| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 07,0039,001,เลิกทุกรกิริยา | |
| 07,0039,002,ครั้งนั้น พระมหาบุรุษเจ้า ทรงพระดำริปรารภถึงความเสวย | |
| 07,0039,003,ทุกขเวทนา เกิดเพราะความเพียรนั้นว่า สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่า | |
| 07,0039,004,หนึ่ง ได้เสวยทุกขเวทนาอันกล้าหยาบเผ็ดร้อย เกิดเพราะความเพียร | |
| 07,0039,005,ในกาลล่วงแล้ว สมณพราหมณ์เหล่านั้น ได้เสวยทุกขเวทนาเกิด | |
| 07,0039,006,เพราะความเพียรเป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย ณ บัดนี้หาล้นเหลือเกิน | |
| 07,0039,007,กว่านี้ไม่. ถึงสมณพราหมณ์ซึ่งจักเสวยทุกขเวทนาเกิดเพราะความเพียร | |
| 07,0039,008,ในอนาคตกาลเล่า ก็จักเสวยทุกเวทนาเป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย | |
| 07,0039,009,อยู่ ณ บัดนี้ จักไม่มากกว่านี้ไป. ถึงสมณพราหมณ์ซึ่งเสวยทุกขเวทนา | |
| 07,0039,010,เกิดเพราะความเพียรอยู่ ณ กาลปัจจุบันนี้เล่า ก็ย่อมเสวยทุกขเวทนา | |
| 07,0039,011,เป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย ณ บัดนี้ จะไม่มากเกินกว่านี้ไป. ก็แล | |
| 07,0039,012,เราไม่ได้บรรลุประสบอุตริมนุสสธรรมอลมริยญาณทัสสนะวิเศษ ด้วย | |
| 07,0039,013,ทุกรกิริยาอันเผ็ดร้อนอันนี้เลย หรือหนทางเพื่อจะตรัสรู้ จะพึงเป็นอย่าง | |
| 07,0039,014,อื่นจากทุกรกิริยานี้. | |
| 07,0039,015,ครั้งนั้น ประหนึ่งอันนิยาม ซึ่งจะนำความเป็นพระสยัมภูมา หาก | |
| 07,0039,016,ดลบันดาลให้พระมหาบุรุษเจ้าทรงพระดำรงถึงความหลัง ครั้งเสด็จนั่ง | |
| 07,0039,017,ณ ร่มไม้หว้าอันเย็น ณ สถานการงานแห่งท้าวสุทโธทนาสักกาธิบดีผู้พระ | |
| 07,0039,018,บิดานั้นว่า อภิชานามิ โข ปนาหํ ปิตุ สกฺกสฺส กมฺมนฺเต สีตาย | |
| 07,0039,019,ชมฺพุจฺฉายาย นิสินฺโน วิวิจฺเจว กาเมหิ วิวิจฺจ อกุสเลหิ ธมฺเมหิ | |
| 07,0039,020,สวิตกกฺกํ สวิจารํ วิเวกซํ ปีติสุขํ ปมํ ฌานํ อุปสมฺปชฺช วิหริตา | |
| 07,0039,021,เออเราจำได้อยู่ เราได้นั่ง ณ เงาไม้หว้าอันเย็น ณ การงานแห่งท้าว | |