|
Book,Page,LineNumber,Text
|
|
21,0044,001,ไปข้างไหน คงจะมีอยู่เป็นแท้ แต่ทว่าปัญญาท่านน้อยจึงกำหนดไม่ได้
|
|
21,0044,002,เมื่อตักเตือนตนดังนี้แล้ว พึงตั้งสติกำหนดที่ลมมากระทบ ครั้นจับลม
|
|
21,0044,003,อันมากระทบเป็นปรกติได้แล้ว พึงมนสิการซึ่งลมนั้นง แท้จริงลมอัสสาสะ
|
|
21,0044,004,ปัสสาสะนั้น ถ้าคนมีนาสิกยาว ลมกระทบกระพุ้งจมูก ถ้าคนมีนาสิกาสั้น
|
|
21,0044,005,ลมกระทบริมปลายปากเบื้องบน เหตุดังนั้น ให้โยคาพจรกุลบุตร
|
|
21,0044,006,เอาสติคอยกำหนดซึ่งลมว่าจะมากระทบซึ่งที่อันนี้ ดุจบุรุษไถนาด้วยโค
|
|
21,0044,007,แล้วปล่อยโคให้ไปเที่ยวกินหญ้ากินน้ำ ส่วนตนนั้นก็เข้านั่งอยู่ใต้ร่มไม้
|
|
21,0044,008,เพื่อระงับกระวนกระวาย ฝ่ายโคนั้นก็เข้าไปยังป่าชัฏด้วยกำลังเร็ว บุรุษ
|
|
21,0044,009,ไถนานั้นปรารถนาจะจับโคมาเทียมแอกไถนาต้องไปอีก จะได้ตามรอยเท้า
|
|
21,0044,010,โคไปในป่าชัฏหามิได้ ถือเชือกและปฏักแล้ว ก็ตรงไปยังประเทศที่โค
|
|
21,0044,011,เคยลง นั่งคอยนอนคอยอยู่ในที่นั้น ฝ่ายโคเที่ยวหาอาหารกินอิ่มแล้ว
|
|
21,0044,012,ก็ลงไปยังท่าน้ำ กินน้ำแล้วก็กลับมา เจ้าของโคนั้นเห็นก็จับโคนั้นมาผูก
|
|
21,0044,013,ด้วยเชือกแทงด้วยปฏักแล้ว ก็พามาเทียมแอกเข้าไถนาไปอีกเล่า ข้อนี้
|
|
21,0044,014,แลฉันใด โยคาพจรผู้เจริญอานาปานัสสติกัมมัฏฐานนี้ เมื่อลมอัสสาสะ
|
|
21,0044,015,ปัสสาสะสูญหายไปแล้ว อย่าพึงไปแสวงหาในที่อื่น พึงถือซึ่งเชือกคือสติ
|
|
21,0044,016,ปฏักคือปัญญา ตั้งไว้ซึ่งจิตคอยประจำอยู่ในที่อันลมเคยถูกต้องโดย
|
|
21,0044,017,ปรกติ อุตสาหะมนสิการกำหนดไป ไม่ช้าลมนั้นก็จะปรากฏ ดุจโค
|
|
21,0044,018,อันลงมาสู่ท่า ลำดับนั้นก็จะจับลมอัสสาสะปัสสาสะได้ ผูกให้มั่นด้วย
|
|
21,0044,019,เชือกคือสติ เอามาประกอบเข้าในที่อันลมเคยถูกต้องนั้นแล้ว ก็แทง
|
|
21,0044,020,ด้วยปฏักคือปัญญาแล้ว ก็พึงประกอบซึ่งกัมมัฏฐานเนือง ๆ เมื่อ
|
|
21,0044,021,โยคาพจรประกอบเนือง ๆ ดังนี้ มิช้าอุคคหนิมิตและปฏิภาคนิมิต ก็
|
|
|