k. 152</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 59 - 60</xText> <xText xALIGNx="center">k. 79 - 81</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText>W okresie od 2013 do 2022 roku matka pokrzywdzonego <xAnon>P. K. (2)</xAnon> korzystała z pomocy MOPS w <xAnon>B.</xAnon>, uzyskując wsparcie między inny w formie zasiłków celowych, zasiłków okresowych czy posiłków – obiadów w szkole dla syna.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja z MOPS w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 1 – 8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 23 – 24</xText> <xText xALIGNx="center">k. 152</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>W okresie od 01 czerwca 2022 roku do 28 lutego 2023 roku wskazywanym w zarzucie oskarżony <xAnon>R. K.</xAnon> nie wywiązywał się właściwie z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Wpłaty następowały nieregularnie i w niepełnej wysokości.</xText> <xText>Egzekucja świadczeń alimentacyjnych odbywała się w drodze postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Żyrardowie.</xText> <xText>Na mocy decyzji <xAnon>(...)</xAnon> <xAnon>A. K.</xAnon> jako osobie uprawnionej, reprezentowanej przez matkę <xAnon>P. K. (2)</xAnon> zostało przyznane świadczenie z funduszu alimentacyjnego na okres od 01 grudnia 2022 roku do 30 września 2023 roku.</xText> <xText>W okresie objętym zarzutem oskarżony <xAnon>R. K.</xAnon>dokonywał komornikowi <xAnon>A. D.</xAnon> z konta żony <xAnon>M. K.</xAnon> przelewów tytułem alimentów odpowiednio: 07 lipca 2022 roku w kwocie 250 złotych, 29 lipca 2022 roku w kwocie 500 złotych, 30 sierpnia 2022 roku w kwocie 500 złotych, 30 listopada 2022 roku w kwocie 320 złotych, 19 stycznia 2023 roku w kwocie 500 złotych oraz 27 marca 2023 roku w kwocie 200 złotych. Wcześniej dokonał on również przelewu w kwocie 500 złotych 14 maja 2022 roku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja z MOPS w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 1 – 8</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja od komornika wraz z kartą<xBRx></xBRx>rozliczeniową</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 37 - 43</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">kserokopie potwierdzeń przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 62 – 69</xText> <xText xALIGNx="center">k. 145 - 150</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="5"> <xText>Oskarżony <xAnon>R. K.</xAnon> w okresie ostatnich 10 lat nie korzystał ze świadczeń pomocy MOPS w <xAnon>B.</xAnon> ani <xAnon>C.</xAnon>w <xAnon>Ż.</xAnon>.</xText> <xText>Nie figurował również nigdy w ewidencji PUP w <xAnon>B.</xAnon> ani PUP w <xAnon>Ż.</xAnon>.</xText> <xText>Od 2018 roku nie jest także podatnikiem Urzędu Skarbowego w <xAnon>Ż.</xAnon>, w ostatnich 10 latach brak zeznań podatkowych.</xText> <xText>W okresie objętym zarzutem oskarżony pracował w restauracji kebab, podejmował się również prac dorywczych.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z MOPS w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 18 - 19</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z PUP w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 34</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 35</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z PUP w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 36</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z US w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 168</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwo niealimentacji.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpis wyroku SR w Bełchatowie II K 2/22 oraz postanowienia SO w Elblągu II 1 Kow 1090/22/el</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 71 - 73</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">akta spraw SR w Bełchatowie II K 286/23 i II K 2/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">załącznik</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 156 - 159</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Oskarżony <xAnon>R. K.</xAnon>zamieszkuje w Polsce od 17 lat.</xText> <xText>Z małoletnim synem <xAnon>A. K.</xAnon>utrzymuje w miarę możliwości kontakt telefoniczny oraz osobisty. Alimenty na rzecz pokrzywdzonego stara się płacić na bieżąco (przedstawił kuratorowi potwierdzenia przelewów, z których wynikało, iż w październiku i w listopadzie 2023 roku dokonał w trzech ratach wpłaty w kwocie 1000 złotych na rzecz <xAnon>P. K. (2)</xAnon> oraz 100 złotych komornikowi).</xText> <xText>Od około 13 lat oskarżony pozostaje w związku małżeńskim z <xAnon>M. K.</xAnon>, z którą ma troje małoletnich dzieci w wieku: 10 lat, 8 lat i 6 lat.</xText> <xText>Po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 08 października 2023 roku, <xAnon>R. K.</xAnon> zamieszkał u kolegi w <xAnon>W.</xAnon> z uwagi na problemy małżeńskie. Ponosi on w połowie koszty utrzymania lokalu.</xText> <xText>Oskarżony nie uchyla się od aktywności zawodowej, podejmując jednak przede wszystkim pracę w małych lokalach gastronomicznych oraz prace dorywcze. W miarę możliwości finansowych stara się łożyć systematycznie na wszystkie swoje dzieci.</xText> <xText><xAnon>R. K.</xAnon> jest osobą zdrową, nie choruje przewlekle. Nie nadużywa alkoholu, nie zażywa środków psychoaktywnych. Pali papierosy. Nie leczył się nigdy psychiatrycznie.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wywiad środowiskowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">k. 175 - 177</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx> Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja z MOPS w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpis skrócony aktu urodzenia <xAnon>A. K.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z MOPS w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z PUP w <xAnon>B.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z PUP w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">dokumentacja od komornika wraz z kartą<xBRx></xBRx>rozliczeniową</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">odpis wyroku SR w Bełchatowie II K 2/22 oraz postanowienia SO w Elblągu II 1 Kow 1090/22/el</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">akta spraw SR w Bełchatowie II K 286/23 i II K 2/22</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">kserokopie potwierdzeń przelewów</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Dokumenty niebudzące wątpliwości, niekwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron, tak co do ich autentyczności, jak i treści.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">pismo z US w <xAnon>Ż.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wywiad środowiskowy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">karta karna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią karalność oskarżonego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">zeznania świadka <xAnon>P. K. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci niekwestionowanych co do autentyczności oraz treści dokumentów.</xText> <xText>O prawdomówności świadka świadczył zarazem sposób formułowania wypowiedzi; wymieniona wyraźnie wskazywała bowiem okoliczności, których nie jest pewna albo których nie pamięta oraz na bieżąco prostowała omyłkowe depozycje, nie próbując niejako „na siłę” uzupełniać zeznań twierdzeniami o instrumentalnym charakterze, mającymi wywrzeć wpływ na wynik procesu czy zaszkodzić byłemu mężowi, który nie wywiązuje się w pełni z finansowych, alimentacyjnych obowiązków ciążących na nim jako ojcu pokrzywdzonego. Przeciwnie, świadek nie ukrywała faktów korzystnych dla oskarżonego (kontakty z synem, zakup prezentów, wpłaty na rzecz komornika).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center">1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center">wyjaśnienia oskarżonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText>Sąd co do zasady uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w zakresie, w jakim twierdził on, że w miarę możliwości finansowych starała się łożyć na wszystkie swoje dzieci, jak i utrzymuje on kontakt z pokrzywdzonym, próbując wypełnić w jego życiu rolę ojca. Wyjaśnienia te znalazły potwierdzenie chociażby w zeznaniach matki chłopca oraz potwierdzeniach przelewów dokonywanych komornikowi <xAnon>A. D.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego co do samej ich istoty oraz treści, dochodząc jednak do przekonania, że <xAnon>R. K.</xAnon>mimo starań i zapewnień nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, do czego sąd odniósł się szerzej w części uzasadnienia dotyczącej podstawy prawnej umorzenia postępowania.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="9"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.1</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.2</xName> <xText xALIGNx="left">Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.3</xName> <xText xALIGNx="left">Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.4</xName> <xText xALIGNx="left">Umorzenie postępowania</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">1.</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx> <xAnon>R. K.</xAnon></xBx> </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1 k.k.</xLexLink> odpowiedzialności za przestępstwo niealimentacji podlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące.</xText> <xText>Natomiast <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink> przewiduje typ kwalifikowany wyżej wymienionego przestępstwa, wedle którego surowszej odpowiedzialności podlega ten, kto uchylając się od wykonania obowiązku alimentacyjnego z <xLexLink xArt="art. 209 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1</xLexLink>, naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.</xText> <xText>W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości sądu to, że <xAnon>R. K.</xAnon> nie wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego w sposób regularny, terminowy i właściwy. Zaległość alimentacyjna powstała w okresie objętym zarzutem stanowi zarazem równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, brak systematycznej realizacji płatności alimentacyjnych naraził pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb (matka małoletniego <xAnon>P. K. (2)</xAnon> nie byłaby w stanie zaspokoić tych potrzeb bez pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz pomocy MOPS w <xAnon>B.</xAnon>: zasiłków oraz obiadów dla dziecka w szkole), a w ocenie sądu oskarżony nie wykorzystywał w pełni własnych możliwości zarobkowych, zważywszy na młody wiek i dobry stan zdrowia. Wymieniony mógłby (i powinien) podjąć stałe zatrudnienie i osiągać wyższy dochód z pracy zarobkowej.</xText> <xText>O ile jednak oskarżony wypełnił formalnie znamiona czynu zabronionego opisane w <xLexLink xArt="art. 209;art. 209 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 209 § 1a k.k.</xLexLink>, tak dla przypisania mu odpowiedzialności karnej zabrakło jeszcze jednego elementu warunkującego byt przestępstwa w świetle <xLexLink xArt="art. 1;art. 1 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 1 § 2 k.k.</xLexLink>, a mianowicie zachowanie, którego dopuścił się <xAnon>R. K.</xAnon>, w ocenie sądu, cechowało się znikomym stopniem społecznej szkodliwości czynu.</xText> <xText>Wskazać bowiem należy, że zachowanie oskarżonego należy rozpatrywać w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jakkolwiek natomiast zdaniem sądu <xAnon>R. K.</xAnon> jako ojciec nie wykorzystał pełni potencjału, jeśli mowa o możliwościach zarobkowych, to jednak w okresie zarzucanego mu czynu nie uchylał się całkiem od wykonywania pracy zarobkowej (nawet jeśli praca to polegała głównie na pracy w małej gastronomii oraz pracach dorywczych).</xText> <xText>Nie umknęło zarazem uwadze sądu to, że oskarżony poza małoletnim pokrzywdzonym ma jeszcze troje młodszych potomków ze związku małżeńskiego na utrzymaniu – mimo to starał się łożyć pieniądze na wszystkie swoje dzieci. Nie sposób zaprzeczyć, że czynił to w sposób niewłaściwy i nierównomierny (w niektóre miesiące, np. we wrześniu czy październiku 2023 roku nie uiścił na rzecz <xAnon>A. K.</xAnon>alimentów choćby w niepełnej kwocie, stosownej do jego sytuacji majątkowej), jednakże w ocenie sądu postawa prezentowana przez <xAnon>R. K.</xAnon> przemawiała za umorzeniem toczącego się wobec niego postępowania karnego wobec znikomej społecznej szkodliwości, i to nawet mimo zarzucenia mu popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy.</xText> <xText>Podkreślić trzeba przede wszystkim, że oskarżony nie lekceważy pełnionej roli ojca, utrzymuje on kontakt telefoniczny oraz osobisty zarówno z synem, jak i matką pokrzywdzonego. Poza wpłatami dokonanymi komornikowi (na które to załączył potwierdzenia przelewów) kupuje małoletniemu prezenty (w okresie zarzucanego czynu kupił mu telefon komórkowy i dres). Nadto zarówno on, jak i jego obecna żona <xAnon>M. K.</xAnon> dzwonią do <xAnon>P. K. (2)</xAnon>, pytając czy nie potrzeba kupić czegoś <xAnon>A. K.</xAnon>Nie bez znaczenia z perspektywy merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostawały również wyniki wywiadu środowiskowego zleconego przez sąd na potrzeby postępowania. Oskarżony nie stronił od rozmowy z kuratorem, współpracował z nim oraz chętnie odpowiadał na jego pytania, wskazując że w przeszłości rzeczywiście nie płacił on alimentów, był karany kilkukrotnie za przestępstwo niealimentacji (przebywał także w jednostce penitencjarnej) i z tego względu ma wysokie zadłużenie alimentacyjne, jednak zależy mu na podtrzymaniu aktywności zawodowej oraz realizacji obowiązku alimentacyjnego względem syna. O ile za to planu podjęcia pracy w małej gastronomii we <xAnon>W.</xAnon> nie udało się zweryfikować, tak o zasługującym na aprobatę podejściu <xAnon>R. K.</xAnon> do obowiązków rodzicielskich świadczyły kolejne potwierdzenia przelewów tytułem alimentów (za październik i listopad 2023 roku), które oskarżony okazał kuratorowi podczas przeprowadzania przez niego wywiadu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3.5</xName> <xText xALIGNx="left">Uniewinnienie</xText> </xUnit> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>7.6. inne zagadnienia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, <xBRx></xBRx>a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>W świetle wydanego w dniu 20 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt SK 78/21 wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sąd zasądził na rzecz adwokata <xAnon>M. J.</xAnon> kwotę 1446,48 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, której to wysokość – wliczając należny podatek Vat - ustalona została w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (z uwzględnieniem trzech merytorycznych terminów rozprawy).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center">3.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>O kosztach postępowania sąd orzekł zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 632;art. 632 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 632 pkt 2 k.p.k.</xLexLink>, z uwagi na umorzenie postępowania wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Ewa Grabarz

Ewa Grabarz

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 466/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1. R.K. Czyn zart. 209 § 1a k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.polegający na tym, że oskarżony w okresie od 01 czerwca 2022 roku do 28 lutego 2023 roku, wB.woj.(...), uchylał się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz małoletniego synaA. K., określonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim, sygn. akt I C 1441/12 z dnia 20 grudnia 2012 roku w wysokości po 500 złotych miesięcznie, w wyniku czego łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, czym naraził w/w pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 (pięciu) lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty PokrzywdzonyA. K.ma(...)lat i jest synemP. K. (2)oraz oskarżonegoR.K.. Rodzice pokrzywdzonego rozwiedli się w 2012 roku. Wyrokiem rozwodowym Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 20 grudnia 2012 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1441/12 zasądzono odR. K.na rzecz małoletniego synaA. K.alimenty w kwocie po 500 złotych miesięcznie. R. K.ma na utrzymaniu jeszcze troje małoletnich dzieci ze związku zM. K.. odpis skrócony aktu urodzeniaA. K. k. 17 odpis wyroku SO w Piotrkowie Tryb. I C 1441/12 k. 4 wyjaśnienia oskarżonego k. 59 - 60 k. 79 - 81 W okresie objętym zarzutem kontaktP. K. (2)z były mężemR. K.był osłabiony i nieregularny. Matka pokrzywdzonego pobierała świadczenia z funduszu alimentacyjnego, złożyła również wniosek do komornika z uwagi na to, że oskarżony nie płacił alimentów terminowo. R. K.utrzymywał jednak kontakt zP. K. (2), jak i zA. K.prosił żeby była partnerka nie kierowała sprawy do komornika, pytał czy im czegoś potrzeba. Dzwonił do syna, kupił mu w telefon komórkowy, a w Święta Bożego Narodzenia pokrzywdzony otrzymał od niego w prezencie dres. W okresie inkryminowanego zachowania z matką chłopca kontaktowała się także żona oskarżonegoM. K., która podczas rozmów zP. K. (2)pytała, co można kupićA. K. zeznania świadkaP. K. (2) k. 23 – 24 k. 152 wyjaśnienia oskarżonego k. 59 - 60 k. 79 - 81 W okresie od 2013 do 2022 roku matka pokrzywdzonegoP. K. (2)korzystała z pomocy MOPS wB., uzyskując wsparcie między inny w formie zasiłków celowych, zasiłków okresowych czy posiłków – obiadów w szkole dla syna. dokumentacja z MOPS wB. k. 1 – 8 zeznania świadkaP. K. (2) k. 23 – 24 k. 152 W okresie od 01 czerwca 2022 roku do 28 lutego 2023 roku wskazywanym w zarzucie oskarżonyR. K.nie wywiązywał się właściwie z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. Wpłaty następowały nieregularnie i w niepełnej wysokości. Egzekucja świadczeń alimentacyjnych odbywała się w drodze postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Żyrardowie. Na mocy decyzji(...)A. K.jako osobie uprawnionej, reprezentowanej przez matkęP. K. (2)zostało przyznane świadczenie z funduszu alimentacyjnego na okres od 01 grudnia 2022 roku do 30 września 2023 roku. W okresie objętym zarzutem oskarżonyR. K.dokonywał komornikowiA. D.z konta żonyM. K.przelewów tytułem alimentów odpowiednio: 07 lipca 2022 roku w kwocie 250 złotych, 29 lipca 2022 roku w kwocie 500 złotych, 30 sierpnia 2022 roku w kwocie 500 złotych, 30 listopada 2022 roku w kwocie 320 złotych, 19 stycznia 2023 roku w kwocie 500 złotych oraz 27 marca 2023 roku w kwocie 200 złotych. Wcześniej dokonał on również przelewu w kwocie 500 złotych 14 maja 2022 roku. dokumentacja z MOPS wB. k. 1 – 8 dokumentacja od komornika wraz z kartąrozliczeniową k. 37 - 43 kserokopie potwierdzeń przelewów k. 62 – 69 k. 145 - 150 OskarżonyR. K.w okresie ostatnich 10 lat nie korzystał ze świadczeń pomocy MOPS wB.aniC.wŻ.. Nie figurował również nigdy w ewidencji PUP wB.ani PUP wŻ.. Od 2018 roku nie jest także podatnikiem Urzędu Skarbowego wŻ., w ostatnich 10 latach brak zeznań podatkowych. W okresie objętym zarzutem oskarżony pracował w restauracji kebab, podejmował się również prac dorywczych. pismo z MOPS wB. k. 18 - 19 pismo z PUP wB. k. 34 pismo z(...)wŻ. k. 35 pismo z PUP wŻ. k. 36 pismo z US wŻ. k. 168 R. K.był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwo niealimentacji. odpis wyroku SR w Bełchatowie II K 2/22 oraz postanowienia SO w Elblągu II 1 Kow 1090/22/el k. 71 - 73 akta spraw SR w Bełchatowie II K 286/23 i II K 2/22 załącznik karta karna k. 156 - 159 OskarżonyR. K.zamieszkuje w Polsce od 17 lat. Z małoletnim synemA. K.utrzymuje w miarę możliwości kontakt telefoniczny oraz osobisty. Alimenty na rzecz pokrzywdzonego stara się płacić na bieżąco (przedstawił kuratorowi potwierdzenia przelewów, z których wynikało, iż w październiku i w listopadzie 2023 roku dokonał w trzech ratach wpłaty w kwocie 1000 złotych na rzeczP. K. (2)oraz 100 złotych komornikowi). Od około 13 lat oskarżony pozostaje w związku małżeńskim zM. K., z którą ma troje małoletnich dzieci w wieku: 10 lat, 8 lat i 6 lat. Po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 08 października 2023 roku,R. K.zamieszkał u kolegi wW.z uwagi na problemy małżeńskie. Ponosi on w połowie koszty utrzymania lokalu. Oskarżony nie uchyla się od aktywności zawodowej, podejmując jednak przede wszystkim pracę w małych lokalach gastronomicznych oraz prace dorywcze. W miarę możliwości finansowych stara się łożyć systematycznie na wszystkie swoje dzieci. R. K.jest osobą zdrową, nie choruje przewlekle. Nie nadużywa alkoholu, nie zażywa środków psychoaktywnych. Pali papierosy. Nie leczył się nigdy psychiatrycznie. wywiad środowiskowy k. 175 - 177 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1. dokumentacja z MOPS wB. Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. odpis skrócony aktu urodzeniaA. K. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. pismo z MOPS wB. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. pismo z PUP wB. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. pismo z(...)wŻ. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. pismo z PUP wŻ. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. dokumentacja od komornika wraz z kartąrozliczeniową Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. odpis wyroku SR w Bełchatowie II K 2/22 oraz postanowienia SO w Elblągu II 1 Kow 1090/22/el Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. akta spraw SR w Bełchatowie II K 286/23 i II K 2/22 Niekwestionowane dokumenty sporządzone przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. kserokopie potwierdzeń przelewów Dokumenty niebudzące wątpliwości, niekwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron, tak co do ich autentyczności, jak i treści. 1.1.1. pismo z US wŻ. Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. wywiad środowiskowy Niekwestionowany dokument sporządzony przez uprawniony podmiot w ramach jego kompetencji. 1.1.1. karta karna Dokument wiarygodny, niekwestionowany przez strony, potwierdzający uprzednią karalność oskarżonego. 1.1.1. zeznania świadkaP. K. (2) Spójne, zrozumiałe, konsekwentne, korespondujące z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza w postaci niekwestionowanych co do autentyczności oraz treści dokumentów. O prawdomówności świadka świadczył zarazem sposób formułowania wypowiedzi; wymieniona wyraźnie wskazywała bowiem okoliczności, których nie jest pewna albo których nie pamięta oraz na bieżąco prostowała omyłkowe depozycje, nie próbując niejako „na siłę” uzupełniać zeznań twierdzeniami o instrumentalnym charakterze, mającymi wywrzeć wpływ na wynik procesu czy zaszkodzić byłemu mężowi, który nie wywiązuje się w pełni z finansowych, alimentacyjnych obowiązków ciążących na nim jako ojcu pokrzywdzonego. Przeciwnie, świadek nie ukrywała faktów korzystnych dla oskarżonego (kontakty z synem, zakup prezentów, wpłaty na rzecz komornika). 1.1.1. wyjaśnienia oskarżonego Sąd co do zasady uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne w zakresie, w jakim twierdził on, że w miarę możliwości finansowych starała się łożyć na wszystkie swoje dzieci, jak i utrzymuje on kontakt z pokrzywdzonym, próbując wypełnić w jego życiu rolę ojca. Wyjaśnienia te znalazły potwierdzenie chociażby w zeznaniach matki chłopca oraz potwierdzeniach przelewów dokonywanych komornikowiA. D.. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego co do samej ich istoty oraz treści, dochodząc jednak do przekonania, żeR. K.mimo starań i zapewnień nie wykorzystuje w pełni swoich możliwości zarobkowych, do czego sąd odniósł się szerzej w części uzasadnienia dotyczącej podstawy prawnej umorzenia postępowania. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3 Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☒ 3.4 Umorzenie postępowania 1. R. K. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania Zgodnie zart. 209 § 1 k.k.odpowiedzialności za przestępstwo niealimentacji podlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące. Natomiastart. 209 § 1a k.k.przewiduje typ kwalifikowany wyżej wymienionego przestępstwa, wedle którego surowszej odpowiedzialności podlega ten, kto uchylając się od wykonania obowiązku alimentacyjnego z§ 1, naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości sądu to, żeR. K.nie wywiązywał się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego w sposób regularny, terminowy i właściwy. Zaległość alimentacyjna powstała w okresie objętym zarzutem stanowi zarazem równowartość co najmniej trzech świadczeń okresowych, brak systematycznej realizacji płatności alimentacyjnych naraził pokrzywdzonego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb (matka małoletniegoP. K. (2)nie byłaby w stanie zaspokoić tych potrzeb bez pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz pomocy MOPS wB.: zasiłków oraz obiadów dla dziecka w szkole), a w ocenie sądu oskarżony nie wykorzystywał w pełni własnych możliwości zarobkowych, zważywszy na młody wiek i dobry stan zdrowia. Wymieniony mógłby (i powinien) podjąć stałe zatrudnienie i osiągać wyższy dochód z pracy zarobkowej. O ile jednak oskarżony wypełnił formalnie znamiona czynu zabronionego opisane wart. 209 § 1a k.k., tak dla przypisania mu odpowiedzialności karnej zabrakło jeszcze jednego elementu warunkującego byt przestępstwa w świetleart. 1 § 2 k.k., a mianowicie zachowanie, którego dopuścił sięR. K., w ocenie sądu, cechowało się znikomym stopniem społecznej szkodliwości czynu. Wskazać bowiem należy, że zachowanie oskarżonego należy rozpatrywać w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Jakkolwiek natomiast zdaniem sąduR. K.jako ojciec nie wykorzystał pełni potencjału, jeśli mowa o możliwościach zarobkowych, to jednak w okresie zarzucanego mu czynu nie uchylał się całkiem od wykonywania pracy zarobkowej (nawet jeśli praca to polegała głównie na pracy w małej gastronomii oraz pracach dorywczych). Nie umknęło zarazem uwadze sądu to, że oskarżony poza małoletnim pokrzywdzonym ma jeszcze troje młodszych potomków ze związku małżeńskiego na utrzymaniu – mimo to starał się łożyć pieniądze na wszystkie swoje dzieci. Nie sposób zaprzeczyć, że czynił to w sposób niewłaściwy i nierównomierny (w niektóre miesiące, np. we wrześniu czy październiku 2023 roku nie uiścił na rzeczA. K.alimentów choćby w niepełnej kwocie, stosownej do jego sytuacji majątkowej), jednakże w ocenie sądu postawa prezentowana przezR. K.przemawiała za umorzeniem toczącego się wobec niego postępowania karnego wobec znikomej społecznej szkodliwości, i to nawet mimo zarzucenia mu popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy. Podkreślić trzeba przede wszystkim, że oskarżony nie lekceważy pełnionej roli ojca, utrzymuje on kontakt telefoniczny oraz osobisty zarówno z synem, jak i matką pokrzywdzonego. Poza wpłatami dokonanymi komornikowi (na które to załączył potwierdzenia przelewów) kupuje małoletniemu prezenty (w okresie zarzucanego czynu kupił mu telefon komórkowy i dres). Nadto zarówno on, jak i jego obecna żonaM. K.dzwonią doP. K. (2), pytając czy nie potrzeba kupić czegośA. K.Nie bez znaczenia z perspektywy merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostawały również wyniki wywiadu środowiskowego zleconego przez sąd na potrzeby postępowania. Oskarżony nie stronił od rozmowy z kuratorem, współpracował z nim oraz chętnie odpowiadał na jego pytania, wskazując że w przeszłości rzeczywiście nie płacił on alimentów, był karany kilkukrotnie za przestępstwo niealimentacji (przebywał także w jednostce penitencjarnej) i z tego względu ma wysokie zadłużenie alimentacyjne, jednak zależy mu na podtrzymaniu aktywności zawodowej oraz realizacji obowiązku alimentacyjnego względem syna. O ile za to planu podjęcia pracy w małej gastronomii weW.nie udało się zweryfikować, tak o zasługującym na aprobatę podejściuR. K.do obowiązków rodzicielskich świadczyły kolejne potwierdzenia przelewów tytułem alimentów (za październik i listopad 2023 roku), które oskarżony okazał kuratorowi podczas przeprowadzania przez niego wywiadu. ☐ 3.5 Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 5 1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności 7.6. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 2. W świetle wydanego w dniu 20 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt SK 78/21 wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sąd zasądził na rzecz adwokataM. J.kwotę 1446,48 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, której to wysokość – wliczając należny podatek Vat - ustalona została w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (z uwzględnieniem trzech merytorycznych terminów rozprawy). 3. O kosztach postępowania sąd orzekł zgodnie z treściąart. 632 pkt 2 k.p.k., z uwagi na umorzenie postępowania wobec znikomej społecznej szkodliwości czynu przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa. 6 1Podpis

15/251505/0001006/K

Sąd Rejonowy w Bełchatowie

II Wydział Karny

153510600001006_II_K_000727_2023_Uz_2024-01-29_001

II K 727/23

2024-01-29 01:00:00.0 CET

2024-02-22 17:30:05.0 CET

2024-02-22 16:14:16.0 CET

15351060

1006

SENTENCE

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie następującym : Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak Protokolant : st.sekr. sąd. Paulina Ciesielska przy udziale Prokuratora Prok. Rej w Wągrowcu – Wioletty Rozpędowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29.01.2024 r. sprawy: R. W. syna Z. i B. ur. (...) w H. PESEL (...) oskarżonego o to, że : w dniu 7 listopada 2023 r. w W. z domu jednorodzinnego zlokalizowanego na ul. (...) d

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Paulina Ciesielska" xPublisher="p.ciesielska" xEditorFullName="Paulina Ciesielska" xEditor="p.ciesielska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/351060/0001006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000727" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> <xBx> Dnia 29 stycznia 2024 r. </xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny </xBx></xText> <xText>w składzie następującym :</xText> <xText><xBx>Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak</xBx></xText> <xText>Protokolant : st.sekr. sąd. Paulina Ciesielska</xText> <xText>przy udziale Prokuratora Prok. Rej w Wągrowcu – Wioletty Rozpędowskiej</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29.01.2024 r. sprawy:</xText> <xText><xBx> <xUx><xAnon>R. W.</xAnon></xUx> </xBx></xText> <xText>syna <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>B.</xAnon></xText> <xText><xAnon>ur. (...)</xAnon> w <xAnon>H.</xAnon></xText> <xText><xAnon>PESEL (...)</xAnon></xText> <xText><xUx>oskarżonego o to, że</xUx>:</xText> <xText><xIx>w dniu 7 listopada 2023 r. w <xAnon>W.</xAnon> z domu jednorodzinnego zlokalizowanego na <xAnon>ul. (...)</xAnon> dokonał zaboru w celu przywłaszczenia karty płatniczej, uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego wydanej przez <xAnon> (...) S.A.</xAnon> na rzecz <xAnon>M. A.</xAnon>, dokumentu stwierdzającego tożsamość w postaci dowodu osobistego o serii i numerze <xAnon> (...)</xAnon>, a także dokonał ukrycia dokumentu <xAnon>prawa jazdy o nr (...)</xAnon>, przy czym przestępstwa tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia kary orzeczonej wyrokiem łącznym w sprawie sygn. II K 69/20 pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 18.02.2019 r. do 13.06.2023 r.;</xIx></xText> <xText><xBx>tj. o przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1a k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink></xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oskarżonego <xBx><xAnon>R. W.</xAnon></xBx> uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyżej opisanego, stanowiącego przestępstwo z <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278 §1a</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 275;art. 275 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 275 § 1 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 276" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 276 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 2 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> , z tym, że ustala, iż usunął dokument prawa jazdy, a nadto precyzuje opis recydywy w ten sposób, że przyjmuje, iż czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia z dniem 13.06.2023r. kary 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Obornikach z 30.06.2020 r. sygn. akt II K 69/20, łączącym skazania na kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej sześciu miesięcy wyrokami Sądu Rejonowego w Obornikach z 22.01.2020 r. sygn. akt II K 672/19 i Sądu Rejonowego w Wągrowcu z 19.06.2018r. sygn. akt II K 466/17 za umyślne przestępstwa podobne przeciwko mieniu oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z 03.09.2019 r. sygn. akt II K 203/19 za umyślne przestępstwo przeciwko dokumentom – i za to na podstawie <xLexLink xArt="art. 278;art. 278 § 1 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 278§1a</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">§ 1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 11;art. 11 § 3" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 11 § 3 k.k.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 § 1 k.k.</xLexLink> wymierza mu karę <xBx>9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności</xBx>, na poczet której na podstawie <xLexLink xArt="art. 63;art. 63 § 1;art. 63 § 5" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 63 §1 i §5 k.k.</xLexLink> zalicza okres zatrzymania oskarżonego od dnia 09.11.2023 r. godz. 21:00 do dnia 10.11.2023r. godz. 12:45;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 46;art. 46 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 46 § 1 k.k.</xLexLink> orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego <xAnon>M. A.</xAnon> kwoty 200 złotych;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>na podstawie <xLexLink xArt="art. 624;art. 624 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 624 §1 k.p.k.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 17;art. 17 ust. 1" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.</xText> </xUnit> <xText xALIGNx="right">Sędzia Anna Filipiak</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Filipiak

Paulina Ciesielska

st.sekr. sąd. Paulina Ciesielska

Paulina Ciesielska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu II Wydział Karny w składzie następującym : Przewodniczący: sędzia Anna Filipiak Protokolant : st.sekr. sąd. Paulina Ciesielska przy udziale Prokuratora Prok. Rej w Wągrowcu – Wioletty Rozpędowskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29.01.2024 r. sprawy: R. W. synaZ.iB. ur. (...)wH. PESEL (...) oskarżonego o to, że: w dniu 7 listopada 2023 r. wW.z domu jednorodzinnego zlokalizowanego naul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia karty płatniczej, uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego wydanej przez(...) S.A.na rzeczM. A., dokumentu stwierdzającego tożsamość w postaci dowodu osobistego o serii i numerze(...), a także dokonał ukrycia dokumentuprawa jazdy o nr (...), przy czym przestępstwa tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia kary orzeczonej wyrokiem łącznym w sprawie sygn. II K 69/20 pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 18.02.2019 r. do 13.06.2023 r.; tj. o przestępstwo zart. 278 § 1a k.k.w zw. zart. 278 § 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. 1 oskarżonegoR. W.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyżej opisanego, stanowiącego przestępstwo zart. 278 §1aw zw. z§ 1 k.k.iart. 275 § 1 k.k.iart. 276 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.iart. 64 § 1 k.k., z tym, że ustala, iż usunął dokument prawa jazdy, a nadto precyzuje opis recydywy w ten sposób, że przyjmuje, iż czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia z dniem 13.06.2023r. kary 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Obornikach z 30.06.2020 r. sygn. akt II K 69/20, łączącym skazania na kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej sześciu miesięcy wyrokami Sądu Rejonowego w Obornikach z 22.01.2020 r. sygn. akt II K 672/19 i Sądu Rejonowego w Wągrowcu z 19.06.2018r. sygn. akt II K 466/17 za umyślne przestępstwa podobne przeciwko mieniu oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z 03.09.2019 r. sygn. akt II K 203/19 za umyślne przestępstwo przeciwko dokumentom – i za to na podstawieart. 278§1aw zw. z§ 1 k.k.w zw. zart. 11 § 3 k.k.iart. 64 § 1 k.k.wymierza mu karę9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której na podstawieart. 63 §1 i §5 k.k.zalicza okres zatrzymania oskarżonego od dnia 09.11.2023 r. godz. 21:00 do dnia 10.11.2023r. godz. 12:45; 2 na podstawieart. 46 § 1 k.k.orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoM. A.kwoty 200 złotych; 3 na podstawieart. 624 §1 k.p.k.orazart. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychzwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, w tym od opłaty. Sędzia Anna Filipiak

15/351060/0001006/K

Sąd Rejonowy w Wągrowcu

II Wydział Karny

153015000001006_II_Ka_000351_2023_Uz_2024-01-30_001

II Ka 351/23

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-02-28 18:30:13.0 CET

2024-02-28 09:33:15.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 351/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. sprawy M. C. (1) oskarżonego z art. 284 § 2 kk na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 3 sierpnia 2022 r. s

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="4" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000351" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt II Ka 351/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Sędzia SO Dariusz Półtorak</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>M. C. (1)</xAnon> </xBx></xText> <xText>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 § 2 kk</xLexLink></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i obrońcę</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 3 sierpnia 2022 r. sygn. akt II K 1646/21</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>wyrok utrzymuje w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. <xAnon>A. C.</xAnon> 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1920 zł opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="43"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>II Ka 351/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 03 sierpnia 2022r. sygn.. akt II K 1646/21</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="351"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText>☒ na korzyść</xText> <xText>☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink><xBx> –</xBx> błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="94"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xBx>2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="437"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="176"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Lp.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zarzut</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Z pkt I-ego apelacji obrońcy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego zarzut podniesiony w apelacji obrońcy nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem sąd meriti przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy nie dopuścił się naruszenia przepisów proceduralnych, które mogłyby mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia.</xText> <xText>Przede wszystkim nie można zgodzić się z twierdzeniem zawartym w apelacji jakoby <xAnon>M. C. (1)</xAnon> nie miał świadomości o zakończeniu trwania umowy leasingu, ponieważ dokument wypowiedzenia umowy nie został mu doręczony. Faktem jest, że w aktach sprawy brak jest formalnego dowodu doręczenia oskarżonemu zawartego na k. 29 oświadczenia leasingodawcy o wypowiedzeniu umowy, ale z okoliczności tej bynajmniej nie można wyciągnąć wniosku, iż oskarżony nie miał świadomości, że wypowiedzenie nie zostało dokonane. Zebrany, a dostępny w realiach niniejszej sprawy materiał dowodowy wskazuje w sposób nie pozostawiający wątpliwości, że <xAnon>M. C. (1)</xAnon> doskonale zdawał sobie sprawę z działań podjętych przez drugą stronę umowy leasingu, a podjęte przez niego działania wynikały z tej wiedzy i zmierzały do uniemożliwienia odzyskania pojazdu przez leasingodawcę.</xText> <xText>I tak, okolicznością bezsporną jest, że oskarżony zalegał za okres kilku miesięcy ze spłatą ustalonych rat na kwotę 8577,90 zł, co było powodem wysłania do niego monitu ze strony firmy windykacyjnej reprezentującej podmiot użyczający samochód. Wezwanie do uiszczenia zaległych rat zawierało również uprzedzenie o wypowiedzeniu umowy leasingu, w razie braku ich zapłaty w zastrzeżonym terminie. Wezwanie to zostało skutecznie doręczone 16.06.2020r., o czym świadczy adnotacja z wydruku portalu Poczty Polskiej (k.26-27). Skoro nie doszło do uiszczenia tychże rat, to naturalną konsekwencją tego było rozwiązanie umowy leasingu i wynikający z tego obowiązek oskarżonego oddania przedmiotu tej umowy, a więc samochodu marki <xAnon>V. (...)</xAnon> leasingodawcy tj. <xAnon> (...) sp.z o.o.</xAnon> Z treści bowiem umowy (k. 15) wynikało, że <xAnon>M. C. (1)</xAnon> uprawniony był jedynie do korzystania z przedmiotowego pojazdu z możliwością wykupu go, już po zakończeniu leasingu. W trakcie postępowania przygotowawczego przesłuchano w charakterze świadka <xAnon>G. L.</xAnon>, który jako przedstawiciel firmy windykacyjnej podejmował działania zmierzające do odzyskania auta. I tak, po wielu próbach i perturbacjach, udało się nawiązać kontakt telefoniczny z oskarżonym, który został dodatkowo tą droga poinformowany o wypowiedzeniu umowy leasingu i wezwany do zwrotu samochodu. Mając tego świadomość, <xAnon>M. C. (1)</xAnon> odmówił zwrotu auta deklarując spłatę zadłużenia, co jednak nie nastąpiło. Co więcej, w dalszym czasie kontakt z oskarżonym był jeszcze bardziej utrudniony lub wręcz niemożliwy, nie dało się ustalić miejsca lokalizacji samochodu. Oskarżony, jeżeli nawet udało się z nim nawiązać kontakt, to stosował swojego rodzaju szantaż wobec przedstawiciela firmy windykacyjnej informując go, że samochód znajduje się w Serbii (okoliczność nie została zweryfikowana na podstawie dostępnego materiału dowodowego), a w przypadku zgłoszenia sprawy organom ścigania auto pozostanie za granicami kraju. Bezskuteczność wezwań o zwrot pojazdu kierowanych do oskarżonego i jego małżonki, która również wiedziała o zaistniałej sytuacji, zmusiła osoby reprezentujące pokrzywdzonego do złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Jednak nawet organy ścigania, już po wszczęciu dochodzenia w dniu 30 lipca 2021r. , miały trudności z ustaleniem lokalizacji przedmiotowego auta, czy też komunikowaniem się z <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>K. C.</xAnon> na co wskazują notatki urzędowe z kart 87, 92, 95, 96, 97. Dopiero w dniu 19.10.2021r. doszło do zatrzymania samochodu na posesji oskarżonego, ale został on wydany bez dowodu rejestracyjnego, który miał się zgubić.</xText> <xText>Przy tak ustalonym stanie faktycznym, w którym wykazano, że:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>oskarżony, jak i jego małżonka doskonale wiedzieli o wypowiedzeniu umowy leasingu i przyczynach jakie to spowodowały (zaleganie z ratami leasingowymi),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uporczywie, bo przez okres kilku miesięcy oskarżony nie stosował się do żądania wydania przedmiotowego samochodu twierdząc, że znajduje się poza granicami Polski,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>oskarżony unikał kontaktu z organami ścigania, już w trakcie trwania postępowania przygotowawczego,</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>w pełni zgodzić się należy z ustaleniami sądu meriti w zakresie strony podmiotowej, tj. zamiaru, jaki towarzyszył wyżej opisanym działaniom <xAnon>M. C. (1)</xAnon>. Te zachowania bowiem, trwające przecież kilkanaście miesięcy, w oczywisty sposób zmierzały do pozbawienia w sposób bezprawny uprawnionego pokrzywdzonego władztwa nad pojazdem stanowiącym przedmiot umowy leasingowej i włączenie go, i to na trwale, do majątku oskarżonego, co wyczerpało znamiona występku z <xLexLink xArt="art. 284;art. 284 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 284 §2 kk</xLexLink>.</xText> <xText>Autor apelacji formułując zarzut obrazy <xLexLink xArt="art. 366;art. 366 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 366 § 1 kpk</xLexLink>, polegający na braku ustaleń, kto w okresie objętym zarzutem posiadał przedmiotowy samochód nie wskazał jakie ewentualnie dowody (dotychczas nie uzyskane) mogłyby wpłynąć na zakwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, które w zupełności podziela Sąd Odwoławczy, a z których to ustaleń wynika, że to <xAnon>M. C. (1)</xAnon> w okresie od 10 czerwca 2020r. do 19 października 2021r. dysponował <xAnon>V. (...)</xAnon>. Dlatego również ten zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.</xText> <xText>Z uwagi na treść osobistej apelacji oskarżonego, która nie zawiera żadnego zarzutu, Sąd Okręgowy nie widzi możliwości merytorycznego się do niej ustosunkowania, a aktualnymi pozostają uwagi we wcześniejszej części uzasadnienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wniosek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>O zmian wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Wskazany we wcześniejszej części uzasadnienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zarzut</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Z pkt II apelacji obrońcy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Uznanie zarzutu za niezasadny opiera się w głównej mierze na argumentacji przytoczonej we wcześniejszej części uzasadnienia, gdzie wykazano, że - nawet przy braku w aktach sprawy formalnego potwierdzenia doręczenia oskarżonemu wypowiedzenia umowy leasingu – <xAnon>M. C. (1)</xAnon> doskonale zdawał sobie sprawę, że faktycznie to miało miejsce, a konsekwencją tej czynności leasingodawcy był obowiązek zwrotu przedmiotu umowy. W tej sytuacji, gdy oskarżony nie zastosował się i to wielokrotnie, przez okres kilkunastu miesięcy do wezwań o zwrot pojazdu, to zasadnie sąd uznał, że musiał on być świadomy bezprawności swoich działań, (zaniechań, które, i to zarówno w zakresie strony przedmiotowej, jak i podmiotowej, wyczerpały znamiona <xLexLink xArt="art. 384;art. 384 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 384 § 2 kk</xLexLink>).</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wniosek</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>☐ zasadny</xText> <xText>☐ częściowo zasadny</xText> <xText>☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Wskazany we wcześniejszej części uzasadnienia.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="667"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Całość wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText><xBx>1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"></xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="221"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText>4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>Zwięźle o powodach uchylenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Przytoczyć okoliczności</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>II.</xIx></xText> <xText><xIx>III. </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadniają:</xText> <xText>– § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.z 2016, poz.1714);</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink>:</xText> <xText>- art. 2 ust. 1 pkt. 2, art. 3 ust. 1 Ustawy z 23.06.1073r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.z 2023r. poz.123 z p.zm.).</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="720"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Dariusz Półtorak

Ewa Olewińska

st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 351/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Półtorak Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak przy udziale Prokuratora Tomasza Pniewskiego po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. sprawyM. C. (1) oskarżonego zart. 284 § 2 kk na skutek apelacji, wniesionych przez oskarżonego i obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 3 sierpnia 2022 r. sygn. akt II K 1646/21 I wyrok utrzymuje w mocy; II zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. C.516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym; III zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1920 zł opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 351/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 03 sierpnia 2022r. sygn.. akt II K 1646/21 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut Z pkt I-ego apelacji obrońcy ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W ocenie Sądu Okręgowego zarzut podniesiony w apelacji obrońcy nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem sąd meriti przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy nie dopuścił się naruszenia przepisów proceduralnych, które mogłyby mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia. Przede wszystkim nie można zgodzić się z twierdzeniem zawartym w apelacji jakobyM. C. (1)nie miał świadomości o zakończeniu trwania umowy leasingu, ponieważ dokument wypowiedzenia umowy nie został mu doręczony. Faktem jest, że w aktach sprawy brak jest formalnego dowodu doręczenia oskarżonemu zawartego na k. 29 oświadczenia leasingodawcy o wypowiedzeniu umowy, ale z okoliczności tej bynajmniej nie można wyciągnąć wniosku, iż oskarżony nie miał świadomości, że wypowiedzenie nie zostało dokonane. Zebrany, a dostępny w realiach niniejszej sprawy materiał dowodowy wskazuje w sposób nie pozostawiający wątpliwości, żeM. C. (1)doskonale zdawał sobie sprawę z działań podjętych przez drugą stronę umowy leasingu, a podjęte przez niego działania wynikały z tej wiedzy i zmierzały do uniemożliwienia odzyskania pojazdu przez leasingodawcę. I tak, okolicznością bezsporną jest, że oskarżony zalegał za okres kilku miesięcy ze spłatą ustalonych rat na kwotę 8577,90 zł, co było powodem wysłania do niego monitu ze strony firmy windykacyjnej reprezentującej podmiot użyczający samochód. Wezwanie do uiszczenia zaległych rat zawierało również uprzedzenie o wypowiedzeniu umowy leasingu, w razie braku ich zapłaty w zastrzeżonym terminie. Wezwanie to zostało skutecznie doręczone 16.06.2020r., o czym świadczy adnotacja z wydruku portalu Poczty Polskiej (k.26-27). Skoro nie doszło do uiszczenia tychże rat, to naturalną konsekwencją tego było rozwiązanie umowy leasingu i wynikający z tego obowiązek oskarżonego oddania przedmiotu tej umowy, a więc samochodu markiV. (...)leasingodawcy tj.(...) sp.z o.o.Z treści bowiem umowy (k. 15) wynikało, żeM. C. (1)uprawniony był jedynie do korzystania z przedmiotowego pojazdu z możliwością wykupu go, już po zakończeniu leasingu. W trakcie postępowania przygotowawczego przesłuchano w charakterze świadkaG. L., który jako przedstawiciel firmy windykacyjnej podejmował działania zmierzające do odzyskania auta. I tak, po wielu próbach i perturbacjach, udało się nawiązać kontakt telefoniczny z oskarżonym, który został dodatkowo tą droga poinformowany o wypowiedzeniu umowy leasingu i wezwany do zwrotu samochodu. Mając tego świadomość,M. C. (1)odmówił zwrotu auta deklarując spłatę zadłużenia, co jednak nie nastąpiło. Co więcej, w dalszym czasie kontakt z oskarżonym był jeszcze bardziej utrudniony lub wręcz niemożliwy, nie dało się ustalić miejsca lokalizacji samochodu. Oskarżony, jeżeli nawet udało się z nim nawiązać kontakt, to stosował swojego rodzaju szantaż wobec przedstawiciela firmy windykacyjnej informując go, że samochód znajduje się w Serbii (okoliczność nie została zweryfikowana na podstawie dostępnego materiału dowodowego), a w przypadku zgłoszenia sprawy organom ścigania auto pozostanie za granicami kraju. Bezskuteczność wezwań o zwrot pojazdu kierowanych do oskarżonego i jego małżonki, która również wiedziała o zaistniałej sytuacji, zmusiła osoby reprezentujące pokrzywdzonego do złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Jednak nawet organy ścigania, już po wszczęciu dochodzenia w dniu 30 lipca 2021r. , miały trudności z ustaleniem lokalizacji przedmiotowego auta, czy też komunikowaniem się zM. C. (1)iK. C.na co wskazują notatki urzędowe z kart 87, 92, 95, 96, 97. Dopiero w dniu 19.10.2021r. doszło do zatrzymania samochodu na posesji oskarżonego, ale został on wydany bez dowodu rejestracyjnego, który miał się zgubić. Przy tak ustalonym stanie faktycznym, w którym wykazano, że:  oskarżony, jak i jego małżonka doskonale wiedzieli o wypowiedzeniu umowy leasingu i przyczynach jakie to spowodowały (zaleganie z ratami leasingowymi), uporczywie, bo przez okres kilku miesięcy oskarżony nie stosował się do żądania wydania przedmiotowego samochodu twierdząc, że znajduje się poza granicami Polski, oskarżony unikał kontaktu z organami ścigania, już w trakcie trwania postępowania przygotowawczego, w pełni zgodzić się należy z ustaleniami sądu meriti w zakresie strony podmiotowej, tj. zamiaru, jaki towarzyszył wyżej opisanym działaniomM. C. (1). Te zachowania bowiem, trwające przecież kilkanaście miesięcy, w oczywisty sposób zmierzały do pozbawienia w sposób bezprawny uprawnionego pokrzywdzonego władztwa nad pojazdem stanowiącym przedmiot umowy leasingowej i włączenie go, i to na trwale, do majątku oskarżonego, co wyczerpało znamiona występku zart. 284 §2 kk. Autor apelacji formułując zarzut obrazyart. 366 § 1 kpk, polegający na braku ustaleń, kto w okresie objętym zarzutem posiadał przedmiotowy samochód nie wskazał jakie ewentualnie dowody (dotychczas nie uzyskane) mogłyby wpłynąć na zakwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, które w zupełności podziela Sąd Odwoławczy, a z których to ustaleń wynika, że toM. C. (1)w okresie od 10 czerwca 2020r. do 19 października 2021r. dysponowałV. (...). Dlatego również ten zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie. Z uwagi na treść osobistej apelacji oskarżonego, która nie zawiera żadnego zarzutu, Sąd Okręgowy nie widzi możliwości merytorycznego się do niej ustosunkowania, a aktualnymi pozostają uwagi we wcześniejszej części uzasadnienia. Wniosek O zmian wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wskazany we wcześniejszej części uzasadnienia. 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Zarzut Z pkt II apelacji obrońcy ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Uznanie zarzutu za niezasadny opiera się w głównej mierze na argumentacji przytoczonej we wcześniejszej części uzasadnienia, gdzie wykazano, że - nawet przy braku w aktach sprawy formalnego potwierdzenia doręczenia oskarżonemu wypowiedzenia umowy leasingu –M. C. (1)doskonale zdawał sobie sprawę, że faktycznie to miało miejsce, a konsekwencją tej czynności leasingodawcy był obowiązek zwrotu przedmiotu umowy. W tej sytuacji, gdy oskarżony nie zastosował się i to wielokrotnie, przez okres kilkunastu miesięcy do wezwań o zwrot pojazdu, to zasadnie sąd uznał, że musiał on być świadomy bezprawności swoich działań, (zaniechań, które, i to zarówno w zakresie strony przedmiotowej, jak i podmiotowej, wyczerpały znamionaart. 384 § 2 kk). Wniosek O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wskazany we wcześniejszej części uzasadnienia. Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Całość wyroku Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Zwięźle o powodach zmiany 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. III. Orzeczenie o kosztach sądowych uzasadniają: – § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.z 2016, poz.1714); -art. 636 § 1 kpk: - art. 2 ust. 1 pkt. 2, art. 3 ust. 1 Ustawy z 23.06.1073r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.z 2023r. poz.123 z p.zm.). 7 PODPIS

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

152525050000503_I_Ns_000043_2018_Uz_2024-01-30_001

I Ns 43/18

2024-01-30 01:00:00.0 CET

2024-03-06 18:30:04.0 CET

2024-03-06 11:17:55.0 CET

15252505

503

DECISION, REASON

Sygn. akt I Ns 43/18 POSTANOWIENIE Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z wniosku M. C. (1) z udziałem Skarbu Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo C. , B. B. (1) , A. Z. , S. F. , I. F. , W. D. , B. D. , B. L. , P. J. , D. J. (1) , P. C. , I. K. , M. M. (

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Edyta Wojciechowska" xPublisher="edyta.wojciechowska" xEditorFullName="Edyta Wojciechowska" xEditor="edyta.wojciechowska" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/252505/0000503/Ns" xYear="2018" xVolNmbr="000043" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Postanowienie+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I Ns 43/18</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>POSTANOWIENIE</xName> <xText xALIGNx="right">Dnia 30 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie następującym:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak</xText> <xText>Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2024 r. w Ciechanowie</xText> <xText>na rozprawie</xText> <xText>sprawy z wniosku <xAnon>M. C. (1)</xAnon></xText> <xText>z udziałem Skarbu Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon>, <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, <xAnon>A. Z.</xAnon>, <xAnon>S. F.</xAnon>, <xAnon>I. F.</xAnon>, <xAnon>W. D.</xAnon>, <xAnon>B. D.</xAnon>, <xAnon>B. L.</xAnon>, <xAnon>P. J.</xAnon>, <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>I. K.</xAnon>, <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, <xAnon>O. Ż.</xAnon> i małoletniego <xAnon>R. G.</xAnon></xText> <xText>o zasiedzenie</xText> <xText>postanawia:</xText> <xText>I stwierdzić, że <xAnon>M. Z.</xAnon> w udziale wynoszącym 5/8 ( pięć ósmych ) części oraz <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> w udziałach wynoszących po 1/8 ( jedna ósma ) części nabyli przez zasiedzenie na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> składającej się z działek:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>z dniem 1 stycznia 2004 r. <xAnon>działki oznaczonej numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0003 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>z dniem 1 stycznia 2004 r. <xAnon>działki oznaczonej numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0032 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>z dniem 1 stycznia 2004 r. <xAnon>działki oznaczonej numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0017 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xText>II stwierdzić, że <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> nabyły przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. w udziałach wynoszących po 1/3 ( jedna trzecia ) części na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> stanowiącej <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0019 ha, stanowiącą część <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> <xText>III stwierdzić, że działki położone w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> oznaczone numerami 127/1, 128/1, 129/1 oraz <xAnon> (...)</xAnon> opisane w pkt I i II postanowienia, stanowiące <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0071 ha przedstawione są na mapie sytuacyjnej z projektem podziału <xAnon>działek oznaczonych numerami (...)</xAnon> wraz z wykazem zmian gruntowych z połączenia działek w jedną <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, sporządzonych przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż. <xAnon>D. S.</xAnon> w dniu 6 lipca 2021 r., przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem ewidencyjnym p.<xAnon> (...)</xAnon>.2021.<xAnon> (...)</xAnon> w dniu 21 lipca 2021 r., przy czym mapa wraz z wykazem zmian gruntowych stanowią integralną część niniejszego postanowienia;</xText> <xText>IV nakazać ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon> kwotę 5618,12 zł ( pięć tysięcy sześćset osiemnaście złotych dwanaście groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów postępowania orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 30 stycznia 2019 r., 16 sierpnia 2021 r. oraz 2 września 2022 r.;</xText> <xText>V przyznać adw. <xAnon>W. P.</xAnon> za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczymi <xAnon>M. C. (1)</xAnon> wynagrodzenie w kwocie 1800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych );</xText> <xText>VI przyznane w pkt V wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw. <xAnon>W. P.</xAnon> z sum budżetowych, koszty pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni przejmując na rachunek Skarbu Państwa;</xText> <xText>VII przyznać adw. <xAnon>G. O.</xAnon> za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowania <xAnon>R. G.</xAnon> wynagrodzenie w kwocie 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy;</xText> <xText>VIII przyznane w pkt VII wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw. <xAnon>G. O.</xAnon> z sum budżetowych, koszty kuratora małoletniego uczestnika postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa;</xText> <xText>IX w pozostałym zakresie pozostawić wnioskodawczynię i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt I Ns 43/18</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon> wnosiła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie własność zabudowanej nieruchomości położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, składającej się z części działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami <xAnon> (...)</xAnon>, 127, 128 oraz 129. W toku postępowania wnioskodawczyni sprecyzowała stanowisko wnosząc o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. własność nieruchomości, stanowiącej projektowaną <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon>, składającą się z <xAnon>działek oznaczonych numerami (...)</xAnon>, zgodnie z opinią biegłej sądowej w zakresie geodezji inż. <xAnon>D. S.</xAnon>, ewentualnie, w zakresie <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, że nabycie przez zasiedzenie nastąpiło na rzecz <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej.</xText> <xText>Uczestniczki postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> przyłączyły się do wniosku.</xText> <xText>Uczestnik postępowania Skarb Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon> pozostawił wniosek do uznania sądu, wskazując, że nabycie przez zasiedzenie części <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność Skarbu Państwa mogło nastąpić z datą 1 października 2005 r.</xText> <xText>Uczestnik postępowania <xAnon>S. F.</xAnon> wnosił o oddalenie wniosku w zakresie zasiedzenia części <xAnon>działek nr (...)</xAnon>.</xText> <xText>Prawomocnym postanowieniem z dnia 5 marca 2018 r. Sąd zwolnił wnioskodawczynię od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od wniosku.</xText> <xText>Postanowieniem z dnia 14 listopada 2022 r. ustanowiono dla wnioskodawczyni pełnomocnika z urzędu w osobie adw. <xAnon>W. P.</xAnon>, wskazanego przez <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>P.</xAnon>. Pełnomocnik wnioskodawczyni popierał wniosek. Wniósł ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni.</xText> <xText>Małoletni uczestnik postępowania <xAnon>R. G.</xAnon> był reprezentowany w sprawie przez kuratora w osobie adw. <xAnon>G. O.</xAnon>, który przyłączył się do wniosku. Wnosił ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowania.</xText> <xText>Pozostali uczestnicy postępowania <xAnon>I. F.</xAnon>, <xAnon>W. D.</xAnon>, <xAnon>B. D.</xAnon>, <xAnon>B. L.</xAnon>, <xAnon>P. J.</xAnon>, <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, <xAnon>P. C.</xAnon>, <xAnon>I. K.</xAnon>, <xAnon>M. M. (1)</xAnon> i <xAnon>O. Ż.</xAnon> nie zajęli stanowiska w sprawie.</xText> <xText>W dniu 10 stycznia 2019 r. w dzienniku „Rzeczpospolita” ukazało się ogłoszenie o toczącym się postępowaniu.</xText> <xText>W okresie od dnia 12 września 2019 r. do dnia 18 marca 2021 r. postępowanie w sprawie było zawieszone.</xText> <xText>Sąd ustalił następujący stan faktyczny:</xText> <xText><xAnon>M. C. (1)</xAnon> jest właścicielem <xAnon>działki nr (...)</xAnon> położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>Działka nr (...)</xAnon> sąsiaduje m. in. z działkami:</xText> <xText>- nr <xAnon> (...)</xAnon>, stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> <xText>- nr 127, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> <xText>- nr 128, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> oraz</xText> <xText>- nr 129, stanowiącej własność spadkobierców <xAnon>W. R.</xAnon> na zasadach współwłasności: <xAnon>B. L.</xAnon>, <xAnon>P. J.</xAnon> i <xAnon>D. J. (1)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText><xAnon>Działkę nr (...)</xAnon> na podstawie umowy z dnia 7 grudnia 1968 r. zawartej bez formy aktu notarialnego nabyli <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon> od <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> małż. Rudnickich. W dacie zakupu nieruchomość była zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem gospodarczym murowanym, przylegającym do drogi publicznej, oraz ogrodzona drewnianym płotem. <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon> bezpośrednio po nabyciu nieruchomości, zamieszkali na niej wraz z córkami. Małż. <xAnon>Z.</xAnon> nabyli własność nieruchomości na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej z dniem 4 listopada 1971 r. w trybie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19710270250" xTitle="Ustawa z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych" xAddress="Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 250">ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych</xLexLink> ( akta uwłaszczeniowe – koperta k. 290 ).</xText> <xText>Właścicielami nieruchomości, stanowiącej <xAnon>działkę oznaczoną nr (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> byli <xAnon>Z.</xAnon> i <xAnon>T.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon>. Własność nieruchomości uzyskali z dniem 4 listopada 1971 r. w trybie przepisów ustawy uwłaszczeniowej. Działka jest zalesiona. <xAnon>S. F.</xAnon> była na działce jako dziecko. Potem był obejrzeć działkę po otrzymaniu jej od rodziców na mocy umowy darowizny z 14 lipca 2003 r. Rodzina <xAnon>F.</xAnon> korzystała z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>: zbierali grzyby w okresie jesiennych, zbierali też suche drzewo na opał. W 1995 r. wycieli drzewo na budowę domu <xAnon>S. F.</xAnon>. <xAnon>S. F.</xAnon> drewniany budynek gospodarczy, znajdujący się w posiadaniu <xAnon>M. C. (1)</xAnon> zauważył około 2005 r. Nie miał wówczas świadomości, że budynek stoi częściowo w granicach <xAnon>działki nr (...)</xAnon> ( akta <xAnon>księgi wieczystej KW (...)</xAnon>, zeznania uczestnika postępowania <xAnon>S. F.</xAnon> k. 325 – 326, 401 ).</xText> <xText>Właścicielem nieruchomości, stanowiącej <xAnon>działkę oznaczoną nr (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>, była <xAnon>A. W.</xAnon>, która w dniu 22 czerwca 2006 r. sprzedała ją na rzecz <xAnon>B.</xAnon> i <xAnon>W.</xAnon> małż. <xAnon>D.</xAnon>. Działka jest zalesiona. Umową z dnia 29 września 2020 r. zbyli przedmiotową działkę na rzecz <xAnon>S.</xAnon> i <xAnon>I.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> ( wypisy aktów notarialnych k. 284 – 286, 348 - 352 ).</xText> <xText>Właścicielem nieruchomości, stanowiącej <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>, byli od lutego 1931 r. <xAnon>A.</xAnon> i <xAnon>K.</xAnon> małż. <xAnon>W.</xAnon>, następnie na mocy darowizny z dnia 12 września 1965 r. ich córka <xAnon>H. R.</xAnon>, a od 29 października 1986 r. jej syn <xAnon>W. R.</xAnon>, również na podstawie umowy darowizny. <xAnon>W. R.</xAnon> zmarł dnia 21 czerwca 2017 r. Był kawalerem, nie miał dzieci. Nie toczyło się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po <xAnon>W. R.</xAnon> i nie został sporządzony akt poświadczenia dziedziczenia. Jego rodzice: <xAnon>H. R.</xAnon> i <xAnon>J. R.</xAnon> zmarki przed jego śmiercią. Miał siostry <xAnon>B. L.</xAnon> oraz <xAnon>D. J. (2)</xAnon>, która zmarła dnia 22 września 2015 r. Do kręgu jej spadkobierców ustawowych należą mąż <xAnon>D. J. (1)</xAnon> oraz syn <xAnon>P. J.</xAnon>. Działka jest zalesiona ( odpisy skrócone aktów zgonu k. 105, 155, 156, 157, odpis skrócony aktu urodzenia k. 162, wypisy aktów notarialnych k. 354 – 356, 358 - 359 ).</xText> <xText><xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon> zamieszkiwali na nieruchomości od daty jej nabycia, dbali o jej stan. Obecnie na działce znajdują się jeszcze drewniany budynek - garaż. Ogrodzenie zostało wymienione na nowe, ale nie zmieniono jego położenia; w miejsce drewnianego płotu postawiono ogrodzenie z metalowych sztachet na podmurówce. Część ogrodzenia została wymieniona w 2009 r., a część w 2015 r. Za posesją małż. <xAnon>Z.</xAnon> istniała droga, jednak obecnie nie pozostały żadne jej ślady. <xAnon>B. B. (1)</xAnon> wyprowadziła się od rodziców w 1973 r. Przed jej wyprowadzką z domu rodzinnego, ojciec <xAnon>M. Z.</xAnon> postawił drewniany budynek na tyłach <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, na wprost bramy wjazdowej, od strony działek leśnych oznaczonych numerami 127, 128 i 129. Potem ten budynek był przez niego remontowany ( protokół oględzin ze zdjęciami k. 293 – 309, zeznania świadków <xAnon>Z. K.</xAnon> k. 38, <xAnon>L. G.</xAnon> k. 38 – 39, 429 – 430, zeznanie wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon> k. 324 – 325, 400, zeznania uczestniczek postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> k. 400, <xAnon>A. Z.</xAnon> k. 400 - 401 ).</xText> <xText><xAnon>S. Z.</xAnon> zmarła dnia 23 kwietnia 1995 r. <xAnon>M. Z.</xAnon> zmarł dnia 25 sierpnia 2005 r. Spadek po <xAnon>S. Z.</xAnon> nabył mąż <xAnon>M. Z.</xAnon> oraz córki <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> po ¼ części. Spadek po <xAnon>M. Z.</xAnon> nabyły córki <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> po 1/3 części. Od śmierci <xAnon>M. Z.</xAnon> <xAnon>działka nr (...)</xAnon> oraz sąsiednie działki w granicach istniejącego ogrodzenia znajdują się w wyłącznym posiadaniu <xAnon>M. C. (1)</xAnon> ( odpisy skrócone aktów zgonu k. 51, 52, odpis postanowienia k. 53 ).</xText> <xText>W dniu 12 marca 2008 r. <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> dokonały zniesienia współwłasności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>, przez przyznanie jej na rzecz <xAnon>M. C. (1)</xAnon> bez żadnych spłat i dopłat ( umowa zniesienia współwłasności k. 55 – 57 ).</xText> <xText><xAnon>M. C. (1)</xAnon> dowiedziała się, że w jej posiadaniu są części działek sąsiednich, dopiero w 2017 r. w związku z prowadzoną przez Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon> inwentaryzacją gruntów ( wezwanie k. 30, notatka służbowa k. 43 - 44, zeznania świadka <xAnon>P. G.</xAnon> k. 45 – 46, zeznania wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (2)</xAnon> k. 19 – 20, 400 ).</xText> <xText><xAnon>M. C. (1)</xAnon> jest wdową. Jej mąż <xAnon>M. C. (3)</xAnon> zmarł dnia 20 lipca 1983 r. Małż. <xAnon>C.</xAnon> mieli czworo dzieci: <xAnon>M. M. (1)</xAnon>, <xAnon>I. K.</xAnon>, <xAnon>P. C.</xAnon> i <xAnon>K. G.</xAnon>, która zmarła dnia 22 września 2014 r., pozostawiając córkę <xAnon>O. Ż.</xAnon> i małoletniego syna <xAnon>R. G.</xAnon> ( bezsporne ).</xText> <xText>W posiadaniu <xAnon>M. C. (1)</xAnon> znajdują się następujące części sąsiednich działek:</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działka o powierzchni 0,0019 ha oznaczona numerem <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działka o powierzchni 0,0003 ha oznaczona numerem 127/1;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działka o powierzchni 0,0032 ha oznaczona numerem 128/1;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność spadkobierców <xAnon>W. R.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działka o powierzchni 0,0017 ha oznaczona numerem 129/1 ( opinia biegłej sądowej w zakresie geodezji i kartografii inż. <xAnon>D. S.</xAnon> wraz z mapą sytuacyjną i wykazem zmian gruntowych z połączenia działek k. 187 – 224 ).</xText> <xText>Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, w tym zgromadzonych w aktach ksiąg wieczystych prowadzonych w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie dla nieruchomości, stanowiących przedmiot postępowania, jak również aktach uwłaszczeniowych. Okoliczności dotyczące prawa własności poszczególnych działek nie były sporne. Obecny stan posiadania części nieruchomości sąsiednich przez wnioskodawczynię <xAnon>M. C. (1)</xAnon> wynika z protokołu oględzin nieruchomości wraz z dokumentacją fotograficzną ( k. 293 – 309 ) oraz z opinii biegłej sądowej zakresie geodezji i kartografii inż. <xAnon>D. S.</xAnon> wraz z mapą sytuacyjną i wykazem zmian gruntowych z połączenia działek ( k. 187 – 224 ).</xText> <xText>Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon> ( k. 19 – 20, 324 – 325, 400 ) oraz zeznaniom uczestników postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> ( k. 400 ), <xAnon>A. Z.</xAnon> ( k. 400 - 401 ) i <xAnon>S. F.</xAnon> ( k. 325 – 326, 401 ), jak również zeznaniom świadków <xAnon>Z. K.</xAnon> ( k. 38 ), <xAnon>L. G.</xAnon> ( k. 38 – 39, 429 – 430 ) oraz <xAnon>P. G.</xAnon> ( k. 45 – 46 ). Dowody te są w pełni wiarygodne, stanowią spójną i logiczną całość. Wskazać należy, że – wbrew przekonaniu uczestnika postępowania <xAnon>S. F.</xAnon> – fakt, że zauważył budynek gospodarczy, stojący częściowo na <xAnon>działkach oznaczonych numerami (...)</xAnon>, zaś zadaszeniem wystający ponad <xAnon>działkę numer (...)</xAnon>, około 2005 r. nie oznacza, że dopiero wtedy został postawiony. Uczestnik postępowania przyznał, że na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> bywał przede wszystkim jako dziecko, potem w 1995 r., kiedy pobierał drzewo na budowę własnego domu, a następnie w 2003 r. Trudno uznać, aby wówczas interesował się budynkiem gospodarczym na sąsiedniej działce, która jedynie częścią zadaszenia wkracza w granice jego działki. Przekroczenia granic nie zauważyli również jego rodzice, co wskazuje, że granica posiadania w tej części nie była w istocie sporna. Istnienie drogi za <xAnon>działką nr (...)</xAnon> potwierdzają jedynie zeznania świadka <xAnon>L. G.</xAnon>, tym niemniej Sąd dał im wiarę. Nie ma to jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy; świadek nie potrafił precyzyjnie wskazać przebiegu drogi, jak też okresu, w jakim przestała być użytkowana. Z jego zeznań wynika, że nawet jego rodzina nie korzystała z tej drogi, choć stanowiła dla nich bliższy dostęp do asfaltowej drogi publicznej niż droga, z której korzystali, z której wnioskodawczyni ma urządzony wjazd na swoją posesję.</xText> <xText>W ocenie Sądu, szczególne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a przede wszystkim dla ustalenia daty początkowej biegu zasiedzenia, mają zeznania uczestniczki postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, najstarszej z córek <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon>. Z akt uwłaszczeniowych, w tym z umowy na piśmie zawartej przez <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon> z <xAnon>W.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> małż. Rudnickimi, wynika, że w dniu 7 grudnia 1968 r. na <xAnon>działce nr (...)</xAnon> istniały dwa budynki: budynek mieszkalny oraz budynek gospodarczy od strony drogi publicznej. Uczestniczka postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> wyprowadziła się w 1973 r. i pamięta, że przed jej wyprowadzeniem się ojciec <xAnon>M. Z.</xAnon> postawił budynek gospodarczy na wprost wjazdu, a zatem budynek sporny, który przekracza granice ewidencyjne pomiędzy <xAnon>działką nr (...)</xAnon> a <xAnon>działkami nr (...)</xAnon>. Budowa zatem tego budynku gospodarczego nastąpiła pomiędzy 7 grudnia 1968 r. a 31 grudnia 1973 r., skoro nie jest znana dokładna data opuszczenia nieruchomości przez uczestniczkę postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon>.</xText> <xText>Zeznania świadka <xAnon>K. K.</xAnon> ( k. 429 ), są wiarygodne, nie mają jednak żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.</xText> <xText>Nie budzi wątpliwości Sądu, wiarygodność opinii sporządzonej przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż. <xAnon>D. S.</xAnon> w zakresie wskazania, w jakim zakresie nastąpiło przekroczenie granic ewidencyjnych pomiędzy <xAnon>działkami nr (...)</xAnon> a <xAnon>działkami nr (...)</xAnon>. Wskazać należy, że opinia, w tym mapa wraz z wykazem zmian ewidencyjnych zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem. Zadaniem biegłego sądowego jest sporządzenie opinii zgodnie ze zleceniem Sądu przy uwzględnieniu posiadanej przez niego wiedzy specjalnej. Brak jest natomiast podstaw, aby biegły sądowy dokonywał, jak zdaje się tego oczekiwać uczestnik postępowania <xAnon>S. F.</xAnon>, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w odniesieniu do istniejących tytułów własności.</xText> <xText>Sąd zważył, co następuje:</xText> <xText>Przedmiotem wniosku o stwierdzenie zasiedzenia w niniejszej sprawie są części kilku nieruchomości położonych w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon>, bezpośrednio sąsiadujących z <xAnon>działką nr (...)</xAnon>, stanowiącą obecnie własność wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>. Szczegółowy wniosek dotyczy nabycia własności przez zasiedzenie części czterech działek zgodnie z projektem sporządzonym przez biegłą sądową inż. <xAnon>D. S.</xAnon>:</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo <xAnon>C.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działki o powierzchni 0,0019 ha oznaczonej numerem <xAnon> (...)</xAnon>;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działki o powierzchni 0,0003 ha oznaczonej numerem 127/1;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>F.</xAnon> na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działki o powierzchni 0,0032 ha oznaczonej numerem 128/1;</xText> <xText>- z <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność spadkobierców <xAnon>W. R.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon> – działki o powierzchni 0,0017 ha oznaczonej numerem 129/1.</xText> <xText>Zgodnie z obowiązującym obecnie przepisem <xLexLink xArt="art. 172;art. 172 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 172 § 1 kc</xLexLink>, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast <xLexLink xArt="art. 172 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2</xLexLink> tegoż artykułu stanowi, iż po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.</xText> <xText>Zasiedzenie polega więc na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich a formalnoprawnym stanem własności, co przyczynia się do ustabilizowania i uporządkowania stosunków społecznych pod względem prawnym.</xText> <xText>Nabycie własności w drodze zasiedzenia zostało uzależnione od spełnienia następujących przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny, upływu ustawowego terminu oraz dobrej lub złej wiary posiadacza.</xText> <xText>W tym ogólnym zestawieniu naczelną przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne nieruchomości. Można tu odnieść się do pojęcia zawartego w definicyjnej normie <xLexLink xArt="art. 336" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 336 kc.</xLexLink> Zgodnie z tym przepisem, posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Oczywiście w kontekście zasiedzenia mamy na uwadze posiadanie samoistne nie poparte jeszcze tytułem ( prawem ) własności.</xText> <xText>Należy wskazać, iż stan posiadania współtworzą fizyczny element ( <xIx>corpus </xIx>) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( <xIx>animus </xIx>) władania rzeczą dla siebie ( <xIx>animus rem sibi habendi </xIx>)<xIx>.</xIx> W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze <xIx>animus domini</xIx> ( posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel” ). Praktycznie zaś wypada kierować się – przy ustalaniu charakteru posiadania – manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza. Według zewnętrznych znamion zachowania posiadacza można oceniać zarówno <xIx>corpus</xIx> jak też <xIx>animus possidendi</xIx>. Istotne znaczenie ma również rozpoznanie zdarzenia stanowiącego źródło nabycia posiadania. Wespół z dalszym zachowaniem posiadacza, manifestowanym na zewnątrz, pozwala określać rodzaj posiadania.</xText> <xText>Kolejnym warunkiem zasiedzenia jest dobra lub zła wiara posiadacza. Dobra wiara nie stanowi samodzielnej przesłanki zasiedzenia nieruchomości. Nabycie posiadania w złej wierze nie wyklucza bowiem zasiedzenia. Jednakże odgrywa ona istotną rolę decydując o długości terminu zasiedzenia. Trzeba mianowicie pamiętać, że zasiedzenie następuje z upływem krótszego ( dwudziestoletniego ) terminu, gdy posiadanie zostało nabyte w dobrej wierze. Natomiast w razie uzyskania posiadania w złej wierze obowiązuje dłuższy ( trzydziestoletni ) termin zasiedzenia. Upływ tego określonego terminu, jest ostatnią z przesłanek zasiedzenia.</xText> <xText>Decydujące znaczenie dla zasiedzenia ma stan dobrej lub złej wiary w chwili uzyskania posiadania. Pozostawanie w dobrej wierze w chwili nabycia posiadania przesądza o stosowaniu krótszego terminu zasiedzenia. Dłuższy termin zasiedzenia obowiązuje, gdy posiadacz pozostawał w złej wierze już w momencie nabywania posiadania. W konsekwencji w świetle powszechnie obecnie przyjętego poglądu, osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest samotnym posiadaczem w dobrej wierze.</xText> <xText>Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 października 1999 r. wydanym w sprawie I CKN 154/98 uzasadnieniu do tego postanowienia wskazał, że zasiedzenie jest sposobem nabycia własności lub ograniczonego <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawa rzeczowego</xLexLink> przez nieuprawnionego posiadacza w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania, tj. sprawowania władztwa nad rzeczą w imieniu własnym i z wolą czynienia tego dla siebie. Do nabycia własności w drodze zasiedzenia niezbędne są zatem dwie przesłanki, a mianowicie - samoistne, nieprzerwane posiadanie i upływ czasu przewidziany w ustawie. Dobra lub zła wiara samoistnego posiadacza nie stanowi przesłanki zasiedzenia, a ma jedynie wpływ na długość okresu, po upływie którego zasiedzenie następuje. Również kwestia przerwy biegu zasiedzenia aktualizuje się dopiero po stwierdzeniu, że przesłanki samoistnego i długotrwałego posiadania zostały spełnione.</xText> <xText>Dla rozstrzygnięcia zatem sprawy o zasiedzenie nieruchomości pierwszorzędne znaczenie mają okoliczności pozwalające ustalić, czy i w jakim czasie nieruchomość znajdowała się we władaniu osoby ubiegającej się o zasiedzenie oraz jaka była wola tej osoby w aspekcie sprawowania władztwa właścicielskiego bądź z zamiarem innym. Towarzysząca posiadaczowi świadomość, że nie przysługuje mu prawo, którego treścią są czynności realizowane faktycznie przez niego, względnie, że prawo to przysługuje określonej, wiadomej mu osobie, nie stanowi przeszkody do uznania samoistności jego posiadania, ponieważ stanowi element wiedzy a nie woli i przesądza jedynie o braku dobrej wiary posiadacza, nie zaś o braku cech samoistności jego posiadania. Sama rzecz jest przedmiotem jedynie władania, a samo władanie rzeczą nie przesądza kwestii posiadania samoistnego. Wymagana jest tu, nadto, intencja osoby władającej analogiczna do tej, jaka charakterystyczna jest dla właściciela rzeczy. W związku z tym, nie samo władanie rzeczą, lecz wola osoby władającej decyduje o istnieniu oraz o przedmiocie i zakresie posiadania tej osoby na użytek rozważań w kwestii zasiedzenia.</xText> <xText>Pojęcie dobrej i złej wiary budziło kontrowersje w literaturze prawniczej i orzecznictwie. Ostatecznie jednak przeważa rygorystyczna koncepcja dobrej wiary. W dobrej wierze jest posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności. Oczywiście, w przypadku zasiedzenia nieruchomości, chodzi o takie przeświadczenie w chwili uzyskania posiadania. Dobrą wiarę posiadacza wyłącza jego wiedza o rzeczywistym stanie prawnym ( stanie własności ) oraz jego niedbalstwo.</xText> <xText>W uchwale składu 7 sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r. wydanej w sprawie III CZP 108/91, mającej moc zasady prawnej, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest posiadaczem w dobrej wierze.</xText> <xText>Podkreślić również należy, że przedmiotem oceny przez Sąd były w niniejszej sprawie dwa stany prawny związane z podmiotem właścicielskim poszczególnych działek: odrębnie dla <xAnon>działek oznaczonych numerami (...)</xAnon>, co do których tytuł własności przysługuje osobom fizycznym oraz odrębnie co do <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, której właścicielem jest Skarb Państwa. W przypadku działek, stanowiących własność osób fizycznych przesłanki zasiedzenia, w szczególności co do terminu zasiedzenia, Sąd analizował na zasadach ogólnych. W zakresie natomiast <xAnon>działki nr (...)</xAnon> Sąd miał na uwadze, przepisy wyłączające możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej.</xText> <xText>Dla porządku zatem wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 1965 r. tj. od dnia wejścia w życie przepisów <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>, <xLexLink xArt="art. 177" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 177 kc</xLexLink> wyłączał możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej. Zgodnie bowiem z <xLexLink xArt="art. 177" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art 177 kc</xLexLink> przepisów o nabyciu własności przez zasiedzenie nie stosuje się, jeżeli nieruchomość jest przedmiotem własności państwowej. Zakaz zasiedzenia własności nieruchomości państwowych obowiązywał do dnia 30 września 1990 r., kiedy na podstawie art. 1 pkt 34 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny został uchylony przepis <xLexLink xArt="art. 177" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">artykułu 177 kc.</xLexLink> Problem intertemporalny, związany z uchyleniem <xLexLink xArt="art. 177" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 177 kc</xLexLink>, został rozwiązany w art. 9 i 10 cyt. ustawy. Stosownie do treści art. 9, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. Zgodnie zaś z art. 10, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę.</xText> <xText>W ocenie Sądu, ustalony stan faktyczny pozwala na przyjęcie w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, że <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon>, a następnie ich córka <xAnon>M. C. (1)</xAnon> byli samoistnymi posiadaczami części sąsiednich najpóźniej od dnia 1 stycznia 1974 r. Niewątpliwie, małż. <xAnon>Z.</xAnon> objęli w posiadanie <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> w 1968 r. w związku z jej nabyciem na podstawie umowy zawartej bez formy aktu notarialnego, a następnie uzyskali tytuł własności w trybie przepisów ustawy uwłaszczeniowej. Działka już w chwili jej nabycia w 1968 r. była ogrodzona, jednakże w kolejnych latach nastąpiła wymiana ogrodzenia na inne, choć – co do zasady – przebieg jego nie uległ zmianie. Tym niemniej, na pewno po tej dacie, a z całą pewnością przed dniem 1 stycznia 1974 r., <xAnon>M. Z.</xAnon> postawił drewniany budynek gospodarczy na tyłach posesji, na wprost bramy wjazdowej, w linii ogrodzenia, przekraczając granice ewidencyjne działek sąsiednich. Od momentu postawienia tego budynku do czasu wykonywania przez Skarb Państwa czynności inwentaryzacyjnych co do lasu m. in. na <xAnon>działce nr (...)</xAnon>, małż. <xAnon>Z.</xAnon>, a następnie ich córka <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, posiadali części <xAnon>działek nr (...)</xAnon> w sposób niezależny od innych osób, nieograniczony czasowo, uzależniony od jakiś warunków lub odpłatnie. Łączna powierzchnia zajętych części czterech działek wynosi 71 metrów kwadratowych. Stan ten był utrwalony; żaden z właścicieli <xAnon>działek nr (...)</xAnon> nie zauważył zajęcia części swojej działki. Działki mają charakter przed wszystkim leśny. Co więcej, jak wynika z analizy stanu faktycznego, właściciele <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, poprzednicy prawni obecnych właścicieli, nie interesowali się stanem swoich nieruchomości.</xText> <xText>Podkreślić należy, że zgodnie z <xLexLink xArt="art. 339" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 339 kc</xLexLink>, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym.</xText> <xText><xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>S.</xAnon> małż. <xAnon>Z.</xAnon>, a następnie wnioskodawczyni, zajmowali się zajętymi przez siebie częściami sąsiednich nieruchomości w sposób niezakłócony przez inne osoby, pobudowali budynek gospodarczy, dbali o ogrodzenie nieruchomości. Zapewne, przekroczenie granic miało miejsce jeszcze przez ich poprzedników, skoro nabyli nieruchomość w 1968 r. ogrodzoną, a zmiany ogrodzenia nie dotyczyły jego przebiegu tylko stanu.</xText> <xText>Oczywistym jest, w świetle powyższych uwag, że zarówno wnioskodawczyni, jak i jej rodzice, byli posiadaczami nieruchomości w złej wierze, co uzasadnia przyjęcie trzydziestoletniego terminu zasiedzenia.</xText> <xText>W dacie objęcia części działek sąsiednich w posiadanie, rodzice wnioskodawczyni pozostawali w związku małżeńskim. W pełni więc uzasadnione jest twierdzenie, że wspólnie zasiadywali sporne części nieruchomości; wniosek taki wypływa jednoznacznie z – rządzącej wspólnością ustawową – zasady, nakazującej traktować przedmioty majątkowe nabyte w trakcie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub jednego z nich jako majątek wspólny.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, małż. <xAnon>Z.</xAnon> objęli <xAnon>działkę nr (...)</xAnon> prawdopodobnie wraz z przyległymi częściami działek sąsiednich w grudniu 1968 r., jednakże z uwagi na pewność, że przekroczenie granic ewidencyjnych działek sąsiednich nastąpiło najpóźniej w związku z postanowieniem budynku gospodarczego na wprost bramy wjazdowej, uznać należy, że datą pewną, w jakiej objęli części <xAnon>działek nr (...)</xAnon> w posiadanie jest niewątpliwie dzień 1 stycznia 1974 r.; motywy tego wniosku zostały omówione powyżej. Z całą pewnością natomiast część <xAnon>działki nr (...)</xAnon> objęli w posiadanie z dniem 7 grudnia 1968 r. Okoliczność ta nie ma jednak znaczenia dla ustalenia terminu zasiedzenia z uwagi na ograniczenia czasowe w zakresie nabycia własności państwowej w drodze zasiedzenia.</xText> <xText>Z uwagi na wskazany początkowy termin biegu zasiedzenia tj. 1 stycznia 1974 r. oraz przyjęcie złej wiary posiadaczy, uznać należy, że zasiedzenie nastąpiło z upływem trzydziestoletniego terminu.</xText> <xText>Jak wskazano powyżej, w czasie biegu zasiedzenia części <xAnon>działek nr (...)</xAnon>, w dniu 23 kwietnia 1995 r. zmarła <xAnon>S. Z.</xAnon>. Z racji spadkobrania po niej, jej udziały w zakresie – niewątpliwego – stanu posiadania nieruchomości odziedziczyli: mąż <xAnon>M. Z.</xAnon> oraz córki <xAnon>B. B. (1)</xAnon>, <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> po 1/4 części Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1;art. 176 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art 176 § 1 i 2 kc</xLexLink>, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza.</xText> <xText>Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego ( orzeczenia z dnia 14 kwietnia 1949 r. w sprawie C 319/49, z dnia 18 kwietnia 1959 r. w sprawie 4 CR 316/59, z dnia 20 maja 1968 r. w sprawie I CR 247/68 ) <xIx>accessio possessionis</xIx> ( doliczenie czasu posiadania poprzednika ) w stosunku do nieruchomości, które były w posiadaniu spadkodawcy, stosuje się na korzyść wszystkich spadkobierców i nie może się stosować wyłącznie do jednego z nich obejmującego nieruchomość w posiadanie po śmierci spadkodawcy tylko we własnym imieniu. Natomiast w postanowieniu z dnia 7 maja 1986 r. wydanym w sprawie III CRN 60/86 Sąd Najwyższy wskazał, że w sytuacji, gdy współspadkobierca lub niektórzy ze współspadkobierców posiadają wyłącznie we własnym imieniu nieruchomość, które była w posiadaniu spadkodawcy, bieg zasiedzenia na korzyść tego współspadkobiercy lub tych współspadkobierców rozpoczyna się dopiero z chwilą otwarcia spadku; natomiast w sytuacji, gdy żaden ze współspadkobierców nie posiada nieruchomości wyłącznie we własnym imieniu, każdy współspadkobierca – współposiadacz może przy obliczeniu terminu zasiedzenia doliczyć czas posiadania spadkodawcy do czasu swojego współposiadania. Wprawdzie uczestniczki postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> wyprowadziły się z nieruchomości przed śmiercią matki <xAnon>S. Z.</xAnon>, jednakże niewykonywanie prawa posiadania przez innych współwłaścicieli nie uprawnia do wniosku, że współwłaściciel posiadający przejmuje rzecz w posiadanie samoistne w zakresie ich uprawnień. Z kolei <xAnon>M. Z.</xAnon> zmarł dnia 25 sierpnia 2005 r., a spadek po nim nabyły córki po 1/3 części. Zdaniem Sądu, zarówno <xAnon>M. Z.</xAnon>, jak i wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, nie posiadali nieruchomości wyłącznie dla siebie i nie mieli woli odsunięcia od realizacji praw do tej nieruchomości pozostałych współwłaścicieli, czemu wyraz daje zawarcie przez wnioskodawczynię i uczestniczki postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon>, umowy zniesienia współwłasności dopiero w 2008 r.</xText> <xText>Tożsamy pogląd, wyrażony przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, został zaprezentowany przez Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie II CSK 445/12, w którym wskazano, że do zastosowania skutków w postaci wejścia poprzez dziedziczenie spadkobierców w sytuację prawną spadkodawcy związaną z posiadaniem rzeczy, nie jest konieczne dokonanie przez spadkobierców posiadacza szczególnych czynności. O ile jednak jeden ze spadkobierców wyzułby z posiadania rzeczy pozostałych spadkobierców - co wymagałoby jednak jawnej manifestacji takiego zamiaru - względnie rzecz została porzucona przez pozostałych spadkobierców – w takim wypadku termin zasiedzenia całej rzeczy należały liczyć najwcześniej od chwili otwarcia spadku, bowiem wówczas <xLexLink xArt="art. 176;art. 176 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 176 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="§ 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 2 kc</xLexLink> nie ma zastosowania. Zdaniem Sądu, żadne z powyższych negatywnych działań zarówno po stronie <xAnon>M. Z.</xAnon>, jak i <xAnon>M. C. (1)</xAnon> nie miały miejsca.</xText> <xText>Podsumowując te uwagi wskazać należy, że w ich świetle nie może budzić wątpliwości pogląd, że posiadanie, w tym posiadanie powiązane z biegiem zasiedzenia, jest sytuacją prawną wchodzącą w skład spadku. Niewątpliwie bowiem posiadanie jest dziedziczne. W związku z tym, osoby w drodze dziedziczenia nabywają też udziały w posiadaniu nieruchomości.</xText> <xText>Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, uznać więc należy, że z dniem 1 stycznia 1974 r. <xAnon>M. Z.</xAnon> w udziale wynoszącym 5/8 części oraz <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> w udziałach wynoszących po 1/8 części nabyli przez zasiedzenie na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> składającej się z działek:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>oznaczonej numerem 127/1 o powierzchni 0,0003 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>oznaczonej numerem 128/1 o powierzchni 0,0032 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>oznaczonej numerem 129/1 o powierzchni 0,0017 ha, stanowiącej część <xAnon>działki numer (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>.</xText> </xUnit> <xText>W zakresie nabycia własności przez zasiedzenie części <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, stanowiącej własność Skarbu Państwa, jak wskazano powyżej, w związku z uchyleniem <xLexLink xArt="art. 177" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 177 kc</xLexLink> z dniem 1 października 1990 r. otworzyła się możliwość nabycia własności tego rodzaju nieruchomości w drodze zasiedzenia, z tym że, zgodnie z <xLexLink xArt="art. 10" xIsapId="WDU19900550321" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1990 r. Nr 55, poz. 321">art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny</xLexLink>, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę.</xText> <xText>Uznać zatem należy, że termin trzydziestoletni zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości uległ skróceniu o połowę i upłynął z dniem 1 października 2005 r. Rozpoczęcie terminu nastąpiło bowiem z dniem 1 października 2005 r., zaś – stosownie do <xLexLink xArt="art. 112;art. 112 zd. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 112 zd. 1 kc</xLexLink> – termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwa lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Upływ terminu nastąpił po śmierci <xAnon>M. Z.</xAnon>, a zatem w przyczyn wskazanych powyżej, orzeczenie dotyczy stwierdzenie zasiedzenia na rzecz jego spadkobierców.</xText> <xText>W związku z tym Sąd stwierdził, że <xAnon>M. C. (1)</xAnon>, <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> nabyły przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. w udziałach wynoszących po 1/3 części na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> stanowiącej <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0019 ha, stanowiącą część <xAnon>działki nr (...)</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi <xAnon>księgę wieczystą KW (...)</xAnon>.</xText> <xText>W pkt III postanowienia Sąd stwierdził, że działki będące przedmiotem zasiedzenia położone w <xAnon>C.</xAnon> gmina <xAnon>S.</xAnon> oznaczone numerami 127/1, 128/1, 129/1 oraz <xAnon> (...)</xAnon> ( opisane w pkt I i II postanowienia ), stanowiące <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon> o powierzchni 0,0071 ha, przedstawione są na mapie sytuacyjnej z projektem podziału <xAnon>działek oznaczonych numerami (...)</xAnon> wraz z wykazem zmian gruntowych z połączenia działek w jedną <xAnon>działkę nr (...)</xAnon>, sporządzonych przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż. <xAnon>D. S.</xAnon> w dniu 6 lipca 2021 r., przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem ewidencyjnym p.<xAnon> (...)</xAnon>.2021.<xAnon> (...)</xAnon> w dniu 21 lipca 2021 r., przy czym mapa wraz z wykazem zmian gruntowych stanowią integralną część niniejszego postanowienia. W ocenie Sądu, w związku z dziedziczeniem po <xAnon>S. Z.</xAnon> i <xAnon>M. Z.</xAnon>, dopuszczalne jest uznanie, że części czterech działek stanowią w sensie geodezyjnym jedną <xAnon>działkę oznaczoną numerem (...)</xAnon>, skoro w wyniku zasiedzenia i spadkobrania tytuł własności przysługuje spadkobiercom tych osób tj. wnioskodawczyni <xAnon>M. C. (1)</xAnon> i uczestniczkom postępowania <xAnon>B. B. (1)</xAnon> i <xAnon>A. Z.</xAnon> na zasadach współwłasności w udziałach po 1/3 części.</xText> <xText>O kosztach postępowania Sąd na podstawie <xLexLink xArt="art. 520;art. 520 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 520 § 1 kpc</xLexLink>, pozostawiając strony przy kosztach przez nich poniesionych. Ponadto Sąd obciążył wnioskodawczynię kosztami postępowania w zakresie kosztów ogłoszenia w prasie o toczącym się postępowaniu, oględni nieruchomości oraz kosztów opinii biegłego sądowego.</xText> <xText>Jednocześnie Sąd przyznał z sum budżetowych adw. <xAnon>W. P.</xAnon> wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni w kwocie 1800,00 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd ustalił od wartości przedmiotu zasiedzenia stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W ocenie Sądu, zasadnym jest zastosowanie regulacji wynikającej z przepisów tego rozporządzenia. Wprawdzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 nie odnosi się wprost do stawek wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu w sprawach z zakresu <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19460570319" xTitle="Dekret z dnia 11 października 1946 r. - Prawo rzeczowe" xAddress="Dz. U. z 1946 r. Nr 57, poz. 319">prawa rzeczowego</xLexLink>, jednakże w wyroku wskazano, że stawki rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokat z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu. W postanowieniu z dnia 13 września 2023 r. wydanym w sprawie I CSK 4563/22 Sąd Najwyższy podkreślił, podstawą prawną do określenia wprost wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należnych pełnomocnikowi z urzędu powinny być <xIx>per analogiam</xIx> przepisy rozporządzenia o stawkach z wyboru. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie II AKa 161/22 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu natomiast wyraził pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że brak jest podstaw do podwyższenia kwoty wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie o podatek VAT, gdyż w takim przypadku sytuacja obrońcy z urzędu ( tu: pełnomocnika z urzędu ) byłaby zdecydowanie lepsza niż obrońców ( pełnomocników ) z wyboru, którzy do świadczonych usług doliczają VAT. Przyznane pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie w stawkach wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zawiera zatem należy podatek od towarów i usług.</xText> <xText>Ponadto Sąd przyznał adw. <xAnon>G. O.</xAnon> wynagrodzenie za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowania <xAnon>R. G.</xAnon> w wysokości 1440,00 zł wraz z podatkiem VAT 23 % od tej sumy sto stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zasiedzenia, nakazując wypłatę wynagrodzenia z sum budżetowych. Wysokość wynagrodzenia kuratora Sąd ustalił stosownie do § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40 % stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie <xLexLink xArt="art. 16;art. 16 ust. 3" xIsapId="WDU19820160124" xTitle="Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 16, poz. 124">art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze</xLexLink>, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie <xLexLink xArt="art. 22(5);art. 22(5) ust. 3" xIsapId="WDU19820190145" xTitle="Ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych" xAddress="Dz. U. z 1982 r. Nr 19, poz. 145">art. 22<xSUPx>5</xSUPx> ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych</xLexLink>, w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł.</xText> <xText xALIGNx="left">Zarówno koszty pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni , jak i kuratora małoletniego uczestnika postępowania Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Lidia Grzelak

Edyta Wojciechowska

st. sekr. sąd. Marzena Stańczak

Edyta Wojciechowska

Sygn. akt I Ns 43/18 POSTANOWIENIE Dnia 30 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Lidia Grzelak Protokolant st. sekr. sąd. Marzena Stańczak po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2024 r. w Ciechanowie na rozprawie sprawy z wnioskuM. C. (1) z udziałem Skarbu Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe NadleśnictwoC.,B. B. (1),A. Z.,S. F.,I. F.,W. D.,B. D.,B. L.,P. J.,D. J. (1),P. C.,I. K.,M. M. (1),O. Ż.i małoletniegoR. G. o zasiedzenie postanawia: I stwierdzić, żeM. Z.w udziale wynoszącym 5/8 ( pięć ósmych ) części orazM. C. (1),B. B. (1)iA. Z.w udziałach wynoszących po 1/8 ( jedna ósma ) części nabyli przez zasiedzenie na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej wC.gminaS.składającej się z działek: 1 z dniem 1 stycznia 2004 r.działki oznaczonej numerem (...)o powierzchni 0,0003 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); 2 z dniem 1 stycznia 2004 r.działki oznaczonej numerem (...)o powierzchni 0,0032 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); 3 z dniem 1 stycznia 2004 r.działki oznaczonej numerem (...)o powierzchni 0,0017 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); II stwierdzić, żeM. C. (1),B. B. (1)iA. Z.nabyły przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. w udziałach wynoszących po 1/3 ( jedna trzecia ) części na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej wC.gminaS.stanowiącejdziałkę oznaczoną numerem (...)o powierzchni 0019 ha, stanowiącą częśćdziałki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); III stwierdzić, że działki położone wC.gminaS.oznaczone numerami 127/1, 128/1, 129/1 oraz(...)opisane w pkt I i II postanowienia, stanowiącedziałkę oznaczoną numerem (...)o powierzchni 0,0071 ha przedstawione są na mapie sytuacyjnej z projektem podziałudziałek oznaczonych numerami (...)wraz z wykazem zmian gruntowych z połączenia działek w jednądziałkę nr (...), sporządzonych przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż.D. S.w dniu 6 lipca 2021 r., przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem ewidencyjnym p.(...).2021.(...)w dniu 21 lipca 2021 r., przy czym mapa wraz z wykazem zmian gruntowych stanowią integralną część niniejszego postanowienia; IV nakazać ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od wnioskodawczyniM. C. (1)kwotę 5618,12 zł ( pięć tysięcy sześćset osiemnaście złotych dwanaście groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów postępowania orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 30 stycznia 2019 r., 16 sierpnia 2021 r. oraz 2 września 2022 r.; V przyznać adw.W. P.za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczymiM. C. (1)wynagrodzenie w kwocie 1800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych ); VI przyznane w pkt V wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw.W. P.z sum budżetowych, koszty pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni przejmując na rachunek Skarbu Państwa; VII przyznać adw.G. O.za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowaniaR. G.wynagrodzenie w kwocie 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy; VIII przyznane w pkt VII wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw.G. O.z sum budżetowych, koszty kuratora małoletniego uczestnika postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa; IX w pozostałym zakresie pozostawić wnioskodawczynię i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie. Sygn. akt I Ns 43/18 UZASADNIENIE WnioskodawczyniM. C. (1)wnosiła o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie własność zabudowanej nieruchomości położonej wC.gminaS., składającej się z części działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami(...), 127, 128 oraz 129. W toku postępowania wnioskodawczyni sprecyzowała stanowisko wnosząc o stwierdzenie, że nabyła przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. własność nieruchomości, stanowiącej projektowanądziałkę oznaczoną numerem (...), składającą się zdziałek oznaczonych numerami (...), zgodnie z opinią biegłej sądowej w zakresie geodezji inż.D. S., ewentualnie, w zakresiedziałek nr (...), że nabycie przez zasiedzenie nastąpiło na rzeczM.iS.małż.Z.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej. Uczestniczki postępowaniaB. B. (1)iA. Z.przyłączyły się do wniosku. Uczestnik postępowania Skarb Państwa – Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe NadleśnictwoC.pozostawił wniosek do uznania sądu, wskazując, że nabycie przez zasiedzenie częścidziałki nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa mogło nastąpić z datą 1 października 2005 r. Uczestnik postępowaniaS. F.wnosił o oddalenie wniosku w zakresie zasiedzenia częścidziałek nr (...). Prawomocnym postanowieniem z dnia 5 marca 2018 r. Sąd zwolnił wnioskodawczynię od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od wniosku. Postanowieniem z dnia 14 listopada 2022 r. ustanowiono dla wnioskodawczyni pełnomocnika z urzędu w osobie adw.W. P., wskazanego przez(...)wP.. Pełnomocnik wnioskodawczyni popierał wniosek. Wniósł ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni. Małoletni uczestnik postępowaniaR. G.był reprezentowany w sprawie przez kuratora w osobie adw.G. O., który przyłączył się do wniosku. Wnosił ponadto o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowania. Pozostali uczestnicy postępowaniaI. F.,W. D.,B. D.,B. L.,P. J.,D. J. (1),P. C.,I. K.,M. M. (1)iO. Ż.nie zajęli stanowiska w sprawie. W dniu 10 stycznia 2019 r. w dzienniku „Rzeczpospolita” ukazało się ogłoszenie o toczącym się postępowaniu. W okresie od dnia 12 września 2019 r. do dnia 18 marca 2021 r. postępowanie w sprawie było zawieszone. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: M. C. (1)jest właścicielemdziałki nr (...)położonej wC.gminaS., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)( bezsporne ). Działka nr (...)sąsiaduje m. in. z działkami: - nr(...), stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe NadleśnictwoC., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); - nr 127, stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); - nr 128, stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)oraz - nr 129, stanowiącej własność spadkobiercówW. R.na zasadach współwłasności:B. L.,P. J.iD. J. (1), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)( bezsporne ). Działkę nr (...)na podstawie umowy z dnia 7 grudnia 1968 r. zawartej bez formy aktu notarialnego nabyliM.iS.małż.Z.odW.iA.małż. Rudnickich. W dacie zakupu nieruchomość była zabudowana budynkiem mieszkalnym oraz budynkiem gospodarczym murowanym, przylegającym do drogi publicznej, oraz ogrodzona drewnianym płotem.M.iS.małż.Z.bezpośrednio po nabyciu nieruchomości, zamieszkali na niej wraz z córkami. Małż.Z.nabyli własność nieruchomości na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej z dniem 4 listopada 1971 r. w trybie przepisówustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych( akta uwłaszczeniowe – koperta k. 290 ). Właścicielami nieruchomości, stanowiącejdziałkę oznaczoną nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)byliZ.iT.małż.F.. Własność nieruchomości uzyskali z dniem 4 listopada 1971 r. w trybie przepisów ustawy uwłaszczeniowej. Działka jest zalesiona.S. F.była na działce jako dziecko. Potem był obejrzeć działkę po otrzymaniu jej od rodziców na mocy umowy darowizny z 14 lipca 2003 r. RodzinaF.korzystała zdziałki nr (...): zbierali grzyby w okresie jesiennych, zbierali też suche drzewo na opał. W 1995 r. wycieli drzewo na budowę domuS. F..S. F.drewniany budynek gospodarczy, znajdujący się w posiadaniuM. C. (1)zauważył około 2005 r. Nie miał wówczas świadomości, że budynek stoi częściowo w granicachdziałki nr (...)( aktaksięgi wieczystej KW (...), zeznania uczestnika postępowaniaS. F.k. 325 – 326, 401 ). Właścicielem nieruchomości, stanowiącejdziałkę oznaczoną nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...), byłaA. W., która w dniu 22 czerwca 2006 r. sprzedała ją na rzeczB.iW.małż.D.. Działka jest zalesiona. Umową z dnia 29 września 2020 r. zbyli przedmiotową działkę na rzeczS.iI.małż.F.( wypisy aktów notarialnych k. 284 – 286, 348 - 352 ). Właścicielem nieruchomości, stanowiącejdziałkę oznaczoną numerem (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...), byli od lutego 1931 r.A.iK.małż.W., następnie na mocy darowizny z dnia 12 września 1965 r. ich córkaH. R., a od 29 października 1986 r. jej synW. R., również na podstawie umowy darowizny.W. R.zmarł dnia 21 czerwca 2017 r. Był kawalerem, nie miał dzieci. Nie toczyło się postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku poW. R.i nie został sporządzony akt poświadczenia dziedziczenia. Jego rodzice:H. R.iJ. R.zmarki przed jego śmiercią. Miał siostryB. L.orazD. J. (2), która zmarła dnia 22 września 2015 r. Do kręgu jej spadkobierców ustawowych należą mążD. J. (1)oraz synP. J.. Działka jest zalesiona ( odpisy skrócone aktów zgonu k. 105, 155, 156, 157, odpis skrócony aktu urodzenia k. 162, wypisy aktów notarialnych k. 354 – 356, 358 - 359 ). M.iS.małż.Z.zamieszkiwali na nieruchomości od daty jej nabycia, dbali o jej stan. Obecnie na działce znajdują się jeszcze drewniany budynek - garaż. Ogrodzenie zostało wymienione na nowe, ale nie zmieniono jego położenia; w miejsce drewnianego płotu postawiono ogrodzenie z metalowych sztachet na podmurówce. Część ogrodzenia została wymieniona w 2009 r., a część w 2015 r. Za posesją małż.Z.istniała droga, jednak obecnie nie pozostały żadne jej ślady.B. B. (1)wyprowadziła się od rodziców w 1973 r. Przed jej wyprowadzką z domu rodzinnego, ojciecM. Z.postawił drewniany budynek na tyłachdziałki nr (...), na wprost bramy wjazdowej, od strony działek leśnych oznaczonych numerami 127, 128 i 129. Potem ten budynek był przez niego remontowany ( protokół oględzin ze zdjęciami k. 293 – 309, zeznania świadkówZ. K.k. 38,L. G.k. 38 – 39, 429 – 430, zeznanie wnioskodawczyniM. C. (1)k. 324 – 325, 400, zeznania uczestniczek postępowaniaB. B. (1)k. 400,A. Z.k. 400 - 401 ). S. Z.zmarła dnia 23 kwietnia 1995 r.M. Z.zmarł dnia 25 sierpnia 2005 r. Spadek poS. Z.nabył mążM. Z.oraz córkiB. B. (1),M. C. (1)iA. Z.po ¼ części. Spadek poM. Z.nabyły córkiB. B. (1),M. C. (1)iA. Z.po 1/3 części. Od śmierciM. Z.działka nr (...)oraz sąsiednie działki w granicach istniejącego ogrodzenia znajdują się w wyłącznym posiadaniuM. C. (1)( odpisy skrócone aktów zgonu k. 51, 52, odpis postanowienia k. 53 ). W dniu 12 marca 2008 r.B. B. (1),M. C. (1)iA. Z.dokonały zniesienia współwłasności nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...), przez przyznanie jej na rzeczM. C. (1)bez żadnych spłat i dopłat ( umowa zniesienia współwłasności k. 55 – 57 ). M. C. (1)dowiedziała się, że w jej posiadaniu są części działek sąsiednich, dopiero w 2017 r. w związku z prowadzoną przez NadleśnictwoC.inwentaryzacją gruntów ( wezwanie k. 30, notatka służbowa k. 43 - 44, zeznania świadkaP. G.k. 45 – 46, zeznania wnioskodawczyniM. C. (2)k. 19 – 20, 400 ). M. C. (1)jest wdową. Jej mążM. C. (3)zmarł dnia 20 lipca 1983 r. Małż.C.mieli czworo dzieci:M. M. (1),I. K.,P. C.iK. G., która zmarła dnia 22 września 2014 r., pozostawiając córkęO. Ż.i małoletniego synaR. G.( bezsporne ). W posiadaniuM. C. (1)znajdują się następujące części sąsiednich działek: - zdziałki nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe NadleśnictwoC., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działka o powierzchni 0,0019 ha oznaczona numerem(...); - zdziałki nr (...), stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działka o powierzchni 0,0003 ha oznaczona numerem 127/1; - zdziałki nr (...), stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działka o powierzchni 0,0032 ha oznaczona numerem 128/1; - zdziałki nr (...), stanowiącej własność spadkobiercówW. R., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działka o powierzchni 0,0017 ha oznaczona numerem 129/1 ( opinia biegłej sądowej w zakresie geodezji i kartografii inż.D. S.wraz z mapą sytuacyjną i wykazem zmian gruntowych z połączenia działek k. 187 – 224 ). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, w tym zgromadzonych w aktach ksiąg wieczystych prowadzonych w Sądzie Rejonowym w Ciechanowie dla nieruchomości, stanowiących przedmiot postępowania, jak również aktach uwłaszczeniowych. Okoliczności dotyczące prawa własności poszczególnych działek nie były sporne. Obecny stan posiadania części nieruchomości sąsiednich przez wnioskodawczynięM. C. (1)wynika z protokołu oględzin nieruchomości wraz z dokumentacją fotograficzną ( k. 293 – 309 ) oraz z opinii biegłej sądowej zakresie geodezji i kartografii inż.D. S.wraz z mapą sytuacyjną i wykazem zmian gruntowych z połączenia działek ( k. 187 – 224 ). Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyniM. C. (1)( k. 19 – 20, 324 – 325, 400 ) oraz zeznaniom uczestników postępowaniaB. B. (1)( k. 400 ),A. Z.( k. 400 - 401 ) iS. F.( k. 325 – 326, 401 ), jak również zeznaniom świadkówZ. K.( k. 38 ),L. G.( k. 38 – 39, 429 – 430 ) orazP. G.( k. 45 – 46 ). Dowody te są w pełni wiarygodne, stanowią spójną i logiczną całość. Wskazać należy, że – wbrew przekonaniu uczestnika postępowaniaS. F.– fakt, że zauważył budynek gospodarczy, stojący częściowo nadziałkach oznaczonych numerami (...), zaś zadaszeniem wystający ponaddziałkę numer (...), około 2005 r. nie oznacza, że dopiero wtedy został postawiony. Uczestnik postępowania przyznał, że nadziałce nr (...)bywał przede wszystkim jako dziecko, potem w 1995 r., kiedy pobierał drzewo na budowę własnego domu, a następnie w 2003 r. Trudno uznać, aby wówczas interesował się budynkiem gospodarczym na sąsiedniej działce, która jedynie częścią zadaszenia wkracza w granice jego działki. Przekroczenia granic nie zauważyli również jego rodzice, co wskazuje, że granica posiadania w tej części nie była w istocie sporna. Istnienie drogi zadziałką nr (...)potwierdzają jedynie zeznania świadkaL. G., tym niemniej Sąd dał im wiarę. Nie ma to jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy; świadek nie potrafił precyzyjnie wskazać przebiegu drogi, jak też okresu, w jakim przestała być użytkowana. Z jego zeznań wynika, że nawet jego rodzina nie korzystała z tej drogi, choć stanowiła dla nich bliższy dostęp do asfaltowej drogi publicznej niż droga, z której korzystali, z której wnioskodawczyni ma urządzony wjazd na swoją posesję. W ocenie Sądu, szczególne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a przede wszystkim dla ustalenia daty początkowej biegu zasiedzenia, mają zeznania uczestniczki postępowaniaB. B. (1), najstarszej z córekM.iS.małż.Z.. Z akt uwłaszczeniowych, w tym z umowy na piśmie zawartej przezM.iS.małż.Z.zW.iA.małż. Rudnickimi, wynika, że w dniu 7 grudnia 1968 r. nadziałce nr (...)istniały dwa budynki: budynek mieszkalny oraz budynek gospodarczy od strony drogi publicznej. Uczestniczka postępowaniaB. B. (1)wyprowadziła się w 1973 r. i pamięta, że przed jej wyprowadzeniem się ojciecM. Z.postawił budynek gospodarczy na wprost wjazdu, a zatem budynek sporny, który przekracza granice ewidencyjne pomiędzydziałką nr (...)adziałkami nr (...). Budowa zatem tego budynku gospodarczego nastąpiła pomiędzy 7 grudnia 1968 r. a 31 grudnia 1973 r., skoro nie jest znana dokładna data opuszczenia nieruchomości przez uczestniczkę postępowaniaB. B. (1). Zeznania świadkaK. K.( k. 429 ), są wiarygodne, nie mają jednak żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie budzi wątpliwości Sądu, wiarygodność opinii sporządzonej przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż.D. S.w zakresie wskazania, w jakim zakresie nastąpiło przekroczenie granic ewidencyjnych pomiędzydziałkami nr (...)adziałkami nr (...). Wskazać należy, że opinia, w tym mapa wraz z wykazem zmian ewidencyjnych zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem. Zadaniem biegłego sądowego jest sporządzenie opinii zgodnie ze zleceniem Sądu przy uwzględnieniu posiadanej przez niego wiedzy specjalnej. Brak jest natomiast podstaw, aby biegły sądowy dokonywał, jak zdaje się tego oczekiwać uczestnik postępowaniaS. F., oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w odniesieniu do istniejących tytułów własności. Sąd zważył, co następuje: Przedmiotem wniosku o stwierdzenie zasiedzenia w niniejszej sprawie są części kilku nieruchomości położonych wC.gminaS., bezpośrednio sąsiadujących zdziałką nr (...), stanowiącą obecnie własność wnioskodawczyniM. C. (1), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...). Szczegółowy wniosek dotyczy nabycia własności przez zasiedzenie części czterech działek zgodnie z projektem sporządzonym przez biegłą sądową inż.D. S.: - zdziałki nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe NadleśnictwoC., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działki o powierzchni 0,0019 ha oznaczonej numerem(...); - zdziałki nr (...), stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działki o powierzchni 0,0003 ha oznaczonej numerem 127/1; - zdziałki nr (...), stanowiącej własnośćI.iS.małż.F.na zasadach małżeńskiej wspólności ustawowej, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działki o powierzchni 0,0032 ha oznaczonej numerem 128/1; - zdziałki nr (...), stanowiącej własność spadkobiercówW. R., dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)– działki o powierzchni 0,0017 ha oznaczonej numerem 129/1. Zgodnie z obowiązującym obecnie przepisemart. 172 § 1 kc, posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast§ 2tegoż artykułu stanowi, iż po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Zasiedzenie polega więc na nabyciu prawa przez nieuprawnionego posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich a formalnoprawnym stanem własności, co przyczynia się do ustabilizowania i uporządkowania stosunków społecznych pod względem prawnym. Nabycie własności w drodze zasiedzenia zostało uzależnione od spełnienia następujących przesłanek: władania nieruchomością jako posiadacz samoistny, upływu ustawowego terminu oraz dobrej lub złej wiary posiadacza. W tym ogólnym zestawieniu naczelną przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne nieruchomości. Można tu odnieść się do pojęcia zawartego w definicyjnej normieart. 336 kc.Zgodnie z tym przepisem, posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Oczywiście w kontekście zasiedzenia mamy na uwadze posiadanie samoistne nie poparte jeszcze tytułem ( prawem ) własności. Należy wskazać, iż stan posiadania współtworzą fizyczny element (corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie (animus rem sibi habendi).W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadzeanimus domini( posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel” ). Praktycznie zaś wypada kierować się – przy ustalaniu charakteru posiadania – manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza. Według zewnętrznych znamion zachowania posiadacza można oceniać zarównocorpusjak teżanimus possidendi. Istotne znaczenie ma również rozpoznanie zdarzenia stanowiącego źródło nabycia posiadania. Wespół z dalszym zachowaniem posiadacza, manifestowanym na zewnątrz, pozwala określać rodzaj posiadania. Kolejnym warunkiem zasiedzenia jest dobra lub zła wiara posiadacza. Dobra wiara nie stanowi samodzielnej przesłanki zasiedzenia nieruchomości. Nabycie posiadania w złej wierze nie wyklucza bowiem zasiedzenia. Jednakże odgrywa ona istotną rolę decydując o długości terminu zasiedzenia. Trzeba mianowicie pamiętać, że zasiedzenie następuje z upływem krótszego ( dwudziestoletniego ) terminu, gdy posiadanie zostało nabyte w dobrej wierze. Natomiast w razie uzyskania posiadania w złej wierze obowiązuje dłuższy ( trzydziestoletni ) termin zasiedzenia. Upływ tego określonego terminu, jest ostatnią z przesłanek zasiedzenia. Decydujące znaczenie dla zasiedzenia ma stan dobrej lub złej wiary w chwili uzyskania posiadania. Pozostawanie w dobrej wierze w chwili nabycia posiadania przesądza o stosowaniu krótszego terminu zasiedzenia. Dłuższy termin zasiedzenia obowiązuje, gdy posiadacz pozostawał w złej wierze już w momencie nabywania posiadania. W konsekwencji w świetle powszechnie obecnie przyjętego poglądu, osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest samotnym posiadaczem w dobrej wierze. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 października 1999 r. wydanym w sprawie I CKN 154/98 uzasadnieniu do tego postanowienia wskazał, że zasiedzenie jest sposobem nabycia własności lub ograniczonegoprawa rzeczowegoprzez nieuprawnionego posiadacza w wyniku długotrwałego, nieprzerwanego posiadania, tj. sprawowania władztwa nad rzeczą w imieniu własnym i z wolą czynienia tego dla siebie. Do nabycia własności w drodze zasiedzenia niezbędne są zatem dwie przesłanki, a mianowicie - samoistne, nieprzerwane posiadanie i upływ czasu przewidziany w ustawie. Dobra lub zła wiara samoistnego posiadacza nie stanowi przesłanki zasiedzenia, a ma jedynie wpływ na długość okresu, po upływie którego zasiedzenie następuje. Również kwestia przerwy biegu zasiedzenia aktualizuje się dopiero po stwierdzeniu, że przesłanki samoistnego i długotrwałego posiadania zostały spełnione. Dla rozstrzygnięcia zatem sprawy o zasiedzenie nieruchomości pierwszorzędne znaczenie mają okoliczności pozwalające ustalić, czy i w jakim czasie nieruchomość znajdowała się we władaniu osoby ubiegającej się o zasiedzenie oraz jaka była wola tej osoby w aspekcie sprawowania władztwa właścicielskiego bądź z zamiarem innym. Towarzysząca posiadaczowi świadomość, że nie przysługuje mu prawo, którego treścią są czynności realizowane faktycznie przez niego, względnie, że prawo to przysługuje określonej, wiadomej mu osobie, nie stanowi przeszkody do uznania samoistności jego posiadania, ponieważ stanowi element wiedzy a nie woli i przesądza jedynie o braku dobrej wiary posiadacza, nie zaś o braku cech samoistności jego posiadania. Sama rzecz jest przedmiotem jedynie władania, a samo władanie rzeczą nie przesądza kwestii posiadania samoistnego. Wymagana jest tu, nadto, intencja osoby władającej analogiczna do tej, jaka charakterystyczna jest dla właściciela rzeczy. W związku z tym, nie samo władanie rzeczą, lecz wola osoby władającej decyduje o istnieniu oraz o przedmiocie i zakresie posiadania tej osoby na użytek rozważań w kwestii zasiedzenia. Pojęcie dobrej i złej wiary budziło kontrowersje w literaturze prawniczej i orzecznictwie. Ostatecznie jednak przeważa rygorystyczna koncepcja dobrej wiary. W dobrej wierze jest posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności. Oczywiście, w przypadku zasiedzenia nieruchomości, chodzi o takie przeświadczenie w chwili uzyskania posiadania. Dobrą wiarę posiadacza wyłącza jego wiedza o rzeczywistym stanie prawnym ( stanie własności ) oraz jego niedbalstwo. W uchwale składu 7 sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r. wydanej w sprawie III CZP 108/91, mającej moc zasady prawnej, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienie własności zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, nie jest posiadaczem w dobrej wierze. Podkreślić również należy, że przedmiotem oceny przez Sąd były w niniejszej sprawie dwa stany prawny związane z podmiotem właścicielskim poszczególnych działek: odrębnie dladziałek oznaczonych numerami (...), co do których tytuł własności przysługuje osobom fizycznym oraz odrębnie co dodziałki nr (...), której właścicielem jest Skarb Państwa. W przypadku działek, stanowiących własność osób fizycznych przesłanki zasiedzenia, w szczególności co do terminu zasiedzenia, Sąd analizował na zasadach ogólnych. W zakresie natomiastdziałki nr (...)Sąd miał na uwadze, przepisy wyłączające możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej. Dla porządku zatem wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 1965 r. tj. od dnia wejścia w życie przepisówkodeksu cywilnego,art. 177 kcwyłączał możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej. Zgodnie bowiem zart 177 kcprzepisów o nabyciu własności przez zasiedzenie nie stosuje się, jeżeli nieruchomość jest przedmiotem własności państwowej. Zakaz zasiedzenia własności nieruchomości państwowych obowiązywał do dnia 30 września 1990 r., kiedy na podstawie art. 1 pkt 34 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny został uchylony przepisartykułu 177 kc.Problem intertemporalny, związany z uchyleniemart. 177 kc, został rozwiązany w art. 9 i 10 cyt. ustawy. Stosownie do treści art. 9, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. Zgodnie zaś z art. 10, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę. W ocenie Sądu, ustalony stan faktyczny pozwala na przyjęcie w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości, żeM.iS.małż.Z., a następnie ich córkaM. C. (1)byli samoistnymi posiadaczami części sąsiednich najpóźniej od dnia 1 stycznia 1974 r. Niewątpliwie, małż.Z.objęli w posiadaniedziałkę nr (...)w 1968 r. w związku z jej nabyciem na podstawie umowy zawartej bez formy aktu notarialnego, a następnie uzyskali tytuł własności w trybie przepisów ustawy uwłaszczeniowej. Działka już w chwili jej nabycia w 1968 r. była ogrodzona, jednakże w kolejnych latach nastąpiła wymiana ogrodzenia na inne, choć – co do zasady – przebieg jego nie uległ zmianie. Tym niemniej, na pewno po tej dacie, a z całą pewnością przed dniem 1 stycznia 1974 r.,M. Z.postawił drewniany budynek gospodarczy na tyłach posesji, na wprost bramy wjazdowej, w linii ogrodzenia, przekraczając granice ewidencyjne działek sąsiednich. Od momentu postawienia tego budynku do czasu wykonywania przez Skarb Państwa czynności inwentaryzacyjnych co do lasu m. in. nadziałce nr (...), małż.Z., a następnie ich córkaM. C. (1), posiadali częścidziałek nr (...)w sposób niezależny od innych osób, nieograniczony czasowo, uzależniony od jakiś warunków lub odpłatnie. Łączna powierzchnia zajętych części czterech działek wynosi 71 metrów kwadratowych. Stan ten był utrwalony; żaden z właścicielidziałek nr (...)nie zauważył zajęcia części swojej działki. Działki mają charakter przed wszystkim leśny. Co więcej, jak wynika z analizy stanu faktycznego, właścicieledziałek nr (...), poprzednicy prawni obecnych właścicieli, nie interesowali się stanem swoich nieruchomości. Podkreślić należy, że zgodnie zart. 339 kc, domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. M.iS.małż.Z., a następnie wnioskodawczyni, zajmowali się zajętymi przez siebie częściami sąsiednich nieruchomości w sposób niezakłócony przez inne osoby, pobudowali budynek gospodarczy, dbali o ogrodzenie nieruchomości. Zapewne, przekroczenie granic miało miejsce jeszcze przez ich poprzedników, skoro nabyli nieruchomość w 1968 r. ogrodzoną, a zmiany ogrodzenia nie dotyczyły jego przebiegu tylko stanu. Oczywistym jest, w świetle powyższych uwag, że zarówno wnioskodawczyni, jak i jej rodzice, byli posiadaczami nieruchomości w złej wierze, co uzasadnia przyjęcie trzydziestoletniego terminu zasiedzenia. W dacie objęcia części działek sąsiednich w posiadanie, rodzice wnioskodawczyni pozostawali w związku małżeńskim. W pełni więc uzasadnione jest twierdzenie, że wspólnie zasiadywali sporne części nieruchomości; wniosek taki wypływa jednoznacznie z – rządzącej wspólnością ustawową – zasady, nakazującej traktować przedmioty majątkowe nabyte w trakcie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub jednego z nich jako majątek wspólny. Jak wskazano powyżej, małż.Z.objęlidziałkę nr (...)prawdopodobnie wraz z przyległymi częściami działek sąsiednich w grudniu 1968 r., jednakże z uwagi na pewność, że przekroczenie granic ewidencyjnych działek sąsiednich nastąpiło najpóźniej w związku z postanowieniem budynku gospodarczego na wprost bramy wjazdowej, uznać należy, że datą pewną, w jakiej objęli częścidziałek nr (...)w posiadanie jest niewątpliwie dzień 1 stycznia 1974 r.; motywy tego wniosku zostały omówione powyżej. Z całą pewnością natomiast częśćdziałki nr (...)objęli w posiadanie z dniem 7 grudnia 1968 r. Okoliczność ta nie ma jednak znaczenia dla ustalenia terminu zasiedzenia z uwagi na ograniczenia czasowe w zakresie nabycia własności państwowej w drodze zasiedzenia. Z uwagi na wskazany początkowy termin biegu zasiedzenia tj. 1 stycznia 1974 r. oraz przyjęcie złej wiary posiadaczy, uznać należy, że zasiedzenie nastąpiło z upływem trzydziestoletniego terminu. Jak wskazano powyżej, w czasie biegu zasiedzenia częścidziałek nr (...), w dniu 23 kwietnia 1995 r. zmarłaS. Z.. Z racji spadkobrania po niej, jej udziały w zakresie – niewątpliwego – stanu posiadania nieruchomości odziedziczyli: mążM. Z.oraz córkiB. B. (1),M. C. (1)iA. Z.po 1/4 części Zgodnie zart 176 § 1 i 2 kc, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepisy powyższe stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego ( orzeczenia z dnia 14 kwietnia 1949 r. w sprawie C 319/49, z dnia 18 kwietnia 1959 r. w sprawie 4 CR 316/59, z dnia 20 maja 1968 r. w sprawie I CR 247/68 )accessio possessionis( doliczenie czasu posiadania poprzednika ) w stosunku do nieruchomości, które były w posiadaniu spadkodawcy, stosuje się na korzyść wszystkich spadkobierców i nie może się stosować wyłącznie do jednego z nich obejmującego nieruchomość w posiadanie po śmierci spadkodawcy tylko we własnym imieniu. Natomiast w postanowieniu z dnia 7 maja 1986 r. wydanym w sprawie III CRN 60/86 Sąd Najwyższy wskazał, że w sytuacji, gdy współspadkobierca lub niektórzy ze współspadkobierców posiadają wyłącznie we własnym imieniu nieruchomość, które była w posiadaniu spadkodawcy, bieg zasiedzenia na korzyść tego współspadkobiercy lub tych współspadkobierców rozpoczyna się dopiero z chwilą otwarcia spadku; natomiast w sytuacji, gdy żaden ze współspadkobierców nie posiada nieruchomości wyłącznie we własnym imieniu, każdy współspadkobierca – współposiadacz może przy obliczeniu terminu zasiedzenia doliczyć czas posiadania spadkodawcy do czasu swojego współposiadania. Wprawdzie uczestniczki postępowaniaB. B. (1)iA. Z.wyprowadziły się z nieruchomości przed śmiercią matkiS. Z., jednakże niewykonywanie prawa posiadania przez innych współwłaścicieli nie uprawnia do wniosku, że współwłaściciel posiadający przejmuje rzecz w posiadanie samoistne w zakresie ich uprawnień. Z koleiM. Z.zmarł dnia 25 sierpnia 2005 r., a spadek po nim nabyły córki po 1/3 części. Zdaniem Sądu, zarównoM. Z., jak i wnioskodawczyniM. C. (1), nie posiadali nieruchomości wyłącznie dla siebie i nie mieli woli odsunięcia od realizacji praw do tej nieruchomości pozostałych współwłaścicieli, czemu wyraz daje zawarcie przez wnioskodawczynię i uczestniczki postępowaniaB. B. (1)iA. Z., umowy zniesienia współwłasności dopiero w 2008 r. Tożsamy pogląd, wyrażony przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, został zaprezentowany przez Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 26 kwietnia 2013 r. w sprawie II CSK 445/12, w którym wskazano, że do zastosowania skutków w postaci wejścia poprzez dziedziczenie spadkobierców w sytuację prawną spadkodawcy związaną z posiadaniem rzeczy, nie jest konieczne dokonanie przez spadkobierców posiadacza szczególnych czynności. O ile jednak jeden ze spadkobierców wyzułby z posiadania rzeczy pozostałych spadkobierców - co wymagałoby jednak jawnej manifestacji takiego zamiaru - względnie rzecz została porzucona przez pozostałych spadkobierców – w takim wypadku termin zasiedzenia całej rzeczy należały liczyć najwcześniej od chwili otwarcia spadku, bowiem wówczasart. 176 § 1w zw. z§ 2 kcnie ma zastosowania. Zdaniem Sądu, żadne z powyższych negatywnych działań zarówno po stronieM. Z., jak iM. C. (1)nie miały miejsca. Podsumowując te uwagi wskazać należy, że w ich świetle nie może budzić wątpliwości pogląd, że posiadanie, w tym posiadanie powiązane z biegiem zasiedzenia, jest sytuacją prawną wchodzącą w skład spadku. Niewątpliwie bowiem posiadanie jest dziedziczne. W związku z tym, osoby w drodze dziedziczenia nabywają też udziały w posiadaniu nieruchomości. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, uznać więc należy, że z dniem 1 stycznia 1974 r.M. Z.w udziale wynoszącym 5/8 części orazM. C. (1),B. B. (1)iA. Z.w udziałach wynoszących po 1/8 części nabyli przez zasiedzenie na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej wC.gminaS.składającej się z działek: 1 oznaczonej numerem 127/1 o powierzchni 0,0003 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); 2 oznaczonej numerem 128/1 o powierzchni 0,0032 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...); 3 oznaczonej numerem 129/1 o powierzchni 0,0017 ha, stanowiącej częśćdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...). W zakresie nabycia własności przez zasiedzenie częścidziałki nr (...), stanowiącej własność Skarbu Państwa, jak wskazano powyżej, w związku z uchyleniemart. 177 kcz dniem 1 października 1990 r. otworzyła się możliwość nabycia własności tego rodzaju nieruchomości w drodze zasiedzenia, z tym że, zgodnie zart. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę. Uznać zatem należy, że termin trzydziestoletni zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości uległ skróceniu o połowę i upłynął z dniem 1 października 2005 r. Rozpoczęcie terminu nastąpiło bowiem z dniem 1 października 2005 r., zaś – stosownie doart. 112 zd. 1 kc– termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwa lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Upływ terminu nastąpił po śmierciM. Z., a zatem w przyczyn wskazanych powyżej, orzeczenie dotyczy stwierdzenie zasiedzenia na rzecz jego spadkobierców. W związku z tym Sąd stwierdził, żeM. C. (1),B. B. (1)iA. Z.nabyły przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. w udziałach wynoszących po 1/3 części na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej wC.gminaS.stanowiącejdziałkę oznaczoną numerem (...)o powierzchni 0,0019 ha, stanowiącą częśćdziałki nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...). W pkt III postanowienia Sąd stwierdził, że działki będące przedmiotem zasiedzenia położone wC.gminaS.oznaczone numerami 127/1, 128/1, 129/1 oraz(...)( opisane w pkt I i II postanowienia ), stanowiącedziałkę oznaczoną numerem (...)o powierzchni 0,0071 ha, przedstawione są na mapie sytuacyjnej z projektem podziałudziałek oznaczonych numerami (...)wraz z wykazem zmian gruntowych z połączenia działek w jednądziałkę nr (...), sporządzonych przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż.D. S.w dniu 6 lipca 2021 r., przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem ewidencyjnym p.(...).2021.(...)w dniu 21 lipca 2021 r., przy czym mapa wraz z wykazem zmian gruntowych stanowią integralną część niniejszego postanowienia. W ocenie Sądu, w związku z dziedziczeniem poS. Z.iM. Z., dopuszczalne jest uznanie, że części czterech działek stanowią w sensie geodezyjnym jednądziałkę oznaczoną numerem (...), skoro w wyniku zasiedzenia i spadkobrania tytuł własności przysługuje spadkobiercom tych osób tj. wnioskodawczyniM. C. (1)i uczestniczkom postępowaniaB. B. (1)iA. Z.na zasadach współwłasności w udziałach po 1/3 części. O kosztach postępowania Sąd na podstawieart. 520 § 1 kpc, pozostawiając strony przy kosztach przez nich poniesionych. Ponadto Sąd obciążył wnioskodawczynię kosztami postępowania w zakresie kosztów ogłoszenia w prasie o toczącym się postępowaniu, oględni nieruchomości oraz kosztów opinii biegłego sądowego. Jednocześnie Sąd przyznał z sum budżetowych adw.W. P.wynagrodzenie za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni w kwocie 1800,00 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd ustalił od wartości przedmiotu zasiedzenia stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W ocenie Sądu, zasadnym jest zastosowanie regulacji wynikającej z przepisów tego rozporządzenia. Wprawdzie wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie SK 78/21 nie odnosi się wprost do stawek wynagrodzenia za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu w sprawach z zakresuprawa rzeczowego, jednakże w wyroku wskazano, że stawki rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokat z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu. W postanowieniu z dnia 13 września 2023 r. wydanym w sprawie I CSK 4563/22 Sąd Najwyższy podkreślił, podstawą prawną do określenia wprost wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należnych pełnomocnikowi z urzędu powinny byćper analogiamprzepisy rozporządzenia o stawkach z wyboru. W wyroku z dnia 26 kwietnia 2023 r. wydanym w sprawie II AKa 161/22 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu natomiast wyraził pogląd, który Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela, że brak jest podstaw do podwyższenia kwoty wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie o podatek VAT, gdyż w takim przypadku sytuacja obrońcy z urzędu ( tu: pełnomocnika z urzędu ) byłaby zdecydowanie lepsza niż obrońców ( pełnomocników ) z wyboru, którzy do świadczonych usług doliczają VAT. Przyznane pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenie w stawkach wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zawiera zatem należy podatek od towarów i usług. Ponadto Sąd przyznał adw.G. O.wynagrodzenie za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowaniaR. G.w wysokości 1440,00 zł wraz z podatkiem VAT 23 % od tej sumy sto stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. przy uwzględnieniu wartości przedmiotu zasiedzenia, nakazując wypłatę wynagrodzenia z sum budżetowych. Wysokość wynagrodzenia kuratora Sąd ustalił stosownie do § 1 ust. 1 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40 % stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawieart. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawieart. 225ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Zarówno koszty pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni , jak i kuratora małoletniego uczestnika postępowania Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa.

15/252505/0000503/Ns

Sąd Rejonowy w Ciechanowie

I Wydział Cywilny

I stwierdzić, że M. Z. w udziale wynoszącym 5/8 ( pięć ósmych ) części oraz M. C., B.T.B. i A.Z. w udziałach wynoszących po 1/8 ( jedna ósma ) części nabyli przez zasiedzenie na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w C. gmina S. składającej się z działek: 1. z dniem 1 stycznia 2004 r. działki oznaczonej numerem 127/1 o powierzchni 0,0003 ha, stanowiącej część działki numer 127, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW PL1C/000…/7; 2. z dniem 1 stycznia 2004 r. działki oznaczonej numerem 128/1 o powierzchni 0,0032 ha, stanowiącej część działki numer 128, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW PL1C/000…/7; 3. z dniem 1 stycznia 2004 r. działki oznaczonej numerem 129/1 o powierzchni 0,0017 ha, stanowiącej część działki numer 129, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW PL1C/000…/8; II stwierdzić, że M. C., B.T.B. i A.Z. nabyły przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. w udziałach wynoszących po 1/3 ( jedna trzecia ) części na zasadach współwłasności własność nieruchomości położonej w C. gmina S. stanowiącej działkę oznaczoną numerem 3490/17 o powierzchni 0,0019 ha, stanowiącą część działki nr 3490/10, dla której Sąd Rejonowy w Ciechanowie VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW PL1C/000…/4; III stwierdzić, że działki położone w C. gmina S. oznaczone numerami 127/1, 128/1, 129/1 oraz 3490/17 opisane w pkt I i II postanowienia, stanowiące działkę oznaczoną numerem 359 o powierzchni 0,0071 ha przedstawione są na mapie sytuacyjnej z projektem podziału działek oznaczonych numerami 127, 128, 129 oraz 3490/10 wraz z wykazem zmian gruntowych z połączenia działek w jedną działkę nr 359, sporządzonych przez biegłą sądową w zakresie geodezji i kartografii inż. Danutę Sepełowską w dniu 6 lipca 2021 r., przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za numerem ewidencyjnym p.1402.2021.1511 w dniu 21 lipca 2021 r., przy czym mapa wraz z wykazem zmian gruntowych stanowią integralną część niniejszego postanowienia ( k. 223 akt ); IV nakazać ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa od wnioskodawczyni M.C. kwotę 5618,12 zł ( pięć tysięcy sześćset osiemnaście złotych dwanaście groszy ) tytułem uzupełnienia kosztów postępowania orzeczonych prawomocnymi postanowieniami z dnia 30 stycznia 2019 r., 16 sierpnia 2021 r. oraz 2 września 2022 r.; V przyznać adw. Wojciechowi Paszkowskiemu za pełnienie obowiązków pełnomocnika z urzędu wnioskodawczymi M.C. wynagrodzenie w kwocie 1800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych ); VI przyznane w pkt V wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw. Wojciechowi Paszkowskiemu z sum budżetowych, koszty pełnomocnika z urzędu wnioskodawczyni przejmując na rachunek Skarbu Państwa; VII przyznać adw. Grzegorzowi Olczakowi za pełnienie obowiązków kuratora małoletniego uczestnika postępowania R.G. wynagrodzenie w kwocie 1440,00 zł ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych ) wraz z podatkiem VAT w wysokości 23 % od tej sumy; VIII przyznane w pkt VII wynagrodzenie nakazać Skarbowi Państwa wypłacić adw. Grzegorzowi Olczakowi z sum budżetowych, koszty kuratora małoletniego uczestnika postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa; IX w pozostałym zakresie pozostawić wnioskodawczynię i uczestników postępowania przy poniesionych kosztach postępowania związanych z ich udziałem w sprawie.

153000000000503_I_ACa_000424_2021_Uz_2024-01-31_003

I ACa 424/21

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-29 18:30:04.0 CET

2024-02-29 13:29:40.0 CET

15300000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I A Ca 424/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024r. Sąd Apelacyjny w L. , I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Jerzy Nawrocki Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024r. w L. na rozprawie sprawy z powództwa W. F. przeciwko (...) Publicznemu Szpitalowi (...) nr 1 w L. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt I C 134/15 I zmienia

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Magdalena Szymaniak" xPublisher="mszymaniak" xEditorFullName="Magdalena Szymaniak" xEditor="mszymaniak" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="15" xFlag="published" xVolType="15/300000/0000503/ACa" xYear="2021" xVolNmbr="000424" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I A Ca 424/21</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 31 stycznia 2024r.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w <xAnon>L.</xAnon>, I Wydział Cywilny</xText> <xText>w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="544"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="355"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Przewodniczący – Sędzia SA Jerzy Nawrocki</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024r. w <xAnon>L.</xAnon> na rozprawie</xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>W. F.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> (...) Publicznemu Szpitalowi (...)</xAnon> <xBRx></xBRx>nr 1 w <xAnon>L.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon> z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt I C 134/15</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób , że :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>obniża zasądzoną w punkcie I kwotę do kwoty 40 000 (czterdzieści tysięcy) zł, a w pozostałej części powództwo oddala;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText>obniża zasądzoną w punkcie III kwotę do kwoty 4 457 (cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt siedem) zł;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText>obniża zasądzoną w punkcie IV kwotę do kwoty 2 900 (dwa tysiące dziewięćset) zł.</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>oddala apelację w pozostałej części;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>nie obciąża <xAnon>W. F.</xAnon> kosztami procesu poniesionymi przez <xAnon> (...) Publiczny Szpital (...)</xAnon> w postępowaniu odwoławczym;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>koszty sądowe tymczasowo wyłożone w postępowaniu odwoławczym przez Skarb Państwa, przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.</xText> </xUnit> <xText><xBx>I A Ca 424/21</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem z dnia 30 marca 2021 roku Sąd Okręgowy w <xAnon>L.</xAnon> po rozpoznaniu sprawy z powództwa <xAnon>W. F.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) Publicznemu Szpitalowi (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> zasądził od pozwanego na rzecz powódki 100 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2021 roku do dnia zapłaty oraz 11 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i oddalił powództwo w pozostałej części.</xText> <xText>Ponadto nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 19 315,27 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych z sum Skarbu Państwa, a nieuiszczone koszty sądowe w pozostałym zakresie przejął na rachunek Skarbu Państwa.</xText> <xText>Powyższy wyrok zaskarżył pozwany w części zasądzającej kwotę ponad 40 000zł, tj.: w zakresie 60.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2021 roku do dnia zapłaty, oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w następującym zakresie :</xText> <xText>- w pkt III wyroku ponad kwotę 1.742 zł;</xText> <xText>- w pkt IV wyroku ponad kwotę 2.900 zł.</xText> <xText>Pozwany wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego Sądowi I Instancji. Ewentualnie o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki 60.000 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 5 października 2013 roku <xAnon>W. F.</xAnon> wykonano badanie biopsji aspiralnej cienkoigłowej celowanej (BACC) zmiany w sutku prawnym. Badanie wykonano w Poradni Onkologicznej <xAnon> (...) Publicznego Wojewódzkiego Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>C.</xAnon>. Na podstawie uzyskanego materiału z rozmazów cytologicznych stwierdzono obecność podejrzanych komórek i ogniska prawdopodobnie komórek rakotwórczych.</xText> <xText>Lekarz patolog zalecił <xAnon>W. F.</xAnon> usunięcie zmiany wraz z badaniem śródoperacyjnym, zaś lek. <xAnon>M. L.</xAnon> sporządziła dokumentację z której wynika, że zostało postawione rozpoznanie choroby nowotworowej i wystawiono skierowanie do szpitala.</xText> <xText>W dniu 5 listopada 2013 roku <xAnon>W. F.</xAnon> została przyjęta do <xAnon> (...) Publicznego Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> w celu leczenia operacyjnego piersi prawej.</xText> <xText>Pacjentka zapoznała się z formularzem świadomej zgody na przeprowadzenie leczenia operacyjnego, który następnie podpisała pod warunkiem wykonania badania śródoperacyjnego.</xText> <xText>Pacjentka nie została przed zabiegiem poinformowana, że w trakcie wykonywanego zabiegu operacyjnego nie zostanie przeprowadzone badanie śródoperacyjne.</xText> <xText>W dniu 7 listopada 2013 roku przeprowadzono u <xAnon>W. F.</xAnon> zabieg operacyjny, w trakcie którego dokonano biopsji węzła chłonnego wartowniczego pachy prawej metodą izotopową i ferromegnetyczną SentiMag. Nadto wykonano kwadrantektomię piersi prawej wraz z onkoplastyką piersi prawej.</xText> <xText>W trakcie zabiegu nie przeprowadzono badania śródoperacyjnego i nie wyjaśniono powódce dlaczego badanie to nie zostało przeprowadzone.</xText> <xText>W dniu 29 listopada 2013 roku Pracownia Histopatologiczna <xAnon> (...) Publicznego Szpitala (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon> wydała wynik badania histopatologicznego materiału pooperacyjnego, pobranego od <xAnon>W. F.</xAnon> w trakcie zabiegu z dnia 7 listopada 2013 roku, który wykazał łagodną dysplazję sutka („zeszkliwienie włókniste”), oraz nienowotworowe zmiany węzłów chłonnych (<xIx> Dowód: wynik badania histopatologicznego k. 31, opinia biegłego <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego k. 335-362).</xIx> </xText> <xText>W toku procesu został dopuszczony dowód z opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego (k. 335-362). Wydający opinię dokonali ponownego badanie materiału komórkowego i tkankowego, pobranego od <xAnon>W. F.</xAnon>, w trakcie zabiegu operacyjnego z dnia 7 listopada 2013 roku. Wynik badania ujawnił raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania G2. Guz wg WHO/UICC pT1b pN0 (0/5) (<xIx> opinia biegłego <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego k. 335-362.)</xIx> </xText> <xText>Dr n. med. <xAnon>P. Ł.</xAnon> - specjalista chirurgii onkologicznej, w sporządzonej opinii wskazał, że w jego ocenie wynik biopsji nie był jednoznaczny (komórki podejrzane), jak również były wskazania do przeprowadzenia zabiegu operacyjnego wraz z badaniem śródoperacyjnym. Badanie histopatologiczne ostatecznie wykazało, że obserwowany guz był zmianą łagodną i procedura usunięcia węzła wartowniczego nie była konieczna (<xIx> opinia biegłego dr n. med. <xAnon>P. Ł.</xAnon> k. 246-248.).</xIx></xText> <xText>Z wywołanej opinii sądowo-lekarskiej <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego wynika, że na każdym z etapów diagnostycznych <xAnon>W. F.</xAnon>, a więc w badaniu palpacyjnym, radiologicznym oraz cytologicznym występowało uzasadnione podejrzenie choroby nowotworowej w obrębie sutka prawnego.</xText> <xText>Odstąpienie od wykonania podczas zabiegu operacyjnego biopsji gruboigłowej zmiany była w pełni akceptowalnym postępowaniem. Przeprowadzenie badania śródoperacyjnego uniemożliwiałoby w przyszłości wykonanie u <xAnon>W. F.</xAnon> procedury usunięcia węzła wartowniczego ze względu na uszkodzenie dróg spływu chłonki z okolicy zmiany i pozabiegową zmianę stosunków anatomicznych.</xText> <xText>Wobec zatem prawidłowości postępowania medycznego w zakresie wykonanej diagnostyki i zabiegu operacyjnego nie doszło do uszczerbku na zdrowiu powódki. Usunięcie raka inwazyjnego z sutka prawego było zabiegiem zapobiegającym rozwinięciu się choroby nowotworowej. Odstąpienie od biopsji gruboigłowej oraz badania śródoperacyjnego komplikowałoby zalecany plan procesu terapeutycznego. „Wyleczenie” raka piersi nie może powodować u <xAnon>W. F.</xAnon> negatywnych skutków w przyszłości (<xIx> opinia biegłego <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego k. 335-362.)</xIx> </xText> <xText>Dr <xAnon>M. S.</xAnon> – psycholog, biegły sądowy z listy Sądu Okręgowego w <xAnon>L.</xAnon>, w wywołanej opinii psychologicznej <xAnon>W. F.</xAnon> wskazała, że diagnoza medyczna z jaką musiała konfrontować się powódka spowodowała występowanie u niej lęków o własne zdrowie i życie o znacznym nasileniu, adekwatnych do stopnia zagrożenia. Jednocześnie przeżycia związane z diagnozą i jej konsekwencjami nie wywołały innych problemów i zaburzeń natury psychicznej.</xText> <xText>Aktualnie powódka funkcjonuje w fazie adaptacji do straty, co przejawia się w akceptacji siebie, ale z jednoczesnym dalszym poczuciem krzywdy pomimo obiektywnych przesłanek świadczących o jej stanie zdrowia fizycznego. Nasilenie tych stanów emocjonalnych nie jest wysokie i nie przekracza naturalnych sił odpornościowych opiniowanej, tym samym nie utrudnia jej funkcjonowanie w rolach życiowych, osobistych i zawodowych.</xText> <xText><xAnon>W. F.</xAnon> doznała w następstwie zabiegu operacyjnego obniżenia samooceny w wymiarze kobiecości (obniżenia poczucia własnej wartości). Zdaniem biegłej, badana posiada szczególne predyspozycje psychiczne oraz niedojrzałe mechanizmy psychologiczne (obronne), które uniemożliwiają jej pogodzenie się z aktualną sytuacją, uciążliwościami związanymi z operacją. Do takich predyspozycji psychicznych należy silny typ temperamentu, cechy osobowe, wysoka samoocena, zadaniowy styl radzenia sobie ze stresem. Powódka ujawnia skłonność do stosowania niedojrzałych mechanizmów obronnych np. w postaci „efektu ojcowskiego”. Wiek badanej i związane z tym ograniczenie aktywności życiowej oraz sił witalnych może mieć wpływ na jej stan psychiczny i odczuwane dolegliwości (<xIx>opinia biegłego dr <xAnon>M. S.</xAnon> k. 473-482.)</xIx></xText> <xText><xAnon>W. F.</xAnon> przed zabiegiem operacyjnym z dnia 7 listopada 2013 roku, wykonywała prace fizyczne w swoim ogrodzie. Była aktywna, towarzyska.</xText> <xText>W następstwie przeprowadzonej amputacji <xAnon>W. F.</xAnon> stała się osobą nerwową, skrytą, unikającą kontaktów towarzyskich, nie mogącą sobie wybaczyć, że zdecydowała się na leczenie w <xAnon> (...) Publicznym Szpitalu (...)</xAnon> w <xAnon>L.</xAnon>. Bezpośrednio po zabiegu odczuwała ból przy leżeniu na prawym boku, przy podnoszeniu prawej ręki czy przy napinaniu mięśni prawej ręki. Miała trudności z chwytaniem przedmiotów, trzymania się poręczy.</xText> <xText>Sąd dokonał powyższych ustaleń na podstawie dokumentacji medycznej i opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego (k. 335-362), opinii biegłego dr n. med. <xAnon>P. Ł.</xAnon> (k. 246-248), opinii biegłej dr <xAnon>M. S.</xAnon> (k. 473-482).</xText> <xText>Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka <xAnon>W. P.</xAnon>, gdyż świadek nie brał udziału w leczeniu powódki <xAnon>W. F.</xAnon>, a wiedzę dotycząca sytuacji powódki posiadał wyłącznie z dokumentacji medycznej oraz od lekarzy zatrudnionych u pozwanego.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał roszczenie za częściowo uzasadnione.</xText> <xText>Sąd Okręgowy wskazał, że powódka w toku procesu dokonała zmiany powództwa i po pierwsze wnosiła o zasądzenie od pozwanego 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia za zawinione naruszenie praw pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody. Podstawą faktyczną tego żądania było zignorowanie warunkowej zgody powódki na zabieg przeprowadzony w dniu 7 listopada 2013r. i przeprowadzenie zabiegu pomimo niewykonania badania śródoperacyjnego, od wykonania którego powódka warunkowała swoją zgodę na zabieg.</xText> <xText>Sąd Okręgowy uznał zasadność roszczenia powódki opartego na podstawie</xText> <xText><xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> ( tj. Dz. U. 2020 p.849 dalej jako u.p.p.), zgodnie z którym w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Wysokość zadośćuczynienia z tego tytułu ustalił na kwotę 40 000zł i zasądził ją z odsetkami za opóźnienie od dnia wyrokowania.</xText> <xText>W tym zakresie wyrok uprawomocnił się, gdyż powyższe rozstrzygnięcie nie zostało objęte zakresem zaskarżenia.</xText> <xText>Ponadto powódka wnosiła o zasądzenie 150 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem zadośćuczynienia za zawinione naruszenie praw pacjenta w postaci prawa do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia ((k. 569v). Roszczenie to powódka wywodziła z dokonania przez pracowników pozwanego - błędnej oceny wyciętych powódce podczas zbiegu operacyjnego wycinków i poinformowania jej przez pozwanego, że w pobranych fragmentach materiału badawczego nie było komórek nowotworowych. Co było równoznaczne z ustaleniem, że operacja, której została poddana nie była potrzebna.</xText> <xText>Oceniając powyższe roszczenie w oparciu o dokonane ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.p. – pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia. Naruszenia prawa do informacji w zakresie, o jakim mowa w art. 9 u.p.p. należy doszukiwać się bez względu na to, czy wystąpiły skutki w postaci uszkodzenia lub rozstroju zdrowia. Naruszenie tego dobra osobistego występuje już z chwilą nieudzielenia pacjentowi informacji. Ma to ten skutek, że na podstawie tego przepisu, można domagać się zadośćuczynienia za samo nieudzielenie prawidłowej, pełnej informacji. (Zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2019 r. I ACa 316/18 LEX nr 2726857).</xText> <xText>W ocenie Sądu w niniejszej sprawie doszło do naruszenia prawa powódki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia. Wadliwa diagnoza pozbawiła powódkę wiedzy o rzeczywistym obrazie jej choroby. Tym samym, powódka została pozbawiona we właściwym czasie, prawa oceny swego stanu zdrowia i podejmowania właściwych (szerszych) form leczenia. Sąd wskazał, że jedynie odpowiednia, właściwa diagnoza, umożliwia pacjentowi zrealizowanie jego prawa do rzetelnej informacji o jego stanie zdrowia, formie leczenia i zagrożeniach z tym związanych.</xText> <xText>Działania personelu medycznego podejmowane wobec powódki u pozwanego były oparte na błędnej i niekompletnej diagnozie, co naruszało prawo pacjenta do informacji o swoim stanie zdrowia (wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2019 r. II CSK 293/18, LEX nr 2604711).</xText> <xText>Jak wynika z opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego wydanej w sprawie niniejszej, rozpoznano u powódki raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania i stwierdzono, że zastosowane przez pozwanego wobec powódki leczenie, polegające na amputacji części piersi wraz z czterema węzłami chłonnymi było optymalne, zapobiegło rozwinięciu się choroby nowotworowej.</xText> <xText>Przeprowadzone u pacjentki badanie histopatologiczne w pozwanym Szpitalu, (których wynik ujawniono w dniu 29 listopada 2013r. dop. SA) nie wykazało komórek nowotworowych, skutkowało zmianą sposobu leczenia i postępowania medycznego w stosunku do powódki przez prawie pięć lat.</xText> <xText>Sąd stwierdził, że wprawdzie jak wynika z opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego, rozpoznano u powódki raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania i stwierdzono, że zastosowanie przez pozwanego wobec powódki leczenie, polegające na amputacji części piersi wraz z czterema węzłami chłonnymi było optymalne i zapobiegło rozwinięciu się choroby nowotworowej, to jednak przeprowadzone u pacjentki badanie histopatologiczne w pozwanym Szpitalu nie wykazało komórek nowotworowych, co skutkowało zmianą sposobu leczenia i postępowania medycznego w stosunku do powódki przez prawie pięć lat.</xText> <xText>Na tej podstawie Sąd uznał, że patomorfolog wykonujący badanie w dniu 29 listopada 2013r. nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka. Powyższe implikuje stwierdzenie, że doszło do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia wskutek zawinionego zachowania personelu medycznego, dokonującego badania histopatologicznego.</xText> <xText>Rozpoznanie wynikające z badania histopatologicznego okazało się błędne, co wywołało u powódki uczucie strachu, lęku, zaniepokojenia. Do czasu uzyskania wyniku <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego powódka zmagała się ze świadomością, że nie cierpi na raka, a mimo to usunięto jej część prawej piersi wraz z węzłami chłonnymi.</xText> <xText>Jakkolwiek wynik badania był dla niej źródłem ulgi, to jednak powódka równocześnie uświadomiła sobie, że niepotrzebnie poddała się operacji, naraziła się na ból i blizny.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powódki na podstawie <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 4 ust. 1</xLexLink> u.p.p. w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> tytułem zadośćuczynienia kwotę 60 000 zł za zawinione naruszenie prawa pacjenta, do prawidłowej informacji o stanie zdrowia.</xText> <xText>Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił następstwa błędnej diagnozy dotyczącej choroby nowotworowej, przeżyć psychicznych, poczucia braku zaufania do instytucji świadczących podstawową opiekę zdrowotną, podjęcie leczenia psychologicznego, przygnębienia, ograniczenia relacji towarzyskich.</xText> <xText>Sąd zasądził odsetki od daty wyrokowania i w tej części wyrok nie jest kwestionowany.</xText> <xText>O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zdanie pierwsze k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Pozwany w apelacji zarzucał Sądowi Okręgowemu :</xText> <xText>Pozwany zarzucał Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:</xText> <xText>1. <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w dokonaniu oceny dowodów w sposób w sposób dowolny a nie swobodny oraz niewszechstronny, skutkujące przekroczeniem przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez:</xText> <xText>a. przyjęcie wbrew opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego, że „Działania personelu medycznego podejmowane wobec powódki u pozwanego były oparte na błędnej i niekompletnej diagnozie (...)&quot;, podczas gdy z opinii tej wynika wniosek przeciwny, gdyż biegli stwierdzili, że rozpoznanie kliniczne u pacjentki <xAnon>W. F.</xAnon> raka piersi było prawidłowe&quot;, przez co brak było podstaw do uznania, że decyzja powódki odnośnie świadczeń medycznych podjęta została przez nią w oparciu o nieprawidłową i niekompletną diagnozę;</xText> <xText>b. z wywołanej w sprawie opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego w <xAnon>W.</xAnon> wynika wprost, że rozpoznanie u <xAnon>W. F.</xAnon> raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania (G2) nastąpiło dopiero w wyniku badania retrospektywnego preparatów poddanych uprzednio badaniu histopatologicznemu przez pozwanego, które polegało nie tylko na ponownym badaniu preparatów badanych przez pozwanego, ale i na poddaniu badaniu materiału uzyskanego z dokrojenia, czyli „dotarcia do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki co czasami może ujawniać całkowicie inne obrazy histopatologiczne&quot;.</xText> <xText>W konsekwencji w ocenie pozwanego nie było podstaw do uznania, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka&quot;, wskutek czego doszło zdaniem Sądu I Instancji do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia wskutek zawinionego zachowania personelu medycznego;</xText> <xText>c. z wywołanej w sprawie opinii Instytutu wynika wprost, że rozpoznany u <xAnon>W. F.</xAnon> rak naciekający NST o średnim stopniu zróżnicowania (G2) był bardzo niewielkich rozmiarów, a zatem niestwierdzenie nowotworu złośliwego w przeprowadzonym badaniu histopatologicznym nie może być traktowane, jako wynik niedochowania należytej staranności przy badaniu pobranego materiału przez patomorfologa. Biegli z Instytutu nie stwierdzili komórek nowotworu złośliwego w przebadanych przez pozwanego próbkach. Dopiero w wyniku poddania badaniu materiału uzyskanego z dokrojenia, czyli „dotarcia do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, stwierdzono obecność komórek nowotworu złośliwego. W konsekwencji nie było podstaw do uznania, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka&quot; przez co miało dojść do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia.</xText> <xText>d. błąd w ustaleniach faktycznych i przyjęcie zawinienia pozwanego podczas gdy:</xText> <xText>- powódka nie udowodniła, że personel pozwanego szpitala przeprowadził przedmiotowe badanie w sposób niezgodny z aktualną na dzień jego przeprowadzenia wiedzą medyczną lub zrobił to w sposób niestaranny;</xText> <xText>- żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie potwierdza aby „(...)patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka&quot;; powódka nie tylko nie podjęła w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej, ale również nie podnosiła w toku całego procesu, że personel pozwanego szpitala nie dochował przy badaniu histopatologicznym wymaganej od niego należytej staranności;</xText> <xText>f. pomimo przyjęcia przez Sąd I Instancji, że opinie biegłych - w tym opinia <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego w <xAnon>W.</xAnon> - są wiarygodne i zostały sporządzone z zastosowaniem reguł metodyki pracy biegłych, w konstatacji Sąd I Instancji uznał jednak, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka&quot;, a w konsekwencji uznał, że doszło do zawinionego przez pozwanego naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia, gdy tymczasem z opinii Instytutu wynika, że personelowi pozwanego nie można przypisać jakiejkolwiek winy</xText> <xText>g. ustalenie odpowiedzialności pozwanego pomimo braku dowodów winy pozwanego , co doprowadziło do uznania odpowiedzialności pozwanego na zasadzie ryzyka, podczas gdy pozwany odpowiada na zasadzie winy, którą powinna udowodnić powódka;</xText> <xText>h. pominięcie, że w okolicznościach sprawy powódce postawiono prawidłową diagnozę oraz udzielono pełnej informacji o stanie jej zdrowia wg stanu wiedzy, jakim pozwany dysponował po uzyskaniu badania histopatologicznego, a szpital postępował wobec pacjentki w sposób zgodny ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, posługiwał się dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, oraz zgodnie z zasadami etyki zawodowej i dochowaniem należytej starannością, a uzyskany przez pozwanego wynik badania histopatologicznego, w którym nie stwierdzono komórek nowotworu złośliwego nie był wynikiem niedochowania należytej staranności z jego strony. Błędny wynik badania histopatologicznego był w okolicznościach sprawy statystycznie możliwy i usprawiedliwiony okolicznościami, co świadczy o braku winy pozwanego ;</xText> <xText>2. naruszenie <xLexLink xArt="art. 290;art. 290 § 1;art. 290 § 1 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 290 § 1 zdanie drugie k.p.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 232;art. 232 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 232 zdanie drugie k.p.c.</xLexLink> poprzez niezażądanie przez Sąd I Instancji z urzędu od <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego w <xAnon>W.</xAnon> dodatkowych pisemnych bądź ustnych wyjaśnień, których przedmiotem powinno być udzielenie przez Instytut odpowiedzi na pytania:</xText> <xText>- czy pozwany szpital wykonał badanie histopatologiczne w sposób zgodny ze standardami i wiedzą medyczną wg stanu na dzień przeprowadzenia tego badania;</xText> <xText>- czy uzyskanie odmiennego wyniku badania histopatologicznego niż wynik uzyskany w wyniku przeprowadzenia przez Instytut dodatkowych badań z dodatkowo dokrojonego materiału było wynikiem niedbalstwa pozwanego szpitala, czy też mogło wynikać z faktu, że ujawnione w wyniku dodatkowych badań ognisko raka ma wymiar tylko około 6 mm, przez co statystycznie możliwe jest poddanie badaniu preparatu prawidłowo przygotowanego z pobranego wycinka, w którym komórki nowotworu złośliwego nie będą możliwe do stwierdzenia;</xText> <xText>3. naruszenie <xLexLink xArt="art. 327(1);art. 327(1) § 1;art. 327(1) § 1 pkt. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 327<xSUPx>1</xSUPx> § 1 pkt 1)</xLexLink> i 2) <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">k.p.c.</xLexLink> poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zaniechanie wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie faktycznej Sąd I Instancji przyjął, że „(...) że patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka&quot; przez co wydany w sprawie wyrok nie poddaje się w tym zakresie kontroli;</xText> <xText>4. naruszenie <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zdanie drugie k.p.c.</xLexLink> poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie, a w konsekwencji nieuprawnione obciążenie pozwanego całością kosztów postępowania w sprawie w sytuacji, gdy roszczenia powódki zostały uwzględnione tylko w nieznacznej części, a w okolicznościach faktycznych sprawy brak było podstaw do powołania się na zasadę słuszności i odstąpienie od generalnej zasady rozliczania kosztów procesu;</xText> <xText>III. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU19970280152" xTitle="Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152">art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty</xLexLink> przez przyjęcie przez Sąd I Instancji, że istnieje norma prawna, z której wynika, że na lekarzu patomorfologu spoczywał przy przeprowadzeniu badania histopatologicznego obowiązek dochowania najwyższej staranności, gdy tymczasem lekarz - w tym lekarze patomorfolodzy, którzy wykonywali badanie histopatologiczne w pozwanym szpitalu - zobowiązani są zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami do wykonywania zawodu zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należyta starannością (tak:);</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText><xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 416" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">416 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 430;art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 i 429 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> przez ich błędną wykładnię i wywiedzenie przez Sąd I Instancji z komentowanych regulacji, że w okolicznościach faktycznych sprawy na personelu pozwanego szpitala - patomorfologu - spoczywał obowiązek dochowania najwyższej staranności, a nie tylko wymaganej przepisami należytej staranności uwzględniającej zawodowy charakter prowadzonej przez pozwanego działalności;</xText> </xUnit> <xText>4. <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 416" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">416 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 430;art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 i 429 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> przez ich błędną wykładnię i wywiedzenie przez Sąd I Instancji z komentowanych regulacji, że w okolicznościach faktycznych sprawy pozwany odpowiada za uzyskany w toku badania histopatologicznego „negatywny&quot; wynik badania de facto na zasadzie ryzyka, a nie na zasadzie winy;</xText> <xText>5. <xLexLink xArt="art. 415" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 415 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 416" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">416 k.c.</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 430;art. 429" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 430 i 429 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> przez ich niewłaściwe zastosowanie, albowiem w stanie faktycznym sprawy, jaki wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów uznać należy, że uzyskany przez pozwanego wynik badania histopatologicznego, w którym nie stwierdzono komórek nowotworu złośliwego nie był wynikiem niedochowania należytej staranności z jego strony, a tylko statystycznie możliwym i usprawiedliwionym okolicznościami przypadkiem, a zatem nie było ze strony pozwanego jakiegokolwiek zawinionego naruszenia prawa pacjenta tak umyślnego, jak i nieumyślnego, a <xLexLink xArt="art. 4" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4</xLexLink>. ust. 1 ustawy o prawach pacjenta nie przewiduje odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, tylko na zasadzie winy, której pozwanemu przypisać nie można;</xText> <xText>6. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 6" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 6 k.c.</xLexLink> gdyż Sąd I instancji ustalił odpowiedzialność pozwanego pomimo, że powódka nie udowodniła pozwanemu winy.</xText> <xText>Pozwany wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej pisemnej bądź ustnej opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego w <xAnon>W.</xAnon> celem udzielenia przez Instytut odpowiedzi na następujące pytania:</xText> <xText>1. czy pozwany szpital wykonał badanie histopatologiczne w sposób zgodny ze standardami i wiedzą medyczną wg stanu na dzień przeprowadzenia tego badania;</xText> <xText>2. czy uzyskanie odmiennego wyniku badania histopatologicznego niż wynik uzyskany w wyniku przeprowadzenia przez Instytut dodatkowych badań dodatkowo dokrojonego materiału było wynikiem niedbalstwa pozwanego szpitala, czy też mogło wynikać z faktu, że ujawnione w wyniku dodatkowych badań ognisko raka ma wymiar tylko około 6 mm, przez co statystycznie możliwe jest poddanie badaniu prawidłowo przygotowanego z pobranego wycinka preparatu, w którym komórki nowotworu złośliwego nie będą możliwe do stwierdzenia.</xText> <xText>Powódka wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny zważył co następuje.</xText> <xText>W pierwszej kolejności podnieść należy, że na obecnym etapie postępowania, mając na uwadze zakres zaskarżenia wyroku Sądu I instancji, sporną pozostaje jedynie kwestia odpowiedzialności pozwanego Szpitala, za czyn polegający na wadliwym przeprowadzeniu badania histopatologicznego próbek pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r., podczas zabiegu biopsji węzła chłonnego wartowniczego pachy prawej i poinformowaniu powódki o wyniku badania histopatologicznego niezgodnie z rzeczywistym stanem. Wynik tego badania ujawniono 29 listopada 2013r. i był on negatywny, co utwierdziło powódkę w przekonaniu, że wykonany zabieg operacyjny kwadrantektomii i onkoplastyki piersi prawej był zbędny.</xText> <xText>Wynik badania z dnia 29 listopada 2013r. został jednak podważony w toku niniejszego postępowania w opinii <xAnon>(...)</xAnon> Instytutu Medycznego – <xAnon>(...)</xAnon> (k. 335-362.) Biegli dokonali konsultacji retrospektywnej preparatów przesłanych do Oddziału Ekspertyz Sądowo-Lekarskich <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> i stwierdzili, że do badania dostarczono dwa preparaty (rozmazy) o numerach 25516 z literą C, w których stwierdzono liczne, położone w grupach i płatach, komórki nabłonka wykazujące cechy dyskariozy (zmiany w morfologii jąder) z tworzeniem struktur trójwymiarowych (nakładanie się komórek nabłonka na siebie).</xText> <xText>Obraz cytologiczny budził uzasadnione podejrzenie obecności rozrostu złośliwego, bez możliwości rozgraniczenia czy jest to zmiana nieinwazyjna, czy z naciekającym rakiem; ewentualnie świadcząca o obecności tzw. gruczolakowłókniaka złożonego.</xText> <xText>Badaniu konsultacyjnemu poddano również preparaty oznaczone 92587 (01 I, 01 II, 01111 i 02 ) z tkanką z sutka prawego oraz preparaty oznaczone jako 92587 (03 i 04) będące wycinkami z węzłów chłonnych.</xText> <xText>W wycinkach z sutka wśród zmian włóknisto-torbielowatych ze szkliwieniem podścieliska stwierdzono liczne ogniska gruczolistości stwardniającej oraz w pojedynczych fragmentach leżących na obrzeżu preparatów do 1 mm średnicy ognisko proliferacji zmienionych atypowych zrazików z mikrozwapnieniami.</xText> <xText>W ocenie biegłych był to obszar podejrzany, wymagający dalszej diagnostyki, w tym barwienia specjalnego.</xText> <xText>Ponadto w jednym z preparatów na obszarze średnicy do 3 mm stwierdzono obecność wewnątrzprzewodowego brodawczaka z metaplazją apokrynową.</xText> <xText>Biegli wykonując opinię na potrzeby niniejszej sprawy dokonali dokrojenia materiału w celu przeprowadzenia badania immunohistochemicznego. Dokrojenie materiału polega na „dotarciu&quot; do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, co czasami może ujawniać całkowicie inne obrazy histopatologiczne. W jednym z preparatów opisanym pierwotnie jako rozrosty z mikrozwapnieniami - po dokrojeniu materiału badawczego ujawniono ognisko naciekającego raka sutka G2, o średnicy około 7 mm o utkaniu histologicznym.</xText> <xText>W obszarze tym wykazano odczyny immunohistochemiczne, które ujawniły następującą ekspresję: E-cadheryna (+), CK 3413E12 (+), SMA (-), Ki67 (+) w obrębie komponentu naciekającego poniżej 5 %. W konsekwencji biegli stwierdzili całe ognisko raka o wymiarach około 6 mm.</xText> <xText>Powyższe badania przeprowadzone przez biegłych przy wydawaniu opinii w sprawie, dawały podstawę rozpoznania u powódki raka naciekającego NST, dawniej określanego jako przewodowy, o średnim stopniu zróżnicowania (G2). Guz wg WHO/UICC pT1b pN0 (0/5).</xText> <xText>Wobec powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że badanie histopatologiczne wykonane przez pozwanego na próbkach pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013, którego wynik opracowano w dniu 29 listopada 2013r., zostało dokonane wadliwie i w efekcie uzyskano wadliwy wynik badania histopatologicznego, a w konsekwencji powódka uzyskała nieprawdziwą informację o stanie swojego zdrowia.</xText> <xText>Z tych względów Sąd uwzględnił roszczenie powódki o zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu o <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink>, i z tego tytułu zasądził na rzecz powódki 60 000zł.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe wnioski Sądu Okręgowego były przedwczesne, gdyż przedmiotem opinii <xAnon>(...)</xAnon> nie była prawidłowość wykonania badania histopatologicznego próbek pobranych podczas zabiegu w dniu 7 listopada 2013r., a jedynie badanie ich pod kątem obecności komórek rakowych. Cytowany powyżej obszerny fragment opinii dotyczył jedynie relacji z przeprowadzonych przez Instytut badań na tę okoliczność i opisywał ich wynik. Biegli nie wypowiadali się natomiast czy badania z listopada 2013r. zostały wykonane prawidłowo, czy nie.</xText> <xText>Apelujący kwestionował właśnie wniosek Sądu o zawinionym działaniu szpitala, które miało polegać na wadliwym wykonaniu badania histopatologicznego, którego wynik uzyskano w dniu 29 listopada 2013r. Wskazywał, że badanie histopatologiczne pozwany Szpital wykonał w listopadzie 2013r., natomiast opinia Instytutu wydana została w toku procesu. Niespełna 8 letni okres czasu pomiędzy obydwoma badaniami uzasadniał wątpliwości czy sam fakt odmiennego wyniku badania uzasadnia przypisanie pozwanemu Szpitalowi zawinione zachowanie w zakresie przeprowadzonych badań histopatologicznych, gdyż metody i narzędzia do tego rodzaju badań zostały znacznie udoskonalone.</xText> <xText>Mając na uwadze, że odpowiedzialność cywilna szpitala wynikająca z art. <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 ust. 1" xIsapId="WDU20090520417" xTitle="Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417">art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta</xLexLink> w związku z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 kc</xLexLink>, jest oparta na zasadzie winy, uzasadnione okazały się zarzuty apelacji kwestionujące uznanie przez Sąd co do zasady odpowiedzialności pozwanego, przy braku wystarczających ustaleń faktycznych, pozwalających na przypisanie pozwanemu winy. Brak jest bowiem w świetle opinii <xAnon>(...)</xAnon> podstaw do uznania zawinionego działania pozwanego za udzielenie powódce nieprawdziwej informacji o wyniku badania histopatologicznego z dnia 29 listopada 2013r.</xText> <xText>Pozwany Szpital odpowiada za naruszenia praw pacjenta na zasadzie winy, zatem koniecznym warunkiem odpowiedzialności Szpitala jest wykazanie – w okolicznościach niniejszej sprawy – że niezgodny z rzeczywistym stanem zdrowia powódki wynik badania z 29 listopada 2013r. był następstwem wadliwego przeprowadzenia badań, za co winę ponosi pozwany Szpital.</xText> <xText>Wydane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego opinie biegłych nie udzielały odpowiedzi w tym zakresie, a wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii Instytutu na tę okoliczność został przez Sąd Okręgowy oddalony, pomimo, że dotychczasowa treść opinii – co najmniej rodziła wątpliwości, co do zawinionego działania Szpitala w tym zakresie.</xText> <xText>Z pewnością zaś przeprowadzona opinia <xAnon>(...)</xAnon> nie dawała odpowiedzi, czy przy wykonaniu badań histopatologicznych materiału pobranego od powódki podczas zabiegu operacyjnego w dniu 7 listopada 2013r., popełnione zostały przez pozwanego błędy, w wyniku których uzyskany wówczas wynik badania histopatologicznego - w świetle wydanej w sprawie opinii <xAnon>(...)</xAnon> - nie był prawdziwy. Zważywszy na fakt, że do dokonania powyższych ustaleń wymagana jest wiedza specjalna, samodzielne przesądzenie przez Sąd o winie pozwanego Szpitala, pomimo braku wystarczających ustaleń faktycznych w tym zakresie, było wadliwe, a podnoszone zarzuty apelacyjne uzasadnione.</xText> <xText>Z tych też względów Sąd Apelacyjny uwzględnił zawarty w apelacji wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z uzupełniającą opinii biegłych z <xAnon>(...)</xAnon>, w celu uzyskania wiedzy w przedmiocie prawidłowego przeprowadzenia przez pozwany Szpital badania histopatologicznego materiału pobranego od powódki podczas zabiegu operacyjnego wykonanego w dniu 7 listopada 2013r.</xText> <xText>W opinii z dnia 20 października 2022r. (k. 704 i n. ) złożonej na zlecenie Sądu Apelacyjnego z dnia 17 sierpnia 2022r. biegli udzielili odpowiedzi na pytania Sądu zawarte w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu.</xText> <xText>W ocenie biegłych badania histopatologiczne wykonane w pozwanym Szpitalu, których wynik opatrzony jest datą 29 listopada 2013r., w trakcie których poddano badaniu materiał pobrany od powódki w czasie trwania zabiegu operacyjnego w dniu 7 listopada 2013r., zostały wykonane zgodnie ze sztuką i wiedzą medyczną według standardów obowiązujących w dacie badania, tj. w listopadzie 2013r.</xText> <xText>Badanie konsultacyjne preparatów zabezpieczonych podczas zabiegu operacyjnego przeprowadzono w roku 2021, biegli zastosowali do jego przeprowadzenia wytyczne aktualne opierając się m. in. na wymaganiach tzw. „Breast unit&quot; - certyfikowanego ośrodka wieloprofilowego leczenia raka sutka. Standardów tych w żadnym przypadku nie należy odnosić to stanu faktycznego obowiązującego w roku 2013.</xText> <xText>Jak wynika z dokumentacji medycznej w roku 2013 dostarczono do badania fragment gruczołu piersiowego o wymiarach 4,5x3,2x2,0 cm, z którego w sposób właściwy pobrano wycinki i oceniono je w badaniu mikroskopowym. Mikroskopowe badanie usuniętych fragmentów gruczołu piersiowego jest bardzo trudnym zadaniem ze względu na zmienność i niejednoznaczność wyglądu zmian. Ponadto zmiany drobne o wymiarach poniżej 1,0 cm bywają trudne do uchwycenia w badaniu mikroskopowym, a technika wykonywania preparatów histologicznych powoduje, że nawet prawidłowo uchwycone i pobrane do dalszej oceny mogą one ulec skrojeniu podczas przygotowania wycinków lub, co zdarza się rzadziej, mogą one pozostać niezauważone w obrębie tzw. „bloczka&quot; parafinowego. Ów „bloczek” jest wycinkiem tkankowym o maksymalnym wymiarze około 2,0 x 2,0 cm i około 0,3 do 0,4 cm grubości, jego skrawanie (na płatki o grubości od 2 do 4 mikrometrów) pozwala na wykonanie rutynowego preparatu histologicznego podlegającego ocenie w mikroskopie.</xText> <xText>Aktualne w roku 2021 wytyczne wymagają „docięcia&quot; zmian podejrzanych czyli skrawania kilku, kilkunastu warstw bloczka parafinowego w celu uzyskania kilku przekrojów z różnych głębokości tego bloczka, co pozwala na wykrywanie ognisk mikronaciekania (czyli ognisk poniżej 1 mm średnicy).</xText> <xText>W roku 2013 takich wymagań wobec badania histologicznego w sutku nie formułowano, zatem na podstawie dokumentacji medycznej udostępnionej biegłym, biegli stwierdzili, że w listopadzie 2013r. badanie wykonano zgodnie z aktualną w 2013 r. procedurą.</xText> <xText>W pierwszej opinii wydanej w niniejszej sprawie biegli zaznaczyli już, że w materiale pierwotnym z 2013 roku stwierdzono „obszar podejrzany ze skupiskiem mikrozwapnień&quot;, ale rozszerzenie rozpoznania nastąpiło dopiero po zastosowaniu znacznie nowocześniejszego podejścia, które nie obowiazywało w roku 2013.</xText> <xText>Ponadto kryteria morfologiczne rozpoznawania zmian podejrzanych uległy na przestrzeni lat 2013 do 2022 poważnym zmianom. Wbrew obiegowym opiniom badanie histopatologiczne nie jest badaniem laboratoryjnym, gdzie wynik jest „ścisły&quot; w tym rozumieniu, że jednoznacznie powtarzalny i dany jedną liczbą (jak np. liczba czerwonych krwinek we krwi). Wynik badania histopatologicznego jest formą konsultacji lekarskiej, o dużym co prawda znaczeniu, ale wynikającym z interpretacji dostępnych danych i wynikającym z ich interpretacji. Opisy histopatologiczne nie są jednoznaczne i zdarza się, że zmiany budzące podejrzenie u jednego patologa zostaną zinterpretowane jako nieistotne przez innego. Aktualnie obowiązujące procedury wymagają np. oceny zmiany przez 2 patologów, a w latach 2013/14 takiego wymogu nie było.</xText> <xText>Z tych względów w ocenie biegłych w stanie wiedzy i wobec zasad obowiązujących w roku 2013 nie można mówić o zaniedbaniu czy zaniechaniu przez pracowników pozwanego Szpitala, przy badaniu wycinków pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r.</xText> <xText>Nie było także wystarczających podstaw do powtórzenia badania histopatologicznego wykonanego w listopadzie 2013r. i poszerzenie zakresu badania o badanie materiału z dokrojenia, z niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, w celu wyeliminowania ewentualnego błędu w diagnostyce.</xText> <xText>W badaniu biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC), która poprzedzała wykonanie zabiegu w 2013r., stwierdzono obecność komórek podejrzanych, prawdopodobnie rakowych, i stwierdzono, że wskazane jest usunięcie zamian pod kontrolą badania śródoperacyjnego, co uzasadniało podejrzenie możliwości rozrostu raka. Badanie cytologiczne nie pozwoliło na jednoznaczne postawienie rozpoznania zmiany złośliwej. Co jednak należy w tym miejscu podkreślić nawet gdyby rozpoznanie komórek rakowych było jednoznaczne to badanie cytologiczne nie pozwala na określenie czy komórki rakowe pochodzą ze zmiany naciekającej otoczenie czy też zmiany ograniczonej tzw. „raka wewnątrzprzewodowego czy wewnątrzzrazikowego&quot;. W takiej sytuacji patolog zobowiązany jest do wyrażenia swoich wątpliwości i zasugerowania, że w tym przypadku podejmowanie dalszych decyzji powinno się odbyć z uwzględnieniem przede wszystkim danych klinicznych, wyników badań obrazowych i ew. ze wspomaganiem w postaci badania śródoperacyjnego. Ostateczna decyzja pozostaje w tym wypadku w wyłącznej gestii lekarza operatora i jest podejmowana na podstawie całokształtu wykonanych badań, w tym możliwości i zasadności zastosowania odpowiedniej procedury chirurgicznej.</xText> <xText>Biegli wskazali jako zasadę, że „ujemny&quot; wynik BAC - czyli nie stwierdzenie komórek raka, nie ma mocy wiążącej, natomiast wynik „dodatni&quot; - czyli potwierdzenie komórek raka świadczy o nowotworze złośliwym. Z tych względów biegli stwierdzili, że brak potwierdzenia w materiale pooperacyjnym zmian interpretowanych jako podejrzane czy nowotworowe nie stwarzało podstaw do rozszerzania badań histopatologicznych.</xText> <xText>Natomiast znalezisko dokonane w ramach konsultacji badanego materiału podczas opracowywania opinii dla Sądu Okręgowego biegli określili jako przypadkowe, wynikające jedynie z chęci dodatkowego potwierdzenia dowodowego przez biegłych poprawności pierwotnego rozpoznania zmiany łagodnej, co wymagało dodatkowych barwień (konieczność skrojenia dodatkowych wycinków) czego konsekwencją było ujawnienie się małych ognisk raka dopiero w głębszych warstwach materiału.</xText> <xText>Zastrzeżenia do opinii biegłych zgłoszone przez powódkę w piśmie z dnia 25 listopada 2022r. (k. 768) zostały wyjaśnione w opinii uzupełniającej z dnia 4 maja 2023r. (k.809). Zastrzeżenia te dotyczyły w szczególności podstawy przyjęcia dokumentu „Breast Unit” jako dokumentu, który ujednolica standardy postępowania w przypadkach stwierdzenia raka sutka. Wydana opinia uzupełniająca nie dotyczyła kwestii merytorycznych i nie zmienia zasadniczych wniosków wynikających z opinii z dnia 20 października 2022r.</xText> <xText>Co istotne biegli w opinii uzupełniającej jeszcze raz podkreślili, że do rozpoznanie raka u powódki podczas badań preparatów przeprowadzonych w trakcie procesu, doszło w wyniku rozszerzonych badań dokonanych w latach 2018 – 2022. Co potwierdza, że badania wykonane w 2013r. i pierwotna diagnoza pracownika pozwanego szpitala była właściwa. Interpretacja biegłych dotycząca zmian w badaniu pierwotnym nie odbiegała od interpretacji Zakładu Patomorfologii pozwanego szpitala. Dodatkowe badania polegające m.in. na skrojeniu materiału można było wykonać, ale , co podkreślili biegli do ich wykonania nie było bezpośrednich wskazań medycznych (opinia uzupełniająca k. 813). Biegli przyznali się do popełnienia oczywistej omyłki pisarskiej w opinii z dnia 20 października 2022r., gdyż faktycznie konsultacji preparatów dokonano w 2018r. ( k. 814).</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uznał opinie uzupełniające za w pełni zrozumiałe i pozwalającą przesądzić, że patolog, pracownik pozwanego Szpitala nie popełnił błędu w sztuce medycznej podczas badania histopatologicznego próbek pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r., którego wynik został opracowany w dniu 29 listopada 2013r. i który był negatywny w zakresie wykrycia komórek rakowych w pobranych próbkach.</xText> <xText>Powyższe stwierdzenie jest wystarczające dla uznania bezzasadności roszczenia powódki w zakresie objętym apelacją, gdyż przesądzenie, że pozwany szpital nie popełnił błędu diagnostyczego w badaniu próbek, wg standardów przeprowadzania takich badań w 2013r., zwalnia Sąd z potrzeby ustalania winy pozwanego Szpitala.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 kpc</xLexLink> zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I i obniżył zasądzoną kwotę 100 000zł do kwoty 40 000zł, i oddalił powództwo w części dochodzonej tytułem zadośćuczynienia kwoty 60 000zł uznając je za bezzasadne.</xText> <xText>W konsekwencji Sąd Apelacyjny obniżył także kwoty zasądzone od pozwanego na rzecz powódki z tytułu zwrotu kosztów procesu, ograniczając ich wysokość do kwot wynikających z uwzględnionego roszczenia.</xText> <xText>Powódka poniosła koszty celowego dochodzenia praw, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 2 000zł, kwota 40 zł uiszczona tytułem opłaty za zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 5 października 2018 roku (k. 363 i 374), koszty zastępstwa adwokackiego wraz z opłatą od pełnomocnictwa do kwoty 2 417 zł (<xLexLink xArt="§ 6;§ 6 pkt. 5" xIsapId="WDU20021631349" xTitle="Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu" xAddress="Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349">§ 6 pkt 5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu</xLexLink> Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349 w brzmieniu obowiązującym w chwili wytoczenia powództwa), co łącznie wyniosło 4 457zł.</xText> <xText>Z tych względów Sąd Apelacyjny obniżył zasądzoną w punkcie III wyroku zasądzaną na rzecz powódki kwotę kosztów procesu do kwoty 4 457zł .</xText> <xText>Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego co do obciążenia pozwanego Szpitala kosztami postępowania jednak jedynie w zakresie uwzględnionego roszczenia i z tych względów zmienił wyrok w pkt IV. Skoro bowiem ostatecznie roszczenie powódki zostało uwzględnione do kwoty 40 000zł, przy pierwotnym żądaniu zasądzenia 300 000zł, to oznacza, że roszczenie zostało uwzględnione w 13%. Z tego względu Sąd Apelacyjny obniżył w punkcie IV nakazaną do pobrania od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 19 315,27 do kwoty odpowiadającej 13 % kosztów tymczasowo pokrytych z sum Skarbu Państwa z tytułu poniesionych kosztów opinii biegłych. Koszty opinii biegłych wyniosły łącznie 19 315,27</xText> <xText>Ostatecznie kwota kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji obciążających powoda winna być obniżona do kwoty 2 511zł, która odpowiada 13% z kwoty 19 315,27zł . Jednakże z uwagi na wniosek apelacyjny Sąd Apelacyjny obniżył ją do kwoty postulowanej w apelacji – 2 900zł.</xText> <xText>W pozostałym zakresie zgodnie z pkt V wyroku Sądu Okręgowego koszty sądowe zostały przejęte przez Skarb Państwa.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny oddalił apelację w pozostałej części, co w szczególności dotyczyło żądania dalszego obniżenia zasądzonych od pozwanego kosztów procesu przed sądem I instancji i kosztów sądowych wyłożonych przez Skarb Państwa.</xText> <xText>Pomimo uwzględnienia apelacji w zakresie zaskarżonym co do meritum Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na charakter sprawy i konieczność rozstrzygnięcia zagadnień spornych na podstawie opinii biegłych, istnieją podstawy do nieobciążania powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.</xText> <xText>Natomiast wyłożone w postępowaniu apelacyjnym koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Jerzy Nawrocki

Magdalena Szymaniak

starszy protokolant sądowy Marcin Pasik

Magdalena Szymaniak

Sygn. akt I A Ca 424/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024r. Sąd Apelacyjny wL., I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący – Sędzia SA Jerzy Nawrocki Protokolant starszy protokolant sądowy Marcin Pasik po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024r. wL.na rozprawie sprawy z powództwaW. F. przeciwko(...) Publicznemu Szpitalowi (...)nr 1 wL. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego wL.z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt I C 134/15 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób , że : 1 obniża zasądzoną w punkcie I kwotę do kwoty 40 000 (czterdzieści tysięcy) zł, a w pozostałej części powództwo oddala; 2 obniża zasądzoną w punkcie III kwotę do kwoty 4 457 (cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt siedem) zł; 3 obniża zasądzoną w punkcie IV kwotę do kwoty 2 900 (dwa tysiące dziewięćset) zł. II oddala apelację w pozostałej części; III nie obciążaW. F.kosztami procesu poniesionymi przez(...) Publiczny Szpital (...)w postępowaniu odwoławczym; IV koszty sądowe tymczasowo wyłożone w postępowaniu odwoławczym przez Skarb Państwa, przejmuje na rachunek Skarbu Państwa. I A Ca 424/21 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 30 marca 2021 roku Sąd Okręgowy wL.po rozpoznaniu sprawy z powództwaW. F.przeciwko(...) Publicznemu Szpitalowi (...)wL.zasądził od pozwanego na rzecz powódki 100 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2021 roku do dnia zapłaty oraz 11 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i oddalił powództwo w pozostałej części. Ponadto nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 19 315,27 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych tymczasowo wyłożonych z sum Skarbu Państwa, a nieuiszczone koszty sądowe w pozostałym zakresie przejął na rachunek Skarbu Państwa. Powyższy wyrok zaskarżył pozwany w części zasądzającej kwotę ponad 40 000zł, tj.: w zakresie 60.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 marca 2021 roku do dnia zapłaty, oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w następującym zakresie : - w pkt III wyroku ponad kwotę 1.742 zł; - w pkt IV wyroku ponad kwotę 2.900 zł. Pozwany wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji oraz pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego Sądowi I Instancji. Ewentualnie o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powódki 60.000 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 5 października 2013 rokuW. F.wykonano badanie biopsji aspiralnej cienkoigłowej celowanej (BACC) zmiany w sutku prawnym. Badanie wykonano w Poradni Onkologicznej(...) Publicznego Wojewódzkiego Szpitala (...)wC.. Na podstawie uzyskanego materiału z rozmazów cytologicznych stwierdzono obecność podejrzanych komórek i ogniska prawdopodobnie komórek rakotwórczych. Lekarz patolog zaleciłW. F.usunięcie zmiany wraz z badaniem śródoperacyjnym, zaś lek.M. L.sporządziła dokumentację z której wynika, że zostało postawione rozpoznanie choroby nowotworowej i wystawiono skierowanie do szpitala. W dniu 5 listopada 2013 rokuW. F.została przyjęta do(...) Publicznego Szpitala (...)wL.w celu leczenia operacyjnego piersi prawej. Pacjentka zapoznała się z formularzem świadomej zgody na przeprowadzenie leczenia operacyjnego, który następnie podpisała pod warunkiem wykonania badania śródoperacyjnego. Pacjentka nie została przed zabiegiem poinformowana, że w trakcie wykonywanego zabiegu operacyjnego nie zostanie przeprowadzone badanie śródoperacyjne. W dniu 7 listopada 2013 roku przeprowadzono uW. F.zabieg operacyjny, w trakcie którego dokonano biopsji węzła chłonnego wartowniczego pachy prawej metodą izotopową i ferromegnetyczną SentiMag. Nadto wykonano kwadrantektomię piersi prawej wraz z onkoplastyką piersi prawej. W trakcie zabiegu nie przeprowadzono badania śródoperacyjnego i nie wyjaśniono powódce dlaczego badanie to nie zostało przeprowadzone. W dniu 29 listopada 2013 roku Pracownia Histopatologiczna(...) Publicznego Szpitala (...)wL.wydała wynik badania histopatologicznego materiału pooperacyjnego, pobranego odW. F.w trakcie zabiegu z dnia 7 listopada 2013 roku, który wykazał łagodną dysplazję sutka („zeszkliwienie włókniste”), oraz nienowotworowe zmiany węzłów chłonnych ( Dowód: wynik badania histopatologicznego k. 31, opinia biegłego(...)Instytutu Medycznego k. 335-362). W toku procesu został dopuszczony dowód z opinii(...)Instytutu Medycznego (k. 335-362). Wydający opinię dokonali ponownego badanie materiału komórkowego i tkankowego, pobranego odW. F., w trakcie zabiegu operacyjnego z dnia 7 listopada 2013 roku. Wynik badania ujawnił raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania G2. Guz wg WHO/UICC pT1b pN0 (0/5) ( opinia biegłego(...)Instytutu Medycznego k. 335-362.) Dr n. med.P. Ł.- specjalista chirurgii onkologicznej, w sporządzonej opinii wskazał, że w jego ocenie wynik biopsji nie był jednoznaczny (komórki podejrzane), jak również były wskazania do przeprowadzenia zabiegu operacyjnego wraz z badaniem śródoperacyjnym. Badanie histopatologiczne ostatecznie wykazało, że obserwowany guz był zmianą łagodną i procedura usunięcia węzła wartowniczego nie była konieczna (opinia biegłego dr n. med.P. Ł.k. 246-248.). Z wywołanej opinii sądowo-lekarskiej(...)Instytutu Medycznego wynika, że na każdym z etapów diagnostycznychW. F., a więc w badaniu palpacyjnym, radiologicznym oraz cytologicznym występowało uzasadnione podejrzenie choroby nowotworowej w obrębie sutka prawnego. Odstąpienie od wykonania podczas zabiegu operacyjnego biopsji gruboigłowej zmiany była w pełni akceptowalnym postępowaniem. Przeprowadzenie badania śródoperacyjnego uniemożliwiałoby w przyszłości wykonanie uW. F.procedury usunięcia węzła wartowniczego ze względu na uszkodzenie dróg spływu chłonki z okolicy zmiany i pozabiegową zmianę stosunków anatomicznych. Wobec zatem prawidłowości postępowania medycznego w zakresie wykonanej diagnostyki i zabiegu operacyjnego nie doszło do uszczerbku na zdrowiu powódki. Usunięcie raka inwazyjnego z sutka prawego było zabiegiem zapobiegającym rozwinięciu się choroby nowotworowej. Odstąpienie od biopsji gruboigłowej oraz badania śródoperacyjnego komplikowałoby zalecany plan procesu terapeutycznego. „Wyleczenie” raka piersi nie może powodować uW. F.negatywnych skutków w przyszłości ( opinia biegłego(...)Instytutu Medycznego k. 335-362.) DrM. S.– psycholog, biegły sądowy z listy Sądu Okręgowego wL., w wywołanej opinii psychologicznejW. F.wskazała, że diagnoza medyczna z jaką musiała konfrontować się powódka spowodowała występowanie u niej lęków o własne zdrowie i życie o znacznym nasileniu, adekwatnych do stopnia zagrożenia. Jednocześnie przeżycia związane z diagnozą i jej konsekwencjami nie wywołały innych problemów i zaburzeń natury psychicznej. Aktualnie powódka funkcjonuje w fazie adaptacji do straty, co przejawia się w akceptacji siebie, ale z jednoczesnym dalszym poczuciem krzywdy pomimo obiektywnych przesłanek świadczących o jej stanie zdrowia fizycznego. Nasilenie tych stanów emocjonalnych nie jest wysokie i nie przekracza naturalnych sił odpornościowych opiniowanej, tym samym nie utrudnia jej funkcjonowanie w rolach życiowych, osobistych i zawodowych. W. F.doznała w następstwie zabiegu operacyjnego obniżenia samooceny w wymiarze kobiecości (obniżenia poczucia własnej wartości). Zdaniem biegłej, badana posiada szczególne predyspozycje psychiczne oraz niedojrzałe mechanizmy psychologiczne (obronne), które uniemożliwiają jej pogodzenie się z aktualną sytuacją, uciążliwościami związanymi z operacją. Do takich predyspozycji psychicznych należy silny typ temperamentu, cechy osobowe, wysoka samoocena, zadaniowy styl radzenia sobie ze stresem. Powódka ujawnia skłonność do stosowania niedojrzałych mechanizmów obronnych np. w postaci „efektu ojcowskiego”. Wiek badanej i związane z tym ograniczenie aktywności życiowej oraz sił witalnych może mieć wpływ na jej stan psychiczny i odczuwane dolegliwości (opinia biegłego drM. S.k. 473-482.) W. F.przed zabiegiem operacyjnym z dnia 7 listopada 2013 roku, wykonywała prace fizyczne w swoim ogrodzie. Była aktywna, towarzyska. W następstwie przeprowadzonej amputacjiW. F.stała się osobą nerwową, skrytą, unikającą kontaktów towarzyskich, nie mogącą sobie wybaczyć, że zdecydowała się na leczenie w(...) Publicznym Szpitalu (...)wL.. Bezpośrednio po zabiegu odczuwała ból przy leżeniu na prawym boku, przy podnoszeniu prawej ręki czy przy napinaniu mięśni prawej ręki. Miała trudności z chwytaniem przedmiotów, trzymania się poręczy. Sąd dokonał powyższych ustaleń na podstawie dokumentacji medycznej i opinii(...)Instytutu Medycznego (k. 335-362), opinii biegłego dr n. med.P. Ł.(k. 246-248), opinii biegłej drM. S.(k. 473-482). Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie w charakterze świadkaW. P., gdyż świadek nie brał udziału w leczeniu powódkiW. F., a wiedzę dotycząca sytuacji powódki posiadał wyłącznie z dokumentacji medycznej oraz od lekarzy zatrudnionych u pozwanego. Sąd Okręgowy uznał roszczenie za częściowo uzasadnione. Sąd Okręgowy wskazał, że powódka w toku procesu dokonała zmiany powództwa i po pierwsze wnosiła o zasądzenie od pozwanego 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia za zawinione naruszenie praw pacjenta do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody. Podstawą faktyczną tego żądania było zignorowanie warunkowej zgody powódki na zabieg przeprowadzony w dniu 7 listopada 2013r. i przeprowadzenie zabiegu pomimo niewykonania badania śródoperacyjnego, od wykonania którego powódka warunkowała swoją zgodę na zabieg. Sąd Okręgowy uznał zasadność roszczenia powódki opartego na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta( tj. Dz. U. 2020 p.849 dalej jako u.p.p.), zgodnie z którym w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawieart. 448 k.c. Wysokość zadośćuczynienia z tego tytułu ustalił na kwotę 40 000zł i zasądził ją z odsetkami za opóźnienie od dnia wyrokowania. W tym zakresie wyrok uprawomocnił się, gdyż powyższe rozstrzygnięcie nie zostało objęte zakresem zaskarżenia. Ponadto powódka wnosiła o zasądzenie 150 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem zadośćuczynienia za zawinione naruszenie praw pacjenta w postaci prawa do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia ((k. 569v). Roszczenie to powódka wywodziła z dokonania przez pracowników pozwanego - błędnej oceny wyciętych powódce podczas zbiegu operacyjnego wycinków i poinformowania jej przez pozwanego, że w pobranych fragmentach materiału badawczego nie było komórek nowotworowych. Co było równoznaczne z ustaleniem, że operacja, której została poddana nie była potrzebna. Oceniając powyższe roszczenie w oparciu o dokonane ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.p. – pacjent ma prawo do informacji o swoim stanie zdrowia. Naruszenia prawa do informacji w zakresie, o jakim mowa w art. 9 u.p.p. należy doszukiwać się bez względu na to, czy wystąpiły skutki w postaci uszkodzenia lub rozstroju zdrowia. Naruszenie tego dobra osobistego występuje już z chwilą nieudzielenia pacjentowi informacji. Ma to ten skutek, że na podstawie tego przepisu, można domagać się zadośćuczynienia za samo nieudzielenie prawidłowej, pełnej informacji. (Zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2019 r. I ACa 316/18 LEX nr 2726857). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie doszło do naruszenia prawa powódki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia. Wadliwa diagnoza pozbawiła powódkę wiedzy o rzeczywistym obrazie jej choroby. Tym samym, powódka została pozbawiona we właściwym czasie, prawa oceny swego stanu zdrowia i podejmowania właściwych (szerszych) form leczenia. Sąd wskazał, że jedynie odpowiednia, właściwa diagnoza, umożliwia pacjentowi zrealizowanie jego prawa do rzetelnej informacji o jego stanie zdrowia, formie leczenia i zagrożeniach z tym związanych. Działania personelu medycznego podejmowane wobec powódki u pozwanego były oparte na błędnej i niekompletnej diagnozie, co naruszało prawo pacjenta do informacji o swoim stanie zdrowia (wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2019 r. II CSK 293/18, LEX nr 2604711). Jak wynika z opinii(...)Instytutu Medycznego wydanej w sprawie niniejszej, rozpoznano u powódki raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania i stwierdzono, że zastosowane przez pozwanego wobec powódki leczenie, polegające na amputacji części piersi wraz z czterema węzłami chłonnymi było optymalne, zapobiegło rozwinięciu się choroby nowotworowej. Przeprowadzone u pacjentki badanie histopatologiczne w pozwanym Szpitalu, (których wynik ujawniono w dniu 29 listopada 2013r. dop. SA) nie wykazało komórek nowotworowych, skutkowało zmianą sposobu leczenia i postępowania medycznego w stosunku do powódki przez prawie pięć lat. Sąd stwierdził, że wprawdzie jak wynika z opinii(...)Instytutu Medycznego, rozpoznano u powódki raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania i stwierdzono, że zastosowanie przez pozwanego wobec powódki leczenie, polegające na amputacji części piersi wraz z czterema węzłami chłonnymi było optymalne i zapobiegło rozwinięciu się choroby nowotworowej, to jednak przeprowadzone u pacjentki badanie histopatologiczne w pozwanym Szpitalu nie wykazało komórek nowotworowych, co skutkowało zmianą sposobu leczenia i postępowania medycznego w stosunku do powódki przez prawie pięć lat. Na tej podstawie Sąd uznał, że patomorfolog wykonujący badanie w dniu 29 listopada 2013r. nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka. Powyższe implikuje stwierdzenie, że doszło do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia wskutek zawinionego zachowania personelu medycznego, dokonującego badania histopatologicznego. Rozpoznanie wynikające z badania histopatologicznego okazało się błędne, co wywołało u powódki uczucie strachu, lęku, zaniepokojenia. Do czasu uzyskania wyniku(...)Instytutu Medycznego powódka zmagała się ze świadomością, że nie cierpi na raka, a mimo to usunięto jej część prawej piersi wraz z węzłami chłonnymi. Jakkolwiek wynik badania był dla niej źródłem ulgi, to jednak powódka równocześnie uświadomiła sobie, że niepotrzebnie poddała się operacji, naraziła się na ból i blizny. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powódki na podstawieart. 4 ust. 1u.p.p. w zw. zart. 448 k.c.tytułem zadośćuczynienia kwotę 60 000 zł za zawinione naruszenie prawa pacjenta, do prawidłowej informacji o stanie zdrowia. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd uwzględnił następstwa błędnej diagnozy dotyczącej choroby nowotworowej, przeżyć psychicznych, poczucia braku zaufania do instytucji świadczących podstawową opiekę zdrowotną, podjęcie leczenia psychologicznego, przygnębienia, ograniczenia relacji towarzyskich. Sąd zasądził odsetki od daty wyrokowania i w tej części wyrok nie jest kwestionowany. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 100 zdanie pierwsze k.p.c. Pozwany w apelacji zarzucał Sądowi Okręgowemu : Pozwany zarzucał Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj.: 1.art. 233 § 1 k.p.c.przez jego niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w dokonaniu oceny dowodów w sposób w sposób dowolny a nie swobodny oraz niewszechstronny, skutkujące przekroczeniem przez Sąd I Instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez: a. przyjęcie wbrew opinii(...)Instytutu Medycznego, że „Działania personelu medycznego podejmowane wobec powódki u pozwanego były oparte na błędnej i niekompletnej diagnozie (...)", podczas gdy z opinii tej wynika wniosek przeciwny, gdyż biegli stwierdzili, że rozpoznanie kliniczne u pacjentkiW. F.raka piersi było prawidłowe", przez co brak było podstaw do uznania, że decyzja powódki odnośnie świadczeń medycznych podjęta została przez nią w oparciu o nieprawidłową i niekompletną diagnozę; b. z wywołanej w sprawie opinii(...)Instytutu Medycznego wW.wynika wprost, że rozpoznanie uW. F.raka naciekającego NST o średnim stopniu zróżnicowania (G2) nastąpiło dopiero w wyniku badania retrospektywnego preparatów poddanych uprzednio badaniu histopatologicznemu przez pozwanego, które polegało nie tylko na ponownym badaniu preparatów badanych przez pozwanego, ale i na poddaniu badaniu materiału uzyskanego z dokrojenia, czyli „dotarcia do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki co czasami może ujawniać całkowicie inne obrazy histopatologiczne". W konsekwencji w ocenie pozwanego nie było podstaw do uznania, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka", wskutek czego doszło zdaniem Sądu I Instancji do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia wskutek zawinionego zachowania personelu medycznego; c. z wywołanej w sprawie opinii Instytutu wynika wprost, że rozpoznany uW. F.rak naciekający NST o średnim stopniu zróżnicowania (G2) był bardzo niewielkich rozmiarów, a zatem niestwierdzenie nowotworu złośliwego w przeprowadzonym badaniu histopatologicznym nie może być traktowane, jako wynik niedochowania należytej staranności przy badaniu pobranego materiału przez patomorfologa. Biegli z Instytutu nie stwierdzili komórek nowotworu złośliwego w przebadanych przez pozwanego próbkach. Dopiero w wyniku poddania badaniu materiału uzyskanego z dokrojenia, czyli „dotarcia do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, stwierdzono obecność komórek nowotworu złośliwego. W konsekwencji nie było podstaw do uznania, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka" przez co miało dojść do naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia. d. błąd w ustaleniach faktycznych i przyjęcie zawinienia pozwanego podczas gdy: - powódka nie udowodniła, że personel pozwanego szpitala przeprowadził przedmiotowe badanie w sposób niezgodny z aktualną na dzień jego przeprowadzenia wiedzą medyczną lub zrobił to w sposób niestaranny; - żaden ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie potwierdza aby „(...)patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka"; powódka nie tylko nie podjęła w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej, ale również nie podnosiła w toku całego procesu, że personel pozwanego szpitala nie dochował przy badaniu histopatologicznym wymaganej od niego należytej staranności; f. pomimo przyjęcia przez Sąd I Instancji, że opinie biegłych - w tym opinia(...)Instytutu Medycznego wW.- są wiarygodne i zostały sporządzone z zastosowaniem reguł metodyki pracy biegłych, w konstatacji Sąd I Instancji uznał jednak, że „patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka", a w konsekwencji uznał, że doszło do zawinionego przez pozwanego naruszenia prawa pacjentki do prawidłowej informacji o stanie jej zdrowia, gdy tymczasem z opinii Instytutu wynika, że personelowi pozwanego nie można przypisać jakiejkolwiek winy g. ustalenie odpowiedzialności pozwanego pomimo braku dowodów winy pozwanego , co doprowadziło do uznania odpowiedzialności pozwanego na zasadzie ryzyka, podczas gdy pozwany odpowiada na zasadzie winy, którą powinna udowodnić powódka; h. pominięcie, że w okolicznościach sprawy powódce postawiono prawidłową diagnozę oraz udzielono pełnej informacji o stanie jej zdrowia wg stanu wiedzy, jakim pozwany dysponował po uzyskaniu badania histopatologicznego, a szpital postępował wobec pacjentki w sposób zgodny ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, posługiwał się dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, oraz zgodnie z zasadami etyki zawodowej i dochowaniem należytej starannością, a uzyskany przez pozwanego wynik badania histopatologicznego, w którym nie stwierdzono komórek nowotworu złośliwego nie był wynikiem niedochowania należytej staranności z jego strony. Błędny wynik badania histopatologicznego był w okolicznościach sprawy statystycznie możliwy i usprawiedliwiony okolicznościami, co świadczy o braku winy pozwanego ; 2. naruszenieart. 290 § 1 zdanie drugie k.p.c.w związku zart. 232 zdanie drugie k.p.c.poprzez niezażądanie przez Sąd I Instancji z urzędu od(...)Instytutu Medycznego wW.dodatkowych pisemnych bądź ustnych wyjaśnień, których przedmiotem powinno być udzielenie przez Instytut odpowiedzi na pytania: - czy pozwany szpital wykonał badanie histopatologiczne w sposób zgodny ze standardami i wiedzą medyczną wg stanu na dzień przeprowadzenia tego badania; - czy uzyskanie odmiennego wyniku badania histopatologicznego niż wynik uzyskany w wyniku przeprowadzenia przez Instytut dodatkowych badań z dodatkowo dokrojonego materiału było wynikiem niedbalstwa pozwanego szpitala, czy też mogło wynikać z faktu, że ujawnione w wyniku dodatkowych badań ognisko raka ma wymiar tylko około 6 mm, przez co statystycznie możliwe jest poddanie badaniu preparatu prawidłowo przygotowanego z pobranego wycinka, w którym komórki nowotworu złośliwego nie będą możliwe do stwierdzenia; 3. naruszenieart. 3271§ 1 pkt 1)i 2)k.p.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zaniechanie wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie faktycznej Sąd I Instancji przyjął, że „(...) że patomorfolog nie dołożył najwyższej staranności przy badaniu pobranego wycinka" przez co wydany w sprawie wyrok nie poddaje się w tym zakresie kontroli; 4. naruszenieart. 100 zdanie drugie k.p.c.poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie, a w konsekwencji nieuprawnione obciążenie pozwanego całością kosztów postępowania w sprawie w sytuacji, gdy roszczenia powódki zostały uwzględnione tylko w nieznacznej części, a w okolicznościach faktycznych sprawy brak było podstaw do powołania się na zasadę słuszności i odstąpienie od generalnej zasady rozliczania kosztów procesu; III. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.: 1 art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentystyprzez przyjęcie przez Sąd I Instancji, że istnieje norma prawna, z której wynika, że na lekarzu patomorfologu spoczywał przy przeprowadzeniu badania histopatologicznego obowiązek dochowania najwyższej staranności, gdy tymczasem lekarz - w tym lekarze patomorfolodzy, którzy wykonywali badanie histopatologiczne w pozwanym szpitalu - zobowiązani są zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami do wykonywania zawodu zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należyta starannością (tak:); 1 art. 415 k.c.i416 k.c.w związku zart. 430 i 429 k.c.orazart. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 448 k.c.przez ich błędną wykładnię i wywiedzenie przez Sąd I Instancji z komentowanych regulacji, że w okolicznościach faktycznych sprawy na personelu pozwanego szpitala - patomorfologu - spoczywał obowiązek dochowania najwyższej staranności, a nie tylko wymaganej przepisami należytej staranności uwzględniającej zawodowy charakter prowadzonej przez pozwanego działalności; 4.art. 415 k.c.i416 k.c.w związku zart. 430 i 429 k.c.orazart. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 448 k.c.przez ich błędną wykładnię i wywiedzenie przez Sąd I Instancji z komentowanych regulacji, że w okolicznościach faktycznych sprawy pozwany odpowiada za uzyskany w toku badania histopatologicznego „negatywny" wynik badania de facto na zasadzie ryzyka, a nie na zasadzie winy; 5.art. 415 k.c.i416 k.c.w związku zart. 430 i 429 k.c.orazart. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 448 k.c.przez ich niewłaściwe zastosowanie, albowiem w stanie faktycznym sprawy, jaki wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów uznać należy, że uzyskany przez pozwanego wynik badania histopatologicznego, w którym nie stwierdzono komórek nowotworu złośliwego nie był wynikiem niedochowania należytej staranności z jego strony, a tylko statystycznie możliwym i usprawiedliwionym okolicznościami przypadkiem, a zatem nie było ze strony pozwanego jakiegokolwiek zawinionego naruszenia prawa pacjenta tak umyślnego, jak i nieumyślnego, aart. 4. ust. 1 ustawy o prawach pacjenta nie przewiduje odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, tylko na zasadzie winy, której pozwanemu przypisać nie można; 6.art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 6 k.c.gdyż Sąd I instancji ustalił odpowiedzialność pozwanego pomimo, że powódka nie udowodniła pozwanemu winy. Pozwany wnosił o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej pisemnej bądź ustnej opinii(...)Instytutu Medycznego wW.celem udzielenia przez Instytut odpowiedzi na następujące pytania: 1. czy pozwany szpital wykonał badanie histopatologiczne w sposób zgodny ze standardami i wiedzą medyczną wg stanu na dzień przeprowadzenia tego badania; 2. czy uzyskanie odmiennego wyniku badania histopatologicznego niż wynik uzyskany w wyniku przeprowadzenia przez Instytut dodatkowych badań dodatkowo dokrojonego materiału było wynikiem niedbalstwa pozwanego szpitala, czy też mogło wynikać z faktu, że ujawnione w wyniku dodatkowych badań ognisko raka ma wymiar tylko około 6 mm, przez co statystycznie możliwe jest poddanie badaniu prawidłowo przygotowanego z pobranego wycinka preparatu, w którym komórki nowotworu złośliwego nie będą możliwe do stwierdzenia. Powódka wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. W pierwszej kolejności podnieść należy, że na obecnym etapie postępowania, mając na uwadze zakres zaskarżenia wyroku Sądu I instancji, sporną pozostaje jedynie kwestia odpowiedzialności pozwanego Szpitala, za czyn polegający na wadliwym przeprowadzeniu badania histopatologicznego próbek pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r., podczas zabiegu biopsji węzła chłonnego wartowniczego pachy prawej i poinformowaniu powódki o wyniku badania histopatologicznego niezgodnie z rzeczywistym stanem. Wynik tego badania ujawniono 29 listopada 2013r. i był on negatywny, co utwierdziło powódkę w przekonaniu, że wykonany zabieg operacyjny kwadrantektomii i onkoplastyki piersi prawej był zbędny. Wynik badania z dnia 29 listopada 2013r. został jednak podważony w toku niniejszego postępowania w opinii(...)Instytutu Medycznego –(...)(k. 335-362.) Biegli dokonali konsultacji retrospektywnej preparatów przesłanych do Oddziału Ekspertyz Sądowo-Lekarskich(...)wW.i stwierdzili, że do badania dostarczono dwa preparaty (rozmazy) o numerach 25516 z literą C, w których stwierdzono liczne, położone w grupach i płatach, komórki nabłonka wykazujące cechy dyskariozy (zmiany w morfologii jąder) z tworzeniem struktur trójwymiarowych (nakładanie się komórek nabłonka na siebie). Obraz cytologiczny budził uzasadnione podejrzenie obecności rozrostu złośliwego, bez możliwości rozgraniczenia czy jest to zmiana nieinwazyjna, czy z naciekającym rakiem; ewentualnie świadcząca o obecności tzw. gruczolakowłókniaka złożonego. Badaniu konsultacyjnemu poddano również preparaty oznaczone 92587 (01 I, 01 II, 01111 i 02 ) z tkanką z sutka prawego oraz preparaty oznaczone jako 92587 (03 i 04) będące wycinkami z węzłów chłonnych. W wycinkach z sutka wśród zmian włóknisto-torbielowatych ze szkliwieniem podścieliska stwierdzono liczne ogniska gruczolistości stwardniającej oraz w pojedynczych fragmentach leżących na obrzeżu preparatów do 1 mm średnicy ognisko proliferacji zmienionych atypowych zrazików z mikrozwapnieniami. W ocenie biegłych był to obszar podejrzany, wymagający dalszej diagnostyki, w tym barwienia specjalnego. Ponadto w jednym z preparatów na obszarze średnicy do 3 mm stwierdzono obecność wewnątrzprzewodowego brodawczaka z metaplazją apokrynową. Biegli wykonując opinię na potrzeby niniejszej sprawy dokonali dokrojenia materiału w celu przeprowadzenia badania immunohistochemicznego. Dokrojenie materiału polega na „dotarciu" do niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, co czasami może ujawniać całkowicie inne obrazy histopatologiczne. W jednym z preparatów opisanym pierwotnie jako rozrosty z mikrozwapnieniami - po dokrojeniu materiału badawczego ujawniono ognisko naciekającego raka sutka G2, o średnicy około 7 mm o utkaniu histologicznym. W obszarze tym wykazano odczyny immunohistochemiczne, które ujawniły następującą ekspresję: E-cadheryna (+), CK 3413E12 (+), SMA (-), Ki67 (+) w obrębie komponentu naciekającego poniżej 5 %. W konsekwencji biegli stwierdzili całe ognisko raka o wymiarach około 6 mm. Powyższe badania przeprowadzone przez biegłych przy wydawaniu opinii w sprawie, dawały podstawę rozpoznania u powódki raka naciekającego NST, dawniej określanego jako przewodowy, o średnim stopniu zróżnicowania (G2). Guz wg WHO/UICC pT1b pN0 (0/5). Wobec powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że badanie histopatologiczne wykonane przez pozwanego na próbkach pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013, którego wynik opracowano w dniu 29 listopada 2013r., zostało dokonane wadliwie i w efekcie uzyskano wadliwy wynik badania histopatologicznego, a w konsekwencji powódka uzyskała nieprawdziwą informację o stanie swojego zdrowia. Z tych względów Sąd uwzględnił roszczenie powódki o zasądzenie zadośćuczynienia w oparciu oart. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 448 kc, i z tego tytułu zasądził na rzecz powódki 60 000zł. W ocenie Sądu Apelacyjnego powyższe wnioski Sądu Okręgowego były przedwczesne, gdyż przedmiotem opinii(...)nie była prawidłowość wykonania badania histopatologicznego próbek pobranych podczas zabiegu w dniu 7 listopada 2013r., a jedynie badanie ich pod kątem obecności komórek rakowych. Cytowany powyżej obszerny fragment opinii dotyczył jedynie relacji z przeprowadzonych przez Instytut badań na tę okoliczność i opisywał ich wynik. Biegli nie wypowiadali się natomiast czy badania z listopada 2013r. zostały wykonane prawidłowo, czy nie. Apelujący kwestionował właśnie wniosek Sądu o zawinionym działaniu szpitala, które miało polegać na wadliwym wykonaniu badania histopatologicznego, którego wynik uzyskano w dniu 29 listopada 2013r. Wskazywał, że badanie histopatologiczne pozwany Szpital wykonał w listopadzie 2013r., natomiast opinia Instytutu wydana została w toku procesu. Niespełna 8 letni okres czasu pomiędzy obydwoma badaniami uzasadniał wątpliwości czy sam fakt odmiennego wyniku badania uzasadnia przypisanie pozwanemu Szpitalowi zawinione zachowanie w zakresie przeprowadzonych badań histopatologicznych, gdyż metody i narzędzia do tego rodzaju badań zostały znacznie udoskonalone. Mając na uwadze, że odpowiedzialność cywilna szpitala wynikająca z art.art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentaw związku zart. 448 kc, jest oparta na zasadzie winy, uzasadnione okazały się zarzuty apelacji kwestionujące uznanie przez Sąd co do zasady odpowiedzialności pozwanego, przy braku wystarczających ustaleń faktycznych, pozwalających na przypisanie pozwanemu winy. Brak jest bowiem w świetle opinii(...)podstaw do uznania zawinionego działania pozwanego za udzielenie powódce nieprawdziwej informacji o wyniku badania histopatologicznego z dnia 29 listopada 2013r. Pozwany Szpital odpowiada za naruszenia praw pacjenta na zasadzie winy, zatem koniecznym warunkiem odpowiedzialności Szpitala jest wykazanie – w okolicznościach niniejszej sprawy – że niezgodny z rzeczywistym stanem zdrowia powódki wynik badania z 29 listopada 2013r. był następstwem wadliwego przeprowadzenia badań, za co winę ponosi pozwany Szpital. Wydane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego opinie biegłych nie udzielały odpowiedzi w tym zakresie, a wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii Instytutu na tę okoliczność został przez Sąd Okręgowy oddalony, pomimo, że dotychczasowa treść opinii – co najmniej rodziła wątpliwości, co do zawinionego działania Szpitala w tym zakresie. Z pewnością zaś przeprowadzona opinia(...)nie dawała odpowiedzi, czy przy wykonaniu badań histopatologicznych materiału pobranego od powódki podczas zabiegu operacyjnego w dniu 7 listopada 2013r., popełnione zostały przez pozwanego błędy, w wyniku których uzyskany wówczas wynik badania histopatologicznego - w świetle wydanej w sprawie opinii(...)- nie był prawdziwy. Zważywszy na fakt, że do dokonania powyższych ustaleń wymagana jest wiedza specjalna, samodzielne przesądzenie przez Sąd o winie pozwanego Szpitala, pomimo braku wystarczających ustaleń faktycznych w tym zakresie, było wadliwe, a podnoszone zarzuty apelacyjne uzasadnione. Z tych też względów Sąd Apelacyjny uwzględnił zawarty w apelacji wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z uzupełniającą opinii biegłych z(...), w celu uzyskania wiedzy w przedmiocie prawidłowego przeprowadzenia przez pozwany Szpital badania histopatologicznego materiału pobranego od powódki podczas zabiegu operacyjnego wykonanego w dniu 7 listopada 2013r. W opinii z dnia 20 października 2022r. (k. 704 i n. ) złożonej na zlecenie Sądu Apelacyjnego z dnia 17 sierpnia 2022r. biegli udzielili odpowiedzi na pytania Sądu zawarte w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu. W ocenie biegłych badania histopatologiczne wykonane w pozwanym Szpitalu, których wynik opatrzony jest datą 29 listopada 2013r., w trakcie których poddano badaniu materiał pobrany od powódki w czasie trwania zabiegu operacyjnego w dniu 7 listopada 2013r., zostały wykonane zgodnie ze sztuką i wiedzą medyczną według standardów obowiązujących w dacie badania, tj. w listopadzie 2013r. Badanie konsultacyjne preparatów zabezpieczonych podczas zabiegu operacyjnego przeprowadzono w roku 2021, biegli zastosowali do jego przeprowadzenia wytyczne aktualne opierając się m. in. na wymaganiach tzw. „Breast unit" - certyfikowanego ośrodka wieloprofilowego leczenia raka sutka. Standardów tych w żadnym przypadku nie należy odnosić to stanu faktycznego obowiązującego w roku 2013. Jak wynika z dokumentacji medycznej w roku 2013 dostarczono do badania fragment gruczołu piersiowego o wymiarach 4,5x3,2x2,0 cm, z którego w sposób właściwy pobrano wycinki i oceniono je w badaniu mikroskopowym. Mikroskopowe badanie usuniętych fragmentów gruczołu piersiowego jest bardzo trudnym zadaniem ze względu na zmienność i niejednoznaczność wyglądu zmian. Ponadto zmiany drobne o wymiarach poniżej 1,0 cm bywają trudne do uchwycenia w badaniu mikroskopowym, a technika wykonywania preparatów histologicznych powoduje, że nawet prawidłowo uchwycone i pobrane do dalszej oceny mogą one ulec skrojeniu podczas przygotowania wycinków lub, co zdarza się rzadziej, mogą one pozostać niezauważone w obrębie tzw. „bloczka" parafinowego. Ów „bloczek” jest wycinkiem tkankowym o maksymalnym wymiarze około 2,0 x 2,0 cm i około 0,3 do 0,4 cm grubości, jego skrawanie (na płatki o grubości od 2 do 4 mikrometrów) pozwala na wykonanie rutynowego preparatu histologicznego podlegającego ocenie w mikroskopie. Aktualne w roku 2021 wytyczne wymagają „docięcia" zmian podejrzanych czyli skrawania kilku, kilkunastu warstw bloczka parafinowego w celu uzyskania kilku przekrojów z różnych głębokości tego bloczka, co pozwala na wykrywanie ognisk mikronaciekania (czyli ognisk poniżej 1 mm średnicy). W roku 2013 takich wymagań wobec badania histologicznego w sutku nie formułowano, zatem na podstawie dokumentacji medycznej udostępnionej biegłym, biegli stwierdzili, że w listopadzie 2013r. badanie wykonano zgodnie z aktualną w 2013 r. procedurą. W pierwszej opinii wydanej w niniejszej sprawie biegli zaznaczyli już, że w materiale pierwotnym z 2013 roku stwierdzono „obszar podejrzany ze skupiskiem mikrozwapnień", ale rozszerzenie rozpoznania nastąpiło dopiero po zastosowaniu znacznie nowocześniejszego podejścia, które nie obowiazywało w roku 2013. Ponadto kryteria morfologiczne rozpoznawania zmian podejrzanych uległy na przestrzeni lat 2013 do 2022 poważnym zmianom. Wbrew obiegowym opiniom badanie histopatologiczne nie jest badaniem laboratoryjnym, gdzie wynik jest „ścisły" w tym rozumieniu, że jednoznacznie powtarzalny i dany jedną liczbą (jak np. liczba czerwonych krwinek we krwi). Wynik badania histopatologicznego jest formą konsultacji lekarskiej, o dużym co prawda znaczeniu, ale wynikającym z interpretacji dostępnych danych i wynikającym z ich interpretacji. Opisy histopatologiczne nie są jednoznaczne i zdarza się, że zmiany budzące podejrzenie u jednego patologa zostaną zinterpretowane jako nieistotne przez innego. Aktualnie obowiązujące procedury wymagają np. oceny zmiany przez 2 patologów, a w latach 2013/14 takiego wymogu nie było. Z tych względów w ocenie biegłych w stanie wiedzy i wobec zasad obowiązujących w roku 2013 nie można mówić o zaniedbaniu czy zaniechaniu przez pracowników pozwanego Szpitala, przy badaniu wycinków pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r. Nie było także wystarczających podstaw do powtórzenia badania histopatologicznego wykonanego w listopadzie 2013r. i poszerzenie zakresu badania o badanie materiału z dokrojenia, z niżej położonych warstw usuniętej operacyjnie tkanki, w celu wyeliminowania ewentualnego błędu w diagnostyce. W badaniu biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej (BAC), która poprzedzała wykonanie zabiegu w 2013r., stwierdzono obecność komórek podejrzanych, prawdopodobnie rakowych, i stwierdzono, że wskazane jest usunięcie zamian pod kontrolą badania śródoperacyjnego, co uzasadniało podejrzenie możliwości rozrostu raka. Badanie cytologiczne nie pozwoliło na jednoznaczne postawienie rozpoznania zmiany złośliwej. Co jednak należy w tym miejscu podkreślić nawet gdyby rozpoznanie komórek rakowych było jednoznaczne to badanie cytologiczne nie pozwala na określenie czy komórki rakowe pochodzą ze zmiany naciekającej otoczenie czy też zmiany ograniczonej tzw. „raka wewnątrzprzewodowego czy wewnątrzzrazikowego". W takiej sytuacji patolog zobowiązany jest do wyrażenia swoich wątpliwości i zasugerowania, że w tym przypadku podejmowanie dalszych decyzji powinno się odbyć z uwzględnieniem przede wszystkim danych klinicznych, wyników badań obrazowych i ew. ze wspomaganiem w postaci badania śródoperacyjnego. Ostateczna decyzja pozostaje w tym wypadku w wyłącznej gestii lekarza operatora i jest podejmowana na podstawie całokształtu wykonanych badań, w tym możliwości i zasadności zastosowania odpowiedniej procedury chirurgicznej. Biegli wskazali jako zasadę, że „ujemny" wynik BAC - czyli nie stwierdzenie komórek raka, nie ma mocy wiążącej, natomiast wynik „dodatni" - czyli potwierdzenie komórek raka świadczy o nowotworze złośliwym. Z tych względów biegli stwierdzili, że brak potwierdzenia w materiale pooperacyjnym zmian interpretowanych jako podejrzane czy nowotworowe nie stwarzało podstaw do rozszerzania badań histopatologicznych. Natomiast znalezisko dokonane w ramach konsultacji badanego materiału podczas opracowywania opinii dla Sądu Okręgowego biegli określili jako przypadkowe, wynikające jedynie z chęci dodatkowego potwierdzenia dowodowego przez biegłych poprawności pierwotnego rozpoznania zmiany łagodnej, co wymagało dodatkowych barwień (konieczność skrojenia dodatkowych wycinków) czego konsekwencją było ujawnienie się małych ognisk raka dopiero w głębszych warstwach materiału. Zastrzeżenia do opinii biegłych zgłoszone przez powódkę w piśmie z dnia 25 listopada 2022r. (k. 768) zostały wyjaśnione w opinii uzupełniającej z dnia 4 maja 2023r. (k.809). Zastrzeżenia te dotyczyły w szczególności podstawy przyjęcia dokumentu „Breast Unit” jako dokumentu, który ujednolica standardy postępowania w przypadkach stwierdzenia raka sutka. Wydana opinia uzupełniająca nie dotyczyła kwestii merytorycznych i nie zmienia zasadniczych wniosków wynikających z opinii z dnia 20 października 2022r. Co istotne biegli w opinii uzupełniającej jeszcze raz podkreślili, że do rozpoznanie raka u powódki podczas badań preparatów przeprowadzonych w trakcie procesu, doszło w wyniku rozszerzonych badań dokonanych w latach 2018 – 2022. Co potwierdza, że badania wykonane w 2013r. i pierwotna diagnoza pracownika pozwanego szpitala była właściwa. Interpretacja biegłych dotycząca zmian w badaniu pierwotnym nie odbiegała od interpretacji Zakładu Patomorfologii pozwanego szpitala. Dodatkowe badania polegające m.in. na skrojeniu materiału można było wykonać, ale , co podkreślili biegli do ich wykonania nie było bezpośrednich wskazań medycznych (opinia uzupełniająca k. 813). Biegli przyznali się do popełnienia oczywistej omyłki pisarskiej w opinii z dnia 20 października 2022r., gdyż faktycznie konsultacji preparatów dokonano w 2018r. ( k. 814). Sąd Apelacyjny uznał opinie uzupełniające za w pełni zrozumiałe i pozwalającą przesądzić, że patolog, pracownik pozwanego Szpitala nie popełnił błędu w sztuce medycznej podczas badania histopatologicznego próbek pobranych od powódki w dniu 7 listopada 2013r., którego wynik został opracowany w dniu 29 listopada 2013r. i który był negatywny w zakresie wykrycia komórek rakowych w pobranych próbkach. Powyższe stwierdzenie jest wystarczające dla uznania bezzasadności roszczenia powódki w zakresie objętym apelacją, gdyż przesądzenie, że pozwany szpital nie popełnił błędu diagnostyczego w badaniu próbek, wg standardów przeprowadzania takich badań w 2013r., zwalnia Sąd z potrzeby ustalania winy pozwanego Szpitala. Z tych względów Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 kpczmienił zaskarżony wyrok w punkcie I i obniżył zasądzoną kwotę 100 000zł do kwoty 40 000zł, i oddalił powództwo w części dochodzonej tytułem zadośćuczynienia kwoty 60 000zł uznając je za bezzasadne. W konsekwencji Sąd Apelacyjny obniżył także kwoty zasądzone od pozwanego na rzecz powódki z tytułu zwrotu kosztów procesu, ograniczając ich wysokość do kwot wynikających z uwzględnionego roszczenia. Powódka poniosła koszty celowego dochodzenia praw, na które złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 2 000zł, kwota 40 zł uiszczona tytułem opłaty za zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 5 października 2018 roku (k. 363 i 374), koszty zastępstwa adwokackiego wraz z opłatą od pełnomocnictwa do kwoty 2 417 zł (§ 6 pkt 5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzęduDz.U. 2002 nr 163 poz. 1349 w brzmieniu obowiązującym w chwili wytoczenia powództwa), co łącznie wyniosło 4 457zł. Z tych względów Sąd Apelacyjny obniżył zasądzoną w punkcie III wyroku zasądzaną na rzecz powódki kwotę kosztów procesu do kwoty 4 457zł . Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego co do obciążenia pozwanego Szpitala kosztami postępowania jednak jedynie w zakresie uwzględnionego roszczenia i z tych względów zmienił wyrok w pkt IV. Skoro bowiem ostatecznie roszczenie powódki zostało uwzględnione do kwoty 40 000zł, przy pierwotnym żądaniu zasądzenia 300 000zł, to oznacza, że roszczenie zostało uwzględnione w 13%. Z tego względu Sąd Apelacyjny obniżył w punkcie IV nakazaną do pobrania od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 19 315,27 do kwoty odpowiadającej 13 % kosztów tymczasowo pokrytych z sum Skarbu Państwa z tytułu poniesionych kosztów opinii biegłych. Koszty opinii biegłych wyniosły łącznie 19 315,27 Ostatecznie kwota kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji obciążających powoda winna być obniżona do kwoty 2 511zł, która odpowiada 13% z kwoty 19 315,27zł . Jednakże z uwagi na wniosek apelacyjny Sąd Apelacyjny obniżył ją do kwoty postulowanej w apelacji – 2 900zł. W pozostałym zakresie zgodnie z pkt V wyroku Sądu Okręgowego koszty sądowe zostały przejęte przez Skarb Państwa. Sąd Apelacyjny oddalił apelację w pozostałej części, co w szczególności dotyczyło żądania dalszego obniżenia zasądzonych od pozwanego kosztów procesu przed sądem I instancji i kosztów sądowych wyłożonych przez Skarb Państwa. Pomimo uwzględnienia apelacji w zakresie zaskarżonym co do meritum Sąd Apelacyjny podobnie jak Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na charakter sprawy i konieczność rozstrzygnięcia zagadnień spornych na podstawie opinii biegłych, istnieją podstawy do nieobciążania powódki kosztami procesu na rzecz pozwanego w postępowaniu apelacyjnym. Natomiast wyłożone w postępowaniu apelacyjnym koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa

15/300000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Lublinie

I Wydział Cywilny

150515350000503_I_C_000487_2022_Uz_2024-01-31_002

I C 487/22

2024-01-31 01:00:00.0 CET

2024-02-19 17:30:05.0 CET

2024-02-19 15:37:54.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 487/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Piszu sprawy z powództwa Gminy P. przeciwko Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w O. o wydanie nieruchomości o r z e k a : I Nakazuje pozwanemu Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w O. , aby wydała powódce Gminie P. i opuściła wraz z osobami

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Zuzga" xPublisher="azuzga" xEditorFullName="Agnieszka Zuzga" xEditor="azuzga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="3" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2022" xVolNmbr="000487" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 487/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 31 stycznia 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Anna Gajewska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Piszu</xText> <xText>sprawy z powództwa Gminy <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon> Stowarzyszeniu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon></xText> <xText>o wydanie nieruchomości</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a :</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Nakazuje pozwanemu <xAnon> Stowarzyszeniu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon>, aby wydała powódce Gminie <xAnon>P.</xAnon> i opuściła wraz z osobami i rzeczami należącymi do niej zabudowaną nieruchomość składającą się z działki gruntu o <xAnon>numerze geodezyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 4400 m2, położonej w obrębie <xAnon>Z.</xAnon>, gmina <xAnon>P.</xAnon> dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi <xAnon>księgę wieczystą o nr (...)</xAnon> do dnia 30 września 2024 roku.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Zasądza od pozwanego <xAnon> Stowarzyszenia (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon> na rzecz powódki Gminy <xAnon>P.</xAnon> kwotę 470,00 zł (czterysta siedemdziesiąt złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.</xText> </xUnit> <xText>Sygn. akt I C 487/22</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Gmina <xAnon>P.</xAnon> wytoczyła powództwo przeciwko <xAnon> Stowarzyszeniu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon> domagając się nakazania pozwanemu, aby niezwłocznie wydał powódce i opuścił wraz z osobami i rzeczami należącymi do niego zabudowaną nieruchomość składającą się z działki gruntu o <xAnon>numerze geodezyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 4400 m<xSUPx>2</xSUPx>, położoną w obrębie <xAnon>Z.</xAnon> w gminie <xAnon>P.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon>. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że od 1995 roku jest właścicielem opisanej wyżej nieruchomości. Od 1995 roku do 7 stycznia 2021 roku pozwany wydzierżawiał tę nieruchomość od powódki. Ostatnia obowiązująca między stronami umowa dzierżawy zawarta była na okres od 8 stycznia 2020 roku do dnia 7 stycznia 2021 roku i wygasła wraz z upływem tego okresu. W dniu 12 stycznia 2021 roku pozwany wystąpił do powódki z wnioskiem o dalsze wydzierżawienie spornej nieruchomości. Wniosek został przez powódkę rozpatrzony negatywnie. Powódka wezwała wówczas pozwanego do zwrotu nieruchomości do dnia 31 maja 2021 roku. Do dnia dzisiejszego pozwany nie zwrócił powódce przedmiotu dzierżawy.</xText> <xText>Pozwany <xAnon> Stowarzyszenie (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>O.</xAnon> wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznał, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest powódka oraz, że nieruchomość ta jest zajmowana przez pozwanego. Podniósł, że pozwany jest posiadaczem spornej nieruchomości od lat 80-tych. Na przestrzeni lat 1993-2020 dokonywał na niej, w granicach postanowień umownych, niezbędnych do prowadzenia działalności statutowej nakładów zwiększających wartość nieruchomości, na co strona powodowa wyrażała zgodę. W ocenie pozwanego, nie można tracić z pola widzenia charakteru działalności statutowej pozwanego oraz przydatności działań inicjowanych przez Stowarzyszenie. Pozwany podkreślił, że sporna nieruchomość była i jest wykorzystywana na potrzeby ratownictwa wodnego na znacznym obszarze <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> przy współudziale pobliskich gmin. Celem działalności pozwanego jest przede wszystkim prowadzenie działalności profilaktycznej na rzecz poprawy bezpieczeństwa żeglugi na wodach <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, ze szczególnym uwzględnieniem ratownictwa wodnego.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText>Gmina <xAnon>P.</xAnon> jest od 1995 roku właścicielem zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu o <xAnon>numerze geodezyjnym (...)</xAnon> o powierzchni 4400 m<xSUPx>2</xSUPx>, położonej w obrębie <xAnon>Z.</xAnon> w gminie <xAnon>P.</xAnon>, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi <xAnon>księgę wieczystą (...)</xAnon>.</xText> <xText>Pierwotnie nieruchomość ta stanowiła własność PGR <xAnon>G.</xAnon>. Po przemianach ustrojowych w 1990 roku, teren ten wraz z naniesieniami przeszedł do zasobu własności rolnej Skarbu Państwa. W dniu 16 lutego 1995 roku Skarb Państwa Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa przeniosła nieodpłatnie prawo własności opisanej wyżej nieruchomości na rzecz Gminy <xAnon>P.</xAnon>.</xText> <xText>Opisana wyżej nieruchomość od 2 stycznia 1993 roku do stycznia 2021 roku, z nieznacznymi przerwami, była przedmiotem umowy dzierżawy. Dzierżawcą niezmiennie była <xAnon> (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> – stowarzyszenie użyteczności publicznej, powołane w miejsce zlikwidowanego <xAnon> (...) Pogotowia (...)</xAnon> – która w tym okresie ponosiła podatki od tej nieruchomości i posadowionych na niej obiektów budowlanych.</xText> <xText>Ostatnia zawarta między Gminą <xAnon>P.</xAnon>, a <xAnon> Stowarzyszeniem (...)</xAnon> w <xAnon>O.</xAnon> umowa dzierżawy, której przedmiotem była opisana wyżej nieruchomość, uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 7 stycznia 2021 roku. Gmina <xAnon>P.</xAnon> kilkukrotnie wzywała Stowarzyszenie do wydania nieruchomości. Wezwania pozostały bezskuteczne.</xText> <xText>Nieruchomość powyższa wraz z istniejącą na niej infrastrukturą (m.in. budynek socjalny, budynki kapitanatu stacji, budynek hangaru, budynek gospodarczy, maszt komunikacyjny, wieża obserwacyjna, przystań jachtowa) wykorzystywana była i jest przez Stowarzyszenie do prowadzenia działalności profilaktycznej na rzecz bezpieczeństwa żeglugi na wodach <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, ze szczególnym uwzględnieniem zadań z zakresu ratownictwa wodnego.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne) </xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Żądanie strony powodowej znajduje podstawę prawną w przepisach gwarantujących ochronę interesów właściciela pozbawionego możliwości korzystania z rzeczy w wyniku posiadania jej przez nieuprawnioną do tego osobę. Interesy właściciela chronione są m.in. za pomocą roszczenia windykacyjnego uregulowanego w <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksie cywilnym</xLexLink> w <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 1 k.c.</xLexLink>, zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.</xText> <xText>W niniejszej sprawie bezspornie ustalono, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest powódka. Nadto, bezspornie ustalono, że strony łączyła umowa dzierżawy tejże nieruchomości, która uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na który została zawarta, to jest z dniem 7 stycznia 2021 roku.</xText> <xText>Zatem od 8 stycznia 2021 roku pozwany zajmuje przedmiotową nieruchomość bez tytułu prawnego.</xText> <xText>Nie budzi zatem wątpliwości zasadność roszczenia powódki.</xText> <xText>Zważywszy na przedmiot działalności statutowej pozwanego i fakt, iż do prawidłowego i przede wszystkim efektywnego prowadzenia tej działalności niezbędna jest infrastruktura istniejąca na dzień dzisiejszy na przedmiotowej nieruchomości, a jej przeniesienie, czy zorganizowanie od nowa na innej nieruchomości wymaga nie tylko stosownych uzgodnień, umów i decyzji administracyjnych, ale i przede wszystkim znacznych nakładów finansowych, Sąd dążąc do zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom żeglugi na wodach <xAnon>W.</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> w nadchodzącym sezonie letnim 2024 roku, zakreślił pozwanemu termin na wydanie powódce spornej nieruchomości do dnia 30 września 2024 roku.</xText> <xText>W tym stanie rzeczy, na podstawie <xLexLink xArt="art. 222;art. 222 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 222 § 1 k.c.</xLexLink> Sąd orzekł, jak w punkcie I. wyroku.</xText> <xText>O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł na podstawie przepisów § 7 pkt 3 i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink>, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Gajewska

Agnieszka Zuzga

sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

Agnieszka Zuzga

Sygn. akt I C 487/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. w Piszu sprawy z powództwa GminyP. przeciwkoStowarzyszeniu (...)z siedzibą wO. o wydanie nieruchomości o r z e k a : I Nakazuje pozwanemuStowarzyszeniu (...)z siedzibą wO., aby wydała powódce GminieP.i opuściła wraz z osobami i rzeczami należącymi do niej zabudowaną nieruchomość składającą się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...)o powierzchni 4400 m2, położonej w obrębieZ., gminaP.dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą o nr (...)do dnia 30 września 2024 roku. II Zasądza od pozwanegoStowarzyszenia (...)z siedzibą wO.na rzecz powódki GminyP.kwotę 470,00 zł (czterysta siedemdziesiąt złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 487/22 UZASADNIENIE GminaP.wytoczyła powództwo przeciwkoStowarzyszeniu (...)z siedzibą wO.domagając się nakazania pozwanemu, aby niezwłocznie wydał powódce i opuścił wraz z osobami i rzeczami należącymi do niego zabudowaną nieruchomość składającą się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...)o powierzchni 4400 m2, położoną w obrębieZ.w gminieP., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą (...). Nadto, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że od 1995 roku jest właścicielem opisanej wyżej nieruchomości. Od 1995 roku do 7 stycznia 2021 roku pozwany wydzierżawiał tę nieruchomość od powódki. Ostatnia obowiązująca między stronami umowa dzierżawy zawarta była na okres od 8 stycznia 2020 roku do dnia 7 stycznia 2021 roku i wygasła wraz z upływem tego okresu. W dniu 12 stycznia 2021 roku pozwany wystąpił do powódki z wnioskiem o dalsze wydzierżawienie spornej nieruchomości. Wniosek został przez powódkę rozpatrzony negatywnie. Powódka wezwała wówczas pozwanego do zwrotu nieruchomości do dnia 31 maja 2021 roku. Do dnia dzisiejszego pozwany nie zwrócił powódce przedmiotu dzierżawy. PozwanyStowarzyszenie (...)z siedzibą wO.wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu przyznał, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest powódka oraz, że nieruchomość ta jest zajmowana przez pozwanego. Podniósł, że pozwany jest posiadaczem spornej nieruchomości od lat 80-tych. Na przestrzeni lat 1993-2020 dokonywał na niej, w granicach postanowień umownych, niezbędnych do prowadzenia działalności statutowej nakładów zwiększających wartość nieruchomości, na co strona powodowa wyrażała zgodę. W ocenie pozwanego, nie można tracić z pola widzenia charakteru działalności statutowej pozwanego oraz przydatności działań inicjowanych przez Stowarzyszenie. Pozwany podkreślił, że sporna nieruchomość była i jest wykorzystywana na potrzeby ratownictwa wodnego na znacznym obszarzeW.(...)przy współudziale pobliskich gmin. Celem działalności pozwanego jest przede wszystkim prowadzenie działalności profilaktycznej na rzecz poprawy bezpieczeństwa żeglugi na wodachW.(...), ze szczególnym uwzględnieniem ratownictwa wodnego. Sąd ustalił, co następuje: GminaP.jest od 1995 roku właścicielem zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu onumerze geodezyjnym (...)o powierzchni 4400 m2, położonej w obrębieZ.w gminieP., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadziksięgę wieczystą (...). Pierwotnie nieruchomość ta stanowiła własność PGRG.. Po przemianach ustrojowych w 1990 roku, teren ten wraz z naniesieniami przeszedł do zasobu własności rolnej Skarbu Państwa. W dniu 16 lutego 1995 roku Skarb Państwa Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa przeniosła nieodpłatnie prawo własności opisanej wyżej nieruchomości na rzecz GminyP.. Opisana wyżej nieruchomość od 2 stycznia 1993 roku do stycznia 2021 roku, z nieznacznymi przerwami, była przedmiotem umowy dzierżawy. Dzierżawcą niezmiennie była(...)wO.– stowarzyszenie użyteczności publicznej, powołane w miejsce zlikwidowanego(...) Pogotowia (...)– która w tym okresie ponosiła podatki od tej nieruchomości i posadowionych na niej obiektów budowlanych. Ostatnia zawarta między GminąP., aStowarzyszeniem (...)wO.umowa dzierżawy, której przedmiotem była opisana wyżej nieruchomość, uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 7 stycznia 2021 roku. GminaP.kilkukrotnie wzywała Stowarzyszenie do wydania nieruchomości. Wezwania pozostały bezskuteczne. Nieruchomość powyższa wraz z istniejącą na niej infrastrukturą (m.in. budynek socjalny, budynki kapitanatu stacji, budynek hangaru, budynek gospodarczy, maszt komunikacyjny, wieża obserwacyjna, przystań jachtowa) wykorzystywana była i jest przez Stowarzyszenie do prowadzenia działalności profilaktycznej na rzecz bezpieczeństwa żeglugi na wodachW.(...), ze szczególnym uwzględnieniem zadań z zakresu ratownictwa wodnego. (okoliczności bezsporne) Sąd zważył, co następuje: Żądanie strony powodowej znajduje podstawę prawną w przepisach gwarantujących ochronę interesów właściciela pozbawionego możliwości korzystania z rzeczy w wyniku posiadania jej przez nieuprawnioną do tego osobę. Interesy właściciela chronione są m.in. za pomocą roszczenia windykacyjnego uregulowanego wkodeksie cywilnymwart. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W niniejszej sprawie bezspornie ustalono, że właścicielem przedmiotowej nieruchomości jest powódka. Nadto, bezspornie ustalono, że strony łączyła umowa dzierżawy tejże nieruchomości, która uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na który została zawarta, to jest z dniem 7 stycznia 2021 roku. Zatem od 8 stycznia 2021 roku pozwany zajmuje przedmiotową nieruchomość bez tytułu prawnego. Nie budzi zatem wątpliwości zasadność roszczenia powódki. Zważywszy na przedmiot działalności statutowej pozwanego i fakt, iż do prawidłowego i przede wszystkim efektywnego prowadzenia tej działalności niezbędna jest infrastruktura istniejąca na dzień dzisiejszy na przedmiotowej nieruchomości, a jej przeniesienie, czy zorganizowanie od nowa na innej nieruchomości wymaga nie tylko stosownych uzgodnień, umów i decyzji administracyjnych, ale i przede wszystkim znacznych nakładów finansowych, Sąd dążąc do zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom żeglugi na wodachW.(...)w nadchodzącym sezonie letnim 2024 roku, zakreślił pozwanemu termin na wydanie powódce spornej nieruchomości do dnia 30 września 2024 roku. W tym stanie rzeczy, na podstawieart. 222 § 1 k.c.Sąd orzekł, jak w punkcie I. wyroku. O kosztach procesu, mając na uwadze jego wynik, Sąd orzekł na podstawie przepisów § 7 pkt 3 i § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) orazart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 200 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

153515000002021_IV_U_001848_2023_Uz_2024-02-08_001

IV U 1848/23

2024-02-01 01:00:00.0 CET

2024-02-12 17:30:05.0 CET

2024-02-12 14:42:28.0 CET

15351500

2021

SENTENCE, REASON

Sygn. akt IV U 1848/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 01 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Dejewska vel Dej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2024 r. w Z. sprawy z odwołania Miejskiego (...) w Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 25.05.2020 r. nr (...) dot. N. K. z dnia 25.05.2020 r. nr (...) dot. N. Ś.

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Wioletta Romanowska" xPublisher="WioRom_SO_zg" xEditorFullName="Joanna Dejewska" xEditor="JoaDej_SO_ZG" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="14" xFlag="published" xVolType="15/351500/0002021/U" xYear="2023" xVolNmbr="001848" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt IV U 1848/23</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Dnia 01 lutego 2024 r.</xBx></xText> <xText><xBx>Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">w składzie:</xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój</xBx></xText> <xText xALIGNx="left"><xBx>Protokolant:</xBx> st. sekr. sąd. Joanna Dejewska vel Dej</xText> <xText xALIGNx="left">po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2024 r. w <xAnon>Z.</xAnon></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>sprawy z odwołania Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left"> <xBx>od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> </xBx></xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25.05.2020 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> <xIx>dot. <xAnon>N. K.</xAnon></xIx></xText> <xText xALIGNx="left">z dnia 25.05.2020 r. nr <xAnon> (...)</xAnon> <xIx>dot. <xAnon>N. Ś.</xAnon></xIx></xText> <xText xALIGNx="left">o podstawę wymiaru składek</xText> <xText xALIGNx="left">przy udziale zainteresowanych <xAnon>N. K.</xAnon>, <xAnon>N. Ś.</xAnon></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję dotyczącą <xAnon>N. K.</xAnon> w ten sposób, <xBRx></xBRx>że przychód w niej stwierdzony uzyskany przez <xAnon>N. K.</xAnon> nie jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz odwołującego Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText><xBx>zmienia zaskarżoną decyzję dotyczącą <xAnon>N. Ś.</xAnon> w ten sposób, <xBRx></xBRx>że przychód w niej stwierdzony uzyskany przez <xAnon>N. Ś.</xAnon> nie jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz odwołującego Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText><xBx>zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> na rzecz odwołującego Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. </xBx></xText> </xUnit> <xText xALIGNx="left"> sędzia Bogusław Łój</xText> <xText>Sygn. akt IV U 1848/23</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Decyzją z 25.05.2020 r., nr <xAnon> (...)</xAnon>, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w <xAnon>Z.</xAnon> stwierdził, że przychód uzyskany przez <xAnon>N. K.</xAnon> w okresie od stycznia 2015 r. do sierpnia 2015 r., od października 2015 r. do sierpnia 2017 r., od października 2017 r. do lipca 2018 r., od października 2018 r. do stycznia 2019 r. z tytułu świadczenia pracy w ramach zawartych umów zlecenia z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> (wcześniej <xAnon> Klub Sportowy (...)</xAnon>), jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz pracodawcy, tj. Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon>, tym samym stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne i stanowi przychody wskazane w decyzji.</xText> <xText>Jako podstawę prawną decyzji organ rentowy wskazał przepisy <xLexLink xArt="art. 83;art. 83 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 83 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 38;art. 38 ust. 1;art. 68;art. 68 ust. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1;art. 68 ust. 1 pkt. 1 lit. c;art. 8;art. 8 ust. 2 a;art. 18;art. 18 ust. 1;art. 18 ust. 1 a;art. 20;art. 20 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 38 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 8 ust. 2a, art. 18 ust. 1 i 1a, art. 20 ust. 1 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 81;art. 81 ust. 1;art. 81 ust. 5;art. 81 ust. 6" xIsapId="WDU20042102135" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135">art. 81 ust. 1, 5, 6 ustawy z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Zdaniem organu rentowego, <xAnon>M. (...)</xAnon> za okres wskazany w sentencji decyzji powinien być płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne) od uzyskanego przez ubezpieczonego przychodu z tytułu zawartych umów zlecenia z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon>, ponieważ praca w rzeczywistości była wykonywana na rzecz swojego pracodawcy, tj. <xAnon>M. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Decyzją z 25.05.2020 r., nr <xAnon> (...)</xAnon>, organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez <xAnon>N. Ś.</xAnon> (<xAnon>S.</xAnon>) w okresie: marzec 2015 r., od maja 2015 r. do lipca 2015 r., luty 2016 r., od maja 2016 r. do lipca 2016 r., od września 2016 r. do grudnia 2016 r. z tytułu świadczenia pracy w ramach zawartych umów zlecenia z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon>, jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz pracodawcy tj. Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon>, tym samym stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne i stanowi przychody wskazane w decyzji.</xText> <xText>Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i motywy decyzji, jak w przypadku <xAnon>N. K.</xAnon>.</xText> <xText>Odwołania od powyższych decyzji wniósł <xAnon>M. (...)</xAnon> zaskarżając je w całości i zarzucając:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>naruszenie przepisów postępowania, tj. <xLexLink xArt="art. 7;art. 77;art. 77 § 1;art. 80" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a.</xLexLink> zw. z <xLexLink xArt="art. 123" xIsapId="WDU19600300168" xTitle="Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego" xAddress="Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168">art. 123</xLexLink> u.s.u.s. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu przez organ wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym brak rozważenia specyfiki funkcjonowania jednostek budżetowych oraz rynku i wymogów w zakresie nauki pływania, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, gdyż organ nie poczynił rzetelnych ustaleń w powyższym zakresie, co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>przyjęcie, że pracodawcą ubezpieczonych i zleceniodawcą nauki pływania w umowie ze stowarzyszeniem był ten sam podmiot, co nie znajduje potwierdzenia w treści zawartych umów;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>przyjęcie, że w ramach umowy o pracę zawartej z <xAnon>M. (...)</xAnon> ubezpieczeni pełnili funkcję instruktora nauki pływania dla <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon>;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>uznanie, że osoby ubezpieczone w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> wykonywały pracę na rzecz skarżącego;</xText> </xUnit> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 8 ust. 2a u.s.u.s. poprzez niewłaściwe zastosowanie do stanu faktycznego, w którym nie zostały spełnione przesłanki zastosowania tego przepisu, a mianowicie nie zachodzi tożsamość podmiotów w trójkącie umów warunkująca pracę na rzecz własnego pracodawcy.</xText> </xUnit> <xText>Wobec powyższych zarzutów odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i stwierdzenie, że brak jest podstaw do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób ubezpieczonych, ewentualnie o zmianę decyzji oraz stwierdzenie, że ubezpieczeni podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu) w okresach wskazanych w decyzjach jako zleceniobiorcy <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon>.</xText> <xText>W uzasadnieniu odwołujący się wskazał, że wydając zaskarżone decyzje organ błędnie ustalił stan faktyczny i nie dokonał rzetelnej jego oceny. Działania organu należy uznać jako nadmiernie rozszerzające zakres interpretacji art. 8 ust. 2a u.s.u.s., w sytuacji gdy zarówno z dokumentów jak i okoliczności faktycznych wynika, że <xAnon>M. (...)</xAnon> nie jest i nie powinien być traktowany jako pracodawca w odniesieniu do świadczenia usług przez instruktorów pływania.</xText> <xText>W odpowiedzi na odwołania pozwany organ rentowy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach.</xText> <xText>Sprawy z obu odwołań zostały połączone w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.</xText> <xText>Wyrokiem z 18.11.2021 r., sygn. akt IV U 1462/20, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze uchylił zaskarżone decyzje i zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego się 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, organ rentowy wydał decyzje określające podstawę wymiaru składek w stosunku do podmiotu, który nie jest i nie może być płatnikiem, wobec tego zaistniały podstawy do uchylenia zaskarżonych decyzji.</xText> <xText>Wskutek apelacji pozwanego, wyrokiem z 06.04.2023 r., sygn. akt III AUa 1679/21, Sąd Apelacyjny w Poznaniu uchylił w całości zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.</xText> <xText>W uzasadnieniu sąd odwoławczy stwierdził, że zaskarżony wyroku podlega uchyleniu wobec braku podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonych decyzji.</xText> <xText>Z uwagi na brak podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, Sąd Okręgowy powinien merytorycznie rozpoznać odwołanie po przeprowadzeniu dowodów, które uzna za konieczne.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.</xBx></xText> <xText><xAnon>M. (...)</xAnon> jest jednostką budżetową Miasta <xAnon>Z.</xAnon> w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 11 ustawy z 27.08.2009 r. o finansach publicznych</xLexLink>, tj. jednostką organizacyjną sektora finansów publicznych nieposiadającą osobowości prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadza na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.</xText> <xText>Przedmiotem działalności Ośrodka jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie kultury fizycznej, rekreacji i turystyki.</xText> <xText>Do zadań Ośrodka należy, w szczególności, m.in. upowszechnianie sportu, wychowania fizycznego i rekreacji ruchowej poprzez organizowanie zajęć, zawodów i imprez o charakterze sportowo-rekreacyjnym i artystyczno-rozrywkowym, w tym także imprez dla dzieci, młodzieży szkolnej i dorosłych.</xText> <xText><xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> (wcześniej <xAnon> Klub Sportowy (...)</xAnon>) prowadzi działalność szkoleniową w zakresie sportu pływackiego.</xText> <xText><xIx>Dowód: uchwała nr <xAnon>(...)</xAnon> Rady Miasta <xAnon>Z.</xAnon> z 27.10.2014 r. – statut, str. 11-12 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> w latach 2013-2018 zawierał z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> umowy na świadczenie usług polegających na zapewnieniu kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania oraz doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> oraz przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w Kompleksie <xAnon>(...)</xAnon>. Umowy te były zawierane w drodze przetargu publicznego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 39 ustawy – Prawo zamówień publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Kursy nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych prowadzone były przez posiadającą uprawnienia do prowadzenia kursów kadrę instruktorską (w tym przez zainteresowanych <xAnon>N. K.</xAnon> oraz <xAnon>N. Ś.</xAnon>) zatrudnionych na podstawie umów zlecenia, którą zapewniało <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> w ramach ww. umów.</xText> <xText>Umowy zawierane były raz na rok na naukę pływania dzieci i dorosłych, obejmując również naukę pływania realizowaną w ramach lekcji w-f klas II szkół podstawowych.</xText> <xText><xIx>Dowód: zaproszenia do udziału w przetargu nieograniczonym, oferty <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon>, zapytania ofertowe, umowy, k. 85-160 akt sądowych, str. 361-445 akt kontroli.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy z 19.12.2013 r. nr <xAnon>M. (...)</xAnon>/<xAnon> (...)</xAnon> Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>, jako zamawiający, powierzył <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> (wówczas <xAnon> Klubowi Sportowemu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon>), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> oraz przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w Kompleksie <xAnon>(...)</xAnon> (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2014 r. do 31.12.2014 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7).</xText> <xText>Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3).</xText> <xText>Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1).</xText> <xText>W ramach umowy <xAnon>M. (...)</xAnon> zobowiązany był do:</xText> <xText>- udostępnienia <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania,</xText> <xText>- zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć,</xText> <xText>- zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć,</xText> <xText>- koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych,</xText> <xText>- przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa z 19.12.2013 r., str. 361-365 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy z 10.12.2014 r. nr <xAnon>M. (...)</xAnon>/<xAnon> (...)</xAnon> Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>, jako zamawiający, powierzył <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> (wówczas <xAnon> Klubowi Sportowemu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon>), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> oraz przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w Kompleksie <xAnon>(...)</xAnon> (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7).</xText> <xText>Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3).</xText> <xText>Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1).</xText> <xText>W ramach umowy <xAnon>M. (...)</xAnon> zobowiązany był do:</xText> <xText>- udostępnienia <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania,</xText> <xText>- zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć,</xText> <xText>- zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć,</xText> <xText>- koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych,</xText> <xText>- przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa z 10.12.2014 r. wraz z załącznikami, str. 439-446 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy z 28.12.2015 r. nr <xAnon>M. (...)</xAnon>/<xAnon> (...)</xAnon> Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>, jako zamawiający, powierzył <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> (wówczas <xAnon> Klubowi Sportowemu (...)</xAnon> z siedzibą w <xAnon>Z.</xAnon>), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> oraz przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w Kompleksie <xAnon>(...)</xAnon> (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1).</xText> <xText>Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 3).</xText> <xText>Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 4).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2016 r. do 31.12.2016 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7).</xText> <xText>Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2).</xText> <xText>Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3).</xText> <xText>Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1).</xText> <xText>W ramach umowy <xAnon>M. (...)</xAnon> zobowiązany był do:</xText> <xText>- udostępnienia <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania,</xText> <xText>- zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć,</xText> <xText>- zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć,</xText> <xText>- koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych,</xText> <xText>- przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa z 28.12.2015 r., str. 387-399 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy z 31.01.2017 r. Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>, jako zamawiający, powierzył <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon>, jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1).</xText> <xText>Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.02.2017 r. do 31.12.2017 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7).</xText> <xText>Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 3).</xText> <xText>Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 4).</xText> <xText>Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1).</xText> <xText>W ramach umowy <xAnon>M. (...)</xAnon> zobowiązany był do:</xText> <xText>- udostępnienia <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania,</xText> <xText>- zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć,</xText> <xText>- zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć,</xText> <xText>- koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych,</xText> <xText>- przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa z 31.01.2017 r., str. 421-425 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy z 29.12.2017 r. Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>, jako zamawiający, powierzył <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon>, jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon> Centrum (...)</xAnon> (§ 2 ust. 1).</xText> <xText>Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1).</xText> <xText>Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2).</xText> <xText>Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3).</xText> <xText>Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 02.01.2018 r. do 31.12.2018 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7).</xText> <xText>Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 3).</xText> <xText>Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 4).</xText> <xText>Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1).</xText> <xText>W ramach umowy <xAnon>M. (...)</xAnon> zobowiązany był do:</xText> <xText>- udostępnienia <xAnon> Towarzystwu (...)</xAnon> basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania,</xText> <xText>- zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć,</xText> <xText>- zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć,</xText> <xText>- koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych,</xText> <xText>- przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa z 29.12.2017 r., str. 427-438 akt organu rentowego.</xIx></xText> <xText>Nauka pływania jest zadaniem własnym Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, realizowanym w ramach kultury fizycznej, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z 08.03.1990 r. o samorządzie gminnym. Środki publiczne, z których finansowana jest nauka pływania pochodzą z budżetu Miasta <xAnon>Z.</xAnon> i podlegają reżimowi ustawy o finansach publicznych oraz <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">Prawa zamówień publicznych</xLexLink>.</xText> <xText>Stroną wszystkich umów mających na celu zapewnienie kadry instruktorskiej na prowadzenie zajęć nauki pływania jest jednostka samorządu terytorialnego – Miasto <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowy, str. 361-445 akt kontroli.</xIx></xText> <xText>Na podstawie umowy o pracę z 14.09.2012 r. <xAnon>N. K.</xAnon> był zatrudniony w <xAnon>M. (...)</xAnon> na czas nieokreślony na stanowisku ratownika, w pełnym wymiarze czasu pracy.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa o pracę, str. 1091 akt kontroli.</xIx></xText> <xText>W czasie zatrudnienia <xAnon>N. K.</xAnon> na podstawie umowy o pracę w <xAnon>M. (...)</xAnon>, <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> zawarło z zainteresowanym szereg umów zlecenia w okresie od 01.12.2014 r. do 30.12.2016 r., których przedmiotem było prowadzenie przez ubezpieczonego nauki pływania i doskonalenia dla dzieci i dorosłych. Kursy nauki pływania były organizowane przez <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowy zlecenia zawarte z zainteresowanym <xAnon>N. K.</xAnon>, str. 1107-1197 akt kontroli.</xIx></xText> <xText><xAnon>N. Ś.</xAnon> była zatrudniona jako pracownik w <xAnon>M. (...)</xAnon> na stanowisku młodszy ratownik, w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 12.09.2014 r. do 31.01.2017 r.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowa o pracę, świadectwo pracy, str. 1469-1472 akt kontroli.</xIx></xText> <xText>W czasie zatrudnienia <xAnon>N. Ś.</xAnon> na podstawie umowy o pracę w <xAnon>M. (...)</xAnon>, <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> zawarło z zainteresowaną szereg umów zlecenia w okresie od 01.03.2016 r. do 30.11.2016 r., których przedmiotem było prowadzenie przez ubezpieczoną nauki pływania i doskonalenia dla dzieci i dorosłych. Kursy nauki pływania były organizowane przez <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>Dowód: umowy zlecenia zawarte z zainteresowaną <xAnon>N. Ś.</xAnon>, str. 1479-1501 akt kontroli.</xIx></xText> <xText><xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> jest inicjatorem projektu powszechnej nauki pływania, który został złożony przez trenerów klubu jeszcze w latach 90. Projekt ten dotyczył dzieci z <xAnon>Z.</xAnon>, gwarantując im dodatkową lekcję w-f w postaci nauki pływania. Projekt ten jest finansowany przez Miasto <xAnon>Z.</xAnon>, natomiast <xAnon>M. (...)</xAnon> udostępnia pływalnię, która jest własnością miasta.</xText> <xText>Ze względu na dużą liczbę szkół, a tym samym uczniów, a także innych odbiorców potrzebujących nauki pływania <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> nie było w stanie zapewnić obsady trenerskiej na wszystkich zajęciach, w związku z tym poszukiwało współpracowników, nie będących członkami klubu. Na współpracowników wybierano osoby, które były zatrudniane m.in. w szkołach, <xAnon>M. (...)</xAnon>, innych firmach, a także emerytami czy osobami bez stałego zatrudnienia. Wymaganiem było posiadanie uprawnień instruktora sportu ze specjalizacją pływania. Zapewnieniem obsady trenerskiej w Towarzystwie zajmował się <xAnon>R. N.</xAnon>. Ustalał on także godziny zajęć dla wszystkich trenerów oraz rozliczał ich godziny pracy.</xText> <xText><xIx>Dowód: zeznania świadka <xAnon>R. N.</xAnon>, k. 180v-181 akt sądowych.</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd Okręgowy zważył, co następuje.</xBx></xText> <xText>Odwołania okazały się zasadne.</xText> <xText>Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy przychód zainteresowanych, w kwotach podanych w zaskarżonych decyzjach za poszczególne okresy, powinien stanowić podstawę wymiaru składek, do opłacania których zobowiązany jest <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, zaskarżone decyzje są niezasadne już z tego względu, że zostały wydane w stosunku do podmiotu, który nie jest, bo nie może być płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne za zainteresowanych zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych.</xText> <xText>Odwołujący się <xAnon>M. (...)</xAnon> jest jednostką budżetową Miasta <xAnon>Z.</xAnon> w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 11" xIsapId="WDU20091571240" xTitle="Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych" xAddress="Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240">art. 11 ustawy z 27.08.2009 r. o finansach publicznych</xLexLink>, tj. jednostką organizacyjną sektora finansów publicznych nieposiadającą osobowości prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadza na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.</xText> <xText>Umowy na świadczenie usług polegających na zapewnieniu kadry instruktorskiej nie zostały zawarte przez odwołującego się, a przez Miasto <xAnon>Z.</xAnon> jako jednostkę samorządu terytorialnego, w imieniu której i na rzecz której umowy podpisał odwołujący się jako <xIx>statio municipi</xIx> Gminy <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Jako adresata decyzji wskazano <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, który nie jest płatnikiem składek. Płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne jest Miasto <xAnon>Z.</xAnon>. Odwołujący się <xAnon>M. (...)</xAnon> nie ma osobowości prawnej i funkcjonuje jedynie jako <xIx>statio municipi</xIx> Miasta <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Odwołujący się jest płatnikiem składek wyłącznie w stosunku do osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy – <xLexLink xArt="art. 3" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">art 3 k.p.</xLexLink></xText> <xText>Jak stanowi bowiem <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 1" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 1 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> (t.j. Dz.U. z 2023 r., 1230 ze zm.), za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem <xLexLink xArt="art. 8 ust. 2;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">ust. 2 i 2a</xLexLink>.</xText> <xText>Zgodnie zaś z art. 8 ust. 2a, za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.</xText> <xText>Z kolei płatnikiem składek, w myśl art. 4 pkt 2 lit. a, jest pracodawca – w stosunku do pracowników.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że fakt pozostawania przez <xAnon>M. (...)</xAnon> pracodawcą w stosunkach pracowniczych i bycia płatnikiem składek z tego tytułu, nie czyni tej jednostki płatnikiem składek od innych umów o charakterze cywilnoprawnym.</xText> <xText>Umowy zawarte z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> przez zainteresowanych mają charakter cywilnoprawny i nie podlegają regulacjom <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19740240141" xTitle="Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy" xAddress="Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141">Kodeksu pracy</xLexLink>.</xText> <xText><xAnon>M. (...)</xAnon> jest jednostką budżetową Miasta <xAnon>Z.</xAnon> powołaną do zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, której wydatki pokrywane są bezpośrednio z budżetu Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, a pobrane dochody odprowadza do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, nie ma osobowości prawnej i funkcjonuje w obrocie jako jednostka samorządu terytorialnego (<xIx>statio municipi</xIx>).</xText> <xText>W związku z tym nie występuje samodzielnie w obrocie cywilnoprawnym i nie ma możliwości nabycia na swoją rzecz żadnych praw o charakterze majątkowym. Nie może być zatem beneficjentem pracy wykonywanej w ramach stosunku cywilnoprawnego.</xText> <xText>Miasto <xAnon>Z.</xAnon> realizując zadania własne w ramach kultury fizycznej organizuje naukę pływania dla dzieci i dorosłych. Nauka pływania finansowana jest z budżetu Miasta <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>W celu realizacji tego zadania przez Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon> były zawierane raz na rok umowy na naukę pływania dzieci i dorosłych, obejmujące również naukę pływania realizowaną w ramach lekcji wychowania fizycznego klas II szkół podstawowych. Umowy zawierane były w drodze przetargu publicznego w oparciu o <xLexLink xArt="art. 39" xIsapId="WDU20040190177" xTitle="Ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych" xAddress="Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177">art. 39 ustawy Prawo zamówień publicznych</xLexLink>. W przetargu mógł wziąć udział każdy podmiot spełniający warunki określone w ogłoszeniu, tj. dysponujący kadrą o określonych kwalifikacjach.</xText> <xText><xAnon>M. (...)</xAnon> kierował do podmiotów zajmujących się nauką pływania zapytania ofertowe. Faktyczna rola <xAnon>M. (...)</xAnon> sprowadzała się do pośredniczenia pomiędzy Miastem <xAnon>Z.</xAnon> a organizacją pozarządową, której oferta została wybrana w drodze przetargu publicznego. Jako <xIx> statio municipi</xIx> Miasta <xAnon>Z.</xAnon>, <xAnon>M. (...)</xAnon> uprawniony był do prowadzenia postępowania w przedmiocie udzielenia zamówienia publicznego i zawarcia umów z wykonawcami w toku postępowania.</xText> <xText><xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> zostało wybrane jako podmiot zapewniający profesjonalną kadrę instruktorską na potrzeby prowadzenia zajęć nauki pływania dla dzieci i dorosłych. Zleceniodawcą usług świadczonych przez <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> była jednostka samorządu terytorialnego Miasto <xAnon>Z.</xAnon>, realizująca w ten sposób nałożone na nią mocą ustawy zadania własne. <xAnon>M. (...)</xAnon> nie jest stroną żadnej z umów zawieranych z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon>.</xText> <xText>Niezależnie od powyższego, zaakcentowania wymaga, że u źródeł regulacji art. 8 ust. 2a ustawy systemowej legło dążenie do ograniczenia korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych celem zatrudnienia własnych pracowników dla realizacji tych samych zadań, które wykonują oni w ramach łączącego strony stosunku pracy, by w ten sposób ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy (m.in. w zakresie reglamentacji czasu pracy) oraz uniknąć obciążeń z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów. Chodziło również o ochronę pracowników przed skutkami fluktuacji podmiotowej po stronie zatrudniających w trakcie procesu świadczenia pracy, polegającej na przekazywaniu pracowników przez macierzystego pracodawcę innym podmiotom (podwykonawcom), którzy zatrudniają tychże pracowników w ramach umów cywilnoprawnych w ogóle nieobjętych obowiązkiem ubezpieczeń społecznych (umowa o dzieło) lub zwolnionych z tego obowiązku w zbiegu ze stosunkiem pracy (umowa agencyjna, zlecenia lub inna umowa oświadczenie usług, do której stosuje się przepisy o zleceniu) (wyrok Sądu Najwyższego z 18.10.2011 r., III UK 22/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 266).</xText> <xText>W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że przesłanką decydującą o uznaniu za pracownika osoby świadczącej w ramach umowy zlecenia pracę na rzecz swojego pracodawcy jest to, że w ramach takiej umowy wykonuje faktycznie pracę dla swojego pracodawcy – uzyskuje on rezultaty jej pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17.10.2012 r., sygn. III AUa 1092/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 20.08.2014 r., sygn. III AUa 204/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 23.02.2017 r., sygn. III AUa 838/16).</xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że przepis <xLexLink xArt="art. 8;art. 8 ust. 2 a" xIsapId="WDU19981370887" xTitle="Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych" xAddress="Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887">art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych</xLexLink> nie ma zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy.</xText> <xText>Zainteresowani prowadząc naukę pływania dzieci i dorosłych na podstawie umów zlecenia zawartych z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> nie wykonywali pracy na rzecz swojego pracodawcy, tj. Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Rzeczywistym beneficjentem usług świadczonych przez zainteresowanego w ramach umów cywilnoprawnych nie był jego pracodawca.</xText> <xText>Już w pierwszej kolejności należy wskazać, że wykonywanie przez zainteresowanych zlecenia w postaci nauki pływania dzieci i dorosłych, nie mieści się w zakresie obowiązków na stanowisku ratownika w <xAnon>M. (...)</xAnon>. W przypadku ubezpieczonych występowało czytelne rozdzielenie zadań wykonywanych w ramach umowy o pracę i umowy zlecenie. Ubezpieczeni nie świadczyli tego samego rodzaju pracy. Zakres zajęć z nauki pływania na podstawie umowy zlecenie nie pokrywał się z zakresem wykonywanych przez nich czynności w ramach stosunku pracy na stanowisku ratownika w <xAnon>M. (...)</xAnon>. Ubezpieczeni nie wykonywali zadań na zlecenie i pod kierownictwem Ośrodka.</xText> <xText>Podkreślenia nadto wymaga, że obowiązki nałożone na zainteresowanych spornymi umowami zlecenia stanowią wyłącznie jeden z wielu, pośrednich celów i zadań wymienionych w statucie Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>Należało natomiast uznać, że Gmina Miasto <xAnon>Z.</xAnon> powierzając <xAnon>M. (...)</xAnon> wykonanie i organizację kursów nauki pływania w obrębie gminy realizowała nałożone na nią, jako na jednostkę samorządu terytorialnego ustawowe obowiązki.</xText> <xText>Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z 08.03.1990 r. o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.</xText> <xText>Przepis art. 7 ustawy o samorządzie gminnym jest normą kompetencyjną, określającą zakres właściwości gminy w realizowaniu zadań publicznych i wyznaczającą zakres zadań realizowanych na rzecz społeczności lokalnej, a zadania z zakresu dbałości o kulturę fizyczną mieszkańców, gmina wykonuje przede wszystkim poprzez podmioty podległe gminie, takie jak odwołujący się.</xText> <xText>W okolicznościach niniejszej sprawy Gmina Miasto <xAnon>Z.</xAnon> nie zastępowała i nie wyręczała zatem <xAnon>M. (...)</xAnon> w wykonaniu zadań należących do kompetencji tego podmiotu. Gmina realizowała zadania publiczne, występując w imieniu własnym i działając na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Były to zadania własne w zakresie sportu i rekreacji oraz obejmowały one swoim zasięgiem również inne podmioty na terenie gminy aniżeli odwołujący. Zajęcia z nauki pływania prowadzone przez ubezpieczonych, były tylko jedynymi z wielu aktywności oferowanych przez odwołującego się, który przecież jest też organizatorem zawodów i imprez o charakterze sportowo-rekreacyjnym i artystyczno-rozrywkowym. Czynności, które były wykonywane w ramach umów zlecenia przez zainteresowanych nie były zatem niezbędne dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania pracodawcy, który realizuje powierzone mu przez Miasto <xAnon>Z.</xAnon> zadania, również w inny sposób.</xText> <xText>Nie było też tak, że obowiązki w ramach umów zlecenia były realizowane w niepodzielnym interesie ściśle ze sobą powiązanych podmiotów. Odwołujący się nie mógł odnieść bezpośrednich korzyści z realizacji czynności wynikających z umów zlecenia, bowiem osiągała je wyłącznie <xAnon>Gmina M.</xAnon> <xAnon>Z.</xAnon>, która w ten sposób realizowała nałożone na nią przez ustawodawcę obowiązki.</xText> <xText>Rola <xAnon>M. (...)</xAnon> miała charakter czysto techniczny i sprowadzała się jedynie do udostępnienia obiektu i roli łącznika pomiędzy instruktorami nauki pływania wykonującymi swoje usługi w ramach <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon>, a Gminą Miastem <xAnon>Z.</xAnon>. Nie jest to nieprawidłowość, bowiem organem nadrzędnym wobec odwołującego się jest właśnie Gmina Miasto <xAnon>Z.</xAnon>. Uzasadnione było zatem prowadzenie zajęć z pływania w obrębie basenów sportowych i przy użyciu wyposażenia należącego do <xAnon>M. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Ponadto w okolicznościach sprawy odwołujący się nie działał w celu obniżenia kosztów zatrudnienia przez zastąpienie „oskładkowanego” wynagrodzenia za pracę „nieoskładkowanym” wynagrodzeniem za wykonanie usługi.</xText> <xText>W okolicznościach sprawy zlecającym był <xAnon>M. (...)</xAnon> działający w ramach Gminy Miasta <xAnon>Z.</xAnon> i to Miasto <xAnon>Z.</xAnon> było ostatecznym beneficjentem usług w tej relacji. Już z samych umów o współpracy z <xAnon> Towarzystwem (...)</xAnon> z 19.12.2013 r., 10.12.2014 r. czy 28.12.2015 r. wynika, że ,,Zamawiającym” prowadzenie nauki pływania i zapewnienie kadry instruktorskiej – jest Miasto <xAnon>Z.</xAnon> – <xAnon>M. (...)</xAnon>. Co istotne, z kolei w umowach o pracę zawartych z zainteresowanymi jako pracodawcę wpisano – <xAnon>M. (...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>, nie zaś Miasto <xAnon>Z.</xAnon>. Usługi świadczone przez zleceniobiorców nie mogą być zatem traktowane jako praca wykonywana na rzecz własnego pracodawcy, ponieważ to bezpośrednio Gmina Miasto <xAnon>Z.</xAnon>, finansowała wynagrodzenia dla zleceniobiorców i była organizatorem zajęć, jedynie działając przez <xAnon>M. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Skarżący nie kwestionował istnienia powiązań pomiędzy nim i zainteresowanymi, takich jak wykonywanie usług na obiektach <xAnon>M. (...)</xAnon> czy korzystanie z wyposażenia basenów Ośrodka. Kluczowe znaczenie ma jednak jednoznacznie odmienny zakres obowiązków charakteryzujący pracę ratownika i instruktora nauki pływania, który zdaniem Sądu Okręgowego był wystarczający dla stwierdzenia nieprawidłowości stanowiska organu rentowego zawartego w zaskarżonych decyzjach.</xText> <xText>Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy wyciągnął zbyt daleko idące wnioski z faktu istnienia ww. powiązań. Umowy zlecenia, jak wykazało postępowanie dowodowe w sprawie, nie były związane z realizacją przez ubezpieczonych pracy na rzecz <xAnon>M. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Sąd nie miał też wątpliwości, że ubezpieczeni nie wykonywali swoich czynności w interesie odwołującego się <xAnon>M. (...)</xAnon>. Zainteresowani wykonywali je wyłącznie we własnym interesie, uzyskując dochody z umów zlecenia.</xText> <xText>Realizując umowy zlecenia ubezpieczeni nie wykonywali pracy na rzecz swojego pracodawcy, czyli <xAnon>M. (...)</xAnon>, co zostało już wyżej podkreślone. Usługi świadczone w ramach umów zlecenia nie były kontynuacją i uzupełnieniem pracy w ramach stosunku pracy, a zakres obowiązków na obu stanowiskach nie pokrywał się.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że odwołujący się był wprawdzie podmiotem inicjującym zorganizowanie zajęć z nauki pływania i nadzorującym ich przebieg, jednak finalnym beneficjentem i odbiorcą pracy świadczonej przez ubezpieczonych na podstawie umów zlecenia było Miasto <xAnon>Z.</xAnon>. W ramach niniejszego postępowania odwołujący się wykazał obiektywne przesłanki dla zawarcia umów zlecenia (interes faktyczny i prawny) za pośrednictwem <xAnon> Towarzystwa (...)</xAnon> oraz fakt, że nie były one realizowane na rzecz odwołującego się. Brak jest zatem jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania przez organ rentowy zasady naliczania zadeklarowanych przez odwołującego się składek. Nie zostały bowiem spełnione przesłanki prowadzące do uznania, że to pracodawca – <xAnon>M. (...)</xAnon> – powinien być stroną umowy, jako pracodawca ze zleceniobiorcami.</xText> <xText>Istotne również było, że odwołujący się nie zainicjował relacji trójstronnej, dlatego w okolicznościach sprawy nie może być mowy o strukturze trójkąta w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Występują natomiast dwie niezależne relacje dwójkowe: relacja dwójkowa na linii zleceniodawca (<xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon>) – zleceniobiorca (zainteresowany) i relacja dwójkowa na linii pracodawca (odwołujący się <xAnon>M. (...)</xAnon>) – pracownik, przy czym zleceniobiorca i pracownik to ta sama osoba.</xText> <xText>W niniejszej sprawie organ rentowy nie przedstawił dowodów na to, że beneficjentem pracy ubezpieczonych wykonywanej w ramach umów zlecenia był odwołujący się, co stanowi o niezasadności stanowiska pozwanego zawartego w zaskarżonych decyzjach.</xText> <xText>Mając powyższe na uwadze należy uznać, że przychód ubezpieczonych za okresy wskazane w decyzjach z tytułu zatrudnienia na podstawie umów zlecenia nie stanowi przychodu ze stosunku pracy świadczonej na rzecz Miejskiego <xAnon>(...)</xAnon> w <xAnon>Z.</xAnon>.</xText> <xText>W konsekwencji na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz <xLexLink xArt="art. 477(14);art. 477(14) § 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 477<xSUPx>14</xSUPx> § 2 k.p.c.</xLexLink> należało uwzględnić odwołania i zmienić zaskarżone decyzje w całości.</xText> <xText>O kosztach zastępstwa procesowego za obie instancje (pkt II) orzeczono na podstawie <xLexLink xArt="art. 98;art. 98 § 1;art. 98 § 3" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 § 1 i 3 k.p.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 98 § 9;art. 98 § 9 ust. 2" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">§ 9 ust. 2</xLexLink> w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Bogusław Łój

Wioletta Romanowska

st. sekr. sąd. Joanna Dejewska vel Dej

Joanna Dejewska

Sygn. akt IV U 1848/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 01 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój Protokolant:st. sekr. sąd. Joanna Dejewska vel Dej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2024 r. wZ. sprawy z odwołania Miejskiego(...)wZ. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. z dnia 25.05.2020 r. nr(...)dot.N. K. z dnia 25.05.2020 r. nr(...)dot.N. Ś. o podstawę wymiaru składek przy udziale zainteresowanychN. K.,N. Ś. I zmienia zaskarżoną decyzję dotyczącąN. K.w ten sposób,że przychód w niej stwierdzony uzyskany przezN. K.nie jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz odwołującego Miejskiego(...)wZ.; II zmienia zaskarżoną decyzję dotyczącąN. Ś.w ten sposób,że przychód w niej stwierdzony uzyskany przezN. Ś.nie jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz odwołującego Miejskiego(...)wZ.; III zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.na rzecz odwołującego Miejskiego(...)wZ.kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. sędzia Bogusław Łój Sygn. akt IV U 1848/23 UZASADNIENIE Decyzją z 25.05.2020 r., nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.stwierdził, że przychód uzyskany przezN. K.w okresie od stycznia 2015 r. do sierpnia 2015 r., od października 2015 r. do sierpnia 2017 r., od października 2017 r. do lipca 2018 r., od października 2018 r. do stycznia 2019 r. z tytułu świadczenia pracy w ramach zawartych umów zlecenia zTowarzystwem (...)(wcześniejKlub Sportowy (...)), jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz pracodawcy, tj. Miejskiego(...), tym samym stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne i stanowi przychody wskazane w decyzji. Jako podstawę prawną decyzji organ rentowy wskazał przepisyart. 83 ust. 1w zw. zart. 38 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 8 ust. 2a, art. 18 ust. 1 i 1a, art. 20 ust. 1 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychorazart. 81 ust. 1, 5, 6 ustawy z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Zdaniem organu rentowego,M. (...)za okres wskazany w sentencji decyzji powinien być płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne) od uzyskanego przez ubezpieczonego przychodu z tytułu zawartych umów zlecenia zTowarzystwem (...), ponieważ praca w rzeczywistości była wykonywana na rzecz swojego pracodawcy, tj.M. (...). Decyzją z 25.05.2020 r., nr(...), organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przezN. Ś.(S.) w okresie: marzec 2015 r., od maja 2015 r. do lipca 2015 r., luty 2016 r., od maja 2016 r. do lipca 2016 r., od września 2016 r. do grudnia 2016 r. z tytułu świadczenia pracy w ramach zawartych umów zlecenia zTowarzystwem (...), jest przychodem ze stosunku pracy świadczonej na rzecz pracodawcy tj. Miejskiego(...), tym samym stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne i stanowi przychody wskazane w decyzji. Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i motywy decyzji, jak w przypadkuN. K.. Odwołania od powyższych decyzji wniósłM. (...)zaskarżając je w całości i zarzucając: I naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a.zw. zart. 123u.s.u.s. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu przez organ wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym brak rozważenia specyfiki funkcjonowania jednostek budżetowych oraz rynku i wymogów w zakresie nauki pływania, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, gdyż organ nie poczynił rzetelnych ustaleń w powyższym zakresie, co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego poprzez: 1 przyjęcie, że pracodawcą ubezpieczonych i zleceniodawcą nauki pływania w umowie ze stowarzyszeniem był ten sam podmiot, co nie znajduje potwierdzenia w treści zawartych umów; 2 przyjęcie, że w ramach umowy o pracę zawartej zM. (...)ubezpieczeni pełnili funkcję instruktora nauki pływania dlaTowarzystwa (...); 3 uznanie, że osoby ubezpieczone w ramach umów cywilnoprawnych zawartych zTowarzystwem (...)wykonywały pracę na rzecz skarżącego; II naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 8 ust. 2a u.s.u.s. poprzez niewłaściwe zastosowanie do stanu faktycznego, w którym nie zostały spełnione przesłanki zastosowania tego przepisu, a mianowicie nie zachodzi tożsamość podmiotów w trójkącie umów warunkująca pracę na rzecz własnego pracodawcy. Wobec powyższych zarzutów odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i stwierdzenie, że brak jest podstaw do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób ubezpieczonych, ewentualnie o zmianę decyzji oraz stwierdzenie, że ubezpieczeni podlegają obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu) w okresach wskazanych w decyzjach jako zleceniobiorcyTowarzystwa (...). W uzasadnieniu odwołujący się wskazał, że wydając zaskarżone decyzje organ błędnie ustalił stan faktyczny i nie dokonał rzetelnej jego oceny. Działania organu należy uznać jako nadmiernie rozszerzające zakres interpretacji art. 8 ust. 2a u.s.u.s., w sytuacji gdy zarówno z dokumentów jak i okoliczności faktycznych wynika, żeM. (...)nie jest i nie powinien być traktowany jako pracodawca w odniesieniu do świadczenia usług przez instruktorów pływania. W odpowiedzi na odwołania pozwany organ rentowy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonych decyzjach. Sprawy z obu odwołań zostały połączone w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Wyrokiem z 18.11.2021 r., sygn. akt IV U 1462/20, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze uchylił zaskarżone decyzje i zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego się 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie Sądu Okręgowego, organ rentowy wydał decyzje określające podstawę wymiaru składek w stosunku do podmiotu, który nie jest i nie może być płatnikiem, wobec tego zaistniały podstawy do uchylenia zaskarżonych decyzji. Wskutek apelacji pozwanego, wyrokiem z 06.04.2023 r., sygn. akt III AUa 1679/21, Sąd Apelacyjny w Poznaniu uchylił w całości zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu sąd odwoławczy stwierdził, że zaskarżony wyroku podlega uchyleniu wobec braku podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonych decyzji. Z uwagi na brak podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, Sąd Okręgowy powinien merytorycznie rozpoznać odwołanie po przeprowadzeniu dowodów, które uzna za konieczne. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny. M. (...)jest jednostką budżetową MiastaZ.w rozumieniuart. 11 ustawy z 27.08.2009 r. o finansach publicznych, tj. jednostką organizacyjną sektora finansów publicznych nieposiadającą osobowości prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadza na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Przedmiotem działalności Ośrodka jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie kultury fizycznej, rekreacji i turystyki. Do zadań Ośrodka należy, w szczególności, m.in. upowszechnianie sportu, wychowania fizycznego i rekreacji ruchowej poprzez organizowanie zajęć, zawodów i imprez o charakterze sportowo-rekreacyjnym i artystyczno-rozrywkowym, w tym także imprez dla dzieci, młodzieży szkolnej i dorosłych. Towarzystwo (...)(wcześniejKlub Sportowy (...)) prowadzi działalność szkoleniową w zakresie sportu pływackiego. Dowód: uchwała nr(...)Rady MiastaZ.z 27.10.2014 r. – statut, str. 11-12 akt organu rentowego. MiastoZ.–M. (...)wZ.w latach 2013-2018 zawierał zTowarzystwem (...)umowy na świadczenie usług polegających na zapewnieniu kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania oraz doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)oraz przyul. (...)w Kompleksie(...). Umowy te były zawierane w drodze przetargu publicznego w oparciu oart. 39 ustawy – Prawo zamówień publicznych. Kursy nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych prowadzone były przez posiadającą uprawnienia do prowadzenia kursów kadrę instruktorską (w tym przez zainteresowanychN. K.orazN. Ś.) zatrudnionych na podstawie umów zlecenia, którą zapewniałoTowarzystwo (...)w ramach ww. umów. Umowy zawierane były raz na rok na naukę pływania dzieci i dorosłych, obejmując również naukę pływania realizowaną w ramach lekcji w-f klas II szkół podstawowych. Dowód: zaproszenia do udziału w przetargu nieograniczonym, ofertyTowarzystwa (...), zapytania ofertowe, umowy, k. 85-160 akt sądowych, str. 361-445 akt kontroli. Na podstawie umowy z 19.12.2013 r. nrM. (...)/(...)MiastoZ.–M. (...), jako zamawiający, powierzyłTowarzystwu (...)(wówczasKlubowi Sportowemu (...)z siedzibą wZ.), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)oraz przyul. (...)w Kompleksie(...)(§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1). Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2). Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3). Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2014 r. do 31.12.2014 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7). Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2). Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3). Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1). W ramach umowyM. (...)zobowiązany był do: - udostępnieniaTowarzystwu (...)basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania, - zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć, - zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć, - koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych, - przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły. Dowód: umowa z 19.12.2013 r., str. 361-365 akt organu rentowego. Na podstawie umowy z 10.12.2014 r. nrM. (...)/(...)MiastoZ.–M. (...), jako zamawiający, powierzyłTowarzystwu (...)(wówczasKlubowi Sportowemu (...)z siedzibą wZ.), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)oraz przyul. (...)w Kompleksie(...)(§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1). Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2). Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3). Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2015 r. do 31.12.2015 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7). Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2). Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3). Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1). W ramach umowyM. (...)zobowiązany był do: - udostępnieniaTowarzystwu (...)basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania, - zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć, - zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć, - koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych, - przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły. Dowód: umowa z 10.12.2014 r. wraz z załącznikami, str. 439-446 akt organu rentowego. Na podstawie umowy z 28.12.2015 r. nrM. (...)/(...)MiastoZ.–M. (...), jako zamawiający, powierzyłTowarzystwu (...)(wówczasKlubowi Sportowemu (...)z siedzibą wZ.), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)oraz przyul. (...)w Kompleksie(...)(§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1). Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 3). Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 4). Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.01.2016 r. do 31.12.2016 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7). Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 2). Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 3). Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1). W ramach umowyM. (...)zobowiązany był do: - udostępnieniaTowarzystwu (...)basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania, - zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć, - zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć, - koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych, - przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły. Dowód: umowa z 28.12.2015 r., str. 387-399 akt organu rentowego. Na podstawie umowy z 31.01.2017 r. MiastoZ.–M. (...), jako zamawiający, powierzyłTowarzystwu (...), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)(§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1). Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2). Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3). Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 01.02.2017 r. do 31.12.2017 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7). Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 3). Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 4). Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1). W ramach umowyM. (...)zobowiązany był do: - udostępnieniaTowarzystwu (...)basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania, - zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć, - zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć, - koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych, - przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły. Dowód: umowa z 31.01.2017 r., str. 421-425 akt organu rentowego. Na podstawie umowy z 29.12.2017 r. MiastoZ.–M. (...), jako zamawiający, powierzyłTowarzystwu (...), jako wykonawcy, realizację zadania pod nazwą „Zapewnienie kadry instruktorskiej do prowadzenia zajęć nauki pływania i doskonalenia dla dzieci oraz dorosłych na basenach Miejskiego(...)wZ.przyul. (...)wCentrum (...)(§ 2 ust. 1). Strony postanowiły, że realizacja przedmiotu umowy odbywać się będzie zgodnie z tygodniowym harmonogramem zajęć nauki pływania i doskonalenia w dniach i godzinach określonych przez zamawiającego, stanowiącym załącznik nr 1 do niniejszej umowy (§ 2 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej ilości kadry instruktorskiej, co najmniej 10-osobowej, uczestniczącej w wykonaniu zamówienia, posiadającej (każda z osób) co najmniej roczne doświadczenie w prowadzeniu nauki pływania, w tym minimum 5 osób posiadających przygotowanie pedagogiczne (§ 4 ust. 1). Ponad liczbę osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, o której mowa w ust. 1 (tj. 5 osób), wykonawca zobowiązał się do prowadzenia zajęć przy udziale dodatkowych osób posiadających przygotowanie pedagogiczne, zgodnie ze złożoną ofertą, w liczbie 5 osób (§ 4 ust. 2). Wykonawca zobowiązany jest do realizacji przedmiotu zamówienia przy pomocy kadry instruktorskiej minimum 10-osobowej: 3 trenerów pływania oraz 7 instruktorów pływania (§ 4 ust. 2). Każdy z trenerów i instruktorów skierowanych do realizacji przedmiotu zamówienia powinien posiadać ważne zaświadczenia lekarskie stwierdzające zdolność do pełnienia funkcji trenera lub instruktora pływania oraz aktualne badania epidemiologiczne (§ 4 ust. 3). Wykonawca zobowiązuje się wykonać przedmiot umowy w terminie od 02.01.2018 r. do 31.12.2018 r., z zastrzeżeniem § 8 ust. 1 (§ 7). Wykonawcy przysługiwać będzie wynagrodzenie za rzeczywistą liczbę przeprowadzonych należycie zajęć i kursów nauki oraz doskonalenia pływania w oparciu o podaną w ofercie wykonawcy cenę jednostkową za jedną jednostkę pracy trenera/instruktora. Wartość wynagrodzenia należna wykonawcy nie może przekroczyć kwoty, o której mowa w § 8 ust. 1 (§ 8 ust. 3). Jedna jednostka pracy instruktora wynosi 45 minut (§ 8 ust. 4). Płatność za wykonanie przedmiotu umowy odbywać się będzie na podstawie faktur miesięcznych według cen jednostkowych podanych w ofercie (§ 9 ust. 1). W ramach umowyM. (...)zobowiązany był do: - udostępnieniaTowarzystwu (...)basenu sportowego na potrzeby realizacji zajęć nauki pływania, - zapewnienia ratowników dbających o bezpieczeństw uczestników zajęć, - zapewnienia niezbędnego sprzętu do korzystania podczas prowadzenia zajęć, - koordynowania spraw organizacyjnych w zakresie kontaktów ze szkołami oraz dokonywania bieżących korekt organizacyjnych, - przedstawiania harmonogramu korzystania z basenu przez poszczególne szkoły. Dowód: umowa z 29.12.2017 r., str. 427-438 akt organu rentowego. Nauka pływania jest zadaniem własnym MiastaZ., realizowanym w ramach kultury fizycznej, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z 08.03.1990 r. o samorządzie gminnym. Środki publiczne, z których finansowana jest nauka pływania pochodzą z budżetu MiastaZ.i podlegają reżimowi ustawy o finansach publicznych orazPrawa zamówień publicznych. Stroną wszystkich umów mających na celu zapewnienie kadry instruktorskiej na prowadzenie zajęć nauki pływania jest jednostka samorządu terytorialnego – MiastoZ.. Dowód: umowy, str. 361-445 akt kontroli. Na podstawie umowy o pracę z 14.09.2012 r.N. K.był zatrudniony wM. (...)na czas nieokreślony na stanowisku ratownika, w pełnym wymiarze czasu pracy. Dowód: umowa o pracę, str. 1091 akt kontroli. W czasie zatrudnieniaN. K.na podstawie umowy o pracę wM. (...),Towarzystwo (...)wZ.zawarło z zainteresowanym szereg umów zlecenia w okresie od 01.12.2014 r. do 30.12.2016 r., których przedmiotem było prowadzenie przez ubezpieczonego nauki pływania i doskonalenia dla dzieci i dorosłych. Kursy nauki pływania były organizowane przezM. (...)wZ.. Dowód: umowy zlecenia zawarte z zainteresowanymN. K., str. 1107-1197 akt kontroli. N. Ś.była zatrudniona jako pracownik wM. (...)na stanowisku młodszy ratownik, w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 12.09.2014 r. do 31.01.2017 r. Dowód: umowa o pracę, świadectwo pracy, str. 1469-1472 akt kontroli. W czasie zatrudnieniaN. Ś.na podstawie umowy o pracę wM. (...),Towarzystwo (...)wZ.zawarło z zainteresowaną szereg umów zlecenia w okresie od 01.03.2016 r. do 30.11.2016 r., których przedmiotem było prowadzenie przez ubezpieczoną nauki pływania i doskonalenia dla dzieci i dorosłych. Kursy nauki pływania były organizowane przezM. (...)wZ.. Dowód: umowy zlecenia zawarte z zainteresowanąN. Ś., str. 1479-1501 akt kontroli. Towarzystwo (...)wZ.jest inicjatorem projektu powszechnej nauki pływania, który został złożony przez trenerów klubu jeszcze w latach 90. Projekt ten dotyczył dzieci zZ., gwarantując im dodatkową lekcję w-f w postaci nauki pływania. Projekt ten jest finansowany przez MiastoZ., natomiastM. (...)udostępnia pływalnię, która jest własnością miasta. Ze względu na dużą liczbę szkół, a tym samym uczniów, a także innych odbiorców potrzebujących nauki pływaniaTowarzystwo (...)nie było w stanie zapewnić obsady trenerskiej na wszystkich zajęciach, w związku z tym poszukiwało współpracowników, nie będących członkami klubu. Na współpracowników wybierano osoby, które były zatrudniane m.in. w szkołach,M. (...), innych firmach, a także emerytami czy osobami bez stałego zatrudnienia. Wymaganiem było posiadanie uprawnień instruktora sportu ze specjalizacją pływania. Zapewnieniem obsady trenerskiej w Towarzystwie zajmował sięR. N.. Ustalał on także godziny zajęć dla wszystkich trenerów oraz rozliczał ich godziny pracy. Dowód: zeznania świadkaR. N., k. 180v-181 akt sądowych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Odwołania okazały się zasadne. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy przychód zainteresowanych, w kwotach podanych w zaskarżonych decyzjach za poszczególne okresy, powinien stanowić podstawę wymiaru składek, do opłacania których zobowiązany jestM. (...)wZ.. Zdaniem Sądu Okręgowego, zaskarżone decyzje są niezasadne już z tego względu, że zostały wydane w stosunku do podmiotu, który nie jest, bo nie może być płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne za zainteresowanych zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych. Odwołujący sięM. (...)jest jednostką budżetową MiastaZ.w rozumieniuart. 11 ustawy z 27.08.2009 r. o finansach publicznych, tj. jednostką organizacyjną sektora finansów publicznych nieposiadającą osobowości prawnej, która pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadza na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Umowy na świadczenie usług polegających na zapewnieniu kadry instruktorskiej nie zostały zawarte przez odwołującego się, a przez MiastoZ.jako jednostkę samorządu terytorialnego, w imieniu której i na rzecz której umowy podpisał odwołujący się jakostatio municipiGminyZ.. Jako adresata decyzji wskazanoM. (...)wZ., który nie jest płatnikiem składek. Płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne jest MiastoZ.. Odwołujący sięM. (...)nie ma osobowości prawnej i funkcjonuje jedynie jakostatio municipiMiastaZ.. Odwołujący się jest płatnikiem składek wyłącznie w stosunku do osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy –art 3 k.p. Jak stanowi bowiemart. 8 ust. 1 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(t.j. Dz.U. z 2023 r., 1230 ze zm.), za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniemust. 2 i 2a. Zgodnie zaś z art. 8 ust. 2a, za pracownika, w rozumieniu ustawy, uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Z kolei płatnikiem składek, w myśl art. 4 pkt 2 lit. a, jest pracodawca – w stosunku do pracowników. Podkreślenia wymaga, że fakt pozostawania przezM. (...)pracodawcą w stosunkach pracowniczych i bycia płatnikiem składek z tego tytułu, nie czyni tej jednostki płatnikiem składek od innych umów o charakterze cywilnoprawnym. Umowy zawarte zTowarzystwem (...)przez zainteresowanych mają charakter cywilnoprawny i nie podlegają regulacjomKodeksu pracy. M. (...)jest jednostką budżetową MiastaZ.powołaną do zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej w zakresie kultury fizycznej, rekreacji i turystyki, której wydatki pokrywane są bezpośrednio z budżetu MiastaZ., a pobrane dochody odprowadza do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, nie ma osobowości prawnej i funkcjonuje w obrocie jako jednostka samorządu terytorialnego (statio municipi). W związku z tym nie występuje samodzielnie w obrocie cywilnoprawnym i nie ma możliwości nabycia na swoją rzecz żadnych praw o charakterze majątkowym. Nie może być zatem beneficjentem pracy wykonywanej w ramach stosunku cywilnoprawnego. MiastoZ.realizując zadania własne w ramach kultury fizycznej organizuje naukę pływania dla dzieci i dorosłych. Nauka pływania finansowana jest z budżetu MiastaZ.. W celu realizacji tego zadania przez MiastoZ.–M. (...)wZ.były zawierane raz na rok umowy na naukę pływania dzieci i dorosłych, obejmujące również naukę pływania realizowaną w ramach lekcji wychowania fizycznego klas II szkół podstawowych. Umowy zawierane były w drodze przetargu publicznego w oparciu oart. 39 ustawy Prawo zamówień publicznych. W przetargu mógł wziąć udział każdy podmiot spełniający warunki określone w ogłoszeniu, tj. dysponujący kadrą o określonych kwalifikacjach. M. (...)kierował do podmiotów zajmujących się nauką pływania zapytania ofertowe. Faktyczna rolaM. (...)sprowadzała się do pośredniczenia pomiędzy MiastemZ.a organizacją pozarządową, której oferta została wybrana w drodze przetargu publicznego. Jako statio municipiMiastaZ.,M. (...)uprawniony był do prowadzenia postępowania w przedmiocie udzielenia zamówienia publicznego i zawarcia umów z wykonawcami w toku postępowania. Towarzystwo (...)zostało wybrane jako podmiot zapewniający profesjonalną kadrę instruktorską na potrzeby prowadzenia zajęć nauki pływania dla dzieci i dorosłych. Zleceniodawcą usług świadczonych przezTowarzystwo (...)była jednostka samorządu terytorialnego MiastoZ., realizująca w ten sposób nałożone na nią mocą ustawy zadania własne.M. (...)nie jest stroną żadnej z umów zawieranych zTowarzystwem (...). Niezależnie od powyższego, zaakcentowania wymaga, że u źródeł regulacji art. 8 ust. 2a ustawy systemowej legło dążenie do ograniczenia korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych celem zatrudnienia własnych pracowników dla realizacji tych samych zadań, które wykonują oni w ramach łączącego strony stosunku pracy, by w ten sposób ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy (m.in. w zakresie reglamentacji czasu pracy) oraz uniknąć obciążeń z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów. Chodziło również o ochronę pracowników przed skutkami fluktuacji podmiotowej po stronie zatrudniających w trakcie procesu świadczenia pracy, polegającej na przekazywaniu pracowników przez macierzystego pracodawcę innym podmiotom (podwykonawcom), którzy zatrudniają tychże pracowników w ramach umów cywilnoprawnych w ogóle nieobjętych obowiązkiem ubezpieczeń społecznych (umowa o dzieło) lub zwolnionych z tego obowiązku w zbiegu ze stosunkiem pracy (umowa agencyjna, zlecenia lub inna umowa oświadczenie usług, do której stosuje się przepisy o zleceniu) (wyrok Sądu Najwyższego z 18.10.2011 r., III UK 22/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 266). W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że przesłanką decydującą o uznaniu za pracownika osoby świadczącej w ramach umowy zlecenia pracę na rzecz swojego pracodawcy jest to, że w ramach takiej umowy wykonuje faktycznie pracę dla swojego pracodawcy – uzyskuje on rezultaty jej pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17.10.2012 r., sygn. III AUa 1092/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 20.08.2014 r., sygn. III AUa 204/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 23.02.2017 r., sygn. III AUa 838/16). W ocenie Sądu Okręgowego, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że przepisart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie ma zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy. Zainteresowani prowadząc naukę pływania dzieci i dorosłych na podstawie umów zlecenia zawartych zTowarzystwem (...)nie wykonywali pracy na rzecz swojego pracodawcy, tj. Miejskiego(...)wZ.. Rzeczywistym beneficjentem usług świadczonych przez zainteresowanego w ramach umów cywilnoprawnych nie był jego pracodawca. Już w pierwszej kolejności należy wskazać, że wykonywanie przez zainteresowanych zlecenia w postaci nauki pływania dzieci i dorosłych, nie mieści się w zakresie obowiązków na stanowisku ratownika wM. (...). W przypadku ubezpieczonych występowało czytelne rozdzielenie zadań wykonywanych w ramach umowy o pracę i umowy zlecenie. Ubezpieczeni nie świadczyli tego samego rodzaju pracy. Zakres zajęć z nauki pływania na podstawie umowy zlecenie nie pokrywał się z zakresem wykonywanych przez nich czynności w ramach stosunku pracy na stanowisku ratownika wM. (...). Ubezpieczeni nie wykonywali zadań na zlecenie i pod kierownictwem Ośrodka. Podkreślenia nadto wymaga, że obowiązki nałożone na zainteresowanych spornymi umowami zlecenia stanowią wyłącznie jeden z wielu, pośrednich celów i zadań wymienionych w statucie Miejskiego(...)wZ.. Należało natomiast uznać, że Gmina MiastoZ.powierzającM. (...)wykonanie i organizację kursów nauki pływania w obrębie gminy realizowała nałożone na nią, jako na jednostkę samorządu terytorialnego ustawowe obowiązki. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z 08.03.1990 r. o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych. Przepis art. 7 ustawy o samorządzie gminnym jest normą kompetencyjną, określającą zakres właściwości gminy w realizowaniu zadań publicznych i wyznaczającą zakres zadań realizowanych na rzecz społeczności lokalnej, a zadania z zakresu dbałości o kulturę fizyczną mieszkańców, gmina wykonuje przede wszystkim poprzez podmioty podległe gminie, takie jak odwołujący się. W okolicznościach niniejszej sprawy Gmina MiastoZ.nie zastępowała i nie wyręczała zatemM. (...)w wykonaniu zadań należących do kompetencji tego podmiotu. Gmina realizowała zadania publiczne, występując w imieniu własnym i działając na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Były to zadania własne w zakresie sportu i rekreacji oraz obejmowały one swoim zasięgiem również inne podmioty na terenie gminy aniżeli odwołujący. Zajęcia z nauki pływania prowadzone przez ubezpieczonych, były tylko jedynymi z wielu aktywności oferowanych przez odwołującego się, który przecież jest też organizatorem zawodów i imprez o charakterze sportowo-rekreacyjnym i artystyczno-rozrywkowym. Czynności, które były wykonywane w ramach umów zlecenia przez zainteresowanych nie były zatem niezbędne dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania pracodawcy, który realizuje powierzone mu przez MiastoZ.zadania, również w inny sposób. Nie było też tak, że obowiązki w ramach umów zlecenia były realizowane w niepodzielnym interesie ściśle ze sobą powiązanych podmiotów. Odwołujący się nie mógł odnieść bezpośrednich korzyści z realizacji czynności wynikających z umów zlecenia, bowiem osiągała je wyłącznieGmina M.Z., która w ten sposób realizowała nałożone na nią przez ustawodawcę obowiązki. RolaM. (...)miała charakter czysto techniczny i sprowadzała się jedynie do udostępnienia obiektu i roli łącznika pomiędzy instruktorami nauki pływania wykonującymi swoje usługi w ramachTowarzystwa (...), a Gminą MiastemZ.. Nie jest to nieprawidłowość, bowiem organem nadrzędnym wobec odwołującego się jest właśnie Gmina MiastoZ.. Uzasadnione było zatem prowadzenie zajęć z pływania w obrębie basenów sportowych i przy użyciu wyposażenia należącego doM. (...). Ponadto w okolicznościach sprawy odwołujący się nie działał w celu obniżenia kosztów zatrudnienia przez zastąpienie „oskładkowanego” wynagrodzenia za pracę „nieoskładkowanym” wynagrodzeniem za wykonanie usługi. W okolicznościach sprawy zlecającym byłM. (...)działający w ramach Gminy MiastaZ.i to MiastoZ.było ostatecznym beneficjentem usług w tej relacji. Już z samych umów o współpracy zTowarzystwem (...)z 19.12.2013 r., 10.12.2014 r. czy 28.12.2015 r. wynika, że ,,Zamawiającym” prowadzenie nauki pływania i zapewnienie kadry instruktorskiej – jest MiastoZ.–M. (...). Co istotne, z kolei w umowach o pracę zawartych z zainteresowanymi jako pracodawcę wpisano –M. (...)wZ., nie zaś MiastoZ.. Usługi świadczone przez zleceniobiorców nie mogą być zatem traktowane jako praca wykonywana na rzecz własnego pracodawcy, ponieważ to bezpośrednio Gmina MiastoZ., finansowała wynagrodzenia dla zleceniobiorców i była organizatorem zajęć, jedynie działając przezM. (...). Skarżący nie kwestionował istnienia powiązań pomiędzy nim i zainteresowanymi, takich jak wykonywanie usług na obiektachM. (...)czy korzystanie z wyposażenia basenów Ośrodka. Kluczowe znaczenie ma jednak jednoznacznie odmienny zakres obowiązków charakteryzujący pracę ratownika i instruktora nauki pływania, który zdaniem Sądu Okręgowego był wystarczający dla stwierdzenia nieprawidłowości stanowiska organu rentowego zawartego w zaskarżonych decyzjach. Zdaniem Sądu Okręgowego, organ rentowy wyciągnął zbyt daleko idące wnioski z faktu istnienia ww. powiązań. Umowy zlecenia, jak wykazało postępowanie dowodowe w sprawie, nie były związane z realizacją przez ubezpieczonych pracy na rzeczM. (...). Sąd nie miał też wątpliwości, że ubezpieczeni nie wykonywali swoich czynności w interesie odwołującego sięM. (...). Zainteresowani wykonywali je wyłącznie we własnym interesie, uzyskując dochody z umów zlecenia. Realizując umowy zlecenia ubezpieczeni nie wykonywali pracy na rzecz swojego pracodawcy, czyliM. (...), co zostało już wyżej podkreślone. Usługi świadczone w ramach umów zlecenia nie były kontynuacją i uzupełnieniem pracy w ramach stosunku pracy, a zakres obowiązków na obu stanowiskach nie pokrywał się. Podkreślenia wymaga, że odwołujący się był wprawdzie podmiotem inicjującym zorganizowanie zajęć z nauki pływania i nadzorującym ich przebieg, jednak finalnym beneficjentem i odbiorcą pracy świadczonej przez ubezpieczonych na podstawie umów zlecenia było MiastoZ.. W ramach niniejszego postępowania odwołujący się wykazał obiektywne przesłanki dla zawarcia umów zlecenia (interes faktyczny i prawny) za pośrednictwemTowarzystwa (...)oraz fakt, że nie były one realizowane na rzecz odwołującego się. Brak jest zatem jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania przez organ rentowy zasady naliczania zadeklarowanych przez odwołującego się składek. Nie zostały bowiem spełnione przesłanki prowadzące do uznania, że to pracodawca –M. (...)– powinien być stroną umowy, jako pracodawca ze zleceniobiorcami. Istotne również było, że odwołujący się nie zainicjował relacji trójstronnej, dlatego w okolicznościach sprawy nie może być mowy o strukturze trójkąta w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Występują natomiast dwie niezależne relacje dwójkowe: relacja dwójkowa na linii zleceniodawca (Towarzystwo (...)) – zleceniobiorca (zainteresowany) i relacja dwójkowa na linii pracodawca (odwołujący sięM. (...)) – pracownik, przy czym zleceniobiorca i pracownik to ta sama osoba. W niniejszej sprawie organ rentowy nie przedstawił dowodów na to, że beneficjentem pracy ubezpieczonych wykonywanej w ramach umów zlecenia był odwołujący się, co stanowi o niezasadności stanowiska pozwanego zawartego w zaskarżonych decyzjach. Mając powyższe na uwadze należy uznać, że przychód ubezpieczonych za okresy wskazane w decyzjach z tytułu zatrudnienia na podstawie umów zlecenia nie stanowi przychodu ze stosunku pracy świadczonej na rzecz Miejskiego(...)wZ.. W konsekwencji na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego orazart. 47714§ 2 k.p.c.należało uwzględnić odwołania i zmienić zaskarżone decyzje w całości. O kosztach zastępstwa procesowego za obie instancje (pkt II) orzeczono na podstawieart. 98 § 1 i 3 k.p.c.oraz§ 9 ust. 2w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935).

15/351500/0002021/U

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze

IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

153505000001006_II_Ka_000393_2023_Uz_2024-02-02_001

II Ka 393/23

2024-02-02 01:00:00.0 CET

2024-02-14 17:30:05.0 CET

2024-02-14 11:38:42.0 CET

15350500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 393/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2024 r. sprawy G. P. obwinionego o czyn art. 92a § 2 k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 11 października 2023 r. sygn. akt II W 440/23 1 Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy. 2 Zasądza od obwinionego n

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Szuster" xPublisher="ESzuster" xEditorFullName="Dorota Sobieraj" xEditor="DSobieraj" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="1" xFlag="published" xVolType="15/350500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000393" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt II Ka 393/23</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 2 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:</xText> <xText>Przewodniczący: sędzia Karol Skocki</xText> <xText>Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy <xBx><xAnon>G. P.</xAnon> </xBx></xText> <xText>obwinionego o czyn art. 92a § 2 k.w.</xText> <xText>na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 11 października 2023 r.</xText> <xText>sygn. akt II W 440/23</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText>Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="left">Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 120 zł.</xText> </xUnit> <xText>Karol Skocki</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Karol Skocki

Ewa Szuster

st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

Dorota Sobieraj

Sygn. akt II Ka 393/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 lutego 2024 r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Karol Skocki Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2024 r. sprawyG. P. obwinionego o czyn art. 92a § 2 k.w. na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Kole z 11 października 2023 r. sygn. akt II W 440/23 1 Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy. 2 Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 120 zł. Karol Skocki

15/350500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Koninie

II Wydział Karny

152510000002006_IV_K_000164_2023_Uz_2024-02-05_001

IV K 164/23

2024-02-05 01:00:00.0 CET

2024-02-08 17:30:05.0 CET

2024-02-08 12:09:43.0 CET

15251000

2006

REASON

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 164/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formu

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Beata Suliga" xPublisher="beata.suliga" xEditorFullName="Beata Suliga" xEditor="beata.suliga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="25" xFlag="published" xVolType="15/251000/0002006/K" xYear="2023" xVolNmbr="000164" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="32"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="30"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="35"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="118"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="42"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="15"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="123"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="2"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="8"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="114"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="71"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="99"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="8"> <xText>Formularz UK 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>IV K 164/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie <xLexLink xArt="art. 343;art. 343 a;art. 387" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.</xLexLink> albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>USTALENIE FAKTÓW </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za udowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>jak w punkcie 1 sentencji wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText> <xAnon>R. K.</xAnon> ma 43 lata, pozostaje w nieformalnym związku. Mieszka na stałe w <xAnon>N. (...)</xAnon>. Z zawodu jest kowalem, nie skończył szkoły podstawowej. Posiada 5 dzieci, z tego czworo dzieci jest dorosłych, na jego utrzymaniu pozostaje najmłodsze dziecko lat 7. Przed osadzeniem prowadził sklep z antykami w <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>N.</xAnon> i zarabiał 3000 Euro miesięcznie. Był karany na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> za oszustwa. W <xAnon>P. (...)</xAnon> nie był karany. Nie posiada żadnego majątku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText> <xAnon>M. K. (1)</xAnon> ma 48 lat, pozostaje w nieformalnym związku z <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>. Mieszka na stałe w <xAnon>N. (...)</xAnon>. Z zawodu jest kowalem, skończył szkołę podstawową. Posiada 4 dzieci, z tego trójka dzieci jest dorosła, na jego utrzymaniu pozostaje najmłodsze dziecko lat 8. Przed osadzeniem pracował w Kebabie na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> i zarabiał 1500-1700 Euro miesięcznie. Był karany na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> za oszustwo. W <xAnon>P. (...)</xAnon> nie był karany. Nie posiada żadnego majątku.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText><xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> ma 46 lat, pozostaje w nieformalnym związku z <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. Skończyła szkołę podstawową. Nie posiada zawodu. Mieszka w <xAnon>N. (...)</xAnon>. Ma czworo dzieci, z tego troje jest pełnoletnich, a na jej utrzymaniu pozostaje najmłodsze 8 letnie dziecko. Przed osadzeniem nie pracowała, pobierała rentę ze względu na stan zdrowia. Nie była karana.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="4"> <xText>w okresie od co najmniej 25 listopada 2021 roku do dnia 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, oraz innych miastach <xAnon>R. (...)</xAnon>, oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na dokonywaniu oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, po uprzednim wprowadzaniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakty telefoniczne, podających się za pracowników Służby Zdrowia oraz celu przekazania pieniędzy, jakim miała być pomoc osobom najbliższym w leczeniu zakażenia wirusem SarsCov-2 <xBx> . </xBx>Metoda działania grupy polegała na tym, że oskarżeni, mieszkający na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, nie władający językiem <xAnon>p. (...)</xAnon>, przyjeżdżali do <xAnon>P. (...)</xAnon>. Grupa miała określoną strukturę i jej celem było popełniania określonych przestępstw. Oczywistym jest, że były określone osoby/osoba, która stała na czele grupy organizując cała działalność i koordynując. Rola oskarżonych w tej zorganizowanej grupie polegała na tym, że dzwonili do pokrzywdzonych w <xAnon>N. (...)</xAnon> (tzw telefoniści), osób w podeszłym wieku, podawali za pracownika służby zdrowia np za doktora Sterna (<xAnon>R. K.</xAnon>), doktora Webera ( <xAnon>M. K. (1)</xAnon>), za doktor <xAnon>S.</xAnon>, <xAnon>S.</xAnon> lub pielęgniarkę, bądź rozpaczającą osobę bliską ( <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>) informując pokrzywdzonych, że jakaś osoba im bliska zaraziła się koronawirusem i na jej leczenie potrzebne są określone pieniądze na drogi lek. Gdyby przekonali do tego pokrzywdzonych, to kolejnym krokiem było to, że pokrzywdzeni mieli przekazać pieniądze, kosztowności, wartościowe przedmioty kolejnym osobom tzw odbierakom, którzy oczekiwali na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> na sygnał od oskarżonych. Na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> określone osoby <xAnon>T. K.</xAnon>, <xAnon>J. A.</xAnon> i <xAnon>L. A.</xAnon> (członkowie rodziny oskarżonych) byli odpowiedzialni za przejęcie łupów od odbieraków oraz jego sprzedaż. W trakcie rozmów telefonicznych wywierana była bardzo duża presja psychiczna, emocjonalna odnośnie choroby bliskich i stanu zagrażającemu życiu. Jeden z telefonów zatrzymany podczas zatrzymania oskarżonych w <xAnon>Ł.</xAnon> (<xAnon> (...)</xAnon>) w dniu 18 stycznia 2022 roku logował się na terenie <xAnon>Ł.</xAnon> <xAnon>ul (...)</xAnon> także w okresie 18 listopada -1 grudnia 2021 roku ,7-15 grudnia 2021 roku, 9- 18 stycznia 2022 roku ,podobna sytuacja miała miejsce z kolejnymi aparatami telefonicznymi znalezionymi podczas tego przeszukania. Jak wynika z analizy logowań, zeznań pracownika lombardu-<xAnon>A. S.</xAnon> we <xAnon>W.</xAnon>, odtajnionych materiałów z kontroli operacyjnej ( tom IV i V) działalność grupy trwała wcześniej (przywozili do tego lombardu duże ilości złota od co najmniej dwóch lat), lecz co najmniej od 25 listopada 2021 roku .</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>238-246</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>analiza kryminalna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>194-195, 584-590</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.1.2.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText>Jak w punkcie 2 sentencji wyroku</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="4"> <xText>w dniu 25 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>M. L.</xAnon> <xAnon>L.</xAnon>, lat 88, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 21 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny, używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny- <xAnon>M. K. (1)</xAnon> przedstawiając się jako doktor Weber z kliniki w <xAnon>K.</xAnon>- podając się za pracownika służby zdrowia i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 21 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej wnuka zarażonego wirusem SarsCov-2. ( kontrola Loft 14, sesja 024). Gdy do rozmowy włączył się syn pokrzywdzonej, dzwoniący przerwali połączenie.</xText> <xText>w dniu 25 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A. M.</xAnon> , lat 68, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych nawiązał z nią kontakt bezpośredni- telefoniczny na telefon stacjonarny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, podając się pracownika służby zdrowia- profesora Webera ze <xAnon> szpitala (...)</xAnon> i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2., która miała być w śpiączce farmakologicznej. Pokrzywdzona była zszokowana informacjami i poprosiła o 10 minut na ochłonięcie, doszło do rozłączenia rozmowy i potem jeden z oskarżonych- mężczyzna- ponownie nawiązał połączenie. Oskarżony był napastliwy i niegrzeczny żądając pieniędzy. Pokrzywdzona rozłączyła się ponownie i zadzwoniła do córki, wtedy okazało się że jest to oszustwo.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2915-2920, 1580-1584 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kontrola Loft 14 sesja 024 , 034, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>687v, 688, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="8"> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> Lorenza <xAnon>B.</xAnon>, lat 90, </xBx>mieszkającego na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - doktora Webera - <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy w kwocie 27 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia- leku ze Szwajcarii, jego syna zarażonego wirusem SarsCov-2., który był w stanie rzekomego zagrożenia życia , przybywał na intensywnej terapii, gdzie wdrożono mu sztuczne oddychanie. Dalej <xAnon>M. K. (1)</xAnon> wskazywał, że za 6-7 godzin może być z synem krytycznie. Oskarżony wypytywał o stan konta, gotówki w domu i złota w domu. Stwarzał w trakcie z rozmowy z pokrzywdzonym fikcję presji czasu, czekającym na pieniądze helikopterem,.(kontrola Loft -14 komunikat sesja 99). Pokrzywdzony skontaktował się z synem i w trakcie kolejnej rozmowy z oskarżonym powiedział mu , że to oszustwo. Rozmowa została zakończona,.</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E.</xAnon>-<xAnon>C.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon> von <xAnon>P.</xAnon>, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - za doktora Webera oskarżony <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Gdy kobieta oświadczyła, że nie ma takich pieniędzy oskarżony wskazał, że nie będzie leczył jej syna i rozmowa jest rozłączona (kontrola Loft 14 sesja 178).</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>T.</xAnon> lat 98 i <xAnon>U.</xAnon> lat 85 małżonków <xAnon>S.</xAnon> </xBx>, mieszkających na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych <xAnon>M. K. (1)</xAnon> podający się za profesora Webera z kliniki w <xAnon>K.</xAnon> nawiązał kontakt telefoniczny z <xAnon>T. S.</xAnon> podając się za pracownika służby zdrowia jw., usiłując go nakłonić do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia syna pokrzywdzonych zarażonego wirusem SarsCov-2.,- koszty niezarejestrowanego leku w Szwajcarii. W rozmowę włączyła się <xAnon>U.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon> wskazując , że coś jej tutaj nie pasuje. Dzwoniący rozgniewał się strasząc , czy chce żeby jej syn umarł. Dalej rozmowę na temat pieniędzy kontynuowała już pokrzywdzona. W międzyczasie pokrzywdzony zadzwonił z drugiego telefonu do banku, by pozyskać pieniądze i tą rozmowę słyszał podający się za profesora oskarżony. Gdy pokrzywdzony wytłumaczył pracownikowi banku po co mu tyle pieniędzy to pracownik banku poddał w wątpliwość prawdziwość takiego zdarzenia. Gdy usłyszał to podający się za profesora, to zgłosił pretensje , że pokrzywdzeni w sposób mało wiarygodny przedstawili sytuację pracownikowi banku. Następnie udając, że rozmawia z kimś obok poinstruował, że należy przerwać terapię pacjenta. Rozmowa została przerwana przez pokrzywdzonych.(kontrola Loft 14 sesja <xAnon> (...)</xAnon>).</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 14 sesja 099, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>697v-699v, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306,2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 14 sesja 175, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>701-703, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Lot 14 komunikat sesja 178, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>703, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>899-911, 569-574</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> 2461, 2463-2465</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="5"> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić nieustaloną pokrzywdzoną o danych <xBx> <xAnon>R. L.</xAnon> , </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny, używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- doktora Webera -<xAnon>M. K. (1)</xAnon> i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów- lek ze Szwajcarii na leczenie jej córki, która miała być w stanie krytycznym zarażona wirusem SarsCov-2 . W trakcie połączenia do rozmowy włączyła się oskarżona udając ciężko chorą córkę błagającą o leczenie. Pokrzywdzona w pośpiechu chodziła po domu szukając pieniędzy, płakała. Następnie włączyła się do rozmowy sąsiadka pomagając pokrzywdzonej szukać kluczy do sejfu Gdy sąsiadka zaczynała podejrzewać oszustwo, rozmowa jest przerwana. (kontrola Loft 14 sesja 228).</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E.</xAnon> <xAnon>G.</xAnon>, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - doktora Webera ze szpitala z <xAnon>B.</xAnon> ( <xAnon>M. K. (1)</xAnon>) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.- drogi lek. Syn pokrzywdzonej według zapewnień dzwoniącego walczył o życie i tylko ten lek mógł mu pomoc. Gdy pokrzywdzona wskazała, że nie ma tylu pieniędzy, oskarżony zarzucił jej że igra z życiem syna. Pokrzywdzona aż drżała z emocji. Poprosiła o numer do szpitala żeby zadzwonić do syna w szpitalu. Podano jej i gdy zadzwoniła okazało się, że jej syna tam nie ma. (kontrola Loft 14 sesja 320).</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> działając oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E. K.</xAnon>, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon>, podając się za pracownika <xAnon>(...)</xAnon> za doktora Webera i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2.,- drogi lek, który ma być sprowadzony helikopterem. Oskarżony naciskał na pokrzywdzoną stwarzając presję czasu z uwagi na bardzo ciężki stan córki, grając na uczuciach, min że chodzi o życie jej córki. Pokrzywdzona oświadczyła, że musi to z kimś skonsultować i rozmowa jest rozłączona. (Loft 14 sesja 343).</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania pokrzywdzonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2000,</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kontrola Loft 14 sesja 228 , 320, 343, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>703v-705v707v-708v, 709-709v, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> 2461, 2463-2465</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="5"> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A. G. (1)</xAnon>, lat 81, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych – <xAnon>R. K.</xAnon> nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza ze szpitala z <xAnon>C.</xAnon> doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 158), następnie do rozmowy włączyli się <xAnon>M. K. (1)</xAnon> jako doktor Weber i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> jako doktor doktor <xAnon>S.</xAnon> ( kontrola Loft 17 sesja 115 ) i usiłowali nakłonić pokrzywdzoną do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.. Według zapewnień dzwoniącego jej syn był w śpiączce i za 6 godzin umrze, jeśli nie będzie dla niego sprowadzone lekarstwo ze Szwajcarii. W trakcie włączyła się oskarżona podając się za lekarkę i dopytując ile pokrzywdzona ma gotówki w domu lub kiedy mogłaby dysponować takimi pieniędzmi. Pokrzywdzona wskazała, że porozmawia z drugim synem i wtedy dzwoniący przerwali połączenie.</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>M. K. (2)</xAnon>, lat 78, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 650 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia za doktora Sterna –<xAnon>R. K.</xAnon> ( kontrola Loft 17 sesja 119) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 650 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2, która jest w bardzo ciężkim stanie, może umrzeć w ciągu 6-8 godzin. Pokrzywdzona zorientowała się, że to oszustwo i rozłączyła się .</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E. G.</xAnon>, lat 84, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - jeden z oskarżonych <xAnon>K.</xAnon> za doktora i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., który leży w śpiączce<xBx> . </xBx>Pokrzywdzona przerwała połączenie orientując się , że to oszustwo.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie, zeznania pokrzywdzonej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1574-1579, 2001, 580-588, 928-935</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kontrola Loft 17 komunikat 119, 158, 115, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>718, 719, 717v-718, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>B.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>M. F.</xAnon>, lat 71, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia doktor <xAnon>S. A. (1)</xAnon> (kontrola Loft 17 sesja 197) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który był sztucznie wentylowany, ma przed sobą kilka godzin życia. W trakcie do rozmowy włączył się jeden z oskarżonych. Pokrzywdzona nabrała podejrzeń i odłożyła słuchawkę.</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>R. B.</xAnon>, </xBx>mieszkającego na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżeni nawiązali z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia-doktora Sterna i Webera ( kontrola loft 17 sesja 223) i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jego syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który miał być w stanie ciężkim na oddziale intensywnej terapii podłączony do aparatury wspomagającej oddychanie. W trakcie rozmowy prowadzili rozpytanie czy pokrzywdzony posiada pieniądze, złoto w domu. Pokrzywdzony stanowczo twierdził, że ma tylko 1000 euro w domu. W pewnym momencie pokrzywdzony spytał się, czy może oddzwonić do szpitala i rozmowa jest przerwana .</xText> <xText>w dniu 29 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A. D.</xAnon> , lat 81, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 38 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika <xAnon> (...)</xAnon> za doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 314) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 38 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2., która miała być w bardzo ciężkim stanie. Pokrzywdzona nalegała na rozmowę z córką i podanie daty urodzenia córki. Oskarżona podała numer kontaktowy i pokrzywdzona rozłączyła się</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-<xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat-sesja 223, 314, 197, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>720-723, 724, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznanie pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>920-926, 578-579, 928-934</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2001</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText>w dniu 30 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>O.</xAnon> i <xAnon>I. B.</xAnon>, </xBx>mieszkających na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali kontakt telefoniczny z <xAnon>O. B.</xAnon> , a następnie jego żoną podając się za pracownika <xAnon> (...)</xAnon> za doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 429) i usiłowali nakłonić ich do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia matki zarażonej wirusem SarsCov-2.,- lek jeszcze niedopuszczony do rejestracji, lecz dostępny na terenie Szwajcarii. Wskazał oskarżony, że matka umrze jeśli nie będzie pieniędzy na drogi lek ze Szwajcarii. Gdy pokrzywdzony podejmuje dyskusję na temat innych metod leczenia , rozmowa zostaje przerwana.</xText> <xText>w dniu 30 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>I.</xAnon> i <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, </xBx>mieszkających na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nimi kontakt telefoniczny podając się za pracownika <xAnon> (...)</xAnon> za doktora Sterna ze szpitala (kontrola Loft 17 sesja 552) i usiłowali nakłonić ich do przekazania pieniędzy w kwocie 32 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia syna <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon> zarażonego wirusem SarsCov-2,. Wskazywali, że najbliższe godziny zadecydują czy syn przeżyje, a jego przyjaciółka doznała załamania nerwowego i nie może podejmować decyzji. Najpierw rozmawiali z <xAnon>I.</xAnon> <xAnon>K.</xAnon>, ale kobieta była tak wykończona nerwowo tą rozmową, że przekazała słuchawkę swojemu drugiemu synowi, który z nią mieszkał. W trakcie rozmowy zorientował się pokrzywdzony, że to oszustwo i przerwał połączenie.</xText> <xText>w dniu 30 listopada 2021 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>U.</xAnon> <xAnon>R.</xAnon>, lat 81, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon> (...)</xAnon> podając się za pracownika służby zdrowia- doktora Sterna <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (kontrola Loft 17 sesja 620), do rozmowy też włączył się <xAnon>R. K.</xAnon>. Usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., Wskazali, że jest on w bardzo ciężkim stanie , walczy ze śmiercią i tylko ten drogi lek jest w stanie mu pomóc. Gdy sprawcy zorientowali się, że pokrzywdzona nie do końca im wierzy, zaproponowali jej rozmowę z synową i wtedy <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> celem uwiarygodnienia tej sytuacji, podając się za synową tylko płakała i mamrotała do słuchawki. Gdy pokrzywdzona kategorycznie powiedziała, że nie zapłaci rozłączono rozmowę.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat 620 , 429, 552 kontrola Loft 17 , płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>729v-730,725-726, 728, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznanie pokrzywdzonego</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1994-1998, 2002,, 2066, 2053-2065</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> 2461, 2463-2465</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="7"> <xText>dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A. F.</xAnon>,</xBx> lat 83, mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 708 796 798, co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżony <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza pracującego w Wyższej Szkole Medycznej w <xAnon>H.</xAnon> doktora Webera (kontrola Loft 19 sesja 109) i usiłował nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Pokrzywdzona była nieufna i zakończyła rozmowę.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>E.</xAnon> </xBx>, mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> , lat 93, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy 27 500 EURO w ten sposób, że zadzwonili na jej telefon stacjonarny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 708 796 798, <xAnon>M. K. (1)</xAnon> przedstawił się jako profesor Weber (kontrola Loft-19 sesja 100) i usiłował doprowadzić pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 EURO i poprzez nakłanianie jej do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Rzekomy lekarz a w istocie oskarżony <xAnon>M. K. (1)</xAnon> wskazał , że życie jej syna może tylko uratować podanie pewnego lekarstwa, które ma kosztować 27500 euro. Gdy pokrzywdzona oświadczyła, że chce sama oddzwonić, to oskarżony stwierdził, że w takim razie nie może uratować syna i się rozłączył.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>O.</xAnon>, lat 94, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 708 796 798, , co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- profesora Webera - <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (kontrola Loft 19 sesja 172) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2, Pokrzywdzona powiedziała, że nie ma takich pieniędzy na co rzekomy doktor Weber odpowiedział, że w takim razie jej syn umrze i się rozłączył.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2469-2471, 2487-2496, 2628--2629,156</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2484</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835,2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 19 sesja 100,109, 172, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>771-772, 773, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText> 2461, 2463-2465</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="7"> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej powyżej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> pokrzywdzoną o nazwisku <xAnon>S.</xAnon>,</xBx> mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia -oskarżona za doktor Schulz (kontrola Loft 20 sesja 090) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Pokrzywdzona przerwała połączenie.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dzwoniąc na numer telefonu stacjonarnego pokrzywdzonej, obywatelki <xAnon>N. (...)</xAnon> i mieszkającej w <xAnon>N. (...)</xAnon> usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>H.</xAnon>-<xAnon>P.</xAnon> lat 80, wdowę,</xBx> do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> , co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- profesora Webera (kontrola Loft 19 sesja 125) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 30 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2, który był w ciężkim stanie w szpitalu. Wskazywali, że jeśli nie przekaże pieniędzy natychmiast to jej syn umrze. Pokrzywdzona przerwała połączenie.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon>, oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>H.</xAnon> <xAnon>S.</xAnon>, lat 88, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia, tutaj rozmowę prowadziła oskarżona jako doktor Schulz (kontrola Loft 20 sesja 043). Usiłowała ona nakłonić pokrzywdzoną do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej wnuka zarażonego wirusem SarsCov-2.,. W rozmowie podano, że w szpitalu jest też obecna córka pokrzywdzonej, a gdy pokrzywdzona poprosiła czy mogłaby z nią porozmawiać, oskarżona rozpłakała się wskazując, że jej córka też płacze i nie może rozmawiać. Gdy pokrzywdzona wskazała, że ma niższą kwotę do zaoferowania, to oskarżona wskazała, że w takim razie jej wnuk umrze. Pokrzywdzona nalegała na rozmowę z córką, by upewnić się o sytuacji i wtedy zakończono rozmowę.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2435-2440, 2465, 2630-2632, 2634-2636,158, 160</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2484, 2637-2639 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 20 sesja 043,090, loft 19 sesja 125 , płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>784-785,790-791, 764-764v, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="7"> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon> </xBx>, lat 81, mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny, dzwoniącą była oskarżona jako lekarka z Wyższej Szkoły Medycznej w <xAnon>H.</xAnon> o nazwisku Schulz (kontrola Loft 20 sesja 077) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.. Pokrzywdzona chciała zadzwonić do synowej, lecz dzwoniąca wskazała, że synowa i wnuk też są chorzy. Gdy pokrzywdzona wskazała, że zadzwoni do innego członka rodziny to oskarżona wskazała, że nie ma na to czasu, bo jej syn umrze. Pokrzywdzona zorientowała się, że jest to oszustwo i zakończyła rozmowę.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A.</xAnon>-<xAnon>M. S.</xAnon>, lat 87, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżona nawiązała z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> podając się za pracownika służby zdrowia –lekarkę z kliniki w <xAnon>B.</xAnon> o nazwisku Schulz, a oskarżony <xAnon>M. K. (1)</xAnon> włączył się do rozmowy jako doktor Weber (kontrola Loft 20 sesja 091) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., Pokrzywdzona w czasie tej rozmowy nawiązała równolegle połączenie z telefonu komórkowego ze swoim kuzynem, byłym policjantem, który przysłuchiwał się rozmowie . Ostrzegł pokrzywdzoną, że to oszustwo. Następnie telefon przejął jeden z oskarżonych i głośno, agresywnie żądał pieniędzy strasząc, ze pozwoli synowi kobiety umrzeć, jak nie przekaże pieniędzy. Oskarżony zorientował się, że ich rozmowę podsłuchuje ktoś trzeci i zagroził, że pokrzywdzona dopuszcza się złamania umowy z producentem lekarstwa, skoro pokrzywdzona pozwala komuś słuchać rozmowy. Zagroził , że teraz pozwoli jej synowi umrzeć i zakończył rozmowę.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>W.</xAnon> <xAnon>M.</xAnon>, lat 82, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w nieustalonej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżona podając się za doktor Schulz nawiązała z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon>, podając się za pracownika służby zdrowia i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2..Gdy pokrzywdzona w trakcie rozmowy usłyszała w telefonie głośne dźwięki i rozmowy, odłożyła słuchawkę. W tym czasie weszła do mieszkania przy <xAnon>ul (...)</xAnon> <xAnon>lokal numer (...)</xAnon> Policja i zatrzymała oskarżonych.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2484</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2640-2642, 2643-2648, 2658-2667, 164, 166, 174</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-<xAnon> (...)</xAnon>,<xAnon> (...)- (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 20 sesja 091, 077, 091,1117 płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>791-792, 786v787v, 791-792, 748, 788v-789</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="8"> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>I. E.</xAnon>,</xBx> lat 76, mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 723 684 289 oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - pracownika w Wyższej Szkole Medycznej w <xAnon>H.</xAnon> i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,który leży w śpiączce na oddziale intensywnej terapii. Pokrzywdzona poprosiła o numer na który może oddzwonić. Oskarżony naciskał, że przekazanie pieniędzy musi nastąpić szybko. Oskarżony podał jej numer telefonu na który ma odzwonić i nazwisko Weber. Po zakończeniu rozmowy pokrzywdzona pojechała do swojego lekarza, który poradził jej zadzwonić do syna, co też czyniła . Jej syn był zdrowy w domu . Podczas sporządzania protokołu przesłuchania pokrzywdzona była cały czas bardzo zszokowana, wstrząśnięta i co pewien czas wybuchała płaczem .</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>R. A.</xAnon>, lat 91, </xBx>mieszkającego na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w nieustalonej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 723 684 289 oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych nawiązał z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza z Wyższej Szkoły Medycznej w <xAnon>H.</xAnon> doktora Sterna, potem do rozmowy włączył się drugi oskarżony podający się za doktora Webera, i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jego syna i synowej zarażonych wirusem SarsCov-2.,.Sprawcy żądali, by pokrzywdzony z pieniędzmi przyszedł do nich na wskazaną ulice w <xAnon>H.</xAnon>, wywierali presję strasząc Policją, aresztowaniem za to, że kłamie, określając go kłamcą i oskarżając, że nie chce udzielić pomocy synowi nie wypłacając pieniędzy z banku. Pokrzywdzony był bardzo zdenerwowany i zatroskany o życie bliskich. Na polecenie oskarżonych nawet udał się do banku, by wypłacić pieniądze, ale bank był już zamknięty, więc nie przekazał pieniędzy. W międzyczasie, w przerwie pomiędzy kolejnymi połączeniami, które realizowali oskarżeni, <xAnon>R. A.</xAnon> zadzwonił do swoich dzieci, które poinformowały go, że jest to oszustwo . W trakcie tej rozmowy oskarżeni zostali ujęciu w <xAnon>Ł.</xAnon> w lokalu przy <xAnon>ul (...)</xAnon> <xAnon>lokal (...)</xAnon> ( k 234)</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>A. G. (2)</xAnon>, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> 46 708 796 798, oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika <xAnon> (...)</xAnon> za doktora Webera ( kontrola Loft 19 sesja 029) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia - drogiego leku ze Szwajcarii- jej syna i synowej zarażonych wirusem SarsCov-2., którzy byli w ciężkim stanie. Wprowadzają ultimatum, że jeśli nie będzie podany lek to bliscy umrą. Wypytują kobietę o pieniądze w domu i na koncie. Pokrzywdzona zorientowała się, że to oszustwo kończąc rozmowę -życząc rzekomemu lekarzowi wszystkiego najlepszego.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2484</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2650-2657, 2668-2671, 170, 179</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>materiały z kontroli operacyjnej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>201-237</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 19 sesja 029, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>761v-762v, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="6"> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E. B.</xAnon>, lat 83, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- doktor <xAnon>S. A. (2)</xAnon> (kontrola Loft 20 sesja 002) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 16 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna- leku specjalnie sprowadzanego z zagranicy- zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który jest na intensywnej terapii w szpitalu, jego stan miał być krytyczny. W trakcie rozmowy oskarżeni wypytują pokrzywdzoną o posiadane pieniądze, złoto w domu. Pokrzywdzona wskazuje, że ma tylko 3500 euro, twierdzi, że nic nie ma. Płacze, prosi o pomoc, bo jest biedną emerytką. Oskarżony dopytuje jeszcze, czy ma jakieś wartościowe przedmioty, które może u nich zastawić. Kobieta lamentuje : &quot;to jest wszystko co mam dla mojego dziecka! mam trzech synów, trzech i wszystkich sama wychowałam”, płacze i pyta dlaczego ? dlaczego? dlaczego? „Proszę pomóżcie mu, proszę pomóżcie, .dam wszystko co mam do ostatniego centa&quot; k 744. Gdy oskarżeni orientują się, że kobieta nie ma pieniędzy obiecują , że oddzwonią i kończą rozmowę.</xText> <xText>w dniu 18 stycznia 2022 roku w <xAnon>Ł.</xAnon> oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić <xBx> <xAnon>E. H.</xAnon>, </xBx>mieszkającą na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatora <xAnon>s. (...)</xAnon> <xAnon>(...)</xAnon> podając się za pracownika służby zdrowia-doktora Webera- <xAnon>M. K. (1)</xAnon> (kontrola Loft 20 sesja 004) i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> jako doktor Schulz (kontrola Loft -20 sesja 004,Loft 20 sesja 009 ) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna (lek z Szwajcarii) zarażonego wirusem SarsCov-2., który ma niewydolność oddechową i może umrzeć za 6-7 godzin. Gdy kobieta wskazuje, że do godziny 16 zdobędzie pieniądze i nalega, żeby podali jej swój numer telefonu do kontaktu, starszą ją zakończeniem rozmowy i zakończeniem leczenia syna, a grożą że jeśli jej synowi coś się stanie, to ona będzie za to odpowiedzialna. Następnie wskazują, że nie zrobią nic i kończą rozmowę.</xText> <xText>Za każdym razem <xAnon>M. K. (1)</xAnon> , <xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról.</xText> <xText>Ostatnie rozmowy, które przeprowadzili oskarżeni z pokrzywdzonymi, to te z <xAnon>R. A.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon> <xAnon>W.</xAnon>. W trakcie ich prowadzenia do lokalu weszła Policja.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2484</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1650-1835, 2306-2388 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>komunikat Loft 20 sesja 002,009,013, 004, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>752-753,754,755, 753-754, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2461, 2463-2465 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>wyjaśnienia oskarżonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>3344-3347</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="3"> <xText>Numery telefonów, którymi posługiwali się w dniu 18 stycznia 2022 roku oskarżeni to jest 46 723 684 289 , 46 708 796 798, <xAnon>(...)</xAnon> współpracowały z aparatami telefonicznymi o numerach <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, <xAnon> (...)</xAnon>, które zabezpieczono w lokalu przy <xAnon>ul (...)</xAnon> nr 138. Z tych numerów oskarżeni wykonali o wiele więcej połączeń w dniach 25, 29 i 30 listopada 2021 roku i 18 stycznia 2022 roku próbując popełnić przestępstwo według metodologii jak wyżej.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>100-109, 110-112</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>analiza kryminalna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>194-195</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kontrola operacyjna Loft-14,17,19,20, płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>696-697,, 690v-692, 694, 697-698v, 716v-717v,719v--721v, 723-725v,727-727v, 754v-755, 761-761v, 763-765, 772-775,782-785,788--789, 748</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="7"> <xText>W dniu 18 stycznia 2022 roku w ramach zaplanowanej akcji policji niemieckiej i polskiej doszło do zatrzymania oskarżonych. Oskarżeni korzystając ze szwedzkich telefonów na kartę z różnymi numerami, przy których rejestracji nie trzeba było podawać danych osobowych, przebywając w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ul (...)</xAnon>, wydzwaniali do w/w pokrzywdzonych mieszkających na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>. W chwili podjęcia czynności związanych z zatrzymaniem oskarżona była w trakcie rozmowy z pokrzywdzoną <xAnon>M.</xAnon>, a oskarżeni z <xAnon>R. A.</xAnon>. W mieszkaniu ujawniono między innymi kilka aparatów telefonicznych, karty sim. Zatrzymanie oskarżonych nastąpiło w tym dniu o godzinie 14:30.</xText> <xText>W tym dniu w <xAnon>K.</xAnon> przy granicy ze <xAnon>S. (...)</xAnon> dokonano także zatrzymania pozostałych osób działających w grupie <xAnon>J.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> - ojca <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>L. A.</xAnon>- syna <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2444-2445, 2472-2474 </xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2464</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>2477-2488, 238-240</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>93-94, 100-109,110-112</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>185-186</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>589-590</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="8"> <xText>W wyniku przeszukania lokalu położonego w <xAnon>Ł.</xAnon> przy <xAnon>ul (...)</xAnon> lok 135 w dniu 18 stycznia 2022 roku w mieszkaniu uruchomione były laptopy z aplikacjami zawierającymi dane osobowe i numery telefonów mieszkańców <xAnon>N. (...)</xAnon> (elektroniczne książki telefoniczne). <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> znajdowała się w łazience, przed otwartym laptopem z telefonem w ręku. Mężczyzna podający się za <xAnon>I. K.</xAnon> (<xAnon>M. K. (1)</xAnon>) siedział przy biurku, również z otwartym laptopem i telefonem w ręku, a <xAnon>R. K.</xAnon> siedział na kanapie blisko <xAnon>M. K. (1)</xAnon>. W mieszkaniu ujawniono i zabezpieczono kilkadziesiąt telefonów <xAnon>marki N. (...)</xAnon>, kilkadziesiąt kart startowych SIM <xAnon>s. (...)</xAnon> operatora, odręczne zapiski z danymi osobowymi obywateli <xAnon>N. (...)</xAnon> i innych krajów europejskich oraz numerami telefonów (przy niektórych widniały kwoty w walucie Euro), pieniądze w kwocie około 23 000 złotych i 2800 Euro oraz potwierdzenia wpłaty pieniędzy, biżuterię w kolorze żółtym. Wśród zabezpieczonych telefonów były takie z których wykonywano połączenia w dniu 18 stycznia 2022 roku do pokrzywdzonych jak wyżej. W sumie w tym lokalu ujawniono między innymi 4 laptopy, 1 tablet. W mieszkaniu tym znajdowała się 7 letnia dziewczynka, córka <xAnon>R.</xAnon> i <xAnon>M.</xAnon>.</xText> <xText>Podczas przeszukania <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> ujawniono u niej między innymi pieniądze w złotówkach i Euro -4600 zł i 2800 Euro.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>100-108, 110-112</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>128-129</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>152-153</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>M. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>185-186</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>analiza kryminalna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>194-195,584-590</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>292-294, 419-426</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół zatrzymania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>116-118</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>130-132</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>W samochodzie którym poruszali się oskarżeni marki <xAnon>V. (...)</xAnon> o <xAnon>nr rej (...)</xAnon> ujawniono kolejny telefon komórkowy i nawigację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>113-115</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Podczas czynności przeszukania w dniu 18 stycznia 2022 roku, z okien mieszkania znajdującego się w budynku przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> lok. 146 nieustalona osoba wyrzuciła przez okno laptopa oraz plastikowy pojemnik, w którym znajdowały się karty Sim <xAnon>s. (...)</xAnon> operatora. W wyniku przeszukania lokalu położonego przy <xAnon>ulicy (...)</xAnon> lok. 146 ujawniono m.in. paszport wydany na nazwisko <xAnon>R. K.</xAnon>. Nadto, jak ustalono zatrzymany mężczyzna posługujący się danymi <xAnon>I. K.</xAnon> to faktycznie <xAnon>M. K. (1)</xAnon> poszukiwany Europejskim Nakazem Aresztowania.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>Ł. N.</xAnon></xText> <xText>protokół zatrzymania ,</xText> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>124-125</xText> <xText>116-118</xText> <xText>130-132</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="2"> <xText>W dniu 11 stycznia 2022 roku w <xAnon>lokalu numer (...)</xAnon> przy <xAnon>ul (...)</xAnon> stanowiącym własność spółki zajmującej się wynajmem krótkoterminowym lokali, zameldowali się podający się za <xAnon>R. S. (1)</xAnon> <xAnon>M. K. (1)</xAnon>,, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> i ich małoletnie dziecko.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>R. S. (2)</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>119-120, 394a</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta meldunkowa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>121</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12" xRowSpan="4"> <xText>W dniu 19 stycznia 2022 roku w lombardzie we <xAnon>W.</xAnon> ujawniono znaczną ilość biżuterii złotej, monety złote, sztabki złote , które w ramach umów pożyczki lub sprzedaży przekazywali oskarżeni, <xAnon>R. K.</xAnon> od listopada 2021 roku, a <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon> od dwóch lat uzyskując znaczne ilości gotówki.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>297-301</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. S.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>302</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zdjęcia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>306-327</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół oględzin</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>427-432, 2150-<xAnon> (...)</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Fakty uznane za nieudowodnione </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> <xText><xIx>Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>1.2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="11"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText><xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OCena DOWOdów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.1</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody będące podstawą ustalenia faktów </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="16"> <xText>1.1.1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dane osobopoznawcze</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uznane za wiarygodne- nie były kwestionowane</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>analiza kryminalna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dokumentacja medyczna</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>karta danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>kontrole Loft komunikaty płyta</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw., pozyskane zgodnie z przepisami</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>materiały z kontroli operacyjnej</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw. pozyskane zgodnie z przepisami</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>notatka</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>opinie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw. pełne, jasne, logiczne , sporządzone przez podmioty fachowe</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>protokół przeszukania, oględzin, zatrzymania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>raport</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Jw.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zawiadomienia</xText> <xText>zeznania pokrzywdzonych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>Uznane za wiarygodne – nie ma podstaw by kwestionować fakty podawane przez pokrzywdzonych, tym bardziej że same rozmowy były utrwalone w ramach kontroli.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zdjęcia</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>wiarygodne – nie kwestionowane</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. P.</xAnon>, <xAnon>M. C.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uznane za wiarygodne, jako policjanci wykonujący czynności służbowe w sprawie nie mieli powodów. by podawać fakty w sposób tendencyjny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>zeznania <xAnon>A. S.</xAnon>, <xAnon>R. S. (2)</xAnon>, <xAnon>Ł. N.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uznane za wiarygodne -świadkowie ci nie mieli powodów by podawać nieprawdę w tym postępowaniu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>materiały niejawne wraz z elektronicznymi nośnikami danych</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uznane za wiarygodne albowiem zostały pozyskane zgodnie z przepisami, nie były kwestionowane, jednakże w zakresie istotnym dla tego postępowania zostały odtajnione i załączone do akt sprawy i w tym zakresie były powoływane w sekcji 1 , a w pozostałym zakresie nie mają znaczenia dla ustalenia faktów w tym postępowaniu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonych złożone w toku rozprawy</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>uznane za wiarygodne w całości, za wyjątkiem ocen wyrażanych przez <xAnon>M. K. (1)</xAnon> co do roli pozostałych oskarżonych ( &quot;z całą sytuacją mieli bardzo mało wspólnego&quot;) w popełnianiu przestępstw albowiem z treści opinii k 1650-1835, 2306- 2388 i powołanych komunikatów z kontroli operacyjnej wynika co innego. Telefony ujawnione w dniu 18 stycznia 2022 roku były użytkowane przez oskarżonych. W poszczególnych ujawnionych rozmowach nie uczestniczył tylko jeden mężczyzna- oskarżony , lecz także włączał się drugi- oskarżony, a nadto do rozmów włączała się kobieta - oskarżona w różnej roli. Cała trójka była przygotowana do udziału w przestępstwach- w tym celu przyjechała do <xAnon>P. (...)</xAnon>, dysponowali odpowiedni zapleczem - sprzętem do działalności przestępczej. Oczywistym jest, że nie mogli rozmawiać w każdym przypadku naraz. Ich podział ról, udział był z jednej strony ściśle określony, a z drugiej strony nieraz rozmowy z pokrzywdzonymi tak się toczyły, że sytuacja wymagała włączania się pozostałych oskarżonych. Byli tego świadomi i byli gotowi na to i takie działania podejmowali. Ich działania były zaplanowane i mieli pełną świadomość swojej działalności. Działali wspólnie i w porozumieniu. Z tej też przyczyny Sąd nie różnicował wymiaru kar. Bo nie ma znaczenia który akurat oskarżony w danej rozmowie bezpośrednio uczestniczył, skoro pozostali byli obok i czekali na ewentualne włączenie się. Należy tez zwrócić uwagę, że oskarżeni często &quot;stawiali pokrzywdzonych pod murem&quot; stosując swoistą presję czasu i &quot;szantaż&quot;- jak nie będzie pieniędzy, osoba nie będzie leczona, bądź wprost obwiniając pokrzywdzonych o śmierć bliskiego, jeśli nie dadzą pieniędzy. Z kolei oskarżona jeszcze bardziej stwarzała dramatyzm całej sytuacji włączając się i płacząc bądź podszywając się pod bliską --kobietę dla pokrzywdzonego. Wprawdzie z opinii nie wynika, że wszystkie rozmowy, gdzie podawano się za lekarza Webera, Sterna itp prowadzili oskarżeni, ale jest to niewątpliwe, bo sami to oskarżeni przyznali, a nadto rozmowy były prowadzone z telefonów zabezpieczonych w dniu zatrzymania oskarżonych w lokalu, który zajmowali. Wszyscy oskarżeni, korzystający z pomocy obrońców przyznali się przed Sądem do wszystkich popełnionych przestępstw i nie ma podstaw, by uznać że to ich przyznanie było gołosłowne, tym bardziej że znalazło potwierdzenie w powołanych powyżej dowodach.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2.2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText><xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3" xRowSpan="2"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>dowody ujawnione w toku rozprawy, a nie powołane w sekcji 1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie zostały uwzględnione albowiem nie mają znaczenia dla ustalenia faktów.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>Wyjaśnienia oskarżonych ze śledztwa</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="10"> <xText>nie uznano za wiarygodne albowiem były przyjętą linią obrony. Były nie tylko nielogiczne, sprzeczne z dowodami powołanymi w sekcji 1 , ale też z ich wyjaśnieniami złożonymi przed Sądem. Zauważenia wymaga, że oskarżeni <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> składali wyjaśnienia o określonej treści w zależności od etapu śledztwa i ujawnianych dowodów- i nawet jeśli na którymś etapie w części się przyznawali to nie podawali wszystkich okoliczności, nawet w tym zakresie prawdziwie, mając oczywiście w tym interes. I tak <xAnon>R. K.</xAnon> tylko w jednych wyjaśnieniach przyznał się do dwóch rozmów ( k 1398-1399), ale w tym zakresie też nie podawał do końca prawdy, np wskazał , że nie wiedział po co i gdzie dzwonili <xAnon>M. K. (1)</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>, nie działali w grupie, nie wie z kim <xAnon>M.</xAnon> (jego rodzony brat) współdziałał w <xAnon>N. (...)</xAnon>, nie ujawnił na czyje polecenie dzwonił, (bo oczywiste jest, że na czele tej grupy musiały stać inne nieustalone osoby- modus operandi, organizacja procederu-- przekraczały zdaniem Sądu możliwości oskarżonych). Raz przyznawał, że był też w <xAnon>P. (...)</xAnon> w październiku i listopadzie, a potem że był tylko w listopadzie 2021 roku i nie ujawnił czy byli z nim brat i <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon>. Z kolei np <xAnon>M. K. (1)</xAnon> przyznając się do czynów ( k 280v-281v) jednocześnie wskazywał , że z mieszkania w którym go ujęto dzwoniło wiele innych osób, co przecież sprzeczne jest z treścią opinii, gdzie zidentyfikowano głosy <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R.</xAnon> i głos tej samej kobiety- oskarżonej, która w chwili zatrzymania prowadziła jedną z przedmiotowych rozmów. Nie ma innych dowodów, poza nielogicznymi i gołosłownymi twierdzeniami tego oskarżonego, że w tych konkretnych przypisanych mu rozmowach uczestniczyły inne nieustalone osoby. Przeczył by sam w trakcie rozmów żądał pieniędzy, miały to robić te inne osoby i to jest sprzeczne z treścią opinii z której wynika bezpośrednio, które rozmowy przeprowadzał ten oskarżony, a treść nagranych rozmów potwierdza ich przebieg. Wbrew stanowi faktycznemu <xAnon>M. K. (1)</xAnon> wskazywał, że mieszkanie dla nich wynajęły inne osoby, a przeczą temu karta meldunkowa i zeznania <xAnon>R. S. (2)</xAnon> k 119-120. Bez komentarza pozostaje to, że <xAnon>M. K. (1)</xAnon> nawet początkowo podawał się za kogoś innego -<xAnon>I. K.</xAnon>..</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">3</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODSTAWA PRAWNA WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Oskarżeni są dorośli i w chwili czynu mieli możliwość prawidłowej oceny sytuacji zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Oskarżeni byli w pełni poczytalni. W świetle zebranego materiału dowodowego uznać więc należy, że w chwili popełnienia czynu mieli oni nie skrępowaną wolę i możliwość zachowania się w sposób zgodny z porządkiem prawnym, a mimo tego oskarżeni swoim czynem naruszyli normę sankcjonowaną i to naruszenie jest zagrożone przez ustawę sankcją karną. Nie wystąpiły w niniejszej sprawie żadne okoliczności mogące usprawiedliwić zachowanie sprzeczne z prawem. Nie zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność czynu, winę oskarżonych. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych jest wysoki, a więc jest to czyn wysoce karygodny. Do takiej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu uprawnia analiza okoliczności wynikających z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §2 k.k.</xLexLink> tj rodzaj i charakter dobra w które godzili-porządek publiczny, bezpieczeństwo państwa i obywateli.</xText> <xText>Oskarżeni w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu nie dali posłuchu normie prawnej, chociaż można było podporządkowania się normie prawnej od oskarżonych wymagać, a więc ich czyn jest zawiniony (brak przesłanek z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 §1 lub §2 kk</xLexLink>.). Tym samym każdego z oskarżonych należy uznać za winnego popełnienia czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego.</xText> <xText>Zachowania oskarżonych przekroczyły ramy zwykłego współsprawstwa. W świetle zebranych dowodów jasnym jest, że proceder polegający na oszustwach metodą na tzw. policjanta, wnuczka, czy jak w tym przypadku na tzw covid nie polegał na jednorazowym działaniu i wymagał zorganizowania w ramach struktury grupy przestępczej, co wynika z zeznań funkcjonariuszy. Oskarżeni mieli tego świadomość i mieli zamiar działania w jej ramach. Oczywistym jest, że grupa ta była zorganizowana by popełniać wskazane przestępstwa i tylko skuteczna akcja Policji w dniu 18 stycznia 2022 roku, udaremniła oskarżonym prowadzenie dalej działalności przestępczej. Truizmem jest stwierdzenie, że grupa w której oskarżeni pełnili role tzw. telefonistów cechowała się znacznym stopniem zorganizowania, z zebranych materiałów wynika, iż poza granicami <xAnon>P. (...)</xAnon> na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> zatrzymano kolejnych członków tej grupy- osoby spokrewnione z oskarżonymi o ustalonej tożsamości, a działalność grupy trwała już od jakiegoś czasu. Na szczycie tej grupy stały osoby o nieustalonej tożsamości. Była to prężnie działająca grupa przestępcza, której głównym celem było popełnianie przestępstw metodą na tzw covid, na szkodę osób w podeszłym wieku, wykorzystując ich łatwowierność, czy nieporadność życiową. Osoby działające w tej grupie podejmowały wspólne akcje przestępcze, planowały je, posługiwały się pseudonimami lub zachowywały względem siebie anonimowość. W grupie tej istniał określony podział ról, każdy z jej członków odgrywał określoną rolę. Byli telefoniści, logistycy, kurierzy, odbieraki. Osoby w grupie podejmowały czynności mające uniemożliwić wykrycie sprawców np. posługiwanie kilkoma telefonami z wymienianymi często kartami SIM i to zagranicznymi, nie wszyscy się znali, tworzyli ogniwa pośrednie na wypadek ujęcia , tak żeby osoby ujęte nie mogły wskazać stojących w grupie najwyżej. Przedmiotowa grupa, liczyła niewątpliwie znacznie powyżej trzech osób i wszystkie te osoby połączył wspólny cel, jakim było popełnianie określonych przestępstw. Nic nie działo się przypadkowo. Zorganizowana była zarówno sieć telefonistów, logistyków, kurierów i odbieraków. Fakt, iż poszczególni członkowie grupy niekiedy nie znali się, nie wiedzieli, jaka jest konkretnie rola pozostałych, było działaniem z góry zamierzonym, podjętym ze względów bezpieczeństwa. Członkowie grupy doskonale zdawali sobie sprawę, że uczestniczą w procederze, w który zaangażowany jest szereg osób i to w sposób zorganizowany. Wszyscy uczestnicy nielegalnego procederu mieli jeden cel. Było nim zdobycie w stosunkowo krótkim czasie wysokich korzyści majątkowych łatwym kosztem. Oczywistym jest, że podjęte i zaangażowane środki nie były po to, by popełnić tylko jedno przestępstwo, lecz przestępstwa i jest to faktem powszechnie znanym. Oskarżeni akceptowali zasady, które rządzą w grupie, skoro wykonywali polecenia i zadania zlecane przez osoby stojące wyżej w hierarchii. W grupie istniała wewnętrzna struktura i były więzy organizacyjne o pewnej trwałości, pozwalające na skoordynowany sposób działania, czego mieli świadomość oskarżeni i co przekraczało ramy zwykłego współsprawstwa (por. wyrok S.A. w Łodzi z 23.X. 2006 roku II AKa 174/06, Lex nr 274009).. W zorganizowanej grupie przestępczej jej członkowie mogą popełniać przestępstwa w różnych składach personalnych. Oskarżeni nie musieli mieli pełnej wiedzy o szczegółach organizacji grupy, mechanizmu jej funkcjonowania, by przyjąć, że brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej (por. wyrok S.A. z <xAnon>P.</xAnon> z 11.IX.2014 roku, II AKa 135/14, Lex nr 1527137). O świadomości oskarżonych świadczą treści rozmów z których wynika, że najpierw straszyli śmiercią osoby bliskiej, wywierali presję czasu, rozpytywali o posiadane pieniądze w domu, na kontach , złocie , kosztownych przedmiotach , a potem miało być ich przekazanie , a skoro oskarżeni byli w <xAnon>P. (...)</xAnon> - w <xAnon>Ł.</xAnon> ,a pokrzywdzeni w <xAnon>N. (...)</xAnon> - to tam musiały być osoby z grupy przygotowane by szybko odebrać pieniądze na rzekomo cudowny lek. Sposób działania oskarżonych wskazuje, że działali z zamiarem bezpośrednim.</xText> <xText>Oskarżeni wypełnili swoim działaniem znamiona <xLexLink xArt="art. 258;art. 258 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 258 §1 k.k.</xLexLink>, przy czym Sąd stosował brzmienie tegoż artykułu według czasu popełnienia przestępstwa- <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 §1 k.k.</xLexLink>, który był łagodniej zagrożony i aktualny obowiązek orzeczenia świadczenia w związku z treścią <xLexLink xArt="art. 43 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 43 a k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Oskarżeni są dorośli i w chwili czynów mieli możliwość prawidłowej oceny sytuacji zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Oskarżeni byli w pełni poczytalni. W świetle zebranego materiału dowodowego uznać więc należy, że w chwili popełnienia czynów mieli oni nie skrępowaną wolę i możliwość zachowania się w sposób zgodny z porządkiem prawnym, a mimo tego oskarżeni swoimi czynami naruszyli normę sankcjonowaną i to naruszenie jest zagrożone przez ustawę sankcją karną. Nie wystąpiły w niniejszej sprawie żadne okoliczności mogące usprawiedliwić zachowania sprzeczne z prawem. Nie zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność czynów, winę oskarżonych. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych jest wysoki, a więc są to czyny wysoce karygodne. Do takiej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów uprawnia analiza okoliczności wynikających z <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 §2 k.k.</xLexLink> tj rodzaj i charakter dobra w które godzili –cudze mienie, rozmiary grożącej szkody, działanie na szkodę pokrzywdzonych w podeszłym wieku .</xText> <xText>Oskarżeni w czasie swych bezprawnych, karalnych i karygodnych czynów nie dali posłuchu normie prawnej, chociaż można było podporządkowania się normie prawnej od oskarżonych wymagać, a więc ich czyny są zawinione (brak przesłanek z <xLexLink xArt="art. 31;art. 31 § 1;art. 31 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 31 §1 lub §2 kk</xLexLink>.). Tym samym każdego z oskarżonych należy uznać za winnego popełnienia czynów bezprawnych, karalnych i karygodnych. Działali z zamiarem bezpośrednim na co wskazuje sposób ich działania.</xText> <xText>Oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu ze sobą i innymi nieustalonymi osobami. Skoro oskarżeni pełnili rolę telefonistów, to musiały być w to zaangażowane inne nieustalone osoby pełniące role tzw odbieraków, logistyków, bo na tym polega metodyka popełniania tego rodzaju przestępstw. Działali w ramach grupy przestępczej i czynili sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, czyli działali w warunkach <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 65 §1 k.k.</xLexLink> Pojęcie stałego źródła dochodu należy rozumieć nie tylko jako sytuacje gdy przestępcza działalność jest jedynym źródłem dochodu sprawcy, ale także wtedy gdy stanowi dodatkowe regularne źródło dochodu. Oskarżeni według swoich deklaracji zarabiali na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon> niewiele lub wcale, a niewątpliwie przestępczy proceder w sposób długotrwały i regularny miał im dostarczać dochody, oskarżeni mieli pozyskiwać korzyści majątkowe z tego procederu w sposób stały. Mamy tu do czynienia z ciągłością czasową, powtarzalnością utrzymywania przez sprawców tej sytuacji, a więc niewątpliwie było to stałe dodatkowe, źródło dochodu. Oskarżeni niewątpliwie działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ich działanie polegało na doprowadzeniu poszczególnych pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązując z nimi kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązywali kontakt telefoniczny z pokrzywdzonymi podając się za pracowników służby zdrowia i nakłaniali do ich przekazania pieniędzy w określonych kwotach niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia osoby bliskiej zarażonej koronawirusem. Celu tego jednak nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonych – przerywanie rozmów, zorientowanie się pokrzywdzonych że to oszustwo , odmowa przekazania pieniędzy itp. Ich działanie przyjęło postać formy stadialnej – usiłowania popełnienia przestępstw. Tym samym dopuścili się 31 razy popełnienia przestępstw wyczerpujących dyspozycję <xLexLink xArt="art. 13;art. 13 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 13 §1 k.k.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 286;art. 286 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 286 §1 k.k.</xLexLink> w zw z <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 §1 k.k.</xLexLink> Nadto przestępstw tych dopuścili się w krótkich odstępach czas, z wykorzystaniem takiej samej sposobności zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw, czyli w warunkach <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 k.k.</xLexLink> Sąd stosował <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">Kodeks karny</xLexLink> w brzmieniu według daty popełnienia przestępstw – <xLexLink xArt="art. 4;art. 4 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 4 §1 k.k.</xLexLink> albowiem obecnie Kodeks ten ma brzmienie surowsze dla oskarżonych jak choćby w przypadku zasad orzekania grzywny – <xLexLink xArt="art. 33;art. 33 § 1 a;art. 33 § 2 a" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 33 §1 a i 2 a k.k.</xLexLink>, czy rygorów <xLexLink xArt="art. 64;art. 64 § 2" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 64 §2 k.k.</xLexLink> stosowanych poprzez <xLexLink xArt="art. 65" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 65 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd zmienił opisy czynów przypisanych stosownie do ustaleń poczynionych po przeprowadzeniu postępowania dowodowego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.3. Warunkowe umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.4. Umorzenie postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText>3.5. Uniewinnienie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i <xBRx></xBRx>środki związane z poddaniem sprawcy próbie </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się <xBRx></xBRx>do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>1</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>na korzyść każdego z oskarżonych sąd poczytał niekaralność na terenie <xAnon>P. (...)</xAnon>, krótki okres działalności przestępczej, przyznanie się, zgłoszenie wniosków o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i wola zakończenia szybko procesu bez przesłuchiwania świadków, wyrażenie skruchy i żalu ;</xText> <xText>na niekorzyść każdego z oskarżonych sąd poczytał rodzaj dobra w jakie godzili-porządek publiczny bezpieczeństwo państwa i obywateli, nagminność tego rodzaju przestępstw, bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, działanie w sposób zaplanowany -nastawiony aby w krótkim czasie osiągnąć maksimum zysku, wykorzystanie bezradności i nieporadności pokrzywdzonych w podeszłym wieku, wobec <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> karalność na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon></xText> <xText>Stąd kara po 1 jednym roku pozbawienia wolności wobec każdego z oskarżonych jest karą współmierną, stosownie do <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 53 k.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>II-XXXII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>na korzyść każdego z oskarżonych Sąd poczytał niekaralność na terenie <xAnon>P. (...)</xAnon>, krótki okres działalności przestępczej, przyznanie się przed Sądem, zgłoszenie wniosków o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i szybkie zakończenie procesu, formę stadialną -usiłowanie, skruchę i żal, posiadanie na utrzymaniu dzieci, w istocie brak szkód;</xText> <xText>na niekorzyść rodzaj dobra, w które godzili- cudze mienie - dorobek życia osób w podeszłym wieku, wykorzystanie ich nieporadności i bezradności, działanie w warunkach <xLexLink xArt="art. 65;art. 65 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 65 §1 k.k.</xLexLink> (z dwóch przyczyn) oraz w warunkach <xLexLink xArt="art. 91;art. 91 § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 91 §1 k.k.</xLexLink>, wykorzystanie łatwowierności i naiwności pokrzywdzonych, granie na ich uczuciach, wywołanie u starszych, schorowanych osób niepotrzebnego stresu, nerwów, rosnącą skalę tego rodzaju przestępstw w kraju i tupet sprawców, działanie wspólnie w porozumieniu z innymi osobami, wysokość planowanych korzyści ;</xText> <xText>na niekorzyść każdego z oskarżonych Sąd poczytał liczbę popełnionych przestępstw w ramach ciągu -31-w bardzo krótkim czasie dwóch miesięcy, liczbę pokrzywdzonych i ich wiek (często to były osoby w bardzo podeszłym wieku), bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów. Nadto na niekorzyść też należało mieć to , że w istocie tylko tylu ujawniono- zidentyfikowano pokrzywdzonych, natomiast z kontroli operacyjnej Loft -14,17, 19 czy 20 wynika o wiele więcej rozmów przeprowadzanych przez oskarżonych z osobami , które albo się od razu rozłączały albo ich nie zidentyfikowano albo potencjalny pokrzywdzony szybko orientował się że to oszustwo i od razu odkładał słuchawkę albo oskarżeni &quot; nie trafiali&quot; z osobą bliską, bo potencjalny pokrzywdzony nie miał córki, syna itp. Na niekorzyść oskarżonych należało też wziąć fakt popełniania przestępstw w obecności dziecka lat 8, które zabrali ze sobą z <xAnon>N. (...)</xAnon>, by popełniać przestępstwa na terenie <xAnon>P. (...)</xAnon>, szczególnie naganne po stronie rodziców. Narazili dziecko na niepotrzebny stres związany z ich zatrzymaniem, czy odebraniem od rodziców, bo nie miał w <xAnon>P. (...)</xAnon> kto zaopiekować się nieletnią. Na niekorzyść oskarżonych <xAnon>M.</xAnon> i <xAnon>R. K.</xAnon> Sąd poczytał też ich karalności na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Przy określaniu wysokości jednej stawki dziennej Sąd miał na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonych na terenie <xAnon>N. (...)</xAnon>.</xText> <xText>Stąd kara 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i skoro oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - grzywna 300 stawek dziennych po 100 złotych każda wobec każdego z oskarżonych jest współmierna stosownie do <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art 53 k.k.</xLexLink></xText> <xText>Sąd nie różnicował wysokości jednostkowych kar wobec oskarżonych w zależności od liczby przeprowadzonych rozmów osobiście przez daną osobę mając na uwadze względy podniesione przy omawianiu wyjaśnień oskarżonych złożonych przed Sądem- trójka oskarżonych była w czasie rozmów razem i niezależnie które z nich w danym momencie rozmawiało fizycznie z pokrzywdzonym, pozostali albo włączali się do rozmów albo byli w gotowości by włączyć się do rozmowy w zależności od jej przebiegu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>3</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I-XXXII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Sąd wymierzył każdemu z oskarżonych karę łączną 5 lat pozbawienia wolności mając na uwadze z jednej strony tożsamość czasową i miejscową przestępstwa i ciągu przestępstw, co przemawia za częściową absorpcją kar jednostkowych, a z drugiej strony różny rodzaj dóbr, co uzasadnia stosownie częściowo kumulacji.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia <xBRx></xBRx>z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xAnon>R. K.</xAnon>, <xAnon>M. K. (1)</xAnon>, <xAnon>R.</xAnon> <xAnon>A.</xAnon></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>4</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>I-XXXII</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>na poczet kary łącznej zaliczono każdemu z oskarżonych okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od chwili zatrzymania to jest od 18 stycznia 2022 roku godzina 14:30</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>inne zagadnienia </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText><xIx>W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>KOszty procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText><xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText><xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>5</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="12"> <xText>Sąd zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych w całości mając na uwadze obciążenia finansowe płynące z tego wyroku i orzeczony czasokres izolacji, który będzie uniemożliwiał zarobkowanie przez każdego z oskarżonych.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Podpis </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="15"> <xText>Sędzia Wioletta Kubasiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xBlock> </xPart>

Beata Suliga

Beata Suliga

UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt IV K 164/23 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. 1 USTALENIE FAKTÓW 1.1 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. R. K.,M. K. (1),R.A. jak w punkcie 1 sentencji wyroku Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty R. K.ma 43 lata, pozostaje w nieformalnym związku. Mieszka na stałe wN. (...). Z zawodu jest kowalem, nie skończył szkoły podstawowej. Posiada 5 dzieci, z tego czworo dzieci jest dorosłych, na jego utrzymaniu pozostaje najmłodsze dziecko lat 7. Przed osadzeniem prowadził sklep z antykami wB.N.i zarabiał 3000 Euro miesięcznie. Był karany na terenieN. (...)za oszustwa. WP. (...)nie był karany. Nie posiada żadnego majątku. dane osobopoznawcze (...) raport (...) M. K. (1)ma 48 lat, pozostaje w nieformalnym związku zR.A.. Mieszka na stałe wN. (...). Z zawodu jest kowalem, skończył szkołę podstawową. Posiada 4 dzieci, z tego trójka dzieci jest dorosła, na jego utrzymaniu pozostaje najmłodsze dziecko lat 8. Przed osadzeniem pracował w Kebabie na terenieN. (...)i zarabiał 1500-1700 Euro miesięcznie. Był karany na terenieN. (...)za oszustwo. WP. (...)nie był karany. Nie posiada żadnego majątku. dane osobopoznawcze (...) raport (...) R.A.ma 46 lat, pozostaje w nieformalnym związku zM. K. (1). Skończyła szkołę podstawową. Nie posiada zawodu. Mieszka wN. (...). Ma czworo dzieci, z tego troje jest pełnoletnich, a na jej utrzymaniu pozostaje najmłodsze 8 letnie dziecko. Przed osadzeniem nie pracowała, pobierała rentę ze względu na stan zdrowia. Nie była karana. dane osobopoznawcze (...)- (...) raport (...) dokumentacja medyczna (...)- (...) w okresie od co najmniej 25 listopada 2021 roku do dnia 18 stycznia 2022 roku wŁ., oraz innych miastachR. (...), oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na dokonywaniu oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, po uprzednim wprowadzaniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakty telefoniczne, podających się za pracowników Służby Zdrowia oraz celu przekazania pieniędzy, jakim miała być pomoc osobom najbliższym w leczeniu zakażenia wirusem SarsCov-2 .Metoda działania grupy polegała na tym, że oskarżeni, mieszkający na terenieN. (...), nie władający językiemp. (...), przyjeżdżali doP. (...). Grupa miała określoną strukturę i jej celem było popełniania określonych przestępstw. Oczywistym jest, że były określone osoby/osoba, która stała na czele grupy organizując cała działalność i koordynując. Rola oskarżonych w tej zorganizowanej grupie polegała na tym, że dzwonili do pokrzywdzonych wN. (...)(tzw telefoniści), osób w podeszłym wieku, podawali za pracownika służby zdrowia np za doktora Sterna (R. K.), doktora Webera (M. K. (1)), za doktorS.,S.lub pielęgniarkę, bądź rozpaczającą osobę bliską (R.A.) informując pokrzywdzonych, że jakaś osoba im bliska zaraziła się koronawirusem i na jej leczenie potrzebne są określone pieniądze na drogi lek. Gdyby przekonali do tego pokrzywdzonych, to kolejnym krokiem było to, że pokrzywdzeni mieli przekazać pieniądze, kosztowności, wartościowe przedmioty kolejnym osobom tzw odbierakom, którzy oczekiwali na terenieN. (...)na sygnał od oskarżonych. Na terenieN. (...)określone osobyT. K.,J. A.iL. A.(członkowie rodziny oskarżonych) byli odpowiedzialni za przejęcie łupów od odbieraków oraz jego sprzedaż. W trakcie rozmów telefonicznych wywierana była bardzo duża presja psychiczna, emocjonalna odnośnie choroby bliskich i stanu zagrażającemu życiu. Jeden z telefonów zatrzymany podczas zatrzymania oskarżonych wŁ.((...)) w dniu 18 stycznia 2022 roku logował się na terenieŁ.ul (...)także w okresie 18 listopada -1 grudnia 2021 roku ,7-15 grudnia 2021 roku, 9- 18 stycznia 2022 roku ,podobna sytuacja miała miejsce z kolejnymi aparatami telefonicznymi znalezionymi podczas tego przeszukania. Jak wynika z analizy logowań, zeznań pracownika lombardu-A. S.weW., odtajnionych materiałów z kontroli operacyjnej ( tom IV i V) działalność grupy trwała wcześniej (przywozili do tego lombardu duże ilości złota od co najmniej dwóch lat), lecz co najmniej od 25 listopada 2021 roku . zeznaniaA. P. 152-153 raport 238-246 analiza kryminalna 194-195, 584-590 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 1.1.2. R. K.,M. K. (1),R.A. Jak w punkcie 2 sentencji wyroku Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty w dniu 25 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić M. L.L., lat 88,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 21 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny, używając numeru telefonu operatoras. (...)(...), oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny-M. K. (1)przedstawiając się jako doktor Weber z kliniki wK.- podając się za pracownika służby zdrowia i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 21 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej wnuka zarażonego wirusem SarsCov-2. ( kontrola Loft 14, sesja 024). Gdy do rozmowy włączył się syn pokrzywdzonej, dzwoniący przerwali połączenie. w dniu 25 listopada 2021 roku wŁ.działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. M., lat 68,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych nawiązał z nią kontakt bezpośredni- telefoniczny na telefon stacjonarny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...), podając się pracownika służby zdrowia- profesora Webera zeszpitala (...)i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2., która miała być w śpiączce farmakologicznej. Pokrzywdzona była zszokowana informacjami i poprosiła o 10 minut na ochłonięcie, doszło do rozłączenia rozmowy i potem jeden z oskarżonych- mężczyzna- ponownie nawiązał połączenie. Oskarżony był napastliwy i niegrzeczny żądając pieniędzy. Pokrzywdzona rozłączyła się ponownie i zadzwoniła do córki, wtedy okazało się że jest to oszustwo. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. Zawiadomienie 2915-2920, 1580-1584 karta danych 2461, 2463-2465 kontrola Loft 14 sesja 024 , 034, płyta 687v, 688, 748 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić LorenzaB., lat 90,mieszkającego na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - doktora Webera -M. K. (1)i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy w kwocie 27 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia- leku ze Szwajcarii, jego syna zarażonego wirusem SarsCov-2., który był w stanie rzekomego zagrożenia życia , przybywał na intensywnej terapii, gdzie wdrożono mu sztuczne oddychanie. DalejM. K. (1)wskazywał, że za 6-7 godzin może być z synem krytycznie. Oskarżony wypytywał o stan konta, gotówki w domu i złota w domu. Stwarzał w trakcie z rozmowy z pokrzywdzonym fikcję presji czasu, czekającym na pieniądze helikopterem,.(kontrola Loft -14 komunikat sesja 99). Pokrzywdzony skontaktował się z synem i w trakcie kolejnej rozmowy z oskarżonym powiedział mu , że to oszustwo. Rozmowa została zakończona,. w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E.-C.G.vonP.,mieszkającą na terenieN. (...)do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - za doktora Webera oskarżonyM. K. (1)i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Gdy kobieta oświadczyła, że nie ma takich pieniędzy oskarżony wskazał, że nie będzie leczył jej syna i rozmowa jest rozłączona (kontrola Loft 14 sesja 178). w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić T.lat 98 iU.lat 85 małżonkówS. , mieszkających na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 35 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonychM. K. (1)podający się za profesora Webera z kliniki wK.nawiązał kontakt telefoniczny zT. S.podając się za pracownika służby zdrowia jw., usiłując go nakłonić do przekazania pieniędzy w kwocie 35 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia syna pokrzywdzonych zarażonego wirusem SarsCov-2.,- koszty niezarejestrowanego leku w Szwajcarii. W rozmowę włączyła sięU.S.wskazując , że coś jej tutaj nie pasuje. Dzwoniący rozgniewał się strasząc , czy chce żeby jej syn umarł. Dalej rozmowę na temat pieniędzy kontynuowała już pokrzywdzona. W międzyczasie pokrzywdzony zadzwonił z drugiego telefonu do banku, by pozyskać pieniądze i tą rozmowę słyszał podający się za profesora oskarżony. Gdy pokrzywdzony wytłumaczył pracownikowi banku po co mu tyle pieniędzy to pracownik banku poddał w wątpliwość prawdziwość takiego zdarzenia. Gdy usłyszał to podający się za profesora, to zgłosił pretensje , że pokrzywdzeni w sposób mało wiarygodny przedstawili sytuację pracownikowi banku. Następnie udając, że rozmawia z kimś obok poinstruował, że należy przerwać terapię pacjenta. Rozmowa została przerwana przez pokrzywdzonych.(kontrola Loft 14 sesja(...)). Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. Zawiadomienie (...)- (...) komunikat Loft 14 sesja 099, płyta 697v-699v, 748 Opinia 1650-1835, 2306,2388 komunikat Loft 14 sesja 175, płyta 701-703, 748 Lot 14 komunikat sesja 178, płyta 703, 748 zeznania pokrzywdzonego 899-911, 569-574 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić nieustaloną pokrzywdzoną o danych R. L.,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny, używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- doktora Webera -M. K. (1)i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów- lek ze Szwajcarii na leczenie jej córki, która miała być w stanie krytycznym zarażona wirusem SarsCov-2 . W trakcie połączenia do rozmowy włączyła się oskarżona udając ciężko chorą córkę błagającą o leczenie. Pokrzywdzona w pośpiechu chodziła po domu szukając pieniędzy, płakała. Następnie włączyła się do rozmowy sąsiadka pomagając pokrzywdzonej szukać kluczy do sejfu Gdy sąsiadka zaczynała podejrzewać oszustwo, rozmowa jest przerwana. (kontrola Loft 14 sesja 228). w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E.G.,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - doktora Webera ze szpitala zB.(M. K. (1)) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.- drogi lek. Syn pokrzywdzonej według zapewnień dzwoniącego walczył o życie i tylko ten lek mógł mu pomoc. Gdy pokrzywdzona wskazała, że nie ma tylu pieniędzy, oskarżony zarzucił jej że igra z życiem syna. Pokrzywdzona aż drżała z emocji. Poprosiła o numer do szpitala żeby zadzwonić do syna w szpitalu. Podano jej i gdy zadzwoniła okazało się, że jej syna tam nie ma. (kontrola Loft 14 sesja 320). w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.działając oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E. K.,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...), podając się za pracownika(...)za doktora Webera i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2.,- drogi lek, który ma być sprowadzony helikopterem. Oskarżony naciskał na pokrzywdzoną stwarzając presję czasu z uwagi na bardzo ciężki stan córki, grając na uczuciach, min że chodzi o życie jej córki. Pokrzywdzona oświadczyła, że musi to z kimś skonsultować i rozmowa jest rozłączona. (Loft 14 sesja 343). Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. zeznania pokrzywdzonej 2000, kontrola Loft 14 sesja 228 , 320, 343, płyta 703v-705v707v-708v, 709-709v, 748 opinia 1650-1835, 2306-2388 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. G. (1), lat 81,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych –R. K.nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza ze szpitala zC.doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 158), następnie do rozmowy włączyli sięM. K. (1)jako doktor Weber iR.A.jako doktor doktorS.( kontrola Loft 17 sesja 115 ) i usiłowali nakłonić pokrzywdzoną do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.. Według zapewnień dzwoniącego jej syn był w śpiączce i za 6 godzin umrze, jeśli nie będzie dla niego sprowadzone lekarstwo ze Szwajcarii. W trakcie włączyła się oskarżona podając się za lekarkę i dopytując ile pokrzywdzona ma gotówki w domu lub kiedy mogłaby dysponować takimi pieniędzmi. Pokrzywdzona wskazała, że porozmawia z drugim synem i wtedy dzwoniący przerwali połączenie. w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić M. K. (2), lat 78,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 650 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia za doktora Sterna –R. K.( kontrola Loft 17 sesja 119) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 650 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2, która jest w bardzo ciężkim stanie, może umrzeć w ciągu 6-8 godzin. Pokrzywdzona zorientowała się, że to oszustwo i rozłączyła się . w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E. G., lat 84,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - jeden z oskarżonychK.za doktora i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., który leży w śpiączce .Pokrzywdzona przerwała połączenie orientując się , że to oszustwo. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. zawiadomienie, zeznania pokrzywdzonej 1574-1579, 2001, 580-588, 928-935 opinia 1650-1835, 2306-2388 kontrola Loft 17 komunikat 119, 158, 115, płyta 718, 719, 717v-718, 748 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić B.A.M. F., lat 71,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia doktorS. A. (1)(kontrola Loft 17 sesja 197) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który był sztucznie wentylowany, ma przed sobą kilka godzin życia. W trakcie do rozmowy włączył się jeden z oskarżonych. Pokrzywdzona nabrała podejrzeń i odłożyła słuchawkę. w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić R. B.,mieszkającego na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżeni nawiązali z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia-doktora Sterna i Webera ( kontrola loft 17 sesja 223) i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jego syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który miał być w stanie ciężkim na oddziale intensywnej terapii podłączony do aparatury wspomagającej oddychanie. W trakcie rozmowy prowadzili rozpytanie czy pokrzywdzony posiada pieniądze, złoto w domu. Pokrzywdzony stanowczo twierdził, że ma tylko 1000 euro w domu. W pewnym momencie pokrzywdzony spytał się, czy może oddzwonić do szpitala i rozmowa jest przerwana . w dniu 29 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. D., lat 81,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 38 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika(...)za doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 314) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 38 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej córki zarażonej wirusem SarsCov-2., która miała być w bardzo ciężkim stanie. Pokrzywdzona nalegała na rozmowę z córką i podanie daty urodzenia córki. Oskarżona podała numer kontaktowy i pokrzywdzona rozłączyła się Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. opinia 1650-(...),(...)- (...) komunikat-sesja 223, 314, 197, płyta 720-723, 724, 748 zeznanie pokrzywdzonego 920-926, 578-579, 928-934 karta danych 2461, 2463-2465 zawiadomienie 2001 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 30 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić O.iI. B.,mieszkających na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali kontakt telefoniczny zO. B., a następnie jego żoną podając się za pracownika(...)za doktora Sterna (kontrola Loft 17 sesja 429) i usiłowali nakłonić ich do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia matki zarażonej wirusem SarsCov-2.,- lek jeszcze niedopuszczony do rejestracji, lecz dostępny na terenie Szwajcarii. Wskazał oskarżony, że matka umrze jeśli nie będzie pieniędzy na drogi lek ze Szwajcarii. Gdy pokrzywdzony podejmuje dyskusję na temat innych metod leczenia , rozmowa zostaje przerwana. w dniu 30 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić I.iA.K.,mieszkających na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nimi kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nimi kontakt telefoniczny podając się za pracownika(...)za doktora Sterna ze szpitala (kontrola Loft 17 sesja 552) i usiłowali nakłonić ich do przekazania pieniędzy w kwocie 32 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia synaI.K.zarażonego wirusem SarsCov-2,. Wskazywali, że najbliższe godziny zadecydują czy syn przeżyje, a jego przyjaciółka doznała załamania nerwowego i nie może podejmować decyzji. Najpierw rozmawiali zI.K., ale kobieta była tak wykończona nerwowo tą rozmową, że przekazała słuchawkę swojemu drugiemu synowi, który z nią mieszkał. W trakcie rozmowy zorientował się pokrzywdzony, że to oszustwo i przerwał połączenie. w dniu 30 listopada 2021 roku wŁ.oskarżeni działając oskarżeni wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić U.R., lat 81,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)podając się za pracownika służby zdrowia- doktora SternaM. K. (1)(kontrola Loft 17 sesja 620), do rozmowy też włączył sięR. K.. Usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., Wskazali, że jest on w bardzo ciężkim stanie , walczy ze śmiercią i tylko ten drogi lek jest w stanie mu pomóc. Gdy sprawcy zorientowali się, że pokrzywdzona nie do końca im wierzy, zaproponowali jej rozmowę z synową i wtedyR.A.celem uwiarygodnienia tej sytuacji, podając się za synową tylko płakała i mamrotała do słuchawki. Gdy pokrzywdzona kategorycznie powiedziała, że nie zapłaci rozłączono rozmowę. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. komunikat 620 , 429, 552 kontrola Loft 17 , płyta 729v-730,725-726, 728, 748 opinia 1650-1835, 2306-2388 zeznanie pokrzywdzonego 1994-1998, 2002,, 2066, 2053-2065 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. F.,lat 83, mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)46 708 796 798, co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżonyM. K. (1)nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza pracującego w Wyższej Szkole Medycznej wH.doktora Webera (kontrola Loft 19 sesja 109) i usiłował nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Pokrzywdzona była nieufna i zakończyła rozmowę. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A.E. , mieszkającą na terenieN. (...), lat 93, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy 27 500 EURO w ten sposób, że zadzwonili na jej telefon stacjonarny z numeru operatoras. (...)46 708 796 798,M. K. (1)przedstawił się jako profesor Weber (kontrola Loft-19 sesja 100) i usiłował doprowadzić pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 EURO i poprzez nakłanianie jej do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Rzekomy lekarz a w istocie oskarżonyM. K. (1)wskazał , że życie jej syna może tylko uratować podanie pewnego lekarstwa, które ma kosztować 27500 euro. Gdy pokrzywdzona oświadczyła, że chce sama oddzwonić, to oskarżony stwierdził, że w takim razie nie może uratować syna i się rozłączył. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A.O., lat 94,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)46 708 796 798, , co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- profesora Webera -M. K. (1)(kontrola Loft 19 sesja 172) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 27 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2, Pokrzywdzona powiedziała, że nie ma takich pieniędzy na co rzekomy doktor Weber odpowiedział, że w takim razie jej syn umrze i się rozłączył. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. zawiadomienie 2469-2471, 2487-2496, 2628--2629,156 raport 2477-2484 zeznaniaA. P. 152-153 opinia 1650-1835,2306-2388 komunikat Loft 19 sesja 100,109, 172, płyta 771-772, 773, 748 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej powyżej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić pokrzywdzoną o nazwiskuS.,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...), co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia -oskarżona za doktor Schulz (kontrola Loft 20 sesja 090) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2. Pokrzywdzona przerwała połączenie. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dzwoniąc na numer telefonu stacjonarnego pokrzywdzonej, obywatelkiN. (...)i mieszkającej wN. (...)usiłowali doprowadzić A.H.-P.lat 80, wdowę,do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)(...), co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, żeM. K. (1)nawiązał z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- profesora Webera (kontrola Loft 19 sesja 125) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 30 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2, który był w ciężkim stanie w szpitalu. Wskazywali, że jeśli nie przekaże pieniędzy natychmiast to jej syn umrze. Pokrzywdzona przerwała połączenie. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ., oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić H.S., lat 88,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia, tutaj rozmowę prowadziła oskarżona jako doktor Schulz (kontrola Loft 20 sesja 043). Usiłowała ona nakłonić pokrzywdzoną do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej wnuka zarażonego wirusem SarsCov-2.,. W rozmowie podano, że w szpitalu jest też obecna córka pokrzywdzonej, a gdy pokrzywdzona poprosiła czy mogłaby z nią porozmawiać, oskarżona rozpłakała się wskazując, że jej córka też płacze i nie może rozmawiać. Gdy pokrzywdzona wskazała, że ma niższą kwotę do zaoferowania, to oskarżona wskazała, że w takim razie jej wnuk umrze. Pokrzywdzona nalegała na rozmowę z córką, by upewnić się o sytuacji i wtedy zakończono rozmowę. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. zawiadomienie 2435-2440, 2465, 2630-2632, 2634-2636,158, 160 raport 2477-2484, 2637-2639 zeznaniaA. P. 152-153 opinia 1650-1835, 2306-2388 komunikat Loft 20 sesja 043,090, loft 19 sesja 125 , płyta 784-785,790-791, 764-764v, 748 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A.M. , lat 81, mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny, dzwoniącą była oskarżona jako lekarka z Wyższej Szkoły Medycznej wH.o nazwisku Schulz (kontrola Loft 20 sesja 077) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.. Pokrzywdzona chciała zadzwonić do synowej, lecz dzwoniąca wskazała, że synowa i wnuk też są chorzy. Gdy pokrzywdzona wskazała, że zadzwoni do innego członka rodziny to oskarżona wskazała, że nie ma na to czasu, bo jej syn umrze. Pokrzywdzona zorientowała się, że jest to oszustwo i zakończyła rozmowę. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A.-M. S., lat 87,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżona nawiązała z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)podając się za pracownika służby zdrowia –lekarkę z kliniki wB.o nazwisku Schulz, a oskarżonyM. K. (1)włączył się do rozmowy jako doktor Weber (kontrola Loft 20 sesja 091) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2., Pokrzywdzona w czasie tej rozmowy nawiązała równolegle połączenie z telefonu komórkowego ze swoim kuzynem, byłym policjantem, który przysłuchiwał się rozmowie . Ostrzegł pokrzywdzoną, że to oszustwo. Następnie telefon przejął jeden z oskarżonych i głośno, agresywnie żądał pieniędzy strasząc, ze pozwoli synowi kobiety umrzeć, jak nie przekaże pieniędzy. Oskarżony zorientował się, że ich rozmowę podsłuchuje ktoś trzeci i zagroził, że pokrzywdzona dopuszcza się złamania umowy z producentem lekarstwa, skoro pokrzywdzona pozwala komuś słuchać rozmowy. Zagroził , że teraz pozwoli jej synowi umrzeć i zakończył rozmowę. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić W.M., lat 82,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w nieustalonej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że oskarżona podając się za doktor Schulz nawiązała z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...), podając się za pracownika służby zdrowia i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2..Gdy pokrzywdzona w trakcie rozmowy usłyszała w telefonie głośne dźwięki i rozmowy, odłożyła słuchawkę. W tym czasie weszła do mieszkania przyul (...)lokal numer (...)Policja i zatrzymała oskarżonych. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. Raport 2477-2484 zawiadomienie 2640-2642, 2643-2648, 2658-2667, 164, 166, 174 zeznaniaA. P. 152-153 opinia 1650-(...),(...)- (...) komunikat Loft 20 sesja 091, 077, 091,1117 płyta 791-792, 786v787v, 791-792, 748, 788v-789 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić I. E.,lat 76, mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 000 EURO, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)46 723 684 289 oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - pracownika w Wyższej Szkole Medycznej wH.i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna zarażonego wirusem SarsCov-2.,który leży w śpiączce na oddziale intensywnej terapii. Pokrzywdzona poprosiła o numer na który może oddzwonić. Oskarżony naciskał, że przekazanie pieniędzy musi nastąpić szybko. Oskarżony podał jej numer telefonu na który ma odzwonić i nazwisko Weber. Po zakończeniu rozmowy pokrzywdzona pojechała do swojego lekarza, który poradził jej zadzwonić do syna, co też czyniła . Jej syn był zdrowy w domu . Podczas sporządzania protokołu przesłuchania pokrzywdzona była cały czas bardzo zszokowana, wstrząśnięta i co pewien czas wybuchała płaczem . w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić R. A., lat 91,mieszkającego na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w nieustalonej kwocie, po uprzednim wprowadzeniu go w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nim kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)46 723 684 289 oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że jeden z oskarżonych nawiązał z nim kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia - lekarza z Wyższej Szkoły Medycznej wH.doktora Sterna, potem do rozmowy włączył się drugi oskarżony podający się za doktora Webera, i usiłowali nakłonić go do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jego syna i synowej zarażonych wirusem SarsCov-2.,.Sprawcy żądali, by pokrzywdzony z pieniędzmi przyszedł do nich na wskazaną ulice wH., wywierali presję strasząc Policją, aresztowaniem za to, że kłamie, określając go kłamcą i oskarżając, że nie chce udzielić pomocy synowi nie wypłacając pieniędzy z banku. Pokrzywdzony był bardzo zdenerwowany i zatroskany o życie bliskich. Na polecenie oskarżonych nawet udał się do banku, by wypłacić pieniądze, ale bank był już zamknięty, więc nie przekazał pieniędzy. W międzyczasie, w przerwie pomiędzy kolejnymi połączeniami, które realizowali oskarżeni,R. A.zadzwonił do swoich dzieci, które poinformowały go, że jest to oszustwo . W trakcie tej rozmowy oskarżeni zostali ujęciu wŁ.w lokalu przyul (...)lokal (...)( k 234) w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. G. (2),mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 27 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny z numeru operatoras. (...)46 708 796 798, oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika(...)za doktora Webera ( kontrola Loft 19 sesja 029) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia - drogiego leku ze Szwajcarii- jej syna i synowej zarażonych wirusem SarsCov-2., którzy byli w ciężkim stanie. Wprowadzają ultimatum, że jeśli nie będzie podany lek to bliscy umrą. Wypytują kobietę o pieniądze w domu i na koncie. Pokrzywdzona zorientowała się, że to oszustwo kończąc rozmowę -życząc rzekomemu lekarzowi wszystkiego najlepszego. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. Raport 2477-2484 zawiadomienie 2650-2657, 2668-2671, 170, 179 zeznaniaA. P. 152-153 materiały z kontroli operacyjnej 201-237 opinia 1650-1835, 2306-2388 komunikat Loft 19 sesja 029, płyta 761v-762v, 748 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E. B., lat 83,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16 000 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny podając się za pracownika służby zdrowia- doktorS. A. (2)(kontrola Loft 20 sesja 002) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 16 000 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna- leku specjalnie sprowadzanego z zagranicy- zarażonego wirusem SarsCov-2.,, który jest na intensywnej terapii w szpitalu, jego stan miał być krytyczny. W trakcie rozmowy oskarżeni wypytują pokrzywdzoną o posiadane pieniądze, złoto w domu. Pokrzywdzona wskazuje, że ma tylko 3500 euro, twierdzi, że nic nie ma. Płacze, prosi o pomoc, bo jest biedną emerytką. Oskarżony dopytuje jeszcze, czy ma jakieś wartościowe przedmioty, które może u nich zastawić. Kobieta lamentuje : "to jest wszystko co mam dla mojego dziecka! mam trzech synów, trzech i wszystkich sama wychowałam”, płacze i pyta dlaczego ? dlaczego? dlaczego? „Proszę pomóżcie mu, proszę pomóżcie, .dam wszystko co mam do ostatniego centa" k 744. Gdy oskarżeni orientują się, że kobieta nie ma pieniędzy obiecują , że oddzwonią i kończą rozmowę. w dniu 18 stycznia 2022 roku wŁ.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić E. H.,mieszkającą na terenieN. (...), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 32 500 Euro, po uprzednim wprowadzeniu jej w błąd co do tożsamości osób nawiązujących z nią kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązali z nią kontakt telefoniczny używając numeru telefonu operatoras. (...)(...)podając się za pracownika służby zdrowia-doktora Webera-M. K. (1)(kontrola Loft 20 sesja 004) iR.A.jako doktor Schulz (kontrola Loft -20 sesja 004,Loft 20 sesja 009 ) i usiłowali nakłonić ją do przekazania pieniędzy w kwocie 32 500 Euro niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia jej syna (lek z Szwajcarii) zarażonego wirusem SarsCov-2., który ma niewydolność oddechową i może umrzeć za 6-7 godzin. Gdy kobieta wskazuje, że do godziny 16 zdobędzie pieniądze i nalega, żeby podali jej swój numer telefonu do kontaktu, starszą ją zakończeniem rozmowy i zakończeniem leczenia syna, a grożą że jeśli jej synowi coś się stanie, to ona będzie za to odpowiedzialna. Następnie wskazują, że nie zrobią nic i kończą rozmowę. Za każdym razemM. K. (1),R. K.,R.A.byli razem, gdy rozmawiało z pokrzywdzonymi jedno z nich, pozostali byli w gotowości włączenia do rozmowy zgodnie z podziałem ról. Ostatnie rozmowy, które przeprowadzili oskarżeni z pokrzywdzonymi, to te zR. A.iM.W.. W trakcie ich prowadzenia do lokalu weszła Policja. Raport 2477-2484 zeznaniaA. P. 152-153 opinia 1650-1835, 2306-2388 komunikat Loft 20 sesja 002,009,013, 004, płyta 752-753,754,755, 753-754, 748 karta danych 2461, 2463-2465 wyjaśnienia oskarżonych 3344-3347 Numery telefonów, którymi posługiwali się w dniu 18 stycznia 2022 roku oskarżeni to jest 46 723 684 289 , 46 708 796 798,(...)współpracowały z aparatami telefonicznymi o numerach(...),(...),(...), które zabezpieczono w lokalu przyul (...)nr 138. Z tych numerów oskarżeni wykonali o wiele więcej połączeń w dniach 25, 29 i 30 listopada 2021 roku i 18 stycznia 2022 roku próbując popełnić przestępstwo według metodologii jak wyżej. protokół przeszukania 100-109, 110-112 analiza kryminalna 194-195 kontrola operacyjna Loft-14,17,19,20, płyta 696-697,, 690v-692, 694, 697-698v, 716v-717v,719v--721v, 723-725v,727-727v, 754v-755, 761-761v, 763-765, 772-775,782-785,788--789, 748 W dniu 18 stycznia 2022 roku w ramach zaplanowanej akcji policji niemieckiej i polskiej doszło do zatrzymania oskarżonych. Oskarżeni korzystając ze szwedzkich telefonów na kartę z różnymi numerami, przy których rejestracji nie trzeba było podawać danych osobowych, przebywając wŁ.przyul (...), wydzwaniali do w/w pokrzywdzonych mieszkających na terenieN. (...). W chwili podjęcia czynności związanych z zatrzymaniem oskarżona była w trakcie rozmowy z pokrzywdzonąM., a oskarżeni zR. A.. W mieszkaniu ujawniono między innymi kilka aparatów telefonicznych, karty sim. Zatrzymanie oskarżonych nastąpiło w tym dniu o godzinie 14:30. W tym dniu wK.przy granicy zeS. (...)dokonano także zatrzymania pozostałych osób działających w grupieJ.A.- ojcaM. K. (1)iL. A.- synaM. K. (1)iR.A.. zawiadomienie 2444-2445, 2472-2474 karta danych 2464 raport 2477-2488, 238-240 protokół przeszukania 93-94, 100-109,110-112 zeznaniaA. P. 152-153 zeznaniaM. C. 185-186 notatka 589-590 W wyniku przeszukania lokalu położonego wŁ.przyul (...)lok 135 w dniu 18 stycznia 2022 roku w mieszkaniu uruchomione były laptopy z aplikacjami zawierającymi dane osobowe i numery telefonów mieszkańcówN. (...)(elektroniczne książki telefoniczne).R.A.znajdowała się w łazience, przed otwartym laptopem z telefonem w ręku. Mężczyzna podający się zaI. K.(M. K. (1)) siedział przy biurku, również z otwartym laptopem i telefonem w ręku, aR. K.siedział na kanapie bliskoM. K. (1). W mieszkaniu ujawniono i zabezpieczono kilkadziesiąt telefonówmarki N. (...), kilkadziesiąt kart startowych SIMs. (...)operatora, odręczne zapiski z danymi osobowymi obywateliN. (...)i innych krajów europejskich oraz numerami telefonów (przy niektórych widniały kwoty w walucie Euro), pieniądze w kwocie około 23 000 złotych i 2800 Euro oraz potwierdzenia wpłaty pieniędzy, biżuterię w kolorze żółtym. Wśród zabezpieczonych telefonów były takie z których wykonywano połączenia w dniu 18 stycznia 2022 roku do pokrzywdzonych jak wyżej. W sumie w tym lokalu ujawniono między innymi 4 laptopy, 1 tablet. W mieszkaniu tym znajdowała się 7 letnia dziewczynka, córkaR.iM.. Podczas przeszukaniaR.A.ujawniono u niej między innymi pieniądze w złotówkach i Euro -4600 zł i 2800 Euro. protokół przeszukania 100-108, 110-112 protokół oględzin 128-129 zeznaniaA. P. 152-153 zeznaniaM. C. 185-186 analiza kryminalna 194-195,584-590 protokół oględzin 292-294, 419-426 protokół zatrzymania 116-118 protokół przeszukania 130-132 W samochodzie którym poruszali się oskarżeni markiV. (...)onr rej (...)ujawniono kolejny telefon komórkowy i nawigację protokół przeszukania 113-115 Podczas czynności przeszukania w dniu 18 stycznia 2022 roku, z okien mieszkania znajdującego się w budynku przyulicy (...)lok. 146 nieustalona osoba wyrzuciła przez okno laptopa oraz plastikowy pojemnik, w którym znajdowały się karty Sims. (...)operatora. W wyniku przeszukania lokalu położonego przyulicy (...)lok. 146 ujawniono m.in. paszport wydany na nazwiskoR. K.. Nadto, jak ustalono zatrzymany mężczyzna posługujący się danymiI. K.to faktycznieM. K. (1)poszukiwany Europejskim Nakazem Aresztowania. zeznaniaŁ. N. protokół zatrzymania , protokół przeszukania 124-125 116-118 130-132 W dniu 11 stycznia 2022 roku wlokalu numer (...)przyul (...)stanowiącym własność spółki zajmującej się wynajmem krótkoterminowym lokali, zameldowali się podający się zaR. S. (1)M. K. (1),,R.A.i ich małoletnie dziecko. zeznaniaR. S. (2) 119-120, 394a karta meldunkowa 121 W dniu 19 stycznia 2022 roku w lombardzie weW.ujawniono znaczną ilość biżuterii złotej, monety złote, sztabki złote , które w ramach umów pożyczki lub sprzedaży przekazywali oskarżeni,R. K.od listopada 2021 roku, aM. K. (1)iR.A.od dwóch lat uzyskując znaczne ilości gotówki. protokół przeszukania 297-301 zeznaniaA. S. 302 zdjęcia 306-327 protokół oględzin 427-432, 2150-(...) 1.2 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty 2 OCena DOWOdów 2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 dane osobopoznawcze uznane za wiarygodne- nie były kwestionowane analiza kryminalna Jw. dokumentacja medyczna Jw. karta danych Jw. kontrole Loft komunikaty płyta Jw., pozyskane zgodnie z przepisami materiały z kontroli operacyjnej Jw. pozyskane zgodnie z przepisami notatka Jw. opinie Jw. pełne, jasne, logiczne , sporządzone przez podmioty fachowe protokół przeszukania, oględzin, zatrzymania Jw. raport Jw. zawiadomienia zeznania pokrzywdzonych Uznane za wiarygodne – nie ma podstaw by kwestionować fakty podawane przez pokrzywdzonych, tym bardziej że same rozmowy były utrwalone w ramach kontroli. zdjęcia wiarygodne – nie kwestionowane zeznaniaA. P.,M. C. uznane za wiarygodne, jako policjanci wykonujący czynności służbowe w sprawie nie mieli powodów. by podawać fakty w sposób tendencyjny zeznaniaA. S.,R. S. (2),Ł. N. uznane za wiarygodne -świadkowie ci nie mieli powodów by podawać nieprawdę w tym postępowaniu materiały niejawne wraz z elektronicznymi nośnikami danych uznane za wiarygodne albowiem zostały pozyskane zgodnie z przepisami, nie były kwestionowane, jednakże w zakresie istotnym dla tego postępowania zostały odtajnione i załączone do akt sprawy i w tym zakresie były powoływane w sekcji 1 , a w pozostałym zakresie nie mają znaczenia dla ustalenia faktów w tym postępowaniu. Wyjaśnienia oskarżonych złożone w toku rozprawy uznane za wiarygodne w całości, za wyjątkiem ocen wyrażanych przezM. K. (1)co do roli pozostałych oskarżonych ( "z całą sytuacją mieli bardzo mało wspólnego") w popełnianiu przestępstw albowiem z treści opinii k 1650-1835, 2306- 2388 i powołanych komunikatów z kontroli operacyjnej wynika co innego. Telefony ujawnione w dniu 18 stycznia 2022 roku były użytkowane przez oskarżonych. W poszczególnych ujawnionych rozmowach nie uczestniczył tylko jeden mężczyzna- oskarżony , lecz także włączał się drugi- oskarżony, a nadto do rozmów włączała się kobieta - oskarżona w różnej roli. Cała trójka była przygotowana do udziału w przestępstwach- w tym celu przyjechała doP. (...), dysponowali odpowiedni zapleczem - sprzętem do działalności przestępczej. Oczywistym jest, że nie mogli rozmawiać w każdym przypadku naraz. Ich podział ról, udział był z jednej strony ściśle określony, a z drugiej strony nieraz rozmowy z pokrzywdzonymi tak się toczyły, że sytuacja wymagała włączania się pozostałych oskarżonych. Byli tego świadomi i byli gotowi na to i takie działania podejmowali. Ich działania były zaplanowane i mieli pełną świadomość swojej działalności. Działali wspólnie i w porozumieniu. Z tej też przyczyny Sąd nie różnicował wymiaru kar. Bo nie ma znaczenia który akurat oskarżony w danej rozmowie bezpośrednio uczestniczył, skoro pozostali byli obok i czekali na ewentualne włączenie się. Należy tez zwrócić uwagę, że oskarżeni często "stawiali pokrzywdzonych pod murem" stosując swoistą presję czasu i "szantaż"- jak nie będzie pieniędzy, osoba nie będzie leczona, bądź wprost obwiniając pokrzywdzonych o śmierć bliskiego, jeśli nie dadzą pieniędzy. Z kolei oskarżona jeszcze bardziej stwarzała dramatyzm całej sytuacji włączając się i płacząc bądź podszywając się pod bliską --kobietę dla pokrzywdzonego. Wprawdzie z opinii nie wynika, że wszystkie rozmowy, gdzie podawano się za lekarza Webera, Sterna itp prowadzili oskarżeni, ale jest to niewątpliwe, bo sami to oskarżeni przyznali, a nadto rozmowy były prowadzone z telefonów zabezpieczonych w dniu zatrzymania oskarżonych w lokalu, który zajmowali. Wszyscy oskarżeni, korzystający z pomocy obrońców przyznali się przed Sądem do wszystkich popełnionych przestępstw i nie ma podstaw, by uznać że to ich przyznanie było gołosłowne, tym bardziej że znalazło potwierdzenie w powołanych powyżej dowodach. 2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu dowody ujawnione w toku rozprawy, a nie powołane w sekcji 1 nie zostały uwzględnione albowiem nie mają znaczenia dla ustalenia faktów. Wyjaśnienia oskarżonych ze śledztwa nie uznano za wiarygodne albowiem były przyjętą linią obrony. Były nie tylko nielogiczne, sprzeczne z dowodami powołanymi w sekcji 1 , ale też z ich wyjaśnieniami złożonymi przed Sądem. Zauważenia wymaga, że oskarżeniM.iR. K.składali wyjaśnienia o określonej treści w zależności od etapu śledztwa i ujawnianych dowodów- i nawet jeśli na którymś etapie w części się przyznawali to nie podawali wszystkich okoliczności, nawet w tym zakresie prawdziwie, mając oczywiście w tym interes. I takR. K.tylko w jednych wyjaśnieniach przyznał się do dwóch rozmów ( k 1398-1399), ale w tym zakresie też nie podawał do końca prawdy, np wskazał , że nie wiedział po co i gdzie dzwoniliM. K. (1)iR.A., nie działali w grupie, nie wie z kimM.(jego rodzony brat) współdziałał wN. (...), nie ujawnił na czyje polecenie dzwonił, (bo oczywiste jest, że na czele tej grupy musiały stać inne nieustalone osoby- modus operandi, organizacja procederu-- przekraczały zdaniem Sądu możliwości oskarżonych). Raz przyznawał, że był też wP. (...)w październiku i listopadzie, a potem że był tylko w listopadzie 2021 roku i nie ujawnił czy byli z nim brat iR.A.. Z kolei npM. K. (1)przyznając się do czynów ( k 280v-281v) jednocześnie wskazywał , że z mieszkania w którym go ujęto dzwoniło wiele innych osób, co przecież sprzeczne jest z treścią opinii, gdzie zidentyfikowano głosyM.iR.i głos tej samej kobiety- oskarżonej, która w chwili zatrzymania prowadziła jedną z przedmiotowych rozmów. Nie ma innych dowodów, poza nielogicznymi i gołosłownymi twierdzeniami tego oskarżonego, że w tych konkretnych przypisanych mu rozmowach uczestniczyły inne nieustalone osoby. Przeczył by sam w trakcie rozmów żądał pieniędzy, miały to robić te inne osoby i to jest sprzeczne z treścią opinii z której wynika bezpośrednio, które rozmowy przeprowadzał ten oskarżony, a treść nagranych rozmów potwierdza ich przebieg. Wbrew stanowi faktycznemuM. K. (1)wskazywał, że mieszkanie dla nich wynajęły inne osoby, a przeczą temu karta meldunkowa i zeznaniaR. S. (2)k 119-120. Bez komentarza pozostaje to, żeM. K. (1)nawet początkowo podawał się za kogoś innego -I. K... 3 PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 1 R. K.,M. K. (1),R.A. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżeni są dorośli i w chwili czynu mieli możliwość prawidłowej oceny sytuacji zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Oskarżeni byli w pełni poczytalni. W świetle zebranego materiału dowodowego uznać więc należy, że w chwili popełnienia czynu mieli oni nie skrępowaną wolę i możliwość zachowania się w sposób zgodny z porządkiem prawnym, a mimo tego oskarżeni swoim czynem naruszyli normę sankcjonowaną i to naruszenie jest zagrożone przez ustawę sankcją karną. Nie wystąpiły w niniejszej sprawie żadne okoliczności mogące usprawiedliwić zachowanie sprzeczne z prawem. Nie zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność czynu, winę oskarżonych. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych jest wysoki, a więc jest to czyn wysoce karygodny. Do takiej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu uprawnia analiza okoliczności wynikających zart. 115 §2 k.k.tj rodzaj i charakter dobra w które godzili-porządek publiczny, bezpieczeństwo państwa i obywateli. Oskarżeni w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu nie dali posłuchu normie prawnej, chociaż można było podporządkowania się normie prawnej od oskarżonych wymagać, a więc ich czyn jest zawiniony (brak przesłanek zart. 31 §1 lub §2 kk.). Tym samym każdego z oskarżonych należy uznać za winnego popełnienia czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego. Zachowania oskarżonych przekroczyły ramy zwykłego współsprawstwa. W świetle zebranych dowodów jasnym jest, że proceder polegający na oszustwach metodą na tzw. policjanta, wnuczka, czy jak w tym przypadku na tzw covid nie polegał na jednorazowym działaniu i wymagał zorganizowania w ramach struktury grupy przestępczej, co wynika z zeznań funkcjonariuszy. Oskarżeni mieli tego świadomość i mieli zamiar działania w jej ramach. Oczywistym jest, że grupa ta była zorganizowana by popełniać wskazane przestępstwa i tylko skuteczna akcja Policji w dniu 18 stycznia 2022 roku, udaremniła oskarżonym prowadzenie dalej działalności przestępczej. Truizmem jest stwierdzenie, że grupa w której oskarżeni pełnili role tzw. telefonistów cechowała się znacznym stopniem zorganizowania, z zebranych materiałów wynika, iż poza granicamiP. (...)na terenieN. (...)zatrzymano kolejnych członków tej grupy- osoby spokrewnione z oskarżonymi o ustalonej tożsamości, a działalność grupy trwała już od jakiegoś czasu. Na szczycie tej grupy stały osoby o nieustalonej tożsamości. Była to prężnie działająca grupa przestępcza, której głównym celem było popełnianie przestępstw metodą na tzw covid, na szkodę osób w podeszłym wieku, wykorzystując ich łatwowierność, czy nieporadność życiową. Osoby działające w tej grupie podejmowały wspólne akcje przestępcze, planowały je, posługiwały się pseudonimami lub zachowywały względem siebie anonimowość. W grupie tej istniał określony podział ról, każdy z jej członków odgrywał określoną rolę. Byli telefoniści, logistycy, kurierzy, odbieraki. Osoby w grupie podejmowały czynności mające uniemożliwić wykrycie sprawców np. posługiwanie kilkoma telefonami z wymienianymi często kartami SIM i to zagranicznymi, nie wszyscy się znali, tworzyli ogniwa pośrednie na wypadek ujęcia , tak żeby osoby ujęte nie mogły wskazać stojących w grupie najwyżej. Przedmiotowa grupa, liczyła niewątpliwie znacznie powyżej trzech osób i wszystkie te osoby połączył wspólny cel, jakim było popełnianie określonych przestępstw. Nic nie działo się przypadkowo. Zorganizowana była zarówno sieć telefonistów, logistyków, kurierów i odbieraków. Fakt, iż poszczególni członkowie grupy niekiedy nie znali się, nie wiedzieli, jaka jest konkretnie rola pozostałych, było działaniem z góry zamierzonym, podjętym ze względów bezpieczeństwa. Członkowie grupy doskonale zdawali sobie sprawę, że uczestniczą w procederze, w który zaangażowany jest szereg osób i to w sposób zorganizowany. Wszyscy uczestnicy nielegalnego procederu mieli jeden cel. Było nim zdobycie w stosunkowo krótkim czasie wysokich korzyści majątkowych łatwym kosztem. Oczywistym jest, że podjęte i zaangażowane środki nie były po to, by popełnić tylko jedno przestępstwo, lecz przestępstwa i jest to faktem powszechnie znanym. Oskarżeni akceptowali zasady, które rządzą w grupie, skoro wykonywali polecenia i zadania zlecane przez osoby stojące wyżej w hierarchii. W grupie istniała wewnętrzna struktura i były więzy organizacyjne o pewnej trwałości, pozwalające na skoordynowany sposób działania, czego mieli świadomość oskarżeni i co przekraczało ramy zwykłego współsprawstwa (por. wyrok S.A. w Łodzi z 23.X. 2006 roku II AKa 174/06, Lex nr 274009).. W zorganizowanej grupie przestępczej jej członkowie mogą popełniać przestępstwa w różnych składach personalnych. Oskarżeni nie musieli mieli pełnej wiedzy o szczegółach organizacji grupy, mechanizmu jej funkcjonowania, by przyjąć, że brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej (por. wyrok S.A. zP.z 11.IX.2014 roku, II AKa 135/14, Lex nr 1527137). O świadomości oskarżonych świadczą treści rozmów z których wynika, że najpierw straszyli śmiercią osoby bliskiej, wywierali presję czasu, rozpytywali o posiadane pieniądze w domu, na kontach , złocie , kosztownych przedmiotach , a potem miało być ich przekazanie , a skoro oskarżeni byli wP. (...)- wŁ.,a pokrzywdzeni wN. (...)- to tam musiały być osoby z grupy przygotowane by szybko odebrać pieniądze na rzekomo cudowny lek. Sposób działania oskarżonych wskazuje, że działali z zamiarem bezpośrednim. Oskarżeni wypełnili swoim działaniem znamionaart. 258 §1 k.k., przy czym Sąd stosował brzmienie tegoż artykułu według czasu popełnienia przestępstwa-art. 4 §1 k.k., który był łagodniej zagrożony i aktualny obowiązek orzeczenia świadczenia w związku z treściąart. 43 a k.k. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem 2 R. K.,M. K. (1),R.A. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Oskarżeni są dorośli i w chwili czynów mieli możliwość prawidłowej oceny sytuacji zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. Oskarżeni byli w pełni poczytalni. W świetle zebranego materiału dowodowego uznać więc należy, że w chwili popełnienia czynów mieli oni nie skrępowaną wolę i możliwość zachowania się w sposób zgodny z porządkiem prawnym, a mimo tego oskarżeni swoimi czynami naruszyli normę sankcjonowaną i to naruszenie jest zagrożone przez ustawę sankcją karną. Nie wystąpiły w niniejszej sprawie żadne okoliczności mogące usprawiedliwić zachowania sprzeczne z prawem. Nie zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność czynów, winę oskarżonych. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych jest wysoki, a więc są to czyny wysoce karygodne. Do takiej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów uprawnia analiza okoliczności wynikających zart. 115 §2 k.k.tj rodzaj i charakter dobra w które godzili –cudze mienie, rozmiary grożącej szkody, działanie na szkodę pokrzywdzonych w podeszłym wieku . Oskarżeni w czasie swych bezprawnych, karalnych i karygodnych czynów nie dali posłuchu normie prawnej, chociaż można było podporządkowania się normie prawnej od oskarżonych wymagać, a więc ich czyny są zawinione (brak przesłanek zart. 31 §1 lub §2 kk.). Tym samym każdego z oskarżonych należy uznać za winnego popełnienia czynów bezprawnych, karalnych i karygodnych. Działali z zamiarem bezpośrednim na co wskazuje sposób ich działania. Oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu ze sobą i innymi nieustalonymi osobami. Skoro oskarżeni pełnili rolę telefonistów, to musiały być w to zaangażowane inne nieustalone osoby pełniące role tzw odbieraków, logistyków, bo na tym polega metodyka popełniania tego rodzaju przestępstw. Działali w ramach grupy przestępczej i czynili sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, czyli działali w warunkachart 65 §1 k.k.Pojęcie stałego źródła dochodu należy rozumieć nie tylko jako sytuacje gdy przestępcza działalność jest jedynym źródłem dochodu sprawcy, ale także wtedy gdy stanowi dodatkowe regularne źródło dochodu. Oskarżeni według swoich deklaracji zarabiali na terenieN. (...)niewiele lub wcale, a niewątpliwie przestępczy proceder w sposób długotrwały i regularny miał im dostarczać dochody, oskarżeni mieli pozyskiwać korzyści majątkowe z tego procederu w sposób stały. Mamy tu do czynienia z ciągłością czasową, powtarzalnością utrzymywania przez sprawców tej sytuacji, a więc niewątpliwie było to stałe dodatkowe, źródło dochodu. Oskarżeni niewątpliwie działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ich działanie polegało na doprowadzeniu poszczególnych pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem po uprzednim wprowadzeniu ich w błąd co do tożsamości osób nawiązując z nimi kontakt telefoniczny oraz co do celu przekazania pieniędzy w ten sposób, że nawiązywali kontakt telefoniczny z pokrzywdzonymi podając się za pracowników służby zdrowia i nakłaniali do ich przekazania pieniędzy w określonych kwotach niezbędnych na pokrycie kosztów leczenia osoby bliskiej zarażonej koronawirusem. Celu tego jednak nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonych – przerywanie rozmów, zorientowanie się pokrzywdzonych że to oszustwo , odmowa przekazania pieniędzy itp. Ich działanie przyjęło postać formy stadialnej – usiłowania popełnienia przestępstw. Tym samym dopuścili się 31 razy popełnienia przestępstw wyczerpujących dyspozycjęart. 13 §1 k.k.w zw. zart. 286 §1 k.k.w zw zart. 65 §1 k.k.Nadto przestępstw tych dopuścili się w krótkich odstępach czas, z wykorzystaniem takiej samej sposobności zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny co do któregokolwiek z tych przestępstw, czyli w warunkachart. 91 §1 k.k.Sąd stosowałKodeks karnyw brzmieniu według daty popełnienia przestępstw –art. 4 §1 k.k.albowiem obecnie Kodeks ten ma brzmienie surowsze dla oskarżonych jak choćby w przypadku zasad orzekania grzywny –art. 33 §1 a i 2 a k.k., czy rygorówart. 64 §2 k.k.stosowanych poprzezart. 65 k.k. Sąd zmienił opisy czynów przypisanych stosownie do ustaleń poczynionych po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☐ 3.5. Uniewinnienie Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia 4 KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. K.,M. K. (1),R.A. 1 I na korzyść każdego z oskarżonych sąd poczytał niekaralność na terenieP. (...), krótki okres działalności przestępczej, przyznanie się, zgłoszenie wniosków o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i wola zakończenia szybko procesu bez przesłuchiwania świadków, wyrażenie skruchy i żalu ; na niekorzyść każdego z oskarżonych sąd poczytał rodzaj dobra w jakie godzili-porządek publiczny bezpieczeństwo państwa i obywateli, nagminność tego rodzaju przestępstw, bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, działanie w sposób zaplanowany -nastawiony aby w krótkim czasie osiągnąć maksimum zysku, wykorzystanie bezradności i nieporadności pokrzywdzonych w podeszłym wieku, wobecM.iR. K.karalność na terenieN. (...) Stąd kara po 1 jednym roku pozbawienia wolności wobec każdego z oskarżonych jest karą współmierną, stosownie doart 53 k.k. R. K.,M. K. (1),R.A. 2 II-XXXII na korzyść każdego z oskarżonych Sąd poczytał niekaralność na terenieP. (...), krótki okres działalności przestępczej, przyznanie się przed Sądem, zgłoszenie wniosków o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności i szybkie zakończenie procesu, formę stadialną -usiłowanie, skruchę i żal, posiadanie na utrzymaniu dzieci, w istocie brak szkód; na niekorzyść rodzaj dobra, w które godzili- cudze mienie - dorobek życia osób w podeszłym wieku, wykorzystanie ich nieporadności i bezradności, działanie w warunkachart 65 §1 k.k.(z dwóch przyczyn) oraz w warunkachart. 91 §1 k.k., wykorzystanie łatwowierności i naiwności pokrzywdzonych, granie na ich uczuciach, wywołanie u starszych, schorowanych osób niepotrzebnego stresu, nerwów, rosnącą skalę tego rodzaju przestępstw w kraju i tupet sprawców, działanie wspólnie w porozumieniu z innymi osobami, wysokość planowanych korzyści ; na niekorzyść każdego z oskarżonych Sąd poczytał liczbę popełnionych przestępstw w ramach ciągu -31-w bardzo krótkim czasie dwóch miesięcy, liczbę pokrzywdzonych i ich wiek (często to były osoby w bardzo podeszłym wieku), bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów. Nadto na niekorzyść też należało mieć to , że w istocie tylko tylu ujawniono- zidentyfikowano pokrzywdzonych, natomiast z kontroli operacyjnej Loft -14,17, 19 czy 20 wynika o wiele więcej rozmów przeprowadzanych przez oskarżonych z osobami , które albo się od razu rozłączały albo ich nie zidentyfikowano albo potencjalny pokrzywdzony szybko orientował się że to oszustwo i od razu odkładał słuchawkę albo oskarżeni " nie trafiali" z osobą bliską, bo potencjalny pokrzywdzony nie miał córki, syna itp. Na niekorzyść oskarżonych należało też wziąć fakt popełniania przestępstw w obecności dziecka lat 8, które zabrali ze sobą zN. (...), by popełniać przestępstwa na terenieP. (...), szczególnie naganne po stronie rodziców. Narazili dziecko na niepotrzebny stres związany z ich zatrzymaniem, czy odebraniem od rodziców, bo nie miał wP. (...)kto zaopiekować się nieletnią. Na niekorzyść oskarżonychM.iR. K.Sąd poczytał też ich karalności na terenieN. (...). Przy określaniu wysokości jednej stawki dziennej Sąd miał na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonych na terenieN. (...). Stąd kara 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i skoro oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - grzywna 300 stawek dziennych po 100 złotych każda wobec każdego z oskarżonych jest współmierna stosownie doart 53 k.k. Sąd nie różnicował wysokości jednostkowych kar wobec oskarżonych w zależności od liczby przeprowadzonych rozmów osobiście przez daną osobę mając na uwadze względy podniesione przy omawianiu wyjaśnień oskarżonych złożonych przed Sądem- trójka oskarżonych była w czasie rozmów razem i niezależnie które z nich w danym momencie rozmawiało fizycznie z pokrzywdzonym, pozostali albo włączali się do rozmów albo byli w gotowości by włączyć się do rozmowy w zależności od jej przebiegu. R. K.,M. K. (1),R.A. 3 I-XXXII Sąd wymierzył każdemu z oskarżonych karę łączną 5 lat pozbawienia wolności mając na uwadze z jednej strony tożsamość czasową i miejscową przestępstwa i ciągu przestępstw, co przemawia za częściową absorpcją kar jednostkowych, a z drugiej strony różny rodzaj dóbr, co uzasadnia stosownie częściowo kumulacji. 5 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności R. K.,M. K. (1),R.A. 4 I-XXXII na poczet kary łącznej zaliczono każdemu z oskarżonych okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od chwili zatrzymania to jest od 18 stycznia 2022 roku godzina 14:30 6 inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 5 Sąd zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych w całości mając na uwadze obciążenia finansowe płynące z tego wyroku i orzeczony czasokres izolacji, który będzie uniemożliwiał zarobkowanie przez każdego z oskarżonych. 7 Podpis Sędzia Wioletta Kubasiewicz

15/251000/0002006/K

Sąd Okręgowy w Łodzi

IV Wydział Karny

153015000001006_II_Ka_000897_2023_Uz_2024-02-29_002

II Ka 897/23

2024-02-12 01:00:00.0 CET

2024-03-04 18:30:04.0 CET

2024-03-04 11:21:44.0 CET

15301500

1006

SENTENCE

Sygn. akt II Ka 897/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Karol Troć Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Patrycji Klimiuk - Romaniuk po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r. sprawy M. K. oskarżonego z art. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 613/22 I

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Ewa Olewińska" xPublisher="66111303287" xEditorFullName="Ewa Olewińska" xEditor="66111303287" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="6" xFlag="published" xVolType="15/301500/0001006/Ka" xYear="2023" xVolNmbr="000897" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok</xName> <xBlock> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Sygn. akt II Ka 897/23 </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right">Dnia 12 lutego 2024r.</xText> <xText xALIGNx="left">Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="125"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="50"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="535"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">SSO Karol Troć</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Protokolant:</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>przy udziale prokuratora Patrycji Klimiuk - Romaniuk</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r.</xText> <xText>sprawy<xBx> <xAnon>M. K.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>oskarżonego z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink></xBx></xText> <xText>na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego</xText> <xText>od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach</xText> <xText>z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 613/22</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>utrzymuje wyrok w mocy;</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 260 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.</xText> </xUnit> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="404"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="120"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="154"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Formularz UK 2</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Sygnatura akt</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">II Ka 897/23</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">1</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>CZĘŚĆ WSTĘPNA </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. w sprawie II K 613/22</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.2. Podmiot wnoszący apelację</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel posiłkowy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżyciel prywatny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒ obrońca</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ inny</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="350"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="291"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="48"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="338"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">2</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1. Ustalenie faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="38"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="28"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="339"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="93"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">----</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Oskarżony</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód </xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Numer karty</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">---------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">--------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="722"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2. Ocena dowodów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="109"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="208"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="405"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów<xBRx></xBRx>(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Dowód</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">------------------</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">-------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">---------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="492"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="5"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="13"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="158"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx="."></xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="7"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>1. obrazy przepisów postępowania a mianowicie:</xText> <xText>- <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnienia <xAnon>M. K.</xAnon> są wyrazem linii obrony obranej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo, podczas gdy w toku postępowania konsekwentnie odmawiał on przyznania się do winy i w sposób spójny oraz logiczny opisał przebieg zdarzenia;</xText> <xText>2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż <xAnon>M. K.</xAnon> popełnił czyn zarzucany mu w a/o, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on sprawstwa czynu z <xLexLink xArt="art. 178 a;art. 178 a § 1" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 178a § 1 kk</xLexLink>.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Na wstępie zauważyć wypada, iż ustanowiony w <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink> obowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, bowiem także odwołujący, podnoszący takowy zarzut, nie może ograniczyć się do wyłącznie subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez tenże Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonego. Taka metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II AKa 67/12).</xText> <xText>Tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący nie był w stanie skutecznie przekonać Sądu Odwoławczego o słuszności swoich twierdzeń wyrażonych w treści zarzutu, bowiem nie zostały one w logiczny i racjonalny sposób uargumentowane. Wprawdzie, kwestionując prawidłowość pierwszoinstancyjnego postępowania, apelujący wskazał, jakich rzekomych uchybień w zakresie oceny dowodów ten Sąd miałby się dopuścić, jednakże wywody sprowadzające się w istocie do zanegowania sprawstwa oskarżonego, nie mogły znaleźć uznania Sądu Okręgowego. Nie sposób bowiem podzielić intencjonalnych i niepopartych żadnymi obiektywnymi dowodami twierdzeń obrony, jakoby były spójne i logiczne wyjaśnienia oskarżonego, które nie korespondowały z pozostałą częścią uznanego za wiarygodny materiału dowodowego, a w szczególności protokołem badania trzeźwości oraz zeznaniami świadka <xAnon>D. R.</xAnon>, z których jednoznacznie wynika, że oskarżony został złapany „na gorącym uczynku” prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości.</xText> <xText>Wskazać należy, iż sama tylko okoliczność, że Sąd I instancji ocenił poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonego, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treści <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w granicach prawa do swobodnej ich oceny, wyznaczonych przez <xLexLink xArt="art. 7" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 7 kpk</xLexLink>. Zdaniem Sądu Okręgowego, wywody apelującego stanowią jedynie własną wizję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia omawianego zarzutu.</xText> <xText>Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>o uniewinnienie oskarżonego <xAnon>M. K.</xAnon> od zarzucanego mu czynu</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Lp.</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zarzut </xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="6"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText>rażącej niewspółmierność kary wymierzonej <xAnon>M. K.</xAnon> polegającą na orzeczeniu w stosunku do niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, w sytuacji gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, cele zapobiegawcze kary, jak również te w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej uzasadniały, przy uznaniu go winnym sprawstwa zarzucanego mu czynu, orzeczenie wobec <xAnon>M. K.</xAnon> środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText>Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego uznać należy za niezasadny. Zdaniem Sądu odwoławczego, orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze czterech lat w żadnym razie nie można uznać za noszące cechy rażącej surowości, a tylko tego rodzaju surowość mogłaby powodować, w myśl <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 kpk</xLexLink>, wydanie orzeczenia reformatoryjnego.</xText> <xText>Wskazać należy, że skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci czteroletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jednakże tak ukształtowane rozstrzygnięcie spotkało się z pełną aprobatą Sądu Odwoławczego. Zauważyć należy, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara (środek karny) orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celów kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2022 r., II AKa 306/22).</xText> <xText>W niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy zastosował się do dyrektyw wymiaru kary z <xLexLink xArt="art. 53" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 53 kk</xLexLink>, orzekając środek karny adekwatnie do okoliczności sprawy. Sąd I instancji właściwie zastosował wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające, a w szczególności poziom nietrzeźwości oskarżonego, który znaczenie przekraczał normę określoną w <xLexLink xArt="art. 115;art. 115 § 16" xIsapId="WDU19970880553" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553">art. 115 § 16 kk</xLexLink>, co skutkowało orzeczeniem zaledwie czteroletniego (przy minimalnie trzyletnim) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który nie może być uznany za rażąco niewspółmierny. W ocenie Sądu Okręgowego zaproponowany na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia trzyletni wymiar środka karnego nie jest adekwatny do rangi popełnionego przez oskarżonego czynu oraz nie spełni swoich celów zapobiegawczych w stosunku do niego.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Wniosek</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>o zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobec <xAnon>M. K.</xAnon> środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☐ częściowo zasadny</xText> <xText xALIGNx="left">☒ niezasadny</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">Bezzasadność podniesionego zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="55"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="666"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">4</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">5</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="center">Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach utrzymania w mocy</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.1.</xBx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przedmiot i zakres zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>0.1.-----------------------------------------------------------------------------------------------</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach zmiany</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="52"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="78"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="369"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="220"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">1.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">2.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">3.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">Konieczność umorzenia postępowania</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 437;art. 437 § 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 437 § 2 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">4.1.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">-----------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐ <xLexLink xArt="art. 454;art. 454 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 454 § 1 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Zwięźle o powodach uchylenia</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText xALIGNx="left">------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left">----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xText xALIGNx="left"> <xBx>1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Punkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">----------------------</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">---------------------------------------------------------------------------------------------------------------</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="4"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">6</xName> <xText xALIGNx="left"> <xBx>Koszty Procesu </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="128"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="590"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>P unkt rozstrzygnięcia z wyroku</xIx></xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left"> <xIx>Przytoczyć okoliczności</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">II.</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 636;art. 636 § 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 636 § 1 kpk</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 3;art. 3 ust. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 3 ust. 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 8" xIsapId="WDU19730270152" xTitle="Ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych" xAddress="Dz. U. z 1973 r. Nr 27, poz. 152">art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych</xLexLink> (Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.), zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (240 zł opłaty i 20 zł zryczałtowanych wydatków za doręczenia).</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="719"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">7</xName> <xText xALIGNx="center"> <xBx>PODPIS </xBx></xText> </xUnit> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="44"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="153"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="131"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="7"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="37"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="11"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="340"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3. Granice zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Kolejny numer załącznika</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">1</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Podmiot wnoszący apelację</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Obrońca oskarżonego</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText xALIGNx="left">Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">Cały wyrok</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2" xRowSpan="4"> <xText xALIGNx="left">☒ na korzyść</xText> <xText xALIGNx="left">☐ na niekorzyść</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="5"> <xText xALIGNx="left">☒ w całości</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xRowSpan="3"> <xText xALIGNx="left">☐ w części</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do winy</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do kary</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.3.2. Podniesione zarzuty</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText><xIx>Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji</xIx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1 a" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1a k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany <xBRx></xBRx>w <xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 1" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 1 k.p.k.</xLexLink>, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 2" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 2 k.p.k.</xLexLink> – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 3" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 3 k.p.k.</xLexLink> – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, <xBRx></xBRx>jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 438;art. 438 pkt. 4" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 438 pkt 4 k.p.k.</xLexLink> – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText><xLexLink xArt="art. 439" xIsapId="WDU19970890555" xTitle="Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego" xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555">art. 439 k.p.k.</xLexLink></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="6"> <xText>brak zarzutów</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="7"> <xText xALIGNx="center"> <xBx>1.1.4. Wnioski</xBx></xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">☐</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="3"> <xText>uchylenie</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left" xClmnSpan="2"> <xText xALIGNx="left">☒</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="middle" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="left">zmiana</xText> </xClmn> </xRow> </xRows> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Karol Troć

Ewa Olewińska

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Ewa Olewińska

Sygn. akt II Ka 897/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2024r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Karol Troć Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz przy udziale prokuratora Patrycji Klimiuk - Romaniuk po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2024 r. sprawyM. K. oskarżonego zart. 178a § 1 kk na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt II K 613/22 I utrzymuje wyrok w mocy; II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 260 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt II Ka 897/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 1 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2023 r. w sprawie II K 613/22 1.1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.1.3. Granice zaskarżenia 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.2.1. Ustalenie faktów 1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty ---- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty --------- ---------------------- -------------------------------------------------------------- -------------- -------------- 1.2.2. Ocena dowodów 1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- 1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu ------------------ ------------------------------------- --------------------------------------------------------------------------- STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. obrazy przepisów postępowania a mianowicie: -art. 7 kpkpoprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnieniaM. K.są wyrazem linii obrony obranej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo, podczas gdy w toku postępowania konsekwentnie odmawiał on przyznania się do winy i w sposób spójny oraz logiczny opisał przebieg zdarzenia; 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, którego dopuścił się Sąd meriti w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iżM. K.popełnił czyn zarzucany mu w a/o, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego uznania, iż dopuścił się on sprawstwa czynu zart. 178a § 1 kk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Na wstępie zauważyć wypada, iż ustanowiony wart. 7 kpkobowiązek dokonania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego dotyczy nie tylko Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę, bowiem także odwołujący, podnoszący takowy zarzut, nie może ograniczyć się do wyłącznie subiektywnego zanegowania oceny dowodów przeprowadzonej przez tenże Sąd i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone jedynie dowody korzystne dla oskarżonego. Taka metoda kwestionowania trafności zaskarżonego orzeczenia nie może być uznana za wystarczającą. Obowiązkiem skarżącego każdorazowo jest bowiem skuteczne wykazanie jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, w szczególności logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego przy ocenie materiału dowodowego. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania, w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście Sąd pominął dowody istotne (nie jakiekolwiek, lecz istotne) dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2012 roku, sygn. akt II AKa 67/12). Tymczasem, na kanwie przedmiotowej sprawy, skarżący nie był w stanie skutecznie przekonać Sądu Odwoławczego o słuszności swoich twierdzeń wyrażonych w treści zarzutu, bowiem nie zostały one w logiczny i racjonalny sposób uargumentowane. Wprawdzie, kwestionując prawidłowość pierwszoinstancyjnego postępowania, apelujący wskazał, jakich rzekomych uchybień w zakresie oceny dowodów ten Sąd miałby się dopuścić, jednakże wywody sprowadzające się w istocie do zanegowania sprawstwa oskarżonego, nie mogły znaleźć uznania Sądu Okręgowego. Nie sposób bowiem podzielić intencjonalnych i niepopartych żadnymi obiektywnymi dowodami twierdzeń obrony, jakoby były spójne i logiczne wyjaśnienia oskarżonego, które nie korespondowały z pozostałą częścią uznanego za wiarygodny materiału dowodowego, a w szczególności protokołem badania trzeźwości oraz zeznaniami świadkaD. R., z których jednoznacznie wynika, że oskarżony został złapany „na gorącym uczynku” prowadząc samochód w stanie nietrzeźwości. Wskazać należy, iż sama tylko okoliczność, że Sąd I instancji ocenił poszczególne dowody, w aspekcie ich wiarygodności, nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego obrońca oskarżonego, nie jest tożsama ze stwierdzeniem, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguły płynącej z treściart. 7 kpk. Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w granicach prawa do swobodnej ich oceny, wyznaczonych przezart. 7 kpk. Zdaniem Sądu Okręgowego, wywody apelującego stanowią jedynie własną wizję oceny dowodów, wobec czego należy je uznać wyłącznie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego, która nie została poparta żadnymi logicznymi argumentami, wobec czego nie jest w stanie spowodować uwzględnienia omawianego zarzutu. Niezasadny okazał się również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który ma charakter wtórny wobec zarzutu prawa procesowego. Tym samym niezasadność zarzutu związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego implikuje niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd Okręgowy w Siedlcach dokonując kontroli instancyjnej uznał, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Wniosek o uniewinnienie oskarżonegoM. K.od zarzucanego mu czynu ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Bezzasadność podniesionych zarzutów warunkowała bezzasadność wniosku. Lp. Zarzut rażącej niewspółmierność kary wymierzonejM. K.polegającą na orzeczeniu w stosunku do niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, w sytuacji gdy zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy, cele zapobiegawcze kary, jak również te w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej uzasadniały, przy uznaniu go winnym sprawstwa zarzucanego mu czynu, orzeczenie wobecM. K.środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego uznać należy za niezasadny. Zdaniem Sądu odwoławczego, orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w wymiarze czterech lat w żadnym razie nie można uznać za noszące cechy rażącej surowości, a tylko tego rodzaju surowość mogłaby powodować, w myślart. 438 pkt 4 kpk, wydanie orzeczenia reformatoryjnego. Wskazać należy, że skarżący zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci czteroletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jednakże tak ukształtowane rozstrzygnięcie spotkało się z pełną aprobatą Sądu Odwoławczego. Zauważyć należy, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara (środek karny) orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celów kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2022 r., II AKa 306/22). W niniejszym postępowaniu Sąd Rejonowy zastosował się do dyrektyw wymiaru kary zart. 53 kk, orzekając środek karny adekwatnie do okoliczności sprawy. Sąd I instancji właściwie zastosował wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające, a w szczególności poziom nietrzeźwości oskarżonego, który znaczenie przekraczał normę określoną wart. 115 § 16 kk, co skutkowało orzeczeniem zaledwie czteroletniego (przy minimalnie trzyletnim) zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który nie może być uznany za rażąco niewspółmierny. W ocenie Sądu Okręgowego zaproponowany na łamach wywiedzionego środka zaskarżenia trzyletni wymiar środka karnego nie jest adekwatny do rangi popełnionego przez oskarżonego czynu oraz nie spełni swoich celów zapobiegawczych w stosunku do niego. Wniosek o zmianę wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze poprzez orzeczenie wobecM. K.środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Bezzasadność podniesionego zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1.1. Przedmiot utrzymania w mocy Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. 1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.1.1. Przedmiot i zakres zmiany 0.1.----------------------------------------------------------------------------------------------- Zwięźle o powodach zmiany ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 4.1. ----------------------------------------------------------------------------------- ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności ---------------------- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 6 Koszty Procesu P unkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności II. Na podstawieart. 636 § 1 kpkiart. 3 ust. 1w zw. zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 2023 r. poz. 123 z późn. zm.), zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (240 zł opłaty i 20 zł zryczałtowanych wydatków za doręczenia). 7 PODPIS 1.1.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Cały wyrok 1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☒ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

15/301500/0001006/Ka

Sąd Okręgowy w Siedlcach

II Wydział Karny

150515350000503_I_C_000432_2022_Uz_2024-02-14_002

I C 432/22

2024-02-14 01:00:00.0 CET

2024-03-05 18:30:18.0 CET

2024-03-05 15:34:44.0 CET

15051535

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I C 432/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 r. w P. sprawy z powództwa J. J. (1) przeciwko M. R. o zapłatę oraz sprawy z powództwa J. J. (1) przeciwko M. R. , B. R. o zapłatę (I C 433/22) o r z e k a I Zasądza od pozwanej M. R. na rzecz powoda J. R. kwotę 26 457,68 zł (dwadz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Agnieszka Zuzga" xPublisher="azuzga" xEditorFullName="Agnieszka Zuzga" xEditor="azuzga" xVersion="1.0" xLang="PL" xFromPg="1" xToPage="12" xFlag="published" xVolType="15/051535/0000503/C" xYear="2022" xVolNmbr="000432" xDocType="Uz" xml:space="preserve"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText>Sygn. akt I C 432/22</xText> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText xALIGNx="right"> Dnia 14 lutego 2024 r.</xText> <xText>Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xRows> <xCOLGROUPx> <xCOLx xWIDTHx="186"></xCOLx> <xCOLx xWIDTHx="525"></xCOLx> </xCOLGROUPx> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText xALIGNx="right">Przewodniczący:</xText> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> <xText>sędzia Anna Gajewska</xText> </xClmn> </xRow> <xRow> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> <xClmn xVALIGNx="top" xALIGNx="left"> </xClmn> </xRow> </xRows> <xText>Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga</xText> <xText>po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 r. w <xAnon>P.</xAnon></xText> <xText>sprawy z powództwa <xAnon>J. J. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>M. R.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę</xText> <xText>oraz sprawy z powództwa <xAnon>J. J. (1)</xAnon></xText> <xText>przeciwko <xAnon>M. R.</xAnon>, <xAnon>B. R.</xAnon></xText> <xText>o zapłatę (I C 433/22)</xText> <xText xALIGNx="center">o r z e k a</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">I</xName> <xText>Zasądza od pozwanej <xAnon>M. R.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>J. R.</xAnon> kwotę 26 457,68 zł (dwadzieścia sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt siedem złotych 68/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24.08.2023r. do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">II</xName> <xText>Oddala powództwo o zapłatę w stosunku do pozwanej <xAnon>M. R.</xAnon> w pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">III</xName> <xText>Zasądza od pozwanych <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> solidarnie na rzecz powoda <xAnon>J. J. (1)</xAnon> kwotę 24 057,00 zł (dwadzieścia cztery tysiące pięćdziesiąt siedem złotych 0/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:</xText> </xUnit> <xText>- 378,00 zł – od dnia 1.02.2020r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 428,00 zł – od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 1.11.2020r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 1.12.2020r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 1.01.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 2.02.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 2.03.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 678,00 zł – od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xText>- 2 505,00 zł – od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty;</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">IV</xName> <xText>Umarza postępowanie o zapłatę przeciwko pozwanym <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> co do kwoty 731,00 zł (siedemset trzydzieści jeden złotych 0/100).</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">V</xName> <xText>Oddala powództwo o zapłatę w stosunku do pozwanych <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> z pozostałej części.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VI</xName> <xText>Zasądza od pozwanej <xAnon>M. R.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>J. J. (1)</xAnon> kwotę 4 855,18 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt pięć złotych 18/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VII</xName> <xText>Zasądza od pozwanych <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> solidarnie na rzecz powoda <xAnon>J. J. (2)</xAnon> kwotę 5 350,87 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych 87/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=".">VIII</xName> <xText>Przyznaje adwokat <xAnon>D. C.</xAnon> – kuratorowi dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych 20/100) w tym 331,20 zł tytułem VAT, które w całości wypłacić z zaliczki uiszczonej w sprawie.</xText> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt I C 432/22</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xType="part" xBold="true"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText><xAnon>J. J. (1)</xAnon> wytoczył powództwo przeciwko <xAnon>M. R.</xAnon> o zapłatę kwoty 37 457,68 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielem <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. W dniu 6 sierpnia 2017 roku strony zawarły umowę najmu ww. lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie z <xAnon>aneksem nr (...)</xAnon> do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. Pozwana nie zwróciła powodowi lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwała w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku.</xText> <xText>Powód wskazał, że przed zawarciem z pozwaną umowy najmu, dokonał niezbędnego remontu lokalu celem przystosowania go do najmu, tj. odnowił łazienkę, pomalował ściany, przygotował meble pokojowe i kuchenne wraz z osprzętem. Podniósł, że zawarta między stronami umowa zobowiązywała pozwaną do zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym, z wyłączeniem normalnego użytkowania. Tymczasem pozwana dopuściła się znacznej dewastacji lokalu. Remontu wymagała łazienka, kuchnia i pokoje. Należało:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>przeprowadzić odgrzybianie, tj. zedrzeć tynk, a następnie położyć nowy w salonie, w pokoju nr 3, sypialni i łazience (około 7 m<xSUPx>2 </xSUPx>powierzchni),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować we wszystkich pomieszczeniach trzykrotnie ściany (około 100 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni) i czterokrotnie sufity (około 60 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uzupełnić i przykleić w kilku miejscach klepkę podłogową w salonie i w sypialni (około 4 m<xSUPx>2</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przeprowadzić cyklinowanie podłogi drewnianej w pomieszczeniach: salonie, przedpokoju, sypialni i pokoju nr 3 (około 55 m<xSUPx>2</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>usunąć wannę, która nie nadawała się do wyczyszczenia, i wstawić w to miejsce kabinę prysznicową,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić pękniętą umywalkę w łazience,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić i naprawić gniazdka i włączniki (około 30 sztuk),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić wyłamane drzwi wejściowe,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić rozwarstwione drzwi do łazienki,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić uszkodzony sedes,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić szafki kuchenne, które miały powyrywane mocowania i zawiasy, oraz wymienić blat stołowy, który miał nieusuwalne zabrudzenia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić uszkodzony piekarnik,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić nie nadawającą się do naprawy płytę kuchenną,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wywieźć pozostawione śmieci (jeden kontener o pojemności m<xSUPx>3</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naprawić szafę przesuwną w sypialni,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować ramy okienne, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować grzejniki, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić zdewastowane meble: sofę, 4 krzesła, 2 szafki do salonu.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText>Powód podniósł, że zatrudnił profesjonalnych wykonawców do usunięcia ww. wad, zakupił sprzęt kuchenny i meble, aby zastąpić te zniszczone przez pozwaną, a prace remontowe o wartości 11 000 złotych wykonał sam sposobem gospodarczym, na co nie posiada rachunku.</xText> <xText>Powód wskazał, że poniesiony przez niego koszt usuwania ww. wad i zniszczeń wyniósł łącznie 37 457,68 złotych, w tym:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText>800 zł – wywóz śmieci,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">h</xName> <xText>11 000 zł – przeprowadzenie przez powoda systemem gospodarczym prac z poz. lit. f.</xText> </xUnit> <xText>Powód wskazał, że w związku z opuszczeniem przez pozwaną przedmiotowego lokalu w dniu 29 października 2021 roku, roszczenie powoda wynikające z obowiązku naprawienia przez pozwaną szkody powstałej w wyniku uszkodzenia lub pogorszenia najętej rzeczy, stało się wymagalne w dniu 30 października 2021 roku.</xText> <xText>Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 4 listopada 2022 roku, z powyższą sprawą połączona została do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawa I C 433/22 z powództwa <xAnon>J. J. (1)</xAnon> przeciwko <xAnon>B. R.</xAnon> i <xAnon>M. R.</xAnon> o zapłatę.</xText> <xText>W sprawie I C 433/22, <xAnon>J. J. (1)</xAnon> wytoczył powództwo przeciwko <xAnon>B. R.</xAnon> i <xAnon>M. R.</xAnon> domagając się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanych solidarnie początkowo kwoty 27 381,10 złotych, a ostatecznie kwoty 26 650,10 złotych (co do kwoty 731 złotych pozew został skutecznie cofnięty – pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 222-223 akt sprawy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>378,00 zł od dnia 1.02.2020r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>2 428,00 zł od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 1.11.2020r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 1.12.2020r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 1.01.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 2.02.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 2.03.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>25,56 zł od dnia 03.08.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>25,56 zł od dnia 01.09.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>1 104,80 zł od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>2 678,00 zł od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>2 505,00 zł od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>1 437,18 zł od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty.</xText> </xUnit> <xText>Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.</xText> <xText>W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielem <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. W dniu 6 sierpnia 2017 roku pomiędzy powodem, a pozwaną <xAnon>M. R.</xAnon> zawarta została umowa najmu ww. lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Strony ustaliły czynsz w wysokości 2 050 złotych miesięcznie, płatny z dołu do 10-ego dnia każdego miesiąca. Pozwana obowiązana była ponosić ponadto co miesiąc koszty eksploatacyjne związane ze zużyciem: energii elektrycznej, wody, gazu, z wywozem nieczystości stałych i płynnych, opłatą administracyjną za wspólną energię elektryczną – według stawek dostawców i zużycia według wskazań liczników – oraz opłatę administracyjną w kwocie 50 zł miesięcznie. Aneksem do umowy najmu z dnia 26 lipca 2019 roku wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 350 złotych. Aneksem nr 2 do umowy najmu z dnia 10 lipca 2020 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 550 złotych, a wysokość opłaty administracyjnej do kwoty 100 złotych. Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie z aneksem nr 2 do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Przez cały ten okres pozwana zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu z mężem – pozwanym <xAnon>B. R.</xAnon> – i z dwójką dzieci. Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. Pozwani nie zwrócili powodowi lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwali w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku.</xText> <xText>Powód wskazał, że do grudnia 2019 roku czynsz opłacany był przez pozwanych regularnie. Problemy zaczęły się w styczniu 2020 roku. Od tego czasu czynsz opłacany był nieregularnie lub nie był w ogóle opłacany. W okresie obowiązywania umowy pozwani nie zapłacili:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r. (data wymagalności 31.01.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r. (data wymagalności 31.03.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r. (data wymagalności 31.10.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r. (data wymagalności 30.11.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r. (data wymagalności 31.12.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r. (data wymagalności 01.02.2021r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r. (data wymagalności 01.03.2021r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>25,56 zł – opłata administracyjna za energię elektryczną za lipiec 2021r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>25,56 zł – opłata administracyjna za energię elektryczną za sierpień 2021r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>1 104,80 zł – opłata uzupełniająca za wywóz nieczystości, wynikająca ze stawek ustalonych przez Gminę <xAnon>W.</xAnon>-<xAnon>W.</xAnon>, za okres od marca 2020r. do 16 września 2021r. (data wymagalności 26.09.2021r., wynikająca z wezwania do zapłaty z dnia 16.09.2021r.).</xText> </xUnit> <xText>Powód wskazał, że pozwana pomimo skierowanego do niej w dniu 16 września 2021 roku pisemnego wezwania (odebranego przez pozwaną w dniu 19 września 2021 roku), w którym zakreślono 7-dniowy termin płatności, nie uregulowała powyższych należności. Nie uregulowała również czynszu i opłat za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. ani odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, dlatego powód dochodzi w niniejszej sprawie również kwoty:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">11</xName> <xText>2 678,00 zł – tytułem czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz tytułem odszkodowania za okres od 06.08.2021r. do 31.08.2021r. (data wymagalności 26.09.2021r., wynikająca z wezwania do zapłaty z dnia 16.09.2021r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">12</xName> <xText>2 678,00 zł – tytułem odszkodowania za wrzesień 2021 r. (odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości); z odsetkami liczonymi od dnia opuszczenia przez pozwaną lokalu, tj. od 29.10.2021r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">13</xName> <xText>2 505,00 zł – tytułem odszkodowania za okres od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. (odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości, z tym, że dokonano korekty o 2 dni kalendarzowe; 2678 zł : 31 dni x 29 dni = 2 505,00 zł); z odsetkami liczonymi od dnia opuszczenia przez pozwaną lokalu, tj. od 29.10.2021r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">14</xName> <xText>1 437,18 zł – tytułem nierozliczonych kosztów gazu i energii elektrycznej za okres od 06.08.2021r. do 29.10.2021r.</xText> </xUnit> <xText>Powód wskazał, że w dniu 11 października 2021 roku skierował do pozwanych listem poleconym kolejne ostateczne wezwanie do zapłaty. Pozostało ono bezskuteczne. Pozwani nie bacząc na ww. zaległości opuścili lokal po kryjomu, zostawiając klucz od lokalu w skrzynce pocztowej.</xText> <xText>Na wniosek strony powodowej, zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2023 roku Przewodniczący ustanowił dla nieznanych z miejsca pobytu pozwany kuratora w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła adw. <xAnon>D. C.</xAnon>.</xText> <xText>Kurator wniósł o oddalenie powództw w całości i o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia według norm przepisanych. Zakwestionował wysokość dochodzonych przez powoda roszczeń.</xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd ustalił, co następuje:</xBx></xText> <xText><xAnon>J. J. (1)</xAnon> jest właścicielem <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa sprzedaży lokalu k. 12-17)</xIx></xText> <xText>W dniu 6 sierpnia 2017 roku pomiędzy <xAnon>J. J. (1)</xAnon>, a <xAnon>M. R.</xAnon> zawarta została umowa najmu ww. lokalu mieszkalnego.</xText> <xText>Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe i zwrócony w dniu wygaśnięcia umowy w stanie niepogorszonym, z wyłączeniem normalnego zużycia.</xText> <xText>W okresie obowiązywania umowy, najemca zobowiązał się do uiszczenia czynszu w wysokości 2 050 złotych miesięcznie, płatnego z dołu do 10-ego dnia miesiąca, oraz kosztów eksploatacyjnych związanych ze zużyciem:</xText> <xText>- energii elektrycznej - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu,</xText> <xText>- wody - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu,</xText> <xText>- gazu - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu,</xText> <xText>- opłaty administracyjnej za energię wspólną - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu,</xText> <xText>- opłaty za wywóz nieczystości stałych, co miesiąc z dołu,</xText> <xText>- opłaty za wywóz nieczystości płynnych, co miesiąc z dołu.</xText> <xText>Aneksem do ww. umowy najmu z dnia 26 lipca 2019 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 350 złotych miesięcznie.</xText> <xText>Aneksem nr 2 do ww. umowy najmu z dnia 10 lipca 2020 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 550 złotych, a wysokość opłaty administracyjnej do kwoty 100 złotych miesięcznie.</xText> <xText>Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie z aneksem nr 2 do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Przez cały ten okres <xAnon>M. R.</xAnon> zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu z mężem <xAnon>B. R.</xAnon> i z dwójką dzieci.</xText> <xText>Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> nie zwrócili wynajmującemu lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwali w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa najmu k. 18-20; protokół zdawczo-odbiorczy k. 21-22; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; pismo z 16.09.2021r. - wezwanie do opróżnienia lokalu k. 26-28; ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania listem poleconym k. 30-32; wydruk korespondencji sms k. 81 akt sprawy I C 433/22)</xIx></xText> <xText>W okresie obowiązywania umowy najmu <xAnon>M. R.</xAnon> i <xAnon>B. R.</xAnon> nie zapłacili na rzecz wynajmującego następujących należności:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r. (data wymagalności 31.01.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r. (data wymagalności 31.03.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r. (data wymagalności 31.10.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r. (data wymagalności 30.11.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r. (data wymagalności 31.12.2020r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r. (data wymagalności 01.02.2021r.),</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r. (data wymagalności 01.03.2021r.).</xText> </xUnit> <xText>Pozwana nie uregulowała również czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r.</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa najmu k. 18-20; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; wydruk korespondencji sms k. 78-82 akt sprawy I C 433/22; dostępne w internecie informacje o wysokości stawek za wywóz nieczystości obowiązujących w Gminie <xAnon>W.</xAnon>-<xAnon>W.</xAnon>) </xIx></xText> <xText>Pismem z dnia 16 września 2021 roku, doręczonym <xAnon>M. R.</xAnon> w dniu 19 września 2021 roku, <xAnon>J. J. (1)</xAnon> wezwał <xAnon>M. R.</xAnon> do zapłaty ww. należności w terminie 7 dni od daty otrzymania tego pisma oraz do opróżnienia i wydania lokalu wynajmującemu w stanie niepogorszonym w terminie nie później niż do 29 października 2021 roku. Jednocześnie poinformował <xAnon>M. R.</xAnon>, iż od dnia 6 sierpnia 2021 roku do dnia opróżnienia i wydania lokalu będzie naliczał odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu.</xText> <xText>Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne.</xText> <xText><xIx>(dowód: pismo z 16.09.2021r. - wezwanie do opróżnienia lokalu k. 26-28)</xIx></xText> <xText>W związku z nie uregulowaniem przez najemcę czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz nie zapłaceniem odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 06.08.2021r. do 31.08.2021r., należna <xAnon>J. J. (1)</xAnon> za miesiąc sierpień 2021 roku kwota tytułem czynszu, opłaty administracyjnej, opłaty za wywóz nieczystości i tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosi łącznie 2 678 złotych.</xText> <xText>Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 01.09.2021r. do 30.09.2021r. wynosi 2 678 złotych.</xText> <xText>Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. wynosi 2 505 złotych (2 678 zł : 31 dni = 86,39 zł x 29 dni = 2 505,00 zł).</xText> <xText><xIx>(dowód: umowa najmu k. 18-20; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; dostępne w internecie informacje o wysokości stawek za wywóz nieczystości obowiązujących w Gminie <xAnon>W.</xAnon>-<xAnon>W.</xAnon>)</xIx></xText> <xText>Pomimo wynikającego z umowy najmu obowiązku zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym, <xAnon>M. R.</xAnon> dopuściła się znacznej dewastacji lokalu. Lokal wymagał prac remontowych, wymiany mebli, armatury i sprzętu AGD. Należało:</xText> <xEnum> <xBullet></xBullet> <xEnumElem> <xText>przeprowadzić odgrzybianie, tj. zedrzeć tynk, a następnie położyć nowy w salonie, w pokoju nr 3, sypialni i łazience (około 7 m<xSUPx>2 </xSUPx>powierzchni),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować we wszystkich pomieszczeniach trzykrotnie ściany (około 100 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni) i czterokrotnie sufity (około 60 m<xSUPx>2</xSUPx> powierzchni),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>uzupełnić i przykleić w kilku miejscach klepkę podłogową w salonie i w sypialni (około 4 m<xSUPx>2</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>przeprowadzić cyklinowanie podłogi drewnianej w pomieszczeniach: salonie, przedpokoju, sypialni i pokoju nr 3 (około 55 m<xSUPx>2</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>usunąć wannę, która nie nadawała się do wyczyszczenia, i wstawić w to miejsce kabinę prysznicową,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić pękniętą umywalkę w łazience,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić i naprawić gniazdka i włączniki (około 30 sztuk),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić wyłamane drzwi wejściowe,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić rozwarstwione drzwi do łazienki,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić uszkodzony sedes,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić szafki kuchenne, które miały powyrywane mocowania i zawiasy, oraz wymienić blat stołowy, który miał nieusuwalne zabrudzenia,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić uszkodzony piekarnik,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić nie nadawającą się do naprawy płytę kuchenną,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wywieźć pozostawione śmieci (jeden kontener o pojemności m<xSUPx>3</xSUPx>),</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>naprawić szafę przesuwną w sypialni,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować ramy okienne, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>pomalować grzejniki, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić,</xText> </xEnumElem> <xEnumElem> <xText>wymienić zdewastowane meble: sofę, 4 krzesła, 2 szafki do salonu.</xText> </xEnumElem> </xEnum> <xText><xAnon>J. J. (1)</xAnon> dokonał zakupu mebli kuchennych, sprzętu AGD, armatury, mebli pokojowych, drzwi wejściowych i wewnętrznych, aby zastąpić nimi te, które zostały zniszczone, oraz dokonał zakupu materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych. Zatrudnił też profesjonalnych wykonawców do montażu mebli kuchennych i drzwi. W tym celu <xAnon>J. J. (1)</xAnon> poniósł następujące wydatki:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText>800 zł – wywóz śmieci pozostawionych przez pozwaną.</xText> </xUnit> <xText><xIx>(dowód: dokumentacja fotograficzna k. 45-76; zamówienia, dowody przelewów, faktury VAT, paragony, umowy na wykonanie usług montażowych, zestawienie materiałów budowlanych, potwierdzenie k. 77-101; zeznania świadków: <xAnon>S. P.</xAnon> k. 218v, <xAnon>S. M.</xAnon> k. 218v-219 i <xAnon>M. J.</xAnon> k. 219-219v; zeznania powoda k. 219v-220) </xIx></xText> <xText>Prace remontowe polegające na: odgrzybianiu, malowaniu ścian i sufitów, uzupełnianiu i przyklejeniu w kilku miejscach klepki podłogowej oraz cyklinowaniu podłogi drewnianej, a także prace polegające na posprzątaniu po skończeniu remontu, <xAnon>J. J. (1)</xAnon>wykonał samodzielnie.</xText> <xText><xIx>(okoliczności bezsporne)</xIx></xText> <xText xALIGNx="center"> <xBx>Sąd zważył, co następuje:</xBx></xText> <xText>Roszczenie powoda o zapłatę zaległego czynszu i należnych opłat znajduje podstawę prawną w przepisach <xLexLink xArt="art. 659;art. 659 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 659 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 680" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 680 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 688(1)" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 688<xSUPx>1 </xSUPx>k.c.</xLexLink></xText> <xText>Zgodnie z treścią <xLexLink xArt="art. 659;art. 659 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 659 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 680" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 680 k.c.</xLexLink>, przez umowę najmu lokalu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy lokal do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu czynsz i inne należne opłaty. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym (<xLexLink xArt="art. 669;art. 669 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 669 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Stosownie do treści <xLexLink xArt="art. 688(1);art. 688(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 688<xSUPx>1 </xSUPx>§ 1 k.c.</xLexLink>, za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na jego utrzymaniu, którzy nie są w stanie utrzymać się samodzielnie. Odpowiedzialność osób, o których mowa w <xLexLink xArt="art. 688(1) § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 1</xLexLink>, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania (<xLexLink xArt="art. 688(1);art. 688(1) § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 688<xSUPx>1 </xSUPx>§ 2 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Z kolei podstawę prawną domagania się przez powoda zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu stanowi <xLexLink xArt="art. 18;art. 18 ust. 1;art. 18 ust. 2" xIsapId="WDU20010710733" xTitle="Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 733">art. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego</xLexLink> (Dz.U. z 2018r., poz. 1234 j.t.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie te odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w <xLexLink xArt="art. 18 ust. 1" xIsapId="WDU20010710733" xTitle="Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 733">ust. 1</xLexLink>, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 cytowanej ustawy).</xText> <xText>Odszkodowanie jakie powinna płacić osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego ustawa określa w odniesieniu do wysokości czynszu najmu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu tego lokalu, gdyby mógł nim dysponować (gdyby został opróżniony). Chodzi tu o sytuację hipotetyczną, w której lokal zostaje opróżniony, a właściciel (gmina, inna jednostka samorządowa, Skarb Państwa lub państwowa osoba prawna, towarzystwo budownictwa społecznego, spółdzielnia mieszkaniowa, inny właściciel - osoba fizyczna lub prawna) w uwarunkowaniach prawnych, w jakich funkcjonuje, oraz realiach rynkowych (danej miejscowości, dzielnicy) miałby możność wynająć dane mieszkanie. Podobnie jak w przypadku czynszu, obowiązek uiszczania odszkodowania obciąża wspólnie wszystkie osoby, które wcześniej można było zakwalifikować jako lokatorów w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 2;art. 2 ust. 1;art. 2 ust. 1 pkt. 1" xIsapId="WDU20010710733" xTitle="Ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego" xAddress="Dz. U. z 2001 r. Nr 71, poz. 733">art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego</xLexLink><xIx>.</xIx> Odszkodowanie to nie jest, „czystym” obowiązkiem naprawienia szkody, o jakich mówią przepisy <xLexLink xArt="księga 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">księgi trzeciej kodeksu cywilnego</xLexLink>. Obowiązek płacenia odszkodowania powstaje bowiem dlatego, że osoba zajmująca lokal czyni to nie posiadając tytułu do jego zajmowania.</xText> <xText>Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że powód i pozwana związani byli stosunkiem najmu <xAnon>lokalu mieszkalnego nr (...)</xAnon> położonego przy <xAnon>ul. (...)</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon>. Poza sporem było również to, że w okresie obowiązywania umowy najmu, w przedmiotowym lokalu z pozwaną stale zamieszkiwał jej mąż - pozwany <xAnon>B. R.</xAnon>, jak również i to, że pozwani nie uiścili pełnego czynszu i należnych opłat za styczeń 2020 roku (brakuje 378 zł) oraz całego czynszu i należnych opłat za miesiąc: marzec, październik, listopad i grudzień 2020 roku, styczeń i luty 2021 toku, a także za okres od 01.08.2022r. do 05.08.2021r. Nadto bezspornym był fakt, że w okresie od 06.08.2021r. do 29.10.2021r. pozwani zajmowali przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.</xText> <xText>Pozwana jako najemca, a pozwany jako osoba pełnoletnia stale zamieszkująca z najemcą, byli obowiązani płacić czynsz, którego wysokość została wskazana w umowie najmu i w aneksach do umowy. Do lipca 2019 roku czynsz wynosił 2 050 złotych, od sierpnia 2019 r. do lipca 2020 r. - 2 350 złotych, a od sierpnia 2020 roku - 2 550 złotych.</xText> <xText>Zgodnie z umową, pozwani obowiązani byli ponadto ponosić opłatę administracyjną i opłatę za wywóz nieczystości. Wysokość opłaty administracyjnej została wskazana w umowie najmu oraz w aneksie nr 2 do umowy. Do lipca 2020 roku wysokość tej opłaty wynosiła 50 zł, zaś od sierpnia 2020 roku - 100 zł.</xText> <xText>Wysokość opłaty za wywóz nieczystości nie została wskazana w umowie ani w aneksach do umowy. Wysokość tej opłaty nie wynika również z przedłożonych przez powoda dokumentów. Niewątpliwie jednak opłata takowa obowiązuje i obciąża wszystkie gospodarstwa domowe, w tym gospodarstwa w budynkach wielomieszkaniowych. Na podstawie informacji ogólnodostępnych, widniejących w internecie, Sąd ustalił, że w okresie objętym żądaniem pozwu w Gminie <xAnon>W.</xAnon>-<xAnon>W.</xAnon> w zabudowie wielolokalowej opłata ta wynosiła 65 złotych. Dlatego za uzasadnione Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę opłaty za wywóz nieczystości w wysokości 28 złotych za wskazane wyżej miesiące, albowiem kwota ta nie przekracza obowiązujących stawek gminnych.</xText> <xText>W związku z nie uregulowaniem przez pozwanych czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz nie zapłaceniem odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 06.08.2021r. do 31.08.2021r., należna <xAnon>J. J. (1)</xAnon> za miesiąc sierpień 2021 roku kwota tytułem czynszu, opłaty administracyjnej, opłaty za wywóz nieczystości i tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosi łącznie 2 678 złotych. Tyle samo wynosi odszkodowanie za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu w okresie od 01.09.2021r. do 30.09.2021r., natomiast odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. wynosi 2 505 złotych (2 678 zł : 31 dni = 86,39 zł x 29 dni = 2 505,00 zł).</xText> <xText>Tak ustalone odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego powodowi od pozwanych czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości.</xText> <xText>W związku z powyższym za uzasadnione i udowodnione Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę łącznie kwoty 24 057 złotych tytułem zaległego czynszu, należnych opłat i odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, w tym:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">1</xName> <xText>378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r.</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">2</xName> <xText>2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">3</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">4</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">5</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">6</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">7</xName> <xText>2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">8</xName> <xText>2 678,00 zł – tytułem czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz tytułem odszkodowania za okres od 06.08.2021r. do 31.08.2021r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">9</xName> <xText>2 678,00 zł – tytułem odszkodowania za wrzesień 2021 r.,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">10</xName> <xText>2 505,00 zł – tytułem odszkodowania za okres od 01.10.2021r. do 29.10.2021r.</xText> </xUnit> <xText>dlatego też na podstawie powołanych wyżej przepisów orzeczono, jak w punkcie III. wyroku. Podstawę orzeczenia o odsetkach stanowi przepis <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W pozostałym zakresie, tj. w zakresie kwoty z punktu 8, 9, 10 i 14 pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 20.12.2023r. (k. 222v-223), Sąd roszczenie powoda o zapłatę zaległych opłat oddalił uznając je za nieudowodnione. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, że obciążająca pozwanych w lipcu i sierpniu 2021 roku opłata administracyjna za energię elektryczną wynosiła 25,56 złotych, opłata uzupełniająca za wywóz nieczystości za okres od marca 2020r. do 16 września 2021r. wyniosła 1 104,80 złotych, zaś nierozliczone koszty gazu i energii elektrycznej wyniosły 1 437,18 złotych.</xText> <xText>Postępowanie w sprawie I C 433/22 co do kwoty 731 złotych Sąd umorzył na podstawie <xLexLink xArt="art. 355" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 355 k.p.c.</xLexLink> wobec skutecznego cofnięcia pozwu w tym zakresie.</xText> <xText>O kosztach procesu w sprawie I C 433/22 orzeczono w punkcie VII. wyroku. Sąd rozstrzygnął o kosztach tego procesu na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 87%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 4 987 złotych, na co składają się: kwota 1 370 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 87% ze wskazanej kwoty wynosi 4 338,69 złotych. Przy czym, powód poniósł ponadto wspólne dla obu połączonych spraw koszty w łącznej wysokości 2 024,36 złotych, w tym: zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 1 771,20 złotych oraz koszty postępowania w przedmiocie doręczenia pozwanym korespondencji w przedmiotowych sprawach za pośrednictwem komornika w łącznej kwocie 253,16 złotych. Zatem na każdą ze spraw przypada po 1 012,18 złotych (2 024,36 zł : 2). Dlatego też, tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie I C 433/22 Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 5 350,87 złotych (4 338,69 zł + 1 012,18 zł).</xText> <xText>Przechodząc do roszczenia powoda o zapłatę odszkodowania za oddanie lokalu w stanie pogorszonym, wskazać należy, iż zgodnie z <xLexLink xArt="art. 662;art. 662 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 662 § 1 k.c.</xLexLink>, wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Jednocześnie <xLexLink xArt="art. 666;art. 666 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 666 § 1 k.c.</xLexLink> stanowi, że najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania - w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Zarazem, po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania (<xLexLink xArt="art. 675;art. 675 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 675 § 1 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>Z wyżej przytoczonych przepisów wynika obowiązek najemcy do takiego używania rzeczy najętej, na jaki strony umówiły się w ramach wiążącego je węzła obligacyjnego, a także obowiązek zwrócenia rzeczy w stanie niepogorszonym. Niewykonanie tego obowiązku stanowi nienależyte wykonanie zobowiązania w rozumieniu <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> i tym samym jest podstawą żądania odszkodowania, którego zakres określa przepis <xLexLink xArt="art. 361;art. 361 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 361 § 2 k.c.</xLexLink>, chyba że zużycie rzeczy jest następstwem prawidłowego używania rzeczy (zgodnego z zawartą umową).</xText> <xText>Zgodnie z <xLexLink xArt="art. 675;art. 675 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 675 § 1 k.c.</xLexLink>, najemca nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Jeżeli więc najemca zwróci przedmiot najmu w stanie pogorszonym, to może uwolnić się od obowiązku naprawienia szkody, gdy udowodni, że gorszy stan rzeczy jest usprawiedliwiony jej normalnym zużyciem (por. wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., I CKN 1304/98, OSNC 1999, nr 12, poz. 206). Gorszy stan zwracanej rzeczy uzasadniony może być tylko normalnym jej zużyciem. Zatem najemca ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za takie pogorszenie stanu lub zużycie rzeczy, które jest następstwem jej nieprawidłowego używania (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 7 października 1991 r., I ACr 267/91, OSA 1992, z. 3, poz. 22).</xText> <xText>Domniemywa się, że rzecz była wydana najemcy w stanie dobrym i przydatnym do umówionego użytku (<xLexLink xArt="art. 675;art. 675 § 3" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 675 § 3 k.c.</xLexLink>).</xText> <xText>W ocenie Sądu powód wykazał, że przedmiot umowy najmu z 6 sierpnia 2017 roku został wydany w stanie pogorszonym w stopniu nie wynikającym z normalnego, zgodnego z umową korzystania z rzeczy. Dowód powyższego stanowią: załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz zeznania powoda. Relacje świadków stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były spójne, logiczne i oparte na rzeczywistej wiedzy. Ponadto korelują ze wspomnianą dokumentacją fotograficzną i z zeznaniami przesłuchanego w charakterze strony powoda. Nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwana pozostawiła lokal mieszkalny, który wynajmowała od powoda, w stanie technicznym gorszym od tego, który zastała w momencie gdy sama się do mieszkania wprowadzała. Okoliczność tę potwierdzili świadkowie, którzy widzieli stan rzeczonego lokalu przed wprowadzeniem się i bezpośrednio po wyprowadzce rodziny pozwanej. Wydany pozwanej lokal był w dobrym stanie technicznym, działały wszystkie elementy jego wyposażenia, tymczasem pozwana pozostawiła lokal w stanie technicznym wymagającym remontu oraz wymiany znajdującego się w nim wyposażenia.</xText> <xText>Pozwana nie podołała obowiązkowi wykazania, iż zwróciła powodowi lokal w stanie niepogorszonym. Nie zaoferowała na tę okoliczność żadnych środków dowodowych.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe, Sąd co do zasady uwzględnił roszczenie powoda.</xText> <xText>Zdaniem Sądu, przedłożonymi i załączonymi do akt sprawy: potwierdzeniami przelewów, zamówieniami, fakturami VAT, paragonami, umowami na wykonanie usług montażowych, zestawieniem materiałów budowlanych i potwierdzeniem (k. 77-101), powód wykazał, że w celu usunięcia skutków nieprawidłowego używania lokalu przez pozwaną, poniósł następujące wydatki:</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">a</xName> <xText>13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">b</xName> <xText>1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">c</xName> <xText>2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">d</xName> <xText>1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">e</xName> <xText>2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">f</xName> <xText>4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych,</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">g</xName> <xText>800 zł – wywóz śmieci pozostawionych przez pozwaną.</xText> </xUnit> <xText>Natomiast zdaniem Sądu powód nie udowodnił, że wartość wykonanych przez niego osobiście prac remontowych polegających na: odgrzybianiu, malowaniu ścian i sufitów, uzupełnianiu i przyklejeniu w kilku miejscach klepki podłogowej oraz cyklinowaniu podłogi drewnianej, a także prace polegające na posprzątaniu po skończeniu remontu, wyniosła łącznie 11 000 złotych. Powoływanie się na wycenę indywidualną lub na internetowe wyceny tego typu prac, w sytuacji kwestionowania wartości roszczenia przez stronę pozwaną, jest w ocenie Sądu niewystarczające.</xText> <xText>Z uwagi na powyższe, na podstawie <xLexLink xArt="art. 471" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 471 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 675;art. 675 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 675 § 1 k.c.</xLexLink> oraz <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1;art. 481 § 2" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 i 2 k.c.</xLexLink>, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 26 457,68 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia kuratorowi odpisu pozwów, tj. od dnia 24.08.2023r. (zpo k. 197), do dnia zapłaty.</xText> <xText>O kosztach procesu w sprawie I C 432/22 orzeczono w punkcie VI. wyroku. Sąd rozstrzygnął o kosztach tego procesu na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 70%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 5 490 złotych, na co składają się: kwota 1 873 złote tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 70% ze wskazanej kwoty wynosi 3 843 złote. Przy czym, powód poniósł ponadto wspólne dla obu połączonych spraw koszty w łącznej wysokości 2 024,36 złotych, w tym: zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 1 771,20 złotych oraz koszty postępowania w przedmiocie doręczenia pozwanym korespondencji w przedmiotowych sprawach za pośrednictwem komornika w łącznej kwocie 253,16 złotych. Zatem na każdą ze spraw przypada po 1 012,18 złotych (2 024,36 zł : 2). Dlatego też, tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie I C 432/22 Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 855,18 złotych (3 843 zł + 1 012,18 zł).</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

sędzia Anna Gajewska

Agnieszka Zuzga

sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

Agnieszka Zuzga

Sygn. akt I C 432/22 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lutego 2024 r. Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: sędzia Anna Gajewska Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 r. wP. sprawy z powództwaJ. J. (1) przeciwkoM. R. o zapłatę oraz sprawy z powództwaJ. J. (1) przeciwkoM. R.,B. R. o zapłatę (I C 433/22) o r z e k a I Zasądza od pozwanejM. R.na rzecz powodaJ. R.kwotę 26 457,68 zł (dwadzieścia sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt siedem złotych 68/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24.08.2023r. do dnia zapłaty. II Oddala powództwo o zapłatę w stosunku do pozwanejM. R.w pozostałej części. III Zasądza od pozwanychM. R.iB. R.solidarnie na rzecz powodaJ. J. (1)kwotę 24 057,00 zł (dwadzieścia cztery tysiące pięćdziesiąt siedem złotych 0/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: - 378,00 zł – od dnia 1.02.2020r. do dnia zapłaty; - 2 428,00 zł – od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 1.11.2020r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 1.12.2020r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 1.01.2021r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 2.02.2021r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 2.03.2021r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty; - 2 678,00 zł – od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty; - 2 505,00 zł – od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty; IV Umarza postępowanie o zapłatę przeciwko pozwanymM. R.iB. R.co do kwoty 731,00 zł (siedemset trzydzieści jeden złotych 0/100). V Oddala powództwo o zapłatę w stosunku do pozwanychM. R.iB. R.z pozostałej części. VI Zasądza od pozwanejM. R.na rzecz powodaJ. J. (1)kwotę 4 855,18 zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt pięć złotych 18/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. VII Zasądza od pozwanychM. R.iB. R.solidarnie na rzecz powodaJ. J. (2)kwotę 5 350,87 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych 87/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. VIII Przyznaje adwokatD. C.– kuratorowi dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanychM. R.iB. R.wynagrodzenie w kwocie 1 771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych 20/100) w tym 331,20 zł tytułem VAT, które w całości wypłacić z zaliczki uiszczonej w sprawie. Sygn. akt I C 432/22 UZASADNIENIE J. J. (1)wytoczył powództwo przeciwkoM. R.o zapłatę kwoty 37 457,68 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wW.. W dniu 6 sierpnia 2017 roku strony zawarły umowę najmu ww. lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie zaneksem nr (...)do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. Pozwana nie zwróciła powodowi lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwała w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku. Powód wskazał, że przed zawarciem z pozwaną umowy najmu, dokonał niezbędnego remontu lokalu celem przystosowania go do najmu, tj. odnowił łazienkę, pomalował ściany, przygotował meble pokojowe i kuchenne wraz z osprzętem. Podniósł, że zawarta między stronami umowa zobowiązywała pozwaną do zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym, z wyłączeniem normalnego użytkowania. Tymczasem pozwana dopuściła się znacznej dewastacji lokalu. Remontu wymagała łazienka, kuchnia i pokoje. Należało:  przeprowadzić odgrzybianie, tj. zedrzeć tynk, a następnie położyć nowy w salonie, w pokoju nr 3, sypialni i łazience (około 7 m2powierzchni), pomalować we wszystkich pomieszczeniach trzykrotnie ściany (około 100 m2powierzchni) i czterokrotnie sufity (około 60 m2powierzchni), uzupełnić i przykleić w kilku miejscach klepkę podłogową w salonie i w sypialni (około 4 m2), przeprowadzić cyklinowanie podłogi drewnianej w pomieszczeniach: salonie, przedpokoju, sypialni i pokoju nr 3 (około 55 m2), usunąć wannę, która nie nadawała się do wyczyszczenia, i wstawić w to miejsce kabinę prysznicową, wymienić pękniętą umywalkę w łazience, wymienić i naprawić gniazdka i włączniki (około 30 sztuk), wymienić wyłamane drzwi wejściowe, wymienić rozwarstwione drzwi do łazienki, wymienić uszkodzony sedes, wymienić szafki kuchenne, które miały powyrywane mocowania i zawiasy, oraz wymienić blat stołowy, który miał nieusuwalne zabrudzenia, wymienić uszkodzony piekarnik, wymienić nie nadawającą się do naprawy płytę kuchenną, wywieźć pozostawione śmieci (jeden kontener o pojemności m3), naprawić szafę przesuwną w sypialni, pomalować ramy okienne, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić, pomalować grzejniki, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić, wymienić zdewastowane meble: sofę, 4 krzesła, 2 szafki do salonu. Powód podniósł, że zatrudnił profesjonalnych wykonawców do usunięcia ww. wad, zakupił sprzęt kuchenny i meble, aby zastąpić te zniszczone przez pozwaną, a prace remontowe o wartości 11 000 złotych wykonał sam sposobem gospodarczym, na co nie posiada rachunku. Powód wskazał, że poniesiony przez niego koszt usuwania ww. wad i zniszczeń wyniósł łącznie 37 457,68 złotych, w tym: a 13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD, b 1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych, c 2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a, d 1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b, e 2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury, f 4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych, g 800 zł – wywóz śmieci, h 11 000 zł – przeprowadzenie przez powoda systemem gospodarczym prac z poz. lit. f. Powód wskazał, że w związku z opuszczeniem przez pozwaną przedmiotowego lokalu w dniu 29 października 2021 roku, roszczenie powoda wynikające z obowiązku naprawienia przez pozwaną szkody powstałej w wyniku uszkodzenia lub pogorszenia najętej rzeczy, stało się wymagalne w dniu 30 października 2021 roku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 4 listopada 2022 roku, z powyższą sprawą połączona została do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawa I C 433/22 z powództwaJ. J. (1)przeciwkoB. R.iM. R.o zapłatę. W sprawie I C 433/22,J. J. (1)wytoczył powództwo przeciwkoB. R.iM. R.domagając się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanych solidarnie początkowo kwoty 27 381,10 złotych, a ostatecznie kwoty 26 650,10 złotych (co do kwoty 731 złotych pozew został skutecznie cofnięty – pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 222-223 akt sprawy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty: 1 378,00 zł od dnia 1.02.2020r. do dnia zapłaty, 1 2 428,00 zł od dnia 1.04.2020r. do dnia zapłaty, 2 2 678,00 zł od dnia 1.11.2020r. do dnia zapłaty, 3 2 678,00 zł od dnia 1.12.2020r. do dnia zapłaty, 4 2 678,00 zł od dnia 1.01.2021r. do dnia zapłaty, 5 2 678,00 zł od dnia 2.02.2021r. do dnia zapłaty, 6 2 678,00 zł od dnia 2.03.2021r. do dnia zapłaty, 7 25,56 zł od dnia 03.08.2021r. do dnia zapłaty, 8 25,56 zł od dnia 01.09.2021r. do dnia zapłaty, 9 1 104,80 zł od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty, 10 2 678,00 zł od dnia 27.09.2021r. do dnia zapłaty, 11 2 678,00 zł od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty, 12 2 505,00 zł od dnia 29.10.2021r. do dnia zapłaty, 13 1 437,18 zł od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanych solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wW.. W dniu 6 sierpnia 2017 roku pomiędzy powodem, a pozwanąM. R.zawarta została umowa najmu ww. lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe. Strony ustaliły czynsz w wysokości 2 050 złotych miesięcznie, płatny z dołu do 10-ego dnia każdego miesiąca. Pozwana obowiązana była ponosić ponadto co miesiąc koszty eksploatacyjne związane ze zużyciem: energii elektrycznej, wody, gazu, z wywozem nieczystości stałych i płynnych, opłatą administracyjną za wspólną energię elektryczną – według stawek dostawców i zużycia według wskazań liczników – oraz opłatę administracyjną w kwocie 50 zł miesięcznie. Aneksem do umowy najmu z dnia 26 lipca 2019 roku wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 350 złotych. Aneksem nr 2 do umowy najmu z dnia 10 lipca 2020 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 550 złotych, a wysokość opłaty administracyjnej do kwoty 100 złotych. Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie z aneksem nr 2 do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Przez cały ten okres pozwana zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu z mężem – pozwanymB. R.– i z dwójką dzieci. Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta. Pozwani nie zwrócili powodowi lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwali w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku. Powód wskazał, że do grudnia 2019 roku czynsz opłacany był przez pozwanych regularnie. Problemy zaczęły się w styczniu 2020 roku. Od tego czasu czynsz opłacany był nieregularnie lub nie był w ogóle opłacany. W okresie obowiązywania umowy pozwani nie zapłacili: 1 378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r. (data wymagalności 31.01.2020r.), 2 2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r. (data wymagalności 31.03.2020r.), 3 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r. (data wymagalności 31.10.2020r.), 4 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r. (data wymagalności 30.11.2020r.), 5 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r. (data wymagalności 31.12.2020r.), 6 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r. (data wymagalności 01.02.2021r.), 7 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r. (data wymagalności 01.03.2021r.), 8 25,56 zł – opłata administracyjna za energię elektryczną za lipiec 2021r., 9 25,56 zł – opłata administracyjna za energię elektryczną za sierpień 2021r., 10 1 104,80 zł – opłata uzupełniająca za wywóz nieczystości, wynikająca ze stawek ustalonych przez GminęW.-W., za okres od marca 2020r. do 16 września 2021r. (data wymagalności 26.09.2021r., wynikająca z wezwania do zapłaty z dnia 16.09.2021r.). Powód wskazał, że pozwana pomimo skierowanego do niej w dniu 16 września 2021 roku pisemnego wezwania (odebranego przez pozwaną w dniu 19 września 2021 roku), w którym zakreślono 7-dniowy termin płatności, nie uregulowała powyższych należności. Nie uregulowała również czynszu i opłat za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. ani odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, dlatego powód dochodzi w niniejszej sprawie również kwoty: 11 2 678,00 zł – tytułem czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz tytułem odszkodowania za okres od 06.08.2021r. do 31.08.2021r. (data wymagalności 26.09.2021r., wynikająca z wezwania do zapłaty z dnia 16.09.2021r.), 12 2 678,00 zł – tytułem odszkodowania za wrzesień 2021 r. (odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości); z odsetkami liczonymi od dnia opuszczenia przez pozwaną lokalu, tj. od 29.10.2021r., 13 2 505,00 zł – tytułem odszkodowania za okres od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. (odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości, z tym, że dokonano korekty o 2 dni kalendarzowe; 2678 zł : 31 dni x 29 dni = 2 505,00 zł); z odsetkami liczonymi od dnia opuszczenia przez pozwaną lokalu, tj. od 29.10.2021r., 14 1 437,18 zł – tytułem nierozliczonych kosztów gazu i energii elektrycznej za okres od 06.08.2021r. do 29.10.2021r. Powód wskazał, że w dniu 11 października 2021 roku skierował do pozwanych listem poleconym kolejne ostateczne wezwanie do zapłaty. Pozostało ono bezskuteczne. Pozwani nie bacząc na ww. zaległości opuścili lokal po kryjomu, zostawiając klucz od lokalu w skrzynce pocztowej. Na wniosek strony powodowej, zarządzeniem z dnia 28 czerwca 2023 roku Przewodniczący ustanowił dla nieznanych z miejsca pobytu pozwany kuratora w osobie adwokata, na którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła adw.D. C.. Kurator wniósł o oddalenie powództw w całości i o przyznanie kuratorowi wynagrodzenia według norm przepisanych. Zakwestionował wysokość dochodzonych przez powoda roszczeń. Sąd ustalił, co następuje: J. J. (1)jest właścicielemlokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wW.. (dowód: umowa sprzedaży lokalu k. 12-17) W dniu 6 sierpnia 2017 roku pomiędzyJ. J. (1), aM. R.zawarta została umowa najmu ww. lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową, lokal miał być wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe i zwrócony w dniu wygaśnięcia umowy w stanie niepogorszonym, z wyłączeniem normalnego zużycia. W okresie obowiązywania umowy, najemca zobowiązał się do uiszczenia czynszu w wysokości 2 050 złotych miesięcznie, płatnego z dołu do 10-ego dnia miesiąca, oraz kosztów eksploatacyjnych związanych ze zużyciem: - energii elektrycznej - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu, - wody - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu, - gazu - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu, - opłaty administracyjnej za energię wspólną - na podstawie stawek dostawcy i zużycia według wskazań licznika, co miesiąc z dołu, - opłaty za wywóz nieczystości stałych, co miesiąc z dołu, - opłaty za wywóz nieczystości płynnych, co miesiąc z dołu. Aneksem do ww. umowy najmu z dnia 26 lipca 2019 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 350 złotych miesięcznie. Aneksem nr 2 do ww. umowy najmu z dnia 10 lipca 2020 roku, wysokość czynszu została zmieniona do kwoty 2 550 złotych, a wysokość opłaty administracyjnej do kwoty 100 złotych miesięcznie. Najem rozpoczął się w dniu 6 sierpnia 2017 roku i zgodnie z aneksem nr 2 do umowy najmu miał się zakończyć w dniu 5 sierpnia 2021 roku. Przez cały ten okresM. R.zamieszkiwała w przedmiotowym lokalu z mężemB. R.i z dwójką dzieci. Umowa najmu uległa rozwiązaniu wraz z upływem okresu, na jaki została zawarta.M. R.iB. R.nie zwrócili wynajmującemu lokalu z dniem rozwiązania umowy najmu. Zamieszkiwali w tym lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 6 sierpnia 2021 do 29 października 2021 roku. (dowód: umowa najmu k. 18-20; protokół zdawczo-odbiorczy k. 21-22; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; pismo z 16.09.2021r. - wezwanie do opróżnienia lokalu k. 26-28; ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania listem poleconym k. 30-32; wydruk korespondencji sms k. 81 akt sprawy I C 433/22) W okresie obowiązywania umowy najmuM. R.iB. R.nie zapłacili na rzecz wynajmującego następujących należności: 1 378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r. (data wymagalności 31.01.2020r.), 2 2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r. (data wymagalności 31.03.2020r.), 3 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r. (data wymagalności 31.10.2020r.), 4 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r. (data wymagalności 30.11.2020r.), 5 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r. (data wymagalności 31.12.2020r.), 6 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r. (data wymagalności 01.02.2021r.), 7 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r. (data wymagalności 01.03.2021r.). Pozwana nie uregulowała również czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. (dowód: umowa najmu k. 18-20; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; wydruk korespondencji sms k. 78-82 akt sprawy I C 433/22; dostępne w internecie informacje o wysokości stawek za wywóz nieczystości obowiązujących w GminieW.-W.) Pismem z dnia 16 września 2021 roku, doręczonymM. R.w dniu 19 września 2021 roku,J. J. (1)wezwałM. R.do zapłaty ww. należności w terminie 7 dni od daty otrzymania tego pisma oraz do opróżnienia i wydania lokalu wynajmującemu w stanie niepogorszonym w terminie nie później niż do 29 października 2021 roku. Jednocześnie poinformowałM. R., iż od dnia 6 sierpnia 2021 roku do dnia opróżnienia i wydania lokalu będzie naliczał odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu. Wezwanie do zapłaty pozostało bezskuteczne. (dowód: pismo z 16.09.2021r. - wezwanie do opróżnienia lokalu k. 26-28) W związku z nie uregulowaniem przez najemcę czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz nie zapłaceniem odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 06.08.2021r. do 31.08.2021r., należnaJ. J. (1)za miesiąc sierpień 2021 roku kwota tytułem czynszu, opłaty administracyjnej, opłaty za wywóz nieczystości i tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosi łącznie 2 678 złotych. Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 01.09.2021r. do 30.09.2021r. wynosi 2 678 złotych. Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. wynosi 2 505 złotych (2 678 zł : 31 dni = 86,39 zł x 29 dni = 2 505,00 zł). (dowód: umowa najmu k. 18-20; aneks do umowy najmu z dnia 26.07.2019r. k. 23; aneks nr 2 do umowy najmu k. 24-25; dostępne w internecie informacje o wysokości stawek za wywóz nieczystości obowiązujących w GminieW.-W.) Pomimo wynikającego z umowy najmu obowiązku zwrócenia lokalu w stanie niepogorszonym,M. R.dopuściła się znacznej dewastacji lokalu. Lokal wymagał prac remontowych, wymiany mebli, armatury i sprzętu AGD. Należało:  przeprowadzić odgrzybianie, tj. zedrzeć tynk, a następnie położyć nowy w salonie, w pokoju nr 3, sypialni i łazience (około 7 m2powierzchni), pomalować we wszystkich pomieszczeniach trzykrotnie ściany (około 100 m2powierzchni) i czterokrotnie sufity (około 60 m2powierzchni), uzupełnić i przykleić w kilku miejscach klepkę podłogową w salonie i w sypialni (około 4 m2), przeprowadzić cyklinowanie podłogi drewnianej w pomieszczeniach: salonie, przedpokoju, sypialni i pokoju nr 3 (około 55 m2), usunąć wannę, która nie nadawała się do wyczyszczenia, i wstawić w to miejsce kabinę prysznicową, wymienić pękniętą umywalkę w łazience, wymienić i naprawić gniazdka i włączniki (około 30 sztuk), wymienić wyłamane drzwi wejściowe, wymienić rozwarstwione drzwi do łazienki, wymienić uszkodzony sedes, wymienić szafki kuchenne, które miały powyrywane mocowania i zawiasy, oraz wymienić blat stołowy, który miał nieusuwalne zabrudzenia, wymienić uszkodzony piekarnik, wymienić nie nadawającą się do naprawy płytę kuchenną, wywieźć pozostawione śmieci (jeden kontener o pojemności m3), naprawić szafę przesuwną w sypialni, pomalować ramy okienne, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić, pomalować grzejniki, które nie były myte i nie dało się ich doczyścić, wymienić zdewastowane meble: sofę, 4 krzesła, 2 szafki do salonu. J. J. (1)dokonał zakupu mebli kuchennych, sprzętu AGD, armatury, mebli pokojowych, drzwi wejściowych i wewnętrznych, aby zastąpić nimi te, które zostały zniszczone, oraz dokonał zakupu materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych. Zatrudnił też profesjonalnych wykonawców do montażu mebli kuchennych i drzwi. W tym celuJ. J. (1)poniósł następujące wydatki: a 13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD, b 1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych, c 2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a, d 1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b, e 2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury, f 4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych, g 800 zł – wywóz śmieci pozostawionych przez pozwaną. (dowód: dokumentacja fotograficzna k. 45-76; zamówienia, dowody przelewów, faktury VAT, paragony, umowy na wykonanie usług montażowych, zestawienie materiałów budowlanych, potwierdzenie k. 77-101; zeznania świadków:S. P.k. 218v,S. M.k. 218v-219 iM. J.k. 219-219v; zeznania powoda k. 219v-220) Prace remontowe polegające na: odgrzybianiu, malowaniu ścian i sufitów, uzupełnianiu i przyklejeniu w kilku miejscach klepki podłogowej oraz cyklinowaniu podłogi drewnianej, a także prace polegające na posprzątaniu po skończeniu remontu,J. J. (1)wykonał samodzielnie. (okoliczności bezsporne) Sąd zważył, co następuje: Roszczenie powoda o zapłatę zaległego czynszu i należnych opłat znajduje podstawę prawną w przepisachart. 659 § 1 k.c.w zw. zart. 680 k.c.iart. 6881k.c. Zgodnie z treściąart. 659 § 1 k.c.w zw. zart. 680 k.c., przez umowę najmu lokalu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy lokal do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu czynsz i inne należne opłaty. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym (art. 669 § 1 k.c.). Stosownie do treściart. 6881§ 1 k.c., za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na jego utrzymaniu, którzy nie są w stanie utrzymać się samodzielnie. Odpowiedzialność osób, o których mowa w§ 1, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania (art. 6881§ 2 k.c.). Z kolei podstawę prawną domagania się przez powoda zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu stanowiart. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego(Dz.U. z 2018r., poz. 1234 j.t.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie te odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa wust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 cytowanej ustawy). Odszkodowanie jakie powinna płacić osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego ustawa określa w odniesieniu do wysokości czynszu najmu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu tego lokalu, gdyby mógł nim dysponować (gdyby został opróżniony). Chodzi tu o sytuację hipotetyczną, w której lokal zostaje opróżniony, a właściciel (gmina, inna jednostka samorządowa, Skarb Państwa lub państwowa osoba prawna, towarzystwo budownictwa społecznego, spółdzielnia mieszkaniowa, inny właściciel - osoba fizyczna lub prawna) w uwarunkowaniach prawnych, w jakich funkcjonuje, oraz realiach rynkowych (danej miejscowości, dzielnicy) miałby możność wynająć dane mieszkanie. Podobnie jak w przypadku czynszu, obowiązek uiszczania odszkodowania obciąża wspólnie wszystkie osoby, które wcześniej można było zakwalifikować jako lokatorów w rozumieniuart. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.Odszkodowanie to nie jest, „czystym” obowiązkiem naprawienia szkody, o jakich mówią przepisyksięgi trzeciej kodeksu cywilnego. Obowiązek płacenia odszkodowania powstaje bowiem dlatego, że osoba zajmująca lokal czyni to nie posiadając tytułu do jego zajmowania. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że powód i pozwana związani byli stosunkiem najmulokalu mieszkalnego nr (...)położonego przyul. (...)wW.. Poza sporem było również to, że w okresie obowiązywania umowy najmu, w przedmiotowym lokalu z pozwaną stale zamieszkiwał jej mąż - pozwanyB. R., jak również i to, że pozwani nie uiścili pełnego czynszu i należnych opłat za styczeń 2020 roku (brakuje 378 zł) oraz całego czynszu i należnych opłat za miesiąc: marzec, październik, listopad i grudzień 2020 roku, styczeń i luty 2021 toku, a także za okres od 01.08.2022r. do 05.08.2021r. Nadto bezspornym był fakt, że w okresie od 06.08.2021r. do 29.10.2021r. pozwani zajmowali przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Pozwana jako najemca, a pozwany jako osoba pełnoletnia stale zamieszkująca z najemcą, byli obowiązani płacić czynsz, którego wysokość została wskazana w umowie najmu i w aneksach do umowy. Do lipca 2019 roku czynsz wynosił 2 050 złotych, od sierpnia 2019 r. do lipca 2020 r. - 2 350 złotych, a od sierpnia 2020 roku - 2 550 złotych. Zgodnie z umową, pozwani obowiązani byli ponadto ponosić opłatę administracyjną i opłatę za wywóz nieczystości. Wysokość opłaty administracyjnej została wskazana w umowie najmu oraz w aneksie nr 2 do umowy. Do lipca 2020 roku wysokość tej opłaty wynosiła 50 zł, zaś od sierpnia 2020 roku - 100 zł. Wysokość opłaty za wywóz nieczystości nie została wskazana w umowie ani w aneksach do umowy. Wysokość tej opłaty nie wynika również z przedłożonych przez powoda dokumentów. Niewątpliwie jednak opłata takowa obowiązuje i obciąża wszystkie gospodarstwa domowe, w tym gospodarstwa w budynkach wielomieszkaniowych. Na podstawie informacji ogólnodostępnych, widniejących w internecie, Sąd ustalił, że w okresie objętym żądaniem pozwu w GminieW.-W.w zabudowie wielolokalowej opłata ta wynosiła 65 złotych. Dlatego za uzasadnione Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę opłaty za wywóz nieczystości w wysokości 28 złotych za wskazane wyżej miesiące, albowiem kwota ta nie przekracza obowiązujących stawek gminnych. W związku z nie uregulowaniem przez pozwanych czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz nie zapłaceniem odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. lokalu w okresie od 06.08.2021r. do 31.08.2021r., należnaJ. J. (1)za miesiąc sierpień 2021 roku kwota tytułem czynszu, opłaty administracyjnej, opłaty za wywóz nieczystości i tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wynosi łącznie 2 678 złotych. Tyle samo wynosi odszkodowanie za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu w okresie od 01.09.2021r. do 30.09.2021r., natomiast odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. wynosi 2 505 złotych (2 678 zł : 31 dni = 86,39 zł x 29 dni = 2 505,00 zł). Tak ustalone odszkodowanie odpowiada wysokości uprzednio należnego powodowi od pozwanych czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości. W związku z powyższym za uzasadnione i udowodnione Sąd uznał roszczenie powoda o zapłatę łącznie kwoty 24 057 złotych tytułem zaległego czynszu, należnych opłat i odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, w tym: 1 378,00 zł – czynsz za styczeń 2020 r. 2 2 428,00 zł – czynsz (2 350 zł), opłata administracyjna (50 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za marzec 2020 r., 3 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za październik 2020 r., 4 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za listopad 2020 r., 5 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za grudzień 2020 r., 6 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za styczeń 2021 r., 7 2 678,00 zł – czynsz (2 550 zł), opłata administracyjna (100 zł) i opłata za wywóz nieczystości (28 zł) za luty 2021 r., 8 2 678,00 zł – tytułem czynszu, opłaty administracyjnej i opłaty za wywóz nieczystości za okres od 01.08.2021r. do 05.08.2021r. oraz tytułem odszkodowania za okres od 06.08.2021r. do 31.08.2021r., 9 2 678,00 zł – tytułem odszkodowania za wrzesień 2021 r., 10 2 505,00 zł – tytułem odszkodowania za okres od 01.10.2021r. do 29.10.2021r. dlatego też na podstawie powołanych wyżej przepisów orzeczono, jak w punkcie III. wyroku. Podstawę orzeczenia o odsetkach stanowi przepisart. 481 § 1 i 2 k.c. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie kwoty z punktu 8, 9, 10 i 14 pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 20.12.2023r. (k. 222v-223), Sąd roszczenie powoda o zapłatę zaległych opłat oddalił uznając je za nieudowodnione. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, że obciążająca pozwanych w lipcu i sierpniu 2021 roku opłata administracyjna za energię elektryczną wynosiła 25,56 złotych, opłata uzupełniająca za wywóz nieczystości za okres od marca 2020r. do 16 września 2021r. wyniosła 1 104,80 złotych, zaś nierozliczone koszty gazu i energii elektrycznej wyniosły 1 437,18 złotych. Postępowanie w sprawie I C 433/22 co do kwoty 731 złotych Sąd umorzył na podstawieart. 355 k.p.c.wobec skutecznego cofnięcia pozwu w tym zakresie. O kosztach procesu w sprawie I C 433/22 orzeczono w punkcie VII. wyroku. Sąd rozstrzygnął o kosztach tego procesu na podstawieart. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 87%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 4 987 złotych, na co składają się: kwota 1 370 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 87% ze wskazanej kwoty wynosi 4 338,69 złotych. Przy czym, powód poniósł ponadto wspólne dla obu połączonych spraw koszty w łącznej wysokości 2 024,36 złotych, w tym: zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 1 771,20 złotych oraz koszty postępowania w przedmiocie doręczenia pozwanym korespondencji w przedmiotowych sprawach za pośrednictwem komornika w łącznej kwocie 253,16 złotych. Zatem na każdą ze spraw przypada po 1 012,18 złotych (2 024,36 zł : 2). Dlatego też, tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie I C 433/22 Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 5 350,87 złotych (4 338,69 zł + 1 012,18 zł). Przechodząc do roszczenia powoda o zapłatę odszkodowania za oddanie lokalu w stanie pogorszonym, wskazać należy, iż zgodnie zart. 662 § 1 k.c., wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Jednocześnieart. 666 § 1 k.c.stanowi, że najemca powinien przez czas trwania najmu używać rzeczy najętej w sposób w umowie określony, a gdy umowa nie określa sposobu używania - w sposób odpowiadający właściwościom i przeznaczeniu rzeczy. Zarazem, po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania (art. 675 § 1 k.c.). Z wyżej przytoczonych przepisów wynika obowiązek najemcy do takiego używania rzeczy najętej, na jaki strony umówiły się w ramach wiążącego je węzła obligacyjnego, a także obowiązek zwrócenia rzeczy w stanie niepogorszonym. Niewykonanie tego obowiązku stanowi nienależyte wykonanie zobowiązania w rozumieniuart. 471 k.c.i tym samym jest podstawą żądania odszkodowania, którego zakres określa przepisart. 361 § 2 k.c., chyba że zużycie rzeczy jest następstwem prawidłowego używania rzeczy (zgodnego z zawartą umową). Zgodnie zart. 675 § 1 k.c., najemca nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Jeżeli więc najemca zwróci przedmiot najmu w stanie pogorszonym, to może uwolnić się od obowiązku naprawienia szkody, gdy udowodni, że gorszy stan rzeczy jest usprawiedliwiony jej normalnym zużyciem (por. wyrok SN z dnia 11 maja 1999 r., I CKN 1304/98, OSNC 1999, nr 12, poz. 206). Gorszy stan zwracanej rzeczy uzasadniony może być tylko normalnym jej zużyciem. Zatem najemca ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za takie pogorszenie stanu lub zużycie rzeczy, które jest następstwem jej nieprawidłowego używania (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 7 października 1991 r., I ACr 267/91, OSA 1992, z. 3, poz. 22). Domniemywa się, że rzecz była wydana najemcy w stanie dobrym i przydatnym do umówionego użytku (art. 675 § 3 k.c.). W ocenie Sądu powód wykazał, że przedmiot umowy najmu z 6 sierpnia 2017 roku został wydany w stanie pogorszonym w stopniu nie wynikającym z normalnego, zgodnego z umową korzystania z rzeczy. Dowód powyższego stanowią: załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz zeznania powoda. Relacje świadków stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były spójne, logiczne i oparte na rzeczywistej wiedzy. Ponadto korelują ze wspomnianą dokumentacją fotograficzną i z zeznaniami przesłuchanego w charakterze strony powoda. Nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwana pozostawiła lokal mieszkalny, który wynajmowała od powoda, w stanie technicznym gorszym od tego, który zastała w momencie gdy sama się do mieszkania wprowadzała. Okoliczność tę potwierdzili świadkowie, którzy widzieli stan rzeczonego lokalu przed wprowadzeniem się i bezpośrednio po wyprowadzce rodziny pozwanej. Wydany pozwanej lokal był w dobrym stanie technicznym, działały wszystkie elementy jego wyposażenia, tymczasem pozwana pozostawiła lokal w stanie technicznym wymagającym remontu oraz wymiany znajdującego się w nim wyposażenia. Pozwana nie podołała obowiązkowi wykazania, iż zwróciła powodowi lokal w stanie niepogorszonym. Nie zaoferowała na tę okoliczność żadnych środków dowodowych. Z uwagi na powyższe, Sąd co do zasady uwzględnił roszczenie powoda. Zdaniem Sądu, przedłożonymi i załączonymi do akt sprawy: potwierdzeniami przelewów, zamówieniami, fakturami VAT, paragonami, umowami na wykonanie usług montażowych, zestawieniem materiałów budowlanych i potwierdzeniem (k. 77-101), powód wykazał, że w celu usunięcia skutków nieprawidłowego używania lokalu przez pozwaną, poniósł następujące wydatki: a 13 173,97 zł – wymiana zdewastowanych mebli kuchennych i sprzętu AGD, b 1 684,96 zł – wymiana zdewastowanych drzwi wejściowych i wewnętrznych, c 2 150 zł – montaż mebli kuchennych z poz. lit. a, d 1 120 zł – montaż drzwi z poz. lit. b, e 2 937,60 zł – wymiana zdewastowanej armatury, f 4 591,15 zł – zakup materiałów budowlanych niezbędnych do wykonania prac porządkowych i prac remontowych, g 800 zł – wywóz śmieci pozostawionych przez pozwaną. Natomiast zdaniem Sądu powód nie udowodnił, że wartość wykonanych przez niego osobiście prac remontowych polegających na: odgrzybianiu, malowaniu ścian i sufitów, uzupełnianiu i przyklejeniu w kilku miejscach klepki podłogowej oraz cyklinowaniu podłogi drewnianej, a także prace polegające na posprzątaniu po skończeniu remontu, wyniosła łącznie 11 000 złotych. Powoływanie się na wycenę indywidualną lub na internetowe wyceny tego typu prac, w sytuacji kwestionowania wartości roszczenia przez stronę pozwaną, jest w ocenie Sądu niewystarczające. Z uwagi na powyższe, na podstawieart. 471 k.c.w zw. zart. 675 § 1 k.c.orazart. 481 § 1 i 2 k.c., Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 26 457,68 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia kuratorowi odpisu pozwów, tj. od dnia 24.08.2023r. (zpo k. 197), do dnia zapłaty. O kosztach procesu w sprawie I C 432/22 orzeczono w punkcie VI. wyroku. Sąd rozstrzygnął o kosztach tego procesu na podstawieart. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 70%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 5 490 złotych, na co składają się: kwota 1 873 złote tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 70% ze wskazanej kwoty wynosi 3 843 złote. Przy czym, powód poniósł ponadto wspólne dla obu połączonych spraw koszty w łącznej wysokości 2 024,36 złotych, w tym: zaliczka na poczet wynagrodzenia kuratora w kwocie 1 771,20 złotych oraz koszty postępowania w przedmiocie doręczenia pozwanym korespondencji w przedmiotowych sprawach za pośrednictwem komornika w łącznej kwocie 253,16 złotych. Zatem na każdą ze spraw przypada po 1 012,18 złotych (2 024,36 zł : 2). Dlatego też, tytułem zwrotu kosztów procesu w sprawie I C 432/22 Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 855,18 złotych (3 843 zł + 1 012,18 zł).

15/051535/0000503/C

Sąd Rejonowy w Piszu

I Wydział Cywilny

152500000000503_I_ACa_000772_2013_Uz_2013-12-04_001

I ACa 772/13

3013-12-04 01:00:00.0 CET

2014-01-22 19:15:03.0 CET

2014-07-23 04:52:17.0 CEST

15250000

503

SENTENCE, REASON

Sygn. akt I ACa 772/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 grudnia 3013 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Małgorzata Stanek Sędziowie:SSA Hanna Rojewska (spr.) SSA Wiesława Kuberska Protokolant:st. sekr. sądowy Jacek Raciborski po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództw P. S. oraz J. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zadośćuczynienie na skutek apelacji powodów i pozwanego od wyroku łącz

<?xml version='1.0' encoding='UTF-8'?> <xPart xPublisherFullName="Jakub Głowiński" xVersion="1.0" xYear="2013" xLang="PL" xToPage="12" xEditor="Plosjoan" xPublisher="glowjaku" xEditorFullName="Joanna Płoszaj" xFlag="published" xDocType="Uz" xml:space="preserve" xFromPg="1" xVolType="15/250000/0000503/ACa" xVolNmbr="000772"> <xName>Wyrok+Uzasadnienie</xName> <xBlock> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 772/13</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>WYROK</xName> <xTitle>W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ</xTitle> <xText>Dnia 4 grudnia 3013 roku</xText> <xText>Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:</xText> <xText><xBx>Przewodniczący: SSA Małgorzata Stanek Sędziowie:SSA Hanna Rojewska (spr.)</xBx></xText> <xText><xBx>SSA Wiesława Kuberska</xBx></xText> <xText>Protokolant:st. sekr. sądowy Jacek Raciborski</xText> <xText>po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013r. w Łodzi na rozprawie</xText> <xText><xBx>sprawy z powództw <xAnon>P. S.</xAnon> oraz <xAnon>J. S.</xAnon></xBx></xText> <xText><xBx>przeciwko <xAnon> (...) Spółce Akcyjnej</xAnon> z</xBx></xText> <xText><xBx>siedzibą w <xAnon>W.</xAnon></xBx></xText> <xText>o zadośćuczynienie</xText> <xText>na skutek apelacji powodów i pozwanego od wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 8 marca 2013 roku sygn. akt I C 186/12</xText> <xText><xBx>I) z apelacji powoda <xAnon>P. S.</xAnon> zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 5 w ten sposób, że ponad zasądzoną w punkcie 1 kwotę 20.000 złotych zasądza od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>P. S.</xAnon> dalszą kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie, zaś w punkcie 5 w miejsce kwoty 2.040 złotych nakazuje pobrać od pozwanego kwotę 2.540 (dwa tysiące pięćset czterdzieści) złotych;</xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">II</xName> <xText><xBx>oddala apelację powoda <xAnon>P. S.</xAnon> w pozostałej części; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">III</xName> <xText><xBx>oddala apelację powoda <xAnon>J. S.</xAnon> oraz apelację pozwanego; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">IV</xName> <xText><xBx>znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego; </xBx></xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">I</xName> <xText><xBx>nakazuje pobrać od pozwanego <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od uwzględnionej części apelacji powoda <xAnon>P. S.</xAnon>; </xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName xSffx=")">II</xName> <xText><xBx>nie obciąża powoda <xAnon>P. S.</xAnon> nieuiszczoną opłatą od oddalonej części apelacji. </xBx></xText> </xUnit> </xUnit> <xText><xBx>Sygn. akt I ACa 772/13</xBx></xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="true" xBold="true" xType="part"> <xName>UZASADNIENIE</xName> <xText>Wyrokiem łącznym z dnia 8 marca 2013 roku, wydanym w sprawach z powództw <xAnon>P. S.</xAnon> i <xAnon>J. S.</xAnon> przeciwko <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> o zadośćuczynienie, Sąd Okręgowy w Sieradzu zasądził od pozwanego na rzecz powoda <xAnon>P. S.</xAnon> kwotę 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty (pkt.1), oddalił powództwo <xAnon>P. S.</xAnon> w pozostałej części (pkt.2), zasądził od pozwanego na rzecz powoda <xAnon>J. S.</xAnon> kwotę 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty (pkt.3), oddalił powództwo <xAnon>J. S.</xAnon> w pozostałej części (pkt.4); nakazał pobrać od pozwanego <xAnon> (...) S.A.</xAnon> w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 2.040 złotych tytułem brakujących części opłat sądowych od roszczeń obu powodów oraz kwotę 71 złotych jako część wydatków poniesionych w toku procesu tymczasowo z funduszy Skarbu Państwa (pkt.5) i nie obciążył powodów kosztami procesu (pkt.6).</xText> <xText>Powyższy wyrok zapadł na podstawie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, a z których wynika, że w dniu 26 czerwca 2006 r. w <xAnon>P.</xAnon>, kierujący samochodem marki <xAnon> (...)</xAnon>, na prostym odcinku drogi, bezpośrednio przed manewrem wymijania, z nieustalonych przyczyn zjechał na lewą stronę i doprowadził do uderzenia w tylną część <xAnon> (...)</xAnon>, a następnie zderzył się czołowo bocznie z prawidłowo jadącym przeciwnym pasem ruchu samochodem osobowym marki <xAnon>O. (...)</xAnon>, po czym doprowadził do czołowego bocznego zderzenia z samochodem osobowym marki <xAnon>O. (...)</xAnon>, którym jako pasażerka jechała <xAnon>T. S.</xAnon>, a którym kierował powód <xAnon>P. S.</xAnon>. Wskutek doznanych w tym wypadku obrażeń <xAnon>T. S.</xAnon> zmarła. Sprawca zdarzenia <xAnon>J. Z.</xAnon> został uznany za winnego nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w wyniku czego zaistniało powyższe zdarzenie.</xText> <xText>Pojazd sprawcy wypadku, w dacie zdarzenia, posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.</xText> <xText>Do czasu zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, skutkującego śmiercią <xAnon>T. S.</xAnon>, powód <xAnon>P. S.</xAnon> pozostawał z nią i swoim ojcem we wspólnym gospodarstwie domowym. <xAnon>T. S.</xAnon> była już wówczas od około 5 lat na rencie, nie pracowała zawodowo, podobnie ojciec powoda, natomiast powód był zatrudniony w charakterze kierowcy w <xAnon>U.</xAnon>. Prowadził też wspólnie z rodzicami ich gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzi grunt o areale około 5 ha. Wtedy od około 1,5 roku <xAnon>P. S.</xAnon> miał zaplanowany własny ślub i wesele na dzień 26 sierpnia 2006 r. Do czasu zdarzenia cała rodzina spotykała się regularnie z okazji świąt czy okazji rodzinnych.</xText> <xText>Około 1,5 roku po śmierci <xAnon>T. S.</xAnon> zmarł z powodu choroby samoistnej także ojciec powodów. Zaplanowane uroczystości ślubu i wesela <xAnon>P. S.</xAnon> odbyły się w pełnym zakresie w dniu 26 sierpnia 2006 roku. Powód rozważał możliwość ich przełożenia na dalszy termin, ale względy finansowe zdecydowały, że uroczystości odbyły się.</xText> <xText>Obecnie <xAnon>P. S.</xAnon> mieszka wraz z żoną i synem w swoim domu rodzinnym.</xText> <xText><xAnon>J. S.</xAnon> od dwudziestu lat pozostaje w związku małżeńskim, ma dwoje dzieci: dwudziestoletniego studiującego syna i siedemnastoletnią córkę. Bezpośrednio po swoim ślubie wyprowadził się z domu rodzinnego, ale mimo tego starał się codziennie odwiedzać rodziców, pracując w bliskiej od nich odległości. Od roku 2007 przebywa zarobkowo za granicą.</xText> <xText>Wskutek przedmiotowego zdarzenia także <xAnon>P. S.</xAnon> doznał urazów, których zakres nie był jednak poważny. Był hospitalizowany przez okres jednego tygodnia. Wobec doznanego uszczerbku powód otrzymał od pozwanego zadośćuczynienie w wysokości 4.500 złotych oraz zwrot kosztów leczenia w wysokości 28 złotych. Ubezpieczyciel zwrócił mu także koszty pogrzebu matki.</xText> <xText>Bezpośrednio po zdarzeniu, w wyniku którego zmarła <xAnon>T. S.</xAnon>, <xAnon>P. S.</xAnon> nie pracował zawodowo przez trzy miesiące. Początkowo bał się jeździć samochodem, miał zaburzenia snu. Nie korzystał jednak z pomocy psychologa, ani psychiatry, rozmawiał jedynie z lekarzem rodzinnym. Obecnie pracuje normalnie zarówno jako kierowca, jak i w gospodarstwie rolnym po rodzicach. Nie jest drażliwy, ani nerwowy, nie zmienił się od śmierci matki. Odwiedza z żoną i synem rodzinę.</xText> <xText><xAnon>J. S.</xAnon> po śmierci matki także nie korzystał z pomocy psychologa, ani psychiatry, nie zażywał środków uspokajających. Przez około pół roku miał problemy ze snem, często budził się w nocy, śniła mu się matka.</xText> <xText>U obu powodów śmierć ich matki wywołała reakcję żałoby, która przebiegała w sposób typowy, nie odbiegający od normy, trwała 12 miesięcy. Dominowały u nich wtedy uczucia żalu, smutku, poczucia straty i pustki, które są charakterystyczne dla osób, które straciły kogoś bliskiego. Jednakże objawy przeżywanej żałoby nie miały większego wpływu na funkcjonowanie powodów wżyciu osobistym i społecznym. Tęsknota za matką występuje u powodów do dziś i ujawnia się szczególnie podczas wszelkich uroczystości rodzinnych, ale nie ma znamion patologii. Obecnie funkcjonowanie emocjonalne, psychologiczne i społeczne powodów jest prawidłowe i nie wykazuje odchyleń od normy.</xText> <xText>W świetle powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że powództwo w zakresie roszczeń zawartych w obu pozwach zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.</xText> <xText>Sąd pierwszej instancji wskazał, że pozwane <xAnon> Towarzystwo (...)</xAnon> nie kwestionowało swojej odpowiedzialności wynikającej z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu marki <xAnon>P.</xAnon>, <xAnon>numer rejestracyjny (...)</xAnon>, będącego sprawcą zdarzenia w dniu 26 czerwca 2006 r., wskutek którego doszło do śmierci <xAnon>T. S.</xAnon>. Strona pozwana negowała jednak zarówno dopuszczalność zastosowania podstawy prawnej dochodzonego zadośćuczynienia, jak też wysokość tego roszczenia, podnosząc, że więź emocjonalna łącząca powodów z ich matką nie ma statusu dobra osobistego, podlegającego ochronie na podstawie <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink> To zaś powoduje uznanie braku uzasadnienia żądań pozwów w zakresie roszczeń opartych o treść <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink></xText> <xText>W ocenie Sądu Okręgowego z twierdzeniem takim nie sposób się zgodzić. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że wprowadzenie zmiany ustawowej w treści <xLexLink xArt="art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 k.c.</xLexLink> wynikało z potrzeby zwiększenia ochrony ofiar wypadków drogowych zawartej w postulatach Rzecznika Praw Obywatelskich, wysuniętych do Ministra Sprawiedliwości w 2006 r. Skoro istnieje bowiem możliwość zadośćuczynienia w przypadku naruszenia dóbr osobistych wskazanych w <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink>, tym bardziej taka możliwość powinna istnieć w przypadku śmierci osoby bliskiej. Taka śmierć w istotny bowiem sposób narusza sferę odczuć psychicznych jednostki. Stąd przepis <xLexLink xArt="§ 4;art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4 art. 446 k.c.</xLexLink> dający możliwość ubiegania się o wypłatę stosownego zadośćuczynienia, pod warunkiem wykazania szczególnych okoliczności dających podstawę do przyjęcia, że ubiegający się członek najbliższej rodziny zmarłego doznał w związku ze śmiercią poszkodowanego takiej szkody niemajątkowej w postaci bólu i cierpienia, której naprawienie poprzez zadośćuczynienie odpowiada względom słuszności. Założeniem tej zmiany legislacyjnej było zatem twierdzenie, że zadośćuczynienie należy się członkom najbliższej rodziny zmarłego, a nie każdej osobie bliskiej. Decydujące są zatem przy ocenie w tej mierze nie same więzy pokrewieństwa czy wspólnota gospodarstwa domowego, ale wynikające z okoliczności każdego konkretnego stanu faktycznego więzi osobiste, pewien stosunek bliskości pomiędzy zmarłym a ubiegającym się o to roszczenie, wynikający ze wzajemnych relacji rodzinnych. Stąd też trzeba na te relacje patrzeć poprzez pryzmat dramatyzmu doznań osoby bliskiej zmarłemu, poczucia jej osamotnienia i „odczuwanej pustki", cierpień moralnych i wstrząsu psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej. Ten kontekst oceny znajduje swoje podstawy, przy ujęciu tożsamości celu unormowania, w przypadku naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej na gruncie przepisów prawa cywilnego sprzed 3 sierpnia 2008 r.</xText> <xText>Sąd Okręgowy w pełni podzielił twierdzenia i wnioski wynikające z poglądów judykatury, uznając stanowisko pozwanego za bezzasadne. Przede wszystkim nie podzielił jego argumentacji, sprowadzającej się do wskazania, że zakres odpowiedzialności odszkodowawczej w tej sprawie jest zakreślony granicami art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2003 r. o obowiązkowych ubezpieczeniach, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który jest przepisem szczególnym w stosunku do <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink>, a nie przewiduje odpowiedzialności za naruszenie dobra osobistego, kreowanego w tym stanie faktycznym. Sąd uznał, że pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe odpowiada za wyrządzoną szkodę poprzez pryzmat odpowiedzialności sprawcy zdarzenia, ten zaś ponosi odpowiedzialność za wszelką szkodę wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu objętego ubezpieczeniem, w tym także za następstwa śmierci bezpośrednio poszkodowanego. Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej łączącej osoby najbliższe z poszkodowanym, który poniósł śmierć w związku z ruchem takiego pojazdu, jest następstwem szkody objętej zakresem art. 34 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy. Sąd podkreślił także, że nie bez znaczenia jest fakt, iż przed 3 sierpnia 2008 r. w razie, gdy wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia spowodowanego ruchem pojazdu mechanicznego nastąpiła śmierć poszkodowanego, osobom pośrednio przez to poszkodowanym - małżonkowi, małoletnim lub innym osobom bliskim zmarłemu - przysługiwały roszczenia odszkodowawcze z <xLexLink xArt="art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 k.c.</xLexLink> To zaś było wyjątkiem od zasady, że roszczenia odszkodowawcze są przyznane jedynie bezpośrednio poszkodowanym.</xText> <xText>W dalszych rozważaniach Sąd podkreślił, że cała rodzina <xAnon>S.</xAnon> jawiła się w toku sprawy jako zżyta i zgodna, wzajemnie się szanująca. Z zebranego materiału dowodowego, bezspornie wynika jednak, że <xAnon>J. S.</xAnon> na kilka lat przed śmiercią swojej matki założył własną rodzinę, miał już dwoje dzieci i żonę, a rodziców jedynie odwiedzał, mieszkając oddzielnie. Niewątpliwie szczególna więź emocjonalna istniała nadal pomiędzy nim a zmarłą jego matką, ale z pewnością nie była ona już tak silna, jak wówczas gdy mieszkali razem, przed jego usamodzielnieniem się. Z pewnością śmierć matki była dla <xAnon>J. S.</xAnon> przeżyciem traumatycznym, powodującym uczucie żalu, smutku, poczucie straty, ale okres żałoby nie przekroczył dwunastu miesięcy, w trakcie którego powód nie korzystał ani z pomocy psychologa, ani nie zażywał żadnych leków. <xAnon>J. S.</xAnon> dobrze radzi sobie w rolach społecznych, prawidłowo funkcjonuje w swojej rodzinie i zdarzenie to nie spowodowało drastycznej zmiany planów życiowych, ani trybu dotychczas prowadzonego życia.</xText> <xText>Podobnie, w ocenie Sądu Okręgowego, należało oceniać zakres naruszenia dobra osobistego <xAnon>P. S.</xAnon>, który w dniu zdarzenia, wywołującego śmierć matki, mieszkał z nią we wspólnym gospodarstwie domowym. Sąd Okręgowy wskazał, że nie zmienił on miejsca zamieszkania, ani też nie odwołał, czy nawet nie przesunął w czasie zaplanowanego własnego ślubu i wesela, które odbyło się dokładnie w dwa miesiące po śmierci <xAnon>T. S.</xAnon>. Nie zrezygnowano nawet ze zwyczajowych tańców podczas tej uroczystości i hucznej zabawy. Już takie zachowanie wskazuje, że zakres naruszenia przywoływanego dobra osobistego powoda nie wykraczał poza przyjęte zwyczajowo normy i nie miał charakteru szczególnego. <xAnon>P. S.</xAnon> także po dwunastu miesiącach żałoby nie ujawnia żadnych deficytów i ograniczeń w zakresie kontaktów społecznych.</xText> <xText>Sąd Okręgowy, mając na uwadze rozmiar doznanej przez powodów krzywdy, a także kompensacyjny charakter zadośćuczynienia uznał, że kwota 20.000 złotych dla każdego z nich będzie adekwatna. Jako wygórowane ocenił żądanie zgłoszone już pierwotnie do ubezpieczyciela na poziomie 120.000 złotych .</xText> <xText>O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawie <xLexLink xArt="art. 481;art. 481 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 481 § 1 k.c.</xLexLink>, zaś o kosztach sądowych na podstawie <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>, przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdzielenia. Skoro każdy z powodów wygrał proces jedynie w 17 %, w takiej tylko części koszty obciążają pozwanego. W tym zakresie podstawą prawną orzeczenia był przepis <xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1;art. 113 ust. 2" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> - tekst jedn. Dz. U. z 2010r., Nr 90, poz. 594 ze zm.</xText> <xText>Na podstawie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, Sąd Okręgowy nie obciążył kosztami procesu powodów, mimo przegrania sprawy w przeważającej części. Zdaniem Sądu zachodzi bowiem wypadek szczególnie uzasadniony. Przede wszystkim w przedmiotowej sprawie istotny jest charakter dochodzonego roszczenia, które jest usprawiedliwione co do zasady i mogło być usprawiedliwione także w subiektywnym odczuciu strony powodowej, co do dochodzonej kwoty. Podkreślił, że uwzględnienie żądań jedynie w około 17 %, przy jednoczesnym obciążeniu powodów kosztami, zniwelowałoby znaczenie przyznanej kwoty, co przy niezbyt dobrej sytuacji majątkowej obu powodów pozwala na zastosowanie normy <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText><xIx>Apelacje</xIx> od powyższego wyroku wniosły obie strony: <xIx>pozwany</xIx> zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu: naruszenie prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink>, poprzez błędną wykładnię <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink>, oraz <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 4 k.c.</xLexLink> skutkującą obejściem prawa i wywołaniem skutków prawnych wbrew woli ustawodawcy; <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej</xLexLink> poprzez błędną wykładnię skutkującą uznaniem za źródło prawa - jego interpretacji - <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> dokonywanej przez Sądy, w sytuacji gdy materia ta jest jednoznacznie ujęta w prawie obowiązującym - <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 4 k.c.</xLexLink>; <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> w zw. <xLexLink xArt="art. 23" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23 k.c.</xLexLink> poprzez błędną wykładnię, oraz niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, iż zasadne jest dochodzenie zadośćuczynienia po śmierci członka rodziny, która miała miejsce przed datą 3 sierpnia 2008 r.; <xLexLink xArt="art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 k.c.</xLexLink> wskutek nie uznania, iż nowelizacja przepisu poprzez wprowadzenie <xLexLink xArt="art. 446 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4</xLexLink> stworzyła możliwość dochodzenia zadośćuczynienia po śmierci osoby bliskiej, jednakże wyłącznie w odniesieniu do okresu po wejściu unormowania tego w życie; <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> - poprzez przyjęcie, iż ma on zastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy funkcjonuje przepis szczególny w oparciu, o który uprawnione jest zasądzenie świadczenia.</xText> <xText>Ponadto skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj. <xLexLink xArt="art. 98;art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 i 102 k.p.c.</xLexLink> poprzez uznanie, iż pomimo zasądzenia na rzecz powodów kwot stanowiących równowartość 17% dochodzonej należności nie obciążono powodów kosztami procesu.</xText> <xText>W następstwie tak sformułowanych zarzutów pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego i odwoławczego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwzględnieniem kosztów postępowania przed Sądem II instancji, jako kosztów procesu.</xText> <xText><xIx>- powodowie</xIx> <xAnon>P. S.</xAnon> oraz <xAnon>J. S.</xAnon>, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo ponad kwotę 20.000 złotych wraz z odsetkami liczonymi od dnia 23 maja 2012 r. i zarzucając: naruszenie przepisów postępowania, tj.: <xLexLink xArt="art. 233;art. 233 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 § 1 k.p.c.</xLexLink> przez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz wybiórczą ocenę materiału dowodowego, poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka <xAnon>M. P.</xAnon>; naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, polegającą na przyjęciu, iż zadośćuczynienie zasądzone na rzecz powodów w kwocie po 20.000 złotych jest w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy adekwatne do krzywdy, jaką wywołała śmierć matki.</xText> <xText>W konsekwencji skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów dalszej kwoty po 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23.05.2012 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia zgodnie z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 §1 k.c.</xLexLink> oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję.</xText> <xText><xBx>Sąd Apelacyjny zważył co następuje:</xBx></xText> <xText>Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.</xText> <xText>Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego, dotyczą one przede wszystkim odmiennej interpretacji skarżącego przepisów <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink> od tej przyjętej przez Sąd Okręgowy oraz ugruntowanej przez polskie orzecznictwo i Sąd Najwyższy.</xText> <xText>Sąd odwoławczy nie podzielił argumentacji zaprezentowanej przez skarżącego w zakresie braku podstaw do zastosowania przepisu <xLexLink xArt="art. 448;art. 448 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 § 1 k.c.</xLexLink> w niniejszym stanie faktycznym. Według apelującego chwila, w jakiej doszło do zdarzenia sprawczego będącego źródłem szkody, rozstrzyga definitywnie o istnieniu, bądź nieistnieniu uprawnienia do uzyskania przez osoby najbliższe poszkodowanemu zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną jego śmiercią. Zdaniem apelującego przed dniem 3 sierpnia 2008 r. <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeks cywilny</xLexLink> nie przewidywał naprawienia krzywdy doznanej przez poszkodowanych pośrednio. Apelujący nie zgodził się przy tym z poglądem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uchwale z dnia 13 lipca 2011 roku, że przepisy <xLexLink xArt="art. 446;art. 446 § 4" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 446 § 4 k.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> nie wykluczają się, a najbliższy członek zmarłego może dochodzić zadośćuczynienia dowolnie zarówno na jednej, jak i drugiej wskazanej powyżej podstawie prawnej.</xText> <xText>Na wstępie należy przypomnieć, że wypadek, wskutek którego zmarła <xAnon>T. S.</xAnon> miał miejsce w 2006 r., a więc podczas obowiązywania <xLexLink xArt="art. 34;art. 34 ust. 1" xIsapId="WDU20031241152" xTitle="Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych" xAddress="Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152">art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych</xLexLink> (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), do którego to przepisu odwołał się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, w myśl którego „z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia". Wykładnia gramatyczna tego przepisu nie zawęża odpowiedzialności za szkody komunikacyjne ubezpieczycieli tylko do osób bezpośrednio poszkodowanych, a zatem obejmuje ona szkodę majątkową jak i szkodę niemajątkową pod postacią krzywdy. Oznacza to, że obowiązek naprawienia szkody, obejmuje obowiązek wypłaty odszkodowania, jak i zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.</xText> <xText>Podkreślenia wymaga, że w chwili obecnej sądownictwo powszechne zajmuje jednolite stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (zob. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, OSNC - <xLexLink xArt="art. 448 zd. 2011" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">ZD 2011</xLexLink>, nr B, poz. 42, z dnia 13 lipca 2011 r„ III CZP 32/11, OSNC 2012, nr 1, poz. 10, wyroki: z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 537/10, nie pub.; z dnia 11 maja 2011r., I CSK 621/10, nie publ.; z dnia 15 marca 2012r„ I CSK 314/11, wyrok z dnia 20 grudnia</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>2012</xName> <xText>r., III CZP 93/12, nie pub.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>2013</xName> <xText>r., II CSK 695/13, nie pub.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2012 r., I ACa 481/12, nie pub.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13 lutego 2013 r., I ACa 1221/12, Lex nr 1294825; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 stycznia 2013 r., Lex nr 1293648).</xText> </xUnit> <xText>Wbrew twierdzeniom skarżącego, jednym z zadań Sądu Najwyższego jest kształtowanie jednolitej praktyki sądowej, a zatem nie ma przeszkód, aby sądy przy wydawaniu przez siebie orzeczeń kierowały się orzecznictwem Sądu Najwyższego, a nawet innych sądów powszechnych, o ile akceptują wyrażone w nich poglądy. Nie można zgodzić się zatem ze skarżącym, iż Sąd Okręgowy naruszył <xLexLink xArt="art. 87;art. 87 ust. 1" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 87 ust. 1 Konstytucji RP</xLexLink>. Zauważyć bowiem należy, że świadczenie pieniężne z tytułu zadośćuczynienia, które ma wypłacić skarżący jest ustalane według norm wskazanych w przepisach <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">kodeksu cywilnego</xLexLink>.</xText> <xText>Nie sposób również uznać, że Sąd pierwszej instancji naruszył przepis <xLexLink xArt="art. 2" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">art. 2 Konstytucji RP</xLexLink>, tj. zasady prawidłowej legislacji wynikającej z zasady demokratycznego państwa prawnego. Podkreślić należy, że <xLexLink xArt="" xIsapId="WDU19970780483" xTitle="Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r." xAddress="Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483">Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej</xLexLink> gwarantuje każdemu równość wobec prawa, jednolita zaś linii orzecznictwa Sądu Najwyższego wskazuje z kolei na podporządkowanie legislacji wymaganiom wynikającym z proceduralnych aspektów zasady demokratycznego państwa prawnego, wyrażających się w ogólnej zasadzie zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz bezpieczeństwa prawnego. Wprowadzony 3 sierpnia 2008 roku <xLexLink xArt="§ 4;art. 446" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">§ 4 art. 446 k.c.</xLexLink> jedynie wyodrębnił niezależną podstawę prawną dochodzenia zadośćuczynienia za śmieć osób najbliższych, nie można jednak uznać, iż takiej konstrukcji prawnej nie można było stworzyć na tle obowiązujących już wcześniej przepisów prawnych.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny, rozpoznający niniejszą sprawę, w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zaaprobowane również przez Sąd Okręgowy, że w przypadku, gdy delikt powodujący śmierć matki powodów miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., to wówczas powodowie jako osoby najbliższe mają roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie ich dobra osobistego w postaci pozbawienia ich możliwości utrzymywania i pielęgnacji szczególnej więzi rodzinnej łączącej osoby najbliższe.</xText> <xText>Źródłem odpowiedzialności deliktowej w rozpoznawanej sprawie jest działanie sprawcze przypisane kierującemu pojazdem, które spowodowało śmierć <xAnon>T. S.</xAnon>. Skutek tego deliktu w postaci śmierci marki powodów spowodował naruszenie ich dóbr osobistych pod postacią prawa do życia w rodzinie, czyli prawa do szczególnej więzi emocjonalnej, łączącej najbliższych członków rodziny, a zwłaszcza dzieci z rodzicami. Nie ma wątpliwości, że ta szczególna więź jest objęta ochroną przez przepisy <xLexLink xArt="art. 23;art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 23, 24 k.c.</xLexLink> Na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy nie każdą więź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy. Osoba dochodząca roszczenia na podstawie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> powinna zatem wykazać istnienie tego rodzaju więzi, stanowiącej jej dobro osobiste podlegające ochronie. Podkreślenia jednak wymaga, że strona pozwana nie zaprzeczyła istnieniu pomiędzy powodami a zmarłą <xAnon>T. S.</xAnon> tej szczególnej więzi ich łączącej.</xText> <xText>Wobec powyższego istnieje, w ocenie Sądu Apelacyjnego, podstawa do zastosowania w sprawie niniejszej <xLexLink xArt="art. 448;art. 448 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 § 1</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 24" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 k.c.</xLexLink></xText> <xText>Niezasadne są także zarzuty dotyczące naruszenia przepisu <xLexLink xArt="art. 98" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 98 k.p.c.</xLexLink> i <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>. Wprawdzie wynik postępowania przed Sądem pierwszej instancji przemawiałby za obciążeniem powodów choćby częściowo kosztami tego postępowania, to jednak takie rozstrzygnięcie podważałoby kompensacyjny charakter zasądzonego przez Sąd Okręgowy świadczenia. Dlatego też uzasadnione było odstąpienie od takiego orzeczenia na zasadzie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> Podkreślić należy, że przepis ten stanowi, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu Apelacyjnego regulacja ta odnosi się w okolicznościach tej sprawy do powodów, którzy mają trudną sytuację materialną, co legło zresztą u podstaw zwolnienia ich od ponoszenia kosztów sądowych i jednocześnie charakter sprawy, a przede wszystkim subiektywne przekonanie powodów o słuszności ich roszczenia, wskazuje na potrzebę nieobciążania ich kosztami procesu przed Sądem Okręgowym.</xText> <xText>Godzi się przy tym zauważyć, że zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> i sposób skorzystania z tego przepisu jest suwerennym uprawnieniem Sądu orzekającego i od jego oceny zależy przesądzenie, że taki szczególny wypadek wystąpił. Z tych względów ingerencja w to uprawnienie Sądu, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia na rozstrzygnięcie o kosztach procesu, ogranicza się tylko do sytuacji, gdy zastosowanie <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink> nie zostało w ogóle uzasadnione lub jeżeli nastąpiło z rażącym naruszeniem reguł przewidzianych w tym przepisie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2012 roku, sygn. akt III CZ 2/12, opubl. LEX nr 1162689). Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.</xText> <xText>W konsekwencji, mając na uwadze powyższe rozważania, uznać należało, że apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Należy również podzielić wywody Sądu pierwszej instancji w zakresie określenia wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi <xAnon>J. S.</xAnon>.</xText> <xText>Zasadniczym kryterium decydującym o wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter takiej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonywana na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.</xText> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>0</xName> <xText>wysokości zadośćuczynienia decyduje zatem Sąd, po szczegółowym zbadaniu wszystkich okoliczności sprawy, kierując się podstawową zasadą, że przyznane zadośćuczynienie powinno przedstawiać realną wartość dla pokrzywdzonego</xText> </xUnit> <xUnit xIsTitle="false" xType="none"> <xName>1</xName> <xText>uwzględniać stosunki majątkowe panujące aktualnie w społeczeństwie.</xText> </xUnit> <xText>Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony wtedy, gdyby nie zostały wzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria wpływające na tę postać kompensaty (zob. wyrok z dnia 24 stycznia 2000 r., III CKN 536/98, nie opubl.; wyrok z dnia 26 lipca 2001 r., II CKN 889/00, nie opubl.; wyrok z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, nie opubl.), albo gdyby sąd uczynił jedno z wielu kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia elementem dominującym i przede wszystkim w oparciu o nie określił wysokość takiego zadośćuczynienia (zob. wyrok z 26 września 2002 r. III CKN 1037/00, opubl. LEX nr 56905). Stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, (publ. LEX nr 50884 t.2) oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia, jako „odpowiedniej", sąd korzysta z daleko idącej swobody, niemniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzanych w analogicznych przypadkach.</xText> <xText>W przypadku zadośćuczynienia znajdującego podstawę prawną w przepisie <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink> ma ono pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości, złagodzić cierpienia wywołane utratą osoby bliskiej. Przy uwzględnianiu szkody niemajątkowej brane są pod uwagę takie elementy jak dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej.</xText> <xText>W ocenie Sądu Apelacyjnego zasądzone zadośćuczynienie na rzecz <xAnon>J. S.</xAnon> w kwocie 20.000 złotych rekompensuje w możliwie wystarczający sposób następstwa psychiczne wypadku, w którym stracił matkę. Oczywistym przy tym jest, że nie ma możliwości zrekompensowania skarżącemu w pełni świadczeniem pieniężnym śmierci osoby bliskiej, żadna bowiem kwota nie może ukoić bólu związanego z utratą najbliższych. Jak przyjmuje się jednak w judykaturze przyznana kwota musi być odpowiednia do stopnia odczuwanej krzywdy, zważywszy, że brak jest uniwersalnego miernika, który pozwala na ocenę czy wysokość przyznanego zadośćuczynienia jest odpowiednia. Trzeba przy tym podkreślić, że forma przyznanej rekompensaty, choć ma zminimalizować negatywne doznania następstw takiej sytuacji, nie ma na celu zapewnienia stabilizacji finansowej.</xText> <xText>W świetle okoliczności faktycznych sprawy, a przede wszystkim stopnia pogodzenia się skarżącego z utratą matki i powrócenia do funkcjonowania w społeczeństwie nie można uznać, że przyznane powodowi zadośćuczynienie jest rażąco zaniżone i nie odpowiada stopniowi i dramaturgii przeżyć psychicznych, spotęgowanych przedwczesną utratą rodzica oraz że nie pełni, na ile to możliwe, funkcji kompensacyjnej, która ma stanowić realną kompensatę doznanych cierpień.</xText> <xText>Wbrew zarzutom skarżącego Sąd pierwszej instancji uwzględnił bowiem, że powód utracił bliską sobie osobę. Odniósł się do sytuacji rodzinnej <xAnon>J. S.</xAnon>, podkreślając, iż w chwili śmierci matki od wielu lat funkcjonował już w założonej przez siebie rodzinie, nie mieszkał z rodzicami. Słusznie przy tym podnosi Sąd, że doświadczenie życiowe wskazuje w przeważającym zakresie, że z chwilą usamodzielnienia się dzieci ich relacje z rodzicami, choć niewątpliwie bliskie, nie są już tak silne jak wówczas, gdy razem prowadzi się jedno gospodarstwo domowe. Co ważne powód ma żonę i dwoje dzieci, które stanowią dla niego wsparcie i pomoc w życiu codziennym, co w pewnej mierze osłabia stratę wynikłą z przedwczesnej śmierci matki. Sąd miał też na uwadze treść opinii biegłego psychologa, z której wynika, że śmierć matki wywołała u powoda reakcję żałoby, która jednak nie odbiegała od normy. <xAnon>J. S.</xAnon> nadal realizuje wytyczoną linię życiową, nie doszło u niego do drastycznej zmiany planów życiowych, dobrze radzi sobie także w rolach społecznych. W chwili obecnej nie można stwierdzić u niego obniżenia stopnia aktywności życiowej wobec stanu sprzed śmierci matki, a zakres szkód których doznał miał ograniczony zakres. Wszystko to zdaniem Sądu Apelacyjnego prowadzi do uznania, że przyznana <xAnon>J. S.</xAnon> kwota w pełni zaspokaja jego roszczenie o zadośćuczynienie związane z utratą matki. Kwoty tej w żaden sposób nie można uznać za rażąco niską. W konsekwencji za niezasadny należało uznać podniesiony, w zgłoszonym środku odwoławczym, zarówno zarzut obrazy prawa materialnego, tj. <xLexLink xArt="art. 24;art. 24 § 1" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 24 § 1 k.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 448" xIsapId="WDU19640160093" xTitle="Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93">art. 448 k.c.</xLexLink>, jak i naruszenia prawa procesowego tj. <xLexLink xArt="art. 233" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 233 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Z tych też względów apelacja <xAnon>J. S.</xAnon> jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>Natomiast za częściowo zasadną Sąd Apelacyjny uznał apelację powoda <xAnon>P. S.</xAnon>. Uwzględnił bowiem, co zostało pominięte w jego ocenie przez Sąd Okręgowy, iż śmierć matki powodów nastąpiła w chwili, kiedy <xAnon>P. S.</xAnon> przygotowywał się do ważnego, bardzo radosnego wydarzenia w swoim życiu, jakim był jego ślub, w którym matka, z uwagi na tragiczne wydarzenie z dnia 26 czerwca 2007 roku, nie mogła uczestniczyć. Podkreślić należy, że nie tylko sama okoliczność braku rodzica w takiej chwili musi być postrzegana za ujemne doznanie, ale także i emocje jakie towarzyszyły powodowi w procesie podejmowania decyzji czy dane wydarzenie powinno, w tak krótkim okresie od śmierci matki, dojść do skutku.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny uwzględnił również, że powód także sam uczestniczył w przedmiotowym wypadku, w wyniku którego poniosła śmierć <xAnon>T. S.</xAnon>, rozmiar doznanej krzywdy jest dla niego tym bardziej bolesny. Dodatkowo, na co zwracał uwagę, nie miał on możliwości pożegnania się z matką, bowiem sam przebywał w chwili jej śmierci w szpitalu.</xText> <xText>Niemniej jednak, w ocenie Sądu drugiej instancji, kwota 40.000 byłaby kwotą zawyżoną. Podkreślić należy, że tak jak w przypadku <xAnon>J. S.</xAnon>, tak i u <xAnon>P. S.</xAnon> istotne cierpienia psychiczne miały charakter przemijający, w wymiarze do 12 miesięcy od śmierci matki, o charakterystyce degresywnej odczuwanego żalu i zaburzeń, nie wykraczały poza okres żałoby charakterystyczny dla kręgu kulturowego, w którym funkcjonuje powód. Biegły psycholog nie stwierdził przedłużonej reakcji żałoby, czy innych zaburzeń. Wnioski biegłego korelują z faktami ustalonymi w sprawie i wysuwanymi, w oparciu o nie oraz zasady doświadczenia życiowego, wnioskowaniami Sądu Okręgowego.</xText> <xText>W orzecznictwie akcentuje się, że na rozmiar krzywdy związanej ze śmiercią osoby bliskiej mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań, poczucie osamotnienia i pustki, wstrząs psychiczny, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia osoby bliskiej (nerwicy, depresji), stopień, w jakim pokrzywdzony potrafił się znaleźć w nowej rzeczywistości.</xText> <xText>Nie powtarzając dokonanych w tym zakresie ustaleń Sądu Okręgowego, zaakcentować należy jedynie, że także u powoda <xAnon>P. S.</xAnon> wskutek śmierci matki nie powstało trwałe poczucia pustki i osamotnienia, znalazł on silne oparcie w nowo założonej rodzinie, dzięki czemu samodzielnie zwalczył negatywne odczucia okresu żałoby, których stopień nie doprowadził do wystąpienia utrwalonych zaburzeń w jego psychice. Zaś śmierć matki nie wpłynęła istotnie i trwale na jego funkcjonowanie emocjonalne, społeczne czy zawodowe.</xText> <xText>W konsekwencji, mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że krzywda powoda <xAnon>P. S.</xAnon> będzie w całości zrekompensowana zadośćuczynieniem w wysokości 30.000 złotych, i w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok na podstawie <xLexLink xArt="art. 386;art. 386 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 386 § 1 k.p.c.</xLexLink>, zasądzając od <xAnon> (...) Spółki Akcyjnej</xAnon> z siedzibą w <xAnon>W.</xAnon> na rzecz powoda <xAnon>P. S.</xAnon> dalszą kwotę 10.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zaś zakresie apelację oddalając na podstawie <xLexLink xArt="art. 385" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 385 k.p.c.</xLexLink></xText> <xText>W efekcie powyższego rozstrzygnięcia należało pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu dodatkowo kwotę 500 złotych z tytułu nieuiszczonej opłaty od dalszej uwzględnionej części powództwa (<xLexLink xArt="art. 113;art. 113 ust. 1" xIsapId="WDU20051671398" xTitle="Ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych" xAddress="Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398">art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink>).</xText> <xText>O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny rozstrzygnął przy uwzględnieniu zasady z <xLexLink xArt="art. 100;art. 100 zd. 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 zd. 1 k.p.c.</xLexLink> w zw. z <xLexLink xArt="art. 391;art. 391 § 1" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 391 § 1 k.p.c.</xLexLink>, mając na uwadze, że jedynie apelacja powoda <xAnon>P. S.</xAnon> została uwzględniona w 50 %, zaś w pozostałym zakresie strony uległy ze swoimi apelacjami względem siebie.</xText> <xText>Na podstawie art. 113 ust. 1 uksc w zw. z <xLexLink xArt="art. 100" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 100 k.p.c.</xLexLink> należało pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 500 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części apelacji powoda <xAnon>P. S.</xAnon>.</xText> <xText>Sąd Apelacyjny nie obciążył także powoda <xAnon>P. S.</xAnon> brakującą opłatą od oddalonej części apelacji, na podstawie art. 113 ust. 1 uksc w zw. z <xLexLink xArt="art. 102" xIsapId="WDU19640430296" xTitle="Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego" xAddress="Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296">art. 102 k.p.c.</xLexLink>, mając na uwadze, podobnie jak Sąd pierwszej instancji, charakter dochodzonego roszczenia, jak również usprawiedliwioną, w subiektywnym odczuciu <xAnon>J. S.</xAnon>, możliwość dochodzenia świadczenia w wyższej kwocie aniżeli zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego.</xText> </xUnit> </xBlock> </xPart>

Małgorzata Stanek SędziowieHanna Rojewska

Jakub Głowiński

st. sekr. sądowy Jacek Raciborski

Joanna Płoszaj

Sygn. akt I ACa 772/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 grudnia 3013 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Małgorzata Stanek Sędziowie:SSA Hanna Rojewska (spr.) SSA Wiesława Kuberska Protokolant:st. sekr. sądowy Jacek Raciborski po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013r. w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwP. S.orazJ. S. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zadośćuczynienie na skutek apelacji powodów i pozwanego od wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 8 marca 2013 roku sygn. akt I C 186/12 I) z apelacji powodaP. S.zmienia zaskarżony wyrok w punktach 2 i 5 w ten sposób, że ponad zasądzoną w punkcie 1 kwotę 20.000 złotych zasądza od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaP. S.dalszą kwotę 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty i oddala powództwo w pozostałym zakresie, zaś w punkcie 5 w miejsce kwoty 2.040 złotych nakazuje pobrać od pozwanego kwotę 2.540 (dwa tysiące pięćset czterdzieści) złotych; II oddala apelację powodaP. S.w pozostałej części; III oddala apelację powodaJ. S.oraz apelację pozwanego; IV znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego; I nakazuje pobrać od pozwanego(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od uwzględnionej części apelacji powodaP. S.; II nie obciąża powodaP. S.nieuiszczoną opłatą od oddalonej części apelacji. Sygn. akt I ACa 772/13 UZASADNIENIE Wyrokiem łącznym z dnia 8 marca 2013 roku, wydanym w sprawach z powództwP. S.iJ. S.przeciwko(...) S.A.wW.o zadośćuczynienie, Sąd Okręgowy w Sieradzu zasądził od pozwanego na rzecz powodaP. S.kwotę 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty (pkt.1), oddalił powództwoP. S.w pozostałej części (pkt.2), zasądził od pozwanego na rzecz powodaJ. S.kwotę 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty (pkt.3), oddalił powództwoJ. S.w pozostałej części (pkt.4); nakazał pobrać od pozwanego(...) S.A.wW.na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 2.040 złotych tytułem brakujących części opłat sądowych od roszczeń obu powodów oraz kwotę 71 złotych jako część wydatków poniesionych w toku procesu tymczasowo z funduszy Skarbu Państwa (pkt.5) i nie obciążył powodów kosztami procesu (pkt.6). Powyższy wyrok zapadł na podstawie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, a z których wynika, że w dniu 26 czerwca 2006 r. wP., kierujący samochodem marki(...), na prostym odcinku drogi, bezpośrednio przed manewrem wymijania, z nieustalonych przyczyn zjechał na lewą stronę i doprowadził do uderzenia w tylną część(...), a następnie zderzył się czołowo bocznie z prawidłowo jadącym przeciwnym pasem ruchu samochodem osobowym markiO. (...), po czym doprowadził do czołowego bocznego zderzenia z samochodem osobowym markiO. (...), którym jako pasażerka jechałaT. S., a którym kierował powódP. S.. Wskutek doznanych w tym wypadku obrażeńT. S.zmarła. Sprawca zdarzeniaJ. Z.został uznany za winnego nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w wyniku czego zaistniało powyższe zdarzenie. Pojazd sprawcy wypadku, w dacie zdarzenia, posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Do czasu zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, skutkującego śmierciąT. S., powódP. S.pozostawał z nią i swoim ojcem we wspólnym gospodarstwie domowym.T. S.była już wówczas od około 5 lat na rencie, nie pracowała zawodowo, podobnie ojciec powoda, natomiast powód był zatrudniony w charakterze kierowcy wU.. Prowadził też wspólnie z rodzicami ich gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzi grunt o areale około 5 ha. Wtedy od około 1,5 rokuP. S.miał zaplanowany własny ślub i wesele na dzień 26 sierpnia 2006 r. Do czasu zdarzenia cała rodzina spotykała się regularnie z okazji świąt czy okazji rodzinnych. Około 1,5 roku po śmierciT. S.zmarł z powodu choroby samoistnej także ojciec powodów. Zaplanowane uroczystości ślubu i weselaP. S.odbyły się w pełnym zakresie w dniu 26 sierpnia 2006 roku. Powód rozważał możliwość ich przełożenia na dalszy termin, ale względy finansowe zdecydowały, że uroczystości odbyły się. ObecnieP. S.mieszka wraz z żoną i synem w swoim domu rodzinnym. J. S.od dwudziestu lat pozostaje w związku małżeńskim, ma dwoje dzieci: dwudziestoletniego studiującego syna i siedemnastoletnią córkę. Bezpośrednio po swoim ślubie wyprowadził się z domu rodzinnego, ale mimo tego starał się codziennie odwiedzać rodziców, pracując w bliskiej od nich odległości. Od roku 2007 przebywa zarobkowo za granicą. Wskutek przedmiotowego zdarzenia takżeP. S.doznał urazów, których zakres nie był jednak poważny. Był hospitalizowany przez okres jednego tygodnia. Wobec doznanego uszczerbku powód otrzymał od pozwanego zadośćuczynienie w wysokości 4.500 złotych oraz zwrot kosztów leczenia w wysokości 28 złotych. Ubezpieczyciel zwrócił mu także koszty pogrzebu matki. Bezpośrednio po zdarzeniu, w wyniku którego zmarłaT. S.,P. S.nie pracował zawodowo przez trzy miesiące. Początkowo bał się jeździć samochodem, miał zaburzenia snu. Nie korzystał jednak z pomocy psychologa, ani psychiatry, rozmawiał jedynie z lekarzem rodzinnym. Obecnie pracuje normalnie zarówno jako kierowca, jak i w gospodarstwie rolnym po rodzicach. Nie jest drażliwy, ani nerwowy, nie zmienił się od śmierci matki. Odwiedza z żoną i synem rodzinę. J. S.po śmierci matki także nie korzystał z pomocy psychologa, ani psychiatry, nie zażywał środków uspokajających. Przez około pół roku miał problemy ze snem, często budził się w nocy, śniła mu się matka. U obu powodów śmierć ich matki wywołała reakcję żałoby, która przebiegała w sposób typowy, nie odbiegający od normy, trwała 12 miesięcy. Dominowały u nich wtedy uczucia żalu, smutku, poczucia straty i pustki, które są charakterystyczne dla osób, które straciły kogoś bliskiego. Jednakże objawy przeżywanej żałoby nie miały większego wpływu na funkcjonowanie powodów wżyciu osobistym i społecznym. Tęsknota za matką występuje u powodów do dziś i ujawnia się szczególnie podczas wszelkich uroczystości rodzinnych, ale nie ma znamion patologii. Obecnie funkcjonowanie emocjonalne, psychologiczne i społeczne powodów jest prawidłowe i nie wykazuje odchyleń od normy. W świetle powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że powództwo w zakresie roszczeń zawartych w obu pozwach zasługuje na uwzględnienie jedynie w części. Sąd pierwszej instancji wskazał, że pozwaneTowarzystwo (...)nie kwestionowało swojej odpowiedzialności wynikającej z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu markiP.,numer rejestracyjny (...), będącego sprawcą zdarzenia w dniu 26 czerwca 2006 r., wskutek którego doszło do śmierciT. S.. Strona pozwana negowała jednak zarówno dopuszczalność zastosowania podstawy prawnej dochodzonego zadośćuczynienia, jak też wysokość tego roszczenia, podnosząc, że więź emocjonalna łącząca powodów z ich matką nie ma statusu dobra osobistego, podlegającego ochronie na podstawieart. 24 k.c.To zaś powoduje uznanie braku uzasadnienia żądań pozwów w zakresie roszczeń opartych o treśćart. 448 k.c. W ocenie Sądu Okręgowego z twierdzeniem takim nie sposób się zgodzić. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że wprowadzenie zmiany ustawowej w treściart. 446 k.c.wynikało z potrzeby zwiększenia ochrony ofiar wypadków drogowych zawartej w postulatach Rzecznika Praw Obywatelskich, wysuniętych do Ministra Sprawiedliwości w 2006 r. Skoro istnieje bowiem możliwość zadośćuczynienia w przypadku naruszenia dóbr osobistych wskazanych wart. 23 k.c., tym bardziej taka możliwość powinna istnieć w przypadku śmierci osoby bliskiej. Taka śmierć w istotny bowiem sposób narusza sferę odczuć psychicznych jednostki. Stąd przepis§ 4 art. 446 k.c.dający możliwość ubiegania się o wypłatę stosownego zadośćuczynienia, pod warunkiem wykazania szczególnych okoliczności dających podstawę do przyjęcia, że ubiegający się członek najbliższej rodziny zmarłego doznał w związku ze śmiercią poszkodowanego takiej szkody niemajątkowej w postaci bólu i cierpienia, której naprawienie poprzez zadośćuczynienie odpowiada względom słuszności. Założeniem tej zmiany legislacyjnej było zatem twierdzenie, że zadośćuczynienie należy się członkom najbliższej rodziny zmarłego, a nie każdej osobie bliskiej. Decydujące są zatem przy ocenie w tej mierze nie same więzy pokrewieństwa czy wspólnota gospodarstwa domowego, ale wynikające z okoliczności każdego konkretnego stanu faktycznego więzi osobiste, pewien stosunek bliskości pomiędzy zmarłym a ubiegającym się o to roszczenie, wynikający ze wzajemnych relacji rodzinnych. Stąd też trzeba na te relacje patrzeć poprzez pryzmat dramatyzmu doznań osoby bliskiej zmarłemu, poczucia jej osamotnienia i „odczuwanej pustki", cierpień moralnych i wstrząsu psychicznego wywołanego śmiercią osoby najbliższej. Ten kontekst oceny znajduje swoje podstawy, przy ujęciu tożsamości celu unormowania, w przypadku naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej na gruncie przepisów prawa cywilnego sprzed 3 sierpnia 2008 r. Sąd Okręgowy w pełni podzielił twierdzenia i wnioski wynikające z poglądów judykatury, uznając stanowisko pozwanego za bezzasadne. Przede wszystkim nie podzielił jego argumentacji, sprowadzającej się do wskazania, że zakres odpowiedzialności odszkodowawczej w tej sprawie jest zakreślony granicami art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2003 r. o obowiązkowych ubezpieczeniach, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, który jest przepisem szczególnym w stosunku doart. 23 k.c., a nie przewiduje odpowiedzialności za naruszenie dobra osobistego, kreowanego w tym stanie faktycznym. Sąd uznał, że pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe odpowiada za wyrządzoną szkodę poprzez pryzmat odpowiedzialności sprawcy zdarzenia, ten zaś ponosi odpowiedzialność za wszelką szkodę wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu objętego ubezpieczeniem, w tym także za następstwa śmierci bezpośrednio poszkodowanego. Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej łączącej osoby najbliższe z poszkodowanym, który poniósł śmierć w związku z ruchem takiego pojazdu, jest następstwem szkody objętej zakresem art. 34 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy. Sąd podkreślił także, że nie bez znaczenia jest fakt, iż przed 3 sierpnia 2008 r. w razie, gdy wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia spowodowanego ruchem pojazdu mechanicznego nastąpiła śmierć poszkodowanego, osobom pośrednio przez to poszkodowanym - małżonkowi, małoletnim lub innym osobom bliskim zmarłemu - przysługiwały roszczenia odszkodowawcze zart. 446 k.c.To zaś było wyjątkiem od zasady, że roszczenia odszkodowawcze są przyznane jedynie bezpośrednio poszkodowanym. W dalszych rozważaniach Sąd podkreślił, że cała rodzinaS.jawiła się w toku sprawy jako zżyta i zgodna, wzajemnie się szanująca. Z zebranego materiału dowodowego, bezspornie wynika jednak, żeJ. S.na kilka lat przed śmiercią swojej matki założył własną rodzinę, miał już dwoje dzieci i żonę, a rodziców jedynie odwiedzał, mieszkając oddzielnie. Niewątpliwie szczególna więź emocjonalna istniała nadal pomiędzy nim a zmarłą jego matką, ale z pewnością nie była ona już tak silna, jak wówczas gdy mieszkali razem, przed jego usamodzielnieniem się. Z pewnością śmierć matki była dlaJ. S.przeżyciem traumatycznym, powodującym uczucie żalu, smutku, poczucie straty, ale okres żałoby nie przekroczył dwunastu miesięcy, w trakcie którego powód nie korzystał ani z pomocy psychologa, ani nie zażywał żadnych leków.J. S.dobrze radzi sobie w rolach społecznych, prawidłowo funkcjonuje w swojej rodzinie i zdarzenie to nie spowodowało drastycznej zmiany planów życiowych, ani trybu dotychczas prowadzonego życia. Podobnie, w ocenie Sądu Okręgowego, należało oceniać zakres naruszenia dobra osobistegoP. S., który w dniu zdarzenia, wywołującego śmierć matki, mieszkał z nią we wspólnym gospodarstwie domowym. Sąd Okręgowy wskazał, że nie zmienił on miejsca zamieszkania, ani też nie odwołał, czy nawet nie przesunął w czasie zaplanowanego własnego ślubu i wesela, które odbyło się dokładnie w dwa miesiące po śmierciT. S.. Nie zrezygnowano nawet ze zwyczajowych tańców podczas tej uroczystości i hucznej zabawy. Już takie zachowanie wskazuje, że zakres naruszenia przywoływanego dobra osobistego powoda nie wykraczał poza przyjęte zwyczajowo normy i nie miał charakteru szczególnego.P. S.także po dwunastu miesiącach żałoby nie ujawnia żadnych deficytów i ograniczeń w zakresie kontaktów społecznych. Sąd Okręgowy, mając na uwadze rozmiar doznanej przez powodów krzywdy, a także kompensacyjny charakter zadośćuczynienia uznał, że kwota 20.000 złotych dla każdego z nich będzie adekwatna. Jako wygórowane ocenił żądanie zgłoszone już pierwotnie do ubezpieczyciela na poziomie 120.000 złotych . O odsetkach od zasądzonych kwot Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c., zaś o kosztach sądowych na podstawieart. 100 k.p.c., przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdzielenia. Skoro każdy z powodów wygrał proces jedynie w 17 %, w takiej tylko części koszty obciążają pozwanego. W tym zakresie podstawą prawną orzeczenia był przepisart. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych- tekst jedn. Dz. U. z 2010r., Nr 90, poz. 594 ze zm. Na podstawieart. 102 k.p.c., Sąd Okręgowy nie obciążył kosztami procesu powodów, mimo przegrania sprawy w przeważającej części. Zdaniem Sądu zachodzi bowiem wypadek szczególnie uzasadniony. Przede wszystkim w przedmiotowej sprawie istotny jest charakter dochodzonego roszczenia, które jest usprawiedliwione co do zasady i mogło być usprawiedliwione także w subiektywnym odczuciu strony powodowej, co do dochodzonej kwoty. Podkreślił, że uwzględnienie żądań jedynie w około 17 %, przy jednoczesnym obciążeniu powodów kosztami, zniwelowałoby znaczenie przyznanej kwoty, co przy niezbyt dobrej sytuacji majątkowej obu powodów pozwala na zastosowanie normyart. 102 k.p.c. Apelacjeod powyższego wyroku wniosły obie strony:pozwanyzaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu: naruszenie prawa materialnego, tj.art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez błędną wykładnięart. 448 k.c.w zw. zart. 23 k.c., orazart. 446 § 4 k.c.skutkującą obejściem prawa i wywołaniem skutków prawnych wbrew woli ustawodawcy;art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejpoprzez błędną wykładnię skutkującą uznaniem za źródło prawa - jego interpretacji -art. 448 k.c.w zw. zart. 23 k.c.dokonywanej przez Sądy, w sytuacji gdy materia ta jest jednoznacznie ujęta w prawie obowiązującym -art. 446 § 4 k.c.;art. 448 k.c.w zw.art. 23 k.c.poprzez błędną wykładnię, oraz niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, iż zasadne jest dochodzenie zadośćuczynienia po śmierci członka rodziny, która miała miejsce przed datą 3 sierpnia 2008 r.;art. 446 k.c.wskutek nie uznania, iż nowelizacja przepisu poprzez wprowadzenie§ 4stworzyła możliwość dochodzenia zadośćuczynienia po śmierci osoby bliskiej, jednakże wyłącznie w odniesieniu do okresu po wejściu unormowania tego w życie;art. 448 k.c.- poprzez przyjęcie, iż ma on zastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy funkcjonuje przepis szczególny w oparciu, o który uprawnione jest zasądzenie świadczenia. Ponadto skarżący zarzucił naruszenie prawa procesowego, tj.art. 98 i 102 k.p.c.poprzez uznanie, iż pomimo zasądzenia na rzecz powodów kwot stanowiących równowartość 17% dochodzonej należności nie obciążono powodów kosztami procesu. W następstwie tak sformułowanych zarzutów pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego i odwoławczego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z uwzględnieniem kosztów postępowania przed Sądem II instancji, jako kosztów procesu. - powodowieP. S.orazJ. S., zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo ponad kwotę 20.000 złotych wraz z odsetkami liczonymi od dnia 23 maja 2012 r. i zarzucając: naruszenie przepisów postępowania, tj.:art. 233 § 1 k.p.c.przez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny, sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz wybiórczą ocenę materiału dowodowego, poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadkaM. P.; naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnięart. 24 § 1 k.c.w zw. zart. 448 k.c., polegającą na przyjęciu, iż zadośćuczynienie zasądzone na rzecz powodów w kwocie po 20.000 złotych jest w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy adekwatne do krzywdy, jaką wywołała śmierć matki. W konsekwencji skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów dalszej kwoty po 20.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23.05.2012 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia zgodnie zart. 448 k.c.w zw. zart. 24 §1 k.c.oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powodów kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie. Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego, dotyczą one przede wszystkim odmiennej interpretacji skarżącego przepisówart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.od tej przyjętej przez Sąd Okręgowy oraz ugruntowanej przez polskie orzecznictwo i Sąd Najwyższy. Sąd odwoławczy nie podzielił argumentacji zaprezentowanej przez skarżącego w zakresie braku podstaw do zastosowania przepisuart. 448 § 1 k.c.w niniejszym stanie faktycznym. Według apelującego chwila, w jakiej doszło do zdarzenia sprawczego będącego źródłem szkody, rozstrzyga definitywnie o istnieniu, bądź nieistnieniu uprawnienia do uzyskania przez osoby najbliższe poszkodowanemu zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną jego śmiercią. Zdaniem apelującego przed dniem 3 sierpnia 2008 r.kodeks cywilnynie przewidywał naprawienia krzywdy doznanej przez poszkodowanych pośrednio. Apelujący nie zgodził się przy tym z poglądem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w uchwale z dnia 13 lipca 2011 roku, że przepisyart. 446 § 4 k.c.iart. 448 k.c.nie wykluczają się, a najbliższy członek zmarłego może dochodzić zadośćuczynienia dowolnie zarówno na jednej, jak i drugiej wskazanej powyżej podstawie prawnej. Na wstępie należy przypomnieć, że wypadek, wskutek którego zmarłaT. S.miał miejsce w 2006 r., a więc podczas obowiązywaniaart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.), do którego to przepisu odwołał się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, w myśl którego „z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia". Wykładnia gramatyczna tego przepisu nie zawęża odpowiedzialności za szkody komunikacyjne ubezpieczycieli tylko do osób bezpośrednio poszkodowanych, a zatem obejmuje ona szkodę majątkową jak i szkodę niemajątkową pod postacią krzywdy. Oznacza to, że obowiązek naprawienia szkody, obejmuje obowiązek wypłaty odszkodowania, jak i zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podkreślenia wymaga, że w chwili obecnej sądownictwo powszechne zajmuje jednolite stanowisko, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawieart. 448 k.c.jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (zob. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 22 października 2010 r., III CZP 76/10, OSNC -ZD 2011, nr B, poz. 42, z dnia 13 lipca 2011 r„ III CZP 32/11, OSNC 2012, nr 1, poz. 10, wyroki: z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 537/10, nie pub.; z dnia 11 maja 2011r., I CSK 621/10, nie publ.; z dnia 15 marca 2012r„ I CSK 314/11, wyrok z dnia 20 grudnia 2012 r., III CZP 93/12, nie pub.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2013 r., II CSK 695/13, nie pub.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2012 r., I ACa 481/12, nie pub.; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13 lutego 2013 r., I ACa 1221/12, Lex nr 1294825; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 stycznia 2013 r., Lex nr 1293648). Wbrew twierdzeniom skarżącego, jednym z zadań Sądu Najwyższego jest kształtowanie jednolitej praktyki sądowej, a zatem nie ma przeszkód, aby sądy przy wydawaniu przez siebie orzeczeń kierowały się orzecznictwem Sądu Najwyższego, a nawet innych sądów powszechnych, o ile akceptują wyrażone w nich poglądy. Nie można zgodzić się zatem ze skarżącym, iż Sąd Okręgowy naruszyłart. 87 ust. 1 Konstytucji RP. Zauważyć bowiem należy, że świadczenie pieniężne z tytułu zadośćuczynienia, które ma wypłacić skarżący jest ustalane według norm wskazanych w przepisachkodeksu cywilnego. Nie sposób również uznać, że Sąd pierwszej instancji naruszył przepisart. 2 Konstytucji RP, tj. zasady prawidłowej legislacji wynikającej z zasady demokratycznego państwa prawnego. Podkreślić należy, żeKonstytucja Rzeczpospolitej Polskiejgwarantuje każdemu równość wobec prawa, jednolita zaś linii orzecznictwa Sądu Najwyższego wskazuje z kolei na podporządkowanie legislacji wymaganiom wynikającym z proceduralnych aspektów zasady demokratycznego państwa prawnego, wyrażających się w ogólnej zasadzie zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz bezpieczeństwa prawnego. Wprowadzony 3 sierpnia 2008 roku§ 4 art. 446 k.c.jedynie wyodrębnił niezależną podstawę prawną dochodzenia zadośćuczynienia za śmieć osób najbliższych, nie można jednak uznać, iż takiej konstrukcji prawnej nie można było stworzyć na tle obowiązujących już wcześniej przepisów prawnych. Sąd Apelacyjny, rozpoznający niniejszą sprawę, w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zaaprobowane również przez Sąd Okręgowy, że w przypadku, gdy delikt powodujący śmierć matki powodów miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r., to wówczas powodowie jako osoby najbliższe mają roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie ich dobra osobistego w postaci pozbawienia ich możliwości utrzymywania i pielęgnacji szczególnej więzi rodzinnej łączącej osoby najbliższe. Źródłem odpowiedzialności deliktowej w rozpoznawanej sprawie jest działanie sprawcze przypisane kierującemu pojazdem, które spowodowało śmierćT. S.. Skutek tego deliktu w postaci śmierci marki powodów spowodował naruszenie ich dóbr osobistych pod postacią prawa do życia w rodzinie, czyli prawa do szczególnej więzi emocjonalnej, łączącej najbliższych członków rodziny, a zwłaszcza dzieci z rodzicami. Nie ma wątpliwości, że ta szczególna więź jest objęta ochroną przez przepisyart. 23, 24 k.c.Na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy nie każdą więź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy. Osoba dochodząca roszczenia na podstawieart. 448 k.c.powinna zatem wykazać istnienie tego rodzaju więzi, stanowiącej jej dobro osobiste podlegające ochronie. Podkreślenia jednak wymaga, że strona pozwana nie zaprzeczyła istnieniu pomiędzy powodami a zmarłąT. S.tej szczególnej więzi ich łączącej. Wobec powyższego istnieje, w ocenie Sądu Apelacyjnego, podstawa do zastosowania w sprawie niniejszejart. 448 § 1w zw. zart. 24 k.c. Niezasadne są także zarzuty dotyczące naruszenia przepisuart. 98 k.p.c.iart. 102 k.p.c.. Wprawdzie wynik postępowania przed Sądem pierwszej instancji przemawiałby za obciążeniem powodów choćby częściowo kosztami tego postępowania, to jednak takie rozstrzygnięcie podważałoby kompensacyjny charakter zasądzonego przez Sąd Okręgowy świadczenia. Dlatego też uzasadnione było odstąpienie od takiego orzeczenia na zasadzieart. 102 k.p.c.Podkreślić należy, że przepis ten stanowi, iż w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu Apelacyjnego regulacja ta odnosi się w okolicznościach tej sprawy do powodów, którzy mają trudną sytuację materialną, co legło zresztą u podstaw zwolnienia ich od ponoszenia kosztów sądowych i jednocześnie charakter sprawy, a przede wszystkim subiektywne przekonanie powodów o słuszności ich roszczenia, wskazuje na potrzebę nieobciążania ich kosztami procesu przed Sądem Okręgowym. Godzi się przy tym zauważyć, że zastosowanieart. 102 k.p.c.i sposób skorzystania z tego przepisu jest suwerennym uprawnieniem Sądu orzekającego i od jego oceny zależy przesądzenie, że taki szczególny wypadek wystąpił. Z tych względów ingerencja w to uprawnienie Sądu, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia na rozstrzygnięcie o kosztach procesu, ogranicza się tylko do sytuacji, gdy zastosowanieart. 102 k.p.c.nie zostało w ogóle uzasadnione lub jeżeli nastąpiło z rażącym naruszeniem reguł przewidzianych w tym przepisie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2012 roku, sygn. akt III CZ 2/12, opubl. LEX nr 1162689). Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji, mając na uwadze powyższe rozważania, uznać należało, że apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało jej oddaleniem na podstawieart. 385 k.p.c. Należy również podzielić wywody Sądu pierwszej instancji w zakresie określenia wysokości zadośćuczynienia należnego powodowiJ. S.. Zasadniczym kryterium decydującym o wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter takiej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonywana na podstawie całokształtu okoliczności sprawy. 0 wysokości zadośćuczynienia decyduje zatem Sąd, po szczegółowym zbadaniu wszystkich okoliczności sprawy, kierując się podstawową zasadą, że przyznane zadośćuczynienie powinno przedstawiać realną wartość dla pokrzywdzonego 1 uwzględniać stosunki majątkowe panujące aktualnie w społeczeństwie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zarzut niewłaściwego określenia wysokości zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony wtedy, gdyby nie zostały wzięte pod uwagę wszystkie istotne kryteria wpływające na tę postać kompensaty (zob. wyrok z dnia 24 stycznia 2000 r., III CKN 536/98, nie opubl.; wyrok z dnia 26 lipca 2001 r., II CKN 889/00, nie opubl.; wyrok z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, nie opubl.), albo gdyby sąd uczynił jedno z wielu kryteriów decydujących o wysokości zadośćuczynienia elementem dominującym i przede wszystkim w oparciu o nie określił wysokość takiego zadośćuczynienia (zob. wyrok z 26 września 2002 r. III CKN 1037/00, opubl. LEX nr 56905). Stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, (publ. LEX nr 50884 t.2) oceniając wysokość przyjętej sumy zadośćuczynienia, jako „odpowiedniej", sąd korzysta z daleko idącej swobody, niemniej jednak nie może to być suma rażąco odbiegająca od zasądzanych w analogicznych przypadkach. W przypadku zadośćuczynienia znajdującego podstawę prawną w przepisieart. 448 k.c.ma ono pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości, złagodzić cierpienia wywołane utratą osoby bliskiej. Przy uwzględnianiu szkody niemajątkowej brane są pod uwagę takie elementy jak dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej. W ocenie Sądu Apelacyjnego zasądzone zadośćuczynienie na rzeczJ. S.w kwocie 20.000 złotych rekompensuje w możliwie wystarczający sposób następstwa psychiczne wypadku, w którym stracił matkę. Oczywistym przy tym jest, że nie ma możliwości zrekompensowania skarżącemu w pełni świadczeniem pieniężnym śmierci osoby bliskiej, żadna bowiem kwota nie może ukoić bólu związanego z utratą najbliższych. Jak przyjmuje się jednak w judykaturze przyznana kwota musi być odpowiednia do stopnia odczuwanej krzywdy, zważywszy, że brak jest uniwersalnego miernika, który pozwala na ocenę czy wysokość przyznanego zadośćuczynienia jest odpowiednia. Trzeba przy tym podkreślić, że forma przyznanej rekompensaty, choć ma zminimalizować negatywne doznania następstw takiej sytuacji, nie ma na celu zapewnienia stabilizacji finansowej. W świetle okoliczności faktycznych sprawy, a przede wszystkim stopnia pogodzenia się skarżącego z utratą matki i powrócenia do funkcjonowania w społeczeństwie nie można uznać, że przyznane powodowi zadośćuczynienie jest rażąco zaniżone i nie odpowiada stopniowi i dramaturgii przeżyć psychicznych, spotęgowanych przedwczesną utratą rodzica oraz że nie pełni, na ile to możliwe, funkcji kompensacyjnej, która ma stanowić realną kompensatę doznanych cierpień. Wbrew zarzutom skarżącego Sąd pierwszej instancji uwzględnił bowiem, że powód utracił bliską sobie osobę. Odniósł się do sytuacji rodzinnejJ. S., podkreślając, iż w chwili śmierci matki od wielu lat funkcjonował już w założonej przez siebie rodzinie, nie mieszkał z rodzicami. Słusznie przy tym podnosi Sąd, że doświadczenie życiowe wskazuje w przeważającym zakresie, że z chwilą usamodzielnienia się dzieci ich relacje z rodzicami, choć niewątpliwie bliskie, nie są już tak silne jak wówczas, gdy razem prowadzi się jedno gospodarstwo domowe. Co ważne powód ma żonę i dwoje dzieci, które stanowią dla niego wsparcie i pomoc w życiu codziennym, co w pewnej mierze osłabia stratę wynikłą z przedwczesnej śmierci matki. Sąd miał też na uwadze treść opinii biegłego psychologa, z której wynika, że śmierć matki wywołała u powoda reakcję żałoby, która jednak nie odbiegała od normy.J. S.nadal realizuje wytyczoną linię życiową, nie doszło u niego do drastycznej zmiany planów życiowych, dobrze radzi sobie także w rolach społecznych. W chwili obecnej nie można stwierdzić u niego obniżenia stopnia aktywności życiowej wobec stanu sprzed śmierci matki, a zakres szkód których doznał miał ograniczony zakres. Wszystko to zdaniem Sądu Apelacyjnego prowadzi do uznania, że przyznanaJ. S.kwota w pełni zaspokaja jego roszczenie o zadośćuczynienie związane z utratą matki. Kwoty tej w żaden sposób nie można uznać za rażąco niską. W konsekwencji za niezasadny należało uznać podniesiony, w zgłoszonym środku odwoławczym, zarówno zarzut obrazy prawa materialnego, tj.art. 24 § 1 k.c.w zw. zart. 448 k.c., jak i naruszenia prawa procesowego tj.art. 233 k.p.c. Z tych też względów apelacjaJ. S.jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. Natomiast za częściowo zasadną Sąd Apelacyjny uznał apelację powodaP. S.. Uwzględnił bowiem, co zostało pominięte w jego ocenie przez Sąd Okręgowy, iż śmierć matki powodów nastąpiła w chwili, kiedyP. S.przygotowywał się do ważnego, bardzo radosnego wydarzenia w swoim życiu, jakim był jego ślub, w którym matka, z uwagi na tragiczne wydarzenie z dnia 26 czerwca 2007 roku, nie mogła uczestniczyć. Podkreślić należy, że nie tylko sama okoliczność braku rodzica w takiej chwili musi być postrzegana za ujemne doznanie, ale także i emocje jakie towarzyszyły powodowi w procesie podejmowania decyzji czy dane wydarzenie powinno, w tak krótkim okresie od śmierci matki, dojść do skutku. Sąd Apelacyjny uwzględnił również, że powód także sam uczestniczył w przedmiotowym wypadku, w wyniku którego poniosła śmierćT. S., rozmiar doznanej krzywdy jest dla niego tym bardziej bolesny. Dodatkowo, na co zwracał uwagę, nie miał on możliwości pożegnania się z matką, bowiem sam przebywał w chwili jej śmierci w szpitalu. Niemniej jednak, w ocenie Sądu drugiej instancji, kwota 40.000 byłaby kwotą zawyżoną. Podkreślić należy, że tak jak w przypadkuJ. S., tak i uP. S.istotne cierpienia psychiczne miały charakter przemijający, w wymiarze do 12 miesięcy od śmierci matki, o charakterystyce degresywnej odczuwanego żalu i zaburzeń, nie wykraczały poza okres żałoby charakterystyczny dla kręgu kulturowego, w którym funkcjonuje powód. Biegły psycholog nie stwierdził przedłużonej reakcji żałoby, czy innych zaburzeń. Wnioski biegłego korelują z faktami ustalonymi w sprawie i wysuwanymi, w oparciu o nie oraz zasady doświadczenia życiowego, wnioskowaniami Sądu Okręgowego. W orzecznictwie akcentuje się, że na rozmiar krzywdy związanej ze śmiercią osoby bliskiej mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań, poczucie osamotnienia i pustki, wstrząs psychiczny, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia osoby bliskiej (nerwicy, depresji), stopień, w jakim pokrzywdzony potrafił się znaleźć w nowej rzeczywistości. Nie powtarzając dokonanych w tym zakresie ustaleń Sądu Okręgowego, zaakcentować należy jedynie, że także u powodaP. S.wskutek śmierci matki nie powstało trwałe poczucia pustki i osamotnienia, znalazł on silne oparcie w nowo założonej rodzinie, dzięki czemu samodzielnie zwalczył negatywne odczucia okresu żałoby, których stopień nie doprowadził do wystąpienia utrwalonych zaburzeń w jego psychice. Zaś śmierć matki nie wpłynęła istotnie i trwale na jego funkcjonowanie emocjonalne, społeczne czy zawodowe. W konsekwencji, mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że krzywda powodaP. S.będzie w całości zrekompensowana zadośćuczynieniem w wysokości 30.000 złotych, i w tym zakresie zmienił zaskarżony wyrok na podstawieart. 386 § 1 k.p.c., zasądzając od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzecz powodaP. S.dalszą kwotę 10.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 maja 2012 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zaś zakresie apelację oddalając na podstawieart. 385 k.p.c. W efekcie powyższego rozstrzygnięcia należało pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu dodatkowo kwotę 500 złotych z tytułu nieuiszczonej opłaty od dalszej uwzględnionej części powództwa (art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw zw. zart. 100 k.p.c.). O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny rozstrzygnął przy uwzględnieniu zasady zart. 100 zd. 1 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c., mając na uwadze, że jedynie apelacja powodaP. S.została uwzględniona w 50 %, zaś w pozostałym zakresie strony uległy ze swoimi apelacjami względem siebie. Na podstawie art. 113 ust. 1 uksc w zw. zart. 100 k.p.c.należało pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 500 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części apelacji powodaP. S.. Sąd Apelacyjny nie obciążył także powodaP. S.brakującą opłatą od oddalonej części apelacji, na podstawie art. 113 ust. 1 uksc w zw. zart. 102 k.p.c., mając na uwadze, podobnie jak Sąd pierwszej instancji, charakter dochodzonego roszczenia, jak również usprawiedliwioną, w subiektywnym odczuciuJ. S., możliwość dochodzenia świadczenia w wyższej kwocie aniżeli zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego.

15/250000/0000503/ACa

Sąd Apelacyjny w Łodzi

I Wydział Cywilny