seanghay/khmer-dictionary-44k · Datasets at Hugging Face

word stringlengths 1 62	pos stringlengths 0 18	pro stringlengths 0 66	definition stringlengths 1 2.93k	example stringlengths 0 3.03k
កញ្ជ្រម	គុ.	[កញ់-ជ្រម]	(ព.ទ្រ.) ដែលមិនអង់អាច ឬ ដែលមានកិរិយាបែបជាអ្នកខ្លាចគេ	មនុស្សកញ្ជ្រម, ឫកកញ្ជ្រម។
កញ្ជ្រឹល	ន.	[កញ់-ជ្រិល]	ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ជាថ្នាំសម្រាប់ត្រាំងូតរម្ងាប់រោគកញ្ជ្រឹល	វល្លិកញ្ជ្រឹល។
កញ្ជ្រឹល	ន.	[កញ់-ជ្រិល]	ឈ្មោះរោគស្បែកមួយយ៉ាង ក្នុងពួកជំងឺអុតក្ដាម, ជំងឺស្អូច	កើតកញ្ជ្រឹល, លាប់កញ្ជ្រឹល។
កញ្ជ្រូក	ន.	[កញ់-ជ្រូក]	ឈ្មោះត្រីរំអិលតូចមួយប្រភេទ មានស្នែងពីរបើកបិទបាន មុខស្រួច មានព្រុយពីរ ទ្រនុងក្រហម កន្ទុយឆែក។
កញ្ជ្រួច	ន.	[កញ់-ជ្រួច]	(ម.ព. កាំជ្រួច ១)។
កញ្ជ្រៀច	ន.	[កញ់-ជ្រៀច]	ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ ស្រដៀងនឹងសាលិកាក្របី, តែសម្បុរប្រផេះ។
កញ្ជ្រៀច	ន.	[កញ់-ជ្រៀច]	ឈ្មោះស្រុកមួយក្នុងខែត្រព្រៃវែង	ស្រុកកញ្ជ្រៀច។
កញ្ជ្រៀប	ន.	[កញ់-ជ្រាប]	ឈ្មោះត្រសក់ផ្អរយ៉ាងតូច	ត្រសក់កញ្ជ្រៀប។
កញ្ជ្រៀវ	កិ.	[កញ់-ជ្រៀវ]	ស្រែកខ្ញៀវខ្ញារ	សាលិកាកញ្ជ្រៀវ, ក្មេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ។
កញ្ជ្រោក	កិ.	[កញ់-ជ្រោក]	បោកបាចសាចទឹក	ក្មេងកញ្ជ្រោកទឹកល្អក់អស់។
កញ្ជ្រោកបោកបាច	កិ.	[កញ់-ជ្រោក-បោក-បាច]	និយាយខ្លាំងៗ ដូចគេកញ្ជ្រោកទឹក ដូចគេបោក ដូចគេបាចសាចទឹក	ស្រាប់តែគាត់មកកញ្ជ្រោកបោកបាចឱ្យឯងភ្ញាក់ស្មារតី។
កញ្ជ្រោង	ន.	[កញ់-ជ្រោង]	ឈ្មោះសត្វព្រៃជើង ៤ មួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះ រូបរាងស្រដៀងគ្នានឹងខ្លាត្រី រោមប្រផេះពព្រុស។
កញ្ជ្រោល	កិ.	[កញ់-ជ្រោល]	ច្រឡោតដាល, លោត	លោតកញ្ជ្រោល, គោកញ្ជ្រោល។
កញ្ឈូស	កិ.	[កញ់-ឈូស]	ឈូសដោយបំពាន, ដោយបង្ខំ; សព្ទនេះសម្រាប់និយាយបានតែដំរីឈូសដី	ដំរីកញ្ឈូសដី។
កញ្ឈូស	កិ.	[កញ់-ឈូស]	គ្រលុកត្រីប្រហុកដោយថ្នមៗ ស្រាលៗ ដើម្បីឱ្យជ្រុះស្រកា គឺវេលាធ្វើប្រហុកនោះ ត្រីដែលតូចៗ យកស្រកាមិនកើត គេគ្រាន់តែកាត់ក្បាលត្រាំទឹកក្នុងពាង ឬ ក្នុងវត្ថុអ្វីដែលជ្រៅ ហើយគេយកឫស្សីទាំងមូលមួយកំណាត់ មកសាប់ចុងម្ខាង ទើបគេគ្រលុកត្រីដែលត្រាំទឹកនោះទៅ លុះជ្រុះស្រកាអស់ហើយ គេស្រង់យកមកហាលថ្ងៃ	កញ្ឈូសត្រីប្រហុក។
កញ្ញា	ន.	[ក័ញ-ញ៉ា]	ស្រីក្រមុំតូច, ស្រីជំទង់។
កញ្ញា	ន.	[ក័ញ-ញ៉ា]	ឈ្មោះខែទី ៩ តាមសុរិយគតិ មាន ៣០ ថ្ងៃ និងរាសីរូបស្រីក្រមុំ។
កញ្ញាកិត្តិយស	ន.	[ក័ញ-ញ៉ា-កិត-តិ-យស់]	កញ្ញាដែលត្រូវជ្រើសរើសអមបវរកញ្ញាក្នុងការប្រឡងរូប។
កដប	ន.	[ក-ដប]	ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ រូបតូចប៉ុនលលក ចំពុះវែងសម្បុរស ច្រើនធ្វើសំបុកពងតែក្នុងដីតាមច្រាំងទន្លេ, ស្ទឹង, ព្រែក។
កដ្ឋគ្គិ	ន.	[កាត់-ថាក់-គិ]	ភ្លើងដែលឆេះឧស ឬ ឆេះឈើ។
កឋិន	ន.	[កៈ-ថិន]	(ម.ព. កថិន)។
កឋិនត្ថារកិច្ច	ន.	[កៈ-ឋិ-ណាត់-ថា-រៈ-កិច]	(ម.ព. កថិនត្ថារកិច្ច)។
កណសិលា	ន.	[កៈ-ណៈ-សិ-ឡា]	(ម.ព. ថ្មក្រានីត)។
កណា	ន.	[កៈ-ណា]	ពាក្យបំព្រួញនៃពាក្យ «ករុណា» ទទួលចំពោះព្រះសង្ឃ	(ព.កា.) ទៅវត្តទៅវ៉ា គ្រាន់ចេះ «កណា» ឆ្លើយនឹងព្រះសង្ឃ កុំពេលលោកពោល ឆ្លើយ «ពរ»ដាក់សង្ឃ កុំភ្នែកឡិងឡង់ ជួបសង្ឃម្ដងៗ។
កណិការ	ន.	[កៈ-ណិ-កា]	ឈ្មោះឈើផ្កាមួយប្រភេទមានផ្កាសសណ្ឋានប្រហែលនឹងផ្កាម្លិះក្លិនក្រអូប។
កណ្ដក់	គុ.	[កន់-ដក់]	ដែលមានក្រហូងដក់ទឹក, ដក់ធូលីបាន។
កណ្ដក់	គុ.	[កន់-ដក់]	(ព.ប្រ.) ថា អន់ចិត្ត	កណ្ដក់ចិត្ត។
កណ្ដក់	គុ.	[កន់-ដក់]	ដែលមានពកជាដុំដូចគេដក់អ្វីៗ	ពកកកណ្ដក់។
កណ្ដក់	ន.	[កន់-ដក់]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ច្រើនដុះនៅព្រៃភ្នំ ឬព្រៃរនាម, ស្លឹកប្រើជាអន្លក់ ឬជាបន្លែស្លក៏បាន។
កណ្ដកសញ្ញា	ន.	[ក័ន-ដៈ-កៈ-ស័ញ-ញ៉ា]ឬ[កន់-ដក់-ស័ញ-ញ៉ា]	ឈ្មោះវណ្ណយុត្តមួយយ៉ាងមានសណ្ឋានដូចបន្លា (,) តាមរបៀបអឺរ៉ុប, សម្រាប់ប្រើក្នុងការដកឃ្លាជាដើម។ ហៅថា សញ្ញាក្បៀស ក៏បាន។
កណ្ដប	ន.	[កន់-ដប]	ប្រដាប់សម្រាប់អប, ស្នូលសម្រាប់ធ្វើជាមេក្រងស្បូវ, សម្រាប់ដេរស្លឹកប្រក់	ដងកណ្ដប។
កណ្ដាច	គុ.	[កន់-ដាច]	ដែលដាច, ដែលរហែកធ្លុះធ្លាយច្រើនកន្លែង	កន្ទេលកណ្ដាច។
កណ្ដាច់	ន.	[កន់-ដាច់]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ក្នុងពួកកណ្ដៀរ តែមានរូបធំជាងកណ្ដៀរ ហើយមានសម្បុរក្រមៅជាង។
កណ្ដាច់	គុ.	[កន់-ដាច់]	ដែលដាច់	ខ្សែកណ្ដាច់។
កណ្ដាច់លែះ	គុ.	[កន់-ដាច់-លេះ]	ដែលទ័លក្ររហាមរកនេះបាត់រកនោះគ្មាន	មនុស្សកណ្ដាច់លែះ (ព. ម.)។
កណ្ដាញ់	ន.	[កន់-ដាញ់]	ដុំសក់ក្រញាញ់ដែលមនុស្ស ១ ពួកកាន់ខាងក្បួនអាគម រាប់អានទុកជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន។
កណ្ដាញ់	គុ.	[កន់-ដាញ់]	ក្រញាញ់ចាក់ស្រែះ	សក់កណ្ដាញ់។
កណ្ដាញ់ព្រាយ	ន.	[កន់-ដាញ់-ព្រាយ]	(ម.ព. កណ្ដាញ់ ១)។
កណ្ដាប់	ន.	[កន់-ដាប់]	បាច់	ស្រូវ ឬ ស្មៅ ១ កណ្ដាប់។
កណ្ដាប់ចក្រវាល		[កន់-ដាប់-ចាក់-ក្រ-វ៉ាល]	រង្វង់ជុំវិញចង្កេះនៃឱកាសលោក។
កណ្ដាប់ស្រែង		[កន់-ដាប់-ស្រែង]	ស្រែងដែលឡើងជារង្វង់ៗ	ស្រែងឡើងកណ្ដាប់។
កណ្ដាប់ចង្អេរ	ន.	[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]	ឫស្សីមួយបន្ទះ ដែលគេពត់ធ្វើជារង្វង់ ដើម្បីក្ដាប់មាត់ចង្អេរឱ្យរឹង។
កណ្ដាប់ចង្អេរ	ន.	[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]	ឈ្មោះឈើវល្លិមួយប្រភេទ ដើមធំច្រើនប្រើជាឧស, ជាថ្នាំ	ដើមកណ្ដាប់ចង្អេរ។
កណ្ដាប់ចង្អេរ	ន.	[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]	អវយវៈដែលជាកណ្ដាប់របស់ក្រពះសត្វស៊ីស្មៅ មានគោក្របីជាដើម។
កណ្ដាប់ដៃ	គុ., ន.	[កន់-ដាប់-ដៃ]	ការនៅក្នុងដៃគេ; ដែលនៅក្នុងអំណាចក្នុងឱវាទគេ, បានដៃគេ	លុះកណ្ដាប់ដៃគេ, នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។
កណ្ដាប់ដៃដែក	ន.	[កន់-ដាប់-ដៃ-ដែក]	(សំនួន.) ការប្រើអំណាច ឬ វិធានការក្ដៅ ឬ ការនិយមប្រើកម្លាំងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយ	កណ្ដាប់ដៃដែកប្រឆាំងមន្ត្រីល្មើសច្បាប់។
កណ្ដារ	ន.	[កន់-ដា]	ដែកសម្រាប់ក្ដារ (គ្រឿងជាងឈើ)	ដែកកណ្ដារ។
កណ្ដាល	ន.	[កន់-ដាល]	ទីទីទៃពីខាង គឺទីជាចន្លោះស្មើភាគទៅខាងដើម, ចុង ឬ មុខក្រោយ, ឆ្វេងស្ដាំ	កណ្ដាលផ្លូវ, កណ្ដាលទន្លេ។
ឋានកណ្ដាល	ន.	[ឋាន-កន់-ដាល]	ជាន់មនុស្សលោកយើង ព្រោះជាចន្លោះសួគ៌និងនរក។
កណ្ដាល	គុ.	[កន់-ដាល]	យ៉ាងល្មម, មិនល្អមិនអាក្រក់, មិនធំ មិនតូច	ធុនកណ្ដាល។
កណ្ដាល	ន.	[កន់-ដាល]	ឈ្មោះខែត្រមួយរបស់កម្ពុជា មានទីរាជការតាំងនៅតាខ្មៅ	ខែត្រកណ្ដាល។
កណ្ដាលស្ទឹង	ន.	[កន់-ដាល-ស្ទឹង]	ឈ្មោះស្រុកមួយ ក្នុងខែត្រកណ្ដាល	ស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង។
កណ្ដាស់	កិ.	[កន់-ដាស់]	ឈ្លក់ខ្យល់ដោយឆួល។
កណ្ដឹង	ន.	[កន់-ដឹង]	ប្រដាប់ធ្វើដោយលង្ហិន ឬ សំរឹទ្ធ មានសណ្ឋានជាបំពង់មានទងជាវង់ សម្រាប់កាន់ឬចង មានគ្រាប់យោលដោយអង្រង់ទង្គិចឮសូរ។
កណ្ដឹងគោ	ន.	[កន់-ដឹង-គោ]	ឈ្មោះលតាជាតិមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកទំពាំងបាយជូរ ផ្កាជាចង្កោម ប្រើជាបន្លែស្លកកូរបាន។
កណ្ដឹងដំរី	ន.	[កន់-ដឹង-ដំ-រ៉ី]	(ម.ព. កណ្ដឹងគោ)។
កណ្ដឹមឆែប!	ឧ.	[កន់-ដឹម-ឆែប]	សូរដែលបន្លឺឡើង ដោយការភ្ញាក់ ឬ ដោយការជ្រលួសមាត់ ព្រោះជំពប់ប៉ះអ្វីៗ	យាយគាត់ភ្លាត់មាត់ថា កណ្ដឹមឆែប!។
កណ្ដុក	គុ.	[កន់-ដុក]	ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យធ្ងន់ឱ្យប្លែកឡើង	កញ្ចប់នេះធ្ងន់កណ្ដុក។
ធ្ងន់ចិត្តកណ្ដុក	គុ.កិ.	[ធ្ងន់-ចិត-កន់-ដុក]	មានសេចក្ដីព្រួយ។
កណ្ដុរ	ន.	[កន់-ដុល]	ថនិកសត្វកកេរមាឌមធ្យម មានកន្ទុយវែង ជាសត្វឱ្យទុក្ខដល់មនុស្សដោយហេតុបំផ្លាញ មានកាត់សំពត់អាវ ស៊ីស្រូវជាដើម	កណ្ដុរមានច្រើនយ៉ាង មានកណ្ដុរល្មែះ, កណ្ដុរប្រែង, កណ្ដុរភ្នំ, កណ្ដុរស្រែជាដើម។
កណ្ដុរប្រែង	ន.	[កន់-ដុល-ប្រែង]	ពួកកណ្ដុរដែលមានមាឌធំៗ ប៉ុនកំភួនជើង ហើយមានប្រែងដុះជុំជិតខ្លួន វាច្រើនរស់នៅតាមវាលស្រែដោយស៊ីគ្រាប់ស្រូវជាអាហារ។
កណ្ដូង	គុ.	[កន់-ដូង]	ដែលឥតកន្ទុយ	មាន់កណ្ដូង, ខ្លែងកណ្ដូង គឺខ្លែងបង្ហើរដែលឥតកន្ទុយ។
សក់កណ្ដូង	ន.	[សក់-កន់-ដូង]	សក់ដែលកាត់ត្រងិលក្រោយ។
កណ្ដូប	ន.	[កន់-ដូប]	ឈ្មោះសត្វល្អិតច្រើនប្រភេទ មានស្លាប កើតនិងអាស្រ័យនៅនឹងស្មៅ, នឹងស្លឹកឈើ។
កណ្ដូបសេះ	ន.	[កន់-ដូប-សេះ]	កណ្ដូបម្យ៉ាងច្រើនមានពណ៌បៃតង មានដៃមួយគូរាងជាបន្លាស្រួចៗនៅជាយដែលអាចបត់បាន សម្រាប់ចាប់សត្វល្អិតឯទៀតធ្វើជាចំណី។ ជួនកាលគេហៅវាថា កណ្ដូបបុកស្រូវ។
កណ្ដួយ	ន.	[កន់-ដួយ]	អវយវៈកំបាំងរបស់ស្ត្រី, គុយ្ហប្រទេសនៃស្ត្រី, យោនី (ព.អា.)។ ពាក្យរាបសាថា គុយ្ហប្រទេសស្ត្រី។
កណ្ដៀខ្មូត	ន.	[កន់-ដៀ-ខ្មូត]	ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ដើមថ្លោសៗ មានបន្លា ស្លឹកធំៗ មានដៃដូចត្រឡាច, ល្ពៅ, ស្លឹកខ្ចីប្រើជាអន្លក់ ឬ របោយបាន; ច្រើនដុះលើ ដំបូក ឬ មាត់បឹង។ អ្នកស្រុកខ្លះហៅ បង្ហៀរខ្មូត។
កណ្ដៀង	ន.	[កន់-ដៀង]	ឈ្មោះវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទក្នុងពួកកន្ទាំងហែ មានផ្កាពណ៌ខៀវស្រស់ គេប្រើដើមនិងស្លឹកធ្វើជាបន្លែបាន។
កណ្ដៀង	ន.	[កន់-ដៀង]	ឈ្មោះត្បូងមួយយ៉ាង មានពណ៌ដូចផ្កាកណ្ដៀង	ត្បូងកណ្ដៀង។
កណ្ដៀត	កិ.	[កន់-ដៀត]	កៀកដាក់លើចង្កេះ	កណ្ដៀតក្អម, កណ្ដៀតកញ្ជើល។
កណ្ដៀតក្អម	ន.	[កន់-ដៀត-ក្អម]	អវយវៈមនុស្សប៉ែកត្រង់ចង្កេះគឺត្រង់ប៉ែកដែលកណ្ដៀតអ្វីៗ មានក្អមជាដើម	ឈឺចុកត្រង់កណ្ដៀតក្អម។
កណ្ដៀទៀ	ន.	[កន់-ដៀ-ទៀ]	ឈ្មោះសត្វពួកមានដោះមួយប្រភេទមានរូប, សម្បុរ ប្រហែលនឹងកំប្រុក តែធំជាងកំប្រុកបន្តិច ហើយចេះហើរបានដូចឆ្មាបា	កណ្ដៀទៀកាត់ខ្សែបំពង់ត្នោតធ្លាក់អស់។
កណ្ដៀន	គុ.	[កន់-ដៀន]	ណែនក្ដន់, តឹងពេញសាច់	ធាត់កណ្ដៀន, សាច់កណ្ដៀន។
កណ្ដៀរ	ន.	[កន់-ដៀ]	ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយពួកក្នុងពួកកណ្ដាច់ ចេះពូនដីឱ្យកើតជាដំបូកជាត្រោកបាន។
កណ្ដៀវ	ន.	[កន់-ដៀវ]	ប្រដាប់ធ្វើដោយដែកមានផ្លែខុប សម្រាប់ច្រូតស្រូវ, ច្រូតស្មៅជាដើម។
ឆ្នាំនេះកណ្ដៀវសោយរាជ្យហើយ			(សំនួន.) ឆ្នាំដែលធ្វើស្រូវមិនបាន គឺកណ្ដៀវនៅស្រណុកគ្មានអ្វីនឹងច្រូត។
កណ្ដេង	ន.	[កន់-ដេង]	ធូលីកករនៅបាតក្អមជាដើម	កណ្ដេងធ្លះ, កណ្ដេងដី។
កណ្ដេង	ន.	[កន់-ដេង]	ឈ្មោះភមរជាតិមួយប្រភេទពួកម្រោម មានមេធំជាងម្រោមបន្តិច, មិនចេះទិច, ត្រឹបយកដមនិងលំអងផ្កាដូចម្រោម ធ្វើសំបុកនៅក្នុងរន្ធដំបូក មានជ័រពណ៌សឬលឿង រឹងដូចជ័រចុង ហៅថា ជ័រកណ្ដេង (មានដោយស្រុក)។
កណ្ដែងកណ្ដោច	គុ.	[កន់-ដែង-កន់-ដោច]	ដែលនៅក្នុងទីស្ងាត់ឥតមានសូរសព្ទអ្វីទៅបណ្ដាលឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល ហើយមានតែនាំឱ្យមានសេចក្ដីសង្វេគក្នុងចិត្ត។
កណ្ដោច	គុ.កិ., គុ.	[កន់-ដោច]	ដែលត្រមោចឯកឯង, ដែលមានចិត្តត្រមោច លន្លង់លន្លោចក្នុងទីស្ងាត់ជ្រងំ	គ្នាជាមនុស្សកណ្ដោចទាំងថ្ងៃទាំងយប់; នៅកណ្ដោចម្នាក់ឯង។
កណ្ដោច	ប.	[កន់-ដោច]	ពាក្យប្រើផ្សំជាមួយនឹងពាក្យ កណ្ដាច់ ថា កណ្ដាច់កណ្ដោច	យកខ្សែកណ្ដាច់កណ្ដោចអ៊‌ីចឹងមកឱ្យគ្នា! ប្រើការអីនឹងកើត?។
កណ្ដោចកណ្ដែង	គុ.កិ.	[កន់-ដោច-កន់-ដែង]	(ម.ព. កណ្ដែងកណ្ដោច)។
កណ្ដោល	ន.	[កន់-ដោល]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ មានស្លឹកធំៗ សំបកក្រាស់ ផ្កាក្លិនឆ្អាប, សំបកប្រើធ្វើជាទ្រនាប់ទ្រាប់ខ្នងដំរី។
កណ្ដោលបាត	ន.	[កន់-ដោល-បាត]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទស្លឹកផ្លែនិងក្លិនប្រហែលគ្នានឹងកណ្ដោលធំ តែដើមតូចទាប កម្ពស់ប្រមាណដើមស្ពៃ។
កណ្ដុំឆែប!	ឧ.	[កន់-ដុំ-ឆែប]	(ម.ព. កណ្ដឹមឆែប!)។
កណ្ឋជៈ	គុ.	[ក័ណ-ឋៈ-ជៈ]	ដែលមានសូរសំឡេងកើតត្រង់ក (បំពង់ក) សូរសំឡេងនៃអក្សរ អ, អា, ក, ខ, គ, ឃ, ង, ហ ៨ តួនេះកើតក្នុង ក។
កណ្ឌ	ន.	[កាន់]	ព្រួញ; គ្រាប់កាំភ្លើង; ទង់; ដើម; កំណត់, បរិច្ឆេទ, វគ្គ, ខ្សែ	សាស្ត្រាមួយកណ្ឌ។
ទុតិយកណ្ឌ	ន.	[ទុ-តិ-យ៉ៈ-កាន់]	ភាគ ឈុត ឬវគ្គទីពីរ	ទុតិយកណ្ឌក្នុងរឿងរាមាយណៈគឺអយុធ្យាកណ្ឌ។
កណ្ណធារ	ន.	[កាន់-ណៈ-ធា]	បុគ្គលដែលមានគុណវុឌ្ឍិឬសមត្ថភាពវិជ្ជាជីវៈសមស្របជួយដល់មេបញ្ជាការនាវា ដើម្បីបើកបរនាវានៅពេលចូលនិងចេញពីកំពង់ផែ។
កណ្ណធារកិច្ច	ន.	[កាន់-ណៈ-ធា-រៈ-កិច]	សកម្មភាពដែលធ្វើឡើងដោយកណ្ណធារ។
កណ្ហាជិនា	ន.	[កន់-ហា-ជិ-នា]	ឈ្មោះព្រះរាជធីតានៃព្រះវេស្សន្តរមានក្នុងមហាវេស្សន្តរជាតក (រឿងមហាជាតក៍)។
កត់	កិ.	[កត់]	សរសេរចំណាំ	កត់ត្រា, កត់ពន្ធ។
បញ្ញាកត់	ន.	[ប៉័ញ-ញ៉ា-កត់]	(ព.ប្រ.) គឺបញ្ញាដែលឆាប់ចាំហើយមិនភ្លេច។
កត់	កិ.	[កត់]	ទប់, ឃាត់ទុកឱ្យនឹង	ដំរីដាលគេយកកង្វេរកាប់កត់ឱ្យនៅនឹង។
កតញ្ញុតា	ន.	[កៈ-តាញ់-ញុ-តា]	សេចក្ដីដឹងឧបការគុណដែលអ្នកដទៃបានធ្វើដល់ខ្លួន	បុត្រធីតា ត្រូវមានកតញ្ញុតាចំពោះមាតាបិតា។
កតញ្ញុតាធម៌	ន.	[កៈ-ត័ញ-ញុ-តា-ធ័រ]	ធម៌គឺកតញ្ញុតា	កតញ្ញុតាធម៌របស់បុត្រធីតា។
កតញ្ញូ	គុ., ន.	[កៈ-ត័ញ-ញូ]	អ្នកដឹងឧបការគុណដែលអ្នកឯទៀតគេបានធ្វើហើយដល់ខ្លួន គឺអ្នកដែលមិនភ្លេច, មិនរមិលគុណគេ	បុរសកតញ្ញូ, ស្ត្រីកតញ្ញូ។
កតវេទិតា	ន.	[កៈ-តៈ-វេ-ទិ-តា]	ការដែលបានតប ឬដែលគិតតែនឹងតបស្នងសងគុណដល់អ្នកមានគុណ	កតវេទិតារបស់បុត្រធីតាទាំងឡាយ។
កតវេទិនី	ន.	[ក័ត-តៈ-វេ-ទិ-នី]	(ម.ព. កតវេទី)។
កតវេទី	គុ., ន.	[កៈ-តៈ-វេ-ទី]	អ្នកដែលបានតប, ដែលគិតតែនឹងតបស្នងសងគុណដល់អ្នកមានគុណ	បុរសនោះជាកតវេទី។

កញ្ជ្រម

គុ.

[កញ់-ជ្រម]

(ព.ទ្រ.) ដែលមិនអង់អាច ឬ ដែលមានកិរិយាបែបជាអ្នកខ្លាចគេ

មនុស្សកញ្ជ្រម, ឫកកញ្ជ្រម។

កញ្ជ្រឹល

ន.

[កញ់-ជ្រិល]

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ជាថ្នាំសម្រាប់ត្រាំងូតរម្ងាប់រោគកញ្ជ្រឹល

វល្លិកញ្ជ្រឹល។

កញ្ជ្រឹល

ន.

[កញ់-ជ្រិល]

ឈ្មោះរោគស្បែកមួយយ៉ាង ក្នុងពួកជំងឺអុតក្ដាម, ជំងឺស្អូច

កើតកញ្ជ្រឹល, លាប់កញ្ជ្រឹល។

កញ្ជ្រូក

ន.

[កញ់-ជ្រូក]

ឈ្មោះត្រីរំអិលតូចមួយប្រភេទ មានស្នែងពីរបើកបិទបាន មុខស្រួច មានព្រុយពីរ ទ្រនុងក្រហម កន្ទុយឆែក។

កញ្ជ្រួច

ន.

[កញ់-ជ្រួច]

(ម.ព. កាំជ្រួច ១)។

កញ្ជ្រៀច

ន.

[កញ់-ជ្រៀច]

ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ ស្រដៀងនឹងសាលិកាក្របី, តែសម្បុរប្រផេះ។

កញ្ជ្រៀច

ន.

[កញ់-ជ្រៀច]

ឈ្មោះស្រុកមួយក្នុងខែត្រព្រៃវែង

ស្រុកកញ្ជ្រៀច។

កញ្ជ្រៀប

ន.

[កញ់-ជ្រាប]

ឈ្មោះត្រសក់ផ្អរយ៉ាងតូច

ត្រសក់កញ្ជ្រៀប។

កញ្ជ្រៀវ

កិ.

[កញ់-ជ្រៀវ]

ស្រែកខ្ញៀវខ្ញារ

សាលិកាកញ្ជ្រៀវ, ក្មេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ។

កញ្ជ្រោក

កិ.

[កញ់-ជ្រោក]

បោកបាចសាចទឹក

ក្មេងកញ្ជ្រោកទឹកល្អក់អស់។

កញ្ជ្រោកបោកបាច

កិ.

[កញ់-ជ្រោក-បោក-បាច]

និយាយខ្លាំងៗ ដូចគេកញ្ជ្រោកទឹក ដូចគេបោក ដូចគេបាចសាចទឹក

ស្រាប់តែគាត់មកកញ្ជ្រោកបោកបាចឱ្យឯងភ្ញាក់ស្មារតី។

កញ្ជ្រោង

ន.

[កញ់-ជ្រោង]

ឈ្មោះសត្វព្រៃជើង ៤ មួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះ រូបរាងស្រដៀងគ្នានឹងខ្លាត្រី រោមប្រផេះពព្រុស។

កញ្ជ្រោល

កិ.

[កញ់-ជ្រោល]

ច្រឡោតដាល, លោត

លោតកញ្ជ្រោល, គោកញ្ជ្រោល។

កញ្ឈូស

កិ.

[កញ់-ឈូស]

ឈូសដោយបំពាន, ដោយបង្ខំ; សព្ទនេះសម្រាប់និយាយបានតែដំរីឈូសដី

ដំរីកញ្ឈូសដី។

កញ្ឈូស

កិ.

[កញ់-ឈូស]

គ្រលុកត្រីប្រហុកដោយថ្នមៗ ស្រាលៗ ដើម្បីឱ្យជ្រុះស្រកា គឺវេលាធ្វើប្រហុកនោះ ត្រីដែលតូចៗ យកស្រកាមិនកើត គេគ្រាន់តែកាត់ក្បាលត្រាំទឹកក្នុងពាង ឬ ក្នុងវត្ថុអ្វីដែលជ្រៅ ហើយគេយកឫស្សីទាំងមូលមួយកំណាត់ មកសាប់ចុងម្ខាង ទើបគេគ្រលុកត្រីដែលត្រាំទឹកនោះទៅ លុះជ្រុះស្រកាអស់ហើយ គេស្រង់យកមកហាលថ្ងៃ

កញ្ឈូសត្រីប្រហុក។

កញ្ញា

ន.

[ក័ញ-ញ៉ា]

ស្រីក្រមុំតូច, ស្រីជំទង់។

កញ្ញា

ន.

[ក័ញ-ញ៉ា]

ឈ្មោះខែទី ៩ តាមសុរិយគតិ មាន ៣០ ថ្ងៃ និងរាសីរូបស្រីក្រមុំ។

កញ្ញាកិត្តិយស

ន.

[ក័ញ-ញ៉ា-កិត-តិ-យស់]

កញ្ញាដែលត្រូវជ្រើសរើសអមបវរកញ្ញាក្នុងការប្រឡងរូប។

កដប

ន.

[ក-ដប]

ឈ្មោះបក្សីមួយប្រភេទ រូបតូចប៉ុនលលក ចំពុះវែងសម្បុរស ច្រើនធ្វើសំបុកពងតែក្នុងដីតាមច្រាំងទន្លេ, ស្ទឹង, ព្រែក។

កដ្ឋគ្គិ

ន.

[កាត់-ថាក់-គិ]

ភ្លើងដែលឆេះឧស ឬ ឆេះឈើ។

កឋិន

ន.

[កៈ-ថិន]

(ម.ព. កថិន)។

កឋិនត្ថារកិច្ច

ន.

[កៈ-ឋិ-ណាត់-ថា-រៈ-កិច]

(ម.ព. កថិនត្ថារកិច្ច)។

កណសិលា

ន.

[កៈ-ណៈ-សិ-ឡា]

(ម.ព. ថ្មក្រានីត)។

កណា

ន.

[កៈ-ណា]

ពាក្យបំព្រួញនៃពាក្យ «ករុណា» ទទួលចំពោះព្រះសង្ឃ

(ព.កា.) ទៅវត្តទៅវ៉ា គ្រាន់ចេះ «កណា» ឆ្លើយនឹងព្រះសង្ឃ កុំពេលលោកពោល ឆ្លើយ «ពរ»ដាក់សង្ឃ កុំភ្នែកឡិងឡង់ ជួបសង្ឃម្ដងៗ។

កណិការ

ន.

[កៈ-ណិ-កា]

ឈ្មោះឈើផ្កាមួយប្រភេទមានផ្កាសសណ្ឋានប្រហែលនឹងផ្កាម្លិះក្លិនក្រអូប។

កណ្ដក់

គុ.

[កន់-ដក់]

ដែលមានក្រហូងដក់ទឹក, ដក់ធូលីបាន។

កណ្ដក់

គុ.

[កន់-ដក់]

(ព.ប្រ.) ថា អន់ចិត្ត

កណ្ដក់ចិត្ត។

កណ្ដក់

គុ.

[កន់-ដក់]

ដែលមានពកជាដុំដូចគេដក់អ្វីៗ

ពកកកណ្ដក់។

កណ្ដក់

ន.

[កន់-ដក់]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ច្រើនដុះនៅព្រៃភ្នំ ឬព្រៃរនាម, ស្លឹកប្រើជាអន្លក់ ឬជាបន្លែស្លក៏បាន។

កណ្ដកសញ្ញា

ន.

[ក័ន-ដៈ-កៈ-ស័ញ-ញ៉ា]ឬ[កន់-ដក់-ស័ញ-ញ៉ា]

ឈ្មោះវណ្ណយុត្តមួយយ៉ាងមានសណ្ឋានដូចបន្លា (,) តាមរបៀបអឺរ៉ុប, សម្រាប់ប្រើក្នុងការដកឃ្លាជាដើម។ ហៅថា សញ្ញាក្បៀស ក៏បាន។

កណ្ដប

ន.

[កន់-ដប]

ប្រដាប់សម្រាប់អប, ស្នូលសម្រាប់ធ្វើជាមេក្រងស្បូវ, សម្រាប់ដេរស្លឹកប្រក់

ដងកណ្ដប។

កណ្ដាច

គុ.

[កន់-ដាច]

ដែលដាច, ដែលរហែកធ្លុះធ្លាយច្រើនកន្លែង

កន្ទេលកណ្ដាច។

កណ្ដាច់

ន.

[កន់-ដាច់]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយប្រភេទ ក្នុងពួកកណ្ដៀរ តែមានរូបធំជាងកណ្ដៀរ ហើយមានសម្បុរក្រមៅជាង។

កណ្ដាច់

គុ.

[កន់-ដាច់]

ដែលដាច់

ខ្សែកណ្ដាច់។

កណ្ដាច់លែះ

គុ.

[កន់-ដាច់-លេះ]

ដែលទ័លក្ររហាមរកនេះបាត់រកនោះគ្មាន

មនុស្សកណ្ដាច់លែះ (ព. ម.)។

កណ្ដាញ់

ន.

[កន់-ដាញ់]

ដុំសក់ក្រញាញ់ដែលមនុស្ស ១ ពួកកាន់ខាងក្បួនអាគម រាប់អានទុកជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន។

កណ្ដាញ់

គុ.

[កន់-ដាញ់]

ក្រញាញ់ចាក់ស្រែះ

សក់កណ្ដាញ់។

កណ្ដាញ់ព្រាយ

ន.

[កន់-ដាញ់-ព្រាយ]

(ម.ព. កណ្ដាញ់ ១)។

កណ្ដាប់

ន.

[កន់-ដាប់]

បាច់

ស្រូវ ឬ ស្មៅ ១ កណ្ដាប់។

កណ្ដាប់ចក្រវាល

[កន់-ដាប់-ចាក់-ក្រ-វ៉ាល]

រង្វង់ជុំវិញចង្កេះនៃឱកាសលោក។

កណ្ដាប់ស្រែង

[កន់-ដាប់-ស្រែង]

ស្រែងដែលឡើងជារង្វង់ៗ

ស្រែងឡើងកណ្ដាប់។

កណ្ដាប់ចង្អេរ

ន.

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

ឫស្សីមួយបន្ទះ ដែលគេពត់ធ្វើជារង្វង់ ដើម្បីក្ដាប់មាត់ចង្អេរឱ្យរឹង។

កណ្ដាប់ចង្អេរ

ន.

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

ឈ្មោះឈើវល្លិមួយប្រភេទ ដើមធំច្រើនប្រើជាឧស, ជាថ្នាំ

ដើមកណ្ដាប់ចង្អេរ។

កណ្ដាប់ចង្អេរ

ន.

[កន់-ដាប់-ចង់-អេ]

អវយវៈដែលជាកណ្ដាប់របស់ក្រពះសត្វស៊ីស្មៅ មានគោក្របីជាដើម។

កណ្ដាប់ដៃ

គុ., ន.

[កន់-ដាប់-ដៃ]

ការនៅក្នុងដៃគេ; ដែលនៅក្នុងអំណាចក្នុងឱវាទគេ, បានដៃគេ

លុះកណ្ដាប់ដៃគេ, នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃយើង។

កណ្ដាប់ដៃដែក

ន.

[កន់-ដាប់-ដៃ-ដែក]

(សំនួន.) ការប្រើអំណាច ឬ វិធានការក្ដៅ ឬ ការនិយមប្រើកម្លាំងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាណាមួយ

កណ្ដាប់ដៃដែកប្រឆាំងមន្ត្រីល្មើសច្បាប់។

កណ្ដារ

ន.

[កន់-ដា]

ដែកសម្រាប់ក្ដារ (គ្រឿងជាងឈើ)

ដែកកណ្ដារ។

កណ្ដាល

ន.

[កន់-ដាល]

ទីទីទៃពីខាង គឺទីជាចន្លោះស្មើភាគទៅខាងដើម, ចុង ឬ មុខក្រោយ, ឆ្វេងស្ដាំ

កណ្ដាលផ្លូវ, កណ្ដាលទន្លេ។

ឋានកណ្ដាល

ន.

[ឋាន-កន់-ដាល]

ជាន់មនុស្សលោកយើង ព្រោះជាចន្លោះសួគ៌និងនរក។

កណ្ដាល

គុ.

[កន់-ដាល]

យ៉ាងល្មម, មិនល្អមិនអាក្រក់, មិនធំ មិនតូច

ធុនកណ្ដាល។

កណ្ដាល

ន.

[កន់-ដាល]

ឈ្មោះខែត្រមួយរបស់កម្ពុជា មានទីរាជការតាំងនៅតាខ្មៅ

ខែត្រកណ្ដាល។

កណ្ដាលស្ទឹង

ន.

[កន់-ដាល-ស្ទឹង]

ឈ្មោះស្រុកមួយ ក្នុងខែត្រកណ្ដាល

ស្រុកកណ្ដាលស្ទឹង។

កណ្ដាស់

កិ.

[កន់-ដាស់]

ឈ្លក់ខ្យល់ដោយឆួល។

កណ្ដឹង

ន.

[កន់-ដឹង]

ប្រដាប់ធ្វើដោយលង្ហិន ឬ សំរឹទ្ធ មានសណ្ឋានជាបំពង់មានទងជាវង់ សម្រាប់កាន់ឬចង មានគ្រាប់យោលដោយអង្រង់ទង្គិចឮសូរ។

កណ្ដឹងគោ

ន.

[កន់-ដឹង-គោ]

ឈ្មោះលតាជាតិមួយប្រភេទ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកទំពាំងបាយជូរ ផ្កាជាចង្កោម ប្រើជាបន្លែស្លកកូរបាន។

កណ្ដឹងដំរី

ន.

[កន់-ដឹង-ដំ-រ៉ី]

(ម.ព. កណ្ដឹងគោ)។

កណ្ដឹមឆែប!

ឧ.

[កន់-ដឹម-ឆែប]

សូរដែលបន្លឺឡើង ដោយការភ្ញាក់ ឬ ដោយការជ្រលួសមាត់ ព្រោះជំពប់ប៉ះអ្វីៗ

យាយគាត់ភ្លាត់មាត់ថា កណ្ដឹមឆែប!។

កណ្ដុក

គុ.

[កន់-ដុក]

ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យធ្ងន់ឱ្យប្លែកឡើង

កញ្ចប់នេះធ្ងន់កណ្ដុក។

ធ្ងន់ចិត្តកណ្ដុក

គុ.កិ.

[ធ្ងន់-ចិត-កន់-ដុក]

មានសេចក្ដីព្រួយ។

កណ្ដុរ

ន.

[កន់-ដុល]

ថនិកសត្វកកេរមាឌមធ្យម មានកន្ទុយវែង ជាសត្វឱ្យទុក្ខដល់មនុស្សដោយហេតុបំផ្លាញ មានកាត់សំពត់អាវ ស៊ីស្រូវជាដើម

កណ្ដុរមានច្រើនយ៉ាង មានកណ្ដុរល្មែះ, កណ្ដុរប្រែង, កណ្ដុរភ្នំ, កណ្ដុរស្រែជាដើម។

កណ្ដុរប្រែង

ន.

[កន់-ដុល-ប្រែង]

ពួកកណ្ដុរដែលមានមាឌធំៗ ប៉ុនកំភួនជើង ហើយមានប្រែងដុះជុំជិតខ្លួន វាច្រើនរស់នៅតាមវាលស្រែដោយស៊ីគ្រាប់ស្រូវជាអាហារ។

កណ្ដូង

គុ.

[កន់-ដូង]

ដែលឥតកន្ទុយ

មាន់កណ្ដូង, ខ្លែងកណ្ដូង គឺខ្លែងបង្ហើរដែលឥតកន្ទុយ។

សក់កណ្ដូង

ន.

[សក់-កន់-ដូង]

សក់ដែលកាត់ត្រងិលក្រោយ។

កណ្ដូប

ន.

[កន់-ដូប]

ឈ្មោះសត្វល្អិតច្រើនប្រភេទ មានស្លាប កើតនិងអាស្រ័យនៅនឹងស្មៅ, នឹងស្លឹកឈើ។

កណ្ដូបសេះ

ន.

[កន់-ដូប-សេះ]

កណ្ដូបម្យ៉ាងច្រើនមានពណ៌បៃតង មានដៃមួយគូរាងជាបន្លាស្រួចៗនៅជាយដែលអាចបត់បាន សម្រាប់ចាប់សត្វល្អិតឯទៀតធ្វើជាចំណី។ ជួនកាលគេហៅវាថា កណ្ដូបបុកស្រូវ។

កណ្ដួយ

ន.

[កន់-ដួយ]

អវយវៈកំបាំងរបស់ស្ត្រី, គុយ្ហប្រទេសនៃស្ត្រី, យោនី (ព.អា.)។ ពាក្យរាបសាថា គុយ្ហប្រទេសស្ត្រី។

កណ្ដៀខ្មូត

ន.

[កន់-ដៀ-ខ្មូត]

ឈ្មោះវល្លិមួយប្រភេទ ដើមថ្លោសៗ មានបន្លា ស្លឹកធំៗ មានដៃដូចត្រឡាច, ល្ពៅ, ស្លឹកខ្ចីប្រើជាអន្លក់ ឬ របោយបាន; ច្រើនដុះលើ ដំបូក ឬ មាត់បឹង។ អ្នកស្រុកខ្លះហៅ បង្ហៀរខ្មូត។

កណ្ដៀង

ន.

[កន់-ដៀង]

ឈ្មោះវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទក្នុងពួកកន្ទាំងហែ មានផ្កាពណ៌ខៀវស្រស់ គេប្រើដើមនិងស្លឹកធ្វើជាបន្លែបាន។

កណ្ដៀង

ន.

[កន់-ដៀង]

ឈ្មោះត្បូងមួយយ៉ាង មានពណ៌ដូចផ្កាកណ្ដៀង

ត្បូងកណ្ដៀង។

កណ្ដៀត

កិ.

[កន់-ដៀត]

កៀកដាក់លើចង្កេះ

កណ្ដៀតក្អម, កណ្ដៀតកញ្ជើល។

កណ្ដៀតក្អម

ន.

[កន់-ដៀត-ក្អម]

អវយវៈមនុស្សប៉ែកត្រង់ចង្កេះគឺត្រង់ប៉ែកដែលកណ្ដៀតអ្វីៗ មានក្អមជាដើម

ឈឺចុកត្រង់កណ្ដៀតក្អម។

កណ្ដៀទៀ

ន.

[កន់-ដៀ-ទៀ]

ឈ្មោះសត្វពួកមានដោះមួយប្រភេទមានរូប, សម្បុរ ប្រហែលនឹងកំប្រុក តែធំជាងកំប្រុកបន្តិច ហើយចេះហើរបានដូចឆ្មាបា

កណ្ដៀទៀកាត់ខ្សែបំពង់ត្នោតធ្លាក់អស់។

កណ្ដៀន

គុ.

[កន់-ដៀន]

ណែនក្ដន់, តឹងពេញសាច់

ធាត់កណ្ដៀន, សាច់កណ្ដៀន។

កណ្ដៀរ

ន.

[កន់-ដៀ]

ឈ្មោះសត្វល្អិតមួយពួកក្នុងពួកកណ្ដាច់ ចេះពូនដីឱ្យកើតជាដំបូកជាត្រោកបាន។

កណ្ដៀវ

ន.

[កន់-ដៀវ]

ប្រដាប់ធ្វើដោយដែកមានផ្លែខុប សម្រាប់ច្រូតស្រូវ, ច្រូតស្មៅជាដើម។

ឆ្នាំនេះកណ្ដៀវសោយរាជ្យហើយ

(សំនួន.) ឆ្នាំដែលធ្វើស្រូវមិនបាន គឺកណ្ដៀវនៅស្រណុកគ្មានអ្វីនឹងច្រូត។

កណ្ដេង

ន.

[កន់-ដេង]

ធូលីកករនៅបាតក្អមជាដើម

កណ្ដេងធ្លះ, កណ្ដេងដី។

កណ្ដេង

ន.

[កន់-ដេង]

ឈ្មោះភមរជាតិមួយប្រភេទពួកម្រោម មានមេធំជាងម្រោមបន្តិច, មិនចេះទិច, ត្រឹបយកដមនិងលំអងផ្កាដូចម្រោម ធ្វើសំបុកនៅក្នុងរន្ធដំបូក មានជ័រពណ៌សឬលឿង រឹងដូចជ័រចុង ហៅថា ជ័រកណ្ដេង (មានដោយស្រុក)។

កណ្ដែងកណ្ដោច

គុ.

[កន់-ដែង-កន់-ដោច]

ដែលនៅក្នុងទីស្ងាត់ឥតមានសូរសព្ទអ្វីទៅបណ្ដាលឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល ហើយមានតែនាំឱ្យមានសេចក្ដីសង្វេគក្នុងចិត្ត។

កណ្ដោច

គុ.កិ., គុ.

[កន់-ដោច]

ដែលត្រមោចឯកឯង, ដែលមានចិត្តត្រមោច លន្លង់លន្លោចក្នុងទីស្ងាត់ជ្រងំ

គ្នាជាមនុស្សកណ្ដោចទាំងថ្ងៃទាំងយប់; នៅកណ្ដោចម្នាក់ឯង។

កណ្ដោច

ប.

[កន់-ដោច]

ពាក្យប្រើផ្សំជាមួយនឹងពាក្យ កណ្ដាច់ ថា កណ្ដាច់កណ្ដោច

យកខ្សែកណ្ដាច់កណ្ដោចអ៊‌ីចឹងមកឱ្យគ្នា! ប្រើការអីនឹងកើត?។

កណ្ដោចកណ្ដែង

គុ.កិ.

[កន់-ដោច-កន់-ដែង]

(ម.ព. កណ្ដែងកណ្ដោច)។

កណ្ដោល

ន.

[កន់-ដោល]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ មានស្លឹកធំៗ សំបកក្រាស់ ផ្កាក្លិនឆ្អាប, សំបកប្រើធ្វើជាទ្រនាប់ទ្រាប់ខ្នងដំរី។

កណ្ដោលបាត

ន.

[កន់-ដោល-បាត]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទស្លឹកផ្លែនិងក្លិនប្រហែលគ្នានឹងកណ្ដោលធំ តែដើមតូចទាប កម្ពស់ប្រមាណដើមស្ពៃ។

កណ្ដុំឆែប!

ឧ.

[កន់-ដុំ-ឆែប]

(ម.ព. កណ្ដឹមឆែប!)។

កណ្ឋជៈ

គុ.

[ក័ណ-ឋៈ-ជៈ]

ដែលមានសូរសំឡេងកើតត្រង់ក (បំពង់ក) សូរសំឡេងនៃអក្សរ អ, អា, ក, ខ, គ, ឃ, ង, ហ ៨ តួនេះកើតក្នុង ក។

កណ្ឌ

ន.

[កាន់]

ព្រួញ; គ្រាប់កាំភ្លើង; ទង់; ដើម; កំណត់, បរិច្ឆេទ, វគ្គ, ខ្សែ

សាស្ត្រាមួយកណ្ឌ។

ទុតិយកណ្ឌ

ន.

[ទុ-តិ-យ៉ៈ-កាន់]

ភាគ ឈុត ឬវគ្គទីពីរ

ទុតិយកណ្ឌក្នុងរឿងរាមាយណៈគឺអយុធ្យាកណ្ឌ។

កណ្ណធារ

ន.

[កាន់-ណៈ-ធា]

បុគ្គលដែលមានគុណវុឌ្ឍិឬសមត្ថភាពវិជ្ជាជីវៈសមស្របជួយដល់មេបញ្ជាការនាវា ដើម្បីបើកបរនាវានៅពេលចូលនិងចេញពីកំពង់ផែ។

កណ្ណធារកិច្ច

ន.

[កាន់-ណៈ-ធា-រៈ-កិច]

សកម្មភាពដែលធ្វើឡើងដោយកណ្ណធារ។

កណ្ហាជិនា

ន.

[កន់-ហា-ជិ-នា]

ឈ្មោះព្រះរាជធីតានៃព្រះវេស្សន្តរមានក្នុងមហាវេស្សន្តរជាតក (រឿងមហាជាតក៍)។

កត់

កិ.

[កត់]

សរសេរចំណាំ

កត់ត្រា, កត់ពន្ធ។

បញ្ញាកត់

ន.

[ប៉័ញ-ញ៉ា-កត់]

(ព.ប្រ.) គឺបញ្ញាដែលឆាប់ចាំហើយមិនភ្លេច។

កត់

កិ.

[កត់]

ទប់, ឃាត់ទុកឱ្យនឹង

ដំរីដាលគេយកកង្វេរកាប់កត់ឱ្យនៅនឹង។

កតញ្ញុតា

ន.

[កៈ-តាញ់-ញុ-តា]

សេចក្ដីដឹងឧបការគុណដែលអ្នកដទៃបានធ្វើដល់ខ្លួន

បុត្រធីតា ត្រូវមានកតញ្ញុតាចំពោះមាតាបិតា។

កតញ្ញុតាធម៌

ន.

[កៈ-ត័ញ-ញុ-តា-ធ័រ]

ធម៌គឺកតញ្ញុតា

កតញ្ញុតាធម៌របស់បុត្រធីតា។

កតញ្ញូ

គុ., ន.

[កៈ-ត័ញ-ញូ]

អ្នកដឹងឧបការគុណដែលអ្នកឯទៀតគេបានធ្វើហើយដល់ខ្លួន គឺអ្នកដែលមិនភ្លេច, មិនរមិលគុណគេ

បុរសកតញ្ញូ, ស្ត្រីកតញ្ញូ។

កតវេទិតា

ន.

[កៈ-តៈ-វេ-ទិ-តា]

ការដែលបានតប ឬដែលគិតតែនឹងតបស្នងសងគុណដល់អ្នកមានគុណ

កតវេទិតារបស់បុត្រធីតាទាំងឡាយ។

កតវេទិនី

ន.

[ក័ត-តៈ-វេ-ទិ-នី]

(ម.ព. កតវេទី)។

កតវេទី

គុ., ន.

[កៈ-តៈ-វេ-ទី]

អ្នកដែលបានតប, ដែលគិតតែនឹងតបស្នងសងគុណដល់អ្នកមានគុណ

បុរសនោះជាកតវេទី។