| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 20,0010,001,วิญญาณเล่า ก็โดยลักษณะทั้งอุทัยและวัย ส่วนละ ๕ ๆ ดังในรูป- | |
| 20,0010,002,ขันธ์ ต่างแต่ในเวทนา สัญญา สังขาร ใส่ผัสสะในที่อาหาร ฝ่ายใน | |
| 20,0010,003,วิญญาณใส่นามรูปในที่อาหารเท่านั้น ญาณหยั่งรู้ความเกิดขึ้นและ | |
| 20,0010,004,ความเสื่อมสิ้นแห่งขันธ์ทั้ง ๕ ฉะนี้ ชื่ออุทยัพพยานุปัสสนาญาณ. | |
| 20,0010,005,ภังคานุปัสสนาญาณที่คำรบ ๒ นั้น ปัญญาอันปล่อยความเกิดเสีย | |
| 20,0010,006,หาพิจารณาไม่ มาตามเพ่งดูแต่สักว่าความหักความดับแตกทำลายอย่าง | |
| 20,0010,007,เดียว ก็จิตอันใดรูปเป็นอารมณ์เกิดขึ้นแล้วแตกทำลายไป ผู้บำเพ็ญ | |
| 20,0010,008,เพียรพิจารณาเห็นความแตกหักทำลายแห่งจิตนั้น จิตใด ๆ มีเวทนา | |
| 20,0010,009,เป็นอารมณ์ มีสัญญา และสังขาร และวิญญาณ เป็นอารมณ์เกิดขึ้น | |
| 20,0010,010,แตกทำลายไป ๆ ก็พิจารณาเห็นความแตกหักทำลายแห่งจิตนั้น ๆ | |
| 20,0010,011,อันนี้เป็นกิจแห่งภังคานุปัสสนาญาณ. ครั้นผู้บำเพ็ญเพียรส้องเสพ | |
| 20,0010,012,ภังคานุปัสสนาญาณอยู่อย่างนี้ สังขารทั้งหลายก็ปรากฏเป็นภัยอันใหญ่ | |
| 20,0010,013,อันนี้ชื่อว่าภยตูปัฏฐานญาณ. อาศัยความที่สังขารทั้งหลายเข้าไปตั้งอยู่ | |
| 20,0010,014,โดยความเป็นภัยใหญ่นั้น ก็เกิดอาทีนวานุปัสสนาญาณ ปัญญาพิจารณา | |
| 20,0010,015,เห็นโทษแห่งสังขารทั้งหลาย อันนี้อาทีนวญาณ อาศัยปัญญาเห็นโทษ | |
| 20,0010,016,แห่งสังขารนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรเจริญให้มากแล้ว ก็เกิดนิพพิทาญาณ | |
| 20,0010,017,ทำสันดานแห่งผู้บำเพ็ญนั้นให้เบื่อหน่าย ไม่รื่นรมย์ในสังขาร | |
| 20,0010,018,ทั้งหลาย จิตของผู้บำเพ็ญเพียรนั้น ไม่ข้องไม่พัวหัน แม้ ณ สังขาร | |
| 20,0010,019,อันหนึ่ง ปรารถนาจะใคร่ออกไปเสียจากสังขารทั้งปวง ประหนึ่ง | |
| 20,0010,020,มัจฉาชาติอยู่ ณ ภายในแห่งตาข่าย กบอยู่ ณ ปากแห่งสัปปชาติเป็นต้น | |
| 20,0010,021,ฉะนั้น อันนี้มุจจิตุกามยตาญาณ. ครั้งบำเพ็ญเพียงเกิดมุจจิตุกาม- | |
| 20,0010,022,ยตาญาณ ปรารถนาจะใคร่พ้นจะใคร่ปลดเปลื้องจากสังขารทั้งหลาย | |