| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 49,0037,001,นอน เช่นเดียวกับผู้ที่ได้เสพอาหารอันโอชะ แต่คลุกเคล้าด้วยยา | |
| 49,0037,002,พิษอันร้ายแรง สามารถทำลายชีวิตมนุษย์หรือสัตว์ผู้เสพเข้าไปในชั่ว | |
| 49,0037,003,ขณะเดียวเท่านั้น ผู้เป็นพาลเพ่งแต่รสอันโอชะของอาหารเท่านั้น หา | |
| 49,0037,004,ได้เฉลียวใจถึงยาพิษนั้นไม่ ขณะที่กำลังเสพอยู่รู้สึกมีรสอร่อยก็หลงยินดี | |
| 49,0037,005,ชอบใจ หารู้สึกไม่ว่ามีพิษเจืออยู่ด้วย ต่อเมื่อยาพิษสำแดงเดชขึ้นมาจึง | |
| 49,0037,006,รู้สึกตัว แต่ก็สายเสียแล้ว จะมีประโยชน์อะไร เพราะตนได้ปริโภคเข้า | |
| 49,0037,007,ไปแล้ว ชีวิตอันเป็นที่รักยิ่งของเขา ก็จะละโลกนี้ไปสู่โลกหน้า โลก- | |
| 49,0037,008,ธรรม ๘ เป็นของคู่กัน มีสุขก็ต้องมีทุกข์ มีสรรเสริญก็ต้องมีนินทา | |
| 49,0037,009,เพ่งเฉพาะอิฏฐารมณ์ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ปุถุชนทุกรูปทุกนาม | |
| 49,0037,010,จะปฏิเสธไม่ได้ ว่าไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ ทุกคนต้องการเพราะอำนาจ | |
| 49,0037,011,ความอยากคือตัณหา และเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แท้จริงสิ่งเหล่านี้ | |
| 49,0037,012,มีทุกข์เจือปนอยู่ด้วยทุกอย่าง หากอวิชชามาบังเสียจึงแลไม่เห็น ย่อมเป็น | |
| 49,0037,013,ทุกข์โดยธรรมชาติ เช่นมีลาภ ต้องระวังรักษา หลับนอนไม่ได้ตาม | |
| 49,0037,014,ปกติ เพราะกลัวจะเสื่อม ย่อมเป็นทุกข์เดือดร้อน เพราะตกอยู่ในอำนาจ | |
| 49,0037,015,ของสามัญญลักษณะ คือ อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา จะได้เป็นสุขแน่แท้ยั่งยืน | |
| 49,0037,016,ก็หามิได้ ปุถุชนผู้มีสายตาอันสั้นจึงแลเห็นได้ยาก หรือแม้แลเห็นแล้ว | |
| 49,0037,017,แต่ด้วยอำนาจตัณหาชักนำให้เขว คิดไปว่าเป็นสุข เป็นของน่าปรารถนา | |
| 49,0037,018,หาได้หยั่งรู้โดยความเป็นธรรมดาไม่ ดังนั้น จึงตกอยู่ในอำนาจของมาร | |
| 49,0037,019,เป็นผู้อันมารย่ำยี เป็นทาสแห่งมัจจุราช ถูกมัจจุราชไล่ต้อนและครอบงำ | |
| 49,0037,020,หาเวลาหยุดไม่ได้ ดังธรรมภาษิตในธรรมบท ขุททกนิกายว่า | |