Datasets:

ebrigham

/

DBRD

like 0

Dit was dus echt niet het meest rauwe, pijnlijke en schurende boek van Saskia Noort tot nu toe. En laat dat woord thriller op de voorkant ook maar weg. Het is meer een chicklit dan een thriller. Het gaat over Anne Koster, een veertiger, televisiepresentatrice, relatie met een jongere man Sam. Ze probeert wanhopig via ivf een kind te krijgen. Op het moment suprême laat Sam haar in de steek voor een jongere vrouw. De gevolgen worden breed uitgesmeerd in de pers, dat krijg je als je een bekende Nederlander bent. Wanneer Sam dan ook nog verdwijnt, volgen beschuldigingen, politie wordt ingeschakeld. Anne Koster blinkt vooral uit in drinken, pillen pakken, blowen, zielig doen. Ik kan me voorstellen dat er een publiek is voor de verfilming van dit boek, BN'ers genoeg die de rol van Anne Koster kunnen opnemen, maar ik zal er niet naar gaan kijken. Veel te slap verhaal dat traag naar zijn einde kabbelt. Op de helft van het boek wilde ik het eigenlijk al opgeven, maar omdat ik erop sta om al mijn boeken uit te lezen, heb ik doorgezet. Jammer van de tijd. Gelukkig heb ik het boek in de bib geleend.

De debuutroman van Öznur Karaca verscheen in oktober bij onze zuiderburen. De titel maakt je gelijk nieuwsgierig; wat zou ze daarmee bedoelen, met 'marsepeinen vingers'? Het verhaal gaat over Servi, een avontuurlijk en slim meisje, dat we als lezer vanaf jonge leeftijd volgen. De hoofdstuknummers geven aan hoe oud ze is. Ze trouwt met een jongen die ze stoer vindt en verhuist vanuit Turkije naar zijn familie in Gent. Hij belooft haar een opleiding, maar uiteindelijk moet ze iedere dag huishoudelijk werk doen, met een stiefmoeder die haar niet alleen behandeld als slaaf, maar haar ook probeert te vervloeken. Servi wast ondergoed na ondergoed met de hand, terwijl een gloednieuwe wasmachine haar aankijkt. Die mag ze niet gebruiken. En dat doet ze ook niet. Soms zegt ze er wat van, dat ze zo hard moet werken terwijl naast haar die machine staat, maar een echte actie onderneemt ze niet. Uiteindelijk krijgt ze meerdere kinderen, verhuist ze uit het huis van haar terrorstiefmoeder, maar haar leven wordt nooit beter. Het verhaal blijft een treurige opeenstapeling van verdrietige scènes en nieuwe, soms bizzarre obstakels waarin Servi moet omgegaan met pijn, verlies en onderdrukking. Servi blijft loyaal aan haar man, die om de haverklap spullen kapot gooit, vloekt of zijn vrouw en dochters psychisch mishandeld. Servi's karakterontwikkeling is vlak, ze blijft onderdanig, leert niet van wat er gebeurd is en blijft overal in meegaan. Op tweehonderd bladzijdes vond ik het moeilijk om geïnteresseerd te blijven in haar verhaal, de ellende gaat van kwaad tot erger. Er leek steeds iets heftigers bijverzonnen te moeten worden om een woordenaantal te vullen, terwijl ik liever zou lezen dat één pijnlijk moment wordt uitgediept en het hoofdpersonage ervan leert. Dan krijg je het idee dat je als lezer meeleert. Voor Servi's vlakke karakterontwikkeling valt desondanks wat te zeggen; het is reëel. Zo zijn mensen in het echte leven. Gelukkig groeien Servi's kinderen opstandiger op, zij leren van de fouten die haar moeder maakt. Daar was ik als lezer erg blij mee. Ook is de uiteindelijke betekenis van marsepeinen vingers erg mooi. Dit wordt goed uitgebouwd in het verhaal. De hoofdstukken in het boek beschrijven elk een jaar. Binnen dat jaar zijn er perspectiefwisselingen tussen het ik-perspectief en een alwetende verteller, waarbij de alwetende verteller het verhaal aanvult. Dat is soms schakelen, zeker als het om korte alinea's gaat. Ik vroeg me af of de vele perspectiefwisselingen altijd nodig waren. Het haalde me uit mijn leesflow, vaak moest ik teruglezen om de omschakeling goed te begrijpen. Ook zijn er zinnen in het verhaal geslopen, die strakker hadden gekund. Woordherhalingen (twee keer het woord 'voelen') maakten me weer wakker uit mijn leeservaring: "Ik zit naast moeder op de divan en voel de ademhaling door haar neusgaten op mijn blote onderarm blazen. De warme luchtstroom voelt kwaad aan." En ook; hoe kan een luchtstroom kwaad aanvoelen? Deze poging tot mooischrijverij slaat de plank voor mij mis. Ook was er soms sprake van inconsequentie in personages. Zo is er een scène waarin Servi niets wil vragen aan haar tante en ze denkt: 'Ze let wel op voor ze bij haar tante overkomt als onwetend'. Daarna stelt haar tante een enkele vraag en reageert Servie direct met 'huh?' terwijl ze een paar zinnen ervoor niet onwetend wil overkomen. Wel is het boek over het algemeen prettig leesbaar, makkelijke woorden, duidelijke zinnen. Dat maakt het boek toegankelijk voor een hoop mensen. Dit is een kracht van de schrijfster en ik hoop dat ze die kracht na haar debuut blijft ontwikkelen. Eindoordeel: twee sterren.

Smoske is een neushoorn, hij moet vervoerd worden naar een andere dierentuin. Tijdens het transport ontsnapt hij en beleeft hij allerlei avonturen. En wordt hij achtervolgd door zijn dierenarts, stropers en zelfs Peter R de Vries. Laat ik positief beginnen. Van elk verkocht boek gaat 2 euro naar het WNF. Mooi initiatief. Helaas vond ik het boek niet echt geweldig. Het begint al meteen met het gebruik van afkortingen die binnen de ANWB gebruikelijk lijken te zijn, maar voor ons als lezer uiteraard niet. Er staat wel een ( onvolledige ) lijst van afkortingen achterin het boek, maar ik vind het irritant om steeds naar achteren te moeten bladeren. Het stoort in het lezen. Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven beschreven. Dit is heel duidelijk aangegeven door de hoofdstukken de naam van de persoon/ neushoorn, van waaruit je het verhaal op dat moment beleeft, te geven. Dat maakt het goed te volgen. Waar ik steeds om heb moeten lachen is de betekenissen die volgens Smoske achter zijn plasjes zaten. Hilarisch wat er in een neushoorn om zou kunnen gaan. Ik vind het verhaal wel allemaal te veel van het goede. Met minder personen en minder gebeurtenissen had de schrijver ook zijn punt kunnen maken. Waarom Peter R de Vries, Zidane etc. laten opdraven, en niet alleen Piet Hendriksen? Waarom de lijntjes naar het WK-voetbal en zelfs het begin van de Arabische Lente? Het is te veel, het is te gezocht. En mede daardoor wordt het rommelig en onoverzichtelijk... 2 Sterren: 1 voor de moeite en 1 voor de humor, want die ziter zeker in!

De eerste keer dat ik een literaire thriller las, stemt mij niet echt tevreden. Wat een traag boek. Niet alleen komt het traag op gang, ook duurt het veel te lang voor we aan de ontknoping toekomen. Daartussen drinkt, rookt en eet de hoofdpersoon veel, meer, meest. Nicci French verdient absoluut een prijs voor het op zoveel mogelijk manieren formuleren van de zin: "zij stak een sigaret op". Het einde is zeker onverwacht, maar ook enigszins onbevredigend. Ik vond het niet echt heel logisch volgen uit het boek.

Alweer een nieuwe titel van Minette Walters. Walters schrijft op zich zelf staande boeken, de boeken hebben geen vaste hoofdpersonen en zijn vaak verschillend van thema. Walters produceert met bijzonder veel regelmaat, elk jaar is er wel weer een nieuwe titel. Haar vorige boek, Acid Row (Niemandsland), was een juweeltje in mijn ogen en is destijds ook goed ontvangen door de pers. Ging dit laatste boek nog over misstanden in een achterbuurt die leidden tot een enorme climax in de vorm van rellen, met dit nieuwe boek keert Walters terug naar het meer klassiekere werk van de 'who-en-why dunnit' op het Engelse platteland. Ailsa Lokyer-Fox, een rijke vrouw wonend op landgoed, is dood aangetroffen, maar haar dood lijkt een natuurlijke oorzaak te hebben. Desalniettemin wordt er een roddelcampagne opgestart richting haar man, kolonol James Lockyer-Fox. Er zou in het verleden veel gebeurd zijn dat uiteindelijk tot de dood van Ailsa heeft geleid en hij wordt verantwoordelijk gehouden. Tegelijkertijd neemt een stel 'reizigers' de grond naast het landhuis in bezit en blijkt één van deze reizigers, met de toepasselijke naam Fox Evil, een verborgen agenda te hebben. Tussendoor komt ook de bekende Engelse vossenjacht nog aan bod, zijn er roddelende buurvrouwen met ongelukkige huwelijken en komt de onwettige kleindochter van de kolonel op bezoek. Aan het eind van het boek komen deze verhaallijnen samen en leiden de onderhuidse geheimen en spanningen tot een bekende climax die Walters vaker in haar boeken laat zien. Dit boek van Walters is echter bij lange na niet zo sterk als voorgaande boeken van haar hand. De verschillende verhaallijnen zijn rommelig opgezet en missen vaak eenvoudigweg hun doel omdat ze geen spanning opleveren. Het is niet duidelijk waar het boek naar toe werkt en wat nou eigenlijk centraal staat. Is het de moord op Aisla? Is het de geheime Fox-Evil? Zijn het de zielige buurvrouwen? Walters heeft overdreven veel aandacht besteed aan het steeds weer verwijzen naar het thema vossen. Zo heten de hoofdpersonen, Fox, Wolfie, en Lokyer-Fox. Zo is er de vossenjacht, een dode vos op het terras en een reiziger die vossenstaarten spaart. Het is allemaal té. De roddelende buurvrouwen roepen associaties op met slechte afleveringen van Midsomer Murders. De uiteindelijke climax is spannend opgeschreven, maar de afloop en de 'why-dunnits' vond ik niet erg bevredigend. Al met al, een beetje een rommelig boek van Walters, ze kan veel beter.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik vond dit boek erg teleurstellend. Donna Leon wordt ook wel 'de grootmeesteres van de sfeervolle crime' genoemd. In dit boek wordt regelmatig een uitgebreide beschrijving gegeven van Venetië, met namen van straten, kanalen, bruggen en gebouwen. Als je nooit in Venetië bent geweest, doet dit eerder saai en langdradig aan in plaats van sfeervol. Hetzelfde met de vele beschrijvingen en verwijzingen naar verschillende opera's. Liever was ik wat meer te weten gekomen over de hoofdpersonen, want de karakters worden niet echt uitgediept. Nu is dit al het 24e deel van de Brunetti reeks, dus wellicht dat ik in de andere 23 delen wat meer te weten kan komen over inspecteur Brunetti, zijn gezin en zijn collega's. Maar ook de karakters van operazangeres Flavia Patrelli en haar stalker worden niet (echt) uitgediept. Het verhaal doet verder ook wat magertjes aan en wordt nergens echt spannend en meeslepend. Er worden te snel verbanden gelegd tussen verschillende gebeurtenissen/incidenten zonder dat je daar als lezer een echte verklaring voor krijgt. Er had van mij wel wat meer politie(speur)werk aan te pas mogen komen zodat het allemaal wat mysterieuzer wordt. Het einde vond ik ronduit teleurstellend en nogal een anticlimax... Verder nog een opmerking; ik heb me erg gestoord aan de Italiaanse woorden die continu gebruikt worden. Zo wordt een mobiele telefoon standaard een 'telefonini' genoemd en is het hoofdbureau van de politie 'questura'. Sommige woorden heb ik echt moeten vertalen om te begrijpen waar het precies over ging. Wellicht is dit sfeerverhogend bedoeld, maar voor mij heeft het echt geen meerwaarde.

Er zijn al tig recensies van het bejubelde boek dertig dagen van Annelies Verbeke, genomineerd voor de ECI literatuurprijs, winnaar NRC boekenwedstrijd en op hoog op veel toplijstjes van 2015, maar ik kan het niet laten om mijn commentaar toe te voegen. Voor wie het nog niet weet dertig dagen verhaalt over een Senegalese klusjesman die op het platteland van West-Vlaanderen tegen de grens met Frankrijk, gelukkig is door de verven en behangen bij verschillende mensen thuis. Ze hebben allemaal hun problemen en vroeg of laat luchten ze hun hart bij de vriendelijke Aphonse, die iedereen probeert te helpen. Natuurlijk heeft hij zelf ook een verhaal, maar dat komt lang niet zo goed uit de verf; een veel jongere vriendin Kat met wie hij een geweldig seksleven heeft, een moeder en zus in Senegal waar de ebola dreigt uit te breken, oude vrienden met wie hij ooit rondtoerde om muziek te maken. Zomaar wat details ik had ook andere kunnen kiezen, want net zoals het is in het echte leven, echt alles heeft Annelies Verbeke wel ergens in het verhaal een plek gegeven; kanker, burenruzie, seksueel misbruik in de katholieke kerk, depressie, discriminatie, overspel, schrijversdip, echtscheiding, adoptievraag, vluchtelingencrisis, natuurschoon, leven in een stad versus platteland, alcoholisme, homo’s, hoogbegaafd kind, o, ja en dan doen we er ook nog wat toespelingen bij naar poëzie, Griekse mythologie en natuurlijk de bijbel. Neem mij niet kwalijk als ik niet alles heb gehad, er moet ook nog wat te ontdekken over blijven. Bij hoofdstuk 23 was ik met klaar met het boek. Natuurlijk ik zag de charme van het Vlaams en de mooie zinnen. Maar het laatste stickertje met love it plakte ik op blz 87. Inderdaad bij hoofdstuk 23 was ik nog maar net een week op weg, want in 30 dagen tellen de hoofdstukken af. Dat is op zich is een leuk gegeven, maar het blijkt het verhaal niet spannender te maken. Daarvoor propt Annelies Verbeke er mijns inziens te veel in. Ik heb het advies van David van Reybrouck opgevolgd, “Lees het traag, leg het weg, lees het weer.” Maar daardoor groeide bij mij de afstand tot het boek. Het kostte veel moeite om weer in het verhaal te komen wat hele absurde trekjes ging krijgen. Je kunt natuurlijk alles benoemen wat er speelt in onze maatschappij en blijkbaar zijn er lezers die dat kunnen hebben in een boek. In het echte leven daar draai ik mijn hoofd al weg bij wat mij niet aanstaat en ik kies vaak bewust voor wat mij wel raakt, zoek wat dat betreft ook meer de diepte op, meer informatie, meer aandacht enzovoort. Als ik iets de laatste tijd heb geleerd is dat je niet zonder grenzen kunt, je moet wel afbakenen of keuzes maken. Je kiest als inspiratie voor de bijbel of Griekse mythologie of wat dan ook. Maar eerlijk is eerlijk in de samenleving is die keuze er ook niet altijd. We willen van alle walletjes mee eten en overal door geïnspireerd raken. Datzelfde zie ik uiteindelijk ook in Alphonse, hoe goed en vriendelijk hij ook is. Het is niet alleen naïviteit, het is ook een zwakte van geen keuzes durven maken en weten waarom je wilt doen voor een ander wat je doet. Dan kan er veel mooi zijn in het leven, als je niet weet waarom of waarvoor blijf je toch arm achter.

Hoe meer doden, hoe beter? Meer dan twintig zijn het er in Galgenveld en ze liggen letterlijk opgestapeld, in een ondergronds reservoir. De stank is niet te harden en wordt bij de politie gemeld door een jongeman, die toevallig op die locatie een gezellig samenzijn had met een meisje, waarna onderzoek naar de oorzaak van de stank volgt. De restanten van de lichamen in het reservoir zijn merendeels slechts botten, zo lang liggen ze er al. De oudste onder, de versere bovenop, de stapel wordt kennelijk met de regelmaat van de klok hoger. Het zijn allemaal vrouwen. Heeft niemand hen ooit gemist? Meer dan twintig verdwijningen in de regio zou moeten opvallen. Achterhalen van hun identiteiten vergt tijd, politie en Bureau Misdaadbestrijding zoeken naarstig naar verbanden en sporen die naar de dader leiden. John Sandford lust wel pap van dodelijke slachtoffers, want er vallen er nog meer ten tijde van het onderzoek, ook de bij-verhaallijnen eisen hun aandeel op. Te veel van het goede, voor zover je in dezen überhaupt van goed kunt spreken. Galgenveld is deel 24 in de Lucas Davenportreeks. Dat niet elk deel van een reeks even aansprekend kan zijn, is logisch. Deel 23 bijvoorbeeld, Het schandaal, dat circa een jaar geleden verscheen, was een van de mindere Davenports. Helaas is Galgenveld niet veel beter: verhaal loopt lekkerder en er zit als extraatje een ‘leukigheid’ in die wellicht niet iedere lezer voelt aankomen, maar voor het overige zou je de bedenkingen over Het schandaal hier kunnen kopiëren. Galgenveld blijft verstoken van ook maar enige diepgang of motivatie. Virgil Flowers komt deze keer alleen in telefoongesprekken voorbij. Davenports dochter Letty gaat nota bene mee naar de plaats delict, doet zelfs haar zegje tijdens een briefing en verdiept zich in het onderzoeksdossier. Het moet niet gekker worden. Lucas Davenport zelf ziet een aanwijzing over het hoofd, tamelijk onnozel, want hij was op zoek naar … Was hij alerter geweest, dan zou de moordenaar pakweg honderd pagina’s vroeger in beeld gekomen zijn dan nu het geval is. De lezers weten trouwens wie het is. Sandford laat niet onvermeld dat Davenport nog steeds netjes zijn handen wast na het plassen: Lucas kwam de badkamer uit nadat hij zijn handen had gewassen. Slordigheden in de vertaling maken het geheel er niet beter op. Voorbeelden: uithoren in plaats van horen of verhoren, het zou hem opgevallen kunnen hebben in plaats van opgevallen kunnen zijn, zich van iets overtuigen in plaats van zich van iets vergewissen. Evenals in het vorige deel grossiert de auteur in eenvoudige zinnetjes, afgewisseld met zinnen die door hun lengte en vele komma’s nauwelijks begrijpelijk zijn. Veel banaliteiten ook, flauwe humor en toevoegingen die niet relevant zijn. De echte Lucas Davenportliefhebbers zal de kritiek worst zijn, die genieten evengoed wel. Twee delen liggen ter vertaling in het verschiet: Gathering Prey (#25) en Extreme Prey (#26). Respect voor de auteur, die op 72-jarige leeftijd nog niet van ophouden weet!

Op weg naar een vakantiebestemming dit boek gekocht. Helaas. Het is een Dan Brown-kloon en niet goed geschreven en maakt de verwachtingen van al die sterren niet waar. Dat de filmrechten zijn verkocht zal kloppen maar zal wel dienen ter promotie, verkoop. Een flink overschat boek. Redelijk. Aardig. Maar niet meer dan dat.

Als je, zoals ik, vaak in Twente bent geweest herken je de vele plekken van de Twentse Heilige Huisjes. Dat is het enige wat leuk is in dit boek. Het onderzoeksteam vader en dochter Reders, doet mij denken aan de inspanning van Miss Marple. Nieuwsgierig tot en met en zij begeven zich op het terrein van het politieonderzoek. De inspanning van de politie om zaken te onderzoeken blijft echter achterwege. De schrijvers geven het duo Reders alle ruimte om zaken te onderzoeken. Leuk bedoeld, maar niet realistisch.

Twijfel tussen een of twee sterretjes. Het begin van het verhaal is nauwelijks te volgen. Er vallen doden en dan worden kippen vermoord en een hond. Waarom? Het is onduidelijk voor mij. Gaandeweg het verhaal komt er meer lijn in en dat komt het verhaal ten goed. Er zijn echter nog vele dwaalwegen te bewandelen die het spannend element van het verhaal niet ten goede komen. Het einde is ook redelijk onwaarschijnlijk. Ik gun Manda Scott het voordeel van de twijfel omdat dit het eerste boek is wat ik van haar lees.

Dit is het eerste boek van Giles Blunt dat ik lees. Na het lezen van de achterkant viel het boek mij tegen. Het landschap en het weer worden uigebreider beschreven dan de hoofdpersonen (misschien had ik eerst deel een moeten lezen?). Ook de ontknoping stelde mij teleur, onduidelijk en afgeraffeld.

Een clash tussen guerrilla's en regeringstroepen maken het slaperige Colombiaanse dorpje San José gewelddadig wakker. Ondanks de heftige gebeurtenissen weet Rosero nauwelijks spanning over te brengen. Het lijkt alsof zinnen weggevallen zijn en andere als losse flodders zonder overgang aan elkaar geplakt. Het kwam allemaal onnatuurlijk op mij over.

In dit boek zijn er twee verhaallijnen: de schrijfster die vertelt hoe zij haar onderzoek verricht, de mensen die zij daarbij ontmoet en de verrassingen waarmee zij wordt geconfronteerd. En de andere lijn, is het verhaal dat wordt verteld vanuit de betreffende hoofdpersonen t.w. de voorouders van de schrijfster: hoe deze personen hun best doen om te overleven en een redelijk bestaan op te bouwen. Ik heb dit boek, toevallig, gelezen ná het boek Publieke Werken van Theo Rosenboom dus sommige passages in dit boek sloten mooi aan op hetgeen in ‘Publieke Werken’ werd geschreven over de veenarbeiders. En zo heb ik dit boek, het Pauperparadijs, ook gelezen: als een soort van geschiedenisboek. Interessant vanwege de ontdekte feiten en beschreven achtergrond. Maar niet meeslepend, niet een boek dat je leest om het verhaal dat je meevoert of de personages met wie je kunt meeleven. Ik niet althans. De enige momenten waarbij ik dat had, waren de passages waarin de voorouders van de schrijfster hun eigen verhaal vertelden, en helaas gebeurde dat voor mijn gevoel te weinig.

Twaalf kandidaten nemen deel aan een realityprogramma waarin ze moeten zien te overleven in de wildernis in het noordoosten van de VS. In het begin zijn de opdrachten vrij onschuldig, maar ze worden steeds heftiger. Dan volgt de ultieme test: in je eentje een tijdlang overleven in de wildernis. Een deelneemster wordt steeds fanatieker - ze weet niet wie ze kan vertrouwen. Bij de laatste uitdaging raken haar reservers op en kan ze steeds minder goed realiteit van waan onderscheiden. Dan ontmoet ze een tiener die haar een wel heel onwaarschijnlijk verhaal vertelt. Of vertelt hij de waarheid? Zal ze hem vertrouwen? In het verhaal maken we kennis met Zoo die aan het programma mee wil doen voordat zij met haar man een gezin gaat stichten. Zoo komt in het verhaal over als zeer naïef. Het is de bedoeling dat men een survivaltocht met uitdagingen maakt. de winnaar krijgt een gigantisch geldbedrag. Het avontuur wordt door de programmamakers volledig geregisseerd en gemanipuleerd om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de tv-kijkers. Alle deelnemers hebben in het verhaal een bijnaam gekregen wat past bij het karakter, het beroep of de hobby’s van een persoon, zoals Zoo, Carpenter chick, Tracker, Waitress. Later in het verhaal worden ook de eigenlijke namen van de deelnemers gebruikt, wat voor verwarring kan zorgen. Er wordt aardig aan stereotype uitlatingen gedaan. Het ligt er allemaal net wat te dik op. De laatste deelnemer heeft twee verhaallijnen. Ene ene uit het perspectief van de hoofdrolspeelster Zoo en de ander vanuit het perspectief vanuit tv-programma, waarin de belevenissen van de deelnemers en de beslissingen van de programma makers worden beschreven. Tussendoor lees je wat kijkers van het programma vinden via zoiets als twitter. Ik vond dt persoonlijk vervelend en voor mij geen aanvulling hebben op het verhaal. Voor mij was het bladvulling. Mijn inziens was het de bedoeling van de schrijfster om het verhaal hierdoor een realistische draai te geven. Het verhaal is soms erg langdradig. Het duurt een aantal pagina’s lang om een konijn te villen. Hoe lang kan zoiets duren?! Het boek leest wel makkelijk weg, maar ik heb mij soms flink lopen ergeren aan de nativiteit van Zoo. Hoe had ze nu niet kunnen doorhebben wat er aan de hand was? Alles lag er zo dik bovenop. Er worden soms hele goede tips gegeven die men echt zou kunnen gebruiken om te survivalen. maar deze goede tips vallen in het niet bij het verhaal De proloog geeft al te veel weer van waar heten het verhaal naar toe gaat. dat kan voor lezers twee kanten op werken. het kan mensen nieuwsgierig maken of het kan te veel verklappen. Het boek wordt aangeprezen voorde fans van Wie is de mol? en Expeditie Robinson. En voor de lezers die houden van boeken zoals ‘De hongerspelen’ en ‘De test’ Door deze vergelijkingen zijn de verwachtingen torenhoog. Kan dit boek dat waarmaken? Het antwoord daarop is nee, helaas, het komt niet eens in de buurt. Het is een aardig boek om even tussendoor te lezen, maar verder voor mij niet.

STERVENDE ADEM is het tweede 'goudklompje' dat ik van Leighton Gage kreeg aangereikt.... Ofschoon het eenzelfde glans en waarde suggereert als de eerste die ik las -KWAAD BLOED - Kon deze mij uiteindelijk toch iets minder bekoren. Wederom een onthutsend en kwellend beeld van de 'rechtstaat' Brazilie, de sterke hoofdpersonages (Silva c.s.), maar deze keer wordt er wel erg lang voortgepuzzeld naar een 'apotheose' - met gebruikmaking van talloze personages ( het aantal namen is bijna niet meer uit elkaar te houden ) en het belangrijkste ontbreekt: het antwoord op de vraag WAAROM er een bom ontplofte in een tram in Amsterdam (-19 slachtoffers - wel een 'paardenmiddel om het bestaan van 'snuffmovies' - want daar gaat het allemaal om -aan te duiden....)

Na acht jaar in de cel gezeten te hebben, komt Najdan (ook bekend onder zijn schuilnaam 'Teddy') weer op vrije voeten. Hij heeft zichzelf voorgenomen om de stap richting het criminele circuit nooit meer te maken en een maatschappelijk correct leven te gaan leiden. Helaas lijkt dit voornemen makkelijker gezegd dan gedaan. Hij heeft geen inkomsten en is dringend op zoek naar een betaalde baan, maar wie zit er nou te wachten op een ex-gedetineerde? Uiteindelijk wordt hij benaderd door advocate Emilie Jansson het gerenommeerde advocatenkantoor Leijon. Ze heeft van haar baas Magnus opdracht gekregen hem te vragen hen te helpen. Een klant van het advocatenkantoor genaamd Philip, een hoogopgeleid en gefortuneerd zakenman, is gekidnapt en moet gezocht worden. Op dringend verzoek van de familie van Philip mag de politie onder geen beding ingeschakeld worden. Teddy zwicht en duikt samen met Emilie Jansson op de zaak. Wat ze echter tijdens hun onderzoek te weten komen over Philip liegt er niet om. De man die eerst een smetteloos blazoen had, blijkt zich in werkelijkheid bezig te houden met louche praktijken. En niet de minste... Zal het het tweetal lukken Philip op tijd uit de handen van zijn ontvoerders te bevrijden? Met 'VIP Room' heeft Jens Lapidus een thriller geschreven die in de basis een onrustbarend maatschappelijk probleem raakt. De uitwerking ervan is echter heel erg matig. Zijn boodschap wordt namelijk ondergesneeuwd door een groot aantal aspecten. In de eerste plaats wordt er tijdens het verhaal erg veel verteld dat niets met het verhaal zelf te maken heeft. Hierdoor is het lastig om de focus op het daadwerkelijke verhaal te houden. Zeker als Lapidus tijdens de hoofdstukken ook nog eens onverwacht en onaangekondigd heen en weer springt uit wiens oogpunt een situatie bekeken wordt, wordt dit nog eens extra lastig gemaakt. Er ontstaat een warrig verhaal, waar wellicht nog overheen te komen zou zijn als dat het enige punt van kritiek is. Helaas heeft de auteur er ook nog eens een groot aantal karakters (met lastig te onderscheiden namen) in VIP Room verwerkt, die ook behoorlijk lastig te doorgronden zijn. Dit laatste kan uiteraard precies de bedoeling zijn van Lapidus, omdat hij nog kruit wil overhouden voor de volgende delen van deze serie. Als dat echter het geval is, kan je als lezer beter wachten tot het volgende deel uit deze serie uitkomt zodat je deze direct er achteraan kunt lezen. Voor dit deel was het iets té veel los zand. Wat ook opvalt is dat Lapidus heel veel gebruik maakt, aanzienlijk meer dan andere auteurs, van het noemen van merknamen. Op sommige momenten lijkt het ook of er in het boek zelfs bepaalde commerciële teksten zijn verwerkt. Zoals bijvoorbeeld: "Teddy had naast de koffiezetapparaat gestaan waar Linda zo trots op was. 'Een Nespresso,' had ze gezegd. 'Het is alsof je bij een koffieclub zit. En die koffie zelf blijft altijd vers in die kleine capsules'. Het zal niet zo bedoeld zijn door Lapidus, maar als je er op gaat letten heeft hij wel de schijn tegen. Zitter er aan dit verhaal dan geen goed punten? Uiteraard wel. Uit alles blijkt bijvoorbeeld dat Lapidus goed thuis is in de wereld van het criminele circuit. Dat is ook niet zo vreemd want hij is jarenlang zelf een zeer succesvol strafrechtadvocaat geweest. Zeer regelmatig zal hij figuren als Teddy hebben moeten bijstaan of juist tegen ze hebben moeten pleiten. Wat ook opvalt is dat Lapidus vanaf ongeveer p. 350 (ongeveer 100 pagina's voor het einde) de smaakt ineens te pakken lijkt te krijgen. De zinnen gaan lekkerder lopen, het verhaal wordt ineens lekker spannend en de hoofdstukken zijn een stuk beter ingedeeld dan daarvoor. Ook heeft Lapidus steeds een aantal mooie open eindjes aan zijn hoofdstukken gemaakt waardoor het verhaal ineens er om vraagt verder gelezen te worden. Had hij hier maar eerder mee begonnen... Al met al is dit een boek waar je heel erg van zult genieten of er juist een apathie tegen zult hebben. Er lijkt geen tussenweg te bestaan. Ik val helaas in de tweede categorie. Het rommelige verhaal, het matige plot, het gebrek aan spanning en de overgrote hoeveelheid aan karakters kosten hem wat mij betreft de nodige sterren. Vandaar uiteindelijk slechts 2 sterren voor 'VIP Room' van Jens Lapidus.

Anders dan de andere meningen hier op de site vond ik dit absoluut het minste deel van de serie. *SPOILER(als je het boek nog niet gelezen hebt kun je het beter niet lezen)* Het lukt, in mijn ogen, de schrijfster niet de spanning die ze zo wanhopig probeert op te bouwen langer dan een paar bladzijden vol te houden. In het boek gaat het te vaak net goed, 'ze waren bijna dood, maar toch niet', en op het einde gaan mensen bij bosjes dood (Alleen om te laten zien dat er ook goede mensen doodgaan), en Harry wordt afgeschilderd als een heilige (hij doodt zelf niemand, zelfs niet Voldemort). De opzet van het boek wijkt, naar mijn mening te veel af van die van de eerste 6 delen. en daarom vind ik het er niet goed bij passen.

Na een paar boeken van De Zwaan weet je al waar het naartoe gaat: een wat vage plot waarin je niet mee kunt denken, een bepaalde stijl waarin scherpe observaties zitten, vaak met humor, rare personages die vooral uitblinken in vreemde (bij)namen en onnoembare provincieplaatsen die vervreemdend zijn. Een thriller vond ik het niet, omdat het gewoon nergens spannend wordt, centrale vragen als wie heeft het gedaan en waarom en hoe worden wel gesteld maar liggen erg op de achtergrond, op de voorgrond staan relatieperikelen uit het leven van een oudere man en dat is weinig boeiend. Als er al actie in het verhaal zit, is het eerder slapstick en in die zin kun je je afvragen waarom de verhalen van De Zwaan nog niet verfilmd ziijn. Onderhoudend is het wel, maar het is dan eerder de schrijfstijl die mij door het boek trekt dan iets anders. Dit verhaal speelt zich af rondom de mensen die op een krantenredactie werken. Het maakt een ouderwetse indruk in 2017, omdat de techniek, ook bij de krant enorm is veranderd. Daarmee wordt het eerder onbedoeld een werkje nostalgie.

een waardeloos verhaal, alleen de cover van het boek,daar geeft ik een duimpje voor.

Halverwege uit pure ergernis weggelegd en nooit meer in verder gegaan. De constante herhaling van de veel te gedetailleerde beschrijvingen van de karaktereigenschappen van elke zus maakt hen ongeloofwaardig en het verhaal ontzettend traag.

Dit boek gelezen als uitdaging bij een leesclub. Ik ben blij dat ik hem uit heb en weer een boek kan gaan lezen wat mij meer aanspreekt. Zo af en toe lees ik wel eens een chicklit (Kinsella of van Gastel) dus ik ken het genre maar deze vond ik echt heel slecht. Heel langdradig, op een kinderachtige manier geschreven, voorspelbaar (als je de achterflap leest weet je precies hoe het boek zal gaan) en nergens iets van verrassing of iets spannends. Het kabbelt maar voort en er gebeurt erg weinig. Ik vond het ook niet romantisch, evenmin moest ik ergens om glimlachen, laat staan hardop lachen. Toch wel een vereiste voor een chicklit vind ik dat er grappige stukjes in zitten. Ik vind dat er veel doelloze stukjes in zitten zoals de telefoongesprekken met haar moeder die nergens over gaan. Eén keer is voldoende om te illustreren hoe zo een gesprek verloopt maar niet iedere keer weer. Er is een keer dat ze wordt gebeld en dan krijg je het volgende stukje voorgeschoteld: "Agnes ging op de stoel in de gang zitten. Die hoorde daar niet te staan maar ze had hem die ochtend gebruikt om iets uit de kast te pakken en had hem daarna niet teruggezet in de keuken, waar hij hoorde." Het was voldoende geweest als het bij die eerste zin was gebleven, al wat er achteraan komt is overbodige informatie en daar staat het boek dus vol mee. Op een gegeven moment ben ik hele stukken gaan overslaan om er maar zo snel mogelijk doorheen te zijn. Conclusie: deze auteur is niets voor mij, ik kan het niet hoger waarderen dan een anderhalf en omdat dat hier niet kan geef ik het een ster.

"Dit boek is gebaseerd op feiten en verhalen. Intimiteiten heb ik willen delen, privégegevens zijn waar nodig afgeschermd." Zo luidt het naschrift van God sta me bij want ik ben onschuldig, de vijfde roman van Arjan Visser (1961). Het roept verwachtingen op, net als de achterflap die spreekt over het liefdesleven van de overleden vader, een bastaardkind en een in drugs dealende zuster die een half jaar in de gevangenis in Spanje zit. Verwachtingen die Arjan Visser niet waarmaakt in zijn verhaal. Daarvoor zit er te veel afstandelijkheid in de positie die hij zelf als hoofdpersoon inneemt, waardoor het geheel te veel leest als een journalistiek verslag van het onderzoek van een schrijver voor zijn roman en niet als de roman zelf. Arjan Visser, journalist en schrijver, gaat naar Spanje om een week te werken aan zijn nieuwe boek, over een familiebedrijf met zes oude ongetrouwde broers die één voor één sterven. Op de heenweg wil hij zijn zus Alice opzoeken, die met haar man bij Malaga een handeltje in tropische vogeltjes heeft. Zij blijken net gearresteerd te zijn vanwege handel in marihuana en in plaats van te werken aan zijn boek gaat hij op zoek naar de geschiedenis van zijn eigen familie. Eerst voor een artikel, maar al snel besluit hij hier zijn boek van te maken en zo is God sta me bij want ik ben onschuldig de wordingsgeschiedenis van de roman en de roman zelf. Het is geen feit en geen fictie, maar iets er tussenin. Gebaseerd op de eigen herinneringen, die Visser van meet af aan als onbetrouwbaar neerzet. "Ik haal mijn herinneringen zo vaak tevoorschijn dat ze verkreukeld en onbetrouwbaar zijn geworden. Het zijn inmiddels herinneringen aan herinneringen, niet zo of misschien zelfs nooit gebeurd." De zoektocht naar de geschiedenis van zijn vader begint met een herinnering aan een foto in een Spaanse krant, door de toen veertienjarige Arjan gevonden in de kast thuis in Nederland. Een foto van Fina, het meisje dat ze elk jaar op vakantie in Spanje met haar moeder zagen, en dat bij hen in Nederland heeft gelogeerd. Ze is dood, vermoord door haar moeder. Visser herinnert zich dit als hij bedenkt hoe zijn zus Alice op hun vader lijkt en hij besluit het uit te zoeken. Wat is er in 1974 gebeurd en hoe was zijn vader betrokken bij Fina en haar moeder? In Nederland en Spanje worden familie en onbekenden ondervraagd, in levende lijve, via mail, facebook en brieven. Visser stelt verschillende hypotheses op. Misschien heeft zijn vader zowel met Fina als haar moeder een verhouding gehad. Misschien heeft Fina een kind van hem gehad. Hij blijft hierbij in de rol van journalist en wat deze hypotheses gevoelsmatig voor hem betekenen is onduidelijk. Slechts een enkele keer komt Arjan Visser als mens naar voren. Bijvoorbeeld als hij Krit ontmoet, een Nederlandse advocaat uit Madrid. Hij wil zich belangrijk voordoen, maar is zich er tegelijk ervan bewust dat hij opschept. "Onder deze omstandigheden wilde ik vooral indruk maken, een schrijver zijn. ‘Ik heb vier boeken op mijn naam staan.’ Doe het niet, zeg het niet. Maar ik had het al gedaan. Ik was niet zomaar iemand. Ik deed ertoe. Zie mij, hoor mij, lees mij. Nu niet die nominaties gaan noemen alsjeblieft… ‘Voor mijn debuutroman ontving ik.." Helaas verdwijnt Arjan Visser het personage daarna weer achter Arjan Visser de journalist. De geschiedenis die hij onthult blijkt bovendien karig. Er worden geen schandalen onthuld en het leven kabbelt voort. Zonder hoogtepunt of spanningsboog. Zo is God sta me bij want ik ben onschuldig als fictie en non-fictie mislukt. Te weinig emotionele diepgang en ontwikkeling voor het eerste, te weinig interessante feiten voor het laatste.

Turtles All The Way Down is John Green's zesde boek (tot nu toe), en het was niet zijn beste. Het gaat over Aza, een 16-jarig meisje, dat samen met haar beste vriendin Daisy gaat uitzoeken wat er met de vermiste vader van een vriend (Davis) gebeurd is. Verschillende fans zullen hoge verwachtingen hebben van het boek en kunnen daarbij teleurgesteld worden. Het is geen echte hoogvlieger zoals The Fault in Our Stars of zo beklijvend als Looking for Alaska. Het is eerder een boek waarbij je moet ploeteren om door elk hoofdstuk te raken zonder af te haken. Het hoofdpersonage en de schrijfstijl zorgen ervoor dat het boek nogal eens saai wordt en de plot nergens heen gaat. Het hoofdpersonage (Aza) heeft een mental illness genaamd OCD, waardoor ze vaak in dwangmatige gedachte verzonken is. Dit gegeven kan goed verwerkt worden in een boek, alleen niet in dit boek. Deze ziekte neemt het hele boek over en zo ook de plot, waardoor de vraag wat er met de vader van Davis gebeurd is onbelangrijk wordt, maar de vraag hoeveel bacteriën er nu eigenlijk rondlopen op deze aarde voor altijd door je hoofd zal blijven gaan. Zo wordt het boek nogal langdradig. Er wordt zoals gezegd niet gefocust op de plot, maar vooral op bacteriën. Ieder hoofdstuk draait zowat 90% om bacteriën, op verschillende manieren: hoeveel bacteriën zitten er in een menselijk lichaam? Is de snee op Aza's vinger ontstoken? Heb ik een gevaarlijke bacterie? Hoeveel bacteriën krijg je van iemand over als je kust? Dit kan interessant zijn voor 1 hoofdstuk, of soms eens tussendoor, maar nu wordt het hele boek erdoor overgenomen. Zo gaat de plot volledig verloren en wordt op het laatste moment even aangehaald hoe het nu eigenlijk zit met Davis' vader. Dat is jammer. Het hoofdthema van het boek is deze ziekte, maar op deze manier draait het boek nergens anders meer om en is er geen afleiding of ontspannend hoofdstuk tussendoor om even te bekomen van al die gedachten van Aza. Zo wordt het moeilijk om heel het boek aandachtig te lezen en het ook interessant te vinden. De personages zijn niet realistisch omdat ze totaal niet praten en denken zoals gewone tieners van die leeftijd doen. Zo is het vaak moeilijk om je als jongere lezer te identificeren met de personages.Dit is een gegeven dat vaker terugkomt in de boeken van John Green, maar in dit boek is het toch nog sterker aanwezig dan in de anderen. Zo hoort het boek volgens mij niet thuis in de categorie Young Adult, maar eerder in de volwassenen literatuur. Ik raad het dan ook niet echt aan als je hoge verwachtingen hebt of niet houdt van een complex boek. Ook als je niet voor altijd je af wil vragen hoeveel bacteriën er nu eigenlijk door je lichaam lopen, is het een goed idee om dit boek aan de kant te laten liggen en eens te kijken voor een ander John Green boek, zoals the Fault in Our Stars.

Maar liefst zes jaar werkten de vrienden Coldwell en Thomason aan hun debuutthriller. Niet alleen hierdoor is Een Venetiaans geheim een bijzonder boek te noemen. Ook baseerden zij zich op een werkelijk bestaand manifest van Francesco Colonna, de Hypnerotomachia en hebben ze het zichzelf niet eenvoudig gemaakt door de hoofdpersoon in het verhaal ‘zijn’ verhaal te laten vertellen. Maar ook het verhaal zelf is niet eenvoudig geworden, en soms is er zelfs geen touw aan vast te knopen. De chronologie wordt veelal volledig genegeerd met fragmenten die elkaar in hoog tempo opvolgen, dat meer verwarring zaait dan de spanning opvoert. Hoewel ik volledig was gevallen voor de flaptekst kon het verhaal mijn hooggespannen verwachting niet echt waar maken. Een Venetiaans geheim is een te gecompliceerd gemaakt verhaal dat ondanks enkele versnellingen en spannende fragmenten voornamelijk langdradig en slepend is geworden. Teleurstellend...

Toen ik dit boekje voor 0,99 cent kocht, wist ik natuurlijk wel dat het een kort verhaal zou zijn. Maar ik wist niet dat van de 25 blz slechts 8 pagina's voor het verhaal was en de rest voor een preview van een ander boek...wat een miskoop!

Dodelijke stilte is het thrillerdebuut van de Canadese schrijfster ASA Harrison. Ze is helaas overleden. Jody en Todd zijn al twintig jaar samen. Ze zijn nooit getrouwd. Voor Jodi geeft de dagelijkse zorg voor Todd haar een gevoel van veiligheid en zekerheid, ondanks het feit dat ze weet dat hij regelmatig vreemd gaat. Voor Todd is Jodi een veilige haven waarnaar hij steeds terug kan keren na een romance. Beiden hebben in hun jeugd veel meegemaakt, wat ze niet goed hebben verwerkt. Todd is opzichter op een bouwplaats en heeft romances nodig om zijn wereld hanteerbaar te houden. Jodi is psychologe en analyseert alles tot in den treure en komt uiteindelijk niet tot acties. Het verhaal neemt een wending als Todd geconfronteerd wordt met de gevolgen van zijn laatste romance. Het stevige fundament van hun relatie wankelt en valt langzaam om. Het verhaal is, psychologisch gezien, heel boeiend en laat zien, dat een opeenstapeling van gebeurtenissen kunnen maken dat een mens tot onverwachte daden komt maar mist de thrillereffecten: actie en gevaar.

Maar voor het zover is, was het nogal verwarrend... Het was in dit derde deel niet helemaal duidelijk hoe het nu zat. Pas op het laatst werd het begrijpelijk hoe het hele verhaal in elkaar stak. Het lijkt erop dat de hoofdpersonen het veel beter snapten dan ik. Gelukkig maar...

Misschien waren de verwachtingen te hoog geschept door al die 5 sterren waarderingen ... Maar mij kon dit boek niet bekoren .. Pff langdradig ... Als je er eenmaal doorheen bent komt dat afgeraffelde einde ... Op voorkant boek staat : " een sensatie , pas op jo Nesbo!" Nou Jo don't worry ..

Ik ben het volkomen eens met de recensies die al over dit boek geschreven zijn. Waarom zijn er zo overbodig veel personages met allemaal hun eigen (vergezochte) problemen? Waarom hebben die mensen trouwens allemaal rare namen? Waarom zit er zo veel niet-functionele seks in het boek? Waarom schrijft George de laatste jaren veel te dikke boeken? Om haar verhaal te vertellen kan ze de helft weglaten. In dit geval had ze het hele boek weg mogen laten, want het voegt niets toe aan de Lynley-serie. Hij is kapot van de dood van zijn vrouw natuurlijk, maar hij knapt behoorlijk snel op tijdens de zes dagen waarin deze moordzaak zich afspeelt. Het enige wat het nog een beetje leesbaar maakt, is de omgang tussen Lynley en Havers, maar verwacht geen spannend verhaal met een duidelijke ontknoping.

No worries. Bestsellerauteurs verkopen hun nieuwste boek altijd. Linwood Barclay is er zo een. Maar het blijft de vraag wat een grote lezerskring doet als je een keer een miskleun schrijft, als er God verhoede een maandagochtendboek uit je pen vloeit. Kan tenslotte iedereen gebeuren. In zijn nieuwste boek Niemand hoort het maakt Barclay een uitstapje naar iets wat schuurt aan het occultisme. Schuurt aan … want wat te denken van een op hol geslagen typemachine die haar eigen teksten bedenkt en uittypt. Tsjak tsjak tsjak, bij voorkeur in het holst van de nacht. Geen gewone typemachine dus. En dan gaat het ook nog om een klassieke Underwood, zo’n collector’s item. Een antiek en loodzwaar ding, compleet met ‘vieze vingers’-inktlint en letterstangetjes die altijd in elkaar vastkleven. En een kabaal dat die druktoetsen maken! Tsjak, tsjak, tsjak. Paul Davis krijgt zo’n Underwood van zijn vrouw. Bedoeld als oppepper en inspiratiebron vanwege een traumatische ervaring waarbij Paul haast het leven liet. Psychologische sessies lijken hem weliswaar uit zijn voortslepende depressie te helpen, maar als twee vermoorde vrouwen vanuit het hiernamaals via de Underwood met hem gaan communiceren, gaat het subiet bergafwaarts met Paul, en met het verhaal. Tsjak tsjak tsjak. Soms kan een beetje horror best scherpzinnig uitpakken, zelfs komisch zijn. En toegegeven, je wilt ondanks alles weten hoe het verhaal van Niemand hoort het afloopt. Is het inderdaad horror à la Stephen King of worden we hier een partij in het ootje genomen? En hóé dan? Punt is, je bedenkt het niet bij iemand als Barclay. Klopt dit wel? Verwarring alom. Wat moet je bij hem van bovennatuurlijk geklets en onprofessionele psychologische prietpraatsessies verwachten? En wat te denken van personages die maar geen gestalte, geen body krijgen? Slaapverwekkende dialogen. Een vlakke haast kinderlijke schrijfstijl. Aan spontaniteit geen gebrek, wel aan raakpunten of een vloeiend verhaal. Kortom, het lijkt allemaal te makkelijk geschreven en minder goed uit de verf te komen dan dat we van iemand van Barclay's kaliber mogen verwachten. Jammer. Ook jammer van de plot die je van mijlenver ziet aankomen en aan het eind – als de rek uit het verhaal is − nog eens haarfijn wordt uitgelegd, waarna abrupt een even bizarre als ongeloofwaardige draai uit de hoge hoed wordt getoverd. What was Barclay thinking? Een auteur die zijn lezers onderschat is misschien nog wel het ergste. Komt dit nog goed? Vast wel. Want we weten waartoe de man in staat is. En gelukkig zijn fans van nature vergevingsgezind, dat is mooi en goed. Zij zullen dan ook snel vergeven én vergeten. Zo ook ik. Laten we vol verwachting uitzien naar zijn volgende boek.

Heel lekker leesbaar; in no time uit. Mocht voor mij wel wat meer spanning hebben,wat minder beschrijvende stukjes. Knap vind ik de wisseling van perspectief van Harald en Claire. En ik vond de start van het boek heel apart! Het einde was voor mij verrassend. Wat meer ingetogen erotiek dan in rendez-vous (als ik het mij goed herinner) en dat bevalt mij beter. Kortom: zeker een aanrader, maar geen top 10 plek. Edit: 2,5 duim gaat niet. Daarom: 2 gegeven.

2,5 sterren. Het verhaal begon goed voor mij. Wel vraag ik mij af waarom Lexi geen commentaar heeft gekregen op de te kleine palmbomen in het begin van het verhaal. Of ik heb dat deel gemist, kan ook. De reden waarom ik het dan toch niet veel sterren heb gegeven is omdat 1) ik de romantiek miste, 2) Aidan kwam te weinig aan bod in het verhaal dus de liefde die er al inzat, kwam niet als "echt" over bij mij, 3) sommige dingen waren gewoon te "cringe" in het verhaal. Ik verduidelijk even: "Ik moet hem delen met iedereen" zegt Lexi over Aidan. Wel, dat klinkt als flauwekul voor mij. Hij is een auteur, geen acteur waar meisjes op kwijlen. Auteurs zijn niet zó belangrijk in de roddelboekjes, hun privélevens worden niet uitgesmeerd in het lang en breed, toch niet zoals beroemde acteurs en zangers. Het midden van het boek was oké voor mij, maar was ietwat aan de saaiere kant. Op het einde gebeurt ook iets dat té onrealistisch was voor mij. Aidan was ontzettend boos op haar, maar de volgende bladzijde staan ze te dansen alsof hij niets gedaan heeft? Oké, hij heeft zich wel verontschuldigd maar Lexi vergaf hem gewoon veel te snel. Ze heeft hem ook totaal niet nodig, ze had hem beter een dikke welverdiende "f*ck you" gegeven. Zo irritant vond ik hem. Ook dit vond ik er wat over gaan. Het ganse boek houdt de auteur zich in met mooie verwoordingen en is het redelijk droog qua taalgebruik. Ineens staat er op de laatste bladzijdes - en ik quoteer letterlijk: "En dan gaat er op magische wijze iedereen op de dansvloer opzij; de menigte splitst zich, als Mozes die de Rode Zee openbreekt - en daar is hij dan." - pagina 331 Waar kwam dat ineens vandaan? Dit komt net uit zo'n goedkope Amerikaanse tienerfilm die ze de donderdagavond op een niet belangrijke zender zouden afspelen. Gewoon te cringe voor mij, de menigte splitst letterlijk, hoezo is het dan de bedoeling dat het boek iets van realistisch zou overkomen? En ook vooral omdat er amper al romantiek in het boek zit - naar mijn mening - en dan komt er ineens zo'n hopeloze romantische metafoor in? Eerlijk, dit heeft er gewoon voor gezorgd dat ik het boek geen 3 sterren heb gegeven. Gewoon het hele einde van het boek. Dat viel mij gewoon zeer zwaar tegen. Het plot had zoveel beter kunnen zijn als er al van in het begin werd opgebouwd naar een goede en stabielere romantiek. Het begin was zo veelbelovend, de setting ook. De setting was dat ik zo nieuwsgierig was naar dit boek, ik bedoel maar, een conventie en liefde? Sounds perfect. Maar dat was het helaas niet. Ik vind het zo spijtig dat ik teleurgesteld ben door dit boek want ik heb het gelezen voor een boekenclub.

Dit boek sprak me niet aan. Jammer, ik had er meer van verwacht. Ik heb het uitgelezen, maar dat kostte me enige moeite. Ik vond het erg droge kost, langdradig en de personages kwamen voor mij niet tot leven. De schrijfstijl vind ik niet pakkend.

Ik ben gek op kostuumdrama's, dus dacht ik voor de verandering zo'n boek te kopen. De kaft vind ik mooi en het lijkt dan ook wel spannend te zijn. Maar daar blijft het helaas bij. Het is oersaai. Er worden wel moorden gepleegd, maar er gebeurd weinig en het is voorspelbaar. Ik heb een tijdje het boek weggelegd en op een gegeven moment weer opgepakt, maar het verhaal blijft gewoon saai. Ik heb vandaag besloten er echt mee te stoppen, hoe moeilijk ik dat ook vind. Jammer!

Een groep van tien kandidaten - waaronder één saboteur - maakt zich klaar voor het nieuwe seizoen van De Mol. Allen hebben ze slechts één doel voor ogen: de bedrieger onder hen ontmaskeren. Een prachtige locatie en spannende opdrachten: het avontuur lonkt! Maar vlak na de aftrap van de opnames verdwijnt Mary-Ann, één van de kandidaten, spoorloos. Het productieteam tast in het duister, dit hadden ze niet gepland. Is er een verrader op de set of speelt de mol dubbelspel? Fantastischer dan dit kan het leven niet zijn! Er is een boek over (Wie is) de Mol! Molloten van zowel Nederland als Vlaanderen móeten dit boek lezen, vooral op momenten dat De Mol niet via de televisie te volgen is. Je zult niet in een gat vallen als de televisiemol ontmaskerd is en het seizoen is afgelopen, want tadaah: daar is het boek De Mol! De Mol vertelt een verhaal waarbij er een tweede saboteur in het spel blijkt te zijn. Echter draait het boek meer om de verdwijning van Mary-Ann dan om het spel zelf. Zo maak je als lezer maar een stuk of twee opdrachten live mee; naar de overige spellen wordt enkel terugverwezen of in vogelvlucht een samenvatting aan gewijd. Het is jammer dat je als lezer zelf niet actief deel kan uitmaken in de zoektocht naar de mol. Er is geen ruimte om een potentiële mol aan te wijzen, want er zijn geen kandidaten die verdacht worden gemaakt. Kortom: het spel wordt niet zo overgebracht als op tv, waarbij je meemaakt hoe iedereen zich verdacht probeert te maken en waarbij de mollenacties je om de oren vliegen. Debbaut had beter zijn best mogen doen in het uitwerken van de personages. De deelnemers in De Mol worden voor de toeschouwer niet zo bekend als de deelnemers in de televisieserie. Er wordt weinig aandacht aan de verschillende deelnemers gegeven. Er worden weinig opdrachten live meegemaakt, waardoor je het doen en laten van de personages niet meekrijgt. Ook in de vrije momenten buiten de opdrachten om leer je de personages niet eens kennen. Hoe je met een beetje pijn en moeite na aflevering 1 alle namen van de tv-kandidaten kunt opsommen, lukt dat je aan het einde van het boek De Mol bij lange na niet. Helaas is De Mol nauwelijks spannend te noemen. Er is weinig variatie in tempo, waardoor de lezer op hetzelfde tempo door blijft lezen. Debbaut past geen technieken toe waardoor de lezer versnellingen in het lezen maakt, of waar er een tijdvertraging is waardoor de ontknoping wordt uitgesteld. Het is jammer dat De Mol hierdoor weinig uitdaging biedt. Het is daarom geen thriller te noemen. Zowel op gebied van de zoektocht naar de mol als de zoektocht naar de mol van de mol is geen spanning. Een voorbeeld van een weggegeven geheim: de naam van de mol in het spel is vóór de helft van het boek bekend. Tot slot is De Mol nogal ongeloofwaardig. Het is jammer dat in ieder gesprek tussen kandidaten er geroepen wordt dat kandidaat X de mol is, want kijk maar hoe hij nu begint te lachen! In dit soort gesprekken valt het woord ‘mol’ gemiddeld vijf keer per bladzijde, wat gewoonweg te veel van het goede is. Een ander punt wat De Mol ongeloofwaardig maakt, is dat het hele seizoen zich afspeelt in Frankrijk. Er is in interviews met zowel Art Rooijakkers (presentator ‘Wie is de Mol’) als Gilles de Coster (presentator ‘De Mol’) genoemd dat er altijd in een niet toeristisch land naar de mol gezocht wordt, omdat anders de kans op het tegenkomen van Nederlanders of Belgen te groot is. Hierdoor kan er worden uitgelekt wie de kandidaten zijn en wie er wanneer nog in het spel zit. Moet je je voorstellen hoe groot de kans op een lek is in een buurland van België! Bovendien is het motief van de mol van de mol vaag, onduidelijk en kortom ongeloofwaardig. Én: de mol uit het boek komt wel érg overeen met de mol uit het Belgische seizoen 2018.

Alle boeken van deze schrijver die vertaald zijn, heb ik gelezen en deze staat me nog zeer helder voor ogen. De sfeer is typisch Ijslands en mooi, maar daar is ook alles mee gezegd. Vanwege mijn liefde voor Scandinavië heb ik jaren geleden serieus IJsland en de IJslandse wetgeving bestudeerd en met name de samenleving van Vikingen en Noormannen. Ik had n.l. vernomen dat het al duizenden jaren heel normaal is voor vrouwen op Ijsland om land en ander bezit te hebben en echtscheiding aanvragen idem dito. Erg uitzonderlijk en daarom heb ik het onderzocht. Ik moest teruggaan naar de tijd van de Vikingen. Deze waren.vaak lang van huis, waardoor de samenleving op Ijsland door vrouwen werd gerund: álle aspecten zoals voedsel verbouwen, rechtspraak, geboorte/dood, geneeskunst enz. Zij waren de ruggengraat van de gemeenschap en er gebeurde niets zonder hun goedkeuring. Kom daar hier eens om: pas in 1956 waren vrouwen in Nederland handelingsbekwaam, hoefden niet langer hun man te gehoorzamen en verkregen eindelijk gedeeld gezag over de kinderen. Wat mij tegenstaat aan de boeken van Laxnéss is dat vrouwen er qua rolverdeling altijd bekaaid en stereotiep afkomen: ze zijn moeder, dienstmeid of zus en hebben niks te vertellen. Niet voor niets is Laxness orthodox katholiek geworden, heeft in kloosters gewoond in het buitenland. Er worden geen verhaallijnen aan vrouwen en meisjes besteed, ze worden nooit gehoord! Ik heb weleens in een recensie geschreven, dat Laxness zijn eigen geschiedenis ontkent. Zo zie ik het nog steeds, dus onafhankelijke mensen???????? Die eenzijdige mannelijke visie en wijze van schrijven, ontkent nu juist de schoonheid van Ijsland, van duizenden jaren terug, waarin vrouwen net zo krachtig en gelijkwaardig waren als de mannen. Sterker nog: de Vikingvrouwen die meereisden stonden erom bekend uitstekende handelaars en onderhandelaars te zijn. Slim en zelfbewust zijn ze in de overlevering! Kom daar eens om in de boeken van Laxness!!! Stereotiepe rolpatronen altijd bij hem en ook in dit boek: de landbouwer die koste wat kost zijn zelfstandigheid wil behouden, is een mooi gegeven, maar wordt zoveel vaak in dit boek herhaald, dat het versleten en saai wordt. De geschiedenis van duizenden jaren van krachtige, sterke vrouwen náást de man wordt boek na boek ontkend. Zij komen er zeer bekaaid vanaf en zo'n eenzijdig, mannelijk boek kan beslist niet alle bladzijden lang, mijn aandacht vasthouden. Met in mijn achterhoofd de prachtige geschiedenis van de Ijslandse vrouwen! Daarom is de titel van dit boek misplaatst. Ik leerde altijd al op de middelb. school om me nooit iets aan te trekken van roem of volgers van een schrijver. Wij werden gestimuleerd om ons eigen visie te ontwikkelen met argumenten. Dus....het feit dat laxness zo'n befaamde IJslandse schrijver is, maakt voor mij geen enkel verschil. Zijn roem kan ik plaatsen vanuit de IJslandse cultuur eeuwenlang: zeer arme vissers en verhalenvertellers, een diepe verbondenheid met de natuur. Desondanks zijn ze boeken niet te pruimen, om redenen reeds genoemd.

Ik kan van dit boek geen chocola maken, en begrijp niet goed welk punt of punten de auteur wil maken. Het boek is prettig om te lezen, ik had het zo uit, maar ik heb het teleurgesteld weggelegd toen ik het uit had. Ik had me er iets meer van voorgesteld. Waarom, dat weet ik niet, wellicht omdat ik zoveel goeds had gelezen over zijn boek 'Het meten van de wereld", dat nog steeds op mijn verlanglijstje staat en daar ook blijft staan, ondanks deze kleine tegenvaller.

Elly Biesters heeft haar jeugd in het kleine dorpje Heerewaarden model laten staan voor dit verhaal verteld vanuit een 12 jarig naamloos meisje. De familie van dit meisje is nogal nors en boers, misschien zelfs wel een tikkeltje simpel te noemen. Het meisje, in het boek aangeduid als Derke, verteld verschillende belevingen uit haar dagelijkse leven met hier en daar een vergelijk met de levens van wat meer geciviliseerde gezinnen waarvan zij waarschijnlijk stiekem wel eens droomt of dat niet haar leven zou mogen zijn. Naast de familie van Derke komen ook nog wat andere typische dorpsfiguren voorbij die voor vele waarschijnlijk wel herkenbaar zullen zijn. De opa van Derke opa is eigenlijk gewoonweg een verschrikkelijke man die het maar niet kan verkroppen dat er een einde aan zijn vissende bestaan is gekomen en sindsdien de rest van de familie kleineert en tiranniseert. Hoewel het boek dus inhoudelijk weinig vrolijks vermeld leest het toch soepel weg. Het gebruikte dialect is geen storende factor, waarschijnlijk wel door iedere lezer te begrijpen. De tijdsgeest waarin het verhaal zich afspeelt is zeker voor "rond de veertigers" heel herkenbaar. En de korte hoofdstukken maken het een makkelijk te lezen boek. Wat in mijn ogen wel ronduit storend is zijn de diverse dierenmishandelingen die het verhaal, naast de toch al niet zo vreugdevolle levens van de personen, niet ten goede komen en zeker geen aanvullend belang hebben. Daardoor vind ik dit boek alsnog geen aanrader.

Wat als dit het is is het liefdeskind van bestsellerauteurs Becky Albertalli en Adam Silvera. Silvera staat erom bekend om je hart te breken, terwijl Albertalli juist zorgt voor romantiek en optimisme, dus dit lijkt een bijzonder combinatie. Wat als dit werkt? Wat als dit niet werkt? In Wat als dit het is laten de twee auteurs hun tegenstrijdigheden zien. Arthur is alleen voor de zomer in New York, maar dankzij zijn favoriete musicals weet hij dat dit de stad is waar alles kan gebeuren. Bijvoorbeeld een hele romantische zomer. Ben zit niet te wachten op romantiek, maar onderweg naar het postkantoor – met een doos vol spullen van zijn ex – speelt het lot een spelletje met hem. Deze meet cute is ontzettend leuk en een tikkeltje over de top. Want alsof de ontmoeting op zichzelf niet al romantisch genoeg is, is er ook nog een spontane flashmob met een huwelijksaanzoek – Wat als dit het is speelt zich immers af in New York, waar dit soort gebeurtenissen dagelijkse koek zijn. Maar dan verliezen Ben en Arthur elkaar weer uit het oog… Dus gaan ze naar elkaar op zoek. Dit gebeurt net zo schattig en over de top als hun ontmoeting: eerst willen ze elkaar opzoeken op Craigslist, maar via een ouderwets prikbord in de koffiezaak weten ze elkaar weer te vinden. Dit klinkt een beetje als een episch liefdesverhaal, maar misschien iets té episch. Want Wat als dit het is voelt een beetje als Arthur: het boek doet te hard z’n best om een feelgood romance te worden. De moeite is tevergeefs, het voelt een beetje aan alsof je een spel met twee dobbelstenen speelt en er blijven maar onverwachte combinaties uitkomen. De plot bestaat voornamelijk uit de (mislukte) dates tussen Arthur en Ben – en wat er verder in hun leven gaande is. Er zit amper schot in, waardoor Wat als dit het is ontzettend langzaam leest. Er is weinig chemie tussen Arthur en Ben. Ze zijn geen gedroomde match, en hun relatie verloopt ook niet gladjes. Ze hebben veel struggles en doen zelfs hun eerste date meerdere malen over, want hun eerste date moet net zo episch zijn als hun ontmoeting. Ondanks alle tegenslagen blijven ze het maar proberen, en op het einde van het boek zijn ze ineens een droomkoppel. Ook dit gebeurt zonder al te veel context. De enige die écht de show steelt is Dylan, de beste vriend van Ben. Zijn humor en manier waarop hij het leven bekijkt zijn erg grappig. Daarnaast is dit het perfecte boek voor Harry Potter-fans, want vooral Dylan weet veel HP-referenties in de gesprekken met Ben te verwerken. De verwachtingen van Ben en Arthur zijn hoog, net zoals de verwachtingen van Wat als dit het is. Het boek heeft veel potentieel: twee bestsellerauteurs, een leuke ontmoeting, een liefdesverhaal en veel positiviteit voor dit leuke stel. Maar helaas is het moeilijk om de verwachtingen waar te maken. Helaas lijken Albertalli en Silvera nét niet te matchen, net zoals Arthur en Ben. Erg jammer, want op zichzelf schrijven de auteurs leuke boeken. Wat als dit het is is het nét niet.

Met dank aan Hebban mocht ik “Vergeet de meisjes” van Alma Mathijsen lezen. Alma is geen onbekende. Ze schreef voor spunk.nl en in diverse “serieuze” bladen zoals NRC Handelsblad, Het Parool en Vrij Nederland. Daarnaast presenteerde ze voor de televisie, schreef toneelstukken en verhalenbundels. Van haar eerste roman, Alles is Carmen, zijn zelfs de filmrechten verkocht. Vergeet de meisjes gaat over de vriendschap en haat/liefde tussen 2 vrouwen, geobserveerd door een man. Deze man, een Nederlands sprekende, Amerikaanse journalist, wordt opgedragen de schrijver Iris te interviewen, die vele jaren geleden een alles verpletterend boek heeft geschreven. Daarna is zij geleidelijk uit de schijnwerpers verdwenen. Fields gaat, met tegenzin, naar Nederland en door een toevalligheid kan hij ongezien de relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay analyseren. Hij ziet de relatie tussen deze 2 vrouwen. Is het liefde? Is het vriendschap? Is het haat? Is het toewijding? Is het obsessie? Is het egoïsme? Is het zelfopoffering? Is het totale overgave? In deze roman komen alle aspecten aan de orde. Het verhaal heeft boeiende aspecten maar wordt hier en daar verwarrend verteld, sommige stukken zijn ongeloofwaardig en langdradig. Wel kwamen er mooie zinnen voorbij. Jammer genoeg zijn die niet van Alma zelf, zoals aan het eind van het boek blijkt uit de bronvelmelding.

Zeer telleurstellend. Zeer onwaarschijnlijke (te veel) toevalligheden en de ontknoping is gewoon, tja, ik heb er geen woorden voor. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de 'climax' niet van te voren heb zien aan komen, maar dat was puur omdat het zooo, tja, ik kom weer niet uit mijn woorden. Het leek alsof ik een Harry Potter boek las, hocus pocus en op naar de volgende ontsnapping. Voor mijn gevoel is dit boek door de verkeerde schrijver geschreven. Mijn eerste en laatste Dan Brown.

Om even te reageren op Gudrun Voets wat mijn rescentie betreft... eerst en vooral zou ik aanraden even het boek Red Dragon ter hand te nemen en inderdaad niet de film te bekijken voor u zo stevig van leer trekt want de film is inderdaad maar een flauw afkooksel van het boek van Harris. Dat ik kleinburgelijk zou zijn en enkel het talent van eigen bodem naar de dieperik wil kelderen houdt ook geen steek... zie maar naar de recensies die ik eerder publiceerde omtrent Jef Geeraerts en Johanna Spaey. Mijn argumenten houden wel degelijk steek!

Het boek beschrijft een vrouw, Mijntje, die niet langer 'braaf' wil zijn. Via een forum op internet vindt ze een 3-tal vriendinnen, met wie ze gaat chatten. Na een tijdje spreken ze af om elkaar te ontmoeten. Ze besluiten gezamenlijk het recht in eigen hand te nemen. Ze gaan een 4 tal mannen bestraffen waarvan ze alle 4 vinden dat deze onrechtvaardig op vrije voeten zijn. Uiteindelijk blijkt dat de vrouwen ernstig gemanipuleerd zijn door een van hen... Het boek is niet zo spannend, het is erg beschrijvend. Hierdoor pakt het verhaal me niet. Het is echter wel heel makkelijk leesbaar. De uiteindelijke afloop is wel verrassend. ERPI

2,5/5 sterren Ik heb de vorige 5 delen in de serie werkelijk verslonden. Niet alleen vanwege de gruwelijke moordzaken en de spannende plots, maar ook vanwege de subtiele humor. In dit boek is de poging tot humor nogal doorgeslagen en is er geen spannend plot. Het boek is een soort lappen deken van kleine criminele zaakjes en dito randfiguren en low-lifes (veel personages). Het gedrag van Insp. Steel is " over the top", excessief en herhalend. Op een gegeven moment had ik het wel een beetje gehad met haar. Behoorlijk ongeloofwaardig ook. Brigadier Logan McRae loopt tegen de ene na de andere vuist op en is negatief (en vloekt) over alles en iedereen. Alle energie lijkt wel uit Logan McRae weggevloeid. Hij is een depressieve, alcoholverslaafde, oncollegiale, vloekende en vechtende, onsympathieke vent geworden. Waar is die leuke frisse super brigadier uit de eerder reeks gebleven?? Zijn collega politie-agenten zitten vaak te boeren, winden te laten, over te geven of op elkaar te schelden. De auteur gebruikt enorm veel scheldwoorden om de zinnen enigszins te vullen. Het lijkt wel of niemand in dit boek normaal kan praten. Ik ben behoorlijk teleurgesteld in dit boek.

Ik vond dit boek in mijn boekenkast, waar het al een aantal jaren op me lag te wachten. Na het uitgelezen te hebben, weer wetend waarom ik er nooit aan begonnen ben. Het thema is best wel aardig. Vijf verschillende vrouwen; vijf vriendinnen wandelen op zoek naar zichzelf en elkaar een pelgrimstocht. De spanning neemt toe als een geheim zich openbaart. Een erg voor de hand liggend geheim, dat je al kilometers eerder ziet aankomen; wordt mijnsinziens op een nogal clichématige en langdradige manier uit de doeken gedaan. Met alle gevolgen van dien.

Als communicatie-specialist stond Joel C. Rosenberg jaren op verschillende fronten in de vuurlinie. Hij was de adviseur van belangrijke personen onder wie zakenman Steve Forbes en de voormalige Israëlische eerste minister Netanyahu. Ook staat de auteur in de USA bekend als een gerenommeerd Midden-Oosten kenner en wordt hij in die hoedanigheid veelvuldig uitgenodigd om op televisie, in de geschreven pers en tijdens voordrachten zijn kijk op de ontwikkelingen in die streek wereldkundig te maken. Rosenberg woont met zijn vrouw en hun vier kinderen in de buurt van Washington D.C. waar ze een zeer godvruchtig leven leiden. Hij is ook de stichter van Joshua Fund, een christelijke organistatie die zich tot doel stelt de mensen in het Midden-Oosten moreel, financieel en materieel bij te staan in hun noden. Het is opletten geblazen om Joel C. Rosenberg niet te verwarren met zijn – op de C in het midden na – Amerikaans-Canadese naamgenoot die naam heeft gemaakt als schrijver van science-fiction en fantasy. De eindstrijd is inmiddels al zijn vijfde spannende boek. Het is de afsluiter van een vijf-delige reeks, die in 2002 begon met De laatste jihad, met Jon Bennett en Erin McCoy in de hoofdrollen. De verschillende grootmachten balanceren op het slappe koord om de wereldvrede te bewaren. De politiek staat onder hoogspanning om de olieprijs omlaag te krijgen. Om Israël te overtuigen om zijn buren niet te provoceren, door de derde tempel te willen bouwen. Om de machtwellust van de nieuwe Iraakse leider in te tomen zonder hem te provoceren. En dan worden, op het moment dat de Amerikaanse presidentiële verkiezingsstrijd zijn hoogtepunt bereikt, de Verenigde Staten aangevallen. Een noordregering moet het land terug op de rails krijgen en proberen de agressors te identificeren en uit te schakelen. In korte hoofstukken construeert de auteur een groots opgezette geo-politieke thriller in een wereld die zeer dicht bij de onze staat, hetgeen zorgt voor een realistisch verhaal ondanks het hoge “actie-film” gehalte. De eindstrijd heeft alles in zich om uit te groeien tot een topper, maar helaas zijn er een aantal punten die het boek zelfs tot onder de middelmaat terugdringen. Zo zijn er de veelvuldige verwijzingen naar de gebeurtenissen uit de vier eerdere delen. Er zijn zoveel referenties naar het verleden dat het zelfs niet meer prikkelend werkt, maar in tegendeel de nodige irritatie opwekt bij de lezer die de voorgaande vier delen niet las. Ook maakt Rosenberg de fout om zijn persoonlijke visie op religie te fel door te drukken in zijn boek. Hierdoor verdrinkt De eindstrijd in de godsdienstige saus waarmee het verhaal te rijkelijk is overgoten. Op een gegeven moment krijgt de lezer zelfs de indruk dat de auteur door al die bijbelse intermezzo’s het overzicht verliest over het belang van de verschillende verhaallijnen, waardoor de spanningsboog in elkaar klapt. Het constante belichten van Jezus, God en zijn goedheid komt de, niet fanatiek godsdienstige, lezer op de duur de strot uit. De bekeringsdrang die het hoofdpersonage drijft tegenover zijn kennissen, is vergelijkbaar met wat de missionarissen honderd jaar geleden deden in zwart Afrika, maar is totaal niet meer van deze tijd en degradeert die figuren tot onechte karikaturen. En als dat godsdienstfanatisme dan nog resulteert in een ontknoping die de onbevlekte ontvangenis doet verbleken, is alle geloofwaardigheid zeer ver te zoeken. De belofte van kwaliteit die het boek in het begin uitstraalt wordt niet waargemaakt. De eindstrijd is dan ook alleen maar aan te bevelen bij thriller minnende lezers die God en het katholicisme hoog in het vaandel dragen. Anderen zullen zich meer dan waarschijnlijk ergeren aan het overvloedige godsdienstige gewauwel, en kunnen deze beker beter aan zich voorbij laten gaan. Amen.

Vind het niet slecht, maar zou t geen thriller noemen. Het levensverhaal van 3 vrouwen wordt beetje bij beetje onthuld ... Ieder heeft zo zijn problemen, zijn verleden, zijn relatieproblemen ... En deze levens raken met elkaar verweven ! Spannend ? Niet echt. Benieuwd hoe het afloopt ... Dat wel ! Laatste deel toch iets spannender, nog verrassende wending, hoewel ik toch al even in die richting had gedacht ... Geen spijt dat ik dit gelezen heb, maar ook weer niet whaw !

Zeer langdradig, leest niet vlot

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit boek niet zo boeiend vond. Het hele idee dat een kat zou weten wanneer iemand sterft, vind ik op zich wel interessant. Maar het boek zelf vond ik echt saai. Het is echt droog geschreven, heeft geen duidelijk doel en de verhaallijn is afwezig. Eigenlijk had het allemaal in één zinnetje gekund... Eigenlijk zonde van mijn tijd.

Een oppervlakkig verhaal wat je in 1 dag zou kunnen uitlezen. Daarbij zorgden de vele ergerniswekkende type- of drukfouten ervoor dat het boek weinig indruk maakt.

Harlan Coben behoort tot de top van internationale thrillerauteurs. Hoewel hij tegenwoordig alleen stand alone’s schrijft, is hij begonnen met serieboeken waarin sportmakelaar Myron Bolitar de hoofdrol vertolkt. Klein detail is het tweede boek in deze reeks. Sportmakelaar Myron Bolitar is een flitsende man die niet op zijn mondje is gevallen. Met de regels neemt hij het niet altijd even nauw. Als hij besluit zijn hectische leven even te ontvluchten voor een tripje naar het Caribisch gebied, vertelt hij niemand waar hij uithangt. Dat zijn ouders en vrienden zich zorgen maken is hem even ontschoten. Als na een aantal weken zijn vriend Win hem toch weet te vinden, blijkt er tijdens zijn afwezigheid heel wat te zijn gebeurt. Een goede vriend en cliënt van Myron is vermoord en zijn zakenpartner en vriendin (platonisch) Esperanza is opgepakt als hoofdverdachte. Op dat moment staat Myron weer met twee benen in de realiteit en rest hem slechts één ding. Esperanza’s onschuld bewijzen en zorgen dat de echte moordenaar zijn straf niet ontloopt. Dat hij zelf meer met de zaak te maken heeft dan hij in eerste instantie vermoedt, wordt duidelijk als de stem van het verleden spreekt… Dat een schrijver soms moet groeien in zijn vak, laat Harlan Coben als geen ander zien. Zijn vroegere werk is niet te vergelijken met het meer recentere. Het is dat op de cover echt Coben als auteur wordt genoemd, maar ik had het er niet zelf uit kunnen halen. Klein detail is op alle fronten een totaal ander boek dan zijn hedendaagse materiaal. In een detectiveachtige setting vertelt Coben een verhaal rondom serieheld Myron Bolitar. Het is een aardig verhaal, maar ook niet meer dan dat. Alle elementen die Coben’s huidige werk zo aantrekkelijk maken ontbreken. Het verhaal wordt verteld in de derde persoon en niet in de eerste zoals we momenteel van Coben gewend zijn. De betrokkenheid bij de hoofdpersoon en het verhaal is hierdoor beduidend minder. Vooral in het begin had ik erg veel moeite om in het boek te komen en het verhaal te blijven volgen. Niet omdat het zo ingewikkeld was, maar omdat het me niet zo boeide. Ook Coben’s welbekende humor speelde nauwelijks een rol in Klein Detail. De grapjes die gemaakt werden, waren niet echt om te ‘schuddebuiken’. De plot zelf was nauwelijks spannend en de ontknoping niet verrassend of schokkerend. De karakters misten duidelijk de aansprekende details en menselijkheid die Coben in boeken als Geen tweede kans, Spoorloos en Niemand vertellen zo treffend weet neer te zetten. Coben is er in Klein detail niet in geslaagd om hoofdpersoon Myron Bolitar tot leven te brengen. De man bleef niet meer dan zwarte letters op enigszins vergeeld papier. Overall deed het verhaal me een beetje denken aan het seriewerk van Val McDermid met Kate Branningan in de hoofdrol. McDermid heeft echter veel meer talent voor het schrijven van series dan Coben. Zijn overgang op stand alone’s is volgens mij dan ook de enige juiste keuze. Ik ben persoonlijk blij dat ik Coben’s werk achterstevoren lees. Als Klein Detail mijn eerste kennismaking met hem was geweest, zou ik waarschijnlijk al zijn afgehaakt. Dat laatste zou betekenen dat ik mezelf flink te kort zou doen. Klein detail, de huidige Coben is namelijk een fantastische auteur!

Wat had ik graag net zo'n enthousiaste reactie neergezet als mijn voorgangers, maar ik heb me werkelijk door dit boek heengeworsteld en er ook heel lang over gedaan. De schrijfstijl sprak me niet aan en ik zat me heel de tijd maar af te vragen wat nu de connectie tussen Alma en Leo was, voor mij was dat zeer storend en misschien kwam ik daarom wel niet in het verhaal. Ik heb het boek, met moeite, wél uitgelezen. Maar helaas, ik heb niet kunnen ontdekken waarom iedereen zo lyrisch over dit boek is. Gelukkig, smaken verschillen!

An Untamed State' (2014) heeft een soortgelijk uitgangspunt als de magnifieke Kurosawa-film 'High and Low' (1963), waarin een textielmagnaat moet beslissen of hij wel of niet het losgeld betaalt voor de zoon van een werknemer. Ook in deze roman van Roxane Gay blijkt de ontvoering van Mireille Jameson, een Haïtiaans-Amerikaanse met weinig banden met haar moederland, de gordiaanse knoop tussen ontvoerders en een rijke zakenman die tot een moreel oordeel moet komen. Hier ligt de focus echter niet op 'de beslissing' maar op de psychische gevolgen voor een vrouw, die gemangeld wordt tussen de onwrikbare principes van die verschillende mannen. Voor vader Jameson is het ondenkbaar dat hij ook maar iets van de macht over zijn imperium moet loslaten, terwijl de ontvoerders op hun beurt steeds sadistischer en meedogenlozer worden als hun behoeften niet worden bevredigd. Dieper dan klassenverschillen of economische ongelijkheden steekt een virulent soort vrouwenhaat waardoor Mireille's vrouwenlichaam tot het ultieme ruilobject wordt. Bij dit soort verkrachtingsverhalen is er vaak een soort schok-effect aan gekoppeld, zelfs wanneer het lijden van het slachtoffer meer wordt geaccentueerd dan de lust van de dader. Roxane Gay spaart haar lezer dan ook niet met expliciete beschrijvingen van seksuele wandaden, maar het wordt zo meer thriller/horror dan een gelaagd profiel van een vrouw bij wie het ondenkbare is gebeurd. Voor mij zijn de aanzet tot (seksueel) geweld en/of de psychologische consequenties ervan eigenlijk interessanter dan de verkrachtingen en het machtsmisbruik. Op dezelfde manier lijken de zemelige herinneringen aan haar leven van voor de ontvoering, toen Mireille zelf bepaalde tegen welke termijnen wie en wanneer in haar lichaam mocht komen, niet helemaal waarschijnlijk. De interne verteller is namelijk duidelijk gesitueerd nádat Mireille uit haar penibele situatie kwam, maar de herinneringen aan dat (relatief) onbezorgde huwelijksgeluk en de geboorte van haar eerste baby, lijken volledig onaangetast door de psychische horror tijdens die gebeurtenissen in Haïti. 'An Untamed State' (2014) voelt hierdoor meer als plat formulewerk dan als een gelaagde literaire roman: het sorteert op gezette tijden een effect maar ook niet veel meer dan dat.

Ik mocht meedoen aan de lezersuitdaging: The John Green experience. Ik had eerder pas 1 boek gelezen van John Green; Een weeffout in onze sterren. Tja...nu had ik natuurlijk wel erg hoge verwachten want dat boek was geweldig. Wat was dit een enorme tegenvaller. Ik lees eigenlijk nooit in het Engels maar dat is eigenlijke het enige positieve wat ik aan het lezen van dit boek kan bedenken. Ik heb mijn Engels weer een beetje opgepoetst. Ik vond het boek zeer ongeloofwaardig, dat begon eigenlijk al heel snel in het boek wanneer Margot aan Quentin vraagt met hem een nachtelijk avontuur aan te gaan. Ze moeten 11 'zaken afhandelen'. Ik moet zeggen na elke vervulde taak verging de zin mij om verder te lezen steeds meer, maar ik heb doorgezet want....you never know. Maar al met al. Nee ik zou dit boek aan niemand aanbevelen ik vond er geen greintje geloofwaardigheid in zitten. En dat maakte het boek voor mij ronduit slecht. Ik kan niet geloven dat de boeken die ik heb gelezen van John Green afkomstig zijn uit dezelfde pen. Zo verschillend!

Helaas voor mij een niet zo boeiend boek. Vond het eentonig, zelfs saai, met moeite uit gelezen. Ook het onderwerp, wat me eigenlijk enorm aanspreekt kon me niet in zijn greep krijgen, geen idee waar het aan lag. Hoop dat ik van mijn volgende Lisa Gardner weer kan genieten.

Zoals sommige anderen aangeven is het heel erg realistisch geschreven en je hoopt het nooit zo mee te maken (ook niet voor andere mensen). Het einde loopt anders dan verwacht. Wel veel drama, de hoeveelheid is wel wat on-Nederlands.

" Belofte maakt schuld" van de schrijfster Sarah Pinborough lijkt heel wat te beloven. Het eerste hoofdstuk is ontzettend spannend en belooft een boek over geweld, machtsmisbruik, spanning van het ontduiken van huiselijk geweld en hoe dat de rest van het leven blijft zorgen voor een enorme angst ontdekt te worden. Een behoorlijke heftig verhaal waar ik veel van verwacht had. Aan het verhaal zelf ligt het niet. Het maakt de spanning waar, maar het is de schrijfstijl die je continue uit het verhaal trekt. Het verhaal wordt geschreven in de ik vorm vanuit 3 verschillende personages en perspectieven; Lisa, Ava en Marilyn. Ieder hoofdstuk verandert de hoofdpersoon, maar blijft de schrijfstijl in de ik-vorm. Dit zorgt voor een niet zo aangename verwarring ieder hoofdstuk; terug inleven in de vertelpersoon, wat langer duurt dan de hoofdstukken zelf. Kortom; een goed verhaal, maar de schrijfstijl en vorm dragen niet bij aan het verhaal.

Elisa leeft een mooi leven met haar man en zoon op Curacao totdat haar man wil scheiden en de voogdij over zoon Sam wil. Als ze haar zoon wil blijven zien is ze gedwongen op het eiland te blijven maar ze kan geen fatsoenlijke baan vinden omdat de locals voor gaan. Haar ex doet er alles aan om haar in een kwaad daglicht te stellen. Er gebeurt heel veel in dit boek, hele ernstige dingen ook. Maar waar alles eerst heel dramatisch lijkt wordt het vervolgens op een onwerkelijke en te makkelijke manier opgelost die voor niemand geloofwaardig is. De schrijfstijl is heel los waardoor het makkelijk leest maar voor mij zit er te weinig diepgang in.

Ten eerste vind ik dit boek echt heel origineel. Young Adult boeken lijken al snel op elkaar, het is lastig om als auteur nog iets nieuws te bedenken. Maar een social media site waarmee jongeren iets kunnen krijgen wat ze écht nodig hebben klinkt heel erg vernieuwend. Maar natuurlijk krijgen de kinderen niets voor niets. De jongeren vragen de dingen die iedere puber zou vragen: laptops, telefoons, kaartjes voor een concert, een date met een knappe jongen, etc. Kaylee vraagt een nier voor haar broer, logisch. Waar ik wel moeite mee had was het grote aantal vertellers. Er zijn heel veel perspectieven, waarvan sommige maar twee hoofdstukken in beslag nemen. Ik vergat de hele tijd wie wie was en wat ze hadden gevraagd. Dat was hartstikke verwarrend, en na een tijdje werd ik er helemaal gestoord van steeds weer terug te bladeren. Aan de andere kant zijn de verschillende vertellers ook weer handig. Omdat zoveel jongeren bij NODIG betrokken zijn, spelen er ook heel veel mensen een rol in alle gruwelijke gebeurtenissen die plaatsvinden. De enige manier om de lezers alles te laten ontdekken, is een groot aantal vertellers creëren, dat snap ik ook wel. Toch vond ik het soms wat irritant en het zorgde ervoor dat ik niet snel door het boek heen kwam. Want als het aan mij lag, had ik dit boek in één middag uitgelezen. Nodig komt wat traag op gang, maar toen ik op de helft van het boek was werd het enorm spannend. Ik las wat dingen die ik normaal plot twists zou noemen, maar die hier wat slapjes waren. Toch vloog ik door de laatste 100 bladzijdes heen. Er gebeurde eindelijk wat onvoorspelbare dingen en mijn hart begon sneller te kloppen… Om aan het einde opnieuw teleurgesteld te worden. Aan het einde wordt degene die achter NODIG zit ontmaskerd. Ik had het niet van diegene verwacht, maar dat kwam meer door het feit dat die persoon niet veel voorkomt in het boek. Ik had het leuker gevonden als ik zelf een beetje had kunnen raden. Maar goed, toen was het klaar. Jep. Gewoon, heel plotseling. Het was echt: VEEL actie, vrolijk einde, klaar. En dan nog een mysterieus hoofdstuk waardoor het lijkt alsof er nog een boek gaat komen, maar volgens mij is dat niet zo. Het begin was een beetje slap, het einde was heel slap, maar wat vond ik van het midden van het boek? Eigenlijk heb ik maar één woord voor het middenstuk van Nodig en dat is: Ongeloofwaardig. De hele tijd had ik het gevoel dat ik een Science Fiction verhaal las, omdat de kinderen zo dom en/of gek waren. Niet dat in alle SF boeken psychopaten zitten, maar het leek echt alsof die school aangetast was door een bepaald virus ofzo. Ze deden de domste dingen, en kwamen geen één keer op het idee om het er met elkaar over te hebben. Ja, in de regels van NODIG stond dat je mensen buiten de school niets over NODIG mocht vertellen, en waarschijnlijk zou niemand je geloven. Maar als je met zijn allen naar de politie stapt, gelooft die je echt wel. Ik snap echt niet waarom Kaylee wegliep van de politie, of haar gesprek met de dader opnam met de telefoon van degene naast haar. Ik vond het soms dus echt moeilijk te geloven dat dit verhaal zich afspeelde in de normale wereld, waardoor ik het boek ook een stuk minder spannend vond. Misschien is dit gewoon een onmogelijk boek. Het verhaal klinkt ontzettend spannend, maar misschien is dit verhaal gewoon niet mogelijk in onze wereld. Toch jammer, want leek me écht heel leuk. Maaaaar… Het is zeker niet slecht. Ik werd redelijk meegesleurd in het verhaal toen het spannend werd, al was het einde wat teleurstellend.

Tuin van Vincent Van Meenen (1989) komt met een persoonlijke noot van de schrijver: Het is 'een boek dat geen ‘novelle’ of ‘roman’ genoemd wil worden.' De achterflap houdt het voorzichtig op een ‘poëtische novelle.’ Tuin is geen doorsnee verhaal, wees gewaarschuwd, zoveel is direct duidelijk. Op een dag komt een man in een bloeiende stadstuin terecht. Geraakt door de schoonheid ervan, besluit hij in de tuin te overnachten. Hij vindt een kachel, zet koffie, kookt aardappels en slaapt in het houten tuinhuisje. Dit bevalt hem zo goed, dat hij de eerstkomende tijd de tuin niet meer zal verlaten. Van Meenen wekt de suggestie dat zijn hoofdpersonage de tuin wel wíl verlaten, maar dit niet kan. Waarom zou hij ook? Er is niemand die daarbuiten op hem wacht. Vincent van Meenen is theatermaker, won in 2012 de schrijfwedstrijd WriteNow! en debuteerde in 2016 met zijn roman Licht en geluid. In tegenstelling tot zijn roadnovel debuut blijft zijn hoofdpersonage hier op een enkele plek. Hoewel de lezer weinig over de man te weten komt, is het niet de tuin die hem gevangen houdt, maar eerder de stadse drukte – het alledaagse – dat hem ervan weerhoudt om de tuin uit te lopen. Dit stekende gevoel van misplaatstheid wakkert bij de man het verlangen aan naar rust en eenwording met de natuur. De zoektocht naar zichzelf verklaart de man als volgt: Wat volgt zijn stukken die nog het meest lijken op willekeurige dagboekfragmenten. De man beschrijft zijn dagelijkse bezigheden in de tuin die voornamelijk bestaan uit koffie drinken, de tuin observeren, slapen, sterrenkijken en klussen. We zien door zijn blik de stadstuin beetje bij beetje veranderen onder de invloed van de voorbijgaande seizoenen. Afgezien van deze, zij het trage, ontwikkeling, gebeurt er niet veel. Van Meenen probeert de lezer nog om de tuin te leiden door een beroep te doen op de Griekse mythen, maar zelfs “faunen vind je hier niet, en ook geen bosmonsters, panfluiten of waternimfen.” “Weinig blijkt erg veel te zijn,” zo stelt Van Meenen aan het begin van Tuin. In dit geval zijn honderdachtentwintig bladzijden inderdaad wel erg veel om een vertelling zonder ontwikkeling, plot en spanningsboog prettig leesbaar te houden. Zelfs de brandende vraag of de man uit de tuin zal weten te ontsnappen, verliest gaandeweg aan kracht. Van Meenen schrijft weliswaar prachtig, traag en poëtisch, maar de lezer vraagt zich gaandeweg het verhaal eerder af die zelf nog uit deze vertelling zal kunnen ontsnappen.

Voor de zonnige zomeravonden of op het strand is dit een ideaal boek. Korte hoofdstukken en telkens vanuit het nu, of vroeger. Je leert hoe de jonge Claudia opgroeit in een oer Brabants gezien, en het lokale dialect van de eerste hoofdstukken deed me glimlachen. Figuren als Opoe Vonk en opa en oma Storimans kleurden het boek. Jammergenoeg vlakte dat, na halverwege wat af, en heb ik sommige hoofdstukken zelfs diagonaal gelezen. Kortom. Leuk boek, maar geen toppertje.

snap, slik, weg,Geheel volgens Amerikaans voorbeeld begint in Nederland de filosofie te ontstaan dat wat goed verkoopt, ook goed is. Kenmerkend voor dat gedachtegoed is de verering voor de politieromannetjes van Baantjer. Hij is Neerlands best verkopende fictie-auteur en derhalve bewierookt als Hollands Instituut en fenomeen. Nu heb ik niets tegen fenomenen. Het fenomeen Bouquette-reeks schenkt jaarlijks miljoenen vrouwen rode konen van romantiek, het fenomeen McDonalds verschaft miljoenen mensen minutenlang eetplezier. Mensen weten van tevoren exact wat ze krijgen. Alle verrassing is uitgesloten, alles is voorgebakken. De Cock is dan ook de Big Mac onder de politieromans: een tussendoortje, hap, snap, slik, weg. Lekker en niet moeilijk. Met kwaliteit heeft dat echter niets van doen. Het gelijk van die stelling wordt opnieuw bewezen door de allernieuwste Baantjer “ De Cock en de dood van een kunstenaar”. Rechercheur De Cock wordt door zijn vriend, de kunstschilder Peter Karstens, bij hem thuis uitgenodigd. Karstens voelt zich bedreigd al wil hij over de aard van de dreiging geen mededeling doen. Zijn mooie vriendin Maria van Overloon woont voor de veiligheid ergens anders en Karstens heeft zich een grote waakhond aangeschaft. Kort daarna wordt Karstens vermoord aangetroffen op de Noordermarkt. Ook zijn hond is met enkele schoten om het leven gebracht. De moorden lijken gepleegd te zijn door een onbeduidend boefje uit de onderwereld. Maar wie is de opdrachtgever? Een (of meer) van de malafide medewerkers van veilinghuis Brilliance of Art, waar Karstens altijd zaken mee deed? En hoe past de rol van de rancuneuze nietsontziende Maria in het geheel? Na nog drie moorden en een inzinking ontrafelt De Cock zoals gewoonlijk hoogst persoonlijk de moorden. Met enige goede wil kan je Baantjer een formule-schrijver noemen. Vanuit een andere optiek kan je hem gewoon een luie schrijver noemen. De opbouw van elk boekje is steevast hetzelfde: moord, bezoek aan plaats delict, mensen die zich aan het bureau vervoegen en anderen verdacht maken, op bezoek bij verdachten, nog een aantal moorden, cognacje bij Smalle Lowietje, conflict met de commissaris, zere benen, valstrik, de ontmaskering en de uitleg bij De Cock thuis. Maar niet alleen de verhaalopbouw blijft onveranderd. Met gereformeerde zuinigheid schrijft Baantjer elk boekje weer hele stukken tekst van zichzelf over, met als motivatie dat mensen herkenbaarheid willen. Er wordt zelfs geen poging ondernomen om lichte variaties aan te brengen. Die luiheid, of gebrek aan fantasie, is in De Cock en de dood van een kunstenaar zelfs nog nadrukkelijker aanwezig. Een groot deel van de plot is klakkeloos overgenomen uit het boekje De Cock en de dwaze maagden. Verder sluipt er steeds meer nonchalance in de boekjes. Terwijl de verhalen zich in het verleden afspelen (o.a. gezien de omschrijving van de kleding), gebiedt De Cock een DNA-onderzoek. Een anachronisme, als een cowboy met een digitaal horloge in een oude western. DNA-onderzoek speelt pas sinds zo’n tien jaar een rol bij het politieonderzoek. En dan de karakters: De Cock is eigenlijk de enige die in de loop der jaren enigszins uitgediept is. Hij is de eenzame wolf: oud, moe, cynisch, zonder enig vertrouwen in het systeem waarin hij werkzaam is, maar wel prettig menslievend. Hij is de held die in zijn eentje alles oplost. Naast hem opereert Vledder, die net als alle andere karakters zo plat is als een dubbeltje. Hij is de eeuwige bijfiguur, de opvliegende Katrien in de poppenkast van Jan Klaasen. Voor een goede politieroman is een dergelijke voorspelbaarheid en gebrek aan originaliteit, op alle fronten, absoluut dodelijk. De boekjes van Baantjer zijn sleets. Ze hebben niets meer van de frisheid en experimenteerdrift van de eerste delen. Hun populariteit wordt overeind gehouden door de tv-serie die de verkoopt opstuwt.

‘Het lawaai van de straat wapperde als een felgekleurde serpentine in de wind, en uit de roosters op het trottoir stegen rook en stoom op als geesten uit de ondergrondse.’ Van zo’n beginzin ga ik al direct een beetje zuchten. Ik vraag me dan af of zo’n zin plots in het brein van een schrijver opwelt, of dat je daar uren op zit te zwoegen. In het geval van Ellory, die schijnbaar vijf jaar werkte aan zijn debuut, denk ik het laatste. Jammer dat zo’n krampachtig gedrocht het resultaat is, wapperend lawaai, kom nou. Ellory houdt die toon verder aan. De hoofdpersoon uit Schijnwereld, de dertigjarige Annie O’Neill, heeft een boekwinkeltje in een achterafstraatje in Manhattan. ‘De haveloze, versleten tweedehandse en naar schimmel ruikende boeken vol ezelsoren stonden door elkaar, niets stond op alfabet.’ Ik weet dat Ellory het anders bedoelt, maar dat beeld trekt mij, eersteklas boekenliefhebster, absoluut niet. Hoe vind je in godsnaam iets terug in zo’n hoop muffe rommel? Wat zeg ik? Rommel? Ellory noemt het ‘een kleine, geestelijk gezonde oase in de achtertuin van bijna niemandsland’. Tja, met zo’n hemelsbreed perceptieverschil vanaf de eerste pagina’s had dit boek een lage kans om het in mijn ogen goed te doen. Toch las ik dapper verder en kwam te weten dat het leven van de dertigjarige Annie zich afspeelt tussen haar flat en haar boekwinkeltje. Doordat haar vader stierf toen zij klein was, heeft ze de man nooit gekend en haar moeder wou nooit veel over hem vertellen. Daar draait het boek om: met behulp van een oude man haar vaders verleden ontrafelen. In het begin van het boek lees je dat de boekhandel oorspronkelijk van hem was. Dat wordt verteld door die man die Annies vader nog gekend heeft. Hij bezoekt de boekhandel, spreidt zijn armen ‘als een visser die visserslatijn gaat spreken’ en zegt dan ‘Dit was zijn droom. Hij leek niets meer te verlangen dan wat hij hier bezat… behalve uw moeder, natuurlijk’. Annie krijgt er de tranen van in haar ogen en de lezer weet: aha, de man was boekhandelaar! Enkele pagina’s later vraagt iemand wat haar vader deed. Annie raakt totaal in de war en Ellory schrijft: ‘Annie probeerde zich iets te herinneren. Ze probeerde zich hem bij het weggaan voor te stellen met een tas, of een reistas of zo, of een uniform.’ Ja, zeg! Hij had een boekhandel, dom wicht! Wat zegt u, details? Misschien wel, maar ik knap er helemaal op af. Net zoals op het manuscript dat de oude man achterlaat. Bij wijze van 'leesclub' wil hij dat manuscript samen met Annie lezen en bespreken. Het heeft iets te maken met haar vader. Annie en haar buurman lezen gezellig samen aan de keukentafel het manuscript en Ellory neemt het integraal op in zijn boek, zodat je ook als lezer deelgenoot wordt. Het gaat over een jongetje met een vreselijk oorlogsverleden in Europa dat in Amerika opklimt tot machtig onderwereldfiguur. Het manuscript grijpt Annie en de buur erg aan. ‘Niet meer,’ zei ze bijna fluisterend. ‘Ik geloof niet dat ik op dit moment nog meer wil lezen.’ Omdat je als lezer het manuscript mee leest, is deze reactie van Annie opnieuw een teleurstelling. Je mag van, zelfs een enigszins muffe, boekhandelaarster toch literair-kritische zin verwachten. Het manuscript gaat onder andere over het concentratiekamp Auswitch en ieder weldenkend mens hoort zich voor eeuwig te herinneren welke gruweldaden daar gebeurden. Als je die echter met een overvloed aan seksuele details gaat beschrijven, dan wordt het ridicuul. ‘Kiel sprak niet met haar, hij blafte tegen haar, hij beval haar op haar knieën te gaan liggen, op haar rug, op haar buik. Hij sleurde haar mee aan haar haar en trok vaak plukken uit haar hoofd waar het weer over het brandmerk heen was aangegroeid…’ Als die Kiel dan nog even beschreven wordt als ‘lang, brede schouders, blonde haren, het prototype van de Gestapo en op seksueel gebied onverzadigbaar’, dan weet je dat er ook nog wat schort aan Ellroys research. Vandaar het verdict: laat in alle opzichten maar zitten, dit boek.

Alle vorige delen ook gelezen. De personages zijn absoluut mooi om te volgen. Met de schrijfstijl is ook niets mis, maar toch vond ik dit geen goed boek. Ik begin mij steeds meer te irriteren aan het gedrag van de hoofdpersoon, in dit geval Frieda. Als zij ervan overtuigd is wie de dader is, dan gaan ze uiteindelijk na een hoop discussie uiteindelijk toch doen wat zij wil. De lezer weet dan zelfs al hoe de vork in de steel zit. Alsof je er zelf achteraan hobbelt. Met opnieuw een open einde. Ik verwacht dan toch wel een hoogtepunt van het laatste deel.

Jasmijn Vink is anders, anders dan andere kinderen. Jasmijn wil niet naar de kleuterschool, Ze wil geen hoop drukke kinderen om haar heen en de kakofonie van geuren, kleuren en geluiden rondom haar maakt haar helemaal gek. Het komt allemaal heel erg hard binnen bij Jasmijn, dus vlucht ze ervan weg. Naarmate ze ouder wordt en haar wereld aldus groter wordt, leert Jasmijn hier niet echt veel beter mee omgaan, maar volhardt ze in haar oude gewoonte: ze vlucht: weg van de drukte van haar omgeving naar haar hond, Senta en de zanger, Elvis, die haar haar broodnodige rust geven en die naar haar luisteren. Het boek vertelt het leven van Jasmijn van kleuter tot jongvolwassene vanuit haar eigen oogpunt. Ze gunt ons een blik op het leven van een kind dat schoolgaat en opgroeit in het laatste kwart van de vorige eeuw toen autisme nog lang niet zo bekend was als nu, laat staan dat er rekening mee gehouden werd. Zondagskind is een autobiografische roman van Judith Visser, geschreven nadat ze pas vier jaar daarvoor met Asperger gediagnostiseerd werd. De ervaringen van Jasmijn Visser sluiten dus zeer nauw aan bij de ervaringen van de schrijfster. Omdat Jasmijn zich niet gemakkelijk aanpast en vaak wegloopt voor moeilijke situaties vervalt het boek in herhaling. Het was wel interessant te lezen hoe een kind met Asperger de wereld ervaart, maar naar mijn aanvoelen had het boek toch ook enkele andere aspecten van Asperger kunnen aanhalen, waardoor het geheel lichter was geworden en vooral aangenamer om te lezen. Nu blijf ik als lezer toch met een aantal vragen zitten. Dit heeft er echter wel toe geleid dat ik in mijn omgeving vaak over het boek en omgaan met ASS gesproken heb. In mijn leven heeft het dus toch wel een discussie op gang gebracht, waarmee de schrijfster misschien toch wel blij gaat zijn. Vooral de houding van de moeder ‘Zo is ze nu eenmaal’ blijft me bij. Hopelijk kunnen meerdere mensen na het lezen van dit boek deze houding overnemen en draagt het boek op deze manier bij aan een mooiere, begripsvollere en respectvollere wereld.

De overheersende gedachte toen ik het boek eindelijk uit had. Ik dacht al een slecht boek te hebben gelezen, maar het kan dus nog slechter. Er zit nu echt eens niets in dit boek. Ik heb vergeefs op spanning zitten wachten. Het boek heeft nog niet eens naast een echte thriller stijl Aspe gelegen en ik vraag me af of de schrijver wel al eens een spannend boek heeft gelezen, laat staan dat hij weet wat het is. De een-woord-zinnen hebben geen meerwaarde, in tegendeel, ze maken dit boek niet aangenaam om te lezen. Tellen tot tien kan ik zelf ook wel. Het enige iets of wat degelijk hoofdstuk dat er mee door kon was hoofdstuk 40, omdat er daar geen een-woord-zinnen stonden. Daar heb ik dan wel eerst, en vergeef me het woord, een k*tboek voor moeten doorspartelen. Ik wou dat ik eens echt naar de recensies had geluisterd, dan had ik deze onzin niet moeten lezen. Dat ik het toch heb uitgelezen is omdat ik nu drie vinkjes kan zetten bij mijn challenge, debuutroman van een Vlaamse auteur, een boek met een hebbanrecensie van 1 of 2 sterren (ik tel die 2 van 5 sterren echt niet mee, dit bestaat echt niet) en een boek waarvan je moet huilen, vooral dan om de tijd die ik hieraan heb verspild en die ik niet meer terug kan krijgen. Boeken worden toch eerst nagelezen voor ze gepubliceerd worden? Is er dan echt niemand die hem verteld heeft dat dit boek echt nergens op lijkt ? Geef mij maar de Jo Smets die met zijn tweelingbroer Koen deelnam aan the Voice van Vlaanderen. Schoenmaker blijf alstublieft bij uw leest, als deze schrijver toch nog een boek uitbrengt zal ik het met veel plezier niet lezen.

In De kooi wonen de spelers in het gelijknamige boek ook figuurlijk. Ze moeten hun ogen afschermen als ze naar buiten willen om daarmee te voorkomen dat hun iets ergs aangedaan werden door vreemde wezens. Malorie is het belangrijkste personage, om haar draait het verhaal. Feitelijk zijn het twee verhaallijnen die de lezer vertelt wat er vier jaar geleden met haar gebeurde en hoe ze vier jaar later probeert te ontsnappen met twee kinderen. Kinderen die in het verhaal gewoon jongen en meisje genoemd worden omdat het bij toeval ook een jongen en meisje blijken te zijn. Die truc zou niet gelukt zijn als het twee kinderen van hetzelfde geslacht zouden zijn geweest. Wat Josh Mahlerman nu precies voor heeft gehad tijdens het bedenken en schrijven van het verhaal is mij volslagen onduidelijk gebleven. Soms kwam de gedachte op dat ik een mythologisch verhaal zat te lezen, enkele minuten later leek het me toch meer een vorm van fantasy te zijn. Maar een thriller heb ik er niet in kunnen ontdekken. Ook al was er een fictieve dreiging en bleek het gevaarlijk te zijn om zonder oogbescherming naar buiten te gaan, de auteur heeft dat nooit in het verhaal kunnen integreren. Driehonderd pagina’s lang moeten lezen dat het onmogelijk is om de buitenwereld fysiek te aanschouwen is raadselachtig maar dan hoop je dat op het einde dat raadsel wordt opgelost. Maar dat is dan weer de volgende teleurstelling, ook ‘het waarom’ blijft onzichtbaar. Resteert niets anders dan dat deze lezer moet concluderen dat De kooi voor hem niet is geworden wat de verwachting was, zeker na het lezen van de achterflaptekst. Eindoordeel: 2 sterren Spanning: 2 sterren Plot: 2 sterren Leesplezier: 2 sterren Schrijfstijl: 3 sterren Originaliteit: 2 sterren Psychologie: 2 sterren

Ik heb het boek 2 sterren gegegeven en waarom? Voor mij kwamen er een aantal personages in voor die volgens mij niet in dit boek thuishoorden. Omdat ze weinig tot niets toevoegden aan het verhaal, kwamen ze volgens mij alleen ook maar verwarring stichten in het verhaal waardoor dit ook even verwarrend ging worden en soms niet te volgen. Daarnaast staan er sommige uitdrukkingen in die volgens mij foutief zijn omschreven zoals op de eerste pagina, onderaan (bladzijde 7). Citaat: "Ze hadden juist de parkeerplaats voor motoren bereikt toen Jesse het geluid van de terugslag van een bestelauto hoorde. Tweemaal. Kort na elkaar." Uiteindelijk blijkt het resultaat een dode man te zijn, gedood door 2 kogels. Zou bestelauto misschien geweer moeten zijn? De persoon Jesse Driver is wel iemand die uit kan groeien tot een persoonlijkheid waar je meer boeken van wilt lezen, tenminste als de schrijver en zorgvuldig mee om wil gaan. Als ik boven het verhaal uit probeer te stijgen, kan ik het geheel het best samenvatten als: de hoofdingrediënten zijn wel goed gekozen maar de bereiding is niet optimaal geweest. Ik vind deze vergelijking in dit geval het best passen. Tenslotte, wanneer ik dit boek in een winkel tegen was gekomen had ik het misschien toch wel gekocht op basis van de tekst op de achterflap. Daar zit meer structuur in en verwacht je niet zo'n rommelig geheel in de binnenzijde aan te treffen. En dat is jammer.....

Liefde is een rebelse vogel is het romandebuut van Mounir Samuel. Geen onbekende in de schrijverswereld, aangezien hij regelmatig bijdrages levert voor De Groene Amsterdammer en schreef voor Trouw, NRC Handelsblad en De Correspondent. Tot dusver schreef Samuel negen boeken (non-fictie). In deze boeken richt hij zich vaak op identiteits- en minderheidsvraagstukken. Liefde is een rebelse vogel draait om Zetá, een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar vader en een naamloze ik, psychologe en vooral op zoek naar zichzelf. Met deze karakterschets is ook het grootste deel van het verhaal verteld. De roman is tot ongeveer honderd pagina's voor het eind een eindeloze jammer- en klaagzang op het leven. Tel daarbij op de inwisselbare personages, de voorspelbaarheid, de clichés en de ongeloofwaardigheid en je weet dat je niet te maken hebt met een literaire ontdekking. Zetá vertrekt naar Spanje om haar roots te zoeken. Haar vader heeft het gezin in de steek gelaten en Zetá wil achterhalen wat ze mist. Ze ontmoet de familie van haar vader en ontdekt dat het leven hele nare kanten heeft. Op een harde manier maakt ze kennis met de maatschappij. De ik-figuur is psychologe, maar zou heel goed zelf een aantal consulten kunnen gebruiken. Ook zij mist de nodige steun in haar leven. Met haar moeder heeft ze een kille relatie. Uiteraard meldt Zetá zich in de praktijk van de ik-figuur. Ze blijken elkaar op meerdere fronten aan te vullen. Wat Zetá mist, heeft de ik te bieden; wat de ik mist heeft Zetá te bieden. Wat dat betreft zijn de bijpersonages vele malen interessanter. Tomas maakt indruk door de moeilijke keuzes die hij maakt. Ayodele is nuchter en doortastend: typisch iemand die heel goed weet wat het leven inhoudt. Samuel gaat zich in Liefde is een rebelse vogel te buiten aan details en beschrijft alles: bij non-fictie niet vreemd, maar bij fictie te veel. Er is nauwelijks ruimte voor de lezer om open plekken in te vullen en dat maakt het boek er niet boeiender op. “Thuis legde ik een fles prosecco in de koelkast, werkte de stapels vuile vaat weg en pakte de stofzuiger. Ik sleepte het besmeurde kleed naar mijn slaapkamer, ging snel met een dweil over de vloer en ordende de boeken in mijn boekenkast. Haastig schoof ik de stapel zelfhulpboeken onder de bank. Ik nam een voorverpakte maaltijdsalade, kreeg amper een hap door mijn keel en zette hem met vork en al weer terug.” Babbel, babbel, babbel: een voortkabbelend verhaal. Show! Don't tell. Naast de beperkte ruimte die de lezer krijgt, storen ook het taalgebruik met tal van loze opvulzinnetjes en de versleten, uitgewoonde beeldspraak. Een zin als: “In het wachtlokaal van de tijd” verrast de lezer niet meer. Pas in de laatste honderd pagina's laat Samuel dit een beetje los en komt hij soms tot mooie en spannende zinnen. Het boek krijgt dan ook meer diepgang en het raakt boeiender thema's. Helaas is het dan al te laat. Liefde is een rebelse vogel had vanwege de thematiek een interessante roman kunnen zijn, maar stelt toch teleur.

De recensie van Hebban recensent Dick van der Veen dekt volledig de lading van dit boek. Dus die zou ik zeker lezen. Wat betreft de leesbeleving heb ik een heel andere ervaring aangezien ik slechts twee sterren toebedeel aan dit boek. Ondanks mijn interesse in cultuur-en geschiedenis en de figuren die het historische toneel “sierden”, heb ik het na 124 pagina’s opgegeven. Mogelijk om het later nog eens te proberen, maar ocherm wat is dit saai geschreven zeg....

Een boek met korte hoofdstukken waarin 3 personen en 3 verhaallijnen worden gevolgd en uiteindelijk bij elkaar komen in de finale. Nogal onwerkelijk allemaal.

Onwillekeurig vergeleek ik de Eenheid tijdens het lezen continue metBrave new world van Huxley, 1984 van Orwell en Never let me go van Ishiguro. Dat is wellicht niet eerlijk, maar er zijn teveel overeenkomsten in de verhalen, voor mij, om het niet te doen. En dan verliest De Eenheid het op alle fronten. De wereld waarin De Eenheid zich afspeelt is de nabije toekomst. Net als Winston in 1984, maakt Dorrit de totstandkoming van het nieuwe denken over mensen, de nieuwe 'cultuur', tijdens haar leven mee. Dat zorgt er bij Dorrit en bij anderen die in dezelfde situatie verkeren, niet voor dat er ook maar enige rebellie ontstaat. En dát is wat ik mis in dit boek. De meegaandheid van allen die worden opgesloten in De Eenheid en daar van alles ondergaan, omdat 'nuttiger' mensen dan zij daarvan profiteren, zou net als in Never let me go te verklaren zijn, als de personen hun hele leven niet anders geweten hadden dan dat dit hun echte bijdrage aan de maatschappij zou worden. Maar Dorrit, haar leeftijdsgenoten en voorgangers zijn niet zo opgevoed en toch zien zij zichzelf als 'waardeloos' blijkens de wijze waarop ze zich van alles en nog wat laten aandoen. Dat zou voor de meerderheid van de mensen nog plausibel zijn, maar er moeten ook mensen zijn zoals ik. Ik zou in opstand komen en er van alles aan doen om 'het lot' te ontlopen, me niet laten opsluiten en in De Eenheid niet braafjes het ene experiment na het andere ondergaan. Nee, dan is het heel wat makkelijker voor mij om me te identificeren met Winston. Dorrit is me te zoet, te saai, te meegaand, net als alle andere 'overbodigen', waardoor het hele verhaal saai en zoet werd. Voor wat betreft de vraag die het zou opwerpen: Is iedereen echt gelijk? Nee, natuurlijk niet. Maar in De eenheid wel; daar gedraagt iedereen zich als een mak schaap.

Allereerst het volgende, ik was in de veronderstelling een roman te hebben gekocht, maar dat is dit boek dus duidelijk niet. In het begin was ik geschokt wat er allemaal speelde in China, hoewel ik dat al had kunnen weten, maar ik had me daar nog nooit zo in verdiept. Wat mij tegen ging staan, is dat de grootmoeder, moeder en dochter steeds worden afgeschilderd als heiligen, die werkelijk niets verkeerd gedaan hebben in hun leven, sterker nog, ik kreeg het idee dat als ze al iets verkeerd zouden willen doen, dat gewoonweg niet zou gaan. Daarnaast, en ik las dat in een andere recensie ook al, bevat het boek een veel te hoog "en toen, en toen, en toen"-gehalte. Het boek is op zich zeer indrukwekkend, maar wat mij betreft ook zeer indrukwekkend slecht geschreven. ik geef slechts één voorbeeld: 'Mijn vader was op de hoogte van het moedige gedrag van mijn moeder en bovendien van het zeer ongebruikelijke feit dat zij, een meisje van zeventien, mannen onder haar commando had. Een bewonderenswaardige en geëmancipeerde vrouw, had hij gedacht hoewel hij zich haar ook als een vuurspuwende draak had voorgesteld. Tot zijn vreugde bleek ze knap en vrouwelijk, en zelfs een beetje koket te zijn. Ze was zowel ingetogen en overtuigend als - iets wat in China zelden gebeurde - duidelijk. Dit was voor hem een uiterst belangrijke eigenschap, omdat hij een vreselijk hekel had aan de traditionele bloemrijke en vage manier van praten.' Ik denk dat er in de bouqetreeks betere zinnen voorkomen. Nu is dit weliswaar geen roman maar een beschrijving van drie levens in het China van de twintigste eeuw, maar toch is dit de reden, dat ik er na 275 bladzijden te hebben gelezen de brui aan geef en stop met lezen.

Als je de echte Nicci French wil lezen, dan kom je hier wel bedrogen uit. Het verhaal mist de spanning en de passie van vorige boeken. De verhaallijn is nogal zwakjes en op den duur wordt het wel wat vervelend. Alsnog blijft het een mooi boek al heb ik ditmaal wel meer moeite moeten doen om het uit te lezen. Hopelijk volgende keer beter!

Op 26 februari 1998 was op Curaçao een totale zonsverduistering te zien. De hemel werd even zwart en ook in het hoofd van de hoofdpersoon in Ralf Mohrens tweede roman, Arthur Poolman, vindt een soort eclips plaats. Hij klimt op de Christoffelberg om het natuurverschijnsel daar mee te maken, als geestelijk dieptepunt na een periode van zwaar drankgebruik. De politie haalt hem ervan af en hij krijgt psychiatrische begeleiding. Omdat het Curaçao is en privacy op het eiland niet bestaat, belt deze gelijk Poolmans werkgever, de school waar hij lesgeeft. Hij wordt vrijgesteld en stort zich nog meer in de duistere kant van het zinderend hete Curaçao. Als pas afgestudeerd docent met een paar maanden ervaring op het VMBO in Nederland solliciteert Arthur Poolman naar een baan op Curaçao. Hij hoopt zich hier los te kunnen maken van zijn ouders en een zelfstandig, onafhankelijk leven op te bouwen. Maar vanaf het begin voelt hij zich niet thuis op het eiland. Het lukt hem niet om zijn draai als docent te vinden en behalve met Ralph, een vage, waarschijnlijke criminele eilandbewoner, maakt hij weinig contact. Hij wil graag een relatie, maar kan deze alleen maar aanknopen met een prostituee uit Venezuela waar hij amper mee kan praten. Uit zijn terugblikken blijkt dat hij zich nooit ergens thuis gevoeld heeft. Niet bij machte om betekenisvolle relaties met mensen te krijgen, grijpt hij terug op het enige dat hem daar tot nu toe bij heeft geholpen, de drank. Daarnaast steekt hij in zijn hoofd een lang verhaal af tegen de schrijver Tip Marugg, die ook op het eiland woont. Helaas ontgaat de betekenis hiervan je grotendeels als je het boek van Marugg zelf niet gelezen hebt. Ook in Mohrens debuutroman Tonic draait het om de invloed van alcohol op het leven van deze zelfde Arthur Poolman. Tonic speelt in de tijd na het avontuur in Curaçao, waar slechts in een bijzinnetje naar verwezen wordt. Hier verwordt Arthurs drankgebruik tot alcoholisme en komt hij uiteindelijk terecht bij hulpverlening en de Anonieme Alcoholisten. In De hemel is zwart vandaag staat volgens de achterflap de relatie van Arthur met zijn ouders en zijn omgeving centraal. De karakters zijn echter nogal plat, met name Ralf Veerman en de vader van Arthur komen als karikatuur over. Bovendien gaat een groot deel van het verhaal over drank, uitgaan en vrouwen en weer drank. Hoewel het verhaal bij vlagen goed geschreven is en Mohren in zijn vergelijkingen vaak hilarische typeringen geeft, maakt dit de roman als geheel langdradig en saai. Met deze zin is het hele avontuur in Curaçao beschreven. De hoofdpersoon boeit gewoon niet en als lezer word je nergens door gegrepen.

Alexandra LaDuca leeft een gelukkig leven met haar vriend en haar baan als rechercheur bij de FBI. Ze is erg intelligent en kan uitstekend overweg met haar wapen. Als een speciale geheime eenheid haar vraagt om naar Kiev af te reizen, twijfelt ze eigenlijk geen moment. De Amerikaanse president brengt een bezoek aan de stad en zijn veiligheid moet gewaarborgd worden. Alexandra heeft als taak contact te leggen met een beruchte en gevaarlijke topcrimineel en hem in de gaten te houden. Eenmaal daar loopt de boel uit de hand en staat haar eigen leven en het leven van mensen in haar omgeving op het spel. Als ze weer thuis is, blijft de maffia haar achtervolgen en dreigt haar leven voor meerdere keren gevaar te lopen. Koud vuur is het eerste boek van Noel Hynd dat in Nederland uit komt. In Amerika heeft deze schrijver al naam gemaakt met zijn diverse thrillers. Koud vuur is echter niet helemaal wat je van een goede thriller verwacht. De aanvallen in Kiev en Venezuela zijn bijna bloedstollend en ook de ontknoping doet het hart van de lezer sneller kloppen. Verder zijn er dan nog enkele ontroerende passages als Alexandra de gebeurtenissen probeert te verwerken. De rest van het verhaal is vooral informerend met soms wat ingewikkelde en saaie stukken over de overheid en het politieke bestel in het buitenland. Eigenlijk zou het boek dan ook moeiteloos de stempel politieke thriller kunnen krijgen. De informatieve gedeelten hallen de vaart uit het verhaal en bovendien zijn ze lang niet altijd nuttig voor het verhaalverloop. Ook de tweede verhaallijn waarin een rechercheur in Rome wordt gevolgd, blijft heel lang achtergesteld. De onderbrekingen van de hoofdverhaallijn zijn soms storend. Pas aan het eind wordt die tweede verhaallijn logisch. Hynd kan echter wel degelijk schrijven. Hij weet goed gebruik te maken van spanningsbogen en schrijft vlot en duidelijk. Daardoor blijft het boek toch wel boeien. Ook zorgt hij ervoor dat de lezer sympathie krijgt voor Alexandra. Hij beschrijft gedetailleerd wat zij denkt en doet. Saillant detail is dat Alexandra gelovig is en ze zich meerdere keren in het boek richt tot God. Het verhaal bestaat uit twee delen, die niet helemaal geloofwaardig op elkaar aansluiten. In het tweede deel heeft Alexandra de draad weer opgepakt, maar lijkt het of het onderzoek van de rechercheur uit Rome al die maanden heeft stilgestaan. Dat is niet erg realistisch. Aan het eind van het boek is het onderzoek dan ineens opgelost, zonder dat uitgelegd wordt hoe de rechercheurs daar achter zijn gekomen. Het eind is wel verrassend, maar vereist wel veel inlevingsvermogen van de lezer. De plot over de maffia is wel interessant en de gang van zaken binnen die maffia is realistisch beschreven. Toch is dat niet genoeg om de lezer perplex en met een voldaan gevoel achter te laten. Hopelijk is een eventuele tweede boek van Hynd spannender en geloofwaardiger.

Een op het oog perfect huwelijk met de perfecte man en vrouw. Helaas is in werkelijkheid verre van perfect. Het boe laat je langzaam zien hoe de situatie zo is ontstaan. Dit zorgt ervoor dat je je af en toe verwonderd over de passiviteit van Grace, waarna je daarna weer compleet snapt hoe uitzichtloos haar positie is. Nadeel is dat het einde vrij voorspelbaar is en je vraagt je constant af waarom ze niet wegloopt tijdens een etentje...

Ik zat steeds te wachten op een goede cliffhanger op het einde van een hoofdstuk! Persoonlijk vond ik het absoluut geen goed boek, vaak werd er gebruik gemaakt van lange en saaie dialogen. Ik heb me echt doorheen het boek door moeten worstelen. Ik heb van andere mensen wel al gehoord dat zij het wel een aanrader vonden, dus als je eens wil proberen?

Na een moeizame start met enkele ellenlange zinnen, heb ik toch doorgezet. Alle personages komen in een afzonderlijk hoofdstuk aan bod. Je hebt het vermoeden dat op het einde alle losse draadjes tot een climax zullen leiden. Helaas. Het blijft wat warrig en onevenwichtig. Enkel de blinde loper is zeer raak getekend. Heb het boek in 2 avonden uitgelezen, doch had een onvoldaan gevoel. Een gemiste kans.

Ik vind het een redelijk verhaal, maar met veel ballast. Daardoor is de vaart uit het verhaal en moet je wel wat doorzettingsvermogen hebben om de ganse tekst te lezen en niet diagonaal verder te gaan. Spijtig voor de gemiste kans.

Als internationaal bestsellerauteur van romans, YA-boeken en ‘vrouwen-fictie’ schrijft Colleen Hoover (1979) met ‘Uitzonderlijk’ (originele titel: ‘Without Merit’ – 2017) een opzichzelfstaand verhaal over de zeventienjarige Merit Voss. Merit leeft in een samengesteld gezin dat op z’n zachtst gezegd bijzonder is. De gezinsleden, die elk hun eigen merkwaardigheden hebben, leven nogal langs elkaar heen en er is behoorlijk wat wrijving onderling. Zo wordt er weinig met elkaar gesproken en gezellig samen een maaltijd nuttigen is een zeldzaamheid. Vaak lopen de spanningen hoog op en ontstaan er discussies die uitmonden in ruzies. Het verhaal begint turbulent; een hartstochtelijke zoen van een onbekende (Sagan) zet Merits wereld op zijn kop. Gezien haar lage zelfbeeld is dit een erg belangrijk moment in het hele verhaal. Dat Merit deel uitmaakt van een eeneiige tweeling helpt haar niet; ze meet zich in gedachten met regelmaat aan haar zus: “Mijn aan- of afwezigheid valt niemand in dit gezin op. Bij Honor zouden ze dat wel merken, maar ik kwam als tweede ter wereld en ben daardoor simpelweg een verbleekte kopie van het origineel”. Naast een negatief zelfbeeld is Merit ook niet erg te spreken over haar familieleden, op één familielid na: “Moby is waarschijnlijk de enige in dit gezin die me blij maakt, maar ja, hij is dan ook pas vier jaar oud. Hij heeft nog tijd zat om me teleur te stellen.” Wat Merit wél intrigerend vindt zijn Sagan en zijn creativiteit. Zijn oplettendheid, meningen, tekeningen (hoe morbide ook) en wijsheid boeien haar enorm. Sagan is dan ook een van de personen die haar helpt om zaken anders in te zien: “Niet elke fout verdient een consequentie. Soms verdient een fout alleen vergiffenis.” ‘Uitzonderlijk’ is zeker geen standaard roman of feelgood boek. Het verhaal bevat onverwachte wendingen en het geheel is te omschrijven als morbide. Hoover beschrijft verschillende bizarre situaties in een korte opeenvolging van gebeurtenissen waardoor het besef van tijd wegvalt. Bovendien verwerkt Hoover in dit verhaal een veelvoud aan zware onderwerpen, waardoor het eerder een opsomming van mogelijke taboe onderwerpen lijkt (en hoe daarmee om te gaan), dan een geloofwaardig geheel. Echter, de schrijfwijze van Colleen Hoover is erg prettig en beeldend. Daardoor is het verhaal makkelijk leesbaar en zijn de onderwerpen die ze aansnijdt ook behapbaar.

Graphic Novel Bella van Joost Vandecasteele is een absurd, krankzinnig, vreemd en apart verhaal, maal tien! Een soort van toekomst vertelling over de mensheid. Het verhaal is ontzettend overdreven opgeschreven, maar tussen de regels door vindt je best wel boodschappen over de wereld, politiek en de mensheid. Vandecasteele is naast schrijver en scenarist ook een komiek en deze roman in beelden moet je ook een beetje zien als stand-up comedy. In sommige stukken zie je dat iemand dit verhaal voordraagt als een show en hoor je mensen op de achtergrond lachen. Wel is het erg van de hak op de tak, zo lees je over het ene onderwerp en zo zit je weer heel ergens anders! De illustraties van Jeroen Los zijn erg donker en somber net al het verhaal. Alle gezichten zijn precies hetzelfde, ook al staat er hier en daar een traan getekend of een wenkbrauw omhoog, de gezichten laten verder geen emotie zien. De afbeeldingen sluiten perfect aan op de geschreven tekst en zo samen maakt het dit verhaal tot een geheel. Als je de afbeeldingen zonder de tekst zou zien, zou je absoluut niet dit absurde verhaal erbij kunnen bedenken. Voor een Graphic novel bevat dit verhaal weinig illustraties en het is ook niet op de standaard manier in elkaar gezet, het zijn geen afbeeldingen met tekstballonnen, maar meer tekst aangevuld met tekeningen. Bella valt of bij je in de smaak of niet. Lekker vaag, maar zo is het verhaal ook! Lees het en beoordeel het zelf ;)

Verdiend is de derde thriller van Ella Marjon, na Laat de zon niet ondergaan en De blauwe hel. Ze heeft haar schrijftalent van geen vreemde, want haar moeder is de auteur van o.a. bijbelse dagboeken. Met Verdiend brengt Ella Marjon een thriller die aanleunt bij de boeken van haar moeder. Reeds in het begin van Verdiend krijgt Iris De Wit het hard te verduren. De stewardess komt thuis van een stressvolle vlucht en merkt dat ze een inbreker over de vloer heeft gekregen. De inbraak heeft een luguber tintje doordat het woord "verdiend" in bloed op haar muur werd geschreven. Impulsief vertrekt Iris daarop naar haar ouderlijk huis in Opheusden. In de strenge, christelijke omgeving ontmoet ze haar ex-vriend Erik Frank Kanbier weer. Iris heeft de breuk met Erik nog lang niet verwerkt. Daarbij komt nog dat ze ook in Opheusden bedreigd wordt. Tot haar grote verdriet vindt ze haar kat vermoord terug, in de wetenschap dat het bloed op haar muur kattenbloed was. Om haar zinnen te verzetten gaat Iris samen met haar beste vriendin Monique naar de klasreünie van haar oude middelbare school. Bij het verlaten van de school voelt ze dat de dreiging tastbaar wordt. Zal Iris ooit weten wie haar belager was? Weet ze zich te redden in de ultieme confrontatie? Komt het ooit nog goed tussen haar en Erik? Verdiend bestaat uit twee delen. Het eerste deel wordt voornamelijk verteld vanuit het standpunt van Iris. Het tweede deel beleeft de lezer door de ogen van Erik. Naast de verschillende perspectieven van waaruit het verhaal verteld wordt, zijn beide delen geschreven in een andere stijl. Het eerste deel heeft namelijk veel weg van de klassieke chicklit. De andere helft lijkt meer de weergave van een spirituele zoektocht. In die zin heeft Verdiend meer weg van De Celestijnse Belofte, de beroemde newageroman van James Redfield uit 1993, dan van de gemiddelde thriller. De karakterisering van de personages gaat in het eerste deel veel verder dan in het tweede. Het hoofdpersonage Iris wordt goed uitgewerkt. Haar achtergrond wordt geschetst waarbij ze vooral overkomt als een afvallige christen. De figuur van Erik duikt het meest op in het tweede deel. Zijn karakter wordt echter weinig geprofileerd en maakt daardoor een kleurloze indruk. In deel twee komt het verhaal tot een oplossing. Niet doordat de personages hun leven in eigen handen nemen, maar wel omdat ze zich overleveren aan God door hun lot in zijn handen te leggen. Met andere woorden, het verhaal komt tot zijn ontknoping doordat Iris en Erik hun spirituele bewustzijn terugvinden bij de christelijke kerk. Ze verliezen zich allebei in gebed. De schurk van het verhaal wordt dan gewoon opgepakt door de politie. Het valt op dat door het hele boek heen verwijzingen naar religie voorkomen, zoals de buurvrouw die een gebedje zegt en de oude leraar die verwijst naar een gebed. Het boek krijgt een beoordeling van twee sterren omdat vooral het tweede deel niet kadert in de structuur van een klassieke thriller. Behoudens af en toe een (zeldzaam) moment, is het verhaal als geheel niet spannend. De suspense die Verdiend zou moeten voortstuwen is er niet. Verdiend is een boek voor lezers die chicklit kunnen appreciëren, en daarnaast openstaan voor de religieuze toon in het boek.

De opbouw van het verhaal loopt in het begin te traag en later te snel, personen clichematig ( workaholic, cynische collega),weinig achtergondinformatie over de moorden, te veel over bijzaken zoals de ziekteproblemen, de romance tussen chris en reilly is ook erg cliche. Helaas is de twist al halverwege weggegeven. De psycholische aspecten van het boek spreken me wel aan (denk aan criminal minds). Al met al een leuk,makkelijk leesbaar boek, geen hoogstaande thriller zoals van Harlan Coben,maar best de moeite waard.

Het is een spannend boek dat makkelijk wegleest.Je kunt je makkelijk verplaatsen in de wereld van toen door de levendige beschrijvingen. Toch is het verhaal zo onwaarschijnlijk en zo oppervlakkig geschreven dat het haast wel als een jeugdroman bedoeld moet zijn.( ? )

Thomas Olde Heuvelt (1983), de internationaal doorgebroken Nederlandse auteur van ‘griezelthrillers’, vindt het een dankbare opdracht. Hij schrijft dan ook het geschenk van de Spannende Boeken Weken 2019. Een opvallende titel heeft hij alvast te pakken: Dolores Dolly Poppedijn. Iris Compiet zorgt voor een geschikte vormgeving en bijpassende, voorbeeldige illustraties. Charlotte en Gilman zijn de ouders van baby Dolores. Het dochtertje overlijdt echter; de jonge moeder krijgt het bijzonder zwaar om dit verschrikkelijke verlies een plaats te geven. Om zijn vrouw te troosten haalt hij Dolly (ter nagedachtenis) in huis; een hond, een herderteef om precies te zijn. Vanaf dit voorval volgen de bizarre gebeurtenissen elkaar gestaag op. Een mannelijke pop komt het gezin vervoegen, hij past niet in het plaatje. Het speeltje moet en zal veranderen in een meisje, zoals baby Dolores. Een nieuw vreselijk drama kondigt zich aan. Dolores Dolly Poppedijn is een wonderlijke en lugubere novelle van nog geen honderd (kleine) pagina’s. Charlotte, de ik-verteller, houdt van rijmvorm om haar gedachtes en gevoelens weer te geven. Een originele insteek is het zeker; nochtans schuilt hier een gevaar. Mogelijkerwijs ga je eerder letten op het rijm dan op de inhoud van het verhaal. Goed dat de vertelkunsten van de auteur het verhaal overeind houden. Een jonge moeder – helemaal verdwaasd - houdt een ernstig trauma over aan het overlijden van haar dochtertje. Het is een grote puinhoop in haar hoofd. Daarom duurt het ook wel even vooraleer je daadwerkelijk in de nevelige vertelling stapt. Koste wat het kost probeert ze de verloren baby te herscheppen. Terwijl vader Gilman de rol van waarnemer vertolkt. Hulpeloos kijk hij toe hoe zijn vrouw omgaat met het rouwproces. De protagonisten zijn slechts mager uitgediept; tevens is niet glashelder, of Charlotte schuld heeft - direct of indirect - aan de dood van Dolores. Heeft ze nog andere misdaden op haar geweten? Wanneer ze vertelt over Poppendokter Lot, haar alter ego, schakelt ze plots over op een zij-persoon. Voor Charlotte zelf is dit klaarblijkelijk een totaal andere vrouw. Rouw en rouwproces, schuld en emoties van berouw, waan en waanzin, afgunst. Het zijn allemaal thema’s die hier van toepassing zijn. In vijf rijmende gedichten, verspreid over het verhaal, geeft de hoofdrolspeler haar gevoelens prijs. Probeer die maar eens te ontcijferen; zeker als je weet dat het rijm uit de pen komt van een ongeloofwaardige verteller. Spannend is het geschenkboekje niet echt; zwarte humor en wat horror vind je er wel in terug. Typische kenmerken voor het werk van Thomas Olde Heuvelt. Spectaculair wordt het nooit; de apotheose is huiveringwekkend. Toch zijn HEX en het recent verschenen Echo overduidelijk zwaardere kalibers. In beide boeken demonstreert Olde Heuvelt pas echt zijn vakmanschap. Dolores Dolly Poppedijn is een verhaal dat erg uiteenlopende beoordelingen gaat krijgen, maar het is vooral: waanzin in het kwadraat.

Aardige roman met een lichte, maar pakkende schrijfstijl. In het genre Dan Brown en co. Het verhaal verveelt, ondanks de voorspelbaarheid echter op geen moment. Dit is m.i. mede doordat er een strakke, progressieve verhaallijn in zit, waarbij de auteurs snel to the point komen en het plot naar een (happy) end wordt gewerkt. Bovendien is de vrouwelijke hoofdpersoon met de markante naam Cotten Stone iemand waar je je in kunt leven. Geen echte superwoman/angel, maar iemand met gevoelens (en menselijke zwakheden).

Het verhaal kwam erg traag op gang. Na deel 1 was er eigenlijk nog nauwelijks iets gebeurd. Alles wordt tot in de puntjes uitgekauwd zonder dat er enige spanning gecreëerd wordt door de schrijver. Ik vond het niet om door te komen.

Het tweede boek van Cornwell dat ik gelezen heb bleek het vervolg op Het eindstation te zijn. Uit voorafgaande recensies moet zij toch betere boeken geschreven hebben. Het eindstation vond ik al een onwaarschijnlijk verhaal, dit is wat mij betreft nog een zo mogelijk ongelofelijker gegoochel.

Ik stem in met de vorige reactie. Ik heb het boek nu meerdere malen gelezen. De eerste keer dat ik het las vond ik het heel goed en overtuigend. Hoe vaker ik het lees, hoe meer ik het idee heb dat ze het helemaal mis heeft, of tenminste dat ze lang niet genoeg bewijs heeft. Wat ik vooral mis zijn cijfers en objectieve vergelijkingen. Hoe groot is de kans nu eigelijk dat het Sickert was? Cornwell heeft volgens mij subjectief onderzoek gedaan: ze is er vanaf het begin van uitgegaan dat het Sickert was. Ze probeert geen profiel van Jack the Ripper op te stellen, maar legt meteen een heleboel verbanden met Sickert.

Hiervoor had ik nog nooit een boek van Saskia Noort gelezen, haar boeken trokken me niet. Maar door de titel Stromboli wilde ik wel een gok wagen. Ik verwachtte veel, een vulkaan als titel belooft vuurwerk en spektakel. Tijdens het lezen bleek het echter om een slapende, zelfs uitgebluste vulkaan te gaan, helaas. Het boek vond ik weinig uitdagend, soms zelfs saai, ondanks dat het wel goed leesbaar geschreven is. Te weinig diepgang ook. Zonde, want Saskia Noort heeft een goede naam. Voorlopig houd ik me maar bij haar column, die is doorgaans goed. Wellicht volgende keer weer beter.

Dit was het eerste boek dat ik van deze auteur heb gelezen. Hoewel ik het verhaal wel aardig vond zaten er een paar (voor mij) bijzonder storende fouten in, waardoor het boek ongeloofwaardig werd. Jammer. Om spoiling te voorkomen zal ik de fouten niet benoemen. De goede lezer weet echter wat ik bedoel.

helemaal eens met Maria. Hoe is het mogelijk, dat Zoe Heller zo'n mooi ander boek schreef? (Kroniek van een schandaal)

Zuur vlees. Romandebuut van Maurice Kummer. Volgens de omslag gaat het om een literaire thriller, maar literair kun je gerust met een flinke korrel zout nemen. Thriller? Mwa, enige spanning biedt het boek niet, dus om dan van een thriller te spreken? Wat een tegenvaller! Zuur vlees gaat over een echtpaar dat een slagerij in een Limburgs dorpje heeft. Sidder, huiver en ril... In hun huwelijk is de sleet gekomen. Frustraties van echtelieden, miscommunicatie, derden die de boel op de spits drijven. Ach, niks meer dan een alledaags tafereeltje in vele Hollandse huiskamers. Wellicht typerend is dat de echtgenote van de schrijver als enige (o.a. op deze site, M. Klabers) laaiend enthousiast is over het boek. Van je fans moet je het hebben en dat is in het geval van Kummer letterlijk en figuurlijk het geval. Veel fans zullen er echter niet volgen. En dat is maar goed ook! Een slecht boek is Zuur vlees niet. Het heeft een mooie kaft en is dik genoeg voor een kwartiertje plezier in de open haard.

Jaren geleden heb ik Bitter zoet gelezen en ik vond het destijds een goed debuut. Dus vol enthousiasme begon ik aan haar tweede thriller. Schrijven kan ze zeker. Goede zinnen, prima opbouw, maar er zit geen enkele spanning in. Wellicht komt het omdat het halve boek gaat over de frustraties van Nout, die uit een rijk gezin komt en waar de verwachtingen hoog zijn. De personages worden niet krachtig neergezet en vaak zeer ongeloofwaardig. Ik ben het met Vrij Nederland eens, meer dan met 2 sterren kan je dit boek niet waarderen. Wie weet volgende keer beter.

Niet mis wat het gezin mee heeft gemaakt. het boek opzich was wel aardig... het kabbelde wat voort ... Op het eind werd er een grote sprong gemaakt... In het nawoord wordt ook door hem geschreven dat hij erg lang over het boek heeft gedaan... Had ook het gevoel dat het op het laatst wat afgeraffeld werd...

Tahereh Mafi is persoonlijk één van mijn favoriete schrijfsters. Haar schrijfstijl en de manier waarop zo diep iemands gedachten verwoord heeft me helemaal fan gemaakt. Maar na het lezen van dit E novelle sloeg het als een bom in. Ik ben er zelf van overtuigd dat dit het slechtste boek in de gehele serie is. Versplinter Me is het boek dat geschreven is in het perspectief van Adam. Het loopt gelijk met het laatste stuk van het tweede deel genaamd Breek Me en voor het derde deel van Vertrouw Me. Dit boek was het hem alleszins niet. De hoofdstukken werden vluchtig en rommelig beschreven en voor ik al bij al goed in het verhaal zat was het boek al uit. In tegenstelling van Verwoest Me (is een e novelle uit het perspectief van Warner geschreven) was er een groot verschil. Zou het komen omdat ik al een gelijkaardig hoofdstuk gelezen had in Breek me? Dat durf ik niet meteen te zeggen. Het was echt een tegenvaller en het is nogmaals bewezen: Ik zit in Team Warner! Dit boek heeft van mij maar slechts twee sterretjes gekregen omdat hij zeer teleurstellend was. Ik ben wel benieuwd naar het derde en inmiddels laatste boek uit de Touching Juliette Trilogie genaamd Vertrouw Me. Tip: Verwoest Me #1,5 (E novelle) lees je het best na het eerste deel: Vrees Me en Versplinter Me #2,5 (E novelle) lees je het beste na het tweede deel: Breek Me.

Er zaten wel aardige stukken in dit boek, maar al met al vond ik het niet zo boeiend.

Met dit boek bewijst Wil van Bree te kunnen schrijven. Menig zin is zo geformuleerd dat ik mij in een literair werk waande. De tekst was verder ook bijna helemaal foutloos en goedlopend. Over het verhaal was ik echter minder te spreken. Ik was van te voren echter al gewaarschuwd! ‘Dit is geen boek voor jou’. En dat klopt. Dit boek is zeker een boek voor de vrouw in de categorie van ongeveer 40 jaar en ouder en niet voor een jongen van, zoals ik, 16 jaartjes jong. Het verhaal trok mij dermate niet dat ik over dit boek een volle maand heb gedaan en ik zelfs in een lees dip terecht kwam, waardoor mijn stapel recensie boeken mij bijna boven het hoofd is gegroeid! Zoals eerder vermeld maakte de schrijfstijl van Wil wel dingen goed. Het was niet dat het verhaal houterig overkwam. Mijn conclusie is dan ook dat ik het boek redelijk vond, door de schrijfstijl en het taalgebruik. Het verhaal was dus echt wel meer gericht op een andere doelgroep dan de mijnen. Ik geef ‘De handen van de geliefden’ twee sterren.