seanghay/khmer-dictionary-44k · Datasets at Hugging Face

word stringlengths 1 62	pos stringlengths 0 18	pro stringlengths 0 66	definition stringlengths 1 2.93k	example stringlengths 0 3.03k
កង់យោង	ន.	[កង់-យោង]	កង់លោហៈមួយបែបភ្ជាប់ទៅនឹងម៉ាស៊ីនសម្រាប់បង្កើនកម្លាំងវិលឱ្យបានខ្លាំង	កង់យោងម៉ាស៊ីនស្រូវ, កង់យោងគោយន្ត។
កងយោធពលខេមរភូមិន្ទ	ន.	[កង-យោ-ធៈ-ពល់-ខេ-ម៉ៈ-រ៉ៈ-ភូ-មិន]	កងទ័ពទាំងបីប្រភេទ ដែលមានព្រះមហាក្សត្រជាអគ្គមេបញ្ជាការ	កងយោធពលខេមរភូមិន្ទនៃព្រះរាណាចក្រកម្ពុជា។
កង់រវៃ	ន.	[កង់-រ-វៃ]	ឧបករណ៍ដែលមានរាងជារង្វង់ អាចវិលលើអ័ក្សមួយសម្រាប់រវៃអ្វីមួយឱ្យដំណើរការ។
កងវរសេនាតូច	ន.	[កង-វៈ-រៈ-សេ-ណា-តូច]	កងប្រដាប់អាវុធ ដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងវរសេនាធំ	កងវរសេនាតូចកាំភ្លើងធំ។
កងវរសេនាធំ	ន.	[កង-វៈ-រៈ-សេ-ណា-ធំ]	កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងពលតូច។
កង់សឺគួរ	ន.	[កង់-សឺ-កួ]	កង់ដែលទុកបម្រុងសម្រាប់ប្ដូរពេលបែក ឬ ពេលខូច	រថយន្តធំធ្លាក់កង់សឺគួរ ទៅត្រូវអ្នកបើកម៉ូតូ។
កងសោយ	ន.	[កង-សោយ]	ឈ្មោះបទភ្លេងខ្មែរមួយយ៉ាង	បទកងសោយ។
កងអនុសេនាតូច	ន.	[កង-អៈ-នុ-សេ-ណា-តូច]	កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងអនុសេនាធំ។
កងអនុសេនាធំ	ន.	[កង-អៈ-នុ-សេ-ណា-ធំ]	កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងវរសេនាតូច។
កង្កាញ់	កិ.	[កង់-កាញ់]	(ម.ព. អង្កាញ់ ២ និង ៣)។
កង្កុញ	កិ.	[កង់-កុញ]	(ម.ព. អង្កុញ)។
កង្កួច	កិ.	[កង់-កួច]	ស្រែករកគ្នា (ដំរី)	ដំរីកង្កួច។
កង្កួញ	កិ.	[កង់-កួញ]	ក្ដាប់ដៃ, ក្ដាប់ប្រមោយ ដោយបួងដៃ ឬប្រមោយឡើង។
កង្កែប	ន.	[កង់-កែប]	ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ មានជើង ៤ ចេះហែលទឹក, មុជទឹក, លោតលើគោកក៏បាន ច្រើននៅអាស្រ័យនឹងទីក្បែរមាត់ទឹក ឬនឹងរន្ធដីក៏នៅបាន។
កង្កែបកូប	ន.	[កង់-កែប-កូប]	កង្កែបដែលមានរូបធំ យំឮសូរកូបៗ។
កង្កែបបោប	ន.	[កង់-កែប-បោប]	សាច់កង្កែបដែលគេធ្វើជាម្ហូបម្យ៉ាងហៅថា បោប	កង្កែបបោបជាម្ហូបប្រចាំតំបន់។
កង្កែបប្រុយ	ន.	[កង់-កែប-ប្រុយ]	ឈ្មោះកង្កែបមួយប្រភេទ មាឌតូចដងខ្លួនវែង ជើងវែងៗ, អ្នកស្រុកខ្លះហៅ កូនស្ងើន។
កង្កែបអាចម៍គោ	ន.	[កង់-កែប-អាច់-គោ]	ឈ្មោះកង្កែបមួយប្រភេទ មាឌតូចប៉ុនគ្នានឹងកង្កែបប្រុយដែរ ប៉ុន្តែដងខ្លួនខ្លី ជើងក៏ខ្លីៗ ដែរ សម្បុរស្ទើរលឿង នៅតែក្នុងកំពាយអាចម៍គោលើគោក។
កង្កែបអាចម៍គោហ៊ានលោតខាំពស់វែក			(ព.ទ.បុ.) រាស្ត្រតូចតាចហ៊ានប្រណាំងប្រជែងជាមួយនឹងមន្ត្រីមានស័ក្ដិធំ។
កង្ខា	ន.	[ក័ង-ខា]	សេចក្ដីសង្ស័យ, សេចក្ដីសន្ទិះ។
កង្ខើញ	កិ.	[កង់-ខើញ]	លើកទាញ ឬ លាត់សម្លៀកឱ្យខើចឡើង	កង្ខើញសំពត់, កង្ខើញខោ។
កង្វល់	ន.	[កង់-វ៉ល់]	សេចក្ដីខ្វល់ចិត្ត ខ្វល់គំនិត	ខ្ញុំមានកង្វល់។
ស្រុកកើតកង្វល់		[ស្រុក-កើត-កង់-វ៉ល់]	ស្រុកដែលមានកើតសឹកសង្គ្រាម ឬ មានកើតបះបោរចលាចលអ្វី។
កង្វាក់	គុ., ន.	[កង់-វ៉ាក់]	(ព.ទ្រ.) ដែលខ្វាក់; មនុស្សឬសត្វដែលខ្វាក់	គោកង្វាក់; ខ្មោចអាកង្វាក់!។
កង្វារ	ន.	[កង់-វ៉ា]	ប្រដាប់សម្រាប់ខ្វារ	កង្វារត្រចៀក, កង្វារក្ដាម, កង្វារកង្កែប។
កង្វិន	គុ., ន.	[កង់-វ៉ិន]	(ព.ទ្រ.) ដែលខ្វិន; មនុស្សឬសត្វដែលខ្វិន	បុរសកង្វិន; អាកង្វិន!។
កង្វេរ	ន.	[កង់-វ៉េ]	ប្រដាប់មានផ្លែក្ងក់ធ្វើដោយដែក មានដងធ្វើដោយឈើសម្រាប់កាវដំរី។
កង្វះ	ន.	[កង់-វ៉ះ]	ការខ្វះ ភាពខ្វះខាត ការមិនគ្រប់គ្រាន់	កង្វះអនាម័យ, កង្វះជីវជាតិ។
កង្វះខាត	ន.	[កង់-វ៉ះ-ខាត]	ការខ្វះខាត, ភាពខ្វះខាត។
កង្ហារ	ន.	[កង់-ហា]	ប្រដាប់មានស្លាបដែលអាចនឹងវិលដោយកម្លាំងខ្យល់បាន។
កង្ហារអគ្គិសនី	ន.	[កង់-ហា-អ័ក-គិ-សៈ-នី]	ប្រដាប់មានស្លាបដែលអាចនឹងវិលដោយកម្លាំងអគ្គិសនី បង្កើតជាខ្យល់បក់ឱ្យល្ហើយ។
កង្ហិច	ន.	[កង់-ហិច]	ឈ្មោះសត្វពួកកង្ហែន មាឌតូចជាងកង្ហែន ធំទ្រើសជាងកន្ថឹក។
កង្ហែន	ន.	[កង់-ហែន]	សត្វមួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះសម្បុរខ្មៅប្រផេះ រូបធំជាងកង្ហិច ស៊ីផ្លែឈើនិងសាច់ក្នុងគ្រាប់ឈើជាអាហារ។
កច្ចជាតិ	ន.	[កាច់-ចៈ-ជាត]	រុក្ខជាតិពុល, រុក្ខជាតិដែលមានជាតិពុល	ស្លែងជាកច្ចជាតិ។
កច្ចាយនូបត្ថម្ភកៈ	ន.	[កាច់-ចា-យ៉ៈ-នូ-ប៉ាត់-ថាំ-ភៈ-កៈ]	ឈ្មោះក្បួនវេយ្យាករណ៍ជាជំនួយដល់មូលកច្ចាយនៈដែលសម្ដេចព្រះមហាសុមេធាធិបតី ជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ ព្រះសង្ឃរាជ គណៈមហានិកាយ បានរៀបរៀងក្នុងកាលដែលសម្ដេចមានសមណស័ក្ដិជាព្រះគ្រូសង្ឃសត្ថា។
កច្ចាយនៈ	ន.	[កាច់-ចា-យ៉ៈ-នៈ]	នាមព្រះមហាថេរមួយអង្គ ជាអ្នកតែងក្បួនវេយ្យាករណ៍បាលីសម័យជាន់ដើម។ វេយ្យាករណ៍បាលីនោះ ក៏ហៅថា កច្ចាយនៈដែរ (ច្រើនហៅថា មូលកច្ចាយនៈ)។
កញ្ចក	ន.	[កញ់-ចក]	(ព.ទ្រ.) មនុស្ស ឬសត្វដែលខ្ចកជើង។
កញ្ចក់	ន.	[កញ់-ចក់]	កែវឆ្លុះស្រមោល សម្រាប់មើលតែងខ្លួន។ កែវដែលសម្រាប់ដាក់ធ្វើជញ្ជាំងទូ ឬកាត់ឱ្យតូចៗ បិទភ្ជាប់ទៅលើវត្ថុអ្វីៗ ក៏ហៅថា កញ្ចក់ ដែរ	ទូកញ្ចក់, តោកដាំកញ្ចក់ ...។
កញ្ចក់	ន.	[កញ់-ចក់]	សារធាតុរឹងថ្លាប្រភេទជាកែវ ប្រើជាឧបករណ៍ផ្សេងៗច្រើនប្រភេទ ដូចជាឧបករណ៍សំណង់, ឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះជាដើម	អគារកញ្ចក់, ទូកញ្ចក់, ទូកញ្ចក់ចិញ្ចឹមត្រី។
កញ្ចក់ភ្នែក	ន.	[កញ់-ចក់-ភ្នែក]	ផ្នែកថ្លាដែលពាសគ្រាប់ភ្នែក។
កញ្ចប់	ន.	[កញ់-ចប់]	អ្វីៗ ដែលខ្ចប់, បង្វេចវេចខ្ចប់	ទិញតែមួយកញ្ចប់, ថ្នាំមួយកញ្ចប់, កញ្ចប់ធាតុ។
កញ្ចប់មាត់	ន.	[កញ់-ចប់-មាត់]	ប្រជុំមាត់	ដាល់ត្រូវត្រង់កញ្ចប់មាត់។
កញ្ចឹបកញ្ចប់	ន.	[កញ់-ចឹប-កញ់-ចប់]	កញ្ចប់ធំកញ្ចប់តូចច្រើនដែលនៅលាយឡំគ្នា	លោកគ្រូពេទ្យមានកញ្ចឹបកញ្ចប់ជាច្រើន។
កញ្ចប់កញ្ចូវ	កិ., គុ.	[កញ់-ចប់-កញ់-ចូវ]	សំដែងកាយវិការដោយធ្វើមាត់ដូចគេខ្ចប់ ធ្វើមុខក្រញូវ	មុខមាត់កញ្ចប់កញ្ចូវ; មនុស្សកញ្ចប់កញ្ចូវ។
កញ្ចាញ់ចេក	ន.	[កញ់-ចាញ់-ចេក]	ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទ ខ្លះពណ៌លឿងខ្ចី ខ្លះពណ៌បៃតង ជាពួកកង្កែប តែមានលំនៅខុសគ្នាពីកង្កែប ច្រើននៅអាស្រ័យតែនឹងស្លឹកឈើ, រន្ធឈើជាដើមដែលសើមដែលត្រជាក់។
កញ្ចាញ់ច្រាស	ន.	[កញ់-ចាញ់-ច្រាស់]	ឈ្មោះត្រីមួយប្រភេទ រូបកន្តុលស្ដើងតូច មានទ្រនុងខ្នងនិងទ្រនុងពោះជាបន្លា។
កញ្ចាម	ន.	[កញ់-ចាម]	តួអន្ទាក់សម្រាប់ទាក់ដំរីព្រៃ។
កញ្ចាស់	គុ.	[កញ់-ចាស់]	(ព.ទ្រ.) ដែលចាស់ខ្លាំង	ខោកញ្ចាស់, សំពត់កញ្ចាស់។
កញ្ចាស់	ន.	[កញ់-ចាស់]	ពាក្យហៅសន្លឹកបៀម្យ៉ាង ដែលជារូបស្ដេចប្រុស។
កញ្ចឹងក	ន.	[កញ់-ចឹង-ក]	កន្លែងអវយវៈក្រោមកន្ទូតអូង។
កញ្ចុះ	ន.	[កញ់-ចុះ]	ឈ្មោះត្រីឥតស្រកាមួយប្រភេទ មានធ្មុងដុះនៅក្រោយត្រចៀកទាំងពីរខាង ធ្មុងមួយដុះនៅលើខ្នង រូបស្រដៀងគ្នានឹងត្រីឆ្លាំង តែតូចជាងត្រីឆ្លាំង។ កញ្ចុះមានបីប្រភេទគឺ កញ្ចុះក្ដោង, កញ្ចុះថ្ម, កញ្ចុះឆ្នូត។
កញ្ចូញ	ន.	[កញ់-ចូញ]	អវយវៈត្រង់ទីបំផុតនៃចង្វែកគូទ	កញ្ចូញគូទ។
កញ្ចែ	ន.	[កញ់-ចែ]	នាមសត្វស្លាបតូចមួយប្រភេទ ពួកកំពោង ច្រើនចូលចិត្តស៊ីគមដូង, គមត្នោត តែស៊ីហើយ ដើមដូងត្នោតនោះតែងវិនាស។
កញ្ចែ	ន.	[កញ់-ចែ]	គ្រឿងផ្លុំមួយយ៉ាងមានខ្សែសម្រាប់ទាញឱ្យឮ ប្រើជាគ្រឿងប្រដាប់កប៉ាល់; មួយយ៉ាងទៀតមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងអណ្ដាតប៉ីដែលប៉ូលិសយាមផ្លុំ	កញ្ចែកប៉ាល់, ផ្លុំកញ្ចែ។
កញ្ចោង	ន.	[កញ់-ចោង]	កូបដំរីដ៏វិសេសមានមុខបួន ដែលធ្វើវិចិត្រផ្សេងៗ សម្រាប់ជាទីនាំងម្ចាស់ផែនដី។
កញ្ចោត	គុ.	[កញ់-ចោត]	(ព.ទ្រ.) ដែលខ្ចកដោយមានជើងចោតម្ខាងឬទាំងពីរខាង ហើយដើរខ្ចោតៗ ជាន់ដីដោយចុងជើង កែងជើងផុតពីដី	មនុស្សកញ្ចោត។
កញ្ចោប	ន.	[កញ់-ចោប]	របស់ដែលគេខ្ចោប គេវេច	អង្ករមួយកញ្ចោប។
កញ្ចុំ	ន.	[កញ់-ចុំ]	វត្ថុរាយដែលរួមដែលប្រមូលគ្នាជាដុំ	ផ្កាមួយកញ្ចុំ ទុំហូកញ្ចុំ។
កញ្ចាំង	ន.	[កញ់-ចាំង]	ឈ្មោះក្បាច់រចនាមានទំនងផ្សេងៗ ដែលហៅថាក្បាច់កញ្ចាំង ច្រើនធ្វើពីស្ពាន់ក្រាប។
កញ្ច្រង់	ន.	[កញ់-ច្រង់]	សម្ដីរូបមេមត់ ហៅគោ។
កញ្ច្រឹក	គុ.កិ.	[កញ់-ច្រឹក]	ដែលមានមាត្រតូចទាប	រាងទាបកញ្ច្រឹក, តូចកញ្ច្រឹក។
កញ្ច្រឺប	គុ.	[កញ់-ច្រឺប]	ដែលបះឡើងខ្នឺបទៅលើ	ស្លឹកត្រចៀកកញ្ច្រឺប, ស្មាកញ្ច្រឺប។
កញ្ច្រែង	ន.	[កញ់-ច្រែង]	ប្រដាប់ប្រើត្បាញនឹងបន្ទោះដូចល្អី, កញ្ជើ តែត្បាញរង្វើលៗ; កញ្ច្រែងរាងជ្រៅប្រហោងធំៗសម្រាប់ដាក់ត្រី, ឯកញ្ច្រែងរាងរាក់ហើយប្រហោងតូចៗសម្រាប់រែងអង្ករ	ត្រីមួយកញ្ច្រែង, កញ្ច្រែងរែងអង្ករ។
កញ្ឆក់	កិ.	[កញ់-ឆក់]	ចាប់យកបានដោយប្រញាប់។
កញ្ឆក់កញ្ឆែង	កិ.	[កញ់-ឆក់-កញ់-ឆែង]	ចាប់ទាញកន្ត្រាក់ឥតគួរឥតប្រណី។
កញ្ឆត	គុ.	[កញ់-ឆត]	ដែលខាត, មានឈូង, ឆក, មិនជាធម្មតា	ច្រមុះកញ្ឆត។
កញ្ឆល	កិ.	[កញ់-ឆល]	លោត, ដាលច្រឡោត	គោកញ្ឆល, សេះកញ្ឆល។
កញ្ឆា	ន.	[កញ់-ឆា]	ឈ្មោះដំណាំមួយប្រភេទ មានស្លឹកសម្រាប់ហាន់ជក់លាយនឹងថ្នាំជក់ទៅស្រវឹងនាំឱ្យងេងងោង វង្វេង។
កញ្ឆាក់កញ្ឆែង	កិ.	[កញ់-ឆាក់-កញ់-ឆែង]	ពាក្យនិយាយក្លាយពី កញ្ឆក់កញ្ឆែង។
កញ្ឆាញ	គុ.	[កញ់-ឆាញ]	ដែលរីកកំពាងច្រាញ	មាត់កញ្ឆាញ។
កញ្ឆាត់	កិ., ន.	[កញ់-ឆាត់]	លោតដោយស្នៀតផ្សេងៗ	លោតកញ្ឆាត់, វាយកញ្ឆាត់។
កញ្ឆិត	គុ.	[កញ់-ឆិត]	ដែលខាត, ខ្វះបន្តិចបន្តួច មិនពេញតាមកំណើតធម្មតា	ច្រមុះកញ្ឆិត។
កញ្ឆិល	គុ.	[កញ់-ឆិល]	រេចរឹល, ត្រប៉ិល, ត្រប៉ើល ដោយរួញដោយរេច, ដោយខើច។
កញ្ឆឹម	គុ.	[កញ់-ឆឹម]	តូចជំទើរ, តូចទ្រនាប់មើលទៅឃើញសមរម្យ (ពាក្យថ្នម)	នាងនោះតូចកញ្ឆឹម។
កញ្ឆួង	គុ.	[កញ់-ឆូង]	ឆ្លុះកញ្ឆត, គ្រហួង។
កញ្ឆើញ	គុ.	[កញ់-ឆើញ]	ខើចប៉ែកខាងលើ	មាត់កញ្ឆើញ គឺមាត់ខើចបបូរខាងលើ។
កញ្ឆើល	គុ.	[កញ់-ឆើល]	(ម.ព. កញ្ឆិល)។
កញ្ឆៀវ	ន.	[កញ់-ឆៀវ]	ឈ្មោះខ្យងសមុទ្រមួយប្រភេទ មានស្នូកតូចកំប៉ាត មានកន្ទុយ សម្បុរដូចក្ដាម។
កញ្ឆេង	កិ.	[កញ់-ឆេង]	លោតដោយសប្បាយ, ដោយមានសោមនស្ស	គោកញ្ឆេង, លោតកញ្ឆេង។
កញ្ឆែត	ន.	[កញ់-ឆែត]	ឈ្មោះបន្លែវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទ ជាវល្លិដុះក្នុងទឹកសម្រាប់ប្រើជាអន្លក់; ប្រើជាបន្លែក៏បាន។
កញ្ឆែវ	គុ.កិ., គុ.	[កញ់-ឆែវ]	ដែលវៀចឆែវទៅម្ខាងៗ	មាត់ចានវៀចកញ្ឆែវ។
កញ្ឆោត	គុ.	[កញ់-ឆោត]	ដែលងាយបញ្ឆោត	មនុស្សកញ្ឆោត។
កញ្ជង់	គុ.កិ.	[កញ់-ជង់]	ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យលិចឱ្យប្លែកឡើង	លិចកញ្ឆង់ គឺហិនហោចវិនាសអន្តរាយទ្រព្យសម្បត្តិដោយមារយាទមិនល្អ គេច្រើននិយាយភ្ជាប់ថា៖ លិចកញ្ឆង់ លង់កញ្ជើ។
កញ្ជនជៃ	ន.	[កញ់-ជន-ជៃ]	ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ ក្នុងពួកត្រីរ៉ស់ សម្បុរខ្មៅពព្រុស ក្បាលរាងស្រួច សាច់សក្បុស។ ស្រុកខ្លះហៅ កន្ទន់ជៃ។
កញ្ជប់	គុ.	[កញ់-ចប់]	ដែលរារង់, បង្អែរបង្អង់, បណ្ដោះបណ្ដៃបំណុលគេដោយមានល្មមនឹងសងគេបាន ហើយទម្រន់បង្អង់មិនសងគេងាយ, ឬដែលខ្ចីប្រដាប់ប្រើប្រាស់របស់គេទៅ ហើយទម្រន់បង្អង់ទុកមិនឱ្យមកគេវិញ	មនុស្សកញ្ជប់ទ្រព្យគេ។
កញ្ជរ	ន.	[កាញ់-ជ]	ឈ្មោះខែត្រមួយក្នុងដែនកម្ពុជា ក្នុងកាលអំពីដើម (ឥឡូវរួមក្នុង ខែត្រក្រចេះ)។
កញ្ជាក់	ន.	[កញ់-ជាក់]	អ្វីៗ ដែលគេខ្ជាក់ចោល	កញ្ជាក់ស្លា, កញ្ជាក់អំពៅ។
កញ្ជាក់ស្លា	ន.	[កញ់-ជាក់-ស្លា]	ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ រាងដូចត្រីកន្ត្រប់ សម្បុរប្រាយលាជ	ត្រីកញ្ជាក់ស្លា។
កញ្ជាត	ន.	[កញ់-ជាត]	ជាតិ។ ពាក្យសាមញ្ញ ប្រើដោយមានទោសៈ មើលងាយទ្រគោះបន្តុះបង្អាប់អ្នកដទៃណាមួយ ឥតខ្លាចចិត្ត ឥតញញើត	កញ្ជាតអាអ្នកក្រ, កញ្ជាតអាល្ងង់ មានន័យថា ជាតិជាអ្នកក្រ, ជាមនុស្សល្ងង់។
កញ្ជុសមាន់	ន.	[កញ់-ជុះ-មាន់]	ឈ្មោះរោគមួយប្រភេទ កើតនៅស្បែកមានសណ្ឋានដូចស្រែង បណ្ដាលឱ្យស្កៀបរមាស់ក្នុងវេលាដែលបែកញើស។
កញ្ជួ	គុ.	[កញ់-ជួ]	(ព.ទ្រ.) ជួឥតគួរឥតសម	មនុស្សកញ្ជួ។
កញ្ជើ	ន.	[កញ់-ជើ]	របស់ត្បាញដោយបន្ទោះឫស្សី សម្រាប់ដាក់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង, ខាងលើមានរាងមូលហៅថាមាត់ ក្ដាប់នឹងបន្ទោះផ្ដៅ ខាងក្រោមរាបហៅថា បាត	អង្ករ ១ កញ្ជើ, ស្រូវ ១ កញ្ជើ។
កញ្ជើជំពោះ	ន.	[កញ់-ជើ-ជំ-ពោះ]	កញ្ជើមួយប្រភេទ មានជើងខាងក្រោមត្បាញកាច់ជ្រុង មាត់ខាងលើកាច់ជ្រុងក៏មាន មូលក៏មាន រាងតូចក្រោម ធំក្អេងខាងលើ	ស្រូវ ១ កញ្ជើជំពោះ។
កញ្ជើបាយដាច	ន.	[កញ់-ជើ-បាយ-ដាច]	ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ដើមមានបន្លាខ្លីៗ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកសុរភី មានផ្លែក្លិនហាងបន្តិចៗ ប៉ុន្តែគេអាចបរិភោគផ្លែទុំបាន	ដើមកញ្ជើបាយដាចមានម្លប់ជិតល្អណាស់។
កញ្ជែះ	កិ.	[កញ់-ជែស]	បុកតិចៗ, បុកថ្នមៗ។ កញ្ជែះស្រូវ, កញ្ជែះអង្ករ, គឺបុកស្រូវ, ស្រិតអង្ករបន្តិចបន្តួច ប្រមាណ ១ ក្ដាប់ ២ ក្ដាប់ មិនពេញត្បាល់។
មនុស្សកញ្ជែះច្រក	ន.	[មៈ-នុស-កញ់-ជែស-ច្រក]	មនុស្សក្រីក្ររហេមរហាម ដែលរកព្រឹកបានស៊ីព្រឹក រកល្ងាចបានស៊ីល្ងាច។
កញ្ជោ	ន.	[កញ់-ជោ]	ចម្រឹងឬបង្គោលបោះចងរនងសន្ទូច, រនង	បោះជើងកញ្ជោសន្ទូច។
កញ្ជះ	គុ., ន.	[កញ់-ជះ]	មនុស្សដែលនៅបម្រើគេ ដោយចំពាក់ទ្រព្យគេ គឺខ្ញុំកំដរដែលគេប្រើតាមតែប្រទះ ដូចជារបស់កញ្ជះកញ្ជាយ	ធ្វើការខ្ជីខ្ជាដូចជាកញ្ជះគេ, អាចោរកញ្ជះគេ (ព.ទ្រ.)។
កញ្ជះកញ្ជាយ	កិ., គុ.	[កញ់-ជះ-កញ់-ជាយ]	រាយឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់; ចាយវាយទ្រព្យធនឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់	កុំកញ្ជះកញ្ជាយពេក, មនុស្សកញ្ជះកញ្ជាយ។
កញ្ជ្រក់	គុ.	[កញ់-ច្រក់]	(ព.ទ្រ.) ដែលអាប់ស្រីសួស្ដី, ឥតរាសី, ពភ្លក់	មនុស្សកញ្ជ្រក់, ខ្មោចអាកញ្ជ្រក់យ៉ាងនេះ អ្នកណាគេនឹងឱ្យកូន។

កង់យោង

ន.

[កង់-យោង]

កង់លោហៈមួយបែបភ្ជាប់ទៅនឹងម៉ាស៊ីនសម្រាប់បង្កើនកម្លាំងវិលឱ្យបានខ្លាំង

កង់យោងម៉ាស៊ីនស្រូវ, កង់យោងគោយន្ត។

កងយោធពលខេមរភូមិន្ទ

ន.

[កង-យោ-ធៈ-ពល់-ខេ-ម៉ៈ-រ៉ៈ-ភូ-មិន]

កងទ័ពទាំងបីប្រភេទ ដែលមានព្រះមហាក្សត្រជាអគ្គមេបញ្ជាការ

កងយោធពលខេមរភូមិន្ទនៃព្រះរាណាចក្រកម្ពុជា។

កង់រវៃ

ន.

[កង់-រ-វៃ]

ឧបករណ៍ដែលមានរាងជារង្វង់ អាចវិលលើអ័ក្សមួយសម្រាប់រវៃអ្វីមួយឱ្យដំណើរការ។

កងវរសេនាតូច

ន.

[កង-វៈ-រៈ-សេ-ណា-តូច]

កងប្រដាប់អាវុធ ដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងវរសេនាធំ

កងវរសេនាតូចកាំភ្លើងធំ។

កងវរសេនាធំ

ន.

[កង-វៈ-រៈ-សេ-ណា-ធំ]

កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងពលតូច។

កង់សឺគួរ

ន.

[កង់-សឺ-កួ]

កង់ដែលទុកបម្រុងសម្រាប់ប្ដូរពេលបែក ឬ ពេលខូច

រថយន្តធំធ្លាក់កង់សឺគួរ ទៅត្រូវអ្នកបើកម៉ូតូ។

កងសោយ

ន.

[កង-សោយ]

ឈ្មោះបទភ្លេងខ្មែរមួយយ៉ាង

បទកងសោយ។

កងអនុសេនាតូច

ន.

[កង-អៈ-នុ-សេ-ណា-តូច]

កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងអនុសេនាធំ។

កងអនុសេនាធំ

ន.

[កង-អៈ-នុ-សេ-ណា-ធំ]

កងប្រដាប់អាវុធដែលមានឋានានុក្រមបន្ទាប់ក្រោមកងវរសេនាតូច។

កង្កាញ់

កិ.

[កង់-កាញ់]

(ម.ព. អង្កាញ់ ២ និង ៣)។

កង្កុញ

កិ.

[កង់-កុញ]

(ម.ព. អង្កុញ)។

កង្កួច

កិ.

[កង់-កួច]

ស្រែករកគ្នា (ដំរី)

ដំរីកង្កួច។

កង្កួញ

កិ.

[កង់-កួញ]

ក្ដាប់ដៃ, ក្ដាប់ប្រមោយ ដោយបួងដៃ ឬប្រមោយឡើង។

កង្កែប

ន.

[កង់-កែប]

ឈ្មោះសត្វទឹកមួយប្រភេទ មានជើង ៤ ចេះហែលទឹក, មុជទឹក, លោតលើគោកក៏បាន ច្រើននៅអាស្រ័យនឹងទីក្បែរមាត់ទឹក ឬនឹងរន្ធដីក៏នៅបាន។

កង្កែបកូប

ន.

[កង់-កែប-កូប]

កង្កែបដែលមានរូបធំ យំឮសូរកូបៗ។

កង្កែបបោប

ន.

[កង់-កែប-បោប]

សាច់កង្កែបដែលគេធ្វើជាម្ហូបម្យ៉ាងហៅថា បោប

កង្កែបបោបជាម្ហូបប្រចាំតំបន់។

កង្កែបប្រុយ

ន.

[កង់-កែប-ប្រុយ]

ឈ្មោះកង្កែបមួយប្រភេទ មាឌតូចដងខ្លួនវែង ជើងវែងៗ, អ្នកស្រុកខ្លះហៅ កូនស្ងើន។

កង្កែបអាចម៍គោ

ន.

[កង់-កែប-អាច់-គោ]

ឈ្មោះកង្កែបមួយប្រភេទ មាឌតូចប៉ុនគ្នានឹងកង្កែបប្រុយដែរ ប៉ុន្តែដងខ្លួនខ្លី ជើងក៏ខ្លីៗ ដែរ សម្បុរស្ទើរលឿង នៅតែក្នុងកំពាយអាចម៍គោលើគោក។

កង្កែបអាចម៍គោហ៊ានលោតខាំពស់វែក

(ព.ទ.បុ.) រាស្ត្រតូចតាចហ៊ានប្រណាំងប្រជែងជាមួយនឹងមន្ត្រីមានស័ក្ដិធំ។

កង្ខា

ន.

[ក័ង-ខា]

សេចក្ដីសង្ស័យ, សេចក្ដីសន្ទិះ។

កង្ខើញ

កិ.

[កង់-ខើញ]

លើកទាញ ឬ លាត់សម្លៀកឱ្យខើចឡើង

កង្ខើញសំពត់, កង្ខើញខោ។

កង្វល់

ន.

[កង់-វ៉ល់]

សេចក្ដីខ្វល់ចិត្ត ខ្វល់គំនិត

ខ្ញុំមានកង្វល់។

ស្រុកកើតកង្វល់

[ស្រុក-កើត-កង់-វ៉ល់]

ស្រុកដែលមានកើតសឹកសង្គ្រាម ឬ មានកើតបះបោរចលាចលអ្វី។

កង្វាក់

គុ., ន.

[កង់-វ៉ាក់]

(ព.ទ្រ.) ដែលខ្វាក់; មនុស្សឬសត្វដែលខ្វាក់

គោកង្វាក់; ខ្មោចអាកង្វាក់!។

កង្វារ

ន.

[កង់-វ៉ា]

ប្រដាប់សម្រាប់ខ្វារ

កង្វារត្រចៀក, កង្វារក្ដាម, កង្វារកង្កែប។

កង្វិន

គុ., ន.

[កង់-វ៉ិន]

(ព.ទ្រ.) ដែលខ្វិន; មនុស្សឬសត្វដែលខ្វិន

បុរសកង្វិន; អាកង្វិន!។

កង្វេរ

ន.

[កង់-វ៉េ]

ប្រដាប់មានផ្លែក្ងក់ធ្វើដោយដែក មានដងធ្វើដោយឈើសម្រាប់កាវដំរី។

កង្វះ

ន.

[កង់-វ៉ះ]

ការខ្វះ ភាពខ្វះខាត ការមិនគ្រប់គ្រាន់

កង្វះអនាម័យ, កង្វះជីវជាតិ។

កង្វះខាត

ន.

[កង់-វ៉ះ-ខាត]

ការខ្វះខាត, ភាពខ្វះខាត។

កង្ហារ

ន.

[កង់-ហា]

ប្រដាប់មានស្លាបដែលអាចនឹងវិលដោយកម្លាំងខ្យល់បាន។

កង្ហារអគ្គិសនី

ន.

[កង់-ហា-អ័ក-គិ-សៈ-នី]

ប្រដាប់មានស្លាបដែលអាចនឹងវិលដោយកម្លាំងអគ្គិសនី បង្កើតជាខ្យល់បក់ឱ្យល្ហើយ។

កង្ហិច

ន.

[កង់-ហិច]

ឈ្មោះសត្វពួកកង្ហែន មាឌតូចជាងកង្ហែន ធំទ្រើសជាងកន្ថឹក។

កង្ហែន

ន.

[កង់-ហែន]

សត្វមួយប្រភេទ ក្នុងពួកសត្វមានដោះសម្បុរខ្មៅប្រផេះ រូបធំជាងកង្ហិច ស៊ីផ្លែឈើនិងសាច់ក្នុងគ្រាប់ឈើជាអាហារ។

កច្ចជាតិ

ន.

[កាច់-ចៈ-ជាត]

រុក្ខជាតិពុល, រុក្ខជាតិដែលមានជាតិពុល

ស្លែងជាកច្ចជាតិ។

កច្ចាយនូបត្ថម្ភកៈ

ន.

[កាច់-ចា-យ៉ៈ-នូ-ប៉ាត់-ថាំ-ភៈ-កៈ]

ឈ្មោះក្បួនវេយ្យាករណ៍ជាជំនួយដល់មូលកច្ចាយនៈដែលសម្ដេចព្រះមហាសុមេធាធិបតី ជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ ព្រះសង្ឃរាជ គណៈមហានិកាយ បានរៀបរៀងក្នុងកាលដែលសម្ដេចមានសមណស័ក្ដិជាព្រះគ្រូសង្ឃសត្ថា។

កច្ចាយនៈ

ន.

[កាច់-ចា-យ៉ៈ-នៈ]

នាមព្រះមហាថេរមួយអង្គ ជាអ្នកតែងក្បួនវេយ្យាករណ៍បាលីសម័យជាន់ដើម។ វេយ្យាករណ៍បាលីនោះ ក៏ហៅថា កច្ចាយនៈដែរ (ច្រើនហៅថា មូលកច្ចាយនៈ)។

កញ្ចក

ន.

[កញ់-ចក]

(ព.ទ្រ.) មនុស្ស ឬសត្វដែលខ្ចកជើង។

កញ្ចក់

ន.

[កញ់-ចក់]

កែវឆ្លុះស្រមោល សម្រាប់មើលតែងខ្លួន។ កែវដែលសម្រាប់ដាក់ធ្វើជញ្ជាំងទូ ឬកាត់ឱ្យតូចៗ បិទភ្ជាប់ទៅលើវត្ថុអ្វីៗ ក៏ហៅថា កញ្ចក់ ដែរ

ទូកញ្ចក់, តោកដាំកញ្ចក់ ...។

កញ្ចក់

ន.

[កញ់-ចក់]

សារធាតុរឹងថ្លាប្រភេទជាកែវ ប្រើជាឧបករណ៍ផ្សេងៗច្រើនប្រភេទ ដូចជាឧបករណ៍សំណង់, ឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះជាដើម

អគារកញ្ចក់, ទូកញ្ចក់, ទូកញ្ចក់ចិញ្ចឹមត្រី។

កញ្ចក់ភ្នែក

ន.

[កញ់-ចក់-ភ្នែក]

ផ្នែកថ្លាដែលពាសគ្រាប់ភ្នែក។

កញ្ចប់

ន.

[កញ់-ចប់]

អ្វីៗ ដែលខ្ចប់, បង្វេចវេចខ្ចប់

ទិញតែមួយកញ្ចប់, ថ្នាំមួយកញ្ចប់, កញ្ចប់ធាតុ។

កញ្ចប់មាត់

ន.

[កញ់-ចប់-មាត់]

ប្រជុំមាត់

ដាល់ត្រូវត្រង់កញ្ចប់មាត់។

កញ្ចឹបកញ្ចប់

ន.

[កញ់-ចឹប-កញ់-ចប់]

កញ្ចប់ធំកញ្ចប់តូចច្រើនដែលនៅលាយឡំគ្នា

លោកគ្រូពេទ្យមានកញ្ចឹបកញ្ចប់ជាច្រើន។

កញ្ចប់កញ្ចូវ

កិ., គុ.

[កញ់-ចប់-កញ់-ចូវ]

សំដែងកាយវិការដោយធ្វើមាត់ដូចគេខ្ចប់ ធ្វើមុខក្រញូវ

មុខមាត់កញ្ចប់កញ្ចូវ; មនុស្សកញ្ចប់កញ្ចូវ។

កញ្ចាញ់ចេក

ន.

[កញ់-ចាញ់-ចេក]

ឈ្មោះសត្វមួយប្រភេទ ខ្លះពណ៌លឿងខ្ចី ខ្លះពណ៌បៃតង ជាពួកកង្កែប តែមានលំនៅខុសគ្នាពីកង្កែប ច្រើននៅអាស្រ័យតែនឹងស្លឹកឈើ, រន្ធឈើជាដើមដែលសើមដែលត្រជាក់។

កញ្ចាញ់ច្រាស

ន.

[កញ់-ចាញ់-ច្រាស់]

ឈ្មោះត្រីមួយប្រភេទ រូបកន្តុលស្ដើងតូច មានទ្រនុងខ្នងនិងទ្រនុងពោះជាបន្លា។

កញ្ចាម

ន.

[កញ់-ចាម]

តួអន្ទាក់សម្រាប់ទាក់ដំរីព្រៃ។

កញ្ចាស់

គុ.

[កញ់-ចាស់]

(ព.ទ្រ.) ដែលចាស់ខ្លាំង

ខោកញ្ចាស់, សំពត់កញ្ចាស់។

កញ្ចាស់

ន.

[កញ់-ចាស់]

ពាក្យហៅសន្លឹកបៀម្យ៉ាង ដែលជារូបស្ដេចប្រុស។

កញ្ចឹងក

ន.

[កញ់-ចឹង-ក]

កន្លែងអវយវៈក្រោមកន្ទូតអូង។

កញ្ចុះ

ន.

[កញ់-ចុះ]

ឈ្មោះត្រីឥតស្រកាមួយប្រភេទ មានធ្មុងដុះនៅក្រោយត្រចៀកទាំងពីរខាង ធ្មុងមួយដុះនៅលើខ្នង រូបស្រដៀងគ្នានឹងត្រីឆ្លាំង តែតូចជាងត្រីឆ្លាំង។ កញ្ចុះមានបីប្រភេទគឺ កញ្ចុះក្ដោង, កញ្ចុះថ្ម, កញ្ចុះឆ្នូត។

កញ្ចូញ

ន.

[កញ់-ចូញ]

អវយវៈត្រង់ទីបំផុតនៃចង្វែកគូទ

កញ្ចូញគូទ។

កញ្ចែ

ន.

[កញ់-ចែ]

នាមសត្វស្លាបតូចមួយប្រភេទ ពួកកំពោង ច្រើនចូលចិត្តស៊ីគមដូង, គមត្នោត តែស៊ីហើយ ដើមដូងត្នោតនោះតែងវិនាស។

កញ្ចែ

ន.

[កញ់-ចែ]

គ្រឿងផ្លុំមួយយ៉ាងមានខ្សែសម្រាប់ទាញឱ្យឮ ប្រើជាគ្រឿងប្រដាប់កប៉ាល់; មួយយ៉ាងទៀតមានសណ្ឋានប្រហែលនឹងអណ្ដាតប៉ីដែលប៉ូលិសយាមផ្លុំ

កញ្ចែកប៉ាល់, ផ្លុំកញ្ចែ។

កញ្ចោង

ន.

[កញ់-ចោង]

កូបដំរីដ៏វិសេសមានមុខបួន ដែលធ្វើវិចិត្រផ្សេងៗ សម្រាប់ជាទីនាំងម្ចាស់ផែនដី។

កញ្ចោត

គុ.

[កញ់-ចោត]

(ព.ទ្រ.) ដែលខ្ចកដោយមានជើងចោតម្ខាងឬទាំងពីរខាង ហើយដើរខ្ចោតៗ ជាន់ដីដោយចុងជើង កែងជើងផុតពីដី

មនុស្សកញ្ចោត។

កញ្ចោប

ន.

[កញ់-ចោប]

របស់ដែលគេខ្ចោប គេវេច

អង្ករមួយកញ្ចោប។

កញ្ចុំ

ន.

[កញ់-ចុំ]

វត្ថុរាយដែលរួមដែលប្រមូលគ្នាជាដុំ

ផ្កាមួយកញ្ចុំ ទុំហូកញ្ចុំ។

កញ្ចាំង

ន.

[កញ់-ចាំង]

ឈ្មោះក្បាច់រចនាមានទំនងផ្សេងៗ ដែលហៅថាក្បាច់កញ្ចាំង ច្រើនធ្វើពីស្ពាន់ក្រាប។

កញ្ច្រង់

ន.

[កញ់-ច្រង់]

សម្ដីរូបមេមត់ ហៅគោ។

កញ្ច្រឹក

គុ.កិ.

[កញ់-ច្រឹក]

ដែលមានមាត្រតូចទាប

រាងទាបកញ្ច្រឹក, តូចកញ្ច្រឹក។

កញ្ច្រឺប

គុ.

[កញ់-ច្រឺប]

ដែលបះឡើងខ្នឺបទៅលើ

ស្លឹកត្រចៀកកញ្ច្រឺប, ស្មាកញ្ច្រឺប។

កញ្ច្រែង

ន.

[កញ់-ច្រែង]

ប្រដាប់ប្រើត្បាញនឹងបន្ទោះដូចល្អី, កញ្ជើ តែត្បាញរង្វើលៗ; កញ្ច្រែងរាងជ្រៅប្រហោងធំៗសម្រាប់ដាក់ត្រី, ឯកញ្ច្រែងរាងរាក់ហើយប្រហោងតូចៗសម្រាប់រែងអង្ករ

ត្រីមួយកញ្ច្រែង, កញ្ច្រែងរែងអង្ករ។

កញ្ឆក់

កិ.

[កញ់-ឆក់]

ចាប់យកបានដោយប្រញាប់។

កញ្ឆក់កញ្ឆែង

កិ.

[កញ់-ឆក់-កញ់-ឆែង]

ចាប់ទាញកន្ត្រាក់ឥតគួរឥតប្រណី។

កញ្ឆត

គុ.

[កញ់-ឆត]

ដែលខាត, មានឈូង, ឆក, មិនជាធម្មតា

ច្រមុះកញ្ឆត។

កញ្ឆល

កិ.

[កញ់-ឆល]

លោត, ដាលច្រឡោត

គោកញ្ឆល, សេះកញ្ឆល។

កញ្ឆា

ន.

[កញ់-ឆា]

ឈ្មោះដំណាំមួយប្រភេទ មានស្លឹកសម្រាប់ហាន់ជក់លាយនឹងថ្នាំជក់ទៅស្រវឹងនាំឱ្យងេងងោង វង្វេង។

កញ្ឆាក់កញ្ឆែង

កិ.

[កញ់-ឆាក់-កញ់-ឆែង]

ពាក្យនិយាយក្លាយពី កញ្ឆក់កញ្ឆែង។

កញ្ឆាញ

គុ.

[កញ់-ឆាញ]

ដែលរីកកំពាងច្រាញ

មាត់កញ្ឆាញ។

កញ្ឆាត់

កិ., ន.

[កញ់-ឆាត់]

លោតដោយស្នៀតផ្សេងៗ

លោតកញ្ឆាត់, វាយកញ្ឆាត់។

កញ្ឆិត

គុ.

[កញ់-ឆិត]

ដែលខាត, ខ្វះបន្តិចបន្តួច មិនពេញតាមកំណើតធម្មតា

ច្រមុះកញ្ឆិត។

កញ្ឆិល

គុ.

[កញ់-ឆិល]

រេចរឹល, ត្រប៉ិល, ត្រប៉ើល ដោយរួញដោយរេច, ដោយខើច។

កញ្ឆឹម

គុ.

[កញ់-ឆឹម]

តូចជំទើរ, តូចទ្រនាប់មើលទៅឃើញសមរម្យ (ពាក្យថ្នម)

នាងនោះតូចកញ្ឆឹម។

កញ្ឆួង

គុ.

[កញ់-ឆូង]

ឆ្លុះកញ្ឆត, គ្រហួង។

កញ្ឆើញ

គុ.

[កញ់-ឆើញ]

ខើចប៉ែកខាងលើ

មាត់កញ្ឆើញ គឺមាត់ខើចបបូរខាងលើ។

កញ្ឆើល

គុ.

[កញ់-ឆើល]

(ម.ព. កញ្ឆិល)។

កញ្ឆៀវ

ន.

[កញ់-ឆៀវ]

ឈ្មោះខ្យងសមុទ្រមួយប្រភេទ មានស្នូកតូចកំប៉ាត មានកន្ទុយ សម្បុរដូចក្ដាម។

កញ្ឆេង

កិ.

[កញ់-ឆេង]

លោតដោយសប្បាយ, ដោយមានសោមនស្ស

គោកញ្ឆេង, លោតកញ្ឆេង។

កញ្ឆែត

ន.

[កញ់-ឆែត]

ឈ្មោះបន្លែវារិជតិណជាតិមួយប្រភេទ ជាវល្លិដុះក្នុងទឹកសម្រាប់ប្រើជាអន្លក់; ប្រើជាបន្លែក៏បាន។

កញ្ឆែវ

គុ.កិ., គុ.

[កញ់-ឆែវ]

ដែលវៀចឆែវទៅម្ខាងៗ

មាត់ចានវៀចកញ្ឆែវ។

កញ្ឆោត

គុ.

[កញ់-ឆោត]

ដែលងាយបញ្ឆោត

មនុស្សកញ្ឆោត។

កញ្ជង់

គុ.កិ.

[កញ់-ជង់]

ពាក្យសម្រាប់ចម្រើនពាក្យលិចឱ្យប្លែកឡើង

លិចកញ្ឆង់ គឺហិនហោចវិនាសអន្តរាយទ្រព្យសម្បត្តិដោយមារយាទមិនល្អ គេច្រើននិយាយភ្ជាប់ថា៖ លិចកញ្ឆង់ លង់កញ្ជើ។

កញ្ជនជៃ

ន.

[កញ់-ជន-ជៃ]

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ ក្នុងពួកត្រីរ៉ស់ សម្បុរខ្មៅពព្រុស ក្បាលរាងស្រួច សាច់សក្បុស។ ស្រុកខ្លះហៅ កន្ទន់ជៃ។

កញ្ជប់

គុ.

[កញ់-ចប់]

ដែលរារង់, បង្អែរបង្អង់, បណ្ដោះបណ្ដៃបំណុលគេដោយមានល្មមនឹងសងគេបាន ហើយទម្រន់បង្អង់មិនសងគេងាយ, ឬដែលខ្ចីប្រដាប់ប្រើប្រាស់របស់គេទៅ ហើយទម្រន់បង្អង់ទុកមិនឱ្យមកគេវិញ

មនុស្សកញ្ជប់ទ្រព្យគេ។

កញ្ជរ

ន.

[កាញ់-ជ]

ឈ្មោះខែត្រមួយក្នុងដែនកម្ពុជា ក្នុងកាលអំពីដើម (ឥឡូវរួមក្នុង ខែត្រក្រចេះ)។

កញ្ជាក់

ន.

[កញ់-ជាក់]

អ្វីៗ ដែលគេខ្ជាក់ចោល

កញ្ជាក់ស្លា, កញ្ជាក់អំពៅ។

កញ្ជាក់ស្លា

ន.

[កញ់-ជាក់-ស្លា]

ឈ្មោះត្រីស្រកាមួយប្រភេទ រាងដូចត្រីកន្ត្រប់ សម្បុរប្រាយលាជ

ត្រីកញ្ជាក់ស្លា។

កញ្ជាត

ន.

[កញ់-ជាត]

ជាតិ។ ពាក្យសាមញ្ញ ប្រើដោយមានទោសៈ មើលងាយទ្រគោះបន្តុះបង្អាប់អ្នកដទៃណាមួយ ឥតខ្លាចចិត្ត ឥតញញើត

កញ្ជាតអាអ្នកក្រ, កញ្ជាតអាល្ងង់ មានន័យថា ជាតិជាអ្នកក្រ, ជាមនុស្សល្ងង់។

កញ្ជុសមាន់

ន.

[កញ់-ជុះ-មាន់]

ឈ្មោះរោគមួយប្រភេទ កើតនៅស្បែកមានសណ្ឋានដូចស្រែង បណ្ដាលឱ្យស្កៀបរមាស់ក្នុងវេលាដែលបែកញើស។

កញ្ជួ

គុ.

[កញ់-ជួ]

(ព.ទ្រ.) ជួឥតគួរឥតសម

មនុស្សកញ្ជួ។

កញ្ជើ

ន.

[កញ់-ជើ]

របស់ត្បាញដោយបន្ទោះឫស្សី សម្រាប់ដាក់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង, ខាងលើមានរាងមូលហៅថាមាត់ ក្ដាប់នឹងបន្ទោះផ្ដៅ ខាងក្រោមរាបហៅថា បាត

អង្ករ ១ កញ្ជើ, ស្រូវ ១ កញ្ជើ។

កញ្ជើជំពោះ

ន.

[កញ់-ជើ-ជំ-ពោះ]

កញ្ជើមួយប្រភេទ មានជើងខាងក្រោមត្បាញកាច់ជ្រុង មាត់ខាងលើកាច់ជ្រុងក៏មាន មូលក៏មាន រាងតូចក្រោម ធំក្អេងខាងលើ

ស្រូវ ១ កញ្ជើជំពោះ។

កញ្ជើបាយដាច

ន.

[កញ់-ជើ-បាយ-ដាច]

ឈ្មោះឈើមួយប្រភេទ ដើមមានបន្លាខ្លីៗ ស្លឹកស្រដៀងនឹងស្លឹកសុរភី មានផ្លែក្លិនហាងបន្តិចៗ ប៉ុន្តែគេអាចបរិភោគផ្លែទុំបាន

ដើមកញ្ជើបាយដាចមានម្លប់ជិតល្អណាស់។

កញ្ជែះ

កិ.

[កញ់-ជែស]

បុកតិចៗ, បុកថ្នមៗ។ កញ្ជែះស្រូវ, កញ្ជែះអង្ករ, គឺបុកស្រូវ, ស្រិតអង្ករបន្តិចបន្តួច ប្រមាណ ១ ក្ដាប់ ២ ក្ដាប់ មិនពេញត្បាល់។

មនុស្សកញ្ជែះច្រក

ន.

[មៈ-នុស-កញ់-ជែស-ច្រក]

មនុស្សក្រីក្ររហេមរហាម ដែលរកព្រឹកបានស៊ីព្រឹក រកល្ងាចបានស៊ីល្ងាច។

កញ្ជោ

ន.

[កញ់-ជោ]

ចម្រឹងឬបង្គោលបោះចងរនងសន្ទូច, រនង

បោះជើងកញ្ជោសន្ទូច។

កញ្ជះ

គុ., ន.

[កញ់-ជះ]

មនុស្សដែលនៅបម្រើគេ ដោយចំពាក់ទ្រព្យគេ គឺខ្ញុំកំដរដែលគេប្រើតាមតែប្រទះ ដូចជារបស់កញ្ជះកញ្ជាយ

ធ្វើការខ្ជីខ្ជាដូចជាកញ្ជះគេ, អាចោរកញ្ជះគេ (ព.ទ្រ.)។

កញ្ជះកញ្ជាយ

កិ., គុ.

[កញ់-ជះ-កញ់-ជាយ]

រាយឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់; ចាយវាយទ្រព្យធនឥតសណ្ដាប់ធ្នាប់

កុំកញ្ជះកញ្ជាយពេក, មនុស្សកញ្ជះកញ្ជាយ។

កញ្ជ្រក់

គុ.

[កញ់-ច្រក់]

(ព.ទ្រ.) ដែលអាប់ស្រីសួស្ដី, ឥតរាសី, ពភ្លក់

មនុស្សកញ្ជ្រក់, ខ្មោចអាកញ្ជ្រក់យ៉ាងនេះ អ្នកណាគេនឹងឱ្យកូន។