| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 23,0002,001,เป็นเอง ถ้าฝึกก็ฝึกได้ ไม่ฝึกก็ไม่ได้ หมั่นฝึกไปแล้วค่อยง่ายเข้า ๆ. | |
| 23,0002,002,"ฝึกตนทำอย่างไร, ฝึกกายวาจาใจให้ดี ฝึกอายตนะทั้ง ๖ อย่าให้ยินดี" | |
| 23,0002,003,ยินร้ายเกิด เพราะอายตนะภายในภายนอกกระทบกัน. ผู้ฝึกตน คือ | |
| 23,0002,004,ฝึกกายวาจาใจหรืออายตนะ ๖ ได้แล้ว ชื่อว่า มีชัยอย่างดี ดังพระ | |
| 23,0002,005,พุทธภาษิตว่า <B>อตฺตา หเว ชิตํ เสยฺโย </B> ชำนะตนนั่นแล เป็นดี. | |
| 23,0002,006,๓. อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ. [ ๔ ] | |
| 23,0002,007,ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน. | |
| 23,0002,008,อธิบายว่า แม้จะได้ผู้อื่นเป็นที่พึ่งก็เพราะความดีของตน. พึ่ง | |
| 23,0002,009,ใครไม่ได้จริง ๆ ต้องพึ่งตนของตน. ตนเป็นอย่างไรจึงเป็นอันพึ่ง | |
| 23,0002,010,ตนได้ ตนต้องประพฤติดีชอบ จึงพึ่งตนได้. ประพฤติดีได้เพียงไร | |
| 23,0002,011,ก็พึ่งได้เพียงนั้น. ตนประพฤติไม่ดี ก็พึ่งตนไม่ได้ ประพฤติไม่ดีแล้ว | |
| 23,0002,012,พึ่งใครไม่ได้เป็นอันขาด ประพฤติดีแล้ว พึ่งใคร ๆ ได้เป็นแท้. การ | |
| 23,0002,013,ที่ประพฤติดีจึงพึ่งใครได้นั้น ก็ชื่อว่าตนเป็นที่พึ่งของตนนั่นเอง พระ- | |
| 23,0002,014,พุทธภาษิตนี้สอนให้รู้สึกว่า ใครช่วยใครให้เป็นสุขไม่ได้ ได้แต่แนะ | |
| 23,0002,015,ให้รู้จักอุบายแห่งความสุขอุบายแห่งความทุกข์ ลงท้ายก็ได้แต่แนะให้รู้ | |
| 23,0002,016,ผู้นั้นจะเชื่อจะทำตามหรือไม่ก็แล้วแต่ผู้นั้น ต้องตนของตนทำดีก็จะได้ | |
| 23,0002,017,ชื่อว่าพึ่งตนได้ ทำไม่ดีก็จะชื่อว่าพึ่งตนไม่ได้ จะโทษว่าพึ่งใครพึ่งไม่ได้ | |
| 23,0002,018,ไม่ถูกทั้งนั้น. | |