| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 12,0040,001,พระวิสาขาพระองค์เดียว อุปมาฉันใดก็ดี พระปรมัตถธรรมทั้ง ๗ | |
| 12,0040,002,พระคัมภีร์นี้ ก็แจกออกไปแต่ละบทมาติกาก็มีอุปไมยดังนั้น. | |
| 12,0040,003,ทีนี้จะแปลในบทมาติกานั้นว่า ธมฺมา เมาะ นิสฺสตฺตนิชฺชีวสภาวา | |
| 12,0040,004,อันว่าสภาวะไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่ชีวิต คือ จิตและและเจติกธรรมทั้งหลาย | |
| 12,0040,005,กุสลา เมาะ อนวชชา มีสภาวะหาโทษมิได้ คิอกุศลอันให้ผลเป็น | |
| 12,0040,006,สุขในอิธโลกและปรโลก ชื่อกุสลา ธมฺมา ๆ นี้ วิทฺธํเสนฺติ ปาเลนฺติ | |
| 12,0040,007,วิกมฺเปนฺติ แปลว่า ยังบาปธรรมให้ไหวสักน้อย ไหวยิ่ง และกำจัด | |
| 12,0040,008,จากสันดานก็ว่า. อธิบายว่า กุสลา ยังบาปธรรมให้ไหวสักน้อยนั้น | |
| 12,0040,009,อย่างไร ? เออ เมื่อกามาพจรกุศลบังเกิดในสันดานแห่งสัตว์ทั้งปวง | |
| 12,0040,010,เมื่อบำเพ็ญการกุศลนั้น ก็กำจัดเสียซึ่ง โลภะ โทสะ โมหะ มัจฉริย- | |
| 12,0040,011,ธรรมทั้งปวงให้ไกลจากสันดาน จึงบำเพ็ญทาน รักษาศีล จำเริญ | |
| 12,0040,012,เมตตาภาวนาพุทธาทิคุณได้ ยังอารมณ์ให้ผ่องใสดังน้ำใจแห่งพระ | |
| 12,0040,013,อริยเจ้าได้แต่ละขณะ ๆ เป็นตทังคปหาน เหมือนกระออมน้ำส่ายลง | |
| 12,0040,014,ที่แหน ครั้นยกขึ้นเสียแล้ว แหนนั้นก็กลับห้อมล้อมเข้าดังเก่า เหตุว่า | |
| 12,0040,015,เป็นโลกิยกุศลอันอ่อนนัก จะกำจัดเป็นได้แต่ขณะ ๆ แม้บำเพ็ญการ | |
| 12,0040,016,กุศลเป็นต้นว่าฟังพระสัทธรรมเทศนา ครั้นลุกออกไปจากโรงธรรม- | |
| 12,0040,017,สภาศาลา อารมณ์ก็กลายเป็นอื่น ประกอบด้วย โลภะ โทสะ โมหะ | |
| 12,0040,018,มัจฉริยะไปใหม่เล่า เปรียบเหมือนกาบินมาจับภูเขาทองต้องรัศมี | |
| 12,0040,019,ทองแล้ว กานั้นก็เหมือนทอง เมื่อกานั้นบินออกมาจากภูเขาทองแล้ว | |
| 12,0040,020,ชาติกาก็กลับดำดังเก่า ฉันใดก็ดี เปรียบด้วยน้ำใจแห่งสัตว์อันเป็น | |
| 12,0040,021,โลกิยจิต เมื่อบำเพ็ญการกุศล จิตบังเกิดผ่องใส เหมือนกาอัน | |