Datasets:

JuDDGES

/

pl-court-instruct

like 0

151500000000503_I_ACa_000967_2014_Uz_2015-02-18_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 967/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Roman Sugier (spr.) Sędziowie : SA Ewa Jastrzębska SO del. Joanna Naczyńska Protokolant : Małgorzata Korszun po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2015 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwa Skarbu Państwa-Wojewody(...) przeciwkoM. R. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II C 599/13, 1 zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie 1) o tyle, że zasądzoną nim kwotę obniża do 50 000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych, a w pozostałej części oddala powództwo, b w punkcie 2) o tyle, że kwotę jaką nakazano pobrać od pozwanej obniża do 2 500 (dwóch tysięcy pięciuset) złotych, c w punkcie 3) w ten sposób, że znosi między stronami koszty procesu; 2 oddala apelację w pozostałej części; 3 znosi wzajemnie koszty postępowania apelacyjnego. Sygn. akt I ACa 967/14 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zasądził od pozwanejM. R.na rzecz Skarbu Państwa – Wojewody(...)kwotę 193.855,14 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 kwietnia 2012 r. oraz orzekł o kosztach procesu. Orzeczenie Sądu pierwszej instancji oparte zostało na następujących ustaleniach. Pozwana zawarła z powodem w dniu 7 października 2010 r. umowę dotyczącą remontu podjazdu i chodnika przed budynkiem(...)Urzędu Wojewódzkiego wK.. Zgodnie z umową termin zakończenia robót ustalono na 24 grudnia 2010 r. Trzema aneksami: z grudnia 2010 r. oraz stycznia i lutego 2011 r. wydłużono termin wykonania umowy ustalając, że roboty zostaną wykonane do 31 marca 2011 r. Ostatecznie roboty zostały odebrane przez powoda 7 czerwca 2011 r. Powodem sporządzenia aneksów do umowy były niekorzystne warunkami atmosferyczne uniemożliwiające wykonywanie robót w ustalonej technologii oraz konieczności wykonania dodatkowych robót nie przewidzianych przez strony w umowie. Powód przekazał pozwanej plac budowy w dniu 8 października 2010 r. Pierwsze prace związane z wykonaniem umowy pozwana podjęła w dniu 18 października 2010 roku. Wykonywane roboty wymagały uzyskania decyzji administracyjnej zezwalającej na zajęcie pasa ruchu drogowego. Uzyskanie takiego zezwolenia było obowiązkiem pozwanej jako podmiotu zajmującego pas ruchu drogowego oraz posiadającej wiedzę na temat wielkości i czasokresu zajętego pasa ruchu. Liczne spotkania koordynacyjne dotyczące sposobu wykazania robót, z udziałem przedstawicieli stron, nie doprowadziły do zmiany terminu wykonania umowy poza zmianami wynikającymi ze wspomnianych aneksów do umowy. Nie doszło też do wiążących ustaleń dotyczących zmiany sposobu naliczania kary umownej za uchybienie terminu wykonania umowy. Niedotrzymanie terminu wykonania umowy nie wynikało także z konieczności dokonywania w trakcie jej realizacji niezbędnych konsultacji z konserwatorem zabytków. Pozwana zdawała sobie sprawę z konieczności dokonywania takich uzgodnień już na etapie zawierania umowy ze względu na zabytkowy charakter przedmiotu umowy. Powód obciążył pozwaną karą umowną za okres od 1 kwietnia 2011 r. do 29 kwietnia 2011 roku. Już w dniu 1 kwietnia 2011 r. pozwana była poinformowana o tym, że kara będzie naliczana. Powód zastrzegał, że w razie niezakończenia robót do 30 kwietnia 2011 r. odstąpi od umowy. Powód obciążył pozwaną karą w wysokości 0,5% umówionego wynagrodzenia brutto za każdy dzień zwłoki. W ocenie Sądu Okręgowego pozwana nie udowodniła, że niedotrzymanie terminu wykonania umowy wynikało z okoliczności za które pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Zdaniem Sądu powodowi przysługuje ustalona w umowie kara umowna także w takim przypadku gdy nie poniósł on żadnej szkody z tytułu niedochowania terminu wykonania umowy. Sąd Okręgowy za nieuzasadniony uznał zarzut rażącego wygórowania kary umownej. Uchybienie terminu wynikało z nienależytej organizacji robót przez pozwaną, zwłaszcza niedostatecznego zaangażowania kadrowego. Powód wielokrotnie sygnalizował pozwanej te mankamenty oraz uwzględniał wnioski o wydłużenie terminu realizacji robót. Pozwana znając treść umowy w zakresie zastrzeżonych kar umownych winna liczyć się z tym, że niedochowanie ostatecznie ustalonego terminu skutkować będzie koniecznością zapłaty umówionej kary. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji wskazał przepisart. 484 kciart. 98 kpc. Wyrok został zaskarżony w całości przez pozwaną. Skarżąca w apelacji zarzuciła: 1 naruszenieart. 484 § 1 k.c.poprzez przyjęcie, że pozwanemu należy się kara umowna niezależnie od tego czy w wyniku działań pozwanej poniósł szkodę, kara umowna może być naliczona wyłącznie przypadku wystąpienia szkody, a fakt ten nie został wykazany w przedmiotowej sprawie, 2 naruszenieart. 484 § 1 k.c.w związku zart. 471 k.c.orazart. 472 k.c.poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które pozwana ponosi odpowiedzialność, podczas gdy z winy powoda pozwana pozbawiona została możliwości realizacji inwestycji w wynikającym z łączącej strony umowy, 3 naruszenieart. 484 § 2 k.c.poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy ustalona kara umowna jest zbyt wygórowana, bowiem wynosi około 18% wartości wynagrodzenia liczonego netto i przewyższa wartość przychodu jaki pozwana uzyskała w wyniku wykonania przedmiotu umowy, 4 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.polegające na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, w tym w szczególności zasady nakazu wyprowadzania z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych przez przyjęcie, że: a dokonane przez strony postępowania w protokołach z 22 kwietnia 2011 r. oraz 27 maja 2011 r. zmiany terminu zakończenia umowy nie obowiązują, pomimo że spełnione zostały wszelkie wymogi formalne niezbędne do uznania zawartych w tych protokołach ustaleń za zmianę umowy, b niedotrzymanie terminu zakończenia umowy nastąpiło wyłącznie z winy pozwanej, podczas gdy z akt sprawy niezbicie wynika, że szereg działań powoda uniemożliwiało lub znacząco utrudniało wykonanie przedmiotu umowy w ustalonym terminie, c konieczność przeprowadzenia robót dodatkowych znajduje odzwierciedlenie była podstawą anektowania umowy z dnia 7 października 2010 r., podczas gdy tylko jeden z aneksów był następstwem konieczności wykonania robót dodatkowych, a dwa kolejne zostały sporządzone z uwagi na wystąpienie niekorzystnych warunków pogodowych, d konieczność konsultacji z konserwatorem zabytków wynika bezpośrednio z charakteru zamówienia a pozwana jeszcze przed przystąpieniem do przetargu miała tego pełną świadomość, podczas gdy powód przed uzyskaniem postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę musiał uzyskać pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków na prace przy zabytku, wyrażonego w formie decyzji administracyjnej, w którym badany i zaakceptowany był zakres robót oraz rodzaj użytych w trakcie prac materiałów. Zatem konieczności konsultacji, które miały miejsce w tracie realizacji umów, była następstwem zmian przedmiotu inwestycji dokonywanych przez powoda, 5 naruszenieart. 328 § 2 kpcpoprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku nie spełniającego wymogów określonych w tym przepisie, w szczególności poprzez nie wskazanie dowodów, na których Sąd I instancji się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej - takim jak zeznania świadkaJ. R.na okoliczność kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego i podmiotu zobowiązanego do otrzymania decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego, brak wyczerpującego wskazania dlaczego Sąd pierwszej instancji odmówił przyznania mocy dowodowej dowodom przedłożonym przez pozwaną w tym dokumentom obrazującym dokonania zmian terminu zakończenia prac (22 kwietnia 2011 r. oraz 27 maja 2011 r.), dokumentom obrazującym opieszałość powoda w podejmowaniu decyzji. Nadto brak wskazania którym dowodom z zeznań świadka Sąd dał wiarę i dlaczego w świetle zgromadzonych dokumentów uznał, że zeznania świadków potwierdzają opieszałość pozwanej, a dowody z dokumentów, wbrew ich wyraźnej treści, nie potwierdzają opieszałości powoda. Powołując się na powyższe pozwana wnosiła o: - zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Sąd Apelacyjny w Katowicach zważył co następuje: Apelacja pozwanej jest zasadna częściowo. Zasadnie pozwana zarzuca, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest bardzo lakoniczne a zastosowane skróty myślowe niekiedy utrudniają zrozumienie motywów. Nie odniesiono się też w nim do licznych dowodów i twierdzeń pozwanej zmierzających do wykazania, że skarżąca nie ponosi odpowiedzialności za uchybienie terminu wykonania umowy lub nie ma obowiązku zapłaty kary w całości lub w rozmiarze wynikającym z zaskarżonego wyroku. Mankamenty uzasadnienia wyroku nie stanowią jednak dostatecznej podstawy do uwzględnienia wniosków apelacji. Obowiązująca w prawie procesowym instytucja apelacji zupełnej pozwala sądowi odwoławczemu na dokonanie własnych ustaleń i ocenę zasadności powództwa w oparciu o materiał dowodowy zebrany w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Dlatego Sąd Apelacyjny dokonał oceny poszczególnych zarzutów, odnosząc się do dowodów zebranych w sprawie. Za chybiony należy uznać zarzut naruszenia przepisuart. 484 § 1 kcpoprzez przyjęcie, że powodowi należy się kara umowna mimo, że nie doznał żadnej szkody. Zarzut ten oparty jest na stwierdzeniu, że nie taka była wola stron czemu dały one wyraz w §(...)ust. umowy. W tym paragrafie umowy zawarto stwierdzenie „strony postanawiają, że obowiązującą formę odszkodowania stanowią kary umowne”. W dalszej części ustalono jakie kary i w jakich przypadkach będą obciążały strony. W ust. 5 i 7 tego paragrafu strony zastrzegły, że zastrzegają sobie prawo do dochodzenia odszkodowania do wysokości rzeczywiście poniesionych strat. W ocenie skarżącej tego rodzaju postanowienia umowne wykluczają możliwość dochodzenia zapłaty kary umownej w przypadku gdy powód nie wykazał doznania szkody w związku z niedochowaniem terminu wykonania umowy. W ocenie Sądu Apelacyjnego skarżąca nadmierną wagę przywiązuje do literalnego brzmienia tej części umowy utożsamiającej karę umowną z odszkodowaniem. Zgodnie zart. 65 § 2 kcw umowach należy raczej badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Z kolei przepisart. 65 § 1 kcnakazuje tłumaczyć oświadczenie woli, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Bezspornym w sprawie było, że oferta pozwanej została przyjęta w trybie zamówień publicznych ze względu na propozycję wykonania robót za określone wynagrodzenie w określonym terminie. Tryb ten nie ma celu wybór optymalnej oferty w celu racjonalnego wydatkowania środków publicznych. Nie mógłby on być zrealizowany gdyby dopuszczalne było wykonanie umowy z rażącym uchybieniem umówionego terminu realizacji, bez konsekwencji finansowych dyscyplinujących wykonawcę do jego dochowania. W znacznej części zamówień termin wykonania robót miałby wówczas charakter formułkowy nie mający znaczenia dla wyboru oferenta. Kara umowna, o jakiej mowa w przepisieart. 484 kctraktowana jest jako zryczałtowana forma odszkodowania. W judykaturze, od szeregu lat utrwalony jest jednak pogląd, że kara umowna przysługuje także w takim przypadku gdy zamawiający nie poniósł żadnej szkody z powodu nienależytego wykonania umowy mimo, że przepis mówi o prawie do kary „bez względu na wysokość poniesionej szkody”. Dochodzenie dalszego odszkodowania jest dopuszczalne jeśli strony się tak umówiły. Mając powyższe na względzie należało dokonać wykładni §(...)umowy stron w ten sposób, że powodowi należy się kara umowna bez względu na to czy poniósł szkodę ze względu na niedochowanie terminu realizacji zamówienia. Pozwana nie wykazała bowiem, że wolą stron było obciążenie jej karą tylko w przypadku doznania szkody przez powódkę. Zwyczaj w tym zakresie jest bowiem inny i samo odwoływanie się do postanowień umowy wiążącej karę ze szkodą, a ściślej traktującej ją jako formę odszkodowania, jest niewystarczające do uznania, że wolą stron było uregulowanie w tym zakresie odmienne od wynikającego z przepisuart. 484 § 1 kc. Zarzut naruszenia przepisuart. 233 § 1 kpc, jak już wspomniano na wstępie, jest częściowo uzasadniony. Prawidłowa ocena zebranych dowodów nie daje jednak podstaw do uznania, że niedochowanie terminu umowy wynikała z okoliczności za które pozwana nie odpowiada a w szczególności, że jest ona wynikiem nienależytego wykonania umowy przez powoda. Jednym z podstawowych zarzutów skarżącej w tym zakresie było twierdzenie, że wykonanie umowy w terminie było niemożliwe ze względu na to, że powód uzyskał zezwolenie na zajęcie pasa ruchu drogowego dopiero w listopadzie 2010 r., a pozwanej doręczono odpis decyzji admistracyjnej w tym przedmiocie w dniu 20 listopada 2010 r. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest trafne stwierdzenie Sądu pierwszej instancji, że uzyskanie decyzji w tym zakresie obciążało pozwaną. Z treści umowy stron wynika, że jej integralną częścią jest między innymi Specyfikacja Techniczna. Z punktu 1.1.6.1 tej Specyfikacji dotyczącej przekazania terenu budowy wynika, że powód, jako zamawiający, zobowiązał się przekazać pozwanej teren budowy wraz ze wszystkimi wymaganymi uzgodnieniami prawnymi i administracyjnymi. Bezspornym było, że to powód wystąpił o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa ruchu drogowego przez pozwaną. Pozwala to na ustalenie, że strony umówiły się, że to powód uzyska zezwolenie w tym zakresie. Przy uwzględnieniu treści zeznań męża pozwanej uzgodnienie to wydaje się być racjonalne. Powód uzyskał bowiem to zezwolenie nieodpłatnie. Gdyby wystąpiła o nie pozwana pociągałoby to za sobą konieczność ponoszenia wymaganych opłat, których nie uwzględniono w kosztorysie ofertowym. Nie oznacza to jednak, że pozwana z przyczyn leżących po stronie powoda nie mogła dochować terminu wykonania umowy. Z dokumentów przedłożonych przez powoda wynika bowiem, że zajęcie pasa ruchu związane było jedynie z remontem chodnika przylegającego do jezdni. Zakres robót był szerszy i dotyczył także remontu zabytkowego podjazdu na nieruchomości powoda. W tym zakresie pozwanej przekazano teren budowy już w dniu 8 października 2010 r. O tym, że brak możliwości zajęcia pasa ruchu drogowego nie był okolicznością uniemożliwiającą wykonanie umowy w terminie świadczy treść kolejnych wniosków pozwanej o prolongatę terminu w których powołuje się ona na niekorzystne warunki atmosferyczne i konieczność wykonania robót dodatkowych, a nie na brak stosownych decyzji administracyjnych. Z tych samych względów nie mogą być uznane za zasadne zarzuty pozwanej dotyczące konieczności dokonywania szczegółowych uzgodnień z konserwatorem zabytków. Zwłaszcza, że nie zostały odparte zarzuty powoda, iż wynikały one z rodzaju bruku dostarczonego przez skarżącą czy konieczności inwentaryzacji i oceny przydatności materiałów rozbiórkowych wywiezionych z terenu budowy. Także konieczność wykonania prac dodatkowych nie zwalnia pozwanej od konieczności zapłaty umówionej kary. Zakres tych prac polegających na odkrywce niezinwentaryzowanej ściany fundamentowej oraz konieczności wymiany rury kanalizacyjnej, o długości około 10 m, nie był znaczny. Ponadto powód uwzględniając tę okoliczność zapłacił pozwanej dodatkowe wynagrodzenie i wyraził zgodę na wydłużenie terminu realizacji umowy. Podkreślenia wymaga, że poza wspominanymi na wstępie trzema aneksami umowy dotyczącymi wydłużenia terminu jej realizacji pozwana nie wnioskowała o dalszą zmianę terminu jej wykonania. W każdym razie nie zostało to wykazane. Skoro więc pozwana wiedząc o takich okolicznościach jak termin uzyskania zezwolenia na zajęcie pasa ruchu, konieczność uzgodnień z konserwatorem, konieczność wykonania robót dodatkowych czy niekorzystne warunki atmosferyczne, nie wnosiła o dalsze wydłużenie terminu realizacji umowy, winna wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania w umówionym terminie, który ostatecznie wydłużył termin wykonania umowy z 2,5 do 6 miesięcy. Nie zasługuje na uwzględnienie także zarzut apelacji jakoby strony dokonały kolejnych zmian umowy dotyczących terminu jej wykonania czy dnia od którego będą naliczane kary umowne. Miałoby to wynikać z protokołów narad koordynacyjnych z udziałem przedstawicieli stron. Analiza treści tych protokołów wskazuje na to, że osoby wytypowane przez powoda do nadzoru nad robotami nakłaniały pozwaną do zakończenia prac zakreślając kolejne „ostateczne” terminy oraz grożąc naliczeniem kar. Z treści tych protokołów nie wynika aby doszło do zmiany umowy. Ze względu na tryb jej zawierania, zastrzeżone w umowie przyczyny prolongaty terminu oraz praktykę polegającą na zmianie umowy w formie pisemnych aneksów, protokoły te należy traktować jako notatki służbowe nie mające wpływu na treść umowy. Zwłaszcza, że żadna z tych notatek nie była podpisana przez pozwaną. Fakt, iż jeszcze w kwietniu 2011 r. prowadzone były rozmowy co do logo, które pozwana miała zabudować przed Urzędem Wojewódzkim, też nie jest okolicznością pozwalającą na uznanie, że to powód zawinił niedochowanie terminu realizacji umowy. Powód twierdził bowiem, że opóźnienie w tym zakresie wynikało, z wadliwości wykonawstwa a pozwana mimo, że to na niej spoczywał ciężar dowodu nie wykazała odmiennych twierdzeń. W ocenie Sądu Apelacyjnego zasadny jest zarzut apelacji dotyczący braku miarkowania kary umownej ze względu na jej rażące wygórowanie. Z materiału zawartego w aktach sprawy wynika, że pozwana zgłosiła wykonanie umowy do odbioru w dniu 29 kwietnia 2011 r. Po wykonaniu robót poprawkowych powód odebrał roboty bez zastrzeżeń w czerwcu 2011 r. Powód obciążył pozwaną karą umowną za zwłokę w wykonaniu robót od 1 do 29 kwietnia 2011 r. tj. za 29 dni licząc po 0,5% umówionego wynagrodzenia brutto wynoszącego 1.336.948,85 złotych. Sąd Okręgowy w motywach zaskarżonego wyroku w żaden sposób nie ocenił przesłanek uzasadniających ewentualne zmniejszenia umówionej kary umownej o jakich mowa w przepisieart. 484 § 2 k.c. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty skarżącej w tym zakresie są zasadne. Z kosztorysu ofertowego, stanowiącego część umowy łączącej strony, wynika że z umówionego wynagrodzenia pozwana zobowiązana była odprowadzić do Skarbu Państwa 241.089,14 złotych tytułem podatku VAT oraz 901.155,43 złotych zapłacić za materiały niezbędne do wykonania umowy. Oznacza to, że za robociznę oraz z tytułu pozostałych narzutów pozwana mogła liczyć na wynagrodzenie w kwocie około 195.000 złotych. Kara jaką powód obciążył powód pozwaną, po odliczeniu kosztów zakupu materiałów i podatku byłyby wyższa niż całość przychodu należnego powódce po wykonaniu umowy. Pozbawiłoby to pozwaną nie tylko zysku ale prowadzić może to do niewypłacalności ze względu na wielkość strat w związku z uchybieniem terminu wykonania umowy. Zwłoka w wykonaniu umowy nie była znaczna, gdyż wymagała 29 dni w realizacji kontraktu, który zgodnie z wolą stron winien być wykonany w okresie 6 miesięcy. Umowa została wykonana w całości a powód nie wykazał aby poniósł jakąś szkodę majątkową ze względu na niedochowanie przez pozwaną terminu wykonania zobowiązania. Daje to podstawy do uznania, że dochodzona przez powoda kara umowa jest rażąco wygórowana. Powód uzyskałby bowiem ostatecznie, przy niewielkim uchybieniu terminu wykonania umowy, oczekiwany rezultat bez ponoszenia nakładów finansowych związanych z robocizną i narzutami a pozwana nie tylko nie uzyskałaby żadnego zysku z wykonania umowy ale musiałaby ponieść całość wydatków związanych z kosztami transportu materiałów oraz robocizny. Mając na względzie te okoliczności, a z drugiej strony dyscyplinujący charakter kar umownych w stosunku do podmiotów realizujących zamówienia publiczne, Sąd Apelacyjny w oparciu o przepisart. 484 § 2 k.c.uwzględniając wniosek skarżącej obniżył dochodzoną karę umowną do kwoty 50.000 złotych. W ocenie Sądu Apelacyjnego kara umowna w tej wysokości ma walor dyscyplinujący w stosunku do pozwanej adekwatny do wielkości kontraktu i skali uchybienia terminu. Zapobiega nadmiernemu obciążeniu finansowemu strony skarżącej, a jednocześnie kompensuje powodowi niedogodności wynikające z tego, że umowę wykonano ze zwłoką. Dlatego na mocyart. 386 § 1 kpciart. 385 kpcorazart. 100 kpci art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych orzeczono jak w sentencji.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2015-02-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Jastrzębska - Joanna Naczyńska - Roman Sugier legal_bases: - art. 484 § 1 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: Małgorzata Korszun signature: I ACa 967/14 ```

155010150000503_I_C_001028_2013_Uz_2013-12-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1028/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Joanna Tabor-Wytrykowska Protokolant: sekr. sądowy Magdalena Jagiera po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 r. w Legnicy sprawy z powództwa powodówT. J.iW. J. przeciwko stronie pozwanej(...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę I zasądza od strony pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwW.na rzecz powodówT. J.iW. J.solidarnie kwotę 2 235,50 zł (dwa tysiące dwieście trzydzieści pięć złotych pięćdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi od dnia 25 sierpnia 2013r. do dnia zapłaty; II dalej idące powództwo oddala; III zasądza od powodów solidarnie na rzecz strony pozwanej kwotę 732,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sygn. akt I C 1028/13 UZASADNIENIE PowodowieT.iW.małżonkowie(...)wnieśli o zasądzenie od strony pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwW.kwoty 8 000 zł tytułem odszkodowania w związku ze szkodą jaką ponieśli w wyniku wypadku komunikacyjnego wraz z ustawowymi odsetkami od dnia powstania szkody. Domagali się także zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz zwrotu koszów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazali, że sprawcą zdarzenia była osoba posiadająca ubezpieczenie oc u strony pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął wystąpienie szkody całkowitej i ostatecznie wypłacił powodom z tego tytułu kwotę 3 967,50 zł. Powodowie nie zgadzają się z wartością pojazdu ustaloną przez pozwanego sprzed wypadku ani z wartością wraku. Dochodzona pozwem kwota została wyliczona na podstawie wartości pojazdu jaki mogą oni zakupić korzystając z autokomisów, z portali motoryzacyjnych lub od osób prywatnych. Rocznik ich pojazdu kształtuje się na poziomie od 14 000 do 18 000 zł. Otrzymali już niecałe 4 000 zł, co po dodaniu 8 000 zł, daje 12 000 zł. Przy uwzględnieniu, że jest kupiec, który za wrak chce dać 3 000 zł., w sumie otrzymaliby 15 000 zł, i za taką kwotę mogliby kupić pojazd z 2001 r. W odpowiedzi na pozew strona pozwana(...) Spółka AkcyjnawW.wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powodów zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Nie kwestionując zasady swojej odpowiedzialności względem powodów, zarzuciła, że powodowie nie udowodnili wysokości szkody, zaś wysokość odszkodowania ustalona przez stronę pozwaną jest prawidłowa i adekwatna do poniesionej szkody. W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 25 lipca 2013 r. wL.doszło do kolizji drogowej, w wyniku której należący do powodówT.iW.małżonków(...)pojazd markiC. (...), rok produkcji 2001, uległ uszkodzeniu. Sprawcą zdarzenia była osoba posiadająca ubezpieczenie oc u strony pozwanej. Bezsporne W dniu 25 lipca 2013 r. powódT. J.zgłosił szkodę u strony pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego przyjęto wartość pojazdu przed wypadkiem na kwotę 9 200 zł oraz nieopłacalność naprawy, której koszt oszacowano na 14 935,40 zł. Wartość pozostałości ustalono na podstawie internetowych ofert zakupu wraku zgłoszonych przez firmy handlujące pojazdami. Wybrano ofertę najwyższą, tj. 4 550 zł brutto, przy czym doliczono do niej 15 % jako wynik różnicy pomiędzy ceną zakupu przez pośrednika, a ceną odsprzedaży dla finalnego nabywcy, co dało kwotę wraku 5 232,50 zł. Z tytułu szkody całkowitej wypłacono powodom ostatecznie kwotę 3 967,50 zł. Nie doszło do sprzedaży wraku pojazdu za kwotę 4 550 zł brutto, gdyż oferent wycofał się z transakcji z uwagi na zastrzeżenia do stanu technicznego pojazdu, który był nieadekwatny do zdjęć i opisu zamieszczonego w aukcji internetowej. Dowód: -pisma strony pozwanej z dnia 10.08.2013 r., k. 5, 9, 02.09.2013 r., k. 10, 11, 10.09.2013 r., k. 12, 11.09.2013 r., k. 13, 23.09.2013 r., k. 16 - wyliczenie szkody, k. 8, 14-15, - korespondencja mailowa, k. 6 i 18 - akta szkody nr(...). Sąd zważył: W sprawie bezsporna była zasada odpowiedzialności strony pozwanej, która udzielała ochrony ubezpieczeniowej w ramach oc sprawcy wypadku komunikacyjnego, jaki był udziałem powodów. Pozwane towarzystwo uznało swoją odpowiedzialność odszkodowawczą w toku postępowania likwidacyjnego co do zasady, gdyż wypłaciło powodom łącznie kwotę 3 967,50 zł tytułem odszkodowania. Kwota ta stanowiła różnicę pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku (w stanie nieuszkodzonym) – 9 200 zł a wartością samochodu po wypadku – 5 232,50 zł – tzw. szkoda całkowita. Stosownie doart. 361 k.c.zobowiązany do naprawienia szkody ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach poszkodowanemu należy się rekompensata za straty, które poniósł i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie ma rekompensować uszczerbek w stanie majątkowym poszkodowanego wynikający z różnicy pomiędzy stanem majątkowy powstałym na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę a stanem jaki by istniał gdyby szkoda nie wystąpiła. Powodowie kwestionowali przyznane im odszkodowanie, twierdząc, że jest ono zaniżone z uwagi na zaniżenie wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym (zdaniem powoda pojazd przed wypadkiem wart był 15 000 zł) i zawyżenia wartości pojazdu w stanie uszkodzonym (wrak wart był tyle za ile został sprzedany, tj. 3 000 zł). Obowiązkiem powoda, który wystąpił do Sądu z pozwem o zapłatę odszkodowania, na zasadzieart. 6 k.c.w zw. zart. 822 k.c.iart. 436 k.c., było wykazanie, że wypłacona mu przez pozwane towarzystwo kwota nie rekompensuje szkody jaką poniósł. Twierdzenia powodów w części dotyczącej wartości pojazdu przed wypadkiem są całkowicie nieudowodnione. Oferty internetowe przedstawione przez powodów nie są wiarygodne, bo: nie wiadomo czy stan techniczny pojazdów, których dotyczą był zbieżny z pojazdem powodów, a nadto stanowią one jedynie wyraz preferencji sprzedawcy co do tego jaką kwotę chciałby uzyskać, co niekoniecznie odpowiada rzeczywistej wartości rynkowej, a zatem cenie za jaką pojazdy, których dotyczą oferty, znalazłyby nabywcę. Powodowie nie zgłosili wniosku o dowód z opinii biegłego, który oszacowałby wartość konkretnego pojazdu powodów. Tymczasem okoliczność ta wymagała wiadomości specjalnych, o czym powodowie zostali pouczeni. Błędne jest stanowisko powodów, którzy uważali, że to pozwany powinien wykazać na jakiej podstawie dokonał ustaleń w toku postępowania likwidacyjnego. Jest to sprzeczne z regułami kontradyktoryjnego procesu cywilnego, który opiera się na zasadzie, zgodnie z którą strona, która z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki procesowe, ma obowiązek fakt ten udowodnić. Powodowie wystąpili do Sądu z żądaniem zasądzenia odszkodowania, co wymagało udowodnienia wysokości poniesionej szkody, poprzez przedstawienie dowodu na okoliczność bądź zaniżenia wartości pojazdu sprzed wypadku, bądź zawyżenia wartości wraku czy wreszcie zawyżenie kosztów naprawy oszacowanych przez pozwanego, co w efekcie bezpodstawnie doprowadziło do przyjęcia szkody całkowitej. Tymczasem poza w/w dwoma ofertami internetowymi powodowie ograniczyli się wyłącznie do twierdzeń, które jako nieudowodnione nie pozwoliły na poczynienie ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia korzystnych dla powodów. Natomiast Sąd przyznał rację powodom w zakresie w jakim kwestionowali stanowisko pozwanego odnośnie oszacowania wartości wraku. Wprawdzie powodowie nie przedstawili dowodu na okoliczność, iż wrak wart był 3 000 zł, to jednak twierdzenie powodów w tym zakresie jest wiarygodne, bo znajduje oparcie w takich okolicznościach jak wskazane poniżej. Po pierwsze, oferty dotyczące zakupu wraku zgłoszone w toku postępowania likwidacyjnego przez firmy zajmujące się skupowaniem i handlem pojazdami są mocno zróżnicowane, najwyższa oferta to 4 550 zł, a najniższa 460 zł. W tych okolicznościach budzi wątpliwości dlaczego strona pozwana przyjęła najwyższą z ofert, tj. 4 550 zł, a do tego dlaczego doliczyła do tej oferty akurat 15 %. W ocenie Sądu jest to niezrozumiałe zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, że oferent, który zgłosił zamiar nabycia wraku za 4 550 zł, ostatecznie z tego wycofał się, albowiem stwierdził, że stan pojazdu nie uzasadnia zakupu za taką kwotę. Zdaniem Sądu, w świetle powyższego, nie ma uzasadnienia dla obciążenia powodów negatywnymi skutkami takiej ofert, ani tym bardziej negatywnymi skutkami opisu przedmiotu sprzedaży zamieszczonego w internecie nie przez powodów a przez pozwane towarzystwo. Przebieg postępowania likwidacyjnego wskazuje bowiem, że wrak nie był wart 4 550 zł, skoro nie znalazł nabywcy za taką cenę. Niewiarygodne jest też zarzucanie powodowi, że dokonał zmian w stanie technicznym wraku po zdarzeniu. Nie ma na to żadnych dowodów, zaś odpowiedzialność za opis pojazdu, w tym jego uszkodzeń, ponosi pozwane towarzystwo, wszak to ono wystawiło wrak na aukcję internetową w ramach zaoferowanej pomocy w zagospodarowaniu pozostałości po wypadku. W tych okolicznościach wiarygodne jest stanowisko powodów, że wrak został sprzedany za 3 000 zł, bowiem taka wartość znajduje odzwierciedlenie w treści ofert złożonych w toku postępowania likwidacyjnego przez firmy handlujące pojazdami, gdzie średnia cena wraku kształtuje się na poziomie ok. 2 500 zł. W efekcie, Sąd uznał, że od kwoty 9 200 zł (wartość pojazdu przed wypadkiem) bezpodstawnie pozwane towarzystwo odliczono kwotę 5 232,50 zł, a zasadnym jest odliczyć kwotę 3000 zł, co powoduje, że do dopłaty tytułem odszkodowania pozostaje kwota 2 232,50 zł. Odsetki nie należą się od dnia powstania szkody, lecz od dnia, w którym strona pozwana popadła w opóźnienie w spełnieniu świadczenia, co wynika zart. 481 k.c. Zgodnie zart. 817 k.c.towarzystwo ubezpieczeń ma 30 dni na spełnienie świadczenia, licząc od daty zawiadomienia o wypadku (25.07.2013 r.). Termin na spełnienie świadczenia upłynął w dniu 24 sierpnia 2013 r., zatem w opóźnieniu strona pozwana pozostaje od dnia 25 sierpnia 2013 r., stąd od tej daty należą się odsetki ustawowe. Mając powyższe na uwadze, na podstawieart. 822 k.c.w zw. zart. 436 § 2 k.c.iart. 361 k.c., orzeczono jak w pkt I i II wyroku. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, stosownie do wyniku procesu, a więc procentu w jakim każda ze stron utrzymała się przy swoim stanowisku. Powodowie wygrali proces zaledwie w 30 %, stąd od pozwanego należy im się zwrot kwoty 120 zł (stanowiącej 30 % z poniesionych przez powodów kosztów procesu w wysokości 400 zł). Ponieważ pozwany wygrał proces w 70 %, należy się mu się w takim zakresie zwrot poniesionych kosztów z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika, tj. 852 zł (1217 zł x 70 %). W ostatecznym rozrachunku do zasądzenia od powodów solidarnie na rzecz strony pozwanej pozostaje kwota 732 zł (852 zł – 120 zł).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Legnicy date: '2013-12-17' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Joanna Tabor-Wytrykowska legal_bases: - art. 436 § 2 k.c. - art. 100 k.p.c. recorder: sekr. sądowy Magdalena Jagiera signature: I C 1028/13 ```

155500000001521_III_AUa_000478_2013_Uz_2013-12-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 478/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Urszula Iwanowska Sędziowie: SSA Barbara Białecka (spr.) SSO del. Beata Górska Protokolant: St. sekr. sąd. Katarzyna Kaźmierczak po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2013 r. w Szczecinie sprawyZ. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK. o wysokość świadczenia na skutek apelacji ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 kwietnia 2013 r. sygn. akt IV U 1107/13 oddala apelację. SSO del. Beata Górska SSA Urszula Iwanowska SSA Barbara Białecka III AUa 478/13 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.decyzją z 30.01.2013r. przeliczył ubezpieczonemuZ. C.emeryturę od 01.01.2013r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie 20 lat przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 88,95%. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i części socjalnej emerytury wnoszącej 24% kwoty bazowej przyjęto kwotę bazową obowiązującą w dacie nabycia prawa do emerytury wynoszącą 1.977,20 zł. Wysokość emerytury po przeliczeniu wyniosła 1.429, 62 zł. Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji zarzucając, że jest ona niezgodna o przepisami. W piśmie procesowym z ubezpieczony wniósł o ponowne naliczenie emerytury z 10 kolejnych lat kalendarzowych przyjmując kwotę bazową z 2006r. wynoszącą 1.977,20 zł. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2013r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Sąd I instancji dokonał następujących ustaleń faktycznych: Dnia 22.03.2006r. ubezpieczonyZ. C., uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy, zgłosił wniosek o emeryturę. Do wniosku dołączył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu obejmujące lata 1971-1980. Decyzją z 18.04.2006r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę poczynając od 01.03.2006r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych tj. z lat 1972-1981. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 132,60%. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i części socjalnej emerytury wnoszącej 24% kwoty bazowej przyjęto kwotę bazową wynoszącą 666,96 zł. W piśmie z 04.08.2006r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury z zastosowaniem nowej kwoty bazowej. Decyzją z 31.10.2006r. organ rentowy odmówił przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjmuje się wynagrodzenie z 20 lat z całego okresu ubezpieczenia lub 10 kolejnych lat z ostatnich 20 przypadających przed zgłoszeniem wniosku o świadczenie. Ubezpieczony zgłosił wniosek o emeryturę 22.03.2006r. w związku z powyższym należało przedłożyć zarobki z 10 kolejnych lat z ostatnich 20 lat tj. od 1986r. do 2005r., wówczas można by zastosować nową kwotę bazową, ponieważ brak jest wynagrodzeń z w/w okresu wniosek załatwiono decyzją odmowną. Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając niezastosowanie do obliczenia wysokości emerytury kwoty bazowej obowiązującej od 01.03.2006r. tj. w chwili zgłoszenia wniosku o przejście z renty na emeryturę. Prawomocnym wyrokiem z 17.04.2007r. Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Dnia 21.01.2013r. ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury i zastosowanie kwoty bazowej obowiązującej w roku 2006. Decyzją z 30.01.2013r. organ rentowy przeliczył ubezpieczonemu emeryturę. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (lata 1966-1985). W okresach, w których nie można było ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy (lata 1966-1971, 1982-1991), za podstawę wymiaru składek organ rentowy przyjął kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 88,95%. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy przyjął kwotę bazową obowiązującą w dacie zgłoszenia przez ubezpieczonego wniosku o emeryturę wynoszącą 1.977,20 zł. Sąd Okręgowy zważył, że odwołanie nie jest zasadne. Istotą sporu w pomiędzy stronami jest ustalenie, czy podstawa wymiaru emerytury ubezpieczonego została w zaskarżonej decyzji ustalona prawidłowo. Rozpoznając wniosek ubezpieczonego z 21.01.2013r. o przeliczenie emerytury z zastosowaniem kwoty bazowej z 2006r. organ rentowy do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjął zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy emerytalnej wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (lata 1966-1985). W okresach, w których nie można było ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy (lata 1966-1971, 1982-1991), za podstawę wymiaru składek organ rentowy w myśl art.15 ut.2 a ustawy emerytalnej przyjął kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 88,95%. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy przyjął kwotę bazową obowiązującą w dacie zgłoszenia przez ubezpieczonego wniosku o emeryturę tj.1.977,20 zł. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego ustalonej zgodnie z art.15 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach jako przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, 1986-1995 wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę tj. w przypadku ubezpieczonego z lat 1986-2005 wynosi 9,83% (por. k. 174 akt ZUS) i jest zdecydowanie niższy od przyjętego w zaskarżonej decyzji. Nie ma prawnej możliwości przyjęcia do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wynagrodzeń z 10 kolejnych lat 1972-1981 i w konsekwencji wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 132,60%., ponieważ tych 10 kolejnych lat kalendarzowych nie mieści się, biorąc pod uwagę rok zgłoszenia wniosku o emeryturę (2006) w przedziale czasowym wyznaczonym przez art.15 ust.1 ustawy. Sąd I instancji zauważył, że w decyzji z 18.04.2006r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu emeryturę poczynając od 01.03.2006r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych tj. z lat 1972-1981. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 132,60%. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i części socjalnej emerytury wnoszącej 24% kwoty bazowej przyjęto kwotę bazową obowiązującą w dacie nabycia prawa do emerytury wynoszącą 666,96 zł. Także i w dacie wydania tej decyzji wynagrodzenia z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1972-1981 nie mogły być przyjęte do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ponieważ tych 10 kolejnych lat nie mieści się, biorąc pod uwagę rok zgłoszenia wniosku o emeryturę (2006) w przedziale czasowym wyznaczonym przez art.15 ust.1 ustawy. Przyjąć zatem należy zdaniem Sądu Okręgowego, że organ rentowy przeliczył w ten sposób podstawę wymiaru renty pobieranej od 30.01.1991r., którą to podstawę następnie przyjął na mocy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, za podstawę wymiaru emerytury - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty. Świadczy o tym zastosowana do przeliczenia kwota bazowa, obowiązująca przy rencie. Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając go w całości. Wniósł o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu 10 kolejnych lat wybranych z 20 lat przed ustaniem zatrudnienia z zastosowaniem kwoty bazowej z 2006r. w wysokości 1977,20 zł. Organ rentowy nie wniósł odpowiedzi na apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja ubezpieczonego jest nieuzasadniona. Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że brak jest podstaw do przeliczenia emerytury zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego. Należy zaznaczyć, że sposób ustalania wysokości podstawy wymiaru emerytury i kwoty bazowej nie jest zależny od woli ubezpieczonego, a zatem nie jest dowolny, lecz ściśle określony przepisamiustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych(t.jedn. Dz.U. z 2009r. nr 153, poz.1227 ze zm.). W myśl art. 15 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Natomiast zgodnie z ust. 6 tego artykułu na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Sposób ustalania podstawy wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy określa art. 21 ust.1 ustawy, który stanowi, że w takim przypadku podstawą wymiaru emerytury jest: 1) podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo 2) podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Natomiast kwestię ponownego przeliczania emerytury reguluje art. 111 ust. 1 ustawy stanowiąc, że wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego: 1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, 2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176, 3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, - a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. 2. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia. Jak wynika zatem z wyżej przytoczonych przepisów sposób przeliczenia emerytury żądany przez ubezpieczonego nie jest możliwy albowiem nie został przewidziany obowiązującymi przepisami. W apelacji ubezpieczony ponownie wniósł o przeliczenie emerytury z zastosowaniem wynagrodzeń z 10 kolejnych lat wybranych z 20 lat przed ustaniem zatrudnienia z zastosowaniem kwoty bazowej z 2006 r. w wysokości 1977,20 zł. Na wstępie należy zaznaczyć, że przywołane wyżej przepisy nie przewidują możliwości uwzględniania wynagrodzeń z 10 kolejnych lat wybranych z 20 lat przed ustaniem zatrudnienia, ponieważ datą graniczną nie może być ustanie zatrudnienia lecz zgłoszenie wniosku o świadczenie. Nie jest możliwe również przyjęcie do obliczenia emerytury wskaźnika wysokości podstawy wymiaru obliczonego z 10 kolejnych lat wybranych z 20 lat poprzedzających złożenie wniosku o rentę wraz z kwotą bazową z daty złożenia wniosku o emeryturę. Zastosowanie kwoty bazowej z 2006r. wymaga obliczenia podstawy wymiaru emerytury na nowo a nie przyjmowania podstawy wymiaru renty i co za tym idzie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty. W konsekwencji uwzględniane 20 – lecie musi przypadać przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę. W przypadku ubezpieczonego jest to okres 1986 – 2005. Obliczając podstawę wymiaru emerytury na nowo, aby można było zastosować kwotę bazową z 2006r. organ rentowy sprawdził, który wariant jest najkorzystniejszy dla ubezpieczonego. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony z 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu ( tj. 1966- 1985) wyniósł 88,95%. Natomiast wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury liczony z kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę (tj. 1986- 1995) jest zdecydowanie niższy i wynosi 9,83%. Wobec powyższego przyjęcie przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury w wysokości 88.95% obliczonego z przeciętnej podstawy wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia( zatrudnienia) oraz kwoty bazowej 1977,20 zł. jest wariantem najkorzystniejszym. Mając na względzie niniejsze rozważania należało uznać zaskarżony wyrok za prawidłowy i apelację ubezpieczonego oddalić na podstawieart. 385 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2013-12-03' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Urszula Iwanowska - Barbara Białecka - Beata Górska legal_bases: - art. 385 k.p.c. recorder: St. sekr. sąd. Katarzyna Kaźmierczak signature: III AUa 478/13 ```

150505000001506_III_Ko_000234_2014_Uz_2014-12-10_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ko 234/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący SSO Szczęsny Szymański Sędziowie SSO Beata Brysiewicz SSO Anna Hordyńska (ref.) Protokolant Justyna Szmurło przy udziale prokuratora Marka Żendziana po rozpoznaniu w dniach 12.09.2014 r., 16.10.2014 r., 10.12.2014 r.: sprawy z wnioskuB. M. (1) o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie na podstawieart. 552 §4 k.p.k. I. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyB. M. (1)kwotę2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkamiw wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. II. Oddala wniosek w pozostałym zakresie. III. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcyB. M. (1)kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego. IV. Kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa. SSO Szczęsny Szymański …………………………………………………………. SSO Beata Brysiewicz …………………………………………………………….. SSO Anna Hordyńska ……………………………………………………………... III Ko 234/14 UZASADNIENIE W dniu 17 czerwca 2014 r.B. M. (1)wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz kwoty 10.000 złotych z tytułu zadośćuczynienia z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania w dniu 7 kwietnia 2014 r.. W uzasadnieniu wniosku podniósł, że zatrzymanie miało niewątpliwie niesłuszny charakter, a w jego następstwie pozbawiono wnioskodawcę dobrej opinii w środowisku,jak również wśród sąsiadów i mieszkańców bloku, w którym mieszka wnioskodawca. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do ustalenia następującego stanu faktycznego. W dniu 5 kwietnia 2014 r. o godzinie 9.17 funkcjonariusze Policji udali sięna interwencję domową na(...). W mieszkaniu tym przebywał wówczasB. M. (1), jego żonaM. M. (1)i ich małe dziecko, obecna była także matkaB. M. (1)–M. M. (3). Policję wezwałaM. M. (1)informując dyżurnego, że mąż nie pozwala jej opuścić mieszkania. Funkcjonariusze Policji udali się pod drzwi mieszkania, jednakB. M. (1)nie otworzył im drzwi, ponieważ w drzwiach nie było wizjera, nie był zatem w stanie stanowczo stwierdzić, że przed drzwiami są policjanci, a obawiał się, że może tam przebywać znajomy jego żonyD. W.. Kiedy na miejsce przybył szwagierB. M. (1)–M. J.wówczasB. M. (1)otworzył drzwi. Funkcjonariusze Policji na klatce dokonali przeszukania odzieży, założyliB. M. (1)kajdanki. W mieszkaniu sporządzono kwestionariusz ryzyka przemocy w rodzinie i po konsultacjach z dyżurnym interweniujący funkcjonariusze dokonali zatrzymaniaB. M. (1). B. M. (1)został przewieziony do Izby zatrzymań, osadzony, został zwolniony o godzinie 10.00 dnia 6 kwietnia 2014 r. W dniu 6 kwietnia 2014 r. w godzinach 11.00 - 12.15 został przesłuchany w charakterze świadka. Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2014 r. wszczęto dochodzenie w sprawie znęcania się psychicznego i fizycznego nadM. M. (1), postanowieniem z dnia 3 czerwca 2014 r. dochodzenie zostało umorzone z na podstawieart. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.wobec stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego. Zażalenie na zatrzymanieB. M. (1)w dniu 5 kwietnia 2014 r. złożył jego pełnomocnik. Postanowieniem z dnia 30 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku sygn. akt(...)uznał zatrzymanieB. M. (1)za legalne lecz niezasadne. Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie zeznań wnioskodawcyB. M. (1), zeznań świadkówM. M. (1),M. J.,M. M. (3), świadków - funkcjonariuszy Policji dokonujących interwencji -K. B.iD. G.a także na podstawie akt dochodzenia(...)Prokuratury Rejonowej Białystok – Północ w Białymstoku oraz akt sprawy(...)Sądu Rejonowego w Białymstoku. Wszyscy wyżej wymienieni świadkowie zgodnie opisali przebieg interwencjii okoliczności zatrzymaniaB. M. (1). Niewielkie rozbieżności nie mają wpływu na ogólna ocenę zasadności roszczeniaB. M. (1). Podane przez świadków okoliczności znajdują potwierdzenie w pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodach, a w szczególności w powołanych wyżej aktach spraw. Sąd zważył, co następuje. Na wstępie należy zauważyć, że we wniosku o zasądzenie zadośćuczynienia pełnomocnik wnioskodawcy wskazał błędną datę zatrzymania, jednak biorąc pod uwagę dowody, o których przeprowadzenie wnosił Sąd uznał, że chodzi o zatrzymanie w dniu5 kwietnia 2014 r., a wskazana data we wniosku jest wynikiem omyłki pisarskiej. Art. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnegoprzewiduje możliwość dochodzenia zadośćuczynienia od Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania. Zasada ryzyka przyświecająca odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, o której mowa wart. 552 k.p.k., oznacza, że kwestię bezpodstawności zatrzymania,w kontekście jego niewątpliwej niesłuszności, oceniać należy nie w aspekcie tego, co sądził organ zatrzymujący w momencie zatrzymywania osoby w oparciu o posiadane wówczas informacje, lecz z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, jakim dysponuje sąd orzekający w kwestii odszkodowania i zadośćuczynienia za to zatrzymanie, a więc pod kątem tego, co wynika także z dalszych czynności prowadzonych w sprawie, w której doszło do tego zatrzymania. Słowem okoliczności te winny być oceniane ex nunc, a nie wedle stanu z czasu stosowania zatrzymania. Z takiego unormowania wynika, że ryzyko Skarbu Państwa w tym wypadku kształtowane jest przede wszystkim przez kryterium słuszności (przesłanka słuszności). Niewątpliwa niesłuszność stanowić może podstawę tego roszczenia odszkodowawczego. Niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie będzie miało miejsce wówczas,gdy było ono stosowane z naruszeniem przepisówk.p.k.dotyczących tego środka przymusu albo okazało się niezasadne z punktu widzenia ostatecznego (prawomocnego) rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej, w świetle całokształtu okoliczności ustalonychw tej sprawie, a także w toku postępowania w przedmiocie odszkodowania lub zadośćuczynienia za niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Oznacza to, że oceny słuszności zatrzymania, na gruncie przepisuart. 552 § 4 k.p.k.należy dokonywać przede wszystkim z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięciaw sprawie. Niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie to takie, które - przede wszystkimz perspektywy ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy i końcowych ustaleń dokonanychw sprawie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie - nie powinno mieć miejsca. Nawet gdy przy stosowaniu środka przymusu organ go stosujący nie dopuścił się obrazy prawa procesowego, ocena niewątpliwej niesłuszności zatrzymania wymagaprzede wszystkim uwzględnienia ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie w przedmiocie odpowiedzialności karnej osoby, która w tym trybie była pozbawiona wolności, a także całokształtu okoliczności ustalonych do chwili wydawania orzeczenia przez sąd rozpatrujący wniosek o odszkodowanie z tego tytułu. Konieczność uwzględnienia tak szerokiego kręgu okoliczności wynika z tego, że odpowiedzialność Skarbu Państwa za niesłuszne zatrzymanie opiera się co prawda, na zasadzie ryzyka, ale jednocześnie niesłuszność musi mieć charakter niewątpliwy. W kontekście niniejszej sprawy zatem, mając na uwadze treść postanowienia umorzeniu dochodzenia oraz treść postanowienia sądu, który oceniał prawidłowość stosowania środka przymusu należało uznać, że zatrzymanieB. M. (1)było niewątpliwie niesłuszne w rozumieniuart. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnego. Odnośnie poniesionej przez wnioskodawcę krzywdy i związanego z tym zadośćuczynienia to wspomnieć należy, iż zadośćuczynienie za doznaną krzywdęto odszkodowanie za szkodę niematerialną wynikłą z pozbawienia wolności, a stanowią ją negatywne przeżycia psychiczne wiążące się nie tylko z faktem pozbawienia wolności,ale również z tym, w jakich okolicznościach doszło do pozbawienia wolności, w jaki sposób osoba była traktowana podczas odizolowania. Zadośćuczynienie ma funkcję kompensacyjną i zasądzona suma zadośćuczynienianie ma na celu usunięcia szkody niemajątkowej, a jedynie ma stanowić rekompensatędla pokrzywdzonego, która choć częściowo złagodzi jego cierpienia. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż celem zadośćuczynienia jest pomoc pokrzywdzonemu w zatarciu, lub w chociaż złagodzeniu poczucia krzywdy oraz odzyskaniu równowagi psychicznej. Zadośćuczynienie ma wobec niewspółmierności szkody niemajątkowej zrównoważyć negatywne przeżycia pokrzywdzonego. Jak to przyjmuje powszechna praktyka sądów, określając wysokość zadośćuczynienia, bierze się pod uwagę nie tylko czas trwania pozbawienia wolności, ale także stopień dolegliwości, z jaką wiązało się stosowanie tego najsurowszego środka dyscyplinującego,a więc przykrości i przeżycia natury moralnej z tego wynikające (uczucie przykrości, utrata dobrego imienia), konieczność poddania się rygorom związanym ze stosowaniem procedury zatrzymania, jak również ewentualny ostracyzm środowiskowy i nieprzychylne reakcjepo zwolnieniu. Zarazem należy kwotę zadośćuczynienia oznaczać z umiarem, stosowniedo realiów społecznych, jak zamożność mieszkańców, wartość pieniądza itp.,by nie pozostało poczucie krzywdy zatrzymanego niesłusznie, ale i by orzeczenie nie było sposobem uzyskania nadmiernych korzyści finansowych. Stosownie do treściart. 445 § 1 k.c.(stosowanego posiłkowo w sprawach o ustalenie wysokości zadośćuczynienia) zadośćuczynienie winno być odpowiednie i odnosić siędo krzywdy wyrządzonej represjonowanemu, a nie jego rodzinie. Ustalenie konkretnej kwoty tytułem zadośćuczynienia jest więc ze swej istoty objęte sferą swobodnej oceny sędziowskiej, co oczywiście nie może oznaczać dowolności. Zadośćuczynienie jako forma rekompensatyza krzywdy i dolegliwości moralne oraz fizyczne powinno być mierzone ich dolegliwością, ale i współczesnym standardem społeczeństwa. Wnioskodawca został zatrzymany w dniu 5 kwietnia 2014 roku w godzinach rannych w swoim mieszkaniu. Przebywał jako osadzony w izbie zatrzymań do dnia następnego,po przesłuchaniu w charakterze świadka został zwolniony. Z zeznańB. M. (1)wynika, że przez cały czas był spokojny wobec funkcjonariuszy Policji, na miejscu, gdzie został osadzony, było zimno, polecono mu rozebranie się do naga w celu przeszukania, w celi był osadzony z jedna osobą. W dniu zatrzymania nie otrzymał obiadu, jedynie porcję jedzenia na kolację. ZatrzymanieB. M. (1)trwające 23 godziny nie wiązało się ze szczególnym udręczeniem, nie miało wpływu na jego stan zdrowia. Dlatego też w ocenie Sądu w pełni jest zasadne przyznanieB. M. (1)zadośćuczynienia, chociaż w kwocie znacznie mniejszej niż żądana. W ocenie Sądu doznana krzywda moralna, związana z pozbawieniem wolności, oraz konsekwencjez wynikające z pozbawienia wolności dają podstawę do przyznania zadośćuczynieniaw kwocie 2000 złotych. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono na mocyart. 554 § 2 k.p.k., a o kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy§ 14 ust. 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. 2013, poz. 461 t.j.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Białymstoku date: '2014-12-10' department_name: III Wydział Karny judges: - Beata Brysiewicz - Szczęsny Szymański - Anna Hordyńska legal_bases: - Art. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnego - art. 445 § 1 k.c. - § 14 ust. 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: Justyna Szmurło signature: III Ko 234/14 ```

151015100001006_II_W_002268_2015_Uz_2016-05-31_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II W 2268/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Andrzej Haliński Protokolant: staż. Kinga Wojtaszko w obecności oskarżyciela publicznegoP.Straży Granicznej wG.– nie stawił się zawiadomiony prawidłowo po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2016 r. w sprawie przeciwkoO. W.z domuC., córceA.iR.z domuD.,urodzonej w dniu (...)wŁ.(Ukraina) obwinionej o to, że: I w niżej wymienionych okresach wG.jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła niżej wymienionym obywatelom Ukrainy pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła im pracę bez wymaganego zezwolenia na pracę, 1 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. i w dniu 19.08.2015 r. dlaA.P.ur. (...)nr paszportu(...), 2 w okresie od dnia 31.01.2015 r. do dnia 10.02.2015 r. dlaV.N.ur. (...)nr paszportu(...), 3 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 25.02.2015 r. dlaB. K.ur. (...)nr paszportu(...), 4 w okresie od dnia 05.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaR. K.ur. (...)nr paszportu(...), 5 w okresie od dnia 01.07.2015 r. do dnia 02.07.2015 r. dlaM. K.ur. (...)nr paszportu(...), 6 w okresie od dnia 14.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaV.M.ur. (...)nr paszportu(...), 7 w okresie od dnia 17.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaI. H.ur. (...)nr paszportu(...), 8 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaO. H.ur. (...)nr paszportu(...), 9 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaD. S.ur. (...)nr paszportu(...), 10 w okresie od dnia 19.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaV. G.ur. (...)nr paszportu(...), 11 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaV.M.ur. (...)nr paszportu(...), 12 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaO. S.ur. (...)nr paszportu(...), 13 w okresie od dnia 07.08.2015 r. do dnia 25.08.2015 r. dlaV.G.ur. (...)nr paszportu(...), 14 w okresie od dnia 20.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaA.C.ur. (...)nr paszportu(...), 15 w okresie od dnia 02.06.2015 r. do dnia 02.06.2015 r. dlaR. P.ur. (...)nr paszportu(...), 16 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaY. T.ur. (...)nr paszportu(...), 17 w okresie od dnia 24.04.2015 r. do dnia 12.07.2015 r. dlaR. V.ur. (...)nr paszportu(...), 18 w okresie od dnia 13.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaA.S.ur. (...)nr paszportu(...), 19 w okresie od dnia 20.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaB. L.ur. (...)nr paszportu(...), 20 w okresie od dnia 27.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaA.P.ur. (...)nr paszportu(...), 21 w okresie od dnia 06.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaI. T.ur. (...)nr paszportu(...), 22 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaA.S.ur. (...)nr paszportu(...), 23 w okresie od dnia 06.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaV.Z.ur. (...)nr paszportu(...), 24 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaS. D.ur. (...)nr paszportu(...), 25 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaI. S.ur. (...)nr paszportu(...), 26 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaD. K.ur. (...)nr paszportu(...), 27 w okresie od dnia 06.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaA.K.ur. (...)nr paszportu(...), 28 w okresie od dnia 05.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaS. K.ur. (...)nr paszportu(...), 29 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do 22.02.2015 r. dlaV. K.ur. (...)nr paszportu(...), 30 w okresie od dnia 02.03.2015 r. do dnia 07.03.2015 r. dlaR. K.ur. (...)nr paszportu(...), 31 w okresie od dnia 27.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaV. G.ur. (...)nr paszportu(...), 32 w okresie od dnia 10.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaS. S.ur. (...)nr paszportu(...) tj. o wykroczenie zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; II w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła obywatelowi UkrainyI. M.ur. (...)nr paszportu(...)pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła jemu pracę bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie i bez zezwolenia od 09.02.2015 r. do 22.02.2015 r., a w dniu 23.02.2015 r. bez zezwolenia na pracę, gdyż umowa o dzieło została podpisana w dniu 23.02.2015 r., a oświadczenie o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane w dniu 24.02.2015 r. tj. o wykroczenie zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; III w niżej wymienionych okresach wG.jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła niżej wymienionym obywatelom Ukrainy pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła im pracę bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie 1 w okresie od dnia 21.01.2015 r. do dnia 01.04.2015 r. dlaO. M.ur. (...)nr paszportu(...), 2 w okresie od dnia 31.03.2015 r. do dnia 26.05.2015 r. dlaA. D.ur. (...)nr paszportu(...) tj. o wykroczenie zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; IV w okresie od dnia 10.01.2015 r. do dnia 02.03.2015 r. jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła obywatelowi UkrainyS. K.ur. (...)nr paszportu(...)pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła jemu pracę, mimo że w całym tym okresie podstawa pobytu nie uprawniała cudzoziemca do wykonywania pracy (cudzoziemiec posiadał wizę węgierską tranzytową), ponadto od dnia 10.01.2015 r. do dnia 11.01.2015 r. cudzoziemiec pracował bez umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, a od 10.01.2015 r. do 13.01.2015 r. bez zezwolenia na pracę i tym samym nielegalnie wykonywał pracę tj. o wykroczenie zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy I obwinionąO. W.uznaje za winną popełnienia czynów zarzucanych jej w punktach I, II, III i IV wniosku o ukaranie, stanowiących wykroczenia kwalifikowane zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, i na podstawieart. 39 § 1kw odstępuje od wymierzenia obwinionej kary za opisane wyżej wykroczenia; II na podstawieart. 118 § 1 i 4 kpww zw. z§ 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r.w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) obciąża obwinionąO. W.zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 zł (stu złotych), zaś na podstawieart. 119 kpww zw. zart. 626 § 1 kpkw zw. zart. 627 kpkw zw. zart. 21 pkt 2 i art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od obwinionejO. W.na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 30 zł (trzydziestu złotych). Sygn. akt II W 2268/15 UZASADNIENIE Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy ustalił następujący stan faktyczny: O. W.prowadzi działalność gospodarczą podfirmą (...)wG., przy czym od dnia 19 października 2015 r. zmianie uległa nazwa firmy i obecnie brzmi ona(...)O. W.. Faktyczna działalność firmy prowadzona jest na terenieStoczni (...) Spółki AkcyjnejwG.przyul. (...).O. W.w ramach prowadzonej działalności zatrudnia obywateli ukraińskich. Proces ich rekrutacji, w okresie przed dniem 25 sierpnia 2015 r., przebiegał w ten sposób, iż po ustnej deklaracji dotyczącej posiadanych kwalifikacji kandydaci na stanowisko byli poddawani wstępnej, praktycznej ich weryfikacji. W celu sprawdzenia umiejętności zapraszani byli na terenStoczni (...), do czego konieczne było jednak przejście szkolenia BHP i wyrobienie karty magnetycznej – przepustki. W ten sposób ich wejście, pobyt i wyjście z terenu zakładu były każdorazowo rejestrowane, byli także przez ten czas ubezpieczeni. Po pozytywnym zweryfikowaniu kandydatówO. W., w ramach prowadzonej działalności, występowała do odpowiednich organów o legalizację zatrudnienia danego kandydata, podpisywała z nim umowę oraz dopełniała innych formalności. W dniu 25 sierpnia 2015 r. rozpoczęto kontrolę legalności wykonywania pracy przez cudzoziemców oraz powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom w ramach działalności prowadzonej przezO. W.. Celem jej przeprowadzenia uzyskano dane z systemu kontroli dostępu do terenuStoczni (...) Spółki AkcyjnejwG., który imiennie rejestruje osoby wchodzące na jej teren, oraz dokumentację pracowniczą przedłożoną przezO. W.. W toku kontroli ustalono, iżO. W., w ramach prowadzonej działalności, powierzyła nielegalne wykonywanie pracy (bez wymaganego zezwolenia): ⚫ w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. i w dniu 19 sierpnia 2015 r. obywatelowi UkrainyA. P.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r. Nadto, w dniu 19 sierpnia 2015 r. łączny okres wykonywania pracy na podstawie oświadczenia przekroczył w stosunku do tego cudzoziemca okres 6 miesięcy, zaś zezwolenie na pobyt czasowy i pracę uzyskał on dopiero w dniu następnym, tj. 20 sierpnia 2015 r.; w okresie od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia 10 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyV. N.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 30 stycznia 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 31 stycznia 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 11 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 25 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyB. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 26 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 05 marca 2015 r. do dnia 09 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyR. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 04 marca 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 05 marca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 10 marca 2015 r.; w okresie od dnia 01 lipca 2015 r. do dnia 02 lipca 2015 r. obywatelowi UkrainyM. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 01 lipca 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 01 lipca 2015 r., zaś w oświadczeniu o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało wskazane, iż pracę rozpoczął on w dniu 03 lipca 2015 r.; w okresie od dnia 14 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyV. M.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 11 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 14 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 17 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyI. H.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 03 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 17 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyO. H.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 16 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 09 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyD. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 02 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 09 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyV. G.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 16 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 19 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyV.M.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyO. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 07 sierpnia 2015 r. do dnia 25 sierpnia 2015 r. obywatelowi UkrainyV. G.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyA. C.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 18 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 20 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w dniu 02 czerwca 2015 r. obywatelowi UkrainyR. P.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 29 maja 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 02 czerwca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 03 czerwca 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyY. T.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 24 kwietnia 2015 r. do dnia 12 lipca 2015 r. obywatelowi UkrainyR. V.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem na podstawie umowy o dzieło z dnia 16 października 2014 r., zgodnie z oświadczeniem o zamiarze powierzenia pracy, cudzoziemiec rozpoczął pracę w dniu 23 października 2014 r., zaś w dniu 24 kwietnia 2015 r. łączny okres wykonywania pracy na podstawie oświadczenia przekroczył w stosunku do niego 6 miesięcy a dopiero w dniu 13 lipca 2015 r. uzyskał od Wojewody(...)zezwolenie na pobyt czasowy i pracę; w okresie od dnia 13 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyA. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 06 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 13 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyB. L.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 18 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 20 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 27 lutego 2015 r. do dnia 01 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyA. P.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 23 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 27 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 02 marca 2015 r.; w okresie od dnia 06 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyI. T.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 02 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 06 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyA. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 13 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 06 marca 2015 r. do dnia 09 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyV. Z.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 04 marca 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 06 marca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 10 marca 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyS. D.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 16 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 09 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyI. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 02 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 09 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 09 lutego 2015 r. do dnia 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyD.K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 02 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 09 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 06 marca 2015 r. do dnia 09 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyA. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 04 marca 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 06 marca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 10 marca 2015 r.; w okresie od dnia 05 marca 2015 r. do dnia 09 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyS. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 04 marca 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 05 marca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 10 marca 2015 r.; w okresie od dnia 18 lutego 2015 r. do 22 lutego 2015 r. obywatelowi UkrainyV. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 16 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 18 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 23 lutego 2015 r.; w okresie od dnia 02 marca 2015 r. do dnia 07 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyR. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 27 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 02 marca 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 07 marca 2015 r.; w okresie od dnia 27 lutego 2015 r. do dnia 01 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyV. G.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 20 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 27 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 02 marca 2015 r.; w okresie od dnia 10 lutego 2015 r. do dnia 01 marca 2015 r. obywatelowi UkrainyS. S.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)), bowiem umowa o dzieło została zawarta w dniu 06 lutego 2015 r., cudzoziemiec przebywał na terenie zakładu od dnia 10 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 02 marca 2015 r.. Ponadto w okresie od dnia 09 lutego 2015 r. do dnia 23 lutego 2015 r.O. W.powierzyła obywatelowi UkrainyI. M.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)) nielegalne wykonywanie pracy bez zawarcia z nim umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie, a w dniu 23 lutego 2015 r. wykonywał on pracę także bez zezwolenia na pracę, gdyż umowa o dzieło została podpisana w dniu 23 lutego 2015 r., zaś oświadczenie o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane dopiero w dniu 24 lutego 2015 r. O. W.powierzyła także obywatelom UkrainyO. M.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)) w okresie od 21 stycznia 2015 r. do 01 kwietnia 2015 r. iA.D.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)) w okresie od dnia 31 marca 2015 r. do dnia 26 maja 2015 r. nielegalne wykonywanie pracy, niezgodnie z przepisami, bowiem powierzyła im pracę bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie. W okresie od dnia 10 stycznia 2015 r. do dnia 02 marca 2015 r.O. W.powierzyła również obywatelowi UkrainyS. K.(urodzony w dniu (...), nr paszportu(...)) nielegalne wykonywanie pracy, bowiem powierzyła mu pracę, mimo że w całym tym okresie podstawa pobytu nie uprawniała tego cudzoziemca do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.S. K.posiadał wówczas bowiem wizę węgierską tranzytową. Ponadto od dnia 10 stycznia 2015 r. do dnia 11 stycznia 2015 r.O. W.powierzyła temu cudzoziemcowi wykonywanie pracy bez umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, a od dnia 10 stycznia 2015 r. do 13 stycznia 2015 r. także bez zezwolenia na pracę. /Dowód: wyjaśnienia obwinionejO. W.k. 179-180 tomu II akt wykroczenia, k. 10-15 akt głównych; zeznania świadkaR. G.k. 182 tomu II akt wykroczenia; zeznania świadkaP. Z.k. 185 tomu II akt wykroczenia; protokół kontroli z załącznikami k. 12-194 tomu I akt wykroczenia i k. 1-167 tomu II akt wykroczenia; notatka urzędowa k. 1-6 tomu I akt wykroczenia; notatka urzędowa k. 168 tomu II akt wykroczenia/ Oskarżyciel publicznyP.Straży Granicznej wG.wG.we wniosku o ukaranie zarzuciłaO. W.to, że: V w niżej wymienionych okresach wG.jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła niżej wymienionym obywatelom Ukrainy pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła im pracę bez wymaganego zezwolenia na pracę, 33 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. i w dniu 19.08.2015 r. dlaA.P.ur. (...)nr paszportu(...), 34 w okresie od dnia 31.01.2015 r. do dnia 10.02.2015 r. dlaV.N.ur. (...)nr paszportu(...), 35 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 25.02.2015 r. dlaB. K.ur. (...)nr paszportu(...), 36 w okresie od dnia 05.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaR. K.ur. (...)nr paszportu(...), 37 w okresie od dnia 01.07.2015 r. do dnia 02.07.2015 r. dlaM. K.ur. (...)nr paszportu(...), 38 w okresie od dnia 14.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaV.M.ur. (...)nr paszportu(...), 39 w okresie od dnia 17.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaI. H.ur. (...)nr paszportu(...), 40 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaO. H.ur. (...)nr paszportu(...), 41 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaD. S.ur. (...)nr paszportu(...), 42 w okresie od dnia 19.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaV. G.ur. (...)nr paszportu(...), 43 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaV.M.ur. (...)nr paszportu(...), 44 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaO. S.ur. (...)nr paszportu(...), 45 w okresie od dnia 07.08.2015 r. do dnia 25.08.2015 r. dlaV.G.ur. (...)nr paszportu(...), 46 w okresie od dnia 20.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaA.C.ur. (...)nr paszportu(...), 47 w okresie od dnia 02.06.2015 r. do dnia 02.06.2015 r. dlaR. P.ur. (...)nr paszportu(...), 48 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaY. T.ur. (...)nr paszportu(...), 49 w okresie od dnia 24.04.2015 r. do dnia 12.07.2015 r. dlaR. V.ur. (...)nr paszportu(...), 50 w okresie od dnia 13.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaA.S.ur. (...)nr paszportu(...), 51 w okresie od dnia 20.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaB. L.ur. (...)nr paszportu(...), 52 w okresie od dnia 27.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaA.P.ur. (...)nr paszportu(...), 53 w okresie od dnia 06.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaI. T.ur. (...)nr paszportu(...), 54 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaA.S.ur. (...)nr paszportu(...), 55 w okresie od dnia 06.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaV.Z.ur. (...)nr paszportu(...), 56 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaS. D.ur. (...)nr paszportu(...), 57 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. dlaI. S.ur. (...)nr paszportu(...), 58 w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 22.02.2015 r. dlaD. K.ur. (...)nr paszportu(...), 59 w okresie od dnia 06.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaA.K.ur. (...)nr paszportu(...), 60 w okresie od dnia 05.03.2015 r. do dnia 09.03.2015 r. dlaS. K.ur. (...)nr paszportu(...), 61 w okresie od dnia 18.02.2015 r. do 22.02.2015 r. dlaV. K.ur. (...)nr paszportu(...), 62 w okresie od dnia 02.03.2015 r. do dnia 07.03.2015 r. dlaR. K.ur. (...)nr paszportu(...), 63 w okresie od dnia 27.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaV. G.ur. (...)nr paszportu(...), 64 w okresie od dnia 10.02.2015 r. do dnia 01.03.2015 r. dlaS. S.ur. (...)nr paszportu(...) tj. popełnienie wykroczenia zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; VI w okresie od dnia 09.02.2015 r. do dnia 23.02.2015 r. jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła obywatelowi UkrainyI. M.ur. (...)nr paszportu(...)pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła jemu pracę bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie i bez zezwolenia od 09.02.2015 r. do 22.02.2015 r., a w dniu 23.02.2015 r. bez zezwolenia na pracę, gdyż umowa o dzieło została podpisana w dniu 23.02.2015 r., a oświadczenie o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi zostało zarejestrowane w dniu 24.02.2015 r., tj. popełnienie wykroczenia zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; VII w niżej wymienionych okresach wG.jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła niżej wymienionym obywatelom Ukrainy pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła im pracę bez zawarcia umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie 3 w okresie od dnia 21.01.2015 r. do dnia 01.04.2015 r. dlaO. M.ur. (...)nr paszportu(...), 4 w okresie od dnia 31.03.2015 r. do dnia 26.05.2015 r. dlaA. D.ur. (...)nr paszportu(...) tj. popełnienie wykroczenia zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy; VIII w okresie od dnia 10.01.2015 r. do dnia 02.03.2015 r. jako pracodawca wfirmie (...)na tereniestoczni (...) S.A.wG.przyul. (...)powierzyła obywatelowi UkrainyS. K.ur. (...)nr paszportu(...)pracę niezgodnie z przepisami w ten sposób, że powierzyła jemu pracę, mimo że w całym tym okresie podstawa pobytu nie uprawniała cudzoziemca do wykonywania pracy (cudzoziemiec posiadał wizę węgierską tranzytową), ponadto od dnia 10.01.2015 r. do dnia 11.01.2015 r. cudzoziemiec pracował bez umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej, a od 10.01.2015 r. do 13.01.2015 r. bez zezwolenia na pracę i tym samym nielegalnie wykonywał pracę, tj. popełnienie wykroczenia zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. /Wniosek o ukaranie k. 187-192 tomu II akt wykroczenia/ ObwinionaO. W.jest mężatką, posiada jedno dziecko w wieku 17 lat, z wykształcenia jest inżynierem mechanikiem i ekonomistką. Prowadzi działalność gospodarczą i osiąga z tego tytułu dochody roczne w wysokości około 130.000 zł. Posiada majątek w postaci mieszkania, działki oraz gruntów rolnych. Obwiniona nie leczyła się odwykowo ani psychiatrycznie, nie deklaruje uzależnień.O. W.nie była w przeszłości karana. /Dane o obwinionejO. W.k. 9-10 akt głównych/ ObwinionaO. W.przesłuchiwana w toku postępowania wyjaśniającego przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Wyjaśniła, że wykroczenia wynikały z braku komunikacji między nią a mistrzem nadzoru pracującym w firmie, że nie była świadoma, że data wysłania oświadczenia o zamiarze powierzenia pracy do urzędu nie jest datą, od której obowiązuje oświadczenie i cudzoziemiec może pracować i jej błąd wynikał z niedostatecznej znajomości przepisów. W odniesieniu do pracownikaS. K.obwiniona wskazała, iż wiza była w całości w języku węgierskim, nie można było odczytać, że była to wiza tranzytowa, nie była wydana na jeden dzień tylko na dłuższy okres, pomyślała, że to jest wiza, która uprawnia do pobytu na terenie UE. Obwiniona podała również, że nie wiedziała, że potrzebna jest polska wiza. Dodała, że od każdego dnia pracy cudzoziemców odprowadzała podatek, nie chodziło jej o uzyskanie korzyści majątkowej kiedy popełniała wykroczenia, zaś osoby pracujące były ubezpieczone. Obwiniona wyraziła żal, że doszło do popełnienia wykroczeń. O. W.składając wyjaśnienia na rozprawie ponownie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. W odniesieniu do zarzutów powierzenia pracy wcześniej niż otrzymanie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy cudzoziemcowi wyjaśniła, że kandydat na pracownika dzwonił, przedstawiał telefonicznie, że posiada określone kwalifikacje zawodowe, obwiniona go zapraszała do stoczni, żeby mógł je pokazać, bo to są prace spawalnicze, szlifierskie, monterskie i ślusarskie. Wskazała, że przed tym, jak on cokolwiek może pokazać na placu ogrodzonym, który jest na terenie stoczni, musi przejść szkolenie bhp, a także otrzymać przepustkę elektroniczną i od tego momentu on się rejestruje na bramie jako wejście na teren Stoczni. Stwierdziła, że sprawdzanie umiejętności często trwa, czasem jest tak, że mistrz nie ma czasu w tym dniu i może tylko w następnym dniu, a póki trwa ten proces sprawdzania, ona jeszcze nie wysyłała oświadczenia, dlatego że jeszcze nie wiedziała, czy zatrudni tego pracownika czy nie. Dodała, że przed tym, jak przystępuje się do sprawdzenia pracownika, to podpisywała z nim umowę o dzieło, to jest wymóg ubezpieczyciela i wszyscy pracownicy mają ubezpieczenie w(...)od nieszczęśliwych wypadków w pracy i to jest właśnie wytłumaczenie, dlaczego umowa o dzieło została podpisana wcześniej niż wysłała oświadczenie. Obwiniona wyjaśniła ponadto, że dzień podpisania umowy o dzieło nie jest dniem rozpoczęcia pracy. Nadmieniła, że oświadczenia przesyła się elektronicznie, podpisuje wnioski elektronicznym podpisem EPuap, jednak cały system EPuap jest na tyle wadliwy, że czasami przez 5-6 dni nie można się nawet zalogować do tego portalu, a w papierowej formie nie można złożyć oświadczenia w urzędzie pracy od października 2014 r. Dodała, że nie zawsze można się opierać w 100 procentach o wydruki z systemu kontroli stoczni. Obwiniona oświadczyła, że zrobiła wszystko, żeby żaden pracownik nie przystąpił do pracy przed otrzymaniem niezbędnego zezwolenia, od momentu pierwszego dnia wejścia pracownika została praca opłacona w tym samym wymiarze co kolejne miesiące czy dni, absolutnie nie była pracownikom zmniejszona stawka godzinowa, nie byli traktowani inaczej, odprowadzony został podatek dochodowy. W odniesieniu do zarzutów związanych z zatrudnieniem OleksandraM.iA. D.obwiniona wyjaśniła, iż umowy zostały podpisane przez tych panów w dwóch egzemplarzach, jeden został u nich, drugi u obwinionej, ale nie było ich w aktach dlatego, że panowie zwrócili się z prośbą o wydanie oryginału, ten egzemplarz był im potrzebny do podpisania umowy lokalu, a ich egzemplarze zostały zagubione. Obwiniona przyznała, że w tym momencie należało zrobić jeszcze jeden egzemplarz, ale prawdopodobnie nie było w tym momencie czasu, a wkrótce po tym panowie wyjechali na Ukrainę, porzucili pracę i nie rozliczyli się z firmą. Podkreśliła, że właśnie dlatego tych umów nie było w aktach. W odniesieniu do zarzutu w sprawieS. K.wyjaśniła, że widziała tę wizę, nie zna języka węgierskiego, to była aktualna wizaS.z terminem półrocznym albo rocznym, zaś ona nie rozczytała, że to była wiza tranzytowa, i nie wiedziała o tym, że osoba, która posiada wizęS.tylko wydaną na inny kraj, nie może być na takich samych warunkach zatrudniona też tutaj w obrębieS.w Polsce jak inni pracownicy posiadający wizy polskie. Obwiniona dodała, że pierwszy raz miała styczność z taką wizą z innego państwa. Dodała, że nie jest w stanie konkretnie o osobach z zarzutów powiedzieć, jak były sprawdzone, nadto w lutym w ogóle nie działał system EPuap. Obwiniona podtrzymała swoje wcześniejsze wyjaśnienia Dodała że wówczas przyjęła, że jest taka możliwość, że była zła komunikacja z mistrzem, ale jak porozmawiała ze wszystkimi mistrzami, to powiedzieli, że nie było tak, żeby kogoś z placu bez wiedzy obwinionej zgarnęli i wysłali na statek. /Dowód: wyjaśnienia obwinionejO. W.k. 179-180 tomu II akt wykroczenia, k. 10-15 akt głównych/ Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu analiza zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż obwinionaO. W.dopuściła się popełnienia czynów zarzucanych jej we wniosku o ukaranie. Do powyższego wniosku Sąd doszedł po analizie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Najistotniejsze znaczenie dla rozpoznania niniejszej sprawy miały wyjaśnienia samej obwinionejO. W., jak również dowody dokumentarne pochodzące z przeprowadzonej u pracodawcy kontroli, przede wszystkim w postaci protokołu kontroli wraz z załącznikami. Sąd opierał się także na zeznania świadkówP. Z.orazR. G., aczkolwiek miały one jedynie drugorzędne, pomocnicze znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Co do wyjaśnień obwinionej i zeznań świadków Sąd uznał je za wiarygodne, są one bowiem jasne, logiczne, korespondują ze sobą oraz z pozostałymi dowodami i brak jest podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Z kolei jeżeli chodzi o dowody dokumentarne, to ich autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budzi również wątpliwości Sądu, w związku z czym należy je uznać za w pełni wartościowy materiał dowodowy. ObwinionaO. W.przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i nie kwestionowała, iż dopuściła się zachowań opisanych w zarzutach. Obwiniona wskazywała natomiast, iż popełnienie czynu zarzucanego jej w punkcie I wniosku o ukaranie wynikało po części z niedokładnej znajomości przepisów, a po części z ówczesnego sposobu rekrutacji pracowników i nie było wynikiem celowego działania oraz nie odniosła z tego tytułu żadnych korzyści majątkowych. W odniesieniu do zarzutu z punktu III wniosku o ukaranie i częściowo także zarzutu z punktu II wniosku o ukaranie wyjaśniła, że umowy zostały podpisane, ale pracownicy pobrali ich oryginały, wobec czego w aktach nie było żadnego ich egzemplarza, jednocześnie przyznając, że powinna sporządzić kolejne odpisy umowy, czego jednak nie uczyniła. Obwiniona wyjaśniła nadto w odniesieniu do ostatniego z zarzutów, zawartego w punkcie IV wniosku o ukaranie, że nie zna języka węgierskiego i nie podejrzewała, że okazany jej dokument był wizą tranzytową i nie upoważniał cudzoziemca do pracy w Polsce. Wszystkie te twierdzenia obwinionej zasługują zdaniem Sądu na uznanie ich jako wiarygodne, były bowiem jasne, spójne i rzeczowe, obwiniona nie starała się przy tym kwestionować, iż dopuściła się zachowań opisanych w zarzutach, wskazując przy tym jedynie na ich okoliczności w pewien sposób tłumaczące dopuszczenie się przez nią zarzucanych jej zachowań. W ocenie Sądu obwiniona starała się wprawdzie umniejszyć swoją odpowiedzialność, ale wszystkie okoliczności zreferowała ona w sposób merytoryczny i co do zasady konsekwentny, starała się podać wszelkie posiadane informacje i tym samym przedstawić jak najpełniejszy obraz sytuacji. Jako uzasadnione Sąd uznał przy tym twierdzenia obwinionej, iż nie jest ona w stanie przedstawić dokładnie informacji dotyczących każdej z osób wymienionych we wniosku o ukaranie, mając bowiem na względzie zarówno ilość zatrudnionych przez obwinioną osób, jak i rotację zatrudnienia twierdzenia takie są w świetle wskazań doświadczenia życiowego usprawiedliwione. Ponadto wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim przyznaje się ona do popełnienia zarzucanych jej czynów, znajdują potwierdzenie zarówno dowodach dokumentarnych, jak i w zeznaniach świadków. Sąd jako wiarygodne ocenił także zeznania świadkówP. Z.iR. G.– funkcjonariuszy Straży Granicznej, którzy przeprowadzali kontrolę w firmie prowadzonej przezO. W.. Z ich zeznań wynika, iż w toku wspomnianej kontroli stwierdzili uchybienia w postaci naruszenia przepisówustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, które nie były jednak rażące. Zdaniem Sądu, jakkolwiek zeznania tych świadków ocenić należy jako zupełnie wiarygodne, bowiem wykonywali oni jedynie rutynowe czynności służbowe i w żaden sposób nie byli zainteresowani wynikiem postępowania, to ich zeznania miały drugorzędny, pomocniczy charakter dla rozstrzygnięcia sprawy. Potwierdzały one bowiem co do zasady treść protokołu kontroli i częściowo także okoliczności podawane przez obwinioną. Jak już wyżej nadmieniono Sąd swoje rozstrzygnięcie opierał w znacznym stopniu także na dowodach dokumentarnych. Z najważniejszego dowodu dokumentarnego w postaci protokołu kontroli wraz z załącznikami wynikają okoliczności potwierdzające wystąpienie zdarzeń opisanych we wszystkich zarzutach postawionych obwinionej, bez uwzględnienia jednak przyczyn ich zaistnienia, te wynikają bowiem dopiero z wyżej już omówionych dowodów osobowych. Mając na uwadze powyższe Sąd uznał obwinionąO. W.za winną popełnienia wszystkich zarzucanych jej we wniosku o ukaranie czynów. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że zachowania przypisane obwinionej wypełniają znamiona wykroczenia kwalifikowanego zart. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wykroczenie kwalifikowane zart. 120 ust. 1popełnia bowiem ten, kto powierza cudzoziemcowi nielegalne wykonywanie pracy. Zauważyć należy, iż przywołany przepis nie dookreśla bliżej istoty karalnego zachowania polegającego na „nielegalnym wykonywaniu pracy”. Definicję przedmiotowego zwrotu normatywnego zawiera bowiemart. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemca oznacza „wykonywanie pracy przez cudzoziemca, który nie jest uprawniony do wykonywania pracy w rozumieniuart. 87 ust. 1lub nie posiada zezwolenia na pracę, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, lub którego podstawa pobytu nie uprawnia do wykonywania pracy, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pracę, z zastrzeżeniemart. 88f ust. 1a-1c, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114, art. 126, art. 127 lub art. 142 ust. 3, z zastrzeżeniem art. 119 i art. 135 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach”. W efekcie przyjąć należy, iż obwiniona swoim zachowaniem wypełniła w przypadku każdego z zarzucanych jej czynów znamiona wskazanego wykroczenia, bowiem każdorazowo w przypadku czynów opisanych w punktach I, II i III wniosku o ukaranie data rozpoczęcia pracy przez cudzoziemca przypadała na okres poprzedzający zarejestrowanie wniosku uprawniającego go do podjęcia pracy (w niniejszej sprawie – oświadczenie o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi), a w przypadku czynu opisanego w punkcie IV wniosku o ukaranie – dokument posiadany przez cudzoziemca w ogóle nie uprawniał go do podjęcia pracy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Należy przy tym podkreślić, że nie każde naruszenie przepisów ustawy stanowi wykroczenie, albowiem zachowanie takie musi wypełniać ponadto ustawowe cechy wykroczenia określone w przepisach części ogólnejkodeksu wykroczeń, w szczególności musi być to czyn społecznie szkodliwy (art. 1 § 1kw) oraz zawiniony (art. 5kw). Stwierdzić należy, że wszystkie zachowania przypisane obwinionej należy uznać za zawinione, popełnione z winy umyślnej, w formie zamiaru ewentualnego, albowiemO. W.działała świadomie, przewidując możliwość popełnienia wykroczenia i godząc się na to. Deklarowana przez obwinioną nieznajomość w pewnym zakresie obowiązujących przepisów, wobec okoliczności, iż jest ona przedsiębiorcą regularnie i stale zatrudniającym znaczną liczbę cudzoziemców, w ocenie Sądu nie może usprawiedliwiać przypisanych jej zachowań i jest wynikiem zaniedbania ze strony obwinionej. W toku postępowania nie ujawniły się również wątpliwości odnośnie poczytalności obwinionej i uznać należy, iż jako osoba dorosła i w pełni poczytalna z pewnością miała on możliwość pokierowania swoim postępowaniem i rozumiała znaczenie przypisanych jej zachowań. Uznając obwinionąO. W.za winną popełnienia opisanych wyżej wykroczeń Sąd na podstawie art. 39 § 1 kw odstąpił od wymierzenia obwinionej kary za przedmiotowe czyny. Wskazany przepis stanowi, iż w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można – biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy – zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Z treści przedmiotowego przepisu wynika, że za nadzwyczajnym złagodzeniem kary lub odstąpieniem od wymierzenia kary mogą przemawiać alternatywnie zarówno okoliczności przedmiotowe dotyczące czynu (jego charakter i okoliczności), jak i okoliczności podmiotowe związane z osobą sprawcy (jego właściwości i warunki osobiste), jak i tym bardziej równocześnie okoliczności zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodzi ta ostatnia okoliczność, albowiem za zastosowaniem zacytowanego przepisu przemawiają zarówno kwestie podmiotowe, dotyczące osoby obwinionej, jak i nawet w większym stopniu okoliczności przedmiotowe, dotyczące przypisanych obwinionej wykroczeń. Podkreślić należy, iż obwiniona jest osoba niekaraną i brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania dotychczasowego trybu życia pod względem jego zgodności z obowiązującymi normami prawnymi. W kwestiach przedmiotowych w przypadku wszystkich przypisanych obwinionej czynów należy zwrócić uwagę na specyficzny charakter i okoliczności popełnienia tych czynów, ustalone przez Sąd na podstawie dowodów przeprowadzonych już na rozprawie, albowiem oskarżyciel publiczny w toku czynności wyjaśniających ograniczył się do ustalenia, iż zostały wypełnione znamiona przedmiotowych wykroczeń, nie badał natomiast bliżej okoliczności ich popełnienia, mimo że niewątpliwie mają one znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów. We wszystkich omawianych przypadkach okresy, w których obwiniona powierzyła cudzoziemcom nielegalne wykonywanie pracy, były krótkie bądź bardzo krótkie, w większości kilkudniowe. Pracownicy byli w tych okresach ubezpieczeni, było im wypłacane wynagrodzenie, od ich wynagrodzenia odprowadzono podatki, obwiniona nie odniosła z tego tytułu żadnych korzyści finansowych, zabiegi rekrutacyjne obwinionej były po części racjonalnie uzasadnione względami praktycznymi i wywołane ograniczeniami technicznymi dostępu do terenu stoczni.O. W.w przypadku większości zatrudnionych cudzoziemców, nie objętych zarzutami, dopełniła wszelkich formalności wynikających z obowiązujących przepisów, a wskutek kontroli inicjującej postępowanie w niniejszej sprawie zmieniła swoje zasady zatrudniania cudzoziemców, mimo iż było to związane z dodatkowymi kosztami i większym natężeniem pracy. Wszystkie te okoliczności nie wyłączają wprawdzie bezprawności czynów przypisanych obwinionej, jednak wpływają na ocenę, że stopień ich społecznej szkodliwości nie był na tyle znaczny, aby konieczne było wymierzenieO. W.kary za te czyny. Nie ulega wątpliwości, że decyzja w przedmiocie ewentualnego zastosowania instytucji opisanych w art. 39 § 1 kw, w tym odstąpienia od wymierzenia kary, jest decyzją w przedmiocie szeroko rozumianego sądowego wymiaru kary, i przy jej podejmowaniu należy brać pod uwagę przepisy art. 33 kw. Natomiast § 3 pkt 4 i 5 tego artykułu wskazuje, że jako okoliczności łagodzące należy uwzględniać w szczególności takie okoliczności jak prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy, oraz przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu, które to okoliczności ujawniły się w niniejszej sprawie. Z drugiej strony nie uwidoczniła się żadna z przesłanek opisanych w § 4 tego artykułu, którą można by było potraktować jako okoliczność obciążającą. W konsekwencji, mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd zdecydował się na zastosowanie art. 39 § 1 kw i odstąpienie od wymierzenia obwinionejO. W.kary za przypisane jej wykroczenia. Zdaniem Sądu dla zapewnienia prawidłowego wypełnienia celów stojących przed wyrokiem, w tym celów wychowawczych względem obwinionej, nie jest konieczne wymierzanie kary nawet przy ewentualnym nadzwyczajnym jej złagodzeniu, albowiem zachowanie obwinionej po popełnieniu przypisanych jej wykroczeń, przyznanie się do ich popełnienia, wyrażenie skruchy i zmiana postępowania wskazują, że zrozumiała ona nieprawidłowość swojego postępowania i podjęła działania w celu naprawienia ich negatywnych skutków. Z tego ostatniego względu w ocenie Sądu nie było również potrzeby, zgodnie z treścią art. 39 § 4 kw, zastosowania przy odstąpieniu od wymierzenia kary środków oddziaływania społecznego, albowiem obwiniona samodzielnie podjęła działania mające na celu przywrócenie naruszonego porządku prawnego. Sąd orzekł ponadto o kosztach procesu i na podstawieart. 118 § 1 i 4 kpww zw. z§ 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r.w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciążył obwinionąO. W.zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 zł, zaś na podstawieart. 119 kpww zw. zart. 626 § 1 kpkw zw. zart. 627 kpkw zw. zart. 21 pkt 2 i art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnychzasądził od obwinionejO. W.na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 30 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku date: '2016-04-13' department_name: II Wydział Karny judges: - Andrzej Haliński legal_bases: - art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - art. 118 § 1 i 4 kpw - § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. - art. 626 § 1 kpk - art. 21 pkt 2 i art. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - art. 1 § 1 recorder: staż. Kinga Wojtaszko signature: II W 2268/15 ```

151515000003006_VI_Ka_000286_2014_Uz_2014-06-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI Ka 286/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia13 czerwca 2014r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura Sędziowie SSO Marcin Mierz SSR del. Małgorzata Peteja-Żak (spr.) Protokolant Marzena Mocek przy udziale Elżbiety Ziębińskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2014 r. sprawyA. L.ur. (...)wC., synaH.iT. oskarżonego zart. 226§1 kk,art. 224§2 kk na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 9 października 2013 r. sygnatura akt II K 54/13 na mocyart. 437 kpk,art. 438 kpk,art. 624 § 1 kpk 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a w punkcie 1 czyn popełniony na szkodęK. S.oznacza podpunktem „a)”, a czyn popełniony na szkodęD. M. (1)podpunktem „b)”; b w punkcie 1.b) ustala, że oskarżony znieważył funkcjonariuszy Policji sierż.D. M. (1)i post.M. M. (1)używając wobec nich słów obelżywych podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych; c za podstawę wymiaru kary wpunkcie 2przyjmujeart. 224 § 2 kkw zw. zart. 224 § 1 kkw zw. zart. 91 § 1 kk; d wpunkcie 8na mocyart. 624 § 1 kpkzwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów procesu, wydatkami obciążając w całości Skarb Państwa; 2 w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy; 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. C.kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 4 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Sygn. akt VI Ka 286/14 UZASADNIENIE WYROKU z dnia 13 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej wyrokiem z dnia 9 października 2013r., w sprawie o sygn. II K 54/13, uznał oskarżonegoA. L.za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu dopuścił się ciągu przestępstw w ten sposób, że: - w dniu 17 listopada 2012r. wR.przyul. (...)wsklepie (...)znieważył funkcjonariusza Policji sierż. sztab.K. S.używając wobec niego słów obelżywych, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. przestępstwa zart. 226 § 1 kk, w dniu 17 listopada 2012r. wR.przyul. (...)wsklepie (...)znieważył funkcjonariusza Policji sierż.D. M. (1)używając wobec niego słów obelżywych, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. przestępstwa zart. 226 § 1 kk, i za to na mocyart. 226 § 1 kkw zw. zart. 91§ 1 kkwymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto uznał oskarżonego za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu dopuścił się ciągu przestępstw w ten sposób, że: - w dniu 17 listopada 2012r. wR.przyul. (...)wsklepie (...)w celu zmuszenia funkcjonariusza Policji sierż. sztab.K. S.do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował wobec niego przemoc w postaci wyrywania się, szarpania się i kopania, tj. przestępstwa zart. 224 § 2 kk, w dniu 17 listopada 2012r. wR.przyul. (...)wsklepie (...)w celu zmuszenia funkcjonariusza PolicjiD. M. (1)i post.M. M. (1)do zaniechania prawnej czynności służbowej stosował wobec nich przemoc w postaci odpychania, szarpania za mundur, a po przywiezieniu na Komisariat(...)Policji wR.poprzez uderzenie w twarz sierż.D. M. (1), tj. przestępstwa zart. 224 § 2 kk, i za to na mocyart. 224 § 1 kkw zw. zart. 91§ 1 kkwymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe pozbawienia wolności na mocyart. 86 § 1 kkiart. 91 § 2 kkpołączył, wymierzając karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie w oparciu oart. 69 § 1 i 2 kkiart. 70 § 1 pkt 1 kkwarunkowo zawiesił na okres próby 3 lat. Na mocyart. 73 § 1 kkSąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, nadto na mocyart. 46 § 1 kkzobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę 200 złotych na rzecz pokrzywdzonegoK. S.. Na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturzezasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kwotę 752,76 złotych brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe – opłatę w kwocie 120 złotych oraz wydatki w kwocie 600 złotych, w pozostałej części zwalniając go od ponoszenia kosztów postępowania i obciążając nimi Skarb Państwa. Od niniejszego wyroku apelację wywiedli obrońca oskarżonego i Prokurator Rejonowy. Ten pierwszy, zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie pkt 2, 3, 4, 5 i 8, zarzucił wyrokowi: 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony w dniu 17 listopada 2012r. Stosował wobec funkcjonariuszy PolicjiK. S.,M. M. (1)orazD. M. (1)przemoc w postaci wyrywania się, szarpania i kopania oraz uderzenie w twarz funkcjonariusza PolicjiD. M. (1), 2. obrazę przepisów postępowania, tj.: -art. 4 kpkpoprzez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy, szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego, -art. 5 § 2 kpk, poprzez nierozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, art. 7 kpk, tj. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, -art. 624 § 1 kpkpoprzez jego niezastosowanie i niezwolnienie oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa opłaty sądowej w sytuacji, gdy za całkowitym zwolnieniem od ich uiszczenia przemawiając nie tylko względy słuszności, ale i także trudna sytuacja majątkowa oskarżonego, 3. z ostrożności procesowej zarzut naruszenia prawa materialnego, tj.art. 53 § 1 i 2 kk, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej w stosunku do jego stopnia zawinienia, w szczególności w stosunku do jego właściwości osobowych. Stawiając takie zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, a także – na wypadek nieuwzględnienia apelacji - o nie obciążanie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego. Prokurator Rejonowy zaskarżył wyrok w części dot. orzeczenia o winie na niekorzyść oskarżonego, zarzucając wyrokowi obrazę przepisów postępowania, a toart. 413 § 2 pkt 1 kpk, mającą wpływ na jego treść poprzez niezawarcie w wyroku dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu w zakresie wskazania, że oskarżony dopuścił się przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego zart. 226 § 1 kkrównież w stosunku do post.M. M. (1). Stawiając powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie, że oskarżony w sposób opisywany w zarzucie II aktu oskarżenia dopuścił się przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego zart. 226 § 1 kkrównież w stosunku do post.M. M. (1). Sąd Okręgowy zważył co następuje: Obie apelacje okazały się zasadne o tyle, że w następstwie ich wywiedzenia konieczna stała się korekta zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie, że oskarżony znieważył funkcjonariuszy Policji sierż.D. M. (1)i post.M. M. (1)używając wobec nich słów obelżywych podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, przyjęcie za podstawę wymiaru kary orzeczonej w pkt 2 wyrokuart. 224 § 2 kkw zw. zart. 224 § 1 kkw zw. zart. 91 § 1 kk, a nadto w pkt 8 zwolnienie oskarżonego od zapłaty kosztów procesu i obciążenie w całości wydatkami Skarbu Państwa. Zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego argumenty i zarzuty zasadniczo nie zostały jednak podzielone, a wręcz uznane za bezzasadne. Apelacja zarzuca zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego, jak również podnosi de facto wynikający z nietrafnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadków – funkcjonariuszy Policji - błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nietrafnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanych mu w pkt 2 wyroku czynów, popełnionych w warunkach ciągu przestępstw. Wbrew tymże wywodom Sąd I instancji poczynił jednak prawidłowe ustalenia faktyczne, w oparciu o pełny, właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy, a swoje stanowisko uzasadnił w sposób należyty, zgodny zart. 424 kpk. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku byłby słuszny jedynie wtedy, gdyby Sąd Rejonowy oparł wyrok swój na faktach nie znajdujących potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego postępowania dowodowego. Zarzut taki nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I instancji w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając zarzut ten należy wykazać jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji, zatem krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazać usterki rozumowania Sądu wydającego zaskarżone orzeczenie (tak wyrok SN z dnia 22 I 1975r., sygn. I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58; wyrok SA w Poznaniu z dnia 6 VII 1995r., sygn. II AKr 182/95, Prok i Pr. 1996/2-3/24; wyrok SA w Krakowie z dnia 5 VI 1992r., sygn. II AKr 116/92, KZS 1992/3-9/129). Rozważając podniesione zarzuty apelacji nie sposób nie dostrzec, iż w istocie skupiają się one na wskazywaniu jedynie na część materiału dowodowego – tego, w oparciu o który zdaniem skarżącego powinny być poczynione ustalenia faktyczne – przede wszystkim w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz na deprecjonowaniu pozostałych dowodów. Oczywistym jest, iż nie ma żadnej reguły dowodowej, która nakazywałaby uwzględnienie tylko relacji korzystnych dla oskarżonego. Swobodna ocena dowodów, jako jedna z naczelnych zasad prawa procesowego, nakazuje, aby Sąd orzekający oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, przy czym obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść. W tym zakresie ciężar spoczywa właśnie na dyrektywie zawartej w przepisieart. 7 kpk, która określa reguły obowiązujące przy dokonywaniu oceny dowodów i przyjmowania ich za podstawę dokonywanych ustaleń (tak wyrok SN z dnia 3 III 1997r., sygn. II KKN 159/96, Prok. i Pr. 1998/2/7). Nie jest zatem oceną dowodów dowolną taka, która opiera się na dowodach ocenionych z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, a jeżeli ocenione dowody są niekorzystne dla oskarżonego i nie czynią zadość oczekiwaniom obrony, bynajmniej nie upoważnia to do formułowania zarzutu obrazyart. 7 kpk. Należy wskazać, iż w sprawie istniały dwie grupy opozycyjnych do siebie dowodów, z jednej strony dowód w postaci wyjaśnień oskarżonego, z drugiej zaś zeznań funkcjonariuszy Policji i pracowników sklepu. Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał z jakich przyczyn i w jakiej części nie dał wiary pierwszemu dowodowi i ocena ta jest zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zatem za dowolną być uznana absolutnie nie może. Co prawda oskarżony częściowo nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu, zasłaniając się niepamięcią i stanem nietrzeźwości, tym niemniej jego wyjaśnienia nie były diametralnie różne od relacji świadków; wszak przyznawał on, że używał wulgarnych słów pod adresem policjantów, nie przyznając się jedynie początkowo do uderzenia policjanta w twarz, później zaś relacjonując także i odmiennie sam przebieg zdarzeń w komisariacie. Należy zatem w tym miejscu wskazać, że wbrew wywodom skarżącego zeznania wszystkich trzech policjantów były ze sobą zbieżne i spójne, w pełni logiczne i uzupełniające się, nadto świadkowie ci, pomimo upływu ponad 6, a w przypadkuM. M. (1)ponad 10 miesięcy od zdarzenia, doskonale pamiętali przebieg feralnego zdarzenia, odtwarzając na rozprawie niemal ze szczegółami zajście, począwszy od momentu podjęcia interwencji aż do pozostawienia oskarżonego w Izbie Zatrzymań. To z ich relacji niewątpliwie wynikało niezwykle agresywne i impulsywne, początkowo jedynie werbalnie, zachowanie oskarżonego, polegające na wulgarnym wyzywaniu słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe i grożenie popełnieniem przestępstwa na szkodę funkcjonariuszy, ale także w późniejszym czasie szarpanie się z nimi i wyrywanie w celu oswobodzenia i udaremnienia jego zatrzymania, a w czasie późniejszym osadzenia w izbie zatrzymań i wylegitymowania. Zeznania te, wbrew wywodom skarżącego, wskazują zatem w sposób zbieżny, iż zachowanie oskarżonego nie było spokojne i spolegliwe, wręcz przeciwnie - zagrażające bezpieczeństwu osób z nim przebywających, zaś jego agresja po doprowadzeniu do radiowozu miast maleć nasilała się, przede wszystkim mając na celu wyswobodzenie się i zmuszenie funkcjonariuszy do zaniechania prawnej czynności służbowej jego umieszczenia w Izbie Zatrzymań i wylegitymowania. Nie zauważa wcale tego apelujący, że w sposób zbieżny relację z przebiegu tego zdarzenia w sklepie składają bezstronni przecież pracownicy dyskontu(...), opisując i potwierdzając bez żadnych wątpliwości agresywne i wulgarne zachowanie oskarżonego oraz grożenie popełnieniem przestępstwa (tak wobec policjantów, jak i względem nich), głośne, bezskuteczne wezwania policjantaK. S.do zachowania się oskarżonego zgodnie z prawem oraz podejmowane przez oskarżonego fizyczne próby udaremnienia jego obezwładnienia poprzez wyszarpywanie się i wymachiwanie rękoma. W tej mierze spójne i konsekwentne są także zeznania policjantów wezwanych na miejsce zdarzenia przez pracownika sklepu, oni bowiem potwierdzali także agresywne zachowanie zatrzymanego, jego wyrywanie się, kopanie, nie stosowanie się do wezwań, co musiało skutkować jego obezwładnieniem poprzez użycie chwytów obezwładniających. Takie działania oskarżonego nie uległy zmianie w radiowozie - w drodze na komisariat, a następnie w komisariacie Policji, wręcz przeciwnie, jego agresja wzmogła się z chwilą ściągnięcia mu kajdanek w pokoju zatrzymań. To wtedy, jak wynika z relacji funkcjonariuszyD. M.iM. M., zaczął stawiać on czynny opór odpychając rękomaD. M. (1), szarpiąc go za mundur oraz uderzając go otwartą ręką w twarz. Obrońca opierając się na relacjiD. M. (1)z rozprawy podnosi w tak ustalonych okolicznościach, iż działanie oskarżonego nie było celowe, a jedynie podjęte w celu ucieczki, jednak agresja zatrzymanego wcale nie malała (uderzenie nastąpiło właśnie „w ferworze wyrywania się”), a w momencie uwolnienia rąk z kajdanek rosła, przybierając na sile, co ostatecznie musiało skutkować użyciem wobec niego ręcznego miotacza pieprznego i pałki służbowej. Nie mogło być też tak, jak wyjaśnia oskarżony, iż po zatrzymaniu w sklepie został od razu zawieziony do lekarza, gdzie stwierdzono jego dobry stan, później zaś w komisariacie, gdy miał skute ręce, użyto wobec niego gazu i bito pałami, przeczą temu bowiem nie tylko zeznania policjantów, ale i zaświadczenie lekarskie wydane w dniu zatrzymania (k. 41), wprawdzie bez godziny jego wypisania, ale potwierdzające zgłoszenie przez badanego pieczenia oczu po gazie pieprzowym oraz stwierdzenie zaczerwienienia spojówek i łzawienie. W tej sytuacji wypada skonstatować, iż wywiedziona apelacja stanowi jedynie polemikę z argumentami zawartymi w pisemnych motywach wyroku, a Sąd I instancji w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, zaś na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nadto swe stanowisko właściwie i szeroko umotywował. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji właściwie, logicznie i szeroko uzasadnił swoje stanowisko, zaś prawidłowość rozumowania i podniesione argumenty nie budzą zastrzeżeń w najmniejszym zakresie. Nie potwierdziła kontrola odwoławcza zatem, by Sąd orzekający dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, bowiem Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdując oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. Obrońca oskarżonego w żadnej mierze nie podważył prawidłowości pewnych ustaleń Sądu Rejonowego. To, że były one niekorzystne dla oskarżonego nie oznacza jednak, iż Sąd I instancji uchybił regule wyrażonej wart. 5 § 2 kpk, co wytyka także obrońca Sądowi Rejonowemu w środku odwoławczym. O złamaniu dyrektywy zawartej wart. 5 § 2 kpknie można mówić bowiem w sytuacji, w której Sąd dokonując oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodowych wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogówart. 7 kpkiart. 410 kpk, ten to wybór uzasadniając. O naruszeniu powołanego przepisu można by mówić dopiero wtedy, gdyby Sąd orzekający powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, bądź wówczas, gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć (por. postanowienie SN z dnia 29 V 2008r., V KK 99/08, Lex nr 435313). Przepisart. 5 § 2 kpknie ma bowiem odniesienia do wątpliwości, które ma w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego któraś ze stron procesu karnego, a dot. wyłącznie wątpliwości, które mogłyby powstać po stronie Sądu co do interpretacji zgromadzonego materiału dowodowego i wskazuje, jak należy w takiej sytuacji postąpić. Nie można więc zasadnie stawiać zarzutu obrazyart. 5 § 2 kpk, podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez strony, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (por. postanowienie SN z dnia 24 IV 2008r., V KK 24/08, Lex nr 395213). W konsekwencji niestwierdzenia naruszeniaart. 7 kpkiart. 5 § 2 kpkchybionym był również podniesiony przez obrońcę zarzut obrazyart. 4 kpk, który to przepis nie może w ogóle stanowić samodzielnie podstawy zarzutu środka odwoławczego, skoro formułuje procesową zasadę obiektywizmu, przestrzeganie której gwarantowane jest szczegółowymi przepisami procedury karnej. Przyjęcie, że doszło do naruszenia tej zasady wymaga więc wykazania obrazy poszczególnych przepisów gwarantujących jej przestrzeganie. Wniesienie środka odwoławczego w części odnoszącej się do winy spowodowało konieczność sprawdzenia rozstrzygnięcia w zakresie odnoszącym się do wymierzonej oskarżonemu kary, Sąd jednak nie znalazł najmniejszych podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia o karze. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy nie uwzględnił zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oskarżonego. Wina oskarżonego w świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, podobnie jak i kwalifikacje prawne zastosowane przez Sąd I instancji, uwzględniające okoliczności zdarzenia. Sąd odwoławczy jedynie, zważywszy na treść przepisówart. 224 § 1 kkiart. 224 § 2 kk(zachowanie spenalizowane w tym paragrafie, którego znamiona wyczerpał oskarżony, jest zagrożone karą pozbawienia wolności, o której mowa w przepisieart. 224 § 1 kk) uznał, że podstawą wymiaru jednej kary w pkt 2 wyroku jestart. 224 § 2 kkw zw. zart. 224 § 1 kkw zw. zart. 91 § 1 kk. Nie znalazł również Sąd Okręgowy powodów do kwestionowania orzeczenia w zakresie kary. Choć obrońca niezbyt fortunnie sformułował zarzut naruszenia prawa materialnego w postaciart. 53 § 1 i 2 kk, to jednak zarzut ten, dotyczący de facto wymierzenia w pkt 2 kary 6 miesięcy pozbawienia wolności jako nieodpowiadającej dyrektywom wymiaru kary, jest zarzutem, o jakim mowa wart. 438 pkt 4 kpk, czyli zarzutem rażącej niewspółmierności kary, a nie obrazy prawa materialnego (por. postanowienie SN z dnia 13 X 2010r., IV KK 307/10, OSNwSK 2010, poz. 1952). Należy zatem zaznaczyć, że o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpknie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. O rażącej niewspółmierności kary nie można mówić wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzone oskarżonemu kary, tak 3 miesięcy, jak i 6 miesięcy pozbawienia wolności w żadnym razie nie mogą uchodzić za rażąco surowe. Wypełniają one wymogi prewencji ogólnej i spełniają swoje cele w zakresie społecznego oddziaływania, uwzględniając wszelkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, są adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonego i wykazanego przezeń natężenia złej woli. Sąd jurysdykcyjny prawidłowo ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wysokość orzeczonych kar pozbawienia wolności, kary te uwzględniają stopień zawinienia oskarżonego i są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, należycie spełnią zatem swe cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. W sposób prawidłowy Sąd meriti ocenił jako znaczny stopień karygodności czynów popełnionych przez oskarżonego, na co zwłaszcza miały wpływ okoliczności i sposób ich popełnienia, działanie w warunkach ciągu przestępstw, na szkodę trzech pokrzywdzonych, nadto pod wpływem alkoholu, z niskich pobudek. Sąd wyrokując dysponował opinią sądowo – psychiatryczną oskarżonego, z której jednak nie wynikało, by jego poczytalność była choć w nieznacznym stopniu ograniczona; przeciwnie – choć jest on osobą o obniżonym poziomie rozwoju intelektualnego (na co zwraca uwagę obrońca), z rozpoznanym zespołem zależności alkoholowej, tempore criminis miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, skutki zaś spożytego przed zdarzeniem przez siebie alkoholu mógł i powinien był przewidzieć. Sąd nadto należycie i trafnie zastosował przy orzeczeniu kary łącznej pozbawienia wolności pełną zasadę absorpcji, zważywszy na ścisłą łączność podmiotowo – przedmiotową między czynami, bliskość czasową w ich popełnieniu, a także należycie stwierdził istnienie pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej względem oskarżonego, dobierając odpowiedni okres próby związany z warunkowym zawieszeniem wykonania tejże kary. Słuszne było także ustanowienie dozoru kuratorskiego, co stanowić ma gwarancję, że oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa, bowiem skutkować to może wprowadzeniem do wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie także uznał, iż obowiązek naprawienia szkody w całości przez oskarżonego winien obejmować wszystkie te składniki lub elementy szkody, które wynikły bezpośrednio z zachowania się sprawcy i ze skutków tego zachowania, a których koszty napraw ponosi obecnie pokrzywdzony, a zatem przy uwzględnieniu wysokości poniesionej i wycenionej szkody przez pokrzywdzonegoK. S.na kwotę 200 złotych trafnie zobowiązano oskarżonego na podstawieart. 46 § 1 kkdo zapłaty tej kwoty tytułem obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości. Sąd Okręgowy nie znalazł zatem podstaw do uwzględnienia większości z zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego. Faktem jest jednak, iż oskarżony jest osobą bezrobotną, nie posiadającą żadnego wykształcenia ani zawodu, po skończonej jedynie szkole specjalnej z niepełnym wykształceniem podstawowym, bez stałego dochodu, utrzymując się z prac dorywczych. Należy zatem zgodzić się z jego obrońcą gdy wywodzi, że ponoszenie przez oskarżonego kosztów sądowych jest zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową, rodzinną i osiąganą przez niego, niestałą wysokość dochodów, a ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla jego budżetu domowego, stąd należało zmienić pkt 8 zaskarżonego wyroku zwalniając oskarżonego od zapłaty kosztów procesu, a wydatkami obciążając w całości Skarb Państwa. Apelacja Prokuratora okazała się natomiast zasadna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonym zakresie. Ma rację skarżący gdy wywodzi, że już sama treść komparycji i sentencji (a nie dopiero uzasadnienie wyroku) wskazywać musi jaki konkretny czyn przestępczy został oskarżonemu przypisany, a więc za winnego popełnienia jakiego czynu zabronionego oskarżony został uznany. Zaakcentować więc też trzeba, że przyjęcie winy w wyroku oznacza, iż wszystko to i nic poza tym, co zostało ujęte w opisie czynu - nie zostało oskarżonemu przez Sąd przypisane. Wynikający zart. 413 § 2 pkt 1 kpkobowiązek dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu oznacza, że w jego opisie należy zawrzeć wszystkie te elementy, które należą do jego istoty, a więc te dotyczące podmiotu czynu i osoby sprawcy, rodzaju atakowanego dobra, czasu, miejsca i sposobu działania bądź zaniechania oraz jego skutków. In concreto Sąd I instancji w pkt 1 - drugim myślniku, uznał oskarżonego za winnego przestępstwa znieważenia funkcjonariusza Policji sierż.D. M. (1)podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. przestępstwa zart. 226 § 1 kk, podczas gdy z treści zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu wynika niewątpliwie, iż czyn ten miał być popełniony także i na szkodę post.M. M. (1). Ma rację skarżący zatem, że z treści przedmiotowego wyroku nie wynika, by Sąd I instancji uznał oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa zart. 226 § 1 kkw stosunku i do tegoż funkcjonariusza Policji. Takie ustalenia zostały jednak niewątpliwie dokonane przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, skoro zwraca On uwagę na to, że oskarżony, w związku z żądaniem uspokojenia się, używał obraźliwych i znieważających obu funkcjonariuszy określeń, podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Problem jednak w tym, że uzasadnienie wyroku nie może zastąpić samego wyroku, bowiem jest to dokument o charakterze sprawozdawczym, który jedynie ma za zadanie wyjaśnienie wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku. Skoro zaś w zaskarżonym wyroku skazano oskarżonego za przestępstwo zart. 224 § 2 kk, pomijając w opisie tego czynu działania na szkodę jednego z funkcjonariuszy Policji, to Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia prawa procesowego -art. 413 § 2 pkt 1 kpk, które niewątpliwie miało rażący charakter i istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, uznającego oskarżonego za winnego popełnienia występku zart. 224 § 2 kkjedynie na szkodę sierż.D. M. (1)(wyrok SN z dnia 15 lutego 2005 r., III KK 310/04, LEX nr 146278; postanowienie SN z dnia 20 lipca 2005 r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9/76; wyrok SN z dnia 26 stycznia 2012 r., IV KK 326/12, LEX nr 1119563; wyrok SN z dnia 22 marca 2012 r., IV KK 375/11, OSNKW 2012/7/78). Ma rację zatem Prokurator, iż na skutek powyższego uchybienia Sądu orzekającego doszło do sprzeczności między treścią wyroku a jego pisemnymi motywami. Z uwagi na to, że apelacja została wniesiona na niekorzyść oskarżonego, Sąd Odwoławczy był uprawniony do zmiany zaskarżonego wyroku i ustalenia, że oskarżony znieważył funkcjonariuszy Policji sierż.D. M. (1)i post.M. M. (1)używając wobec nich słów obelżywych podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Z naprowadzonych wyżej względów Sąd Okręgowy w pozostałej części utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. W pkt 3 wyroku zasądził nadto od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw.A. C.nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, obejmujące także kwotę podatku VAT, ponadto zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2014-06-13' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Małgorzata Peteja-Żak - Grzegorz Kiepura - Marcin Mierz legal_bases: - art. 70 § 1 pkt 1 kk - art. 413 § 2 pkt 1 kpk - art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze recorder: Marzena Mocek signature: VI Ka 286/14 ```

151020100000503_I_C_000008_2016_Uz_2016-06-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 8/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Marek Osowicki Protokolant: maszynistka Paulina Barwińska po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2016 roku w Człuchowie sprawy z powództwaGminyR. przeciwkoE. W.,K. W.,J. W. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności oddala powództwo. Sygn. akt I C 8/16 UZASADNIENIE Powódka GminaR.wniosła pozew przeciwkoE. W.,J. W.iK. W.o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w zakresie punktu 2-go wyroku Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 28 listopada 2014 roku wydanego w sprawie I C 324/14, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy w Człuchowie z dnia 27 października 2015 roku. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Człuchowie orzekł o eksmisji pozwanychE. W.,J. W.iK. W., przyznając pozwanym w pkt 2-im wyroku uprawnienie do lokalu socjalnego, który miała zapewnić powódka. Powódka wskazała, iż w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wnioskuA. L.iR. L.została wezwana do dostarczenia lokalu socjalnego pozwanym. Wskazała jednak, iż we wrześniu 2015 roku pozwanaE. W.zakupiła nieruchomość zabudowaną położoną wR.przyul. (...), do której przeprowadziła się wraz z córkami, co spowodowało, iż pozwane utraciły prawo do lokalu socjalnego. PozwaneE. W.,J. W.iK. W.w odpowiedzi na pozew przyznały, iż wobec nie otrzymania od powódki lokalu socjalnego, pozwane musiały we własnym zakresie zakupić nieruchomość wskazaną w pozwie. Wskazały, iż w lutym 2016 roku opróżniły lokal mieszkalny, którego dotyczy tytuł wykonawczy oraz zmieniły miejsce stałego zameldowania od dnia 1 marca 2016 roku. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Wyrokiem z dnia 28 listopada 2014 roku wydanym w sprawie Sąd Rejonowy w Człuchowie nakazał pozwanymE. W.,J. W.iK. W., aby opróżniły i opuściły wraz z wszelkimi rzeczami prawa ich reprezentującymi pomieszczenia – 2 pokoje, kuchnię i toaletę – położone na parterze budynku mieszkalnego oraz szopę drewnianą i pomieszczenia w budynku gospodarczym posadowione nadziałce nr (...)wR., dla których to nieruchomości Sąd Rejonowy w Człuchowie Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą KW (...)i wydały je powodomA. L.iR. L.. Jednocześnie orzeczono, iż pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego i nakazano wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez GminęR.oferty zawarcia lokalu socjalnego. (bezsporne, nadto dowód: wyroku Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 28/11/2014r. w sprawie I C 324/14 k. 4) GminaR.nie złożyła pozwanym oferty zawarcia umowy o lokal socjalny, w związku z czym w dniu 24 września 2015 roku pozwanaE. W.nabyła prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej numerem 40/9 o powierzchni 0,0798 ha położonej wR.wraz z prawem własności budynku biurowego o powierzchni użytkowej 88 m2, dla których prowadzona jestksięga wieczysta KW (...). Zakupiony przez pozwaną lokal z uwagi na to, że wcześniej stanowił biuro zakładowe, wymagał kapitalnego remontu. (bezsporne, nadto dowód: umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego z dnia 24/09/2015r. k. 5-9v) W dniu 27 lutego 2016 roku pozwane opróżniły i opuściły lokal stanowiący własnośćA. L.iR. L., którego dotyczy wyrok eksmisyjny. Natomiast w dniu 1 marca 2016 roku zameldowały się w lokalu położonym wR.przyul. (...). (bezsporne, nadto: wyjaśnienia pozwanejE. W.na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016 roku w okresie od 00:03:39 do 00:11:11 i w okresie od 00:14:17 do 00:16:39 – porównaj protokół k. 39-39v) Sąd zważył, co następuje: W ocenie Sądu, niniejsze powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na brak po stronie powodowej Gminy legitymacji procesowej czynnej. O istnieniu czy też braku legitymacji procesowej decyduje prawo materialne związane z konkretną sytuacją będącą przedmiotem sporu między stronami. Strona ma legitymację procesową wówczas, gdy na podstawie przepisów prawa materialnego jest uprawniona do występowania w określonym procesie cywilnym w charakterze powoda lub pozwanego, to jest gdy z wiążącego strony procesu stosunku prawnego wynika zarówno uprawnienie powoda do zgłoszenia konkretnego żądania, jak również obowiązek pozwanego do jego spełnienia. Legitymacja procesowa stanowi przesłankę materialnoprawną, sąd dokonuje oceny jej istnienia w chwili orzekania co do istoty sprawy (wyrokowania), a brak legitymacji procesowej – czynnej bądź biernej – prowadzi do oddalenia powództwa. Zgodnie z treściąart. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Na wstępie zważań dotyczących legitymacji procesowej czynnej w niniejszym postępowaniu odpowiedzi wymaga pytanie czy w świetle obowiązujących przepisów zachodzą sytuacje, w których orzeczone prawomocnym wyrokiem sądu prawo do lokalu socjalnegowygasa. Niewątpliwie żaden z przepisówustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego(tekst jednolity Dz.U. z 2014 r., poz. 150), ani przepisy innych ustaw nie stanowią wprost, że prawo do lokalu socjalnego wygasa. Mimo braku wyraźnego przepisu, w orzecznictwie ugruntował się pogląd, że obowiązek gminy dostarczenia lokalu socjalnego uprawnionej osobie gaśnie z upływem terminu związania gminy skutecznie złożoną ofertą zawarcia z uprawnionym umowy najmu lokalu socjalnego. Niewątpliwie celem regulacji prawnejustawy o ochronie praw lokatorówdotyczącej najmu lokalu socjalnego jest zapobieganie bezdomności i zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych osób o niskich dochodach. Prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobie, która może zamieszkać w innym lokalu – o czym stanowi art. 14 ust. 4 cyt. ustawy. Znajduje on jednak zastosowanie na etapie decydowania przez sąd o prawie do lokalu socjalnego. Art. 26 cyt. ustawy z kolei stanowi, że gmina może wypowiedzieć umowę najmu lokalu socjalnego bez zachowania terminu wypowiedzenia, jeżeli najemca uzyskał jakikolwiek tytuł prawny do innego lokalu i może go używać. Skoro brak jest uzasadnienia dla trwania zawartej umowy najmu lokalu socjalnego w sytuacji, gdy najemca uzyskał tytuł prawny do lokalu i może go używać to w drodze wykładni celowościowej uznać należy, że brak jest uzasadnienia dla trwania obowiązku zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego z osobą, która już po uprawomocnieniu się wyroku orzekającego o prawie do lokalu socjalnego uzyskała tytuł prawny do lokalu i może lokalu używać.W takiej sytuacji orzeczone wyrokiem sądu prawo do lokalu socjalnego, jak i jego korelat w postaci obowiązku gminy do przedstawienia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego wygasają. W tym miejscu podkreślić należy, iż legitymację do wniesienia powództwa o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego uregulowanego w przywołanymart. 840 k.p.c.(tzw. powództwa opozycyjnego) ma jedyniedłużnik, który został określony w tytule wykonawczym oraz inne podmioty wyraźnie wskazane w tym przepisie. Osoba trzecia w tym przypadku nie może być powodem, natomiast może zgłosić interwencję uboczną w procesie wszczętym z powództwa dłużnika, jeżeli ma interes prawny, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść dłużnika lub wierzyciela (zob. E. Wengerek, Przeciwegzekucyjne powództwa, s. 149). W niniejszej sprawie powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – stanowiącego wyrok Sądu Rejonowego w Człuchowie z dnia 28 listopada 2014 roku wydany w sprawie I C 324/14 przeciwko dłużniczkomE. W.,J. W.iK. W., zaopatrzony w klauzulę wykonalności na rzecz wierzycieliA. L.iR. L.– zostało wniesione przez GminęR., która w postępowaniu eksmisyjnym nie brała udziału nawet jako interwenient uboczny, a tym bardziej nie została wskazana w przedmiotowym tytule wykonawczym jako dłużnik. W tym miejscu wskazać należy, iż w przypadku, gdy gmina uczestniczy w procesie o eksmisję, to zgodnie z treściąart. 15 ust. 2 i 3 cyt. ustawy o ochronie praw lokatorów, czyni to w charakterze interwenienta ubocznego i to po stronie powoda, przy czym ten rodzaj interwencji stanowi interwencję uboczną zwykłą, czyli niesamoistną. Orzeczenia zapadłe w sprawach o eksmisję nie odnoszą zatem bezpośredniego skutku do gminy. W postępowaniu o eksmisję do gminy – występującej jako interwenient uboczny – będą miały więc zastosowanie przepisy dotyczące interwencji ubocznej z wyjątkiem przepisówart. 78 k.p.c.,art. 79 zd. 2 k.p.c.iart. 83 k.p.c.Oznacza to, iż gmina jako interwenient uboczny nie musi wykazywać swojego interesu prawnego, nie ma do niej zastosowania zakaz podejmowania czynności pozostających w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpiła, jak równieżnie może– nawet za zgodą stron – wejść na miejsce strony, do której przystąpiła. W ocenie Sądu, powodowa Gmina – jako interwenient uboczny niesamoistny w postępowaniu o eksmisję – nie ma legitymacji procesowej czynnej do wytoczenia przedmiotowego powództwa przeciwegzekucyjnego. Takie uprawnienie przysługuje jedynie dłużnikom, a więc osobom pozwanym w sprawie o eksmisję, którzy zostali wskazani w tytule wykonawczym. Dopiero w sytuacji wytoczenia powództwa przeciwegzekucyjnego przez takiego pozwanego (w niniejszej sprawie legitymacja procesowa czynna przysługiwałaby zatemE. W.,J. W.iK. W.), powodowa Gmina mogłaby przystąpić do procesu w charakterze interwenienta ubocznego. Jedynie dodatkowo wskazać należy, iż roszczenie o ustalenie wygaśnięcia obowiązku wskazanego w treści przedmiotowego tytułu wykonawczego, powodowa Gmina może dochodzić w drodze innego postępowania. Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Człuchowie date: '2016-06-15' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Marek Osowicki legal_bases: - art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. - art. 15 ust. 2 i 3 cyt. ustawy o ochronie praw lokatorów recorder: maszynistka Paulina Barwińska signature: I C 8/16 ```

152510150000503_I_C_001797_2019_Uz_2021-07-19_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1797/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 lipca 2021 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia S.R. Agata Kłosińska Protokolant: staż. Anna Jankowska po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2021 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaJ. O. przeciwkoM. O. (1) o zapłatę 1 oddala powództwo w całości; 2 zasądza od powodaJ. O.na rzecz pozwanejM. O. (1)kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 1797/19 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 9 grudnia 2019 r. powód –J. O.reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanejM. O. (1)kwoty 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 września 2019 do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa adwokackiego. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 16 września 2019 pozwana odebrała oświadczenie powoda o odwołaniu darowizny dokonanej na jej rzecz w dniu 18 września 2000 r. w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego przed notariuszemP. C.(rep. A numer(...)), której przedmiotem był przysługujący powodowi udział w wysokości ½ części w prawie własności nieruchomości - samodzielnymlokalu mieszkalnym numer (...)położonym wŁ.przyul. (...)oraz ½ części w prawie własności samochodu osobowego markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...). Z uwagi na fakt, że przedmiotowe mieszkanie nie stanowi już własności pozwanej powód dochodzi zapłaty równowartości przekazanego udziału w nieruchomości. Podniósł, że powodem złożenia oświadczenia o odwołaniu darowizny była rażąca niewdzięcznośćM. O. (1), której przejawem było niewpuszczenie powoda do zajmowanego wspólnie mieszkania, co miało miejsce po jego powrocie z Niemiec w grudniu 2018 r., zerwanie przez pozwaną kontaktu z powodem oraz złożenie przez pozwaną pozwu o rozwiązanie stosunku małżeńskiego, dokonane bez uprzedzenia pozwanego. /pozew, k. 5-12/ W odpowiedzi na pozew z dnia 4 marca 2020 r. pozwana wskazała, że nie uznaje powództwa, wnosząc o jego oddalenie w całości. /pismo, k. 104/ W piśmie procesowym z dnia 23 lipca 2020 r. pozwana, reprezentowana przez ustanowionego z urzędu profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem ponownie wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że z inicjatywy powoda, który powoływał się na względy bezpieczeństwa związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, w dniu 18 września 2000 r. strony zniosły ustawową wspólność majątkową małżeńską, a następnie powód darował pozwanej swój udział we własności przedmiotowego lokalu. Podniosła, że w 2018 r. powód podjął samodzielną decyzję o wyjeździe do pracyw Niemczech, co było bezpośrednią przyczyną zerwania więzi małżeńskich i wystąpienia przez pozwaną o rozwód. O złym stanie małżeństwa i rozkładzie wspólnego pożycia świadczy również to, iż powód bez wiedzy pozwanej darował córce przypadający mu udział w prawie własności zabudowanej nieruchomości wA.. Fakt ten w ocenie pozwanej nie stanowi wypełnienia przesłanki rażącej niewdzięczności. /odpowiedź na pozew, k. 119-122/ Strony do zamknięcia rozprawy pozostały przy swoich stanowiskach. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny W dniu 20 listopada 1993 r.M. O. (1)iJ. O.zawarli związek małżeński. Z małżeństwa stron pochodzą dwie córki –S.iJ.. W 1996 roku małżonkowie zakupili lokal mieszkalny mieszczący się w budynku położonym przyulicy (...)wŁ., oznaczony numerem 80. Mieszkanie składało się z jednego pokoju o łącznej powierzchni użytkowej 20,25 m2. Środki na zakup przedmiotowego lokalu pochodziły częściowo z zaciągniętego w tym celu kredytu bankowego, częściowo zaś ze pieniędzy pożyczonych od rodziców obydwu stron, a także od siostry powoda –M. O. (2). Kredyt został spłacony ze środków pochodzących z wynagrodzenia powoda. Pozwana w tym czasie zajmowała się wychowywaniem córkiS.. Zakupione mieszkanie wymagało generalnego remontu, który został przeprowadzony przez powoda z pomocą kolegów. W szczególności powód wydzielił w przedmiotowym lokalu łazienkę, kuchnię i mały korytarz oraz przeprowadził szereg prac remontowo-wykończeniowych. /okoliczności bezsporne; także: kopia pozwu o rozwód, k. 17-20; zeznania świadka –E. J., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:14, k.181v; zeznania świadka –M. O. (2), protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 00:58:11, k.180; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:34:25, k.218v; pisemne zeznania świadka –S. S. (2), k.240-245; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:03:38, k. 270; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:08:58, k. 268v; zeznania świadka –S. Ś., protokół rozprawy z dnia 1 marca 2021 r. – znacznik czasowy 00:32:23, k. 250/ W styczniu 1996 r. pozwana została zatrudniona w biurze nieruchomości, gdzie pracowała do grudnia tego samego roku. Następnie podjęła pracę w(...)filii przedsiębiorstwa handlowego zajmującego się sprzedażą artykułów biurowych, działającego podfirmą (...), gdzie przez okres około jednego roku pracowała na stanowisku kierownika sklepu. Z uwagi na niskie obroty zarząd przedsiębiorstwa podjął decyzję o zamknięciu sklepu wŁ., co prowadziło do zwolnieniaM. O. (1). Prezes zarządu zaproponował pozwanej, aby odkupiła towar i prowadziła sklep dalej na własny rachunek. Strony podjęły wspólną decyzję o skorzystaniu ze złożonej przez pracodawcę pozwanej oferty i odkupiły towar. Małżonkowie zgodnie postanowili, że działalność gospodarcza zostanie zarejestrowana przez powoda, co miało prowadzić do obniżenia kosztów jej prowadzenia, a w szczególności obniżenia składek na ubezpieczenie społeczne. Faktycznie prowadzeniem działalności zajmowała się natomiast pozwana, która na podstawie pełnomocnictwa została umocowana do działania w jego imieniu. /okoliczności bezsporne; także: przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy w dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:08:58, 00:43:23, k. 268v; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy w dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:03:38, k. 270; zeznania świadka –E. J., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:14, k.181v; zeznania świadka –M. O. (2), protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 00:58:11, k.180/ Prowadzony przez strony sklep okazał się działalnością nierentowną, a ponadto jego poprzedni właściciel zgłaszał wobec stron roszczenia o zapłatę odsetek od kwot należnych mu za część niespłaconego towaru. W celu uniknięcia spłaty zadłużenia oraz w obawie przed koniecznością sprzedaży mieszkania na potrzeby uregulowania zobowiązań, w dniu 18 września 2000 r. strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę majątkową małżeńską, mocą której zniosły łączącą ich ustawową wspólność majątkową małżeńską. Następnie – w dniu 16 października 2000 r. – strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę darowizny, na podstawie której powód przeniósł na rzecz pozwanej należący do niego udział – w wysokości ½ –we własności lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wŁ.oraz udział w wysokości ½ przysługujący mu w prawie własności samochodu osobowego markiF. (...)onumerze rejestracyjnym (...). /okoliczności bezsporne; także: przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy w dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:07:02, k. 270; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:13:41, k. 268v; zeznania świadka –E. J., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:14, k.182v; zeznania świadka –M. O. (2), protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:06:12, k.180; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:46:49, k. 219/ Ze względu na fakt, że strony spodziewały się kolejnego dziecka oraz z uwagi niewystarczającą dla czteroosobowej rodziny powierzchnię zajmowanego lokalu, podjęli decyzję o zmianie mieszkania na większe. W dniu 14 października 2003 r. pozwana zawarła z działającym przez pełnomocnikaG. W.umowę przedwstępną zamiany lokali mieszkalnych, zgodnie z którąM. O. (1)zobowiązała się przenieść naG. W.prawo własności lokalu położonego przyul. (...)wŁ., zaśG. W.zobowiązał się przenieść naM. O. (1)przysługujące mu prawa wynikające z umowy najmulokalu mieszkalnego numer (...)mieszczącego się w domu położonym przyul. (...)wŁ., zarządzanym przez Administrację(...)Ł.(...). Strony postępowania wypłaciły do rąk pełnomocnika na poczet przyszłej zamiany zaliczkę w wysokości 2.000 zł. Umowa przyrzeczona została zawarta w formie aktu notarialnego w dniu 17 października 2003 r. Tego samego dnia strony wypłaciły kwotę 8.000 zł tytułem dopłaty do zamiany mieszkania. /okoliczności bezsporne; także: przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:13:41, k. 268v; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:03:38, k. 270; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:43:59, k.218v; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:46:49, k. 219; umowa przedwstępna zamiany lokali, k. 172-173; umowa przyrzeczona, k. 166-171; pokwitowanie, k. 165v/ W dniu 30 grudnia 2008 r. powód złożył pisemne oświadczenie, w którym zrezygnował na rzecz pozwanej z prawa pierwokupulokalu numer (...)położonego wŁ.przyul. (...). Mieszkanie to zostało wykupione przez pozwaną od MiastaŁ.za kwotę 13.470 zł uwzględniającą 90% bonifikatę, na podstawie umowy ustanowienia i sprzedaży odrębnej własności lokalu z dnia 19 stycznia 2009 r., zawartej w drodze bezprzetargowej i w formie aktu notarialnego. Środki na przekształcenie i wykup lokalu pochodziły z majątku stron oraz od rodziców pozwanej. Mieszkanie wymagało generalnego remontu oraz zakupu wyposażenia. Remont został wykonany przez powoda. Związane z tym koszty zostały poniesione wspólnie przez strony, z pomocą finansową rodzin obu stron. /okoliczności bezsporne; także: przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:13:41, k. 268v; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:03:38, k. 270; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:43:59, k.218v; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:46:49, k. 219; umowa sprzedaży, k. 157-163/ W 2006 r. strony rozpoczęły budowę domu wA., która trwała kilkanaście lat. Roboty budowlane i remontowe były wykonywane przez powoda z pomocą sąsiadówi znajomych. Na ten cel strony zaciągnęły kredyt, który był spłacany głównie w wynagrodzenia za pracę powoda. W okresie, kiedy pozwana pracowała również przekazywała pieniądze na spłatę kredytu. Pomoc finansową w tym celu świadczyły rodziny obu stron. /okoliczności bezsporne; także: przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:18:04, k. 268v; pisemne zeznania świadka –S. S. (2), k.240-245/ MałżeństwoM.iJ. O.było początkowo zgodne i stan ten trwał co najmniej przez 10 lat. Po pewnym czasie relacje stron zaczęły się psuć. Powód okazał się osobą o dominującym, władczym charakterze. Forował swoje zdanie i stanowisko w różnych sprawach zarówno zawodowych jak i dotyczących życia codziennego. Często nie liczył się ze zdaniem pozwanej. Pomiędzy stronami zaczęło dochodzić do częstych niedomówień i kłótni. Pozwanej przeszkadzała również ograniczająca jej swobodę kontrola przez powoda. Powód nie akceptował kontaktów pozwanej z koleżankami, sprzeciwiał się podjęciu przez pozwaną studiów. Zdarzało się również, że nadużywała alkoholu. Mimo to strony starały się utrzymać małżeństwo i poprawić relacje między nimi, również z uwagi na dzieci. Na 40. urodziny powód kupił żonie samochód osobowy markiA. (...), z kolei pozwana w ramach podziękowania kupiła powodowi motocykl o wartości 15.000 zł, na co przeznaczyła własne środki pochodzące z odszkodowania uzyskanego za skutki kolizji drogowej. / zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:34:25, k.217v; zeznania świadka –M. K., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:21:15, k 218v; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:46:49, k. 219; zeznania świadka –S. Ś., protokół rozprawyz dnia 1 marca 2021 r. – znacznik czasowy 00:28:45 i 00:53:10, k. 250; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 02:06:26, k. 271v; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:30:50 i 00:58:05, k. 269; zeznania świadka –M. O. (2), protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:06:12, k.180/ Od 2016 r. powód zaczął wyjeżdżać za granicę w celach zarobkowych. Pierwszy wyjazd odbył do Francji, kolejny zaś do Niemiec. Zarobione za granicą pieniądze wpłacał na konto w polskim banku, do którego miała dostęp również pozwana. Z tych środków pozwana utrzymywała mieszkanie, zaspokajała potrzeby bytowe swoje i dzieci oraz spłacała kredyty. W tym okresie relacje stron uległy znacznemu pogorszeniu. Dochodziło pomiędzy nimi do kłótni i sporów, głównie na tle finansowym. Wtedy też pozwana po raz pierwszy poinformowała powoda, że chce się z nim rozwieźć. /zeznania świadka –S. Ś., protokół rozprawy z dnia 1 marca 2021 r. – znacznik czasowy 00:112:46, k. 250; zeznania pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:27:35, k. 270v; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:08:58, k. 268v zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:46:49, k. 219; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:43:59, k.217v; zeznania świadka –R. M., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:12:23, k. 216v; zeznania świadka –E. J., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:14, k.181v; zeznania świadka –M. K., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:21:15, k. 218v/ W 2017 r. strony wraz z młodszą córkąJ.wyjechały do Anglii w celu ratowania małżeństwa i osiedlenia się tam na stałe. W przeprowadzce, załatwieniu wszelkich formalności i zorganizowaniu pracy na miejscu pomógł stronom brat pozwanejS. S. (2). W celu zorganizowania mieszkania i zakupu samochodu, jako pierwszy wyjechał powód. Początkowo zamieszkał z bratem pozwanej i jego rodziną. Następnie dołączyła do niego żona i córka. Powód podjął pracę w magazyniefirmy (...), zaś pozwana od poniedziałku do piątku pracowała wfirmie (...), a w weekendy whotelu (...). Na potrzeby pokrycia kosztów wyjazdu i osiedlenia się w Anglii, w dniu 10 stycznia 2017 r. pozwana zaciągnęła pożyczkę w wysokości 77.580 zł z terminem spłaty do 10 stycznia 2025 r. Całkowita kwota do spłaty wynosi 129.942 zł.W dniu 16 stycznia 2017 r. pozwana przelała na prywatny rachunek powoda kwotę 70.000 zł, a w dniu 23 stycznia 2017 r. dodatkowo kwotę 15.000 zł. Z uwagi na fakt, że strony nie posiadały początkowo rachunku angielskim banku, w dniu 6 kwietnia 2017 r. pozwana przelała z konta walutowego w polskim banku na konto swojego brata kwotę 4.000(...), a 26 kwietnia 2017 r. dodatkowo kwotę 961,21(...). Z powodu braku konta walutowego 22 lutego 2017 roku z konta powoda na rachunek pozwanej zostały przekazane środki pieniężne w wysokości 65.000 zł a w dniu 29 marca 2017 roku – 20.500 zł. Po zamianie pieniędzy na funty szterlingi zostały one przekazane częściowo na konto bratowej i brata pozwanej, częściowo na zakup mebli i wyposażenia do mieszkania w Anglii, na poczet kaucji za mieszkanie, zakupu biletów lotniczych, spłatę kredytu w(...). W dniu 8 maja 2017 r. przelała na rachunek bankowy powoda kwotę 1.150(...). Relacje stron w Anglii układały się nie najlepiej. Pozwana była kontrolowana przez powoda nawet podczas pracy – musiała dzwonić do niego w przerwie, informowaćo wyjściu z pracy. Powód ograniczał pozwanej kontakt z rodziną. Doszło również do kłótni stron z bratem pozwanej. Z tych względów na początku 2018 r. strony powróciły do kraju. Dodatkowymi powodami były: problemy najmłodszej córki z nauką i aklimatyzacją w angielskiej szkole, wysokie koszty utrzymania w Anglii oraz konflikt pomiędzy stronami a bratem pozwanej. W lutym 2018 r. powód ponownie wyjechał do Niemiec w celach zarobkowych. /przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:27:35; 01:31:44, 02:00:39, k. 270v-271; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:18:04-00:22:15, k. 269; zeznania świadka –S. Ś., protokół rozprawy z dnia 1 marca 2021 r. – znacznik czasowy 00:22:32, k. 250; zeznania świadka –Ł. Ś., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 00:21:57, k. 178v; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 02:07:38, k. 219v; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:43:59, k.217v; zeznania świadka –E. J., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:14, k.181v; pisemne zeznania świadka –S. S. (2), k.240-245; protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r., znacznik czasowy, 02:17:39, k.272; potwierdzenia przelewów, k. 153-155, 276-278, 298, 299, 300; dowody zakupów, k. 308-309, lista operacji bankowych, k. 302-303/ Po powrocie stron do kraju, pozwana rozpoczęła terapię psychologiczną z uwagi na depresję. Relacje stron uległy ponownemu pogorszeniu. Ponadto coraz częściej dochodziło do kłótni na tle finansowym. Gdy w listopadzie 2018 r. powód przebywał w Polsce, pozwana ponownie informowała go o ostatecznie podjętym zamiarze wniesienia pozwuo rozwód, co doprowadziło do awantury pomiędzy stronami. Tego dnia pozwana spała osobno na podłodze. W dniu 8 grudnia 2018 r., w czasie po wytoczeniu przez pozwaną powództwao rozwód powód ponownie przyjechał do kraju udając się wprost do wspólnie zajmowanego mieszkania przyul. (...)wŁ.. Wówczas pozwana w obawie przed mężem nie wpuściła go do lokalu. Przed przyjazdem męża wymieniła w drzwiach zamek. Ponieważ dom wA.nie był ogrzewany, powód skontaktował się z zięciem –Ł. Ś.z prośbą o przenocowanie. Za zgodą zięcia i jego rodziców, na czas pobytu w Polsce powód zamieszkał z nimi. /przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:23:17-01:47:52, k. 271; przesłuchanie powodaJ. O., protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 00:48:34, k. 269v; zeznania świadka –Ł. Ś., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 00:28:26, k. 179; pisemne zeznania świadka –S. S. (2), k.240-245; zeznania świadka –B. Ś., protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 00:46:51, k. 179v; zeznania świadka –M. O. (2), protokół rozprawy z dnia 12 października 2020 r. – znacznik czasowy 01:06:12, k.180v; zeznania świadka –M. S., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 00:43:59-01:00:16, k.217v-218; zeznania świadka –M. K., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 01:33:32, k. 218v; zeznania świadka –I. B., protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2020 r. – znacznik czasowy 02:01:32, k. 219v; dokumentacja medyczna, k. 319-324; wiadomości sms, k. 304-307/ Pozwem z dnia 11 października 2018 r.M. O. (1)wniosła do Sądu Okręgowego w Łodzi o rozwiązanie przez rozwód związku małżeńskiego zawartego zJ. O.z zaniechaniem orzekania o winie stron. Pismem procesowym z dnia 25 lutego 2019 r. wniesionym do Sądu Okręgowego w Łodzi pozwana dokonała przedmiotowej zmiany powództwa wnosząc o rozwiązanie związku małżeńskiego z wyłącznej winy pozwanego. /pozew, k. 17-20; pismo, k. 21/ Przed orzeczeniem rozwodu powód proponował pozwanej aby po rozwodzie wspólnie przenieśli na obie córki własność domu położonego wA., na co pozwana nie wyraziła zgody z uwagi na pozostałe do spłaty zobowiązania finansowe. Umową darowizny z dnia 17 października 2018 r. powód przeniósł na córkęS. Ś.należący do niego, wynoszący ½ część udział w nieruchomości położonej wA.. Pozwana nie została o tym fakcie poinformowana zarówno przez powoda jak i przez córkę. /umowa darowizny, k.29-31; przesłuchanie pozwanejM. O. (1), protokół rozprawy z dnia 10 maja 2021 r. – znacznik czasowy 01:51:56, k. 271v; zeznania świadka –S. Ś., protokół rozprawy z dnia 1 marca 2021 r. – znacznik czasowy 00:40:26, k. 250/ W skierowanym do pozwanej piśmie z dnia 10 września 2019 r. powód złożył oświadczenie o odwołaniu darowizny udziału wlokalu mieszkalnym numer (...)położonym wŁ.przyul. (...)zobowiązującM. O. (1)do zapłaty kwoty 50.000 zł tytułem zwroty równowartości przekazanego udziału. Pismem z dnia 7 października 2019 r. pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata złożyła oświadczenie, że nie uznaje stanowiska powoda w zakresie odwołania darowizny. /pismo, k. 87; pismo k. 90/ W dniu 19 grudnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł o rozwiązaniu przez rozwód małżeństwaM. O. (1)iJ. O.. /okoliczność bezsporna/ Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci kopii dokumentów, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu i nie była przez strony kwestionowana oraz zeznań świadków powołanych przez obie strony postępowania, które pomimo znacznych rozbieżności w zakresie oceny zachowania stron, w dużej mierze pokrywały się w zakresie okoliczności faktycznych. Sąd pominął natomiast wnioskowany przez stronę powodową dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, który wobec niespełnienia podstawowej przesłanki odwołania darowizny, a tym samym wobec braku odpowiedzialności pozwanej co do zasady okazał się dowodem nieistotnym dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Rejonowy zważył co następuje Powództwo podlegało oddaleniu w całości jako niezasadne. Powód żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej kwoty 50.000 zł stanowiącej równowartość udziału w prawie własnościlokalu mieszkalnego numer (...)położonego przyul. (...)wŁ.. Podstawę prawną zgłoszonego roszczenia było złożone przez powoda w dniu 7 października 2019 r. oświadczenie o odwołaniu dokonanej na rzecz pozwanejM. O. (1)darowizny przedmiotowego udziału. Podstawę faktyczną roszczenia miało stanowić zachowanie pozwanej, które w ocenie powoda spełniło określoną wart. 898 k.c.przesłankę „rażącej niewdzięczności” obdarowanego, uprawniającą darczyńcę do skutecznego odwołania wykonanej już darowizny. Powód wskazywał w treści pozwu, że zachowaniem w którym upatruje owej rażącej niewdzięczności pozwanej było niewpuszczenie go przez pozwaną do wspólnie zajmowanego mieszkania po jego powrocie do kraju z Niemiec w grudniu 2018 r., zerwanie przez pozwaną kontaktu z powodem oraz złożenie pozwu o rozwód bez uprzedniej zapowiedzi i wyjaśnienia. Ostatnia z powoływanych okoliczności faktycznych nie znalazła potwierdzenia w treści przesłuchania powoda, który na rozprawie w dniu 12 października 2020 r. przyznał, że był informowany przez pozwaną o powziętym przez nią zamiarze złożenia pozwu o rozwód. Ostatecznie w toku postępowania powód podnosił, że rażącej niewdzięczności pozwanej upatruje w tym, że po rozwodzie pozostał bez majątku pomimo swojego zaangażowania finansowego w zakup i remont mieszkania położonego przyul. (...), a następnie w nabycie i remont mieszkania położonego przyul. (...)oraz wieloletniego utrzymywania rodziny, w tym pozwanej. W celu rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu należało zatem odwołać się do istoty i prawnego charakteru umowy darowizny oraz do znaczenia pojęcia „rażącej niewdzięczności” obdarowanego. Zgodnie zart. 888 § 1 k.c.przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem tej umowy jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz innej osoby, które w szczególności może polegać na przesunięciu określonego składnikaz majątku darczyńcy do majątku obdarowanego, zaś jej istotą jest nieekwiwalentność świadczenia. Jest to zatem kauzalna, jednostronnie zobowiązująca, co do zasady rozporządzająca i konsensualna czynność prawna, przez którą darczyńca zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia pod tytułem darmym (causa donandi), a obdarowany oświadcza, że darowiznę przyjmuje. Motywy indywidualne dokonania przysporzenia sąw praktyce bardzo zróżnicowane i mogą wynikać zarówno z pobudek altruistycznych,jak i z racji czysto ekonomicznych. Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny, jak również dla oceny jej skuteczności motywy indywidualne mają jednakże charakter irrelewantny (o ile nie mają charakteru wady oświadczenia woli). W tym kontekście należy zauważyć, że w okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym był fakt, że przeniesienie przez powoda na pozwaną w drodze darowizny przysługującego mu udziału w nieruchomości było dokonane z inicjatywy pozwanego i było dobrowolne. Motywem stojącym za przedmiotową decyzją był zamiarem wyzbycia się majątku osobistego pozwanego celem niejako „ukrycia” go w majątku osobistym pozwanej, aby móc uchylić się od obowiązku regulowania zobowiązań finansowych i ewentualnej egzekucji. W świetle powyższych rozważań fakt ten nie miał żadnego realnego wpływu na prawną skuteczność – w relacjach pomiędzy powodem, a pozwaną – zawartej umowy darowizny i nie mógł stanowić argumentu przemawiającego za jej późniejszym odwołaniem. Nieodpłatne świadczenie darczyńcy nakłada na obdarowanego pozaprawny obowiązek o moralnym charakterze, polegający na wdzięczności wobec darczyńcy. Stan przeciwny w postaci niewdzięczności obdarowanego może być źródłem określonych skutków prawnych. Stosownie bowiem do treściart. 898 k.c.darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności (§1). Od dnia odwołania wykonanej już darowizny obdarowany jest zobowiązany do zwrotu jej przedmiotu zgodnie z przepisami o bezpodstawnym wzbogaceniu (§2). Obdarowany winien jest zwrócić przedmiot darowizny w naturze,a gdyby to nie było możliwe, zobowiązany jest do zwrotu jego wartości. Powołany przepis nie precyzuje pojęcia „rażącej niewdzięczności”. Jego zdefiniowanie ustawodawca pozostawił judykaturze i nauce prawa. Możliwość odwołania darowizny jest instytucją wyjątkową, w związku z tym przesłanka odwołania powinna być poddana wykładni restryktywnej. Za rażącą niewdzięczność uznaje się tylko takie działanie obdarowanego, którym zmierza on w sposób świadomy i celowy do wyrządzenia darczyńcy poważnej krzywdy. Niewdzięczne będzie każde niewłaściwe i krzywdzące darczyńcę zachowanie obdarowanego, przy czym aby mogło być uznane za „rażąco niewdzięczne”, musi cechować je znaczne nasilenie złej woli skierowanej na wyrządzenie darczyńcy krzywdy lub szkody majątkowej. Zakresem tego pojęcia objęte są przede wszystkim przestępstwa skierowane przeciwko życiu, zdrowiu, czci i godności osobistej, a także przeciwko majątkowi darczyńcy.Pod pojęciem tym nie mieszczą się natomiast zachowania, które mogą być wprawdzie oceniane jako niewłaściwe z racji naruszenia reguł życia w rodzinie, ale nie wykraczają poza granice powszednich sporów życia codziennego, nawet jeżeli prowadzą one ostatecznie do rozpadu więzi emocjonalnej małżonków i rozwiązania małżeństwa.Tym samym nie powinny być uznawane za rażącą niewdzięczność zwykłe konflikty rodzinne (życiowe), sprzeczki, mieszczące się w granicach przyjętych w środowisku, do którego należy darczyńca (por. orz. SN z 13.11.1934 r., C II 1621/34, OSP 1935, Nr 7, poz. 361, s. 362). Uznaje się, że nie może być mowy o rażącej niewdzięczności, gdy obdarowany rzeczywiście godzi w dobra obdarowanego nawet umyślnie, ale działania te nie wychodzą poza ramy zwykłych – w określonym środowisku – konfliktów rodzinnych. Ponadto zaistnienie przesłanki odwołania darowizny może być stwierdzone dopiero po uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. Nie może stanowić podstawy odwołania określona okoliczność oceniana w oderwaniu od relacji łączącej darczyńcę i obdarowanego oraz ewentualnego konfliktu pomiędzy nimi. Stąd też, dla oceny tego czy mamy do czynienia z niewdzięcznością relewantną w świetleart. 898 k.c.badaniu sądu podlega nie tylko zachowanie obdarowanego ale również zachowanie darczyńcy po wykonaniu darowizny. Należy zatem ocenić, czy ewentualny konflikt i związane z nim zachowania mogące wywoływać wrażenie niewdzięczności nie zostały przez darczyńcę sprowokowane. Nie można bowiem abstrahować od charakteru konkretnej relacji oraz źródeł konfliktu. Odwołanie darowizny następuje w drodze oświadczenia darczyńcy złożonego obdarowanemu, które skutkuje upadkiemcausa donandi, lecz nie unicestwia prawnorzeczowego skutku umowy. Kreuje ono zatem nowy stosunek obligacyjny, polegający na powstaniu po stronie obdarowanego obowiązku zwrotu przedmiotu darowizny, względnie jego równowartości. Skuteczność oświadczenia o odwołaniu darowizny jest uzależniona od tego, czy przy zastosowaniu obiektywnych mierników oraz uwzględnieniu relacji i zachowań obu stron, oceniając sprawę rozsądnie, faktycznie dane zachowanie może być kwalifikowane jako wyrządzające darczyńcy krzywdę. Oznacza to, że oświadczenie złożone w okolicznościach braku rażącej niewdzięczności obdarowanego nie wywołuje żadnych skutków prawnych. Ocena skuteczności odwołania darowizny dokonywana jest według stanu z daty złożenia oświadczenia w tym przedmiocie. Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego należy stwierdzić, że oświadczenie powoda o odwołaniu darowizny udziału w prawie własności nieruchomości złożone pozwanej w piśmie datowanym na dzień 10 września 2019 r. nie wykreowało po stronie pozwanej obowiązku świadczenia zwrotnego. W ocenie Sądu ujawnione w toku postępowania zachowania pozwanej względem męża, mające miejsce zarówno w okresie bezpośrednio poprzedzającym wytoczenie powództwa o rozwód, jak i na przestrzeni całego małżeństwa, oceniane w świetle relacji obydwu stron nie wpisują się w zakres pojęcia „rażącej niewdzięczności”. W szczególności za rażącą niewdzięczność nie można uznać faktu, że pozwany w wyniku orzeczenia rozwodu utracił możliwość korzystania z zajmowanego dotąd razem z pozwaną mieszkania. Fakt ten nie stanowi nawet „zachowania” powódki, które mogłoby podlegać ocenie z moralnego punktu widzenia. Powód zawierając umowę darowizny powinien orientować sięw konsekwencjach prawnych jej zawarcia. Pozwana, jako obdarowana – jakkolwiekz powodów o charakterze czysto gospodarczym – nie miała prawnego obowiązku dokonania zwrotnego przeniesienia na powoda udziału w prawie własności, dlatego nie sposób upatrywać rażącej niewdzięczności w fakcie, że po rozwodzie mieszkanie pozostało w jej majątku osobistym. W ocenie sądu rażąca niewdzięczność nie może wyrażać się w odmowie zwrotnego przeniesienia jej przedmiotu. Co do zasady umowa darowizny jest umową stanowczą, wywołującą skutki prawnorzeczowe, a gdy jej przedmiotem jest własność nieruchomości nie może być dodatkowo dokonana z zastrzeżeniem warunku ani terminu. Sąd nie dał ponadto wiary zarzutom strony powodowej, zgodnie z którymi pozwana w trakcie trwania małżeństwa odmawiała zwrotnego przeniesienia udziału w prawie własności na powoda pomimo jego próśb. Ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynika bowiem, że powód miał możliwość nabycia udziału w prawie własności mieszkania położonego przyul. (...), poprzez skorzystanie z przysługującego mu jako najemcy prawa pierwokupu, z czego świadomie i dobrowolnie nie skorzystał składając pisemne oświadczenie o rezygnacji z prawa pierwokupu na rzecz pozwanej. W ocenie Sądu świadczy to o braku zainteresowania powoda w ponownym nabyciu prawa własności i zamiarze pozostawienia również kolejnego mieszkania w majątku osobistym pozwanej. Nie można postrzegać w kategoriach rażącej niewdzięczności odmowy przez pozwaną zwrotu równowartości udziału, która miała miejsce już po orzeczeniu rozwodu. Pozwana zaciągnęła bowiem na podstawie umowy pożyczki w ramach swojego majątku wysokie zobowiązanie finansowe, które w całości przekazała na prywatne konto powoda. Pożyczka ta została zaciągnięta na wspólny cel, którym było osiedlenie się rodziny za granicą, jednakże po rozwodzie obowiązek spłaty tego długu obciąża jedynie pozwaną. Z akt sprawy wynika, że powód odmówił pozwanej pomocy w spłacie zaciągniętego kredytu, mimo że pochodzące z niej środki zostały spożytkowane na wskazany wyżej cel. W kategoriach niewdzięczności nie można również rozpatrywać wniesienia przez pozwaną pozwu o rozwiązanie małżeństwa przez rozwód. Jest to uprawnienie, którez mocy ustawy przysługuje każdemu z małżonków, którego zdaniem nastąpił zupełnyi trwały rozkład pożycia małżeńskiego. Ostateczna ocena spełnienia przesłanki rozwodu należy do Sądu orzekającego w sprawie. Fakt, że w dacie wydania niniejszego wyroku zapadł już wyrok orzekający rozwiązanie małżeństwa stron oznacza, że powołana przesłanka rozwodu została spełniona. W świetle konfliktu i sporów jakie miały miejsce pomiędzy stronami w okresie bezpośrednio poprzedzającym wniesienie przez pozwaną pozwu o rozwód wyrażające się chociażby narastającą przemocą ekonomiczną czy też psychiczną, nie sposób jest uznać za niewdzięczne w stopniu uzasadniającym odwołanie darowizny niewpuszczenie powoda do mieszkania w dniu 8 grudnia 2018 r. Pozwana wskazywała bowiem, że nie otworzyła powodowi drzwi z obawy przed kolejną awanturą związaną z wniesieniem pozwu o rozwód oraz eskalacją konfliktu między nimi. Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że zachowania pozwanej nie cechowały się znaczącym nasileniem złej woli skierowanej na wyrządzenie powodowi krzywdy lub szkody w majątku, a tym samym w niniejszej sprawie przesłanka rażącej niewdzięczności uprawniająca do odwołania wykonanej już darowizny nie została spełniona. Wobec powyższego powództwo podlegało oddaleniu w całości. O kosztach orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną wart. 98 k.p.c.Powód jako strona przegrywająca sprawę powinien zwrócić na rzecz pozwanej wszystkie poniesione przez nią koszty niezbędne do celowej obrony.W toku niniejszego postępowania pozwana poniosła koszty w łącznej wysokości 3.617 zł, na którą składało się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 3.600 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi date: '2021-07-19' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agata Kłosińska legal_bases: - art. 888 § 1 k.c. - art. 98 k.p.c. recorder: staż. Anna Jankowska signature: I C 1797/19 ```

153005400000503_I_Ns_000206_2019_Uz_2021-10-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I Ns 206/19 POSTANOWIENIE Dnia 9 września 2021 r. Sąd Rejonowy w Puławach I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Ewa Spich-Jakubanis Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Aneta Kamola po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2021 r. w Puławach na rozprawie sprawy z wnioskuA. S. (1) z udziałemA. S. (2),P. S. (1),E. K.iA. W. (1) o stwierdzenie nabycia spadku poM. S. (1) postanawia: I stwierdzić, że spadek poM. S. (1)(córceS.iS.) zmarłej w dniu 5 grudnia 1999 roku wM., ostatnio stale zamieszkałej wM.na podstawie ustawy nabyli: synA. S. (1)(synA.iM.), córkaA. W. (1)(córkaA.iM.) i córkaM. S. (2)(córkaA.iM.) po 1/3 części każdy z nich; II stwierdzić, że wchodzące w skład spadku poM. S. (1)(córceS.iS.) gospodarstwo rolne na podstawie ustawy nabyli: synA. S. (1)(synA.iM.), córkaA. W. (1)(córkaA.iM.) i wnuczkaE. K.(córkaP.iM.) po 1/3 części każdy z nich; III stwierdzić, że wnioskodawca i uczestnicy ponoszą koszty związane ze swoim udziałem w sprawie; IV ustalić i przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Puławach na rzecz adwokataM. S. (3)wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu na rzecz uczestniczkiA. W. (1)w wysokości 60 zł (sześćdziesiąt złotych) powiększonej o stawkę podatku VAT, które wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa. Sygnatura akt I Ns 206/19 UZASADNIENIE We wniosku z dnia 15 kwietnia 2019 roku wnioskodawcaA. S. (1)wniósł o stwierdzenie nabycia spadku poM. S. (1), zmarłej w dniu 5 grudnia 1999 roku wM.. Wnioskodawca wskazał, że spadkodawczynie w dacie śmierci była wdową i miała troje dzieci:A. S. (1),M. S. (2)iA. W. (1), przy czymM. S. (2)zmarła w dniu 18 stycznia 2014 roku, pozostawiając troje dzieci:E. K.,A. S. (2)iP. S. (1). Wnioskodawca ponadto wskazał, iż w skład spadku poM. S. (1)wchodzi gospodarstwo rolne o pow. ok 2,4 ha położone wM.. W odpowiedzi na wniosek uczestniczkaA. W. (1)wskazała także jako spadkobiercę ustawowego poM. S. (1)swojego synaM. S. (4)wskazując, iżM. S. (1)była dla niego rodzina zastępczą, on też się nią opiekował do jej śmierci, pracował w jej gospodarstwie, jak również spadkodawczyni nosiła się z zamiarem dokonania rozporządzenia swoim majątkiem na jego rzecz /k. 25/. M. S. (4)zgłosił swój udział w sprawie, wnosząc o stwierdzenie nabycia spadku na podstawie ustawy także na jego rzecz /k. 26/. UczestnicyA. S. (2),P. S. (1)iE. K.przyłączyli się do wniosku, uczestniczkaA. W. (1)oponowała co do wnioskuA. S. (1)o stwierdzenia nabycia spadku poM. S. (1)/k. 57/. Sąd Rejonowy w Puławach postanowieniem z dnia 30 stycznia 2020roku odmówiłM. S. (4)dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze uczestnika /k.55/. W toku postępowania wnioskodawcaA. S. (1)podtrzymywał zgłoszony wniosek, wnosząc przy tym o stwierdzenie, że wchodzące w skład spadku poM. S. (1)gospodarstwo rolne nabyła wnuczka spadkodawczyniE. K.w całości lub też wszystkie dzieciM. S. (1)po 1/3 części/ UczestniczkaA. W. (1)wnosiła o stwierdzenie, że wchodzące w skład spadku poM. S. (1)gospodarstwo rolne nabyła ona w całości /k. 119/ Sąd Rejonowy w Puławach ustalił następujący stan faktyczny: M. S. (1)(córkaS.iS.) zmarła w dniu 5 grudnia 1999 roku wM.i tam też stale zamieszkiwała przed śmiercią /odpis skrócony aktu zgonu - koperta k. 5, zapewnienie spadkowe k. 57v/. M. S. (1)w dacie śmierci była wdową i z jedynego związku małżeńskiego miała troje:A. S. (1),T. S.iA. W. (1), nie miała dzieci pozamałżeńskich ani przysposobionych /zapewnienie spadkowe k. 57v/. M. S. (1)dla swojego wnukaM. S. (4)– synaA. W. (1)pełniła funkcję rodziny zastępczej, nie został on natomiast przez nią przysposobiony / umowa k. 29-31, zapewnienie spadkowe k. 57v/. M. S. (1)nie sporządziła testamentu, zaś żaden z jej spadkobierców ustawowych nie odrzucił spadku po niej, nie zrzekł się dziedziczenia i nie został uznany za niegodnego dziedziczenia /odpisy skrócone aktów zgonu, aktów małżeństwa, aktów urodzenia - koperta k. 5, zapewnienie spadkowe k. 57/. M. S. (1)wraz ze swoim mężemB. S.byli właścicielami gospodarstwa rolnego położonego wM., w gospodarstwie tym prowadzili produkcję rolną związaną z uprawami zbóż, warzyw i chmielu oraz trzymali zwierzęta gospodarskie. Oboje małżonkowie zajmowali się pracą w gospodarstwie, w gospodarstwie tym do czasu usamodzielnia się mieszkały i wychowywały się ich wszystkie dzieci. /bezsporne/. T. S., najstarsza z dzieci małżonkówS.,urodzona w dniu (...), po ukończeniu szkoły ok. 1960 roku wyjechała z rodzinnej miejscowości, podjęła pracę jako technik laborant w zakładzie wK., następnie po wyjściu za mąż przeprowadziła się doT.i odwiedzała rodziców jedynie okazjonalnie /zeznaniaA. S. (1)k. 74, zeznaniaE. K.k. 90v, zeznaniaA. W. (1)k. 90v, zeznaniaA. S. (2)k. 90v /. T. S.nie miała wykształcenia rolniczego, nie prowadziła także własnego gospodarstwa rolnego ani nie pracowała w takim gospodarstwie /zeznaniaA. S. (1)k. 74, zeznaniaE. K.k. 90v, zeznaniaA. W. (1)k. 90v, k. 148v, zeznaniaA. S. (2)k. 90v / T. S.zmarła w dniu 18 stycznia 2014 roku, pozostawała w związku małżeńskim z także już nieżyjącymP. S. (2), z którym miała troje dzieci:A. S. (2),P. S. (1)iE. K./bezsporne, aktu stanu cywilnego k. 5, zapewnienie spadkowego k. 57v/. Żadne z dzieciT. S.nigdy nie pracowało bezpośrednio przy produkcji rolnej w jakimkolwiek gospodarstwie rolnym / bezsporne/, przy czymE. K.ukończyła Liceum Ekonomiczne przy Zespole Szkół Rolniczych wT.i legitymuje się tytułem technika ekonomisty o specjalności ekonomika i rachunkowość przedsiębiorstw rolnych /k. 121/. A. S. (1)urodzony w dniu (...)mieszkał i pracował w rodzinnym gospodarstwie do czasu usamodzielnia się, następnie założył własną rodzinę i zamieszkał wG., ma wykształcenie średnie techniczne i nie prowadził własnego gospodarstwa rolnego ani też – po dacie wprowadzenia się z domu rodzinnego - nie pracował w gospodarstwie rolnym, jednakże w miarę posiadanych możliwości i czasu przyjeżdżał doM.i pomagał rodzicom w pracach gospodarskich /zeznaniaA. S. (1)k. 74, zeznaniaA. S. (2)k. 90v, częściowo zeznaniaA. W. (1)k. 90v, k. 148v, częściowo zeznaniaA. W. (2)k. 123v-124, częściowo zeznaniaA. W. (3)k. 123v-124, częściowo zeznaniaZ. Ż. (1)k. 124, A. W. (1)w rodzinnym gospodarstwie mieszkała i pracowała do czasu urodzeniaM. S. (4)tj do ok. 1978 roku, później wyprowadziła się z domu, jednakże nadal pozostała wM.. Nie ma wykształcenia rolniczego, jak również nie miała własnego gospodarstwa rolnego /częściowo zeznaniaA. S. (1)k. 74, zeznaniaA. S. (2)k. 90v, częściowo zeznaniaA. W. (2)k. 123v-124, zeznaniaL. B. (1)k. 169v, zeznaniaA. W. (1)k. 148v, dokumenty z akt ZUS ENP /6/020034372 k. 158-160/. Po dacie śmierciB. S.M. S. (1)sukcesywnie zaprzestawała produkcji rolnej i jeszcze przed jej śmiercią nieruchomości rolne wchodzące w skład gospodarstwa rolnego oddane zostały w dzierżawę /zeznaniaA. S. (1)k. 74 zeznaniaA. W. (1)k. 90v, k. 148v, zeznaniaA. W. (2)k. 123v-124/ / M. S. (1)od 1987 roku sprawowała w ramach rodziny zastępczej pieczę nad swoim wnukiem – synemA. M.S., który mieszkał wraz z nią / bezsporne/. Bacząc na powyższe Sąd Rejonowy zważył co następuje. Okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy ustalone zostały na podstawie dokumentów urzędowych - odpisów skróconych aktów zgonu, aktów małżeństwa i aktów urodzenia, których prawdziwość czy autentyczność nie była kwestionowana. Z kolei, ustalenia co do braku innych, niż wynikające z powyższych aktów stanu cywilnego, osób mogących stanowić potencjalnych spadkobierców ustawowych lub testamentowychM. S. (1)poczynione zostały na podstawie zapewnienia złożonego przez wnioskodawcę i uczestników, z którego wynika także iż spadkodawczyni nie sporządziła testamentu. Ponadto, ustalenia co do statusu prawnegoM. S. (4)ocenianego poprzez pryzmat uprawnienia do dziedziczenia ustawowego poM. S. (1)dokonane zostały, oprócz złożonych przez strony zapewnień na podstawie umowy, na mocy którejM. S. (1)stała się rodziną zastępczą dla swojego wnuka, brak jest natomiast jakichkolwiek dowodów wskazujących, iż dokonała jego przysposobienia. Podnieść przy tym należy, iż w przedmiotowej sprawie główną oś sporu wyznaczała nie tyle kwestia kręgu spadkobierców ustawowychM. S. (1), co legitymowanie się przez jej poszczególnych spadkobierców kwalifikacjami do dziedziczenia gospodarstwa rolnego w rozumieniuart. 1059i następnychk.cw ich brzmieniu obowiązującym w dacie otwarcia spadku poM. S. (1), przy niekwestionowanej w zasadzie przez żadną ze stron okoliczności, iż żadne z dzieciM. S. (1)nie legitymowało się formalnym wykształceniem rolniczym, żadne z nich w dacie śmierci matki nie pracowało stale bezpośrednio przy produkcji rolnej, jak również żadne z nich nie było trwale niezdolne do pracy. Tym samym ustalenia co do posiadania przez spadkobierców ustawowychM. S. (1)tzw. praktycznego przygotowania do prowadzenia produkcji rolnej oparte zostały przede wszystkim o osobowe źródła dowodowe: zeznania wnioskodawcy i uczestników a także przesłuchanych świadków, przy czym w ocenie Sądu jedynie zeznania uczestniczkiE. K.,A. S. (2)iP. S. (1)w pełni zasługują na obdarzenie przymiotem wiarygodności, z uwagi na to, iż w sposób rzeczowy oraz wolny od subiektywnych ocen związanych z konfliktem, jaki wydaje się istnieje pomiędzyA. S. (1)iA. W. (1), przedstawiają zapamiętane przez uczestników okoliczności, z zastrzeżeniem jednakże ich pewnej ogólnikowości, wynikającej z faktu, iż uczestnicy ci są wnukamiM. S. (1)i wychowywali się pozaM.. Zeznania te jednakże pozwalają na ustalenie, iż jakkolwiekT. S.- najstarsza z dzieci małżonkówS., która opuściła rodzinne gospodarstwo w młodym wieku, na wiele lat przed śmiercią matki - nie pracowała w spadkowym gospodarstwie, jak również nie posiadała własnego gospodarstwa, to jednakże takA. S. (1), jak iA. W. (1)mieszkający wraz z rodzicami wM., w gospodarstwie tym, przynajmniej do czasu założenia własnych rodzin, wykonywali prace wynikające z potrzeb bieżącej produkcji rolnej. W szczególności uczestnikA. S. (2)wskazywał, iż w czasie swoich obecności wM.widywałA. S. (1)przy pracach w gospodarstwie, w szczególności przy uprawnianym przez rodzinę chmielu, zaś „ciociaH.niechętnie pracowała ale pracowała w gospodarstwie” /k. 91/. Ocena tych zeznań jako wiarygodnych w tym zakresie znajduje także pośrednie potwierdzenie w zasadach doświadczenia życiowego i realiach produkcji rolnej prowadzonej w indywidualnych gospodarstwach rolnych w latach 70 czy 80 XX wieku, nie ulega bowiem wątpliwości, iż w przypadkugospodarstw (...), w prace czy to w polu czy w obejściu angażowani byli wszyscy domownicy, w tym także starsze dzieci. Tym samym, nie sposób ocenić jako wiarygodnych zeznań wnioskodawcyA. S. (1), iż tylko on pracował wraz z rodzicami, zaś jego siostraA. W. (1)z obowiązku wykonywania takiej pracy była wyłączona i analogicznie zeznańA. W. (1), co do tego, żeA. S. (1)mieszkający wraz z rodzicami do czasu założenia własnej rodziny nie wykonywał prac w rodzinnym gospodarstwie, prace te wykonywane były jedynie przez nią oraz rodziców. W ten sam sposób aktualny konflikt pomiędzy wnioskodawcą a uczestniczką, zdaje się determinować treść zeznań świadków: świadkowieA. W.,A. W.iZ. Ż.(zgłoszeni przez wnioskodawcę) wskazują, iż z dzieci małżonkówS.jedynie on wykonywał prace w gospodarstwie rolnym, zaś jego siostra „ nie wie jak wygląda gracka czy motyka” /A. W.k. 123v/ czy też „ nie wiem czy odróżni grackę od motyki” /A.W.k. 124/, z kolei świadekL. B.- zgłoszony przez uczestniczkę - negował praceA. S. (1)w tym gospodarstwie. Stąd też, na kanwie tak ustalonego stanu faktycznego, podnieść należy co następuje. W przedmiotowej sprawie, z uwagi na brak testamentuM. S. (1)wskazać należy, iż krąg jej spadkobierców, w tym także dziedziczących gospodarstwo rolne winien zostać ustalony na podstawie przepisówKodeksu cywilnego. Zgodnie z dyspozycjąart. 924 k.c.iart. 925 k.c.z chwilą śmierci spadkodawcy następuje otwarcie spadku i z tą chwilą spadkobiercy nabywają spadek. Z powyższych przepisów wynika więc, że wszyscy dożywający chwili otwarcia spadku spadkobiercy dochodzą do dziedziczenia, zaś ich krąg oraz kolejność w jakiej dochodzą do dziedziczenia wyznaczają przepisyart. 931i następnychKodeksu cywilnego. Stosownie doart. 931 § 1 k.c., w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy oraz jego małżonek, dziedziczą oni spadek w częściach równych, z zastrzeżeniem, iż część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż ¼ spadku. W niniejszej sprawieM. S. (1)zmarła jako wdowa, a tym samym jej spadkobiercami – dziedziczącymi spadek w pierwszej grupie – są jej dzieci:T. S.,A. S. (1)iA. W. (1)i dziedziczą oni spadek po swojej matce w częściach równych tj. po 1/3 części każde z nich. Z kolei, zgodnie zart. 1059 § 1 k.c.w brzmieniu obowiązującym w dacie otwarcia spadku poM. S. (1)tj. w dniu 5 grudnia 1999 roku, spadkobiercy dziedziczą z ustawy gospodarstwo rolne, jeżeli w chwili otwarcia spadku: 1 stale pracują bezpośrednio przy produkcji rolnej albo 2 mają przygotowanie zawodowe do prowadzenia produkcji rolnej, albo 3 są małoletni bądź też pobierają naukę zawodu lub uczęszczają do szkół, albo 4 są trwale niezdolni do pracy. W świetle powyższego przepisu nie ulega wątpliwości, iż w przypadku dzieci spadkodawczyni uprawienie do dziedziczenia gospodarstwa rolnego po swojej matce mogło wynikać jedynie z przygotowania zawodowego do prowadzenia produkcji rolnej, bowiem w dacie otwarcia spadku żadne nich nie pracowało na stale przy produkcji rolnej, żadne też nie było trwale niedolne do pracy. W tym miejscu podnieść należy, iż zgodnie z§ 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1990 r. w sprawie warunków dziedziczenia ustawowego gospodarstw rolnych(Dz.U.1990.89.519 z dnia 1990.12.24) spadkobierca ma przygotowanie zawodowe do prowadzenia produkcji rolnej, uprawniające do dziedziczenia z ustawy gospodarstwa rolnego, jeżeli: 1) ukończył zasadniczą lub średnią szkołę rolniczą albo szkołę ekonomiczną o specjalności przydatnej do prowadzenia produkcji rolnej, 2) ukończył szkołę wyższą o kierunku rolniczym lub ekonomicznym, jeżeli kierunek ukończenia studiów daje przygotowania do prowadzenia produkcji rolnej, 3) uzyskał przygotowanie zawodowe do pracy w rolnictwie w drodze doskonalenia zawodowego prowadzonego przez uprawnione do tego zakłady pracy, jednostki organizacyjne i inne osoby prawne lub fizyczne, 4) wykaże się stałą pracą w gospodarstwie rolnym bezpośrednio przy produkcji rolnej przez okres przynajmniej roku". Jak podnosi się w judykaturze przesłanka wymieniona w § 1 pkt 4 rozporządzenia, określana jako praktyczne przygotowanie zawodowe, jest spełniona także wówczas, gdy w chwili otwarcia spadku spadkobierca tej pracy już nie wykonuje (J. Pietrzykowski (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, s. 1291-1292; J. Nadler (w:) E. Gniewek, Komentarz, s. 1726). Z kolei, w myślart. 1060 k.c.w granicach określonych wart. 931 § 2 k.c.wnuki spadkodawcy, które w chwili otwarcia spadku odpowiadają warunkom przewidzianym wart. 1059 pkt 1 i 2, dziedziczą gospodarstwo rolne także wtedy, gdy ich ojciec lub matka nie mogą gospodarstwa dziedziczyć dla braku warunków przewidzianych wart. 1059 k.c.Przepis ten stosuje się odpowiednio do dalszych zstępnych. Tym samym, w ocenie Sądu, w świetle materiału dowodowego niniejszej sprawy zasadne jest przyjęcie, iż uprawnionymi do dziedziczenia gospodarstwa rolnego wchodzącego w skład spadku poM. S. (1)jest tak jej synA. S. (1), jak i córkaA. W. (1), oboje bowiem posiadają praktyczne przygotowanie do produkcji rolnej – pomimo, że w dacie otwarcia spadku po ich matce produkcja taka w spadkowym gospodarstwie nie była prowadzona – jeszcze bowiem przez śmierciąM. S. (1)gospodarstwo to oddane zostało w dzierżawę. Wskazać bowiem należy, iż jak podnosi się w judykaturze „ spadkobierca urodzony i wychowany w rodzinnym gospodarstwie rolnym, wykonujący w nim przez wiele lat wraz z pozostałymi członkami rodziny prace przy produkcji rolnej i w obejściu gospodarskim, ma umiejętności praktyczne potrzebne do prowadzenia gospodarstwa rolnego i na mocyart. 1059 pkt 2 k.c.w związku z § 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 1990 r. w sprawie warunków dziedziczenia ustawowego gospodarstwa rolnego (Dz. U. Nr 89, poz. 519 ze zm.), posiada kwalifikacje do dziedziczenia takiego gospodarstwa także wówczas, gdy pracował również poza rolnictwem, wyprowadził się z gospodarstwa i w chwili otwarcia spadku nie pracował już w żadnym gospodarstwie rolnym” /postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2002 r. III CKN 135/01 LEX nr 57229/. W ocenie Sądu, pomimo zeznań świadków wskazujących bądź to wyłącznie na pracę w tymgospodarstwie (...), bądźA. W. (1), nie budzi wątpliwości, iż dorastające a następnie dorosłe dzieci małżonkówS., mieszkające wraz z rodzicami do czasu usamodzielnienia się musiały wykonywać prace w prowadzonym przez rodziców gospodarstwie w zakresie niezbędnym do jego funkcjonowania, przy czym w przypadku każdego z nich okres tej pracy łącznie nie był krótszy niż rok. Podkreślić przy tym należy, iż przez pracę w gospodarstwie rolnym należy rozumieć nie tylko udział bezpośrednio w pracach polowych, lecz wykonywanie przez spadkobiorcę czynności związanych z funkcjonowaniem gospodarstwa rolnego w ramach przyjętego podziału pracy, różniącego się w zależności od wielkości gospodarstwa, profilu prowadzonej w nim produkcji czy też chociażby wieku i możliwości fizycznych poszczególnych członków rodziny. Oczywiście osoba taka nie musi wykonywać wszystkich niezbędnych czynności, najczęściej byłoby to zresztą niemożliwe. Praca ta nie musi polegać na wykonywaniu zajęć ściśle rolniczych w gospodarstwie. W związku z tym również pracę osoby prowadzącej gospodarstwo domowe należy uznać za pracę w gospodarstwie rolnym. Musi to być praca stała, a nie dorywcza /M. N., Glosa do postanowienia SN z 21 stycznia 2000 r., II CKN 684/98, LexisNexis nr(...),(...)2001, nr 7-8, poz. 100/. Podnieść przy tym należy, iż w przypadkuA. W. (1)jej okres pracy w gospodarstwie rolnym był także przedmiotem dowodzenia w postępowaniu przed Zakładem Ubezpieczeń Społecznych jako przesłanka do ustalenia prawa do świadczeń emerytalno- rentowych, a więc na długo przez zaistnieniem aktualnego sporu co do okoliczności wykonywania przez nią pracy w gospodarstwie rolnym. Z kolei, brak jest podstaw do uznania, iż uprawnieniami do dziedziczenia gospodarstwa rolnego legitymuje sięM. S. (2)- ona bowiem w bardzi młodym wieku wyprowadziła się z rodzinnego domu, zaś jej dalsza droga zawodowa nie była związana z rolnictwem. Nie sposób jednakże nie zauważyć, iż pomimo braku kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego przez najstarszą córkęM. S. (1), uprawnieniami takimi, w myślart. 1060 k.clegitymuje sięE. K.- wnuczka spadkodawczyni - córkaT. S., ukończyła bowiem Liceum Ekonomicznie uzyskując tytuł technika ekonomisty o specjalności ekonomika i rachunkowość przedsiębiorstw rolnych, co w świetle§ 1 ust 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1990 r. w sprawie warunków dziedziczenia ustawowego gospodarstw rolnych(Dz.U.1990.89.519 z dnia 1990.12.24) stanowi o jej przygotowaniu zawodowym do prowadzenia produkcji rolnej, uprawniającym do dziedziczenia z ustawy gospodarstwa rolnego, w zakresie w jakim gospodarstwa tego nie dziedziczy jej matka. W konsekwencji uznać należy, iż w dacie otwarcia spadku poM. S. (1)kwalifikacjami do dziedziczenia tego gospodarstwa legitymowali się jej córkaA. W. (1), synA. S. (1)i wnuczkaE. K.– córkaT. S., a tym samym dziedziczą oni przedmiotowe gospodarstwo po 1/3 części. Pozostałe wnukiM. S. (1)– dzieciT. S.nie posiadają kwalifikacji do dziedziczenia gospodarstwa rolnego, która to okoliczność nie była zresztą przez uczestników kwestionowana. W oparciu o powyższe ustalenia i rozważania, na podstawie powołanych przepisów Sąd orzekł, jak w sentencji. Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadniaart. 520 § 1 k.p.c.zgodnie z którym każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Z kolei, z uwagi na fakt, iż uczestniczkaA. W. (1)reprezentowana była przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu zasadne jest przyznanie na rzecz adwokataM. S. (3)wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 60 zł tj. wynagrodzenia obliczonego wg stawki minimalnej wynikającej z § 12 ust 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 t.j. z dnia 2019.01.04) powiększonej o stawkę podatku VAT.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Puławach date: '2021-09-09' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Rejonowego Ewa Spich-Jakubanis legal_bases: - art. 1059 pkt 2 k.c. - § 1 ust 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 grudnia 1990 r. w sprawie warunków dziedziczenia ustawowego gospodarstw rolnych - art. 520 § 1 k.p.c. recorder: Starszy sekretarz sądowy Aneta Kamola signature: I Ns 206/19 ```

155025500000503_I_C_001206_2014_Uz_2015-02-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktI C 1206/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu, Wydział I Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Agata Masłowska Protokolant: Marta Krawiec-Klimczak po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2015 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z powództwaM. M. (1) przeciwkoBankowi (...) S.A.z siedzibą wW. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego I pozbawia w całości wykonalności tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego nr(...)z 15 maja 2014 r., wystawionego przez wierzycielaBank (...) S.A.z siedzibą wW.przeciwko dłużniczceM. M. (1), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym dla(...)weW., Wydział(...)z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt(...); II zasądza od strony pozwanejBanku (...) S.A.z siedzibą wW.na rzecz powódkiM. M. (1)kwotę 731 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. aktI C 1206/14 UZASADNIENIE Pozwem z 24 lipca 2014 r.(k.2-5), wniesionym przeciwkoBankowi (...) S.A.z siedzibą wW., powódkaM. M. (1)domagała się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego nr(...)z 15 maja 2014 r., wystawionego przez stronę pozwaną z tytułu umowy pożyczki gotówkowej z 13 sierpnia 2009 r., opatrzonego klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym dla(...)z 11 czerwca 2014 r. (sygn. akt(...)) - co do całości roszczeń nim objętych. Domagała się również zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swe żądanie, powódka wskazała, że w dniu 13 sierpnia 2009 r. zawarła ze stroną pozwaną umowę pożyczki gotówkowej. W dniu 9 lipca 2010 r. powódka zawarła z(...) Bank (...) S.A.umowę na udzielenie kredytu konsolidacyjnego, na mocy której bank ten zobowiązał się do spłaty m.in. pożyczki z 13 sierpnia 2009 r. Warunkiem spłaty było uzyskanie przez powódkę zaświadczenia wydanego przezBank (...) S.A.o pozostałej do spłaty należności. Zaświadczenie to precyzyjnie określało wysokość zobowiązania na kwotę 58.534,43 zł, wyliczoną na dzień, w którym miała zostać dokonana spłata pożyczki tj. na dzień 21 lipca 2010r. W ocenie strony pozwanej nie doszło jednak do spłaty całości należności wynikającej z w/w umowy, wobec czego strona pozwana uzyskała przeciwko powódce tytuł wykonawczy, a następnie skierowała sprawę do egzekucji. Powódka wskazała, że strona pozwana nie informowała jej o tym, że nie dokonano pełnej spłaty, jak również wskazała, że w jej ocenie pożyczka została w całości spłacona. Z ostrożności procesowej powódka podniosła również zarzut przedwczesności roszczenia strony pozwanej wskazując, że zgodnie z twierdzeniami strony pozwanej kwota pozostała do spłaty tytułem kredytu na 21 lipca 2010 r. wynosiła 1.276,84 zł. Zgodnie zaś z postanowieniami umowy następna rata miała być wymagalna 15 sierpnia 2015 r. Wodpowiedzi na pozew(k.54-55) strona pozwanaBank (...) S.A.z siedzibą wW.wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powódki kosztów procesu. Wskazała, że nie jest prawdą, aby na dzień 21 lipca 2010 r. wysokość pozostałej do spłaty pożyczki wynosiła 58.534,43 zł. Powyższa kwota została wskazana w harmonogramie spłat pożyczki jako kwota pozostałego do spłaty kapitału na dzień 15 czerwca 2010 r. przy założeniu, że powódka spłacałaby pożyczkę zgodnie z przedmiotowym harmonogramem. Powódka nie dokonywała jednak płatności zgodnie z ustalonym harmonogramem, w związku z czym część raty, która miała zostać przeznaczona na spłatę kapitału, została zaksięgowana na odsetki od udzielonej pożyczki. Ponadto, powódka całkowicie pominęła konieczność uregulowania odsetek umownych i opłaty za okres od 16 czerwca 2010 r. do dnia 21 lipca 2010 r. Kwota spłacająca całość zadłużenia na dzień 21 lipca 2010 r. wynosiłaby 59.811,27 zł, a nie 58.534,43 zł, a zatem kwota wpłacona 21 lipca 2010 r. nie spłaciła całości zadłużenia i została uznana jako nadpłata oraz rozliczona zgodnie z § 2 pkt 15 umowy. Strona pozwana wskazała, że informowała o tym w lipcu 2010 r. powódkę telefonicznie oraz pisemnie. W ocenie strony pozwanej bezpodstawny był również zarzut przedwczesności roszczenia strony pozwanej. Strona pozwana wyjaśniła, że w dniu 16 stycznia 2014 r. wypowiedziała powódce umowę pożyczki gotówkowej, w związku z czym całe zadłużenie stało się wymagalne. Powódka mimo wezwania do zapłaty nie spłaciła całości zadłużenia, wobec czego strona pozwana wystąpiła o wydanie tytułu wykonawczego. W tokurozprawy z 15 grudnia 2014 r.(k.98) powódka zgłosiła zarzut dokonania przez stronę pozwaną wypowiedzenia umowy pożyczki z naruszeniem przepisówustawy z 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim. W tokurozprawy z 2 lutego 2015 r.(k.136) powódka zgłosiła zarzut potrącenia kwoty 2.271,75 zł, należnej tytułem naprawienia szkody wyrządzonej zaniedbaniami pozwanego banku na etapie procedury konsolidacji kredytu. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 13 sierpnia 2009 r.M. M. (1)zawarła zBankiem (...) S.A.umowę pożyczki gotówkowej nr(...)na kwotę 46.780 zł (63.525 zł brutto). Spłata pożyczki miała następować poprzez 72 miesięczne raty, począwszy od 15 września 2009 r. do 15 sierpnia 2015 r., zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy pożyczki. Raty wskazane w harmonogramie miały stałą wysokość 1.536 zł, poza ostatnią ratą. Rata nr 10 miała być płatna do dnia 15 czerwca 2010 r.; w harmonogramie wskazano, że po jej uiszczeniu do zapłaty pozostaje kapitał w kwocie 58.534,43 zł. Kolejna rata (11) płatna miała być do 15 lipca 2010 r. i po jej uiszczeniu do zapłaty miało pozostać 57.988,51 zł. Ostatnia rata, w kwocie 1.553,28 zł (w tym 1.527,80 zł na poczet kapitału i 10,48 zł na poczet odsetek) miała być wymagalna z dniem 15 sierpnia 2015 r. W umowie zastrzeżono, że pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty całości lub części pożyczki. W przypadku przedterminowej spłaty pożyczki, o ile strony nie ustalą inaczej, nadpłacona kwota zostanie zaliczona na poczet spłaty kapitału. Na skutek nadpłaty, o ile pożyczkobiorca nie zadecyduje inaczej, będzie on zwolniony z płatności odpowiednich rat pożyczki (tzw. okres zwolnienia). Ilość rat podlegających zwolnieniu będzie zależeć od wysokości nadpłaty. Następna rata będzie wymagalna po upływie okresu zwolnienia, zgodnie z terminem wymagalności określonym w umowie. W przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki, pożyczkobiorca nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek od kwoty wcześniej spłaconej za okres pozostały do końca trwania umowy. W umowie wskazano ponadto, że bank ma prawo wypowiedzieć umowę, w formie pisemnej, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w następujących przypadkach: 1) niespłacenia przez pożyczkobiorcę w terminach wynikających z umowy pełnych rat pożyczki za dwa okresy płatności, o ile bank wyznaczy dodatkowy termin do spłaty zaległości, wynoszący co najmniej 7 dni od daty otrzymania przez pożyczkobiorcę wezwania do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy i w tym terminie pożyczkobiorca nie spłaci zaległości; 2) naruszenia przez pożyczkobiorcę innych, niż spłata rat, postanowień umowy. Bank zastrzegł sobie ponadto, że ma prawo do wypowiedzenia umowy w trybie natychmiastowym w przypadku ujawnienia, że pożyczkobiorca złożył fałszywe dokumenty lub niezgodne z prawdą oświadczenia. Umowa zawierała oświadczenie pożyczkobiorcy o poddaniu się egzekucji na podstawieart. 97 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Dowody:  kopia umowy pożyczki gotówkowej z 13.08.2009r. wraz z planem spłaty (k.9-12) regulamin pożyczki gotówkowej (k.56) M. M. (1)zawarła zbankiem (...)umowę kredytu konsolidacyjnego, na podstawie której bank ten przelał na rachunekBanku (...) S.A.kwotę 58.534,43 zł tytułem spłaty pożyczki zaciągniętej przezM. M. (1)w dniu 13 sierpnia 2009 r. Dowody:  kopia zawiadomienia z 15.04.2014 r. (k.13) kopia pisma powódki z 23.07.2014 r. (k.14) kopia pisma z 3.11.2014 r. (k.92) przesłuchanieM. M. (1)w charakterze powódki (k.81) Strona pozwana uznała, że należność w kwocie 58.534,43 zł, która wpłynęła w dniu 21 lipca 2010 r. na rachunek bankowy przeznaczony do spłaty pożyczki z 13 sierpnia 2009 r., nie pokryła w całości zadłużenia powódki z tytułu udzielonej jej pożyczki, gdyż zdaniem banku stan zadłużenia na dzień spłaty wynosił 59.811,27 zł. Płatność w kwocie 58.534,43 zł została w związku z tym potraktowana jako nadpłata w ramach częściowej wcześniejszej spłaty pożyczki. Kolejne raty pożyczki uznał za nie wymagane do spłaty, do momentu rozliczenia się nadpłaty; w tym czasie naliczał jednak odsetki w trybie dziennym od kapitału pozostałego do spłaty i opłaty operacyjne w trybie miesięcznym. Zgodnie z wyliczeniami przyjętymi przez bank, kwota pozostała do spłaty na dzień 21 lipca 2010 r. wynosiła 1.276,84 zł i stanowił ją pozostały do spłaty kapitał. Pismem z 2 sierpnia 2013 r. strona pozwana zawiadomiła powódkę, że kolejna rata wymagalna jest 15 września 2013 r. Powiadomiła ją, że na dzień 1 sierpnia 2013 r. saldo zadłużenia wynosiło 2.594,81 zł, w tym 777,97 zł tytułem odsetek bieżących, 540 zł tytułem opłaty operacyjnej i 1.276,84 zł tytułem kapitału pozostałego do spłaty. Bank poinformował jednocześnie powódkę, że podjął wyjątkowo decyzję o anulowaniu naliczonych opłat operacyjnych w kwocie 540 zł, w związku z czym zadłużenie na 2 sierpnia 2013 r. wynosi 2.055,38 zł, w tym 778,54 zł tytułem odsetek bieżących i 1.276,84 zł tytułem kapitału pozostałego do spłaty. Kwota ta miała być powiększana o odsetki dzienne w wysokości 0,57 zł oraz miesięcznie o opłatę operacyjną. Dowody:  kopia pisma z 2.08.2013 r. z załącznikiem (k.15-17) Pismem z 10 stycznia 2014 r. strona pozwana zawiadomiła powódkę, że zadłużenie na dzień 10 stycznia 2014 r. wynosi 2.270,04 zł i składają się na nie kwota 868,20 zł tytułem odsetek bieżących, kwota 1.276,84 zł tytułem kapitału pozostałego do spłaty, kwota 75 zł tytułem opłat operacyjnych za prowadzenie rachunku oraz kwota 50 zł tytułem opłat windykacyjnych. Powyższa kwota miała być powiększana o odsetki dzienne w wysokości 0,57 zł, a miesięcznie o opłatę operacyjną w wysokości 15 zł. Dowody:  pismo z 10.01.2014r. (k.18) Pismem z 23 lipca 2014 r. powódka wystąpiła doBanku (...) S.A.o wydanie duplikatu zaświadczenia zBanku (...) S.A., dotyczącego wysokości zobowiązania wynikającego z pożyczki gotówkowej, którą powódka zawarła zBankiem (...). W odpowiedzi na w/w pismoBank (...) S.A.poinformował powódkę, że w posiadanej dokumentacji dotyczącej kredytu konsolidacyjnego udzielonegoM.iK. M.brak jest zaświadczenia wystawionego przezBank (...) S.A.określającego wysokość kwoty pożyczki gotówkowej nr(...)z 13 sierpnia 2009 r., na podstawie któregoBank (...) S.A.spłacił w/w kredyt kredytem konsolidacyjnym. W aktach sprawy znajduje się natomiast kopia umowy pożyczki z 13 sierpnia 2009 r. oraz kopia harmonogramu spłaty. Dowody:  kopia pisma powódki z 23.07.2014 r. (k.14) kopia pisma(...) S.A.z 3.12.2014 r. (k.127) Pismem datowanym i wysłanym 16 stycznia 2014 r., zawierającym wzmiankę „data nadania: 2014-09-02”,Bank (...) S.A.złożył powódce oświadczenie, że rozwiązuje z nią za 30-dniowym wypowiedzeniemumowę pożyczki nr (...), wskazując, że kwota pozostała do spłaty na dzień 15 stycznia 2014 r. wynosi 2.271,75 zł. Dowody:  kopia pisma z 16.01.2014r. wraz z potwierdzeniem nadania (k.57) Pismem z 16 kwietnia 2014 r. strona pozwana wezwała powódkę do zapłaty kwoty 2.323,80 zł w terminie do 23 kwietnia 2014 r., pod rygorem wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego. Dowody:  kopia pisma z 16.04.2014 r. z potwierdzeniem nadania (k.61-64) W dniu 15 maja 2014 r.Bank (...)wystawił przeciwkoM. M. (1)bankowy tytuł egzekucyjny nr(...), z którego wynikało, że powódka ma zapłacić na rzecz strony pozwanej: - kwotę 1.276,84 zł z tytułu niespłaconej pożyczki wraz z odsetkami umownymi w wysokości 16 % rocznie od kwoty 1.276,84 zł, liczonymi za okres od 13 stycznia 2014 r. do dnia faktycznej zapłaty, kwotę 869,91 zł tytułem odsetek umownych za faktyczne opóźnienia w spłacie rat kredytu, kwotę 125 zł tytułem opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne. Postanowieniem z 11 czerwca 2014 r. (sygn. akt(...)) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla(...)weW.nadał klauzulę wykonalności powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Dowody:  odpis bankowego tytułu egzekucyjnego nr(...)(w aktach(...), kopia: k.6) postanowienie z 11.06.2014 r. (w aktach(...), kopia: k.7-8) tytuł wykonawczy (w aktach(...)) Na podstawie uzyskanego tytułu wykonawczego strona pozwana wystąpiła z wnioskiem egzekucyjnym. W oparciu o ten wniosek Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we WrocławiuM. M. (2)wszczął przeciwko powódce egzekucję, prowadzoną pod sygn. akt(...). W toku postępowania wyegzekwowano 1.880,37 zł, do zapłaty pozostało zgodnie z treścią tytułu wykonawczego 1.441,46 zł. Dowody:  dokumenty w aktach(...), w szczególności zawiadomienie o wszczęciu egzekucji (kopia: k.25) informacja o stanie sprawy egzekucyjnej (k.80) Sąd zważył, co następuje: Powództwo było uzasadnione. Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy przez strony, jak również w oparciu o przesłuchanie powódki. Bezsporne było, że zawarta została między stronami umowa pożyczki; bezsporne było również, że w dniu 21.07.2010 r. na poczet całkowitej spłaty tej pożyczkiBank (...)dokonał – w wykonaniu obowiązków wynikających z umowy kredytu konsolidacyjnego z 9.07.2010 r. – przelewu kwoty 58.534,43 zł. Poza sporem pozostawało również to, że pozwany bank wypowiedział powódce umowę pożyczki, uznając, że nie została ona terminowo spłacona, i wystawił przeciwko powódce bankowy tytuł egzekucyjny, który został następnie zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Spór co do okoliczności faktycznych dotyczył w zasadzie jedynie tego, czy spłata z 21.07.2010 r. dokonana została w oparciu o zaświadczenie wystawione przezBank (...) S.A.(a zatem czy to z działań samej strony pozwanej wynikała taka, a nie inna wysokość spłaty z 21.07.2010 r.), a także czy na dzień 21.07.2010 r. kwota przelana przez bank była dostateczna do dokonania całkowitej spłaty pożyczki. Pozostałe kwestie sporne między stronami należały do sfery prawnej – a mianowicie, czy zasadne było wystawienie spornego(...)oraz czy istniały podstawy do wypowiedzenia umowy pożyczki. Podstawę prawną żądania powódki stanowiłart. 840 kodeksu postępowania cywilnego[dalej:k.p.c.], zgodnie z którym„dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia”w przypadkach szczegółowo opisanych w tym przepisie, w tym w szczególności jeśli„przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności, a w szczególnościgdy kwestionuje istnienie obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym niebędącym orzeczeniem sądualbo gdy kwestionuje przejście obowiązku mimo istnienia formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście”(§ 1 pkt 1). Powódka powoływała się na tę właśnie przesłankę, wskazując, że bank mylnie przyjął, że nadal istnieje po jej stronie zadłużenie z tytułu umowy pożyczki z 13.08.2009 r. – gdyż została ona spłacona w całości kredytem konsolidacyjnym w dniu 21.07.2010 r., ewentualnie mylnie przyjął, że zadłużenie jest już wymagalne – gdyż nie zachodziły przesłanki do wypowiedzenia umowy pożyczki. Innymi słowy, powódka kwestionowała istnienie i wymagalność obowiązku stwierdzonego tytułem egzekucyjnym, stanowiącym podstawę wydania tytułu wykonawczego. Zważywszy, że tytułem egzekucyjnym stanowiącym podstawą egzekucji, był bankowy tytuł egzekucyjny, a więc tytuł nie pochodzący od Sądu, dopuszczalne było badanie w niniejszej sprawie istnienia obowiązku nim stwierdzonego. Jak bowiem wynika z przepisów dotyczących postępowania klauzulowego (w szczególności:art. 7862k.p.c.), Sąd przy nadawaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie bada jego merytorycznej zasadności, a jedynie – formalną prawidłowość jego sporządzenia. Dłużnik nie jest przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego informowany o złożeniu wniosku o nadanie klauzuli wykonalności(...)i nie ma możliwości zgłoszenia zarzutów wymierzonych przeciwko merytorycznej zasadności tytułu egzekucyjnego. Zarzuty takie rozpoznane mogą być zatem dopiero na etapie postępowania przeciwegzekucyjnego. Z uwagi na to, że powódka zaciągnęła pożyczkę występując w charakterze konsumenta, do umowy, którą nawiązała ze stroną pozwaną, zastosowanie znajdują przepisyustawy o kredycie konsumenckim z 20.07.2001 r.(Dz.U. z 2001 r., poz.100, nr 1081 ze zm., dalej u.k.k.). Ustawa ta została zastąpiona obowiązującą aktualnieustawą z 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim(t.jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 1497 ze zm.), jednakże zgodnie z art. 66 ust. 1 ustawy z 2011 r. do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe (tj. ustawę z 2001 r.). Zważywszy, że umowa pożyczki została zawarta w 2009 r., nie ma podstaw, aby stosować do niej ustawę z 2011 r. Stosownie doart. 8 ust. 1 u.k.k.konsument jest uprawniony do spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie. Termin dokonania spłaty powinien odpowiadać terminom wnoszenia rat określonym w umowie. W przypadku chęci wcześniejszej spłaty kredytu konsument jest obowiązany poinformować kredytodawcę o zamiarze wcześniejszej spłaty kredytu najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Jeżeli konsument spłaca kredyt przed terminem, wówczas w przypadku kredytu oprocentowanego nie jest on zobowiązany do zapłaty oprocentowania za okres po spłacie kredytu. Zgodnie z poglądem prezentowanym w doktrynie powyższe uprawnienie do przedterminowej spłaty kredytu dotyczy wyłącznie przedterminowej spłatycałegokredytu, nie zaś jegoczęści. Nie oznacza to jednak, że dokonanie częściowej przedterminowej spłaty nie jest dopuszczalne. Przepisy ustawy o kredycie konsumenckim gwarantują konsumentowi pewne minimum uprawnień w stosunkach z przedsiębiorcą; nie może on wobec konsumenta stosować – nawet za jego zgodą wyrażoną w umowie – postanowień mniej korzystnych, niż wynikające z ustawy. Natomiast w pełni dopuszczalne i mieszczące się w granicach swobody umów jest przyznanie konsumentowi w umowie dalszych uprawnień. Normy zawarte w przedmiotowej ustawie mają zatem charakter semiimperatywny, co oznacza, że dopuszczają zmiany na korzyść konsumenta poprzez poszerzenie jego uprawnień, wyłączają natomiast zmiany dla konsumenta niekorzystne. Tego rodzaju korzystniejsze postanowienia znalazły się w umowie zawartej z powódką. W § 2 ust. 14-16 umowy (k.9) zastrzeżono, że pożyczkobiorca ma prawo do wcześniejszej spłaty całościlub częścipożyczki. W przypadku przedterminowej spłaty pożyczki, o ile strony nie ustalą inaczej,nadpłacona kwota zostanie zaliczona na poczet spłaty kapitału. Na skutek nadpłaty, o ile pożyczkobiorca nie zadecyduje inaczej, będzie on zwolniony z płatności odpowiednich rat pożyczki (tzw. okres zwolnienia). Ilość rat podlegających zwolnieniu będzie zależeć od wysokości nadpłaty. Następna rata będzie wymagalna po upływie okresu zwolnienia,zgodnie z terminem wymagalności określonym w umowie. W przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki, pożyczkobiorcanie jest zobowiązany do zapłaty odsetek od kwoty wcześniej spłaconejza okres pozostały do końca trwania umowy. Z powyższego wynika, że niezależnie od tego co w kwestii wcześniejszej spłaty pożyczki mówiła ustawa o kredycie konsumenckim, powódce bezsprzecznie przysługiwało prawo do wcześniejszej spłaty części pożyczki i to ze skutkami, które ustawa wiązała jedynie z całkowitą spłatą kredytu, tj. brakiem konieczności uiszczenia odsetek od kwoty wcześniej spłaconej. Co więcej, umowa nie nakładała na powódkę obowiązku zawiadomienia pożyczkodawcy o wcześniejszej częściowej spłacie ani uzyskania jego zgody na taką spłatę – spłata następowała w sposób automatyczny na zasadach określonych umową, a dopiero zmiana zasad wcześniejszej częściowej spłaty wymagała uzgodnień stron. Strona pozwana przyznała to zresztą pośrednio, wskazując w piśmie z 2.08.2013 r. (k.15-16), że wpłacenie kwoty 58.534,43 zł uznała za wcześniejszą częściową spłatę i odpowiednio rozksięgowała ją, dochodząc do konkluzji, że po częściowej spłacie do uregulowania została według stanu na 21.07.2010 r. tylko kwota 1.276,84 zł, należna tytułem niespłaconego kapitału. Nie budzi wątpliwości, że intencją powódki było dokonanie całkowitej spłaty pożyczki; w tym celu zaciągnęła bowiem kredyt konsolidacyjny. Kwestią sporną między stronami było, czy wpłata dokonana przez(...) S.A., w którym powódka zaciągnęła kredyt konsolidacyjny, była wystarczająca do spłaty całości zadłużenia powódki względemBanku (...) S.A.Pełnomocnik powódki wywodził, że zadłużenie, jakie wynikało z umowy zawartej między stronami zostało w całości spłacone przezbank (...) S.A.Sąd uznał jednak, że okoliczność ta nie została przekonująco wykazana. Zgodnie z twierdzeniami powódki, pozwany bank wystawił zaświadczenie o kwocie potrzebnej do całkowitej spłaty pożyczki, na podstawie którego ustalona została kwota kredytu konsolidacyjnego w(...) S.A.i zgodnie z tym zaświadczeniem(...) S.A.spłacił pożyczkę zaciągniętą u strony pozwanej. Zaświadczenia tego powódka jednak nie przedstawiła, zaś z informacji udzielonej przez(...) S.A.wynika, że brak go w dokumentacji kredytu konsolidacyjnego. Jest w tej dokumentacji natomiast, co istotne, umowa pożyczki wraz z harmonogramem spłat. Nie udało się w toku postępowania ustalić w sposób jednoznaczny, na jakiej podstawie(...) S.A.ustalił kwotę potrzebną do spłaty zobowiązania wobecBanku (...) S.A. Wysoce prawdopodobnym wydaje się być to, co podnosi strona pozwana, że kwota ta została ustalona w oparciu o harmonogram spłaty, a zatem bez uwzględnienia tego, że pewne płatności dokonywane były nieterminowo oraz bez uwzględnienia tego, że spłata następuje w okresie między datą wymagalności dwóch kolejnych rat, zatem nie uwzględnia odsetek naliczonych do dnia spłaty. Jak bowiem wynika z harmonogramu spłaty, stanowiącego załącznik do umowy pożyczki, kwota wpłacona przez(...) S.A.jest identyczna z kwotą wskazaną jako kwota kapitału należna po uiszczeniu 10-tej raty. Rata ta miała być płatna w terminie do 15.06.2010 r.; po terminowym uiszczeniu tej raty, jak i wszystkich poprzednich, do spłaty miało pozostawać według stanu na 15.06.2010 r. – właśnie 58.534,43 zł. W tym miejscu zauważyć wypada, że umowa kredytu konsolidacyjnego została zawarta 9.07.2010 r., zaś spłata ze środków tego kredytu nastąpiła 21.07.2010 r. W związku z tym jeśli powódka nie uiściła samodzielnie 11-tej raty (płatnej do 15.07.2010 r.), na co powołuje się strona pozwana (por. rozliczenie z k.17), to niezależnie od tego, czy wszystkie wcześniejsze płatności były terminowe, czy też nie – i tak kwota 58.534,43 zł nie mogłaby pokryć całości zadłużenia. Od 15.06.2010 r. narosły bowiem umowne odsetki kapitałowe od kwoty 58.534,43 zł za okres od 16.06.2010 r. do 21.07.2010 r., jak również naliczona została opłata operacyjna w kwocie 15 zł. W związku z tym zdaniem Sądu jest wątpliwym, aby istotnie było tak, jak wywodziła powódka – że to strona pozwana wskazała jej, że na dzień 21.07.2010 r. wystarczająca będzie spłata w kwocie 58.534,43 zł, aby uregulować jej zadłużenie. Trudno wykluczyć, że faktycznie powódka uzyskała jakieś zaświadczenie od strony pozwanej, jednak jest wysoce nieprawdopodobnym, aby wskazywało ono powyższą kwotę jako konieczną aby doprowadzić do całkowitej spłatywedług stanu na 21.07.2010 r. Niemniej jednak niezależnie od tego, czy wpłata z 21.07.2010 r. w całości pokrywała ówczesne zobowiązanie powódki wobec strony pozwanej, podkreślić należy, że zgodnie z postanowieniami umowy, którą strony zawarły, nawet gdyby przyjąć, że na chwilę spłaty do uregulowania pozostała jeszcze kwota 1.276,84 zł, należna tytułem kapitału (jak to wskazano w piśmie z 2.08.2013 r., k.15), i tak nie byłoby podstaw do podjęcia przez stronę pozwaną działań wskazanych przez powódkę, a zatem wypowiedzenia umowy i wystawienia(...), a następnie wystąpienia do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności. Wpłata w kwocie 58.534,43 zł stanowiła bowiem nadpłatę, którą zgodnie z § 2 umowy należało zaliczyć na poczet spłaty kapitału. W konsekwencji, na skutek rozliczenia nadpłaty w sposób określony w umowie, pożyczkobiorca został zwolniony z płatności odpowiednich rat pożyczki, których ilość zależała od wysokości nadpłaty. Zgodnie z argumentacją strony pozwanej po rozliczeniu nadpłaty na poczet rat kapitałowych i innych należności wymagalnych według stanu na 21.07.2010 r. do zapłaty pozostała wyłącznie kwota 1.276,84 zł, na poczet kapitału. Potwierdziła to sama strona pozwana w jednym z pism (k.15-17), wskazując, że z przelanej przezbank (...) S.A.kwoty 58.534,43 zł na poczet kapitału zaliczono kwotę 57.340,83 zł. Pozostałą część tej kwoty zaliczono zaś na ratę odsetkową (1.153,60 zł), opłatę operacyjną (15zł) oraz opłatę za czynności windykacyjne (25 zł). Kwota pozostała do całkowitej spłaty pożyczki na dzień 21.07.2010 r. określona zaś została na 1.276,84 zł i była to kwota zadłużenia w zakresie niespłaconego kapitału. Przypomnieć w tym miejscu należy, że umowa jasno wskazywała, że na skutek nadpłaty, o ile pożyczkobiorca nie zadecyduje inaczej, będzie on zwolniony z płatności odpowiednich rat pożyczki (tzw. okres zwolnienia). Ilość rat podlegających zwolnieniu będzie zależeć od wysokości nadpłaty. Następna rata będzie wymagalna po upływie okresu zwolnienia,zgodnie z terminem wymagalności określonym w umowie. Konsekwencją takich zapisów jest to, że wymagalna mogła się stać tylko jedna, ostatnia rata. Stan nadpłaty obejmował bowiem wszystkie pozostałe do spłaty kapitałowe raty pożyczki - oprócz raty ostatniej, w kwocie 1.553,28 zł (poz. 72, k.12). Kwota potrzebna do całkowitej spłaty pożyczki, a więc kwota 1.276,84 zł, mieści się w kwocie ostatniej raty, którą zgodnie z harmonogramem powódka winna była uiścić do 15.08.2015r. Wobec tego skutkiem dokonania częściowej spłaty – wobec braku odmiennych uzgodnień między stronami – było to, że powódka była zwolniona z obowiązku płacenia kolejnych rat, aż do raty nr 72, a także z obowiązku uiszczenia odsetek umownych od kwoty kapitału ponad 1.276,84 zł. Z uwagi na to, że umowa wskazując termin płatności raty po tzw. okresie zwolnienia nie precyzuje, czy chodzi o ratę kapitałową, czy też o część odsetkową, uznać należy, że część odsetkowa raty również stanie się wymagalna w tym samym terminie, co najbliższa wymagalna rata kapitałowa, a więc rata nr 72. W związku z powyższym za niezrozumiałe należy uznać twierdzenia strony pozwanej, że kolejna rata miała być wymagalna już 15.09.2013 r. (k.15-16). Tezy tej strona pozwana w żaden sposób nie uzasadniła, nie zaoferowała żadnych wyliczeń, które potwierdzałyby jej pogląd, jak również nie przedstawiła aktualnego harmonogramu spłat, uwzględniającego spłatę częściową z 21.07.2010 r. Twierdzenia strony pozwanej pozostają w zupełnej sprzeczności z harmonogramem spłat, który bank sam przygotował, a także z umową, którą zawarł z powódką. Domniemywać można tylko, że z niewyjaśnionych przyczyn bank wbrew umowie uznał, że nadpłatę może zaliczyć nie tylko na raty kapitałowe, ale również i na bieżące raty odsetkowe wpełnejwysokości wskazanej w harmonogramie. Wydaje się to korespondować z kwotami podanymi w harmonogramie – spłata 58.534,43 zł wystarczała na zapłatę ok. 38pełnychrat – a więc rat obejmujących tak kapitał, jak i odsetki naliczane przy założeniu płatności poszczególnych rat zgodnie z harmonogramem; spłata nastąpiła na etapie, gdy powódka uregulowała jedynie raty 1-10, zaś strona pozwana powiadomiła powódkę (k.15-16), że kolejna wymagalna rata to rata nr 49. Takie działanie nie znajduje jednak uzasadnienia w świetle postanowień umowy wiążącej strony. Wszystkie poprzednie raty kapitałowe zostały bowiem spłacone z istniejącej nadpłaty, a zgodnie z postanowieniami umowy nie można było pobierać odsetek od tych rat kapitałowych, które zostały wcześniej spłacone. Wynika to jednoznacznie z § 2 ust. 16 umowy. Wobec powyższego należało rozważyć, czy pozwany bank był uprawniony do wypowiedzenia powódce umowy pożyczki. Wskazać w tym miejscu należy na art. 14 obowiązującej wówczas ustawy o kredycie konsumenckim, który wskazywał, że umowę taką można wypowiedzieć jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowiepełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. Kredytodawca mógł wówczas wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej, do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy nie mógł być zaś krótszy niż 30 dni. Na marginesie zaznaczyć należy, że powyższy przepis znalazł również swoje odbicie w § 2 ust. 20 pkt 1 umowy pożyczki, którą zawarły strony niniejszego postępowania. W związku z tym wskazać należy, po pierwsze, że w niniejszej sprawie nie wystąpiła sytuacja, w której powódka nie zapłaciłaby pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności. Wynika to w oczywisty sposób z treści wypowiedzenia z 16.01.2014 r. – wskazano w nim, że zadłużenie na 15.02.2014 r. wynosi 2.271,75 zł, co jest kwotą niższą od dwóch pełnych rat, tj. 3.072 zł (= 2 x 1.536 zł). Po drugie, nawet gdyby tak było, to pozwany bank nie wykazał, że przed wypowiedzeniem umowy wystosował do powódki wezwanie do zapłaty, w którym informuje, że niedokonanie wpłaty skutkować będzie wypowiedzeniem. Sąd uznał wobec tego, że dokonane przezBank (...) S.A.wypowiedzenie było niezgodne z przepisami prawa, a więc bezskuteczne. Co za tym idzie, nie było podstawy do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przeciwko powódce i opatrzenia go klauzulą wykonalności – nastąpiło to bowiem w odniesieniu do należności jeszcze niewymagalnych, bo stanowiących ostatnią ratę pożyczki, płatną do 15.08.2015 r. Powództwo należało zatem uwzględnić i pozbawić wykonalności tytuł wykonawczy w postaci powyższego(...)zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez referendarza sądowego. Z tych względów orzeczono jak w punkcie I wyroku. Na marginesie zdecydowanie podkreślić należy, że powyższy tok rozumowania oparty jest nahipotetycznymzałożeniu, że strona pozwana prawidłowo ustaliła kwotę zadłużenia na dzień 21.07.2010 r., a zatem przy założeniu, że prawdziwe są jej twierdzenia (powołane w odpowiedzi na pozew i pismach przedprocesowych), że na dzień 21.07.2010 r. po rozliczeniu nadpłaty pozostała do spłaty kwota 1.276,84 zł tytułem kapitału. W ocenie Sądu okoliczność ta nie została w sposób pewny i niebudzący wątpliwości wykazana (choć, jak już wcześniej wspomniano, jest wysoce prawdopodobnym, że pewna,niesprecyzowanakwota pozostawała do spłaty). Strona pozwana nie wykazała, aby wcześniejsze raty były nieterminowo wpłacane – dowodem tej okoliczności jest w istocie jedynie niepodpisany załącznik do pisma z 2.08.2013 r. (k.17). Nie wiadomo też, na jakiej podstawie w załączniku tym naliczono przy 10 racie podwójną opłatę operacyjną (30 zł zamiast 15 zł), ani też z czego wynikać miałby obowiązek poniesienia przez powódkę kosztów windykacyjnych w kwocie 25 zł (skoro dokonała w dacie ich naliczenia wcześniejszej spłaty). Wyjaśnienie tych wątpliwości nie było wszakże niezbędne do rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania pozwu. W związku z tym Sąd nie poczynił w niniejszym postępowaniu żadnych stanowczych ustaleń co do tego, czy i jaką konkretnie kwotę powinna powódka uiścić na rzecz strony pozwanej w ramach ostatniej raty, wymagalnej 15.08.2015 r. Kwestię tę winny strony wyjaśnić między sobą, podobnie jak i zagadnienie rozliczenia środków wyegzekwowanych od powódki przed zawieszeniem postępowania egzekucyjnego. Podstawą orzeczenia o kosztach procesu byłart. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powódka poniosła w niniejszym procesie koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 114 zł (k.31), koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k.30), tj. łącznie 731 zł – i taką też kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki w punkcie II wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2015-02-12' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agata Masłowska legal_bases: - art. 97 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe - art. 840 kodeksu postępowania cywilnego - art. 8 ust. 1 u.k.k. recorder: Marta Krawiec-Klimczak signature: I C 1206/14 ```

151020050001006_II_K_000512_2020_Uz_2020-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 512/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: sędzia Grażyna Drobińska Protokolant: Natalia Filasek Oskarżyciel:J. K. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2020 r. sprawy K. L.(L.) s.L.iT.z domuT. ur. (...)wC. oskarżonego o to, że: 1 pełniąc funkcje Prezesa Zarządu(...) spółka z o.o.z/sC.,ul. (...).(...)38/14 odpowiedzialnego za terminowe wpłaty podatków, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem tej samej sposobności mimo obowiązku nie przekazał w terminie ustawowym na rachunek Urzędu Skarbowego wC.pobranych od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące: ⚫ styczeń 2019r. w kwocie 920,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.02.2019 r. luty 2019r. w kwocie 1.043,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.03.2019 r. marzec 2019 r. w kwocie 1.157,- zł w terminie ustawowym do dnia 23.04.2019 r. kwiecień 2019 r. w kwocie 1.090,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.05.2019 r. maj 2019r. w kwocie 1.112,- zł w terminie ustawowym do dnia 21.06.2019r. czerwiec 2019 r. w kwocie 1.090,- zł w terminie ustawowym do dnia 22.07.2019 r. lipiec 2019 r. w kwocie 1.112,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.08.2019 r. sierpień 2019 r. w kwocie 1.215,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.09.2019r. wrzesień 2019r. w kwocie 1.149,- zł w terminie ustawowym do dnia 21.10.2019r. październik 2019 r. w kwocie 896,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.11.2019r. listopad 2019 r. w kwocie 905,- zł w terminie ustawowym do dnia 20.12.2019r. grudzień 2019r. w kwocie 918,- zł terminie ustawowym do dnia 20.01.2020r. w łącznej wysokości – 12.607,- zł Naruszyłart. 38 ust. 1, par 42 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2019 poz. 1387 t.j.) tj. o przestępstwo skarbowe określone wart. 77§2 kksw zw. zart. 6§2 kksw zw. zart. 9§3 kksw zw. zart. 37§1 pkt 3 kks orzeka 1 oskarżonegoK. L.uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia z tym ustaleniem, że stanowi ono przestępstwo skarbowego zart.77§2 kksw zw. zart. 6§2 kksw zw. zart. 9§3 kksi za to, na podstawieart. 77§2 kksskazuje go na karę grzywny w wysokości 20 (dwadzieścia) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę równą 100 zł (sto złotych), 2 nakłada odpowiedzialność posiłkową na(...) spółka z o.o.z/sC.,ul. (...).(...)38/14, tytułem grzywny zasądzonej wobec oskarżonegoK. L.w pkt.1 niniejszego wyroku, 3 zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Chojnicach date: '2020-11-16' department_name: II Wydział Karny judges: - sędzia Grażyna Drobińska legal_bases: - art. 38 ust. 1, par 42 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - art. 37§1 pkt 3 kks recorder: Natalia Filasek signature: II K 512/20 ```

153000000000503_I_ACa_000358_2014_Uz_2014-09-24_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 358/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 września 2014 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA Ewa Popek Sędzia: Sędzia: SA Zbigniew Grzywaczewski SO del. Elżbieta Koszel (spr.) Protokolant stażystka Katarzyna Furmanowska po rozpoznaniu w dniu 24 września 2014 r. w Lublinie na rozprawie sprawy z powództwaN. L. przeciwko(...) (...) (...)wR. o uchylenie uchwały na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu z dnia20 grudnia 2013 r. sygn. akt I C 280/13 oddala apelację. Sygn. akt I ACa 358/14 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy wR.uchylił uchwałę numer(...)podjętą przez(...)przyulicy (...)wR., zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2 042 zł tytułem zwrotu poniesionych wydatków. Sąd Okręgowy ustalił,że właściciele lokali w budynku położonym przy ulicy(...)wR.tworzą wspólnotę mieszkaniową. PowódkaN. L.jest współwłaścicielką do(...)części lokalu mieszkalnego numer(...)położonego w tym budynku wraz z udziałem wynoszącym(...)części w częściach wspólnych budynku nie służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali i użytkowania wieczystego w takiej samej części działki gruntu, na której znajduje się budynek. Udział ten nabyła ona w drodze umowy darowizny zawartej ze swoją matkąZ. L.w dniu 9 stycznia 2002 roku w formie aktu notarialnego Rep. A numer(...)(okoliczności bezsporne, kserokopia umowy darowizny z dnia 9.01.2002r. – akt notarialny Rep. A numer(...)- k. 16). W dniu 9 marca 2011 roku właściciele lokali pozwanej wspólnoty podjęli uchwałę numer(...)w sprawie korekty planu gospodarczego oraz zaciągnięcia kredytu. Na podstawie wskazanej uchwały postanowiono wpisać do planu gospodarczego na 2011 rok oraz przyjąć do realizacji inwestycję polegającą na wykonaniu instalacji centralnego ogrzewania i centralnie ciepłej wody. W celu sfinansowania wskazanej inwestycji właściciele lokali wyrazili zgodę na zaciągnięcie przez(...)w Banku(...)Spółce Akcyjnej z siedzibą wW.kredytu inwestycyjnego na kwotę 538 650,30 złotych z okresem spłaty wynoszącym 240 miesięcy.W uchwale tej określono, że źródłem spłaty kredytu będą wpływy na fundusz remontowy ustalone wówczas w wysokości 1,70 złotych za m( 2)i zgodnie do czasu spłaty całości należności z tytułu kredytu kwota ta nie będzie mogła być obniżona bez uprzedniej pisemnej zgody Banku udzielającego kredytu (uchwała numer(...)z dnia 9.03.2011r. - k. 30). Natomiast uchwałą numer(...)z dnia 28 kwietnia 2011 rokuw sprawie korekty planu gospodarczego oraz zaciągnięcia kredytu właściciele lokali wyrazili zgodę na zaciągnięcie kredytu inwestycyjnego na kwotę 420 000 złotych, ustalając stawkę na fundusz remontowy w kwocie 1,30 złotych za m( 2), pozostawiając bez zmian pozostałe ustalenia co do zaciągnięcia i spłaty kredytu. Jednocześnie, udzielili pełnomocnictwa Zarządowi(...)do zaciągnięcia wskazanego kredytu w imieniu(...). Uchwała ta została zaskarżonai sprawa o jej uchylenie toczyła się pod sygnaturą akt I C(...). Wyrokiemz dnia 24 kwietnia 2012 roku oddalono powództwoZ. L.iN. L.o uchylenie przedmiotowej uchwały. Wyrok ten jest prawomocny (kserokopia uchwały numer(...)z dnia 28.04.2011r. - k. 32, okoliczności bezsporne). Jednocześnie, uchwałą numer(...)z tej samej daty, ustalono stawkę na fundusz remontowy, która dla lokali z wykonaną w ramach inwestycji instalacją c.o. oraz c.c.w. wynosi 1,99 złotych za m2, a dla lokali, w których instalacja ta nie będzie wykonywana wynosi 1,30 złotych za m2(uchwała numer(...)z dnia 28.04.2011r. - k. 266). W tym samym dniu - 28 kwietnia 2011 roku właściciele lokali nieruchomości wspólnej podjęli uchwałę numer(...)w sprawie dokonania przez właścicielilokalu nr (...)jednorazowej wpłaty na fundusz remontowy przypadającej zgodnie z udziałem w/w właścicieli na rzecz wspólnoty z tytułu przypadających kosztów wynikających z przyłączenia c.o. i c.c.w. Na jej podstawie wyrażono zgodę na dokonanie przez właścicielilokalu nr (...)Z. L.iN. L.jednorazowej wpłaty w kwocie 1 579,03 złotych na fundusz remontowy, wynikającej z udziału w/w właścicieli na rzecz(...)z tytułu przypadających kosztów wynikających z przyłączenia c.o. i c.c.w. Kwota ta miała być wpłacona do dnia 31 maja 2011 roku (kserokopia uchwałynr(...)z dnia 28.04.2011r. - k. 61). Kwota powyższa została przez powódkę uiszczona (okoliczność bezsporna). W dniu 27 czerwca 2011 roku(...)przy ulicy(...)wR.zawarła z Bankiem(...)Spółką Akcyjną z siedzibą wW.umowę kredytu inwestycyjnego nr(...). Na jego podstawie pozwana(...)zaciągnęła kredyt inwestycyjny w wysokości 400 000 złotych przeznaczony na wykonanie instalacji c.o. i c.c.w. Spłata kredytu ma następować w 233 miesięcznych ratach malejących, płatnych w terminie do 20-go dnia każdego miesiąca, przy czym pierwsza rata miała być płatna do dnia 20 stycznia 2012 roku, a ostatnia dnia 20 maja 2031 roku. Na podstawie § 12 ust. 1 pkt 11 umowy(...)zobowiązała się do utrzymywania w całym okresie kredytowania zaliczki na fundusz remontowy w wysokości minimum 1,30 złotych za m( 2)powierzchni użytkowej. Zgodnie z tym paragrafem umowy Bank może wyrazić zgodę na obniżenie stawki na fundusz remontowy pod warunkiem złożenia odpowiedniego wniosku i posiadania przez wspólnotę zdolności kredytowej do terminowej spłaty kredytu przy obniżonej stawce (umowa kredytowa z dnia 27.06.2011 roku - k. 114 - 117). W dniu 28 czerwca 2011 roku właściciele lokali w budynku przy ulicy(...)wR.podjęli uchwałę numer(...)w sprawie uchylenia uchwały numer(...)z dnia 28 kwietnia 2011 roku. Wskazaną uchwałą uchylono uchwałę numer(...)w sprawie dokonania przez właścicieli lokalu nr(...)jednorazowej wpłaty na fundusz remontowy przypadającej zgodniez udziałem w/w właścicieli na rzecz(...)z tytułu przypadających kosztów wynikających z przyłączenia c.o. i c.c.w., a wpłacona kwota 1 579,03 złotych zaliczona będzie na fundusz remontowy na przyszłe okresy. Jednocześnie zobowiązano właścicieli lokalu numer(...)do dokonywania comiesięcznych wpłat na fundusz remontowy w kwocie 1,30 złotych za m( 2). Zgodnie z § 4 uchwała miała wejść w życie z dniem jej podjęcia (kserokopia uchwały numer(...)z dnia 28.06.2011r. - k. 58). Przedmiotowa instalacja c.o. i c.c.w. została wykonana przez firmęP.W.(...). W ramach umowy zawartejz wykonawcą dokonano również montażu instalacji w 14 lokalach mieszkalnych, to jest tam, gdzie instalacji takiej jeszcze nie było. W lokalu, którego współwłaścicielką jest powódka, była już zainstalowana uprzednio instalacja c.o. i c.c.w. Koszt budowy instalacji we wskazanych lokalach wyniósł kwotę 310 412,90 złotych brutto, natomiast koszt wykonania instalacjiw częściach wspólnych budynku wyniósł 89 587,10 złotych. Część inwestycji została sfinansowana ze środków własnych(...)(kwota 45 000 złotych), a część z kredytu zaciągniętego w Banku(...)Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.(okoliczności bezsporne, pismo procesowe strony pozwanej z dnia 29.05.2013r. - k. 264 - 265, kserokopia wyceny robót - k. 100-107). Na lokal będący przedmiotem współwłasności powódkiN. L.powinny przypadać koszty przedmiotowej instalacji c.o. i c.c.w. w częściach wspólnych budynku wynoszące 967,54 złotych (opinia biegłego z zakresu księgowości, rachunkowości i finansówM. P.- k. 149 - 152). W latach 2012 oraz 2013 właściciele lokali w budynku(...)tworzących(...)uchwalili stawki na fundusz remontowy w kwotach, takich jak w 2011 roku, to jest w kwocie 1,99 złotych za m( 2)w przypadku lokali z wykonaną instalacją c.o. oraz c.c.w. oraz w kwocie 1,30 złotych za m( 2)w przypadku lokali bez tej instalacji (uchwała numer(...)z dnia 7.03.2012r. - k. 267, uchwała numer(...)z dnia 25.03.2013. - k. 268). Stawki te wyliczono na podstawie przybliżonego oszacowania obciążeń pozwanej Wspólnoty, wynikających z przyszłych rat spłaty kredytu inwestycyjnego, który miał być przeznaczony na wykonanie przedmiotowych instalacji c.o. i c.c.w. oraz antycypacji łącznej wysokości kosztów realizacji pozostałych remontów określonych w planie gospodarczym zawartymw uchwale numer(...)podjętej w dniu 9 marca 2011 roku przez(...)w celu ich sfinansowania wpływami na fundusz remontowy. Ustalone w ten sposób zapotrzebowanie na środki finansowe rozdzielono na środki z lokali mieszkalnych, w których planowano wykonanie wewnątrzlokalowej instalacji c.o. i c.c.w. oraz lokale mieszkalne, w których nie planowano jej wykonania,a następnie kwoty te podzielono przez powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych im odpowiadającą (opinia uzupełniająca biegłego z zakresu księgowości, rachunkowości i finansówM. P.- k. 282 - 285, 00:02:56-00:14:39 rozprawy z dnia 12.12.2013r. – płyta CD - k. 330). Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o wskazane dowody w postaci dokumentów, opinii biegłegoM. P., jak również na podstawie bezspornych twierdzeń stron. Co do zasady, stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny. Spór koncentrował się wokół oceny poszczególnych faktów pod względem ich skutków prawnych. Strona pozwana nie kwestionowała, że doszło do uchwalenia zaskarżonej uchwały i przyznała,że powódka uiściła kwotę 1 579,03 złotych na fundusz remontowy zgodniez treścią uchwały(...). Bezsporna była również kwota kosztów instalacji c.o. i c.c.w. w częściach wspólnych budynku. Sąd podzielił opinię biegłego z zakresu księgowościM. P.. Opinia oraz wnioski w niej zawarte są spójne i jasne. Biegły dysponuje odpowiednim zakresem wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Zarzuty strony powodowej w stosunku do opinii nie są rzeczowe i nie dotyczą ściśle przedmiotu opinii oraz dokonanych przez biegłego wyliczeń. Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie były kwestionowane przez strony, nie budziły one również wątpliwości Sądu I instancji zarówno pod względem formalnym jak i materialnym. Sąd Okręgowy dokonując oceny prawnej zważył,że powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art.(...)ust.(...)ustawy z dnia 24 czerwca 1994 rokuo własności lokali(tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm.) właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodnościz przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko(...)w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów (ust. 1a art. 25 u.w.l.). Zaskarżenie uchwały(...)w sposób przewidzianyw tym przepisie stanowi jedyną możliwość jej wzruszenia. Sześciotygodniowy termin do zaskarżenia uchwały wskazany w art. 25 ust. 1a u.w.l. ma charakter prekluzyjny, co oznacza, że wraz z jego bezskutecznym upływem prawo do zaskarżenia wygasa, a tym samym wyczerpuje się również interes prawny właściciela lokalu w podważaniu uchwały na drodze sądowej. Niewątpliwie, powódka jako współwłaścicielka lokalu zaskarżyła uchwałę(...)przyulicy (...)wR.we wskazanym powyższej sześciotygodniowym terminie. Strona pozwana również nie kwestionowała tej okoliczności. PowódkaN. L.ostatecznie domagała się uchylenia uchwały numer(...)w sprawie uchylenia uchwały numer(...)z dnia 28 kwietnia 2011 roku. Pełnomocnik powódki podnosił, że uchwała ta jest niekorzystna dla powódki oraz(...), ponieważ uchwałą numer(...)zabezpieczony został w pełni wkład finansowy, jaki powódka powinna była ponieść na inwestycję. W niniejszej sprawie bezspornym pozostaje, że właściciele lokaliw budynku przy ulicy(...)wR.podjęli decyzję o wykonaniuw budynku instalacji centralnego ogrzewania oraz centralnej ciepłej wody. Część tej inwestycji sfinansowana miała zostać z kredytu inwestycyjnego zaciągniętego na ten cel. Poza sporem pozostaje również, że jedynie w części lokali mieszkalnych wykonano powyższą instalację, bowiem pozostali lokatorzy, w tym powódka, dokonywali jej montażu wcześniej we własnym zakresie. Instalację tę wykonywano natomiast w częściach wspólnych budynku. Strona powodowa nie kwestionowała faktu, że jest zobowiązana do ponoszenia kosztów wykonania instalacji w częściach wspólnych budynku, a uchwałą numer(...)z dnia 28 kwietnia 2011 roku zezwolono jej na uiszczenie jednorazowej kwoty 1 579,03 złotych, która miała stanowić wpłatę na fundusz remontowy z tytułu montażu wskazanej instalacji. Na skutek ustaleń poczynionych z Bankiem, który udzielił kredytu na tę inwestycję, pozwana(...)zaskarżoną uchwałą uchyliła tę decyzję wskazując, że powódka winna uiszczać zaliczkę za fundusz remontowy w kwocie 1,30 złotych za m( 2). Na podstawie art. 12 ust. 2 u.w.l. pożytki i inne przychodyz nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnejw części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali (art. 3 ust. 2 u.w.l.). Zgodnie natomiast z art. 13 ust. 1 u.w.l. właściciel lokalu ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jak również uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Do kosztów zarządu nieruchomością wspólną, które obciążać będą właścicieli lokali - każdego w odpowiedniej ułamkowej części - zalicza się, zgodnie z art. 14 u.w.l.: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawy energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości, wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Te rodzaje kosztów zostaływ art. 14 u.w.l. wymienione jedynie przykładowo. Zatem do kosztów zarządu nieruchomością wspólną zaliczane będą także wydatki na inne cele, które nie zostały wymienione w art. 14 u.w.l., jeśli są one związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jak wynika z tych przepisów właściciele lokali obowiązani są do ponoszenia kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej stosownie do ich udziału, co w realiach niniejszej sprawy oznacza, że powódka winna była ponosić koszt inwestycji instalacji c.o. oraz c.c.w. w częściach wspólnych budynku stosownie do swojego udziału wynoszącego(...)(tj. 1,08 %). Uchwałą z dnia 28 kwietnia 2011 roku zezwolono powódce na uiszczenie jednorazowo kwoty 1 579,03 złotych z tytułu finansowania wskazanych kosztów. Jak wskazał biegły, przy uwzględnieniu wielkości udziału powódki oraz kwoty kosztów inwestycji przypadającej na części wspólne budynku, która to kwota nie była kwestionowana przez żadną ze stron, powódka z tego tytułu powinna była uiścić kwotę 967,54 złotych. Biorąc pod uwagę powyższe, uchylenie zaskarżoną uchwałą uchwały numer(...)naruszyło interesy powódkiN. L., ponieważ nałożono na nią większe obciążenia niż wynikające nie tylko z uprzednich ustaleń poczynionych z zarządcą i zarządem(...), jak również nie znajdujących podstawy prawnej. Fakt, że uchwała numer(...)była jedynie uchwałą jednostkową, dotyczącą wyłącznie lokalu numer(...)stanowiącego współwłasność powódki, na co powołuje się strona pozwana, nie może uzasadniać jej uchylenia. Wynikający bowiem z art. 12 ust. 2 w zw. z art. 13 ust. 1 u.w.l. obowiązek właścicieli lokali ponoszenia w określonym stosunku wydatków związanych z utrzymaniem ich lokali nie oznacza konieczności określania skali tych obciążeń w jednakowej, dla wszystkich tożsamej kwotowo, wysokości za1 m( 2)powierzchni lokalu. Konsekwencją powyższego jest możliwość określenia w uchwale zaliczek w zróżnicowanej wysokości wobec poszczególnych kategorii zobowiązanych (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 1997 r., II CKN 226/97, OSNC 1998/1/6). Umowa kredytowa z dnia 27 czerwca 2011 roku nakłada wprawdzie na pozwaną(...)obowiązek utrzymywania stawek na fundusz remontowy w kwocie nie niższej niż 1,30 zł za m( 2), jednak nie czyni tego w sposób bezwzględny. Jak bowiem wynika z treści tej umowy, na wniosek(...)Bank może wyrazić zgodę na ich obniżenie, pod warunkiem posiadania zdolności kredytowej. Z poczynionych ustaleń wynika, że(...)określając stawki na fundusz remontowy, rozdzieliła zapotrzebowanie na środki finansowe na środki z lokali mieszkalnych, w których planowano wykonanie wewnątrzlokalowej instalacji c.o. i c.c.w. oraz lokale mieszkalne, w których nie planowano jej wykonania, a następnie kwoty te podzielono przez powierzchnię użytkową lokali mieszkalnych im odpowiadającą. Nawet gdyby uznać, że w kwotach tych uwzględniono również odsetki i inne koszty związane z udzieleniem kredytu, to z poczynionych ustaleń nie wynika, aby koszty obsługi tego kredytu rozdzielono w sposób proporcjonalny dla tych dwóch rodzajów lokali (szczególnie biorąc pod uwagę dysproporcję w ogólnych kosztach dotyczących instalacjiw poszczególnych lokalach oraz w częściach wspólnych), co może oznaczać,że właściciele lokali, w których nie wykonywano instalacji c.o. i c.c.w.. w tym powódka, byliby zmuszeni do ponoszenia wysokich kosztów odsetek od kredytu za instalację w lokalach nie będących ich własnością. Sytuacja taka nie może mieć miejsca w świetle obowiązujących przepisów u.w.l. i naruszałabyw sposób rażący interesy powódki. Wobec powyższego zaskarżona uchwała numer(...)z dnia28 czerwca 2011 roku została przez Sąd Okręgowy uchylona. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu znajduje oparcie w treściart. 98 k.p.c.Na postawieart. 113 ust. 1w związku zart. 98 k.p.c.ustawyz dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(tekst jednolity Dz. U. 2010 r, Nr 90, poz. 594 ze zm.) Sąd I instancji nakazał pobrać od strony pozwanej jako od strony przegrywającej niniejszy proces kwotę 2 042 złotych tytułem wydatków na opinie biegłego, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Apelacjęod tego wyroku wniosła pozwana(...), zaskarżając wyrok w całości. Apelująca zarzuciła: 1 naruszenie przepisuart. 386§ 6 k.p.c.poprzez niezastosowanie się przez Sąd I instancji do oceny prawnej i wskazań, co do dalszego postępowania wyrażonych w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie, sygn. akt I ACa 611/12 polegające na pominięciu faktu, że uchwałą nr(...)uchylono uchwałę nr(...)m.in. obciążającą stronę powodową kwotą błędnie wyliczoną (w świetle niekwestionowanej opinii biegłego), podczas gdy Sąd Apelacyjny wyraźnie zaznaczył, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji nie może pominąć tego faktu, co w konsekwencji spowodowało naruszenie interesu prawnego pozwanego (ale także i strony powodowej) i miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku; 2 naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.przez nienadanie właściwego waloru dowodowi – umowie kredytowej z dnia 27 czerwca 2011 r., które prowadziło do uznania, że Bank może (prawdopodobnie dowolnie, bez żadnego skrępowania) wyrazić zgodę na obniżenie stawek na fundusz remontowy w kwocie niższej niż 1,30 zł za m2, podczas gdy zgoda taka może być wyrażona jedynie pod warunkiem posiadania zdolności kredytowej, co w konsekwencji oznacza, że obniżenie stawki na fundusz remontowy na kwotę niższą niż 1,30 zł za m2mogłoby nastąpić dopiero (zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego) po znacznej spłacie zobowiązania kredytowego, co w konsekwencji spowodowało błędne ustalenia faktyczne i miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku; 3 naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku, które nie spełnia wymogów określonych w tym przepisie, bowiem nie wyjaśnia dostatecznie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, co w konsekwencji uniemożliwia kontrolę instancyjną; 4 naruszenieart. 25 ust. 1 ustawy o własności lokalipoprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zaskarżona uchwała jest korzystna dla strony powodowej i nie narusza jej interesu, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że to właśnie pozostawienie w obrocie prawnym uchwały nr(...)pozwanej(...)pozwoli na właściwą i sprawiedliwą realizację uprawnień przysługujących stronie powodowej (dzięki niej strona powodowa uniknie poniesienia podwójnych kosztów za wykonaną instalację c.o. i c.c.w.), co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku; 5 naruszenieart. 98 k.p.c.poprzez zasądzenie kosztów procesu na rzecz strony powodowej, podczas gdy koszty powinny być zasądzone na rzecz strony pozwanej. Podnosząc takie zarzuty apelująca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, a także zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyrokui przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż podniesione w niej zarzuty nie są trafne. Sąd Okręgowy nie naruszyłart. 386 § 6 k.p.c., gdyż procedując ponownie miał na uwadze wytyczne zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2013 r. sygn. akt I ACa 611/12.W szczególności Sąd I instancji dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu księgowości, rachunkowości i finansówM. P.na okoliczność ustalenia sposobu wyliczenia stawek na fundusz remontowy w wysokości 1,30 zł i 1,99 zł, przyjętych uchwałami pozwanej i miał na uwadze wnioski wypływające z tej opinii. Gołosłowne i sprzecznez ustaleniami Sądu Okręgowego jest stwierdzenie, że tenże Sąd pominął fakt, iż kwota obciążająca pozwaną na mocy uchwały nr(...)była błędnie wyliczona. Wręcz przeciwnie okoliczność ta była bezsporna w świetle niekwestionowanej opinii biegłego. Należność z niej wynikająca została jednak wpłacona przez powódkę na rzecz pozwanej, strona powodowa nie zaskarża tej uchwały, a przedmiotem zaskarżenia jest dalsza uchwała pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej nr(...), która zdaniem powódki narusza jej interes prawny. Stawki na fundusz remontowy w wysokości 1,30 zł w przypadku mieszkań z wykonaną instalacją c.o i c.c.w. zostały podjęte bez kalkulacji kosztów planowanych do wykonania w 2011 r. remontów określonych w „rzeczowym” planie gospodarczym zawartym w uchwale nr(...)r. (uzupełniająca opinia biegłegoM. P.– k. 284). Sąd Okręgowy dokonując oceny prawnej miał na uwadze te okoliczności,w zgodności z wytycznymi Sądu II instancji. Nie jest zasadny zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c., który zdaniem apelującej polega na „nie nadaniu właściwego waloru dowodowi w postaci umowy kredytowej z dnia 27 czerwca 2011 r.” Z treści uzasadnienia Sądu Okręgowego wynika, że dokument w postaci umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 27 czerwca 2011 r. był przedmiotem ustaleń Sądu I instancji (k.364) i oceny prawnej (k. 366v.). Nadto należy podnieść, że zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażony wart. 233 § 1 k.p.c.nie może polegać tylko na przedstawieniu opartej na własnej ocenie, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń. Konieczne jest przy posłużeniu się argumentami jurydycznymi wykazanie, że kryteria oceny wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. Jeżeliz określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dały się wysnuć wnioski odmienne (zob. wyroki S.N.: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, LEX nr 172176; z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 369/03, LEX nr 174131; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 25 listopada2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W okolicznościach sprawy zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.jest nieuprawniony, gdyż Sąd wyprowadza z prawidłowych ustaleń, poczynionych na podstawie oceny wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów, wnioski logiczne i trafne. Z tych względów Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia dokonane przez Sąd I instancji za własne i podziela w całości wywiedzioną na ich podstawie argumentację prawną. Uzasadnienie Sądu Okręgowego spełnia wszystkie kryteria zakreślone przepisemart. 328 § 2 k.p.c.W szczególności wskazana została podstawa prawna orzeczenia, gdyż zaskarżona uchwała, w ocenie Sądu I instancji,w sposób rażący narusza interes powódki, co wyczerpuje dyspozycjęart.25 ust. 1 ustawy o własności lokali. Apelująca nie jest konsekwentnaw argumentacji, gdyż kolejny z zarzutów apelacji dotyczy właśnie naruszenia tego przepisu. W ocenie Sądu Apelacyjnego także ten przepis prawa materialnego nie został naruszony. Należy podzielić ocenę,że w okolicznościach sprawy uchylenie przedmiotową uchwałą nr(...)uchwały nr(...)i nałożenie na powódkę obciążeń większych niż wynikające z uprzednio poczynionych ustaleń rażąco narusza interesy powódki. Nadto z poczynionych ustaleń nie wynika, aby koszty obsługi kredytu rozdzielono w sposób proporcjonalny dla lokali z wykonaną już instalacją c.o. i c.c.w. oraz dla lokali, w których taka instalacja nie była uprzednio wykonana. Zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego –art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokalijest więc nieuprawniony. W konsekwencji Sąd I instancji nie naruszył takżeart. 98 k.p.c., gdyż strona przegrywająca proces – pozwana(...)powinna zwrócić powódce, jako wygrywającej, poniesione przez nią koszty procesu,a nadto uiścić wydatki tymczasowo pokryte przez Skarb Państwa. Z tych względów Sąd Apelacyjny oddalił apelację, jako bezzasadną na mocyart. 385 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Lublinie date: '2014-09-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Zbigniew Grzywaczewski - Ewa Popek - Elżbieta Koszel legal_bases: - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali recorder: stażystka Katarzyna Furmanowska signature: I ACa 358/14 ```

152510000003521_VII_Pa_000205_2015_Uz_2015-10-08_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Pa 205/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 października 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodnicząca – Sędzia SO Magdalena Lisowska (spr.) Sędziowie: Sędzia SO Karol Kotyński del. Sędzia SR Paweł Wojas Protokolant: starszy sekretarz sądowy Hanna Garbarczyk po rozpoznaniu w dniu 8 października 2015 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaZ. K. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą w miejscowościB. ouznanie zdarzenia za wypadek w drodze do pracy na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu IV Wydziału Pracy z dnia 21 maja 2015 roku w sprawie sygn. akt IV P 337/13 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zgierzu IV Wydziałowi Pracy pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu za drugą instancję.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2015-10-08' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Magdalena Lisowska - Paweł Wojas - Karol Kotyński legal_bases: [] recorder: starszy sekretarz sądowy Hanna Garbarczyk signature: VII Pa 205/15 ```

151515000004021_VIII_Ua_000050_2014_Uz_2014-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII Ua 50/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Mariola Szmajduch Sędziowie: SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) SSO Janina Kościelniak Protokolant: Ewa Gambuś po rozpoznaniu w dniu30 grudnia 2014r. w Gliwicach sprawy z odwołaniaR. K.(K.) przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. ozwrot nienależnie pobranego zasiłku chorobowego na skutek apelacjiorganu rentowego od wyrokuSądu Rejonowego w Gliwicach z dnia19 sierpnia 2014 r.sygn. aktVI U 256/13 oddala apelację. (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) SSO Mariola Szmajduch (-) SSO Janina Kościelniak Sędzia Przewodniczący Sędzia Sygn. akt VIII Ua 50/14 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.decyzją z dnia 25 czerwca 2013r. zobowiązał ubezpieczonego do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za okres od dnia 29 listopada 2012r. do dnia 22 marca 2013r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 6.328,89 zł. Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany poprzez zwolnienie go z obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego wraz z odsetkami.W uzasadnieniu odwołania podkreślił, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją, bowiem domaganie się przez organ rentowy zwrotu świadczeń po tak długim okresie jest w jego ocenie nieuzasadnione i narusza zasady współżycia społecznego. W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy(...) OddziałwZ.wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. W odpowiedzi na odwołanie wskazał, że w związku z dokonaniem korekt dokumentów rozliczeniowych ZUS zmianie uległ okres podlegania przez odwołującego dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. W konsekwencji ponownie dokonano przeliczenia podstawy wymiaru przysługującego mu zasiłku chorobowego, co w efekcie doprowadziło do obniżenia świadczenia za sporny okres. Tym samym, zdaniem organu rentowego, pobrany przez odwołującego, w spornym okresie, zasiłek chorobowy ponad przysługującą mu wysokość jest świadczeniem nienależnie pobranym i dlatego podlega zwrotowi wraz z odsetkami. Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2014r. w sprawie sygn. akt VI U 256/13 Sąd RejonowywG.zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zwolnił odwołującego z obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego wraz z odsetkami w łącznej kwocie 6.328,89zł za okres od dnia29 listopada 2012r. do dnia 22 marca 2013r. Sąd Rejonowy oparł powyższe orzeczenie na następującym stanie faktycznym sprawy: W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy ustalił, że odwołujący prowadzi działalność gospodarczą od roku 2006. Początkowo była to działalność handlowa, a obecnie jest to działalność edukacyjna. Odwołujący przystąpił do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego począwszy od dnia 1 czerwca 2006r. W okresie podlegania temu ubezpieczeniu odwołujący nie opłacił składki na to ubezpieczenie za miesiące sierpień 2011r. i styczeń 2012r. Odwołujący ponownie został objęty tym ubezpieczeniem z dniem 1 października 2012r. W okresie objętym zaskarżoną decyzją odwołujący był niezdolny do pracy i za ten okres otrzymał zasiłek chorobowy liczony od podstawy wymiaru w kwocie 3.507,81 zł przyjętej na podstawie przychodu za miesiąc październik 2012r. Wypłata stosunkowo wysokiego zasiłku chorobowego nie budziła zdziwienia odwołującego, bowiem był przekonany, że taka wysokość zasiłku związana jest z osiąganiem przez niego wynagrodzenia z powodu dodatkowo zatrudnienia na podstawie umowy o pracę.Z momentem wypłaty odwołującemu spornego zasiłku chorobowego nie był on przez organ rentowy informowany, że mogą wystąpić jakiekolwiek okoliczności mogące mieć wpływ na wysokość tego zasiłku, w szczególności poprzez dokonanie korekt dokumentów rozliczeniowych. Odwołujący nie był również informowany w jaki sposób ustalono podstawę wymiaru stanowiącą podstawę wyliczenia jego zasiłku chorobowego. Nie miał również świadomości, iż podlega ubezpieczeniu chorobowemu dopiero od dnia 1 października 2012r. W latach 2012-2013 sprawami księgowymi odwołującego zajmował się jego pracownikM. P.. W kwietniu 2013r. dokonała ona korekty dokumentacji rozliczeniowej odwołującego. Decyzją z dnia 29 kwietnia 2013r. organ rentowy stwierdził, że odwołujący z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej nie podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresach: od 1 marca 2009r. do 3 marca 2009r., od 14 marca 2009r.do 31 marca 2009r. i od 1 września 2009r. do 30 września 2012r. Pismem z 10 maja 2013r. w imieniu odwołującego i z jego inicjatywyM. P.wniosła do ZUS o wyrażenie zgody na opłacenie po terminie składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za miesiące sierpień 2011r. i styczeń 2012r. Organ rentowy uwzględnił wniosek odwołującego. Decyzją z dnia 20 maja 2013r. organ rentowy uchylił swoją poprzednią decyzję z dnia29 kwietnia 2013r. Następnie pismem z dnia 29 maja 2013r. odwołujący został poinformowany przez ZUS o okresach podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Z pisma tego wynika, że odwołujący podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 czerwca 2006r. Tym samym zmianie uległ okres podlegania przez odwołującego dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a w związku z tym organ rentowy dokonał przeliczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przy uwzględnieniu przychodu za okres 12 miesięcy od czerwca 2010r. do maja 2011r. W efekcie obniżona została wysokość podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za sporny okres, do kwoty 1.499,59 zł. Odwołujący pomimo otrzymania powyższych pism nie rozumiał ich treści, bowiem osobiście się tymi sprawami nie zajmował, sprawy w zakresie korespondencji z organem rentowym prowadziła faktycznieM. P.. Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie dowodów z wyjaśnień odwołującego słuchanego w charakterze strony (k. 34-35), zeznań świadkaM. P.(k. 57), a także akt organu rentowego dołączonych do akt niniejszej sprawy. W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy poczynił następujące rozważania: OdwołanieR. K., zdaniem Sądu I instancji, zasługiwało na uwzględnienie. Sąd merytoryczny przytaczając treśćart. 84 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.), wskazał iż za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania; świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. Z kolei art. 84 ust. 1 przedmiotowej ustawy wskazuje, iż do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczeń społecznych obowiązana jest osoba, która nienależne świadczenie pobrała. Świadczenie nienależnie pobrane powinno być zwrócone wrazz odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego. W dalszej części, odnosząc się do stanu faktycznego sprawy oraz treści art. 84 ust. 1 i 2 powołanej wyżej ustawy systemowej, Sąd wskazał, iż w przypadku ubezpieczonego nie można żądać zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, bowiem warunkiem umożliwiającym dochodzenie od świadczeniobiorcy nienależnie wypłaconego zasiłku jest w takim przypadku to, by był on pouczony o okolicznościach powodujących brak prawa do świadczenia lub mających wpływ na jego wysokość, które może polegać na przytoczeniu przepisów określających te okoliczności, ale musi być na tyle zrozumiałe, aby ubezpieczony mógł je odnieść do własnej sytuacji. Odwołujący o takich okolicznościach niewątpliwie nie był poinformowany przez organ rentowy do chwili wydania zaskarżonej decyzji, z której dopiero powziął wiadomość, że część wypłaconego mu przez ZUS zasiłku chorobowego była świadczeniem nienależnym. W ocenie Sądu Rejonowego odwołujący w dacie otrzymania spornego zasiłku chorobowego z całą pewnością działał w zaufaniu do organu rentowego zajmującego się profesjonalnie naliczaniem składek i wypłatą świadczeń. Sąd orzekający w I instancji podzielił w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego wyrażony między innymi w wyroku z dnia 2 grudnia 2009r. w sprawieI UK 174/09, (LEX nr 585709), zgodnie z którym wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Podstawowym zatem warunkiem uznania, że wypłacone świadczenie podlega zwrotowi w myśl komentowanego przepisu (art. 84 ust. 2 pkt 1 u.s.u.s. z 1998r.) jest, po pierwsze, brak prawa do świadczenia oraz, po drugie, świadomość tego osoby przyjmującej to świadczenie, płynąca ze stosownego pouczenia. Obie te przesłanki wystąpić muszą w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty. Nie budziło również wątpliwości Sądu I instancji, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż dopiero po wypłacie odwołującemu spornego zasiłku chorobowego dokonał on korekty dokumentacji rozliczeniowej, co skutkowało przeliczeniem podstawy wymiaru jego zasiłku chorobowego, a tym samym wydaniem zaskarżonej decyzji. Nikt o tych okolicznościach wcześniej tzn. w dacie wypłaty zasiłku chorobowego za sporny okres, nie informował odwołującego, nie był on świadomy, że dokonanie korekty dokumentacji rozliczeniowej może wpłynąć na przeliczenie podstawy wymiaru otrzymanego zasiłku chorobowego. Nie był on również poinformowany przez organ rentowy od jakiej podstawy wymiaru ma liczony zasiłek chorobowy. W konsekwencji, Sąd Rejonowy na podstawie art. 84 ust.1 i 2 ustawy o SUS w zw. zart. 47714§ 2 k.p.c.zmienił zaskarżona decyzję i zwolnił odwołującego z obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego za sporny okres, wraz z odsetkami, z uwagi na nie spełnienie przez niego przesłanki zart. 84 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Apelację od wyroku wniósł organ rentowy. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego –art. 84, ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznychprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie, polegające na uznaniu, że ubezpieczony nie posiadał wiedzy o konieczności korekty dokumentacji ZUS, chociaż zatrudniał osobę o profesjonalnej wiedzy z zakresu ubezpieczeń społecznych i rozliczania składek na te ubezpieczenia. W ocenie ZUS okoliczność ta powoduje, że odwołujący winien być zobowiązany do zwrotu nienależnego zasiłku chorobowego. ZUS wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ubezpieczonego. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy argumentował, że po jego stronie nie było obowiązku informowania odwołującego o ewentualnych konsekwencjach w zakresie ustalania wysokości pobranego przez niego zasiłku chorobowego, na skutek złożenia przez ubezpieczonego korekt deklaracji rozliczeniowych. Zarzucił również, że odwołujący mimo, iż osobiście nie rozumiał kierowanej do niego przez ZUS korespondencji, to jednak zatrudniałw tym celu wykwalifikowanego pracownika, który winien mu treść tych pism i wynikające z ich treści konsekwencje, wyjaśnić. Zatem w ocenie ZUS nie można mówić o braku świadomości odwołującego w zakresie obowiązku zwrotu nienależnego świadczenia. Sąd Okręgowy w Gliwicach Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje: Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd I instancji jako własne, Sąd Okręgowy uznał, że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowe i wystarczające postępowanie dowodowe,z wyników którego wyciągnął słuszne wnioski, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów. Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczył ustalenia, czy ubezpieczony jest zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego za okres od dnia 29 listopada 2012r. do dnia 22 marca 2013r. wraz z odsetkami w łącznej kwocie 6.328,89 zł. Jak prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy kwestię pojęcia i obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia określaart. 84 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.). W ust. 2 przepis ten definiuje pojęcie nienależnie pobranego świadczenia, za które uważa świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania; świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. Należy jednak w tym miejscu przypomnieć, że w postępowaniu cywilnym, jakim niewątpliwie jest niniejsze postępowanie, zgodnie zart. 6 k.c.obowiązuje zasada kontradyktoryjności, co oznacza, że ciężar dowodu spoczywa na stronie, która dowodzi swoich racji. W niniejszej sprawie to organ rentowy wykazuje, że odwołujący w spornym okresie pobrał nienależne świadczenie i winien w związku z tym wykazać, że po stronie odwołującego wystąpiły okoliczności, o których mowa w powołanym art. 84, ust. 2 ustawy o SUS, a które wskazywałyby na istnienie po jego stronie obowiązku zwrotu spornego świadczenia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji słusznie przyjął, że organ rentowy temu obowiązkowi nie sprostał i w tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentacjęi rozważania Sądu Rejonowego, nie istnieje zatem konieczność ponownego ich przytaczania. W celu uzupełnienia rozważań prawnych Sądu I instancji, dodać jedynie należy, iż zgodnie z art. 84 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 13 października 1988r. o systemie ubezpieczeń społecznych do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczeń społecznych obowiązana jest osoba, która nienależne świadczenie pobrała. W ocenie Sądu Okręgowego również i ta okoliczność nie miała miejsca w niniejszej sprawie, bowiem w chwili wypłacania spornego świadczenia w wysokości, jaką odwołujący otrzymał, było ono świadczeniem należnym. Niewątpliwie w chwili ustalania wysokości spornego zasiłku jego podstawa wymiaru została obliczona przez ZUS w oparciu o posiadane przez ten organ dokumenty i zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Faktycznie do ustalenia wysokości podstawy wymiaru tego świadczenia przyjęto wynagrodzenie za 1 miesiąc kalendarzowy poprzedzający okres, za który ubezpieczonemu przysługiwał zasiłek chorobowy, na co pozwalał przepisart. 36, ust. 2w zw. zart. 48, ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie chorobyi macierzyństwa, który mówi, że jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Odwołujący mając świadomość, że został z mocy ustawy wyłączony z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, ponownie do niego przystąpił opłacając z tego tytułu stosowną składkę, zgodną z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, w oparciu o którą organ rentowy ustalił podstawę wymiaru jego zasiłku chorobowego. Nie można zatem uznać, że sporny zasiłek, w chwili jego przyznania był świadczeniem przyznanym lub wypłaconym na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. Natomiast faktu tego nie może w ocenie Sądu Okręgowego zmienić późniejszy wniosek o przywrócenie terminu do opłacenia składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, jego pozytywne załatwienie przez organ rentowy i opłacenie należnej składki przez ubezpieczonego oraz dokonane na tej podstawie przez ZUS, ponowne ustalenie podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, bowiem okoliczności te nie istniały w chwili ustalania wysokości i wypłaty spornego zasiłku chorobowego. Reasumując, należy uznać, że Sąd Rejonowy – opierając się na zebranym materiale dowodowym – zasadnie przyjął, że po stronie ubezpieczonego nie doszło do pobrania nienależnego świadczenia i nie zachodzą okoliczności uzasadniające zwrot przez niego tego świadczenia. Natomiast organ rentowy nie sprostał ciążącemu na nim obowiązku wykazania, że okoliczności takie zaistniały, a nadto faktu, że sporne świadczenie zostało nienależnie przez odwołującego pobrane. Konkludując, Sąd Okręgowy na mocyart. 385 k.p.c.orzekł, jak w sentencji wyroku. (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek (spr.) (-) SSO Mariola Szmajduch (-) SSO Janina Kościelniak Sędzia Przewodniczący Sędzia

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2014-12-30' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Patrycja Bogacińska-Piątek - Janina Kościelniak - Mariola Szmajduch legal_bases: - art. 84, ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 385 k.p.c. - art. 6 k.c. - 'art. 48, ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby ' recorder: Ewa Gambuś signature: VIII Ua 50/14 ```

155515000004027_VIII_GC_000317_2015_Uz_2015-11-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII GC 317/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSO Leon Miroszewski Protokolant: Anna Galara po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2015 r. na rozprawie sprawy z powództwaA. R. przeciwkoTowarzystwo (...)z siedzibą wW. o zapłatę I umarza postępowanie w zakresie żądania kwoty 51.429,00 złotych; II zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.152,80 (pięć tysięcy sto pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 18 kwietnia 2014 roku; III oddala powództwo w pozostałej części; IV zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Szczecinie kwotę 258.00 (dwieście pięćdziesiąt osiem) złotych tytułem opłaty sądowej od kwoty zasądzonej w punkcie II. w związku ze zwolnieniem powódki od opłaty sądowej; V ustala stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu pomiędzy stronami przy uwzględnieniu, że powódka wygrała sprawę w około 4 procentach, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Sygnatura akt VIII GC 317/15 UZASADNIENIE PowódkaA. R.prowadząca działalność gospodarczą podfirmą PHU (...)wniosła o zasądzenie nakazem zapłaty od pozwanegoTowarzystwa (...)wW.kwoty 52 589,02 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu W uzasadnieniu pozwu stwierdziła, że zawarła z pozwanym w dniu 14 marca 2013 roku umowę ubezpieczenia budynku od ognia i innych zdarzeń losowych na sumę ubezpieczenia 1.727.000 złotych, a maszyn, urządzenia i wyposażenia na sumę ubezpieczenia na 1.270.764 złotych. W dniu 3 września 2013 roku w budynku produkcyjnym z częścią socjalno-biurową wybuchł pożar w wyniku którego zniszczeniu uległy stałe elementy budynku, maszyny, urządzenia i środki obrotowe, w tym przedsionek, część biurowa wraz z wyposażeniem, korytarz, jadalnia z kuchnią i wyposażeniem, pomieszczenie gospodarcze, pomieszczenie szatni i toalety. Strona powodowa zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 11 marca 2014 roku. Do zgłoszenia dołączyła sporządzony na jej zlecenie kosztorys inwestorski i przedmiar robót na łączną kwotę 104.018,02 złotych. Dalej stwierdziła, że była zmuszona do wymiany płyt warstwowych, bowiem producent płyt powiadomił ją, że nie posiada technologii odnawiania płyt, wszelkie działania zmierzające do ich naprawy nie będą autoryzowane, a gwarancja nie zostanie wystawiona. Powódka podniosła, że budynek był wznoszony z funduszy unijnych i z tego względu nie może być dokonana jego modernizacja, lecz budynek ma być odtworzony w takim stanie jaki był przed szkodą. Co do wysokości żądania wskazała, że dochodzi dalszej części odszkodowania zgodnie w wymienionym wyżej kosztorysem ponad wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotą 51.429 złotych. Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym w dniu 29 lipca 2014 roku Referendarz Sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany ubezpieczyciel wniósł sprzeciw od tego nakazu, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Ponadto wniósł o ograniczenie rozprawy do rozpoznania zarzutu braku legitymacji czynnej po stronie powódki. W tej kwestii stwierdził, że powódka zawarła w dniu 14 marca 2013 roku umowę z Gospodarczym Bankiem Spółdzielczym wB., na podstawie której dokonała cesji wierzytelności z tytułu zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia. Umowa zawarta przez powódkę z bankiem zabezpieczała wierzytelność cesjonariusza wynikającą z umowy o niekonsumencki kredyt mieszkaniowy. Pozwany podniósł, że umowa kredytu została przez bank wypowiedziana, przy czym strony postanowiły jednocześnie, że powódka nie może odstąpić od umowy cesji przed całkowitą spłatą należności na rzecz cesjonariusza. Oznacza to, że umowa cesji nie została rozwiązana. Według wiedzy pozwanego nie doszło również do zawarcia umowy cesji zwrotnej. Zdaniem pozwanego w wyniku zawarcia przez powódkę wskazanej umowy cesji wierzytelności z tytułu umowy ubezpieczenia zawartej przez powódkę z pozwanym, wierzytelność co do odszkodowania ubezpieczeniowego przeszła naBank (...), który stał się jedynym uprawnionym do dochodzenia jej realizacji. Pozwany przyznał fakt zawarcia z powódką umowy ubezpieczenia, oraz że w okresie objętym ubezpieczeniem doszło do pożaru budynku produkcyjnego z częścią socjalną jak i wypłaty tytułem odszkodowania kwoty wskazanej przez powódkę w pozwie. Stwierdził, że kwestią sporną pozostaje zakres szkody poniesionej przez powódkę w wyniku pożaru oraz wysokość należnego z tego tytułu odszkodowania. Pozwany zakwestionował załączoną do pozwu opinię prywatną na zlecenie powódki. Powołał się na oględziny nieruchomości i w ten sposób dokonał ustalenia zakresu uszkodzeń do jakich doszło w budynku w wyniku pożaru. Odnosząc się do kosztorysu inwestorskiego uproszczonego i przedmiaru robót, przedłożonych przez powódkę, zakwestionował wykonanie lekkiej obudowy dachu (poz. nr 4 i 15), naprawę podkładu betonowego na podłożu gruntowym (poz. nr 9), roboty demontażowe – cięcie betonu piłą diamentową (poz. 5) oraz naprawy - uzupełnienie posadzki i cokolików z płytek (poz. 10), jako niekorelujące z powierzchniami wskazanymi w protokole szkody. Pozwany zakwestionował także pozycje dotyczące zysku i podatku VAT, a także przyjęty przez powódkę termin naliczania odsetek. W jego ocenie, w razie ewentualnego uwzględnienia żądania powódki, odsetki winny zostać zasądzone od dnia wyrokowania. Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 roku strony zgodnie stwierdziły, że spór dotyczy odszkodowania za uszkodzenie płyt warstwowych w budynku produkcyjnym. Powódka stwierdziła, że wymiana płyt wymaga ingerencji w posadzkę i beton, toteż w kosztorysie znalazły się pozycje dotyczące tego zakresu (k. 126-127). Pismem procesowym z dnia 1 maja 2015 roku powódka rozszerzyła żądanie pozwu i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 134.226,90 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że otrzymała kalkulację na wykonanie prac demontażowych i montażowych ścian budynku z płyt warstwowych uszkodzonych w wyniku pożaru, na kwotę 109 576,90 złotych netto oraz wstępną ofertę wykonania demontażu oraz ponownego montażu kotłowni, instalacji solarnej oraz ceramiki sanitarnej w pomieszczeniu socjalnym, na kwotę 24.650 złotych. Łączny koszt został w tej kalkulacji wskazany na kwotę 134.226,90 złotych. (k.241) Na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 roku powódka cofnęła powództwo w zakresie kwoty 51 000 złotych wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tej części. Stan faktyczny i wskazanie dowodów. PowódkaA. R.prowadząca działalność podfirmą Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...)zawarła w dniu 14 marca 2013 roku z pozwanymTowarzystwem (...)wW.umowę ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych, na podstawie ogólnych warunków ubezpieczenia(...)w(...)ie”. Okres ubezpieczenia obejmował przedział czasowy od 15 marca 2013 roku do 14 marca 2014 roku. Sumę ubezpieczenia budynków i budowli strony określiły na kwotę 1.727.000 złotych, a maszyn, urządzeń i wyposażenia na kwotę 1.270.704 złotych. Przedmiotem umowy ubezpieczenia był między innymi budynek produkcyjny z częścią socjalno-biurową położony w miejscowościG.. Budynek ten został wybudowany w 2010 roku. Dowody: -polisa ubezpieczeniowa nr (...)(k. 8), - ogólne warunki ubezpieczenia (k. 9-50) - zaświadczenie z ewidencji działalności gospodarczej z dnia 5 lipca 2010 r. (k. 67) - zeznania świadkaZ. R.(k. 127-128). W dniu 3 września 2013 roku w budynku produkcyjnym powódki wybuchł pożar, w wyniku którego uszkodzeniu uległy między innymi elementy stałe budynku produkcyjnego w części socjalno-biurowej oraz wyposażenie. Tego samego dnia powódka zgłosiła szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi, który wszczął postępowanie likwidacyjne. Zgłoszenie to nie obejmowało uszkodzenia płyt warstwowych ponieważ powódka zamierzała je odnowić poprzez wyczyszczenie oraz przemalowanie. W związku tym powódka zwróciła się do(...) sp. z o.o., o wskazanie sposobu przywrócenia płyt do stany poprzedniego. Spółka ta poinformowała powódkę, że nie posiada technologii malowania/odnawiania płyt uszkodzonych wskutek pożaru, a wszelkie działania w celu naprawy płyt nie będą przez nią autoryzowane i gwarancja nie będzie na to wystawiona. Stwierdzono dalej, że uszkodzenia w wyniku pożaru mogą powodować, że okładziny będą mniej odporne na działanie korozji, nadto pomijając wady estetyczne trudno jest stwierdzić czy płyty zachowały swoje parametry wytrzymałościowe. Wskazano, że płyty należałoby zbadać, przy czym badania wiązałyby się ze zniszczeniem płyt. W tej sytuacji stwierdzono, że jedynym właściwym sposobem jest wymiana płyt na nowe. Po otrzymaniu tej informacji powódka w dniu 11 marca 2014 roku zgłosiła pozwanemu ubezpieczycielowi, że naprawienie szkody ma polegać na wymianie płyt warstwowych, określając kwotę swojego roszczenia na 104.018,02 złotych. Tą wysokość powódka wskazała w oparciu o wykonany na jej zlecenie kosztorys inwestorski i przedmiar robót, który załączyła do zgłoszenia szkody. Kosztorys i przedmiar robót obejmowały: roboty demontażowe w zakresie ścian wewnętrznych i zewnętrznych, roboty demontażowe w zakresie rozbiórki posadzek i schodów, naprawy podkładów betonowych, uzupełnienia posadzek i cokolików z płytek terakotowych, demontaż i montaż urządzeń i instalacji zamocowanej na ścianach wydzielenia pożarowego, instalację technologiczną wraz z węzłem pompowo-mieszającym, instalację elektryczną i sterowania, roboty montażowe ścian wewnętrznych i zewnętrznych. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ustalił wysokość odszkodowania na kwotę 303.255 złotych. W ramach przyznanego odszkodowania pozwany uznał roszczenie powódki dotyczące płyt warstwowych do kwoty 51.429 złotych i kwotę tą wypłacił. W tej części wyjaśnił, że kwota odszkodowania została ustalona na podstawie kosztorysu przedstawionego przez powódkę, zweryfikowanego przez pozwanego ubezpieczyciela zgodnie z zakresem uszkodzeń ustalonym w toku prowadzenia procesu likwidacji szkody. Ubezpieczyciel dodał, że nie uznał nakładów ujętych w kosztorysie przedłożonym przez powódkę w poz. nr 4, 9 i 15 z tego względu na to, że wskazane w nim elementy nie zostały uszkodzone w wyniku pożaru i nie wymagają naprawy. Wskazał także, że zweryfikowany został także obmiar w poz. 5, 8 i 10, a uwzględniona została powierzchnia zgodnie z ustaleniami zawartymi w protokole szkody. Nie uwzględnił nadto nakładów dotyczących zysku i podatku VAT, które mogą być uwzględnione po przedstawieniu faktur potwierdzających poniesiony koszt. Dowody: - protokół likwidacji z 4 września 2013 roku, (k. 53–55), - pismo pozwanego z 17 kwietnia 2014 roku, (k. 65-66), - pismoR.Polska z 23 stycznia 2014 roku, (k. 59), - zgłoszenie szkody w zakresie płyt warstwowych (k. 51–52), - kosztorys inwestorski uproszczony (k. 60-61), - przedmiar robót (k. 62-64), - zeznania świadkaZ. R.(k. 127-128). Na zlecenie powódkiPrzedsiębiorstwo (...)wykonało kalkulacje na wykonanie prac demontażowych i montażowych ścian budynku położonego wG.na kwotę 109.576,90 złotych oraz wstępną kalkulację wykonania demontażu oraz ponownego montażu kotłowni, instalacji solarnej oraz ceramiki sanitarnej w pomieszczeniu socjalnym na kwotę 24.650 złotych. Dowody: - kalkulacja z dnia 22 kwietnia 2015 roku (k. 243-244), - kosztorys (k. 242). W wyniku pożaru z dnia 3 września 2013 roku w budynku powódki uszkodzeniu uległy między innymi płyty warstwowe na ścianie oddzielającej część socjalno-biurową od kotłowni i część socjalną–biurową od części produkcyjnej, od strony części socjalno–biurowej. Widoczne były na nich skutki zadymienia i zabrudzenia, które powstały na skutek oddziaływania gorącego dymu na powłoki lakiernicze ściany warstwowej. Uszkodzenia występowały na całej powierzchni ściany od strony pomieszczenia biura, pomieszczenia porządkowego i komunikacji. Ścianki działowe w obrębie części socjalno-biurowej wykonane z płyt warstwowych uległy uszkodzeniom polegającym na silnym oddziaływaniu gorących produktów spalania (dymu i sadzy) na powłoki malarskie ścian warstwowych. Ścianki działowe oddzielające biuro od komunikacji uległy odkształceniu. Uszkodzenia występowały na całej powierzchni ścian działowych w pomieszczeniach: buro, pomieszczenie porządkowe, komunikacja, pokój śniadań. Uszkodzenie ściany szczytowej budynku polegało na zabrudzeniu powłok malarskich powstałych na skutek zadymienia pomieszczenia w trakcie pożaru. Uszkodzenia miały charakter zabrudzeń o małej intensywności, powodujących konieczność renowacji powłok malarskich ściany i sufitu w pomieszczeniu wiatrołapu. Dowody: - opinia biegłego sądowegoR. K.z 10 lutego 2015 roku z załącznikami, oraz ustnym wyjaśnieniem (k. 145-178, rozprawa w dniu 3 listopada 2015 roku - k. 284-285). Uszkodzenia ściany oddzielającej część socjalno-biurową od kotłowni nie powodują konieczności wymiany ściany. Uszkodzenia wywołane pożarem mają charakter estetyczny. Nie wymagają wymiany istniejącej ściany na nową. Usunięcie uszkodzeń może nastąpić poprzez budowę drugiej równoległej ściany z płyt warstwowych(...)o grubości 100 mmfirmy (...)od strony pomieszczenia biura, pomieszczenia porządkowego i komunikacji. Projektowana ściana powinna przylegać bezpośrednio do ściany istniejącej. Dobudowanie nowej ściany zmniejszy powierzchnie użytkową pomieszczenia w minimalnym zakresie i nie wpłynie na jego funkcjonalność oraz wygląd. Uszkodzenia ścianek działowych w obrębie części socjalno-biurowej budynku, wykonanych z płyt warstwowych o gr 6 cm z rdzeniem poliuretanowym uzasadniają ich wymianę na nowe ścianki zlokalizowane w tych samych miejscach. Ściana szczytowa budynku, na odcinku gdzie stanowi ścianę pomieszczenia wiatrołapu, nie wymaga wymiany na nową, a jedynie przeprowadzenia jej renowacji poprzez pomalowanie. Konieczność renowacji płyty wynika z zabrudzeń o charakterze estetycznym na powierzchni licowej płyt od strony pomieszczenia wiatrołapu. Renowacja płyt warstwowych zgodnie z wytycznymi ich producenta, przy wykorzystaniu materiałów rekomendowanych przezfirmę (...)powinna polegać na: usunięciu powstałych w trakcie pożaru zabrudzeń z powłoki malarskiej za pomocą szczotek i papieru ściernego, odpylenie powierzchni przygotowanej do malowania, odtłuszczenie powierzchni przygotowanej do malowania, naniesienie przy pomocy pędzla podkładu PU z utwardzaczem(...)(do wykonania zaprawek w miejscach z odsłoniętą warstwą cynku), naniesienie dwóch warstw emalii nawierzchniowejB. R.z utwardzaczemC. H.). Dowód: - opinia biegłego sądowegoR. K.z 10 lutego 2015 roku z załącznikami (k. 145 -178). Wartość prac niezbędnych do przywrócenia stanu budynku z przed pożaru z dnia 3 września 2013 roku w części obejmującej uszkodzone płyty warstwowe w części socjalno-biurowej budynku wynosi 56.581,80zł. Kwota ta obejmuje także obróbki blacharskie, które są konieczne do wykończenia ścian i ścianek z płyt warstwowych. Dowód: - opinia biegłego sądowegoR. K.z 10 lutego 2015 roku z załącznikami (k. 145 -178) - ustna opinia uzupełniająca biegłegoR. K.z dnia 3 listopada 2015 roku e-protokół z dnia 3 listopada 2015 roku (k. 284-285). Ocena dowodów. W niniejszej sprawie nie było sporu co do przebiegu postępowania ubezpieczeniowego, a więc treści umowy ubezpieczenia, okoliczności zgłoszenia szkody, wysokości wypłaconego odszkodowania oraz stanowiska pozwanego ubezpieczyciela w tym zakresie. W sprawie samego zgłoszenia szkody, poza dokumentem tego zgłoszenia, posiłkowym dowodem było zeznanieZ. R.– męża powódki. Treść tego zeznania wskazuje, że sama powódka nie widziała podstaw do objęcia tym zgłoszeniem uszkodzenia płyt warstwowych, a więc elementów, których dotyczy żądanie pozwu – dochodzenia odszkodowania ubezpieczeniowego z tytułu kosztów ich wymiany. Powódka i jej mąż sądzili, że wystarczy te płyty umyć. Z tego zeznania wynika także, że zmiana zapatrywania powódki co do skutków pożaru w odniesieniu do płyt warstwowych nastąpiła na skutek stanowiska przedstawionego powódce przez(...) sp. z o.o., producenta tych płyt. Treść tego stanowiska ma także znaczenie w kontekście dowodu z opinii biegłego sądowego, celem ustalenia, czy istniały podstawy do dokonania wymiany tych płyt. Powódka posłużyła się w niniejszej sprawie pismem(...) sp. z o.o.z dnia 23 01 2014 roku kwestionując opinię biegłego sądowegoR. K.. Podniosła, że opinia biegłego sądowego nie uwzględniła treści stanowiska producenta płyt warstwowych. Odnosząc się do tego należy zauważyć, że sama treść opinii biegłego, wydanej między innymi na podstawie akt sprawy, musi być rozumiana jako wskazująca na odmienną ocenę niż ta, na którą powołała się powódka. Trzeba dodać, że opinia biegłego została sporządzona również w oparciu o oględziny miejsca szkody pożarowej powstałej w mieniu powódki. Jest to o tyle ważne, że z wzmiankowanego pismaR.Polska nie wynika, czy ocena zawarta w tym piśmie została dokonana w oparciu o oględziny płyt warstwowych w obiekcie powódki, ani to, w oparciu o jakie badania czy analizy przedstawiono stanowisko zawarte w omawianym piśmie. Można wręcz wnioskować, że ocena ta nie została poprzedzona oględzinami ani badaniem płyt po pożarze w dniu 3 września 2013 roku. Rzeczą powódki było wskazanie i udowodnienie okoliczności, które uwiarygodniałyby ocenę dokonaną przez producenta płyt warstwowych, zwłaszcza, że można zakładać jego zainteresowanie sprzedażą nowych płyt warstwowych powódce. Wprawdzie powódka wnosiła o przesłuchanie pracownikówspółki (...)na okoliczność braku możliwości przemalowania i naprawy płyt warstwowych z rdzeniem z wełny mineralnej uszkodzonych w wyniku pożaru z dnia 3 września 2013 roku, jednakże z treści uzasadnienia pozwu nie wynika, że pracownicy ci dokonywali oględzin tych płyt, nadto również świadekZ. R.powołał się jedynie na odpowiedź pisemną producenta, a nie na ich inne czynności, jak choćby oględziny w miejscu pożaru. W związku z powyższym nie było przesłanek do przeprowadzenia dowodów z zeznań świadków będących pracownikamispółki (...), zwłaszcza że tezy dowodowe wniosku dowodowego dotyczącego tych świadków wskazywały na zamiar powódki zasięgnięcia wiedzy specjalnej od tych świadków w sprawie technologii naprawy szkody w zakresie płyt warstwowych po pożarze budynku należącego do powódki. Z powyższych względów nie sposób porównywać procedury i sposobu dokonania ustaleń przez biegłego sądowego, do stanowiskafirmy (...) sp. z o.o.Nie może tej opinii skutecznie podważyć również ocena dokonana w toku zeznania świadkaZ. R.. Przekonanie tego świadka o konieczności wymiany płyt warstwowych będących elementami konstrukcji budynku powódki, w którym nastąpił pożar, powstałe – co należy przypomnieć – dopiero po uzyskaniu odpowiedziR.Polska na wystąpienie w sprawie zamiaru przemalowania płyt warstwowych po pożarze, nie może podważyć oceny dokonanej w wyniku przeprowadzenia dowodu polegającego na zasięgnięciu wiadomości specjalnych w celu ustalenia, jaki sposób usunięcia szkody w tym zakresie był konieczny i uzasadniony. Opinia biegłego sądowego była dowodem przeprowadzonym na wniosek samej powódki, czego nie zmienia fakt uwzględnienia w tym zakresie również wniosku pozwanej. Po przedstawieniu przez strony zastrzeżeń co do wniosków opinii biegły został przesłuchany przed Sądem, przede wszystkim w celu odniesienia się do tych zastrzeżeń. Swoją opinię biegły podtrzymał, odniósł się też do poszczególnych punktów zarzutów powódki oraz zarzutu pozwanego ubezpieczyciela. Rozbieżność pomiędzy powódką a biegłym dotyczyła oceny, czy wszystkie płyty warstwowe podlegają wymianie, jak twierdzi powódka, czy też niektóre wymagają jedynie przemalowania oraz w jednym przypadku dobudowania nowej płyty, jak uznał biegły. Nie ma podstaw by zakwestionować trafność jego stanowiska, zwłaszcza że biegły uznał jednak konieczność wymiany ścianek działowych z płyt warstwowych. To oznacza, że biegły dokonał rozróżnienia stopnia i zakresu uszkodzenia poszczególnych płyt na skutek pożaru w dniu 3 września 2013 roku, również w aspekcie sposobu naprawienia powstałej w związku z tym szkody – z wymianą, czy bez wymiany płyt. Nastąpiło to po przeprowadzeniu analizy co do skutków pożaru z dnia 3 września 2013 roku w odniesieniu do płyt warstwowych. Jak już była mowa, nie daje podstawy takiego kwestionowania pismoR.Polska z dnia 23 stycznia 2014 roku. Nie można też zakwestionować obliczenia kosztów usunięcia szkody pożarowej w zakresie płyt warstwowych. Biegły wyjaśnił, że koszty te przedstawił w oparciu o cennik powszechnie stosowany w budownictwie. Powódka złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Uzasadniała, że nowy biegły wyda rzetelną opinię, uwzględniającą zasady sztuki budowlanej. Wniosek ten podtrzymała po przesłuchaniu biegłego. Treść uzasadnienia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego wskazuje, że złożenie wniosku podyktowane było kwestionowaniem przez powódkę wniosków zawartych w opinii biegłegoR. K.. Trzeba stwierdzić, że brak akceptacji strony co do wniosków opinii biegłego nie uzasadnia potrzeby powołania na jej wniosek nowego biegłego w celu wydania nowej opinii, w tej samej sprawie, o ile opinia nie ma istotnych luk, jest kompletna, uwzględnia wszystkie istotne okoliczności i jest weryfikowalna (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 sierpnia 2009 roku, III CSK 7/09). Opinii biegłego nie mogą też skutecznie podważać kosztorys i przedmiar załączone przez powódkę. Po pierwsze, zostały one przygotowane przez samą powódkę, a przez to stanowią jedynie zestawienie żądanych kwot składających się na dochodzoną należność, a więc są uszczegółowieniem jej stanowiska w sprawie wysokości dochodzonego roszczenia. Po drugie, dokumenty te nie wskazują na ich przygotowanie przez osobę mającą kwalifikacje w zakresie kosztorysowania i dokonywania obmiarów prac budowlanych. Po trzecie, obejmują szerszy zakres szkody, niż tylko dotyczący wymiany płyt warstwowych, bowiem dotyczą również rozbiórki posadzek i schodów oraz uzupełnienia posadzek i cokolików terakotowych – nic nie wskazuje na związek tych zakresów z podnoszoną przez powódkę koniecznością wymiany płyt warstwowych. Wprawdzie powódka twierdziła, że konieczna była ingerencja w beton i posadzkę, jednak nie odniosła się do zarzutów pozwanej w sprawie wskazania kosztów robót demontażowych lekkiej obudowy dachu, naprawy podkładu betonowego na podłożu gruntowym – jako dotyczących elementów, których uszkodzenia nie stwierdzono, oraz w sprawie zawyżenia powierzchni co do demontażu posadzki z płytek i uzupełnienia posadzki i cokolików z płytek. Pełnomocnik powódki została upoważniona do złożenia pisma przygotowawczego, w którym miała odnieść się do zarzutów pozwanego ubezpieczyciela zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, natomiast poprzestała na argumentacji w sprawie istnienia jej formalnej legitymacji czynnej do otrzymania odszkodowania ubezpieczeniowego, natomiast w sprawie żądania co do istoty poprzestała na stwierdzeniu, że „zakres usunięcia szkody oraz koszty z tym związane ustali biegły sądowy z zakresu budownictwa”. Wzmiankowany już kosztorys i przedmiar, załączone do pozwu, podobnie jak dokumenty załączone do pisma z dnia 11 maja 2015 roku, obejmującego rozszerzenie pozwu, uwzględniają założenie, odrzucone przez biegłego, że wszystkie ściany z płyt warstwowych podlegały wymianie. W sprawie dokumentów mających służyć wykazaniu wysokości rozszerzonego roszczenia należy dodać, że wśród tych dokumentów znajdowała się wstępna oferta wykonania montażu i ponownego montażu kotłowni, instalacji solarnej oraz ceramiki sanitarnej, natomiast powódka nawet twierdziła, że szkoda doznana wskutek pożaru z dnia 3 września 2013 roku w ogóle obejmowała te elementy. Nie ma o tych elementach mowy także w pozwie (k. 3 i 4). Powódka nie wnosiła o uzupełnienie opinii biegłego, choć biegły na rozprawie wyraził gotowość obliczeń w zakresie innych kosztów związanych z wymianą czy naprawą płyt warstwowych (demontaż i montaż drzwi, czy sanitariatów). W tej kwestii nie sposób zakwestionować wyjaśnienia biegłego, że odnosił się do kosztów w zakresie wskazanym w pozwie, a więc co do sposobu naprawienia szkody po pożarze z dnia 3 września 2013 roku w zakresie samych płyt warstwowych, lecz nie innych elementów. Z urzędu znane jest Sądowi, że powódka wytoczyła też powództwa w innych procesach o odszkodowania w związku z tym samym pożarem. Ocena prawna. Powódka wystąpiła z roszczeniem z umowy ubezpieczenia mienia od ognia i innych zdarzeń losowych, kwalifikowanego wkodeksie cywilnymjako ubezpieczenie majątkowe, przy czym dochodziła naprawienia części szkody powstałej w wyniku pożaru z dnia 3 września 2013 roku, obejmującej jedynie uszkodzenia płyt warstwowych, z których zbudowano ściany działowe, szczytową i ścianę oddzielającą część socjalno-biurową od kotłowni. Powódka nie wykroczyła poza zakres przedmiotowy określony podczas rozprawy w dniu 10 grudnia 2014 roku. Wprawdzie w piśmie z dnia 11 maja 2015 roku powołała się na dokumenty będące ofertami złożonymi w stosunku do niej przez wykonawców budowlanych, również w zakresie innych prac niż obejmujące wymianę płyt warstwowych, natomiast nawet nie twierdziła, że ów dodatkowy zakres dotyczy naprawienia szkody doznanej w wyniku pożaru z dnia 3 września 2013 roku. Tym samym nie można było przyjąć, że zachodzi w tym zakresie odpowiedzialność ubezpieczeniowa strony pozwanej. Zgodnie zart. 805 § 1 k.c.ubezpieczyciel, zawierając umowę z ubezpieczającym, zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie nastąpienia wypadku określonego w umowie. Nie ulega wątpliwości i było niesporne pomiędzy stronami, że pożar w dniu 3 września 2013 roku był zdarzeniem będącym wypadkiem ubezpieczeniowym w rozumieniu wskazanej regulacji, objętym ubezpieczeniem na podstawie umowy zawartej przez strony. Nie ulega też wątpliwości, że powódka jest upoważniona do otrzymania odszkodowania od pozwanego ubezpieczyciela, o czym zresztą świadczy również to, że to powódce pozwany ubezpieczyciel wypłacił już odszkodowanie w związku z wskazanym wypadkiem ubezpieczeniowym. Nie zmienia tego cesja wierzytelności z umowy ubezpieczenia na rzecz banku kredytującego powódkę (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2010 roku, I CSK 538/09). Spór pomiędzy stronami dotyczył wysokości odszkodowania. Powódka powołała się na kosztorys załączony do pozwu, natomiast pozwana twierdziła, że nie ma podstaw do naprawienia szkody poprzez wymianę ścian z płyt warstwowych, lecz jedynie przez naprawę płyt. Pozwana zakwestionowała nie tylko wysokość szkody wskazywaną przez powódkę, ale i przyjęcie przez powódkę sposobu naprawienia szkody w zakresie płyt warstwowych, poprzez wymianę płyt. Jak już była mowa, biegły sądowy odniósł się do tego stanowiska i przedstawił częściowo odmienną ocenę, zarówno co do sposobu naprawienia szkody w części wskazanej w pozwie, jak i co do wysokości tej szkody. Należy powtórzyć, że przyjęcie opinii biegłego w zakresie wysokości szkody, w sytuacji akceptacji tej opinii jako pełnej i przekonującej, należycie uzasadnionej i wyjaśnionej na rozprawie, musiało wpłynąć na zasądzenie kwoty określonej w punkcie II wyroku, po uwzględnieniu dotychczas wypłaconego odszkodowania, a więc jako różnicy pomiędzy kwotą przyjętą przez biegłego jako wysokość szkody w zakresie płyt warstwowych, obejmującą koszty jej usunięcia, a kwotą wypłaconego powódce odszkodowania w tej części. Powódka nie przedstawiła dowodów przeciwnych w stosunku do tej opinii, natomiast jej obliczenie wysokości szkody, poparte stanowiskiem producenta płyt warstwowych, a także dowodami w postaci podpisanych przez powódkę: obmiaru wraz z kosztorysem, nie mogło opinii biegłego skutecznie podważyć, co już zostało wyjaśnione wyżej. Powódka w toku procesu rozszerzyła pozew, żądając kwoty 134.226,90 złotych. Podczas rozprawy w dniu 3 listopada 2015 roku rozszerzone powództwo ograniczyła o kwotę 51.429 złotych, a więc już wypłaconego jej odszkodowania w zakresie szkody objętej roszczeniem w niniejszej sprawie, dlatego w tym zakresie należało umorzyć postępowanie na podstawieart. 355 § 1 k.p.c.Powódka nie przedstawiła, ani w tym piśmie, ani w pozwie, faktów świadczących o odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej w zakresie wynikającym z kalkulacji kosztów prac wykraczających ponad wymianę płyt warstwowych, wynikających z załącznika do wzmiankowanego rozszerzenia powództwa. Wobec tego, ponad zasądzenie w punkcie II, dalej idące powództwo należało oddalić. Orzekając o kosztach należało uwzględnić zasadę odpowiedzialności stron za wynik sprawy oraz zasadę kosztów celowych, wynikające zart. 98 § 1 k.p.c.Przyjęte zostało, że powódka przegrała sprawę w około 96%, przy czym zakres tej obejmuje również kwotę, co do której powódka cofnęła pozew na rozprawie w dniu 3 listopada 2015 roku. Cofnięcie nie wynikało z zaspokojenia roszczenia powódki w tym zakresie w okresie po wniesieniu powództwa, toteż musi stanowi o przegraniu sprawy przez powódkę. Rozstrzygając o kosztach uwzględniono zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu stosownie doart. 100 k.p.c.Szczegółowe wyliczenie pozostawiono referendarzowi sądowemu (art. 108 § 1 k.p.c.). Zasądzenie od pozwanego ubezpieczyciela zwrotu opłaty sądowej od kwoty zasądzenia znajduje podstawę w art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2015-11-03' department_name: VIII Wydział Gospodarczy judges: - Leon Miroszewski legal_bases: - art. 805 § 1 k.c. - art. 355 § 1 k.p.c. recorder: Anna Galara signature: VIII GC 317/15 ```

151025150001006_II_K_001261_2018_Uz_2022-02-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 1261/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 lutego 2022 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: sędzia Bogumiła Dzięciołowska Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz przy udziale Prokuratora Jakuba Łamek po rozpoznaniu w dniach 22 marca 2019 r., 5 kwietnia 2019 r., 16 maja 2019 r., 3 września 2019 r., 18 października 2019 r., 17 grudnia 2019 r., 18 sierpnia 2020 r., 1 grudnia 2020 r., 25 maja 2021 r., 7 września 2021 r., 23 listopada 2021 r., 10 grudnia 2021 r., 10 lutego 2022 r. sprawy karnej 1 M. S. (1)s.A.iB. z domu W.,ur. (...)wK.,PESEL (...), karanego oskarżonego o to, że : I – w okresie od dnia 16 kwietnia 2018 roku godz. 16:00 do dnia 17 kwietnia 2018 roku godz. 13:00 wG.przyul. (...)na terenie po byłejfabryce (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w budynku dostał się do jego wnętrza skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 16drzwi wewnętrznych o wartości 2400zł, 30sztuk gniazdek elektrycznych o wartości 150zł, 100metrów przewodu elektrycznego o wartości 200zł, 3sztuk baterii umywalkowych o wartości 60 zł, 16sztuk lamp elektrycznych o wartości 160zł tj. mienia o łącznej wartości 2970zł czym działał na szkodęfirmy (...), przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5lat po odbyciu w okresie od dnia 2 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2015 roku kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. akt II K 839/11 z dnia 24 listopada 2011 roku za przestępstwa zart 279 § 1 kk,art 280 § 1 kk,art 278 § 1 kk,art 288 § 1 kkw zw. zart 57 a § 1 kkiart 270 § 1 kkw zw. zart 12 kk,tj. o czyn zart 279 § 1 kkw zw zart 64 § 1 kk II – w okresie od dnia 22 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 28 kwietnia 2018 roku godz. 16:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego i wejściu do środka z jego wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 20metrów o wartości 150zł, ponadto w tym samym miejscu i czasie dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie altany i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 3metrów o wartości 60zł, czym działał na szkodęŁ. P., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5lat po odbyciu w okresie od dnia 2 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2015 roku kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. akt II K 839/11 z dnia 24 listopada 2011 roku za przestępstwa zart 279 § 1 kk,art 280 § 1 kk,art 278 § 1 kk,art 288 § 1 kkw zw. zart 57 a § 1 kkiart 270 § 1 kkw zw. zart 12 kk,tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart 64 § 1 kkw zw. zart 12 kk III – w okresie od dnia 27 kwietnia 2018 roku godz. 18:00 do dnia 28 kwietnia 2018 roku godz. 8:30 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia butli z gazem 2kg o wartości 100zł, dekodera TV o wartości 100zł oraz radia o wartości 50zł tj. mienia o łącznej wartości 250zł czym działał na szkodęT. W. (1), przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5lat po odbyciu w okresie od dnia 2 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2015 roku kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. akt II K 839/11 z dnia 24 listopada 2011 roku za przestępstwa zart 279 § 1 kk,art 280 § 1 kk,art 278 § 1 kk,art 288 § 1 kkw zw zart 57 a § 1 kkiart 270 § 1 kkw zw. zart 12 kk,tj. o czyn zart. 279 § 1 kkw zw. zart 64 § 1 kk IV – w okresie od dnia 29 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 30 kwietnia 2018 roku godz. 15:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do altany i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 2przedłużacze z listwami przepięciowymi, dekoder telewizyjnymarki M., 10kg kiełbasy oraz drabinę stalową o długości 3metrów o łącznej wartości 230zł, czym działał na szkodęB. W., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5lat po odbyciu w okresie od dnia 2 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2015 roku kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu RejonowegowG.sygn. akt II K 839/11 z dnia 24 listopada 2011 roku za przestępstwa zart 279 § 1 kk,art 280 § 1 kk,art 278 § 1 kk,art 288 § 1 kkw zw. zart 57 a § 1 kkiart 270 § 1 kkw zw. zart 12 kk,tj. o czyn zart 279 § 1 kkw zw. zart 64 § 1 kk V - w okresie od dnia 8 maja 2018 roku godz. 16:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 10:40 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia monitora z funkcją TV 21calimarki S.koloru czarnego o wartości 400zł, wiertarko wkrętarki akumulatorowej koloru czerwono – czarnego wraz z ładowarką w walizce koloru szarego o wartości 200zł, radiomagnetofonmarki E.koloru szarego o wartości 100zł oraz figurki mosiężne słoń, jabłko, drzewko z kryształkami o wartości 100zł, tj. mienia o łącznej wartości 800zł, czym działał na szkodęP. W., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu 5lat po odbyciu w okresie od dnia 2 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2015 roku kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. akt II K 839/11 z dnia 24 listopada 2011 roku za przestępstwa zart 279 § 1 kk,art 280 § 1 kk,art 278 § 1 kk,art 288 § 1 kkw zw. zart 57 a § 1 kkiart 270 § 1 kkw zw. zart 12 kk,tj. o czyn zart 279 § 1 kkw zw zart 64 § 1 kk VI - w okresie od dnia 7 lipca 2018 roku godz. 22:00 do dnia 8 lipca 2018 roku godz. 9:30 wG.z otwartego garażu przyul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia trzy pistolety lakiernicze, dwie szlifierki pneumatyczne oscylacyjne, maszynę polerską, zestawu kluczy w walizce, dwa pistolety do osuszania powierzchni tzw. dmuchawki, wiertarkę elektrycznąfirmy (...)o łącznej wartości 1920 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistoletu do nakładania masy bitumicznej, obcęgi o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1)przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do dnia 29 sierpnia 2015 r. kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. Akt II K-839/11 za przestępstwa podobne zart. 279 § 1 kk,280 § 1 kk,art. 278 § 1 kk,art. 288 § 1 kkw zw. zart. 57 a § 1 kkiart. 270 § 1 kkw zw. zart. 12 kk,tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk VII - w dniu 9 lipca 2018 r. w godz. 5:00 – 6:00 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zR. O.,M. M. (1)iA. T. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2045,26 zł na szkodę(...) S.AK.przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do dnia 29 sierpnia 2015 r. kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. Akt II K-839/11 za przestępstwa podobne zart. 279 § 1 kk,280 § 1 kk,art. 278 § 1 kk,art. 288 § 1 kkw zw. zart. 57 a § 1 kkiart. 270 § 1 kkw zw. zart. 12 kk,tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk VIII - w dniu 10 lipca 2018 r. w godz. 5-6 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zR. O.,M. M. (1)iA. T. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 19 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 15 kolanek z miedzi, 6 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 22 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2784,20 zł na szkodę(...) S.AK.przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do dnia 29 sierpnia 2015 r. kary jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu sygn. Akt II K-839/11 za przestępstwa podobne zart. 279 § 1 kk,280 § 1 kk,art. 278 § 1 kk,art. 288 § 1 kkw zw. zart. 57 a § 1 kkiart. 270 § 1 kkw zw. zart. 12 kk,tj. o czyn zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 2 M. M. (1)s.M.iM.z domuD.,ur. (...)wŚ.,PESEL (...), karanego oskarżonego o to, że : I – w okresie od dnia 14 sierpnia 2018 roku godz. 17:00 do dnia 16 sierpnia 2018 roku godz. 6:00G.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. T. (1)orazM. K. (2)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie remontowanego mieszkania znajdującego się na I piętrze kamienicy z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczka koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz dokonała zabrou w celu przywłaszczenia po uprzednim odcięciu 10metrów przewódu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, czym działał na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...),tj. o czyn zart 279 § 1 kk II –w okresie od dnia 10 maja 2018 roku godz. 20:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 4:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. T. (1)orazD. G.dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do altany z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 0,5kg kawy mielonej o wartości 15zł, 5sztuk szklanek z duraleksu o wartości 100zł, 5opakowań makaronu o wartości 12,50zł przyprawy różnego rodzaju o wartości 10zł, opakowanie herbaty o wartości 10zł, butlę z gazem 11kg koloru czerwonego o wartości 100zł, przedłużacza elektrycznego w otulinie koloru białego zakończonego listwą na 4wtyki o wartości 20zł, 4krzesła plastikowe koloru biało-zielonego rozkładane o wartości 200zł, wiertarkę koloru ciemnego o wartości 70zł, 10kg cukru o wartości 25zł oraz drobnej odzieży o wartości 30zł tj. mienia o łącznej wartości 592,50zł czym działał na szkodęM. K. (3),tj. o czy zart 279 § 1 kk III – w maju 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu zA. T. (1)orazD. G.dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyrwaniu w dachu altany plastikowych paneli i przez powstały otwór dostał się do środka skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przedłużacza elektrycznego o długości 2 metrów koloru białego z dwoma gniazdami o wartości 20zł, czym działał na szkodęM. G.,tj. o czyn zart 279 § 1 kk IV - w dniu 9 lipca 2018 r. w godz. 5:00 – 6:00 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1)R. O.orazA. T. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2045,26 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk V - w dniu 10 lipca 2018 r. w godz. 5-6 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),R. O.orazA. T. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 19 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 15 kolanek z miedzi, 6 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 22 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2784,20 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk 3 A. T. (1)s.K.iE. z domu B.,ur. (...)wG.,PESEL (...), obywatelstwa polskiego, niekaranej oskarżonego o to, że : I – w okresie od dnia 14 sierpnia 2018 roku godz. 17:00 do dnia 16 sierpnia 2018 roku godz. 6:00 wG.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu zM. M. (1)orazM. K. (2)dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie remontowanego mieszkania znajdującego się na I piętrze kamienicy z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białegoo długości 30metrów z wtyczka koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru czarnegoo długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz dokonała zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim odcięciu 10metrów przewódu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, czym działała na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...),tj. o czyn zart 279 § 1 kk II – w okresie od dnia 10 maja 2018 roku godz. 20:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 4:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu zM. M. (1)orazD. G.dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do altany z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 0,5kg kawy mielonej o wartości 15zł, 5sztuk szklanek z duraleksu o wartości 100zł, 5opakowań makaronu o wartości 12,50zł przyprawy różnego rodzaju o wartości 10zł, opakowanie herbaty o wartości 10zł, butlę z gazem 11kg koloru czerwonego o wartości 100zł, przedłużacza elektrycznego w otulinie koloru białego zakończonego listwą na 4wtyki o wartości 20zł, 4krzesła plastikowe koloru biało-zielonego rozkładane o wartości 200zł, wiertarkę koloru ciemnego o wartości 70zł, 10kg cukru o wartości 25zł oraz drobnej odzieży o wartości 30zł tj. mienia o łącznej wartości 592,50zł czym działała na szkodęM. K. (3),tj. o czy zart 279 § 1 kk III – w maju 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu zM. M. (1)orazD. G.dokonała kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyrwaniu w dachu altany plastikowych paneli i przez powstały otwór dostał się do środka skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przedłużacza elektrycznego o długości 2 metrów koloru białego z dwoma gniazdami o wartości 20zł, czym działała na szkodęM. G.,tj. o czyn zart 279 § 1 kk IV - w dniu 9 lipca 2018 r. w godz. 5:00 – 6:00 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1)R. O.orazM. M. (1)dokonała zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2045,26 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk V - w dniu 10 lipca 2018 r. w godz. 5-6 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),R. O.orazM. M. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 19 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 15 kolanek z miedzi, 6 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 22 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2784,20 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk 4 D. G.s.P.iD. z domu G.,ur. (...)wG.,PESEL (...), karanego oskarżonego o to, że : I – w okresie od dnia 10 maja 2018 roku godz. 20:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 4:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał kradzieżyz włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do altany z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 0,5kg kawy mielonej o wartości 15zł, 5sztuk szklanek z duraleksu o wartości 100zł, 5opakowań makaronu o wartości 12,50zł przyprawy różnego rodzaju o wartości 10zł, opakowanie herbaty o wartości 10zł, butlę z gazem 11kg koloru czerwonego o wartości 100zł, przedłużacza elektrycznego w otulinie koloru białego zakończonego listwą na 4wtyki o wartości 20zł, 4krzesła plastikowe koloru biało-zielonego rozkładane o wartości 200zł, wiertarkę koloru ciemnego o wartości 70zł, 10kg cukru o wartości 25zł oraz drobnej odzieży o wartości 30zł tj. mienia o łącznej wartości 592,50zł czym działał na szkodęM. K. (3), przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego wart 64 § 2 kk,tj. o czyn zart 279 § 1 kkw zw. zart 64 § 2 kk II – w maju 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, ze po uprzednim wyrwaniu w dachu altany plastikowych paneli i przez powstały otwór dostał się do środka skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przedłużacza elektrycznego o długości 2 metrów koloru białego z dwoma gniazdami o wartości 20zł, czym działał na szkodęM. G.przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego wart 64 § 2 kk,tj. o czyn zart 279 § 1 kkw zw. zart 64 § 2 kk 5 R. O.s.W.iW. z domu N.,ur. (...)wK.,PESEL (...), karanego oskarżonego o to, że : I - w dniu 9 lipca 2018 r. w godz. 5:00 – 6:00 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1)M. M. (1)orazA. T. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2045,26 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk II - w dniu 10 lipca 2018 r. w godz. 5-6 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),A. T. (1)orazM. M. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 19 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 15 kolanek z miedzi, 6 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 22 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2784,20 zł na szkodę(...) S.AK.,tj. o czyn zart. 278 § 1 kk 6 M. K. (2)s.D.iE. z domu S.,ur. (...)1996 r. wG.,PESEL (...), karanego oskarżonego o to, że : I – w okresie od dnia 14 sierpnia 2018 roku godz. 17:00 do dnia 16 sierpnia 2018 roku godz. 6:00 wG.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie remontowanego mieszkania znajdującego się na I piętrze kamienicy z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczka koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczkąi gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz dokonano zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim odcięciu 10metrów przewodu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, czym działano na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...),tj. o czyn zart 279 § 1 kk o r z e k a : stosując w myślart. 4 § 1 kkw stosunku do oskarżonychM. S. (1),A. T. (1),M. M. (1),D. G.iR. O.przywołane poniżej przepisy w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. 1 oskarżonegoM. S. (1)w ramach zachowań zarzuconych w punkcie 1 aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od 16 kwietnia 2018 r. godz. 16:00 do dnia 17 kwietnia 2018 r. godz. 13:00 wG.przyul. (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu drzwi do budynku wszedł do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 100 metrów przewodów elektrycznych o wartości 200 zł, czym działał na szkodę(...) sp. z o.o.wG., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 2 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 1 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej(...) sp. z o.o.wG.kwoty 200 (dwieście) złotych; 3 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w okresie od 27 kwietnia 2018 r. do 28 kwietnia 2018 r., oskarżony wszedł do altany po uprzednim wypchnięciu okna, wartość trzech przedłużaczy o długości 20 m wynosiła 90 złotych, wartość trzech przedłużany o długości 3 m każdy wynosiła 30 złotych, a nadto iż oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia również odkurzacz samochodowy o wartości 25 zł, mikser o wartości 20 zł, blender o wartości 20 zł i prysznic kempingowy o wartości 50 zł, a łączna wartość ukradzionego mienia wynosiła 235 złotych, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 4 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w puncie 3 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoŁ. P.kwoty 235 (dwieście trzydzieści pięć) złotych; 5 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie III aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia butlę z gazem o wartości 50 zł, dekoder TV o wartości 40 zł, radio o wartości 10 zł oraz odzież roboczą o wartości 50 zł, tj. mienie o łącznej wartości 150 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 6 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 5 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoT. W. (1)kwoty 150 (sto pięćdziesiąt) złotych; 7 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż oskarżony z wnętrza altany zabrał w celu przywłaszczenia dwa przedłużacze o wartości 40 zł, dekoder telewizyjnyM.o wartości o wartości 40 zł, 10 kg kiełbasy o wartości 50 zł, zgrzewkę wody o wartości 4 zł, perfumy o wartości 40 zł i talerzyki o wartości 5 zł, tj. mienie łącznej wartości 179 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 8 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 7 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonejB. W.kwoty 179 (sto siedemdziesiąt dziewięć) złotych; 9 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego w punkcie V aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że wartość monitora wynosiła 280 zł, wartość wiertarko wkrętarki akumulatorowej wynosiła 70 zł, wartość radiomagnetofonu Elta wynosiła 40 zł, a łączna wartość skradzionego mienia wynosiła 490 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk 10 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 9 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzeczP. W.kwoty 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych 11 ustala, iż czyny przypisane oskarżonemuM. S. (1)w punktach 1, 3, 5, 7 i 9 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kki zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 12 kkw zw. zart. 64 § 1 kk, za który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 283 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; 12 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie VI aktu oskarżenia, z tym ustaleniem że oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia dwie szlifierki osyclacyjne pneumatyczne o wartości 200 zł, dwa pistolety lakiernicze o wartości 350 zł, dwa pistolety do osuszania powierzchni, tzw. dmuchawki o wartości 20 zł, tj. mienie o łącznej wartości 570 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistolet do nakładania masy bitumicznej o wartości 30 zł i obcęgi o wartości 5 zł, tj. mienie o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1), przy czym oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kki za to na podstawieart. 278 § 1 kkwymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 13 oskarżonegoM. S. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie VII aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1022,63 zł, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 14 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 13 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. M. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); 15 oskarżonegoM. S. (1)w ramach zachowań zarzuconych mu w punkcie VIII aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2018 r. wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. M. (1),A. T. (1)i inną osobą z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 12 metrów rur miedzianych o wartości 1308,24 zł na szkodę(...) s.a.wK., zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj.występku zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 16 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 15 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze); 17 ustala, iż czyny przypisane oskarżonemuM. S. (1)w punktach 13 i 15 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk, za który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 278 § 1 kkwymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; 18 na podstawieart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 kkw miejsce kar jednostkowych orzeczonych w punktach 11, 12 i 17 wyroku wymierza oskarżonemuM. S. (1)karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; 19 na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemuM. S. (1): - zatrzymanie od 14 maja 2018 r., godz. 8:35 do 15 maja 2018 r., godz. 14:30, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności; zatrzymanie od 11 lipca 2018 r., godz. 15:00 do 12 lipca 2018 r., godz. 16:15, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności; 20 oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 15 sierpnia 2018 r. i stanowił wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 21 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 20 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. K. (2)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.oraz kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.; 22 oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że miał on miejsce w dniu 12 maja 2018 r., a oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia 0,5 kg kawy o wartości 15 zł, 5 opakowań makaronu o wartości 12,50 zł, przyprawy różnego rodzaju o wartości 10 zł, opakowanie herbaty o wartości 10 zł, przedłużacz elektryczny o wartości 20 zł, 10 kg cukru o wartości 25 zł oraz odzież o wartości 30 zł, tj. mienie o łącznej wartości 122,50 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 23 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 22 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); 24 oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie III aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 12 maja 2018r.,działka nr (...)należała doM. G., zaś zabrany w celu przywłaszczenia przedłużacz stanowił własnośćŁ. S., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 25 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 24 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; 26 ustala, iż czyny przypisane oskarżonemuM. M. (1)w punktach 20, 22 i 24 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkza który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 283 kkwymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności; 27 oskarżonegoM. M. (1)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie IV aktu oskarżenia z tym ustaleniem iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1022,63 zł, tj.występku zart. 278 § 1 kk; 28 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 27 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. S. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); 29 oskarżonegoM. M. (1)w ramach zachowań zarzuconych mu w punkcie V aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 11 lipca 2018 r. wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),A. T. (1)i inną osobą z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 12 metrów rur miedzianych o wartości 1308,24 zł na szkodę(...) s.a.wK., tj.występku zart. 278 § 1 kk; 30 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 29 wyroku orzeka wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. S. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze); 31 ustala, iż czyny przypisane oskarżonemuM. M. (1)w punktach 27 i 29 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 278 § 1 kk, za który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 278 § 1 kkwymierza karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności; 32 na podstawieart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 kkw miejsce kar jednostkowych orzeczonych w punktach 26 i 31 wyroku wymierza oskarżonemuM. M. (1)karę łączną 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności; 33 na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemuM. M. (1): - zatrzymanie w dniu 21 maja 2018 r. od godz. 9:00 do godz. 13:05, przyjmując iż jest ono równoważne 1 (jednemu) dniowi pozbawienia wolności; zatrzymanie od dnia 30 sierpnia 2018 r., godz. 10:50 do 31 sierpnia 2018 r., godz. 14:20, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom pozbawienia wolności; zatrzymanie od dnia 16 października 2018 r., godz. 13:30 do dnia 17 października 2018 r., godz. 14:20, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom pozbawienia wolności; 34 oskarżonąA. T. (1)uznaje za winną czynu zarzuconego jej w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 15 sierpnia 2018 r. i stanowił on wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 35 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 34 wyroku orzeka wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iM. K. (2)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.oraz kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.; 36 oskarżonąA. T. (1)uznaje za winną czynu zarzuconego jej w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że miał on miejsce w dniu 12 maja 2018 r., a oskarżona zabrała w celu przywłaszczenia 0,5 kg kawy o wartości 15 zł, 5 opakowań makaronu o wartości 12,50 zł, przyprawy różnego rodzaju o wartości 10 zł, opakowanie herbaty o wartości 10 zł, przedłużacz elektryczny o wartości 20 zł, 10 kg cukru o wartości 25 zł oraz odzież o wartości 30 zł, tj. mienie o łącznej wartości 122,50 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 37 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 36 wyroku orzeka wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); 38 oskarżonąA. T. (1)uznaje za winną czynu zarzuconego jej w punkcie III aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 12 maja 2018 r.,działka nr (...)należała doM. G., zaś zabrany w celu przywłaszczenia przedłużacz stanowił własnośćŁ. S., a czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk; 39 na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; 40 ustala, iż czyny przypisane oskarżonejA. T. (1)w punktach 34, 36 i 38 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk,za który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 283 kkpo zastosowaniuart. 37a kki w zw. zart. 34 § 1, § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkwymierza jej karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; 41 oskarżonąA. T. (1)uznaje za winną czynu zarzuconego jej w punkcie IV aktu oskarżenia z tym ustaleniem iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1022,63 zł, tj.występku zart. 278 § 1 kk; 42 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 41 wyroku orzeka wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. S. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); 43 oskarżonąA. T. (1)w ramach zachowań zarzuconych jej w punkcie V aktu oskarżenia uznaje za winną tego, że w dniu 11 lipca 2018 r. wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),M. M. (1)i inną osobą z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej dokonała zaboru w celu przywłaszczenia 12 metrów rur miedzianych o wartości 1308,24 zł na szkodę(...) s.a.wK., tj.występku zart. 278 § 1 kk; 44 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 43 wyroku orzeka wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iM. S. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze); 45 ustala, iż czyny przypisane oskarżonejA. T. (1)w punktach 41 i 43 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 278 § 1 kk, za który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 278 § 1 kkpo zastosowaniuart. 37a kki w zw. zart. 34 § 1, § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkwymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; 46 na podstawieart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 i 3 kkw zw. zart. 34 § 1a pkt 1 kkw miejsce jednostkowych kar ograniczenia wolności orzeczonych w punktach 40 i 45 wyroku wymierza oskarżonejA. T. (1)karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; 47 na podstawieart. 86 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązuje oskarżonąA. T. (1)do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary łącznej ograniczenia wolności; 48 na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej ograniczenia wolności zalicza oskarżonejA. T. (1): - zatrzymanie w dnu 21 maja 2018 r. od godz. 8:45 do godz. 13:05, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności, zatrzymanie od dnia 30 sierpnia 2018 r., godz. 10:50 do dnia 31 sierpnia 2018 r., godz. 14:15, przyjmując iż jest ono równoważne 4 (czterem) dniom ograniczenia wolności; zatrzymanie w dniu 16 października 2018 r. od godz. 13:20 do godz. 15:00, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności; zatrzymanie w dniu 14 grudnia 2018 r., godz. 9:35 do godz. 13:00, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności; 49 oskarżonegoD. G.uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że miał on miejsce w dniu 12 maja 2018 r., a oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia 0,5 kg kawy o wartości 15 zł, 5 opakowań makaronu o wartości 12,50 zł, przyprawy różnego rodzaju o wartości 10 zł, opakowanie herbaty o wartości 10 zł, przedłużacz elektryczny o wartości 20 zł, 10 kg cukru o wartości 25 zł oraz odzież o wartości 30 zł, tj. mienie o łącznej wartości 122,50 zł, przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, a nadto z tym ustaleniem iż oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 50 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 49 wyroku orzeka wobec oskarżonegoD. G.obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); 51 oskarżonegoD. G.uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dnu 12 maja 2018 r.,działka nr (...)należała doM. G., zaś zabrany w celu przywłaszczenia przedłużacz stanowił własnośćŁ. S., a czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, a nadto z tym ustaleniem iż oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk; 52 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 51 wyroku orzeka wobec oskarżonegoD. G.obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; 53 ustala, iż czyny przypisane oskarżonemuD. G.w punktach 49 i 51 wyroku zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiłyciąg występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kkza który w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 283 kkwymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; 54 oskarżonegoR. O.uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia z tym ustaleniem iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1022,63 zł, tj.występku zart. 278 § 1 kki za to na podstawieart. 278 § 1 kkpo zastosowaniuart. 37a kki w zw. zart. 34 § 1, § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkwymierza mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym; 55 na podstawieart. 46 § 1 kkw związku z czynem przypisanym w punkcie 54 wyroku orzeka wobec oskarżonegoR. O.obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiM. S. (1),M. M. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); 56 na podstawieart. 34 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązuje oskarżonegoR. O.do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności; 57 oskarżonegoR. O.uniewinnia od popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie II aktu oskarżenia; 58 oskarżonegoM. K. (2)uznaje za winnego czynu zarzuconego mu w punkcie I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem iż miał on miejsce w dniu 15 sierpnia 2018 r. i stanowił on wypadek mniejszej wagi, tj.występku zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kki za to na podstawieart. 283 kkwymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności; 59 na podstawieart. 46 § 1 kkorzeka wobec oskarżonegoM. K. (2)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.i kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.; 60 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.J. L.kwotę 1260 zł (tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych) plus należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuM. K. (2)z urzędu; 61 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr.D. J.kwotę 1008 zł (tysiąc osiem złotych) plus należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuD. G.z urzędu; 62 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.T. W. (2)kwotę 1512 zł (tysiąc pięćset dwanaście złotych) plus należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuR. O.z urzędu; 63 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. P.kwotę 1176 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt sześć złotych) plus należny podatek VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuM. S. (1)z urzędu; 64 zwalnia oskarżonychM. S. (2),D. G.,M. K. (2)od kosztów sądowych, zaś wydatkami postępowania w zakresie ich dotyczącym obciąża Skarb Państwa; 65 zasądza od oskarżonejA. T. (1)na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 300 (trzysta) złotych, zwalnia ją od wydatków postępowania w części jej dotyczącej, obciążając nimi Skarb Państwa; 66 zasądza od oskarżonegoM. M. (1)na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, zwalnia go od wydatków postępowania w części go dotyczącej, obciążając nimi Skarb Państwa; 67 zwalnia oskarżonegoR. O.od kosztów sądowych w zakresie dotyczącym przypisanego mu czynu, zaś wydatkami postępowania w tym zakresie obciąża Skarb Państwa; 68 kosztami sądowymi w zakresie uniewinnienia oskarżonegoR. O.obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE Formularz UK 1 Sygnatura akt II K 1261/18 Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybieart. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k.albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. W przypadku oskarżonychA. T. (1),M. M. (1)iD. G.sąd ograniczył uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza, bowiem wniosku o uzasadnienie dotyczyły jedynie rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu. USTALENIE FAKTÓW 0.1.Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.1.1. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 1 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) W okresie od 16 kwietnia 2018 r. godz. 16:00 do dnia 17 kwietnia 2018 r. godz. 13:00 wG.przyul. (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu drzwi do budynku wszedł do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 100 metrów przewodów elektrycznych o wartości 200 zł, czym działał na szkodę(...) sp. z o.o.wG., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty (...) sp. z o.o.wG.dysponowała budynkiem przyul. (...)w(...). Od początku roku 2018 r. firma sukcesywnie przenosiła swoją działalność w inne miejsce. W drugiej dekadzie kwietnia w budynku nie przebywał już nikt z firmy, pracownicy nie wykonywali tam żadnych prac, a przyjeżdżali tylko po pozostawione tam rzeczy. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 zeznaniaA. M. (1) 16 - 17 W okresie od 16 kwietnia 2018 r. godz. 16:00 do dnia 17 kwietnia 2018 r. godz. 13:00 w godzinach nocnychM. S. (1)udał się naul. (...)do budynkufirmy (...), wiedząc iż jest on pustostanem. M. S. (1)wypchnął drzwi balkonowe i w ten sposób dostał się do wnętrza budynku. WewnątrzM. S. (1)powyrywał ze ścian przewody elektryczne miedziane, które znajdowały się pod tynkiem. Łącznie wyrwał 100 metrów przewodów elektrycznych o wartości 200 zł.M. S. (1)nocował w tym budynku. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15, 77 - 78, 91 - 93, 530 - 531, 842v - 844, częściowo k. 842v - 843v zeznaniaA. M. (1) 16 - 17, 872 - 873 protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 21 - 27, 31 zeznaniaM. S. (3) 962v - 963 opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) W dniu 17 kwietnia 2018 r.M. S. (1)udał się do innego pustostanu, gdzie je opalił. Następnie z pomocą innej osoby zostały one sprzedane na skupie złomu. Pieniądze ze sprzedażyM. S. (1)przeznaczył na własne potrzeby. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 W dniu 17 kwietnia 2018 r. naul. (...)ok. godz. 13:00 przyjechałaA. M. (1), którą stwierdziła, iż wybite zostało okno w budynku, a z jego wnętrza poza przewodami elektrycznymi zginęły również inne przedmioty, w tym drzwi wewnętrzne, gniazdka elektryczne, baterie umywalkowe, lampy elektryczne. zeznaniaA. M. (1) 16 - 17, 872 - 873 zeznaniaM. S. (3) 962v - 963 1.1.2. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 3 wyroku (punkt II aktu oskarżenia) W okresie od dnia 27 kwietnia 2018 roku do dnia 28 kwietnia 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego i wejściu do środka z jego wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 20metrów o wartości 90zł, ponadto w tym samym miejscu i czasie dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna altany i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 3metrów o wartości 30zł, odkurzacza samochodowego o wartości 25 zł, miksera o wartości 20 zł, blendera o wartości 20 zł i prysznica kempingowego o wartości 50 zł, a łączna wartość ukradzionego mienia wynosiła 235 złotych, czym działał na szkodęŁ. P., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Ł. P.jest właścicielemdziałki nr (...)w Kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)przyul. (...)wG.. zeznaniaŁ. P. 39 - 40 , 811 - 811v W godzinach nocnych w okresie od 27 kwietnia 2018 r. do 28 kwietnia 2018 r.M. S. (1)wszedł przez płot na teren Rodzinnych(...) im. (...). Następnie przez ogrodzenie wszedł nadziałkę nr (...). Będąc na działceM. S. (4)wypchnął okno altany i wszedł do środka. Z wnętrza altany zabrał 3 przedłużacze o długości 3metrów o wartości 30zł, odkurzacz samochodowy o wartości 25 zł, mikser o wartości 20 zł, blender o wartości 20 zł i prysznic kempingowy o wartości 50 zł Następnie wyłamał drzwi wejściowe do pomieszczenia gospodarczego znajdującego się na tej samej działce i z jego wnętrza zabrał 3 przedłużacze o długości 20 metrów o wartości 90zł wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15, 77 - 78, 91 - 93, 530 - 531 zeznaniaŁ. P. 39 - 40 , 811 - 811v opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 47 - 52 zeznaniaM. C. 873 - 873v W późniejszym czasieM. S. (1)opalił przedłużacze i sprzedał z pomocą innej osoby na skupie złomu. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 1.1.3. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 5 wyroku (punkt III aktu oskarżenia) W okresie od dnia 27 kwietnia 2018 roku godz. 18:00 do dnia 28 kwietnia 2018 roku godz. 8:30 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia butli z gazem o wartości 50 zł, dekodera TV o wartości 40 zł, radia o wartości 10 zł oraz odzieży roboczej o wartości 50 zł, tj. mienia o łącznej wartości 150 zł, czym działał na szkodęT. W. (1), przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty T. W. (1)jest właścicielemdziałki nr (...)w Kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)przyul. (...)wG.. zeznaniaT. W. (1) 43 - 44, 666 M. S. (1)po kradzieży przedmiotów z altany i pomieszczenia gospodarczego nadziałce nr (...)na terenie ROD im.M. K. (1)przeszedł przez ogrodzenie oddzielające tę działkę oddziałki nr (...). wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 Na tereniedziałki nr (...)M. S. (1)wypchnął okno altany i wszedł do środka. Z wnętrza zabrał butlę z gazem o wartości 50 zł, dekoder TV o wartości 40 zł, radio o wartości 10 zł oraz odzież roboczą o wartości 50 zł. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15, 77 - 78, 91 - 93, 530 - 531 zeznaniaT. W. (1) 43 - 44 , 666 protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 47 - 52 zeznaniaM. C. 873 - 873v opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) M. S. (1)sprzedał sprzęt elektroniczny przypadkowym osobom. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 1.1.4. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 7 wyroku (punkt IV aktu oskarżenia) W okresie od dnia 29 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 30 kwietnia 2018 roku godz. 15:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do altany i wejściu do środka z jej wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia dwa przedłużacze o wartości 40 zł, dekoder telewizyjnyM.o wartości o wartości 40 zł, 10 kg kiełbasy o wartości 50 zł, zgrzewkę wody o wartości 4 zł, perfumy o wartości 40 zł i talerzyki o wartości 5 zł, tj. mienie łącznej wartości 179 zł, czym działał na szkodęB. W., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty B. W.jest właścicielemdziałki nr (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)przyul. (...)wG.. zeznaniaB. W. 61 - 62 W godzinach nocnych w okresie d dnia 29 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 30 kwietnia 2018 rokuM. S. (1)przez płot wszedł na teren ogródków(...). Następnie wszedł przez ogrodzenie nadziałkę nr (...)i wyłamał drzwi wejściowe prowadzące do altany. Z wnętrza altanyM. S. (1)zabrał dwa przedłużacze o wartości 40 zł, dekoder telewizyjnyM.o wartości o wartości 40 zł, 10 kg kiełbasy o wartości 50 zł, zgrzewkę wody o wartości 4 zł, perfumy o wartości 40 zł i talerzyki o wartości 5 zł, tj. mienie łącznej wartości 179 zł. PonadtoM. S. (1)zabrał drabinę, które znajdowała się na zewnątrz altany. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15, 77 - 78, 91 - 93, 530 - 531 zeznaniaB. W. 61 - 62, 681v protokół oględzin 65 - zeznaniaM. C. 873 - 873v opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) 1.1.5. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 9 wyroku (punkt V aktu oskarżenia) W okresie od dnia 8 maja 2018 roku godz. 16:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 10:40 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia monitora z funkcją TV 21calimarki S.koloru czarnego o wartości 280 zł, wiertarko wkrętarki akumulatorowej koloru czerwono – czarnego wraz z ładowarką w walizce koloru szarego o wartości 70 zł, radiomagnetofonmarki E.koloru szarego o wartości 40zł oraz figurek mosiężnych słoń, jabłko, drzewko z kryształkami o wartości 100zł, tj. mienia o łącznej wartości 490 zł, czym działał na szkodęP. W.przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty P. W.jest właścicielemdziałki nr (...)na terenie Rodzinnych(...)przyul. (...)wG., na której posadowiona jest murowana altana. zeznaniaP. W. 1 - 2 W okresie od dnia 8 maja 2018 roku godz. 16:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 10:40M. S. (1)wszedł przez płot na teren działki celem dokonania kradzieży z włamaniem do altany.M. S. (1)wypchnął okno znajdujące się w toalecie altany, a następnie wszedł do środka, skąd zabrał monitor z funkcją TV 21calimarki S.koloru czarnego o wartości 280 zł, wiertarko wkrętarkę akumulatorową koloru czerwono – czarnego wraz z ładowarką w walizce koloru szarego o wartości 70 zł, radiomagnetofonmarki E.koloru szarego o wartości 40zł oraz figurki mosiężne słoń, jabłko, drzewko z kryształkami o wartości 100zł, tj. mienie o łącznej wartości 490 zł. M. S. (1)sprzedał skradzione rzeczy przypadkowym osobom za kwotę około 150 zł. wyjaśnienia oskarżonego 14 - 15 , 77 - 78, 91 - 93, 530 - 531 zeznaniaP. W. 1 - 2, 1050v protokół oględzin miejsca 5 - 6, dokumentacja fotograficzna 120 - 121 zeznaniaM. C. 873 - 874v opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) W dniu 14 maja 2018 r.M. S. (1)został zatrzymany. protokół zatrzymania 7 1.1.6. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 12 wyroku (punkt VI aktu oskarżenia) W okresie od dnia 7 lipca 2018 roku godz. 22:00 do dnia 8 lipca 2018 roku godz. 9:30 wG.z otwartego garażu przyul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch szlifierek osylacyjnych pneumatycznych o wartości 200 zł, dwóch pistoletów lakierniczych o wartości 350 zł, dwóch pistoletów do osuszania powierzchni, tzw. dmuchawek o wartości 20 zł, tj. mienie o łącznej wartości 570 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistoletu do nakładania masy bitumicznej o wartości 30 zł i obcęgów o wartości 5 zł, tj. mienia o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1), przy czym oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty T. L. (1)w garażu posadowionym na posesji przyul. (...)posiadał różnego rodzaju narzędzia. W garażu znajdowały się również narzędzia jego brataD. L. (1), który był osadzony w zakładzie karnym. W dniu 7 lipca 2018 r.T. L. (1)skończył pracę w warsztacie ok. godz. 22:00. Wychodząc nie zamknął drzwi na kłódkę ani na klucz, lecz jedynie na skobel. zeznaniaT. L. (1) 228 - 229 M. S. (1)w dniu 7 lipca 2018 r. wracając po 22:00 od wujkaW. W. (3)wszedł do garażuT. L. (2)i zabrał w celu przywłaszczenia dwie szlifierki osyclacyjne pneumatyczne o wartości 200 zł, dwa pistolety lakiernicze o wartości 350 zł, dwa pistolety do osuszania powierzchni, tzw. dmuchawki o wartości 20 zł, tj. mienie o łącznej wartości 570 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistolet do nakładania masy bitumicznej o wartości 30 zł i obcęgi o wartości 5 zł, tj. mienie o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1). M. S. (1)był wówczas osobą bezdomną i z zabranymi przedmiotami udał się do miejsca, gdzie nocował przyul. (...). wyjaśnienia oskarżonego 259 - 260, 530 - 531 zeznaniaT. L. (1) 228 - 229, 284 - 285, 682v - 683 zeznaniaD. L. (1) 361 - 362 protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną 232 - 236, 242 - 243 (odpis 349 - 350), 245 opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) W dniu 10 lipca 2018 r. w trakcie oględzin miejsca, w którym nocowałM. S. (1)ujawniono rzeczy zabrane przez niego z garażu. W dniu 11 lipca 2018 r.M. S. (1)został zatrzymany. protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną 240 - 241 (odpis k. 351 - 352), protokół zatrzymania 253 1.1.7. M. S. (1),M. M. (1),A. T. (1),R. O. M. S. (1)- punkt 13 wyroku (punkt VII aktu oskarżenia) M. M. (1)- punkt 27 wyroku (punkt IV aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 41 aktu oskarżenia (punkt IV aktu oskarżenia) R. O.- punkt 54 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) W dniu 9 lipca 2018 r. w godz. 5:00 – 6:00 wG.działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 1022,63 zł na szkodę(...) S.AK., przy czym oskarżonyM. S. (1)czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Na dworcu(...)wG.przyul. (...)mieści sięsklep (...)prowadzony w ramach siecisklepów (...) S.A.wK.. Instalacja wodna i cieplna sklepu znajduje się w pomieszczeniu piwnicznym. Okno znajdujące się w pomieszczeniu piwnicznym było wybite. zeznaniaS. P. 272 - 274 (odpis k. 633) W dniu 9 lipca 2018 r. w godzinach porannychM. S. (5),M. M. (1),A. T. (1),R. O.umówili się, że dokonają kradzieży rurek miedzianych znajdujących się w pomieszczeniu piwnicznym pod dworcem(...)wG.. wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 260v, 282 - 283 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 303 - 304, 808 - 810v wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) 307 - 308, 811v - 812v wyjaśnienia oskarżonegoR. O. 359 - 360, 680 - 680v M. S. (1),M. M. (1)iR. O.w godzinach 5:10 – 5:35 weszli do pomieszczenia przez wybite okno, zaśA. T. (1)pozostała na zewnętrz, na "czatach" wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 260v, 282 - 283 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 303 - 304, 809v - 810v wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) 307 - 308, 811v - 812v wyjaśnieniaR. O. 359 - 360, 680 - 680v, 683v zeznaniaS. P. 272 - 274 (odpis k. 633) zapis monitoringu 291 W pomieszczeniu piwnicznym mężczyźni wyrywali ze ścian i sufitu miedziane rurki wraz z elementami instalacji wodociągowej i CO w postaci kolanek, muf, nypl i złączek. Rurki odzierali z otuliny i chowali do toreb i reklamówek. Ostatecznie zabrali 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych o łącznej wartości 1022,63 zł. Zabrane rzeczy zanieśli do budynku, gdzie wcześniej znajdowała sięfabryka (...)przyul. (...). Dopiero w późniejszym czasie zamierzali sprzedać je na skupie złomu, aby nikt ich nie skojarzył z tą kradzieżą. R. O.nie uczestniczył w przeniesieniu rurek wraz z elementami instalacji do miejsca ukrycia. wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 260v, 282 - 283, 530 - 531 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 303 - 304, 809v - 810v wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) 307 - 308, 560 - 561, 811v - 812v wyjaśnieniaR. O. 359 - 360, 680 - 680v, 683v. zeznaniaD. W. 354 - 355 zeznaniaS. P. 272 - 273 (odpis k. 633), 683 - 683v, protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 261 , 263 - 265 kosztorys 320 opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości (...) W dniu 9 lipca 2018 r. w godzinach rannych pracownik sklepu stwierdził awarię związaną z dopływem wody wynikającą z kradzieży elementów instalacji w pomieszczeniu piwnicznym. zeznaniaS. P. 272 - 273 zeznaniaD. W. 684 W dniu 10 lipca 2018 r.S. P.zgłosiła policji kradzież instalacji doprowadzającej wodę dosklepu (...)na dworcu(...)wG.. zeznaniaS. P. 272 - 274 (odpis k. 633) Na miejsce wezwano serwis techniczny. W dniu 10 lipca 2018 r. częściowo naprawiono instalację, co skutkowało przywróceniem bieżącej wody w pomieszczeniu socjalnymsklepu (...). Zamontowano wówczas 12 metrów rur miedzianych wraz z elementami instalacji w postaci kolanek, muf, nypl i złączek o łącznej wartości 2045,26 zł. zeznaniaS. P. 272 - 274 (odpis k. 633) zeznaniaD. W. 354 - 355, 684 - 684v kosztorys 320 1.1.8. M. S. (1),R. O.,M. M. (1),A. T. (1) M. S. (1)- punkt 15 wyroku (punkt VIII aktu oskarżenia) M. M. (1)- punkt 29 wyroku (punkt V aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 43 wyroku (punkt V aktu oskarżenia) R. O.- punt 57 wyroku (punkt II aktu oskarżenia) OskarżonymM. S. (1),A. T. (1)iM. M. (1)przypisano czyn polegający na tym, że: W dniu 11 lipca 2018 r. wG.działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą i inną osobą z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 12 metrów rur miedzianych o wartości 1308,24 zł na szkodę(...) s.a.wK., przy czym oskarżonyM. S. (1)czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. R. O.został uniewinniony od zarzuconego mu czynu. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W dniu 11 lipca 2018 r.M. S. (1),M. M. (1),A. T. (1)postanowili ponownie dokonać kradzieży kolejnych rurek miedzianych z pomieszczenia piwnicznego na dworcu(...). Towarzyszył im jeszcze jeden mężczyzna. wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) (poza zakresem, w jakim wskazywał na udziałR. O.) 260v, 282 - 283, 530 - 531 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) (poza zakresem, w jakim wskazywał na udziałR. O.) 303 - 304 wyjaśnieniaA. T. (1) (poza zakresem, w jakim wskazywała na udziałR. O.) 307 - 308 , 811v - 812v M. S. (1),M. M. (1)i inny mężczyzna w godzinach 5:30 - 5:45 weszli do pomieszczenia piwnicznego przez okno, zaśA. T. (1)pozostała na czatach. Z pomieszczenia piwnicznego zabrali co najmniej 12 metrów rur miedzianych o wartości 1308,24 zł, które następnie schowali w budynkufirmy (...)przyul. (...). wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 260v, 282 - 283, 530 - 531 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 303 - 304, 809v - 810v; wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) 307 - 308, 560 - 561, 811v - 812v zeznaniaS. P. 272 - 274 (odpis k. 633) zeznaniaD. W. 344 - 345, 684v - 685v protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 276 - 279 (odpis 353) kosztorys 320v W tym dniuR. O.nie uczestniczył w zaborze elementów instalacji z pomieszczenia piwnicznego. wyjaśnienia oskarżonegoR. O. 359 - 360 zapis monitoringu 191 wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) 810 wyjaśnieniaA. T. (1) 812 W dniu 11 lipca 2018 r. po przyjściu do pracy wsklepie (...)stwierdziła brak dopływu wody. zeznaniaS. P. 272 - 273 (odpis k. 633) Po zdarzeniu instalacja wodna i CO została w pełni naprawiona przez zamontowanie nowych elementów. W trakcie naprawy mogły być również wymienione elementy instalacji, które znajdowały się na styku instalacji i wymagały naprawy. zeznaniaS. P. 272 - 273 (odpis zeznaniaD. W. 684 - 684v kosztorys 320v 1.1.9. M. K. (2),M. M. (1),A. T. (1) M. M. (1)- punkt 20 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 34 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) M. K. (2)- punkt 58 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) W dniu 15 sierpnia 2018 r. wG.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie remontowanego mieszkania znajdującego się na I piętrze kamienicy z jej wnętrza dokonali zaboru w celu przywłaszczenia przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczką koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacza elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz dokonali zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim odcięciu 10metrów przewodu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, czym działał na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...), przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty W sierpniu 2018 r. pracownicyZ. D.(prowadzącego działalność gospodarczą podfirmą Zakład Budowlany (...)) przeprowadzali prace remontowe w kamienicy przyul. (...)wG.. Wzdłuż elewacji zewnętrznej kamienicy przyul. (...)ustawione były rusztowania, które były osłonięte siatką zabezpieczającą. Z kolei prace związane z wymianą instalacji elektrycznej przeprowadzane były przezfirmę (...), tj.(...). zeznaniaS. K. 372 - 373 zeznaniaZ. D. 383 - 384 zeznaniaA. M. (2) 459 - 460 protokół oględzin 376 - 377 zeznaniaK. R. 463 - 464 W dniu 14 sierpnia 2018 r. o godz. 17:00 pracownicy zakończyli prace remontowane zaplanowane na ten dzień. Drabinki od rusztowań zostały zamknięte, pracownicy zabrali elektronarzędzia, a część sprzętów schowali w jednym z mieszkań kamienicy - jedynym które było wyposażone w drzwi zamykane na klucz. Pozostałe mieszkania w tym czasie nie były wyposażone w drzwi. zeznaniaS. K. 372 - 373 , 381 - 382 protokół oględzin 376 - 377 W nocy 15 sierpnia 2018 r. po godz. 2:00A. T. (1)iM. M. (1)spotkaliM. K. (2). Następnie wpadli na pomysł, by z remontowanej kamienicy przyul. (...)dokonać kradzieży znajdującym się tam rzeczy. Zgodnie z ustaleniamiA. T. (1)pozostała na ulicy na "czatach". M. M. (1)iM. K. (2)wspięli się po rusztowaniach, a następnie po wybiciu szyby w oknie znajdującym się na 1 piętrze weszli do wnętrza kamienicy. Z wnętrza kamienicy z korytarza zabrali przewód elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawinięty na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczką koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampę halogenowąL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienie o łącznej wartości 800zł stanowiące własnośćZ. D.oraz po uprzednim ocięciu od ściany 10metrów przewodu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł stanowiącego własnośćS. J., prowadzą działalność podfirmę (...). częściowo wyjaśnieniaM. M. (1) 446 - 448, 454 - 455, 577 - 578, 808v - 811 częściowo wyjaśnieniaA. T. (1) 451 - 452v, 560 - 561, 811v - 812v częściowo wyjaśnieniaM. K. (2) 506 - 507v , 845v zeznaniaS. K. 372 - 373 , 381 - 382, 684v - 685 zeznaniaZ. D. 383 - 384 , 685 zeznaniaK. R. 463 - 464, 685v, zapis monitoringu wraz z protokołem odtworzenia 389 - 429 protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną 376 - 377, 565 - 567 zeznaniaA. M. (2) 459 - 460 1.1.10. M. M. (1),A. T. (1),D. G. M. M. (1)- punkt 22 wyroku (punkt II aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 36 wyroku (punkt II aktu oskarżenia D. G.- punkt 49 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) w dniu 12 maja 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)działając wspólnie i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do altany z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 0,5kg kawy mielonej o wartości 15zł, 5sztuk szklanek z duraleksu o wartości 100zł, 5opakowań makaronu o wartości 12,50zł przyprawy różnego rodzaju o wartości 10zł, opakowanie herbaty o wartości 10zł, przedłużacz elektryczny o wartości 20zł, 10kg cukru o wartości 25zł oraz odzież o wartości 30zł tj. mienia o łącznej wartości 122,50 zł czym działał na szkodęM. K. (3), przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi; przy czym oskarżonyD. G.dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Sąd nie sporządził uzasadnienia w zakresie ustaleń faktycznych tego czynu, bowiem złożone wobec oskarżonych przez oskarżyciela publicznego oraz obrońcęD. G.wnioski dotyczyły rozstrzygnięcia o karze. 1.1.11. D. G.,M. M. (1),A. T. (1) M. M. (1)- punkt 24 wyroku (punkt III aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 38 wyroku (punkt III aktu oskarżenia) D. G.- punkt 51 wyroku (punkt II aktu oskarżenia) W dniu 12 maja 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)należącej doM. G.działając wspólnie i w porozumieniu zA. T. (1)orazD. G.dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyrwaniu w dachu altany plastikowych paneli i przez powstały otwór dostał się do środka skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia przedłużacza elektrycznego o długości 2 metrów koloru białego z dwoma gniazdami o wartości 20zł stanowiącego własnośćŁ. S.; przy czym oskarżonyD. G.dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty Sąd nie sporządził uzasadnienia w zakresie ustaleń faktycznych tego czynu, bowiem złożone przez oskarżyciela publicznego oraz obrońcęD. G.wobec oskarżonych wnioski dotyczyły rozstrzygnięcia o karze. 1.1.12. M. S. (1),M. K. (2),R. O.,D. G.,M. M. (1),A. T. (1) W tym miejscu sąd poczynił ustalenia w zakresie dotyczącym danych osobopoznawczych i karalności oskarżonych, co dotyczy wszystkich czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)został poddany jednorazowemu badaniu sądowo - psychiatrycznemu przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy nie stwierdzili u niegotempore criminischoroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innych zaburzeń czynności psychicznych kwestionujących poczytalność. Stwierdzili natomiast uzależnienie od alkoholu i dopalaczy. M. S. (1)był wielokrotnie karany sądownie. W okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. odbywał karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącą m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk opinia sądowo - psychiatryczna 757 - 758 odpisy wyroków 102 - 103, 149, 322 - 333, informacja z Krajowego Rejestru Karnego (...) M. K. (2)był uprzednio karany sądownie. informacja z Krajowego Rejestru Karnego (...)- 1085v odpisy wyroków 639 R. O.był uprzednio karany sądownie. odpisy wyroków 345 - 347 informacja z Krajowego Rejestru Karnego 1090 D. G.był uprzednio karany sądownie. W okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. odbywał karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk. W toku niniejszego postępowaniaD. G.również odbywał karę pozbawienia wolności. W trakcie osadzenia był zatrudniony na stanowisku pracownika gospodarczego w wymiarze 1/4 etatu. Ukończy ł kurs z zakresu aktywizacji zawodowej oraz kurs zawodowy(...). W zakładzie karnym cieszy się dobrą opinią. informacja z Krajowego Rejestru Karnego (...) odpisy wyroków 199 - 200, 203, 204 - 205, 208,(...),(...) informacja z systemyN.-Sad (...) zaświadczenia i opinie (...) A. T. (1)jest osobą karaną sądownie. informacja z Krajowego Rejestru Karnego (...) M. M. (1)był uprzednio karany sądownie. informacja z Krajowego Rejestru Karnego 1080 odpisy wyroków 188 -, 348 , 488 - 489, 0.1.Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) 1.2.1. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 1 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) W okresie od 16 kwietnia 2018 r. godz. 16:00 do dnia 17 kwietnia 2018 r. godz. 13:00 wG.przyul. (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu drzwi do budynku wszedł do jego wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia 100 metrów przewodów elektrycznych o wartości 200 zł, czym działał na szkodę(...) sp. z o.o.wG., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)dokonał kradzieży również innych rzeczy wymienionych w zarzucie poza przewodami elektrycznymi. zeznaniaA. M. (1) 16 - 18, 872 v - 873 zeznaniaM. S. (3) 962v M. S. (1)dostał do wnętrza budynku przez drzwi, które nie były w żaden sposób zabezpieczone i pozostawały otwarte. wyjaśnieniaM. S. (1) 843v 1.2.2. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 3 wyroku (punkt II aktu oskarżenia) w okresie od dnia 27 kwietnia 2018 roku do dnia 28 kwietnia 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego i wejściu do środka z jego wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 20metrów o wartości 90zł, ponadto w tym samym miejscu i czasie dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna altany i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 3metrów o wartości 30zł, odkurzacza samochodowego o wartości 25 zł, miksera o wartości 20 zł, blendera o wartości 20 zł i prysznica kempingowego o wartości 50 zł, a łączna wartość ukradzionego mienia wynosiła 235 złotych, czym działał na szkodęŁ. P., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)nie dopuścił się kradzieży z włamaniem nadziałkę nr (...)przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1). wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 842v - 844 1.2.3. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 5 wyroku (punkt III aktu oskarżenia) W okresie od dnia 27 kwietnia 2018 roku godz. 18:00 do dnia 28 kwietnia 2018 roku godz. 8:30 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia butli z gazem o wartości 50 zł, dekodera TV o wartości 40 zł, radia o wartości 10 zł oraz odzieży roboczej o wartości 50 zł, tj. mienia o łącznej wartości 150 zł, czym działał na szkodęT. W. (1), przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)nie dopuścił się kradzieży z włamaniem nadziałkę nr (...)przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.Działkowych imM. K. (1). wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 842v - 844 1.2.4. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 7 wyroku (punkt IV aktu oskarżenia) W okresie od dnia 29 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 30 kwietnia 2018 roku godz. 15:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do altany i wejściu do środka z jej wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia dwa przedłużacze o wartości 40 zł, dekoder telewizyjnyM.o wartości o wartości 40 zł, 10 kg kiełbasy o wartości 50 zł, zgrzewkę wody o wartości 4 zł, perfumy o wartości 40 zł i talerzyki o wartości 5 zł, tj. mienie łącznej wartości 179 zł, czym działał na szkodęB. W., przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk, tj. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)nie dopuścił się kradzieży z włamaniem nadziałkę nr (...)przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...). wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) 842v - 844 1.2.5. M. S. (1) M. S. (1)- punkt 9 wyroku (punkt V aktu oskarżenia) W okresie od dnia 8 maja 2018 roku godz. 16:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 10:40 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia monitora z funkcją TV 21calimarki S.koloru czarnego o wartości 280 zł, wiertarko wkrętarki akumulatorowej koloru czerwono – czarnego wraz z ładowarką w walizce koloru szarego o wartości 70 zł, radiomagnetofonmarki E.koloru szarego o wartości 40zł oraz figurekmosiężnych słoń, jabłko, drzewko z kryształkami o wartości 100zł, tj. mienia o łącznej wartości 490 zł, czym działał na szkodęP. W.przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi, zaś oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)nie dopuścił się kradzieży z włamaniem nadziałkę nr (...)przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...). wyjaśnieniaM. S. (1) 842v - 844 1.2.6. M. S. (1) M. S. (1)- - punkt 12 wyroku (punkt VI aktu oskarżenia) W okresie od dnia 7 lipca 2018 roku godz. 22:00 do dnia 8 lipca 2018 roku godz. 9:30 wG.z otwartego garażu przyul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch szlifierek osylacyjnych pneumatycznych o wartości 200 zł, dwóch pistoletów lakierniczych o wartości 350 zł, dwóch pistoletów do osuszania powierzchni, tzw. dmuchawek o wartości 20 zł, tj. mienie o łącznej wartości 570 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistoletu do nakładania masy bitumicznej o wartości 30 zł i obcęgów o wartości 5 zł, tj. mienia o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1), przy czym oskarżony dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. S. (1)dokonał zaboru wszystkich zarzuconych mu w akcie oskarżenia przedmiotów. zeznaniaT. L. (1) 228 - 229, 682 - 683 M. S. (1)dokonał zaboru również innych przedmiotów na szkodęD. L. (2)poza tymi opisanymi w akcie oskarżenia. zeznaniaD. L. (1) 962 1.2.7. R. O. R. O.został oskarżony o to, że w dniu 10 lipca 2018 r. w godz. 5-6 wG.działając wspólnie i w porozumieniu zM. S. (1),A. T. (1)orazM. M. (1)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pomieszczenia piwnicznego znajdującego się podsklepem (...)przyul. (...)po uprzednim demontażu instalacji CO i wodociągowej 19 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 15 kolanek z miedzi, 6 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 22 złączek mosiężnych o łącznej wartości 2784,20 zł na szkodę(...) S.AK., Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty R. O.w dniu 11 lipca 2018 r. uczestniczył w kradzieży rurek miedzianych z pomieszczenia piwnicznego podsklepem (...)znajdującym się na dworcu(...)wG.. wyjaśnieniaM. S. (1) 260v wyjaśnieniaA. T. (1) 307 - 308 wyjaśnieniaM. M. (1) 303 - 304 1.2.8. M. K. (2),M. M. (1),A. T. (1) M. M. (1)- punkt 20 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) A. T. (1)- punkt 34 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) M. K. (2)- punkt 58 wyroku (punkt I aktu oskarżenia) W dniu 15 sierpnia 2018 r. wG.przyul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w oknie remontowanego mieszkania znajdującego się na I piętrze kamienicy z jej wnętrza dokonali zaboru w celu przywłaszczenia przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacz elektryczny miedziany trzyżyłowy w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczką koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacza elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz dokonali zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim odcięciu 10metrów przewodu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, czym działał na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...), przy czym czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi. Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione Dowód Numer karty M. M. (1)iM. K. (2)do wnętrza kamienicy dostali się przez otwarte okno na trzecim piętrze. wyjaśnieniaM. M. (1) wyjaśnieniaA. T. (1) wyjaśnieniaM. K. (2) 446 - 448 451 - 452 506 - 507v OCena DOWOdów 0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 1.1.1 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemuM. S. (1)w zakresie w jakim przyznawał się do czynu na szkodę(...) sp. z o.o. Zaznaczyć należało, iż oskarżony sam ujawnił swoje sprawstwo w związku z przesłuchaniem dotyczącym innego czynu i opisał okoliczności zdarzenia (k. 14 - 15). Istotne było również to, iż oskarżony stanowczo wskazywał, że przyznaje się do czynu w ograniczonym zakresie, tj. do włamania poprzez wypchnięcie drzwi balkonowych oraz zaboru kabli i tego rodzaju stanowisko podtrzymał w kolejnych wyjaśnieniach (k. 77 - 78, 91 - 92). Oskarżony konsekwentnie i logicznie wskazywał, że nie byłby w stanie choćby wynieść 16 sztuk drzwi wewnętrznych. Podkreślenia wymagało, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego, aż do czasu złożenia wyjaśnień podczas rozprawy przyznawał się do kradzieży z włamaniem, wskazując jedynie iż do pomieszczenia dostał się nie przez wybicie okna, a wypchnięcie drzwi balkonowych, czemu sąd dał wiarę. Sąd dostrzegł, iż wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1)w zakresie w jakim przyznawał się do winy pozostawały w sprzeczności z zeznaniamiA. M. (1)iM. S. (3), którzy wskazywali, iż w budynku zostało wybite okno, skradziono szereg innych przedmiotów poza przewodami elektrycznymi, a nadto iż dokonano zniszczeń wewnątrz budynku. Niemniej jednak zeznania świadków nie były wystarczające, by podważyć wyjaśnienia oskarżonego, gdyż świadkowie rozmiar szkody oceniali już po zdarzeniu. W tej sytuacji nie sposób było wykluczyć, iż pozaM. S. (1)włamania bądź zaboru rzeczy dokonała inna osoba. Z zeznań świadkaA. M. (1)wynikało bowiem, iż włamanie do budynku zostało ujawnione w dniu 17 kwietnia 2018 r. o godz. 13:00, a zatem skoro z wyjaśnień oskarżonego wynikało, iż opuścił budynek nad ranem, to niewątpliwie było dość czasu, by również inne nieustalone osoby dokonały zaboru bądź zniszczeń. Wreszcie sąd zważył, iż podczas rozprawy oskarżony wskazywał jednak, że do budynku dostał się poprzez wejście do "pomieszczenia śmieciowego", które było otwarte, tj. drzwi były "zastawione gratami i trzeba było je popchnąć". Tego rodzaju wyjaśnienia były sprzeczne z wcześniejszym stanowiskiem oskarżonego, który mówił o drzwiach balkonowych i bynajmniej nie wskazywał, by były one otwarte. Zaznaczyć należało, iżM. S. (1)był wielokrotnie karany sądownie, jest osobą doświadczoną procesowo, a zatem ma pełną świadomość różnicy w odpowiedzialności karnej za kradzież zwykłą i kradzież z włamaniem, a zatem gdyby budynek był rzeczywiście otwarty, to w ocenie sądu oskarżony nie omieszkałby o tym wspomnieć. Zaznaczyć należało, iż bynajmniej od początku oskarżony nie przyznawał się w całości do czynu, lecz negował zabór większości przedmiotów wskazanych w zarzucie, a zatem nie było w ocenie sądu żadnych powodów, dla których nie zaprzeczyłby dokonaniu włamania, jeśli rzeczywiście taka sytuacja miałaby miejsce. Skoro oskarżony potrafił zanegować tak istotne okoliczności czynu, to tym bardziej zaprzeczyłby dokonaniu włamania jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, gdyby taka sytuacja miała miejsce. Co więcej, to wyjaśnienia te pozostawały w sprzeczności z zeznaniamiA. M. (1), która w odpowiedzi na pytanie oskarżonego, wskazała, iż w budynku było pomieszczenie parapeciarni, jednakże drzwi do niego były zamykane na haki od środka. zeznaniaA. M. (1) Sąd nie miał powodów, by odmówić wiarygodności zeznaniomA. M. (1),w tym również w zakresie dotyczącym rodzaju i ilości rzeczy skradzionych z budynku przyul. (...), przy czym jak już wskazano wyżej zeznania świadka nie były wystarczające do przyjęcia, iż oskarżony zabrał wszystkie wymienione przez nią rzeczy, jak i w zakresie tego, że do budynku dostał się poprzez wybicie okna. zeznaniaM. S. (3) Sąd nie miał powodów, by odmówić wiarygodności zeznaniomM. S. (3), wtym również w zakresie dotyczącym rodzaju i ilości rzeczy skradzionych z budynku przyul. (...), przy czym jak już wskazano wyżej zeznania świadka nie były wystarczające do przyjęcia, iż oskarżony zabrał wszystkie wymienione przez nią rzeczy, jak i w zakresie tego, że do budynku dostał się poprzez wybicie okna. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowane przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.2 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim przyznawał się do zarzuconego mu czynu. Zaznaczyć należało, iż oskarżonyM. S. (1)sam ujawnił swoje sprawstwo w związku z przesłuchaniem dotyczącym innego czynu i opisał okoliczności zdarzenia (k. 14 - 15). Co więcej, to oskarżony opisał, iż tego czynu dopuścił się tej samej nocy, co innego włamania na sąsiedniej działce. Nadto oskarżony opisał wówczas również, co zrobił ze skradzionymi przedłużaczami. Następnie oskarżony kilkukrotnie podtrzymał swoje wyjaśnienia w zakresie dotyczącym przyznania się do winy (k. 77 - 78, 91 - 92) Jego wyjaśnienia korespondowały również z zeznaniami pokrzywdzonegoŁ. P.. Nie sposób zatem dać wiary późniejszemu stanowisku oskarżonego zaprezentowanemu podczas rozprawy, kiedy to nie przyznał się do tego czynu, wskazując, iż składając tego rodzaju wyjaśnienia myślał, że chodzi o inne "stare" włamania na działki z okresu styczeń - luty. Nadto oskarżony sugerował jakoby owo przyznanie się było wymuszone przez funkcjonariuszy policji, stwierdzając: "Ja musiałem tak powiedzieć, bo dostałbym sankcję i nie byłbym na przyjęciu córki, a przyjęcie córki jest dla mnie ważniejszej niż jakieś pudło". Zaznaczyć należało, iż rzeczywiście składając wyjaśnienia w dniu 15 maja 2018r. przed prokuratorem oskarżony wskazywał, iż chciałby uczestniczyć w uroczystości swojej córki i prosił o niestosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Niemniej jednak ostatnie wyjaśnienia w sprawie po przedstawieniu mu wszystkich zarzutów składał na terenie zakładu karnego w dniu 6 grudnia 2018 r., a zatem kilka miesięcy po planowanej uroczystości córki i nadał podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się tego zarzutu (k. 530 - 531). Co więcej, to po okazaniu podczas rozprawy podpisów pod protokołem tego przesłuchania, oskarżony zakwestionował jedynie swój podpis na k. 530 (tj. na tej na której znajdowały się jego dane osobowe), natomiast w zakresie podpisów złożonych na kolejnych stronach protokołu (a zatem zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień) potwierdził autentyczność widniejącego tam podpisu. W tej sytuacji gdyby oskarżony w istocie wcześniejsze wyjaśnienia złożył pod naciskiem funkcjonariuszy policji, to oczekiwać należałoby, iż mając ku temu okazję, podczas przesłuchania na terenie zakładu karnego, kiedy to nie musiał obawiać się ewentualnego tymczasowego aresztowania, odwołałby treść wcześniejszych wyjaśnień i zanegował swoje sprawstwo,co jednak nie nastąpiło. Te okoliczności prowadzić musiały do wniosku, iż stanowisko oskarżonego zaprezentowane podczas rozprawy stanowiło wyraz przyjętej przez niego linii obrony, niezgodnej z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednocześnie w sytuacji, w której oskarżony potwierdził autentyczność podpisów na stronach zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień, sąd doszedł do wniosku iż ewentualne przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu badania pisma na okoliczność autentyczności podpisu na k. 530 nie wniesie nic do sprawy. Zaznaczyć przy tym należało, iż także z zeznańM. C.jasno wynikało, że oskarżony dobrowolnie złożył podpisy pod protokołem przesłuchania w jego obecności, a nadto jeżeli oskarżony chciałby sprostować swoje wyjaśnienia, to mógłby to uczynić. zeznaniaŁ. P. Sąd nie miał powodu, by odmówić wiarygodności zeznaniomŁ. P.,które jawiły się jako jasne, wewnętrznie spójne i konsekwentne. Sąd dał wiarę świadkowi co do przedmiotów, które zginęły w trakcie kradzieży, tym bardziej iż świadek lojalnie przyznał podczas rozprawy, że nawóz który uprzednio zgłosił jako skradziony, odnalazł się. Wartość skradzionych przedmiotów sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości. zeznaniaM. C. Sąd ocenił zeznania świadkaM. C.jako logiczne, wewnętrznie spójne, w pełni korespondujące z treścią protokołu przesłuchaniaM. S. (1)z k. 530 - 531v, a w konsekwencji jako wiarygodne. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowane przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.3 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim przyznawał się do zarzuconego mu czynu. Zaznaczyć należało, iż oskarżonyM. S. (1)sam ujawnił swoje sprawstwo w związku z przesłuchaniem dotyczącym innego czynu i opisał okoliczności zdarzenia (k. 14 - 15). Co więcej, to oskarżony opisał, iż tego czynu dopuścił się tej samej nocy, co innego włamania na sąsiedniej działce. Następnie w kolejnych wyjaśnieniach podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się do winy (k. 77 - 78, 91 - 92). Nie sposób zatem dać wiary późniejszemu stanowisku oskarżonego zaprezentowanemu podczas rozprawy, kiedy to nie przyznał się do tego czynu, wskazując iż składając tego rodzaju wyjaśnienia myślał, że chodzi o inne "stare" włamania na działki z okresu styczeń - luty. Nadto oskarżony sugerował jakoby owo przyznanie się było wymuszone przez funkcjonariuszy policji, stwierdzając: "Ja musiałem tak powiedzieć, bo dostałbym sankcję i nie byłbym na przyjęciu córki, a przyjęcie córki jest dla mnie ważniejszej niż jakieś pudło". Zaznaczyć należało, iż rzeczywiście składając wyjaśnienia w dniu 15 maja 2018r. przed prokuratorem oskarżony wskazywał, iż chciałby uczestniczyć w uroczystości swojej córki i prosił o niestosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Niemniej jednak ostatnie wyjaśnienia w sprawie po przedstawieniu mu wszystkich zarzutów składał na terenie zakładu karnego w dniu 6 grudnia 2018 r., a zatem kilka miesięcy po planowanej uroczystości córki i nadał podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się tego zarzutu (k. 530 - 531). Co więcej, to po okazaniu podczas rozprawy podpisów pod protokołem tego przesłuchania, oskarżony zakwestionował jedynie swój podpis na k. 530 (tj. na tej na której znajdowały się jego dane osobowe), natomiast w zakresie podpisów złożonych na kolejnych stronach protokołu (a zatem zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień) potwierdził autentyczność widniejącego tam podpisu. W tej sytuacji gdyby oskarżony w istocie wcześniejsze wyjaśnienia złożył pod naciskiem funkcjonariuszy policji, to oczekiwać należałoby, iż mając ku temu okazję, podczas przesłuchania na terenie zakładu karnego, kiedy to nie musiał obawiać się ewentualnego tymczasowego aresztowania, odwołałby treść wcześniejszych wyjaśnień i zanegował swoje sprawstwo,co jednak nie nastąpiło. Te okoliczności prowadzić musiały do wniosku, iż stanowisko oskarżonego zaprezentowane podczas rozprawy stanowiło wyraz przyjętej przez niego linii obrony, niezgodnej z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednocześnie w sytuacji, w której oskarżony potwierdził autentyczność podpisów na stronach zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień, sąd doszedł do wniosku, iż ewentualne przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu badania pisma na okoliczność autentyczności podpisu na k. 530 nie wniesie nic do sprawy. Zaznaczyć przy tym należało, iż także z zeznańM. C.jasno wynikało, że oskarżony dobrowolnie złożył podpisy pod protokołem przesłuchania w jego obecności, a nadto jeżeli oskarżony chciałby sprostować swoje wyjaśnienia, to mógłby to uczynić. zeznaniaT. W. (1) Sąd ocenił zeznania świadkaT. W. (1)jak jasne, logiczne i konsekwentne. Sąd dał wiarę świadkowi w zakresie, w jakim wskazywał jakie przedmioty zostały mu skradzione, w tym również w zakresie w jakim uzupełnił swoje zeznania podczas rozprawy, wskazując iż ukradzione zostało również ubranie robocze zakupione za kwotę 50 zł. Świadek logicznie wytłumaczył bowiem, że nie zauważył jego braku od razu i dlatego nie powiedział o nim funkcjonariuszowi policji. Wartość skradzionych przedmiotów sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości. zeznaniaM. C. Sąd ocenił zeznania świadkaM. C.jako logiczne, wewnętrznie spójne, w pełni korespondujące z treścią protokołu przesłuchaniaM. S. (1)z k. 530 - 531v, a w konsekwencji jako wiarygodne. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowane przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.4 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemu w zakresie, w jakim przyznawał się do zarzuconego mu czynu. Zaznaczyć należało, iż oskarżonyM. S. (1)sam ujawnił swoje sprawstwo w związku z przesłuchaniem dotyczącym innego czynu i opisał okoliczności zdarzenia (k. 14 - 15). Zaznaczyć należało, iż sam oskarżony wskazywał, że zabrał choćby dość dużą ilość kiełbasy i drabinę, która stała na zewnątrz, a zatem były to okoliczności znane tylko sprawcy przestępstwa. Następnie w kolejnych wyjaśnieniach podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się do winy (k. 77 - 78, 91 - 92). Nie sposób zatem dać wiary późniejszemu stanowisku oskarżonego zaprezentowanemu podczas rozprawy, kiedy to nie przyznał się do tego czynu, wskazując iż składając tego rodzaju wyjaśnienia myślał, że chodzi o inne "stare" włamania na działki z okresu styczeń - luty. Nadto oskarżony sugerował jakoby owo przyznanie się było wymuszone przez funkcjonariuszy policji, stwierdzając: "Ja musiałem tak powiedzieć, bo dostałbym sankcję i nie byłbym na przyjęciu córki, a przyjęcie córki jest dla mnie ważniejszej niż jakieś pudło". Zaznaczyć należało, iż rzeczywiście składając wyjaśnienia w dniu 15 maja 2018r. przed prokuratorem oskarżony wskazywał, iż chciałby uczestniczyć w uroczystości swojej córki i prosił o niestosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Niemniej jednak ostatnie wyjaśnienia w sprawie po przedstawieniu mu wszystkich zarzutów składał na terenie zakładu karnego w dniu 6 grudnia 2018 r., a zatem kilka miesięcy po planowanej uroczystości córki i nadał podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się tego zarzutu (k. 530 - 531). Co więcej, to po okazaniu podczas rozprawy podpisów pod protokołem tego przesłuchania, oskarżony zakwestionował jedynie swój podpis na k. 530 (tj. na tej na której znajdowały się jego dane osobowe), natomiast w zakresie podpisów złożonych na kolejnych stronach protokołu (a zatem zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień) potwierdził autentyczność widniejącego tam podpisu. W tej sytuacji gdyby oskarżony w istocie wcześniejsze wyjaśnienia złożył pod naciskiem funkcjonariuszy policji, to oczekiwać należałoby, iż mając ku temu okazję, podczas przesłuchania na terenie zakładu karnego, kiedy to nie musiał obawiać się ewentualnego tymczasowego aresztowania, odwołałby treść wcześniejszych wyjaśnień i zanegował swoje sprawstwo,co jednak nie nastąpiło. Te okoliczności prowadzić musiały do wniosku, iż stanowisko oskarżonego zaprezentowane podczas rozprawy stanowiło wyraz przyjętej przez niego linii obrony, niezgodnej z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednocześnie w sytuacji, w której oskarżony potwierdził autentyczność podpisów na stronach zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień, sąd doszedł do wniosku iż ewentualne przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu badania pisma na okoliczność autentyczności podpisu na k. 530 nie wniesie nic do sprawy. Zaznaczyć przy tym należało, iż także z zeznańM. C.jasno wynikało, że oskarżony dobrowolnie złożył podpisy pod protokołem przesłuchania w jego obecności, a nadto jeżeli oskarżony chciałby sprostować swoje wyjaśnienia, to mógłby to uczynić. zeznaniaB. W. Sąd ocenił zeznania świadkaB. W.jak jasne, logiczne i konsekwentne. Sąd dał wiarę świadkowi w zakresie, w jakim wskazywała jakie przedmioty zostały skradzione, w tym również w zakresie w jakim uzupełniła swoje zeznania podczas rozprawy. Świadek logicznie wytłumaczyła bowiem, że nie zauważyła ich braku od razu, a dopiero po odjeździe policji. Przy czym wartość skradzionych przedmiotów sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości. zeznaniaM. C. Sąd ocenił zeznania świadkaM. C.jako logiczne, wewnętrznie spójne, w pełni korespondujące z treścią protokołu przesłuchaniaM. S. (1)z k. 530 - 531v, a w konsekwencji jako wiarygodne. protokół oględzin Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.5 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoM. S. (1), w których przyznawał się do winy odnośnie czynu na szkodęP. W.. Zważyć należało, iż oskarżony przyznał się do jego popełnienia zaraz po przedstawieniu mu zarzutu w dniu 14 maja 2018r. (k. 14 - 15), a nadto dość szczegółowo opisał jego okoliczności, m.in. dotyczące dostania się na teren ogródków działkowych, jak i bezpośrednio do altany. Co więcej, to w wyjaśnieniach oskarżonego pojawiły się szczegóły dotyczące tego, za jaką kwotę i gdzie zostały sprzedane skradzione figurki mosiężne, co w ocenie sądu przeczyło późniejszej próbie wycofania się przez oskarżonego ze złożonych wyjaśnień. W takiej sytuacji nie sposób uznać, by przyznanie się oskarżonego miało wyłącznie formalny charakter. Sąd zwrócił również uwagę, iż następnie będąc kilkukrotnie przesłuchiwany również podtrzymał swoje stanowisko (k. 77 - 78, 91 - 92). Nie sposób zatem dać wiary późniejszemu stanowisku oskarżonegoM. S. (1)zaprezentowanemu podczas rozprawy, kiedy to oskarżony nie przyznał się do tego czynu, wskazując, iż składając wcześniej wyjaśnienia myślał, że chodzi o inne "stare" włamania na działki z okresu styczeń - luty. Nadto oskarżony sugerował jakoby owo przyznanie się było wymuszone przez funkcjonariuszy policji, stwierdzając: "Ja musiałem tak powiedzieć, bo dostałbym sankcję i nie byłbym na przyjęciu córki, a przyjęcie córki jest dla mnie ważniejszej niż jakieś pudło". Zaznaczyć należało, iż rzeczywiście składając wyjaśnienia w dniu 15 maja 2018 r. przed prokuratorem oskarżony wskazywał, iż chciałby uczestniczyć w uroczystości swojej córki i prosił o niestosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Niemniej jednak ostatnie wyjaśnienia w sprawie po przedstawieniu mu wszystkich zarzutów składał na terenie zakładu karnego w dniu 6 grudnia 2018 r., a zatem kilka miesięcy po planowanej uroczystości córki i nadał podtrzymał swoje stanowisko w zakresie dotyczącym przyznania się tego zarzutu (k. 530 - 531). Co więcej, to po okazaniu podczas rozprawy podpisów pod protokołem tego przesłuchania, oskarżony zakwestionował jedynie swój podpis na k. 530 (tj. na tej na której znajdowały się jego dane osobowe), natomiast w zakresie podpisów złożonych na kolejnych stronach protokołu (a zatem zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień) potwierdził autentyczność widniejącego tam podpisu. W tej sytuacji gdyby oskarżony w istocie wcześniejsze wyjaśnienia złożył pod naciskiem funkcjonariuszy policji, to oczekiwać należałoby, iż mając ku temu okazję, podczas przesłuchania na terenie zakładu karnego, kiedy to nie musiał obawiać się ewentualnego tymczasowego aresztowania, odwołałby treść wcześniejszych wyjaśnień i zanegował swoje sprawstwo,co jednak wówczas nie nastąpiło. Te okoliczności prowadzić musiały do wniosku, iż stanowisko oskarżonego zaprezentowane podczas rozprawy stanowiło wyraz przyjętej przez niego linii obrony, niezgodnej z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednocześnie w sytuacji, w której oskarżony potwierdził autentyczność podpisów na stronach zawierających merytoryczną treść jego wyjaśnień, sąd doszedł do wniosku iż ewentualne przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu badania pisma na okoliczność autentyczności podpisu na k. 530 nie wniesie nic do sprawy. Zaznaczyć przy tym należało, iż także z zeznańM. C.jasno wynikało, że oskarżony dobrowolnie złożył podpisy pod protokołem przesłuchania w jego obecności, a nadto jeżeli oskarżony chciałby sprostować swoje wyjaśnienia, to mógłby to uczynić. zeznaniaP. W. Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadkaP. W., bowiem były one jasne, spójne i konsekwentne, przy czym wartość skradzionych przedmiotów sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości. zeznaniaM. C. Sąd ocenił zeznania świadkaM. C.jako logiczne, wewnętrznie spójne, w pełni korespondujące z treścią protokołu przesłuchaniaM. S. (1)z k. 530 - 531v, a w konsekwencji jako wiarygodne. protokół oględzin miejsca Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. protokół zatrzymania Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.6 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemuM. S. (1)w zakresie, w jakim przyznawał się do winy. Jego wyjaśnienia w tym zakresie co do zasady korespondowały z zeznaniamiT. L. (2)oraz protokołem oględzin miejsca, w którym ujawniono skradzione rzeczy. Zaznaczyć należało, iż oskarżony szczegółowo opisał nawet drogę, którą wówczas przemierzał, tj. od wujkaW. W. (3)zamieszkałego przyul. (...)do miejsca, gdzie nocował przyul. (...). Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony podczas pierwszych wyjaśnień w przedmiocie tego czynu kwestionował zabór maszyny polerskiej oraz zestawu kluczy w walizce i stanowisko to końcowo podtrzymał również podczas rozprawy, zaś sąd w tym zakresie ostatecznie nadał im walor wiarygodności. Wprawdzie jego wyjaśnienia w tym zakresie nie pokrywały się z zeznaniami pokrzywdzonego, niemniej jednak zaznaczyć należało, iż podobnie jak w przypadku czynu na szkodę(...) sp. z o.o., zeznania pokrzywdzonego nie stanowiły wystarczającego dowodu, by przypisać oskarżonemu sprawstwo w zakresie wszystkich opisanych w akcie oskarżenia przedmiotów. Zaznaczyć należało, iż sam pokrzywdzony wskazywał, że garaż nie był zabezpieczony odpowiednio przed kradzieżą, co powodowało, iż nie sposób wykluczyć, że również inna osoba poza oskarżony skorzystała z okazji i zabrał jakieś przedmioty. Z kolei sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim kwestionował zabór obcęgów na szkodęD. L. (2). Zaznaczyć należało, iż owe obcęgi zostały znalezione w tej samej reklamówce, co inne przedmioty zabrane z garażu, zaśT. L. (1)wskazywał, iż mogą należeć do jego brataD. L. (2), co też sam zainteresowanyD. L. (1)potwierdził. zeznaniaT. L. (1) Sąd co do zasady dał wiarę świadkowiT. L. (1), bowiem jego zeznania jawiły się jako co do zasady logiczne, wewnętrznie spójne i konsekwentne. Zaznaczyć należało, iż sąd nie miał podstaw, by kwestionować zeznania świadka co do tego, jakie przedmioty zginęły z garażu, niemniej jednak okoliczność ta nie skutkowała zakwestionowaniem prawdziwości wyjaśnień oskarżonego, co omówiono już wyżej. W istocie świadek w swych pierwszych zeznaniach wskazywał na zabór 3 sztuk pistoletów lakierniczych, 2 szlifierek pneumatycznych oscylacyjnych, maszyny polerskiej i zestawu kluczy. Z kolei podczas okazania mu przedmiotów odnalezionych w miejscu, gdzie nocowałM. S. (1), świadek jako swoje rozpoznał 2 szlifierki oscylacyjne, 2 pistolety lakiernicze, 2 pistolety tzw. dmuchawki. Z kolei w zakresie pistoletu do nakładania masy bitumicznej i obcęgów zaprzeczył, by stanowiły jego własność, lecz nie wykluczył, że mogły należeć do jego brata. W ocenie sądu postawa świadka świadczyła o tym, iż bynajmniej nie dążył do przypisania sprawcy/sprawcom zaboru większej ilości przedmiotów niż to miało miejsce w rzeczywistości. Także okoliczność, iż podczas pierwszego zeznania nie zgłosił zaginięcia 2 pistoletów nie deprecjonowała jego relacji - w ocenie sądu świadek dysponujący tak znaczną ilością narzędzi po prostu nie zauważył ich braku, tym bardziej iż nie przedstawiały one znacznej wartości. zeznaniaD. L. (1) Sąd dał wiarę pierwszym zeznaniom świadkaD. L. (1)złożonym w dniu 24 października 2018 r., w których jako swoją własność rozpoznał pistolet do nakładania masy bitumicznej i obcęgi zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca, w którym nocowałM. S. (1), bowiem w tym zakresie w pełni korespondowały z zeznaniamiT. L. (1). Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka złożonym podczas rozprawy w dniu 18 sierpnia 2020 r., zważywszy na ich sprzeczność z jego wcześniejszymi zeznaniami, jak i zeznaniamiT. L. (1). Świadek w istocie nie był w stanie wskazać, kiedy zginęły wymienione przez niego rzeczy, które miał rzekomo posiadać na siedem miesięcy przez opuszczeniem zakładu karnego co nastąpiło w dniu 16 listopada 2018 r. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowane przez żadną ze stron postępowania. protokół zatrzymania Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Opinia biegłego w zakresie dotyczącym tego czynu była jasna, pełna i niesprzeczna, a nadto niekwestionowana przez strony postępowania. 1.1.7 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemuM. S. (1)w zakresie, w jakim przyznawał się do winy. Podkreślenia wymagało, iż to oskarżony składając wyjaśnienia w związku z innym czynem, ujawnił również okoliczności dotyczące czynów polegających na zaborze elementów instalacji CO i wodnej z pomieszczenia piwnicznego na dworcu(...)wG.. Jego wyjaśnienia w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiM. M. (1),A. T. (1)iR. O.i pozostały konsekwentne w toku postępowania. Wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1)i oskarżonegoM. M. (1)były zbieżne również co do tego, gdzie skradzione rzeczy stanowiące elementy instalacji zostały przez nich ukryte. Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy wskazywał, że zaborowi podlegały tylko miedziane rurki bez innych elementów, bowiem w tym zakresie były sprzeczne z wyjaśnieniamiR. O.,M. M. (1), a także zeznaniamiD. W.oraz kosztorysem przedłożonym przez(...) s.a. wyjaśnienia oskarżonegoR. O. Sąd co do zasady dał wiarę oskarżonemuR. O.w zakresie, w jakim potwierdzał swoje sprawstwo i wskazywał na współudział oskarżonychM. S. (1),M. M. (1)iA. T. (1), bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniami współoskarżonych, zeznaniamiS. P.oraz nagraniem z monitoringu z dnia 9 lipca 2018 r. Oskarżony podczas rozprawy rozpoznał siebie na nagraniu z 9 lipca 2018 r. oraz wskazał na nagraniu osoby, które jego zdaniem odpowiadały wizerunkomA. T. (1),M. M. (1)iM. S. (1). Podkreślenia wymagało, iż oskarżony w toku postępowania przygotowawczego wyraźnie wskazał, że zabrano nie tylko rurki miedziane, ale również inne elementy instalacji, co z kolei korespondowało z zeznaniamiD. W.i kosztorysem przedłożonym przez(...) s.a., a także wyjaśnieniamiM. M. (1), który podczas rozprawy przyznał, że brali jeszcze "końcówki miedziane albo z mosiądzu." wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) Sąd nadał walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoM. M. (1)w zakresie tego czynu, bowiem były jasne, konsekwentne, a nadto korespondowały z wyjaśnieniamiM. S. (1),R. O.iA. T. (1)w zakresie w jakim sąd dał im wiarę, a także dowodami z zeznańS. P.,D. W., nagraniem z monitoringu z dnia 9 lipca 2018 r. Wyjaśnienia oskarżonego były w pełni spójne z relacjąR. O., co do tego iż zaborowi podlegały nie tylko rurki, ale również inne elementy instalacji. wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) Sąd co do zasady nadał walor wiarygodności relacji oskarżonejA. T. (1), która potwierdzała swój udział w zdarzeniu i wskazywała na osoby współuczestniczące, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiM. M. (1),M. S. (1)iR. O.w zakresie, w jakim sąd uznał je za wiarygodne oraz zapisem monitoringu. Sąd zważył, iż wprawdzie przed sądem oskarżona werbalnie zanegowała swoje sprawstwo, jednakże złożyła wyjaśnienia zgodne z ustaleniami sądu wynikającymi z innych dowodów, w szczególności w zakresie tego, iż ona sama w ramach podziału ról stała "na czatach". Oskarżona szczerze przyznawała, że w trakcie zdarzenia patrzyła, czy nikt nie idzie, w szczególności policja, a gdyby tak się stało, to miała gwizdać, żeby ostrzec współoskarżonych, a nadto wskazywała, że wszyscy razem wpadli na ten pomysł. zeznaniaS. P. Sąd co do zasady uznał zeznaniaS. P.jako zasługujące na obdarzenie ich walorem wiarygodności, bowiem były wewnętrznie spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie sądu świadek nie miała powodu, by zeznawać niezgodnie z prawdą. Zaznaczyć należało, iż świadek złożyła zeznania zaledwie dwa dni po zdarzeniu, a jako kierownik sklepu była świetnie zorientowana w sprawie. Sąd dał wiarę świadkowi, iż po zdarzeniu z dnia 9 lipca 2018 r., kolejnego dnia, tj. w dniu 10 lipca 2018 r. jedynie częściowo naprawiono instalację, przywracając dopływ wody w pomieszczeniu socjalnym sklepu, bowiem były w tym zakresie spójne z zeznaniamiD. W.. zeznaniaD. W. Sąd co do zasady nie miał również podstaw, by kwestionować zeznania świadkaD. W..Świadek składając zeznania opierał się na kosztorysie i w istocie ich treść wskazywała, jakie elementy instalacji zostały zamontowane po kradzieży w dniu 9 lipca 2018 r. Nadto zeznania świadka co tego, że po pierwszej kradzieży jedynie częściowo naprawiono instalację w pełni korespondowały z zeznaniamiS. P.. kosztorys Sąd nie miał podstaw, by kwestionować, iż elementy wskazane w owym kosztorysie zostały rzeczywiście zamontowane po kradzieży elementów instalacji, jaka miała miejsce w dniu 9 lipca 2018 r. Okoliczność ta nie była w istocie kwestionowana również przez żadną ze stron postępowania. Autentyczność kosztorysu nie była też poddawana w wątpliwość w toku postępowania. Prowadziło to do wniosku, iż nie było również żadnych podstaw, by kwestionować, że pokrzywdzona spółka za zamontowane elementy zapłaciła taką kwotę jak wskazano w kosztorysie. Wprawdzie biegły z zakresu szacowania wartości ruchomości w pierwszej, jak i drugiej opinii dokonał odmiennej wyceny wartości skradzionych elementów, jednakże sąd nie przyjął wartości proponowanych przez biegłego, przy czym określając ostateczną wartość sąd za zasadne uznał przyjęcie, że elementy instalacji, które zostały skradzione opiewały na 50% wartości elementów nowych z uwagi na ich zużycie. Zaznaczyć należało, iż tego rodzaju stwierdzenie biegłego nie było kwestionowane przez strony postępowania, w tym w szczególności obrońców, którzy wnosili zastrzeżenia do opinii biegłego. opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Sąd uznał za przekonującą opinię biegłego w zakresie, w jakim proponował przyjęcie wartości ukradzionych elementów instalacji wodociągowej i CO w kwocie odpowiadającej 50% wartości elementów nowych z uwagi na ich zużycie. Ponadto opinia biegłego w tym fragmencie nie była kwestionowana przez strony postępowania. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. zapis monitoringu Dowód niekwestionowany w toku postępowania. 1.1.8 wyjaśnieniaR. O. Sąd dał wiarę wyjaśnieniomR. O.w zakresie, w jakim zaprzeczał swojemu sprawstwu. Wyjaśnienia oskarżonego, w tym zakresie były jednoznaczne, stanowcze i konsekwentne. Sąd dostrzegł wprawdzie drobne niekonsekwencje w relacji samego oskarżonego, jak i to że dopiero podczas rozprawy opowiedział o rzekomej kłótni ze współoskarżonymi oraz o tym, że został przez nich okradziony, co zresztą pozostawało w sprzeczności z wyjaśnieniamiM. M. (1)iA. T. (1), niemniej jednak w ocenie sądu składając tego rodzaju wyjaśnienia podczas rozprawy oskarżony usiłował uwiarygodnić swoją wersję dotyczącą zaprzeczenia sprawstwu, jednakże w ocenie sądu była to nieudolna próba i w istocie w świetle pozostałego materiału dowodowego zbędna. Faktem jest, iż współoskarżeniM. S. (1),M. M. (1),A. T. (1)na etapie postępowania przygotowawczego w treści swych wyjaśnień opowiadając o zdarzeniach związanych z zaborem elementów instalacji z pomieszczenia piwnicznego wskazywali na udziałR. O.. Niemniej jednak już na etapie postępowania sądowego zarównoM. M. (1), jak iA. T. (1)wskazali stanowczo, iżR. O.uczestniczył tylko w jednym zdarzeniu.M. M. (1)kategorycznie wskazał, iż za drugim razem nie było już oskarżonegoR. O., zaśA. T. (1)nie miała pewności co do tego, w którym zdarzeniu miał uczestniczyć współoskarżony, jednakże podkreślała, że był tylko raz, co w pełni korespondowało z wyjaśnieniamiR. O.. Zaznaczyć należało, iż oskarżonyM. M. (1)wskazywał, iż za drugim razem w zdarzeniu uczestniczyłD., co z kolei w pełni korespondowało z przypuszczeniamiR. O.. TakżeA. T. (1)wskazywała na udziałD. G.w jedynym ze zdarzeń. Z koleiM. S. (1)składając wyjaśnienia na rozprawie stwierdził, że nie wie kto był za drugim razem, bo "był naćpany", zaprzeczając jednocześnie by miał to byćD. G.. Przede wszystkim jednak wyjaśnienia oskarżonegoR. O.w zakresie, w jakim negował swoje sprawstwo w pełni korespondowały z kluczowym dowodem w postaci zapisu monitoringu. Analiza i porównanie zapisów nagrań z monitoringu z dnia 9 lipca 2018 r. i 11 lipca 2018 r. potwierdzała, iż nie wszystkie osoby zostały zarejestrowane na obydwu nagraniach. Otóż na nagraniu z 9 lipca 2018 r.R. O.rozpoznał siebie wskazując na jednego z mężczyzn - wysokiego, szczupłej budowy ciała, ubranego w czarną bluzę. W istocie wizerunek mężczyzny odpowiadał wyglądowiR. O.zaobserwowanej przez sąd podczas rozprawy w dniu 5 kwietnia 2019 r.R. O.jest bowiem szczupłej budowy ciała, wysoki. Nadto oskarżony wskazał na nagraniu osoby, które jego zdaniem odpowiadały wizerunkomA. T. (1),M. M. (1)iM. S. (1). Z kolei na nagraniu z dnia 11 lipca 2018 r. zarejestrowano jako czwartą osobę sylwetkę innego mężczyzny -niższego i krępej budowy ciała. Już na marginesie zaznaczyć należało, iż w toku postępowania przygotowawczego nie dokonano procesowego odtworzenia nagrań z monitoringu z k. (291), co potwierdza treść notatki funkcjonariusza policji (k. 575), a w ocenie sądu analiza tego materiału mogła skutkować rezygnacją z postawienia w stan oskarżeniaR.O.za tenże czyn. wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd dał wiarę oskarżonemuM. S. (1)w zakresie, w jakim przyznawał się do winy. Podkreślenia wymagało, iż to oskarżony składając wyjaśnienia w związku z innym czynem, ujawnił również okoliczności dotyczące czynów polegających na zaborze elementów instalacji CO i wodnej z pomieszczenia piwnicznego na dworcu(...)wG.. Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemu w zakresie, w jakim wskazywał na udział w czynieR. O.z uwagi na okoliczności opisane już w trakcie wyjaśnień tego oskarżonego. Wprawdzie oskarżonyM. S. (1)stwierdził, niezgodnie z relacjąM. M. (1)iA. T. (1), że w zdarzeniu nie uczestniczyłD. G., jednakże w ocenie sądu tego rodzaju stwierdzenie nie miało wartości dowodowej, zważywszy iż jednocześnie stwierdził, że znaD. G.z imienia i nazwiska, ale nie widział go na oczy. Zaznaczyć przy tym należało, iż podczas rozprawy w dniu 18 października 2019 r., kiedy to oskarżony składał wyjaśnienia, ich treść jawiła się jako labilna, zaś oskarżony wyraźnie unikał odpowiedzi na pytania, wskazując że kradzieży dokonał z "innymi złodziejami". Co więcej, to oskarżony stwierdził, iż nie zna danych tych złodziei, aM. M. (1)iA. T. (1)kojarzy tylko dlatego, że byli na poprzedniej rozprawie, co pozostawało w oczywistej opozycji do jego wcześniejszych wyjaśnień i okoliczności wyłaniających się z relacji współoskarżonych. wyjaśnienia oskarżonegoM. M. (1) Sąd w przeważającej części nadał walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoM. M. (1), tj. co do faktu przyznania się do winy, wskazania składu osobowego uczestniczącego w zdarzeniu po ich sprostowaniu na rozprawie, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiA. T. (1),R. O.,M. S. (1)i zapisem monitoringu. Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemu w zakresie, w jakim wskazywał, że drugie zdarzenie miało miejsce dzień po pierwszym, bowiem pozostawały one w sprzeczności z ustaleniami wynikającymi z zeznańS. P.,D. W.i zapisu monitoringu. Sąd nie dał również wiary oskarżonemu w zakresie, w jakim wskazywał, iż podczas drugiego zdarzenia nie było nowych rur miedzianych, tj. iż instalacja wodna i CO nie została w żadnym zakresie odtworzona, bowiem pozostawały one w rażącej sprzeczności z dowodami w postaci zeznańS. P.,D. W.i kosztorysem przedstawionym przez(...) s.a. wyjaśnienia oskarżonejA. T. (1) Sąd co do zasady nadał walor wiarygodności relacji oskarżonejA. T. (1), która potwierdzała swój udział w zdarzeniu i wskazywała na osoby współuczestniczące, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiM. M. (1),M. S. (1)iR. O.w zakresie, w jakim sąd uznał je za wiarygodne oraz zapisem monitoringu. Sąd zważył, iż wprawdzie przed sądem oskarżona werbalnie zanegowała swoje sprawstwo, jednakże złożyła wyjaśnienia zgodne z ustaleniami sądu wynikającymi z innych dowodów, w szczególności w zakresie tego, iż ona sama w ramach podziału ról stała "na czatach". Oskarżona szczerze przyznawała, że w trakcie zdarzenia patrzyła, czy nikt nie idzie, w szczególności policja, a gdyby tak się stało, to miała gwizdać, żeby ostrzec współoskarżonych, a nadto wskazywał, że wszyscy razem wpadli na ten pomysł. zeznaniaS. P. Sąd co do zasady uznał zeznaniaS. P.jako zasługujące na obdarzenie ich walorem wiarygodności, bowiem były wewnętrznie spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie sądu świadek nie miała powodu, by zeznawać niezgodnie z prawdę. Sąd dał wiarę świadkowi również w zakresie, w jakim wskazywała iż drugie zdarzenie związane z kradzieżą elementów instalacji wodnej i CO miało miejscew dniu 11 lipca 2018 r.,po tym jak w dniu 10 lipca 2018 r. dokonano częściowej naprawy wody po zdarzeniu, które miało miejsce w dniu 9 lipca 2018 r. (podczas rozprawy świadek wskazała, iż na skutek działań naprawczych w dniu 10 lipca 2018 r, instalacji wodnej woda została doprowadzona do pomieszczenia socjalnego). Zaznaczyć należało, iż świadek jest kierownikiem sklepu, a zatem jest bezpośrednia odpowiedzialna za funkcjonowanie sklepu i jako osoba zainteresowana kwestią prawidłowości działania placówki, swoje zeznania na etapie postępowania przygotowawczego złożyła w dniu 11 lipca 2018 r., wyraźnie wskazując iż drugie zdarzenie miało miejsce tego samego dnia rano. W tej sytuacji sąd uznał, iż wszelki wskazania daty drugiego zdarzenia jako 10 lipca 2018 r. wynikające z innych dowodów, nie były w stanie podważyć wiarygodności relacji świadka w tym zakresie. Sąd nie dał jednak wiary świadkowi w zakresie, w jakim wyrażała stanowisko, iż kradzieży z dnia 11 lipca 2018 r. dokonały te same osoby co w dniu 9 lipca 2018 r., bowiem jak wynika już z powyższej analizy dowodów, sąd uznał, że podczas drugiej kradzieży nie było na miejscuR. O.. W ocenie sąduS. P.zasugerowała się choćby tym, iż "na nagraniach widać tą samą kobietę z torebką". Sąd zwrócił uwagę, iż przed sądem świadek po odczytaniu zeznań z postępowania przygotowawczego, wskazała, że nie jest w stanie podtrzymać tego, że to były te same osoby. zeznaniaD. W. Sąd dał wiarę świadkowiD. W.w zakresie, w jakim z jego zeznań wynikało jakie elementy instalacji zostały zamontowane po drugiej kradzieży, bowiem korespondowały w tym zakresie z kosztorysem, którego treść, jak i autentyczność nie została zakwestionowana przez strony postępowania. Sąd zważył, iż świadek wskazywał, że drugie zdarzenie nastąpiło w dniu 10 lipca 2018 r., co stanowi konsekwencję błędu wskazanego w kosztorysie, bowiem z relacjiS. P., która jako kierownik sklepu była zorientowana w sprawie i składała zeznania w dniu 11 lipca 2018 r. jasno wynikało, że pierwsze zdarzenie miało miejsce w dniu 9 lipca 2018 r., w dniu 10 lipca 2018 r. dokonano zgłoszenia na policję i częściowej naprawy, zaś kolejne zdarzenie miało miejsce w dniu 11 lipca 2018 r., co zresztą korespondowało z materiałami sprawy w postaci notatek urzędowych (k. 262, 280). Niemniej jednak zeznania świadka, uwzględniając treść zeznańS. P.nie dawały podstaw do przyjęcia, iż wszystkie wymienione przez niego elementy zostały zabrane w wyniku działania oskarżonych w dniu 11 lipca 2018 r. kosztorys W odniesieniu dokosztorysuJ.M.wskazującego, jakie elementy instalacji zostały zamontowane po drugim zdarzeniu, aktualne pozostają uwagi poczynione w trakcie analizy zeznańD. W.odnośnie daty drugiego zdarzenia. Sąd natomiast nie miał podstaw, by kwestionować, iż elementy wskazane w owym kosztorysie zostały rzeczywiście zamontowane po zdarzeniu z dnia 11 lipca 2018 r. Okoliczność ta nie była w istocie kwestionowana również przez żadną ze stron postępowania. Autentyczność kosztorysu nie była również poddawana w wątpliwość w toku postępowania. Prowadziło to do wniosku, iż nie było również żadnych podstaw, by kwestionować, że pokrzywdzona spółka za zamontowane elementy zapłaciła taką kwotę jak wskazano w kosztorysie. Niemniej jednak treść owego kosztorysu, uwzględniając treść zeznańS. P.iD. W.nie dawała podstaw do przyjęcia, iż wszystkie wymienione elementy zostały zabrane w wyniku działania oskarżonych w dniu 11 lipca 2018 r., bowiem świadkowie spójnie zeznawali, że po pierwszym zdarzeniu instalacja nie została naprawiona w całości, a całościowa naprawa nastąpiło dopiero po drugim zdarzeniu. Nadto z relacjiD. W.wynikało, iż w trakcie drugiej naprawy mogło zdarzyć się, że wymienione zostały elementy na styku instalacji w postaci zaworów, muf kolanek, które nie zostały ukradzione. protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. zapis monitoringu Dowód niekwestionowany w toku postępowania. 1.1.9 częściowo wyjaśnieniaM. K. (2) Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoM. K. (2), tj.w zakresie, w jakim potwierdzał swój udział w zdarzeniu i kradzież niektórych z przedmiotów objętych zarzutem, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiA. T. (1),M. M. (1)oraz zapisem z monitoringu miejskiego. częściowo wyjaśnieniaA. T. (1) Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniomA. T. (1),tj. w zakresie, w jakim potwierdzała swój udział w zdarzeniu i kradzież niektórych z przedmiotów objętych zarzutem, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiM. M. (1)iM. K. (2)oraz zapisem z monitoringu miejskiego, w szczególności w zakresie tego, iż w ramach podziału ról oskarżona została "na czatach" i miała ostrzec współoskarżonych w sytuacji, gdyby na miejscu ktoś się pojawił. częściowo wyjaśnieniaM. M. (1) Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom oskarżonegoM. M. (1),tj. w zakresie, w jakim potwierdzał swój udział w zdarzeniu i kradzież niektórych z przedmiotów objętych zarzutem, bowiem w tym zakresie korespondowały z wyjaśnieniamiA. T. (1),M. M. (1)oraz zapisem z monitoringu miejskiego. zeznaniaS. K. Sąd co do zasady uznał zeznaniaS. K.jako zasługujące na obdarzenie ich walorem wiarygodności, bowiem były wewnętrznie spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie sądu świadek nie miał powodu, by zeznawać niezgodnie z prawdę. zeznaniaZ. D. Zeznania były jasne, logiczne, korespondujące z zeznaniamiS. K.. zeznaniaA. M. (2) Zeznania były jasne, logiczne, korespondujące z zeznaniamiS. K.,K. R.iZ. D., a nadto nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. zeznaniaK. R. Zeznania były jasne, logiczne, korespondujące z zeznaniamiS. K.,A. M. (2),Z. D., a nadto nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron. protokół oględzin Dokument urzędowy, sporządzony przez uprawnioną osobę, zgodnie z obowiązującymi przepisami i niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania. zapis monitoringu wraz z protokołem odtworzenia Autentyczność dowodu w postaci zapisu monitoringu nie była kwestionowana w toku postępowania. 1.1.10 wszystkie dowody dotyczące tego czynu Sąd nie sporządził uzasadnienia w zakresie oceny dowodów dotyczących tego czynu, bowiem złożone wobec oskarżonych przez oskarżyciela publicznego oraz obrońcęD. G.wnioski dotyczyły rozstrzygnięcia o karze. 1.1.11 wszystkie dowody dotyczącego tego czynu Sąd nie sporządził uzasadnienia w zakresie oceny dowodów dotyczących tego czynu, bowiem złożone wobec oskarżonych przez oskarżyciela publicznego oraz obrońcęD. G.wnioski dotyczyły rozstrzygnięcia o karze. 1.1.12 opinia sądowo - psychiatryczna Opinia biegłych lekarzy psychiatrówA. W.i D.C.-A.dotyczącaM. S. (1)była pełna, jasna i niesprzeczna, sporządzona przez specjalistów dysponujących odpowiednią wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Nie była również kwestionowana przez strony postępowania odpisy wyroków Dokumenty urzędowe, niekwestionowane w toku postępowania. informacja z systemyN.-Sad Dokumenty niekwestionowane w toku postępowania. zaświadczenia i opinie Treść, jak i autentyczność kopii dokumentów przedłożonych przez obrońcę oskarżonegoD. G.nie była kwestionowana w toku postępowania. informacja z Krajowego Rejestru Karnego Dokumenty urzędowe, niekwestionowane w toku postępowania. 0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 1.2.1 zeznaniaA. M. (1)iM. S. (3) Sąd opisał już w wcześniejszej części uzasadnienia, iż zeznania świadkaA. M. (1)iM. S. (3)nie mogły stanowić podstawy do ustaleń, iżM. S. (1)zabrał z wnętrza budynku wszystkie przedmioty wskazane w zarzucie, jak i co do tego że dostał się do budynku poprzez wybicie okna. wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd nie dał wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy wskazał, że do budynku dostał się przez drzwi, które nie były w żaden sposób zabezpieczone, a jedynie były zastawione gratami, przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu, zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńM. S. (1)dotyczących tego czynu. dokumentacja fotograficzna Dokumentacja fotograficzna przedłożona przezM. S. (3)obrazująca stan budynku przyul. (...)w chwili przejęcia jej przez spółkę - wobec ustaleń sądu dotyczących rzeczy, których zaboru dokonał oskarżony - nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. 1.2.2 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1), Sąd nie dał wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy zaprzeczył swojemu sprawstwu, przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu, zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńM. S. (1)dotyczących tego czynu. 1.2.3 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd nie dał wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy zaprzeczył swojemu sprawstwu, przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu. zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńM. S. (1)dotyczących tego czynu. 1.2.4 wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1), Sąd nie dał wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy zaprzeczył swojemu sprawstwu, przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu, zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńM. S. (1)dotyczących tego czynu. 1.2.5 opinia z przeprowadzonych badań traseologicznych z dnia 8 kwietnia 2019 r. Sąd nie miał podstaw, by kwestionować opinię, niemniej jednak nie miała ona znaczenia dla sprawy. Jednocześnie fakt, iż zabezpieczony na działce ślad obuwia nie pochodził od obuwia zabezpieczonego dla celów porównawczych w ocenie sądu bynajmniej nie podważał ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonegoM. S. (1). wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1) Sąd nie dał wiary oskarżonemuM. S. (1), w zakresie w jakim podczas rozprawy zaprzeczył swojemu sprawstwu, przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńM. S. (1)dotyczących tego czynu. 1.2.6 zeznaniaT. L. (1) Sąd opisał już w wcześniejszej części uzasadnienia, iż zeznania świadkaT. L. (1)nie mogły stanowić podstawy do ustaleń, iżM. S. (1)zabrał z wnętrza garażu wszystkie przedmioty wskazane w zarzucie. zeznaniaD. L. (1) Sąd nie dał wiary zeznaniomD. L. (2)z rozprawy w zakresie, w jakim wskazywał iż zostały mu skradzione inne przedmioty, nieujęte w akcie oskarżenia. opinia z przeprowadzonych bdań daktyloskopijnych z dnia 10 sierpnia 2018 r. Sąd nie miał podstaw, by kwestionować opinię, niemniej jednak nie miała ona znaczenia dla sprawy. Jednocześnie fakt, iż zabezpieczone w garażu przyul. (...)odwzorowania linii papilarnych nie nadawały się do identyfikacji nie podważał ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonegoM. S. (1). 1.1.7 1.1.8 opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości Sąd dokonując ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym wartości skradzionych elementów instalacji CO i wodociągowej w dniu 9 lipca 2018 r. oraz 11 lipca 2018 r., jak i wartości nakładów poniesionych przez pokrzywdzoną spółkę celem odtworzenia instalacji nie oparł się na opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, bowiem w ocenie sądu była ona niemiarodajna i nieadekwatna do realiów sprawy. W pierwszej kolejności wskazać należało, iż w pierwotnej opinii biegły dokonał wyceny wyłącznie rur miedzianych, pomijając inne elementy wynikające z kosztorysu przedstawionego przez(...) s.a.i przyjmując średnią wartość 1 mb rury miedzianej na kwotę 80 zł.Z kolei już w kolejnej uzupełniającej opinii biegły dokonał wyceny wartości skradzionych elementów, przyjmując średnią wartość kilograma miedzi, co prowadzi do wniosku iż w obydwu opiniach zastosowano odmienne kryteria celem oszacowania wartości, przy czym biegły nie uzasadnił swojego stanowiska w tym zakresie. W ocenie sądu tego rodzaju wyceny bynajmniej nie oddawały realnej wartości elementów, które zostały ukradzione. Wszak zaborowi podlegały konkretne części instalacji, tj. w przypadku zdarzenia z dnia 9 lipca 2018 r. rury miedziane wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych, zaś w przypadku zdarzenia z dnia 11 lipca 2018 r. również rury miedziane, a nie miedź o nieokreślonym kształcie liczona w kilogramach. Nie może budzić wątpliwości, iż pokrzywdzona spółka nie naprawiłaby instalacji dokonując zakupu miedzi o określonej wadze odpowiadającej zabranym elementom. Zdaniem sądu wszystkie elementy musiały pasować do instalacji, co powodowało konieczność zastosowania konkretnych elementów, w tym rur miedzianych o odpowiedniej długości, średnicy itp. W konsekwencji sąd uznał, iż tego rodzaju propozycje biegłego nie przystawały do realiów niniejszej sprawy. Sąd nie uznał za przekonującą opinii biegłego również w zakresie dotyczącym propozycji przyjęcia zużycia elementów instalacji ukradzionych w dniu 11 lipca 2018 r. na poziomie 50 %, bowiem pozostawało to w sprzeczności z dowodami w postaci zeznańS. P.,D. W., kosztorysem przedstawionym przez(...) s.a., jak i zasadami logiki. Zaznaczyć należało, iż w ramach tego czynu sąd ustalił, iż zaborowi podlegało 12 metrów rur miedzianych, które zostały zamontowane w trakcie pierwszej naprawy, a zatem nie sposób logicznie przyjąć, iż w ciągu jednej doby uległy one 50% zużyciu. 1.2.7 wyjaśnienia oskarżonychA. T. (1),M. S. (1)iM. M. (1) Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonychM. S. (1),A. T. (1)iM. M. (1)w zakresie, w jakim na etapie postępowania przygotowawczego wskazywali na udział oskarżonegoR. O., przy czym okoliczności której legły u podstaw decyzji sądu zostały opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, w trakcie analizy wyjaśnieńR. O.. dotyczących tego czynu. 1.2.8 wyjaśnieniaM. M. (1)wyjaśnieniaA. T. (1)wyjaśnieniaM. K. (2) Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonychM. K. (2),M. M. (1)iA. T. (1)w zakresie,w jakim zapewniali, iżM. K. (2)iM. M. (1)do kamienicy dostali się przez otwarte okno na trzecim piętrze, negując przy tym że doszło do wybicia szyby na pierwszym piętrze kamienicy.Wprawdzie wszystkie te wyjaśnienia były stanowcze co do tego, iż nie miało miejsca wybicie szyby, jednakże w ocenie sądu pozostawały w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, jawiły się jako nielogiczne i pozostawały wewnętrznie niespójne, a nadto nie korespondowały ze sobą w istotnych fragmentach. Zaznaczyć należało, iż z zeznańS. K.wynikało, że kamienica została w dniu 14 sierpnia 2018 r. o godz. 17:00 odpowiednio zabezpieczona i wówczas szyba w oknie nie była zbita (k. 685). Wskazać należy, iż świadek zaznaczył, że kończąc pracę, jeden z pracowników sprawdzał, czy szyby nie są wybite. Tymczasem w dniu 16 sierpnia 2018 r. o godz. 7:00 świadek stwierdził otwarte okno na pierwszym piętrze, w którym była wybita szyba. Zeznania świadka w tym zakresie w pełni korespondowały z protokołem oględzin miejsca (k. 376 - 377). Warto zauważyć, żeS. K.zawiadomił, iż do kradzieży musiało dojść w okresie od 14 sierpnia 2018 r., godz. 17:00 do 16 sierpnia 2018 r., godz. 6:00. W związku z tym zawiadomieniem gromadząc materiał dowodowy organ postępowania przygotowawczego zwrócił się do Straży Miejskiej o zabezpieczenie monitoringu dotyczącego kradzieży z włamaniem do budynku przy Legionów 33, zaś jedynym materiałem przesłanym przez ten organ był ten, na którym zarejestrowano oskarżonych, co prowadzi do wniosku, iż monitoring nie zarejestrował innego zdarzenia związanego z wejściem do kamienicy po jej zamknięciu przez inną osobę/osoby skutkującym wybiciem okna, co przeczyło wersji wydarzeń lansowanej przez oskarżonych. Wreszcie sąd zwrócił uwagę na niespójności w relacjachM. M. (1)iM. K. (2)co do tego, do jakich pomieszczeń weszli. OtóżM. K. (2)składając wyjaśnienia po raz pierwszy stwierdził, że dokonali zaboru tylko jednego kabla, który leżał na rusztowaniu oraz końcówki kabla, która prowadziła do mieszkania. Co więcej, to oskarżony stanowczo wskazał, że zaboru dokonali nie wchodząc do wnętrza kamienicy, a on tylkoprzechylił się przez oknoi wówczas odłączył kabel. TymczasemM. M. (1)podczas pierwszych wyjaśnień wskazywał że zostały zabrane dwa grube zwinięte kable pięciożyłowe oraz kabel, który wisiał na ścianie i został przez niego odcięty, a nadto zapewniał wówczas, że weszli zM. K. (2)do wnętrza kamienicy, aletylko na trzecie piętroi nie zabierali przedłużaczy oraz lampyL.. Z kolei podczas rozprawyM. M. (1)wyjaśnił, iż zabrany został kabel iprzedłużaczz parteru,zaś po skonfrontowaniu go z wcześniejszymi wyjaśnieniami, wskazał, że po prostu zapomniał o tych dwóch kablach na górze. W ocenie sądu tego rodzaju niespójności rzutować musiały na ocenę wyjaśnień co do sposobu wejścia do wnętrza kamienicy. Zdaniem sądu wyjaśnienia oskarżonych złożone w toku postępowania przygotowawczego miały uwiarygodnić ich zapewnienia co do tego, iż nie zbili szyby i weszli do kamienicy przez otwarte okno na trzecim piętrze, przy czym pomimo tego ich relacje znacząco się różniły, skoroM. M. (1)twierdził, że przebywali wówczas na trzecim piętrze, zaśM. K. (2)wskazywał, iż nawet nie weszli do środka, a on jedynie przechylił się przez okno. W ocenie sądu wystarczającego wsparcia dla wskazanych wyjaśnień nie stanowiły również depozycje oskarżonejA. T. (1),która również zapewniała, ze okno na trzecim piętrze było otwarte. Co więcej, to podczas rozprawyA. T. (1)wskazywała nawet, że okno było szeroko otwarte. Otóż w ocenie sądu oskarżona nie mogła widzieć otwartego okna na trzecim piętrze, skoro zdarzenie miało miejsce w nocy, elewacja przysłonięta była konstrukcją z rusztowań i przesłon, zaś jak wynikało z dokumentacji fotograficznej same okna otwierały się do wnętrza pomieszczenia. Podkreślenia wymaga również niekonsekwencja oskarżonegoM. K. (2)co do innych okoliczności. OtóżM. K. (2)podczas postępowania przygotowawczego stwierdził, iż czynu dokonał zM. M. (1), stwierdzając iż nie znaA. T. (1). Z kolei podczas rozprawy w dniu 18 października 2019 r. przyznał się częściowo do czynu, po czym na okazanych mu wydrukach sporządzonych na podstawie zapisu monitoringu miejskiego zanegował, iż utrwalono jego wizerunek (co pozostawało w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami współoskarżonych), a wreszcie na końcowym etapie rozprawy stwierdził, że przyznaje się do wszystkiego. Jako powód zmiany swojej decyzji wskazał, iż woli się przyznać do wszystkiego, bo to "będzie trwać i trwać". W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie ocenić należało jako nielogiczne. Wszystkie wskazane okoliczności skutkowały uznaniem, iż zapewnienia oskarżonych co do sposobu wejścia do kamienicy stanowiły wyłącznie przyjętą przez nich linię obrony. Oskarżeni niewątpliwie mają świadomość zróżnicowania odpowiedzialności za kradzież i kradzież z włamaniem, co w ocenie sądu miało wpływ na treść ich wyjaśnień. Niespójność w relacjach oskarżonych prowadziła do wniosku, iż ustalili między sobą wyłącznie wersję wydarzeń co do rzekomo otwartego okna na trzecim piętrze, pomijając w swych ustaleniach pozostałe kwestie, co skutkowało złożeniem znacząco różniących się wyjaśnień. Sąd zważywszy na omówione już niespójności w relacjach oskarżonych i podniesione argumenty nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonych w zakresie, w jakim negowali zabór części z zarzuconych im przedmiotów, tym bardziej iż ich relacje w tym zakresie również znacząco się różniły, co już wskazano powyżej. W tym zakresie sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznaniaS. K.iZ. D.. PODSTAWA PRAWNA WYROKU Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Oskarżony ☐ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem punkty 1, 3, 5, 7, 9 wyroku M. S. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności wyjaśnień samego oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonych i protokołów oględzin miejsc ustalił, iż oskarżony dopuścił się czynów przypisanychw punktach 1, 3, 5, 7 i 9 wyroku. W zakresie czynu przypisanego w punkcie 1 wyrokusąd w szczególności na podstawie wyjaśnień oskarżonegoM. S. (1), a także zeznańA. M. (1)iM. S. (6)w zakresie w jakim uznał wskazane dowody za wiarygodne, a także na podstawie protokołu oględzin miejsca ustalił, że oskarżony wszedł do budynkufabryki (...)poprzez wypchnięcie drzwi, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia 100 metrów przewodów elektrycznych. Wartość przewodów elektrycznych sąd ustalił w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny ruchomości. W konsekwencji sąd wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu czynu zabór innych elementów wyposażenia budynku. W zakresie czynu przypisanego w punkcie 3 wyrokusąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1)oraz zeznaniaŁ. P., a także protokół oględzin miejsca, iż oskarżony wszedł na terendziałki nr (...)w kompleksie ROD im.M. K. (1)należącej doŁ. P., a następnie po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego i wejściu do środka z jego wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 20metrów o wartości 90zł, po czym po uprzednim wypchnięciu okna altany i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 3sztuk przedłużaczy o długości 3metrów o wartości 30zł, odkurzacza samochodowego o wartości 25 zł, miksera o wartości 20 zł, blendera o wartości 20 zł i prysznica kempingowego o wartości 50 zł, a łączna wartość ukradzionego mienia wynosiła 235 złotych. Sąd przyjął, iż oskarżony do wnętrza altany dostał się po uprzednim wypchnięciu okna, co jasno wynikało z pierwszych zeznańŁ. P.. Sąd zważył, iż w treści zarzutu nie zostały wskazane przedmioty w postaci odkurzacza samochodowego, miksera, blendera i prysznica kempingowego, jednakże na te przedmioty wskazywał pokrzywdzony już w trakcie pierwszych zeznań. Wartość przedmiotów sąd ustalił opierając się na opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, tym bardziej iż w tym zakresie była ona korzystniejsza dla oskarżonego niż określenie wartości przez pokrzywdzonego. Zdaniem sądu opisane zachowania oskarżonego stanowiły realizację tego samego z góry powziętego zamiaru - wszak oskarżony na działki udał się celem dokonania włamań. Sąd ustalił również, iż czyn miał miejsce w okresie od 27 kwietnia 2018 r. do 28 kwietnia 2018 r. Zważyć bowiem należało, iż z wyjaśnień oskarżonego wynikało, że miał on miejsce tej samej nocy co czyn polegający na włamaniu do altany na sąsiedniej działce (przypisany oskarżonemu w punkcie 5 wyroku). W zakresie czynu przypisanego w punkcie 5 wyroku sąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1)oraz zeznaniaT. W. (1), a także protokół oględzin miejsca, iż oskarżony wszedł na terendziałki nr (...)w kompleksie ROD im.M. K. (1)należącej doT. W. (1), a następnie po uprzednim wypchnięciu okna w altanie, z jej wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia butli z gazem o wartości 50 zł, dekodera TV o wartości 40 zł, radia o wartości 10 zł oraz odzieży roboczej o wartości 50 zł, tj. mienia o łącznej wartości 150 zł na szkodęT. W. (1). Sąd przyjął, iż oskarżony dokonał zaboru również odzieży roboczej, co nie zostało ujęte w treści aktu oskarżenia, opierając się w tym zakresie na zeznaniach pokrzywdzonego złożonych podczas rozprawy. Wartość przedmiotów sąd ustalił opierając się na opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, tym bardziej iż w tym zakresie była ona korzystniejsza dla oskarżonego niż określenie wartości przez pokrzywdzonego. W zakresie czynu przypisanego w punkcie 7 wyrokusąd ustalił w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoM. S. (1)oraz zeznaniaB. W., a także protokół oględzin miejsca, iż oskarżony w okresie od dnia 29 kwietnia 2018 roku godz. 20:00 do dnia 30 kwietnia 2018 roku godz. 15:00 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)wszedł na terendziałki nr (...), gdzie po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do altany i wejściu do środka z jej wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia dwa przedłużacze o wartości 40 zł, dekoder telewizyjnyM.o wartości o wartości 40 zł, 10 kg kiełbasy o wartości 50 zł, zgrzewkę wody o wartości 4 zł, perfumy o wartości 40 zł i talerzyki o wartości 5 zł, tj. mienie łącznej wartości 179 zł, czym działał na szkodęB. W.. Sąd z opisu czynu wyeliminował zabór drabiny, bowiem stała ona na zewnątrz altany i nie została ona zabrana po uprzednim przełamaniu zabezpieczeń - zachowanie polegające na jej zaborze stanowiło zatem odrębny czyn stanowiący wykroczenie, który uległ przedawnieniu. Wartość przedmiotów sąd ustalił opierając się na opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, tym bardziej iż w tym zakresie była ona korzystniejsza dla oskarżonego niż określenie wartości przez pokrzywdzonego. W zakresie czynu przypisanego w punkcie 9 wyrokusąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadkaP. W., a także protokołu oględzin miejsca, iż okresie od dnia 8 maja 2018 roku godz. 16:00 do dnia 12 maja 2018 roku godz. 10:40 wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)oskarżony dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wypchnięciu okna w altanie i wejściu do środka z jej wnętrza dokonał zaboru w celu przywłaszczenia monitora z funkcją TV 21calimarki S.koloru czarnego o wartości 280 zł, wiertarko wkrętarki akumulatorowej koloru czerwono – czarnego wraz z ładowarką w walizce koloru szarego o wartości 70 zł, radiomagnetofonumarki E.koloru szarego o wartości 40zł oraz figurek mosiężnych słoń, jabłko, drzewko z kryształkami o wartości 100zł, tj. mienia o łącznej wartości 490 zł, czym działał na szkodęP. W.. Wartość przedmiotów sąd ustalił opierając się na opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości, tym bardziej iż w tym zakresie była ona korzystniejsza dla oskarżonego niż określenie wartości przez pokrzywdzonego. Sąd doszedł do wniosku, iż w przypadku wskazanych wyżej czynów oskarżonyM. S. (1)każdorazowo wypełnił znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem, bowiem do wnętrza pomieszczeń dostawał się po przełamaniu zabezpieczeń - poprzez wypchnięcie/wyłamanie drzwi lub okna, a następnie zabierał znajdujące się wewnątrz rzeczy. Nie budziło wątpliwości, iż oskarżonemu przyświecał zamiar zaboru w celu przywłaszczenia - oskarżony przejmował władztwo nad rzeczami, a następnie sprzedawał je. W ocenie sądu wskazane czyny przypisane w punktach 1, 3, 5, 7 i 9 wyroku należało zakwalifikować jako występki mniejszej wagi, zważywszy w szczególności na wartość szkód, jak i okoliczności czynów, w tym dotyczące sposobu działania oskarżonego. Cztery z przypisanych czynów stanowiły kradzieże z włamaniem do altan działkowych, pod nieobecność właścicieli. Z kolei czyn przypisany w punkcie 1 wyroku charakteryzował się tożsamymmodus operandi, przy czym włamanie nastąpiło do budynku fabryki, w której nie prowadzono już działalności gospodarczej, również pod nieobecność innych osób. Biorąc pod uwagę okoliczności czynów sąd ustalił, iż czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, bowiem w powyższych sytuacjach oskarżony każdorazowo wykorzystywał fakt, iż w budynkach bądź altanach nikogo nie ma, następnie dostawał się do wnętrza poprzez wyłamanie/wypchnięcie drzwi lub okna i zabierał znajdujące się wewnątrz przedmioty, które mógł odsprzedać. Oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa, bowiem czynów dopuścił w ciągu 5 lat od odbycia dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. W konsekwencji sąd przypisał oskarżonemu popełnienie ciągu występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kki zart. 279 §1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 12 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Zaznaczyć należało, iż sąd zastosował przepisy obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020 r., bowiem pozwalały one na zaliczenie w poczet ciągu przestępstw również czynu ciągłego, co w aktualnym stanie prawnym nie jest możliwe z uwagi na odmienną podstawę wymierzenia kary w przypadku czynu ciągłego związaną z koniecznością zastosowaniaart. 57b kk. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem punkt 12 wyroku M. S. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd na podstawie wyjaśnień oskarżonegoM. S. (1), zeznańT. L. (2), protokołu oględzin miejsca, a częściowo również zeznańD. L. (1)ustalił, iż w okresie od dnia 7 lipca 2018 roku godz. 22:00 do dnia 8 lipca 2018 roku godz. 9:30 wG.z otwartego garażu przyul. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia dwóch szlifierek osyclacyjnych pneumatycznych o wartości 200 zł, dwóch pistoletów lakierniczych o wartości 350 zł, dwóch pistoletów do osuszania powierzchni, tzw. dmuchawek o wartości 20 zł, tj. mienia o łącznej wartości 570 zł na szkodęT. L. (1)oraz pistoletu do nakładania masy bitumicznej o wartości 30 zł i obcęgi o wartości 5 zł, tj. mienie o łącznej wartości 35 zł na szkodęD. L. (1). Zaznaczyć należało, iż co do zasady - poza obcęgami - oskarżony nie kwestionował zaboru przypisanych mu przedmiotów. Sąd nie przyjął natomiast, by oskarżony zabrał wszystkie przedmioty opisane w akcie oskarżenia, przy czym okoliczności, które legły u podstaw takiego stanowiska sądu, zostały już wskazane w trakcie analizy i oceny materiału dowodowego dotyczącego tego czynu. Sąd przyjął, iż oskarżony dopuścił się czynu w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. W konsekwencji oskarżonyM. S. (1)został uznany winnym czynu zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem M. S. (1)- punkty 13 i 15 wyroku M. M. (1)- punkty 27 i 29 wyroku A. T. (1)- punkty 41 i 43 wyroku R. O.- punkt 54 wyroku M. S. (1),M. M. (1),A. T. (1),R. O. Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej W zakresie czynu z dnia 9 lipca 2018 r. w odniesieniu do oskarżonychM. S. (1),M. M. (1),A. T. (1),R. O.: Sąd ustalił w oparciu o dowody w postaci wyjaśnień oskarżonychA. T. (1),M. M. (1),R. O.,M. S. (1), w zakresie w jakim nadano im walor wiarygodności oraz zeznań świadkówS. P.,D. W., jak i zapisu z monitoringu, że oskarżeni w dniu 9 lipca 2018 r. weszli do pomieszczenia piwnicznego na dworcu(...)wG., skąd zabrali w celu przywłaszczenia części instalacji w postaci rur miedzianych wraz z elementami. Dokonując oceny, jakie konkretnie części instalacji podlegały zaborowi, sąd oparł się na zeznaniachD. W.,S. P.i kosztorysie naprawy przedstawionym przez pokrzywdzoną spółkę. Otóż z zeznańD. W.i kosztorysu wynikało, iż po pierwszym zdarzeniu związanym z kradzieżą elementów instalacji zainstalowano 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych. Innymi słowy skoro tego rodzaju elementy zostały zainstalowane, to w ocenie sądu jako logiczne jawi się ustalenie, iż właśnie tego rodzaju elementy zostały uprzednio ukradzione. Zaznaczyć należało, iż zeznańD. W.jasno wynikało, że podczas pierwszej naprawy nie dokonywano wymiany elementów instalacji, które były stare, a jedynie częściowego odtworzenia elementów instalacji, które zostały ukradzione. Niewątpliwie w dniu 9 lipca 2018 r. zaborowi podlegało więcej elementów instalacji, zważywszy że naprawa przeprowadzona w dniu 10 lipca 2018 r. polegała na odtworzeniu tylkoczęści, a nie całości instalacji. Niemniej jednak z uwagi na to, iż w sprawie zaraz po zdarzeniu nie przeprowadzono dokładnych oględzin z wyszczególnieniem elementów, które zostały ukradzione, zaś kolejna naprawa przeprowadzona po zdarzeniu z dnia 11 lipca 2018 r. polegała na odtworzeniu całości instalacji, tj. zamontowaniu elementów, które nie zostały odtworzone w całości po zdarzeniu z dnia 9 lipca 2018 r., jak i tych, które zostały ukradzione w wyniku kolejnego zdarzenia z dnia 11 lipca 2018 r., a wreszcie - jak wynikało z zeznańD. W.- również na wymianie elementów, które były stare, to w ocenie sądu niemożliwe okazało się poczynienie dokładnych ustaleń ilości i rodzaju skradzionych elementów instalacji w zakresie wykraczającym ponad to, co podlegało naprawie zaraz po zdarzeniu z dnia 9 lipca 2018 r. Ustalając wartość elementów instalacji, które podlegały zaborowi sąd oparł się na kosztorysie przedstawionym przez(...) s.a., przyjmując przy tym 50% zużycie elementów, zgodnie z propozycją zawartą w opinii biegłego z zakresu szacowania ruchomości. Zaznaczyć należało, iż przyjęcie zużycia na tym poziomie nie było kwestionowane przez strony postępowania. Z omówionych już przyczyn sąd nie oparł się na innych propozycjach biegłego dotyczących oszacowania wartości tych elementów z zastosowaniem kryterium ceny za 1mb bieżący rury miedzianej bądź ceny za kilogram miedzi (tym bardziej, iż część zamontowanych elementów była mosiężna a nie miedziana). W tej sytuacji sąd przyjął, iż wartość skradzionych elementów instalacji w postaci 12 m rur miedzianych wraz z elementami w postaci: 13 kolanek z miedzi, 7 muf z miedzi, 2 nypli z miedzi, 31 złączek mosiężnych opiewała na kwotę 1022,63zł (50% z kwoty 2045,26 zł odpowiadającej wartości nowych elementów zainstalowanych po zdarzeniu z dnia 9 lipca 2018 r.) Zdaniem sądu oskarżeni działali wspólnie w porozumieniu. Sąd zważył, iż do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, by każda z osób działających w porozumieniu realizowała, niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego, lecz wystarcza, że osoba taka - dążąc do realizacji tego czynu - działała w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu, przy czym w okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości, iż działania podejmowane przez wszystkich oskarżonych stanowiły istotny wkład dla realizacji zamiaru, jakim była kradzież elementów instalacji, przy czym wszystkie podejmowane przez nich zachowania wzajemnie się dopełniały. Z przyjętego podziału ról wynikało, iżA. T. (1)pozostała na "czatach", żeby ostrzec współoskarżonych w razie takiej potrzeby, zaś pozostali oskarżeni weszli do pomieszczenia piwnicznego i dokonywali demontażu elementów instalacji wodociągowej i CO, co pozwoliło zmaksymalizować korzyści, tj. zabrać jak najwięcej elementów instalacji. Z kolei subiektywnym elementem i warunkiem koniecznym współsprawstwa jest porozumienie, na którym opiera się współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu przestępnego. Na takim porozumieniu oparte było współdziałanie oskarżonych - sama oskarżonaA. T. (1)przyznawała, że wszyscy wpadli na ten pomysł, a tylko z przyjętego podziału ról wynikało, iż to ona pozostała na "czatach", przy czym z materiału dowodowego jasno wynikało, że wszyscy oskarżeni swym zamiarem obejmowali kradzież elementów instalacji i w pełni wzajemnie akceptowali swoje działania. O porozumieniu łączącym oskarżonych świadczyło również to, iż wszystkie elementy instalacji, niezależnie od tego który z oskarżonych faktycznie je zabrał, zostały przeniesione do jednego miejsca celem ich przechowania. W konsekwencji sąd uznał oskarżonychA. T. (1),M. M. (1),R. O.za winnych czynu zart. 278 § 1 kk, aM. S. (1)zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. OskarżonyM. S. (1)tego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, bowiem czyn miał miejsce w ciągu 5 lat od odbycia dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Zdaniem sądu okoliczności czynu, w tym dotyczącego zuchwałego sposobu działania oskarżonych, jak i skutków ich działania, w tym wysokości wyrządzonej szkody nie pozwalały na przyjęcie, że czyn stanowił wypadek mniejszej wagi. W zakresie czynu z dnia 11 lipca 2018 r. w odniesieniu do oskarżonychM. S. (1),M. M. (1)iA. T. (1): Sąd ustalił w oparciu o dowody w postaci wyjaśnień oskarżonychA. T. (1),M. M. (1),M. S. (1), w zakresie w jakim nadano im walor wiarygodności oraz zeznań świadkówS. P.,D. W., jak i zapisu z monitoringu, że oskarżeni w dniu 11 lipca 2018 r. weszli ponownie do pomieszczenia piwnicznego, skąd zabrali w celu przywłaszczenia części instalacji w postaci rur miedzianych. Dokonując oceny, jaki konkretnie części instalacji podlegały zaborowi, sąd uwzględnił zeznaniaD. W.,S. P.i kosztorys naprawy przedstawiony przez pokrzywdzoną spółkę, przy czym sąd nie przyjął, iż wszystkie elementy wskazane w kosztorysie jako zmontowane w czasie drugiej naprawy, zostały zabrane podczas drugiego zdarzenia. Wszak zauważyć należało, iż z zeznańD. W.iS. P.wynikało, że po pierwszym zdarzeniu, instalacja została odtworzona jedynie częściowo, co – jak wskazałaS. P.– skutkowało przywróceniem dopływu wody tylko w pomieszczeniu socjalnym. W ocenie sądu materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, iż zaborowi na pewno podlegało 12 m rur miedzianych, które zostały zamontowane w dniu 10 lipca 2018 r. Wszak wskazany w kosztorysie montaż 19 metrów rur miedzianych pokrywał w całości braki w instalacji spowodowane zarówno zdarzeniem, które miało miejsce w dniu 9 lipca 2018 r., jak i 11 lipca 2018 r., przy czym jak wskazano już we wcześniejszej części uzasadnienia nie budziło wątpliwości, iż w dniu 9 lipca 2018 r. skradziono co najmniej 12 metrów rur miedzianych, jednakże niemożliwe okazało się ustalenie dokładnej ilości metrów. Tym samym owe 7 mb rur miedzianych wynikających z kosztorysu mogło pokrywać częściowo braki w instalacji z dnia 9 lipca 2018 r., jak i z dnia 11 lipca 2018 r. Natomiast okoliczność, że w dniu 10 lipca 2018 r. (tj. po zdarzeniu z dnia 9 lipca 2018 r.) dokonano zamontowania również elementów instalacji w postaci kolanek, muf, nypli, złączek nie pozwalała na ustalenie, że wszystkie te elementy zostały następnie skradzione w dniu 11 lipca 2018 r. Podkreślenia wymagało, iż z zeznańD. W.jasno wynikało, że druga naprawa obejmowała odtworzenie elementów instalacji, które zostały zabrane zarówno w trakcie pierwszego, jak i drugiego zdarzenia, a nadto świadek nie wykluczył, iż podczas drugiej naprawy mogło dojść do wymiany starych elementów w postaci muf, zaworów, kolanek. Wszystko to powodowało, iż w ocenie sądu niemożliwe było ustalenie, w jakim zakresie elementy instalacji wymienione w kosztorysie jako zamontowane podczas drugiej naprawy pokrywały braki wynikające ze zdarzenia z dnia 9 lipca 2018 r., w jakim zakresie z dnia 11 lipca 2018 r., a w jakim zakresie stanowiły wymianę elementów, które nie zostały skradzione, lecz były stare, co w konsekwencji skutkowało tym, iż sąd nie przypisał oskarżonym zaboru tego rodzaju elementów. Ustalając wartość rur miedzianych, które podlegały zaborowi sąd oparł się na kosztorysie przedstawionym przez(...) S.A.Z omówionych już przyczyn sąd nie oparł się na propozycjach biegłego dotyczących oszacowania wartości tych elementów z zastosowaniem kryterium ceny za 1mb bieżący rury miedzianej bądź ceny za kilogram miedzi. Jednocześnie skoro sąd ustalił, iż zabrane zostały rurki miedziane, które zostały uprzednie odtworzone w dniu 10 lipca 2018 r., to jako nieuzasadnioną i nieprzystającą do realiów sprawy sąd potraktował propozycję biegłego, by również w tym przypadku przyjąć 50% wartości nowych rur z uwagi na zużycie. W konsekwencji sąd przyjął iż wartość skradzionych elementów instalacji w postaci 12 m rur miedzianych opiewała na kwotę 1308,24 zł. Zdaniem sądu oskarżeniA. T. (1),M. M. (1)iM. S. (1)działali wspólnie w porozumieniu ze sobą i inną osobą, której w niniejszym postępowaniu nie postawiono zarzut. Sąd zważył, iż do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, by każda z osób działających w porozumieniu realizowała, niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego, lecz wystarcza, że osoba taka - dążąc do realizacji tego czynu - działała w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu, przy czym w okolicznościach niniejszej sprawy nie budziło wątpliwości, iż działania podejmowane przez wszystkich oskarżonych stanowiły istotny wkład dla realizacji zamiaru, jakim była kradzież elementów instalacji, przy czym wszystkie podejmowane przez nich zachowania wzajemnie się dopełniały. Z przyjętego podziału ról wynikało, iżA. T. (1)pozostała na "czatach", żeby ostrzec współoskarżonych w razie takiej potrzeby, zaś pozostali oskarżeni weszli do pomieszczenia piwnicznego i dokonywali demontażu elementów instalacji wodociągowej i CO, co pozwoliło zmaksymalizować korzyści, tj. zabrać jak najwięcej elementów instalacji. Z kolei subiektywnym elementem i warunkiem koniecznym współsprawstwa jest porozumienie, na którym opiera się współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu przestępnego. Na takim porozumieniu oparte było współdziałanie oskarżonych - sama oskarżonaA. T. (1)przyznawała, że wszyscy wpadli na ten pomysł, a tylko z przyjętego podziału ról wynikało, iż to ona pozostała na "czatach", przy czym z materiału dowodowego jasno wynikało, że wszyscy oskarżeni swym zamiarem obejmowali kradzież elementów instalacji i w pełni wzajemnie akceptowali swoje działania. O porozumieniu łączącym oskarżonych świadczyło również to, iż wszystkie elementy instalacji, niezależnie od tego który z oskarżonych faktycznie je zabrał, zostały przeniesione do jednego miejsca celem ich przechowania. W konsekwencji sąd uznał oskarżonychA. T. (1),M. M. (1)za winnych czynu zart. 278 § 1 kk, aM. S. (1)zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. OskarżonyM. S. (1)tego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, bowiem czyn miał miejsce w ciągu 5 lat od odbycia dopuścił się go w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 2 marca 2014 r. do 29 sierpnia 2015 r. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt II K 839/11 łączącej m.in. karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 549/10 za czyn zart. 279 § 1 kk. Zdaniem sądu okoliczności czynu, w tym dotyczącego zuchwałego sposobu działania oskarżonych, jak i skutków ich działania, w tym wysokości wyrządzonej szkody nie pozwalały na przyjęcie, że czyn stanowił wypadek mniejszej wagi. Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonychM. S. (2),A. T. (1)iM. M. (1)opisane czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiły ciąg występków zart. 278 § 1 kk, a w przypadkuM. S. (1)zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Czyny miały miejsce w dniach 9 i 11 lipca 2018 r., a zatem niewątpliwie zaistniał między nimi bardzo krótki odstęp czasu, a nadto oskarżeni wykorzystali tę samą sposobność, tj. łatwy dostęp do pomieszczenia piwnicznego i w istocie zachowania sprawcze były tożsame w przypadku obydwu czynów. Natomiast w ocenie sądu omówione czyny przypisane oskarżonemuM. S. (1)nie mogły zostać zakwalifikowane jako popełnione w ciągu z czynem przypisanym mu w punkcie 12 wyroku. W ocenie sądu okoliczności tego czynu nie pozwalały na przyjęcie, iż został on popełniony z wykorzystaniem takiej samej sposobności. Na marginesie wskazać należało, iż w istocie zachowanie oskarżonych w przypadku obydwu opisanych czynów mogło być rozważone w kontekście kumulatywnej kwalifikacji zart. 288 § 1 kk, co wiązałoby się z dalej idącymi skutkami w zakresie dotyczącym wartości szkody, w poczet której należałoby wliczyć również wynagrodzenie pracowników, którzy pracowali przy odtworzeniu instalacji, czy inne elementy, które wprawdzie nie zostały zabrane, ale wskutek działań oskarżonych stały się bezużyteczne (jak choćby otulinę rur miedzianych). Sąd opierając się na zarzucie przedstawionym w toku postępowania przygotowawczego i uwzględniając, że odtworzenie skali uszkodzenia instalacji w toku postępowania sądowego, byłoby znacznie utrudnione bądź niemożliwe z uwagi na brak przeprowadzenia dokładnych oględzin miejsca zaraz po zaistnieniu owych zdarzeń, a nadto z udziałem osoby, która potrafiłaby wskazać konkretne brakujące elementy instalacji, korzystnie dla oskarżonych przypisał im winę wyłącznie w zakresie dotyczącym zaboru w celu przywłaszczenia konkretnych elementów tej instalacji. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem M. M. (5)- punkt 20 wyroku A. T. (1)- punkt 34 wyroku M. K. (2)- punkt 58 wyroku M. K. (2),M. M. (1),A. T. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd w oparciu o przeprowadzoną analizę materiału dowodowego ustalił, iż oskarżeniM. K. (2),M. M. (1)iA. M. (3)dopuścili się zarzucanego im czynu polegającego na kradzieży z włamaniem do budynku przyul. (...), nie dając przy tym wiary zapewnieniom oskarżonych, iż nie doszło do wybicia szyby i zaboru wszystkich zarzuconych im przedmiotów, co zostało omówione już w trakcie oceny dowodów. Sąd ustalił, iż w ramach przyjętego podziału ról, to oskarżeniM. K. (2)iM. M. (1)wspięli się po rusztowaniu, a następnie po wybiciu okna dostali się do wnętrza kamienicy, skąd wynieśli przedmioty w postaci przewodu elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru pomarańczowego o długości 30metrów nawiniętego na bębnie koloru zielonego, przedłużacza elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru białego o długości 30metrów z wtyczka koloru czarnego i dwoma gniazdami koloru białego typowo budowlanego, przedłużacza elektrycznego miedzianego trzyżyłowego w otulinie koloru czarnego o długości 25metrów z wtyczką i gniazdem koloru czarnego, lampy halogenowejL.koloru czarnego ze stojakiem koloru żółtego, tj. mienia o łącznej wartości 800zł na szkodęZakładu Budowlanego (...), oraz po uprzednim odcięciu 10metrów przewodu elektrycznego miedzianego(...)5x6mm2 o wartości 100zł, na szkodęfirmy Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...). Z koleiA. T. (1)w tym czasie pozostawała na zewnątrz "na czatach", a następnie pomagała współoskarżonym w ukryciu ukradzionych przedmiotów. Te okoliczności w ocenie sądu świadczyły o tym, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. W zakresie konstrukcji działania wspólnie i w porozumieniu sąd odwołuje się do uwag teoretycznych poczynionych we wcześniejszej części uzasadnienia. W tym jedynie miejscu wskazać należało, iż z okoliczności sprawy, w tym przede wszystkim sposobu działania oskarżonych, przyjętego podziału ról wynikało, iż wszyscy wzajemnie akceptowali swoje działania, które służyły realizacji celu w postaci zaboru mienia. Zdaniem sądu oskarżonaA. T. (1)obejmowała swoim zamiarem nie tylko kradzież przedmiotów, ale również to iż realizacja owego zamiaru wiązać się będzie z koniecznością przełamania przeszkody poprzez wybicie bądź wypchnięcie okna i w tym zakresie sąd odwołuje się do przeprowadzonej już analizy wyjaśnień oskarżonej. Jednocześnie zważywszy na charakter czynu, okoliczności jego popełnienia oraz wartość zabranych przedmiotów, sąd doszedł do wniosku, iż należało go zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi zart. 279 § 1 kkw zw. 283kk. ☒ 3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem M. M. (1)- punkty 22 i 24 wyroku A. T. (1)- punkty 36v i 38 wyroku D. G.- punkty 49 i 51 wyroku M. M. (1),D. G.,A. T. (1) Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd na podstawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonychA. T. (1),M. M. (1),D. G., a także na podstawie zeznańM. K. (3)oraz protokołu oględzin miejsca ustalił, że w dniu 12 maja 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do altany z jej wnętrza dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 0,5kg kawy mielonej o wartości 15zł, 5opakowań makaronu o wartości 12,50zł przypraw różnego rodzaju o wartości 10zł, opakowania herbaty o wartości 10zł, przedłużacza elektrycznego o wartości 20zł, 10kg cukru o wartości 25zł oraz odzieży o wartości 30zł tj. mienia o łącznej wartości 122,50 zł czym działali na szkodęM. K. (3). Sąd korzystnie dla oskarżonych przypisał oskarżonym zabór tylko tych przedmiotów, które wynikały z ich wyjaśnień. Ponadto sąd na podstawie dowodów w postaci częściowo wyjaśnień oskarżonychM. M. (1)iA. T. (1), a także wyjaśnieńD. G.oraz zeznańŁ. S.i protokołu oględzin miejsca ustalił, że w dniu 12 maja 2018 roku wG.przyul. (...)w kompleksie RodzinnychO.(...)nadziałce nr (...)należącej doM. G.oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim wyrwaniu w dachu altany plastikowych paneli i przez powstały otwór dostał się do środka skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia przedłużacza elektrycznego o długości 2 metrów koloru białego z dwoma gniazdami o wartości 20zł stanowiącego własnośćŁ. S.. Sąd zważył, iż z materiału dowodowego wynikało, iż oskarżeni razem opracowali plan dotyczący czynu, jednakże w ramach przyjętego podziału ról, to oskarżonyM. M. (1)dostał się do wnętrza altany po wyrwaniu elementu dachu. Wprawdzie w swych wyjaśnieniachM. M. (1)iA. T. (1)zaprzeczali, byM. M. (1)udało się wejść do wnętrza altany, jednakże pozostawało to w sprzeczności z zeznaniamiŁ. S.i wyjaśnieniamiD. G., zaś szersza analiza tego zagadnienia jest zbędna z uwagi na to, że złożone wobec oskarżonych wnioski o uzasadnienia ograniczały się do rozstrzygnięcia o karze. Zdaniem sądu przypisane oskarżonym czyny wypełniały znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem. Zauważyć należało, iż każdorazowo kradzież mienia następowała po uprzednim przełamaniu zabezpieczeń - poprzez wyłamanie zamka w drzwiach wejściowych oraz wyrwania panelu w dachu altany. Nie budziło również wątpliwości, iż oskarżeni działali motywowani zamiarem zaboru w celu przywłaszczenia, przy czym biorąc pod uwagę okoliczności zdarzeń, w ocenie sądu niezależnie od przyjętego podziału ról, każdy z nich swą świadomością i pełną akceptację obejmował również to, że zabór musiał został poprzedzony włamaniem. Jednocześnie zważywszy na charakter czynów, okoliczności ich popełnienia oraz wartość zabranych przedmiotów, sąd doszedł do wniosku, iż należało je zakwalifikować jako wypadki mniejszej wagi zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk. W przypadku oskarżonegoD. G.sąd uznał, iż oskarżony dopuścił się tych czynów w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 30 czerwca 2006 r. do 29 grudnia 2006 r. oraz od 20 maja 2011 r. do 19 lutego 2014 r. kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt II K 1054/06 za ciąg czynów zart. 280 § 1 kk, co skutkowało kwalifikacją zart. 64 § 1 kk. Wprawdzie oskarżyciel publiczny zarzuciłD. G., że czynów dopuścił się w warunkachart. 64 § 2 kk, jednakże w treści zarzutu nie opisano żadnej kary, która miałaby stanowić podstawę do przyjęcia recydywy wielokrotnej, a w ocenie sądu analiza dotychczasowej karalności oskarżonego nie wskazywała na takie okoliczności. Sąd uznał, iż w przypadku oskarżonychD. G.,A. T. (1)iM. M. (1)czyny zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowiły ciąg występków zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kk, a w przypadkuD. G.zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Wszak obydwa czyny zostały popełnione w tej samej dacie i polegały na włamaniu do altan posadowionych w ogródkach działkowych, zaś przedmiot kradzieży stanowiły rzeczy o niewielkiej wartości. W przypadku oskarżonychM. M. (1)iA. T. (1)sąd przyjął, iż czyny te wchodziły w skład ciągu przestępstw razem z czynem opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia polegającym na kradzieży z włamaniem do kamienicy przyul. (...). ☐ 3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej ☐ 3.3. Warunkowe umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania ☐ 3.4. Umorzenie postępowania Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania ☒ 3.5. Uniewinnienie 57 R. O. Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia R. O.zarzucone popełnienie czynu wspólnie i w porozumieniu zM. M. (1),A. T. (1)iM. S. (1). Sąd uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy przeczył sprawstwu oskarżonego. Zdaniem sądu konsekwentne wyjaśnienia oskarżonegoR. O.korespondujące z materiałem dowodowym w postaci zapisu monitoringu oraz wyjaśnieniamiA. T. (1)iM. M. (1)złożonymi podczas rozprawy, prowadziły do ustalenia, że oskarżony nie brał udziału w zarzuconym mu czynie, co skutkować musiało wydaniem wyroku uniewinniającego. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne iśrodki związane z poddaniem sprawcy próbie Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący siędo przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. S. (1) 11 1, 3, 5, 7 i 9 Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie ciągu przestępstw kwalifikowanych zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Przepisart. 283 kkprzewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym wedleart. 91 § 1 kkiart. 64 § 1 kksąd może orzec karę w wysokości do górnej granicy zwiększonej o połowę. Sąd uwzględnił, iż oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa, w przeszłości był wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, odbywał kary pozbawienia wolności, a pomimo tego kolejny raz powrócił na drogę przestępstwa, co świadczy o głębokiej demoralizacji oskarżonego. Nadto sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony w ramach ciągu przestępstw dopuścił się aż pięciu czynów. Niemniej jednak sąd uwzględnił również początkową postawę oskarżonego, który sam dobrowolnie jeszcze przed postawieniem mu zarzutów dotyczących czynów przypisanych mu w punktach 1, 3, 5 i 7 wyroku ujawnił okoliczności ich dotyczące. Ponadto sąd wziął pod uwagę, iż wartość wyrządzonych szkód opiewała na nieznaczne kwoty. W konsekwencji w okolicznościach niniejszej sprawy, zważywszy na dotychczasową karalność oskarżonego, sąd doszedł do wniosku, iż cel zapobiegawczy kary winien być zrealizowany przede wszystkim poprzez uniemożliwienie oskarżonemu popełniania kolejnych czynów. Oskarżony winien w końcu uświadomić sobie, iż kradzież nie jest akceptowanym sposobem na pozyskanie pieniędzy, tym bardziej iż oskarżony jest człowiekiem młodym, o wykształceniu gimnazjalnym, a zatem w ocenie sądu bynajmniej nie jest pozbawiony możliwości zarobkowych. Jednocześnie biorąc pod uwagę całokształt okoliczności wpływających łagodząco i obciążająco na wymiar kary, stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynów, jakich się dopuścił, sąd doszedł do wniosku, iż adekwatna będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie sądu kara ta odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dając tym samym wyraźny sygnał, iż popełnianie przestępstw spotyka się ze zdecydowaną reakcją karną. Z pewnością zaś karze w takim wymiarze nie można postawić zarzutu, iż jest rażąco niewspółmierne. M. S. (1) 12 12 Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie czynu zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Sąd uwzględnił, iż szkoda wyrządzona czynem została naprawiona, a oskarżony co do zasady przyznawał się do winy. Z kolei jako okoliczności obciążające sąd uwzględnił te związane z dotychczasową karalnością oskarżonego i popełnieniem czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, przy czym sąd odwołuje się do uwag poczynionych już we wcześniejszej części uzasadnienia. Ponadto jako okoliczność obciążającą sąd potraktował to, iż oskarżony czynu dopuścił się w trakcie toczącego się postępowania przygotowanego, po tym jak postawiono mu zarzuty dotyczące czynów polegających na kradzieżach z włamaniem objętych niniejszym postępowaniem. W konsekwencji sąd wymierzył oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co sprawia iż nie sposób uznać jej za zbyt surową. M. S. (1) 17 13,15 Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie ciągu dwóch czynów zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Czyn zart. 278 § 1 kkzagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia, przy czym sąd mógł uwzględnić obostrzenia wynikając zart. 64 § 1 kki zart. 91 § 1 kk. Jako okoliczności obciążające sąd uwzględnił te związane z dotychczasową karalnością oskarżonego i popełnieniem czynu w warunkach powrotu do przestępstwa, przy czym sąd odwołuje się do uwag poczynionych już we wcześniejszej części uzasadnienia. Nadto jako okoliczność obciążającś sąd potraktował to, iż oskarżony czynów dopuścił się w trakcie toczącego się postępowania przygotowanego, po tym jak postawiono mu zarzuty dotyczące czynów polegających na kradzieżach z włamaniem objętych niniejszym postępowaniem. Sąd zważył również, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Oceniając stopień społecznej szkodliwości sąd uwzględnił również skutki zdarzeń dla pokrzywdzonej spółki. Wszak zabór przypisanych w wyroku elementów skutkował pozbawieniem sklepu dopływu wody. Niewątpliwie również sposób działania oskarżonego jawił się jako wyjątkowo zuchwały - po pierwszej kradzieży w dniu 9 lipca 2018 r. oskarżony wrócił w to samo miejsce już 11 lipca 2018 r., dopuszczając się kolejnego czynu w tożsamy sposób. Negatywnie należało ocenić również to, iż oskarżony – jak sam deklarował - pozostawał pod wpływem środków odurzających. Z kolei łagodząco na wymiar kary musiały wpływać okoliczności dotyczące przyznania się oskarżonego do winy (jeszcze przed postawieniem mu zarzutów) i dobrowolnego ujawnienia okoliczności popełnienia czynów. W konsekwencji sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku. W ocenie sądu tego rodzaju kara stanowi adekwatną reakcję, dając do zrozumienia oskarżonemu, iż czyny których się dopuścił, bynajmniej nie mogły zostać ocenione jako błahe. M. S. (1) 18 11, 12, 17 Sąd stosując przepisy dotyczące kary łącznej w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. jako korzystniejsze dla oskarżonegoM. S. (1)mógł zgodnie z treściąart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 kkorzec wobec niego karę łączną od 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd miał na uwadze bliskie związki czasowe i podmiotowo - przedmiotowe pomiędzy czynami przypisanymi oskarżonemu. Sąd uwzględnił, iż wszystkie przypisane oskarżonemu czyny godziło w dobro jakim jest mienie, zostały popełnione z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Niemniej jednak stosownie do treściart. 85a kkorzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym okoliczności dotyczące ilości popełnionych czynów, ich charakteru, a wreszcie dotychczasowej karalności oskarżonego świadczą o lekceważącym stosunku skazanego do obowiązującego porządku prawnego i dóbr przezeń chronionych i oznaczają, że nie wyciągnął on odpowiednich wniosków z poprzednich skazań. Kara łączna nie może zaś stanowić instytucji premiowania sprawców, którzy wielokrotnie dopuszczali się przestępstw, gdyż stałoby to w oczywistej sprzeczności z jej funkcją prewencyjną zarówno wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym. W tym kontekście przywołać również należało pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. akt II K 172/10, iż: „Nie można jednoznacznie przyjąć, że podobieństwo popełnianych przestępstw zawsze stanowi okoliczność łagodzącą w sprawie, ponieważ może również świadczyć o niepoprawności sprawcy i jego konsekwencji, czy wręcz premedytacji w dążeniu do łamania porządku prawnego” (publ. Biuletyn Prawa Karnego Nr 3/11, s. 21). Zważyć zaś trzeba, iż zachowanie skazanego charakteryzowało się swoistą determinacją w wyborze sposobu pozyskiwania dóbr materialnych – wszystkie przypisane skazanemu przestępstwa stanowią te przeciwko mieniu. Należało przy tym również zauważyć, że żaden z czynów stanowiących podstawę do orzeczenia kary łącznej w niniejszej sprawie nie był zdarzeniem dominującym w obrazie tego fragmentu przestępczej aktywnościM. S. (1), wobec czego nie sposób uznać, ażeby najsurowsza z wymierzonych kar była w stanie pochłonąć w znacznej mierze wszystkie pozostałe kary. W konsekwencji sąd odwołał się do zasady asperacji i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. M. S. (1) 2, 4, 6, 8, 10 , 14, 16, 1, 2, 5, 7, 9, 13, 15 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoM. S. (1)obowiązki naprawienia szkód wyrządzonych przypisanymi mu czynami: ⚫ w związku z czynem przypisanym w punkcie 1 wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej(...) sp. z o.o.wG.kwoty 200 (dwieście) złotyc w związku z czynem przypisanym w punkcie 3 wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoŁ. P.kwoty 235 (dwieście trzydzieści pięć) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 5 wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonegoT. W. (1)kwoty 150 (sto pięćdziesiąt) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 7 wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonejB. W.kwoty 179 (sto siedemdziesiąt dziewięć) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 9 wyroku poprzez zapłatę na rzeczP. W.kwoty 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 13 wyroku solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. M. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 15 wyroku solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze). W tym miejscu wskazać należy, iż pomimo że ustalona przez sąd wartość rzeczy zabranych w dniu 9 lipca 2018 r. wynosiła 1022,63 zł (z uwagi na przyjęcie 50% stopnia zużycia), to sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody w kwocie odpowiadającej wartości rzeczy nowych. Z uwagi na specyfikę zabranych elementów, odtworzenie instalacji wymagało przez pokrzywdzoną zakupu nowych elementów. W ocenie sądu pokrzywdzona nie ma też obowiązku poszukiwać rzeczy odpowiadających stopniowi zużycia elementów zabranych, zaś rolą obowiązku wynikającego zart. 46 § 1 kkjest naprawienie szkody. Skoro pokrzywdzona spółka poniosła koszty w takiej wysokości celem naprawienia szkody wyrządzonej czynem, to sąd nie miał wątpliwości, iż orzeczony obowiązek naprawienia szkody również winien na taką kwotę opiewać Sąd nie orzekał obowiązku naprawienia szkody w związku z czynem na szkodęT. L. (2)iD. L. (2), bowiem mienie zostało odzyskane. M. M. (1) 26 20, 22, 24 Przestępstwo zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkzagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym wobec oskarżonego sąd wobec treściart. 91 § 1 kkmógł orzec karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonej o połowę. Sąd jako okoliczności łagodzące potraktował częściowe przyznanie się oskarżonego do winy. Na korzyść oskarżonego przemawiało również to, iż szkody wyrządzone czynami nie były znaczne. Sąd zwrócił uwagę, iż oskarżony podczas rozprawy wyraził skruchę z powodu czynów jakich się dopuścił, uwzględnił iż oskarżony starał się wyjść z kryzysu bezdomności, znajdując pracę i wynajmując mieszkanie. Z kolei jako okoliczności obciążające sąd potraktował te dotyczące sposobu działania oskarżonego, tj. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a w przypadku czynu przypisanego w punkcie 20 wyroku w centrum miasta (wprawdzie zdarzenia miało miejsce w godzinach nocnych, jednakże było to w wakacyjnym, kiedy to nawet w nocy na ulicach miasta znajdują się przechodnie). Sąd miał na względzie również dotychczasową karalność oskarżonego. Przed popełnieniem przypisanych czynów oskarżony był już skazany na karę ograniczenia wolności w sprawie Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 494/16, która jednak nie przyniosła oczekiwanych rezultatów - oskarżony powrócił na drogę przestępstwa, dopuszczając się aż trzech występków mniejszej wagi polegających na kradzieżach z włamaniem, zaś karę w przywołanej sprawie zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności. Także w późniejszym czasie zapadły wobec oskarżonego dwa orzeczenia skazujące. W konsekwencji sąd doszedł do wniosku, iż w przypadku oskarżonego nie zachodziła możliwość skorzystania z instytucji zart. 37a kki konieczne stało się orzeczenie kary pozbawienia wolności, jednakże mając na uwadze okoliczności łagodzące, jak i to, że wprawdzie oskarżony posiada przeszłość kryminalną, jednakże nie jest ona bogata, to wystarczające w ocenie sądu było ukształtowanie tej kary na poziomie 8 miesięcy. W ocenie sądu kara w takim wymiarze czyni zadość funkcji prewencyjnej w wymiarze indywidualnym, jak i wychowawczej, dając oskarżonemu do zrozumienia, iż dopuszczając się kolejnych czynów zabronionych musi liczyć się z izolacją penitencjarną. M. M. (1) 31 27, 29 Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie ciągu dwóch czynów zart. 278 § 1 k. Czyn zart. 278 § 1 kkzagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia, przy czym sąd mógł uwzględnić obostrzenia wynikając zart. 91 § 1 kk. Wśród okoliczności łagodzących sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do winy, wyrażonej skruchy. Sąd docenił również podejmowane przez oskarżonego próby zmiany dotychczasowego trybu życiu polegające na podjęciu pracy i wynajęciu mieszkania, bowiem wcześniej oskarżony był osobą bezdomną. Jako okoliczność obciążającą sąd potraktował fakt, iż oskarżony był już przed popełnieniem tych czynów karany, co zostało opisane we wcześniejszej części uzasadnienia, a nadto iż czynów dopuścił się w trakcie trwającego już postępowania przygotowawczego dotyczącego czynów polegających na kradzieżach z włamaniem do altanek działkowych. Sąd zważył również, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Oceniając stopień społecznej szkodliwości sąd - podobnie jak w przypadku współoskarżonegoM. S. (1)iA. T. (2)- uwzględnił również skutki zdarzeń dla pokrzywdzonej spółki. Wszak zabór przypisanych w wyroku elementów instalacji wodnej i CO skutkował pozbawieniem sklepu dopływu wody. Niewątpliwie również sposób działania oskarżonego jawił się jako wyjątkowo zuchwały - po pierwszej kradzieży w dniu 9 lipca 2018 r. oskarżony wrócił w to samo miejsce już 11 lipca 2018 r., dopuszczając się kolejnego czynu w tożsamy sposób. W konsekwencji sąd również w przypadku ciągu tych czynów wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności, określając jej wymiar na 7 miesięcy. W ocenie sądu zważywszy na wszystkie opisane okoliczności, jak i mając na względzie funkcje wychowawczą i prewencyjną kary, kara w takim wymiarze jawi się jako adekwatna. Wymierzając karę sąd miał na względzie również zasadę wewnętrznej sprawiedliwości wyroku i dlatego za zasadne uznał wymierzenie oskarżonemu kary niższej niż w przypadkuM. S. (1), który legitymuje się bogatą przeszłością kryminalną, a nadto działał w warunkach powrotu do przestępstwa. M. M. (1) 32 26, 29 Sąd stosując przepisy dotyczące kary łącznej w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. jako korzystniejsze dla oskarżonegoM. M. (1)mógł zgodnie z treściąart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 kkorzec wobec niego karę pozbawienia wolności od 8 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. W tym miejscu sąd odwołuje się do rozważań teoretycznych w przedmiocie kary łącznej poczynionych już we wcześniejszej części uzasadnienia dotyczącej oskarżonegoM. S. (1). Sąd miał na uwadze bliskie związki czasowe i podmiotowo - przedmiotowe pomiędzy przypisanymi oskarżonemu czynami. Sąd uwzględnił, iż wszystkie przypisane oskarżonemu czyny godziły w dobro jakim jest mienie, zostały popełnione z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Jednak stosownie do treściart. 85a kkorzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dlatego też sąd uwzględnił, iż oskarżony dopuścił się aż pięciu czynów, co świadczy o lekceważącym stosunkuM. M. (1)do obowiązującego porządku prawnego i dóbr przezeń chronionych. Niezależnie od powyższego sąd dostrzegł również pozytywne aspekty postawy oskarżonego już po popełnieniu przypisanych mu czynów związane z podjęciem starań o uporządkowanie dotychczasowego trybu życia wyrażających się w podjęciu pracy i wynajęciu mieszkania. W konsekwencji wymierzając karę łączną sąd odwołał się do zasady asperacji i w miejsce kar jednostkowych orzekł karę 11 miesięcy pozbawienia wolności. M. M. (1) 21, 23 , 25 , 28 , 30 20, 22, 24 , 27, 29 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoM. M. (1)obowiązki naprawienia szkód wyrządzonych przypisanymi mu czynami: ⚫ w związku z czynem przypisanym w punkcie 20 wyroku solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. K. (2)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.oraz kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.; w związku z czynem przypisanym w punkcie 22 wyroku solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 24 solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 27 wyroku solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. S. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 15 wyroku solidarnie z oskarżonymiM. S. (1)iA. T. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze). W tym miejscu wskazać należało, iż pomimo że ustalona przez sąd wartość rzeczy zabranych w dniu 9 lipca 2018 r. wynosiła 1022,63 zł (z uwagi na przyjęcie 50% stopnia zużycia), to sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody w kwocie odpowiadającej rzeczom nowym. Z uwagi na specyfikę zabranych elementów, odtworzenie instalacji wymagało zakupu nowych elementów. W ocenie sądu pokrzywdzona nie ma też obowiązku poszukiwać rzeczy odpowiadających stopniowi zużycia elementów zabranych, zaś rolą obowiązku wynikającego zart. 46 § 1 kkjest naprawienie szkody. Skoro pokrzywdzona spółka poniosła koszty w takiej wysokości celem naprawienia szkody wyrządzonej czynem, to sąd nie miał wątpliwości iż orzeczony obowiązek naprawienia szkody również winien na taką kwotę opiewać. A. T. (1) 40 34, 36, 38 Przestępstwo zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 283 kkzagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym wobec oskarżonej sąd wobec treściart. 91 § 1 kkmógł orzec karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonej o połowę. Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował częściowe przyznanie się oskarżonej do winy. Na korzyść oskarżonej przemawiało również to, iż szkody wyrządzone czynami nie były znaczne. Sąd zwrócił uwagę, iż oskarżona podczas rozprawy wyraziła skruchę z powodu czynów jakich się dopuściła, uwzględnił iż oskarżona starała się wyjść z kryzysu bezdomności, znajdując pracę i wynajmując mieszkanie. Z kolei jako okoliczności obciążające sąd potraktowało te dotyczące sposobu działania, tj. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a w przypadku czynu przypisanego w punkcie 20 wyroku centrum miasta (wprawdzie zdarzenia miało miejsce w godzinach nocnych, jednakże było to w wakacyjnym, kiedy to nawet w nocy na ulicach miasta znajdują się przechodnie). Sąd dostrzegł, iżA. T. (1)jest osobą karaną, jednakże podkreślić należy, iż w chwili popełnienia przypisanych jej czynów nie zapadł wobec niej żaden wyrok, co oznacza iżwówczas była osobą niekaraną. Oznacza to, iż dopuszczając się przypisanych czynów nie otrzymała jeszcze ostrzeżenia od wymiaru sprawiedliwości. Sąd zwrócił uwagę również, iż w karcie karnej figurują trzy skazaniaA. T. (1)na kary ograniczenia wolności, jednakże brak informacji, by konieczne stało się orzeczenie wobec oskarżonej kary zastępczej. W ocenie sądu taka sytuacja pozwala na wysnucie wniosku, iż aktualnie orzeczenie kary pozbawienia wolności wobecA. T. (1)nie jest konieczne, co skutkowało zastosowaniem przez sądart. 37a kk. Zdaniem sądu orzeczenie wobec oskarżonej kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne jest wystarczające do ukształtowania u oskarżonej postawy poszanowania dla porządku prawnego, w tym cudzej własności. Mając jednak na uwadze okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonej czynów, jak i ich ilość oraz ciężar gatunkowy, sąd doszedł do wniosku, iż wymiar kary musi stwarzać realną dolegliwość dla oskarżonej i w konsekwencji wymierzył jej na w myślart. 91 § 1 kkna podstawieart. 283 kkpo zastosowaniuart. 37a kki w zw. zart. 34 § 1, § 1a pkt 1 kkiart. 35 § 1 kkkarę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd zastosował wobec oskarżonej przepisy obowiązujące przed 23 czerwca 2020 r. z uwagi na korzystniejsze brzmienieart. 37a kk- aktualnie przepis podwyższa dolną granicę kary ograniczenia wolności do 3 miesięcy. A. T. (1) 45 41, 43 Sąd przypisał oskarżonej popełnienie ciągu dwóch czynów zart. 278 § 1 kkw zw. zart. 64 § 1 kk. Czyn zart. 278 § 1 kkzagrożony karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia, przy czym sąd mógł uwzględnić obostrzenia wynikając zart. 91 § 1 kk. Wśród okoliczności łagodzących sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonej do winy, wyrażoną skruchę. Sąd docenił również podejmowane przez oskarżoną próby zmiany dotychczasowego trybu życiu polegające na podjęciu pracy i wynajęciu mieszkania, bowiem wcześniej oskarżona była osobą bezdomną. Z kolei wśród okoliczności obciążających sąd uwzględnił to, iż oskarżona czynów dopuściła się w trakcie trwającego już postępowania przygotowawczego dotyczącego czynów polegających na kradzieżach z włamaniem do altanek działkowych. Sąd zważył również, iż oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Oceniając stopień społecznej szkodliwości sąd - podobnie jak w przypadku współoskarżonychM. S. (1)iM. M. (1)- uwzględnił również skutki zdarzeń dla pokrzywdzonej spółki. Wszak zabór przypisanych w wyroku elementów instalacji wodnej i CO skutkował pozbawieniem sklepu dopływu wody. Niewątpliwie również sposób działania oskarżonej jawił się jako wyjątkowo zuchwały - po pierwszej kradzieży w dniu 9 lipca 2018 r. oskarżona wróciła w to samo miejsce już 11 lipca 2018 r., dopuszczając się kolejnego czynu w tożsamy sposób. Niemniej jednak ponownie sąd zważył, iżw chwili popełnienia tych czynów oskarżona była osobą niekaraną,co skutkowało przekonaniem sądu, iż również w tym wypadku będzie wystarczające orzeczenie wobec oskarżonej z wykorzystaniemart. 37a kkkary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na celem społeczne. W ocenie sądu kara w wymiarze 10 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym uwzględnia opisane okoliczności łagodzące, jak i obciążające, a nadto czyni zadość funkcji wychowawczej i prewencyjnej kary. Sąd zastosował wobec oskarżonej przepisy obowiązujące przed 23 czerwca 2020 r. z uwagi na korzystniejsze brzmienieart. 37a kk- aktualnie przepis podwyższa dolną granicę kary ograniczenia wolności do 3 miesięcy. A. T. (1) 46 40, 45 Sąd stosując przepisy dotyczące kary łącznej w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. jako korzystniejsze dla oskarżonejA. T. (1)mógł zgodnie z treściąart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 kkorzec wobec niej karę ograniczenia wolności w wymiarze od 1 roku i 2 miesięcy do 2 lat. W tym miejscu sąd odwołuje się do rozważań teoretycznych w przedmiocie kary łącznej poczynionych już we wcześniejszej części uzasadnienia dotyczącej oskarżonegoM. S. (1). Sąd miał na uwadze bliskie związki czasowe i podmiotowo - przedmiotowe przypisanych oskarżonemu. Sąd uwzględnił, iż wszystkie przypisane oskarżonej czyny godziło w dobro jakim jest mienie, zostały popełnione z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Jednak stosownie do treściart. 85a kkorzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dlatego też sąd uwzględnił, iż oskarżona dopuściła się aż pięciu czynów, co świadczy o lekceważącym stosunkuA. T. (1)do obowiązującego porządku prawnego i dóbr przezeń chronionych. Niemniej jednak nadal istotne było to, żeA. T. (1)w chwili popełnienia przypisanych czynów była osobą niekaraną, a nadto w toku postępowania przed sądem podjęła starania o uporządkowanie dotychczasowego trybu życia wyrażające się w podjęciu pracy i wynajęciu mieszkania. W konsekwencji wymierzając karę łączną sąd odwołał się do zasady asperacji i w miejsce kar jednostkowych orzekł wobec oskarżonej karę na podstawieart. 91 § 2 kkiart. 86 § 1 i 3 kkw zw. zart. 34 § 1a pkt 1 kkkarę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. A. T. (1) 47 47 Sąd na podstawieart. 86 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązał oskarżonąA. T. (1)do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary łącznej ograniczenia wolności. W ocenie sądu wykonywanie pracy zarobkowej stanowi ważki czynnik dla prawidłowej resocjalizacji skazanej. A. T. (1) 35, 37, 39, 42, 44 34, 36, 38, 42, 43 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonejA. T. (1)obowiązki naprawienia szkód wyrządzonych przypisanymi jej czynami: ⚫ w związku z czynem przypisanym w punkcie 34 wyroku solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iM. K. (2)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.oraz kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.; w związku z czynem przypisanym w punkcie 36 wyroku solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 38 solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iD. G.poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; w związku z czynem przypisanym w punkcie 27 wyroku solidarnie z oskarżonymiR. O.,M. M. (1)iM. S. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 15 wyroku solidarnie z oskarżonymiM. M. (1)iM. S. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 1308,24 zł (tysiąc trzysta osiem złotych dwadzieścia cztery grosze) W tym miejscu wskazać należało, iż pomimo że ustalona przez sąd wartość rzeczy zabranych w dniu 9 lipca 2018 r. wynosiła 1022,63 zł (z uwagi na przyjęcie 50% stopnia zużycia), to sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody w kwocie odpowiadającej rzeczom nowym. Z uwagi na specyfikę zabranych elementów, odtworzenie instalacji wymagało zakupu nowych elementów. W ocenie sądu pokrzywdzona nie ma też obowiązku poszukiwać rzeczy odpowiadających stopniowi zużycia elementów zabranych, zaś rolą obowiązku wynikającego zart. 46 § 1 kkjest naprawienie szkody. Skoro pokrzywdzona spółka poniosła koszty w takiej wysokości celem naprawienia szkody wyrządzonej czynem, to sąd nie miał wątpliwości iż orzeczony obowiązek naprawienia szkody również winien na taką kwotę opiewać. D. G. 53 49, 51 Przepisart. 283 kkprzewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym wedleart. 91 § 1 kkiart. 64 § 1 kksąd może orzec karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonej o połowę. Niewątpliwie obciążająco na wymiar kary wobec oskarżonego musiały wpływać okoliczności dotyczące dotychczasowej karalności oskarżonego. Oskarżony ma bardzo bogatą przeszłość kryminalną - wyroki skazujące zapadały wobec niego już od 2005 r. Wobec skazanego orzekano początkowo kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jednakże oskarżony nie wykorzystywał dawanych mu szans, co skutkowało tym, iż wykonanie kar było zarządzane. Co więcej, to wobec oskarżonego zastosowano również dobrodziejstwo warunkowego przedterminowego zwolnienia, jednakże również wówczas nie skorzystał on z tej szansy, co skutkowało odwołaniem warunkowego przedterminowego zwolnienia. Analizując dotychczasową karalność oskarżonego, sąd zwrócił uwagę, iż oskarżony wielokrotnie dopuszczał się przestępstw przeciwko mieniu, w tym również tak ciężkich jak występki zart. 280 § 1 kk, zaś aktualnie odpowiadał w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64 § 1 kk. Niemniej jednak oceniając ciężar gatunkowy przypisanych aktualnie czynów sąd zważył, iż stanowiły one występki mniejszej wagi kradzieży z włamaniem do altanek działkowych, pod nieobecność właścicieli, zaś wyrządzone szkody nie były znaczące. Oskarżony działał z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. W konsekwencji stopień społecznej szkodliwości czynów jawił się jako umiarkowany. Z kolei oceniając postawę oskarżonego już po dokonaniu przypisanych mu czynów, sąd zważył, iż oskarżony dopuścił się kolejnych czynów, w tym bardzo ciężkiego przestępstwa przypisanego mu w sprawie Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 229/19, co świadczy o niepoprawności oskarżonego. Sąd dostrzegł natomiast pozytywne aspekty zachowania oskarżonego w zakładzie karnym, gdzie cieszy się dobrą opinią administracji, uczestniczy w kursach zawodowych i pracuje. Tym samym ważąc okoliczności dotyczące dotychczasowej karalności oskarżonego, jak również wagi popełnionych przestępstw, ich ilości, ciężaru gatunkowego, ale również dostrzegając pozytywne aspekty postawy oskarżonego w trakcie odbywania innych kar, sąd wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności. W przypadku oskarżonego okoliczności dotyczące dotychczasowej karalności nie pozwalały na odwołanie się do instytucji zart. 37a kk. Zdaniem sądu orzeczonej karze nie sposób zarzucić, iż jest zbyt surowa, a w ocenie sądu zapewni ona realizację funkcji wychowawczej, dając do zrozumienia, iż popełnienie kolejnych czynów zabronionych przez oskarżonego, nawet z pozoru błahych wiązać się będzie z orzekaniem kar pozbawienia wolności. D. G. 50, 52 49, 51 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoD. G.obowiązki naprawienia szkód wyrządzonych przypisanymi mu czynami: ⚫ w związku z czynem przypisanym w punkcie 49 wyroku solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę na rzeczM. K. (3)kwoty 122,50 zł (sto dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt groszy); w związku z czynem przypisanym w punkcie 51 solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę na rzeczŁ. S.kwoty 20 (dwadzieścia) złotych; R. O. 54 54 Przepisart. 278 § 1 kkprzewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Sąd uwzględnił postawę oskarżonego, który przyznał się do zarzuconego mu czynu i złożył co do zasady wiarygodne dla sądu wyjaśnienia. Sąd dostrzegł, iż oskarżonyR. O.był już karany przed popełnieniem przypisanego mu czynu, aczkolwiek owe skazania pochodzą z lat 2015 - 2016 r. Nadto skutki dokonanego czynu nie były błahe - wszak skutkowały wstrzymaniem dopływu wody dosklepu (...). Niemniej jednak biorąc pod uwagę postawę oskarżonego, fakt iż w niniejszym postępowaniu przypisano mu popełnienie jednego czynu oraz jego młody wiek, sąd doszedł do wniosku, iż zachodzi wobec niego możliwość skorzystania z instytucji przewidzianej wart. 37a kkpoprzez odwołanie się do kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. Zdaniem sądu wykonywanie prac społecznych w powiązaniu z obowiązkiem wykonywania pracy zarobkowej ma szansę ukształtować u oskarżonego pożądaną społecznie postawę wyrażającą się między innymi w poszanowaniu cudzej własności. W ocenie sądu kara 9 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym pozostaje w adekwatnej proporcji do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a nadto zapewnia realizację funkcji wychowawczej i prewencyjnej w wymiarze indywidualnym. Sąd zastosował wobec oskarżonego przepisy obowiązujące przed 23 czerwca 2020 r. z uwagi na korzystniejsze brzmienieart. 37a kk- aktualnie przepis podwyższa dolną granicę kary ograniczenia wolności do 3 miesięcy R. O. 56 56 Sąd na podstawieart. 34 § 3 kkw zw. zart. 72 § 1 pkt 4 kkzobowiązał oskarżonegoR. O.do wykonywania pracy zarobkowej w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności R. O. 55 54 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoR. O.obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. M. (3),M. M. (1)iM. S. (1)poprzez zapłatę na rzecz(...) s.a.wK.kwoty 2045,26 zł (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych dwadzieścia sześć groszy). W tym miejscu wskazać należało, iż pomimo że ustalona przez sąd wartość rzeczy zabranych w dniu 9 lipca 2018 r. wynosiła 1022,63 zł (z uwagi na przyjęcie 50% stopnia zużycia), to sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody w kwocie odpowiadającej rzeczom nowym. Z uwagi na specyfikę zabranych elementów, odtworzenie instalacji wymagało zakupu nowych elementów. W ocenie sądu pokrzywdzona nie ma też obowiązku poszukiwać rzeczy odpowiadających stopniowi zużycia elementów zabranych, zaś rolą obowiązku wynikającego zart. 46 § 1 kkjest naprawienie szkody. Skoro pokrzywdzona spółka poniosła koszty w takiej wysokości celem naprawienia szkody wyrządzonej czynem, to sąd nie miał wątpliwości iż orzeczony obowiązek naprawienia szkody również winien na taką kwotę opiewać. M. K. (2) 57 58 Przepisart. 283 kkprzewiduje karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował częściowe przyznanie się oskarżonego do winy. Na korzyść oskarżonego przemawiało również to, iż szkoda wyrządzona czynem nie była znaczna. Z kolei jako okoliczności obciążające są potraktował te dotyczące sposobu działania, tj. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w centrum miasta (wprawdzie zdarzenie miało miejsce w godzinach nocnych, jednakże było to w okresie wakacyjnym, kiedy to nawet w nocy na ulicach miasta znajdują się przechodnie). Oskarżony działał z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Wreszcie znaczący wpływ na wymiar kary musiały mieć okoliczności dotyczące dotychczasowej karalności oskarżonego. Z karty karnej skazanego wynika bowiem, iż był on czterokrotnie karany. Przed popełnieniem przypisanego mu w niniejszej sprawie czynu, orzekano wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, lecz oskarżony zlekceważył owo dobrodziejstwo, nie wykorzystał dawanych mu szans, co skutkowało zarządzeniem wykonania orzeczonych kar. Co więcej, to przypisanego mu w sprawie czynu, dopuścił się krótko po tym, jak kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie Sądu Rejonowego w Grudziądzu, sygn. akt II K 105/16 została zarządzona, zaś kara ograniczenia wolności orzeczona w sprawie Sądu Rejonowego w Toruniu w sprawie VIII K 1417/17 została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. Świadczy to o lekceważącym stosunku oskarżonego do obowiązującego porządku pranego, jak i wydawanych wobec niego orzeczeń sądowych, prowadząc do wniosku o niecelowości sięgania w przypadku oskarżonego po rozwiązania wynikające z treściart 37a kk. Zdaniem sądu tylko kara pozbawienia wolności ma szansę uświadomić oskarżonemu naganność jego postawy. Niemniej jednak zważywszy na okoliczności dotyczące stopnia społecznej szkodliwości czynu, sąd doszedł do wniosku, iż wystarczające będzie orzeczenie tego rodzaju kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. w wymiarze 7 miesięcy pozbawienia wolności. M. K. (2) 59 58 Sąd na podstawieart. 46 § 1 kkorzekł wobec oskarżonegoM. K. (2)obowiązek naprawienia szkody solidarnie z oskarżonymiA. T. (1)iM. M. (1)poprzez zapłatę kwoty 800 (osiemset) złotych na rzeczZ. D.i kwoty 100 (sto) złotych na rzeczS. J.. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU Oskarżony Punkt rozstrzygnięciaz wyroku Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu Przytoczyć okoliczności M. S. (1) 19 18 Sąd na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemuM. S. (1): ⚫ zatrzymanie od 14 maja 2018 r., godz. 8:35 do 15 maja 2018 r., godz. 14:30, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności; zatrzymanie od 11 lipca 2018 r., godz. 15:00 do 12 lipca 2018 r., godz. 16:15, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności. M. M. (1) 33 32 Sąd na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemuM. M. (1): ⚫ zatrzymanie w dniu 21 maja 2018 r. od godz. 9:00 do godz. 13:05, przyjmując iż jest ono równoważne 1 (jednemu) dniowi pozbawienia wolności; zatrzymanie od dnia 30 sierpnia 2018 r., godz. 10:50 do 31 sierpnia 2018 r., godz. 14:20, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom pozbawienia wolności; zatrzymanie od dnia 16 października 2018 r., godz. 13:30 do dnia 17 października 2018 r., godz. 14:20, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom pozbawienia wolności. A. T. (1) 48 48 Sąd na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary łącznej ograniczenia wolności zalicza oskarżonejA. T. (1): ⚫ zatrzymanie w dnu 21 maja 2018 r. od godz. 8:45 do godz. 13:05, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności; zatrzymanie od dnia 30 sierpnia 2018 r., godz. 10:50 do dnia 31 sierpnia 2018 r., godz. 14:15, przyjmując iż jest ono równoważne 4 (czterem) dniom ograniczenia wolności zatrzymanie w dniu 16 października 2018 r. od godz. 13:20 do godz. 15:00, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności; zatrzymanie w dniu 14 grudnia 2018 r., godz. 9:35 do godz. 13:00, przyjmując iż jest ono równoważne 2 (dwóm) dniom ograniczenia wolności. inne zagadnienia W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę 7 KOszty procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 60 O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adw.J. L.oskarżonemuM. K. (2)z urzędu sąd orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019 r., poz. 68), gdyż nie zostały one opłacone w żadnej części. Sąd uwzględnił, iż obrońca był obecny na terminach rozpraw w dniach 3 września 2019 r., 18 października 2019 r., 17 grudnia 2019 r., 18 sierpnia 2020 r., 1 grudnia 2020 r., 2 marca 2021 r., 25 maja 2021 r., 7 września 2021 r. 23 listopada 2021 r., 10 grudnia 2021 r., 20 lutego 2022 r. 61 O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez r. pr.D. J.oskarżonemuD. G.z urzędu sąd orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019 r., poz. 68), gdyż nie zostały one opłacone w żadnej części. Sąd uwzględnił, iż obrońca była obecna na terminach rozpraw w dniach 18 sierpnia 2020 r., 1 grudnia 2020 r., 2 marca 2021 r., 25 maja 2021 r., 7 września 2021 r., 23 listopada 2021 r., 10 grudnia 2021 r., 10 lutego 2022r. 62 O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adw.T. W. (2)oskarżonemuR. O.z urzędu sąd orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019 r., poz. 68), gdyż nie zostały one opłacone w żadnej części. Sąd uwzględnił, iż obrońca był obecny na terminach rozpraw w dniach 22 marca 2019 r., 5 kwietnia 2019 r., 16 maja 2019, 3 września 2019, 18 października 2019 r., 17 grudnia 2019 r., 18 sierpnia 2020 r., 1 grudnia 2020 r., 2 marca 2021 r., 25 maja 2021 r., 7 września 2021 r., 23 listopada 2021 r., 10 grudnia 2021 r., 10 lutego 2022 r. 63 O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adw.T. W. (2)oskarżonemuR. O.z urzędu sąd orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 w zw. z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2019 r., poz. 68), gdyż nie zostały one opłacone w żadnej części. Sąd uwzględnił, iż obrońca był obecny na terminach rozpraw w dniach 18 października 2019 r. 17 grudnia 2019 r., 18 sierpnia 2020 r., 1 grudnia 2020 r., 2 marca 2021 r., 25 maja 2021 r., 7 września 2021 r., 23 listopada 2021 r., 10 grudnia 2021 r., 10 lutego 2022 64 Na podstawieart. 624 § 1 kpksąd zwolnił oskarżonychM. S. (1),M. K. (2)iD. G.o od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych z uwagi na ich aktualną sytuacje majątkową. Zważyć należało, iżM. S. (1)iD. G.odbywają kary pozbawienia wolności, co znacząco ogranicza ich możliwości zarobkowe, nie dysponują majątkiem. Z koleiM. K. (2)w toku postępowania również był pozbawiony wolności, z materiałów postępowania wynikało, iż nie dysponował majątkiem, a przed osadzeniem pracował jedynie dorywczo. Po opuszczeniu zakładu karnego, w toku postępowania został ponownie osadzony. 65 Sąd na podstawieart. 627 kpkobciążył oskarżonąA. T. (1)kosztami sądowymi w części. W szczególności sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty (której wysokość ustalono na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych), zaś na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolnił oskarżoną od wydatków postępowania, mając na uwadze trudną sytuację rodzinną oskarżonej i jej młody wiek, a także obciążenia finansowe wynikającej z orzeczonych obowiązków naprawienia szkody. Zważyć należało, iż w trakcie postępowania oskarżenia wynajmowała mieszkanie, jednakże wcześniej była bezdomna. 66 Sąd na podstawieart. 627 kpkobciążył oskarżonegoM. M. (1)kosztami sądowymi w części. W szczególności sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty (której wysokość ustalono na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych), zaś na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolnił oskarżonego od wydatków postępowania, mają na uwadze jego sytuację rodzinną i osobistą, a także obciążenia finansowe wynikającej z orzeczonych obowiązków naprawienia szkody. Zważyć należało, iż w trakcie postępowania oskarżony wynajmował mieszkanie, jednakże wcześniej był bezdomny. 67 Na podstawieart. 624 § 1 kpksąd zwolnił oskarżonegoR. O.od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych z uwagi na jego aktualną sytuacje majątkową. 68 Sąd w związku z uniewinnieniem oskarżonegoR. O.orzekł o kosztach postępowania związanych z tym czynem na podstawieart. 632 pkt 2 kpk. Podpis

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Grudziądzu date: '2022-02-24' department_name: II Wydział Karny judges: - sędzia Bogumiła Dzięciołowska legal_bases: - art. 34 § 1, § 1a pkt 1 kk - art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. - art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz signature: II K 1261/18 ```

150515250002021_IV_U_000721_2015_Uz_2016-07-06_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 721/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR Grażyna Giżewska-Rozmus Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Racis po rozpoznaniu w dniu 09 czerwca 2016 r. w Olsztynie sprawyT. K. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. o odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy na skutek odwołaniaT. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO. z dnia 28 sierpnia 2015 nr(...)(...)(...) orzeka: Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującemu jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w dniu 04.07.2014r. w związku z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 4 % ( czterech procent). Sygn. akt IV U 721/15 UZASADNIENIE T. K. (1)wniósł odwołanie od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wO., w którym nie zgodził się z decyzją w sprawie odmowy ustalenia uszczerbku i wypłaty odszkodowania, wniósł o zmianę decyzji. Wskazał, iż ZUS przyjął, że odwołujący nie był objęty ubezpieczeniem wypadkowym podczas gdy był objęty takim ubezpieczeniem w związku z zatrudnieniem współce (...)na stanowisku agronoma. Wypadek, któremu uległ spowodował trwałe uszkodzenie aparatu więzadłowego z uszkodzeniem łąkotki. Odwołujący podkreślił także, iż w momencie przygotowywania wniosku o odszkodowanie otrzymał ustną informację w biurze ZUS, że jeśli prowadzi działalność gospodarczą, wniosek o ustalenie uszczerbku na zdrowiu, ewentualny wniosek o komisję lekarską, o wypłatę odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinien złożyć podając dane prowadzonej działalności gospodarczej bez wskazywania miejsca etatowego zatrudnienia i tak też uczynił. ZUS/O wO.w odpowiedzi na powyższe odwołanie, wniósł o jego oddalenie. Wskazano, iż w dniu wypadku wnioskodawca nie podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym organ rentowy odstąpił od sporządzenia karty wypadku. Sąd ustalił, co następuje: Odwołujący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług rolniczych. Polegają one na usługach polowych świadczonych ciężkim sprzętem takim jak ciągniki, maszyny wolnobieżne. Jednocześnie łączy go umowa o pracę z(...) sp. z o.o.wD.od 07.02.2005r. na czas nieokreślony. W oparciu o przedmiotową umowę odwołujący zatrudniony jest na stanowisku agronoma. Z tego tytułu podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu. W dniu 04.07.2014r. uległ wypadkowi przy pracy. W dniu zdarzenia w ramach wykonywania obowiązków służbowych udał się na oględziny plantacji celem analizy potrzeby wykonania zabiegów pielęgnacyjnych roślin. W tym celu pojechał jednośladem, którym wjeżdżał w ścieżki technologiczne nie uszkadzając roślin. Jadąc w dniu zdarzenia , wjechał w koleinę, a że poruszał się z niewielką prędkością, przewrócił się. Jednoślad upadł na odwołującego. W tym okresie odwołujący, w ramach umowy o pracę, sprawdzał stan roślin celem ustalenia czy zachodzi potrzeba dokonania oprysku w związku z chorobami, czy możliwe jest zasilenie roślin nawozem. Takie czynności w okresie prac polowych odwołujący musiał wykonywać co kilka dni. Na stanowisku agronoma odwołujący ocenia stan plantacji , dokonuje oględzin pól, decyduje jakie prace należy wykonać, jakie będą potrzeby nawożenia i stosowania środków chemicznych oraz organizuje efektywnie prace. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wiąże odwołującego umowa z(...) sp. z o.o.w ramach której wykonuje na rzecz spółki wszystkie techniczne czynności związane z uprawą pól tj prace związane z opryskiem, koszeniem, transportem, grabieniem łąk, koszeniem łąk. Wypadek z dnia 04.07.2014r. został zgłoszony do pracodawcy, który sporządził protokół powypadkowy. Odwołujący składając do ZUS wniosek o sporządzenie karty wypadku wskazał, iż prosi o sporządzenie karty wypadku na okoliczność urazu jakiego doznał w dniu 04.07.2014r. w czasie prowadzenia działalności gospodarczej. Takie sformułowanie wniosku nastąpiło w wyniku informacji uzyskanej przez odwołującego od pracownika ZUS. Jednocześnie, po otrzymaniu pisma ZUS z 14.07.2015r. znak(...)-07-(...), w swojej pisemnej odpowiedzi, datowanej na dzień 17.08.2015r., wniósł o wznowienie postępowania , naliczenie i wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu zdarzenia , któremu uległ w dniu 04.07.2014r. Wskazał, że jest w stanie przedstawić potwierdzenie, że w momencie , gdy uległ wypadkowi był objęty ubezpieczeniem wypadkowym. Podniósł, że zapewne ZUS dysponuje informacją o składkach opłacanych na jego rzecz. Podał NIP płatnika składek. (dowód: akta osobowe k. 12, przesłuchanie odwołującego k. 16v-17v, faktury k. 20-23, protokół powypadkowy k. 24-27; akta ZUS - plik I-k. 1-4, plik II- pismo ZUS z 14.07.2015r. k. 2, pismo odwołującego k. 3-4) Po dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego, biegły ortopeda, po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską i przeprowadzeniu badania klinicznego opiniowanego stwierdził, iż trwały uszczerbek na zdrowiu, spowodowany wypadkiem przy pracy z dnia 04.07.2014r. spowodował powstanie u ubezpieczonego uszczerbku według pkt. 156-4 %. (dowód: opinia biegłego k.46-48) Sąd zważył, co następuje: Odwołanie jest zasadne i w pełni zasługuje na uwzględnienie. Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: 1) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; 2) podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia; 3) w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy (art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, Dz.U.2015.1242 j.t.). Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt. 8 cytowanej ustawy za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Jednocześnie zgodnie z treścią przepisuart. 11 ust. 1-4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych– ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zatem do ustalenia czy odwołujący podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu i czy przysługuje mu w związku z tym jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy. Jak wynika z okoliczności sprawy, odwołujący swój wniosek o sporządzenie karty wypadku oraz zawiadomienie o wypadku złożył wywodząc swoje prawo do odszkodowania z tytułu ubezpieczenia w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. W toku postępowania odwołujący konsekwentnie wskazywał, iż w ten sposób złożył swoje pisma albowiem taką informację uzyskał od pracownika ZUS tj aby wskazać działalność jako podstawę domagania się świadczeń z ZUS. W tym też kierunku zostało przeprowadzone postępowanie przez ZUS. Nie mniej jednak, jeszcze w toku postępowania administracyjnego, odwołujący wskazał w piśmie z dnia 17.08.2015r. , że był objęty w dniu wypadku ubezpieczeniem wypadkowym wskazując płatnika składek. Pomimo uzyskania takiej informacji ZUS wydał decyzję odmawiającą przyznania odszkodowania powołując się na fakt, iż ubezpieczony nie podlega ubezpieczeniu wypadkowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie Sądu takie stanowisko ZUS nie zasługuje na uwzględnienie. Już w toku postępowania przed organem została ujawniona okoliczność, iż odwołujący podlega ubezpieczeniu wypadkowemu. W związku z tym należało dokonać w tym zakresie ustaleń tj dotyczących podstawy dochodzenia przez ubezpieczonego swych roszczeń. ZUS bowiem dysponował informacjami o różnych tytułach ubezpieczenia i dochodzenia z tych tytułów świadczeń przezT. K.. Dlatego też, Sąd stanął na stanowisku, iż należało przeanalizować i ocenić niniejszą sprawę w oparciu o całość ujawnionych informacji związanych z podstawami ubezpieczenia odwołującego. W związku z tym ustalono, iż odwołujący podlega ubezpieczeniu z dwóch tytułów: umowy o pracę ( w ramach tego ubezpieczenia- podlega ubezpieczeniu wypadkowemu) i prowadzenia działalności pozarolniczej ( ubezpieczenie zdrowotne). W toku przesłuchania odwołującego ujawniono, iżT. K.świadczył pracę na rzeczspółki (...)na stanowisku agronoma. W zakresie jego obowiązków była szeroko pojęta kontrola nad stanem plantacji spółki, ocena stwierdzonej sytuacji oraz podejmowanie decyzji co do niezbędnych zabiegów agrotechnicznych. Podczas przesłuchania odwołujący jednoznacznie zeznał, iż w dniu wypadku dokonywał objazdu pól celem ustalenia jakie czynności należy wykonać czy w pierwszej kolejności oprysk środkiem chemicznym w walce z chorobami roślin, czy też stan roślin umożliwiał dokonanie ich nawiezienia. Są to czynności ściśle związane z pracą agronoma. Odwołujący wskazał, i wynika to także ze złożonych faktur wystawianych przezPHU (...), że zakres prac wykonywanych w ramach prowadzonej przez niego działalności pozarolniczej, dotyczył ściśle prac sprzętem rolniczym. Nie był natomiast powiązany z pracą koncepcyjną. Dlatego też, Sąd uznał, iż sytuację prawną odwołującego, biorąc pod uwagę poczynione ustalenia oraz stanowisko prezentowane przezT. K.w zakresie przyczyn pierwotnego złożenia wniosku o świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego w związku z prowadzoną działalnością, należało ocenić nie tylko przez pryzmat treści tego wniosku, ale uwzględniając całość zgromadzonego materiału dowodowego. W związku z tym, biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności i ustalenia oraz przeprowadzone dowody, którym Sąd dał wiarę, uznano, że odwołującemu przysługuje prawo do jednorazowego odszkodowania w związku z wypadkiem przy pracy. Należało bowiem uznać, że odwołujący w dniu wypadku świadczył pracę na rzeczspółki (...)i w związku z tymi czynnościami uległ wypadkowi. Natomiast składając wniosek o sporządzenie karty wypadku, czy powołanie komisji celem ustalenia uszczerbku na zdrowiu działał w celu uzyskania tego świadczenia mając świadomość podlegania ubezpieczeniu wypadkowemu z tytułu umowy o pracę. W konsekwencji Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy, który ustalił czy w wyniku zdarzenia z 04.07.2014r. doszło do uszczerbku na zdrowiu odwołującego i jeżeli tak to w jakiej wysokości procentowej. Biegły w swej opinii ustalił, że w związku z przedmiotowym zdarzeniem uT. K.występuje trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 4 % spowodowany przebytym skręceniem stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem częściowym(...)i(...)oraz przewlekłą niestabilnością przednio- przyśrodkową kolana. Opinia ta nie została zakwestionowana przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu jest jasna, logiczne i pełna. Konkludując, Sąd uznał, iż odwołujący uległ, w dniu 04.07.2014r. wypadkowi przy pracy, doznając uszkodzenia ciała w wysokości 4 % uszczerbku na zdrowiu. Z tych względów, w oparciu o dyspozycjęart. 47714§2 kpcw zw. zart. 11 ust. 1-4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 04.07.2014r. w związku z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 4 %. SSRG. R.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2016-06-23' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Grażyna Giżewska-Rozmus legal_bases: - art. 11 ust. 1-4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Joanna Racis signature: IV U 721/15 ```

155005100002527_V_GC_000470_2013_Uz_2014-04-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt V GC 470/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy w składzie: Przewodniczący: SSR Małgorzata Dowhanycz-Turoń Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Jagieła po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Jeleniej Górze na rozprawie sprawy z powództwaM. R. przeciwko(...) S.A.wŁ. o zapłatę I zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 950,00 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22.06.2013 r. do dnia zapłaty, II dalej idące powództwo oddala, III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 715,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Sygn. akt V GC 470/13 UZASADNIENIE M. R.prowadzący działalność gospodarczą podfirmą (...)wJ.w pozwie skierowanym przeciwko(...) S.A.wŁ.wniósł o zasądzenie kwoty 1950 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21.05.2013 r. do dnia zapłaty, kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu podniósł, że dnia 22.03.2013 r. doszło do kolizji podczas której uszkodzeniu uległ pojazd markiH. (...)nr rej.(...)należący doK. G. (1)prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą(...). Sprawcą szkody był kierujący pojazdem który był ubezpieczony u strony pozwanej w zakresie OC. W trakcie kolizji pojazd uległ takiemu uszkodzeniu, że był niezdatny do dalszej eksploatacji. Z tego względu poszkodowany celem prowadzenia działalności gospodarczej zmuszony był do dokonania najmu pojazdu zastępczego w firmie prowadzonej przez powoda, o czym poinformował pozwaną. Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego przez 13 dni tj. od 30.04.2013 r. do 13.05.2013 r. i całkowity koszt najmu wynosił 1950 zł netto. Fakturę na tę kwotę przesłał pozwanej wraz z wnioskiem o zwrot tegoż kosztu lecz pozwana nie dokonała jego refundacji. Pozwany na podstawie umowy cesji przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej. Strona pozwana wodpowiedzi na pozew(k.18) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu zarzuciła powołując się na wybrane tezy judykatury, że wynajęcie pojazdu zastępczego nie było konieczne, a nadto wysoce prawdopodobne jest że pojazd został najęty do celów prywatnych, dla wygody. Zakwestionowała również okres wynajmu pojazdu zastępczego podnosząc, iż nie był on w żaden sposób uzasadniony. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Poza sporem w niniejszej sprawie było iż w dniu 22.03.2013 r. doszło do uszkodzenia samochodu markiH. (...)nr rej. (...)należącego doK. G. (1). Sprawcą szkody była osoba, która zawarła z pozwanym umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W dniu 30.04.2013 r. w związku z oddaniem w/w pojazdu do naprawy poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu samochodu markiK. (...)nr rej. (...). Tego samego dnia złożył oświadczenie, że w związku z kolizją z dnia 22.03.2013 r. pozbawiony został możliwości korzystania ze swojego samochodu służącego do celów prowadzenia działalności gospodarczej m.in. w szczególności dojazdów do klientów oraz realizacji poszczególnych zleceń i zmuszony do wynajęcia pojazdu zastępczego. Poszkodowany był najemcą w/w pojazdu do dnia 13.05.2013 r. W okresie najmu poszkodowany wykorzystywał go do prowadzenia swojej działalności gospodarczej pod firmą(...)polegającej m.in. na doradztwie marketingowym dla hoteli. Okres najmu samochodu zastępczego był tożsamy lub krótszy od okresu naprawyH. (...). Poszkodowany zawarł z powodem w dniu 30.04.2013 r. umowę przelewu wierzytelności. Na jej podstawie poszkodowany przelał na rzecz powoda wierzytelności przyszłe wobec pozwanego, które miały powstać w związku z likwidacją w ramach ubezpieczenia OC szkody komunikacyjnej z dnia 22.03.2013 r. Koszty wynajmu samochodu zastępczego za okres 13 dni zamknęły się kwotą 1950 zł netto. W związku z wynajem samochodu powód wystawił poszkodowanemu fakturę Vat nr(...)na w/w kwotę. Poszkodowany w dniu 21.05.2013 r. zawiadomił stronę pozwaną o wynajęciu pojazdu zastępczego, w/w cesji i roszczeniu o zwrot kwoty 1950 zł. Strona pozwana w pismach z dni 28.05.2013 r. i 24.06.2013 r. zwracała się doK. G. (1)o udokumentowanie zasadności auta zastępczego nie wypłacając z tego tytułu żadnej kwoty. (notatka informacyjna k.8, umowa najmu pojazdu k.9, wydruk z CEIDG k.10, faktura VAT k.13, oświadczenie poszkodowanego dnia 30.04.2013 k. 11, umowa cesji k.12, akta szkody o nr(...), zeznania świadkaK. G.k. 72-73) Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Powód domagając się zapłaty kwoty dochodzonej pozwem wskazywał, iż jest nabywcą wierzytelności przysługującej poszkodowanemu wobec pozwanego w związku z likwidacją szkody. Powód powoływał się przy tym na umowę przelewu przyszłych wierzytelności zawartą w dniu 30.04.2013 r. Przeniesienie wierzytelności w drodze umowy jest w świetleart. 509 i nast. k.c.dopuszczalne. Pozwany nie kwestionował skuteczności umowy przelewu wierzytelności. Uznaje się, iż dopuszczalna jest cesja wierzytelności przyszłych, pod warunkiem, że są one wystarczającą sprecyzowane. W niniejszej sprawie warunek ten został spełniony. W umowie dla określenia wierzytelności przyszłej odwołano się do zdarzenia na skutek którego poszkodowany doznał szkody. Poza sporem pozostawało, iż pozwany zobowiązany był do naprawienia szkody. Obowiązek ten wynikał za zawartej przez pozwanego z osobą zobowiązaną do naprawienia szkody umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Powód jako nabywca wierzytelności uprawniony był tym samym, na podstawieart. 822 § 4 k.c.jak również na podstawieart. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U z 2003 r., nr 124,poz. 1152 ze zm.) do wytoczenia powództwa bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi. Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów wynajmu samochodu zastępczego za uzasadnione. W świetleart. 361 k.c.do poniesionej przez poszkodowanego szkody podlegającej naprawie przez pozwanego należy zaliczyć koszty wynajęcia przez niego samochodu zastępczego. Co do możliwości zaliczenia kosztów najmu pojazdu zastępczego do normalnych następstw uszkodzenia samochodu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03). Wskazał w nim m.in., że za normalne następstwo zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej należy uznać konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. W wyroku z dnia 15 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03) Sąd Najwyższy wyraził natomiast pogląd, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 § 1 k.c.). W uzasadnieniu do pierwszego ze wskazanych wyroków Sąd Najwyższy wskazał m.in., że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Pogląd ten w całej rozciągłości podziela Sąd Rejonowy. Należy go przy tym odnieść do każdego z właścicieli, niezależnie od tego czy prowadzi on działalność gospodarczą, oraz niezależnie od tego w jakim stopniu wykorzystuje samochód. W okresie naprawy każdy z właścicieli jest bowiem pozbawiony możliwości korzystania z naprawianego samochodu. W tej sytuacji uniknięcie uszczerbku w majątku poszkodowanego jest możliwe m.in. przez wynajęcie samochodu zastępczego. Koszty z tym związane, w ocenie Sądu, są szkodą, która podlega naprawie przez zobowiązany do tego podmiot. Na zakres jego odpowiedzialności wpływ ma oczywiście treść 361k.c.Koszty najmu samochodu zastępczego obejmować więc mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu. Oczywiście również w tym przypadku obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody. W niniejszej sprawie poszkodowany wynajmował od powoda samochód zastępczy przez 13 dni. W tym okresie samochód poszkodowanego był naprawiany. Obowiązkiem powoda, stosownie doart. 6 k.c., jest wykazanie, że okres ten, decydujący o wysokości szkody, był okresem koniecznym i niezbędnym do naprawienia pojazdu. Okresu tego oczywiście nie można utożsamiać z normatywnym czasem naprawy wynikającym z systemów kalkulacji typuA.znajdujących się np. w aktach szkody. Normatywny czas naprawy wskazuje bowiem jedynie czas przeznaczany na same czynności naprawcze. W przypadku naprawy samochodu okres przez jaki poszkodowany nie korzysta z samochodu przedłuża się o czas oczekiwania na oględziny samochodu przez przedstawicieli ubezpieczyciela czy też ewentualnie o czas przeznaczony na sprowadzenie części zamiennych lub schnięcie położonego lakieru. Obowiązkiem strony powołującej się na szkodę związaną brakiem możliwości korzystania z samochodu jest jednak wykazanie, okres ten odpowiadał czasowi koniecznemu i niezbędnemu do naprawienia samochodu. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu, powód wykazał, że okres niezbędny i konieczny do wykonania naprawy wynosił 13 dni. Wynikało to z dokumentów znajdujących się w aktach szkodowych w których wskazany jest szczegółowo zakres uszkodzeńH. (...)i czas normatywny ich naprawy. Nadto z zeznań świadkaK. G. (1)wynikało, iż pojazd najmował przez okres tożsamy z okresem naprawy lub nawet zwrócił go przed jej ukończeniem. Wobec powyższego orzeczono jak w punkcie I wyroku. Żądanie ustawowych odsetek znajdowało uzasadnienie wart. 481 § 1 k.c.Zgodnie zart. 817 § 1 k.c.odszkodowanie winno być co do zasady wypłacone w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Z akt szkodowych dołączonych do niniejszej sprawy wynika, że poszkodowany w dniu 21.05.2013 r. (data prezentaty strony pozwanej) zawiadomił stronę pozwaną o wynajęciu pojazdu zastępczego, w/w cesji i zgłosił roszczenie o zwrot kwoty 1950 zł. Termin 30 dni na wypłatę odszkodowania upływał więc nie później niż z dniem 21 czerwca 2013r. Odsetki należało więc zasądzić od dnia następnego. Z tej przyczyny Sąd dalej idące powództwo oddalił w punkcie II wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, co do zasady oparte zostało na przepisieart. 100 zd. 2 k.p.c.albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Powód poniósł koszty procesu w kwocie 715 zł (98 opłata od pozwu, 17 zł opłata skarbowa od przedłożenia odpisu pełnomocnictwa, 600 zł wynagrodzenie pełnomocnika procesowego). Przyjęta wysokość wynagrodzenia pełnomocnika procesowego jest zgodna z § 6 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…).

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze date: '2014-04-17' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - Małgorzata Dowhanycz-Turoń legal_bases: - art. 509 i nast. k.c. - art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 100 zd. 2 k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Ewa Jagieła signature: V GC 470/13 ```

152000000000503_I_ACa_000943_2019_Uz_2021-05-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Niniejszy dokument nie stanowi doręczenia w trybie art. 15 zzs9ust. 2 ustawy COVID-19 (Dz.U.2021, poz. 1842) Sygn. akt I ACa 943/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2021 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Paweł Rygiel (spr.) Sędziowie: SSA Sławomir Jamróg SSA Izabella Dyka Protokolant: st. sekretarz sądowy Krzysztof Malinowski po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwaP. B. przeciwko(...) Bank Spółce AkcyjnejweW. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 21 maja 2019 r. sygn. akt I C 256/17 1. oddala apelację; 2. zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; 3. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz radcy prawnegoP. K.kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych), w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. SSA Izabella Dyka SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg Sygn. akt I ACa 943/19 UZASADNIENIE wyroku z dnia 21 maja 2021 roku Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 maja 2019 r. Sąd Okręgowy w Krakowie: - pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy: bankowy tytuł egzekucyjny nr(...)z dnia 24 czerwca 2013r. wystawiony przez(...) Bank Spółkę Akcyjnąz siedzibą weW.z nadaną klauzulą wykonalności postanowieniem Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym dlaK.wK.z dnia 21 sierpnia 2013r., sygn. akt(...)utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego dlaK.wK.z dnia 15 lipca 2014r., sygn. akt(...), w części obejmującej określenie górnej granicy odpowiedzialności powoda na kwotę wyższą, niż 863.906,10 zł (pkt 1); - oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2); - zasądził od powodaP. B.na rzecz strony pozwanej(...) Bank S.A.z siedzibą weW.kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3); - przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz radcy prawnegoP. K.kwotę 8.856 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu (pkt 4). Za niesporne Sąd uznał, iż w dniu 13 kwietnia 2007 r. powód podpisał umowę kredytu ze stroną pozwaną. Sąd ustalił, że pozwany bank udzielił powodowi kredytu hipotecznego w kwocie 491.086,41 zł na okres 264 miesięcy na sfinansowanie nabycia działki budowlanej i budowy domu jednorodzinnego, gdzie spłata kredytu miała nastąpić w 260 równych ratach kapitałowo – odsetkowych. Następnie Sąd I instancji szczegółowo opisał treść zawartej między stronami umowy kredytu hipotecznego, w szczególności zapisy dotyczące: oprocentowania i zmiany oprocentowania, ubezpieczenia kredytu, warunków oraz terminów wypowiedzenia umowy, zabezpieczenia wierzytelności kredytowej, opłat i prowizji, poglądowego harmonogramu spłaty kredytu. Wskazał, że powód oświadczył, że poddaje się egzekucji do kwoty 982.172,82 zł, przy czym Bank może wystąpić z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu w terminie do trzech lat od końcowej daty obowiązywania umowy kredytu określonej w harmonogramie spłat (§ 11 ust. 4). Kolejno Sąd I instancji poczynił ustalenia dotyczące złożonego przez powoda wniosku o udzielenie kredytu z dnia 21 marca 2007 r. i podawanych w nim przez powoda informacji dotyczących jego sytuacji finansowej oraz proponowanych zabezpieczeń kredytu. Ustalił, iż w dniu 12 października 2007 r. strony zawarły aneks do umowy kredytu w którym zmieniły okres wypłaty transz kredytu i harmonogramu spłat. W dniu 23 lipca 2012 r. strony zawarły kolejny aneks do umowy kredytu, w którym obniżyły kwotę, do której Bank może wystawić bankowy tytuł egzekucyjny do kwoty 863.906,10 zł (§ 2 aneksu). W aneksie tym strony oświadczyły, że zobowiązania powoda z umowy kredytu obejmują kapitał wymagalny w kwocie 4.942,09 zł, wymagalne odsetki umowne w kwocie 7.911,09 zł, odsetki za opóźnienie w spłacie kapitału w kwocie 76,88 zł, koszty korespondencji, prowizji i opłat w kwocie 1.829,77 zł, niewymagalny kapitał kredytu w kwocie 427.010,96 zł oraz niewymagalne odsetki umowne w kwocie 246.164,17 zł. W dniu 15 lutego 2013r. strona pozwana sporządziła wypowiedzenie umowy kredytu, które podpisały w imieniu Banku:J. P.iM. J., wskazując, że są pełnomocnikami Banku. W dniu 24 czerwca 2013 r. strona pozwana sporządziła bankowy tytuł egzekucyjny nr(...)Postanowieniem Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym dlaK.wK.z dnia 21 sierpnia 2013r., sygn. akt(...), utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego dlaK.wK.z dnia 15 lipca 2014r., sygn. akt(...), tytułowi temu została nadana klauzula wykonalności. W piśmie z dnia 8 lutego 2017 r. powód oświadczył Bankowi, że uchyla się od skutków prawnych oświadczenia woli o zawarciu umowy kredytu z powodu błędu wywołanego przez Bank. W piśmie tym powód zarzucił, że umowa kredytowa zawierała sprzeczności i braki, które nie pozwoliły powodowi na ocenę w istotnych jej postanowień, w szczególności w umowie nie została określona całkowita kwota kredytu, nie określono wysokości rat kredytu z podziałem na raty odsetkowe i kapitałowe, ani harmonogramu ich płatności. Powód wskazał, że błąd ten został przez niego wykryty w lutym 2017 r. Ponadto Sąd poczynił ustalenia, że przy składaniu wniosku o udzielenie kredytu powód został zapoznany z symulacją rat kredytu, a przedstawiciel Banku udzielał powodowi wyjaśnień, odpowiadając na jego pytania. Dokładny harmonogram spłaty kredytu powód otrzymał dopiero po podpisaniu umowy. Strona pozwana przeanalizowała wniosek kredytowy powoda, uznając, że ma on zdolność kredytową. A. K.była upoważniona przez stronę pozwaną do składania w imieniu Banku oświadczeń woli, w tym do podpisywania umów kredytów hipotecznych do kwoty 500.000 zł. Powód, zawierając umowę kredytu, nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome lub swobodne podjęcie decyzji i wyrażenie woli. Powód dokonał wpłat w datach i kwotach wskazanych w zestawieniu na kartach: 182-184 oraz 317-319. Strona pozwana wysłała do powoda łącznie 17 wezwań do zapłaty oraz 6 ostatecznych wezwań do zapłaty spowodowanych zaległościami powoda w płatnościach. Aneks do umowy kredytu zawarty w dniu 23 lipca 2012r. wynikał z wniosku powoda o przeprowadzenie refinansowania kredytu poprzez ustalenie nowych warunków spłaty. Powód w pismach z dnia 7 marca 2012r., z dnia 5 listopada 2012r. i z dnia 15 stycznia 2013r. wskazywał, że wystąpiły u niego trudności finansowe wynikające z zatorów płatniczych ze strony jego kontrahentów oraz zapewniał, że nie uchyla się od spłaty kredytu. J. P.iM. J.były upoważnione przez stronę pozwaną do składania oświadczeń woli w imieniu Banku, w tym do wypowiadania umów kredytów. Wypowiedzenie umowy kredytu zostało doręczone powodowi w dniu 7 marca 2013r. Na dzień sporządzenia bankowego tytułu egzekucyjnego łączna wysokość zobowiązań powoda wynosiła: 1. należność główna w kwocie 429.437,94 zł, 2. odsetki umowne w kwocie 22.287,74 zł naliczone za okres przed wypowiedzeniem umowy, 3. odsetki za opóźnienie w spłacie kapitału kredytu naliczone do dnia wypowiedzenia umowy w kwocie 271,66 zł, 4. dalsze odsetki od kwoty kapitału w wysokości dwukrotności stopy oprocentowania kredytu, jednakże nie więcej, niż wysokość odsetek maksymalnych, liczone od dnia 14 maja 2013r., 5. koszty monitów, ubezpieczenia i prowizji w kwocie 3.099,28 zł. Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji zważył, że powód żądał pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w oparciu oart. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.Powód kwestionował istnienie wierzytelności z umowy kredytowej, podnosząc szereg zarzutów, które w toku postępowania rozszerzył. Jednakże z uwagi naart. 843 § 3 k.p.c.dot. prekluzji zgłaszania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym Sąd rozpoznał tylko te zarzuty które powód zgłosił w pozwie, a nie w dalszym toku postepowania. Za nietrafny uznał Sąd najdalej idący zarzut powoda, odnoszący się do wady jego oświadczenia woli zart. 82 k.c.Przeprowadzone dowody, w tym opinia biegłego psychiatry, jednoznacznie wskazywały, że powód nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Kolejno Sąd ocenił, na podstawie ustaleń stanu faktycznego, że umowa kredytu została podpisana przez osobę upoważnioną do działania w imieniu banku, tak samo wypowiedzenie umowy podpisała osoba do tego umocowana. Nie podzielił Sąd I instancji również zarzutów powoda dotyczących treści umowy. Szczegółowo wskazał na przepisy regulujące umowę kredytu i jej konieczne postanowienia tj.art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowew brzmieniu obowiązującym w dacie jej zawarcia przez strony. Zacytował również przepis art. 70 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy dotyczące zdolności kredytowej kredytobiorcy i warunków udzielenia kredytu przy jej braku. Wskazał na zasadę swobody umów zart. 3531k.c.oraz regulację zawarte w przepisieart. 3851i nn.k.c.dot. niedozwolonych postanowień umownych. Biorąc pod uwagę wskazane przepisy Sąd doszedł do przekonania, że w umowie zawartej przez strony jednoznacznie określono kwotę i walutę kredytu, okres kredytowania i wysokość oprocentowania. Oprocentowanie to było zmienne, co jest dopuszczalne i powszechnie przyjmowane w przypadku kredytów długoterminowych, a w umowie precyzyjnie określono sposób jego wyliczenia, opartego na stawce WIBOR 6M dla kredytów w polskiej walucie oraz stałej marży banku i wskazano, w jakich odstępach czasowych zmiana oprocentowania może następować. Zatem w ocenie Sądu precyzyjnie określone zostały zasady i termin spłaty kredytu. Wysokość poszczególnych rat wynika z postanowień umowy i jest możliwa do jednoznacznego wyliczenia. Podkreślił Sąd, że ustalanie harmonogramu spłat przez bank jest wyłącznie czynnością techniczną i nie pozostawia bankowi dowolności w określaniu wysokości i terminu płatności rat. Zmiana wysokości rat jest matematyczną konsekwencją zmian oprocentowania, gdyż każda rata składa się z części kapitału i odsetek liczonych za dany okres. Kolejno Sąd podniósł, że bank pozytywnie ocenił zdolność kredytową powoda, ale nawet przy braku tej zdolności to nie sposób przyjąć, że umowa kredytu byłaby nieważna, a przepisyprawa bankowegowprost dopuszczały zawarcie umowy kredytu z kredytobiorcą pozbawionym tej zdolności. Zdaniem Sądu I instancji umowa kredytu nie zawierała także klauzul abuzywnych. Powód miał możliwość zapoznania się ze wszystkimi postanowieniami umowy, treścią regulaminu oraz tabeli opłat i prowizji przed zawarciem umowy, a z jego zeznań wynika, że uzyskał wyjaśnienia w odpowiedzi na pytania zadane przedstawicielowi banku. Powód, składając wniosek o udzielenie kredytu, został zapoznany z symulacją rat kredytu. Nie uznał zatem za prawdziwe Sąd twierdzeń powoda, iż nie miał możliwości poznania całkowitego kosztu kredytu. Wysokość oprocentowania należności przeterminowanych, wynosząca podwójną stopę odsetek umownych, nie ma nadmiernego charakteru, zwłaszcza że zawiera zastrzeżenie, że nie przekracza kwoty odsetek maksymalnych. Zawarcie umów ubezpieczenia było dobrowolną decyzją powoda. Wraz z cesją wierzytelności stanowiły one zabezpieczenie kredytu, na które powód mógł nie wyrazić zgody. Miałoby to oczywiście znaczenie dla decyzji banku w przedmiocie zawarcia umowy kredytu, podobnie jak i zgoda powoda na inne zabezpieczenia (ustanowienie hipoteki, wystawienie weksla in blanco), nie uznał jednak Sąd za zasadny zarzut powoda o braku bezpośredniego związku umów ubezpieczenia z umową kredytu. Zgodne z przepisamiprawa bankowegotj.art. 69 ust. 2 pkt 7pr. bank. były również postanowienia umowy upoważniające bank do wypowiedzenia umowy w razie obniżenia realnej wartości zabezpieczenia kredytu oraz braku poinformowania banku o istotnych zmianach sytuacji prawnej i majątkowej kredytobiorcy. Nie były one jednak istotne w sprawie, bowiem w trakcie wykonywania umowy żadna ze stron z nich nie skorzystała. Za bezskuteczne uznał Sąd Okręgowy oświadczenie powoda z dnia 8 lutego 2017 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli o zawarciu umowy kredytu z powodu błędu zart. 84 k.c.wywołanego przez bank. Podniósł, że umowa kredytu nie zawierała sprzeczności i braków, na które powód się powoływał, a tym samym nie wystąpił błąd po stronie powoda. Kolejno wskazał Sąd, iż bankowy tytuł egzekucyjny został wystawiony przez stronę pozwaną w dniu 24 czerwca 2013r. Przepisart. 97 prawa bankowego, który stanowił podstawę wystawiania takich tytułów utracił moc dopiero z dniem 27 listopada 2015r. Tytuły wystawione przed tym dniem, którym nadana została klauzula wykonalności, pozostają tytułami wykonawczymi i nie ma na nie wpływu utrata mocy wskazanego przepisu. W bankowym tytule egzekucyjnym wystawionym przez stronę pozwaną nie wskazano kwoty górnej granicy odpowiedzialności powoda. Taką kwotę zawarł jednak Sąd w postanowieniu o nadaniu klauzuli wykonalności, określając ją na 982.172,82 zł. W umowie kredytu powód poddał się egzekucji właśnie do takiej kwoty. Jednak w aneksie z dnia 23 lipca 2012 roku strony obniżyły kwotę, do której Bank może wystawić bankowy tytuł egzekucyjny do 863.906,10 zł. Z uwagi na powyższe, za zasadny uznał Sąd Okręgowy zarzut powoda odnoszący się do nadmiernej wysokości górnej granicy odpowiedzialności w tytule wykonawczym. Strona pozwana wykazała dokumentami wysokość roszczeń składających się na kwotę objętą BTE. Dokumenty te w zestawieniu z treścią oświadczeń obu stron zawartych w aneksie z dnia 23 lipca 2012 r., w którym strony wskazały wysokość należności banku na tamtą chwilę, nie budziły wątpliwości Sądu, co do poprawności wskazanych w nich wyliczeń. Zasadna jest wysokość odsetek przyjętych przez stronę pozwaną po dniu wypowiedzenia umowy kredytu w oparciu o postanowienia umowy. Wypowiedzenie umowy nie skutkuje uchyleniem wszystkich jej postanowień, gdyż pozostają w mocy te uzgodnienia, które dotyczą skutków wypowiedzenia, w tym w szczególności regulujące wysokość odsetek. Sąd I instancji uznał za trafny wyłącznie zarzut wskazania w tytule wykonawczym zawyżonej kwoty, do której powód poddał się egzekucji. Uwzględnił zatem Sąd powództwo wyłącznie w tej części, tj. poprzez pozbawienie wykonalności tytułu ponad kwotę górnej odpowiedzialności powoda w wysokości 863.906,10 zł. Od powyższego orzeczenia, w części oddalającej powództwo, apelację wniósł powód, zarzucając naruszenie prawa materialnego tj.: -art. 97 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe(w brzmieniu obowiązującym do dnia 26.11.2015 r.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż pozwany bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny na kwotę wyższą, niż kwota wynikająca z oświadczenia powoda o poddaniu się egzekucji, pomimo że wystawienie takiego bankowego tytułu wykonawczego powinno skutkować jego nieważnością w oparciu oart. 58 §1 k.c.; -art. 58 § 1 k.c.w zw. zart. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowepoprzez błędne uznanie, że zawarta przez strony umowa kredytu nie jest nieważna, pomimo że nie zawierała onaessentialia negotiiumowy kredytowej określonych wart. 69 ustawy Prawo bankowe; -art. 3851§1w zw. zart. 3852k.c.poprzez uznanie, że umowa kredytu nie zawiera niedozwolonych postanowień umownych, pomimo że takie postanowienia były w niej zamieszczone, a ponadto dokonanie oceny abuzywności postanowień w kontekście ich zastosowania w toku wykonywania umowy, a nie według stanu z chwili zawarcia umowy; Nadto apelujący zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj.: -art. 233 §1 k.pc. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na: a/ błędnym ustaleniu, że w chwili zawierania umowy kredytowej powód nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli na podstawie wydanej w sprawie opinii biegłego psychiatry z dnia 20.01.2019 r., pomimo że dokonana przez biegłego opinia była arbitralna i przy jej sporządzaniu nie zostały ustalone okoliczności, która miały podstawowe znaczenie dla sprawy, a Sąd zaniechał dokonania własnych ustaleń i rzetelnego odniesienia się do zarzutów powoda w tym zakresie; b/ błędnym ustaleniu, że wysokość rat kredytu wynikała z zawartej umowy i była możliwa do jednoznacznego wyliczenia, a zamiana wysokości rat była jedynie wynikiem zmiany oprocentowania, podczas gdy w umowie strony ustaliły, że kredyt będzie spłacany w ratach równych, a w praktyce wysokość rat obliczana przez pozwany bank była zmienna w toku wykonywania umowy, zarówno w części odsetkowej jak i w części kapitałowej; c/ błędnym ustaleniu, że dokonane przez pozwanego wypowiedzenie umowy kredytowej nie spowodowało wyłączenia możliwości naliczania przez niego odsetek umownych, w tym odsetek karnych, pomimo że ze zgromadzonego przez Sąd materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że Pozwany wypowiedział umowę kredytową w całości, w związku z czym z upływem terminu wypowiedzenia postanowienia umowy uprawniające pozwanego do naliczania odsetek umownych, w tym karnych przestały wiązać strony, które zostało poczynione z naruszeniemart. 65 §1 k.c.; -art. 217 §1w zw. zart. 227 k.p.c.poprzez niezasadne pominięcie dowodu z istotnego dla sprawy poglądu Rzecznika Finansowego, o wyrażenie którego powód wystąpił na podstawie art. 28 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, pomimo że pogląd ten miał zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy; -art. 843 § 3 k.p.c.poprzez jego zastosowanie w niniejszej sprawie, pomimo że powód w pismach procesowych wnoszonych po wniesieniu pozwu jedynie rozwijał zarzuty podniesione w pozwie i przedstawiał dowody na ich poparcie, albo odnosił się do twierdzeń i zarzutów strony pozwanej, a przedmiotowy przepis wprowadza jedynie prekluzję zarzutów, a nie dowodów oraz nie dotyczy zarzutów, których nie można było zgłosić w pozwie tj. powód mógł je podnieść dopiero w toku sprawy z uwagi na argumentację strony pozwanej. Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części objętej pkt 1 poprzez pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości oraz uchylenie wyroku w zakresie pkt 2 i 3. Wniósł o odstąpienie od obciążania go kosztami postępowania za obie instancje za podstawieart. 102 k.p.c.oraz przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej pełnomocnikowi w urzędu powoda, które nie zostały zapłacone w całości, ani w części. Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja powoda podlegała oddaleniu jako bezzasadna. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji prawidłowo, z poszanowaniem reguł wyrażonych w przepisieart. 233 § 1 k.p.c.ustalił stan faktyczny sprawy, co sprawiło, że tutejszy Sąd Apelacyjny przyjął go w całości za własny. Prawidłowe ustalenia faktyczne są konsekwencją przeprowadzenia przez Sąd I instancji poprawnej oceny dowodów i stały się one podstawą dokonania właściwych rozważań prawnych. Wymaga podkreślenia, że zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd I instancji dokonuje oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważania zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób podzielić zarzutów powoda do opinii biegłego psychiatry, a Sąd I instancji miał pełne podstawy do przyjęcia, iż przedmiotowa opinia była rzetelna i logiczna oraz może stanowić podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Powód wskazywał m.in. na błędną wiedzę medyczną biegłego co do możliwości wyleczenia z choroby alkoholowej, a jego argumenty stanowiły wyłącznie polemikę z opinią nie popartą logicznymi argumentami. Ponadto zarzucał brak zbadania przez biegłego przyczyn nieprzedstawienia części dokumentacji z leczenia powoda. Tymczasem rolą biegłego sądowego nie jest poszukiwanie przyczyn, dla których strona nie przedstawiła takiej dokumentacji z własnego leczenia, a już z pewnością nie w drodze wywiadu z osobą badaną. To powód, na którym spoczywał ciężar dowodu zart. 6 k.c., był obowiązany przedstawić całą dokumentację medyczną, która podlegała zbadaniu przez biegłego i jej brak stanowi o nie wykazaniu złego stanu zdrowia powoda w dacie zawarcia umowy z 2007 r. Zatem słusznie uznał Sąd Okręgowy, za wnioskami opinii biegłego, że powód w dacie zawarcia umowy nie znajdował się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli zart. 82 k.c.i złożył ważne oświadczenie woli o zawarciu umowy kredytowej. Ponadto pełnomocnik z urzędu powoda nie zgłosił zastrzeżenia do protokołu w trybieart. 162 § 2 k.p.c., a zatem utracił prawo do powoływania się na uchybienie sądu co do braku przeprowadzenia opinii uzupełniającej biegłego w dalszym toku postępowania. Możliwym do rozważenia był zarzut powoda dotyczący błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż pozwany bank po wypowiedzeniu powodowi umowy kredytu w całości, nie powinien stosować postanowień umownych dot. naliczania odsetek karnych. Jednakże jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, w sprawie znajduje zastosowanieart. 843 § 3 k.p.c., który stanowi, że w pozwie powód powinien przytoczyć wszystkie zarzuty, jakie w tym czasie mógł zgłosić, pod rygorem utraty prawa korzystania z nich w dalszym postępowaniu. Tymczasem powód zarzut ten zgłosił nie w pozwie, lecz w kolejnych pismach procesowych, a zatem nie mógł on – jako spóźniony - podlegać rozpoznaniu. W tym miejscu należy zauważyć również, że Sąd Okręgowy właściwie zastosował w/w przepis dot. prekluzji zgłaszanych w postępowaniu przeciwegzekucyjnym zarzutów. Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego podnosił on w dalszym toku sprawy zupełnie nowe zarzuty, nie stanowiące jedynie doprecyzowania dotychczasowych, zgłoszonych prawidłowo w pozwie. Nie stanowiły one wyłącznie odpowiedzi na polemikę strony pozwanej, a powód zgodnie zart. 843 § 3 k.p.c.mógł zgłosić je już w samym pozwie. Nie był również uzasadniony wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci poglądu Rzecznika Finansowego. Dowód ten nie miałby istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a jedynie stanowiłby wyraz niewiążącego sąd stanowiska Rzecznika Finansowego. W żaden sposób nie można zarzucić wyrokowi, że doszło do naruszenia przepisówart. 58 § 1 k.c.w zw. zart. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, poprzez brak przyjęcia nieważności umowy kredytu zawartej przez strony. Sąd I instancji w sposób szczegółowy wskazał celnie naessentialia negottiumowy kredytowej określone przepisamiart. 69 ust. 1 i 2 prawa bankowegooraz, że umowa stron w swojej treści zawierała wszelkie niezbędne postanowienia dla jej ważności. Umowa kredytu określała także zasady spłaty kredytu i wysokość rat, które miał spłacać powód i były one możliwe do wyliczenia dla kredytobiorcy. Powód miał zatem możliwość dokonania realnej oceny zadłużenia jakie wynikało z umowy. Spłata miała być dokonywana w 260 równych ratach kapitałowo-odsetkowych, gdzie - jak prawidłowo podniósł Sąd Okręgowy - zmienność wysokości raty była konsekwencją zmiany oprocentowania stosownie do stawki WIBOR 6M, na co powód wyrażał w umowie zgodę. Zatem zmienne raty składające się z części kapitałowej i części odsetkowej nie były wyliczane przez stronę pozwaną w sposób zupełnie dowolny, lecz stosownie do zmiany oprocentowania za dany okres. Ponadto wbrew twierdzeniom powoda zapisy zawarte w harmonogramie spłat nie stanowiły określenia podstawowych świadczeń stron, co jego zdaniem skutkowało koniecznością zawarcia ich w samej umowie, nie zaś w dokumencie pozaumownym, lecz stanowiły matematyczne, techniczne wyliczenie należnych do spłaty w określonej wysokości i terminie. Następnie należało wskazać, że powód wykazał przy zawieraniu przedmiotowej umowy swoją zdolność kredytową przedłożonymi dokumentami obrazującymi uzyskiwane przez niego dochody z tytułu umowy o pracę i umowę o dzieło. Zdolność ta została zbadana przez pozwany bank i nie sposób uznać, w oparciu o w/w dokumenty aby niesłusznie przyjęto możliwość spłaty przez powoda takie kredytu jaki został mu udzielony, bowiem miał wówczas odpowiednie dochody. Nie doszło zatem do naruszeniaart. 70 ust. 1 ustawy Prawo bankowe. W ocenie Sądu Apelacyjnego niezasadny był nadto zarzut powoda dotyczący naruszenia przez Sąd I instancjiart. 3851§ 1 k.c.orazart. 3852k.c.Sąd Okręgowy przyjął prawidłowo, że postanowienia umowy stron nie stanowiły niedozwolonych postanowień umownych i w tej części Sąd Apelacyjny w pełni podziela przyjętą w pierwszej instancji argumentację prawną. W szczególności w sprawie nie budzi wątpliwości, że powód wiedział w jaki sposób bank wylicza raty, wyrażał zgodę na zmienne oprocentowanie, mógł zapoznać się z regulaminem i tabelami opłat. Nie doszło również do zamieszczenia klauzuli abuzywnej w przedmiocie uzależnienia zawarcia samej umowy kredytu od zawarcia innej umowy, nie mającej z nią bezpośredniego związku. Przystąpienie do umowy grupowego ubezpieczenia na wypadek utraty do pracy lub czasowej niezdolności do pracy stanowiło bowiem formę zabezpieczenia spłaty kredytu, która jest dopuszczalna i nie stanowi klauzuli niedozwolonej. Powód dobrowolnie zgodził się na takie zabezpieczenie. Słusznie podnosił Sąd I instancji, iż nie doszło także do zastrzeżenia rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego, gdyż żądanie zapłaty odsetek w wysokości dwukrotności oprocentowania kredytu, nie jest nadmierne. Końcowo należało odnieść się do zarzutu naruszeniaart. 97 ust. 2 ustawy Prawo bankowepoprzez przyjęcie możliwości wystawienia przez bank BTE na kwotę wyższą niż ta, która wynikała z oświadczenia powoda o poddaniu się egzekucji, co miało w ocenie powoda skutkować nieważnością tytułu wykonawczego. Należy podkreślić, że obowiązujące w dacie wystawienia BTE przepisy regulujące bankowy tytuł egzekucyjny nie nakazywały określenia w jego treści kwotowej górnej granicy odpowiedzialności dłużnika, nawet gdy złożył on oświadczenie o poddaniu się egzekucji do określonej kwoty. Czym innym jest bowiem oznaczenie limitu kwoty zadłużenia, która może zostać ujęta w BTE, a czym innym oznaczenie górnej kwoty która może być na podstawie BTE wyegzekwowana. Zatem, wbrew twierdzeniem powoda nie było obowiązku określenia górnej kwoty zadłużenia, które mogło zostać objęte bankowym tytułem egzekucyjnym. Dopiero bowiem postanowieniem Sądu o nadaniu klauzuli wykonalności BTE określono górną granice odpowiedzialności powoda na kwotę 982.172,82 zł, która to kwota została skorygowana przez Sąd I instancji do wysokości wskazanej oświadczenia o poddaniu się egzekucji w aneksie, czyli wynoszącej 863.906,10 zł. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 385 k.p.c., orzekł jak w pkt 1 sentencji, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygając zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.). Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do zastosowaniaart. 102 k.p.c.i odstąpienia od obciążania powoda kosztami postępowania. Ustanowiony wart. 102 k.p.c.wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, którą statuujeart. 98 § 1 k.p.c.pozwala w szczególnie uzasadnionych wypadkach na zasądzenie od strony przegrywającej tylko części kosztów lub nieobciążanie jej w ogóle kosztami. Podstawę do jego zastosowania stanowią zarówno fakty związane z samym procesem jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W ocenie Sądu Apelacyjnego wskazana w przepisie przesłanka w postaci wystąpienia „wypadku szczególnie uzasadnionego” nie została spełniona. Sama okoliczność, iż powód uzyskał zwolnienie od kosztów sądowych nie stanowi o konieczności zastosowaniaart. 102 k.p.c.w zakresie kosztów procesu należnych wygrywającemu sprawę przeciwnikowi procesowemu. Istotnym jest, że powództwo w zasadniczej części zostało oddalone przez Sąd I instancji, zatem powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika z urzędu, przed wniesieniem apelacji winien szczegółowo rozważyć argumenty sądu zawarte w wyroku i siłę własnych zarzutów. Strona pozwana miała prawo podjąć obronę i poniosła jej koszty, których zwrotu od powoda zasadnie się domagała. Same subiektywne przeświadczenie powoda o trafności jego argumentacji w sprawie nie przemawia za zastosowaniemart. 102 k.p.c.w niniejszej sprawie. Powód winien być świadomy konsekwencji swoich działań oraz ponosić odpowiedzialność z tego tytułu. Sąd Apelacyjny przyznał wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnego r. pr.P. K.w wysokości 8 100 zł, w tym podatek od towarów i usług, na postawie § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265). Sąd uznał przy tym, iż stanem niekonstytucyjnym jest różnicowanie stawek wynagrodzenia pełnomocników z urzędu określonych w § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. SSA Izabella Dyka SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2021-05-21' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sławomir Jamróg - Izabella Dyka - Paweł Rygiel legal_bases: - art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. - art. 58 § 1 k.c. - art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe recorder: st. sekretarz sądowy Krzysztof Malinowski signature: I ACa 943/19 ```

154505000005127_XVII_AmA_000106_2014_Uz_2015-11-26_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktXVII AmA 106/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie: Przewodniczący –SSO Małgorzata Perdion-Kalicka Protokolant – sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska po rozpoznaniu 26 listopada 2015 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wB. przeciwkoPrezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o stwierdzenie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów na skutek odwołania(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wB.od decyzji częściowej Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 31 grudnia 2013 r. Nr(...) I oddala odwołanie; II zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wB.na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. SSO Małgorzata Perdion-Kalicka XVII AmA 106/14 UZASADNIENIE Decyzją częściową z dnia 31 grudnia 2013 Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uznał za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (dalej jako uokik), działanie(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wB.polegające na niepodawaniu w umowach pożyczki (umowach o kredyt konsumencki) z obsługą w domu informacji o odsetkach w stosunku dziennym należnych(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wB.w przypadku odstąpienia przez konsumenta od umowy, co stanowi naruszenieart. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim(Dz. U. Nr 126, poz. 715 ze zm. –dalej jakoustawa o kredycie konsumenckim) – i nakazał zaniechanie jej stosowania. W kolejnym II. punkcie decyzji za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 24 ust. 2 w zw. z art. 24 ust. 1 uokik, Prezes UOKiK uznał następujące działania(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wB.polegające na: 1 niepodawaniu w Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego wykorzystywanym przy pożyczce z obsługą w domu w rubryce „koszty, które zobowiązany/a będzie Pan/i ponieść w związku z umową o kredyt” informacji o opłacie za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowej opłacie przygotowawczej, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki (umową o kredyt konsumencki), co stanowi naruszenie art. 13 ust. 1 pkt 10 w zw. art. 14 ustawy o kredycie konsumenckim; – i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 7 sierpnia 2013 r. 2 uzależnianiu skuteczności odstąpienia od umowy pożyczki (umowy o kredyt konsumencki) z obsługą w domu od zwrotu przez konsumenta kwoty pożyczki wraz ze wszystkimi kosztami, co stanowi naruszenie art. 47 w zw. z art. 53 ust. 1, 4 i 5 ustawy o kredycie konsumenckim – i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 15 lutego 2013 r., 3 podawaniu w Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego wykorzystywanym przy potyczce z obsługą w domu oraz w umowie pożyczki z obsługą w domu nieprawdziwej informacji o wysokości rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniuart. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym(Dz. U. Nr 171 poz. 1206 – dalej jako u.p.n.p.r.) – i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 15 lutego 2013 r. 4 podawaniu w umowie pożyczki z obsługą w domu nieprawdziwej informacji o całkowitym koszcie pożyczki poprzez nieuwzględnienie w nim kosztu opłaty za obsługę pożyczki w domu i dodatkowej opłaty przygotowawczej, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 u.p.n.p.r. w zw. z art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie – i stwierdził zaniechanie jej stosowania z dniem 15 lutego 2013 r. Z tytułu naruszenia zakazu o którym mowa w art. 24 ust. 2 w związku z art. 24 ust. 1 uokik, w zakresie opisanym w decyzji, Prezes UOKiK nałożył na(...) Spółkę Akcyjnąz siedzibą wB.karę pieniężną w wysokości: 1. 12 187 zł za praktykę opisaną w pkt I. decyzji, 2. 13 541 zł za praktykę opisaną w pkt II.1. decyzji, 3. 23 213 za praktykę opisaną w pkt. II.2. decyzji, 4. 46 426 zł za praktykę opisaną w pkt II.3. decyzji, 5. 34 819 zł za praktykę opisaną w pkt II.4. decyzji. Odwołanie od powyższej decyzji złożyła(...) S.A., zarzucając jej: 1 naruszenie przepisu art. 26 ust 1 uokik w zw. z art. 24 ust 2 w zw. z art. 24 ust 1 uokik w zakresie pkt. I. decyzji poprzez niezasadne przyjęcie, że zarzucana praktyka stosowana przez(...) SAstanowi praktykę naruszająca zbiorowe interesy konsumentów; 2 naruszenie art. 27 ust. 1 i ust 2 uokik w zakresie pkt II. decyzji poprzez wydanie decyzji stwierdzającej stosowanie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów, w sytuacji gdy w zaistniałym stanie faktycznym brak jest podstaw do jej wydania; 3 naruszenie przepisu art. 106 ust 1 pkt 4 uokik w związku z art. 111 uokik w zakresie pkt III decyzji poprzez niezasadne nałożenie na(...) SAkary pieniężnej w sytuacji, gdy(...) S.A.nie dopuściła się stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów; 4 naruszenieart. 7 i 77 kpapoprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, prowadzące do błędnego ustalenia stanu faktycznego, sprzecznego z zaistniałym stanem faktycznym i niezasadne przyjęcie, że działalność spółki w zakresie stosowanych przez nią praktyk naruszała zbiorowe interesy konsumentów; 5 ewentualnie z ostrożności procesowej – naruszenie przepisu art. 106 ust 1 pkt 4 uokik w związku z art. 111 uoki w zakresie pkt III. Decyzji poprzez niezasadne nałożenie na(...) SAkary pieniężnej, gdy nałożenie kary pieniężnej było niezasadne ani celowe, albowiem(...) SAdobrowolnie zaprzestała stosowania kwestionowanych praktyk i aktywnie współdziałała z organem w toku postępowania; 6 naruszenie przepisu art. 106 ust 1 pkt 4 uokik w związku z art. 111 uoki w zakresie pkt III. decyzji poprzez nałożenie na(...) SAkary pieniężnej w sytuacji istnienia podstaw do odstąpienia od jej wymierzania, w szczególności stwierdzonego przez Prezesa UOKiK zaniechania stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, względnie orzeczenie kary nieproporcjonalnej do stwierdzonych naruszeń i nieuwzględniającej w dostatecznym stopniu istotnych okoliczności, w szczególności zaniechania stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów i aktywnego współdziałania z organem w toku postępowania. W związku z powyższymi zarzutami(...) S.A.wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania ewentualnie o zmianę decyzji w pkt III poprzez odstąpienie od wymierzania kary, względnie jej obniżenie. Powódka domagała się także zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania. Pozwany Prezes UOKiK wniósł o oddalenie odwołania oraz o zwrot kosztów procesu i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Sąd ustalił co następuje: (...) S.A.jest spółką prawa handlowego wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m. st.W.pod numerem:(...). Przedmiotem działalności Spółki są pozostałe formy udzielania kredytów oraz pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych. W szczególności Spółka udziela pożyczek konsumentom, także z obsługą w domu, w wysokości: od 355,50 zł do 2400 zł na okres od 20 do 60 tygodni oraz w wysokości od 210 zł do 525 zł na okres 15 lub 30 dni. (...) S.A.prowadzi powyższą działalność na obszarze województw:(...),(...),(...),(...),(...)- (...),(...),(...)- (...),(...)i(...). Przy zawieraniu z klientami, będącymi konsumentami umów o pożyczkę z obsługą w domu spółka posługuje się wzorcami umownymi w rozumieniuart. 384 kodeksu cywilnegozatytułowanymiUmowa o pożyczkę gotówkową(z obsługą w domu),Regulamin pożyczek gotówkowych, jak równieżFormularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego. (...) S.A.posługuje się również tabelami opłat zatytułowanymi: Obsługa w domu (dla pożyczek udzielanych na 15 i 30 dni oraz 20, 30, 40, 50, 60 tygodni). Powyższe wzorce umowne(...) S.A.stosowała kolejno w okresach: ⚫ od dnia 6 marca 2012 r. do dnia 14 lutego 2013 r. (dalej:wzorce umowne nr(...)w tym: Umowa o pożyczkę gotówkową nr 1, Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego nr 1), od dnia 15 lutego 2013 r. do dnia 13 marca 2013 r. (wzorce umowne nr(...), w tym: Umowa o pożyczkę gotówkową nr 2, Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego nr 2), od dnia 14 marca 2013 r. do dnia 9 kwietnia 2013 r. –wzorce umowne nr(...),w tym: Umowa o pożyczkę gotówkową nr 3, Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego nr 3 (k.150-151, 157-158) od dnia 10 kwietnia 2013 r. –wzorce umowne nr(...), w tym: Umowa o pożyczkę gotówkową nr 4 (k. 196-197). Z dniem 7 sierpnia 2013 r.(...) S.A.wprowadziła do obrotu konsumenckiego nowy wzorzec umowny: Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego nr(...). W Umowach o pożyczkę gotówkową nr(...)Spółkanie podawała informacji o kwocie odsetek w stosunku dziennym należnych(...) S.A.w przypadku odstąpienia przez konsumenta od umowy, przy czym wumowach nr (...)wartość ta była określona w stosunku dziennym przez wielkość procentową, bez podania kwoty nominalnej. W Formularzach informacyjnych dotyczących kredytu konsumenckiego do umów pożyczki zawartych w dniach: 15 stycznia 2013 r., 18 lutego 2013 r. oraz 14 marca 2013 r.(...) S.A.nie podaje w rubryce „koszty, które zobowiązany/a będzie Pan/i ponieść w związku z umową o kredyt” informacji o opłacie za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowej opłacie przygotowawczej, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki. W Formularzach informacyjnych dotyczących kredytu konsumenckiego do umów pożyczki zawartych w dniu 18 października 2013 r. Spółka w ww. rubryce informuje o opłacie za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowej opłacie przygotowawczej. W Umowach o pożyczkę gotówkową nr(...)Spółka w pkt. 34 wpisała postanowienie o treści: „ W przypadku gdy Pożyczkobiorca nie zwróci Pożyczkodawcy należnościwynikających z odstąpienia od umowy w terminie, o którym mowa w punkcie 32, odstąpienie to uznaje się za niewiążące, a Pożyczkobiorca zobowiązany będzie do spłaty pożyczki wraz ze wszystkimi kosztami zgodnie z jej harmonogramem.” Tej treści postanowienie, nie znalazło się w później stosowanych wzorcach nr(...).Umowy o pożyczkę gotówkową. W Umowach o pożyczkę gotówkową nr(...)oraz Formularzach informacyjnych dotyczących kredytu konsumenckiego sporządzanych do tych umów(...) S.A.deklarowała niższy, niż faktycznie wynosił, wskaźnik RRSO . W kolejnych wzorcach stosowanych przez powoda w późniejszym okresie tj zarówno w umowach jak i Formularzach informacyjnych dotyczących kredytu konsumenckiego podawana była rzeczywista roczna stopa oprocentowania równa faktycznemu wskaźnikowi RRSO. W pkt. 8 Umowy o pożyczkę gotówkową nr(...)Spółka stosowała postanowienie o treści: „ Całkowity koszt pożyczki składa się z oprocentowania oraz opłaty przygotowawczej. Opłata za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowa opłata przygotowawczajako opcjonalne nie zaliczają się do Całkowitego kosztu pożyczki”.W późniejszych wzorcach umów powód w całkowitym koszcie pożyczki uwzględniał zarówno opłatę przygotowawczą jak i dodatkową opłatę przygotowawczą a także opłatę za obsługę pożyczki w domu (pkt 7 Umów o pożyczkę gotówkową nr(...)). Po wydaniu zaskarżonej decyzji, z dniem 5 lutego 2014r.(...) S.A.zaczęła stosować wzorzec umowy o pożyczkę gotówkową zawierający informacje o kwocie odsetek w stosunku dziennych jakie konsument ma obwiązek zapłacić w przypadku odstąpienia od umowy (wzorzec umowy i umowa zawarta w oparciu o nowy wzorzec k. 113-117 akt sądowych). W roku 2012(...) S.A.osiągnęła przychód w kwocie(...)zł (zeznanie o wysokości dochodu przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych CIT-8, k. 147). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzone w postępowaniu administracyjnym oraz w postępowaniu sądowym tj w szczególności w oparciu o wzorce umów oraz umowy zawarte z konsumentami w oparciu o te wzorce. Okoliczności faktyczne sprawy nie były kwestionowane przez powoda, gdyż podnoszone przez niego zarzuty w istocie nie negowały treści ustaleń dokonanych przez Prezesa UOKiK, tożsamych z tymi które poczynił Sąd, lecz ich wadliwą ocenę, a zatem dotyczyły wadliwości w zakresie wnioskowania organu o faktach, a nie wadliwości w zakresie ustaleń, na których oparto to wnioskowanie. Sąd zważył, co następuje: Odwołaniespółki (...)okazało się bezzasadne, gdyż pozwany Prezes UOKiK prawidłowo ustalił, że doszło do naruszenia przez stronę powodową zbiorowych interesów konsumentów. Zasadniczo w świetle treści art. 24 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów do naruszenia zbiorowych interesów konsumentów dochodzi poprzez bezprawne działanie przedsiębiorcy godzące w interesy konsumentów, o ile to działanie wywołuje negatywne skutki w sferze praw i obowiązków konsumentów. Przy czym skutki te muszą dotykać szerszego kręgu konsumentów, czyli odnosić się do obecnych, przyszłych i potencjalnych konsumentów, a więc naruszać prawa nieograniczonej, bliżej nieokreślonej liczby konsumentów. Chroniony interes konsumentów to interes prawny rozumiany jako określone potrzeby konsumenta, które zostały uznane przez ustawodawcę za godne ochrony (tak SN w uzasadnieniu uchwały z 13 lipca 2006r III SZP 3/06, OSNP 2007, nr 1-2, poz.35). Ustawodawca wart. 24 ust. 1 i 2u.o.k.i.k. jako bezprawne praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów wprost wskazał: stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa wart. 47945k.p.c., naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji oraz nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji. Nie budzi w sprawie niniejszej wątpliwości, że(...) S.A.jest przedsiębiorcą i że podejmuje działania w obrocie z konsumentami. Pozostaje więc do rozstrzygnięcia kwestia czy działania i zaniechania opisane w stanie faktycznym sprawy są bezprawne i czy naruszają zbiorowe interesy konsumentów. O bezprawności w rozumieniu powołanego przepisu możemy mówić, gdy zachowanie przedsiębiorcy – czyli jego działanie jak również zaniechanie – jest sprzeczne z powszechnie obowiązującym porządkiem prawnym, a więc zarówno z normami prawnymi, jak również z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami. Bezprawność jest przy tym obiektywnym czynnikiem, a więc niezależna jest od winy i jej stopnia, jak również bez znaczenia jest świadomość istnienia naruszeń. Bezprawność jest także niezależna od wystąpienia szkody. Rozważenia przy ocenie bezprawności wymaga zatem kwestia, czy zachowanie przedsiębiorcy było zgodne, czy też niezgodne z obowiązującymi zasadami porządku prawnego.. Przechodząc do oceny poszczególnych praktyk zarzucanych powódce, to należy wskazać, iż pożyczki udzielane przez powódkę podlegają reżimowi prawnemu ustawy o kredycie konsumenckim, gdyż zgodnie z art. 3 ust 2 pkt 1 tej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Przy czym przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Ustawa o kredycie konsumencki w art. 30 wskazuje szczegółowo co powinna określać umowa o kredyt konsumencki. W szczególności poza zupełnie podstawowymi informacjami dotyczącymi essentialia negotii umowy, w umowie winny znaleźć się postanowienia dotyczące m.in. kwota odsetek należnych w stosunku dziennym (pkt 15). Umowa powinna także określać termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy i związany z tym obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek (art. 30 ust 1 pkt 15). Wśród informacji musi się znaleźć także i ta wskazująca na rzeczywistą roczną stopę oprocentowania kredytu – RRSO (art. 30 ust 1 pkt 7) Kwestia odstąpienia od umowy została szczegółowo uregulowana w przepisach art. 53-59 ustawy o kredycie konsumenckim. W świetle art. 53 konsument ma prawo, bez podania przyczyny, do odstąpienia od umowy o kredyt konsumencki w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy a kredytodawca jest zobowiązany przy zawarciu umowy wręczyć konsumentowi wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Dla zachowania terminu do odstąpienia od umowy wystarczające jest wysłanie oświadczenia przed jego upływem pod wskazany przez kredytodawcę adres. Przepis art. 54 stanowi natomiast, że konsument nie ponosi kosztów związanych z odstąpieniem od umowy o kredyt konsumencki, z wyjątkiem odsetek za okres od dnia wypłaty kredytu do dnia spłaty kredytu a kredytodawcy nie przysługują żadne inne opłaty, z wyjątkiem bezzwrotnych kosztów poniesionych przez niego na rzecz organów administracji publicznej oraz opłat notarialnych. Natomiast kwotę udostępnionego kredytu wraz z odsetkami w przypadku odstąpienia od umowy kredytobiorca obowiązany jest zwrócić niezwłocznie kredytodawcy, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy. W art. 13 ustawy o kredycie przewidziano natomiast jakie informacje obowiązany jest przekazać pożyczkodawca konsumentowi na trwałym nośniku (tj w formie Formularza o czym stanowi art. 14 ustawy) przed zawarciem umowy. Są to między innymi informacje o innych kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o odsetkach, opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych jeżeli są znane pożyczkodawcy. Dla umów o kredyt konsumencki niezwykle istotny jest przepis art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim, w myśl którego postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać uprawnień konsumenta przewidzianych w ustawie. Odnosząc powołane regulacje do ustalonych praktyk powoda, należy stwierdzić, że umowy zawierane z konsumentami nie zawierały wszystkich obligatoryjnych elementów wymaganych w treści przepisu art. 30. W szczególności w umowach tych, zawieranych w oparciu o wzorce nr(...)zabrakło określenia kwoty odsetek należnej w stosunku dziennym. Jak słusznie zauważył Prezes UOKiK uniemożliwia to konsumentowi bezpośrednie i łatwe obliczenie, jaką kwotę odsetek za okres korzystania z pożyczki winien zwrócić w przypadku odstąpienie od umowy. Zgodzić się także należy z organem, że nie jest wystarczające dla spełnienia ustawowego wymogu podanie procentowej wartości odsetek w stosunku dziennym, jak czyniła to strona powodowa, skoro wyraźnie przepis nakłada obowiązek podania konkretnej kwoty. Tylko tak przedstawiona kwota odsetek w stosunku dziennym realnie umożliwia konsumentowi wyliczenie łącznej wartości sumy odsetek do zapłacenia których jest zobowiązany w razie odstąpienia od umowy. W umowach zawieranych przez powódkę, w szczególności wFormularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego,wykorzystywanym przy pożyczce z obsługą w domu, nie znalazły się także informacje o opłacie za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowej opłacie przygotowawczej, które konsument musiał ponieść. Formularz ten zawiera rubrykę: „koszty które zobowiązany/a będzie Pan/i ponieść w związku z umową o kredyt” jednak wbrew treści art. 13 ust 1 pkt 10 nie znalazły się tam powyższe koszty. Opłaty te niewątpliwie mieszczą się w kosztach o jakich mowa w art. 13 ust 1 pkt 10. Świadczy o tym treśćRegulamin pożyczek gotówkowych, który wskazuje w§ 2 żeopłata za obsługę pożyczki w domuto: wynagrodzenie pobierane przez Pożyczkodawcą od Pożyczkobiorcy w przypadku wybrania przez Klienta opcji obsługi pożyczki w domu i należne w chwili pobrania raty pożyczki. Opcja obsługi pożyczki w domuto: metoda obsługi pożyczki w domu, do wyboru przez Klienta, polegająca na dostarczaniu Kwoty do wypłaty w gotówce do domu Pożyczkobiorcy oraz spłacie rat pożyczki poprzez odbiór przez Przedstawiciela rat pożyczki w miejscu zamieszkania Klienta. Natomiastdodatkowa opłata przygotowawczato: opłata pokrywająca koszty związane z uruchomieniem usługi obsługi pożyczki w domu oraz dostarczeniem gotówki do domu Pożyczkobiorcy. Zatem, o ile konsument decyduje się na opcję obsługi pożyczki w domu, musi uzyskać na trwałym nośniku – tj. w formie Formularza informacyjnego, kompletną informację o kosztach jakie musi ponieść w związku z umową. Nie jest więc wystarczające, że przedstawiciel przedsiębiorcy poinformuje konsumenta ustnie o tych kosztach lub, że znajdą się one w treści umowy, gdyż żadna z tych opcji nie spełnia wymogu przekazania informacji na trwałym nośniku. Zgodzić się należy w tej kwestii z organem, że celem przekazania tych informacji konsumentowi na trwałym nośniku przed zawarciem umowy jest umożliwienie mu podjęcia świadomej decyzji co do umowy, opartej na kompletnej wiedzy o kosztach pożyczki. Posiadanie informacji o kosztach dodatkowych związanych z obsługą pożyczki w domu jest szczególnie istotne dla podjęcia decyzji o skorzystaniu z tej właśnie opcji pożyczki. Powyższa analiza wskazuje, że opisana w pkt I i II.1. decyzji praktyka powoda polegająca na niepodaniu konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji w odniesieniu do kwestii które były wymagane treścią przepisu art. 30 ust 1 pkt 15 i art. 13 ust. 1 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim, faktycznie miała miejsce i stanowiła naruszenie zbiorowych interesów konsumentów. Do podobnych wniosków Sąd doszedł analizując praktykę opisaną w pkt II.2 decyzji. Niewątpliwie sformułowania, którymi posługuje się strona powodowa w Umowie o pożyczkę gotówkową nr(...)w odniesieniu do możliwość odstąpienia od umowy, jednoznacznie wskazują, że przedsiębiorca uzależniania możliwość odstąpienia od umowy pożyczki z obsługą w domu od zwrotu przez konsumenta kwoty pożyczki wraz ze wszystkimi kosztami w terminie 30 dni. Tymczasem treść art. 53 i 54 jednoznacznie wskazuje, że konsument powinien w tym terminie zwrócić kwotę pożyczki po złożeniu oświadczenia o odstąpieniu od umowy, jednak niezwrócenie kwoty pożyczki nie niweczy dokonanego odstąpienia od umowy. Skoro zatem ustawodawca nie łączy skutecznego odstąpienia przez konsumenta od umowy ze zwrotem kwoty uzyskanej pożyczki w szczególności także nie uzależnia skuteczności odstąpienia od zwrotu kwoty pożyczki, to także nie może czynić tego pożyczkodawca, szczególnie, że treść art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim nie pozwala mu wyłączać ani ograniczać uprawnień konsumenta przewidzianych w ustawie. Podawanie więc informacji, żew razie niezwrócenie kwoty pożyczki odstąpienie uznaje się za niewiążące a pożyczkobiorca zobowiązany będzie do spłaty pożyczki wraz z kosztami zgodnie z harmonogramem– jest bezprawne, gdyż sprzeczne jest z obowiązującym przepisem prawa. tj art. 53 ust 1, 4 i 5 ustawy o kredycie konsumenckim, a jednocześnie stanowi naruszenie obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji. Nie może zmienić oceny praktyki powoda argument, że postanowienie to stanowiło zabezpieczenie spółki przed nieuczciwymi konsumentami, którzy korzystają w ten sposób z pieniędzy spółki, pomimo odstąpienia od umowy, skoro treść regulacji ustawowych wyraźnie wyłącza taką możliwość. Należy jedynie przypomnieć, że przedsiębiorca podejmując działalność o określonym profilu i znając regulacje prawne dotyczące tego sektora, podejmuje też świadome ryzyko i godzi się na to, że jego kontrahenci – tu konsumenci będą korzystać ze swoich uprawnień ustawowych. Jeśli jednak uważa, że stanowi to dla niego zbyt duże obciążenie, to nie może swoim zachowaniem ograniczać praw podmiotowych konsumentów przyznanych mu przez ustawodawcę a jedynie może zaprzestać działalności w zakresie w jakim jest dla niego nadmiernie uciążliwa. Reasumując, należy podzielić zapatrywania Prezesa UOKiK co do oceny praktyki powoda opisanej w pkt II.2 decyzji, jako naruszającej zbiorowe interesy konsumentów. Jednym z kolejnych naruszeń wskazanych w decyzji Prezesa (pkt II.3 i 4) jest naruszenie art.24 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez wskazanie nieprawdziwych twierdzeń zarówno w Formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego wykorzystywanym przy pożyczce z obsługą w domu jak również w umowie pożyczki z obsługa w domu – o wysokości rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitym koszcie pożyczki poprzez nieuwzględnienie w nim kosztu opłaty za obsługę pożyczki w domu oraz dodatkowej opłaty przygotowawczej. Zgodnie z treścią art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy o kredycie konsumenckim umowa pożyczki powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania. W myśl art. 5 pkt 12 ustawy o kredycie konsumenckimrzeczywista roczna stopa oprocentowaniato całkowity koszt pożyczki ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty pożyczki w stosunku rocznym. Z kolei stosownie do treści przepisu art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim,całkowity koszt pożyczkioznacza wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową pożyczki, w szczególności: a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane pożyczkodawcy oraz b) koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania pożyczki - z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Powołana definicja całkowitego kosztu pożyczki oznacza dla konsumenta – który decyduje się na skorzystanie z opcji obsługi pożyczki w domu i w konsekwencji czego zobowiązany jest ponieść dodatkowe koszty takiej umowy tj. koszt obsługi pożyczki w domu oraz dodatkowej opłaty przygotowawczej – że całkowity koszt pożyczki zawiera także i te dodatkowe koszty związane z obsługą w domu. Tylko ich uwzględnienie w całkowym koszcie pożyczki faktycznie pozwala na ustalenie jakie koszty związane z umową pożyczki rzeczywiście musi ponieść konsument. Wobec tego, że w umowach o pożyczką gotówkową nr(...), jak również formularzach informacyjnych sporządzanych do tych umów, powódka nie wliczała tych opłat do całkowitego kosztu pożyczki, to w konsekwencji także błędnie informowała konsumentów o wysokości rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, skoro jest ona pochodną całkowitego kosztu pożyczki ponoszonego przez konsumenta, wyrażoną jako wartość procentowa. Tak więc niewliczanie do całkowitego kosztu pożyczki opłat związanych z obsługa w domu zaniżało także wysokość rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. Sąd podziela zapatrywania prawne Prezesa UOKiK w odniesieniu do opisanych wyżej praktyk strony powodowej, że stanowiły one naruszenia art. 5 ust 1 i ust2 pkt 1 upnpr. Zasadniczo stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych zakazane jest przez przepis art. 3 powołanej ustawy. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1upnpr,stosowana przez przedsiębiorcę wobec konsumentów praktyka rynkowa jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu. Przedmiotowy przepis stanowi klauzulę generalną, która w okoliczność stosowania określonej praktyki podlega stosownej konkretyzacji. Jednocześnieustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowymdokonuje podziału praktyk rynkowych na wprowadzające w błąd oraz agresywne praktyki rynkowe (art. 4 ust. 2upnpr).Praktyki rynkowe wprowadzające w błąd mogą przybrać postać czynną i bierną, tj. polegać na działaniu (art. 5upnpr)albo zaniechaniu (art. 6upnpr)wprowadzającym w błąd. Wskazane praktyki nie stanowią praktyk zakazanych w każdych okolicznościach w przeciwieństwie do tych określonych wart. 7 oraz art. 9upnpr.. Zgodnie z art. 5 ust. 1 praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Stosownie do brzmienia art. 5 ust. 4upnprprzy ocenie, czy praktyka rynkowa wprowadza w błąd, należy uwzględnić wszystkie jej elementy oraz okoliczności wprowadzenia produktu na rynek, w tym sposób jego prezentacji. Dotychczas w orzecznictwie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz sądów wyższej instancji jak również w literaturze przedmiotu wyrażany był pogląd, że w celu wykazania, że działania przedsiębiorcy stanowią nieuczciwą praktykę rynkową o jakiej mowa wart. 5 lub 6upnpr konieczne jest także wykazanie naruszenia klauzuli generalnej zart. 4 ust. 1 upnpr.Jednakże najnowsze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego dostarcza przekonywujących argumentów, że zbędne jest badanie przesłanki nieuczciwości (sprzeczności z dobrymi obyczajami)w sytuacji, gdy praktyka odnosi się do zdefiniowanych praktyk rynkowych wprowadzających w błąd, co na gruncieustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowymoznacza praktyki określone wart. 5 i 6upnpr. Dopiero praktyki rynkowe niedookreślone w ustawie należy oceniać przez pryzmat klauzuli generalnej nieuczciwej praktyki rynkowej tjart. 4 ust 1upnpr. Na taką interpretację dyrektywy 2005/29 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym i będącej jej implementacją Ustawy z 23 sierpnia 2008r o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym wskazał TSUE w wyroku z 19 września 2013 r. w sprawie C-435/11 CHS Tour Services GmbH (pkt 45) oraz Sąd Najwyższy w wyroku z 4 marca 2014 r w sprawie sygn. akt III SK 34/13 (glosa aprobująca Małgorzaty Sieradzkiej w systemie Lex). Nie wchodząc w szczegóły argumentacji najistotniejsze jest, co Sąd w składzie niniejszym podziela, że przyjęcie przeciwnego stanowiska powodowałoby w istocie pozbawienie wszelkiego praktycznego znaczenia przepisyart. 5 i 6upnpr, skoro wystarczający dla uznania praktyk za nieuczciwe byłby przepisart. 4 ust 1upnpr. Mając na uwadze powyższe, dążąc do jednolitości w zakresie interpretacji przepisów dyrektywy 2005/29, której implementację na zasadzie pełnej harmonizacji stanowiustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, Sąd doszedł do przekonania, że wystarczające dla negatywnej oceny praktyki powoda jest spełnienie przez praktykę kryteriów określonych wart. 5upnpr. Zakwestionowane praktyki stosowane przez powódkę kierowane było do wszystkich konsumentów. W związku z tym przeciętny konsument mógł zostać wprowadzony w błąd, ponieważ jest wysoce prawdopodobne, że decyzja dotycząca pożyczki, jest podejmowana po uzyskaniu informacji o całkowitym koszcie pożyczki i wysokości RRSO będących jedynymi wymiernymi wskaźnikami pozwalającym porównać oferty różnych przedsiębiorców. Co do nieprawdziwości twierdzeń powódki w tym zakresie, to jest oczywiste, skoro powódka do całkowitego kosztu pożyczki nie wliczała kosztu opłaty za obsługę pożyczki w domu i dodatkowej opłaty przygotowawczej. W konsekwencji także podawanie wielkości RRSO, będącego pochodną nieprawdziwie określonej wartości całkowitego kosztu pożyczki było twierdzeniem nieprawdziwym, a więc powódka wprowadzała konsumenta w błąd sugerując niższe koszty pożyczki niż były w rzeczywistości, co stanowi naruszenieart. 5 ust. 1 i 2 pkt. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Nie jest przy tym istotne, że powódka nie posiadała oprogramowania umożliwiającego obliczanie RRSO z dużą dokładnością, skoro przepis ustawy wyraźnie wskazywał sposób obliczenia wskaźnika i nie zakładał stosowania w obliczeniach przybliżeń. Natomiast argument powoda o trudności wyliczenia RRSO przez przeciętnego konsumenta, stanowi istotny argument w krytycznej ocenie zachowania powoda, gdyż właśnie to skomplikowanie stanowi o tym większym rygoryzmie w jego ustalaniu przez przedsiębiorców oferujących pożyczki konsumentom, gdyż właśnie tylko jego rzetelne wyliczenie przez każdego z nich pozwalało konsumentowi porównać w sposób prosty oferty przedsiębiorców. Porównywanie poszczególnych składników RRSO i całkowitego kosztu jest utrudnione z uwagi na wielość i różnorodność danych. Natomiast jednostkowa wartość, która stanowi wypadkową wszystkich kosztów, jaką wyraża RRSO i całkowity koszt – umożliwiają konsumentom porównanie różnych ofert dostępnych na rynku. Nieuwzględnienie opłaty za obsługę w domu i dodatkowej opłaty przygotowawczej w całkowitym koszcie i w konsekwencji także w RRSO mogło sugerować konsumentom porównującym RRSO i całkowity koszt pożyczki, że oferta powoda była korzystniejsza niż innych przedsiębiorców, pomimo tego, że faktycznie jej warunki finansowe (koszty) były mniej korzystne niż innych ofert dostępnych na rynku. Warto w tym miejscu nadmienić, że celem wprowadzenia ujednoliconego sposobu obliczania całkowitego kosztu pożyczki i RRSO przez wszystkich przedsiębiorców udzielających pożyczek było zapewnienie możliwie największej przejrzystości i porównywalności ofert i to nie tylko na rynku krajowym ale i całej Unii Europejskiej. Dostarczenie tylko jasnych, transparentnych i opartych na porównywalności warunków ofert daje konsumentowi realną możliwość wyboru tej z nich która jest dla niego najkorzystniejsza, Spółka naruszając normy prawa i nie uwzględniając określonych wyżej kosztów w całkowitym koszcie pożyczki wprowadzała konsument w błąd, który pod wpływem nieprawdziwej informacji o wysokości całkowitego kosztu pożyczki i RRSO mógł zawrzeć umowę pożyczki z(...) S.A.zamiast wybrać ofertę korzystniejszą spośród innych dostępnych na rynku ofert pożyczek, kierując się mylnym wyobrażeniem o wysokości całkowitego kosztu pożyczki, co stanowi nieuczciwą praktykę rynkową, o której mowa w art.. 5ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Nie sposób zgodzić się z powodem, że korzystający zusług (...) S.A.konsument należy do szczególnej grupy, której cechy determinują konsumenta usług powoda jako bardziej uważnego niż konsument przeciętny, posiadającego większą wiedzę i bardziej ostrożnego. Powód upatruje tej swoistości konsumenta w fakcie, że pożyczka przez niego udzielana nie jest artykułem pierwszej potrzeby i dlatego decyzja o wyborze pożyczki podejmowana jest po wcześniejszej analizie oferty. Oznacza to, że konsument taki potrafi porównać oferty firm pożyczkowych, jest rozsądny i jest w stanie wykonać proste działania matematyczne. W konsekwencji powód stawia przeciętnemu konsumentowi wymagania wyższe a więc konsument nie musi być jedynie dostatecznie dobrze poinformowanym, uważnym i ostrożnym ale oczekuje powód od niego wysokiego poziomu uwagi i ostrożności, co zdaniem powoda wypływa także z faktu, że zaciąga on istotne zobowiązania finansowe obciążające w znacznym stopniu jego domowy budżet. W ocenie Sądu kierowanie oferty przez powoda do ogółu konsumentów, wśród których nie da się wyodrębnić jakiejś szczególnej grupy na podstawie wspólnej cechy oznacza, że w sprawie niemniejszej konsument to osoba dobrze poinformowana, uważna i ostrożna. Nie pozwala to jednak na przyjęcie, że konsument, będący kontrahentem(...) S.A.posiada wiedzę kompletną i profesjonalną w zakresie zaciąganych pożyczek. Zatem nie sposób przyjąć, że konsument pomimo nie informowania go o prawdziwej wielkości całkowitego kosztu pożyczki i RRSO miał wystarczającą wiedzę aby podjąć świadomą decyzję co do dokonywanej transakcji, w szczególności, że także powinien zakładać, że te wielkości przedstawiane przez powoda nie są prawdziwe i ustalać je samodzielnie. Stawianie takiego wymogu konsumentowi prowadziłoby do usankcjonowania prawa przedsiębiorców do przekazywania konsumentom informacji nieprawdziwych, co jest w świetle reguł prawa niedopuszczalne. W sprawie niniejszej jest to tym bardziej oczywiste, że konsument otrzymywał nieprawdziwe informacje od profesjonalisty w branży pożyczek, który jak sam twierdził, miał trudności z obliczeniem wartości RRSO bez specjalistycznego oprogramowania, co oznacza, że oczekiwał od konsumenta większej wiedzy niż sam posiadał. Finalizując analizę zarzutów odwołaniaspółki (...) S.A.należy wskazać, że dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miały znaczenia zarzuty obrazy przepisów postępowania administracyjnego przez Prezesa UOKiK. Postępowanie w przedmiocie kontroli decyzji wydanej przez Prezesa UOKiK ma bowiem charakter postępowania pierwszoinstancyjnego, gdzie Sąd samodzielnie ustala stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy zebrany zarówno w toku postępowania administracyjnego jak i sądowego, a następnie dokonuje jego kwalifikacji prawnej (por. wyrok SN z 19 sierpnia 2009 r., sygn. III SK 5/09). Znaczenie postępowania administracyjnego polega jedynie na tym, że warunkuje ono dopuszczalność drogi sądowej. Jedynie stwierdzenie w decyzji wydanej przez Prezesa Urzędu wad kwalifikowanych (uchybienia wskazane wart. 156 § 1 k.p.a.) skutkowałoby koniecznością jej uchylenia. Jednak takich wad Sąd w niniejszej sprawie się nie dopatrzył. W tych okolicznościach prawidłowe było nałożenie na stronę powodową w pkt III decyzji kary za naruszenie zbiorowych interesów konsumentów przez stosowanie praktyk opisanych w pkt I i II decyzji. Podstawę prawną dla nałożenia kary stanowił przepis art. 106 ust 1 pkt. 4 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, w myśl którego karę można nałożyć na przedsiębiorcę w wysokości nie większej niż 10 % przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary. Przy ustalaniu wysokości kary należy zgodnie z art. 111 powołanej ustawy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów, a także uprzednie naruszenia przepisów. W ocenie Sądu Prezes UOKiK prawidłowo określił okoliczności, które należało wziąć pod uwagę przy wymierzaniu kary, w szczególności wagę stwierdzonych praktyk a wymierzone kary są na stosunkowo niskim poziomie. Nota bene powód tych okoliczności nie kwestionował. Natomiast podnoszony przez powodową spółkę fakt zaprzestania stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów został prawidłowo wzięty przez Prezesa UOKiK pod uwagę, natomiast nie mógł on stanowić podstawy do odstąpienia od nałożenia kary. Kara ma bowiem pełnić nie tylko funkcję przymuszająca do określonego zachowania, a więc nie tylko wymuszać zaprzestanie praktyk, ale także ma przynieść efekty prewencyjne. Ma więc zapobiegać naruszeniom prawa w przyszłości zarówno przez przedsiębiorcę na którego kara jest nakładana, ale też przez innych przedsiębiorców oferujących usługi konsumentom. Celowi temu służy między innymi publikowanie decyzji przez Prezesa UOKiK na stronie internetowej urzędu. Kara, na określonym w decyzji poziomie, zdaniem Sądu spełni swoją funkcję zarówno represyjną jak i prewencyjną i pozwala przypuszczać, że w dalszej działalności powódka będzie z większym respektem podchodziła do stosowania reguł wyznaczanych przez prawo ochrony konkurencji i konsumentów. Na marginesie należy tylko zaznaczyć, że zaprzestanie przez(...) S.A.praktyki opisanej w pkt I decyzji już po jej wydaniu (na co powód wskazywał na rozprawie 26 listopada 2015r) nie mogło odnieść skutku prawnego, gdyż Sąd zasadniczo dokonuje oceny decyzji a tym samym i opisanego w niej zachowania przedsiębiorcy na datę wydania decyzji. Dlatego też, jeśli(...) SAw dacie wydawania decyzji nadal stosowała praktykę, to kara musiała tą okoliczność uwzględniać, gdyż świadczyło to na niekorzyść powódki, która wbrew treści jasno brzmiącego przepisu dotyczącego podawania kwoty odsetek należnych w stosunku dziennym – reguły tej nie stosowała i nie zaniechała praktyki nawet w toku postępowania administracyjnego. Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawieart. 47931a§ 1 kpcoddalił odwołanie. O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o przepisart. 98kpc, zasądzając na rzecz Prezesa UOKiK, który w całości proces wygrał, poniesione przez niego koszty niezbędne do celowej obrony, które w sprawie niniejszej ograniczały się do kosztów zastępstwa procesowego wykonywanego przez zawodowego pełnomocnika. Wysokość tych kosztów została ustalona w stawce podstawowej wynikającej z§ 14 ust. 3 pkt 3w zw. z§ 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.). SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2015-11-26' department_name: XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumenta judges: - Małgorzata Perdion-Kalicka legal_bases: - art. 30 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim - art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym - art. 156 § 1 k.p.a. - art. 384 kodeksu cywilnego - art. 24 ust. 1 i 2 - § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska signature: XVII AmA 106/14 ```

152510000004021_VIII_U_000623_2019_Uz_2019-07-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII U 623/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 lipca 2019 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący Sędzia Jacek Chrostek Protokolant stażysta Paulina Banasiak Po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2019 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z wniosku P. K. z udziałem M. B. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ. o wysokość podstawy wymiaru składek na skutek odwołaniaP. K. z udziałemM. B. (2) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wŁ.z dnia 6 marca 2019 roku, znak(...)- (...) zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczneP. K.od dnia 1 listopada 2018 roku w wymiarze całego etatu stanowi kwota zadeklarowana przez płatnika składek. Sędzia Jacek Chrostek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2019-07-31' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Jacek Chrostek legal_bases: [] recorder: stażysta Paulina Banasiak signature: VIII U 623/19 ```

155025500003006_VI_W_004008_2013_Uz_2014-07-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI W 4008/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 lipca 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny w składzie: PrzewodniczącySSR Krzysztof Korzeniewski Protokolant: Aleksandra Duczemińska po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2014r. sprawy przeciwkoP. J.synowiW.iW. urodzonemu (...)w miejscowościW. obwinionemu o to, że do dnia 03.01.2013 r. do godz. 20:30 weW.naul. (...)w Siedzibie Straży Miejskiej będąc użytkownikiem pojazdu markiM.onr rej. (...)nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd, którego kierujący w dniu 08.11.2012 r. o godz. 09:39 weW.naul. (...)przekroczył dozwoloną prędkość o 24 km/h. tj. o czyn z art. 96 § 3 kw ****************** I uniewinnia obwinionegoP. J.od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku; II kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa. UZASADNIENIE W dniu 8 listopada 2012 r. o godz. 9.39 weW.przyul. (...)przy użyciu urządzenia kontrolno pomiarowego został sfotografowany samochód markiM.nr rej. (...)poruszający się z prędkością 74 km/h w miejscu gdzie obowiązywało ograniczenie tej prędkości do 50 km/h. Użytkownikiem tego samochodu byłafundacja (...)się”. Jej prezesem jestP. J.. dowód: notatka k. 6; zdjęcie k. 7; pismo k. 9; KRS k. 13; Straż MiejskaW.w dniu 5 grudnia 2012 r. wystosowała wezwanie dofundacji (...)się”. Została ona zobowiązana do wskazania Straży MiejskiejW.w terminie 7 dni osoby, która kierowała w dniu 8 listopada 2012 r. o godz. 9.39 weW.przyul. (...)samochodem markiM.nr rej. (...). Zarazem zaproponowano przyjęcie mandatu karnego za popełnione wykroczenie drogowe związane z przekroczeniem prędkości. dowód: wezwanie k. 10, 12; P. J.wezwanie Straży MiejskiejW.odebrał w dniu 24 grudnia 2012 r. Nie zastosował się jednak do niego. dowód: potwierdzenie odbioru pisma k. 5; notatka k. 6; P. J.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. vide: wyjaśnieniaP. J.k. 31; Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zdjęciu z opisem, notatce urzędowej, wezwaniu, pokwitowaniu, dokumentacji fotograficznej. Dowody te w sposób zbieżny wskazują, iż w dniu 8 listopada 2012 r. o godz. 9.39 weW.przyul. (...)przy użyciu urządzenia kontrolno pomiarowego został sfotografowany samochód markiM.nr rej. (...)poruszający się z prędkością 74 km/h w miejscu gdzie obowiązywało ograniczenie tej prędkości do 50 km/h. Użytkownikiem tego samochodu byłafundacja (...)się”, której prezesem byłP. J.. Ten zaś wezwany do wskazania kierującego nie zastosował się do tego żądania. Zarazem zaproponowano mu przyjęcie mandatu za przekroczenie prędkości. Sąd zważył. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) wart. 78 ust. 4nakłada na właściciela lub posiadacza pojazdu obowiązek wskazania na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W myślart. 129b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowymS.Miejscy są upoważnieni do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 marca 2014 r. w sprawie o sygn. P 27/13 (Dz. U. z 24 marca 2014 r. poz. 375) wezwany do wskazania kierującego pojazdem ma pięć możliwości: 1) wskazać siebie, jeżeli faktycznie prowadził pojazd;2) przedstawić dowód, że nie jest ani właścicielem, ani posiadaczem pojazdu; 3) wskazać kto kierował lub używał pojazd;4) nie wskazać komu powierzył pojazd do kierowania lub używania; 5) przedstawić dowód, że pojazd był użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Tylko w czwartym wypadku, gdy właściciel lub posiadacz pojazdu nie wskaże komu powierzył pojazd do kierowania lub używania, naraża się na odpowiedzialność za wykroczenie określoną w art. 96 § 3 kw. Stąd nie można mówić o zaistnieniu odpowiedzialności z art. 96 § 3 kw w przypadku braku przedmiotowego wezwania. Zarazem Trybunał stwierdził, że nie ma podstaw prawnych adresowanie do właściciela lub posiadacza pojazdu przez uprawniony organ alternatywnego żądania wskazania, komu został powierzony pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie albo przyjęcia mandatu karnego za popełnione wykroczenie drogowe. Jako, iż w niniejszym postępowaniu Straż Miejska wystąpiła właśnie z takim alternatywnym żądaniem, nie można stwierdzić by zaistniało wezwanie odpowiadające wymogom przewidzianym wart. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Tym samym nie zachodzi czwarty wypadek, wskazywany przez Trybunał Konstytucyjny jako jedyna możliwość zaistnienia wybryku zart. 96 § 3kw. Dlatego też wobec ustalenia powyższego po przeprowadzeniu przewodu sądowego na podstawieart. 62 § 3 kpww zw. zart. 5 § 1 pkt 2 kpworzeczono jak na wstępie. O kosztach orzeczono na podstawieart. 118 § 2 kpw.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Wrocław Śródmieście we Wrocławiu date: '2014-07-14' department_name: VI Wydział Karny judges: - Krzysztof Korzeniewski legal_bases: - art. 129b ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym - art. 5 § 1 pkt 2 kpw recorder: Aleksandra Duczemińska signature: VI W 4008/13 ```

150500000001521_III_AUa_000051_2014_Uz_2014-07-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn.akt III AUa 51/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 lipca 2014 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Bohdan Bieniek Sędziowie: SA Piotr Prusinowski (spr.) SA Marek Szymanowski Protokolant: Agnieszka Charkiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 lipca 2014 r. wB. sprawy z odwołania(...) spółki jawnejwB. przy udziale zainteresowanychA. G. (1)orazP. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB. o ustalenie nieistnienia ubezpieczenia na skutek apelacji(...) spółki jawnejwB. od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 listopada 2013 r. sygn. akt V U 871/13 I oddala apelację, II zasądza od(...) spółki jawnejwB.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Sygn akt III AUa 51/14 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.decyzją z dnia 22 marca 2013 roku, wydaną na podstawie przepisówustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz. U. z 2009 roku, Nr 205, poz. 1585 z późń. zm.) oraz na podstawie przepisówustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2008 roku, nr 164, poz. 1027 z późń. zm.) w punkcie I stwierdził, iż(...)sp. j. wB.za okres od lutego 2005 roku do lipca 2012 roku jest płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne z tytułu umowy zlecenia zawartej miedzyP. P.i(...), której właścicielem jestA. G. (1), a wykonywanej na rzecz własnego pracodawcy tj.(...)sp. j. W punkcie II decyzji organ rentowy stwierdził, że podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i zdrowotne zaP. P.jako pracownika w miesiącach, w których osiągnął przychód z tytułu zawartej umowy zlecenia określa załącznik stanowiący integralną część decyzji. Odwołanie od powyższej decyzji złożyła(...)sp. j. wB.wskazując przede wszystkim na naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że ma on zastosowanie, pomimo, że ubezpieczony w ramach umowy zlecenia zawartej zA. G. (1)wykonywał pracę na jego rzecz i pod jego kierownictwem, a nie na rzecz odwołującego się. Odwołujący wskazał również, iż to nie pracodawca jest płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne za osobę wykonującą na rzecz pracodawcy czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej z inną osobą niż pracodawca. Skarżący zarzucił również naruszenie szeregu innych przepisów prawa materialnego tj. art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1, art. 17 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 2 lit i innych przepisów wyżej wymienionej ustawy. Podkreślił również naruszenie przepisówart. 81 ust. 1, art. 85 ust. 1 i 4, art. 109 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Odwołujący zarzucił także naruszenie szeregu przepisów w zakresie postępowania dowodowego poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego oraz naruszenie przepisówKonstytucji. Wskazując na powyższe zarzuty odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że za sporny okres nie był płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotneP. P.z tytułu umowy zlecenia zawartej pomiędzy nim, a(...)należącą doA. G. (1), a w związku z tym podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i ubezpieczenie zdrowotne zaP. P., jako pracownika, za ten okres nie ulega zmianie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Wyrokiem z dnia 12 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił odwołanieoraz zasądził od(...) spółki jawnejwB.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wB.kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy ustalił, iż poza jakimkolwiek sporem pozostawało, iż w dniu 1 grudnia 2003 roku pomiędzy(...)sp. j., afirmą Agencja Handlowa (...), której właścicielem byłA. G. (1)zawarta została umowa agencyjna. Na mocy § 1 umowy agent (firma (...)) zobowiązał się do wykonywania czynności na rzecz i w imieniu(...)sp. j. Czynności te, zgodnie z § 2 umowy obejmować miały w szczególności: prowadzenie hurtowni mięsa, drobiu, i wędlin, dbałość o estetyczny i zgodny z wymogami przepisów prawa wygląd hali, biur i otoczenia. W celu prawidłowego wykonywania przez agenta postanowień umowy, w § 3 pkt 4 umowy przyznano mu prawo zatrudniania osób na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia do wykonywania obsługi technicznej lub innej. Kwestią bezsporną był również fakt, żeP. P.zatrudniony był na podstawie umowy o pracę w(...)sp. j. z siedzibą wB.. Nadto niesporny był również fakt, żeAgencja Handlowa (...)będąca agentem(...)sp. j. zawarła z pracownikiem wymienionej spółki - ubezpieczonymP. P.cywilnoprawną umowę zlecenia. Na mocy przedmiotowej umowy zleceniodawca (agent) powierzył, a zleceniobiorca (pracownikspółki (...)) zobowiązał się do pracy na stanowisku wskazanym ustnie przez zleceniodawcę. Sąd pierwszej instancji wskazał, że istotę sporu stanowiła natomiast kwestia objęciaP. P.obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym w związku z czynnościami (pracą), jakie faktycznie wykonywał na podstawie umowy zlecenia zawartej zAgencją Handlową (...)oraz określenie na czyją rzecz ta praca była wykonywana, a w rezultacie określenia płatnika składek na w/w ubezpieczenie. W ocenie Sądu I instancji Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zaskarżonej decyzji zasadnie przyjął, że(...)sp. j. za sporny okres jest płatnikiem składek za ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz ubezpieczenie zdrowotne z tytułu umowy zlecenia zawartej międzyP. P.aAgencją Handlową (...), a wykonywanej w rzeczywistości na rzecz własnego pracodawcy tj.(...)sp. j. prawidłowo uznając, iż ubezpieczony z tytułu wymienionej wyżej umowy cywilnoprawnej był w rzeczywistości pracownikiemspółki (...)w rozumieniuart. 8 ust. 2 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.W dalszej kolejności Sąd Okręgowy dokonał wykładniart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Sąd wskazał, że definicja pracownika w prawie ubezpieczeń społecznych zawarta wart. 8 ust. 2 a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychjest definicją szerszą, niż pojęcie pracownika obowiązujące na gruncie prawa pracy. W kontekście przytoczonej definicji art. 8 ust. 2 a w/w ustawy Sąd I instancji podał, że ustawodawca wprowadził regułę, iż umowa zlecenia zawarta z własnym pracownikiem podlega obowiązkowo ubezpieczeniu społecznemu tak jak umowa o pracę. Jeśli została ona zawarta wprawdzie nie z własnym pracodawcą, ale jeśli w ramach takiej umowy wykonywana jest praca na rzecz pracodawcy, z którym osoba wykonująca umowę zlecenia pozostaje w stosunku pracy, należy odprowadzać od niej składki na ubezpieczenia na takich samych zasadach jak w przypadku umowy o pracę. Powyższy przepis akcentuje zatem, że status pracownika na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych wyznacza w istocie nie tylko podstawa nawiązania więzi prawnej między pracownikiem, a pracodawcą, ale również fakt świadczenia pracy, rzeczywistego wykonywania obowiązków pracowniczych. Sąd Okręgowy podkreślił, że opisana wyżej wykładnia przepisuart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychznajduje pełne uzasadnienie w judykaturze, a w szczególności w rozstrzygnięciach Sądu Najwyższego. W uzasadnieniu uchwały z dnia 2 września 2009 roku, wydanej w sprawie II UZP 6/09 Sąd Najwyższy Sąd Najwyższy w sposób nie budzący wątpliwości wskazał, iż o świadczeniu pracy na rzecz własnego pracodawcy (na podstawie umowy zawartej z innym podmiotem) świadczy uzyskanie przez pracodawcę rezultatu tej pracy. Sama treść umowy zlecenia zawartej pomiędzy ubezpieczonym, aAgencją Handlową (...)nie pozwala zdaniem Sądu I instancji na ustalenie jakie w rzeczywistości były obowiązkiP. P.wynikające z tej umowy, jakie było miejsce wykonywania przez niego czynności, czy też wreszcie ustalenie tego kto w rzeczywistości skorzystał z rezultatów jego pracy. W związku z powyższym Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, którego wyniki nie pozostawiały wątpliwości, iż czynności wykonywane przez ubezpieczonego na podstawie umowy cywilnoprawnej były w rzeczywistości pracą wykonywaną na rzecz jego pracodawcy tj.(...)sp. j. W ocenie Sądu Okręgowego zeznaniaA. G. (1)i zeznania ubezpieczonego nie pozostawiają wątpliwości, iż czynności wykonywane na rzecz agentaspółki (...)były w rzeczywistości pracą na jej rzecz - świadczy o tym przede wszystkim fakt, iż były wykonywane w magazynie, hurtowni należącym do tej właśnie spółki. Nie sposób pominąć, iż to właśnie(...)sp. j. uzyskiwała korzyści z wykonywania tych umów. Nie może tego zmienić istnienie ogniwa pośredniego w postaci umowy agencyjnej czy też fakt, żeA. G. (1)wypłacał wynagrodzenie za pracę wykonywaną w sobotę. Z uwagi na treść powyższych zeznań Sąd nie podzielił zarzutów odwołującego, iż czynności określone umową zleceniaP. P.wykonywał na rzeczfirmy Agencja Handlowa (...). Wprawdzie formalnie to w/w firma była związana umową agencyjną z(...)sp. j. i zobowiązana do świadczenia usług w zakreślonym postanowieniami umowy agencyjnej zakresie, lecz czynności objęte przedmiotem umowy z dnia 1 grudnia 2003 roku realizowane były przez ubezpieczonego, który był związany stosunkiem pracy z(...)sp.j. Sąd Okręgowy uznał, że w związku z tym, iż ubezpieczony w ramach wiążącej go z agentem umowy cywilnoprawnej świadczył usługi na rzecz swego pracodawcy, należało go traktować jako pracownika w rozumieniuart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Tym samym zasadnie został on objęty obowiązkowym ubezpieczeniem na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy. Sąd I instancji wskazał, że umowa zlecenia zawarta międzyAgencją Handlową (...)aP. P.stanowi tytuł ubezpieczeniowy, zaś przychody uzyskane przez niego w związku z wykonywaniem usług w oparciu o tą umowę podlegają oskładkowaniu na zasadach dotyczących pracowników. W związku z tym osoba ta podlega obowiązkowi zgłoszenia do wymienionych ubezpieczeń społecznych. Obowiązek ten obciąża płatnika składek (art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), czyli pracodawcę, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy zlecenia zawartej z osobą trzecią (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu przytoczonej wyżej uchwały wydanej w sprawie II UZP 6/09). W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na zasadzieart. 47714§ 1 k.p.c.orzekł jak w sentencji wyroku.O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z§ 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1349 z późń. zm.). (...)sp. j. wB. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu: I Naruszenie przepisów prawa materialnego: 1 art. 8 ust 2a ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych– zwanej dalej Ustawą – poprzez jego błędne zastosowanie, pomimo, że ubezpieczony w ramach umowy zlecenia zawartej ze zleceniodawcąA. G. (1)(...)wykonywał pracę na jego rzecz i pod jego kierownictwem, podlegające jego bieżącym poleceniom, a nie na rzecz odwołującego się, jako swojego pracodawcy, 2 art. 8 ust. 2a Ustawy – poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż definiuje on płatnika składek na ubezpieczenie społeczne za osobę wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli zawarła ją z osobą trzecią i w jej ramach wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy, pomimo, iż definicja legalna płatnika zawarta jest w art. 4 pkt 2 lit. a) -za), a rola tego przepisu sprowadza się jedynie do objęcia takiej osoby, która świadczy pracę w ramach umowy zlecenia na rzecz pracodawcy, ubezpieczeniami społecznymi w zakresie właściwym dla osoby pozostającej w stosunku pracy, 3 art. 4 pkt 2 lit. a Ustawy – poprzez jego pominięcie, podczas gdy z jego treści jednoznacznie wynika, że płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne za osobę wykonującą umowę zlecenia jest podmiot pozostający z nią w stosunku prawnym uzasadniającym objęcie tej osoby ubezpieczeniem, tj. zleceniodawca, gdyż podstawową cechą podmiotu będącego płatnikiem wynikającą z definicji zawartej w tym przepisie jest pozostawanie w określonym stosunku prawnym z osobą objętą ubezpieczeniami społecznymi, 4 art. 17 ust. 1 Ustawy oraz art. 17 ust. 2 Ustawy w zw. z art. 4 pkt 2 lit. a Ustawy – poprzez ich pominięcie i przyjęcie, że podmiotem zobowiązanym do obliczenia, w tym także części składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe finansowane przez ubezpieczonego, potrącenia ich ze środków ubezpieczonego a następnie przekazania składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wraz z częścią finansowaną przez płatnika, za zleceniobiorcę może być podmiot trzeci, tj. podmiot nie pozostający z ubezpieczonym w stosunku prawnym uzasadniającym wypłatę wynagrodzenia i objęcie tej osoby ubezpieczeniami społecznymi, a zatem podmiot inny niż zleceniodawca, 5 art. 17 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 4 pkt 2 lit. a w związku z a art. 8 ust. 2a Ustawy- poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że: - art. 8 ust. 2a Ustawy wyłącza stosowanie art. 17 ust 1 Ustawy w zw. z art. 4 pkt 2 lit. a Ustawy i wprowadza wyjątek od ogólnej reguły, iż płatnikiem składek jest podmiot pozostający w więzi prawnej z ubezpieczonym, a zatemde factowprowadza zwolnienie zleceniodawcy obowiązków płatnika składek, w tym naliczania, odprowadzania i ponoszenia kosztów składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne pomimo, iż rola przepisu art. 8 ust. 2a Ustawy sprowadza się wyłącznie do przywrócenia obowiązku opłacania składek za osobę uznaną w rozumieniu tego przepisu za pracownika, - art. 8 ust. 2a Ustawy niweczy istniejący pomiędzy zleceniodawcą a zleceniobiorcą stosunek prawny uzasadniający objęcie ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym i nakazuje traktować go jako nieistniejący, 6)art. 734 i nast. k.c.w związku z art. 8 ust. 2a Ustawy – poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, wbrew dyspozycjiart. 734 i nast. k.c., że dla celów ubezpieczeń społecznych podmiot gospodarczy zawierający umowę zlecenia z osobą fizyczną nie korzysta z rezultatów pracy, nie osiąga korzyści ekonomicznych i nie jest finalnym odbiorcą zlecenia, jeżeli zleceniobiorca jest pracownikiem podmiotu, z którym Zleceniodawca zawarł umowę współpracy lub inną 7) art. 18 ust 1 Ustawy w zw. z art. 18 ust. 1a Ustawy w zw. z art. 8 ust. 2a Ustawy oraz art. 4 pkt 2 lit a Ustawy oraz art. 17 ust 1 Ustawy oraz 4 pkt 9 Ustawy poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne pracownika pracodawca ma obowiązek uwzględnić jego przychód z tytułu zlecenia zawartej z osobą trzecia jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje on pracę na rzecz pracodawcy, pomimo iż tego rodzaju przychód nie został przez pracodawcę wypłacony, ani postawiony do dyspozycji pracownika i pracodawca nie jest stroną umowy cywilnoprawnej, 8) art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 w zw. z art. 9 ust. 1 Ustawy poprzez ich pominięcie i przyjęcie, ze pomimo, że wykonywanie pracy na podstawie umowy zlecenia stanowi odrębny od stosunku pracy obowiązkowy tytuł do ubezpieczeń społecznych, to osoba wykonująca pracę na rzecz pracodawcy na podstawie umowy zlecenia zawartej z osobą trzecią podlega ubezpieczeniu z tytułu stosunku pracy, nie zaś umowy zlecenia, a w związku z tym o obowiązku podlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w przypadku zbiegu przepisu wskazuje wprost na podleganie w takim przypadku obowiązkowym ubezpieczeniom z obu tytułów, tj. z tytułu stosunku pracy oraz umowy zlecenia, jeżeli umowę taką zawarły z pracodawcą, z którym pozostają w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy, 9) art. 16 ust, 1 pkt 4, ust. 1b oraz ust 2 Ustawy - poprzez ich pominięcie i w związku z tym przyjęcie , że zleceniobiorcy wykonujący w ramach umowy zlecenia zawartej z osobą trzecia prace na rzecz swojego pracodawcy, nie finansują z własnych środków swoich części składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i chorobowe, ponieważ w sytuacji uznania za płatnika pracodawcy (w miejsce zleceniodawcy) nie istnieje wypłacony lub postawiony do dyspozycji ubezpieczonego przychód, z którego pracodawca miałby faktyczną i prawną możliwość potrącenia należnych od ubezpieczonego składek, 10) art. 6 ust 1 pkt 1 Ustawy w zw. zart. 22 § 1 kodeksu pracy– poprzez ich pominięcie i w związku z tym przyjęcie, że zleceniobiorcy wykonujący w ramach umowy zlecenia zawartej zA. G. (1) (...)wykonywał pracę na rzecz odwołującego i był jego pracownikiem, w sytuacji gdy ubezpieczony był pracownikiem podmiotu z którym pozostawał w stosunku prawnym tj.A. G. (1)(...)i na podstawie zawartej umowy świadczył pracę na jego rzecz i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie przez niego wskazanym, podlegając jego bieżącym poleceniom w zakresie czynności które wynikały z treści zawartej umowy, 11) art. 13 pkt 1 Ustawy poprzez jego pominięcie, co spowodowało uznanie za prawidłowe: - objęcie ubezpieczonego obowiązkowym ubezpieczeniem za okres wskazany w decyzji organu rentowego tj. za okres do lipca 2012 r. pomimo, iż ubezpieczony w lipcu 2012 r. nie był już pracownikiem odwołującego, - a w związku z powyższym również ustalenie wysokości podstawy wymiaru składek za wskazany okres, 12) art. 85 ust. 1 i 4 Ustawy o świadczeniach zdrowotnych poprzez ich pominięcie i przyjęcie, że płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne za osobę uznaną za pracownika w rozumieniu art. 8 ust. 2a Ustawy jest pracodawca na rzecz którego wykonuję ona pracę na podstawie umowy zlecenia zawartej osobą trzecią, pomimo, iż treść przepisu stanowi wprost, że pracodawca jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza „ za osobę pozostającą w stosunku pracy”, zaś za osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyjnej lub innej umowy o świadczenie usług oraz za osobę z nią współpracującą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza zamawiający, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 1 pkt 13a Ustawy, 13) art. 109 ust 1 Ustawy o świadczeniach zdrowotnych poprzez jego pominięcie i uznanie za prawidłowe wydanie decyzji przez organ rentowy w zakresie objęcia ubezpieczonego ubezpieczeniem zdrowotnym u odwołującego z tytułu zlecenia zawartego z podmiotem trzecim, pomimo, iż wyłączne kompetencje do wydania indywidualnej decyzji w zakresie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym należą do Narodowego Funduszu Zdrowia, gdyż czym innym jest kwestia objęcia ubezpieczeniem, a czym innym realizacja obowiązku płacenia składki na ubezpieczenie zdrowotne. 14) art. 68 pkt 1 lit. c) Ustawy w zw. z art. 109 ust. 1 Ustawy o świadczeniach zdrowotnych poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie za prawidłowe wymierzenie przez organ rentowy składki na ubezpieczenie zdrowotne bez uprzedniej decyzji Narodowego Fundusz Zdrowia o objęciu ubezpieczonego ubezpieczeniem zdrowotnym. II. Naruszenie przepisów prawa procesowego tj.: 1 art. 233 § 1 k.p.c.poprzez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i ustalenie, że: - fakt, iżAgencja Handlowa (...), będąca agentem(...)sp. J. zawarła z ubezpieczonym cywilnoprawną umowę zlecenia, na mocy której powierzyła, a zleceniobiorca ( pracownikspółki (...)) zobowiązał się do pracy na stanowisku wskazanym ustnie przez zleceniodawcę nie był objęty sporem, pomimo iż już organ rentowy w swojej decyzji wskazywał na pracowniczy charakter tego zatrudnienia i co zostało również w odwołaniu wskazane przez odwołującego, - ubezpieczony podlegał obowiązkowym ubezpieczeniem za okres wskazany w decyzji organu rentowego tj. za okres do lipca 2012 r. pomimo, iż ubezpieczony w lipcu 2012 r. nie był już pracownikiem odwołującego. - czynności były wykonywane przez ubezpieczonego na rzecz odwołującego, pomimo iż z treści umowy zawartej pomiędzy ubezpieczonym, a zleceniodawcą, zeznań świadka oraz ubezpieczonego i zainteresowanegoA. G. (1)wyraźnie wynika, że toA. G. (1)(...)był beneficjentem czynności wykonywanych przez ubezpieczonego, a ubezpieczony podlegał jego bieżącym poleceniom i kierownictwu. 2)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez pominięcie dowodu z list płac ubezpieczonego oraz deklaracji rozliczeniowych ZUS DRA i raportów miesięcznych ZUS RCA i(...)zaewidencjonowanych na koncie odwołującego się, ubezpieczonego oraz zainteresowanego w Kompleksowym Systemie Informatycznym ZUS za okres objęty decyzją – w aktach postępowania i przyjęcie, źe decyzja organu rentowego określa w sposób prawidłowy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. 3)art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przyjęcie wbrew zasadom logicznego rozumowania że : - istotę sporu stanowiła kwestia objęcia ubezpieczonego obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym w związku z czynnościami (pracą), jakie faktycznie wykonywał na podstawie umowy zlecenia zawartej zAgencją Handlową (...)oraz określenie tego na czyją rzecz ta praca była wykonywana, a w rezultacie określenie płatnika składek na w/w ubezpieczenie, pomimo iż rezultatem rozstrzygnięcia kwestii objęcia ubezpieczonego ubezpieczeniem społecznym nie jest określenie płatnika składek, - umowa zlecenia zawarta międzyA. G. (1)(...)a ubezpieczonym stanowi tytuł ubezpieczeniowy, zaś przychody uzyskane przez niego w związku z wykonywaniem usług w oparciu o tą umowę podlegają składkowaniu na zasadach dotyczących pracowników. W związku z tym osoba ta podlega obowiązkowi zgłoszenia do wymienionych ubezpieczeń społecznych, a obowiązek ten obciąża płatnika składek (art. 36 ust. 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), czyli pracodawcę, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy zlecenia zawartej z osobą trzecią pomimo, iż pracownik ten został już zgłoszony do ubezpieczeń z tytułu stosunku pracy u tego płatnika, - Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo przyjął, ze odwołujący jest płatnikiem składek za ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne z tytułu umowy zlecenia zawartej między ubezpieczonym aAgencja Handlową (...), a wykonywanej w rzeczywistości na rzecz własnego pracodawcy prawidłowo uznając, iż ubezpieczony z tytułu tej umowy cywilnoprawnej był w rzeczywistości pracownikiem AL. BA w rozumieniu art. 8 ust. 2a Ustawy, pomimo, iż to zleceniodawca pozostawał ze zleceniobiorcą w stosunku prawnym stanowiącym tytuł do ubezpieczeń społecznych i to zleceniobiorca od zleceniodawcy uzyskiwał przychód z tytułu tego właśnie stosunku prawnego stanowiący podstawę wymiaru składki, z którego nie tylko płatnik ale i ubezpieczony był obowiązany współfinansować składkę na ubezpieczenia emerytalno – rentowe. - o świadczeniu pracy na rzecz własnego pracodawcy świadczy uzyskanie przez pracodawcę rezultatu tej pracy i choć sama treść umowy zlecenia nie pozwala na ustalenie, kto w rzeczywistości skorzystał z rezultatów jego pracy, to wynik postępowania dowodowego nie pozostawia wątpliwości, że czynności wykonywane przez ubezpieczonego na podstawie umowy zlecenia były w rzeczywistości pracą wykonywaną na rzecz odwołującego, a kluczowe znaczenie dla oceny ma fakt, że były one wykonywane w magazynie i na terenie należącym do apelującego III. Naruszenie przepisówKonstytucji: 1 Naruszenieart. 2 i art. 65 oraz art. 32 Konstytucji RPpoprzez wykładnięart. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw sposób naruszający zasadę demokratycznego państwa prawnego ( w tym zasadę proporcjonalności oraz zasadę poprawnej legislacji) oraz zasadę wolności pracy, 2 Naruszenieart. 8 Konstytucji RPpoprzez przyjęcie, ze ratio legis przepisu art. 8 ust. 2a ustawy systemie ubezpieczeń społecznych może legalizować jego sprzeczność zKonstytucja, 3 Naruszenieart. 84 Konstytucji RPpoprzez domniemywanie - na podstawie nieprecyzyjnie sformułowanego przepisu prawa:art. 8 ust 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. zart. 4 pkt 2, art. 6ust, 1,art. 11ust, 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy systemie ubezpieczeń społecznych istnienia ciężarów publicznoprawnych, które nie są w ustawie przewidziane. Wskazując na powyższy podstawy apelacji skarżący wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy w ten sposób, że odwołujący się za okres 01/2005 – 07/2012 nie by płatnikiem składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne zaP. P.z tytułu umowy zlecenia zawartej pomiędzy nim a(...)wł.A. G. (1), a w związku z tym podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne u ubezpieczenie zdrowotne zaP. P.jako pracownika powoda, za ten okres nie ulega zmianie, 2 zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wB.na rzecz odwołującego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje 3 uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył: Apelacja nie jest zasadna. Lektura środka zaskarżenia przywodzi na myśl zasadę, zgodnie z którą ilość argumentów niekoniecznie powoduje, że środek zaskarżenia jest przekonywujący. Wypada rozpocząć od zarzutów dotyczących prawa procesowego. Analiza apelacji przekonuje, że skarżący nie rozumie istotyart. 233 § 1 k.p.c.Przepis ten za punkt odniesienia obiera sferę faktów, a nie ocenę prawną sporu. W tym kontekście zrozumiałe staje się, że Sąd pierwszej instancji nie mógł naruszyć wspomnianego przepisu. W porządku narzuconym przez apelację wypada odnotować, że: - II pkt 1 ppkt 1-3 –okoliczność zawarcia umowy przez agentaA. G. (2)umowy zlecenia zP. P.była objęta przedmiotem sporu. Twierdzenie wnioskodawcy w tym zakresie nie ma nic wspólnego z błędną ocena wiarygodności i mocy dowodów. Zakwalifikowanie umowy zlecenia jako umowy o pracę obowiązującej między ubezpieczonym i zainteresowanym nie koreluje również z oceną dotyczącą faktów. Kwestia ta dotyczy wykładni prawa materialnego, a w szczególności przepisuart. 22 § 1 i § 11k.p.Podobne spostrzeżenie dotyczy obowiązywania ubezpieczenia w miesiącu lipcu 2012 r. Również zarzut koncentrujący uwagę na tym na rzecz kogo wykonywana była praca przez ubezpieczonego wiąże się z interpretacja przepisuart. 8 ust 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Nie ma przecież sporu jaką pracę wykonywał ubezpieczony i kto był jej ostatecznym beneficjentem. Rzeczą sporną było to, czy w takim stanie rzeczy można ją zakwalifikować jako pracę wykonywana „na rzecz” wnioskodawcy w rozumieniu przepisuart. 8 ust 2aSUS. - II pkt 2 – Sąd pierwszej instancji nie mógł naruszyć przepisuart. 233 § 1 k.p.c.przez pominięcie dowodu z listy płac ubezpieczonego, deklaracji rozliczeniowych i raportów miesięcznych. Przepis ten dotyczy bowiem oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd, a nie dowodów pominiętych. Rozpoznanie tego zarzutu byłoby możliwe, gdyby apelujący wskazał na naruszenie przepisuart. 217 § 1 i 3 k.p.c.Niezależnie od tej nieumiejętności wypada odnotować, że skarżący z jednej strony wskazuje na nieprawidłowy sposób określenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie, a z drugiej, nie podaje na czym miałby on polegać. Znaczy to tylko tyle, że zarzut ten nie może być traktowany jako wystarczający do reformacji zaskarżonego wyroku. Posługiwanie się przed Sądem drugiej instancji negatywną metodą przedstawiania stanu faktycznego, bez pozytywnego wskazania uchybień, których dopuścił się Sąd pierwszej instancji, musi być postrzegane w kategorii spekulacji, nie wpływającej na ocenę instancyjną wyroku. - IIpkt 3 ppkt 1 - 3– Po zapoznaniu się z tym zarzutem wypada po raz kolejny odnotować, że skarżący mnożąc zarzuty procesowe ignoruje ich istotę. Przepisart. 233 § 1 k.p.c.nie rozstrzyga o tym co powinno zostać przesądzone w zaskarżonej decyzji. Skarżący lekceważąc oczywista i transparentna treść przepisu wdaje się w spór na gruncie przepisuart. 4 ust 2 lit aSUS iart. 8 ust 2aSUS. Nie ma to jednak nic wspólnego z błędną oceną materiału dowodowego. Kolejne zarzuty (ppkt 2-3) nie są wolne od tej samej błędnej tendencji. Okoliczność dotycząca tego kto jest płatnikiem składek należy do oceny prawnej, a nie faktycznej. Podobnie kwestia, czy ubezpieczony był pracownikiem w rozumieniu przepisuart. 8 ust 2aSUS jest indyferentna względem reguł dotyczących oceny wiarygodności i mocy dowodów. Sumą dotychczasowych rozważań jest spostrzeżenie, że Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisów prawa procesowego. Przeprowadzona analiza pozwala na konstatację, że to nie Sąd pierwszej instancji uchybia „zasadom logicznego rozumowania”. Zarzuty naruszenia przepisuart. 233 § 1 k.p.c.w zaprezentowanych wielu odsłonach są w oczywisty sposób konstrukcyjnie i metodologicznie nieadekwatne względem treści powoływanego przepisu. Uniemożliwia to podjęcie z wnioskodawca w tym zakresie merytorycznego dyskursu. Przechodząc do weryfikacji zarzutów naruszenia prawa materialnego wypada spostrzec, że skarżący nie jest konsekwentny. Wprawdzie odwołuje się do literatury przedmiotu, jednak czyni to w sposób wybiórczy. Dodatkowo zabieg polegający na całkowitym ignorowaniu utrwalonej linii jurysdykcyjnej deprecjonuje siłę przekazu apelacji. Wchodząc w szczegóły, w pierwszej kolejności należy odeprzeć insynuacje skarżącego jakoby zainteresowanego z ubezpieczonym łączyła umowa o pracę, a nie umowa zlecenia. Podkreślając, że zatrudniony pracował pod kierownictwemA. G. (1)i na jego rzecz, skarżący wyraźnie odrywa się od ustalonego stanu faktycznego. Wydaje się, że maniera ta jest celowa i obliczona na zmianę zaskarżonej decyzji per fas et nefas. Staje się to zrozumiałe, jeżeli uwzględni się treść umowy agencyjnej zawartej przez wnioskodawcę i zainteresowanego. Jej przedmiotem było prowadzenie hurtowni należącej do(...)Spółka Jawna.A. G. (2)na terenie tej spółki nie prowadził żadnej własnej działalności, działał jedynie w interesie i na rzecz zlecającego(...)W tym świetle należy odczytywać § 3 pkt 4 umowy agencyjnej przyznającejA. G. (1)prawo zatrudniania (na rzecz wnioskodawcy) osób na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia w celu wykonywania obsługi technicznej lub innej. Osobom tym agent mógł udzielać pełnomocnictwa w granicach swojego umocowania W tym ujęciu nieklarowne są twierdzenia, że relacja zachodząca między zainteresowanym i ubezpieczonym nosiła znamiona zatrudnienia pracowniczego. Izolowanie się od bezspornego stanu faktycznego sprawiło, że skarżący wyprowadził fałszywe wnioski. Przepisart. 22 § 1 k.p.istotnie zawiera elementy definicyjne stosunku pracy. Pracownikiem jest ten, kto świadczy prace pod kierownictwem pracodawcy, osobiście, odpłatnie i w sposób ciągły. Dodatkowo podkreśla się, że zatrudnienie pracownicze charakteryzuje się ryzykiem pracodawcy, a nadto jest więzią starannego działania. Skarżący pominął jednak, że według przepisuart. 22 § 1 k.p.w ramach stosunku pracy zatrudniony powinien wykonywać pracę na rzecz pracodawcy. Cecha ta autoryzuje stronę podmiotową więzi pracowniczej. Nie można przy tym pominąć, że przesłanka ta występuje również w przepisieart. 8 ust 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zatrudnianie na podstawie umów cywilnoprawnych, przez osoby ściśle związane z pracodawcę, w ewidentnym celu obejścia przepisów o czasie pracy, skłoniło judykaturę do wypracowania stanowiska, zgodnie z którym tego typu więzi prawne w istocie nie mają charakteru odrębnego od stosunku pracy (wyrok SN z dnia 5 listopada 2013 r., II PK 50/13, LEX nr 1408889), a w każdym razie trudno je postrzegać jako odrębna umowę o pracę istniejącą niejako obok właściwego zatrudnienia. Twierdzenie wnioskodawcy, że zainteresowanego i ubezpieczonego łączyła umowa o pracę nie jest w okolicznościach faktycznych sprawy przekonywujące. Uwzględniając, że praca wykonywana była na rzecz pracodawcy, jako swoista kontynuacja umowy o pracę, trudno założyć, że intencją wnioskodawcy było połączenie się drugą umową o pracę. Przy zawarciu stosunku pracy konieczne jest założenie, że strony obejmują wolą to, że pracownik będzie świadczył pracę na rzecz pracodawcy. W przedmiotowej sprawie takiego zapatrywania nie można podzielić. Oznacza to, że błędne jest założenie apelującego, że ubezpieczonego i zainteresowanego łączyła umowa o prace. Zarzuty w tym zakresie mają wyłącznie na celu zdezawuowanie skutków określonych w art. 8 ust 2a ustawy o SUS. Więź pracownicza nie może być postrzegana wyłącznie w kontekście metody typologicznej. Poza cechami charakterystycznymi dla stosunku pracy znaczenie ma sens i prawdziwy cel porozumienia stron. Na gruncie przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć, że ubezpieczony i zainteresowany mieli zamiar połączyć się umową o pracę. Przy ocenie tej nie można pominąć dwóch okoliczności. Po pierwsze,A. G. (1)spełniał rolę osoby zarządzającej zakładem pracy w imieniu pracodawcy (AL.(...) Spółka Jawna), w konsekwencji kierując się optyką ubezpieczonego nie było proste rozróżnienie, czy zawierając umowę zlecenia działa w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy też w imieniu pracodawcy. Po drugie, przedmiot umowy zlecenia korespondował z obowiązkami pracowniczymi ubezpieczonego. Zestawienie to sprawia, że oceniając obiektywnie stan rzeczy nie jest możliwe zaakceptowanie, iż w rozumieniuart. 22 § 1 k.p.ubezpieczony wykonywał pracę na rzeczA. G. (1). Konstatacja ta uniemożliwia podzielenie stanowiska wnioskodawcy zawartego w zarzucie określonym w apelacji (I pkt 1 i pkt 10). Z uwagi na to, że apelujący nie akceptuje ugruntowanej linii orzeczniczej, w dalszej części rozważań Sąd Apelacyjny nawiąże do stanowiska zaprezentowanego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2011 r. (III UK 22/11, OSNP 2012, nr 21-22, poz. 266). Zabieg ten jest uzasadniony co najmniej dwoma powodami. Po pierwsze, w judykacie tym Sąd Najwyższy zaprezentował wykładnię przepisu art. 8 ust 2a ustawy o SUS (i innych przepisów do których odnosi się skarżący) w sposób najbardziej obrazowy, przez co przekonywujący. Po drugie, zachodzi konieczność zadeklarowania, że Sąd Apelacyjny w pełni podziela i utożsamia się z rozważaniami zawartymi we wskazanym wyroku Sądu Najwyższego. Wypada rozpocząć od stwierdzenia, że Sąd Najwyższy wskazał, iż korespondujący z unormowaniami prawa pracy zakres pojęcia "pracownik" uległ rozszerzeniu w przepisie art. 8 ust. 2a u.s.u.s. Sąd Najwyższy podkreślił, że w literaturze prawa akcentuje się fakt użycia przez ustawodawcę konstrukcji "uznania za pracownika". Zwrot "uznać kogo, za co" oznacza zaś przypisanie danej osobie (dla pewnych celów) cechy, którą się nie odznacza i traktowanie tej osoby tak, jakby tę cechę posiadała. W przypadku art. 8 ust. 2a ustawy SUS ustawodawca nie podważył zatem wyrażonej wart. 65 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejzasady wolności pracy i nie kwestionował cywilnoprawnego charakteru wymienionych w przepisie umów, ale z ich zawarciem - w okolicznościach opisanych hipotezą komentowanej normy prawnej - związał skutki w zakresie ubezpieczeń społecznych takie, jak przy umowie o pracę. Teza ta pozwolił na sformułowanie twierdzenia, że skoro jednak cytowany przepis stanowi o uznaniu za pracownika "w rozumieniu ustawy", to znaczy, że owo uznanie ma zastosowanie tylko na gruncie tego aktu, ale zarazem we wszystkich jego unormowaniach. Nie można zatem zawężać konsekwencji prawnych omawianego przepisu tylko do skutków wynikających z art. 6, art. 11, art. 12 oraz art. 9 ustawy systemowej, a dotyczących istnienia obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego, rentowych, chorobowego i wypadkowego takiej osoby oraz nadrzędności tego tytułu ubezpieczeń nad innymi. Zastosowana przez ustawodawcę konstrukcja "pracownika" odnosi się do całej regulacji ustawy SUS, a więc także do tych przepisów, które dotyczą funkcjonowania stosunku ubezpieczeń społecznych, a określają między innymi podstawę wymiaru i wysokość składek na te ubezpieczenia oraz obowiązki płatnika w zakresie obliczania i opłacania tychże składek i przekazywania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych imiennych raportów. W tym momencie wypada na chwilę oddalić się od rozważań Sądu Najwyższego wyrażonych w wyroku z dnia 18 października 2011 r. W ocenie Sądu Apelacyjnego art. 8 ust 2a ustawy o SUS nie jest sprzeczny zart. 2, art. 8, art. 32, art. 65, art. 84 Konstytucji RP. Myli się skarżący, że wykonanie obowiązków płatnika składek nie jest możliwe. W rezultacie nie doszło do naruszenia zasady demokratycznego państwa prawa. Apelujący jest również w błędzie co do uchybieniaart. 8 Konstytucji RP. Przepis ten zawiera normę kompetencyjną. Sąd pierwszej instancji nie miał możliwości jej stosowania. Podnosząc zarzut naruszenia przepisuart. 32 Konstytucji RPodwołujący się zapomniał o ugruntowanym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Przyjęcie za wyznacznik zasadę równości i niedyskryminowania sprawia, że konieczne jest równoczesne zaakceptowanie odmiennego traktowania przez prawo różnych podmiotów (adresatów norm prawnych), bo równe traktowanie przez prawo tych samych podmiotów pod pewnym względem oznacza z reguły różne traktowanie tych samych podmiotów pod innym względem. Różne traktowanie przez prawo określonych grup (klas) podmiotów powinno być uzasadnione w tym sensie, że musi być oparte na uznanych kryteriach oceny klasyfikacji różniącej podmioty prawa. Równość wobec prawa to także zasadność wybrania tego, a nie innego kryterium zróżnicowania podmiotów (adresatów) prawa. Oznacza ona uznanie tej, a nie innej cechy, za istotną, a tym samym uzasadnioną w regulowanej dziedzinie (materii). Założeniem sprawiedliwości rozdzielczej (dystrybutywnej), jest idea jednakowego traktowania wszystkich ludzi w obrębie określonej klasy (kategorii). Być sprawiedliwym to jednakowo traktować istoty równe z pewnego punktu widzenia, tj. mające tę samą cechę charakteryzującą istoty dla danej klasy (kategorii) ludzi (np. potrzeby, wyniki pracy, zdolności, zasługi). Według sprawiedliwości rozdzielczej "równe traktowanie" nie oznacza otrzymania równych udziałów rozdzielanych dóbr, lecz stosowania takiej samej miary wobec wszystkich zainteresowanych otrzymaniem rozdzielanych dóbr (orzeczenie TK z dnia 28 listopada 1995 r., K 17/95, OTK 1995 nr 3, poz. 18). W tym kontekście zrozumiały staje się związek występujący między wyznacznikiem równości i zasadą sprawiedliwości, dopuszczając zróżnicowanie w prawie, o ile jest ono usprawiedliwione. Oznacza to, że w pewnych wypadkach dopuszczalne jest odstępstwo od zasady równości. Argument przemawiający za taka konwersją powinien mieć charakter relewantny, to jest pozostający w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w których zawarta jest kontrolowana norma oraz służyć realizacji tego celu i treści. Podkreśla się również, że wprowadzenie zróżnicowania powinno być racjonalnie uzasadnione. Dodatkowym wyznacznikiem deprecjacji reguły odwołującej się do równości praw jest postulat zachowania proporcjonalności między wagą interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy, a wagą interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych. Nie bez znaczenia przy tej ocenie jest to, czy przedkładane argumenty pozostają w związku z innymi wartościami lub zasadami konstytucyjnymi (orzeczenie TK z dnia 3 września 1996 r., K. 10/96, OTK 1996 nr 4, poz. 33, orzeczenie TK z dnia 29 września 1997 r., K 15/97, OTK 1997 nr 3-4, poz. 37, wyrok TK z dnia 14 maja 2001 r., SK 1/00, OTK 2001 nr 4, poz. 84). Obierając za punkt widzenia wskazane zależności zrozumiałe staje się, że sytuacja prawna zleceniobiorców wykonujących prace na rzecz własnego pracodawcy nie musi być tożsama z prawami i obowiązkami zleceniobiorców świadczących na rzecz innych podmiotów. Biorąc pod uwagę wartość polegająca na konieczności zapewnienia pracownikowi prawa do wypoczynku (art. 14 k.p.), a także bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 15 k.p.), które to prawa mają rangę konstytucyjną -art. 66 ust 1 i 2 Konstytucji RP– zrozumiałe staje się, że konstrukcja przewidziana w przepisie art. 8 ust 2a ustawy o SUS skutecznie realizuje konstytucyjne prawa obywatelskie, co wyklucza możliwość uznania jej jako niekonstytucyjnej. Przepisart. 84 Konstytucji RPprzewiduje zasadę, że obowiązki publicznoprawne mogą zostać nałożone wyłącznie na podstawie ustawy. Niezrozumienie treści przepisu art. 8 ust 2a ustawy SUS nie jest zatem powodem do odstąpienia od obowiązku zapłacenia składki na ubezpieczenie społeczne przez odwołującego się. Gwarancja przewidziana wart. 84 Konstytucji RPzostała zrealizowana przez ustawodawcę. Wyrazem tego jest przepis art. 8 ust 2a ustawy SUS. Subiektywne odczucia wnioskodawcy, zasłaniającego się nierozumieniem przepisu, mimo wielokrotnego wyjaśniania jego treści w orzecznictwie, nie może świadczyć o niezgodności normy prawnej z porządkiem konstytucyjnym. Sumą wskazanych rozważań jest twierdzenie, że rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji nie pozostaje w konflikcie z przytoczonymi w apelacji przepisamiKonstytucji RP. Powracając do rozważań zawartych w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r. wypada powtórzyć, że u źródeł regulacji art. 8 ust. 2a ustawy systemowej legło dążenie do ograniczenia korzystania przez pracodawców z umów cywilnoprawnych celem zatrudnienia własnych pracowników dla realizacji tych samych zadań, które wykonują oni w ramach łączącego strony stosunku pracy, by w ten sposób ominąć ograniczenia wynikające z ochronnych przepisów prawa pracy (między innymi w zakresie reglamentacji czasu pracy) oraz uniknąć obciążeń z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od tychże umów. Chodziło również o ochronę pracowników przed skutkami fluktuacji podmiotowej po stronie zatrudniających w trakcie procesu świadczenia pracy, polegającej na przekazywaniu pracowników przez macierzystego pracodawcę innym podmiotom (podwykonawcom), którzy zatrudniają tychże pracowników w ramach umów cywilnoprawnych w ogóle nieobjętych obowiązkiem ubezpieczeń społecznych (umowa o dzieło) lub zwolnionych z tego obowiązku w zbiegu ze stosunkiem pracy (umowa agencyjna, zlecenia lub inna umowa o świadczenie usług, do której stosuje się przepisy o zleceniu).Ustawodawca mógł jednak osiągnąć ten cel, nadając inne brzmienie art. 6 ust. 1 ustawy systemowej, poprzez wprowadzenie dodatkowej kategorii osób podlegających obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w postaci zleceniobiorców wykonujących pracę na podstawie wymienionych wyżej umów cywilnoprawnych zawartych z własnym pracodawcą lub zawartych z osobą trzecią, ale realizowanych na rzecz własnego pracodawcy. W drodze odpowiedniej modyfikacji odesłań zamieszczonych w art. 11 i art. 12 ustawy SUS osoby takie zostałyby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami chorobowym i wypadkowym, zaś w wyniku nowelizacji art. 9 ust. 1 ustawy SUS wspomnianym umowom cywilnoprawnym można było nadać charakter bezwzględnych tytułów obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, korzystających z prymatu nad innymi tytułami na równi z tytułem pracowniczym. W razie zastosowania takiej regulacji, podmiotem obowiązkowych ubezpieczeń społecznych byłby agent, zleceniobiorca czy wykonawca dzieła, a więc strona umowy cywilnoprawnej, zaś płatnikiem - zleceniodawca czy zamawiający dzieło, czyli podmiot zatrudniający daną osobę w ramach wspomnianej umowy, z której przychód stanowiłby samodzielną podstawę wymiaru składek.W art. 8 ust. 2a ustawy systemowej posłużono się jednak konstrukcją szerokiego rozumienia pojęcia pracownika na gruncie unormowań tego aktu, co rodzi szereg problemów w zakresie wykładni i stosowania tych przepisów.Objęcie definicją pracownika (dla potrzeb ustawy SUS) nie tylko pracowników w znaczeniu, jakie temu pojęciu nadają przepisyKodeksu pracy, ale także osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych (agentów, zleceniobiorców, wykonawców dzieła) oznacza jednoczesne rozszerzenie pracowniczego tytułu obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym. Tytułem tym przestaje być jedynie stosunek pracy, o jakim mowa wart. 22 § 1 k.p.w związku z art. 8 ust. 1 ustawy SUS, a staje się - w okolicznościach opisanych hipotezą normy art. 8 ust. 2a ustawy SUS - szersza więź prawna między pracownikiem i pracodawcą, a nawet między pracownikiem, pracodawcą i osobą trzecią. Wprowadzając do ustawy systemowej regulację art. 8 ust. 2a ustawodawca nie miał na celu objęcia powszechnym systemem ubezpieczeń społecznych również tej grupy zawodowej, gdyż - poza wykonawcami dzieła - osoby wymienione w powołanym przepisie są już z mocy art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy SUS podmiotami obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. W konsekwencji wspominane umowy agencji, zlecenia, inne umowy, do których na podstawieKodeksu cywilnegostosuje się przepisy o zleceniu oraz umowy o dzieło, zawarte lub wykonywane na rzecz własnego pracodawcy, nie stanowią samodzielnych tytułów obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym pracownika, o jakich mowa w art. 8 ust. 2a ustawy SUS Nie mamy też do czynienia ze zbiegiem tytułów ubezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 9 tego aktu. Norma art. 8 ust. 2a wykreowała nie tylko szerokie pojęcie "pracownika", ale także szeroką definicję pracowniczego tytułu obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Tytułem tym jest łączący pracodawcę z pracownikiem stosunek pracy (który w tym układzie warunkującym powstanie obowiązku ubezpieczeń społecznych ma podstawowe znaczenie) oraz dodatkowo umowa cywilnoprawna zawarta przez pracownika z pracodawcą lub zawarta z osobą trzecią, ale wykonywana na rzecz pracodawcy. Warto zauważyć, że hipotezą komentowanej normy prawnej objęte są dwa rodzaje relacji pomiędzy zainteresowanymi podmiotami. Pierwszą jest sytuacja, gdy oba stosunki (pracowniczy i cywilnoprawny) dotyczą tych samych podmiotów jednocześnie występujących wobec siebie w roli pracodawcy - zleceniodawcy i pracownika - zleceniobiorcy, drugą zaś sytuacja, gdy na istniejący stosunek pracy nakłada się stosunek cywilnoprawny między pracownikiem i osobą trzecią, na podstawie którego pracownik wykonuje pracę na rzecz pracodawcy w ramach łączącej pracodawcę z ową osobą trzecią (zleceniodawcą) umownej więzi prawnej. W tym ostatnim przypadku pracodawca jest rzeczywistym beneficjentem pracy świadczonej przez pracownika - zleceniobiorcę, bez względu na to, czy w trakcie jej wykonywania pracownik pozostawał pod faktycznym kierownictwem pracodawcy i czy korzystał z jego majątku. Przedstawione powyżej rozważania Sądu Najwyższego w sposób klarowny wyjaśniają wnioskodawcy przyczyny dla których nieracjonalne są zarzuty zawarte w apelacji (oznaczone I pkt 8 i 9). Kolejna część rozważań zawartych w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r. jest również pomocna przy ocenie pozostałych zarzutów apelacyjnych. Sąd Najwyższy podkreślił, że określone hipotezą normy art. 8 ust. 2a ustawy SUS dwie sytuacje faktyczne, w jakich może się znaleźć osoba, do której przepis ten jest adresowany (pracownik wykonujący pracę na podstawie wymienionych umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą oraz umów cywilnoprawnych zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca jest świadczona na rzecz pracodawcy) mają równorzędny charakter z punktu widzenia skutków opisanych dyspozycją omawianej normy prawnej. Oznacza to, że konsekwencje prawne na gruncie ustawy systemowej, wynikające z realizacji takich umów, muszą być takie same, tzn. iż dla celów ubezpieczeń społecznych zarówno wykonywanie pracy na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z pracodawcą, jak i zawartych wprawdzie z osobą trzecią, ale gdy praca wykonywana jest na rzecz pracodawcy, jest traktowane tak jak świadczenie pracy w ramach klasycznego stosunku pracy łączącego jedynie pracownika z pracodawcą. Żaden z przepisów ustawy systemowej nie upoważnia też do postawienia tezy o możliwości różnicowania pojęcia płatnika składek w odniesieniu do sytuacji faktycznych, o jakich mowa w komentowanym art. 8 ust. 2a i przyjęcia, że w przypadku wykonywania pracy na podstawie jednej z wymienionych w tym unormowaniu umów cywilnoprawnych przez osobę, która umowę tę zawarła z własnym pracodawcą, należy osobę taką traktować za pracownika podmiotu, z którym łączy ją stosunek pracy, a w przypadku wykonywania pracy na podstawie wspomnianej umowy cywilnoprawnej przez osobę, która umowę tę zawarła wprawdzie z innym podmiotem, lecz w jej ramach wykonuje pracę na rzecz macierzystego pracodawcy, należy osobę taką uważać za pracownika podmiotu będącego stroną stosunku cywilnoprawnego (zleceniodawcy).Godzi się podkreślić, że przepisy ustawy systemowej nie definiują pojęcia "płatnik składek", aczkolwiek w art. 4 pkt 2 lit. a-z wymieniono enumeratywnie wszystkie podmioty mające ten status. Z całokształtu unormowań tego aktu można natomiast wysnuć wniosek, że płatnikiem jest osoba fizyczna lub jednostka organizacyjna zobowiązana do comiesięcznego obliczenia, pobrania i przekazania do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek na ubezpieczenia ze środków ubezpieczonego oraz własnych lub będących w jej dyspozycji. Jednym z owych płatników jest w myśl art. 4 pkt 2 lit. a ustawy SUS pracodawca. W żadnym z przepisów ustawy systemowej nie zamieszczono jednak własnej, autonomicznej definicji tego pojęcia. Na potrzeby regulacji omawianego aktu (a więc także jego art. 8 ust. 2a) należy zatem stosować termin "pracodawca" w znaczeniu, jakie nadaje muart. 3 k.p.W myśl tego przepisu pracodawcą jest osoba fizyczna oraz jednostka organizacyjna, nawet nieposiadająca osobowości prawnej, jeśli zatrudnia ona pracowników. Tak zdefiniowany pracodawca jest z mocy art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej płatnikiem składek dla wszystkich pracowników w rozumieniu tego aktu, a zatem także dla tych, o których mowa w art. 8 ust. 2a, w tym także dla pracowników pozostających z nim w stosunku pracy i jednocześnie wykonujących na jego rzecz pracę w ramach umów cywilnoprawnych zawartych z osobą trzecią.Za słusznością powyższego poglądu przemawia także - zawarta w art. 18 ustawy systemowej - regulacja problematyki podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, a wobec odesłania z art. 20 ust. 1 - także na ubezpieczenia chorobowe i wypadkowe. Skoro w sytuacjach, o jakich mowa w art. 8 ust. 2a ustawy SUS, mamy do czynienia z jednym, szeroko ujętym pracowniczym tytułem obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznych, w art. 20 ust. 1 ustawy systemowej nakazano - w odniesieniu do osób wymienionych w tym ostatnim przepisie - uwzględnienie w postawie wymiaru składek również przychodu z tytułu umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy, do której zgodnie zKodeksem cywilnymstosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło. Oznacza to, że w przypadku pracowników, o których mowa w art. 8 ust. 2a ustawy SUS, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi łączny przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 4 pkt 10 w związku z art. 18 ust. 1 ustawy SUS), uzyskany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy i wspomnianych umów cywilnoprawnych. W myśl art. 17 ust. 1 ustawy SUS na płatniku (w tym przypadku na pracodawcy) spoczywa zaś obowiązek obliczania, rozliczania i przekazywania składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ta część rozważań Sądu Najwyższego pozwala na kontestowanie zapatrywania wyrażonego przez apelującego w części I pkt 2, pkt 3, pkt 4 i pkt 5 apelacji. Kontynuując nurt rozważań zawartych w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 r. wypada dostrzec, że dokonując wykładni art. 18 ust. 1a ustawy SUS Sąd Najwyższy już w uzasadnieniu uchwały z dnia 2 września 2009 r., II UZP 6/09 (OSNP 2010 nr 3-4, poz. 46) zauważył, że z przepisu tego wynika logicznie, iż w odniesieniu do pracowników w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy SUS płatnikiem jest pracodawca, a przychód z tytułu umowy cywilnoprawnej jedynie "uwzględnia się" w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy. Pracodawca, ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu stosunku pracy, powinien więc zsumować wynagrodzenie z umowy cywilnoprawnej z wynagrodzeniem ze stosunku pracy. Wniosek powyższy nie budzi wątpliwości w przypadku pracownika, z którym sam pracodawca zawarł umowę cywilnoprawną w sytuacji określonej w art. 8 ust. 2a. Takie rozwiązanie wydaje się również uzasadnione w sytuacji, gdy umowa cywilnoprawna została zawarta z innym podmiotem (osobą trzecią), lecz praca w jej ramach jest wykonywana na rzecz pracodawcy. Obowiązki płatnika powinny bowiem obciążać podmiot, na rzecz którego praca w ramach umowy cywilnoprawnej jest faktycznie świadczona i który w związku z tym uzyskuje jej rezultaty, unikając obciążeń i obowiązków wynikających z przepisów prawa pracy. Należy też wziąć pod uwagę, że wskazanej w art. 18 ust. 1a operacji uwzględnienia w podstawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy przychodu uzyskiwanego z tytułu umowy cywilnoprawnej nie jest w stanie wykonać osoba trzecia, będąca zamawiającym (zlecającym) w umowie cywilnoprawnej zawartej z pracownikiem. Teoretycznie może ona nawet nie wiedzieć, że zleceniobiorca (przyjmujący zamówienie) jest pracownikiem podmiotu, dla którego świadczy usługi (wykonuje dzieło) w ramach własnej umowy. Konkludując Sąd Najwyższy stwierdził, że pracodawca, którego pracownik wykonuje na jego rzecz pracę w ramach umowy o dzieło zawartej z osobą trzecią, jest płatnikiem składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe z tytułu tej umowy. Pogląd ten został zaaprobowany w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., I UK 252/09 (LEX nr 577824) i z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 259/09 (LEX nr 585727). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2011 r. dodatkowo zaznaczył, że wbrew sugestiom niektórych przedstawicieli doktryny prawa (J. J.:Konstrukcja uznania za pracownika w prawie ubezpieczenia społecznego,(...)2011 nr 8, s. 25), stwierdzeniu temu nie przeczy wywód prawny zawarty w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 10 września 2010 r., I UZP 5/09 (OSNP 2010 nr 5-6, poz. 71), zgodnie z którym przychodem, od którego w myśl art. 18 ustawy systemowej wymierzana jest składka, są wszystkie otrzymane lub postawione do dyspozycji należności przysługujące pracownikowi wymienione w kataloguart. 12 ustawy o podatku dochodowym, chyba że zostały wyłączone z podstawy ustalania składek, a także należności z innych tytułów, jeżeli zostały włączone do podstawy wymiaru składki. Innymi słowy, podstawą wymiaru składki są (fizycznie) otrzymane - wypłacone środki pieniężne, albo też takie środki postawione do dyspozycji pracownika (a więc środki pieniężne wypłacone, ale z przyczyn leżących po stronie pracownika niepobrane przez niego, czyli należność przekazana do dyspozycji pracownika jako prawnie mu przysługująca). Nie jest natomiast prawnie możliwe uwzględnianie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników jakichkolwiek należności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód powstaje dopiero w momencie rzeczywistego otrzymania lub postawienia go do dyspozycji pracownika, stąd przy ustalaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne istotne jest czy powstał przychód z tytułu stosunku pracy, a więc czy nastąpiła wypłata należności lub jej postawienie do dyspozycji ubezpieczonego. W konsekwencji, nie są przychodami w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy systemowej wierzytelności, nawet wymagalne. Wyrażony we wskazanej uchwale pogląd w odniesieniu do regulacji art. 18 ust. 1a ustawy SUS oznacza, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracownika wykonującego pracę na rzecz swego pracodawcy w ramach umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą trzecią stanowi rzeczywiście wypłacone lub pozostawione do dyspozycji pracownika (a nie tylko prawnie należne, lecz niezrealizowane) wynagrodzenie zarówno ze stosunku pracy, jak i ze wspominanej umowy cywilnoprawnej. Prawdą jest, że dopełnienie przez płatnika składek ciążących na nim obowiązków napotyka w tym przypadku na pewne trudności. Przede wszystkim wyłania się problem finansowania składek na ubezpieczenia społeczne, gdyż w świetle art. 16 ust. 1 pkt 1, ust. 1b, ust. 2 i ust. 3 ustawy SUS składki na ubezpieczenia pracowników finansują z własnych środków ubezpieczeni i płatnicy, przy czym w przypadku ubezpieczenia emerytalnego - w równych częściach, w przypadku ubezpieczenia rentowego - w wysokości 1,5% podstawy wymiaru ubezpieczeni a w wysokości 4,5% podstawy wymiaru płatnicy składek, w przypadku ubezpieczenia chorobowego - w całości ubezpieczeni, zaś w przypadku ubezpieczenia wypadkowego - w całości płatnicy składek. Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 2 września 2009 r., II UZP 6/09, skoro stosownie do art. 18 ust. 1a ustawy systemowej przychód z tytułu umowy o pracę (także zawartej z osobą trzecią) jedynie "uwzględnia się" w postawie wymiaru składek z tytułu stosunku pracy, to pracodawca może dokonać potrącenia ze środków pracownika uzyskanych u niego. W literaturze prawa podkreśla się zaś, że pracodawca zlecając osobie trzeciej (zleceniodawcy pracownika) wykonanie określonych usług, powinien skalkulować, iż będzie na nim ciążył obowiązek opłacenia składek na ubezpieczenie społeczne. Trudno nie zgodzić się z tym poglądem, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt ponoszenia przez pracodawcę ryzyka gospodarczego decyzji o korzystaniu z efektów pracy własnego pracownika świadczonej na podstawie dodatkowych umów cywilnoprawnych zawieranych z podwykonawcami realizującymi usługi zlecone przez tegoż pracodawcę. Słusznie zauważa się, że w omawianym przypadku ustawodawca instrumentalnie potraktował prawo ubezpieczeń społecznych dla osiągnięcia celów dotyczących funkcji ochronnej prawa pracy w zakresie reglamentacji czasu pracy. Jednocześnie komentowana regulacja ustawy systemowej ma demotywować pracodawcę przed dodatkowym zatrudnianiem własnych pracowników w ramach umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza przed procederem przekazywania ich innym podmiotom gospodarczym celem zawarcia z nimi umów cywilnoprawnych realizowanych na swoją rzecz. W obydwu sytuacjach opisanych hipotezą normy art. 8 ust. 2a u.s.u.s. pracodawca nie uniknie finansowych skutków takiego właśnie zatrudnienia swoich pracowników. Skutkiem tym jest zaś obowiązek częściowego pokrycia przez płatnika, z własnych środków, kosztów składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne pracownika, o jakim mowa w komentowanym przepisie. Podzielając w pełni przedstawione stanowisko należy stwierdzić, że apelacja w zakresie części oznaczonej I pkt 2, pkt 7, i III nie jest uzasadniona. Na koniec, nadal posiłkując się rozważaniami zawartymi w wyroku SN z dnia 18 października 2011 r. wypada odnieść się do zagadnienia zasygnalizowanego w apelacji w części III pkt 1. Sąd Najwyższy konkludował, że odnośnie zagadnienia trudności w pozyskiwaniu przez pracodawcę wiedzy o wysokości przychodu pracownika z tytułu umowy cywilnoprawnej zawartej z osobą trzecią dla ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, warto odnotować pojawiające się w doktrynie głosy na temat celowości zamieszczania w umowie łączącej pracodawcę z osobą trzecią (zleceniodawcą pracownika) klauzul dotyczących przepływu informacji na temat przychodów pracownika związanych z pozostawaniem we wspomnianych dodatkowych stosunkach cywilnoprawnych i możliwości występowania pracodawcy na drogę sądową z powództwem o nakazanie osobie trzeciej określonego zachowania lub do organu rentowego o przeprowadzenia stosownego postępowania kontrolnego dla ustalenia wysokości podstawy wymiaru składek takiego pracownika. Odpowiadając na wątpliwości niektórych przedstawicieli nauki prawa w kwestii możliwości naruszenia przepisówustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych(jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.),art. 51 ust. 1 Konstytucji RPczy przepisówart. 23 i 24 k.c.traktujących o obrazie dóbr osobistych wskutek zasięgania przez pracodawcę informacji o przychodach uzyskiwanych przez pracownika w okolicznościach określonych przepisemart. 8 ust. 2au.s.u.s., godzi się powołać uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1993 r., I PZP 28/93 (OSNCP 1994 nr 1, poz. 2), w której stwierdzono, że zawarte wart. 8, art. 23 ust. 1 i art. 26 pkt 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych(Dz.U. Nr 55, poz. 234) uprawnienie do kontrolowania przez związki zawodowe przestrzegania prawa pracy oznacza także uprawnienie do kontrolowania wysokości wynagrodzeń pracowników; nie oznacza natomiast uprawnienia do żądania od pracodawcy udzielenia informacji o wysokości wynagrodzenia pracownika bez jego zgody. Ujawnienie przez pracodawcę bez zgody pracownika wysokości jego wynagrodzenia za pracę może stanowić naruszenie dobra osobistego w rozumieniuart. 23 i 24 k.c.Wprawdzie uchwała ta zapadła w odmiennym stanie fatycznym i prawnym, ale bliższa analiza treści jej uzasadnienia zawiera pewne wskazówki aktualne także przy stosowaniu komentowanego art. 8 ust. 2a u.s.u.s. W uzasadnieniu uchwały wyjaśniono bowiem, iż prawo związków zawodowych do udzielania im informacji oraz obowiązki kierownika zakładu pracy w tym zakresie reguluje art. 28 ustawy związkowej. Przepis ten stanowi, że "pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie związku zawodowego informacji niezbędnych do prowadzenia działalności związkowej, w szczególności informacji dotyczących warunków pracy i zasad wynagradzania". Cytowana regulacja wyraźnie zobowiązuje pracodawcę jedynie do udzielenia informacji o "zasadach wynagradzania". Przez pojęcie "informacji o zasadach wynagradzania" nie można rozumieć tylko informacji o przepisach regulujących kształtowanie wynagrodzeń, które przecież ze swej istoty są jawne i powszechnie dostępne. Informacja o zasadach wynagradzania obejmuje dane o konkretnie występujących w zakładzie pracy zjawiskach gospodarczych, o jego sytuacji finansowej, określonych funduszach, w tym zwłaszcza funduszu płac, czy nawet informacje o wysokości wynagrodzeń określonej grupy zawodowej lub o kształtowaniu się wynagrodzeń na określonych rodzajach stanowisk. Informacja "o zasadach wynagradzania" z natury rzeczy musi zawierać pewien stopień ogólności, jest więc czymś innym niż informacja o wysokości wynagrodzenia indywidualnego pracownika. Krótko mówiąc, dla realizacji ustawowych i statutowych zadań związku zawodowego wystarczające jest pozyskanie informacji przetworzonych w postaci danych statystycznych dotyczących zasad wynagradzania poszczególnych grup pracowników. W przypadku pracodawcy - płatnika składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, o jakich mowa w art. 8 ust. 2a ustawy SUS, takie przetworzone informacje o przychodach uzyskiwanych z wykonania wymienionych w tym przepisie umów cywilnoprawnych nie są wystarczające do obliczenia i opłacenia należnych składek na ubezpieczenia społeczne poszczególnych osób. W dalszej części uzasadnienia wspomnianej uchwały Sąd Najwyższy zauważył, że pracownik ma "prawo do milczenia" w zakresie treści jego stosunku pracy obejmującej wysokości wynagrodzenia. Nie zawsze będzie to jednak oznaczało zakaz ujawniania tego wynagrodzenia przez drugą stronę stosunku obligacyjnego, tj. pracodawcę, ze względu na zakaz naruszenia dóbr osobistych pracownika. Będzie tak tylko wówczas, gdy taką informację należałoby zaliczyć do "sfery prywatności" pracownika. Możliwe to będzie dopiero po przeanalizowaniu całokształtu wyżej wymienionych stosunków społecznych i gospodarczych, zwyczajów i zasad współżycia. W szczególności będzie tak wtedy, gdy pracownik w sposób wyraźny, z przyczyn uzasadnionych, sprzeciwi się ujawnianiu osobom trzecim wysokości jego wynagrodzenia za pracę lub w sytuacji, gdy informacja taka wkraczałaby w "sferę intymności" pracownika. Z tym ostatnim wypadkiem mielibyśmy do czynienia w sytuacji, gdyby informacja o wysokości wynagrodzenia pracownika dotykała jego życia prywatnego, np. ujawniała dokonanie potrąceń należności alimentacyjnych. Podobnie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2002 r., I PKN 267/01 (OSNP 2004 nr 6, poz. 99) wyrażono pogląd, zgodnie z którym pracodawca nie narusza dóbr osobistych pracownika (art. 23 k.c.,art. 47 i art. 51 Konstytucji RP), zobowiązując go zgodnie z postanowieniami regulaminu zapomogi z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do złożenia zaświadczenia o zarobkach uzyskiwanych u drugiego pracodawcy. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy zacytował treść przepisuart. 47 Konstytucji, w myśl którego każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym orazart. 51 Konstytucji, z którego wynika, że nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby (ust. 1) oraz że władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (ust. 2). Obydwa przepisy znajdują się wRozdziale II Konstytucjipod tytułem: "Wolności, prawa i obowiązki człowieka i obywatela". Nadanie określonym w tym rozdziale uprawnieniom miana "wolności" oznacza, że odpowiada im po stronie władz publicznych i każdej osoby obowiązek powstrzymania się od jakichkolwiek ingerencji w sferę tych wolności. W sprawie, w której zapadł wskazany wyrok, asumptem dla wystąpienia przez powoda z roszczeniami z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych było oparte na postanowieniach regulaminu przyznawania zapomóg z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych żądanie pracodawcy przedłożenia zaświadczenia o zarobkach uzyskiwanych przez pracownika u innego pracodawcy celem wypłaty zapomogi z tegoż funduszu. Analizując zachowanie pracodawcy w świetle przepisów obowiązującej wówczasustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych(jednolity tekst: Dz.U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), Sąd Najwyższy stwierdził, że wspomniany regulamin, będący w myślart. 9 § 1k.p. pozaustawowym źródłem prawa pracy, nie zawierał postanowień sprzecznych z celem ustawy o z.f.ś.s., a skoro o przyznawaniu świadczeń przewidzianych tym akcie decydują kryteria socjalne, to rozpoznanie wniosku o wypłatę zapomogi wymaga każdorazowego badania i ustalenia sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania ze środków funduszu. Opisane wyżej zachowanie pracodawcy, domagającego się ujawnienia przez pracownika wysokości swoich dochodów z tytułu zatrudnienia w innym podmiocie, nie stanowiło zatem naruszenia przepisów wymienionych w tezie wyroku. Oznacza to, że również z tego powodu apelacja wnioskodawcy nie może zostać uwzględniona. Zaprezentowane powyżej poglądy znajdują odzwierciedlenie w utrwalonym orzecznictwie. Tytułem przykładu można wymienić (poza orzeczeniami wskazanymi wcześniej) wyrok z dnia 11 maja 2012 r., I UK 5/12, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 117, wyrok SN z dnia 6 lutego 2014 r., II UK 279/13, LEX nr 1436176, wyrok SA w Białymstoku z dnia 24 września 2013 r., III AUa 304/13, LEX nr 1369209, wyrok SA w Katowicach z dnia 21 czerwca 2013 r., III AUa 1060/13, LEX nr 1369318, wyrok SA w Rzeszowie z dnia 8 maja 2013 r., III AUa 138/13, LEX nr 1314882. Orzecznictwo to potwierdza konieczność nadania użytemu w art. 8 ust 2a ustawy SUS terminu „na rzecz pracodawcy” ekstensywnego znaczenia. Uzasadnienia to cel i funkcja przypisana omawianej regulacji. Określenie to pozostaje zatem synonimem zwrotu „w interesie pracodawcy”. W rezultacie punkt ciężkości został przesunięty na korzystanie z efektu pracy. Nie ma znaczenia, czy w trakcie procesu pracy ubezpieczony pozostawał pod kierownictwem pracodawcy, czy korzystał z jego majątku, jak też czy pozostawał względem swojego pracodawcy w jakiejkolwiek relacji. Ważne jest jedynie czy beneficjentem jego pracy był pracodawca(wnioski takie wynikają z wyroku SN z 14.01.2010 r., I UK 252/09, LEX nr 577824). Sąd Apelacyjny utożsamia się ze wskazanym zapatrywaniem, w konsekwencji uznaje za nieprzekonywujące stanowisko wyrażone w zarzucie określonym w I pkt 1 apelacji. W celach porządkowych wypada odnotować, że Sąd pierwszej instancji nie mógł naruszyć przepisuart. 734 i nast. k.c.(Ipkt 6apelacji), już z tego powodu, że przepis ten nie stanowił podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Środek zaskarżenia został oparty również na przepisach „ustawy o świadczeniach zdrowotnych” (Ipkt 12-14). Można się domyślać, że skarżącemu chodziło oustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r.o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(t.j. z 2008, Dz. U. Nr 164, poz. 1027 z późnzm). Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancjiart. 85 ust 1 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.wypada w pierwszej kolejności podkreślić, że przepis ten ma charakter kompetencyjny, nie może zatem stanowić samoistnej podstawy do określania statusu osoby podlegającej ubezpieczeniu zdrowotnemu. Przesądzenie w zaskarżonej decyzji, że płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu umowy zlecenia jest wnioskodawca, a także określenie podstawy wymiaru składki, determinuje konieczność odniesienia się w pierwszej kolejności do przepisuart. 66 ust 1 lit a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.Wskazuje on, że obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu podlegają osoby, które są pracownikami w rozumieniuustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Oznacza to, że świadczący prace na podstawie umowy zlecenia, spełniający warunki określone w art. 8 ust 2a ustawy SUS, również na gruncieustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychjest traktowany jako pracownik. Zapatrywanie to jest akceptowane również w literaturze przedmiotu (K. Baka, G. Machulak, A. Pietraszewska-Macheta, A. Sidorko,Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Komentarz,Warszawa 2010, LEX nr 57411 – uwaga nr 2 do artykułu 66 ustawy). W tym kontekście należy kwalifikować podmiot spełniający obowiązki płatnika składek na ubezpieczenie zdrowotne. Uwzględniając wskazaną powyżej wykładnię przepisu art. 8 ust 2a ustawy SUS i jej subsumpcję w przedmiotowej sprawie, jest jasne, że wnioskodawca posiada status płatnika w rozumieniuart. 85 ust 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.W rezultacie Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował wskazany przepis, a jednocześnie miał podstawy do pominięcia regulacji zawartej w art. 85 ust 4 ustawy. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że przepis art. 85 ust 1 wprost nie został wymieniony w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji. Wypada jednak odnotować, że był on wcześniej wskazany w sentencji zaskarżonej decyzji ZUS. Dlatego nie ma racji apelujący w zakresie zarzutu opisanego punktem I pkt 12. Odnosząc się do apelacji w części oznaczonej I pkt 13-14 należy w pierwszej kolejności poczynić uwagę porządkującą. Wnioskodawca eksponuje normę zawartą w art. 68 pkt. 1 lit c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. Rzecz jednak w tym, że przepis ten nie jest adekwatny do obranej przez skarżącego tematyki (nie zawiera zresztą podziału na punkty i podpunkty oznaczone literami alfabetu). Ponownie można się jedynie domyślać, że odwołującemu się chodziło o przepis art. 66 ust 1 lit a lub e (lit c dotyczy osób prowadzących działalność pozarolniczą). Mimo wskazanych niedoskonałości środka odwoławczego konieczne jest podkreślenie, że paradygmatem wskazanych prze apelującego zarzutów pozostaje twierdzenie, zgodnie z którym organ Narodowego Funduszu Zdrowia ma wyłączne kompetencje do wydania indywidualnej decyzji w przedmiocie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym. W rezultacie skarżący postawił tezę, że nieprawidłowe jest wymierzenie przez organ rentowy składki na ubezpieczenie zdrowotne bez uprzedniej decyzji NFZ o objęciu ubezpieczonego ubezpieczeniem zdrowotnym. Analogicznie jak w poprzednich przypadkach nie sposób zgodzić się z wnioskodawcą. Sąd Apelacyjny podziela pogląd wyrażony w wyroku SN z dnia 29 stycznia 2014 r., (II UK 257/13, LEX nr 1438803). W judykacie tym wskazano, że jeżeli decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zostanie stwierdzone, że dana osoba, podlegała w określonym czasie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, to skutkiem tego jest objęcie tej osoby z mocy prawa obowiązkowo ubezpieczeniem zdrowotnym, co nie wymaga potwierdzenia decyzją NFZ. Wydanie takiej decyzji byłoby konieczne jedynie wówczas, gdyby ustawa o świadczeniach stwierdzała, że objęcie ubezpieczeniem zdrowotnym następuje na podstawie decyzji wydanej przez dyrektoraoddziału wojewódzkiego (...). Takiego przepisu nie ma jednak w ustawie o świadczeniach. Zart. 109 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychwynika jedynie, że dyrektor oddziału wojewódzkiego funduszu rozpatruje indywidualne sprawy z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego. Do indywidualnych spraw z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego zalicza się sprawy dotyczące objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym i ustalenia prawa do świadczeń. Przepis ten należy rozumieć w ten sposób, że wydanie decyzji przez NFZ jest konieczne w przypadkach szczególnych, tj. wówczas, gdy chodzi o osoby, które ubiegają się o dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne, albowiem o zawarciu z daną osobą umowy dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego decyduje wyłącznie ta instytucja, czy też w sytuacjach wątpliwych, tj. wtedy, kiedy dopiero decyzja NFZ może rozstrzygnąć istniejące wątpliwości co do podlegania przez daną osobę obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Zaakceptowanie przytoczonego poglądu Sądu Najwyższego jest równoznaczne z zakwestionowaniem założenia, na którym opiera się zarzut apelacyjny naruszenia przepisu art. 109 ust 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. (I pkt 13-14). Zarzut apelacyjny wskazany w punkcie I pkt 11 jest bezpodstawny. Ostatni z długiej listy nietrafnych zarzutów (I pkt 11) dotyczy przepisu art. 13 pkt 1 ustawy. Autor apelacji nie raczył doprecyzować ustawy na podstawie której opiera swoje racje. Uzasadnienie środka zaskarżenia (str. 15) również nie zawiera odpowiedzi w tym zakresie. Nie jest rolą Sądu domyślanie się intencji skarżącego w sytuacji, gdy nie przejawia on staranności w zakresie prawnego sprecyzowania zarzutów apelacyjnych, a reprezentowany jest przez profesjonalnego pełnomocnika. Ponownie można się jedynie domyślać się, że „art. 13 pkt 1 ustawy” należy utożsamić zart. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Przechodząc do oceny merytorycznej wypada stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji nie mógł w przedstawionym kontekście naruszyć przepisu art. 13 ust 1 ustawy SUS. Apelujący nie dostrzega, że zaskarżona decyzja nie zawiera pozytywnego rozstrzygnięcia w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. W pkt I decyzji przesądzono jedynie o tym kto jest płatnikiem składek. Roztrząsając ten wątek przyznać wypada, że określenie osoby płatnik może być poczynione przy założeniu istnienia podstaw do objęcia ubezpieczeniem społecznym. W tym sensie zaskarżona decyzja zawiera rozstrzygnięcie korespondujące z art. 13 pkt 1 w związku z art. 8 ust 2a ustawy SUS. Skarżący jednak wytyka naruszenie prawa w oparciu o inny aspekt. Twierdzi, że objęcie ubezpieczeniem społecznym za miesiąc lipiec 2012 r. nie było prawidłowe, gdyż ubezpieczony z końcem czerwca 2012 r. stracił status pracownika. Założenie to byłoby prawidłowe w sytuacji, w której organ rentowy przesądził by o podleganiu ubezpieczeniu społecznym do dnia 31 lipca 2012 r. Intencji takiej nie można mu jednak przypisać. Czym innym jest przesądzenie o podleganiu ubezpieczeniom społecznym, a czym innym przypisanie obowiązków płatnika (ustalenie podstawy wymiaru składki). W ujęciu temporalnym oba zagadnienia nie są tożsame. Istotnie zgodnie z przepisem art. 13 pkt 1 ustawy SUS pracownik podlega ubezpieczeniom społecznym od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Wykrystalizowanie się obowiązku zapłaty składek (w rezultacie ustalenie podstawy wymiaru składek) nawiązuje do innego mechanizmu. Zgodnie z przepisem art. 18 ust 1 ustawy o SUS podstawę wymiaru składek stanowi przychód. W orzecznictwie zgodnie podkreśla się, że dopiero wynagrodzenie faktycznie wypłacone pracownikowi jest miarodajne przy ustaleniu wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne (uchwała SN z dnia 10 września 2009 r., I UZP 5/09, OSNP 2010, nr 5-6, poz. 71). Wypada zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2012 r., (I UK 306/11, Lex nr 1212047), zgodnie z którym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracownika stanowi wynagrodzenie wypłacone mu w danym miesiącu kalendarzowym wraz z tymi składnikami i świadczeniami, które z mocy przepisów szczególnych nie są wyłączone z podstawy wymiaru składek. Wynagrodzenie wypłacone ubezpieczonemu pracownikowi przez pracodawcę z opóźnieniem wykazywane jest natomiast w indywidualnym raporcie miesięcznym składanym za ten miesiąc, w którym zostało faktycznie wypłacone i wówczas staje się podstawą wymiaru składek. Oznacza to, że wnioskodawca jest płatnikiem składek za wynagrodzenie wynikające z umowy zlecenia dotyczące miesiąca czerwca 2012 r., a wypłacone w miesiącu lipcu 2012 r. W rezultacie w zaskarżonej decyzji dopuszczalne było przesądzenie, że skarżący jest płatnikiem składek za miesiąc lipiec 2012 r. z tytułu umowy zlecenia zawartej między ubezpieczonym i zainteresowanym, mimo, że w tym miesiącu nie posiadał już statusu pracodawcy (argument wynikający z art. 18 ust 1 w związku z art. 13 pkt 1 w związku z art. 8 ust 2a ustawy o SUS). Założenie to sprawia, że pozytywnie należy ocenić ustalenie podstawy wymiaru składki za lipiec 2012 r. Zarzut apelacyjny wskazany w punkcie I pkt 11 nie uwzględnia przedstawionych racji, co dyskredytuje jego doniosłość. Z uwagi na wyczerpanie zarzutów apelacyjnych, biorąc pod uwagę ich nietrafność, racjonalne okazało się oddalenia apelacji na podstawie przepisuart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania orzeczono kierując się dyspozycjąart. 98 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Białymstoku date: '2014-07-01' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Piotr Prusinowski - Marek Szymanowski - Bohdan Bieniek legal_bases: - art. 8 ust 2a ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 81 ust. 1, art. 85 ust. 1 i 4, art. 109 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - art. 217 § 1 i 3 k.p.c. - § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 734 i nast. k.c. - art. 22 § 1 kodeksu pracy - art. 2, art. 8, art. 32, art. 65, art. 84 Konstytucji RP - art. 12 ustawy o podatku dochodowym - art. 8, art. 23 ust. 1 i art. 26 pkt 3 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych recorder: Agnieszka Charkiewicz signature: III AUa 51/14 ```

155515350001503_III_C_001255_2015_Uz_2016-08-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt III C 1255/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ S., dnia 1 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Joanna Suchecka Protokolant: Joanna Schultz      po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2016 r. w Szczecinie sprawy z powództwaM. P.,K. P.,K. K. przeciwkoD. I. o naruszenie posiadania I nakazuje pozwanejD. I.powstrzymanie się od działań polegających na naruszaniu posiadania przez powodówM. P.,K. P.iK. K.lokalu mieszkalnego położonego przyul. (...)wS., składającego się z trzech pokoi, kuchni i łazienki, w zakresie dopływu energii elektrycznej do tego mieszkania poprzez zobowiązanie pozwanej do nie składania wobec dostawcy energii elektrycznej lub sprzedawcy energii elektrycznej oświadczeń woli, które uniemożliwiłyby korzystanie przez powodów z dostaw energii elektrycznej z wykorzystaniem licznika przedpłatowego, w szczególności skutkowałyby rozwiązaniem umowy zawartej przez powódkęM. P.z(...) Spółką AkcyjnąwP.o nr SP(...); II oddala powództwo co do żądania nakazania pozwanej powstrzymania się od dalszych naruszeń posiadania przez powodów mieszkania opisanego w pkt I wyroku w zakresie dotyczącym dostępu do paliwa gazowego w tym lokalu; III umarza postępowanie w pozostałym zakresie; IV znosi wzajemnie koszty postępowania. Sygn. akt III C 1255/15 UZASADNIENIE wyroku z dnia 1 lipca 2016r. wydanego w postępowaniu zwykłym Pozwem z dnia 11 sierpnia 2015r. powodowieM. P.,K. P.i małoletniK. K.w pozwie skierowanym przeciwko pozwanejD. I.wnieśli o ochronę naruszonego posiadania i zakaz naruszeń domagając się: - przywrócenie powodom stanu poprzedniego posiadania nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego przyul. (...)wS.poprzez nakazanie pozwanej przywrócenie posiadania dopływu energii elektrycznej do tego lokalu poprzez złożenie odpowiedniego oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na wznowienie dopływu energii elektrycznej wobec dostawcy oraz wobec sprzedawcy energii elektrycznej; - przywrócenie powodom stanu poprzedniego posiadania nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego przyul. (...)wS.poprzez nakazanie pozwanej przywrócenia posiadania dopływu paliwa gazowego do tego lokalu poprzez złożenie odpowiedniego oświadczenia woli w przedmiocie wyrażenia zgody na wznowienie dopływu paliwa gazowego wobec dostawcy oraz wobec sprzedawcy paliwa gazowego oraz podpisanie protokołu zainstalowanego gazomierza po jego instalacji; - nakazania pozwanej, aby zaprzestała dalszego naruszania posiadania nieruchomości przyul. (...)wS.przez powodów. Jednocześnie powodowie wystąpili z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia. W uzasadnieniu pozwu zostało wskazane, że powodowie od stycznia 2013r. zajmują lokal mieszkalny wskazany w żądaniu na podstawie ustnej umowy nieodpłatnego użyczenia zawartej z pozwaną na okres 5 lat. Powodowie korzystali z dostaw prądu i gazu w ramach umów zawartych przez pozwaną z dostawcami mediów. Pozwana nie umożliwiła powodom zawarcia umów w tym przedmiocie na swoją rzecz. W dniu 13 kwietniu 2015r. pozwana złożyła do(...)operator sp. z o.o. wniosek o wstrzymanie dostaw energii eklektycznej i nie wyraziła zgody na ich wznowienie. W dniu 23 lipca 2015r.(...) sp. z o.o.na żądanie pozwanej zdemontowała gazomierz należący do lokalu i tym samym dostawy paliwa gazowego zostały wstrzymane. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów solidarnie na jej rzecz kosztów procesu. Pozwana zaprzeczyła, aby zawarła z powodami umowę użyczenia, wskazała, że lokal został im udostępniony na podstawie umowy najmu, której warunki zostały ustalone ustnie, a do sporządzenia umowy na piśmie nie doszło, gdyż powodowie odmówili pisemnego potwierdzenia umowy. Powodowie nie regulowali należności za media, co stało się przyczyną tego, że pozwana chcąc uniknąć powstania dalszych kosztów wystąpiła z wnioskami mającymi na celu wstrzymanie dostaw prądu i gazu. Dalej pozwana podniosła, że jej działanie nie stanowiło samowolnego naruszenia posiadania, bowiem jako strona umów z dostawcami energii i gazu była uprawniona do składania oświadczeń dotyczących tych umów. Nadto pozwana stwierdziła, że powodowie mimo braku tytułu prawnego do lokalu, posiadania nie utracili. Postanowieniem z dnia 8 września 2015r. Sąd udzielił powodom zabezpieczenia zobowiązując pozwaną do przywrócenia dopływu energii elektrycznej i dopływu paliwa gazowego dolokalu nr (...)położonego przyul. (...)wS.oraz oddalił wniosek w pozostałym zakresie. Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2015r. Sąd zmienił postanowienie z dnia 8 września 2015r. w zakresie dotyczącym zobowiązania pozwanej do przywrócenia dopływu energii elektrycznej w ten sposób, że zobowiązał pozwaną do złożenia wobec(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąOddział (...)wS.oraz(...) Spółki Akcyjnejw Pozwaniu Oddział wS.oświadczenia o wyrażeniu zgody na zainstalowanie na wniosekM. P.i na jej rachunek wlokalu nr (...)przyul. (...)wS.przedpłatowego układu pomiarowo-rozliczeniowego służącego do rozliczeń za energii elektryczną dostarczaną do tego lokalu na rzecz i na rachunekM. P.. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 14 marca 2016r. umorzył postępowanie zażaleniowe wywołane zażaleniem pozwanej na postanowienie z dnia 8 września 2015r. oraz postanowieniem z dnia 14 marca 2016r. oddalił zażalenie pozwanej na postanowienie z dnia 8 grudnia 2015r. Na rozprawie w dniu 1 lipca 2016r. strona powodowa zmodyfikowała żądanie pozwu w ten sposób, że cofnęła powództwo w zakresie dotyczącym przywrócenia stanu poprzedniego posiadania nieruchomości oraz wniosła o to, aby na pozwaną nałożyć obowiązek nieingerowania w zawarte umowy o dostawę prądu i gazu, nałożyć zakaz składania wniosków o rozwiązanie tych umów lub podejmowania innego rodzaju czynności skutkujących naruszeniem dopływu energii elektrycznej i gazu do lokalu w przyszłości. Powódka oświadczyła, że aktualnie posiadanie w zakresie objętym pozwem zostało przywrócone, umowa o dostawę paliwa gazowego jest zawarta na rzecz powoda, a prąd dostarczany jest na podstawie umowy zawartej przez powódkę o licznik przedpłatowy. Pozwana wniosła o oddalenia powództwa podnosząc, że nie zostało wykazane, aby w dacie złożenia pozwu występowało naruszenie posiadania lokalu w zakresie dopływu energii i paliwa gazowego. Wskazała, że nie podejmowała żadnych działań uniemożliwiających powodom korzystanie z dostaw gazu na własny rachunek, w odniesieniu do dostaw prądu podniosła, że z faktur z dnia 13 czerwca 2015r. i 14 listopada 2015r. wystawionych przez(...)wynika, że prąd był dostarczany. Nadto pozwana podniosła, że roszczenie powodów stanowi nadużycie prawa, godzi w zasady współżycia społecznego i z tego względu winno być oddalone. Sąd ustalił, następujący stan faktyczny: Pozwana jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...). Lokal składa się z trzech pokoi, kuchni i łazienki. bezsporne Pod koniec 2012r. pozwana wydała powodomM. P.iK. P.klucze do powyższego lokalu. W styczniu 2013r. powodowieM. P.,K. P.iK. K.zamieszkali w tym lokalu. Do lokalu były wówczas doprowadzane media, w tym odbywały się dostawy energii elektrycznej i paliwa gazowego na podstawie umów łączących pozwaną z odpowiednimi dostawcami mediów. dowód : - przesłuchanie powódki k. 341-346 - przesłuchanie pozwanej k. 346-348 Według pozwanej udostępnienie lokalu nastąpiło na podstawie umowy najmu łączącej pozwaną zM. P.iK. P.. Najemcy mieli być zwolnieni z opłat za czynsz najmu przez okres 6 miesięcy, zobowiązani byli natomiast od dnia zamieszkania pokrywać koszty eksploatacji mieszkania, w tym należności z tytułu dostaw energii, gazu, wody, wywozu nieczystości. PowódkaM. P.i powódK. P.twierdzą, że lokal został im udostępniony przez pozwaną na podstawie ustnej umowy nieodpłatnego użyczenia na okres 5 lat. Między stronami istnieje spór co do tego, czy i na jakiej podstawie powodowie są uprawnieni do władania lokalem przyul. (...)wS.. Powodowie nie uiszczali na rzecz pozwanej żadnych kwot z tytułu czynszu. Aktualnie toczy się między nimi postępowanie z powództwaD. I.o wydanie i opróżnienie przez powodów lokalu mieszkalnego przyul. (...)wS. dowód: - korespondencja między stronami k. 14-17 - przesłuchanie pozwanej k. 346-348 - przesłuchanie powódki k. 341-346 Pismami z dnia 7 października 2014r. pozwana wezwała pozwanychM. P.iK. P.do zapłaty kwoty 67.500 zł tytułem nieopłaconego czynszu najmu za lokal przyul. (...)wS.za okres od lipca 2012r. do września 2014r. oraz niezapłaconych opłat za używanie lokalu, w tym z tytułu dostaw energii elektrycznej, gazu, wody, odprowadzania ścieków i wywozu nieczystości w terminie miesiąca pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. dowód : - wezwania do zapłaty z dowodem nadania k. 104-108 Pismami z dnia 18 listopada 2014r. pozwana złożyła powodomM. P.iK. P.oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu. dowód : - wypowiedzenie umowy najmu z dowodem nadania k. 113-119 (...) S.A.w dniu 19 listopada 2014r. wystawiłafakturę VAT nr (...)na rzecz pozwanej na kwotę 470,53 zł za pobór energii elektrycznej w lokalu przyul. (...)wS.w okresie od 15 września 2014r. do 18 listopada 2014r. dowód : - faktura VAT k. 128 (...)pismem z dnia 12 listopada 2014r. wezwała pozwaną do zapłaty zaległości z faktury na kwotę 332,50 zł. dowód : - wezwanie do zapłaty k. 136-137 Wobec tego, że powodowie negatywnie odpowiedzieli na wezwania pozwanej do zapłaty postanowiła o przerwaniu dostaw energii elektrycznej i paliwa gazowego do lokalu, aby w ten sposób skłonić powodów do rozliczenia się z wszelkich należności za lokal. W dniu 8 października 2014r. pozwana upoważniłaM. M.do reprezentowania jej w zakładach wodociągów i kanalizacji,(...)i(...)we wszystkich sprawach dotyczących dostaw wody, energii elektrycznej i gazu do należących do niej nieruchomości. dowód : - upoważnienie k. 19 - zeznania świadkaM. M.k. 338-340 - przesłuchanie pozwanej k. 346-348 M. M.w latach 2014-2015 kilkukrotnie składał wnioski o przerwę w dostawie prądu i gazu. dowód : - zeznania świadkaM. M.k. 338-340 Po raz pierwszy przerwa w dostawie prądu nastąpiła jesienią 2014r. Jesienią 2014r.K. P.zgłosił się do biura obsługi klienta(...)z wnioskiem o zawarcie umowy kompleksowej na dostawę i sprzedaż energii elektrycznej. Umowa została zawarta w wyniku błędu pracownika, który nie wziął pod uwagę tego, że na danym układzie pomiarowym jest aktywna umowa zawarta na rzecz pozwanej. Pozwana dowiedziała się o zawarciu umowy przezK. P.i wyraziła swój sprzeciw. W celu rozwiązania problemuJ. G., koordynator do spraw obsługi klienta, zaproponowała scedowanie umowy na rzecz pozwanej, lecz pozwana na to nie wyraziła zgody. Umowa została potraktowana jako nieważna i rozwiązana w trybie natychmiastowym. dowód : - przesłuchanie powódki k. 341-346 - zeznania świadkaJ. G.k. 336-337 - zeznania świadkaJ. C.k. 341-342 (...) S.A.w dniu 19 stycznia 2015r. wystawiłafakturę VAT nr (...)na rzecz pozwanej na kwotę 32,12 zł za pobór energii elektrycznej w lokalu przyul. (...)wS.w okresie od 18 listopada 2014r. do 17 stycznia 2015r. Według treści rozliczenia za powyższych okres należność brutto wyniosła 489,89 zł. dowód : - faktura VAT k. 127 Pismem z dnia 16 stycznia 2015r. pozwana wezwała powodówM. P.iK. P.do zapłaty kwoty 3.736,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 470,53 zł od dnia 6 grudnia 2014r. wskazując, że należność ta wynika z faktur VAT za należności z tytułu opłat za media. dowód : - wezwanie do zapłaty k. 125-126 Pismem z dnia 23 lutego 2015r. pozwana wezwała powodówM. P.iK. P.do zapłaty kwoty 2.823,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo opisanym w piśmie wskazując, że należność ta wynika z faktur VAT wystawionych przezZakład (...) sp. z o.o.wS.. Kolejne wezwanie pozwana wystosowała pismem z dnia 14 kwietnia 2015r. wskazując, że kwota nieuregulowanej należności głównej z tytułu usług świadczonych przezZakład (...) sp. z o.o.wS.wynosi 3.092,05 zł. dowód : - wezwanie do zapłaty z załącznikiem k. 123-124 - ostateczne wezwanie do zapłaty z załącznikiem i dowodem nadania k. 131-135 Pismem z dnia 13 kwietnia 2015r.M. M.działając z upoważnienia pozwanej złożył w(...) sp. z o.o.wniosek o czasowe przerwanie dostaw energii elektrycznej do lokalu przyul. (...)wS.. We wniosku tym zostało wskazane, że pozwana jest jedyną osobą posiadającą prawo do dysponowania lokalem i nie wyraża ona zgody na zamontowania dla tego lokalu jakiegokolwiek licznika energii, w tym przedpłatowego. W wyniku uwzględnienia tego wniosku dostawy energii elektrycznej do lokalu zostały wstrzymane. Pismem z dnia 22 kwietnia 2015r. powodowieM. P.iK. P.zostali poinformowani przez(...) sp. z o.o.o braku możliwości dalszego dostarczania energii do lokalu przyul. (...)wS.z uwagi na przerwanie usługi. dowód : - pismo z dnia 13 kwietnia 2015r. k. 18 - pismo z dnia 22 kwietnia 2015r. k. 20 - zeznania świadkaM. M.k. 338 -340 - zeznania świadkaJ. G.k. 336-337 - przesłuchanie pozwanej k. 346-348 Pismem z dnia 23 listopada 2015r.(...) sp. z o.o.potwierdziła, że pozwana nie rozwiązała umowy o świadczenie usługi kompleksowej do lokalu przyul. (...)wS., lecz pismem z dnia 16 września 2015r. podtrzymała wniosek o wstrzymanie dostawy energii. dowód : - pismo z dnia 23 listopada 2015r. Pozwana nie składała wniosku o wstrzymanie dostarczania paliwa gazowego do lokalu przyul. (...)wS.. W dniu 15 lipca 2015r. złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego do tego lokalu i zadeklarowała demontaż gazomierza na dzień 21 lipca 2015r. Gazomierz został zdemontowany w dniu 23 lipca 2015r., a umowa została rozwiązana z dniem 31 sierpnia 2015r. (...)odmówiła powodom podania przyczyn wstrzymania dostarczania paliwa gazowego do lokalu wskazując, że informacje te mogą zostać udzielone stronie umowy tj. pozwanej. Wznowienie dostaw paliwa gazowego do tego lokalu nastąpiło w dniu 1 września 2015r. na podstawie umowy zawartej w dniu 31 sierpnia 2015r. zK. P.. Umowa ta jest realizowana i dostawa paliwa gazowego następuje na jej podstawie. dowód : - oświadczenie o rozwiązaniu umowy k. 202 - pismo z dnia 30 lipca 2015 r. k . 25 - pismo z(...)z dnia 23 grudnia 2015r. k. 201 PowodowieK. P.iM. P.wielokrotnie zgłaszali się do biura obsługi klienta(...)w celu uzyskania dostępu do energii elektrycznej w lokalu przyul. (...)wS.. Podnosili, że dostawy te są stale przerywana. dowód : - zgłoszenia k. 326, 327 - zeznania świadkaJ. G.k. 336-337 M. M.na zlecenie pozwanej kontrolował, czy w lokalu jest używany prąd. W tym celu przyjeżdżał pod nieruchomość oraz sprawdzał stan licznika. W dniu 2015r. zauważył brak plomby na liczniku, wówczas pozwana dokonała zgłoszenia, że powodowie nielegalnie pobierają prąd. Nie stwierdzono wówczas, aby dostawy prądu nie były rejestrowane przez licznik. Współwłaścicielka nieruchomości, na której znajduje się lokal zajmowany przez powodów, wielokrotnie widziała, że w lokalu tym korzysta się z urządzeń, które wymagają dostępu do energii elektrycznej.B. O. (1)nie zamieszkuje na tej nieruchomości, swój lokal wynajmuje, zwykle przyjeżdża tam raz lub dwa razy w miesiącu. W dniu 15 lipca 2015r. wykonała zdjęcie potwierdzające, że w lokalu zamieszkiwanym przez powodów świeciło się światło dowód : - zeznania świadkaM. M.k. 338-340 - zeznania świadkaB. O. (1)k. 340 -341 Na przełomie lipca i sierpnia 2015r. przez okres 30 dni obowiązywała umowa zawarta przezK. P.z(...) S.A.o dostawę tzw. prądu okolicznościowego, rozliczany ryczałtem. Pobór prądu obywał się ze źródła położonego na zewnątrz nieruchomości. dowód : - zeznania powódki k. 341-346 - zeznania pozwanej k. 346-348 Pismem z dnia 2 grudnia 2015r. pozwana wezwała powodówM. P.iK. P.do zapłaty kwoty 1.243,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo opisanym w piśmie wskazując, że należność ta wynika z faktur VAT wystawionych za dostarczaną energię elektryczną. Do pisma zostało dołączone wezwanie do zapłaty z dnia 26 listopada 2015r. wystosowane przez(...)do pozwanej obejmujące kwotę 502,15 zł wynikającą z kilku dokumentów, w których terminy płatności były następujące: 4 lutego 2015r., 7 kwietnia 2015r., 23 czerwca 2015r. i 4 listopada 2015r. dowód : - wezwania do zapłaty k. 157-158 Należności z tytułu opłat za energię elektryczną objęte dokumentem z terminem płatności 4 listopada 2015r. obejmują okres od września do listopada 2015r. bezsporne (oświadczenie powódki na rozprawie w dniu 4 grudnia 2015r.) W dniu 18 kwietnia 2016r. powódka zawarła z(...) S.A.wP.umowę o świadczenie usługi kompleksowej, na podstawie której energia do lokalu rozliczana jest według licznika przedpłatowego. dowód : - umowa z dnia 18 kwietnia 2016r. k. 328-331 Dostawy energii elektrycznej są niezbędne do tego, aby w lokalu przyul. (...)wS.korzystać ze światła, kuchenki, ciepłej wody. W okresach, gdy do lokalu energia nie była dostarczana, powodowie korzystali z uprzejmości znajomych, aby umyć się w ciepłej wodzie lub wyprać odzież, żywili się na mieście, a małoletniK. K.jadł obiady u babci. dowód : - zeznania powódki k. 342-346 Sąd zważył, co następuje: Powództwo okazało się częściowo zasadne. Zgodnie zart. 344 § 1 k.c.przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Powodowie wystąpili w niniejszym postępowaniu z żądaniem ochrony naruszonego posiadania lokalu mieszkalnego położonego wS.przyul. (...)wraz z dostępem do dostaw energii elektrycznej i paliwa gazowego. Wskazali, że na skutek naruszeń dokonanych przez pozwaną i osób działających w jej imieniu nie mogli korzystać z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. zaspokajać w nim wszystkich swoich życiowych potrzeb, gdyż pozwana podjęła czynności mające na celu wstrzymanie dostaw prądu i gazu do tego lokalu. Pozwana nie zanegowała tego, iż złożyła do(...)wniosek o wstrzymanie dostawy energii elektrycznej do lokalu zajmowanego przez powodów oraz nie wyraziła zgody na zamontowanie licznika przedpłatowego, jak również tego, że rozwiązała umowę z(...)o dostarczanie paliwa gazowego. Podniosła natomiast, że oświadczenia te złożyła w ramach posiadanych przez nią uprawnień jako strona umów zawartych z powyższymi firmami, dlatego brak podstaw do przyjęcia, że działała w sposób samowolny w rozumieniuart. 342 k.c.fg8u7rNiezależnie od powyższego pozwana podkreślała swoje prawo do lokalu oraz wskazywała na to, że pozwani zajmują lokal bezumownie, gdyż wobec braku dokonywania płatności z tytułu czynszu i opłat za media umowa najmu lokalu została im wypowiedziana pismem z dnia 18 listopada 2018r. Na wstępie rozważań obejmujących ocenę zasadności stanowisk stron i zgłoszonych roszczeń niezbędne jest podkreślenie, iż postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania jest postępowaniem odrębnym, którego specyfika polega na ograniczonym zakresie okoliczności, które sąd jest uprawniony badać w tym postępowaniu. Zgodnie zart. 478 k.p.c.w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Z treści powyższego przepisu wprost wynika, że kwestie zakresu i rodzaju uprawnień stron do przedmiotu posiadania, tak szeroko poruszane przez strony w argumentacji przedstawianej w toku niniejszego procesu, nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia o zgłoszonych żądaniach. Sąd bowiem wedle tego przepisu nie bada ani tego, komu przysługuje prawo do przedmiotu posiadania, ani czy objęcie tego przedmiotu w posiadanie przez powoda nastąpiło w dobrej czy w złej wierze, ani też, czy naruszenie posiadania przez pozwanego nastąpiło w dobrej czy złej wierze. Stwierdzić należy, że ustawodawca bierze pod ochronę prawną stan faktyczny, jakim jest posiadanie nawet wówczas, gdy objęcie w posiadanie nastąpiło w takich okolicznościach, że posiadacz wiedział, że nie przysługują mu żadne uprawnienia do władania rzeczą. Jeśli występuje spór co do tego, u kogo dana rzecz winna pozostawać w posiadaniu, to w razie braku możliwości rozwiązania go w sposób ugodowy, spór ten winien zostać rozstrzygnięty na drodze sądowej poprzez zgłoszenie odpowiednich do okoliczności roszczeń np. żądanie wydanie rzeczy. Ustawodawca wyklucza możliwość jednostronnego rozstrzygania tych kwestii np. poprzez przymusowe objęcie rzeczy będącej w posiadaniu innej osoby przez właściciela. Zgodnie zart. 342 k.c.nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Stosownie doart. 3431k.c.do ochrony władania lokalem stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie posiadania. Posiadacz może nawet zastosować obronę konieczną, ażeby odeprzeć samowolne naruszenie posiadania (art. 343 § 1 k.c.). Z kwestią prawa stron do lokalu objętego sporem ściśle związany jest zarzut pozwanej, iż roszczenia powodów stanowią nadużycie prawa i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Pozwana podnosiła, że z uwagi na okoliczności, w jakich powodowie weszli w posiadanie lokalu oraz fakt braku uregulowania przez nich czynszu za najem i znacznej część należności za media dostarczane w lokalu zgłoszone żądanie z tytułu naruszenia posiadania godzi w zasady współżycia społecznego i nie powinno podlegać ochronie. Sąd nie uwzględnił tego zarzutu z tego względu, że aktualnie niemożliwe było rozstrzygnięcie o tym, na podstawie jakiego stosunku prawnego powodowie weszli w posiadanie lokalu. Między stronami istnieje spór dotyczący praw do korzystania przez powodów, który jest przedmiotem postępowania zainicjowanego przez pozwaną o wydanie lokalu. Sądowi z urzędu wiadomym jest, że sprawa ta toczy się przed Sądem Rejonowym SzczecinP.i Zachód wS.pod sygn. III C 567/15, prowadzone jest postępowanie dowodowe, w tym z zeznań świadków zgłoszonych między innymi na okoliczność tego, na jakiej podstawie powodowie korzystają z lokalu. Z kolei w niniejszym postępowaniu nie zostały zaoferowane dowody, które pozwoliłyby na ustalenie powyższej okoliczności. Strony w tym zakresie podnosiły przeciwstawne twierdzenia, które nie znajdowały oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Wreszcie podkreślić należy, że zgodnie zart. 478 k.p.c.kwestia praw do lokalu nie jest w ogóle przedmiotem badania w sprawie o naruszenie posiadania. Z tych względów wykluczone było oddalenie powództwa na podstawieart. 5 k.c. Warunkiem uwzględnienia powództwa o naruszenie posiadania jest w pierwszej kolejności ustalanie, że strona powodowa była w posiadaniu przedmiotu objętego żądaniem. Stosownie doart. 478 k.p.c.sąd bada ostatni stan posiadania. W niniejszej sprawie warunek ten niewątpliwie został spełniony, albowiem pozostawało poza sporem, że powodowie od stycznia 2013r. objęli w posiadanie lokal mieszkalny położony wS.przyul. (...). Kwestią sporną było, na podstawie jakiego stosunku prawnego doszło do władania przez nich tego lokalu. Jednak, jak zostało wyżej zaznaczone, nie ma to w sprawie żadnego znaczenia. Zgodnie zart. 336 k.c.posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Dlatego to, czy powodowie objęli lokal na podstawie umowy najmu czy umowy użyczenia było nieistotne, bowiem w obu przypadkach stali się posiadaczami zależnymi. Bezspornie zatem pozwana wprowadziła powodów w posiadanie zależne tego lokalu wydając im do niego klucze. Pozostawało również poza sporem, że w chwili, gdy powodowie zamieszkali w lokalu pozwanej, były do niego dostarczane media, w tym energia elektryczna i paliwo gazowe. Media te były niezbędne do prawidłowego korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, tj. zaspokajania bieżących potrzeb jakie w lokalu mieszkalnym się realizuje, w tym do sporządzania posiłku, wykonywania czynności higieny przy użyciu ciepłej wody. Pozwana wraz z udostępnieniem lokalu dała powodom możliwość korzystania z mediów. Jest zatem niewątpliwe, że w powyższym zakresie powodowie jako posiadacze zależni korzystali z lokalu przyul. (...)wS.co najmniej do czasu, gdy między stronami powstał spór na tle realizacji zobowiązań finansowych powodów związanych z korzystaniem z tego lokalu i stosunku prawnego, na podstawie którego lokal został im udostępniony, czyli do jesieni 2014r. Kolejną okolicznością wymagającą ustalenia było to, czy opisany wyżej stan posiadania został przez pozwaną naruszony. W tym zakresie powodowie podnieśli, że pozwana złożyła wniosek o wstrzymanie dostaw energii elektrycznej do lokalu oraz wyraziła swój sprzeciw wobec zamontowania w lokalu na ich rachunek licznika przedpłatowego. W odniesieniu do dostaw paliwa gazowego powodowie wskazali, że pozwana wypowiedziała łączącą ją umowę o dostawę gazu do lokalu podając, że w lokalu nikt nie zamieszkuje. Ponadto wskazywali, że pozwana odmawiała wyrażenia swojej zgody na zawarcie przez powodów na ich rzecz i na ich rachunek umów o dostawę prądu i gazu. Strona pozwana w procesie podnosiła natomiast, że nie zostało wykazane, aby w dacie złożenia pozwu doszło do przerwy w dostawie prądu i gazu w lokalu, a jednocześnie wskazała, że skorzystała z przysługujących jej uprawnień jako strona umów zawartych z dostawcami tych mediów. W kwestii naruszenia posiadania w zakresie dostępu do energii elektrycznej w lokalu Sąd stwierdził, że materiał dowodowy nie potwierdza zarzutu pozwanej o braku wykazania tego naruszenia. Pozbawienie lokalu dostępu do prądu wynika z dokumentów w postaci pisma z dnia 13 kwietnia 2015r. złożonego przez pełnomocnika pozwanejM. M.o wstrzymanie dostawy energii elektrycznej, które to pismo zawierało nadto oświadczenie o braku zgody pozwanej na montaż w lokalu licznika przedpłatowego. W piśmie z dnia 23 listopada 2015r.(...) sp. z o.o.potwierdziła, że pozwana pismem z dnia 16 września 2015r. podtrzymała wniosek o wstrzymanie dostawy energii.M. M.zeznał, że wnioski o wstrzymanie dostaw prądu i gazu składał kilkakrotnie. Z podanych przez niego okoliczności wynikało, że wniosek o wstrzymanie dostawy energii elektrycznej został złożony przed tym, jak doszło do zawarcia przez powoda umowy na licznik przedpłatowy i po rozwiązaniu tej umowy w wyniku interwencji pozwanej. W odniesieniu do stanowiska pozwanej, iż wykonywała ona jednie uprawnienia przysługujące jej z umowy stwierdzić należy, że nawet przyjmując taką interpretację pozwanej, to naruszenie posiadania w dostępie do prądu wynika nie tylko z tego, że pozwana złożyła wniosek o wstrzymanie dostawy w ramach umowy łączącej ją z(...), lecz przede wszystkim z tego, że pozwana składała również oświadczenia mające na celu uniemożliwienie korzystania przez powodów z prądu na innej podstawie, niż tylko poprzez dostawy realizowane w ramach jej umowy. Pozwana wprost wyraziła sprzeciw wobec zawarciu przez powodów i na ich rzecz umowy o dostawę prądu rozliczanego poprzez licznik przedpłatowy. Sprzeciwiała się korzystania z prądu na zasadzie ryczałtu. Zeznania świadkaM. M.wskazują jednoznacznie na to, że intencją pozwanej było, aby do lokalu w żaden sposób nie był dostarczany prąd, co miało skłonić powodów do rozliczenia się z nią z tytułu należności za korzystanie z lokalu. Również zeznania świadkaB. O. (1)ujawniają, że pozwana dążyła do pozbawienia powodów możliwości korzystania z prądu. Tę wersję potwierdzają także zeznania samej pozwanej, która wskazywała na to, że mimo podejmowanych przez nią działań i składanych oświadczeń okazywało się, że w jakiś sposób występuje dopływ prądu do lokalu. Jednocześnie trzeba podkreślić, że zeznania pozwanej w tym zakresie nie stanowią wystarczającej podstawy do przyjęcia, że przez cały okres poprzedzający wytoczenie powództwa powodowie korzystali z prądu. Powódka zeznała, że występowały liczne i o różnej długości przerwy w dostawach. Materiał sprawy nie pozwala na ustalenie, w jakich okresach faktycznie prąd był dostarczany, a w jakim nie, jednakże niewątpliwym jest, że powodowie mieli utrudnienia i z pewnością w sposób trwały z prądu przed wytoczeniem powództwa korzystać nie mogli, bowiem taka była intencja działań pozwanej, co potwierdzają zeznania jej i świadkaM. M.oraz zeznania świadkówJ. G.iJ. C., którzy wskazywali, że dyspozycje pozwanej o wstrzymaniu dostawy prądu byłu realizowane, że powodowie zgłaszali się do biura obsługi klientów(...)i składali różne wnioski, które miały na celu uzyskanie przez nich dostępu do energii elektrycznej, w tym poprzez zawarcie umowy na ich rachunek umowy na licznik przedpłatowy lub prąd rozliczany ryczałtem. Nie zostały wykazane wszystkie okoliczności podnoszone przez stronę powodową i ujawnione w zeznaniach powódki, w tym mechaniczne uszkodzenia kabli. Dowody zaoferowane na tę okoliczność były niewystarczające dla ustalenia, że tego rodzaju działań dopuszczała się pozwana lub osoby działające na jej zlecenie. Nie zostało też przez stronę pozwaną wykazane, że powodowie w sposób nielegalny pobierali prąd, zeznania świadków są w tym zakresie niespójne i dość lakoniczne oraz nie pozwalają na przyjęcie, że powodowie mieli stały dostęp do prądu. W konsekwencji powyższego Sąd przyjął, że niewątpliwie doszło do naruszenia przez pozwaną posiadania lokalu przez powodów lokalu w części dotyczącej dostępu do energii elektrycznej. Stan naruszenia istniał w dacie złożenia pozwu, bowiem powód w okresie letnim korzystał z prądu ryczałtowego, a później ta umowa nie została już przedłużona, a pozwana nie odwołała swoich dotychczasowych oświadczeń o wstrzymaniu dostaw prądu i braku zgody na zamontowanie licznika przedpłatowego. Wbrew sugestii pozwanej dowodem na to, że prąd był udostępniany w sposób ciągły nie są wystawione przez(...)faktury VAT, gdyż na ich podstawie nie sposób ustalić, czy dostawy prądu odbywały się przez wszystkie dni okresu objętego fakturą, czy tylko część z nich. Orzekając Sąd uwzględnił stan istniejący w dacie wyrokowania, w tym to, że dopiero po wydaniu w dniu 8 grudnia 2015r. postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia powodowie uzyskali możliwość stałych niezakłóconych dostaw energii w zajmowanym lokalu, a mianowicie kiedy powódka zawarła na swoją rzecz umowę z dnia 18 kwietnia 2016r. Wówczas stan naruszenia, jak wskazała powódka, ustał. W odniesieniu do roszczeń dotyczących naruszenia posiadania w zakresie dostaw gazu Sąd uznał, że nie zaistniały okoliczności uzasadniające przyznanie powodom ochrony w tym zakresie. Niespornym jest, że pozwana wypowiedziała umowę o dostawę gazu ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2015r. W dniu 23 lipca 2015r. gazomierz został w lokalu zdemontowany. Jednak nie zostały ujawnione żadne inne okoliczności świadczące o tym, że pozwana podjęła jakiekolwiek kroki w tym celu, aby uniemożliwić powodom zawarcie umowy na swoją rzecz i na tej podstawie uzyskanie dostępu do paliwa gazowego w lokalu. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko pozwanej, iż z ujawnionych okoliczności wynika jedynie, że skorzystała ona z uprawnienia wynikającego z umowy i rozwiązała swój stosunek prawny łączący ją z(...). Nie można tu mówić o samowolnym działaniu w rozumieniuart. 342 k.c.Takie działania w każdym razie nie zostały wykazane, nie wynikają z zaoferowanego materiału dowodowego, a także z twierdzeń strony powodowej. Z dniem 1 września 2015r. na wniosek powoda złożony dzień wcześniej zawarta została umowa kompleksowa o dostawę paliwa gazowego gazu i jest ona realizowana do tej pory bez żadnych przeszkód ze strony pozwanej. Wobec powyższego Sąd uznał, że nie zostało wykazane, aby w dacie złożenia powództwa istniał stan naruszenia posiadania w tym zakresie. Powodowie wprawdzie nie korzystali z dostaw gazu, ale to dlatego, że biegł okres wypowiedzenia umowy zawartej przez pozwaną, a powodowie nie złożyli jeszcze wniosku o zawarcie umowy na ich rzecz. Ponieważ pozwana nie starała się podważyć umowy, jaką zawarł powód w dniu 31 sierpnia 2015r. oraz nie były podejmowane przez nią żadne próby udaremnienia dostaw gazu w późniejszym okresie, brak było również podstaw do przyjęcia, że zachodzi obawa, iż pozwana może w przyszłości podejmować takie działania. Żądanie nałożenia na nią obowiązku powstrzymania się od naruszeń posiadania w omawianym zakresie w przyszłości Sąd uznał zatem za niezasadne. Ustaleń stanowiących podstawę powyższej oceny roszczeń sąd dokonał na podstawie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego. W szczególności istotny okazał się materiał w postaci dokumentów – pisma z dnia 13 kwietnia 2015r., informacji z(...)z dnia 23 grudnia 2015r., pisma z(...)z dnia 23 listopada 2015r. potwierdzający to, jakiego rodzaju oświadczenia pozwana składała wobec dostawców mediów.D.te korespondowały z zeznaniami świadkówM. M.iB. O. (2), które jednozncznie wskazywały na to, że pozwana podejmowała czynności w celu pozbawienia powodów możliwości korzystania z prądu w zajmowanym przez nich lokalu. Zeznania tych świadków nie mogły być jednocześnie podstawą do ustalenia, że mimo tych działań powodowie mieli stały dostęp do prądu, bowiem choć świadkowie widzieli, iż w lokalu np. świeci się światło, to nie przebywali przy nieruchomości stale.M. M.podał, że kontroli tego, czy w lokalu jest prąd wykonywał kilkakrotnie, a świadekB. O. (2)zeznała, że na nieruchomość przyjeżdżała raz, dwa razy w miesiącu. Analogicznie należy ocenić znaczenie faktu, że(...)wystawiała na rzecz pozwanej faktury VAT za dostawę energii elektrycznej wyszczególnione w wykazie na k. 158 verte. Wystawienie tych dokumentów nie przesądza o tym, że przez cały okres objęty fakturami prąd był dostarczany, ponadto strona pozwana nie przedstawiła samych faktur, aby możliwym byłoby dokładnie przeanalizowanie przez Sąd ich treści. Zeznania świadków będących pracownikami(...)potwierdzają, że powodowie podejmowali próby rozwiązania problemu, zgłaszali, że nie mogą korzystać z prądu w lokalu i że chcieli w różnorodny sposób wyeliminować ten brak, czy to poprzez zawarcie umowy na licznik przedpłatowy, czy korzystanie z prądu ryczałtowego. Sąd uznał, że część okoliczności wskazywanych przez pozwaną czy powódkę, które nie znajdują oparcia w pozostałym materiale dowodowym i nie mogło zostać ujętych w ustaleniach stanowiących podstawę wyroku. Brak było podstaw do przyjęcia, że od daty złożenia pozwu powodowie korzystali nieprzerwanie z prądu – jak twierdziła pozwana, jak również, że dostawy prądu były przerywane przez mechaniczne uszkodzenia kabli, jak podnosiła powódka. Materiał sprawy nie dawał możliwości precyzyjnego ustalenia, w jakich konkretnych były dostawy energii elektrycznej do lokalu, a w jakich były wstrzymane, to jednak zawarte w nim informacje w sposób niewątpliwy wskazywały na to, że na skutek działań podejmowanych przez pozwaną występowały co najmniej przerwy w dostawie energii, a zatem posiadanie w tym zakresie było naruszone. Merytoryczne rozstrzygnięcie zawarte w pkt I i II wyroku objęło żądania nałożenia na pozwaną obowiązków powstrzymania się od dalszych naruszeń. Sąd umorzył postępowanie w zakresie dotyczącym nałożenia na pozwaną obowiązku przywrócenia posiadania, a to z uwagi na fakt, że wobec zmienionych okoliczności faktycznych strona powodowa na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku zmodyfikowała dotychczasowe żądanie pozwu. Zgodnie zart. 203 § 1 i 3 k.p.c.pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie uważa się za wyrażenie zgody. Modyfikacja żądania nastąpiła na rozprawie przy obecności pozwanej i jej pełnomocnika, którzy nie wyrazili sprzeciwu wobec tej zmiany. Mając to na uwadze oraz uwzględniając przyczynę ograniczenia powództwa Sąd uznał je za skuteczne i umorzył częściowo postępowanie. W razie odmiennego przyjęcia niezbędnym byłoby oddalenie powództwa w tym zakresie, jednakże – co należy podkreślić – takie rozwiązanie nie miałoby wpływu na ocenę stopnia, w jakim każda ze stron wygrała proces i na rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zapadło na podstawieart. 100 k.p.c.Sąd przyjął, że każda ze stron wygrała proces w połowie. Zasadne bowiem okazały się roszczenia strony powodowej dotyczące naruszeń posiadania w zakresie dotyczącym dostępu do energii elektrycznej. Żądanie przywrócenia posiadania w tym zakresie było usprawiedliwione w dacie składania pozwu, a w toku procesu przestało być aktualne, a to dlatego, że na skutek wydania przez sąd postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia powódka zawarła umowę, która eliminuje stan naruszenia. Ponieważ zmiana ta nastąpiła w toku procesu mimo cofnięcia roszczenia należy pozwaną uznać co do tego roszczenia za stronę przegraną. Niezasadne natomiast okazały się roszczenia dotyczące naruszenia posiadania w zakresie dostępu do paliwa gazowego i to zarówno w części, w jakiej doszło do cofnięcia roszczenia, jak również w tej części, w której roszczenie zostało podtrzymane. Do kosztów poniesionych przez stronę powodową należała opłata od pozwu 200 zł. Pozwana poniosła następujące koszty: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego – 156 zł (§ 7 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), dwie opłaty od zażalenia w kwotach po 30 zł, koszt działania pełnomocnika w postępowaniu zażaleniowym po 60 zł ( § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia). Sąd uznał jednak, że z uwagi na charakter sprawy matematyczne rozliczenie kosztów procesu nie jest zasadne, a przy tym uwzględnił fakt, że przez część procesu powódka korzystała z pomocy zawodowego pełnomocnika. W tych okolicznościach na podstawieart. 100 k.p.c.koszty procesu zostały wzajemnie zniesione między stronami. SSR Joanna Suchecka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie date: '2016-08-22' department_name: III Wydział Cywilny judges: - Joanna Suchecka legal_bases: - art. 344 § 1 k.c. - art. 203 § 1 i 3 k.p.c. recorder: Joanna Schultz signature: III C 1255/15 ```

151500000000503_I_ACa_001180_2021_Uz_2023-03-30_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1180/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 marca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący : SSA Anna Bohdziewicz Protokolant : Justyna Skop po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2023 r. w Katowicach na rozprawie sprawy z powództwaA. M.iJ. M. przeciwko(...) Bankowi (...) Spółce AkcyjnejwW. o ustalenie i zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11 sierpnia 2021 r., sygn. akt I C 1144/20 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2. w ten sposób, że zasądzaod pozwanego łącznie na rzecz powodów kwotę 120.678,31 (sto dwadzieścia tysięcy sześćset siedemdziesiąt osiem i 31/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2021 r. do dnia 24 lutego 2023 r., przy czym wykonanie tego świadczenia będzie uzależnioneod zaofiarowania przez powodów na rzecz pozwanego kwoty 207.304,38 (dwieście siedem tysięcy trzysta cztery i 38/100) złotych lub zabezpieczenia roszczenia pozwanego o zwrot tej kwoty i oddala powództwo o zapłatęw pozostałej części; 2 oddala apelację w pozostałym zakresie; 3 zasądza od pozwanego na rzecz powodów 4.050,00 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia tego orzeczenia z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego. SSA Anna Bohdziewicz Sygn. akt I ACa 1180/21 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Katowicach: 1 stwierdził nieważność umowy kredytu mieszkaniowego WłasnyK.hipoteczny nr 203-(...)z dnia 9 listopada 2007 r., zawartej między powodamiA. M.iJ. M.a pozwanym -(...) Bankiem (...) S.A.wW.- w całości; 2 zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 120.678,31 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty; 3 oddalił powództwo w pozostałym zakresie; 4 orzekł o kosztach procesu i nieuiszczonych kosztach sądowych. Wyrok ten został wydany na tle następująco poczynionych ustaleń faktycznych: W dniu 9 listopada 2007 r. między powodami a pozwanym doszło do zawarciaumowy nr (...)o kredyt mieszkaniowy(...)hipoteczny. Na mocy tej umowy bank udzielił powodom kredytu denominowanego udzielonego w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 97.744,17 CHF (§ 2 pkt. 1) na okres do 1.11.2047 r. (§ 12 pkt. 4). Kredyt został udzielony na budowę domu położonego wM.przyulicy (...)oraz finansowanie kosztów prowizji oraz ubezpieczenia. Oprocentowanie kredytu w dniu zawarcia umowy określono na 3,840%, przy czym marża banku wynosiła 1,09 p.p. (§ 7 umowy). Spłata kredytu miała nastąpić przez potrącenie przez kredytodawcę swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowego powoda. Rachunek był prowadzony w złotych (§ 13 umowy). Część ogólna umowy zawierała postanowienia dotyczące sposobu jej wykonania i tak: [a] § 4 ust. 5 zgodnie z którym: w przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie polskiej, stosuje się kurs kupna dla dewiz obowiązujący w(...) S.A.w dniu realizacji zlecenia płatniczego, według aktualnej Tabeli kursów; [b] § 13 ust. 7 zgodnie z którym: potrącenia środków z rachunku oszczędnościowo–rozliczeniowego w walucie polskiej następuje w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty spłaty kredytu w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz, obowiązującego w(...) S.A.w dniu wymagalności, kursu sprzedaży dla dewiz /aktualna Tabela kursów/. Powodowie w 2007 r. potrzebowali ponad 200.000 złotych na dokończenie budowy domu jednorodzinnego. Skorzystali z pomocy doradcy finansowego, który przedstawił im ofertę pozwanego banku. Wstępnie powodowie mieli kontakt tylko z doradcą, który mówił, że jest to najkorzystniejsza oferta z niską ratą. Powodowie mieli zaufanie do doradcy. Nie mówił on o żadnych ryzykach, nie zwracał uwagi na kurs waluty. Nie wyczulono ich na nagły wzrost kursu waluty. Powodowie nie mieli wpływu na treść umowy. Nie udostępniano im treść umowy przed jej podpisaniem. Warunkiem uzyskania kredytu było m.in. założenie konta w pozwanym banku. Przed podpisaniem umowy pracownica banku udostępniła powodom treść umowy. Nic wówczas im nie tłumaczono, ani nie przedstawiano symulacji rat na wypadek wzrostu kursu waluty. W tym procesie powodowie domagają się rozwiązania umowy. Godzą się, jako konsumenci, na skutki ewentualnego stwierdzenia nieważności umowy. Do spłaty pozostało jeszcze około 300.000 złotych. Powodowie nadal mieszkają w nieruchomości, na którą wzięli kredyt. Nie zwracali się o przewalutowanie kredytu, bo było to dla nich niekorzystne. W okresie od grudnia 2007 r. do maja 2020 r. powodowie dokonali wpłaty kwoty 120.678,31 złotych z tytułu rat.Pismem z dnia 23 września 2020 r. pełnomocnik powodów złożył reklamację, zarzucając nieważność całej umowy i wnosząc o wzajemnie rozliczenie dokonanych wpłat na poczet zawartej umowy. Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, na podstawie niekwestionowanych dokumentów prywatnych złożonych do akt sprawy. Sąd wziął pod uwagę także wiarygodne zeznania powoda. Sąd ograniczył dowód z przesłuchania powodów, gdyż okoliczności, na które dowód ten został przeprowadzony tj. zawarcia umowy, jej negocjacji i udzielonych pouczeń nie były znane członkom zarządu pozwanego banku. Z kolei zeznania świadkówA. D.iA. S. (1)nie wniosły niczego istotnego w sprawie albowiem świadkowie nie pamiętali okoliczności zawarcia tej konkretnej umowy. Sąd pierwszej instancji pominął dowód z zeznań świadkaI. C., jako nieprzydatnego do wyjaśnienia okoliczności sprawy, bowiem z zeznań powoda wynika, że wszelkie informacje dotyczące kredytu pozyskiwał od doradcy finansowego, a w banku podpisał jedynie umowę. Zatem dowód ten nie przyczyniłby się w żaden sposób do dokonania istotnych ustaleń, a jedynie przedłużyłby postępowanie w sprawie, tym bardziej, że świadkowieA. D.iA. S. (2)zeznające na tożsame okoliczności, co świadekI. C., nie pamiętały okoliczności zawarcia umowy, nie pamiętały konkretnych procedur obowiązujących w 2007 r. w banku, ani informacji, jakie przekazywały klientom w czasie procedury zawierania umowy. Sąd pominął także wniosek dowodowy dotyczący dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, uznając ten wniosek za nieprzydatny i zmierzający do przedłużenia postępowania w rozumieniuart. 2352§ 1 pkt. 2 i 5 k.p.c., a to w świetle roszczenia powodów, domagających się zapłaty kwot niespornych, bo wynikających z wyliczenia pozwanego, a niekwestionowanego przez powodów. Zestawienie wysokości dokonanych wpłat w związku z realizacją umowy kredytu, zostało sporządzone przez stronę pozwaną na wniosek powodów. Przechodząc do rozważań prawnych Sąd pierwszej instancji na wstępie wskazał, że w rozpoznawanej sprawie spór dotyczył oceny ważności i skuteczności umowy kredytu, jaką zawarły strony. Powodowie powołując się na nieważność umowy kredytu z uwagi na to, iż będące podstawą zapłaty rat kredytu postanowienia umowy łączącej ich z pozwanym mają charakter abuzywny i jako takie są w stosunku do nich bezskuteczne, wnieśli o zasądzenie na swoją rzecz sumy uiszczonych świadczeń nienależnych zapłaconych z tytułu spłaty rat kredytu w okresie od grudnia 2007 r. do maja 2020 r. w wysokości 120.678,31 złotych. Aby móc rozstrzygnąć o żądaniu zapłaty w trybieart. 410 k.c., Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie ocenił ważnośćumowy nr (...)o kredyt mieszkaniowy(...)hipoteczny, denominowany kursem CHF, z dnia 9 listopada 2007 roku. Stwierdzenie bowiem nieważności umowy przesądza w sprawie o możliwości domagania się zwrotu spełnionych świadczeń. Żądania powodów wymagały oceny umowy łączącej strony procesu pod kątem jej ważności, zgodności z przepisamiprawa bankowego, a także poddania ocenie jej zapisów, w szczególności wskazanych przez powodów, zawierających ich zdaniem klauzule niedozwolone. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż umowa łącząca strony jest umową kredytu w rozumieniuart. 69 prawa bankowego– ustawy z 29 sierpnia 1997 roku, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Z kolei przepis art. 69 §2 ustawy określa wymogi formalne umowy kredytu. Z dniem 26 sierpnia 2011 r. do art. 69 ust. 2 został dodany m.in. pkt. 4a, wskazujący wprost na możliwość zawierania umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, przy czym taka umowa musi wskazywać szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Poza tym zmianaprawa bankowegodokonana ustawą z dnia 29 lipca 2011 r. w art. 69 ust. 3 stanowiła, iż w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, kredytobiorca może dokonywać spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz dokonać przedterminowej spłaty pełnej lub częściowej kwoty kredytu bezpośrednio w tej walucie. W tym przypadku w umowie o kredyt określa się także zasady otwarcia i prowadzenia rachunku służącego do gromadzenia środków przeznaczonych na spłatę kredytu oraz zasady dokonywania spłaty za pośrednictwem tego rachunku. Do czasu zmianyprawa bankowegotą ustawą, zwaną antyspreadową, kredytobiorca nie mógł dokonywać spłat w walucie. Zmiany te nie oznaczają, iż umowy kredytu denominowanego do waluty obcej zawarte przed 26 sierpnia 2011 r. są nieważne, co zostało wyjaśnione także w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że bezsprzecznie strony zawarły umowę odpowiadającą warunkom umowy kredytu w rozumieniu powyższych przepisów. Bezspornym w sprawie jest także i to, iż pozwany ma status przedsiębiorcy, a powodowie status konsumenta w rozumieniuart. 221k.c. Kwestią zasadniczą w sprawie jest to, czy wskazane w pozwie postanowienia umowy stanowią klauzule niedozwolone. Cały spór koncentruje się na kwestii przyjętego miernika denominacji, a przede wszystkim sposobu ustalania wysokości rat kapitałowo-odsetkowych, a to wobec zapisów umowy i odesłania do tabeli kursów kupna i sprzedaży ustalanych w pozwanym banku. Zaznaczono, że umowa kredytu, jak każda umowa, rodzi stosunek obligacyjny, którego immanentną cechą jest zgodna wola stron tak, co do jej zawarcia, jak i jej postanowień, które muszą jednak być na tyle jasne i zrozumiałe dla każdej ze stron, aby nie narażały strony na rażącą sprzeczność postanowień umowy z jej interesem. Oczywistym jest, iż strony na zasadzie swobody umów mogą dowolnie ukształtować stosunek umowy, nie mniej jednak granice swobody umów wyznaczaart. 3531k.c., który stanowi o tym, by treść i cel stosunku umownego nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Ponownie zaznaczono, że jedną ze stron omawianej umowy kredytu hipotecznego jest konsument, co już powoduje konieczność zachowania przepisów regulujących ochronę konsumenta także przez banki, które tym samym muszą respektować m.in. przepisy Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Podkreślono, iż umowa kredytu musi określać wysokość udzielonego kredytu, walutę kredytu, warunki na jakich został udzielony, zasady jego zwrotu, zasady oprocentowania i jego zmiany, terminy spłaty. Zatem w dacie jej zawierania musi dojść do ustalenia wysokość kredytu, a tym samym wysokości zobowiązania kredytobiorcy – konsumenta - wobec banku, co może być wyrażone w sposób kwotowy albo też przez zastosowanie obiektywnie weryfikowalnego mechanizmu jego waloryzacji, w tym indeksacji walutą obcą, także kursem franka szwajcarskiego. Posłużenie się przez strony konstrukcją klauzuli waloryzacyjnej, w tym walutowej, pozostaje dopuszczalne i jest szeroko stosowane w praktyce banków ze względu przede wszystkim na potrzebę ograniczenia niekorzystnych dla obu stron skutków zmiany wartości pieniądza polskiego. Zastosowanie walutowych klauzul indeksacyjnych powinno opierać się na takim ich zapisaniu, by zmienność kursu waluty obcej została wyznaczona przez element zewnętrzny i możliwie obiektywny w stosunku do stron umowy tego rodzaju, określany przez instytucje finansowe spełniające kryteria bezstronnego działania w stosunku do banku udzielającego takiego kredytu. Zastosowanie indeksacji walutowej jest dopuszczalne co do zasady. Nie narusza ani zasady nominalizmu zart. 3581k.c., ani też zasady swobody umów zart. 3531k.c., jeżeli pozwala na określenie koniecznych przedmiotowo postanowień umowy kredytowej, określonych wart. 69 prawa bankowego. Sporządzenie umowy zgodnie z tymi przepisami wymaga więc zastosowania takiego mechanizmu na etapie określania kursu CHF na potrzeby wypłaty kwoty kredytu i ustalenia każdej kolejnej raty, który byłby niezależny od arbitralnych decyzji kredytodawcy, w tym posłużenia się kursami innych instytucji finansowych, w szczególności średnim kursem NBP, nawet z określonym w umowie, dopuszczalnym poziomem odstępstwa, tak aby kredytobiorca z góry mógł ustalić poziom, do którego ponosi ryzyko związane ze skorzystaniem z takiego kredytu w konkretnym banku, oferującym znane z góry warunki ustalania wysokości rat kapitałowych, rzutujących automatycznie na wysokość faktycznie spłacanego oprocentowania. Kredytobiorca musi takie zapisy zaakceptować, mimo że nie jest w stanie z góry przewidzieć kwotowego wymiaru poszczególnych rat. Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.badanie łączącej konsumenta z przedsiębiorcą umowy w celu ustalenia, czy zawarte w niej postanowienia mają charakter niedozwolony (abuzywny) dopuszczalne jest tylko w odniesieniu do tych postanowień, które nie zostały z konsumentem indywidualnie uzgodnione. Z zasady kontroli poddawane są te postanowienia, które nie określają głównych świadczeń stron. W sytuacji natomiast gdy dane postanowienie określa główne świadczenia stron, przesłanką dopuszczalności jego kontroli jest (poza brakiem indywidualnego uzgodnienia z konsumentem) stwierdzenie, że nie zostało ono sformułowane w sposób jednoznaczny. Przechodząc do oceny umowy zawartej przez strony, Sąd wskazał, że wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego, obejmującego analizę treści spornych zapisów umowy prowadzi do stwierdzenia nieważności umowy w całości z powodu bezskuteczności jej głównych postanowień i niedopuszczalności ich zastąpienia innymi ze względu na konieczność utrzymania podstawowych jej elementów decydujących o jej charakterze prawnym, co ostatecznie musiało prowadzić do uwzględnienia powództwa. Kwestionowane przez powodów postanowienia zawarte zostały przede wszystkim w: •§ 5 ust. 3-5 Umowy Kredytu - Kredyt może być wypłacany: 1) w walucie wymienialnej na finansowanie zobowiązań za granicą i w przypadku zaciągnięcia kredytu na spłatę kredytu walutowego, 2) w walucie polskiej na finansowanie zobowiązań w kraju. 4) W przypadku o którym mowa w ust. 3 pkt 2, stosuje się kurs kupna dla dewiz (aktualna Tabela kursów) obowiązujący w(...) SAw dniu realizacji zlecenia płatniczego. 5) W przypadku wypłaty kredytu albo transzy w walucie wymienialnej stosuje się kursy kupna/sprzedaży dla dewiz (Tabela kursów), obowiązujące w(...) SAw dniu zlecenia płatniczego. •§13 ust. 7 Umowy Kredytu - Potrącanie środków z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w walucie polskiej następuje w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, według obowiązującego w(...) SAw dniu wymagalności, kursu sprzedaży dla dewiz (aktualna Tabela kursów). W §2 ust. 1 umowy zawarte zostało postanowienie obejmujące zobowiązanie pozwanego do udzielenia powodom kredytu w kwocie wyrażonej w walucie polskiej stanowiącej równowartość 97.744,17 CHF, przy czym sposób przeliczenia tej kwoty wynika z § 5 umowy. Powodowie podpisując umowę nie wiedzieli jaką dokładnie kwotę w złotych otrzymają oraz jaki kurs przeliczeniowy zostanie zastosowany. To pozwany ostatecznie ustalał tą kwotę przez zastosowanie własnego kursu kupna waluty. Wskazana w umowie kwota wyrażona w walucie CHF określa wysokość zobowiązania powodów, przy zastosowaniu tzw. klauzuli waloryzacyjnej czy indeksacyjnej. Istota takiej klauzuli sprowadza się do oznaczenia przez strony danego stosunku prawnego wysokości świadczenia pieniężnego, czyli sumy, jaką ma zapłacić dłużnik wierzycielowi, nie wprost (poprzez wskazanie konkretnej ilości jednostek pieniężnych), a w sposób pośredni, przez opisanie wartości, jaką ma mieć spełniane świadczenie za pomocą miernika innego niż pieniądz. Jednym z takich mierników może być przy tym obca waluta. Klauzule tego rodzaju stosowane są co do zasady w długoterminowych stosunkach prawnych, bowiem ich podstawowym celem jest uniknięcie skutków zmiany wartości świadczenia pieniężnego w okresie obowiązywania umowy, która to zmiana wynika ze zmiany siły nabywczej pieniądza w czasie. Z tych też względów miernik służący do dokonania opisanego przeliczenia powinien spełniać kryterium stabilności. Przy przyjęciu waluty obcej jako tego rodzaju miernika i mając na względzie mechanizm działania i znaczenie klauzuli waloryzacyjnej (indeksacyjnej) istotne znaczenia z punktu widzenia obu stron umowy odgrywa kwestia sposobu, w jaki waloryzacja ma być dokonywana, a przede wszystkim kursu tej waluty, przy zastosowaniu którego dokonywane będzie przeliczenie. Kwestionowane przez powodów postanowienia umowy wskazują na to, że przeliczenie będzie dokonywane dwukrotnie – przy wypłacie kredytu i przy przeliczaniu rat w celu ustalenia wyrażonej w walucie polskiej kwoty, jaką mają spłacać powodowie, po drugie, że pierwsze przeliczenie będzie dokonywane według kursu kupna, a drugie – według kursu sprzedaży i wreszcie po trzecie, że oba te kursy będą ustalane według tabel obowiązujących w pozwanym banku. Stwierdzono, że tym samym te postanowienia umowy zawierają klauzulę abuzywną, jako że pozwalają bankowi na dowolne ustalanie kursów kupna i sprzedaży waluty na potrzeby rozliczeń kredytowych. Umowa zawiera bowiem odesłanie do tabeli kursów walut obcych w pozwanym banku, nie wskazując w żaden sposób warunków ich ustalenia i pozostawiając to do wyłącznej dyspozycji banku. Skutkiem negatywnej weryfikacji postanowienia umowy jest przyjęcie na zasadzieart. 3851§ 2 k.c., że takie postanowienie nie wiąże konsumenta i postanowienie takie jest bezskuteczne od momentu zawarcia umowy. W dalszej kolejności Sąd odniósł się do kwestii uzgodnienia indywidualnie przez strony umowy jej spornych postanowień na etapie zawierania umowy. W myślart. 3851§ 3 k.c.nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ustalenia faktyczne wskazują, iż bank posłużył się przy zawieraniu umowy wzorcem umowy. Zatem zgodnie zart. 3851§4 k.c.ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie z klientem spoczywa na tym, kto się na to powołuje, a więc w okolicznościach tej sprawy na pozwanym. Tymczasem postępowanie dowodowe wykazało, iż te kwestie, mające następnie swe odzwierciedlenie w kwestionowanych postanowieniach umowy, nie były uzgodnione z powodem. Pozwany nie przedłożył na tę okoliczność żadnych dowodów, a za taki dowód nie można uznać zeznań świadków, którzy nie pamiętali podpisania umowy z powodami. Przedstawili jedynie standardowy tryb postępowania obowiązujący w banku. W pełni na wiarę zasługiwały zeznania powoda, co do okoliczności zawarcia umowy, w tym rodzaju i zakresu udzielonych im informacji o przyszłej umowie. Niewątpliwie powodowie podpisali oświadczenia o akceptacji ryzyka kursowego i akceptacji ryzyka zmiennej stopy procentowej, lecz nie wynika z tego, że zostali szczegółowo pouczeni o zakresie tego ryzyka, w szczególności, że kurs waluty może wzrosnąć dwukrotnie. Złożone oświadczenie stanowi w istocie oświadczenie blankietowe, podobne do tych jakie niejednokrotnie składają pacjenci wyrażając zgodę na zabieg. To obowiązkiem przedsiębiorcy, dokonującego czynności z konsumentem, jest podjąć takie działania, aby w sposób jasny, przystępny, zrozumiały i wszechstronny wyjaśnić mu wszelkie niezbędne informacje mające istotne znaczenia dla przyszłej umowy. Rolą banku było wyjaśnienie powodom zasad, na jakich będzie ustalany kurs waluty obcej, w szczególności zaś co do poinformowania ich o tym, że kursy te będą ustalane przez pozwany bank. Bank nie pouczył powodów o skutkach zawarcia kredytu denominowanego do waluty obcej oraz o zagrożeniach z tego wynikających. Umowa nie określała ani kursu CHF wobec złotego ani sposobu jego ustalania na potrzeby wypłaty świadczenia powodom i uruchomienia kredytu, ale i przez czas jego zakładanego i faktycznego spłacania przez nich. Zawierała odesłanie do tabeli kursów, bez innych zastrzeżeń dotyczących zasad jej ustalania, także w zakresie odmienności kursów kupna, sprzedaży. Nawet jeśli w dacie zawierania umowy kurs sprzedaży CHF wobec złotego był znany czy też dostępny powodom, to nie oznacza, że w kolejnych dniach przypadających na następne miesiące i lata zakładanego przez strony wykonywania umowy, realizacja której została podzielona na wiele lat (od grudnia 2007 r. do listopada 2047 r.), powodowie tego kursu znać nie mogli, a jego ustalenie pozostawione było wyłącznie bankowi. Dostępność kursu walut w dacie zawierania umowy wynikała z obowiązku nałożonego na banki na mocyart. 111 ust. 1 pkt. 4 prawa bankowego. Na ustalanie kursu walut powód nie miał żadnego wpływu. Tylko pozwany bank na mocy umowy był jednostronnie upoważniony do określenia zobowiązania powoda, a więc na wysokość rat kapitałowo-odsetkowych. Umowa nie zawierała zapisów wyjaśniających sposób ustalenia tabeli. Powszechnie wiadomym jest, iż pod koniec pierwszej dekady obecnego wieku odnotowywano coraz bardziej niekorzystne notowania CHF do złotego i ten trend utrzymuje się do nadal. Oczywistym jest, iż rzutowało to na wysokość rat. Bank zatem reagując na zjawiska rynkowe, ustalał wysokość rat przy zastosowaniu swoich tabel. Podkreślono, że oceny ważności umowy, w tym jej postanowień pod względem abuzywności dokonuje się na dzień zawierania umowy, a nie na okres jej wykonywania. Z przywoływanego już przepisuart. 3851k.c.wynika, iż postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Przez postanowienia określające główne świadczenia stron umowy rozumie się zatem postanowienia o charakterze konstytutywnym dla danego typu czynności prawnej, często utożsamiane zessentialia negotiiumowy, a zatem tego rodzaju postanowienia, bez których nie sposób zakwalifikować umowy zgodnie z jej nazwą. Główne świadczenia banku przesądzające o istocie umowy łączącej go z kredytobiorcą, to oddanie mu do dyspozycji ustalonej kwoty kredytu na oznaczony w umowie czas i z przeznaczeniem na określony cel, podczas gdy główne świadczenia kredytobiorcy obejmują korzystanie z udostępnionej mu kwoty kredytu zgodnie z postanowieniami umowy, zwrot kwoty wykorzystanego kredytu, zapłata odsetek oraz prowizji. Klauzula waloryzacyjna (indeksacyjna) służy do ustalenia wysokości świadczenia głównego kredytobiorcy, (kwoty, którą ma on zwrócić bankowi) i stanowi instrument, który służy do ostatecznego ustalenia rozmiaru świadczenia kredytobiorcy. Mechanizmy, służące do przeliczania złotych na franki szwajcarskie, by mogły być stosowane muszą być uzgodnione i zaakceptowane przez obie strony w dacie zawierania umowy. Za ugruntowane przyjęto stanowisko wypracowane przez Sądy, iż niejasny i niepoddający się weryfikacji mechanizm ustalania przez bank kursów waluty, pozostawiający bankowi swobodę, jest w sposób oczywisty sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta, a klauzula, która nie zawiera jednoznacznej treści i przez to pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej kosztów kredytu, jest klauzulą niedozwoloną. Sąd Okręgowy przyjął, że klauzule waloryzacyjne dotyczą głównego przedmiotu umowy kredytu indeksowanego do innej waluty niż polski złoty, w tym do CHF. Jednocześnie mając na uwadzeart. 3531k.c., dot. tzw. granic swobody umów, związanych z samą istotą, naturą umowy, również kredytowej, nie pozwalają na akceptację treści zapisów dotyczących indeksacji kredytu do CHF. Przekraczały bowiem granice wyznaczone naturą stosunków obligacyjnych. Przeliczenie franków na złote i odwrotnie ma następować przy przyjęciu kursów wynikających z tabel kursowych pozwanego, zatem to bank uzyskał wyłączne prawo do określania kursu CHF dla potrzeb rozliczeń. Miernik pozwalający ustalić ostatecznie i wiążąco wysokość zobowiązania powodów w dacie zawierania umowy w 2007 r. nie ma charakteru obiektywnego, a został on uzależniony od jednostronnej i arbitralnej decyzji pozwanego. Powodowie nie mieli i nie mają możliwości weryfikacji prawidłowości danych umieszczanych przez bank w tabeli kursów, a tym samym prawidłowości wyliczenia wysokości kwoty należnych bankowi rat. Ten sposób ukształtowania zakresu praw i obowiązków stron analizowanej umowy, który jest następstwem wprowadzenia do niej na skutek zastosowania przez pozwanego przygotowanego przez niego wzorca postanowień dotyczących zasad działania klauzuli waloryzacyjnej nie spełnia kryterium transparentności, godzi w równowagę kontraktową stron umowy i w rezultacie stawia powodów w znacznie gorszej niż pozwanego pozycji, co niewątpliwie uznano za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Wskazano, że nie ma znaczenia późniejsze wykonywanie umowy, jako że zgodnie zart. 3852k.c.ocena zgodności postanowienia z dobrymi obyczajami dokonywana jest według stanu z daty jej zawarcia. W ocenie Sądu nie zachodzi możliwość utrzymania spornej umowy w mocy po wyeliminowaniu postanowień niedozwolonych. Podkreślono, iż powodowie składając pozew oraz w zeznaniach jasno podali, iż są świadomi znaczenia żądania stwierdzania nieważności umowy i skutków, jakie się z tym wiążą w szczególności, że strony winny zwrócić sobie wzajemnie to co świadczyły oraz że banki zapowiadają domaganie się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału. Poza tym powodowie korzystali przez całe postępowanie sądowe z pomocy fachowego pełnomocnika i już w pozwie wyrażali stanowisko dotyczące nieważności umowy. Nie zachodzi więc w tej sprawie obawa o naruszenie podstawowych standardów ochrony powodów jako konsumentów, wyznaczonych art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG, na które wyraźnie wskazywał TSUE w powołanym wyroku, zalecając sądom krajowym ich przestrzeganie przy wydawaniu wyroków, które powinny pozostawać w zgodzie z powołanym przepisem oraz sposobem jego wykładni, przyjętym w orzecznictwie TSUE, w tym w wyroku TSUE z 3 października 2019 r., C – 260/18. Trybunał wskazał, iż „art. 6 ust. 1 powołanej dyrektywy 93/13 nie stoi na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy, po stwierdzeniu nieuczciwego charakteru niektórych warunków umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej (…), przyjął, zgodnie z prawem krajowym, że ta umowa nie może dalej obowiązywać bez takich warunków z tego powodu, że ich usunięcie spowodowałoby zmianę charakteru głównego przedmiotu umowy”. Eliminacja spornych postanowień umowy ze względu na abuzywność klauzul waloryzacyjnych, które służyły ustaleniu kursu sprzedaży CHF na potrzeby ustalenia wysokości raty kapitałowo-odsetkowej wpłynie na zmianę głównego przedmiotu umowy z tej przyczyny, że klauzule dotyczą głównych zobowiązań powodów jako kredytobiorców, związanych z ustaleniem kwoty kredytu w złotych oraz ze spłacaniem rat w ich kapitałowej części oraz ustaleniem pozostałej do zapłacenia części kapitału kredytu. Ewentualne wyeliminowanie wskazanych klauzul z podanego powodu nie pozwala na utrzymanie umowy nie tylko dlatego, że chodzi o główne świadczenia powodów, bez których charakter umowy nie mógłby zostać zachowany, lecz również z tej przyczyny, że bez tych klauzul jej wykonywanie, czyli w pozostałym zakresie, w ogóle nie byłoby możliwe na podstawie tej umowy bez zasadniczej zmiany jej charakteru prawnego, który oddawał prawną i gospodarczą przyczynę jej podpisania przez obie strony, w tym nie tylko przez bank, lecz również przez powodów. Postanowienia umowy, które istotnie są abuzywne, to postanowienia dotyczące mechanizmów przeliczania złotych na CHF i odwrotnie. Ich usunięcie z umowy prowadzi do powstania w niej luki. Powstaje zatem kwestia jej zastąpienia. W wyroku z dnia 21 grudnia 2016 r. (sygn. akt C - 154/15, C - 307/15, C – 308/15) TSUE wypowiadając się co do skutków uznania klauzuli umownej za niedozwoloną (nieuczciwą) stwierdził, że zadaniem sądu krajowego jest wyłącznie wykluczenie stosowania nieuczciwego warunku umownego w taki sposób, aby nie wywoływał on wiążącego skutku dla konsumenta. Winno się zatem doprowadzić do takiej sytuacji prawnej konsumenta, jaka miałaby miejsce wówczas, gdyby tego warunku nigdy nie było. Sąd nie jest natomiast władny dokonać zmiany treści tego warunku. Także w wyroku z 3 października 2019 r., C – 260/18, TSUE jednoznacznie uznał, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 stoi na przeszkodzie wypełnianiu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze tylko ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści takiej czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozycyjnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony wyrażą na to zgodę. Innymi słowy, na etapie wyrokowania, które oparte jest na uznaniu abuzywności takich klauzul, czyli wymaga ich eliminacji z umowy, art. 6 ust. 1 powołanej dyrektywy nie pozwala na zastąpienie kursu sprzedaży z tabeli banku, zastrzeżonego w umowie, żadnym innym kursem notowania CHF do złotego, w tym średnim kursem ogłaszanym przez NBP, nawet gdyby obie strony się na to zgadzały. Wbrew twierdzeniom pozwanego umowa nie mogła być wykonywana bez dokonywania przeliczeń waluty. Po pierwsze pomimo ustalenia kwoty kredytu w CHF wypłata świadczenia mogła nastąpić tylko w złotych, a po drugie z umowy wynikał sposób spłaty kredytu w złotych. Strony w §13 umowy wskazały rachunek bankowy, z którego pobierane będą środki na spłatę kredytu i był to rachunek złotowy. Powodowie nie posiadali w pozwanym banku rachunku walutowego i nie mieli możliwości dokonywania spłaty w CHF. Konsekwencją takiego stanowiska było uznanie nieważności takiej umowyex tunc,nie tylko dlatego, że abuzywne postanowienie podlega eliminacji bez możliwości wprowadzenia w to miejsce innego podobnego mechanizmu, tyle że dozwolonego, a więc zgodnego ponadto z naturą (istotą) takich stosunków umownych, lecz również dlatego, że zachodzi niemożność wykonywania, a tym samym też rozliczenia takiej umowy, spowodowana wyeliminowaniem klauzuli niezbędnej do określenia wysokości podstawowego zobowiązania kredytobiorcy, czyli wysokości raty kredytowej albo pozostałej do zapłacenia części kredytu spłacanego przed terminem. Nie ma zatem możliwości wykonania umowy po wyeliminowaniu postanowień o charakterze abuzywnym. Sąd Okręgowy wskazał, że w orzecznictwie TSUE podkreśla się, iż przepisy dotyczące uznawania postanowień umów z konsumentami oraz skutków z tym związanych zostały wprowadzone w interesie konsumentów, a zatem ich interpretacja i stosowanie winny tę okoliczność uwzględniać, przez poszukiwanie przy rozstrzyganiu konkretnych spraw takich rozwiązań, które zapewnią konsumentowi obiektywnie najlepszą ochronę. Stąd m.in. w wyroku z dnia 3 października 2019 r. w sprawie państwaD.TSUE wskazał, iż w przypadku rozstrzygania o abuzywności klauzul umowy rolą sądu jest uzyskanie świadomej decyzji konsumenta, co do tego, czy zamierza on podnosić, bądź podtrzymywać, zarzut abuzywności danego postanowienia umownego. Podobnie wypowiedział się TSUE w wyroku z 4 czerwca 2009 r. w sprawie sygn. akt C – 243/08. Powodowie zaakceptowali rozstrzygnięcie, mocą którego łącząca ich z pozwanym umowa miałaby być uznana za nieważną w całości wraz z wszystkimi konsekwencjami, jakie są z tym związane, a więc dokonaniem rozliczenia. Stwierdzenie nieważności umowy prowadziło do uwzględnienia powództwa w zakresie żądania zapłaty. Na podstawieart. 410 § 1 k.c.po stronie powodów powstało roszczenie o zwrot nienależnego świadczenia. Uwzględniając okoliczność, iż łącząca strony umowa została uznana przez Sąd za nieważną, spełnione w jej wykonaniu świadczenie obejmujące kwotę dochodzoną pozwem uznano za nienależne w rozumieniu tego przepisu. Na zasadzieart. 410 § 1 k.c.przyjęto, że zgodnie zart. 405 k.c.pozwany obowiązany był do jego zwrotu, przy czym obowiązku tego nie eliminuje fakt, iż powodowie mimo posiadania świadomości co do kwestionowanych zapisów umowy, realizowali wynikające z niej świadczenia. Zgodnie bowiem zart. 411 pkt 1 k.c.wiedza w zakresie braku obowiązku realizowania świadczenia nie wyłącza obowiązku jego zwrotu m.in. wówczas, gdy spełnienie świadczenia nastąpiło w wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Orzekając o zwrocie świadczeń nienależnych, Sąd pierwszej instancji wskazał, że co do zasady należy stosować teorię dwóch kondykcji, zgodnie z którą każda ze stron zgłasza żądanie zwrotu odrębnie, bez automatycznego kompensowania przez sąd. W myśl tej teorii każde roszczenie o wydanie korzyści należy traktować niezależnie, a ich kompensacja jest możliwa tylko w ramach instytucji potrącenia. Skoro powodowie dokonali wyboru i wnieśli o zasądzenie jedynie różnicy między kwotą dokonanych wpłat a kwotą otrzymaną z tytułu kredytu, zatem faktycznie zastosowanie znalazła teoria salda, chociaż uzasadnione byłoby również żądanie roszczenia zgodnie z teorią dwóch kondykcji albowiem niezależnie od trudności związanych z koniecznością każdorazowego szacowania wartości korzyści obu stron – zastosowanie teorii salda prowadziłoby do utrwalenia stanu istniejącego w wyniku spełnienia obu świadczeń, co zwłaszcza w przypadku nieważności umowy nie dałoby się pogodzić z celami zastosowania tej sankcji (ma ona wszak umożliwiać zniwelowanie prawnych i faktycznych skutków zawarcia umowy). Poza tym rozliczenie, a więc kompensacja możliwa jest jedynie poprzez złożenie przez którąkolwiek ze stron oświadczenia o potrąceniu wierzytelności. Zgodnie bowiem zart. 498 k.c.potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Tymczasem pozwany nie złożył oświadczenia o potrąceniu wierzytelności, stąd też powodom jako kredytobiorcom należny jest zwrot zapłaconych kwot z tytułu rat w wyniku zastosowania klauzul niedozwolonych. Z treściart. 405 k.c.wynika, że jeżeli dochodzi do bezpodstawnego wzbogacenia, to powstaje zawsze tyle odrębnych stosunków jednostronnie zobowiązujących, ile było stron nieważnej umowy, które na jej podstawie otrzymały jakiekolwiek świadczenie. Przepis ten nakłada na każdego kto uzyskał przysporzenie obowiązek zwrotu, co jest źródłem stosunku prawnego jednostronnie zobowiązującego. W szczególności przepis ten nie zawiera zapisu o tym, że podmiot obowiązany powinien zwrócić korzyść z rozliczeniem tego co sam uzyskał od podmiotu uprawnionego. Jeżeli zatem na podstawie jednej nieważnej umowy dwa podmioty uzyskały korzyść majątkową to powstają dwa stosunki prawne jednostronnie zobowiązujące, które właśnie są źródłem dwóch odrębnych kondykcji. Na gruncie spraw umów powiązanych z walutą powstają: (a) stosunek prawny pomiędzy kredytobiorcą a bankiem, w którym kredytobiorca jako podmiot zobowiązany na gruncieart. 405 k.c.ma obowiązek zwrotu kapitału uzyskanego kosztem banku jako podmiotu uprawnionego na gruncieart. 405 k.c.oraz (b) stosunek prawny pomiędzy kredytobiorcą a bankiem, w którym bank jako podmiot zobowiązany na gruncieart. 405 k.c.ma obowiązek zwrotu zapłaconych rat kosztem kredytobiorcy jako podmiotu uprawnionego na gruncieart. 405 k.c.W konsekwencji bez zastosowania instytucji potrącenia nie jest możliwe skompensowanie tych dwóch odrębnych stosunków prawnych. Potrącenie zaś jest możliwe do dokonania tylko przez samego wierzyciela. Zatem bez oświadczenia woli jednego z wierzycieli Sąd nie może dokonać potrącenia. Powyższe jednocześnie dowodzi, że intencją ustawodawcy na gruncieart. 405 k.c.nie było stosowanie teorii salda(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r. V CSK 382/18 i z 16.02.2021 roku w sprawie III CZP 11/20). Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powodów kwotę 120.678,31 złotych. Zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia został uznany za chybiony. Roszczenia zapłaty dochodzone przez powodów mają charakter żądania zwrotu świadczeń spełnionych nienależnie w myślart. 405w zw. z 410 i 3851k.c.Świadczenia nienależne są świadczeniami bezterminowymi, do których nie znajduje zastosowania żadenlex specialisw zakresie przedawnienia. Mając powyższe na uwadze, na kanwie polskiego porządku prawnego Sąd zwrócił uwagę naart. 117 i n. k.c.Ogólny termin przedawnienia został zawarty wart. 118 k.c.: „termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata." Zauważono, że przepis ten został znowelizowany 9 lipca 2018 r. na mocy ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 r. Jednakże na podstawie art. 5 ust. 3 tej ustawy: „do przysługujących konsumentowi roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, których terminy przedawnienia są określone w art. 118 i art. 125 §1 ustawy zmienianej w art. l, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. l, w brzmieniu dotychczasowym". Zważywszy na powyższy przepis intertemporalny, do żadnej z części dochodzonych świadczeń nie może mieć zastosowanie 6 letni termin przedawnienia. Zgodnie zart. 120 § l k.c., który reguluje początek biegu przedawnienia: „bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie." W orzecznictwie krajowym panuje utrwalony już pogląd, zgodnie z którymzdanie drugieww. artykułu należy interpretować w ten sposób, że w przypadku roszczeń bezterminowych początek biegu terminu przedawnienia wyznacza dzień, w którym uprawniony mógł wezwać dłużnika do spełnienia świadczenia w najwcześniej możliwym terminie. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, dla kredytobiorcy uiszczającego nienależnie miesięczne raty termin przedawnienia zaczyna bieg wraz z datą uiszczenia każdego świadczenia, gdyż wówczas mógł wezwać do zwrotu tego świadczenia, ewentualnie po okresie koniecznym do uiszczenia świadczenia. Koresponduje to także z kolejną zasadą, w myśl której początek biegu przedawnienia jest niezależny od świadomości wierzyciela, co do przysługującego mu roszczenia. Oznacza to, że weryfikuje się obiektywny stan prawny istniejący pomiędzy stronami, a konkretniej data spełnienia świadczenia nienależnego. Irrelewantna z powyższego punktu widzenia jest świadomość wierzyciela, co do nienależnego charakteru świadczenia, czy wiedzy odnośnie do możliwości wezwania do jego zwrotu. Opisane stanowiska mają spełniać funkcję ochronną wobec dłużnika. W porządku krajowym instytucja przedawnienia chroni i stabilizuje ten porządek prawny, ograniczając sytuacje, w których uprawniony przez bardzo długi czas nie wykonuje swoich uprawnień i nie podejmuje działań w celu egzekucji swoich roszczeń. Uwzględnienie powyższej argumentacji na kanwie sporu może być krzywdzące dla konsumentów i jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej. Przede wszystkim powyższe zasady mają charakter generalny i abstrakcyjny, zupełnie pomijając indywidualne czynniki i okoliczności, w szczególności długość zobowiązania czy też faktyczną świadomość co do nieuczciwego charakteru warunków umownych w umowie. Należy także zwrócić uwagę, że podstawowym aktem prawnym, którego zadaniem jest ochrona konsumenta w sporze z przedsiębiorcą jest Dyrektywa 93/13. Zasadność ochrony wynikającej z niniejszej dyrektywy wiąże się z faktem, że konsument jest podmiotem słabszym w stosunku prawnym, z uwagi na brak profesjonalizmu w podejmowanej czynności prawnej, a także wobec braku doinformowania, co do wszystkich skutków dokonania danej czynności prawnej i braku możliwości wpływu na treść wzorca umownego. W orzecznictwie unijnym szeroko odnoszono się do świadomości konsumenta w aspekcie początku biegu przedawnienia. Podnosi się, że krajowe przepisy proceduralne, zgodnie z zasadą skuteczności nie mogą czynić niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym wykonywania praw przyznanych konsumentom przez przepisy prawa unijnego. Przywołano przede wszystkim wyrok TSUE z dnia 9.07.2020 r. w sprawach połączonych C-698/18 i C-699/18, w którym rozstrzygnięto kwestię terminu, od którego należy liczyć bieg przedawnienia roszczeń konsumentów kierowanych przeciwko przedsiębiorcom w związku ze stosowaniem nieuczciwych postanowień umownych. TSUE w powyższych sprawach badał m.in. czy art. 2 lit. b, art. 6 ust. l i art. 7 ust. l dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które choć przewiduje, że roszczenie o stwierdzenie nieważności nieuczciwego warunku w umowie zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem nie podlega przedawnieniu, to ustanawia ono termin na wytoczenie powództwa mającego na celu powołanie się na skutki restytucyjne tego stwierdzenia nieważności, o ile termin ten nie będzie mniej korzystny niż terminy dotyczące podobnych środków istniejących w prawie krajowym (zasada równoważności) oraz nie uczyni wykonywania praw przyznanych przez porządek prawny Unii, w szczególności dyrektywę 93/13, praktycznie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym (zasada skuteczności). Przenosząc rozważania powyższego wyroku na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy uznał, że niemożliwym jest przyjęcie, że powodowie mieli świadomość nieuczciwego charakteru warunków umownych w momencie uiszczania każdorazowo raty kredytu. Wręcz przeciwnie, powodowie nie byli świadomi ani nie mogli być świadomi występowania w ich umowie kredytu klauzul abuzywnych aż do czasu wyroku TSUE z dnia 3.10.2019 r. w sprawie C – 260/18 w którym rozstrzygnięto sprawę polskich „frankowiczów". Powyższy wyrok był szeroko omawiany we wszystkich mediach, co skutkowało znacznym wzrostem wytoczonych powództw przeciwko bankom udzielających wadliwych umów kredytowych. Powodowie udali się wówczas do profesjonalnego prawnika, specjalizującego się w dochodzeniu roszczeń z tytułu występowania klauzul abuzywnych w umowach kredytów indeksowanych i denominowanych w walucie obcej. Po analizie umowy kredytowej i konsultacji uzyskali oni wiedzę o nieuczciwym charakterze warunków tej umowy. Oznacza to, że dzień 3.10.2019 r. jest pierwszym dniem, w którym powodowie mogli racjonalnie rzecz biorąc posiadać wiedzę o nieuczciwym charakterze warunków umownych. Z powyższym koresponduje także orzecznictwo Sądu Najwyższego, który zauważalną linię orzeczniczą wykształcił dopiero w 2019 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.04.2019r., sygn. akt III CSK 159/17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.05.2019r., sygn. akt I CSK 242/18; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2019r., sygn. akt V CSK 382/18). Podsumowując, zasadnym jest uwzględnienie żądania zapłaty w całości, tj. za cały dotychczasowy okres kredytowania, gdyż kredytobiorcy nie posiadali wiedzy ani racjonalnie rzecz biorąc nie mogli posiadać wiedzy o nieuczciwym charakterze warunków w ich umowie (zasada skuteczności), dyrektywa przewiduje pełną ochronę konsumentów, w tym także w zakresie uprawnienia restytucyjnego wynikającego z występowania nieuczciwego warunku umownego, konsumenci nie mogą być gorzej traktowani od przedsiębiorcy, który przygotował wadliwy wzorzec umowny zawierający klauzule abuzywne, odmienne rozwiązanie naruszałoby zasady współżycia społecznego, a także unijny porządek prawny. Roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego ma charakter bezterminowy, a co za tym idzie staje się wymagalne na zasadach określonych wart. 455 k.c., tj. niezwłocznie po doręczeniu wezwania do zapłaty. W realiach sprawy rolę wezwania do zapłaty stanowił pozew z 13.11.2020 roku /k. 95/. Wobec tego od daty doręczenia odpisu pozwu stronie pozwanej, tj. 11 stycznia 2021 r. /k. 105/ należały się powodom odsetki ustawowe. W pozostałym zakresie powództwo obejmujące żądanie odsetek zostało oddalone, albowiem w reklamacji złożonej przez powodów nie określono wysokości żądanego świadczenia, by można uznać od daty doręczenia reklamacji wymagalność roszczenia pieniężnego. Nadto Sąd Okręgowy zasądził roszczenie na rzecz powodów, lecz nie w sposób solidarny albowiem powodowie nie są wierzycielami solidarnymi banku. Powodowie wystąpili z roszczeniem głównym i ewentualnym. Zasadą jest, iż w przypadku uwzględnienia roszczenia zgłoszonego na pierwszym miejscu, Sąd jest zwolniony z obowiązku dokonywania oceny zasadności roszczenia ewentualnego. O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu oart. 100 k.p.c.i zasądzono całość kosztów procesu od pozwanego na rzecz powodów. Z koeli o nieuiszczonych kosztach orzeczono na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Wyrok Sądu pierwszej instancji został zaskarżony przez pozwanego w części, w jakiej powództwo zostało uwzględnione (pkt 1 i 2), a nadto zakwestionował rozstrzygnięcie o kosztach procesu (pkt 4). W apelacji sformułowano następujące zarzuty: I sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania przez brak poszanowania zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej wart. 233 k.p.c.odzwierciedlającej się m. in. przez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, a także w sposób nasuwający zastrzeżenia z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania (błędy w poczynionych przez Sąd pierwszej instancji ustaleniach zostały szczegółowo opisane w apelacji); II naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to: a)art. 2352§1 pkt 2 k.p.c.w zw. zart. 227 k.p.c.w zw. zart. 278 k.p.c.polegające na bezpodstawnym oddaleniu przez Sąd I instancji wniosków dowodowych pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu bankowości i ekonomii ze specjalnością w zakresie rynków walutowych na okoliczności szczegółowo opisane w apelacji; b)art. 233 k.p.c.przez: - przekroczenie granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji bezwarunkowe przyjęcie za podstawę wyroku stanowiska powodów, co do braku jakichkolwiek wyjaśnień banku, do nieważności umowy i uznania spornych postanowień umownych jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i naruszającymi interes konsumenta, sprzecznych z istotą stosunku zobowiązaniowego i naruszających równowagę kontraktową stron - przekroczenie granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że naruszenie równowagi kontraktowej , przejawiającej się w zastrzeżeniu na rzecz pozwanego prawa ustalania kursów walut w tabelach kursowych jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta - pominięcie zawartego we wniosku oświadczenia powodów, że mają świadomość ryzyka związanego z kredytami zaciąganymi w walucie wymienialnej c)art. 233 k.p.c.w zw. zart. 162 §1 k.p.c.przez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego powoda o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego zgodnie z wnioskiem dowodowym pozwanego; III naruszenie prawa materialnego: -art. 3531k.c.w zw. zart. 58 k.c.w zw. zart. 69 ustawy prawo bankoweprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że po stronie pozwanego nastąpiło naruszenie istoty stosunku zobowiązaniowego, a w konsekwencji przekroczenie granic swobody umów skutkująca nieważnością czynności prawnej jako sprzecznej z ustawą -art. 358 §2 k.c.przez jego niezastosowanie - w sytuacji, gdy przepis ten stanowi normę prawną o charakterze dyspozytywnym, który winien mieć zastosowanie w związku ze stwierdzeniem abuzywności postanowień umownych odnoszących się do Tabel kursowych banku w celu utrzymania bytu prawnego umowy -art. 3851§1 k.c.polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu skutkującym uznaniem, że ustalanie przez bank kursów waluty w oparciu tylko o znane sobie kryteria, bez wskazania mechanizmu ich ustalenia i dania konsumentowi możliwości realnej oceny zagrożeń z tego płynących, w sposób oczywisty sprzeczny jest z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta -art. 3851§1 zdanie drugie k.c.przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, iż na gruncie niniejszej sprawy sporne postanowienia zostały sformułowane przez pozwanego w sposób niejednoznaczny. W oparciu o wyżej przedstawione zarzuty pozwany bank wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu na swoją rzecz za obie instancje ewentualnie domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego na swoją rzecz. Ponadto w toku postępowania apelacyjnego pozwany podniósł zarzut zatrzymania z uwagi na złożone powodom oświadczenia o wezwaniu do zapłaty kwoty 207.304,38 złotych i skorzystaniu z prawa zatrzymania. Oświadczenia zostały złożone przez umocowanego pełnomocnika i doręczone powodom w dniu 24 lutego 2023 roku. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Podniesione w apelacji zarzuty nie mogły odnieść skutku. W apelacji zawarto zarówno zarzuty naruszenia prawa procesowego, jak również materialnego. W tej sytuacji w pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów naruszenia prawa procesowego, gdyż ewentualne uchybienia w tym zakresie mogą się przełożyć na ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę orzekania w sprawie. Natomiast ocena trafności zastosowania i wykładni prawa materialnego jest możliwa dopiero wówczas, gdy w niewadliwy sposób został ustalony stan faktyczny. Oczywistym jest także, że Sąd odwoławczy nie jest związany zarzutami naruszenia prawa materialnego, a oceny w tym zakresie dokonuje z urzędu. Zawarty w apelacji zarzut uchybieniaart. 233 k.p.c.(bez wskazania jednostki redakcyjnej) w istocie nie został skonstruowany w prawidłowy sposób. Formułując zarzut odnoszący się w błędów w ocenie materiału dowodowego (naruszenieart. 233 §1 k.p.c.), konieczne jest wskazanie, który dowód został nieprawidłowo oceniony przez niezasadne danie mu wiary czy przypisanie mocy dowodowej bądź też przez bezpodstawną odmowę obdarzenia go przymiotem wiarygodności, czy mocy dowodowej. Tymczasem przedstawione w apelacji uzasadnienie tego zarzutu, aczkolwiek bardzo rozbudowane, w istocie stanowi przede wszystkim wyraz kontestowania ocen prawnych Sądu pierwszej instancji, dotyczących zakwalifikowania określonych postanowień umowy jako klauzul niedozwolonych oraz podstaw tego rodzaju wniosku i jego konsekwencji dla ważności umowy. Oceny prawne należą do sfery stosowania prawa materialnego, a zatem kwestionowanie ich na płaszczyźnie stosowania prawa procesowego nie może odnieść żadnego skutku. Wobec tego ocena skuteczności oświadczeń złożonych przez powodów odnośnie do poinformowania ich o ryzykach związanych z zawieraną umową nie przynależy do sfery stosowania prawa procesowego, podobnie jak kwestia oceny abuzywności postanowień umownych oraz skutków ich usunięcia z umowy (uznania za niewiążące dla stron). Podkreślenia też wymaga, że oceny, czy dany zapis umowy stanowi klauzulę niedozwoloną dokonuje się na moment jej zawarcia, o czym stanowi wprostart. 3852k.c.Przywołany przepis nakazuje brać pod uwagę treść umowy, okoliczności jej zawarcia oraz umowy pozostającej w związku z umową obejmującą postanowienia będące przedmiotem oceny. Wynika stąd jednoznacznie, że sposób wykonania umowy nie ma znaczenia. Z tego względu nie było przydatne w sprawie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu bankowości i ekonomii ze specjalnością w zakresie rynków walutowych, która to opinia nie mogła dostarczyć informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem dowodem tym pozwany zmierzał przede wszystkim do wykazania sposobu wykonywania umowy. Z tej przyczyny za niezasadny musi być uznany zarzut naruszeniaart. 2352§1 pkt 2 k.p.c.w zw. zart. 227w zw. zart. 278 §1 k.p.c., a rozpoznanie postanowienia dowodowego w trybieart. 380 k.p.c.nie daje podstaw do stwierdzenia jego wadliwości. Ponowienie tego wniosku w apelacji musiało skutkować jego pominięciem w oparciu oart. 2352§1 pkt 5 k.p.c., gdyż jego przeprowadzenie prowadziłoby jedynie do niezasadnego wydłużenia postępowania. Nie ma także podstaw do uznania, iż nastąpiła sprzeczność między poczynionymi przez Sąd ustaleniami a wymową dowodów przeprowadzonych w sprawie, czy też Sąd pierwszej instancji zaniechał poczynienia ustaleń faktów, które były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a wynikały z przeprowadzonych dowodów. Nie ulega wątpliwości, że powodowie byli zainteresowani uzyskaniem kredytu, z którego środki miały posłużyć im na sfinansowanie wydatków związanych z budową domu. Zgodnie z zamiarem stron, środki z kredytu (po przeliczeniu na złote) zostały w transzach wypłacone powodom, którzy byli zainteresowani w uzyskaniu złotych z uwagi na realizowaną budowę domu. Powodowie zdecydowali się na oferowany im kredyt we CHF działając w zaufaniu do doradcy, który zapewniał o korzyściach płynących z zawarcia tego rodzaju umowy. ŚwiadekA. S. (1)potwierdziła, że atrakcyjność tego rodzaju kredytu polegała na niższej racie kredytu w stosunku do kredytu złotowego. Wskazania także wymaga, że wbrew zarzutowi apelującego, dowód z zeznań przesłuchanych świadkówA. D.iA. S. (1)nie dawał podstaw do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy. Świadkowie nie przypominali sobie okoliczności i przebiegu zawarcia tej konkretnej umowy, a znaczenie mają tylko te fakty, a nie twierdzenie o istnieniu procedur, gdy nie ma pewności, że faktycznie zostały dochowane. Istotne jest jakie informacje zostały przekazane konsumentowi przed zawarciem analizowanej umowy. Zarzuty podniesione przez pozwanego w rzeczywistości stanowią po części polemikę z niewadliwymi ustaleniami Sądu, a częściowo forsują oceny prawne apelującego banku. Podkreślenia też wymaga, że podnoszone przez apelującego okoliczności miały posłużyć dostarczeniu argumentów przeciwko przyjęciu, że postanowienia przeliczeniowe odsyłające do tabeli kursów walut pozwanego banku były niedozwolone, bowiem w istocie bank nie kształtował kursów walut w sposób dowolny, oderwany od realiów rynkowych i nie doszło do rażącego naruszenia interesów powodów jako konsumentów. Zatem oferowane przez pozwanego dowody miał przede wszystkim zobrazować sposób wykonywania umowy, gdy tymczasem – jak już zwrócono uwagę wyżej - oceny, czy dany zapis umowy stanowi klauzulę niedozwoloną dokonuje się na moment jej zawarcia, o czym stanowi przywołany jużart. 3852k.c. Podsumowując należy wskazać, że wbrew zarzutom apelacji, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które znajdują oparcie w trafnie ocenionym materiale dowodowym. Podkreślenia wymaga, że fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były w rzeczywistości między stronami sporne, a wynikały głównie z treści nie kwestionowanych dokumentów. Nie było wszak sporu, co do faktu zawarcia przez strony określonej treści umowy kredytu, ani sposobu jej wykonywania przez strony (w kontekście zgłoszonego żądania zwrotu świadczeń nienależnych). Wobec tego Sąd odwoławczy podziela ustalenia Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne, co czyni zbędnym ich powielanie. Ustalenia te były wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Apelacyjny podziela również ocenę prawną przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu podważanego wyroku w zakresie odnoszącym się do oceny skutków prawnych zamieszczenia w umowie klauzul niedozwolonych. Sąd odwoławczy aprobuje konkluzję o upadku umowy łączącej strony jako konsekwencję wyeliminowania z niej postanowień uznanych za niedozwolone. We wskazanym zakresie zarzuty apelacji koncentrują się wokół dwóch kwestii: czy zawarta przez strony umowa kredytu mieszkaniowego(...)hipoteczny zawiera klauzule niedozwolone, a jeżeli tak – to jakie konsekwencje dla bytu tej umowy ma usunięcie klauzul uznanych za niedozwolone, co wymaga także rozważenia występowania w porządku prawnym przepisów dyspozytywnych, którymi będzie można zastąpić klauzule abuzywne. Sąd odwoławczy stoi na stanowisku, że powodowie mieli interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c.w żądaniu ustalenia, że wiążąca ich z kredytodawcą umowa kredytu udzielonego w walucie wymienialnej jest nieważna. Sąd pierwszej instancji nie wyartykułował w tym zakresie swojego poglądu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Tym niemniej uwzględnienie żądania ustalenia nieważności umowy świadczy, iż kwestia ta musiała znaleźć się w polu widzenia Sądu, który musiał uznać, że powodowie mają interes prawny w takim ustaleniu. W rozpoznawanej sprawie dokonane ustalenie usuwa niepewność, co do stosunku, który miał łączyć strony jeszcze przez wiele lat (do 2047 r.), a nadto daje podstawę do dokonania dalszych rozliczeń, rozstrzyga kwestię ustanowionych zabezpieczeń (w tym hipoteki). Wskazanego skutku nie można byłoby osiągnąć w sytuacji, gdyby jedynie doszło do zasądzenia świadczenia, a ocena ważności umowy zostałaby dokonana przesłankowo. Zatem powodowie bez wątpienia mają interes prawny w rozumieniuart. 189 k.p.c.w ustaleniu nieważności umowy kredytu, jaka łączy ich z pozwanym bankiem. Za prawidłowy należy uznać wniosek Sądu pierwszej, wysnuty w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, że powodom przysługuje przymiot konsumentów w rozumieniuart. 221k.c., skoro kredyt został zaciągnięty przez powodów z przeznaczeniem na ukończenie budowy domu mieszkalnego. Należy zgodzić się z oceną Sądu Okręgowego, że zakwestionowane postanowienia odsyłające przy przeliczeniach wysokości kapitału i poszczególnych rat ze złotówek na walutę obcą (CHF) i odwrotnie do tabel kursowych, obowiązujących w pozwanym banku, są abuzywne. Sąd pierwszej instancji wskazał w uzasadnieniu kwestionowane postanowienia, które zostały zawarte w § 5 ust. 4, § 13 ust. 7 części ogólnej umowy o kredyt. Nie ma potrzeby przytaczania w tym miejscu tych zapisów umowy i wystarczy wskazać, że przy dokonywaniu przeliczenia kwoty kredytu oraz rat postanowienia odsyłają do odpowiedniego kursu (kupna albo sprzedaży) waluty obcej według Tabeli kursów obowiązującej w Banku w dniu wypłaty bądź wpłaty środków i dokonywania przeliczeń kursowych. Innymi słowy umowa w przypadku dokonywania przeliczeń z CHF na PLN i odwrotnie odsyła do Tabeli kursów obowiązującej w Banku (sprecyzowano jedynie z jakiego dnia tabelę chodzi). W umowie nie określono żadnych mechanizmów ustalania kursu waluty, stosowanych przez bank. W tej sytuacji brak szczegółowych elementów pozwalających kredytobiorcom na określenie i weryfikację wysokości kursu waluty obcej tworzy istotną niejasność co do tego, w jakim stopniu stosowany przez bank spread walutowy spełnia wyłącznie funkcję waloryzacyjną, a w jakim stopniu pozwala także na osiągnięcie przez banki dodatkowego wynagrodzenia, obok innych klasycznych jego postaci, tj. odsetek kapitałowych i prowizji. Dlatego też za niedozwolone należy uznać postanowienie, w którym wskazano jedynie termin ustalania kursu waluty przejętego do rozliczeń spłaty rat kapitałowo-odsetkowych, a nie określono sposobu ustalania tego kursu. Skoro Bank może wybrać dowolne i niepoddające się weryfikacji kryteria ustalania kursów kupna i sprzedaży walut obcych, stanowiących narzędzie denominacji kredytu i rat jego spłaty, wpływając na wysokość własnych korzyści finansowych i generując dla kredytobiorcy dodatkowe i nieprzewidywalne co do wysokości koszty kredytu, klauzule te rażąco naruszają zasadę równowagi kontraktowej stron na niekorzyść konsumenta, a także dobre obyczaje, które nakazują, by ponoszone przez konsumenta koszty związane z zawarciem i wykonywaniem umowy, o ile nie wynikają z czynników obiektywnych, były możliwe do przewidzenia, a sposób ich generowania poddawał się weryfikacji. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy bowiem uznać wprowadzenie do umowy klauzul godzących w równowagę kontraktową. Postanowienie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. Z kolei rażące naruszenie interesów konsumenta polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na jego niekorzyść, co pogarsza jego położenie prawne w stosunku do tego, które w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym dyspozytywnych (zob. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2018 r., III CZP 29/17, OSNC 2019, nr 1, poz. 2; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2022 r., wydanego w sprawie sygn. akt II CSKP 364/22). Oba wskazane kryteria muszą być spełnione łącznie, aby można było uznać klauzulę umowną za abuzywną. Wbrew stanowisku apelującego, kwestionowane postanowienia umowne spełniają oba powyższe kryteria. W wyrokach z 29 października 2019 r., IV CSK 309/18 i z 27 listopada 2019 r., II CSK 438/18, Sąd Najwyższy stwierdził, że wprowadzenie do umowy kredytowej zawieranej na wiele lat, mającej daleko idące konsekwencje dla egzystencji konsumenta, mechanizmu działania kursowego wymaga szczególnej staranności banku w zakresie wyraźnego wskazania zagrożeń wiążących się z oferowanym kredytem, tak by konsument miał pełne rozeznanie, co do konsekwencji ekonomicznych zawieranej umowy, w związku z czym obowiązek informacyjny w zakresie ryzyka kursowego powinien zostać wykonany w sposób jednoznacznie i zrozumiale unaoczniający konsumentowi, który z reguły posiada elementarną znajomość rynku finansowego, że zaciągnięcie tego rodzaju kredytu jest bardzo ryzykowne, a efektem może być obowiązek zwrotu kwoty wielokrotnie wyższej, mimo dokonywanych regularnych spłat. Obowiązek informacyjny w tym zakresie jest określany jako "ponadstandardowy", mający dać konsumentowi pełne rozeznanie co do istoty transakcji. Pozwany wywodził, że dopełnił tego obowiązku, ponieważ powodowie zdecydowali się na zaciągnięcie kredytu wyrażonego w CHF, a nadto znali ryzyko kursowe związane z wahaniem kursu waluty i byli świadomi tego, że ryzyko kursowe ma wpływ na wysokość ich zobowiązań wobec kredytodawcy, co ma wynikać z podpisanego oświadczenia. Niemniej, decyzja powodów o zaciągnięciu kredytu wyrażonego w CHF, czy treść takich oświadczeń odnoszących się do ryzyka kursowego nie mogły zostać uznane za wystarczające dla przyjęcia, że bank należycie wypełnił obowiązek informacyjny. Wskazywany przez pozwanego zakres przekazanych powodom informacji nie obrazował skali możliwego wzrostu zadłużenia kredytowego, a tym samym nie uświadamiał powodom granic potencjalnego wzrostu zadłużenia, co w niezbity sposób wynika z zeznań powodów. W tego rodzaju sprawach banki bronią się argumentem, że także one – pomimo profesjonalnego charakteru prowadzonej działalności – nie mogły przewidzieć tak znacznego wzrostu kursu waluty. W tej sytuacji proponowanie konsumentowi zawarcia na takich warunkach umowy nie wypełnia nie tylko ponadstandardowych, ale nawet podstawowych obowiązków informacyjnych. Niezależnie od tego było to nieuczciwe. Brak określenia granic potencjalnego wzrostu kursu CHF, oceniany przez pryzmat stanu z dnia zawarcia umowy, wyklucza przyjęcie, że powodowie byli świadomi i godzili się na parokrotny wzrost zadłużenia kredytowego, mogący nawet prowadzić do ich bankructwa. Ponadto bank także nie wykazał się należytą dbałością o własne interesy, skoro nie rozważył należycie ryzyka związanego z możliwą niewypłacalnością kredytobiorców. Dokonując oceny zdolności kredytowej konsumentów winien bowiem brać pod uwagę możliwy (znaczny) wzrost ich zobowiązań. W wielu przypadkach okazywało się, że taki sposób ukształtowania zobowiązań kredytobiorców skutkował obciążeniem ich zobowiązaniami, których wysokość znacząco wykraczała poza ich możliwości płatnicze. Ważąc na powyższe konkluzje Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie są zasadne zarzuty apelacji skierowane przeciwko przyjęciu przez Sąd Okręgowy, iż zawarte w umowie postanowienia dotyczące dokonywanych przeliczeń rażąco naruszają interesy powodów jako konsumentów i są nieuczciwe. Przedstawiona w apelacji argumentacja w rzeczywistości ma charakter polemiczny. Nie można też twierdzić, że powodowie w istocie zaciągnęli kredyt w walucie obcej, co miałoby być zgodne z ich intencją. Nie ma wątpliwości, że powodowie z uzyskanych z kredytu środków sfinansowali dokończenie budowy domu w Polsce i płatność nastąpiła w złotych, co już podniesiono wyżej. Tym samym powodowie nie potrzebowali w celu zrealizowania celu umowy kredytu franków szwajcarskich, a co nie mniej istotne - z zapisów umowy wynikało, że na sfinansowanie zobowiązań w Rzeczypospolitej Polskiej kredyt wypłacany jest w złotych (§5 pkt 3 umowy). Oznacza to, że waluta obca została wprowadzona do umowy w celu zastosowania mechanizmu waloryzacji. Jak już zaznaczono powyżej, przy dokonywaniu przeliczeń umowa odsyłała do tabel kursowych banku, bez sprecyzowania sposobu ustalania kursu walut zamieszczanych w tych tabelach. Nie można pominąć zmian dokonanych wustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankoweustawą z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianieustawy - prawo bankoweoraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 165, poz. 984), które wprowadziły wprawie bankowymnowe przepisy: art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz ust. 3 i art. 75b, mające zastosowanie także do umów zawartych przed wejściem w życie wspomnianej ustawy w odniesieniu do niespłaconej jeszcze części kredytu (art. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2011 r.), określające w jaki sposób mogą być dokonane zmiany w zawartej i wykonywanej już umowie kredytowej. W wyniku tej ustawy doprawa bankowegozostał wprowadzony art. 69 ust. 2 pkt 4a, zgodnie z którym umowa kredytu powinna określać, w przypadku umowy o kredyt denominowany lub indeksowany do waluty innej niż waluta polska, szczegółowe zasady określania sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego w szczególności wyliczana jest kwota kredytu, jego transz i rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty albo spłaty kredytu. Z wprowadzonej zmiany wynika przede wszystkim, że możliwym jest szczegółowe określenie sposobu ustalania kursów wymiany walut przez bank. Nie zmienia to jednak faktu, że w zapisach części ogólnej umowy nie przedstawiono powodom jako kredytobiorcom tego sposobu, pozbawiając ich tym samym możliwości jakiejkolwiek kontroli i oceny wysokości swojego zobowiązania wobec banku. Jak już zaznaczono, nie ma wątpliwości, iż w umowie poprzestano na odwołaniu się do tabel kursów walut obowiązujących w banku w dniu wypłaty kredytu/spłaty rat. Niewskazanie mechanizmu ustalania kursu walut, brak jakiegokolwiek odniesienia do cen rynkowych czy chociażby kursów ustalanych przez NBP, sprawia iż powodowie w zakresie kształtowania wysokości ich zobowiązań wobec banku byli całkowicie zdani na arbitralne decyzje kredytodawcy. Można jedynie powtórzyć, że tego rodzaju uregulowanie jest nie tylko sprzeczne z dobrymi obyczajami, ale także rażąco narusza interesy kredytobiorców jako konsumentów. Stosowanie spreadu powoduje, że już w dacie otrzymania kredytu konsument ma obowiązek jego zwrotu w wyższej wysokości, co niewątpliwie stanowi dodatkową korzyść uzyskaną kosztem kredytobiorcy, który w dodatku w żaden sposób nie jest w stanie oszacować wielkości tej różnicy, będącej wyłącznie wynikiem kursów ustalanych jednostronnie i arbitralnie przez bank. Ponownie podkreślenia wymaga, że oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 3851§1 k.c.) dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt III CZP 29/17, OSNC 2019/1/2). Z tej przyczyny okoliczności powstałe po zawarciu umowy w ogóle nie mogą mieć znaczenia dla oceny nieuczciwego charakteru postanowienia. Zaznaczenia wymaga, że nawet fakt, iż oceniane postanowienie nie zostało wykonane nie może wykluczyć ustalenia, że jest ono abuzywne, gdyż wymaga tego potrzeba zagwarantowania skutku odstraszającego wskazanego wart. 7dyrektywy 93/13 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Za ugruntowane już należy uznać stanowisko, iż klauzule przeliczeniowe dotyczą głównego przedmiotu umowy kredytu denominowanego do waluty obcej. Klauzule te nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, co pozwala na ich zakwalifikowanie jako abuzywnych, skoro już uprzednio wskazano na ich sprzeczność z dobrymi obyczajami oraz rażące naruszenie interesów konsumentów (kredytobiorców). Postanowienia te niewątpliwie nie były uzgodnione z powodami indywidualnie, gdyż zostały one zawarte w części ogólnej umowy, stanowiącej wzorzec. Skutkiem uznania wskazanych wyżej postanowień zawartych w części ogólnej umowy o kredyt mieszkaniowy za abuzywne jest uznanie, iż nie wiążą one stron, a to zgodnie zart. 3851§1 k.c.Konsekwencją tego „wyeliminowania” postanowień niedozwolonych z umowy powinno być ich zastąpienie przepisami dyspozytywnymi. W polskim porządku prawnym brak jest jednak przepisów dyspozytywnych, którymi można by było uzupełnić „luki” w umowie zawartej przez strony, a powstałe w wyniku usunięcia postanowień niedozwolonych według stanu na datę jej zawarcia. Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, w wyroku z dnia 3 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-260/18K. D.iJ. D.przeciwko RaiffeisenBank (...), stanowczo wypowiedział się przeciwko „wypełnieniu luk w umowie, spowodowanych usunięciem z niej nieuczciwych warunków, które się w niej znajdowały, wyłącznie na podstawie przepisów krajowych o charakterze ogólnym, przewidujących, że skutki wyrażone w treści czynności prawnej są uzupełniane w szczególności przez skutki wynikające z zasad słuszności lub ustalonych zwyczajów, które nie stanowią przepisów dyspozytywnych lub przepisów mających zastosowanie, jeżeli strony umowy wyrażą na to zgodę”. Zatem Sąd nie jest uprawniony do kreowania postanowień umownych, które mogłyby zastąpić niedozwolone klauzule. Regulacja dotycząca skutków zamieszczenia w umowie postanowień abuzywnych jednoznacznie wskazuje jedynie na możliwość ich zastąpienia przepisami dyspozytywnymi. Takie rozwiązanie gwarantuje właściwą ochronę praw konsumenta. Chodzi bowiem o uzyskanie efektu odstraszającego, którego osiągnięcie jest możliwe wówczas, gdy postanowienia abuzywne zostaną wyeliminowane, a nie zrekonstruowane przez Sąd w oparciu o zasady słuszności, czy poszukiwanie przepisówper analogiam. Wbrew zarzutowi apelacji nie ma też podstaw do zastosowania w sprawieart. 358 §2 k.c., gdyż – jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji – przepis ten wszedł w życie dopiero po podpisaniu przedmiotowej umowy. W rozpoznawanej sprawie powodowie w oczywisty sposób nie akceptują postanowień abuzywnych, skoro z powołaniem na te właśnie postanowienia skonstruowali swoje powództwo i domagali się ustalenia nieważności zawartej umowy. Skoro po usunięciu klauzul abuzywnych, nie można wypełnić tak powstałej w umowie luki, to cała umowa nie może ważnie wiązać stron i upada. Zakwestionowane postanowienia kształtują bowiem nie tylko wysokość zobowiązań powodów, ale także wysokość wypłaconego im kredytu. W konsekwencji nie mogły odnieść skutku sformułowane w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego, a rozstrzygniecie dotyczące stwierdzenia nieważności umowy należy uznać za zasadne (chociażverba legisnależało ustalić nieistnienie określonego stosunku zobowiązaniowego). Skutkiem uznania upadku umowy było zasądzenie dochodzonej przez powodów należności w oparciu oart. 410 §1 k.c.w zw. zart. 405 k.c.Sąd odwoławczy akceptuje przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji teorię dwóch kondykcji, zgodnie z którą roszczenie każdej ze stron nieważnej umowy o zwrot spełnionych przez nie nienależnie świadczeń traktuje się jako roszczenia niezależne od siebie. Każda ze stron jest zobowiązania do zwrotu uzyskanego nienależnie świadczenia na mocy odrębnych jednostronnie zobowiązujących stosunków prawnych. Wzajemne rozliczenie możliwe jest jedynie w drodze potrącenia. Powodowie jako kredytobiorcy zobowiązani są więc do zwrotu otrzymanego kapitału, natomiast pozwany jako kredytodawca zobowiązany jest do zwrotu sumy spłaconych rat. Pozwany w toku procesu nie dokonał potrącenia swojej wierzytelności z wierzytelnością powodów. W tej sytuacji powodom przysługuje roszczenie kondykcyjne w wysokości sumy uiszczonych przez nich rat kapitałowo-odsetkowych, jednakże Sąd nie jest uprawniony do wyjście ponad żądanie powodów zawarte w pozwie, dlatego zasądzeniu podlegała jedynie dochodzona kwota. Nie miał także słuszności pozwany podnosząc, że roszczenie powodów uległo w części przedawnieniu. Dopiero wystąpienie przez konsumenta z żądaniem restytucyjnym zakładającym trwałą bezskuteczność (nieważność) całej umowy, może być uznane za dorozumianą odmowę potwierdzenia klauzuli i akceptację konsekwencji upadku umowy, prowadzącą do jej trwałej bezskuteczności (nieważności). W okolicznościach tej sprawy stan taki należy wiązać z wniesieniem pozwu, a zatem roszczenie restytucyjne powodów nie uległo przedawnieniu. Sąd Okręgowy również doszedł do wniosku, że roszczenie powodów nie jest przedawnione, jednakże na poparcie swojego stanowiska przedstawił inną argumentację. Sąd odwoławczy zdecydował się na dokonanie korekty w zakresie określenia początkowej daty naliczenia ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonego świadczenia pieniężnego (art. 481 §1 i §2 k.c.). Jak trafnie wyjaśnił Sąd Okręgowy, roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego ma charakter bezterminowy, a co za tym idzie staje się wymagalne na zasadach określonych wart. 455 k.c., tj. niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty. Sąd Okręgowy zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od daty doręczenia pozwanemu pozwu. Tymczasem pozwany pozostaje w opóźnieniu od dnia następnego po doręczeniu mu odpisu pozwu (co nastąpiło w dniu 11 stycznia 2021 r. k. 105 akt), dlatego ustawowe odsetki należą się od dnia 12 stycznia 2021 roku. Zmiana wyroku w tym zakresie nastąpiła w oparciu oart. 386 §1 k.p.c. Ponadto na etapie postępowania apelacyjnego pozwany skutecznie skorzystał z uprawnienia do podniesienia zarzutu zatrzymania, który został uwzględniony przez Sąd Apelacyjny. Zgodnie zart. 496 k.c.skorzystanie z prawa zatrzymania dotyczy zwrotu świadczeń wzajemnych (art. 487 § 2 k.c.) i jest uzależnione od łącznego spełnienia dwóch przesłanek – strony muszą być zobowiązane do wzajemnych świadczeń, a druga strona wezwała do zwrotu spełnionego świadczenia. Prawo zatrzymania zostało pomyślane jako środek zabezpieczenia służący do uzyskania pewności, że druga strona również dokona zwrotu świadczenia. Wzajemność umowy kredytowej początkowo wzbudzała wątpliwości, w szczególności zwracano uwagę, że skoro kredytobiorca zobowiązany jest do zwrotu kredytu wraz z odsetkami i prowizją (art. 69 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe), to umowa taka nie ma charakteru umowy wzajemnej. Obecnie jednak przeważający jest pogląd, zgodnie z którym świadczenie przez kredytobiorcę z tytułu odsetek i prowizji jest odpowiednikiem świadczenia banku (wyroki Sądu Najwyższego z 7 marca 2017 r.; sygn. akt II CSK 281/16 i z 7 kwietnia 2011 r.; sygn. akt IV CSK 422/10), co oznacza przydanie umowie kredytu charakteru wzajemnej. Pozwany udokumentował, że złożył powodom skuteczne materialnoprawne oświadczenia obejmujące zarzut zatrzymania, żądając wzajemnie zwrotu nienależnego wypłaconego im świadczenia w wysokości 207.304,38 złotych. Powodowie nie zakwestionowali wysokości wskazanej kwoty, którą pozwany wskazał po sprostowaniu wcześniejszego wezwania. W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny uwzględniając zarzut zatrzymania uzależnił wykonanie objętego nim świadczenia od jednoczesnego zaofiarowania przez powodów na rzecz pozwanego kwoty 207.304,38 złotych albo od zabezpieczenia roszczenia pozwanego o zwrot tej kwoty. Sąd odwoławczy uznał za dopuszczalne podniesienie zarzutu zatrzymania pomimo dalszego kwestionowania przez pozwanego zasadności żądanego od niego świadczenia, bowiem należy go rozumieć w ten sposób, że w przypadku uznania zasadności roszczenia dochodzonego przez powodów, w dalszej kolejności należy rozważyć podniesiony zarzut zatrzymania. Nie można odmówić pozwanemu prawa do zabezpieczenia własnego roszczenia, zwłaszcza że w wyniku ustalenia nieważności umowy kredytu upadają inne zabezpieczenia (np. hipoteka). Ochrona konsumenta jest pomyślana w ten sposób, aby zachować równowagę między stronami umowy, a nie aby stawiać konsumenta w uprzywilejowanej pozycji. Powodowie muszą liczyć się z obowiązkiem zwrotu tego, co sami uzyskali od banku w wykonaniu umowy uznanej ostatecznie za nieważną. Istnienie takiego roszczenia po stronie banku stanowiło istotę udzielanej im informacji i zostało przez nich zaakceptowane. Skutkiem uwzględnienia zarzutu zatrzymania jest także wyłączenie opóźnienia w spełnieniu zasądzonego świadczenia za okres od dnia doręczenia oświadczenia o skorzystaniu z prawa zatrzymania (wyrok SN z 31 stycznia 2002 r., IV CKN 651/00, OSNC 2002, nr 12, poz. 155, z glosą M.H. Kozińskiego, PS 2003, nr 10, s. 127, oraz z omówieniem Z. Strusa,Przegląd orzecznictwa, Palestra 2002, nr 9–10, s. 191 i W. Robaczyńskiego,Przegląd orzecznictwa, PS 2005, nr 11–12, s. 223). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy oznacza to, że zasądzone zaskarżonym wyrokiem odsetki ustawowe za opóźnienie mogą zostać naliczone tylko za okres do 24 lutego 2023 r., ponieważ oświadczenie pozwanego obejmujące zarzut zatrzymania zostało doręczone powodom właśnie 24 lutego 2023 r. (k. 606 i 607 akt). W konsekwencji żądanie ustawowych odsetek za opóźnienie w części podlegało oddaleniu, a zmiana wyroku w tym zakresie nastąpiła na podstawieart. 386 §1 k.p.c. Wyrok Sądu pierwszej instancji w zasadniczej części stanowił wynik prawidłowych ustaleń i właściwej oceny prawnej. W konsekwencji dalej idąca apelacja pozwanego, jako niezasadna, podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego postanowiono zgodnie zart. 100 k.p.c.w zw. zart. 98 §11k.p.c.iart. 108 §1 k.p.c.Powodowie ulegli jedynie w nieznacznej części odnośnie do żądania odsetkowego. Zasądzone na rzecz powodów koszty obejmują wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość została określona zgodnie z§2 pkt. 6w zw. z §10 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265). SSA Anna Bohdziewicz

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Katowicach date: '2023-03-30' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Bohdziewicz legal_bases: - art. 162 §1 k.p.c. - art. 481 §1 i §2 k.c. - art. 111 ust. 1 pkt. 4 prawa bankowego recorder: Justyna Skop signature: I ACa 1180/21 ```

151515000001503_III_Ca_000096_2020_Uz_2021-10-20_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 96/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 października 2021 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący - Sędzia Sądu Okręgowego Roman Troll Protokolant Aleksandra Sado-Stach po rozpoznaniu w dniu 20 października 2021 r. w Gliwicach na rozprawie zdalnej sprawy z powództwaA. N.iG. N. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejwJ. o zapłatę na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 10 września 2019 r., sygn. akt I Cgg 12/17 1 oddala apelację; 2 zasądza od pozwanej na rzecz powodów 900 zł (dziewięćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. SSO Roman Troll Sygn. akt III Ca 96/20 UZASADNIENIE PowodowieA. N.iG. N., po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, wnieśli o zasądzenie od pozwanej(...) Spółki AkcyjnejwJ.45580,30 zł odsetkami i kosztami procesu, z tytułu odszkodowania za szkody górnicze w budynku mieszkalnym, chodniku i w ogrodzeniu znajdujących się na nieruchomości powodów wK.przyul. (...), w tym także 1476 zł z odsetkami od dnia wniesienia pozwu za opinię prywatną. Pierwotnie żądanie zapłaty oznaczyli na 46850,93 zł. W odpowiedzi na pozew pozwana uznała powództwo do 22243 zł, a w pozostałym zakresie domagała się jego oddalenia i zasądzenia kosztów postępowania. 16 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy zawiadomił, w trybieart. 84 k.p.c., o toczącym się postępowaniuSpółkę (...) Spółkę AkcyjnąwB.– nie wstąpiła ona do postępowania. Wyrokiem z 10 września 2019 r. Sąd Rejonowy w Gliwicach zasądził od pozwanej na rzecz powodów 45580,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 44104,30 zł od 7 listopada 2017 r. do dnia zapłaty i od 1476 zł od 7 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty (pkt 1.), umorzył postępowanie w pozostałym zakresie (pkt 2.), nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w pkt. 1. do 22243 zł tytułem należności głównej (pkt 3.), zasądził od pozwanej na rzecz powodów 3600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 4.) i nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Gliwicach 6856,47 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt 5.). Wyrok ten zapadł przy ustaleniu, że powodowie są właścicielami, na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej, nieruchomości obejmującej działkę onumerze ewidencyjnym (...), położoną wK.przyul. (...), na której posadowiony jest budynek mieszkalny. 5 stycznia 2016 r. powodowie złożyli wKWK (...)wniosek o naprawienie szkody spowodowanej ruchem zakładu górniczego w budynkach i budowlach, podając, że szkody ujawnili w 2012 roku, że doszło do uszkodzeń ściany oraz płytek ceramicznych na ścianach i podłogach poprzez widoczne pęknięcia, przesunięcia płyt gipsowych, rozchodzenia się ościeżnic wewnątrz budynku, rozsunięć pomiędzy kostką brukową, odkształceń ogrodzenia oraz nierówności w chodnikach i w podjeździe na posesji, a szkody powiększają się i powstają pęknięcia w nowych miejscach. Pismem z 15 stycznia 2016 r. pozwana poinformowała ich, że proponuje ugodowe załatwienie sprawy, a rozmiar szkód i sposób naprawy zostaną ustalone po dokonaniu oględzin. Do ustalenia aktualnego stanu szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego doszło 4 sierpnia 2016 r., kiedy sporządzonoprotokół (...), z którego wynika, że na nieruchomości posadowiony jest budynek mieszkalny z 2004 roku, w którym doszło do szeregu uszkodzeń, takich jak: pęknięcia ścian w pomieszczeniach, pęknięcia płytek ściennych, rozchodzenia się ościeżnic, pęknięć kostki na tarasie, wychylenia od pionu ogrodzenia frontowego, rozchodzenia się kostki chodnikowej, nierówności na wjeździe przed garażem; zaproponowano powodom termin naprawy na lata 2016-2017. Sporządzony został również 2 listopada 2016 r. przedmiar robót nr 19(...)remontu składników budowlanych ze szkód górniczych, w którym jako kwotę całkowitego kosztorysu wskazano 22243 zł. Pozwana przygotowała projekt ugody, w którym zobowiązała się wypłacić powodom 22243 zł, a powodowie zobowiązali się naprawić szkodę we własnym zakresie w sposób ustalony w zatwierdzonej przez pozwaną dokumentacji kosztorysowej ze wskazaniem, że zakończenie robót nastąpi do 31 grudnia 2018 r.; pismem z 4 kwietnia 2017 r. powiadomiła powodów o możliwości podpisania ugody, lecz pismem z 25 października 2017 r. powodowie oświadczyli, że odmawiają zawarcia ugody z uwagi na zaproponowanie kwoty rażąco zaniżonej, wskazali, iż po wstępnym obliczeniu realnych kosztów naprawy szkód uznali, że nie są w stanie wykonać remontu nawet w połowie, a zlecili wykonanie kosztorysu niezależnej pracowni, która oszacowała koszty na 40695,40 zł plus podatek VAT, dodali, że jeżeli nie zostanie zaproponowana realna i niekrzywdząca ich ugoda, to będą zmuszeni wystąpić na drogę sądową. Pozwana pismem z 6 listopada 2017 r. wskazała, że zaproponowana kwota ugody nie zostanie podwyższona, a ponadto wskazała, że istnieje możliwość bezkosztowego załatwienia sprawy przez podpisanie ugody, na podstawie której niezależna firma wyłoniona w przetargu dokona napraw i remontów. Sąd Rejonowy ustalił, że w 2017 roku, przed sporządzeniem pisma z 25 października 2017 r., powodowie zlecili pracowni projektowo-kosztorysowej(...) s.c.wR.wykonanie opinii budowlanej na temat sposobu przywrócenia stanu poprzedniego. Wynika z niej, że koszt prac naprawczych wynosi 40695,40 zł netto, z tego 31202,76 zł w zakresie budynku mieszkalnego, 8211,24 zł w zakresie chodników i nawierzchni oraz 1281,40 zł w zakresie ogrodzenia. Za wykonanie opinii powodowie zapłacili 1476 zł. Zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego w budynku mieszkalnym na nieruchomości powodów doszło do zarysowań pasów tynków ścian i faset, zarysowań na styku płyt g-k stropu podwieszanego, powstania szczelin pomiędzy stopniem i podstopniem, zarysowań tynków ościeży na styku z ościeżnicą drzwiową, spękania okładziny schodów, spękania posadzki z płytek ceramicznych na parterze domu, zarysowania pasów tynków ścian i faset, zacieku na stropie, spękania płytek i posadzki, zarysowania tynków ościeży na styku z ościeżnicą okienną, zarysowań na styku płyt g-k stropu podwieszanego i ściany, spękania płytek ceramicznych okładzin ściennych pomieszczenia, na elewacji budynku nastąpiło zarysowanie tynków ścian elewacji, ponadto doszło do sfałdowania i miejscowych nierówności nawierzchni wykonanej z kostki betonowej, rozejścia i pęknięcia nawierzchni z kostki kamiennej oraz wychylenia od pionu ogrodzenia frontowego wraz z furtką i bramą przesuwną. Przyczyną tych uszkodzeń są wpływy górnicze wynikające z eksploatacji prowadzonej przezKWK (...), zwłaszcza że posesja powodów znajduje się na terenie II kategorii szkód górniczych. Uzasadniony koszt usunięcia szkód górniczych według cen z I kwartału 2019 roku wynosi 39217,92 zł netto i 44104,30 zł brutto, przy czym roboty wewnątrz budynku to koszt 25493,08 zł, roboty na zewnątrz to koszt 4269,92 zł, a w pozostałym zakresie – koszt 14341,30 zł. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo, po częściowym cofnięciu żądania, zasługiwało na uwzględnienie w całości, gdyż bezspornymw sprawie jest fakt wystąpienia szkody na nieruchomości powodów wywołanej ruchemzakładu (...), który należy do strony pozwanej. Umarzając postępowanie Sąd Rejonowy zastosował regulacjęart. 355 § 1 k.p.c.w związku zart. 203 § 1 i 4 k.p.c.; cofnięcie pozwu obejmowało 1280,63 zł z odsetkami od tej kwoty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie liczone 44104,30 zł od 5 lutego 2016 r. do7 listopada 2017 r. Przywołując regulacjeart. 144 ust. 1 ustawy z 9 czerwca 2011 r. Prawo geologicznei górniczew związku z art. 147 ust. 1 tej ustawy, art. 145 tej ustawy i art. 144 ust. 1 i 2 tej ustawy, a także w związku zart. 363 § 1 k.c.iart. 361 § 1 k.c.Sąd Rejonowy uznał, że tytułem odszkodowania należy zasądzić od pozwanej na rzecz powodów 44104,30 zł, przyjmując wartość robót i materiałów z opinii uzupełniającej biegłego, gdyż szkoda nadal nie została usunięta z uwagi na niespełnienie świadczenia przez pozwaną i w tym celu konieczne będzie podjęcie działań dopiero w 2019 roku, więc adekwatne jest zastosowanie cen z tego roku. Do przyznanego odszkodowania doliczył 1476 zł, które powodowie ponieśli w związku z wykonaniem prywatnej kalkulacji uzasadnionych kosztów naprawy. O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 481§ 1 i 2 k.c., zgodnie z ostatecznie sprecyzowanym żądaniem pozwu, tj. od 7 listopada 2017 r. od 44104,30 zł oraz od 7 grudnia 2017 r. (data wniesienia pozwu) od 1476 zł, gdyż należność w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy była wymagalna już 7 listopada 2017 r., ponieważ pozwana na skutek wezwania do zapłaty pismem z 6 listopada 2017 r. odmówiła spełnienia świadczenia i nie zamierzała wywiązać się ze zobowiązania, a roszczenie w zakresie kosztów opinii prywatnej stało się wymagalne najdalej z dniem złożenia pozwu. W punkcie 3. wyroku Sąd Rejonowy nadał rygor natychmiastowej wykonalności orzeczeniuw pkt. 1. z uwagi na to, że pozwana uznała powództwo co do 22243 zł, rozstrzygnięcie oparto naart. 333 § 1 k.p.c. Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu z pkt. 4. wyroku oparto naart. 100zd. 2 k.p.c., nakładając na pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów powodom, gdyż powodowie przegrali proces tylko w nieznacznej części. Powodowie byli zwolnieni z kosztów sądowych, dlatego – na podstawieart. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnychw związku zart. 100 k.p.c., Sąd Rejonowy obciążył pozwaną tymi kosztami (pkt 5. wyroku). Apelację od tego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając go w punkcie 1. w zakresie uwzględnienia żądania zasądzenia odsetek za opóźnienie od 44104,30 zł od 7 listopada2017 r. do 16 lipca 2019 r., wskazując jako wartość przedmiotu zaskarżenia 5210,35 zł. Wyrokowi zarzuciła naruszenie:art. 481 k.c.poprzez niewłaściwe zastosowanie, tj. przyjęcie, że wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, pomimo że wysokość odszkodowania została ustalona w dniu wyrokowania, a świadczenie zwaloryzowane na dzień wyrokowania;art. 363 § 2 k.c.przez jego błędną wykładnię, tj. przyjęcie, że pomimo ustalenia wysokości odszkodowania wg cen z daty ustalenia odszkodowania (rok 2019) należą się odsetki za opóźnienie również za okres sprzed daty tego ustalenia;art. 455 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a to w sytuacji, w której wierzyciel żądał w wezwaniu do zapłaty kwoty, która w tamtym czasie mu się nie należała (była zawyżona) lub dłużnik nie mógł znać właściwej należności wysokości żądania. Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów w zakresie 44104,30 zł – odsetek ustawowych za opóźnienie od 17 lipca 2019 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego. W odpowiedzi na apelacje powodowie wnieśli o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na ich rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Orzeczenie zostało wydane po przeprowadzeniu rozprawy zdalnej, a to zgodniez art. 15zzs1pkt 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw(t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.) w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z 28 maja 2021 r.o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. poz. 1090)], z uwagi na stan epidemii i nadmierne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzkiego. Orzeczenie zapadło w składzie jednego sędziego z uwagi na regulację art. 15zzs1pkt4 ustawy z 2 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanychz zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustawi art. 6 ust. 2 ustawy z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie zart. 363 § 1 k.c.naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.Art. 363 § 2 k.c.wskazuje, że jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Zgodnie z art. 455 jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481§ 1 k.c.). W toku postępowania apelacyjnego nie kwestionowano ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, dlatego też Sąd Okręgowy uznał je za własne. Apelacja dotyczy tylko części zasądzonych odsetek. Pozwana kwestionuje odsetki (ograniczone w apelacji do oznaczonego okresu) liczone od 44104,30 zł, podczas gdy przyznaje, iż 22243 zł należało się już wówczas, gdy powodowie wystąpili z żądaniem zapłaty w piśmie z października 2017 r. To bardzo niekonsekwentne stanowisko, a jego uwzględnienie prowadziłoby do nieuzasadnionego przyjęcia, że 22243 zł należne są powodom dopiero od 17 lipca(...). Już z tego powodu, w zakresie odsetek liczonych tej kwoty, zarzuty pozwanej są bezzasadne. W toku procesu pozwana wskazywała – w odpowiedzi na pozew – niesłuszne i niezgodne z akceptowanym protokołem z 2016 r. zawyżenie przez powodów przedmiaru robót i kosztu remontu, nie wskazując jednak zakresu tego zawyżenia jeżeli chodzi o kwestie związane z przedmiarem robót. Brak w aktach jakichkolwiek zarzutów pozwanej dotyczących tych elementów w stosunku do uzupełniającej opinii biegłego; co do opinii głównej znalazły się dwa zarzuty: jeden dotyczył wykonania nowej furtki, a drugi remontu nawierzchni (krawężniki i ławy pod krawężniki). Biegły wziął te zastrzeżenia pod uwagę w opinii uzupełniającej. Opinia główna wskazywała wysokość odszkodowania na 43021,95 zł, a opinia uzupełniająca na 44104,30 zł przy wartościach liczonych brutto. Opinie biegłego są zbieżne kosztowo (co do wysokości odszkodowania) z opinią prywatą przedstawioną przez powodów, a sporządzoną w lipcu 2017 r., z której wynika, że wartość netto odszkodowania wynosi 40695,40 zł. Rzeczywiście opinia biegłego – uzupełniająca – została sporządzona wg cen z I kwartału 2019 r. (k. 184-221). Zwiększyła się wówczas stawka roboczogodziny z 16,43 zł do 17,36 zł (k. 123, 185). Nie oznacza to jednak, że odsetki też muszą być regulowane od daty jej otrzymania. Dodać należy, że stawka roboczogodziny w opinii przedprocesowej, sporządzonej w listopadzie 2016 r. na zlecenie pozwanej ,była ograniczona do 9,40 zł (z dopiskiem własny zakres k. 16). Różnica w tych opiniach: prywatnej i sądowej jest istotna, bo wpływa na wysokość odszkodowania. Dodatkowo opinia prywatna, sporządzona na zlecenie powodów w lipcu 2017 r., wskazuje stawkę roboczogodziny na 14,30 zł /k. 25/. Wyraźnie więc widać, że stawka roboczogodziny w opinii prywatnej pozwanej jest zaniżona. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zobowiązanie pozwanej, wynikającez czynu niedozwolonego i powstałe co najmniej w 2016 r., powinno być wykonane niezwłocznie po wezwaniu, a to nastąpiło 27 października 2017 r. /k. 21/, pomimo tego 6 listopada 2017 r. pozwana odmówiła zapłaty /k. 22/. Powodowie wskazali kwotę, której dochodzą (40695,40 zł plus VAT) oraz termin 7 dni na wykonanie. W sprawie nie wykazywano, aby przedstawiony przez powodów kosztorys był niezgodny z zakresem wyrządzonej szkody. Tymczasem taki zarzut podniosła pozwana w toku procesu, ale nawet go nie uzasadniła, a co dopiero mówić o jego wykazaniu (art. 6 k.c.). To dłużnik, który nie spełnił świadczenia w terminie wskazanym mu przez wierzyciela w wezwaniu zobowiązany jest wykazać, że wystąpiły okoliczności uzasadniające udzielenie mu dłuższego czasu na spełnienie świadczenia, bądź że odsetki powinny być przyznane według odmiennych zasad, lub przynajmniej od niższej kwoty, jeżeli roszczenie nie było od początku uzasadnione w pełnym zasądzonym zakresie, a jego kwotowe zwiększenie się było skutkiem zmian wartości lub kosztów koniecznych prac w okresie pomiędzy wezwaniem do zapłaty a oszacowaniem szkód (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 8 listopada 2019 r.,sygn. akt III CZP 32/19, OSNC 2020/10/81). W rozpoznawanej sprawie pozwana, żadnych z takich okoliczności nie przedstawiła,a – jak już wyżej zaznaczono – bezsporne było odszkodowanie w zakresie 22243 zł, natomiast żadne argumenty nie wskazywały na zawyżenie zakresu robót w opinii prywatnej przygotowanej na zlecenie powodów (poza gołosłownym twierdzeniem pozwanej). Podniesienie, uzasadnienie i wykazanie takich argumentów mogłoby spowodować zmianę stanowiska w tym zakresie, pozwana jednak tego zaniechała, a ją w tej części obciąża ciężar dowodowy, gdyż z tych twierdzeń wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). W orzecznictwie wskazuje się, że podstawowym argumentem przemawiającym za możliwością określenia wymagalności odsetek dopiero wraz z określeniem wysokości odszkodowania w wyroku jest priorytet naprawienia szkód górniczych poprzez przywrócenie do stanu poprzedniego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 lutego 2016 r.,sygn. akt I ACa 934/15, LEX nr 2008328), co ma odniesienie do poprzednio obowiązującej regulacji w tym zakresie. W tej sprawie jednak mamy już w 2016 r. informację o wysokości odszkodowania, co prawda zaniżoną przez pozwaną, ale w żaden sposób nie wykazywała ona w toku procesu, że pomiędzy latami 2016, a 2019 nastąpiła tak znacząca podwyżka cen, że odszkodowanie wzrosło o prawie 100%. Szkoda zaś już niewątpliwie nastąpiła, skoro strony w 2016 r. były co do tego przekonane. Właściciel nieruchomości może żądać naprawienia szkody wyrządzonej ruchem zakładu górniczego, który odpowiada za tę szkodę - co do zasady - na podstawiekodeksu cywilnego(por.art. 144 ust. 1 i 3 ustawy z 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górniczew związku z art. 145 tej ustawy), który daje wybór poszkodowanemu (por.art. 363 § 1 k.c.wskazujący na możliwość wyboru przez poszkodowanego). Apelująca bezzasadnie usiłuje, w realiach tej sprawy, przenieść na powodów ciężar wykazywania, że ich żądanie, co do wysokości, powstało już w 2017 r., nie wskazując żadnej argumentacji, która temu przeczy i nie wskazując nieprawidłowości w opinii prywatnej powodów znacząco podnoszącej – wg pozwanej – wysokość odszkodowania. Jak już wyżej zaznaczono, to pozwaną obciąża ciężar dowodowy w tym zakresie, a pozwana w tej części,w toku postępowania przed sądem I instancji, nawet nie zgłaszała uzasadnienia dla swych zarzutów. Dlatego też należało uznać, że wyliczona przez biegłego kwota odszkodowania była należna już w chwili wezwania do zapłaty. Oczywiście co do jej ostatecznej wysokości mogły zachodzić nieznaczne różnice, związane z niewielkimi zwyżkami lub obniżkami cen, ale nic nie wskazuje na to, aby takiej kwoty powodowie nie mogli zasadnie żądać w październiku 2017 r. Samo jej wyliczenie przez biegłego na podstawie cen z I kwartału 2019 r. nie wskazuje jeszcze na konieczność zasądzenia odsetek nie od dnia wymagalności, gdyż w tej sprawie ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż powodowie mogli zasadnie żądać kwoty tego rzędu już w październiku 2017 r. Od tego więc czasu pozwana pozostaje w opóźnieniu, a wcześniej już doprowadziła do wyrządzenia powodom szkody. Odsetki w tym przypadku są ryczałtowym odszkodowaniem za nieuregulowanie żadnej kwoty w terminie. Przywołanie orzeczeń Sądu Okręgowego w Gliwicach, przy ww. okolicznościach sprawy, pozostaje zupełnie nieistotne, gdyż nie mają one charakteru prejudycjalnego,a w Polsce nie obowiązuje system precedensów. Dodać należy, że powodowie ponieśli także szkodę w zakresie uregulowania ceny za opinię prywatną, która wskazywała im jakiego rzędu kwoty mogą żądać (jakiej wielkości szkodę im wyrządzono), co nawet nie jest kwestionowane przez pozwaną. W realiach rozpoznawanej sprawy trudno zasadnie stawiać hipotezę, że w chwili wezwania do zapłaty zasądzona w zaskarżonym wyroku kwota nie była należna. Właściwie więc Sąd Rejonowy ocenił, że zasądzona kwota (uzasadnionych kosztów naprawy) była wymagalna już w dniu wezwania do zapłaty. Zastosowana przez Sąd Rejonowy regulacja prawna jest prawidłowa. Dlatego też zarzuty apelacji są bezzasadne. Mając powyższe na uwadze, na podstawieart. 385 k.p.c, należało orzec jakw pkt. 1. sentencji. Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego zapadło na podstawieart. 98§ 1 i 3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c., § 2 pkt 4rozporządzenia Ministra Sprawiedliwościz 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 tego rozporządzenia, albowiem pozwana przegrała sprawęi powinna zwrócić powodom, pozostającym w związku małżeńskim, koszty zastępstwa procesowego. SSO Roman Troll

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2021-10-20' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Roman Troll legal_bases: - art. 203 § 1 i 4 k.p.c. - art. 144 ust. 1 i 3 ustawy z 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze - art. 363 § 1 k.c. - art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Aleksandra Sado-Stach signature: III Ca 96/20 ```

154505000007203_XXIV_C_001159_2010_Uz_2013-06-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXIV C 1159/10 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący SSO Bernard Chazan Protokolant Monika Załęska po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2013 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. P. przeciwko(...)wW. o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie I zasądza od(...)wW.na rzeczK. P., tytułem zadośćuczynienia, kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2011 r. do dnia zapłaty; II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu; IV nakazuje pobrać od(...)wW.na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych obciążających stronę pozwaną.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2013-06-05' department_name: XXIV Wydział Cywilny judges: - Bernard Chazan legal_bases: [] recorder: Monika Załęska signature: XXIV C 1159/10 ```

151025150000503_I_C_001015_2020_Uz_2021-09-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: I C 1015/20 upr WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 lipca 2021 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia Bogdan Tężycki Protokolant: sekretarz sądowy Milena Kachniarz po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2021 r. w Grudziądzu sprawy z powództwa(...) S.A.weW. przeciwko(...) S.A.wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.224,00 zł (dwa tysiące dwieście dwadzieścia cztery złote zero groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.08.2019 r. do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 492,00 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09.06.2020 r. do dnia zapłaty; 3 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 4 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.850,00 zł (tysiąc osiemset pięćdziesiąt złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Sygn. akt I C 1015/20U. UZASADNIENIE Powódka- (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą weW.wniosła pozew przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW.o zapłatę kwoty 2.286,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27.08.2019 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną oraz kwoty 492,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 09.06.2020 roku do dnia zapłaty roku tytułem zwrotu poniesionych kosztów prywatnej opinii dotyczącej kalkulacji naprawy. Ponadto, powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (k. 4-10). W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu 04 sierpnia 2019 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazdmarki Ś.onr rej. (...). Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W wyniku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel przyjął swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia i wypłacił właścicielowi uszkodzonego pojazdu odszkodowanie w kwocie 2.969,70 zł. W toku tego postępowania pozwana była poinformowana o dokonanych cesjach wierzytelności i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń w tym zakresie. Zdaniem strony powodowej wysokość szkody została zaniżona, dlatego też powódka celem wyliczenia prawidłowej wysokości kosztów naprawy zgodnego z technologią zalecaną przez producenta zleciła sporządzenie prywatnej kalkulacji.(...)ekspertyza wykazała, że wyliczone przez pozwanego odszkodowanie jest zaniżone, Koszt prywatnej ekspertyzy zamykał się kwotą 492,00 zł. W konsekwencji, powódka domagała się zapłaty dalszej części odszkodowania oraz zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy. Dochodzona pozwem kwota samego odszkodowania stanowi różnicę pomiędzy kosztem naprawy określonym w kalkulacji powódki (5.256,34 zł) a sumą pieniężną wypłaconą przez pozwanego tytułem kosztów naprawy pojazdu ( 2.969,70 zł).. Pozwany-(...) S.A.wW.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu (k. 60-62). Przyznał ,że likwidował szkodę , jaką doznał św.A. G. (1)w należącym do niego pojeździemarki Ś.onr rej. (...)i wypłacił odszkodowanie w wysokości 2.969,70 zł brutto. Wypłacona zdaniem pozwanego kwota jest całkowicie wystarczająca, aby przeprowadzić skuteczną i zgodną z reżimem technologicznym naprawę pojazdu. Ustalenie kwoty wypłaconej nastąpiło w oparciu o kalkulację naprawy pojazdu wykonaną w systemie eksperckim na podstawie technologii producenta, stosując przeciętną stawkę roboczogodziny ustaloną dla miejsca zamieszkania poszkodowanego. Jednocześnie pozwany złożył poszkodowanemu propozycję naprawienia jego pojazdu w jednym z warsztatów sieci naprawczej pozwanego, za cenę przyznaną przez pozwanego tytułem odszkodowania. Propozycji tej poszkodowany nie przyjął a domaganie się dopłaty zgodnie ze zleconą przez siebie kalkulacją naprawy stanowi zaprzeczenie ciążącego na poszkodowanym obowiązku zapobiegania zwiększeniu się rozmiarów szkody. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł ,iż stawki roboczogodziny w kalkulacji powoda zostały zawyżone ,jak również zwrócił uwagę na niewłaściwa kwalifikację niektórych części do wymiany zamiast naprawy. Poza tym kosztorys został sporządzony w całości w oparciu o części oryginalne, gdy tymczasem pojazd w dniu zdarzenia był ponad 12 letni . Pozwany podniósł również zarzut braku czynnej legitymacji procesowej z uwagi, że powód nie wykazał by doszło do skutecznego i ważnego prawnie nabycia wierzytelności od poszkodowanego. Według poglądu strony pozwanej , skoro powód nie wykazał ,że poszkodowany naprawił pojazd przed zbyciem wierzytelności, to nie mogła zostać przelana wierzytelność z tytułu poniesienia kosztów naprawy. Pozwany zakwestionował także żądanie zapłaty kosztów za prywatną ekspertyzę przedłożoną przez powoda jako dowód zaniżenia wysokości szkody. Zdaniem pozwanego należność z tytułu kosztów kalkulacji nie jest związana ze szkodą jaką poniósł poszkodowany a zatem powód jako inny podmiot poniósł te koszty na własne ryzyko i wyłącznie na własny koszt . Poza tym w fakturze z dnia 26.05.2020 roku nie wskazano jakiej ekspertyzy ta faktura dotyczy . Sąd rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym (1). Sąd ustalił, co następuje: W dniu 4 sierpnia 2019 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego z udziałem dwóch pojazdów, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód świadkaA. G. (1)marki Ś.onr rej (...). Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową pozwanego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdu mechanicznego. Zakres uszkodzeń nie był sporny między poszkodowanym a ubezpieczycielem sprawcy kolizji. Ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanemu naprawę pojazdu w warsztacie należącym do sieci(...), lecz świadekA. G. (1)nie skorzystał z tej możliwości i we własnym zakresie naprawił samochód . Pozwany przyznał poszkodowanemu i wypłacił świadkowiA. G. (1)kwotę 2.969,70 zł tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe. Umową cesji wierzytelności z dnia 13.05.2020 roku właściciele uszkodzonego pojazdu świadekA. G. (1)i jego żonaB. G.jako cedenci dokonali przelewu na rzecz cesjonariusza(...) O spółka z o.o.z siedzibą wD.swoją wierzytelność z tytułu naprawienia szkody z dnia 04.08.2019 roku , przysługującą im wobec(...) S.A.Następnie tenże cesjonariusz dokonał w dniu 14.5.2020 roku przelewu opisanej wyżej wierzytelności na rzecz(...) sp. z o.o.z siedzibą wD.. Z kolei w dniu 20.05.2020 roku umowąprzelewu wierzytelności Nr (...)cedent(...) sp. z o.o.dokonał przelewu wierzytelności na rzecz powoda. W postepowaniu likwidacyjnym pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do ciągu i ważności dokonanych cesji. Powódka zleciła profesjonalnemu podmiotowi sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy pojazdumarki Ś.. Według tej ekspertyzy koszt naprawy określony został na kwotę 5.256,34 zł brutto. Za sporządzenie prywatnej ekspertyzy powód zapłacił 492,00 zł. Pismem z dnia 26 maja 2020 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 2.286,64 zł z tytułu niewypłaconej części odszkodowania z tytułu kosztów naprawy oraz zwrotu kwoty 492,00 z tytułu zwrotu kosztów wykonania prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu tj. łącznie kwoty 2.778,64 zł dochodzonej w pozwie. Zgodnie z opinią biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż.P. L.celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdumarki Ś.onr rej (...)według cen występujących na lokalnym rynku wyniósł5.193zł brutto a użycie do naprawy nowych części i materiałów niezbędnych do przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody i przy uwzględnieniu kwalifikacji uszkodzeń w zakresie ustalonym przez pozwanego nie powoduje wzrostu jego wartości. Dowody : -decyzja o przyznaniu odszkodowania (k. 14), - przedsądowe wezwanie do zapłaty (k. 16-17), - umowa przelewu wierzytelności z dnia 13.05.2020 r. (k. 38-39), - zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k. 20), - umowa przelewu wierzytelności z dnia 14.05.2020 r. Nr(...),(k.24-26), -- umowa przelewu wierzytelności z dnia 20.05.2020 r. Nr(...),(k.18- 19), - prywatna kalkulacja naprawy (k. 40-45), - faktura za kalkulację naprawy (k. 46), - dokumenty w aktach szkody prowadzonych w formie elektronicznej płyta CD ( k. 65), - zeznania świadkaA. G. (1)(k. 73),. - pisemna opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr. inż.P. L.(k. 77-89). Sąd zważył, co następuje: Przedstawiony powyżej stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów wymienionych w poprzedniej części uzasadnienia, jak również w oparciu o zeznania świadkaA. G. (2)oraz pisemną opinię biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr. inż.P. L.. Wiarygodność i moc dowodowa dokumentów, z wyjątkiem prywatnej opinii rzeczoznawcy dołączonej do pozwu, nie były kwestionowane przez strony, w związku z czym stanowiły one niebudzącą wątpliwości podstawę ustaleń faktycznych. Sąd odmówił jedynie mocy dowodowej prywatnej opinii przedłożonej przez powoda (k. 41-45), a to wobec dopuszczenia przez sąd na okoliczności wymagające wiadomości specjalnych dowodu z opinii biegłego sądowego. Na walor wiarygodności zasługiwały również zeznania świadkaA. G. (2), jako spójne, logiczne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd w pełni podzielił treść i wnioski opinii biegłego, albowiem były one jasne i przekonywujące. Poza tym opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z tytułu nabycia wierzytelności wobec pozwanego na podstawie umowy cesji. W myślart. 509 § 1 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). W ocenie Sądu nie budziła wątpliwości kwestia legitymacji czynnej powoda w niniejszej sprawie, bowiem z przedłożonych przez powoda umów cesji wynika, iż zarówno powód jak i jego poprzednicy prawni skutecznie nabyli wierzytelność dochodzoną w niniejszym postępowaniu od wierzyciela pierwotnego. Niezrozumiałym jest prezentowany pogląd strony pozwanej, że nie mogła zostać przelana wierzytelność z tytułu poniesienia kosztów naprawy skoro nie zostały one poniesione. Pomijając już okoliczność ,że ugruntowany jest zarówno w doktrynie , jak i w orzecznictwie ( uchwała SN z dnia 19.09.1997 roku , III CZP 45/97 , wyroki SN z 26.09.2002 r., II CKN 346/01, z 30.01.2003r., V CKN 345/01, z dnia 5.06.2003r., II CKN 181/01, z dnia 15.02.2006 r. ,IV CSK 71/05) pogląd o dopuszczalności przelewu wierzytelności przyszłej pozwany pomija istotną okoliczność, a mianowicie taką, że powstanie roszczenia odszkodowawczego następuje już z chwilą wyrządzenia szkody a nie z chwilą jej naprawienia . Strona powodowa w ocenie Sądu wykazała swoją legitymację procesową ciągiem ważnych umów cesji. Ustalone przez sąd okoliczności faktyczne można było w większości uznać za bezsporne między stronami, a pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia drogowego z 04 sierpnia 2019 roku. Spór natomiast dotyczył wysokości poniesionej przez powoda szkody związanej z naprawą pojazdumarki Ś.oraz zasadności zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji naprawy. W judykaturze Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego , a tym samym zakres odszkodowania, nie należą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela , jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Nie ma zatem znaczenia czy naprawienie szkody następuje na podstawie faktur za naprawę pojazdu czy wyceny kosztów naprawy - zasady naprawienia szkody muszą być identyczne. W konsekwencji spotykane niekiedy w praktyce uzależnienie wypłaty należności od faktycznego dokonania naprawy i udokumentowania jej kosztów nie jest uzasadnione. Szkodą (art.361 § 2 k.c.) jest bowiem różnica między stanem majątku poszkodowanego jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę , a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie nastąpiło to zdarzenie. Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie po powstaniu kosztów naprawy pojazdu, z czym wiąże się brak obowiązku po stronie poszkodowanego udowadniania konkretnych wydatków poniesionych na naprawę pojazdu . Zastosowanie przepisuart.363 § 1 k.c.w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia tego ubezpieczyciela , wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku ( restytucja techniczna samochodu ), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego, wywołanej uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu. Od woli poszkodowanego zależy bowiem to, czy i w jakim zakresie wypłacone mu przez ubezpieczyciela odszkodowanie przeznaczy na naprawę samochodu( Vide : uchwała składu 7 s. z dnia 12.04.2012 roku, III CZP 80/01, OSNC 2012, Nr 10 , poz.112 , uchwała SN składu 7 s. z dnia 17.05.2007, III CZP 150/06 , OSNC 2007,Nr 10 ,poz.144, , uchwała SN z dnia 24.08.2017, III CZP 20/17, OSNC 2018, nr 6, poz.56, wyrok SN z dnia 8.09.2017, II CSK 857/16,, wyrok SN z 21.08.2012 roku II CSK 707/12, OSNC 2014 , nr 4 , poz. 48) Wobec powyższego należy stwierdzić, iż powód nie miał obowiązku przedłożenia ani faktury VAT za całkowitą naprawę pojazdu, ani faktur źródłowych, które uwiarygodniałyby fakt dokonania napraw oraz użycie oryginalnych części, albowiem nie decydują one o zakresie należnego powodowi odszkodowania. Poza tym bezprzedmiotowy jest zarzut strony pozwanej, że powód nie skorzystał z oferty naprawy pojazdu w warsztacie współpracującym z pozwanym . Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia13 czerwca 2003 r. sygn. akt III CZP 32/03poszkodowany ma prawo dokonania wyboru warsztatu, któremu zleci naprawę samochodu, o ile koszty naprawy wyliczone przez ten warsztat będą konieczne i ekonomicznie uzasadnione, a stosowane stawki robocizny będą mieścić się granicach stawek stosowanych na lokalnym rynku. W uzasadnieniu przedmiotowej uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy). Sąd Najwyższy wskazał również, że zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 k.c.), poszkodowany będzie mógł domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (ubezpieczyciela) odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Mając na względzie powyższe rozważania prawne zasadnym jest twierdzenie, że pozwany ubezpieczyciel nie ma prawa narzucać poszkodowanemu konkretnego warsztatu, w którym ma zostać przeprowadzona naprawa. Podkreślenia wymaga, że zlecenie naprawy za pośrednictwem warsztatu wskazanego przez ubezpieczyciela byłoby równoznaczne z pozbawieniem poszkodowanego możliwości dokonania wyboru warsztatu, w którym chce naprawić samochód. Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko nie jest uzasadniony także zarzut strony pozwanej ,iż poszkodowany wbrew obowiązkowi wynikającemu z przepisuart. 354 § 2 k.c.nie współdziałał z ubezpieczycielem w zakresie racjonalizowania kosztów naprawy pojazdu. Z powołanego przepisu wynika jedynie ,że na poszkodowanym ciąży jedynie obowiązek zapobieżenia powiększaniu szkody, którego z pewnością nie można rozumieć jako wyłączenia zasady pełnej odpowiedzialności czy obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego tj. sprzed powstaniem szkody. Ponadto, sąd uznał za zasadne w całości żądanie powoda zwrotu poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy w wysokości 492,00 zł, albowiem poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne(Vide : uchwała SN z dnia 18.05.2004 roku , III CZP 24/04 i jej uzasadnienie).Tylko dzięki prywatnej opinii strona powodowa mogła ustalić konkretną różnicę między hipotetyczną szkodą a odszkodowaniem wypłaconym. W konsekwencji pozwoliło to do sformułowania żądania w pozwie. Koszt prywatnej opinii, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, ulegającą naprawieniu ramach normy wyrażonej wart. 361 k.c.Wobec faktu, że powód nabył wierzytelność i związane z nią prawa w drodze przelewu wierzytelności, w tymwierzytelności przyszłewynikające ze szkody, a koszt prywatnej opinii pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z powstałą szkodą, bez znaczenia pozostają podnoszone przez stronę pozwaną twierdzenia, jakoby powodowi nie należał się zwrot kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy, gdyż kosztów takich nie poniósł poszkodowany. W judykaturze SN wyrażono pogląd, iżnabywcy –drodze przelewu-wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania(Vide: uchwała SN 7 sędziów z dnia 29.05.2019 roku , III CZP 68/18) . Nietrafny jest zarzut pozwanego ,że powód nie wykazał poniesienia kosztów ekspertyzy, ponieważ nie wykazał związku konkretnejfaktury Nr (...)z dnia 26.05.2020 roku z kalkulacją naprawy sporządzonej do niniejszej sprawy. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę ,że fakturę wystawił inny podmiot prawny a powód nie miał wpływu na to, w jaki sposób wystawca faktury skonkretyzuje rodzaj wykonanej usługi .Ponadto w ocenie Sądu , skoro strona pozwana zakwestionowała posłużenie się przez powoda tym dokumentem, , to tę okoliczność powinna sama udowodnić zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu opisanym w przepisieart.6 k.c. Stosownie zart. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 pkt 1 k.c.). Z kolei stosownie do przepisuart. 822 § 1 k.c.przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Poszkodowany może ,według swojego wyboru ,żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. .Przepis art.,822§ 1 k.c.modyfikuje normę wynikającą zart.363 § 1 k.c.,bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji(Vide : wyrok SN z dnia 12.04.2018 roku , II CNP 43/17). Z kolei według art. 35 ustawy z dnia 22.05.2003 roku (Dz.U. 2021.854 j.t.) o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Oznacza to, że zakład ubezpieczeń w oparciu o tzw.odpowiedzialność gwarancyjnąobowiązany jest wypłacić świadczenie, jeżeli podmioty wyrządzające szkodę (posiadacze, kierowcy) byliby zobowiązani na podstawie przepisów prawa do świadczenia odszkodowania. Do objęcia ubezpieczeniem decydujący jest fakt władztwa nad pojazdem a bez znaczenia pozostaje kwalifikacja posiadania, jego ewentualna sprzeczność z prawem, istnienie tytułu prawnego do tego pojazdu, dysponowanie uprawnieniami wymaganymi do kierowania pojazdem. Na tak szerokie rozumienie ubezpieczonego wskazuje wprost użyty zwrot„ każdej”osoby. Wedługart.436 § 2 k.c.w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze środków komunikacyjnych mogą wzajemnie żądać naprawienia szkód tylko na zasadach ogólnych tj. na zasadzie winy. Sąd nie miał żadnych wątpliwości w świetle zgromadzonego materiału dowodowego będącego podstawą dokonania powyższych ustaleń faktycznych , że do zdarzenia doszło w okolicznościach wskazanych przez powoda, zresztą te okoliczności nie były nigdy kwestionowane. Ostatecznie odszkodowanie wyliczone metodą kosztorysową uzasadnione było w kwocie 2.224,00 zł ( 5.193,00 zł wyliczenie biegłego minus 2969 zł kwota wypłacona poszkodowanemu) . W tym miejscu podkreślić należy, że strona pozwana w toku procesu nie wykazała ,iż taki sposób rozliczenia szkody przewyższa wielkość uszczerbku w majątku poszkodowanego. W szczególności nie wykazała ,że przed wypadkiem był już naprawiany z użyciem innych niż oryginalne części czy też ,że wartość samochodu wzrosła po naprawie . Mając powyższe na względzie, na podstawieart.822 §1 k.c., 34 ust.1 ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych w zw. zart.436 § 2 k.c., Sąd w punkcie 1. sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.224,00 zł a ponadto 492,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów prywatnej ekspertyzy ( pkt 2 sentencji wyroku). O odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.224,00 zł orzeczono w myślart. 481 § 1 i 2 k.c .Zdaniem Sądu, pozwana wydając decyzję z dnia 26 sierpnia 2019 roku o przyznaniu poszkodowanemu części należnego mu odszkodowania znała już rozmiar szkody doznanej przez poprzednika prawnego powoda, a zatem w tej dacie pozwana pozostawała już w opóźnieniu. Sąd zasądził zatem należne odsetki od dnia następnego, po dniu wydania decyzji przyznającej odszkodowanie w niepełnej wysokości. Natomiast odsetki naliczane od kwoty 492,00 zł zasądzono w oparciu oart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart.14ust.2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych(Dz. U. 2021 r. poz. 854 j.t.) zgodnie z żądaniem pozwu. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku. O kosztach procesu w punkcie 4 wyroku orzeczono na zasadzieart. 100 k.p.c.Powód uległ jedynie w nieznacznej części swego żądania, stąd też należał się jemu zwrot całości poniesionych kosztów procesu w wysokości 1850,00 zł, na które składały się: opłata od pozwu w wysokości 200,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 900,00 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz.U.2018,poz. 265 j.t. ) oraz wydatki poniesione na biegłego w wysokości 750,00 zł . ZARZĄDZENIE 1 Odnotować w kontrolce uzasadnień; 2 Opublikować w Portalu Informacyjnym; 3 Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć, za pośrednictwem PI, pełn. Pozwanego r.pr.M. K.wraz z pouczeniem: POUCZENIE: Niniejsze doręczenie następuje w trybie art. 15zzs 9 ust. 2 zd. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem(...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.) i wywołuje skutki procesowe określone w przepisachKodeksu postępowania cywilnegozgodnie zart. 15zzs 9 ust. 4 tej ustawy. 4 Z wpływem lub za 20 dni. G., dn. 2.09.2021 r.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Grudziądzu date: '2021-07-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - sędzia Bogdan Tężycki legal_bases: - art. 805 § 2 pkt 1 k.c. - art. 100 k.p.c. recorder: sekretarz sądowy Milena Kachniarz signature: I C 1015/20 ```

152510000001503_III_Ca_002624_2019_Uz_2021-09-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt: III Ca 2624/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 września 2021 roku Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SO Bogdan Jachowicz Protokolant: stażysta Marek Sadawa po rozpoznaniu w dniu 23 września 2021 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaM. G.Syndyka Masy UpadłościJ. D. przeciwkoA. D. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi z dnia 9 października 2019r., sygn. akt I C 658/18 1. oddala apelację; 2. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2021-09-23' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Bogdan Jachowicz legal_bases: [] recorder: stażysta Marek Sadawa signature: III Ca 2624/19 ```

155005100001006_II_K_000596_2013_Uz_2013-08-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II K 596/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 20 sierpnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz Protokolant:Anna Walter przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze–Urszuli Ziembickiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 VIII 2013 roku sprawy M. B., synaM.iT.z d.K., urodzonego w dniu (...)wJ., oskarżonego o to, że: w dniu 17 listopada 2012 roku wK., woj.(...), prowadził samochód osobowy markiS. (...)onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie w dniu 29 marca 2011 roku sygn. akt II K 79/11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, tj. do 6 kwietnia 2013 roku, orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w dniu 22 czerwca 2010 roku sygn. akt II K 610/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat, tj. do dnia 30 czerwca 2015 roku orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w dniu 20 lipca 2011 roku sygn. akt II K 547/11, zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, tj. do dnia 10 listopada 2015 roku, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 10 listopada 2011 roku sygn. akt VI Ka 463/11 oraz orzeczonego przez Sąd Rejonowy Wrocław-Śródmieście z dnia 5 maja 2011 roku sygn. akt V K 258/11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat, tj. do dnia 13 maja 2016 roku, tj. o czyn zart. 178a § 4 k.k. I oskarżonegoM. B.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż oskarżony był wcześniej skazany za czyny zart. 178a § 1 k.k.wyrokami: Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawach VII K 172/01, VII K 205/01, II K 610/10, II K 547/11, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11, Sądu Rejonowego w Lubaniu w sprawie II K 514/09, Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w sprawie II K 79/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie V K 258/11, jak również, że czynu swego dopuścił się on w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w sprawie II K 79/11, takiego samego zakazu, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 547/11, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11, zakazu tego samego rodzaju, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie V K 258/11 oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w sprawie II K 610/10, to jest występku zart. 178a § 4 k.k.i za to, na podstawieart. 178a § 4 k.k., wymierza mu karę 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności; II na podstawieart. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 10 ( dziesięciu ) lat; III na podstawieart. 627 k.p.k., zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym, na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 300 zł. opłaty. UZASADNIENIE M. B.za czyny zart. 178a § 1 lub § 4 k.k.został skazany wyrokami: Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawach VII K 172/01, VII K 205/01, II K 601/10 i II K 547/11, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11, Sądu Rejonowego w Lubaniu w sprawie II K 514/09, Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w sprawie II K 79/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie V K 258/11. W dniu 17 listopada 2012 roku obowiązywały go zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczone wyrokami w sprawach: II K 79/11 Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie, II K 547/11 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11 i V K 258/11 Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowych, orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 610/10. ( dowód: dane o karalności k. 21-24, odpisy wyroków k. 46, 57-59, 66, 79 i 98 ) W dniu 17 listopada 2012 rokuM. B.pomiędzy godziną 19 a 23 pił piwo. Następnie wsiadł do samochodu markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...)i kierował nim po ulicy(...). Tam zatrzymano go do kontroli drogowej. Miał wówczas 1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Nie posiadał dowodu rejestracyjnego pojazdu, ani dowodu jego ubezpieczenia. W czasie prowadzenia auta korzystał z telefonu komórkowego. ( dowód: wyjaśnieniaM. B.k. 12-13, zeznaniaG. P.k. 25-26, notatka urzędowa k. 1, protokół badania trzeźwości k. 2, kopia protokołu zatrzymania k. 5-6 ) M. B.był wcześniej wielokrotnie karany za przestępstwa. Jest uzależniony od alkoholu. ( dowód: opinia k. 61-62, dane o karalności k. 21-24, odpisy wyroków k. 46-47, 49-59, 66, 79 i 98 ) Oskarżony w toku postępowania przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W czasie pierwszego przesłuchania wyjaśnił, iż w dniu zdarzenia przyjechał doK.na spotkanie ze znajomym, razem pili piwo, po czymM. B.chciał wrócić do domu samochodem. Prowadząc pojazd zaczął pisać wiadomość tekstową na telefonie komórkowym i wówczas zatrzymała go Policja. Stając przed Sądem oskarżony dodał, iż podjął leczenie odwykowe od alkoholu. Sąd takie wyjaśnieniaM. B.uznał za wiarygodne. Jego twierdzenia, iż w dniu zdarzenia pił alkohol znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka oraz wynikach badania trzeźwości kierującego, przeprowadzonego w czasie kontroli drogowej. Wyjaśnienia oskarżonego, iż następnie po ulicy wK.kierował samochodem markiS. (...)zostały poparte przez dowody w postaci relacjiG. P.oraz notatki urzędowej. Za wiarygodne uznano też twierdzenia oskarżonego, iż przed zatrzymaniem pił piwo, a w czasie jazdy korzystał z telefonu komórkowego, jak również, że podjął od marca 2013 roku leczenie odwykowe, w tym okresie zachowuje abstynencję. W tym zakresie brak jest dowodów przeciwnych, czy też argumentów podważających prawdziwość wyjaśnieńM. B.. Za wiarygodne uznano też zeznaniaG. P.. Zgodnie z innymi dowodami opisał on przebieg kontroli drogowej oskarżonego. Brak jest powodów, dla których świadek miałby fałszywie przedstawiać zajście. Podstawą ustaleń faktycznych w odniesieniu do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego uczyniono opinię biegłych psychiatrów. Sporządzono ją po zbadaniuM. B.. Jest ona pełna, jasna i wewnętrznie spójna. Strony nie kwestionowały jej rzetelności. Do poczynienia ustaleń faktycznych wykorzystano też dowody z dokumentów: notatki urzędowej, protokołów badania trzeźwości i zatrzymania, danych o karalności oskarżonego i odpisów wyroków, które go dotyczyły. Zostały one w oryginałach sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Strony nie podważały ich wiarygodności. Oskarżony przyznał, iż to on kierował samochodem markiS. (...)onumerze rejestracyjnym (...)po ulicy(...)wK., około godziny 23:00 w dniu 17 listopada 2012 roku. Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Nie było zatem wątpliwości, co do jego sprawstwa w tym zakresie. Oskarżony w czasie zdarzenia miał 1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co oznacza, że znajdował się w stanie nietrzeźwości. Kierował wówczas samochodem markiS. (...)– pojazdem mechanicznym – po ulicy(...)wK., a więc po drodze publicznej. Był wcześniej 7 razy karany za czyny zart. 178a § 1 lub 4 k.k.W dniu zdarzenia obowiązywały go 4 zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Swoim zachowaniem wypełniał on zatem znamiona zart. 178a § 4 k.k. W czasie zdarzenia oskarżony nie znajdował się w stanie lub sytuacji, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zdolności do zawinienia nie wyłączało upojenie alkoholem – nie miało ono charakteru patologicznego, oskarżony pił alkohol dobrowolnie, znając jego działanie na własny organizm. WinaM. B.w odniesieniu do przypisanego mu czynu nie budziła zatem wątpliwości. Z tych powodów Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 17 listopada 2012 roku wK., woj.(...), prowadził samochód osobowy markiS. (...)onr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym był wcześniej skazany za czyny zart. 178a § 1 k.k.wyrokami: Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawach VII K 172/01, VII K 205/01, II K 610/10, II K 547/11, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11, Sądu Rejonowego w Lubaniu w sprawie II K 514/09, Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w sprawie II K 79/11 i Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie V K 258/11, jak również, że czynu swego dopuścił się on w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie w sprawie II K 79/11, takiego samego zakazu, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze w sprawie II K 547/11, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze w sprawie VI Ka 463/11, zakazu tego samego rodzaju, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie V K 258/11 oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze w sprawie II K 610/10, to jest występku zart. 178a § 4 k.k. Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego uznano za bardzo wysoką. Zwiększa ją znaczne natężenie nietrzeźwości sprawcy – stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu ponad 4 razy przekraczało dolną granicę, przewidzianą wart. 115 § 16 pkt 2 k.k.Ponadto kierował on samochodem po głównej ulicyK., nie kontrolując dokładnie jego ruchu – zajęty był wówczas wysyłaniem wiadomości tekstowej z telefonu komórkowego. Lekceważył przy tym również inne zasady ruchu drogowego – nie posiadał ani dowodu rejestracyjnego pojazdu, ani dowodu jego ubezpieczenia. Równie istotne znaczenie, jako okoliczności zwiększającej wagę czynu oskarżonego przypisano temu, iż był on dotąd siedmiokrotnie karany za czyny zart. 178a § 1 lub 4 k.k., podczas gdy dla przypisania kwalifikowanej postaci występku zart. 178a k.k.wystarczy jednorazowe takie wcześniejsze skazanie. Nadto, poza tym, że sprawca był wcześniej skazany za wymienione występki, to kierując samochodem naruszał, i to aż cztery, zakazy prowadzenia pojazdów, co samo byłoby wystarczające, przy złamaniu jednego takiego zakazu, do przypisania mu popełnienia czynu zart. 178a § 4 k.k.Nie zmniejsza społecznej szkodliwości jego czynu fakt przejechania jedynie niewielkiej odległości – upojony zamierzał on bowiem dojechać aż do domu – doD.– wcześniej przemieszczał się główną arterią komunikacyjnąK.. Nie oceniono jako okoliczności łagodzącej postawy oskarżonego w czasie postępowania. Choć przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, to nie miało to istotnego znaczenia dla przebiegu procesu – ujawnione od razu okoliczności jego zachowania jednoznacznie przesądzały o jego winie. Wobec całkowitej demoralizacji sprawcy nie można też uznać, iż jego przyznanie się do winy dowodzi rozumienia u niego naganności własnego zachowania i chęci poniesienia jego pełnych konsekwencji. Podobnie podjęcie przez niego leczenia odwykowego nie zmniejsza oceny rozmiarów jego demoralizacji – problem wielokrotnego prowadzenia pojazdów po spożyciu alkoholu istniał już u niego długo wcześniej, za takie czyny odbywał on kary pozbawienia wolności. Pomimo to po raz kolejny zachował on się w taki sam sposób. Okolicznością obciążającą o decydującym znaczeniu dla wysokości orzeczonej kary, był dotychczasowy tryb życiaM. B.. Był on 15 razy skazywany za przestępstwa i przestępstwa skarbowe, w tym 12 razy za występki podobne do obecnie ocenianego – czyny zart. 178a lub art. 244 k.k.Wielokrotnie orzeczono za nie wobec niego kary pozbawienia wolności, które oskarżony odbywał. Nie zmieniło to wcale jego postawy w odniesieniu do przestrzegania zasad porządku prawnego, w szczególności zakazu prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości, czy stosowania się do orzeczeń sądowych. Jest sprawcą absolutnie niepoprawnym, niezdolnym do jakiejkolwiek refleksji nad swoim zachowaniem w omawianym zakresie, stwarzającym raz po raz poważne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Dotychczas stosowane środki nie były w stanie na niego wpłynąć w jakikolwiek sposób. Nie sposób zwłaszcza dopatrywać się w odniesieniu do niego szczególnych okoliczności łagodzących, o których mowa wart. 69 § 4 k.k.Konieczne było wymierzenie mu bezwzględnej kary pozbawienia wolności i to w znacznej wysokości, uwzględniającej stopień społecznej szkodliwości czynu, kary znacznie wyższej, niż dotychczas orzekane. Tylko bowiem bardzo odczuwalna sankcja karna może odstraszyć go od popełniania przestępstw w przyszłości. Z tych powodów Sąd zdecydował o wymierzeniu oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności. Dotychczas za występki podobne orzekano wobec niego kary do roku pozbawienia wolności i nie osiągnęły one żadnego skutku prewencyjnego. Kara w orzeczonej wysokości będzie zauważalnie wyższa i przez to może odstraszyć sprawcę od podobnych zachowań w przyszłości. Sąd uznał, iż waga i ilość naruszeń zasad ruchu drogowego przez oskarżonego, ich powtarzalność, wykraczanie przeciwko licznym zakazom prowadzenia pojazdów oznacza, iż jest on osobą stale zagrażającą bezpieczeństwu innych użytkowników dróg. Konieczne było wyeliminowanie go z tego ruchu na jak najdłuższy możliwy okres. Orzeczeniu zakazu prowadzenia pojazdów w wymiarze 10 lat nie sprzeciwia się żadna okoliczność łagodząca. Zakresem obowiązywania zakazu objęto wszelkie pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym. Sąd zasądził również od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym, na podstawieart. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzył mu 300 złotych opłaty.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze date: '2013-08-20' department_name: II Wydział Karny judges: - Jarosław Staszkiewicz legal_bases: - art. 178a lub art. 244 k.k. - art. 627 k.p.k. - art. 2 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Anna Walter signature: II K 596/13 ```

152010000001003_II_Ca_001749_2014_Uz_2014-12-11_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt II Ca 1749/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Anna Nowak Sędziowie: SO Grzegorz Buła (sprawozdawca) SR (del.) Katarzyna Milewska Protokolant: Ewelina Hazior po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwaJ. P. przeciwkoK. D.iA. D. o ochronę własności na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 26 marca 2014 r., sygnatura akt I C 2965/12/P 1 oddala apelację; 2 zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. UZASADNIENIE wyroku z dnia 11 grudnia 2014 r. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 marca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie w sprawie o przywrócenie do stanu poprzedniego po pierwsze utrzymał w całości wyrok zaoczny tamt. Sądu z dnia 10 grudnia 2012 r., w którym zobowiązał pozwanąK. D. a) przywrócenia nieruchomości obejmującejdziałkę nr (...), obr.(...) P., zabudowanejbudynkiem mieszkalnym nr (...)przyul. (...)wK., objętejksięgą wieczystą nr (...), do stanu poprzedniego poprzez: - zmniejszenie otworu okiennego w ścianie nośnej od strony południowej budynku przyul. (...)wK.i zlikwidowaniu wykonanego, w miejscu okna, otworu drzwiowego wraz ze stolarką drzwiową dwuskrzydłową, - zmniejszenie otworu okiennego od strony zachodniej budynku i zlikwidowaniu wykonanego, w miejscu okna, otworu drzwiowego i okna z luksfer, b) przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania pomieszczenia piwnicznego poprzez: - zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej w obiekcie przerobionym z piwnicy na sklep ogólnospożywczy; a nadto zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 700zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Tym samym wyrokiem Sąd Rejonowy nakazał pozwanemuA. D.przywrócenie tej samej nieruchomości do stanu poprzedniego oraz przywrócenie poprzedniego sposobu użytkowania pomieszczenia piwnicznego poprzez wykonanie takich samych czynności, jak pozwanaK. D., zasądzając także od tego pozwanego na rzecz powoda kwotę 700zł tytułem zwrotu procesu, z tym że w sposób solidarny z pozwaną. Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym: Powód oraz pozwanaK. D.są współwłaścicielami w częściach równychbudynku mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wK.położonego nadziałce nr (...)obr.(...)objętej KW nr(...). Pomiędzy właścicielami toczyło się postępowanie o zniesienie współwłasności. W postanowieniu wstępnym z dnia 30 września 2008 r. Sąd upoważnił każdego z osobna powoda oraz pozwaną do wykonania prac adaptacyjnych, które jednak nie zostały w pełni wykonane, co spowodowało najpierw zawieszenie postępowania, a następnie jego umorzenie. W 2009 r. pozwanyA. D.będący wówczas przedstawicielem ustawowym pozwanejK. D., dokonał bez uzyskania pozwolenia na budowę przebudowy pomieszczenia piwnicznego budynku w części, która miała mu przypaść po ustanowieniu odrębnej własności lokali. Przebudowa polegała na: - powiększeniu otworu okiennego w ścianie nośnej od strony płd. budynku i wykonaniu w jego miejscu otworu drzwiowego wraz ze stolarką drzwiową dwuskrzydłową, - powiększeniu otworu okiennego od strony zachodniej budynku i wykonanie w jego miejscu otworu drzwiowego i okna z luksfer. Pozwany dokonał również bez stosownego zgłoszenia do właściwego organu administracji państwowej zmiany sposobu użytkowania tego pomieszczenia z piwnicy na pomieszczenie przeznaczone do prowadzenia działalności gospodarczej, tj. sklepu ogólnospożywczego czynnego od 7 do 21, ale otwieranego w porze nocnej na żądanie klientów. Pozwany dokonał powyższych zmian bez uzyskania zgody powoda (a nawet wbrew sprzeciwom), a czynności te przekraczały czynności zwykłego zarządu. Powód zwalczał działalność gospodarczą pozwanego na drodze administracyjno prawnej. Między stronami istniała umowa o podziale nieruchomości do użytkowania tylko w zakresie części mieszkalnych tj. powód zajmował pierwsze piętro budynku, a pozwani parter, natomiast co do pozostałych części nieruchomości w tym pomieszczeń piwnicznych - przyziemia i działki okalającej budynek między stronami nie istniała umowa quod usum. Prace adaptacyjne dokonane w przyziemiu przez pozwanego przeprowadzone zostały w części wspólnej nieruchomości nie wydzielonej do wyłącznego użytkowania, bez zgody powoda. Również sklep prowadzony jest w tej samej części nieruchomości i bez zgody powoda – jako współwłaściciela. Konsekwencją prowadzonego przez pozwanego w przyziemiu wspólnej nieruchomości sklepu ogólnospożywczego są istotne uciążliwości dla powoda i jego rodziny w postaci: hałasów w godzinach rannych wynikających z dostaw, w nocy wynikających z używania przez klientów sklepu dzwonka, a także w trakcie dnia poprzez głośne rozmowy, również wulgarne przesiadujących w okolicach sklepu klientów. Dodatkowo wjazd na posesję jest często zastawiony przez dostawców oraz klientów sklepu. Na części wspólnej nieruchomości okalającej budynek, trzymane są puste skrzynki czekające na dostawy. Teren ten jest zaśmiecany przez klientów butelkami i niedopałkami papierosów. Zdarza się, że klienci sklepu oddają mocz na tyłach budynku. Według Sądu pierwszej instancji z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynikało, że nieruchomość stanowi współwłasność powoda i pozwanej, a co do spornej części budynku – przyziemia – pomieszczeń piwnicznych, nie istnieje umowa pomiędzy stronami odnośnie podziału do użytkowania wyłącznego – quod usum. Dlatego też dokonana przez pozwanego adaptacja przyziemia stanowiła czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu nieruchomością wspólną w rozumieniuart. 199 k.c.i jako taka wymagała zgody powoda, której pozwany nie uzyskał. Dodatkowo w ocenie Sądu Rejonowego taki sposób współposiadania nieruchomości wspólnej, jaką jest sporna część nieruchomości, przez pozwanych, polegające na prowadzeniu sklepu ogólnospożywczego, nie daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem rzeczy przez powoda w rozumieniuart. 206 k.c., gdyż powoduje nadmierne uciążliwości i niedogodności dla powoda, który jest współwłaścicielem nieruchomości. Z tych względów zdaniem Sądu Rejonowego roszczenie powoda oparte naart. 222 § 2 k.c.w zw. zart. 206 k.c.było zasadne i podlegało w całości uwzględnieniu. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawieart. 98 k.p.c. W apelacji od powyższego wyroku pozwani zaskarżyli wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy to jest:art. 229 k.p.c.poprzez pominięcie okoliczności, że fakt dokonania podziału nieruchomości do wyłącznego korzystania pomiędzy stronami w zakresie przyziemia został przyznany przez powoda podczas oględzin nieruchomości w dniu 7 sierpnia 2013 roku, a w konsekwencji błędne ustalenie, że przyziemie budynku nie było objęte podziałem do wyłącznego korzystania;art. 231 k.p.c.poprzez błędne uznanie, że z ustalonego faktu dokonania przez pozwanegoA. D.przebudowy części pomieszczenia piwnicznego oraz zmiany sposobu użytkowania tego pomieszczenia można wyprowadzić fakt nieistnienia między stronami podziału nieruchomości w zakresie przyziemia do wyłącznego korzystania, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia, że pozwani naruszyli prawo powoda do współkorzystania z nieruchomości stanowiącej współwłasność, podczas gdy umowa o podziale nieruchomości do wyłącznego używania dotyczyła również przyziemia;art. 232 k.p.c.poprzez przyjęcie, że pozwani nie udowodnili faktu zawarcia umowy o podziale nieruchomości do wyłącznego używania, podczas gdy twierdzenia pozwanych w tym zakresie są zgodne z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie;art. 233 k.p.c.poprzez: brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, to jest zeznań świadków:A. K.,A.J.orazK. K., oraz zeznań pozwanych, z których wynika, że prowadzony przez pozwanych sklep ogólnospożywczy nie powoduje nadmiernych uciążliwości dla powoda, a w konsekwencji błędne ustalenia, że działalność sklepu narusza prawo wspólności powoda; przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie wiarygodności i mocy dowodowej zeznań świadkówM. M.,J. T.orazM. C.jedynie dlatego, iż są to osoby „powiązane” ze stronami, chociaż zeznania tych świadków są logiczne, wzajemnie się uzupełniają i nie stoją w sprzeczności z istotną częścią materiału dowodowego zebranego w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia, że sklep ogólnospożywczy powoduje nadmierne uciążliwości dla powoda, a w finale przyczyniło się do sprzecznego z faktami ustalenia, że działalność sklepu narusza prawo współwłasności powoda. Pozwani zarzucili także naruszenie prawa materialnego to jestart. 222 § 2 k.c.w zw. zart. 206 k.c.przez ich zastosowanie w sytuacji, w której powodowi nie przysługiwała określona w nich ochrona. Ponadto pozwani podnieśli również, że powód dokonał szeregu zmian w nieruchomości bez uzyskania zgody pozwanej. Mając powyższe na uwadze pozwani wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa, oraz zwrot kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie na wypadek uznania przez Sąd, że nie zachodzą podstawy do zmiany wyroku, wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania za obie instancje. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego. Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przyjął za własny stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji, uznając go za prawidłowy i oparty na właściwej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu. W ocenie Sadu Okręgowego w pierwszej kolejności należy nadmienić, iż przedmiotowa sprawa nie dotyczyła jakichkolwiek naruszeń ze strony powoda, i w związku z czym w niniejszym postępowaniu Sąd drugiej instancji w ogóle nie badał, czy powód dokonał jakichkolwiek przeróbek w nieruchomości czy też nie. Dlatego też okoliczności te nie mogą mieć zdaniem Sądu Okręgowego żadnego wpływu na rozstrzygnięcie tej sprawy. W odniesieniu do zarzutów podniesionych w apelacji stwierdzić należy, iż nie są one skuteczne. Przede wszystkim nie można uznać, aby okoliczność zawarcia pomiędzy współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości, poprzez czynności konkludentne, umowy podziału do korzystania z nieruchomości była okolicznością bezsporną. Takiego stanowiska nie da się wywieść z jakiegokolwiek stanowiska stron znajdującego się w aktach sprawy. W szczególności powód nigdy takiej okoliczności nie przyznał. Wbrew stanowisku podniesionemu w apelacji, nie wynika ona również z innych dokumentów, czy zeznań znajdujących się w aktach sprawy. Zdaniem Sądu Okręgowego w szczególności nie potwierdza tej okoliczności podnoszony i cytowany w apelacji fragment protokołu oględzin nieruchomości z dnia 7 sierpnia 2013 roku, w którym to stwierdzono, że„strony zgodnie oświadczają, iż rodzina powoda zajmuje przyziemie po prawej stronie od sklepu, gdzie widoczne jest okno w przyziemiu.”Jakkolwiek okoliczność ta jest niesporna, jednak nie potwierdza to w żaden sposób, że doszło do zawarcia poprzez czynności konkludentne umowyquod usumdotyczącej przyziemia. Zdaniem Sądu Okręgowego, fakt, iż taka umowa była i dotyczyła części mieszkalnej, było okolicznością przyznaną, ale nie ma to wpływu na wynik tej sprawy. Zatem zdaniem Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w apelacji dotyczące naruszeniaart. 229 k.p.c.i231 k.p.c.w żaden sposób nie mogą być uznane za skuteczne. Podobnie jak zarzuty zart. 232 i 233 k.p.c., w których to pozwani starali się dowieść, że skutecznie udowodnili fakt zawarcia umowy o podziale nieruchomości do wyłącznego używania, podnosząc, że ich twierdzenia są zgodne z innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie, zarzucając tym samym brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału - to jest zeznań części świadków, oraz zeznań, z których wynikało, że prowadzony przez pozwanych sklep ogólnospożywczy nie powoduje nadmiernych uciążliwości dla powoda. Zdaniem Sądu Okręgowego rzeczywiście wykazanie tych okoliczności, leżało w interesie pozwanych, zatem to ich obciążał ciężar dowodu (art. 6 k.c.). Jednak materiał dowodowy, który został zgromadzony w niniejszej sprawie w żaden sposób tego nie wykazuje, bowiem żadna z przesłuchiwanych osób, poza samymi pozwanymi, tej okoliczności nie przyznała, zatem brak jest podstaw, aby takie ustalenia poczynił Sąd drugiej instancji. Dodatkowo jak wskazuje materiał dowodowy znajdujący się w aktach, a w szczególności w części obejmującej postępowanie dotyczące zniesienia współwłasności, oraz toczące się postępowania administracyjne, powód wielokrotnie sprzeciwiał się czynnościom dokonanym na terenie przyziemia przez pozwanych, a to w sposób jednoznaczny, zdaniem Sądu Okręgowego, wskazuje, że takiej zgody z jego strony nigdy nie było. W odniesieniu do analizy konkretnych czynności dokonanych przez pozwanych, których to przy ocenie stanu faktycznego domagał się powód. Należy przyjąć, iż niewątpliwie czynności te ingerowały w przedmiot prawa własności w szczególności po pierwsze w część składową tego prawa jakim jest budynek. Niewątpliwie na dokonanie takich czynności należało uzyskać zgodę drugiego współwłaściciela. Ponadto, zdaniem Sądu Okręgowego, niezależnie od przyjętego stanowiska czy dokonane czynności, były czynnościami zwykłego zarządu, czy czynnościami przekraczającymi zwykły zarząd, to i tak każdemu współwłaścicielowi przysługiwał tylko udział ½ cz., zatem pozwana nie dysponowała większością udziałów, umożliwiającą samodzielne podjęcie czynności w tym zakresie, nawet gdyby były to czynności zwykłego zarządu. W tej sytuacji dokonane przez pozwaną, czy też za jej zgodą przez pozwanegoA. D., ingerencje w przedmiot współwłasności, nie mogą być uznane za zgodne z prawem, co w pełni uzasadnia żądanie powoda nakazania pozwanym przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego. Dodatkowo, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, że zarówno powyższe czynności, jak i fakt uruchomienia działalności gospodarczej w postaci prowadzenia sklepu, naruszają prawa powoda do współkorzystania z przedmiotowej nieruchomości. Należy zwrócić uwagę, że ta nieruchomość bez wątpienia była przeznaczona na inne cele – to jest cele mieszkalne. W opinii Sądu Okręgowego przeznaczenie budynku na cele mieszkalne należy wiązać z określonym sposobem korzystania z nieruchomości, to znaczy korzystania nie tylko z samego budynku, ale również z terenu przed budynkiem, gdzie właściciel powinien mieć możliwość swobodnego poruszania się, ochrony swojej własności przed osobami trzecimi, które to powinny się tam znajdować tylko za jego zgodą. Natomiast fakt uruchomienia na terenie przedmiotowej nieruchomości działalności gospodarczej bez zgody drugiego współwłaściciela narusza jego prawa, ingerując w nie w sposób istotny, gdyż wymusza na nim niejako tolerowanie faktu, iż on sam na swojej nieruchomości nie może poruszać się w sposób swobodny, gdyż mogą nieustająco znajdować się tam osoby trzecie. Fakty te, zresztą dokumentuje zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w postaci fotografii, gdzie widać wyraźnie, że na terenie przedmiotowej nieruchomości przesiadują osoby, które spożywają alkohol, jak również załatwiają swoje potrzeby fizjologiczne. Zatem nie można przyjąć, że sytuacje te są jedynie sporadyczne. W ocenie Sądu Okręgowego należy wykluczyć możliwość, że powód niejako „czatuje” przy oknie, żeby wykonać fotografie akurat, gdy zdarzy się taka sytuacja raz na rok, czy raz na pół roku, gdyż raczej trudno założyć, że takie działanie byłoby racjonalne. Skoro jednak po pierwsze takie czynności zostały udokumentowane fotograficznie i to w różnych porach roku, a po drugie potwierdzają je zeznania świadków, to należy stwierdzić, że działalność ta jest poważnie naruszająca możliwość korzystania przez powoda z nieruchomości w ramach przysługującego mu prawa do jej współkorzystania. W ocenie Sądu Okręgowego dotyczy to zarówno przyziemia, jak również terenu ogrodu, czy terenu przed domem, z którego współwłaściciel ma także prawo w pełni korzystać, a nie może tego robić właśnie z uwagi na prowadzoną tam działalność gospodarczą. Dlatego też w ocenie Sądu drugiej instancji nie doszło do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów, a co za tym idzie Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy zebrany w tej sprawie. Podnieść należy, że wskazani przez pozwanych świadkowie nie zeznają w sposób sprzeczny z ustalonym stanem faktycznym, lecz w zasadzie nie posiadają jakichkolwiek informacji w tej kwestii. W odniesieniu do podnoszonego w apelacji zarzutu, iż Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom niektórym spośród przesłuchiwanych w niniejszej sprawie świadków, Sąd Okręgowy po przeanalizowaniu akt sprawy uznał, że świadkowie:M. M.,J. T.orazM. C.w żaden sposób nie przedstawiają sytuacji w sposób odmienny, niż jakby to wynikało z całego materiału dowodowego. W szczególności nie wskazują, aby dokonano umowy podziału nieruchomości w zakresie do korzystania, jak również by działalność prowadzona w sklepie nie była uciążliwa dla współwłaściciela. Stąd w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej zgromadzonego materiału, a nadto prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego w postaciart. 222 § 2 k.c.w zw. zart. 206 k.c. Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji pozwanych, na podstawieart. 385 k.p.c.orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania odwoławczego należało orzec na podstawie ogólnej zasady wyrażonej wart. 98 §1 §3 k.p.c.w związku zart. 99 k.p.c., zasądzając od pozwanych na rzecz powoda kwotę 300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Powyższa kwota stanowi koszt związany z udziałem w postępowaniu odwoławczym profesjonalnego pełnomocnika powoda, a jej wysokość została określona na podstawie §2, § 6 pkt 3 i §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz.U.z 2013 poz. 490 z późn. zm.)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Krakowie date: '2014-12-11' department_name: II Wydział Cywilny Odwołaczy judges: - Grzegorz Buła - Katarzyna Milewska - Anna Nowak legal_bases: - art. 222 § 2 k.c. - art. 232 i 233 k.p.c. recorder: Ewelina Hazior signature: II Ca 1749/14 ```

151010000000503_I_Ca_000098_2015_Uz_2015-04-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 98/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Elblągu I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Teresa Zawistowska Sędziowie: SO Arkadiusz Kuta SO Dorota Twardowska (spr.) Protokolant: stażysta Joanna Semkiw po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2015 r. w Elblągu na rozprawie sprawy z powództwaJ. J. przeciwkoTowarzystwu (...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 16 grudnia 2014 r. sygn. akt I C 1309/13 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I (pierwszym) o tyle, że obniża zasądzoną kwotę 12.000 zł do kwoty 6.000 zł (sześć tysięcy złotych) i oddala powództwo w pozostałym zakresie oraz w punkcie II (drugim) i obniża zasądzoną kwotę 3.317,30 zł do kwoty 450,15 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych piętnaście groszy); 2 oddala apelację w pozostałym zakresie; 3 zasądza od powódkiJ. J.na rzecz pozwanegoTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwotę 300zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję. Sygn. akt I Ca 98/15 UZASADNIENIE PowódkaJ. J.domagała się zasądzenia odTowarzystwa (...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.kwoty 12.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 maja 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Uzasadniając roszczenie dochodzone pozwem powódka wskazała, iż w dniu 17 grudnia 2011 r. uległa wypadkowi, kiedy to idąc po parkingu zahaczyła o wystającą z podłoża metalową część blokady parkingowej, w wyniku czego upadła i doznała obrażeń ciała w postaci złamania mostka, złamania palca V ręki prawej oraz urazu stopy prawej. Pierwsza pomoc powódce została udzielona wWojewódzkim Szpitalu (...)wE., powódka nie była hospitalizowana na skutek odniesionych obrażeń. Podkreśliła, iż na skutek urazów doznała powódka cierpienia związanego z bólem po przebytych obrażeniach, wymagała pomocy osób trzecich w okresie bezpośrednio następującym po wypadku. Pomoc dotyczyła praktycznie wszystkich czynności życia codziennego w ramach obowiązków w gospodarstwie domowym, powódka wymagała także pomocy przy higienie osobistej, przyrządzaniu posiłków, itp. Sama data, w jakiej doszło do urazu powódki spowodowała znaczną dezorganizację jej życia, gdyż nie mogła brać czynnego udziału w przygotowaniach do świąt Bożego Narodzenia, musiała anulować udział w balu sylwestrowym, na którą to imprezę poczyniła już wcześniej znaczne nakłady finansowe, a także powódka była zobligowana do przystąpienia do sesji egzaminacyjnej na uczelni w terminie późniejszym niż określony tokiem programu studiów. Powódka podkreślała również, że wypadek z dnia 17 grudnia 2011 r. wywołał u niej traumę, miała z tego powodu koszmary senne, obniżeniu uległ poziom zadowolenia życiowego oraz jej aktywność na kanwie kultywowania zainteresowań sportowych, w których powódka osiągała ogromne sukcesy. PozwaneTowarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.domagało się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych. Pozwany nie negował swojej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 17 grudnia 2011 r. co do zasady, gdyż w tej dacie łączyła go z właścicielem obiektu, gdzie doszło do upadku powódki umowa ubezpieczenia. Pozwany wskazywał jednak, iż w toku postępowania likwidującego szkodę na rzecz powódki wypłacona została kwota 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia, która w pełni kompensowała powstałą u niej szkodę niemajątkową. Pozwany podniósł, iż proces leczenia powódki został zakończony a trwały uszczerbek na zdrowiu powódki określony na 5 % nie może być postrzegany jako znaczny. Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 16 grudnia 2014 r. sygn. I C 1309/13 zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 12.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 maja 2012 r. do dnia zapłaty (punkt I), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt II), przyznał wynagrodzenie biegłemu (punkt III) oraz nakazał zwrot na rzecz pozwanej niewykorzystanej zaliczki przez nią uiszczonej (punkt IV). Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 17 grudnia 2011 r. powódkaJ. J.po zakończonych zajęciach w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej wE.i opuszczeniu budynku szkoły, idąc na terenie parkingu samochodowego(...)przyul. (...)wE.w miejscu słabo oświetlonym zahaczyła nogą o metalową część wystającą trwale z podłoża, w następstwie czego upadła na ziemię, mostkiem przygniatając prawą rękę. Powódka miała problem z oddychaniem, miała wrażenie że się dusi. Nie mogła też ruszać prawą ręką. Powódka po powrocie do domu z uwagi na złe samopoczucie udała się doWojewódzkiego Szpitala (...)wE.Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, gdzie po dokonaniu diagnostyki radiologicznej w postaci badań RTG stwierdzono u powódki uraz klatki piersiowej, uraz palca V ręki prawej oraz stopy prawej. Dalsze leczenie powódka kontynuowała w Poradni Chirurgicznej(...)Szpitala (...)z Przychodnią wE., gdzie po dokonaniu w dniu 19 grudnia 2011 r. ponownej(...)stwierdzono u powódki złamanie trzonu mostka w górnej jego części bez przemieszczeń, poza tym mostek bez zmian pourazowych. Powódka kolejne wizyty odbyła w dniach 30 grudnia 2011 roku, 18 stycznia 2012 roku oraz 01 lutego 2012 roku. Podczas ostatniej wizyty wykonano ponownie badanie diagnostyczne w postaci(...). W(...) Szpitala (...)z Przychodnią wE.dnia 9 marca 2012 roku wykonano ponowną(...), w której to stwierdzono u powódki przebyte złamanie V kości śródręcza prawego w okolicy podstawy, o zroście dobrym z niewielkim koślawym ustawieniem w stawie haczykowato - śródręcznym. Kolejne wizyty powódka odbyła w dniach 16 marca 2012 roku oraz 14 września 2012 roku. W zakresie schorzeń ortopedycznych u powódki w wyniku zdarzenia z dnia 17 grudnia 2011 roku stwierdzono złamanie podstawy V kości śródręcza prawego, złamanie trzonu mostka, stłuczenie stopy prawej. Jednocześnie nie stwierdzono następstw stłuczenia stopy prawej. Powyższe uszkodzenia stanowiły odpowiednik 3 % uszczerbku na zdrowiu. W okresie bezpośrednio po wypadku powódka odczuwała dolegliwości bólowe mostka oraz ręki prawej o znacznym stopniu natężenia przez okres 5 – 7 dni, z następczą stopniową redukcją bólu w okresie kolejnych 4 – 5 tygodni. Niewielkie okresowe dolegliwości bólowe po wysiłku powódka może odczuwać do chwili obecnej. Rokowania odnośnie całkowitego zaniku tych dolegliwości są korzystne. Po urazie przez okres miesiąca powódka wymagała pomocy przy wykonywaniu cięższych czynności życia codziennego. Powódka w chwili wypadku pracowała zawodowo oraz studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej wE.. Wypadek spowodował konieczność przeorganizowania planów i przygotowań odnośnie świąt Bożego Narodzenia 2011, rezygnacji z balu sylwestrowego(...)oraz zmianę terminu odnośnie przystąpienia przez powódkę do sesji egzaminacyjnej. Miejsce zdarzenia - parking przyul. (...)wE.- należało do zasobów Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej wE., która miała wykupioną polisę ubezpieczeniową OC u pozwanego. Pismem z dnia 29 lutego 2012 r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki zdarzenia i decyzją z dnia 29 maja 2012 r. przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł , uznając 5 % uszczerbek na zdrowiu powódki. Sąd pierwszej instancji uznał żądania powódki dochodzone pozwem za usprawiedliwione w całości. Podkreślono, iż osią sporu w przedmiotowej sprawie była wysokość należnego powódce świadczenia tytułem zadośćuczynienia za zdarzenie z dnia 17 grudnia 2011 r., gdyż samej zasady odpowiedzialności za to zdarzenie, jak również faktu udzielania ochrony ubezpieczeniowej właścicielowi obiektu, gdzie doszło do upadku powódki – pozwany nie kwestionował. Priorytetowych ustaleń Sąd pierwszej instancji dokonał w oparciu o wnioski wynikające z opinii biegłegoR. K.. Na ich podstawie potwierdzenie znalazła okoliczność, iż w wyniku upadku z dnia 17 grudnia 2011 r. powódka doznała złamania podstawy V kości śródręcza prawego, złamania trzonu mostka i stłuczenia stopy prawej. Całokształt nabytych urazów spowodował u powódki utrudnienia i ograniczenia w jej dotychczasowej egzystencji, powódka w okresie około półtora miesiąca po wypadku korzystała z pomocy osób trzecich w wykonywaniu czynności codziennych, higieny osobistej, w analogicznym okresie nie mogła świadczyć pracy zawodowej, ani uczestniczyć aktywnie w zajęciach na wyższej uczelni, której była studentką. Ustalono, że powódka w wyniku nabytych urazów mostka oraz prawej ręki odczuwała dolegliwości bólowe, które – początkowo o wysokim stopniu natężenia, ustępującym z każdym tygodniem rekonwalescencji – miały wpływ na dyskomfort powódki w zakresie jej samopoczucia. Periodycznie zachodziła u powódki także konieczność zażywania leków przeciwbólowych oraz aplikowania maści. Sąd pierwszej instancji odwołując się do kryteriów wykształconych w dorobku orzeczniczym, jakimi należy kierować się przy miarkowaniu, w oparciu oart. 445 k.c.w zw. zart. 444 k.c., wysokości sum dochodzonych tytułem zadośćuczynienia podkreślił, iż całokształt negatywnych następstw wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r. mających wpływ na zdrowie powódki uzasadniał zasądzenie w całości kwoty 12.000 zł roszczenia dochodzonego pozwem. O odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia orzeczono na podstawieart. 481 § 1 i 2 k.c., przyjmując jako datę początkową ich wymagalności dzień następny po dniu, w jakim pozwany zajął merytoryczne stanowisko co do roszczeń powódki zgłaszanych w toku postępowania likwidującego szkodę, odmawiając tym samym wypłaty zadośćuczynienia ponad kwotę 6.000 zł uznanego żądania. O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie zart. 98 § 1 k.p.c.w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Apelację od wyroku wniosło pozwaneTowarzystwo (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW., zaskarżając go w całości. W zarzutach wskazało na obrazę przepisów prawa materialnegoart. 445 § 1 k.c.na skutek jego niewłaściwego zastosowania, prowadzącego w konsekwencji do zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia w rażąco wygórowanej wysokości, wykraczającego poza ramy pojęcia „sumy odpowiedniej” kreowanej treścią tego przepisu. Pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu apelacji skarżący twierdził, iż Sąd pierwszej instancji zasądził na rzecz powódki kwotę zadośćuczynienia w wysokości zawyżonej w stosunku do skali realnych, negatywnych następstw wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r., jakie u powódki wystąpiły. W tym kontekście apelujący stał na stanowisku, iż oszacowany łącznie na 3 % trwały uszczerbek na zdrowiu powódki nie mógł być poczytywany jako znaczny. Wypadek jedynie przez okres około 1,5 miesiąca spowodował znaczne przeorganizowanie dotychczasowego życia powódki. Niemniej powódka nie była hospitalizowana, nie zachodziła potrzeba stosowania zabiegów i operacji skutkujących ingerencją w fizyczne i psychiczne funkcjonowanie powódki, związane ze stresem, niepewnością rokowań, itp. Skarżący podkreślił, że doznane przez powódkę obrażenia nie spowodowały trwałego upośledzenia sprawności powódki, powódka powróciła do takiego trybu egzystencji, jak przed wypadkiem, pracuje zawodowo na dotychczas zajmowanym stanowisku, prowadzi pojazdy mechaniczne, kultywuje zainteresowania związane ze sportem i wysiłkiem fizycznym, zaś periodyczne dolegliwości bólowe mają tendencję do całkowitego ustąpienia w przyszłości – zgodnie z prognozą biegłego. W tym stanie rzeczy apelujący zaznaczył, iż ustalenia Sądu pierwszej instancji cechował znaczny rozdźwięk w zestawieniu z wnioskami powoływanymi przez biegłego opiniującego stan zdrowia powódki w przedmiotowej sprawie, co miało to wpływ na bezzasadne zasądzenie zadośćuczynienia w wymiarze nieadekwatnym do doznanej przez powódkę skali krzywdy niemajątkowej. Powódka w odpowiedzi na apelację pozwanego domagała się jej oddalenia oraz zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu za instancję odwoławczą według norm prawem przepisanych. Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje: Apelacja pozwanego zasługiwała na częściowe podzielenie. Trafny okazał się zarzut rażącego zawyżenia przez Sąd pierwszej instancji wysokości zasądzonego na rzecz powódki zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem, jakiemu uległa w dniu 17 grudnia 2011 r. Ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji odnośnie stanu faktycznego sprawy były co do zasady prawidłowe, niemniej już merytoryczna ocena żądań powódki dochodzonych pozwem doprowadziła do zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości przekraczającej kompensacyjny charakter takiego świadczenia. W ocenie Sądu Okręgowego w Elblągu Sąd Rejonowy czyniąc na tej kanwie ustalenia faktyczne nie wziął pod uwagę wskazywanych przez biegłego okoliczności, jakie stanowiły podstawę dla obecnych dysfunkcji powódki, a tym samym rozmiaru występującej krzywdy. Innymi słowy, Sąd pierwszej instancji pomimo przytaczania wniosków wynikających z opinii biegłego, finalnie doszedł do błędnej konstatacji, jakoby stan powódki po wypadku uzasadniał zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie łącznej 18.000 zł, uwzględniając przyznane dobrowolnie świadczenie. Z uwagi na konieczność odniesienia się w tym miejscu do opinii biegłego ortopedy – traumatologaR. K.podkreślić trzeba, że nie było w sprawie sporne, iż powódka w wyniku wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r. doznała złamania podstawy V kości śródręcza prawego, złamania mostka oraz stłuczenia prawej stopy. Biegły stwierdził, iż wymienione urazy skutkowały powstaniem u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu, oszacowanego łącznie na 3 %. Jednocześnie biegły wskazywał, że odległych następstw stłuczenia stopy prawej u powódki nie ma, nie zgłasza ona obecnie żadnych dolegliwości bólowych tej kończyny, nie występują także odchylenia od normy w tym zakresie. W wyniku złamania nasady dalszej kości przedramienia prawego powódka odczuwa okresowo łagodne dolegliwości bólowe podczas wykonywania pracy tą kończyną, jednak to nie wpływa na upośledzenie aktywności życiowej i zawodowej powódki. Biegły zaznaczył także, że bezpośrednio po wypadku powódka odczuwała intensywne dolegliwości bólowe mostka oraz ręki prawej przez około 5 – 7 dni, następnie ból stopniowo ustępował w ciągu kolejnych 4 – 5 tygodni, skutkując równomierną redukcją dyskomfortu powódki. Do chwili obecnej powódka może odczuwać jedynie nieznaczne dolegliwości bólowe związane z podejmowaniem wysiłku fizycznego. W ocenie biegłego w odniesieniu do osoby powódki istnieje pozytywna prognoza na całkowite wyeliminowanie dolegliwości bólowych oraz powrót do zdrowia. Dalej w opinii podkreśla się, iż niezdolność powódki do wykonywania pracy zawodowej trwała przez 45 dni bezpośrednio po wypadku, zaś aktywność życiowa powódki była ograniczona do dnia 08 maja 2012 r., w związku z podjętym leczeniem i rehabilitacją. Słusznie akcentuje skarżący, że powódka w następstwie wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r. nie była poddawana hospitalizacji, nie dochodziło do chirurgicznych ingerencji związanych z koniecznością podejmowania specjalistycznych zabiegów. Samo unieruchomienie uszkodzonej kończyny skorelowane ze współistnieniem dolegliwości bólowych mostka skutkowało dyskomfortem powódki, tak na płaszczyźnie psychicznej związanej z obniżeniem nastroju i samopoczucia, jak i fizycznej, czego przejawem była konieczność zapewnienia powódce pomocy osób trzecich przy wykonywaniu większości czynności dnia codziennego, z którymi do tej pory nie miała powódka problemu. Niemniej powódka w toku postępowania przezSądem pierwszej instancji sama podkreślała, że „do dnia dzisiejszego cierpi na dyskomfort dłoni, jednakże nie jest to ból, ale ‘specyficzne uczucie’, gdyż ręka boli ją jedynie przy wykonywaniu niektórych czynności dnia codziennego”(k. 89). W ocenie Sądu Okręgowego w Elblągu całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdził jednak tak znacznej skali negatywnych następstw wypadku oraz rozmiaru dyskomfortu powódki w jej życiu zawodowym, osobistym i rodzinnym, na które to powódka wskazywała w pozwie. Nie można nie zgodzić się z powódką, iż sama data zaistnienia zdarzenia wypadkowego mogła mieć wpływ na konieczność przeorganizowania wcześniejszych planów i podziału obowiązków związanych z przygotowaniami do świąt Bożego Narodzenia, a w nieco dłuższej perspektywie czasowej – balu sylwestrowego powódki, na uczestnictwo w którym ta poczyniła odpowiednio wcześniej stosowne nakłady. Niemniej jednak nieuzasadnione jest powoływanie tych okoliczności jako podstawy dla powiększania rozmiaru krzywdy powódki związanej z wypadkiem. Analogicznie Sąd odwoławczy postrzega podnoszoną przez powódkę okoliczność, iż jej wypadek skutkował niemożnością podejścia do sesji egzaminacyjnej na uczelni w trybie ustalonym tokiem studiów, a przez to powódce zostały wyznaczone egzaminy w indywidualnie ustalonych terminach, zdawane w formie ustnej. Te wszystkie wymienione okoliczności należy niewątpliwie postrzegać jako dezorganizujące wcześniej ustalone plany i zamierzenia, niemniej jednak zaliczanie ich przez powódkę do czynników powiększających rozmiar jej krzywdy, wymagających kompensacji w formie zadośćuczynienia, nie jest uzasadnione. Należy zauważyć, że powódka po odbyciu leczenia oraz okresie rehabilitacji powróciła do trybu życia, jaki prowadziła przed wypadkiem, powróciła także do aktywności fizycznej („chodzę na ćwiczenia, muszę robić przerwy, żeby uspokoić oddech” – k.167), natomiast wpływ wypadku na akcentowane w uzasadnieniu pozwu „osiągane ogromne sukcesy w dziedzinie sportu” nie został przez powódkę w żaden sposób dowiedziony. W okolicznościach tej sprawy uznać należało, iż skarżący wykazał uchybienie Sądu pierwszej instancji rzutujące na błędną merytoryczną ocenę wywiedzionego powództwa, prowadzące do zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia w rażąco wygórowanej wysokości. Nie da się wypracować jednoznacznych kryteriów, które należy brać pod uwagę przy określeniu wysokości należnego zadośćuczynienia, bowiem kryteria jego ustalenia mają charakter ocenny i objęte są sferą swobodnej oceny sędziowskiej, która - co oczywiste - nie może jednak oznaczać dowolności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2014 r., I ACa 1709/13, System Informacji Prawnej Lex Omega nr 1496116).Samo zaś korygowanie przez sąd drugiej instancji zasądzonego zadośćuczynienia może być aktualne tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 czerwca 2014 r., I ACa 269/14, System Informacji Prawnej Lex Omega nr 1489078). Sąd odwoławczy kierując się wyżej wskazywanymi wytycznymi dostrzega konieczność korekty orzeczenia Sądu pierwszej instancji, gdyż zasądzona w punkcie pierwszym zaskarżonego wyroku kwota jest rażąco wygórowana, nie spełniając tym samym kryteriów współmiernej odpowiedniości do stopnia krzywdy doznanej przez powódkę w wyniku wypadku z dnia 17 grudnia 2011 r. Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, iż to zdarzenie oraz nabyte w jego następstwie urazy stanowiło podstawę krzywdy powódki, której kompensacja była usprawiedliwiona w świetleart. 444 § 1 k.c.w zw. zart. 445 § 1 k.c.Złamanie podstawy V kości śródręcza prawego, złamanie mostka, stłuczenie prawej stopy, związany z tym ból i ograniczenia powódki w zakresie funkcjonowania na gruncie zawodowo – rodzinnym, jak również periodyczna konieczność przeorganizowania dotychczasowych działań codziennych, połączonych z okresem krótkotrwałej rehabilitacji i leczenia negatywnych następstw nabytych urazów, uzasadniały w ocenie Sądu Okręgowego w Elblągu kompensację krzywdy powódki kwotą łączną 12.000 zł – z uwzględnieniem kwoty 6.000 zł zadośćuczynienia wypłaconego przez pozwanego na etapie postępowania likwidującego szkodę. W konsekwencji skuteczny okazał się zarzut skarżącego co do naruszeniaart. 445 § 1 k.c., którego przejawem było zasądzenie przez Sąd pierwszej instancji zadośćuczynienia pozbawionego cechy „odpowiedniości”. W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym i obniżył zasądzoną na rzecz powódki przez Sąd pierwszej instancji kwotę 12.000 zł do kwoty 6.000 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W pozostałym zakresie apelacja pozwanej jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało jej oddaleniem na podstawieart. 385 k.p.c.Dążenie pozwanego do uznania wypłaconego dobrowolnie świadczenia w kwocie 6.000 zł jako adekwatnego dla rozmiaru krzywdy powódki należało z kolei ocenić jako rażące zaniżanie należnego powódce świadczenia w ustalonych okolicznościach sprawy. Konsekwencją powyższej zmiany była także korekta na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II skarżonego wyroku w zakresie kosztów procesu, które Sąd odwoławczy na podstawieart. 100 k.p.c.stosunkowo rozdzielił pomiędzy stronami. Powódka w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 3.317,30 zł, na które składało się: opłata od pozwu 600 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powódki wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa 2.417 zł oraz 300,30 zł tytułem zaliczek na wynagrodzenie biegłego; koszty poniesione na analogicznym etapie postępowania przez pozwaną to kwota 2.417 zł jako wynagrodzenie pełnomocnika procesowego wraz z opłatą skarbową od udzielonego pełnomocnictwa. Mając na uwadze, iż powódka w pierwszej instancji sprawę wygrała w 50 %, przysługiwał jej zwrot od pozwanej kosztów procesu w kwocie 1.658,65 zł (3.317,30 zł x 50 %), zaś pozwanej od powódki z uwagi na jednakowy zakres wygrania sprawy w kwocie 1.208,50 zł (2.417 zł x 50 %), co po wzajemnej kompensacji skutkowało zasądzeniem od pozwanej na rzecz powódki kwoty 450,15 zł. O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.w zw. zart. 391 § 1 k.p.c.oraz§ 6 pkt 5w zw. z§ 13 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(Dz. U. 2013, poz. 461 tekst jednolity).Pozwana w toku postępowania przed Sądem drugiej instancji poniosła łączne koszty procesu w wysokości 1.800 zł, na które składała się opłata od apelacji 600 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego 1.200 zł. Koszty powódki zamykały się kwotą 1.200 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego. Z uwagi na okoliczność wygrania sporu przez pozwaną w postępowaniu odwoławczym w proporcji 50 %, przysługiwał jej zwrot kosztów od powódki w kwocie 900 zł (1.800 zł x 50 %), zaś powódce od pozwanej w kwocie 600 zł (1.200 zł x 50 %), co po wzajemnej kompensacji skutkowało zasądzeniem od powódki na rzecz pozwanej kwoty 300 zł kosztów procesu za drugą instancję.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Elblągu date: '2015-04-01' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Dorota Twardowska - Teresa Zawistowska - Arkadiusz Kuta legal_bases: - art. 481 § 1 i 2 k.c. - art. 386 § 1 k.p.c. - § 13 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu recorder: stażysta Joanna Semkiw signature: I Ca 98/15 ```

151020000000503_I_C_000577_2018_Uz_2019-05-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. I C 577/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 maja 2019 r. Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Del. SSR Joanna Krzyżanowska Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Beata Cichosz po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2019 r. w Słupsku na rozprawie sprawy z powództwaJ. W.iF. W. przeciwkoJ. S.iA. S. o ochronę dóbr osobistych i zapłatę 1 nakazuje pozwanymJ. S.iA. S.usunięcie dwóch kamer znajdujących się na ich posesji w(...): jednej zamontowanej na metalowym słupie oraz drugiej – na budynku gospodarczym od strony drogi ; 2 zasądza od pozwanychJ. S.iA. S.solidarnie na rzecz : - powódkiJ. W.4.000 zł (cztery tysiące złotych); - powodaF. W.4.000 zł (cztery tysiące złotych) 3 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 4 zasądza solidarnie od pozwanychJ. S.iA. S.na rzecz każdego z powodów :J. W.iF. W.po 2120 zł (dwa tysiące sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na oryginale właściwy podpis. Sygn. I C 577/18 UZASADNIENIE PowodowieJ. W.,F. W.w pozwie wnieśli 10 września 2018 r. przeciwko pozwanymJ. S.,A. S.pozew o ochronę dóbr osobistych, zgłaszając żądania natury niemajątkowej i majątkowej. W ramach ochrony majątkowej domagali się nakazania pozwanym usunięcia trzech kamer znajdujących się na ich nieruchomości na: słupie metalowym; budynku gospodarczym położonym w tyle podwórka; budynku gospodarczym położonym na przodzie podwórka ramach ochrony majątkowej powodowie, precyzując roszczenie (k. 77) żądali zasądzenia na rzecz powódkiJ. W.od pozwanychJ. S.iA. S.solidarnie kwoty 4000 zł zadośćuczynienia oraz o zasądzenie na rzeczF. W.od pozwanychJ. S.iA. S.solidarnie 4000 zł zadośćuczynienia. Na uzasadnienie powodowie podali, że przedmiotowe kamery obejmują swoim zasięgiem rejestracji teren posesji należącej do powodów. Nadto część kamer rejestruje dźwięk i obraz. Działania te (nagrywanie obrazu, dźwięku) ograniczają swobodę korzystania przez powodów z nieruchomości, naruszają prawo do wizerunku, prywatności, spokoju i miru domowego. Podnosili, że wielokrotnie zgłaszali pozwanym oraz ich synowi, że skierowanie kamer na ich posesję narusza ich prywatność i że źle się z tym czują. Zwracali się też do pozwanych o ich zdemontowanie Dodali, że od 2011 r. pomiędzy pozwanymi i ich synemR. S.a powodami istnieje silny konflikt sąsiedzki. Konflikt ten nie może jednak usprawiedliwiać postępowania pozwanych polegającego na takim usytuowaniu kamer, że obejmują one swoim zasięgiem również nieruchomość powodów. Pozwani mają możliwość obserwowania zachowań powodów i rejestracji zdarzeń z ich życia prywatnego mających miejsce na terenie ich nieruchomości. Wywołuje to u powodów znaczny dyskomfort. Świadomość ciągłej obserwacji ogranicza swobodę i z wzbudza zaniepokojenie powodów. Zachowanie pozwanych jest bezprawne, gdyż powodowie nie wyrazili zgody na montaż tych kamer, a tym samym nie zgodzili się na ograniczenie ich prawa do prywatności poprzez obserwację i nagrywanie ich osoby czy zachowań. Uzasadniając żądanie zadośćuczynienia powodowie wskazywali na naruszenie sfery ich stanu psychicznego i emocjonalnego. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości, wskakując, że roszczenia na podstawie faktów wskazanych w pozwie nie zostały udowodnione. Zarzucili przy tym, że powodowie nie podali czasookresu w jakim miało nastąpić naruszenie ich dóbr osobistych. Podkreślali, że żadna z kamer opisanych w pozwie nie obejmuje swoim zasięgiem posesji powodów, nadto kamera na budynku gospodarczym położonym w „tle podwórka” została zdemontowana w marcu 2018 r. Dalej pozwani wyjaśnili też, że kamery zostały zainstalowane i były obsługiwane przez syna pozwanychR. S., który uczynił to na prośbę pozwanego. Pozwana nie miała żadnego udziału w zainstalowaniu i obsłudze monitoringu. Monitoring zainstalowany został w celu ochrony nieruchomości. Działanie takie mieści się więc w ramach porządku prawnego jak i wykonywania praw podmiotowych. Pozwani zarzucali, że powodowie w żadnej mierze nie dowodzą bezprawności działania oraz czy i jaką winę można przypisać pozwanym, co niezasadnym czyni też dochodzone przez nich roszczenie majątkowe. Podnosili nadto, że w niniejszej sprawie nie zachodzi współuczestnictwo konieczne po stronie pozwanych. Roszczenia powodów dotyczą ochrony dóbr osobistych, a zatem ewentualnych działań każdego z pozwanych, które miałaby naruszać dobra osobiste powodów. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Strony są sąsiadami.J. W.iF. W.mieszkają wM.wbudynku oznaczonym nr (...)położonym nadziałce nr (...).J. S.iA. S.mieszkają wM.wbudynku oznaczonym nr (...)położnym nadziałce nr (...). (okoliczności bezsporne). Strony od wielu lat pozostają ze sobą w konflikcie sąsiedzkim, o którym wiedzę ma społeczność lokalnaM.. Zarzucają sobie nawzajem niewłaściwe zachowania, zawiadamiając o nich różnego rodzaju organy i instytucje, w oparciu o co przeprowadzane były interwencje Policji oraz wszczynane stosowne postępowania. (okoliczności bezsporne) SynJ.iA. S.,R. S., na ich prośbę i przy ich akceptacji zamontował w 2014 r. na posesji system monitoringu, uzupełniając go na początku czerwca 2016 r. o kolejne kamery usytuowane od strony granicy z działką powodów. Są to kamery kopułkowe o zasięgu ok. 20 m. Każda z tych kamer ma inny kąt widzenia. Mają one ruchomą głowicę i można je ręcznie przestawiać. (dowód: zeznania świadkaR. S.k.117-120, zeznaniaJ. S.– k. 169-169v, zeznaniaA. S.k. 170) Jedna z tych kamer zamontowana została początkowo na słupie wysokiego napięcia, a następnie przeniesiona została na posadowiony w pobliżu granicy działki, słup metalowy. Obejmowała i obejmuje ona swoim zasięgiem m.in. częściowo posesję pozwanych. (dowód: zeznania świadków:P. C.k.120-121,A. F.k.140 v.-141v.,K. K.k. 141v.-142,H. P.k. 142-142v; przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v.; przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169; fotografie k. 87, 93, 94, 96, 97, 99, 100, 166-167) Kolejna kamera umiejscowiona jest na budynku gospodarczym pozwanych od strony drogi. Kamera ta skierowana jest na drogę gminną i nie obejmuje swoim zasięgiem wizyjnym nieruchomości powodów. Nagrywa jednakże dźwięk pochodzący m.in. z nieruchomości powodów. (dowód: zeznania świadków:P. C.k.120-121,A. F.k.140 v.-141v.,K. K.k. 141v.-142,H. P.k. 142-142v; częściowoR. S.k. 117-120; przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v.; przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169; fotografie k. 83, 86, 91, 163 - 165) Trzecie kamera zamontowana była na budynku gospodarczym (na kominie) od strony podwórka. Obejmowała ona swoim zasięgiem nieruchomość powodów. (dowód: częściowo zeznania świadkaR. S.k. 117-120; przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v., przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169, zeznaniaA. S.– k. 170) Obecnie kamera ta jest zdemontowana. (okoliczność bezsporna) J. W.wielokrotnie zgłaszała pozwanym zastrzeżenia co do umiejscowienia kamer, tj. skierowania ich na posesję powodów. Mówiła, że powoduje to u powodów dyskomfort. Prośbę o demontaż kamer wysyłała również listownie. Pozwani nie reagowali na powyższe. (dowód: przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v.; przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169) Osoby odwiedzające powodów czują się na ich posesji niekomfortowo. Widzą, że znajdują się w „oku” kamery, boją się rozmawiać, nie chcą być nagrywani. Powodowie nie mogą zorganizować grilla czy spotkań towarzyskich w ogrodzie. Korzystać swobodnie z tej części ich posesji, w tym opalać się, korzystać z basenu, wypić kawy na tarasie. Powodowie nie mogą też swobodnie rozmawiać przy otwartym oknie w jadalni. MieszkańcyM., przechodząc obok posesji pozwanych starają się nie rozmawiać przez telefon. (dowód: zeznania świadków:A. F.k. 140v.- 141v.;K. K.k. 141v.-142,H. P.k. 142-142v; przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v.; przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169) W zawiadomieniach o popełnionych przezJ.iF. W.wykroczeniach dołączane są zapisy z monitoringu, na których widać posesję p.W.jak i słychać dochodzące dźwięki. (dowód: zeznania świadków:P. C.k. 120-12; przesłuchanie powódkiJ. W.k.168-168v.; przesłuchanie powodaF. W.k. 168v.-169, zeznaniaA. S.– k. 170, zeznaniaJ. S.– k. 169-169v, akta spraw:(...),(...),(...),(...)Sądu Rejonowego wS.) (...)monitoringu obsługujeR. S.na prośbę rodziców. (okoliczność bezsporna) R. S.odmawiał policjantom wglądu w monitoring pozwanych. Dostarczał jedynie płyty z nagraniami. (dowód: zeznania świadkaP. C.k. 120-121) UJ. W.stwierdzono zaburzenia lękowe. (dowód: zaświadczenie lekarskiej k. 18) Zainstalowany na posesjiJ.iA. S.system monitoringu nigdy od chwili jego powstania nie znalazł zastosowania dla ochrony zdrowia, życia lub bezpieczeństwa właścicieli. Składane organom ścigania wraz z zawiadomieniami o popełnionych wykroczeniach zapisy audio i video nie pozwoliły nigdy na ustalenie sprawców zachowań zagrażających p.S., a jedynie zagrażających samym sprawcom (jazda bez kasku, brak włączonego kierunkowskazu) lub niezagrażających de facto nikomu (rzekomo zbyt głośny odbiornik radiowy na posesji p.W., użycie sygnału dźwiękowego). Analiza złożonych w aktach wykroczeniowych zapisów monitoringu prowadzi przy tym do wniosku, że obraz i dźwięk są zapisywane trwale. Wynika to z faktu, że do zawiadomień o wykroczeniu dołączane są zapisy sprzed kilku miesięcy, które musiały być w tym okresie przechowywane (np. zawiadomienie z dnia 17.08.2015 r. dotyczące zdarzeń z 15 i 17.10.2014 r. lub zawiadomienie z dnia 01.10.2015 r. dotyczące zdarzeń z 27.05., 25.05., 01.06., 15.06.2015 r.). (dowód: zeznaniaJ. S.– k. 169-169v, akta spraw:(...),(...), Sądu Rejonowego wS.) Sąd zważył, co następuje Nie ulega wątpliwości, że Sąd przy rozstrzyganiu związany jest ściśle podstawą faktyczną powództwa, czyli faktami na których strona powodowa opiera roszczenie. W niniejszej sprawie powodowie oparli swoje roszczenia na fakcie usytuowania 3 kamer na posesji pozwanych w sposób obejmujący ich zasięgiem obraz, dźwięk z nieruchomości powodów. Wskazywali tu na kamery zamontowane na: słupie metalowym; budynku gospodarczym od strony drogi (przodu podwórka); budynku gospodarczym od strony podwórka (tyłu podwórka). Powyższe wywołuje u powodów dyskomfort i ma określone negatywne następstwa w ich życiu, bliżej opisane w pozwie, o czym w dalszej części uzasadnienie. Jeżeli chodzi o ramy czasowe pozwu, to powodowie zakreślili je na początek czerwca 2016 r. do chwili obecnej. W sprawie o ochronę dóbr osobistych Sąd powinien w pierwszym rzędzie ustalić, czy istnieje dobro osobiste podlegające ochronie, dalej czy doszło do zagrożenia lub naruszenia tego dobra, przy czym należy się tu kierować miernikami obiektywnymi, a nie subiektywnym odczuciem osoby domagającej się ochrony. W razie pozytywnej odpowiedzi na to pytanie należy ocenić, czy zagrożenie lub naruszenie dobra osobistego miało charakter bezprawny. Obowiązek udowodnienia istnienia pierwszych dwóch przesłanek spoczywa na stronie powodowej, która dochodzi ochrony (art. 6 k.c.). Pozwany chcąc natomiast zwolnić się z odpowiedzialności powinien wykazać, że jego działanie nie było bezprawne. Wynika to stąd, że wart. 24 § 1 k.c.przewidziane zostało domniemanie bezprawności naruszenia dobra osobistego. Okolicznością wyłączającą bezprawność jest działanie w obronie uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego. Zgodnie zart. 23 k.c.dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Powyższe wyliczenie jest przykładowe i stanowi katalog otwarty. Powodowie wskazywali, że stałe nagrywanie obrazu i dźwięku z ich nieruchomości narusza ich praw do wizerunku, prywatności spokoju i miru domowego. Prawo do wizerunku jest dobrem osobistym wprost wymienionym wart. 23 k.c., prawo do szeroko rozumianej prywatności życia chronione jest z kolei nie tylko w krajowym porządku prawnym, ale i prawem chronionym konstytucyjnie (art. 47 Konstytucji RP) jak i w porządku międzynarodowym (art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności). Obejmuje ono również nietykalność mieszkania, ogrodzonej posesji. Powodowie, zgodnie z wyżej wskazaną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wykazali też, że pozwani w sposób zawiniony naruszyli wskazywane przez nich dobra osobiste. Przede wszystkim powodowie udowodnili, że wskazane w pozwie kamery umiejscowione na posesji pozwanych obejmowały swoim zasięgiem posesję powodów zarówno jeżeli chodzi o obraz jak i o dźwięk. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na podzielenie przeciwnych twierdzeń pozwanych. Twierdzenia te należało uznać za gołosłowne zwłaszcza w świetle zeznań samych pozwanych, którzy opisywali co znajdowało się w zasięgu kamery umiejscowionej na kominie (komin i okno powodów) oraz zeznań policjantów, którzy potwierdzili, że pozwani nagrywali dźwięki dochodzące z posesji powodów (chcieli udowodnić, że radio gra za głośno, a słyszalne były odgłosy kur). W kontekście przytoczonych wcześniej przepisów i zasad sąd w pierwszej kolejności rozważał czy zamontowanie i używanie monitoringu na posesji pozwanych wraz z urządzeniami zapisującymi materiał audio i video (w tym życie prywatne powodów) nosi znamiona bezprawności. Domniemania bezprawności zawartego wart. 24 kcpozwani nie obalili w toku procesu. Nie wynika bowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, by pozwani działali w obronie uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego. Pozwani nie udowodnili zwłaszcza, że chodziło im o zapewnienie bezpieczeństwa. Monitoring nie posłużył im bowiem w żadnym innym celu niż rejestrowanie zachowań powodów, z których żadne nie było skierowane przeciwko pozwanym. Monitorowanie oraz nagrywanie przez pozwanych terenu posesji powodów niewątpliwie stanowiło naruszenie prawa do prywatności, gdyż utrwalone zachowaniami pozwanych przekonania powodów o tym że są nagrywani i obserwowani niewątpliwie utrudniało lub wręcz uniemożliwiało nieskrępowane i swobodne spędzanie czasu na posesji, przebywanie w nieformalnych strojach, krępowało wszelką naturalność i spontaniczność, z istoty rzeczy wiążącą się z prywatnym spędzaniem czasu na terenie nie mającym charakteru miejsca publicznego. Utrudniało też prowadzenie życia towarzyskiego (por. wyrok SA wW.z dnia 17.08.2016 r. sygn. akt(...)). Za nietrafny sąd uznał zarzut braku legitymacji biernej obojga pozwanych. Sprawa dotyczy bowiem naruszenia dóbr osobistych powodów na skutek konkretnych działań pozwanych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wyjaśniło, że zainstalowanie monitoringu, nagrywanie posesji powodów nastąpiło na prośbę pozwanych skierowaną do ich syna. Pozwany wyraźnie stwierdził, że kupił cały sprzęt do monitoringu i poprosił syna o montaż. Pozwana wie o zainstalowaniu monitoringu i akceptuje ten stan rzeczy, choć jako właścicielka posesji mogłaby, zwłaszcza po wezwaniu przez powodów do zaniechania naruszeń, zmienić ten stan. Bez zgody pozwanych jako właścicieli posesji nie mogłoby dojść do naruszeń, a zamontowanie monitoringu i jego utrwalanie nastąpiło na prośbę pozwanych. Bez znaczenia zdaniem sądu była także podnoszona przez pozwanych kwestia, że powodowie nie wskazali konkretnych okresów naruszeń ich prawa do prywatności i wizerunku. Do wydania orzeczenia wystarczające było ustalenie, że we wskazanym okresie czasu część monitoringu znajdującego się na posesji pozwanych bezprawnie naruszała dobra osobiste powodów. Nie jest możliwe ani istotne w tej sprawie ustalenie ponad wszelką wątpliwość, że do naruszeń dochodziło nieprzerwanie przez kilka lat. Zamontowane przez pozwanych kamery widoczne na załączonych do akt zdjęciach można bowiem stosunkowo łatwo ustawiać zmieniając ich pole widzenia. Powodowie nie mają obowiązku permanentnie monitorować aktualnego ustawienia kamer. Ponad wszelką wątpliwość ustalone zostało, że przynajmniej okresowo kamery pozwanych rejestrowały obraz i/lub dźwięk pochodzący z posesji powodów, co stanowiło naruszenie ich praw. Sąd miał na względzie, że skutki naruszeń nie polegają przy tym wyłącznie na dyskomforcie występującym w chwili nagrywania życia prywatnego powodów. Są one dużo bardziej rozległe. Powodowie odczuwają bowiem ograniczenia w zakresie swobodnego zachowania na własnym podwórku przez cały czas, nie wiedząc, czy w danej chwili nie są nagrywani. Oceniając żądania powodów są wziął także pod uwagę, że zostały one złożone jedynie w takim zakresie, w jakim wynikają z naruszeń prawa do wizerunku i prawa do prywatności, miru domowego czy nietykalności mieszkania. Pomimo bowiem, że na posesji pozwanych znajduje się więcej kamer (co zostało przyznane w toku postępowania), powodowie domagali się usunięcia tylko tych, co do których zostało ustalone, że nagrywają obraz i dźwięk z posesji powodów. Uznając, że żądania powodów mają swoje uzasadnienie w ustalonym stanie faktycznym, sąd na podstawieart. 24 kcorazart. 47 Konstytucji RPorzekł jak w punkcie 1 wyroku. Z uwagi na fakt, że na chwilę wydania wyroku jedna z kamer została bezspornie usunięta przez pozwanych (na kominie budynku gospodarczego) sąd w tym zakresie oddalił powództwo w punkcie 3. Ustalenia dotyczące zakresu i konsekwencji naruszeń dla sfery życia prywatnego powodów pozwoliły sądowi na uwzględnienie żądań również w zakresie zapłaty zadośćuczynienia. Nie ulega wątpliwości, że trwające od kilku lat naruszenia powodowały u powodów trwały dyskomfort. Łączyło się to z ograniczeniem aktywności na posesji, rezygnacji z zapraszania gości na przyjęcia na świeżym powietrzu, ograniczenia form wypoczynku - np. opalania, swobodnej rozmowy. Pozwani przy tym zdawali sobie sprawę z dyskomfortu jaki powodują ich działania, gdyż byli proszeni o demontaż urządzeń. Prośby te jednak pozostawione były bez odpowiedzi. W świetle tych ustaleń sąd uznał, że kwoty 4.000 zł na rzecz każdego z powodów stanowić będą adekwatną rekompensatę poniesionych krzywd. O powyższym orzeczono na podstawieart. 448 kcw punkcie 2 wyroku. O kosztach orzeczono na podstawieart. 100 kpc. Pomimo oddalenia powództwa co do jednej z kamer sąd uznał bowiem, że powodowie ulegli tylko co do niewielkiej części swojego roszczenia, a przedstawiona argumentacja była trafna co do zasady, również w zakresie usuniętej kamery. Na zasądzone koszty złożyła się opłata od pozwu zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictw (17 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika. Na oryginale właściwy podpis.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Słupsku date: '2019-05-14' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Joanna Krzyżanowska legal_bases: - art. 24 § 1 k.c. - art. 47 Konstytucji RP - art. 100 kpc recorder: Starszy sekretarz sądowy Beata Cichosz signature: I C 577/18 ```

153505000001006_II_Ka_000258_2017_Uz_2017-10-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 258/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 13 października 2017r. Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Agata Wilczewska Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk przy udziale Grażyny Witkowskiej Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Słupcy po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017r. sprawyL. S. oskarżonego z art.178a§1k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy z dnia 31 maja 2017r. sygn. akt II K 452/16 I Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok. II Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 200zł za to postępowanie. Agata Wilczewska Sygn. akt: II Ka 258/17 UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 31 maja 2017 r. Sąd Rejonowy w Słupcy, sygn. akt II K 452/16, oskarżonegoL. S.uznał za winnego tego, że w dniu 30 września 2016 r. o godzinie 12:45, w miejscowościS.gm.S., nadrodze nr (...), prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny markiM.nr rej. (...)znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,37 mg/l alkoholuw wydychanym powietrzu tj. popełnienia przestępstwa zart. 178a § 1 k.k.i za to na podstawieart. 178a § 1 k.k.w zw. zart. 33 § 1 i 3 k.k.wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda. Na podstawieart. 63 § 1 k.k.Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej grzywny okres zatrzymania go w sprawie w dniu 30 września 2016 r. tj. 1 dzień, uznając iż do uiszczenia pozostanie jeszcze grzywna w wymiarze 98 stawek dziennych. Na podstawieart. 42 § 2 k.k.Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii(...)na okres 3 lat. Na podstawieart. 63 § 2 k.k.Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów okres zatrzymania mu prawa jazdy w sprawie od dnia 30 września 2016 r. Nadto, na podstawieart. 43a § 2 k.k.Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonegoL. S.zaskarżając go w części tj. co do kary i środków karnych. Orzeczeniu zarzucił: 1 naruszenie prawa materialnego tj.art. 66 § 1 k.k.przez jego niezastosowanie,w sytuacji gdy okoliczności niniejszej sprawy wskazują jednoznacznie, że zachodzą wszelkie przesłanki wymienione w tym przepisie warunkujące zastosowanie tego środka probacyjnego, a pomimo tego Sąd I instancji nie zastosował instytucji warunkowego umorzenia postępowania, 2 błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia stanowiący następstwo nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za niewiarygodne wówczas, gdy możliwym jest aby oskarżony nie odczuwał alkoholu w swoim organizmie ale mimo to, ze względów bezpieczeństwa opóźniał swój wyjazd do domu, podejrzewając, że może on być obecny w jego organizmie. Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobecL. S.na okres 3 lat próby, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, orzeczenie świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej jak i orzeczenie środka karnego w postaci dozoru w okresie próby zobowiązując oskarżonego do stawiennictwa 1 raz w miesiącu w komisariacie policji właściwym według miejsca jego zamieszkania. Sąd odwoławczy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonegoL. S.okazała się bezzasadna. Przeprowadzając kontrolę instancyjną w przedmiotowej sprawie należało stwierdzić, że Sąd Rejonowy w sposób rzetelny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wszechstronnie i wyczerpująco uzasadnił. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochronąart. 7 k.p.k.Zostały one bowiem poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, stanowiły wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz były logicznie i wyczerpująco, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w pisemnych motywach wyroku. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkowałyby koniecznością jego zmiany, o co wnosił obrońca oskarżonego. W szczególności słusznie Sąd Rejonowy odmówił wiary wyjaśnieniomL. S.w zakresie w jakim ten wskazywał, że w momencie podjęcia decyzjio kierowaniu pojazdem „nie był świadomy tego, iż może mieć jeszcze jakąkolwiek zawartość alkoholu w organizmie”, że czuł się bardzo dobrze, był wypoczętyi w dobrej formie (k. 72v-73). Twierdzenia te należy ocenić jako nieudolną próbę obrony i wyłączenia lub też pomniejszenia swojej winy. Powyższe pozostaje bowiem w oczywistej sprzeczności z jego zachowaniem w dniu 30 września 2016 r. Jak sam wyjaśnił w tym dniu wstał dopiero około godziny 10. Pomimo tego nie zdecydował się na natychmiastowy wyjazd, lecz opóźnił go o około 1,5 godziny pamiętając o fakcie wypicia 3 lampek wina. Następnie po przejechaniu około 20 km, w miejscowościS., po zatrzymaniu do kontroli drogowej, odmówił poddaniu się badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Dopiero po pewnej chwilii sprawdzeniu przez pasażera pojazdu oskarżonego, iż funkcjonariusz Policji jest uprawniony do jego wykonania, poddał się takiemu badaniu. Co istotne funkcjonariusz PolicjiA. S.w toku wykonywania czynności służbowych poczuł od kierowcy woń alkoholu i dopiero wówczas podjął decyzję o przeprowadzeniu przedmiotowego badania. Zatrzymanie pojazdu do kontroli było bowiem wynikiem nieznacznego przekroczenia prędkości przez kierującego. Mając na uwadze powyższe ustaleniu Sądu, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny mając świadomość pozostawania w stanie nietrzeźwości (s. 4 uzasadnienia) nie sposób zarzucić dowolności. Wskazują na to tak zachowanie oskarżonego w hotelu, jego postawa wobec policjanta i reakcja na wezwanie do wykonania badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, jak również wyczuwalna woń alkoholu. Nie można także pominąć faktu iż oskarżony prowadził pojazd przez około 20 km co miało miejscew godzinach południowych, kiedy ruch na drodze pozostaje stosunkowo duży, miał zamiar kierować na długim odcinku tj. równym połowy odległości drogi doW., narażał na niebezpieczeństwo nie tylko siebie oraz innych uczestników ruchu ale również pasażera kierowanego pojazdu, a nadto nie pozostawałw przymusowym położeniu, które choćby częściowo usprawiedliwiałoby podjęcie decyzji o kierowaniu samochodem. Przeciwnie,L. S.przed wyjazdem przebywał w ośrodku hotelowym, w którym mógł przecież pozostać dodatkową ilość czasu. Sam bowiem przyznał, że po opuszczeniu pokoju opóźniał wyruszenie w drogę pozostając wciąż w hotelu. Nie jest także zrozumiałe, dlaczego to oskarżony podjął się kierowania samochodem skoro jego właścicielem byłM. P.,a jednocześnie osoba ta znajdowała się w pojeździe (k. 1-1v, 72v). Dodać także trzeba, że oskarżony jest osobą dojrzałą, a zatem miał pełną świadomość znaczenia swojego czynu, a jako doświadczony kierowca powinien wiedzieć jaki ujemny wpływ na czynności psychomotoryczne kierowcy ma spożycie alkoholu i jakie zagrożenie sprowadza dla innych uczestników ruchu. Sąd wyrokując w sprawie oskarżonego miał także na uwadze okoliczności łagodzące czego dowodzi treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku (s. 4 uzasadnienia). W szczególności Sąd wskazał na okoliczność wcześniejszej niekaralnościL. S.. W pewnym stopniu za okoliczność łagodzącą można także uznać przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Okoliczności tej nie można jednak przeceniać skoroL. S.został zatrzymany na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa. Oceniając zachowanieL. S.przywołać także należyart. 115 § 16 k.k.zgodnie z którym, stan nietrzeźwości w rozumieniu tego kodeksu zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Zauważyć więc trzeba, że w momencie zatrzymania oskarżonego do kontroli drogowej w wydychanym przez niego powietrzu stwierdzono zawartość alkoholu równą 0,37 mg/l (k. 2-2v). Zestawienie w/w wartości z uzyskanym wynikiem badania prowadzi do wniosku, iż oskarżony przekroczył wartość graniczną o 0,12 mg. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy stwierdzoną u oskarżonego zawartość uznał za wartość średnią. Przeciwne twierdzenia obrońcyL. S.okazały się chybione. Skarżący w uzasadnieniu apelacji podnosi, iż nie można zgodzić się z Sądem I instancji, żeby przekroczenie o 0,12 mg/l nie było nieznacznym przekroczeniem stężenia skutkującym popełnieniem przestępstwa (k. 115-155v). Wskazać jednak trzeba Sąd Rejonowy w żadnym miejscu uzasadnienia nie wskazał, by w/w przekroczenie nie było nieznaczne. Wskazał jedynie, o czym była już mowa powyżej, że stwierdzona w wydychanym przez oskarżonego powietrzu zawartość alkoholu była wartością średnią (s. 4 i 5 uzasadnienia). Biorąc zaś pod uwagę wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące, a które Sąd Rejonowy dostrzegł i nadał im prawidłową wagę (w tym także stwierdzoną u oskarżonego zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu) zasadnie uznał, że tak wina jak i społeczna szkodliwość czynu były znaczne. W konsekwencji skoro ujemna zawartość czynu, którego dopuścił się oskarżony nie była niska i osiągnęła poziom znacznego stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości, to już tylko z tego powodu, wobec niespełnienia powyższych dwóch koniecznych przesłanek wymaganych przez ustawę – nie zaistniały podstawy do zastosowania środka probacyjnego określonego wart. 66 k.k.Tym samym, pomimo wystąpienia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobecL. S., opartej na ocenie jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz uzasadnionego przypuszczenia, że pomimo umorzenia postępowania przestrzegałby on porządku prawnego, a w szczególności nie popełniłby przestępstwa – nie było dopuszczalne zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Treść wniesionego środka odwoławczego zdaje się sugerować, że Sąd I instancji nie docenił okoliczności determinujących sformułowanie pozytywnej prognozy wobec oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego sytuacja taka jednak nie ma miejsca. Sąd Rejonowy okolicznościom tym nadał stosowaną wagę i należycie je uwzględnił badając czy została zrealizowana także i ta konieczna przesłana warunkowego umorzenia. Z uwagi jednak na niezrealizowanie dwóch przedstawionych powyżej przesłanek i tak nie było możliwe zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania. Wypada jedynie zaznaczyć, że okoliczności dotyczące sprawcy, charakteryzujące jego dotychczasowy tryb życia, warunki osobiste, właściwości, niekaralność – nie wpływają na stopień społecznej szkodliwości czynu. Okoliczności dotyczące osoby sprawcy są natomiast istotne przy doborze odpowiednich środków reakcji karnoprawnej oraz przy ustalaniu czy została zrealizowana kolejna z koniecznych przesłanek warunkowego umorzenia postępowania określona wart. 66 § 1 k.k., tj. czy wystąpiła tzw. pozytywna prognoza kryminologiczna. W konsekwencji Sąd odwoławczy nie zgodził się z argumentami przytoczonymi przez apelującego dla poparcia stanowiska, że wina i społeczna szkodliwość czynuL. S.nie były znaczne, co miało skutkować wypełnieniem wszystkich przesłanek warunkujących możliwość zastosowania względem oskarżonego instytucji określonej wart. 66 k.k. Konkludując stwierdzić należy, iż wymierzona oskarżonemu kara jest jak najbardziej sprawiedliwa, uwzględnia bowiem wszystkie dyrektywy wymiaru kary,o których mowa wart. 53 k.k.W ocenie Sądu Okręgowego tak ukształtowana represja karna stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczychw zachowaniu oskarżonego. Powinna ona zarazem wywołać w świadomości oskarżonego przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa. Poza tym kara w tym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw. Nie można także uznać by wymiar orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych był rażąco surowy skoro jest on równy dolnej granicy jego orzekania –art. 42 § 2 k.k. Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych wart. 439 k.p.k.lubart. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.orzekł jakw wyroku. O zasądzeniu od oskarżonegoL. S.na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł w oparciu oart. 636 § 1 k.p.k.,§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym(tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 663) oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacjiz Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861). O opłacie od oskarżonego za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł w oparciuoart. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) określając jej wysokość na kwotę 200 zł. Agata Wilczewska

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Koninie date: '2017-10-13' department_name: II Wydział Karny judges: - Agata Wilczewska legal_bases: - art. 33 § 1 i 3 k.k. - art. 437 § 1 k.p.k. - § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sąd. Irena Bąk signature: II Ka 258/17 ```

153500000001521_III_AUa_000801_2020_Uz_2021-03-31_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIII AUa 801/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 marca 2021 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska Sędziowie: Małgorzata Woźniak-Zendran Roman Walewski Protokolant: Alicja Karkut po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2021 r. wP.na posiedzeniu niejawnym sprawyM. N. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP. o emeryturę pomostową na skutek apelacjiM. N. od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 6 marca 2020 r. sygn. akt III U 816/18 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 i przyznajeM. N.prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 maja 2019r.; 2 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 i zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.na rzeczM. N.kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; 3 zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.na rzeczM. N.kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. Roman Walewski Marta Sawińska Małgorzata Woźniak-Zendran UZASADNIENIE Decyzją z dnia 27.08.2018r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.odmówił M. N. prawa do emerytury pomostowej, wskazując, że wnioskodawca nie udowodnił okresu pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat oraz przed dniem 01.01.1999r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Do stażu pracy w warunkach szczególnych ZUS uwzględnił okresy zatrudnienia od 01.04.2005r. do 31.12.2014r. i od 01.09.2016r. do 31.12.2017r., co po wyłączeniu okresów nieskładkowych wynosi 10 lat 8 miesięcy i 21 dni. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uznał okresów zatrudnienia od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.ponieważ w tym okresie wnioskodawca wykonywał rolnicze prace polowe i nie można ich uznać za prace w transporcie oraz od 01.01.2015r. do 31.07.2016r. i od 01.01.2018r. do 22.06.2018r. ponieważ w tych okresach wnioskodawca nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. Odwołanie od powyższej decyzji złożyłM. N.domagając się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej. Sąd Okręgowy – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wP.wyrokiemz dnia 6 marca 2020 roku (sygn. akt: III U 816/18): 1. oddalił odwołanie, 2. zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 180 zł - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia i rozważania. M. N.(ur. (...)) w dniu 09.07.2018r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury pomostowej. Decyzją z dnia 27.08.2018r. znak:(...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wP.odmówiłM. N.prawa do emerytury pomostowej, ponieważ nie udowodnił okresu pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat oraz przed dniem 01.01.1999r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Do stażu pracy w warunkach szczególnych ZUS uwzględnił okresy zatrudnienia od 01.04.2005r. do 31.12.2014r. i od 01.09.2016r. do 31.12.2017r., co po wyłączeniu okresów nieskładkowych wynosi 10 lat 8 miesięcy i 21 dni. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uznał okresów zatrudnienia od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.ponieważ w tym okresie wnioskodawca wykonywał rolnicze prace polowe i nie można ich uznać za prace w transporcie oraz od 01.01.2015r. do 31.07.2016r. i od 01.01.2018r. do 22.06.2018r. ponieważ w tych okresach wnioskodawca nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. Wnioskodawca po otrzymaniu zaskarżonej decyzji domagał się zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach pracy w SKR wD.od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. i pracy w ZE PAK w latach 1990 – 1999 do przyznania prawa do emerytury pomostowej. W toku przeprowadzonego postępowania Sąd ustalił, żeM. N.w okresie od 20.10.1976r. do 18.05.1977r. pracował w(...)wT.na stanowisku kierowca ciągnikowy. W tym okresie odwołujący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Następnie w okresie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. odwołujący pracował w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.na stanowisku kierowca ciągnika. Pracował wówczas w transporcie ale również uczestniczył w pracach polowych. Pracując w transporcie odwołujący woził cegłę doK., woził również sól zK.doT., a także przewoził drzewo z tartaków. Transportował również buraki doZ., a także woził beton w pojemnikach na zaporę wodną naW.. W tym czasie odwołujący uzyskiwał wynagrodzenie wg stawki zaszeregowania określonej za pracę w transporcie oraz za wykonywanie prac polowych. Pracodawca wystawił odwołującemu świadectwo pracy w szczególnych warunkach wskazując, że w okresie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. był zatrudniony na stanowisku kierowcy - traktorzysty i wykonywał pracę wymienioną w wykazie w dziale VIII poz. 3 załącznika nr 1 do zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 14.07.1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach. W dniu 14.05.1984r. odwołujący podjął zatrudnienie wZespole Elektrowni (...)-K.na stanowisku kierowcy. Od dnia 01.03.1995r. stanowisko odwołującego określano jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym do 3,5 Mg. Z dniem 01.01.2000r. nastąpiło przejęcie(...) SAprzezPrzedsiębiorstwo Usług (...) Sp. z o.o.wK.. Odwołujący nadal pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym do 3,5 mg i był zatrudniony w tym zakładzie pracy do dnia 31.12.2003r. Pracodawca wystawiając odwołującemu świadectwo pracy w dniu 31.12.2003r. stwierdził, iż wykonywał on pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym do 3,5 mg i nie zaznaczył, że była to praca w szczególnych warunkach. Od dnia 04.03.2004r. do dnia 31.07.2016r. wnioskodawca pracował wPrzedsiębiorstwie (...) S.A.jako kierowca – konduktor, a od dnia 01.09.2016r. do dnia 22.06.2018r. pracował wPrzedsiębiorstwie (...)wK.jako kierowca autobusu. Pracując w tych zakładach pracy odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresach od 01.04.2005r. do 31.12.2014r. i od 01.09.2016r. do 31.12.2017r. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie było bezzasadne. Sąd Okręgowy podkreślał, iż warunki nabywania prawa do emerytury pomostowej określaart. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych(t. j. Dz.U.2018.1924), z uwzględnieniem art. 5-12. Nadto wskazał na art. 3 ust. 1 i ust. 3, art. 15 ust. 1 ustawy, powstaje z dniem spełnienia warunków wymaganych do nabycia tego prawa, a z literalnego brzmienia powołanych uregulowań prawnych wynika jednoznacznie, iż dla uzyskania prawa do emerytury pomostowej przesłanki nabycia prawa do tego świadczenia wymienione powyżej winny być spełnione łącznie, co oznacza, iż brak spełnienia chociażby jednego z wyszczególnionych warunków powoduje niemożność przyznania prawa do świadczenia. Sąd I instancji zauważył także, żeustawa o emeryturach pomostowychprzewiduje również odrębne od tych wymienionych wart. 4warunki przejścia na emeryturę pomostową dla pracowników wykonujących różne rodzaje prac (art. 5-11, art. 13), a także dopuszcza odstępstwa od przesłanki wymienionej wart. 4 pkt 6. Wskazał na art. 49 ustawy pomostowej Podkreślał jednocześnie, iż regulacja wynikająca z art. 49 ustawy ma charakter szczególny w stosunku do tej jaka wynika z art. 4. W niniejszej sprawie prawo odwołującego do emerytury pomostowej należy ocenić na podstawieart. 4 ustawy o emeryturach pomostowych. Bezspornym w sprawie jest, jak podkreślał Sąd Okręgowy, że wnioskodawca urodził się po dniu 31 grudnia 1948r. i w dniu 05.06.2018r. osiągnął wiek emerytalny 60 lat, posiada wymagany ponad 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz po dniu 31.12.2008r. wykonywał prace w szczególnych warunkach. Spornym pozostawało, czy wnioskodawca posiada wymagany 15 letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze oraz czy przed dniem 01.01.1999r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Według pozwanego odwołujący nie wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze, ostatecznie pozwany uznał, że odwołujący wykazał 10 lat 8 miesięcy i 21 dni takiej pracy. Zatem kwestią poddaną rozstrzygnięciu Sądu w niniejszej sprawie było to, czy do stażu pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów ustawy zalicza się okres zatrudnienia wnioskodawcy w SKR wD.od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. i okres pracy wZespole Elektrowni (...)w latach 1990 – 1999. Praca w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik nr 1 lub 2 doustawy o emeryturach pomostowych. Decydujące znaczenie w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zdefiniowania pod konkretną pozycję wymienioną w załącznikach. Chodzi zatem nie tyle o nazwę stanowiska, co charakter wykonywanej czynności. Sąd Okręgowy zważył, iż z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że pracy odwołującego w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.w okresie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. nie można w całości zaliczyć do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Odwołujący podnosił, że w tym okresie pracował w transporcie oraz że nie świadczył żadnych prac polowych. Również świadkowie wskazywali, że pracując w SKR wD.odwołujący pracował wyłącznie w transporcie i nie wykonywał żadnych prac polowych. Dla Sądu jednak takie zeznania są nieprzekonujące. Przedmiotem działalności Spółdzielni Kółek Rolniczych są bowiem głównie prace polowe. Ponadto w świadectwie pracy z SKR pracodawca wyraźnie zaznaczył, że wynagrodzenie odwołującego wynika ze stawki zaszeregowania, która określona została zarówno dla prac w transporcie, jak i prac polowych. Zdaniem Sądu zeznania świadków i odwołującego można uznać za wiarygodne jedynie w części i przyjąć, że np. tylko w okresie zimowym, gdzie prac polowych było mniej, odwołujący zajmował się wyłącznie transportem. Jednak z uwagi na to, że odwołujący pracował w SKR w okresie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. to okres prac w okresie zimowym może dać najwyżej 2 lata i 5 miesięcy co po dodaniu do udowodnionego okresu prac w szczególnych warunkach również nie uczyni wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Nadto należy również podkreślić, że nawet gdyby Sąd przyjął, że odwołujący pracował w SKR wD.w transporcie to nie spowoduje to przyznania odwołującemu prawa do emerytury, ponieważ nie jest to praca wymieniona w załącznikach doustawy o emeryturach pomostowych. Ponadto z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie wynika, że odwołujący pracując w ZE PAK w latach 1990 – 1999 wykonywał prace kierowcy karetki pogotowia. Zeznania świadków w tym zakresie Sąd bowiem uznał za niewiarygodne, ponieważ są sprzeczne z dokumentami z akt osobowych odwołującego, z których wynika niezbicie, że w latach 1990 – 1999 odwołujący pracował jako kierowca samochodu ciężarowego do 3,5 tony. We wszystkich dokumentach pracowniczych znajdujących się w aktach osobowych, przez cały okres zatrudnienia pracodawca konsekwentnie wskazuje, że odwołujący zajmował stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego. W żadnym z dokumentów natomiast nie znajduje się wzmianka o tym, że odwołujący jeździł samochodem uprzywilejowanym. Sąd I instancji podkreślał, że prawo do emerytury pomostowej jest pewnym przywilejem, który otrzymuje ubezpieczony i dlatego prawo to musi zostać wykazane w sposób nie budzący wątpliwości. Ustawodawca zawęził w znacznym stopniu kategorię prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze. W tej kategorii prac nie ma już np. pracy w transporcie. Jako prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uznana jest jedynie praca kierowców pojazdów uprzywilejowanych, praca kierowców autobusów, trolejbusów oraz motorniczych tramwajów w transporcie publicznym. Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwolił w sposób niebudzący ustalić, że odwołujący w spornych okresach wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. W przedmiotowej sprawie istniały bowiem zbyt duże rozbieżności pomiędzy dokumentami pracowniczymi a zeznaniami świadków. Tym samym Sąd I instancji uznał, że materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie może spowodować przyznania odwołującemu prawa do emerytury pomostowej. Mając na uwadze powyższe Sąd na mocyart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołanieM. N.(pkt 1 wyroku). O kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U.2018.265) (pkt 2 wyroku). Apelacjęod tego wyroku w całości złożyłM. N.reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, który zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowegoart. 233 k.p.c.poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób wybiórczy i nie wszechstronny a nadto z pominięciem okoliczności istotnych dla sprawy i tak: - uznanie, że zeznaniaM. N.oraz powołanych przez niego - wszystkich świadków - nie zasługują na danie im wiary, albowiem z treści dokumentów jakie znajdowały się w aktach ZUS wynika jednoznacznie jakie stanowiska w spornym okresie zajmował odwołujący, podczas gdy w toku całego postępowania odwołujący twierdził, że w aktach osobowych nie znajdują się prawidłowe informacje dotyczące zatrudnieniaM. N., zaś rzeczywisty charakter pracy opisywał sam odwołujący oraz świadkowie. Wskazując na powyższą podstawę apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanieM. N.prawa do emerytury pomostowej oraz zasądzenie na rzeczM. N.kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. Wodpowiedzi na apelacjępozwany organ rentowy reprezentowany przez fachowego pełnomocnika wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz od organu rentowego kosztów postepowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się zasadna. Sąd Apelacyjny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego przed sądem I instancji dokonał bowiem częściowo odmiennych ustaleń faktycznych. Spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia czy prawidłowo pozwany organ rentowy odmówił wnioskodawcyM. N.prawa do emerytury pomostowej, stwierdzając, że wnioskodawca nie udowodnił okresu pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze wynoszącego co najmniej 15 lat oraz przed dniem 01.01.1999r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Na wstępie niniejszych rozważań, należało powołać podstawy prawne orzeczenia. Zgodnie zart. 4 ustawy z dnia 19.12.2008r. o emeryturach pomostowychtj. z dnia 14 września 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1924), prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniemart. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki: 1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.; 2) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat; 3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn; 4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn; 5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS; 6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3; 7) nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 tej ustawy prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku. Wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy. Decydujące o zakwalifikowaniu pracy jako pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z 2008 r. o emeryturach pomostowych są zawarte w załączniku nr 1 do niniejszej ustawy wykaz tego rodzaju prac. Wykaz prac określonych w art. 3 ust. 1 ustawy z 2008 r. o emeryturach pomostowych jest zamknięty i nie podlega uzupełnieniu. Zgodnie zart. 3 ust. 4 i 5 ustawy o emeryturach pomostowychza pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa wust. 1, aza pracowników wykonujących prace o szczególnym charakterze uważa się pracowników wykonujących po dniu wejścia w życie ustawy, w pełnym wymiarze czasu pracy, prace, o których mowa wust. 3. Poza sporem w niniejszej sprawie było to, iż wnioskodawca urodził się po dniu 31 grudnia 1948r. i w dniu 05.06.2018r. osiągnął wiek emerytalny 60 lat, posiada wymagany ponad 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz po dniu 31.12.2008r. wykonywał prace w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w warunkach szczególnych ZUS uwzględnił okresy zatrudnienia od 01.04.2005r. do 31.12.2014r. i od 01.09.2016r. do 31.12.2017r., co po wyłączeniu okresów nieskładkowych wynosi10 lat, 8 miesięcy i 21 dni. Do pracy w szczególnych warunkach ZUS nie uznał okresów: 1) zatrudnienia od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.ponieważ w tym okresie wnioskodawca wykonywał rolnicze prace polowe i nie można ich uznać za prace w transporcie 2) od 01.01.2015r. do 31.07.2016r. jako kierowca autobusu PKST.i 3) od 01.01.2018r. do 22.06.2018r. jako kierowca autobusu PKSK.ponieważ w tych okresach wnioskodawca nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych. W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny podkreśla, że dokonał odmiennej oceny materiału dowodowego dotyczącegozatrudnienia odwołującegoM. N.w okresie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.. W tym zakresie bowiem nie dając wiary zgodnym i spójnym zeznaniom świadków Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów a w efekcie błędnie uznał, iż odwołujący wykonywał prace polowe a nie transportowe. Zaakcentować należy, że zeznający w sprawie świadkowie (zawnioskowani przez odwołującego) w sposób spójny i obiektywny powoływali fakt wykonywania w spornym okresie czynności kierowcywyłączniew transporcie. Przedstawiali przy tym logiczne uzasadnienie tej okoliczności, przywoływali szczegółowy harmonogram przewozów (towar, odbiorca). Stwierdzenie przez Sąd I instancji – wobec tak zebranego materiału dowodowego – iż „takie zeznania są nieprzekonujące” stanowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów nakreślonejart. 233 § 1 kpc. Dowolne było także przyjęcie przez Sąd, że pracodawca jako przedmiot działalności wskazywał „głównie prace polowe”. Przeczy temu nie tylko świadectwo pracy w warunkach szczególnych wystawione odwołującemu, ale także szczegółowe zeznania świadkówK.iK., a zwłaszcza wskazanie, że w SKRD.co prawda zatrudniano łącznie dwudziestu kierowców, ale pięciu z nich (w tym odwołujący) wykonywało jazdywyłączniew transporcie z uwagi na posiadane w tej mierze doświadczenie. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, zgodnie z którym wyodrębnienie prac w szczególnych warunkach uzasadniających nabycie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym ma zasadniczo charakter branżowo-stanowiskowy. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia i uciążliwości w oddzielnych działach oraz przypisanie poszczególnych stanowisk pracy do odrębnych gałęzi gospodarki nie jest bowiem przypadkowe, gdyż konkretne stanowisko jest narażone na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale gospodarki (branży) jest umiejscowione. Dlatego konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi gospodarki ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 3 czerwca 2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112; z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 20/09, LEX nr 515698; z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652). Takim właśnie założeniem kierował się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 172/13 (LEX nr 1467147), przyjmując, że nie ma najmniejszych podstaw do uznania, iż prace polowe, polegające na obsługiwaniu ciągnika, mogą być zaliczone do prac w transporcie, przewidzianych w wykazie A, Dziale VIII, pod pozycją 3. Wymienienie w tym wykazie prac kierowców ciągników i kombajnów nie oznacza, że za pracę w szczególnych warunkach powinno być uznane kierowanie tymi pojazdami przy wykonywaniu jakichkolwiek czynności, a nie tylko transportowych. Nieuzasadnione jest zatem stanowisko, zgodnie z którym praca kierującego ciągnikiem jest zawsze pracą w transporcie, nawet wówczas, gdy kierujący wykonuje przy pomocy ciągnika prace polowe. Bezzasadne jest bowiem swobodne lub też dowolne wiązanie konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w rozporządzeniu. Prace uznane za wykonywane w warunkach szczególnych bez względu na miejsce i rodzaj zostały wymienione w dziale XIV, zatytułowanym „prace różne”. W ocenie Sądu Apelacyjnego, pogląd ten należy zaaprobować, podobnie jak wcześniej przedstawione poglądy judykatury, w szczególności uznając za przekonujący towarzyszący im wywód, z którego wynika, że za przyjęciem branżowo-stanowiskowego charakteru wyodrębnienia poszczególnych prac wykonywanych w szczególnych warunkach przemawia to, iż w zależności od działu gospodarki (branży), w którym jest umiejscowione konkretne stanowisko (konkretny rodzaj pracy), jest ono narażone na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu mniejszym lub większym. Jeśli więc prawodawca zdecydował o umieszczeniu określonego rodzaju pracy (stanowiska pracy) w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach, przypisując go do konkretnego działu gospodarki (przemysłu, branży), to okoliczność ta bez wątpienia świadczy o narażeniu tego rodzaju pracy właśnie w tym dziale gospodarki na ekspozycję czynników szkodliwych w stopniu większym niż w innych działach gospodarki. Taki sposób traktowania wykazów prac w szczególnych warunkach nie ma (i nie może mieć) mieć jednak bezwzględnego charakteru (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 lutego 2014 r., I UK 314/13, LEK nr 1439383; z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEK nr 1458817; z dnia 6 lutego 2014 r, I UK 314/13, OSNP 2015 nr 5, poz. 66; z dnia 26 stycznia 2017 r., III UK 51/16, LEK nr 2258032). O ile wykonywanie pracy w ramach innej gałęzi gospodarki (branży), dla której wykaz nie znajduje odpowiednika, zazwyczaj będzie świadczyć o tym, że dany rodzaj pracy nie jest realizowany w narażeniu na ekspozycję czynników szkodliwych w takim stopniu, jak w przypadku pracy wykonywanej w ramach gałęzi gospodarki, dla której wykaz taką pracę przewiduje, o tyle może zdarzyć się, że konkretny rodzaj pracy, realizowany w ramach gałęzi gospodarki, dla której wykaz nie przewiduje uznania jej za pracę w szczególnych warunkach, jest wykonywany w warunkach tożsamych z tymi, które panują w branży, w której jest on wymieniony w wykazie, to znaczy jest narażony na ekspozycję takich samych czynników szkodliwych oraz w takim samym stopniu, jak w przypadku branży, w ramach której jest on uznawany za pracę w szczególnych warunkach. Należy zatem zawsze ocenić i rozważyć, czy konkretny rodzaj pracy (stanowisko pracy) jest narażony na ekspozycję na czynniki szkodliwe w różnym stopniu w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest realizowany. Jeżeli więc uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia konkretnej pracy wynika właśnie z jej branżowej specyfiki, to należy odmówić tego szczególnego waloru (pracy wykonywanej w szczególnych warunkach) pracy wykonywanej w innym dziale gospodarki. Natomiast, w sytuacji gdy stopień szkodliwości czy uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, w której praca ta jest wykonywana, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia została ona przyporządkowana do innego działu gospodarki. Podsumowując ten wątek rozważań, może się zdarzyć, iż konkretny zakład pracy wykonywał zadania całkowicie odpowiadające innemu działowi gospodarki, a co za tym idzie, szkodliwość prac wykonywanych w ramach realizacji tych zadań w pełni odpowiadała szkodliwości pracy przyporządkowanej do innej branży. Decydujące znaczenie w tym przypadku ma zaś to, czy pracownik w ramach swoich obowiązków stale i w pełnym wymiarze czasu pracy był narażony na działanie tych samych szkodliwych czynników, na które narażeni byli pracownicy innego działu gospodarki, w ramach którego takie same prace zaliczane są do prac w szczególnych warunkach. Odnosząc przedstawione wyżej poglądy judykatury do okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie, stwierdzić należy, że zatrudniająca odwołującego w spornym okresie w Spółdzielnia Kółek Rolniczych wD.bez wątpienia była zakładem pracy funkcjonującym w ramach branży transportowej, albowiem nie była typowym stricte rolniczym zakładem. Świadczyła również prace transportowe dla podmiotów zewnętrznych. Dział X wykazu A, stanowiącego załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, określający rodzaje prac „w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym”, z całą pewnością nie wymienia prac kierowców ciągników (traktorzystów). Prace takie wymienia natomiast wyłącznie dział VIII „w transporcie i łączności”. Uwzględniając zatem przedstawione wyżej przesłanki, przy spełnieniu których istnieje możliwość odstępstwa od branżowo-stanowiskowego charakteru wykazów prac w szczególnych warunkach, takie odstępstwo musiałoby zostać poprzedzone niebudzącymi wątpliwości ustaleniami, że praca traktorzysty choć wykonywana co do zasady w rolnictwie, była realizowana w warunkach tożsamych z tymi, które panują w transporcie. Zgodnie z jego słownikowym znaczeniem określenie „transport" oznacza przewóz ludzi i ładunków różnymi środkami lokomocji. Transport to także dział gospodarki obejmujący ogół środków i działań związanych z przewozem (tak: Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1989, t. III). Umieszczenie przez prawodawcę prac kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsiennicowych jako pracy wykonywanych w szczególnych warunkach właśnie w dziale VIII (poz. 3), a nie w innych działach wykazu A (np. w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym) musi być więc odnoszone do szczególnych warunków panujących w transporcie (w tym przypadku w transporcie drogowym). Dlatego szkodliwość i uciążliwość tych prac, w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach, należy wiązać ze specyfiką poruszania się w ruchu drogowym przez pojazdy o odmiennej w stosunku do „normalnych” uczestników tego ruchu charakterystyce, wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Tylko taki sposób rozumienia szczególnego charakteru prac w transporcie lądowym (drogowym) uzasadnia bowiem umieszczenie prac wymienionych w poz. 3 w tym samym dziale gospodarki wraz z pracami wykonywanymi przez kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów (poz. 2). Z całą pewnością nie można natomiast utożsamiać warunków, w jakich owe prace mają być wykonywane, z warunkami (zewnętrznymi) towarzyszącymi pracom polowym (drgania, zapylenie, hałas), zwłaszcza że prace te z całą pewnością nie są przecież pracami transportowymi (nie polegają na przewozie ludzi i ładunków), lecz typowymi pracami w rolnictwie polegającymi na orce, siewie, nawożeniu i zbiorach płodów rolnych z użyciem przypiętych do traktora maszyn rolniczych, realizowanymi poza drogami publicznymi, a przez to bez narażenia na zagrożenia charakterystyczne dla ruchu drogowego. Wymaga przy tym podkreślenia, że przedstawiona wyżej wykładnia przepisów wykazu A, Działu VIII, poz. 3 znajduje potwierdzenie w ugruntowanym już orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 172/13, LEX nr 1467147; z dnia 13 sierpnia 2015 r., II UK 298/14, LEX nr 1797093; z dnia 5 maja 2016 r., III UK 121/15, LEX nr 2080883; z dnia 5 maja 2016 r., III UK 132/15, LEX nr 2052411; z dnia 13 lipca 2016 r, I UK 218/15, LEX nr 2108499; z dnia 15 listopada 2016 r., II UK 397/15, LEX nr 2177089; z dnia 26 stycznia 2017 r., III UK 51/16, LEX nr 2258032; z dnia 16 lutego 2017 r., II UK 730/15, LEX nr 2252207; z dnia 9 lutego 2017 r., III UK 66/16, LEX nr 2238701; z dnia 8 listopada 2017 r., III UK 210/16 oraz z dnia 27 czerwca 2018 r, I UK 168/17, dotychczas niepublikowane). Podzielając wykładnię Sądu Najwyższego zaprezentowaną powyżej, należy uznać, że wykonywane przez odwołującego prace przy użyciu ciągnika a polegające na transporcie materiałów po drogach publicznych do podmiotów zewnętrznych to czynności, które można utożsamiać z pracami typowo transportowymi (przewóz materiałów i surowców), które spełniają wymogi prac wykonywanych w szczególnych warunkach, wymienionych w Dziale VIII, poz. 3 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.. Pracując w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.odwołujący woził bowiem cegłę doK., woził również sól zK.doT., a także przewoził drzewo z tartaków. Transportował również buraki doZ., a także woził beton w pojemnikach na zaporę wodną naW..Łącznie w tym okresie odwołujący przepracował w warunkach szczególnych 6 lat, 10 miesięcy i 4 dni. W dalszej kolejności wskazać należy na sporny okres zatrudnieniaod 14.05.1984r. do 31.12.2003r. w(...) Sp. z o.o.w tym zakresie prawidłowo Sąd Okręgowy uznał, że odwołujący wówczas pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitymdo 3,5Mg. W aktach osobowych brak jest jakiejkolwiek dokumentacji potwierdzającej powierzenie mu pracy kierowcy karetki a zatem pojazdu uprzywilejowanego. Pracodawca wystawiając odwołującemu świadectwo pracy w dniu 31.12.2003r. stwierdził, iż wykonywał on pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym do 3,5 mg i nie zaznaczył, że była to praca w szczególnych warunkach. Drobna wzmianka powołana przez pełnomocnika skarżącego w treści apelacji a mająca rzekomo świadczyć o powierzeniu odwołującemu prowadzenia podjazdu uprzywilejowanego tj. aneks z dnia 1 czerwca 1992r., wobec braku innych dokumentów wprost potwierdzających ten fakt, nie jest wystraczająca do uznania tego okresu jako pracy w warunkach szczególnych. Mowa w nim jest bowiem o jedynie o wykonywaniu dodatkowych czynności, co zdaniem Sądu Apelacyjnego nie jest przekonujące. Okresu tego nie można zatem zaliczyć do pracy w warunkach szczególnych Kolejno wskazać należy na okres zatrudnienia 01.04.2005r. do 31.07.2016r. jako kierowca autobusu PKST..W ocenie Sądu Apelacyjnego okres ten należy w całości uznać do zatrudnienia w warunkach szczególnych z wyłączeniem okresu zasiłków chorobowych tj. 60 dni. Łącznie odwołujący wykazał 11 lat i 2miesiące pracy w warunkach szczególnych. Przypomnieć należy raz jeszcze, iż pozwany organ rentowy nie uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia odwołującego od dnia 01.01.2015r. do 31.07.2016r. jako kierowca autobusu PKST.ponieważ w tych okresach wnioskodawca nie został zgłoszony w ZUS jako pracownik zatrudniony w warunkach szczególnych tj. jako ewentualny uprawniony do emerytury pomostowej. Ta okoliczność nie może jednak obciążać odwołującego lecz wyłącznie pracodawcę, wobec którego organ rentowy powinien zastosować odpowiednie procedury. Następnie wskazać należy na okres zatrudnienia 01.09.2016r. do 22.06.2018r. jako kierowca autobusu PKS(...)oraz od dnia 03.09.2018r. do 30.04.2019r. jako kierowca(...) Handel Usługi Sp. z o.o.W obu tych okresach odwołujący był w rzeczywistości kierowcą autobusu szkolnego. W wyroku z dnia 11 grudnia 2018 r. II UK 386/17 Sąd Najwyższy - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż pod poz. 8 załącznika nr 2 do ustawy pomostowej zawierającym wykaz prac o szczególnym charakterze za tego rodzaju prace uznano prace kierowców autobusów, trolejbusów oraz motorniczych tramwajów wtransporcie publicznym. Ustawodawca do tego rodzaju prac nie zakwalifikował prac kierowców samochodów ciężarowych, mimo iż praca kierowcy samochodu ciężarowego została uznana w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) za pracę w warunkach szczególnych ze względu na wykonywanie czynności zawodowych wymagających odpowiednich predyspozycji i kwalifikacji (potwierdzonych odpowiednim dokumentem), a także wysokiej sprawności psychofizycznej z uwagi na bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego (zob. uzasadnienie do uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2018 r., III UZP 8/17, OSNP 2018 nr 7, poz. 94). Wobecpowyższego decydujące dla zaliczenia wykonywanej pracy na stanowisku kierowcy autobusu do prac o szczególnym charakterze będzie powiązanie jej z transportem publicznym.Definicję transportu publicznego zawiera art. 4 pkt 14 ustawy o transporcie zbiorowym stanowiąc, że jest to powszechnie dostępny regularny przewóz osób wykonywany w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej, liniach komunikacyjnych lub sieci komunikacyjnej. W tej sytuacji, , nie jest wystarczające ustalenie czy przewóz osób autobusem odbywa się po drogach publicznych, ale przede wszystkim czy nie ma do niego szczególnych ograniczeń dostępności. Z tego względu pomocniczo można odwołać się do zapisówustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym(t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2200), która publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie i wustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe(Dz.U. z 2017 r. poz. 1983) wiąże z definicją przewozu regularnego (art. 4 pkt 7 ustawy). W doktrynie i orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że cechą charakterystycznąprzewozu regularnego jest jego publiczny charakter, a ponadto cykliczność, regularność (przewóz wykonywany jest w stałych, określonych odstępach czasu) oraz oznaczenie trasy przewozu (przewóz odbywa się po ustalonej trasie, zaś wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się na z góry wyznaczonych przystankach; zob. R. Strachowska, Ustawa o transporcie drogowym. Komentarz. Wydanie III. LEX/el 2012). Przewoźnik wykonujący ogólnie dostępny przewóz osób jest zatem obowiązany między innymi podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. Resumując dotychczasowe wywody, nie ulega wątpliwości, że do oceny czy pracownik wykonywał prace kierowcy w transporcie publicznym wymienione pod poz. 8 załącznika nr 2 do ustawy pomostowej decydujące znaczenie ma ustalenie, czy prace te wykonywał zgodnie z definicją zawartą wart. 4 pkt 14 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Takich cech jak publiczny charakter, a ponadto cykliczność, regularność (przewóz wykonywany jest w stałych, określonych odstępach czasu) oraz oznaczenie trasy przewozu nie ma praca jako kierowcy autobusu szkolnego którym przewożona jest wąska grupa pasażerów uprawnionych do przewozu wyłącznie dzieci szkolne, w sposób nieregularny. Spornych okresów okres zatrudnienia 01.09.2016r. do 22.06.2018r. jako kierowca autobusu PKS(...)oraz od dnia 03.09.2018r. do 30.04.2019r. jako kierowca(...) Handel Usługi Sp. z o.o.nie można zatem uznać do pracy w warunkach szczególnych. Podkreślić jednak należy, iż zsumowanie uznanych okresów prac w warunkach szczególnych tj. zatrudnienia jako kierowca ciągnika w transporcie od 05.07.1977r. do 09.05.1984r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.oraz zatrudnienia jako kierowca autobusu(...).04.2005r. do 31.07.2016r.. daje łącznie 18 lat i 4 dni(6 lat, 10 miesięcy i 4 dni pracy w Spółdzielni Kółek Rolniczych wD.oraz 11 lat i 2 miesiące PKST.). Tym samym odwołujący spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do nabycia prawa do emerytury pomostowej w szczególności wykazał okres pracy w warunkach szczególnych lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat. Uwzględniając powyższe rozważania Sąd Apelacyjny na podstawieart.386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 i przyznałM. N.prawo do emerytury pomostowej od dnia 1 maja 2019r. (pkt. 1 wyroku). Orzeczenie o kosztach postępowania zawarte w punkcie 2 i 3 wyroku znajduje swoje uzasadnienie w treściart. 98 i art. 108 § 1 k.p.c.oraz § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U.2015.1800) w sprawie opłat za czynności adwokackie. Roman Walewski Marta Sawińska Małgorzata Woźniak-Zendran

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2021-03-31' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - sędzia Marta Sawińska - Małgorzata Woźniak-Zendran legal_bases: - art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych - art. 98 i art. 108 § 1 k.p.c. - art. 4 pkt 14 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym recorder: Alicja Karkut signature: III AUa 801/20 ```

150515000003506_VII_Ka_000287_2018_Uz_2018-04-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 287/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 kwietnia 2018 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dorota Lutostańska Sędziowie: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.) SSO Remigiusz Chmielewski Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Serafińska przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Anny Winogrodzkiej- Miszczak po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2018 r. sprawyD. K.ur. (...)wD., synaM.iK. oskarżonego zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 64 § 2 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego wN. z dnia 25 stycznia 2018r. sygn. akt(...) I.zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uzupełnia pkt. II sentencji orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez stwierdzenie, że sformułowanie „ 1 (jednego)” odnosi się do kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; II. w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy; III.zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze; IV.zasądza od Skarbu Państwa na rzeczadw. A. W.kwotę 420 zł. tytułem opłaty za obronę z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60zł. tytułem podatku VAT od tej należności. UZASADNIENIE D. K. został oskarżony o to, że: IV. w okresie od 10 maja 2016r. godz.18:00 do 11 maja 2016 godz.08:00 w miejscowości(...), gm.N., woj.(...)- (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, po uprzednim przecięciu nożycami kabłąka do kłódki zamontowanego na drzwiach wejściowych do budynku gospodarczego dostał się do jego wnętrza, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia: piły spalinowejm-ki H.model(...)koloru pomarańczowego (bdb) o wartości 500zł, szlifierki kątowej koloru czarnego bez blokady tarczy (bdb) o wartości 150 zł, nowego łańcucha do piły spalinowej (bdb) o wartości 58 zł, używanego łańcucha do piły spalinowej (bdb) o wartości 30 zł, dwóch oryginalnych, plastikowych opakowań o pojemnościach po 11 z zawartością oleju m-kiV.(...)o wartości jednostkowej 25 zł, czym spowodował straty o łącznej wartości 778 zł na szkodęZ. M., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych wart.64§1 k.k.po odbyciu co najmniej łącznie 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne , tj. o przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k. Sąd Rejonowy wN.w II Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 roku, w sprawie o sygn. akt(...)orzekł: II oskarżonegoD. K.uznał za winnego popełnienia opisanego wyżej w pkt IV zarzutów przestępstwa, z tym ustaleniem, że z opisu czynu wyeliminował zabór dwóch oryginalnych, plastikowych opakowań o pojemnościach po 11 z zawartością oleju m-kiV.(...)o wartości jednostkowej 25 zł i wartość zabranego w celu przywłaszczenia mienia ustalił na kwotę 728 (siedemset dwadzieścia osiem) złotych i za to z mocy 279§1 k.k.w zw. zart.64§2 kkskazuje go i wymierza mu karę 1 (jednego) i 2(dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; III na podstawieart. 46 § 1 k.k.zasądził od oskarżonychM. S.iD. K.solidarnie kwotę 728 (siedemset dwadzieścia osiem) złotych na rzecz pokrzywdzonegoZ. M.tytułem obowiązku naprawienia szkody; V zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. W.kwotę 924(dziewięćset dwadzieścia cztery) złote wraz z należnym od tej kwoty podatkiem VAT tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonegoD. K.wykonaną z urzędu w postępowaniu przed Sądem; VII. na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości. Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca oskarżonego, która zaskarżyła przedmiotowy wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Na zasadzieart. 427 § 2 k.p.k.iart. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.wyrokowi temu skarżąca zarzuciła: 1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 7 k.p.k.polegającą na naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dowolne ustalenie, że opinia traseologiczna wskazuje, że to oskarżonyD. K.dokonał wspólnie i w porozumieniu zM. S.kradzieży z włamaniem w miejscowości(...), podczas gdy zeznania współoskarżonego nie potwierdzają udziału oskarżonegoD. K.w kradzieży z włamaniem w miejscowości(...), a nadto przeczą temu zeznania świadkówA. T.iK. M.i wyjaśnienia oskarżonegoD. K.w części dotyczącej okoliczności wejścia przez niego w posiadanie zabezpieczonego obuwia. A w konsekwencji 2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na wysnuciu ze zgromadzonych w toku postępowania pośrednich dowodów i ustalonych na ich podstawie okoliczności poglądu, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k.. Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego na zasadzieart. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k.wniosła o: - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonegoD. K.od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o: - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługuje. Zawarte w niej zarzuty są niezasadne. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu, jak również w aspekcie kary. Dokonana przez ten Sąd analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym wart. 4 k.p.k.a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi zart. 7 k.p.k.i przekonująco uzasadnione. Kontrola odwoławcza nie wykazała, aby postępowanie jurysdykcyjne w niniejszej sprawie było obarczone sugerowanymi przez skarżącą uchybieniami, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Wywiedziony środek odwoławczy nie wskazuje przy tym na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioskowanie tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. Nie powielając stanowiska Sądu I instancji, które to stanowisko Sąd Okręgowy podziela w pełni i przechodząc do meritum apelacji stwierdzić należy, że eksponowana w środku odwoławczym zasadnicza teza, jakoby zabezpieczony w niniejszej sprawie ślad traseologiczny był niewystarczający by przypisać oskarżonemuD. K.sprawstwo czynu mu zarzucanego - nie jest trafna. Przede wszystkim podkreślić należy, gdyż okoliczności tej zdaje się nie dostrzegać skarżący, iż w przedmiotowej sprawie o tym, że D.K.dopuścił się zarzucanego mu włamania wskazuje nie tylko wspomniany dowód w postaci opinii ale również szereg przesłanek, z którymi dowód ten koresponduje i które układają się w logiczny i całościowy łańcuch poszlak. To, iż przywołany ślad traseologiczny ma w tej sprawie znaczenie fundamentalne nie ulega wątpliwości, jednakże nie sposób nie zauważyć tego, iż istotne znaczenie dowodowe mają również okoliczności w jakich doszło do zatrzymania oskarżonego oraz jego reakcja na ten fakt, w tym treść jego ówczesnych wypowiedzi. Zatrzymując się na samej opinii na wstępie przypomnieć należy, że ani polska procedura karna ani doktryna prawa karnego, czy judykatura nie przewiduje dyskredytacji pozyskanego w sprawie dowodu tylko z tego względu, że miałyby to być dowód jedyny. Dowód taki winien niewątpliwie podlegać szczególnie wnikliwej analizie sądu orzekającego zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami oceny dowodów zart. 7 k.p.k.iart. 5 § 2 k.p.k.jednak fakt oparcia orzeczenia skazującego tylko na jednym dowodzie sam przez się nie może stanowić podstawy zarzutu błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie, byleby ocena tego dowodu była rzeczowa oraz logiczna i nie wkraczała w sferę dowolności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt II AKa 77/11, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2014 r. sygn. akt II AKa 301/14, Legalis). Przenosząc powyższe uwagi natury teoretycznej na grunt niniejszej sprawy zgodzić należy się ze skarżącą, iż ujawniony na miejscu zdarzenia ślad treaseologiczny w postaci odcisku podeszwy obuwia tożsamy z obuwiem zatrzymanym odD. K.jest – jak stwierdzono to już wyżej- dowodem zasadniczym, wskazującym na winę tego oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Rzecz jednak w tym, że skarżąca usiłując podważyć wartość dowodową tego dowodu przeciwstawiła go jedynie relacjom oskarżonychM. S.iD. K.oraz świadkówA. T.i K.M., które z przyczyn szczegółowo wskazanych w pisemnych motywach wyroku Sądu Rejonowego podstawy dowodowej w całej swojej rozciągłości stanowić nie mogły. Sąd I-szej instancji dokonując powyższych ustaleń należycie przedstawił swoje rozumowanie w pisemnych motywach wyroku i prawidłowo uznał, iż depozycje wskazanych osób w założeniu swym były ukierunkowane jedynie na takie, subiektywne przedstawienie wersji wydarzeń, która miałaby uchronićD. K.od odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo. O tym, iż wyjaśnienia oskarżonegoM. S.są niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazywał, iż kradzieży z włamaniem w miejscowościM.miał dokonać samodzielnie wymownie świadczy fakt, iż na miejscu popełnienia tego przestępstwa zostały stwierdzone także inne ślady obuwia, różne od śladów obuwia domowników i tego zabezpieczonego. Powyższe wynika m.in. z niekwestionowanych przez skarżącą zeznań technika kryminalistkiW. K.(k. 457v), który brał udział w oględzinach miejsca zdarzenia i w sposób niezbity dowodzi, iżM. S.twierdząc, że przedmiotowego przestępstwa miał dokonać sam - mija się z prawdą. Trudno także uznać za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonegoD. K., jakoby obuwie ujawnione na jego nogach w trakcie zatrzymania należało do oskarżonegoM. S.. Po pierwsze, teza jakoby wspomniane obuwie należało doM. S.pojawiła się dopiero w toku postępowania. W momencie, gdy buty te były zabierane odD. K.(k.11-12), oskarżony nie wspomniał, że buty nie należą do niego lecz stanowią własność innej osoby. Po wtóre, wersja ta jest nieprawdopodobna już chociażby z uwagi na odmienne rozmiary obuwia, które nosili obaj oskarżeni. W przypadkuM. S.był to rozmiar 42, a z koleiD. K.rozmiar 41. Okoliczność, na którą powołuje się skarżąca, a mianowicie to, iż nic nie stoi na przeszkodzie noszeniu obuwia w większym rozmiarze nie wydaje się być istotnym argumentem mogącym przemawiać za uniewinnieniemD. K., bowiem w analizowanej sytuacji mielibyśmy do czynienia z sytuacją wręcz przeciwną tj. z noszeniem obuwia w mniejszym rozmiarze aniżeli ten rzeczywisty (rozmiar obuwia M.S.to 42, a rzekomo pożyczone przez niego obuwie miało rozmiar 41). Pozostając jeszcze przy ocenie wiarygodności wyjaśnień obu oskarżonych nie sposób tracić z pola widzenia faktu, iżM. S.i D.K.zostali zatrzymani gdy wspólnie poróżowali o godz. 1:30 samochodem, w bagażniku którego ujawniono nożyce do cięcia metalu i pustą torbę podróżną , zaś wymienieni nie byli w stanie spójnie i logicznie wskazać celu podróży . Nie sposób równocześnie w ślad za skarżącą uznać by przesłuchani na etapie postępowania sądowego świadkowie w osobachK. M.iA. T.w przekonujący sposób uwiarygadniali wersję lansowaną przezD. K.jakoby w inkryminowanym czasie przebywał on wM.i wraz z wymienionymi spożywał alkohol. Relacje tych świadków co do zasady mogą budzić wątpliwości co do ich wiarygodności zaważając już tylko, iż dowody te zostały zawnioskowane dopiero przed Sądem, a niewątpliwe D.K.już w chwili postawienia mu zarzutu w toku postępowania przygotowawczego musiał posiadać wiedzę o istnieniu tych źródeł dowodowych i to w jego interesie było o powyższym poinformować prokuratora. Niemniej okoliczność ta sama w sobie nie mogła jeszcze świadczyć o tym, że zeznania wymienionych nie polegały na prawdzie. Problem jednak w tym, że takK. M., jak iA. T.podali jedynie, iż w dniach 10 i 11 maja 2016 r. spotkali się z oskarżonymD. K.wM.i spożywali tam wspólnie alkohol. Nie byli natomiast już w stanie wskazać w jakich miejscach konkretnie przebywali i co konkretnie robili, poza tym, że pili ,,wszędzie” przez ,,całą noc i cały dzień”. W świetle zatem powyższej znamiennej wybiórczości treść depozycji tych świadków nie mogła stanowić wiarygodnego dowodu, służącego ustaleniu rzeczywistego stanu faktycznego, jaki zaistniał niniejszej sprawie. Relacje te nie pozostają bowiem w zgodzie z logicznym rozumowaniem jako, że trudno przyjąć, by wymienieni byli w stanie przypomnieć sobie konkretną datę spotkania zD. K.mającego miejsce ponad półtora roku wcześniej, nie pamiętając przy tym żadnych szczegółów tego zdarzenia. Jest to tym bardziej sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem biorąc pod uwagę, że – jak wynika z zeznań świadków – nie działo się wtedy nic, co mogłoby przykuć ich uwagę. Reasumując, wnikliwa i wszechstronna analiza dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego pozwoliła na wyjaśnienie wszystkich, istotnych dla sprawy okoliczności, a w konsekwencji na niewątpliwie i kategoryczne przypisanie sprawstwa oskarżonemu. Ocena tego materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest dokładna i nie wykazuje błędów logicznych, nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów chronionej dyspozycjąart. 7 k.p.k., a jak wskazano powyżej nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że tylko jeden dowód jest niewystarczającą podstawą skazania. To bezkrytyczne uznanie przez skarżącą wybranych przez nią dowodów i zaprezentowana ocena dowodów stanowi przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Nie zasługiwał zatem na uwzględnienie także zarzut naruszeniaart. 5 § 2 k.p.k.Jak wynika z ugruntowanego w tym zakresie stanowiska Sądu Najwyższego do obrazy tego przepisu mogłoby dojść bowiem jedynie, gdyby sąd orzekający powziął nie dające się usunąć wątpliwości i poczytał je na niekorzyść oskarżonego, albo powinien był stwierdzić istnienie takich wątpliwości, a następnie rozstrzygnąć je na jego korzyść, ale tego nie uczynił. Do uchybienia zasadzie in dubio pro reo nie dochodzi natomiast wówczas, gdy tylko strona żywi takie wątpliwości, w szczególności na skutek odmiennej oceny materiału dowodowego, przy jednoczesnym nie wykazaniu, że - dokonana przez sąd - uchybia wymogom określonym wart. 7 k.p.k.(zob. np. postanowienie SN z 11 lutego 2009 r., V KK 403/08). Mając zatem w polu widzenia powyższe rozważania, aprobując ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji wraz z przedstawioną logicznie oceną dowodów, a nadto ocenę prawną zachowania oskarżonego przyjętą w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, jednocześnie też nie znajdując w argumentach zaoferowanych w apelacji obrońcy racjonalnych powodów do wzruszenia tego wyroku w kierunku pożądanym przez skarżącą, Sąd odwoławczy uznał, że oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał znamiona czynu stanowiącego przestępstwo zart. 279 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 2 k.k. Zaskarżenie wyroku w całości nałożyło na Sąd odwoławczy obowiązek zbadania adekwatności orzeczenia o karze. Sąd I instancji we właściwy sposób ocenił okoliczności przedmiotowo i podmiotowo istotne dla ukształtowania wymiaru orzeczonej kary, a swoje stanowisko przekonująco umotywował, czyniąc w pełni zadość dyrektywom sędziowskiego wymiaru kary określonym wart. 53 k.k.W ocenie Sądu odwoławczego orzeczona za popełniony przez oskarżonego czyn kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, jest wyważona i odzwierciedla zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak jego zawinienia i w konsekwencji w pełni oddaje jego zawartość kryminologiczną, a przy tym wystarcza dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów wychowawczych i zapobiegawczych. Bez względu na bezzasadność argumentacji obrońcy oskarżonego, zachodziła konieczność dokonania korekty zaskarżonego wyroku z urzędu. Zauważyć bowiem trzeba, że Sąd Rejonowy w pkt II sentencji zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze wymierzył oskarżonemu karę ,,1 (jednego) i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności”, nie określając tym samym, do jakiej jednostki czasu odnosi się sformułowanie ,,1 (jednego)”. Stwierdzić jednak należy, że powyższe uchybienie nie stanowi bezwzględnej przyczyny odwoławczej. O uznaniu sprzeczności istniejącej w wyroku jako bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej wart. 439 § 1 pkt 7 k.p.k., decyduje wystąpienie dwóch elementów. Po pierwsze - sprzeczność musi dotyczyć wyłącznie części dyspozytywnej wyroku, a po drugie - musi ona uniemożliwiać, a nie jedynie utrudniać wykonanie orzeczenia. Jako niemożność wykonania orzeczenia należy rozumieć taką sytuację, w której istnieją dwie lub więcej ,,wersje interpretacyjne" orzeczenia, a żadnej z nich nie da się wykluczyć. W realiach niniejszej sprawy rozstrzygnięcie Sądu I instancji, mając na uwadze treść pisemnego uzasadnienia, obarczone jest błędem jednakże zupełnie oczywistym, którego nie sposób zakwalifikować jako uchybienie uniemożliwiające prawidłowe odkodowanie treści orzeczenia. Wszak Sąd meriti w pisemnych motywach wyroku jednoznacznie wskazał, iż jego zamiarem było wymierzenie oskarżonemu kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności. Poza tym już z samej treściart. 37 k.k.wynika, iż Sąd wymierza karę pozbawienia wolności w miesiącach i latach. Trudno zatem przyjąć, by zaistniały zasadnicze wątpliwości, co do intencji sądu wyrażonej w zaskarżonym wyroku. Wskazana nieprawidłowość redakcji wyroku, stanowi oczywiste uchybienie przepisom postępowania –art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k., które to należało jedynie konwalidować w sposób wskazany w części dyspozytywnej wyroku, przez doprecyzowanie, iż sformułowanie ,,1 (jednego)” odnosi się do kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności. Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w powyżej opisanym kierunku, w pozostałym zakresie orzeczenie jako słuszne utrzymując w mocy (art. 437 § 1 i 2 k.p.k.). Sąd Okręgowy biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną i osobistą oskarżonego, który przebywa w warunkach izolacyjnych, gdzie nie ma możliwości zarobkowych, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k.w zw. zart. 634 k.p.k.uznał za słuszne zwolnić go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono zaś na podstawieart. 29 pkt 1 Ustawy Prawo o adwokaturzew zw. z § 4 ust. 1-3, § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznającadw. A. W.kwotę 420 zł tytułem wynagrodzenia oraz kwotę 96,60 zł tytułem podatku VAT.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2018-04-04' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Dorota Lutostańska - Małgorzata Tomkiewicz - Remigiusz Chmielewski legal_bases: - art. 279 § 1 k.k. - art. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k. - art. 29 pkt 1 Ustawy Prawo o adwokaturze recorder: sekr. sądowy Małgorzata Serafińska signature: VII Ka 287/18 ```

154505200000503_I_C_002145_2015_Uz_2016-10-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 2145/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 października 2016 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa wW.Wydział I Cywilny w składzie następującym: PrzewodniczącySSR Andrzej Vertun ProtokolantDorota Kasińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2016 roku wW. sprawy z powództwamiasta stołecznegoW. przeciwkoM.–B.,G.,(...) Spółce jawnejz siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza odM.–B.,G.,(...) Spółki jawnejz siedzibą wW.na rzecz miasta stołecznegoW.kwotę 23.432,28 (dwadzieścia trzy tysiące czterysta trzydzieści dwa 28/100) złote wraz z odsetkami: a od kwoty 9.568,74 (dziewięć tysięcy pięćset sześćdziesiąt osiem 74/100) złotych w wysokości ustawowej od dnia 18 października 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 18 stycznia 2016 r.; b od kwoty 17.340,64 (siedemnaście tysięcy trzysta czterdzieści 64/100) złotych w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 19 stycznia 2016 r. do dnia 7 września 2016 r.; c od kwoty 23.432,28 (dwadzieścia trzy tysiące czterysta trzydzieści dwa 28/100) złote w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 8 września 2016 r. do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części; 3 zasądza odM.–B.,G.,(...) Spółki jawnejz siedzibą wW.na rzecz miasta stołecznegoW.kwotę 1.868,98 (tysiąc osiemset sześćdziesiąt osiem 98/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu; 4 nakazuje Skarbowi Państwa – kasie Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa wW.pobrać od: a miasta stołecznegoW.kwotę 252,54 (dwieście pięćdziesiąt dwa 54/100) złotych tytułem części opłaty od pozwu oraz kwotę 1.160,75 (tysiąc sto sześćdziesiąt 75/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa; b M.–B.,G.,(...) Spółki jawnejz siedzibą wW.kwotę 296,46 (dwieście dziewięćdziesiąt sześć 46/100) złotych tytułem części opłaty od pozwu oraz kwotę 1.362,62 (tysiąc trzysta sześćdziesiąt dwa 62/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2016-10-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Andrzej Vertun legal_bases: [] recorder: Dorota Kasińska signature: I C 2145/15 ```

152510000001503_III_Ca_001629_2013_Uz_2014-05-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 1629/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 7 maja 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie: Przewodniczący: SSO Wojciech Borten Sędziowie: SO Bożena Rządzińska SR Eryk Dąbrowski Protokolant : Łukasz Wiktorski po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaŁ. S.iH. S. przeciwkoWojewódzkiemu (...)imieniaM. P.wŁ.Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej oraz(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW. o zapłatę na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 10 czerwca 2013 roku sygn. akt III C 820/12 I zmienia zaskarżony wyrok na następujący : 1 zasądza odWojewódzkiego (...)imieniaM. P.wŁ.Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej na rzeczŁ. S.iH. S.kwoty po 30 000 (trzydzieści tysięcy) złotych dla każdego z nich z ustawowymi odsetkami liczonymi za okres od dnia 26 sierpnia 2009r. do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałej części w stosunku doWojewódzkiego (...)imieniaM. P.wŁ.Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, a w stosunku do pozwanego(...) Spółki AkcyjnejV.(...)wW.w całości; 3 zasądza odWojewódzkiego (...)imieniaM. P.wŁ.Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej na rzeczŁ. S.kwotę 5 318,29 (pięć tysięcy trzysta osiemnaście złotych dwadzieścia dziewięć groszy), na rzeczH. S.kwotę 4 400 (cztery tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, 4 nie obciąża powodów kosztami zastępstwa prawnego należnymi pozwanemu(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW.; II oddala apelację w pozostałej części; III zasądza odWojewódzkiego (...)imieniaM. P.wŁ.Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej na rzeczŁ. S.iH. S.kwoty po 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2014-05-07' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Bożena Rządzińska - Wojciech Borten - Eryk Dąbrowski legal_bases: [] recorder: Łukasz Wiktorski signature: III Ca 1629/13 ```

155020000002006_IV_Ka_000834_2013_Uz_2013-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt IV Ka 834/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2013 roku. Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący : SSO Mariusz Górski (spr.) Sędziowie : SO Sylwana Wirth SO Elżbieta Marcinkowska Protokolant : Marta Synowiec przy udziale Władysławy Kunickiej - Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej, po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2013 roku sprawyD. S. oskarżonego zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 12 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.,art. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 16 września 2013 roku, sygnatura akt II K 156/13 I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób że: 1 uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności, 2 czyn przypisany oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej a opisany w punkcie III części wstępnej kwalifikuje jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na mocy tego przepisu wymierza oskarżonemu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu, II w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy III na podstawieart. 85 kkłączy oskarżonemu kary pozbawienia wolności orzeczone wpunktach I, II, IV i Vdyspozycji i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, IV zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. D.z Kancelarii Adwokackiej wD.516,60 złotych tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; V zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt IV Ka 834/13 UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiemD. S.uznany został za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2012 roku wD.woj.(...)groziłI. S.pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwa podobne, za które został skazany: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – zart. 207 § 1 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku, - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. zart. 207 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku, to jest występku zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wymierzono oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. D. S.uznany został także za winnego, że w okresie od 29 lipca 2012 r. do dnia 13 września 2012 r. wD.działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie wdzierał się do mieszkania matkiI. S.i wbrew jej żądaniu mieszkania tego nie opuszczał, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – zart. 207 § 1 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku, - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. zart. 207 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku, to jest występku zart. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wymierzono oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. NadtoD. S.uznany został za winnego, iż 4 listopada 2012 r. wD.zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowymarki N. (...)o wartości 280 zł na szkodęI. S., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej na umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 13 grudnia 2005 roku w sprawie sygn. akt II K 630/05 za czyny zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 § 1 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.iart. 13 § 1 k.k.w zw. zart. 286 § 1 k.k.iart. 270 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 czerwca 2005 roku do 24 czerwca 2005 roku oraz w okresie od 26 października 2007 roku do 9 grudnia 2008 roku oraz od 14 grudnia 2009 roku do 29 kwietnia 2010 roku, to jest występku zart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 278 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wymierzono sprawcy kare 10 miesięcy pozbawienia wolności. D. S.uznany został także za winnego tego, że w dniu 5 października 2012r. wD.wdarł się do mieszkaniaK. G., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – zart. 207 § 1 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku, - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. zart. 207 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku, to jest występku zart. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 193 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wymierzono sprawcy karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Poza tymD. S.uznany został za winnego, że w dniu 5 października 2012r. wD.groził uszkodzeniem ciała i zabójstwemK. G.czym wzbudził w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że groźba będzie spełniona przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, za które został skazany: - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 5 lipca 2010 roku sygn. akt II K 750/10 – zart. 207 § 1 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby pozbawienia życia i zniszczenia mienia na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28 marca 2011 roku do dnia 26 listopada 2011 roku, - wyrokiem Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 2 lutego 2011 roku sygn. akt II K 1273/10 za przestępstwo m. in. zart. 207 § 1 k.k.iart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.popełnionym m. in. przy użyciu groźby zabójstwa i groźby pozbawienia mieszkania – na karę roku pozbawienia wolności i karę łączną roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 lipca 2010 roku do 2 sierpnia 2010 roku oraz od 15 września 2010 roku do 28 marca 2011 roku oraz od 26 listopada 2011 roku do 22 marca 2012 roku, to jest występku zart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.i za to na podstawieart. 190 § 1 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k.wymierzono oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Zgodnie z treściąart. 85 k.k.iart. 86 k.k.orzeczono karę łączną, a jej wymiar określono na 1 rok i 6 miesięcy. Wyrok powyższy zaskarżyła obrońca oskarżonego zarzucając: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 190 § 1 i art. 278 § 1 przez błędne ich zastosowanie poprzez uznanie iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona czynów określonych w w/w przepisach, 2 naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na wynik sprawy, a to przepisuart. 4, 5, 7, 92 oraz 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu, zasady domniemania niewinności i rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżanego oraz przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, 3 błąd w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę orzeczenia i mających wpływ na wynik sprawy przy pominięciu zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, poprzez uznanie oskarżonego za winnego czynów opisanych pkt IV i V wyroku w oparciu o dowody pośrednie, pominięcie zeznań świadków, pokrzywdzonegoK. G.złożonych na rozprawie i faktu, że w czasie rzekomego popełniania przez oskarżonego zarzucanych mu czynów pokrzywdzony był w stanie znacznego upojenia alkoholowego, a więc w stanie w znacznym stopniu wyłączającym świadomość, co musi rodzić uzasadnione wątpliwości co do winy oskarżonego. Tym samym apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokatA. D.kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemuD. S.z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, wg norm przepisanych oraz o zwolnienie oskarżonegoD. S.z kosztów postępowania apelacyjnego w całości. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stwierdzenia swe nader precyzyjnie i przekonująco uzasadnił. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną wydaje się ponowna analiza dowodów, gdyż byłoby to jedynie powtarzaniem trafnych podniesionych wcześniej argumentów. W tej sytuacji, odnosząc się wyłącznie do szczegółowych zarzutów apelacji należy podkreślić, że za sprawstwem i zawinieniemD. S.przemawiają w szczególności spójne, konsekwentne, a zatem wiarygodne zeznania nie tylko pokrzywdzonych, ale także i interweniujących policjantów. Znamiennym przy tym jest, że zarówno matkaI. S.jak iK. G.podczas postępowania sądowego znacznie stonowali swe uprzednio złożone obciążające oskarżonego stwierdzenia lecz co do zasady nie przyznali by w postępowaniu przygotowawczym mówili nieprawdę. Świadczy to jedynie o tym, że z upływem czasu postanowili pomócD. S.w uniknięciu surowej odpowiedzialności karnej. Zważyć także należy, że stan nietrzeźwościK. G.z 5 października 2012r. nie może sam w sobie wykluczać możliwości złożenia przez niego wiarygodnych zeznań, zwłaszcza, że pozostają one w pełnej spójności z pozostałym materiałem dowodowym, z wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego. Z uwagi już tylko na powyższe – apelacja uwzględniona być nie mogła. Niezależnie jednak od apelacji Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się na szkodę matki nie kradzieży określonej wart. 278 § 1 k.k.lecz wykroczenia zart. 119 § 1k.w. Wynika to wprost z treści art. 2 pkt 4 ustawy z 27.09.2013r. o zmianieustawy kodeksu postępowania karnegooraz niektórych ustaw. Z jego treści wynika, że wykroczeniem staje się kradzież, jeśli wartość zabranego w celu przywłaszczenia mienia nie przekroczyła ¼ minimalnego wynagrodzenia, a zatem obecnie 400 zł. W konsekwencji w miejsce 10 miesięcy pozbawienia wolności Sąd Okręgowy wymierzył w omawianym zakresie karę 30 dni aresztu. W efekcie obniżono stosownie wymiar kary łącznej za pozostałe pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, a to do 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Już tylko na marginesie należy zauważyć, że Sąd I instancji mimo prawidłowego opisu co do czynu II – nie przyjął kwalifikacji w zw. zart. 12 k.k., a nie mógł tych błędów naprawić Sąd Okręgowy z uwagi na zakres apelacji. Z uwagi na powyższe – orzeczono jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Świdnicy date: '2013-12-18' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Sylwana Wirth - Elżbieta Marcinkowska - Mariusz Górski legal_bases: - punktach I, II, IV i V - art. 4, 5, 7, 92 oraz 410 k.p.k. recorder: Marta Synowiec signature: IV Ka 834/13 ```

154505250000503_I_C_000516_2018_Uz_2018-03-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 516/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 marca 2018r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca: SSR Anna Lipińska Protokolant: Aniela Zając po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2018 roku w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaT. G. przeciwko(...) Bank Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zap łatę I. oddala pow ództwo w całości, II. zasądzaod powodaT. G.na rzecz pozwanego(...) Bank Spółki Akcyjnejz siedzibą wW., kwotę 1.817 zł. (jeden tysiąc, osiemset siedemnaście złotych) - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie date: '2018-03-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Lipińska legal_bases: [] recorder: Aniela Zając signature: I C 516/18 ```

150515250000503_I_C_001980_2013_Uz_2016-12-15_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1980/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny, w składzie: Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Karwacka po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016r. w Olsztynie, na rozprawie, sprawy z powództwaD. K., przeciwko(...) Szpitalowi (...)wO., o zapłatę, I zasądza od pozwanego(...) Szpitala (...)wO.na rzecz powódkiD. K.kwotę 6.581,31 zł (sześć tysięcy pięćset osiemdziesiąt jeden złotych 31/100); II w pozostałym zakresie oddala powództwo; III zasądza od powódkiD. K.na rzecz pozwanego(...) Szpitala (...)wO.kwotę 1.327,02 zł (tysiąc trzysta dwadzieścia siedem złotych 02/100) tytułem zwrotu kosztów procesu; IV nakazuje ściągnąć od powódkiD. K.z zasądzonego w pkt I na jej rzecz roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 3.712,49 zł (trzy tysiące siedemset dwanaście złotych 49/100) tytułem tymczasowo poniesionych wydatków; V nakazuje ściągnąć od pozwanego(...) Szpitala (...)wO.na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie kwotę 1.133,47 zł (tysiąc sto trzydzieści trzy złote 47/100) tytułem tymczasowo poniesionych wydatków. /-/ SSR Piotr Żywicki Sygn. akt I C 1980/13 UZASADNIENIE PowódkaD. K.wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 28.143 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za zdarzenie medyczne z dnia 2 lutego 2013r.. W uzasadnieniu roszczenia powódka wskazała, że w dniu 2 lutego 2012r. poddała się w pozwanym szpitalu zabiegowi usunięcia migdałków podniebiennych. Po wypisaniu powódki do domu w dniu 4 lutego 2012r. okazało się, że pozostawiono część migdałka podniebiennego w niszy migdałka podniebiennego, co nie umożliwiło osiągnięcia efektów leczenia w postaci zmniejszenia ryzyka zachorowań powódki na anginy, które rozpoczęły się ponownie już w dniu 6 lutego 2012r. W lipcu 2012r. powódka dowiedziała się o niekompletnym przeprowadzeniu zabiegu i pozostawieniu fragmentów migdałka podniebiennego, co było bezpośrednią przyczyną kolejnych stanów zapalnych i zachorowań. Powódka ponownie została skierowana na zabieg usunięcia migdałków. W związku z utrata zaufania do lekarzy pozwanego szpitala powódka wykonała zabieg prywatnie za odpłatnością w wysokości 1000 zł. Powódka wszczęła procedurę przed Wojewódzką Komisją do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych wO.. Wskutek powyższego postępowania pozwany zaproponował powódce ugodę i zapłatę kwoty 1.250 zł. Powódka dochodzi zadośćuczynienia w wysokości 25.000 zł oraz odszkodowania w kwocie 3.142,42 zł. Powódka poniosła koszty leków (495,64 zł), środków osłonowych w czasie antybiotykoterapii (64 zł), wizyt u specjalistów (3 x 100 zł), dojazdów (100 zł), utraciła zarobki na skutek przebywania na zwolnieniach lekarskich (1.182,78 zł), oraz sfinansowała prywatny zabieg laserowy usunięcia migdałków (1.000 zł). Krzywda powódki polega na nieustannych cierpieniach związanych z nawracającymi wciąż chorobami oraz odczuwaną przez wzgląd na liczne zwolnienia lekarskie presją w pracy. Pozwany(...) Szpital (...)wO.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie pod powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. Pozwany potwierdził wykonanie u powódki niekompletnego zabiegu usunięcia migdałków, niemiej wskazał, że fakt zakwalifikowania pacjenta do zabiegu powoduje przyjęcia gwarancji wykonania zabiegu w całości. Wskazał też, że anginy, na które powódka chorowała po wykonaniu zabiegu nie wynikają z faktu jego niewłaściwego przeprowadzenia, skoro już wcześniej powódka często przewlekle ulegała takiej chorobie. Pozwany wskazywał tez, że przyjęta przez niego metoda przeprowadzenia zabiegu była prawidłowa, a niekompletne jego wykonanie jest uzasadnione okolicznościami zabiegu i uwarunkowaniami pacjentki. Powstałe po stronie powódki koszty i nieobecność w pracy nie była wynikiem przeprowadzonego zabiegu a dalszym trwaniem choroby, na która powódka chorowała wcześniej. Pozwany wskazał też, że powódka nie poniosła dodatkowej krzywdy ani kosztów w postaci leków na anginę, ponieważ dalsze trwanie zachorowania nie było wynikiem przeprowadzonego zabiegu. Powódka zachorowała pomimo przeprowadzenia leczenia operacyjnego. Sąd ustalił, co następuje: Powódka wielokrotnie w ciągu roku chorowała na anginę co spowodowało, że została zakwalifikowana i skierowana na zabieg usunięcia migdałków podniebiennych do(...) Szpitala (...)wO.. W dniu 2 lutego 2012r. dokonano zabiegu operacyjnego tonsillektomii w znieczuleniu miejscowym. Na skutek niezamierzonego błędu operatora pozostawiono u powódki nieusunięte resztki migdałowe. W dniu 4 lutego 2012r. powódka opuściła szpital pozwanego w stanie ogólnym dobrym. Następnie w dniu 6 lutego 2012r. powódka powróciła do pozwanego szpitala z dolegliwościami w postaci bardzo wysokiej gorączki (39 stopni) i silnym bólem gardła. Wówczas stan jamy ustnej po zabiegu operacyjnym uniemożliwiał ustalenie, że zabieg usunięcia migdałów nie został wykonany kompletnie. Powódce przepisano antybiotyk i wysłano do domu. Powódka po zabiegu operacyjnym wielokrotnie chorowała na anginę z tym, że po wykonaniu przez pozwanego zabiegu dolegliwości chorobowe odczuwała intensywniej. To powodowało, że coraz częściej korzystała ze zwolnienia lekarskiego. (dowód: historia choroby – k. 14-34, 114-115, opiniainstytutu (...)wB., Zakładu Medycyny Sądowej – k. 164-172, zeznania powódki – k. 138-139, zeznania świadkaI. W.– k. 138) Wobec subiektywnego odczucia powódki odnośnie pogorszenia się jej stanu zdrowia po przeprowadzonym u pozwanego zabiegu powódka postanowiła zwrócić się na konsultacje medyczne do innych lekarzy. (dowód: historia choroby – k. 14-34, 114-115; zeznania powódki k. 138-139) W dniu 18 lipca 2012r. powódka zgłosiła się doCentrum Medycznego (...)gdzie stwierdzono resztki migdałowe po tonsillektomii oraz konieczność usunięcia poprzez dokonanie reoperacji. Powódka zwróciła się do publicznej jednostki medycznej, jednak poinformowano ją, że czas oczekiwania na zabieg refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia wynosi 14 miesięcy. Powódka postanowiła poddać się reoperacji odpłatnie, ponosząc koszt 1.000 zł. (dowód: rachunek – k. 84, historia choroby – k. 14-34, 114-115, zeznania powódki – k. 138-139, zeznania świadkaI. W.– k. 138) Po ponownym, kompletnym usunięciu migdałów mającym miejsce w grudniu 2012r. powódka przestała chorować. Do tego czasu od dnia wykonania zabiegu przez pozwanego powódka przebywała na zwolnieniach lekarskich i utraciła dochód w kwocie 181,31 zł. (dowód: opinia biegłego z zakresu księgowości,E. T.– k. 205-208, opinia uzupełniająca – k. 224-228, zaświadczenia z zakładu pracy – k. 61-83, 116-136) Od dnia wykonania przez pozwanego zabiegu do grudnia 2012r. powódka poniosła oprócz kosztów trzech wizyt lekarskich także koszty leków i dojazdów na łączną sumę około 400 zł. Fakt korzystania przez powódkę z licznych zwolnień lekarskich w ciągu roku powodował – w ocenie powódki - negatywne nastawienie do niej pozostałych pracowników oraz kierowanie pod jej adresem niemiłych komentarzy. (dowód: wyniki badań k. 85, zeznania powódki – k. 138-139) W 2013r. powódka wszczęła procedurę przed Wojewódzką Komisją do Spraw Zdarzeń Medycznych wO.celem ustalenia, że niewłaściwie wykonany zabieg w dniu 2 lutego 2012r. był zdarzeniem szpitalnym umożliwiającym domaganie się odszkodowania i zadośćuczynienia w ramach ustawy z dnia 6 listopada 2008r. o prawach pacjenta. W wyniku przeprowadzonego postępowania pozwany zaproponował powódce zawarcie ugody i wypłatę kwoty 1.250 zł. Powódka nie przyjęła propozycji. (bezsporne; dokumentacja postępowania przed Wojewódzką Komisją do Spraw Zdarzeń Medycznych wO.– k. 35-60) Sąd zważył, co następuje: W świetle poczynionych w sprawie ustaleń roszczenie powódki zasługiwało na uwzględnienie w części. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, których prawdziwości nie zakwestionowano, oraz na niekwestionowanej przez strony opiniiinstytutu – (...)wB., Zakładu Medycyny Sądowej, opinii biegłego z zakresu księgowościE. T.wraz z opinią uzupełniającą i zeznaniach świadka oraz samej powódki. Powódka dochodziła odszkodowania i zadośćuczynienia w związku ze szkodą i krzywdą wynikłą z nieprawidłowo przeprowadzonego u pozwanego zabiegu uznając, że ponosi on odpowiedzialność za błąd medyczny popełniony z winy zatrudnionego w pozwanym szpitalu lekarza operatora. Zgodnie zart. 444 § 1 Kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zgodnie zart. 445 § 1 Kcw wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Kodeks cywilnynie określa żadnych kryteriów wyznaczających wysokość zadośćuczynienia. Niewymierny charakter krzywd polegających na uszkodzeniu ciała i utracie zdrowia sprawia, że sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia ma pewną swobodę, co nie oznacza jednak dowolności. Podstawową funkcją zadośćuczynienia pozostaje kompensacja doznanej krzywdy, a zasady jej przyznawania zostały wypracowane przez judykaturę. Za kryteria, które powinny być brane pod uwagę uznać należy stopień natężenia doznanej krzywdy (rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność, nieodwracalność skutków zdrowotnych, wiek poszkodowanego, jego stan zdrowia przed doznaniem krzywdy i.t.p.). Zadośćuczynienie powinno z jednej strony przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś powinno być umiarkowane, utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może jednak prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. W przedmiotowej sprawie należało w oparciu o wiadomości specjalne ustalić, czy pozwany poprzez niekompletne wykonanie zabiegu tonsillektomii pracownik pozwanego dopuścił się błędu medycznego oraz w jakim zakresie zgłaszane przez powódkę krzywdy (cierpienia fizyczne i psychiczne wywołane dalszymi chorobami) oraz utracony wskutek przebywania na zwolnieniach lekarskich dochód (181,31 zł) pozostawał w związku z przeprowadzonym u pozwanego zabiegiem. W pierwszej kolejności wskazać należy, że opinia biegłego z zakresu księgowości w jej ostatecznym kształcie nie była kwestionowana przez strony, toteż w zakresie wysokości poniesionej przez powódkę szkody w części odpowiadającej utraconym na skutek chorobom dochodów (181,31 zł) Sąd przyjął ustalenia biegłego za własne. Opiniainstytutu - (...)wB., Zakładu Medycyny Sądowej również nie była kwestionowana przez strony, a jej szerokie uzasadnienie uwzględniało wszelkie istotne w sprawie okoliczności wymagające rozstrzygnięcia. W pierwszej kolejności wskazać należało, że instytut stanowczo wypowiedział siec o do tego, że wykonanie niekompletnego zabiegu tonsillektomii można było zakwalifikować jako błąd medyczny. Wybrana metoda znieczulenia (miejscowego) nie była obarczona błędem, jednak mogła mieć wpływ na komfort pracy operatora i możliwości pełnego rozpoznania pola operacyjnego z możliwością swobodnej ekstrakcji migdałów powódki. Instytut wypowiedział się również fragmentarycznie odnośnie związku przyczynowego pomiędzy niekompletnym wykonaniem zabiegu a dalszymi zachorowaniami powódki począwszy od lutego 2012r. Niewątpliwie powódka poddała się operacji celem uniknięcia powtarzających się stanów zapalnych prowadzących do anginy. Nie sposób uznać również, aby podejmując decyzje o poddaniu się zabiegowi liczyła się możliwością jego niepowodzenia. W świetle opinii nie ma statystyk obejmujących analizę częstości występowania infekcji resztek migdałkowych, czy angin po niedoszczętnej tonsillectomii. Zachorowania takie są zazwyczaj częste i występują z podobną częstotliwością jak przed zabiegiem. Są, zaś zabieg chirurgiczny nie inicjuje tych infekcji. Niewątpliwie skutkiem błędu polegającego na pozostawienie resztek migdałków było zaistnienie u powódki po zabiegu „czterech incydentów z wysoką temperaturą” (k. 171 opinii) oraz pozostawanie powódki na zwolnieniach lekarskich a w konsekwencji niższe o kwotę 181,31 zł dochody w okresie od lutego 2012r. do grudnia 2012r. Niekompletny zabieg tonsillektomii spowodował też niewątpliwie konieczność poddania się przez powódkę kolejnemu inwazyjnemu zabiegowi, który w przeciwnych okolicznościach byłby zbędny. To bez wątpienia było dla powódki źródłem niepotrzebnych cierpień, stresu, jak też i szkody materialnej w kwocie 1.000 zł (k. 139). Każdy zabieg operacyjny wiąże się z nieprzyjemnymi odczuciami polegającym nie tylko na efekcie samej operacji oraz znoszenia ujemnych skutków procesu leczeni pooperacyjnego, ale na świadomości pacjenta co do istnienia ryzyka operacyjnego przejawiającego się w możliwości wystąpienia powikłań. Niewątpliwie ciężar dowodu zasadności powództwa, a tym samym m.in. wykazania rozmiaru doznanej krzywdy oraz wysokości zistnienia szkody obciąża w niniejszej sprawie stronę powodową (art. 6 k.c.). W myśl zaśart. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisówKodeksu postępowania cywilnego, zmienionych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianieKodeksu postępowania cywilnego(Dz. U. Nr 43, poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Adresatem normy zawartej wart. 3 k.p.c.są strony a nie sąd (…). (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 grudnia 2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12). Niewątpliwie z samych zeznań powódki wynikało, że zdarzenie, z którego wywodziła roszczenia było dla niej przykrym doświadczeniem, wskutek którego utraciła zaufanie do lekarzy zatrudnionych u pozwanego. Niemniej nie wynikało z nich, aby w życiu powódki doszło do istotnej zmiany, spowodowanej jakimikolwiek intensywnymi przeżyciami związanymi z przywołanymi w sprawie okolicznościami. Wskutek zdarzenia opisanego w pozwie nie wynika także aby doznała ona jakiegoś trwałego uszczerbku na zdrowiu. Ostatecznie bowiem w świetle twierdzeń powódki po zabiegu z grudnia 2012r. wszelkie jej dolegliwości ustały. W ocenie Sądu dostarczony materiał dowodowy ujawnił krzywdę powódki w rozmiarach, której zadośćuczyni zapłata przez pozwanego kwoty 5.000 zł. Co do kwoty żądanego przez powódkę odszkodowania, opisane przez nią koszty jakie poniosła bez wątpienia pozostawały w związku ze zdarzeniem medycznym z dnia 2 lutego 2012r. Powódka wprawdzie nie przedłożyła wszystkich rachunków, jednakże okoliczność zakupu przez powódkę przepisanych nawet przez pracowników pozwanego antybiotyków i środków osłonowych, w związku z przedłożoną dokumentacją medyczną jest niewątpliwa. Konieczność dojazdów do placówki medycznej również nie budzi wątpliwości. Wobec jednak braku ścisłego udowodnienia dochodzonej kwoty Sąd uznał w tym zakresie za usprawiedliwione roszczenie powódki w wysokości 400 zł, oprócz tych wydatków, co do których powódka dowody przedstawiła (tj. rachunek za ponowną operację – 1000 zł oraz utracony dochód wynikający z opinii biegłego – 181,31 zł). Zgodnie bowiem z treściąart. 322 k.p.c., jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Tym samym tytułem odszkodowania należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.581,31 zł. Mając na uwadze powyższe, na podstawieart. 444 § 1 k.c.i445 § 1 k.c.orazart. 430 kcorzeczono jak w pkt. I wyroku. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. O kosztach orzeczono zgodnie zart. 100 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Ponieważ powódka wygrała przedmiotowy proces jedynie w 23,39 %, w takiej części należy się jej zwrot kosztów od przeciwnika procesowego. Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 3.825 zł, zaś pozwany, który wygrał proces w 76,61 % – 2.900 zł. Ostatecznie zatem należało zasądzić od powódki na rzec pozwanego kwotę 1.327,02 zł (stanowiącą różnicę między kosztami procesu należnymi obu stronom wzajemnie obliczonymi od stopnia wygranej sprawy) - pkt III wyroku. O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2014 r., poz. 1025 ze zm.) w zw. z art. 83 ust. 2 tejże ustawy iart. 100 k.p.c.Powódka przegrała proces w 76,61 % , a pozwany w 23,39 %. Winni w takiej zatem części ponieść wydatki związane w wydanymi w sprawie opiniami. Łącznie wydatki z tym związane pokryte tymczasowo Ze Skarbu Państwa wyniosły 4.845,96 zł. Kwotę tą rozdzielono między stronami nakazując jej ściągnięcie od powódki – 3.712,49 zł z zasądzonego roszczenia, a od pozwanego 1.133,47 zł, o czym orzeczono w pkt. IV i V wyroku. SSR Piotr Żywicki

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Olsztynie date: '2016-11-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Żywicki legal_bases: - art. 444 § 1 k.c. - art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. recorder: st. sekr. sądowy Małgorzata Karwacka signature: I C 1980/13 ```

152505000001003_II_Cz_000614_2016_Uz_2016-09-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Cz 614/16 POSTANOWIENIE Dnia 5 września 2016 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Wojciech Vogt Sędziowie: SSO Marian Raszewski – spr. SSO Henryk Haak Protokolant: sekr. sądowy E.Wajgielt po rozpoznaniu w dniu 05 września 2016 r. w Kaliszu na posiedzeniu niejawnym sprawy z wnioskuD. W. o zwolnienie od kosztów na skutek zażaleniaD. W. od postanowienia Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 18 lipca 2016r. sygn. akt I Co 859/15 p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie SSO Marian Raszewski SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak Sygn. akt II Cz 614/16 Dnia 5 września 2016 roku UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 18 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Kępnie oddalił wniosekD. W.o zwolnienie od kosztów sądowych uznając, że wnioskodawca nie uzasadnił swojego żądania. Oddalając zażalenie dłużnika – wnioskodawcy na powyższe postanowienie Sąd Okręgowy zważył , co następuje: Przy ocenie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych nie bez znaczenia jest wysokość należnych w danej sprawie kosztów sądowych ( tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 14.10.1983 r. ICz 151/83. Koszty przedmiotowego postępowania ograniczają się do opłaty sądowj od złożonego zażalenia w wysokości 40 zł. Za bezpodstawne, co do zasady jest żądanie zwolnienia od kosztów strony, której jednomiesięczne dochody przewyższają wysokości tych koszów. Zasada ta odnosi się do skarżącego, którego stałe dochody miesięczne to kwota 1676 zł. Skarżący nie podniósł w zażaleniu żadnych nowych okoliczności .które mogłyby wpłynąć na odmienną ocenę stanu faktycznego ustalonego przez Sąd Rejonowy. Jego argumentacja jest w istocie polemiką z prawidłowymi ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. W tym stanie rzeczy zażalenie należało oddalić na podstawie art.art. 385 kpcw zw. zart. 397§2 i 13§2 kpc). SSO Marian Raszewski SSO Wojciech Vogt SSO Henryk Haak

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kaliszu date: '2016-09-05' department_name: II Wydział Cywilny judges: - Henryk Haak - Wojciech Vogt - Marian Raszewski – legal_bases: - art. 397§2 i 13§2 kpc recorder: sekr. sądowy E.Wajgielt signature: II Cz 614/16 ```

154505200000503_I_C_005027_2016_Uz_2017-03-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 5027/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 marca 2017 roku Sąd Rejonowy dlaW. M.wW., Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Aleksandra Orzechowska-Sobolewska Protokolant: sekr. sądowy Tomasz Przesław po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2017 roku wW., na rozprawie sprawy z powództwaM. B. przeciwko(...) S.A.z siedzibą wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.379,87 zł (dziesięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt dziewięć złotych i osiemdziesiąt siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty; 2 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.336 zł (pięć tysięcy trzysta trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2017-03-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Aleksandra Orzechowska-Sobolewska legal_bases: [] recorder: sekr. sądowy Tomasz Przesław signature: I C 5027/16 ```

155020200000503_I_Ns_000588_2013_Uz_2015-03-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ns 588/13 POSTANOWIENIE Dnia 18 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu Wydział I Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący SSR Anna Tęcza – Paciorek Protokolant Anna Dymarska po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2015 r. w Wałbrzychu na rozprawie sprawy z wnioskuT. K. przy udzialeZ. K. o podział majątku dorobkowego postanawia I ustalić, że w skład majątku dorobkowegoT. K.(PESEL (...)) iZ. K.(PESEL (...)) wchodzi nieruchomość w postacilokalu mieszkalnego nr (...), położonego wW., przyul. (...), o powierzchni 36,7 m2 wraz z przynależnym do niego pomieszczeniem piwnicznym o powierzchni 2,9 m2, z udziałem wynoszącym(...)we własności wspólnych części budynku i jego urządzeń oraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystegodziałki gruntu nr (...), dla którego Sąd Rejonowyw. W.prowadziksięgę wieczystą nr (...); II ustalić, że udziałyT. K.iZ. K.w majątku wspólnym są równe; III dokonać podziału majątku dorobkowegoT. K.iZ. K.w ten sposób, że nieruchomość opisaną w pkt I przyznać na wyłączną własność uczestnikowiZ. K.; IV zasądzić od uczestnikaZ. K.na rzecz wnioskodawczyniT. K.kwotę 36.700 zł (trzydzieści sześć tysięcy siedemset złotych) tytułem dopłaty, płatną w terminie sześciu miesięcy od daty prawomocności niniejszego orzeczenia, wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki; V nakazać wnioskodawczyniT. K.i uczestnikowi postępowaniaZ. K., aby uiścili na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Wałbrzychu) kwoty po 300,71 zł tytułem nieopłaconych wydatków, tj. wynagrodzenia biegłego; VI ustalić, że wnioskodawczyni i uczestnik postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. UZASADNIENIE WnioskodawczyniT. K.wniosła o ustalenie, że w skład majątku dorobkowegoT. K.iZ. K.wchodzi lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność, położony wW., o powierzchni 36,7 m2 wraz z przynależną do niego piwnicą o powierzchni 2,9 m2, dla którego Sąd Rejonowyw. W.prowadziksięgę wieczystą nr (...). W uzasadnieniu podała, że małżeństwo wnioskodawczyni i uczestnika postępowania zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17 września 2010 r. Mieszkanie opisane we wniosku nabyli natomiast w trakcie trwania związku małżeńskiego tj. w 1996 r. Jednak od 1995 r. wnioskodawczyni nie zamieszkuje wraz z uczestnikiem. Od tej daty zamieszkała z jego siostrąE. K., którą się opiekuje i której jest opiekunem prawnym. Od 2004 r. wnioskodawczyni poczyniła znaczne nakłady na mieszkanie siostry uczestnika i tam ma zamiar nadal mieszkać. Według wnioskodawczyni mieszkanie opisane we wniosku warte jest około 120.000 zł. W odpowiedzi na wniosek o podział majątku wspólnego, uczestnik postępowaniaZ. K.podniósł, że mieszkanie opisane we wniosku wnioskodawczyni zostało przyznane w 1976 r. uczestnikowi postępowania w związku z jego zatrudnieniem w charakterze ratownika górniczego. Następnie w 1996 r. uczestnik otrzymał odszkodowanie w związku z chorobą w kwocie 11.904 zł i pieniądze te przeznaczył wówczas na zakup mieszkania będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Ponadto uczestnik wskazał, że mieszkanie jego zdaniem warte jest około 70.000 zł, a od 2004 r. do 2007 r. uiścił on na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej kwotę 10.878 zł tytułem czynszu oraz zapłacił kwotę 293,70 zł tytułem podatku gruntowego. Od 2007 r. mieszkanie jest wynajmowane przez uczestnika.Z. K.wskazał także, że przeprowadził we wspólnym mieszkaniu stron remonty: w 2004 r. na kwotę 3.788 zł, w 2005 r. na kwotę 2.056 zł, a po rozwodzie na kwotę 1.403 zł. Uczestnik wskazał również ogólnie, że w mieszkaniu znajdują się różnego rodzaju rzeczy ruchome, których wartość wynosi 10.000 zł. Uczestnik wniósł również o ustalenie nierównych udziałów w majątku wspólnym. W piśmie procesowym z dnia 12 sierpnia 2013 r. wnioskodawczyni wniosła o ustalenie równych udziałów w majątku wspólnym, wskazując że wniosek uczestnika w tym zakresie jest nieprecyzyjny oraz nie poparty żadnymi dowodami. Ponadto wskazała, że bez znaczenia jest to, że uczestnikowi w 1976 r. zostało przyznane mieszkanie, gdyż do przyznania jego i wykupu doszło w trakcie trwania związku małżeńskiego. Wskazała również, że odszkodowanie, jakie uzyskał uczestnik w 1996 r. wchodziło w skład majątku wspólnego. Wnioskodawczyni podała, że uczestnik powołuje się na dokonane nakłady na wspólne mieszkanie, które czynił jeszcze w trakcie trwania związku małżeńskiego, a więc nie może ich obecnie rozliczać, zwłaszcza w świetle faktu, że od 2007 r. wynajmuje wspólne mieszkanie, z czego wnioskodawczyni nie czerpie żadnych zysków. Jednocześnie wnioskodawczyni nie odniosła się szerzej do wniosku uczestnika o podział rzeczy ruchomych, gdyż wskazała, że nie wie, jakie rzeczy uczestnik ma na myśli, gdyż nie sprecyzował wniosku w tym zakresie. Na rozprawie w dniu 18 września 2013 r. pełnomocnik uczestnika postępowania został zobowiązany do przedłożenia w terminie 14 dni pisma procesowego, w którym wskaże ruchomości wchodzące w skład majątku wspólnego oraz wartość każdego z tych składników. Pełnomocnik uczestnik nie złożył żadnego pisma w powyższym przedmiocie. Na rozprawie w dniu 18 marca 2015 r. ostatecznie wnioskodawczyni wniosła o przyznanie uczestnikowi postępowania lokalu mieszkalnego opisanego we wniosku, z obowiązkiem spłaty na jej rzecz połowy wartości mieszkania. Natomiast uczestnik postępowania wniósł o przyznanie mu przedmiotowej nieruchomości, ale nie ze spłatą, jakiej żąda wnioskodawczyni, gdyż wskazał, że poczynił on nakłady na wspólne mieszkanie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: WnioskodawczyniT. K.i uczestnik postępowaniaZ. K.zawarli związek małżeński w dniu 09 lutego 1974 r. Następnie małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17 września 2010 r., bez orzekania o winie. Powyższy wyrok uprawomocnił się dnia 09 października 2010 r. dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 17.09.2010 r., sygn. akt I C(...), k. 10 Strony podczas trwania związku małżeńskiego pozostawały w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej. niesporne W dniu 25 marca 1976 r.Z. K.został przyznany przez(...)Kopalnie (...)wW., samodzielnylokal mieszkalny nr (...), położony wW., przyul. (...), w związku z wykonywaniem przez niego pracy w charakterze ratownika górniczego. niesporne W 1995 r.T. K.wyprowadziła się ze wspólnego mieszkania stron i zamieszkała z siostrąZ. E.K.w lokatorskim mieszkaniu mieszczącym się przyul. (...)wW., gdzie przebywa do dnia dzisiejszego. dowód: przesłuchanie wnioskodawczyniT. K., k. 104 przesłuchanie uczestnika postępowaniaZ. K., k. 105 Decyzją z dnia 14 maja 1996 r.Z. K.zostało przyznane odszkodowanie za chorobę zawodową w kwocie 11.904 zł. dowód: decyzja z dnia 14.05.1996 r., k. 24 W dniu 02 sierpnia 1996 r., tj. w trakcie trwania związku małżeńskiego, strony nabyły od(...)Kopalń (...)wW., samodzielnylokal mieszkalny nr (...), położony wW., przyul. (...), o powierzchni 36,7 m2 wraz z przynależnym do niego pomieszczeniem piwnicznym o powierzchni 2,9 m2, z udziałem wynoszącym(...)we własności wspólnych części budynku i jego urządzeń oraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystegodziałki gruntu nr (...), dla którego Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadzi obecnieksięgę wieczystą nr (...). dowód: wypis z aktu notarialnego z dnia 02 sierpnia 1996 r., k. 3 – 6 odpis zksięgi wieczystej nr (...), k. 7 – 9 W 2004 r.Z. K.wyprowadził się z przedmiotowego lokalu mieszkalnego do miejscowościS., gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Przez pewien czas po opuszczeniu mieszkania w lokalu zamieszkiwała córka stron. dowód: przesłuchanie uczestnika postępowaniaZ. K., k. 105 W 2014 r.T. K.wraz zeZ. K.wyrzuciła znaczną część ruchomości znajdujących się w lokalu a zużytych poprzez codzienne użytkowanie. dowód: przesłuchanie wnioskodawczyniT. K., k. 104 przesłuchanie uczestnika postępowaniaZ. K., k. 105 Od 2007 r.lokal mieszkalny nr (...)przyul. (...)wW.jest wynajmowany przezZ. K., który pobiera z tego tytułu kwoty odpowiadające wysokości opłat za mieszkanie. W dniu 15 czerwca 2007 r., tj. przed wynajmowaniem lokalu mieszkalnego, wnioskodawczyni i uczestnik postępowania spisali oświadczenie, w którymZ. K.uzyskał zgodęT. K.na wynajmowanie ich wspólnego lokalu mieszkalnego, zobowiązując się jednocześnie do pokrywania wszelkich opłat związanych z mieszkaniem i nieobciążanie w tym zakresieT. K.. dowód: przesłuchanie wnioskodawczyniT. K., k. 104 przesłuchanie uczestnika postępowaniaZ. K., k. 105 Obecnie wartośćlokalu mieszkalnego nr (...)przyul. (...)wW.wynosi 73.400 zł. dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu wyceny nieruchomości i ruchomości z dnia 03.02.2014 r., k. 48 – 69 Sąd zważył co następuje: Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawał fakt, iż strony w trakcie trwania związku małżeńskiego pozostawały w ustroju wspólności ustawowej. Na skutek uprawomocnienia się orzeczenia rozwodowego wspólność ustawowa małżeńska przekształciła się we współwłasność w częściach ułamkowych. Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny), co wynika zart. 31 § 1 k.r.io. Natomiast zgodnie zart. 43 § 1 k.r.io. oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Uczestnik postępowaniaZ. K.wnosił o ustalenie nierównych udziałów, natomiast wnioskodawczyniT. K.chciała ustalenia równych udziałów. Domniemanie prawne określone wart. 43 § 1 k.r.i.o.może zostać obalone przez przeprowadzenie dowodów przeciwnych, jednakże w tym zakresie uczestnik postępowania nie wykazał, aby to głównie on przyczyniał się do powstania majątku dorobkowego. Żądanie ustalenia nierównych udziałów może, bowiem zostać skutecznie zgłoszone wówczas, gdy jeden z małżonków przyczynia się swymi staraniami do powstania dorobku, drugi zaś nie przejawia w tym kierunku żadnego zainteresowania, czy wręcz dorobek ów trwoni. TymczasemZ. K.ograniczył się tylko do zgłoszenia żądania w zakresie ustalenia nierównych udziałów, natomiast nie powołał na tę okoliczność żadnych dowodów. Z tej przyczyny Sąd, kierując się domniemaniem, wynikającym zart. 43 § 1 k.r.i.o.ustalił, że małżonkowie posiadali równe udziały w majątku dorobkowym. Zarówno wnioskodawca jak i uczestniczka postępowania zgodnie oświadczyli, iż w skład majątku dorobkowego wchodzi nieruchomość w postacilokalu mieszkalnego nr (...), położonego wW., przyul. (...), o powierzchni 36,7 m2 wraz z przynależnym do niego pomieszczeniem piwnicznym o powierzchni 2,9 m2, z udziałem wynoszącym(...)we własności wspólnych części budynku i jego urządzeń oraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystegodziałki gruntu nr (...), dla którego Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadziksięgę wieczystą nr (...). Również poza sporem pozostawała kwestia sposobu podziału majątku dorobkowego poprzez przyznanie tego składnika uczestnikowi postępowania. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia wysokości ewentualnej spłaty na rzecz wnioskodawczyni, bowiem uczestnik postępowania twierdził, że poczynił znaczne nakłady z majątku osobistego na majątek odrębny. Ponadto uczestnik postępowania chciał ustalenia, że w skład majątku dorobkowego wchodzą rzeczy ruchome o wartości 10.000 zł. Z. K.twierdził, że mieszkanie, które nabył wraz z żoną w trakcie trwania związku małżeńskiego, zakupił za pieniądze uzyskane z odszkodowania za chorobę zawodową, które otrzymał decyzją z dnia 14.05.1996 r., w wysokości 11.904 zł. Pomijając już kwestię, że w żadnej mierze uczestnik postępowania nie wykazał, aby pieniądze uzyskane z powyższego tytułu były przeznaczone na zakup przedmiotowego lokalu mieszkalnego, to wskazać należy, że zgodnie zart. 32 pkt 1 k.r.o.do majątku wspólnego małżonków zalicza się przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Przy tym nie ulega wątpliwości, że wypłacona uczestnikowi z tytułu odszkodowania za chorobę zawodową kwota stanowi jego majątek odrębny i to niezależnie od tego, czy wypłata nastąpiła przed powstaniem wspólności ustawowej, czy też w jej trakcie (art. 33 pkt 7 k.r.o.). Dla uznania natomiast, czy przedmioty nabyte z wypłaconych z tego tytułu kwot należą do majątku wspólnego, istotne znaczenie ma to, kiedy wypłata odszkodowania nastąpiła. W sytuacji, w której miało to miejsce - jak w rozpoznawanej sprawie - w czasie trwania wspólności małżeńskiej, nabyte za te środki przedmioty majątkowe wchodzą do majątku wspólnego, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną wart. 32 § 1 k.r.o.Inna sytuacja miałaby miejsce, gdyby kwota odszkodowania wypłacona została uczestnikowi przed powstaniem wspólności małżeńskiej, co jednak w okolicznościach sprawy nie nastąpiło. Dlatego też należało w pierwszej kolejności uznać, że uczestnik nie wykazał, aby zakup nieruchomości nastąpił za środki uzyskane z odszkodowania, czemu zaprzeczyła wnioskodawczyni, jednak nawet gdyby okoliczność ta została przez niego wykazana to i tak nieruchomość wchodziłaby w skład majątku wspólnego. Nie ma również znaczenia fakt, że uczestnik postępowania uzyskał przydział na przedmiotowe mieszkanie w ramach wykonywanego zawodu, gdyż w efekcie mieszkanie zostało zakupione na własność przez obydwoje małżonków. Kolejną kwestią podnoszoną przez uczestnika postępowania było to, że poczynił on znaczne nakłady na nieruchomość wspólną od 2004 r. do chwili obecnej. Należy zauważyć, że o ile roszczenie o zwrot nakładów z majątku wspólnego na majątek odrębny jest składnikiem majątku dorobkowego, o którym Sąd winien orzekać z urzędu, o tyle roszczenie o zwrot nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny może zostać uwzględnione w toku postępowania o podział majątku dorobkowego tylko wówczas, gdy zostanie zgłoszone w formie żądania rozliczenia z tego tytułu stosownej kwoty. Tymczasem żądanie takie ze strony uczestnika postępowania, reprezentowanego przez zawodowego pełnomocnika co prawda zostało zgłoszone, ale nie zostało w toku niniejszego postępowania w żadnej mierze udowodnione. Ponadto należy wskazać, że uczestnik podniósł, iż czynił nakłady na mieszkanie od 2004 r., czyli jeszcze w trakcie trwania związku małżeńskiego, który został rozwiązany dopiero w dniu 09 października 2010 r. A zatem nie czynił nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny w tym okresie, a przynajmniej nie wykazał powyższego. Natomiast ponoszenie kosztów utrzymania mieszkania z wynagrodzenia, które wchodzi w skład majątku wspólnego, nie uzasadnia żądania zwrotu nakładów poczynionych w tym zakresie, gdyż są to nakłady z majątku wspólnego na majątek wspólny. Składniki majątku osobistego zostały bowiem enumeratywnie wymienione wart. 33 k.r.i.o., z którego wynika, iż pobrane przez małżonka wynagrodzenia wchodzą już do majątku wspólnego małżonków. Natomiast w zakresie żądania zwrotu nakładów poczynionych po ustaniu związku małżeńskiego wskazać należy, że uczestnik nie przedłożył w tym zakresie żadnych dokumentów. Również na rozprawie w dniu 18 marca 2015 r. starał się przedłożyć wyłącznie dokumenty dotyczące wcześniejszych okresów, twierdząc, że dokumentacje w pozostałym zakresie posiada jego pełnomocnik, który nie stawił się na rozprawę, zawiadomiony prawidłowo. Na marginesie wskazać należy, że składanie na tym etapie postępowania jakichkolwiek dowodów, które mogły być złożone dużo wcześniej, jest spóźnione. Niniejsza sprawa toczy się bowiem od połowy 2013 r. (!), a więc uczestnik i jego pełnomocnik mieli dość czasu, aby przedłożyć stosowną dokumentację, zwłaszcza że kwestię dotyczącą nakładów na majątek wspólny z majątku odrębnego podnosili już w odpowiedzi na wniosek, a więc w lipcu 2013 r. (!). Wszelkie natomiast próby składania na obecnym etapie dowodów należy uznać za spóźnione (art. 207 k.p.c.). Sąd nie miał zatem możliwości zbadania czy nakłady takie faktycznie zostały poczynione i w jakiej wysokości. A ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na uczestniku postępowania zgodnie zart. 6 kodeksu cywilnego, który ma zastosowanie również w postępowaniu nieprocesowym. Już całkiem na marginesie wskazać należy, że ewentualne nakłady czynione przez uczestnika po ustaniu związku małżeńskiego były pokrywane z osiąganego dochodu w postaci wynagrodzenia za wynajmem wspólnego mieszkania. W dniu 15 czerwca 2007 r. wnioskodawczyni i uczestnik postępowania spisali oświadczenie, że uczestnik będzie wynajmował przedmiotowe mieszkanie, za cenę którą sam ustali i że z tego tytułu nie będzie przekazywał wnioskodawczyni żadnych pieniędzy, tylko właśnie przeznaczał je na utrzymanie mieszkania. Jednocześnie nie będzie rościł do wnioskodawczyni żadnych pretensji z zakresu utrzymania mieszkania. Uczestnik na rozprawie w dniu 18 marca 2015 r. potwierdził, że takie oświadczenie było spisane, a po jego okazaniu uczestnikowi przez wnioskodawczynię, potwierdził, że widnieje na nim jego podpis. Zatem wydatki na mieszkanie nie były czynione tylko z majątku osobistego, gdyż połowa pieniędzy, które pobierał uczestnik od osoby wynajmującej mieszkanie, była należna wnioskodawczyni, która jednak godziła się na ich przekazanie na utrzymanie wspólnego mieszkania. Obecnie zatem żądanie zwrotu połowy opłat za utrzymanie mieszkania jest niczym nieuzasadnione. Odnosząc się natomiast do żądania uczestnika postępowania dotyczącego ustalenia, że w skład majątku wspólnego wchodzą ruchomości o wartości 10.000 zł wskazać należy, że również w tym zakresie uczestnik postępowania nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej, poza ogólnym zgłoszeniem żądania. Sąd przy tym na rozprawie w dniu 18 września 2013 r. (!) zobowiązywał pełnomocnika uczestnika postępowania do złożenia stosownego pisma procesowego, w terminie 14 dni, w którym pełnomocnik wskaże ruchomości wchodzące w skład majątku wspólnego i wartość każdego z tych składników. Jednak do dnia wydawania postanowienia rozstrzygającego merytorycznie niniejszą sprawę, a więc do 18 marca 2015 r., pełnomocnik nie złożył żadnego pisma procesowego. Natomiast wnioskodawczyni zaprzeczyła, aby w skład majątku wspólnego wchodziły ruchomości o wartości ponad 10.000 zł. Wprost przeciwnie podała, że wiele ruchomości jest znikomej wartości, a w 2014 r., wyrzuciła wraz z uczestnikiem znaczną część rzeczy, które już były zniszczone, czemu uczestnik nie zaprzeczył. Sąd ustalił, co pozostawało poza sporem, iż w skład majątku dorobkowego wchodzi nieruchomość w postacilokalu mieszkalnego nr (...), położonego wW., przyul. (...), o powierzchni 36,7 m2 wraz z przynależnym do niego pomieszczeniem piwnicznym o powierzchni 2,9 m2, z udziałem wynoszącym(...)we własności wspólnych części budynku i jego urządzeń oraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystegodziałki gruntu nr (...), dla którego Sąd Rejonowy w Wałbrzychu prowadziksięgę wieczystą nr (...). Również wartość tego składnika nie była sporna. Natomiast Sąd uznał opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości za w pełni spójną, logiczną i konsekwentną. Dokonując natomiast podziału majątku dorobkowego, Sąd przyznał uczestnikowi postępowaniaZ. K.powyższą nieruchomość. Zdaniem Sądu właściwe było przyznanie uczestnikowi przedmiotowej nieruchomości, gdyż wnioskodawczyni od 1995 r. nie mieszka w nim i nie ma zamiaru tam wrócić. Natomiast uczestnik postępowania, choć również sam tam nie mieszka był zainteresowany posiadaniem w dalszym ciągu prawa własności do lokalu mieszkalnego, na co nie oponowała wnioskodawczyni. Sąd przyznając prawo do lokalu uczestnikowi postępowania, na podstawieart. 212 § 2 i 3 k.c.w zw. zart. 46 k.r.i.o.zobowiązał go jednocześnie do spłaty na rzecz wnioskodawczyni kwoty 36.700 zł, stanowiącą wartość jej udziału w majątku dorobkowym. Mając na uwadze sytuację rodzinną i majątkową uczestnika postępowania, Sąd wyznaczył uczestnikowi termin 6 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia na spłatę powyższej kwoty. Określając sześciomiesięczny termin zapłaty powyższej kwoty, Sąd miał na względzie także i to, że od daty rozwiązania małżeństwa przez Sąd Okręgowy, każda ze stron winna liczyć się przynajmniej teoretycznie z koniecznością spłaty tytułem wyrównania udziału byłego małżonka w majątku wspólnym. Podział majątku dorobkowego jest bowiem następstwem rozwiązania małżeństwa przez rozwód, czego świadomość strony niewątpliwie miały przynajmniej od października 2010 roku. Zauważyć przy tym na marginesie należy, iż dokonując podziału majątku wspólnego w sposób, w jaki nastąpiło to w niniejszej sprawie w odniesieniu do nieruchomości, pozbawia się jedną ze stron prawa własności, a więc prawa najsilniejszego, chronionego ustawą zasadniczą. Zasądzenie zatem stosownej kwoty jest niczym innym jak rekompensatą za utracone prawo, termin zaś jej zapłaty nie może być, w świetle powyższego, terminem bardzo odległym. Zgodnie zart. 520 § 2 k.p.c., jeżeli uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników. Ponieważ w niniejszej sprawie interesy stron były sprzeczne, dlatego Sąd uznał, że zarówno wnioskodawczyni jak i uczestnik postępowania powinni w równym stopniu ponosić koszty wynikające z nieuiszczonych wydatków. Zgodnie z treściąart. 113w zw. zart. 83 § 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U.05.167.1398 z późn. zm.), obciążono wnioskodawczynię i uczestnika nieopłaconymi wydatkami w postaci części kosztów opinii biegłego, nakazując, aby zarówno wnioskodawczyni jak i uczestnik postępowania uiścili na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 300,71 zł każde z nich. Zgodnie zart. 520 § 1 k.p.c.każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie. Dlatego mając na uwadze powyższe, sąd ustalił, iż wnioskodawczyni i uczestnicy postępowania ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Wałbrzychu date: '2015-03-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Anna Tęcza – Paciorek legal_bases: - art. 31 § 1 k.r. - art. 43 § 1 k.r.i.o. - art. 520 § 2 k.p.c. - art. 6 kodeksu cywilnego - art. 83 § 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Anna Dymarska signature: I Ns 588/13 ```

155500000001521_III_AUa_000332_2021_Uz_2021-12-13_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 332/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2021 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Jolanta Hawryszko (spr.) Sędziowie: Beata Górska Urszula Iwanowska Protokolant: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2021 r. wS. sprawyI. K. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. przy udzialeI. K. (2)iT. O. o objęcie ubezpieczeniem społecznym na skutek apelacji ubezpieczonej od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 maja 2021 r., sygn. akt VI U 1345/17 1 oddala apelację, 2 zasądza odI. K. (1)na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Beata Górska Jolanta Hawryszko Urszula Iwanowska Sygn. akt III AUa 332/21 UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.decyzją z 4 sierpnia 2017r. nr(...)stwierdził, żeI. K. (1)jako pracownik u płatnika składekI. K. (2)iT. O.nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu w okresie od 1 lipca 2013 r. W uzasadnieniu decyzji, wskazując na wyniki przeprowadzonego postępowania kontrolnego, organ rentowy wskazał, iż stosunek prawny łączący strony nie był stosunkiem pracy, a działania stron nie zmierzały do faktycznego nawiązania stosunku pracy, lecz do wykreowania sytuacji, w której po krótkim okresie ubezpieczeniaI. K. (1)nabyła prawo do długotrwałego pobierania bardzo wysokich świadczeń finansowanych z ubezpieczeń społecznych. Odwołanie od decyzji wywiodłaI. K. (1). W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Płatnicy poparli stanowisko ubezpieczonej wskazując, iżI. K. (1)jest ich pracownikiem od lipca 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z 18 maja 2021r. oddalił odwołanie oraz zasądził odI. K. (1)na rzecz organu rentowego kwotę 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Okręgowy ustalił, że płatnicy składekI. K. (2)iT. O.działający w ramach zawartej w dniu 3 marca 2010 r. umowyspółki cywilnej (...).C. prowadzili działalność gastronomiczno-rozrywkową w lokalu położonym przyul (...)wS.. W lokalu tym mieści się klub rozrywkowy(...)(...). Zgodnie z zawartym 30 kwietnia 2013 r. aneksem do umowy spółki cywilnej miejscem prowadzenia działalności gospodarczej był również obiekt tymczasowy - bar na plaży przyul. (...)wS.C.B.(...), w którym zorganizowano plażę i bar był czynny od czerwca 2013 r. do sierpnia 2013 r.Spółka (...) S.C.jest właścicielem kamienicy przyul. (...)wS.. Lokal, w którym mieści się(...)(...)płatnik składek wynajmował od(...) S.C., której wspólnikami sąR. K.iA. K., mąż ubezpieczonej.(...) S.C.do 2020 r. prowadzili przyul. (...)wS.(...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej płatnicy w 2013 r. zatrudniali „do organizacji i świadczenia usług gastronomicznych” na podstawie umów zlecenia: - w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.M. K.za wynagrodzeniem w wysokości 400 zł brutto, - w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.R. S.za wynagrodzeniem w wysokości 400 zł brutto, - w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.M. Ł.za wynagrodzeniem w wysokości 400 zł brutto, - w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.A. M.za wynagrodzeniem w wysokości 400 zł brutto, - w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.J. S.za wynagrodzeniem w wysokości 400 zł brutto, W dniu 3 stycznia 2017r. płatnicy podpisali dokument zatytułowany umowa o pracę, stwierdzający, żeA. S.została przez nich zatrudniona na stanowisku Dyrektora Kreatywnego za wynagrodzeniem w kwocie 7000 zł. Prawomocnym wyrokiem z 5 marca 2019 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił odwołanieA. S.od decyzji ZUS z 31 lipca 2017r. stwierdzającej, iżA. S.od 3 stycznia 2017 r. nie podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek(...) s.c.T.(...). Od 1 marca 2018 r. przez kilka miesięcy płatnicy zatrudnili na stanowisku menadżeraŁ. B.w wymiarze ½ etatu za wynagrodzeniem niższym, niż przyznane ubezpieczonej. Płatnicy zakończyli współpracę zŁ. B., gdyż uznali, że ich nie stać. Księgowość płatników i rozliczenia z urzędem skarbowym i ZUS prowadziK. C. (1). Z tytułu prowadzonej działalności(...) s.c.: - w 2010 r. osiągnęła przychód w wysokości 407,920,61 zł, poniosła koszty 470.769,24 zł, strata wyniosła 62.848,63 zł, - w 2011 r. przychód 621.862,30 zł, koszty 537.756,11 zł, dochód 84.106,19 zł, - w 2012 r. przychód 547.637,12 zł, koszty 601.986,39 zł, strata 54.349,27 zł, - w 2013 r. przychód 1.123.636,21 zł, koszty 1.123.450,39 zł, dochód 185,85 zł. ubezpieczona 15 czerwca 2010 r. ukończyłaWyższą Szkołę (...),(...)wP.na Wydziale(...)wS.na kierunku(...). Ubezpieczona pracowała od 10 grudnia 2010 do 31 października 2011 w wymiarze ½ etatu na stanowisku kosmetyczki-kosmetologa współce (...)wS.. Pierwsze dziecko urodziła w sierpniu 2012 r. W trakcie przeprowadzonego w dniu 10 kwietnia 2013 r. badania lekarskiego stwierdzono brak przeciwwskazań do podjęcia przez ubezpieczoną pracy na stanowisku menagera ds. organizacji imprez. W dniu 1 lipca 2013 r.I. K. (1)i płatnik składek(...) S.C.I. K. (2),T. O.reprezentowany przezI. K. (2)podpisali dokument zatytułowany umowa o pracę na czas nieokreślony. Wg umowy ubezpieczona miała wykonywać pracę w wymiarze pełnego etatu na stanowisku managera ds. organizacji imprez, za wynagrodzeniem w kwocie 7.000,00 zł brutto miesięcznie plus premia uznaniowa; termin rozpoczęcia pracy 1 lipca 2013 r., miejsce wykonywania pracy - siedziba firmyul. (...),(...)-(...) S.. Zgodnie z informacją o warunkach zatrudnienia wynagrodzenie za pracę miało być wypłacane przez pracodawcę raz w miesiącu, w terminie do 10 dnia każdego miesiąca. Ubezpieczona nie otrzymała pisemnego zakresu obowiązków. W aktach osobowych ubezpieczonej znajduje się datowane na dzień 1 lipca 2013 r., podpisane przez ubezpieczoną w dniu 4 lipca 2013 r. porozumienie, zgodnie z którym ubezpieczoną miał obowiązywać zadaniowy czas pracy, nie obowiązywało ją natomiast potwierdzenie przybycia i obecności w pracy. Ubezpieczona została zgłoszona do ubezpieczeń: emerytalnego, rentowych, chorobowego, wypadkowego oraz do ubezpieczenia zdrowotnego jako pracownik(...) s.c.z dniem 1 lipca 2013 r. Zgłoszenie na formularzu ZUS ZUA wpłynęło do organu rentowego 16 lipca 2013 r. (po ustawowym terminie). Zgłoszenie nie zostało wysłane przezK. C. (1). Zgodnie z dokumentem Karty szkolenia wstępnego w dziedzinie BHP w dniu 28 czerwca 2013 r. ubezpieczona miała odbyć szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy - instruktaż ogólny przeprowadzić miał Starszy Specjalista ds. bhpJ. Ł., instruktaż stanowiskowy przeprowadzać miałI. K. (2). Płatnik przelał na konto ubezpieczonej kwoty: - 30 lipca 2013 r. – 4.943,67 zł tytułem wynagrodzenia za lipiec 2013, - 29 sierpnia 2013 r. – 4.943,67 zł tytułem wynagrodzenia za sierpień 2013, - 30 września 2013 r. – 4.943,67 zł tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2013, - 5 listopada 2013 r. – kwotę 5.106,80 zł tytułem wynagrodzenia za październik 2013. Wynagrodzenie za okres od 1 do 2 listopada 2013 r. w wysokości 396,63 zł ubezpieczona miała otrzymać gotówką. Z dniem 3 listopada 2013 r. wypłatę zasiłku chorobowego przejął organ rentowy. Zgodnie ze sporządzonymi przez płatnika listami płac wynagrodzenie od lipca do października 2013 r. miało zostać wypłacone ubezpieczonej w gotówce. W trakcie badania USG 5 sierpnia 2013 r. u ubezpieczonej stwierdzono 7 tydzień ciąży. W karcie ciąży ubezpieczonej zapisano datę ostatniej miesiączki ubezpieczonej 15-6-2013 r. oraz zawód kosmetolog. Od 1 października 2013 r. ubezpieczona stała się niezdolna do pracy w związku z ciążą.W dniu (...) urodziłacórkęZ.. Od 17 marca 2014 do 17 marca 2015 pobierała zasiłek macierzyński. W okresie od 18 marca 2015 do 31 maja 2015, od 1 lipca 2015 do 29 stycznia 2016, od 1 lutego 2016 do 30 grudnia 2016 oraz od 1 stycznia 2017 do 18 lutego 2018 korzystała z urlopu wychowawczego w wymiarze 1036 dni. Sąd Okręgowy ustalił, że pomimo podpisanej przez ubezpieczoną i płatników umowy o pracę nie doszło do nawiązania stosunku pracy. Zawierając umowę strony nie miały zamiaru wzajemnego wywiązania się z zobowiązań wynikających ze stosunku pracy - ubezpieczona ze zobowiązania do świadczenia pracy, a pracodawca do zlecania pracy. W dniu 1 marca 2018 r. płatnik i ubezpieczona podpisali dokument zatytułowany aneks do umowy o pracę, w którym z dniem 1 marca 2018 r. określono wymiar czasu pracy ubezpieczonej na 1/2 etatu, za wynagrodzeniem 3.500 zł brutto. W dniu 2 marca 2020 r. płatnicy wystawiliI. K. (1)świadectwo pracy stwierdzające jej zatrudnienie w okresie od 1 lipca 2013 do 28 lutego 2018 w pełnym wymiarze czasu pracy oraz w okresie od 1 marca 2018 do 29 lutego 2020 w wymiarze 1//2 etatu. W dokumencie stwierdzono, że stosunek pracy rozwiązał się na skutek wypowiedzenia pracodawcy z dniem 28 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania i jako podstawę prawną wskazał art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 w zw. zart. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.; dalej jako ustawa systemowa). Sąd Okręgowy wskazał, że osoba zgłaszająca się do ubezpieczenia musi wykazać istnienie stosunku prawnego, będącego tytułem ubezpieczenia na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy systemowej. O tym czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych nie decyduje formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających zart. 22 § 1 k.p.Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych. W ocenie Sądu Okręgowego materiał dowodowy jednoznacznie potwierdzał prawidłowość ustaleń organu rentowego, będących podstawą wydania zaskarżonej decyzji. Wyniki postępowania dowodowego potwierdziły, że umowa o pracę z 1 lipca 2013 była pozorną czynnością prawną, zawartą jedynie w celu umożliwienia ubezpieczonej korzystania z należnych pracownikom świadczeń z ubezpieczenia społecznego, związanych z ciążą i macierzyństwem. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że stan faktyczny ustalił na podstawie nie kwestionowanych przez strony i niebudzących wątpliwości Sądu dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy VIU 1344/17. Jednak dowody w postaci: umowy o pracę z 1 lipca 2013, informacji o warunkach zatrudnienia, aneksów, list płac, dowodów wypłaty wynagrodzenia, potwierdzenia zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych, informacji podatkowych o dochodach (PIT 11), karty szkolenia BHP, wniosków urlopowych i świadectwa pracy, Sąd Okręgowy uznał za sporządzone jedynie dla upozorowania istnienia stosunku pracy i jako takie niewiarygodne. Sąd Okręgowy odmówił waloru wiarygodności także zeznaniom płatnika, ubezpieczonej i świadkówA. K.iK. C. (1)w zakresie w jakim przekonywali, że ubezpieczona i płatnicy realizowali podpisaną 1 lipca 2013 r. umowę o pracę. Zdaniem Sądu Okręgowego, zeznania wymienionych były bowiem nielogiczne, niespójne, niekonsekwentne, a nadto sprzeczne z dokumentami, z zeznaniami świadkówJ. O.iJ. J. (1), z zasadami doświadczenia życiowego oraz z oświadczeniami złożonymi w toku postępowania administracyjnego, czego nie może tłumaczyć znaczny upływ czasu od momentu rzekomego zatrudnienia do czasu składania zeznań przed sądem. Zwłaszcza, że zeznania były niespójne już na etapie postępowania administracyjnego. Z kolei zeznania świadkówJ. O.,D. S.,P. G.,J. J. (1)nie pozwalały na ustalenie istnienia stosunku pracy między ubezpieczoną a płatnikami, gdyż wymienieni nie mieli wiedzy o rodzaju stosunku prawnego istniejącego między skarżącą a wspólnikami(...) s.c.Wszyscy zeznający są lub byli powiązani relacjami zawodowymi lub utrzymają kontakty towarzyskie ze stronami, płatnicy wynajmowali zaś lokal od(...) spółki (...). Sąd Okręgowy podkreślił, że zeznania samych stron co do czasu oraz miejsca świadczenia pracy są sprzeczne, niekonsekwentne i pozostają w kolizji z treścią umowy o pracę, w której wskazano, iż miejscem pracy ubezpieczonej jest klub przyul. (...). Tymczasem z zeznań świadkaJ. O.wynikało, żeI. K. (1)współpracowała z płatnikami w maju i czerwcu 2013 r., lecz przesłuchiwana nie wiedziała, czy podstawą tej współpracy była umowa zlecenia, czy też umowa o pracę. Także świadekJ. J. (1)przypomina sobie współpracę ze skarżącą jedynie wklubie (...), w którym według płatników i skarżącej od 1 lipca 2013 nie pracowała. Za niewiarygodne sąd uznał zeznania ubezpieczonej oraz płatników w zakresie w jakim twierdzili, że realizowali obowiązki wynikające z umowy o pracę. Początkowo, w toku postępowania przed organem rentowym, płatnicy twierdzili, że ubezpieczona miała nadzorować klub przyul. (...). Już na pierwszym posiedzeniu przed sądem ubezpieczona orazI. K. (2)wyjaśniali, żeI. K. (1)pracowała dlaspółki (...)od 1 lipca 2013 oraz że wykonywane przez nią obowiązki dotyczyłyklubu (...)przyul. (...)wS.. Na posiedzeniu 11 września 2018I. K. (2)zeznał, że ubezpieczona nie pracowała w klubie przyul. (...). Z koleiT. O.zeznał, że ubezpieczona przez 3-4 miesiące pracowała wklubie (...), a dopiero później wklubie (...). Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że rzekomo ubezpieczona została zatrudniona od 1 lipca 2013 i już od 1 października 2013 przebywała na zwolnieniu lekarskim.I. K. (2)twierdził z kolei, że ubezpieczona pracowała jedynie wklubie (...).I. K. (1)na rozprawie 8 grudnia 2020 zeznała, że współpracę z płatnikami podjęła już w kwietniu 2013 wklubie (...), a następnie pracowała wklubie (...)oraz że przychodziła do pracy na godzinę 10.00, choć wcześniej twierdziła, że nie miała ustalonych godzin pracy. Płatnicy i sama ubezpieczona wskazywali, że nie miała ustalonego czasu pracy, że pracowała w domu, odbywała podróże, pracodawca nie decydował o destynacji wyjazdów ani ich terminie. Płatnicy przyznawali, że nie rozliczali ubezpieczonej ani z przepracowanych godzin, ani z wykonanych zadań, wyjaśniając że interesowały ich jedynie efekty działań w postaci wyników finansowych klubu oraz frekwencji. W toku postępowania administracyjnegoI. K. (2)oświadczał, że do obowiązków ubezpieczonej należało wnoszenie pomysłów takich, których nie ma wS.oraz że ważne były tylko efekty pracy. Ubezpieczona nie miała zakresu obowiązków, przyznał także, że nie wie kiedy jeździła i gdzie, nie wystawiali poleceń wyjazdów, ani nie rozliczali kosztów podróży, i nie wie także czym podróżowała. Nie było list obecności, bo nie miało znaczenia ile godzin pracowała, miała nienormowany czas pracy, a jej praca nie była nadzorowana. Płatnik wskazał nadto, że ubezpieczona jako manager miała dwa lub trzy pomysły.T. O.w toku postępowania przez organem rentowym wskazywał, żeI. K. (1)nie miała ustalonego czasu pracy, do jej obowiązków należało świeże spojrzenie i zastosowanie nowych pomysłów, przyznał, że nie rozliczał kosztów podróży ubezpieczonej i nie wie czym podróżowała. Odmiennie niż wspólnik wskazał, że podpisywała listy obecności. Sąd Okręgowy zauważył przy tym, że ubezpieczona w toku postępowania administracyjnego wskazywała z kolei, że większość czasu pracowała przyul. (...)wS., nadzorowała przygotowywanie imprez i kontrolowała efekty pracy personelu, ale nie potrafiła wymienić danych osobowych żadnej z osób zatrudnionych przez płatników. Z kolei w toku procesuI. K. (1)zeznała: „umówiliśmy się, że będę pracować w domu, dużo przy komputerze”, „nie miałam ustalonych godzin pracy, pracę wykonywałam w domu iklubie (...)przyul. (...)” , „nie było biura, lecz spotykaliśmy się w loży klubu”, a podczas tych spotkań przedstawiała płatnikom „swoje wizje i pomysły”. Ubezpieczona twierdziła, że odbywała podróże służbowe doW.iZ., przy czym sama decydowała gdzie pojedzie. W podróże udawała się z mężem, który prowadzi działalność pod nazwą(...)w tej samej kamienicy co płatnicy. Ubezpieczona nie dostała od rzekomych pracodawców żadnych narzędzi do pracy, nie otrzymała telefonu, komputera, wizytówek, nie stworzono dla niej służbowego adresu mailowego, nie wyznaczono jej także miejsca pracy. Ubezpieczona przyznała, że pierwsza impreza, którą zorganizowała odbyła się w październiku 2013, gdy była już nieobecna w pracy. Zdaniem ubezpieczonej jej zakresem obowiązków „było stworzenie czegoś fajnego”. Ubezpieczona przekonywała, że przearanżowała w klubie balkon na strefę VIP, zrobiła ściankę, przyprowadzała na imprezy ładne koleżanki. Tłumaczyła, że nie interesowało jej ile osób jest zatrudnionych w klubie, nie pamiętała nikogo z zatrudnionych i twierdziła, że głównie pracowała w klubie przyul. (...).I. K. (1)zeznała także, że po powrocie do pracy w 2018 na ½ etatu pracowała, jak poprzednio w domu i klubie. Sąd Okręgowy zauważył, że świadekA. K.z kolei twierdził, że jego żona pracowała początkowo poza klubem, wklubie (...)nie bywała często, sama decydowała gdzie jedzie, „gdy jechaliśmy biznesowo w mojej sprawie lub wypoczynkowo to temat pracy jej wychodził”, „żona wklubie (...)jest klika razy w miesiącu”, w ramach obowiązków pracowniczych „żona robi sobie clubbing, chodzi do klubów i patrzy co się dzieje w mieście”. Świadek twierdził także, że początkowoI. K. (1)pracowała wklubie (...). W ocenie Sądu Okręgowego, niezależnie od opisanych sprzeczności w zeznaniach, już same opisy realizowania rzekomej współpracy, przedstawione przez płatników i ubezpieczoną, wykluczały uznanie, że ubezpieczoną i płatników łączył stosunek pracy. Ubezpieczona i płatnicy przyznawali, że ubezpieczona nie miała stanowiska pracy i zasadniczo pracowała w domu lub nie pozostając w dyspozycji płatników. Płatnicy wskazywali, że rozliczali ubezpieczoną jedynie z efektów pracy, a nie z godzin pracy, co jest typowe dla umów cywilnoprawnych, nie zaś dla umowy o pracę, w ramach której pracownik wykonuje pracę podporządkowaną, pod kierownictwem i nadzorem, a ryzyko gospodarcze prowadzenia działalności obciąża jedynie pracodawcę. Strony nie wykazały żadnych efektów działań ubezpieczonej, które można byłoby zweryfikować. Zdaniem Sądu Okręgowego załączone do akt zdjęcia ze strony internetowej z listą imprez nie dowodziły realizowania przez strony spornego stosunku pracy, zwłaszcza w kontekście sprzecznych zeznań o miejscu i czasie zatrudnienia. Płatnik zeznawał, że ubezpieczona miała zdaniowy czas pracy, jednocześnie nie wykazał, by uzgadniał z ubezpieczoną dokładną ilość i rodzaj obowiązków do wykonania w ciągu miesiąca, ani by rozliczał ją z ich wykonania. Nadto, płatnik i ubezpieczona przyznawali, że praca była wykonywana w domu oraz że spotykali się czasami w klubie. Rzekomy pracodawca nie udostępnił pracownicy ani miejsca, ani narzędzi, czy materiałów do pracy. Sąd Okręgowy wskazał przy tym, że ubezpieczona rzekomo zajmowała się zawodowo organizacją imprez, jednak nie dysponowała wizytówkami, służbowym adresem mailowym, płatnicy nie pokrywali żadnych kosztów jej działalności poza kosztem wynagrodzenia. Płatnicy nie potrafili wyjaśnić jaki był wkładI. K. (1)w tworzenie przedstawionych ofertklubu (...)załączonych do akt, kto opracowywał je graficznie, kto drukował, kto ponosił koszty z tym związane, płatnicy nie ponosili kosztów rozmów telefonicznych, ani kosztów podroży służbowych ubezpieczonej. Ubezpieczona nie potrafiła wymienić żadnej z osób współzatrudnionych i nie potrafiła wskazać powierzonych jej obowiązków poza ogólnikami o przedstawianiu pomysłów. Zdaniem Sądu Okręgowego przedstawiona przez same strony charakterystyka łączącej ich współpracy wykluczała ustalenie, że był to stosunek pracy, bowiem cechą istotną zatrudnienia pracowniczego jest to, że pracownik wykonuje pracę podporządkowaną, pod kierownictwem i nadzorem pracodawcy, w miejscu i czasie ściśle określonym przez pracodawcę i na jego ryzyko. Z zeznaniami stron pozostają w sprzeczności protokoły zeznań zleceniobiorcówI. M.iR. S.złożonych w 2014 r. przed organem rentowym. Przesłuchani w toku postępowania administracyjnego nie potrafili wskazać czym się skarżąca zajmowała w klubie i twierdzili, że po podjęciu przez nią współpracy z płatnikami nic się nie zmieniło w lokalach płatników. Nie uszło uwadze Sądu Okręgowego, żeA. M.zatrudniona przez płatników jako kelnerka potwierdziła, iż ubezpieczona była zatrudniona jako menager zewnętrzny, widziała ubezpieczoną „może dwa razy, ponieważ nie pracowały razem”. Świadek nie potrafiła wskazać jak wygląda ubezpieczona, widziała ją tylko przelotnie.R. S., zajmujący się ochroną, wskazał zaś, że widział ubezpieczoną może dwa razy i nie wiedział na czym miała polegać jej praca, słyszał jedynie, że miała się zajmować organizacją imprez. ŚwiadekJ. O.twierdziła z kolei, żeI. K. (1)współpracowała z płatnikami w maju i czerwcu 2013 r., lecz nie wie czy podstawą tej współpracy była umowa zlecenia, czy też umowa o pracę, przy tym, że zeznaniomJ. O., jakoby ubezpieczona pracowała w biurze na terenie lokalu, przeczą zeznania samej skarżącej, która wyjaśniała, iż prace wykonywała w klubowej loży. ŚwiadekJ. J. (2)także zeznał, że współpracował z ubezpieczoną przed lipcem, gdyż kontaktowali się w sprawie jego urodzin wC.. Sąd Okręgowy zauważył zatem, że zeznania pozostają w sprzeczności z twierdzeniami o podjęciu z dniem 1 lipca 2013 współpracy w ramach umowy o pracę, gdyż z wypowiedzi przesłuchiwanych osób wynika, że zarówno przed lipcem 2013, jaki i od lipca 2013 relacje, czy charakter współpracy ubezpieczonej i płatników, były takie same. Zdaniem Sądu Okręgowego ustaleń nie zmieniały zeznania świadkówD. S., czyP. G., skoro obaj nie znali płatników i nie wiedzieli na jakiej podstawie ubezpieczona z nimi współpracuje.P. G.wskazał, że ubezpieczona jest jego koleżanką od wielu lat oraz że nie miała kwalifikacji, do wykonywania obowiązków menadżera. W tych okolicznościach, wątpliwe było nawiązanie przedmiotowego stosunku pracy z osobą bez kwalifikacji, bez doświadczenia, od razu na czas nieokreślony i za bardzo wysokim wynagrodzeniem w wysokości 7.000 zł brutto. Zdaniem Sądu Okręgowego twierdzenia o podjęciu zatrudnienia są dodatkowo niewiarygodne w świetle okoliczności, iż ubezpieczona została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych po ustawowym terminie oraz że do pracy po urodzeniu dziecka wróciła dopiero w toku procesu w 2018 r. i to w ograniczonym wymiarze do 1/2 etatu, mimo że stanowisko opisane w umowie o pracę było rzekomo spełnieniem jej marzeń. W ocenie Sądu Okręgowego niewiarygodne okazały się również zeznania ubezpieczonej iA. K.w zakresie w jakim twierdzili, że o ciąży dowiedzieli się w sierpniu 2013 r. Złożona do akt dokumentacja medyczna ubezpieczonej (k. 484-488) budzi wątpliwości Sądu, z uwagi na odmowę jej udostępnienia i brak zapisów wizyt odbytych między 23 kwietnia 2013 a 29 września 2013, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę zeznania skarżącej i jej męża o tym że ciąża była przeciwskazana z uwagi na stan przed nowotworowy oraz okoliczność że w sierpniu 2013 wykonano badanie USG, które potwierdziło ciążę. W kontekście opisywanego przez ubezpieczoną stanu zdrowia, którego nie odzwierciedlały adnotacje w dokumentacji, niewiarygodny był brak zapisów w dokumentacji medycznej z okresu od 23 kwietnia 2013 do 29 września 2013. Co więcej, z karty ciąży wynika, że ostatnią miesiączkę odnotowano 15 czerwca 2013, zatem już w lipcu 2013 ubezpieczona podejrzewała, że jest w ciąży i to podejrzenie tłumaczy dokonanie zgłoszeniaI. K. (1)do ubezpieczeń społecznych po ustawowym terminie w dniu 16 lipca 2013 r. Dodatkowo, w założonej w sierpniu 2013 r. karcie ciąży w rubryce miejsce pracy zapisano kosmetolog, co wskazuje, że w dacie wystawienia karty ciąży ubezpieczona nie pozostawała w zatrudnieniu u płatników. Sąd Okręgowy uznał, że słuszne były twierdzenia organu rentowego, że po powzięciu informacji o ciąży strony upozorowały zatrudnienie żony właściciela wynajmowanej przez płatników nieruchomości, by umożliwić jej korzystanie ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego związanych z ciążą i urodzeniem dziecka. W ocenie Sądu Okręgowego ustalony w sprawie stan faktyczny uzasadniał ocenę, że podpisując umowę o pracę datowaną na 1 lipca 2013, ubezpieczona nie miała zamiaru podejmować pracy u płatników i wykonywać na ich rzecz obowiązków pracowniczych, zaś płatnicy godzili się na to mając tego świadomość. Podpisując umowę o pracę ubezpieczona zdawała sobie sprawę z tego, że z uwagi na ciążę nie podejmie pracy, zwłaszcza jeśli dać wiarę zeznaniom o przeciwskazaniach zdrowotnych do zajścia w ciążę. Apelację od wyroku złożyła ubezpieczona.Zaskarżyła wyrok w całości i zarzuciła: 1) naruszenieart 227 k.p.c.w zw. zart 244 § 1 k.p.c, polegające na pominięciu dowodu z dokumentu urzędowego w postaci protokołu kontroli z 11 marca 2014 r., znajdującego się w aktach postępowania (k. 299 - 302), podczas gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla ustalenia zasad rozkładu ciężaru dowodu oraz dla ustalenia stanu faktycznego; 2) naruszenieart 6 k.c.w zw. zart 83 § 1 k.c.przez wadliwe przyjęcie, że na ubezpieczonej spoczywał ciężar wykazania, że umowa o pracę nie została zawarta dla pozoru, podczas gdy w toku postępowania kontrolnego organ zakończył postępowanie z adnotacją o niestwierdzeniu nieprawidłowości, a zmiana stanowiska organu nie została poprzedzona ponownym przeprowadzeniem kontroli, tylko arbitralną zmianą stanowiska, mającą miejsce po niemal 4 latach od zakończenia kontroli; 3) naruszenieart 233 § 1 k.p.c.przez dowolną i wybiórczą ocenę z zeznań ubezpieczonej oraz przedstawicieli płatników, a także księgowejK. C. (1),A. K.,A. M.,R. S.,J. J. (2),D. S.iP. G.przez przyjęcie za podstawę orzeczenia wyłącznie wyrwanych z kontekstu sformułowań tych świadków, zniekształcających ich treść, a w konsekwencji wywiedzenie z nich faktów, wyłącznie niekorzystnych dla ubezpieczonej, podczas gdy prawidłowa ocena tych zeznań powinna uwzględniać ich pełen kontekst, a także uwzględnienie, że zeznania dotyczyły wydarzeń mających miejsce po ponad 5. 6 i 7 latach od wydarzeń, których dotyczyły, skutkujące wadliwym ustaleniem, że zawierając umowę o pracę strony nie miały zamiaru wzajemnego wywiązania się z zobowiązań wynikających ze stosunku pracy, podczas gdy ustalenie to nie znajduje oparcia w żadnym z przeprowadzonych dowodów; 4) naruszenie 227k.p.c.przez oparcie rozstrzygnięcia na bliżej nieokreślonych dokumentach znajdujących się w aktach sprawy o sygn. VI U 1344/17, która to sprawa dotyczyłaA. S., która 3 stycznia 2017 podpisała z płatnikami umowę o pracę, podczas gdy okoliczność ta nie miała znaczenia dla oceny złożonego w dniu 28 czerwca 2013 r. oświadczenie woli o zawarciu umowy o pracę, 5) naruszenieart 233 § 1 k.p.c.przez dowolnie wybiórczą ocenę dowodu z dokumentów wymienionych na stronie 12 uzasadnienia wyroku, poprzez absolutnie bezzasadną i niemającą uzasadnienia w okolicznościach sprawy odmowę wiarygodności tym dokumentom, które potwierdzały zawarcie umowy o pracę przez strony, ograniczając się w uzasadnieniu do wskazania, że sąd je uznał za sporządzone jedynie dla upozorowania istnienia stosunku pracy, podczas gdy żaden z przeprowadzonych dowodów nie dał podstaw do wskazania, że dokumenty zostały upozorowane, w szczególności okoliczności takiej nie sposób wywieść z zeznańK. C. (1), która te dokumenty przygotowywała i zeznała, że robiła to na polecenie przedstawicieli płatnika w celu zatrudnieniaI. K. (1)na umowę o pracę; 6) naruszenieart 233 § 1 k.p.c.przez wadliwą ocenę dowodu z dokumentu „karta ciąży", polegającą na wywiedzeniu, że skoro w rubryce „zawód" na tym dokumencie wpisano „kosmetolog" to znaczy, że w dacie wystawienia karty ciążyI. K. (1)nie pozostawała w zatrudnieniu u płatnika, podczas gdy Sąd nie poczynił żadnych ustaleń mających na celu wyjaśnienie, dlaczego taka adnotacja znajduje się w karcie ciąży, a przy tym nie wziął pod uwagę, że zgodnie z doświadczeniem zawodowym w rubryce zawód najczęściej wpisuje się zawód wyuczony; 7) błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na ustaleniu, że „strony nie wykazały żadnych efektów działań ubezpieczonej które można byłoby zweryfikować", podczas gdy z całkowicie spójnych w tym zakresie zeznań ubezpieczonej, płatnika oraz świadków wynika, że ubezpieczona wcieliła w życie swój pomysł dotyczący m.in. zorganizowania cyklicznej imprezy „(...)", była pomysłodawczynią ustawienia ścianki do robienia zdjęć i tzw. „selfie"; opracowała nowe przeznaczenie dotychczas niezagospodarowanego balkonu poprzez utworzenie w nim loży VIP; 8) naruszenieart 233 § 1w zw. zart 278 § 1 k.p.c.przez zastąpienie faktów wymagających wiedzy specjalnej z zakresu medycyny, przypuszczeniami sądu, opierającymi się wyłącznie o wiedzę powierzchowną, a w efekcie dowolne ustalenie, że ubezpieczona w lipcu 2013 podejrzewała, że jest w ciąży, podczas gdy ubezpieczona oraz jej mąż jednoznacznie zeznali, że nie planowali ciąży, że ubezpieczona leczyła się ginekologicznie i ciąża w jej wypadku była niewskazana oraz przez całkowite zignorowanie zeznań ubezpieczonej, że z uwagi na leczenie ginekologiczne miała nieregularne miesiączki, a pomimo tego zaniechanie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ginekologii i zastąpienie wiadomości specjalnych w zakresie tego czy ubezpieczona w swoim stanie zdrowia miała podstawy do tego, aby podejrzewać u siebie ciąże - dowolnymi, sprzecznymi z zeznaniami ubezpieczonej i nie mającymi podstaw w przeprowadzonych dowodach przyjęciu tego „domysłu" sądu za fakt mający stanowić podstawę rozstrzygnięcia; 9) naruszenieart 233 § 1 lub § 2 k.p.c.przez wadliwą ocenę dowodu z dokumentacji medycznej, polegającej na przyjęciu, że doszło do odmowy jej udostępnienia, podczas gdy taka sytuacja nigdy nie miała miejsca i zarówno lekarz jak i ubezpieczona udostępniali dokumentację na wezwanie sądu, 10) naruszenieart 233 § 1 k.p.c.w zw. zart 227 k.p.c.przez zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie kwestii, które miały istotne znaczenie dla sprawy, a które nie zostały przez sąd dostatecznie wyjaśnione i „budziły zdziwienie sądu" oraz „wątpliwości sądu", podczas gdy sąd winien rozwiać wszelkie wątpliwości poprzez żądanie uzupełnienia materiału dowodowego, 11) naruszenieart. 102 k.p.c.przez jego niezastosowanie w sprawie i obciążenie ubezpieczonej kosztami zastępstwa procesowego organu, podczas gdy organ w toku kontroli stwierdził brak nieprawidłowości, a decyzję wydał po ok. 4 latach, wyłącznie dlatego, że do ubezpieczeń społecznych płatnik zgłosiłA. S.. Skarżąca wniosła o zmianę skarżonego wyroku przez uwzględnienie odwołania w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów sądowych wg norm przepisanych, ewentualnie - w razie oddalenia apelacji co do meritum - przez zastosowanieart. 102 k.p.c.i zmianę skarżonego wyroku przez orzeczenie, że ubezpieczona nie ponosi kosztów sądowych. Sąd Apelacyjny rozważył sprawę i uznał, że apelacja jest niezasadna. Sąd Apelacyjny, uwzględniającart. 387 § 21pkt 1 i 2 k.p.c., w całości podzielił - bez potrzeby powtarzania - dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia, poprzedzone oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która jest prawidłowa i spełnia kryteria przewidziane wart. 233 § 1 k.p.c., a także dokonaną przez Sąd Okręgowy subsumcję oraz wykładnię przepisów prawa materialnego. Do skutecznego podważenia tych ustaleń oraz ocen nie mogła prowadzić treść zgłoszonych zarzutów, których weryfikacja samoistnie wyznaczała kierunek rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd II instancji. Zważywszy, że zdaniem apelującej, wadliwość wydanego rozstrzygnięcia stanowiła, miedzy innymi skutek błędnej oceny dowodów i ustaleń sprawy, a o prawidłowości zastosowania norm prawa materialnego należy rozstrzygać po stwierdzeniu, że nie miały miejsca uchybienia przy ocenie dowodów i ustalaniu istotnych dla rozstrzygnięcia faktów, to w pierwszej kolejności Sąd drugiej instancji ocenił prawidłowość zastosowania przepisów procedury. Przy tym, Sąd drugiej instancji, niezależnie od tego, czy samodzielnie prowadzi postępowanie dowodowe, czy jedynie weryfikuje ustalenia faktyczne dokonane przez sąd pierwszej instancji, ma obowiązek pełnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jednak zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd Apelacyjny weryfikuje, bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy, pod kątem zachowania kryteriów określonych wart. 233 §1 k.p.c.Należy zatem mieć na uwadze, że co do zasady, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i podlega akceptacji, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. przykładowo post. SN z 11.01.2001 r., I CKN 1072/99, post. SN z 17.05.2000 r., I CKN 1114/99, wyrok SN z 14.01.2000 r., I CKN 1169/99. post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00)). Jak zatem wynika z powyższych uwag, już tylko twierdzenie skarżącej o wadliwości dokonanych ustaleń, odwołujące się do stanu faktycznego, który tylko w jej przekonaniu odpowiada rzeczywistości, nie może być skuteczne dla uwzględnienia zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.(tak Sąd Najwyższy w orzeczeniach: z 23.01.2001, IV CKN 970/00, z 12.04.2001r., II CKN 588/99, z 10.01. 002 r., II CKN 572/99). Zarzut naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.mógłby odnieść zamierzony przez skarżącego skutek tylko wtedy, gdyby skarżąca wykazała, że Sąd orzekający w pierwszej instancji uchybił konkretnym zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, co wymagałoby przeprowadzenia logicznego wywodu prawnego, a nie już tylko przedstawienia własnej wersji faktycznej; tylko bowiem takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Należy przy tym zauważyć, że zarzut apelacji, że sąd dokonał wybiórczej analizy zeznań świadków i na tej podstawie wykreował fakty, w równej mierzy odnosi się do apelującej, ponieważ ona również dokonuje wybiórczej analizy zeznań świadków i na podstawie fragmentów zeznań, nie uwzględnionych przez sąd jako wiarygodne, kreuje własne ustalenia. Oczywistym jest, że jeżeli sąd dokonuje ustaleń na podstawie obszernego, osobowego materiału dowodowego, który jest niespójny, to oceniając zeznania, w pewnym zakresie uznaje je za wiarygodne, w innym nie, i bynajmniej nie należy tego poczytywać za uchybienie proceduralne, bo na tym polega sędziowska swoboda oceny materiału dowodowego, natomiast istotne jest, by sąd przekonująco wyjaśnił przyczyny odmowy wiarygodności w sposób logiczny, przejrzysty i spójny. Odnosząc przedstawione wyżej reguły do realiów sprawy, Sąd Apelacyjny uznał bezskuteczność zarzutu naruszenia przez Sąd I instancjiart. 233 § 1 k.p.c., a tym samym dokonania wadliwych ustaleń faktycznych. Apelująca w istocie ograniczyła ten zarzut do zaprezentowania własnej oceny dowodów, korzystnej ze swojego punktu widzenia, co nie mogło stanowić wystarczającej i przekonującej podstawy dla uznania skuteczności przedstawionej argumentacji. Jak wskazano powyżej, dla uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające samo przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze i znaczeniu poszczególnych dowodów, i ich odmiennej ocenie, niż ta dokonana przez sąd pierwszej instancji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w szczególności nie można skutecznie zarzucić Sądowi, iż z ustalonych przez siebie okoliczności wyprowadził wnioski logicznie błędne oraz że ustalił fakty bez dostatecznej podstawy dowodowej, jak też, że uznał za nieudowodnione pewne fakty, mimo istnienia ku temu dostatecznej podstawy w zebranym materiale. Zarzuty w powyższych kwestiach sprowadzają się, w zasadzie do polemiki z interpretacją dowodów, dokonaną przez ten Sąd. Apelująca prezentuje własne stanowisko w opozycji do stanowiska Sądu Okręgowego, co jak wskazuje utrwalone orzecznictwo, proceduralnie jest nieakceptowalne. Sąd Apelacyjny, jako chybione uznał zarzuty, wskazujące na naruszenie w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy reguły rozkładu ciężaru dowodu. Zauważyć należy, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych odpowiednie zastosowanie mają przepisy prawa cywilnego. Zgodnie zart. 6 § 2 k.p.c.strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie fakty i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Ubezpieczona, jako składająca odwołanie, posiada na gruncie procedury cywilnej status powoda, a jej odwołanie pełni w procesie rolę pozwu. Zatem, jako powód była obciążona ciężarem dowodu w zakresie wywodzonego żądania, a więc obowiązkiem wykazania, że podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym jako pracownik z tytułu umowy o prace zawartej 1.07.2013 r. Ubezpieczona, zaprzeczając twierdzeniom organu ubezpieczeniowego, który na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał niekorzystnych dla niej ustaleń, winna w postępowaniu przed sądem, nie tylko podważyć trafność poczynionych przez organ rentowy ustaleń dotyczących obowiązku ubezpieczenia społecznego, ale również, nie ograniczając się do polemiki z tymi ustaleniami, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwe byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jej stanowiskiem, reprezentowanym w odwołaniu od decyzji. Inicjatywę taką ubezpieczona w toku niniejszego postępowania podjęła i na jej wniosek Sąd przeprowadził obszerne postępowanie dowodowe, jednak przedstawiony przez nią materiał dowodowy, w ocenie Sądu Okręgowego, nie pozwalał na ustalenie, że ubezpieczona faktycznie pozostawała w stosunku pracy u płatnika składekI. K. (2)iT. O.w okresie objętym zaskarżoną decyzją i faktycznie realizowała obowiązki w reżimie pracowniczym. W ocenie Sądu Apelacyjnego w toku niniejszego postępowania, w szczególności ubezpieczona nie udowodniła, że faktycznie podjęła pracę na podstawie wskazywanej umowy o pracę, a płatnik, jako pracodawca świadczenie to przyjmował jako formalnoprawną pracę. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew zamierzeniom ubezpieczonej, jednoznacznie wskazuje, że zamiarem stron umowy z 1.07.2013 r. nie było nawiązanie stosunku pracy i realizowanie pracy w reżimiekodeksu pracy, lecz wykreowanie dla ubezpieczonej, z wykorzystaniem powiązań towarzysko-biznesowych, jak najkorzystniejszych warunków, określających jej status jako pracownika, tylko i wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Przypomnieć należy, że z nawiązaniem stosunku pracy wiąże się szereg konsekwencji, zaś wtórne do zatrudnienia pracowniczego jest podleganie obowiązkowemu pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu i obowiązek zgłoszenia pracownika do tego ubezpieczenia. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy systemowej, pozostawanie w stosunku pracy jest tytułem obowiązkowego ubezpieczenia, zarówno emerytalno-rentowego na podstawieart. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, chorobowego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy systemowej oraz wypadkowego, w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy. Na podstawie art. 13 pkt 1 ustawy ubezpieczenie trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Nawiązanie stosunku pracy skutkuje równoległym powstaniem stosunku ubezpieczenia. Obydwa te stosunki prawne mają inne cele, przy czym stosunek prawny ubezpieczenia uzupełnia stosunek pracy i zabezpiecza pracownika materialnie na wypadek zdarzeń losowych. Ubezpieczenie społeczne nie może istnieć bez stosunku pracy. Zaistnienie stosunku ubezpieczeniowego może odnosić się wyłącznie do ważnego prawnie stosunku pracy, a więc takiego, który stanowi wyraz woli obu stron realizowania celów, którym umowa ma służyć. Przesłankę nawiązania pracowniczego stosunku ubezpieczenia oraz wynikającego z tego stosunku prawa do świadczenia stanowi, nie samo zawarcie umowy o pracę, lecz zatrudnienie. Zgodnie zart. 22 k.p.przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Pracownik winien pracę wykonywać osobiście i nie może tego obowiązku spełniać za pośrednictwem innej osoby. Istotą stosunku pracy jest również, aby praca odbywała się pod kierownictwem pracodawcy i by pracownik stosował się do jego poleceń, związanych z organizacją i przebiegiem pracy. Umowa o pracę jest umową starannego działania. Świadcząc umowę o pracę pracownik jest podporządkowany pracodawcy co do czasu, miejsca i sposobu jej wykonywania. Stosunek pracy jest stosunkiem zobowiązaniowym, uzewnętrzniającym wolę umawiających się stron. Po stronie pracownika musi zatem istnieć chęć świadczenia pracy, jako realizacja umówionego zakresu obowiązków oraz możliwość jej świadczenia, a po stronie pracodawcy potrzeba zatrudnienia i korzystania z tej pracy za wynagrodzeniem. Z tych też względów celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych umową. Na gruncie podlegania ubezpieczeniom społecznym, w związku z nawiązaniem stosunku pracy, orzecznictwo wskazuje, że umowę o pracę uważa się za zawartą dla pozoru, jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie z jej pracy korzystać (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005 r., II UK 321/04). Do zawarcia umowy o pracę stosuje się, bowiem odpowiednio na podstawie odesłania zawartego wart. 300 k.p.przepisy części ogólnejKodeksu Cywilnego, odnoszące się wad oświadczenia woli (art. 82-88 k.c.). Zgodnie zart. 83 § 1 zd. 1 k.c.nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru.Art. 83 k.c.charakteryzuje czynność prawną pozorną przez wskazanie trzech jej elementów, które muszą wystąpić łącznie: oświadczenie woli musi być złożone tylko dla pozoru, oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na dokonanie czynności prawnej jedynie dla pozoru. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że osoba oświadczająca wolę w każdym wypadku nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy ze składanym przez nią oświadczeniem. Brak zamiaru wywołania skutków prawnych oznacza, że osoba składająca oświadczenie woli albo nie chce w ogóle wywołać żadnych skutków prawnych, albo też chce wywołać inne, niż wynikałoby ze złożonego przez nią oświadczenia woli. (por. wyrok SA w Gdańsku z 11.01.2007 r., sygn. akt III AUa 2565/060. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść, gdy zgłoszenie do ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zgłoszenie następuje pod pozorem zatrudnienia (por. wyrok z 18.10.2005 r., II UK 43/05 i III UK 32/06 z 18.05.2006 r.) Wobec tego, warunkiem pracowniczego ubezpieczenia społecznego jest istnienie faktycznego stosunku pracy, a o ważności stosunku pracy świadczy to, czy oświadczenia woli zawarte w umowie pracy nie zawierają wad, które powodowałyby ich nieważność, bądź bezskuteczność. Z powyższych względów na istnienie stosunku pracy nie składa się tylko zawarcie umowy o pracę, ale przede wszystkim zamiar stron oraz faktyczne wykonywanie określonej pracy, na warunkach wynikających z umowy. W tym miejscu, mając na uwadze argumentację skarżącej, w pierwszej kolejności wskazać należy, że do ustalenia, że doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku pracy nie jest wystarczające spełnienie warunków formalnych zatrudnienia, takich jak zawarcie umowy o pracę, odbycie szkolenia w dziedzinie bhp, potwierdzenie wypłaty wynagrodzenia, zgłoszenie do ubezpieczenia - jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie - lecz konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to realnie czyniły na warunkach wynikających zkodeksu pracy. Nie zasługuje, bowiem na aprobatę sytuacja, w której osoba zainteresowana uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia społecznego, do których w istocie nie ma tytułu, z wykorzystaniem szczególnej relacji społecznej i z pomocą płatnika składek, wytwarza dokumenty służące wyłącznie do celu niezgodnego z warunkami pracowniczego zatrudnienia. Zwrócił na to uwagę Sąd Najwyższy stwierdzając w wyroku z 18.05.2006, III UK 32/06, że do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może dojść wówczas, gdy zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczy osoby, która nie jest pracownikiem, a zatem zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego następuje pod pozorem zatrudnienia. Podobnie w wyroku z 10.02.2006 r., I UK 186/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że podleganie ubezpieczeniu społecznemu wynika z prawdziwego zatrudnienia, a nie z samego faktu zawarcia umowy o pracę. Taki sam pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 26.09.2006 r. II UK 2/06, w którym uznał, że nie stanowi podstawy do objęcia ubezpieczeniem społecznym dokument nazwany umową o pracę, jeżeli rzeczywisty stosunek prawny nie odpowiada treściart. 22 k.p.Dokument w postaci umowy o pracę nie jest więc niepodważalnym dowodem na to, że osoby podpisujące go, jako strony umowy, faktycznie złożyły oświadczenia woli o treści zapisanej w dokumencie. Treść oświadczeń woli złożonych przez strony przy zawieraniu umowy o pracę nie ma więc rozstrzygającego znaczenia dla kwalifikacji danego stosunku prawnego jako stosunku pracy (wyroki Sądu Najwyższego z: 17.05.2016 r., I PK 139/15; z 26.02.2013 .„ I UK 472/12). Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że zasadnicze znaczenie w procesie sądowego badania, czy dany stosunek prawny jest stosunkiem pracy ma ustalenie, czy praca wykonywana w ramach badanego stosunku prawnego rzeczywiście ma cechy wymienione wart. 22 § 1 k.p.W tym celu bada się okoliczności i warunki, w jakich dana osoba wykonuje czynności na rzecz innego podmiotu prawa i dopiero w wyniku poczynienia stosownych ustaleń, rozstrzyga się, czy czynności te świadczone są w warunkach wskazujących na stosunek pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego na podstawie zaoferowanego przez ubezpieczoną materiału dowodowego nie było podstaw faktycznych do ustalenia, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją ubezpieczona pozostawała w stosunku pracy i świadczyła pracę w rozumieniuart. 22 k.p.Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności zauważa, że zeznania wspólników spółki, w której miała być zatrudniona ubezpieczona oraz zaznania samej ubezpieczonej, jak również zeznania świadków, co do obowiązków ubezpieczonej oraz czasu i miejsca świadczenia pracy, były ewidentnie wzajemnie sprzeczne oraz niekonsekwentne, a wręcz nieudolne, jeśli wziąć pod uwagę sposób relacjonowania przebiegu zatrudnienia ubezpieczonej. Podkreślić należy, że ani rzekomi pracodawcy, ani nawet ubezpieczona nie byli w stanie udzielić precyzyjnej odpowiedzi na szereg konkretnych pytań, dotyczących kluczowych i szczegółowych kwestii związanych z zatrudnieniem ubezpieczonej, co do których, jako strony stosunku pracy oczywiście powinni mieć wiedzę. Ich relacjonowanie opierało się na opisach ogólnikowych i nieweryfikowalnych konkretnymi okolicznościami zwykle związanymi z realnym świadczeniem pracy. I tak, w toku postępowania kontrolnego przed organem rentowym płatnikI. K. (2)w piśmie z 26.11.2013 r. wskazał, że ubezpieczona została zatrudniona w celu nadzoru nad nowo otwartym klubem przyul. (...), zaś po zamknięciu sezonu (lokal przyul. (...)był otwarty w sezonie letnim) pracę wykonywała przyul. (...)oraz w terenie. Również według zeznań drugiego wspólnika spółki,T. O.ubezpieczona miała pracować w klubie przyul. (...)oraz przyul. (...). Także ubezpieczona w toku postępowania kontrolnego przed organem rentowym wskazywała, że przez większość czasu pracowała przyul. (...), gdzie zajmowała się nadzorowaniem przygotowania imprez, kontrolowała efekty pracy personelu, a nadto pracowała poza lokalem w innych miastach w zależności od kalendarza imprez (k. 55). Sąd Apelacyjny zatem zwraca uwagę, że ubezpieczona, składając wyjaśnienia informacyjne przed sądem 11.09.2018 wskazywała z kolei, że pracowała przede wszystkim w domu oraz wklubie (...)przyul. (...). Odnośnie lokalu przyul. (...)podała, że jedynie na początku był zamysł, aby spróbowała coś stworzyć w tej lokalizacji, jednak była już wówczas połowa lipca i nie było czasu na rozgłos i reklamę, dlatego zaproponowała, żeby zrobić coś wklubie (...). RównieżI. K. (2), zeznając w dniu 11.09.2018 r. przed sądem wskazał, że ubezpieczona pracowała wklubie (...)przyul. (...). Płatnik wskazał, że wprawdzie na początku był zamysł, aby pracowała przyul. (...), ale ostatecznie tam nie pracowała. Z kolei płatnikT. O.zeznał na rozprawie 29.09.2020 r., że ubezpieczona przez 3-4 miesiące pracowała wklubie (...)przyul. (...), a następnie wklubie (...). Przesłuchany na tej samej rozprawieI. K. (2), mimo że wcześniej 11 września 2018 r. twierdził, że ubezpieczona nie pracowała w lokalu przyul (...)wskazał, że ubezpieczona na początku współpracy pracowała przyul. (...). Podał, że ubezpieczona rokowała, poddawała pomysły i w związku z tym chciał ją przeciągnąć doklubu (...). Ubezpieczona na rozprawie 8.12.2020 r. również zmieniła wersję wydarzeń i wskazała, że umowę podpisała od 1 lipca, ale pracę podjęła wcześniej na okres próbny od początku kwietnia. Podała, że w kwietniu zaczęła przychodzić doklubu (...), potem powstałklub (...)i tam również jeździła. Następnie wskazała, że na początku zaczęło się od(...), a od lipca pracowała wklubie (...). Ubezpieczona przed sądem zeznała również, że nie interesowało jej ile osób jest zatrudnionych w klubie, była bowiem menadżerem zewnętrznym, co stoi w sprzeczności z jej wyjaśnieniami złożonymi przed organem rentowym, gdzie podała, że m.in. kontrolowała efekty pracy personelu oraz, że przez większość czasu pracowała przyul. (...). Dalej, Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że ubezpieczona składając wyjaśnienia informacyjne przed sądem 11.10.2018 r. podała, że spotykała się raz w tygodniu ze wspólnikami w klubie przyul. (...)w loży, między godziną 10 a 14, gdzie przedstawiała swoje pomysły. Natomiast płatnikT. O., zeznając przed sądem, podał z kolei, że spotykali się z ubezpieczoną wklubie (...)przyul. (...). Poza tym Sąd Apelacyjny dostrzegł, że ubezpieczona składając wyjaśnienia informacyjne przed sądem 11.10.2018 r. wskazała, że bywała w klubie często w dzień, 4 razy w tygodniu po 4 godziny, czasami dłużej. Na rozprawie 8.12.2020 r. z kolei podała, że od lipca 2013 r. pracowała wklubie (...)i jak wskazała przychodziła do pracy na godzinę 10, przygotowywała się do spotkania z szefami, przygotowywała projekt imprez, dzwoniła do artystów z propozycją imprez, ok. 12-13 przychodzili szefowie i przedstawiała im wówczas swoje pomysły. Podała, że spotkania z szefami wklubie (...)odbywały się na pewno 4 razy w tygodniu. W pozostałym zakresie pracowała w domu oraz jeździła w teren. Sąd Apelacyjny zatem wskazuje, że przesłuchana w 2014 r. w toku postępowania kontrolnego przed organem rentowym w charakterze świadkaI. M., która pracowała jako kelnerka, zarówno w lokalu przyul. (...), jak i w lokalu przyul. (...), nie potrafiła opisać, czym skarżąca zajmowała się w klubie.I. M.oświadczyła, że widziała ubezpieczoną „może dwa razy, ponieważ nie pracowały razem”, przy czym świadek nie potrafiła wyjaśnić, w którym z klubów widziała ubezpieczoną, nie potrafiła też opisać wyglądu ubezpieczonej, gdyż jak przyznała widziała ją tylko przelotnie (k. 285 akt kontroli). Również przesłuchany w 2014 r. przez organ rentowy świadekR. S., który pracował u płatników jako ochraniarz w lokalu przyul. (...), nie potrafił wyjaśnić, czym konkretnie zajmowała się ubezpieczona. Świadek ograniczył się do podania, że słyszał, że ubezpieczona miała zajmować się organizacją imprez. Świadek podał, że widział ubezpieczoną może dwa razy wieczorową porą (k. 289). Nie uszło uwadze Sądu Apelacyjnego, że okoliczność współpracy ubezpieczonej z płatnikami przy organizacji imprez wklubie (...)potwierdzili przesłuchani przed sądem świadkowieJ. O., bliska koleżanka ubezpieczonej,A. K., mąż ubezpieczonej,D. S., przyjaciel męża ubezpieczonej orazP. G., aktor i znajomy ubezpieczonej i jej męża orazJ. J. (2), DJ współpracujący z płatnikami. Sąd Apelacyjny jednak podkreśla, że świadekJ. O.,D. S.,P. G.orazJ. J. (2)przyznali, że nie wiedzieli jaki charakter miała współpraca ubezpieczonej z płatnikami, czy podstawą tej współpracy była umowa zlecenia, czy też umowa o pracę, czy inna umowa, bądź w ogóle brak umowy. Przy tym należy wytknąć, że zeznania świadkaJ. O., odnośnie charakteru współpracy ubezpieczonej z płatnikami, były sprzeczne z wyjaśnieniami samej ubezpieczonej. Świadek podała, że ubezpieczona pracowała w biurze na terenie lokalu, czemu przeczyły zeznania skarżącej, która wyjaśniała, iż prace wykonywała w klubowej loży. Świadek wskazywała nadto, że praca w klubie polegała na oddelegowywaniu zadań. Podała, że nie miała wprawdzie do czynienia z podwładnymi ubezpieczonej, ale wie, że ubezpieczona miała wszystkiego dopilnować i miała być rozliczana z zadań. Również i w tym zakresie zeznania świadka były sprzeczne z zeznaniami ubezpieczonej, która podała, że nie interesowało jej ile osób jest zatrudnionych w klubie, była bowiem menadżerem zewnętrznym. Przy tym wszystkim, również zeznania świadkaA. K.- męża ubezpieczonej okazały się częściowo sprzeczne z wyjaśnieniami ubezpieczonej.A. K.zeznał, że w większości ubezpieczona pracowała poza klubem; podał że bywała wklubie (...), ale nie były to częste wizyty, może odbywały się raz albo dwa razy w tygodniu w godzinach popołudniowych, tymczasem jak wskazano wyżej, ubezpieczona na etapie postępowania sądowego twierdziła wprawdzie, że głównie pracowała w domu, jednocześnie podała, że bywała w klubie często, 4 razy w tygodniu w dzień po 4 godziny, czasami dłużej. Dalej, świadekD. S., który jest menadżerem aktoraP. G.orazP. G., wskazali wprawdzie, że ubezpieczona zwracała się do nich z pytaniem o pomoc w sprawie kontaktów z tak zwanymi gwiazdami, co miałoby pomóc ubezpieczonej przy organizacji imprez. Jednocześnie wymienieni świadkowie nie potrafili podać, kiedy konkretnie ubezpieczona zwracała się do nich z pytaniami o pomoc i w jakim charakterze występowała z tymi pytaniami. Jest to o tyle istotne, że świadekJ. O.twierdziła, że ubezpieczona współpracowała z płatnikami w maju i czerwcu 2013 r., co pozostaje w sprzeczności z twierdzeniami samych stron o podjęciu przez ubezpieczoną zatrudnienia dopiero od 1.07.2013 r. Również świadekJ. J. (2)zeznał, że współpracował z ubezpieczoną przed lipcem, gdyż kontaktowali się w sprawie jego urodzin wC.. Podsumowując zatem osobowy materiał dowodowy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, opisane zeznania pozostają w sprzeczności w twierdzeniami stron o podjęciu z dniem 1.07.2013 r. współpracy w ramach umowy o pracę, gdyż z wypowiedzi przesłuchiwanych osób wynika, że zarówno przed lipcem 2013 r., jaki i od lipca 2013 relacje towarzyskie i biznesowe stron były takie same, a wprowadzenie w ten układ umowy o pracę niczego nie zmieniło. Ubezpieczona, jej mąż i wspólnicy spółki pozostawali w ścisłych relacjach towarzysko-biznesowych i wzajemnie się wspierali, co nie oznacza, że pozostawali w relacjach prawno-pracowniczych. Z zeznań świadkaK. C. (2), księgowej wynikało jedynie, że płatnicy zgłosili zatrudnienie ubezpieczonej. Świadek nie była nigdy wklubie (...). Jedyny kontakt z ubezpieczoną miała na początku zatrudnienia ubezpieczonej, kiedy ta w biurze księgowej podpisała dokumenty związane z zatrudnieniem. W tym miejscu zaakcentować należy, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do ubezpieczeń społecznych, zwłaszcza w przypadku pobierania świadczeń z tego ubezpieczenia, wymaga się dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych oraz precyzyjnych – potwierdzających, czy uprawdopodobniających w stopniu graniczącym z pewnością nie tylko fakt zatrudnienia, ale i pozostałe okoliczności związane ze świadczeniem pracy. Dlatego za uzasadniony i w pełni aprobowany należy uznać rygoryzm sądu w ocenie materiału dowodowego sprawy, który to materiał wykazuje sprzeczności. Biorąc zaś wszystkie szczegółowo opisane sprzeczności, niezgodności i niekonsekwencje, jakie pojawiły się w wersji zdarzeń przedstawionej przez odwołującą i zainteresowanych, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw faktycznych do poczynienia na ich podstawie ustaleń zgodnych z twierdzeniami ubezpieczonej i zainteresowanych. Sąd Apelacyjny przy tym stanowczo podkreśla, że nawet jeżeli ubezpieczona podejmowała jakiekolwiek czynności na rzecz i w interesie płatników, na co wskazują zeznania świadków, to zdecydowanie miały charakter pomocy i przyjacielskiej porady, a co najwyżej doraźnej usługi, ale na pewno nie była to realizacja obowiązków pracowniczych w ramach podporządkowanego stosunku pracy i w reżimiekodeksu pracy. Tym samym, już chociażby z tej przyczyny, brak podstaw do przyjęcia, że ubezpieczona podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej z płatnikiem składek umowy o pracę. Stanowczo należy stwierdzić, że brak dowodów na to by uznać, że ubezpieczona wykonywała realną pracę określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Takich elementów w relacji opisywanej przez ubezpieczoną i płatnika brak. Płatnicy i ubezpieczona wskazywali przed sądem, że nie miała ustalonego czasu pracy, że pracowała w domu, odbywała podróże, przy czym pracodawca nie decydował o destynacji wyjazdów ani ich terminie. Płatnicy nie rozliczali ubezpieczonej, ani z przepracowanych godzin, ani z wykonanych zadań wyjaśniając, że interesowały ich jedynie efekty działań ubezpieczonej w postaci wyników finansowych klubu oraz frekwencji. A przy tym strony nie wykazały żadnych konkretnych i weryfikowalnych efektów działań. Nie przestawili logicznego wywodu/zestawienia łączącego wynik pracy ubezpieczonej z wynikiem finansowym. Należy też podkreślić, że ubezpieczona nie dostała żadnych narzędzi do pracy, nie otrzymała telefonu, komputera, wizytówek, nie stworzono dla niej służbowego adresu mailowego, ani miejsca pracy. Sąd Apelacyjny zwrócił nadto uwagę, że z twierdzeń ubezpieczonej wynikało, że w celu realizacji powierzonych jej obowiązków wyjeżdżała w podróże służbowe doW.orazZ., a przy tym nie otrzymywała diet za podróże służbowe, ani zwrotu kosztów noclegów poza miejscem zamieszkania. Z powyższego wynika, że ewentualne obowiązki ubezpieczonej nie były wykonywane na ryzyko pracodawcy i przy pomocy materialnych środków pracodawcy, co jest cechą charakterystyczną stosunku pracy, a przy tym taki stan rzeczy dodatkowo potwierdza argument, że wszystkie ewentualne czynności wykonywane na rzecz i w interesie płatników, miały charakter przysługi i pomocy, wynikającej ze ścisłych relacji towarzysko-biznesowych. Co więcej, materiał dowodowy sprawy, a w szczególności osobowy, nie pozwala nawet na odtworzenie zakresu obowiązków ubezpieczonej. Nazwa stanowiska pracy nie jest spójna z zakresem czynności opisywanych przez ubezpieczoną i świadków, a przy tym co do zakresu tych czynności, również istniej tyle wersji, ile razy zeznawali świadkowie i ubezpieczona. Sąd Apelacyjny dostrzega przy tym, że w aktualnych realiach rynku pracy nastąpiło wyraźne przesunięcie oczekiwań pracodawców, którzy doceniają samodzielność pracowników i efektywność świadczonej przez nich pracy, jednak w realiach niniejszej sprawy zaakcentować należy, że opisany przez ubezpieczoną i płatnika model realizacji obowiązków pracowniczych, nie odpowiadał nawet najbardziej liberalnym wymogom w zakresie legalnego stosunku pracy. Wszechstronna ocena zeznań ubezpieczonej i płatnika, w kontekście przesłanek prawnych stosunku pracy w rozumieniuart. 22 § 1 k.p.wskazywała, bowiem na nie spełnienie wymogu świadczenia przez ubezpieczoną pracy na rzecz i w interesie pracodawcy w sposób zorganizowany i podporządkowany jego kierowniczej roli, nawet w najbardziej tolerancyjnej formie. Niezależnie od powyższego, w realiach niniejszej sprawy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie można było również pominąć tego, że w przeprowadzonym zarówno przed sądem, jak i przed organem rentowym, postępowaniu dowodowym nie zostało wykazane, że ubezpieczona dysponowała jakimikolwiek osobistymi cechami, które wskazywałyby na racjonalność jej zatrudnienia za wynagrodzeniem w kwocie 7 000 zł na stanowisku menadżera ds. organizacji imprez. W szczególności, ubezpieczona nie posiadała żadnych kwalifikacji i doświadczenia, ani w zawodzie menagera w ogólności, ani tym bardziej specjalizacji w zakresie organizacji imprez. Ubezpieczona posiada tytuł licencjata uzyskany na kierunku(...)i przed podpisaniem umowy z płatnikami przez bez mała rok, od grudnia 2020 do października 2011 była zatrudniona w wymiarze ½ etatu jako kosmetyczka-kosmetolog; było to jedyne, wykazane zatrudnienie ubezpieczonej. W takim stanie faktycznym, płatnicy zatrudnili ubezpieczoną jako pracownika, nie posiadającą żadnego kierunkowego doświadczenia zawodowego na stanowisku menadżera, i to od razu na czas nieokreślony, za bardzo wysokim wynagrodzeniem, jakiego nie zapewniono żadnemu z pozostałych zatrudnionych, nie mówiąc już o tym, że nikt z zatrudnionych nie miał zapewnionej umowy o pracę. W ramach prowadzonego przedsięwzięcia, płatnicy w 2013 roku zatrudniali do organizacji i świadczenia usług gastronomicznych pięć osób za wynagrodzeniem po 400 zł brutto, wyłącznie na podstawie umów zlecenia. Dysproporcja jest jaskrawa i rażąca, a przy tym nie została przez płatników wyjaśniona w sposób, który by nie urągał inteligencji słuchacza, dlatego wniosek, że pracownicze zatrudnienie ubezpieczonej było zbędne, niecelowe i przede wszystkim nieracjonalne, był niewątpliwy. Sąd Apelacyjny rozważył argument, że celem zatrudnienia ubezpieczonej miało być odciążenie w obowiązkach wspólnikaI. K. (2), który zajmował się sprawami rozrywkowymi klubu, niemniej należy podkreślić, że w trakcie prawie 4-letniej nieobecności ubezpieczonej nikt nie został na jej miejsce zatrudniony, chociażby na zastępstwo. PłatnikT. O., zeznając przed sądem tłumaczył, że jak ubezpieczona przeszła na zwolnienie lekarskie, to jej obowiązki przejął drugi wspólnikI. K. (2). Stąd prosty wniosek, że zatrudnienie ubezpieczonej jako managera ds. organizacji imprez na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, z punktu widzenia interesu płatnika było całkowicie zbędne. Co więcej,T. O.zeznał, że po skorzystaniu przez ubezpieczoną ze zwolnień lekarskich nie było już ich stać na menagera. Jest to zrozumiałe, jeśli wziąć pod uwagę, że obowiązkiem płatnika było comiesięczne opłacanie składek od kwoty 7 000 zł, podczas gdy we wcześniejszym okresie to obciążenie przejął Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, wypłacając ubezpieczonej zasiłki związane z ciążą i macierzyństwem. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, co znajduje uzasadnienie w utrwalonym orzecznictwie, ale przede wszystkim w zdrowym rozsądku, racjonalny pracodawca tworzy miejsca pracy, gdy istnieje ku temu rzeczowa i realna potrzeba, uzasadniona przesłankami ekonomicznymi i organizacyjnymi. U źródła każdej umowy o pracę stoi konieczność pozyskania pracownika do wykonywania prac zakreślonych przedmiotem działalności gospodarczej pracodawcy i niezbędnych. Pracodawca kieruje się własną potrzebą gospodarczą oraz wynikiem finansowym, i przy prawidłowym, ważnym stosunku pracy wyłącznie ta potrzeba jest sprawczym czynnikiem zatrudnienia. Społeczno-gospodarczym przeznaczeniem umowy o pracę jest, jest bowiemstricterealizacja obowiązków pracowniczych w interesie i na korzyść pracodawcy, natomiast nie jest legalnym przeznaczeniem stosunku pracy wykreowanie tytułu ubezpieczenia społecznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie stwierdzano, że racjonalność i potrzeba zatrudnienia pracownika są przesłankami istotnymi dla oceny ważności zawartej umowy. W sprawie, zgodnie z treścią umowy, ubezpieczona została zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie zostało jednak wykazane, że powierzone zainteresowanej zadania wymagały tak znacznego nakładu czasu pracy i uzasadniały zatrudnienie jej w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 7000 zł brutto, tym bardziej że nie była rozliczana, ani z czasu pracy, ani z wykonanych zadań. Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że strony wskazały, że od lutego 2018 r. ubezpieczona wróciła do pracy, jednak warunki umowy zostały znacząco zmienione, ponieważ ubezpieczona miała pracować w wymiarze ½ etatu, i także w tym przypadku płatnik nie wyjaśnił przekonująco, dlaczego doszło do takiej zmiany. Natomiast ubezpieczona przyznała, że miała podobne obowiązki i była na etapie stworzenia „czegoś fajnego” w klubie. W opisanych okolicznościach sprawy i przez wzgląd na prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny nie miał wątpliwości, że strony nawiązały fikcyjny stosunek pracy, stwarzając szereg formalnych i faktycznych pozorów jego realizacji, zaś jedynym zamiarem stron było włączenie ubezpieczonej do systemu ubezpieczeń społecznych, jako pracownika z wysoką podstawą wymiaru składki, w celu stworzenia możliwości uzyskania odpowiednio wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, związanych z ciążą i macierzyństwem. Sąd Apelacyjny nie miał także wątpliwości, że zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadził do jednoznacznego wniosku, że umowa o pracę została podpisana w dniu, w którym ubezpieczona wiedziała, że jest w ciąży i w związku z tym, w niedługim okresie od jego podpisania umowy, będzie mogła skorzystać ze świadczeń związanych z ciążą i macierzyństwem. Sąd nie dał wiary zeznaniom ubezpieczonej, że o ciąży dowiedziała się już po podjęciu zatrudnienia. Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że wprawdzie ubezpieczona przedłożyła wynik badania USG oraz kartę ciąży, z której wynikało, że pierwsze badanie wykonano dopiero 5 sierpnia 2013 r., ale odnotowano wówczas siódmy tydzień ciąży. Przy czym była to druga ciąża ubezpieczonej. Sąd Apelacyjny nie miał wątpliwości, że ubezpieczona jako doświadczona matka, a przy tym profesjonalnie wykształcona, ukończyła bowiemWyższą Szkołę (...),(...)(...), miała wiedzę i świadomość co do możliwości zajścia w ciążę, jak też symptomów ciąży. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w tej kwestii zbędne był dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty na okoliczność wykazania, czy ubezpieczona miała podstawy do tego, aby podejrzewać u siebie ciążę. Symptomy ciąży są oczywiste i nie jest to wiedza specjalistyczna. Natomiast to, czy ubezpieczona o ciąży wiedziała, jest kwestią oceny przez sąd wyjaśnień ubezpieczonej i okoliczności towarzyszących tym wyjaśnieniom, a biegły nie jest umocowany do wyręczania sądu w zakresie ustaleń (o ile nie ma konieczności posiadania wiedzy specjalistycznej). I wreszcie należy podkreślić, że sam fakt, czy w trakcie podpisywania umowy z płatnikiem ubezpieczona miała świadomość tego, że była w ciąży nie decydował o rozstrzygnięciu w sprawie, ale był jedną z wielu opisanych wyżej okoliczności, wpływających na ocenę prawną co do realnego istnienia umowy o pracę. Nawet gdyby podpisała umowę nie będąc w ciąży, to i tak okoliczności związane z realizacją podpisanej umowy o pracę wskazują, że realnie tej umowy nie świadczyła. Należy bowiem podkreślić, że podjęcie pracy w celu uzyskania świadczenia z tego tytułu jest dopuszczalne i nie świadczy samo w sobie o intencji obejścia prawa, czy też o nieważności umowy. Oczywistym jest bowiem, że każdy może korzystać z uprawnień gwarantowanych przepisami prawa, jednak musi to czynić z poszanowaniem prawa. Sąd Apelacyjny stanowczo nie zgadza się z twierdzeniem, że dążenie do uzyskania wysokich świadczeń z zabezpieczenia społecznego przez kobietę w ciąży może stanowić jedyny motyw uprzedniego zgłoszenia się kobiety w ciąży do ubezpieczenia społecznego. Tego rodzaju podejście do systemu świadczeń publicznych przeczy zasadzie solidaryzmu ubezpieczonych i prowadzi do nadmiernego uprzywilejowania wąskiej grupy szczególnie zaradnych beneficjentów, którzy uzyskują rażąco wysokie świadczenia przy niewspółmiernym, w zasadzie znikomym własnym wkładzie w funkcjonowanie tego systemu. Dzieje się to kosztem pozostałych udziałowców systemu, którzy uczciwie pracują przez długie lata i z tego tytułu odprowadzają składki. W tym kontekście należy też zauważyć, że zawarcie umowy o pracę i jej realizacja muszą odpowiadać ww. ustawowym kryteriom tej umowy, bowiem właśnie przez te kryteria jest definiowana istota umowy o pracę. Natomiast zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego i podleganie ubezpieczeniom są pochodne w stosunku do zawartej i realizowanej umowy. Bez umowy o pracę nie byłoby podstaw do ubezpieczenia. Zatem jeżeli umowa o pracę, mimo zgłoszenia do ubezpieczenia jest wykonywana w taki sposób, że nie realizuje ustawowych przesłanek, czyli nie realizuje się co do istoty, to nie można mówić o legalnym istnieniu umowy o pracę, a to oznacza że nie ma formalnoprawnych podstaw do objęcia ubezpieczeniem społecznym. Przy takim rozumieniu istoty umowy o pracę nie można więc legalnie wywodzić, że celem tego rodzaju umowy może być już tylko objęcie ciężarnej ubezpieczeniem społecznym. Ubezpieczenie społeczne, w tym kobiet w ciąży przysługuje nie tym podmiotom, które kreują doraźne podstawy faktyczno-prawne tylko po to, by przy znikomym nakładzie własnym na system ubezpieczenia społecznego pozyskać rażąco nadmierne korzyści, lecz tym podmiotom które dysponują realnym tytułem ubezpieczenia, w związku z którym systematycznie i sumiennie opłacają składki, czyli w istocie budują ten system, a nie tylko konsumują. Mając to na uwadze Sąd Apelacyjny w pełni podzielił dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę zeznań ubezpieczonej, płatników i świadków oraz przedłożonych przez ubezpieczoną dokumentów uznając, że zaoferowany materiał dowodowy nie potwierdził, że ubezpieczona pozostawała w stosunku pracy - rodzącym obowiązek objęcia jej obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi - w okresie wskazanym w zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu Apelacyjnego zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew zamierzeniom ubezpieczonej wskazuje, że zamiarem stron umowy z 1 lipca 2013 r. nie było nawiązanie stosunku pracy, lecz skonstruowanie dla ubezpieczonej jak najkorzystniejszych warunków, określających jej status jako pracownika, w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego Odnośnie zarzutu pominięcia przez Sąd Okręgowy protokołu kontroli z 11 marca 2014 r. zauważyć należy, że z protokołu tego, wbrew zarzutom skarżącej nie wynikało, że w toku kontroli nie stwierdzono żadnych nieprawidłowości. W treści protokołu przytoczono jedynie ustalenia poczynione w toku kontroli, w tym przytoczono treść zeznań przesłuchanych osób. Treść protokołu nie miała dla stron żadnego waloru przesądzającego i nie było żadnych podstaw formalnych, by strony pozostawały w takim przekonaniu. Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie zasady słuszności, określonej wart. 102 k.p.c., który stanowi, że wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W postanowieniu z 7 grudnia 2011 r., II PZ 34/11 Sąd Najwyższy wskazał, że urzeczywistniający zasadę słusznościart. 102 k.p.c.stanowi wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik sporu, a zatem nie podlega wykładni rozszerzającej i związany jest z obowiązkiem strony podania okoliczności zezwalających na przyjęcie, że zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony. Zatem odstąpienie od obciążania strony przegrywającej sprawę kosztami procesu poniesionymi przez jej przeciwnika procesowego jest możliwe jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, przekonujących o tym, że w danym przypadku takie obciążenie byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. W ugruntowanym już orzecznictwie wskazuje się, że do kręgu wypadków szczególnie uzasadnionych należą, zarówno okoliczności związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zaliczane są sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, prekluzja. Drugie natomiast wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony, z tym zastrzeżeniem, że niewystarczające jest powoływanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeśli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych, a nawet ustanowienia pełnomocnika z urzędu (post. SN z 5.12.2012 r., I CZ 155/12, post. SN z 1.12.2011 r., I CZ 26/11). Samo tylko niezadowolenie skarżącej z faktu obciążenia jej obowiązkiem finansowym w sprawie nie mogło przekreślać naturalnych konsekwencji wynikłych z przegrania sporu. Ubezpieczona nie wykazała, że jej sytuacja majątkowa nie pozwala na uiszczenie kosztów procesu. Również charakter sprawy nie uzasadniał zastosowania omawianej zasady, skoro organ rentowy w wydanej decyzji, jak i w odpowiedzi na odwołanie wyjaśnił ubezpieczonej, reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika, podstawy nieuwzględnienia jej stanowiska, a wyrok Sądu Okręgowego potwierdził zasadność decyzji z 4 sierpnia 2017 r. W sprawie nie można pomijać i tej okoliczności, że to strony ułożyły tak swoją relację prawną, że wzbudziła podejrzenie organu i doprowadziła do wydania spornej decyzji, a przy tym postępowanie odwołującej, w okolicznościach sprawy zostało ocenione negatywnie, jako zmierzające do uzyskania nienależnych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Przy tym wszystkim, zasądzona od ubezpieczonej na rzecz organu o kwota, została ustalona w stawce minimalnej. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok Sądu I instancji, a także poprzedzająca decyzja organu rentowego, odpowiadają prawu, zatem apelacja odwołującej została oddalona na podstawieart. 385 k.p.c.O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy, rozstrzygnięto w oparciu o dyspozycjęart. 108 § 1 k.p.c.w zw. zart. 98 § 1 i 3 k.p.c.iart. 99 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powódki w tym postępowaniu w stawce minimalnej, stosownie do treści 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się okoliczności, przemawiających za ewentualnym zastosowaniem w stosunku do odwołującejart. 102 k.p.c., ponieważ po pierwsze nakład pracy w sprawie był bardzo duży, po drugie, już tylko charakter roszczenia i przekonanie ubezpieczonej o zasadności roszczenia nie były w tym przypadku wystarczające do odstąpienia od obciążenia jej kosztami procesu, skoro znając treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, podjęła decyzję o wniesieniu apelacji i kontynuowaniu procesu, a w konsekwencji przyjęła na siebie ryzyko wynikające z ewentualnego przegrania sprawy. Beata Górska Jolanta Hawryszko Urszula Iwanowska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2021-11-16' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Jolanta Hawryszko - Urszula Iwanowska - Beata Górska legal_bases: - art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 22 § 1 k.p. - art 233 § 1 lub § 2 k.p.c. - art. 83 § 1 zd. 1 k.c. recorder: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska signature: III AUa 332/21 ```

154505000007503_XXV_C_000892_2020_Uz_2022-06-23_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt XXV C 892/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 czerwca 2022 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Paweł Duda Protokolant: sekretarz sądowy Patryk Kaniecki po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2022 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaB. K. przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW. o zapłatę kwoty 257.976,78 zł, ewentualnie o zapłatę kwot 96.252,19 zł i 4.076,63 zł I zasądza od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczB. K.kwotę 257.976,78 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt sześć złotych siedemdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty; II oddala powództwo główne w pozostałej części; III zasądza tytułem zwrotu kosztów postępowania od(...) Spółki Akcyjnejz siedzibą wW.na rzeczB. K.kwotę 11.817 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty. Sygn. akt XXV C 892/20 UZASADNIENIE wyroku z dnia 3 czerwca 2022 r. B. K.pozwem z dnia 12 marca 2020 r., skierowanym przeciwko(...) Spółce Akcyjnejz siedzibą wW., wniosła o: 1 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 257.976,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – w związkuz nieważnościąumowy nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF, zawartej przez powódkę z(...) Bankiem S.A.w dniu 6 marca 2008 r.; ewentualnie, na wypadek, gdyby tutejszy Sąd uznał, że powyższa umowa kredytu jest ważna: 2 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 96.252,19 zł, tytułem nadpłat rat kapitałowo odsetkowych w okresie od stycznia 2010 r. do lutego 2020 r., wrazz odsetkami ustawowymi za opóźnienie; 3 zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 4.076,63 zł, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, pobranej tytułem nieuprawnionego obciążanie powódki kosztami ubezpieczenia niskiego wkładu własnego w dniu 3 maja 2011 r. i 2 maja 2014 r. Na uzasadnienie powyższych żądań powódka podała, że w dniu 6 marca 2008 r. zawarła z(...) Bankiem S.A.umowę nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF. W umowie kredytu zamieszczone zostały klauzule waloryzacyjne, przewidujące waloryzację kwoty kredytu i rat kredytowych na podstawi kursów franka szwajcarskiego z tabel kursowych banku. W umowie nie ustalono jednak zasad ustalania tych kursów przez bank, wobec czego bank uzyskał uprawnienie do jednostronnego i arbitralnego określania świadczeń stron. Waloryzacja kredytu naraża również powódkę na nieograniczone ryzyko kursowe, o czym powódka nie została należycie poinformowana przed zawarciem umowy. Z tych przyczyn zawarta przez strony umowa kredytu jest nieważna ze względu na jej sprzeczność zart. 69 Prawa bankowego, z naturą stosunku prawnego wyrażoną wart. 353( 1)k.c.oraz z zasadami współżycia społecznego. Niezależnie od tego klauzule waloryzacyjne stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniuart. 385( 1)k.c.i nie wiążą powódki, a ich wyeliminowanie z umowy sprawia, że umowa nie może być wykonywana, co prowadzi do jej upadku, ewentualnie umowa powinna być wykonywana z wyłączeniem waloryzacji kredytu. Powódka zarzuciła również, że niedozwolone postanowienia umowne stanowią klauzule dotyczące ubezpieczenia pomostowego i ubezpieczenia niskiego wkładu własnego. W związku z nieważnością umowy powódka dochodzi zwrotu nienależnych świadczeń pobranych przez bank w kwocie łącznej 257.976,78 zł, na którą składają się następujące kwoty: 238.966,14 zł z tytułu sumy rat kapitałowo-odsetkowych uiszczonych w okresie od stycznia 2010 r. do lutego 2020 r., 4.076,63 zł pobrana tytułem składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego w dniach3 maja 2011 r. i 2 maja 2014 r., 2.885,27 zł pobrana tytułem składki na ubezpieczenie nieruchomości w okresie od marca 2010 r. do lutego 2020 r., 12.048,74 zł pobrana tytułem składki na ubezpieczenie na życia w okresie od marca 2010 r. do lutego 2020 r. Na wypadek uznania przez Sąd, że skutkiem abuzywności klauzul waloryzacyjnych jest brak związania stron jedynie tymi klauzulami i dalsze obowiązywanie umowy z wyłączeniem klauzul abuzywnych, powódka dochodzi zwrotu kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy sumą rat kredytowych wpłaconych przez powódkę we wskazanym wyżej okresie a sumą rat, które powódka powinna zapłacić po wyłączeniu z umowy bezskutecznych klauzul oraz tytułem składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Pozwany(...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że umowa kredytu zawarta przez strony nie zawiera klauzul abuzywnych, które skutkowałyby niezwiązaniem powódki, jest zgodnaz prawem, a powódce nie przysługuje zwrot jakichkolwiek świadczeń. Przed zawarciem umowy powódka została poinformowana o ryzyku kursowym związanym z zaciągnięciem kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej. Kursy walut stosowane przez pozwanego miały charakter rynkowy, gdyż były ustalane na podstawie obiektywnych kryteriów i nie odbiegały od kursów stosowanych przez innych uczestników rynku. Natomiast ubezpieczenie niskiego wkładu własnego jest instrumentem stosowanym w sytuacji, gdy kredytobiorca nie jest w stanie pokryć lub świadomie decyduje się na niepokrywanie wkładu własnego na poczet ceny nieruchomości finansowanej z kredytu i stanowi zabezpieczenie interesu bankuz tytułu zwiększonego ryzyka kredytowania. W razie uznania umowy kredytu za nieważną, powódka nie mogłaby żądać zwrotu spełnionych na rzecz banku świadczeń ze względu na regulacjęart. 411 pkt 1 k.c., bowiem należałoby uznać, że spłacała kredyt wiedząc, iż nie jest do tego zobowiązana, bez zastrzeżenia zwrotu świadczeń, oraz ze względu na regulacjęart. 411 pkt 4 k.c., bowiem świadczenia powódki należałoby traktować jako spełnione zanim wierzytelność stała się wymagalna. Pozwany zarzucił również przedawnienie roszczeń powódki o zwrot świadczeń oraz nadużycie prawa przez powódkę (art. 5 k.c.), polegające na próbie wykorzystania przepisów dotyczących ochrony konsumentów w celu uzyskania nadmiernych korzyści, nieproporcjonalnych względem zarzucanego nieprecyzyjnego sformułowania treści umowy. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: B. K.w 2008 r. zamierzała kupić lokal mieszkalny na własne potrzeby mieszkaniowe. W celu uzyskania kredytu powódka zgłosiła się do doradcy finansowegoz(...) S.A., który zaoferował jej kredyt waloryzowany kursem franka szwajcarskiego. Pośrednik finansowy informował powódkę o stabilności kursu franka szwajcarskiego W dniu 4 lutego 2008 r. powódka złożyła do(...) Banku S.A.wnioseko udzielenie kredytu hipotecznego na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnymw kwocie 377.000 zł, w walucie CHF. Wraz z wnioskiem pełnomocnik powódka złożyła na formularzu banku „Oświadczenie dla kredytów i pożyczek hipotecznych”, w którym oświadczyła, że: przedstawiciel(...) Banku S.A.przedstawił jej w pierwszej kolejności ofertę kredytu w polskim złotym, po zapoznaniu się z tą ofertą zdecydowała, iż dokonuje wyboru oferty kredytu w walucie obcej mając pełną świadomość ryzyka związanego z tym produktem, a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat spłaty kredytu oraz wzrost całego zadłużenia, została poinformowana przez przedstawiciela(...) Banku S.A.o ponoszeniu ryzyka zmiany stopy procentowej,a także, że przedstawiciel(...) Banku S.A.poinformował ją o kosztach obsługi kredytuw wypadku niekorzystnej zmiany kursu walutowego oraz zmiany stopy procentowej, tj.o możliwości wzrostu raty kapitałowo-odsetkowej – w postaci symulacji wysokości rat kredytu (wniosek o udzielenie kredytu(...)hipoteczny – k. 154-158, oświadczenie dla kredytów i pożyczek hipotecznych z 04.02.2008 r. – k. 153, przesłuchanie powódkiB. K.– k. 247v.-248). W dniu 6 marca 2008 r.(...) Bank S.A.z siedzibą wW.(zwanyw umowie(...)) orazB. K., jako kredytobiorca, zawarliumowę nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF. Na mocy tej umowy bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 377.000 zł w celu kupna prawa odrębnej własnościlokalu mieszkalnego nr (...)położonego wW.przyul. (...)oraz refinansowanie poniesionych nakładów związanych z ww. zakupemi pokrycie opłat okołokredytowych (§ 1 ust. 1 i 2 umowy). W umowie postanowiono, że waluta waloryzacji kredytu to CHF (§ 1 ust. 3) oraz że kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 11 lutego 2008 r. według kursu kupna waluty z tabeli kursowej(...) Banku S.A.wynosi 170.541,93 CHF; kwota ta ma charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania banku, zaś wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być różna od podanej w niniejszym punkcie (§ 1ust. 3A). W umowie ustalono okres kredytowania na 360 miesięcy, tj. od dnia 6 marca 2008 r. do dnia 11 marca 2038 r. (§ 1 ust. 4 umowy), prowizję tytułem ubezpieczenia spłaty kredytu w(...) S.A.w wysokości 0,20% kwoty kredytu, tj. 754 zł (§ 1 ust. 7A umowy), składkę miesięczną tytułem generalnej umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych w wysokości 0,0066% wartości nieruchomości, płatnąw dniu uruchomienia kredytu oraz w terminach spłaty kolejnych rat kapitałowo-odsetkowych (§ 1 ust. 7B), składkę jednorazową tytułem ubezpieczenia na życie i od niezdolności do pracy zarobkowej w wysokości 1,50% kwoty 377.000 zł, tj. 5.655 zł – po upływie 24 miesięcy składka będzie naliczana miesięcznie w wysokości określonej w Tabeli Opłat i Prowizji (§ 1 ust. 7 C). Jako prawne zabezpieczenia kredytu zostały przewidziana została w umowie:1) hipoteka kaucyjna do kwoty 565.500 zł ustanowiona na kredytowanej nieruchomości,2) przelew na rzecz banku praw z umowy ubezpieczenia od ognia i innych zdarzeń losowych nieruchomości obciążonej hipoteką, 3) ubezpieczenie niskiego wkładu własnego kredytuw(...) S.A.na 36 miesięczny okres ubezpieczenia; jeżeli z upływem pełnych 36 miesięcy okresu ubezpieczenia nie nastąpi całkowita spłata zadłużenia objętego ubezpieczeniem ani inne zdarzenie kończące okres ubezpieczenia, ubezpieczenie podlega automatycznej kontynuacji, przy czym łączny okresie ubezpieczenia nie może przekroczyć 108 miesięcy, licząc od miesiąca, w którym nastąpiła wypłata kredytu; kredytobiorca upoważnił bank do pobrania środków tytułem zwrotu kosztów ubezpieczenia w wysokości 3,50% różnicy pomiędzy wymaganym wkładem własnym kredytobiorcy a wkładem wniesionym faktycznie przez kredytobiorcę, tj. 3.031 zł oraz zwrotu kosztów z tytułu kontynuacji przedmiotowego ubezpieczenia z rachunku bez odrębnej dyspozycji, 4) przelew na rzecz banku praw z umowy ubezpieczenia na życie zawartej przez kredytobiorców na kwotę nie niższą niż 377.000 zł (warunek ten uważa się za spełniony przez przystąpienie kredytobiorców do ubezpieczenia grupowego na życie oferowanego przez bank wrazz kredytem lub dostarczenie do(...)oryginału polisy ubezpieczeniowej potwierdzającej zawarcie umowy ubezpieczenia na życie w stosunku do kredytobiorcy na sumę ubezpieczenia nie niższą niż 377.000,00 zł w towarzystwie ubezpieczeniowym zaakceptowanym uprzednio przez bank, w której bank wskazany będzie jako wyłączny uposażony), 5) na okres przejściowy do czasu przedłożenia w banku odpisu z księgi wieczystej nieruchomości potwierdzającego prawomocny wpis hipoteki – ubezpieczenie spłaty kredytu w(...) S.A.(§ 3 ust. 1-8 umowy). W umowie postanowiono, że kredyt zostanie wypłacony w następujący sposób: kwota 333.000 zł przekazana na rachunek wskazany w akcie notarialnym, kwota 44.000 zł na rachunek kredytobiorcy celem refinansowania poniesionych nakładów związanych z ww. zakupem i pokrycie opłat okołokredytowych. (§ 5 ust. 1 umowy). W umowie zapisano, że(...)udziela kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego przeznaczonego na cel określony w § 1 ust. 1, w kwocie określonej w § 1 ust. 2, waloryzowanego kursem kupna waluty CHF wg tabeli kursowej(...) Banku S.A.Kwota kredytu wyrażona w CHF walucie jest określona na podstawie kursu kupna waluty CHFz tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia i godziny uruchomienia kredytu (§ 7 ust. 1 umowy). Zgodnie z umową, kredyt oprocentowany jest według zmiennej stopy procentowej, która w dniu wydania decyzji kredytowej wynosi 3,56 % w stosunku rocznym, a marża banku wynosi 0,90%. (§ 10 ust. 1 i § 1 ust. 8 umowy). Wysokość zmiennej stopy procentowejw dniu wydania decyzji kredytowej ustalona została jako stawka bazowa LIBOR 3M, dla waluty w której został udzielony kredyt z dnia 30 stycznia 2008 r. powiększona o stałąw całym okresie kredytowania marżę banku w wysokości 0,90% (§ 10 ust. 2 umowy).(...), co miesiąc, dokona porównania aktualnie obowiązującej stawki bazowej ze stawką bazową ogłaszaną przedostatniego dnia roboczego poprzedniego miesiąca i dokona zmiany wysokości oprocentowania kredytu w przypadku zmiany stawki bazowej LIBOR 3M o co najmniej 0,10 punktu procentowego w porównaniu do obowiązującej stawki bazowej (§ 10 ust. 3 umowy). Zmiany wysokości oprocentowania kredytu(...)dokona najpóźniej piątego dnia roboczego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym dokonana została zmiana stawki bazowej (§ 10 ust. 4 umowy). Kredytobiorca zobowiązał się w umowie do spłaty kapitału wraz z odsetkami miesięcznie w ratach kapitałowo-odsetkowych, w terminach i kwotach zawartychw harmonogramie spłat, który stanowi integralną część umowy i jest doręczany kredytobiorcy listem poleconym w terminie 14 dni od daty uruchomienia kredytu. Harmonogram spłat jest sporządzany w CHF (§ 11 ust. 1 i 2 umowy). Raty kapitałowo-odsetkowe spłacane sąw złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 (§ 11 ust. 4 umowy). Wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo odsetkowej, a także spłata przekraczająca wysokość raty powoduje, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży CHF, z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującym na dzień i godzinę spłaty (§ 13 ust. 6 umowy). W umowie kredytu wskazano, że integralną część umowy stanowi „Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach(...)”,a kredytobiorca oświadczył, że przed zawarciem umowy powyższy Regulamin został mu doręczony oraz że uznaje jego wiążący charakter (§ 26 umowy). Kredytobiorca oświadczył w umowie, że: został dokładnie zapoznany z warunkami udzielania kredytu złotowego waloryzowanego kursem waluty obcej, w tym w zakresie zasad dotyczących spłaty kredytu i w pełni je akceptuje; jest świadomy, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikającez niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu; został dokładnie zapoznany z kryteriami zmiany stóp procentowych kredytów obowiązujących w(...)oraz zasadami modyfikacji oprocentowania kredytui w pełni je akceptuje (§ 29 ust. 1 i 2 umowy). (umowa nr (...)o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych(...)waloryzowany kursem CHF z dnia 06.03.2008 r. – k. 41-45). Zgodnie z „Regulaminem udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach(...)hipotecznych” (zwanego dalej „Regulaminem”),(...)udziela kredytów/ pożyczek hipotecznych złotowych waloryzowanych kursem następujących walut obcych: USD/EURO/CHF lub innych walut obcych wskazanych przez(...), według tabeli kursowej(...)(§ 1 ust. 2). Kredyt/pożyczka hipoteczna waloryzowany udzielany jest w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu na wybraną przez kredytobiorcę walutę obcą (§ 1 ust. 4). Wysokość każdej raty odsetkowej lub kapitałowo-odsetkowej kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanego kursem waluty obcej określona jest w tej walucie, natomiast jej spłata dokonywana jest w złotych po uprzednim jej przeliczeniu wg kursu sprzedaży danej waluty obcej, określonym w tabeli kursowej(...) Banku S.A.na dzień spłaty (§ 24 ust. 2). Wysokość rat odsetkowych i kapitałowo-odsetkowych kredytu/pożyczki hipotecznej waloryzowanej wyrażona w złotych, ulega comiesięcznej modyfikacji w zależności od kursu sprzedaży waluty obcej, według tabeli kursowej(...) Banku S.A.na dzień spłaty(§ 24 ust. 3). (Regulamin udzielania kredytów i pożyczek hipotecznych dla osób fizycznych w ramach(...)hipotecznych – k. 147-151). Przedmiotowa umowa kredytu hipotecznego została zawarta przez strony według standardowego wzorca umownego stosowanego przez bank. Postanowienia umowy dotyczące mechanizmu indeksacji (waloryzacji) walutowej nie były przedmiotem negocjacji pomiędzy stronami. W okresie zawarcia umowy kredytuB. K.pracowała na podstawie umowy o pracę na stanowisku księgowej. Środki z kredytu powódka przeznaczyła na zakup mieszkania służącego jej własnym potrzebom mieszkaniowym(wniosek o udzielenie kredytu – k. 154-158, zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 159, przesłuchanie powódkiB. K.– k. 247v.-248). Bank uruchomił przedmiotowy kredyt w dniu 12 marca 2008 r. w kwocie 377.000 zł.B. K.spłaca kredyt od 12 maja 2008 r. W okresie objętym pozwem powódka zapłaciła na rzecz pozwanego banku w wykonaniu spornej umowy kredytu następujące należności: 1 238.966,14 zł z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od 11 marca 2010 r. do11 lutego 2020 r., 2 4.076,63 zł z tytułu składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego, w tym 2.810,38 zł w dniu 3 maja 2011 r. (k. 49v.) i 1.266,25 zł w dniu 2 maja 2014 r.(k. 53v.), 3 2.909,23 zł z tytułu ubezpieczenia nieruchomości w okresie od 11 marca 2010 r. do11 lutego 2020 r., 4 12.139,24 zł z tytułu ubezpieczenia na życie w okresie od 11 marca 2010 r. do11 lutego 2020 r. (dyspozycja uruchomienia kredytu hipotecznego – k. 166, potwierdzenie uruchomienia kredytu – k. 167, zaświadczenie banku z dnia 11.03.2020 r. wraz z zestawieniem spłat kapitału i odsetek – k. 61-64, elektroniczne zestawienie operacji za okres 01.01.2008 do 27.02.202 – k. 46-60). W 2020 r.B. K.skonsultowała zawartą przez nią umowę kredytuz prawnikiem, od którego uzyskała informacje, że umowa kredytu może być niezgodnaz prawem. Po tej konsultacji powódka pismem z dnia 26 lutego 2020 r. złożyła reklamacje do(...) S.A., w której powołała się na nieważność zawartej przez strony umowy kredytuoraz wskazała, że jej wpłaty na rzecz banku są dokonywane wyłącznie w celu ochrony przed zagrożeniem ze strony banku polegającym m.in. na podniesieniu oprocentowania czy skorzystaniu ustanowionych zabezpieczeń oraz zastrzegła zwrot wpłaconych kwot (przesłuchanie powódkiB. K.– k. 247v.-248, pismo powódki z 26.02.2020 r. – k. 65-69). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z wymienionych dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Sąd dał wiarę zeznaniom powódkiB. K., w których przekazała ona informacje co do celu zaciągnięcia przez nią przedmiotowego kredytu, okoliczności zawarcia umowy kredytu, braku negocjowania szczegółowych warunków umowy w zakresie postanowień określających zasady waloryzacji (indeksacji) walutowej. Zeznania powódki korespondowały z dowodami z dokumentów, były wewnętrznie spójne i logiczne, a nie zostały przedstawione dowody wykazujące odmienny stan faktyczny w tym zakresie. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.pominął dowód z opinii biegłego sądowego z opinii biegłego sądowego zgłoszony przez powódkę, ponieważ fakty dotyczące wysokości nadpłaty powstałej na skutek stosowania przez bank w umowie kredytu niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych nie były istotne dla rozstrzygnięcia, w związku ze stwierdzoną przez Sąd nieważnością umowy kredytu. Sąd na podstawieart. 2352§ 1 pkt 2 k.p.c.pominął również dowód z opinii biegłego sądowego zgłoszony przez pozwanego, gdyż okoliczności, na które dowód ten został zgłoszony – hipotetyczna wysokość kwot rat kredytu powodów przy założeniu indeksacji średnim kursem NBP, w miejsce faktycznie zastosowanego kursu sprzedaży CHF/PLN pochodzącego z tabel kursowych pozwanego banku – pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie dokonał ustaleń faktycznych na podstawie protokołu zeznań świadkaH. P.(złożonych przed Sądem Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi), ponieważ fakty, które pozwany zamierzał wykazać tym dowodem (wskazane w piśmie procesowymz 19 kwietnia 2022 r.), dotyczące m.in. procedury stosowanej przez bank przy udzielaniu kredytów hipotecznych, sposobu finansowania kredytów waloryzowanych do waluty obcej przez bank, przyczyn, dla których kurs waluty wpływał na funkcjonowanie kredytów na etapie ich udzielania i spłaty itp., nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia spornej umowy kredytu pomiędzy powódkąa pozwanym bankiem (tekst jedn.: Dz.U. z 2002 r., nr 72, poz. 665), przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myślart. 69 ust. 2 Prawa bankowego, umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1) strony umowy, 2) kwotęi walutę kredytu, 3) cel, na który kredyt został udzielony, 4) zasady i termin spłaty kredytu,5) wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, 6) sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, 7) zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu,8) terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych,9) wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, 10) warunki dokonywania zmiani rozwiązania umowy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Nieważna jest również czynność sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 3 k.c.). Czynność prawna jest sprzeczna z ustawą, gdy jej treść jest formalniei materialnie niezgodna z bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa. Nieważność czynności prawnej może wynikać nie tylko z wyraźnej dyspozycji przepisu, ale także z natury zobowiązania. Nie budziła wątpliwości, w stanie prawnym obowiązującym w dacie zawierania przedmiotowej umowy, dopuszczalność konstruowania umów kredytu indeksowanego (waloryzowanego) do waluty obcej. Odwołać tu się należy do poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt I CSK 1049/14 (OSNC 2016/11/134), w którego uzasadnieniu Sąd Najwyższy opisał konstrukcję umowy kredytu bankowego indeksowanego i potwierdził jednoznacznie jej dopuszczalność. W szczególności Sąd Najwyższy wskazał, że jest to umowa, na podstawie której „Bank wydaje kredytobiorcy określoną sumę kredytową w złotych, przy czym jej wysokość jest określana (indeksowana) według kursu danej waluty (np. euro) w dniu wydania (indeksowanie do waluty obcej po cenie kupna). Ustalenie takie następuje też w celu określenia wysokości rat kredytowych, do których kredytobiorca będzie zobowiązany w okresie trwania stosunku kredytowego. W dniu płatności konkretnych rat taka rata jest przeliczana zgodnie z umową na złote stosownie do kursu danej waluty, tj. po kursie jej sprzedaży kontrahentowi banku. (…) Tak ujęta umowa kredytu indeksowanego mieści się oczywiście w konstrukcji ogólnej umowy kredytu bankowego i stanowi jej możliwy wariant (art. 3531k.c.w związku zart. 69 Prawa bankowego). Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że w obrocie prawnym doszło do wykształcenia się jakiegoś odrębnego, oryginalnego typu umowy bankowej, powiązanej w sposób szczególny z kursem złotego do walut obcych w chwili wydania i zwrotu sumy kredytowej i tym samym zakładającej szczególny sposób określania wysokości zadłużenia kredytobiorcy w stosunku kredytowym. W zakresie umowy kredytu indeksowanego także dochodzi do wydania sumy kredytu kredytobiorcy i zwrotu wykorzystanej sumy kredytu z reguły w ratach kredytowych w dłuższym odcinku czasowym. Dla kredytobiorcy istotne znaczenie ma z reguły wysokość rat spłacanych w poszczególnych okresach ich spłat. Kredytobiorca zwraca kredytodawcy wykorzystaną sumę kredytu, przy czym w związku z kursem waluty obcej suma ta może być wyższa odpowiednio do relacji do waluty obcej, gdyż suma wykorzystana w dniu wykonywania umowy kredytu hipotecznego może mieć inną wartość rynkową w wyniku indeksacji walutowej. Innymi słowy, kredytobiorca może być zobowiązany do zwrotu bankowi sumy pierwotnie wykorzystanego kredytu, ale taka wykorzystana suma – w całości lub części – może mieć inną (wyższą) wartość rynkową w okresie spłaty kredytu”. Zaprezentowany wyżej pogląd Sąd Najwyższy podtrzymał w wyroku z 19 marca 2015 r., IV CSK 362/14 (Biul. SN z 2015 r., nr 5), w którym, odwołując się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r., nr 165, poz. 984), wskazał, że „ideą dokonania nowelizacjiPrawa bankowegoustawą z dnia 29 lipca 2011 r. było utrzymanie funkcjonujących na rynku kredytów denominowanych według nowych zasad (…) Ustawodawca wprowadził narzędzie prawne pozwalające wyeliminować z obrotu postanowienia umowne zawierające niejasne reguły przeliczania należności kredytowych, zarówno na przyszłość, jak i w odniesieniu do wcześniej zawartych umów w części, która pozostała do spłacenia”. Wreszcie odwołać się należy do art. 4 powołanej wyżej ustawy, zgodnie z którym, w przypadku kredytów lub pożyczek pieniężnych zaciągniętych przez kredytobiorcę lub pożyczkobiorcę przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ma zastosowanieart. 69 ust. 2 pkt 4a oraz art. 75b Prawa bankowego, w stosunku do tych kredytów lub pożyczek pieniężnych, które nie zostały całkowicie spłacone – do tej części kredytu lub pożyczki, która pozostała do spłacenia. W tym zakresie bank dokonuje bezpłatnie stosownej zmiany umowy kredytowej lub umowy pożyczki. Skoro przepis ten wprost potwierdza stosowanie przepisów dodanych ustawą nowelizującą do umów zawartych wcześniej, to nielogicznym byłoby uznanie, że wyrażona w nim norma nie ma zastosowania, gdyż wcześniej zawarte umowy kredytu indeksowanego czy denominowanego są nieważne. Wprowadzenie konieczności określenia zasad ustalania kursów walut do treści umowy kredytowej oznacza potwierdzenie dopuszczalności indeksacji udzielonego kredytu. Zwrócić trzeba nadto uwagę, że obowiązująca obecnie ustawa z 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz.U. z 2017 r., poz. 819) jednoznacznie dopuszcza – choć z pewnymi ograniczeniami – zawieranie umów kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej (art. 6 i art. 10 pkt 7 tejże ustawy) wraz ze wszystkimi konsekwencjami, jakie może to mieć dla ustalenia wysokości zobowiązania konsumenta. Oczywiście przepisy tej ustawy nie znajdują zastosowania do umowy zawartej przez strony, jednakże pozwalają na ocenę dopuszczalności określonej konstrukcji w systemie prawa. W tej sytuacji stwierdzić należy, że wprowadzenie do umowy kredytu bankowego postanowień dotyczących indeksacji kredytu mieści się, co do zasady, w granicach swobody umów i nie stanowi naruszeniaart. 69 ustawy Prawo bankowe. Wart. 69 ust. 2 Prawa bankowegowskazano, jakie niezbędne (obligatoryjne) postanowienia powinny być ujawnione w umowie kredytu bankowego. Nie wszystkie z tych elementów stanowią essentialia negotii umowy kredytu. Elementów konstrukcyjnych tej umowy poszukiwać należy w treściart. 69 ust. 1 Prawa bankowego, zatem stanowią je zobowiązanie banku do wydania kredytobiorcy określonej sumy pieniężnej oraz zobowiązanie kredytobiorcy do zwrotu wykorzystanej sumy kredytu i zapłacenia odsetek kapitałowych (tak SN w orz. z 22.01.2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134). Treść zawartej przez strony umowy wskazuje, że jest to umowa kredytu złotowego, gdyż bank zobowiązał się w niej oddać do dyspozycji kredytobiorcy kwotę pieniężną wyrażoną w złotych. Złoty polski stanowi zarówno walutę, w której określono wysokość kapitału kredytu, jak i walutę, w której przez czas wykonywania umowy spełniane są świadczenia stron – zarówno wypłata kredytu, jak i jego późniejsza spłata. W umowie strony określiły kwotę kredytu ściśle w złotych polskich oraz terminy i zasady jej zwrotu przez kredytobiorcę, przy zastosowaniu klauzuli indeksacyjnej. Zastosowanie indeksacji kredytu nie prowadzi zatem do braku określenia kwoty kredytu i zasad jej zwrotu przez kredytobiorcę. W ocenie Sądu, umowy kredytu zawartej przez strony nie sposób uznać za nieważną w ogólności ze względu na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c.). Uznanie umowy za nieważną ze względu na te zasady może nastąpić w wypadkach wyjątkowych, posiadających mocne uzasadnienie aksjologiczne (por. orz. SN z 28.01.2016 r., I CSK 16/15, MonPrBank 2017/13/35). Powódka nie wykazała, by podczas zawierania umowy znajdowała się w nietypowej sytuacji, w szczególności by działała w warunkach konieczności ekonomicznej. Właściwości osobiste powódki również nie wskazują na wykorzystanie wyjątkowej przewagi banku: powódka nie powoływała się na szczególne utrudnienia w rozumieniu umowy kredytu i jej warunków ekonomicznych, zaś z racji posiadanego wykształcenia i doświadczenia życiowego kwestia zmian kursów waluty nie mogła być jej obca. Nie sposób przyjąć, by fakt wprowadzenia do umowy klauzul indeksacyjnych doprowadził do ukształtowania sytuacji prawnej powódki w sposób tak dalece niekorzystny w stosunku do sytuacji pozwanego, który nakazywałby uznać całą umowę za nieuczciwą czy kolidującą z dobrymi obyczajami. Jak już wyżej wskazano na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego, konstrukcja indeksacji kredytu nie jest sama w sobie sprzeczna z prawem, jak też nie można wykluczyć jej stosowania nawet w umowach zawieranych z konsumentami. Na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy nie było podstaw do postawienia wniosku, że indeksacja kredytu miała chronić przede wszystkim interesy banku kosztem interesów kredytobiorcy. Zwrócić należy uwagę, że wprowadzenie indeksacji pozwalało w ówczesnych realiach rynkowych na zaoferowanie kredytobiorcom niższego oprocentowania kredytu, niż w przypadku kredytów złotowych. Konstrukcja kredytu indeksowanego nie powinna więc być uznana za nieuczciwą co do zasady. Ponadto sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, skutkująca nieważnością umowy musiałaby istnieć w chwili zawarcia umowy. Tymczasem w dacie zawarcia umowy i w początkowym okresie jej wykonywania była ona oceniana jako korzystna dla kredytobiorcy, gdyż będące konsekwencją indeksacji do franka szwajcarskiego niższe oprocentowanie kredytu skutkowało znacznie niższymi ratami kredytowymi niż w przypadku kredytów złotowych pozbawionych mechanizmu indeksacji. Podkreślić też trzeba, że gwałtowne wzrosty kursów franka szwajcarskiego w ostatnich latach miały charakter bezprecedensowy, nienotowany wcześniej w historii, a zatem były nie do przewidzenia przez żadną ze stron umowy. W tej sytuacji nie można postawić bankowi zarzutu takiego ukształtowania umowy kredytu, który nakazywałby uznanie umowy w całości za sprzeczną z zasadami współżycia społecznegoi w konsekwencji nieważną na podstawieart. 58 § 2 k.c. Choć rozważaną indeksację kredytu należy uznać za dopuszczalną co do zasadyi można przedstawić przykłady jej zastosowania zgodnego z prawem, to – w ocenie Sądu –w analizowanym przypadku postanowienia zawartej przez strony umowy, określające indeksację (waloryzację), są nieważne jako sprzeczne zart. 3531k.c.Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą określić stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze stosunku), ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasadniczym elementem każdego zobowiązania umownego jest możliwość obiektywnego i dostatecznie dokładnego określenia świadczenia. Przy określeniu świadczenia możliwe jest odwołanie się do konkretnych podstaw jego ustalenia, możliwe jest również odwołanie się w tym zakresie do woli osoby trzeciej. Jednakże w każdym wypadku umowa będzie sprzeczna z naturą zobowiązania jako takiego, jeśli określenie świadczenia zostanie pozostawione woli wyłącznie jednej ze stron.W doktrynie prawa stwierdzenie to od dawna nie budzi wątpliwości (zob. R. Longchamps de Berier, Zobowiązania,Lwów 1938, s. 157:Gdyby oznaczenia miał dokonać dłużnik, według swego swobodnego uznania, nie byłoby żadnego zobowiązania. Gdyby zaś miał go dokonać wierzyciel, umowa byłaby niemoralna, gdyż dłużnik byłby zdany na łaskę i niełaskę wierzyciela). Wymaganie dokładnego określenia w umowie zasad ustalania wysokości płaconych rat kapitałowo-odsetkowych mieści się w szerszym kontekście prawa zobowiązań, które wymaga dla powstania zobowiązania dokładnego oznaczenia świadczenia (vide orz. SNz 01.04.2011 r., III CSK 206/10, OSNC - Zb. dodatkowy 2012, nr B, poz. 25, str. 8). Świadczenie w łączącym strony stosunku zobowiązaniowym powinno być oznaczonew chwili zawarcia umowy lub nadawać się do oznaczenia w okresie późniejszym. Tym niemniej kryteria, według których nastąpić ma ustalenie świadczenia, powinny być oznaczone już w chwili powstania danego stosunku zobowiązaniowego. […] W doktrynie wskazuje się, że pozostawienie jednej ze stron oznaczenia świadczenia jest dopuszczalne, jeżeli ma ona tego dokonać w sposób obiektywny (…). Gdyby bowiem oznaczenie świadczenia pozostawione zostało jednej ze stron, bez jakichkolwiek ograniczeń w tym zakresie, takie postanowienie umowne – jako sprzeczne zart. 3531k.c.– byłoby nieważne, co pociągałoby zazwyczaj za sobą nieważność całego zobowiązania (tak: W. Borysiak, w: Komentarz do art. 353, K. Osajda (red.), Tom III A. Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna, Warszawa 2017). W obowiązującej na gruncie prawa polskiego konstrukcji zobowiązania umownego jako stosunku prawnego pomiędzy formalnie równorzędnymi podmiotami nie ma więc miejsca na przyznanie jednej ze stron zobowiązania możliwości jednostronnego, władczego oddziaływania na pozycję drugiej strony, a w szczególności na wysokość świadczenia albo kształt zobowiązania kontrahenta. Stanowisko takie zostało wyrażone w orzecznictwie już w pierwszych latach obowiązywaniaart. 3531k.c.Przywołać należy tu uchwałę składu7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 r., III CZP 15/91 (OSNCP 1992/1/1),w której stwierdza się, że: „za sprzeczne z naturą umowy gospodarczej należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnej zmiany jej warunków”. Poglądy takie wyrażane są również w nowszym orzecznictwie. W wyroku z 22 maja 2014 r., sygn. IV CSK 597/13 (Legalis nr 1067184) Sąd Najwyższy wskazał, że: „nie zasługuje na aprobatę pogląd uznający dopuszczalność przyznania wyłącznie jednej stronie stosunku zobowiązaniowego możliwości zmiany warunków umowy”. Wyrok ten o tyle zasługuje na uwagę, że dotyczy dowolności ustalania przez jedną ze stron umowy cennika stanowiącego podstawę ustalenia wysokości odpłatności za świadczenia drugiej strony. Sytuacja jest więc podobna do będącego przedmiotem sporu w niniejszej sprawie przypadku ustalania przez bank tabeli kursów, stanowiących podstawę ustalenia wysokości świadczeń kredytobiorcy.W wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2017 r., sygn. akt VI ACa 726/16 (Legalis nr 1768469) sąd ten wskazał, że „umowa, w której jedna ze stron może dowolnie wpływać na zakres własnego zobowiązania, nie mieści się w granicach swobody umów, zaprzeczając istocie (naturze) stosunku obligacyjnego, w rozumieniuart. 3531k.c.”. Analogiczna sytuacja ma miejsce również wtedy, gdy jedna ze stron może dowolnie kształtować świadczenie drugiej strony umowy. Powyższy nurt orzecznictwa odnosi się do przesłanki właściwości (natury) stosunku prawnego jako jednego z czynników limitujących granicę swobody umów. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 11 stycznia 2018 r., sygn. III CZP 93/17 (OSNC 20018/10/98): „Wyrażona wart. 3531k.c.i odnosząca się do kształtowania więzi prawnej skutecznej między stronami zasada swobody umów, gwarantowana konstytucyjnie w zakresie, w jakim stanowi przejaw i służy realizacji wolności człowieka (art. 31 Konstytucji), wolności działalności gospodarczej (art. 20 i 22 Konstytucji) lub innych, szczegółowych wolności i praw nie ma charakteru absolutnego. Wynika to z tego, że także umowa, której bezpośrednie skutki prawne mają kształtować wyłącznie położenie prawne jej stron, może godzić w interes publiczny lub prywatny w stopniu, który wyklucza jej respektowanie i zabezpieczanie przymusem państwowym. Ochrony tej mogą wymagać również interesy jednej ze stron umowy, ponieważ – wbrew pierwotnym, liberalnym założeniom leżącym u podstaw zasady swobody umów – sam mechanizm umowy nie zawsze zapewnia ich należyte poszanowanie. Wskazując wart. 3531k.c.granice swobody umów, ustawodawca odwołał się do trzech ogólnych kryteriów: ustawy, zasad współżycia społecznego i właściwości (natury) stosunku. Kierując się dotychczasowym dorobkiem orzecznictwa i doktryny oraz aksjomatycznym założeniem o racjonalności ustawodawcy, należy je postrzegać jako spójny system, mający zapobiegać zawieraniu i wywodzeniu skutków prawnych z umów, których treść lub cel w niedopuszczalny sposób godzi w nadrzędny interes publiczny lub prywatny.” Następniew uchwale tej Sąd Najwyższy wyjaśnił, że kryterium właściwości (natury) stosunku prawnego nie odsyła – jak zasady współżycia społecznego – poza system prawa stanowionego (np. do prawa natury, norm moralnych regulujących stosunki międzyludzkie, podstawowych zasad etycznego i uczciwego postępowania), lecz nakazuje respektować pewne wiążące założenia ustawowe dotyczące kształtu (wzorca, cech charakterystycznych) stosunku obligacyjnego, które mogą dotyczyć nie tylko stosunku zobowiązaniowego w ogólności, ale także pewnej kategorii zobowiązań albo określonego typu stosunku obligacyjnego. W sprawie niniejszej § 1 ust. 3 przedmiotowej umowy kredytu wskazuje jako walutę waloryzacji kredytu CHF. Kwestię przeliczeń walutowych przy wypłacie i spłacie kredytu regulują natomiast: 1 § 1 ust. 3A umowy, o treści: „Kwota kredytu wyrażona w walucie waloryzacji na koniec dnia 2008-02-11 według kursu kupna waluty z tabeli kursowej(...) Banku S.A.wynosi 170.541,93 CHF. Kwota niniejsza ma charakter informacyjny i nie stanowi zobowiązania banku. Wartość kredytu wyrażona w walucie obcej w dniu uruchomienia kredytu może być różna od podanej w niniejszym punkcie”. 2 § 7 ust. 1 umowy, o treści: „(...)udziela kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego przeznaczonego na cel określony w § 1 ust. 1 (…) w kwocie określonej w § 1 ust. 2, waloryzowanego kursem kupna waluty CHF wg tabeli kursowej(...) Banku S.A.Kwota kredytu wyrażona w CHF walucie jest określona na podstawie kursu kupna waluty CHF z tabeli kursowej(...) Banku S.A.z dnia i godziny uruchomienia kredytu/transzy”. 3 § 11 ust. 4 umowy, o treści: „Raty kapitałowo-odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu według kursu sprzedaży CHFz tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50”. 4 § 13 ust. 6 umowy, o treści: „Wcześniejsza spłata całości kredytu lub raty kapitałowo odsetkowej, a także spłata przekraczająca wysokość raty powoduje, że kwota spłaty jest przeliczana po kursie sprzedaży CHF, z tabeli kursowej(...) Banku S.A., obowiązującym na dzień i godzinę spłaty”. Przy ocenie zgodności z prawem powyższych postanowień umownych zwrócić należy uwagę, że nie odwołują się one do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie ma wpływu, lecz pozwalają bankowi w rzeczywistości kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Umowa kredytu, ani Regulamin kredytu obowiązujący w dacie zawarcia umowy, nie określają żadnych zasad ustalania kursów waluty CHF w tabeli kursowej(...)Banku. Na mocy powyższych postanowień bank może jednostronnie i arbitralnie, a przy tym w sposób wiążący, modyfikować wskaźnik, według którego obliczana jest wysokość kapitału kredytu (wypłaconej kwoty kredytu) oraz świadczeń kredytobiorcy (rat kredytowych i innych należności banku). Indeksacja kredytu udzielonego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny odbywa się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego, będące jego wewnętrznym dokumentem i to uprawnienie banku do określania wysokości kursu CHF na gruncie zawartej umowy nie doznaje żadnych formalnie określonych ograniczeń. Umowa nie precyzuje bowiem sposobu ustalania kursu wymiany walut wskazanego w Tabeli kursowej(...)Banku. W szczególności regulacje umowne nie przewidują wymogu, aby wysokość kursu ustalanego przez bank pozostawała w określonej relacji do aktualnego kursu CHF ukształtowanego przez rynek walutowy lub np. kursu publikowanego przez Narodowy Bank Polski. Bez znaczenia pozostaje podnoszony przez bank fakt, że nie ustalał kursu dowolnie, ale w oparciu o kursy obowiązujące na rynku międzybankowym. Umowa nie przewiduje bowiem, że kursy mają być ustalane przez bank na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym lub kursów średnich publikowanych przez NBP, nie określa jaka ma być relacja kursów banku do kursów na rynku międzybankowym czy kursów średnich NBP, ani czy jest to relacja stała w trakcie wykonywania umowy. W świetle treści kwestionowanych postanowień umownych bank może wybrać dowolne kryteria ustalania kursów, niekoniecznie związane z aktualnym kursem ukształtowanym przez rynek walutowy oraz ma możliwość uzyskania korzyści finansowych stanowiących dla kredytobiorcy dodatkowe koszty kredytu, których oszacowanie nie jest możliwe ze względu na brak oparcia zasad ustalania kursów wymiany walut o obiektywne i przejrzyste kryteria. Przyznanie sobie przez bank prawa do jednostronnego określania salda kredytu i regulowania wysokości rat kredytu poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego, przy pozbawieniu kredytobiorcy jakiegokolwiek wpływu na to, wykracza poza zasadę swobody umów wyrażoną wart. 3531k.c., pozostając w sprzeczności z naturą stosunku zobowiązaniowego, który winien być oparty na zasadzie równości stron, bez przyznawania którejkolwiek z nich władczych kompetencji do kształtowania wysokości świadczeń. Przywołane wyżej postanowienia umowy są sprzeczne z tym przepisem, a tym samym nieważne na podstawieart. 58 § 1 k.c. W tej sytuacji należało rozważyć, jakie znaczenie dla bytu całej umowy kredytu ma nieważność powyższych postanowień. Zgodnie zart. 58 § 3 k.c., jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. W ocenie Sądu, strony nie zawarłyby przedmiotowej umowy kredytu bez przywołanych wyżej postanowień przewidujących indeksację kredytu, gdyż po wyłączeniuz umowy klauzul indeksacyjnych okazuje się, że kredyt jest kredytem złotowym, ale oprocentowanym według stawki właściwej dla depozytów wyrażonych w CHF (tj.w oparciu o stawkę referencyjną LIBOR). Na rynku finansowym nie są znane umowy kredytów złotowych oprocentowanych przy wykorzystaniu stóp procentowych charakterystycznych dla waluty CHF. Przy udzielaniu kredytów banki muszą zapewnić sobie finansowanie (zabezpieczenie) udzielanych kredytów poprzez zaciągnięcie zobowiązańw walucie tego kredytu. Jeśli kredyt udzielony klientowi będzie oprocentowany według stopy LIBOR (z założenia niższej niż dla innych walut) a zobowiązanie banku według wyższej stopy WIBOR – właściwej dla kredytów złotowych, to doprowadzi to do natychmiastowego wygenerowania straty po stronie banku. Indeksacja, czyli przeliczenie kredytu na CHF ma umożliwić zrównoważenie wierzytelności i zobowiązań banku. Bez tej operacji (nawet dokonywanej jedynie poprzez czynności księgowe) zastosowanie stopy procentowej właściwej dla innej waluty do zobowiązania wyrażonego w złotych polskich byłoby ekonomicznie nieracjonalne. Bez klauzul indeksacyjnych nie zostałaby zatem zawarta umowa kredytu oprocentowana przy wykorzystaniu stawki referencyjnej opartej na wskaźniku LIBOR, właściwej dla depozytów wyrażonych we frankach szwajcarskich. Nie tylko pozwany bank, ale i żaden inny nie oferował umów kredytu złotowego oprocentowanego poprzez odwołanie do stawki referencyjnej właściwej dla waluty CHF. Bez zakwestionowanych postanowień umowa kredytu nie zostałaby zawarta w ogóle, względnie zostałaby zawarta na innych warunkach (np. jako kredyt złotowy oprocentowany według stawki referencyjnej WIBOR). Wszystko to oznacza, że nieważność klauzul indeksacyjnych prowadzi do nieważności umowy kredytu w całości, na podstawieart. 58 § 3 k.c. Dla oceny kwestii ważności umowy nie ma znaczenia wejście w życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, która przyznała kredytobiorcom m.in. uprawnienie do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośrednio w walucie obcej (indeksacyjnej). Nieważność przedmiotowej umowy kredytu występuje bowiem od samego początku, zatem zmiana prawa, która nastąpiła po zawarciu umowy kredytu, nie miała już znaczenia dla kwestii ważności umowy. W szczególności przywołana ustawa nie usunęła pierwotnej przyczyny wadliwości klauzul indeksacyjnych, skutkujących ich nieważnością i prowadzących do nieważności całej umowy kredytu. Umożliwienie kredytobiorcy spłacania należności bezpośrednio w walucie indeksacyjnej CHF, od pewnego momentu wykonywania umowy, nie likwidowało źródła nieważności klauzul indeksacyjnych, jakim było zastrzeżenie dla banku prawa do arbitralnego kształtowania kursu waluty CHF przyjętego do przeliczenia świadczeń stron (w tym kapitału kredytu) już przy wypłacie kredytu, a następnie przy wyliczaniu poszczególnych rat kredytu. W rezultacie uznania umowy kredytu za nieważną, nie było już potrzeby jej kontroli pod kątem zarzucanej abuzywności klauzul indeksacyjnych w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., gdyż za abuzywne można uznać tylko takie postanowienia umowne, które są ważne. Sąd poddał jednak ocenie wskazane klauzule pod kątem spełnienia przesłanek zart. 3851§ 1 k.c.ze względu na wywodzone z tego przez stronę powodową skutki, m.in. w postaci nieważności umowy kredytu (jako kolejny argument za nieważnością umowy). Zgodnie zart. 3851§ 1 k.c.postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Uzasadnieniem dla wprowadzenia regulacji zawartych wart. 3851-3853k.c.ustawą z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpiecznybył zamiar zapewnienia konsumentom bardziej skutecznej ochrony w stosunkach umownych z profesjonalistami, a przede wszystkim potrzeba uwzględnienia w polskim prawie postanowień dyrektywy nr 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich (Dz. Urz. WEz 1993 r., L. 95, s. 29), zwanej dalej również „dyrektywą”. Regulacjeart. 3851-3853k.c.stanowią wyraz implementacji w prawie polskim prawa unijnego w postaci wymienionej dyrektywy, co rodzi określone konsekwencje dla ich wykładni. Przede wszystkim musi ona prowadzić do takich rezultatów, które pozwolą urzeczywistnić cele dyrektywy. Sądy krajowe, stosując prawo wewnętrzne, zobowiązane są tak dalece, jak jest to możliwe, by dokonywać jego wykładni w świetle brzmienia i celu rozpatrywanej dyrektywy, tak by osiągnąć przewidziany w niej rezultat, a zatem zastosować się doart. 288 akapit trzeci Traktatuo funkcjonowaniu Unii Europejskiej(vide wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 21.04.2016 r., C-377/14). Ten obowiązek dokonywania wykładni prawa krajowego zgodnej z prawem Unii jest w istocie nierozerwalnie związany z systemem Traktatu, gdyż zezwala sądom krajowym na zapewnienie, w ramach ich właściwości, pełnej skuteczności prawa Unii przy rozpoznawaniu zawisłych przed nimi sporów. W przypadku omawianych przepisów należy mieć też na uwadze, iż sama dyrektywa wart. 8stanowi, że w celu zapewnienia wyższego stopnia ochrony konsumenta państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać bardziej rygorystyczne przepisy prawne zgodne z traktatem w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. W dyrektywie został więc określony jedynie minimalny poziom ochrony konsumentów. Zart. 3851§ 1 k.c.wynika, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są klauzule umowne, które spełniają łącznie trzy przesłanki pozytywne: zawarte zostały w umowach z konsumentami, kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszają interesy konsumenta. Kontrola abuzywności postanowień umowy wyłączona jest jedynie w przypadku spełnienia jednej z dwóch przesłanek negatywnych, to jest: gdy postanowienie umowne zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem oraz postanowienie umowne określa główne świadczenia stron i jest sformułowane w sposób jednoznaczny. Powódka zawarła sporną umowę kredytu jako konsument. W myślart. 221k.c.za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Środki z kredytu były przeznaczone na cele mieszkaniowe powódki, tj. nabycie lokalu mieszkalnego i jego wykończenie. Powódka nie prowadziła działalności gospodarczej w dacie zawarcia umowy kredytu. Brak jest więc podstaw do stwierdzenia, by zawarcie umowy kredytu miało jakikolwiek związek z działalnością gospodarczą lub zawodową powódki. Bank zawierał natomiast przedmiotową umowę jako przedsiębiorca w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, która polega m.in. na udzielania kredytów. Brak indywidualnego uzgodnienia kwestionowanych postanowień umownych dotyczących indeksacji kredytu był również oczywisty.Artykuł 3851§ 3 k.c.stanowi, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Przez „rzeczywisty wpływ” należy rozumieć realną możliwość oddziaływania na treść postanowień umownych. Fakt, że konsument znał treść danego postanowienia i rozumiał je nie przesądzao tym, że zostało ono indywidualnie uzgodnione. Za uzgodnione indywidualnie trzeba bowiem uznawać tylko takie klauzule umowne, na których treść istotnie mógł on w praktyce oddziaływać. Innymi słowy, należy badać, czy konsument miał realny wpływ na ewentualną zmianę klauzul proponowanych przez przedsiębiorcę i czy z możliwości tej zdawał sobie sprawę. Do tego, by skutecznie wykazać fakt, że klauzula była uzgodniona z konsumentem, nie wystarcza opatrzenie kontrolowanego postanowienia wzmiankami typu: „wyrażam zgodę”, „przyjmuję własnoręcznym podpisem” (vide orz. Sądu Apelacyjnego w Warszawiez 06.03.2013 r., VI ACa 1241/12, LEX nr 1322083). W konsekwencji postanowieniami indywidualnie uzgodnionymi będą takie, które były w sposób rzeczywisty negocjowane lub włączone do umowy wskutek propozycji zgłoszonej przez samego konsumenta. Przedmiotowa umowa kredytu została zawarta według standardowego wzorca banku i jej postanowienia odnoszące się do indeksacji kredytu nie były przedmiotem negocjacji. Treść tego wzorca jest identyczna jak wzorców dotyczących wielu innych umów tego rodzaju. Okoliczność, że kredytobiorca sam wnioskował o udzielenie kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF w żadnym razie nie świadczy o indywidualnym uzgodnieniu treści postanowień dotyczących indeksacji. Z materiału dowodowego wynika, że powódka wyraziła zgodę na udzielenie kredytu indeksowanego do waluty obcej CHF. Wybór rodzaju kredytu musiał być zatem elementem indywidualnych uzgodnień. Nie miało to natomiast miejscaw przypadku pozostałych postanowień umownych dotyczących mechanizmu indeksacji,w tym zwłaszcza sposobu ustalenia kursu waluty indeksacyjnej. Zgoda na zawarcie umowy kredytu zawierającej klauzule indeksacyjne nie jest bynajmniej tożsama z faktem indywidualnych negocjacji w przedmiocie treści tych konkretnych klauzul. W ocenie Sądu, w analizowanym przypadku należy przyjąć, że klauzule indeksacyjne określają główne świadczenia stron umowy kredytu. Z treściart. 69 ust. 1 Prawa bankowegowynika, że w umowie kredytu bankowego wypłata kredytu (oddanie środków pieniężnych do dyspozycji kredytobiorcy) stanowi zasadnicze świadczenie kredytodawcy, zaś zwrot kwoty wykorzystanego kredytu i zapłata wynagrodzenia, na które składają się odsetki i prowizja, stanowi zasadnicze świadczenie kredytobiorcy. Przy dokonywaniu oceny pojęcia głównego świadczenia stron w umowie kredytu nie można pominąć kryteriów przedstawionych przez Trybunał Sprawiedliwości w wyrokachz 20 września 2017 r. w sprawieA.(C-186/16), w jego punktach 34-41, z 14 marca 2019 r. w sprawieD.(C-118/17), w jego punktach 48 i 52, z 30 kwietnia 2014 r.,w sprawieK.iK. R.(C-26/13) i z wyroku z 3 października 2019 r. w sprawieD.(C-260/18), wydawanych w odniesieniu do umów kredytu o podobnym charakterze jak będąca przedmiotem sporu w niniejszej sprawie. Trybunał Sprawiedliwości wskazałw przywołanych orzeczeniach, że: - Za warunki umowne mieszczące się w pojęciu „głównego przedmiotu umowy” należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i którez tego względu charakteryzują tę umowę (pkt 35 wyroku C-186/16 i powołane tam orzecznictwo). Warunki, które wykazują charakter posiłkowy względem warunków definiujących samą istotę stosunku umownego, nie mogą być objęte pojęciem „głównego przedmiotu umowy” (punkt 36 wyroku C-186/16, pkt 50 wyroku C-26/13). Poprzez umowę kredytową kredytodawca zobowiązuje się głównie udostępnić kredytobiorcy określoną kwotę pieniężną, zaś kredytobiorca – głównie spłacać tę sumę w przewidzianych terminach, zasadniczo z odsetkami. Świadczenia podstawowe tej umowy odnoszą się zatem do kwoty pieniężnej, która musi być określonaw stosunku do waluty wypłaty i określonej spłaty. W konsekwencji (…) okoliczność, że kredyt musi zostać spłacony w określonej walucie, nie ma związku z posiłkowym sposobem płatności, lecz związana jest z samym charakterem zobowiązania dłużnika, przez co stanowi podstawowy element umowy kredytowej (pkt 37 wyroku C-186/16). Wyrażenie „określenie głównego przedmiotu umowy” obejmuje wprowadzony do zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem umowy kredytu denominowanegow walucie obcej warunek, który nie był przedmiotem indywidualnych negocjacji, zgodnie z którym to warunkiem do celów obliczenia rat kredytu stosowany jest kurs sprzedaży wspomnianej waluty, jedynie pod warunkiem, że zostanie ustalone, iż wspomniany warunek określa podstawowe świadczenie w ramach danej umowy, które jako takie charakteryzuje tę umowę, przy czym ustalenia tego powinien dokonać sąd odsyłający (pkt 59 wyroku C-26/13). Art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „głównego przedmiotu umowy” w rozumieniu tego przepisu obejmuje warunek umowny ujęty w umowie o kredyt w walucie obcej, który nie był indywidualnie negocjowany i na mocy którego kredyt należy spłacić w tej samej walucie obcej co waluta, w której został on zaciągnięty, w wypadku gdy warunek ten określa podstawowe świadczenie charakteryzujące tę umowę (pkt 41 wyroku C-186/16). W odniesieniu do klauzul umownych dotyczących ryzyka kursowego z orzecznictwa Trybunału wynika, iż takie klauzule w zakresie, w jakim określają główny przedmiot umowy kredytu, wchodzą w zakres stosowania art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 i nie są jedynie poddawane ocenie w zakresie, w jakim właściwy sąd krajowy uważa, po zbadaniu każdego przypadku z osobna, że klauzule te zostały sporządzone przez przedsiębiorcę w jasny i zrozumiały sposób (pkt 48 wyroku C-118/17). Tymczasem w tej sprawie – jak już wspomniano w pkt 48 niniejszego wyroku – klauzula ryzyka walutowego określa główny cel umowy (pkt 51 wyroku C-118/17). Klauzule dotyczące ryzyka wymiany określają główny przedmiot umowy kredytu, takiej jak ta w postępowaniu głównym (pkt 44 wyroku C-260/18). Na gruncie powyższych zasad należy uznać, że postanowienia dotyczące indeksowania kwoty kredytu, tj. przeliczania kwot wyrażonych w różnych walutach, określają podstawowe świadczenia w ramach zawartej umowy i charakteryzują tę umowę jako podtyp umowy kredytu – umowę o kredyt indeksowany do waluty obcej. Postanowienia dotyczące wprowadzenia indeksacji nie ograniczają się do posiłkowego określenia sposobu zmiany wysokości świadczenia kredytobiorcy w przyszłości, ale wprost świadczenie to określają. Bez przeprowadzenia przeliczeń wynikających z indeksacji nie doszłoby do ustalenia wysokości kapitału podlegającego spłacie (wyrażonego w walucie obcej). Nie doszłoby też do ustalenia wysokości odsetek, które zobowiązany jest zapłacić kredytobiorca, skoro odsetki te naliczane są, zgodnie z konstrukcją umowy, od kwoty wyrażonej w walucie obcej. Świadczenie odsetkowe kredytobiorcy nie jest określone w żaden inny sposób niż poprzez zastosowanie mechanizmu indeksacji. Nie istnieje żadne pierwotne określenie tej części świadczenia, które uległoby jedynie podwyższeniu w wyniku dokonanych przeliczeń (umowa nie przewidywała przyjęcia za podstawę naliczania odsetek kwot wyrażonych w złotych) – przeciwnie, to ich dokonanie dopiero pozwala na określenie podstawy naliczania oprocentowania. Zwrócić też trzeba uwagę, że to postanowienia wprowadzające mechanizm indeksowania kwoty kredytu przesądzają o wprowadzeniu do umowy kredytu jej istotnego elementu, jakim jest obciążenie kredytobiorcy ryzykiem kursowym (walutowym). Dlatego też w ramach umowy będących przedmiotem sporu w niniejszej sprawie za postanowienia określające główne świadczenia stron uznać należy całość postanowień składających się na wprowadzenie do umowy mechanizmu przeliczeń walutowych, jaki określenie zasad ich przeprowadzenia. Główne świadczenia stron określa zatem zarówno przeliczenie kwoty kredytu wykorzystanej w złotych polskich na kwotę we frankach szwajcarskich, tj. ustalenie wysokości zobowiązania kredytobiorcy, a następnie ustalanie wysokości poszczególnych świadczeń kredytobiorcy spełnianych w złotych na podstawie kwoty ustalonej we frankach szwajcarskich, jak i postanowienia służące przeprowadzeniu tych przeliczeń, tj. wskazanie na zastosowanie kursów kupna i sprzedaży oraz zasad ustalania wysokości kursów. Klauzule indeksacyjne decydują wszak o głównych świadczeniach kredytobiorcy określając, w jakiej wysokości świadczenia te mają być spełnione (por. orz SN z 04.04.2019 r., III CSK 159/17, Legalis nr 1892834 i z 09.05.2019 r., I CSK 242/18, Legalis nr 1966950). Przyjąć należy jednak, podobnie jak Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniuz dnia 9 maja 2019 r., I CSK 242/18, że fakt, iż klauzule indeksacyjne (waloryzacyjne) stanowią główne świadczenia stron nie oznacza, że postanowienia, które składają się na klauzulę waloryzacyjną zawartą w umowie kredytu, nie podlegają kontroli pod kątem ich abuzywności. Postanowienia określające główne świadczenia stron nie podlegają bowiem takiej kontroli jedynie pod warunkiem, że zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Takie rozwiązanie ustawowe, wywodzące się z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, opiera się na założeniu, zgodnie z którym postanowienia określające główne świadczenia stron zazwyczaj odzwierciedlają rzeczywistą wolę konsumenta, gdyż do ich treści strony przywiązują z reguły największą wagę. W związku z tym zasada ochrony konsumenta musi ustąpić ogólnej zasadzie autonomii woli obowiązującej w prawie cywilnym. Wyłączenie spod kontroli nie może jednak obejmować postanowień nietransparentnych, gdyż w ich przypadku konsument nie ma możliwość łatwej oceny rozmiarów swojego świadczenia i jego relacji do rozmiarów świadczenia drugiej strony. Z tą ostatnią sytuacją mamy do czynienia w przypadku analizowanych klauzul indeksacyjnych. Interpretując art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13w podobnym kontekście, Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że „wymóg, zgodnie z którym warunek umowny musi być wyrażony prostym i zrozumiałym językiem, powinien być rozumiany jako nakazujący nie tylko, by dany warunek był zrozumiały dla konsumentaz gramatycznego punktu widzenia, ale także, by umowa przedstawiała w sposób przejrzysty konkretne działanie mechanizmu wymiany waluty obcej, do którego odnosi się ów warunek,a także związek między tym mechanizmem a mechanizmem przewidzianym w innych warunkach dotyczących uruchomienia kredytu, tak by rzeczony konsument był w stanie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego z tej umowy konsekwencje ekonomiczne” (wyrok z 30 kwietnia 2014 r.,K.iK. R.przeciwko(...), C-26/13, pkt 75, podobnie wyrok z 20 września 2017 r.,A.i in. przeciwko(...) SA, C-186/16, pkt 45). Jest oczywiste, że klauzule indeksacyjne zawarte w spornej umowie kredytu tych kryteriów nie spełniają,a kredytobiorca nie był w stanie na ich podstawie oszacować kwoty, jaką wypłacić ma bankz tytułu udzielonego kredytu ani kwoty, którą będzie musiał świadczyć w przyszłości. Stało się tak dlatego, że zawarte jest w nich odwołanie do kursów waluty obowiązujących w banku w chwili wypłaty i w chwili spłaty kredytu, lecz zasady ustalania tych kursów nie zostały określone w umowie kredytu, która nie podaje żadnych szczegółowych i obiektywnych kryteriów ustalania tych kursów. Kredytobiorcy nie wyjaśniono też jednoznacznie, jaki wpływ na zakres jego zobowiązań wobec banku ma indeksacja kredytu w sytuacji możliwych na przestrzeni czasu zmian kursów waluty indeksacyjnej. Należało zatem ocenić kwestionowane postanowienia umowne w świetle pozostałych przesłanek ich abuzywności, tj. sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażącego naruszenia interesów konsumenta. W sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy konsumenta postanowienia umowne godzące w równowagę kontraktową stron, a także te, które zmierzają do wprowadzenia konsumenta w błąd, wykorzystując jego zaufanie i brak specjalistycznej wiedzy. Klauzula dobrych obyczajów nawiązuje do wyobrażeń o uczciwych, rzetelnych działaniach stron, a także do zaufania, lojalności, jak również – w stosunkach z konsumentami – do fachowości. Zatem sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do dezinformacji lub wywołania błędnego mniemania konsumenta (czy szerzej klienta), wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, ukształtowania stosunku zobowiązaniowego niezgodnie z zasadą równorzędności stron, nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi (tak M. Bednarek, w: System Prawa Prywatnego. Tom 5. Prawo zobowiązań – część ogólna, 2013, s.766). Dobre obyczaje, do których odwołuje sięart. 3851k.c.stanowią przykład klauzuli generalnej, której zadaniem jest wprowadzenie możliwości dokonania oceny treści czynności prawnej w świetle norm pozaprawnych. Chodzi o normy moralne i obyczajowe, powszechnie akceptowane albo znajdujące szczególne uznanie w określonej sferze działań, na przykład w obrocie profesjonalnym, w określonej branży, w stosunkach z konsumentem, itp. Przez dobre obyczaje w znaczeniu określonymart. 3851§ 1 k.c.należy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Należy przy tym mieć na uwadze, że pojęcie sprzeczności z dobrymi obyczajami stanowi przeniesienie na gruntKodeksu cywilnegoużytego wart. 3 ust. 1dyrektywy pojęcia sprzeczności z wymogami dobrej wiary. Powołany przepis przewiduje, że warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodując znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Równocześnie preambuła dyrektywy zawiera w motywie 16 istotne wskazówki interpretacyjne pozwalające ustalić pożądane zachowania zgodne z wymogami dobrej wiary. Przy dokonywaniu oceny działania w dobrej wierze będzie brana pod uwagę zwłaszcza siła pozycji przetargowej stron umowy, a w szczególności czy konsument był zachęcany do wyrażenia zgody na warunki umowy i czy towary lub usługi były sprzedane lub dostarczone na specjalne zamówienie konsumenta; sprzedawca lub dostawca spełnia wymóg działania w dobrej wierze, jeżeli traktuje on drugą stronę umowy w sposób sprawiedliwy i słuszny, należycie uwzględniając jej prawnie uzasadnione roszczenia. Również przy interpretacji kolejnej z wymaganych dla stwierdzenia abuzywności postanowienia umownego przesłanek – rażącego naruszenia interesów konsumenta odwołać należy się do treści przepisów dyrektywy. W ich świetle uzasadnione jest twierdzenie, że rażące naruszenie interesów konsumenta ma miejsce, jeżeli postanowienia umowy poważnie i znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron, wprowadzając nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Jednak nie wyczerpuje to zakresu, w którym może dojść do naruszenia interesów konsumenta. Chodzi bowiem nie tylko o interesy ekonomiczne, ale też związane ze zdrowiem konsumenta, jego czasem zbędnie traconym, dezorganizacją toku życia, doznaniem przykrości, zawodu, wprowadzenia w błąd, nierzetelności traktowania (tak: Cz. Żuławska w: Komentarz do Kodeksu cywilnego red. G. Bieniek, Księga trzecia. Zobowiązania, Warszawa 2003, s. 137 i M. Bednarek w: System Prawa Prywatnego Tom 5 Prawo zobowiązań – część ogólna, Warszawa 2013, s. 767). Zwrócić należy przy tym uwagę, że o ile ustawodawca posłużył się wart. 3851k.c.pojęciem rażącego naruszenia interesów konsumenta, co może wskazywać na ograniczenie treści stosowania przepisów do przypadków skrajnej nierównowagi interesów stron, to w treściart. 3 ust. 1dyrektywy ta sama przesłanka została określona jako wymóg spowodowania znaczącej nierównowagi wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. W tej sytuacji konieczność wykładniart. 3851k.c.w świetle wymogów dyrektywy rodzi konieczność złagodzenia kryteriów stawianych skutkom postanowienia, których zaistnienie pozwalać będzie na stwierdzenie jego niedozwolonego charakteru. Tradycyjne stopniowanie, w którym za rażące uznaje się sytuacje skrajne, nadzwyczajne, ustąpić musi konieczności odnoszenia się jedynie do znamienia znaczącej nierównowagi, jako wypełniającej już kryteria rażącego naruszenia. Podkreślić należy, że stosownie doart. 3852k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Ponadto zgodnie z brzmieniemart. 4dyrektywy, nadanym sprostowaniem z 13 października 2016 r. (Dz. Urz. UE. L z 2016 r. Nr 276, poz. 17), nieuczciwy charakter warunków umowy jest określany z uwzględnieniem rodzaju towarów lub usług, których umowa dotyczy i z odniesieniem, w momencie zawarcia umowy, do wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy oraz do innych warunków tej umowy lub innej umowy, od której ta jest zależna. W rezultacie przy dokonywaniu oceny niedozwolonego charakteru określonego postanowienia umownego, w tym także oceny indywidualnej, nie ma żadnego znaczenia, w jaki sposób umowa była wykonywana przez strony. W szczególności nie ma znaczenia, czy przedsiębiorca rzeczywiście korzystał z możliwości, jakie wynikają dla niego z określonego brzmienia postanowień umownych. Istotne jest jedynie, że nie było żadnych przeszkód, aby z takich uprawnień, mogących naruszać interesy konsumenta, mógł skorzystać. Postanowienie umowne ma niedozwolony charakter nie dlatego, że jest w niewłaściwy sposób wykorzystywane przez przedsiębiorcę – tym bardziej, że jest to okoliczność, która w toku wykonywania umowy może się zmieniać. To samo postanowienie nie może być abuzywne bądź tracić taki charakter jedynie w wyniku przyjęcia przez jedną ze stron umowy określonego sposobu jej wykonania, korzystania bądź niekorzystania z wynikających z niej uprawnień. Postanowienie jest niedozwolone, jeśli daje kontrahentowi konsumenta możliwość działania w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta. Dlatego też nie miało żadnego znaczenia dla stwierdzenia niedozwolonego charakteru określonych postanowień umownych to, w jaki sposób bank rzeczywiście ustalał kursy waluty, do której kredyt jest indeksowany. Nie ma też znaczenia w jaki sposób bank finansował udzielanie kredytów indeksowanych, gdyż również to stanowi okoliczność leżącą poza łączącym strony stosunkiem prawnym a równocześnie związaną z wykonywaniem umowy, a nie chwilą jej zawarcia. Oceniając przez pryzmat powyżej opisanych przesłanek kwestionowane przez stronę powodową postanowienia umowne przewidujące indeksację kredytu powtórzyć należy, że sama konstrukcja indeksacji nie jest niedozwolona. Jak już wyżej wskazano, na gruncie orzecznictwa Sądu Najwyższego, konstrukcja indeksacji kredytu nie jest sprzeczna z prawem, jak też nie można wykluczyć jej stosowania w umowach zawieranych z konsumentami. Postanowienia umowne dotyczące indeksacji kredytu muszą być jednak rozpatrywane na gruncie konkretnej umowy i wszystkie łącznie, gdyż razem decydują o kształcie umowy kredytu w zakresie indeksacji. Przy takim podejściu, w ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy wystąpiłyby przesłanki do uznania postanowień przewidujących indeksację kredytu za postanowienia niedozwolone – przy założeniu, że nie byłyby one nieważne. Taki wniosek wynika z przeprowadzonej oceny kształtu postanowień, które z jednej strony różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty kredytu z PLN na CHF, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty z CHF na PLN, zaś z drugiej strony pozwalają bankowi na swobodne ustalenie wysokości każdego z tych kursów, a ponadto wprowadzają do umowy kredytu element nieograniczonego ryzyka kursowego po stronie kredytobiorcy. Już zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości kapitału kredytu, a następnie wysokości rat spłaty uznać należy za sprzeczne z dobrymi obyczajami, a równocześnie rażąco naruszające interesy konsumenta. Mechanizmy, które mają służyć uzasadnieniu stosowania takiej konstrukcji pozostają bez znaczenia w niniejszej sprawie. Ponownie należy wskazać, że oceny zgodności postanowienia umownego z dobrymi obyczajami dokonuje się w oparciu o treść umowy i okoliczności jej zawarcia, nie zaś w oparciu o przyjęty przez przedsiębiorcę sposób wykonywania umowy, w tym finansowania przez niego działalności swojego przedsiębiorstwa, w zakresie pozwalającym na wykonanie umowy. Dlatego też stwierdzić należy, że przyjęcie w umowie rozwiązań różnicujących stosowane kursy walut nie znajduje uzasadnienia. Strony umowy kredytu nie umawiały się na prowadzenie przez bank działalności kantorowej – dokonywania wymiany walut, a postanowiły jedynie wprowadzić do umowy mechanizm o charakterze indeksacyjnym, pozwalający na zastosowanie stóp procentowych przewidzianych dla waluty obcej. Równocześnie nie może budzić wątpliwości, że konstrukcja, w której w chwili wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta (świadczenia, które ma spełnić na rzecz banku) jest, w wyniku zastosowania dla jej ustalenia kursu sprzedaży, wyższa niż wysokość udzielonego mu kredytu, stanowi naruszenie interesów konsumenta. Z kolei wykorzystanie przez bank swojej przewagi kontraktowej dla wprowadzenia do umowy rozwiązań korzystnych wyłącznie dla kredytodawcy, w nieuzasadniony sposób zwiększających wysokość świadczeń, do których zobowiązany jest kredytobiorca, uznać należy za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Z opisanych przyczyn powołane wyżej§ 1ust. 3A, § 7 ust. 1, § 11 ust. 5 i § 13 ust. 5 umowy kredytu należałoby uznać za niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c. Równocześnie te same postanowienia umowne stanowiłyby klauzule niedozwolone w zakresie, w jakim wskazują, że stosowane mają być kursy walut określone w tabeli kursowej pozwanego banku. Jak już wcześniej wskazano, umowa kredytu nie określa żadnych zasad ustalania kursów, zatem przywołane klauzule umowne nie odwołują się do ustalanego w sposób obiektywny kursu CHF, do obiektywnych wskaźników, na które żadna ze stron nie miała wpływu, lecz pozwalają bankowi kształtować ten kurs w sposób dowolny, wedle swego uznania. Przyznanie sobie przez bank prawa do jednostronnego regulowania wysokości salda kredytu i rat kredytowych indeksowanego kursem CHF poprzez wyznaczanie w tabelach kursowych kursów kupna i sprzedaży franka szwajcarskiego oraz wysokości tzw. spreadu walutowego (różnicy między kursem sprzedaży i kursem kupna waluty obcej), przy pozbawieniu kredytobiorcy jakiegokolwiek wpływu na to, bez wątpienia w sposób rażący narusza interesy konsumenta i jest sprzeczne z dobrymi obyczajami. Poza wymienionymi wyżej przyczynami, o abuzywności wskazanych postanowień świadczy brak ich przejrzystości. Umowa kredytu nie przedstawiała w zrozumiały sposób konkretnego działania mechanizmu wymiany waluty obcej, tak by kredytobiorca mógł samodzielnie oszacować, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływające dla niego konsekwencje ekonomiczne z zawartej umowy kredytu. Na gruncie zapisów umowy kredytu kredytobiorca nie jest w stanie poznać sposobu, w jaki pozwany bank kształtuje kurs CHF, zwiększając go bądź zmniejszając wedle swego uznania. Umowa nie daje kredytobiorcy żadnego instrumentu pozwalającego bronić się przed decyzjami banku w zakresie wyznaczanego kursu CHF, czy też weryfikowania ich. W świetle treści wskazanych postanowień umownych bank może wybrać dowolne kryteria ustalania kursów, niekoniecznie związane z aktualnym kursem ukształtowanym przez rynek międzybankowy oraz ma możliwość uzyskania korzyści finansowych stanowiących dla kredytobiorcy dodatkowe koszty kredytu, których oszacowanie nie jest możliwe ze względu na brak oparcia zasad ustalania kursów wymiany o obiektywne i przejrzyste kryteria. Kursy ustalane przez bank z zasady zawierają wynagrodzenie (marżę) za dokonanie transakcji kupna lub sprzedaży, której wysokość jest zależna tylko i wyłącznie od woli banku. Dobre obyczaje nakazują, aby ponoszone przez konsumenta koszty związane z zawarciem umowy, o ile nie wynikają z czynników obiektywnych, były możliwe do przewidzenia. Brak określenia w umowie sposobu ustalania kursów waluty na potrzeby przeliczenia salda zadłużenia na walutę obcą oraz przeliczenia na złote kwoty wymaganej do spłaty kredytu w rażący sposób narusza interesy konsumenta. Celem klauzul indeksacyjnych nie powinno być przysparzanie dochodów jednej ze stron umowy. Tymczasem wprowadzony przez bank do umowy mechanizm indeksacji umożliwia mu stosowanie kursu CHF ustalanego inaczej przy przeliczaniu wypłaconej kredytobiorcy kwoty kredytu, a inaczej przy obliczaniu wysokości rat kredytowych. Różnica pomiędzy tymi kursami stanowi dodatkowy, nieuzasadniony dochód banku, zaś dla kredytobiorcy dodatkowy koszt. Bank, przeliczając kwotę wypłaconego kredytu według ustalonego przez siebie kursu kupna CHF oraz pobierając z rachunku kredytobiorcy raty kredytu przeliczone według własnego kursu sprzedaży CHF, uzyskuje w ten sposób od kredytobiorcy dodatkową ukrytą prowizję, której nie odpowiada żadne świadczenie banku. Co więcej, pomiędzy kredytobiorcą a bankiem nie dochodzi do żadnych transakcji wymiany waluty. Kwota kredytu wypłacona zostaław złotych polskich i spłata następowała również w tej walucie. Natomiast wartość franka szwajcarskiego przyjęta została jedynie jako wskaźnik indeksacji wypłaconej kwoty kredytui poszczególnych rat podlegających spłacie. Oznacza to, że wszelkie operacje wykonywane były jedynie „na papierze”, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowychw którąkolwiek stronę nie dochodziło. W efekcie różnica pomiędzy kursem kupna danej waluty a kursem sprzedaży tej waluty przez bank, ustalanych wyłącznie przez bank, stanowi czysty dochód banku, zwiększający dodatkowo koszty kredytu dla kredytobiorcy.W tym mechanizmie należy więc dostrzec również sprzeczność postanowienia z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, który nie ma nawet możliwości uprzedniej oceny własnej sytuacji, w tym wysokości rat kredytu, i jest zdany wyłącznie na arbitralne decyzje banku (podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w orz. z 07.05.2013 r.,VI ACa 441/13, LEX nr 1356719). Mechanizm indeksacji należy również uznać za abuzywny z tej przyczyny, że bank nie zrealizował właściwie obowiązków informacyjnych, w celu umożliwienia kredytobiorcy rozpoznania rzeczywistego ryzyka związanego z wyborem kredytu indeksowanego do waluty obcej. Zauważyć trzeba, że w przypadku kredytu powiązanego z kursem waluty obcej, oprócz konieczności poniesienia kosztów związanych z obowiązkiem zapłaty odsetek, prowizji lub innych opłat związanych z udzieleniem kredytu (jeżeli umowa je przewiduje) pojawia się dodatkowy element mający istotny wpływ na ryzyko zwiększenia kosztów z punktu widzenia kredytobiorcy, tj. możliwość niekorzystnej zmiany kursu waluty skutkujące automatycznym wzrostem raty kredytu oraz wysokości zadłużenia (salda kredytu). Zwłaszcza ten ostatni czynnik ma największe znaczenie przy określaniu poziomu ryzyka wynikającego z nabycia kredytu – tym bardziej, że ta właściwość kredytu walutowego nie jest intuicyjna i odbiega od standardowego kredytu w złotówkach, w którym kwota pozostała do zapłaty praktycznie zawsze zmniejsza się z upływem czasu i płaceniem kolejnych rat. W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej może okazać się przy wzroście kursu waluty indeksacyjnej, że pomimo uiszczania rat wysokość świadczenia, którego spełnienie wymagane jest od kredytobiorcy nie maleje, lecz rośnie, albo maleje w sposób nieadekwatny do wpłacanych przez kredytobiorcę środków. Nierzadko okazuje się, że pomimo kilkuletniej spłaty kredytu nadal do spłacenia pozostaje nawet wielokrotność udzielonej kwoty kredytu. Dlatego też szczególnie istotne staje się odpowiednie poinformowania kredytobiorcy o tym ryzyku. Oceniając pod tym kątem proces zawierania umów w niniejszej sprawie nie sposób ustalić, że kredytobiorca został w sposób wyczerpujący i zrozumiały poinformowanyo skutkach, jakie wiążą się z zastosowaniem mechanizmu indeksacji. W dokumencie „Oświadczenia dla kredytów i pożyczek hipotecznych”, podpisanym przez powódkę przed zawarciem umowy kredytu, znalazły się zapisy wskazujące, iż kredytobiorca ma świadomość ryzyka związanego z kredytem indeksowanym do waluty obcej, a w szczególności tego, że niekorzystna zmiana kursu waluty spowoduje wzrost comiesięcznych rat spłaty kredytu oraz wzrost całego zadłużenia. W umowie kredytu znalazło się natomiast zapis o treści: „Kredytobiorca jest świadomy, że z kredytem waloryzowanym związane jest ryzyko kursowe, a jego konsekwencje wynikające z niekorzystnych wahań kursu złotego wobec walut obcych mogą mieć wpływ na wzrost kosztów obsługi kredytu”. Pozwany nie wykazał jednak, żebyw procesie zawierania umowy przekazał powódce informacje pozwalające jej na zrozumienie, że w przypadku niekorzystnej zmiany relacji wartości waluty polskiej do waluty szwajcarskiej jej zadłużenie może rosnąć bez żadnych ograniczeń. Przypomnieć tu trzeba, że nie chodzi tylko o ogólną wiedzę, że kursy walut zmieniają się, a ich zmiany mają wpływ na wysokość rat i ogólnego zadłużenia, ale o uwidocznienie, w oparciu o jednoznaczne i zrozumiałe kryteria, wypływających z umowy konsekwencji ekonomicznych, w tym przyjęcia przez kredytobiorcę ryzyka kursowego, które z ekonomicznego punktu widzenia może okazać się dla niego trudne do udźwignięcia w przypadku dewaluacji waluty. Właściwe poinformowanie konsumenta o ryzyku związanym z zawieraną umową powinno opierać się na jasnej i niewprowadzającej w błąd informacji o tym, że kurs waluty obcej wobec waluty polskiej może rosnąć w sposób nieograniczony. Równocześnie należałoby wyraźnie poinformować konsumenta, że przewidywanie kursów walutw perspektywie kilku dziesięcioleci jest niemożliwe. Konsument powinien zdawać sobie sprawę, że zaciągając kredyt na kilkadziesiąt lat, po wielu latach spłaty może być winien bankowi więcej niż pożyczył, mimo że będzie spłacał coraz wyższe raty. Podkreślić trzeba, że należyta informacja o ryzyku kursowym nie może opierać się na założeniu, że każdy rozważny kredytobiorca świadomy jest, że kursy walut są zmienne. Istotne bowiem jest nie to, że kursy walut ulegają zmianie, ale to jakie są skutki takich zmian dla wysokości świadczeń kredytobiorcy oraz jakie są ich granice. Nawet rozważny konsument nie jest profesjonalistą, który powinien posiadać wiedzę i umiejętności jej profesjonalnego zastosowania w zakresie analiz ekonomicznych lub finansowych, czy też wiedzęo historycznych zmianach kursów walut. Przy ocenie ryzyka kursowego jest w pełni uprawniony do opierania się na informacji z banku. Dlatego ma właśnie prawo do rzetelnej informacji, która nie będzie go wprowadzać w błąd. Postawienie bankowi takich wymagańz pewnością nie przekracza możliwości przewidywania przyszłych zmian kursów w okresie realizacji umowy. Od banku nie oczekuje się wskazania jak kształtować będą sięw przyszłości kursy walut, a jedynie pełnego wyjaśnienia konsumentowi, że wahania kursów walut są trudne do przewidzenia (w szczególności w kilkudziesięcioletnim okresie obowiązywania umowy kredytu) i nie są w żaden sposób ograniczane – tym bardziej, że oprócz mechanizmów czysto rynkowych mają na nie wpływ również zachowania poszczególnych emitentów waluty. Przywołane wcześniej informacje zamieszczonew oświadczeniu kredytobiorcy nie dowodzą, że powódce uświadomiono należycie skalę ryzyka kursowego związanego z zaciągnięciem kredytu indeksowanego. Dla oceny kwestii abuzywności klauzul indeksacyjnych nie ma znaczenia wejściew życie ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw, która przyznała kredytobiorcom m.in. uprawnienie do spłaty rat kapitałowo-odsetkowych bezpośrednio w walucie obcej. Ustawa zmieniająca nie usunęła pierwotnej przyczyny niedozwolonego charakteru zawartych w umowach postanowień dotyczących indeksacji kredytu. Umożliwienie kredytobiorcy spłacania należności, od pewnego momentu wykonywania umowy, bezpośrednio w walucie CHF nie likwiduje źródła abuzywności, jakim jest nierównomierne rozłożenie praw i obowiązków stron umowy poprzez zastosowanie indeksacji. W braku wyraźnej zgody konsumenta na związanie go postanowieniami mającymi charakter niedozwolonych, tylko wprowadzenie rozwiązań, które w pełni usuwałyby skutki zastosowania takich postanowień, można by uznać za zamykające kwestię abuzywności klauzul umownych. W świetle powyższego, kwestionowane klauzule umowne przewidujące mechanizm indeksacji do franka szwajcarskiego zobowiązań stron umowy kredytu należałoby uznać za niedozwolone postanowienia umowne, gdyby brak było podstaw do stwierdzenia ich nieważności. Skutkiem uznania za abuzywne postanowień umownych jest konieczność ich pominięcia przy ustalaniu treści stosunku prawnego wiążącego konsumenta. Stwierdzenie abuzywności konkretnych postanowień umownych rodzi taki skutek, że postanowienia te nie wiążą konsumenta ex tunc i ex lege, a strony – co do zasady – są związane umowąw pozostałym zakresie (art. 385( 1)§ 2 k.c.). Postanowienia uznane za niedozwolone przestają wiązać już w chwili zawarcia umowy. Oznacza to, że nie stanowią elementu treści stosunku prawnego i nie mogą być uwzględniane przy rozpoznawaniu spraw związanych z jego realizacją. Postanowienia uznane za niedozwolone podlegają zniesieniu w całości, a nie tylkow zakresie, w jakim ich treść jest niedopuszczalna (tak: W. Popiołek, w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, red. K. Pietrzykowski, Warszawa 2013, teza 15 do art. 385( 1); K. Zagrobelny w: Kodeks cywilny. Komentarz, red. E. Gniewek, Warszawa 2013, teza 11 do 385( 1) ).Oznacza to, że nie stanowią elementu treści stosunku prawnego i nie mogą być uwzględniane przy rozpoznawaniu spraw związanych z jego realizacją. Z uwagi na fakt, że – ze wskazanych wyżej przyczyn – zakwestionowaniu podlegałby cały mechanizm indeksacji w kształcie przyjętym w wiążącej strony umowie, zbędne jest poszukiwanie odpowiedzi na możliwość ustalenia i przyjęcia innego („sprawiedliwego”) kursu dla dokonania rozliczeń między stronami, przy zachowaniu mechanizmu indeksacji. Należy przy tym wskazać, że stosowanie obowiązującego aktualnieart. 358 § 2 k.c.jest niemożliwe, skoro nie obowiązywał on w dacie zawarcia umowy kredytu (wszedł w życie dopiero 24 stycznia 2009 r.), a brak jest przepisów przejściowych, które umożliwiałyby jego zastosowanie. Ponadto przepis ten odnosi się do możliwości ustalenia kursu waluty obcejw przypadku spełnienia świadczenia w walucie polskiej, natomiast nie reguluje sytuacji,w której dochodzi do przeliczenia wysokości zobowiązania z waluty polskiej na obcą. Brak jest zatem mogących znaleźć zastosowanie przepisów dyspozytywnych stanowiących podstawę wyznaczenia takiego kursu. Wobec tego należy dokonać oceny możliwości dalszego funkcjonowania umowy kredytu po wyeliminowaniu z niej postanowień dotyczących indeksacji. Przywołać tu należy raz jeszcze stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE, zgodniez którym fakt, iż klauzule dotyczące ryzyka kursowego (dot. wyznaczania kursów) określają główny przedmiot umowy kredytu oznacza, że utrzymanie obowiązywania umowy kredytuz pominięciem tych klauzul nie wydaje się możliwe z prawnego punktu widzenia ( zob. wyrok TSUE z 14 marca 2019 r.,D., C‑118/17, EU:C:2019:207, pkt 48, 52 i wyrok TSUEz 3 października 2019 r., C-260/18D., pkt 44). Usunięcie postanowień określających główne świadczenia stron – podobnie jak postanowień określającego essentialia negotii– musi oznaczać brak konsensu stron co do zawarcia umowy w określonym kształcie. Bez klauzul przeliczeniowych nie da się ustalić, jaka jest suma zadłużenia, która zgodnie z wolą stron wyrażoną w umowie powinna być określona we frankach szwajcarskich, ani ustalić wysokości rat kredytowych, które winny być płacone w złotych polskich. Ponadto wyeliminowanie klauzul kursowych usuwałoby z umowy ryzyko walutowe, stanowiące istotę łączącego strony stosunku prawnego, skoro kredyt oprocentowany został stawką referencyjną LIBOR, właściwą dla kredytów, w których zobowiązanie kredytobiorcy wyrażone jestw CHF. Wprowadzałoby to chaos prawny i modyfikowałoby umowę tak dalece, że nie odpowiadałaby ona pierwotnej woli stron wyrażonej w umowie. Oznacza to, że wyłączeniez umowy kredytu klauzul indeksacyjnych prowadzi do upadku całej umowy ( por. wyrok TSUE z 14 marca 2019 r., orz SN z dnia 11 grudnia 2019 r., V CSK 382/18, orz. Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 października 2020 r., I ACa 215/20). Stanowisko o upadku całej umowy kredytowej tylko pozornie pozostajew sprzeczności zart. 3851§ 2 k.c., w świetle którego nieskuteczność poszczególnych postanowień umownych nie wpływa na pozostałą część umowy.Artykuł 6 ust. 1dyrektywy 93/13 nie określa kryteriów dotyczących możliwości dalszego obowiązywania umowy bez nieuczciwych warunków, lecz pozostawia ich ustalenie zgodnie z prawem Unii, krajowemu porządkowi prawnemu. Jeżeli umowa nie może funkcjonować bez abuzywnych postanowień, to cała umowa jest bezskuteczna (tak SN w uzasadnieniu uch. 7 sędziów SN z 07.05.2021 r., III CZP 6/21). Sytuacja taka występuje właśnie w niniejszej sprawie, w której powódka nie wyraziła zgody na dalsze funkcjonowanie umowy, po wyłączeniu z niej bezskutecznych klauzul indeksacyjnych. Na gruncie stwierdzonej przez Sąd nieważności umowy kredytu, żądanie powódkio zwrot spełnionych na rzecz banku w wykonaniu umowy świadczeń pieniężnych, sformułowane jako żądanie główne, podlega ocenie na podstawie przepisówo bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i nast. k.c.). W myślart. 405 k.c., kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zobowiązaniez tytułu bezpodstawnego wzbogacenia powstaje przy zaistnieniu trzech przesłanek. Po pierwsze, korzyść musi być uzyskana bez podstawy prawnej, co ma miejsce, gdy u jej podstaw nie leży ani czynność prawna, ani przepis ustawy, ani orzeczenie sądu lub decyzja administracyjna. Po drugie, korzyść musi mieć wartość majątkową, możliwą do określeniaw pieniądzu. Po trzecie, korzyść musi być uzyskana kosztem innej osoby, co oznacza istnienie powiązania pomiędzy wzbogaceniem po jednej stronie, a zubożeniem po drugiej stronie. Szczególnym rodzajem bezpodstawnego wzbogacenia jest tzw. świadczenie nienależne, o którym mowa wart. 410 k.c.Świadczenie jest nienależne w sytuacjach określonych wart. 410 § 2 k.c., w tym również w przypadku, gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Sytuacje kwalifikowane jako świadczenie nienależne zakładają uzyskanie korzyści majątkowej w następstwie świadczenia, czyli zachowania zmierzającego do wykonania zobowiązania. W sprawie niniejszej mamy do czynienia z nieważnością umowy kredytu, przy czym świadczenia stron miały charakter jednorodzajowy (pieniężny). Bank wypłacił z tytułu kredytu łącznie 377.000 zł. Następnie powódka spełniała świadczenia odpowiadające określonym w umowie ratom kapitałowo-odsetkowym i innym należnościom związanymz umową kredytu, a suma wpłat w okresie objętym pozwem wyniosła 258.091,24 zł, w tym: 238.966,14 zł z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych w okresie od 11 marca 2010 r. do11 lutego 2020 r., 4.076,63 zł z tytułu składek na ubezpieczenie niskiego wkładu własnego, pobranych w dniach 3 maja 2011 r. i 2 maja 2014 r., 2.909,23 zł z tytułu ubezpieczenia nieruchomości w okresie od 11 marca 2010 r. do 11 lutego 2020 r., 12.139,24 zł z tytułu ubezpieczenia na życie w okresie od 11 marca 2010 r. do 11 lutego 2020 r. Powódka dochodziła w niniejszej sprawie zasądzenia sumy nawet niższej, niż wyżej wskazana, tj. 257.976,78 zł. Pozwany zobowiązany jest zwrócić wskazaną wyżej sumę świadczeń na rzecz powódki na podstawieart. 410 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 405 k.c., bowiem spełnione przez powódkę na rzecz banku świadczenia okazały się nienależne, w związku ze stwierdzoną nieważnością umowy kredytu. Uwzględnieniu roszczenia o zwrot nienależnych świadczeń nie sprzeciwia sięart. 411 pkt 1 k.c., który stanowi, że nie można żądać zwrotu świadczenia jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany, chyba że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lubw wykonaniu nieważnej czynności prawnej. Po pierwsze, wiedzę należy tu rozumieć jako całkowitą świadomość tego, że świadczenie się nie należy i że spełniający mógłby bez ujemnych dla siebie konsekwencji prawnych odmówić jego spełnienia (vide orz. SNz 12.12.1997 r., III CKN 236/97, OSNC 1998/6/101). Na gruncie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy nie można było uznać, żeby powódka miał pozytywną i pewną wiedzę, że płacone należności kredytowe są nienależne bankowi. Kwestia niedozwolonego charakteru postanowień umownych i nieważności umowy kredytu była wszak i nadal jest przedmiotem sporu pomiędzy stronami, który wymagał rozstrzygnięcia przez sąd. Po drugie, w związkuz uznaniem umowy za nieważną zachodzi wyjątek przewidziany wart. 411 pkt 1in finek.c. Pozwany nie może bronić się przeciwko żądaniu o zwrot nienależnych świadczeńz powołaniem naart. 411 pkt. 4 k.c., który stanowi, że nie można żądać zwrotu świadczenia, jeżeli świadczenie zostało spełnione, zanim wierzytelność stała się wymagalna. Przepis ten nie może znaleźć zastosowania w rozpatrywanej sprawie, bowiem nie odnosi się on w ogóle do zobowiązania nieistniejącego (jak to miało miejsce w analizowanym przypadku), lecz dotyczy świadczeń wynikających z zobowiązań istniejących, lecz spełnionych przed terminem wymagalności roszczenia, co do którego podstawa prawna od chwili spełnienia świadczenia nie uległa zmianie, jednak ze względów praktycznych nie jest celowe domaganie się zwrotu tej kwoty, która z chwilą nadejścia terminu wymagalności roszczenia musiałby być świadczona między stronami (vide: orz. SN z 23.05.1980 r., IV PR 200/80, Legalis nr 22045). Żądania powódki nie są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zgodniezart. 5 k.c., nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Przepis ten nie może jednak w rozpatrywanej sprawie stanowić podstawy do oddalenia powództwa. Podkreślić trzeba, że pozwany jest przedsiębiorcą prowadzącym profesjonalną działalność w zakresie bankowości, a banki od lat traktowano jako „instytucje zaufania publicznego”. Wobec tego przy konstruowaniu umów kredytowych bank winien dołożyć najwyższej staranności, aby postanowienia umowne były zgodne z prawem, nie zawierały regulacji niejasnych lub niejednoznacznych. Warunki te nie zostały spełnione w analizowanym przypadku w odniesieniu do klauzul indeksacyjnych. Nie można zarzucić powódce naruszenia zasad współżycia społecznego z tej przyczyny, że dochodzi roszczeń związanych ze stosowaniem przez bank nieuczciwych klauzul, prowadzących do nieważności umowy kredytu. Wręcz przeciwnie, to zachowanie pozwanego polegające na zastrzeżeniu we wzorcu umowy postanowień nieuczciwych należy zakwalifikować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami. Nie mógł odnieść zamierzonego skutku zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego. Zwrot (zapłata) nienależnie pobranych rat kredytowych nie może być uznany za świadczenie okresowe. Świadczenie polegające na zwrocie nienależnego świadczenia jest bowiem świadczeniem jednorazowym Nie znajduje tu więc zastosowania trzyletni termin przedawnienia dla tego rodzaju świadczeń, określony wart. 118 k.c., lecz dziesięcioletni termin przedawnienia przewidziany w tym przepisie, w brzmieniu sprzed 9 lipca 2018 r., stosownie do art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, a co do świadczeń spełnionych od 9 lipca 2018 r., sześcioletni termin przedawnienia przewidziany wart. 118 k.c.w nowym brzmieniu. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela przy tym stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. V CSK 382/18 (Legalis nr 2277328), który przyjął, iż „zważywszy (…) na zastrzeżoną dla kredytobiorcy-konsumenta możliwość podjęcia ostatecznej decyzji co do sanowania niedozwolonej klauzuli albo powołania się na całkowitą nieważność umowy także wtedy, gdy mogłaby zostać utrzymana w mocy przez zastąpienie klauzuli abuzywnej stosownym przepisem, należy uznać, że co do zasady termin przedawnienia tych roszczeń może rozpocząć bieg dopiero po podjęciu przez kredytobiorcę-konsumenta wiążącej (świadomej, wyraźnej i swobodnej) decyzji w tym względzie (…). Dopiero bowiem wówczas można uznać, że brak podstawy prawnej świadczenia stał się definitywny (…), a strony mogły zażądać skutecznie zwrotu nienależnego świadczenia (por.art. 120 § 1 zd. 1 k.c.)”. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy przyjąć trzeba, że od czasu powstania u powódki świadomości co do możliwej wadliwości klauzul indeksacyjnychi wynikających z tego roszczeń oraz podjęcia decyzji o wystąpieniu ze stosownymi roszczeniami przeciwko bankowi do czasu wystąpienia z pozwem w niniejszej sprawie nie upłynął termin określony wart. 118 k.c.Kwestia możliwej wadliwości klauzul indeksacyjnych (i to tylko w kontekście stosowania przez banki spreadu walutowego) została podjęta w debacie publicznej dopiero w 2011 r., przy okazji uchwalania przez Parlament powoływanej wcześniej ustawy z dnia 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw. Nie da się więc na gruncie doświadczenia życiowego przyjąć, by przed 2011 r. powódka mogła mieć świadomość roszczeń wynikających z wadliwości klauzul indeksacyjnych zawartych w spornej umowie kredytu i wynikających z tego roszczeń. Powódka wskazała podczas przesłuchania w charakterze strony postępowania, że wiedzęo możliwej niezgodności z prawem umowy kredytu i o roszczeniach jakie jej przysługują uzyskała w 2020 r., po zasięgnięciu porady u prawnika, po czym w piśmie z dnia 26 lutego 2020 r. zgłosiła reklamacje do banku, w której powołała się na nieważność umowy kredytu. Zatem od 26 lutego 2020 r. można mówić o świadomości powódki co do niezgodnościz prawem umowy kredytu i wynikających z tego roszczeń oraz o podjęciu decyzjio powołaniu się na nieważność umowy. Od tej daty do czasu złożenia pozwu w niniejszej sprawie (12 marca 2020 r.) nie upłynął termin określony wart. 118 k.c.Roszczenia powódki o zwrot świadczeń objętych pozwem nie uległy zatem przedawnieniu w żadnym zakresie. Powódce należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie wskazanej wyżej kwoty. Stosownie doart. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, a jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Termin zapłaty świadczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, zatem świadczenie to powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu pozwanego do zapłaty (art. 455 k.c.). Powódka nie wykazała, by przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie wzywała pozwanego do zwrotu nienależnych świadczeńw związku z nieważnością umowy kredytu. Wobec tego jako wezwanie pozwanego do zapłaty potraktować należy dopiero pozew złożony w niniejszej sprawie. Odpis pozwu został doręczony pozwanemu 10 czerwca 2020 r. Należało przyjąć, że pozwany byłw stanie przeanalizować żądania powódki i zaspokoić je w terminie dwóch tygodni, tj. do24 czerwca 2020 r. Pozwany znalazł się więc w opóźnieniu w zapłacie w dniu 25 czerwca 2020 r., co uzasadniało przyznanie odsetek za opóźnienie od tej daty. Żądanie zasądzenia odsetek za okres wcześniejszy nie zasługiwało na uwzględnienie. Mając to wszystko na uwadze, Sąd na podstawie powołanych przepisów w pkt. I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 257.976,78 zł, wrazz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, zaśw pkt. II sentencji wyroku oddalił powództwo główne w pozostałej części. Wobec stwierdzonej nieważności umowy kredytu i uwzględnieniu roszczeń głównych wywiedzionych z nieważności umowy kredytu, Sąd nie orzekał o roszczeniach określonych jako ewentualne. Orzekając o kosztach postępowania w pkt III sentencji wyroku, Sąd na podstawieart. 100 zd. 2 k.p.c.iart. 98 k.p.c.włożył na pozwanego obowiązek zwrotu powódce pełnych kosztów procesu mając na uwadze, że żądania powódki zostały uwzględnionew zdecydowanej większości (oddalone tylko co do części odsetek), że zasadne okazało się stanowisko powódki co do nieważności umowy kredytu, co było zasadniczą kwestią sporną pomiędzy stronami. Koszty powódki niezbędne do celowego dochodzenia praw w niniejszej sprawie wyniosły łącznie 11.817 zł, na co składają się uiszczona opłata sądowa od pozwuw wysokości 1.000 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 złi wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powódki w stawce 10.800 zł, ustalonej stosownie do § 2 pkt 7 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800, ze zm.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2022-06-03' department_name: XXV Wydział Cywilny judges: - Sędzia Sądu Okręgowego Paweł Duda legal_bases: - art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe - art. 120 § 1 zd. 1 k.c. - art. 100 zd. 2 k.p.c. - art. 20 i 22 Konstytucji - 'art. 288 akapit trzeci Traktatu ' recorder: sekretarz sądowy Patryk Kaniecki signature: XXV C 892/20 ```

151515000003006_VI_Ka_000116_2019_Uz_2019-03-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI Ka 116/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia19 marca 2019r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Arkadiusz Łata Protokolant Monika Dąbek przy udziale Beaty Huras Prokuratora Prokuratury Rejonowej wT. po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. sprawyM. K.ur. (...)wT. synaT.iM. oskarżonego zart. 278§1 kkw zw. zart. 65§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 19 listopada 2018 r. sygnatura akt II K 232/17 na mocyart. 437 § 1 kpkiart. 636 § 1 kpk 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych). Sygn. akt VI Ka 116/19 UZASADNIENIE Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje. Apelacja obrońcy nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje. Sąd odwoławczy nie doszukał się najmniejszych podstaw do odmiennych aniżeli Sąd I instancji oceny przeprowadzonego na rozprawie głównej materiału dowodowego, ani też do zakwestionowania ustaleń faktycznych i ocen prawnych poczynionych w postępowaniu rozpoznawczym. Sąd Rejonowy starannie i w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe, a zgromadzone dowody poddał następnie wnikliwej analizie oraz ocenie wyprowadzając trafne i logiczne wnioski końcowe. Tok rozumowania i sposób wnioskowania Sądu orzekającego przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest prawidłowy i zgodny ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Nie przekroczono przy tym ram swobodnej oceny dowodów, jak i nie popełniono uchybień tego rodzaju, że mogłyby one spowodować konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do rozpoznania ponownego. Sąd Rejonowy wskazał na jakich oparł się dowodach, dlaczego dał im wiarę oraz należycie wytłumaczył z jakich przyczyn odmówił wiary wersjiM. K.. Za rażąco i niewspółmiernie surową nie może nadto uchodzić wymierzona bezwzględna kara pozbawienia wolności. Wszelkim wymogom formalnym zakreślonym przez obowiązujące przepisy prawa odpowiada też część sprawozdawcza zapadłego orzeczenia, co umożliwia kontrolę instancyjną. W badanym przypadku nie budził wątpliwości fakt, dokonania kradzieży elementów wyposażenia trakcji kolejowej na odcinku wskazanym przez Sąd orzekający, w ilości, asortymencie oraz wartości – ustalonych w toku postępowania, a także w dacie, jaką przyjęto w zaskarżonym wyroku. Pewne było także – o czym zeznawał świadekA. S.– założenie „fotopułapki” (czyli w istocie monitoringu) w dniu 7 października 2016 r. Nagrania z okresu 7-11 października 2016 r zarejestrowały z kolei jedno tylko zdarzenie mające postać zaboru celu przywłaszczenia części z trakcji kolejowej, a mianowicie to będące przedmiotem rozpoznania w kontrolowanej sprawie, mające miejsce 10/11 października 2016 r. W dniach poprzedzających, począwszy od 7 października 2016 r zaszłości takich na przedmiotowym odcinku linii kolejowej z całą pewnością zatem nie było, jak również nie dokonywano w tym miejscu żadnych robót remontowych, czy rozbiórkowych. Nagrania pochodzące z okresu 7-11 października 2016 r nie dostarczyły zarazem jakichkolwiek obrazów lub przesłanek sugerujących choćby, by na wspomnianym odcinku linii kolejowej miało dojść do kradzieży w czasie bezpośrednio wcześniejszym przed dniem zamontowania fotopułapki. Zatem – przesłanek mogących wzbudzić zaniepokojenie(...)lub skłonić jego służby do dodatkowego skontrolowania szlaku, czy też do zawiadomienia organów ścigania. Nagrania poczynione w przedziale czasowym począwszy od 7 października 2016 r do 10 października 2016 r nie wskazywały na żadne takie zmiany, przekształcenia lub ubytki w obrębie linii kolejowej, mogące wskazywać na dokonanie kradzieży przed dniem 7 października 2016 r, a po dniu 4 października 2016 r, kiedy to nastąpił ostatni „obchód” linii kolejowej i kontrola jej stanu w wykonaniu pracownika(...)– o czym zeznawał świadekD. S.. Sąd jurysdykcyjny trafnie uznał, że w krytycznej dacie w przestępstwie kradzieży uczestniczyli jako współsprawcy:R. Z.,M. K.orazŁ. B.. Ten ostatni wprost i jednoznacznie wskazywałZ.iK.w roli współsprawców. Obu znał przy tym osobiście, nie mogło być przeto mowy o pomyłce w zakresie identyfikacji. Co więcej,B.pozostawał ówcześnie w nieformalnym związku z siostrąZ..M. K.był nadto rozpoznawalny w materiale filmowym. Zarazem za nie do przyjęcia potrzeba było ocenić wersie oskarżonego, w tym zwłaszcza w sferze twierdzeń na temat obecnościK.na miejscu zdarzenia już w dniu 8 października 2016 r, a także przeprowadzanej przez pracowników(...)rozbiórce trakcji w tejże dacie, czy też próbach kradzieży w jego wykonaniu jeszcze przed momentem rozpatrywanego zdarzenia. W materiale filmowym nie zarejestrowano bowiem podobnych zaszłości. Dane uzyskane z(...)oraz depozycje wspomnianego uprzednio świadkaD. S.stanowczo wykluczały przeprowadzanie jakichkolwiek prac rozbiórkowych na przedmiotowym odcinku trasy kolejowej w okresie poprzedzającym kradzież. ZarazemB. S.podnosił, że dokonywał obchodu trasy 11 października 2016 r, co wobec zeznańS.o tego rodzaju kontrolach następujących raz w tygodniu, uprawniało do wniosku, iż obchód wcześniejszy nastąpił dnia 4 października 2016 r i nie stwierdzono wówczas nic „podejrzanego” na trasie. Przed datą 10/11 października 2016 r nie było zatem żadnych dosłownie podstaw do stwierdzania kradzieży lub wszelkich innych „ubytków” w obrębie przedmiotowego odcinka linii kolejowej. Dotyczyło to tak przedziału czasowego 4-6 października 2016 r, jak i od 7 października 2016 r (kiedy funkcjonował już monitoring) do chwili ujawnienia zdarzenia, o które chodzi w rozpatrywanej sprawie. Tylko teoretycznie, hipotetycznie tym samym – odnosząc się do argumentacji obrońcy – mogła zaistnieć kradzież trakcji kolejowej w tym samym miejscu pomiędzy 4 - 6 październikiem 2016 r, tak by nikt tego nie dostrzegł ani też nie ujawnił i, by informacja taka nie dotarła do wiadomości(...)bądź organów ścigania. Jakichkolwiek konkretnych danych dla poczynienia podobnych założeń – natomiast nie było. Z kolei, z zakresu tez przedstawionych przez apelującego zdecydowanie wyłączyć należało okres od 7 października 2016 r, gdy „fotopułapka” już funkcjonowała do dnia poprzedzającego rozpoznawane zdarzenie, kiedy to nie zarejestrowano żadnych kradzieży. Co się tyczyło zaś współsprawstwaM. K.w przestępstwie, to najistotniejszą rolę odegrały relacjeŁ. B.zaprezentowane w odrębnym postępowaniu, gdzie przyznawał się on do zarzutu analogicznego jak postawiony i przypisany oskarżonemu, a przyznanie to i określenie owych współsprawców miało charakter „totalny” i objęło miejsce, czas, rodzaj i ilość skradzionych rzeczy oraz ich wartość. Oczywiste przy w tym pozostawały przyczyny, ze względu na które nie sprecyzowano personaliówB.ani w zarzucie aktu oskarżenia, ani też w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w dyspozycji zaskarżonego wyroku. Nie dysponowano wówczas jeszcze prawomocnym wyrokiem skazującymŁ. B.za to samo przestępstwo, gdyż takowy wciąż jeszcze nie zapadł. Nie jest dopuszczalne umieszczanie w opisie czynu przypisanego wyrokiem nazwiska współpracy nie objętego postępowaniem, jeżeli nie został on skazany prawomocnie w tym, ani też w innym postępowaniu. Prowadziłoby to nie tylko do naruszenia zasady domniemania niewinności (art. 5 § 1 kpk), lecz także do pogwałcenia art. 6 ust. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka ratyfikowanej przez Polskę i podlegającej stosowaniu na równi z prawem krajowym (vide: wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 marca 1995 r, II Akr 28/95, OSP 1996/7-8/150). Tym samym w każdym przypadku, gdy sąd ustala, że współsprawcą przestępstwa jest osoba nie będąca oskarżoną w danej sprawie lub skazaną prawomocnie za ten czyn w odrębnym postępowaniu, powinien w części dyspozytywnej wyroku posługiwać się określeniem zastępującym nazwisko tego współsprawcy (vide: wyrok SN z dnia 11 lutego 1991 r, V KRN 386/90, OSNKW 1991/7-9/42). W chwili wyrokowania przez Sąd OkręgowyŁ. B.został już skazany za występek analogiczny jak w przedmiotowej sprawie – wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 6 marca 2019 r – sygn. akt II K 827/18 (vide: k 440-441), lecz nie uzyskał wówczas ów wyrok waloru prawomocności. Nie było natomiast żadnych racjonalnie uzasadnionych powodów, by odmawiać wiary wyjaśnieniomŁ. B.obciążającymM. K.. Rzekome skonfliktowanie wymienionego z oskarżonym obrońca podniósł dopiero w ostatnim słowie na rozprawie odwoławczej. Ewidentnie – na użytek postępowania drugoinstancyjnego, gdyż wcześniej – w toku całego procesu, łącznie z treścią środka odwoławczego – nie było o tym mowy. Nigdy też o skonfliktowaniu takim (mającym – jak się należy domyślać prowadzić do bezpodstawnego obciążeniaK.przezB.) nie wspominał nade wszystko sam oskarżony. Nie mógł on natomiast o podobnym konflikcie nie wiedzieć przed dniem 19 marca 2019 r (data rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy), gdyby tylko konflikt ów faktycznie istniał. Tymczasem aniM. K., ani też jego obrońca w toku procesu nie podważali podobnymi argumentami wiarygodnościŁ. B., a nastąpiło to dopiero w końcowej mowie obrońcy przed Sądem odwoławczym. Faktem jest, że(...)nie przeprowadziły po zdarzeniu inwentaryzacji w takim sensie, o jakim pisze obrońca. Jednakże, gdy kradzież została ujawniona dokonano bardzo dokładnych oględzin miejsca zdarzenia pozwalających na ustalenie jakie elementy trakcji, jakiego rodzaju, ilości, a co za tym idzie – o jakiej wartości uległy zaborowi. Sąd I instancji prawidłowo też ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar kary. Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia szkodliwości społecznej popełnionego czynu. Z kolei, wielokrotność wcześniejszych skazań i nieskuteczność kar typu wolnościowego wskazująca na niepoprawnośćM. K.nie dostarczały podstaw, by zakładać pozytywną względem oskarżonego prognozę kryminologiczno-społeczną i rozważać zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Kara powyższa należycie spełni swe cele zapobiegawcze, wychowawcze oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W pełni zasadne pozostawało również obciążenieM. K.solidarnym wespół z pozostałymi sprawcami – obowiązkiem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody po myśliart. 46 § 1 kk. Wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy wywiedzionej na korzyść oskarżonego Sąd Okręgowy obciążył go wedle ogólnej reguły zart. 636 § 1 kpk– na rzecz Skarbu Państwa – wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym wynoszącymi 20-zł oraz opłatą za drugą instancję, która dla kary, którą orzeczono kształtuje się w wysokości 180-zł. Wydatki i opłata nie były bowiem w sumie wygórowane na tyle, aby uznać, iżM. K.nie jest w stanie ich ponieść, bądź też by stanowiły one dla niego nadmierną uciążliwość. Rozstrzygnięto tym samym jak w dyspozycji wyroku niniejszego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2019-03-19' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Arkadiusz Łata legal_bases: - art. 46 § 1 kk - art. 437 § 1 kpk recorder: Monika Dąbek signature: VI Ka 116/19 ```

152510000001503_III_Ca_001213_2016_Uz_2016-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III Ca 1213/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie następującym : Przewodniczący – Sędzia SO Jacek Kępa Sędziowie – SO Grażyna Młynarska – Wróblewska SO Wojciech Borten Protokolant – Monika Bura po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 roku w Łodzi sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego weW. przeciwkoZ. S. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 24 maja 2016 roku sygn. akt II C 442/15 1 zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala powództwo; 2 nakazuje ściągnąć od Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego weW.na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 575 (pięćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2016-11-16' department_name: III Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Grażyna Młynarska – Wróblewska - Wojciech Borten - Jacek Kępa legal_bases: [] recorder: Monika Bura signature: III Ca 1213/16 ```

154000000001521_III_AUa_000581_2015_Uz_2016-02-11_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 581/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia11 lutego 2016 r. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Barbara Gonera Sędziowie: SSA Alicja Podczaska (spr.) del. SSO Lucyna Oleszek Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kuźniar po rozpoznaniu w dniu11 lutego 2016 r. na rozprawie sprawy z wnioskuZ. A. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wR. o emeryturę na skutek apelacji wnioskodawcy od wyrokuSądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia9 kwietnia 2015 r.sygn. aktIII U 1361/14 I.oddala apelację , II.zasądza odZ. A.na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wR.kwotę 120 zł ( słownie: sto dwadzieścia złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym . UZASADNIENIE Decyzją z 30.10.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych OddziałwR.odmówiłZ. A.prawa do emeryturyw obniżonym wieku emerytalnym na podstawie przepisówustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych( j. t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ) orazrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionychw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze( Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz.43 ze zm.) Uzasadniając decyzję wskazano, że wnioskodawca na dzień 1.01.1999 r. wykazał 19 lat 5 miesięcy i 27 dni pracy w warunkach szczególnych. Wykazał na ten dzień 23 lata 11 miesięcy i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Powołując się na przepis art. 184 ustawy emerytalnej oraz § 4 w/w rozp. RM organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 1.01.1999 r. tj. 25 lat i dlatego prawa do emerytury odmówiono. W odwołaniu od powyższej decyzjiZ. A.domagał się przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych,z uwzględnieniem 7 lat pracy na stanowisku maszynisty przy przeliczeniu tego okresu według współczynnika 1,4 za każdy rok pracy. Wnioskodawca wskazywał na treść przepisu art. 43 ust.2 ustawy z dnia 17grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji. Wskazywał, że wnioskodawca nie osiągnął powszechnego wieku emerytalnego i dlatego jego wniosek został rozpatrzony na podstawie przepisu art. 184 w zw. z art. 32 ustawy emerytalno-rentowej oraz art. 4 cyt. rozporządzenia. RM. W ocenie organu rentowego wnioskodawca spełnił warunek wieku (60 lat), nie przystąpił do OFE i wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach liczone na dzień 1.01.1999 r. Odnosząc się do przedłożonych dokumentów organ rentowy wskazał, że z zaświadczenia sporządzo nego przez PKP w dniu 3.12.2014 r. wynika, że w okresie od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych, a więc nie wykonywał prac określonych w art. 43 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej, dających możliwość przeliczenia roku zatrudnienia na 14 miesięcy. W ocenie organu rentowego również w pozostałych okresach zatrudnienia na kolei, wnioskodawca nie wykonywał prac pozwalających na zastosowanie przelicznika 1 rok i 14 miesięcy za każdy rok pracy. Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny: WnioskodawcaZ. A.ur. (...), złożył w dniu 4.09.2014 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Poza sporem pozostaje, że na dzień 1.01.1999 r. wnioskodawca wykazał 19 lat 5 miesięcy i 27 dni pracy w warunkach szczególnych, nie przystąpił do OFE. Spór w niniejszym postępowaniu dotyczył okoliczności czy wnioskodawca na dzień 1.01.1999 r. wykazał 25 letni okres składkowy i nieskładkowy, przy czym poza sporem pozostaje iż na ten dzień wnioskodawca wykazał okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 23 lat 11 miesięcy i 8 dni. Wnioskodawca przedłożył świadectwo pracy wydane przez PKP S.A. dnia 31.03.2001 r., w którym stwierdzono, iż był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy od 1.02.1979r. do 31.03.2001 r., w tym : 1 od 1.02.1979 r. do 31.07.1979 r. na stanowisku rzemieślnik specjalista, 2 od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. na stanowisku maszynista maszyn, 3 od 1.08.1986 r. do 31.08.1987 r. na stanowisku kierownik robót, 4 od 1.09.1987 r. do 31.03.2001 r. na stanowisku starszy mistrz W zaświadczeniu z 3.12.2014 r. pracodawca PKP S.A. stwierdził, że wnioskodawca w okresie od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. był zatrudniony na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych. W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie wykazał, iż w spornym okresie od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę opisaną w przepisie art. 43 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej. Po wierzone mu w spornym okresie pracy stanowisko nie odpowiada stanowiskom określonym w przepisie art. 43 ustawy emerytalno-rentowej. Z zaświadczenia przedłożonego przez wnioskodawcę w toku postępowania przed organem rentowym nie wynika, że wnioskodawca wykonywał pracę na parowym, spalinowym, bądź elektrycznym pojeździe trakcyjnym w drużynach konduktorskich, bądź na stanowiskach manewrowych lub ustawiacza. Z treści tego dokumentu wynika natomiast ,że wnioskodawca w okresie spornym wykonywał pracę maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych, co nie odpowiada praco opisanym w art. 43 ustawy. Ponadto w ocenie Sądu przepis art. 43 ust. 2 ustawy emerytalno-rentowej nie stanowi podstawy do przyjęcia przelicznika 1,4 za każdy rok pracy, przy ustalaniu wymiaru okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 1.01.1999 r. w zakresie niezbędnym do przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawcaw toku postępowania nie wykazał , że w spornym okresie wykonywał pracę wymienioną w art. 43 ustawy emerytalno-rentowej. Nie spełnił więc wszystkich przesłanek nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bowiem nie wykazał 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 1.01.1999 r. Z tych względów Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2015 r. oddalił odwołanie. Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelacją sporządzoną przez swojego pełnomocnika procesowego wnioskodawcaZ. A.. Apelacja formułuje zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. 1.art. 224 § 1 i art. 232 zd. 2w zw. zart. 278 § 1 KPCpoprzez brak dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłego zakresu kolejnictwa, mimo iż w świetle ustalonych okoliczności faktycznych konieczność przeprowadzenia dowodu na okoliczność ustalenia czy ciężka maszyna nawierzchniowa i budowlana jest jednocześnie parowym, spalinowym, bądź elektrycznym pojazdem trakcyjnym jest oczywista z punktu widzenia wyjaśnienia sprawy, 2.art. 5, 227, 232, 278 § 1 KPCpoprzez zaniechanie pouczenia powoda o możliwości zgłoszenia dowodu z opinii biegłego z zakresu BHP w kolejnictwie i zaniechanie dopuszczenia z urzędu opinii biegłego podczas gdy uzasadnione wątpliwości czy praca maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych odpowiada wykonywaniu pracy na parowym, spalinowym, bądź elektrycznym pojeździe trakcyjnym określonejart. 43 ustawy o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychpowinien albo pouczyć wnioskodawcę występującego bez profesjonalnego pełnomocnika o możliwości zgłoszenia dowodu z opinii biegłego, albo dopuścić ten dowód z urzędu, 3.art. 328 § 2 KPCpolegające na braku ustaleń w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jaką pracę w okresie od 01.08.1979 r. do 31.07.1986 r. rzeczywiście wykonywał odwołujący, a tym samym brak jednoznacznych ustaleń czy była to praca maszynisty ciężkich kolejowych maszyn nawierzchniowych i budowlanych, 4. naruszenie prawa materialnego, tj.art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, poprzez jego niezastosowanie co skutkowało błędnym wyliczeniem okresów składkowych i nieskładkowych. Apelacja zawiera wniosek o: 1. zmianę zaskarżonego wyroku oraz stwierdzenie, że odwołujący sięZ. A.ma prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych; 2. ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w przypadku stwierdzenia przez Sąd II instancji nierozpoznania istoty sprawy przez Sąd I instancji; 3. nadto o przeprowadzenie dowodów z zeznań wskazanych świadków : a) na okoliczność wykonywania przez wnioskodawcę pracyw PKP i jej charakteru w okresie od 01.08.1979r. do 31.07.1986 r., b) opinii biegłego z zakresu BHP; na okoliczność ustalenia czy wykonywana na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn nawierzchni i budowlanych odpowiada wykonywaniu pracy na parowym, spalinowym bądź elektrycznym pojeździe trakcyjnym; 4. o przeprowadzenie rozprawy także pod nieobecność odwołującego się lub jego pełnomocnika. Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. Sąd Apelacyjny zważył co następuje : Apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna nie mogła odnieść zamierzonego skutku , zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego jest bowiem prawidłowyi nie narusza prawa . Przedmiotem sporu było uprawnienie wnioskodawcyZ. A.do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 i 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze( Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm . ) . Poza sporem pozostawało spełnienie przez wnioskodawcę ustawowego warunku wymaganego wieku , wykazania okresów co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, nie przystąpienia do OFE . Spornym pozostawało spełnienie przez wnioskodawcę warunku wykazania 25-letniego okresu ubezpieczenia ( okresów składkowych , nieskładkowych ) przypadającego przed dniem 1.01.1999 r. Organ rentowy przyjął za wykazany powyższy okres w wymiarze 23 lat 11 miesięcy i 8 dni zgodnie z przedstawionymi dokumentami ( świadectwa pracy ) . Wnioskodawca domagał się zaliczenia okresu swojego zatrudnienia na PKP w okresie od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. na stanowisku „maszynista maszyn” w wymiarze 14 miesięcy za każdy pełny rok zatrudnienia na kolei , zgodnie z treścią art. 43 ust 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentachz FUS . Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu dysponując zaświadczeniem z 3.12.2014 r. wydanym przez PKP S.A. poświadczającym , że wnioskodawca w okresie od 1.08.1979 r. do 31.07.1986 r. był zatrudniony na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych stwierdził , że wnioskodawca nie wykazał aby w powyższym spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w trakcie zatrudnienia na kolei wymienianą w treści art. 43 ust 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS . Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarł również ocenę , iż przepis art. 43 ust 2 ustawy emerytalno – rentowej nie stanowi podstawy do stosowania przyjętego w nim przelicznika okresów zatrudnienia przy ustalaniu na dzień 1.01.1999 r. okresów składkowych i nieskładkowych w zakresie niezbędnym do przyznania prawa do spornego świadczenia emerytalnego w obniżonym wieku . Przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego w pierwszej kolejności było powołane powyżej stwierdzenie Sądu Okręgowego o braku możliwości stosowania art. 43 ust 2 ustawy emerytalno – rentowej do ustalenia ogólnego stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy na dzień 1.01.1999 r. występującego o ustalenie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na pracęw warunkach szczególnych . W ocenie Sądu Apelacyjnego powołany wyżej przepis znajduje zastosowanie do ustalenia stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie z uwagi na brak ustawowego wyłączenia stosowania tego przepisuw tym zakresie . Brak jest natomiast podstaw do stosowania art. 43 ust 2 do obliczenia kapitału początkowego ubezpieczeniowych urodzonych po dniu 1.01.1948 r. zgodnie z art. 173 ust 1 i 174 ust 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS , wobec braku stosownego szczegółowego zapisu ustawowego w przepisacho kapitale początkowym ( por. wyrok SN z dnia 13 listopada 2013 r. I UK 154/13 publ. OSNP 2014/10/150 ) . Przechodząc do sporu w zakresie zakwestionowania przez skarżącego oceny prawnej dokonanej przez Sąd I instancji w której to ocenie Sąd ten uznał, że wykonywana przez ubezpieczonego w spornym okresie praca w charakterze maszynisty ciężkich maszyn nawierzchniowych i budowlanych nie spełnia dyspozycji przepisu art. 43 ust 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w tym zakresie Sąd Apelacyjny w całości podziela zarówno ustalenia , jak również stanowisko i ocenę prawną zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia . Sprawa jest na tyle oczywista , że brak było podstaw do przeprowadzenia przez Sąd dowodu z opinii biegłego z zakresu kolejnictwa jak również z prowadzenia dowodu z zeznań świadków na okoliczność charakteru pracy świadczonej na rzecz PKP przez wnioskodawcę w objętym sporem okresie . Należy przypomnieć , iż ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturachi rentach z FUS , weszła w życie od 1.01.1999 r. a w szczególności jej art. 43 ust 2 , analogiczny w treści do przepisuart. 6 ust 2 ustawy z dnia 28 kwietnia1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin, która przestała obowiązywać z dniem 1.01.1999 r. Istnieje jednak orzecznictwo sądowe interpretujące pojęcie zatrudnienia „na parowych , spalinowych lub elektrycznych pojazdach trakcyjnych” uprawniającego do stosowania przelicznika każdego pełnego roku stałej pracy o takim charakterze na kolei jako 14 miesięcy zatrudnienia . Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 maja 1997 r. w sprawie sygn. II UKN 110/97 ( publ. OSNP 1998/5/162 ) stwierdził wyraźnie , że „pojęcie takiego zatrudnienia obejmuje jedynie zwykłe pojazdy trakcyjne , tzn. przystosowane do kursowania w pociągach na ogólnych warunkach i przeznaczone do przewozu osób i przesyłek” . Analizując akta osobowe wnioskodawcy z okresu jego zatrudnieniaw PKP, Sąd Apelacyjny stwierdził , że wnioskodawca nigdy nie zdobył uprawnień maszynisty pojazdów trakcyjnych taboru zwykłego , które zgodnie z Zarządzeniem Ministra Komunikacji Nr 83 z dnia 6 czerwca 1970 r. ( obowiązującego w PKP w okresie objętym sporem ) stanowiły pojazdy szynowe przystosowane do kursowania w pociągach na ogólnych warunkach i przystosowane do przewożenia osób i przesyłek . Do taboru zwykłego należały pojazdy trakcyjne ( lokomotywy wszystkich typów ) oraz tabor wagonowy . Natomiast tabor specjalny stanowiły pojazdy , których budowa zezwala na kursowanie w pociągach pod pewnymi warunkami ( miejsce , szybkość jazdy ) a które przeznaczone są do prac budowlano – remontowych , ratunkowych i innych , ( § 6 pkt 3 Przepisów ruchu wydanych na podstawie delegacji zart. 5 ust 1 ustawy z 2 grudnia 1960 r. o kolejach( Dz. U. z 1989 r. Nr 52 . poz. 310 ze zm . ) . Wnioskodawca , jak wynika z jego akt osobowych w lipcu 1972 r. zdał egzamin i uzyskał uprawienia : maszynisty automatycznych podbijarek torów i rozjazdów . W dniu 28.07.1986 r. uzyskał świadectwo egzaminu w kierunku mechanizacji robót . Praca wnioskodawcy na rzecz PKP w objętym sporem okresie była pracą w Oddziale Drogowym PKPZ.i PKPL.głównie przy remontachi układaniu torowisk . Jako maszynista ciężkich maszyn nawierzchniowychi budowlanych mógł on kierować wyłącznie pojazdami stanowiącymi tabor specjalny oraz pojazdami pomocniczymi ( pojazdy szynowe których budowa nie pozwala na włączenie do składów pociągów np. maszyny budowlane na kołach, ciągniki drezyny - § 6 pkt 3 Przepisów ruchu ) . Brak jest więc w ocenie Sądu Apelacyjnego jakichkolwiek podstaw faktycznych i prawnych do ustalenia , że wnioskodawca w objętym sporem okresie był zatrudniony na zwykłych pojazdach trakcyjnych tzn. przystosowanych do kursowania w pociągach na ogólnych warunkach i przeznaczonych do przewozu osób i przesyłek . Tylko bowiem takie zatrudnienie na kolei uprawnia do stosowania przelicznika przyjętego w treści art. 43 ust 2 ustawy emerytalno – rentowej . Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny uznał , że postępowanie przeprowadzone przez Sąd I instancji nie naruszało przepisów prawa procesowego powołanych w apelacji , a zaskarżony wyrok nie naruszył przepisów prawa materialnego powołanych tamże . Przedstawiona w apelacji argumentacja nie wnosi do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych czy prawnych , mogących stanowić podstawę zmiany zaskarżonego orzeczenia stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd I instancji w ramach swobodnej oceny dowodów interpretacją przepisów ustawy w objętym sporem zakresie . Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny z mocyart. 385 k. p. c.uznając apelację za bezzasadną orzekł o jej oddaleniu . Orzeczenie o kosztach wydano zgodnie z treściąart. 98 k. p. c.iart. 109 k. p. c.w zw. z § 12 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych … ( t. jedn. Dz. U. 2013 r. Nr 490 ze zm. ) .

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Rzeszowie date: '2016-02-11' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - SSA Barbara Gonera - Lucyna Oleszek - Barbara Gonera - Alicja Podczaska legal_bases: - art. 224 § 1 i art. 232 zd. 2 - art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - 'art. 6 ust 2 ustawy z dnia 28 kwietnia ' - art. 5 ust 1 ustawy z 2 grudnia 1960 r. o kolejach recorder: st. sekr. sądowy Anna Kuźniar signature: III AUa 581/15 ```

152515000002006_IV_Ka_000361_2016_Uz_2016-07-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV Ka 361/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lipca 2016 roku. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek Sędziowie SO Ireneusz Grodek (spr.) del. SR Piotr Koćmiel Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Jęcek przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Violetty Włodarczyk po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2016 roku sprawyM. C. synaM.iB.z domuM.ur. (...)wR. oskarżonego o czyn zart. 280 § 1 kkw zw. zart. 278 § 5 kkw zw. zart. 157 § 2 kkw zw. zart. 11 § 2 kk I.G. synaT.iM.z domuK.ur. (...)wŁ. oskarżonego o czyn zart. 280 § 1 kkw zw. zart. 278 § 5 kkw zw. zart. 157 § 2 kkw zw. zart. 11 § 2 kk B. K. synaW.iJ.z domuS.ur. (...)wR. oskarżonego o czyn zart. 279 § 1kk A. S. synaM.iI.z domuB.ur. (...)wR. oskarżonego o czyn zart. 279 § 1 kk z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 lutego 2016 roku sygn. akt II K 341/15 na podstawieart. 437 § 1 i 2 kpk,art. 438 pkt 1 i 4 kpk,art. 455 kpk,art. 634 kpkw zw. zart. 627 kpk,art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) 1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: -z podstawy prawnej skazania za czyn przypisany oskarżonymM. C.orazI. G.w punkcie 1 sentencji eliminuje przepisart. 278 § 5 kk, - podstawę prawną skazania czynów przypisanych oskarżonymI. G.,A. S.orazB. K.w punkcie 2 sentencji uzupełnia o przepisart. 4 § 1 kkprzy zastosowaniu przepisówkodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym w dniu 24 maja 2015 roku, -podstawę prawną skazania czynów przypisanych oskarżonymI. G.orazM. C.w punkcie 1 sentencji uzupełnia o przepisart. 4 § 1 kkprzy zastosowaniu przepisówkodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym w dniu 15 lutego 2016 roku; -karę wymierzoną oskarżonemuA. S.obniża do 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; 2. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części w stosunku do oskarżonychM. C.,I.G.,B. K.iA. S.; 3.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatówM. S.,S. Z.,M. B.iP. B.kwoty po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odpowiednio oskarżonymM. C.,I. G.,B. K.iA. S.z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 4.zasądza od oskarżonychM. C.,I.G.,B. K.iA. S.na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 521,60 (pięćset dwadzieścia jeden 60/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym; 5.zwalnia oskarżonychM. C.,I.G.,B. K.iA. S.od opłaty za drugą instancję.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2016-07-29' department_name: IV Wydział Karny Odwoławczy judges: - Piotr Koćmiel - Ireneusz Grodek - Tadeusz Węglarek legal_bases: - art. 280 § 1 kk - art. 438 pkt 1 i 4 kpk - art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: sekr. sądowy Agnieszka Jęcek signature: IV Ka 361/16 ```

155025000000503_I_C_001833_2013_Uz_2014-05-07_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1833/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący:SSR del. Ewa Rudkowska – Ząbczyk Protokolant:Marcin Guzik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2014 r. we Wrocławiu sprawy z powództwa(...) Banku (...) S.A.wW. przeciwkoK. T.iR. T. ozapłatę I zasądza od pozwanychK. T.iR. T.na rzecz strony powodowej(...) Banku (...) S.A.wW.solidarnie kwotę 2 420 716,94 zł (dwa miliony czterysta dwadzieścia tysięcy siedemset szesnaście złotych 94/100), zastrzegając pozwanym prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości położonej wC.przyul. (...), obejmującejdziałki (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu prowadziksięgę wieczystą nr (...); II oddala powództwo w pozostałym zakresie; III zasądza od pozwanychK. T.iR. T.na rzecz strony powodowej(...) Banku (...) S.A.wW.solidarnie kwotę 92 206,62 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. UZASADNIENIE Strona powodowa(...) Bank (...) S.A.z siedzibą wW.pozwem skierowanym przeciwkoR. T.iK. T.domagała się orzeczenia nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym, że pozwani mają zapłacić stronie powodowej solidarnie kwotę 1 848 316,90 zł tytułem niespłaconego kapitału zgodnie z umową pożyczki hipotecznej z dnia 30 lipca 2008 r., kwotę 972834,14 zł tytułem niespłaconych odsetek naliczonych w okresie od 7 maja 2010 r. do dnia 25 sierpnia 2013 r., dalsze należne odsetki za okres do dnia wniesienia pozwu to jest od dnia 26 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty naliczane od kwoty 1 848 316,90 zł wedle zmiennej stopy procentowej obowiązującej u strony powodowej, stanowiącej każdorazowo czterokrotną wysokość stopy kredytu lombardowego NBP, kwotę 290,27 zł tytułem niespłaconych kosztów postępowania windykacyjnego oraz koszty postępowania nakazowego wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu powyższego żądania strona powodowa podniosła, że w dniu 30 lipca 2008 r. zawarła zW. S.umowę pożyczki hipotecznej, przy czym jednym z jej zabezpieczeń była hipoteka umowna zwykła do kwoty 1 908 000,00 zł oraz hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 572 400,00 zł ustanowiona na nieruchomości położonej w miejscowościC., GminaK., przyul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu prowadzi księgę wieczystą o numerzeKW (...)stanowiąca własność pozwanych. Z powodu bezskuteczności postępowania upominawczo – monitującego wobec dłużnika głównego w dniu 31 maja 2011 r. złożono wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwkoW. S.. Prowadzone przeciwko dłużnikowi postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne, a zatem jedyną możliwością zaspokojenia zobowiązania jest aktualnie nieruchomość należąca do pozwanych. Do dnia wniesienia pozwu pozwani nie skontaktowali się ze stroną powodową i nie uregulowali zadłużenia. Zarządzeniem z dnia 19 listopada 2013 r. wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym skierowano sprawę do postępowania zwykłego. W odpowiedzi na pozew z dnia 4 lutego 2014 r. pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i podnieśli zarzut przedawnienia. W uzasadnieniu swojego stanowiska podnieśli, że umowa kredytu została im wypowiedziana pismem z dnia 6 lipca 2010 r., pozwani odebrali wypowiedzenie w dniu 13 lipca 2010 r., a tym samym wypowiedzenie stało się skuteczne w 30 dni licząc od dnia następnego po odbiorze przesyłki, czyli 13 sierpnia 2010 r. Pozew w sprawie został wniesiony w dniu 26 sierpnia 2013 r., a zatem po 3 latach i 17 dniach od skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki. W piśmie procesowym z dnia 17 marca 2014 r. strona powodowa podniosła, że zgodnie z treściąart. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotecenawet w przypadku przedawnienia wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie ulegają naruszeniu uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Powołany przepis jest wyjątkiem od przepisówkodeksu cywilnegoregulujących kwestie przedawnienia roszczeń. Zgodnie zart. 117 § 2 zd. 1 k.c.dłużnik osobisty może po upływie terminu przedawnienia uchylić się od zaspokojenia roszczeń, chyba że zrzeknie się korzystania z zarzutu przedawnienia. W przedmiotowej sprawie do przedawnienia wierzytelności ani w stosunku do dłużnika osobistego, ani w stosunku do dłużników rzeczowych nie doszło – należy podkreślić, że pozwanym jako dłużnikom rzeczowym zarzut przedawnienia nie przysługuje. W sprawie pozwani odpowiadają rzeczowo co powoduje, że zgodnie zart. 319 k.p.c.ich odpowiedzialność ograniczona jest do obciążonej nieruchomości. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 30 lipca 2008 r. strona powodowa zawarła zW. S.umowę pożyczki hipotecznej numer(...), przedmiotem której było udzielenieW. S.pożyczki w łącznej kwocie 1 908 000,00 zł na okres 240 miesięcy. Jako docelowe formy zabezpieczenia spłaty pożyczki wymieniono hipotekę zwykłą do kwoty należności głównej w kwocie 1 908 000,00 zł oraz hipotekę kaucyjną do kwoty 572 400,00 zł na nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu prowadziksięgę wieczystą o numerze (...). W § 40 Umowy postanowiono, że pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę pożyczki w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie dokona spłaty dwóch kolejnych rat pożyczki w terminach określonych przez bank w wysyłanych do pożyczkobiorcy i poręczycieli dwóch kolejnych przypomnieniach. (dowód: umowa pożyczki z dnia 30 lipca 2008 r. numer(...), k. 11 – 18) W tym samym dniu, to jest 30 lipca 2008 r., pozwanaK. T.i pozwanyR. T.złożyli pisemne oświadczenie, w którym wyrazili zgodę na ustanowienie na nieruchomości będącej ich własnością położonej wC.,działkach numer (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu prowadziksięgę wieczystą numer (...), hipoteki zwykłej na kwotę 1 908 000,00 zł oraz hipoteki kaucyjnej do kwoty 572 400,00 zł. W dniu 31 lipca 2008 r. strona powodowa złożyła do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wniosek o wpisanie hipotek do księgi wieczystej nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerzeKW (...). Wpisu dokonano w dniu 9 stycznia 2009 r. (dowód: oświadczenie o ustanowieniu hipoteki z dnia 30 lipca 2008 r., k. 6; odpis z księgi wieczystej z dnia 8 stycznia 2014 r. numerKW (...), k. 19 – 22) Pismem z dnia 28 grudnia 2009 r. pozwani zwrócili się do strony powodowej o zawieszenie spłaty zadłużenia rat pożyczki i odsetek wynikających z zawartej w dniu 30 lipca 2008 r. umowy pożyczki hipotecznej numer(...)przypadających do spłaty na dzień 1 stycznia 2010 r. (dowód: pismo pozwanych z dnia 28 grudnia 2009 r., k. 111) Pismem z dnia 6 lipca 2010 r. skierowanym doW. S.strona powodowa wypowiedziała umowę pożyczki hipotecznej z dnia 30 lipca 2008 r., wskazując, że zadłużenie przeterminowane na dzień 1 lipca 2010 r. wynosi 18 899,36 zł kapitał, 22 587,79 zł zaległe odsetki, odsetki karne w kwocie 340,33 zł, opłaty i prowizje w kwocie 41,67 zł – łącznie zadłużenie wynosiło 41 869,15 zł. Wyjaśniono, że wypowiedzenie warunków spłaty oznacza obowiązek zapłaty całej kwoty zadłużenia przeterminowanego w okresie wypowiedzenia, przy czym termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i liczony jest od dnia następnego po doręczeniu wypowiedzenia. Zastrzeżono, że spłata należności wymagalnych w okresie wypowiedzenia spowoduje, że wypowiedzenie utraci moc. W przypadku braku spłaty w wyznaczonym terminie cała kwota pożyczki wraz z odsetkami i opłatami po upływie terminu wypowiedzenia stanie się natychmiast wymagalna. W wypowiedzeniu wskazano, że stan zadłużenia należności niewymagalnych na dzień 1 lipca 2010 r. wynosi 1 844 311,22 zł kapitału oraz 291,05 zł odsetek. Odpis wypowiedzenia pożyczkobiorca odebrał w dniu 15 lipca 2010 r. Pisma o tożsamej treści wysłano również do pozwanych będących dłużnikami rzeczowymi. PozwanaK. T.przedmiotowe wypowiedzenie odebrała w dniu 13 lipca 2010 r., a pozwanyR. T.w dniu 14 lipca 2010 r. (dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki hipotecznej w stosunku doW. S.,K. T.iR. T.wraz z dowodami doręczenia przesyłek, k. 7 – 8 i 101) W oświadczeniach majątkowych sporządzonych na dzień 11 października 2010 r., a złożonych na biurze podawczym strony powodowej, pozwani podali, że na ich miesięczne dochody składają się emerytura pozwanej w kwocie 1 400,00 zł i emerytura pozwanego w kwocie 800,00 zł, przy czym ich miesięczne opłaty wynoszą 600,00 zł. Nadto pozwani spłacają kredyt w kwocie 31 500,00 zł. Poza majątkiem w postaci nieruchomości położonej w miejscowościC., GminaK.pozwani nie posiadają innego wartościowego majątku. (dowód: oświadczenia majątkowe pozwanych z dnia 11 października 2010 r., k. 112 – 113) Pismem z dnia 9 sierpnia 2013 r. skierowanym do pozwanych strona powodowa wezwała dłużników do zapłaty kwoty 1 848 316,94 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwoty 959 060,37 zł należnych odsetek za okres od 7 maja 2010 r. do dnia 8 sierpnia 2013 r. oraz kosztów dochodzenia należności w kwocie 290,27 zł w terminie 7 dni licząc od dnia doręczenia wezwania. Zastrzeżono, że brak zapłaty powyższych kwot spowoduje skierowanie sprawy do postępowania egzekucyjnego. (dowód: wezwania do zapłaty z dnia 9 sierpnia 2010 r. skierowane do pozwanych wraz z dowodami doręczenia przesyłek, k. 9 – 10) W wyciągu z ksiąg bankowych numer(...)z dnia 26 sierpnia 2013 r. sporządzonym przez stronę powodową figuruje wymagalne, solidarne zadłużenie przysługujące stronie powodowej wobecW. S.i pozwanych, na które składają się należność główna w kwocie 1 848 316,94 zł, odsetki w kwocie 972 834,14 zł oraz koszty w kwocie 290,27 zł. (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych numer(...)z dnia 26 sierpnia 2013 r., k. 5) Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części. Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie pozwanych, którego spełnienia strona powodowa domaga się w niniejszej sprawie, stanowi zwrot pożyczki udzielonejW. S., która została przez pozwanych zabezpieczona przez ustanowenie hipoteki zwykłej i hipoteki kaucyjnej na nieruchomości stanowiącej ich własność. Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz. U. z 2001 r., Nr 124, poz. 1361 ze zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka). W związku z nowelizacją przepisówustawy o księgach wieczystych i hipotecejaka miała miejsce w czerwcu 2009 r. i zlikwidowaniu instytucji hipoteki kaucyjnej, w pierwszej kolejności ustalenia wymagało, które przepisy znajdą zastosowanie w niniejszej sprawie, w szczególności czy będą to przepisy aktualnie obowiązującejustawy o księgach wieczystych i hipotece, czy też przepisy sprzed nowelizacji. Zgodnie zart. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw(Dz. U. Nr 131, poz. 1075) do hipotek kaucyjnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z wyjątkiem przepisów o rozporządzaniu opróżnionym miejscem hipotecznym. Do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy w dotychczasowym brzmieniu, z wyjątkiem art. 76 ust. 1 i 4 tej ustawy, które stosuje się w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. To samo dotyczy hipotek kaucyjnych zabezpieczających roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszym postępowaniu obie hipoteki, tj. zwykła i kaucyjna, powstały przed 20 lutym 2011 r., a nadto hipoteka kaucyjna nie jest hipoteką kaucyjną zabezpieczającą roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętą z mocy ustawy hipoteką zwykłą. Z tych względów należało uznać, że zastosowanie w sprawie znajdą przepisy o księgach wieczystych i hipotece w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. Bezspornym w niniejszej sprawie było to, że strona powodowa zawarła zW. S.umowę pożyczki hipotecznej na kwotę 1 908 000,00 zł na okres 240 miesięcy. Jedną z form zabezpieczenia spłaty pożyczki było ustanowienie, na nieruchomości stanowiącej własność pozwanych hipoteki zwykłej na kwotę 1 908 000,00 zł oraz hipoteki kaucyjnej do kwoty 572 400,00 zł. Nadto bezspornym było, że dłużnik główny ze spłaty zobowiązania się nie wywiązywał, wobec czego pożyczkodawca wypowiedział umowę pożyczki i wezwał pozwanych do zapłaty kwoty objętej żądaniem pozwu. W związku z podniesionym rzez pozwanych zarzutem w sprawie sporne było to, czy wierzytelność dochodzona pozwem uległa przedawnieniu. Zgodnie zart. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipoteceprzedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej; przepisu tego nie stosuje się jednak do roszczenia o odsetki. Z powołanego przepisu wynika, że przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą tylko skutki w sferze obligacyjnej, nie pozbawia natomiast wierzyciela hipotecznego uprawnienia do zaspokojenia się z nieruchomości. Powyższe oznacza, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie przysługuje zarzut przedawnienia, i to niezależnie od tego, czy jest też dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna i jedynie dłużnik osobisty może obronić się zarzutem przedawnienia, jeżeli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym (art. 117 k.c.). Jeżeli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał tylko rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy, zgodnie zart. 319 k.p.c., jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I ACa 1374/11). Zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie także co do roszczenia o odsetki ze stosunku obligacyjnego. Zgodnie zart. 104 ustawy o księgach wieczystych i hipotecew brzmieniu sprzed 26 czerwca 2009 r. hipoteka kaucyjna zabezpieczała odsetki oraz koszty postępowania mieszczące się w sumie wymienione we wpisie hipoteki. Przepis ten jako przepis szczególny odnoszący się do hipoteki kaucyjnej wyłącza w tym zakresie zastosowanie art. 77 zd. 2 ustawy w wersji sprzed nowelizacji. Oznacza to, że jak długo hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, tak długo wierzyciel może liczyć na zaspokojenie z nieruchomości obciążonej. W granicach sumy wpisanej do księgi wieczystej zażywają zabezpieczenia hipotecznego powstałe roszczenia odsetkowe aż do wyczerpania zapisanej sumy. Tym samym ustanowiona hipoteka kaucyjna odnośnie tych roszczeń ochrania wierzyciela przeciwko skutkom przedawnienia. Takiej ochrony wierzyciel nie doznaje jedynie co do roszczeń powyżej sumy hipoteki kaucyjnej albowiem takowe nie wchodzą już skład zabezpieczenia hipotecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2012 r., III CSK 282/11, niepubl.). Mając powyższe na uwadze należało uznać, że podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia nie mógł odnieść zamierzonego przez nich skutku oddalenia powództwa. Powództwo podlegało jednak oddaleniu w części, w jakiej żądania stronty powodowej przekraczały sumy zabezpieczenia hipotecznego. Do czasu wejścia w życie nowelizacji z dnia 26 czerwca 2009 r. prawu polskiemu znane były między innymi hipoteka zwykła (zwana też umowną), o której traktował przepis art. 65 powołanej ustawy oraz hipoteka kaucyjna, której poświęcone były przepisy art. 102 – 108 ustawy. Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można było nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel mógł dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. Przez ustanowienie hipoteki powstawała odpowiedzialność rzeczowa, która polegała na tym, że wierzyciel mógł dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia w wysokości jego wartości. Zabezpieczenie wierzytelności poprzez ustanowienie hipoteki zwykłej zawsze musiało dotyczyć wierzytelności oznaczonej, to znaczy konkretnej i wynikającej z określonego stosunku prawnego, a nie jakiejkolwiek wierzytelności mogącej powstać w przyszłości bądź wierzytelności o nieoznaczonej wysokości (zabezpieczeniu takiej wierzytelności służyła hipoteka kaucyjna). Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji, wierzytelności o wysokości nieustalonej mogły być zabezpieczone hipoteką do oznaczonej sumy najwyższej (hipoteka kaucyjna). Hipoteka kaucyjna mogła w szczególności zabezpieczać istniejące lub mogące powstać wierzytelności z określonego stosunku prawnego albo roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjęte z mocy ustawy hipoteką zwykłą (ust. 2). Hipoteka kaucyjna przeznaczona była zatem do zabezpieczenia między innymi wierzytelności o nieokreślonej wysokości, ale istniejących lub mogących powstać w przyszłości albo roszczeń związanych z wierzytelnością hipoteczną nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą. Funkcją hipoteki kaucyjnej było właśnie zabezpieczenie wierzytelności, które nie mogły być objęte hipoteką zwykłą. W niniejszej sprawie, za zgodą pozwanych, dla zabezpieczenia wierzytelności strony powodowej wobecW. S., ustanowiono na nieruchomości stanowiącej własność pozwanych hipoteki – zwykłą na kwotę 1 908 000,00 zł oraz kaucyjną do kwoty 572 400,00 zł. Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów hipoteka kaucyjna służyła w głównej mierze zabezpieczeniu konkretnych wierzytelności o nieustalonej na chwilę ustanawiania zabezpieczenia, wysokości. W odróżnieniu od hipoteki zwykłej, hipoteka kaucyjna zabezpieczała zarówno odsetki kredytowe (kapitałowe), jak również odsetki ustawowe (za zwłokę), ale tylko wówczas, gdy mieściły się w sumie wpisanej do księgi wieczystej. Strona powodowa w niniejszym postępowaniu domagała się zasądzenia od pozwanych tytułem należnych odsetek kwoty 972 834,14 zł. Biorąc jednak pod uwagę to, że kwota ta przekraczała sumę hipoteki kaucyjnej ustanowionej na poziomie 572 400,00 zł, powództwo w części przekraczającej tą wartość podlegało oddaleniu. Gdy chodzi natomiast o hipotekę zwykłą to jej suma 1 908 000,00 zł obejmowała całość należności głównej – taka bowiem kwota była przedmiotem pożyczki hipotecznej udzielonejW. S.. Część z powyższej kwoty, tj. należność ponad kwotę 1 848 316,94 zł, dłużnik osobisty spłacił, co wynikało z uzasadnienia pozwu. Zgodnie z art. 69 ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 26 czerwca 2009 r. w granicach przewidzianych w odrębnych przepisach hipoteka zwykłą zabezpieczała także roszczenia o odsetki nieprzedawnione oraz o przyznane koszty postępowania. Wskazać w tym miejscu należy, że w orzecznictwie rozróżnia się kwestie zakresu zabezpieczenia hipotecznego w zależności od rodzaju odsetek, a więc w zależności od tego, czy mamy do czynienia z odsetkami za opóźnienie, czy też z odsetkami kapitałowymi (za korzystanie z cudzych środków pieniężnych), czy są to odsetki ustawowe czy umowne. W orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, że hipoteka zwykła ustanowiona dla zabezpieczenia wierzytelności kredytowej banku obejmuje odsetki ustawowe za opóźnienie, nie zabezpiecza natomiast odsetek za opóźnienie ustalonych w umowie według zmiennej stopy procentowej i to nawet gdyby zostały objęte treścią wpisu do księgi wieczystej. Z kolei odsetki kapitałowe mogą być zabezpieczone hipoteką zwykłą tylko wtedy, gdy zostały ujawnione we wpisie. W świetle powyższego przyjmuje się, że zabezpieczeniem hipotecznym objęte są tylko odsetki umowne o stałej stopie procentowej, które zostały wpisane do księgi wieczystej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 161/09; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2006 r., sygnatura akt I ACa 561/06). W niniejszej sprawie strona powodowa dochodzi od pozwanych zapłaty odsetek za opóźnienie ustalonych w umowie według zmiennej stopy procentowej stanowiącej każdorazowo czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Skoro tak, to w świetle przedstawionych wyżej poglądów, wierzytelność z tego tytułu nie doznaje zabezpieczenia hipoteką zwykłą. Sąd uwzględniając żądanie strony powodowej w zakresie hipoteki zwykłej mógł zatem uwzględnić wyłącznie wysokość wierzytelności z tytułu należności głównej, bez odsetek naliczonych wedle zmiennej stopy procentowej. Z powyższych względów żądanie pozwu zasądzenia należności zabezpieczonej hipoteką zwykłą zostało uwzględnione jedynie w części, tj. do kwoty 1 848 316,94 zł. W związku z ograniczeniem wynikającym z wysokości ustanowionych na nieruchomości pozwanych hipotek brak było podstaw do zasądzenia dalszych odsetek umownych od kwoty 1 848 316,94 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, bowiem, jak już wyżej wskazywano ewentualne odsetki za opóźnienie naliczane wedle zmiennej stopy procentowej musiałyby być uwzględnione w wymiarze hipoteki kaucyjnej, której wysokość nie objęła nawet odsetek naliczonych do dnia wniesienia pozwu. Sąd oddalił również żądanie co do kwoty 290,27 zł dochodzonej tytułem kosztów postępowania windykacyjnego albowiem brak było podstaw do uznania, aby którakolwiek z ustanowionych na nieruchomości pozwanych hipoteka zabezpieczała również tego rodzaju wierzytelności. Z uwagi na fakt, że pozwani są dłużnikami rzeczowymi strony powodowej, na podstawieart. 319 k.p.c.Sąd zasądzając od nich solidarnie na rzecz strony powodowej kwotę 2 420 716,94 zł zastrzegł im prawo do powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie ich odpowiedzialności do nieruchomości położonej wC.przyul. (...), obejmującejdziałki numer (...), dla której Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu prowadzi księgę wieczystą o numerzeKW (...). O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 100 zd. 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemne zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Wobec tego, że strona powodowa utrzymała się ze swoim żądaniem w 86%, Sąd stosunkowo rozdzielił koszty poniesione przez stronę powodową w łącznej wysokości 107 217,00 zł, w tym opłata od pozwu w kwocie 100 000,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 7217,00 zł (§ 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), zasądzając od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej 86% tej sumy, tj. kwotę 92 206,62 zł.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu date: '2014-04-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Rudkowska – Ząbczyk legal_bases: - art. 77 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece - art. 117 § 2 zd. 1 k.c. - art. 100 zd. 1 k.p.c. - art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw - § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Marcin Guzik signature: I C 1833/13 ```

152510000004021_VIII_Pa_000095_2023_Uz_2024-01-19_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VIII Pa 95/23 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 19 stycznia 2024 roku Sąd Okręgowy w Łodzi VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Przybylska (spr.) Protokolant: sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2024 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwaA. P. przeciwkoT. M.iR. B. o odszkodowanie na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku w sprawie sygn. akt IV P 63/20 1 prostuje oczywistą omyłkę zawartą w wyroku Sądu Rejonowego w Kutnie, IV Wydziału Pracy z dnia 21 lipca 2023 roku, wydanym w sprawie IV P 63/20 w ten sposób, że w komparycji i w pkt. 2 sentencji wyroku w miejsce imienia powódki(...)wpisać prawidłowe imię(...); 2 oddala apelację; 3 zasądza odA. P.solidarnie na rzeczT. M.iR. B.kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi za czas po upływie tygodnia od dnia ogłoszenia wyroku Sądu Okręgowego do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Łodzi date: '2024-01-19' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Sędzia Anna Przybylska legal_bases: [] recorder: sekr.sąd. Wiktoria Furmaniak signature: VIII Pa 95/23 ```

154510000003521_VII_U_001500_2016_Uz_2017-02-02_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII U 1500/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Anna Kozłowska-Czabańska Protokolant: sekr. sądowy Aneta Rapacka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 r. w Warszawie sprawyW. D. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek na skutek odwołaniaW. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW. z dnia 26 lipca 2016r., znak:(...) oddala odwołanie. UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.w dniu 26 lipca 2016 roku wydał decyzję znak:(...), którą odmówiłW. D.umorzenia należności z tytułu składek: 1 na ubezpieczenia społeczne za okres od 09/1999 r. do 01/2000 r., od 05/2000 r. do 07/2000 r., od 09/2000r. do 09/2001 r., od 02/2002 r. do 01/2003 r. w łącznej kwocie 35 175,73 zł, w tym z tytułu: składek - 11 835,30 zł, odsetek - 23 270,03 zł, kosztów upomnienia - 70,40 zł 2 na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 09/1999 r. do 01/2000 r., od 05/2000 r. do 07/2000 r., m-c 09/2000 r., okres od l1/2000 r. do 09/2001 r., od 02/2002 r. do 01/2003 r. w łącznej kwocie 7 356,07 zł, w tym z tytułu: składek - 2 506,39 zł, odsetek - 4 840,88 zł, kosztów upomnienia - 8,80 zł 3 na Fundusz Pracy za okres od 09/1999 r. do 01/2000 r., od 06/2000 r. do 07/2000 r., od 09/2000 r. do 09/200l r., od 03/2002 r. do 01/2003 r. w łącznej kwocie 2 509,24 zł, w tym z tytułu: składek - 845,56 zł, odsetek - 1 654,88 zł, kosztów upomnienia - 8,80 zł. (decyzja z dnia 26 lipca 2016 roku, k. nienumerowana a.r.) UbezpieczonaW. D.w dniu 2 września 2016 roku złożyła odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 26 lipca 2016 roku. Odwołująca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie składek zgodnie z tzw. ustawą abolicyjną. W uzasadnieniu odwołaniaW. D.wskazała, iż w dniu 30 października 2014 roku przelała na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych następujące kwoty: 1348 zł (na ubezpieczenia społeczne), 167,89 zł (na ubezpieczenie zdrowotne), 88,24 zł ( na FP i FGŚP). Ponadto odwołująca podała, iż w dniu 4 kwietnia 2016 roku wpłaciła na konto Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kwoty: 2493 zł (odsetki na ubezpieczenie społeczne), 309 zł (odsetki na ubezpieczenie zdrowotne), 145 zł (odsetki na FP i FGŚP). Odwołująca podkreśliła, iż do dnia 30 maja 2016 roku dokonał w jej ocenie wszystkich koniecznych wpłat warunkujących umorzenie należności w oparciu o tzw. ustawę abolicyjną. (odwołanie z dnia 2 września 2016 roku, k. 2 a.s.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.w odpowiedzi na odwołania z dnia 3 października 2016 roku wniósł o oddalenie odwołania na podstawieart.47714§ 1 k.p.c.W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że na dzień 30 maja 2016 roku (tj. dzień ostatecznego terminu spłaty należności niepodlegających umorzeniu) na koncie odwołującej figurowały należności niepodlagające umorzeniu, których uregulowanie stanowiło warunek konieczny do umorzenia należności na podstawie przepisów tzw. ustawy abolicyjnej. (odpowiedź na odwołanie z dnia 3 października 2016 roku, k. 18 – 19 a.s.) Do zamknięcia rozprawy w dniu 2 lutego 2017 roku strony postępowania nie modyfikowały zgłoszonych stanowisk i wywodziły jak dotychczas (protokół rozprawy z dnia 2 lutego 2017 roku, k. 38 - 39 a.s.). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 31 lipca 2013 rokuW. D.złożyła wniosek o umorzenie należności na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2012 roku o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność. W dniu 15 listopada 2013 roku organ rentowydecyzją nr (...)określił warunki umorzenia. Termin spłaty należności niepolegających umorzeniu przypadał na dzień 3 stycznia 2015 roku. W dniu 8 września 2014 rokuW. D.złożyła w Inspektoracie wO.wniosek o rozliczenie konta płatnika składek z prośbą o wskazanie kwot zaległości niepodlegających abolicji. W odpowiedzi na wniosek, pismem z dnia 18 września 2014 roku nr(...), organ rentowy podał odwołującej należność z tytułu składek niepodlegających abolicji: ⚫ na ubezpieczenia społeczne za okres od 09/1999 do 01/2000 w wysokości 1348,29zł. plus należne odsetki za zwłokę; na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 09/1999 do 01/2000 w wysokości 167,89zł. plus należne odsetki za zwłokę; na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od 09/1999 do 01/2000 w wysokości 88,24zł. plus należne odsetki za zwłokę Następnie w dniu 10 listopada 2014 roku odwołująca dokonała płatności, deklarując wpłaty za miesiąc 09/1999, według w/w pisma bez uwzględnienia należnych odsetek za zwłokę tj. na ubezpieczenia społeczne - w wysokości 1348,29zł, na ubezpieczenie zdrowotne - w wysokości 167,89zł, na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - w wysokości 88,24zł. Powyższe wpłaty zostały rozliczone i zaewidencjonowane na koncie odwołującej jako płatnika. Ponownie w dniu 8 grudnia 2014 roku odwołująca złożyła podanie o wyliczenie należności niepodlegających abolicji ze wskazaniem należnych odsetek na dzień 19 grudnia 2014 roku. Pismem z dnia 16 grudnia 2014 roku nr(...), organ rentowy udzielił odwołującej informacji o wysokości należności niepodlegających abolicji wraz z naliczonymi odsetkami na dzień 19 grudnia 2014 roku. Następnie w dniu 12 grudnia 2014 roku odwołująca złożyła wniosła o spłatę w układzie ratalnym zaległości niepodlegających abolicji.W. D.została poinformowana przez organ rentowy pismem z dnia 13 lutego 2015 roku znak(...)o konieczności uregulowania w ciągu 14 dniu od daty otrzymania niniejszego pisma należności niepodlegających uldze. Ponadto w dniu 19 marca 2015 roku organ rentowy poinformował odwołującą, że spłata zadłużenia w układzie ratalnym nie będzie realizowana ze względu na fakt, że nie zostały przez zobowiązaną spełnione warunki niezbędne do zawarcia umowy o rozłożenie zadłużenia na raty. Ze względu na nieuregulowanie w wyznaczonym terminie tj. do dnia 3 stycznia 2015 roku zaległości niepodlegających abolicji, decyzją z dnia 12 stycznia 2015 roku nr(...)organ rentowy odmówił odwołującej umorzenia należności z tytułu składek na podstawie ustawy z dnia z dnia 9 listopada 2012 roku o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolnicza działalność. W dniu 14 stycznia 2015 roku odwołująca ponownie złożyła wniosek o umorzenie należności na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2012 roku o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolnicza działalność. W dniu 22 kwietnia 2015 roku organ rentowy wydałdecyzję nr (...)określając warunki umorzenia. Termin spłaty należności niepolegających umorzeniu przypadał na dzień 30 maja 2016 roku. (decyzja z dnia 22 kwietnia 2015 roku, k. nienumerowana a.r.) W dniu 4 kwietnia 2016 roku odwołująca dokonała płatności na zaległości niepodlegających abolicji: ⚫ na ubezpieczenia społeczne za miesiąc 10/1999 w wysokości 330,00zł. 11/1999 w wysokości 812.00zł. 12/1999 w wysokości 800,00zł, 01/2000 w wysokości 551,00zł. ⚫ na ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc 10/1999 w wysokości 25.00zł. 11/1999 w wysokości I35,00zł. 12/1999 w wysokości 133,00zł. 01/2000 w wysokości 16,00zł. ⚫ na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za miesiąc 11/1999 w wysokości 36,00zł. 12/1999 w wysokości 54,00zł. 01/2000 w wysokości 55,00zł. Dokonane przez odwołującą wpłaty dotyczą odsetek wskazanych w piśmie z dnia 16 grudnia 2014 roku, nr(...), które zostały naliczone na dzień 19 grudnia 2014 roku. Na dzień 30 maja 2016 roku nieuregulowane należności niepodlegające abolicji wynosiły: ⚫ na ubezpieczenia społeczne za miesiąc: 10/1999 w wysokości 37,37zł. 11/1999 w wysokości 94,04zł. 12/1999 w wysokości 95,04zł, 01/2000 w wysokości 66,55zł. W związku z powyższym organ rentowy decyzją z dnia 26 lipca 2016 roku na postawieart. 83 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. z art. 1 ust. 13 pkt. 2 ustawy z dnia 9 listopada 2012 roku o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące działalność odmówił odwołującej umorzenia należności z tytułu składek. (decyzja z dnia 26 lipca 2016 roku,k. nienumerowana a.r.) Od powyższej decyzji z dnia 26 lipca 2016 roku odwołanie złożyłaW. D.inicjując niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 2 września 2016 roku, 2 a.s.) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci akt rentowych złożonych do akt sprawy oraz na podstawie zeznań ubezpieczonej. Wskazania wymaga, iż dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd uznał materiał dowodowy w postaci akt rentowych za bezsporny, albowiem żadna ze stron postępowania nie zgłaszała względem niego zastrzeżeń. Sąd jest zdania, że materiał dowodowy cechuje się wysokim walorem dowodowym, pozwalającym na obiektywną ocenę okoliczności spornych w sprawie. Nadto zaakcentowania wymaga, iż oś sporu nie odnosiła się do ustaleń faktycznych. W tym stanie rzeczy Sąd uznał zgromadzony materiał za wystarczający do wydania orzeczenia. Sąd Okręgowy zważył co następuje: OdwołanieW. D.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział wW.z dnia 26 lipca 2016 roku znak:(...)jest bezzasadne i podlega oddaleniu. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 listopada 2012 roku o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz.U. z 2012 r. poz. 1551, dalej: ustawa abolicyjna). Na wniosek osoby podlegającej w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 28 lutego 2009 roku obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności w rozumieniuart. 8 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U. z 2016 r. poz. 963 t.j., dalej: ustawa systemowa): 1 która przed dniem 1 września 2012 r. zakończyła prowadzenie pozarolniczej działalności i nie prowadzi jej w dniu wydania decyzji, o której mowa w ust. 8, 2 innej niż wymieniona w pkt 1 - umarza się nieopłacone składki na te ubezpieczenia za okres od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 28 lutego 2009 roku oraz należne od nich odsetki za zwłokę, opłaty prolongacyjne, koszty upomnienia, opłaty dodatkowe, a także koszty egzekucyjne naliczone przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego. Zgodnie z art. 1 ust. 4 i 6 ustawy abolicyjnej, wniosek o umorzenie można złożyć w terminie 24 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. do dnia 15 stycznia 2015 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję określającą warunki umorzenia, w której ustala także kwoty należności, o których mowa w ust. 1 i 6, z wyłączeniem kosztów egzekucyjnych. Art. 1 ust. 10 tej ustawy abolicyjnej wskazuje, że warunkiem umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6, jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1, niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych, za okres od dnia 1 stycznia 1999 roku, do opłacenia których zobowiązana jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność lub płatnik składek, o którym mowa w ust. 2, oraz należnych od tych składek odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego. Po myśli art. 1 ust. 13 ustawy abolicyjnej Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzję o: 1 umorzeniu należności, o których mowa w ust. 1 i 6 - po spełnieniu warunku, o którym mowa w ust. 10, z uwzględnieniem ust. 7, 11 i 12, lub 2 odmowie umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6 - w przypadku niespełnienia warunku, o którym mowa w ust. 10, z uwzględnieniem ust. 7, 11 i 12. Zgodnie z art. 1 ust. 11 ustawy abolicyjnej, niepodlegające umorzeniu należności, o których mowa w ust. 10, podlegają spłacie w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji, o której mowa w ust. 8. W decyzji, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, tj. decyzji określającej warunki umorzenia, powinny zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek i innych należności wymienionych w ust. 1 i 6, podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia, o których mowa w przepisach ust. 10-12 art. 1 ustawy. Mając na względzie ustalony stan faktyczny i poczynione rozważania prawne Sąd uznał, iż organ rentowy w sposób prawidłowy wydał w dniu 26 lipca 2016 roku decyzję znak:(...)w przedmiocie umorzenia należności ubezpieczonej z tytułu składek. Po pierwsze, organ rentowy w punkcie II. decyzji warunkowej z dnia 22 kwietnia 2015 roku podniósł, iż warunkiem umorzenia należności podlegających umorzeniu jest spłata należności niepodlegających umorzeniu wskazując, iż należności z tytułu składek za okres od 1 stycznia 1999 roku nieobjęte postępowaniem o umorzenie należy uregulować w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji wraz z odsetkami. Organ rentowy jednakże w treści decyzji warunkowej z dnia 22 kwietnia 2015 roku wskazał wyłącznie należności podlegające abolicji. Organ rentowy poinformował ubezpieczoną o skutkach nieuregulowania należności niepodlegających umorzeniu, tj. o tym, iż zostanie wydana decyzja o odmowie umorzenia należności z tytułu składek podlegających umorzeniu na podstawie przepisów ustawy abolicyjnej. Bezspornie w niniejszej sprawie organ rentowy w decyzji warunkowej nie określił wysokości składek niepodlegających umorzeniu. Wyraźnie jednak wskazał, że jakie należności figurują na koncie wnioskodawcy oraz poinformował o warunkach umorzenia. Jak wynika z treści zeznań ubezpieczonej miała ona świadomość, iż w przypadku nieuregulowania należności niepodlegających umorzeniu, organ rentowy wyda decyzję ostateczną o odmowie umorzenia należności z tytułu składek wskazanych w decyzji warunkowej. Zatem twierdzenia strony odwołującej, iż nie dokonała spłaty zaległości nie podlegających abolicji z powodu błędnego działania organu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie zasługują na uwzględnienie. Ubezpieczona bowiem nie dołożyła należytej staranności, aby dowiedzieć się jaka jest dokładnie wysokość należności niepodlegających umorzeniu na dzień dokonywania przez nią płatności i przelała na konto organu rentowego kwoty, które uważała za właściwe nie uzyskawszy od organu rentowego potwierdzenia ich rozliczenia. Nie można zapominać, iż celem ustawy abolicyjnej było złagodzenie skutków w istocie nagannych zachowań płatników składek, polegających na nieopłacaniu w ogóle bądź też opłacaniu w niewłaściwej wysokości czy z opóźnieniem - składek na ubezpieczenia społeczne. Wnioskodawczyni chcąc skorzystać z dobrodziejstwa tejże ustawy winna wykazać się należytą starannością w wypełnianiu obowiązków warunkujących możliwość umorzenia nieopłaconych należności składkowych. Dla potrzeb niniejszego postępowania sądowego konieczne wydaje się ponowne zwrócenie uwagi na treść art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, który wprost nakazuje ustalenie w decyzji warunkowej kwot należności podlegających umorzeniu, czego nie czyni w odniesieniu do kwot zadłużenia podlegającego spłacie. Zatem należy skonstatować, iż gdyby ustawodawca chciał, aby należności te były wymienione w decyzji warunkowej, to swoją wolę by wprost wyartykułował, jak to uczynił w przypadku kwot należności podlegających umorzeniu. Niezwykle istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest również konstatacja poczyniona przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 roku, sygn. akt III AUa 1789/15 (LEX nr 2026161) w przedmiocie tego, iż traktowanie jedną miarą sytuacji, w której dłużnik zachowuje się aktywnie i podejmuje niezbędne starania o wyjaśnienie i spłatę kwoty zadłużenia nie podlegającego umorzeniu oraz sytuacji, w której dłużnik pozostaje całkowicie bierny nie wydaje się właściwe również z perspektywy celu abolicji. Ustawa abolicyjna miała na celu pomoc dłużnikom, ale na określonych w niej warunkach. Z założenia więc to dłużnik winien wykazać się miarą należytej staranności przy wypełnieniu tych warunków jako koniecznych do zastosowania dobrodziejstwa ustawy. W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów orazart. 47714§ 1 k.p.c.Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku. ZARZĄDZENIE (...) (...)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2017-02-02' department_name: VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Anna Kozłowska-Czabańska legal_bases: - 'art. 477 ' - art. 83 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych recorder: sekr. sądowy Aneta Rapacka signature: VII U 1500/16 ```

151515000003006_VI_Ka_000972_2016_Uz_2016-11-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI Ka 972/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia25 listopada 2016r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk Sędziowie SSO Grzegorz Kiepura (spr.) SSO Marcin Mierz Protokolant Natalia Skalik-Paś po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016 r. przy udziale Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej sprawyskazanegoK. J., synaW.iK. ur. (...)wZ. w przedmiocie wydania wyroku łącznego na skutek apelacji wniesionych przez skazanego i jego obrońcę od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 1 czerwca 2016 r. sygnatura akt III K 232/16 na mocyart. 437 kpk,art. 438 kpk,art. 624 § 1 kpk 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że za podstawę prawną orzeczenia kary łącznej przyjmuje przepisyKodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015 r. 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. D.kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 4 zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Sygn. akt VI Ka 972/16 UZASADNIENIE Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 1.06.2016r. połączono skazanemuK. J.kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami: - Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 20.03.2012r., sygn. II K 1439/11, - Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 3.10.2013r., sygn. IX K 1362/11, - Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 21.10.2013r., sygn. II K 653/13, - Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 10.02.2014r. sygn., VII K 149/13, - Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r., sygn. III K 730/11 i wymierzono mu karę łączną 10 lat pozbawienia wolności. Na podstawieart. 577 kpkna poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okres odbytej dotychczas kary pozbawienia wolności w sprawie II K 321/14 od dnia 27.04.2012r., godz. 6:30 do dnia 1.06.2016r., godz. 6:30, okres jego zatrzymania w sprawie III K 730/11 w dniach: 30.06.2010r., 1.07.2010r. i 2.07.2010r. oraz okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie VII K 149/13 od dnia 13.04.2012r. do dnia 27.04.2012r. Na podstawieart. 572 kpkumorzono postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w zakresie kar orzeczonych w sprawach II K 353/06 i II K 140/08 wobec braku warunków do wydania wyroku łącznego. Na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturzezasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw.K. D.kwotę 295,20 zł, w tym 23% VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu. Na podstawieart. 624 § 1 kpkzwolniono skazanego od ponoszenia kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa. Apelację od tego wyroku wywiedli skazany i jego obrońca. Skazany podniósł, iż wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r., sygn. III K 730/11, został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10.11.2015r., sygn. VI Ka 75/15, co w jego ocenie wskazywało, iż przy wydaniu wyroku łącznego należało stosować przepisyKodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym po 1.07.2015r. i że sądem właściwym do jego wydania powinien być sąd okręgowy. Zarzucał, iż naruszono jego prawo do obrony poprzez doręczenie zarządzenia o wyznaczeniu obrońcy po wydaniu wyroku. Wskazywał, iż w zakładzie karnym podjął terapię odwykową, nawiązał kontakt z rodziną. Domagał się wydania jak najkorzystniejszego wyroku łącznego. Obrońca zarzuciła wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, polegający na przyjęciu, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r., sygn. III K 730/11,K. J.został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności, podczas gdy wyrok ten został zmieniony przez Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 10.11.2015r., sygn. VI Ka 75/15, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a w konsekwencji wymierzenie skazanemu surowej kary łącznej, z ostrożności procesowej obrońca zarzuciła wyrokowi rażącą niewspółmierność orzeczonej kary łącznej, polegającą na wymierzeniu kary łącznej z zastosowaniem zasady częściowej absorpcji, podczas gdy postawa skazanego, jego warunki i właściwości osobiste, jak również wzgląd na inne orzeczone wobec niego kary, uzasadniały orzeczenie kary z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji. W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Apelacje okazały się skuteczne o tyle, że w wyniku ich wniesienia zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez przyjęcie, iż podstawę prawną orzeczenia kary łącznej stanowią przepisykodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r. W pozostałym zakresie apelacje nie były zasadne. Odnosząc się do apelacji osobistej skazanego, stwierdzić należy, iż przy wydawaniu wyroku łącznego nie naruszono przepisów dotyczących właściwości. Zgodnie zart. 569 § 2 kpk, jeżeli w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, wyrok łączny wydaje sąd wyższego rzędu. W sprawach skazanego w pierwszej instancji orzekały wyłącznie sądy rejonowe, nie było zatem podstaw do wydania wyroku łącznego przez sąd okręgowy. Ostatni wyrok skazujący w pierwszej instancji wydał Sąd Rejonowy w Gliwicach, a więc ten sąd był właściwy do wydania wyroku łącznego w myślart. 569 § 1 kpk. Rację ma skazany, gdy twierdzi, iż odpis zarządzenia o wyznaczeniu obrońcy z urzędu, doręczono mu już po wydaniu wyroku w pierwszej instancji. Uchybienie to jednak, zważywszy na specyfikę postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego, nie naruszyło w istotny sposób prawa skazanego do obrony i nie miało wpływu na treść orzeczenia. W rozprawie uczestniczyła obrońca skazanego, która należycie reprezentowała jego interesy. Już w toku postępowania międzyinstancyjnego skazany nawiązał kontakt z obrońcą, która z jego inicjatywy złożyła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii dyrektora Zakładu Karnego wR., gdzie aktualnie skazany przebywa; wniosek został przez sąd odwoławczy uwzględniony. Trafnie wskazują oboje apelujący, iż sąd pierwszej instancji błędnie ustalił, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014.r., sygn. III K 730/11, za przestępstwo zart. 278 § 1 kk,art. 275 § 1 kkiart. 276 kkw zw. zart. 11 § 2 kkiart. 64 § 1 kk, wymierzono skazanemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Nie dostrzegł bowiem sąd, iż kara ta została obniżona wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 10.11.2015r., sygn. VI Ka 75/15, do 8 miesięcy pozbawienia wolności. Błąd ten jednak nie miał wpływu na wymiar orzeczonej kary łącznej. Wymagał jedynie korekty poprzez sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w pkt VII części wstępnej wyroku łącznego, przez wskazanie, iż skazanemu wymierzono ostatecznie karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (post. z dnia 28.11.2016 r. – k.112). Konsekwencją powyższego była też zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez przyjęcie, iż podstawę prawną orzeczenia kary łącznej stanowiły przepisyKodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r. Wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r. uprawomocnił się w dniu 10.11.2015r., a zatem po wejściu w życie znowelizowanych przepisów dotyczących kary łącznej. Należało zatem rozważyć, która z ustaw była względniejsza dla skazanego (art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. zart. 4 § 1 kk). Przy zastosowaniu ustawy aktualnie obowiązującej połączyć należałoby kary podlegające wykonaniu (art. 85 § 2 kk), a zatem karę łączną 10 lat pozbawienia wolności (pkt 4 wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 26.05.2014r., sygn. II K 321/14), karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r., sygn. III K 730/11) oraz karę 1 roku pozbawienia wolności (pkt 4 wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 10.02.2014r., sygn. VII K 149/13). Zgodnie zart. 86 § 1 kkkara łączna mogłaby być wymierzona w granicach od najwyższej z kar do ich sumy, tj. w przedziale od 10 do 11 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Stosując ustawę obowiązującą do dnia 30.06.2015r. łączeniu podlegałyby kary za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym (popełnione zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich), tj. kary jednostkowe orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 20.03.2012r., sygn. II K 1439/11, Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 3.10.2013r., sygn. IX K 1362/ 11, Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 21.10.2013r., sygn. II K 653/13, Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 10.02.2014r., sygn. VII K 149/13 oraz Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7.11.2014r., sygn. III K 730/11. Najwyższą z tych kar była kara 5 lat pozbawienia wolności, natomiast ich suma wynosiła 28 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności, a zatem przy ograniczeniu wynikającym zart. 86 § 1 kkw brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r., kara łączna mogła być wymierzona w granicach od 5 do 15 lat pozbawienia wolności. Zestawienie powyższe uprawnia do wniosku, iż uregulowanie poprzednio obowiązujące było dla skazanego względniejsze. Przy zastosowaniu bowiem, optymalnej z punktu widzenia związku przedmiotowo–podmiotowego i czasowego zachodzącego pomiędzy przestępstwami, których dopuścił się skazany, zasady asperacji, kara łączna wymierzona skazanemu według przepisów aktualnie obowiązujących musiałaby przekroczyć 10 lat, natomiast według przepisów poprzednio obowiązujących, tej granicy przekroczyć nie musiała. Dlatego też, w myślart. 4 § 1 kk, przy orzekaniu kary łącznej należało zastosować przepisyKodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r. Sąd rejonowy, pomimo tego, iż nie rozważał tej kwestii, w istocie prawidłowo zastosował ustawę względniejszą dla skazanego. Wymierzając skazanemu, przy zastosowaniu zasady asperacji, karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, sąd rejonowy w należytym stopniu uwzględnił związek przedmiotowo–podmiotowy oraz czasowy zachodzący pomiędzy poszczególnymi przestępstwami wchodzącymi w skład zbiegu realnego, a także właściwie ocenił prognozę kryminologiczną wobec skazanego. Czyny przypisane skazanemu popełnione zostały na szkodę wielu różnych pokrzywdzonych, miały miejsce na przestrzeni blisko roku, skierowane były przeciwko różnym dobrom prawnym. Jak wynika z opinii dyrektora Zakładu Karnego wR.zachowanie skazanego w czasie odbywania kary było zmienne. Był on wprawdzie nagradzany, ale dopuszczał się też licznych, poważnych przekroczeń dyscyplinarnych. Wskazane okoliczności sprzeciwiały się orzeczeniu wobec skazanego kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, tj. w wymiarze 5 lat, jak oczekiwała tego obrońca. Kara łączna wymierzona skazanemu w należytym stopniu uwzględnia dyrektywy prewencji generalnej i indywidualnej i nie może uchodzić za karę rażąco niewspółmierną. Nie znajdując zatem podstaw do uwzględnienia wniosków i zarzutów obu apelacji zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, przy przyjęciu, że podstawę prawną orzeczenia kary łącznej stanowiły przepisyKodeksu karnegow brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2016-11-25' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Grażyna Tokarczyk - Grzegorz Kiepura - Marcin Mierz legal_bases: - art. 624 § 1 kpk - art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze - art. 278 § 1 kk recorder: Natalia Skalik-Paś signature: VI Ka 972/16 ```

155000000000503_I_ACa_001935_2017_Uz_2018-03-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1935/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 marca 2018 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodnicząca: SSA Iwona Biedroń Sędziowie: SSA Jan Gibiec (spr.) SSO del. Dominika Romanowska Protokolant: Małgorzata Kurek po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2018 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z powództwaJ. T. przeciwko(...) SAz siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt I C 562/16 1 zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I, IV, V i VI w ten sposób, że powództwo oddala odstępując od obciążenia powódki kosztami postępowania; 2 odstępuje od obciążenia powódki kosztami postępowania apelacyjnego. UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zasądził od strony pozwanej na rzecz powódkiJ. T.kwotę 39.000 zł tytułem zadośćuczynienia (pkt I), w pozostałej części powództwo oddalił (pkt II), umorzył postępowanie w zakresie kwoty 11.000 zł, a także rozstrzygnął na podstawieart. 100 k.p.c.o kosztach postępowania. Sąd Okręgowy ustalił, że córka powódki w dniu 02.03.1997r. poniosła śmierć w wypadku drogowym wZ.. Sprawstwo oraz wina sprawcy wypadku posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie OC u strony pozwanej - stwierdzona została prawomocnym wyrokiem skazującymK. B.za przestępstwo zart. 145 § 2 d.k.k.Sądu Rejonowego wN.z dnia 8.10.1997 r. W dniu 05.11.1997r. powódka wystosowała do(...) S.A.Inspektorat wN.wniosek o wypłatę odszkodowania za skutki wypadku z dnia 02.03.1997r. Strona pozwana(...) S.A.Inspektorat wN.pismem z dnia 15.12.1997r., uznał w drodze ugody pozasądowej roszczenie powódki do kwoty 1.526 zł, wskazując, że na powyższą kwotę składa się: zadośćuczynienie za ból i krzywdę moralną oraz trwałe następstwa wypadku (2% uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej) w kwocie 800 zł, zwrot kosztów zniszczonej kurtki oraz wózka dziecięcego w kwocie 680 zł, zwrot kosztów zakupu ubranka dziecka do trumny w wysokości 46 zł. W dniu 8.01.1998 r. powódka rozszerzyła wniosek o odszkodowanie, zgłaszając nowe, dotychczasowe pominięte przez nią, szkody w postaci wniosła o podwyższenie tego zadośćuczynienia o 2.200 zł. Strona pozwana pismem z dnia 09.02.1998r., uznała roszczenie powódki, wypłacając dalsze odszkodowanie na łączną kwotę 320 zł (po uwzględnieniu 20% zużycia rzeczy w chwili wypadku). Nie uznała natomiast zadośćuczynienia za ból, krzywdę moralną i uszczerbek na zdrowiu. W konsekwencji powódka wystąpiła z powództwem przeciwko stronie pozwanej. Sąd Rejonowy wN.wyrokiem z dnia 3.07.1998 r. sygn. I C 223/98 zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.900 zł wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości 35% w stosunku rocznym od dnia 30.03.1998r. do dnia 14.04.1998 r. i 33% w stosunku rocznym od dnia 15.04.1998r. do dnia zapłaty. Pismem z dnia 18.12.2015r. powódka ponownie wystąpiła do pozwanego zgłaszając szkodę i domagając się wypłaty kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci szczególnej więzi rodzinnej łączącej powódkę z jej zmarłą córką. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił wypłaty dochodzonej kwoty zadośćuczynienia oraz skierował akta sprawy do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny również odmówił wypłaty świadczenia. Uwzględniając powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że na podstawieart. 448 k.c.w zw. zart. 24 k.c.powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, ponieważ spowodowanie śmierci osoby bliskiej stanowi naruszenie dobra osobistego. Odnosząc się do podnoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia Sąd uznał, że strona pozwana w dniu 08.09.2016r., po wniesieniu pozwu uznała roszczenie powódki wypłacając jej kwotę zadośćuczynienia w wysokości 11.000 zł, co należy traktować jak cofnięcie zgłoszonego zarzutu przedawnienia a roszczenie jako nieprzedawnione. Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości, że śmierć córki powódki w wypadku komunikacyjnym z dnia 02.03.1997r. spowodowała naruszenie jej dobra osobistego w postaci prawa do życia rodzinnego obejmującego istnienie pełnych więzi rodzinnych. Uczucie to było tym bardziej silne, że powódka w chwili śmierci córki miała 28 lat, mieszkała z mężem i synem. Jednocześnie Sąd doszedł do wniosku, że znaczny upływ czasu od tragicznej śmierci pozwolił powódce na oswojenie się z zaistniałą sytuacją, a odczuwany ból nie jest już zapewne tak silny jak bezpośrednio po stracie dziecka ponieważ w 2008 r. urodziła dwoje zdrowych dzieci i obecnie funkcjonuje w pełnej, kochającej się rodzinie, ponadto posiada 26-letniego syna z poprzedniego małżeństwa. Wobec powyższego Sąd uznał, że wskutek utraty córka powódka doznała znacznej krzywdy, która w sposób negatywny wpłynęła na jej dalsze życie, co uzasadniało zasądzenie z tytułu zadośćuczynienia kwoty 50.000 zł, oddalił w pozostałym zakresie powództwo, umorzył postępowanie co do kwoty 11.000 zł i rozliczył koszty postępowania. Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła strona pozwana zarzucając Sądowi pierwszej instancji: 1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż: - bezspornym pozostawało, że powódka już w dniu 5.11.1997 roku wystąpiła do pozwanego z roszczeniem o zadośćuczynienie po śmierci córki oraz, iż pozwany wypłacił jedynie odszkodowanie, odmówił zaś wypłaty zadośćuczynienia po śmierci córki, co skutkowało wystąpieniem przez powódkę na drogę postępowania cywilnego, co miało istotny wpływ na wynik postępowania, 2. zarzut naruszenia prawa materialnego, a to przepisuart. 442 § 2 k.c.w jego poprzednim brzmieniu, polegające na jego niezastosowaniu i uwzględnieniu powództwa w części, podczas gdy w stanie faktycznym sprawy, roszczenie powódki uległo przedawnieniu w dniu 2 marca 2007 roku., 3. zarzut naruszenia prawa procesowego, a to przepisu:art. 233 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, iż wypłacona w toku likwidacji szkody, decyzją z dnia 8.09.2016 roku, kwota 11.000 zł zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powódki, stanowiła jednocześnie o tym, iż pozwany cofnął zgłoszony uprzednio zarzut przedawnienia (po raz pierwszy zarzut przedawnienia został zgłoszony również na etapie postępowania likwidacyjnego). W konsekwencji Sąd uznał, iż z tych to względów, roszczenie należy uznać, jako nieprzedawnione. 4. naruszenie prawa procesowego, a to przepisuart. 199 §1 pkt. 2 k.p.c.polegające na jego niezastosowaniu i uwzględnieniu powództwa w części, podczas gdy z wagi na okoliczność, iż sprawa o to samo roszczenie i pomiędzy tymi samymi stronami została już prawomocnie zakończona, pozew winien być odrzucony. Przy tak sformułowanych zarzutach strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa w całości ewentualnie o zmianę wyroku przez odrzucenie pozwu a także zasądzenie kosztów postępowania. W odpowiedzi na apelacje powódka wniosła o jej oddalenie, powołując się na przerwanie biegu przedawnienia, do którego miało dojść poprzez wydanie wyroku przez Sąd Rejonowy wN.w dniu 3.07.1998 r. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w efekcie konieczna była zmiana wyroku. Sąd Apelacyjny podziela istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia. Sąd ten zebrany materiał dowodowy rozważył w sposób racjonalny i wszechstronny. Niemniej jednak na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego wywiódł błędne wnioski, pozostające w sprzeczności z powołanymi przepisami prawa. Należało uwzględnić zarzut strony apelującej, co do naruszenia art.. 442k.c.i niesłusznym uznaniu, że strona pozwana zrzekła się zarzutu przedawnienia. Do stanu faktycznego niniejszej sprawy zastosowanie mają przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzenia a więc 2.03.1997 r. Obowiązujący wówczas przepisart. 819 § 3 kc(Dz.U.1964.16.93) stanowił, iż w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do zakładu ubezpieczeń o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Przedawnienie roszczeń z czynów niedozwolonych regulował natomiast przepisart. 442 kc, zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodęParagraf 2przewidywał 10 letni termin przedawnienia dla roszczeń wynikłych ze zbrodni lub występku. W tym wypadku roszczenie o naprawienie szkody ulegało przedawnieniu z upływem lat dziesięciu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Przepisart. 442 kcuchylony został przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. (Dz.U.2007.80.538) zmieniającejkodeks cywilnyz dniem 10 sierpnia 2007 r. wprowadzającart. 4421kc, który zgodnie z art. 2 ustawy ma zastosowanie do roszczeń, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy (w dniu 10 sierpnia 2007r.), a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych. Roszczenie powódki stosując 10 letni termin przedawnienia wyznaczony datą zdarzenia (2.03.1997 r.) uległo przedawnieniu z dniem 3.03.2007 r. zatem przed wejściem w życie ustawy zmieniającejkodeks cywilny. Powyższej oceny nie może zmieniać prezentowany przez powódkę zarówno przed Sądem I instancji, jak również w odpowiedzi na apelację zarzut przerwania biegu przedawnienia. Wbrew stanowisku oponującej zarzutowi przedawnienia wydanie przez Sąd Rejonowy wN.w dniu 3.07.1998 r. wyroku, którym zasądzono na rzeczJ. T.(poprzednioK.) odszkodowanie w wysokości 2.900 zł na podstawie 446§ 3 k.c.nie może być traktowane jak czynność wywołująca skutki, o których mowa wart. 123 § 1 pkt 1 k.c.Godzi się podnieść, że zgodnie z przywołanym przepisem bieg przedawnienia przerywa się: 1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; 2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; 3) przez wszczęcie mediacji. Uprawniony może przerwać bieg przedawnienia przez dokonanie właściwej czynności procesowej. Czynność ta może być dokonana przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym. Przerwanie biegu przedawnienia powoduje tylko taka czynność procesowa, która służy dochodzeniu, ustaleniu, zaspokojeniu lub zabezpieczeniu roszczenia i do tego celu musi zmierzać bezpośrednio. Przemawiają za tym argumenty historyczne (odnoszące się do przyczyn nadaniaart. 123 § 1 pkt 1 k.c.takiego brzmienia) oraz funkcjonalne, odwołujące się do poglądu, że przedawnienie nie może biec w czasie, gdy uprawniony nie ma możliwości realizacji roszczenia. Przerwanie biegu przedawnienia następuje tylko w granicach żądania będącego przedmiotem procesu. Przerwaniu ulega bieg przedawnienia roszczenia objętego żądaniem i w takim rozmiarze, jaki został zgłoszony w żądaniu (Kodeks cywilny, tom I, Komentarz do art. 1-534, pod red. E. Gniewka, Warszawa 2004, str. 425). Pozew, w którym powód nie wystąpił z całym przysługującym mu w stosunku do pozwanego żądaniem nie przerywa biegu przedawnienia co do tej części roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym, która pozostała poza żądaniem tego pozwu (wyrok SN z dnia 10 stycznia 2007 r., III PK 90/06). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że skoro powódka przed Sądem Rejonowym wN.dochodziła roszczenia odszkodowawczego, które zostało uwzględnione wyrokiem z 3.07.1998 r. to niemożliwe jest założenie jakoby czynność ta prowadziła do przerwania biegu przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie wywiedzionego na podstawieart. 448 k.c.w dniu 2.09.2016 r. (data złożenia pozwu). Po pierwsze, każde z tych roszczeń pozostaje wobec siebie odrębne. Po drugie, odrębność ta ma swoje źródło w ściśle oznaczonych podstawach materialnoprawnych (wyrok SR wN.–art. 446 § 3 k.c., aktualnie dochodzone roszczenie –art. 448 k.c.). Innymi słowy, pozew o odszkodowanie nie przerywa biegu przedawnienia dla roszczenia o aktualnie dochodzone przez powódkę zadośćuczynienie. Tym samym wniesienie przed upływem terminu przedawnienia pozwu obejmującego żądanie naprawienia szkody w całości, przybierające postać odszkodowania wyrażonego w pieniądzu nie przerywa bieg terminu do zgłoszenia żądania o zadośćuczynienie. Czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia w rozumieniuart. 123 §1 k.c.jest tylko taka czynność, która jest skierowana na dochodzenie, ustalenie albo zaspokojenie lub zabezpieczenie konkretnego (oznaczonego) roszczenia w tym przypadku zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie nastąpiła przerwa biegu przedawnienia roszczenia o zadośćuczynienie zgłoszonego pozwem z dnia 2.09.2016 r., bo nie sposób przyjąć, że powódka z roszczeniem takowym występowała już od 1998 r. Odnosząc się do drugiej istotnej kwestii mianowicie problematyki oceny prawnej wpłaconej przez stronę pozwaną na rzecz powódki kwoty 11.000 zł (k. 86), należy wskazać, iż Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska przyjętego przez Sąd Okręgowy jakoby takowa wpłata mogła być oceniana w perspektywie cofnięcia zarzutu przedawnienia (k. 116-117 uzasadnienie wyroku), pomimo tego, że ozwana w toku postępowania nie składała jakichkolwiek formalnych oświadczeń. W tym względzie argumentacja apelującej zasługiwała na uwzględnienie. Przewidziana wart. 117 § 2 k.c.możliwość zrzeczenia się przez dłużnika korzystania z przedawnienia jest jego uprawnieniem osobistym. Zrzeczenie się zarzutu przedawnienia nie wymaga zachowania szczególnej formy, może być dokonane przez każde zachowanie, z którego w sposób dostateczny wynika taka wola zobowiązanego. Interpretację tego zachowania należy prowadzić zgodnie zart. 65 k.c., uwzględniając okoliczności, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje. Z pewnością oświadczenie to nie może zostać złożone przez milczenie (niepodniesienie zarzutu przedawnienia), choć niekorzystanie z tego zarzutuw procesie prowadzi do podobnego skutku – zasądzenia roszczenia. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że szczególną ostrożność w przypisywaniu niejednoznacznym zachowaniom dłużnika sensu oświadczeń woli o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia należy zachować wówczas, gdyby zrzeczenie takie miało być czynnością samoistną (nie elementem umowy) i w szerokim znaczeniu tego słowa nieodpłatną (niezwiązaną z żadną korzyścią zobowiązanego w ramach tego lub innych stosunków prawnych z uprawnionym). Zasady doświadczenia życiowego przemawiają bowiem przeciwko przyjęciu, że zobowiązany dokonał jednoznacznie niekorzystnej dla siebie czynności prawnej. Z taką sytuacją mamy do czynieniaw niniejszym postępowaniu. Zgodzić się trzeba z zarzutami apelacji, że nieuprawnione było upatrywanie w wpłacie 11.000 zł w dniu 8.09.2016 r. dorozumianego zrzeczenia się przez pozwanego zarzutu przedawnienia. Powyższej konstatacji służy kilka argumentów. Po pierwsze, zgodnie z chronologią powódka złożyła pozew w dniu 2.09.2016 r., został on doręczony stronie pozwanej w dnu 10.03.2017 r. Następnie pozwana w odpowiedzi pozew z dnia 23.03.2017 r. podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powódki (k. 69), w ogóle nie odnosząc się do kwestii zrzeczenia się przedawnienia, milcząc co do kwestii wpłaty na rzecz powódki 11.000 zł. Po drugie, o wpłaceniu spornej sumy Sąd powziął wiadomości z pisma powódki z dnia 3.04.2017 r., w którym ograniczyła ona żądanie o kwotę jaką uzyskała od pozwanej. Po trzecie, analiza dowodu wpłaty prowadziła do zgoła odmiennych wniosków aniżeli wyprowadził Sąd Okręgowy. Mianowice należy wskazać, że pismo to jest datowane na dzień 8.09.2016 r. (zatem niespełna 6 dni po złożeniu pozwu przez powódkę), w zakresie numeru szkody wskazano(...)– a zatem zarejestrowaną jako sprawę wewnętrzną ubezpieczyciela, poza wniesionym pozwem i z nim niezwiązaną. Z uzasadnienia tegoż pisma nie wynika poza podstawą prawnąart. 24 k.c.w zw. zart. 448 k.c.faktyczna przyczyna wpłaty, nie sposób jej również domniemywać. Doniosłe znaczenie ma bowiem to, że mimo złożenia przezJ. T.pozwu w dniu 2.09.2016 r. został on doręczony pozwanej dopiero 10.03.2017 r. z powodu uzupełniania braków fiskalnych pozwu oraz postępowania zażaleniowego. Powyższe, wbrew ocenie Sadu okręgowego, nie pozwala uznać, że pozwana skutecznie zrzekła się zarzutu przedawnienia. Zgodnie z jednolitym stanowiskiem judykatury nie należy pochopnie przyznawać waloru zrzeczenia się zarzutu przedawnienia zachowaniom dłużnika, które mogą być wytłumaczone w inny sposób. W szczególności częściowe spełnienie roszczenia nie może być, w braku innych wskazówek, uznane za zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, gdyż (jak już wspomniano) dłużnik mimo przedawnienia pozostaje nadal zobowiązany i może chcieć część swojego zobowiązania wykonać, nie pozbawiając się jednocześnie zarzutu pozwalającego łatwo uchronić się od realizacji dalszych obowiązków (tak trafnie B. Kordasiewicz, w: SPP, t. 2, 2008, s. 564). Tym bardziej nie może stanowić zrzeczenia się zarzutu przedawnienia wpłata na rzecz powódki 11.000 zł, przed doręczeniem pozwu stronie pozwanej, choćby miało ono miejsce po wniesieniu pozwu, szczególnie w perspektywie późniejszego jednoznacznego zamanifestowania zarzutu przedawnienia tak w odpowiedzi na pozew (k. 69), jak również w apelacji (k. 123). W orzecznictwie Sądu Najwyższego dopuszcza się konstrukcję, że uznanie przedawnionego roszczenia może zawierać w sobie znamiona zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, ale podkreśla się jednocześnie, że jest to uzasadnione tylko wtedy, jeżeli z treści oświadczenia lub z okoliczności, w których zostało ono złożone, wynika w sposób niewątpliwy, że taka była wola dłużnika ( por. wyroki z dnia 5 czerwca 2002 r., IV CKN 1013/00, z dnia 21 lipca 2004 r., V CK 620/03, czy z dnia 12 października 2006 r., I CSK 119/06 – niepubl.). Sąd Apelacyjny analizując kontekst procesowy ale również dowód z wpłaty kwoty 11.000 zł doszedł do wniosku, że nie sposób uznać, by strona pozwana wpłacając wskazaną kwotę złożyła oświadczenie woli o charakterze prawo- kształtującym. Zakwalifikowanie wpłaty przez Sąd jako oświadczenia o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia nasuwa istotne wątpliwości już z tej przyczyny, że strona pozwana konsekwentnie kwestionowała zasadność roszczeń powódki. Godzi się podnieść, że aby powódka mogła skutecznie podnosić zarzut zrzeczenia się przez pozwaną zarzutu przedawnienia, jej oświadczenie musiałoby zawierać wyraźny zamiar rezygnacji przez dłużnika z tego zarzutu, musiałoby być niewątpliwe, a wpłaty z 8.09.2016 r. nie sposób za takowe uznać. Sąd Apelacyjny rozważył również kwestię możliwości wykorzystania w niniejszej sprawieart. 5 kc.Wykonywaniu praw podmiotowych powinno towarzyszyć założenie, że uprawniony czyni z nich użytek zgodny z zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa; w konsekwencji - jako generalną zasadę należy przyjąć, że wykonywanie uprawnień płynących z każdego prawa podmiotowego podlega przewidzianej przez prawo ochronie. W konsekwencji można mówić o obowiązywaniu w prawie polskim domniemania korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego (por. K. Pietrzykowski (w:) Kodeks cywilny..., red. K. Pietrzykowski, t. I, s. 41; tak też S. Dmowski (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego..., s. 20, 22). Wynika stąd powszechnie akceptowany wniosek, że - zgodnie zart. 6- ciężar udowodnienia okoliczności uzasadniających tezę o nadużyciu spoczywa na stronie, która domaga się zastosowania przez sądart. 5 k.c.(por. T. Justyński, Nadużycie..., s. 127, 128; P. Machnikowski (w:) Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, t. I, s. 31, 32). Na stronie ciąży zatem wykazanie faktów, z których można wnosić o naruszeniu przez przeciwnika reguł wskazanych wart. 5 kc.W niniejszej sprawie ciężar wykazania tych okoliczności spoczywał na powódce. Unormowanieart. 5 k.c."przełamuje zasadę, że wszystkie prawa podmiotowe korzystają z ochrony prawnej" (tak trafnie w uzasadnieniu wyr. SN z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). W związku z tymart. 5 k.c.może być stosowany tylko jako szczególny wyjątek. Przy ocenie, czy zarzut przedawnienia stanowi nadużycie prawa, rozstrzygające znaczenie mają okoliczności konkretnego wypadku, zachodzące po stronie poszkodowanego oraz osoby zobowiązanej do naprawienia szkody, konieczne jest zatem rozważenie charakteru dochodzonego roszczenia, przyczyn opóźnienia i jego nadmierności (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 stycznia 2013 r. I ACa 833/12 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 204/01, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 listopada 2012 r., III APa 29/12). Z samej istoty przedawnienia możemy wyprowadzić tezę, zgodnie z którą sięgnięcie poart. 5 kcmoże mieć miejsce jedynie w wyjątkowych przypadkach. Należy bowiem pamiętać o celach, jakie ma pełnić ta konstrukcja. U jej podstawy leży założenie, że stosunki cywilnoprawne powinny być wykonywane w określonym terminie. Po jego upływie dłużnik zwykle przestaje liczyć się z koniecznością spełnienia świadczenia. Przełamanie tej zasady z powołaniem się na zarzut nadużycia prawa powinno wystąpić w okolicznościach wyjątkowych, tego bowiem wymaga istota przedawnienia i zasada bezpieczeństwa obrotu. Przed wejściem w życie przepisu art. 446 § 4 dodanego przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. (Dz.U.2008.116.731) zmieniającej nin. ustawę z dniem 3 sierpnia 2008 r. skuteczne dochodzenie roszczeń o zadośćuczynienie za krzywdy powstałe w wyniku śmierci osób najbliższych wskutek czynów niedozwolonych było ograniczone. Uchwałą z dnia 22 października 2010r. w sprawie III CZP 76/2010 Sąd Najwyższy przesądził o możliwości dochodzenia tego typu roszczeń do zdarzeń mających miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r., tym niemniej w ocenie Sądu okoliczność ta nie może zostać uznana za szczególną w rozumieniuart. 5 k.c.W niniejszej sprawie strona pozwana podnosząca zarzut przedawnienia uczyniła użytek z przysługującego jej prawa podmiotowego. W okolicznościach niniejszej sprawy skorzystanie z tego zarzutu nie stoi w sprzeczności w zasadami współżycia społecznego nie stanowi wiec nadużycia prawa. Niemożliwość dochodzenia roszczeń o zadośćuczynienia za krzywdę wynikłą ze śmierci osoby bliskiej przed2008 r. zwalniała pozwaną z odpowiedzialności za tego typu roszczenia. Późniejsze wprowadzenie podstawy prawnej nie może stanowić automatycznego otwarcia drogi do dochodzenia roszczeń przez osoby, wobec których odpowiedzialność pozwanej nie istniała w dacie zdarzenia. W sytuacji przedawnienia roszczeń powódek uwzględnienie ich roszczenia na podstawieart. 5 k.c.prowadziłoby do rozszerzania odpowiedzialności pozwanego, która jest w ocenie Sądu niczym nie uzasadniona. Skoro nie ulega wątpliwości, że żądanie powódki uległo przedawnieniu to ocena zarzutu naruszeniaart. 442 § 2 k.c., bądźart. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.pozostaje zbędna. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok z apelacji strony pozwanej i oddalił powództwo. Z uwagi na przyczynę oddalenia powództwa Sąd Apelacyjny odstąpił od obciążania powódki obowiązkiem zwrotu pozwanej kosztów procesu tak w postępowaniu przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu apelacyjnym.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2018-03-15' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Iwona Biedroń - Dominika Romanowska - Jan Gibiec legal_bases: - art. 199 §1 pkt. 2 k.p.c. - art. 145 § 2 d.k.k. - art. 123 § 1 pkt 1 k.c. recorder: Małgorzata Kurek signature: I ACa 1935/17 ```

153505100002527_V_GC_000821_2015_Uz_2016-11-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt V GC 821/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Konin, dnia 22-11-2016 r. Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Iwona Szczepańska Protokolant: p.o. sekretarz sądowy Malwina Lisowska po rozpoznaniu w dniu 22-11-2016 r. w Koninie na rozprawie sprawy z powództwa(...) S.A.wW. przeciwkoC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce,W. P. o zapłatę I zasądza od pozwanychC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce iW. P.na rzecz powódki kwotę 11.002,95 zł (jedenaście tysięcy dwa złote 95/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.04.2016r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, przy czym wyrok wobec pozwanegoW. P.jest zaoczny, II zasądza od pozwanegoC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce na rzecz powódki ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 11.002,95 zł za okres od dnia 29.08.2015r. do dnia 11.04.2016r. III oddala powództwo w pozostałym zakresie, IV zasądza od pozwanychC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce iW. P.na rzecz powódki kwotę 2.988,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, przy czym wobec pozwanegoW. P.wyrokiem zaocznym, V wyrokowi w pkt. I i IV wobec pozwanegoW. P.nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. SSR Iwona Szczepańska Sygn. akt V GC 821/15 UZASADNIENIE Powódka(...) S.A.z siedzibą wW.wniosła o zasądzenie od pozwanejC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce przez(...) S.A.Oddział w Polsce kwoty 11.402,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 29.08.2015r. do dnia zapłaty i zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu podała, że kwota jaką dochodzi pozwem wynika z refundacji kosztów odszkodowania wypłaconego na rzecz pokrzywdzonejE. K.w związku ze zdarzeniem z dnia 28.10.2012r., w wyniku którego pojazd pokrzywdzonej uległ uszkodzeniu, bowiemW. P., sprawca zdarzenia nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu. Odszkodowanie wyliczone zostało jako szkoda całkowita i wypłacone z polisy AC pokrzywdzonej. Nadto powódka zrefundowała pokrzywdzonej również koszty parkingu wraku w kwocie 202,95 zł. Zatem roszczenie regresowe jest uzasadnione, bowiem sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie u pozwanej, a pozwana mimo wezwania do zapłaty, nie uczyniła tego. Zaś na roszczenie składa się kwota 11.200 zł oraz 202,95 zł. Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zgłosiła zarzut braku legitymacji procesowej biernej, podnosząc, że na dzień powstania szkody nie świadczyła ochrony ubezpieczeniowejW. P.. Tym samym pozwanym winien byćW. P.. Pozwana jedynie z ostrożności procesowej wskazała, że żądania powódki są całkowicie bezzasadne, bowiem w jej ocenie kwota odszkodowania jest zawyżona. Podniosła ponadto, że niezasadna jest też refundacja kosztów parkingu wraku pojazdu za 11 dni w podanej kwocie. W dniu 14.03.2016r. strona powodowa złożyła wniosek o wezwanie do udziału w sprawie pozwanegoW. P.jako sprawcy przedmiotowego zdarzenia komunikacyjnego, zaznaczając, iż odpowiedzialność obu pozwanych jest odpowiedzialnością in solidum. Postanowieniem z dnia 5.04.2016r. Sąd na mocyart. 194 § 3 k.p.c.wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanegoW. P.. Pozwany odebrał w dniu 12.04.2016r. postanowienie wraz z odpisem pozwu z załącznikami. Pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, nie złożył wyjaśnień w sprawie, ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod jego nieobecność. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 28.10.2012r. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ nie tylko pojazd poszkodowanejE. K.marki(...)onr rej. (...), a także śmierć poniosła żona sprawcy zdarzenia. Sprawcą zdarzenia byłW. P., który w tym czasie kierował pojazdem markiS. (...)onr rej. (...). Sprawca bowiem nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu. dowód: okoliczności bezsporne, pismo Komisariatu Policji wK.k. 21, zeznania świadków:E. K.k. 101 iK. K.k. 101 Samochód, którym kierował sprawca zdarzenia był w chwili zdarzenia ubezpieczony u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów na podstawie umowy ubezpieczenia. Sprawca posiadał też u pozwanej ubezpieczenie Autocasco. Ubezpieczenie OC obejmowało okres od 09.07.2012r. do 08.07.2013r. Zaś umowa została zawarta w dniu 29.06.2012r. Sprawca zgłosił również szkodę pozwanej na podstawie umowy autocasco. Pozwana jednak odmówiła odszkodowania za śmierć żony. PoszkodowanaE. K.posiadała natomiast w chwili zdarzenia ubezpieczenie autocasco u powódkiSerii (...). dowód: okoliczności bezsporne, potwierdzenie w/w polisy sprawcy szkody nr(...)k. 68v, zgłoszenie szkody do pozwanej k. 57, decyzja pozwanej o odmowie przyznania odszkodowania k. 59, pismo pozwanej z dnia 21.08.2013r. i 18.02.2014r. do sprawcy szkody k. 70 i 71, zeznania świadków:E. K.k. 101 iK. K.k. 101, akta szkodowe powódki nr(...) Poszkodowana zgłosiła szkodę powódce. Powódka uznała swoją odpowiedzialność co do zasady z łączącej strony umowy autocasco, przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i przyznała ostatecznie odszkodowanie w kwocie 11.200 zł tytułem powstania szkody całkowitej w pojeździe oraz kwotę 202,95 zł z tytułu poniesionych kosztów za parking wraku jej pojazdu. dowód: okoliczności bezsporne, kosztorys powódki k. 22 – 29, decyzja powódki o wypłacie odszkodowania k. 29a, dokumentacja powódki dotycząca szkody k. 30 - 36, umowa sprzedaży wraku samochodu powódki k. 37, decyzja wyrejestrowania samochodu poszkodowanej k. 38, zaświadczenie o demontażu pojazdu k. 39,faktura VAT nr (...)za parking wraku k. 40, zeznania świadków:E. K.k. 101 iK. K.k. 101, akta szkodowe powódki nr(...) Powódka wzywała pozwaną do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi. dowód: okoliczność bezsporna Wartość rynkowa pojazdu marki(...)nr(...)poszkodowanej w stanie nieuszkodzonym na dzień powstania szkody z dnia 28.10.2012r. wynosiła 13.100 zł brutto. Natomiast wartość pojazdu uszkodzonego na dzień powstania szkody wynosiła 2.300 zł brutto. Zaś koszt naprawy w/w pojazdu z uwzględnieniem części alternatywnych o potwierdzonej jakości Q na dzień zaistnienia zdarzenia wynosiły 70.286,92 zł brutto. Wystąpiła więc szkoda całkowita bowiem naprawa pojazdu stała się nieekonomiczna. Natomiast uzasadniony czas parkowania wraku pojazdu poszkodowanej na parkingu wynosił 11 dni i obejmował okres od dnia powstania szkody do dnia sprzedaży przy zasadnej wysokości stawki na poziomie 15 zł. dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowejP. P..110 – 148. Sąd dał wiarę wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego dokumentom, gdyż ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie dopatrzył się powodów by czynić to z urzędu. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkówE. K.iK. K.w zakresie w jakim wykorzystał je do ustalenia stanu faktycznego. Zeznania te okazały się bowiem spójne, jasne, logiczne i rzeczowe a nadto korespondujące z zebranym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym. Sąd nie znalazł także podstaw, aby kwestionować przydatność opinii biegłegoP. P., albowiem opinia ta uwzględnia wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, sporządzona została w sposób rzetelny i fachowy, nie zawiera błędów logicznych, a zawarte w niej konkluzje zostały poparte fachową argumentacją. Z treści opinii wynika, że biegły wnikliwie przeanalizował zebrane dowody, w szczególności zgromadzony w aktach sprawy i aktach szkody materiał dowodowy, opisał wynikające z tych dowodów okoliczności i przeprowadził fachową ich analizę. Nadto zarówno wnioski końcowe opinii, jak i jej uzasadnienie są jasne i kategoryczne a strony nie wnosiły do opinii żadnych zastrzeżeń. Sąd zważył, co następuje: Powództwo powódki zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części. Nie budziło wątpliwości, że pokrzywdzonej powódka w oparciu o zwartą z nią umowę autocasco wypłaciła za wskazane zdarzenie drogowego odszkodowanie w łącznej kwocie 11.402,95 zł i wystosowała wobec pozwanej wezwanie do zapłaty tytułem regresu. Spór natomiast sprowadzał się nie tylko co do wysokości powstałej szkody, ale przede wszystkim samej zasady odpowiedzialności pozwanej za zaistniałe zdarzenie. Pozwana bowiem twierdziła, iż nie ponosi odpowiedzialności za bezsporne zdarzenie drogowego z dnia 28.10.2012r., w wyniku którego poszkodowana poniosła szkodę twierdząc, iż sprawca zdarzania nie posiadał u pozwanej ochrony prawnej ubezpieczeniowej. Natomiast z ostrożności procesowej zakwestionowała wysokość przyjętej przez powódkę szkody uważając, że jest zawyżona a koszty parkingu nieuzasadnione. Uznała więc, że nie posiada legitymacji procesowej biernej, a za jej inicjatywą wezwany do udziału w sprawie został pozwanyW. P.. W sprawie zatem występuje dwóch pozwanych:W. P.jako sprawca kolizji (bezsporne) oraz pozwanaC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce przez(...) S.A.Oddział w Polsce jako ubezpieczyciel. Przeprowadzone zaś postępowanie dowodowe wykazało, iż pozwana wbrew swym twierdzeniom ponosi odpowiedzialność za w/w zdarzenie, bowiem jak się okazuje miała zawartą polisę ze sprawcą wypadku z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Ubezpieczenie OC obejmowało okres od 09.07.2012r. do 08.07.2013r. Zaś umowa została zawarta w dniu 29.06.2012r. Miała też zwartą ze sprawcą umowę autocasco czego potwierdzeniem na obie umowy jestpolisa nr (...)(k.68v). W tym miejscu uznać należy, argumentację pozwanej odnośnie powyższego za chybioną. Zgodnie bowiem zart. 39 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnychobowiązującego na dzień zawarcia spornej umowy ubezpieczenia pozwanej ze sprawcą, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy i zapłacenia składki ubezpieczeniowej lub jej pierwszej raty, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2 i 3. Z zastrzeżeń tych wynika, że w razie zawarcia umowy, o której mowa w art. 28 ust. 1, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń powstaje z chwilą jej zawarcia. Jeżeli w umowie ubezpieczenia zakład ubezpieczeń wskazał późniejszy termin płatności składki lub jej pierwszej raty, odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy. Termin rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń inny niż określony w ust. 1 i 2 można określić w umowie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wtedy, gdy umowę zawiera się: 1)na okres krótszy niż 12 miesięcy w przypadkach określonych w art. 27 ust. 1, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą wprowadzenia pojazdu do ruchu; 2)przed zarejestrowaniem pojazdu mechanicznego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 10 lit. a, oraz pojazdu historycznego, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą rejestracji pojazdu lub przed wprowadzeniem pojazdu do ruchu;3) na okres kolejnych 12 miesięcy przed rozpoczęciem tego okresu, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z upływem okresu, na który została zawarta poprzednia umowa; 4)przed upływem okresu wypowiedzenia w przypadku, o którym mowa w art. 31 ust. 6, przy czym rozpoczęcie okresu odpowiedzialności nie może nastąpić później niż z chwilą rozwiązania umowy w związku z jej wypowiedzeniem. W niniejszej sprawie zachodzi zatem jeden z wyjątków. Pozwana bowiem wyraźnie umówiła się ze sprawcą późniejszego zdarzenia, iż zapłata składki nastąpi w dniu 08.07.2012r. umowę zaś zawarto 29.06.2012r. Do zdarzenia natomiast doszło 28.10.2012r. a więc w okresie objętym ubezpieczeniem. Przepisy omawianej ustawy przewidują rozwiązanie korzystniejsze dla ubezpieczającego posiadacza pojazdu mechanicznego. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń udzielającego mu ochrony rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy, a nie dopiero od dnia następującego po dokonaniu tych czynności. Zapłacenie składki ubezpieczeniowej (lub jej pierwszej raty) determinuje początkowy termin zaangażowania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń jedynie wtedy, gdy strony nie ustaliły późniejszego (niż dzień zawarcia umowy) terminu płatności składki (lub jej raty). Z ustaleń zaś wynika, że na takie warunki pozwana się umówiła, o czym świadczy zgromadzona w sprawie korespondencja. Podstawą ochrony powódki jestart. 828 § 1 k.p.c.zgodnie z którym jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela. Natomiast podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej statuuje treśćart. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Wynika z niej, że z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zaś podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej kierującego pojazdem przewiduje treśćart. 436 § 1 k.c.w zw. zart. 435 k.c., regulująca odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną przez ruch pojazdu. W świetle ww. przepisu w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody posiadacze pojazdu mogą żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych, tzn. na zasadzie wyznaczonej przez treśćart. 415 k.c.(tzw. zasada winy). Wina pozwanegoW. P.nie budzi wątpliwości, bezspornym było bowiem, iż to on wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu samochodowi, którego właścicielem była poszkodowanaE. K.. Tym samym powyższa kwestia odpowiedzialności odszkodowawczej w niniejszej sprawie okazała się niebudząca wątpliwości. Zatem rozważyć należało podniesiony z ostrożności procesowej zarzut pozwanej w zakresie wysokości poniesionej przez poszkodowaną w/w zdarzeniem szkody a więc wysokości należnego jej z tego tytułu odszkodowania. Wysokość należnego odszkodowania regulują przepisyart. 361 § 1 i 2 k.c.Wynika z nich, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W granicach tych, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Pamiętać przy tym należy, że funkcją odszkodowania jest jedynie zrekompensowanie poniesionego przez poszkodowanego uszczerbku, tym samym wysokość odszkodowania nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego. Oczywistym jest również, iż odszkodowanie winno następować w pieniądzu, co jasno wynika z art. 36 ust. 1 powołanej ustawy ubezpieczeniowej. Powódka jak i pokrzywdzona nie przyczyniły się do powiększenia rozmiarów szkody (bezsporne). Bezspornym była natomiast okoliczność powstania szkody całkowitej w w/w pojeździe poszkodowanej. Jak wynika z opinii biegłego sądowego wartość rynkowa pojazdu marki(...)nr(...)poszkodowanej w stanie nieuszkodzonym na dzień powstania szkody z dnia 28.10.2012r. wynosiła 13.100 zł brutto. Natomiast wartość pojazdu uszkodzonego na dzień powstania szkody w systemie eksperckim(...)Ekspert wynosiła 2.300 zł brutto. Koszt naprawy w/w pojazdu z uwzględnieniem części alternatywnych o potwierdzonej jakości Q na dzień zaistnienia zdarzenia wynosił 70.286,92 zł brutto. Wystąpiła więc szkoda całkowita, bowiem naprawa pojazdu stała się nieekonomiczna. Nadto uzasadniony czas parkowania wraku pojazdu poszkodowanej na parkingu wynosił 11 dni i obejmował okres od dnia powstania szkody do dnia sprzedaży przy zasadnej wysokości stawki na poziomie 15 zł. Mając na uwadze powyższy dowód z opinii biegłego sądowego zainicjowany przez powódkę, w ocenie Sądu, powódka w myśl reguł dowodowych wynikających z treściart. 6 k.c.w powiązaniu zart. 3 i 232 k.p.c.nie tylko wykazała zasadność dochodzonego roszczenie wobec pozwanej i pozwanegoW. P.ale i niemalże zasadność pełnej wysokości kwoty jakiej się z powyższego tytułu domaga. Jak wynika z opinii biegłego szkoda całkowita w pojeździe poszkodowanej wyniosła 10.800 zł, (z uwagi na wskazaną wartość wraku), właściwa też była kwota 202,95 zł z tytułu poniesionych kosztów związanych z parkingiem wraku. Zasadnym więc było żądanie przez powódkę kwoty 11.002,95 zł łącznie, a nie kwoty 11.402,95 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanychC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce iW. P.na rzecz powódki kwotę 11.002,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.04.2016r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, przy czym wyrok wobec pozwanegoW. P.jest zaoczny. Odnośnie pozwanegoW. P.wskazać należy, że nie złożył stosownej odpowiedzi na pozew, a także żadnych wyjaśnień w sprawie, ani też nie zażądał przeprowadzenia rozprawy pod jej nieobecność. W takiej sytuacji Sąd zgodnie zart. 339 § 1 i 2 k.p.c.wydał wyrok zaoczny, przyjmując w przeważającej mierze za prawdziwe twierdzenia powódki o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, albowiem nie budziły one uzasadnionych wątpliwości, nie zostały też przytoczone w celu obejścia prawa. Podkreślić też należy, że w sprawie zachodzi odpowiedzialność pozwanychin solidum, czyli tzw. solidarność nieprawidłowa. Występuje ona przy zbiegu odpowiedzialności więcej niż jednego dłużnika, opartej na różnych podstawach prawnych. Najczęściej – jak w rozpatrywanej sprawie – źródłem zobowiązania jest odpowiedzialność deliktowa (415k.c.) pozwanego –W. P.i kontraktowa (art.art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) ubezpieczyciela – pozwanejC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce, która zawarła stosowną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zW. P.. W takim wypadku ubezpieczyciel może dochodzić całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie (jednym pozwem) lub od każdego z osobna, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego z nich, zwalnia pozostałych. W pkt III wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie uznając je za daleko idące. Oddalenie powództwa dotyczyło nieudowodnionego żądania w kwocie 400 zł. Podstawą prawną zasądzenia odsetek byłart. 481 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 359 § 1 k.c.w powiązaniu zart. 455 k.c.PozwanyW. P.odebrał wezwanie w sprawie wraz z pozwem i jego załącznikami w dniu 12.04.2015r. Nie budzi natomiast wątpliwości w judykaturze, iż należy takowe traktować na równi z wezwaniem do zapłaty. Natomiast rozbicie roszczenia odsetkowego na dwa okresy jest konsekwencją odpowiedzialności in solidum pozwanych. Powódka bowiem wzywała pozwaną pismem z dnia 27.07.2015r. do zapłaty zakreślając jej 30 dniowy termin. Twierdzenia tego pozwana nie kwestionowała. Z powyższych też względów Sąd w pkt II wyroku zasądził od pozwanejC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce na rzecz powódki ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 11.002,95 zł za okres od dnia 29.08.2015r. do dnia 11.04.2016r. jako obciążające w powyższym zakresie jedynie pozwaną ad1. O kosztach procesu orzeczono na podstawieart. 98 § 1 k.p.c.statuującym zasadę zwrotu stronie wygrywającej kosztów procesu przez przegrywającego. W ocenie Sądu powódka ulegała w bardzo nieznacznej części na tyle aby uznać w ocenie Sądu, że wygrała sprawę w całości. Zatem należało w pkt IV wyroku mając cały czas na uwadze odpowiedzialnośćin solidumzasądzić od pozwanychC. S.z siedzibą wP.działająca w Polsce poprzez(...) S.A.Oddział w Polsce iW. P.na rzecz powódki kwotę 2.988 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego, przy czym wobec pozwanegoW. P.wyrokiem zaocznym. Na powyższą kwotę złożyła się opłata od pozwu – 571 zł., opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w minimalnej wysokości – 2.400 zł. Mając natomiast na uwadze treśćart. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.Sąd nadał wyrokowi w pkt I i pkt IV wobec pozwanegoW. P.rygor natychmiastowej wykonalności, o czym orzekł w pkt V. SSR Iwona Szczepańska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Koninie date: '2016-11-22' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - Iwona Szczepańska legal_bases: - art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. - art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 361 § 1 i 2 k.c. recorder: p.o. sekretarz sądowy Malwina Lisowska signature: V GC 821/15 ```

151010150000503_I_C_000213_2013_Uz_2015-09-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. Akt I C 213/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 sierpnia 2015r. Sąd Rejonowy w Iławie Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Wojciech Drewniak Protokolant: st.sekr.sąd. Justyna Kordalska Po rozpoznaniu w dniu 21.08.2015r. na rozprawie Sprawy z powództwaB. B. p-ko pozwanemuPrzedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) Spółka z o.o.wI. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoPrzedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Spółka z o.o.wI.na rzecz powodaB. B.kwotę 10.223,90zł /dziesięć tysięcy dwieście dwadzieścia trzy złote 90/100/ z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 25.10.2012r. do dnia zapłaty. II W pozostałej części powództwo oddala. III Ustala wynagrodzenie biegłegoB. G.za wydaną opinię uzupełniającą na kwotę 95,91zł i nakazuje jej wypłacenie tymczasowo ze środków Skarbu Państwa. IV Zasądza od pozwanegoPrzedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Spółka z o.o.wI.na rzecz powodaB. B.kwotę 2.377,01zł tytułem zwrotu części kosztów procesu. V Nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Iławie od: - powodaB. B.kwotę 17,40zł tytułem nieuiszczonych wydatków - pozwanegoPrzedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Spółka z o.o.wI.kwotę 512,00zł tytułem opłaty od której uiszczenia powód był zwolniony oraz kwotę 79,25zł tytułem nieuiszczonych wydatków. I C 213/13 UZASADNIENIE PowódB. B.wniósł p-ko pozwanemuPrzedsiębiorstwu Handlowo-Usługowemu (...) Spółka z o.o.wI.o zapłatę kwoty 12.461,90zł. W uzasadnieniu powód wskazał, iż kwoty tej domaga się tytułem odszkodowania za wadliwie wykonaną naprawę samochoduR. (...). Szkoda obejmowała 988,00zł za zerwanie gwintu w głowicy silnika co powodowało konieczność jej wymiany, 1250,00zł za uszkodzenie turbosprężarki powodujące konieczność jej wymiany, kwoty 10.039,40zł tytułem szkody powstałej w wyniku awarii wymienionej turbosprężarki oraz kwoty 184,50zł tytułem kosztów poniesionych na ekspertyzę dotyczącą przyczyn uszkodzenia wymienionej turbosprężarki. Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 20.02.2013r.żądanie pozwu uwzględniono w całości. W sprzeciwie pozwana zaskarżyła wydany nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa. Pozwana w uzasadnieniu wskazała na naruszenie przepisuart.5 kcpodnosząc iż powód nadużywa swojego prawa podmiotowego domagając się zasadzenia odszkodowania. Nadto wskazała na naruszenieart.499pkt.2 kpcwskazując, iż nakaz zapłaty nie powinien być wydany skoro przytoczone w pozwie okoliczności budzą wątpliwości. /k.31/. Pozwana podniosła, iż pierwsze zlecenie dotyczyło nie wymiany świec żarowych a wymontowanie pozostałości świecy żarowej oraz wymontowanie i zamontowanie głowicy. Nadto pozwana jedynie zamontowała dostarczoną przez powoda turbosprężarkę i za jakość tej turbosprężarki oraz za szkody powstałe w wyniku jej uszkodzenia pozwana nie ponosi odpowiedzialności. Wobec powyższego żądanie przez powoda odszkodowania jest niezasadne. Sąd ustalił, co następuje: W dniu 18.04.2012r.powód zgłosił się do pozwanej Spółki zajmującej się naprawą samochodów ze swoim samochodemR. (...)zlecając wymontowanie pozostałości świecy żarowej. Świeca miała ślady rozwiercania świadczące o próbie jej wcześniejszego usunięcia. Po konsultacji z innym zakładem naprawczym poinformowano powoda o konieczności wymiany głowicy – na co powód wyraził zgodę. Głowicę zakupił we własnym zakresie i dostarczył do pozwanej powód i została ona zamontowana w jego samochodzie. Powód głowicę zakupił w firmie zajmującej się rozbiórką samochodów, była to głowica używana, nie sprawdzona pod względem sprawności i braku uszkodzeń. W związku z wymianą głowicy konieczna była wymiana uszczelki pod głowicą , a nadto założono nowe świece żarowe. Dodatkowo powód zlecił badanie techniczne pojazdu oraz drobne inne naprawy jak naprawa wycieraczki tylnej, wymiana osłony przegubu i wymianę przewodu hamulca prawego. Za usługe powód zapłacił kwotę 988,00zł. /dow. Zlecenie warsztatowe k.7, zezn.śwd.M. K.k.52, zezn.śwd.M. M.k.52v-53, zezn. śwd.J. B.k.50v/ Po odebraniu samochodu z warsztatu pozwanej Spółki powód w czasie jazdy stwierdził, iż silnik pracuje zbyt głośno. W tym samym dniu wrócił do warsztatu , gdzie stwierdzono awarię turbosprężarki. /zezn.śwd.J. B.k.50v, śwd.M. K.k.52/ Przedstawiono powodowi w warsztacie w zakresie usunięcia awarii turbosprężarki dwie propozycje : wymianę na nową z gwarancją lub wstawienie innej używanej turbosprężarki. Powód zdecydował się na zakup używanej turbosprężarki zlecając wykonanie tej usługi pozwanej. /zezn.śwd.M. K.k.52/ Używana turbosprężarką została pozyskana przez pracownika pozwanej u Sylwestra Cichockiego , który zajmuje się sprzedażą, naprawą i oceną stanu technicznego turbosprężarek. W ramach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa świadekS. C.kilkakrotnie przekazywał pozwanej Spółce używane turbosprężarki przeznaczone do utylizacji. /zezn.śwd.S. C.k.51v/ Pozyskaną od śwd.S. C.turbosprężarkę pozwana zamontowała w samochodzie powoda i w dniu 08.05.2012r.wystawionozlecenie warsztatowe na kwotę 450,00zł obejmujące wymontowanie i zamontowanie turbosprężarki. Za samą turbosprężarkę powód zapłacił 800zł – płatności dotyczącej turbosprężarki oraz jej wymiany dokonano łącznie w biurze pozwanej Spółki , pieniądze te przyjmował pracownik pozwanej. /zezn.śwd.J. B.k.50v, śwd.M. K.k.52,śwd.M. M.k.53, zezn.powoda k.61v/ Turbosprężarka wymieniona w warsztacie pozwanej Spółki nie była badana przed zamontowaniem jej do silnika. /bezsporne/ W dniu 19.05.2012r.powód tak naprawionym samochodem udał się w podróż do Francji, gdzie w dniu 28.05.2012r.doszło do awarii turbosprężarki O awarii we Francji żona powoda poinformowała pozwaną. Strony rozważały sposób usunięcia awarii, brano pod uwagę dostarczenie samochodu przez powoda do granicy skąd samochód odebrała by pozwana lub ściągnięcie samochodu na lawecie doI.pokrywając koszty po ½ części. /zezn.śwd.J. B.k.51/ Z uwagi na znaczną odległość od miejsca zamieszkania oraz brak ostatecznych uzgodnień dotyczących sprowadzenia uszkodzonego samochodu doI.powód zmuszony był zlecić serwisowi we Francji. Za naprawę powód zapłacił 2341,06€ tj. kwotę 10.039,40zł. /rachunki k.10-12, bezsporne k.62/ Przyczyną uszkodzenia turbosprężarki we Francji było niedostateczne smarowanie łożyska wałka spowodowane zanieczyszczeniami znajdującymi się w rowkach kanałów olejowych łożyska oraz pogięte łopatki wirnika sprężarki co spowodowało utratę wyważenia zespołu wirującego. Łopatki wirnika zostały pogięte-uszkodzone przez kontakt z twardym niewielkim przedmiotem. /opinia biegłego k.110-120,226/ Sąd zważył, co następuje: Powód dochodzi należności obejmującej 988,00zł za zerwanie gwintu w głowicy silnika co powodowało konieczność jej wymiany, kwoty 1250,00zł za uszkodzenie turbosprężarki powodujące konieczność jej wymiany, kwoty 10.039,40zł tytułem szkody powstałej w wyniku awarii wymienionej turbosprężarki oraz kwoty 184,50zł tytułem kosztów poniesionych na ekspertyzę dotyczącą przyczyn uszkodzenia wymienionej turbosprężarki. Naprawa samochodu jest umową o dzieło. Mając na uwadze uzasadnienie pozwu, przy braku wskazanej wprost podstawy żądania pozwu /tzn. wskazania czy roszczenie dochodzone jest z kontraktu czy też deliktu - odnośnie poszczególnych kwot składających się na dochodzoną pozwem kwotę , przyjęto iż powód dochodzi swych roszczeń jako odszkodowania z deliktu a kwoty wskazane w pozwie stanowią szkodę jaką powód poniósł poprzez działania pozwanej . Powód nie wskazuje bowiem na żadne swe działania dotyczące naprawy wad dzieła /art.637kc/ - w chwili bowiem zawierania umowy nie obowiązywała jeszcze ustawa z dnia 30.05.2014r. o prawach konsumenta – co pozwoliło by na przyjęcie , iż roszczenie swe powód opiera na podstawie kontraktu. Odnośnie żądania zapłaty kwoty 988zł za zerwanie gwintu w głowicy silnika co powodowało konieczność jej wymiany Sąd uznał żądanie za niezasadne w całości. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda iż to pracownicy pozwanej zerwali gwint świecy żarowej co spowodowało konieczność wymiany głowicy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkówM. K.iM. M., którzy jednoznacznie i zgodnie wskazali, iż powód dostarczył do naprawy samochód z zerwanym już gwintem świecy żarowej. Uszkodzenie to pozwalało na eksploatację pojazdu i to, że powód przyjechał tym samochodem do warsztatu nie świadczy o tym, iż świeca ta była wówczas sprawna. Za daniem wiary tym zeznaniom świadków przemawia także w ocenie Sądu postępowanie samego powoda, który przyjął do zapłaty zlecenie wyraźnie wskazujące na to, że chodziło o usunięcie pozostałości świecy żarowej a nie jej wymianę. Dodatkowo, gdy ustalono że konieczna w związku z uszkodzeniem świecy żarowej będzie wymiana głowicy , powód nie kwestionował tego, iż koszt tej dodatkowej naprawy będzie musiał sam ponieść. W sytuacji, gdyby powód miał świadomość iż to pracownicy pozwanej uszkodzili głowicę zrywając gwint świecy z pewnością domagał by się aby koszty te ponieśli winowajcy. To, że powód jak zeznał nie próbował sam wymieniać świecy żarowej nie jest okolicznością pozwalającą na przyjęcie, iż to pracownicy pozwanej dokonali tego uszkodzenia. Powód jak zeznał samochód zakupił jako używany i nie można wykluczyć, iż gwint tej świecy był już wcześniej uszkodzony. Reasumując, nie ma podstaw do przyjęcia, iż to pracownicy pozwanej uszkodzili poprzez zerwanie gwintu świecy głowicę, co spowodowało konieczność jej wymiany. Nadto należy zwrócić uwagę, iż w kwocie 988zł jest nie tylko koszt wymiany głowicy ale także i inne naprawy, których poprawności wykonania powód nie kwestionuje. Podobnie należało ocenić żądanie zapłaty kwoty 1250,00zł dotyczące uszkodzonej turbosprężarki. Powód podnosi, iż uszkodzenie to powstało przy wymianie głowicy z tego powodu, iż pracownicy pozwanego musieli pozostawić jakieś opiłki. Okoliczności tej pozwana zaprzeczyła, a zatem na powodzie spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie. Jak już podniesiono powód zakupił samochód jako używany i nie znany jest stan turbosprężarki w chwili oddawania samochodu do naprawy u pozwanej. Nie jest znana także przyczyna uszkodzenia turbosprężarki a okoliczności na które wskazuje powód są jedynie przypuszczeniami, które nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia żądania pozwu. Jak wskazał biegły /k.116/ w pkt. 1 wniosków końcowych nie można na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie wnioskować o przyczynie uszkodzenia turbosprężarki objętej zleceniem z dnia 08.05.2012r. W tym zakresie powództwo więc należało oddalić. Za zasadne Sąd uznał roszczenie odszkodowawcze dotyczące kwoty 10.039,40zł tytułem szkody powstałej w wyniku awarii turbosprężarki oraz kwoty 184,50zł tytułem kosztów poniesionych na ekspertyzę dotyczącą przyczyn uszkodzenia wymienionej turbosprężarki. Jak już wskazano, nie była kwestionowana wysokość szkody powstałej w wyniku uszkodzenia turbosprężarki. Uszkodzenie to spowodowało konieczność dokonania naprawy w serwisie we Francji. Bezspornie druga turbosprężarka zamontowana była w warsztacie pozwanej , przez jej pracowników w ramach zleconej przez powoda usługi naprawy samochodu. Okoliczności tej pozwana nie kwestionowała, wystawiła dokument na podstawie którego przyjęła wynagrodzenie za usługę. /k.9/ Bezspornie powód zdecydował się na zamontowanie używanej turbosprężarki informując o tym pracownika pozwanej spółki, który zajmował się naprawą samochodu . Bezspornie pracownik pozwanej spółki pozyskał używaną turbosprężarkę przeznaczoną do złomowania i zamontował ją w samochodzie powoda. Bezspornie za tą turbosprężarkę powód zapłacił 800zł i kwotę tą uregulował u pozwanej, pieniądze przyjął od powoda inny pracownik pozwanej w kasie. Powód miał zatem podstawy przypuszczać, iż tą turbosprężarkę zakupił u pozwanej. Tym bardziej, że poprzednio gdy dotyczyło to wymiany głowicy której nie kupowano u pozwanej - to powód musiał samodzielnie zakupić używaną głowicę i dostarczyć do pozwanej. Przyczyną uszkodzenia samochodu we Francji była awaria tej turbosprężarki. Strony nie kwestionowały związku przyczynowego pomiędzy awarią turbosprężarki a uszkodzeniami pojazdu. Przyczyną awarii turbosprężarki jak wskazał biegły było niedostateczne smarowanie łożyska wałka spowodowane zanieczyszczeniami znajdującymi się w rowkach kanałów olejowych łożyska oraz pogięte łopatki wirnika sprężarki co spowodowało utratę wyważenia zespołu wirującego. Łopatki wirnika zostały pogięte-uszkodzone przez kontakt z twardym niewielkim przedmiotem. /opinia biegłego k.110-120,226/ Opinia ta jest jasna i logiczna, odnosi się do zebranego w sprawie materiału dowodowego zaś uwagi do opinii jakie zgłosiła pozwana zostały przez biegłego w opinii ustnej wyjaśnione. Dlatego też wnioski tych opinii /pisemnej i ustnej/ Sąd przyjął do ustaleń. Pozwana podnosi, iż zakup używanej turbosprężarki była to prywatna umowa powoda z pracownikiem pozwanej a tym samym pozwana nie może ponosić odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną poprzez zamontowanie wadliwej turbosprężarki. Okoliczności tej zaprzeczył powód wskazując, iż wprawdzie zdecydował się na zakup używanej turbosprężarki jednakże w jego ocenie zakup ten odbywał się poprzez firmę pozwanej, a powód nie miał świadomości iż pozwana nie handluje używanymi częściami. W ocenie Sądu okoliczności nabycia tej turbosprężarki wskazują na to, że powód mógł mieć przeświadczenie, iż zakupu dokonuje w wyspecjalizowanym warsztacie , co tym samym daje większą pewność iż towar nawet jeżeli jest używany to jednak jest sprawny i można go zamontować. Normalnym jest , iż po wskazaniu przez pracownika możliwości zakupu nowej lub używanej turbosprężarki powód podejmując decyzję o zakupie używanej , powód mógł być przekonany o zakupie za pośrednictwem pozwanej. Nie miał w ogóle świadomości, iż ta turbosprężarka przeznaczona była na złom. O tym, że zakup tej turbosprężarki dokonany został za pośrednictwem pozwanej wskazywał także sposób zapłaty. Powód zapłacił bowiem za tą turbosprężarkę innemu pracownikowi pozwanej p.Ś.zajmującemu się rozliczaniem rachunków a do zapłaty doszło w miejscu gdzie rachunki za naprawę są opłacane. Nic zatem nie świadczyło, że zakup tej używanej części nie jest objęty umową o naprawę samochodu zawartą z pozwaną. Pozwana ponosi odpowiedzialność za działania swoich pracowników, a ci pozyskali i zamontowali w samochodzie powoda turbosprężarkę przeznaczoną na złom i która w efekcie końcowym spowodowała inne uszkodzenia pojazdu. Za zasadne zatem uznał Sąd roszczenie powoda dotyczące odszkodowania w kwocie 10.039,40zł oraz zapłaty kwoty 184,50zł poniesionej na prywatną ekspertyzę pozwalającą na ustalenie przyczyny uszkodzenia. W sprawach odszkodowawczych , gdzie konieczne jest ustalenie wstępne zasadności roszczenia jakie ma zostać skierowane do sądu , utrwalone orzecznictwo sądów dopuszcza uwzględnianie kosztów poniesionych przez stronę na takową opinię prywatną. Mając powyższe na uwadze zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.233,90zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Ustalono także wynagrodzenie biegłego za opinię uzupełniającą na kwotę 95.91zł. O kosztach procesu orzeczono zgodnie zart.100 kpcbiorąc pod uwagę ostateczny rezultat tj. uwzględnienie żądania pozwu w 82,04% oraz to że w 17,96% roszczenie nie zostało uwzględnione. W tych proporcjach rozliczono koszty procesu stron zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.377,01zł oraz w tych proporcjach rozliczono nieuiszczone wydatki nakazując ich ściągnięcie od stron procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Iławie date: '2015-08-24' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Wojciech Drewniak legal_bases: - art.637kc - art.100 kpc recorder: st.sekr.sąd. Justyna Kordalska signature: I C 213/13 ```

152515150003506_VII_K_000766_2016_Uz_2017-08-25_003

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII K 766/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Oleśko Protokolant: sekr. sądowy Anna Krawczyńska po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2017 roku sprawyM. W.,s.Z.iW. z d. K.,ur. (...)wK. oskarżonego to, że: w dniu 24 maja 2016 r. wP., woj.(...)na terenieA. (...)wP., znieważył funkcjonariuszy działu ochronyA. (...), tj. młodszego chorążegoŁ. K.i sierżantaR. S.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że do w/wym funkcjonariuszy kierował słowa wulgarne, powszechnie uważane za obelżywe tj. o czyn zart. 226 § 1 kk 1 oskarżonegoM. W.uznaje za winnego tego, że w dniu 24 maja 2016 r. wP., woj.(...)na terenieA. (...)wP., znieważył funkcjonariuszy publicznych tj. funkcjonariuszy działu ochronyA. (...), tj. młodszego chorążegoŁ. K.i sierżantaR. S.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że do w/wym funkcjonariuszy kierował słowa wulgarne, powszechnie uważane za obelżywe, czym wyczerpał dyspozycjęart. 226 § 1 kki za to na podstawieart. 226 § 1 kkwymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności; 2 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty. Sygn. akt VII K 766/17 UZASADNIENIE PokrzywdzeniŁ. K.iR. S.są funkcjonariuszami(...)wA. (...)wP.- funkcjonariuszami działu ochronyA. (...). /zeznaniaR. S.– k. 9-10, k. 76v.-77; zeznaniaŁ. K.– k. 15, k. 77-77v./ W dniu 24 maja 2016 roku w pokoju wychowawcy był rozpatrywany przez DyrektoraA. (...)wP.wniosek o ukaranie oskarżonegoM. W.. W trakcie rozpatrywania tego wniosku oskarżony zachowywał się arogancko i agresywnie. Powiedział do pokrzywdzonych „zobaczymy jak wyjdę”, gestykulował, podnosił głos. NastępnieM. W.została ogłoszona kara. Po opuszczeniu pokoju wychowawcy oskarżony został zaprowadzony przez pokrzywdzonych do pomieszczenia kontroli. Zachowanie oskarżonego nie uległo poprawie. W trakcie przeprowadzonej kontroli osobistej oskarżony groził pokrzywdzonym słowami: „w tym roku wyjdę na wolność, będę czekał na was pod bramą i was załatwię, będziecie mi ciągnąć frajerzy”. Przywoływany do porządku nie reagował. Prowokował słownieŁ. K.iR. N.wchodząc do celi mieszkalnej oskarżony ponownie wypowiedział powyższe słowa. Oskarżony nie używał siły fizycznej wobec pokrzywdzonych, nie wyzywał ich. /zeznaniaR. S.– k. 9-10, k. 76v.-77; zeznaniaŁ. K.– k. 15, k. 77-77v.; częściowo zeznaniaM. D.– k. 28v., k. 77v.-78; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 76-, k. 77; notatka służbowa – k. 2/ R. S.nie obawiał się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego. Nie składał wniosku o ściganie oskarżonego w związku z wypowiadanymi groźbami. /zeznaniaR. S.– k. 9-10, k. 76v.-77/ Ł. K.nie obawiał się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego. Nie składał wniosku o ściganie oskarżonego w związku z wypowiadanymi groźbami. zeznaniaŁ. K.– k. 15, k. 77-77v./ M. W.był już karany. /dane o karalności – k. 24-26; odpis wyroku w sprawie(...)– k. 33; odpis wyroku w sprawie(...)– k. 34; odpis wyroku w sprawie(...)– k. 35; odpis wyroku w sprawie(...)– k. 54-55/ M. W.ma 33 lata. Legitymuje się średnim wykształceniem. Z zawodu jest technikiem elektrykiem. Jest osobą bezrobotną. Nie uzyskuje dochodów. Utrzymuje sięz oszczędności. Jest kawalerem. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Jest współwłaścicielem nieruchomości o pow. 400 m2i 800 m2, wraz z posadowionymi na nich domami. Ponadto jest współwłaścicielem mieszkania o pow. 180 m2. /dane osobo – poznawcze – k. 75v./ Przesłuchany w charakterze podejrzanegoM. W.nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że takie zdarzenie nie miało miejsca. On nikomu nie groził wA. (...)wP.. /wyjaśnienia oskarżonego – k. 50/ Składając wyjaśnienia przed Sądem oskarżony ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił: „Zarzut zrozumiałem. Nie przyznaję się do popełnienia zarzucanego mi czynu. Ja w(...)przebywałem przez okres15 miesięcy jako osoba tymczasowo aresztowana. Sąd nie jest w stanie wydać sprawiedliwego wyroku odnośnie tego co działo się w oddziale I(...)ponieważ tam przy każdej interwencji jest dwóch lub trzech funkcjonariuszy a ja jestem sam. Jak ja przebywałem w(...)również wobec mojej osoby były wielokrotnie kierowane słowa wulgarne ze strony funkcjonariuszy(...)Te słowa kierowali wobec mnie m.in. pokrzywdzeni. Ponadto chcę dodać, żeŁ. K.wraz z(...) M.- nie znam nazwiska - dokonali pobicia mojej osoby. Ja złożyłem zawiadomienieo to pobicie do Prokuratury(...)i wtedy przyszedł do mnie pan kapitanO., przełożony pokrzywdzonych, i prosił mnie żeby to wycofać, bo ich jest trzech a ja jestem sam i żeby sobie nie robić pod górkę. Ja tamtą sprawę wycofałem, ale finał był taki, że pokrzywdzeni zrobili mi tą sprawę. Ja zastanawiałem się nad tą sprawą i myślałem o tym, żeby orzec wobec mnie karę prac na rzecz(...)(...)gdzie trenuję, ale uznałem, że byłby to niesprawiedliwy wyrok, bo ja zostałem też pobity przez funkcjonariuszy(...)i mnie też ubliżano, więc ja wnoszę o uniewinnienie w tej sprawie. Chcę dodać, że ja pokrzywdzonych znałem z widzenia z pobytu wa.nie wiedziałem jak się nazywają, dowiedziałem się dopiero dzisiaj przed sprawą.” /wyjaśnienia oskarżonego – k. 75v.-76/ Ponadto oskarżony uzupełniająco wyjaśnił: „Potwierdzam faktycznie, były stosowane wobec mnie kary dyscyplinarne przez dyrektora(...)natomiast nie miała miejsca taka sytuacja, abym ja po otrzymaniu kary dyscyplinarnej znieważał funkcjonariuszy(...)(...)nie używałem słów „będziecie mi ciągnąc frajerzy”. /wyjaśnienia oskarżonego – k. 77/ M. W.nadto wyjaśnił: „Zeznania pokrzywdzonych oraz zeznania świadka, który będzie przesłuchiwany będą musiały się zgadzać, bo jak siedzieli przed sprawą to poczytali sobie notatkę służbową sporządzoną przezŁ. K..” /wyjaśnienia oskarżonego – k. 77v./ Oskarżony wyjaśnił, że: „Nie bardzo rozumiem po coM. D.miałby swoją osobą pomóc funkcjonariuszom pokrzywdzonym, skoro ja byłem skuty kajdankami. Zawsze jak byłem wyprowadzany z celi oni byli umundurowani, byli we dwie - trzy osoby.” /wyjaśnienia oskarżonego – k. 78/ Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na jednolitych, spójnych, logicznych, a tym samym przekonywujących zeznaniach świadków:R. S.,Ł. K.,M. D.. Wskazany osobowy materiał dowodowy wzajemnie się uzupełnia i koresponduje ze sobą dlatego też zasługuje na obdarzenie go walorem wiarygodności. Powołane osobowe źródła dowodowe zgodnie przyznały, iż w dniu 24 maja 2016 roku na terenieA. (...)wP.,M. W.zachowywał się arogancko i agresywnie wobec pokrzywdzonych, gestykulował, podnosił głos. Odgrażał się pokrzywdzonym słowami „zobaczymy jak wyjdę”, „będę czekał na was pod bramą i was załatwię”. Ponadto ze spójnych i konsekwentnych zeznańR. S.iŁ. K.wynika, że oskarżony dwukrotnie wypowiedział pod adresem pokrzywdzonych słowa: „będziecie mi ciągnąć frajerzy”. Przyznając atrybut wiarygodności zeznaniom wskazanych świadków, Sąd miał na uwadze, że nie są oni osobami, które za wszelką cenę chcą „posadzić” oskarżanego na ławie oskarżonych, przypisując mu nawet te zachowania, które faktycznie nie miały miejsca. Ich relacje z przebiegu zdarzenia są bowiem szczere. Pomimo tego, że oskarżony im groził, pokrzywdzeni szczerze przyznali, że nie obawiali się tych gróźb. Nadto szczerze zeznali, że oskarżony nie używał siły fizycznej i nie wyzywał ich. Ponadto nie składali wnioskuo ściganie oskarżonego za przestępstwo gróźb karalnych. Natomiast świadekM. D.w swoich depozycjach przed Sądem podnosił, że oskarżony był agresywny, arogancki, odgrażał się pokrzywdzonym.M. D.ani razu nie wskazał, abyM. W.powiedział do pokrzywdzonych „będziecie mi ciągnąć frajerzy”. Tym samymM. D.relacjonował tylko to co faktycznie słyszał i nie wzbogacał swoich wypowiedzi o inne zachowania oskarżonego których nie był bezpośrednim świadkiem lub których nie pamiętał. Natomiast to, żeM. D.nie słyszał lub nie pamiętał słów oskarżonego „będziecie mi ciągnąć frajerzy”, nie podważa zeznań pokrzywdzonych. Po pierwszeM.D.miały prawo zapaść w pamięci przede wszystkim słowa oskarżonego, które w jego ocenie były bardziej drastyczne tj. wypowiadane groźby, gdyż jak sam przyznał według jego oceny groźby te były na tyle poważne, że mogły wzbudzić u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione. Po drugieM. D.nie był podczas zdarzenia cały czas obecny przy oskarżonymi pokrzywdzonych. Ponadto warto jeszcze odnieść się do zeznańM. D.złożonych przed Sądem. Świadek zeznał, że słyszał rozmowy pomiędzy oskarżonyma pokrzywdzonymi, epitety kierowane pod adresem pokrzywdzonych, słowa wulgarnei zastraszenia. Jednak jakie dokładnie słowa wypowiadałM. W., toM. D.już nie pamiętał. Okoliczność ta przeczy wyjaśnieniom oskarżonego, iż świadkowie niejako przygotowywali się do swoich zeznań czytając pod salę rozpraw treść notatki służbowej sporządzonej przezŁ. K.i dlatego ich zeznania, jak to określił oskarżony, zgadzają ją. Przechodząc do analizy treści notatki służbowejŁ. K., Sąd pragnie zauważyć, iż zawarte są w niej dokładne słowa jakich użył oskarżony. Tym samymM. D., mając na uwadze niewielką obszerność tej notatki, miałby dostateczną ilość czasu aby zapamiętać te słowa i przekazać je Sądowi na rozprawie. On jednak, jak to już zostało podniesione, szczerze przyznał, iż nie pamięta jakich słów używałM. W.. Wbrew wyjaśnieniom oskarżonego, który stwierdził, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, okoliczności podnoszone przez niego potwierdzają, że zachowanie wskazane w zarzucie aktu oskarżenia miało miejsce.M. W.wyjaśnił bowiem przed Sądem: „Jak ja przebywałem w(...) również wobec mojej osobybyły wielokrotnie kierowane słowa wulgarne ze strony funkcjonariuszy(...)”, „ mnie też ubliżano, więc ja wnoszę o uniewinnienie w tej sprawie”. Przywołane wyjaśnienia oskarżonego jednoznacznie wskazują, iż skoro pokrzywdzeni używali wobec niego słów wulgarnych i mu ubliżali, to jego zachowanie było usprawiedliwione i on „również”, „też” mógł używać wobec nich takich słów i z tego powodu według swojego punktu widzenia jest niewinny. Tym samym niejako stara się usprawiedliwić swoje zachowanie w dniu 24 maja 2016 roku. W kontekście powyższych ustaleń nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonegow części, w której nie przyznaje się on do dokonania zarzucanego mu czynów. Stanowczei konsekwentne nie przyznawanie się do popełnienia zarzucanego mu czynów stanowi wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Wyjaśnienia oskarżonego są zdaniem Sądu nieprawdziwe, wykrętne, sprzeczne przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonych, oraz świadka, którym Sąd dał w całości wiarę. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że oskarżony wprawdzie z jednej strony nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu, z drugiej jednak strony z treści jego wyjaśnień wynika, że niejako usprawiedliwia swoje zachowanie. Sąd uznał także za niewiarygodne wyjaśnieniaM. W., w których sugeruje, że jego zachowanie zostało wywołane niewłaściwym zachowaniem funkcjonariuszy(...). Są to odosobnione twierdzenia oskarżonego, nie znajdujące żadnego oparciaw zgromadzonym materiale dowodowym. Pozostały zebrany w sprawie nieosobowy materiał dowodowy jako niekwestionowany przez żadną ze stron postępowania nie budzi wątpliwości i stanowi wiarygodny materiał dowodowy Reasumując Sąd uznał, żeM. W.w dniu 24 maja 2016 r. na terenieA. (...)wP., znieważając funkcjonariuszy publicznych tj. funkcjonariuszy działu ochronyA. (...), tj. młodszego chorążegoŁ. K.i sierżantaR. S.podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że do tych funkcjonariuszy kierował słowa wulgarne, powszechnie uważane za obelżywe, swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycjęart. 226 § 1 kk. Ł. K.iR. S.w dniu 24 maja 2016 roku byli na służbie.W trakcie wykonywania swoich obowiązków służbowych, związanych z doprowadzeniemi odprowadzeniem oskarżonego do pokoju wychowawcy w celu wymierzeniaM. W.kary, przez DyrektoraA. (...), zostali znieważeni poprzez dwukrotne wypowiedzenie przez oskarżonego słów wulgarnych i powszechnie uważanych za obelżywe: „będziecie mi ciągnąć frajerzy”.M. W.chciał zaatakować słownie pokrzywdzonych, gdyż był niezadowolony w związku z wymierzoną mu karą. Pokrzywdzeni są funkcjonariuszami publicznymi. Zgodnie zart. 115 § 13 pkt 7 kkfunkcjonariuszem publicznym jest między innymi funkcjonariusz(...) Sąd podzielając kwalifikację prawną przyjętą przez oskarżyciela dokonał w opisie czynów uzupełnienia, że pokrzywdzeni są funkcjonariuszami publicznymi. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, ponieważ nie zachodzi żadna okoliczność wyłączająca winę w rozumieniuKodeksu Karnego. Oskarżony nie dał posłuchu normie prawnej, mimo iż miał taką możliwość. Oceniając, iż stopień społecznej szkodliwości czynów jest znaczny Sąd wziął pod uwagę: - zasadniczy rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest powaga instytucji reprezentowanej przez funkcjonariusza, oraz uboczny przedmiot ochrony tj. jego godnośći powagę urzędu; sposób i okoliczności popełnienia czynu – działanie w sposób bardzo zuchwały, ukazujący lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych; motywację sprawcy – znieważenie funkcjonariuszy Służby Więziennej bez żadnego uzasadnionego powodu. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał przede wszystkim jego uprzednią wielokrotną karalność. Ponadto znieważył on funkcjonariuszy publicznych bez żadnego uzasadnionego powodu. Nie może też ujść uwadze Sądu, iż oskarżony był już kilkakrotnie w przeszłości karany, w tym za znieważenie funkcjonariusza publicznego – funkcjonariusza policji. Tym samym już w przeszłości dał się poznać jako osoba mająca sobie za nic funkcjonariuszy publicznych. Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności łagodzących. Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze treśćart. 69 § 1 kkSąd nie mógł skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary w stosunku do oskarżonego, gdyż oskarżonyw czasie popełnienia przestępstwa był już skazany na karę pozbawienia wolności. Sąd uznał, że oskarżony nie zasługuje też na wymierzenie mu kary o charakterze wolnościowym. Rozstrzygnięciu takiemu sprzeciwia się przede wszystkim fakt, że czyn oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości a oskarżony nie po raz pierwszy wszedł w konflikt z prawem, w tym po raz kolejny popełniając przestępstwo przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu. Nie pozwala to na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający sięw podejmowaniu przestępczych działań.M. W.ma poczucie, że jest ponad normami prawnymi, gdyż nie obawia się atakować wprost funkcjonariuszy publicznych. Tym samym ma silne poczucie, że nikt nie może mu nic zrobić a on pozostanie bezkarny za swoje zachowania. Okoliczności te świadczą, iż oskarżony jest już osobą dość zdemoralizowaną. Ponadto za znieważenie funkcjonariusza publicznego – funkcjonariusza policji, został skazany wyrokiem Sądu(...)wK.z dnia(...)roku, w sprawie(...), następnie zmienionego wyrokiem Sądu(...)wK.z dnia(...)roku, w sprawie(...)na karę grzywny. Kara grzywny nie spełniła swojej roli resocjalizacyjnej, co w konsekwencji skutkowało tym, że Sąd w niniejszej sprawie musiał orzec karę surowszą. Również względy społeczne oddziaływania kary przemawiają przeciwko stosowaniu wobec oskarżonego kary o charakterze wolnościowym.(...)oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa (...). Oznaczają przede wszystkim potrzebę wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12.01.2006 r., II Aka 290/05, LEX nr 168034). Na podstawieart. 627 kpkSąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwaw całości koszty sądowe, na które składają się wydatki w kwocie 70 zł oraz opłataw kwocie 60 złotych. Wydatki stanowią: - ryczałty za doręczenia wezwań i innych pism w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym w I-szej instancji – 40 złotych - opłata za dane o karalności – 30 złotych; Natomiast opłata od skazania została wymierzone oskarżonemu na podstawieart.2 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.). Oskarżony jest osobą która aktualnie nie pracuje i nie osiąga żadnych dochodów. Trzeba jednak pamiętać, że jest młody, zdrowy i zdolny do pracy. Ma wyuczony zawód. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie aby poszedł do pracy i zarobił kwotę zaledwie 130 złotych. Nie przeszkodzi temu również krótkoterminowa kara pozbawienia wolności. Ponadto jak sam przyznał ma on oszczędności. Zdaniem Sądu uszczuplenie ich o kwotę 130 złotych, z całą pewnością, nie doprowadzi do załamania budżetu domowegoM. W..

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim date: '2017-08-25' department_name: VII Wydział Karny judges: - Marcin Oleśko legal_bases: - art. 115 § 13 pkt 7 kk - art. 627 kpk - 'art. ' recorder: sekr. sądowy Anna Krawczyńska signature: VII K 766/16 ```

154505200000503_I_C_001072_2017_Uz_2018-12-18_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1072/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 18 grudnia 2018 r. Sąd Rejonowy dlaW. M.wW., Wydział I Cywilny, w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Agnieszka Kucharska Protokolant: Marta Jakubiak po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 r. wW., na rozprawie sprawy z powództwaA. S. przeciwkoBank (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW. o zapłatę I Zasądza od pozwanegoBanku (...) Spółka Akcyjnaz siedzibą wW.na rzecz powódkiA. S.kwotę 13 382, 24 złotych ( trzynaście tysięcy trzysta osiemdziesiąt dwa 24/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 lipca 2017 roku do dnia zapłaty; II W pozostałym zakresie powództwo oddala; III Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3558,10 złotych ( trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt osiem 10/100) tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2018-12-18' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Kucharska legal_bases: [] recorder: Marta Jakubiak signature: I C 1072/17 ```

152510200001512_III_RC_000153_2018_Uz_2019-01-23_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 153/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy w Łowiczu w Wydziale III Rodzinnym i Nieletnich w składzie: Przewodnicząca: SSR Honorata Wójcik Protokolant: st.sekr.sąd. Elżbieta Gołaszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2019 roku sprawy z powództwaF. Ż.iP. Ż. reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawowąM. G. przeciwkoT. Ż. o podwyższenie alimentów 1 podwyższa alimenty płatne odT. Ż.na rzecz jego małoletnich dzieci:F. Ż.,ur. (...)iP. Ż.,ur.(...)ustalone ostatnio w pkt. 3 wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 12. 02.2016 roku w sprawie sygn. akt I C 1382/15 z kwot po 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych miesięcznie do kwot po 370 (trzysta siedemdziesiąt) złotych miesięcznie na rzecz każdego z nich, płatne z góry do dnia 15-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, do rąk matki dzieciM. G.poczynając od dnia 17 października 2018 roku, 2 oddala powództwo w pozostałej części, 3 nie obciąża pozwanego kosztami postępowania, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa, 4 nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności, 5 przyznaje wynagrodzenie adw.M. P.za reprezentację z urzędu pozwanegoT. Ż.w kwocie 73,80 (siedemdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt groszy) z VAT i należność tę nakazuje wypłacić z rachunku Skarbu Państwa Sąd Rejonowy w Łowiczu. Sygn. akt III RC 104/12 UZASADNIENIE Małoletni powodowieF. Ż.iP. Ż., reprezentowani przez przedstawicielkę ustawowąM. G., w pozwie z dnia 25 września 2018 roku wnieśli o podwyższenie alimentów od pozwanegoT. Ż.z kwot po 250 zł miesięcznie do kwot po 700 zł miesięcznie na rzecz każdego z nich. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że alimenty od pozwanego na rzecz powodów w dotychczasowych kwotach zostały zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 12 lutego 2016 roku, a od tego czasu wzrosły potrzeby powodów. Od tego czasu nastąpiły istotne zmiany w zakresie usprawiedliwionych potrzeb małoletnichP. Ż.iF. Ż., którzy rozpoczęli już edukację szkolną. Przedstawicielka ustawowa nie pracuje z uwagi na to, że wychowuje trzecie – najmłodsze dziecko. Jej konkubent także nie pracuje z uwagi na astmę. Rodzina utrzymuje się z zasiłków z pomocy społecznej. (pozew – k. 2, 3) W odpowiedni na pozew z dnia 21 listopada 2018 rokuT. Ż.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zwolnienie z kosztów postępowania w całości i przyznanie adwokata z urzędu. Zakwestionował wysokość wydatków ponoszonych przez przedstawicielkę ustawową w zakresie kosztów energii elektrycznej i wody określonych na kwotę 550 zł, wyżywienie i chemię 1800 zł, zasadność zakupu lodówki i pralki, jako kosztów utrzymania małoletnich powodów. Wskazała, że ponosi dodatkowo koszty utrzymania małoletnich powodów poza alimentami: kupuje leki, ubrania, zeszyty, wyżywienie w ciągu dwóch weekendów w miesiącu oraz w 6 tygodni w wakacje i tydzień po świętach Bożego Narodzenia. (odpowiedź na pozew – k. 19 – 24) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: P. Ż.iF. Ż.są dziećmiM. G.orazT. Ż..M. G.iT. Ż.są po rozwodzie, nie mieszkają razem. (okoliczność bezsporna) Wyrokiem z dnia 12 lutego 2016 roku, wydanym w sprawie I C 1382/15 Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny utrzymał w niezmienionej wysokości alimenty płatne odT. Ż.na rzecz jego małoletnich dzieciP. Ż.iF. Ż.z kwot po 250 złotych miesięcznie, płatne z góry do dnia 15-tego każdego miesiąca do rąk matkiM. Ż.a ustalone ugoda zawarta przed Sądem Rejonowym w Łowiczu w dniu 30 września 2013 roku, w sprawie sygn. akt III RC 146/13. (dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia I C 1382/15 – k. 30-31 z załączonych akt I C 1382/15, ugoda z dnia 30.09.2013 r. w sprawie III RC 146/13 – k. 10 z załączonych akt III RC 146/13) Kiedy Sąd ostatnio ustalał wysokość alimentówP. Ż.miała 6 lat i chodziła do zerówki.F. Ż.miał 5 lat i chodził do przedszkola. Dzieci były zdrowe, nie chorowały. Przedstawicielka ustawowa wraz z dziećmi mieszkała u swoich rodziców w miejscowościK..M. Ż.miała 25 lat, wykształcenie zasadnicze zawodowe o kierunku kucharz. Nie pracowała z uwagi na sprawowanie opieki nad najmłodszą córkąA.. Utrzymywała się wraz z dziećmi z alimentów oraz świadczeń z pomocy społecznej w wysokości około 900 zł. T. Ż.miał 28 lata, z zawodu był mechanikiem samochodowym, miał wykształcenie zasadnicze zawodowe. Pracował na ½ etatu w firmie elektrycznej, jako elektryk i zarabiał 500 - 600 złotych netto. Mieszkał wP., w odległości około 13 km od małoletnich powodów. Miał zaległości alimentacyjne w wysokości 3.200 zł. (dowód: dokumenty z załączonych akt Sądu Okręgowego w Łodzi o sygn. I C 1382/15 ) ObecnieP. Ż.chodzi do klasy IV szkoły podstawowej, aF. Ż.do klasy II szkoły podstawowej. Na koszty utrzymania małoletnich powodów składają się następujące kwoty: 250 zł – wyżywienie, 50 zł – potrzeby szkolne, 50 zł – środki czystości, 50 zł – leki, 200 zł – koszty utrzymania mieszkania oraz media, 100 zł – odzież i obuwie oraz 30 zł - doładowanie telefonuP.. Małoletni powodowie otrzymują w szkole obiady finansowane z pomocy społecznej. Łącznie jest to kwota ponad 750 zł miesięcznie na każdego z małoletnich powodów. Do utrzymania powodów pozwany dokłada dobrowolnie kwoty 200 – 300 miesięcznie, a w szczególności na wyżywienie, kiedy dzieci spędzają u niego czas, zeszyty, wycieczki szkolne, ubrania. (dowód: zeznaniaM. G.e-protokół (...):03:09 – k. 83v , zaświadczenia z PUP – k. 5, 6; F. Vat i rachunki – k. 56-82; zaświadczenie z MOPS – k. 7 ) M. G.ma obecnie 28 lat, jest z zawodu kucharzem. Nadal nie pracuje, jest osoba bezrobotną. Zajmuje się opieką nad najmłodszą córkąA., która od września 2019 roku będzie chodziła do przedszkola. Poza małoletnimi powodami ma na utrzymaniu 3-letniąA.ze związku konkubenckiego zK. R..(...)M. G.jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku od dnia 29 sierpnia 2018 r. Sam zwolnił się z pracy. Podejmował prace dorywcze, zarabiał około 500 – 700 zł miesięcznie. Jako pięcioosobowa rodzina wynajmują mieszkanie, którego koszty utrzymania wynoszą około 1.800 zł miesięcznie. Dodatkowo uiszcza 180 zł za dekoder na dwa telewizory oraz Internet. Spłaca pożyczkę w kwocie 249 zł miesięcznie, doładowania do telefonów przedstawicielki ustawowej i jej partnera to kwota 130 zł miesięcznie. M. G.otrzymuje następujące świadczenia z pomocy społecznej: zasiłek rodzinny – 343 zł, dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej – 95 zł, świadczenie z funduszu alimentacyjnego – 500 zł, świadczenia wychowawcze na troje dzieci – 1500 zł. Łącznie jest to kwota 2.438 zł. We wrześniu 2018 r. otrzymała świadczenie na dobrys.do szkoły na dwoje dzieci – 600 zł. (dowód: zeznaniaM. G.e-protokół (...):03:09 – k. 83v , zaświadczenia z PUP – k. 5, 6; F. Vat i rachunki – k. 56-82; zaświadczenie z MOPS – k. 7 ) T. Ż.ma aktualnie 30 lat, jest mechanikiem pojazdów samochodowych z zawodu. Od 6 miesięcy pracuje w nowej firmie, jako elektromonter i zarabia około 1.500 zł netto miesięcznie. Podnosi kwalifikacje w nowym zawodzie. Zdał egzamin elektryków polskich w celu podwyższeniu kwalifikacji. Pomaga rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego o pow. około 6 ha nastawionego na produkcję roślinną oraz hodowlę drobiu. Osiąga dodatkowy dochód za wyjazdy w delegacji wynoszący miesięcznie 600 zł. Mieszka w domu rodziców, którym nie przekazuje pieniędzy na utrzymanie. Spłaca zaległości alimentacyjne sięgające 16.000 zł. Miesięcznie tytułem egzekucji sądowej ma potrącane z wynagrodzenia 900 zł, a dodatkowo w toku egzekucji sądowej ma zajęte konto bankowe, z którego nie może wypłacać wynagrodzenia. Ponadto na koszty jego utrzymania składają się ponadto: 300 zł – wyżywienie, 30 zł – telefon i Internet, 50 zł – ubrania, 50 zł – art. higieniczne, 100 zł – dojazdy do pracy. Około 250 zł dodatkowo wydaje na potrzeby każdego z dzieci. W utrzymaniu pomagają mu rodzice i siostra. Ostatnio kupował im lek osłonowy przy antybiotykoterapii, buty synowi, dwie bluzki córce, spodnie dla obojga. Płaci naprzemiennie z przedstawicielką ustawową za wycieczki lub przekazuje im kieszonkowe. Utrzymuje powodów podczas kontaktów z nimi. Był na wyjeździe wakacyjnym z dziećmi wW.oraz na basenie. Podejmował czynności wobec byłego pracodawcy celem wyegzekwowania od byłego pracodawcy alimentów egzekwowanych przez pracodawcę. Pracodawca był karany przez komornika sądowego karami za nieterminowe wpłaty egzekwowanych alimentów. (dowód: zeznaniaT. Ż.e-protokół (...):32:45 – k. 84) Sąd uznał za wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy i oparł się na nim, dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Nie budzą wątpliwości Sądu co do wiarygodności dowody z dokumentów, w postaci zaświadczeń o dochodach. Sąd nie dał wiary zeznaniom przedstawicielki ustawowej powodów co do kosztów, jakie ponosi ona na potrzeby powodów, uznał, że ponad kwotę 700 złotych na każdego nich są one zawyżone, bowiem jej zeznania w tym zakresie są sprzeczne i nie znajdują potwierdzenia w przedstawionych dokumentach. Wskazując swoje dochody przedstawicielka ustawowa podała kwotę 2.400 złotych, co w przeliczeniu na przedstawicielkę ustawową i troje dzieci daje po 800 zł miesięcznie. Sąd uznał, iż dochody w takiej wysokości nie pozwalają jej łożyć jej na utrzymanie powodów po 1400 złotych miesięcznie. Sąd wziął też pod uwagę, że pozwany uczestniczy dobrowolnie w kosztach utrzymania powodów ponad kwotę 700 zł miesięcznie w zakresie 200 – 300 zł. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego, co do wysokości kosztów, jakie ponosi na utrzymanie dzieci ponad ww. kwotę. Sąd zważył, co następuje: Powództwo jest zasadne w części, dlatego też Sąd podwyższył alimenty płatne od pozwanegoT. Ż.na rzecz jego małoletnich dzieci:P. Ż.iF. Ż.z kwot po 250 złotych miesięcznie do kwot po 350 złotych miesięcznie. W myślart. 138 k.r.o., w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumieć natomiast należy zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego bądź zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji. Zgodnie bowiem z treściąart. 135 § 1 k.r.o.zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, a wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 k.r.o.). Zakres potrzeb dziecka, których zaspokajanie jest obowiązkiem rodziców, ustanawia przepisart. 96 k.r.o.W związku z powyższym, rodzice zobowiązani są zapewnić dzieciom, które nie są w stanie utrzymać się samodzielnie, zaspokojenie potrzeb w zakresie wyżywienia, odzieży, środków higieny oraz leczenia. Należy podkreślić, iż rodzice mogą być zwolnieni od świadczeń alimentacyjnych w stosunku do dziecka tylko wtedy, gdy dziecko posiada własny majątek, a dochody z tego majątku wystarczają na całkowite pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. We wszelkich innych wypadkach na rodzicach ciąży stanowczy obowiązek utrzymania dziecka, ograniczony tylko ich możliwościami zarobkowymii majątkowymi. Sąd podziela pogląd, który wyraził Sąd Najwyższy, iż różnica wieku dzieci spowodowana upływem czasu od daty postanowienia określającego wysokość alimentów, sama przez się uzasadnia wzrost potrzeb związanych z uczęszczaniem do szkoły, pobieraniem dodatkowych lekcji itp., co z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia tych wydatków (por. postanowienie SN z 1.06.1965 r., I CZ 135/64, LEX 5811). W literaturze również podkreśla się, iżz biegiem lat, a zwłaszcza wskutek dorastania dziecka zwiększają się jego potrzeby i tym samym osoby zobowiązane do jego alimentacji powinny zwiększyć swój wysiłek dla zaspokojenia tych potrzeb(T. Smyczyński, Prawo rodzinne i opiekuńcze, Warszawa 2005, s. 277). W sprawie niniejszej nie ulega wątpliwości, iż od czasu ustalenia alimentów na poziomie 250 zł na rzeczP. Ż.iF. Ż.doszło do istotnego zwiększenia potrzeb małoletnich powodów w ciągu 3 lat, jakie upłynęły od kiedy ostatnio Sąd Rejonowy w Łowiczu Wydział III Rodzinny i Nieletnich orzekał o ich wysokości. Małoletni powodowie rozpoczęli edukację szkolną, podczas gdy przed 3 laty chodzili jeszcze do przedszkola. Ponadto wzrosły koszty związane z zapewnieniem potrzeb mieszkaniowych małoletnich powodów. Przedstawicielka ustawowa wraz z powodami nie mieszka już w mieszkaniu rodziców, ale wynajmuje mieszkanie. Oboje powodowie znajdują się w takim wieku, że ich potrzeby szczególnie szybko rosną. W związku z ich dorastaniem więcej środków, niż było to w lutym 2016 roku, potrzeba na ich wyżywienie, na odzież, buty, które częściej trzeba wymieniać na nowe, większe. Sąd uznał, iż łączny koszt utrzymania małoletnich powodów to około 1.500 zł. Od 2016 roku sytuacja przedstawicielki ustawowej powodów w zakresie zatrudnienia nie zmieniła się, gdyż nadal jest bezrobotna, zajmuje się bezpośrednią opieką nad najmłodszą córkąA., pochodzącą ze związku z obecnym partnerem. Wraz z dziećmi utrzymuje się ze środków z pomocy społecznej oraz świadczeń alimentacyjnych. Zmieniła natomiast wraz z dziećmi miejsce zamieszkania, nie mieszka u swoich rodziców, lecz wynajmuje wraz z partnerem mieszkanie. Czynsz najmu wynosi 600 zł miesięcznie, dodatkowo ponosi opłaty licznikowe w kwocie około 250 zł miesięcznie, a także opłaty za węgiel w kwocie około 200 zł miesięcznie, jak również wysokie opłaty za telewizję, telefony i Internet. Do sierpnia 2018 roku partnerM. G.pracował i zarabiał ponad 2.000 zł netto. Od miesiąca pobiera zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 700 zł i pomaga nieodpłatnie bratu przedstawicielki ustawowej w rozbudowie domu. Sytuacja pozwanego od dnia wyroku Sąd Okręgowego w Łodzi w sprawie I C 1382/15 ostatnio zasądzającego alimenty uległa zmianie. Pozwany zarabia miesięcznie około 2.100 zł netto, jest to o prawie 1.000 złotych netto więcej niż w 2016 roku. Jednocześnie znacznie wzrosły zaległości alimentacyjne pozwanego z kwoty 3.200 złotych do kwoty 16.000 złotych. Jednocześnie powinien mieć świadomość, że pierwszeństwo przed zaległościami alimentacyjnymi, mają jego bieżące zobowiązania alimentacyjne. Pozwany nadal mieszka z rodzicami i nie ponosi kosztów utrzymania mieszkania. Obowiązek alimentacyjny obciąża oboje rodziców, co do zasady w równych częściach. Jedynie w przypadku małych dzieci obowiązek ten w całości, czy znacznej części może być spełniony w postaci osobistych starań o zapewnienie odpowiedniego wychowania i opieki. Przy ustalaniu wysokości alimentów Sąd miał na względzie to, że małoletni powodowie nie są już małymi dziećmi oraz to, że pozwany utrzymuje systematyczny kontakt z dziećmi. Małoletni powodowie spędzili u niego połowę wakacji w 2018 roku, a ponadto dobrowolnie łoży na ich utrzymanie w zakresie połowy opłat za wycieczki szkolne, ubrania, buty czy zakupu leków. Uznać należy ponadto, że przedstawicielka ustawowa małoletnich pobiera świadczenia rodzinne na małoletnich powodów w łącznej kwocie 2.400 złotych (na 3 dzieci).M. G.w ocenie sadu ma możliwość podjęcia pracy, choćby na połowę etatu. Zwolnienie się z pracy przez jej partnera nie powinno mieć negatywnego wpływu na możliwości utrzymania małoletnich powodów. Sąd uznał, za nieuzasadnione koszty utrzymania dwóch dekoderów oraz opłat za telefony,telewizję i (...). ZeznaniaM. G.w tym zakresie były sprzeczne (drugi dekoder potrzebny dla dzieci, innym razem mówiła, że to partner podpisywał umowę). Przedstawicielka ustawowa przedstawiła wydatki na utrzymanie rodziny przekraczające nie znajdujące pokrycia w osiąganych dochodach, zatem albo zataiła częściowo dochody, bądź też zawyżyła koszty utrzymania. Z uwagi na przedstawione powyżej okoliczności Sąd uznał, że rodzice małoletnich powodów powinni w równych częściach uczestniczyć w ich utrzymaniu. Obowiązek alimentacyjny względem dzieci spoczywa na obojgu rodzicach, zatem w pozostałym zakresie potrzeby małoletnich winna zaspokajać ich przedstawicielka ustawowa, co w konsekwencji powoduje, że wartość środków finansowych przeznaczanych na bieżące utrzymanie powodów nie ogranicza się wyłącznie do kwot zasądzonych od ojca na ich rzecz połowę kosztów utrzymania małoletnich zobowiązana jest pokrywaćM. G.. Uwzględniając wszystkie podniesione okoliczności sprawy Sąd stanął na stanowisku, iż zasadnym było uwzględnienie powództwa w części i podwyższenie alimentów zasądzonych na rzeczP. Ż.iF. Ż.z kwoty po 250 zł miesięcznie do kwot po 350 zł miesięcznie na każdego z nich, które to kwoty są płatne do dnia 15-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, do rąk matki dzieciM. G.poczynając od dnia 17 października 2018 roku, który jest dniem zawiśnięcia sporu, czyli doręczenia pozwu pozwanemu. Sąd nie obciążył pozwanego kosztami procesu – zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 102 k.p.c.- przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.. Stosownie do treściart. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie, na mocy którego podwyższono alimenty. Rygor natychmiastowej wykonalności jest bowiem nadawany z urzędu bez żadnych ograniczeńw zakresie rat alimentacyjnych płatnych po dniu wniesienia powództwa do sądu.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Łowiczu date: '2019-01-23' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Honorata Wójcik legal_bases: - art. 135 § 1 k.r.o. - art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. recorder: st.sekr.sąd. Elżbieta Gołaszewska signature: III RC 153/18 ```

154500000003003_VI_ACa_000665_2011_Uz_2011-11-16_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI ACa 665/11 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 listopada 2011 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA– Agata Zając (spr.) Sędzia SA– Marek Podogrodzki Sędzia SA – Krzysztof Tucharz Protokolant: – sekr. sądowy Ewelina Murawska po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2011 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaK. R. przeciwkoL. K.i(...) S.A.wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 9 lutego 2011 r. sygn. akt XXV C 3/07 I zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym, drugim i piątym w ten sposób, że nadaje mu następującą treść: „ 1. Zasądza na rzeczK. R.od(...) S.A.wW.kwotę 9.604,57 zł (dziewięć tysięcy sześćset cztery złote i pięćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 roku do dnia zapłaty, a odL. K.kwotę 10.671,74 zł (dziesięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 roku do dnia zapłaty z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego ze zobowiązanych zwalnia z obowiązku świadczenia w tym zakresie drugiego zobowiązanego; 2. zasądza na rzeczK. R.od(...) S.A.wW.kwotę 22.000,00 zł (dwadzieścia dwa tysiące) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 roku do dnia zapłaty, a odL. K.kwotę 25.000,00 zł (dwadzieścia pięć tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 roku do dnia zapłaty z tym, że spełnienie świadczenia przez jednego ze zobowiązanych zwalnia z obowiązku świadczenia w tym zakresie drugiego zobowiązanego; 5. zasądza od(...) S.A.wW.iL. K.solidarnie na rzeczK. R.kwotę 4.185,00 zł (cztery tysiące sto osiemdziesiąt pięć) tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania. ” II w pozostałym zakresie obie apelacje oddala; III zasądza od(...) S.A.wW.iL. K.solidarnie na rzeczK. R.kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc) tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. akt VI ACa 665/11 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 3 stycznia 2007 r.K. R.wniosła o zasądzenie od pozwanychL. K.i(...) SAin solidum kwoty 15 051,74 zł tytułem odszkodowania oraz 70 000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty, ustalenie, że pozwani będą odpowiedzialni w przyszłości za dalsze szkody mogące wyniknąć u powódki w związku z rozstrojem zdrowia i uszczerbkiem na zdrowiu jakiego doznała w trakcie zabiegu i zasądzenie kosztów. Powódka wskazała, że w dniu 20 marca 2006 r. w Centrum(...)prowadzonym przez pozwanąL. K.miała przeprowadzony zabieg depilacji laserowej pach, przedniej i bocznej części przedramion, ud oraz okolic bikini, skutkiem zabiegu były poparzenia I i II stopnia obejmujące ponad 18% powierzchni ciała powódki. Powódka wskazała na błąd w trakcie przeprowadzenia zabiegu poprzez nieprawidłowe ustawienie mocy lasera oraz dopuszczenie do depilacji kolejnych części ciała w sytuacji widocznych objawów poparzenia, zgłaszania bólu i pieczenia, zarzuciła nienależytą staranność przy wykonywaniu zabiegu wynikającą z nieodstąpienia od kontynuowania zabiegu, zaniedbania w zakresie organizacji bezpieczeństwa w trakcie zabiegu. Powódka podniosła też, że zostały naruszone jej dobra osobiste w postaci zdrowia. Jako podstawy odpowiedzialności pozwanych powódka wskazałaart. 471 i 474 k.c., a zgodnie zart. 443 k.c.także odpowiedzialność deliktową –art. 444, 445 i 448 k.c. Jako podstawę roszczenia odszkodowawczego w kwocie 15 051,74 zł powódka wskazała przepisyart. 444 § 1 k.c.podnosząc, iż dochodzona kwota obejmuje koszty leczenia wyszczególnione przez powódkę, zaś jako podstawę żądania zadośćuczynienia w kwocie 70 000 zł – przepisyart. 445 i 448 k.c. Pismem z 16 stycznia 2007 r. powódka ograniczyła roszczenie z tytułu zadośćuczynienia do kwoty 65 000 zł z uwagi na wypłaconą przez(...) SAkwotę 5000 zł. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Pozwany(...) SApodniósł, że zgodnie z umową ubezpieczenia OC zawartą z pozwanąL. K.ochroną objęte są szkody będące wynikiem chirurgii plastycznej i wszelkiego rodzaju zabiegów kosmetycznych, jeżeli stosowane metody pozostają w zgodzie z zasadami sztuki lekarskiej, przy czym udział własny pozwanej w likwidacji szkody wynosi 10%; z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania likwidacyjnego wynika, że zabieg u powódki nie został wykonany prawidłowo, z zachowaniem należytej staranności jakiej można spodziewać się po osobie z wykształceniem pielęgniarskim, zabieg był wykonany niezgodnie z zasadami sztuki lekarskiej, wobec czego nie został spełniony warunek objęcia zdarzenia ochroną ubezpieczeniową. PozwanaL. K.podniosła, że wykonany zabieg nie był pierwszym zabiegiem u powódki, powódka wyraziła zgodę podpisując stosowną ankietę, była przed każdym zabiegiem informowana przez przeprowadzającą zabieg depilacjiO. S.na temat tego, jak zabieg będzie przebiegał, jakie są przeciwwskazania, jakie będą efekty oraz jakie ewentualnie mogą wystąpić komplikacje. Zabieg jest zawsze bolesny a chłodzenie lodem jest standardem. Powódka zgłaszała lekkie pieczenie, a zabieg został przerwany z uwagi na zbliżanie się godziny zamknięcia gabinetu. Natężenie pracy lasera nie odbiegało od przyjętych norm, powódka nie informowała, że odczuwa ponad standardowe bóle. Powódka w dniu 21 marca dzwoniła aby potwierdzić kolejną wizytę 22 marca i informowała tylko o podrażnieniach a nie o dreszczach czy mdłościach, dopiero po namowach przyjechała do gabinetu celem zbadania przez lekarza. Pismem procesowym z dnia 25 stycznia 2008 r. powódka podniosła, że przedmiotowy zabieg, trzeci zabieg depilacji jakiemu poddała się w gabinecie pozwanej, miał być wykonany na innym, rzekomo bardziej skutecznym laserze; nikt powódki nie uprzedził, że skutkiem zabiegu może być poparzenie I i II stopnia i leczenie szpitalne, brak było zatem skutecznej zgody powódki na zabieg. Wyrokiem z dnia 9 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził in solidum odL. K.i(...) S.A.wW.na rzeczK. R.kwotę 15 051,74 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 r. do dnia zapłaty, kwotę 25 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2007 r. do dnia zapłaty, ustalił odpowiedzialność pozwanych za szkody mogące wyniknąć u powódki na skutek zabiegu z dnia 20 marca 2006 r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od pozwanych in solidum na rzecz powódki 8 403 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: PozwanaL. K.od 1 kwietnia 1996 r. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie zabiegów kosmetycznych związanych z depilacją laserową pod nazwą Centrum(...)wW.jest ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego(...) S.A.wW.. W dniu 19 października 2005 r. powódka wypełniła ankietę dotyczącą depilacji laserowej, w której została uprzedzona o ewentualnych skutkach ubocznych zabiegu w postaci przebarwień, odbarwień i blizn. Tego samego dnia została przeprowadzona próba, na podstawie której pielęgniarka przeprowadzająca zabiegi –O. S.– ustaliła parametry zabiegu, tj. rodzaj laseru i siłę wiązki laserowej. Od października 2005 r. do 20 marca 2006 r. powódka poddała się trzem zabiegom laserowej depilacji, przed każdym zabiegiem była pytana o ewentualne zmiany stanu zdrowia, skutkujące koniecznością przesunięcia zabiegu. Po pierwszych dwu zabiegach depilacji przedramion, łydek, ud, pach i okolic bikini, wykonanych z wykorzystaniem lasera diodowego z natężeniem prądu + FR powódka nie odczuwała dolegliwości poza kilkudniowym zaczerwieniem skóry w związku z obumieraniem cebulek włosowych, co jest typową reakcją skórną po zabiegu depilacji laserowej. Ponieważ efekty tych zabiegów nie były zadowalające, za namową pielęgniarki powódka zdecydowała się na zabieg kolejny przeprowadzony w dniu 20 marca 2006 r., do którego użyty został nowy laser(...), moc lasera ustawiła pielęgniarkaO. S.nie konsultując się z lekarzem. Przed zabiegiem nie dokonano nowej kwalifikacji, powódka nie została poinformowana o skutkach działania tego lasera i nie wyrażała zgody na zabieg z jego użyciem. W trakcie depilacji pach powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości, gdy laser został przyłożony do rąk poczuła ból, silniejszy niż podczas poprzednich zabiegów, który zasygnalizowała pielęgniarce, jednak pielęgniarka uspokajała powódkę, że jest to normalna konsekwencja laserowej depilacji. Ręce powódki zrobiły się czerwone, zaczęły piec, ból się nasilał, mimo to zabieg był kontynuowany w okolicach bikini, a następnie ud. W trakcie zabiegu pielęgniarka wychodziła z gabinetu pozostawiając powódkę sama. Podczas depilacji ud powódka zażądała przerwania zabiegu, mimo to dolegliwości nie ustąpiły, a nawet się nasiliły. Następnego dnia powódka zadzwoniła do pielęgniarki przeprowadzającej zabieg informując ją o pojawieniu się licznych pęcherzy wypełnionych płynem i żądając konsultacji lekarskiej. Tego samego dnia powódka przyjechała doCentrum (...)gdzie została przyjęta przez drK., która stwierdziła, że występujące u powódki zmiany rumieniowo-obrzękowe z pęcherzykami wypełnionymi treścią surowiczą oraz płytkie nadżerki powstałe po przerwaniu pęcherzyków stanowią reakcję organizmu i przypisała maść. Kolejnego dnia. tj. 22 marca 2006 r. powódka czuła się gorzej, zaczęła wymiotować, udała się więc do dwu niezależnych lekarzy dermatologów. Specjalista dermatolog-wenerolog z Przychodni(...)B. K. –. N.stwierdziła u powódki duży stan zapalny, ślady rumieniowe ze strupem w kształcie końcówek użytych do zabiegu, liczne pęcherzyki wypełnione płynem surowiczym, niektóre pęknięte. Inny specjalista z tej dziedziny przyjmujący wCentrum (...)stwierdził u powódki oparzenia termiczne I i II stopnia na 15% powierzchni ciała. W dniu 23 marca 2006 r. powódka została przyjęta na(...)Oddział(...)wW.z rozpoznaniem oparzenia laserem I i II stopnia ok. 18% powierzchni ciała, zastosowano opatrunki na miejsca oparzone i uzupełniono niedobory elektrolitów, powódka została wypisana w dniu 26 marca 2006 r. z zaleceniami prowadzenia oszczędzającego się trybu życia, ochrony miejsc poparzonych przed urazami, natłuszczania i masowania zmian pooparzeniowych i ewentualnym dalszym leczeniem ambulatoryjnym u specjalisty chirurga-plastyka. Powódka przez następny miesiąc była wyłączona od normalnych czynności życia codziennego, chodziła w luźnych ubraniach i nie wychodziła z domu, aby zminimalizować możliwość zakażenia, musiała zażywać środki przeciwbólowe i nasenne, poparzone miejsca kilka razy dziennie smarowała maściąD.. W celu zmniejszenia przebarwień i blizn pooparzeniowych powódka poddała się trzem zabiegom mikrodermobrazji, w wyniku których blizny zniknęły. Za zabiegi laserowe powódka zapłaciła 4 380 zł, a w związku z leczeniem oparzeń poniosła koszty w wysokości 6 576,27 zł, obejmujące koszty leków, kremów i maści, konsultacji, zabiegów mikrodermobrazji, przejazd taksówką ze szpitala do domu. Z uwagi na stan zdrowia powódka zrezygnowała z wykupionej w dniu 14 marca 2006 r. wycieczki do Egiptu, która miała się odbyć od 11 do 18 kwietnia 2006 r., uiszczając koszt anulowania rezerwacji w wysokości 4 095,47 zł. Obrażenia będące wynikiem zabiegu z 20 marca 2006 r. skutkowały długotrwałym 12% uszczerbkiem na zdrowiu, powódka latem 2006 r. chodziła w bluzkach z długim rękawem chroniąc przez słońcem miejsca poparzone. Większość blizn zniknęła, pozostały punktowe, słabo widoczne odbarwienia skóry na przedramionach. Miejsca po zabiegu – okolice łonowa i pachowa, są częściowo wydepilowane, a częściowo odrastają włosy, jednak rosną kępkami, jedyną szansą na wyrównanie owłosienia na miejscach poparzonych jest przeszczep; powódka obawia się takiego zabiegu i depiluje te miejsca mechanicznie. Powódka odczuwa dyskomfort z powodu nieestetycznego wyglądu miejsc poparzonych, musi chronić skórę przedramion przed naświetleniem słonecznym i sztucznym, ma przeciwwskazania do opalania się z uwagi na mniejszą odporność skóry w miejscach blizn, a nieprzestrzeganie tych zaleceń może skutkować nowotworami skóry. W dniu 22 grudnia 2006 r.(...) SAwypłacił powódce kwotę 5 000 zł tytułem zadośćuczynienia. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, iż strony łączyła umowa zawarta 19 października 2005 r., której przedmiotem była depilacja laserowa, a skuteczność wymagała co najmniej 3 zabiegów, ponieważ zaś pozwanaL. K.nienależycie wykonała zabieg powódce na podstawieart. 471 k.c.przysługiwało roszczenie odszkodowawcze obejmujące koszt zabiegów w kwocie 4 380 zł. W ocenie Sądu Okręgowego pozwana nie wykazała, aby nienależyte wykonanie depilacji laserowej i poparzenie termiczne I i II stopnia stanowiło konsekwencję okoliczności przez nią niezawinionych, postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że pozwanaL. K.nie dopełniła wszystkich obowiązków koniecznych dla skutecznego a zarazem bezpiecznego depilowania z użyciem lasera, trzeci zabieg nie został bowiem poprzedzony kwalifikacją powódki ani przeprowadzeniem próby, błędem pielęgniarki przeprowadzającej zabieg było nieprawidłowe ustawienie mocy lasera oraz dopuszczenie do depilacji kolejnych części ciała powódki w sytuacji, gdy widoczne były objawy poparzenia, a powódka zgłaszała dolegliwości bólowe i pieczenie. Sąd Okręgowy wskazał, że w wyniku nieprawidłowego przeprowadzenia zabiegu powódka doznała oparzeń I i II stopnia na powierzchni ok. 18% ciała wobec czego na podstawieart. 444 § 1 k.c.należne jej odszkodowanie obejmuje koszty leczenia poparzeń: koszty konsultacji lekarskich, lekarstw, w tym maści i środków przeciwbólowych, trzech zabiegów mikrodermobrazji w celu zminimalizowania blizn pooparzeniowych, kremów z wysokim faktorem ochronnym, wydatki na taksówkę i paliwo oraz rozmowy telefoniczne związane z konsultacjami lekarskimi. Ze względu na zalecenia lekarskie dotyczące trybu życia po opuszczeniu szpitala powódka nie mogła wyjechać na zaplanowany i opłacony urlop do Egiptu, zatem w związku przyczynowym z zabiegiem z dnia 20 marca 2006 r. pozostaje także poniesiony przez powódkę koszt anulowania rezerwacji w wysokości 4 095,47 zł. Za zasadne Sąd Okręgowy uznał także żądanie zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia na podstawieart. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 444 § 1 k.c. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia Sąd Okręgowy wziął pod uwagę stopień oparzeń obejmujących 18% ciała powódki, tj. przedramiona, uda i okolice bikini, związane z tym znaczne dolegliwości bólowe, fakt, że powódka przez miesiąc po opuszczeniu szpitala była wyłączona z normalnych czynności życia codziennego, musiała zrezygnować z planowanego urlopu i zraziła się do zabiegów kosmetycznych. Sąd Okręgowy uwzględnił także istniejące nadal skutki oparzeń – nieestetyczny wygląd skóry powódki u której pozostały przebarwienia na przedramionach, różnice w owłosieniu - co powoduje u powódki dyskomfort psychiczny gdy ma się rozebrać, a także konieczność chronienia poparzonych miejsc, które są bardziej wrażliwe, a w związku z tym niemożność opalania się. Biorąc pod uwagę wiek powódki, jej oszpecenie w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonego zabiegu i rozmiar uszczerbku na zdrowiu Sądu Okręgowy uznał, że 1% uszczerbku odpowiada kwocie 2 500 zł, co przy 12% długotrwałym uszczerbku na zdrowiu uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 30 000 zł. Uwzględniając wypłaconą przez pozwanego kwot 5 000 zł Sąd Okręgowy zasądził na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia kwotę 25 000 zł, oddalając żądanie w pozostałym zakresie. Jako podstawę ustalenia odpowiedzialności pozwanych na przyszłość Sąd Okręgowy wskazałart. 189 k.p.c. Odnosząc się do zasadności żądania skierowanego w stosunku do pozwanego(...) SASąd Okręgowy wskazał na umowę ubezpieczeniową zawartą przez pozwanych i treśćart. 822 k.c., zgodnie z którymi pozwany jest obowiązany do wypłaty odszkodowania w zakresie, w jakim pozwanaL. K.obowiązana jest do naprawienia szkody i wypłacenia zadośćuczynienia. Za datę od jakiej powódce należą się odsetki Sąd Okręgowy wskazał dzień doręczenia pozwanym odpisu pozwu. Apelacje od wyroku Sądu Okręgowego wnieśli pozwani PozwanaL. K.zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając: 1 naruszenie prawa materialnego: –art. 6w zw. zart. 471 k.c.prze błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że to na pozwanej spoczywał obowiązek wykazania okoliczności świadczących o zwolnieniu się z odpowiedzialności odszkodowawczej, podczas gdy ciężar udowodnienia winy pozwanej spoczywał na powódce, która nie udowodniła aby efekt (poparzenie) było następstwem nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną -art. 65 § 1 k.c.przez dokonanie wykładni umowy łączącej strony w sposób niezgodny z wolą stron poprzez przyjęcie, że efektem zabiegu kosmetycznego miało być 100% wyeliminowanie owłosienia, podczas gdy efektem zabiegów może być maksymalne zminimalizowanie owłosienia 2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez - naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, poprzez pominięcie zeznań pozwanej oraz świadkówD. K.,O. S.,W. O.,E. S., sprzeczne z materiałem dowodowym i zasadami logicznego rozumowania uznanie, że doszło do nienależytego wykonania zabiegu, przy braku dowodów na poparcie takiej tezy, uznanie za wiarygodne twierdzeń i zeznań powódki przy odmowie wiarygodności dowodom przedstawionym przez pozwaną, brak odniesienia się do podnoszonych przez pozwaną niespójności w zeznaniach powódki i świadkaK., bezpodstawne przyjęcie, żeL. K.(pozwana) zeznawała w charakterze świadka w dniu 14 stycznia 2011 r., bezpodstawne przyjęcie za wiarygodną opinii biegłego inżyniera elektronikaE. R.w zakresie wykraczającym poza jego wiedzę, tj. co do zasad wykonywania zabiegu i wyciągnięcie ze stanowiska biegłego daleko idących wniosków, sprzecznych z sama opinią biegłego, wyciągnięcie ze stanowiska biegłegoM. P.dalej idących wniosków, niż wynika to z samej opinii, nie wykazanie przez sąd I instancji na czym polegało nienależyte wykonanie zabiegu przez pielęgniarkę, skoro z dokumentacji znajdującej się w aktach sprawy oraz treści opinii biegłego wynika, że przyjęte parametry są dopuszczalne, a zabieg wykonano na sprawnym urządzeniu i wykonywała go przeszkolona pielęgniarka oraz brak odniesienia się Sądu do stanowiska pozwanej w zakresie wyłącznej odpowiedzialności pozwanego(...) SAw świetle uznania jego odpowiedzialności i wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 5 000 zł; - naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn dla których Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom pozwanej i nie odniesienie się do dowodu z zeznań świadkaK.w kontekście zeznań powódki. Wskazując na powyższe pozwanaL. K.wniosła o zmianę wyroku w całości i oddalenie powództwa w stosunku do tej pozwanej z zasądzeniem kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Pozwany(...) SAzaskarżył wyrok w całości zarzucając: 1 naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności: –art. 445 § 1 k.c.przez przyjęcie, że nienależyte wykonanie umowy spowodowało szkodę w postaci krzywdy, a przyznane zadośćuczynienie jest adekwatne do doznanych przez powódkę obrażeń ciała, w szczególności aktualnego stanu jej zdrowia -art. 444 § 1 k.c.poprzez przyjęcie, że nienależyte wykonanie umowy spowodowało szkodę w postaci kosztów leczenia -art. 471 k.c.poprzez przyjęcie, że nastąpiło nienależyte wykonanie umowy przez pozwanąL. K.i z tego tytułu należy się powódce odszkodowanie z tytułu wynagrodzenia za 3 zabiegi depilacji oraz z tytułu kosztów rezygnacji z wycieczki, a także zadośćuczynienie oraz koszty leczenia -art. 361 § 1 i 2 k.c.poprzez przyjęcie, że powódka poniosła szkodę z tytułu kosztów odstąpienia od umowy na realizację usług turystycznych i że szkoda ta oraz krzywda doznana przez powódkę i koszty leczenia pozostają w związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem umowy przez pozwanąL. K. -art. 822 k.c.przez przyjęcie, że pozwany(...) SAponosi odpowiedzialność za szkodę wynikłą z nienależytego wykonania zabiegu depilacji i że ponosi ją w tym samym zakresie co pozwanaL. K. - naruszenieart. 443 k.c.przez zasądzenie roszczeń powódki zarówno na podstawie przepisów o odpowiedzialności ex contractu jak i ex delicto -art. 6 k.c.poprzez przyjęcie, że roszczenia powódki zostały udowodnione stosownie do rozkładu ciężaru dowodu obowiązującego przy roszczeniach ex delicto i ex contractu 2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez przyjęcie, że: - wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanej przez powódkę krzywdy - odszkodowanie za 3 zabiegi depilacji laserowej jest należne, gdyż umowa została wykonana nienależycie, a także przez przyjęcie odpowiedzialności pozwanych za skutki wypadku mogące pojawić się w przyszłości, mimo iż podstawą odpowiedzialności przyjętą przez Sąd jest odpowiedzialność ex contractu oraz pominięcie okoliczności wynikających z zawartej przez pozwanych umowy, tj. udziału własnego w szkodach pozwanejL. K.w wysokości 10% co stanowi ograniczenie odpowiedzialności pozwanego(...) SA, a także że ten pozwany ponosi odpowiedzialność za szkody będące wynikiem zabiegów kosmetycznych, o ile stosowane metody pozostają w zgodzie z zasadami sztuki lekarskiej. Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa z zasądzeniem kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny zważył co następuje: Apelacje jedynie częściowo zasługują na uwzględnienie. Za bezzasadne Sąd Apelacyjny uznaje zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd Okręgowy za podstawę rozstrzygnięcia, za wyjątkiem zarzutów pozwanego(...) SAdotyczących treści umowy ubezpieczenia łączącej pozwanych, uznając iż ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy są prawidłowe i znajdują pełne oparcie w zgromadzonych dowodach. Nie zasługują na uwzględnienie w ocenie Sądu Apelacyjnego także zarzuty apelacji dotyczące naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.w zakresie oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy, Sąd ten dokonał bowiem wszechstronnej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów trafnie uznając, iż zeznania powódki dotyczące przebiegu zabiegu i jego skutków są wiarygodne i znajdują potwierdzenie w innych dowodach. Zarzuty pozwanejL. K.dotyczące oceny dowodów i braków uzasadnienia zaskarżonego wyroku są w ocenie Sądu Apelacyjnego bezzasadną polemiką z prawidłowymi ustaleniami dokonanym przez Sąd Okręgowy w oparciu o zgodną zart. 233 § 1 k.p.c.oceną dowodów. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny przyjmuje ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy w całości za własne, uzupełniając je jedynie o następujące okoliczności faktyczne wynikające z treści znajdujących w aktach sprawy dokumentów (k. 155 – polisaseria (...)nr(...)i k. 100 – ogólne warunki ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy, przedstawicieli innych zawodów medycznych oraz zakładów opieki zdrowotnej): PozwanaL. K.zawarła z(...) SAumowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakładu opieki zdrowotnej na okres od 26 marca 2005 r. do 25 marca 2006 r., ustalającą 10% udział własny ubezpieczającego w szkodzie. Z treści ogólnych warunków umowy ubezpieczenia wynika, że obejmuje ona szkody wyrządzone przez ubezpieczonego lub osoby, za które ponosi on odpowiedzialność, w granicach odpowiedzialności ustawowej z tytułu czynu niedozwolonego (odpowiedzialność deliktowa) lub z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (odpowiedzialność kontraktowa), zaistniałe na terytorium RP w okresie trwania ubezpieczenia. Zakres ochrony został rozszerzony o klauzule nr(...)i(...)tj. odpowiedzialność za szkody wyrządzone wskutek przeniesienia choroby zakaźnej (klauzula nr(...)) i za szkody będące wynikiem chirurgii plastycznej i wszelkiego rodzaju zabiegów stosowanych w celach kosmetycznych, jeżeli zastosowane metody pozostają w zgodzie z zasadami sztuki lekarskiej (klauzula nr(...)). Mimo prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy dopuścił się uchybień w zakresie zastosowania prawa materialnego, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia i skutkowało częściową zmianą zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim należy wskazać, iż zarówno przedstawione przez powódkę okoliczności faktyczne będące podstawą dochodzonych roszczeń, jak i wskazywana ich podstawa prawna wymagają zastosowania przepisówart. 443 k.c.i rozstrzygnięcia kwestii zbiegu roszczeń wynikających z odpowiedzialności kontraktowej i odpowiedzialności deliktowej. Wskazując na nieprawidłowo wykonany zabieg depilacji powódka powołała się bowiem zarówno na przesłanki uzasadniające odpowiedzialność pozwanych wynikającą z nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.), jak i odpowiedzialność deliktową zart. 415 k.c. Nie ulega przy tym wątpliwości, że nie każdy wypadek nie wykonania czy nienależytego wykonania zobowiązania może być uznany jednocześnie za delikt w rozumieniuart. 415 k.c., jednak w orzecznictwie i doktrynie wskazuje się, że zachowanie polegające na nienależytym wykonaniu zobowiązania może wypełniać znamiona czynu niedozwolonego, w szczególności gdy zachowanie to jest sprzeczne nie tylko z umową, ale także z przepisami prawa i zasadami współżycia społecznego, a jego wynikiem jest uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia kontrahenta (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r. II CK 300/04, OSP 2006/2/20), a więc gdy szkoda jest następstwem takiego działania lub zaniechania sprawcy, które stanowi samoistne, tzn. niezależne od zakresu istniejącego zobowiązania, naruszenie ogólnie obowiązującego przepisu prawa bądź zasad współżycia społecznego. W wypadku zbiegu roszczeń w rozumieniuart. 443 k.c.nie jest możliwe wywodzenie roszczeń jednocześnie z obu podstaw odpowiedzialności – osobie uprawnionej przysługuje prawo wyboru jednego z reżimów odpowiedzialności osoby zobowiązanej do naprawienia szkody, a w wypadku gdy taki wybór nie zostanie dokonany, np. przez samo wskazanie faktów uzasadniających żądanie pozwu albo określenie podstawy prawnej roszczeń, obowiązkiem sądu jest podjęcie decyzji, jakie przepisy powinny być podstawą rozstrzygnięcia, przy uwzględnieniu sytuacji poszkodowanego i kierowaniu się prymatem tej zasady odpowiedzialności, która dla pozwanego jest korzystniejsza. W sprawie niniejszej powódka wskazała jako podstawę prawną swych roszczeń zarówno przepisyart. 471 k.c., jak i przepisyart. 415 k.c., a zatem wybór reżimu odpowiedzialności pozwanych należał do Sądu Okręgowego. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby taki wybór został dokonany, gdyż Sąd Okręgowy wskazał jako zasadniczą podstawę odpowiedzialności pozwanychart. 471 k.c., jednocześnie uzasadniając uwzględnienie żądań powódki przepisamiart. 444 i 445 k.c., a więc przepisami mającymi zastosowanie w wypadku odpowiedzialności deliktowej. Sąd Apelacyjny obligowany jest zatem do skorygowania uchybienia Sądu Okręgowego w zakresie wykładniart. 443 k.c.i rozważenia która z zasad odpowiedzialności pozwanejL. K.jest dla powódki korzystniejsza i znajduje zastosowanie w ustalonych przez Sąd Okręgowy okolicznościach faktycznych. Niewątpliwie przy wyborze reżimu odpowiedzialności należy wziąć pod uwagę zakres roszczeń z jakimi wystąpiła powódka oraz wskazane przez nią okoliczności faktyczne i odnieść je do zakresu odpowiedzialności osoby obowiązanej do naprawienia szkody w reżimie prawnym odpowiedzialności kontraktowej i odpowiedzialności deliktowej, z uwzględnieniem także kwestii terminów przedawnienia roszczeń i rozkładu ciężaru dowodu. Nie ulega wątpliwości, że powódka zawarła z pozwanaL. K.umowę, której przedmiotem było przeprowadzenie zabiegu depilacji laserowej, zatem umowę taka należy zakwalifikować jako umowę o świadczenie usług, do której, zgodnie zart. 750 k.c., mają odpowiednie zastosowanie przepisy o zleceniu. Nie ma podstaw do uznania, że umowa ta była umową rezultatu, a więc, że pozwana zobowiązała się do całkowitego wyeliminowania zbędnego owłosienia we wskazanych przez powódkę miejscach. Tym niemniej pozwana zobowiązała się do wykonania zobowiązania z należytą starannością, której stopień należy określać biorąc pod uwagę zawodowy charakter działalności prowadzonej przez pozwaną. Wskazane przez powódkę okoliczności faktyczne, jak też ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy nie dają żadnych podstaw do uznania, że dwa pierwsze zabiegi, jakim poddała się powódka w gabinecie pozwanej jeszcze w 2005 r. były przeprowadzone nieprawidłowo, bez zachowania należytej staranności i aby w ich wyniku powódka doznała szkody. Swoje roszczenia powódka wywodzi bowiem ze skutków depilacji jakiej poddała się w dniu 20 marca 2006 r. Sam fakt, że pierwsze zabiegi nie dały efektu jakiego powódka oczekiwała nie wystarczy do uznania, że doszło do nienależytego wykonania zobowiązania, a tym bardziej nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności deliktowej pozwanej w tym zakresie, gdyż obecny stan skóry powódki nie jest wynikiem tych zabiegów, ale zabiegu przeprowadzonego w marcu 2006 r., który był przeprowadzony nieodpłatnie. Tym samym w ocenie Sądu Apelacyjnego koszt przeprowadzenia dwu zabiegów depilacji laserowej nie stanowi szkody podlegającej naprawieniu przez pozwanych ani na podstawieart. 471 k.c., ani na podstawieart. 415 k.c., a tym samym powództwo w części dotyczącej zasądzenia kwoty 4 380 zł podlegało oddaleniu. Na wierzycielu dochodzącym odszkodowania spoczywa bowiem ciężar wykazania niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, powstania po stronie wierzyciela szkody i związku przyczynowego między szkodą a niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania, powódka zaś tych przesłanek, w zakresie dotyczącym kosztów dwu zabiegów depilacji, w niniejszym postępowaniu nie wykazała. Odnosząc się zaś do kwestii dotyczącej zabiegu z dnia 20 marca 2006 r. i jego skutków w postaci oparzeń należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że zabieg nie został wykonany prawidłowo, ale należy także wskazać, że sposób przeprowadzenia zabiegu uzasadnia przyjęcie po stronie pozwanej odpowiedzialności deliktowej. Przeprowadzony u powódka zabieg był zabiegiem leczniczym mającym charakter kosmetyczny, połączonym jednak z ingerencją w sferę nietykalności cielesnej pacjenta, a jako taki jest zabiegiem bezprawnym, o ile nie zostanie poprzedzony zgodą osoby poddającej się zabiegowi poprzedzoną informacją o możliwych negatywnych następstwach zabiegu. Zabieg medyczny wykonany bez zgody pacjenta (albo bez zaistnienia przesłanek uzasadniających odstąpienie od wymogu uzyskania zgody) jest czynnością bezprawną nawet wówczas, gdy wykonany jest zgodnie z zasadami wiedzy medycznej. Wola pacjenta wyznacza bowiem zakres i warunki ingerencji medycznej. W uzasadnieniu wyroku z dnia 17 grudnia 2004 r. sygn. akt II CK 303/04 (OSP 2005/11/131) Sąd Najwyższy wskazał, że warunkiem legalności działania lekarza jest zgoda pacjenta odpowiednio poinformowanego, zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza, co obejmuje poinformowanie pacjenta z jakimi negatywnymi skutkami zabiegu powinien się liczyć, jakie jest prawdopodobieństwo ich wystąpienia, podania informacji w sposób przystępny dla pacjenta i uzyskanie potwierdzenia, że rozumie on ryzyko zabiegu. Zakres udzielanych pacjentowi informacji musi być uzależniony od rodzaju zabiegu, w szczególności od tego, czy za jego przeprowadzeniem przemawiają bezwzględne czy względne wskazania, czy też chodzi np. o zabieg kosmetyczny; o ile w wypadku zabiegu ratującego życie obowiązek udzielenia pacjentowi informacji nie wymaga wskazania wszystkich możliwych skutków jego wykonania i w takich wypadkach może ograniczać się do wskazania możliwych niekorzystnych skutków i powikłań, będących zwykłym typowym następstwem danego zabiegu, o tyle w wypadku zabiegów kosmetycznych zakres tego obowiązku musi być szerszy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. II CSK 2/07, OSP 2009/1/6). Z ustalonych przez Sąd Okręgowy okoliczności faktycznych wynika zaś, że przed wykonaniem zabiegu z dnia 20 marca 2006 r., mimo upływu znacznego okresu od zabiegu poprzedniego i użycia innego rodzaju laseru, powódka nie tylko nie było poinformowana o możliwych skutkach negatywnych zabiegu, obejmujących oparzenia do jakich doszło w tym wypadku, ale także nie przeprowadzono wstępnych badań mających służyć określeniu prawidłowej mocy urządzenia. Wobec powyższego należy uznać, iż istnieją podstawy przyjęcia odpowiedzialności pozwanejL. K.za skutki zabiegu przeprowadzonego w dniu 20 marca 2006 r. zarówno w reżimie odpowiedzialności kontraktowej, jak i odpowiedzialności deliktowej, na podstawieart. 430 k.c., gdyż faktycznie zabieg przeprowadziła pielęgniarka zatrudniona przez pozwaną. W ocenie Sądu Apelacyjnego korzystniejsze dla powódki jest przyjęcie jako podstawy odpowiedzialności pozwanej przepisów dotyczących odpowiedzialności deliktowej. Wprawdzie z punktu widzenia rozkładu ciężaru dowodu bardziej korzystne byłoby przyjęcie reżimu odpowiedzialności kontraktowej, bowiem w wypadku odpowiedzialności deliktowej opartej na zasadzie winy zasadą jest obowiązek wykazania przez poszkodowanego, że szkoda jest normalnym następstwem zawinionego działania lub zaniechania obowiązanego, podczas gdy odpowiedzialności kontraktowej wystarczy samo wykazanie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, co przy domniemaniu winy dłużnika przerzuca na dłużnika obowiązek jego obalenia przez wykazanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonania zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Tym niemniej w ocenie Sądu Apelacyjnego zgromadzony materiał dowody wskazuje na winę pozwanej w postaci niedochowania należytej staranności, a sam brak zgody powódki na zabieg świadczy o bezprawności działania jako przesłance odpowiedzialności deliktowej. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest przy tym pogląd, że ciężar dowodu, iż zgoda pacjenta była zgodą świadomie akceptującą zrozumiałe ryzyko wykonania zabiegu z przyjęciem na siebie tego ryzyka, jako przesłanki wyłączającej bezprawność interwencji lekarza, spoczywa na lekarzu(wyrok z dnia 17 grudnia 2004 r. sygn. akt II CK 303/04, OSP 2005/11/131). Brak zgody pacjenta powoduje bowiem odpowiedzialność osoby przeprowadzającej zabieg za wszelkie niekorzystne jego skutki, także te, które są zwykłymi powikłaniami i nie są efektem „błędu medycznego”. Przyjęcie jako podstawy odpowiedzialności pozwanej reżimu odpowiedzialności deliktowej uzasadnia przede wszystkim fakt uszczerbku na zdrowiu i związany z tym zakres roszczeń jakich powódka może dochodzić. Przede wszystkim bowiem w wypadku odpowiedzialności kontraktowej nie byłoby podstaw do żądania zasądzenia zadośćuczynienia, stanowiącego najdalej idące żądanie powódki. Wobec powyższego zakres roszczeń z jakimi powódka skutecznie wystąpiła określają przepisyart. 444 i 445 k.c., zaś ustalenia faktyczne dotyczące zakresu szkody doznanej przez powódkę, zarówno majątkowej jak i niemajątkowej, nie były przez pozwanych kwestionowany. Wobec przyjętej przez Sąd Apelacyjny podstawy odpowiedzialności pozwanejL. K.za bezzasadne należy uznać zarzuty pozwanego(...) SAdotyczące naruszenia przepisówart. 444 § 1 i 445 k.c.orazart. 361 § 1 i 2 k.c., gdyż niewątpliwie zarówno koszty leczenia jak i rekompensata krzywdy jako szkody niemajątkowej pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem w postaci powodującym odpowiedzialność pozwanej jakim był nieprawidłowo przeprowadzony zabieg z dnia 20 marca 2006 r. Za szkodę objęta dyspozycjąart. 361 § 1 i 2 k.c.należy uznać także poniesione przez powódkę koszty rezygnacji z zaplanowanego i opłaconego wyjazdu zagranicznego. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż wyłączną przyczyną rezygnacji z wyjazdu był stan zdrowia powódki będący wynikiem zabiegu, który wykluczał możliwość nasłoneczniania miejsc poparzonych, a tym samym wyłączał możliwość wyjazdu do Egiptu. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma w szczególności podstaw do zakwestionowania wysokości zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powódki, gdyż mając na względzie stopień bolesności doznanych urazów – poparzenia obejmowały bardzo wrażliwe części ciała – stopień poparzeń wymagających ingerencji lekarskiej i nadal utrzymujące ich skutki, stopień krzywdy powódki uzasadnia uznanie za adekwatne zadośćuczynienia w łącznej kwocie 30 000 zł. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że zakwestionowanie wysokości zadośćuczynienia ustalonego przez sąd wymaga wykazania rażącej dysproporcji między przesłankami decydującymi o wysokości zadośćuczynienia a zadośćuczynieniem faktycznie przyznanym, zaś w apelacji pozwanego(...) SAnie zostały podniesione żadne okoliczności uzasadniające uznanie, że wysokość zadośćuczynienia przyznanego powódce jest rażąco wygórowana. Niewątpliwie podstawą odpowiedzialności pozwanego(...) SAsą przepisyart. 822 k.c., zaś zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela wyznacza zakres odpowiedzialności ubezpieczonego. Sąd Apelacyjny za bezzasadne uznaje zarzuty pozwanego zmierzające do wykazania, iż skutki zabiegu z 20 marca 2006 r. nie są objęte ochroną wynikającą z zawartej przez pozwanych umowy ubezpieczenia. To na pozwanym, zgodnie zart. 6 k.c.spoczywał bowiem ciężar wykazania, że zachodzą okoliczności wyłączające odpowiedzialność ubezpieczyciela, w szczególności wykazania, że zabieg został przeprowadzony niezgodnie z zasadami sztuki lekarskiej. W aktach brak bowiem dowodu wskazującego, że poparzenia jakich doznała powódka wynikały z nieprawidłowo ustawionej mocy urządzenia, mimo iż okoliczności przeprowadzenia zabiegu – brak dokumentacji pozwalającej na ustalenie czasu pracy i mocy urządzenia, brak dowodu przeprowadzenia opisu i oceny skóry powódki przed zabiegiem – wskazują na nienależytą staranność osoby przeprowadzającej zabieg. Za zasadne Sąd Apelacyjny uznał jednak zarzuty pozwanego(...) SAdotyczące nieuwzględnienia treści umowy ubezpieczenia, w której strony ustaliły 10% udział własny powódki w likwidacji szkody. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.zmienił zaskarżony wyrok, oddalając powództwo w zakresie kwoty 4380 zł stanowiącej koszt dwu pierwszych zabiegów depilacji oraz stosownie obniżając wysokość pozostałych kwot zasądzonych od pozwanego(...) SA– w zakresie żądania odszkodowawczego o 10% w stosunku do kwoty zasądzonej od pozwanej, zaś w wypadku roszczenia o zadośćuczynienie – o kwotę 3000 zł (ustalona przez Sąd Okręgowy wysokość zadośćuczynienia adekwatnego do stopnia krzywdy powódki wynosiła 30 000 zł, zatem odpowiedzialność pozwanego(...) SAz tego tytułu z uwzględnieniem 10% udziału ubezpieczonej ogranicza się do kwoty 27 000 zł, co po uwzględnieniu kwoty 5000 zł wypłaconej dobrowolnie powoduje zasadność roszczenia w stosunku do tego pozwanego do kwoty 22 000 zł.) W pozostałym zakresie apelacje obu pozwanych jako bezzasadne podlegały oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawieart. 100 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2011-11-16' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - SA– Marek Podogrodzki - Krzysztof Tucharz - Sędzia SA– Agata Zając legal_bases: - art. 444, 445 i 448 k.c. - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: sekr. sądowy Ewelina Murawska signature: VI ACa 665/11 ```

154500000004006_VIII_AKa_000301_2023_Uz_2023-11-20_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

1.1 Sygn. akt VIII AKa 301/23 2 WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 października 2023r. Sąd Apelacyjny w Warszawie – Wydział VIII Karny w składzie: Przewodniczący: SSA Adam Wrzosek Sędziowie: SA Słamomir Machnio SO (del.) Michał Bukiewicz (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Ewelina Turlej przy udziale prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali po rozpoznaniu w dniu 19 października 2023r. sprawy J. O.s.S.iA.z d.G.,ur. (...)wP. oskarżonego o czyny zart. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomaniii zart. 291 § 1 kk na skutek apelacji wniesionych przez Prokuratora i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023r., sygn. akt VIII K 104/21 orzeka: 1 zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że w pkt II wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności ; 2 w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; 3 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.R. B.kwotę 1033,20 ( tysiąc trzydzieści trzy 20/100) złotych obejmującą wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT; 4 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 (czterystu) złotych tytułem opłaty i obciąża go pozostałymi wydatkami za postępowanie odwoławcze. UZASADNIENIE UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VIII AKa 301/23 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 3 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1 Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023r. sygnatura akt VIII K 104/21 1.2 Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3 Granice zaskarżenia 1.1.1 Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.1.2 Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4 Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 4 Ustalenie faktów w związku z dowodamiprzeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 1.5 Ustalenie faktów 1.1.3 Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.1.1. J. O. oskarżony jest osobą karaną informacja zK. 332-337 1.1.4 Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2.1. 1.6 Ocena dowodów 1.1.5 Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Informacja zK. Sąd obdarzył wiarą informację zK.albowiem jest to dokument wystawiony przez uprawniony podmiot, w zakresie jego kompetencji a jego treść nie była kwestionowana przez strony 1.1.6 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 5 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 3.1. Obrońca zarzuca obrazę przepisów postępowania tj.art. 7 kpkpoprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i niezasadne : - nieudzielenie prymatu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego - nieudzielenie prymatu wiarygodności zeznaniom świadkaA. W.złożonym na etapie postępowania sądowego -udzielenie prymatu wiarygodności zeznaniomM. P. (1), mimo , iż świadek był pod presjąM. P. (2)i policjanta w trakcie przesłuchania na policji - udzielenie prymatu wiarygodności zeznaniomM. P. (2), mimo, że świadek naciskała na świadkaM. P. (1), co do treści jej zeznań w tracie zeznań składanych na policji. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez obrońcę oskarżonego przepisów postępowania. W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisuart. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Apelacyjnego warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe. W ocenie Sądu Apelacyjnego , sąd I instancji trafnie ocenił zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy i w następstwie tego wyprowadził właściwe wnioski. Zgodzić należy się przede wszystkim z Sądem Okręgowym , że zeznaniaM. P. (1)są logiczne oraz wewnętrznie i zewnętrznie spójne, stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy. Okoliczność kwestionowania w pewnej części swoich pierwotnych zeznań przezM. P. (1)nie może ich dyskwalifikować, tym bardziej, że świadek nie wskazał logicznych powodów umniejszania roli oskarżonego. Nie może być uznane za przekonujące twierdzenie, że zeznając ulegała presji taty w warunkach kiedy przez sądem również wskazała, że kradła z domu biżuterię , przekazywała oskarżonemu i otrzymywała od niego narkotyki . Sąd Okręgowy także rzeczowo i trafnie wskazał dlaczego obdarzył wiarą zeznaniaA. W.z postępowania przygotowawczego i z jakich powodów odrzucił wiarygodność zeznań składanych przez sądem jako intencjonalnie nastawionych na unikanie obciążenia oskarżonego. W ocenie Sądu Apelacyjnego , obrońca oskarżonego, zarzucając w apelacji sądowi I instancji wybiórczość, sam prezentuje we wniesionym środku zaskarżenia swoją własną, gołosłowną, nieprzystającą do realiów niniejszej sprawy ocenę materiału dowodowego, selektywnie i wybiórczo odnosząc się wyłącznie do tej części materiału, która w swej treści korelować będzie ze stawianymi przez niego tezami , całkowicie pomijając jednocześnie pozostałe dowody potwierdzające stawiane zarzuty. Wniosek uniewinnienie oskarżonego ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny. 3.2. obrońca zarzuca obrazę przepisówart. 2 kpk,art. 9 §1 kpkw zw. zart. 167 §1 kpkpoprzez zaniechanie dążenia do wykrycia prawdy materialnej , poprzez nieprzesłuchanie funkcjonariusza policji przesłuchującegoM. P. (1)i wyjaśnienie, które okoliczności z jej zeznania nie zostały przez nią wypowiedziane ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut nie jest trafny. Zeznania funkcjonariusza Policji , który przesłuchiwałM. P. (1)nie mogą jawić się jako tego rodzaju dowód , który winien być dostrzeżony przez organ procesowy i bezwzględnie przeprowadzony w ramach własnej inicjatywy dowodowej. Co znamiennie strony nie występowały z inicjatywą dowodową, nie uznając go za istotny dla wyników postępowania. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w tak ukształtowanym materiale dowodowym wyniki tej czynności nie mogłyby prowadzić do ustaleń odmiennych niż poczynione przez Sąd Okręgowy, co oznacza, że czynność taka byłaby zbędna i sprzeczna z ekonomiką procesową . Założenie , że funkcjonariusz poświadczył nieprawdę w protokole jest dowolne i niczym nie poparte. Wniosek uniewinnienie oskarżonego ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny. 3.3. Obrońca zarzuca obrazę przepisuart. 399 kpkpoprzez brak stosownego pouczenia przez sąd stron obecnych na rozprawie o zmianie kwalifikacji prawnej czynu, poprzez rozdzielenie dwóch czynów zabronionych. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut jest zasadny ale pozostaje on bez wpływu na treść orzeczenia. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że w istocie doszło do naruszenia wskazanego w apelacji przepisu postępowania. Uprzedzenie o zmianie kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu niewątpliwie ważnym elementem rozprawy służącym umożliwieniu stronom oraz ich przedstawicielom ustosunkowania się do przebiegu i wyników dotychczasowego etapu przewodu sądowego, ewentualnie wskazania na potrzebę uzupełnienia postępowania poprzez złożenie stosownych wniosków dowodowych. Naruszenieart. 399 §1 k.p.k.i nie może jednak prowadzić do uchylenia wyroku z uwagi na treśćart. 437 § 2 zd. 2 kpkktóry ogranicza możliwość uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wyłącznie do wypadków wskazanych wart. 439 § 1kpk,art. 454 kpklub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Żaden z takich wypadków w rozpoznawanej sprawie nie wystąpił. Zwrócić uwagę należy, iż Sąd Okręgowy nie zakwalifikował zachowania z surowszego , diametralnie innego przepisu ale trafnie uznał, iż zachowanie stanowi dwa odrębne czyny kwalifikowane indywidualnie z tych przepisów , które ujęte były w ramach kumulatywnego ich zbiegu przyjętego przez prokuratora. Wniosek uniewinnienie oskarżonego ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny. 3.4. Obrońca zrzuca wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez bezpodstawne przyjęcie, że - właściwym będzie rozdzielnie czynów , gdy czyny te są w zbiegu - oskarżony dopuścił się czynu z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżony dopuścił się czynu zart. 291§1 kk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji są prawidłowe i nie budzą wątpliwości. Zauważyć należy, że "błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" W niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy , gromadząc materiał dowodowy i dokonując jego oceny, dopuścił się błędu faktycznego rozumianego w przytoczony powyżej sposób, co stanowiło przedmiot dokładniejszych rozważań we wcześniejszych częściach niniejszego uzasadnienia. Prawidłowo Sąd I instancji uznał, iż zachowanie oskarżonego w postaci dwóch odmiennych akcji przestępczych stanowi dwa odrębne czyny zabronione. Swoje stanowisko dostatecznie i logicznie uzasadnił, które Sąd II instancji w pełni podziela. Materiał dowody jako zupełny i niesprzeczny dał w pełni podstawę do uznania sprawstwa oskarżonego, nie pozostawiając wątpliwości co do wyczerpania znamion strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanych czynów. Wniosek uniewinnienie oskarżonego ewentualne uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny. 3.5. Prokurator zarzuca obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu tj.art. 86 §1 kk, poprzez niezastosowanie przez Sąd I instancji dyrektywy wymiaru kary łącznej określonej w tym przepisie i orzeczenia kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności zamiast orzeczenia jej powyżej najwyższej z kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, co sprawia, że orzeczenie nie odpowiada prawu ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Zarzut Prokuratora jest zasadny. Wydany wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze narusza przepisart. 86§1 kkw zakresie dyrektywy wymiaru kary łącznej . Kara łączna mogła być w niniejszej sprawie wymierzona od 3 lat i 1 miesiąca do 4 lat pozbawiania wolności zważywszy na wymiar kar jednostkowych. Jednocześnie biorąc pod uwagę datę czynu nie może być wątpliwości co do konieczności zastosowaniaustawy kodeks karnyw aktualnym jej brzmieniu. Wniosek o zmianę orzeczenia o karze łącznej i wymierzenia oskarżonemu w pkt II wyroku kary 3 lat i miesiąca pozbawienia wolności. ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Wniosek jest zasadny z podanych wyżej względów. 6 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 4.1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 7 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 1.7 Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 5.1.1. Przedmiot utrzymania w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023r. sygnatura akt VIII K 104/21 , poza zmianą o jakiej mowa w pkt 5.2 Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Podniesiona we wniesionej apelacji argumentacja obrońcy oskarżonego nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, zarzuty tego skarżącego uznano za niezasadne, a wyrok utrzymano w mocy, z wyjątkiem zmian dokonanych w następstwie uwzględnienia apelacji prokuratora. 1.8 Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 5.2.1. Przedmiot i zakres zmiany wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2023r. sygnatura akt VIII K 104/21 w pkt II poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności Zwięźle o powodach zmiany Przyczyny zmiany wyroku wskazano w pkt 3. 5 uzasadnienia . Wymierzona kara łączna uwzględnia związek podmiotowo przedmiotowy pomiędzy czynami a także cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie ma osiągnąć wobec oskarżonego i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. 1.9 Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 1.1.7 Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.1.1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 5.3.1.3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 5.3.1.4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 1.1.8 Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 1.10 Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 8 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 3 Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw.R. B.kwotę 1033,20 złotych, obejmującą wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT. Opłatę przewidzianą rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu należało następnie, zgodnie z § 4 ust. 3 ww. Rozporządzenia, podwyższyć o kwotę podatku VAT. 4 Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty. Zgodnie bowiem zart. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego, zwróconej przeciwko rozstrzygnięciu o winie lub karze zasadniczej, sąd wymierza za postępowanie odwoławcze opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy stanowi z kolei, że skazany w pierwszej instancji na karę do 5 lat pozbawienia wolności obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości 400 złotych. Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrotem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym na podstawieart. 635 kpkw zw. zart. 627 kpk. W ocenie Sądu Apelacyjnego możliwości finansoweJ. O.nie uzasadniają zwalniania go z ponoszenia kosztów procesu, zwłaszcza że instytucja zwolnienia z kosztów ma charakter wyjątkowy i jest odstępstwem od zasady ponoszenia owych kosztów przez stronę. 9 PODPIS SSA Sławomir Machnio SSA Adam Wrzosek SSO (del. ) Michał Bukiewicz 1.11 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację obrońca Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok w całości 9.1 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 9.2 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 9.3 1.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 1.12 Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja wyrok w części , co do kary łącznej 9.4 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☐ co do winy ☒ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 9.5 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany wart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☐ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 9.6 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2023-10-30' department_name: VIII Wydział Karny judges: - Słamomir Machnio - Adam Wrzosek - Michał Bukiewicz legal_bases: - art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 291 § 1 kk - art. 438 pkt 1a k.p.k. - art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych recorder: sekretarz sądowy Ewelina Turlej signature: VIII AKa 301/23 ```

153015000001006_II_Ka_000156_2015_Uz_2015-05-04_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ka 156/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSO Grażyna Jaszczuk Sędziowie: SSO Krystyna Święcicka SSO Teresa Zawiślak (spr.) Protokolant: st.sekr.sądowy Agata Polkowska przy udziale Prokuratora Luby Fiłoc po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2015 r. sprawyŁ. W. oskarżonego o przestępstwa zart. 178 a §1 kki in. na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 3 lutego 2015 r. sygn. akt II K 1567/13 wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że z przypisanego oskarżonemuŁ. W.czynu z pkt II aktu oskarżenia eliminuje stwierdzenie „porzucił go w stanie uszkodzonym”; w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.D. P.wM.516,60 złotych (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonegoŁ. W.wykonywaną w postępowaniu odwoławczym; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 716,60 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Sygn. akt II Ka 156/15 UZASADNIENIE Ł. W.oskarżony został o to, że: I w dniu 28 lutego 2013 roku na trasieM.–N., powiat(...), województwo(...)kierował w ruchu lądowym samochodem markiO. (...)onr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest o czyn zart. 178a § 1 kk; II w dniu 28 lutego 2013 roku w miejscowościM., powiat(...), województwo(...), że po uprzednim otwarciu wcześniej podrobionymi kluczykami pojazdu markiO. (...)onr rej. (...)o wartości 5.000 zł dokonał jego zaboru w celu krótkotrwałego użyciai w miejscowościS.porzucił go w stanie uszkodzonym,a następnie z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia znajdującą się tam skrzynkę z narzędziami o wartości 200 zł czym działał na szkodęI. Z., to jest o czyn zart. 289 § 2 kkw zb. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk; Wyrokiem z dnia 3 lutego 2015 roku, sygn. akt II K 1567/13, Sąd Rejonowyw Mińsku Mazowieckim: I oskarżonegoŁ. W.uznał za winnego dokonania zarzuconego muw punkcie I aktu oskarżenia czynu, stanowiącego występek zart. 178a § 1 kki za czyn ten na podstawie tego przepisu skazał go i wymierzył karę 4 miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 42 § 2 kkorzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; III oskarżonegoŁ. W.uznał za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, stanowiącego występek zart. 289 § 2 kkw zb. zart. 279 § 1 kki w zw zart. 11 § 2 kki za czyn ten na podstawie tych przepisów skazał go, zaś na podstawieart. 279 § 1 kkw zw. zart. 11 § 3 kkwymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na podstawieart. 33 § 2 kkorzekł wobec oskarżonego grzywnę w ilości 80 stawek dziennych przyjmując, na podstawieart. 33 § 3 kk, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 złotych; IV na podstawieart. 85 kkiart. 86 § 1 kkorzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 1 roku pozbawienia wolności; V na podstawieart. 69 § 1 i 2 kkw zw. zart. 70 § 2 kkwykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 lat; VI na podstawieart. 73 § 2 kkw okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora; VII na podstawieart. 63 § 1 kkna poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w sprawie w dniach 28 lutego – 1 marca 2013 r. oraz 13 – 15 kwietnia 2013 r., tj. 5 dni przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny; VIII zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw.D. P.kwotę 1018,44 złotych w tym podatek VAT w kwocie 190,44 złotych tytułem nieopłaconej obrony z urzędu; IX zwolnił oskarżonego od uiszczenia opłaty oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 złotych tytułem częściowego zwrotu wydatków postępowania, w pozostałym zakresie wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa. Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając ten wyrokw całości i na podstawieart. 438 pkt 2, 3 i 4 kpkrozstrzygnięciu temu zarzucił: 1 obrazę przepisów postępowania, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,a mianowicie: a art. 4 kpkpoprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, zwłaszcza zeznań pokrzywdzonejI. Z.w tym zakresie, w którym wypowiadała się w kwestii użytkowania pojazdu będącego jej własnością przez oskarżonego i nie żądała od niego wydania kluczyków, zwłaszcza, że pozostawali w związku konkubenckim, a następnie wyprowadzenie nieuprawnionego wniosku, że oskarżony dopuścił się zaboru pojazdu w celu jego krótkotrwałego użycia, co skutkowało wydaniem orzeczenia wyłącznie na podstawie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego; b art. 7 kpk– poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów,w szczególności: - uznanie, że oskarżony dopuścił się kradzieży z włamaniem, gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika, aby oskarżony otworzył samochód pokrzywdzonej w celu dokonania kradzieży, lecz w celu użycia tego samochodu na „własne potrzeby”; c art. 4 kpkorazart. 410 kpkpoprzez wydanie orzeczenia na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, nie zaś na jego całokształcie,w szczególności z pominięciem tych zeznań świadków (P. L.iS. C.), którzy wypowiadają się, że oskarżony nie porzucił samochodu w stanie uszkodzonym, lecz kluczyki od tego samochodu zostały mu odebrane przez pracowników warsztatu naprawczego, na terenie którego doszło do uszkodzenia pojazdu markiO. (...), a samochód został na terenie tego zakładu odpowiednio zabezpieczony, co z kolei przemawia za niewłaściwym zastosowaniem kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego zart. 289 § 2 kk; a w konsekwencji: 2 błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżonyŁ. W.dopuścił się zarzucanego mu czynu zart. 289 § 2 kkw zb. zart. 279 § 1 kkw sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego takich wniosków nie można wyprowadzić; 3 rażącą surowość kary w zakresie p. I i II wyroku, polegająca na wymierzeniu oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat za czyn zarzuconyw punkcie I aktu oskarżenia w sytuacji, gdy z opinii biegłego psychologa wynika,iż oskarżony „w wyniku obniżenia funkcji intelektualnych do granicy upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim ma niedostatecznie wykształconą umiejętność analizowania swego postępowania i wyciągania konstruktywnych wnioskówz doświadczenia, wniosków, które na przyszłość pomogą mu w zweryfikowaniu swego postępowania zgodnie z powszechnie obowiązującymi normami społecznymi”. W następstwie tak sformułowanych zarzutów, obrońca oskarżonego na podstawieart. 427 § 1 kpkwniósł o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: a wymierzenie oskarżonemu za czyn z punktu I aktu oskarżenia kary 4 miesięcy ograniczenia wolności oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku; b umorzenie postępowania w zakresie czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia wobec stwierdzenia, iż oskarżony dopuścił się jedynie wykroczenia, polegającego na tym, że w dniu 28 lutego 2013 roku w miejscowościS.zabrał w celu przywłaszczenia znajdująca się w pojeździe markiO. (...)onr rej. (...)skrzynkę z narzędziami o wartości 200 złotych na szkodęI. Z., tj. czynu z art. 119 § 1 kw i nastąpiło przedawnienie karalności (art. 45 § 1 kw); ewentualnie, z ostrożności procesowej: 2 uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim. W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł apelację, precyzując zarzutz pkt 3 w ten sposób, że chodzi o surowość kary w zakresie pkt I i w tym zakresie popiera wniosek z pkt I a, natomiast co do pkt 1 b wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania, tak jak w tym punkcie jest opisane, nadto wniósł o zasądzenie kosztów obrony z urzędu oświadczając, że nie zostały uiszczone w całości ani w części. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, ewentualnie rozważenie zarzutu dotyczącego pkt 2 aktu oskarżenia (pkt III wyroku) tylko co do samej skrzynki narzędziowej. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się o tyle skuteczna, że doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia, choć nie w kierunku postulowanym przez skarżącego, natomiast w pozostałym zakresie, nie zasługiwała na uwzględnienie. Jako chybiony oceniony został podniesiony w pierwszej kolejności zarzut obrazy przepisuart. 4 kpkmającej polegać na nieuwzględnieniu przez Sąd Rejonowy okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, zwłaszcza zeznań pokrzywdzonejI. Z.w tym zakresie, w którym wypowiada się w kwestii użytkowania pojazdu będącego jej własnością przez oskarżonego. Jak wynika z treści apelacji, celem powyższego zarzutu było podważenie ustalenia SąduI instancji, że oskarżony w dniu 28 lutego 2013r. dokonał zaboru samochodu pokrzywdzonej, korzystając z niego wbrew jej woli, a zatem, że zrealizował swoim zachowaniem znamiona czynu zart. 289 § 2 kk. Przede wszystkim podkreślić należy, iż argumentacja obrońcy, służąca wykazaniu zasadności omawianego zarzutu w głównej mierze opiera się na nieprawdziwych twierdzeniach. Zgodę pokrzywdzonej na korzystanie przez oskarżonego z samochodu stanowiącego jej własność, skarżący wywodzi z faktu, że w dniu zdarzenia pozostawali oni w konkubinacie.W ocenie Sądu II instancji, brak jest podstaw do przyjęcia, iż pokrzywdzona i oskarżonyw dniu zdarzenia pozostawali w takim związku. ChoćI. Z.potwierdziła,żeŁ. W.był jej konkubentem, to stanowczo zeznała, że rozstała się z nim około miesiąca przed zdarzeniem będącym przedmiotem osądu. Przeciwne wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie mogły zatem zostać uwzględnione. Nie może zmienić tej oceny fakt,że oskarżony w dniu zdarzenia wiedział o tym, że na parkingu przed zakładem pracy byłej partnerki może stać jej samochód. Skoro w nieodległej przeszłości był jej konkubentem,to naturalne jest, że wiedział o tym gdzie pracuje i że jeździ do pracy samochodem. Wbrew sugestii obrońcy, nie mogła stanowić dowodu na pozostawanie oskarżonego i pokrzywdzonej w konkubinacie okoliczność, że to do niej zwrócił się o pomoc po tym, jak spowodował kolizję. W świetle okoliczności niniejszej sprawy oczywistym jest, że zwrócił się on do niejo pomoc nie dlatego, że był jej konkubentem znajdującym się w potrzebie, lecz dlatego, że sprawa dotyczyła jej samochodu, co w jego ocenie miało skłonićI. Z.do przekazania mu pieniędzy. Niezależnie od powyższej okoliczności podkreślić należy, że autor apelacji zbyt dużą wagę przywiązuje do wykazania tego, że jednak pokrzywdzona i oskarżony pozostawiliw związku konkubenckim. W świetle zeznań pokrzywdzonej, ale także wyjaśnień oskarżonego, niewątpliwe jest, że nawet kiedy pozostawali jeszcze w związku partnerskim, pokrzywdzona nie wyrażała zgody na użytkowanie przez oskarżonego należącego do niej samochodu. Twierdzenia obrońcy, że nie czyniła mu w tym zakresie jakichkolwiek przeszkód, jest bezpodstawne. Istotną, bezsporną w sprawie okolicznością jest fakt, że oskarżony nie posiada prawa jazdy, dlatego nie sposób przyjąć, że pokrzywdzona pozwalałaby mu na kierowanie jej samochodem. Pokrzywdzona wskazała jedynie na dwie sytuacje kiedy jeździł on należącym do niej samochodem, ale, jak podkreśliła, użytkował on wtedy ten pojazd bez jej wiedzy. Nie jest zgodna z faktami teza apelacji, że oskarżony w dniu zdarzenia miał przy sobie kluczyki do samochoduO. (...), przez co obrońca sugeruje, że posiadał on oryginalny kluczyk do tego pojazdu, zapewne za zgodą jego właściciela, tj.I. Z.. Takiemu ustaleniu przeczą zeznania pokrzywdzonej oraz wyjaśnienia oskarżonego. Pokrzywdzona stwierdziła, że po zakupie tego pojazdu posiadała tylko jeden oryginalny kluczyk, który był tylko w jej posiadaniu. Kluczyk ten miała przy sobie w chwili gdy oskarżony dokonywał zaboru tego pojazdu w dniu 28 lutego 2013r. Oskarżony z kolei wyjaśnił, że w dniu zdarzenia otworzył pojazd pokrzywdzonej za pomocą kluczyka, o którego istnieniu pokrzywdzona nie wiedziała. Jednoznaczne w tym zakresie jest stwierdzenie oskarżonego o treści: „ja nie powiedziałemI., że tymi kluczykami da się otworzyći odpalić jej samochód, zachowałem to dla siebie”. Bez względu jednak na to skąd oskarżony miał kluczyk pasujący do samochodu pokrzywdzonej, bezsporne jest to, że nie był to oryginalny kluczyk do tego samochodu, któryI. Z.mu powierzyła po to, aby mógł użytkować jej samochód. Niezrozumiałe są wręcz twierdzenia obrońcy, mające dowieźć tego, że oskarżony miał zgodę pokrzywdzonej na użytkowanie należącego do niej pojazdu, a wyrażające sięw podkreślaniu, że po tym zdarzeniu, pokrzywdzona nie zażądała od niego wydania kluczyków oraz, że nie wie w jaki sposób oskarżony dostał się do jej samochodu. Oczywistym jest przecież, że skoro pokrzywdzona nie wiedziała o tym, że oskarżony jest w posiadaniu kluczyka, za pomocą którego można jej samochód otworzyć i uruchomić, to nie mogła żądać od niego wydania tego kluczyka. Podobnie niezrozumiały jest argument skarżącego, że pokrzywdzona nie zeznała aby zabroniła oskarżonemu używania jej pojazdu. Treść jej depozycji jednoznacznie wskazuje, że kiedy pozostawali w konkubinacie, takiej zgody mu nie udzieliła, a kiedy rozstali się, to naturalnym jest, że tym bardziej oskarżony nie mógł czuć się uprawniony do korzystania z jej samochodu. Przemawiają za tym również zasady logiki, ponieważ gdyby pokrzywdzona wyrażała zgodę na to aby oskarżony korzystał z jej samochodu, to nie ukrywałby tego, że jest w posiadaniu kluczyka, za pomocą którego może otworzyć i uruchomić ten pojazd. Przesądzającą jednakw sprawie okolicznością jest fakt, że oskarżony relacjonując przebieg wydarzeń z dnia28 lutego 2013 roku, jednoznacznie wyjaśnił, że użytkował wówczas samochód bez wiedzyI. Z.. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w ocenie Sądu II instancji, nie maw niniejszej sprawie żadnych racjonalnych powodów do podważania podstawy dowodowej ustaleń Sądu Rejonowego, że oskarżony w dniu 28 lutego 2013 roku, bez wiedzy i zgodyI. Z., dokonał zaboru jej samochodu, otwierając go i uruchamiając przy użyciu nieoryginalnego kluczyka, o którego istnieniu pokrzywdzona nie wiedziała. Słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że nie było podstaw do przyjęcia, że oskarżony uczynił to w zamiarze przywłaszczenia pojazdu, lecz zrobił to w zamiarze jego krótkotrwałego użycia, czego obrona nie kwestionuje. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że powyższe zachowanieŁ. W.realizuje znamiona czynu zart. 289 § 2 kk, ponieważ oskarżony zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód pokrzywdzonej, pokonując zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieupoważnioną. Samochód pokrzywdzonej w dniu zdarzenia zabezpieczony byłw podstawowy sposób, tj. poprzez wyjęcie kluczyka ze stacyjki oraz zamknięcie drzwi bocznych pojazdu i bagażnika. Zabezpieczenie to w sposób wyraźny i jednoznaczny wyrażało wolę zabezpieczenia pojazdu przed innymi osobami. Oskarżony pokonał to zabezpieczenie, otwierając samochód i uruchamiając pojazd za pomocą nieoryginalnego kluczyka. Przełamanie w ten sposób zabezpieczenia, które chroniło samochód przed dostępemz zewnątrz, stanowi niewątpliwie włamanie do niego w rozumieniuart. 279 § 1kk. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu II instancji, zasadnie Sąd Rejonowy przyjął,że oskarżony w dacie zaboru pojazdu, choć w bliżej nieokreślonych okolicznościach, włamał się do samochodu pokrzywdzonej przy użyciu nieoryginalnego kluczyka i dokonał zaboruw celu przywłaszczenia skrzynki z narzędziami o wartości 200 zł. W świetle ustaleń SąduI instancji nie jest wykluczone, że oskarżony dokonał powyższej kradzieży z włamaniem przed tym jak spotkał się tego dnia ze znajomymi, z którymi następnie spożywał alkohol. Przemawia za tym fakt, że gdy awarii uległ samochód, którym poruszał się oskarżony wrazz tymi osobami, od razu miał pewność co do tego gdzie znajduje się samochód pokrzywdzonej. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że oskarżony wyjaśnił, iż skrzynkęz narzędziami zabrał z samochodu pokrzywdzonej kilka dni przed zaborem pojazdu,tj. w dniu 22 lutego 2013 r., ale Sąd II instancji, podobnie jak Sąd Rejonowy, nie uznał tego twierdzenia za wiarygodne. Pokrzywdzona przed dniem zaboru jej samochodu nie zauważyła braku skrzynki z narzędziami, co potwierdza, że doszło do tego w dniu 28 lutego 2013r. Podkreślić należy, iż również obrońca oskarżonego przyjął, że zabór skrzynki z narzędziami miał miejsce w dniu 28 lutego 2013r., na co wskazuje treść wniosku apelacyjnego.Na marginesie dodać jedynie warto, że przyjęcie za prawdziwe twierdzenia oskarżonego, że zaboru skrzynki z narzędziami dokonał w dniu 22 lutego 2013 roku, byłoby dla niego niekorzystnym ustaleniem, ponieważ należałoby wówczas uznać, że popełnił on dwa odrębne czyny, tj. w dniu 28 lutego 2013r. czyn zart. 289 § 2 kkoraz w dniu 22 lutego 2013 r. czynzart. 279 § 1 kk. Z uwagi na wniesienie apelacji jedynie na korzyść oskarżonego, modyfikacja zaskarżonego wyroku w tym kierunku przez Sąd Okręgowy nie byłaby możliwa, podobnie jak nie mógłby orzec w tym kierunku Sąd Rejonowy po ewentualnym uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, co jednak nie wykluczałoby odrębnego procesu przeciwko oskarżonemu o czyn zart. 279 § 1 kk. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Sądu Rejonowego, opisane wyżej prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego, poczynione w oparciu o obiektywną i spełniającą wymogiart. 7 kpkoceny dowodów, dały podstawę do przyjęcia, iż oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu zart. 289 § 2 kkw zb. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk. Nie było więc merytorycznych podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącegoo przyjęcie, w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia, iż oskarżony dopuścił się jedynie wykroczenia zart. 119 § 1kw i umorzenie postępowaniaw tym zakresie wobec przedawnienia karalności czynu, jak również nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku w tym zakresie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Oceny powyższej w zakresie realizacji przez oskarżonego znamion czynu zabronionegozart. 289 § 2 kk, nie mogła zmienić okoliczność, iż skarżący zasadnie w pkt 1 „c” apelacji zakwestionował podstawę dowodową ustalenia, że oskarżony po tym jak dokonał zaboru samochodu pokrzywdzonej, porzucił go w stanie uszkodzonym. Wbrew twierdzeniom obrońcy uchybienie popełnione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy, nie miało żadnego wpływu na prawidłowość przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemuw pkt III wyroku. Podkreślić bowiem należy, iż o przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona typu kwalifikowanego przestępstwa zaboru samochodu w celu krótkotrwałego użycia, decyduje w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenie Sądu Rejonowego, że oskarżony dokonując zaboru pojazdu, pokonał zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieuprawnioną. Odnosząc się do zasadności omawianego zarzutu, podnieść trzeba, iż niewątpliwym jest, że pojazd pokrzywdzonej w chwili, gdy był pozostawiany na terenie warsztatu samochodowego w miejscowościS., znajdował się w stanie gorszym niż był w chwili jego zaboru, dlatego należało uznać, że był on wówczas w stanie uszkodzonym, ale nie sposób w niniejszej sprawie wykazać, że został on porzucony przez oskarżonego. Podważającej to ustalenie argumentacji obrońcy należało zatem przyznać rację. Niewątpliwie przez „porzucenie" pojazdu mechanicznego w ujęciu przepisuart. 289 § 2 kknależy rozumieć pozostawienie zabranego uprzednio pojazdu "na łasce losu", a więc w takiej sytuacji, gdy każdy może mieć do niego dostęp (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 1983 r., Rw 826/83,OSNKW 1984/5-6/55). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zaistniała. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje na to, że po tym jak oskarżony kierując samochodem pokrzywdzonej na terenie warsztatu samochodowego spowodował kolizję z innym pojazdem, pracownicy warsztatu uniemożliwili mu odjechanie tym samochodem i podjęli z nim rozmowy na temat sposobu naprawienia szkody przez niego spowodowanej. Wtedy to oskarżony zaproponował, aby udać się doI. Z., twierdząc, że jest to jego dziewczyna i od niej dostanie pieniądze na pokrycie wyrządzonej szkody. Po zabezpieczeniu samochodu na terenie warsztatu, oskarżony wraz z pracownikami warsztatu udali się do miejsca pracyI. Z., pozostawiając samochód na posesji. W takiej sytuacji należało przyjąć, że samochód ten nie był pozostawiony w taki sposób i w takich okolicznościach, że każdy mógł mieć do niego dostęp, ponieważ poza pracownikami warsztatu, którzy zabezpieczyli pojazd do czasu uzyskania od sprawcy kolizji naprawienia szkody, nikt inny dostępu do niego nie miał. Poza tym celem oskarżonego, który pozostawił tam samochód, nie było jego porzucenie, ponieważ po załatwieniu sprawy związanej z naprawieniem szkody, którą spowodował, zamierzał wrócić po ten samochód. Bez wątpienia zatem niesłusznie Sąd Rejonowy zawarł w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III wyroku ustalenie, że porzucił on samochód w stanie uszkodzonym. Powyższe uchybienie Sądu I instancji, skutkuje jednak tylko błędnym opisem czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu, a jak wskazano wyżej, nie ma żadnego wpływu na kwalifikację prawną tego czynu, bowiem pozostałe ustalenia poczynione w sprawie są wystarczające do przypisania oskarżonemu wypełnienia wszystkich znamion przestępstwazart. 289 § 2 kk. Z tych względów, tj. uznając zasadność zarzutu podniesionego w pkt 1 „c” apelacji oraz nie podzielając pozostałych zarzutów apelacji zwróconych przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w pkt III wyroku, Sąd Okręgowy, zmienił wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że z przypisanego oskarżonemuŁ. W.z pkt II aktu oskarżenia wyeliminował stwierdzenie „porzucił go w stanie uszkodzonym”. W pozostałej części wyrok jako sprawiedliwy i prawidłowy utrzymany został w mocy. Zastrzeżeń Sądu II instancji nie budzi bowiem nie tylko ocena prawna ustalonych zachowań oskarżonego, ale również rozstrzygniecie o karze odnoszące się do obu przypisanych oskarżonemu czynów. Analiza akt sprawy w tym pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, nie pozwoliła na stwierdzenie, że reakcja karna zastosowana wobec oskarżonego jest rażąco surowa w rozumieniuart. 438 pkt 4 kpk, a tylko w takiej sytuacji konieczna byłaby ingerencja Sądu II instancji w treść zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze. Sąd odwoławczy nie podzielił zatem wysuniętego przez obrońcę oskarżonego, odnoszącego się do czynu z pkt I aktu oskarżenia, zarzutu rażącej niewspółmierności kary oraz środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zauważyć należy, iż w sytuacji gdy Sąd II instancji nie uwzględnił, w kierunku postulowanym przez skarżącego, zarzutów apelacji zwróconych przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w pkt III wyroku, orzeczenie za czyn zart. 178a § 1 kkwnioskowanej przez obrońcę kary 4 miesięcy ograniczenia wolności, nie byłoby możliwe, bowiem musiałoby skutkować rozstrzygnięciem niekorzystnym dla oskarżonego, a apelacja wniesiona została jedynie na jego korzyść. Niekorzystność takiego rozstrzygnięcia przejawiałaby się w tym, iż zaistniałaby konieczność rozwiązania kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności i w konsekwencji wobec oskarżonego wykonaniu podlegałyby dwie odrębne kary zasadnicze, tj. za czyn zart. 178a § 1 kkwnioskowana kara 4 miesięcy ograniczenia wolności oraz za czyn zart. 289 § 2 kkw zb. zart. 279 § 1 kkw zw. zart. 11 § 2 kk, kara 1 roku pozbawienia wolności. Z tych względów kontrola instancyjna prawidłowości zaskarżonego wyroku w zakresie kary orzeczonej za czyn zart. 178a § 1 kkmogła obejmować jedynie ocenę wymiaru tej kary, a nie jej rodzaju. W ocenie Sądu II instancji, nie ma podstaw do uznania, że orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz kara grzywny, w sposób rażący przekraczają stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, czy też nie uwzględniają w należyty sposób pozostałych dyrektyw wymiaru kary określonych wart. 53 § 1 i 2 kk, w tym wbrew twierdzeniom skarżącego, właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Również kara łączna 1 roku pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania, nie może zostać uznana za niewspółmiernie surową. Kara ta orzeczona została w minimalnym dopuszczalnym wymiarze z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji. Tak orzeczona kara, zdaniem Sądu Okręgowego, uwzględnia cele, jakie powinna spełniać oraz uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności przypisanych oskarżonemu zachowań. Wymierzona w ten sposób kara jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego, wystarczająca do tego, by podziałała na oskarżonego powstrzymująco i uświadomiła mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za naruszenie porządku prawnego. Spełni również swoje zadaniaw zakresie prewencji ogólnej, co do poszanowania prawa i kształtowania pozytywnych postaw. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również, by w sprawie niniejszej zachodziła przewidziana wart. 438 pkt 4 kpkpodstawa do zmiany wyroku w zakresie wymiaru orzeczonego za czyn zart. 178a § 1 kkśrodka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku, Sąd I instancji orzekając powyższy środek karny na okres 2 lat w wystarczającym stopniu uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte wkodeksie karnym(art. 53 kkw zw. zart. 56 kk), w wyniku czego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych został orzeczony na okres adekwatny do stopnia winy sprawcy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Pamiętać trzeba, że oskarżony kierował pojazd mechaniczny mając 0,91 mg/l, a więc ilość progową zart. 115 § 16 kk- decydującą o stanie nietrzeźwościi zarazem o uznaniu czynu za przestępstwo zart. 178a kk- przekroczył kilkukrotnie. Kierował samochodem w takim stanie w terenie zabudowanym, pokonując dość długi odcinek drogi, kiedy natężenie ruchu było jeszcze duże, stwarzał tym samym ogromne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. W tych okolicznościach uzasadnione jest stanowisko, iż wymaga on dłuższego okresu, w którym będzie trwał jego rozbratz wykonywaniem czynności kierowcy pojazdów mechanicznych, niezbędnego na refleksję odnośnie dotychczasowego postępowania. W ocenie Sądu odwoławczego, słusznie Sąd Rejonowy uznał, że takim okresem będą 2 lata. Nie zasługiwał zatem na uwzględnienie wniosek skarżącego o obniżenie okresu orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów do roku. Na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze(tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 635) Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackich adw.D. P.wM.kwotę 516,60 zł, w tym 96,60 zł podatku VAT, tytułem sprawowanej z urzędu obrony oskarżonegoŁ. W.w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tego wynagrodzenia zgodniez§ 14 ust. 2 pkt 4w zw. z§ 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu(tekst jedn. Dz. U.z 2013r., poz. 461), O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawieart. 636 § 1 kpkiart. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r.(Dz. U.z 1983r., Nr 49, poz. 223, ze zm.). Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawieart. 437 § 1 i 2 kpkorazart. 456 kpkorzekł jak w wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Siedlcach date: '2015-05-04' department_name: II Wydział Karny judges: - Grażyna Jaszczuk - Krystyna Święcicka - Teresa Zawiślak legal_bases: - art. 69 § 1 i 2 kk - art. 438 pkt 2, 3 i 4 kpk - art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze - § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. recorder: st.sekr.sądowy Agata Polkowska signature: II Ka 156/15 ```

154500000000503_I_ACa_001616_2015_Uz_2016-09-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 1616/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 września 2016 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący:SSA Romana Górecka Sędziowie:SA Ewa Kaniok (spr.) SA Bogdan Świerczakowski Protokolant:protokolant sądowy Karolina Długosz-Żółtowska po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaJ. N.,T. P.,A. S.,M. S.,E. S.,T. W.,A. Z.,M.M. B.,B. B.,J. D.,R. K.,A. K.,P. K. przeciwkoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW. przy udziale interwenientów ubocznychJ. S.,M. M.i P. J. o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Nadzorczej nr(...)oraz uchwały Walnego Zgromadzenia nr(...) na skutek apelacji powodów i interwenientów ubocznychJ. S.iP. J. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 13 maja 2015 r., sygn. akt XXIV C 852/14 uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, znosząc postępowanie przed tym Sądem poczynając od dnia 5 listopada 2014 r. i pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Ewa Kaniok Romana Górecka Bogdan Świerczakowski Sygn. akt I ACa 1616/15 UZASADNIENIE J. N.,T. P.,A. S.,M. S.,E. S.,T. W.,A. Z.,M.M. B.,B. B.,J. D.,R. K.,A. K.orazP. K.wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały nr(...)Rady NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...)z siedzibą wW.z dnia 7 lutego 2012 roku w zakresie, w którym ta uchwała ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m( 2)miesięcznie od każdego członka Spółdzielni, ustala zaliczkę na koszty niezależne do Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m( 2)miesięcznie od każdego członka Spółdzielni, zatwierdza nałożenie na członków Spółdzielni obowiązku zapłaty kwoty 6,63 zł/m( 2)miesięcznie, przeznaczonej na zaspokojenie zobowiązań Spółdzielni wobec(...) Budownictwo S.A.z siedzibą wW., ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni oraz stwierdzenie nieważności uchwały(...)/(...)Walnego Zgromadzenia Spółdzielni z dnia 27 czerwca 2012 roku w zakresie, w którym ta uchwała ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m( 2)miesięcznie od każdego członka Spółdzielni, ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m( 2)miesięcznie od każdego członka Spółdzielni, zatwierdza nałożenie na członków Spółdzielni obowiązku zapłaty kwoty 6,63 zł/m( 2)miesięcznie, przeznaczonej na zaspokojenie zobowiązań Spółdzielni wobecM.oraz ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni. W uzasadnieniu powodowie wskazali, że zarówno uchwała Rady Nadzorczej jak i uchwała Zgromadzenia w zakresie, w którym obciążają członków Spółdzielni opłatami w celu zaspokojenia zobowiązań Spółdzielni wobecM.oraz przewidują wzrost zaliczek na koszty, są obciążone wadą nieważności, albowiem naruszająart. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych. Zaskarżone uchwały nakładają na członków Spółdzielni obowiązek pokrycia zobowiązań Spółdzielni wobecM., przy czym zobowiązania te nie mieszczą się w żadnej kategorii zobowiązań, o których mowa w przywołanej powyżej regulacji, a członkowie Spółdzielni nie są zobowiązani do ponoszenia innych kosztów. Jednocześnie powodowie wskazali, że zaskarżone uchwały naruszają regulację z art. 10 ust. 3, art. 177oraz art. 18 ust. 4 ustawy, albowiem ostateczne rozliczenie kosztów budowy budynku położonego wW.przyul. (...)nastąpiło na podstawie uchwały z 2007 roku. Pismem wniesionym w dniu 1 października 2014 rokuJ. S.zgłosił interwencję uboczną po stronie powodów. Pismem wniesionym w dniu 19 listopada 2014 roku interwencję uboczną po stronie powodów zgłosiłM. M.. Pozwana Spółdzielnia wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od pozwanych kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że powodowie nie posiadają interesu prawnego do wystąpienia z przedmiotowym powództwem, albowiem z własnej winy nie wyczerpali postępowania wewnątrzspółdzielczego, a następnie nie złożyli w ustawowym, sześciotygodniowym terminie powództwa o uchylenie uchwały Walnego Zgromadzenia do Sądu. Pozwana wskazała ponadto, że dokonanie podwyżek czynszu było konieczne z uwagi na zmianę sposobu zarządzania nieruchomością i przyjęcia w tym zakresie zarządu przez Wspólnotę Mieszkaniową(...). Odnosząc się do obciążenia członków Spółdzielni obowiązkiem spłaty zadłużenia wobec(...) Budownictwo S.A., pozwana wskazał, że przedmiotowa uchwała podjęta została z uwagi na niepokrycie wkładów budowlanych i mieszkaniowych przez wszystkich członków spółdzielni w całości, wobec czego zadłużenie względem(...) S.A.nie zostało uregulowane w całości. Jednocześnie pozwana wskazała, że zadłużenie wobec(...) Budownictwo S.A.powstało po dokonaniu ostatecznego rozliczenia kosztów budowy i należy je traktować jako nowe zobowiązanie Spółdzielni, związane z jej bieżącą działalnością. Wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie w punkcie pierwszym stwierdził nieważność uchwały nr(...)Rady NadzorczejSpółdzielni Mieszkaniowej (...)z siedzibą wW.z dnia 7 lutego 2012 roku, w zakresie w jakim zatwierdza nałożenie na członków Spółdzielni Mieszkaniowej obowiązku zapłaty kwoty 6,63 zł/m( 2)miesięcznie, przeznaczonej na zaspokojenie zobowiązania Spółdzielni wobec(...) Budownictwo S.A.z siedzibą wW.; w punkcie drugim stwierdził nieważność uchwały nr(...)(...)Walnego Zgromadzenia Spółdzielni MieszkaniowejZ.z siedzibą wW.z dnia 27 czerwca 2012 roku, w zakresie w jakim zatwierdza nałożenie na członkówSpółdzielni Mieszkaniowej (...)z siedzibą wW.obowiązku zapłaty kwoty 6,63 zł/m( 2)miesięcznie, przeznaczonej na zaspokojenie zobowiązań Spółdzielni wobec(...) Budownictwo S.A.z siedzibą wW.; w punkcie trzecim oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W punkcie czwartym ustalił, że koszty procesu powodowie i pozwana ponoszą w częściach równych, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu. Sąd Okręgowy ustalił, żeSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)powstała w wyniku podziałuSpółdzielni Mieszkaniowej (...)2000B.dokonanego na mocy uchwały Zebrania Przedstawicieli z dnia 3 grudnia 2007 roku. W dniu 7 lutego 2012 roku Rada Nadzorcza Spółdzielni podjęła uchwałę(...)o zatwierdzeniu planu finansowo-gospodarczego, w którym przewidziano opłatę w wysokości 6,63 zł/m( 2)na zaspokojenie należności wobec(...) S.A.oraz ustalono wysokość zaliczek na koszty niezależne od spółdzielni i wysokość opłat za miejsca postojowe. Następnie w dniu 27 czerwca 2012 roku Walne Zgromadzenie Spółdzielni podjęło uchwałę(...) (...)o zatwierdzeniu przedmiotowego planu finansowo-gospodarczego, zatwierdzonego wcześniej uchwałą Rady Nadzorczej. W ramach tej uchwały podwyższone zostały również opłaty, które członkowie Spółdzielni obowiązani są ponosić z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości. Jako uzasadnienie do podjęcia wskazanych powyżej uchwał w zakresie zobowiązań wobec(...) S.A.wskazany został prawomocny wyrok zasądzający odSpółdzielni Mieszkaniowej (...)na rzecz(...) S.A.kwotę 1.367.829,31 zł wraz z odsetkami ustawowymi, odnośnie którego to wyroku wierzyciel wszczął postępowanie egzekucyjne. Zgodnie zart. 42 § 2 Prawa spółdzielczego, uchwała sprzeczna z ustawą jest nieważna, a jednocześnie w myśl art. 42 § 9 ustawy orzeczenie sądu ustalające nieistnienie albo nieważność uchwały Walnego Zgromadzenia bądź uchylające uchwałę ma moc prawną względem wszystkich członków spółdzielni oraz wszystkich jej organów. Z kolei sama dopuszczalność wniesienia powództwa w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał, wynika zart. 189 k.p.c., w myśl którego powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Sąd I instancji wskazał, że w powodowie posiadają legitymację czynną do wystąpienia z przedmiotowym powództwem. Każdy z nich bowiem ma status członka Spółdzielni, a tym samym ma interes prawny w zaskarżaniu uchwał, które w jego opinii są sprzeczne z prawem. Wobec nałożenia przez Spółdzielnię opłat, powodowie uzyskali dwa rodzaje ochrony: powództwo o ustalenie, że na skutek nieważności uchwały nie istnieje po ich stronie obowiązek zapłaty nowo ustanowionej opłaty oraz powództwo o ustalenie nieważności uchwały. Oba te roszczenia oparte są na regulacji zart. 189 k.p.c., a wybór pomiędzy nimi należy do powodów. Przy czym ustalenie nieważności uchwały potwierdza brak zobowiązania i skutkuje niemożnością wyegzekwowania opłat tą uchwałą nałożonych. Z kolei ustalenie braku zobowiązania do uiszczania tych opłat wymaga ustalenia, że uchwała jest nieważna. W ocenie Sądu Okręgowego uchwały Rady Nadzorczej jak i Walnego Zgromadzenia Członków Spółdzielni, w zakresie zobowiązującym członków Spółdzielni do uiszczania opłat przeznaczonych na spłatę zobowiązań Spółdzielni wobec(...) S.A.są nieważne, albowiem są sprzeczne z art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. W ramach zaskarżonych uchwał Spółdzielnia wykreowała i nałożyła na członków nowe, nieprzewidziane we wskazanym powyżej przepisie opłaty, które w istocie stanowiły narzucenie na członków spółdzielni obowiązku pokrywania jej zobowiązań względemfirmy (...) S.A.Sąd podkreślił, że niewypełnianie lub nieterminowe wypełnianie przez Spółdzielnię obowiązków finansowych wobec wierzycieli nie uzasadnia wprowadzenia odpowiedzialności zbiorowej i zobligowania ogółu podmiotów, którym służy spółdzielcze prawo do lokalu do kredytowania działalności spółdzielni czy też pokrywania jej zobowiązań. Członkowie spółdzielni nie są zobowiązani do ponoszenia innych kosztów niż te, o których mowa w art. 4 ust. 1 usm, W pozostałym zakresie, tj. podwyższenia zobowiązań członków Spółdzielni z tytułu opłat niezależnych od Spółdzielni, zadaniem Sądu I instancji powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W tym zakresie uchwały te nie są nieważne, albowiem nie są sprzeczne z bezwzględnie obowiązującymi przepisami. Możliwość dokonania przez Spółdzielnie podwyżki w zakresie opłat eksploatacyjnych wynika wprost z art. 4 usm. Jednocześnie wskazał, że powodom przysługuje prawo do zakwestionowania zasadności podwyżek opłat eksploatacyjnych, jednakże powinno być to dokonywane w innym trybie. Uchwała Rady Nadzorczej powinna być zaskarżona w ramach postępowania wewnątrzspółdzielczego na podstawie § 23 Statutu Spółdzielni, z kolei uchwała Walnego Zgromadzenia na podstawieart. 42 § 3 prawa spółdzielczego. Członkowie Spółdzielni mogą też kwestionować zasadność zmiany wysokość tego rodzaju opłat na podstawie art. 8 ust. 8 usm przez wytoczenie powództwa o zapłatę nadpłaconych kwot, powództwa o ustalenie, że określone zobowiązanie nie istnieje bądź zarzutu w toku procesu z powództwa Spółdzielni o zapłatę tych opłat. W takich wypadkach to na Spółdzielni spoczywa ciężar udowodnienia zasadności zmiany wysokości tych opłat. Apelację od powyższego wyroku wnieśli powodowie oraz interwenienci uboczniJ. S.iP. J.zaskarżając go w częścito jest w pkt. 3 i 4 i zarzucili naruszenie: 1 art. 232 k.p.c.,art. 233 § 1 k.p.c.orazart. 4 ust. 8 ustawy z dn. 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych( Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 z późn. zm.) poprzez dowolne i subiektywne przyjęcie, że na Powodach oraz na Interwenientach ubocznych spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności wskazujących na nieważność: a uchwały(...)w zakresie, w którym ta uchwała: - ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; b uchwały(...)(...)w zakresie, w którym ta uchwała: - ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; oraz, że Powodowie wraz i interwenientami ubocznymi nie podołali temu ciężarowi, podczas gdy ciężar udowodnienia zmiany wysokości w/w opłat spoczywa na pozwanej; 2 naruszenieart. 328 § 2 k.p.c.poprzez: a zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których Sąd pierwszej Instancji uznał, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 4 ust. 8 ustawy; b zaniechanie wskazania w uzasadnieniu przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji uznał, że uchwała(...)powinna być zaskarżona w trybie § 23 Statutu Spółdzielni, a nie w trybieart. 189 k.p.c.w zw. zart. 42 § 2 i § 9 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze( Dz. U. z 2013 r., poz. 1443 z późn. zm.); c zaniechanie wskazania w uzasadnieniu przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji uznał, że uchwała(...)(...)powinna być zaskarżona w trybieart. 42 § 3 Prawa spółdzielczego, a nie w trybieart. 189 k.p.c.w zw. zart. 42 § 2 i § 9 Prawa spółdzielczego. Ponadto skarżący zarzucili naruszenie: 1 art. 189 k.p.c.,art. 32 § 3 Prawa spółdzielczego,art. 42 § 2 Prawa spółdzielczegoorazart. 42 § 9 Prawa spółdzielczegopoprzez przyjęcie, że uchwała(...)w zakresie, w którym ta uchwała: a ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; b ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; c ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; nie może być zaskarżona na podstawieart. 189 k.p.c.w zw. zart. 49 § 2 i 9 Prawa spółdzielczego; 2 naruszenieart. 189 k.p.c.,art. 42 § 2 Prawa spółdzielczego,art. 42 § 3 Prawa spółdzielczegoorazart. 42 § 9 Prawa spółdzielczegopoprzez przyjęcie, że uchwała(...)(...)) w zakresie, w którym: a ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; b ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; c ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; nie może być zaskarżona na podstawieart. 189 k.p.c.w zw. zart. 49 § 2 i 9 Prawa spółdzielczegolecz powinna być zaskarżona w trybieart. 42 § 3 Prawa spółdzielczego. W konkluzji skarżący wnieślio zmianę wyroku w pkt 3 i 4 poprzez: 1 stwierdzenie nieważności uchwały(...)Rady Nadzorczej Spółdzielni z dnia 07.02.2012 r. w zakresie, w którym ta uchwała: a ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2 miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; b ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2 miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; c ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; 2 stwierdzenie nieważności uchwały(...)(...)Walnego Zgromadzenia Spółdzielni z dnia 27.06.2012 r. w zakresie, w którym ta uchwała: a ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 3,78 zł/m2 miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; b ustala zaliczkę na koszty niezależne od Spółdzielni w wysokości 1,84 zł/m2 miesięcznie od każdego członka Spółdzielni; c ustala opłatę eksploatacyjną za miejsce postojowe w hali garażowej w wysokości 123,70 zł miesięcznie od każdego członka Spółdzielni. Nadto wnieśli o zasądzenie kosztów procesu, alternatywnie wnieśli o uchylenie wyroku w pkt 3 i 4 i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, oraz pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej. W odpowiedzi na apelację pozwana podniosła zarzut nieważności postępowania. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Wyrok w zaskarżonej części nie może się ostać z powodu nieważności postępowania. Pozew wniesiony został przeciwkoSpółdzielni Mieszkaniowej (...)wW.. W dniu 5.11.2014r. zarządzono doręczenie odpisu pozwu pozwanej ( k.118), ale w aktach brak dowodu doręczenia odpisu pozwu pozwanej a pozwana twierdzi, że nigdy odpisu pozwu nie otrzymała ( pismo k.437). W dniu 17.10.2014r. wpłynęła odpowiedź na pozew sporządzona przez adwokataK. K.działającą w imieniu i na rzecz zarządcy przymusowego pozwanejSpółdzielni (...)( k.137-159). Od tego momentu sąd I instancji procedował w sprawie z udziałem pełnomocnika zarządcy przymusowego spółdzielni. O terminie rozprawy z dnia 22.04.(...). poprzedzającej wydanie wyroku, pozwana spółdzielnia nie została powiadomiona. Sąd Okręgowy przyjął, iż w imieniu pozwanej spółdzielni stawiła się adwokatK. K.i wydał wyrok, w którym jako stronę pozwaną wskazałSpółdzielnię Mieszkaniową (...)wW.. Zarządca pozwanej spółdzielni ustanowiony został przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie w sprawie egzekucyjnej prowadzonej z wniosku wierzyciela(...) SAwW.( k.160). Zgodnie zart. 935.§ 1. K.p.c., zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany. § 3. Czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą. Cytowany przepis przyznaje zarządcy pozycję strony jedynie w sprawach wynikających ze zwykłego zarządu. Konstrukcja taka w prawie procesowym określana jest jako zastępstwo procesowe pośrednie bezwzględne. Zarządca jest podmiotem podstawionym zamiast dłużnika. Zarządca jako zastępca pośredni uczestniczy w postępowaniu w imieniu własnym, ale na rzecz dłużnika, a w interesie zarówno wierzyciela, jak i dłużnika (por. wyrok SN z dnia 13 kwietnia 1966 r., II CR 24/66, PiP 1968, z. 2, s. 332 i n.). W procesie toczącym się z udziałem zarządcy nieruchomości orzeczenie powinno wskazywać zarządcę jako stronę. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 1966 r. II CR 24/66, zarządca przymusowy nie jest przedstawicielem lub pełnomocnikiem żadnej ze stron, natomiast zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2012 r. II CSK 141/12, „art. 185 ust. 1 u.g.n. przykładowo określa czynności, które składają się na zarządzanie nieruchomością, prowadzone w oparciu o umowę zawartą przez właściciela nieruchomości z zarządcą zajmującym się zawodowo tego rodzaju działalnością. Mimo braku ustawowego odesłania rodzaje czynności, które składają się na zarządzanie mogą być posiłkowo brane pod uwagę przy wykładni pojęcia objętegoart. 935 § 1 k.p.c."zarządca obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki", zwłaszcza, że obydwa uregulowania odnoszą się do zwykłych czynności stanowiących o istocie zarządu”. Przedmiotowy spór dotyczy materii zastrzeżonej dla Rady Nadzorczej oraz Walnego Zgromadzenia Spółdzielni, chodzi bowiem o uchylenie uchwał podjętych przez w/w organy, a więc materii, która nie może być zaliczona do czynności zwykłego zarządu nieruchomością. Sąd Okręgowy potraktował zarządcę jako przedstawiciela spółdzielni, choć brak było ku temu podstaw i wydał wyrok, który jako stronę wskazujeSpółdzielnię Mieszkaniową (...), która nie brała udziału w postepowaniu przed Sądem Okręgowym, co uzasadnia ocenę, żeSpółdzielnia Mieszkaniowa (...)wW.pozbawiona została możności obrony swych praw (art.379 pkt 5 k.p.c.). W ocenie Sądu Apelacyjnego, w niniejszym procesie zarządca nie tylko nie jest pełnomocnikiem czy też przedstawicielem pozwanej spółdzielni ale nie posiada także legitymacji do bycia stroną pozwaną albowiem spór nie dotyczy czynności zwykłego zarządu. Skoro sporne kwestie należały do kompetencji organów spółdzielni, to powodowie prawidłowo jako stronę pozwaną wskazali ową spółdzielnię, którą reprezentować powinien właściwy organ zgodnie zart. 67 k.p.c.. Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny z powodu nieważności uchylił wyrok w zaskarżonej części (tj. w zakresie rozstrzygnięcia objętego apelacją powodów i interwenientów ubocznychJ. S.iP. J., zawartego w punktach 3 i 4 wyroku Sądu Okręgowego) na podstawieart. 386 par. 2 k.p.c., znosząc postępowanie dotknięte nieważnością i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za II instancję. Ewa Kaniok Romana Górecka Bogdan Świerczakowski

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2016-09-29' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Ewa Kaniok - Bogdan Świerczakowski - Romana Górecka legal_bases: - art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych - art. 42 § 2 i § 9 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze - art. 386 par. 2 k.p.c. recorder: protokolant sądowy Karolina Długosz-Żółtowska signature: I ACa 1616/15 ```

151515000004021_VIII_U_000496_2015_Uz_2015-06-10_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktVIII U 496/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Patrycja Bogacińska-Piątek Protokolant: Anna Krzyszkowska po rozpoznaniu w dniu10 czerwca 2015 r. w Gliwicach sprawyJ. K.(K.) przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. oprawo do emerytury na skutek odwołaniaJ. K. od decyzjiZakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ. z dnia11 lutego 2015 r.nr(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemuJ. K.prawo do emerytury począwszy od 1 stycznia 2015 roku. (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek Sygn. akt VIII U 496/15 UZASADNIENIE Decyzją z 24 marca 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wZ.odmówił ubezpieczonemuJ. K.prawa do emerytury w niższym wiekuw oparciu oart. 184w związku zart. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(t. j. Dz.U. z 2015r. poz. 748) w związkuz tym, iż nie udowodnił on 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach przy pracach wymienionych w wykazie A, a jedynie 8 lat, 11 miesięcy i 24 dni takiej pracy. W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Podniósł, że zgodnie z przedłożonymi przez niego świadectwami pracy w warunkach szczególnych, zaświadczeniami i zeznaniami świadków, o przesłuchanie których wnosił, wykonywał pracę w warunkach szczególnychw całym okresie wskazanym przez jego pracodawcę, tj.(...) S.A.wZ., w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dodatkowo podniósł, że do okresów pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył odwołującemu okresu zatrudnieniaw(...) S.A.wZ.od 1 marca 1976r. do 1 maja 1985r., ponieważ z przedłożonego przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wynika, że w tym czasie zajmował inne stanowisko, niż to które jest wymienione pod wskazaną przez pracodawcę pozycją, w wykazie prac w szczególnych warunkach. Sąd ustalił co następuje: UbezpieczonyJ. K.,urodzony (...)w dniu 29 stycznia 2015r. złożył wniosek o emeryturę w wieku niższym niż 65 lat z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Ubezpieczony 60 lat ukończył(...) Skarżący, na dzień 1 stycznia 1999r., legitymuje się okresem składkowymi nieskładkowym w wymiarze ponad 25 lat, z tym że w ocenie ZUS nie udowodnił 15 lat okresów pracy w szczególnych warunkach wymienionej w wykazie A, a jedynie 8 lat,11 miesięcy i 24 dni takiej pracy. Ubezpieczony nie jest członkiem OFE. Po przeanalizowaniu sprawy ZUS wydał zaskarżoną decyzję. W toku procesu Sąd ustalił, że organ rentowy nie uwzględnił odwołującemu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w(...) S.A.wZ.od 1 marca 1976r. do 1 maja 1985r. na stanowisku ślusarza, bowiem wystawione za ten okres świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wskazuje inny rodzaj prac, niż wykonywane na zajmowanym w tym czasie przez odwołującego stanowisku ślusarza. Równocześnie organ rentowy zaliczył odwołującemu do takiego charakteru, jego pracę u tego pracodawcyw okresie od 2 maja 1984r. do 17 sierpnia 1984r. na stanowisku malarza. Na okoliczność wykonywania pracy w warunkach szczególnych u tego pracodawcy, odwołujący przedłożył świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia19 stycznia 2015r. (k.25 a.o.r.), gdzie w punkcie pierwszym potwierdzono, żeJ. K.wykonywał pracę w warunkach szczególnych od 1 marca 1976r. do 1 maja 1985r. na stanowisku ślusarza wykonując prace polegające na niezhermetyzowanym malowaniu ręcznym i natryskowym, tj. prace wymienione w dziale XIV, pod poz. 17, pkt 1 wykazu A stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia12 sierpnia 1983r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach. Z kolei w punkcie drugim tego świadectwa pracodawca potwierdził, że w okresie od 2 maja 1984r. do 17 sierpnia 1984r. ubezpieczony wykonywał takie same prace na stanowisku malarza. W toku procesu Sąd ustalił, że(...) S.A.wZ.jest następcą prawnym(...)Fabryki (...)wZ., która w spornym okresie zajmowała się produkcją różnego rodzaju urządzeń na rzecz górnictwa. Między innymi fabryka ta produkowała przemysłowe wentylatory do napowietrzania podziemnych wyrobisk górniczych. Wentylatory te były przeznaczone do pracy w niekorzystnych warunkach środowiska pracy i z tego powodu wymagały odpowiedniego zabezpieczenia ich powierzchni powłokami malarskimi. Ubezpieczony przyjął się do tej fabryki z dniem 1 września 1969r. jako uczeń ślusarz, a po ukończeniu szkoły został przyjęty na stanowisko ślusarza od 1 lipca 1972r. Następnie po odbyciu służby wojskowej z dniem 7 maja 1975r. pracodawca ponownie powierzył mu stanowisko ślusarza w wydziale RK. Sąd ustalił również, że w aktach osobowych odwołującego, w części(...), na karcie 18 znajduje się „zarządzenie do przeniesienia” na mocy którego z dniem 1 marca 1976r.,w ramach wydziału RK odwołujący został przeniesiony ze stanowiska ślusarza na stanowisko malarza. Dalej w tej samej części akt osobowych na karcie 19 znajduje się świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, podpisane przez kierownika Wydziału Wentylatorów i Sit, w treści którego potwierdzono, że odwołujący od dnia 1 marca 1976r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku malarza natryskowegoi ręcznego, prace przy lakierowaniu ręcznym i natryskowym. Nadto w toku procesu Sąd w oparciu o zeznania świadków i przesłuchanie ubezpieczonego ustalił, że w spornym okresie odwołujący przez pełne dniówki robocze zajmował się wyłącznie malowaniem ręcznym i natryskowym elementów składowych wentylatorów. W szczególności ręcznie malował sita ochronne wentylatorów, zaś natryskowo ich wirniki i obudowy. Była to praca akordowa i odwołujący był rozliczany z ilości pomalowanych sztuk. Z tego też względu przez całe dniówki robocze nie zajmował się innymi pracami, jak tylko ręczne i natryskowe malowanie wentylatorów. Proces malowania odbywał się na hali produkcyjnej, gdzie wentylatory były montowane, co było związane z ich znacznymi gabarytami. Tylko niektóre mniejsze części były malowane na oddzielnym stanowisku malarskim, jednak również i w tym wypadku była to jedynie wydzielona część hali produkcyjnej, gdzie nie było specjalnych wyciągów i hermetycznych komór malarskich. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, zeznań świadków:P. B.iJ. T.(zapis rozprawy z dnia 10 czerwca 2015r. minuty od 6.29 i nast.), wyjaśnień ubezpieczonego (zapis rozprawy z dnia 10 czerwca 2015r. minuty od 24.29 i nast.), pisma z(...) OddziałwC.(k.12-16) oraz akt osobowych ubezpieczonego dołączonych do akt sprawy. Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz na rozstrzygnięcie sprawy. W szczególności Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków, gdyż są spójne i wzajemnie się potwierdzają. Należy również podkreślić, że świadkowie precyzyjnie i w sposób nie budzący najmniejszej wątpliwości określili charakter pracy odwołującego, a ponadto byli współpracownikami odwołującegoi pracowali w spornym okresie w bezpośrednim sąsiedztwie stanowiska pracy odwołującego. Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonego,J. K.zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie zart. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity: Dz.U. z 2015r. poz. 748) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunkuw otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W zakresie określenia wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 32 ust. 1 ww. ustawy, rodzajów prac lub stanowisk oraz warunków, na podstawie których ubezpieczonym przysługuje prawo do emerytury art. 32 ust. 4 odsyła do uregulowańRozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zm.). Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stalei w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Natomiast jak stanowi § 1, ust 1 rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienionew § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, zwanych dalej "wykazami". W myśl § 3 i 4 rozporządzenia, pracownik który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w załączonym do rozporządzenia wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 60 lat dla mężczyzn 2. ma wymagany 25 letni okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracyw szczególnych warunkach. Zaś do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, zalicza się także okresy pracy górniczej w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin oraz okresy zatrudnienia na kolei w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin. Przedmiotem sporu pozostawało ustalenie, czy ubezpieczonyJ. K.przez okres co najmniej 15 lat pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach, a tym samym, czy ubezpieczony spełnia przesłanki do nabycia emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, po ukończeniu 60 roku życia. Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych wedługart. 184jest spełnienie przesłanki stażu przed dniem 1 stycznia 1999r. Brak w treściart. 184przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. na dzień31 grudnia 2008r.) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życieustawyo emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychposiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego wart. 32również po dniu31 grudnia 2008r. oraz nieprzystąpieniu do OFE albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wszystkie przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Zgodnie z wykazem A, dział XIV poz. 17 stanowiącym załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzeprace przy lakierowaniu ręcznym lub natryskowym - nie zhermetyzowane są pracami w szczególnych warunkach, uprawniającymi do niższego wieku emerytalnego. Według oceny Sądu postępowanie dowodowe przeprowadzone w tej konkretnej sprawie wykazało w sposób jednoznaczny, że ubezpieczonyJ. K.spełnia wszystkie przesłanki określone w ww. przepisach pozwalające na przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem bez wątpienia co najmniej przez okres 15 lat wykonywał prace w szczególnych warunkach – pozostałe warunki wynikające z treściart. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity: Dz. U. z 2015r. poz. 748) są niesporne. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie pozostawało ustalenie charakteru pracy ubezpieczonego w wyżej wymienionym spornym okresie, za który to okres zostały mu wydane świadectwo pracy w szczególnych warunkach, kwestionowane przez organ rentowy. Organ rentowy nie uwzględnił odwołującemu tego okresu pracy, argumentując żew świadectwie pracy w szczególnych warunkach nie zostało, za sporny okres, wpisane stanowisko, na którym są wykonywane prace opisane w tym świadectwie. Trzeba jednak podkreślić, iż w myśl z ugruntowanego już stanowiskiem judykaturyi doktryny„sądy pracy i ubezpieczeń społecznych rozpoznając sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych dokonują kontroli zgodności decyzji administracyjnych wydanych w tych sprawach z prawem w trybie odrębnym określonym wkodeksie postępowania cywilnego, w którym to trybie nie obowiązują ograniczenia dowodowe obowiązujące w postępowaniu administracyjnym toczącym się przed organami rentowymi”(vide – wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 1996r., sygn. akt III AUr 235/96, Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 1997r., nr 1, poz. 2). Tak więc w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych mogą być przeprowadzane wszelkie dowody zmierzające do prawidłowego rozstrzygnięcia. Z przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania wynika jednoznacznie, że ubezpieczony w całym spornym okresie, bez względu na nazwę stanowiska pracy, faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace lakiernicze przy malowaniu ręcznym i natryskowym, które zostały zaliczone do prac w warunkach szczególnych. W związku z powyższym, uznając że ubezpieczony z dniem złożenia wniosku emerytalnego legitymuje się wymaganym okresem pracy w szczególnych warunkach oraz spełnia przesłankę posiadania 25 – letniego ogólnego stażu pracy, Sąd stwierdził, że jego odwołanie jest uzasadnione. Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, Sąd na mocyart. 47714§ 2 k.p.c.orzekł, jak w sentencji wyroku, przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury od1 stycznia 2015r., tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku. (-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2015-06-10' department_name: VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Patrycja Bogacińska-Piątek legal_bases: - 'art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach ' - art. 477 recorder: Anna Krzyszkowska signature: VIII U 496/15 ```

152020000002021_IV_U_001502_2014_Uz_2015-04-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV U 1502/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 kwietnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Cieśla po rozpoznaniu w dniu 08 kwietnia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie sprawy z odwołaniaJ. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. z dnia 8 października 2014 roku nr(...) w sprawieJ. G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. o prawo do emerytury zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu sięJ. G.prawo do emerytury od dnia(...) Sygn. akt IV U 1502/14 UZASADNIENIE wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 22 kwietnia 2015 r. Decyzją z dnia 8 października 2014 r., nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT., na podstawie przepisówustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisówrozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówiłJ. G.przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,a jedynie 9 lat, 3 miesiące i 7 dni takiej pracy. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu zatrudnienia wfirmie (...)od 24 listopada 1977 r. do 2 kwietnia 1986 r. i od 30 lipca 1991 r. do 24 września 1993 r., ponieważ charakter pracy określony przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze nie odpowiada rodzajowi pracy wymienionej w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Decyzję tę zaskarżyłJ. G., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że legitymuje się co najmniej 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ w takim charakterze pracowałwPrzedsiębiorstwie (...)od 24 listopada 1977 r. do 2 kwietnia 1986 r. i od 30 lipca 1991 r. do 24 września 1993 r. w charakterze montera. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podał, że zarządzenie resortowe, na które powołał się pracodawca w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w Dziale V pod pozycją 1 wymienia roboty wodnokanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach, w punkcie zaś 5 wskazuje na stanowisko izolarza. Pracodawca zaś w świadectwie tym podał, że ubezpieczony zajmował się pracami izolerskimi. W świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 1994 r. wymienił natomiast stanowiska izolarza i blacharza- izolarza. Bezsporne w niniejszej sprawie było, żeodwołującyJ. G., urodzony (...)w dniu(...). osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował 27 lat, 3 miesiące i 21 dni okresów składkowychi nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 9 lat, 3 miesięcyi 7 dni z tytułu zatrudnienia w(...)Z.od 23 czerwca 1971 r. do 1 września 1972 r. i od 2 października 1974 r. do 31 sierpnia 1977 r. w charakterze blacharza, blacharza izolacji termicznej, układacza izolacji termicznej- blacharza i montera izolacji termicznej- blacharza wykonującego prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej, przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, a takżewSpółdzielni Pracy (...)wK.od 3 kwietnia 1986 r. do 31 maja 1991 r. w charakterze montera izolacji termicznych- izolarza wykonującego prace antykorozyjnei termoizolacyjne urządzeń i instalacji technologicznych oraz spawacza. We wniosku z dnia 22 maja 2014 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury. Zaskarżoną decyzją z dnia 8 października 2014 r.(...) OddziałwT.odmówiłJ. G.przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze. Odwołujący nie jest członkiem OFE. Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy: Od 24 listopada 1977 r. do 2 kwietnia 1986 r. i od 30 lipca 1991 r. do 24 września 1993 r. odwołującyJ. G.pracował w(...)a następnie w(...) Spółka AkcyjnawK.na stanowiskach montera izolacji termicznej, izolarza i blacharza- izolarza. Od 7 lipca 1979 r. do 19 września 1980 r., od 22 lipca 1985 r. do 15 stycznia 1986 r., od 4 grudnia 1991 r. do 30 sierpnia 1992 r. i od 1 października 1992 r. do 24 września 1993 r. ubezpieczony świadczył pracę na budowach eksportowych na terenie Niemiec na stanowiskach montera izolacji i izolarza. Od 3 października 1980 r. do 13 października 1980 r., od 29 stycznia 1986 r. do2 lutego 1986 r., od 20 stycznia 1992 r. do 16 lutego 1992 r., od 15 czerwca 1992 r. do19 czerwca 1992 r., od 24 sierpnia 1992 r. do 30 sierpnia 1992 r., od 2 września 1992 r. do20 września 1992 r. i od 6 września 1993 r. do 24 września 1993 r. odwołujący korzystałz urlopu bezpłatnego, zaś od 20 września 1980 r. do 2 października 1980 r. i od 16 stycznia 1986 r. do 28 stycznia 1986 r. z urlopu dewizowego po zjeździe z eksportu. dowód: - świadectwo pracy z dnia 31.08.1994 r.- k. 17 cz. III akt ZUS, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk Rp-7) z dnia15.07.2002 r.- k. 6 cz. I akt ZUS, umowa o pracę z dnia 23.11.1977 r., angaże z dnia: 30.09.1978 r., 18.10.1980 r., 10.02.1982 r., 01.03.1985 r., 30.01.1986 r., 31.08.1986 r. i 29.07.1991 r., karty informacyjne o pracowniku wyjeżdżającym za granicę- cz. III akt ZUS, Przedsiębiorstwo (...)świadczyło usługi polegające na wykonaniu izolacji termicznych rurociągów i zbiorników dla hut, elektrowni, elektrociepłowni i zakładów chemicznych w kraju i za granicą. W spornym okresie odwołujący pracował na terenieHuty (...),Huty (...)i na terenieZakładów (...)wT.. Za granicą świadczył pracę na terenie Niemiec, między innymi wA.. Pracował tam w zakładach chemicznych, w elektrowniach i w elektrociepłowniach. W hutach na terenie kraju prace izolacyjne odbywały się na różnych wydziałach. W przypadku odwołującego była to aglomerownia, cementownia i tlenownia. WPrzedsiębiorstwie (...)istniały tzw.(...), czyli kierownictwa grupy robót, które realizowały określone zadania. Odwołujący należał do(...), którego pracownicy zajmowali się pracami izolacyjnymi. Robotnicy, którzy wykonywali na co dzień prace izolacyjne, w tym odwołujący, pracowali w brygadach liczących od 8 do 12 osób. Zajmowali się izolacjami termicznymi rurociągów i zbiorników. Rurociągi cieplne służyły do przesyłu centralnego ogrzewania do wydziałów produkcyjnych, pary i płynów. Były też rurociągi kwasów i zasad. W zbiornikach znajdowały się natomiast substancje chemiczne, kwasy, zasady, w tym cyjanowodór i amoniak, paliwa, woda i smoła. Wielkość zbiorników wynosiła 20 m x 15 m i 10 m x 15 m. Zbiorniki usytuowane były na wysokości od 10 do 15, a nawet 30 metrów, wewnątrz i na zewnątrz. Izolacja termiczna wykonywana była z waty szklanej, którą przykrywano blachą, względnie płaszczem gipsowym lub cementowo- azbestowym. Watę szklaną wyciągano przy pomocy lin na rurociągi usytuowane na wysokości od 50 do 70 metrów. Watę szklaną zarzucano na wierzch rurociągu, a następnie łączono ją siatką i hakami. Prace te wykonywane były na rusztowaniach, estakadach i stałych podestach. Po obłożeniu rurociągu watą szklaną,w następnej kolejności rurociąg okładano blachą aluminiową lub ocynkowaną. W taki sam sposób izolacje układane były na zbiornikach. Wcześniej, zamiast blachy aluminiowej lub ocynkowanej na watę kładziono płaszcz gipsowy lub cementowo- azbestowy. Wszyscy pracownicy brygady wykonywali prace izolacyjne, z tym, że istniał podział na poszczególne czynności. Jedni ciągnęli watę go góry, drudzy watowali, inni zaś okładali rurociąg lub zbiornik blachą albo płaszczem gipsowym lub cementowo- azbestowym. Płaszcz z blachy przygotowany był w warsztacie. Zajmowali się tym inni pracownicy. Przed ułożeniem izolacji rurociągi i zbiorniki pokrywane były srebrną farbą. W hucie na tlenowni odwołujący wykonywał prace izolacyjne zbiornika tlenowego. Zamiast układania waty szklanej, powierzchnię zbiornika zasypywał sypką substancją- perlitem. W hutach odwołujący pracował przez okres około 2,5 roku. Potem wyjechał do Niemiec doA.. Tam pracowałw klinice przy izolacjach termicznych rurociągów wentylacyjnych na dachu. Po powrociezA., świadczył pracę na terenieZakładów (...)wT., na wydziałach cyjanowodoru, rtęci, kwasu siarkowego i na wydziale ścieków. Tam zajmował się pracami izolacyjnymi rurociągów cieplnych, tlenowych i kasowych, wytwornic oraz zbiorników. Rurociągi usytuowane były na wysokości, rzadko na poziomie zerowym. Na poziomie zerowym znajdowały się zbiorniki ze ściekami. Następnie, odwołujący świadczył pracę na terenie Niemiec, gdzie zajmował się pracami izolacyjnymi rurociągów cieplnych biegnących z elektrociepłowni do osiedla mieszkaniowego. W tym czasie wykonywał te same prace cow Polsce. Rurociągi usytuowane były na wysokości 5-10 metrów. Po powrocie z Niemiec ponownie świadczył pracę na terenieZakładów (...)wT.. W spornym okresie odwołujący pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Jego praca często wymagała założenia maski i okularów. Przysługiwał mu dodatek za pracę w szkodliwych warunkachi mleko. Odwołujący nie zajmował się robotami wodnokanalizacyjnymi i nie pracowałw głębokich wykopach. W razie potrzeby zajmował się malowaniem rurociągów i zbiorników przed ich izolacją oraz ustawianiem rusztowania. Były to jednak prace immanentnie związane z zasadniczymi pracami izolacyjnymi. Odwołujący świadczył pracę w godzinach od 7:00 do 15:00 i dłużej. W ramach dobowego wymiaru godzin, nie wykonywał żadnych innych czynności. dowód: - karta obiegowa zmiany z dnia 14.11.1977 r.- cz. III akt ZUS, karta przebiegu pracy zawodowej- cz. III akt ZUS, - zeznania świadkaM. B.- 00:04:35-00:35:03, zeznania świadkaH. M.- 00:45:08-00:59:24, zeznania odwołującegoJ. G.- 00:11:12-00:55:31, Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów oraz zeznania świadków i odwołującego. Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego. Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadkówM. B.iH. M.oraz słuchanego w charakterze stronyJ. G., którzy złożyli depozycje odnośnie rodzaju czynności wykonywanych przez odwołującego w spornym okresie. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, wzajemnie ze sobą korespondowały, a przy tym były przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wyraźnie wynika, że praca odwołującego w okresie zatrudniawPrzedsiębiorstwie (...)polegała na wykonywaniu izolacji termicznej z waty szklaneji blachy, względnie płaszcza gipsowego lub cementowo- azbestowego rurociągówi zbiorników w hutach, elektrowniach, elektrociepłowniach i w zakładach chemicznych,w kraju i za granicą. ŚwiadekM. B.pracował z odwołującym wHucie (...), w tym samym(...)5, które zajmowało się pracami izolacyjnymi.H. M.świadczył zaś pracę wspólnie z odwołującym na terenieZakładów (...)wT.. Świadkowie posiadali zatem informacje istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia. Ich zeznania korespondowały z zeznaniami ubezpieczonego oraz treścią zgromadzonej w aktach ZUS dokumentacji pracowniczej. Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności. Sąd rozważył, co następuje: Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2). Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewidujeart. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobieti 25 lat dla mężczyzn. Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia orazo znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowaw ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu orozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2). Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE. Rozstrzygnąć natomiast należało, czy legitymuje się on co najmniej 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co uprawniałoby go do tzw. wcześniejszej emerytury. Przed organem rentowym ubezpieczony wykazał staż pracy w takim charakterzew wymiarze 9 lat, 3 miesięcy i 7 dni. Do 15- letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zabrakło mu zatem 5 lat, 8 miesięcy i 23 dni. Kwestią sporną w sprawie pozostawała kwalifikacja pracy odwołującego od24 listopada 1977 r. do 2 kwietnia 1986 r. i od 30 lipca 1991 r. do 24 września 1993 r.w NowohuckimPrzedsiębiorstwie (...)(a następniew(...) Spółka AkcyjnawK.), przy czym jak wynika z treści zaświadczeniao zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druku Rp-7) z dnia 15 lipca 2002 r. (k. 6 cz. I akt ZUS), od3 października 1980 r. do 13 października 1980 r., od 29 stycznia 1986 r. do 2 lutego 1986 r., od 20 stycznia 1992 r. do 16 lutego 1992 r., od 15 czerwca 1992 r. do 19 czerwca 1992 r., od 24 sierpnia 1992 r. do 30 sierpnia 1992 r., od 2 września 1992 r. do 20 września 1992 r. i od6 września 1993 r. do 24 września 1993 r. ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego, zaś od 20 września 1980 r. do 2 października 1980 r. i od 16 stycznia 1986 r. do 28 stycznia1986 r. z urlopu dewizowego po zjeździe z eksportu. W oparciu o dokumentację pracowniczą przedłożoną przez wnioskodawcę po dniu wydania zaskarżonej decyzji można stwierdzić, że w spornym okresie zajmował on stanowiska montera izolacji termicznej i izolarza. W świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 1994 r. pracodawca wskazał zaś na stanowiska izolarza i blacharza- izolarza. W orzecznictwie podkreśla się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jedenz rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638; z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329 i z dnia14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325). W toku postępowania przed organem rentowym wnioskodawca przedłożył co prawda świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jednak ZUS świadectwo to zakwestionował. Jak podniósł, zarządzenie resortowe, na które powołał się pracodawca w tym dokumencie w Dziale V pod pozycją 1 wymienia roboty wodnokanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach, w punkcie zaś5 wskazuje na stanowisko izolarza. Pracodawca zaś w świadectwie tym podał, że ubezpieczony zajmował się pracami izolerskimi. W świadectwie pracy z dnia 31 sierpnia 1994 r. wymienił natomiast stanowiska izolarza i blacharza- izolarza. W świadectwie pracy, potwierdzając, że w ramach zatrudnienia wPrzedsiębiorstwie (...)od 24 listopada 1977 r. do 31 sierpnia 1994 r., w okresach od 24 listopada 1977 r. do 2 kwietnia 1986 r. (przez 8 lat, 4 miesiące i 8 dni) i od 30 lipca 1991 r. do 24 września 1993 r. (przez 2 lata, 1 miesiąc i 24 dni) odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace izolerskie na stanowisku izolera, pracodawca powołał Dział V, poz. 1, pkt 5 wykazu A, stanowiącego załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwai Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Trafnie więc organ rentowy podniósł, że Dział V, zatytułowany: „W budownictwiei przemyśle materiałów budowlanych” pod pozycją 1 wymienia roboty wodnokanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach, a w punkcie 5 wskazuje stanowisko „izolarza”. Nie budzi wątpliwości, że odwołujący nie wykonywał pracy izolera w takich warunkach, co sam zresztą przyznał w swoich zeznaniach. W ocenie Sądu, pracodawca odwołującego-(...)który podlegał pod przemysł budowlany, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze błędnie powołał się na zarządzenie Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. Przedsiębiorstwo to usługi w zakresie izolacji termicznych świadczyło bowiem dla innego przemysłu, tj. hut, zakładów przemysłu chemicznego, elektrowni czy elektrociepłowni, a pracownicy(...)z(...)5 (kierownictwa grupy robót) zatrudnieni na stanowiskach izolerów, czy blacharzy- izolerów wykonywali prace izolerskiew przedsiębiorstwach należących do innych gałęzi przemysłu niż budownictwo. W wyroku z dnia 14 stycznia 2014 r., II UK 224/13 (LEX nr 1424852) Sąd Najwyższy podniósł, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi przemysłu ma znaczenie istotnei nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym. Zauważył, że chodzi przy tymo przynależność pracodawcy do określonego branży w typowym układzie, w którym pracownik wykonuje pracę w obrębie tego zakładu pracy. Jeżeli natomiast praca jest wykonywana na rzecz pracodawcy, ale w obrębie innego zakładu pracy, to podstawowe znaczenie dla stwierdzenia, czy jest pracą w szczególnych warunkach ma przynależność tego innego zakładu pracy do określonej branży. Sąd Najwyższy wskazał też, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione, na co nie ma żadnego wpływu przynależność pracodawcy do określonej branży, jeżeli pracownik w ramach swoich obowiązków wykonuje pracę w zakładzie pracy należącym do innego działu przemysłu. Wtedy bowiem konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracyz procesem technologicznym właściwym dla tego działu gospodarki, w którym praca jest wykonywana. Nie ma więc przeszkód, a wręcz zachodzi konieczność dokonania oceny pracy odwołującego na stanowisku izolera przez pryzmat gałęzi przemysłu (branży), do którego przynależały konkretne przedsiębiorstwa, w których świadczył on pracę. Ugruntowane jest już w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych stanowisko, że wykonywanie na stanowiskach określonych w zarządzeniach resortowych (aktach branżowych) pracy, której nie ujęto w wykazach A i B, stanowiących załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterzenie uprawnia do uzyskania emerytury. Stąd też niewystarczającym jest wskazanie przez pracodawcę, że praca była wykonywana na stanowiskach określonych jedynie w aktach branżowych. Natomiast brak w zarządzeniu resortowym danego stanowiska pracy, które zostało wymienione w rozporządzeniu, nie pozbawia możliwości przyznania prawa do emerytury. Analiza zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz zeznań świadkówi odwołującego prowadzi do wniosku, że w spornym okresieJ. G.pracowałw szczególnych warunkach. Z przedłożonej przez odwołującego po dacie wydania zaskarżonej decyzji dokumentacji archiwalnej wynika, że już z dniem 24 listopada 1977 r. powierzono mu stanowisko montera izolacji termicznej w pełnym wymiarze czasu pracy w(...)(umowao pracę z dnia 23 listopada 1977 r.). Kolejne angaże wymieniają takie stanowisko pracyi stanowisko izolarza. W oparciu o treść kart informacyjnych o pracowniku wyjeżdżającym za granicę można stwierdzić, że na terenie Niemiec odwołujący pracował w takim samym charakterze, tj. montera izolacji termicznej i montera izolacji. Z treści karty obiegowej zmiany z dnia 14 listopada 1977 r. i karty przebiegu pracy zawodowej wynika zaś, że ubezpieczony wykonywał pracę na wysokości. Informacje wynikające z dokumentacji archiwalnej korespondują z zeznaniami świadków i odwołującego. Sąd pozyskał akta emerytalne przesłuchiwanych w sprawie świadkówM. B.iH. M.. Wynika z nich, że świadkowie zatrudnieni byli w identycznych warunkach, co ubezpieczony. Podobnie jak odwołujący, świadczyli pracę w(...), który zajmował się pracami izolacyjnymi.H. M.wykazał kilkuletni okres zatrudnienia na terenieZakładów (...)wT.. Na podstawie jego akt trudno ustalić, jaki rodzaj prac został uznany przez ZUS za pracę w szczególnych warunkach, ale już świadekH. M.w odwołaniu od zaskarżonej decyzji odmawiającemu mu przyznania prawa do emerytury wskazał, że od 1976 r. do 1997 r. pracował wPrzedsiębiorstwie (...)na terenie całego kraju, w elektrowniach, w elektrociepłowniach, zakładach chemicznychi w hutach. Jego angaże wymieniają takie same nazwy stanowiska pracy jak angaże odwołującego. W notatce na posiedzenie kolegialne organ rentowy zawnioskował zaśo zaliczenie ubezpieczonemu spornego okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach, po wyłączeniu z niego okresów zasiłkowych oraz okresów urlopu bezpłatnego i dewizowego, kwalifikując jego pracę według Działu V, poz. 1, pkt 5 wykazu A, stanowiącego załącznikNr 1 do zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanychz dnia 1 sierpnia 1983 r. W sprawie dotyczącej odwołującegoJ. G.Sąd czynił własne ustalenia faktyczne. Akta emerytalne świadków pozyskał celem ustalenia, czy świadkowie ci rzeczywiście wykonywali prace, takie jak odwołujący. Z ich akt wynika, że tak właśnie było. Świadkowie posiadali zatem informacje istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia dotyczące rodzaju czynności realizowanych przez odwołującego w okresie zatrudnieniawPrzedsiębiorstwie (...). Analiza treści tych zeznań i zeznań ubezpieczonego prowadzi do wniosku, że(...)(późniejsza nazwa(...) Spółka AkcyjnawK.) świadczyło usługi związane z montażem izolacji termicznych dla hut, zakładów chemicznych, elektrowni i elektrociepłowni, w kraju i za granicą. Były to izolacje termiczne rurociągów cieplnych oraz rurociągów kwasów i zasad,a także zbiorników z kwasami, zasadami, paliwami, wodą i smołą oraz zbiornika tlenowego na terenieZakładów (...)wT.. OpróczZakładów (...), wnioskodawca pracował również wHucie (...)i wHucie (...). WZakładach (...)świadczył pracę na wydziałach cyjanowodoru, rtęci, kwasu siarkowego i na wydziale ścieków. W ramach wyjazdu na budowę eksportową, oddelegowany został do pracy na dachu kliniki wA.na terenie Niemiec. W tym kraju zajmował się także pracami izolacyjnymi rurociągów cieplnych biegnących z elektrociepłowni do osiedla mieszkaniowego. Wszystkie te prace wykonywane były na wysokości od 5 do nawet 70 metrów, za wyjątkiem izolacji zbiorników ze ściekami wZakładach (...)wT., które usytuowane były na poziomie zerowym. Izolacja wykonywana była z waty szklanej, którą przykrywano blachą aluminiową lub ocynkowaną, względnie płaszczem gipsowym lub cementowo- azbestowym. Odwołujący pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Przysługiwał mu dodatek za pracę w szkodliwych warunkach i mleko. W razie potrzeby ubezpieczony zajmował się również malowaniem i ustawianiem rusztowania. Były to prace immanentnie związanez zasadniczymi pracami izolacyjnymi. Odwołujący nie wykonywał robót wodnokanalizacyjnych i nie pracował w głębokich wykopach. Rację miał więc organ rentowy, że w świadectwie wykonywania pracyw szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracodawca dokonał błędnej kwalifikacji pracy ubezpieczonego w spornym okresie. Jak wynika z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, w hucie wnioskodawca pracował jedynie przez okres około 2,5 roku. Przez większą część swojego zatrudnieniawPrzedsiębiorstwie (...)na terenie kraju świadczył więc pracę na terenieZakładów (...)wT.. Tę pracę zakwalifikować należało według Działu IV wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., zatytułowanego: „W chemii”, pkt 38, który wymienia prace antykorozyjne i termoizolacyjne urządzeń i instalacji technologicznych. W zakładach chemicznych odwołujący pracował również za granicą. Oprócz tego, pracę świadczył w elektrowniach i elektrociepłowniach. Tę pracę zakwalifikować należało według Działu II, zatytułowanego: „W energetyce”, wymieniającego prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Taka kwalifikacja jest prawidłowa, w szczególności, gdy zważy się, że przemysł energetyczny składa się z dwóch części, tj. 1) elektrowni, ciepłowni i elektrociepłowni, czyli fabryk,w których energię pierwotną przetwarza się na jej użyteczną postać oraz 2) energetycznych sieci przemysłowych, czyli systemu urządzeń umożliwiającego przesyłanie energii do odbiorcy. Jeżeli chodzi o okres zatrudnienia wnioskodawcy na trenie huty, należałoby go kwalifikować według Działu XIV wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., zatytułowanego” „Prace różne”, pkt 25- prace budowlano- montażowe i budowlano- remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Odwołujący nie pamiętał jednak dokładnie, na jakich wydziałach świadczył pracę w hucie. Wymienił tylko aglomerownię, cementownię i tlenownię. Wprawdzie wydaje się, że na większości wydziałów w hucie praca odbywała się warunkach szczególnych, jednak w tym konkretnym przypadku brak jest wystarczającego materiału dowodowego, na podstawie którego można by pracę odwołującego w hucie zakwalifikować według działu XIV, poz. 25 wykazu A. Okres pracy w hucie był jednak w przypadku wnioskodawcy krótki i wynosił tylko około 2,5 roku. Po odliczeniu go ze spornego okresu 10 lat, 6 miesięcy i 6 dni, pozostały okres zatrudnienia odwołującego wPrzedsiębiorstwie (...), po wyłączeniu z niego łącznie 4 miesięcy korzystania przez w/w z urlopów bezpłatnych i dewizowych, jest wystarczający do wykazania przez wnioskodawcę co najmniej 15- letniego stażu pracyw szczególnych warunkach. Charakteru pracy w szczególnych warunkach nie odbiera zatrudnieniu odwołującego okoliczność, że w ramach dobowego wymiaru godzin zajmował się on również malowaniem rurociągów i zbiorników przed ich izolacją oraz ustawianiem rusztowania. Prace te stanowiły bowiem immanentną część zasadniczych prac izolacyjnych. W orzecznictwie podkreśla się tymczasem, że jeśli czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, ubocznyw stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach, to nie ma podstaw, aby tej pracy nie zaliczać do okresu uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Wskazuje się w nim jednocześnie, że od reguły, iż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lubw szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, istnieją pewne odstępstwa. Pierwszez nich dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część (immanentną cechę) większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Drugie zaś odstępstwo dotyczy przypadków, kiedy czynności wykonywanew warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia mają charakter incydentalny, krótkotrwały, uboczny (por. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2012 r.,II UK 233/11, OSNP 2013/7-8/86; wyrok SA w Łodzi z dnia 6 sierpnia 2013 r., III AUa 1757/12, LEX nr 1363266; wyroki SA w Białymstoku z dnia 23 lipca 2013 r., III AUa 51/13, LEX nr 1353594 i z dnia 18 czerwca 2013 r., III AUa 1273/12, LEX nr 1339289). W tym stanie faktycznym i prawnym stwierdzić należało, że odwołujący wykazał co najmniej 15- letni staż pracy w szczególnych warunkach, co uprawnia go dotzw. wcześniejszej emerytury. Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego, w tym art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, orazart. 47714§ 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od(...)., tj. od ukończenia 60 roku życia.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Tarnowie date: '2015-04-22' department_name: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Natalia Lipińska legal_bases: - art. 477 recorder: st. sekr. sądowy Magdalena Cieśla signature: IV U 1502/14 ```

151505000001003_II_Ca_000736_2017_Uz_2017-12-22_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 736/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Andrzej Roman Sędziowie: SSO Joanna Banaś-Paluch SSO Piotr Łakomiak (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Kulińska po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017 r. w Bielsku-Białej na rozprawie sprawy z powództwaE. W. przeciwko(...) Centrum (...),(...)i(...)im. gen.(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wU. o zapłatę na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w Cieszynie z dnia 31 lipca 2017 r. sygn. akt I C 1216/15 I prostuje w komparycji zaskarżonego wyroku oznaczenie strony pozwanej, poprzez określenie jej jako „(...) Centrum (...),(...)i(...)im. gen.(...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wU.”, w miejsce błędnego oznaczenia jako „(...)Szpitalowi(...)im. Gen. J.Z.wU.” II zmienia zaskarżony wyrok: a w punkcie 1. i 2. w ten sposób, że zasądza od pozwanego(...) Centrum (...),(...)i(...)im. gen.J. Z.wU.spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą wU.na rzecz powódki kwotę 30000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi od kwoty 20000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) od dnia 26 czerwca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a w pozostałym zakresie powództwo oddala, b w punkcie 3. w ten sposób, że nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa–Sądu Rejonowego w Cieszynie od powódki z przysądzonego świadczenia kwotę 670,30 zł (sześćset siedemdziesiąt złotych 30/100), a od pozwanego kwotę 2010,88 zł (dwa tysiące dziesięć złotych 88/100) tytułem zwrotu nieuiszczonej opłaty od pozwu oraz wydatku tymczasowo pokrytego ze środków budżetowych; c w punkcie 4. w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2920 zł (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu; III oddala apelację powódki w pozostałym zakresie; IV oddala apelację pozwanego; V zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. SSO Joanna Banaś-Paluch SSO Andrzej Roman SSO Piotr Łakomiak Sygn. akt II Ca 736/17 UZASADNIENIE PowódkaE. W.wniosła o zasądzenie od(...) Szpital (...)im. gen.J. Z. (1)wU.kwoty w wysokości 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podniosła, iż w okresie od dnia 27 czerwca 2012 r. do dnia 24 lipca 2012 r. powódka była hospitalizowana w(...) Szpitalu (...)im. gen.J. Z.. W dniu 27 czerwca 2012 r. po zabiegach powódka udała się na spacer do przyszpitalnego parku. W porze obiadowej powódka wracała do szpitala od strony tarasu. Podczas przechodzenia przez taras powódka potknęła się o rozłożone na tarasie płytki. Upadek był silny, powódka nie mogła wstać samodzielnie z posadzki, na pomoc przybyły dwie pielęgniarki, które pomogły powódce wstać, następnie posadziły ją na wózek inwalidzki. Bezpośrednio po zdarzeniu powódce wykonanie prześwietlenie RTG, które wykazało: złamanie nasady dalszej kości udowej, złamanie około protezowe kości udowej prawej w 1/4 dalszej. Doznane obrażenia skutkowały koniecznością przeprowadzenia operacji, której powódka została poddana w dniu 4 lipca 2012 r. Powódce operacyjnie nastawiono złamanie, które zespolono płytką kodylarną. Operacja powikłana była brakiem zrostu, co doprowadziło do przeprowadzenia w dniu 19 lipca 2012 r. kolejnej operacji, polegającej na usunięciu brzegów rany pooperacyjnej. Powódka opuszczała szpital z unieruchomioną kończyną dolną oraz z zaleceniem dalszego leczenia. Przedmiotowe zdarzenie spowodowało konieczność systematycznego leczenia ortopedycznego. Od dnia zdarzenia powódka była kilkakrotnie hospitalizowana. W okresie od 23 do 16 sierpnia 2012 r. powódka była hospitalizowana w celu kontynuowania leczenia złamania około protezowego w dniu 27 czerwca 2012 r. W dniu 5 listopada 2012 r. powódka została przyjęta do szpitala z powodu objawów brzeżnej martwicy rany pooperacyjnej. Powyższe skutkowało przeprowadzeniem w dniu 6 listopada 2011r. operacji polegającej na wycięciu brzegów rany. Dalsze leczenie powódki to hospitalizacja w okresie od dnia 7 do 31 października 2013r. Podczas hospitalizacji powódka została poddana operacji usunięcia płyty w odcinku dystalnym, oczyszczono przełom złamania. Doznane przez powódkę obrażenia ciała nie goiły się prawidłowo, dwa lata po złamaniu u powódki stwierdzono brak zrostu, co powodowało kolejną hospitalizację. Doznane na skutek wypadku urazy spowodowały wiele negatywnych konsekwencji w życiu powódki. Krzywda doznana na skutek wypadku wiązała się ze znacznym bólem i cierpieniem zarówno fizycznym jak i psychicznym powódki. Mimo intensywnego leczenia powódka nie powróciła do stanu zdrowia z przed wypadku a jej proces leczenia trwa nadal. Powódka do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe nogi. Powódka w tym okresie nie była osobą samodzielną. Powódka wymagała pomocy przy wykonywaniu czynności związanych z utrzymaniem higieny osobistej, podczas ubierania się, nadto przez ten okres osoby najbliższe wyręczały powódkę przy przygotowaniu posiłków, sprzątaniu, robieniu zakupów. Powódka do dnia wypadku była osobą aktywną i sprawną fizycznie. Fakt uzależnienia od pomocy innych osób wpływał na stan psychiczny powódki, która chciała jak to było do dnia zdarzenia radzić sobie ze wszystkimi czynnościami sama oraz powrócić do ulubionych zajęć. Powódka zgłosiła u pozwanego powstałą na skutek wypadku szkodę i wniosła o zapłatę zadośćuczynienia za krzywdę. Pozwany po przeanalizowaniu niemniejszej sprawy nie uznał roszczenia powódki. Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu w pierwszej kolejności wskazała, iż jest następcą prawnym(...) Szpitala (...)im. gen.J. Z.wU.. W dalszej kolejności wskazała, że powódka na etapie przed procesowym zgłosiła roszczenie zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 60.000,00 zł oraz odszkodowania za poniesione (rzekomo) koszty opieki w kwocie 7.159,66 zł. Nie polega na prawdzie twierdzenie powódki, iż pozwany po przeanalizowaniu sprawy nie uznał roszczenia powódki. Pozwany zgłosił szkodę do(...) S.A.przedkładając przekazaną przez powódkę dokumentację oraz na wezwanie(...) S.A.udzielił niezbędnych wyjaśnień. Decyzją z dnia 9 kwietnia 2015 r.(...) S.A.odmówiło wypłaty odszkodowania. Ustosunkowując się do twierdzeń strony powodowej pozwany zaprzecza wszystkim twierdzeniom wyraźnie nie przyznanym i podnosi, co następuje: Bezspornym jest, iż w okresie od 27 czerwca 2012 r. do dnia 24 lipca 2012 r. powódka przybywała na oddziale urazowo - ortopedycznym(...) Szpitala (...)wU.. Pozwany wskazuje jednak, iż w żaden sposób nie jest odpowiedzialny za wypadek, którego doznała powódka w dniu 27 czerwca 2012 r., a w szczególności wskazuje, iż nie polega na prawdzie, że teren tarasu na którym doszło do wypadku był nieuporządkowany. Wnikliwa analiza załączonych dokumentów, w tym oświadczeń samej powódki, dołączonych do pozwu z dnia 26 czerwca 2015 r., jak i do zgłoszenia szkody z dnia 22 grudnia 2014 r. (wpływ do pozwanego w dniu 5 stycznia 2015 r.) wyraźnie poddaje pod wątpliwość przedstawiane przez powódkę wersje przyczyn wypadku. W karcie wypadku sporządzonym w dniu zdarzenia powódka podaje, że na tarasie parku szpitalnego potknęła się o wystającą kostkę. Powódka podpisała kartę wypadku nie wnosząc (także później) zastrzeżeń co do jego treści, w tym co do okoliczności i przyczyn wypadku. Powyższe powódka potwierdziła również w treści pełnomocnictwa z dnia 9 października 2014 r. załączonym do zgłoszenia szkody z dnia 22 grudnia 2014 r., w którym upoważniłaCentrum (...) Sp. z o.o.do dochodzenia w jej imieniu roszczeń związanych ze zdarzeniem z dnia 27 czerwca 2012 r. Natomiast w zgłoszeniu szkody z dnia 22 grudnia 2014 r. powódka podaje inne okoliczności, a mianowicie, że potknęła się o rozłożone na tarasie płytki. Wreszcie zaś w pozwie z dnia 26 czerwca 2015 r. powódka wskazuje, że upadek nastąpił na skutek poślizgnięcia się powódki na nieuporządkowanym tarasie. Pozwany wskazuje, że rzeczywisty powodem wypadku było, zgodnie z pierwotną „wersją" powódki, potknięcie się o wystającą kostkę. .W tym miejscu pozwany podaje, że wskazywana przez powódkę wystająca kostka, to część stabilizatora dużego parasola ogrodowego. Stabilizator ten składa się de facto z 4 kostek o wymiarach 50 cm x 50 cm i wysokości 4 centymetrów. Stabilizator ten odznaczał się od reszty tarasu, który wyłożony jest betonowymi płytami chodnikowymi i był łatwy do zauważenia przez pacjentów. Parasole wystawiane są dla pacjentów w celu zapewnienia im komfortu odpoczywania w słoneczne dni. Stosowane natenczas stabilizatory parasoli nigdy (poza przedmiotowym zdarzeniem) nie powodowały jakichkolwiek problemów dla pacjentów, jak też nie były powodem wypadków. Aktualnie pozwany stosuje inne rozwiązania do stabilizacji parasoli (choć zmiana nie jest spowodowana wypadkiem powódki). Pozwany podkreśla, że w żaden sposób nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, nie miały miejsce jakiekolwiek działania czy zaniechania ze strony pozwanego, jak i personelu szpitala, które mogłyby spowodować czy przyczynić się do zaistnienia zdarzenia. Stan techniczny tarasu w dniu wypadku, tj. w dniu 27 czerwca 2012 r. był dobry, taras był sprzątany mechanicznie i za pomocą środków chemicznych przez pracownika działu techniczno-gospodarczego szpitala. W tym czasie nie były prowadzone żadne prace remontowe na terenie tarasu, jak też nie były składowane na tarasie żadne płytki. Zważywszy na powyższe okoliczności nie sposób w żadnej mierze uznać winy pozwanego w zaistnieniu wypadku, któremu uległa powódka. Pozwany wskazuje, że do zaistnienia zdarzenia doszło z wyłącznej winy powódki. Jak wynika z treści oświadczenia powódki załączonego do zgłoszenia szkody powódka wracając z parku szpitalnego przez taras nie zachowała minimalnej ostrożności i należytej uwagi. W oświadczeniu tym powódka podaje, iż cyt „Kiedy weszłam po schodach od strony parku widziałam piękną posadzkę i widoczną przestrzeń, dlatego też spokojnie beztrosko po nim szłam oglądając pięknie ukwiecone wazony". Wynika z tego jednoznacznie, iż powódka beztrosko oglądała „wazony", nie patrząc na to, jaką drogą idzie i czy nie ma ewentualnych przeszkód. Jej zachowanie było obiektywnie nieprawidłowe, niezgodne z podstawowymi zasadami korzystania ciągów komunikacyjnych i w istocie bezpośrednio doprowadziło do powstania zdarzenia. Wynika z tego, że powódka w stopniu zawinionym przyczyniła się zdarzenia, a w konsekwencji i do powstania szkody, stąd też bez wątpienia to powódka jest wyłącznie odpowiedzialna za szkodę. Z ostrożności pozwany wskazuje, że po zaistnieniu wypadku niezwłocznie udzielił powódce koniecznej pomocy medycznej, jak też w trakcie dalszego leczenia. Zauważyć należy, iż złamania, jak w przypadku powódki, nie są normalnym następstwem upadku wynikającego z potknięcia się (także nieuważnego), lecz co najwyżej stłuczenia czy urazy takie jak skręcenia, stłuczenia kończyn. Zatem powódki złamanie nie było „typowym" normalnym następstwem zdarzenia. Nadto powikłania związane ze złamaniem nie były wynikiem działania czy zaniechania ze strony pozwanego, ale zasadniczo konsekwencją schorzenia powódki w postaci reumatoidalnego zapalenia stawów - RZS (z którego to powodu powódka została przyjęta do szpitala w czerwcu 2012 r.) Wskazać należy, że proces reumatoidalnego zapalenia stawów dotyczy nie tylko samych stawów, ale także mięśni i ścięgien. Stałym objawem są postępujące zaniki mięśni związane z procesem zapalnym oraz z mniejszą aktywnością ruchową pacjentów. Ponadto u większości pacjentów dochodzi do rozwoju osteoporozy wynikającej z zapalenia, leczenia sterydami oraz wieku. Osteoporoza, zmiany w mięśniach i ścięgnach są główną przyczyną zwiększonej podatności na złamania kości i zwichnięcia stawów u chorych na RZS. Należy także liczyć się z dłuższym okresem gojenia złamań u pacjentów z osteoporoza. Zważywszy na powyższe zarówno samo złamanie, zaistniałe w jego następstwie powikłania i konieczność dalszych operacji, a w konsekwencji rozmiar uszkodzeń ciała powódki i doznane cierpienia były wynikiem osobniczych uwarunkowań powódki związanych ze schorzeniem reumatoidalnego zapalenia stawów. Z ostrożności procesowej na wypadek uznania przez Sąd roszczenia co do zasady, pozwany kwestionuje roszczenie co do wysokości i podnosi, iż żądana kwota zadośćuczynienia jest nadmierna. Wyrokiem z dnia 21.07.2017r. w sprawie I C 1216/15 Sąd Rejonowy w Cieszynie orzekł, że: 1 zasądza od pozwanego(...) Szpitala (...).J. Z.wU.na rzecz powódkiE. W.kwotę 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9.07.2015r. do dnia zapłaty; 2 w pozostałym zakresie powództwo oddala; 3 nakazuje pobrać od wnioskodawczyni oraz od strony pozwanej po 1000 zł na rzecz Skarbu Państwa tytułem brakującej opłaty sądowej oraz od strony pozwanej 690,59 zł tytułem wypłaconego wynagrodzenia dla biegłego tymczasowo ze środków Skarbu Państwa; 4 zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9,41 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Sąd I instancji orzekając w powyższy sposób stwierdził, że powództwo jest częściowo uzasadnione. Bezspornym w sprawie było, iż w okresie 27.06.2012r. do 24.07.2012r. powódkaE. W.była hospitalizowana w(...) Szpitalu (...)im. gen.J. Z.wU.. W dni 27.06.2012r. po zabiegach powódka udała się na spacer do przyszpitalnego parku. W porze obiadowej wracała do szpitala od strony arrasu. Podczas przechodzenia przez taras potknęła się i upadła. Upadek był silny, powódka nie mogła stać samodzielnie, przybyły pielęgniarki, które jej pomogły wstać i posadziły ją na wózku inwalidzkim. Prześwietlenie RTG wykazało u powódki złamanie nasady kości udowej, złamanie około protezo we kości udowej prawej w 1/4 dalszej. Doznane obrażenia skutkowały koniecznością przeprowadzenia operacji, do czego doszło 4.07.2012r. Złamana kość zespolono płytką kodylarną. W związku z komplikacjami przeprowadzono u powódki kolejne operacje w dniu 19.07.2012r. polegające na usunięciu brzegów rany pooperacyjnej. Zły stan złamanej kończyny spowodował konieczność rehabilitacji w dniach od 16-23.08.2012r., a następnie koniecznością kolejnego zabiegu operacyjnego, który miał miejsce 6.11.2012 oraz kolejną rehabilitacja od 7-31.10.2013r. kiedy to usunięto powódce płytę w nodze. Wreszcie kolejne hospitalizacje. Swoje roszczenie powódka opiera na treści przepisówart. 415 kciart. 445 § 1 kc, które regulują odpowiedzialność deliktową pozwanego za szkodę. W przypadku powódki, domagał się ona zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, która jest postacią odszkodowania mająca na celu rekompensowania uszczerbku w dobrach osobistych. Zadośćuczynienie pieniężne pełni funkcję kompensacyjną, stanowi przybliżony ekwiwalent za doznaną krzywdę. W orzecznictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie pieniężne, o którym mowa a rat 445§ 1 kcma na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się krzywdą w postacicierpień fizycznych i psychicznych, dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia (wyrok SA w Białymstoku z 1.02.2005r. III APa 9/04 OSA 2005, wyrok SN z 18.11.2004 I CK 219/04, legalis). Podstawą odpowiedzialności za doznana krzywdę jest krzywda jako doznanie szkody niemajątkowej, a także związek przyczynowy pomiędzy „zawinionym" działaniem sprawcy (pozwanego) polegającym na naduszeniu dobra osobistego pokrzywdzonego (powódki), a doznaną krzywdą. Związek przyczynowy nie tylko jest przesłanką odpowiedzialności za krzywdę, ale również rozstrzyga o granicach tej odpowiedzialności (Z. R.-Zobowiązania s. 80). Zgodnie z zasadą wynikającą zart. 6 kcciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na pokrzywdzonego. Z obowiązującego orzecznictwa wynika, że do przyjęcia istnienia związku przyczynowego wystarcza, jeżeli zostanie on ustalony z dostateczną dozą prawdopodobieństwa (m.in. wyrok SN z 13.06.2006r, V CKN 34/00 legalis). Przyjmuje się przy tym, ze zobowiązany do wynagrodzenia szkody niemajątkowej nie może się powoływać na okoliczność, że krzywda i tak by powstałą w skutek przyszłych zdarzeń np. w przypadku gdyby zdarzenie losowe dotknęło by inwalidę, to niweczyło by skutków pierwszego wypadku będącego przyczyną inwalidztwa (m.in. orzeczenie SN Z 24.10.1973Rr. III Pzp 26/73, OSN 1974 nr 1 poz 84, wyrok SN Z 28.02.1974 II PR 6174 OSP 1974, poz 195). W przypadku powódki, w świetle zebranego postępowania dowodowego w ocenie Sądu w dostatecznym stopniu powódka udowodniła przesłanki odpowiedzialności strony powodowej. W szczególności fakt, iż do naruszenia jej dóbr osobistych (uszkodzenia ciała, cierpienia spowodowane bólem, dyskomfortem, długotrwałym leczeniem) doszło z winy strony pozwanej. Z treści spójnych, logicznych, wzajemnie uzupełniających się świadkówS. P.(k. 70),B. J.(k. 68),H. J.(k. 69),K. W.(k. 78-79),J. W.(89-90) jednoznacznie wynika, iż tego krytycznego dnia powódka upadła na skutek potknięcia się (poślizgnięcia się) o leżące na posadzce tarasu płytki chodnikowe, postawione tam przez pracowników pozwanego przytrzymujące pierwotnie rozlokowane na tarasie parasole. Świadkowie ci (znajomi i rodzina powódki) dowiedzieli się z relacji samej powódki bezpośrednio po wypadku, a ponadto wiedze tą posiedli w ten sposób, iż widzieli rozłożone na tarasie płytki chodnikowe. Dodatkowo podnieść należy, że świadkowie powołani przez stronę pozwaną tj. pracownicy szpitala (B. P.k. 67,B. P.k. 67,M. G.k. 86-86, E.S.k. 87,M. P.k. 101), którzy nie widzieli samego momentu wypadku nie potrafili jednoznacznie stwierdzić, ze na tarasie nie było rozłożonych płytek chodnikowych. W ocenie Sądu również treść dokumentów, na które powołuje się pozwana tj. karta wypadku (k. 48-49) i oświadczenie powódki (k. 51) w żadnym wypadku nie dowodzą, że na tarasie nie były rozlokowane płytki chodnikowe. W szczególności użyte w tych dokumentach zwroty „potknęła się na wystających kostkach" (k. 48) czy też „potknęłam się o leżące na posadzkach płytki" (k. 51 ) nie uzasadniając tezy pozwanego, że do wypadku doszło w sposób inny, niż to wskazuje powódka, (która jako przyczynę upadku podała pozostawienie na tarasie betonowych płytek). Negatywne skutki dla zdrowia powódki wywołane opisanym wyżej zdarzeniem ustalił w swojej opinii biegły traumatologii i ortopedaR. H.(opinia pisemna z 9.02.2017 jk. 133-134 oraz uzupełniająca k. 161), który w sposób nie budzący wątpliwości stwierdził, że na skutek wypadku u powódki doszło do „złamania nadknyciowego około protezowego dalszej nasady kości udowej prawej, skutkującym trzykrotnym leczeniem operacyjnym, wygojonym z brakiem zrostu stawu rzekomego powodującego znaczną dysfunkcją chodu, przewlekłym zespołem bólowym, znacznym zaburzeniem statystki i dynamiki. W konkluzji biegły stwierdził, że w związku z wypadkiem powódka, która doznała stałego uszczerbku na zdrowiu ocenionego wg tabeli 148-60 %, a po uwzględnieniu faktu osłabienia struktury kostnej kości udowej, związanej z obecnością implantów endoprotezy stawu kolanowego - 30 %. Ponadto uraz spowodował u powódki znaczne, długotrwałe dolegliwości bólowe, a następstwem urazu jest to, że stan powódki nei rokuje wyleczenia całkowitego, co z kolei związane jest z ograniczeniem czynności życiowych powódki takich jak, stanie, chód, pokonywanie przeszkód itp. Biegły wydając opinię oparł się o całą dostępną dokumentację medyczna i bezpośrednie badanie powódki oraz powołał się na stosowne przepisy normujące stopień m.in. stopień uszczerbku na zdrowiu powódki, do którego doszło na skutek wypadku. W ocenie Sądu skutki da zdrowia i życia powódki spowodowane wypadkiem opisane w pozwie, a zwłaszcza dolegliwości bólowe, uciążliwości związane z koniecznością wielokrotnych zabiegów operacyjnych i hospitalizacyjnych powodujących znaczny dyskomfort życiowy powódki w pełni uzasadniają wysokość roszczenia powódki, wypłaty zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie to powinno być odpowiednie, tj. z jednej strony nie może być symboliczne, powinno odzwierciedlać rzeczywiście doznaną krzywdę i służyć jej skompensowaniu, tym samym kwota zadośćuczynienia powinna być w przybliżeniu ekwiwalentem cierpień psychicznych i fizycznych- ma służyć złagodzeniu krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia (tak m.in. SN - 9.02.2000 III CKw 582/98 lex 52770). Z drugiej jednak strony należy uwzględnić fakt, że co prawda do wypadku powódki doszło z powodu zawinionych działań (zaniechań) pracowników pozwanego. Analiza tego prowadzi jednak do takiego wniosku, że ta wina jest stosunkowo niewielka. W ocenie Sądu zaniechanie w postaci pozostawienia na tarasie uczęszczanym, m.in. przez pacjentów kilku (mało widocznych) kostek chodnikowych, nie jest w ocenie Sądu rażącym naruszeniem obowiązków pracowników. Z drugiej strony zachowanie samej powódki, która jest osobą w pełni świadomą, w pełni sprawna intelektualnie powinno cechować się pewną dozą ostrożności, której zachowanie mogło doprowadzić do dostrzeżenia istniejącej na drodze przeszkody i tym samym uniknięcia wypadku, a tak się nie stało. Brak takiej ostrożności po stronie powódki powoduje ocenę, iż przyczyniła się ona w sposób znaczący do wypadku. Tym samym należy w ocenie Sądu uznać, odpowiedzialność pozwanej do powstania wypadku (następstw wypadku) jedynie w części. Biorąc powyższe ustalenia i oceny pod uwagę Sąd uznał, iż powództwo jest uzasadnione częściowo ( w połowie) i orzekł o jego częściowym uwzględnieniu na podstawieart. 415 kci445 § 1 kc. Sąd kosztami procesu a które złożyły się opłata sądowa, koszty opinii biegłego oraz koszty zastępstwa procesowego obciążono strony po połowie zgodnie z treściąart. 98 § 1 03 kpciart. 100 kpc. Apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go co do pkt. 1, 3 i 4 wniosła strona pozwana. Na podstawieart. 368 § 1 pkt 2 k.p.c.zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie: I przepisów prawa materialnego: 1 art. 415 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek błędnego uznania, że Pozwany ponosi odpowiedzialność deliktową za skutki wypadku z dnia 27 czerwca 2012 r., podczas gdy wypadek Powódki polegający na potknięciu się o znajdujące się na tarasie elementy stabilizatora parasola ogrodowego niezależny był od jakichkolwiek działań lub zaniechań Pozwanego (personelu szpitalnego), a umieszczenie na tarasie ogrodowym parasoli ogrodowych lub ich elementów nie nosi znamion bezprawności, 2 art. 445 § 1 k.c.w zw. zart. 415 k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyznanie Powódce za skutki wypadku z dnia 27 czerwca 2012 r. zadośćuczynienia w kwocie 20.000, 00 zł, podczas gdy wypadek Powódki polegający na potknięciu się o znajdujące się na tarasie elementy stabilizatora parasola ogrodowego niezależny był od jakichkolwiek działań lub zaniechań Pozwanego (personelu szpitalnego), a umieszczenie na tarasie ogrodowym parasoli ogrodowych lub ich elementów nie nosi znamion bezprawności, 3 art. 362 k.c.poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania przez Sąd I Instancji, że Powódka przyczyniła się w sposób znaczący do wypadku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności zeznania świadków oraz dokument w postaci oświadczenia Powódki nakazuje przyjęcie, że zdarzenie z dnia 27 czerwca 2012 r. nastąpiło z wyłącznej winy Powódki, a z daleko posuniętej ostrożności procesowej: 4 art. 445§ 1 k.c.w zw. zart. 362 k.c.poprzez przyznanie Powódce zadośćuczynienia w wygórowanej kwocie 20. 000, 00 zł, podczas gdy Powódka, wskutek niezachowania minimalnej ostrożności i należytej uwagi w sposób zasadniczy przyczyniła się do wypadku z dnia 27 czerwca 2012 r., a przyznana kwota zadośćuczynienia nie tylko rekompensuje ewentualną krzywdę Powódki, ale prowadzi także do jej bezzasadnego wzbogacenia, 5 art. 481 § 1 k.c.w zw.art. 445 § 1 k.c.poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyznanie Powódce odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 20.000, 00 zł od dnia 09.07.2015 r., podczas gdy odsetki od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia należą się dopiero od dnia wyrokowania, II przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy: 6 art. 233 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, że Powódka potknęła się o leżące na posadzce tarasu płytki chodnikowe przytrzymujące parasole, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań świadkówS. P.,B. J.,H. J.,K. W.,J. W.nakazuje przyjęcie, że Powódka potknęła się o elementy stabilizatora parasola ogrodowego, a z daleko posuniętej ostrożności: 7 art. 233 k.p.c.w zw. zart. 278 § 1 k.p.c.w zw. zart. 285 § 1 k.p.c.poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów wskutek zaniechania przez Sąd I Instancji oceny mocy dowodowej opinii biegłego sądowego z zakresu traumatologii i ortopedii lek. med.R. H.i bezkrytyczne oparcie się przez Sąd I Instancji na obarczonych wadami opiniach biegłego sądowego, a w konsekwencji przyznanie powódce zadośćuczynienia w wygórowanej kwocie 20. 000, 00 zł. Mając na uwadze powyższe zarzuty, na zasadzieart. 368 § 1 pkt 5 k.p.c, strona pozwana wniosła o: 1 zmianę zaskarżonego wyroku częściowo, to jest w punkcie 1 poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 20.000, 00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tej kwoty, w punkcie 3 poprzez obciążenie Powódki kosztami sądowymi, w punkcie 4 poprzez zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych; 2 zasądzenie od Powódki na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Apelację od powyższego wyroku co do pkt. I i II wniosła także powódka. Na podstawieart. 368 § 1 pkt 2 k. p. c.zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła: 1 naruszenie prawa procesowego zart. 233 § 1 k. p. c.poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów i ustalenie, że materiał dowodowy sprawy, w tym w szczególności wnioski płynące z opinii biegłego sądowego w zakresie skutków wypadku z dnia 27 czerwca 2012 r. uzasadnia zasądzenie kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia, pomimo istnienia przesłanek do przyznania zadośćuczynienia w żądanej wysokości; Naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. 2 art. 445 § 1 k. c.poprzez jego niewłaściwą interpretację, tj. przyjęcie w stanie faktycznym niniejszej sprawy, że kwotą zadośćuczynienia adekwatną do doznanych przez powódkę krzywd w wyniku zdarzenia z dnia 27 czerwca 2012 r. jest kwota 20.000 zł, podczas gdy brak jest uzasadnienia dla takiego stanowiska w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, a przyznana powódce kwota jest rażąco niska i nie adekwatna do okoliczności sprawy. 3 art. 362 k.c.poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, iż powódka przyczyniła się do powstania szkody, podczas gdy całość okoliczności sprawy, a zwłaszcza obiektywnie niewłaściwe i naruszające zasady bezpieczeństwa zachowanie pozwanego stanowi wyłączną i bezpośrednią przyczynę zdarzenia z dnia 27 czerwca 2012 roku, przesądza o wyłącznej winie pozwanego. Na podstawieart. 368 § 1 pkt 5 k. p. c.powódka wniosła o: 1. uchylenie i zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części - poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki dalszej kwoty 20.000 zł.; 2. zasądzenie na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Każda ze stron procesu wniosła o oddaleni apelacji przeciwnika za przyznaniem kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: W pierwszej kolejności należało przystąpić do rozpoznania apelacji strony pozwanej, jako najdalej idącej. Mianowicie, na wstępie należało poddać ocenie samą zasadność powództwa. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko sądu I instancji, iż odpowiedzialność strony pozwanej, której oznaczenie w komparycji wyroku Sądu Rejonowego należało sprostować w trybieart. 350§1kpcw zw. zart. 391§1kpc, skoro jest następcą prawnym podmiotu wskazanego w komparycji zaskarżonego orzeczenia, należało umiejscowić na podstawieart. 415kcw zw. zart. 430kc.W konsekwencji to na powódce spoczywał ciężar dowodu wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej pozwanego, a mianowicie: 1) zawinienia strony pozwanej (jej pracownik lub pracowników), 2) poniesienia szkody (wynikającej z uszczerbku na zdrowiu -art. 361 § 2 k.c.,art. 444 i 445 k.c.), 3) związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem, a powstaniem szkody (art. 361 § 1 k.c.). (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2015 r. II PK 170/14; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2010 r. II PK 132/09). W ocenie Sądu Okręgowego powódka wywiązała się z obowiązku wykazania wszystkich przesłanek odpowiedzialności deliktowej, gdyż przedstawiła za pomocą środków dowodowych, w szczególności osobowych, iż przeszkoda w postaci czterech usytuowanych obok siebie w formie kwadratu płyt betonowych (przypominającej dużą płytę chodnikową), a służących do stabilizowania parasola przeciwsłonecznego (nieznaczne rozbieżności w zakresie opisu omawianej przeszkody przez poszczególne przesłuchiwane w sprawie osoby, co było podkreślane przez pozwanego w apelacji nie miały znaczenia), którego wizualizacja znajduje się na k. 52 akt sprawy, znajdująca się na tarasie szpitala prowadzonego przez pozwanego, nie powinna się tam znajdować, a co najmniej winna być w sposób należyty oznakowana (np. taśmami lub pachołkami ostrzegawczymi). Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, iż w momencie potknięcia się powódki o tą przeszkodę, parasol słoneczny nie był zamontowany na tej płycie (składającej się z czterech mniejszych płytek), co nie było kwestionowane przez pozwanego w apelacji (por. zeznania świadków:S. P., k. 70;K. W., k. 88), a co w ocenie Sądu Okręgowego nie wymuszało, wbrew stanowisku pozwanego, wzmożonej uwagi ze strony powódki na to, co jest akurat usytuowane na ziemi, skoro taras za wyjątkiem omawianej przeszkody był równy (był po remoncie) i nie zawierał stref, które wyłączałyby go z ruchu pieszego przy pomocy taśm odgradzających, pachołków ostrzegawczych w jaskrawym kolorze itp.. Podzielić należało zatem stanowisko powódki, że skoro strona pozwana prowadzi m.in. placówkę rehabilitacyjną, która zajmuje się m.in. leczeniem u pacjentów narządów ruchu, a do takiej kategorii przecież należała powódka, to pozwanego obciąża wyższy, niż przeciętny wymóg staranności w zakresie przeciwdziałania, a także usuwania wszelkich przeszkód z ciągów pieszych znajdujących się na jego terenie, które mogłyby zagrozić nieraz bardzo nadwyrężonym narządom ruchu swoich pacjentów. W konsekwencji, wbrew stanowisku sądu I instancji, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w zachowaniu powódki, która w momencie poprzedzającym upadek, wywołany potknięciem się o przedmiotową przeszkodę, podziwiała otaczającą przyrodę, cech przyczynienia się (jest to zagadnienie natury prawnomaterialne). Należy wskazać, iż w uzasadnieniu uchwały (7) SN z 11.1.1960 r., I CO 44/59, wydanej pod rządemart. 158 § 2k.z., który stanowił, że jeśli poszkodowany przyczynił się do powstania szkody, odszkodowanie ulega odpowiedniemu zmniejszeniu. Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, iż brzmienie przepisu dopuszcza możliwość tylko jednej wykładni, niezależnie od tego, na podstawie jakiego przepisu oparte jest roszczenie odszkodowawcze, oraz że jedyną przesłanką stosowania przepisu jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem się poszkodowanego a powstaniem szkody, z tego natomiast punktu widzenia wina, a nawet "nieostrożność znajdująca się poza (...) świadomością" poszkodowanego, są obojętne. Uchwała ta jest zazwyczaj uważana za reprezentującą tzw. kauzalną koncepcję przyczynienia. Koncepcja ta znalazła odzwierciedlenie także w wielu innych orzeczeniach SN (wyroki z 19.10.1963 r., II CR 976/82, OSNCP Nr 10/1964, poz. 208, z 10.1.1970 r., II CR 624/69, OSNCP Nr 9/1970, poz. 183, z 21.10.1971 r., I CR 465/71, niepubl., z 3.6.1974 r., II CR 786/73, niepubl, z 7.3.1974 r., I CR 7/74, OSPiKA Nr 5/1975, poz. 103; z 15.3.1976 r., IV CR 68/76, OSNCP Nr 1/1977, poz. 12; z 29.10.2008 r., IV CSK 228/08, OSNC-ZD Nr 3/2009, poz. 66 i z 19.11.2009 r., IV CSK 241/09, niepubl.). Jednoznaczną tezę, że interpretacjiart. 382 k.c.nie można dokonywać w oderwaniu od podstawy prawnej, z jakiej wywodzi się roszczenie odszkodowawcze, i jeżeli odpowiedzialność za szkodę oparta jest na zasadzie winy, to nieodzowną przesłanką przyczynienia się poszkodowanego jest jego zawinienie, SN sformułował natomiast w wyrokach z 16.9.2003 r., IV CKN 481/01 (niepubl.) oraz z 13.10.1998 r., II UKN 259/98 (OSNAPUS Nr 21/1999, poz. 698). Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę opowiada się za koncepcją kauzalnego charakteru konstrukcji przyczynienia się. Oznacza to, że podstawę stwierdzenia przyczynienia stanowi zachowanie, które może być uznane za jedno z ogniw w normalnym toku zdarzeń. Przyczynienie jest kategorią obiektywną, którą należy rozpatrywać tylko w ramach adekwatnego związku przyczynowego w ujęciuart. 361 k.c., mającego zastosowanie do wszystkich powiązań kauzalnych na grunciek.c.Przyczynieniem się jest zatem każde zachowanie się poszkodowanego pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Uznanie przyczynienia się za kategorię obiektywną oznacza, że nie należą do jej treści elementy podmiotowe. Dotyczy to zarówno czynników subiektywnych po stronie poszkodowanego (wina lub brak winy, a nawet nieprawidłowość niezawiniona), jak i po stronie odpowiedzialnego za szkodę (wina albo brak winy i odpowiedzialność na zasadzie ryzyka lub słuszności). Uznanie, że przyczynienie się jest kategorią obiektywną, nie pozbawia doniosłości prawnej przy stosowaniuart. 362 k.c.czynników podmiotowych, a jedynie - rozdzielając sferę przyczynienia od sfery miarkowania - przesuwa je do etapu miarkowania. Niezależnie bowiem od zapatrywań doktryny i judykatury na temat wymogu winy w działaniu lub zaniechaniu poszkodowanego, zwraca się uwagę, że samo przyczynienie się jest jedynie warunkiem miarkowania odszkodowania i nie prowadzi do niego automatycznie, a jego konsekwencją jest powinność badania przez sąd okoliczności decydujących o tym, czy zmniejszenie odszkodowania powinno w ogóle nastąpić. Miarkowanie jest bowiem uprawnieniem sądu, a nie jego obowiązkiem. Kategoryczne brzmienie przepisu ("ulec" zamiast "może ulec") odnieść należy do końcowego fragmentuart. 362 k.c., w którym mowa jest o przesłankach zmniejszenia odszkodowania.Artykuł 362 k.c.daje sądowi, co do zasady, możliwość miarkowania świadczeń odszkodowawczych, a także możliwość zasądzenia pełnego odszkodowania mimo przyczynienia się poszkodowanego do szkody (Z.B., glosa do wyroku SN z 5.4.1999 r., I CKN 1012/97, OSP Nr 1/2001, poz. 2). Kontrowersja dotyczy tego, czy przy tzw. koncepcji kauzalnej wszystkie inne czynniki poza samym normalnym związkiem przyczynowym pomiędzy zachowaniem poszkodowanego a szkodą mają znaczenie nie na etapie stwierdzania przyczynienia, ale na etapie oceny pod kątem zbadania potrzeby i skali obniżenia odszkodowania. Reasumując, o tym, czy zachowanie poszkodowanego stanowiło współprzyczynę szkody odpowiadającą cechom normalnego związku przyczynowego, decyduje ocena konkretnych okoliczności danej sprawy, dokonana według kryteriów obiektywnych i uwzględniająca zasady doświadczenia, a w razie potrzeby także wiadomości specjalne. Natomiast o tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu, należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przezart. 362 k.c.Do okoliczności, o których mowa wart. 362 k.c., zaliczają się - między innymi - wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, porównanie stopnia winy obu stron, rozmiar doznanej krzywdy i ewentualne szczególne okoliczności danego przypadku, a więc zarówno czynniki subiektywne, jak i obiektywne. Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy, takim czynnikiem obiektywnym, który winien w niniejszym przypadku znaleźć odzwierciedlenie przy rozważaniu przyczynienia się poszkodowanej do zwiększenia zakresu doznanego uszczerbku na zdrowiu był jej stan zdrowia przed omawianym zdarzeniem. Mianowicie opinia biegłego sądowegoR. H.z dnia 9.02.2017r. i opinia uzupełniająca tego biegłego z dnia 10.04.2017r., w sposób jasny wskazywała, iż jako współprzyczynę mającą wpływ na zakres doznanego przez powódkę urazu i trudności w jego wyleczeniu, należało wskazać osłabienie struktury autonomicznej kości udowej, co było spowodowane wprowadzeniem implantu stawu kolanowego. Ta współprzyczyna została określona przez biegłego na 50%, co nie oznaczało, iż o tą samą wartość ma ulec zredukowaniu kwota przyznanego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Okręgowego, przyjęcie aż 50% stopnia przyczynienia się, w odniesieniu do żądanej kwoty pozwu (40000zł) byłoby nieusprawiedliwione, gdyż powódce w szczególności nie można było zarzucić, że swym zachowaniem wykroczyła poza jakiekolwiek zasady poruszania się po placówce medycznej, w której była leczona. Doznany zakres uszczerbku na zdrowiu, wynikał bowiem wyłącznie z przyczyn tkwiących uprzednio w organizmie powódki. Ponadto powódka liczyła, iż pobyt u pozwanego poprawi jej stan zdrowia, co jednak w ostateczności nie nastąpiło, skoro musiała w związku z wypadkiem przejść kolejne zabiegi lecznicze. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia, co należy już do domeny stosowania prawa materialnego zart. 445§1 kcw zw. zart. 444kc, nie można ograniczać kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia wyłącznie w odniesieniu do stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu, który nota bene w niniejszym przypadku był również wysoki. Mianowicie dla powtórzenia wywodów sądu I instancji należało wskazać, że na krzywdę poszkodowanego składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi. Zadośćuczynienie pieniężne powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze jego cel w postaci złagodzenia doznanej krzywdy. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, kierować się jego celami i charakterem, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Przy ocenie należy z pewnością uwzględnić rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych oraz stopień winy sprawcy, który może zwiększyć krzywdę. Obowiązuje przy tym zasada miarkowania wyrażająca się w uwzględnieniu wszystkich okoliczności. (por. wyrok SN z 3.05.1972, I CR 106/72, niepublikowany). Ustalając zadośćuczynienie Sąd dysponuje jednak większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia (por. wyrok SN z 20.04.2006 IV CSK 99/05). Jednocześnie należy podkreślić, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość (tak SN w wyroku z 26.02.1962 r., IV CR 902/61, OSNCP 1963/5/107; w wyroku z 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSPIKA 1966/92; w wyroku z 22.03.1978 r., IV CR 79/78, niepublikowany, SA w Katowicach w wyroku z 3.11.1994 r., III APr 43/94, OSA 1995/5/41). Zatem zasadniczą przesłanką przy określaniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy tj. cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych (uchwałą pełnego składu Izby Cywilnej SN z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145). W przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia należy wziąć pod uwagę między innymi rodzaj i stopień intensywności cierpień fizycznych lub psychicznych, czas ich trwania, nieodwracalność skutków urazu, wpływ skutków wypadku na dotychczasowy styl życia pokrzywdzonego, rodzaj dotychczas wykonywanej przez niego pracy zarobkowej, szanse na przyszłość, a także poczucie nieprzydatności społecznej czy wywołaną następstwem deliktu bezradność życiową pokrzywdzonego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2015 r. V CSK 317/14, LEX nr 1666914). Treśćart. 445 k.c.pozostawia zatem Sądowi pewną swobodę w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach rozpoznawanej sprawy uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (tak SN w wyroku z 19.05.1998 r., III CKN 657/97, niepublikowany). Sąd powinien jednak uwzględnić wszystkie okoliczności danego zdarzenia, a zwłaszcza rodzaj obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, stopień kalectwa, poczucie nieprzydatności, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich. Zadośćuczynienie powinno spełniać też funkcję kompensacyjną (por. wyrok SN z 17.09.2010 r., II CSK 94/10,(...)(...)). Ponieważ zaś suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej, aart. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiejstatuuje zasadę równości wobec prawa, uzależnianie wysokości zadośćuczynienia od stopy życiowej poszkodowanego godziłoby w powszechne poczucie sprawiedliwości (por. cyt. wyrok SN z 17.09.2010 r.). Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy, uwzględniając ponadto zarzuty podniesione w apelacji przez powódkę (naruszeniaart. 445§1kciart. 362kcorazart. 233§1kpc), wskazać należało, iż konsekwencje wypadku dla powódki były bardzo dotkliwe, gdyż pomimo przejścia wielu zabiegów medycznych, do chwili obecnej odczuwa ból, jak i nie odzyskała takiej sprawności, jaką cieszyła się przed wypadkiem (powódka nie rokuje całkowitym wyleczeniem). W ocenie Sądu Okręgowego dopiero kwota 30000zł, z tytułu zadośćuczynienia, przy przyjęciu 25% stopnia przyczynienia się do zakresu doznanego uszczerbku na zdrowiu, pozwoli w miarę obiektywnie zrekompensować dość znaczny stwierdzony w niniejszym przypadku stopień uszczerbku na zdrowiu (30%). W konsekwencji podniesione przez pozwanego w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego, a toart. 233§1kpc,278§1kpcw zw. zart. 285§1kpc, jak i prawa materialnego, tj.art. 415kc,445§1kc, czyart. 362kcokazały się chybione. Dlatego też sąd II instancji oddalił w całości apelację pozwanego na podstawieart. 385kpc. W zakresie odsetek za opóźnienie od kwoty 20000zł należało po pierwsze stwierdzić, iż w momencie wezwania do zapłaty i upływu odpowiedniego terminu przeznaczonego na uregulowanie zobowiązania, roszczenie z tytułu zadośćuczynienia staje się wymagalne (art. 455kc), skoro strona pozwana mogła w tym czasie zweryfikować żądanie tak, co do zasady, jak i wysokości. Po drugie treść pozwu wyraźnie wskazywała, iż powódka odsetek od żądanej kwoty domaga się od dnia wniesienia pozwu, co miało miejsce w dniu 26.06.2016r.. Ponieważ powódka zaskarżyła pkt. 1 wyroku sądu I instancji, należało poprawnie oznaczyć początkowy bieg odsetek od kwoty 20000zł, gdyż kwestia ta należy do domeny stosowania prawa materialnego, uwzględnianego przez sąd II instancji z urzędu. Zatem zarzut naruszenie podniesiony przez pozwanegoart. 481§1kcw zw. zart. 445§1kcrównież okazał się chybiony. Sąd Okręgowy jedynie sprecyzował określenie rodzaju odsetek przed 31.12.2015r., jak i po tej dacie, gdyż nie było wątpliwości, iż w obu przypadkach chodzi o odsetki za opóźnienie w rozumieniuart. 481§1 i 2 kc. W konsekwencji apelacja powódki, zasługiwała ona na częściowe uwzględnienie (tj. co do kwoty 10000zł należności głównej i odsetek za opóźnienie od kwoty 20000zł za okres od dnia 26.06.2015r. do dnia 8.07.2015r.), co na podstawieart. 386§1kpcznalazło swój wyraz w treści pkt. II ppkt.a) wyroku Sądu Okręgowego. Sąd Okręgowy nie mógł jednakże przyznać od kwoty 10000zł (roszczenia głównego uwzględnionego w apelacji) odsetek za opóźnienie, gdyż brak było takiego żądania w apelacji (por. k. 200-201). Sąd nie mógł zatem w tej kwestii orzekać ponad żądanie (art. 321§1kpcw zw. zart. 391§1kpc). Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie pkt. 1 i 2 determinowała również konieczność dokonania zmiany rozstrzygnięć zawartych w pkt. 3 i 4. Mianowicie, do rozliczenia pozostały niepokryte wydatki sądowe w kwocie 681,18zł oraz opłata od pozwu w kwocie 2000zł. Ponieważ powódka wygrała proces w 75%, obciąża ją w 25% zwrot wyżej wymienionych kwot, tj. kwota 670,30zł na podstawie art. 113 ust.2 pkt.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, a w pozostałym zakresie pozwanego na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Jeśli chodzi o rozliczenie kosztów procesu za I instancję, to wskazać należało, iż podstawa ich stosunkowego rozdzielenia wynika zart. 100kpc. Mianowicie, powódka poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 4800zł oraz zaliczki na poczet wydatków w kwocie 700zł, tj. łącznie 5500zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego, powiększonego o opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 4817zł. Suma kosztów obu stron wyniosła, zatem 10317zł. Powódkę obciążały koszty procesu w kwocie 2580zł (25% z kwoty 10317zł). Zatem zasądzeniu na jej rzecz podlegała różnica w kwocie 2920zł (5500zł – 2580zł). Apelacja powódki w pozostałym zakresie podlegała oddaleniu na podstawieart. 385kpc. Ponieważ apelacja pozwanego w całości podlegała oddaleniu, a powódka zażądała z tego tytułu zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego, tym samym na jej rzecz zasądzeniu podlegała kwota 1800zł na podstawieart. 98§1 i 3 kpc. Z kolei w zakresie rozliczenia kosztów apelacji powódki należało zastosować przepisart. 100kpc, poprzez stosunkowe rozdzielenie kosztów zastępstwa procesowego. Mianowicie, powódka poniosła koszty w postaci opłaty od apelacji 1000zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1800zł, tj. łącznie 2800zł. Z kolei na koszty pozwanego składały się koszty zastępstwa procesowego (2700zł – 75% stawki minimalnej, z powodu wniesienia apelacji przez nowego pełnomocnika) oraz opłata od apelacji 1000zł, tj. łącznie 3700zł. Suma kosztów obu stron wyniosła zatem 6500zł. Powódka wygrała postępowanie apelacyjne w 50%, a tym samym obciążały ją koszty w kwocie 3250zł. Tym samym, to od powódki na rzecz pozwanego zasądzeniu podlegała kwota 450zł. W konsekwencji wynik obu operacji (1800zł – 450zł) dał wynik w kwocie 1350zł (pkt. V apelacji). SSO Joanna Banaś-Paluch SSO Andrzej Roman SSO Piotr Łakomiak sędzia ref. I inst. SSRJ. B.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej date: '2017-11-28' department_name: II Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Joanna Banaś-Paluch - Piotr Łakomiak - Andrzej Roman legal_bases: - art. 444 i 445 k.c. - art. 368 § 1 pkt 2 k. p. c. - art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej recorder: st. sekr. sąd. Ewa Kulińska signature: II Ca 736/17 ```

155005350000503_I_Ns_000371_2017_Uz_2019-07-01_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt I Ns 371/17 POSTANOWIENIE Dnia 25 czerwca 2019 r. Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie: Przewodniczący: SSR Monika Pietrzyk Protokolant: Magdalena Mastej po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2019 r. w Kamiennej Górze na rozprawie sprawy z wnioskuJ. I. przy udzialeS. Ł. (1),S. F.,M. Ł. (1),S. Ł. (2),Z. Ł.,Z. J.,D. M.,A. K.,E. G.,M. G. (1),P. G. (1),E. Ł.,H. K.,M. Z.,H. Ł.,W. J. o zasiedzenie postanawia: I oddalić wniosek; II ustalić, że zainteresowani ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie. Sygn. akt I Ns 371/17 UZASADNIENIE WnioskodawcaJ. I.wniósł o stwierdzenie, że nabył w drodze zasiedzenia prawo własności nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym położonej wS.nr 142, gminaK., dla której Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadziksięgę wieczystą nr (...)oraz o zasądzenie solidarnie od uczestników postępowaniaM. G. (2),S. Ł. (1),S. F.,J. Ł. (1),M. Ł. (2),J. Ł. (2),M. Ł. (1),S. Ł. (2)iZ. Ł.na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych w kwocie 17 zł poniesionej przez wnioskodawcę z tytułu uiszczenia opłaty sądowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu wnioskodawca podał, że właścicielem nieruchomości objętej wnioskiem była zmarła 10.07.1995 r.G. G., która 9.02.1980 r. zawarła związek małżeński zJ. G.– dziadkiem wnioskodawcy, który zmarł 2.07.1984 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że w domu położonym na działce objętej wnioskiem mieszkali kolejnoJ. G.z żoną, matka wnioskodawcyH. G.(do jej śmierci w 2016 r.), a w końcu sam wnioskodawca. Wnioskodawca wskazał, że spadek poG. G.nabyli siostraM. G. (2), siostraJ. Ł. (1), siostraS. Ł. (1), bratM. Ł. (2), bratanicaS. F., bratanekJ. Ł. (2), bratanekM. Ł. (1), bratanekS. Ł. (2)oraz bratanekZ. Ł., przy czym stan prawny nieruchomości nie został uregulowany. Wnioskodawca podniósł, że co najmniej od daty śmierciG. G., czyli od lipca 1995 r. posiada nieprzerwanie w sposób samoistny nieruchomość objętą wnioskiem, a przed jej śmiercią zajmował się nieruchomością wraz z matkąH. G., która od 10.07.1995 r. do 16.02.2016 r. jako samoistny posiadacz była podatnikiem podatku od nieruchomości i podatnikiem podatku rolnego. Wnioskodawca podał, że poczynił na przedmiotowej nieruchomości konieczne nakłady, przeprowadził niezbędne naprawy, dokonywał regularnego koszenia traw, zasiewów, uprawiał ogródek, z którego czerpał korzyści. Do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania zostali wezwaniJ. J.,Z. J.,D. M.iA. K.(k.74). Uczestniczka postępowaniaM. G. (2)zmarła w dniu14.03.1997 r. (k. 77v). Uczestniczka postępowaniaS. F.nie sprzeciwiła się wnioskowi co do istoty, natomiast wniosła o nieobciążanie jej kosztami postępowania (k.98). Uczestniczka postępowaniaS. Ł. (1)nie sprzeciwiła się wnioskowi co do istoty, natomiast wniosła o nieobciążanie jej kosztami postępowania (k.99). Postanowieniem z 16 listopada 2018 r. zarządzono wezwanie zainteresowanych do udziału w sprawie przez ogłoszenie (k.111). Uczestnik postępowaniaJ. J.zmarł 5.05.2016 r. (k.134). Do udziału w sprawie w charakterze uczestników postępowania zostali wezwaniE. G.,M. G. (1),P. G. (2),E. Ł.,H. K.,M. Z.,H. Ł.iW. J.(k.166). Uczestniczka postępowaniaH. K.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.201). Uczestnik postępowaniaS. Ł. (2)nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.236). Uczestnik postępowaniaE. Ł.nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.238). Uczestnik postępowaniaH. Ł.nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.245). Uczestniczka postępowaniaM. Z.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.247). Uczestnik postępowaniaZ. Ł.wniósł o oddalenie wniosku, podał, że od śmierci jego ciotkiG. G.minęło 24 lat i taki okres nie jest wystarczający do zasiedzenia. Uczestniczka postępowaniaW. J.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.253). Uczestnik postępowaniaZ. J.nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.276). Uczestniczka postępowaniaD. M.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.278). Uczestnik postępowaniaM. Ł. (1)nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.288). Uczestnik postępowaniaP. G. (1)nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.291). Uczestniczka postępowaniaE. G.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.293). Uczestniczka postępowaniaA. K.nie sprzeciwiła się wnioskowi. Wniosła o nie obciążanie jej kosztami postępowania (k.295). Uczestnik postępowaniaM. G. (1)nie sprzeciwił się wnioskowi. Wniósł o nie obciążanie kosztami postępowania (k.297). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: MążG. J.G.zmarł 02.07.1984 r. (okoliczność bezsporna) Spadek poG. G.zmarłej jako wdowa w dniu 10.07.1995 r. nabyli rodzeństwoM. G. (2),J. Ł. (1),S. Ł. (1)iM. Ł. (2)każde w 5/25 części, a takżeS. F.,J. Ł. (2),M. Ł. (1),S. Ł. (2)iZ. Ł.– każde po 1/25 części. Dowód: postanowienie spadkowe k. 11, odpis skrócony aktu małżeństwa k. 10. G. G.figuruje w księdze wieczystej jako właścicielka nieruchomości zabudowanej o powierzchni 0,0900 ha, w granicachdziałki nr (...), położonej wS.nr 142. Dowód: treśćksięgi wieczystej nr (...)k. 12-17. Po śmierciJ. G.,J. I.wraz ze swoim bratem pomagaliG. G.zajmować się nieruchomością, na której mieszkała – odwiedzali ją, pomagali w zakupach, przynosili opał, wodę ze studni. Po śmierciG. G.wnioskodawca zajmował się nieruchomością, przyjeżdżał tam kilka razy do roku, wykaszał trawę, zabezpieczał budynek mieszkalny, porządkował teren. Dowody: zeznania świadkaR. O.z 25.06.2019 r. e-protokół rozprawy od 00:13:57 do 00:30:36, zeznania wnioskodawcy z 25.06.2019 r. e-protokół rozprawy od 00:31:53 do 00:37:52. Po śmierciG. G.H. G., a po śmierciH. G.16.02.2016 r.J. I.opłacali podatek od nieruchomości i podatek rolny. Dowód: zaświadczenie k. 19. Sąd zważył, co następuje: WniosekJ. I.nie mógł zostać uwzględniony, gdyż nie upłynęło jeszcze 30 lat od objęcia przez niego nieruchomości w posiadanie samoistne. Sens instytucji zasiedzenia polega na usankcjonowaniu długotrwałego stanu faktycznego, który nie znajduje odzwierciedlenia w sferze stosunków prawnorzeczowych (komentarz do art. 172 kc, red. Osajda 2017, wyd. 16/R. Morek, Legalis). W myśl przepisuart. 172 § 1 k.c.posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (art. 172 § 2 k.c.). Zatem okres czasu niezbędny do zasiedzenia zależy od tego czy posiadacz nieruchomości posiadał ją w dobrej czy też w złej wierze. Elementem koniecznym jest ponadto posiadanie samoistne rzeczy, gdyż tylko takie prowadzić może do jej zasiedzenia. Zgodnie z przepisemart. 336 zd. 1 k.c.posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten kto nią faktycznie włada jak właściciel. Posiadanie samoistne wymaga istnienia dwóch elementów - fizycznego posiadania rzeczy (corpus possesionis) oraz woli, zamiaru posiadania jak właściciel (animus rem sibi habendi). Godzi się zauważyć, iż orzeczenie sądowe kończące postępowanie zainicjowane wnioskiem zainteresowanej strony ma charakter deklaratoryjny – posiadacz samoistny nieruchomości nabywa własnośćex lege, natomiast postanowienie sądowe stwierdza, że do takiego zasiedzenia doszło. W pierwszej kolejności należy określić czyJ. I.należy traktować jako posiadacza w dobrej czy też w złej wierze.Kodeks cywilnywart. 7wprowadził domniemanie dobrej wiary. W świetle zebranych dowodów wnioskodawca jawi się jednak jako posiadacz w złej wierze. Bezsporne jest, żeJ. I.wiedział o tym, że właścicielem nieruchomości wS.jestG. G.. Widnieje ona w księdze wieczystej (którą wnioskodawca przedłożył do akt) jako właścicielka nieruchomości, którą nabyła w 1976 roku.G. G.zmarła 10.07.1995 r., a postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku przeprowadzone zostało wiele lat po jej śmierci. W postanowieniu z 2015 r. wskazano spadkobiercówG. G.tj. jej rodzeństwo oraz bratanków i bratanicę. Aktualny wpis w dziale II nie odpowiada rzeczywistości – współwłaścicielami nieruchomości są spadkobiercyG. G.. Należy zaznaczyć, że wnioskodawca – jak sam zeznał – chciał uregulować stan prawny nieruchomości, lecz kontakt z rodzinąG. G.był utrudniony. Wiedział zatem, od 1995 roku, że nie posiada żadnego tytułu prawnego do rzeczy. Zła wiara wnioskodawcy powoduje, że ewentualne zasiedzenie jeszcze nie nastąpiło – od śmierciG. G.nie upłynęło jeszcze 30 lat. Wydaje się niepotrzebne rozwijanie wątku, iż wnioskodawca nie może zaliczyć posiadania wykonywanego przezG. G.(była właścicielką rzeczy) lub okresu pomagania jej w prowadzeniu gospodarstwa domowego (właścicielka rzeczy żyła i korzystała z uprawnień właścicielskich). Dopiero od daty śmierciG. G.tj. od 11.07.1995 r.H. G.iJ. I.można by było uznać za posiadaczy samoistnych nieruchomości. Wskazują na to zebrane dowody – zeznania świadkaR. O., zeznania wnioskodawcy oraz zaświadczenie Urzędu GminyK..J. I., po śmierciG. G., objął w posiadanie przedmiotową nieruchomość i można uzna, że wykonywał względem niej uprawnienia właścicielskie –wnioskodawca zajmował się koszeniem trawy, zabezpieczał zdewastowany dom, porządkował teren wokół niego. Ponadto wnioskodawca i jego matka opłacali należne podatki od nieruchomości. Okoliczności te świadczą, iż wnioskodawca okres od 11.07.1995 r. może sobie zaliczyć do okresu posiadania samoistnego. Wskazać tu trzeba, iż brak sprzeciwu większości uczestników postępowania (którzy nie interesowali się nieruchomością) co do zasiedzenia nie wpływa na jego skuteczności, gdyż bezwładnie wymagane jest spełnienie wszystkich warunków ustawowych, a zasiedzenie nie jest uzależnione od niczyjej zgody. Z tych przyczyn do zasiedzenia nie doszło. Należało zatem wniosekJ. I.oddalić, o czym orzeczono w punkcie I sentencji postanowienia. Orzeczenie o kosztach wydano zgodnie z zasadą ogólną ponoszenia kosztów w postępowaniu nieprocesowym. Zgodnie bowiem z przepisemart. 520 § 1 k.p.c.każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze date: '2019-06-25' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Monika Pietrzyk legal_bases: - art. 336 zd. 1 k.c. - art. 520 § 1 k.p.c. recorder: Magdalena Mastej signature: I Ns 371/17 ```

151515000003006_VI_Ka_001084_2015_Uz_2016-02-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VI Ka 1084/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia2 lutego 2016r. Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący SSO Marcin Schoenborn Sędziowie SSO Bożena Żywioł SSO Agata Gawron-Sambura (spr.) Protokolant Katarzyna Kajda-Broniewska przy udziale Bożeny Sosnowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2016 r. sprawyA. S. (1)s.C.iE., ur. (...)wG. oskarżonego zart. 291§1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7 sierpnia 2015 r. sygnatura akt IX K 1249/14 na mocyart. 437 § 1 kpk,art. 636 § 1 kpk 1 utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; 2 zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw.A. S. (2)kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym; 3 zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w postępowaniu odwoławczym w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 240 (dwieście czterdzieści) złotych. Sygn. akt VI Ka 1084/15 UZASADNIENIE Od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 7 sierpnia 2015r., sygn. akt IX K 1249/14 apelację na korzyść oskarżonegoA. S. (1)wywiódł jego obrońca z urzędu, który zaskarżając wyrok w całości na jego korzyść zarzucił mu: 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na dokonaniu ustaleń faktycznych w oparciu o niewystarczającą podstawę dowodową, a w konsekwencji na mylnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżonyA. S. (1)wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa określonego wart. 291 § 1 k.k., podczas gdy zgodna zart. 7 k.p.k.interpretacja materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania winna doprowadzić do odmiennych wniosków, w tym przede wszystkim do ustalenia przez Sąd I instancji, że nie doszło do realizacji znamion strony podmiotowej zarzuconego oskarżonemu czynu tj. umyślnego działania sprawy; 2. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególnościart. 2 § 2 k.p.k..art. 4 k.p.k.,art. 5§ 2 k.p.k.,7 k.p.k.i410 k.p.k.poprzez nienależytą ocenę materiału dowodowego sprawy, dokonaną z przekroczeniem zasady swobodnej jego oceny poprzez oparcie rozstrzygnięcia na selektywnie wybranym materiale dowodowym oraz rozstrzygnięcie wszystkich wątpliwości występujących w niniejszej sprawie na niekorzyść oskarżonego, a w szczególności wydanie rozstrzygnięcia przede wszystkim w oparciu o zeznaniaS. D. (1)oraz przez dowolne, pozbawione podstaw odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego; Z ostrożności procesowej obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary wskazując, iż w niniejszej sprawie zachodzą warunki do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Wskazując na powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego. Obrońca wnioskował także o przyznanie mu stosownego wynagrodzenia z racji niepłaconej pomocy prawnej świadczonej przez niego z urzędu na rzecz oskarżonego. Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna, a podnoszone w niej zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa procesowego mającej wpływ na treść wydanego orzeczenia i ich argumentacja, nie zostały podzielone przez Sąd Okręgowy. Analizując sprawę niniejszą Sąd Okręgowy uznał, iż w rozstrzyganej sprawie istnieją wystarczające dowody na popełnienie przez oskarżonegoA. S. (1)przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu zart. 291§ 1 k.k., tym samym podzielił w całości argumentację Sądu Rejonowego zawartą w uzasadnieniu zapadłego orzeczenia, co z kolei w konsekwencji doprowadziło do uznania zarzutu apelacji zawartego w jej pkt 1 - błędu w ustaleniach faktycznych, za niezasadny. Sąd Rejonowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, a następnie cały zgromadzony materiał dowodowy poddał ocenie, która jawi się jako zgodna z treściąart. 7 k.p.k.iart. 4 k.p.k.O obrazieart. 410 k.p.k.w tej sytuacji również mowy być nie może. Wskazał na jakich dowodach oparł się ferując wyrok w sprawie, a którym to dowodom nie dał wiary i dlaczego tak uczynił. Analiza ta jest dokonana w sposób szczegółowy a jej wyraz znalazł swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu sporządzonym przez Sąd Rejonowy. Nie sposób uznać, by Sąd I instancji odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonegoA. S. (1)negującego posiadanie wiedzy na temat nielegalnego pochodzenia nabytego przezeń roweru, a uznając za przekonujące zeznania (wyjaśnienia )S. D. (1)w czymkolwiek uchybił zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom doświadczenia życiowego. Dowody należycie zebrane i ocenione doprowadziły do wykazania winyA. S. (1). Jednocześnie w sprawie nie wystąpiły niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z niejednolitych wyjaśnień i zeznań. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji niekorzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystnej, właśnie ona pasuje do obrazu zdarzenia jako logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym ( tak min. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 listopada 2014 roku, sygn. akt II Aka 374/14). Przechodząc do omówienia poszczególnych zarzutów środka odwoławczego zauważyć trzeba, że myli się zdecydowanie obrońca wskazując na brak dowodów świadczących o winie oskarżonego. Przecież dowodem wskazującym wprost na winę oskarżonego są relacje procesowe świadkaS. D. (1), od którego oskarżony nabył kradziony rower. W kontekście jego wypowiedzi, i to zarówno tych, kiedy wypowiadał się na temat okoliczności związanych z nabyciem wzmiankowanego roweru przezA. S. (1)będąc słuchanym w swojej sprawie w charakterze oskarżonego, jak i podczas relacjonowania o tym zajściu już w roli świadka, niezmiennie i konsekwentnie utrzymywał, iż oskarżony miał pełną wiedzę odnośnie pochodzenia tego roweru z kradzieży (k.1561-1562). Żadną miarą nie sposób zanegować szczerości wypowiedzi świadka, z których jednoznacznie przecież wynika, iż doszło do poinformowania oskarżonego odnośnie źródła pochodzenia nabywanego przez niego roweru. Z poczynioną przez sąd I instancji oceną zeznańS. D. (1)- jako w pełni wiarygodną i zasługującą na uwzględnienie - nie można się więc nie zgodzić. Nie pojawiła się jakakolwiek okoliczność osłabiająca zaufanie do obiektywizmu świadka, tudzież wskazująca na chęć bezpodstawnego obciążania oskarżonego, z którym jak wykazał bezsprzecznie przeprowadzony przewód sądowy nie był przecież nigdy skonfliktowany. Nie są pozbawione sensu podniesione przez sąd argumenty, że sytuacja procesowa zeznającego świadka także nie rodziła żadnych obaw w zakresie jego interesowności. Bo o ile, jak trafnie wnioskował sąd I instancji,S. D. (1)taki interes procesowy niewątpliwie miał relacjonując we własnej sprawie, to już na moment zeznawania w procesie oskarżonego nie było ani jednego powodu by miał go obciążać bezpodstawnie. W tej sytuacji nie bardzo zatem wiadomo, o co tak naprawdę chodzi skarżącemu, który podnosi, że świadek obciążając oskarżonego nie chciał pogorszać swojej sytuacji. Wszystkie okoliczności mające wpływ na ocenę zeznań złożonych przezS. D. (1)w toku niniejszego procesu zostały prawidłowo przeanalizowane i uwzględnione przez Sąd I instancji jako przemawiające za jego wiarygodnością - i konkluzji tej - jako zgodnej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego nie sposób odmówić trafności. Tymczasem wywiedziona apelacja zawierając supozycję skarżącego jakoby oskarżony był nieświadomy nielegalnej proweniencji roweru zakupionego odS. D. (1), skupia się jedynie na wybranych relacjach oskarżonegoA. S. (1), w których przeczył postawionemu zarzutowi, całkowicie ignorując nie tylko rzeczowe w tym względzie twierdzeniaS. D. (1), fakt ten jednoznacznie potwierdzającego, ale zręcznie pomija również i te fragmenty wypowiedzi samego oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia inkryminowanego czynu. Bo oprócz depozycji oskarżonego, w których rzeczywiście zaprzeczał jakoby miał świadomość, że zakupiony jednoślad pochodził z kradzieży, co zresztą uzasadniał w sposób mało przekonujący, odnajdziemy w aktach niniejszej sprawy przecież i takie jego oświadczenia procesowe, z których dobitnie wynika, że przypuszczał, iż rowermarki M.mógł pochodzić właśnie z kradzieży. Nie może być więc dla nikogo żadnym zaskoczeniem, że zmienność relacji prezentowanych przez oskarżonego w toku całego procesu, w zestawieniu ze stałymi i konsekwentnymi wypowiedziami świadkaS. D. (1)w pełni uprawniały Sąd meriti do ich zanegowania i przyjęcia za podstawę czynionych ustaleń wyłącznie obciążających oskarżonego zeznań świadkaS. D.. Wzmiankowana ocena w pełni odpowiada kryteriom wskazanym wart. 7 k.p.k.i jako prawidłowa musiała uzyskać całkowitą aprobatę instancji kontrolnej. Trafne jest ustalenie Sądu I instancji, że dowody zebrane w sprawie w postaci zeznańS. D. (1)i wybranych wyjaśnień oskarżonego prowadzą do wniosku, że zakupując odS. D. (1)rowermarki M.oskarżony posiadał pełną świadomość w kwestii jego nielegalnego pochodzenia, co czyni wszelkie uwagi skarżącego na temat nieumyślnego działania oskarżonego ze wszech miar chybionymi. Sąd meriti był zatem w pełni uprawniony do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej zart. 291 § 1 k.k.wbrew odmiennemu stanowisku obrońcy. Z tych wszystkich powodów Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego. Nie znalazł także Sąd Okręgowy podstaw do modyfikowania zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, zwłaszcza stosownie do postulatu skarżącego. Kara samoistnej grzywny w rozmiarze wskazanym w zaskarżonym wyroku nie razi surowością. Jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, jednocześnie uwzględnia należycie sytuację materialną i rodzinną oskarżonego, będąc do nich proporcjonalnie dostosowana. Uwzględnia sylwetkę oskarżonego, który karany do tej pory nie był. Daje szansę, że oskarżony ponownie przestępstwa nie popełni. Czyni także zadość względom prewencji ogólnej, czyli kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd II instancji nie podzielił uwag skarżącego zarzucających sądowi orzekającemu nie zastosowanie w stosunku do oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania. Zgodnie zart. 66 § 1 k.k.Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Jakkolwiek postawaA. S. (1)niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia faktycznie uzasadniają przypuszczenie, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, to jednak nie sposób zgodzić się ze skarżącym o zaistnieniu w realiach sprawy przesłanek pozwalających zastosować wobec oskarżonego instytucję warunkowego umorzenia postępowania. Wina i cechy czynu, jakiego dopuścił się oskarżony ocenione słusznie przez sąd meriti jako wysokie nie kwalifikowały bowiem oskarżonego do poddania go środkowi probacyjnemu w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego, i powyższe stanowisko w pełni należy zaakceptować. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Na rzecz obrońcy zasądził koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego jest obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi postępowania odwoławczego. Pracujący i uzyskujący stosowne dochody oskarżony zasądzone należności jest w stanie ponieść.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2016-02-02' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Marcin Schoenborn - Bożena Żywioł - Agata Gawron-Sambura legal_bases: - art. 291 § 1 k.k. - art. 2 § 2 k.p.k. recorder: Katarzyna Kajda-Broniewska signature: VI Ka 1084/15 ```

151525000001506_III_Ka_000454_2020_Uz_2020-12-14_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Rybnik, 14 grudnia 2020 r. Sygn. akt III Ka 454/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Sąd Okręgowy w Rybniku - III Wydział Karny w składzie: Przewodniczący:sędzia Paweł Stępień Protokolant: Ewelina Grobelny w obecności oskarżyciela Jana Góreckiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu-Zdroju po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2020r. sprawy:P. P. (1)/P./, synaB.iU. ur. (...)wW. oskarżonego o przestępstwo zart. 278 § 1 kk na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu-Zdroju z dnia 9 lipca 2020r. sygn. akt II K 604/17 I zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że na podstawieart. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturzeprzyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. Ż.kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem) złotych powiększoną o należny podatek VAT w stawce 23% tj. o kwotę 135,24 zł (sto trzydzieści pięć złotych dwadzieścia cztery grosze), tj. łącznie przyznaje kwotę 723,24 zł (siedemset dwadzieścia trzy złote dwadzieścia cztery grosze), II w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, III przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw.M. Ż.kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym, IV zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa. Sędzia Paweł Stępień UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt III Ka 454/20 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 0 CZĘŚĆ WSTĘPNA 1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 9 lipca 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 604/17 1.2. Podmiot wnoszący apelację ☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 1.3. Granice zaskarżenia 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 1.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☒ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 1.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 2.1. Ustalenie faktów 2.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 2.2. Ocena dowodów 2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu 2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut 1. Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.art. 7 k.p.k.polegającą na: a dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego polegającej na uznaniu, iż wyjaśnienia te jedynie w niewielkim stopniu zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności, albowiem w ocenie Sądu zostały one złożone w celu zdyskredytowania zeznań małoletniej pokrzywdzonej oraz stanowiły linię obrony, a także pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, podczas gdy wyjaśnienia te zostały potwierdzone zeznaniami świadków przebywających u oskarżonego w dniu zdarzenia, b dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego i przyjęciu, iż nie jest prawdopodobne, aby oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do winy, ponieważ się bał, c dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań małoletniej pokrzywdzonej i przyznaniu im waloru wiarygodności, podczas gdy w toku postępowania przygotowawczego i sądowego małoletnia pokrzywdzona wielokrotnie zmieniała swoje zeznania, a prezentowane przez nią wersje wzajemnie się wykluczały, d dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadkaA. W.i przyznaniu im waloru wiarygodności, podczas gdy świadek ten składał swoje zeznania jedynie na podstawie relacji przedstawionej jej przez małoletnią pokrzywdzoną, nie będąc obecną podczas zdarzenia stanowiącego podstawę zarzutu stawianego oskarżonemu, e dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadkaN. T.i nie uwzględnieniu jej zeznań w zakresie, w jakim wskazywała, iż osobiście dowiedziała się odK. P.będącej uczestniczką zdarzenia, iż wraz z małoletnią pokrzywdzoną zapomniały rzeczy u oskarżonego, a nie że zostały im one skradzione, f dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny zeznań świadkówK. C.,K. W.orazD. B. (1)i uznaniu ich przez sąd jedynie częściowo za wiarygodne, albowiem w ocenie sądu świadkowie ci kierowali się chęcią pomocy oskarżonemu i sympatią do niego, zostali zawnioskowani przez oskarżonego, a prezentowane przez nich zeznania wykazywały zbieżność z relacją oskarżonego, podczas gdy nie ma podstaw aby dyskredytować świadków tylko dlatego, że są znajomymi oskarżonego i zostali przez niego zawnioskowani, ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Na wstępie wyświetlić trzeba, że zgodnie poglądami doktryny i jednolitym orzecznictwem sądowym obraza przepisów postępowania może oznaczać naruszenie zasad procesowych, np.: trafnej represji (art. 2 § 1), prawdy (art. 2 § 2), obiektywizmu (art. 4), domniemania niewinności i in dubio pro reo (art. 5), prawa do obrony (art. 6)lub swobodnej oceny dowodów (art. 7).Jednakże są to tylko naczelne dyrektywy procesowe, wskazujące na zasady, na jakich opiera się postępowanie karne. Mają one charakter ogólny i zapewnieniu ich realizacji służą inne przepisy, które je konkretyzują. Tym samym, co do zasady, nie można ograniczyć się do zarzucenia jedynie obrazy przepisu statuującego daną dyrektywę, lecz należy wskazać też konkretny przepis proceduralny, poprzez uchybienie któremu doszło do naruszenia określonej zasady, oraz fakt, że mogło to mieć wpływ na treść skarżonego orzeczenia (G.,KPK. Komentarz, t. 1, 2014, s.(...)). Odnosząc się jednak do przedstawionego zarzutu, stwierdzić trzeba, że jest on niezasadny. Zgodnie zart. 7 KPKorgany postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochronąart. 7 KPK, wtedy gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 KPK) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 KPK), stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 KPK), jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 KPK). Sąd I instancji w zupełności sprostał przedstawionym standardom. Prawidłowo, skrupulatnie i szczegółowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Tak zgromadzony materiał dowody poddał wnikliwej ocenie, która wbrew zarzutom skarżącego, nie jest obarczona błędem. Z kolei autor apelacji nie zdołał podważyć trafności przedstawionych przez sąd rejonowy ocen. Wskazać trzeba, iż na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. Sąd ad quem w całości podziela oceny zaproponowane przez sąd rejonowy. Zasadnie za podstawę ustaleń faktycznych przyjęto wyjaśnienia oskarżonegoP. P. (1)przyznającego się do winy, które ten złożył w dniu 6 czerwca 2017 roku, czyli dwa dni po zajściu będącym przedmiotem rozpoznania w tej sprawie (k. 12 – 13). Analiza środka odwoławczego dowiodła, że sam skarżący nie wykazał, aby wyjaśnienia te nie mogły stanowić pełnowartościowego materiału dowodowego. Powyższa teza jest uzasadniona tym bardziej, kiedy zauważy się, że pierwsze wyjaśnienia oskarżonego w zupełności korespondują nie tylko z zeznaniami małoletniej pokrzywdzonej (które, co do istoty sprawy, wbrew zarzutom, są konsekwentne), ale przede wszystkim znajdują potwierdzenie w zeznaniachI. F.(k.114 – 115) oraz w zeznaniachA. W.. Te okoliczności w całości przemilczał autor apelacji, a co uczyniło zarzut obrazyart. 7 k.p.k.niezasadnym i nakazało potraktować zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jako polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji. Tudzież oskarżony, jak pokazują dane o karalności, jako osoba z bogatą przeszłością kryminalną, posiadający szerokie doświadczenie w występowaniu przed organami dochodzenia, z całą pewnością bardzo dobrze zrozumiał treść ogłoszonego mu 6 czerwca 2017 roku zarzutu. Wiedział więc do czego się przyznaje i jako osoba z szerokim doświadczeniem, jakie będą konsekwencje złożonych wyjaśnień. Tylko w świetle tych faktów zmiana stanowiska oskarżonego na rozprawie w dniu 15 tycznia 2018 roku nie przekonała sądu odwoławczego. Zresztą sąd I instancji zweryfikował tę część wyjaśnień oskarżonego, w której ten podawał, że treść protokołu jego przesłuchania z postępowania przygotowawczego została spreparowana przez Policję oraz, że był bity i bał się. Tylko w tych realiach całkowicie nieprzekonujące były próby wykazania przez oskarżonego, że chociaż wyjaśniał inaczej, to policjanci napisali w protokole nieprawdę. Także zeznaniaK. C., na które powołuje się skarżący, nie podważają trafności ocen sądu I instancji. Zeznanie tego świadka, z którego wynikało, iż oskarżony jest osobą, która „przyzna się dla świętego spokoju” nie przystaje do stanu faktycznego tej sprawy, skoro oskarżony w dążeniu do wykazania swej rzekomej niewinności pomówił nawet przesłuchujących go policjantów o pobicie. Niemniej faktu pobicia do przez funkcjonariuszy, jak należy wywodzić, nie zgłosił u prokuratora. Wracając jednak do oceny wyjaśnień oskarżonego, to znamiennym jest, że apelujący nie wyjaśnił także zmienności wyjaśnień oskarżonego, który w toku postępowania sądowego zaprzeczył swojemu sprawstwu. Umknęło w zupełności skarżącemu, że świadekF.zeznawała, że kiedy weszła do mieszkania oskarżonego, to szukali plecaka z telefonem, także w łóżku. Oskarżony z kolei zaprzeczał, że pokrzywdzona w ogóle miała jakiś plecak, co w okolicznościach tej sprawy świadczyło o jego zamiarze. Od początku bowiem wiedział, żeW. W.miała plecak a w nim telefon, zaś przed sądem próbował wykazywać swoją nieświadomość w tej materii. Próbował przekonać, że plecak znalazł w łóżku, kiedy zaczął dzwonić telefon. Dopiero wtedy, jak wskazywał oskarżony, plecak miał się znaleźć w łóżku w małym pokoju. Jednakże, jak należy wywodzić, w tym samym łóżku plecaka szukałaF., która była dla sądu świadkiem wyjątkowo wiarygodnym i brak jakichkolwiek podstaw do kwestionowania tego źródła dowodowego. Świadek zeznała też, odmiennie niż wyjaśnił oskarżony, że małoletnia pokrzywdzona, chociaż znajdowała się po użyciu alkoholu, to była w normalnym kontakcie werbalnym. Jakże doniosłe znaczenie miały zeznaniaA. W., na co zasadnie zwrócił uwagę sąd I instancji, w należyty sposób to eksponując, że od początku małoletnia pokrzywdzona wskazywała, że plecak zabrał oskarżony. Mało tego, początkowoP.zaprzeczył, że w ogóle miał ten plecak, a dopiero groźba wezwania Policji spowodowała, że plecak się odnalazł. Charakterystyczne były zeznaniaA. W.(k.90), które w połączeniu z relacjąI. F., czynią wyjaśnienia oskarżonego z rozprawy nieprzekonującymi. Matka pokrzywdzonej podała, że „moje dziecko o telefonie raczej nie zapomina”(…) „telefon to jest dla niej świętość i ja nie wierzę, że ona by mogła tego telefony zapomnieć”. Takiej treści zeznanie, w powiązaniu z prawidłowym ustaleniem, że świadekF.szukała plecaka z telefonem, także w łóżku, czyniło wręcz niemożliwym przyjęcie, że małoletnia pokrzywdzona opuściła mieszkanie oskarżonego bez plecaka z zawartością telefonu przez zapomnienie. Niemożliwe było w takim stanie rzeczy założenie, jako sprzeczne z zasadami logiki i prostego doświadczenia życiowego, że plecak małoletniej w nieznanych okolicznościach został przez kogoś schowany do łóżka, a świadekF.w jakiś sposób nie mogła go znaleźć. Prawidłowo ustalił więc sąd I instancji, że zaboru plecaka, wbrew woli pokrzywdzonej dokonał oskarżony, który przecież przyznał się do tego. Ustaleń tych nie mogły zmienić zeznaniaK. C., na które powoływał się skarżący, przesłuchanego po raz pierwszy ponad 2 lata po zajściu. Zeznania tego świadka są wysoce niewiarygodne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, co trafnie wypunktował sąd I instancji. Skarżący pominął, że świadek całkowicie odmiennie przedstawił w jaki sposób pokrzywdzona z koleżanką znalazły się w przedmiotowym mieszkaniu. Odosobniona była wręcz relacjaC., co do stanu trzeźwości i wygląduW. W., jak też sposób zwrotu telefonu od pokrzywdzonej (zniesienie przez oskarżonego), czy też faktu, żeW.spała, kiedy do mieszkania przyszłaF.. Wreszcie nie wiadomo po co i w jakim celu pokrzywdzona miała schować plecak pod łóżko, skoro miała tam telefon, a później nie potrafiła wskazać, gdzie jest ten plecak. Nie potwierdziły się także rewelacjeC.o tym, że pokrzywdzona miała opowiadać, iż sama schowała plecak pod łóżko, że nikt go jej nie zabrał. Przeprowadzona konfrontacja nie wykluczyła wiarygodności pokrzywdzonej, a wręcz przeciwnie. Zeznała ona dodatkowo, że kiedy domagała się w mieszkaniu odP.zwrotu plecaka ten odmówił jego wydania, że kiedy wyszła z ciotką z mieszkania, to sama wskazywała, że nie ma plecaka, że trzeba się wrócić (k. 396 – 397), co skłoniłoF.do powrotu do mieszkania i rozpoczęcia poszukiwań. Tej treści zeznania w swojej konsekwencji wykluczają nie tylko zmienne wyjaśnienia oskarżonego ale też spekulacjeC., wedle których pokrzywdzona miała sama chować plecak pod łózko. Te okoliczności wskazywały na słuszność ocen w zakresie zeznań pokrzywdzonej. Sąd ad quem, nie dostrzegł, wbrew zarzutom, wielokrotnej zmiany wersji zdarzeń. W kwestii zasadniczej (zaboru plecaka przez oskarżonego i próby jego odzyskania), co podkreślał sąd rejonowy, świadek od początku do końca była konsekwentna. Drugoplanowe znaczenie miały z kolei podnoszone przez autora apelacji rozbieżności, co do tego, kto niósł plecak do mieszkania. Ocena zeznań pokrzywdzonej w apelacji jest wyjątkowo spłycona, a sposób w jaki skarżąca odniosła się do zeznańW. W.złożonych podczas konfrontacji, nakazywał przyjęcie, że analiza zaprezentowana w apelacji była wybiórcza. Przez to nie mogła podważać prawidłowych wniosków sądu I instancji. W. W., wbrew zarzutom apelacji, nie zmieniała swoich zeznań w zasadniczej kwestii, tj. zaboru plecaka z telefonem. Zeznania pokrzywdzonej wręcz precyzyjnie zweryfikował sąd I instancji dając temu wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku i nie należy tych ocen powtarzać w tym miejscu. W odniesieniu do zeznańN. T.,K. W.iD. B. (2), to zdaniem sądu odwoławczego nie dawały one argumentów do założenia, jak to uczynił skarżący, żeP. P. (1)nie dopuścił się zarzuconego mu czynu. Zapewne nie były takim materiałem zeznania siedzącego za niewinnośćD. B. (2)(k. 338 – 339), który jak wskazał, był bardzo mocno pijany (k.339v). Jakże niewiarygodne były zeznania tego świadka, który opisywał jak to się „ogarnia pijane dziewczyny”. ŚwiadekB.podkreślił przy tym, że tego wieczoru wszyscy pili duże ilości alkoholu, również oskarżony.A.apelacji nie wskazał jednak, w którym miejscu zeznania tego mocno pijanego świadka miałyby świadczyć o tym, że oskarżonyP.nie dopuścił się zarzuconego mu czynu, stąd polemika w tej części nie jest możliwa, a zeznania te nie były w stanie wywołać oczekiwanego przez skarżącego skutku. Identycznie należało odnieść się do lakonicznych i nieprzekonujących zeznańK. W.. Z koleiN.T.była świadkiem ze słyszenia, a o tym, że zostanie wezwana do sądu dowiedziała się od samego oskarżonego. Zeznania świadkaT.w ogóle nie podważają ustaleń sądu I instancji, albowiem jak to zostało omówione wcześniej na podstawie jednoznacznych dowodów, nie możliwe było ustalenie, że pokrzywdzona zapomniała plecaka, jak sugerowała świadekT.. Po opuszczeniu mieszkaniaW. W.zwróciła ciotce uwagę, że w mieszkaniu został jej plecak, który zabrał jej oskarżony, przez co rozpoczęły się nieskuteczne poszukiwania. Zeznawał o tym bezpośredni świadekF.i sama pokrzywdzona. To wszystko pozwalało na ustalenie, jak to zostało uczynione, że poszukiwania plecaka nie przyniosły rezultatu, gdyż schował go oskarżony, właśnie w celu jego zaboru. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Sąd, kształtuje swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu zostało poprzedzone szeroko zakrojonym postępowaniem dowodowym. Sąd rozważył wszystkie dowody, czemu dał wyraz w pisemnych motywach wyroku. Z kolei, jak wykazano, apelacja obrońcy stanowi jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami, stąd wniosek musiał zostać oceniony za niezasadny. Lp. Zarzut 2. Obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.art. 167 k.p.k.w zw. zart. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k.w zw. zart. 6 k.p.k.polegającą na oddaleniu wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka małoletniejK. P., podczas gdy towarzyszyła ona małoletniej pokrzywdzonej w dniu zdarzenia i posiada wiedzę o jego przebiegu, a jej zeznania mogłyby znacząco wpłynąć na wynik niniejszego postępowania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Sąd przeprowadził niezbędne czynności zmierzające do tego, aby świadkaP.przesłuchać, lecz okazało się to obiektywnie niemożliwe. Świadkowi nie można było doręczyć wezwania, gdyż na stałe opuściła Polskę i zamieszkała na terenie innego kraju. Miejsce pobytu świadka pozostaje nieznane. Niezrozumiale jest stawianie zarzutu obrazyart. 6 k.p.k.Skarżący nawet nie starał się wykazać, na czym miałoby polegać naruszenie wskazanego ostatnio przepisu. Oskarżony miałby prawo zadawać temu świadkowi pytania, gdyby możliwe było jego przesłuchanie, lecz autor apelacji, jak zaznaczono, nie wskazał sądowi jakie dodatkowe czynności możliwe były do podjęcia w tej sprawie, aby świadkowi doręczyć wezwanie. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z uwagi na powyższe wniosek należało ocenić jako niezasadny. Obrońca ograniczył się do postawienia zarzutu. Nie wskazał jednak jakie to czynności miał obowiązek przedsięwziąć sąd, aby doręczyć wezwanie temu świadkowi, celem jego przesłuchania, a skoro tak to przedstawiona ocena zrzutu jawiła się jako oczywista. Lp. Zarzut 3. W konsekwencji naruszeń w/w przepisów postępowania - dopuszczenie się przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa zart. 278 § 1 k.k., co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Błąd ustaleń zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Wniosek ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Na wstępnie wskazać trzeba skarżącemu, że błąd w ustaleniach faktycznych ma charakter pierwotny a nie pochodny od obrazy przepisów postępowania (wyr. SA w Warszawie z 24.9.2018 r., AKa 109/13, niepubl.). Podstawę odwoławczą powinien stanowić zarzut dotyczący uchybienia pierwotnego, a nie wtórego, który stanowi pochodną tego pierwszego, stąd też błędne jest powoływanie kilku zarzutów, gdy jeden z nich stanowi konsekwencje drugiego lub gdy zarzuty te wzajemnie się wykluczają. W razie oparcia odwołania na zarzutach tzw. mieszanych, to jest twierdzeniu odpowiadającym kilku podstawom odwoławczym, jako podstawę odwołania należy powoływać zarzut pierwotny, a nie wtórny, stanowiący pochodną usterki pierwotnej (por. wyr. SA w Krakowie z 11.2.1999 r., II Aka 18/99, KZS 1999, Nr 3, poz. 25). Skoro zarzuty dotyczące uchybień pierwotnych okazały się chybione, to niezasadny musiał okazać się wadliwie sformułowany zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Lp. Zarzut 4. a błędne zastosowanie § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), podczas gdy z uwagi na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. wydanego w sprawie o sygn. SK 66/19 zastosowanie winien znaleźć przepis § 11 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), b błędne obliczenie podwyższenia stawki minimalnej o 20 % za jeden dodatkowy dzień rozprawy, która zgodnie z przepisem § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), względnie z przepisem § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18) ulega podwyższeniu o 20 % za każdy następny dzień rozprawy i w niniejszej sprawie winna zostać podwyższona o 20 % za dwa dodatkowe dni rozprawy. ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Nie jest zasadny zarzut błędnego zastosowanie § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18). Zgodnie z § 1 tego aktu prawnego rozporządzenie określa szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu. Skoro skarżąca była obrońcą z urzędu, a udzielona pomoc prawna nie została opłacona, to na podstawie tego aktu prawnego przysługiwało jej wynagrodzenie. Niezasadne było powołanie się przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 66/19. Dostrzec bowiem należało, że przedmiotem rozpoznania Trybunału było zbadanie zgodności: § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801), "w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 2 listopada 2016 r., w zakresie, w jakim przepis ten przewidywał w sprawach cywilnych,w których ustalono wartość przedmiotu sprawy, stawkę minimalną należną pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu w wysokości obniżonej o połowę opłaty maksymalnej, a jej podwyższenie do wysokości opłaty maksymalnej uzależnione było od uwzględnienia przez Sąd orzekający czynników wymienionych w § 4 ust. 2 rozporządzenia, zaś w przypadku reprezentowania strony przez pełnomocnika z wyboru, zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie [Dz. U. poz. 1800, ze zm.] (…). Oczywistym jest, że sąd stosował Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), którego aktu prawnego nie dotyczył powołany wyrok TK, a który nadal obowiązuje i podlega stosowaniu. Zasadny okazał się kolejny zarzut dotyczący przyznanego wynagrodzenia za pomoc prawną świadczoną z urzędu. Faktycznie obrońca wziął udział w dwóch dodatkowych terminach rozpraw, tj. 30 stycznia 2020 roku i 9 lipca 2020 roku, a przez to za każdy z tych dodatkowych terminów należało się wynagrodzenie stanowiące 20 % stawki podstawowej ( zgodnie z § 20 powołanego jako ostatnie rozporządzenia). W tym stanie rzeczy stawkę podstawową 420 złotych należało powiększyć o 168 złotych, co stanowiło sumę 588 złotych. Nadto należało przyznać podatek VAT należy w stawce 23%, co stanowi kwotę 135,24 złotych. Łącznie należało na rzec obrońcy przyznać kwotę 723,24 złotych. Wniosek ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Jak wskazano w punkcie I wyroku orzeczono na rzecz obrońcy prawidłowe wynagrodzenie w miejsce wynagrodzenia przyznanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku. Z uwagi na prawidłowe, co do istoty, zastosowanie przez sąd I instancji Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), dalej idący zarzut należało ocenić jako niezasadny. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot utrzymania w mocy Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 9 lipca 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 604/17 w pkt 1. Zwięźle o powodach utrzymania w mocy Skoro wszystkie zarzuty dotyczące tej części wyroku okazały się niezasadne, a brak było okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, to wyrok należało utrzymać w mocy – pkt II wyroku. 5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 1. Przedmiot i zakres zmiany Wyrok Sądu Rejonowego w Jastrzębiu – Zdroju z dnia 9 lipca 2020 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 604/17 w pkt 2. Zwięźle o powodach zmiany Sąd I instancji błędnie wyliczył wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną z urzędu, co zostało wykazane powyżej, dlatego uwzględniając podniesiony zarzut, należało dokonać weryfikacji rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 zaskarżonego wyroku – pkt I wyroku. 5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III. IV Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), za sporządzenie apelacji i udział w rozprawie odwoławczej przyznano na rzecz obrońcy stosowne wynagrodzenie w stawce podstawowej powiększone o 23 % podatku VAT należnego. Oskarżonego, na podstawieart. 624 § 1 k.p.k., zwolniono z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za II instancję, biorąc pod uwagę jego sytuację rodzinną i materialną. PODPIS Rybnik, 28 grudnia 2020 roku: 1 Odnotować uzasadnienie w kontrolce; 2 doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem obrońcy oskarżonego.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Rybniku date: '2020-12-14' department_name: III Wydział Karny judges: - sędzia Paweł Stępień legal_bases: - art. 278 § 1 k.k. - art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze - art. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k. recorder: Ewelina Grobelny signature: III Ka 454/20 ```

155515000003021_VI_U_002110_2013_Uz_2014-03-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 2110/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Monika Miller-Młyńska Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Herman po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2014 r. wS. sprawyB. J. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. przy udzialeP. K. (1) o podleganie ubezpieczeniom społecznym na skutek odwołaniaB. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS. z dnia 9 października 2013 roku nr(...) I oddala odwołanie; II zasądza odB. J. (1)na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wS.kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. UZASADNIENIE Decyzją z dnia 9 października 2013, nr(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.stwierdził, iżB. J. (1)nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik płatnika składek(...)P. K. (1)od dnia 23 lutego 2013 r. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, iż mimo że w ramach zawartej umowy o pracęB. J.miała wykonywać prace polowe i kameralne z zakresu geodezji i kartografii, reprezentować firmę P.K.w(...) Ośrodkach (...)w sprawach dotyczących wykonywanych prac geodezyjnych, to jednak w toku postępowania wyjaśniającego żadna ze stron nie przedstawiła dowodów na potwierdzenie faktycznego wykonywania pracy przezB. J.. Swoje stanowisko w tym zakresie organ rentowy szerzej uzasadnił. B. J. (1)odwołała się od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie. Podniosła, że faktycznie wykonywała pracę na rzeczP. K., z tym że z uwagi na charakter pracy, świadczyła ją w terenie, a nie w lokalu pracodawcy. Wyjaśniła, że pracę podjęła, gdyż P.K.posiadał zlecenia na wykonywanie prac geodezyjnych, a ona sama, będąc w ciąży, uznała że podjęcie zatrudnienia będzie dla niej wygodniejsze niż prowadzenie własnej działalności gospodarczej wymagającej zdobywania klientów i pozyskiwania nowych zleceń. Podkreśliła, że podejmując pracę była w pierwszym trymestrze ciąży, czuła się dobrze i była zdolna do pracy. Nie przewidywała, że ciąża zakończy się przedwczesnym porodem w 31 tygodniu ciąży. Wyjaśniła też, że nie podpisywała dokumentacji geodezyjnej, gdyż nie spełniała koniecznych wymagań (staż pracy) przewidzianych wprawie geodezyjnym i kartograficznym, dlatego dokumentację przez nią sporządzoną podpisywał P.K.. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik organu złożył ponadto wniosek o obciążenie odwołujących obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. P. K. (1)poparł w całości odwołanieB. J.i również wniósł o uchylenie decyzji ZUS. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: P. K. (1)od 1 maja 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą:(...)P. K. (1), z siedzibą wS.przyul. (...). Działalność jest prowadzona w zakresie świadczenia usług geodezyjnych. Na początku roku 2013 P.K.poniósł stratę z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Na przełomie marca i kwietnia P.K.zaczął jednak wypracowywać zysk. Jego dochód w tym czasie wynosił ok. 3.000 zł – 3.500 zł miesięcznie. Niesporne, a nadto dowód: zeznaniaP. K. (1)złożone na rozprawie w dniu 26.02.2014 r. - w wersji elektronicznej plus transkrypcja. B. J. (1)w okresie od 30 listopada 2011 r. do 21 stycznia 2013 r. oraz od 18 kwietnia 2013 r. do 8 maja 2013 r. czynnie prowadziła działalność gospodarczą – firmę geodezyjną(...). W ramach tej działalności zajmowała się geodezyjną obsługą projektów budowlanych, wykonywaniem map do celów projektowych, inwentaryzacji powykonawczych, podziałów. B. J.ma wykształcenie wyższe. W 2013 r. ukończyła studia na Politechnice(...)na Wydziale(...), kierunek(...). Zna się na obsłudze programów geodezyjnych:(...),(...),(...)oraz sprzętu geodezyjnego typu tachimetr, GPS, niwelator. Dodatkowo ukończyła studium zawodowe – studium marketingu i reklamy. Niesporne, a nadto dowody: - indeks – k. 59-66 akt sprawy; - dane o zgłoszeniach ubezpieczonego w aktach kontroli ZUS. B. J. (1)zawarła zP. K. (1)w dniu 23 lutego 2013 r. umowę o pracę na czas nieokreślony, zgodnie z którą miała wykonywać w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem w wysokości 5645,41 zł brutto, pracę na stanowisku geodety. Jako miejsce wykonywania pracy w pisemnej umowie wskazano siedzibę pracodawcy:S.ul. (...). W umowie określono nadto, że praca będzie wykonywana na sprzęcie geodezyjnym będącym własnościąB. J. (1). Do jej obowiązków miało należeć wykonywanie prac polowych i kameralnych z zakresu geodezji i kartografii oraz reprezentowanieP. K.w(...) Ośrodkach (...)w sprawach dotyczących wykonywanych prac geodezyjnych. Niemal wszystkie prace, którymi zajmować miała sięB. J.wymagały dokonywania zgłoszeń prac geodezyjnych, o których mowa w przepisieart. 12 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Do dnia poprzedzającego podpisanie umowy o pracę zB. J.P. K. (1)nie zatrudniał żadnych pracowników na stanowisku geodety. Z inicjatywą zatrudnienia na podstawie umowy o pracę wyszłaB. J.. Zaświadczenie lekarskie o braku po stronieB. J.przeciwwskazań do pracy zostało wystawione w dniu 15 lutego 2013 r. Niesporne, a nadto dowody: - pisemne wyjaśnieniaB. J.– w aktach kontroli ZUS; - pisemne wyjaśnieniaP. K.- w aktach kontroli ZUS; - umowa o pracę z 23.02.2013 r. - w aktach kontroli ZUS; - zaświadczenie lekarskie z 15.02.2013 r. w aktach kontroli ZUS; - zeznaniaP. K.złożone na rozprawie w dniu 26.02.2014 r. - w wersji elektronicznej plus transkrypcja. B. J. (1)została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych w ZUS przez płatnika(...)P. K. (1)od dnia 23 lutego 2013 r. Niesporne, a nadto dowód: dane o zgłoszeniach ubezpieczonego w aktach kontroli ZUS. B. J. (1)podpisując umowę o pracę zP. K. (1)była w pierwszym trymestrze ciąży. Od 6 maja 2013 r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. Dziecko urodziła w dniu(...)r. (w 31 tygodniu ciąży). W związku z nieobecnościąB. J.,spowodowanej najpierw jej niezdolnością do pracy z przyczyn zdrowotnych, a potem macierzyństwem,P. K. (1)nie zatrudnił nikogo w jej miejsce. Dowody: - karta informacyjna leczenia szpitalnego z 26.06.2013 r. – k. 58 akt sprawy; - zeznaniaP. K.złożone na rozprawie w dniu 26.02.2014 r. - w wersji elektronicznej plus transkrypcja. Pracodawca wypłaciłB. J. (1)za luty, marzec i kwiecień i okres od 1 do 5 maja 2013 r. wynagrodzenie w wysokości 5645,41 zł brutto miesięcznie (za luty i maj proporcjonalnie do okresu faktycznego świadczenia pracy). Za okres od 6 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. wypłacił wynagrodzenie za okres orzeczonej niezdolności do pracy w związku z ciążą. Wynagrodzenie wypłacano w gotówce. Płatnik odprowadził składki na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotneB. J.za miesiące luty-czerwiec 2013 r. Dowody: - pisemne wyjaśnieniaB. J.– w aktach kontroli ZUS; - pisemne wyjaśnieniaP. K.- w aktach kontroli ZUS; - karty płac - w aktach kontroli ZUS; - dane o pobieranych świadczeniach - w aktach kontroli ZUS. B. J.dzwoniła i wysyłała wiadomości tekstowe na numer(...), należący doP. K., w okresie od 31 stycznia 2013 r. do 24 kwietnia 2013 r. B. J.kontaktowała się zP. K.także za pomocą poczty elektronicznej, również w czasie gdy była na zwolnieniu lekarskim. Dowody: - informacje o wykonanych połączeniach – k. 28-36 akt sprawy; - korespondencja e-mail – k. 37-43 akt sprawy. P. K. (1)w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej dokonywał zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych oraz sporządzał sprawozdania z wykonanych prac, o których mowa wart. 12 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. W zgłoszeniach prac geodezyjnych z okresu od października 2012 r. do marca 2013 r. w punkcie dotyczącym informacji o wykonawcy prac działającym w imieniu podmiotu, zgodnie zart. 42 ustawy Prawo Geodezyjne i KartograficzneP. K. (1)wskazywał siebie, zaś w punktach dotyczących osób uprawnionych do odbioru opracowań posiadanych przez ośrodek dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej oraz uzyskania informacji niezbędnych do wykonania pracy, osób upoważnionych do kreślenia i kartowania na mapie zasadniczej, osób upoważnionych do odbioru materiałów dla zleceniodawcy, do odbioru rachunku wskazywał siebie lubJ. A.. W żadnym ze zgłoszeń prac geodezyjnych, także dokonywanych w późniejszym okresie, płatnik nie wskazał jako osoby uprawnionej do wykonania pracB. J. (1). Również w żadnym ze sprawozdań technicznych sporządzonych w dniach: 20.03.2013r. (aktualizacja mapy gminaD., obręb(...),działka (...),ul. (...)), 27.03.2013 r. (aktualizacja mapy gminaD., obrębB.,działka (...),ul. (...)), 4.04.2013 r. (czas wykonania prac 21.03.2013 r. – 4.04.2013 r. aktualizacja mapy m.S.P., działka(...),(...),ul. (...)), 9.04.2013 r. (aktualizacja mapy: gminaD., obrębW.,działka (...),ul. (...)), 13.04.2013 r. (aktualizacja mapy m.S.,działka (...),ul. (...)), 18.04.2013 r. (czas wykonania prac 8.04.2013 r. – 18.04.2013 r., aktualizacja mapy, gminaD., obrębD.,działka (...),ul. (...)), 18.04.2013 r. (czas wykonania prac 8.04.2013 r. – 18.04.2013 r., aktualizacja mapy, gminaD., obrębD.,działka (...)ul. (...)), 22.04.2013 r. (czas wykonania prac 25.03.2013 r. – 20.04.2013 r. aktualizacja mapy m.S.,Ś., ul.(...)), 20.05.2013 r. (czas wykonania prac 10.04.2013 r. – 20.05.2013 inwentaryzacja przyłączy gminaD., obręb(...),działka (...),ul. (...)r.), 20.05.2013 r. (aktualizacja mapy gminaD., obrębB.,działki (...),ul. (...)), 11.06.2013 r. (czas wykonania prac 5.05.2013 r. – 11.06.2013 r. aktualizacja mapy obiektD., gminaG., obrębZ.,działka (...)),P. K. (1)nie wskazałB. J. (1)jako osoby działającej w imieniu wykonawcy czy jako osoby upoważnionej do odbioru materiałów dla zleceniodawcy. Jako kierownika robót oraz osobę wykonującą prace polowe i kameralne wskazywano wyłącznieP. K. (1). Dowody: - sprawozdania techniczne – k. 45 -56 akt sprawy; - zgłoszenia prac geodezyjnych – k. 63-75 akt sprawy; - zeznaniaP. K.złożone na rozprawie w dniu 26.02.2014 r. - w wersji elektronicznej plus transkrypcja. Sąd zważył co następuje: Odwołanie okazało się nieuzasadnione. W niniejszym postępowaniu bezspornym pozostawało, że zarówno płatnik, jak i odwołująca się w spornym okresie prowadzili działalność gospodarczą (każde z nich odrębnie) związaną z usługami geodezyjnymi (B. J.faktycznie wykonywała ją w okresie od 30 listopada 2011 r. do 21 stycznia 2013 r. oraz od 18 kwietnia 2013 r. do 8 maja 2013 r). Niesporne również było, iżP. K. (1)jako płatnik od dnia 23 lutego 2013r. zgłosiłB. J. (1)do ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowych, wypadkowego i chorobowego oraz ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu zatrudnienia jej na podstawie umowy o pracę. Ponieważ organ rentowy przeprowadził kontrolę, którą zakończył wydaniem zaskarżonej decyzji, odmawiającej objęciaB. J. (1)pracowniczymi ubezpieczeniami społecznymi, zadaniem Sądu Okręgowego było ustalenie, czy odwołująca w okresie od 23 lutego 2013 roku spełniała przesłanki do objęcia jej ubezpieczeniem społecznym z tytułu zawartej zP. K. (1)umowy o pracę. W tym celu przeprowadzono stosowne postępowanie dowodowe, które doprowadziło sąd do przekonania, iżB. J. (1)w rzeczywistości nie była pracownikiemP. K. (1), a łącząca ich umowa o pracę została zawarta wyłącznie dla pozoru. Mając na względzie specyfikę postępowania w sprawach ubezpieczeń społecznych oraz fakt, iż w przedmiotowej sprawie pomiędzy odwołującą a organem ubezpieczeń społecznych powstał spór dotyczący obowiązku ubezpieczeń społecznych (na jaki wskazuje sam ustawodawca wart. 38 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) – Sąd Okręgowy uznał, iż przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie winna znaleźć zasada wyrażona w przepisachart. 3 i 232 k.p.c., zastosowana odpowiednio w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Przepisy te określają zarówno zakres postępowania dowodowego, jak i obowiązki stron w tym zakresie. W myśl pierwszego z nich, strony zobowiązane są przedstawiać dowody. Przepis ten statuuje więc zasadę odpowiedzialności samych stron za wynik procesu. Zgodnie z nim to strony muszą przejawiać aktywność procesową w tym zakresie, na nich spoczywa więc obowiązek wyraźnego, jednoznacznego powoływania konkretnych środków dowodowych. Stosownie zaś do treściart. 232 k.p.c., strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd nie może własnym działaniem zastępować ich bezczynności. Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszego sporu, należało przyjąć, że odwołująca się, zaprzeczając twierdzeniom organu ubezpieczeniowego, który na podstawie przeprowadzonego postępowania kontrolnego dokonał niekorzystnych dla niej ustaleń, winna była w postępowaniu przed sądem nie tylko podważyć trafność poczynionych w ten sposób ustaleń dotyczących obowiązku ubezpieczeń społecznych, ale również, nie ograniczając się do polemiki z tymi ustaleniami, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z jej stanowiskiem reprezentowanym w odwołaniu od decyzji. Z drugiej natomiast strony, organ rentowy, podważając fakty wynikające z dokumentacji takiej jak umowa o pracę, zgłoszenie do ubezpieczenia pracowniczego – winien wykazać, iż faktycznie przedmiotowa umowa do skutku nie doszła, nie była wykonywana, czy też miała charakter pozorny. W uzasadnieniu wyroku z dnia 19 lutego 2008 r. (sygn. II UK 122/07, LEX nr 448905) Sąd Najwyższy wskazał, że osoba zgłaszająca się do ubezpieczenia musi wykazać istnienie stosunku prawnego, będącego tytułem ubezpieczenia o jakim mowa w przepisieart. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.98.137.887 z późn. zm., dalej jako: ustawa systemowa) tytułem ubezpieczenia. Gdy chodzi o ubezpieczenie pracownicze (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy), nawiązanie stosunku pracy wykazuje się umową o pracę, przy czym okoliczności zawarte w takiej umowie nie są dla organu rentowego wiążące. Przystąpienie do ubezpieczenia i opłacanie składki przez podmiot nie noszący cech "zatrudnionego pracownika" nie stanowi przesłanki objęcia ubezpieczeniem społecznym z mocy ustawy i stania się jego podmiotem. Zgodnie z treścią przepisu art. 1 ust. 1 ustawy systemowej, ubezpieczenia społeczne obejmują: 1)ubezpieczenie emerytalne, 2)ubezpieczenia rentowe, 3)ubezpieczenie w razie choroby i macierzyństwa (ubezpieczenie chorobowe), 4) ubezpieczenie z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (ubezpieczenie wypadkowe). W myśl przepisów art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowym i wypadkowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Przepis art. 13 pkt.1 ustawy stanowi, iż obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Według przepisu art. 8 ust. 1 ustawyza pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy. Stosownie do zawartej wart. 2 kodeksu pracydefinicji, - pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie m.in. umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona" oznacza istnienie między pracownikiem, a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tegoż stosunku jest - w świetleart. 22 § 1 k.p.- uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga - stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Dla skuteczności umowy o pracę wystarczy zatem zgodna wola stron, wyrażona w umowie o pracę. Należy przy tym podkreślić, że podleganie ubezpieczeniu społecznemu wynika z prawdziwego zatrudnienia, a nie z samego faktu zawarcia umowy o pracę. Dokument w postaci umowy o pracę nie jest niepodważalnym dowodem na to, że osoby podpisujące go, jako strony umowy, faktycznie złożyły oświadczenia woli o treści zapisanej w dokumencie, może on bowiem zostać skonstruowany dla wykazania istnienia pozornej umowy o pracę. Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy w pierwszej kolejności należy podkreślić, że rozpoznając ją, sąd miał na względzie to, iż żaden przepis prawa nie zabrania zatrudniania kobiet w ciąży. Zakaz taki – gdyby został wprowadzony - byłby zresztą sprzeczny z obowiązującąKonstytucją. Co więcej, nawet gdyby w toku danego procesu ustalono, że głównym powodem, dla którego pracownica nawiązała stosunek pracy było dążenie do uzyskania ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, to takie dążenie nie mogłoby zostać uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Przeciwnie, należałoby ocenić je jako zachowanie rozsądne i uzasadnione zarówno z osobistego, jak i społecznego punktu widzenia. Między innymi dlatego kobietom ciężarnym przysługuje ochrona przed odmową zatrudnienia z powodu ciąży, a odmowa nawiązania stosunku pracy, podyktowana taką przyczyną, jest traktowana jako dyskryminacja ze względu na płeć. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, a dążenie kobiety ciężarnej do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu jego obejście,jeżeli umowa ta prowadzi do faktycznej realizacji zatrudnienia spełniającego cechy stosunku pracy(zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z: 13 maja 2004 r., II UK 365/03, Monitor Prawniczy 2006 nr 5, s. 260; 25 stycznia 2005 r., II UK 141/04, OSNP 2005 nr 15, poz. 235; 28 kwietnia 2005 r., I UK 236/04, OSNP 2006 nr 1-2, poz. 28; 9 sierpnia 2005 r., III UK 89/05; 24 stycznia 2006 r., I UK 105/05; 14 lutego 2006 r., III UK 150/05, LexPolonica nr 1022525; 30 maja 2006 r., II UK 161/05; 2 czerwca 2006 r., I UK 337/05, Lex-Polonica nr 1348865; 8 stycznia 2007 r., I UK 207/06). Tym samym koniecznym było przyjęcie, że nawet jeśli w momencie zatrudniania ubezpieczonej, płatnik wiedziałby o ciąży, fakt ten nie miałby znaczenia,gdyby strony faktycznie wywiązywały się z warunków zawartych w umowie o pracę. Nie można bowiem przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, w sytuacji gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował. W niniejszej sprawie ani płatnik, ani odwołująca nie wykazali jednak, aby na podstawie zawartej przez nich formalnie pisemnej umowy o pracę z dnia 23 lutego 2013 r. faktycznie doszło do nawiązania stosunku pracy. W toku niniejszego postępowania nie dowiedziono bowiem, abyB. J. (1)faktycznie umówioną pracę podjęła i ją wykonywała w warunkach zatrudnienia pracowniczego, a płatnik jako pracodawca świadczenie to przyjmował. Zarówno w toku postępowania przed organem rentowym, jak i w toku niniejszego postępowania,B. J.starała się wykazać, że do jej obowiązków miało należeć wykonywanie prac polowych i kameralnych z zakresu geodezji i kartografii oraz reprezentowanieP. K.w(...) Ośrodkach (...)w sprawach dotyczących wykonywanych prac geodezyjnych oraz, że zadania związane z tego rodzaju pracami faktycznie wykonywała. Na dowód powyższego przedłożyła wydruki połączeń telefonicznych, z których wynikało, że w spornym okresie dzwoniła i wysyłała wiadomości tekstowe m.in. na numer(...), należący doP. K.oraz wydruki poczty elektronicznej z okresu od kwietnia do czerwca 2013 r., które miały udowodnić, że w ten sposób kontaktowała się w sprawach zawodowych zP. K.. W ocenie sądu dokumenty te potwierdziły jednak wyłącznie fakt, żeB. J. (1)iP. K. (1)kontaktowali się w spornym okresie; nie stanowiły natomiast wystarczającego dowodu na to, że kontakty te rzeczywiście miały charakter zawodowy i związane były z pracą ubezpieczonej wykonywaną na rzeczP. K.w ramach stosunku pracy. Na podstawie wydruków dotyczących połączeń telefonicznych nie sposób bowiem ustalić, czego dotyczyły prowadzone telefonicznie rozmowy lub wysyłane wiadomości tekstowe. Z kolei korespondencja e-mailowa pochodzi okresu, kiedyB. J.korzystała już ze zwolnienia lekarskiego, a jej treść sugeruje raczej, że mogła być ona związana z prowadzoną przezB. J.w owym czasie własną działalnością gospodarczą w zakresie usług geodezyjnych, a nie z ewentualnym zatrudnieniem uP. K.w ramach umowy o pracę. Mianowicie, sąd zwrócił uwagę w szczególności na treść e-maila z dnia 29 maja 2013 r., stanowiącego odpowiedźB. J.na wcześniejszy e-mail odP. K.(„temat Odp:Re”)B. J.użyła tam sformułowania „Ok szefie – to za 300 bez faktury”, co wskazywałoby na to, że strony ustalały wysokość i sposób zapłaty za wykonane prace. Także w e-mailu z 27.05.2013r.B. J.zwróciła się doP. K.z zapytaniem „napisz mi proszę ile byś zainkasował za określenie zaznaczonych rzędnych?”, co oznaczałoby, że strony w owym czasie współpracowały ze sobą, prawdopodobnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Także w e-mailu z 22.04.2013 r.B. J.zwróciła się doP. K.z prośbą o wycenę „ile za wytyczenie, a ile za inwentaryzację podwykonawczą”. Taka treść e-maila w ocenie sądu wykracza poza korespondencję prowadzoną między pracownicą a jej pracodawcą, zwłaszcza gdy zważyć, że do zadańB. J.miało należeć wyłącznie wykonywanie czynności technicznych (dokonywanie pomiarów, kreślenie map), nie zaś prowadzenie negocjacji z ewentualnymi kontrahentami. Co więcej, należy w tym miejscu wskazać na problem z ustaleniem w niniejszej sprawie stanu faktycznego zarówno w zakresie czynności, jakie rzekomoB. J.miała wykonywać w zakładzie pracy w ramach swoich obowiązków służbowych, jak i faktycznie wykonanych przez nią w czasie zatrudnienia prac geodezyjnych. Sądowi nie zaoferowano bowiem na dobrą sprawę żadnych wiarygodnych dowodów, w oparciu o które można byłoby te czynności i prace odtworzyć. Na tę okoliczność zeznawali bowiem właściwie jedynieB. J. (1)(siłą rzeczy zainteresowana takim przedstawieniem faktów, aby uzyskać korzystny dla siebie wyrok sądu) oraz płatnik (zainteresowany tym samym). Żadne z nich nie potrafiło jednak podać konkretnego miejsca, w którymB. J.wykonywała swoje obowiązki ani zadań, jakie faktycznie wykonała. Nie przedłożono także żadnych namacalnych – a tym samym poddających się obiektywnej weryfikacji – dowodów na to, jakie efekty przyniosła pracaB. J.. Dowodem takim mogłyby być np. zredagowane przez nią mapy. Także przesłuchany świadek (M. S.- partner odwołującej i ojciec jej dziecka) nie posiadał wiedzy na temat faktycznych działań podejmowanych przezB. J.w związku z zatrudnieniem. Sąd miał przy tym na uwadze, iżB. J. (1)miała zostać zatrudniona do wykonywania prac szczególnego rodzaju, tj. prac geodezyjnych, szczegółowo uregulowanych przepisamiustawy z dnia 17 maja 1989r. – Prawo geodezyjne i kartograficznej(tekst jednolity: Dz. U. z 2010r., nr 193, poz. 1287 ze zm.) oraz wydanych na jej podstawie rozporządzeń wykonawczych. W szczególności, stosownie do brzmienia przepisuart. 12 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, wykonawca prac geodezyjnych i kartograficznych jest obowiązany zgłosić do organów, o których mowa wart. 40 ust. 3, prace przed przystąpieniem do ich wykonania, a po wykonaniu prac przekazać powstałe materiały lub informacje o tych materiałach do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. W wydanym na podstawie upoważnienia zawartego w art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawyrozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz(Dz.U. z 2001r., nr 78, poz. 837), w jego paragrafie 3 ust. 1 doprecyzowano, że wykonawca zgłasza prace we właściwym miejscowo i rzeczowo ośrodku przed przewidywanym terminem rozpoczęcia tych prac. W § 4 wskazano, ze zgłoszenie sporządzane jest przez wykonawcę w dwóch egzemplarzach, z których jeden, po wypełnieniu i potwierdzeniu przez ośrodek, zwracany jest wykonawcy, a drugi przechowywany jest przez ośrodek (ust. 1). Wskazano tam także, iż zgłoszenie w części wypełnianej przez wykonawcę ma zawierać: informacje o wykonawcy, opis przedmiotu, miejsca i obszaru wykonywanej pracy oraz termin zakończenia pracy, a w części wypełnianej przez ośrodek: potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia oraz informacje o innych pracach realizowanych na obszarze zgłaszanej pracy. (ust. 3) W załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia określono także wzory zgłoszenia prac geodezyjnych (załącznik nr 1) i prac kartograficznych (załącznik nr 2) (ust. 5). Z wzoru zgłoszeń wynika, że w części dotyczącej „informacji o wykonawcy” zamieszcza się m.in. informacje dotyczące: 1. Nazwy i adresu podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą lub jednostki organizacyjnej, zgłaszającego prace: 2. Osoby upoważnionej do odbioru rachunku/faktury VAT (...). Informację o działającym w imieniu podmiotu wykonawcy prac, zgodnie zart. 42 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne(imię i nazwisko oraz nr i zakresy uprawnień zawodowych. 4. Informacje o osobie upoważnionej do odbioru opracowań posiadanych przez ośrodek dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej oraz uzyskania informacji niezbędnych do wykonania pracy, 5. Informacje o osobie wyznaczonej do kartowania i kreślenia na mapie zasadniczej, 6. Informacje o osobie upoważnionej do odbioru materiałów dla zleceniodawcy. Oznacza to jasno, że gdybyB. J. (1)faktycznie wykonywała na rzeczP. K. (1)jakieś prace geodezyjne, w tym także prace, do których miała uprawnienia stosownie do treści art. 44a ustawy (tj. prace o jakich mowa w przepisie art. 43 pkt 3, 6 i 7 ustawy), musiałaby zostać wymieniona bądź w punkcie 6 zgłoszenia prac geodezyjnych, bądź w punkcie 9 takiego zgłoszenia. Byłoby to konieczne tym bardziej, gdy zważyć, żeP. K. (1)zeznał, iż 99% prac, jakie rzekomo miała wykonywać, podlegało zgłoszeniu geodezyjnemu. Tymczasem w żadnym z dołączonych do akt sprawy zgłoszeniu prac geodezyjnych z okresu od października 2012 r. do marca 2013 r. płatnik nie wskazał jako osoby uprawnionej do wykonania pracB. J. (1). W zgłoszeniach prac geodezyjnych w punkcie dotyczącym informacji o wykonawcy prac działającym w imieniu podmiotu, zgodnie zart. 42 ustawy Prawo Geodezyjne i Kartograficznewskazywał siebie (P. K. (1)), w punktach dotyczących osób uprawnionych do odbioru opracowań posiadanych przez ośrodek dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej oraz uzyskania informacji niezbędnych do wykonania pracy, osób upoważnionych do kreślenia i kartowania na mapie zasadniczej, osób upoważnionych do odbioru materiałów dla zleceniodawcy, do odbioru rachunku wskazywał siebie (P.K.) lubJ. A.. Również w żadnym ze sprawozdań technicznych z okresu od marca 2013 r. do czerwca 2013 r. nie wskazanoB. J. (1)jako osoby działającej w imieniu wykonawcy czy jako osoby upoważnionej do odbioru materiałów dla zleceniodawcy. Jako kierownika robót oraz osobę wykonującą prace polowe i kameralne wskazywano wyłącznieP. K. (1). SamP. K. (1)zeznał zresztą wprost, iż w żadnym ze zgłoszeń nie wskazałB. J. (1)jako osoby uprawnionej do działania w jego imieniu. Oznacza to – w ocenie sądu – brak możliwości przyjęcia, abyB. J.takie prace w rzeczywistości wykonywała. Dokonanie innych ustaleń sanowałoby z jednej strony lekceważenie obowiązujących przepisów prawa, zaś z drugiej, byłoby sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami odwołującej, która nie potrafiła precyzyjnie określić ani jednej wykonanej przez siebie rzekomo na rzeczP. K.pracy. Dodatkowo należy wskazać, że sąd za niewiarygodne uznał przedłożone dopiero w toku procesu sądowego dowody z dokumentów w postaci aneksu do umowy o pracę z 30.04.2013 r., dotyczącego zmiany umowy o pracę w części dotyczącej pracy wykonywanej przezB. J.na własnym sprzęcie (k. 78), umowy udostępnienia pracownikowi służbowego sprzętu komputerowego z 23.02.2013 r. (k. 79-82), protokołu zwrotu sprzętu z 18.06.2013 r. (k. 83), upoważnienia z 4.03.2013 r. (k. 84) W ocenie sądu dokumenty te zostały sporządzone wyłącznie na użytek niniejszego postępowania, po tym jak organ rentowy w decyzji oraz w odpowiedzi na odwołanie położył nacisk na brak w dokumentacji osobowejB. J.dokumentów dotyczących uregulowania kwestii związanych z wykorzystywaniem przez nią w pracy własnego sprzętu (co zastrzeżono w pisemnej umowie o pracę). W odwołaniu od decyzjiB. J.nie powoływała się na istnienie tych dokumentów, a wskazała wyłącznie, że jej zdaniem ZUS nie może stawiać zarzutu braku przewidzianej rekompensaty za pracę na własnym sprzęcie, gdyż strony mogą dowolnie umawiać się w tym zakresie (k. 3). Odnośnie przedłożonego upoważnienia Sąd zwrócił uwagę, że jest ono datowane na dzień 4.03.2013 r.; tymczasem płatnik w piśmie procesowym z 19.12.2013 r. wskazał, że takie upoważnienie wręczył B.J.w chwili spisywania umowy o pracę, a tę strony zawarły 23.02.2013 r. W świetle powyższego uznać należało, że dokumenty te zostały stworzone wyłącznie na użytek postępowania, w celu uwiarygodnienia twierdzenia o wykonywaniu przezB. J.pracy. Na zakończenie należy też wskazać, iż fakt zatrudnieniaB. J.przezP. K. (1)budzi – w całym wyżej przytoczonym kontekście – wątpliwości także, gdy zwrócić uwagę, że z zeznańP. K.wynika, że w dacie kiedy miał podjąć decyzję o jej zatrudnieniu, z dość wysoką pensją (ponad pięć tysięcy brutto, do czego należy jeszcze doliczyć obciążający pracodawcę koszt składek ZUS), osiągał stratę, a i później jego dochód miał wynosić ledwie 3 - 3,5 tysiąca złotych netto miesięcznie. Dochód ten nie tylko więc nie wystarczyłby na pokrycie kosztów zatrudnienia pracownicy, ale i nie zapewniałby jakiegokolwiek zysku samemuP. K.(dla którego prowadzona działalność była wszak źródłem utrzymania). W powyższej sytuacji, kierując się wyżej przytoczonymi względami, Sąd Okręgowy, działając na podstawie przepisuart. 47714§ 1 k.p.c., oddalił odwołanie, uznając że brak jest jakichkolwiek podstaw, by uznać że w spornym okresieB. J.powinna podlegać obowiązkowym, pracowniczym ubezpieczeniom społecznym. O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisówart. 98 § 1 i 3w zw. zart. 99 k.p.c.oraz§ 2 ust. 1 i 2w zw. z§ 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349 z późn. zm.).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2014-03-12' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Monika Miller-Młyńska legal_bases: - art. 12 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne - art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 3 i 232 k.p.c. - art. 2 kodeksu pracy - § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: st. sekr. sądowy Katarzyna Herman signature: VI U 2110/13 ```

154500000003003_VI_ACa_001479_2012_Uz_2013-06-12_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI ACa 1479/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący - Sędzia SA– Ewa Śniegocka (spr.) Sędzia SA– Wanda Lasocka Sędzia SA – Małgorzata Kuracka Protokolant: – sekr. sądowy Ewelina Murawska po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa(...)wP. przeciwko(...) sp. z o.o.wW. o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 23 lipca 2012 r. sygn. akt XVII AmC 608/12 I oddala apelację, II zasądza od(...) sp. z o.o.wW.na rzecz(...)wP.kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sygn. Akt. VI ACa 1479/12 UZASADNIENIE Powód domagał się uznania za niedozwolone i zakazania wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści: „Odpowiedzialność Organizatora wobec Uczestnika z tytułu realizacji promocji zostaje ograniczona do wysokości udzielonego przez(...)rabatu, z zastrzeżeniem, że ten sam Uczestnik może wielokrotnie brać udział w Promocji” (pkt 16 Regulaminu(...)Konsumenckiej), którym posługuje się pozwany(a)(...)Sp. z o.o.; nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu. Zdaniem powoda rzeczony zapis wzorca umowy wypełnia hipotezęart. 385[1]§ 1 kc, zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, z wyłączeniem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (niedozwolone postanowienia umowne). Powód wskazał, iż zakwestionowana klauzula powinna zostać uznana za niedozwoloną, gdyż przewiduje wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorcy względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy. Pozwany w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa i wniósł o zasądzenie kosztów procesu. Stwierdził, że żądanie pozwu nie nawiązuje do wprowadzonego do obrotu wzorca umowy, bowiem zawarte w powołanym dokumencie oświadczenie pozwanego ma charakter jednostronny i stanowi przyrzeczenie publiczne w rozumieniuart. 919 kc, a tym samym nie podlega kontroli w toku postępowania o uznanie postanowienia wzorca umowy za niedozwolone. Pozwany dodał, iż uczestnictwo w konkursie nie tworzy stosunku umownego pomiędzy uczestnikiem konkursu a organizatorem (przyrzekającym) ani nie jest związane prawnie z zawieraną między uczestnikiem a sprzedającym umową zakupu towaru i usług. W ocenie pozwanego zorganizowana przez niego akcja promocyjna nie jest również przykładem programu lojalnościowego. Niezależnie od powyższego pozwany zaprzeczył, jakoby postanowienie to naruszało dobre obyczaje i interesy konsumentów w sposób rażący. Pozwany nadto podniósł, iż powód nie różnicuje, kto jest stroną transakcji sprzedaży biletów, a kto gwarantuje (przyrzeka) udzielenie rabatu w wysokości 50 % ceny bilet. Wskazał ponadto, iż uczestnik nie ponosi większej straty niż wartość udzielonego mu rabatu, w następstwie niewykonania przyrzeczenia publicznego. Dodał, iż konsument nie został pozbawiony żadnych korzyści z tego tytułu, iż kupił on bilet i uzyskał rabat. W ocenie pozwanego, jakakolwiek szkoda związana z niewłaściwą realizacją przyrzeczenia może jedynie dotyczyć równowartości udzielonego przez(...)rabatu. Nie sposób zatem przyjąć, iż zakwestionowane postanowienie stanowi ograniczenie czy też, jak wywodzi powód wyłączenie odpowiedzialności pozwanego wobec uczestników konkursu. Wyrokiem z dnia 23 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał za niedozwolone i zakazał pozwanemu wykorzystywania w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy o treści: „Odpowiedzialność Organizatora wobec Uczestnika z tytułu realizacji promocji zostaje ograniczona do wysokości udzielonego przez(...)rabatu, z zastrzeżeniem, że ten sam Uczestnik może wielokrotnie brać udział w Promocji”; zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 360 zł; nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony, kwotę 600 złotych; zarządził też publikację prawomocnego wyroku w Monitorze Sądowym i Gospodarczym na koszt strony pozwanej. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że nietrafna jest argumentacja pozwanego dotycząca jednostronnego charakteru stosunku prawnego powstającego między nim a konsumentami. Z natury uregulowania przyrzeczenia publicznego wynika, iż chodzi w nim o nieskomplikowaną relację prawną sprowadzającą się do prostego wykonania oznaczonej jednej czynności, za co obiecano nagrodę. Złożony stosunek prawny regulowany Regulaminem składającym się z kilkudziesięciu postanowień, nie mieści się w ramach regulacji przewidzianej wart. 919 kci nast. Bez znaczenia zdaniem Sądu I instancji pozostaje okoliczność, że jedna ze stron stosunku pozostaje wobec drugiej anonimowa. W obrocie gospodarczym funkcjonuje wiele umów, które ze swej natury pozostawiają jedną ze stron nierozpoznaną. Rozwój technologii informacyjnych powoduje obecnie anonimizację konsumentów w wielu obszarach rynku, w których tradycyjnie pozostawali oni kontrahentom znani. Wymienić tu można m.in. zakupy "przez Internet", automaty sprzedażowe czy kasy samoobsługowe w sklepach. Nie budzi żadnych kontrowersji kwalifikowanie wymienionych wyżej stosunków prawnych jako umów. O jednostronności stosunku prawnego decydowałby brak oświadczenia woli jednej ze stron. Nie można jednak o nim mówić, gdy do wzięcia udziału w konkursie konieczna jest wcześniejsza rejestracja lub spełnienie określonych świadczeń (np. dokonanie zakupów czy zawarcie określonych umów - choćby z osobami trzecimi, gdyż samo spełnienie oczekiwanego świadczenia może być oświadczeniem woli). Te właśnie okoliczności przesądzają, że w omawianej sprawie mamy do czynienia ze stosunkiem umownym z elementami przyrzeczenia publicznego (umowa o udział w konkursie). Za oświadczenie woli uczestnika przystępującego do umowy należy uznać konieczność poinformowania sprzedawcy(...)o chęci skorzystania z promocji przed dokonaniem płatności kartą zbliżeniową(...)(pkt. 5 Promocji). Sąd Okręgowy wskazał, że przeprowadzana przez pozwanego akcja promocyjna ze swej istoty nie funkcjonuje w oderwaniu od umów sprzedaży towarów i usług. Prowadzenie akcji promocyjnej nie jest również elementem dobroczynnej działalności, a jednym ze sposobów zwiększania zysku sprzedaży i uzyskania optymalnego wyniku finansowego, co prowadzi do wniosku, że koszty akcji wliczane są do kosztów funkcjonowania przedsiębiorstwa przekładając się na ceny sprzedawanych towarów i usług. W ocenie Sądu Okręgowego istnienie bezpośredniego związku pomiędzy akcją promocyjną, a zawieraniem przez uczestników promocji umów sprzedaży towarów i usług, należy również uznać za czynnik determinujący kwalifikację ocenianego w niniejszej sprawie stosunku prawnego jako umowy. Z tych względów postanowienia omawianego regulaminu mogą podlegać ocenie w postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone. W ocenie Sądu Okręgowego analizowany zapis wzorca umownego prowadzi do ograniczenia odpowiedzialności konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, co wypełnia dyspozycjęart. 385[3]pkt 2 kc.Pozwany bowiem ograniczył wszelką swoją odpowiedzialność wobec konsumenta, do wysokości udzielonego przez(...)rabatu, tj. do wysokości 50 % ceny tańszego biletu. Mocą kwestionowanego postanowienia umownego organizator z góry ograniczył swoją odpowiedzialność wobec uczestnika konkursu naruszając zasadę pełnego odszkodowania wyrażoną wart. 361 kc.W ocenie Sądu Okręgowego niedopuszczalne jest zastosowanie przez pozwanego w przedmiotowym postanowieniu zapisu, z którego wynika, że będzie on ponosił odpowiedzialność tylko co do z góry określonej procentowo wysokości, dodatkowo ustalonej w rażąco niskim wymiarze, takim, jak połowa ceny tańszego biletu. Odnosząc się do argumentacji pozwanego stanowiącej o braku jego odpowiedzialności za niewykonanie i nienależyte wykonanie zobowiązania Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że niedopuszczalny jest sam zapis ograniczający z góry - w sposób istotny - do określonej wysokości odpowiedzialność przedsiębiorcy w stosunku do konsumenta, do czego odwołuje sięart. 385[3]pkt 2 kc.Wskazać przy tym należy, iż pozwany nie przedstawił żadnych przekonywujących argumentów w zakresie konieczności dokonania odmiennej - niż wynikająca z domniemania abuzywności wyrażonego wart. 385[3]kc- wykładni kwestionowanego postanowienia wzorca umowy. Sąd I instancji uznał, że przedmiotowe postanowienie przede wszystkim nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu konsumenta, jako słabszej strony umowy, co nie znajduje żadnego uzasadnienia i prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nierównorzędny i rażąco niekorzystny dla konsumenta. Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżyła go w całości i wniosła o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości. Apelująca zarzuciła: -naruszenie przepisów postępowania, tj.art. 233 § 1 kpcpoprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i sformułowanie na podstawie zebranego materiału dowodowego wniosku z niego nie wynikającego, a mianowicie, że do wzięcia udziału w promocji, której celem jest promocja transakcji bezgotówkowych realizowanych kartami płatniczymi konieczne jest spełnienie określonych świadczeń, podczas gdy do wzięcia udziału w akcji i otrzymania przyrzeczonego rabatu udzielanego przez osobę trzecią ((...)) konieczne jest jedynie dokonanie zapłaty za bilet przy użyciu zbliżeniowej karty płatniczej i poinformowanie(...)o chęci uczestnictwa w promocji przed dokonaniem takiej płatności. -naruszenie prawa materialnego, tj. -art. 65 k.c.poprzez jego zastosowanie i stwierdzenie, że poinformowanie przez uczestnika sprzedawcy(...)o chęci skorzystania z promocji przed dokonaniem płatności kartą zbliżeniową stanowi oświadczenie woli uczestnika o przystąpieniu do umowy o udział w konkursie, podczas gdy jest to jedynie czynność faktyczna za wykonanie, której pozwana przyrzekła realizację rabatu przez osobę trzecią - właściciela(...); -art. 66 k.c.poprzez błędne przyjęcie, że regulamin stanowi ofertę zawarcia umowy o udział w konkursie, podczas gdy oświadczenie woli zawarte w regulaminie stanowi przyrzeczenie publiczne, nie zostało skierowane do ściśle oznaczonych osób oraz nie zawiera woli zawarcia umowy, a udzielenie rabatu przez osobę trzecią, za którą gwarantuje pozwana, następuje na rzecz osoby, która wykonała czynność wskazaną w treści przyrzeczenia publicznego tj. dokonała płatności za bilet kartą zbliżeniową oraz poinformowała osobę trzecią - pracownika(...)przed dokonaniem płatności o chęci skorzystania z rabatu; -art. 384 k.c.poprzez jego zastosowanie w wyniku błędnego przyjęcia, że regulamin stanowi wzorzec umowny w rozumieniu tego przepisu, podczas gdy ten regulamin nie ma charakteru wzorca umownego, a także poprzez błędną wykładnię określonych w tym przepisie przesłanek inkorporacji wzorca; -art. 385[1]§ 1 k.c.poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy postanowienia regulaminu nie mogą podlegać ocenie w postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone; -art. 919 k.c.poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy regulamin stanowi oświadczenie woli pozwanej będące przyrzeczeniem publicznym -art. 391 k.c.poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji ustalenia, że promocja stanowi ofertę zawarcia umowy o udział w konkursie, w której pozwana przyrzekła, że osoba trzecia spełni określone świadczenie na rzecz uczestnika, który dokona płatności kartą i poinformuje o chęci wzięcia udziału w promocji, i przyjęcie, że pozwana ograniczyła odpowiedzialność wobec konsumenta, w sytuacji, gdy zakres odpowiedzialności pozwanej ustawowo określony jest wart. 391 k.c.w sposób tożsamy do kwestionowanego postanowienia regulaminu. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja nie jest zasadna. W oparciu o wszechstronnie oceniony materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny przyjmuje jako własne. Orzeczenie jest trafne i odpowiada prawu. Postępowanie w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone ma na celu dokonanie abstrakcyjnej, to jest oderwanej od konkretnej umowy i wynikającego z niej rozkładu praw i obowiązków stron, oceny abuzywnego charakteru postanowień wzorca umownego używanego w obrocie konsumenckim przez przedsiębiorcę. Kontrola abstrakcyjna polega na kontroli wzorca jako takiego, w oderwaniu od konkretnej umowy, której wzorzec dotyczy. W przypadku kontroli abstrakcyjnej ocenie podlega treść postanowienia wzorca, a nie sposób jego wykorzystania, czy jego powszechność w analogicznych wzorcach umowy. Istotą kontroli tego rodzaju jest eliminacja określonych postanowień wzorców z obrotu i dostarczenie przedsiębiorcom oraz konsumentom informacji, jakiego rodzaju postanowienia wzorców są niepożądane w obrocie (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 marca 2007 r. III SK 21/06). Uwzględniając taki charakter postępowaniaart. 47938§ 1 k.p.c.stanowi, iż powództwo w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone może wytoczyć każdy, kto według oferty pozwanego mógłby zawrzeć z nim umowę, a nie tylko ten, kto taką umowę zawarł, także organizacja społeczna, do której zadań statutowych należy ochrona interesów konsumentów i taka właśnie organizacja jest stroną powodową w niniejszej sprawie. Przedmiotem badania w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone są wzorce umów. Brak jest definicji pojęcia wzorzec umowy. Przepisart. 384 § 1 k.c.stanowi jednak, że ustalony przez jedną stronę wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy wiążą drugą stronę, jeżeli zostały jej doręczone przy zawarciu umowy. Przepis ten ustanawia przesłanki związania drugiej strony umowy wzorcem umowy. Z treści tego przepisu wynika nadto, że wzorcem umowy są ustalone jednostronnie ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy. Cechą charakterystyczną wzorca umowy jest jego ustalenie tylko przez jedną stronę przyszłego stosunku prawnego. Ogólne warunki umów to sformalizowane zbiory ogólnych postanowień umownych uporządkowanych oraz usystematyzowanych według schematu przyjętego przez podmiot opracowujący ten wzorzec. Wzór umowy to z reguły formularz określający treść konkretnej umowy, w którym pozostawia się puste miejsca na zmienne elementy umowy. Regulamin pełni funkcję podobną do ogólnych warunków umów i określa funkcjonowanie czegoś, zasady korzystania z czegoś, tryb postępowania. Nie ma racji apelujący, który zarzuca naruszeniaart. 384 kctwierdząc, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż regulamin stanowi wzorzec umowny w rozumieniu tego przepisu. Również w ocenie Sądu Apelacyjnego regulamin należy traktować jak wzorzec umowy. Podlega on badaniu pod kątem abuzywności. W wyroku z dnia 20 stycznia 2011 r., I CSK 218/10 Sąd Najwyższy uznał, że „Z mocyart. 384 § 1 k.c.regulamin jest jedną spośród wymienionych tym przepisem szczególnych postaci wzorca umowy”, zaś „Kontrola postanowień wzorca umowy w sądowym postępowaniu odrębnym w ramach szczególnego trybu postępowania w sprawach gospodarczych (art. 47936-art. 47945k.p.c.) może mieć charakter kontroli abstrakcyjnej, której dokonanie nie jest bynajmniej warunkowane uprzednim zawarciem umowy pomiędzy twórcą wzorca, a jego potencjalnym adresatem. Innymi słowy, postanowienia regulaminu, jako ustalonej przez jedną ze stron szczególnej postaci wzorca umowy (art. 384 § 1 k.c.), podlegają m.in. tzw. kontroli abstrakcyjnej w postępowaniu w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone, wszczętym także przez podmiot niezwiązany umową z twórcą tego wzorca. Z mocyart. 47938§ 1 k.p.c.powództwo w sprawach wszczynanych we wspomnianym postępowaniu może wytoczyć każdy, kto według oferty pozwanego mógłby zawrzeć (podkr. SN) z nim umowę...”. Analogiczne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku VI ACa 282/11 z dnia 4.10.2011 r., zgodnie z którym „1. Postępowanie w sprawie o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone ma na celu dokonanie abstrakcyjnej, to jest oderwanej od konkretnej umowy i wynikającego z niej rozkładu praw i obowiązków stron, oceny abuzywnego charakteru postanowień wzorca umownego używanego w obrocie konsumenckim przez przedsiębiorcę. Kontrola abstrakcyjna polega na kontroli wzorca jako takiego, w oderwaniu od konkretnej umowy, której wzorzec dotyczy. W przypadku kontroli abstrakcyjnej ocenie podlega treść postanowienia wzorca, a nie sposób jego wykorzystania, czy jego powszechność w analogicznych wzorcach umowy. Istotą kontroli tego rodzaju jest eliminacja określonych postanowień wzorców z obrotu i dostarczenie przedsiębiorcom oraz konsumentom informacji, jakiego rodzaju postanowienia wzorców są niepożądane w obrocie. 2. Wzorcem umowy są ustalone jednostronnie ogólne warunki umów, wzory umów, regulaminy. Cechą charakterystyczną wzorca umowy jest jego ustalenie tylko przez jedną stronę przyszłego stosunku prawnego. Ogólne warunki umów to sformalizowane zbiory ogólnych postanowień umownych uporządkowanych oraz usystematyzowanych według schematu przyjętego przez podmiot opracowujący ten wzorzec. Wzór umowy to z reguły formularz określający treść konkretnej umowy, w którym pozostawia się puste miejsca na zmienne elementy umowy. Regulamin pełni funkcję podobną do ogólnych warunków umów i określa funkcjonowanie czegoś, zasady korzystania z czegoś, tryb postępowania. 3. Regulamin jest wzorcem umowy, a zatem nie może być utożsamiany z umową. Czym innym jest umowa, a czym innym wzorzec umowy. Kontrola takiego wzorca umowy jest kontrolą abstrakcyjną i z tego względu nie jest uwarunkowana zawarciem umowy pomiędzy twórcą regulaminu (wzorca) a jego kontrahentem, czyli adresatem wzorca (konsumentem).” Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska skarżącego, iż oferowana przez niego promocja powinna być oceniana w oparciu o przepisyart. 919 - 921 kcdotyczące przyrzeczenia publicznego. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie zarzut naruszeniaart. 919 kc, bowiem brak było podstaw do zastosowania tego przepisu przez Sąd I instancji. Kwestionując kwalifikację Regulaminu Promocji Konsumenckiej (k. 7) jako wzorca umowy pozwana Spółka wywodzi, iż konkurs, którego jest realizatorem, oparty jest na oświadczeniu woli będącym przyrzeczeniem publicznym, które według poglądów doktryny jest jednostronną czynnością prawną kreującą stosunek zobowiązaniowy, nie jest zatem umową. Jak już wskazano powyżej przedmiotem badania w niniejszej sprawie jest Regulamin, jako wzorzec umowy. O ile jednak pozwana twierdzi, że Regulamin reguluje warunki akcji promocyjnej i jej zdaniem nie jest wzorcem umowy, to należy wskazać, iż pozwana nie wykazała ani treści oświadczenia zawierającego przyrzeczenie publiczne, ani faktu publicznego ogłoszenia tego oświadczenia. Z samego zaś faktu, że Regulamin dotyczy promocji(...)i(...)nie można wywieść, że reguluje on stosunek, jaki może być nawiązany na podstawie przyrzeczenia publicznego. Z treści Regulaminu wynika, że warunkiem udziału w konkursie konieczne jest spełnienie kilku warunków, a mianowicie posiadanie karty zbliżeniowej, kupno biletów do kina, i to do kina należącego do sieci(...), zapłacenie za nie przy użyciu karty zbliżeniowej oraz poinformowanie sprzedawcy o chęci wzięcia udziału w promocji. Wskazać należy ponadto, iż z natury regulacji dotyczącej przyrzeczenia publicznego wynika, że chodzi w niej o nieskomplikowaną relację prawną, sprowadzającą się do prostego wykonania oznaczonych czynności, za które obiecano nagrodę. Złożony zaś stosunek prawny, regulowany 20 – punktowym regulaminem, nierozerwalnie związany z posiadaniem przez uczestnika karty płatniczej(...)oraz kupnem biletu do kina(...), a zatem stanowiących jej dodatkowe elementy nie mieści się w ocenie Sądu Apelacyjnego w ramach przewidzianej treściąart. 919 kcinstytucji przyrzeczenia publicznego. W ocenie Sądu Apelacyjnego treść Regulaminu nie pozwala uznać, że jest to przyrzeczenie publiczne, bowiem oferta jest skierowana do ograniczonej liczby osób (posiadających kartę zbliżeniową), nie była ogłoszona publicznie (np. za pomocą mediów, czy innych środków masowego przekazu). Nadto zobowiązanie przyrzekającego polega na daniu nagrody „za wykonanie oznaczonej czynności”. W przyrzeczeniu publicznym powinna być zatem wyraźnie oznaczona czynność, której wykonanie uprawnia do otrzymania nagrody. Czynnością taką może być w zasadzie każde zachowanie się człowieka dozwolone przez porządek prawny i zasady współżycia społecznego. W niniejszym przypadku nie chodzi o czynność faktyczną, a o zdeklarowanie się, wyrażenie zamiaru wzięcia udziału w promocji, czyli o czynność prawną. Osoba przystępująca do promocji musi złożyć stosowne oświadczenie woli, w tym przypadku - przed kupnem biletów musi poinformować sprzedawcę o chęci skorzystania z promocji, zaś w przypadku przyrzeczenia publicznego niepotrzebne jest składanie oświadczenia woli przez drugą stronę stosunku zobowiązaniowego. Wobec brak elementu jednostronności w ocenie Sądu Apelacyjnego, należy uznać, iż mamy do czynienia z ofertą zawarcia umowy, bowiem umowa jest w sposób dorozumiany zawierana przy zakupie biletów do kina. Nie zaistniały zatem przeszkody do badania treści zaskarżonej klauzuli w aspekcie jej abuzywności -art. 3851§ 1 k.c.Do uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowania go z praktyki stosowania, konieczne jest stwierdzenie łącznego występowania czterech przesłanek, tj. (1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, (2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki stron pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami, (3) powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta, (4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron (art. 3851§ 1 k.c.). Rozszerzająca funkcjonalna wykładnia powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że abstrakcyjna ocena abuzywności postanowienia wzorca powinna uwzględniać dwa kryteria wskazane wart. 3851k.c., a mianowicie sprzeczność z dobrymi obyczajami oraz rażące naruszenie interesów konsumenta. Komentatorzy wskazują, że przez „dobre obyczaje” w rozumieniuart. 385(1) § 1 kcnależy rozumieć pozaprawne reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami (por. G. Bieniek, H. Ciepła, St. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żuławska, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 1, Wielkie Komentarze, Lexis Nexis 2009). W swoim orzecznictwie zarówno Sąd Najwyższy, jak i sądy powszechne przyjmują, że za sprzeczne z dobrymi obyczajami należy w pierwszej kolejności uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową stron; „rażące naruszenie interesów konsumenta” polega zaś na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005r., I CK 832/04). Pogląd ten podziela również Sąd Apelacyjny, stojąc na stanowisku, że działanie wbrew „dobrym obyczajom” w rozumieniu powołanego wyżej przepisu w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 maja 2009r., VI ACa 1473/08, LEX nr 785833). Sprzeczne z dobrymi obyczajami są zatem np. działania wykorzystujące niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011r., VI ACa 771/10, LEX nr 824347). Jeżeli chodzi o rażące naruszenie interesów konsumenta to przyjmuje się, że występuje ono wówczas, jeżeli postanowienie umowne poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron. W wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. (I CK 832/04, Pr. Bank. 2006 , nr 3, s.8) Sąd Najwyższy stwierdził, że rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym. Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba wskazać , że zawarta w zakwestionowanym postanowieniu Regulaminu klauzula o treści „Odpowiedzialność Organizatora wobec Uczestnika z tytułu realizacji promocji zostaje ograniczona do wysokości udzielonego przez(...)rabatu, z zastrzeżeniem, że ten sam Uczestnik może wielokrotnie brać udział w Promocji” (pkt 16 Regulaminu Promocji Konsumenckiej) jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumentów, bowiem przewiduje wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorcy względem konsumenta w sytuacji niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Z treści klauzuli jednoznacznie wynika ograniczenie odpowiedzialności do wysokości wartości rabatu, jaki zostanie udzielony przez(...). Pozwany jest odpowiedzialny za realizację promocji, on jest organizatorem konkursu i również on przyrzeka nagrodę, dlatego też on winien być zobowiązany z tego tytułu, zatem ograniczenie jego odpowiedzialności w tym zakresie stanowi niewątpliwie naruszenie interesów konsumentów. Nie ma zatem racji apelujący twierdząc, że nie można mówić o ograniczeniu odpowiedzialności odszkodowawczej przez pozwaną. W konsekwencji chybiony jest też zarzut naruszeniaart. 391 kc. Z powyższych względów, podzielając stanowisko Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny uznał zarzuty pozwanej za niezasadne i w oparciu oart. 385 kpcorzekł jak w sentencji. Sąd Apelacyjny orzekł również o kosztach procesu w postępowaniu apelacyjnym na podstawieart. 98 kpcw zw. z§ 12 ust 1 pkt 2w zw. z§ 14 ust 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz.U.2013.490 j.t.).

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Warszawie date: '2013-05-10' department_name: VI Wydział Cywilny judges: - SA– Wanda Lasocka - Sędzia SA– Ewa Śniegocka - Małgorzata Kuracka legal_bases: - art. 385(1) § 1 kc - art. 233 § 1 kpc - § 14 ust 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: sekr. sądowy Ewelina Murawska signature: VI ACa 1479/12 ```

152515250002015_IV_P_000134_2013_Uz_2018-01-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IV P 134/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 11 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim IV Wydział Pracy w składzie następującym: Przewodniczący SSR Jolanta Jaros-Skwarczyńska Protokolant stażysta Magdalena Dębowska po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim sprawy z powództwaP. B. przeciwkoPPHU (...) Spółka JawnaJ. S.,K. W.z siedzibą wO. o wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, diety z tytułu podróży służbowych 1/. zasądza od pozwanegoPPHU (...) Spółka JawnaJ. S.,K. W.z siedzibą wO.na rzecz powodaP. B.kwotę 7.472,56 (siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dwa złotych 56/100) brutto tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2013r.. do dnia 31.12.2015r. oraz odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01. 2016r. do dnia zapłaty; 2/. oddala powództwo co do kwoty 28.217,20 (dwadzieścia osiem tysięcy dwieście siedemnaście złotych 20/100); 3/. umarza postępowanie w pozostałym zakresie; 4/. zasądza od powodaP. B.na rzecz pozwanegoPPHU (...) Spółka JawnaJ. S.,K. W.z siedzibą wO.kwotę 1.998,00 (jeden tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych 00/100) tytułem zwroty kosztów zastępstwa prawnego; 5/. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. od pozwanegoPPHU (...) Spółka JawnaJ. S.,K. W.z siedzibą wO.kwotę 628,00 (sześćset dwadzieścia osiem złotych 00/100) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 403,00 (czterysta trzy złotych 00/100) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa; 6/. przejmuje na rachunek Skarbu Państwa pozostałe koszty sądowe; 7/. nadaje wyrokowi punkcie 1 (pierwszym) rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczajacej jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę. . Sygn. akt IV P 134/13 1)U Z A S A D N I E N I E W pozwie z dnia 20 marca 2013r., skierowanym przeciwko pozwanemuPPHU (...) sp. z o.o.z siedzibą wO., powódP. B.wnosił o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz: - kwoty 4.085,00 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za 2011r., - kwoty 3.225,00 zł tytułem ekwiwalentu za urlop za 2012r; - należności za delegacje krajowe od lutego 2004r. i zagraniczne od 2010r.; - wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. W piśmie procesowym z dnia 17.06.2014r., powód sprecyzował powództwo w zakresie należnych diet krajowych i zagranicznych w ten sposób, iż tytułem diet zagranicznych wnosił o zasądzenie łącznej kwoty 37.048,00 złotych, a tytułem diet krajowych kwoty 11.189,50 złotych. Na rozprawie w dniu 19.12.2014r., pełnomocnik powoda popierając dotychczasowe stanowisko w sprawie oświadczył, iż kwotę należnego powodowi wynagrodzenia za godziny nadliczbowe wskaże po zapoznaniu się z tarczkami tachografu. Pełnomocnik pozwanego nie uznał wniesionego powództwa i wnosił o jego oddalenie w całości, podnosząc zarazem zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia w zakresie diet krajowych za okres od lutego 2004r. do marca 2010r. i zagranicznych za okres od 01.01.2010r. do 31.03.2010r. Odnośnie wynagrodzenia za godziny nadliczbowe pełnomocnik pozwanego wskazał, iż roszczenie to jest niezasadne, gdyż wynagrodzenie to było wypłacane powodowi na bieżąco. W piśmie procesowym z dnia 22.12.2015r., powódP. B.wskazał, iż domaga się od strony pozwanej zapłaty łącznie kwoty 62.059,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, wnosząc jednocześnie o zwolnienie od opłaty sądowej od pozwu z uwagi na trudną sytuację materialną i rodzinną. Postanowieniem z dnia 04.03.2016r., Sąd zwolnił powodaP. B.od kosztów sądowych w części, a mianowicie od opłaty od pozwu w kwocie 3.103,00 złotych. W piśmie procesowym z dnia 18.09.2017r., powód ostecznie sprecyzował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego pracodawcy: - diet za okres od stycznia 2011r. do lutego 2013r. w kwocie 22.002,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami; - dodatków za pracę w porze nocnej i wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w kwocie 6.215,02 złotych wraz z ustawowymi odsetkami; - ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w kwocie 7.472,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami, cofając powództwo w pozostałym zakresie. Na rozprawie w dniu 30 października 2017r., pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie tak sprecyzowanego powództwa, wyrażając zgodę na cofnięcie powództwa dokonane przez stronę powodową w piśmie procesowym z dnia 18.09.2017r. i wnosząc o rozliczenie kosztów procesu również w części, w której nastąpiło cofnięcie powództwa. Sąd ustalił co następuje: PowódP. B.był zatrudniony u pozwanegoPPUH (...)J. S., K.(...) Spółka Jawnaz siedzibą wO.od dnia 02.01.2004r. do dnia 30.06.2005r. na podstawie umowy o pracę na czas określony, a od dnia 01.07.2005r. do dnia 03.04.2013r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku kierowcy i w pełnym wymiarze czasu pracy. Stosunek pracy ustał na mocy rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybieart. 30 § 1 pkt 3 k.p. dowód:akta osobowe powodaP. C.B świadectwo pracy – k. 12 oraz umowy o pracę k. 2- 6; Pozwany pracodawca z tytułu zatrudnienia wypłacał powodowiP. B.wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych oraz tzw.„kilometrówkę”, które to należności w listach płac były zbiorczo ujmowane jako „nadl.” Z tytułu zatrudnienia powódP. B.otrzymywał wynagrodzenie za pracę w wysokości od 2.500,00 – 3.000,00 złotych miesięcznie, które początkowo otrzymywał do „reki”, a następnie przelewem na rachunek bankowy. dowód:zeznania Prezesa Zarządu pozwanejspółki (...)- protokół rozprawy audio-video z dnia 30.10.2017r. 00:17:12 - 00:21:52 k. 659 oraz protokół rozprawy audio-video z dnia 21.03.2016r. 00:18:47-00:27:48 k. 135 verte; listy płac powodaP. B.za okres od stycznia 2010r. – kwietnia 2013r. k. 55-58 oraz k. 88 -90; zeznania świadkaM. C.- k. 73 i 73 verte; zeznania świadkaJ. S. (2)- k. 73 verte- k.74; zeznania powodaP. B.– protokół rozprawy audio video z dnia 30.10.2017r. 00:08:08-00:11:17- k. 658 verte i protokół rozprawy audio video z dnia 21.03.2016r. 00:04:21-00:18:24- k. 135 verte; Zgodnie z treścią art. 9 Regulaminu Wynagrodzenia pracownikowi za czas podróży służbowych przysługują należności ustalone na zasadach i w wysokości określonych w odrębnych przepisach. dowód: regulamin wynagradzania pracowników k. 59 - 61 oraz k. 81-82; regulamin pracy k. 83-87; PowódP. B.został zapoznany z obowiązującym u pozwanego pracodawcy Regulaminem Wynagradzania jak i Regulaminem Pracy. dowód:oświadczenie pracownika o zapoznaniu się z przepisami zakładowymi, regulaminem pracy i regulaminem wynagrodzenia – k. 9 akt osobowych powoda; W okresie od stycznia 2011r. do dnia lutego 2013r., powodowiP. B.z tytułu wynagrodzenia za dodatki za dyżur i pracę w godzinach nocnych przysługiwały należności w kwocie 6.215,02 złotych, a z tytułu rozliczenia kosztów delegacji służbowych, zgodnie z wyliczeniem biegłego sądowego, przysługiwały za w/w okresy diety krajowe i zagraniczne w łącznej kwocie 22.002,18 złotych. Pozwany pracodawca, w w/w okresie wypłacił powodowiP. B.faktyczniekwotę 121.138,24 złotychobejmującą należne wynagrodzenie zasadnicze oraz wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych ujęte w rubryce w kartach wynagrodzeń jako „nadl.” dowód: opinia biegłego z zakresu rozliczania czasu pracy kierowcówM. K.k. 157 - 606; kserokopie kart pracy k. 39; listy płac k. 55-58; tarczki analogowe; W latach 2010- 2013 powódP. B.wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze:  w roku 2010 –0dni; w roku 2011-7dni ( X 2011- 7 dni); w roku 2012-11dni (III 2012-2 dni, IV 2012-1 dzień, V 2012-4 dni, VII 2012- 3 dni, X -1 dzień);  w roku 2013 –20dni (II 2013- 9 dni, III 2013 – 11 dni), a za 6 dni urlopu wypłacono powodowi ekwiwalent w wysokości 1.210,00 złotych. Na dzień ustania stosunku pracy powodowiP.B.przysługiwał ekwiwalent pieniężny za 43 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowy w kwocie 8.682,56 złotych, a po odliczeniu wypłaconego ekwiwalentu w kwocie 1.210,00 zł za 6 dni urlopu, pozwany pracodawca powinien wypłacić powodowi pozostały należny ekwiwalent w kwocie 7.472,56 złotych. dowód: opinia biegłej z zakresu księgowościJ. K.k. 631-639; Obecnie, powódP. B.pozostaje w stosunku zatrudnienia wfirmie (...) Sp. z o.o.z siedzibą wL.i z tego tytułu otrzymuje wynagrodzenie za pracę w kwocie do 3.000,00 zł netto, a jego wysokość uzależniona jest od ilości wyjazdów poza granice kraju. dowód: zeznania powodaP. B.– protokół rozprawy audio video z dnia 30.10.2017r. 00:08:08-00:11:17- k. 658 verte i protokół rozprawy audio video z dnia 21.03.2016r. 00:04:21-00:18:24- k. 135 verte; Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie dokumentacji pracowniczej złożonej do akt sprawy, zeznań stron: powodaP. B.oraz prezesa pozwanejspółki (...), świadkówM. C.iJ. S. (2)oraz opinii biegłego sądowego z zakresu rozliczania czasu pracy kierowców i opinię biegłego z zakresu księgowości, które to opinie uznał za w pełni wiarygodne, rzetelne i logiczne, albowiem tworzą one spójną całość i są rzeczowo uzasadnione. Zdaniem Sądu biegły sądowy z zakresu dokumentowania i rozliczania czasu pracy kierowców dokonał prawidłowego rozliczenia należności przysługujących powodowi z tytułu podróży służbowych, na podstawie danych wynikających z tarczek analogowych oraz z tzw. kart wynagrodzeń Sąd uznał zeznania powodaP. B.za częściowo wiarygodne, tj. w zakresie, w którym dotyczą one okoliczności niespornych między stronami, bądź wynikających z nie kwestionowanych dokumentów, nie ma więc w tym zakresie potrzeby ich szerszego omawiania. Nie ma bowiem sporu co do tego, iż powód był zatrudniony na stanowisku kierowcy i że wykonywał kursy zlecane przez pozwanego pracodawcę. Sąd zważył, co następuje: Odnośnie dochodzonego przez powoda roszczenia dotyczącego należnych diet krajowych i zagranicznych z tytułu podróży służbowych, za okres od stycznia 2011r. do marca 2013r., Sąd zważył, iż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z 24.11.2016 sygn. akt K 11/15 opublikowanym w Dz. U z 29.12.2016 r. poz. 2206 stwierdził, iżart. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców(j.t. Dz.U.2012.1155, ze zm.) w związku zart. 775§ 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy(j.t. Dz.U.2016.1666, ze zm.) w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny zart. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał nie odroczył wejścia w życie orzeczenia, co oznacza iż wyrok ten znajdzie zastosowanie zarówno do wszystkich spraw zarówno tych będących w toku, jak i tych już zakończonych. Stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu skutkuje niemożliwością zastosowania go przez sąd, gdyż powoduje jego trwałą eliminację z systemu prawnego. Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego posiadają walor mocy powszechnie obowiązującej i są ostateczne. Wyroki Trybunału Konstytucyjnego wchodzą w życie z dniem ogłoszenia ich w odpowiednim dzienniku urzędowym, a zatem tego dnia przepisy niekonstytucyjne tracą moc obowiązującą. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.11.2016r. nie ma na celu usunięcia wątpliwości interpretacyjnych przepisów poprzez przesądzenie, który z możliwych wariantów powinien być przyjęty przez sądy, ale jego celem jest wyeliminowanie niezgodnej zKonstytucjąnormy wynikającej z przepisów dotyczących kierowców wykonujących zadania w międzynarodowym transporcie drogowym i ma walor porządkujący. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.11.2016r. obowiązuje od momentu ogłoszenia go w Dzienniku Ustaw, czyli po dniu 29.12.2016r., ale ma jednak zastosowanie także do sytuacji zaistniałych po uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego, (w tym objętych już zapadłymi wyrokami i tymi sprawami, które się toczą), gdyż rozpatrywane stany prawne wystąpiły w momencie, gdy niezgodność zKonstytucjąjuż zaistniała. Sąd zatem pomija zastosowanie przepisu, który utracił swoją moc obowiązującą również do stanów istniejących przed ogłoszeniem w odpowiednim dzienniku urzędowym. Treść uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2016 roku w sposób jednoznaczny wskazuje, że niezgodność zKonstytucjąart. 21 a w ujęciu zakresowym dotyczy nie tylko przepisu zaskarżonego czyli art. 21 a ustawy o czasie pracy kierowców, ale normy prawnej w rozumieniu całej konstrukcji odniesienia art. 21a doart. 775§ 3-5 kodeksu pracyoraz wydanymi na podstawie tych przepisów aktami wykonawczymi. Norma badana przez Trybunał Konstytucyjny dotyczy więc kilku przepisów prawa, a nie jedynie art. 21 a ustawy o czasie pracy kierowców i polega na zakwestionowaniu możliwości odesłania do rozliczania czasu pracy kierowców w kontekście podróży służbowej do pracowników administracji państwowej i samorządowej. Po wyeliminowaniu przez omawiany wyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24.11.2016 r. normy prawnej wynikającej z przepisów art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców iart. 775§ 3-5 kodeksu pracyoraz przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, dotyczącej zakwalifikowania pracy kierowców do podróży służbowej i przysługiwania z tego tytułu diet i ryczałtów za noclegi, wocenie sądu brak jest podstawy prawnej do zasądzenia diet kierowcom, bez względu na to, czy wykonują pracę w kraju czy poza nim, w oparciu o w/w przepisy. W ocenie sądu, po stwierdzeniu niekonstytucyjności przepisu art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, nie ma już podstawy prawnej do stosowania w stosunku do kierowców przepisu art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców iart. 775k.p.oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju i Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (np. co do diet czy ryczałtów za noclegi),a to oznacza, iż podstawę dochodzonych w tym zakresie przez pracownika roszczeń stanowić może umowa o pracę zawarta pomiędzy stronami oraz regulamin wynagradzania obowiązujący u pozwanego pracodawcy. Jak wskazuje materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, powodowiP. B.znane były z góry warunki pracy i płacy na stanowisku kierowcy u pozwanego pracodawcy i akceptował on taki stan rzeczy, pozostając w zatrudnieniu u pozwanego przez okres ponad 9 lat. Wreszcie, co istotne, w zawartej pomiędzy stronami umowy o pracę strony nie uregulowały kwestii rozliczenia podróży służbowych, a to oznacza, iż zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia o ryczałty za noclegi, należy ocenić zgodniez postanowieniami Regulaminu Wynagradzania, obowiązującego u pozwanego pracodawcy. W przedmiotowej sprawie, w świetle wydanego przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 24.11.2016 sygn. akt K 11/15 weryfikacji podlega jedynie to, czy diety (krajowe i zagraniczne) z tytułu podróży służbowych, o których mowa w art. 9 Regulaminu Wynagradzania, zostały powodowiP. B.wypłacone i to w prawidłowej wysokości. Z opinii biegłego sądowego z zakresu rozliczania czasu pracy kierowców, podróży i wynagrodzeń kierowców w transporcie drogowym wynika, iż w spornym okresie (od stycznia 2011 do lutego 2013) pozwany pracodawca, powinien wypłacić powodowiP. B.z tytułu podróży służbowych diety w wysokości 22.002,18 złotych. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a zwłaszcza z zeznań powodaP. B., które znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadkówM. C.iJ. S. (2)wynika, iż praktyką u pozwanego było to, że oprócz wynagrodzenia zasadniczego (tzw. podstawy), pracownicy otrzymywali również wynagrodzenia z tytułu tzw. „kilometrówki”, która w listach płac była ujmowana jako „nadl”. Zdaniem Sądu, wynagrodzenie ustalone w ten sposób, jest tożsame w wymiarze z wynagrodzeniem, jakie powódP. B.otrzymywałby z umowy o pracę plus diety z tytułu podróży służbowej, gdyż średnio miesięcznie - co wynika z karty wynagrodzeń jak i też z zeznań powodaP. B.- otrzymywał on wynagrodzenie w łącznej kwocie 2.500,00 - 3.000,00 zł miesięcznie. W tej sytuacji, zdaniem sądu, uznać należy, iż wynagrodzenie to rekompensowało powodowiP. B.faktyczny brak diet i innych należności z tytułu podróży służbowych. Mając na uwadze wyliczenia biegłej z zakresu czasu pracy kierowców, co do wysokości należnego powodowi wynagrodzenia z tytułu wynagrodzenia zasadniczego oraz za pracę w godzinach nadliczbowych, godzinach nocnych, za czas dyżuru, ponad plan, dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych średniotygodniowych ustalonego na kwotę 56.692,86 złotych oraz kwotę wynagrodzenia faktycznie wypłaconego powodowi w spornym okresie czasu w wysokości 121.138.24 złotych stwierdzić należy, iż po odliczeniu od tej kwoty godzin nadliczbowych w kwocie 6.215,02 złotych, należnych diet w kwocie 22.002,18 złotych, a także kwotę faktycznie wypłaconego wynagrodzenia w wysokości 56.692,86 złotych, stwierdzić należy iż po stronie pozwanego pracodawcy powstaje nadpłata w kwocie 36.228,18 złotych, co oznacza, iż dochodzone w tym zakresie roszczenie jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu. Odnośnie dochodzonego roszczenia o dodatki za pracę w porze nocnej i wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w kwocie 6.215,02 złotychsąd zważył, iż zgodnie z treściąart. 151 § 1 k.p.praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia przysługuje dodatek w wysokości: 1/. 100 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, 2/. 50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1. Ponadto w przypadku przekroczenia przeciętnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym przysługuje dodatek w wysokości określonej w § 1 pkt 1, chyba że przekroczenie tej normy nastąpiło w wyniku pracy w godzinach nadliczbowych, za które pracownikowi przysługuje prawo do dodatku w wysokości określonej w §1 (art. 1511§ 1 k.p). W oparciu o powyższe ustalenia dotyczące czasu pracy, Sąd dokonał weryfikacji wysokości wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rozliczania czasu pracy kierowców. W sporządzonej na potrzeby Sądu opinii z dnia 14 października 2014r. (k.157-606) biegła wyliczyła i ustaliła, iż powodowiP. B.pozwany pracodawca w okresie od stycznia 2011r. do lutego 2013r. wypłacał należne wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, natomiast nie zostało wypłacone na rzecz powoda wynagrodzenie za dodatki za dyżur, pracę w godzinach nocnych w kwocie 6.215,02 zł brutto. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wyliczeń zawartych w sporządzonej opinii. Zostały one bowiem sporządzone szczegółowo i rzetelnie, w zgodzie z tezą dowodową sformułowaną przez Sąd i przy uwzględnieniu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Same wyliczenia rachunkowe biegłej nie były również kwestionowane przez strony. Z powyższych względów, sąd orzekł jak punkcie 2 wyroku, oddalając wniesione powództwo w zakresie diet krajowych i zagranicznych oraz dodatków za pracę w porze nocnej i wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Odnośnie dochodzonego ekwiwalentu za urlopsąd zważył, iż zgodnie z treściąart. 171 § 1 k.p.w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Pozwany pracodawca w toku procesu nie przedstawił dokumentów potwierdzających, iż na dzień ustania stosunku pracy powódP. B.wykorzystał zarówno zaległy jak i bieżący urlop wypoczynkowy, za wyjątkiem 6 dni urlopu, za który wypłacił należny ekwiwalent w kwocie 1.210,00 złotych. Z opinii biegłego z zakresu księgowości (nie kwestionowanej w toku procesu przez żadną ze stron) wynika, iż w latach 2010 - 2013 powodowiP. B.przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 81 dni (2010r. -20 dni; 2011r.- 26 dni; 2012r.- 26 dni i w 2013r. – 9 dni), natomiast na dzień ustania stosunku pracy przysługiwał mu ekwiwalent pieniężny za 43 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w kwocie 8.682,56 złotych. Z opinii biegłej wynika również i to, że powodowiP. B.został wypłacony ekwiwalent za urlop wypoczynkowy /za 6 dni/ w kwocie 1.210,00 złotych, a zatem pozwany pracodawca powinien dopłacić powodowi różnicę w wysokości 7.472,56 złotych. W tym stanie rzeczy, opierając się na opinii biegłej, sąd uznał roszczenie powodaP. B.w zakresie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za uzasadnione i na podstawieart. 171 § 1 k.p.zasądził należne z tego tytułu świadczenie w wysokości wyliczonej przez biegłą tj. w kwocie 7.472,56 złotych brutto. Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku. O należnych odsetkach orzeczono na podstawieart. 481 § 1 i 2 kcw zw. zart. 300 k.p.od dnia doręczenia odpisu pozwu powództwa tj. od dnia 15 września 2015 roku. Sąd zasądził od dnia 15.09.2015r. do 31 grudnia 2015 r. odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty w wysokości określonej na podstawie poprzedniego brzmieniaKodeksu cywilnegoz uwagi na treść art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw stanowiącego, że do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Ponieważ, w piśmie procesowym z dnia 18.09.2017r., pełnomocnik powoda cofnął powództwo powyżej kwoty 35.689,76 złotych na którą to czynność pełn. pozwanego na rozprawie w dniu 30.10.2017r. wyraził zgodę, przeto z powyższych względów, Sąd na podstawieart. 355 § 1 k.p.c.orzekł jak w punkcie 3 wyroku. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach, o których mowa w punkcie 4 wyroku stanowił natomiast przepisart. 100 k.p.c., który przewiduje zasadę stosunkowego rozliczenia kosztów. Polega ona na rozłożeniu kosztów miedzy stronami odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku sprawy tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań. Z porównania łącznej kwoty dochodzonej przez powodaP. B.w niniejszej sprawie z kwotą zasądzoną wynika, iż powód wygrał sprawę zaledwie w 13%. Łącznie koszty postępowania w sprawie wyniosły 5.400,00 zł, a złożyły się na nie: - po stronie powoda:wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.700,00 zł ustalone na podstawie§ 12 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z póź. zmianami), -po stronie pozwanego: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.700,00 zł ustalone na podstawie§ 12 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(Dz. U. Nr 163 poz. 1348 z póź. zmianami. Ponieważ powódP. B.poniósł koszty w wysokości 2.700,00 zł, a powinien je ponieść w kwocie 4.688,00 zł (87% x 5.400,00 zł), to zgodnie z treściąart. 100 k.p.c.powinien zwrócić pozwanemu kwotę 1.998,00 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu (4.698,00 zł – 2.700,00 złotych). Mając na uwadze zasadę stosunkowego rozliczenia kosztów oraz przepis art.ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623), Sąd orzekł jak w punkcie 5 wyroku, nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. od pozwanego kwotę 403.00 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa oraz kwotę 628.00 zł tytułem zwrotu wydatków od uwzględnionej części powództwa. W punkcie 6 wyroku, Sąd pozostałe nieuiszczone koszty sądowe przejął na rachunek Skarbu Państwa, gdyż powódP. B.jako pracownik był zwolniony od obowiązku ich poniesienia, z mocyart. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623) Podstawę prawną rozstrzygnięcia punktu 7 wyroku stanowił przepisart. 4772§ 1 k.p.c.zgodnie, z którym sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim date: '2018-01-11' department_name: IV Wydział Pracy judges: - Jolanta Jaros-Skwarczyńska legal_bases: - art. 30 § 1 pkt 3 k.p. - art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców - art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - art. 481 § 1 i 2 kc - art. 355 § 1 k.p.c. - § 12 ust.1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: stażysta Magdalena Dębowska signature: IV P 134/13 ```

155000000001521_III_AUa_001329_2018_Uz_2019-02-25_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 1329/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 31 stycznia 2019 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Maria Pietkun spr. Sędziowie: SSA Jarosław Błaszczak SSA Jacek Witkowski Protokolant: Monika Horabik po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2019 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy z wniosku(...) Sp. z o.o.wŚ. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW. przy udzialeC. S. o zwrot nienależnie pobranego świadczenia na skutek apelacji(...) Sp. z o.o.wŚ. od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 lipca 2018 r. sygn. akt VII U 292/18 I zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.z dnia 07 grudnia 2017 r. w ten sposób, że nie obciąża wnioskodawcy obowiązkiem zwrotu świadczenia w kwocie 1.520,72 zł wraz z odsetkami, II zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kwotę 705 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. UZASADNIENIE Wyrokiem z 26 lipca 2018 r. Sąd Okręgowy w Świdnicy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie(...) sp. z o.o.wŚ.od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.z 7 grudnia 2017r., którą organ rentowy zobowiązał wnioskodawcę do zwrotu nienależnie wypłaconychC. S.świadczeń emerytalnych za okres od 1 września 2012 r. do 26 września 2017 r. od wnioskodawcy oraz zasądził na rzecz organ rentowego 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Rozstrzygnięcie to Sąd pierwszej instancji wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy: W dniu 1 marca 2011 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wW.wpłynął wniosekC. S.o przyznanie prawa do emerytury. Decyzją z 29 kwietnia 2011 r. strona pozwana przyznałaC. S.prawo do emerytury. W okresach od 15 grudnia 2011 r. do 9 marca 2012 r. oraz od 4 maja 2012 r. do 11 sierpnia 2012 r.C. S.była zatrudniona przez(...) sp. z o.o.w charakterze opiekunki osób starszych. Płatnik odprowadził składki na ubezpieczenia społeczne z tego tytułu. Decyzją z 11 października 2012 r., a następnie z 13 listopada 2012 r. strona pozwana dokonała przeliczenia świadczenia emerytalnegoC. S.od 1 września 2012 r., doliczając ww. okres do stażu pracy ubezpieczonej. W okresach od 18 grudnia 2013 r. do 19 lutego 2014 r., od 25 kwietnia 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. oraz od 29 sierpnia 2014 r. do 12 grudnia 2014 r. ubezpieczona ponownie pracowała na rzecz płatnika, a od wypłacanego wynagrodzenia spółka odprowadziła składki na ubezpieczenie społeczne. Powyższe stało się podstawą wydania decyzji z 9 stycznia 2015 r. o ponownym przeliczeniu wysokości świadczenia emerytalnego ubezpieczonej od 1 grudnia 2014 r. Decyzją z 10 października 2016 r. strona pozwana dokonała kolejnego przyrostu składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonej na dzień 31 marca 2016r., za okres od 1 września 2015 r. do 14 stycznia 2016 r. i od 16 stycznia 2016 r. do 3 marca 2016 r., dokonując przeliczenia emerytury. W 2017 r. strona pozwana wydała decyzje stwierdzające niepodleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia na rzecz(...) sp. z o.o.przez pracowników wykonujących pracę wyłącznie za granicą. Strona pozwana wydała taką decyzję również w stosunku doC. S., obejmując nią ww. okresy zatrudnienia uwzględnione do wysokości emerytury. Płatnik złożył odwołania od tych decyzji, w tym od decyzji dotyczącejC. S., następnie je cofając, wskutek czego decyzje ZUS uprawomocniły się. Następnie płatnik składek sporządził korekty deklaracji ubezpieczeniowych wycofujące składki wpłacone na kontoC. S.za lata 2011 – 2017 r., w związku z wyłączeniem ubezpieczonej z ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia przez płatnika. Złożenie korekt z zerowymi podstawami wymiaru za ww. okresy spowodowało obniżenie składek zewidencjonowanych na koncie pracownika, a w konsekwencji obniżenie wysokości świadczenia emerytalnego. Decyzją z 13 listopada 2017 r. strona pozwana dokonała przeliczenia wysokości emeryturyC. S.od 1 grudnia 2017 r., wskazując że po złożeniu przez płatnika korekt, nastąpiła zmiana wysokości składek wchodzących w skład podstawy wymiaru świadczenia. Zaskarżoną decyzją z 7 grudnia 2017 r. strona pozwana zobowiązała płatnika do zwrotu nienależnie wypłaconychC. S.świadczeń za okres od 1 września 2012 r. do 26 września 2017 r. w kwocie 1.520,72 zł i odsetek za okres od 7 listopada 2012 r. do 26 września 2017 r. w kwocie 189,51 zł, ponieważ świadczenie emerytalne zostało wypłacone bezpodstawnie w wyniku wycofania składek przez płatnika. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie podlegało oddaleniu. Sąd ten, przytaczając treśćart. 84 ust. 1 i ust. 6 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2017.1778 t.j.) wskazał, że odpowiedzialność płatnika uzależniona jest od jego winy, bowiem przekazywanie obiektywnie nieprawdziwych informacji uznaje się za czyn niedozwolony, a w tym wypadku konieczne jest stwierdzenie winy sprawcy. Przesłanką odpowiedzialności jest zatem wina płatnika w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji, polegająca na niedochowaniu należytej staranności (por. wyroki: SN z 11.09.2014 r. II UK 570/13, SA w Rzeszowie z 16.02.2017 r. III AUa 698/16, SA w Gdańsku z 27.09.2017 r. III AUa 467/17, SA w Białymstoku z 24.11.2015 r. III AUa 521/15, SA w Łodzi z 28.10.2015 r. III AUa 153/15). Zdaniem Sądu, w sprawie doszło do celowego przekazywania organowi rentowemu przez płatnika nieprawdziwych informacji, mających wpływ na wysokość świadczenia emerytalnegoC. S.. Płatnik składek wystawiał świadectwa pracy i zaświadczenia o wykonywaniu na jego rzecz pracy przez ubezpieczoną, odprowadzał z tego tytułu składki, które miały wpływ na wysokość wypłacanej emerytury. Sąd zaznaczył, że nie jest przy tym istotne, że do wyłączeniaC. S.z ubezpieczeń społecznych doszło wskutek kontroli przeprowadzonej przez organ rentowy. Wszczęcie postępowania kontrolnego przez ZUS wynikało z uchwycenia nieprawidłowości przy dokonywaniu zgłoszeń przez płatnika, a nadto nie dotyczyło jedynieC. S., ale również innych ubezpieczonych pracujących wyłącznie za granicą, zgłaszanych wg tego samego schematu. Zgłoszenie ubezpieczonych do ubezpieczeń społecznych w Polsce, podczas gdy w ogóle nie wykonywali oni pracy w Polsce, a w okresach zatrudnienia stale przebywali za granicą i tylko tam świadczyli pracę, było nieprawidłowe i jako takie spowodowało wyłączenie ubezpieczonych (w tymC. S.) z ubezpieczeń społecznych. Płatnik cofnął odwołania od decyzji o niepodleganiu ubezpieczonych ubezpieczeniom społecznym, a zatem należy uznać, że w pełni zgodził się z treścią tych decyzji i dokonaną w nich oceną prawną kontrolowanych zgłoszeń. Wobec powyższego decyzja o niepodleganiuC. S.ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia u płatnika stała się prawomocna. Następnie płatnik dokonał korekty deklaracji ubezpieczeniowych, wskazując podstawę zerową, co wiązało się ze zwrotem nadpłaconych składek. W tej sytuacji, w ocenie Sądu pierwszej instancji, nie można twierdzić, jakoby działanie płatnika, polegające na nieprawidłowym zgłoszeniuC. S.do ubezpieczeń społecznych i przekazanie organowi rentowemu dokumentów zgłoszeniowych, w tym opłacenie składek, nie było obarczone niedochowaniem należytej staranności. Płatnik zgodził się z oceną prawną dokonywanych zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych, co przekonuje, że przez kilka lat przed wszczęciem postępowania kontrolnego, celowo i świadomie wystawiał dokumenty ubezpieczeniowe i opłacał składki za osobę, która tym ubezpieczeniom nie powinna podlegać. Sąd uznał, że w konsekwencji oznacza to, że z winy płatnika doszło do wypłaty emerytury na rzeczC. S.w zawyżonej kwocie. W tej sytuacji, na podstawie art. 84 ust. 6 ustawy systemowej obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami spoczywa na płatniku. Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na podstawieart. 47714§ 1 k.p.c.oddalił odwołanie wnioskodawcy, a o kosztach orzekł na podstawieart. 98 k.p.c.w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Z powyższym orzeczeniem w całości nie zgodził się wnioskodawca, wywodząc apelację, w której zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.art. 84 ust. 6 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznychpoprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że doszło do celowego przekazywania przez płatnika organowi rentowemu nieprawdziwych informacji, które miały wpływ na wysokość świadczeniaC. S., podczas gdy płatnik wykonywał podstawowe obowiązki leżące po stronie pracodawcy oraz błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę do wydania zaskarżonego wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że cofnięcie przez wnioskodawcę odwołań od decyzji o niepodleganiu ubezpieczonych ubezpieczeniom społecznym świadczy o tym, że w pełni zgodził się z treścią tych decyzji i dokonaną w nich ocena prawną. Wskazując na powyższe wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie odwołania i zasądzenie na swoją rzecz od organu rentowego kosztów postępowania odwoławczego oraz kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu apelujący stwierdził, że wyrok sądu jest chybiony, ponieważ wnioskodawca jako pracodawca realizował ciążące na nim obowiązki. W odpowiedzi na apelację wnioskodawcy ZUS wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja wnioskodawcy jest zasadna. Sąd Apelacyjny, po zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem dowodowym doszedł do wniosku, że Sąd Okręgowy w okolicznościach sprawy dokonał błędnej wykładni przepisuart. 84 ust. 6 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(Dz.U.2017.1778 t.j.), a w konsekwencji wydał nieprawidłowy wyrok. Przedmiotem sporu było ustalenie czy ZUS zasadnie zobowiązałspółkę (...)do zwrotu świadczeń emerytalnych wypłaconych na rzecz byłej pracownicy wnioskodawcy -C. S.. Organ rentowy doszedł do wniosku, że w sprawie zaszła podstawa odpowiedzialności płatnika składek, o której mowa w art. 84 ust. 6, zgodnie z którym, jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot. Sąd Okręgowy zgodził się ze stanowiskiem organu rentowego, czego nie akceptuje sąd odwoławczy. Nie można bowiem w realiach sprawy stwierdzić, że wnioskodawca celowo i świadomie wystawiał dokumenty ubezpieczeniowe oraz opłacał składki za osobę, która w ogóle nie powinna podlegać tym ubezpieczeniom. Wskazania wymaga, że płatnik składek prowadzi działalność, polegającą na rekrutowaniu, zatrudnianiu i delegowaniu osób do pracy na terenie Niemiec w charakterze opiekunów osób starszych. Zatrudniając te osoby, w tym równieżC. S., dokonywał zgłoszenia ich do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych w ZUS-ie. Zgłoszenia dokonywane były w terminie. Wnioskodawca dokonywał również właściwego, bo zgodnego z obowiązującymi zasadami, naliczania i potrącania składek na ubezpieczenia społeczne osób u niego zatrudnionych. Nie może być oceniana w kierunku świadomego wprowadzenia w błąd sytuacja, gdy w okresie zatrudnienia ww. ubezpieczonej ZUS przyjmował zgłoszenia i deklaracje od płatnika, nie kwestionując ich zasadności oraz prawidłowości, a następnie, wskutek dokonania odmiennej oceny prawnej, wyłączył pracowników wnioskodawcy z obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Wobec tego, że organ rentowy akceptował taki stan, tj. zgłaszanie do ubezpieczeń społecznych w ZUS osób wykonujących pracę na terenie Niemiec, płatnik składek pozostawał w uzasadnionym przekonaniu, że działa prawidłowo. Fakt, że dokonana u wnioskodawcy kontrola prawidłowości i rzetelności zgłaszania do ubezpieczeń społecznych oraz obliczania składek na te ubezpieczenia przeprowadzona została w okresie, w którymC. S.nie była pracownicą wnioskodawcy nie ma w tych okolicznościach żadnego znaczenia. Istotne jest bowiem, że wnioskodawca w całym okresie swojego funkcjonowania prowadził działalność opartą na zatrudnianiu pracowników wykonujących pracę za granicą, a kontrola z marca 2011 r. nie wykazała jakichkolwiek uchybień w tym zakresie, co tylko utwierdziło płatnika, że właściwie postępuje, zgłaszając swoich pracowników do ubezpieczeń społecznych w Polsce. W konsekwencji nie można uznać, że w ww. okolicznościach płatnik działał z premedytacją, doprowadzając do wypłacenia przez organ rentowy nienależnych ubezpieczonej świadczeń. To odmienna interpretacja stanu prawnego przez ZUS wpłynęła na zmianę oceny stosunku łączącego płatnika z ubezpieczoną. Do momentu tej zmiany wnioskodawca wykonywał wszystkie obowiązki ustawowe związane z zatrudnianiem pracowników, nadto działał według własnego przekonania zgodnie z przepisami dotyczącymi zgorzenia do ubezpieczeń społecznych realizując związane z tym ustawowe obowiązki. Okoliczność, ze po kontroli organu rentowego, wydania stosownych decyzji ZUS i odmiennej oceny prawnej organu rentowego, wnioskodawca zaaprobował stanowisko strony pozwanej, nawet cofając odwołalna od decyzji, nie wskazuje jakoby zgłaszającC. S.do ubezpieczeń społecznych podawał dane nieprawdziwe. Odmienna ocena okoliczności faktycznych i prawnych danego przypadku dokonana w wyniku kontroli ZUS, nie może być automatycznie zrówna z przypisaniem stronie zapodania nieprawdziwych danych. Mając to na uwadze Sąd Apelacyjny, na podstawieart. 386 § 1 k.p.c.orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, zawarte w punkcie II sentencji wyroku, zostało wydane w oparciu oart. 98 k.p.c.i § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U.2018.265 t.j.), przy uwzględnieniu, że wygrywający sprawę wnioskodawca reprezentowany był przez cały proces przez tego samego pełnomocnika. O zwrocie opłaty od apelacji orzeczono na podstawieart. 79 ust. 1 pkt 1e ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych(Dz.U.2018.300 t.j.). SSA Jacek Witkowski SSA Maria Pietkun SSA Jarosław Błaszczak R.S.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnywe Wrocławiu date: '2019-01-31' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jacek Witkowski - Jarosław Błaszczak - Maria Pietkun legal_bases: - art. 84 ust. 1 i ust. 6 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 386 § 1 k.p.c. - art. 79 ust. 1 pkt 1e ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych recorder: Monika Horabik signature: III AUa 1329/18 ```

152000000000503_I_ACa_000634_2015_Uz_2015-08-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I ACa 634/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 27 sierpnia 2015 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSA Hanna Nowicka de Poraj (spr.) Sędziowie: SSA Sławomir Jamróg SSO del. Barbara Baran Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Wilczura po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2015 r. w Krakowie na rozprawie sprawy z powództwaP. J. przeciwkoA. S.iK. S. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt I C 2035/13 1. oddala apelację; 2. zasądza od powodaP. J.na rzecz pozwanegoA. S.kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego; 3. zasądza od powodaP. J.na rzecz pozwanegoK. S.kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. SSA Sławomir Jamróg SSA Hanna Nowica de Poraj SSO Barbara Baran I ACa 634/15 UZASADNIENIE PowódP. J.domagał się zasądzenia od pozwanychA. S.iK. S.kwot po 109.000 zł, z odsetkami ustawowymi od dnia 6 września 2013 r. oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu podał, że w dniu 11 lutego 2013 r. zawarł z pozwanymi przedwstępną umowę sprzedażydziałek nr (...), obręb.(...)położonych wK., z terminem zawarcia umowy przyrzeczonej do dnia 31 lipca 2013 r. Zdaniem powoda, pozwani uchylili się od zawarcia umowy przyrzeczonej. Nie stawili się na umówione spotkanie w dniu 31 lipca 2013 r. o godz. 16.00 w Kancelarii NotarialnejJ. S.wK., celem podpisania umowy sprzedaży. Powód wskazał, iż termin tego spotkania ustalił z pozwanymA. S.na spotkaniu w biurze(...)przyul. (...)wK., w dniu 12 lipca 2013 r, a z pozwanymK. S.w trakcie spotkania na nieruchomości w dniu 16 lipca 2013 r. Kwoty dochodzone pozwem od każdego z pozwanych to podwójna wartość zadatków wpłaconych przez powoda przy zawarciu umowy przedwstępnej. PozwaniA. S.iK. S.wnieśli o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania. Zarzucili, że roszczenie powoda jest nieuzasadnione, a ponadto że opiera się ono na szeregu nieprawdziwych twierdzeń. Nie jest prawdą, aby pozwani mieli uchylać się od zawarcia z powodem umowy przyrzeczonej, a w szczególności, aby między stronami miało dojść do uzgodnienia terminu stawiennictwa u notariuszJ. S.na dzień 31 lipca 2013 r., godz. 16.00, celem jej sporządzenia. Stanowczo zaprzeczyli, aby taki termin spotkania u notariusza został umówiony między stronami zarówno w dniu 12 lipca, jak i 16 lipca 2013 r. czy też w innym czasie. Wyjaśnili, że na spotkaniu w dniu 12 lipca 2013 r pozwanemuA. S.przedstawiona zostałam, przez działającego w imieniu powoda -A. Ś. (1), propozycja aneksowania umowy przedwstępnej i przesunięcie ustalonego w umowie terminu zawarcia umowy przyrzeczonej o kolejne trzy miesiące, a to z uwagi na brak po stronie powoda środków na sfinansowanie zakupu działek. Tę samą propozycję przedstawił powód pozwanemuK. S.na spotkaniu w dniu 16 lipca 2013 r, przy okazji pomiaru geodezyjnego nieruchomości. Pozwani nie wyrazili zgody na zawarcie aneksu do umowy i potwierdzili gotowość zawarcia umowy przyrzeczonej. Pozwali wskazali ponadto, że w następnych tygodniach byli gotowi na zawarcie umowy przyrzeczonej i chętni ustalić termin stawiennictwa u notariusza. Wielokrotnie, jednak bezskutecznie, próbowali skontaktować się z powodem iA. Ś. (1). Wymienieni nie odbierali telefonów. Próby kontaktu podejmował także na prośbę pozwanychM. J., również nieskutecznie. Bez odpowiedzi pozostało wysłane w dniu 31 lipca o godz. 16.06 doA. Ś. (1)zapytanieA. S.czy powód uzyskał pozwolenie na budowę oraz kiedy i gdzie pozwani mają stawić się u notariusza. O tym, iż nie mieli zamiaru uchylać się od zawarcia z powodem umowy przyrzeczonej świadczy dodatkowo fakt, iż po 31 lipca byli gotowi zawrzeć tą umowę, do czego bezskutecznie wezwali powoda w dniu 6 września 2013 r. Zdaniem pozwanych powyższe okoliczności pokazują, iż stroną, która nie chciała i nadal nie chce zawarcia umowy przyrzeczonej jest powód, który celowo podjął działania w złym zamiarze względem pozwanych, w celu zminimalizowania negatywnych skutków własnej zmiany decyzji w zakresie realizacji ciążących na nim zobowiązań.O takiej zmianie decyzji świadczy również fakt, iż powód nie wystąpił o pozwolenie na budowę, o którym mowa w § 10 umowy przedwstępnej, po uzyskaniu którego to dopiero pozwolenia, zgodnie z treścią umowy miał rozpocząć się bieg terminu na zawarcie umowy przyrzeczonej. Pozwani powzięli też wiadomość, iżGrupa (...), stanowiąca zespół spółek deweloperskich, obejmującaspółkę (...) Sp. z o.o.– na rzecz której przeniesione zostały przez powoda prawa wynikające z decyzji ustalającej warunki zabudowy nieruchomości objętej umową przedwstępną – po zawarciu umowy z pozwanymi, a przed końcem lipca 2013 r, zakupiła inną nieruchomość na terenieK.w celu realizacji inwestycji. Wskazuje to na zmianę planów po stronie powoda.. Pozwani oświadczyli, że nigdy nie zamierzali zbyć nieruchomości na rzecz osoby trzeciej w trakcie obowiązywania umowy przedwstępnej z powodem, byli i są gotowi na jej zawarcie, gdyż do skutecznego odstąpienia od umowy przedwstępnej łączącej strony w sprawie nie doszło. W kolejnych pismach procesowych pozwani oświadczyli, iż w związku z uchylaniem się przez powoda od zawarcia umowy przyrzeczonej odstępują od umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r. i zatrzymują otrzymany od powoda zadatek. W odpowiedzi na powyższepowódzaprzeczył, jakoby pomiędzy stronami nie doszło do umówienia terminu zawarcia umowy przyrzeczonej na dzień 31 lipca 2013 r. Zwrócił uwagę, że to pozwani nie wykazali żadnej aktywności zmierzającej do zawarcia umowy przyrzeczonej, w szczególności nie wzywali powoda do stawienia się celem jej podpisania. Czynności te zostały dokonane dopiero po upływie terminu, w którym umowa miała być zawarta i po otrzymaniu wezwania do zapłaty od powoda. Brak tej aktywności ze strony pozwanych przed 31 lipca 2013 r. wskazuje, że strony były umówione na termin celem podpisania umowy przyrzeczonej. Odnosząc się do maila wysłanego dnia 31 lipca o godz. 16.06 powód podniósł, że pozwani podjęli próbę nawiązania kontaktu zA. Ś. (1), który nie był zobowiązany do podpisania umowy przyrzeczonej, a nadto przebywał na urlopie wypoczynkowym, o czym pozwani wiedzieli. Mail ten został wysłany o godz. 16.06, zatem wtedy, gdy faktyczne zawarcie umowy nie było już możliwe. W ocenie powoda pozwani nie czuli się zobowiązani z umowy przedwstępnej, gdyż wystawili przedmiotową nieruchomość do sprzedaży. Nie ma natomiast znaczenia okoliczność, czy powód wystąpił o pozwolenie na budowę, czy też nie. Istotny jest termin w jakim umowa miała być podpisana. W odniesieniu do zarzutu, żeGrupa (...)zakupiła inną nieruchomość na terenieK.– co zdaniem pozwanych wskazywało na zmianę planów inwestycyjnych – powód odpowiedział, iż istnieje wiele spółek deweloperskich w których posiada udziały, nie jest zaś „małym” deweloperem , który prowadzi jedną inwestycję. Wbrew twierdzeniom pozwanych posiadał odpowiednie środki, by zawrzeć umowę przyrzeczoną. W tym okresie dysponował kwotą przekraczającą wysokość 1.500.000 zł, w pełni pokrywającą ceny sprzedaży działek. Wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r, sygn. akt IC 2035/13,Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz każdego z pozwanych kwoty po 7217 zł, tytułem kosztów procesu. Rozstrzygnięcie powyższe zostało poprzedzone następującymi ustaleniami faktycznymi. W dniu 11 lutego 2013 r. w Kancelarii Notarialnej wK., przed notariuszemJ. S., strony zawarły w formie aktu notarialnego ( Rep. A nr(...)) przedwstępną umowę sprzedaży nieruchomości, na mocy której pozwani zobowiązali się sprzedać powodowi, nieruchomość składającą się zdziałek nr (...), położoną w obrębie(...)wK., objętą KW nr(...)prowadzoną przez Sąd Rejonowy dlaK., za cenę 1.090.000 zł. Pozwani byli współwłaścicielami tej nieruchomości w udziałach po ½ części każdy. Tytułem zadatku powód zapłacił pozwanym łącznie kwotę 109.000 zł. W § 10 umowy strony postanowiły, że umowa przeniesienia własności zostanie zawarta w terminie 7 dni roboczych od dnia uzyskania przez powoda prawomocnego i ostatecznego pozwolenia na budowę, wydanego w oparciu o prawomocną i ostatecznądecyzję nr (...).(...)o ustaleniu warunków zabudowy z dnia 13 maja 2011 r, wydaną przez Prezydenta MiastaK., znak(...)(...)nie później jednak niż do dnia 31 lipca 2013 r. W § 17 umowy pozwani wyrazili zgodę, że powodowi będzie przysługiwało prawo wskazania osoby trzeciej fizycznej lub prawnej, która wejdzie w jego umowne prawa i obowiązki, w drodze jednostronnego oświadczenia powoda złożonego w formie aktu notarialnego. W dniu 12 lipca 2013 r. w biurzefirmy (...)wK.przyul. (...)odbyło się spotkanie z udziałem pozwanegoA. S.. Pozwanemu została wówczas przedstawiona, przez działającego w imieniu powodaA. Ś. (1), propozycja aneksowania umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r. i wydłużenia ustalonego w umowie okresu na zawarcie umowy przyrzeczonej o kolejne 3 miesiące. Pełnomocnik powoda, wnosząc o przedłużenie terminu na zawarcie umowy przyrzeczonej, powoływał się na brak po stronie powoda środków na sfinansowanie zakupu działek. Pozwany wyraził zgody na proponowaną zmianę umowy, a z jego stanowiskiem powód zapoznał się po przybyciu na spotkanie. Do tematu propozycji wydłużenia terminu zawarcia umowy przyrzeczonej powód powrócił w dniu 16 lipca 2013 r, w trakcie spotkania z pozwanymK. S., na przedmiotowej nieruchomości, przy okazji pomiaru geodezyjnego. Ten również jednoznacznie nie zgodził się na zawarcie aneksu do umowy oraz zgłosił gotowość udania się do notariusza celem sfinalizowania transakcji. W następnych tygodniach pozwani – gotowi na zawarcie umowy przyrzeczonej i chętni ustalić termin stawiennictwa u notariusza – wielokrotnie próbowali skontaktować się z powodem orazA. Ś. (1)bezskutecznie jednakże żaden z nich nie odbierał telefonów od pozwanych. Próby kontaktu podejmował także na prośbę pozwanychM. J.– one także nie przyniosły rezultatu. W dniu 31 lipca 2013 r. o godz. 16.00 zł w Kancelarii Notarialnej notariuszJ. S.stawił się powód. Oświadczył, iż w dniu 12 lipca 2013 r na spotkaniu w biurze(...)ustalił zA. S.termin zawarcia umowy sprzedaży przedmiotowych działek na dzień 31 lipca 2013 r. o godz. 16.00, w tut. Kancelarii Notarialnej, w wykonaniu umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r. Termin ten został ustalony również z drugim z pozwanych –K. S., w dniu 16 lipca 2013 r. na spotkaniu podczas pomiaru nieruchomości. Powód podał ponadto, że dysponuje środkami wystarczającymi do zawarcia umowy przyrzeczonej, wyraża wolę i gotowość jej zawarcia lecz z uwagi na niestawiennictwo kontrahentów (pozwanych) do zwarcia umowy nie może dojść. Oświadczenie powyższe zostało spisane przez asesora notarialnegoT. P., zastępcę notariuszJ. S., jako protokół w formie aktu notarialnego Rep. A nr(...). W tym samym dniu o godz. 16.06. pozwanyA. S.wysłał doA. Ś. (2)drogą elektroniczną pytanie, czy powód uzyskał pozwolenie na budowę oraz kiedy i gdzie pozwani mają stawić się u notariusza. Mail ten pozostał bez odpowiedzi, mimo, iżA. Ś. (1)odebrał go w dniu 1 sierpnia 2013 r. W dniu 27 sierpnia 2013 r. powód pisemnie wezwał pozwanych do zwrotu zadatku w podwójnej wysokości, powołując się na fakt nie zawarcia umowy w terminie do dnia 31 lipca 2013 r. Tuż po otrzymaniu tego pisma, w dniu 6 września 2013 r, pozwani udali się do Kancelarii Notarialnej notariuszaA. U.przy ul. przyul. (...)wK., gdzie w protokole Rep. A nr(...)oświadczyli, że spełnili wszelkie warunki niezbędne do zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży z powodem, mimo że nie otrzymali od niego żadnych informacji co do wystąpienia przez niego o uzyskanie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę. Pozwanym nie jest wiadomo czy nabywca posiada środki finansowe pozwalające na zapłatę reszty ceny. Pozwani nie zostali wezwani przez powoda do zawarcia umowy przyrzeczonej, mimo to nie wycofują się z postanowień zawartych w przedwstępnej umowie sprzedaży i są gotowi do zawarcia umowy przyrzeczonej na warunkach opisanych w umowie przedwstępnej. Dlatego też odmawiają zwrotu zadatku w podwójnej jego wysokości. Pozwani za pośrednictwem notariusza wezwali powoda do stawiennictwa w Kancelarii Notarialnej notariuszaA. U.wK.w dniu 25 września 2013 r. o godz. 12.00, celem zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży w wykonaniu przedwstępnej umowy sprzedaży. Z czynności powyższych zostały sporządzone stosowne protokoły, których odpis został doręczony powodowi w dniu 11 września 2013 r. Powód nie stawił się w terminie wyznaczonym w akcie notarialnym, zamiast tego, tuż przed wyznaczoną godziną w dniu 25 września 2013 r, doKancelarii (...)doręczono pismo informujące, że powód nie stawi się na zaplanowane spotkanie. W piśmie tym wyrażono pogląd, że do zawarcia umowy przyrzeczonej nie doszło z winy pozwanych, a wyznaczanie dalszych terminów do zawarcia umowy, po upływie terminu, nie znajduje podstaw prawnych i w tym zakresie pozostaje bezskuteczne. W związku z powyższym notariusz sporządził protokół niestawiennictwa strony. Ju z w toku tego postępowania, w dniu 8 kwietnia 2014 r. pozwanyK. S.oraz w dniu 9 kwietnia 2014 r. pozwanyA. S.złożyli oświadczenia o odstąpieniu od umowy przedwstępnej oraz o zatrzymaniu zadatku w związku z niewykonaniem przez powoda umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r. i niedojściem do zawarcia umowy przyrzeczonej z przyczyn, za które ich zdaniem powód odpowiadał. Powód jest(...) Spółka z o.o.oraz członkiem zarządu w(...)spółka z o.o.W Grupie (...) sp. z o.o., która jest zespołem spółek deweloperskich. Powód jest wspólnikiemA. Ś. (1). Ten ostatni uczestniczył w negocjacjach przy umowie przedwstępnej podpisanej z pozwanymi, w tym w zakresie terminu do którego miała być przeniesiona własność. Powód nigdy nie wystąpił o pozwolenie na budowę, o którym była mowa w § 10 umowy przedwstępnej, po uzyskaniu którego zgodnie miał rozpocząć się bieg terminu na zawarcie umowy przyrzeczonej. Wydział(...) (...)nie prowadził nigdy postępowania w tym zakresie oraz nie wydawał decyzji pozwolenia na budowę. Oferta sprzedaży przedmiotowych działek została wystawiona przez pozwanych za pośrednictwembiura (...)ok. 2001 r. Zarówno po 31 lipca 2013 r. jak i obecnie widnieje ona na stronie internetowej pośrednictwa nieruchomości(...)pl. (...)ostatni raz miał kontakt z pozwanymA. S.na początku 2013 r. W sierpniu i wrześniu 2013 r. pośrednik w dalszym ciągu rozmawiał z potencjalnymi nabywcami nieruchomości okazując ją w terenie i udzielając informacji na jej temat, pomimo iż nie wiedział czy oferta sprzedaży jest aktualna. Żaden z pozwanych nie zlecał mu w tym czasie sprzedaży nieruchomości. Nie odwołał też ustnie zawartego między nimi porozumienia. Dopiero ok. września 2013 r.M. Ć.otrzymał informacje odA. S., że oferta jest nieaktualna ze względu na podpisanie umowy przedwstępnej sprzedaży. Pozwani byli zainteresowani sfinalizowaniem umowy przedwstępnej. Ani w dniu 31 lipca 2013 r., ani w innej dacie w lipcu nie było z ich strony żadnych przeszkód, aby stawić się w kancelarii notarialnej i sfinalizować umowę. Pozwani czekali na stosowną informację od powoda, nie planowali sprzedaży nieruchomości komukolwiek innemu. Nie posiadali atrakcyjniejszej propozycji kupna. Nie traktowali daty 31 lipca 2013 r., jako ostatecznej daty zawarcia umowy przyrzeczonej. Pomimo złożenia oświadczenia woli w dalszym ciągu są zainteresowani podpisaniem umowy. Wskazany wyżej stan faktyczny został ustalony przez Sąd Okręgowy w oparciu, między innymi o dowód z dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Nadto Sąd Okręgowy oparł się na zeznaniach obu pozwanych, które, jego zdaniem, cechowała, stanowczość oraz spójność z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadkówM. C.iM. J., którym Sąd również dał wiarę, uznając ich przekaz za logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy odmówił natomiast wiarygodności zeznaniom powoda i świadkaA. Ś. (1). Okoliczności, które powód przywoływał jako istotne dla domagania się przez niego od pozwanych zwrotu uiszczonego im zadatku w podwójnej wysokości, tj. uchylanie się przez pozwanych od zawarcia umowy przyrzeczonej sprzedaży, były przedstawione, w ocenie Sądu Okręgowego, wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Zeznania w/w osób były niekonsekwentne, przeczyły twierdzeniom pozwu, a także nasuwały usprawiedliwione wątpliwości w odniesieniu do sekwencji zdarzeń, które Sąd ustalił w trakcie postępowania. Chodzi tu przede wszystkim o zdarzenia, do jakich doszło zarówno przed, jak i po dniu 31 lipca 2013 r., na który to dzień powód rzekomo umówił się z pozwanymi na sfinalizowanie umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r. Niewiarygodne, jako niezgodne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami pozwanych i zasadami doświadczenia życiowego jest by powód poinformował pozwanych o woli i gotowości zawarcia umowy oraz o terminie i miejscu w jakim miało dojść do zawarcia umowy przyrzeczonej, gdyż gdyby faktycznie tak było nie było żadnej przyczyny, dla której pozwani chcący zawrzeć umowę i otrzymać cenę nabycia nie stawiliby się i nie zawarliby umowy. W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwały na wiarę zeznania powoda i świadkaA. Ś. (1), iż przyczyny dla których zrezygnowali z zawarcia umowy nabycia własności nieruchomości, na której mieli realizować inwestycję deweloperską, były tak błahe jak to, że pozwani nie wyrazili zgody na przesunięcie terminu zawarcia umowy o 3 tygodnie z uwagi na plany urlopowe świadka”( zeznanie świadkaA. Ś.00:32:30) i że „ktoś robi ich w konia” i „spotkanie w biurze było niesympatyczne”. Twierdzenia te Sąd uznał za niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Niewiarygodne jest twierdzenie, że powód iA. Ś. (1)chcieli aneksować termin zawarcia umowy jedynie o 3 tygodnie z uwagi na plany urlopowe, gdyż po pierwsze, jeżeli jedyną przeszkodą dla zawarcia umowy w terminie do 31 lipca były plany urlopowe to nic nie stało na przeszkodzie by zaproponować wcześniejszy termin, po drugie zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, tak nieznaczne przesunięcie terminu zawarcia umowy przy braku innych trudności, jak np. obawa o uiszczenie ceny zapłaty przez nabywców, nie spotkała by się ze sprzeciwem sprzedających, którzy do długiego czasu chcieli zbyć nieruchomość. Z powyższych przyczyn Sad Okręgowy dał wiarę zeznaniom pozwanych z których wynika, iż powód i świadekA. Ś. (1)chcieli aneksować termin zawarcia umowy o co najmniej trzy miesiące, jako przyczynę wskazując trudności z pozyskaniem kredytu na sfinansowanie inwestycji. Powyższemu nie przeczy fakt, iż powód i świadek dysponowali majątkiem, który umożliwiał im zakup nieruchomości w sytuacji gdy zakup tej nieruchomości i realizacje na niej inwestycji chcieli finansować z kredytu. Elementem istotnym dla odmówienia wiary twierdzeniom powoda było to, że powód, któremu jak twierdził, tak bardzo zależało na podpisaniu umowy z pozwanymi, nie wystąpił do Urzędu MiastaK.o pozwolenie na budowę, od którego to warunku uzależniony był termin zawarcia umowy przeniesienia własności. Wszystko to doprowadziło Sąd Okręgowy do wniosku, że powód w dacie 31 lipca 2013 r. nie był zainteresowany złożeniem oświadczenia o nabyciu własności nieruchomości, a wszystkie jego twierdzenia mające temu zaprzeczyć i podkreślić winę pozwanych w niedochowaniu terminu są nieprawdziwe. Tezę tę wzmacnia dodatkowo okoliczność, iż po dniu 31 lipca 2013 r. pozwani wezwali powoda do sfinalizowania umowy, czemu on stanowczo odmówił powołując się na upływ terminu. Gdyby powodowi zależało na nabyciu przedmiotowej nieruchomości zapewne nie zrezygnował by z niej w ciągu jednego miesiąca i nie powoływał by się w kontaktach z pozwanymi na zarzut formalny stanowiący w jego ocenie przyczynę odpadnięcia podstawy do podpisania umowy. Równocześnie zakwestionowane skutecznie zostały stwierdzenia pozwu, jakoby przyczyną uchylania się pozwanych od zawarcia umowy z powodem było znalezienie przez nich „lepszego” nabywcy, tj. takiego który oferował by im lepszą cenę za nieruchomość. ŚwiadekM. C., który był pośrednikiem nieruchomościami wykluczył taką sytuację, wskazując, iż co prawda nieruchomość pozwanych nie została zdjęta ze strony internetowej z ogłoszeniami sprzedaży, to jednak oferta ta była nieaktualna z uwagi na wiążącą pozwanych z powodem umowę przedwstępną o czym dowiedział się dopiero we wrześniu 2013 r. Okoliczność tę potwierdzili pozwani wskazujący, iż oprócz powoda, nikomu innemu nie mieli zamiaru sprzedawać przedmiotowych działek. Sąd Okręgowy oddalił jako wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadkaP. K., jako spóźniony i bezprzedmiotowy dal rozstrzygnięcia. Powyższe ustalenia faktyczne doprowadziły Sąd Okręgowy do wniosku o bezzasadności powództwa. Osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest zawarcie umowy przyrzeczonej wymaga współdziałania stron i ich gotowości do dalszego kontraktowania. O uchyleniu się od zawarcia umowy można mówić w razie bezpodstawnej odmowy jej zawarcia, co zachodzi w razie świadomego działania lub zaniechania zmierzającego do niezawarcia umowy przyrzeczonej, a przynajmniej godzenia się z takim skutkiem. Można więc przyjąć, że "uchylanie się" od zawarcia umowy przyrzeczonej oznacza zawinione przez stronę niewykonanie umowy. Natomiast tej stronie, która była gotowa do zawarcia umowy przyrzeczonej i wyraziła wobec drugiej strony wolę jej zawarcia, nie można przypisywać uchylania się od zawarcia umowy. Sąd Okręgowy podkreślił, że zawarty w pozwie opis zdarzeń – zgodnie z którym pomiędzy stronami miało dojść do umówienia spotkania na dzień 31 lipca 2013 r – mija się z tym, który został ustalony przez Sąd. W szczególności nie jest prawdziwe twierdzenie pozwu, że pozwani mieli uchylać się od jej zawarcia umowy przyrzeczonej, gdyż w dniu 31 lipca 2013 r. nie stawili się w Kancelarii NotarialnejJ. S.. Wbrew twierdzeniom powoda, ani w dniu 12 lipca 2013 r, ani w dniu 16 lipca 2013 r, nie został pozwanym podany termin i miejsce zawarcia umowy przyrzeczonej. Powód nie wykazał prawdziwości swoich twierdzeń w tym przedmiocie, a z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wyłania się inny obraz sytuacji. Pozwani gotowi byli zawrzeć umowę zarówno w dniu 31 lipca 2013 r, jak i w okresie późniejszym. Świadczy o tym zarówno treść maila z dnia 31 lipca z godz. 16.06, jak i wezwanie z dnia 6 września 2013 r. nakłaniające powoda do stawiennictwa w wyznaczonej Kancelarii Notarialnej. Pomimo tego powód nie przystąpił do podpisania umowy powołując się na warunek formalny, a więc upływ terminu, w którym miała być zawarta umowa przyrzeczona. Taka postawa powoda oznacza, iż nie miał on woli przystąpienia do umowy z pozwanymi, nie tylko w dniu 31 lipca 2013 r. ale i w okresie późniejszym. Jego stawiennictwo w dniu 31 lipca 2013 r. w Kancelarii NotarialnejJ. S.było z pewnością podyktowane chęcią odzyskania od pozwanych zadatku, który im uiścił podpisując umowę przedwstępną. Protokół z tej wizyty miał obarczać pozwanych winą za niewywiązanie się z umowy i był stworzony na potrzeby ewentualnego procesu, na wypadek gdyby pozwani dobrowolnie nie chcieli zwrócić kwoty zadatku. Sąd Okręgowy podkreślił, że powód nawet nie wystąpił o pozwolenie na budowę, o którym była mowa w §(...)umowy przedwstępnej, po uzyskaniu którego, zgodnie z treścią umowy, miał rozpocząć bieg terminu na zawarcie umowy przyrzeczonej. Nie odpowiedział też na wiadomość elektroniczną pozwanych z dnia 31 lipca 2013 r. z godz. 16.06, pomimo iż o jej treści wiedział, co wskazuje iż to on a nie pozwani uchylał się od podpisania umowy. Nie ma też żadnego oparcia w faktach zarzut powoda jakoby pozwani zamierzali zbyć nieruchomość na rzecz osoby trzeciej. Jak wynika z ustaleń faktycznych, do zawarcia umowy w terminie uzgodnionym przez strony nie doszło z przyczyn nie obciążających pozwanych. To powód nie podjął działań koniecznych do sfinalizowania umowy. Pozwani proponowali mu zawarcie umowy nie tylko miesiąc później, gotowi byli to uczynić nawet w trakcie postępowania sądowego. Pozwani wprawdzie nie zgodzili się na zmianę postanowień umownych, co do terminu zawarcia umowy, jednak jeszcze we wrześniu 2013 r. zwrócili się do powoda z propozycją sprzedaży nieruchomości na warunkach uzgodnionych w umowie z 11 lutego 2013 r., co wskazuje, że w przeciwieństwie do powoda, byli zainteresowani realizacją umowy. Sąd Okręgowy podkreślił dodatkowo, że określony w umowie przedwstępnej termin zawarcia umowy przyrzeczonej, nie jest terminem końcowym lecz terminem spełnienia świadczenia. Jeżeli umowa przedwstępna spełnia warunki konieczne dla ważności umowy przyrzeczonej – a tak było w rozpoznawanej sprawie – upływ określonego w niej terminu zawarcia umowy przyrzeczonej nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania do jej zawarcia. Przeciwnie, z chwilą nadejścia terminu umowy przyrzeczonej wymagalne staje się roszczenie osoby uprawnionej o zawarcie umowy przyrzeczonej. Nie mógł zatem zasługiwać na uwzględnienie argument powoda, że z dniem 31 lipca 2013 r. umowa z pozwanymi przestała go wiązać i nie można było wyznaczyć kolejnego terminu na sfinalizowanie transakcji. Z dniem tym minął jedynie termin do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Jednocześnie w sytuacji, w której wszystkie warunki do zawarcia umowy przyrzeczonej zostały przez strony już wcześniej spełnione, a mimo to nie doszło do zawarcia umowy, z dniem tym powstało roszczenie powoda zart. 390 § 2 k.c.Upływ terminu skutkował jedynie wymagalnością roszczenia o zawarcie umowy a konsekwencją tej wymagalności stało się rozpoczęcie biegu jednorocznego terminu przedawnienia. Skoro zatem strony nie rozwiązały umowy przedwstępnej i nie doszło do skutecznego odstąpienia od niej aż do złożenia oświadczenia w tym zakresie przez pozwanych, istniał obowiązek zawarcia umowy przyrzeczonej. Uwzględniając złożone w trakcie postępowania oświadczenia pozwanych o odstąpieniu od umowy, Sąd Okręgowy uznał, że do niewykonania umowy doszło z przyczyn leżących po stronie powoda. Ponieważ strony nie ustaliły losów zadatku, w wypadku kiedy do zawarcia umowy nie doszło z przyczyn leżących po stronie powoda, zastosowanie znajdzieart. 394 § 1 k.c.Pozwani mają prawo zatrzymać otrzymany od powoda zadatek. Powyższe wykluczało zastosowanie w sprawieart. 394 § 3 k.c.Nie można bowiem przyjąć, że niewykonanie umowy przedwstępnej było wynikiem okoliczności, za które odpowiedzialność ponoszą obie strony, skutkiem czego w myśl powołanego przepisu zadatek powinien być powodowi zwrócony. Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił powództwo, orzekając o kosztach procesu na zasadzieart. 98 § 1 k.p.c. Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył w całości apelacją powód zarzucając: 1/ naruszenieart. 394 par.1 k.c.przez jego niezastosowanie, w zakresie skutków oświadczenia powoda z dnia 27 sierpnia 2013 r., w sytuacji kiedy doszło do niewykonania umowy przedwstępnej wskutek okoliczności, za które odpowiedzialność ponoszą wyłącznie pozwani oraz doszło do skutecznego odstąpienia przez powoda od umowy przedwstępnej pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. ; ewentualnie w przypadku podzielenia przez Sąd Apelacyjny ustaleń faktycznych Sądu I instancji, że pomiędzy stronami nie doszło do umówienia spotkania w dniu 31 lipca 2013 r. w Kancelarii notarialnejJ. S.: 2/ naruszenieart. 394 par. 3 kcprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy przed upływem terminu do zawarcia umowy przyrzeczonej żadna ze stron nie wyznaczyła terminu spotkania, na którym miało nastąpić jej zawarcie a powód odstąpił od umowy przedwstępnej i zażądał zwrotu zadatku, wobec czego do niewykonania umowy doszło na skutek okoliczności, za które ponoszą odpowiedzialność obie strony; 3/ naruszenieart. 394 par. 1 kcprzez jego zastosowanie w stosunku do oświadczenia o odstąpieniu, złożonego przez pozwanych pismami z dnia 8 i 9 kwietnia 2014 r., w sytuacji gdy wcześniej skuteczne oświadczenie o odstąpieniu od umowy zostało złożone przez powoda, stąd kwestionowane w tym punkcie oświadczenie było bezprzedmiotowe; 4/ naruszenieart. 60 kciart. 65 kcprzez ich niezastosowanie przy ocenie treści oświadczenia woli powoda, objętego pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r., w którym powód zażądał zwrotu zaliczki w podwójnej wysokości, z powołaniem się naart. 394 kc, co jednoznacznie wskazuje na odstąpienie od umowy przedwstępnej przez powoda; 5/ naruszenieart. 390 par. 2 kciart. 394 par. 1 kcprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że upływ terminu do zawarcia umowy przyrzeczonej skutkował jedynie wymagalnością roszczenia o zawarcie tej umowy, podczas gdy, z uwagi na niewykonanie zobowiązania i zastrzeżenie zadatku, upływ terminu daje możliwość odstąpienia od umowy; 6/ naruszenieart. 233 par. 1 kpcprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez : a/ przyjęcie, że pomimo tego, że pomiędzy stronami doszło w dniu 12 lipca 2013 r. do spotkania którego celem było ustalenie terminu wizyty u notariusza dla zawarcia umowy przyrzeczonej, takiego terminu nie ustalono, w sytuacji kiedy takie ustalenie jest sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania, skoro pozostał krótki czas do upływu terminu zawarcia umowy a odmowa zmiany terminu i pozostawienie dotychczasowych ustaleń, prowadzą do wniosku, że doszło do ustalenia terminu zawarcia umowy przyrzeczonej, b/ błędną ocenę treści maila pozwanego z dnia 31 lipca 2013 r. polegającą na przyjęciu, że pozwanyA. S.pyta „kiedy i gdzie”pozwani mają stawić się u notariusza, podczas gdy w treści maila zawarte jest jedynie pytanie pozwanego o godzinę spotkania u notariusza; a w konsekwencji błędne przyjęcie, że miejsce oraz data zawarcia umowy przyrzeczonej nie była między stronami ustalona, c/ niewszechstronną ocenę materiału dowodowego, polegającą na niezauważeniu korelacji pomiędzy datą i godziną maila z 31 lipca 2013 wysłanego o godzinie 16:06, kiedy powód tego samego dnia czekał u notariusza od godziny 16:00 na przybycie pozwanych, bowiem zbieżność czasu świadczy o tym, że pozwani wiedzieli o terminie zawarcia umowy a ich zachowanie stanowi próbę ekskulpacji w związku z niestawiennictwem na spotkaniu u notariusza, d/ niewszechstronną ocenę materiału dowodowego a to zachowania pozwanego polegającego na wysłaniu maila w dniu 31 lipca 2013 r. o godzinie 16:06, w którym pozwany pyta o godzinę spotkania u notariusza, w sytuacji kiedy pozwani wiedzieli, że umowa ma być zawarta w dniu 31 lipca 2013 r. a mail wysłany został w późnych godzinach popołudniowych a nie choćby dzień wcześniej, czy nawet rano, w sytuacji gdy doświadczenie życiowe wskazuje, że takie zachowanie jest mało prawdopodobne, ewentualnie stanowi rażące niedbalstwo, e/ uznanie zeznań powoda oraz świadkaA. Ś. (1)za niewiarygodne, podczas gdy zeznania te były spójne i zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z mailem pozwanego z dnia 31 lipca 2013 r. , z wyciągiem z rachunków bankowych, przy jednoczesnym uznaniu zeznań pozwanych za wiarygodne, f/ uznanie z a wiarygodne zeznań pozwanegoA. S., który na pytania pełnomocnika powoda odpowiada: „pomimo, że pytam o której godzinie to nie wiem gdzie, obojętne mi było u którego rejenta, o której godzinie i gdzie”, w sytuacji kiedy taka odpowiedź jest mało wiarygodna, gdyż jeśli pozwany miał wolę zawarcia umowy w dniu 31 lipca 2013 r. to musiał interesować się miejscem i czasem jej zawarcia, g/ pominięcie tego, że pozwani nie podjęli żadnych czynności aby zawrzeć umowę przyrzeczoną do dnia 31 lipca 2013 r. a działania zmierzające do jej zawarcia podjęli dopiero po otrzymaniu pisma powoda z dnia 27 sierpnia 2013 r. wzywającego ich do zwrotu zadatku w podwójnej wysokości, co wskazuje, że zamiar zawarcia umowy przyrzeczonej „powstał” u pozwanych dopiero po wezwaniu do zapłaty i odstąpieniu od umowy przez powoda, h/ niewszechstronną i błędną ocenę materiału dowodowego przez przyjęcie przez Sąd I Instancji, że powód nie miał zamiaru zawrzeć umowy przyrzeczonej w dniu 31 lipca 2013 r, kiedy po spotkaniu z pozwanym w dniu 12 lipca 2013 r. udał się w dniu 16 lipca 2013 r. na przedmiotową nieruchomość wraz z geodetą, celem dokonania ostatecznych obmiarów, w sytuacji gdy przeprowadzenie takich czynności przez osobę niezainteresowaną zakupem jest bezcelowe, i/ niewszechstronną i błędną ocenę materiału dowodowego i pominięcie oceny dowodu w postaci wydruku rachunku bankowego powoda, na którym gromadzone były środki pieniężne przeznaczone na zakup nieruchomości – na okoliczność, że w dniu 31 lipca 2013 r. powód dysponował wystarczającymi środkami pieniężnymi na dokonanie transakcji, j/ przyjęcie, że powód nie miał zamiaru zawrzeć umowy skoro nie wystąpił o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę w sytuacji kiedy taki wniosek musi być poprzedzony stosownymi pracami, w tym geodezyjnymi, a te były podejmowane przez powoda jeszcze w lipcu 2013 r., a aktywność powoda na tym polu wskazuje, że dążył do realizacji zamierzenia inwestycyjnego, k/ uznanie za wiarygodne zeznań świadkaM. Ć., który twierdzi, że w swojej agencji oferował do sprzedaży nieruchomość objętą umową przedwstępną bez konsultacji z pozwanymA. S., podczas gdy świadek przyznaje, że zna się z pozwanym gdyż kilka lat pracowali w jednej firmie. 7/ Naruszenieart. 328 par. 2 kpcprzez brak wyjaśnienia dlaczego Sąd Okręgowy odmówił mocy oświadczeniu powoda o odstąpieniu od umowy, które zostało złożone pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. w sytuacji kiedy jest to jedna z zasadniczych okoliczności decydujących o możliwości uwzględnienia powództwa. 8/ naruszenieart. 233 par. 1 kpc,art. 227 kpc,art. 217 par. 2 kpcprzez oddalenie wniosku dowodowego w przedmiocie zeznań świadkaP. K., geodety, na okoliczność szerokości drogi i możliwości uzyskania pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy potrzeba powołania świadka powstała w związku z zeznaniem świadkaM. J., który zeznał, że pozwany informował go, że wspólnik powodaA. Ś. (1)wskazywał pozwanemu, że nie może dojść do zawarcia umowy wobec niewyjaśnionej kwestii drogi dojazdowej do działki. Podnosząc powyższe zarzuty powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości. Domagał się ponadto przeprowadzenia przez Sąd Apelacyjny dowodów z wydruku rachunku bankowego i z zeznań świadka, pominiętych bezpodstawnie przez Sąd I instancji. SĄD APELACYJNY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE. Apelacja powoda jest bezzasadna. Roszczenie powoda o zapłatę podwójnej wysokości zadatku, wpłaconego przez niego przy zawarciu umowy przedwstępnej z dnia 11 lutego 2013 r, winno należało ocenić na gruncie przepisuart. 394 § 1 k.c., który stanowi, że w braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczania terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeśli sama go dała, może domagać się sumy dwukrotnie wyższej. W przypadku zastrzeżenia zadatku w umowie przedwstępnej, jej niewykonanie może być następstwem uchylania się strony od zawarcia umowy przyrzeczonej (art. 390 § 1 k.c.), przez co należy rozumieć także samą zwłokę zobowiązanego (por. wyrok SN z dnia 30 maja 2006 r., IV CSK 6/06, Mon. Praw. 2006, nr 9, s. 458). Trafnie podkreślił Sad Okręgowy, że o uchyleniu się od zawarcia umowy możemy mówić w przypadku zawinionego niewykonania umowy przez daną stronę. Tym samym ustalenia faktyczne sądu winny zmierzać do ustalenia faktów, które zadecydowały o niedojściu do skutku umowy przyrzeczonej, a to dla ustalenia której ze stron przypisać można uchylanie się od zawarcia umowy przyrzeczonej. Tym samym w rozpoznawanej sprawie kluczowe znaczenie dla oceny prawidłowości wyroku Sądu I instancji mają ustalenia faktyczne tego Sądu, kwestionowane w apelacji przez powoda. W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia te są prawidłowe, a zarzut naruszenia przez Sąd I instancjiart. 233 k.p.c.bezpodstawny. Sąd ten prawidłowo ustalił, że zgodnie z §(...)umowy przedwstępnej umowa przeniesienia własności miała zostać zawarta w terminie siedmiu dni roboczych od dnia uzyskania przez powoda prawomocnego i ostatecznego pozwolenia na budowę – nie później jednak niż 31 lipca 2013 r. Jak z tego wynika powód niesłusznie obwinia pozwanych o brak aktywności zmierzającej w kierunku wyznaczenia terminu zawarcia umowy przyrzeczonej. Z przytoczonego wyżej zapisu umowy wynika, że to powód winien wskazać termin zawarcia umowy przenoszącej własność – wszak to nie do pozwanych lecz do powoda należało uzyskanie pozwolenia na budowę. Ponadto to powód miał zapłacić resztę ceny nabycia i zwyczajowo, jako kupujący, wskazać notariusza. Powyższe wynika w sposób oczywisty z treści umowy przedwstępnej, tym samym uprawniona jest teza, że gdyby powód chciał zawrzeć umowę przenoszącą własność, to on – a nie pozwani – powinien zgłosić swoją gotowość jak też zaproponować miejsce i termin spotkania. Jakkolwiek pozwani byli również zobowiązani do zawarcia umowy (umowa dwustronnie zobowiązująca) to jednak aktywność zmierzającą do sfinalizowania transakcji winien był wykazać powód. Nie sposób w tym miejscu pominąć, iż powód, jako przedsiębiorca w branży deweloperskiej jest profesjonalistą, jak chodzi o obrót nieruchomościami. Pozwani nie mają żadnego doświadczenia w tym przedmiocie, nieruchomość chcieli sprzedać, by uzyskać środki konieczne do sfinansowania swoich potrzeb mieszkaniowych. Dlatego też pewna bierność pozwanych wyrażająca się np. w braku pisemnego ponaglenia powoda o wskazanie terminu spotkania, nie może prowadzić do wniosku, że to pozwani a nie powód, bądź też na równi z powodem, są odpowiedzialni za niedojście umowy do skutku. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia miało ustalenie przebiegu spotkań powoda z pozwanymi w dniach 12 i 16 lipca 2013 r, albowiem strony odmiennie przedstawiają ich przebieg. Sąd Okręgowy dał w tym przedmiocie wiarę pozwanym a jego stanowisko, wbrew zarzuto apelującego, nie prowadzi do naruszeniaart. 233 § 1 k.p.c.Szereg argumentów przemawia przeciwko przyjęciu –zgodnie z twierdzeniami powoda – jakoby w dniu 16 lipca 2013 r, na spotkaniu zA. S.ustalony został termin (tj. dzień i godzina) oraz miejsce zawarcia umowy przyrzeczonej. Powód i świadekA. Ś. (1)zeznali, że telefonicznie uzgodnili z notariuszJ. S., że strony spotkają się w jej kancelarii w dniu 31 lipca o godzinie 16:00. Najprostszym, jak się zdaje, dowodem na potwierdzenie tej okoliczności, były zeznaniaJ. S.w charakterze świadka. Jak wynika z zeznań powoda, on i świadekA. Ś. (1), jako deweloperzy, są stałymi klientami tej notariusz.J. S.uczestniczyła w czynności zawarcia przez strony umowy przedwstępnej, tym samym pamiętałaby fakt i sposób uzgodnienia terminu zawarcia umowy przyrzeczonej. Wniosek o przesłuchanie notariusza w charakterze nie został jednak złożony. Powód stoi nas stanowisku, że dostatecznym dowodem na fakt uzgodnienia w/w terminu zawarcia umowy przyrzeczonej jest treść mailaA. S.doA. Ś. (1), z dnia 31 lipca 2013 r, gdzie piszący pyta o której pozwani mają stawić się u notariusza. Fakt niezapytania przez pozwanego o datę spotkania, ma – w ocenie powoda – przemawiać za prawdziwością jego twierdzeń, jakoby termin spotkania został z jego inicjatywy uzgodniony. Domniemanie takie (art. 231 k.p.c.) nie jest uprawnione. Wszak gdyby prawdę mówił powód, pytanie się przez pozwanego o godzinę spotkania byłoby nieracjonalne – ta, wedle powoda, miała zostać uzgodniona w obecności i za zgodą tegoż pozwanego, w dniu 16 lipca 2013 r, telefonicznie z notariuszJ. S.. W ocenie Sądu Apelacyjnego zapytanie pozwanego wyłączenie o godzinę spotkania znajduje inne, logiczne, uzasadnienie. Miejsce spotkania było oczywiste – notariuszJ. S.sprawowała stałą obsługę powoda – brak pytania o datę wynikał stąd, że mail został wysłany w dniu, w którym upływał termin zawarcia umowy. Powód podnosi, że Sad Okręgowy wadliwie ustalił, jakoby nie posiadał on środków na zawarcie umowy przenoszącej własność. Rzeczywiście stanowisko Sądu Okręgowego w tym przedmiocie może rodzić pozór niekonsekwencji. Ostatecznie jednak Sąd ten ustala, że powód dysponował dostateczną ilością środków pieniężnych, by zapłacić pozwanym resztę ceny. Domagając się przesunięcia terminu umowy o trzy miesiące, powód natomiast miał twierdzić, że na zakup tej nieruchomości chce przeznaczyć kredyt bankowy, który może zostać mu udzielony dopiero po uzyskaniu pozwolenia na budowę. Trafnie podkreśla Sad Okręgowym iż na niekorzyść powoda przemawia to, że nie wyjaśnił on dlaczego nie podjął starań o uzyskanie takiego pozwolenia. Należy stanowczo podkreślić, że na przeszkodzie przyjęcia za prawdziwe twierdzeń powoda stoi przede wszystkim udokumentowany przez pozwanych fakt zaoferowania powodowi zawarcia umowy przyrzeczonej. Powód nie wykazał dlaczego w tym terminie (tj. 25 września 2013 r) nie był już zainteresowany kupnem nieruchomości, mimo, że gotowość taką wyrazili pozwani. Twierdzenie powoda, iż: „wyznaczanie dodatkowych terminów przez pozwanych nie znajduje podstaw prawnych i pozostaje bezskuteczne” może być traktowane wyłącznie jako próbą przerzucenia na pozwanych odpowiedzialności za niezawarcie umowy przyrzeczonej. Odmawiając zawarcia umowy powód nie wskazywał przyczyn swojego stanowiska, nie wyjaśnił czy i dlaczego wykonanie umowy, zaledwie 1,5 miesiąca po terminie, utraciło dla niego znaczenie. Tymczasem pozwani jeszcze w toku tego postępowania oferowali powodowi przeniesienie własności nieruchomości na warunkach uzgodnionych w umowie przedwstępnej lecz powód zainteresowany był jedynie uzyskaniem podwójnej wysokości zadatku. Bezzasadny jest zarzut naruszeniaart. 227 § 1 k.p.c.w zw. zart. 217 § 2 k.p.c.przez oddalenie wniosku o przesłuchanie w charakterze świadkaP. K.. Nawet jeśli rację ma apelujący, że dowód ten nie był spóźniony, to niewątpliwie rację ma Sad Okręgowy, o ile uznaje go za bezprzedmiotowy dla rozstrzygnięcia sporu. Jak wynika z treści apelacji świadek ten miałby być słuchany na okoliczność szerokości drogi prowadzącej do przedmiotowej nieruchomości i możliwości uzyskania pozwolenia na budowę (k. 224). Z tak zakreślonej tezy dowodowej wynika, że świadek ten miałby zeznawać na okoliczności związane z ewentualnymi właściwościami (wadami) nieruchomości będącej przedmiotem umowy oraz na okoliczność niemożności wykorzystania przez powoda, bądź jego wspólników, tej nieruchomości zgodnie z zaplanowanym celem. Bezprzedmiotowość omawianego dowodu wynika stąd, że podstawą faktyczną powództwa nie były objęte właściwości przedmiotu sprzedaży. Powód domagał się zwrotu podwójnej wysokości zadatku podając w uzasadnieniu swojego roszczenia wyłącznie to, że to pozwani mieli uchylać się od zawarcia umowy przyrzeczonej. Wszystkie powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że ustalenia faktyczne Sądu I instancji są prawidłowe i wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy. Wynika z nich jednoznacznie, ze przyczyny niedojścia do skutku umowy przyrzeczonej leżą wyłącznie po stronie powoda. Zarzut naruszenia przepisuart. 394 § 1 k.c.jest bezzasadny. Ponieważ to powód swoim zawinionym działaniem uniemożliwił zawarcie umowy przyrzeczonej, pozwani mają prawo zachować zadatek dany im przy zawarciu umowy przedwstępnej. Wbrew zarzutom apelującego w sprawie brak było podstaw do zastosowaniaart. 394 § 3 k.c., z którego, między innymi, wynika, że gdy niewykonanie umowy nastąpiło wskutek okoliczności za które ponoszą odpowiedzialność obie strony, zadatek powinien być zwrócony a obowiązek zapłaty sumy dwukrotnie wyższej odpada. W ustalonym stanie faktycznym brak jest takich elementów, które pozwoliłyby przyjąć, że pozwani są współodpowiedzialni za niezawarcie umowy. W szczególności nie znalazły potwierdzenia sugestie powoda, jakoby pozwani chcieli sprzedać nieruchomość innej osobie na korzystniejszych warunkach. Nie stanowi dostatecznego uprawdopodobnienia tego zarzutu fakt pozostawania przedmiotowej nieruchomości w ofercie jednego z biur pośredniczących w obrocie nieruchomościami. Brak podstaw by podważyć prawdziwość zeznań świadkaM. Ć., który logicznie przedstawił ciąg wydarzeń, wskazując, że na początku 2013r pozwanyA. S.poinformował świadka, że wciąż jest zainteresowany poszukiwaniem nabywcy, z tym, że aktualnie prowadzi rozmowy w przedmiocie sprzedaży nieruchomości. Rozmowa ta musiała mieć miejsce przed zawarciem umowy przyrzeczonej. Ponieważ na przełomie sierpnia i września zgłosiły się osoby zainteresowane nabyciem nieruchomości, świadekĆ.udzielił informacji, zastrzegając jednak, że oferta wymaga potwierdzenia. Pozwany przekazał następnie świadkowi, że zawarł umowę przedwstępną, tak więc oferta jest nieaktualna. Zeznania te wpisują się logicznie w ciąg zdarzeń przedstawiony przez pozwanych. Niezrozumiały jest zarzut pominięcia przez Sąd Okręgowy tego, że to powód – wzywając pozwanych o zwrot podwójnego zadatku, pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r – jako pierwszy odstąpił od umowy. Przedmiotowe pismo powoda (k. 28) rzeczywiście można interpretować, jako odstąpienie od umowy, co jednak automatycznie nie uprawnia powoda do żądania zwrotu podwójnej wysokości zadatku. Powód nie wykazał, by przyczyną jego oświadczenia było zawinione uchylanie się przez pozwanych od zawarcia umowy przyrzeczonej, a tylko to mogłoby prowadzić do uznania powództwa za usprawiedliwione. Wszystkie powyższe uwagi potwierdzają postawioną na wstępie tezę o bezzasadności apelacji powoda. Dlatego też Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie w oparciu o przepisart. 385 k.p.c.O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono wedle zasady odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 § 1 i 2 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k,.p.c.). SSA Sławomir Jamróg SSA Hanna Nowicka de Poraj SSA Barbara Baran

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Krakowie date: '2015-08-27' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Hanna Nowicka de Poraj - Sławomir Jamróg - Barbara Baran legal_bases: - art. 394 par.1 k.c. - art. 98 § 1 i 2 k.p.c. recorder: st.sekr.sądowy Katarzyna Wilczura signature: I ACa 634/15 ```

155025000000503_I_C_001060_2014_Uz_2015-01-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura aktI C 1060/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Wrocław, 15-12-2014 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Piotr Jarmundowicz Protokolant: Błażej Łój po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15-12-2014 r. we Wrocławiu sprawy z powództwa(...)(...)Funduszu(...)wW. przeciwkoJ. S. o zapłatę I zasądza od pozwanegoJ. S.na rzecz strony powodowej(...)(...)Funduszu(...)wW.kwotę 113.241,21 zł (sto trzynaście tysięcy dwieście czterdzieści jeden złotych i dwadzieścia jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 28 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty; II wyrokowi w punkcie pierwszym nadaje rygor natychmiastowej wykonalności; III zasądza od pozwanegoJ. S.na rzecz strony powodowej(...)(...)Funduszu(...)wW.kwotę 5.663 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej; IV nie obciąża pozwanegoJ. S.pozostałymi kosztami procesu poniesionymi przez stronę powodową. Sygn. akt I C 1060/14 UZASADNIENIE Strona powodowa(...)(...)Fundusz(...)wW.wystąpiła w dniu 27 czerwca 2014 r. do Sądu Rejonowego Lublin Zachód w Lublinie z żądaniem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez pozwanegoJ. S.kwoty 113 241,21 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 28 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym opłaty sądowej w wysokości 1 416 zł., wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 3 600 zł, oraz innych kosztów – 28,32 zł. (opłata manipulacyjna dla dostawcy usług płatności) (k. 2). Uzasadniając żądanie pozwu strona powodowa wskazała, że jest(...)funduszem(...)Funduszu(...)prowadzonego przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Dalej wskazano, iż pozwany zawarł w dniu 8 czerwca 2009 r. umowę o kredyt na miarę. Pozwany otrzymał kwotę kredytu zobowiązując się do jej zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizją od udzielonego kredytu oraz kosztami i opłatami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Strona powodowa wskazała, iż umowa została zawarta przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem tj.(...) SA, którego wierzytelności stały się wierzytelnościami(...) Bank (...) SApoprzez przeniesienie całego majątku(...) SAna(...) Bank (...) SAco nastąpiło 31 grudnia 2012 r. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego zobowiązania, w związku z czym umowa została wypowiedziana. W dniu 23 grudnia 2013 r.(...) Bank (...) SAzbył wierzytelność na rzecz strony powodowej, w wyniku czego stała się ona wierzycielem pozwanego. Dalej strona powodowa wskazała, że zawiadomiła pozwanego o dokonanym przelewie wierzytelności oraz wezwała go do uregulowania należności dążąc do polubownego rozwiązania sporu. Wobec braku spłaty strona powodowa była zobowiązana do wystąpienia na drogę postępowania sądowego. Strona powodowa podniosła, że na zadłużenie pozwanego składa się należność główna w wysokości 72 376,88 zł., odsetki umowne w wysokości 5 308,24 zł., koszty – 234 zł., odsetki ustawowe – 30 553,15 zł. oraz odsetki ustawowe naliczone od kapitału w wysokości 72 376,88 zł. naliczone przez stronę powodową od dnia 24 grudnia 2013 r. do dnia wniesienia pozwu w wysokości 4 768,94 zł. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie uznał brak swej właściwości i przekazał sprawę do Sądu Okręgowego we Wrocławiu (k. 10). Zarządzeniem z dnia 11 września 2014 r., doręczonym pozwanemu w dniu 22 września 2014 r., zobowiązanoJ. S.do pisemnego ustosunkowania się do żądania pozwu w terminie 14 dni pod rygorem skutków zart. 207 § 6 i § 7 k.p.c.Jednocześnie pouczono pozwanego o treściart. 162, 207, 217, 229 i 230 k.p.c.(k. 117 – 118). W zakreślonym w wezwaniu terminie pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew. Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2014 r. pozwanyJ. S.oświadczył, iż uznaje żądanie pozwu, które pozostaje w związku z prowadzoną przez niego, sprzed 7 lat, działalnością gospodarczą (k. 124 - 125). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 8 czerwca 2009 r. pozwanyJ. S.zawarł z(...) SA Spółka AkcyjnaOddział w Polsce z siedzibą wW.umowę o kredyt na miarę. Przedmiotem umowy było udzielenie przez bank pozwanemu kredytu w wysokości 77 168 zł. Pozwany zgodnie z postanowieniami umowy zobowiązał się do spłaty kredytu w 60 – ciu miesięcznych ratach, zaś wysokość raty miesięcznej kapitałowo – odsetkowej została ustalona w wymiarze 1 937,58 zł. Oprocentowanie nominalne kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 15,90 %, zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania, obliczona zgodnie z ustawową o kredycie konsumenckim wynosiła 17,12 %. Całkowity koszt kredytu (łączna kwota odsetek naliczonych za cały okres kredytowania powiększona o naliczone opłaty wg(...)), zgodnie z postanowieniami umowy, wynosił 36 254,39 zł. Natomiast łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji wyniosła 39 086,39 zł. Termin spłaty pierwszej raty został wyznaczony na dzień 3 lipca 2009 r., zaś ostatniej raty na dzień 3 czerwca 2014 r. Kredytobiorca wyraził zgodę na dokonanie przez bank przelewu wierzytelności wynikającej z umowy na osoby trzecie, w tym również na towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzących fundusz sekurtyzacyjny. Dowód: umowa o kredyt na miarę z dnia 8 czerwca 2009 r. k. 33 – 34, przesłuchanie pozwanegoJ. S.e – protokół z dnia 15 grudnia 2014 r. od 00:07:48 do 00:13:41, k. 125, (...) Bank (...) SAz siedzibą wW.połączyło się w trybieart. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h.zespółką (...)poprzez przeniesienie na(...) Bank (...) SAcałego majątku(...). Dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 83 – 96, W dniu 23 grudnia 2013 r.(...) Bank (...) SAz siedzibą wW.zawarł ze stroną powodową, reprezentowaną przezKancelarię (...) sp. z o.o.z siedzibą wW.umowę przelewu wierzytelności. Przedmiotowa umowa obejmowała m.in. wierzytelność przysługująca(...) Bank (...) SAz siedzibą wW.wobec pozwanego. Dowód: umowa z dnia 23 grudnia 2013 r. wraz z załącznikami k. 35 – 69, aneks nr (...)z dnia 11 czerwca 2014 r. k. 70 – 73, wypis aktu notarialnego z dnia 17 października 2012 r. k. 74 – 82, Pismem z dnia 7 lutego 2014 r.(...) Bank (...) SAzawiadomiło pozwanego o przeniesieniu wierzytelności na rzecz strony powodowej. Pismem z dnia 7 lutego 2014 r.Kancelaria (...) sp. z o.o.zawiadomiła pozwanego o nabyciu wierzytelności przez stronę powodową oraz o wysokości aktualnego zadłużenia. Jednocześnie wezwano pozwanego do zapłaty zadłużenia w terminie 7 dni. Dowód: pisma z dnia 7 lutego 2014 r. wraz z wyciągiem z pocztowej książki nadawczej k. 28 – 32. Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony. Sąd w całości dał wiarę złożonym do akt przez stronę powodową dokumentom, albowiem nie zostały podważone przez pozwanego. Ponadto pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowo o kredyt na miarę, wysokości zadłużenia ani sposobu jego wyliczenia. W konsekwencji, w ocenie Sądu, brak była podstaw do odmowy przyjęcia za podstawę orzeczenia dokumentów złożonych przez stronę powodową. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje: Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości. Strona powodowa wywodzi swoje roszczenia z zawartej umowy nabycia wierzytelności. Zauważyć trzeba, że zawarcie umowy cesji powoduje, iż po stronie powodowej istnieje legitymacja czynna do brania udziału w niniejszym postępowaniu. Stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednakże, jak zasadnie zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie V CSK 187/06 (M. Prawn. 2006/16/849) warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Jednocześnie w myślart. 513 § 1 k.c.dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zgodnie zart. 509 k.c.wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Przedmiotem przelewu może być co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać (E. Ł.,(...)prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 904). Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, Biul. SN 2000, nr 1, s. 1), a zatem oznaczania stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. W niniejszej sprawie strona powodowa wykazała, iż jest wierzycielem pozwanego na podstawie zawartej w dniu 23 grudnia 2013 r. umowy przelewu wierzytelności. Wykazała także, iż pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała wierzytelność wobec pozwanego. Przedłożyła bowiem umowę o kredyt na miarę z dnia 8 czerwca 2009 r. a pozwany przyznał fakt zawarcia tej umowy i brak spłaty zaciągniętego zobowiązania. Zauważyć należy, iż pozwany nie podniósł żadnych zarzutów dotyczących roszczenia strony powodowej i uznał żądanie pozwu. Przesądza to o konieczności uwzględnienia żądania pozwu. Wskazać bowiem należy, że zgodnie zart. 213 § 2 k.p.c.sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem, lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Zdaniem Sądu nie są spełnione w niniejszej sprawie przesłanki nakazujące uznanie powództwa za niedopuszczalne. Dokonane przez pozwanego uznanie roszczenia nie może być uznane za sprzeczne z prawem. Strona powodowa wykazała bowiem, iż łączyła pozwanego z pierwotnym wierzycielem umowa kredytu, z której pozwany się nie wywiązał. Strona powodowa wykazała także sposób ustalenia wysokości zobowiązania, który nie został przez pozwanego skutecznie podważony. Nie można także przyjąć, aby dokonane przez pozwanego uznanie żądanie pozwu było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub zmierzało do obejścia prawa. Nie można bowiem zasadnie twierdzić, iż dokonane uznanie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, w sytuacji gdy pozwany nie kwestionuje braku zapłaty zaciągniętego kredytu. Brak jest także okoliczności, które mogły by świadczyć, iż uznanie przez pozwanego żądania pozwu zmierza do obejścia prawa. Z tych przyczyn Sąd, związany był dokonanym przezJ. S.uznaniem żądania pozwu, a w konsekwencji należało orzec jak w pkt. I wyroku. Zgodnie zart. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c.sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza roszczenie uznane przez pozwanego. W niniejszej sprawie pozwany uznał żądanie pozwu, wobec czego Sąd zobligowany był do nadaniu orzeczeniu rygoru natychmiastowej wykonalności. Mając powyższe na względzie, Sad działając na podstawieart. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c.orzekł jak w pkt. II sentencji wyroku. Orzeczenie w przedmiocie zasądzonych na rzecz strony powodowej kosztów opłaty sądowej oraz nie obciążania pozwanego dalszymi kosztami procesu znajduje uzasadnienie wart. 102 k.p.c.Zgodnie z powołanym przepisem w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu w sprawie spełnione są przesłanki pozwalające na zastosowanie normyart. 102 k.p.c.Pozwany uznał żądanie pozwu, co pozwoliło na rozstrzygnięcie sprawy na jednym terminie rozprawy. Jednocześnie sytuacja materialna pozwanego jest trudna, co nie wątpliwie winno mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Z tego względu, zdaniem Sądu pozwany, obowiązany jest zwrócić zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 k.p.c.) poniesione przez nią koszty procesu, na które składa się uiszczona opłata sądowa w wysokości 5 663 zł. Wydatki związane z wynagrodzeniem pełnomocnika strony powodowej, z uwagi na szczególne okoliczności niniejszej sprawy związane z uznaniem powództwa i trudną sytuacją materialną pozwanego nie powinny obciążać pozwanego, zwłaszcza gdy porówna się sytuację finansową obu stron procesu. Z tych względów Sąd orzekł na podstawie powołanych wyżej przepisów jak w pkt. III i IV wyroku.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy we Wrocławiu date: '2015-01-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Piotr Jarmundowicz legal_bases: - art. 162, 207, 217, 229 i 230 k.p.c. - art. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h. - art. 513 § 1 k.c. recorder: Błażej Łój signature: I C 1060/14 ```

154505000001203_IV_C_000691_2019_Uz_2019-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktIV C 691/19 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 2 grudnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Agnieszka Derejczyk Protokolant: Protokolant sądowy Adriana Pych po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2019 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaM. L. przeciwkoBankowi (...)z siedzibą wW. o zapłatę 1 Powództwo oddala w całości. 2 Kosztami postępowania obciąża powoda 3 Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego UZASADNIENIE Pozwem z dnia 3 lipca 2019 r.(data stempla pocztowego – k. 99v.)powódM. L.wniósł o zasądzenie od pozwanegoBanku (...) S.A.z siedzibą wW.kwoty 204.440,84 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09.11.2018 r. do dnia zapłaty ewentualnie, z ostrożności procesowej, na wypadek stwierdzenia przez Sąd braku podstaw do uwzględnienia powyższego żądania wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 77.530,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 09.11.2018 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że jego zdaniem umowa kredytu dotknięta jest wadami prawnymi powodującymi jej nieważność. Niezależnie od powyższego, klauzule waloryzacyjne zastosowane w umowie przez pozwanego stanowią niedozwolone postanowienia umowne w myślart. 3851§ 1 k.c.Z uwagi na powyższe w pierwszej kolejności powód formułuje najdalej idące żądanie – zasądzenia na jego rzecz wszystkich kwot, które dotychczas świadczył na rzecz pozwanego w ramach umowy kredytu. Skutek nieważności powód wywodzi z faktu, że zawarta przez niego umowa realizuje dyspozycjeart. 58 § 1 i 2 k.c.jako sprzeczna z przepisami ustawy i zasadami współżycia społecznego, w szczególności narusza postanowieniaart. 69 ust. 2 pkt. 2 oraz art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, przekracza granicę swobody umów zart. 3531k.c., oraz łamie obowiązującą w dniu zawarcia umowy zasadę walutowości zart. 358 k.c.W dalszej części uzasadnienia złożonego pozwu powód podaje, iż zgodnie zart. 69 ust. 2 pkt. 2 ustawy – Prawo bankowe, umowa kredytu powinna określać w szczególności kwotę i walutę kredytu. W ocenie powoda umowa kredytu, jaką zawarł z pozwanym, nie realizuje wyżej wskazanej normy prawnej, gdyż nie określa kwoty kredytu. Powód podał, że w chwili zawarcia umowy strony nie tylko nie określiły, ale nawet nie znały i nie były w stanie obliczyć wysokości wynikającego z umowy świadczenia. Dodatkowo powód podniósł, że przyznanie jednej stronie prawa do określenia wartości zobowiązania drugiej strony wykracza poza zasady swobody kontraktowania, nie mieści się także w normach współżycia społecznego, z uwagi na obciążenie kredytobiorcy skrajnie wysokim ryzykiem. Ponadto w ocenie powoda przedmiotowa umowa może także zostać uznana za nieważną z uwagi na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Powód podkreślił, że spełnił on wszystkie przesłanki do przyjęcia nienależnego świadczenia, którymi to przesłankami są: uzyskanie przez daną osobę korzyści majątkowej kosztem innej osoby oraz brak podstawy prawnej do nabycia takiej korzyści. W dalszej części uzasadnienia złożonego pozwu powód przedstawił swoje twierdzenia dotyczące abuzywności klauzul waloryzacyjnych. Na powyższe wskazuje w jego ocenie fakt, iż umowa została zawarta pomiędzy profesjonalnym podmiotem gospodarczym jakim jest bank, a powodem, który występował w charakterze konsumenta w rozumieniuart. 221k.c.Umowa została bowiem zawarta przez powoda poza zakresem jego działalności zawodowej lub gospodarczej, w celu nabycia lokalu mieszkalnego. Dodatkowo wskazane przez powoda klauzule waloryzacyjne nie określają głównych świadczeń stron wynikających z zawartej umowy kredytu. Ponadto kwestionowane postanowienia nie zostały indywidualnie uzgodnione z powodem, stanowiąc element wzorca umownego stosowanego masowo w obrocie z konsumentami. W ocenie powoda ukształtowanie jego praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami oraz rażące naruszenie jego interesów po pierwsze wiąże się z mechanizmem podwójnej waloryzacji, a zatem stosowania w zależności od przeliczenia raz kursu kupna waluty, a raz kursu jej sprzedaży, co zmierza do zapewnienie jak największych zysków dla banku jego kosztem. (pozew – k. 3 i n.) W odpowiedzi na pozew pozwanyBank (...) S.A.z siedzibą wW.wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że informował powoda o ryzykach związanych z oferowanym produktem. Dodatkowo podkreślił on, że na dzień zawarcia umowy kredytu strona powodowa znała zarówno kwotę kredytu w CHF jak i jej równowartość w PLN. Ponadto wedle pozwanego powód znał definicję kredytu denominowanego, ponieważ została zawarta w Regulaminie stanowiącym załącznik do umowy kredytu. Umowa kredytu została podpisana w placówce banku, gdzie wartość stosowanych kursów była ogólnie dostępna, zatem trudno przyjąć, że powód zaciągając wieloletnie zobowiązanie nie sprawdził wartości kursu po którym wysokość kredytu została ustalona. Z uwagi na powyższe, w ocenie pozwanego, nieuzasadniony jest zarzut powoda, że w dniu zawarcia umowy kredytu nie znał kwoty kredytu, nie wiedział jaką kwotę otrzyma ani jaką kwotę zobowiązany jest spłacić. W odniesienie do zarzutu nieważności umowy kredytu z uwagi na jej sprzeczność z przepisami prawa lub zasadami współżycia społecznego, pozwany podniósł, iż umowa o kredyt denominowany i indeksowany do waluty obcej została wprost wymieniona wart. 69 Prawa bankowegojako możliwy wariant umowy kredytu na mocy ustawy antyspreadowej. Dodatkowo w ocenie pozwanego ustawodawca przyjął jako zasadę swobodę kontraktową, zapisaną wart. 353( 1)k.c., zgodnie z którą strony mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania. Ponadto wedle pozwanego klauzule denominacyjne/indeksacyjne nie należą do postanowień określających główne świadczenia stron. Pozwany ocenił również jako bezzasadny zarzut sprzeczności umowy kredytu zart. 69 Prawa bankowegow związku zart. 58 k.c.oraz nieuzgodnienia istotnych elementów umowy kredytu, jak również zarzut sprzeczności denominacji (indeksacji) z naturą stosunku oraz zasadami współżycia społecznego. W odniesieniu do podniesionego zarzutu abuzywności postanowień umownych, w ocenie pozwanego nie mają one takiego charakteru, gdyż powód dokonał świadomie wyboru oferty kredytu hipotecznego denominowanego w CHF, otrzymał kredyt o który wnioskował świadomie, po przeprowadzeniu kalkulacji opłacalności. Ponadto powód wiedział według jakiego rodzaju kursu kwota zobowiązania w dniu zawarcia umowy została ustalona i znał wartość tego kursu. Dodatkowo powód nie wykazał aby zastosowany kurs spowodował naruszenie jego interesów w sposób rażący. W ocenie pozwanego z treści pozwu wynika, że to nie brak informacji o zmienności kursów ale skala ich wahania jest jedną z przyczyn roszczenia powoda. ponadto pozwany wskazał, że strona powodowa nie wykazała, aby bank ustalał kurs w sposób arbitralny czy dowolny. Wedle pozwanego brak jest podstaw do przekształcenia kredytu denominowanego w kredyt złotowy. Udzielony przez pozwanego kredyt został już przez powoda całkowicie spłacony, zaś w ocenie banku strona powodowa zarzucając abuzywność określonych postanowień umowy kredytu faktycznie dąży do konstrukcyjnego przekształcenia kredytu denominowanego do CHF w kredyt złotowy oprocentowany według stawki referencyjnej właściwej dla kredytu denominowanego do CHF po wykonaniu umowy kredytu. Strona pozwana podniosła, że stanowiłoby to nieuprawnioną zmianę charakteru prawnego umowy. Ponadto pozwany bank w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew zarzucił błąd w ustaleniu przez powoda wysokości wyliczonego przez niego roszczenia, gdyż dochodzona przez powoda kwota została obliczona przy założeniu, że wysokość nominalna rat kredytowych w złotych została przeliczona po kursie 2,4121 z dnia uruchomienia pierwszej transzy kredytu. zatem wyliczenia te zostały dokonane przy założeniu, że kredyt jest złotowy, niedenominowany do CHF i oprocentowany stawką z umowy czyli LIBOR 6M plus marżą właściwą dla kredytów denominowanych. (odpowiedź na pozew – k. 102 i n.) W toku procesu strony podtrzymały tak sformułowane stanowiska w sprawie. Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 12 września 2005 r. powódM. L.zawarł zBankiem (...) S.A.z siedzibą wW.umowę kredytu nr(...)na cele budowlano-remontowe w kwocie 53.231,63 CHF. Zgodnie z § 1 ust. 3 umowy kwota w CHF stanowi kwotę, w oparciu o którą będzie obliczona kwota kredytu wyrażona w złotych przy uruchomieniu kredytu oraz przy spłacie rat kapitału i odsetek. Ust. 4 wskazanego paragrafu stanowił natomiast, że uruchomienie kredytu następuje w złotych, przy jednoczesnym przeliczeniu kwoty kredytu na CHF po kursie kupna dewiz obowiązującym w Banku w dniu uruchomienia kredytu. § 2 ust. 1 zawartej umowy określał natomiast, że kredyt przeznaczony jest na sfinansowanie: 1 W złotowej równowartości kwoty 31.382,23 CHF (̴ 79.000,00 PLN) zakupu lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność położonego wG.przyul. (...)dla którego prowadzona jestksięga wieczysta KW nr (...)przez Sąd Rejonowy Wydział VIII Ksiąg Wieczystych i którego cena zakupu wynosi 84.000,00 PLN. 2 W złotowej równowartości kwoty 19.862,55 CHF (̴50.000,00 PLN) kosztów robót remontowo-modernizacyjnych planowanych w lokalu mieszkalnym poł. wG.przyul. (...)tj. wymiana okien, wymiana drzwi zewnętrznych i wewnętrznych, wymiana instalacji elektrycznej, wymiana instalacji wod.-kan., zmiana ogrzewania centralnego, biały montaż w kuchni i łazience, panele, tynki i gładzie. 3 W złotowej równowartości kwoty 1.986,25 CHF (̴5.000,00 PLN) kosztów opłat prowizji bankowych i opłat notarialnych. W ust. 2 wskazanego wyżej paragrafu przewidziano natomiast, że całkowity koszt inwestycji wynosi 134.000,00 PLN. § 3 stanowił z kolei, że bank udziela kredytu na okres od dnia 12.09.2005 r. do dnia 10.09.2035 r., a termin spłaty kredytu upływa w dniu 10.09.2035 r. Wedle § 5 zawartej umowy ustalono, że wypłata kredytu następuje w transzach, zaś bank uruchamia transze kredytu w następujących wysokościach i terminach: 1 w złotowej równowartości kwoty 31.382,83 CHF (̴79.000,00 PLN) w terminie od dnia 12.09.2005 r. do dnia 23.09.2005 r. na rachunek Zbywcy PaństwaG.iA. B., zam. wU.pod adresem(...),C.(...)i reprezentowanymi przez PaniąM. B.zam. wG.,ul. (...), na podstawie pełnomocnictwa notarialnego wystawionego w dniu 01.08.2005 r. wU.(...)przez notariuszaJ. W., na rachunek bankowy w(...)/G.o numerze(...)zgodnie z aktem notarialnym kupna/sprzedaży w formie aktu notarialnego o którym mowa w § 6 ust. 1 pkt. 4. 2 w złotowej równowartości 1.986,26 CHF (̴5.000,00 PLN) w terminie od dnia 12.09.2005 r. do dnia 23.09.2005 r. na rachunek bankowy(...)tytułem opłat prowizji bankowych i opłat notarialnych. 3 w złotowej równowartości kwoty 9.931,27 CHF (̴25.000,00 PLN) w terminie od dnia 26.09.2005r. do dnia 30.09.2005r., przeznaczonej na wymianę okien, wymianę drzwi zewnętrznych i wewnętrznych, nowe wyposażenie kuchni i łazienki (biały montaż), na zakup paneli podłogowych. 4 w złotowej równowartości kwoty 9.931,27 CHF (̴25.000,00 PLN) w terminie od dnia 01.11.2005 r. do dnia 30.11.2005 r., przeznaczonej na wymianę instalacji centralnego ogrzewania, wymianę instalacji wod.-kan., wymianę instalacji elektrycznej. W § 25 ust. 1 określono, że kredytobiorca oświadcza, że przed podpisaniem umowy otrzymał wyciąg z „Taryfy opłat i prowizjiBanku (...) S.A.za czynności bankowe w obrocie krajowym i zagranicznym” w części dotyczącej niniejszej Umowy oraz „Regulamin udzielania przezBank (...) S.A.kredytów hipotecznych dla osób fizycznych”, zapoznał się z ich treścią i uznaje ich wiążący charakter. Ust. 2 powyższego paragrafu przewiduje z kolei, że „Regulamin udzielania przezBank (...) S.A.kredytów hipotecznych dla osób fizycznych” oraz wyciąg z „Taryfy opłat i prowizjiBanku (...) S.A.za czynności bankowe w obrocie krajowym i zagranicznym dla klientów Indywidualnych” stanowią integralną część niniejszej umowy. (umowa kredytu hipotecznego denominowanego – k. 19-26 i k. 204-209) Pismem datowanym na dzień 5 października 2018 r. pełnomocnikM. L.skierował doBanku (...) S.A.z siedzibą wW.reklamację podnosząc, iż w zawartej przez strony umowie zastosowano niedozwolone postanowienia umowne polegające na przeliczeniu wypłaconej kwoty kredytu zgodnie z kursem kupna CHF obowiązującego w banku oraz obowiązku spłaty kredytu po przeliczeniu każdej raty z zastosowaniem kursu stosowanego przez bank. W ocenie pełnomocnika takie postanowienia umowy są niedozwolone z uwagi na samodzielne i dowolne ustalanie kursów kupna i sprzedaży waluty przez bank, co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego oraz prowadzi do rażącego naruszenia interesów kredytobiorcy. (reklamacja – k. 51-53 i k. 293-295) W odpowiedzi na złożoną reklamacjęBank (...) S.A.z siedzibą wW.podkreślił, iż podpisując umowę kredytu denominowanego powód miał świadomość o ponoszeniu ryzyka walutowego oraz wpływie spreadu walutowego stosowanego przez bank na wysokość kredytu w walucie oraz na wysokość rat kapitałowo-odsetkowych, jednocześnie nie uznając reklamacji. (odpowiedź na reklamację – k. 54-55v. i 296-297v.) Powód zawierając umowę w siedzibie banku sam dokonał wyboru waluty po uzyskaniu informacji od pracownika banku, że kredyty w złotówkach są dużo droższe i mniej korzystne.M. L.został poinformowany przez pracownika banku, że kurs franka jest ruchomy, przeczytał umowę przed jej podpisaniem, a kredyt został wypłacony w złotówkach. Zdecydował się na zawarcie umowy zBankiem (...), gdyż budził on jego zaufanie jako spółka Skarbu Państwa. Kredyt przeznaczył na zakup mieszkania i nie miało to związku z działalnością gospodarczą. Kiedy w mediach zrobiło się głośno o kredytach frankowych podjął on decyzję o skonsultowaniu się z prawnikiem i wystąpieniu na drogę sądową. Kredyt został przez powoda spłacony w całości. (zeznania powoda – k. 434-435) Podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie stanowiły wskazane dowodowy z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, a które nie były kwestionowane przez strony. Sąd wziął pod uwagę także dowód z zeznań powoda. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości bądź bankowości i finansów, bowiem stan faktyczny sprawy został dostatecznie wyjaśniony i wydanie rozstrzygnięcia możliwe było na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów. Prowadzenie dowodu z opinii biegłego prowadziłoby wyłącznie do nieuzasadnionego podnoszenia kosztów postępowania oraz jego przedłużenia. W ocenie Sądu nieznaczną moc dowodową miały materiały w postaci: 1 „Stanowiska Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów dotyczące klauzul waloryzacyjnych zamieszczanych w umowach bankowych”(k. 56 – 63), 2 „Białej księgi kredytów frankowych w Polsce” (k. 135-203), 3 „Oceny wpływu na sytuację sektora bankowego i polskiej gospodarki propozycji przewalutowania kredytów mieszkaniowych udzielonych w CHF na PLN według kursu z dnia udzielenia kredytu” (298-303v.), 4 „Zarządzanie ryzykiem kursowym w bankach na przykładzie kredytów indeksowanych walutą obcą, bądź denominowanych w walucie obcej.”(305-313v.), 5 „Pisma Zastępcy Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego do MinisterB. K.” (314-314v.) 6 „Stanowiska Narodowego Banku Polskiego odnośnie projektu ustawy o zasadach zwrotu niektórych należności wynikających z umów kredytu i pożyczki” (k. 315-319v.) 7 „Uwag Sądu Najwyższego do projektu ustawy o zasadach zwrotu niektórych należności wynikających z umów kredytu i pożyczki” (k. 320-321) 8 „Raportu dotyczącego spreadów UOKiK” ( k. 322-334v.) 9 „Obwieszczenia Prezesa Narodowego Banku Polskiego z dnia 8 czerwca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu uchwały Zarządu Narodowego Banku Polskiego w sprawie sposobu wyliczania i ogłaszania bieżących kursów walut obcych” (k. 357-359) 10 „Uchwały nr 25/2017 zarządu Narodowego Banku Polskiego z dnia 20 kwietnia 2017 r. zmieniającej uchwałę w sprawie sposobu wyliczania i ogłaszania bieżących kursów walut obcych” (k. 360-361), 11 „Informacji dla posiadaczy kredytów we frankach szwajcarskich wBanku (...) S.A.” (k. 362-362v.) 12 „Załącznika graficznego przedstawiającego wykres zmiany kursu średniego CHF w NBP w latach 2000-2009” ( k. 399) 13 „Zanonimizowanej treści opinii biegłego sądowego z zakresu prawa podatkowego i księgowości sporządzonej w ramach postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Świdnicy, sygn. akt I C 874/16” (k. 400-410) bowiem materiały te nie dotyczą umowy kredytowej zawartej przez powodów, a zatem nie stanowią źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Nadto, co do zasady istotny pogląd Prezesa UOKiK nie stanowi środka dowodowego, lecz obejmuje stanowisko mające przekonać Sąd do przyjęcia określonego kierunku rozstrzygnięcia, a więc ma walor podobny do stanowisk stron wyrażonych w pismach procesowych. Podobnie należy ocenić pozostałe wymienione materiały, które nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął archiwalne wydruki ze strony NBP (k. 40-44, 221-222, 276-283, 335-356) dotyczące kursów walut uznając, iż również nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd zważył co następuje: Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Podstawą prawną roszczenia jestart. 410 k.c.w zw. zart. 405 - 409 k.c., a zatem pozew obejmuje roszczenie zwrotu nienależnego świadczenia. Zgodnie zart. 410 § 2 k.c.świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Żądanie pozwu o zwrot nienależnego świadczenia stanowi konkluzję przedstawionych w uzasadnieniu pozwu rozważań, w świetle których, zdaniem powoda, zawarta z pozwanymumowa nr (...)o kredyt hipoteczny denominowany na cele budowlano-remontowe z dnia 12 września 2005 r. jest nieważna. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania przedmiotowej umowy za nieważną. Nie zasługuje na poparcie argumentacja, iż umowa kredytu z 12 września 2005 roku jest bezwzględnie nieważna z tego powodu, że zawiera klauzulę waloryzacji kredytu wyrażonego w złotych polskich do wartości waluty obcej (CHF) oraz wobec zawartego w niej abuzywnego postanowienia, według którego bank jest uprawniony do ustalania wysokości kursu CHF i wartości spreadu walutowego. W myślart. 58 § 1 - 3 k.c.czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest też czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana. W ocenie Sądu brak jest przesłanek uznania umowy kredytu z dnia 12 września 2005 r. za sprzeczną z ustawą lub mającą na celu obejścia ustawy. Umowa zawarta przez powoda zBankiem (...) S.A.jest czynnością prawną, typem umowy uregulowanej wart. 69 Prawa Bankowego z dnia 29 sierpnia 1997 r.(tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 1876), zaś umowna waloryzacja zobowiązana wyrażonego w złotych kursem CHF była dopuszczalna w dacie zawarcia umowy w świetleart. 3851§ 2 k.c. Zgodnie zart. 69 ust. 1 Prawa Bankowegow brzmieniu z dnia zawarcia umowy kredytu przez powodów, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: 1 strony umowy, 2 kwotę i walutę kredytu, 3 cel, na który kredyt został udzielony, 4 zasady i termin spłaty kredytu, 5 wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, 6 sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, 7 zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, 8 terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, 9 wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, 10 warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy (ust. 2). Umowa kredytu zawarta przez powoda w dniu 12 września 2005 roku określa kwotę i walutę kredytu (53.231,63 CHF), a także zasady i termin spłaty kredytu (spłata poprzez comiesięczną zapłatę kapitału wraz z odsetkami w terminach i kwotach zawartych w harmonogramie sporządzonym w CHF), i wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany. W art. 69 ust. 2 posłużono się przy określeniu elementów umowy kredytu sformułowaniem „w szczególności” co oznacza, że umowa kredytu może także zawierać inne postanowienia niesprzeczne z prawem, niemające na celu obejścia prawa i niesprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W dacie zawarcia między stronami umowy kredytu obowiązywałart. 3581§ 2 k.c., zgodnie z którym strony mogły zastrzec w umowie, że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Chodzi tu o miernik inny niż ten pieniądz, na który zobowiązanie opiewa. Miernikiem tym może być zatem inna waluta(M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz. Art. 1-44911. Warszawa, 2016). W świetle ww. przepisu waloryzacja wartością CHF kredytu zaciągniętego przez powodów nie może być uznana za sprzeczną z prawem. Nie zachodzi podstawa do uznania umowy z dnia 12 września 2005 roku za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego czy dobrymi obyczajami. W kontekście stosunków prawnych łączących bank z jego klientami (stosunków umownych o charakterze ekonomicznym) przyjąć trzeba, że zasady współżycia społecznego wymagają od stron tych stosunków uczciwości (uczciwego obrotu) oraz lojalności. Powód wypełnił wniosek kredytowy, podpisał oświadczenie dotyczące ryzyka kursowego i ryzyka zmiany stopy procentowej, a następnie otrzymał decyzję kredytową określającą warunki, zgodnie z którymi zawarł następnie umowę kredytową. Bank zapewnił zatem powodowi możliwość zapoznania się z warunkami kredytu oraz ryzykiem z nim związanym, i to ostatecznie od powoda zależało zawarcie umowy kredytowej tego rodzaju. W tych okolicznościach nie można przyjąć, iżby umowa kredytowa zawarta przez powoda była wynikiem zachowania się banku w sposób nielojalny lub nieuczciwy. Okoliczności sprawy nie pozwalają uznać też, aby świadczenia, które strony umowy na siebie przyjęły były nieekwiwalentne. Motywem złożenia pozwu jest nagłośnienie przez media sprawy kredytów frankowych. Motywy złożenia pozwu opierają się zatem na okolicznościach zaistniałych po zawarciu umowy kredytu, co więcej w przypadku powoda już po jego spłacie. W momencie podpisania umowy kredytobiorca zdawał sobie sprawę, że ten rodzaj kredytu jest dla niego korzystny. Powód nie wykazał, iżby znaczny wzrost kursu waluty przyniósł pozwanemu korzyść rażąco przewyższającą korzyści uzyskane przez powoda na skutek zawarcia przedmiotowej umowy kredytu. W ocenie Sądu powód ma rację, że kwestionowane przez niego postanowienia umowy kredytowej, w zakresie tabeli kursów walut, stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c., ale zdaniem Sądu, taki stan rzeczy nie oznacza, że zachodzi nieważność całej umowy kredytu jako czynności prawnej. W ocenie Sądu brak określenia w treści umowy kredytu jasnych reguł przeliczenia przez pozwany bank kwoty kredytu i rat kapitałowo - odsetkowych w stosunku do kursu franka szwajcarskiego czyni klauzulę indeksacyjną abuzywną. Przy czym należy podnieść, że sama indeksacja co do zasady jest dopuszczalna, bezskuteczna jest tylko taka, która narusza zasadę równorzędności stron stosunków cywilnych i uniemożliwia ustalenie treści zobowiązania poddanego indeksacji. Konsekwencją uznania danej klauzuli umownej za niedozwoloną jest to, że nie wiąże ona konsumentów ex tunc i ex lege. Zgodnie zaś zart. 3851§ 1 k.c.in fine, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Sankcja przewidziana w przepisieart. 3851§ 1 k.c.nie może być utożsamiana z sankcją bezwzględnej nieważności zart. 58 k.c.Klauzula niedozwolona nie jest bowiem równoważna z klauzulą sprzeczną z ustawą lub mającą na celu obejście ustawy. Stąd też przewidziany wart. 58 § 3 k.c.w zw. zart. 58 § 2 k.c.skutek w postaci bezwzględnej nieważności niedozwolonego postanowienia umownego na podstawie jego sprzeczności z dobrymi obyczajami jest wyłączony przez regulację szczegółową zart. 3851§ 1 k.c. W przedstawionej argumentacji powód w nieuzasadniony sposób pomija kwestię odmienności unormowania zart. 3851§ 1 k.c.w porównaniu zart. 58 k.c., na którą z kolei zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 21.02.2013 r., sygn. akt: I CSK 408/2012 (LexisNexis nr 5803519, Biuletyn SN 2013, nr 6, s. 9)"„eliminacja ze stosunku prawnego postanowień uznanych za abuzywne nie prowadzi do zniweczenia całego stosunku prawnego, nawet gdyby z okoliczności sprawy wynikało, że bez tych postanowień umowa nie zostałaby zawarta." Stosownie do treściart. 58 § 3 k.c.nieważność części czynności prawnej, nie wpływa na ważność pozostałej części, tj. tej części postanowień, które nie są sprzeczne z ustawą bądź z zasadami współżycia społecznego. Powód nie przedstawia zaś żadnych argumentów ani dowodów, z których wynikałoby, że nieważność niektórych tylko postanowień czynności prawnej miałaby prowadzić do nieważności całej czynności. Skutkiem abuzywności zakwestionowanych przez powoda klauzul indeksacyjnych nie jest zatem nieważność całej umowy kredytu, a jedynie bezskuteczność tychże klauzul, co oznacza że strony wiąże treść umowy kredytu z wyłączeniem tychże klauzul (w sensie prawnym umowa nie zawiera spornego mechanizmu indeksacji (waloryzacji)). W tym miejscu należy podkreślić, że sporne klauzule nie określały głównego świadczenia umownego, a stanowiły jedynie dodatkowe zastrzeżenie umowne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134). Dopuszczalność wypełnienia luki została również przyjęta w orzecznictwie Sądu Najwyższego – gdzie przyjęto, że można kierować się wolą stron wyrażoną w innych postanowieniach umowy albo zastosować per analogiamart. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowektóry przewiduje, że jeżeli weksel wystawiono na walutę, która nie jest walutą miejsca płatności, sumę wekslową można zapłacić w walucie krajowej podług jej wartości w dniu płatności. Na gruncie tego przepisu przyjmuje się zgodnie, że miarodajny jest kurs średni waluty ustalany przez NBP(uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r. II CSK 803/16). Resumując powyższe skoro brakującą treść umowy można wypełnić w inny sposób, niezwiązanie konsumenta abuzywnymi postanowieniami umowy nie prowadzi do nieważności całej umowy. Stosownie doart. 3851§ 1 k.c.jeżeli postanowienie umowy nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Bez klauzuli indeksacyjnej kredyt również zostałby zwarty przez powoda, jak wynika z zeznań, potrzebował on tego kredytu z uwagi na zakup mieszkania. Ponadto, w ocenie Sądu skierowane przez powoda powództwo ma na celu wykorzystanie wzrostu zainteresowania opinii publicznej sprawami tzw. „frankowiczów” oraz osiągnięcie korzystnego dla niego rozstrzygnięcia poprzez wykorzystanie pozycji konsumenta oraz twierdzeń o nieważności umowy zawartej z pozwanym Bankiem. Mając na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uwzględnienie powództwa powoda byłoby nie tylko sprzeczne z przywołanymi wcześniej przepisami prawa, ale także zart. 5 k.c., gdyż stanowiłoby to wykorzystanie przysługującego powodowi jako konsumentowi, prawa w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Co więcej powód spłacił całość zobowiązania wynikającego z zawartej umowy i dopiero w momencie powzięcia informacji z mediów o możliwych nieprawidłowościach występujących w tego typu umowach postanowił podjąć jakiekolwiek kroki prawne. Z tego też względu twierdzenia powoda stoją w sprzeczności z faktami wynikającymi ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także przemawiają za oddaleniem powództwa. Wobec powyższego, na podstawie przepisów prawa powołanych we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawieart. 98 k.p.c., obciążając nimi powoda jako stronę, która przegrała proces, a szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawił referendarzowi sądowemu - zgodnie zart. 108 zd. 2 k.p.c. W punkcie III wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego stosownie do § 2 pkt. 7 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.)

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2019-12-02' department_name: IV Wydział Cywilny judges: - Agnieszka Derejczyk legal_bases: - art. 58 § 1 i 2 k.c. - art. 69 ust. 2 pkt. 2 oraz art. 69 ust. 1 Prawa bankowego - art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe - art. 108 zd. 2 k.p.c. recorder: Protokolant sądowy Adriana Pych signature: IV C 691/19 ```

154505000001503_V_Ca_002745_2017_Uz_2018-11-27_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV Ca 2745/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 25 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Maria Dudziuk Sędziowie: SO Adrianna Szewczyk-Kubat SR del. Paweł Szymański (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Widulińska po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwaL. S. przeciwko(...)Towarzystwu (...)z siedzibą wW. o zapłatę na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II C 2443/16 1 oddala apelację; 2 zasądza od(...)Towarzystwa (...)z siedzibą wW.na rzeczL. S.kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej. Sygn. akt V Ca 2745/17 UZASADNIENIE wyroku z dnia 25 października 2018 r. L. S.dochodził zasądzenia od(...)Towarzystwa (...) spółki akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.(poprzednio:(...) SA) kwoty 28640,43 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 21 lipca 2015 r. do dnia zapłaty. Wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt II C 2443/16, Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie: I zasądził od(...) spółki akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.na rzeczL. S.kwotę 28.640,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, II zasądził od(...) spółki akcyjnej(...)(...)z siedzibą wW.na rzeczL. S.kwotę 6.250 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Rejonowego: PowódL. S.w dniu 10 marca 2011 r. zawarł z pozwanym(...) Spółką Akcyjnąz siedzibą wW.Umowę(...)z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym o nr(...). Integralną część umowy stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną(...)(...)o indeksie(...)wraz z załącznikiem nr 1. Powód własnoręcznym podpisem potwierdził, że przed zawarciem umowy otrzymał OWU. Powód zobowiązał się do uiszczania składki regularnej w wysokości 10 000 zł rocznie. Umowa została zawarta na okres 20 lat, a powód uiścił składkę za pierwsze cztery lata polisy. Jednym ze świadczeń objętych w/w umową było tzw. Świadczenie Wykupu - w kwocie nie wyższej nże kwota odpowiadająca wartości tzw. części wolnej rachunku, powiększonej o określony procent wartości tzw. części bazowej rachunku, zgodnie z tabelą wskazaną w Załączniku nr 1 do OWU. Zgodnie z § 10 ust. 1 OWU umowa ubezpieczenia ulegała rozwiązaniu m.in.: - wskutek jej rozwiązania przez ubezpieczającego - z dniem doręczenia do siedziby ubezpieczyciela pisemnego oświadczenia ubezpieczającego o rozwiązaniu (pkt 2); niezapłacenia przez ubezpieczającego składki regularnej - z upływem ostatniego dnia 45-dniowego okresu, wskazanego w § 12 ust. 6 (pkt 3); wypłaty Świadczenia Wykupu - z dniem doręczenia wniosku o całkowitą wypłatę Świadczenia Wykupu (pkt 6). Ust. 5 tego paragrafu stanowił, że w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy z przyczyn wskazanych powyżej wypłacana wysokość Świadczenia Wykupu w zakresie wartości tzw. części bazowej rachunku uwzględnia jej pomniejszenie o koszty poniesione przez ubezpieczyciela związane z dystrybucją i zawarciem umowy oraz o koszty związane z prowadzoną przez ubezpieczyciela działalnością gospodarczą, które w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy nie mogłyby zostać pokryte z opłat, określonych w § 24 ust. 1, jakie byłyby pobierane przez ubezpieczyciela w trakcie całego okresu, na jaki umowa została zawarta. Wypłacając Świadczenie Wykupu Ubezpieczyciel nie naliczał ani nie potrącał z wypłacanego świadczenia jakiejkolwiek kary umownej lub odstępnego w rozumieniu przepisówkodeksu cywilnegozwiązanych z przedterminowym rozwiązaniem umowy. Zgodnie z § 23 ust. 5 OWU wysokość Świadczenia Wykupu na dany dzień była równa wartości tzw. części wolnej rachunku oraz określonego procentu tzw. części bazowej rachunku, wskazanego w ust. 15 Załącznika nr 1 do OWU. Ust. 6 powołanego § 23 stanowił zaś, że wysokość określonego procentu wartości części bazowej rachunku, o którym mowa w ust. 5, ustalana jest na podstawie okresu ubezpieczenia dla danej umowy, aktualnego na dzień jej zawarcia, oraz roku - szczegółowo zdefiniowanego w pkt 1 i 2 pkt tego paragrafu. Z kolei z § 24 OWU wynikało, że z tytułu zawarcia i wykonywania umowy ubezpieczyciel pobiera następujące opłaty: opłatę wstępną, opłatę za udzielanie tymczasowej ochrony ubezpieczeniowej, opłatę za ryzyko, opłatę administracyjną, opłatę za zarządzanie aktywami Rachunku Jednostek Funduszy, opłatę za zarządzanie aktywami Portfeli Modelowych, opłatę operacyjną oraz inne opłaty z tytułu dodatkowych usług oferowanych przez Ubezpieczyciela związanych z Ubezpieczeniowymi Funduszami Kapitałowymi, określone w szczegółowych regulaminach. Tabela z ust. 15 Załącznika nr 1 do OWU określała procent tzw. części bazowej rachunku wypłacany ubezpieczającemu w przypadku odpisania jednostek funduszy z części bazowej rachunku w związku z całkowitą lub częściową wypłatą Świadczenia Wykupu od 2% - w przypadku 20-letniego okresu ubezpieczenia, gdy wypłata miała nastąpić w 3 roku trwania umowy do 82% - w przypadku rozwiązania umowy w ostatnim roku jej trwania. W przypadku rozwiązania umowy w 4. roku jej trwania procent ten określony został na 30%. Przedmiotowa umowa ubezpieczenia uległa rozwiązaniu z dniem 20 lipca 2015 r. a zatem w 4. Roku Polisy wskutek niezapłacenia przez powoda składki regularnej. Pozwany rozliczyłpolisę nr (...), wskazując, że na dzień rozwiązania umowy tj. na dzień 20 lipca 2015 r. wartość części bazowej rachunku wynosiła 40 914,90 zł, zaś wartość świadczenia wykupu 12 274,47 zł, co stanowiło 30% wartości umowy. Natomiast suma wpłaconych składek stanowiła kwotę 40 000,- zł. Pismem z dnia 17 marca 2016 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 28 640,43 zł tytułem zwrotu pozostałej wartości części bazowej rachunku ubezpieczenia, z którego zostało wypłacone jego mocodawcy świadczenie wykupu w wysokości jedynie 30% z części bazowej - w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W piśmie z dnia 20 kwietnia 2016 r. pozwany poinformował pełnomocnika powoda, że prawa i obowiązki stron OWU nie zostały określone w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i nie naruszają interesów konsumentów. Sąd oddalił wnioski dowodowe strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego aktuariusza oraz zeznańB. M., tj. agenta pośredniczącego w zawarciu umowy ubezpieczania, mając na uwadze treśćart. 227 k.p.c.jako zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania powoda, albowiem pozwany, prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie stawił się. Sąd pominął również wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z dokumentów dotyczących kosztów rzeczywiście poniesionych przez pozwanego, badania opinii konsumenckiej wykonanego przez(...) S.A.oraz wydruku ze strony internetowej Rzecznika Ubezpieczonych uznając, że mogą one co najwyżej stanowić wzmocnienie argumentacji strony pozwanej, uwzględniając w tym zakresie wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii prawnej dr. hab.M. O.. Sąd zważył, co następuje: Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia i rozwiązania łączącej strony umowy ubezpieczenia na życie, jak również fakt wypłaty powodowi Świadczenia Wykupu w wysokości 30% Wartości Części Bazowej Rachunku. Istota sporu sprowadzała się natomiast do zatrzymania przez pozwanego pozostałej części środków. Na wstępie Sąd Rejonowy wskazał, że umowa jest umową mieszaną, z elementami klasycznego modelu umowy ubezpieczenia na życie i postanowieniami charakterystycznymi dla umów, których celem jest inwestowanie kapitału. Nie ulega wątpliwości, że dominuje w niej aspekt kapitałowy, polegający na alokowaniu składek wpłacanych przez ubezpieczonego na fundusze ubezpieczeniowe. Celem umowy było więc istnienie długotrwałego i stabilnego stosunku prawnego łączącego strony w celu zgromadzenia jak najwyższego kapitału i wygenerowanie możliwie najlepszego wyniku ekonomicznego, co zapewniało również wymierne korzyści ubezpieczycielowi, który w związku z tym pozostawał zainteresowany jak najdłuższym uiszczaniem przez ubezpieczonego składek w celu ich dalszego inwestowania. Integralną część umowy stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną(...)(...)- wzorzec umowny ustalony przez ubezpieczyciela, który w świetle brzmieniaart. 384 § 1 k.c.winien być doręczony powodowi przed zawarciem umowy, by go wiązał. Zdaniem Sądu pierwszej instancji w istocie bezsporne było otrzymanie przez powoda OWU przed zawarciem umowy - powód tego nie kwestionował, nadto otrzymanie OWU przed jej zawarciem potwierdził własnoręcznym podpisem pod wnioskiem o zawarcie umowy. Sąd Rejonowy dokonał wykładni powyższych postanowień OWU pod kątemart. 3851§ 1 k.c.stanowiącego, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to jedynie postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ustalenie zatem, że poszczególne postanowienia OWU są postanowieniami niedozwolonymi, ma znaczenie ze względu na skutki prawne jakie rodzi uznanie postanowienia umowy za abuzywne. Wówczas, zgodnie zart. 3851§ 2 k.c.zamieszczona w umowie klauzula abuzywna nie wiąże konsumenta, a strony są związane umową w pozostałym zakresie. Możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z umowy zależy od spełnienia następujących przesłanek: postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, naruszając interesy konsumenta, nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia. Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Sąd Rejonowy uznał za bezsporne, że przedmiotowa umowa ubezpieczenia została zawarta przez przedsiębiorcę (pozwanego) z konsumentem (powodem) oraz że kwestionowane postanowienia nie zostały z powodem uzgodnione indywidualnie. Zostały one bowiem zawarte we wzorcu umownym jakim były Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczającym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną(...)(...). Samo umożliwienie wnioskowania przez ubezpieczonego o wprowadzenie zmian w umowie, wbrew stanowisku pozwanego, nie oznacza indywidualnego negocjowania warunków umowy, a w konsekwencji, ponieważ postanowienia umowne będące przedmiotem analizy na gruncie rozpoznawanej sprawy stanowią postanowienia wzorca umownego, to obejmuje je domniemanie, że nie zostały uzgodnione indywidualnie, którego to domniemania pozwany nie wzruszył. W ocenie Sądu pierwszej instancji nie budziło wątpliwości, że Świadczenie Wykupu nie jest świadczeniem głównym. Wprawdzie ustawodawca nie określił, co należy rozumiećprzez sformułowanie „główne świadczenia stron", ale należy przyjąć, że są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia. Innymi słowy chodzi o klauzule regulujące świadczenia typowe dla danego stosunku prawnego, stanowiące te jego elementy, które konstytuują istotę danego porozumienia. Sąd Rejonowy powołał się na argumentację zawartą w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 roku, że brzmienieart. 3851k.c.nie pozwala na szeroką interpretację formuły postanowień określających główne świadczenia stron i z tego powodu postuluje się, aby sformułowanie to rozumieć wąsko i wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na rzecz objęcia klauzuli kontrolą merytoryczną (por. uchwała SN, sygn. akt 62/07 OSNC 2008/7-8/87, Prok.i Pr.-wkł. 2008/11/52, Biul.SN 2007/6/11). Zdaniem Sądu pierwszej instancji analizowana umowa jest umową mieszaną z elementami klasycznego modelu umowy ubezpieczenia na życie i postanowieniami charakterystycznymi dla umów, których celem jest inwestowanie kapitału. Niezależnie od tego, który komponent umowy uznać za przeważający, stwierdzić należy, że wypłata Świadczenia Wykupu w razie zakończenia stosunku prawnego nie stanowi elementu, bez którego stosunek ten nie mógłby zaistnieć, bez względu na systematykę OWU. Na tle przedstawionego do oceny stosunku prawnego takimi postanowieniami są: ze strony pozwanego - świadczenie ochrony ubezpieczeniowej i spełnienie świadczenia w określonej wysokości w razie zajścia określonego w umowie zdarzenia zgodnie z § 3 OWU oraz inwestowanie zgromadzonych środków w jednostki uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszy inwestycyjnych oraz - ze strony powoda - zapłata ekwiwalentu za świadczone przez pozwanego usługi, tj. składki w wysokości 10 000 zł rocznie. Świadczenie Wykupu ma charakter świadczenia ubocznego. Jego celem, w zamyśle, jest zabezpieczenie interesów ubezpieczyciela, gdyby doszło do przedwczesnego, z jego punktu widzenia, zakończenia stosunku prawnego. Świadczenie takie, przewidziane na wypadek rozwiązania umowy w określonym czasie, nie może zatem zostać uznane za główny przedmiot stosunku umownego stron. Zdaniem Sądu Rejonowego przyjęcie, że Świadczenie Wykupu stanowiłoby główne świadczenie stron oznaczałoby, że celem umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym byłoby to, aby konsument mógł ją rozwiązać przed terminem i skorzystać z wypłaty Świadczenia Wykupu. Takie podejście jest irracjonalne, gdyż konsument w momencie zawierania umowy na czas określony, umowy długoterminowej, nie ma na celu jej wcześniejszego rozwiązania. Taki zamiar pojawia się dopiero w późniejszym etapie wykonania umowy, np. w momencie, w którym zgromadzony kapitał nie przynosi zysku, a bieżące opłaty pobierane przez ubezpieczyciela powodują dodatkowe straty. Ponadto, w ocenie Sądu Rejonowego, Świadczenie Wykupu pełni rolę analogiczną do opłaty likwidacyjnej, a jedyna różnica polega na tym, że opłata likwidacyjna to procent zgromadzonego kapitału, którego ubezpieczyciel nie wypłaca ubezpieczonemu, a świadczenie wykupu, to określony procent kapitału, który ubezpieczyciel wypłaca, pozostawiając sobie pozostałą część jako opłatę za to, że doszło do rozwiązania umowy przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta. Ubocznie Sąd Rejonowy zauważył, że nawet jeśliby przyjąć, że Świadczenie Wykupu stanowi główne świadczenie stron, to postanowienie umowne je kształtujące musiałoby być sformułowane w sposób jednoznaczny, by nie podlegać kontroli. Trudno natomiast uznać, że definicja Świadczenia Wykupu zawarta w § 2 ust. l pkt 25 w zw. z § 23 ust 5 i 6 w połączeniu z ust. 15 załącznika nr 1 i w oparciu o zawartą w załączniku nr 1 tabelę odwołująca się ponadto do definicji wskazanych w § 2 ust. 1 pkt. 3,4, 12, 20, 25 oraz 33 i 34 jest zdefiniowana w sposób jednoznaczny i nieskomplikowany. Zdaniem Sądu pierwszej instancji określony w tabeli - w załączniku nr 1 OWU- procent części bazowej rachunku wypłacany ubezpieczającemu w związku z całkowitą lub częściową wypłatą świadczenia w zw. z. § 4 ust. 3 w zw. z § 23 ust. 5-6 kształtuje obowiązki powoda w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Interes konsumenta należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, ale też każdy inny, nawet niewymierny, interes. Natomiast ocena zachowań w świetle dobrych obyczajów następuje najczęściej przez odwołanie się do takich wartości jak: szacunek wobec partnera, uczciwość, szczerość, zaufanie, lojalność, rzetelność i fachowość. Zatem postanowienia umów, które kształtują prawa i obowiązki konsumenta, nie pozwalając na realizację tych wartości uznawane są za sprzeczne z dobrymi obyczajami. Tak również kwalifikowane są wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron stosunku, nierównomiernie rozkładając uprawnienia i obowiązki między partnerami umowy. Brak równowagi kontraktowej jest bowiem jednym z podstawowych przejawów naruszenia dobrych obyczajów. W świetle powyższego Sąd Rejonowy uznał przedmiotowe postanowienia za niezgodne z dobrymi obyczajami, gdyż naruszały one zasadę lojalności przedsiębiorcy wobec konsumenta wymagającą konstruowania jasnych i przejrzystych postanowień umownych. Wskazane postanowienia umowne prowadzą również do zachwiania równowagi kontraktowej stron przez nierówne rozłożenie obowiązków, powodując zatrzymanie przez pozwanego części środków zgromadzonych na rachunku i wypłaty jedynie części tych środków jako Świadczenia Wykupu. W przypadku powoda Świadczenie Wykupu wyniosło 12 274,47 zł, a zatem pozwany zatrzymał 70% środków znajdujących się na rachunku polisy, mimo że powód wpłacił tytułem składek kwotę 40 000 zł. Takie ukształtowanie wysokości Świadczenia Wykupu, a tym samym zatrzymania części Wartości Części Bazowej Rachunku przez pozwanego, leży wyłącznie w interesie strony pozwanej i nie przewiduje tożsamej „sankcji" w sytuacji rozwiązania umowy przez stronę pozwaną, tym samym brak jest równości w kształtowaniu uprawnień i obowiązków wynikających z umowy dla obu jej stron. Takie brzmienie wskazanych postanowień nie uwzględnia i nie zabezpiecza interesu powoda, jako słabszej strony umowy, co nie znajduje żadnego uzasadnienia i prowadzi do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w sposób nierównorzędny i rażąco niekorzystny. Sąd pierwszej instancji nie podzielił poglądu pozwanego, że wypłata Świadczenia Wykupu w przewidzianej w załączniku do OWU wysokości usprawiedliwiona jest znacznymi kosztami zawarcia umowy ponoszonymi przezTowarzystwo (...)jak stanowi ust. 4 § 10 OWU. Należy wskazać na brzmienie § 24 OWU, z którego wynika, że pozwany pobiera w trakcie trwania umowy opłaty o różnym charakterze, które mają za zadanie rekompensować koszty dystrybucji danej umowy. Pozwany pobiera opłatę wstępną, za udzielanie tymczasowej ochrony ubezpieczeniowej, za ryzyko, administracyjną, za zarządzanie aktywami rachunku jednostek funduszy, za zarządzanie aktywami portfeli modelowych, operacyjną oraz inne opłaty z tytułu dodatkowych usług oferowanych przez Ubezpieczyciela związanych z Ubezpieczeniowymi Funduszami Kapitałowymi, określone w szczegółowych regulaminach. Pozwany wskazywał, że poniósł wysokie koszty, w tym koszty prowizji agenta ubezpieczeniowego. Są to natomiast koszty, jakie pozwany poniósł w związku z tym, że powód dał się przekonać do oferowanego produktu. W ocenie Sądu Rejonowego koszty te więc nie są w istocie kosztami wykonania umowy i świadczonej usługi, lecz kosztami poniesionym przez pozwanego, by przekonać powoda do zawarcia umowy. Tak więc nie jest to koszt związany ani z ryzykiem ubezpieczeniowym, ani z zarządzaniem jednostkami uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, co stanowi świadczenie pozwanego, lecz koszt prowadzący do zawarcia umowy. W ocenie Sądu tak wysoki koszt może świadczyć albo o tym, że pozwany w ogóle nie racjonalizuje swoich wydatków związanych z zawarciem umowy, oferując wysokie wynagrodzenia agentom, uznając że ostatecznie koszt ten obciąży ubezpieczonego, bądź też wysokość wynagrodzenia agentów jest jednak ściśle powiązana z rzeczywistym czasem trwania umowy i agent w wypadku wcześniejszego jej rozwiązania obowiązany jest zwrócić ubezpieczycielowi część wypłaconego wynagrodzenia. W obu sytuacjach, w ocenie Sądu Rejonowego, nie ma podstawy, by takimi kosztami był obciążony powód. Pozwany powołał się również na przewidziany wart. 18 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej(Dz. U. z 2015 r., poz. 1206 ze zm. - ustawa ta obowiązywała przed 1 stycznia 2016 r.) obowiązek prowadzenia działalności w sposób rentowny. Sąd Rejonowy uznał, że powołany przez pozwanego przepis odnosi się wyłącznie do zasad ustalania wysokości składki ubezpieczeniowej, a okoliczność ta nie była pomiędzy stronami sporna. Powód nie kwestionował wysokości ustalonej przez pozwanego składki, kwestionował jedynie zasadność wypłacenia niepełnej części zgromadzonych na polisie środków. W ocenie Sądu pierwszej instancji nietrafne było również powoływanie przez pozwanego się narozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2009 roku w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji(Dz.U. Nr 226, poz. 1825). Przepisy te mają charakter wykonawczy w stosunku doustawy o rachunkowościi dotyczą wyłącznie zasad księgowania kosztów działalności zakładu ubezpieczeń. Oczywiście, z przepisów tych wynika, że w momencie rozwiązania umowy ubezpieczenia następuje rozliczenie kosztów akwizycji, tym niemniej dotyczy to sfery księgowo-rachunkowej, a nie obrotu cywilnoprawnego. Powód dochodził pozostałej części Wartości Części Bazowej Rachunku. Jak wynika z rozliczenia polisy (k. 25), suma wpłaconych przez powoda składek to kwota 40 000 zł, zaś kwota, która łącznie byłaby wypłacona powodowi, to kwota 40 914,90 zł (wartość rachunku). Z prostego matematycznego wyliczenia wynika, że ubezpieczyciel (po wypłacie powodowi części Wartości Części Bazowej Rachunku) zatrzymał kwotę 28 640,43 zł (40 914,90 zł - 12 274,47 zł = 28 640,43 zł). Dodatkowo pozwany przez ponad cztery lata inwestował środki powoda i pobierał z tego tytułu opłaty określone w § 24 OWU. Niezależnie od powyższego Sąd Rejonowy wskazał, że takie ukształtowanie praw i obowiązków ubezpieczonego powoda, jak w sprawie niniejszej, narusza też w sposób oczywistyart. 830 § 1 k.c., zgodnie z którym przy ubezpieczeniu osobowym ubezpieczający może wypowiedzieć umowę w każdym czasie z zachowaniem terminu określonego w umowie lub ogólnych warunkach ubezpieczenia, a w razie jego braku - ze skutkiem natychmiastowym. Zatrzymanie, jak w sprawie niniejszej, 70% zgromadzonych przez powoda środków, stanowi istotną barierę w swobodzie wypowiedzenia umowy ubezpieczenia, czyniąc ją tylko pozorną. Sąd, dokonując zatem kontroli incydentalnej, uwzględniając wszelkie okoliczności niniejszej sprawy, nie miał wątpliwości, że zakwestionowane postanowienia umowne, które uprawniły ubezpieczyciela w związku z rozwiązaniem umowy przed terminem do zatrzymania 70% Wartości Części Bazowej Rachunku, stanowią klauzule abuzywne. Sąd Rejonowy uznał, że zarzut pozwanego nadużycia prawa przez powoda nie zasługiwał na uwzględnienie. Podkreślić należy, że przepisart. 5 k.c.jest klauzulą generalną i jedynie w wyjątkowych sytuacjach może stanowić podstawę oddalenia powództwa. Jak wskazał Sąd Najwyższy w nowszej judykaturze, dla zastosowaniaart. 5 k.c.konieczne jest wystąpienie trzech podstawowych przesłanek: istnienie prawa, które zostaje nadużyte, czynienie z niego użytku oraz sprzeczność tego użytku z kryteriami nadużycia prawa (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2004 r., I CK 279/04, Lex nr 277859). Ponadto, jak wskazał też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 sierpnia 2011 r. (II CSK 640/10) istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawieart. 5 k.c.z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości. Zasadniczą podstawę stwierdzenia o wystąpieniu nadużycia prawa stanowić powinna analiza zachowania uprawnionego. Jego negatywna ocena może wynikać m.in. z faktu, że zajście zostało przez niego sprowokowane albo też z faktu wykorzystania położenia drugiej strony (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 290/09, Lex nr 560607). W okolicznościach niniejszej sprawy wykonywanie przez powoda prawa do żądania zapłaty wpłaconych przez niego wcześniej składek ubezpieczeniowych tytułem przedmiotowej umowy, nie daje podstaw do stwierdzenia, że wykonywanie tego prawa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, zwłaszcza w okolicznościach, w których ustalono, że postanowienia łączącej strony umowy, a umożliwiające pozwanemu zatrzymanie części wpłaconych przez powoda środków - są abuzywne, a zatem niewiążące strony. W ocenie SąduL. S.nie nadużył również swych uprawnień wynikających z posiadania statusu konsumenta, w szczególności nadużycie tego prawa nie może przejawiać się w wytoczeniu niniejszego powództwa, jak również w samym kwestionowaniu zapisów OWU. W związku zatem z uznaniem wskazanych postanowień za abuzywne wypłacie winna podlegać pełna wartość umowy. W niniejszej sprawie wartość polisy wynosiła 40 914,90 zł. W konsekwencji ponieważ pozwany zatrzymał kwotę 28 640,43 zł na podstawie postanowień umowy uznanych za abuzywne, to skoro odpadła podstawa prawna dla takiego działania, to zgodnie zart. 410 k.c.w zw. zart. 405 k.c.należało zasądzić zatrzymaną nienależnie kwotę od pozwanego na rzecz powoda. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przy ocenie zasadności zgłoszonego żądania zapłaty odsetek należy wskazać, że zobowiązanie do zwrotu nienależnego świadczenia ma charakter bezterminowy. Nadto, zgodnie z orzecznictwem Sądu najwyższego roszczenie z tytułu nienależnego świadczenia mające taki charakter już w chwili spełnienia staje się wymagalne już od tej chwili (zob. orzeczenie SN z dnia 22 marca 2001 r., V CKN 769/00). Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, a więc od dnia wymagalności roszczenia tj. 21 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, biorąc pod uwagę, że przedmiotowa umowa została rozwiązana z dniem 20 lipca 2015 r. O kosztach Sąd orzekł stosownie doart. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Niewątpliwie przegranym w niniejszej sprawie jest pozwany. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 250 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 1 433 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda - radcy prawnego w stawce minimalnej w wysokości 4 800 zł, ustalone zgodnie z przepisem § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015, poz. 1804) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1667) oraz kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana, zaskarżając wyrok w części uwzględniającej powództwo, zarzucając mu: 1. nierozpoznanie istoty sprawy poprzez: a niedokonanie kontroli incydentalnej wzorca, a wiec kontroli wzorca umownego odnoszącej się do konkretnego ubezpieczonego i konkretnej sytuacji faktycznej wynikłej z zastosowania spornego postanowienia umownego, lecz de facto dokonanie kontroli abstrakcyjnej wzorca, co przejawia się w rozważaniach sądu odnośnie potencjalnie możliwych sytuacji, w której sporne postanowienie znalazłoby zastosowanie, w tym osoby powoda, stanu jego wiedzy, w tym świadomości Świadczenia Wykupu oraz znajomości mechanizmu Świadczenia Wykupu, informacji przekazanych powodowi przez pośrednika oraz innych okoliczności składających się na okoliczności zawarcia umowy, o których mowa wart. 3851k.c., b zasądzenie kwoty wskazanej w pozwie w oparciu o treść umowy ubezpieczenia, w której w związku z ingerencją Sądu i „wykasowaniem” postanowień określających Świadczenie Wykupu, takie świadczenie nie przysługuje, względnie brak jest możliwości określenia takiego świadczenia, co winno skutkować ograniczeniem zakresu świadczeń alternatywnych do świadczeń możliwych, a wiec świadczenia z tytułu śmierci oraz świadczenia z tytułu dożycia, a w związku z brakiem śmierci i dożycia w okresie ubezpieczenia powyższe winno skutkować konkluzją, że powodowi żadne świadczenie z umowy ubezpieczenia nie przysługuje, c uznanie, że środki zgromadzone na tzw. rachunku uczestnictwa, stanowią własność powoda, a pozwany tylko tymi środkami zarządza, do których powód zachowuje pełne prawo w każdym czasie, podczas gdy wartość środków zgromadzonych na tzw. rachunku uczestnictwa jest wyłącznie miernikiem wartości, od którego zależy wysokość świadczeń określanych zgodnie z treścią umowy ubezpieczenia, d uznanie, że z umowy ubezpieczenia zawartej przez strony przysługuje świadczenie z tytułu śmierci oraz zarządzanie środkami na zlecenie, w szczególności, że Świadczenie Wykupu nie jest głównym świadczeniem z umowy ubezpieczenia zawartej przez strony, pomimo że przepisykodeksu cywilnegonie zawierają zamkniętego katalogu świadczeń z umowy ubezpieczenia, o czym świadczy użyte wart. 805 k.c.i829 k.c.sformułowanie „w szczególności", a ustawa o działalności ubezpieczeniowej definiuje świadczenie Wartości Wykupu jako świadczenie typowe dla umowy ubezpieczenia z ufk, a nadto rzeczone świadczenie spełnia przesłanki do uznania za świadczenie główne zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok ETS z dnia 30 kwietnia 2014 r., C-26/13), a nadto nie jest świadczeniem ubocznym, ponieważ brak jest innego (głównego) świadczenia, którego realizację wspiera Świadczenie Wykupu, e uznanie, że postanowienia określające Świadczenie Wykupu są przyczyną braku wypłaty świadczenia odpowiadającego w swej wysokości miernikowi wartości wskazanemu przez strony jako służący do ustalenia wysokości świadczeń z umowy tj. tzw. wartości rachunku udziałów, podczas gdy rzeczone postanowienia określają wysokość wypłacanego świadczenia, w szczególności w przypadku ich usunięcia z treści umowy brak jest podstawy do określenia wysokości świadczenia, ponieważ brak jest przepisów dyspozytywnych określających minimalną wysokość świadczenia Wartości Wykupu, a Europejski Trybunał Sprawiedliwości negatywnie wypowiedział się w zakresie stwierdzenia abuzywności, którego skutkiem jest brak możliwości określenia świadczenia, jeżeli brak jest przepisów dyspozytywnych, które mogłyby zastąpić usunięte z umowy postanowienie; f uznaniu, że sporne postanowienie umowne narusza interesy konsumenta i to w stopniu rażącym, podczas gdy w niniejszej sprawie zgodnie z OWU pozwany nie pobrał tzw. opłaty wstępnej, a nadto część składki nie podlegającej alokacji w fundusz kapitałowy, tzw. opłaty bieżące były niskie, a umówienie się przez strony umowy ubezpieczenia, że tzw. opłaty bieżące będą niskie, nie zostanie pobrana opłata wstępna, dzięki czemu świadczenie po okresie na który umowa ubezpieczenia została zawarta będzie wyższe, przy czym w zamian świadczenie w trakcie trwania umowy ubezpieczenia będzie niższe, nie narusza interesów konsumenta, w szczególności nie narusza interesów konsumenta w stopniu rażącym, a nadto ustawodawca dopuszcza nawet brak zastrzeżenia w umowie ubezpieczenia z ufk tego rodzaju świadczenia, a jeśli takie świadczenie jest zastrzeżone to ustawodawca dopuszcza, aby w pierwszych latach nie przysługiwało wcale (vide: art. 17 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 września 2015 r o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej), g uznanie, że mechanizm wyliczania Świadczenia Wykupu jest tylko w interesie pozwanego, podczas gdy rzeczony mechanizm jest w interesie wszystkich ubezpieczonych (w tym powoda) ponieważ gwarantuje zachowanie wypłacalności przez ubezpieczyciela, a wiec gwarantuje, że należne z umowy ubezpieczenia świadczenia będą wypłacane w wysokości określonej w umowie ubezpieczenia, 2 naruszenieart. 6 Kodeksu cywilnegow związku zart. 232 KPCpoprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że: a Powód przedstawił dowody świadczące o tym, że postanowienie wzorca umownego stosowanego przez Pozwanego stanowi postanowienie niedozwolone pomimo braku przedstawienia takiego dowodu przez Powoda, w szczególności braku udowodnienia przesłanki naruszenia dobrych obyczajów, która jak wynika z orzecznictwa Sądowego oznacza niedoinformowanie, wywołanie dezorientacji konsumenta co do rzeczywistej treści spornego postanowienia, dla dokonania tzw. incydentalnej kontroli wzorca umownego wystarczająca jest analiza OWU (z pominięciem postanowień zmieniających), podczas gdy wzajemne obowiązki stron w ramach umowy były regulowane również w Regulaminach Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych, co wobec potwierdzenia powoda otrzymania rzeczonych regulaminów we wnioskach o zawarcie umów ubezpieczenia oraz niezawnioskowania i niedołączenia przez powoda rzeczonych regulaminów do pozwu winno skutkować oddaleniem powództwa jako nieudowodnionego, ponieważ jak wynika z orzecznictwa Sądowego, w tym orzecznictwa Sądu Najwyższego, Sąd dokonując tzw. incydentalnej kontroli wzorca umownego winien dokonać kontroli wzorca umownego w kontekście wszystkich pozostałych postanowień umownych precyzujących wzajemne obowiązki stron, 3 naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 KPCorazart. 233 § 2 k.c.poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na: a całkowitym pominięciu przez Sąd pierwszej instancji przy rozpoznaniu sprawy warunków umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi łączących Powoda z Pozwanym i uznaniu, że Pozwany zatrzymuje jakieś środki Powoda czy też Świadczenie Wykupu ma charakter opłaty likwidacyjnej, b uznaniu, że Świadczenie Wykupu nie jest głównym świadczeniem z umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, pomimo, że zarówno kontekst prawny, faktyczny, jak i systematyka i treść umowy wskazują, że Świadczenie Wykupu jest świadczeniem głównym, c błędne uznanie, że wyłącznie ubezpieczony ponosi ryzyko spadku wartości nabywanych za składki jednostek uczestnictwa, pomimo, że w przypadku spadku wartości jednostek uczestnictwa, a więc spadku wartości rachunku udziałów przychody pozwanego są mniejsze ponieważ wysokość tzw. opłat bieżących zależy od wartości rachunku udziałów, w szczególności w takim przypadku pozwany ponosi ryzyko niepokrycia ponoszonych przez siebie kosztów ze środków pochodzących ze składek, a nadto w przypadku śmierci ubezpieczonego w okresie ubezpieczenia pozwany „przejmuje" ryzyko inwestycyjne w całości, ponieważ jest zobowiązany wypłacić z tytułu śmierci co najmniej sumę opłaconej składki, d braku uwzględnienia, że powód miał możliwość skorzystania z innego produktu na 5 lub 10 lat, lecz świadomie zdecydował się na wybór produktu na 15 lat, e bezpodstawne i niczym niepoparte przyjęcie, że pozwany nawet w przypadku wyeliminowania kwestionowanego postanowienia z wzorca umownego winien w każdym czasie wypłacić powodowi kwotę równą całej wartości rachunku, 4 naruszenie prawa procesowego tj.art. 299 KPCw związku zart. 233 § 2 KPCpoprzez pominięcie dowodu z przesłuchania stron z tego powodu, że powód się nie stawił i wywiedzenie z tego powodu skutków procesowych korzystnych dla powoda, gdy tymczasem przy indywidualnej kontroli wzorca umownego konieczne się wydaje zbadanie wszelkich okoliczności, w tym także wiedzy powoda jako konsumenta, 5 naruszenie prawa procesowego tj.art. 278 § 1 KPCpoprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego - aktuariusza, podczas gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych tj. wiadomości o metodach aktuarialnych aby móc określić prawidłowość kalkulacji kosztów Pozwanego poniesionych w związku z umowami zawartymi z Powodem oraz w celu ustalenia czy wysokość Świadczenia Wykupu wynika z konieczności pokrycia przez Pozwaną kosztów wykonywania działalności z wpłaconej przez Powoda i innych ubezpieczonych składek, 6 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 3851Kodeksu cywilnegoorazart. 805 Kodeksu cywilnegow związku zart. 829 § 1 Kodeksu cywilnegoi zart. 2 ust. 1 pkt. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej(tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku poz. 950 póz zm.) („ustawa o działalności ubezpieczeniowej") poprzez jego błędną interpretację oraz błąd w ustaleniach faktycznych i uznanie, że: a mechanizm wyliczania Świadczenia Wykupu narusza dobre obyczaje, podczas gdy mechanizm wyliczania Świadczenia Wykupu zapobiega nieuzasadnionemu i nadmiernemu wzbogaceniu się ubezpieczyciela na rezygnacji ubezpieczonych z ubezpieczenia, ponieważ w przypadku braku zastrzeżenia takiego świadczenia w umowie ubezpieczenia, pozwany w przypadku wcześniejsze rezygnacji ubezpieczonego nie tylko pokrywałby koszty i generował niewielką marżę, lecz de facto odnosiłby korzyść materialną wyższą, niż w przypadku kontynuowania ubezpieczenia aż do umówionego okresu ubezpieczenia, b świadczeniem wykonywanym na rzecz powoda przez pozwanego była ochrona ubezpieczeniowa i zarządzanie środkami na zlecenie, podczas gdy zgodnie z orzecznictwem sądowym ubezpieczyciel nie świadczy ochrony ubezpieczeniowej, w szczególności nie jest gwarantem braku zajścia określonego zdarzenia, lecz wypłaca świadczenie w przypadkach wskazanych w umowie ubezpieczenia, c Sąd na podstawieart. 3851k.c., może przyznać konsumentowi świadczenie, którego umowa nie przewiduje, czy też miarkować (zwiększyć) jego wartość, podczas gdy zgodnie z rzeczonym przepisem Sąd może co najwyżej usunąć część wzorca (klauzulę) z treści umowy, a więc nie może niczego do umowy dodać, d postanowienie OWU stanowi postanowienie niedozwolone, w tym w szczególności poprzez fakt, że Pozwany w istocie rzeczy stosuje opłatę likwidacyjną a nie określa wysokość i zasady wypłaty świadczenie Wartości Wykupu, e postanowienie umowne stoi w sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes Powoda, pomimo, że pozwany w OWU wyjaśnił przyczyny uzasadniające mechanizm ustalania Świadczenia Wykupu, co jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz Trybunału Sprawiedliwości powoduje brak abuzywności takiego postanowienia umownego, f postanowienia OWU przewidują pobranie przez pozwanego od powoda w związku z wcześniejszym zakończeniem ubezpieczenia opłatę, podczas gdy przedterminowe zakończenie ubezpieczenia skutkuje powstaniem obowiązku wynikającego z umów ubezpieczenia, do wypłaty powodowi Świadczenia Wykupu w wysokości określonej zgodnie z OWU, g w przypadku stwierdzenia braku związania powoda postanowieniami dotyczącymi Świadczenia Wykupu na skutek uznania ich za abuzywne, powodowi przysługuje wypłata świadczenia w wysokości środków zgromadzonych na rachunku w ubezpieczeniowym funduszu kapitałowym, podczas gdy prawidłowa wykładnia treści normatywnej OWU po usunięciu postanowień dotyczących Świadczenia Wykupu prowadzi do wniosku, że w takim przypadku powodowi nie przysługuje żadne świadczenia w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy ubezpieczenia, bądź brak jest możliwości określenia wysokości takiego świadczenia oraz czy takie świadczenie z umowy ubezpieczenia w ogóle przysługuje, ponieważ takie świadczenie nie musi być zastrzeżone w umowie ubezpieczenia z ufk, h poprzez uznanie, że środki pochodzące z wpłaconej przez powoda składki ubezpieczeniowej stanowią własność powoda, a nie pozwanego, czy też, że część składki przeznaczona na inwestycje stanowi własność powoda, do której powód zachowuje prawo w każdym czasie, podczas gdy powodowi przysługuje wyłącznie prawo do żądania świadczeń zastrzeżonych w umowie ubezpieczenia, w szczególności powodowi nie przysługuje prawo do żądania zwrotu środków pochodzących z wpłaconych składek, 7 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 3852Kodeksu cywilnegow związku zart. 65 § 2 Kodeksu cywilnegopoprzez jego błędną interpretację i dokonanie indywidualnej kontroli wzorca umownego całkowicie z pominięciem reguły interpretacyjnej wyznaczonej przez przepisy prawa, w tym w szczególności: a bez dokonania oceny zgodności postanowień umów z dobrymi obyczajami według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia, w tym okoliczności ekonomiczne po stronie pozwanej oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny, przy całkowitym pominięciu przez Sąd okresu, na jaki zostały zawarte wzajemne zobowiązania stron, oraz okoliczności, że zakończenie ubezpieczenia było jednostronną czynnością powoda niezwiązaną z żadnymi przyczynami leżącymi po stronie pozwanego, jak również, że to powód dobrowolnie zdecydował się na przystąpienie do umowy ubezpieczenia, to powód zdecydował o wysokości składek, częstotliwości ich opłacania oraz funduszy na które była alokowana składka, a nadto mógł na warunkach określonych w OWU dokonywać wiążących pozwanego dyspozycji zmian elementów wyżej wymienionych, w tym m.in. zawiesić opłacanie składki, zmniejszyć lub zwiększyć jej wysokość, dokonać dodatkowej wpłaty na preferencyjnych warunkach, b z pominięciem subiektywnych okoliczności dotyczących powoda, a jak wskazuję się w doktrynie okoliczności subiektywne po stronie konsumenta, winny być wzięty pod uwagę przez Sąd przy dokonywaniu tzw. incydentalnej kontroli wzorca umownego, 8 naruszenie prawa materialnego, tj.art. 405 Kodeksu cywilnegow związku zart. 410 § 2 Kodeksu cywilnegopoprzez jego nieuprawnione zastosowanie, podczas gdy nie było ku temu podstaw albowiem zarówno świadczenie powoda na rzecz pozwanego jaki i roszczenie znajduje swoją podstawę w umowie zawartej między stronami, natomiast powód na rzecz pozwanego nie spełnił żadnego świadczenia w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy a wręcz przeciwnie to pozwany świadczył na rzecz powoda świadczenie wykupu w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy, 9 naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej poprzez jego błędną interpretację i uznanie, że Pozwana nie ma prawa pokrycia kosztów wykonywania umowy ubezpieczenia ze składki wpłaconej przez Powoda i alokowanej w ubezpieczeniowe fundusze kapitałowe, w szczególności uznanie, że zgodnie z rzeczonym przepisem ubezpieczyciel może pokryć jedynie część ponoszonych kosztów ze składki, pomimo, że składka jest jedynym przychodem ubezpieczyciela, a ubezpieczyciel jest zobowiązany do pokrywania całości swoich kosztów, w tym kosztów wypłaty świadczeń z umów ubezpieczenia, 10 naruszenie prawa materialnego tj.art. 830 §1 k.c.oraz art. 153 ustawy o działalności ubezpieczeniowej poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że brak wypłaty świadczenia z długoterminowej umowy ubezpieczenia w przypadku wcześniejszego zakończenia ubezpieczenia stanowi ograniczenie ustawowego prawa do wypowiedzenia umowy ubezpieczenia, podczas gdy rzeczone prawo oznacza wyłącznie zwolnienie z obowiązku dalszego opłacania składki, a więc z rzeczonego prawa wynika wyłącznie brak roszczenia ubezpieczyciela o zapłatę składki za okres pozostały do końca trwania umówionego okresu ubezpieczenia, w szczególnościart. 830 § 1 k.c.nie przyznaje uprawnienia do żądania wypłaty świadczenia, czy do żądania zwrotu składki uiszczonej za okres przed wypowiedzeniem umowy, jak również uznanie, że Pozwana jako zakład ubezpieczeń nie ma prawa pokrycia kosztów prowadzonej działalności ze środków wpłaconych przez Powoda jako składka z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia oraz tym samym nie ma obowiązku prowadzenia działalności rentownej, 11 naruszenie prawa materialnego, tj.§ 2 ust. 1 pkt. 19-21 oraz art. 16 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2009 roku w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji(Dz. U. nr 226 poz. 1825) („Rozporządzenie") poprzez błędną interpretację i uznanie, że Pozwana nie ma prawa pokrycia kosztów związanych z prowadzoną przez siebie działalnością, w tym w szczególności koszty ponoszone przez Pozwaną nie są sprecyzowane i Pozwana nie ma prawa amortyzować kosztów akwizycji w czasie, pomimo, że wyżej wspomniane Rozporządzenie zarówno określa szczegółowo koszty ponoszone przez Pozwaną i koszty które Pozwana ma rozliczyć z wpłaconych składek jak określa czas ich amortyzacji jak i termin jakich należy je rozliczyć. Wskazując na powyższe powód wniósł o rozpoznanie na podstawieart. 380 k.p.c.postanowienia Sądu I instancji oddającego wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wiedzy aktuarialnej oraz świadkaB. M.na okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew oraz przeprowadzenie na podstawieart. 241 k.p.c.w zw. zart. 382 k.p.c.wnioskowanego przez pozwanego dowodu, na ww. okoliczności. Wskazując na powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów za dwie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja okazała się niezasadna. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji i uznaje je za własne. Także ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego, dokonaną przez Sąd Rejonowy, należało uznać za prawidłową. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z licznych zarzutów apelacji. Począwszy od najdalej idącego zarzutu nierozpoznania istoty sprawy należy stwierdzić, że jest on niezasadny. Nierozpoznanie istoty sprawy polega na zaniechaniu przez sąd rozpoznania materialnego roszczenia powoda. Wiąże się to z zaniechaniem przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w części tak znacznej, że orzeczenie sądu pierwszej instancji nie może zostać uznane za wydane po zbadaniu zasadności roszczenia w świetle norm prawa materialnego. W niniejszej sprawie zarzutu takiego nie można zaskarżonemu wyrokowi postawić. Sąd pierwszej instancji zbadał zasadność roszczenia powoda w świetle właściwych przepisów prawa materialnego, które wskazał i przytoczył w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, oraz przeprowadził postępowanie dowodowe we właściwym zakresie, co oznacza, że zasadnie oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego aktuariusza oraz zasadnie pominął dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania powoda wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa powoda. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie uzasadnienia tych negatywnych rozstrzygnięć dowodowych i nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego aktuariusza w postępowaniu odwoławczym. Nie można również podzielić stanowiska pozwanego co do wpływu nieprzeprowadzenia dowodu z przesłuchania powoda na prawidłowość zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Okręgowego po pierwsze sankcja w postaci pominięcia dowodu z przesłuchania stron w przypadku nieusprawiedliwionego niestawiennictwa strony jest co do zasady prawidłowa. Należy podkreślić, że pełnomocnik pozwanego był obecny na posiedzeniu, podczas którego Sąd pierwszej instancji pominął dowód z przesłuchania stron, i nie wniósł zastrzeżenia na podstawieart. 162 k.p.c., odmiennie niż miało to miejsce podczas wcześniejszego posiedzenia odnośnie oddalenia wniosków o przesłuchanie świadka i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego aktuariusza. Po drugie należy zauważyć, że okoliczności, które zostały przez pozwanego wskazane jako wymagające wyjaśnienia przy pomocy dowodu z przesłuchania stron, zostały wyjaśnione przy pomocy już zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego w postaci dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony. Dotyczy to również stanu świadomości powoda jako konsumenta. Ani w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji ani w postępowaniu odwoławczym pozwany nie przedstawił argumentacji pozwalającej uznać, że przesłuchanie powoda jest konieczne, w szczególności w świetle przesłanek statuowanych wart. 3852k.c.Sąd pierwszej instancji dysponował materiałem dowodowym wystarczającym do oceny roszczenia powoda i na podstawie prawidłowo zebranego materiału dowodowego takiej oceny dokonał. Niezasadne zatem są zarzuty nierozpoznania istoty sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania. Sąd Okręgowy nie podzielił również zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego. Obszerna argumentacja pozwanego nosi przede wszystkim cechy polemiki z prawidłowymi ustaleniami i ocenami Sądu pierwszej instancji. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zawartą przez strony umowę jako mieszaną, składającą się z typowej umowy ubezpieczenia na życie oraz umowy inwestycyjnej. Specyfika omawianej umowy w zakresie inwestowania środków z ubezpieczeniowego funduszu kapitałowego polega na tym, że przedmiotem inwestowania są środki należące do majątku pozwanego ubezpieczyciela. W świetle przepisów art. 2 pkt 50 ustawy o działalności ubezpieczeniowej ubezpieczeniowy fundusz kapitałowy stanowi część rezerwy zawiązanej na spełnienie świadczeń z danej umowy ubezpieczenia. Niewątpliwie są to środki, które weszły już do majątku ubezpieczyciela, a pochodzą ze składki uiszczanej przez ubezpieczającego. Powyższa konstatacja nie wyczerpuje jednak problematyki tej umowy, w szczególności nie pozwala na konstruowanie forsowanego przez pozwanego stanowiska, że skoro tak jest, to ubezpieczającemu nie należą się żadne środki z rozliczenia umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym rozwiązanej przed zajściem zdarzeń objętych umową ubezpieczenia na życie, tj. śmiercią ubezpieczonego albo dożyciem przezeń oznaczonego wieku. Należy bowiem zauważyć, że po pierwsze ustawodawca przewidział możliwość zawierania tego typu umów i w żadnym zakresie nie wyłączył ich spod działania powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Po drugie strony umówiły się w ten sposób, że uiszczana przez ubezpieczającego składka ubezpieczeniowa, stanowiąca jego świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia na życie, będzie miała charakter dwojaki, mianowicie stanowić będzie składową kapitału, który następnie będzie inwestowany przez ubezpieczyciela, w zamian za co ubezpieczyciel będzie pobierał opłaty określone w OWU, a w przypadku ziszczenia się zdarzeń objętych umową ubezpieczenia na życie albo rozwiązania umowy ubezpieczenia na życie przed ziszczeniem się tych zdarzeń – wypłaci ubezpieczającemu odpowiednio świadczenie z tytułu ubezpieczenia na życie i kwotę odpowiadająca wartości jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych wycenionych na dzień wskazany w OWU, bądź tylko tę drugą kwotę. Podstawę zobowiązania ubezpieczyciela do świadczenia na rzecz ubezpieczającego z tytułu rozwiązania umowy inwestycyjnej stanowi ta właśnie umowa, a kwestia własności inwestowanych środków nie ma istotnego znaczenia. Należy zauważyć, że tak ukształtowana umowa zapewnia ubezpieczycielowi stałe pobieranie opłat za czynności związane w realizacją umowy, a ubezpieczyciel ma prawo do świadczeń dopiero w przypadku rozwiązania umowy. Nie stanowi to jeszcze podstawy do uznania samej konstrukcji umowy za sprzeczną z prawem, w tym zart. 3851§ 1 k.p.c.Natomiast postanowienia OWU dotyczące świadczenia wykupu stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.Nie można przy tym podzielić argumentów apelacji co do skutków uznania omawianych postanowień za niedozwolone ani co do tego, że Sąd pierwszej instancji na podstawieart. 3851§ 1 k.c.zasądził na rzecz powoda świadczenie mimo zniweczenia postanowień umowy, z których takie świadczenie się wywodziło. W pierwszej kolejności należy jednak zauważyć, że trafnie Sąd Rejonowy ocenił charakter prawny świadczenia wykupu i zasadnie uznał postanowienia OWU w tym zakresie za niedozwolone. Kwestia charakteru świadczenia wykupu w aspekcie wyłączenia wart. 3851§ 1 k.p.c.dopuszczalności kontroli postanowień regulujących świadczenia główne stron jest istotna, jednakże należy uważać ją za sporną. Niewątpliwe argumentacja Sądu pierwszej instancji za uznaniem tego świadczenia za uboczne, a przynajmniej pozbawione charakteru świadczenia głównego, jest poprawna. Słusznie jednak Sąd Rejonowy dostrzegł, że uzasadniona wydaje się odmienna ocena tego świadczenia i trafnie wskazał, że także w przypadku uznania tego świadczenia za główne postawienia, z których ono się wywodzi, podlegają kontroli w świetleart. 3851§ 1 k.p.c.Podzielić należy ocenę Sądu Rejonowego, że konstrukcja tych postanowień uzasadnia uznanie ich za sformułowane w sposób niejednoznaczny. Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji poddał omawiane postanowienia OWU kontroli incydentalnej i słusznie uznał za niedozwolone. Nie można uznać tej kontroli za abstrakcyjną, gdyż została dokonana w postępowaniu o zapłatę, gdzie ocena postanowień OWU, na podstawie których pozwany zatrzymał sporną kwotę, stanowiła jedynie przesłankę rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację Sądu pierwszej instancji przytoczoną na uzasadnienie takiego stanowiska, wobec czego zbędne jest powtarzanie jej w tym miejscu. Skutkiem takiej oceny jest sankcja statuowana wart. 3851§ 2 k.c.Skoro zatem omawiane postanowienia umowy nie wiążą konsumenta, to jego kontrahent – ubezpieczyciel nie może ich stosować na niekorzyść konsumenta, czyli nie może zatrzymać części kwoty przypadającej ubezpieczającemu jako świadczenie wykupu. Obowiązany jest zatem wypłacić całe świadczenie wykupu. Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 114 w 5-8 od góry) jasno wynika, które postanowienia OWU Sąd pierwszej instancji uznał za niedozwolone w rozumieniuart. 3851§ 1 k.c.Nie ma wśród nich § 23 ust. 1 OWU, nie można zatem podzielić zarzutu apelacji, że Sąd uznał za niedozwoloną całą regulację dotyczącą świadczenia wykupu, pozbawiając się tym samym podstawy do zasądzenia dochodzonego roszczenia. Sąd Okręgowy nie podzielił również zarzutu naruszeniaart. 830 § 1 k.c.Także w tym zakresie należy podzielić ocenę prawną Sądu Rejonowego. Omawiany przepis ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Strony umowy ubezpieczenia nie mogą zatem wyłączyć jego stosowania w drodze umowy. Ponadto daje on tylko jednej stronie stosunku ubezpieczenia osobowego prawo rozwiązania umowy ubezpieczenia w każdym czasie. Prawa takiego nie ma ubezpieczyciel, a w przypadku umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym posiadanie przez ubezpieczającego takiego uprawnienia i jego wykorzystanie zagraża interesom ekonomicznym ubezpieczyciela w ten sposób, że rozwiązanie umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym po stosunkowo niedługim czasie od zawarcia umowy może skutkować pozbawieniem ubezpieczyciela zakładanego zysku z takiej umowy. Trafnie zatem ocenił Sąd pierwszej instancji zakwestionowane postanowienia OWU jako obliczone na powetowanie ubezpieczycielowi tych niepowodzeń i zniechęcenie ubezpieczającego konsumenta do skorzystania z uprawnienia zagwarantowanego wart. 830 k.c.Oczywiście przepis ten nie stanowi samodzielnej podstawy do jakichkolwiek świadczeń i też Sąd pierwszej instancji takiej podstawy zasądzenia nie wskazywał, stanowi on natomiast źródło uprawnienia ubezpieczającego, skorzystania z którego w przypadku umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, powoduje upadek umowy w całości, a zatem również umowy inwestycyjnej, i rodzi obowiązek dokonania rozliczeń. W tym aspekcie należy uznać, że istotnie przepisy o nienależnym świadczeniu nie znajdują tu zastosowania, jednak nie ma to istotnego znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia. Niezasadne są również zarzuty naruszenia przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej iRozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2009 roku w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Przepisy te nie maja bowiem znaczenia dla oceny zasadności roszczenia powoda. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawieart. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 98 §1 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2018-10-25' department_name: V Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Maria Dudziuk - Adrianna Szewczyk-Kubat - Paweł Szymański legal_bases: - art. 98 § 1 i 3 k.p.c. - art. 829 § 1 Kodeksu cywilnego - art. 2 ust. 1 pkt. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej - § 2 ust. 1 pkt. 19-21 oraz art. 16 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 grudnia 2009 roku w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji recorder: st. sekr. sąd. Urszula Widulińska signature: V Ca 2745/17 ```

151515001514521_IX_U_001913_2014_Uz_2015-04-21_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt IX U 1913/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 kwietnia 2015 r. Sąd Okręgowy___________________w Gliwicach Wydział IX Sąd Pracy i Ubezpieczeń SpołecznychOśrodek Zamiejscowy w Rybniku w składzie: Przewodniczący: SSO Janina Kościelniak Protokolant: Elżbieta Nowak przy udziale- po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2015 r. w Rybniku sprawy z odwołaniaJ. G./J. G./ przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. o emeryturę na skutek odwołaniaJ. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR. z dnia 24 października 2014 r. Znak(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od(...) Przewodnicząca Sygn. akt: IX U 1913/14 UZASADNIENIE Decyzją z dnia 24.10.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wR., odmówił ubezpieczonemuJ. G.(G.) prawa do emerytury wobecnie udokumentowania wymaganych 25 lat ogólnego stażu pracy na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczony w złożonym odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianęi przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, iż pracował w gospodarstwie rolnym rodziców w miejscowościP.w okresie wakacji letnich w latach 1972-1974r. Organ rentowy w odpowiedzi na powyższe odwołanie wniósł o jego oddaleniez przyczyn jak w zaskarżonej decyzji. Podniósł, że ubezpieczony przez znaczną część roku zamieszkiwał w internacie, a w okresie wakacji wykonywał pracę dorywczą w gospodarstwie rolnym co powoduje, iż nie można uznać go za domownika. Rozpoznając sprawę Sąd ustalił następujący stan faktyczny: Ubezpieczonyurodził się w dniu (...) W dniu 2.09.2014r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury z obniżonego wieku. Organ rentowy uwzględnił ubezpieczonemu na prawo do emerytury na dzień 1.01.1999r. łącznie 24 lata, 9 miesięcy i 17 dni okresów składkowych i nieskładkowych,w tym 18 lat, 10 miesięcy i 3 dni pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Sąd ustalił, że ubezpieczony w okresach wakacji letnich tj. od 1.07.1972do 31.08.1972r., 1.07.1973 do 31.08.1973r., 1.07.1974 do 31.08.1974r., pracowałw gospodarstwie rolnym rodzicówJ.iS. G.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy zaliczył do ogólnego stażu pracy okres pracy na tym gospodarstwie rolnym od 28.06.1970r. (od ukończenia 16 roku życia) do 31.08.1971r. Z zaświadczenia Starostwa Powiatowego wC.wynika, iżJ.iS. G.posiadali własne gospodarstwo rolne w miejscowościP.o powierzchni 11.07 ha. Ubezpieczony w latach 1964-1984 był zameldowany na stałe w miejscowościP.w GminieO.. Ubezpieczony po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował naukę w szkole zawodowej wC., a następnie uczył się w trzyletnim Technikum BudowlanymwM.w okresie od września 1972 do czerwca 1974r. Z uwagi na złe połączenia komunikacyjne z miejsca zamieszkania ubezpieczonego doM.ubezpieczony zamieszkał w internacie. Ubezpieczony przyjeżdżał do domu średnio raz na dwa tygodnie.M.była oddalona od wioski ubezpieczonego o około 25 kilometrów. Ubezpieczony zawsze po zakończeniu roku szkolnego przyjeżdżał do domu,by pracować w okresie wakacji letnich w gospodarstwie rolnym. W skład gospodarstwa rolnego wchodziły grunty orne, na których uprawiano pszenicę, żyto i buraki. Ubezpieczony pracował w gospodarstwie przy różnych pracach polowych. Ubezpieczony w lipcu kosił trawę na siano, koniczynę oraz pielił buraki, które były sadzone na powierzchni 2-3 ha. W sierpniu ubezpieczony pracował przy żniwach. Gospodarstwoto nie było zmechanizowane. Wszystkie prace polowe były wykonywane przy pomocy dwóch koni i ręcznie. Ojciec ubezpieczonego hodował dwa konie, około 8 krów, cielaki oraz trzodę chlewną w ilości około 15 świń oraz drób taki jak: kury, kaczki i gęsi. Ubezpieczony pracował przy obrządku tych zwierząt. Ubezpieczony w spornym okresie pracował w gospodarstwie rolnym ojca od świtudo nocy. Było to jedyne źródło jego utrzymania. Ubezpieczony w spornym okresie nigdynie wyjeżdżał na wakacje. Był potrzebny do pracy w gospodarstwie. Oprócz jego w gospodarstwie rolnym pracowali oboje rodzice, babciaoraz rodzeństwo. Ubezpieczony miał starszą siostręM.oraz starszego brataJ.oraz czworo młodszego rodzeństwa. ŚwiadkowieW. K.orazM. K.potwierdzili pracę ubezpieczonego w gospodarstwie rolnym ojca oraz jej wymiar. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt emerytalnych ubezpieczonego, w tym zaświadczenia Starostwa Powiatowego wC.z dnia 13.08.2014r., zaświadczenia Urzędu Gminy wO.z dnia 11.08.2014r., zeznań świadkówW. K.iM. K.przesłuchanych w drodze pomocy prawnej przed Sądem Rejonowym w Ciechanowie /k. 24-25 akt sprawy/ oraz zeznań ubezpieczonego /czas nagrania: 00:05:55 – 00:32:47 elektronicznego protokołu z dnia 21.04.2015r. /. Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny, spójny i przekonywujący,przez co mogący stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Strony nie złożyły dalszych wniosków dowodowych. Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje: Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z treściart. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(j.t. Dz.U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33,39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. na dzień 31.12.1998r.) osiągnęli: - okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn, oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. 25 lat dla mężczyzn). Ust. 2 „Emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast w myśl regulacji art. 10 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je jak okresy składkowe: 1) okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane w odrębnych przepisach składki, 2) przypadające przed dniem 1 lipca 1977r. okresy prowadzenia gospodarstwa rolnegopo ukończeniu 16 roku życia, 3) przypadające przed dniem 1 stycznia 1983r. okresy pracy w gospodarstwie rolnympo ukończeniu 16 roku życia, - jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7,są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnymdo uzupełnienia tego okresu. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą o uwzględnieniu przy ustalaniu prawado świadczeń emerytalno-rentowych okresów pracy w gospodarstwie rolnym sprzed objęcia rolników obowiązkiem opłacania składki na rolnicze ubezpieczenie społeczne domowników(tj. przed dniem 1 stycznia 1983 r.) wykonywanie czynności rolniczych powinno odbywać się w wymiarze nie niższym niż połowa ustawowego czasu pracy, tj. minimum 4 godziny dziennie(zob. wyroki SN: z dnia 28 lutego 1997 r., II UKN 96/96 (OSNAPiUS 1997, nr 23, poz. 473); z dnia 13 stycznia 1998 r., II UKN 433/97 (OSNAPiUS 1998, nr 22, poz. 668);z dnia 13 listopada 1998 r., II UKN 299/98 (OSNAPiUS 1999, nr 24, poz. 799). Spór polegał na ustaleniu, czy ubezpieczony posiada na dzień 01.01.1999r. 25 lat ogólnego stażu pracy jako warunku koniecznego do uzyskania uprawnień emerytalnychna podstawie powołanych przepisów. Jak wykazało postępowanie dowodowe, ubezpieczony pracował w gospodarstwie rolnym należącym do rodzicówJ.iS. G.we wnioskowanych okresach od 1.07.1972 do 31.08.1972r., 1.07.1973 do 31.08.1973r., 1.07.1974do 31.08.1974r., co uzasadnia zaliczenie tegoż okresu, jako okresu uzupełniającego,do ogólnego stażu pracy. Sąd dał wiarę zeznaniom świadkówW. K.,M. K.i zeznaniom ubezpieczonego jako spójnym, rzeczowym i wzajemnie się potwierdzających. Przy ustaleniu prawa do emerytury uwzględnia się okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, świadczonej przed dniem 1 stycznia 1983 r.w wymiarze przekraczającym połowę pełnego wymiaru czasu pracy, także w czasie wakacji szkolnych (art. 10 ust. 3w związku zart. 6 ust. 2 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.12.2000r. sygn. akt: II UKN 155/00; OSNP 2002/16/394, OSNP-wkł. 2001/9/6. Tutejszy Sąd Okręgowy w pełni podzielił powyższy wyrok Sądu Najwyższego. Ponieważ ubezpieczony zamieszkiwał w okresie wakacji letnich w gospodarstwie rolnym rodziców, a jego pomoc w prowadzeniu tego gospodarstwa była niewątpliwie stała należy uznać go za domownika w rozumieniuart. 6 pkt. 2 ustawy z dnia 20.12.1990r.o ubezpieczeniu społecznym rolników. Po uwzględnieniu okresu pracy w gospodarstwie rolnym, jako okresu uzupełniającego na prawo do emerytury, ubezpieczony posiada 25 lat ogólnego stażu pracy. Skoro ubezpieczony ukończył 60 lat, a na dzień(...). udowodnił wymagany25 letni okres składkowy i nieskładkowy i wymagany 15-letni okres pracyw warunkach szczególnych , to spełnia on, na podstawie cytowanych na wstępie przepisów, warunki do przyznania prawa do emerytury od dnia złożenia wniosku o emeryturętj. od dnia 1.09.2014r. Mając powyższe na uwadze Sąd z mocyart. 47714§ 2 kpczmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od(...). Sędzia

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Gliwicach date: '2015-04-21' department_name: IX Zamiejscowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Janina Kościelniak legal_bases: - 'art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach ' - 'art. 6 pkt. 2 ustawy z dnia 20.12.1990r. ' - art. 477 recorder: Elżbieta Nowak signature: IX U 1913/14 ```

154510050001006_II_W_000173_2017_Uz_2018-04-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II W 173/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński Protokolant: Bożena Oblińska w obecności oskarżyciela : ---- M. B., s.A.iA. z d. J.,urodzonemu (...)wW. obwinionego o to, że : tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w. I ObwinionegoM. B.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta ) złotych; II Na podstawieart. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k.w zw. zart. 119 k.p.s.w. zasądza od Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokataP. Ż.kwotę 354,24 zł ( trzysta pięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia cztery grosze ) tytułem nie opłaconej przez obwinionegoM. B.pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu; III Na podstawieart. 118 § 1 k.p.w.iart. 119 k.p.w.w zw. zart. 627 k.p.k.orazart. 624 § 1 k.p.k.zasądził od obwinionegoM. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 866,61 zł (osiemset sześćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) w tym opłatę w kwocie 30 zł ( trzydzieści złotych ) tytułem zwrotu części kosztów sądowych , a w pozostałej części zwalnia obwinionegoM. B.z obowiązku ich zwrotu i przejmuje je na rachunek Skarbu Państwa . Sygn. akt II W 173/17 UZASADNIENIE Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny: ObwinionyM. B.ma ukończone 20 lata , jest kawalerem , pracuje i uzyskuje dochód w wysokości 500 zł , nie była karany , nie leczy się odwykowo , ani psychiatrycznie . Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów częściowo wyjaśnień obwinionegoM. B.( k. 18 i k. 64-65 ), zeznań świadka :J. R.( k. 1 , k. 5 i k. 65-66 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 6-7, k. 11 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 12-16 ) , opinii biegłego ( k. 76-84, k. 99-101 ) , informacji o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego ( k. 97 ) , karty karnej ( k. 98 ) . Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień obwinionegoM. B.w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . Sąd dał wiarę zeznaniom świadkaJ. R.jako jasnym , dokładnym i korespondujących z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego . Fakt, że wymieniony wyżej świadek precyzyjnie określa zakres swojej wiedzy na temat zdarzenia , w zakresie którym Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka , świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadkaA. B.w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary . Sąd dał pełną wiarę pisemnej opinii sporządzonej przez biegłegoT. D.( k. 76-84 ) , która została uzupełniona opinią ustną przedstawioną na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2018 r. ( k. 99-101) , jako jasnej , dokładnej i w sposób precyzyjny opisującej przebieg całego zdarzenia . Z opinii biegłegoT. D.wynika że jeżeli w samochodzieV. (...)uszkodzenia przodu były tylko zlokalizowane w jego lewej części , wówczas do kolizji powinno dojść według wersji prezentowanej przez pokrzywdzonąJ. R.. Ponadto biegły wskazał względna prędkości zderzeniowa na wskazanym powyżej poziomie 4,4 km/h mogła spowodować deformacje zderzaka przedniego samochoduV. (...)oraz zmianę położenia reflektora lewego , przy stosunkowo nikłych uszkodzeniach narożnej części zderzaka tylnego samochoduP. (...)w jego prawej części . Gdyby natomiast przyjąć za prawdziwa wersję przedstawiona przez obwinionegoM. B.względna prędkość zderzenia na wskazanym wyżej poziomie 5.0 km/h , powinna była spowodować pewne trwałe deformacje zderzaka przedniego samochoduV. (...)w prawej jego części , przy stosunkowo nikłych uszkodzeniach narożnej części zderzaka tylnego samochoduP. (...)w jego prawej części ( k. 76-84 ) . Należy wskazać iż z protokołu oględzin samochodu markiV. (...)onr rej. (...)( k. 6-7 ) , zeznań świadkaJ. R.( k. 1 , k. 5 i k. 65-66 ) ani też z wyjaśnień obwinionegoM. B.( k. 18 i k. 64-65 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę nie wynika by samochódV. (...)posiadał pewne trwałe deformacje zderzaka przedniego samochodu w prawej jego części. Niewątpliwym natomiast jest iż samochódP. (...)posiada uszkodzenia zarówno z prawej jak i z lewej tylnej strony zderzaka ( k. 11-16 i k. 78 ). Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Sąd zważył, co następuje: Przepis art. 86 § 1 k.w. stanowi , iż karze podlega , kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 86 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym zagrożone przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym (§ 1) lub przez niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdy sprawca znajduje się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka (§ 2). Do nowelizacji z lipca 2010 r. komentowany przepis przewidywał jedynie ogólne niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie w ruchu drogowym. Obecnie po nowelizacji wyraźnie chodzi tu o niezachowanie należytej ostrożności powodujące zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu, ale na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu. Zachowanie sprawcy naruszające przepis art. 86 § 1 k.w. będzie polegało na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Trzeba przy tym pamiętać, że nie da się przewidzieć ani unormować wszystkich sytuacji, jakie mogą zaistnieć w ruchu drogowym, ocena zachowań uczestników ruchu drogowego w każdym z takich przypadków powinna podlegać ocenie na podstawie ogólnej istoty zasad ostrożnego i rozważnego zachowania się, co podkreślił Sąd Najwyższy w swoim wyroku, stwierdzając, że reguły wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu muszą być respektowane mimo braku przepisu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, OSNKW 1995, nr 11-12, poz. 84). Jak wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130, każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć. Jednocześnie jednak Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że kierowca nie może skutecznie się bronić przed zarzutem nieostrożności tym, że nie naruszył żadnego przepisu administracyjno-drogowego, a nawet tym, że postąpił zgodnie z istniejącym nakazem albo zakazem drogowym, jeżeli fachowa ocena jego zachowania się w konkretnej sytuacji drogowej z punktu widzenia umiejętności prowadzenia pojazdu na drogach publicznych prowadzi do wniosku, że nie zachował on ostrożności wymaganej do wykonania zawodu lub czynności kierowcy. I odwrotnie - samo naruszenie przez kierowcę takiego lub innego nakazu lub zakazu drogowego nie daje jeszcze podstaw do ścigania karnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 1961 r., I K 559/60, OSNKW 1962, nr 4, poz. 55). Zgodnie z przepisamiustawy - Prawo o ruchu drogowymprzez określenie „szczególna ostrożność” należy rozumieć zachowanie ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu, a więc pieszego, kierującego, a także innej osoby przebywającej w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22). Słusznie więc Sąd Najwyższy stwierdził, że do odpowiedzialności z art. 86 k.w. konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestników ruchu drogowego "ostrożności szczególnej", a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, LEX nr 77467). Odpowiedzialność na podstawie art. 86 § 1 k.w. będzie ponosił sprawca, który przez zachowanie nienależytej ostrożności spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli groźbę wypadku drogowego czy innego niebezpieczeństwa mogącego prowadzić do kolizji drogowej. Jednocześnie jednak, gdyby w przypadku niezachowania należytej ostrożności nie doszło do zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, wówczas brak jest podstaw do odpowiedzialności na podstawie analizowanego przepisu. ( za Tomasz Grzegorczyk (red.), Wojciech Jankowski, Monika Zbrojewska Komentarz do Kodeksu Wykroczeń wydanie II ). Działanie obwinionegoM. B.wypełniło wszystkie znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. albowiem w dniu 09 listopada 2016 roku ok. godz. 17.00 wL.naul. (...)kierując samochodem markiP. (...)onr rej. (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności , nie sprawdził czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu i poprzez nie ustąpienie pierwszeństwa w czasie włączania się do ruchu – wykonując manewr cofania spowodował kolizję z samochodem markiV. (...)onr rej. (...)kierowanym przezJ. R.powodując jego uszkodzenie. Fakt że obwinionyM. B.popełnił zarzucany mu czyn wynika wprost z zeznaniami świadka :J. R.( k. 1 , k. 5 i k. 65-66 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz dokumentami w postaci protokołu oględzin rzeczy ( k. 6-7, k. 11 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 12- 16 ) , opinii biegłego ( k. 76-84 i k. 99-101 ). Należy zauważyć iż zgodnie z treściąart. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym( tekst jednolity: Dz. U. z 2017 ,poz. 1260 ) Kierujący pojazdem jest obowiązany : przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności: a) sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, b) upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. Wykonując manewr cofania, kierujący pojazdem jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a zwłaszcza sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia, upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda, a w razie trudności w osobistym upewnieniu się - zapewnić sobie pomoc innej osoby. „Cofanie pojazdu - jak zaznaczył Sąd Najwyższy - jest manewrem specjalnym, którego inni użytkownicy dróg oraz osoby znajdujące się na drodze cofanego pojazdu w zasadzie nie przewidują. Nakłada to na kierującego pojazdem szczególne obowiązki (...) oskarżony obowiązany jest upewnić się przed manewrem cofania samochodu, że nikt nie znajduje się za pojazdem, przy czym wobec trudności przekonania się o tym osobiście z uwagi na rodzaj pojazdu, powinien był zapewnić sobie podczas cofania pomoc innej osoby (...) Albo kierowca sam dokładnie widzi drogę za cofającym pojazdem, albo ma kontakt wzrokowy z inną osobą ustawioną tak, że widzi ona dokładnie tę drogę i może natychmiast zasygnalizować o niebezpieczeństwie" (wyr. SN z dnia 27 czerwca 1972 r., V KRN 227/72, OSNKW 1972, nr 12, poz. 192, z glosą A. Wrońskiego, OSPiKA 1973, z. 10, poz. 203 ). Wykonując ten manewr na jezdni, kierujący pojazdem jest zobligowany do obserwowania jezdni, gdyż p.r.d. wymaga upewnienia sięverba legis, "czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda". ( za Komentarz do art. 23 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX ). Należy wskazać iż obwinionyM. B.wykonując manewr cofania z miejsca parkingowego na pas jezdniul. (...)celem włączenia się do ruchu nie zachował należytej ostrożności i nie upewnił się czy za nim znajduje się przeszkoda . Należy wskazać iż z opinii biegłegoT. D.wynika iż jeżeli w samochodzieV. (...)uszkodzenia przodu były tylko zlokalizowane w jego lewej części , wówczas do kolizji powinno dojść według wersji prezentowanej przez pokrzywdzonąJ. R.. Ponadto biegły wskazał względna prędkości zderzeniowa na wskazanym powyżej poziomie 4,4 km/h mogła spowodować deformacje zderzaka przedniego samochoduV. (...)oraz zmianę położenia reflektora lewego , przy stosunkowo nikłych uszkodzeniach narożnej części zderzaka tylnego samochoduP. (...)w jego prawej części . Gdyby natomiast przyjąć za prawdziwa wersję przedstawiona przez obwinionegoM. B.względna prędkość zderzenia na wskazanym wyżej poziomie 5.0 km/h , powinna była spowodować pewne trwałe deformacje zderzaka przedniego samochoduV. (...)w prawej jego części , przy stosunkowo nikłych uszkodzeniach narożnej części zderzaka tylnego samochoduP. (...)w jego prawej części. Z opinii tych wynika również jakie uszkodzenia posiadały oba te samochody i nie stwierdzono w nich by samochódV. (...)posiadał w prawej części z przodu trwałe deformacje zderzaka przedniego , uszkodzenia takie występowały jedynie z lewej strony zderzaka przedniego ( k. 76-84 i k. 99-101 ). Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina obwinionegoM. B.nie budzą wątpliwości. Wymierzając obwinionemuM. B.karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące. W powyższej sprawie Sąd jako okoliczność łagodząca wobec obwinionegoM. B.Sąd uznał fakt iż nie był on dotychczas karany . Natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę charakter działania obwinionej i rodzaj naruszonego przez nią dobra . W powyższej sprawie Sąd na podstawie na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył obwinionemuM. B.karę grzywny w wysokości 300 złotych. Sąd uznał , iż grzywna w wysokości 300 zł jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionegoM. B.. Wymierzenie obwinionemuM. B.kary grzywny w wysokości 300 zł spełni zarówno cele zapobiegawcze i wychowawcze , jakie winny być osiągnięte w stosunku do obwinionego . Na podstawieart. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k.w zw. zart. 119 k.p.s.w. Sąd zasądził od Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokataP. Ż.kwotę 354,24 zł ( trzysta pięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia cztery grosze ) tytułem nie opłaconej przez obwinionegoM. B.pomocy prawnej za obronę udzieloną z urzędu. Na podstawieart. 118 § 1 k.p.w.iart. 119 k.p.w.w zw. zart. 627 k.p.k.orazart. 624 § 1 k.p.k.Sąd zasądził od obwinionegoM. B.na rzecz Skarbu Państwa kwotę 866,61 zł (osiemset sześćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt jeden groszy ) w tym opłatę w kwocie 30 zł ( trzydzieści złotych ) tytułem zwrotu części kosztów sądowych , a w pozostałej części zwalnia obwinionegoM. B.z obowiązku ich zwrotu i przejmuje je na rachunek Skarbu Państwa . Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji .

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Legionowie date: '2018-04-12' department_name: II Wydział Karny judges: - Tomasz Kosiński legal_bases: - art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. - art. 119 k.p.s. - art. 118 § 1 k.p.w. - art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym recorder: Bożena Oblińska signature: II W 173/17 ```

153505050001512_III_RC_000095_2020_Uz_2020-12-30_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt III RC 95/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 30 grudnia 2020 roku Sąd Rejonowy w Kole Wydział III Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Pietruszka Protokolant: st. sekr. sąd. Alicja Kleczkowska po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2020 roku w Kole sprawy z powództwa małoletniejL. R.zastępowanej przez matkęE. W. przeciwkoA. R. o podwyższenie alimentów I Podwyższa alimenty od pozwanegoA. R.na rzecz małoletniej córkiL. R.do kwoty po 1200,00 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) miesięcznie, płatne do rąk matki małoletniejE. W., do dnia 15 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia, poczynając od dnia 8 czerwca 2020 roku i to w miejsce alimentów ustalonych ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z dnia 28 sierpnia 2012 roku w sprawie sygnatura akt VII RC 160/12, II Oddala powództwo w pozostałym zakresie. III Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kole kwotę 400,00 zł tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych. IV Zasądza od pozwanego na rzecz małoletniej powódki kwotę 1440,00 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego. V Wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności. S ę d z i a : Agnieszka Pietruszka Sygn. akt III RC 95/20 UZASADNIENIE MałoletniaL. R.– działająca przez matkęE. W.- wniosła o zasądzenie od pozwanegoA. R.na swoją rzecz alimentów w wysokości po 1.500 zł miesięcznie w miejsce alimentów ustalonych wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi. W uzasadnieniu podniosła, iż w chwili ustalania alimentów we wspomnianej sprawie jej matka osiągała nieznaczny dochód z praktyk szkolnych. Koszty utrzymania małoletniej obejmowały wówczas opłaty za wynajem mieszkania w kwocie 320 zł (przypadające na małoletnią), koszty przedszkola w wysokości 300 zł, zajęć dodatkowych w wysokości 50 zł, wyżywienia około 100 zł tygodniowo i ubrań około 100 zł. Pozwany uzyskiwał dochód na poziomie 3.500 – 5.000 zł. Aktualnie małoletnia jest uczennicą V –ej klasy szkoły podstawowej. Koszty jej utrzymania obejmują wydatki szkolne, w tym ubezpieczenie – 40 zł na rok, komitet rodzicielski – 50 zł na rok, składki klasowe - 7 zł miesięcznie, dodatkowo składki np. na dzień chłopca około 100 zł rocznie, składkę na papier - 10 zł na rok, wycieczki szkolne - 300 zł rocznie. Nadto wyprawka szkolna stanowiła wydatek wynoszący około 1.500 zł rocznie. Do stałych kosztów utrzymania małoletniej zaliczają się : koszty wyżywienia w kwocie około 600 zł miesięcznie, ubrań od 200 – 300 zł miesięcznie oraz koszty zakupu kosmetyków i środków chemicznych w kwocie około 200 zł miesięcznie. Nadto powódka ze względu na wadę wzroku, raz na pół roku korzysta z prywatnej wizyty u okulisty, której koszt wynosi 120 zł, a w razie konieczności wymiany okularów. Do kosztów utrzymania małoletniej należy doliczyć koszty utrzymania domu, w którym zamieszkuje wraz z matką, siostrą i babcią, a które obejmują: ogrzewanie – 3.500 zł rocznie, energię elektryczną – około 120 zł miesięcznie, wodę – około 70 zł co 3 miesiące, wywóz śmieci – 16 zł miesięcznie od osoby, gaz – 58 zł miesięcznie, internet – 50 zł miesięcznie. Poza tym do kosztów utrzymania małoletniej doliczyć należy również częściowo koszt utrzymania samochodu– minimum 50 zł miesięcznie, czy też koszty leczenia średnio 40 zł miesięcznie, albowiem małoletnia cierpi na nietolerancję żelaza. Dodatkowo małoletnia korzysta również średnio raz w miesiącu z wizyty u fryzjera, której koszt wynosi 20 zł. Jak wskazano w uzasadnieniu, matka małoletniej powódki utrzymuje się z zasiłku dla bezrobotnych. Pobiera też świadczenie wychowawcze na córki, tj. łącznie 1.000 zł, rentę na rzecz młodszego dziecka w kwocie 1.260 zł oraz alimenty od pozwanego w kwocie 750 zł miesięcznie. PozwanyA. R.pracuje za granicą osiągając dochód na poziomie 12.000 – 14.000 zł miesięcznie. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Oprócz przekazywanych alimentów pozwany ponosi koszty telefonu użytkowanego przez małoletnią. Pozwany –A. R.uznał powództwo do kwoty po 800 zł miesięcznie, wnosząc o jego oddalenie w pozostałym zakresie. Pozwany zaprzeczył, aby osiągał dochody w kwocie 12.000 zł – 14.000 zł miesięcznie. Jednocześnie podniósł, iż matka małoletniej w żaden sposób nie udowodniła wydatków potrzebnych na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb, a wyszczególnione w pozwie koszty utrzymania zostały znacznie zawyżone.A. R.wskazał również, że poza alimentami ponosi opłaty z tytułu abonamentu za telefon córki w kwocie po 100 zł miesięcznie, do którego są doliczane raty za telefon, który kupił córce w 2018 r. Pozwany zakwestionował podaną w pozwie okoliczność, iż małoletnia raz na pół roku korzysta z prywatnych wizyt u lekarza okulisty oraz ponosi koszty wymiany okularów. Poddał też w wątpliwość przypadające na małoletnią koszty utrzymania domu, które jego zdaniem powinny obciążać wyłącznie matkę małoletniej. Pozwany podał, iż do połowy 2019 r. był zatrudniony wfirmie (...)i z tego tytułu uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie około 5.000 zł netto miesięcznie w skali roku, przy czym w okresie zimowym miał przestoje i wówczas osiągał wynagrodzenie w kwocie około 2.000 zł netto. Następnie podjął pracę na terenie Niemiec, wfirmie (...)i z uzyskuje wynagrodzenie w kwocie około 7.500 zł netto miesięcznie. Wynagrodzenie przeznacza w większości na spłatę pożyczek oraz kredytów zaciągniętych na budowę domu. Miesięcznie uiszcza z tego tytułu kwotę w łącznej wysokości 3.268,71 zł.A. R.zaznaczył, iż ponosi koszty utrzymania domu w łącznej kwocie około 600 zł miesięcznie oraz koszty swojego utrzymania podczas pobytu za granicą w łącznej kwocie około 300 euro miesięcznie. Reguluje również opłaty za telefon w kwocie około 120 zł miesięcznie. Pozwana zaznaczył , iż ma problemy zdrowotne, na leki przeznacza około 300 zł miesięcznie. Na utrzymaniu pozwanego pozostaje partnerkaA. D., która od grudnia 2019 r. jest osobą bezrobotną. Partnerka pozwanego ma wykształcenie pedagogiczne i poszukuje pracy. Sąd ustalił co następuje : L. R.(ur. (...)) jest dzieckiemA. R.iE. W.. Rodzice małoletniej mieszkali razem do lipca 2011 roku. Ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 28.08.2012 r. pozwany zobowiązał się uiszczać na rzecz małoletniej córki alimenty w kwocie po 750 zł miesięcznie, poczynając od dnia 1.09.2012r. (dowód: akta VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) Małoletnia w chwili zawarcia ugody uczęszczała do Przedszkola Miejskiego nr 220 wŁ.. W placówce przebywała od godziny 7-ej do 17-ej. Opłata za przedszkole wynosiła około 230 zł miesięcznie. Nadto małoletnia uczęszczała na dodatkowe zajęcia taneczne, które kosztowały 30 zł miesięcznie. Dziewczynka przechodziła jedynie drobne infekcje. Jeśli chorowała ,E. W.na leki wdawała 100-120 zł. Na wyżywienie dziecka matka powódki wydawała około 300-400 zł, na zakup odzieży od 100 do 300 zł, w zależności od potrzeb. Koszty utrzymania małoletniej wynosił łącznie około 1.000 zł miesięcznie. (dowód: akta VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) E. W.wraz z córką zajmowała mieszkanie wŁ., którego najemcą była jej matkaB. W.. Za czynsz płaciła 320 zł, za wodę około 50 zł. Opłaty za energię wynosiły średnio 200 zł miesięcznie, za gaz 50 zł miesięcznie. Za telefon i Internet płaciła natomiast 100 zł miesięcznie. Od marca 2012 r.E. W.pracowała na umowę zlecenie jako kasjer sprzedawca. Miesięcznie zarabiała około 900 zł. Od 28.06.2012 r. została zarejestrowana jako bezrobotna, bez prawa do zasiłku. Matka małoletniej uczęszczała doPolicealnego Studium (...), na kierunek turystyka i hotelarstwo. Nauka była nieodpłatna, ale na pomoce naukowe przeznaczyła około 50 zł miesięcznie. (dowód: k.69-70, k.143-151, akt VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) A. R.pracował wfirmie (...)i był zatrudniony na czas nieokreślony. W 2011 r. pozwany uzyskał dochód (po pomniejszeniu o składki na ubezpieczenie społeczne i podatek należny) w kwocie 50.769,81 zł. W 2012 r. wynagrodzenie pozwanego wyniosło: w styczniu – 3.290,15 zł netto; w lutym – 2.795,33 zł, w marcu –3.634,17 zł netto; w kwietniu – 4.224,34 zł a w czerwcu 2.716,71 zł. Pozwany wykonywał prace w delegacji. A. R.mieszkał z rodzicami i dokładał się do kosztów utrzymania domu w kwocie około 300 zł miesięcznie, a nadto kupował opał w ilości 2 ton na sezon grzewczy. Do domu przyjeżdżał co 2 tygodnie. Pozwany leczył się z powodu przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa i zapalenia żołądka. Przyjmował na stałe leki. (dowód: k.41, k.78-79, k.81, k.111, k.114, k.165 akt VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) A. R.spłacał pożyczki zaciągnięte w(...) Banku (...) SAw dniu 6.02.2009 r. w kwocie 10.000 zł , w dniu 4.01.2010 r. w kwocie 15.000 zł i w dniu 30.11.2011 r. w kwocie 18.708,20 zł. Poza tym spłacał kredyt z dnia 24.05.2010 r. w kwocie 30.000 zł, a także kartę kredytową w kwocie 120 zł miesięcznie. Pozwany posiadał również kredyt w(...) Banku (...) SAw związku z umową zawartą w dniu 22.02.2012 r. na kwotę 43.582,29 zł. Miesięczna rata wynosiła 1.361,62 zł. W dniu 21.11.2011 r.A. R.zawarł umowę pożyczki z(...) Bank (...) S.A.z siedzibą weW.w kwocie 40.000 zł, którą jednak zwrócił po kilku dniach. W dniu 7.05.2012 r. pozwany zawarł z(...) Bankiem SAz siedzibą weW.umowę pożyczki powtórnej oraz umowę o limit kredytowy i o kartę kredytową. Pożyczka została udzielona w kwocie 4.407,71 zł i miała być spłacona w 24 ratach, wynoszących po 224,18 zł. (dowód: k.96-110 akt VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) Pozwany w dniu 8.05.2012 r. przekazał matceB. R.w drodze darowizny zabudowaną działkę położoną w miejscowościŁ., gm.K.o powierzchni 0,0775 ha. (dowód: k.94-95 akt VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) A. R.utrzymywał kontakt z córką i przekazywał na jej utrzymanie od 600 zł do 700 zł miesięcznie. Kupował również dla córki artykuły spożywcze, słodycze, ubrania i zabawki. (dowód: VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi) L. R.uczęszcza do klasy VI – ej szkoły podstawowej. Podręczniki dzieciom wypożycza szkoła, poza książką do religii oraz języka angielskiego, które rodzice muszą kupić we własnym zakresie. Przed wprowadzeniem nauki zdalnej powódka dojeżdżała do szkoły autobusem szkolnym. W minionym roku szkolnym nie uczęszczała na zajęcia dodatkowe. Na zakup wyprawki szkolnej matka powódki wydatkowała kwotę około 1.500 zł. Nadto kupowała dla małoletniej niektóre lektury, gdyż brak było dostatecznej ilości egzemplarzy w bibliotece. Przed pandemią, zbierane były co miesiąc składki klasowe na przybory szkolne, szkolne uroczystości a takżeE. W.opłaciła składka na radę rodziców w kwocie 50 zł i ubezpieczenie około 40 zł. Szkoła współpracuje z różnymi organizacjami, co również generuje drobne składki. ( dowód : zeznania matki powódki k.128-129 ) Na utrzymanie małoletniej córkiE. W.wydaje średnio 1.500 zł miesięcznie i poza wydatkami szkolnymi składają się na nie również : koszty wyżywienia w kwocie około 600 zł, zakupu ubrań od 200 – 300 zł oraz kosmetyków i środków chemicznych w kwocie około 200 zł.L. R.ma stwierdzoną nietolerancją żelaza oraz wadę wzroku. Odkąd chodzi do szkoły nosi okulary. W grudniu małoletnia była u okulisty. Wizyta kosztowała 120 zł, a nadto zalecono wymianę szkieł w okularach, co kosztowało 350 zł. Poprzednią wizycie u okulisty oraz koszty zakupu okularów w kwocie ponad 500 zł opłacił pozwany. Ojciec małoletniej zapłacił również za wizytę u dermatologa oraz leki.A. R.przekazał też matce małoletniej środki na wykonanie badań w kierunku alergii w kwocie 180 zł ( dowód : zeznania matki powódki k.128-129 ) Małoletnia ma kontakt z ojcem, który regularnie zabiera ją do swego miejsca zamieszkania, a także spędza z nią czas w okresie wakacji i ferii. W październiku pozwany kupił dla córki na raty nowy telefon za kwotę 2.850 zł i w związku z tym spłaca raty oraz opłaca abonament na łączną kwotę 140 zł miesięcznie. Na jesień pozwany zabrał również córkę na zakupy. Na odzież i obuwie wydał około 500 zł. Pozwany pamięta zawsze o urodzinach córki, dniu dziecka, świętach. (dowód:faktura VAT nr (...)z dnia 12.10.2018 r. wraz z załącznikiem k.21-22, wydruki przelewów bankowych k.23-24, paragon fiskalny k.25, zeznania matki powódki k.128-129, zeznania pozwanego k.129-130) E. W.jest zarejestrowana jako bezrobotna. W 2019 r. otrzymała zasiłek za okres od 21.10. do 31.12.2019 r. w łącznej kwocie 1.631,10 zł, a w 2020 r. za okres do dnia 31.08.2020 r. w łącznej kwocie 4.473,60 zł. Matka powódki ukończyła studium policealne. Aktualnie nie pracuje i korzysta z pomocy finansowej swojej matki. W związku z pełnieniem funkcji sołtysa otrzymuje ryczałt w kwocie 200 zł miesięcznie. OstatnioE. W.pracowała jako sprzedawca i otrzymywała wynagrodzenie w wysokości płacy minimalnej. Miała umowę zawartą na okres roku, lecz z uwagi na ciążę i wypadek, w którym zginął jej narzeczony, przebywała na zwolnieniu lekarskim.E. W.w dniu (...) urodziłacórkęJ.. W związku z urodzeniem dziecka nie otrzymywała zasiłku macierzyńskiego, gdyż ZUS kwestionował okoliczności zawarcia umowy o pracę. Na skutek odwołania Sąd przyznał jej świadczenie, ale sprawa nie jest jeszcze prawomocnie zakończona. MałoletniaJ.ma przyznaną rentę rodzinną w kwocie 1.260 zł.E. W.na obydwie córki otrzymuje świadczenia wychowawcze 500+, nie pobiera zasiłków rodzinnych. Z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego otrzymała dlaL.dodatek w kwocie 300 zł. ( dowód : zaświadczenie PUP wK.z dnia 1.10.2020 r. k.88, pismo z dnia 2.09.2020 r. Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wraz z załącznikami k.89-97; zeznania matki powódki k.128-129 ) E. W.wraz z córkami zamieszkuje w domu należącym do jej matki, która pracuje za granicą. Na zakup opału wydała w ubiegłym roku 3.500 zł, przy czym matka dołożyła jej 1.500 zł. Opłaty za wodę wynoszą 50 zł za dwa miesiące, za energię około 250 zł za dwa miesiące. Opłata za odpady wynosi ponad 70 zł za trzy osoby. Za internet matka małoletniej płaci 50 zł. MatkaE. W.reguluje należności za podatek. Dołożyła też córce do kosztów związanych z utrzymaniem samochodu. GdyE. W.nie ma pieniędzy, wówczas matka przekazuje jej środki finansowe na uregulowanie opłat za dom. Matka powódki nie ma własnego majątku. (dowód: zeznania matki powódki k.128-129) A. R.od lipca 2019 r. pracuje wfirmie (...). Jest zatrudniony na czas nieokreślony. Pracę wykonuje na terenie Niemiec, przy budowie dróg. Z uwagi na pandemię niektóre prace zostały wstrzymane. W 2019 r. przychód pozwanego wyniósł 53.172,87 zł, zaś jego dochód (po pomniejszeniu o składki na ubezpieczenie społeczne i podatek do zapłaty) wyniósł 39.346,67 zł. Dochody osiągnięte z pracy za granicą wyniosły natomiast 71.535 zł. Będąc zatrudnionym jeszcze współce (...)pozwany otrzymał w 2019 r. wynagrodzenie : za maj w kwocie 6.226,87 zł; za czerwiec w kwocie 5.238,86 zł; za lipiec w kwocie 2.657,66 zł. Wfirmie (...)jego wynagrodzenie wyniosło : za lipiec 2019 r. - 10.455,59 zł; za sierpień 2019 r. - 9.511,02 zł; za wrzesień 2019 r. - 9.424,61 zł; za październik 2019 r. 12.473,12 zł; za listopad 2019 r. - 11.606,32 zł; za grudzień 2019 r. - 7.828,74 zł. W roku 2020 wynagrodzenie pozwanego wyniosło natomiast : za styczeń- 5.427,05 zł; za luty- 5.740,45 zł; za marzec - 9.937,10 zł; za kwiecień - 7.556,34 zł; za maj - 8.101.10 zł; za czerwiec - 9.568,05 zł; za lipiec - 12.794,84 zł; za sierpień - 10.501,35 zł. (dowód: zeznanie PIT-36 za 2019 r. wraz z urzędowym poświadczeniem odbioru k.26-30, wydruki przelewów bankowych k.31-36, historia operacji za okres od 1.06.2019 r. do 30.09.2020 r. dla rachunku k.108) Pozwany przebywając za granicą na wyżywienie wydaje miesięcznie około 1.200 zł, na środki czystości 100– 200 zł. Koszty zakwaterowania ponosi pracodawca.A. R.z reguły przez tydzień bądź dwa tygodnie pracuje, a następnie przyjeżdża do domu. Gdy podróżuje własnym samochodem przejazd kosztuje go 1.000 zł. ( dowód : zeznania pozwanego k.129-130 ) Pozwany boryka się z problemami zdrowotnymi i będzie miał wykonywaną gastroskopię oraz kolonoskopię. W listopadzie 2018 r. przebywał w szpitalu z rozpoznaniem zarzucania żołądkowo-przełykowego, przewlekłego zapalenie żołądka, przepukliny przeponowej i guzów krwawiczych odbytu. Ma także zdiagnozowanego gruczolaka cewkowo-kosmkowy jelita grubego z dysplazją mniejszego stopnia. Dwa lata temu usunięto mu polip z jelita. Pozwany ma także problemy skórne, w związku z czym miał przepisany antybiotyk oraz usuwane ropnie. Pozwany leczy się również urologicznie. W styczniu ma planowaną wizytę kontrolną. Raz w roku ma wizytę u okulisty, której koszt wynosi 100–120 zł. Leki dla pozwanego kosztują około 300 zł miesięcznie. (dowód: dokumentacja medyczna k.67-80, decyzje z dnia 18.12.2019 r. k.81 i z dnia 25.06.2020 r. k.82, zeznania pozwanego k.129-130) A. R.pozostaje w związku nieformalnym zA. D.. Partnerka pozwanego jest bezrobotna, przy czym od 15.06.2020 r. utraciła prawo do zasiłku. Zamieszkują na nieruchomości, którą pozwany w 2012 r. przekazał swojej matce. Opłaty związane z utrzymaniem domu wynoszą około 600 zł. Ostatni rachunek za wodę opiewał na kwotę 85 zł za dwa miesiące, natomiast opłata za energię wyniosła 300 zł. Z kolei za telefon pozwany płaci 120 zł. W sezonie zimowym wydaje 3.500 zł – 4.000 zł na opał.A. R.jest właścicielem samochodu markiV. (...), rocznik 2006. Koszt jego ubezpieczenia i przeglądu wynosi 500 zł. ( dowód : zeznania pozwanego k.129-130 ) A. R.w dniu 29.11.2017 r. zawarł z(...) Bankiem (...) SAumowę pożyczki w kwocie 60.571,10 zł (całkowita kwota do zapłaty wynosiła 87.758,90 zł), którą spłaca w 96 ratach, po 912,42 zł miesięcznie. Na dzień 20.07.2020r. do spłaty pozostawała pozwanemu kwota 45.789,30 zł. W dniu 16.01.2019 r. pozwany zawarł z(...) Bankiem (...) SAumowę pożyczki w kwocie 19.393,04 zł, (całkowita kwota do zapłaty 30.737,38 zł). Pożyczkę jest spłacana w 120 ratach wynoszących po 256,29 zł miesięcznie. Na dzień 20.07.2020 r. do spłaty pozostawała kwota 17.520,20 zł. W dniu 25.03.2019 r. pozwany zawarł z(...) Bank S.A.weW.umowę, na mocy której bank przyznał mu limit kredytowy w kwocie 5.000 zł. Pozwany w związku z tym uiszcza raty w kwocie po 250 zł miesięcznie. W dniu 16.05.2019 r.A. R.zawarł z(...) Bank SAz siedzibą wW.umowę o kredyt na zakup towarów za kwotę 2.880 zł. Pożyczka został spłacona w maju 2020 r. Niezależnie od powyższego pozwany ma zawartą z(...) Bank SAumowę o pożyczkę gotówkową w kwocie 9.987,52 zł, którą zobowiązał się spłacić w 24 równych ratach kapitałowo-odsetkowych. (dowód: umowa pożyczki z dnia 29.11.2017 r. k.37-38, umowa pożyczki z dnia 16.01.2019 r. k.39-40, umowa o przyznanie limitu kredytowego z dnia 25.03.2019 r. k.41, umowa o kredyt na zakup towarów/usług z dnia 16.05.2019 r. k.42, umowa o pożyczkę gotówkową k.43-44, podsumowanie środków z dnia 20.07.2020 r. k.45, wydruki historii rachunku bankowego od dnia 1.06.2020 r. do dnia 30.06.2020 r. k.46-47 (spłata kredytu) i k.48-49 (przelewy z rachunku), od dnia 1.05.2020 r. do dnia 31.05.2020 r. k.50-51 (spłata kredytu) i k.52-54 (przelewy z rachunku), od dnia 1.04.2020 r. do dnia 30.04.2020 r. k.55-56 (spłata kredytu) i k.57-58 (przelewy z rachunku), od dnia 1.03.2020 r. do dnia 31.03.2020 r. k.59-60 (spłata kredytu) i k.61-62 (przelewy z rachunku), od dnia 1.02.2020 r. do dnia 29.02.2020 r. k.63-64 (przelewy z rachunku) i k.65-66 (spłata kredytu) Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania matki małoletniej powódki, albowiem były szczere, rzeczowe i logiczne. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich mocy dowodowej. Jako zasługujące na przyznanie im w całości wiarygodności, Sąd uznał również zeznania pozwanego, albowiem były logiczne i rzeczowe, a ponadto znajdowały pokrycie w dokumentach złożonych w poczet materiału dowodowego. Wartość dowodowa dokumentów zebranych w sprawie nie budzi żadnych wątpliwości, a ponadto nie była przez strony kwestionowana. Sąd zważył co następuje : W niniejszej sprawie małoletnia powódkaL. R.wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanegoA. R.do kwoty 1.500 zł miesięcznie. Podstawą zgłoszonego przez małoletnią powódkę żądania jestart. 138 kro, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków - uzasadniającą podwyższenie alimentów - rozumie się istotne zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub też zwiększenie się możliwości zarobkowych zobowiązanego do alimentacji, które to przesłanki w myślart. 135 § 1 krowyznaczają zakres obowiązku alimentacyjnego. Dla stwierdzenia, czy nastąpiła zmiana stosunków w rozumieniuart. 138 kro, należy brać pod uwagę, czy istniejące warunki i okoliczności - na tle sytuacji ogólnej - mają charakter trwały, dotyczą okoliczności zasadniczych, ilościowo znacznych i wyczerpują te przesłanki, które w istotny sposób wpływają na istnienie czy zakres obowiązku alimentacyjnego. W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, zdaniem Sądu, przedmiotowe powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Od momentu ustalenia alimentów w drodze ugody zawartej przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie VII RC 160/12 minęło już przeszło 8 lat, a zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, sama przez się uzasadnia wzrost potrzeb związanych np. z uczęszczaniem do szkoły , co z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków ( orzeczenie SN z dnia 1.06.1965 r. I CZ 135/64 , nie publ.). W świetle powołanego orzeczenia wskazać należy, iż w toku sprawy VII RC 160/12 małoletnia powódka miała niespełna 4 lata i chodziła do przedszkola, natomiast obecnie ma ukończone 12 lat i uczęszcza do klasy VI – ej szkoły podstawowej. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego usprawiedliwione potrzeby małoletniej powódki dotyczą głównie wydatków związanych z jej codziennym utrzymaniem tj. wyżywieniem, zakupem odzieży, obuwia, środków higienicznych i kosmetycznych, a także realizacją obowiązku szkolnego. W przypadku powódki należy uwzględnić również wydatki związane z leczeniem, albowiem od kilu lat małoletnia pozostaje pod kontrolą lekarską z uwagi na stwierdzoną niedokrwistość, jak również z uwagi na wadę wzroku pozostaje pod opieką okulistyczną. W konsekwencji, ocenie Sądu, za wiarygodne należy uznać twierdzenia matki małoletniej, iż koszty utrzymania małoletniej powódki oscylują w granicach 1.500 zł. Pozwany podnosił, iżE. W.nie wykazała ponoszonych na córkę wydatków. Należy jednak mieć na uwadze, iż określenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, uwarunkowanych kosztami utrzymania (wyżywienie, mieszkanie, odzież) i wychowania, w odniesieniu do dzieci (pielęgnacja , opieka, dbałość o fizyczny i intelektualny rozwój ) jest domeną ustaleń na podstawie dowodów, ale uwzględniającą także zasady doświadczenia życiowego ( Orz. SN z 29.11.1949 r. Wa.C 167/49 , NP. 1951 , nr 2 s.52 ). Ponadto nie sposób pominąć, iż pozwany wprawdzie kwestionował wysokość kosztów utrzymania małoletniej córki, jednocześnie wskazując , iż w jego ocenie koszty te wynoszą co najwyżej 1.300 zł miesięcznie, a zatem nie jest to kwota znacząco odbiegająca od kwoty wskazywanej przezE. W.. Pozwany podnosił również, iż utrzymuje regularny kontakt z córką i dodatkowo wspiera matkę małoletniej, jeśli tylko powstaje konieczność ponoszenia dodatkowych wydatków np. w związku z leczeniem czy też dodatkowymi zajęciami, co matka małoletniej potwierdziła. Zdaniem Sądu okoliczności te, w pozytywnym świetle stawiają pozwanego jako ojca, ale jednocześnie potwierdzają, iż jego możliwości łożenia na zaspokojenie potrzeb małoletniej córki wykraczają poza zakres dotychczas ustalonego obowiązku alimentacyjnego. Wysokość świadczeń alimentacyjnych zależy również, jak zaznaczono powyżej, od możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. W ocenie Sądu, po przeanalizowaniu materiału dowodowego należy stwierdzić, iż możliwości zarobkowe pozwanego uległy znaczącej zmianie w okresie od zakończenia ostatniej sprawy alimentacyjnej.A. R.w 2021 roku pracował bowiem wfirmie (...)i jego zarobki wynosiły wówczas średnio 3.300 zł netto miesięcznie, natomiast odkąd jest on zatrudniony wfirmie (...), zarobki wynoszą średnio 9.300 zł miesięcznie (uwzględniając jego zarobki od lipca 2019 r. do sierpnia 2020 r.). Pozwany wskazywał, iż w poszczególnych miesiącach jego zarobki znacząco się różnią. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w przedłożonych dokumentach, albowiem wynika z nich, iż najniższa pensja pozwanego wyniosła 5.427,05 zł (styczeń 2020 r.), a najwyższa 12.794,84 zł (lipiec 2020 r.). Należy jednak zauważyć, iż nawet najniższe wynagrodzenie wfirmie (...), jest wyższe niż dochody stanowiące podstawę ustalenia alimentów przed Sądem Rejonowym w Łodzi. Skoro wynagrodzenia uzyskiwane przez pozwanego w poszczególnych miesiącach tak istotnie się między sobą różnią, Sąd miał na uwadze średnie miesięczne dochody ustalone za cały dotychczasowy okres zatrudnienia. Porównując zatem aktualne zarobki pozwanego, z tymi jakie osiągał w chwili zawarcia ugody stwierdzić wypada, że wzrosły one niemal trzykrotnie. W tej sytuacji podwyższenie alimentów o kwotę 450 zł miesięcznie nie sposób uznać za krzywdzące dla pozwanego. Pozwany podnosił, iż boryka się z różnymi problemami zdrowotnymi, ale zdaniem Sądu, stan zdrowia pozwanego póki co nie powoduje ograniczenia jego możliwości zarobkowych. W szczególnościA. R.nie przedstawił żadnego zaświadczenia lekarskiego, z którego wynikałoby, że w związku ze stanem zdrowia istnieją przeciwwskazania do wykonywania przez niego pracy w dotychczasowym charakterze i wymiarze. Nadto w sprawie VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi pozwany również wskazywał, iż ma problemy ze zdrowiem, a zatem poniekąd była to okoliczność, znana sądowi w chwili ustalania alimentów. Pozwany podnosił również, iż posiada zobowiązania z tytułu zaciągniętych pożyczek i kredytów i jego miesięczne obciążenia finansowe z tego powodu wynoszą przeszło 3.000 zł. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 12.11.1976 r. w sprawie III CRN 236/76 ( Lex nr 7875) zadłużenie bankowe zobowiązanego do alimentacji nie może powodować ograniczenia należnych uprawnionemu środków utrzymania. Osoba, na której ciąży obowiązek alimentacyjny, musi bowiem się z tym liczyć przy podejmowaniu wydatków i ich wysokość planować stosownie do posiadanych możliwości z uwzględnieniem wspomnianego obowiązku alimentacyjnego. W świetle tego orzeczenia, Sąd uznał, iż obecnie posiadane przez pozwanego zobowiązania pożyczkowe i kredytowe nie wpływają na jego możliwości zarobkowych. Ponadto podkreślić należy, iż w toku poprzedniej sprawy alimentacyjnej obciążenia pozwanego z tytułu kredytów wynosiły 1.700 zł miesięcznie i kredyty które wówczas posiadał zostały już uregulowane. Jak wynika z przedłożonych przez pozwanego dokumentów, obecnie zawarte umowy kredytowe pochodzą bowiem z lat 2017-2019 r. Pozwany wskazywał również, że na jego utrzymaniu pozostaje partnerka, która jest bezrobotna. Okoliczność ta, zdaniem Sądu, nie może przekładać się w sposób istotny na obowiązek alimentacyjny pozwanego względem córki. PartnerkaA. R.jest bowiem osobą dorosłą, posiadającą kierunkowe wykształcenie, dlatego też nie ma przeciwwskazań, aby podjęła pracę zarobkową. Powódka jest natomiast osoba małoletnią i nie ma możliwości samodzielnego utrzymania się. Mając powyższe na uwadze, na podstawie cytowanych przepisów, orzeczono jak w pkt I i II wyroku. Podwyższając alimenty do kwoty po 1.200 Sąd miał na uwadze przede wszystkim istotny wzrost dochodów pozwanego. Zauważyć przy tym ubocznie należy, iż w sprawie VII RC 160/12 Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, ustalona kwota alimentów stanowiła 75% wskazywanych przez matkę małoletniej kosztów utrzymania, wobec czego zbliżoną proporcję Sąd miał na uwadze w niniejszej sprawie ( przyjmując koszty utrzymania małoletniej na poziomie 1.500 zł). Nadto Sąd uznał, iż niezasadnym byłoby uwzględnienie powództwa w całości w sytuacji, gdy pozwany kupił dla córki telefon (zgodny z jej oczekiwaniami ), za który będzie w dalszym ciągu regulował abonament oraz raty za aparat przez najbliższe 2 lata a nadto aktywnie uczestniczy w życiu małoletniej. O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. zart. 100 kpc( przy uwzględnieniu, iż powództwo zostało uwzględnione w 80 %, tj. 500 zł x 80 % = 400 zł ). O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie§ 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 z poźn. zm.) w zw. zart. 100 kpc( również przyjmując, iż powództwo zostało uwzględnione w 80 %, tj. 1.800 zł x 80% = 1.440 zł ). Rygor natychmiastowej wykonalności orzeczono zgodnie zart. 333 § 1 pkt 1 kpc. Sędzia Agnieszka Pietruszka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kole date: '2020-12-30' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Sędzia Agnieszka Pietruszka legal_bases: - art. 135 § 1 kro - § 4 ust. 1 pkt 9 i ust. 4 recorder: st. sekr. sąd. Alicja Kleczkowska signature: III RC 95/20 ```

152520000000503_I_C_000102_2012_Uz_2015-09-04_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 102/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 września 2015 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w składzie następującym Przewodniczący: SSO Antoni Smus Protokolant: staż. Magdalena Kierniakiewicz po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2015 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z powództwaR. D.,I. D. przeciwko Skarbowi Państwa –(...) Zarządowi (...)wB. o odszkodowanie 1 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 38 943 zł (trzydzieści osiem tysięcy dziewięćset czterdzieści trzy) złote z tytułu rewitalizacji budynku mieszkalnego położonego na działce oznaczonejnumerem ewidencyjnym (...)z ustawowymi odsetkami od kwoty: - 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy ) złotych od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty; - 13 943 zł (trzynaście tysięcy dziewięćset czterdzieści trzy ) złote od dnia 15 lipca 2015 r. do dnia zapłaty. 2 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 11 387,25 zł (jedenaście trzysta osiemdziesiąt siedem złote 25/100) złote z ustawowymi odsetkami od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu rewitalizacji budynku mieszkalnego położonego na działce oznaczonejnumerem ewidencyjnym (...); 3 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.na rzecz powodaR. D.kwota 3 795,75 zł (trzy tysiące siedemset dziewięćdziesiąt pięć 75/100) złotych z ustawowymi odsetkami od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu rewitalizacji budynku mieszkalnego położonego na działce oznaczonejnumerem ewidencyjnym (...); 4 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 33 800 zł (trzydzieści trzy tysiące osiemset) złote z tytułu spadku wartości działki oznaczonejnumerem ewidencyjnym (...)w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania z ustawowymi odsetkami od kwoty: - 20 000 zł (dwadzieścia tysiące ) złotych od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty; -13 800 zł (trzynaście tysięcy osiemset ) złotych od dnia 15 lipca 2015 r. do dnia zapłaty 5 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 18 450 zł (osiemnaście tysięcy ) złote z ustawowymi odsetkami od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu spadku wartościdziałki (...)w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania; 6 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.na rzecz powodaR. D.kwotę 6150 zł (sześć tysięcy sto pięćdziesiąt ) złote z ustawowymi odsetkami od 31 lipca 2012 r. do dnia zapłaty z tytułu spadku wartościdziałki (...)w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania; 7 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 8 zasądza od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 16 081,81 zł (szesnaście tysięcy osiemdziesiąt jeden 81/100) złote z tytułu zwrotu kosztów procesu , w tym 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście ) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego; 9 nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa –(...) Zarządu (...)wB.na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1931,54 zł (jeden tysiąc dziewięćset trzydzieści jeden 54/100) złote z tytułu wydatków związanych z opiniami biegłych. Sygn. akt I C 102/12 UZASADNIENIE W pozwie skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu w dniu 12 kwietnia 2012 r. powodowieI. D.iR. D.wnieśli o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa - Szefa(...) Zarządu (...)wB.solidarnie na ich rzecz następujących kwot: I. 70 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za ograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości należących do powodów nieruchomości znajdujących się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r. nr(...), w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 25 000 zł w zakresie nieruchomości zabudowanej o nr ewidencyjnym 699, położonej w miejscowościC., gminaB., powiat(...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych, - solidarnie na rzecz powodów kwoty 33.750 zł i wyłącznie na rzecz powodaR. D.11.250 zł w zakresie nieruchomości zabudowanej oznaczonej nr ewidencyjnym 334/1 położonej w miejscowościC., gminaB., powiat(...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych, II. zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.kwoty 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty - tytułem odszkodowania w wysokości koniecznych kosztów rewitalizacji akustycznej budynków mieszkalnych stanowiących własność powodów, zgodnie z wymogami uchwały Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010r. nr(...), w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 40.000 zł - odnośnie budynku posadowionego na terenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym 699, dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...), - solidarnie na rzecz powodów kwoty 30.000 zł i wyłącznie na rzecz powodaR. D.kwoty 10.000 zł - odnośnie budynku posadowionego na terenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym 334/1, dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...), III. ustalenie odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa - reprezentowanego przez Szefa(...) Zarząd (...)wB.na przyszłość w zakresie szkódmogących powstać w przyszłości u powodów w związku z wprowadzeniem obszaruograniczonego użytkowania. W uzasadnieniu pozwu powodowie podnieśli, że są właścicielami nieruchomości położonej w miejscowościC., powiat(...), gminaB., województwo(...), składającej się zdziałki nr (...)- zabudowanej domem mieszkalnym o pow. ok. 95 m2orazdziałki nr (...)- zabudowanej domem mieszkalnym, stanowiącej w 3/4 przedmiot współwłasności małżeńskiej powodów, a w 1/4 wyłączną własność powodaR. D.. Wskazane działki znajdują się w obszarze ograniczonego użytkowania utworzonego dla lotniska wojskowegoŁ.mocą uchwały nr(...)Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r. W przekonaniu strony powodowej, z uwagi na zakaz przeznaczania nieruchomości położonych w podstrefie A na budownictwo m.in. mieszkaniowe, zbiorowe lub zagrodowe, możliwość korzystania przez powodów ze swojej własności w sposób zgodny z jej przeznaczeniem została zawężona.(...)powodów w zakresie w jakim położone są w podstrefie A obszaru ograniczonego użytkowania utraciły bezpowrotnie swoją funkcję budowlaną. Wobec tego następstwem utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania i wprowadzenia ograniczeń w sposobie korzystania z nieruchomości jest obniżenie ich wartości. Powodowie podkreślili, że dotychczas tereny, na których znajduje się opisana nieruchomość były atrakcyjne dla potencjalnych nabywców, rozwijały się pod względem budownictwa mieszkaniowego. Wprowadzony uchwałą Sejmiku Województwa(...)zakaz budownictwa na cele mieszkaniowe spowodował spadek zainteresowania i wycofanie się potencjalnych nabywców z zamiaru nabycia nieruchomości, co przełożyło się na spadek ich wartości. Kwestią wpływającą również na obniżenie wartości nieruchomości powodów są, ich zdaniem, uciążliwości związane z hałasem i konieczność jego znoszenia przez właścicieli nieruchomości. Ponadto uchwała Sejmiku Województwa(...)określa wymagania techniczne, którym powinny odpowiadać budynki zlokalizowane na terenie obszaru ograniczonego użytkowania. Prace mające na celu zapewnienie właściwego klimatu akustycznego wewnątrz budynków są konieczne do przywrócenia możliwości komfortowego korzystania z nieruchomości. Powodowie podali, że dotychczas nie poczynili w związku z tym żadnych nakładów. Jako podstawę prawną swoich roszczeńR.iI. D.wskazaliart. 136 ust 3w zw. zart. 129 ustawy Prawo ochrony środowiska. Żądanie ustalenia odpowiedzialności Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.na przyszłość powodowie uzasadnili tym, że będą musieli ponosić koszty związane z wymianą elementów konstrukcyjnych z uwagi na zużycie,(pozew k. 3-13). W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powodów na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. W ocenie strony pozwanej, wywiedzione przez powodów roszczenia podlegają oddaleniu ze względu na niespełnienie przesłanek przewidzianych w treści przepisówustawy Prawo ochrony środowiska. Przede wszystkim stwierdzono, żeart. 129 ust. 2u.p.o.ś. dotyczy kosztów już poniesionych w celu wypełnienia wymagań technicznych istniejących budynków, a nie tych, które w przyszłości zostaną poniesione.Art. 129 ust. 4u.p.o.ś. przewiduje ponadto, że poniesienie określonych wydatków powinno nastąpić w terminie dwóch lat od utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Niedokonanie nakładów w terminie i nie zgłoszenie roszczenia o ich refundację powoduje utratę tego prawa. W ocenie pozwanego, strona powodowa nie wykazała, iż wprowadzone przez Sejmik Województwa(...)ograniczenia normatywne zmieniają dotychczasowe przeznaczenie objętej pozwem nieruchomości i ograniczają dotychczasowy sposób korzystania z niej. Działalność lotniska w żaden sposób nie koliduje z charakterem nieruchomości oraz dotychczasowym sposobem jej użytkowania,(odpowiedź na pozew k. 86-88). W piśmie przygotowawczym z 18 czerwca 2012 r. powodowie cofnęli pozew w części , bez zrzeczenia się roszczenia, zakresie kwoty 50 000 zł. W rezultacie wnosili o : 1. zasądzenie na rzecz powodów od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.kwoty 50.000 zł - tytułem odszkodowania za ograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości należących do powodów nieruchomości znajdujących się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r. nr(...), w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 20 000 zł w zakresie nieruchomości zabudowanej o nr ewidencyjnym 699, położonej wC., gminaB., powiat(...), dla której to działki prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych, - solidarnie na rzecz powodów kwoty 22 500 zł i wyłącznie na rzecz powodaR. D.7 500 zł w zakresie nieruchomości zabudowanej oznaczonej nr ewidencyjnym 334/1 położonej wC., gminaB., powiat(...), dl której prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych, 2. zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.kwoty 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty - tytułem odszkodowania w wysokości koniecznych kosztów rewitalizacji akustycznej budynków mieszkalnych stanowiących własność powodów, zgodnie z wymogami uchwały Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r. nr(...), w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 20 000 zł - odnośnie budynku posadowionego na terenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym 699, dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...), - solidarnie na rzecz powodów kwoty 22 500złi wyłącznie na rzecz powodaR. D.kwoty 7500złodnośnie budynku posadowionego na tereniedziałki oznaczonej nr (...), dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...). (pismo przygotowawcze –k. 82-84). W piśmie procesowym z 10 lipca 2015 r. powodowie dokonali przedmiotowej zmiany powództwa w ten sposób, że wnosili o: 1. zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.(łącznie) kwoty 54.126 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty - tytułem odszkodowania w wysokości koniecznych kosztów rewitalizacji akustycznej budynków mieszkalnych stanowiących własność powodów, zgodnie z wymogami uchwały Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r. nr(...), w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 38.943 zł - odnośnie budynku posadowionego na terenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym 699, dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...), - solidarnie na rzecz powodów kwoty11.387,25 złi wyłącznie na rzecz powodaR. D.kwoty3.795,75 złodnośnie budynku posadowionego na tereniedziałki oznaczonej nr (...), dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystychksięga wieczysta o nr (...), 2.zasądzenie na rzecz powodów od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa(...) Zarządu (...)wB.kwoty58.400 zł- tytułem odszkodowaniazaograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości należących do powodów nieruchomości znajdujących się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa(...)z dnia 9 lutego 2010 r.nr(...), wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 45.874 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, a od kwoty 12.526 zł od dnia24marca 2012 r. do dnia zapłaty, w tym: - solidarnie na rzecz powodów kwoty 33.800złw zakresie nieruchomości zabudowanej o nr ewidencyjnym(...),położonej wC., gminaB., powiat(...), dla której to działki prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych, - solidarnie na rzecz powodów kwoty 18.450 zł i wyłącznie na rzecz powodaR. D.6.150 zł w zakresie nieruchomości zabudowanej oznaczonej nr ewidencyjnym 334/1 położonej wC., gminaB., powiat(...), dl której prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)przez Sąd Rejonowy w Łasku V Wydział Ksiąg Wieczystych,(pismo k. 474-475). Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: R. D.iI. D.są właścicielami nieruchomości usytuowanej w miejscowościC., powiat(...), gminaB., województwo(...). Jest to nieruchomość składająca się zdziałki nr (...)- zabudowanej domem mieszkalnym o pow. ok. 95 m2, stanowiącej przedmiot współwłasności małżeńskiej powodów orazdziałki nr (...)- zabudowanej domem mieszkalnym, stanowiącej w 3/4 przedmiot współwłasności małżeńskiej powodów, a w 1/4 wyłączną własność powodaR. D.,(dowód: wypis z rejestru gruntów k. 14-15, odpis księgi wieczystej k. 16-22, mapa sytuacyjno – wysokościowa k. 23 – 24, zaświadczenie k. 25). MiejscowośćB.położona jest w pobliżu lotniska wojskowego wŁ.. Hałas emitowany przez lotnisko przekracza dopuszczalny poziom dźwięku w porze dziennej i nocnej. W wyniku pomiarów wykonanych w porze dnia stwierdzono przekroczenie przez samoloty F-16 poziomu hałasu o 3 dB w przypadku budynku „nowego” i 5 dB dla budynku „starego”, a dla pory nocy: 11 dB dla budynku „nowego” i 13 dB na terenie lokalizacji budynku „starego”. Hałas dobiegający z lotniska powoduje niedogodności w korzystaniu z nieruchomości, jest on słyszalny również przy zamkniętych oknach,(dowód: opinia Politechniki(...)– Katedry Akustyki i Multimediów k. 189, zeznania powódki – protokół z 16 października 2014 r., min. 00:28;40 – 00:33:27, płyta k. 307). W dniu 9 lutego 2010 r. Sejmik Województwa(...)podjął uchwałę Nr(...)w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania lotniskaŁ.(Dz. U. Woj.(...)Nr 2010.88.689 z 29 marca 2010 roku). Na jej podstawie obszar ograniczonego użytkowania został podzielony na dwa podobszary oznaczone symbolami: A (podobszar, którego granicę wewnętrzną wyznacza granica terenu lotniska, zewnętrzną natomiast wyznacza izolinia równoważnego poziomu dźwięku A dla pory nocy - przydział czasu od godz. 22.00 do 6.00 - wyrażonego wskaźnikiem hałasu L AeqN = 50 dB) i podobszar B (granicę wewnętrzną wyznacza izolinia równoważnego poziomu dźwięku A dla pory nocy, wyrażonego wskaźnikiem hałasu L AeqN = 50 dB, zewnętrzną granicę podobszaru B wyznacza izolinia równoważnego poziomu dźwięku A dla pory nocy, wyrażonego wskaźnikiem hałasu L AeqN = 45 dB). Uchwała Sejmiku Województwa(...)Nr(...)ogranicza właścicieli działek położonych w obszarze ograniczonego użytkowania w ten sposób, że nie mogą oni skutecznie dochodzić zaniechania emisji hałasu przez lotnisko. Ponadto w obszarze A wymieniona uchwała wprowadziła zakaz (§ 8, § 9): – przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jedno i wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego oraz mieszkaniowo – usługową; tworzenia terenów rekreacyjno – wypoczynkowych; tworzenia stref ochronnych „A” uzdrowisk; przeznaczenia terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; budowy budynków jedno i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowych, mieszkaniowo – usługowych, szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na budynki mieszkalne jedno i wielorodzinne oraz zamieszkania zbiorowego, mieszkaniowo – usługowego oraz na zabudowę zagrodową i na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży. W podobszarze A dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego na warunkach określonych w decyzji o warunkach zabudowy (§10),(dowód: uchwała k. 42- 44). MiejscowośćC.nie posiada aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego. Aktualnie obowiązuje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przyjęte uchwałą Rady Gminy wB.nr(...)z 15 lutego 2007 r. Z informacji w nim przedstawionych wynika, że stanowiąca własność powodówdziałka nr (...)jest uzbrojona w sieć elektryczną i wodno – kanalizacyjna. Od strony frontowej zabudowana jest budynkiem mieszkalnym wybudowany w 1986 r., w głębi znajduje się garaż. Najbliższe otoczenie stanowi osiedle podobnych budynków mieszkalnych.Działka (...)również uzbrojona jest w sieć elektryczną i wodno – kanalizacyjną. Zabudowana jest od frontu budynkiem mieszkalnym wybudowanym około 1970 r. W jej głębi znajduje się budynek gospodarczy. Najbliższe otoczenie działki stanowią podobne siedliska mieszkalne.Działki nr (...)przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową z towarzyszącymi usługami nieuciążliwymi, w tym usługami publicznymi oraz zabudowę letniskową i zabudowę zagrodową. Istnieją możliwości zabudowy wielorodzinnej na wszystkich terenach oznaczonych symbolem Mr pod warunkiem nadania nieintensywnych form. Poza budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, można lokalizować: usługi w formie odrębnych budynków handlu, gastronomii, kultury oraz nieuciążliwych usług bytowych służących zaspokajaniu codziennych potrzeb mieszkańców, garaże na samochody osobowe, obiekty niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zabudowy mieszkaniowej, w tym obiekty infrastruktury technicznej. Istnieje możliwość modernizacji, remontów i rozbudowy istniejących budynków mieszkalnych oraz wydzielania pomieszczeń usługowych w parterach budynków,(dowód: opinia biegłegoA. D.k. 267 – 269). BiegłyK. N., dokonując wyceny nieruchomości powodów zastosował podejście porównawcze, metodę korygowania ceny średniej oraz metodę porównywania parami. Jak podał, kryterium doboru nieruchomości porównawczych uwarunkowane było porównywalnością ich poszczególnych cech. Biegły dokonał analizy transakcji rynkowych oraz cen kształtujących się na rynku lokalnym, obejmującym powiat(...)i sąsiednie. Wykorzystał transakcje dotyczące typowych nieruchomości, w odniesieniu do których można było dokonać parametryzacji i ustalenia jednostki odniesienia. W ocenie biegłego, skutki sąsiedztwa lotniska pod kątem wpływu na wartość nieruchomości rozpatrywane są głównie w aspekcie negatywnym. Zauważalna jest zależność wskazująca na związanie cen transakcyjnych z odległością występujących w obrocie nieruchomości od lotniska oraz usytuowaniem w poszczególnych podobszarach ograniczonego użytkowania. Zdaniem biegłego, doszło do obniżenia wartości nieruchomości stanowiących własność powodów w związku z ograniczeniami przewidzianymi z tytułu utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania oraz koniecznością znoszenia hałasu związanego z funkcjonowaniem lotniska. Wejście w życie uchwały Sejmiku skutkowało niemożnością dochodzenia roszczeń o zaniechanie działań szkodliwych dla środowiska, przekraczających standardy jego ochrony, przejawiających się w nadmiernej immisji hałasu. Biegły określił wartość rynkowądziałki nr (...)na kwotę 341.700 zł, adziałki (...)– na kwotę 128.600 zł. Przyjmując wskaźnik utraty wartości dla nieruchomości zabudowanych usytuowanych w podobszarze A w wysokości 9,9% biegły ustalił zmniejszenie wartościdziałki nr (...)o 33.800 zł, adziałki (...)– o 24.600 zł,(dowód: opinia biegłegoK. N.k. 360-372). Ustalono ponadto, że w chwili obecnej, wskutek wejścia w życie Uchwały Sejmiku Województwa(...)z 9 lutego 2010 r. Nr(...)budynki mieszkalne usytuowane na obu działkach należących do powodów nie spełniają wymogów w zakresie izolacyjności akustycznej. W budynku znajdującym się nadziałce nr (...)zachodzi konieczność wymiany siedmiu okien i dwóch drzwi balkonowych na odpowiedniki o zwiększonej izolacyjności akustycznej oraz zamontowania pięciu klimatyzatorów. W budynku usytuowanym nadziałce nr (...)konieczna jest natomiast wymiana trzech okien i montaż dwóch klimatyzatorów. Koszt zamontowania okien i drzwi balkonowych biegłyA. D.określił na kwotę 26.826 zł, a koszt zamontowania klimatyzatorów – na 27.300 zł. Łączną wartość prac koniecznych dla zapewnienia odpowiedniej izolacyjności akustycznej ustalono na sumę 54.126 zł. Koszt rewitalizacji budynku „nowego” (usytuowanego nadziałce (...)) oszacowano na kwotę 38.943 zł, a budynku „starego” (znajdującego się nadziałce (...)) – na kwotę 15.183,(dowód: opinia biegłegoA. D.k. 271-272,opinia uzupełniająca k. 311, opinia Politechniki(...)– Katedry Akustyki i Multimediów k. 187 – 188, opinia uzupełniająca biegłegoK. R.–R.– protokół rozprawy z 13 marca 2014 r., min. 00:01:23-00:17:30, płyta 245, opinia biegłegoA. D.– protokół rozprawy z 16 października 2014 r., min. 00:02:11 – 00:19:50, płyta k. 307). Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, bowiem ich wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by czynić to z urzędu. Sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie biegłych sądowych dały podstawę do obliczenia wysokości przysługującego powodom odszkodowania. Na tle innych osobowych środków dowodowych, zeznań świadków i stron, dowód z opinii biegłego - jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64 - wyróżnia specjalny jego przedmiot, cel, charakter oraz specyficzne, właściwe tylko jemu, kryteria oceny. Opinia ta podlega ocenie - przy zastosowaniuart. 233 § 1 k.p.c.- na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Dowód z opinii biegłego jest prawidłowo przeprowadzony wówczas, gdy opinia zawiera uzasadnienie ostatecznych wniosków, sformułowane w sposób przystępny i zrozumiały dla osób nieposiadających wiadomości specjalnych (wyrok SN z dnia 29 lipca 1999 r., II UKN 80/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 831). Opinie biegłegoK. N., A.D.oraz Politechniki(...)– Katedry Akustyki i Multimediów odpowiadają powyżej przedstawionym wymogom i posiadają wskazane wyżej zalety. Zostały sporządzone w sposób rzetelny, spójny i zupełny, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej. W szczególności biegłyA. D.iK. N.bardzo rzeczowo, wnikliwie, wyczerpująco i przekonująco odnieśli się do sformułowanej tezy dowodowej, jak i wszystkich wątpliwości stron. Z przywołanych dowodów płyną jednoznaczne, kategoryczne, logicznie i merytorycznie uzasadnione wnioski. Sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie biegłych sądowych stanowią w pełni miarodajny dowód oraz pozwalają sądowi orzekającemu w sposób wszechstronny i rzetelny wyrobić przekonanie o prawdziwości określonych twierdzeń. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r.(Dz. U. z 2008 roku Nr 25, poz. 150 z późn. zm., zwanej dalej p.o.ś.), w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Przesłankami odpowiedzialności wynikającej z powyższej regulacji są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługujeprawo rzeczowedo nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Zart. 129 ust. 2p.o.ś. wynika, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości, co koresponduje z pojęciem straty w rozumieniuart. 361 § 2 k.c., przez którą rozumie się, między innymi zmniejszenie aktywów. Zastosowanieart. 129 ust. 2p.o.ś. jako podstawy roszczenia odszkodowawczego właściciela nieruchomości z tytułu obniżenia jej wartości w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z niej w następstwie ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania było przedmiotem obszernego orzecznictwa. W judykaturze funkcjonuje pogląd, w świetle którego, mówiąc o obszarze ograniczonego użytkowania trzeba dostrzegać z jednej strony związane z jego utworzeniem ograniczenia w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, z drugiej natomiast przyczyny, które legły u podstaw utworzenia tego obszaru. Wspomniane ograniczenia są związane z nieruchomością położoną na obszarze ograniczonego użytkowania i dotyczą każdego jej właściciela. Dopóki bowiem będzie istniał obszar ograniczonego użytkowania, dopóty będą obowiązywały wprowadzone na jego terenie ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenów, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z terenów. Obszar ograniczonego użytkowania ingeruje w prawo własności i w sferę wolności właściciela, wobec czego wyszczególnienie sytuacji, w których dojdzie do utworzenia go jest wyczerpujące i wymaga uprzednio stwierdzenia, że zastosowanie najlepszych dostępnych metod i środków nie doprowadziło do utrzymania dopuszczalnych warunków środowiska. Konieczność utworzenia obszaru wynika z tego, iż jest to jedyny sposób uzyskania efektu w postaci ochrony zasobów środowiska, która uwzględnić powinna wyczerpanie dostępnych środków i zasadę proporcjonalności przewidzianą wart. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Samo już zatem utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wskazuje na negatywne oddziaływanie lotniska na środowisko w stopniu wymagającym wprowadzenia ograniczeń w wykonywaniu prawa własności. Ograniczenia te musi respektować każdy właściciel nieruchomości (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 565/08, wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, niepubl., lex 528219). W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że powodowie wykazali, iż wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, obejmującego stanowiącą ich własność nieruchomość –działki nr (...)znajdujące się w podobszarze A, ponieśli szkodę polegającą na uciążliwości w korzystaniu z niej przez konieczność znoszenia hałasu lotniska i brak możliwości zabudowy działki nowymi budynkami mieszkalnymi, a w konsekwencji - zmniejszeniu wartości nieruchomości. Aktualnie powodowie nie mogą skutecznie dochodzić zaniechania immisji hałasu przez lotnisko, w związku z czym doszło do ograniczenia zawężenia przysługujących im, wynikających z prawa własności, uprawnień związanych z podejmowaniem działań ochronnych wobec swojej własności. Przed wejściem w życie uchwały Sejmiku, należące do powodów działki miały potencjał budowlany. Obecnie powodowie nie mogą swobodnie dysponować nieruchomością, przeznaczając jej na cele budowlane. Należy podkreślić, że nieruchomość jest dobrem inwestycyjnym i o ile nie jest wyłączona spod obrotu podlega regułom rynkowym, a jej wartość jest weryfikowana przez wolny rynek, niezależnie od tego czy jej właściciel zamierza zbyć swoją własność, czy też nie poczynił w tym zakresie żadnych kroków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 września 2009 r., I ACa 484/09, lex 756606, I Aca 772/09 z 17 czerwca 2010 r., lex 756717). W orzecznictwie przyjmuje się, iż obniżenie wartości nieruchomości generuje stratę niezależnie od tego, czy właściciel ją zbył, czy też nie zamierza podjąć w tym kierunku żadnych działań. Przesłanką roszczenia odszkodowawczego przewidzianego w art. 129 ust. 2 p.o.ś. nie jest bowiem jej zbycie. Odszkodowanie nie jest też ograniczone do rzeczywistej straty, gdyż obowiązuje zasada pełnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wprowadzenie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, niepubl., lex 503415). Wartość należącej do powodów nieruchomości uległa obniżeniu z uwagi na wprowadzenie strefy ograniczonego użytkowania i na skutek hałasu związanego z funkcjonowaniem lotniska, niewątpliwie negatywnie postrzeganego przez potencjalnych nabywców nieruchomości. Potencjalni nabywcy mogą być skłonni do kupna nieruchomości położonych w obszarze ograniczonego użytkowania, ale za odpowiednio niższą cenę. Do zakresu szkody podlegającej naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 p.o.ś. należy więc obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, że jej właściciel będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje np. hałas, (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 listopada 2010 r., I ACa 884/10, lex 756735). Wobec powyższego oraz mając na uwadze opinię biegłych, uwzględniając obliczony współczynnik utraty wartości nieruchomości wynoszący 9,9 % - Sąd Okręgowy ustalił, że wartościdziałki nr (...)zmniejszyła się o 33.800 zł, adziałki nr (...)– o 24.600. W tym miejscu należy podnieść, żedziałka nr (...)stanowi przedmiot współwłasności małżeńskiej powodów.Działka nr (...)należy natomiast do zakresu współwłasności małżeńskiej powodów w ¾ części, a w ¼ stanowi wyłączną własność powodaR. D.. Wobec tego Sąd zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodówR. D.iI. D.kwotę 33.800 zł z tytułu spadku wartości działki oznaczonejnumerem ewidencyjnym (...)w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania. Odnosząc się dodziałki nr (...), mając na uwadze to, iż jej wartość wskutek utworzenia strefy ograniczonego użytkowania zmalała o 24.600 zł i w 75% procentach stanowi ona przedmiot wspólności małżeńskiej powodów, z tego tytułu przyznano powodom solidarnie kwotę 18.450 zł (75% z 24.600 zł), a powodowi ponadto kwotę 6.150 zł (25% z 24.600 zł). Oceny zasadności kolejnego z dochodzonych przez małżonkówD.roszczeń - żądania zwrotu nakładów potrzebnych na rewitalizację akustyczną stanowiących ich własność budynków, Sąd Okręgowy dokonał na podstawie regulacji przewidzianej w art. 136 ust. 1 i 3 w zw. z art. 129 ust. 2 p.o.ś. Zgodnie z art. 136 ust. 3 p.o.ś., w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków, szkodą, o której mowa w przepisie art. 129 ust. 2 ustawy, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. W judykaturze przyjmuje się, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący w chwili jej wyrządzenia do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób prawem przewidziany (uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r. w sprawie III CZP 68/01 – OSNC 2002, z 6., poz. 74). Obowiązek naprawienia szkody po stronie pozwanej polegający na uiszczeniu odpowiedniej sumy pieniężnej, powstał z chwilą wyrządzenia powodom szkody, tj. z chwilą wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa(...)Nr(...), kształtującej zakres koniecznych do wykonania nakładów rewitalizacyjnych i obligujący do ich poczynienia. Usytuowane na należących do powodów działkach budynki mieszkalne nie spełniają obowiązujących wymogów, nie zapewniając należytego klimatu akustycznego. Budynki usytuowane nadziałkach nr (...)przeznaczone na potrzeby mieszkaniowe wymagają ochrony akustycznej, podlegając tym samym ochronie przed hałasem na podstawie przepisówrozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Poniesienie nakładów pozwoli na uniknięcie hałasu przekraczającego poziomy normatywne i przyczyni się do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości, jednak nie wpłynie na podniesienie jej ceny z uwagi na lokalizację w strefie ograniczonego użytkowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 30 września 2009 r., I ACa 484/09 lex 756606). Zakres koniecznych do wykonania w tej mierze prac wynika bezpośrednio z opinii Politechniki(...)i został uwzględniony przez biegłegoA. D., który koszt rewitalizacji akustycznej będących własnością powodów budynków określił na sumę 54.126 zł. Koszt rewitalizacji akustycznej budynku usytuowanego nadziałce nr (...)określił na kwotę 38.943 zł, a budynku ulokowanego nadziałce nr (...)ustalił na kwotę 15.183 zł. Mając na uwadze fakt, iżdziałka nr (...)stanowi przedmiot wspólności majątkowej małżeńskiej powodów, adziałka nr (...)należy do wspólności w ¾ części, a w ¼ wyłącznie do powoda, Sąd zasądził solidarnie na rzecz powodów kwotę 38.943 zł w zakresie budynku posadowionego na terenie działki oznaczonej nr ewidencyjnym 699 oraz solidarnie na rzecz powodów zasądził kwotę 11.387,25 zł (75% z 15.183) z tytułu kosztów rewitalizacji budynku zlokalizowanego nadziałce nr (...). Tytułem kosztów rewitalizacji akustycznej budynku posadowionego na tereniedziałki oznaczonej nr (...)powodowiR. D.przyznano również kwotę 3.795,75 zł. Koszty te mają zapewnić właściwy klimat akustyczny obiektu i odzwierciedlają zakres nakładów, których powodowie dotychczas nie poczynili. Zgodnie z funkcjonującym w doktrynie i judykaturze poglądem, roszczenie o zasądzenie kosztów potrzebnych do rewitalizacji akustycznej budynku nie jest uzależnione od uprzedniego poniesienia tych wydatków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 kwietnia 2008r., I ACa 2/2008, lex 580137). W ocenie Sądu Okręgowego niezbędnym do zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego w budynkach powodów jest zamontowanie klimatyzatorów. W tym zakresie, jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku w sprawie I ACa 594/14, zastosowanie rozwiązań technicznych koniecznych dla spełnienia przez budynek wymagań akustycznych nie niweluje wszystkich niedogodności związanych z ustanowieniem strefy ograniczonego użytkowania. Nie wymaga bowiem wiedzy specjalnej ustalenie, że konieczność stosowania klimatyzatora wiąże się nie tylko ze zwiększonym zużyciem energii elektrycznej, lecz również nie zapewnia wentylacji w sposób tożsamy z naturalnym przepływu powietrza. Powództwo w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu. W trakcie procesu powodowie nie wykazali, że na skutek znoszenia sąsiedztwa lotniska (hałasu lotniczego)zachodzi konieczność wymiany elementów konstrukcyjnych ich budynków z uwagi na ich szybsze zużycie. Twierdzenia te w świetle przeprowadzonych dowodów z opinii A.D.iK. N.okazały się całkowicie gołosłowne. W ocenie Sądu Okręgowego jedyną szkodę jakiej powodowie doznali w związku z koniecznością znoszenia hałasu lotniczego wiąże się rewitalizacją ich budynków mieszkalnych oraz obniżeniem wartości ich nieruchomości. W tym jednak zakresie szkoda ta – na gruncie przepisów ustawy Prawo o ochronie środowiska- została w pełni zrekompensowana , zgodnie z żądaniem samych powodów. W tym stanie rzeczy żądanie dotyczące ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość w zakresie szkódmogących powstać w przyszłości u powodów w związku z wprowadzeniem obszaruograniczonego użytkowania pozbawione było uzasadnionych podstaw. Sąd Okręgowy uznał, że właściwą jednostką organizacyjną uprawnioną do reprezentowania Skarbu Państwa w procesie jest Szef(...) Zarządu (...)wB.. Na podstawie art. 136 ust. 2 jest bowiem podmiotem odpowiedzialnym za powstałą szkodę jako zarządzający lotniskiem wojskowym wŁ., którego działalność i jej następstwa stanowiły przesłankę do ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.w zw. zart. 455 k, c., zasądzając je od dnia 31 lipca 2012 r., czyli od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu w zakresie (wysokości) roszczeń zgłoszonych w piśmie przygotowawczym z 18 czerwca 2012 r., w którym to strona powoda cofnęła w powództwo bez zrzeczenia się roszczenia. To właśnie tę datę należy uznać za datę wymagalności dochodzonych przez powodów roszczeń. W zakresie roszczeń wynikających z rozszerzonej części powództwa ( pismo z 8 lipca 2015 r.) odsetki zasądzono od dnia 31 lipca 2015 r., tj. od daty doręczenia pozwanemu pisma zawierającego modyfikacje powództwa. O kosztach postępowania orzeczono na podstawieart.100 k.p.c. Uwzględniając dokonane w trakcie procesu przedmiotowe zmiany powództwa można dojść do wniosku, ze strona powodowa uległa swemu przeciwnikowi tylko co nieznacznej części swego żądania( tj. w zakresie odsetek od części roszczeń zgłoszonych w piśmie z 18 czerwca 2012 r. oraz żądania dotyczącego ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość) , związku z czym na pozwanym spoczywa obowiązek zwrócenia im wszystkich poniesionych przez nich kosztów procesu, tj. kwoty 16.081,81 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu – 5.000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 3.617 zł, koszty opinii biegłych – 7.464,61 zł (4.473 zł + 220 zł + 1.771,61zł + 1.000 zł). Stosownie do treści art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Okręgowy, uwzględniając uiszczone przez powodów zaliczki na opinie biegłych) oraz wynik sprawy, nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone w sprawie wydatki związane z opiniami biegłych, tj. 1.931,54 zł.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2015-09-04' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Antoni Smus legal_bases: - art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. - art. 233 § 1 k.p.c. - art. 361 § 2 k.c. - art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej recorder: staż. Magdalena Kierniakiewicz signature: I C 102/12 ```

154510000003006_VI_Ka_000552_2016_Uz_2016-07-12_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 552/16 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 6 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie : Przewodniczący: SSO Anna Zawadka Sędziowie: SO Małgorzata Bańkowska (spr.) SO Anita Jarząbek - Bocian protokolant: asystent sędziego Karolina Sikorska przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera po rozpoznaniu dnia 6 lipca 2016 r. wW. sprawyZ. A.s.G.iM. ur. (...)wS. skazanego wyrokiem łącznym na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 16 listopada 2015 r. sygn. akt III K 203/15 zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Północw Warszawie do ponownego rozpoznania. SSO Małgorzata Bańkowska SSO Anna Zawadka SSO Anita Jarząbek-Bocian Sygn.akt VIKa UZASADNIENIE Sąd Okręgowy zważył, co następuje. Niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy skazanegoZ. A., zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania. Jak wynika z karty karnej,Z. A.był do chwili obecnej 14-krotnie skazany. Sąd rejonowy, analizując poszczególne wyroki pod kątem objęcia ich wyrokiem łącznym, nie wziął pod uwagę, że wykonanie kar orzeczonych w sprawach o sygn.akt: IIK 292/12, IIK 584/12, IIIK 283/12 i IIK 775/12, zostało zarządzone. Jak wskazuje zapis w aktualnej karcie karnej /k. 259-260/, zarządzenie to nastąpiło 26 sierpnia 2015r. a więc przed datą wydania wyroku łącznego. Sąd odwoławczy zażądał więc dołączenia do akt stosownych odpisów postanowień celem weryfikacji ich prawomocności /k.274- 277/. Załączone dokumenty nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że kary w w/wym wyrokach straciły swój status kar wolnościowych. W zaistniałej sytuacji, rozstrzygnięcie sądu rejonowego wskazujące możliwość objęcia wyrokiem łącznym tylko dwóch skazań w sprawach o syg.akt IIK 876/12 i IIK1265/12, jest błędne. Po dacie 26 sierpnia 2015r., otworzyła się możliwość wymierzeniaZ. A.kary łącznej obejmującej skazania w sprawach o sygn.akt: IIK 292/12, IIK 584/12, IIK 876/12, IIIK 283/12, IIK 1265/12 i IIK 775/ 12 bowiem wyrok w sprawie IIK 292/12 zapadł w dniu 30 sierpnia 2012r. a wszystkie czyny objęte w/wym skazaniami były popełnione przed tą datą. Ponieważ kara wymierzona w sprawie o sygn..akt IIK469/12 również zmieniła swój status na karę bezwzględną, to pomimo że została już odbyta /k.259/, także może być włączona do powyżej wskazanego zbiegu realnego przestępstw, a wówczas to ona będzie wyznaczać jego początek. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że możliwe będzie umorzenie postępowania o wydanie wyroku łącznego jedynie w zakresie skazań w sprawach: XIIK2238/09, IIK 66/10, IIIK 306/12, IVK 441/12, IIK 790/12/K, IIK 463/13, z powodów wskazanych przez sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Niemniej jednak, sąd przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien raz jeszcze rozważyć, czy okoliczności na które wskazuje w apelacji skarżący, uzasadniają w wystarczającym stopniu aby połączyć kary wymierzone w sprawach o sygn.akt: IIIK 306/12, IVK 441/12, IIK 790/12/K i IIK 463/13 w taki sposób, aby w oparciu oart.69§1kkw zw. zart.4§1kkmożliwe było, ich warunkowe zawieszenie. Na marginesie należy również zaznaczyć, że sąd odwoławczy podziela stanowisko zawarte w apelacji skarżącego odnośnie sposobu w jaki należy ustalać na potrzeby wyroku łącznego czas przestępstw rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych i o charakterze ciągłym. Za datę końcową zachowania przestępczegoZ. A.w sprawie o sygn..akt IIK 292/12 należy przyjąć dzień 28 października 2010r., a co za tym idzie do tego wyroku ma zastosowanie przepisart.89§1a kk, który wszedł w życie 8 czerwca 2010r. Mając powyższe na względzie zaskarżony wyrok należało uchylić i przekazać sprawę sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania. sso Małgorzata Bańkowska sso Anita Jarząbek Bocian sso Anna Zawadka

```yaml court_name: Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie date: '2016-07-06' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Anita Jarząbek-Bocian - Małgorzata Bańkowska - Anna Zawadka legal_bases: - art.89§1a kk recorder: asystent sędziego Karolina Sikorska signature: VI Ka 552/16 ```

155020150000503_I_C_001537_2014_Uz_2014-11-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 1537/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 16 października 2014r. Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie następującym: Przewodniczący: SSR Małgorzata Gładysz-Wójcik Protokolant: Anna Drozd po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 października 2014 roku wŚ. sprawy z powództwa(...) Spółka z o.o.z siedzibą weW. przeciwkoM. L. o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną I uznaje za bezskuteczny w stosunku do powoda(...) Spółka z o.o.z siedzibą weW.dokonany z pokrzywdzeniem powoda zgodny dział spadku poA. L.dokonany w sprawie I Ns(...)i objęty postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia(...). w jego punkcie III-im przezR. L.,P. L.i pozwanąM. L., na mocy którego pozwanaM. L.nabyła bez spłat przysługujący dłużnikowiR. L.z tytułu spadku poA. L.udział w wysokości 1/6 w prawie własności lokalu mieszkalnego położonego wŚ.przyulicy (...), dla którego prowadzona jestksięga wieczysta nr (...)– do kwoty 8.109,68zł wynikającej z wierzytelności powoda wobec dłużnikaR. L.stwierdzonej tytułem wykonawczym w postaci zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nakazu zapłaty z dnia 20.06.2001r. przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie w sprawie VNg(...); II zasądza od pozwanejM. L.na rzecz powoda koszty procesu: 406zł z tytułu opłaty od pozwu, 1200zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sygn. akt: I.C. 1537/14 UZASADNIENIE Powód(...) sp. z o.o.z siedzibą weW.wniósł o uznanie za bezskuteczny w stosunku do powoda, dokonany z pokrzywdzeniem powoda, zgodny wniosek o dział spadku poA. L., złożony w r postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Świdnicy w sprawie I Ns(...)przezR. L.,M. L.iP. L.i zatwierdzony postanowieniem tego sądu z dnia 7 maja 2013 r. w sprawie I Ns(...), na mocy którego pozwanaM. L.nabyła nieodpłatnie przysługującyR. L., z tytułu spadku poA. L., udział w wysokości 1/6 w prawie własności lokalu mieszkalnego położonego wŚ.przyulicy (...), dla którego prowadzona jestksięga wieczysta kw nr (...)- do kwoty 8.109,68 zł wynikającej z wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym w postaci zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nakazu zapłaty z dnia 20.06.2001 r. Sądu Rejonowego wD.w sprawie V Ng(...). Nadto strona powodowa zażądała zasądzenia od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym z tytułu zastępstwa procesowego w/g norm przepisanych. Jednocześnie strona powodowa wniosła o udzielenie zabezpieczenia w postaci zakazu zbywania i obciążania opisanej wyżej nieruchomości w zakresie przekraczającym udział 5/6 oraz o wpisanie w w/w księdze wieczystej ostrzeżenia o zakazie zbywania i obciążania przedmiotowej nieruchomości. Na uzasadnienie żądania powód podał, że jest wierzycielemR. L.na kwotę 8.109,68 zł, która to wierzytelność została stwierdzona opisanym wyżej nakazem zapłaty. Powód wyjaśnił, że wobec braku dobrowolnej spłaty tego długu przezR. L.powód zmuszony był do złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, co uczynił dwukrotnie, lecz obie egzekucje, ostatnia z 2014 r., okazały się bezskuteczne wobec niewypłacalności tego dłużnika. Nadto powód podał, że w dniu 3.10.2012 r. zmarłA. L.będący ojcemR. L., po którym dłużnik ten nabył spadek w udziale 1/3, zaś w skład spadku po tym zmarłym wchodzi udział w wysokości w prawie własności opisanego wyżej lokalu mieszkalnego, o wartości 75.000 zł. Jak wskazał powód spadek ten został następnie podzielony zgodnie z wnioskiem wszystkich stron postępowania w sprawie I Ns(...)w ten sposób, że przedmiotowy lokal przypadł w całości na rzecz pozwanej, bez obciążania jej spłatami na rzeczR. L.co, zdaniem powoda, zostało dokonane z pokrzywdzeniem powoda jako wierzyciela, uniemożliwiając tym samym powodowi zaspokojenie się z przypadającej temu dłużnikowi części spadku. Zdaniem powoda, jego żądanie znajduje swoje uzasadnienie w treści przepisuart. 527 par. 1 i 2 kc, gdyżR. L., poprzez zgodny dział spadku, w ramach którego jego udział w spadku został przekazany nieodpłatnie na rzecz pozwanej, stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem tej czynności. Strona powodowa na poparcie swojego stanowiska przywołała orzecznictwo sądowe, w tym Sądu Najwyższego oraz literaturę prawniczą stwierdzając, że dłużnik ten działał ze świadomością pokrzywdzenia powoda jako wierzyciela, bowiemR. L.wiedział o istniejącym od 2001 r. zadłużeniu, jak też o prowadzonej wobec niego egzekucji, a także jej bezskuteczności. Jednocześnie powód podał, że pozwana jest osobą trzecią, o której mowa wart. 528 kc, a więc osobą, która uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, a nadto pozwana jest matkąR. L., a zatem istnieje ustawowe domniemanie, że posiadała ona wiedzę o tym, że jej synR. L.działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Powód podał, że wezwał pozwaną pismem z dnia 9.06.2014 r. do zapłaty kwoty 8.109,68zł, lecz pozwana kwoty tej nie zapłaciła. W zakresie wniosku o udzielenie zabezpieczenia powód podał, że udział w/w dłużnika w wysokości 1/6 we własności opisanego wyżej lokalu będzie jedynym składnikiem majątku tegoż dłużnika, z którego wierzyciel może przeprowadzić skuteczną egzekucję, gdyż dłużnik ten nie posiada żadnego innego majątku, a brak zabezpieczenia stwarza realną możliwość rozporządzenia przez pozwaną lokalem, co całkowicie uniemożliwi powodowi osiągnięcie celu postępowania. r Postanowieniem z dnia 19.08.2014 r. Sąd Rejonowy wŚ.uwzględnił wniosek powoda udzielając mu żądanego zabezpieczenia. Pozwana potwierdziła odbiór odpisu przedmiotowego postanowienia w dniu 19.08.2014 r. i nie wniosła zażalenia. W odpowiedzi na pozew (k.47) pozwanaM. L.wniosła o oddalenie powództwa i potwierdziła, że jej synR. L.przekazał na jej rzecz swój udział w opisanym wyżej spadku bez spłat, lecz taki podział spadku wynikał z faktu, że pozwana do chwili obecnej spłaca kredyty zaciągnięte w celu udzielenia pomocyR. L.w związku z jego procesami karnymi i umieszczeniem go w zakładzie karnym, a nadto jego majątek w postaci towaru, samochodów i działki budowlanej został zlicytowany na rzecz innych jego wierzycieli, zaś powód nie zgłosił swoich roszczeń w związku z upadłością tego dłużnika. W tej sytuacji, zdaniem pozwanej, roszczenie powoda jest bezzasadne. Sąd ustalił następujący stan faktyczny. W dniu 20 czerwca 2001 r. w sprawie V Ng(...)zapadł nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, mocą którego Sąd Rejonowy wD.nakazał pozwanemuR. L., aby zapłacił na rzecz(...) sp. z o.o.weW.kwotę 5.519,19 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 28 maja 2001 r., w tym 110,40 zł tytułem kosztów procesu. W 2002 r. na wniosek powoda jako wierzyciela Komornik Sądowy przy Sądzie r Rejonowym wŚ.G. M.wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowiR. L.w sprawie III Km(...)na podstawie w/w tytułu wykonawczego, a następnie postanowieniem z dnia 31.08.2005 r. Komornik umorzył to postępowanie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Jednocześnie Komornik ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 114 zł, które zostały zapłacone przez powoda. W 2014 r. powód ponownie wniósł o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwkoR. L., które zostało zarejestrowane pod sygnaturą Km(...)i następnie umorzone w dniu 5 maja 2014 r. wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Koszty tego postępowania w kwocie 203,67 zł zapłaciła strona powodowa, czyli wierzyciel. Podstawą umorzenia obu w/w postępowań egzekucyjnych był brak jakiegokolwiek majątku dłużnikaR. L., z którego możnaby przeprowadzić egzekucję. (dowód:nakaz zapłaty z dnia 20.06.2001 r., postanowienie Komornika z dnia 31.08.2005 r. i z 5.05.2014 r. -k. 19-22) W dniu 3.10.2012 r. zmarłA. L.- mąż pozwanejM. L.ej i ojciecR. L.. W dniu 30.10.2012 r.M. L.,R. L.iP. r L.wnieśli do Sądu Rejonowego wŚ.wniosek o stwierdzenie nabycia spadku poA. L.oraz o zgodny dział spadku po tym zmarłym podając, że w skład spadku wchodzi mieszkanie własnościowe o r wartości 150.000,00 zł, położone wŚ.przyul. (...). W treści wniosku napisano, żeR. L.przekazuje nieodpłatnie swój udział w tym spadku na rzecz swojej matkiM. L.ej. Pismem z dnia 28.01.2013 r.R. L.oświadczył, że potwierdza swoją wolę przekazania swojego udziału w spadku na rzecz swojej matkiM. L.ej, bez spłat na jego rzecz. W tym czasie syn pozwanejR. L.odbywał karę pozbawienia wolności i pozwana wiedziała, że ma on długi w stosunku do osób trzecich. W dniu 7 maja 2013 r. zapadło postanowienie Sądu Rejonowego wŚ.w sprawie I Ns(...), mocą którego stwierdzono, że spadek poA. L., na podstawie ustawy, nabyli: żonaM. L.oraz dzieciR. L.iP. L.- po 1/3 każdy z nich. Jednocześnie dokonano działu spadku po tym zmarłym przyznając pozwanejM. L.całość tego spadku w postaci udziału w wysokości w prawie własności lokalu mieszkalnego położonego wŚ.przyul. (...)o wartości 75.000 zł - bez spłat na rzecz uczestników, w tymR. L.. Pismem z dnia 1.04. 2014 r. KomornikA. S.zwrócił się do Sądu Rejonowego r wŚ.w sprawie egzekucyjnej Km(...)o podanie informacji o treści oświadczeń woliR. L.w związku ze sprawą o stwierdzenie nabycia spadku z uwagi na rozbieżność co do osoby właściciela jaka wynikała wówczas z treści dokumentów prowadzonych dla w/w lokalu mieszkalnego. Komornik wskazał, że w ewidencji nieruchomości katastru(...)jako współwłaściciel do 1/6 figurujeR. L., zaś w księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości jako jedyny właściciel figuruje pozwana. (dowód:wniosek z dnia 29.10.2014 r. o stw. nabycia spadku i dział spadku poA. L., oświadczenieR. L., postanowienie SR wŚ., pismo Komornika- k. 3 i 4,34,50,52,53 - akta I Ns 1380/12; zeznania pozwanej -k. 54) Pismem z dnia 9 czerwca 2014 r. strona powodowa skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 8.109,68 zł pod rygorem skierowania sprawy do sądu. Pozwana nie udzieliła powodowi odpowiedzi na to wezwanie, jak też nie zapłaciła żądanej sumy. (dowód:wezwanie do zapłaty - k. 30; zeznania pozwanej)Sąd zważył. Powództwo jest zasadne. Roszczenie strony powodowej, to tzw. skarga pauliańska (actio pauliana) uregulowana przez ustawodawcę w przepisieart. 527 par. 1 kc, zgodnie z którym gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Dodać należy, iż czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności (par.2). Nadto jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (par. 3) Wskazane wyżej dowody wykazały jednoznacznie istnienie wszystkich ustawowych przesłanek, w ramach skargi paulińskiej, wymienionych w przepisieart. 527 par.l- 3kc.Nie ulega wątpliwości, że w wyniku nabycia spadku poA. L.syn pozwanejR. L.stał się współwłaścicielem opisanego wyżej lokalu mieszkalnego w udziale wynoszącym 1/6 oraz, że w dacie działu spadku poA. L.pozwana wiedziała, że jej synR. L.ma długi, bowiem potwierdziła to w swoich zeznaniach. Nadto z akt sprawyI Ns(...) wynika, że wartość tegoż lokalu spadkobiercy zgodnie ustalili na kwotę 150.000,00 zł, czyli udział spadkodawcy wyrażał się kwotą 75.000 zł. Oznacza to również, że w tej dacie wartość udziałuR. L.w tym spadku wyrażała się kwotą 25.000 zł (75.000 zł : 3). Jeśli zatemR. L.zgodził się na wskazany wyżej dział spadku nie żądając spłat na swoją rzecz, to jest oczywistym, że dokonał tej czynności z pokrzywdzeniem strony powodowej, czyli wierzyciela, a przy tym stał się on niewypłacalny, o czym świadczy fakt obu bezskutecznych egzekucji opisanych wyżej. Nie ulega wątpliwości, że pozwana jest osobą, w rozumieniu w/w przepisuart. 527 par. 3 kc, będącą w bliskim z nim stosunku z uwagi na fakt, że pozwana jest matkąR. L., a nadto przez cały proces karny jaki prowadzony był przeciwko niemu wspomagała go także finansowo, wiedząc o jego długach. Z tych zatem względów pozwana wiedziała, żeR. L.wyzbywając się majątku, czyli godząc się na dział spadku bez spłat na jego rzecz, działał on ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Tego też domniemania pozwana w niniejszym procesie w żaden sposób nie obaliła, zaś aktualna sytuacja majątkowa pozwanej nie ma i nie może mieć jakiegokolwiek znaczenia dla oceny zasadności przedmiotowego roszczenia. Wskazać należy, iż strona powodowa dała pozwanej szansę zwolnienia się od zadośćuczynienia roszczeniu powoda żądającego uznania czynności za bezskuteczną poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty określonej w piśmie z dnia 9.06.2014 r. (art. 533 kc), lecz pozwana z tej możliwości nie skorzystała. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji. O kosztach procesu orzeczono na mocyart. 98 par. 1 kpc, wedle którego strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Świdnicy date: '2014-10-16' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Małgorzata Gładysz-Wójcik legal_bases: - art. 527 par. 1 i 2 kc - art. 98 par. 1 kpc recorder: Anna Drozd signature: I C 1537/14 ```

151505000000503_I_C_000553_2020_Uz_2020-10-01_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt:IC 553/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 1 października 2020 r. Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Jakub Drzastwa Protokolant: starszy sekretarz sądowy Violetta Sobańska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2020 r. w Bielsku-Białej sprawy z powództwa Syndyka Masy UpadłościB. B. (1) przeciwkoM. B. (1) o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną 1 uznaje za bezskuteczną w stosunku do Masy UpadłościB. B. (2), objętej likwidacją zgodnie z prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Bielsku – Białej z dnia 11 września 2019r. sygn. akt VI GU 130/19 – umowę darowizny oraz umowę o ustanowienie prawa użytkowania zawartą międzyB. B. (2), a pozwanymM. B. (2)w dniu 5 września 2017r. sporządzoną przez notariuszaM. W.wB., rep. A nr 6290/2017; 2 nakazuje pobrać od pozwanegoM. B. (2)na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bielsku – Białej kwotę 5 000 zł (pięć tysięcy złotych) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony. Sędzia Sygn. akt I C 553/20 UZASADNIENIE Pozwem dat. 16.04.2020r. powód Syndyk Masy UpadłościB. B. (1)wniósł przeciwkoM. B. (1)o uznanie za bezskuteczną umowę darowizny i ustanowienia prawa użytkowania, sporządzonej w dn. 05.09.2017r. w formie aktu notarialnego przez notariuszT. R.. A nr(...), na podstawie którejB. B. (3)darowała pozwanemu wnukowiM. B. (1)lokal mieszkalny, położony wB.przyul. (...)wraz z przynależnym udziałem w nieruchomości wspólnej, objętej kw nr(...)z jednoczesnym ustanowieniem przez pozwanego na rzeczB. B. (1)prawa dożywotniego nieodpłatnego prawa użytkowania przedmiotowego lokalu. W uzasadnieniu podano, że postanowieniem Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dn. 11.09.2020r. sygn.. akt VI GU 130/19 ogłoszono upadłośćB. B. (1)jako osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Wcześniej, w dn. 30.08.2016r.B. B. (1)zawarła umowę o kredyt konsolidacyjny z(...) Bank S.A.w kwocie 13 148,70zł na okres 5 lat; w dn. 30.08.2016r. zawarła umowę o kredyt gotówkowy z TFBank (...)w kwocie 8 925zł na okres 5 lat; w dn. 31.08.2016r. zawarła umowę pożyczki w kwocie 14 388,70zł z(...) Bank S.A.na okres 7 lat. W dn. 05.09.2017r.B. B. (1)podarowała wnukowiM. B. (1)mieszkanie, położone wB.przyul. (...), który z kolei ustanowił na jej rzecz prawo dożywotniego nieodpłatnego prawa użytkowania tegoż. W dn. 22.12.2017r. TFBank (...)złożył pozew przeciwkoB. B. (1)i Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał prawomocny nakaz zapłaty na kwotę 10 191,15zł z odsetkami i kosztami postępowania. Następnie, w/w Sąd kolejnym nakazem zapłaty nakazałB. B. (1)zapłatę na rzecz w/w Banku kwotę 15 745,19zł z odsetkami i kosztami procesu. Prawomocnym nakazem zapłaty z dn. 04.10.2018r. Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej nakazałB. B. (3)aby zapłaciła(...) Bankowi S.A, kwotę 12 679,11zł z odsetkami i kosztami procesu. Powód podniósł, że żaden z wierzycieli nie został zaspokojony, zaś na skutek zawartej umowy darowizny upadłaB. B. (1)stała się niewypłacalna w wyższym stopniu, zaś podjęte czynności – mające charakter nieodpłatny – zostały podjęte celem pokrzywdzenia wierzycieli. Powód podał dalej, że upadła jako jedyny składnik majątkowy wskazała jej wierzytelność względemG. A. (1)iM. B. (3), stwierdzoną tytułem wykonawczym, skierowanym do egzekucji komorniczej, która pozostaje bezskuteczna. Powód wniósł o udzielenie zabezpieczenia poprzez wpisanie ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu w kw nr(...). Postanowieniem z dn. 01.06.2020r. tut. Sąd uwzględnił wniosek o udzielenie zabezpieczenia i nakazał wpisanie w dziale IIIksięgi wieczystej nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Bielsku-Białej ostrzeżenia o toczącym się postępowaniu( k.43 ). W odpowiedzi na pozew dat. 20.07.2020r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc żeB. B. (1)podarowała mu mieszkanie, ale w zamian za dożywotnie nieodpłatne prawo użytkowania mieszkania. Pozwany wskazał, że babcia nie miała nigdy problemów z zadłużeniem, a on – pozwany długo o tym nie wiedział. Padła ofiarą wyłudzenia pieniędzy przez jej swatów tj.G. A. (1)iM. B. (4).B. B. (1)nie działała z zamiarem pokrzywdzenia wierzycieli - kiedy jej swatowie przestali płacić raty, to raty spłacała ona. Następnie, wytoczyła powództwo przeciwko w/w, uzyskując nakaz zapłaty. Pozwany podał, żeG. A. (1)jest osobą zamożną, pobiera włoską emeryturę w wys. ok. 8 000zł. Zasądzona należność nie została wyegzekwowana. Według pozwanego, to Syndyk powinien dołożyć starań w celu ściągnięcia należności od włoskiego organu emerytalnego. Sąd ustalił, co następuje: W dn. 30.08.2016r.B. B. (1)zawarła z(...) Bank Spółką AkcyjnąwW.umowę o kredyt konsolidacyjny nr(...), opiewający na kwotę 13 148,70zł z okresem spłaty na okres 60 miesięcy - z przeznaczeniem na potrzeby konsumpcyjne kredytobiorcy w kwocie 6 146,68zł oraz na spłatę następujących zobowiązań: umowy kredytu Kredyt niecelowy oraz studencki wA.Banku w wys. 1 228,06zł, umowy kredytu Limit debetowy w(...)wA.Banku w wys. 989,65zł, umowy kredytu Karta kredytowa w(...)(...)w wys. 698,00zł. ( dowód: kopia umowy kredytowej k.8-10 ) W dn. 30.08.2016r.B. B. (1)zawarła z TFBank (...)umowę o kredyt gotówkowy nr(...), opiewający na kwotę 8 295zł z przeznaczeniem na dowolny cel konsumpcyjny z okresem spłaty na okres 60 miesięcy. ( dowód: kopia umowy kredytowej k.11-13 ) W dn. 31.08.2016r.B. B. (1)zawarła z(...) Bankiem Spółką Akcyjnąumowę pożyczki nr PG\(...), opiewającą na kwotę 14 388,70zł na okres spłaty do dn. 15.09.2023r. ( dowód: kopia umowy pożyczki z zał. k.14-19 ) Wyżej wymienione kredyty i pożyczkęB. B. (1)pobrała w części przekazując środki swatowiG. A. (2), który zobowiązał się do spłacania rat. ( dowód: kopia oświadczenia k.54 ) Prokuratura(...)weW.prowadzi postępowanie przygotowawcze, w którymB. B. (1)ma status pokrzywdzonej, w sprawie o wprowadzanie w błąd konsumentów co do warunków umów pośrednictwa finansowego i umów kredytowych przez podmioty – spółki, zajmujące się pośrednictwem kredytowym m.in. co do w/w dwóch umów kredytowych i jednej umowy pożyczki. ( dowód: pisma Prokuratury(...)weW.k.57-60 ) W dn. 05.09.2017r.B. B. (1)zawarła z wnukiem – pozwanymM. B. (1)umowę darowizny i umowę o ustanowienie prawa użytkowania, sporządzoną przez notariuszaM. W.nr Repertorium A numer(...), na podstawie której podarowała mu prawo własności lokalu mieszkalnego położonego wB.przyul. (...), a który z kolei ustanowił na rzecz babci dożywotnie, nieodpłatne prawo korzystania z lokalu; wartość rynkowa nieruchomości została określona przez strony umowy na kwotę 100 000zł. ( dowód: kopia umowy k.20-24 ) Prawomocnym nakazem zapłaty z dn. 09.02.2018r. wydanym przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie sygn. akt VI Nc-e 2524321/17 nakazanoB. B. (1)aby zapłaciła TFBankowi (...)z siedzibą wB.w Szwecji kwotę 10 191,15zł z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dn. 22.12.2017r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2 528zł tytułem zwrotu kosztów procesu. ( dowody: kopia nakazu zapłaty k. 25 oraz postanowienia k.26 ) Prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dn. 04.10.2018r. sygn. akt I Nc 798/18 nakazanoB. B. (1)aby zapłaciła(...) Bank Spółce AkcyjnejweW.kwotę 12 679,11zł z umownymi odsetkami w wysokości zmiennej stopy procentowej stanowiącej dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od dn. 23.08.2018r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2 576zł tytułem zwrotu kosztów procesu. ( dowody: kopia nakazu zapłaty k.28 oraz wyroku k. 29 z uzasadnieniem k.30-35 ) Prawomocnym nakazem zapłaty wydanym przez Referendarza Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bielsku-Białej w dn. 22.02.2018r. sygn. akt I Nc 1398/17 nakazanoG. A. (1)iM. B. (3)aby zapłaciliB. B. (1)kwotę 37 346zł z podanymi odsetkami oraz kwotę 467zł tytułem zwrotu kosztów procesu. ( dowód: kopia nakazu zapłaty k. 40 ) W postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym przez powodowego Syndyka na podstawie w/w nakazu zapłaty komornik poinformował, że egzekucja jest bezskuteczna, wskazując że nie ustalono by dłużnicyG. A. (1)iM. B. (3)posiadali podlegający zajęciu majątek. Pierwszy z wymienionych nie jest zameldowany w Polsce, nigdzie nie pracuje, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada rachunków bankowych. Dłużniczka z kolei, przebywa za granicą, nigdzie nie pracuje, nie ma rachunków bankowych, pobiera świadczenie emerytalno-rentowe, które podlega zajęciu w kwocie ok. 175zł – dzielone zgodnie z planem podziału – w toku jest osiem postępowań egzekucyjnych. ( dowód: pismo komornika k.39 ) Postanowieniem z dn. 09.11.2019r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym SosnowcuK. C.w sprawie z wniosku wierzyciela(...) Banku Spółki AkcyjnejwW.przeciwko dłużniczceB. B. (1), prowadzonej w oparciu nakaz zapłaty z dn. 14.02.2018r. sygn.. akt VI Nc-e 2513879/17 umorzył postępowanie wobec upadłości dłużniczki. ( dowód: kopia postanowienia k.38 ) Prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dn. 11.09.2019r. sygn. akt VI GU 130/19 ogłoszono upadłośćB. B. (1)- osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej; syndykiem masy upadłości wyznaczonoP. G.. ( dowód: kopia postanowienia k.41 ) Sąd zważył, co następuje: Zgodnie zart. 527 § 1 kc, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Według § 2 tegoż artykułu, czynność prawna jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalnym w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Wedle § 3 omawianego przepisu, jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Stosownie doart. 528 kc, jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Wedługart. 529 kc, jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się się, że działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny. Powództwo należało uwzględnić w całości. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że na skutek zaskarżonej umowy zawartej między upadłą a pozwanym, doszło do pokrzywdzenia powoda. Bezspornym pozostaje – w świetle choćby treści odpowiedzi na pozew, że będące przedmiotem zaskarżonej umowy mieszkanie było jedynym majątkiemB. B. (1). Obecnie więc nie jest możliwe zaspokojenie wierzycieli, tj. Banków, które zgłosili swoje wierzytelności w postępowaniu upadłościowym. Poprzez umowę darowizny i ustanowienia prawa użytkowania ten jedyny składnik majątkowy został wyłączony z możliwości egzekwowania, co czyni bezskutecznym zaspokojenie wierzyciela, więc należy przyjąć że umowa została zawarta z pokrzywdzeniem powoda, albowiem mieszkanie wyjęte zostało z masy upadłości. Z porównania wymienionych w pozwie wierzytelności z podaną w kontrakcie wartością mieszkania wynika, że wierzytelności mogą zostać zaspokojone nawet w całości. Skoro zaskarżona umowa ma charakter nieodpłatny i została zawarta na korzyść osoby najbliższej tj. wnuka – pozwanegoM. B. (5), przyjąć należy – w świetle przytoczonych na wstępie rozważań domniemań ustawowych - że dokonana została z pokrzywdzeniem wierzycieli, ponieważB. B.stała się na skutej niej niewypłacalna, zaś pozwany jako osoba bliska działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Domniemania ustawowe nie zostały obalone w postępowaniu. Wnioski dowodowe zawarte w odpowiedzi na pozew in fine pkt 1-3 zostały oddalone, ponieważ oferowane środki dowodowe nie zmierzały do ustalenia mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Okoliczności dotyczące sytuacji finansowej dłużnika upadłejG. A. (1)nie mają rozstrzygającego znaczenia, skoro postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku powoda przeciw w/w jest póki co bezskuteczne. Stan prawny i faktyczny na dzień zamknięcia rozprawy jest taki, że wierzytelności z tytułu opisanych wyżej dwóch kredytów i jednej pożyczki nie mają szans na zaspokojenie, a jedyny podlegający zajęciu i egzekucji w toku postępowania komorniczego majątek tj. mieszkanie położone wB.przyul. (...)zostało wyjęte z masy upadłości na skutek umowy darowizny. Gdyby nie ta umowa, skierowana przeciwko temu składnikowi majątkowemu egzekucja przyniosłaby przynajmniej częściowe, jeśli nie całkowite zaspokojenie zgłoszonych wierzytelności. Oddalenie powództwa i podzielenie argumentacji zawartej w odpowiedzi na pozew, prowadziłoby w prostej linii do usankcjonowania pokrzywdzenia wierzycieli uniemożliwiając zaspokojenia z jedynego cennego składnika majątkowego. Zwrócić należy uwagę na fakt, że umowy kredytów i pożyczki zawarte zostały w tym samym czasie, w części przeznaczone były na spłatę innych zobowiązań upadłej, a więc nie zostały w całości przekazaneG. A. (1), nadto, ewentualne rozliczenia między upadłą a w/w iM. B. (4)nie mogą rzutować negatywnie na sytuację prawną masy upadłości. Wobec powyższego, powództwo należało uwzględnić, nakazując w pkt 2 wyroku – na podstawie art. 113 uoksc pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej kwotę 5 000zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powód był z ustawy zwolniony Sędzia:

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej date: '2020-10-01' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Sędzia Jakub Drzastwa legal_bases: - art. 527 § 1 kc recorder: starszy sekretarz sądowy Violetta Sobańska signature: I C 553/20 ```

152005000001003_II_Ca_000419_2017_Uz_2018-02-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II Ca 419/17 POSTANOWIENIE Dnia 2 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym: Przewodniczący: SSO Monika Kośka Sędziowie: SO Barbara Dziewięcka, SO Cezary Klepacz Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Wodecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2018r. sprawy z wnioskuJ. G. (1) z udziałemK. S. (1),B. S.,A. Ł.,A. J. (1),B. J.,E. J.,T. J.,E. M.,E. W.,M. Z.,K. C.,K. O.,J. K.,K. B.,D. J.,P. B.,M. G. (1),M. G. (2),J. S.,W. K., GminyB., Skarbu Państwa - Lasów Państwowych NadleśnictwaS.,W. G. (1),W. G. (2),Z. G. (1),Z. G. (2),H. T.,A. J. (2),M. J. o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego na skutek apelacji wnioskodawcyJ. G. (2)od postanowienia Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia 8 grudnia 2016 r. sygn. akt I Ns 545/15 postanawia: zmienić zaskarżone postanowienie w całości i stwierdzić, żeM. G. (3), synJ.iJ. z d. D.nabył z dniem 4 listopada 1971roku z mocy prawa własność nieruchomości rolnej o powierzchni 1,39ha położonej wW., gminaB., składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami(...),(...),(...), dla których Sąd Rejonowy w Skarżysku- Kamiennej prowadziksięgi wieczyste (...)(działka numer (...)) ) i(...)(działki (...)), zasądzić odW. G. (2)na rzeczJ. G. (1)240 (dwieście czterdzieści) złotych kosztów postępowania za obie instancje. /SSO Cezary Klepacz/ /SSO Monika Kośka/ /SSO Barbara Dziewięcka/ Sygn. akt: II Ca 419/17 UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2016 roku, sygn. akt: I Ns 545/15, Sąd Rejonowy w Skarżysku – Kamiennej oddalił wniosek o uwłaszczenie – w pkt I; kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa – w pkt II. Powyższe orzeczenie zapadło na tle następującego stanu faktycznego. Sąd Rejonowy w Skarżysku – Kamiennej postanowieniem z dnia 16 grudnia 2009 roku w sprawie I Ns 688/09 stwierdził, żeG. D. (1)nabyła z dniem 4 listopada 1971 roku własność nieruchomości rolnej położnej wW.składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami:(...)o powierzchni 8000 m( 2),(...)o powierzchni 2200 m( 2),(...)o powierzchni 900 m( 2),(...)o powierzchni 1700 m( 2),(...)o powierzchni 400 m( 2),(...)o powierzchni 500 m( 2),(...)o powierzchni 200 m( 2)nie mających urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów. Na skutek skargiJ. G. (1)iW. G. (1)o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Skarżysku –Kamiennej z dnia 16 grudnia 2009 roku w sprawie I Ns 688/09, postanowieniem z dnia 7 marca 2013 roku w sprawie I Ns 144/13 Sąd Rejonowy w Skarżysku – Kamiennej uchylił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości rolnej przez posiadacza samoistnego na rzeczT. G. (1). Sąd Okręgowy w Kielcach postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 roku wydanym w sprawie II Ca 1121/13 oddalił apelacjęJ. G. (2)iW. G. (1)od postanowienia Sądu Rejonowego w Skarżysku – Kamiennej z dnia 7 marca 2013 roku wydanego w sprawie I Ns 144/03. Decyzją z dnia 10 listopada 1980 roku wydaną w sprawie(...)Naczelnik Gminy wB.stwierdził, że sprawa uregulowania własności gospodarstwa rolnego położnego na terenie wsiW.o powierzchni 1,30 ha składającego się z działek oznaczonych numerami:(...),(...)(...),(...)na rzeczT. G. (1)iG. D. (1)nie podlega działaniuart. 1.2 ustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Od powyższej decyzji odwołanie złożyłaG. D. (1)wnosząc o jej uchylenie i wydanie dla niej aktu własności ziemi. W wyniku tej czynności Wojewódzka Komisja do spraw uwłaszczeniowych przy Wojewodzie(...)wK.decyzją z dnia 17 marca 1981 roku uchyliła decyzję Naczelnika Gminy wB.z dnia 10 listopada 1980 roku w przedmiocie stwierdzenia, iż sprawa uregulowania własności gospodarstwa rolnego położnego we wsiW.o powierzchni 1.30 na rzeczT. G. (2)iG. D. (1)nie podlega działaniu ustawy zustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnychoraz przekazał sprawę Naczelnikowi GminyB.do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o nie w pełni ustalony stan faktyczny przedmiotowej nieruchomości na datę 4 listopada 1971 roku. Wskazano, iż wyjaśnienia stron złożone na rozprawie wskazują na rozbieżności ustaleń dotyczących stanu faktycznego z ustaleniami wynikającymi ze zgromadzonego materiału dowodowego. Sprawa nie została ponownie rozpoznana, akta sprawy zaginęły. Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2009 roku Sąd Rejonowy w Skarżysku - Kamiennej uwzględnił wniosekW. G. (2)i stwierdził, iżG. D. (1)nabyła z dniem 4 listopada 1971 roku własności nieruchomości rolnej położonej wW.składającej się zdziałek o nr (...). W toku tego postępowania wszyscy uczestnicy popierali wniosek, przyłączając się do niego i wnosili o jego uwzględnienie podając, iż GenowaD.była samoistną posiadaczką przedmiotowej nieruchomości rolnej na datę wejścia w życieustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Bezspornym w sprawie jest, że działki gruntu oznaczone w ewidencji gruntów numerami:(...)o powierzchni 900 m( 2),(...)o powierzchni 400 m( 2),(...)o powierzchni 500 m( 2),(...)o powierzchni 200m( 2),(...)o powierzchni 8000m( 2)i(...)o powierzchni 2200 m( 2)położone wW., gminaB.nie mają urządzonej księgi wieczystej ani zbioru dokumentów. Przedmiotowe działki były użytkowane przezM. G. (4)oraz jego żonę jak również przezT. G. (2)iG. D. (1), którzy wykonywali prace polowe. Nie sposób jednak ustalić konkretnego zakresu i charakteru posiadania poszczególnych działek wschodzących w skład gospodarstwa rolnego. W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd I instancji uznał, iż wniosek nie jest zasadny. Tryb uwłaszczenia nieruchomości na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 r. dotyczy samoistnych posiadaczy, którzy w dniu 4 listopada 1971 r. nie posiadali prawa własności danej nieruchomości rolnej. W ocenie Sądu, przeprowadzone w sprawie dowody nie pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że działki o których mowa we wniosku znajdowały się w samoistnym posiadaniu jedynieM. G. (4). Z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie wynika jednoznacznie, iż w dniu 4 listopada 1971 r.M. G. (4)był ich samoistnym posiadaczem. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przedstawionego przez strony doprowadziła jedynie do wniosku, że praca w gospodarstwie przezM. G. (4)wraz z pozostałymi członkami rodziny, w tymG. D. (1)oparta była na więzach rodzinnych, związana z zamieszkiwaniem na terenie gospodarstwa i częściowym utrzymywaniem się z korzyści płynących z rolnictwa. W związku z czym pomimo wykonywania wielu czynności, zbliżonych do czynności właściciela nigdy nie zmienił swojego posiadania na posiadanie samoistne. Ponadto, w świetle dowodów z zeznań świadków i z dokumentów nie sposób ustalić rzeczywistego posiadania poszczególnych działek gruntu przez poszczególne osoby z rodzinyG.. Nadto, nie sposób nie zauważyć, że zeznania świadków wzajemnie sobie zaprzeczały w zakresie uprawiania roli przezG. D. (2)iM. G. (4), który wedle niektórych świadków uległ wypadkowi przed wejściem w życie ustawy uwłaszczeniowej i w ogóle nie był zdolny do wykonywania prac fizycznych, w tym prac w polu. Jego podeszły wiek również by mu w tym przeszkadzał, aczkolwiek powyższe okoliczności nie zostały niezbicie wykazane. W konsekwencji, nie zostało wykazane spełnienie przesłanek niezbędnych do uwłaszczenia przedmiotowych gruntów zawartych w ustawie z dnia 26 października 1971 roku ani tych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy, ani tych z art. 1 ust. 2 ustawy. Apelację od powyższego postanowienia wniósł wnioskodawca. Zaskarżył niniejsze orzeczenie w całości, zarzucając: - naruszenie przepisów postępowaniaart. 233 § 1 k.p.c., poprzez niedokonanie wszechstronnej, zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i wyciągnięcie przez Sąd z tak dokonanej oceny nieprawidłowych wniosków w zakresie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, opierającej się przede wszystkim na ustaleniu, iż w toku postępowania nie zostało wykazane, abyM. G. (4)był samoistnym posiadaczem gospodarstwa rolnego i nie spełniał kryteriówustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Podnosząc ten zarzut wniósł o: 1 zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy; bądź 2 uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania; 3 zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna. Sąd Okręgowy przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe, w wyniku którego ustalił następujący stan faktyczny: M. G. (3)był posiadaczem gospodarstwa rolnego położonego wW.o łącznej powierzchni 2,85 ha. Z tego gospodarstwa nieformalnie przekazał swojemu synowiT. G. (1)działki nr (...)o łącznej powierzchni 1,46ha, na któreT. G. (1)uzyskał akt własności ziemi (k. 199 akt I Ns 258/01 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej, bezsporne). Pozostałedziałki o numerach (...)o łącznej powierzchni 1,39 ha w ewidencji gruntów założonej w 1967r zapisane zostały jako pozostające w posiadaniuM. G. (3)(zaświadczenie Starosty(...)k. 202 akt I Ns 258/01, mapa i wypis z rejestru gruntów k. 7 akt I Ns 688/09) i on faktycznie je użytkował przy pomocy córkiG. D. (1)i synowejJ. G. (3)aż do swojej śmierci w 1974r ( zeznaniaA. M. (1)k. 140v,T. W. (1)k. 141,T. Z. (1)k. 170v, postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z uzasadnieniem k. 485, 488-490 akt I Ns 144/13 Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej). 28 II 1967rM. G. (3)sporządził testament allograficzny, w którym zapisał swojej córceG. D. (1)dom położony wW.,ul. (...)(testament k. 6 akt I Ns 258/01), w którym w tym czasie razem z córką zamieszkiwał. Po śmierciM. G. (3)jego pole przejął synT. G. (1), adziałkę (...)(zabudowaną domem) córkaG. D. (1). Po śmierciM. G. (3)z udziałem jego spadkobierców toczyło się szereg postępowań dotyczących przedmiotowej nieruchomości. I tak: Decyzją z dnia 10 listopada 1980 roku wydaną w sprawie(...)Naczelnik Gminy wB.stwierdził, że sprawa uregulowania własności gospodarstwa rolnego położnego na terenie wsiW.o powierzchni 1,30 ha składającego się z działek oznaczonych numerami:(...)(...),(...)na rzeczT. G. (1)iG. D. (1)nie podlega działaniuart. 1.2 ustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że przedmiotowe gospodarstwo na dzień 4 XI 1971r pozostawało we władaniuM. G. (3)i jego żony jako właścicieli (k. 8 akt INs 144/13). Od powyższej decyzji odwołanie złożyłaG. D. (1)wnosząc o jej uchylenie i wydanie dla niej aktu własności ziemi. W wyniku tej czynności Wojewódzka Komisja do spraw uwłaszczeniowych przy Wojewodzie(...)wK.decyzją z dnia 17 marca 1981 roku uchyliła decyzję Naczelnika Gminy wB.z dnia 10 listopada 1980 roku oraz przekazała sprawę Naczelnikowi GminyB.do ponownego rozpoznania (decyzja k. 89-90 akt I Ns 144/13). W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o nie w pełni ustalony stan faktyczny przedmiotowej nieruchomości na datę 4 listopada 1971 roku. Sprawa nie została ponownie rozpoznana, akta sprawy zaginęły (informacja Wójta GminyB.k. 60 akt I Ns 144/13). W 1997r pod sygnaturą I Ns 495/97 toczyła się sprawa z wnioskuG. D. (1)o zasiedzenie. Obecnie nie można ustalić jej przedmiotu; postępowanie zostało umorzone, akta zostały już zniszczone (notatka urzędowa k. 324). W dniu 21 I 1998rG. D. (1)złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia spadku poM. G. (3)- na podstawie testamentu z 28 II 1967r iS. G.- na podstawie ustawy. Postanowieniem z 20 XI 2000r Sad Rejonowy w Skarżysku- Kamiennej stwierdził, że spadek poM. G. (3), w tym wchodzące w jego skład gospodarstwo rolne nabyli żonaS. G.i dzieciG. D. (1),T. G. (1)iH. G.po ¼ części, zaś spadek poS. G., w tym wchodzące w jego skład gospodarstwo rolne nabyły na podstawie ustawy dzieciG. D. (1),T. G. (1)iH. G.po 1/3 części. Na skutek apelacjiT. G. (1)Sąd Okręgowy w Kielcach postanowieniem z 5 II 2001r uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej dziedziczenia gospodarstw rolnych po obojgu spadkodawcach i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania. 15 IX 2001r postepowanie w tej sprawie zostało umorzone (akta I Ns 258/01, poprzednie sygnatury I Ns 35/98, I Ns 965/00). W dniu 11 IX 2009rW. G. (2)jako spadkobiercaG. D. (1)złożył wniosek o stwierdzenie, że nabyła ona z dniem 4 XI 1971r własność przedmiotowej nieruchomości. Postanowieniem z 16 XII 2009r wniosek został uwzględniony (akta I Ns 688/09). Na skutek skargi z 5 XI 2010r o wznowienie postępowania w sprawie INs 688/09 wniesionej przezJ. G. (2)iW. G. (1)ostatecznie 7 III 2013r wydane zostało postanowienie uchylające orzeczenie w sprawie I Ns 688/09 i oddalające wniosek o stwierdzenie, że własność przedmiotowej nieruchomości nabył z dniem 4 XI 1971rT. G. (1). Postanowieniem z 28 XI 2013r Sąd Okręgowy oddalił apelację wnioskodawców (akta I Ns 144/13, poprzednie sygnatury I Ns 577/10, I Ns 315/12). Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów zawartych w wymienionych aktach oraz zeznańA. M.(k.140v),T. W.(k. 141) iT. Z.(k.170v). Z dowodami tymi nie pozostają w rażącej sprzeczności zeznaniaA. Z.(k. 170v), który potwierdził, że wgospodarstwie (...)pracowałaG. D. (1)w czasie, gdy samM. G. (3)z racji wieku i choroby sam już pracować nie mógł, przy czym świadek pracę tę umiejscawiał na lata 60-te XX wieku. Świadkowie w sprawie Ns 144/13:K. W.(k. 330),Z. Z.(k.331),C. S.(k. 371v),J. F.(k. 372),K. S. (2)(k. 372),M. P.(k. 372v),Z. W.(k. 373),B. B.(k. 373) iT. W. (1)(k. 373v) zeznawali na okoliczność posiadania gospodarstwa przezG. D. (1)iT. G. (1)jako następcówM. G. (3). Te zeznania nie mogą stanowić wyłącznej podstawy ustaleń w niniejszej sprawie, choć bezspornie wynika z nich, że gospodarstwo pierwotnie posiadałM. G. (3), a w pracy pomagali muT. G. (1), jego żonaJ. G. (3)orazG. D. (1), przy czym w upływem czasu bezpośrednie zaangażowanieM. G. (3)systematycznie malało. Natomiast podstawy ustaleń nie mogą stanowić zeznania uczestników. Należy bowiem stwierdzić, że uczestnicy (wnukowieM. G. (3)) w kolejno składanych zeznaniach przedstawiają odmiennie stan faktyczny, zgodnie z realizowanym własnym interesem procesowym. W postępowaniu w sprawie I Ns 688/09 wszyscy uczestnicy, to jestW. G. (2),K. S. (1),H. T.,J. G. (2),B. S.,W. G. (1)iZ. G. (2)zgodnie podali, ze przedmiotowe gospodarstwo na datę 4 XI 1971r posiadała samoistnieG. D. (1)(k. 29v-30). W postępowaniu I Ns 144/13W. G. (2)podtrzymał swoje wcześniejsze zeznania (k. 321, 394v-395) i tak również zeznał w niniejszym postepowaniu (k. 304v), ale w sprawie I Ns 258/01 twierdził, że całe gospodarstwo należące wcześniej doM. G. (3)od 1967r prowadził jego ojciecT. G. (1)(k. 140).H. T.w sprawie I Ns 144/13 twierdziła, że to dziadek uprawiał gospodarstwo do śmierci (k. 55v), a następnie, żeT. G. (1)(k. 395v), w sprawie niniejszej, że toM. G. (3)był posiadaczem spornego gospodarstwa (k. 305). J. G. (2)w sprawie I Ns 144/13 twierdził, że toM. G. (3)był posiadaczem gospodarstwa (k. 396) i tak też zeznaje obecnie (k. 304v), a w sprawie I Ns 258/01, że jego ojciecT. G. (1)od 1967r zarządzał całością dawnego gospodarstwa dziadka (k. 228).B. S.wyjaśnienia zmieniła już na użytek sprawy I Ns 144/13 (k. 55v) i podtrzymała ich treść obecnie (k. 305). W. G. (1)w sprawie I Ns 144/13 informacyjnie słuchany wskazał dziadka, (k. 55), w zeznaniach zaśT. G. (1)(k. 396), obecnie znów dziadka (k. 304v). Z. G. (2)z twierdzeń o posiadaniu przedmiotowego gospodarstwa przezG. D. (1)wycofała się już w sprawie I Ns 144/13 (k. 396) wskazując jako posiadaczaM. G. (3)i tak też twierdzi obecnie (k. 305). Zeznania uczestników postępowania spoza rodziny (sąsiadów):G. C.iJ. S.(k. 30 akt I Ns 688/09),D. J.(k. 30 akt I Ns 688/09, 305v),K. C.,J. K.,M. G. (1)iM. G. (2)(k. 305) nie zawierają stwierdzeń na tyle konkretnych i pewnych, aby stać się podstawą ustaleń. Ostatecznie więc należy przyjąć, żeM. G. (3)od szeregu lat poprzedzających datę 4 XI 1971r był samoistnym posiadaczem gospodarstwa rolnego o powierzchni 2,65ha. Z tego areału przekazał synowiT. G. (1)1,46ha, na którą to nieruchomośćT. G. (1)uzyskał akt własności ziemi. Nie ma natomiast żadnych podstaw do przyjęcia, że wyzbył się on także reszty gospodarstwa, to jest przedmiotowych działek o łącznej powierzchni 1,67ha, chociaż z upływem lat korzystał zpomocy (...)i jego żonyJ.orazG. D. (1)w ich uprawie, co jednak nie pozbawia go przymiotu samoistnego posiadacza. Jedynie testamentem allograficznym z 1967rG. D. (1)zapisał dom (nadziałce (...)). SkoroM. G. (3)posiadał samoistnie przedmiotową nieruchomość przez wiele lat aż do swej śmierci, w tym także w dacie 4 XI 1971r stał się jej właścicielem z mocyart.1 ustawy z 26 X 1971r o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawieart. 386§1kpczmienił zaskarżone postanowienie orzekając jak w sentencji. O kosztach postępowania za obie instancje Sąd Okręgowy orzekł na podstawieart. 520§2kpcw zw. z §11 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 IX 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie (za I instancję) i na podstawieart. 520§2kpcw zw. z §8 ust. 1 pkt.3 i § 10 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 X 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (za II instancję). SSO M. Kośka SSO B. Dziewięcka SSO C. Klepacz

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Kielcach date: '2018-02-02' department_name: II Wydział Cywilny Odwołaczy judges: - Monika Kośka - Barbara Dziewięcka - Cezary Klepacz legal_bases: - art. 1.2 ustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych - art. 233 § 1 k.p.c. recorder: starszy sekretarz sądowy Beata Wodecka signature: II Ca 419/17 ```

155515000003021_VI_U_002160_2014_Uz_2015-09-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI U 2160/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym: Przewodnicząca: SSO Monika Miller-Młyńska Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Herman po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2015 r. wS. sprawy(...)wS. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi wS. o zwrot nienależnie pobranych świadczeń na skutek odwołania(...)wS. od decyzji z dnia 22 sierpnia 2014 roku znak:(...) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza iż(...)(...)wS.nie ma obowiązku zwrotu świadczeń wypłaconychJ. S. (1)w okresie od 1 września 2011r. do 31 sierpnia 2014r. w kwocie 1659,42 zł (jednego tysiąca sześciuset pięćdziesięciu dziewięciu złotych i czterdziestu dwóch groszy). UZASADNIENIE Decyzją z 22 sierpnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.zobowiązał(...)wS.do zwrotu kwoty 1659,42 zł tytułem nienależnie wypłaconychJ. S. (1)świadczeń emerytalnych w okresie od 1 września 2011r. do 31 sierpnia 2014r. W uzasadnieniu wskazano, iż świadczenia zostały nienależnie wypłacone w wyniku podania przez zakład pracy zawyżonych kwot wynagrodzeń w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 6 grudnia 2010r. (...)wS.odwołała się od powyższej decyzji. Podniosła, iż korekta zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniuJ. S. (1)została dokonana na wyraźne polecenie pracownicy ZUSK. S., która przeprowadziła u tego pracodawcy kontrolę w okresie od 21 maja 2014r. do 17 lipca 2014r. Podkreślono, iż kontrolująca zignorowała archiwalne dokumenty źródłowe i nakazała sporządzenie korekty zaświadczenia na podstawie kartki papieru, którą w czasie kontroli znalazła w dziale kadr, zawierającej notatki pomocnicze kadrowej. Odwołująca wskazała, iż zapisy w notatkach kadrowej nie mają odzwierciedlenia w dokumentach archiwalnych w oparciu o które sporządzono zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniuJ. S.. W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wK.wniósł o jego oddalenie. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: J. S.w okresie od 16 października 1971r. do 9 marca 1973r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w(...)weW., wykonując pracę zastępcy komendanta w Hufcu(...)wL.. Od dnia 10 marca 1973r. przeszedł – na mocy porozumienia między zakładami pracy – do pracy w(...)wK.jako komendant hufca stacjonarnego. Pracę w tym charakterze wykonywał do 31 grudnia 1977 roku. W okresie od 1 stycznia 1978r. do 15 października 1980r.J. S.był zatrudniony u tego samego pracodawcy, tyle że na innym stanowisku. Bezsporne, a nadto dowody: - świadectwa pracy i zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 14-16 w pliku I akt ZUS O/K.dot.J. S. (1); - dokumenty w aktach osobowychJ. S.– k. 122 akt sądowych. Do przeniesieniaJ. S.zL.doszło na prośbę zainteresowanego. Faktyczną datą rozpoczęcia przez niego pracy na obszarze podległym ówczesnej(...)wK.był 11 marca 1973r.J. S.został wówczas zatrudniony na stanowisku Komendanta(...)wJ., z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 2000 zł (pobory zasadnicze) plus dodatek kwartalny w wysokości 1000 zł oraz dodatek specjalny, stanowiący ruchomą część uposażenia. W pierwszym okresie zatrudnienia wysokość dodatku określono na kwotę 1000 zł miesięcznie, w późniejszym jego wysokość wzrosła – od 1 stycznia 1974r. do kwoty 1300 zł miesięcznie, by od 1 sierpnia 1974r. zmaleć do 900 zł miesięcznie. Od 1 sierpnia 1974r. wynagrodzenie zasadniczeJ. S.wynosiło 3300 złotych miesięcznie. Od 1 października 1974r.J. S.został przeniesiony na stanowiska komendanta(...)wK.. Dowód: dokumenty w aktach osobowychJ. S.– k. 122 akt sprawy. W prowadzonych przez Komendę(...)wK.kartotekach płacowych dot.J. S.wskazano, że otrzymał on zarobki w następujących kwotach: - w roku 1973: w marcu, kwietniu, maju, lipcu i sierpniu – po 3000 zł, w tym 2.000 zł wynagrodzenia zasadniczego i 1000 zł dodatku funkcyjnego/służbowego; w czerwcu i wrześniu – po 4000 zł, w tym 2.000 zł wynagrodzenia zasadniczego, 1000 zł dodatku funkcyjnego/służbowego oraz 1000 zł z innego tytułu; w październiku i listopadzie po 4300 zł, w tym 2000 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 1300 zł dodatku funkcyjnego/służbowego; w grudniu – 4300 zł, w tym 2.000 zł wynagrodzenia zasadniczego, 1300 zł dodatku funkcyjnego/służbowego oraz 1000 zł z innego tytułu. Dodatkowo na karcie odnotowano wypłatę we wrześniu kwoty 3100 zł z tytułu „nagrody” oraz w grudniu kwoty 864 zł. - w roku 1974: w styczniu, lutym, marcu, maju, czerwcu, sierpniu, wrześniu, październiku i listopadzie – po 3300 zł, w tym 2000 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 1300 zł dodatku funkcyjnego/służbowego; w kwietniu, lipcu i grudniu – po 4300 zł, w tym 2.000 zł wynagrodzenia zasadniczego, 1300 zł dodatku funkcyjnego/służbowego oraz 1000 zł z innego tytułu. Dodatkowo na karcie odnotowano dokonanie we wrześniu wypłaty dodatkowej kwoty 2500 zł; - w roku 1975: w styczniu, lutym i marcu – po 2900 zł, w tym 2000 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 900 zł dodatku służbowego; w kwietniu – 3200 zł, w tym 2300 zł wynagrodzenia zasadniczego oraz 900 zł dodatku służbowego; w maju – 3800 zł, w tym 2900 zł wynagrodzenia zasadniczego i 900 zł dodatku służbowego; w okresie od czerwca do grudnia – po 4200 zł, w tym 3300 zł wynagrodzenia zasadniczego i 900 zł dodatku służbowego. Dowody: karty wynagrodzeń – k. 127 akt sądowych. Wysokość ekwiwalentu za umundurowanie służbowe dla kadry komend(...)wynosiła: w latach 1973 i 1974 – po 432 zł miesięcznie; w roku 1975 – po 547 złotych miesięcznie. Dowód: informacja wicedyrektora Biura ds. administracyjno-inwestycyjnych(...)– k. 98 akt sądowych. Decyzją z 25 października 2010r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wL.przyznałJ. S. (1), poczynając od 1 kwietnia 2010r., emeryturę. Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto zarobki z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, w tym m.in. z roku 1974 – w wysokości minimalnego wynagrodzenia. Tak obliczony wwpw wyniósł wówczas 59,11%. Dowód: decyzja z 25.10.2015r. z załącznikiem – k. 65-64 plik II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W dniu 16 grudnia 2010r.J. S. (1)przesłał do organu rentowego: - pismo(...), do którego dołączył wystawione przez tę Komendę zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres pracy „w Komendzie Głównej(...)od 16 października 1971r. do 30 czerwca 1973r.” W zaświadczeniu wskazano, że zarobkiJ. S.w roku 1973 wyniosły 18852 zł – składniki stałe oraz 350 złotych – świadczenia w naturze (oznaczone jako „umund. ekwi”); - zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez(...)wS.(podpisane przez Komendanta oraz starszą specjalistkę ds. płacA. R.) za okres od 10 marca 1973r. do 15 października 1980r. W zaświadczeniu tym zaznaczono, że zostało ono wystawione na podstawie list płac oraz kartotek sporządzonych przez(...)K.. Wysokość zarobków za rok 1973 określono na kwotę 42.184 zł, w tym 37.000 zł stałych składników oraz 5184 zł z tytułu świadczeń w naturze (oznaczone jako „sorty mund.”); za rok 1974 – wysokość zarobków określono na kwotę 50284 zł, w tym 45100 zł stałych składników oraz 5184 zł z tytułu świadczeń w naturze (oznaczone jako „sorty mund.”), zaś za rok 1975 – na kwotę 51.664 zł, w tym 45100 zł stałych składników oraz 6564 zł z tytułu świadczeń w naturze (oznaczone jako „sorty mund.”). Wysokość zarobków za lata 1976-1978 określono na kwoty: za rok 1976 – 56.364 zł, w tym 49800 zł stałych składników oraz 6564 zł z tytułu sortów mundurowych; za rok 1977 – 55.920 zł, w tym 49.200 zł stałych składników oraz 6720 zł z tytułu sortów mundurowych; za rok 1978 – 54.084 zł, w tym 47.100 zł stałych składników oraz 6984 zł z tytułu sortów mundurowych. Dowody: pisma i zaświadczenia dot. zatrudnienia w(...)k. 83-89 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W oparciu o powyższe dokumenty organ rentowy ((...) OddziałwL.) wydał w dniu 30 grudnia 2010r. decyzję o ponownym ustaleniu podstawy wymiaru należnejJ. S.emerytury. Do obliczenia wwpw przyjęto zarobki ubezpieczonego z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, w tym m.in. z lat: 1973 – w kwocie 44475 zł, 1974 – w kwocie 50284 zł, 1975 – w kwocie 51664 zł. Procentowe wskaźniki stosunku podstawy wymiaru składek do rocznego przeciętnego wynagrodzenia w latach 1973-1978 wyniosły kolejno: 132,46%, 131,56%, 110,03%, 109,72%, 101,39% i 92,22%. Ustalony z 20 lat kalendarzowy wybranych z całego okresu zatrudnienia wwpw wyniósł 86,18%. W dołączonym do decyzji pisemnym uzasadnieniu organ rentowy wyjaśnił, iż do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia nie uznał wynagrodzeń za okres od 16 października 1971r. do 30 czerwca 1973r., gdyż w dotyczącym tego okresu zaświadczeniu wystawionym przez(...)wW.brak pieczątki imiennej kierownika zakładu pracy lub upoważnionego pracownika. Dowód: decyzja z 30.12.2010r. z załącznikami – k. 101-105 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W dniu 27 stycznia 2011r.J. S.nadesłał poprawione zaświadczenie o zarobkach dotyczące wskazanego wyżej okresu. W zaświadczeniu tym zarobki za rok 1973 określono na identyczną kwotę jak w zaświadczeniu wcześniejszym; analogicznie – na dzień 30 czerwca 1973r. – określono też datę zakończenia stosunku pracyJ. S.. Po otrzymaniu tego zaświadczenia organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające, w ramach którego wystosował do(...)pismo informujące o konieczności dokonania sprawdzenia w zakresie wykazanej w zaświadczeniu daty końcowej zatrudnieniaJ. S.. W odpowiedzi(...)poinformowała, że zaświadczenie jest prawidłowe i sporządzone na podstawie posiadanych w archiwum kart wynagrodzeń, a stosownej korekty dokona(...)K.. Dowody: zaświadczenie ZUS Rp-7 z 14.01.2011r. – k. 109 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.; pismo ZUS z 25.02.2011r. – k. 125; pismo(...)z 16.03.2011r. – k. 129. W dniu 18 kwietnia 2011r.(...)wS.wystawiłaJ. S.nowe zaświadczenie Rp-7, różniące się od poprzedniego wyłącznie datą rozpoczęcia stosunku pracy, którą tym razem określono na dzień 0107.1973r. Dowód: zaświadczenie ZUS Rp-7 z 18.04.2011r. – k. 137 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W dniu 20 maja 2011r. organ rentowy – ZUS Oddział wL.wydał decyzję, którą przeliczył podstawę wymiaru świadczeniaJ. S.od 1 grudnia 2010r., ustalając wwpw na poziomie 92,14%. Do obliczenia świadczenia wzięto pod uwagę m.in. zarobki z lat 1973-1975, ustalając ich wysokość odpowiednio na kwoty: 61386 zł, 50284 zł i 51664 zł. Jeśli chodzi o lata 1973-1978 zmianie uległ wyłącznie wskaźnik za rok 1973, który po uwzględnieniu dochodów wykazanych w zaświadczeniu z(...)ustalono na łącznym poziomie 182,83% (wysokość zarobków ustalono na 61.386 złotych). Dowód: decyzja ZUS z 20.05.2011r. i wyliczenie wwpw – k. 143 i 147 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W roku 2014 akta rentoweJ. S.zostały przekazane do ZUS OddziałK., w związku ze zmianą miejsca zamieszkaniaJ. S.. Niesporne. W dniu 7 lipca 2014r. do organu rentowego wpłynęło kolejne zaświadczenie ZUS Rp-7 wystawione przez(...)wS., oznaczone dopiskiem „korekta”, w którym wysokość zarobkówJ. S.określono jako: w roku 1973 – 35.599,41 zł, w tym 31.407,11 zł składniki stałe i 4192 zł sorty mundurowe; w roku 1974 – 53.284 zł, w tym 48.100 zł składniki stałe i 5.184 zł sorty mundurowe; w roku 1975 – 56.964 zł, w tym 50.400 zł składniki stałe i 6.564 zł sorty mundurowe. Wysokość zarobków za lata 1976-1978 została wykazana identycznie jak we wcześniejszym zaświadczeniu. Zaświadczenie określało datę początkową zatrudnieniaJ. S.na dzień 10 marca 1973r.; wskazano w nim, że zostało wystawione na podstawie „zaświadczenia kadrowego”. Dokument został podpisany przez specjalistkę ds. płacA. G.i główną księgową komendyM. M.. Dowód: zaświadczenie ZUS Rp-7 z 27.06.2014r. – k. 183 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. (...)wS.wystawiła powyższe zaświadczenie na zalecenie przeprowadzającej w tym czasie w niej kontrolę pracownicy ZUS O/S.,K. S.. Kontrola ta obejmowała m.in. prawidłowość wystawiania przez pracodawcę zaświadczeń na cele emerytalne. W jej trakcie kontrolująca porównała zapisy w przedłożonych jej kartach wynagrodzeń zawierających zapisy o dokonanych na rzeczJ. S.wypłatach oraz zapisy w jego aktach osobowych i zaleciła wystawienie zaświadczenia w oparciu o dane zawarte w aktach osobowych. Adnotacja o stwierdzonych w tym zakresie zdaniem kontrolującej nieprawidłowościach znalazła się także w protokole kontroli ZUS. KadrowaM. N.sporządziła wówczas wyliczenie zarobkówJ. S.wyłącznie w oparciu o dane znajdujące się w aktach osobowychJ. S., a kontrolująca poleciła, by to wyliczenie uczynić podstawą wystawienia zaświadczenia Rp-7. Dowody: - zeznania świadkaA. G.– w wersji elektronicznej; - zeznania świadkaK. S.– w wersji elektronicznej; - zeznania świadkaM. N.– w wersji elektronicznej; - zeznania świadkaA. R.– w wersji elektronicznej; - akta kontroli(...)wS., w tym protokół kontroli; - notatki kadrowejM. N.– k. 28 akt sprawy. Po otrzymaniu nowego zaświadczenia organ rentowy wystąpił do(...)z prośbą o wyjaśnienie rozbieżności oraz wskazanie, które wynagrodzenia organ rentowy powinien przyjąć do prawidłowego ustalenia podstawy wymiaru świadczenia pobieranego przezJ. S.. Dowód: pismo ZUS z 17.07.2014r. – k. 185 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W odpowiedziK.nadesłała podpisane przez specjalistę ds. płacA. G.pismo datowane na 11 sierpnia 2011r., w którym poinformowała, że przyczyną skorygowania druku Rp-7J. S.było zalecenie kontrolującej z ZUS p.K. S.. Dowód: pismo odwołującej z 11.08.2011r.. – k. 189 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. W dniu 1 września 2014r. organ rentowy wydał decyzję o przeliczeniu należnejJ. S.emerytury, podając iż następuje to wskutek skorygowania przez zakład pracy wynagrodzeń za lata 1973-1978, a nowo obliczony wwpw wynosi 88,27%. Za rok 1973 organ rentowy przyjął wynagrodzenie w łącznej kwocie 50609 zł (w tym 19.202 zł wykazane w zaświadczeniu Rp-7 wystawionym przez(...)i 31.407,41 zł wykazane w zaświadczeniu wystawionym przez odwołującą) – wskaźnik procentowy wyniósł 150,73%; za rok 1974 – w kwocie 48100 zł – wskaźnik procentowy wyniósł 125,85%; za rok 1975 – w kwocie 50.400 zł – wskaźnik procentowy wyniósł 107,33%; za rok 1976 – w kwocie 49.800 zł – wskaźnik procentowy wyniósł 96,94%; za rok 1977 – 49.200 zł – wskaźnik procentowy wyniósł 89,21%; za rok 1978 – 47.100 zł – wskaźnik procentowy wyniósł 80,32%. W wyniku powyższego przeliczenia na koncieJ. S.za okres od 1 września 2011r. (tj. za okres ostatnich trzech lat) powstała nadpłata w kwocie 1659,42 zł, którą jednak nie obciążonoJ. S.. Dowód: decyzja z 1.09.2014r. wraz z wyliczeniami – k. 194-196 pl. II akt ZUS O/K.dot.J. S.. J. S. (1)nie odwołał się od decyzji o przeliczeniu jego emerytury. Niesporne. W dniu 22 sierpnia 2014r. organ rentowy wydał zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzję. Niesporne. W dniu 17 listopada 2014r. do organu rentowego wpłynęło kolejne pismo(...)wS., do którego dołączono kolejne zaświadczenie ZUS Rp-7, oświadczając iż zostało ono „przeanalizowane i przeliczone ponownie ze źródeł archiwalnych (ksera kartotek płacowych) otrzymanych z archiwum zakładowego. Do pisma dołączono kopie dokumentów źródłowych. W zaświadczeniu ZUS Rp-7 wysokość wynagrodzeńJ. S.określono na kwoty: w roku 1973 – 42184 zł, w tym 33900 zł składników stałych, 3100 zł składników zmiennych (premia) oraz 5184 zł sortów mundurowych; w roku 1974 – 50284 zł, w tym 42600 zł składników stałych, 2500 zł składników zmiennych (premia) i 5184 zł sortów mundurowych; w roku 1975 – 51664 zł, w tym 45100 zł składników stałych i 6564 zł sortów mundurowych. Dowód: pismo z 7.11.2014r. z załącznikami – karty nienumerowane w pliku II akt ZUS O/K.dot.J. S.. Organ rentowy nie podjął żadnych działań w związku z otrzymaniem nowych dokumentów. Niesporne. Sąd zważył co następuje: Odwołanie okazało się uzasadnione. Ustalenia faktyczne w sprawie sąd poczynił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał w postaci dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału wK., dokumentacji z kontroli przeprowadzonej u odwołującej się przez ZUS Oddział wS., archiwalnych dokumentów dotyczącychJ. S. (1)(akt osobowych i kart wynagrodzeń) oraz zeznań przesłuchanych świadków. Sąd uznał te dowody za miarodajne; ich treść nie była zresztą kwestionowana przez strony. Zgodnie z treścią przepisuart. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych(tj. Dz.U. z 2015r., poz. 121 z późn. zm., dalej jako: ustawa systemowa), osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu, wraz z odsetkami, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniemust. 11. W myśl treści ustępu drugiego, za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania; 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia. W art. 84 ust. 6 ustawy wskazano, że jeżeli pobranie nienależnych świadczeń zostało spowodowane przekazaniem przez płatnika składek lub inny podmiot nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, obowiązek zwrotu tych świadczeń wraz z odsetkami, o których mowa w ust. 1, obciąża odpowiednio płatnika składek lub inny podmiot. W niniejszej sprawie organ rentowy twierdził, iż do wypłaceniaJ. S. (1)zawyżonego świadczenia emerytalnego doszło wskutek działania płatnika składek –(...)wS., polegającego na wystawieniu i przekazaniu organowi rentowemu zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu zawierającego niezgodne z prawem dane o wysokości zarobkówJ. S.w latach 1973-1975. Organ dokonał przy tym korekty wyliczenia emerytury niezwłocznie po tym, jak płatnik przesłał w roku 2014 nowe zaświadczenie ZUS Rp-7, a ubezpieczony nie odwołał się od decyzji dokonującej obniżenia jego emerytury. Stanowisko organu rentowego należało uznać za błędne i naruszające prawo. Abstrahując na razie od tego czy wystawione przez płatnika składek w roku 2011 zaświadczenie o wynagrodzeniuJ. S. (1)było prawidłowe, czy też nie, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że już pierwszy rzut oka na dokumenty stanowiące podstawę wydania przez organ rentowy kolejnych decyzji w sprawieJ. S.pozwalał na wyciągnięcie wniosku, że treść zaświadczenia wystawionego przez płatnika w roku 2014 w żadnym wypadku nie mogła doprowadzić do aż tak znacznego obniżenia wysokości świadczenia. O ile bowiem wysokość zarobkówJ. S.za rok 1973 faktycznie się zmniejszyła w porównaniu z kwotą wskazaną w zaświadczeniu z roku 2011, o tyle wysokość jego zarobków za lata 1974 i 1975 wzrosła (w porównaniu z kwotą wskazaną w zaświadczeniu z roku 2011). W przypadku roku 1973 wykazano bowiem w zaświadczeniu odpowiednio zarobki w kwotach 37.000 zł i 31.407,41 zł (+ w obu zaświadczeniach dodatkowo wskazano kwoty z tytułu sortów mundurowych – w identycznej wysokości); w przypadku roku 1974 – 45.100 zł i 48.100 zł (+ w obu zaświadczeniach takie same kwoty z tytułu sortów mundurowych); zaś w przypadku roku 1975 – 45.100 zł i 50.400 zł (+ w obu zaświadczeniach takie same kwoty z tytułu sortów mundurowych). Tymczasem organ rentowy, dokonując wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, dokonał znacznego obniżenia wskaźnika procentowego w przypadku właśnie roku 1974, a więc tego, w którym zgodnie z nowym zaświadczeniem wskaźnik ten powinien wzrosnąć. Stosunek podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia za ten rok kalendarzowy ustalono bowiem na 125,85%, podczas gdy we wcześniejszej decyzji wyniósł on 131,56%. Oczywistym w tej sytuacji było to, że gdyby przyczyną dokonanej przez organ rentowy zmiany było faktycznie wyłącznie wystawienie przez płatnika nowego zaświadczenia, sytuacja taka nie powinna zaistnieć. Sąd rozpoczął więc poszukiwanie przyczyny zmiany wysokości świadczeniaJ. S. (1)gdzie indziej (tj. w innym miejscu niż to, na które wskazywał organ rentowy) i odnalazł ją w niedozwolonej próbie zastosowania przez organ rentowy nieobowiązującego już przepisuart. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(tekst jednolity Dz.U. z 2015r., poz. 748 z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna). Przepis ten, uznany przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2012r. (Dz.U. z 2012r., poz. 251) za niezgodny zKonstytucją, stanowił, że prawo do świadczeń może zostać ponownie ustalone, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji okaże się, że przedłożone dowody nie dawały podstaw do ustalenia prawa do emerytury lub renty albo ich wysokości. Od czasu uchylenia tej normy (co nastąpiło poczynając od 8 marca 2012r.) organ rentowy nie może więc ponownie obliczyć wysokości świadczenia emerytalnego i rentowego, w tym w szczególności go obniżyć, nawet gdy stwierdzi, że wysokość tego świadczenia została obliczona nieprawidłowo. Jedyną możliwością dokonania takiej zmiany jest pojawienie się w sprawie tzw. nowych okoliczności, dotyczących jednak tej właśnie, nie zaś innej, spornej kwestii. Tymczasem przeprowadzona w niniejszej sprawie dokładna analiza akt emerytalnychJ. S. (1)doprowadziła do wniosku, że faktyczną przyczyną obniżenia świadczenia emerytalnegoJ. S.było obliczenie przez organ rentowy w nowej decyzji z roku 2014 wysokości jego emerytury przy przyjęciu – w przypadku lat 1973-1978 – jego zarobkówbez uwzględnienia sortów mundurowych.Gdy bowiem dokładnie przeanalizować akta emerytalneJ. S., okaże się, że dokonana w nowej decyzji przez organ rentowy zmiana wysokości wskaźnika procentowego nie dotyczyła tylko lat 1973-1975, a więc tych lat, co do których pracodawca w nowym zaświadczeniu faktycznie wskazał inne niż wcześniej kwoty, ale także lat 1976-1978,co do których wysokość danych o zarobkach podanych w zaświadczeniu nie uległa żadnej zmianie w porównaniu z okresem wcześniejszym! O ile bowiem w pierwszej decyzji wskaźnik procentowy w przypadku roku 1976 wyniósł 109,72%, o tyle w obecnie obowiązującej – 96,94%; w przypadku roku 1977 pierwotny wskaźnik wyniósł 101,39%, zaś obecny – 89,21%; w roku 1978 wskaźnik wyniósł początkowo 92,22%, zaś obecnie – 80,32%. W ocenie sądu orzekającego w niniejszej sprawie do dokonania takiej zmiany brak było jakichkolwiek podstaw prawnych. Nawet bowiem jeśli organ rentowy uważa obecnie, że wypłaty dokonane z tytułu tzw. sortów mundurowych nie stanowiły w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, to nie ma prawa dokonywania zmiany w tym zakresie wcześniej wydanej decyzji, skorowe wszystkich wydawanych zaświadczeniach o zarobkachJ. S.pracodawca jasno wskazywał tytuł dokonywanych wypłat, w tym w szczególności wyraźnie zaznaczał jakie kwoty zostały wypłacone z tytułu sortów mundurowych. Nawet więc jeśli organ rentowy wydał wcześniej błędną decyzję i błędnie zaliczył także wypłaty z tytułu sortów mundurowych do zarobków stanowiących podstawę wymiaru składek (przy czym sąd orzekający w niniejszej sprawie nie widzi żadnych podstaw, by wypowiadać się co do prawidłowości poglądu organu rentowego w tym zakresie), jest nią obecnie związany, a skutków swoich błędów nie może przenosić ani na płatnika składek, ani – co jeszcze bardziej w tej sprawie bulwersujące – na ubezpieczonego. Na marginesie należy wskazać, że stanowisko organu rentowego w tej sprawie jest wyjątkowo niekonsekwentne – o ile obecnie nie wliczył bowiem do podstawy wymiaru składek wypłat z tytułu sortów dokonanych przez(...)(...)wK.(tj. wypłat za okres od 10 marca 1973r.), o tyle takiego zaliczenia nadal dokonał w przypadku zarobków za lata 1971-1973 (do 9 marca 1973r.).J. S. (1)pracował bowiem wówczas wK.(...)wL., a zaświadczenie o wynagrodzeniu wystawiła mu za ten okres(...)(...), także ujmując tam – jasno i wyraźnie – wypłaty dokonane z tytułu sortów mundurowych. W tym zakresie w nowej decyzji nie dokonano jednak żadnej korekty, co czyni postępowanie organu rentowego jeszcze bardziej błędnym i pozbawionym jakiejkolwiek logiki. W tym miejscu Sąd Okręgowy widzi potrzebę zwrócenia uwagi organu rentowego na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 lutego 2015r., sygn. akt II UK 127/14. W uzasadnieniu tego wyroku przypomniano bowiem, iż przepis art. 84 ust. 6 ustawy systemowej musi być czytany łącznie z poprzedzającymi go regulacjami, w tym w szczególności łącznie z definicją nienależnie pobranego świadczenia zamieszczoną w przepisie art. 84 ust. 2 pkt 2 tejże ustawy. Sąd Najwyższy zauważył, że przepis art. 84 ust. 6 ustawy systemowej stanowi wyjątek od reguły, zgodnie z którą do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń zobligowany jest bezpodstawnie wzbogacony. Podkreślił, iż „w judykaturze wyrażany jest nawet pogląd, w myśl którego obowiązek zwrotu wypłaconych nienależnie świadczeń z ubezpieczeń społecznych obciąża płatnika składek tylko wówczas, gdy ich pobranie spowodowane zostało przekazaniem przez niego nieprawdziwych danych mających wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość, a jednocześnie brak jest podstaw z art. 84 ust. 2 ustawy systemowej do żądania takiego zwrotu od osoby, której świadczenia te faktycznie wypłacono (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2000 r., II UKN 1/00, OSNAPiUS 2002 Nr 9, poz. 218; z dnia 10 czerwca 2008 r., I UK 376/07, OSNP 2009 nr 21 - 22, poz. 295; z dnia 17 stycznia 2012 r., I UK 194/11, LEX nr 1227962; z dnia 6 sierpnia 2013 r., II UK 11/13, OSNP 2014 Nr 5, poz. 72). W doktrynie zauważa się, że sformułowanie "obowiązek zwrotu świadczenia" jest nieprecyzyjne i mylące, gdyż obowiązek płatnika nie polega na zwrocie świadczenia, lecz w istocie na wyrównaniu szkody wyrządzonej przez spowodowanie wypłacenia przez organ ubezpieczeń społecznych świadczeń nienależnych (por. S. Płażek, Z. Salomon, Zwrot nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczenia społecznego, Palestra 1988 nr 8 - 9, s. 56). Przyjmuje się zatem, że odpowiedzialność płatnika składek z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej wskutek podania organowi rentowemu nieprawdziwych danych i spowodowanie w ten sposób wypłaty nienależnego świadczenia jest odpowiedzialnością deliktową, opartą na winie sprawcy (por. R. Babińska, Pojęcie i rodzaje błędu organu rentowego lub odwoławczego, PiP 2005 nr 12, s. 58). W żadnym razie nie ona charakteru absolutnego i nie jest niezależna od zachowania organu rentowego. Hipotezą komentowanej normy prawnej objęte są sytuacje przekazywania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych przez płatnika składek danych mających wpływ na podjęcie przez organ rentowy decyzji o przyznaniu ubezpieczonemu prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ich wysokości (a więc także tych informacji, które w świetle art. 100 i art. 129 ustawy emerytalno - rentowej przesądzają o dacie nabycia prawa do świadczenia i podjęcia jego wypłaty), jeśli dane te okażą się nieprawdziwe.” Jak z powyższego wynika, w niniejszej sprawie taka sytuacja nie zaistniała. Mimo faktu, iż płatnik wystawił nowe zaświadczenie ZUS Rp-7 dlaJ. S. (1), faktyczną przyczyną zmiany wysokości świadczenia ubezpieczonego było to, że organ rentowy odliczył od wysokości jego zarobków wliczone wcześniej kwoty sortów mundurowych. Już więc chociażby tylko z tego powodu zaskarżona decyzja musiała zostać zmieniona. Po dokonaniu bowiem faktycznej i prawidłowej korekty zarobkówJ. S.poprzez przyjęcie kwot wykazanych w nowym zaświadczeniu o zarobkach, wysokość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru jego świadczenia powinna wynieść 92,11%, a więc być o ledwie 0,03% niższa od wskaźnika wcześniej wyliczonego. Niezależnie jednak od powyższego w tym miejscu trzeba podkreślić, że w niniejszej sprawie nie sposób mówić o tym, aby płatnik składek miał obowiązek naprawienia organowi rentowemu jakiejkolwiek szkody. Wracając bowiem do zacytowanego wyżej fragmentu uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z 25 lutego 2015r. trzeba przypomnieć, że odpowiedzialność płatnika jest odpowiedzialnością deliktową, opartą na winie sprawcy. Sąd Najwyższy podkreślił, że zawarte w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawionym według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Rp-7), dane nie mają wiążący charakter dla organu rentowego i podlegają kontroli tego organu przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu świadczeń emerytalno - rentowych oraz ustalaniu ich wysokości. Wyjaśnił, że„zaświadczenie takie nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniuart. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmioty wydające takie zaświadczenia nie są organami wykonującymi zadania z zakresu administracji państwowej, a tylko dokumenty wystawiane przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, jako organ uprawniony do przyznawania świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ustalania ich wysokości ma zatem obowiązek dokonania kontroli przedłożonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (Rp -7) stanowiącego nie dokument urzędowy, a prywatny. Trzeba też mieć na uwadze wynikający zart. 7 k.p.a.i ciążący także na organach rentowych obowiązek podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy,przy uwzględnieniu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.[podkreślenie własne Sądu Okręgowego w Szczecinie].Rozpoznając wniosek o przyznanie świadczenia emerytalnego lub rentowego organ rentowy powinien zatem rozważyć, czy do wniosku dołączono wszystkie niezbędne dokumenty, a zawarte w tych dokumentach dane wystarczają do podjęcia decyzji w kwestii prawa ubezpieczonego do dochodzonego świadczenia i jego wysokości. Jeśli nie - powinien zażądać dostarczenia brakujących dokumentów i wyjaśnić wątpliwości wynikające z analizy zawartych w nich informacji. W konsekwencji w orzecznictwie sądów powszechnych dominuje słuszny pogląd, zgodnie z którym organ rentowy odpowiedzialny za wypłatę świadczeń z ubezpieczeń społecznych nie jest zwolniony z dokładnego, merytorycznego zbadania kierowanej do niego dokumentacji. Jeśli więc pobranie nienależnych świadczeń spowodowane było nie tylko błędem pracodawcy, ale i organu rentowego, nie można żądać od płatnika składek zwrotu tychże świadczeń (wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 grudnia 2001 r., III AUa 768/01, LEX nr 74577 i z dnia 9 grudnia 2008 r., III AUa 1227/08, LEX nr 552001 oraz Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 lipca 2009 r., III AUa 448/09, LEX nr 628256; Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 14 maja 2013 r., III AUa 1131/12, LEX nr 1316151 i Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 maja 2014 r., III AUa 294/14, LEX nr 1477244). Dalej Sąd Najwyższy podkreślił także, że„przez nieprawdziwe dane, o jakich mowa w art. 84 ust. 6 ustawy systemowej, należy rozumieć zawarte w tych dokumentach dane niezgodne z prawdą, z rzeczywistością, ze stanem faktycznym, kłamliwe, zmyślone, nierzeczywiste (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2012 r., II UK 39/12, M.P. Pr. 2013 nr 1, s. 49-50).”Zauważył nadto, iż„organ rentowy ma obowiązek skontrolowania, czy przedstawione mu przez ubezpieczonego lub płatnika dokumenty są kompletne, a zawarte w nich dane wystarczają do wydania decyzji w sprawie prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych i ich wysokości.” Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż w pierwotnie (w roku 2011) złożonym zaświadczeniu Rp-7 pracodawca zaznaczył, że zostało ono sporządzone w oparciu o listy płac i kartoteki płacowe, podczas gdy w drugim (z roku 2014) odnotował, że jest ono wystawione na podstawie „zaświadczenia kadrowego”, a dodatkowo odrębnym pismem wyjaśnił, że przyczyną jego wydania było zalecenie wydane przez kontrolującą w roku 2014 płatnika pracownicę(...) OddziałuwS.,K. S.. W ocenie Sądu Okręgowego już sama treść owych adnotacji powinna skłonić organ rentowy do podjęcia działań zmierzających do ustalenia, które z tych zaświadczeń jest w rzeczywistości bardziej miarodajne i czy faktycznie „zaświadczenie kadrowe” (rozumiane w tym przypadku jako dokonane przez kadrową płatnika wyliczenie wysokości zarobkówJ. S.na podstawie danych z jego akt osobowych) jest bardziej miarodajne niż zapisy na kartach wynagrodzeń. Gdyby organ rentowy takie działania podjął, z pewnością ustaliłby – tak jak uczynił to sąd w niniejszym postępowaniu – iż brak jest podstaw, by automatycznie odmawiać wiary danym z kartotek płacowych. Choć bowiem występują w tym zakresie rozbieżności między treścią dokumentów z akt osobowychJ. S.a zapisami w owych kartotekach (raz zarobki wykazane w kartotece są niższe, a raz niższe niż wynikałoby to tylko z kopii angaży z akt osobowychJ. S.), to jednak nie można jednoznacznie przesądzić o tym, że zapisy w kartotekach płacowych są błędne. W aktach osobowychJ. S.nie ma bowiem np. jakichkolwiek dokumentów odnoszących się do roku 1975; brak jest także pism w sprawie przyznawanych mu dodatków specjalnych (mimo iż w pierwotnym angażu wskazywano, że jego wysokość miała być ustalana odrębnymi pismami), co pozwala twierdzić, że akta te mogą być niekompletne. Sąd nie widzi także powodu, by automatycznie uznać, że niemożliwym jest iż płatnik wypłaciłJ. S.wynagrodzenie za cały marzec 1973r. (za pełen miesiąc), mimo iż faktycznie pracęJ. S.podjął z dniem 10 lub 11 (w tym zakresie także akta osobowe są niejasne) marca. Zmiana pracodawcy nastąpiła bowiem w ramach porozumienia między zakładami pracy, w ramach tej samej (rozumianej ogólnie) struktury organizacyjnej, tj. Komend Ochotniczych Hufców Pracy. Nie można więc wykluczyć, iż w sposób umowny nowy pracodawca przejął na siebie obowiązek wypłaceniaJ. S.wynagrodzenia za pełen miesiąc kalendarzowy. Niezależnie jednak od powyższego, i tak w żadnej mierze nie można zdaniem sądu przypisać w tej sprawie płatnikowi winy – pierwsze zaświadczenie wystawił bowiem w dobrej wierze, w oparciu o posiadane dokumenty archiwalne; wystawienie zaś drugiego było spowodowane działaniami samego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co też płatnik składek od początku podkreślał. Mając więc wszystkie powyższe względy na uwadze, na podstawieart. 47714§ 2 k.p.c., sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, iż odwołujący się płatnik składek nie ma obowiązku zwrotu organowi rentowemu świadczeń wypłaconych w okresie od 1 września 2011r. do 31 sierpnia 2014r. w kwocie 1659,42 zł. /SSO Monika Miller-Młyńska/

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Szczecinie date: '2015-09-03' department_name: VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Monika Miller-Młyńska legal_bases: - art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 114 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - art. 244 § 1 i 2 k.p.c. - art. 7 k.p.a. recorder: st. sekr. sądowy Katarzyna Herman signature: VI U 2160/14 ```

151515050000503_I_C_002516_2014_Uz_2015-11-05_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I C 2516/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Gliwicach Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSR Grzegorz Korfanty Protokolant: Sylwia Pordzik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 roku wG. sprawy z powództwaD. P. przeciwko(...) S.A.(...)wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) S.A.(...)wW.na rzecz powodaD. P.kwotę 8.350 zł (osiem tysięcy trzysta pięćdziesiąt złotych) z każdoczesnymi ustawowymi odsetkami od dnia 26 kwietnia 2013 roku oraz kwotę 2.426,20 zł (dwa tysiące czterysta dwadzieścia sześć złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania; 2 nakazuje pobrać od pozwanego(...) S.A.(...)wW.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gliwicach kwotę 693,72 zł (sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem części nieuiszczonych kosztów wynagrodzenia biegłego. SSR Grzegorz Korfanty Sygn. akt I C 2516/14 UZASADNIENIE Pozwem z dnia 18 grudnia 2014 roku powódD. P.wniósł o zasądzenie od pozwanego(...) Spółki Akcyjnej(...)wW.kwoty 7.095 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że należący do powoda samochód markiH. (...)onr rejestracyjnym (...)został uszkodzony w wypadku drogowym dnia 16 marca 2013 roku. Wypadek spowodował inny uczestnik ruchu ubezpieczony u pozwanego. Pozwane Towarzystwo w wyniku postępowania likwidacyjnego wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie (koszt naprawy pojazdu) w kwocie 11.800 zł. Wysokość dochodzonego roszczenia wynika z różnicy pomiędzy kwotą wypłaconego odszkodowania, a kwotą jaka powinna być powodowi wypłacona z tytułu przedmiotowej szkody (rzeczywiste koszty naprawy). Kwota dochodzona pozwem uwzględnia wypłacone uprzednio odszkodowanie. Żądanie pozwu w zakresie odsetek uzasadniają przepisy ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nie kwestionując swojej odpowiedzialności za szkodę wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego rozliczył przedmiotową szkodę jako szkodę całkowitą. Suma odszkodowania, z uwzględnieniem kosztów holowania, została ustalona na kwotę 12.370,74 zł. Dalej podniósł, że strona powodowa nie sprostała obciążającym ją obowiązkom dowodowym i nie wykazała dochodzonego roszczenia. Bowiem dołączona przez powoda ekspertyza stanowi jedynie dokument prywatny, który pozwany kwestionuje. Powód w piśmie procesowym z dnia 4 lutego 2015 roku podtrzymał żądanie pozwu. Zaznaczył, że pozwany w trakcie likwidacji szkody znacznie zaniżył wartość rynkową pojazdu przed zdarzeniem ustalając ją na kwotę 22.000 zł, podczas gdy wartość ta wynosiła 30.900 zł. W konsekwencji brak było podstaw do likwidacji szkody metodą wybraną przez pozwanego. W piśmie procesowym z dnia 15 lipca 2015 roku powód rozszerzył żądanie pozwu, domagając się ostatecznie zasądzenia od pozwanego kwoty 8.350 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 kwietnia 2013 roku. Jednocześnie powód powołując się na datę zgłoszenia szkody wyjaśnił, że wskazana w pozwie data, od której domaga się zasądzenia odsetek, została podana omyłkowo. Pozwany w piśmie procesowym z dnia 17 września 2015 roku wniósł o oddalenie powództwa także w jego rozszerzonej postaci. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 16 marca 2013 roku doszło do wypadku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący doD. P.samochód markiH.onumerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. D. P.w dniu 27 marca 2014 roku zgłosili pozwanemu szkodę, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego ostatecznie przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 12.370,72 zł, w tym 11.800 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy pojazdu. Pozwany rozliczył szkodę jako szkodę całkowitą. Pismem z dnia 27 października 2014 roku powód zwrócił się do pozwanego o wypłatę kwoty 9.108,43 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami. W odpowiedzi zawartej w piśmie z dnia 1 grudnia 2014 roku pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powód nie jest uprawniony do odliczenia podatku od towarów i usług. (okoliczności bezsporne, a nadto: karta kontrolna szkody k. 10, wyliczenie szkody k. 11, pismo z dn. 27.05.2013 r. k. 12-14, pismo z dn. 01.12.2014 r. k. 17, dokumenty z załączonych akt szkodowych nr 01/(...)- operatu szkody, oświadczenia sprawcy z 02.04.2013 r., potwierdzenia zawarcia umowy OC, kserokopii dowodu rejestracyjnego pojazdu, druku zgłoszenia szkody w pojeździe, faktury VAT, analizy kosztów naprawy, kalkulacji naprawy z 24.06.2013 r., decyzji z 17.04.2013 r., wezwania do zapłaty z 27.10.2014 r.) Uzasadniony koszt naprawy pojazdu uszkodzonego w zdarzeniu z dnia 16 marca 2013 roku przy zastosowaniu nowych części oryginalnych, stawki za roboczogodzinę w wysokości 70 zł oraz według technologii przewidzianej przez producenta pojazdu na marzec 2013 roku wynosił 37.622,93 zł brutto. Natomiast koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu tych samych stawek i części zamiennych oraz przy założeniu wykonania naprawy zgodnie z technologią przewidzianą w prywatnej ekspertyzie wykonanej na zlecenie powoda wynosił 20.508,38 zł brutto. Wartość rynkowa samochodu przed kolizja wynosiła 27.300 zł brutto, zaś wartość pojazdu po wypadku komunikacyjnym wynosiła 7.150 zł brutto. (dowód: pisemna opinia biegłego sądowego k. 55-83, uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego k. 116-118) Stan faktyczny ustalono w części na podstawie okoliczności bezspornych, w części na podstawie wskazanych powyżej dowodów, w tym dokumentów zawartych w załączonych aktach szkodowych. Autentyczność zebranych w sprawie dokumentów oraz prawdziwość treści w nich zawartych nie była podważana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Stąd Sąd uznał dokumenty te za w pełni wiarygodne. W zakresie kwestionowanej wysokości szkody (wartości pojazdu przed zdarzeniem i po wypadku, a także kosztów naprawy pojazdu), Sąd oparł się na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego, a to z uwagi na jego potwierdzony profesjonalizm oraz obiektywizm. Sąd uznał opinię biegłego za bezstronną, pełną i wiarygodną. Nadto zdaniem Sądu najpełniej odzwierciedla ona wartość szkody w pojeździe powoda. Wprawdzie strona pozwana podniosła pewne zastrzeżenia co do opinii biegłego, jednakże biegły złożył opinie uzupełniającą, w której odniósł się do zarzutów pozwanego. Biegły dokładnie wyjaśnił przyczyny dla wyciągnięcia takich a nie innych wniosków, opisał zastosowaną metodologię pracy. Wyjaśnienia biegłego są logiczne oraz poparte wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Po złożeniu opinii uzupełniającej, żadna ze stron nie podnosiła co do niej jakichkolwiek zastrzeżeń. Należy przy tym wskazać, że wiedza i doświadczenie biegłego nie budzą wątpliwości Sądu. Z tych też względów dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego. Sąd zważył, co następuje: Powództwo należało uznać za uzasadnione w całości. Odpowiedzialność pozwanego za pokrycie szkody w pojeździe powoda wynikała z 822§ 1 k.c.w zw. zart. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych/Dz.U. nr 124 poz 1152/. Zasady odpowiedzialności nie kwestionował pozwany. Spór pomiędzy stronami ograniczył się do ustalenia wysokości odszkodowania. Ustalając wysokość odszkodowania Sąd zważył naart. 361 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§1). W takich granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§2). Regulacja zawarta wart. 363 § 1 k.c.mówi z kolei, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Pozwany odpowiada tylko za normalne następstwa wypadku, a odszkodowanie nie powinno zmierzać do wzbogacenia poszkodowanego.Art. 363 § 2 k.c.stanowi z kolei, że jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Podkreślić należy, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana i czy poszkodowany w ogóle zamierza ją przeprowadzić. Okoliczność zatem, czy powód rzeczywiście pojazd swój naprawił lub naprawi oraz przy użyciu jakich części, w jaki sposób i za jaką kwotę nie ma dla przedmiotowej sprawy znaczenia. Z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie wynika, iż koszty naprawy pojazdu po zdarzeniu, przywracające jego stan do stanu sprzed szkody, wynoszą 37.622,93 zł brutto. Wskazana suma stanowi koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu cen części oryginalnych i stawki za roboczogodzinę w wysokości 70 zł oraz przy uwzględnieniu kosztów technologii przewidzianej przez producenta pojazdu. Jak bowiem biegły wskazał w pisemnej opinii naprawa w taki sposób – według technologii i zaleceń producenta pojazdu - pozwala na rzeczywiste przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i zapewnienie bezpieczeństwa w trakcie jego dalszej eksploatacji. Biegły nie stwierdził aby naprawa zastosowana przez prawdopodobnego wykonawcę (zgodnie z prywatne ekspertyzą) pozwoliła na osiągnięcie wskazanego rezultatu. Jak ustalono wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 27.300 zł. Tym samym zasadnie strona pozwana przeprowadzając postępowanie likwidacyjne oceniła, że naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona i doznana przez powoda szkoda winna zostać zlikwidowana jako szkoda całkowita, tj. wysokość szkody winna zostać wyliczona jako różnicy między wartością pojazdu w chwili zdarzenia i wartością pozostałości pojazdu po zdarzeniu. Z opinii biegłego sądowego wynika, że wartość pojazdu powoda w stanie nieuszkodzonym wynosiła 27.300 zł brutto. Natomiast wartość pozostałości 7.150 zł. W konsekwencji należne powodowi odszkodowanie wynosi 20.150 zł (27.300 zł – 7.150 zł = 20.150 zł). Pozwany wypłacił dotychczas powodowi tytułem odszkodowania (kosztów naprawy pojazdu) łącznie kwotę 11.800 zł. Wobec czego, winien wypłacić powodowi dodatkowo kwotę 8.350 zł. Mając na uwadze powyższe, uwzględniając żądanie pozwu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.350 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawieart. 481 § 1 k.c.iart. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Skoro zgłoszenie szkody pozwanemu miało miejsce w dniu 27 marca 2014 roku, odsetki od należności głównej winny być zasądzone od dnia 26 kwietnia 2013 roku (od 31 dnia od zgłoszenia szkody). O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisuart. 98 § 1 k.p.c., zasądzając je w całości na rzecz powoda od strony pozwanej, która przegrała spór w całości. Na poniesione przez powoda koszty procesu, w łącznej wysokości 2.426,20 zł, składały się: opłata stosunkowa od pozwu w kwocie 355 zł, opłata od rozszerzonego żądania w kwocie 63 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 1.200 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł, wykorzystana zaliczka na wydatki w kwocie 500 zł oraz wydatki w kwocie 291,20 zł zgodnie z załączonym wykazem (koszty dojazdu na rozprawy, wydatki na korespondencje). Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził 2.426,20 zł od pozwanego na rzecz powoda. W sprawie pozostały jeszcze do rozliczenia koszty sądowe tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gliwicach, a to kwota 693,72 zł (wynagrodzenie biegłego sądowego k. 84 i k. 128). Zobowiązano zatem stronę pozwaną do zwrotu tej kwoty. SSR Grzegorz Korfanty

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Gliwicach date: '2015-11-05' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Grzegorz Korfanty legal_bases: - art. 363 § 1 k.c. - art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - art. 98 § 1 k.p.c. recorder: Sylwia Pordzik signature: I C 2516/14 ```

152520000000503_I_Ca_000058_2016_Uz_2016-03-02_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt I Ca 58/16 POSTANOWIENIE Dnia 2 marca 2016 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch Sędziowie SO Joanna Składowska SR del. Ewelina Puchalska Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 roku w Sieradzu na rozprawie sprawy z wnioskuD. J. z udziałem(...) SAwL.Oddział(...) o ustanowienie służebności przesyłu na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku z dni 16 września 2015 roku, sygnatura akt I Ns 902/14 postanawia: 1 oddalić apelację; 2 zasądzić od wnioskodawcyD. J.na rzecz uczestnika(...) SAwL.120 (sto dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawego w postępowaniu apelacyjnym. Sygn. akt I Ca 58/16 UZASADNIENIE We wniosku z dniaz 26 września 2014r.D. J.wniósł oustanowienie na prawie własności nieruchomości, stanowiącejdziałki nr (...), położonej w miejscowościR., gminaZ., powiat(...), dla której prowadzona jestksięga wieczysta o nr (...)na rzeczspółki (...) S.A.wL.służebności przesyłu za wynagrodzeniem na rzecz wnioskodawcy w kwocie 94 560 złotych. W odpowiedzi na wniosek uczestnik postępowania wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od wnioskodawcy kosztów postępowania. Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 września 2015r., Sąd Rejonowy w Łasku oddalił wniosek, zasądzając odD. J.na rzecz(...) S.A.wL.Oddział(...)kwotę 257 złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania. Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach: WnioskodawcaD. J.jest właścicielemdziałek nr (...)położonych w miejscowościR., gminaZ., dla których prowadzona jestksięga wieczysta nr (...). Przez przedmiotowe nieruchomość przebiega napowietrzna linia energetyczna średniego napięcia i napowietrzna linia niskiego napięcia. Linia energetyczna średniego napięcia została wybudowana w 1958r., a była remontowana w 1968r. i została oddana po remoncie do użytku w dniu 15 czerwca 1968r. Linia energetyczna niskiego napięcia została oddana do użytku w dniu 05 maja 1975r. Od momentu wybudowania przedmiotowe linie energetyczne były własnością Skarbu Państwa reprezentowanego przezPrzedsiębiorstwo Państwowe Zakłady (...). W wyniku podziału tego Przedsiębiorstwa w dniu 01 stycznia 1989r. utworzonoprzedsiębiorstwo państwowe Zakład (...)wŁ., które przejęło składniki mienia dzielonego przedsiębiorstwa.Przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...)z dniem 01 września 1993r. zostało przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwąZakład (...) S.A.W dniu 15 grudnia 2008r. nastąpiła zmiana nazwy spółki na(...) S.A., a w dniu 01 września 2010r. połączenie spółki z(...) S.A.wL.. Spółka przejmująca(...) S.A.wL.wstąpiła z dniem rejestracji połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych na zasadzie sukcesji uniwersalnej. Jak zauważył Sąd Rejonowy, władztwo wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne nad nieruchomością, przez którą przebiega linia przesyłowa, jest faktyczne władztwem w podobnych granicach, jakie wykonuje uprawniony z tytułu służebności. Oznacza to, iż służebność linii energetycznej mogła być przedmiotem zasiedzenia na podstawie odpowiednio stosowanegoart. 292 kc, również przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu. W ocenie Sądu Rejonowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy zasługiwało na aprobatę stanowisko uczestnika, iż doszło do nabycia w drodze zasiedzenia przez Skarb Państwa reprezentowany przezPrzedsiębiorstwo Państwowe Zakłady (...)wW.w odniesieniu do linii energetycznej średniego napięcia z dniem 15 czerwca 1988r. (20 lat od zakończenia remontu) i przezZakład (...) S.A.wŁ.w odniesieniu do linii energetycznej niskiego napięcia z dniem 05 maja 2005r. (30 lat od wybudowania) - poprzedników prawnych uczestnika - służebności odpowiadającej treścią służebności przesyłu na nieruchomości wnioskodawcy. Posiadanie służebności gruntowej wykonywane przez przedsiębiorstwo państwowe w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, a polegające na rozpięciu linii energetycznej nad nieruchomością wnioskodawcy oraz dokonywaniu jej bieżących napraw, przeglądów i konserwacji wyczerpywało przesłankę zart. 292 kc, tj. przesłankę korzystania z trwałego i widocznego urządzenia. Przed dniem 1 lutego 1989r., to jest przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 31 stycznia 1989r. o zmianieustawy kodeks cywilny(Dz. U. Nr 3, poz. 11 z 1989 r.), państwowe osoby prawne nie mogły nabyć własności nieruchomości, a tym samym służebności, gdyż nie władały nieruchomościami w imieniu własnym, lecz sprawowały zarząd mieniem państwowym w ramach zasady jednolitej własności państwowej (art. 128 kcw brzmieniu sprzed 1 lutego 1989r.). Skoro przedsiębiorstwa państwowe nie sprawowały władztwa w imieniu własnym i na własną rzecz, to czyniły to w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa jako dzierżyciele. Na skutek zmiany przepisuart. 128 kcz dniem 02 lutego 1989r. nastąpiło przeniesienie własności przedmiotowej linii energetycznej ze Skarbu Państwa na rzecz przedsiębiorstwa państwowego, a co za tym idzie także służebności przesyłu w zakresie linii energetycznej średniego napięcia oraz posiadania służebności przesyłu w zakresie linii energetycznej niskiego napięcia. Zgodnie zart.3053§ 1 kc, służebność przesyłu przechodzi na nabywcę urządzeń przesyłowych. Ponieważ uczestnik ma już służebność przesyłu uprawniającą go do korzystania z przedmiotowej nieruchomości w zakresie eksploatacji istniejących tam linii energetycznych, na podstawieart. 3051kcwniosek o ustanowienie identycznej służebności przesyłu podlegał oddaleniu. O kosztach postępowania Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawieart. 520 § 2 kpc. Apelację od postanowienia Sadu Rejonowego wniósł pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucając: 1 naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnięart. 336 kcpolegającą na błędnym przyjęciu, że warunkiem zasiedzenia służebności gruntowej jest posiadanie samoistne, w sytuacji gdy jest to posiadanie zależne; 2 sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału w skutek naruszenia przepisów postępowania polegającego na niewłaściwym zastosowaniuart. 233 § 1 i 2 kpc, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, poprzez dokonanie ustaleń w oparciu o dokumenty, które to nie stanowiły ani dowodów na posiadanie służebności, czas trwania tego posiadania, przejęcie posiadania tej służebności i to posiadania służebności w jakim kształcie i charakterze, polegającej na korzystaniu z jakich urządzeń; 3 naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwe zastosowanieart. 233 § 1 i 2 kpc, polegające na nieprzyjęciu w sposób umożliwiający ocenę zarzutu zasiedzenia z jakiej powierzchni działki uczestnik korzysta; 4 naruszeniu przepisów postępowania polegające na niewłaściwym zastosowaniuart. 233 § 1 i 2 kpc, polegające na ustaleniu początku i końca terminów zasiedzenia w sposób dowolny i nieznajdujący oparcia w materiale dowodowym. W oparciu o wskazane zarzuty, skarżący wnosił o: 1 zmianę skarżonego postanowienia w całości polegającą na: - ustanowieniu na nieruchomości wnioskodawcy odpłatnej służebności przesyłu na rzecz uczestniczki postępowania polegającej na prawie do korzystania w celu przesyłu energii elektrycznej i konserwowaniu oraz naprawach tej linii na nieruchomości wnioskodawcy; - zasądzeniu od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy kwoty 94 560 złotych tytułem wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu; - zasądzeniu od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych; 2 względnie uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do dalszego prowadzenia Sądowi pierwszej instancji; 3 zasądzenie od uczestniczki na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, a w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w postępowaniu apelacyjnym. Uczestnik postępowania domagał się oddalenia apelacji i zasądzenia od wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszym rzędzie należy podkreślić, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszeniaart. 233 § 1 kpcwymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu co do oceny poszczególnych dowodów jest prawem strony, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł wyrażonych wart. 233 § 1 kpci musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Trzeba wszakże podkreślić, że zgodnie zart. 229 kpcnie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną. Ponadto sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne) -art. 231 kpc. Sąd pierwszej instancji, zgodnie z wymogamiart. 328 § 2 kpc, w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazał, na jakich dowodach się oparł i dlaczego uznał zgormadzony w sprawie materiał dowodowy za właściwy dla poczynienia określonych ustaleń. Skarżący nie wskazał na żadne błędy w zaprezentowanym rozumowaniu. Trzeba zaś z całą mocą podkreślić, iż strona wnioskująca nie wypowiedziała się wyraźnie o dacie posadowienia urządzeń przesyłowych i nie zaprezentowała jakichkolwiek dowodów w tym zakresie. Skoro datę wzniesienia linii potwierdzały dokumenty w postaci: protokołu odbioru technicznego, protokołu obioru remontu bieżącego, opisu remontu bieżącego i protokołu przekazania do eksploatacji, a żadne z zainteresowanych, w szczególności wnioskodawca nie podnosił, że po roku 1975 miały miejsce ingerencje zmieniające w sposób istotny cechy i sposób usytuowania urządzeń przesyłowych, Sąd pierwszej instancji miał wszelkie podstawy do poczynienia ustaleń, iż linie energetyczne średniego i niskiego napięcia na działce wnioskodawcy wzniesione były w obecnym kształcie - odpowiednio - w 1968r. i 1975r., a co więcej, uznać okoliczności te za przyznane lub co najmniej niezaprzeczone (art. 229 i 230 kpc) i nie sposób wymagać było od uczestnika postępowania, aby w tych warunkach wykazywał okoliczność negatywną, że żadne istotne zmiany w tym zakresie nie miały po roku 1975 miejsca. Nie budzi zastrzeżeń i znajduje potwierdzenie w judykaturze pogląd Sądu Rejonowego, że jeżeli przed 1989r. pod rządemart. 128 kcprzedsiębiorstwo państwowe spełniło przesłanki wymagane do nabycia własności przez zasiedzenie, to własność nabywał Skarb Państwa, a nie przedsiębiorstwo wyposażone w osobowość prawną (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1993 r., 76/93·, 12 grudnia 1996 r., l CKU 38/96 i 11 grudnia 2008 r., II CSK 314/08, Uchwała Sądu Najwyższego z 22. 10. 2009 r., III CZP 70/09. M. Prawn. 2009, Nr 23, str. 1252). Uregulowanym wart. 348 kcpodstawowym sposobem przeniesienia posiadania, zarówno samoistnego, jak i zależnego, jest wydanie rzeczy (traditio corporalis). W przypadku posiadania służebności chodzi oczywiście o „trwałe i widoczne urządzenie”, z którego korzystanie prowadzi do zasiedzenia (w sprawie niniejszej przebiegające przez nieruchomość wnioskodawcy napowietrzne linie energetyczne i ich eksploatacja). Nie jest zatem potrzebna żadna umowa pisemna lub decyzja. W sytuacji, w której nabycie służebności dotyczącej linii średniego napięcia w 1988r. przez Skarb Państwa nastąpiło nie na podstawie umowy lub orzeczenia Sądu, a w drodze zasiedzenia i brak było w owym czasie stosownego dokumentu ten fakt stwierdzającego, nie mogło być mowy o wyraźnym wymienieniu służebności, jako składnika majątku przekazanego na mocy Zarządzenia Ministra Przesyłu nr 14/(...)/89 z dnia 16 stycznia 1989r., którym utworzonoprzedsiębiorstwo państwowe Zakład (...), któremu przydzielono składniki mienia należące dotychczas do CentralnegoO.Energetycznego -Zakładu (...). Ograniczoneprawo rzeczowebyło prawem związanym z własnością przekazanych urządzeń przesyłowych jako elementem przedsiębiorstwa, a zatem dzieliło los tych składników mienia jako ich część składowa (art. 50 kc, 551kc). W przypadku zaś linii niskiego napięcia wprost chodziło o przeniesienie posiadania urządzeń, bowiem zasiedzenie służebności jeszcze wówczas nie nastąpiło. Niedołączenie stosownego protokołu zdawczo - odbiorczego do akt sprawy nie wykluczało możliwości udowodnienia okoliczności przekazania urządzeń energetycznych przebiegających przez działkę wnioskodawcy za pomocą innych środków dowodowych, w tym przy zastosowaniu domniemań faktycznych. Za przyjęciem domniemań w zakresie przekazania tych konkretnych obcinków linii energetycznych przemawiało zaś położenie linii w zasięgu działalności przedsiębiorstwa uczestnika postępowania i sama treść wniosku, w którymD. J.wskazał(...) SAwL.Oddział(...)wŁ.jako właściciela urządzeń przesyłowych. Zarzut naruszeniaart. 336 kcjest zupełnie niezrozumiały. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy nie określał jako przesłanki zasiedzenia służebności posiadania samoistnego. Tym niemniej dla porządku zauważyć trzeba, że na tle uregulowaniaart. 352 kc, zgodnie z którym kto faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności, jest posiadaczem służebności, charakter jurydyczny posiadania służebności gruntowej jest w judykaturze różnie kwalifikowany, a posiadanie służebności jest określane zamiennie, jako posiadanie samoistne służebności, posiadanie zależne lub posiadanie służebne (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2006r., III CSK 38/05, OSP 2006, nr 10, poz. 114, z dnia 10 lipca 2008r., III CSK 73/08 (niepubl.), z dnia 27 stycznia 2006r., III CSK 38/05 (niepubl.), z dnia 29 maja 2000r., III CKN 742/98 (niepubl.). Rzeczywiście w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 9 sierpnia 2011r., III CZP 10/11, OSNC 2011/12/129, wyrażono pogląd, że w przypadku posiadania służebności gruntowej w rachubę nie wchodzi, jak przy nabyciu własności, posiadanie samoistne, lecz posiadanie w zakresie odpowiadającym treści służebności. Z punktu widzenia jednak rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, podniesiona kwestia zastosowanej terminologii nie ma żadnego znaczenia. Prawidłowe zastosowanieart. 292 kcwymagało ustalenia, czy posiadanie służebności w danym wypadku polegało na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia i zasadnie Sad pierwszej instancji przyjął, że ta przesłanka została spełniona (rozpięcie linii energetycznych nad nieruchomością wnioskodawcy przez przedsiębiorstwo przesyłowe, przesył energii elektrycznej oraz dokonywanie bieżących napraw, przeglądów i konserwacji). Na zakończenie należy wskazać, że skoro uczestnik postępowania ograniczył się do zgłoszenia zarzutu zasiedzenia, natomiast nie złożył wniosku o jego stwierdzenie, zaskarżone orzeczenie nie mogło określać pozytywnie treści służebności nabytej w tej drodze. Takie rozstrzygnięcie stanowiłoby wyjście poza granice żądania. Wymaganie, aby w tym wypadku - dla potrzeb uzasadnienia orzeczenia - nastąpiło, jak postuluje skarżący, określenie rodzaju, zakresu, oraz sposobu wykonywania służebności, a także oznaczenie szlaku (miejsca) usytuowania urządzeń z powołaniem się na mapę sporządzoną według zasad obowiązujących przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych, opatrzoną klauzulą właściwego organu do spraw ewidencji gruntów i budynków stwierdzającą, iż jest przeznaczona do dokonywania wpisów w księdze wieczystej, jest wymaganiem zbyt daleko idącym, w sytuacji gdy określenie takie, jako niezawarte w sentencji postanowienia, nie mogłoby stanowić podstawy owego wpisu. Z tych wszystkich względów, apelacja wnioskodawcy, z mocyart. 385 kpcw związku zart. 13 § 2 kpc, jako bezzasadna podlegała oddaleniu. O zwrocie uczestnikowi postępowania kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono na podstawieart. 520 § 2 kpc., przy zastosowaniu stawki minimalnej, zgodnie z§ 7 pkt 3w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych...” z dnia 28 września 2002r. (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 490).

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Sieradzu date: '2016-03-02' department_name: I Wydział Cywilny judges: - Elżbieta Zalewska-Statuch - Joanna Składowska - Ewelina Puchalska legal_bases: - art. 292 kc - art. 233 § 1 i 2 kpc recorder: sekretarz sądowy Elwira Kosieniak signature: I Ca 58/16 ```

154505200001003_II_C_001381_2012_Uz_2018-09-17_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II C 1381/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 września 2018 roku Sąd Rejonowy dlaW. (...)II Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: asesor sądowyA. D. Protokolant: Sylwia Bzdyra po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2018 r. wW.sprawy z powództwaM. G. przeciwkoJ. D. z udziałem(...) spółki akcyjnejz siedzibą wW.jako interwenienta ubocznego po stronie pozwanej o zapłatę 1 oddala powództwo; 2 zasądza od powodaM. G.na rzecz pozwanegoJ. D.kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu; 3 nakazuje pobrać od powodaM. G.na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dlaW. (...)kwotę 778,82 zł (siedemset siedemdziesiąt osiem złotych i osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa. asesor sądowy Alicja Sieczych-Drzewiecka

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie date: '2018-09-17' department_name: II Wydział Cywilny judges: - asesor sądowy Alicja Sieczych-Drzewiecka legal_bases: [] recorder: Sylwia Bzdyra signature: II C 1381/12 ```

155005050001512_III_RC_000215_2013_Uz_2013-07-29_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III RC 215/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 29 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bolesławcu, III Wydział rodzinny i Nieletnichw składzie : Przewodniczący : SSR Aleksander Kościelski, Protokolant : Marcin Pawłowicz, po rozpoznaniu w dniu 29.07.2013 r. w Bolesławcu, sprawy z powództwaR. F., przeciwko małoletniejA. F.reprezentowanej przez matkęD. F.orazE. F., o obniżenie alimentów i ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego, z powództwaE. F., przeciwkoR. F., o podwyższenie alimentów, z powództwa małoletniejA. F.reprezentowanej przez matkęD. F., przeciwkoR. F., o podwyższenie alimentów, I oddala powództwoE. F.przeciwkoR. F.; II oddala powództwo małoletniejA. F.reprezentowanej przez matkęD. F.przeciwkoR. F.; III oddala powództwoR. F.przeciwkoE. F.; IV zasądza odR. F.na rzecz małoletniejA. F., obniżone alimenty, od ustalonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, z dnia 25 maja 2011 roku w sprawie IC 1232/10, z kwoty po 500 złotych miesięcznie, do kwoty po 350 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) miesięcznie, płatne z góry do rąkD. F., do dnia 10-go każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 29 lipca 2013 roku; V dalej idące powództwo oddala; VI nie obciążaD. F.obowiązkiem zwrotuR. F., kosztów związanych z częściowym uwzględnieniem żądańR. F.; Sygn. akt III RC 215/13 UZASADNIENIE PowódR. F., skierował w dniu 24 maja 2013r., do Sądu Rejonowego w Bolesławcu, pozew przeciwko: małoletniejA. F.reprezentowanej przez matkęD. F., o obniżenie alimentów z kwoty po 500 złotych miesięcznie, do kwoty po 200 złotych miesięcznie oraz przeciwkoE. F., o uchylenie obowiązku alimentacyjnego w kwocie po 500 złotych. (k. 2-5) W dniu 24 maja 2013 roku, małoletniaA. F.reprezentowana przez matkęD. F., skierowała przeciwkoR. F.pozew o podwyższenie alimentów, z kwoty po 500 złotych, do kwoty po 800 złotych miesięcznie. (k. 131 – 132). W dniu 5 czerwca 2013 roku,E. F.skierowała przeciwkoR. F.pozew o podwyższenie alimentów, z kwoty po 500 złotych miesięcznie, do kwoty po 800 złotych miesięcznie (k. 88). Sąd połączył sprawy do wspólnego prowadzenia (k. 85, 140). R. F.wniósł o oddalenie powództw córek (k. 106, 137).D. F.iE. F.wniosły o oddalenie powództwaR. F.(k. 208) Sąd ustalił następujący stan faktyczny: E. F.i małoletniaA. F.są dziećmi stron. Powódki mieszkają wraz z matkąD. F.i rodzicamiD. F.w mieszkaniu rodziców matki powódek. Obowiązek alimentacyjnyR. F.na rzecz małoletnich córek został ustalony wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 23.05.2011r. w sprawie IC 1232/10 w kwocie po 500 złotych na rzecz każdej z nich. Dowód:wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze (k. 619 akt IC 1232/10 w aktach SO w Jeleniej Górze). W dacie orzekania przez Sąd Okręgowy,R. F.pracował w tym samym miejscu co obecnie i otrzymywał takie samo wynagrodzenie w kwocie netto 2820 złotych, otrzymywał także zasiłek pielęgnacyjny 153 złote. Wydatki na jego potrzeby wynosiły około 1300 – 1500 złotych. Płacił połowę czynszu za mieszkanie, nie ponosił opłat za media. Swoje dochody przeznaczał na alimenty dla córek i zaspokojenie swoich potrzeb – nie czynił żadnych oszczędności. Obecnie uzyskuje takie samo wynagrodzenie jak poprzednio, otrzymuje taki sam zasiłek pielęgnacyjny. Wzrosły koszty jego utrzymania z uwagi na konieczność opłaty pełnego czynszu, mediów około 130 zł. Wzrosły koszty leków z uwag na fakt, iż przestały być w 2012 roku refundowane. Ich koszt to obecnie 140 złotych. Z uwagi na fakt, iżR. F.pozostaje w leczeniu i nastąpił u niego odrzut jednego z przeszczepów, ponosi dodatkowe koszty związane z wyjazdami do klinik weW., po około 300 złotych miesięcznie. W utrzymaniu pomagają powodowi rodzice, od których uzyskał pożyczkę. Dowód:zeznanieR. F.k. 218,220v, zaświadczenia lekarskie – k. 16-17, wydruk wpływu wynagrodzenia – k. 27, wydruk wpływ świadczenia opiekuńczego – k. 28 E. F.ma obecnie 19 lat, jest uczennicą(...)o kierunku(...). Pozostaje na utrzymaniu rodziców, z uwagi na naukę nie może podjąć pracy, gdyż uczy się w systemie stacjonarnym. Określa swoje potrzeby na kwotę łączną około 700 zł. Na wyżywienie potrzebuje około 470 zł, środki czystości około 100 zł, na odzież około 100 zł, bilety miesięczne – 36 zł, na fryzjera około 25 zł.E. F.otrzymywała w szkole obiady finansowane przez MOPS. Mieszka wraz z siostrą i matką w mieszkaniu dziadków wraz z dziadkami. W bieżącym roku szkolnym nie uzyskała promocji do kolejnej klasy. W dacie rozstrzygania o alimentach także pozostawała na utrzymaniu rodziców. Dowód:zeznaniaE. F.– k. 218v – 219, 219v., zaświadczenie ze szkoły – k. 91. MałoletniaA. F.ma obecnie 16 lat, jest uczennicą. Mieszka wraz z matką i siostrą w mieszkaniu dziadków wraz z dziadkami.D. F.określa koszty utrzymania córki na około 1000 zł. Na koszty te składają się wyżywienie około 470 zł, środki czystości około 100 zł, odzież około 100 zł, bilety miesięczne około 36 zł, fryzjer około 25 zł. Małoletnia obiady jadła w szkole. Finansował je MOPS. D. F.nie pracuje, praktycznie utrzymuje się z alimentów jakie uzyskują córki oraz korzysta z pomocy rodziców u których mieszka. Dowód:zeznanieD. F.– k. 219,220. Sąd zważył co następuje: Zgodnie z treściąart. 133 krio, rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Zdaniem Sądu,E. F.nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Jest uczennicą stacjonarnej szkoły średniej i w związku z tym nie jest w stanie podjąć zatrudnienia. Fakt, iż nie uzyskała promocji do kolejnej klasy nie zwalnia rodziców powódki z obowiązków dalszego jej utrzymania, aż do chwili, w której uzyska wykształcenie. Oczywistym jest, że w przypadku gdyby po raz kolejny nie uzyskała promocji do następnej klasy, można by rozważać, czy nie jest już zdolna do samodzielnego utrzymania. Z tego powodu Sąd oddalił pozewR. F.o ustalenie wygaśnięcia jego obowiązku alimentacyjnego względemE. F.. W świetleart. 138 krio. „W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego”. Zarówno w literaturze jak i orzecznictwie sądowym przez zmianę stosunków rozumie się istotne zwiększenie lub zmniejszenie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji oraz istotne zwiększenie się lub zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Pojęcia zwiększenia lub zmniejszenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości majątkowych i zarobkowych uprawnionego pozostają we wzajemnej zależności i wzajemnie na siebie rzutują. Wynika to faktu, że pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można odrywać od pojęcia zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (por. orz. SN z dnia 10 października 1969 r., III CRN 350/69 , OSNCP 1970, nr 2, poz. 15). Kluczowym zatem zagadnieniem dla rozstrzygnięcia o żądaniu opartym naart. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczegojest porównanie stanu istniejącego w dacie uprawomocnienia się wyroku zasądzającego alimenty ze stanem istniejącym w dacie orzekania o ich podwyższeniu lub obniżeniu. Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze, ustalającego wysokość alimentów należnych odR. F.jego córkom, Sąd rozłożył ten obowiązek między rodzicami w ten sposób, że zobowiązałR. F.do łożenia na rzecz córek renty alimentacyjnej w kwocie po 500 złotych miesięcznie. W pozostałym zakresie , obowiązek alimentacyjny wobec córek obciąża ich matkęD. F.. Zdaniem Sądu nastąpiła zmiana stosunków zarówno po stronieE. F.iA. F., ale także i po stronieR. F.. Niewątpliwie wzrosły usprawiedliwione potrzeby córek stron w zakresie wyżywienia , kosztów ubrań, kosztów związanych z nauką, co wynika z faktu, iż córki stron dojrzewają i że od czasu ostatniego rozstrzygnięcia o alimentach upłynęło już ponad 2 lata. Z drugiej jednak strony nastąpiła zmiana stosunków po stronieR. F., bowiem jego możliwości majątkowe uległy zmniejszeniu.R. F.uzyskuje takie samo wynagrodzenie jak w dacie orzekania o alimentach. Oczywistym jest, iż siła nabywcza jego dochodów jest niższa, z uwagi na wzrost cen. Wzrosły w sposób zdecydowany wydatkiR. F.związane z kosztem zakupu leków, kosztami wyjazdu do klinik, kosztami mediów i czynszu.D. F.nie kwestionuje wysokości wydatków i dochodówR. F.. Uznając zatem, że sytuacja majątkowaR. F.uległa pogorszeniu w większym stopniu niż wzrosły potrzeby córek stron, Sąd oddalił powództwoE. F.przeciwkoR. F.i powództwo małoletniejA. F.przeciwkoR. F.o podwyższenie alimentów. Sąd uwzględnił także w części powództwoR. F.przeciwko małoletniejA. F.i obniżył alimenty należne odR. F.z kwoty po 500 zł miesięcznie do koty po 350 złotych miesięcznie. Z uwagi na fakt, iż orzeczenie o zmianie alimentów jest orzeczeniem konstytutywnym, Sąd ustalił początek jego obowiązywania od daty wyrokowania, to jest od daty 29 lipca 2013r. Sąd oddalił dalej idące powództwo jako niezasadne. Zdaniem SąduR. F.jest w stanie ponieść koszty utrzymania małoletniej córki w kwocie po 350 złotych miesięcznie. Sąd nie traci z pola widzenia faktu, iżD. F.realizuje swój obowiązek alimentacyjny względem małoletniejA. F.poprzez osobiste starania w opiekę i wychowanie małoletniej. Jednak z uwagi na fakt, iż córka stron ma obecnie 16 lat,D. F.w mniejszym stopniu musi się skupiać na pozamaterialnym obowiązku alimentacyjnym i winna rozważyć podjęcie zatrudnienia, co umożliwi jej zaspokajanie także materialnych potrzeb córki. TwierdzeniaD. F., iż ciężko jest jej znaleźć pracę, jest zdaniem Sądu niewiarygodne. Sąd z innych postępowań w sprawach alimentacyjnych ma wiedzę, iż na(...)rynku pracy nie ma problemów z uzyskaniem zatrudnienia, chociażby w handlu. Sąd w oparciu o przepisart. 100 k.p.c.nie obciążyłD. F.obowiązkiem zwrotuR. F.kosztów związanych z częściowym uwzględnienie jego żądań.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Bolesławcu date: '2013-07-29' department_name: III Wydział Rodzinny i Nieletnich judges: - Aleksander Kościelski legal_bases: - art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - art. 100 k.p.c. recorder: Marcin Pawłowicz signature: III RC 215/13 ```

154505000001503_V_Ca_003446_2013_Uz_2014-07-24_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. aktV Ca 3446/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 24 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie: Przewodniczący: SSO Waldemar Beczek Sędziowie: SO Adrianna Szewczyk-Kubat (spr.) SR del. Agnieszka Grzelak Protokolant: sekr. sądowy Marta Szczęsna po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Banku(...)wN. przeciwkoM. K. o zapłatę na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego(...)wW. z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt II C 1058/13 1 oddala apelację; 2 zasądza od Banku(...)wN.na rzeczM. K.kwotę 77 (siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego instancji odwoławczej. Sygn. akt V Ca 3446/13 UZASADNIENIE W pozwie z dnia 21.03.2013 r. powód Bank(...)z siedzibą wN.wniósł o zasądzenie od pozwanejM. K., pełniącej funkcję Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym(...)wW.kwoty 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwana działając jako Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym(...)wW.skierowała do powoda łącznie dziesięć zawiadomień o zajęciu rachunków bankowych i zakazie wypłat. Po weryfikacji danych dłużników wymienionych w zawiadomieniach powód ustalił, iż żaden z nich nie jest ani też nigdy nie był posiadaczem rachunku bankowego prowadzonego przez powodowy Bank. Powód wskazał, iż zgodnie zart. 2 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, banki są zobowiązane udzielić na pisemne żądanie komornika informacji niezbędnych do prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego, ale zgodnie zart. 110 ustawy Prawo bankowebank może pobierać przewidziane w umowie prowizje i opłaty z tytułu wykonywanych czynności bankowych oraz opłaty za wykonywanie innych czynności, w tym także opłaty za przygotowanie, sporządzenie i przekazanie informacji stanowiących tajemnicę bankową uprawionym przez ustawę osobom, organom i instytucjom. Powód wskazał również, iż obowiązująca u niego „Tabela opłat i prowizji za czynności i usługi bankowe” przewiduje opłatę w wysokości 50 zł za udzielenie informacji o posiadaniu rachunku bankowego przez daną osobę. Biorąc zatem pod uwagę fakt, iż wskazana wcześniej czynność pozwanej odnosiła się do dziesięciu dłużników, powód wypełniając nałożony na niego obowiązek udzielenia żądanych informacji uprawniony był do naliczenia z tego tytułu opłaty w wysokości dochodzonej pozwem, tj. 500 zł. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pozwana wskazała, iż działając jako komornik sądowy skierowała do powoda zawiadomienia o zajęciu rachunków bankowych oraz zakazie wypłat odnoszące się do dziesięciu dłużników, wobec których pozwana prowadzi postępowania egzekucyjne. Zdaniem pozwanej roszczenie powoda o zapłatę należności w kwocie 500 zł za udzielenie informacji o nie prowadzeniu przez powoda rachunków bankowych dla tychże dłużników było niezasadne, gdyż powód udzielał pozwanej tej informacji na skutek zajęcia przez pozwaną rachunków bankowych dłużników w trybie przepisuart. 889 § 1 k.p.c., nie zaś w trybie określonym w przepisieart. 761 § 1 k.p.c.Pozwana wskazała, iż z tego względu w omawianym przypadku występowała ona nie w charakterze klienta banku, lecz funkcjonariusza publicznego, który w imieniu państwa realizuje określone zadania władzy państwowej. Pozwana wskazała ponadto, że w pismach zawierających zawiadomienie o zajęciu rachunków bankowych znajdowało się pouczenie informujące o braku konieczności odpowiadania na te pisma w przypadku stwierdzenia, że powodowy bank nie prowadzi rachunków bankowych dla tychże dłużników. Wyrokiem z dnia 9 lipca 2013 roku w sprawie II C 1058/13 Sąd Rejonowy(...)wW.oddalił powództwo. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny i przeprowadził rozważania prawne: PozwanaM. K.pełni funkcję Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym(...)wW.. Pismami z 28.02.2013 r. i 1.03.2013 r. pozwanaM. K., występując jako wskazany powyżej Komornik Sądowy, zawiadomiła powoda Bank(...)z siedzibą wN.o dokonaniu zajęcia rachunków bankowych dłużników w stosunku do których prowadzi postępowania egzekucyjne w dziesięciu następujących sprawach egzekucyjnych: KM(...), KM(...), KM(...), KM(...), KM(...), KM(...), KM(...), KM(...), KM(...)oraz KM(...) . W odpowiedzi na powyższe zawiadomienia powód poinformował pozwaną w piśmie z dnia 12.03.2013 r. o tym, iż nie prowadzi rachunków bankowych dla osób będących dłużnikami w sprawach egzekucyjnych wymienionych w pismach pozwanej oraz wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 500 zł tytułem opłaty za udzielenie informacji o prowadzeniu rachunku bankowego. W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. W niniejszej sprawie powód podnosił, iż pozwana zawiadamiając go w pismach z 28.02.2013 r. i 1.03.2013 r. o zajęciu rachunków bankowych nie posiadała żadnej wiedzy na temat tego, czy powód prowadzi dla dłużników jakieś rachunki bankowe. Wobec tego należało uznać, iż czynność pozwanej w istocie nie była zajęciem rachunków tychże dłużników w trybie przepisuart. 889 § 1 k.p.c., lecz wystąpieniem do powoda o udzielenie informacji w trybie przewidzianym w przepisieart. 2 ust. 5 ustawy z 29.08.1997 o komornikach sądowych i egzekucji(Dz. U. z 2011r., Nr 231, poz. 1376 z poźn. zm.). Natomiast udzielenie komornikowi takiej informacji w tym trybie łączy się w świetle treści przepisuart. 2 ust. 9ww. ustawy z koniecznością uiszczenia przez komornika stosownej opłaty, której wysokość powód określał o oparciu o obowiązującą u niego „Tabelę opłat i prowizji za czynności i usługi bankowe”, gdzie przewidziano opłatę w wysokości 50 zł za każde udzielenie żądanej informacji. Powód powoływał się również na przepisart. 110 ustawy z dnia 29.08.1997r. Prawo bankowe(Dz. U. z 2012r., Nr 1376 z późno. zm.), zgodnie z którym bank może pobierać opłaty za przygotowanie, sporządzenie i przekazanie informacji stanowiących tajemnicę bankową uprawnionym przez ustawę osobom, organom i instytucjom. Oceniając zasadności dochodzonego przez powoda roszczenia, Sąd Rejonowy stwierdził, iż obowiązujące przepisy prawa nie dawały powodowi podstawy do pobierania od pozwanej spornej należności. Jak wyraźnie wynikało z treści załączonych do pozwu pism, pozwana dokonała w powołanych sprawach egzekucyjnych zawiadomienia powoda o zajęciu rachunków bankowych określonych dłużników, wykonując swój obowiązek wynikający z przepisuart. 889 § 1 k.p.c.Nie sposób było powołanego zawiadomienia pozwanej zinterpretować inaczej, w szczególności jako żądania udzielenia informacji o prowadzeniu dla tychże dłużników rachunków bankowych w trybie, przewidzianym w przepisachart. 761 § 1 k.p.c.orazart. 2 ust. 5 ustawy z 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, nawet jeśli się zważyło, że zajęć, których komornik dokonał nie znając numerów rachunków dłużnika, było dziesięć i wszystkie okazały się nieskuteczne z powodu nieistnienia rachunku. Z mocy przepisuart. 889 § 1 pkt 1 in fine k.p.c., komornik sądowy zawiadamiając bank o zajęciu rachunku bankowego nie jest bowiem zobowiązany wskazać numeru rachunku bankowego prowadzonego w tym banku na rzecz dłużnika. Z powołanego przepisu wynika, że również wierzyciel, wskazując we wniosku egzekucyjnym egzekucję z rachunku bankowego, nie miał obowiązku podać numeru rachunku dłużnika. Niewątpliwie przy stosowaniu przepisuart. 889 § 1 pkt 1 in fine k.p.c.może dochodzić do zawiadomień o zajęciach rachunków, które nie istnieją, a o których wierzyciele uzyskali wiedzę na podstawie nieprawdziwych bądź nieaktualnych informacji. W takich wypadkach banki z pewnością ponoszą koszty, związane z weryfikacją zawiadomień o zajęciach, które ostatecznie okazują się nieskuteczne. Sąd Rejonowy podkreślił jednak, że przepisy o egzekucji z rachunków bankowych nakładają na banki obowiązki wykonania szeregu czynności, zmierzających do realizacji zajęć rachunków bankowych dłużników, za które to czynności banki nie mogą pobierać opłat. Nie ma przy tym znaczenia, czy zajęcia odniosły skutek oraz z jakiego powodu okazały się bezskuteczne. Sąd Rejonowy wskazał, że możliwa jest sytuacja, w której wierzyciel nie dysponuje żadną wiedzą na temat prowadzonych na rzecz dłużnika rachunków bankowych, ale chcąc uniknąć dodatkowych wydatków w toku egzekucji lub płacenia wynagrodzenia komornikowi za poszukiwanie majątku dłużnika, wskazuje kilka wytypowanych przez siebie banków jako te, które prowadzą rachunek bankowy dłużnika. W takiej sytuacji, należałoby rozważyć, czy dokonane przez komornika zajęcia rachunków w tych bankach nie stanowią żądania udzielenia informacji o prowadzeniu w tych bankach rachunków bankowych dla wskazanego dłużnika, za które komornik powinien zapłacić w oparciu o powołany przepisart. 2 ust. 5 ustawy z dnia 29.08.1997r. o komornikach sądowych i egzekucji, wzywając wierzyciela do pokrycia tegoż wydatku. Dotyczy to w szczególności przypadków, w których zostałoby dowiedzione, że wierzyciel stosuje praktykę wskazywania we wnioskach egzekucyjnych sposobu egzekucji z rachunków bankowych w wielu bankach bez podawania numerów rachunków. W niniejszej sprawie taka interpretacja nie była jednak uprawniona. Liczba spornych zajęć oraz dokonanie ich w dwóch nieodległych od siebie terminach nie budziły bowiem wątpliwości Sądu Rejonowego, jeśli się zważyło na ogólną liczbę spraw prowadzonych przez pozwaną oraz fakt, że przedmiotowe zajęcia wydano w sprawach z wniosków trzech wierzycieli, którzy wszczynają bardzo dużo spraw egzekucyjnych. Apelację od wyroku wniósł powód, który zaskarżył wyrok w całości i wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 500,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania wg norm przepisanych za obie instancje, względnie o uchylenie wydanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu(...)wW., o zapłatę kwoty 500,00 zł żądanej tytułem opłaty za udzielenie pozwanej informacji stanowiących tajemnicę bankową. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: - naruszenieart. 889 § 1 pkt 1 k.p.c.poprzez niewłaściwą interpretację i przyjęcie, że pozwana kierując do banku powoda zawiadomienie o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego dłużników, dla których powód nigdy rachunku bankowego nie prowadził, wykonywała swój obowiązek wynikający z przywołanego przepisu, a na powodzie ciążył z mocy zajęcia obowiązek udzielenia pozwanej informacji o braku rachunku dla dłużników, za wykonanie którego powodowi nie należy się opłata, - naruszenie prawa procesowego tj.art. 233 § 1 k.p.c.poprzez pominięcie treści złożonych w sprawie zawiadomień o zajęciu rachunków bankowych oraz wyjaśnień samej pozwanej i w rezultacie ustalenie, że w sprawie nie ma żadnego dowodu, że wierzyciele, na rzecz których pozwana prowadziła egzekucję wskazali bank powoda jako prowadzący rachunek bankowy dla dłużników bez żadnych podstaw faktycznych, - naruszenieart. 233 § 1 k.p.c.w związku zart. 217 k.p.c.,art. 227 k.p.c.iart. 6 k.c.poprzez przyjęcie bez żadnego oparcia w treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, że pozwana działała na wniosek poszczególnych wierzycieli, a ryzyko braku dowodu na okoliczność, że wierzyciele w sprawach w których dokonano zajęć, podali egzekucję z rachunku bankowego w powodowym banku bez żadnych podstaw faktycznych, zmierzając do uniknięcia wydatków w toku egzekucji, obciąża powoda. Pozwana wnosiła o oddalenia apelacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania w instancji odwoławczej. Sąd Okręgowy zważył co następuje: Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie. Słusznie Sąd Rejonowy zważył, iż rozstrzygająca dla niniejszej sprawy jest ocena, czy czynności dokonane przez komornika stanowiły czynności egzekucyjne zajęcia rachunku bankowego dokonane w oparciu oart. 889 § 1 pkt 1 k.p.c., czy też były wnioskiem o udzielenie informacji co do posiadania przez określonych dłużników rachunków bankowych w rozumieniuart. 761 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy nie miał przy tym wątpliwości, że to powód dla wykazania zasadności swojego roszczenia powinien udowodnić, że czynności komornika stanowiły wnioski o udzielenie informacji. Nie tylko bowiem taki rozkład ciężaru dowodu w tym zakresie wynikał zart. 6 k.c., ale również z faktu, iż sama treść zawiadomień skierowanych przez komornika wskazywała na dokonanie czynności opartej na dyspozycjiart. 889 k.p.c.Temu obowiązkowi powód bez wątpienia nie sprostał. Jak wyżej zaznaczono, wykładnia językowa treści czynności komornika wskazuje na to, że doszło do dokonania próby zajęcia przez komornika rachunków bankowych dłużników, a nie do zwrócenia się przez komornika jedynie o informację co do istnienia ewentualnych rachunków. Wskazują na to zarówno zatytułowanie czynności i określone w jej treści żądania, jak i wprost przytoczenieart. 889 k.p.c.jako podstawy prawnej tej czynności. Jednak szczególnie istotne jest dla oceny charakteru czynności to, że zgodnie z brzmieniemart. 889 § 1 pkt 1 k.p.c., jak i utrwalonym orzecznictwem (m.in. wyrok SA w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2006r. I ACa 1187/05) dla skutecznego zajęcia rachunku bankowego nie jest wymagane wskazanie przez komornika konkretnego rachunku w danym banku. Wystarczająca jest identyfikacja dłużnika przez podanie jego danych zawartych we wniosku egzekucyjnym. Tym samym czynności dokonane przez komornika spełniały wymogi formalne dla czynności zajęcia rachunku bankowego, a niewątpliwie za taką czynnością komornika i dokonanie zajęcia rachunku bank nie może już żądać jakichkolwiek opłat w oparciu oart. 110 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe. Zbędne i niezasadne w zakresie określenia charakteru czynności komornika były dywagacje Sądu Rejonowego co do odmiennej oceny sytuacji, w których wierzyciel wskazałby we wniosku wiele banków bez określenia konkretnych rachunków bankowych w nich się znajdujących. Motywy zachowania wierzyciela nie mogą bowiem zmieniać charakteru czynności dokonywanej przez komornika. Co więcej, zart. 797 k.p.c.wynika wprost, że we wniosku egzekucyjnym wierzyciel ma jedynie obowiązek wskazania sposobu egzekucji, a więc, że żąda np. egzekucji z rachunku bankowego w określonych bankach, natomiast również nie ma obowiązku wskazywania konkretnego rachunku. Powód zarzucił Sądowi I instancji naruszenieart. 233 k.p.c.w związku zart. 217 k.p.c.,art. 227 k.p.c.iart. 6 k.c.poprzez ustalenie, że w sprawie nie ma żadnego dowodu, że wierzyciele, na rzecz których pozwana prowadziła egzekucję wskazali bank powoda jako prowadzącego rachunek bankowy dla dłużników bez żadnych podstaw faktycznych. Należało jednak zważyć, że bynajmniej z treści zawiadomień komornika wniosku o braku podstaw faktycznych wyprowadzić się nie da, pozwana nie składała wyjaśnień w sprawie, a z treści pism procesowych również nie sposób tego wywieść. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, który de facto sprowadza się właśnie do treści zawiadomień o zajęciu oraz taryfikatora opłat bankowych, nie wynika, aby wierzyciele kierowali wnioski w stosunku do wielu banków lub nie wskazali we wniosku banku powoda. Każde zawiadomienie znajdujące się w aktach postępowania dotyczy bowiem tego konkretnego banku i osoby innego dłużnika. Oczywiste przy tym dla Sądu Okręgowego jest, że jeżeli powód kwestionował formalną prawidłowość dokonanych przez komornika czynności, to na nim spoczywał obowiązek dowodzenia tej kwestii chociażby poprzez zgłoszenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w poszczególnych aktach egzekucyjnych, któremu to obowiązkowi powód nie sprostał. Ponadto, jak to wskazano wyżej, intencje wierzyciela nie mogły mieć wpływu na odmienną ocenę charakteru czynności komornika. Nie można poza tym zgodzić się z taką interpretacją charakteru działań komornika, że ta sama czynność ma być zupełnie inaczej oceniana w zależności od tego, jaki skutek zostanie przez nią wywarty. Tak więc, jeśli rachunek bankowy dłużnika istniałby, na skutek tej czynności doszłoby do zajęcia rachunku, a jeśli nie istniałby, czynność traktowana byłaby jedynie jako wniosek o udzielenie informacji. Należy również rozważyć istotę zajęcia rachunku jako czynności egzekucyjnej oraz cel prowadzenia egzekucji. Do zajęcia rachunku powinno dojść jak najszybciej, gdyż tylko takie działanie zabezpiecza interesy wierzyciela i będzie przeciwwagą dla ewentualnych kontrdziałań dłużnika. Gdyby komornik nie mając wiedzy o konkretnym rachunku występował najpierw o jego wskazanie do banku, to zważywszy, że musi on zawiadomić dłużnika o prowadzonej egzekucji przy pierwszej czynności egzekucyjnej, działanie takie mogłoby doprowadzić do likwidacji, przeniesienia środków z rachunku przez dłużnika zanim doszłoby do skutecznego zajęcia. Takie więc postępowanie komornika stałoby w sprzeczności z celem egzekucji. W rozważaniach Sąd Okręgowy nie mógł także pominąć kwestii podniesionej przez komornika, a nie kwestionowanej przez stronę przeciwną, iż w zawiadomieniach kierowanych do powoda znajdowała się informacja, że na powyższe zajęcie nie należy dokonywać odpowiedzi, jeśli dłużnik nie posiada rachunku w banku. Z zastrzeżenia tego dodatkowo wynikało, że podstawowym celem czynności komornika było zajęcie rachunku, a ewentualne pozyskanie pewnych informacji mogło odbyć się w związku z dokonywaniem tej czynności egzekucyjnej. Ponadto bank udzielając informacji o braku rachunku dokonał nadinterpretacji wniosku pozwanej, gdyż pozwana wyraźnie wskazała, że nie prosi o udzielenie informacji o braku konta dłużnika. Trzeba też zważyć, że jeżeli udzielenie informacji przez bank związane jest z dokonywaniem będącej w toku czynności egzekucyjnej, to bank nie ma podstaw do żądania opłaty za taką informację. Taka sytuacja występuje np. przy zajęciu, kiedy w oparciu oart. 889 § 3 k.p.c.bank ma obowiązek powiadomić o wcześniejszych zajęciach albo że kwota zgromadzona na rachunku nie wystarcza na pokrycie wszystkich świadczeń egzekwowanych. Tak też powinno być w przypadku informacji, że dłużnik nie posiada rachunku. Mając powyższe na uwadze, w oparciu oart. 385 k.p.c.Sąd Okręgowy oddalił apelację, o kosztach postępowania orzekając na podstawieart. 391 § 1 k.p.c.w zw. zart. 108 § 1 k.p.c.iart. 98 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Warszawie date: '2014-07-24' department_name: V Wydział Cywilny Odwoławczy judges: - Adrianna Szewczyk-Kubat - Waldemar Beczek - Agnieszka Grzelak legal_bases: - art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 29.08.1997r. o komornikach sądowych i egzekucji - art. 110 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe - art. 889 § 1 pkt 1 in fine k.p.c. - art. 6 k.c. recorder: sekr. sądowy Marta Szczęsna signature: V Ca 3446/13 ```

151015050005006_X_K_000680_2018_Uz_2019-01-03_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt:X K 680/18 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ G., dnia 17 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy -G.P.wG.X Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska Protokolant: Magdalena Barska bez udziału Prokuratora Prokuratury RejonowejG.wG. po rozpoznaniu w dniach 16 października 2018 roku i 13 grudnia 2018 roku na rozprawie sprawyP. G.,synaM.iB.,urodzonego (...),PESEL (...) oskarżonego o to, że: w dniu 15 lipca 2017 roku wG., dokonał uszkodzenia ciała swojego ojcaM. G. (1)poprzez przewrócenie, uderzenie butelką i kopanie po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń różnych okolic ciała oraz złamania prawych wyrostków poprzecznych kregów lędźwiowych L 1-L3, złamania kości w okolicy lewego stwau skokowego: kostki bocznej oraz prawdopodobnie części bocznej końca dystalnego kości piszczelowej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na czas przekraczający siedem dni, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczona zdolność do pokierowania swoim postepowaniem, tj. o czyn zart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k. orzeka: I oskarżonegoP. G.uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, który kwalifikuje jako przestępstwo zart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k.i skazując go za ten występek, na mocyart. 157 § 1 k.k.wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, II na podstawieart. 69 § 1 i 2 k.k.w zw. zart. 70 § 1 k.k.warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej wpunkcie I(pierwszym) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata; III na podstawieart. 72 § 1 pkt 1 k.k.zobowiązuje oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby; IV na podstawieart. 73 § 2 k.k.oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby; V zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw.P. S.kwotę 841,32 zł (osiemset czterdzieści jeden złotych 32/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, wraz z podatkiem VAT; VI na podstawieart. 626 § 1 k.p.k.,art. 624 § 1 k.p.k.,art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Sygn. akt X K 680/18 UZASADNIENIE Zgodnie z treściąart. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie przez oskarżyciela publicznego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach czynów przypisanych oskarżonemu, zakres uzasadnienia ograniczono do części wyroku, w której zawarto rozstrzygnięcia dotyczące wskazanych kwestii. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie, że oskarżonyP. G.dopuścił się zarzucanego mu oskarżeniem czynu. Oskarżony poprzez przewrócenie, uderzenie butelką i kopanie po całym ciele spowodował uM. G. (2)obrażenia różnych okolic ciała oraz złamanie prawych wyrostków poprzecznych kręgów lędźwiowych L 1-L3, złamanie kości w okolicy lewego stawu skokowego: kostki bocznej oraz prawdopodobnie części bocznej końca dystalnego kości piszczelowej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na czas przekraczający siedem dni. Tym samym oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu zart. 157 § 1 k.k. Jednocześnie Sąd zważył, żeP. G.w chwili popełnienia czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postepowaniem, co potwierdziły wnioski opinii sądowo – psychiatrycznej. Dlatego czyn popełniony przezP. G.należało zakwalifikować zart. 157 § 1 k.k.w zw. zart. 31 § 2 k.k. Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepisart. 53 § 1 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wymierzając oskarżonemu karę zważył na dobro, jakie swoim postępowaniem naruszyłP. G.. W ocenie Sądu okolicznością obciążającą oskarżonego był fakt, że działał on przeciwko osobie najbliższej, z którą wspólnie zamieszkuje. Nadto, nie uderzył jednokrotnie swojego ojca, ale wykorzystując swoją przewagę (wiek, siłę, nietrzeźwość ojca) kopał go po całym ciele. W czasie zdarzenia oskarżony był pod wpływem alkoholu, przy czym jako osoba dorosła zna on konsekwencje spożywania alkoholu w takich ilościach (jak wskazał było to 7 piw) i wiedząc, że będąc pod wpływem alkoholu staje się agresywny, powinien powstrzymać się od jego spożywania. Nadto, oskarżony był już uprzednio karany za przestępstwa popełnione w stanie nietrzeźwości. Na korzyść oskarżonego przemawiało natomiast to, że czynu dokonał w związku z awanturą, nie był prowodyrem tego zdarzenia, zaś jak wynika z zeznań świadkaM. W., funkcjonariusza policji, do podobnych zdarzeń pomiędzy stronami dochodziło już wcześniej, przy czym zdarzało się również, że to ojciec był agresywny wobec oskarżonego. Sąd wziął również pod uwagę postawę oskarżonego przyjętą po popełnieniu czynu zabronionego, tj. jego przyznanie się do winy, jak i to, że oskarżony od dłuższego czasu nie spożywa alkoholu, odbył terapię i zamierza ją kontynuować. Nie bez znaczenia była również postawa pokrzywdzonego, który wskazał, że pojednał się z synem i nie chce jego karania. Istotne jest również, żeP. G.w czasie popełnienia czynu zabronionego na szkodę swojego ojca miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postepowaniem. Zgodnie z treściąart. 31 § 2 k.k.w takim przypadku sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Czyn zart. 157 § 1 k.k.jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary zart. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za przypisane mu przestępstwo będzie kara roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu w niniejszym przypadku zastosowanie innej kary niż kary pozbawienia wolności, nie przyniosłoby zamierzonych rezultatów. Jednocześnie, mając na uwadze okoliczności osobiste oskarżonego, przede wszystkim zaś to, że mimo uprzedniej karalności nie był uprzednio karany na karę pozbawienia wolności, jak również, że ma małe dziecko, zmienił swoje zachowanie, przeprosił ojca i obecnie żyje z nim zgodnie, jak również ze względu na stan zdrowia matki oskarżonego i to, że oskarżony się nią opiekuje, Sąd doszedł do przekonania, że wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania byłoby nadmiernie dotkliwe w obecnej sytuacji życiowejP. G.. W ocenie Sądu zaistniały podstawy do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Rozważając możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Sąd uwzględnił przy tym również okoliczność, że kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania winna być traktowana jakoultima ratioi orzekana jedynie wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić jej celów; jest ona ostatecznością wśród pozostałych środków oddziaływania na sprawcę przestępstwa, której należy unikać, a nie jej nadużywać i wymierzać karę tylko wtedy, gdy inne środki nie spełnią celów postępowania (art. 58 § 1 k.k.). Skoro oskarżony zadeklarował, że zamierza podjąć leczenie odwykowe, wyraził skruchę i dostrzegł nieprawidłowość swojego wcześniejszego postępowania, a przede wszystkim pojednał się z ojcem, który przyjął przeprosiny, zasadne jest zdaniem Sądu ustalenie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu właściwe było na mocyart. 69 § 1 i 2 k.k.,art. 70 § 1 k.k.warunkowe zawieszenie oskarżonemu wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, określając przy tym długość okresu próby na okres 3 lat. Oskarżony wyrokiem został zobowiązany na mocy wskazanych w orzeczeniu artykułów do informowania sądu o przebiegu próby oraz oddany pod dozór kuratora w okresie próby. Ma to dodatkowo wzmocnić kontrolę nad oskarżonym i pozwolić na zweryfikowanie prognozy co do sposobu postępowaniaP. G., stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia o orzeczeniu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W toku postępowania oskarżonemu wyznaczono obrońcę z urzędu w osobie adw.P. S., który reprezentował go przed Sądem, należało więc przyznać mu stosowne wynagrodzenie za świadczoną pomoc prawną. Dlatego Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 841,32 złotych wliczając w to podatek VAT. Sąd orzekł również o kosztach postępowania i na mocyart. 626 § 1 k.p.k.,art. 624 § 1 k.p.k.,art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, żeP. G.w związku z sytuacją osobistą ma ograniczone możliwości zarobkowe i nie jest w stanie ponieść w/w kosztów. SSR Adrianna Kłosowska

```yaml court_name: Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku date: '2019-01-03' department_name: X Wydział Karny judges: - Adrianna Kłosowska legal_bases: - art. 72 § 1 pkt 1 k.k. - art. 423 § 1a k.p.k. - art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych recorder: Magdalena Barska signature: X K 680/18 ```

155500000001521_III_AUa_000178_2013_Uz_2013-08-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 178/13 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 sierpnia 2013 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Jolanta Hawryszko (spr.) Sędziowie: SSA Urszula Iwanowska SSO del. Beata Górska Protokolant: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2013 r. w Szczecinie sprawyJ. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS. o prawo do emerytury na skutek apelacji ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 stycznia 2013 r. sygn. akt VI U 1717/12 oddala apelację. SSA Urszula Iwanowska SSA Jolanta Hawryszko SSO del. Beata Górska Sygn. III AUa 178/13 UZASADNIENIE Decyzją z 28 lutego 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wS.odmówiłJ. K.prawa do emerytury, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. J. K.zaskarżył powyższą decyzję, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury; podkreślił, że zawód rybaka wykonywał w latach 1970-1978 współdzielni (...)wM., a nadto w latach 1981-1996 prowadził działalność gospodarczą w przedmiocie rybactwo morskie. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wyrokiem z 4 stycznia 2013 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanieJ. K.. Sąd pierwszej instancji ustalił, żeJ. K.(ur. w (...)r.) legitymuje się udowodnionym okresem składkowym i nieskładkowym 26 lat i 2 dni. W okresie 1 stycznia 1970 / 31 lipca 1978 był zatrudniony wSpółdzielni Pracy (...)wM.stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonując pracę rybaka morskiego wymienioną w dziale IV wykazu Brozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. nr 8, poz. 43 ze zm. Ponadto w okresach 19 sierpnia 1981 / 12 listopada 1993 oraz 10 marca 1995 / 31 stycznia 1996 prowadził działalność gospodarczą w przedmiocie rybactwo w wodach morskich. Na podstawie art. art. 32 ust. 1, 2 i 4 oraz 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, a także§ 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze(Dz.U. 1983r., nr 8, poz. 43 ze zm.) Sąd Okręgowy nie uwzględnił odwołania. Okres zatrudnienia wSpółdzielni Pracy (...)wM.sąd uwzględnił na podstawie dowodów z zeznań świadków tj. 8 lat i 7 miesięcy. Odnośnie okresu działalności gospodarczej w przedmiocie rybołówstwa morskiego rozważył, żerozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 11 lutego 1977 rokuz dniem 1 stycznia 1999 roku utraciło moc. W miejsce powyższego rozporządzenia weszły przepisy ustawy emerytalnej oraz przepisy rozporządzenia z 1983 roku. Zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Nadto treść § 8 rozporządzenia odnosi się do pracowników, którzy wykonywali prace w szczególnych warunkach. Pracownikiem, zgodnie z przepisemart. 8 ust 1w zw. zart. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych(dalej jako „ustawa systemowa”) jest osoba pozostająca w stosunku pracy, która podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Zatem wykonywanie pracy w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, nawet jeśli wiąże się z tzw. samozatrudnieniem nie może być uznane za zatrudnienie. Przepisy rozporządzenia z 1983 roku nie mają zastosowania do osób nie będących pracownikami, a więc również do osób prowadzących działalność gospodarczą, podlegających ubezpieczeniu społecznemu odrębnemu od pracowniczego. Tym samym okres działalności gospodarczejJ. K.nie jest okresem pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia. W konsekwencji ubezpieczony nie wykazał wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Apelacjęod powyższego wyroku wywiódłpełnomocnikJ. K., który wniósł o zmianę rozstrzygnięcia poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego; ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Skarżący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, §1 ust. 1 i nast. rozporządzenia z 1983 rokupoprzez błędną ich interpretację wyrażającą się w uznaniu, że przepisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania do osób nie będących pracownikami, a więc do osób prowadzących działalność gospodarczą podlegających ubezpieczeniu społecznemu odrębnemu od pracowniczego. Prowadząc działalność gospodarczą ubezpieczony wykonywał analogiczne czynności, jak podczas stosunku pracy współdzielni (...)wM., to jest zawód rybaka oraz poddawany był tym samym szkodliwym i niebezpiecznym czynnikom. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. ApelacjaJ. K.jest nieuzasadniona. Stanowisko sądu pierwszej instancji jest prawidłowe co do oceny prawa materialnego. Obniżanie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu występowania w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej, niż powszechnie, utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Art. 32 w zw. z art. 184 ustawy emerytalnej, a także treść § 8 rozporządzenia z 1983 roku stanowią, że ubezpieczonym będącym pracownikami przysługuje emerytura w wieku niższym niż powszechny pod warunkiem spełnienia dodatkowych przesłanek. Brzmienie tych przepisów nie pozostawia wątpliwości, że z prawa do emerytury w wieku niższym mogą skorzystać wyłącznie pracownicy.J. K.wykonując czynności rybaka morskiego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pracownikiem nie był. Za uzasadnieniem uchwały Sądu Najwyższego z 27 listopada 2003 r. (sygn. III UZP 10/03, niepublikowana) należy zauważyć, że zachowało swą moc, a więc pozostaje w porządku prawnym rozporządzenie z 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wydane z upoważnienia i w ramach delegacji ustawowej, zawartej wart. 55nieobowiązującej jużustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. W słowniku zawartym w art. 5 pkt 1 i 2 ustawy o z.e.p., zdefiniowano pracownika jako osobę pozostającą w stosunku pracy w myślKodeksu pracy, a zatrudnienie jako wykonywanie pracy w ramach stosunku pracy. W tym kontekście należy odczytywać postanowienia rozporządzenia z 1983 roku. Fakt, że ustawy o z.e.p. i o rewaloryzacji emerytur i rent zostały uchylone, nie może oznaczać, że w obecnym stanie prawnym pojęcia te (pracownik oraz zatrudnienie) - niezdefiniowane w ustawie o emeryturach i rentach z FUS - mogą być interpretowane w oderwaniu od przepisówKodeksu pracy, do którego zresztą wprost nawiązywał art. 5 powołanej wyżej ustawy o z.e.p. Sąd Najwyższy stwierdził, że pojęcia pracownik, stosunek pracy czy zatrudnienie nie mogą być interpretowane na użytek prawa ubezpieczeń społecznych inaczej niż interpretuje jeKodeks pracy. Pogląd ten umacnia treść art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy systemowej. Przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 stanowi, że obowiązkowemu ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są: pracownikami (...) zaś za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy (art. 8 ust. 1). Sformułowania te oznaczają odpowiednio pracownika i stosunek pracy według wskazańKodeksu pracy. Należy też dodać, że z samego tytułu rozporządzenia z 1983 roku - (...)pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze- wynika, że jego regulacja dotyczy takich właśnie pracowników, a więc pozostających w zatrudnieniu w ramach stosunku pracy. Na gruncie rozpoznawanej sprawy oznacza to, że wykonywanie czynności rybaka morskiego w ramach działalności gospodarczej nie jest zatrudnieniem w ramach stosunku pracy, stąd też okres takiej działalności, mimo że objęty ubezpieczeniem, nie jest wliczany do okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, od osiągnięcia którego uzależnione jest uprawnienie do wcześniejszej emerytury. Obowiązująca aktualnieustawa o systemie ubezpieczeń społecznychnie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że praca w ramach stosunku pracy i wykonywanie działalności gospodarczej, to dwa odrębne, niezależne od siebie tytuły podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu. Obowiązkowo ubezpieczeniom tym podlegają bowiem zarówno pracownicy (art. 6 ust. 1 pkt 1), jak i osoby prowadzące pozarolniczą działalność (art. 6 ust. 1 pkt 5), za które uznaje się osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (art. 8 ust. 6 pkt 1). Działalność gospodarcza jest zatem samodzielnym i odrębnym od pracy wykonywanej w ramach stosunków pracy tytułem ubezpieczeń emerytalnego i rentowych (art. 13), a w konsekwencji osobę ją wykonującą należy traktować jako podmiot objęty tym innym oraz odrębnym od pracowniczego, tytułem ubezpieczenia społecznego. Skoro zatem nie ma wątpliwości, że prowadzący działalność gospodarczą nie jest pracownikiem, to jako osoba objęta ubezpieczeniem „niepracowniczym” ubezpieczonych, nie może skorzystać z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przejściowo zachowanym oraz wyraźnie skierowanym wyłącznie do ubezpieczonych pracowników z mocy art. 32 ustawy emerytalnej, który to przepis nie był nowelizowany w kierunku umożliwiającym jego normatywne oddziaływanie na inne niż pracownicy kategorie ubezpieczonych (porównaj także wyroki Sądu Najwyższego z: 25 stycznia 2005 r., sygn. I UK 142/04, OSNPUSiSP z 2005 r., nr 17, poz. 272; z 29 czerwca 2005 r., sygn. I UK 300/04, OSNPUSiSP z 2006 r., nr 5-6, poz. 94 i z 8 maja 2008 r., sygn. I UK 354/07, MPP z 2008 r., nr 10). W tych warunkach nie można podzielić zarzutu naruszenia przez sąd pierwszej instancji powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Co więcej Sąd Apelacyjny nie zgadza się z ustaleniem sądu pierwszej instancji, co do zaliczenia pracyJ. K.w charakterze rybaka morskiego w okresie 1 stycznia 1970 / 31 lipca 1978 do okresu pracy w szczególnych warunkach. Sąd odwoławczy zauważa, że z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków nie wynika, aby praca świadczona przez ubezpieczonego wykonywana była w pełnym wymiarze czasu. Tymczasem jak stanowi § 2 ust. 1 rozporządzenia z 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Rozliczanie się ubezpieczonego ze spółdzielnią polegało bowiem na zdawaniu połowu. Natomiast w zakresie czasu pracy i jej organizacji spółdzielców obowiązywała pełna swoboda. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 8 marca 2012 r. (sygn. III UK 92/11, LEX nr 1215158) stwierdził, że praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z 1983 roku. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wynika, aby współdzielni (...)obowiązywały jakiekolwiek rygory związane z czasem pracy. Co więcej zgromadzona na potrzeby postępowania dokumentacja wskazuje, że w latach 1970 – 1974 ubezpieczony był praktykantem, a nie rybakiem. Rodzi to uzasadnioną wątpliwość, co do zaliczania wspomnianych 4 lat do okresu pracy w szczególnych warunkach. W konsekwencjiJ. K.nie spełnia ustawowych przesłanek warunkujących nabycie prawa do emerytury w wieku niższym, nie legitymuje się bowiem co najmniej 10-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawieart. 385 k.p.c.

```yaml court_name: Sąd Apelacyjnyw Szczecinie date: '2013-08-05' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Urszula Iwanowska - Jolanta Hawryszko - Beata Górska legal_bases: - § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 55 - art. 385 k.p.c. recorder: St. sekr. sąd. Elżbieta Kamińska signature: III AUa 178/13 ```

152505100002527_V_GC_001596_2015_Uz_2016-12-07_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt: V GC 1596/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Kalisz, dnia 07 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczymw składzie: Przewodniczący:SSR Magdalena Berczyńska – Bruś Protokolant:Anna Woźniakowska po rozpoznaniu w dniu 07 grudnia 2016 r. w Kaliszu na rozprawie sprawy z powództwa –K. B.iP. W. przeciwko –(...)Towarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW. o zapłatę 1. zasądza od pozwanego(...)Towarzystwa (...) Spółki AkcyjnejwW.solidarnie na rzecz powodówK. B.iP. W.kwotę 1 599,00 złotych (jeden tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 01 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 2. oddala powództwo w pozostałym zakresie, 3. zasądza od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 1 239,14 00 złotych ( jeden tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć złotych czternaście groszy ) tytułem zwrotu kosztów postępowania, 4. nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kaliszu kwotę 2,59 złotych (dwa złote pięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. SSR Magdalena Berczyńska – Bruś Sygn. akt V GC 1596/15 UZASADNIENIE PowodowieK. B.iP. W.wspólnicyspółki cywilnej (...)wnieśli w dniu 26 maja 2015r. pozew przeciwko(...)Towarzystwu (...) Spółce AkcyjnejwW.o zapłatę kwoty 2.460 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodowie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmują się wynajmem samochodów. W dniu 13 marca 2015r. w wyniku wypadku komunikacyjnego uszkodzeniu uległ pojazd będący własnościąK. M.markiR. (...)nr rejestracyjny (...). Sprawca wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, zawarte z pozwanym. Poszkodowany wynajął pojazd zastępczy na okres od wypadku t.j. od 13 marca 2015r. do dnia 2 kwietnia 2015r., który był mu niezbędny celem wykonywania czynności życia codziennego, tj. dojazdu do pracy, na zakupy, dowożenia dziecka do szkoły, na zajęcia pozaszkolne i wykonywaniu innych bieżących czynności. Należność z tytułu najmu pojazdu zastępczego za okres 20 dni wynosi 2.460 zł. Poszkodowany a podstawie umowy najmu przeniósł swoją wierzytelność na powodów. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego albowiem pojazd nie był uszkodzony w stopniu uniemożliwiającym bezpieczne poruszanie się przez poszkodowanego. Powodowie nie zgadzają się z argumentacją pozwanego albowiem pojazd poszkodowanego został uderzony w lewy bok, co spowodowało uszkodzenie m.in. bocznych drzwi w pojeździe poszkodowanego, których nie można było otwierać. Poszkodowany wynajmował pojazd od dnia wypadku do dnia nabycia nowego pojazdu za odszkodowanie wypłacone przez poszkodowanego, tj. do dnia 2 kwietnia 2015r. Stawka dobowa za najem pojazdu w wysokości 100 zł netto (123 zł brutto) nie odbiega od średnich stawek rynkowych na terenie powiatu(...). Odsetek ustawowych powodowie domagają się od dnia następnego po dniu w którym pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Do pozwu załączono umowę najmu samochodu z dnia 4.03.2015r., fakturę VAT na kwotę 2.460 zł i decyzję pozwanego. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zwrot kosztów postępowania. Pozwany podniósł, ze powodowie nie wykazali zasadności wynajmu pojazdu zastępczego, w tym także jego długości jak i zasadności dochodzonego roszczenia. Pojazd poszkodowanego mógł się samodzielnie poruszać i nadawał się do ciągłego użytkowania. Zasadnym byłby okras najmu odpowiadający czasowi, w jakim pojazd pozostawałby w warsztacie naprawczym, tj. czas faktycznej naprawy pojazdu. W niniejszej sprawie z uwagi na okoliczność, że mamy do czynienia ze szkodą całkowitą brak było konieczności aby uszkodzony pojazd przebywał w naprawie albowiem koszty naprawy przekraczały wartość uszkodzonego pojazdu sprzed szkody. Okres najmu wykazywane w fakturze nie zasługuje na uwzględnienie również z tej przyczyny, że poszkodowany w okresie najmu dysponował innym pojazdem niż uszkodzony, a w chwilę po jego zakończeniu nabył kolejny pojazd. Oznacza to, ze poszkodowany dysponował niezbędna kwotą aby w miejsce uszkodzonego pojazdu nabyć inny pojazd, który mógł służyć mu obok/w miejsce uszkodzonego. Do pisma załączono wydruk z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego dotyczący poszkodowanego oraz akta szkody. W piśmie procesowym z dnia 29 lipca 2015r. pełnomocnik powodów podtrzymał zadane pozwu, nie zgadzając się z twierdzeniami pozwanego że pojazd poszkodowanego nadawał się do normalnego użytku. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: K. M.kupił samochód w 2011r. od poprzedniej właścicielki, obywatelki Niemiec. Samochód był wyprodukowany w 1999r. W marcu 2015r. doszło do zdarzenia wK.naPlacu (...). Wezwano policję. Sprawca wypadku napisał oświadczenie, że ma ubezpieczenie OC u pozwanego.K. M.zgodził się z wyceną szkody ustaloną najpierw przez likwidatora pozwanego, a potem z decyzją pozwanego. Koszty naprawy przewyższały 75% wartości pojazdu.M.tego poszkodowany postanowił naprawić pojazd. Ma w nim instalację gazowa i eksploatacja tego samochodu jest niska, co ma dla niego duże znaczenie. Otrzymał 3.000 zł odszkodowania. Uszkodzenia były głównie blacharskie. Wgnieciony był prawy bok po stronie pasażera. Nastąpiło rozszczelnienie instalacji gazowej. Policja nie zabrał mu dowodu rejestracyjnego i mógł odjechać z miejsca zdarzenia. Udał się do mechanika, który określił zakres szkód i kosztorys. Do czasu decyzji pozwanego samochód był w garażu. Nie można było nim jeździć, bo drzwi się nie zamykały, a w samochodzie przewozi dokumenty.K. M.prowadzi działalność gospodarczą polegająca na wykonywaniu usług finansowych. Samochód jest na stanie środków trwałych jego firmy. W ramach działalności gospodarczej jeździ do klientów, pokonując nawet 200 km dziennie. Rocznie przejeżdża około 30.000 km. Oprócz samochodu uszkodzonego posiada jeszcze dwa samochody. Jeden używa małżonka, a drugi ma syn weW.. Gdyby nie wynajął samochodu zastępczego nie mógłby wykonywać swojej działalności gospodarczej. Samochód wynajmował około dwóch tygodni. Oddał go gdy miał naprawiony samochód. Naprawę zlecił po wycenie rzeczoznawcy.K. M.kupił w 2015r. samochódR. (...)i ten samochód ma do dyspozycji jego syn weW.. Żona jeździ samochodemM. (...). Młodszy syn jeździ motorowerem. Dowód: zeznania świadkaK. M.( 00:07:48 – 00:43:49 minuta rozprawy z dnia 23 marca 2016r) W dniu 13 marca 2015r.K. M.zawarł z powodami umowę najmu samochodu markiP. (...). Umowa został zawarta na czas określony od 13 marca 2015r. do 2 kwietnia 2015r. Wartość czynszu najmu ustalono na kwotę 100 zł netto za dobę. Czynsz najmu miał być płatny przez najemcę po zwrocie samochodu wynajmującym. W § 6 ust. 1 umowy wskazano, że konieczność najmu samochodu wyniknęła z z kolizji drogowej i szkoda po stronie najemcy będzie likwidowana z OC sprawcy kolizji. Koszty czynszu najmu samochodu zastępczego jako część tej szkody będą pokryte z polisy OC sprawcy szkody. W § 6 ust. 3 umowy najemca przelał na wynajmujących prawo do odszkodowania przysługującego z polisy sprawcy szkody w związku ze szkodą komunikacyjną w zakresie kosztów wynajmu samochodu zastępczego. Wynajmujący przyjęli tę wierzytelność. Dowód: umowa najmu samochodu z 4.03.2015r. (k. 9 – 10 akt) W dniu 20 kwietnia 2015r. powodowie wystawili wobecK. M.fakturę nr (...)z dnia 20 kwietnia 2015r. z tytułu wynajmu auta – nr szkody(...), pojazdR. (...)od 13.03 do 2.04.2015, na kwotę 2.460 zł płatną przelewem w terminie 10 dni., do dnia 30 kwietnia 2015r. Dowód:faktura nr (...)z 20.04.2015r. (k. 11 akt) Pismem z dnia 24 marca 2015r. skierowanym doK. M.pozwany uznał roszczenie do kwoty 3.250 zł za szkodę powstałą w dniu 13 marca 2015r. z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. W pojeździe stwierdzono powstanie szkody całkowitej. Dowód: pismo pozwanego z dnia 24.03.2015r. (k. 13 akt) W dniu 26 marca 2015r. pozwany dokonał przelewu kwoty 3.250 zł na rachunek bankowyK. M.. Dowód: przelew z dnia 26.03.2015r. (k. 179 akt) W odpowiedzi na przesłaną fakturę VAT dotycząca wynajęcia pojazdu zastępczego pozwany w piśmie skierowanym doK. M.z dnia 30 kwietnia 2015r. odmówił refundacji tych kosztów ze względu na fakt, ze pojazd nie był uszkodzony w stopniu uniemożliwiającym bezpieczne poruszanie się nim. Dowód: pismo pozwanego z dnia 30.04.2015r. (k. 14 akt) K. M.ubezpieczał samochódR. (...)onumerze rejestracyjnym (...)w okresie od 7.10.2012r. do 6.10.2015r, samochódR. (...)onumerze rejestracyjnym (...)w okresie od 26 marca 2015r. do 25 marca 2016r. iM. (...)onumerze rejestracyjnym (...)w okresie od 12.04.2013r. do 11.04.2016r. Dowód: informacje z bazy danych Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dnia 30.06. 2015r. (k. 33 akt) Od dnia szkody w dniu 13 marca 2015r. do dnia wydania przez pozwanego decyzji o przyznaniu odszkodowania upłynęło 11 dni. Dobowa stawka w roku 2015 wynikająca z umowy najmu samochodu nr(...)stanowiła średnia stawkę wynajmu pojazdu zastępczego wynosząca 100 zł netto. Pokrzywdzony wynajął samochód tej samej klasy, stąd nie można zarzucić mu, że zawyżył klasę pojazdu wynajętego, gdyż wynajęty przez niego samochódP. (...)nie był klasy wyższej od samochoduR. (...). Dowód: opinia biegłego sądowegoK. J.(k. 148 – 152 akt) Pojazd zastępczy powinien być wykorzystywany do dnia kiedy zostały zrefundowane koszty naprawy. Dowód: zeznania biegłego sądowegoK. J.(00:06:39 – 00:07:54 minuta rozprawy z dnia 7.12.2016r.) Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadkaK. M.i opinii biegłego sądowegoK. J.. Sąd zważył co następuje: Podstawą niekwestionowanej przez pozwanego odpowiedzialności za szkodę wywołaną przez sprawcę kolizji drogowej w dniu 3 października 2015r. była umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodnie z którą pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony (art. 822 § 1 kodeksu cywilnego). Odpowiedzialność sprawcy szkody wynika z przepisuart. 436 § 1 k.c., zgodnie z którym odpowiedzialność określoną wart. 435 k.c.ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Wart. 435 §1 kodeksu cywilnegoprzewidziano odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła na skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie zaś z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2013r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2013r., poz. 392 ze zm.) ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. W art. 36 ust. 1 ustawy wskazano, że odszkodowanie ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym. Oznacza to, że o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od zakładu ubezpieczeń decydują przepisykodeksu cywilnego, a w szczególnościart. 361-363 oraz 444 – 447. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 8 ust. 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej). Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, na zasadach określonych wkodeksie cywilnym. Odpowiada więc za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody powinno obejmować wszystkie straty, które poszkodowany poniósł wskutek zaistnienia szkody (art. 361 § 2 k.c.). Przedstawione reguły nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową. W piśmiennictwie podkreśla się, że normalnym następstwem w rozumieniuart. 361 § 1 k.c.jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego w sytuacji jego uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem samochodu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. W toku likwidacji szkody pozwany odmówił uznania zasadności wynajmu pojazdu zastępczego, gdy tymczasem pojazd ze względu na uszkodzenia nie mógł być użytkowany bez jego naprawy. Obowiązek pozwanego pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego wynika również z wytycznych Komisji Nadzoru Finansowego. Zgodnie z rekomendacją KNF z dnia 1.12.2009r. poszkodowany może żądać pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres, w którym nie było możliwe korzystanie z pojazdu, który uległ uszkodzeniu. Okres najmu winien być uzasadniony. Długość tego okresu warunkowana jest lojalnym zachowaniem się poszkodowanego wobec ubezpieczyciela. W toku sporu ustalono, że zachodziła konieczność wynajmu samochodu zastępczego, bowiem samochód uszkodzony w wyniku wypadku komunikacyjnego był samochodem z którego korzystał poszkodowany właściciel pojazdu i za pomocą którego wykonywał działalność gospodarczą. Doszło w nim do rozszczelnienia instalacji gazowej i nie można było zamknąć wgniecionych drzwi. Zasadny okres zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego obejmuje czas od dnia szkody do dnia otrzymania przez poszkodowanego środków wynikających z decyzji pozwanego o przyznaniu odszkodowania, umożliwiających zakup nowego samochodu lub pokrycie kosztów naprawy, zgodnie z decyzją poszkodowanego. W rozpoznawanym sporze brak podstaw do uznania, że do zwiększenia rozmiarów szkody przyczyniło się działalnie poszkodowanego. W ocenie Sądu za usprawiedliwione należy uznać korzystanie z pojazdu zastępczego w okresie od 13 marca 2016r. do dnia 26 marca 2015r., kiedy na konto poszkodowanego wpłynęły przyznane środki pieniężne. W tym samym dniu, tj. 26 marca 2015r. poszkodowany ubezpieczył kolejny pojazdR. (...). Uzasadniony okres najmu pojazdu wynosi więc 13 dni. Okres najmu od 27 marca 2015r. do dnia 2 kwietnia 2015r.,objęty fakturą za najem, jest więc zdaniem Sądu nieuzasadniony. Sytuacja, gdy doszło do poniesienia przez poszkodowanego wydatków na uzyskanie pojazdu zastępczego w okresie remontu uszkodzonego pojazdu albo przez okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu stanowi wydatki poniesione w następstwie zdarzenia szkodzącego, które by nie powstały bez tego zdarzenia, prowadzące do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty (art. 361 § 2 k.c.). Przeważa w piśmiennictwie stanowisko, że muszą to być wydatki zmierzające do wyłączenia lub ograniczenia szkody i niewątpliwie są nimi koszty wynajmu pojazdu zastępczego w celu kontynuowania działalności gospodarczej lub zawodowej, ponieważ zapobiegają utracie określonych dochodów (art. 361 § 2 k.c.) Szkodę stanowią również konieczne wydatki związane ze zdarzeniem szkodzącym. Przy takim ujęciu, stratą w rozumieniuart. 361 § 2 k.c.są objęte także wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia ) pojazdu. Zwrotowi mogą podlegać tylko wydatki rzeczywiście poniesione na taki najem…. (OSNC 2012/3/28, LEX nr 1011468, Biul.SN 2011/11/5). Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd uwzględnił powództwo w zakresie określonej w umowie i fakturze stawce dobowej najmu wynoszącej 123 zł brutto przez okres 13 dni. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawieart. 100 zd.1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powodowie wygrali sprawę w 65%. Na koszty złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 123 zł, wynagrodzenie biegłego w kwocie 1.502,59 zł oraz wynagrodzenia pełnomocników stron ustalone w oparciu o§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu(t.j.: Dz.U. z 2013r., poz.490 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Suma kosztów wyniosła 2.859,59 zł. Powód powinien więc ponieść koszty w wysokości 1.000,86 zł, a poniósł je w kwocie 2.240 zł, stanowiące opłatę sądową, wynagrodzenie pełnomocnika i zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 1.500 zł. Do zwrotu przez pozwanego należy się więc powodowi różnica tych kwot. Sąd nakazał również ściągnąć od pozwanego kwotę 2,59 zł pokrytą tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego. /-/ SSR Magdalena Berczyńska-Bruś

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Kaliszu date: '2016-12-07' department_name: V Wydział Gospodarczy judges: - Magdalena Berczyńska – Bruś legal_bases: - art. 822 § 1 kodeksu cywilnego - art. 100 zd.1 k.p.c. - § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: Anna Woźniakowska signature: V GC 1596/15 ```

152510150004003_VIII_C_000356_2021_Uz_2022-07-11_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygnatura akt VIII C 356/21 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 28 czerwca 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilnyw składzie: Przewodniczący: Sędzia Tomasz Kalsztein Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Piasek po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2022 roku w Łodzi na rozprawie sprawy z powództwa(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ. przeciwko(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW. o zapłatę 1 zasądza od pozwanego(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW.na rzecz powoda(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą wZ.kwotę 987,40 zł (dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych czterdzieści groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot: - 601,18 zł (sześćset jeden złotych osiemnaście groszy) od dnia 13 lutego 2021 roku do dnia zapłaty; - 386,22 zł (trzysta osiemdziesiąt sześć złotych dwadzieścia dwa grosze) od dnia 7 października 2020 roku do dnia zapłaty; 2 oddala powództwo w pozostałym zakresie; 3 znosi wzajemnie koszty procesu między stronami postępowania; 4 nakazuje zwrócić z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz pozwanego(...) Spółce AkcyjnejV.(...)wW.kwotę 191,40zł (sto dziewięćdziesiąt jeden złotych czterdzieści groszy) z zaliczki uiszczonej w dniu 24 czerwca 2021 roku zaksięgowanej pod pozycją 500071970329 tytułem nadpłaconych kosztów sądowych. Sygn. akt VIII C 356/21 UZASADNIENIE W dniu 1 kwietnia 2021 roku powód(...) Sp. z o.o.wZ., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko(...) S.A.V.(...)wW.powództwo o zapłatę kwoty 2.218,22 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w ramach prowadzonej działalności powód, będący autoryzowanym serwisem naprawczym markiR.iD., dokonał naprawy dwóch pojazdów markiR. (...)nr rej (...)iD. D.nr rej (...)uszkodzonych w wyniku zdarzenia drogowego. Z tytułu przeprowadzonej naprawy powód wystawił faktury, w zakresie których pozwany uznał wszystkie wymienione w nich czynności, obniżył jednak stawkę za rbg, zakwestionował współczynnik odchylenia dla materiałów lakierniczych na poziomie 121% oraz koszty obsługi szkody oraz mycia pojazdu, co jest sprzeczne z rekomendacją Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady(...). (pozew k . 5-8) W dniu 19 maja 2021 roku strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że wystawione przez powoda faktury za naprawę zostały zweryfikowane w zakresie stawki za rbg. Ponadto pozwany nie uznał kosztów mycia i sprzątania pojazdu, jako pozycji objętych kosztami ogólnymi, kosztów przyjęcia i obsługi szkody oraz utylizacji materiałów, jako niezwiązanych z technologią naprawy, a także kosztów jazdy próbnej. W ocenie pozwanego wymienione koszty winny zostać uwzględnione w wartości stawki za rbg. Pozwany zakwestionował również zasadność stosowania odchylenia 121% na materiałach lakierniczych. (odpowiedź na pozew k. 83-87 ) W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: Powód jest autoryzowanym serwisem naprawczym samochodów markiR.iD.. (okoliczności bezsporne) W ramach prowadzonej działalności powód podjął się naprawy samochodu markiD. D.onr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 19 stycznia 2021 roku. Szkoda była likwidowana w ramach zawartej umowy ubezpieczenia AC z pozwanym ubezpieczycielem. (zlecenie naprawy k. 14) W dniu 22 stycznia 2021roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność przysługującą mu względem pozwanego z tytułu naprawy pojazdu. (umowa przelewu wierzytelności k. 19) W związku z wykonaną naprawą powód wystawił w dniu 29 stycznia 2021 rokufakturę VAT nr (...)na kwotę 6.452,28 zł. z terminem płatności na dzień 12 lutego 2021 roku. (faktura VAT k. 11) Pozwany zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg, ponadto nie zastosował współczynnika odchylenia dla materiałów lakierniczych na poziomie 121% oraz zakwestionował koszty związane z obsługą szkody, utylizacją części oraz myciem pojazdu i jazdą próbną. (okoliczność bezsporna) Pozwany łącznie wypłacił powodowi z tytułu likwidowanej szkody kwoty: 2.703,31 i 2.298,26 zł . (potwierdzenie przelewu k. 27-28) W wiadomości email z dnia 12 lutego 2021 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty brakującej kwoty 1.450,71 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia z tytułu wykonania naprawy blacharsko-lakierniczej pojazdu markiD.. (wydruk wiadomości email k 13) W ramach prowadzonej działalności powód podjął się naprawy samochodu markiR. (...)onr rej. (...). Szkoda była likwidowana w ramach zawartej umowy ubezpieczenia AC z pozwanym ubezpieczycielem. (zlecenie naprawy k.31) W związku z wykonaną naprawą powód wystawił w dniu 22 września 2020 rokufakturę VAT nr (...)na kwotę 4.389,31 zł. z terminem płatności na dzień 6 października 2020 roku. (faktura VAT k. 32) W dniu 14 stycznia 2021roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność przysługującą mu względem pozwanego z tytułu naprawy pojazdu. (umowa przelewu wierzytelności k. 37) Pozwany zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg, ponadto nie zastosował współczynnika odchylenia dla materiałów lakierniczych na poziomie 121% oraz zakwestionował koszty związane z obsługą szkody, utylizacją części oraz myciem pojazdu i jazdą próbną. (okoliczność bezsporna) Pozwany łącznie wypłacił powodowi z tytułu likwidowanej szkody kwotę 3.621,80 zł . (potwierdzenie przelewu k. 45) W wiadomości email z dnia 7 października 2020 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty brakującej kwoty 767,51 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia z tytułu wykonania naprawy blacharsko-lakierniczej pojazdu markiD.. (wydruk wiadomości email k 30) Uzasadniony koszt naprawy samochodu markiD. D.o nr rej E:(...)wyniósł kwotę 5.602,75 zł. brutt. Uzasadniony koszt naprawy samochodu markiR. (...)onr rej (...)wyniósł kwotę 4.008,02 zł. W rozpatrywanych szkodach bezzasadne było uwzględnienie kosztów jazdy próbnej mycia i sprzątania pojazdu oraz utylizacji. Zasadne było podniesienie wartości materiałów lakierniczych o 21 %. Średnia stawka za roboczogodzinę w autoryzowanych stacjach obsługi pojazdów w regionie(...)wynosiła 185 zł netto. (dowód z opinii biegłego k. 103-113) Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Sąd Rejonowy zważył, co następuje: Powództwo było zasadne w części. W myśl przepisuart. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.). W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzeń komunikacyjnych, w wyniku których uszkodzeniu uległy samochody markiR. (...)iD. D.. W dacie szkody właścicieli obu pojazdów łączyła z pozwanymumowa dobrowolnego ubezpieczenia AC. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania, a konkretnie wartość stawki za rbg z tytułu prac blacharsko-lakierniczych, zasadność zastosowania odchylenia na materiałach lakierniczych oraz naliczenia kosztów z tytułu obsługi szkody, mycia i sprzątania pojazdu, utylizacji materiałów oraz jazdy próbnej. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że zawierając umowę ubezpieczenia poszkodowani zdecydowali się na wariant serwisowy. Od tak wybranego zakresu ubezpieczenia uiścili oni należną składkę, przy czym nie budzi wątpliwości, że wybrany wariant ubezpieczenia miał wpływ na wysokość składki i determinował sposób likwidacji szkody. Odnośnie spornej stawki za rbg postanowienia OWU dla szkody częściowej i wariantu serwisowego przewidywały, że odszkodowanie zostanie ustalonew oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat. W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że powód naprawił przedmiotowy pojazd, z tytułu czego wystawił fakturę VAT. W fakturze tej uwzględniono stawkę za rbg na poziomie 200 zł netto. Jeśli w ocenie pozwanego stawka ta nie miała rynkowego charakteru i była zawyżona, to winien on to wykazać. Obowiązkiem pozwanego, który zakwestionował wysokość szkody jest bowiem udowodnienie, że wysokość szkody, wynikająca z dowodów zaoferowanych przez powoda jest zawyżona, a przyjęta stawka za rbg w istotny sposób odbiega od stawek stosowanych na rynku. Udowodnieniu podlegają fakty, a nie ich brak. To nie powód winien udowodniać, że poniesione koszty naprawy nie są zawyżone, lecz pozwany powinien dowodzić, że jest możliwe tańsze naprawienie uszkodzonego samochodu. W przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, naprawa odbywa się w(...), a roszczenie dotyczy refundacji poniesionych kosztów naprawy, powinnością powoda jest udowodnienie, iż rzeczywiście poniósł koszty w określonej wysokości. Udowodnienie tego jest możliwe np. w oparciu o dokumenty (umowy, rachunki, faktury) i nie jest konieczne zasięganie opinii biegłego w tej kwestii. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia 5 lipca 2017 roku (III Ca 752/17,L.), dopiero gdy pomiędzy stronami procesu wywiąże się spór co do relacji poniesionych kosztów do kosztów rynkowych może być potrzebne zasięgnięcie opinii biegłego. Wówczas – zgodnie zart. 6 k.c.– ciężar dowodu spoczywa na stronie, która chce dowieść, że koszty poniesione przez poszkodowanego zostały zawyżone, zatem na pozwanym. W realiach niniejszej sprawy został dopuszczony dowód z opinii biegłego sądowego, która dobitnie wykazała, że stosowana przez powoda stawka za rbg spełnia warunek „średniej ceny usług stosowanej przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działających na terenie miejsca naprawy pojazdu” określony w § 17 ust. 3 pkt 2a OWU AC. Opinia biegłego stanowi przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinia ta odzwierciedla staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, podaje przyczyny, które doprowadziły do przyjętej konkluzji, a równocześnie jest poparta głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłego. Jednocześnie opinii tej nie podważają pozostałe dowody zebrane w sprawie, nie była ona również kwestionowana w zakresie ustalonej stawki za rbg przez strony procesu. W konsekwencji całkowicie chybiona jest argumentacja pozwanego przytoczona w treści odpowiedzi na pozew, jakoby powód ustalił koszt robocizny w oparciu o stawki, których zastosowanie jest niezgodne z postanowieniami OWU. Znamienne jest, że pozwany kwestionując stawkę za rbg na poziomie 200 zł netto i wywodząc, iż nie ma ona umownego charakteru, nie dostarcza jakichkolwiek dowodów na poparcie własnych twierdzeń, tj. że umowny charakter ma stawka w wysokości 145 zł netto. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że powód składając zlecenie naprawy pojazdu, kosztorys, z którego wynika jakie konkretnie czynności naprawcze i dodatkowe zostały podjęte, ile roboczogodzin zajęły oraz jaka była ich wartość, wreszcie przedkładając fakturę opiewającą na kwotę zgodną z kwotą oznaczoną w kosztorysie naprawy, wykazał, że w związku ze zleconą naprawą wykonał wszystkie te czynności oraz ich koszt. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany nie zdołał wykazać, że powód dokonał naprawy pojazdu stosując stawki za rbg wykraczające poza poziom stawek umownych. Wbrew twierdzeniom powoda, w ocenie Sądu nie był on natomiast uprawniony do zastosowania współczynnika odchylenia na materiałach lakierniczych na poziomie 121%. Wbrew twierdzeniom pozwanego taki poziom współczynnika nie był uzasadniony ze względu na treść łączącej strony umowy ubezpieczenia AC. Strona pozwana zobowiązała się wypłacić odszkodowanie na podstawie cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemachA.,E.lub(...). To odchylenia wynika natomiast z zastosowania innych systemów. W ocenie Sądu brak było również podstaw do uwzględnienia w kosztorysie kosztów obsługi szkody, jazdy próbnej i utylizacji materiałów. W tej części Sąd w pełni podziela pogląd biegłego, że koszty te mieszczą się w kosztach prowadzenia działalności oraz są zawarte w wysokiej, lecz zasadnej stawce serwisowej 200 zł netto za rbg. Natomiast jeśli chodzi o jazdę próbną to została ona uznana przez biegłego za niecelową i nieuzasadnioną z uwagi na istniejące uszkodzenia przedmiotowego pojazdu. Jednocześnie, w świetle postanowień OWU AC, w szczególności § 17, nie budzi wątpliwości, że koszty, o których mowa nie były objęte ubezpieczeniem AC, które to ubezpieczenie, w przeciwieństwie do ubezpieczenia OC, nie przewiduje reguły pełnego odszkodowania i uzależnia sposób likwidacji szkody od wybranego wariantu ubezpieczenia i postanowień OWU. W zakresie mycia i sprzątania wnętrza pojazdu biegły oszacował te koszty na poziomie wartości po 30-80 zł. Przyjmując średnią tych stawek, Sąd zasądził kwoty po 50 zł z tytułu sprzątania i mycia pojazdu, uznając, iż żądane w pozwie kwoty 320 zł za te czynności są wygórowane i nieudowodnione. Wobec powyższego uwzględniając uzasadnione koszty naprawy pojazdu markiR. (...)na poziomie 6.759,97 zł oraz kwotę 100 zł obejmująca koszty mycia i sprzątania pojazdu, należne odszkodowanie wynosi kwotę 6.859,97 zł. Pozwany na etapie likwidacji szkody wypłacił powodowi kwotę 6.060,02 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 799,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2021roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane wart. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W omawianej sprawie powód określił termin płatności w wystawionej fakturze VAT (1 czerwca 2021 roku), dlatego też był uprawniony żądać odsetek od należnego mu świadczenia począwszy od dnia następnego. O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu oart. 100 k.p.c.stosując wzajemne zniesienie się tych kosztów. Powód wygrał bowiem proces w 44% w pozostałym zakresie przegrywając. Uwzględniając ten fakt jak również zbliżoną kwotę kosztów, jaką każda ze stron poniosła Sąd orzekł jak w punkcie 3 sentencji wyroku. W związku z tym, iż strona pozwana nadpłaciła koszty sądowe, Sad nakazał zwrócić pozwanemu niewykorzystaną zaliczkę na wynagrodzenie biegłego w wysokości 191,40 zł.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi date: '2022-06-28' department_name: VIII Wydział Cywliny judges: - Sędzia Tomasz Kalsztein legal_bases: - art. 805 § 1 k.c. - art. 100 k.p.c. recorder: st. sekr. sąd. Dorota Piasek signature: VIII C 356/21 ```

155005000003006_VI_Ka_000465_2017_Uz_2018-10-22_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VI Ka 465/17 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący SSO Andrzej Tekieli (spr.) Sędziowie SSO Klara Łukaszewska SSO Andrzej Żuk Protokolant Katarzyna Witkowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej GórzeM. D.w zastępstwie za Prokuratura Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu po rozpoznaniu w dniach 24 lipca 2018 r., 21 września 2018 r i 8 października 2018 r. sprawyD. Ś. (1)ur. (...)wZ. s.K.iT. z domu P. orazG. Ś. (1)ur. (...)wZ. s.K.iT. z domu P. oskarżonych z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64 § 1 kki inne z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 7 czerwca 2017 r. sygn. akt II K 6/17 I zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoD. Ś. (1)w ten sposób, że w opisie czynu przyjmuje, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żarach o sygn. akt II K 710/10 za czyny zart. 291 § 1 kkna karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny zart. 291 § 1 kkiart. 306 kkna karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 9 lutego 2015 r.; II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy wobec oskarżonychG. Ś. (1)iD. Ś. (1); III zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Sygn. akt VI Ka 465/17 UZASADNIENIE G. Ś. (1)został oskarżony o to, że: w okresie od 1 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. wP., powiatu(...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 900 gramów w ten sposób, że w nieustalonym dniu na początku marca 2016 r. samodzielnie nabył odD. Z. (1)za kwotę 1500 zł środek odurzający w ilości 100 gramów ziela konopi innej niż włóknista mogących dostarczyć 1 000 porcji tego środka, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu zD. Ś. (1)w co najmniej 7 transakcjach nabył odD. Z. (1)za kwotę 69 100 zł środek odurzający w postaci ziela konopi innej niż włóknista o wadze 4 kg 800 gramów mogących dostarczyć 48 000 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. VI K 724/07 za czyn zart. 63 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniina karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. III K 11/10 za czyny zart. 56 ust 3 i art. 58 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniina karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. III K 51/10 z dnia 20 lipca 2010 r. orzekającego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 10 marca 2009 r. do 21 października 2009 r. i w okresie od 5 sierpnia 2010 r. do 23 sierpnia 2012 r., tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64 § 1 kk, D. Ś. (1)został oskarżony o to, że: w okresie od 1 marca 2016 r. do 31 maja 2016 r. wP., powiatu(...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zG. Ś. (1)uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 800 gramów w ten sposób, że nabył ten środek odurzający odD. Z. (1)w co najmniej 7 transakcjach za kwotę 69 100 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. II K 710/10 za czyny zart. 291 § 1 kkna karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyn zart. 291 § 1 kkiart. 306 kkna karę 8 miesięcy pozbawienia wolności którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r., tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64 § 1 kk. Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r. w sprawie II K 6/17: 1 uznał oskarżonegoG. Ś. (1)za winnego tego, że w okresie od 1 marca 2016 r. do 20 maja 2016 r. wP., powiatu(...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom art. 33, 34 ust. 1, 35 ust. 1-3, 40 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista o łącznej wadze 4 kg 810 gramów w ten sposób, że w nieustalonym dniu na początku marca 2016 r. samodzielnie nabył odD. Z. (1)za kwotę 1500 złotych środek odurzający w ilości 100 gramów ziela konopi innej niż włóknista mogącej dostarczyć 1000 porcji tego środka, a następnie działając wspólnie i w porozumieniu zD. Ś. (1)w 7 transakcjach nabyli odD. Z. (1)za kwotę 66 870,- złotych środek odurzający w postaci ziela konopi innej niż włóknista o wadze 4 kg 710 gramów mogących dostarczyć 47 100 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. VI K 724/07 za czyny zart. 63 ust. 1 i art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniina karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. akt III K 11/10 za trzy czyny zart. 56 ust 3i dwa czyny zart. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniina karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności objętych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze o sygn. akt III K 51/10 z dnia 20 lipca 2010 r. orzekającego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 10 marca 2009 r. do 21 października 2009 r. i w okresie od 5 sierpnia 2010 r. do 23 sierpnia 2012 r., tj. występku zart. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64 § 1 kkw zw. zart. 12 kki za to na podstawieart. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomaniiwymierzył mu karę 4 (czterech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich; 2 uznał oskarżonegoD. Ś. (1)za winnego tego, że w okresie w okresie od 1 marca 2016 r. do 20 maja 2016 r. wP., powiatu(...), działając ze z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach powrotu do przestępstwa, wbrew przepisom art. 33, 34 ust. 1, 35 ust. 1-3, 40 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wspólnie i w porozumieniu zG. Ś. (1)uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w ten sposób, że nabyli ten środek odurzający odD. Z. (1)w 7 transakcjach za kwotę 66 870,- złotych o wadze 4 kg 710 gramów mogących dostarczyć 47 100 porcji tego środka, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. akt II K 710/10 za czyny zart. 291 § 1 kkna karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyn zart. 291 § 1 kkiart. 306 kkna karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r., tj. występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. zart. 64 § 1 kkw zw. zart. 12 kki za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda z nich; 3 na podstawieart. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz.U. Nr 179 z 2005 r. poz. 1485) orzekł wobec oskarżonychG. Ś. (1)iD. Ś. (1)środek karny w postaci nawiązki w kwocie 1000,- (jeden tysiąc) złotychod każdego z nich na cel zapobiegania i przeciwdziałania narkomanii na rzeczStowarzyszenia (...)wZ.; 4 na podstawieart. 627 kpkw zw. zart. 633 kpkiart. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych(Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądził od oskarżonychG. Ś. (1)iD. Ś. (1)na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym wymierzył opłatę w kwocie 1000,- zł. Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych. A..G. P.na zasadzieart. 425 § 1 i 2 kpkw zw. zart. 444 kpkzaskarżył wyrok w całości na korzyść obu oskarżonych. Na podstawieart. 438 pkt 1, 2 i 3 kpkwyrokowi temu zarzucił: I rażące naruszenie przepisów postępowania karnego w postaciart. 4 k.p.k.,art. 7 k.p.k.,art. 410 k.p.k., które miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegało na: a) zaniechaniu rzetelnego przeprowadzenia oceny dowodu z zeznań świadkaD. Z. (1)i przyjęciu, że wszystkie wyjaśnienia ww. złożone od dnia zatrzymania 31.05.2016 r. są prawdziwe i zgodne z faktami, podczas gdy wyjaśnienia te są wewnętrznie i zewnętrznie sprzeczne, niespójne i tylko niektóre z nich mogą być podstawą ustaleń faktycznych, b) wybraniu z zeznańD. Z. (1)tych najbardziej dotkliwych dla oskarżonych, a pominięcie tych które korelują z wersją podawaną od początku przez oskarżonych, c) zaniechaniu w analizie zeznańD. Z. (1)uwzględnienia faktu, iż ww. jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa narkotykowe, ujętą ponownie na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa nielegalnej uprawy na znaczną skalę konopi indyjskich, deklarującą od pierwszych czynności w sprawie z własnej inicjatywy wolę skorzystania z dobrodziejstwa instytucji zawartej wart. 60 k.k., a zatem był źródłem dowodowym o wysokim stopniu ryzyka, d) pominięciu zeznań świadkówT. Ś. (1),J. B.,P. C. (1),M. Z. (1), a także w częściD. Z. (1)w zakresie w jakim są one zgodne i potwierdzają wersję oskarżonych co do rzeczywistej przyczyny kontaktowania się z nimiD. Z. (1), tła konfliktu pomiędzyD. Z. (1)a braćmiŚ., zaprzeczają twierdzeniomD. Z. (1)co do rzekomych prób zastraszania jego oraz jego rodziny przez braciŚ.w celu wpływu na treść zeznań tego świadka w przedmiotowej sprawie; II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż: a oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej podczas gdy w toku postępowania sądowego nie przeprowadzono jakichkolwiek dowodów potwierdzających ten fakt, b oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w sytuacji, gdy nawet przy przyjęciu prawdziwości zeznań świadkaD. Z. (1)brak obiektywnego dowodu na to, iż susz roślinny nabyty rzekomo przez oskarżonych od niego odpowiadał definicji ustawowej konopi innych niż włókniste, szczególnie w kontekście wniosków z opinii biegłego z zakresu chemii co do zawartości(...)oraz kwasu(...)w roślinach uprawianych przezD. Z. (1); c oskarżeni nabyli łącznie odD. Z. (1)ziele konopi innej niż włóknista w okresie objętym zarzutem w ilości 4810 gramów ziela konopi innej niż włóknista, przy czym 4710 gramów mieli nabyć wspólnie a 100 gramów miał nabyć wyłącznie samodzielnie oskarżonyG. Ś. (1)w sytuacji gdy ilości takie przyjęte zostały całkowicie dowolnie i w żaden sposób nie wynikają z analizy zeznańD. Z. (1), III naruszenie prawa materialnego w postaciart. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 o przeciwdziałaniu narkomaniipoprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż obaj oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista w sytuacji gdy dla bytu tego przestępstwa istotne jest ustalenie czy ewentualni odbiorcy środków odurzających od braciŚ.byli ich dalszymi sprzedawcami (dealerami) czy też byli ich konsumentami, co wyklucza odpowiedzialność dostawców zart. 56 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czego zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i sądowego zaniechano przez co zdekompletowane zostały znamiona zarzucanego obu oskarżonym czynu. Stawiając powyższe zarzuty na zasadzieart. 427 § 1 k.p.k.iart. 437 k.p.k.obrońca wniósł o: 1 uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, albo 2 zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obu oskarżonych od zarzucanych im czynów. Ponadto wniósł o: 3 obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania za obie instancje. Adw.J. W.zaskarżył powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: 1 naruszenieart. 410 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 7poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i oparcie wyroku na zeznaniach świadkaD. Z. (1), podczas gdy okoliczności sprawy oraz pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz fakt składania zeznań wyłącznie w celu uzyskania korzyści płynących z zastosowaniaart. 60 k.k., nie uzasadniał przyjęcia wiarygodności zeznań tegoż świadka; 2 naruszenieart. 410 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 5 § 2 kpkpoprzez jego niezastosowanie, a to nierozstrzygnięcie niewyjaśnionych w sprawie wątpliwości na korzyść oskarżonych; 3 naruszenieart. 410 k.p.k.w zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 7 oraz art. 175 k.p.k.poprzez negatywną ocenę zachowań procesowych oskarżonych, podejmowanych w ramach przysługujących im kodeksowych uprawnień tj. stwierdzenia jakoby złożenie przez oskarżonych wyjaśnień dopiero na etapie postępowania sądowego, a nie na etapie postępowania przygotowawczego stanowiło wyraz „potrzeby przypasowania wersji do ujawnionych przez organy ścigania faktów”, powyższe zaś stoi w sprzeczności z podstawowymi zasadami postępowania karnego; 4 naruszenieart. 410 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 7 kpkpoprzez błędną ocenę materiału dowodowego i odmówienie przyznania wiarygodności zeznaniom świadkówT. Ś. (2),J. B.orazP. C. (1), podczas gdy inne osobowe źródła dowodowe, w tym zeznania samegoD. Z. (1), potwierdzały przedstawioną przez nich wersję wydarzeń; 5 naruszenieart. 410 kpkw zw. zart. 2 § 2 kpkw zw. zart. 7 kpkpoprzez błędną ocenę materiału dowodowego i nieprzyznanie wiarygodności zeznaniom oskarżonych. podczas gdy pozostałe zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zeznania świadkaT. Ś. (1),J. B.orazP. C. (1), jak również rejestry logowań telefonów komórkowych, potwierdzały przedstawione przez nich wersje wydarzeń. Wobec powyższych zarzutów, na podstawieart. 437 § 1 kpkobrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów. Z daleko idącej ostrożności procesowej, o ile Sąd nie znajdzie podstaw do uniewinnienia, obrońca wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie. Istota zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych sprowadza się do zakwestionowania oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji, a to z jednej strony zeznań świadka (wcześniej współpodejrzanego)D. Z. (1), z drugiej zaś wyjaśnień oskarżonychD. Ś. (1)iG. Ś. (1)oraz zeznań świadków w osobachT. Ś. (1),J. B.iP. C. (1), którzy mieli potwierdzać wersje zdarzeń podane przez wyżej wymienionych oskarżonych. Zbieżne zarzuty zawarte w obu tych środkach odwoławczych zostaną omówione łącznie. Poza tym kwestionowana w apelacjach była ocena prawna zachowania oskarżonych (udzielanie marihuany czy też udział w jej obrocie) oraz ustalenia dotyczące ilości nabytego przez nich środka odurzającego (vide: pkt II i III apelacji adw.G. P.). Podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie stanowią wyjaśnienia i zeznaniaD. Z. (1). W konfrontacji z nimi zasadnie Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wyjaśnienia złożone przez oskarżonychD. Ś. (1)iG. Ś. (1). W toku postępowania przygotowawczego oskarżonyD. Ś. (1)nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 86). W kolejnych wyjaśnieniach podał, że świadekD. Z. (1)żywi pretensję do niego iG. Ś. (1), o to że sprzedali jego bratu motocykl, na którym poniósł śmierć w wypadku (k. 269 - odwrót). Wskazał również, żeG. Ś.był winny D.Z.pieniądze, choć nie był on w stanie stwierdzić za co i jaka to była kwota. Oskarżony podał, żeD. Z.należności te chciał wyegzekwować od niego, ponieważ w tym czasieG. Ś.przebywał w zakładzie karnym. Należność ta wynosiła ponad 10 tysięcy złotych. Oskarżony wyjaśnił, że świadekD. Z.przyjeżdżał do niego, do jego matki,J. B.i upominał się o zwrot tych należności. Ostatecznie podał, żeD. Z.wysłał osoby, które zabrały im samochód, za który D.Z.otrzymał 5 tysięcy złotych a pozostałe 5 tysięcy złotych odliczył im od długu. Podkreślał przy tym, że pomawiające ich zeznania D.Z.zostały złożone prawdopodobnie w związku z tym długiem. OskarżonyG. Ś. (1)w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 87). Słuchany na rozprawie podał, że nigdy nie kupił odD. Z.żadnych narkotyków, nie utrzymuje z nim kontaktów, a nadto znają się tylko „z widzenia” (k. 276-276 - odwrót). Podał też, że w okresie kiedy przebywał w zakładzie karnym otrzymał list odD. Z.z pretensjami o motocykl, który sprzedał jego bratu. Listu tego nie posiada. W zakresie długu, wskazał, że był D.Z.winien 11.000 albo 12. 000 złotych, które od niego pożyczył. Wyjaśniał, że samochód, którego wartość oszacował na 15.000 -16.000 zł zabrali mu ludzie, których przysłał D.Z.. W zamian za samochód D.Z.odliczył 4.000 zł od długu. Po wyjściu z zakładu karnego oddał jeszcze 1000 zł żonie D.Z.. Później nic już nie oddawał, bo uznał, że są już z D.Z.rozliczeni. Zaakcentował przy tym, żeD. Z.miał do niego pretensję o śmierć brata pomimo, że zginął on w wyniku wypadku na innym motocyklu, a nie na tym, który kupił od braciŚ., co mu tłumaczył. Oskarżony podał, żeD. Z.kieruje w ich stronę oskarżenia jedynie z zawiści. Oceniając wyjaśnienia oskarżonych Sąd I instancji zasadnie wskazał, że wyjaśnienia te nie zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Sąd dostrzegł rozbieżności w tych wyjaśnieniach, co do podawanych przez oskarżonych faktów i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przeanalizował je (k. 307 odwrót). Rozbieżności te dotyczyły konfliktu, którego zarzewiem miał być z jednej strony długG. Ś. (1), z drugiej zaś chęć zemsty D.Z.za śmierć jego brata w wyniku wypadku na motocyklu. Z treści wyjaśnień oskarżonegoD. Ś.jednoznacznie wynika, że bratD. Z.miał ponieść śmierć na tym samym zakupionym od nich motocyklu, podczas gdyG. Ś.wyjaśnił, że był to inny motocykl. Niewątpliwie składając wyjaśnienia przed sądem oskarżeni znali zgromadzone w sprawie dowody. Rację ma zatem Sąd I instancji, że wyjaśnienia te są dopasowane do treści zeznań świadkaD. Z. (1)słuchanego w postępowaniu przygotowawczym i ujawnionych przez organy ścigania faktów, za czym przemawia m.in. to, że oskarżonyG. Ś. (1)składając wyjaśnienia na rozprawie pokrywał niespójności wynikające z wyjaśnień wcześniej słuchanego brata, przy znajomości akt postępowania przygotowawczego: „… z treści sms’ów z akt sprawy wynika, że przestępstwo narkotykowe popełnił z kimś innym…” a nadto „…z akt sprawy wiem, że toczy się jakaś inna sprawa…” (k. 276- k. 276 - odwrót). Trafna jest przy tym ocena Sądu Rejonowego, że wyjaśnienia oskarżonych od początku stanowiły przyjętą przez nich linię obrony w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena wyjaśnień i zeznańD. Z. (1)(obecnie prawomocnie skazanego a czyn z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in.) dokonana przez Sąd I instancji, jest prawidłowa. D. Z. (1)słuchany był w charakterze podejrzanego kilkakrotnie w toku postępowania przygotowawczego. Wyjaśnił, że wynajął dom wK., w którym organizował uprawę konopi indyjskich, a jego odbiorcami byli braciaG. Ś. (1)iD. Ś. (1)(k. 27- k. 28). Z pierwszej tury 140 roślin uzyskał około 3 kilogramy gotowego produktu i sprzedał go w około pięciu transzach oskarżonym. Łącznie uzyskał z tych transakcji 43.000 zł. Wskazał, że za pierwszym razem 100 gram środka odurzającego kupił samG. Ś. (1), za drugim razem zakupu dokonali wspólnieG. Ś. (1)iD. Ś. (1)w ilości około 350 gram środka odurzającego. Przy następnych dostawach (3 i 4) oskarżeni uczestniczyli wspólnie i nabyli taka samą ilość substancji - 350 gram. Ostatnia duża dostawa środka odurzającego z pierwszej tury miała miejsce przedW.i było to 1800 gram. Z drugiej tury uprawyD. Z. (1)wyhodował 130 roślin, z których uzyskał łącznie 1900 gram środka odurzającego. Substancję tą sprzedał oskarżonym w trzech transzach – 200 gram na początku maja 2016 r., 360 gram w połowie maja i około 20 maja 2016 r. 1300 gram. Uzyskał z tej sprzedaży 27. 500 zł. Ostatnia, trzecia tura uprawy została ujawniona przez policję. Podał, że towar z pierwszej tury sprzedawał oskarżonym po 14 zł za gram, a za towar z drugiej tury podniósł cenę do 14, 50 zł za gram. Słuchany kolejny raz wyjaśnił (k. 84- k. 85), że za pierwszym razem sprzedałG. Ś.100 gram środka za 1500 zł, a nie za 1400 zł jak przedstawiono mu w zarzucie. Nawiązując do pierwszych wyjaśnień wskazał, że cena pierwszej transzy wynosiła 14 zł za gram. Nie przypominał sobie dat wszystkich transakcji. Pamiętał, że 1800 gram środka odurzającego sprzedał oskarżonym wW.. Wskazał, że ostatnia transakcja z braćmiŚ.miała miejsce nie 20 maja 2016 r., a 19 maja 2016 r. Treść przytoczonej wypowiedziD. Z. (1)podtrzymał podczas kolejnego przesłuchania (k. 113-k.117). Wyjaśnił, że nie utrzymywał z oskarżonymi częstych kontaktów telefonicznych, najczęściej jeździł do nich z towarem „w ciemno”. Pierwszy raz kontaktował się zG. Ś.na początku marca 2016 r. i sprzedał mu 100 gram marihuany za 1500 zł. Drugi raz dzwonił w okolicach czwartku lub piątku przedW.. Na kolejną transakcję umówił się naS., po powrocieG. Ś.iD. Ś.z meczu piłkarskiego – wówczas sprzedał oskarżonym 1 kg 800 gram środka odurzającego za kwotę 14 zł za gram. Ostatni kontakt telefoniczny zG. Ś.miał miejsce wtedy, gdy umawiał się z nim na transakcję z dnia 19 maja 2016 r. i był to czwartek. Wskazał też, że wysyłał smsy na numerG. Ś., którego kontakt miał zapisany w telefonie jako(...)lub(...). Podał, że podczas nieobecności oskarżonych towar odbierał chłopak o imieniuJ.. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek znajdował się z oskarżonymi w konflikcie. Także podtrzymał swe stanowisko po okazaniu mu bilingów z telefonów pomiędzy nim a oskarżonymi i na tablicy poglądowej rozpoznał mężczyznę, który w imieniu oskarżonych miał odbierać narkotyki podczas ich nieobecności (J. B.) (k. 133-k.134). Składając zeznania przed sądemD. Z. (1)podtrzymał dotychczas złożone depozycje (k. 270-k.271). Podał, że była taka sytuacja, że matka oskarżonych przekazywała mu 2000 złotych w zamian za towar, który przywiózł i zostawił u oskarżonych w garażu. Zeznał również, że oskarżeni nie mieli wobec niego żadnego długu, ale wobec jego brata, ponieważ sprzedali mu rozbite auto. Zaprzeczył, aby miał jeździć za nimi i żądać zapłaty rzekomo należnych mu pieniędzy. Podał, że dług ten został już spłacony, ponieważ jego brat robił z nimi interesy i wziął w rozliczeniu rozbiteB.. Potwierdził on fakt, że jego brat zginął w wyniku wypadku na motocyklu, ale był to motocykl zakupiony od handlarza, a nie odG. Ś.iD. Ś.. Zaprzeczył, by mógł mieć jakiekolwiek obiekcje, co do sprzedaży motocykla jego bratu, ponieważ śmierć jego brata miała miejsce w 2009 r. a on od 2006 r. do 2013 r. przebywał w zakładzie karnym. Zeznał również, że po wyjściu z aresztu ktoś próbował wpłynąć na jego zeznania za pośrednictwem brataM. Z. (1), ale tożsamości tych osób nie chce ujawniać. Okoliczności podane przezD. Z. (1), co do próby wpłynięcia na jego zeznania i braku konfliktu z oskarżonymi znalazły potwierdzenie w zeznaniach brata oskarżonegoM. Z. (1)(k. 289 i k. 289- odwrót). ŚwiadekM. Z.podał, że nie można mieć do braciŚ.pretensji o śmierć jego brata na motocyklu, bo nie są oni w żaden sposób z tą śmiercią związani. Świadkowi nie było wiadome, aby jego brat kiedykolwiek zakupił motocykl od braciŚ., przy czym dodatkowo, to nie oni „zaszczepili” mu ten rodzaj środka lokomocji, ponieważ od młodego jeździł on na motocyklach. Słusznie Sąd Rejonowy zakwestionował wiarygodność zeznań świadkaP. C. (1)(k. 309), co do rzekomych gróźb D.Z.kierowanych pod adresem oskarżonych. Sąd I instancji wyraźnie wskazał, żeP. C.pomimo, że miał słyszeć rzekome groźby, to nic z tym nie zrobił i nie powiadomił o tym oskarżonych. Zadziwiające jest, że choć świadek ten pozostaje w stosunkach towarzyskich z oskarżonymi, to jednak nie powiadomił ich o zagrożeniu ze strony D.Z.. Znamienne jest również to, żeP. C.słuchany przed Sądem nie wiedział nic o żadnych „wymuszeniach” ze strony D.Z., nienależnym długu, czy zaborze pojazduB.. Sąd I instancji trafnie przyznał walor wiarygodności zeznaniomD. Z. (1). Sąd Okręgowy tę ocenę akceptuje. Za taką oceną przemawia konsekwentna postawa wyżej wymienionego w toku całego postępowania.D. Z. (1)od pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. ObciążającG. Ś. (1)iD. Ś. (1)w jednakowym zakresie obciążał także siebie. Za powyższym przemawia w szczególności fakt, że świadek ten przyznał się do produkcji narkotyku w szerszym zakresie niż ten do jakiego został zatrzymany, co podważa tezę obrońców, że jego zeznania polegały jedynie na pomówieniu oskarżonych, a jego celem było uzyskanie określonych profitów procesowych wynikających zart. 60 § 4 k.k.Za wiarygodnością tych zeznań przemawiają również szczegóły dotyczące częstotliwości transakcji oraz okoliczności i miejsca ich spotkań, a także ilości przekazanej oskarżonym środka odurzającego. Także jego wypowiedzi są przekonywujące z uwagi na fakt, że jak czegoś nie był pewien, to o tym mówił. Składając zeznania dokładnie wskazywał w jaki sposób dochodziło do poszczególnych transakcji, w jaki sposób została wyliczona ilość sprzedanego oskarżonym środka odurzającego i jaką kwotę z tego uzyskał. Podał wyraźnie jakich faktów jest pewien. Sąd Rejonowy dostrzegł przy tym, iż zeznaniaD. Z. (1)złożone przed Sądem choć były spójne, to jednak z pewną dozą niepewności np. co do cen sprzedaży, ilości narkotyku, czy dat poszczególnych transakcji. Od oceny tej kwestii Sąd ten nie uchylił się lecz należycie wnikliwie ją rozważył, logicznie argumentując, że upływ czasu mógł obiektywnie powodować pojawianie się w kolejnych jego depozycjach różnic, zwłaszcza, gdy z upływem czasu pewne szczegóły mogły zacierać się w jego pamięci. Rację ma przy tym Sąd I instancji, że zeznania D.Z.w zasadniczej kwestii były kategoryczne i jednobrzmiące, bowiem osobami kupującymi z 1 i 2 uprawy niezmiennie byli oskarżeniG.iD. Ś. (1)(k. 308 - odwrót). Okoliczności podane przezD. Z. (1)w zakresie częstotliwości, miejsc i charakteru spotkań zG. Ś. (1)iD. Ś. (1)znalazły potwierdzenie częściowo w wyjaśnieniach oskarżonych (k. 269 i k. 276), w zeznaniachT. Ś. (1)(k. 275 odwrót - k. 276),J. B.(k. 289 odwrót - k. 290), rozeznaniu w rozmieszczeniu mieszkalnym zabudowań braciŚ., danych teleinformatycznych od operatorów sieci komórkowej abonentówG. Ś. (1)iD. Z. (1)(k. 88-k. 103). Sąd Okręgowy podziela ocenę świadkaT. Ś. (1)iJ. B.dokonaną przez Sąd I instancji (k. 309). Zauważyć należy, że ocena tych dowodów - w istocie odmienna od tej, którą dokonali skarżący - w żadnym razie nie wiąże się z ich pominięciem. ZeznaniaT. Ś. (1)iJ. B.w zakresie przekazania pieniędzy D.Z., jak również spotkań z oskarżonymi na terenie ich posesji choć są prawdziwe, to jednak nie potwierdzają w żaden sposób wersji prezentowanej przez oskarżonych, co do tła rzekomego konfliktu i charakteru tych spotkań. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł, że świadekT. Ś. (1)wiedzę w tym zakresie czerpała od oskarżonych. Nie dziwi również fakt, że świadekJ. B., będąc skazanym uprzednio za przestępstwa narkotykowe nie potwierdził i nie przyznał własnego udziału w procederze przyjmowania narkotyków odD. Z., czy też regulowania płatności za nie. Sąd I instancji wykazał, że dane teleinformatyczne potwierdziły kontakt pomiędzy oskarżonymi i świadkiemD. Z., w datach wskazywanych przez niego jako daty spotkań (k. 310). Z analizy połączeń, pomiędzy numerem(...)należącym D.Z.wynika bowiem, że urządzenie to współpracowało z numerami telefonu należącymi do oskarżonegoG. Ś.(...)oraz(...)i dochodziło do wielokrotnych kontaktów pomiędzy tymi numerami. Potwierdzono, że w stacjach(...)w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonych logowały się urządzenia z powyższych numerów. Również treść wiadomości sms pomiędzy świadkiemD. Z.a oskarżonymG. Ś.nie budzi wątpliwości i potwierdza fakt ich spotkań i kontaktów (k. 138). Nie sposób nie zauważyć, że w toku postępowania odwoławczego złożony został wniosek dowodowy obrońcyadw. G. P.na okoliczność stwierdzenia stanu zdrowia psychicznego oskarżonegoG. Ś., a takżetempore criminis,stanu jego poczytalności, możliwości ponoszenia pełnej odpowiedzialności karnej (k. 357). Z dołączonej do wniosku dowodowego opinii psychologicznej zośrodka (...)wB.wynika, że poziom intelektualny oskarżonego mieści się w granicach umiarkowanego niedorozwoju umysłowego a wyniki uzyskane z testów przemawiają za istnieniem poważnych uszkodzeń organicznych(...). W opinii tej stwierdzono, że oskarżony nie jest w stanie samodzielnie egzystować i wymaga stałej kontroli i opieki ze strony najbliższego otoczenia (k. 360 i k. - 360 odwrót). Sąd Okręgowy uzupełnił materiał dowodowy w tym zakresie i zasięgnął opinii sądowo-psychiatrycznej wydanej przez biegłych lekarzy psychiatrówB.K.-S.iB.J.w celu zbadania poczytalności oskarżonegoG. Ś. (1)w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i aktualnego stanu zdrowia warunkującego udział w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu. W pisemnej opinii uzupełniającej (po uzyskaniu dodatkowej dokumentacji lekarskiej oskarżonego) biegli ci, choć rozpoznali uG. Ś. (1)lekkie upośledzenie umysłowe, to jednoznacznie wskazali, że ten stan psychiczny nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a nadto jego poczytalność w czasie czynu i postępowania procesowego nie budzi wątpliwości (k. 455). Przeciwko tej opinii zarzuty podniosła obrońca r. pr.M. W.– substytutadw. J. W., argumentując, iż błędnie rozpoznano u oskarżonego „upośledzenie umysłowe lekkie”, podczas gdy z opinii psychologicznej wydanej wOśrodku (...)wB.w lipcu 2017 r. wynika, iż stwierdzony u oskarżonego poziom intelektualny (IQ) wynosił 44, co mieści się w kategoriach „upośledzenia umysłowego umiarkowanego”. W ustnej uzupełniającej opinii, złożonej przed Sądem, biegli podtrzymali swoje stanowisko wyrażone w opinii pisemnej i stanowczo wypowiedzieli się co do tego, że oskarżonyG. Ś. (1)nie jest osobą o upośledzeniu umiarkowanym (k. 506). Wskazali, że z wywiadu środowiskowego na temat oskarżonego wynika, że funkcjonuje on samodzielnie, opiekował się synem, ukończył prawo jazdy, szkołę zawodową i prowadził warsztat samochodowy. Nie stwierdzili u oskarżonego wyraźnych dysfunkcji(...). Biegli stwierdzili, że w badaniu psychologicznymG. Ś. (1)przeprowadzonym w maju 2018 r., w innej sprawie, wykazano, że jego sprawność intelektualna mieści się w granicach normy, IQ = 77. Zdaniem biegłych gorszy wynik sprawności intelektualnej, który uzyskano w poradni psychologicznej wynikał zeświadomej postawy obronnejG. Ś. (1), przyjętej w tym celu, aby w ocenie personelu wypaść jako osoba głębiej upośledzona. Swoje wnioski co do stopnia upośledzeniaG. Ś. (1)biegli wyciągnęli na podstawie badań psychologicznych i z dwukrotnej obserwacji oskarżonego w szpitalach psychiatrycznych. Z uwagi na rzetelność, spójność i logiczność opinii pisemnych i uzupełniającej opinii ustnej biegłychB.–K.S.iB.J., Sąd Okręgowy jednoznacznie mógł stwierdzić, że w chwili popełnienia zarzuconych mu czynów oskarżonyG. Ś. (1)był poczytalny i tym samym podlega on odpowiedzialności karnej, nie znajdując jednocześnie podstaw do uwzględnienia wniosków dowodowych obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych lekarzy psychiatrów i opinii psychologa. Zdaniem Sądu Okręgowego takie zachowanie oskarżonegoG. Ś. (1), zmierzało do wprowadzenia w błąd organów wymiaru sprawiedliwości co do rzeczywistego stanu jego zdrowia i tym samym uniknięcia odpowiedzialności karnej za czyny zarzucone mu w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu. Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych (vide: pkt II a, b, c apelacji adw.G. P.). Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku trafnie stwierdził (k. 311 - odwrót), że choć nie ma „namacalnego” dowodu wskazującego na cel osiągnięcia korzyści majątkowej, to jednak wniosek taki, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, należy wyprowadzić z dowodów omówionych wyżej, w tym zeznań D.Z.. Nie ulega przy tym wątpliwości, że nabycie środka odurzającego w ilości 4 kg 810 gram, (co stanowiło 47 100 + 1000 porcji konsumpcyjnych) po cenie hurtowej jest nierozerwalnie związane z jego dalszym odpłatnym przekazaniem celem jego podzielenia i wprowadzenia do sprzedaży detalicznej. Słusznie Sąd I instancji dostrzegł więc, że skutkiem nabycia środków odurzających przez oskarżonych było uzyskanie korzyści majątkowej dla siebie, lub innej osoby (art. 115 § 4 k.k.). Trafnie Sąd Rejonowy ustalił, że oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włókniste i do tej kwestii odniósł się w pisemnych motywach do zaskarżonego wyroku (k. 308 - odwrót). Wskazano tam wyraźnie, że choć część z zabezpieczonej partii materiału z trzeciej uprawy nie miała wartości, to dotyczyło to przedwcześnie zlikwidowanej uprawy oraz zabezpieczenia różnych pozostałości które nie miały żadnej wartości handlowej. Słusznie Sąd ten dostrzegł, że część z zabezpieczonego materiału miała pełną wartość jako środek odurzający. Sąd Rejonowy oparł się w tym zakresie na opinii biegłego z zakresu badań chemicznych (k. 83). Wyraźnie wskazano w niej, że materiał roślinny z zabezpieczonej uprawy oznaczony nr 2 i 3 z uwagi na zawartość(...)powyżej 0,20 % stanowił konopie inne niż włókniste. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że poprzednie zbiory (pochodzące z 1 i 2 uprawy), choć zostały sprzedane, to miały pełną wartość, co (jak zeznawał D.Z.) potwierdzali oskarżeni i wynika z faktu, że nie przerwali oni wymiany handlowej i nie zwracali zakupionego odD. Z.towaru. Również ustalenia faktyczne w zakresie łącznej ilości nabytego przez oskarżonych środka odurzającego nie budzą zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Sąd Rejonowy wskazał, że ustalenia te poczynił w oparciu o pierwsze depozycjeD. Z. (1)z 1 czerwca 2016 r., a więc najbliższe dacie czynu (k. 308 - odwrót). Zauważyć należy, żeD. Z.wyjaśniał, że z pierwszej tury uprawy wyhodował w sumie 3 kg suszu konopi indyjskich, z drugiej zaś 1 kg 900 gram i sprzedał go oskarżonym. W związku z powyższym, zarzucono oskarżonym aktem oskarżenia łączne nabycie środka odurzającego w ilości 4 kg 900 gram. Tymczasem z depozycji D.Z.wynika, że z pierwszej tury uprawy oskarżeni nabyli łącznie 2950 gram środka odurzającego w pięciu transzach (100 gram nabył samG. Ś., dalej w trzech transzach po 350 gram środka odurzającego oskarżeni nabyli wspólnie, a ostatnia duża dostawa z tej tury wynosiła 1800 gram), z drugiej zaś tury uprawy oskarżeni nabyli wspólnie 1860 gram środka odurzającego w trzech transzach (200 gram na początku maja 2016, 360 gram w połowie maja, i około 20 maja 1 kg 300 gram). Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął z matematycznego punktu widzenia, że oskarżeni nabyli odD. Z. (1)ziele konopi innej niż włókniste w okresie objętym zarzutem w ilości 4810 gram (2950 gram + 1860 gram), przy czym 4710 gram nabyli wspólnie a 100 gram nabył samodzielnie oskarżonyG. Ś. (1). Wbrew twierdzeniom skarżącego prawidłowa jest ocena prawna czynu popełnionego przezoskarżonychD. Ś. (1)iG. Ś. (1)(vide: pkt III apelacjiadw. G. P.). Oskarżeni wypełnili znamiona czynu zart. 56 ust. 1 i 3ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomaniiw zw. zart. 64 § 1 k.k.popełniony w warunkachart. 12 k.k.polegającego na uczestniczeniu w obrocie znacznej ilości środków odurzających. Uczestniczenie w obrocie w danym wypadku należy rozumieć jako korelat wprowadzania do obrotu. Jest to zatem przyjęcie w jakiejkolwiek formie, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej przez osobę niebędącą konsumentem w celu dalszego przekazania kolejnej osobie(podobnie SN w postanowieniu z dnia 18 listopada 2015 r. o sygn. VKK 341/15, LEX nr 1923856). Z zeznań D.Z.jednoznacznie wynika, że oskarżeniG. Ś.iD. Ś.byli pośrednikami, ponieważ odsprzedawali zakupiony od niego towar (k. 84-85). W tym zakresie podał, że oskarżeni negocjując ceny wskazywali, że nie są w stanie więcej zapłacić, bo ich odbiorca nie zapłaci im tyle by mogli zarobić. Kryteria obiektywne wynikające zart. 7 kpkpozwalają ocenić, iż oskarżeni uczestniczyli w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci konopi innej niż włóknista. Do takiej oceny upoważnia: znaczna łączna ilość nabytych narkotyków, duża jednorazowa ilość nabywanych narkotyków, regularność nabycia oraz znaczna wartość pieniędzy przeznaczona na ten cel. Zauważyć także należy, że do nabycia środków odurzających dochodziło na mocy porozumienia, iż D.Z.marihuanę wyhoduje i dostarczy, zaś oskarżeni zakupią środek odurzający z każdej wyhodowanej partii. Zakończenie tej działalności nie było limitowane czasem. Zakończyła się bowiem dopiero z chwilą ujawnienia trzeciej uprawy D.Z.przez organy ścigania. Stąd też kwalifikację przyjętą w skarżonym wyroku należało zaakceptować. Oskarżonymprzypisano uczestniczenie w obrocie znacznej ilości środków odurzających. Pojęcie znacznej ilości prawidłowo uzasadnił Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 310v –k. 311). Sąd Odwoławczy podziela tę ocenę i jednocześnie nie znajduje uzasadnienia do powtarzania przytoczonej tam argumentacji prawnej. Nie budzi również wątpliwości prawidłowość powołania w kwalifikacji prawnejart. 12 k.k.W realiach ocenianej sprawy należy podnieść, iżD. Ś. (1)iG. Ś. (1)w krótkich odstępach czasu nabywali znaczne ilości środków odurzających, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Były to działania wielokrotne, rozciągnięte w czasie. Te okoliczności w pełni przemawiają za kwalifikacją zart. 12 k.k. Uprzednia karalność oskarżonych za przestępstwa przeciwko mieniu i za przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przemawia za uznaniem, że zarzucane im czyny popełnili w warunkach powrotu do przestępstwa zart. 64 § 1 k.k. Zauważyć w tym miejscu należy, że Sąd Rejonowy nie dość wnikliwie rozważył wszystkie skazania wynikające z danych o karalności oskarżonegoD. Ś. (1)(k. 246-k. 248). Sąd Rejonowy uznał bowiem oskarżonegoD. Ś.za winnego czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, przy czym czynu tego oskarżony miał się dopuścić będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu o sygn. akt II K 710/10 za czyny zart. 291 § 1 k.k.na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny zart. 291 § k.k.iart. 306 k.k.na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 4 sierpnia 2015 r. Z karty karnej tego oskarżonego wynika jednak, że przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Żarach o sygn. akt II K 710/10 za czyny zart. 291 § 1 k.k.na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 lutego 2014 r. do 4 grudnia 2014 r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubinie o sygn. akt II K 3204/10 z dnia 17 lutego 2011 r. za czyny zart. 291 § k.k.iart. 306 k.k.na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w całości w okresie od 4 grudnia 2014 r. do 9 lutego 2015 r. Z wyżej wskazanych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok wobecD. Ś. (1)(art. 437 § 2 k.p.k.) w sposób wskazany wpkt Iczęści wstępnej. Nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonegoG. Ś.i oskarżonegoD. Ś.w szerszym zakresie Sąd Okręgowy na podstawieart. 437 § 1 k.p.k.utrzymał go w mocy. Zgodnie zart. 447 § 1 i 2 k.p.k.apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku. A zatem wskazany przepis obliguje Sąd Odwoławczy także do oceny kar wymierzonychoskarżonym. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się, by w niniejszej sprawie zachodziła podstawa do zmiany wyroku w powyższym zakresie (art. 438 pkt. 4 k.p.k.). Zauważyć należy, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniuart. 438 pkt. 4 k.p.k.można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektywart. 53 k.k.Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Sąd I instancji wymierzając oskarżonemuG. Ś. (1)karę 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i oskarżonemuD. Ś. (1)karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 150 stawek dziennych każda po 20 zł wobec każdego z oskarżonych, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskazaniami, co do ich wymiaru bacząc, aby granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone, czego dowodem jest treść pisemnych motywów wyroku (k. 312 – odwrót i k. 313). Jednocześnie w związku z rodzajem popełnionego przestępstwa nie budzi wątpliwości orzeczenie na mocy art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązki – na cel związany z zapobieganiem i przeciwdziałaniem narkomanii w kwotach po 1000 zł od każdego z oskarżonych. O opłatach kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawieart. 634 k.p.k.w zw. zart. 624 § 1 k.p.k.

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze date: '2018-10-22' department_name: VI Wydział Karny Odwoławczy judges: - Klara Łukaszewska - Andrzej Żuk - Andrzej Tekieli legal_bases: - art. 115 § 4 k.k. - art. 63 ust. 1 i art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - art. 7 oraz art. 175 k.p.k. - art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: Katarzyna Witkowska signature: VI Ka 465/17 ```

150515000003506_VII_Ka_000553_2020_Uz_2020-12-03_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt VII Ka 553/20 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 grudnia 2020 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie: Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.) Sędziowie: SO Dorota Lutostańska SO Leszek Wojgienica Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie Mirosława Zelenta po rozpoznaniu w dniach: 30 października i 27 listopada 2020 r. sprawy:M. Z. (2),ur. (...)wG., synaH.iH. z domu J. oskarżonego zart. 147 b ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej,art.231§1 kki inne na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego wK. (...)z dnia 10 lipca 2020 r., sygn. akt(...) I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że: - w zakresie rozstrzygnięć z pkt I-III sentencji, przy zastosowaniuart.4§1 kkna podstawieart. 286§1 kkw zw. zart.12§1 kkiart.37 a kkorzeka wobec oskarżonegoM. Z. (2)karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) zł, - z rozstrzygnięcia z pkt IV sentencji eliminuje sformułowanie „w pozostałym zakresie oraz ” a w miejsce przyimka „z” wpisuje przyimek „od”, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje mocy, III zasądza od oskarżonegoM. Z. (2)koszty sądowe w ½ części za postępowanie odwoławcze, przejmując ½ części pozostałych kosztów na rzecz Skarbu Państwa oraz zasądza od niego jedną opłatę za obie instancje w kwocie 1000 ( tysiąca ) zł. FORMULARZ UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) UZASADNIENIE Formularz UK 2 Sygnatura akt VII Ka 533/20 Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: 2 1 CZĘŚĆ WSTĘPNA 0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji Wyrok Sądu Rejonowego wK.z dnia 10 lipca 2020 r. w sprawie(...) 0.11.2. Podmiot wnoszący apelację ☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ oskarżyciel posiłkowy ☐ oskarżyciel prywatny ☒ obrońca oskarżonegoM. Z. (2) ☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego ☐ inny 0.11.3. Granice zaskarżenia 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.–błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☒ zmiana 2 Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy 0.12.1. Ustalenie faktów 0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 1 2 M. Z. (2) Składanie pisemnych informacji co do miejsca zamieszkania Wiedza KomendantaW- (...)wK.o faktycznym miejscu zamieszania oskarżonego Dokumenty uzyskane odW- (...)wK.i(...)ZeznaniaJ. B.iS. S. - 980 - 1015 - załącznik z aktami personalnymi 1018-1021 0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione Lp. Oskarżony Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi Dowód Numer karty 0.12.2. Ocena dowodów 0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów Lp. faktu z pkt 2.1.1 Dowód Zwięźle o powodach uznania dowodu Dowody w postaci dokumentów oraz zeznania świadków Wskazane dowody uznano za wiarygodne, brak jest podstaw do ich zakwestionowania 0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów) Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 Dowód Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu 3 STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków Lp. Zarzut I podniesiony przez obrońcę w części skazującej - w całości na korzyść oskarżonego 1/obrazy przepisów prawa materialnegoart. 12 k.k.§ 1 k.k.poprzez niewłaściwą wykładnie tego przepisu i uznanie, iż czyn ciągły można popełnić również z zaniechania, podczas gdy z wykładni gramatycznej ww. przepisu wynika, iż warunkiem sine qua non przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się czynu ciągłego było wykazanie, iż „podjął działanie", co miało istotny wpływ na wynik postępowania, albowiem doprowadziło do skazania ww. 2/ obrazy przepisów postępowaniaart. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.poprzez zaniechanie dokładnego określenia czynu za który został skazany oskarżony, co w związku z faktem istotnej modyfikacji opisu czynu względem przepisanego oskarżonemu aktem oskarżenia - w szczególności wyeliminowania „czynności sprawczych" doprowadziło do de facto do skazania oskarżonego za bliżej nie określone zachowanie 3/ błędu w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż oskarżony wprowadził w błąd Komendanta(...)Straży(...), co do faktu posiadania lokalu mieszkalnego, podczas gdy prawidłowa ocena zebranych w sprawie dowodów, a w szczególności złożonych oświadczeń majątkowych, zeznań świadków, dokumentów oraz wyjaśnień samego oskarżonego jednoznacznie wskazuje, iż faktyczna sytuacja mieszkaniowa oskarżonego była ogólnie znana i nie wprowadzał on nikogo w błąd, ani błędu nie wyzyskiwał, co miało istotny wpływ na wynik postępowania albowiem doprowadziło do wydania wyroku skazującego, 4/ błędu w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił przyjąć, iż oskarżony działał (bądź zaniechał działania) z zamiarem bezpośrednim kierunkowym doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, podczas gdy żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie daje podstaw do takiego wnioskowania, a zachowanie oskarżonego po ustaleniu, iż nienależnie pobierał świadczenia „lokalowe" tj. natychmiastowy zwrot pobranych kwot, prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż ww. nie miał zamiaru kogokolwiek wprowadzać w błąd, co miało istotny wpływ na wynik postępowania, albowiem doprowadziło do wydania wyroku skazującego. II podniesione przez prokuratora na niekorzyść oskarżonegoM. Z. (2). 1/ obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 7 kpkiart. 4 kpk, poprzez nie uczynienie zadość dyrektywom swobodnej oceny dowodów oraz nie zbadanie i nie uwzględnienie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, gdzie Sąd niesłusznie uniewinniłM. Z. (2)od popełnienia zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia przestępstwa zart. 231 § 1 kkw zw. zart. 231 § 2 kkpolegającego na niedopełnieniu obowiązków w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uznając, że nie można przyjąć, że oskarżony składając nieprawdziwe oświadczenie o uzyskanie pomocy przekroczył swoje uprawienie jako funkcjonariusza, gdyż czynności te dotyczyły sfery jego prywatnego życia, nie zaś wykonywania czynności służbowych, gdzie oskarżony nie miał tego w zakresie swoich obowiązków służbowych, podczas gdy zebrany w sprawie, i oceniany z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, materiał dowodowy prowadzi do wniosku, iż oskarżonemu, w ramach przestępstwa zart. 231 § 1 kkw zw. zart. 231 § 2 kk, nie zarzucono przekroczenia uprawnień, lecz niedopełnienie obowiązków określonych, w wydanym na podstawieart. 96 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej( Dz. U. z 2020 r., poz. 305, tekst jednolity ), Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży(...)równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych warunków jego zwrotu, a także sposobu postępowania w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymania ( Dz. U. z 2002.118.1014 ), które to rozporządzenie w § 7 nakłada na funkcjonariusza Straży(...)obowiązek niezwłocznego zawiadomienia o każdej zmianie mającej wpływ na uprawienie do otrzymania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego, poprzez złożenie stosownego oświadczenia mieszkaniowego, a którego to obowiązkuM. Z. (2)nie dopełnił w okresie od 09 sierpnia 2002 r. do 05 stycznia 2018 r., działając na szkodę interesu publicznego oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a tym samym swoim zachowaniem dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa zart. 231 § 1 kkw zw. zart. 231 § 2 kk; 2/ obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 7 kpkiart. 4 kpk, poprzez nie uczynienie zadość dyrektywom swobodnej oceny dowodów oraz nie uwzględnienie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść orzeczenia, gdzie Sąd niesłusznie uniewinniłM. Z. (2)od popełnienia zarzucanych mu w punktach II-IX aktu oskarżenia przestępstw zart. 147 b ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej( Dz. U. z 2020 r., poz. 305, tekst jednolity ) uznając, że nie ma możliwości udowodnienia, że oskarżony podawał nieprawdę w oświadczeniach majątkowych, gdyż rzeczywiście z formalnego punktu widzenia w składanych oświadczeniach majątkowych zawsze podawał, że posiada działkę z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, co zdaniem Sądu, jest prawdą do czasu zakończenia budowy w 2017 r., jak też, że nie można przyjąć w sposób pewny, że dom ten nie był w ciągłej budowie do czasu oficjalnego zgłoszenia o zakończeniu budowy, podczas gdy zebrany w sprawie, i oceniany z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że oskarżonyM. Z. (2)dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów zart. 147 b ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej( Dz. U. z 2014 r., poz. 1402 ), podając nieprawdę w ten sposób, że nie wskazywał, iż posiada dom, a wskazywał, iż posiada działkę z budową domu jednorodzinnego, gdyż, w okresie składania zakwestionowanych oświadczeń majątkowych ( 31.10.2010 r. - 31.03.2017 r. ), nie była prowadzona budowa domu jednorodzinnego przyul. (...)wK., na co wskazuje przede wszystkim: - wydana w sprawie, przez biegłego sądowego z zakresu budownictwa dr inż.J. B. (2)opinia, z której wynika, że roboty budowlane, jeżeli chodzi o dom przyul. (...)wK., zostały rozpoczęte 22 sierpnia 1992 r. i zakończyły się 11 września 2002 r.; - umowa ubezpieczenia domu z dnia 10 kwietnia 2002 r., zawarta pomiędzy(...) S.A.Inspektorat wK.aM. Z. (2), która opiewając na sumę 300 000 zł, dotyczyła domu jednorodzinnego przyul. (...)wK.i w której treści brak było, w przeciwieństwie do poprzedniej, opiewającej na sumę 150 000 zł, zawartej przez wymienione strony, umowy ubezpieczenia z dnia 10 kwietnia 2000 r., adnotacji, że dom jest w stadium budowy; - notatka służbowa sporządzona przezT. S.- inspektora w(...)wK., w której stwierdził, że zgodnie z zapisami w dzienniku budowy, budowa budynku zakończona została w październiku 2000 r., w czasie ważności pozwolenia na budowę(...); - dziennik budowy nr(...), dotyczący budowy budynku mieszkalnego przyul. (...)wK., który stanowi urzędowy dokument przebiegu robót budowlanych, gdzie w okresie około 17 lat - od 2000 r. do 2017 r. brak jest jakichkolwiek wpisów, jak też w tym okresie nie ustanowiono wymaganych prawem uczestników procesu budowlanego; decyzja Zarządu MiastaK.z dnia 13 lutego 1998 r., mocą której, na wniosek inwestoraM. Z. (2), przedłużono termin zakończenia realizacji budowy jedynie do dnia 31 grudnia 2000 r.; - zeznania świadkaS. S. (2), który podał, że w 2007 r. zgłosił się do niegoM. Z. (2), który oświadczył jednoznacznie, iż zakończył budowę domu i chce to zgłosić do(...)wK.; - dowody przedstawione przez oskarżonegoM. Z. (2)w postaci faktur dotyczących, prowadzonych w domu przyul. (...)wK., prac budowlanych, gdzie oskarżony przedłożył jedynie faktury dotyczące prac o charakterze wykończeniowym, jakie miały miejsce w 2004 r., nie przedstawił zaś jakichkolwiek faktur dotyczących budowy domu w okresie składania zakwestionowanych oświadczeń majątkowych ( 31.10.2010 r. - 31.03.2017 r.); 3/ obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 632 pkt 2 kpk, poprzez brak powołania tego przepisu w punkcie VI wyroku, który dotyczy orzekania o kosztach procesu przy uniewinnieniu oskarżonego, gdzie błędnie powołano przepisart. 632 pkt 2 kk. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne zarzuty skarżacych Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny Apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie W tym miejscu odnosząc się do zarzutów zawartych wobuśrodkach odwoławczych, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi wart. 4 k.p.k.Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi zart. 7 kpki przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji prawidłowo zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżących zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizują z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody zapadłego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy podziela przedstawioną tam argumentację.Co istotne apelacje faktycznie nie wskazują na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które faktycznie zawiera odpowiedzi na zarzuty kierowane przeciwko rozstrzygnięciu i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżących. Odnosząc się do zarzutów skarżących dotyczących przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28). W konsekwencji Sąd Okręgowy nie podzielił zawartych w apelacjach zarzutów obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicieart. 5 § 2 k.p.k.iart. 7 k.p.k.w zw. zart. 410 k.p.k., jak i wywodów przytoczonych na ich poparcie oraz nie dopatrzył się obrazy wskazanych przepisów procedury karnej, które to uchybienia mogłyby rzutować na treść wydanego wyroku. W pełni zatem należy podzielić argumentację Sądu I instancji co do analizy i oceny zebranego i ujawnionego materiału dowodowego. Ocena dowodów pozostaje pod ochroną zart. 7 kpkgdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego umotywowana w uzasadnieniu wyroku. Analiza akt sprawy wskazuje, że Sąd Rejonowy trafne ustalenia oparł na dowodach, które przeprowadzone zostały na rozprawie głównej i ocenił je w sposób wszechstronny, uwzględniając wszystkie okoliczności zdarzeń a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym a ocena ta zasługuje na podzielenie. I ad I Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego w zakresie wyroku skazującego M.Z.jak w pkt I sentencji nie jest ona zasadna. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i prawidłowo ustalił i przyjął, że oskarżony wprowadził w błąd Komendanta(...)Straży(...)wK., co do faktu posiadania lokalu mieszkalnego, przy czym działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym doprowadzenia wymienionego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez przyznanie równoważników pieniężnych. Przede wszystkim, to sam oskarżony przyznał, że od 2002 r. zamieszkiwał faktycznie z rodziną w lokalu mieszkalnym na terenie rozpoczętej budowy domu jednorodzinnego przyul. (...)wK.. Wynika to tak z wyjaśnień M.Z.jak na k. 766-767 i k. 791-792 jak i z jego oświadczenia z dnia 23 października 2018 r. skierowanego do Komendanta(...)wK.- k. 980. Wprawdzie przedmiotowy dom nie był wówczas jeszcze wykończony oraz nie zostałaformalniezakończona jego budowa, to jednakże umożliwiał on rodzinie oskarżonego normalne warunki życiowe. Budynek był wyposażony we wszystkie media, w tym prąd w taryfie dla budynków mieszkalnych, między innymi została także zawarta umowa na wywóz śmieci; dom był też ubezpieczony. Co przy tym istotne, jak to wynika z zebranych dokumentów oraz opinii biegłego z zakresu budownictwa dom był gotowy do zamieszkania z dniem 18 grudnia 2001 r.- k.745. Powyższe koresponduje z zeznaniami świadków:R. C.k. 214-215, S,.B.k.246,A. W.k.259,B. S.k.263 w zakresie faktycznego czasu, od którego M.Z.z żoną a potem z dziećmi zamieszkiwał w domu przyul. (...)wK.. Wprawdzie nie sposób jest zakwestionować, że oskarżony mieszkając przyul. (...)kontynuował prace budowlane, to w istocie jużod 2002 r.posiadał on lokal mieszkalny umożliwiający w nim normalne zamieszkiwanie. Mimo powyższej faktycznej sytuacji lokalowej M.Z.w dniu 9 sierpnia 2002 r, złożył oświadczenie mieszkaniowe do ustalenia uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz jego wysokości - k. 14 i decyzją Komendanta(...)wK.z dnia 26 sierpnia 2002 r. równoważnik taki z mocą od 1 stycznia 2002 r. otrzymał - k. 13 i pobierał go do 7 grudnia 2017 r. Wskazać przy tym należy, że przedmiotowa decyzja nie tylko wskazywała na rozporządzenie z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży(...)równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego ale i nakazywała oskarżonemu niezwłoczne powiadamianie organu wydającego decyzjeo każdejzmianie mającej wpływ na uprawnienie do otrzymywania równoważnika za brak lokalu mieszkalnego. Decyzję jak na k.13 oskarżony otrzymał lecz pomimo jej treści oraz przede wszystkim swojej faktycznej sytuacji mieszkaniowej do roku 2017 pobierał równoważnik mieszkaniowy mimo, że od 1 stycznia 2002 r. nie był uprawniony do jego otrzymywania. W tej sytuacji nie mają znaczenia twierdzenia oskarżonego, że nie tracił równoważnika na „zbytki” ale uzyskane środki pieniężne przeznaczał na kontynuowanie budowy domu.M.Z.bezspornie był świadomy gdzie faktycznie zamieszkuje a zarazem zdawał sobie sprawę z tego, iż od 2002 r. nie spełnia warunków do otrzymywania równoważnika mieszkaniowego. W zakresie zarzutu apelacji obrońcy co do tego, że nie wprowadził on właściwego organu w błąd albowiem zgodnie z twierdzeniami M.Z.„wszyscy” wiedzieli gdzie on mieszka, to taki zarzut nie może być uwzględniony. W tym zakresie zwrócić uwagę należy, że oskarżony także przed 2002 r. składał wnioski co do przyznania mu przedmiotowego równoważnika – porównaj dokumenty ja na k. 980 i wiedział jaka jest w tym zakresie przewidziana procedura. Określone oświadczenia majątkowe składane były do odpowiednich „komórek” organu i to organ ( tu Komendant) wydawał stosowną decyzję. Zatem istotna w tym zakresie była „wiedza organu” a nie „wiedza powszechna”. Zwrócić przy tym należy uwagę, że z pełni wiarygodnych zeznań byłego Komendanta(...)wK.J. B.wynika, że nie miał on żadnej wiedzy o faktycznym miejscu zamieszkania oskarżonego i podejmując określone decyzje działał w zaufaniu do osób, które przygotowywały stosowne dokumenty – k.1018-1020. Tym samym dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego za przypisane mu przestępstwo nie mają znaczenia zeznaniaS. S.wskazującego na „powszechną” wiedzę o zamieszkiwaniu M.Z.przyul. (...)wK.– k.1020– 1021. Wobec „konieczności” posiadania przez właściwy organ wiedzyo faktycznym miejscu zamieszkania oskarżonego dla kwestii odpowiedzialności za przypisany czyn nie mają znaczenia także ankiety bezpieczeństwa składane przezM. Z.do(...)i(...)albowiem treści tam zawarte nie trafiały do organu właściwego- k.1015. W tym miejscu wskazać również należy, że w ankiecie z 5 maja 2003 r., z którą zapoznał sięJ. B.oskarżony nie wskazywał adresu zamieszkania przyul. (...)wK.. Dopiero w ankiecie z 16 lutego 2013 r. znajduje się wspomniany adres, przy czym na ankiecie nie ma adnotacji, że zapoznał się nią ówczesny Komendant(...)wK.. Natomiast(...)została powiadomiona o zamieszkiwaniu przyul. (...)wK.w dniu 19 listopada 2015 r. Wprawdzie M.Z.w dniu 15 listopada 2006 r zawiadomił Komendanta(...)Straży(...)wK.o nowym adresie zamieszkania przyul. (...)wK.- k.217, to jednakże i w tym wypadku ta informacja nie został skierowania do właściwego organu, którym był Komendant(...) OddziałuStraży(...)wK.. Zaś o tym, żeM. Z.doskonale zdawał sobie sprawę z tego do kogo w tym zakresie winny być kierowane stosowne dokumenty jest jego oświadczenie mieszkaniowe z dnia 5 stycznia 2028 r. – k. 11, w wyniku któregoKomendant(...)wK.wydałdecyzję nr (...)o utracie prawa oskarżonego do równoważnika mieszkaniowego – k.10. Tym samym w żadnym wypadku nie podzielają na prawdzie wyjaśnienia M.Z., że jeszcze w 2002 r. informował on na piśmie Komendanta o zamieszkiwaniu przyul. (...)wK.- k. 767. Wobec tych okoliczności w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał, żeM. Z.swoim zachowaniem opisanym w pkt I sentencji zaskarżonego wyroku wyczerpał znamiona czynu zart. 286§1 kkalbowiem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd Komendanta(...)wK.co do faktycznego miejsca zamieszkania i tym samym doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez niezasadnie przyznanie mu równoważników pieniężnych za rzekomy brak lokalu mieszkalnego. Co do zarzutu obrońcy oskarżonego co do rzekomej obrazy prawa materialnego w zakresieart.12§1 kkto jest on chybiony, albowiem w dokonanych ustaleniach faktycznych M.Z.bezspornie działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru a powyższego w żaden sposób nie podważa, że faktycznie nie poinformował on ( zaniechał powiadomienia) właściwego organu o miejscu swojego zamieszkania. Także nie sposób jest uznać, że opis czynu jak w pkt I sentencji zaskarżonego wyroku dotknięty jest brakami, które nie wskazują na „czynności sprawcze” oskarżonego. Opis ten zawiera konieczne znamiona i wynika z niego sposób zachowania M.Z.w zakresie przypisanego mu czynu. II Ad II Odnośnie zarzutu prokuratora w zakresie modyfikacji opisu czynu z pkt I sentencji i przyjętej tam kwalifikacji prawnej to i on nie zasługuje na podzielenie. Przede wszystkim w ocenie Sądu Okręgowego w pełni zasadnie wyeliminowano z kwalifikacji dyspozycje zart.231§1i2kk. Wprawdzie nieprawidłowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano na „przekroczenie uprawnień” – k.415, gdy tymczasem oskarżyciel zarzucał M.Z.niedopełnienie obowiązków, to uchybienie to nie miało faktycznie wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Oczywistym jest, żeM. Z.był uprawniony do otrzymywania równoważników pieniężnych bo był funkcjonariuszem(...)ale w ocenie Sądu Okręgowego w tym wypadku nie wyczerpał on dyspozycji przepisu zart.231§1i2kk. Zwrócić bowiem uwagę należy, że jak to zasadnie wskazał Sąd I instancji pobieranie równoważników pieniężnych dotyczyło w istocie sfery prywatnej jego życia i nie pozostawało w jakimkolwiek związkuz rzetelnym wykonywaniem obowiązków służbowych. Uzyskanie tych środków finansowych niejako „skierowane było do wewnątrz” i nie miało żadnego wpływu na czynności związane ze służbą M.Z.jako funkcjonariusza Straży(...). M.Z.nie dopełnił obowiązku wynikającego tak z rozporządzenia MSWiA z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży(...)równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego jak i z rozporządzenia MSWiA z dnia 14 czerwca 2002 r. w sprawie zakresu obowiązków oraz podstaw, zakresu i trybu udzielania zwolnień od zajęć służbowych funkcjonariuszom Straży(...)w zakresie niezwłocznego informowania o zmianie adresu zamieszkania,jednakże w ocenie Sądu Okręgowego to zachowanie może ewentualnie być przedmiotem postępowania dyscyplinarnego. Natomiast w tym wypadku M.Z.nie naruszył dyspozycjiart.231§1i2kkalbowiem w istocie nie zakłócił prawidłowego funkcjonowania instytucji, w której pełnił służbę. W konsekwencji Sąd Rejonowy prawidłowo zmodyfikował opis zarzutu z pkt I aktu oskarżenia. Konsekwencją wyeliminowania z przyjętej kwalifikacji prawnejart.231§1i2kkbyły wyeliminowanie z opisu czynu sformułowań z tiretu 1 i 2. Natomiast odnośnie tiretu 3, to zasadnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono, że „należy odróżnić faktyczne dysponowanie lokalem mieszkalnym przez oskarżonego (tu od 2002r) od zakończenia budowy domu w sensie formalnym”. Akt oskarżenia w tirecie 3 punktu I aktu oskarżenia zarzucał oskarżonemu złożenie niezgodnego z prawdą i wskutek przekroczenia uprawnień wniosku o pomoc pieniężną z tytułu uzyskania domu wK., a przecież oskarżony faktycznie taką pomoc miał prawo uzyskać i otrzymał ją w kwocie 20 790 zł -k. 15. Ponadto kwota ta nie została objęta zarzutem prokuratora a jej zwrotu pokrzywdzony się nie domagał. Także brak jest podstaw do zakwestionowania rozstrzygnięcia jak w pkt IV sentencji. Zasadnie w tym zakresie Sąd Instancji wskazał, że czyny wymienione pkt II - IX aktu oskarżenia dotyczą składania oświadczeń majątkowych w kolejnych latach przez oskarżonego, w których podawał on,zgodnie z prawdą, że posiada on działkę z domem w budowie tj. nieruchomość. Dom ten był formalnie w budowie, i do czasu jej zakończenia i zgłoszenia zakończenia budowy nie istniał w ewidencji domów mieszkalnych miastaK.. Zgłoszenie budynku do odbioru nastąpiło z dniem 8 grudnia 2017 r., przy czym nie można skutecznie zanegować twierdzeń M.Z.co do tego, że dom ten był w ciągłej faktycznej budowie do czasu oficjalnego zgłoszenia o zakończeniu jego budowy. W pełni prawidłowo przy tym Sąd Rejonowy rozróżnił sytuację faktyczną, iż dom będący w budowie może jednocześnie zaspokajać potrzeby mieszkaniowe funkcjonariusza. Ponadto jak wynika z treściart. 91a ustawy o Straży Granicznej: 1. Funkcjonariusze składają oświadczenie o swoim stanie majątkowym, w tym o majątku objętym małżeńską wspólnością majątkową, Komendantowi Głównemu Straży(...), Komendantowi(...), właściwym komendantom oddziałów Straży(...), komendantom(...)Straży(...)lub komendantom ośrodków Straży(...)przy nawiązywaniu lub rozwiązywaniu stosunku służbowego, corocznie oraz na ich żądanie. Komendant Główny Straży(...)oraz zastępcy Komendanta Głównego Straży(...)składają oświadczenie o swoim stanie majątkowym ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. 2. Oświadczenie o stanie majątkowym powinno zawierać informacje o źródłach i wysokości uzyskanych przychodów, posiadanych zasobach pieniężnych,nieruchomościach, uczestnictwie w spółkach cywilnych lub spółkach prawa handlowego, posiadanych udziałach lub akcjach w tych spółkach, mieniu nabytym od Skarbu Państwa, innej państwowej osoby prawnej, gminy, związku międzygminnego, powiatu, związku powiatów, związku powiatowo-gminnego lub związku metropolitalnego, które podlegało zbyciu w drodze przetargu, mieniu ruchomym, innych prawach majątkowych oraz o zobowiązaniach pieniężnych. Oświadczenie to powinno również zawierać dane dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia funkcji w spółkach prawa handlowego lub w spółdzielniach, z wyjątkiem funkcji w radzie nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej. M. Z. (2)jako funkcjonariusz Straży(...)składając oświadczenia o posiadaniu domu w budowie czylio posiadanych nieruchomościach,wypełnił obowiązek wynikający z tej ustawy i tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że świadomie fałszywie podał o wymaganych w tym zakresie składnikach mienia. Z tego też względu w pełni zasadnie Sąd I instancji M.Z.w tym zakresie uniewinnił. Wreszcie chybiony jest zarzut dotyczący rozstrzygnięcia z pkt VI sentencji zaskarżonego wyroku albowiem z jego treści wynika ze w zakresie dotyczącej uniewinnienia M.Z.koszty procesu na podstawieart.632 pkt 2 kpkponosi Skarb Państwa. Wniosek Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; Obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie M.Z.od przypisanego mu czynu. ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadne wnioski skarżących Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. Z przyczyn wyżej wskazanych obie apelacje nie mogły zostać uwzględnione. 4 OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU 1. Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności 5 ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO 0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji 0.11. Przedmiot utrzymania w mocy Zwięźle o powodach utrzymania w mocy 0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji 0.0.11. Przedmiot i zakres zmiany Wyrok Sądu Rejonowego w(...)(...)z dnia 10 lipca 2020 r., sygn. akt(...) I zmieniono w ten sposób, że: - w zakresie rozstrzygnięć z pkt I-III sentencji, przy zastosowaniuart.4§1 kkna podstawieart. 286§1 kkw zw. zart.12§1 kkiart.37 a kkorzeczono wobec oskarżonegoM. Z. (2)karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) zł, - z rozstrzygnięcia z pkt IV sentencji wyeliminowano sformułowanie „w pozostałym zakresie oraz ” a w miejsce przyimka „z” wpisano przyimek „od”, II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano mocy. Zwięźle o powodach zmiany Wyrok zmieniono w zakresie orzeczenia o karze. Sąd Okręgowy uznał, ze wobec okoliczności wynikających z akt sprawy, dobrowolnego naprawienia szkody oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego nie ma potrzeby orzekania kary surowszej niż kara grzywny, która winna spełnić cele określone wart.53 kk. 0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji 0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia 1.1. ☐art. 439 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 2.1. Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 3.1. Konieczność umorzenia postępowania ☐art. 437 § 2 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia 4.1. ☐art. 454 § 1 k.p.k. Zwięźle o powodach uchylenia 0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania 0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności 6 Koszty Procesu Punkt rozstrzygnięcia z wyroku Przytoczyć okoliczności III Na podstawieart.634 kpkiart.3ust.1 i art.10ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnychzasądzono od oskarżonegoM. Z. (2)koszty sądowe w ½ części za postępowanie odwoławcze, przejmując ½ części pozostałych kosztów na rzecz Skarbu Państwa oraz zasądzono od niego jedną opłatę za obie instancje w kwocie 1000 ( tysiąca ) zł. 7 PODPIS ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 1 Podmiot wnoszący apelację prokurator Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego wK.z dnia 10 lipca 2020 r. w sprawie(...) 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☐ na korzyść ☒ na niekorzyść ☒ w całości ☐ w części ☐ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☐ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☐ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☒ uchylenie ☐ zmiana ZAŁĄCZNIK DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO Załącznik do formularza UK 2 0.11.3. Granice zaskarżenia Kolejny numer załącznika 2 Podmiot wnoszący apelację Obrońca oskarżonego Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja Wyrok Sądu Rejonowego wK.z dnia 10 lipca 2020 r. w sprawie(...) 0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia ☒ na korzyść ☐ na niekorzyść ☐ w całości ☒ w części ☒ co do winy ☐ co do kary ☐ co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia 0.11.3.2. Podniesione zarzuty Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji ☒ art. 438 pkt 1 k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu ☐ art. 438 pkt 1a k.p.k.– obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazanywart. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu ☒ art. 438 pkt 2 k.p.k.– obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia ☒ art. 438 pkt 3 k.p.k.– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia ☐ art. 438 pkt 4 k.p.k.– rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka ☐ art. 439 k.p.k. ☐ brak zarzutów 0.11.4. Wnioski ☐ uchylenie ☒ zmiana

```yaml court_name: Sąd Okręgowy w Olsztynie date: '2020-12-03' department_name: VII Wydział Karny Odwoławczy judges: - Leszek Wojgienica - Dariusz Firkowski - Dorota Lutostańska legal_bases: - art. 147 b ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej - art. 632 pkt 2 kk - art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. - art.3ust.1 i art.10ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych recorder: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz signature: VII Ka 553/20 ```

150515300001006_II_K_000194_2019_Uz_2019-09-05_002

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt II K 194/19 WYROK ŁĄCZNY W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 05 września 2019 roku Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie: Przewodniczący: Sędzia SR Przemysław Palka Protokolant: p.o. sekr. sąd. Katarzyna Bogusz – Trojanowska przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Krzysztofa Batyckiego po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 września 2019 r. sprawy: K. S.,synaE.iI. z domu C.,ur. (...)wS. skazanego prawomocnymi wyrokami: 1 Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 27 listopada 2018 r. w sprawie II K 307/18 za przestępstwo zart. 207 § 1 k.k.w zb. zart. 157 § 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., popełnione w okresie od grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; 2 Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 20 listopada 2018 r. w sprawie II K 494/18 za przestępstwo zart. 178a § 4 k.k., popełnione 26 maja 2018 r., na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem, postanowieniem Sądu Rejonowego w Szczytnie z 2 stycznia 2019 r. o uzupełnieniu wyroku, okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 26 maja 2018 r. godz. 20.20 do dnia 27 maja 2018 r. godz. 12:25, oraz środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych; I na podstawieart. 568a § 1 pkt 2 k.p.k.,art. 569 § 1 k.p.k.,art. 85 § 1, § 2 k.k.iart. 86 § 1 k.k.w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolnościw sprawach II K 307/18 i II K 494/18 orzeka karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności; II na podstawieart. 577 k.p.k.na poczet orzeczonej kary łącznej zalicza skazanemu okres dotychczas odbytej kary pozbawienia wolności w sprawie II K 494/18 od dnia 28 marca 2019 r. i okres zaliczony na poczet tej kary od dnia 26 maja 2018 r. godz. 20.20 do dnia 27 maja 2018 r. godz. 12.25; III na podstawieart. 576 § 1 k.p.k.w pozostałym zakresie łączone wyroki pozostawia do odrębnego wykonania; IV na podstawieart. 626 § 1 k.p.k.w zw. zart. 624 §1 k.p.k.zwalnia skazanegow całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. UZASADNIENIE W dniu 25 kwietnia 2019 r. (data wpływu) obrońca skazanegoK. S.złożył wniosek o wydanie wobecK. S.wyroku łącznego obejmującego orzeczenia wydane wobec niego przez Sąd Rejonowy w Szczytnie w sprawach: II K 494/18, na mocy któregoK. S.został skazany na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności oraz II K 307/18, na mocy któregoK. S.został skazany na karę 1 roku pozbawienia wolności. O podstawach do wydania wyroku łącznego w odniesieniu do kar pobawienia wolności, zasądzonych wyrokami SR w Szczytnie w sprawach II K 494/18 z 20 listopada 2018 r. oraz II K 307/18 z 27 listopada 2018 r. zawiadomił Sąd Rejonowy w Szczytnie w dniu 27 maja 2019 r. Zastępca Dyrektora Zakładu Karnego wK.. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Szczytnie z 7 sierpnia 2019 r. sprawy z obu wniosków zostały połączone do wspólnego rozpoznania. Sąd ustalił następujący stan faktyczny: W dniu 20 listopada 2018 rokuK. S.został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie w sprawie II K 494/18 za przestępstwo zart. 178a § 4 k.k.popełnione w dniu 26 maja 2018 r. na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, z zaliczeniem na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 maja 2018 r. godz. 20.20 do dnia 27 maja 2018 r. godz. 12.25. (vide odpis wyroku na k. 10-10v, odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Szczytnie na k. 11, informacja Krajowego Rejestru Karnego na k. 7-7v, informacja o pobytach i orzeczeniach na k. 19-21) W dniu 27 listopada 2018 r. wobec skazanego zapadł wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie w sprawie II K 307/18 za przestępstwo zart. 207 § 1 k.k.w zb. zart. 157§ 2 k.k.w zw. zart. 11 § 2 k.k.w zw. zart. 64 § 1 k.k., popełnione w okresie od grudnia 2017 roku do 31 marca 2018 r., za które wymierzonoK. S.karę 1 roku pozbawienia wolności (vide odpis wyroku na k. 12, informacja Krajowego Rejestru Karnego na k. 7-7v, informacja o pobytach i orzeczeniach na k. 19-21) K. S.odbywanie orzeczonej kary w sprawie II K 494/18 rozpoczął dniu 28 marca 2019 r. w ZK wB.. Skazany przebywa obecnie w Zakładzie Karnym wK. (vide informacja o pobytach i orzeczeniach – k. 18) Sąd zważył, co następuje: Zgodnie z treściąart. 569 § 1 k.p.k.sąd wydaje wyrok łączny, jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną wyrokami różnych sądów. Zgodnie z brzmieniem przepisuart. 85 § 1 i § 2 k.k., obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. sąd orzeka karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, zaś podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, zastrzeżeniemart. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za te przestępstwa. W kontekście uchylenia z dniem 1 lipca przepisuart. 92 k.k., umożliwiającego łączenie kar wykonanych w całości, połączeniu w konsekwencji podlegać będą tylko kary dotychczas nie wykonane. Zart. 85 § 3 k.k.wynika, że jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu. W przypadku skazanegoK. S.wszystkie wyroki zapadły po dniu 1 lipca 2015 roku. W myśl art. 19 ust. 1 ustawy z 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015, poz. 396) do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie tej ustawy, tj. 01 lipca 2015 r., stosuje się przepisy w brzmieniu nadanym ustawą. Przedstawiona na wstępie konfiguracja wyroków oraz zasada łączenia kar określona wart. 85 § 1 i § 2 k.k., w połączeniu z zasadami wynikającymi zart. 87 § 1 i § 2 k.k.pozwalała na orzeczenie w niniejszej sprawie kary łącznej przez połączenie kary pozbawienia wolności z wyroku w sprawie II K 494/18 z karą pozbawienia wolności z wyroku w sprawie II K 307/18. W każdej bowiem z tych spraw orzeczono wobec skazanego kary podlegające łączeniu, nadto przestępstw skazany dopuścił się zanim rozpoczął odbywać karę orzeczoną w sprawie II K 494/18. Znowelizowane przepisy różnicują model wymiaru kary łącznej na podstawie orzeczonych za zbiegające się przestępstwa kar jednostkowych oraz w trybie wyroku łącznego na podstawie wcześniej orzeczonych kary lub kar łącznych, w kontekście możliwości wykorzystania oraz funkcji i roli ogólnych dyrektyw wymiaru kary, niewymienionych wart. 85a k.k., a także aplikacji dyrektyw szczególnych. W przypadku „klasycznego” modelu wymiaru kary łącznej na podstawie wymierzonych w różnych postępowaniach kar jednostkowych za pozostające w zbiegu przestępstwa nie ma przeszkód do wykorzystywania, wypracowanych w doktrynie i orzecznictwie, sposobów aplikacji ogólnych dyrektyw wymiaru kary i tzw. szczególnych dyrektyw wymiaru kary łącznej, do wymiaru kary łącznej. Orzekając karę łączną, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przyjęte wart. 85a k.k.rozwiązanie rozstrzyga wprost kwestie statusu, kształtu i przede wszystkim możliwości wykorzystania w procesie wymiaru kary łącznej dyrektyw prewencyjnych (indywidualno-prewencyjnej oraz generalno-prewencyjnej) odpowiadających w swej treści dyrektywom wyrażonym wart. 53 § 1 k.k.Przepisart. 85a k.k.odnosząc się do obu trybów wymiaru kary nie pozostawia wątpliwości zarówno co do tego, że dyrektywy prewencyjne uwzględniane powinny być przez sąd wówczas, gdy kara łączna orzekana jest w wyroku skazującym jak i wtedy, gdy wymiar kary łącznej następuje w wyroku łącznym, ale też co do tego, że przyjęta wart. 85a k.k.regulacja stanowi samoistną podstawę stosowania dyrektyw prewencyjnych w procesie wymiaru kary łącznej. Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa. Wychowawcze cele kary realizowane są przez kształtowanie postawy sprawcy, do której należy krytyczny stosunek do własnego czynu oraz przestępstwa w ogóle. W konsekwencji chodzi o wychowanie sprawcy na pełnowartościowego członka społeczeństwa. Wskazując natomiast na potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa ustawodawca wskazuje na prewencję generalną jako jedną z ogólnych dyrektyw sądowego wymiaru kary. Chodzi o to, aby fakt wymierzenia kary oddziaływał nie tylko na sprawcę, ale także na innych potencjalnych sprawców przestępstw, których wymierzanie kar powinno z jednej strony odstraszyć, z drugiej zaś – kształtować postawy społecznie akceptowane. Regulacjaart. 85a k.k., mimo że nie rozstrzyga wprost możliwości wykorzystywania w procesie wymiaru kary łącznej innych ogólnych dyrektyw wymiaru kary oraz tzw. szczególnych dyrektyw rekonstruowanych z przepisówrozdziału IX kodeksu karnego, na pewno jednak na wyłączenie możliwości wykorzystywania pozostałych ogólnych dyrektyw wymiaru kary, jak i tzw. dyrektyw szczególnych – nie wskazuje. Trudno zatem byłoby przepisart. 85a k.k.uznać za regulację mającą charakternumerus claususdyrektyw wymiaru kary łącznej. Przepisart. 85a k.k.nie wskazuje bowiem, że sąd bierze wyłącznie pod uwagę dyrektywy prewencyjne, ile że wskazania wynikające z tych dyrektyw, sąd – przez sformułowanie, że „bierze pod uwagę przede wszystkim” – uwzględnia w pierwszej kolejności, nadając im priorytetowe znaczenie wśród innych reguł lub dyrektyw wymiaru kary łącznej. Pomimo niejednoznaczności dyrektywalnego charakteruart. 85a k.k.uznać trzeba, że na mocy tego przepisu nie dochodzi do wyłączenia możliwości wykorzystywania przy wymiarze kary łącznej innych niż wskazane w jego treści dyrektyw wymiaru kary (P. Kardas, Kara łączna i ciąg przestępstw, w: Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, red. W. Wróbel, Kraków 2015, s. 626 i n.). W ogólności pozwala to więc na stwierdzenie, że wymiar kary łącznej, w procesie wymiaru której dyrektywy prewencyjne zyskują jedynie dominujące (priorytetowe) znaczenie, wymaga uwzględnienia tej samej racjonalizacji – przez zastosowanie dyrektyw, reguł uregulowanych wrozdziale VI k.k., innych niż wymienione wart. 85a k.k.– co przy wymiarze kary jednostkowej. Zróżnicowanie nowego modelu wymiaru kary łącznej zaznacza się jednak w odmienności funkcji i roli dyrektyw określających zasady wymiaru kary łącznej orzekanej w ramach jednego postępowania (w wyroku skazującym –art. 568a § 1 pkt 1 k.p.k.) oraz dyrektyw określających zasady wymiaru kary łącznej orzekanej w trybie wyroku łącznego, a więc modelu orzekania kary łącznej trój albo więcej etapowego, na podstawie kary lub kar łącznych orzeczonych za pozostające w zbiegu przestępstwa. Biorąc pod uwagę, że za sprawąart. 85a k.k.dyrektywy prewencyjne znajdują „wprost” zastosowanie w procesie wymiaru kary łącznej, jak też i to, że dyrektywy te są wykorzystywane na etapie wymiaru kar jednostkowych, Sąd uznaje, że dyrektywy te powinny być odnoszone do wszystkich przestępstw, stanowiących podstawę wymiaru kary łącznej, w formule globalnej, całościowej. Kara łączna zachowuje wszak na gruncie obowiązujących przepisów charakter instytucji podsumowującej działalność przestępczą sprawcy. Nie sposób przecież nie patrzeć na karę łączną – będącą jedną karą wymierzoną za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa – jako sądową ewaluację syntetycznej i całościowej oceny zachowań sprawcy (A. Wojtaszczyk, Mechanizmy racjonalizacji odpowiedzialności karnej polegające na sumowaniu działalności sprawcy a instytucja kary łącznej, w: Zagadnienia teorii i nauczania prawa karnego. Kara łączna. Księga Jubileuszowa Profesor Marii Szewczyk, red. nauk. W. Górowski, P. Kardas, T. Sroka, W. Wróbel, Warszawa 2013, s. 428). Z tą oceną, z natury rzeczy wiązać się musi pewien element prognozy, który odnosić trzeba do popełnienia przez sprawcę „dwóch lub więcej przestępstw”. Przy orzekaniu kary łącznej znajdują zastosowanie wszystkie dyrektywy określone wart. 53 § 1 k.k., w tym także limitująca wymiar kary dyrektywa stopnia zawinienia (A. Barczak-Oplustil, Dyrektywy wymiaru kary łącznej w projektach nowelizacji kodeksu karnego, w: Reforma prawa karnego, red. I. Sepioło-Jankowska, Warszawa 2014, s. 465 i n.), jak też, pełniąca takąż funkcję o charakterze limitującym jej górną granicę, dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości czynu (S. Żółtek, Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych, w: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do art. 32-116, t. II, red. M. Królikowski, R. Zabłocki, Warszawa 2011, s. 729.), współdeterminujące, tym samym też współwyznaczające rozmiar indywidualnych i generalno-pozytywnych potrzeb prewencyjnych. Potrzeba dokonania globalnej oceny wszystkich zbiegających się przestępstw pozwala na ustalenie czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości czy też zastosowaniem zasady absorpcji. Należy przy tym zauważyć, żeart. 86 § 1 k.k.nie wyklucza możliwości wymiaru kary łącznej według zasad kumulacji, nie istnieje też żadne ustawowe wymaganie orzekania kary łącznej w sposób korzystny dla skazanego (wyrok SN z 21 sierpnia 2007 r., II KK 96/07, OSNKW 2008, nr 1, poz. 6.). Poza wskazanymi dyrektywami prewencyjnymi – zyskującymi przy wymiarze kary łącznej jednoznacznie priorytetowy status (art. 85a k.k.) – uzupełniającymi przesłankami służącymi rozstrzyganiu sposobu wymiaru kary zawarowanym wart. 86 k.k.są tzw. szczególne dyrektywy wymiaru kary orzekanej w wyroku łącznym na podstawie prawomocnie wymierzonych za zbiegające się przestępstwa kar jednostkowych. Do dyrektyw tych, poza dyrektywą – zaleceniem ostrożnego podejmowania rozwiązań skrajnych przy wymiarze kary łącznej (wyrok SA w Szczecinie z 6 grudnia 2018 r., II AKa 203/18. Lex nr 2668044), zalicza się wypracowany w doktrynie i orzecznictwie zestaw kryteriów charakteryzujących przedmiotowo-podmiotowe związki pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Trafnie wyeksponował to SA w Katowicach w wyroku z 25 października 2007 r. (II AKa 239/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, nr 6, poz. 32), twierdząc, że „jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej za zbiegające się przestępstwa dopuszczalne jest stosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i – bez przekroczenia górnej granicy danego rodzaju kary – zasady pełnej kumulacji (art. 86 § 1 k.k.), to nie ulega przy tym wątpliwości, że im większe jest powiązanie pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami, tym pełniej wymiar kary łącznej powinien uwzględniać zasadę absorpcji”. Wspomniany związek (bliskość) podmiotowo-przedmiotowy wyznacza przede wszystkim podobieństwo (jednorodność) rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywacje i czas popełnienia każdego z nich – wskazujące na paralelę z przypadkami pomijalnego zbiegu przestępstw, czynu ciągłego lub konstrukcji ciągu przestępstw. Charakter więzi zachodzących między pozostającymi w realnym zbiegu przestępstwami, uzasadniającymi wymiar kary łącznej w oparciu o pełną lub częściową absorpcję, będzie miał miejsce w przypadku: czynów powiązanych ze sobą wspólnym zamiarem czy ciągiem działań sprawcy, pozostających w zwartości czasowej, przy których to czynach zaciera się ich indywidualny charakter poszczególnych z nich, w przypadku tożsamości pokrzywdzonych, sposobu działania, pobudek stymulujących sprawcę. Pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami, popełnionymi przezK. S.za które wymierzono mu kary jednostkowe żadne z tych kryteriów bliskości podmiotowo-przedmiotowej nie wystąpiło. Relatywna bliskość między czasem popełnienia przestępstwa znęcania się, tj. przestępstwa przy którym regułą, gdy chodzi o jego popełnienie, jest wielokrotne zachowanie się niekoniecznie tego samego rodzaju a czasem popełnienia typu kwalifikowanego przestępstwa prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości, nie tylko że jest niewystarczającym (bo jedynym) kryterium ścisłego związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się realnie przestępstw (wyrok SA w Krakowie z 19 stycznia 2005 r., II AKa 274/04, Lex nr 149756), to jeszcze, przy braku związku przedmiotowego między tymi przestępstwa, zaświadcza o intensywności przestępczego działania (wyrok SA w Białymstoku z 28 sierpnia 2012 r., II AKa 144/12, Lex nr 1217653). Jakkolwiek, Sąd nie powinien brać pod uwagę okoliczności wymienionych wart. 53 § 2 k.k., jeżeli odnoszą się one do okoliczności zaistniałych przed wydaniem wyroków jednostkowych, to jednak, uwzględniane przy orzekaniu kary łącznej w wyroku łącznym powinny być te okoliczności, które zaistniały po wydaniu poprzednich wyroków (kar łącznych) i które dają sądowi możliwość badania przebiegu procesu resocjalizacji skazanego, poznania jego warunków rodzinnych czy też zebrania informacji dotyczących jego stanu zdrowia (wyrok SN z 4 października 20111 r., II KK 112/11, Lex nr 1084712). Na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym, poza zasadami określonymi wart. 86 § 1 k.k., istotnym będzie zatem ustalenie zachowania się skazanego w zakładzie karnym czy w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami. W odniesieniu do skazanegoK. S.jego zachowanie się w warunkach izolacji penitencjarnej oceniane jest jako dobre, o czym zaświadcza opinia o skazanym wystawiona 15 lipca 2019 r. przez zastępcę Dyrektora Zakładu Karnego wK.(k. 17). Z treści opinii wynika, że skazany odbywa karę w systemie zwykłym, zatrudniony jest nieodpłatnie jako pracownik gospodarczy na terenie jednostki, obowiązki pracownicze realizuje właściwie.K. S.swoim zachowaniem nie sprawia problemów natury wychowawczej, nie był karany dyscyplinarnie, raz był nagrodzony, w grupie współosadzonych jest zgodny, nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej a w stosunku do przełożonych przyjmuje postawę regulaminową. Co istotne, skazany w stosunku do popełnionych przestępstw jest deklaratywnie krytyczny. Utrzymuje kontakt z konkubiną i dziećmi. Sąd przyjął za nieistotne z punktu widzenia wymiaru kary łącznej wyrażenie przez skazanego zgody na udział w terapii AA w warunkach izolacji penitencjarnej. Sąd uznał, że nie zachodzi potrzeba orzeczenia maksymalnie długiego okresu resocjalizacji skazanego, bowiem jego obecne zachowanie wskazuje, że czyni on zauważalne postępy w procesie readaptacji społecznej i dlatego wymierzył mu karę łączną w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznaje, że tak wymierzona kara łączna pozbawienia wolności uwzględnia wszystkie wskazane okoliczności, jest zgodna z zasadą trafnej reakcji karnej i w sposób właściwy zrealizuje swoje funkcje wychowawcze i zapobiegawcze. Na podstawieart. 577 k.p.k.na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okres częściowo odbytej kary w sprawie II K 494/18 od dnia 28 marca 2019 r. i okres zaliczony na poczet tej kary od dnia 26 maja 2018 r. godz. 20.20 do dnia 27 maja 2018 r. godz. 12.25. Zgodnie z treściąart. 576 § 1 k.p.k.pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach, z których kary połączono, podlegają odrębnemu wykonaniu. Zgodnie zart. 90 § 1 k.k., środki karne, przepadek, środki kompensacyjne, środki zabezpieczające czy dozór, stosuje się, chociażby orzeczono je tylko co do jednego ze zbiegających się przestępstw. W pkt IV wyroku orzeczono o kosztach sądowych, zwalniając skazanego od obowiązku ich ponoszenia. Sąd uznał, że wobec odbywania przezK. S.kary pozbawienia wolności ich ponoszenie byłoby dla niego nadmiernie dolegliwe.

```yaml court_name: Sąd Rejonowy w Szczytnie date: '2019-09-05' department_name: II Wydział Karny judges: - Przemysław Palka legal_bases: - rozdziału IX kodeksu karnego - art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k. recorder: p.o. sekr. sąd. Katarzyna Bogusz – Trojanowska signature: II K 194/19 ```

153500000001521_III_AUa_000582_2014_Uz_2015-02-05_001

You are extracting information from the Polish court judgments. Extract specified values strictly from the provided judgement. If information is not provided in the judgement, leave the field with null value. Please return the response in the identical YAML format: ```yaml court_name: "<nazwa s\u0105du, string containing the full name of the court>" date: <data, date in format YYYY-MM-DD> department_name: "<nazwa wydzia\u0142u, string containing the full name of the court's\ \ department>" judges: "<s\u0119dziowie, list of judge full names>" legal_bases: <podstawy prawne, list of strings containing legal bases (legal regulations)> recorder: <protokolant, string containing the name of the recorder> signature: <sygnatura, string contraining the signature of the judgment> ``` ===== {context} ======

Sygn. akt III AUa 582/14 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSA Jolanta Cierpiał Sędziowie: SSA Marta Sawińska SSA Wiesława Stachowiak (spr.) Protokolant: inspektor ds. biurowości Agnieszka Perkowicz po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. w Poznaniu sprawy z odwołania(...) Sp. z o.o.z siedzibą wS. przeciwkoZakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wP. przy udziale zainteresowanegoŁ. B. o podstawę wymiaru składek na skutek apelacji(...) Sp. z o.o.z siedzibą wS. od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2014 r. sygn. akt VIII U 3750/12 1 oddala apelację; 2 zasądza od odwołującej spółki na rzecz pozwanego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. SSA Wiesława Stachowiak (spr.) SSA Jolanta Cierpiał SSA Marta Sawińska UZASADNIENIE Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział wP.decyzją z 9 sierpnia 2012 roku, znak(...)/(...)- (...),na podstawieart. 6 ust. 1 pkt 1, art. 13 pkt 1, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 38 ust. 1 i 2, art. 46 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1a, art. 83 ust. 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznychorazart. 81 ust. 1, art. 85 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych,art. 104 ust. 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,art. 29 ust. 1 ustawy z 13 lipca 2006 o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, określił wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz ubezpieczenie zdrowotneŁ. B.z tytułu wykonywania umowy o pracę u płatnika(...) sp. z o.o.wS., w okresie od stycznia do czerwca 2008 roku. Płatnik składek –(...) sp. z o.o.z siedzibą wS., złożył odwołanie od decyzji, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, a z ostrożności procesowej o zmianę decyzji. Odwołująca spółka zarzuciła rażące naruszenie przepisuart. 18 ust 1 i art. 68 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,art. 775k.p.oraz§ 2 ust. 1 pkt 15 i 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 rokuw sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia i emerytalne i rentowe. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 20 stycznia 2014 roku, w sprawie VIII U. 3750/12 oddalił odwołanie (pkt 1) oraz orzekł o kosztach procesu (pkt 2). Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny: W spółce z ograniczoną odpowiedzialnością(...)z siedzibą wS.prezesem zarządu jestP. M.. Wspólnikami spółki sąP. M.iA. B.. Przedmiotem działalności spółki są usługi montażu i demontażu rusztowań przy obiektach drogowych, budynkach mieszkalnych i przemysłowych w Polsce i na terenie Europy - w Norwegii, Francji, Belgii i Luksemburgu. Większość zleceń wykonywana jest za granicą (ok. 80 % w spornym okresie), jedynie niewielka w Polsce. Spółka jest nastawiona na pracę w Unii, bo tam ma gwarancję płatności i godziwej zapłaty w umówionym terminie. Przy montażu rusztowań spółka wykorzystywała własne rusztowania lub rusztowania powierzone przez klienta. Z uwagi na charakter usług spółki w siedzibie spółki wS.nie były wykonywane żadne usługi montażu. Wykonanie jednego zlecenia trwało od kilku godzin do kilku dni, w zależności od wielkości czy stopnia skomplikowania zlecenia. Pracownicy byli rekrutowani z terenu całej Polski. W siedzibie spółki przechodzili instruktaż i sprawdzanie umiejętności montażu rusztowań, tam odbywały się również czynności przygotowawcze związane z czyszczeniem rusztowań. Czynności te nie były wykonywane przez wszystkich pracowników. Spółka za granicę nie dostarczała rusztowań, tylko pracownika i montaż. W siedzibie spółki znajdują się biura, place składowe rusztowań, pomieszczenia socjalne i sklep z produktami z Maroka. Przy zawarciu umowy o pracę jako miejsce wykonywania pracy pracownicy mieli wpisaneS.i powiat(...), choć mieli świadomość, że w tych miejscach nie będą świadczyć pracy. Takie miejsce pracy były wpisane w umowie z uwagi na fakt, że spółka nie była w stanie precyzyjnie określić w jakim miejscu na terenie Unii Europejskiej praca będzie świadczona. Pracownicy przemieszczali się z jednego miejsca wykonania zlecenia na drugie, w miarę spływu zleceń do firmy i poleceń pracodawcy. Informowała ich o tym telefonicznieK. S.. Była ona odpowiedzialna za ustalenie ile osób pojedzie wykonać konkretne zlecenie i czy w pobliżu znajduje się ekipa, którą można tam wysłać. W trakcie jednego wyjazdu mogło być zrealizowanych kilka zleceń na rzecz różnych podmiotów. Pracownicy za granicę byli dowożeni busem przez pracodawcę. Spółka nie zapewniała pracownikom noclegu za granicą, nie wynajmowała lokali ani w tym nie pośredniczyła. W przypadku wyjazdów za granicę trwały one od kilku dni do 6 tygodni, przy czym termin końcowy nie był znany, gdyż zbieranie zleceń trwało na bieżąco za pośrednictwem biur projektowych, z którymi spółka stale współpracowała. Spółka zatrudniała w spornym okresie około 200 - 300 pracowników z całej Polski, z czego około 40 to pracownicy stali, związani z firmą od wielu lat, mieszkający w pobliżu jej siedziby. Pracodawca wysyłając pracowników za granicę wystawiał pisemne polecenie wyjazdu, w którym wskazywał datę rozpoczęcia pracy i termin końcowy za 6 tygodni. Natomiast w sytuacji, gdy zachodziła konieczność wcześniejszego powrotu wystawiany był stosowny dokument, tzw. dokument powrotu, w którym oznaczony był jego termin. Pracownikom wyjeżdżającym za granicę były wypłacane zaliczki na poczet kosztów wyżywienia i noclegów, z których pracownicy rozliczali się w momencie powrotu do kraju. Od wypłaconych diet i zwrotu kosztów noclegu spółka nie odprowadzała składek i podatku. Urząd Skarbowy podczas kontroli w spółce nie zakwestionował tego faktu, choć zwrócił uwagę, że znaczna część pracowników świadczyła pracę za granicą dokąd nie była oddelegowana. Nie były również składane zastrzeżenia przez Państwową Inspekcję Pracy. Oprócz zaliczek w walucie pracownicy otrzymywali również stałe wynagrodzenie w złotych obliczane na podstawie okresu pracy za granicą. W okresach pomiędzy jednym a drugim wyjazdem pracownicy korzystali z urlopów wypoczynkowego, a w ich braku z urlopów bezpłatnych. Korzystali też ze zwolnień lekarskich. Składali oświadczenia, że nie będą rościć praw do wynagrodzenia za czas nie wykonywania pracy na rzecz spółki miedzy kolejnymi wyjazdami służbowymi. Okresy przerw były różne ok. tygodnia do kilku miesięcy. Spółka nie zawierała umów trójstronnych z pracownikiem i inną firmą nie występowała jako agencja pracy tymczasowej, nie ma oddziałów za granicą nie ma też oddziałów w innych miejscowościach w Polsce. Spółka sporadycznie występowała o wystawienie zaświadczeń E - 101 dla pracowników, w sytuacjach gdy wymagał tego zagraniczny zleceniodawca. Pozwany wydał ponad 200 decyzji w odniesieniu do pracowników spółki dotyczących spornych diet i kosztów noclegu. Odwołująca spółka sprawdzała zaskarżone decyzje pod kątem rachunkowym i nie zgadza się jedynie z samą decyzją. W 2008 roku niemal 95% przychodów spółki pochodziło z działalności wykonywanej za granicą a jedynie 5% z działalności w Polsce. Podobne wyniki spółka wykazała za 2 wcześniejsze lata. W odwołującej spółce zatrudniony byłŁ. B., jako monter rusztowań na pełen etat. W umowie o pracę z 15 lutego 2008 roku wskazano, że miejscem wykonywania pracy jest siedziba pracodawcy (S.,ul. (...)) oraz miejsce wskazane przez pracodawcę - teren powiatu(...). Takie wskazanie miejsca pracy było związane z tym, iż pracownicy świadczyli pracę nie tylko na terenie Polski, ale również za granicą. Pracodawca określał to jako pracę w tzw. delegacjach, gdyż dopiero po otrzymaniu zlecenia możliwe było określenie miejsca pracy. W lutym 2008 roku przez 14 dniŁ. B.pracował w Belgii. W marcu 2008 roku ubezpieczony przez 22 dni, był zatrudniony w Belgii, natomiast pozostałą cześć miesiąca spędził na urlopie bezpłatnym. Zainteresowany w marcu 2008 roku otrzymał diety 1575 Euro oraz tytułem ryczałtu za nocleg -1360 Euro. Uwzględniając kurs Euro 3,5336, łącznie otrzymał 10371,12 zł. Razem z wynagrodzeniem za luty 2008 roku stanowi to kwotę 10.990,17 zł. W kwietniu 2008 roku oprócz wynagrodzenia za marzec 975,00 zł. zainteresowany nie otrzyma diety i ryczałtu za nocleg. Ekwiwalent diet za 22 dni zatrudnienia za granicą wynosi 3.417,48 zł. W maju i czerwcu 2008 roku ubezpieczony nie otrzymał wynagrodzenia za kwiecień i maj, z uwagi na fakt, że w okresie 25 marca do 15 maja 2008 roku przebywał na urlopie bezpłatnym. Płatnik składek wykazał za zainteresowanego następujące kwoty podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne: 03/2008 - 619,05 zł., 04/2008 - 975,00 zł., 05/2008 - 0,00 zł. (ubezpieczony został zgłoszony do ubezpieczeń od 16 lutego do 15 maja 2008 roku do 15 maja 2008 roku). Pozwany do przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek zainteresowanego doliczył przychody z tytułu wypłaconych diet i kosztów noclegu wyłączając część wynagrodzenia odpowiadającą równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony przychód stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy niż kwota przeciętnego wynagrodzenia, która w 2008 roku wynosiła 2843 zł. Pozwany zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 8 grudnia 2004 roku przyjął, że pracownikowi zatrudnionemu poza granicami kraju przysługuje kwota diety za dobę podróży do Belgii - 45 euro, do Francji - 45 euro, do Norwegii - 401 NOK. Pozwany w miesiącach, w których zainteresowany nie otrzymał diet i ryczałtu za nocleg, a był za granicą przyjął kwotę przeciętnego wynagrodzenia odpowiadającej ilości dni przepracowanych za granicą. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wskazał, iż przedmiot sporu koncentrował się na ocenie tego, czy organ rentowy zasadnie ustalił wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zainteresowanego, wliczając do podstawy wymiaru tych składek przychody z tytułu wypłaconych diet i kosztów noclegu dla pracowników fizycznych delegowanych do pracy za granicą, nie wyłączając części wynagrodzenia, odpowiadającej równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu. Odwołujący i zainteresowany nie zakwestionowali terminów wyjazdów, okresu ich trwania ani kwestii dotyczącej wysokości otrzymanych wynagrodzeń, diet i kosztów noclegów. Sąd I instancji powołałart. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 46 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. zart. 80 ust. 1, art. 81 ust. 1, art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, stanowiących, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwotę składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez ubezpieczonego nie będącego płatnikiem składek, potrącanych przez płatnika ze środków ubezpieczonego. Sąd zacytował treść 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 toku o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiującego przychód. Nadto, Sąd Okręgowy wskazał, iż podstawę wymiaru składek na Fundusz Pracy dla pracowników stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynoszące w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej najniższe wynagrodzenie. Składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W zakresie ustalenia, czy organ rentowy prawidłowo wliczył do podstawy wymiaru składek wyżej wymienione składniki niezbędne jest stwierdzenie, czy zainteresowany wykonywał czynności w ramach podróży służbowej, czy też był zatrudniony za granicą u polskiego pracodawcy. Powyższe rozróżnienie ma bowiem kluczowe znaczenie dla ustalenia podstawy wymiaru składek na gruncie§ 2 ust. 1 pkt 15 i pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Pracowników odbywających podróże służbowe, w tym zagraniczne, dotyczy § 2 pkt 15 powyższego rozporządzenia, a pracownicy zatrudnieni za granicą u polskiego pracodawcy nie odbywają podróży służbowej i dotyczy ich § 2 pkt 16 powyższego rozporządzenia. Pracownik zatrudniony za granicą u polskiego pracodawcy nie odbywa podróży służbowej, wobec czego nie przysługują mu należności z tym związane, ale jego sytuacja faktyczna wykazuje podobieństwo do przebywania w takiej podróży, skoro pracę świadczy poza miejscem swego zamieszkania i w oddaleniu od rodziny, co generuje wyższe niż zwykle wydatki na utrzymanie. W podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie uwzględnia się wówczas części wynagrodzenia za pracę pracowników zatrudnionych za granicą w polskich zakładach pracy odpowiadającej równowartości diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Definicję podróży służbowej zawieraart. 775§ 1 kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Na konstytutywne cechy podróży służbowej wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 22 lutego 2008 roku, w sprawie I PK. 208/07, stwierdzając, że podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana: poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania. Wszystkie te cechy muszą wystąpić łącznie. Pojęcie stałego miejsca pracy, o którym mowa w przepisie (art. 775§ 1 k.p.) jest zazwyczaj utożsamiane z miejscem wykonywania pracy, wskazanym w umowie o pracę (art. 29 § 1 pkt 2 k.p.), przy czym zakres wyrażenia „miejsce wykonywania pracy” (art. 29 § 1 pkt 2 k.p.) jest szerszy niż zakres nazwy „stałe miejsce pracy” (art. 775§ 1 k.p.). W dalszej kolejności Sąd I instancji, odwołując się do orzecznictwa SN, wskazał że pracownik przedsiębiorstwa budowlanego realizującego inwestycje w różnych miejscowościach może mieć w umowie o pracę określone miejsce wykonywania pracy (art. 29 § 1 pkt 2 k. p.) jako miejsce, gdzie pracodawca prowadzi budowy lub innego rodzaju stałe prace, ewentualnie ze wskazaniem na jakim obszarze. Każdorazowo stałym miejscem pracy takiego pracownika w rozumieniuart. 775§ 1 k. p.jest to miejsce spośród określonych w umowie o pracę, w którym pracownik przez dłuższy czas, systematycznie świadczy pracę. Nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach. Następnie Sąd Okręgowy analizował postanowienia umów o pracę zawartych z zainteresowanym. Wskazano w niej, że miejscem wykonywania pracy jest siedziba pracodawcy (S.,ul. (...)) oraz miejsce wskazane przez pracodawcę - teren powiatu(...). W ocenie Sądu I instancji takie określenie w umowie o pracę miejsca wykonywania umowy nie oznacza jednak automatycznie, że pracowników należy uznać za odbywających podróże służbowe z uwagi na pracę poza siedzibą pracodawcy. Na gruncie niniejszej sprawy trzeba ustalić, czy spełnione zostały przedstawione powyżej kryteria pozostawania w podróży służbowej, a w szczególności wziąć pod uwagę, że zainteresowany mimo zapisów w umowie w ogóle nie świadczył pracy na terenie siedziby firmy ani powiatu(...). Jak wynikało bowiem z zeznań prezesaP. M.i świadkaA. B.a także złożonych dokumentów w kontrolowanym okresie zainteresowany w ogóle nie świadczył pracy w siedzibie spółki ani na terenie powiatu(...). Nadto, jak zeznali w/w określenie miejsca wykonywania pracy w umowie nie było związane z faktycznym określeniem tego miejsca a z faktem, że spółka nie była w stanie podać pracownikowi w jakim kraju będzie świadczył pracę. Podpisując umowę pracownicy mieli świadomość, że będą pracowali na terenie Unii Europejskiej. Postępowanie dowodowe wykazało, że praca świadczona była wyłącznie poza granicami kraju i to nie tylko w kontrolowanym okresie. Świadek i prezes spółki wyraźnie wskazali, że od czasu wstąpienia Polski do Unii większość zleceń spółka uzyskiwała za granicą wiązało się to z pozyskiwaniem nowych rynków a i z uzyskiwaniem korzystniejszych zleceń od zleceniodawców zagranicznych. W ocenie Sądu, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że wykonywane przez zainteresowanego czynności montażu i demontażu rusztowań nie odbywały się w ramach podróży służbowych. W trakcie wyjazdu zainteresowany wykonywał zwykłe obowiązki pracownicze, tj. zgodne ze stanowiskiem wskazanym w umowie o pracę. Z podróżą służbową mamy natomiast do czynienia tylko, gdy praca wykonywana w podróży służbowej ma odmienny charakter niż ta wynikająca z normalnych obowiązków pracowniczych (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 9 grudnia 2010 roku, w sprawie III AUa 949/10). Z ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, że zainteresowany wykonywał obowiązki pracownicze tylko poza granicami kraju w Belgii. Wracając z budowy korzystał z urlopu bezpłatnego, a gdy spółka otrzymała nowe zlecenie otrzymywał polecenia kolejnych wyjazdów. W siedzibie pracodawcy, ani w żadnym innym miejscu w kraju nie pracował w ogóle. Wskazanie w treści umowy o pracę siedziby pracodawcy i terenu powiatu(...)jako miejsca wykonywania pracy miało zatem charakter pozorny. Skoro wskazane miejsce pracy zainteresowanego nie odpowiadało prawdzie, nie można na podstawie takich, fikcyjnych postanowień umów o pracę dokonywać ustaleń co do pozostawania w podróży służbowej. Sąd I instancji podkreślił, że podróż służbowa dla pracownika powinna mieć charakter tymczasowy. Zainteresowany zajmował się tylko pracą w miejscach wykonywania montażu i demontażu rusztowań i nie wykonywał obowiązków pracowniczych w żadnych innych miejscach. Skoro cały okres zatrudnienia zainteresowanego (objęty kontrolą organu rentowego) przypadał tylko na pracę poza granicami kraju nie może być mowy o odbywaniu podróży służbowych. Ustalenie, że wyjazd zainteresowanego nie miał charakteru podróży służbowej oznacza, że wypłacone zainteresowanemu diety (po odjęciu równowartości diety, jakie przysługują za ilość dni zatrudnienia za granicą) oraz koszty noclegu stanowią przychody stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe, wypadkowe, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz ubezpieczenie zdrowotne. Odwołująca złożyła apelację od całości wyroku, zrzucając: A. obrazę przepisów prawa procesowego mogących mieć wpływ na treść wyroku poprzez: 1. naruszenie dyspozycji przepisuart. 227 k.p.c.poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, polegające na oddaleniu wniosku odwołującej o przeprowadzenie dowodu ze stanowiska prawnego Komisji Prawnej Państwowej Inspekcji Pracy, z dokumentów w aktach postępowania kontrolnego Urzędu(...), z przesłuchania inspektorów tego(...), ekspertyzyInstytutu (...)granicznego wW., opinii biegłego z zakresu ekonomii i rachunkowości, z zeznań świadkaK. S., protokołu Urzędu Skarbowego i Państwowej Inspekcji Pracy, oraz uznanie, iż ich dopuszczenie spowodowałoby nieuzasadnioną przewlekłość postępowania, jako że nie dotyczyły faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotu sporu, w sytuacji, w której przeprowadzenie przedmiotowych dowodów, z całą pewnością wykazałoby, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z podróżą służbową; 2. naruszenie dyspozycji przepisuart. 233 § 1 k.p.c.poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na nadużyciu przez Sąd Okręgowy zasady swobody oceny dowodów, a co za tym idzie: a. bezpodstawne uznanie istnienia pomiędzy odwołującą a zainteresowanym domniemanego porozumienia dotyczącego zmiany miejsca świadczenia pracy oraz uznanie, iż miejscem prac zainteresowanego była miejscowość za granicą, a nie miejsce określone w umowie o pracę, b. bezpodstawne uznanie, iż w przypadku(...)było możliwe i uzasadnione zatrudnienie na czas nieokreślony pracownika, przez polskiego pracodawcę, na podstawie przepisówkodeksu pracyw miejscu pracy trwale ustalonym w umowie o pracę jako miejscowości znajdującej się za granicą, w sytuacji, gdy pracodawca, ze względu na charakterystykę prowadzonej działalności (realizowanie usług z zakresu ustawiania i rozbiórki rusztowań w paruset miejscowościach w różnych krajach), nie miał możliwości ustalenia miejscowości poza siedzibą pracodawcy, w której pracownik świadczyłby stale pracę, c. bezpodstawne uznanie przez Sąd Okręgowy w Poznaniu, że nie jest możliwe zatrudnienie na czas nieokreślony pracownika, przez polskiego pracodawcę, na podstawie przepisówkodeksu pracyw miejscowości stanowiącej siedzibę pracodawcy (S.) i polecanie takiemu pracownikowi wykonywania podróży służbowych poza tak określone w umowie o pracę miejsce pracy, d. bezpodstawne uznanie przez Sąd Okręgowy na podstawie zeznań świadka (A. B.) oraz członka zarządu odwołującej (P. M.), że nie jest możliwe zatrudnienie na czas nieokreślony pracownika, w miejscowości stanowiącej siedzibę pracodawcy i polecanie pracownikowi wykonywania podróży służbowych poza tak określone w umowie o pracę miejsce pracy, w sytuacji, gdy w przypadku firmy(...), ze względu na charakterystykę prowadzonej działalności, brak jest możliwości ustalenia przestrzennego zakresu czynności podejmowanych przez pracowników spółki(...); 3. naruszenie dyspozycji przepisuart. 244 § 1 k.p.c.poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, a polegające na oddaleniu wniosku apelującej o zobowiązanie Urzędu Kontroli Skarbowej do przedłożenia akt kontroli odwołującej spółki oraz uznanie, iż skoro kontrola Urzędu Skarbowego dotyczyła badania działalności odwołującej w aspekcie podatkowym, to nie może to mieć odniesienia do ustaleń w niniejszej sprawie, w sytuacji, w której w postępowaniu podatkowym, na podstawie przepisów podatkowych zbieżnych z przepisami z zakresu ubezpieczeń społecznych odwołująca potwierdziła, iż jej rozliczenia finansowe w zakresie podróży służbowych pracowników miały charakter prawidłowy; 4. naruszenie dyspozycji przepisuart. 328 § 2 k.p.c.poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku w zakresie ustaleń stanu faktycznego w szczególności w odniesieniu do opisu zadań wykonywanych przez zainteresowanego podczas zagranicznych podróży służbowych, braku analizy długości wykonywania poszczególnych zadań przez zainteresowanego; 5. naruszenie dyspozycji przepisuart. 328 § 2 k.p.c.poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku w zakresie podstawy prawnej wyroku, w szczególności poprzez zaniechanie wyjaśnienia przyjętej wykładniart. 775§ 1 kodeksu pracy, a w szczególności uznania, iż z podróżą służbową mamy do czynienia tylko, gdy praca wykonywana w podróży służbowej ma odmienny charakter niż ta wynikająca z normalnych obowiązków pracowniczych; B. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez: 1. naruszenie dyspozycjiart. 775§ 1 kodeksu pracyjego niezastosowanie, pomimo, iż spełnione zostały wszelkie elementy niezbędne dla przyjęcia wykonywania zadań przez zainteresowanego w ramach podróży służbowej; przy czym naruszenieart. 775§ 1 k.p.sprowadziło się do niewłaściwego dokonania jego wykładni przez Sąd Okręgowy w zakresie: a. przyjęcia, iż praca wykonywana w ramach podróży służbowej winna mieć odmienny charakter od pracy wykonywanej w ramach normalnych obowiązków pracowniczych mimo, iż założenie to nie wynika w żadnym zakresie z dyspozycjiart. 775§ 1 k.p.definiującego podróż służbową, b. przyjęcia, iż stałe miejsce pracy w rozumieniuart. 775§ 1 k.p.może być wyznaczone każdorazowo potrzebami pracodawcy, niezależnie od ustaleń zawartych w umowie o pracę, a dotyczących określenia w niej miejsca pracy pracownika, c. wykluczenia siedziby pracodawcy, jako stałego miejsca pracy pracownika, a tym samym wykluczenie tego miejsca jako punktu odniesienia dla uznania wyjazdu pracowniczego za podróż służbową (w sytuacji, gdy braku możliwego ustalenia stałego miejsca świadczenia pracy przez pracownika, ponieważ znaczną część obowiązków świadczy on poza miejscem pracy określonym w umowie o pracę), d. przyjęcia wymogu atypowości podróży służbowej w kompleksie obowiązków pracowniczych, w sytuacji, gdy na podstawie obowiązującego przepisuart. 775§ 1 k.p.doktryna oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego od lat uznaje za zgodną z prawem możliwość zatrudnienia pracownika wykonującego swe obowiązki w przeważającej mierze, bądź nawet stale w podróży służbowej, e. przyjęcia, iż „zadanie służbowe” ma charakter incydentalny, krótkotrwały i wyjątkowy, w sytuacji, w której przepisart. 775§ 1 k.p.nie wskazuje na te cechy zadań realizowanych w podróży służbowej, na które powołuje się Sąd I Instancji, f. pominięcie okoliczności, iż podróże służbowe wykonywane przez zainteresowanego w spółce(...)spełniały łącznie trzy cechy, mianowicie (1) odbywały się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, (2) na polecenie pracodawcy oraz (3) w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania (zgodnie z wyrokiem SN z 4 marca 2009 roku, w sprawie II PK 210/2008), a w konsekwencji błędne uznanie przez Sąd Okręgowy, iż zadania realizowane przez zainteresowanego na polecenie pracodawcy nie miały charakteru podróży służbowej w rozumieniuart. 77(( 5))§ 1 k.p.; 2. naruszenie dyspozycjiart. 775§ 1 kodeksu pracyw związku z przepisem § 2 ust. 1 w związku z § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (poprzednio § 2 ust. 1 oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju), poprzez ich niezastosowanie, pomimo, iż spełnione zostały wszelkie elementy niezbędne dla przyjęcia wykonywania zadań przez zainteresowanego w ramach podróży służbowej, i wbrew cytowanym przepisom stwierdzenie przez Sąd Okręgowy, że przepisy dotyczące wykonywania podróży służbowych dopuszczają uznanie za podróż służbową jedynie krótkiego wyjazdu poza stałe miejsce pracy bądź siedzibę pracodawcy, podczas gdy cytowane przepisy dopuszczają długotrwałe podróże służbowe i nie ograniczają w czasie ich maksymalnej długości; 3. naruszenie dyspozycjiart. 11(( 2))kodeksu pracypoprzez uznanie, iż w stosunku do pracownika(...)wykonywanie zadań poza siedzibą spółki za granicą nie miało charakteru podróży służbowej, a tym samym naruszenie zasady równego traktowania pracowników, polegające na pozbawieniu wyjeżdżających w zagraniczne podróże służbowe pracowników(...)świadczeń z tytułu podróży służbowych (m.in. diet), choć takie świadczenia otrzymują pracownicy(...)wykonujący na polecenie pracodawcy takie samo zadania poza stałym miejscem pracy, ale na terenie Polski; 4. naruszenie dyspozycji przepisuart. 29 § 1 pkt 2 kodeksu pracypoprzez uznanie przez Sąd Okręgowy w Poznaniu, że nie jest możliwe zatrudnienie na czas nieokreślony pracownika, przez polskiego pracodawcę, na podstawie przepisówkodeksu pracyw miejscowości stanowiącej siedzibę pracodawcy i polecanie pracownikowi wykonywania podróży służbowych (nawet długotrwałych) poza tak określone w umowie o pracę miejsce pracy; 5. naruszenie dyspozycji § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 roku Ministra Pacy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe poprzez jego niewłaściwą wykładnię, a w konsekwencji niezastosowanie i przyjęcie, że wynagrodzenie z tytułu podróży służbowych otrzymywane przez zainteresowanego stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie, w sytuacji, w której w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z dodatkowymi świadczeniami pieniężnymi wypłacanymi w związku z odbywaną podróżą służbową zwolnionymi z obciążenia składką ubezpieczeniową; 6. naruszenie § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe poprzez błędną jego wykładnie, a w konsekwencji mylne uznanie, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z pracownikami zatrudnionymi na stałe za granicą u polskiego pracodawcy, w sytuacji, w której pracownicy zatrudnieni byli w Polsce, przez polskiego pracodawcę, a jedynie okresowo swoje obowiązki (w niniejszej sprawie w okresie objętym kontrolą ZUS) wykonywali na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej, a obowiązki te były wykonywane w ramach podróży służbowej; 7.art. 60 kodeksu cywilnegoiart. 65 § 1 i 2 k.c.w zw. zart. 300 k.p.poprzez nieprawidłową wykładnię oświadczeń woli stron zawartej umowy o pracę i uznanie, iż wszelkie miejsca poza granicami kraju, w których zainteresowany wykonywał zlecone przez pracodawcę zadania służbowe, były każdorazowo objęte rzekomo dorozumianym porozumieniem, w sytuacji, w której strony w umowie o pracę wyraźnie ustaliły, iż miejsce pracy zainteresowanego to siedziba pracodawcy, tj.S.oraz okolice powiatu(...); 8.art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznychw zw. zart. 21 ust. 1 pkt 16 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznychw zw. zart. 4 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychw zw. z § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 roku Ministra Pacy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w zw. z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w zw. zw. z§ 2 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 18kwietnia 2008 rokuw sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania składek, do których poboru jest zobowiązany ZUS w zw. zart. 8 k.p.a.poprzez uznanie, iż świadczenia z tytułu diet wypłacane pracownikom(...)podlegają oskładkowaniu, w sytuacji gdy uprzednio Urząd Skarbowy te same świadczenia (diety) prawomocnym orzeczeniem uznał za wypłacane zgodnie z przepisami i podlegające zwolnieniu od podatku dochodowego. Przy czym przepisy podatkowe, jak i te dotyczące składek ubezpieczeniowych przyjmując to samo brzmienie nakazują organom działającym na ich podstawie taką samą ocenę prawną tego samego stanu faktycznego w indywidualnej sprawie ocenianego podmiotu (w niniejszej sprawiespółki (...)); C. sprzeczność istotnych ustaleń Sadu I Instancji z treścią zgromadzonego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż zainteresowany nie pozostawał w podróży służbowej, choć przeprowadzone dowody, nie dają podstawy do takich ustaleń, a w szczególności: 1. niezasadne uznanie, iż miejscem świadczenia pracy przez zainteresowanego było każdorazowo miejsce realizowania zadania wyznaczonego przez odwołującą, podczas gdy charakter wykonywanych zadań, ich czasookres, brak wcześniejszego uzgodnienia co do pracy w miejscu wskazanym w poleceniu wyjazdu służbowego wyklucza możliwość przyjęcia, iż mogły one stanowić miejsce pracy zainteresowanego; co więcej Sąd Okręgowy nie wskazał w uzasadnieniu wyroku jakiejkolwiek miejscowości, która mogłaby być stałym miejscem pracy zainteresowanego w krajach UE, w których świadczył on pracę, a równocześnie Sąd Okręgowy stwierdził, że pracownicy(...)świadczyli pracę w wielu miejscach - każdorazowo w okresie od jednego do kilku dni, co wyklucza możliwość uznania miejsc, w których wykonywali swe obowiązki za miejsce pracy w rozumieniuart. 77(( 5))k.p., 2. brak wszechstronnego rozważenia i ustalenia branży, w której działała odwołująca, a tym samym charakteru podejmowanych działań w ramach podróży służbowych, a w szczególności pominięcie okoliczności, iż zatrudnieni przez spółkę(...)pracownicy byli monterami rusztowań i ich praca polegała tylko na ustawianiu oraz rozbieraniu rusztowań, a zajmowała każdorazowo nie więcej czasu niż jeden dzień bądź maksymalnie kilka dni w jednym miejscu; 3. błędne ustalenie, iż zatrudnienie zainteresowanego przez spółkę(...)na stanowisku montera rusztowań oznaczać musi świadczenie przez niego pracy wykonywanej w stałym miejscu pracy; 4. wewnętrznie sprzeczne ustalenia polegające na tym, iż Sąd Okręgowy stwierdził, iż w niniejszej sprawie: a. zatrudnienie zainteresowanego przez spółkę(...)następowało na stanowisku „montera rusztowań”, ale mimo to Sąd Okręgowy zastosował do niego orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące pracowników budowlanych, b. stałym miejscem pracy (w rozumieniuart. 77(( 5))k.p.) pracownika budowlanego jest to miejsce spośród określonych w umowie, w którym pracownik przez dłuższy czas, systematycznie świadczy pracę, z drugiej zaś strony Sąd Okręgowy uznał w odniesieniu do zadań montażystów rusztowań, że wykonanie zlecenia trwało od kilku godzin do kilku dni, co wyłącza wcześniejszą konstatację, że zatrudnieni przez(...)mogli systematycznie, prze dłuższy czas świadczyć pracę w stałym miejscu pracy, c. nie jest podróżą służbową wykonanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach, podczas gdy wcześniej sąd ustalił, że wykonanie zadania służbowego trwało od kilku godzin do kilku dni, w czasie ich odbywania pracownicy przemieszczali się w ramach wykonywania poszczególnych poleceń do różnych miejscowości; 5. nieprawidłowe ustalenie, iż pomiędzy spółką(...)a zainteresowanym doszło do zawarcia jakiegokolwiek porozumienia w zakresie zmiany pierwotnie ustalonego miejsca pracy, przez to ustalone w umowie miejsce pracy miało przyjąć charakter pozorny;. 6. bezpodstawne uznanie przez Sąd Okręgowy, że zainteresowany pracownik w niniejszej sprawie w okresach, które ZUS uznał za objęte dodatkową składką (m.in. od diet), wykonywał pracę na podstawie delegowania, podczas gdy Sąd Okręgowy nie ustalił w żadnym zakresie, czy spółka(...)spełniała warunki do zaliczenia jej do podmiotów delegujących pracowników do pracy w innym państwie UE w rozumieniu stosownych przepisów UE oraz czy pracownicy(...)spełniali warunki do wysłania ich do pracy na terenie innych państw UE na podstawie delegowania. Zarzucając powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie odwołania w całości, zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego. Nadto, w każdym z przypadków, skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodów: ze stanowiska prawnego Komisji Prawnej Państwowej Inspekcji Pracy, z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania kontrolnego Urzędu(...), z przesłuchania inspektorów tego(...), z ekspertyzyInstytutu (...)wW., z opinii biegłego z zakresu ekonomii i rachunkowości, zeznań świadkaK. S., wszystkich na okoliczność, iż w przedmiotowej sprawie pracownicy odwołującej swoje obowiązki wykonywali w ramach podróży służbowej. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Apelacja okazała się bezzasadna. Na wstępie zaznaczyć należało, że znaczna cześć zarzutów tak dotyczących naruszeń prawa procesowego, ustaleń faktycznych jak i obrazy norm prawa materialnego została sformułowana bardzo zbliżony sposób i zasadniczo tak samo uzasadniona. Dla przykładu wskazać można tożsame zarzuty w punktach A.2 c i A.2 d; B.1a i B.1 d oraz B.1 c; A.2 c i A.2 d., oraz A.2 c A.2 d i B.4. Jednocześnie podkreślić trzeba, że jakkolwiek zarzutem apelacji może być każda wada orzeczenia dotycząca zarówno obrazy prawa materialnego, jak i procesowego, to zarzut naruszenia prawa materialnego może być skutecznie podniesiony, tylko w sytuacji niekwestionowania ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Nie zachodzi natomiast obraza prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów apelacji naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego należy zważyć, iż związanie Sądu II instancji zarzutami dotyczącymi prawa procesowego (art. 378 § 1 k.p.c., uchwała składu siedmiu sędziów SN z 30 stycznia 2008 roku, w sprawie III.CZP.49/07) oznacza, że dla postępowania apelacyjnego (poza nieważnością) znaczenie mają tylko te uchybienia prawa procesowego, które zostały podniesione w apelacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zarzuty naruszenia prawa procesowego wskazane w apelacji są nieuprawnione. Chybiony jest zarzut naruszeniaart. 233 k.p.c.w sposób wskazany w apelacji. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonania Sądu, jego wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i wiążąc ich moc i wiarygodność – odnieść je do pozostałego materiału dowodowego (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 roku, w sprawie II.UK.685/98). Tak procedował Sąd Okręgowy w rozpoznawanej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny. Wszystkie środki dowodowe stanowiące podstawę rozstrzygnięcia podlegają swobodnej sędziowskiej ocenie dowodów, która może być podważona wyłącznie wówczas, gdyby była prima face oczywiście wadliwa lub błędna. Tak kwalifikowanego zarzutu nie sposób postawić zaskarżonemu orzeczeniu. Sąd I instancji przeprowadził bowiem konieczne i wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany w ten sposób materiał dowodowy poddał ocenie zgodnie z normąart. 233 § 1 k.p.c. Chybiony jest też zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego wyroku (art. 328 § 2 k.p.c.). Zarzut taki może okazać się zasadny tylko wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych wart. 328 § 2 k.p.c.zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli apelacyjnej, czyli gdy treść uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie toku wywodu, który doprowadził do jego wydania (tak w wyroku SN z 4 marca 2006 roku, w sprawie II PK.210/08). Tymczasem uzasadnienie Sądu I instancji spełnia wymagania jakie stawia się wart. 328 § 2 k.p.c.w zakresie wyjaśnienia podstawy faktycznej wyroku, polegające na wskazaniu ustalonych faktów oraz dowodów, na których oparł swe rozstrzygnięcie, odnosząc się jednocześnie do stanowiska przedstawionego przez odwołującą. Tym samym spełniony został obowiązek wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku. Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje jako własne ustalenia faktyczne Sądu I instancji, bez potrzeby ich powtórnego i szczegółowego przytaczania. Odnosząc się dalej do zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego w sposób wskazany w apelacji, należy uznać je za całkowicie nieuprawnione. Zgodnie zart. 18 ust. 1z 13 października 1998 rokuustawy o systemie ubezpieczeń społecznychpodstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych wart. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18astanowi przychód, o którym mowa wart. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniemust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. W rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podstawy wymiaru składek nie stanowią pewne rodzaje przychodów, które na podstawie upoważnienia zart. 21 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych– określa w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw zaopatrzenia społecznego. W kontekście niniejszej sprawy zgodnie zrozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wskazać należy, że w myśl § 2 ust. 1 pkt 15 cyt. Rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie stanowią diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem pkt 17. Z kolei w § 2 ust. 1 pkt. 16 cyt. rozporządzenia wskazano, że część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy. Wyraźnie zróżnicowany i odmiennie uregulowany jest, więc obowiązek składkowy odnośnie dwóch grup pracowników wykonujących prace poza umówionym miejscem świadczenia pracy. Rozróżnienie to jest istotne, gdyż wskazane wypłaty pokrywają inne potrzeby pracowników odbywających podróż służbową, a inne pracowników zatrudnionych za granicą w polskich zakładach pracy. W związku z tym w § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia ujęte są diety i inne należności z tytułu podróży służbowych, a w § 2 ust. 1 pkt 16 tylko część wynagrodzeń, która ma odpowiadać równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu (tak w wyroku Sądu Najwyższego z 30 października 2013 roku, w sprawie II UK. 111/13). Przyporządkowanie stanów faktycznych pod wskazane przepisy następuje nie tylko ze względu na miejsce wykonywania pracy, lecz przede wszystkim ze względu na rodzaj, czas trwania i charakter wykonywanych czynności. Odliczenie z podstawy wymiaru składek dokonywane jest według § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia, tylko wtedy, gdy delegowanie pracownika ma cechy podróży służbowej, tzn. zjawiska wśród obowiązków pracownika niecodziennego, okazjonalnego, w ramach pracowniczych powinności niezwyczajnego i nietypowego, stanowiącego pewien wyłom w zwykłym świadczeniu pracy. Pracę w ramach delegacji (podróży służbowej) wyróżnia sporadyczność i przemijający czas trwania wysłania oraz wykonywanie konkretnie określonego zadania. Przepisart. 775§ 1 k.p.zawiera wyjaśnienie, co należy rozumieć pod pojęciem podróży służbowej. Podróżą służbową jest każde udanie się pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego. Jak słusznie wskazywał Sąd Okręgowy, w niniejszej sprawie kluczową kwestią było ustalenie, czy - tak jak twierdziła apelująca spółka - wyjazdy jej pracowników do pracy za granicę stanowiły podróż służbową, czy też pracownicy płatnika wykonywali pracę za granicą na zasadach oddelegowania. Sąd I instancji właściwie dokonał wykładniart. 775§ 1 k.p.w kontekście niniejszej sprawy i wnikliwie przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd Okręgowy w swoich rozważaniach uwzględnił specyfikę i charakter działalności gospodarczej podejmowanej przez płatnika oraz charakter branży, w której płatnik funkcjonuje. Sam fakt, iż pracownicy apelującejspółki (...) sp. z o.o.zostali porównani do pracowników budowlanych, nie stanowi w ocenie Sądu Apelacyjnego argumentu potwierdzającego, iż Sąd I Instancji dokonał sprzecznych ustaleń faktycznych, o czym szerzej poniżej. Sąd Apelacyjny wskazuje, iż kwestia wyjaśnienia wykładniart. 775§ 1 kp, tj. definicji podroży służbowej została w uzasadnieniu Sądu Okręgowego szczegółowo omówiona, a Sąd ten dokonał właściwej i pełnej analizy treści tego przepisu w kontekście niniejszej sprawy i nie doszło do naruszenia tego przepisu prawa materialnego. Orzekający Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko zaprezentowane przez Sąd I instancji. Tym niemniej należy wskazać, że zagadnienie pojęcia podróży służbowej, z uwagi na rozbieżności interpretacyjne w judykaturze, było wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Obecnie przeważa wykładnia przyjęta w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19 listopada 2008 roku, w sprawie II PZP 11/08, w której podkreślono, że podróż służbowa nie jest tym samym, co wykonywanie pracy. Polecone pracownikowi do wykonania w podróży służbowej zadanie służbowe różni się od pracy „określonego rodzaju", do wykonywania, której pracownik zobowiązuje się w stosunku pracy (art. 22 § 1 kp). Przepisart. 775§ 1 k.p.wskazuje na incydentalny, tymczasowy i krótkotrwały charakter podróży służbowej. Ze względu na przedmiot podróży służbowej istotne jest to, że pracownik ma wykonywać czynności pracownicze wyznaczone do zrealizowania w poleceniu pracodawcy, które nie powinno należeć do zwykłych, umówionych czynności pracowniczych. Powyższe należało uzupełnić o rozważania dotyczące określenia miejsca wykonywania pracy, zawarte w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2011 roku, w sprawie III PZP. 3/11. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy odniósł się także do w/w uchwały w sprawie II PZP. 11/08, wskazując, iż przyjęte w tej uchwale stanowisko - choć mające zastosowanie bezpośrednio do kierowców transportu międzynarodowego - prowadzi do ogólniejszego wniosku, że pracownik mający wskazany w umowie o pracę określony obszar jako miejsce wykonywania pracy, nie jest w podróży służbowej, jeżeli tego obszaru nie opuszcza. Co istotne, w sprawie w której zapadła uchwała w sprawie III PZP 3/11, powodem był pracownik, który nie jest pracownikiem mobilnym, a robotnikiem budowlanym. Praca robotnika budowlanego nie polega ze swej istoty na stałym przemieszczaniu się na określonym obszarze geograficznym (jak to ma miejsce w przypadku kierowców, czy przedstawicieli handlowych). Praca taka ma jednak nietypowy charakter z tego względu, że choć nie polega na stałym przemieszczaniu się, to jednak rodzaj prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej w dużej mierze determinuje konieczność wykonywania przez pracownika pracy w różnych miejscach, przy czym nie odbywa się to incydentalnie (okazjonalnie), ale stale i przez dłuższy okres. W uzasadnieniu podkreślono, iż nie można tracić z pola widzenia aktualnych, nowych zjawisk w sferze gospodarki związanych z procesem globalizacji a przejawiających się między innymi w tym, że przedsiębiorcy - uwzględniając stały postęp w dziedzinie komunikacji - częstokroć poszukują kontrahentów poza obszarem zlokalizowanym w najbliższym sąsiedztwie. Specyfika niektórych branż (na przykład budowlanej) ma to do siebie, że sukcesywnie ulegają zmianie miejsca, w których realizowane są inwestycje. Gdy jedna budowa zostanie zakończona przez przedsiębiorcę budowlanego, zachodzi gospodarcza konieczność rozpoczęcia nowej inwestycji, która na ogół będzie prowadzona w innym miejscu. Należy również wziąć pod uwagę, że miejsce wykonywania pracy określone w umowie o pracę nie może być wskazane zupełnie dowolnie, ale musi odzwierciedlać odpowiadający prawdzie stan rzeczy i być właściwie skorelowane z rodzajem pracy świadczonej przez pracownika oraz rodzajem działalności pracodawcy. Trzeba też uwzględnić, że konieczność zamieszczenia w treści umowy o pracę informacji o miejscu świadczenia pracy (art. 29 § 1 k.p.) wynika z obowiązku dostosowania prawa polskiego do dyrektywy Rady 91/533/EWG z 14 października 1991 roku (Dz.U. UE polskie wydanie specjalne,rozdział 5, tom 2, s. 3), zgodnie z którą pracodawca ma obowiązek poinformować pracownika o miejscu pracy, a w przypadku braku stałego lub głównego miejsca pracy o okoliczności, że pracownik jest zatrudniony w różnych miejscach oraz o miejscu siedziby przedsiębiorstwa lub o miejscu zamieszkania pracodawcy (art. 2 ust. 2 pkt b). Sąd Najwyższy wskazał, iż miejsce wykonywania pracy może być w umowie o pracę co do zasady określone na trzy sposoby. Może ono być określone punktowo (adresowo). Punktowe (adresowe) miejsce pracy właściwe jest dla tych pracowników, którzy wykonują pracę ze swej natury związaną ze stałym miejscem. Jeżeli miejscem tym będzie siedziba pracodawcy, to pracownik będzie w podróży służbowej wówczas, gdy na polecenie pracodawcy krótkotrwale wykona pracę poza tą siedzibą. Drugim z dopuszczalnych sposobów określenia miejsca wykonywania pracy w umowie o pracę jest wskazanie pewnego obszaru geograficznego. Takie obszarowe oznaczenie miejsca wykonywania pracy będzie właściwe w odniesieniu do prac, które ze swej natury wymagają ciągłego przemieszczania się, czyli u pracowników mobilnych. Obszar ten musi być tak określony, aby odpowiadał rzeczywistemu terenowi, na którym pracownik przemieszcza się w ramach umówionej pracy. Wreszcie trzecim sposobem umownego określenia miejsca wykonywania pracy jest wskazanie ruchomego (w istocie zmiennego) miejsca pracy. Pracownik może mieć stałe i niestałe (ruchome, zmienne) miejsce pracy. Spełnienie wymagania przewidzianego wart. 29 § 1 pkt 2 k.p.może więc polegać na wskazaniu stałego miejsca pracy, na wskazaniu obok stałego miejsca pracy także niestałego miejsca (miejsc) wykonywania pracy bądź na wskazaniu niestałych (zmiennych) miejsc pracy w dostateczny wszakże sposób określonych. Należy przyjąć, że istotą tak zwanego "ruchomego" (zmiennego) miejsca pracy, odróżniającą go od obszarowego miejsca pracy, jest jego punktowość, z tym jednak, że punkt ten może być zmieniany. Zakres możliwych zmian w tym względzie - w uzgodnionych granicach - musi być determinowany rodzajem pracy świadczonej przez pracownika oraz naturą działalności prowadzonej przez pracodawcę i związaną z nią rzeczywistą potrzebą gospodarczą. Ruchome (zmienne) miejsce pracy może na przykład zostać określone wówczas, gdy pracodawca prowadzi budowy lub podobnego rodzaju działalność. Jeżeli ruchome miejsce pracy zostało właściwie określone w umowie, to stałymi miejscami pracy w rozumieniuart. 775§ 1 k.p.będą wówczas poszczególne, konkretne miejsca, do których (w granicach umowy o pracę i ramach określonego w niej ruchomego miejsca pracy) pracownik zostaje skierowany w celu stałego świadczenia, umówionego rodzaju pracy. Pracownik taki będzie w podróży służbowej, gdy otrzyma krótkotrwałe zadanie wykonania pracy poza takim stałym miejscem pracy, a także w czasie dojazdu do tego miejsca i powrotu z niego. Względem pracownika budowlanego świadczącego przez dłuższy czas w jednym miejscu pracę na różnych budowach prowadzonych przez pracodawcę, nie można umownie określić miejsca pracy wyłącznie jako pewnego obszaru geograficznego (taki sposób jest zarezerwowany dla pracowników mobilnych). Umowne określenie pewnego obszaru, bez skonkretyzowania stałych znajdujących się na nim punktów (prowadzonych budów), nie byłoby bowiem skorelowane z rodzajem pracy świadczonej przez pracownika ani z rodzajem działalności pracodawcy. W odniesieniu do takiego pracownika budowlanego możliwe jest natomiast określenie w umowie o pracę miejsca pracy jako ruchomego, na przykład jako budów realizowanych przez pracodawcę na wskazanym terenie. W tym przypadku określenie obszaru nie oznacza wskazania miejsca pracy, lecz ogranicza obszarowo możliwość wyznaczenia ruchomego (zmiennego) miejsca pracy. W razie takiego umownego określenia miejsca pracy, pracownik przebywa w podróży służbowej wówczas, gdy w celu wykonania krótkotrwałego zadania opuszcza miejscowość stanowiącą jego aktualne, stałe miejsce pracy (miejsce, gdzie realizowana jest budowa, na której świadczy pracę), a także wtedy, gdy pracodawca poleci mu świadczyć pracę (wyznaczy ruchome, zmienne miejsce pracy) poza umówionym obszarem geograficznym. Należy zatem uznać, że pracownik przedsiębiorstwa budowlanego realizującego inwestycje w różnych miejscowościach może mieć w umowie o pracę określone miejsce wykonywania pracy (art. 29 § 1 pkt 2 k.p.) jako miejsce, gdzie jego pracodawca prowadzi budowy lub innego rodzaju stałe prace, ewentualnie ze wskazaniem, na jakim obszarze geograficznym. Stałym miejscem pracy takiego pracownika w rozumieniuart. 775§ 1 k.p.jest wówczas każdorazowo to miejsce - w granicach określonych w umowie o pracę - w którym pracownik przez dłuższy czas, stale, systematycznie świadczy pracę (miejsce budowy realizowanej przez pracodawcę). Podkreślić należało, że w prowadzonym postępowaniu, Sąd Okręgowy właściwie skupił się na takim przeprowadzeniu postępowania dowodowego, które miało zmierzać do ustalenia, jaki charakter miał stosunek zatrudnienia zainteresowanego u płatnika, przez to mógł ustalić, czy płatnik właściwie definiował w umowie zawartej z zainteresowanym pojęcie „miejsce wykonywania pracy”. W okresie objętym kontrolą, jak wynika z zeznańA. B., prace wykonywane przez spółkę obejmowały tylko montaż rusztowań. Niezaprzeczalnie specyfika branży, w której funkcjonuje odwołująca, polega na tym, iż nie zawsze można przewidzieć jak długo konkretne zlecenie będzie wykonywane. W zależności od napływających zleceń określane jest także miejsce wykonywania pracy – które przed wyjazdem ekipy, czy to za granicę, czy to na terenie kraju – jest pracownikom dokładnie wskazywane. Pracownicy płatnika, w tym także zainteresowany, zgodzili się na taki kształt stosunku pracy. Jednocześnie wskazać należy, że pracownicy płatnika w tym zainteresowany, mogli wedle własnego wyboru wykonywać powierzone im zgodnie z umową o pracę obowiązki w postaci montowania rusztowań na terenie kraju, bądź za granicą. Argumentacja powołana w w/w uchwale w pełni potwierdza słuszność rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego. Ponadto należało wskazać, że niektórzy pracownicy odwołującej, wykonywali powierzone im zadania tylko w ramach wyjazdów zagranicznych. Byli również tacy, którzy wyjeżdżali do prac zarówno na terenie kraju, jak i za granicę. Jednakże jak właściwie ustalił Sąd Okręgowy, praca za granicą polegała na tym, że pracownik wyjeżdżał za granicę, w miejsce wskazane przez pracodawcę, a następnie po powrocie do kraju nie podejmował dalszego zatrudnienia w kraju, a udawał się na urlop wypoczynkowy, urlop bezpłatny, bądź zwolnienie. Mając powyższe na uwadze, wbrew temu, co twierdzi apelujący, Sąd Okręgowy właściwie scharakteryzował, na czym polegały obowiązki zainteresowanego, przeanalizował długość wykonywania przez niego poszczególnych zadań i uwzględnił specyfikę branży. W kontekście przywołanych przepisów właściwie uznał, iż nie mamy w przedmiotowej sprawie do czynienia z podróżą służbową. Bezsporne jest, bowiem to, że montaż rusztowań – w zależności od potrzeb budowy – nie jest zadaniem długotrwałym i istotą stosunku pracy jest dokonywanie montażu rusztowań w miejscach wskazanych przez pracodawcę. Zadań tych nie można traktować, jako incydentalnych, wyjątkowych zadań służbowych charakteryzujących przede wszystkim podroż służbową. Ponadto, co najistotniejsze, każdorazowo przed rozpoczęciem wykonywania przedmiotowej pracy zainteresowany wyrażał zgodę, co do zmiany miejsca jej wykonywania. Zgoda ta – przez sam fakt wyjazdu stanowiła zgodę dorozumianą w związku z tym całkowicie niezasadny jest argument apelującej, że Sąd I instancji naruszył zasady wykładni woli. To, że zainteresowany, jak i inni pracownicy odwołującej, zgodnie z zeznaniamiP. M.dowiadywali się o miejscu wykonywania pracy na krótko przed jej podjęciem, albo już w trakcie wyjazdu, nie oznacza, wprost, że miedzy płatnikiem a pracownikami nie było porozumienia odnośnie zmiany miejsca wykonywania pracy. Pamiętać należy, iż niezaprzeczalnie taka jest właśnie właściwość branży - jest ona uzależniona od istoty danego zlecenia. Zdaniem niniejszego Sądu oczywistym, zatem jest to, że odwołująca nie może wskazać w umowie dokładnie miejsca wykonywania pracy przez pracownika, gdyż ono jest zmienne. Nie zmienia to jednak faktu, że miejscem wykonywania pracy zainteresowanego było miejsce wskazane przez pracodawcę wynikające z zawartego przez niego kontraktu z innym podmiotem. Sam fakt, że odwołująca spółka przyjęła taką konstrukcje umowy o pracę – w której jako miejsce wykonywania pracy wskazała siedzibę spółki – pomimo, że zainteresowany nie wykonywał tam pracy – nie oznacza automatycznie, że każdy wyjazd pracownika za granicę powinien, być traktowany, jako podróż służbowa. Wbrew argumentom podniesionym w apelacji, Sąd w postępowaniu pierwszoinstancyjnym określił właściwie „miejsce wykonywania pracy” zainteresowanego, w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Tym samym wobec faktu, iż zainteresowany i inni pracownicy płatnika wykonywali stale swoją pracę w miejscach wyznaczonych przez pracodawcę wyłącznie za granicą, nie można bezkrytycznie przyjąć, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z podrożą służbową. Odnosząc się z kolei do pozostałych argumentów apelującej kwestionujących zasadność ustalonego stanu faktycznego i podkreślających specyficzny charakter branży, w której funkcjonuje odwołująca, Sąd II instancji stwierdza, iż nie mogą one prowadzić do odmiennych, niż powyższe wniosków. Okoliczności przywołane w apelacji wskazujące na specyfikę branży, w której pracuje płatnik w niniejszej sprawie nie mają, bowiem wpływu na ocenę stanu faktycznego. Najistotniejsze jest, bowiem to, że wykonywanie zadania służbowego w rozumieniuart. 775§ 1 k.p.nie jest wykonywaniem pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia, ta, bowiem nigdy nie jest incydentalna. Dlatego też prace montażowe, polegające na montowaniu rusztowań w oznaczonych punktach na terenie kraju, bądź za granicą, nie stanowią podróży służbowych. Związane jest to z tak szeroko podkreślanym przez apelującą charakterem pracy, który z pewnością można przyrównać do specyfiki pracy branży budowlanej, w której zatrudnienie pracowników związane jest z terenem, na którym realizowane są budowy, a nie z miejscowością, w której znajduje się siedziba zakładu pracy. Nie zasługiwała także na uwzględnienie argumentacja apelującej, w części w której spółka wskazywała na odmienną ocenę charakteru wyjazdów jej pracowników, dokonaną przez Państwową Inspekcję Pracy i Urząd Skarbowy. Zdaniem skarżącej, wobec takiego samego brzmienia przepisów podatkowych oraz przepisów z zakresu ubezpieczeń społecznych w zakresie zwolnień diet od obciążeń, należałoby oczekiwać od organów podatkowych oraz organu rentowego takiej samej oceny stanów faktycznych. Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych toczy się, jak wskazujeart. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychna zasadach i trybie określonym wkodeksie postępowania cywilnego(art. 1 k.p.c.). Od momentu wniesienia odwołania do Sądu, rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną podlegającą rozstrzygnięciu według reguł właściwych dla tej kategorii. Sąd Okręgowy rozpoznając odwołanie jest związany orzeczeniami innego organu tylko w takim zakresie, jaki wynika zart. 11 k.p.c.Oznacza to, że stanowisko Państwowej Inspekcji Pracy i Urzędu Skarbowego nie jest w żaden sposób wiążące dla Sądu obu instancji rozpoznających sprawę. Dalej w judykaturze przyjmuje się, że do złamania zasady zaufania obywatela do państwa dochodzi wtedy, kiedy organ państwowy udzieli stronie informacji o treści przepisów prawa lub o sposobie ich wykładni, a następnie, gdy strona podjęła działania na podstawie uzyskanych informacji w zaufaniu do ich treści podejmuje działania (decyzje) niezgodne z treścią udzielonych informacji. Taka zaś sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie w której skarżący powołuje się na interpretacjęart. 775kp, dokonaną przez inny niż pozwany organ (tak SN w wyroku z 10 października 2013 roku, w sprawie II.UK.104/13). Mając powyższe rozważania i ustalenia na uwadze, Sąd Apelacyjny wskazał, że wobec prawidłowego ustalenia, iż wyjazdy zainteresowanego do pracy na terenie Belgii nie miały charakteru podróży służbowych, decyzja organu rentowego ustalające podstawę wymiaru składek zainteresowanego na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych) jest prawidłowe i na podstawieart. 385 k.p.c.oddalił wniesioną apelację. Orzeczenie o kosztach zawarte w pkt 2 wyroku znajduje swoje uzasadnienie w treściart. 98 § 1 i § 3 k.p.c.w zw. z§ 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. SSA Wiesława Stachowiak (spr.) SSA Jolanta Cierpiał SSA Marta Sawińska

```yaml court_name: Sąd Apelacyjny w Poznaniu date: '2015-02-05' department_name: III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych judges: - Jolanta Cierpiał - Wiesława Stachowiak - Marta Sawińska legal_bases: - art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 13 pkt 1, art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 38 ust. 1 i 2, art. 46 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1a, art. 83 ust. 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych - art. 80 ust. 1, art. 81 ust. 1, art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych - art. 104 ust. 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy - art. 29 ust. 1 ustawy z 13 lipca 2006 o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - art. 29 § 1 pkt 2 kodeksu pracy - § 2 ust. 1 pkt 15 i pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe - art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. - art. 60 kodeksu cywilnego - § 2 ust. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z 18kwietnia 2008 roku - art. 8 k.p.a. - § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu recorder: inspektor ds. biurowości Agnieszka Perkowicz signature: III AUa 582/14 ```