| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 28,0038,001,ปัจฉิมโพธิกาล | |
| 28,0038,002,๑. พระพุทธองค์เสด็จไปสั่งสอนเวไนยชน ในคามนิคมชนบทโดย | |
| 28,0038,003,ทั่ว ๆ ไป ตลอดเวลา ๔๕ ปี นับจากที่ตรัสรู้มา ปีสุดท้ายได้ | |
| 28,0038,004,จำพรรษาที่ <B>เวฬุวคาม เมื่อเวสาลี</B> ทรงพระประชวรหนักใกล้ | |
| 28,0038,005,มรณชนม์พินาศ ทรงอดกลั้นด้วยอธิวาสนขันติ ทรงขับพยาธิ | |
| 28,0038,006,ด้วยความเพียรอิทธิบาทภาวนา. | |
| 28,0038,007,๒. ได้ทรงแก้วความห่วงใยและความหวังของพระอานนท์ ๕ ข้อคือ :- | |
| 28,0038,008,(๑) ธรรมเราได้แสดงแล้ว ไม่ทำให้มีภายในภายนอก | |
| 28,0038,009,กำมืออาจารย์ คือความซ่อนเร้นในธรรมทั้งหลาย ไม่ | |
| 28,0038,010,มีแก่พระตถาคตเจ้า ข้อลี้ลับที่จะต้องปิดไว้ เพื่อแสดง | |
| 28,0038,011,แก่สาวกบางเหล่า หรือในอวสานกาลที่สุด ไม่มีเลย. | |
| 28,0038,012,(๒) ตถาคตไม่มีความห่วงใยที่จะรักษาภิกษุสงฆ์ หรือว่า | |
| 28,0038,013,ให้ภิกษุสงฆ์มีตัวเราเป็นที่พึ่ง. | |
| 28,0038,014,(๓) บัดนี้เราแก่เฒ่าล่วงเข้า ๘๐ ปีแล้ว กายชำรุดประดุจ | |
| 28,0038,015,เกวียนชำรุดที่ซ่อมด้วยไม้ไผ่ใช้การไม่ไหวแล้ว. | |
| 28,0038,016,(๔) เดี๋ยวนี้กายแห่งตถาคต ย่อมมีความผาสุกสบายอยู่ได้ | |
| 28,0038,017,ด้วยอนิมิตเจโตสมาธิ ความตั้งเสมอแห่งจิตไม่มีนิมิต. | |
| 28,0038,018,(๕) ท่านทั้งหลายจงมีตนเป็นเกาที่พึ่ง คือมีธรรมเป็นที่ | |
| 28,0038,019,พึ่ง อย่ามีสิ่งอื่นเป็นที่พึ่ง แล้วทรงแสดงสติปัฏฐาน ๔ | |
| 28,0038,020,และปกิรณกเทศนา. | |