dhamma-scholar-book / 37 /370036.csv
uisp's picture
init upload
c5b6280
raw
history blame
3.66 kB
Book,Page,LineNumber,Text
37,0036,001,บทที่ ๓
37,0036,002,""" ทุก ๆ คน ย่อมมีความรู้ที่เป็นต้นเดิมประจำอยู่ด้วยกัน แต่<SUP>๑</SUP>ว่า"
37,0036,003,รู้น้อยบ้าง รู้มากบ้าง รู้ผิดบ้าง รู้ถูกบ้าง ต่าง ๆ กัน เพราะฉะนั้น
37,0036,004,จึงทำผิดบ้าง ถูกบ้าง ให้สำเร็จผลเป็นชั่วบ้าง เป็นดีบ้าง น้อยบ้าง มาก
37,0036,005,บ้าง ไม่เหมือนกัน ความที่เป็นเช่นนี้นั้น ก็เป็นไปตามความรู้นั้นเอง
37,0036,006,ใครจะทำอะไร ให้นอกเหนือจากความรู้ไป หาได้ไม่ เหตุนี้ ผู้มุ่ง
37,0036,007,จะทำกิจที่ตนประสงค์ในทางใดทางหนึ่ง เมื่อยังไม่ได้ความรู้ในกิจที่จะ
37,0036,008,ทำนั้น จึงต้องยอมเสียเวลาของชีวิต ยอมเสียกำลังกายกำลังความคิด
37,0036,009,และกำลังทรัพย์ ไปเล่าเรียนศึกษาในถิ่นต่าง ๆ ที่เห็นว่าจะได้ความรู้
37,0036,010,เพื่อทำกิจที่ประสงค์ให้สำเร็จความมุ่งหมาย แต่ความรู้เพียงแต่เพื่อทำ
37,0036,011,กิจการงานที่ประสงค์ให้สำเร็จเท่านั้น จะจัดว่าเป็นดีหรือเป็นชั่วยังหา
37,0036,012,ได้ไม่ เพราะถ้าผู้ทำนำความรู้ไปใช้ในทางดี ก็ให้สำเร็จผลเป็น
37,0036,013,ประโยชน์สุขแก่ตนและคนอื่น ถ้านำไปใช้ในทางชั่วทางผิด ก็ให้
37,0036,014,สำเร็จผลเป็นโทษทุกข์แก่ตนและคนอื่น เห็นปรากฏอยู่ ผู้จะนำความ
37,0036,015,รู้ไปใช้ในทางดีทางชอบ อันจะให้สำเร็จผลเป็นประโยชน์สุขแก่ตน
37,0036,016,และคนอื่นได้ถูกต้อง ก็ต้องเป็นผู้รู้ธรรม พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่ง
37,0036,017,เป็นพระบรมศาสดาของผู้นับถือพระพุทธศาสนา ก็เพราะทรงรู้ธรรม
37,0036,018,ทรงบรรลุธรรมที่ไม่ตาย และปฏิบัติเป็นธรรมคือถูกต้อง ความรู้
37,0036,019,เป็นเหตุให้ถึงความเป็นพระสัมมาสัมพุทธะ ท่านเรียกว่าโพธิ ซึ่งแปล