Datasets:

ebrigham

/

DBRD

like 0

Dit boek werd mij toegestuurd om er een recensie over te schrijven. Ik kende deze schrijfster niet, bovendien sprak de voorkant mij niet echt aan. Dit is het enige negatieve wat ik kan bedenken over dit boek. Want wat een prachtig verhaal, over Anna die een mysterie probeert op lossen samen met Ekster, een jongen die wordt beschuldigd van diefstallen en achternagezeten. Gustav, een oude man die probeert om de droom van zijn geliefde waar te maken. Peeters, een nare man en huisbaas. Daarnaast de gekke Pjotter. Het verhaal gaat over twee delen van één beeld "De zusters van de liefde" die door Anna en Ekster samen worden gebracht. Wanneer ze er achterkomen dat het hier gaat om "De zusters van het onheil" volgt er een spannend verhaal met een beetje magie en een ontluikende romans. Dit boek is een aanrader voor zowel roman als fantasie lezers, jong en oud. "De zusters hebben het altijd op geliefden voorzien: een van de twee zal sterven, zodat de ander met een gebroken hart achterblijft". Zoals achteraf blijkt zijn alle hoofdpersonen gebaseerd op bijzondere mensen uit het leven van Robin zelf. Op school was Robin altijd al gefascineerd door fantasie. Robin schrijft over zichzelf: "Misschien komt het doordat er lichamelijk gezien, veel niet mogelijk is in mij leven en ik in de wereld van de fantasie alles mogelijk kan maken". Wat mij betreft gaat Robin door met dit genre boeken, ik heb er van genoten en hoop dat er een vervolg komt op Zusters van de zee.

Ik las eerder van hem de mooie boeken Isa’s droom en Kroonsz en was daarom zeer benieuwd naar deze titel. Dit boek is voor een jongere doelgroep dan bovengenoemde titels maar ik moet zeggen zeker voor de wat oudere lezer ook zeker de moeite waard. Een goed jeugdboek behoeft immers geen leeftijdgrens. Het verhaal gaat over de tweeling Toffee en Gum die samen hun avontuur vertellen wat zich afspeelde in de Zomp. Twee kinderen met ouders, die continu tegen elkaar opboksen wie het meeste geld verdient, die besluiten te gaan verhuizen naar een heel oud en vreemd huis. Wat hun moeder blijkt alleen een erfenis te kunnen krijgen als ze daar een jaar wonen. Het Waterwaackhuis lijkt te leven en er gebeuren zeer vreemde, nattige dingen en ze ontmoeten zeer aparte figuren die de tweeling helpt of juist in de weg staan. Een lekker dik boek van 415 pagina’s, mooie vormgeving, hardcover met papieren omslag, en bij het openslaan de inhoudsopgave van zo’n 37 hoofdstukken met wel heel nieuwsgierigmakende titels. De hoofdstukken zijn niet al te lang en door het gehele boek zitten de goed passende illustraties van Marieke Nelissen. Gekozen voor zachte en warme kleuren. De illustraties zitten soms tussen de tekst en soms beslaan ze een hele pagina en dat geeft een leuke afwisseling. Het verhaal zelf wordt dus verteld door de tweeling. Om en om vertellen ze een hoofdstuk waarbij ze de nodige humor en soms wat sarcasme niet schuwen. Het is leuk hoe verschillend ze uit de hoek komen, ze af en toe (zoals het bij broers en zussen hoort) elkaar de hak willen zetten maar eigenlijk toch heel veel hetzelfde denken al zouden ze dat misschien niet altijd toe willen geven. Er gebeurd veel, het gebeurd snel, er komen vreemde figuren en namen voor maar door de toegankelijke vertelwijze zit je meteen in het verhaal en vraag je je niet eens af wat een Waterwaack is want daar kom je snel genoeg achter. Het leest heerlijk vlot en voor je het weet heb je het in één ruk uitgelezen. Qua vormgeving en stijl deed het mij ook wat denken aan de jeugdboeken van Nesbo over Dr. Proktor. Voor fans van deze boeken is dit zeker een aanrader ! Ook dit boek heeft namelijk een flinke dosis humor, wat sarcasme en is soms zo absurd dat het gewoon normaal overkomt en leest als een trein ! Dus aardig wat ingrediënten waarvan ik het knap vind dat een schrijver het voor elkaar kan krijgen om er een kloppend geheel van te maken met een goed einde !

In 2009 debuteerde dichter Sylvie Marie (1984) met Zonder en won ze Humo’s Gouden Aap, waardoor haar gedichten een jaar lang wekelijks in dit blad te lezen waren. De bundel Toen je me ten huwelijk vroeg uit 2011 werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs, de JC Bloemprijs en de Eline van Haarenprijs. In 2017 ontving Marie de Prijs Letterkunde Oost-Vlaanderen voor haar derde dichtbundel Altijd een raam en in 2018 verscheen haar vierde dichtbundel Houdingen bij uitgeverij Vrijdag. Verschillende gedichten uit Houdingen verschenen eerder onder andere in Hollands Maandblad, De Revisor, Het Liegend Konijn en Ooteoote. De gedichten worden op de achterflap omschreven als vertellingen over verlies en een nieuw begin en alle houdingen daar tussenin. De bundel is opgedeeld in drie delen: ‘Toestanden’, ‘Houdingen’ en ‘Uitkomsten’. De gedichten in Houdingen zijn allemaal intiem, observaties van kleine, onschuldige dingen worden door Sylvie Marie uitvergroot en tot onderwerp gemaakt. Nieuwe associaties steken hierdoor de kop op. Afwachten, wachten op wat komen gaat, Marie laat zien hoe dat eruitziet en zonder de rest van het gedicht kan men in bovenstaande strofe overal op wachten. Die letterlijke houdingen van mensen, de manier waarop mensen hun lichaam houding geven, alleen of ten opzichte van elkaar komt op verschillende manieren terug in de gedichten van Sylvie Marie. Het draagt bij aan de intimiteit van haar poëzie en tegelijk maakt het haar vergelijkingen herkenbaar. De lezer kan zich letterlijk een voorstelling maken van wat beschreven is. Omgaan met elkaar, met onverwachte omstandigheden en nabijheid. Een toestand is iets dat je niet kunt veranderen, het enige dat je zelf in de hand hebt is de houding die je daarbij aanneemt, die houding verandert de uitkomst. Tot op zekere hoogte, want sterfelijkheid, onwil, onmacht en onvrijheid blijven altijd bestaan. Hoezeer je ook je best doet om te vergeten en/of te vergeven. De bovengenoemde thema’s van vergeten, vergeven, de sterfelijkheid en het omgaan met de ander maken de dichtbundel van Sylvie Marie erg divers en tegelijk in alles herkenbaar. De gedichten kenmerken zich door kleine observaties verbonden met grote thema’s, zonder te vervallen in ingewikkelde structuren of erudiet woordgebruik. Het ene gedicht leent zich makkelijker voor een interpretatie van de lezer dan het andere, maar de algehele intieme sfeer van Houdingen maakt de bundel meer dan de moeite waard.

Ashmol Wlliamson woont met zijn zusje Kellyanne en zijn ouders in Australië. Maar ook Pobby en Dingan, twee vrienden van zijn zusje, wonen bij hen in. Alleen zijn deze denkbeeldig. Kellyanne gelooft echt in hen en dit drijft Ashmol soms tot het uiterste van zijn geduld. Het ganse stadje heeft weet van deze vriendjes en sommigen gaan mee in het verhaal, anderen dan niet. Kellyanne’s vader werkt als mijnwerker en omdat zijn vrouw vraagt om toch in Polly en Dingan te geloven, stelt hij op een gegeven dag voor om ze mee te nemen op uitstap naar zijn werk. En daar loopt het mis. Kellyanne ziet hen ’s morgens vertrekken maar ’s avonds komt vader alleen naar huis. Totaal ontredderd gaat de vader op zoek omdat zijn dochter ontroostbaar is en komt hierdoor in de problemen. Kellyanne wordt zieker en zieker van verdriet tot Ashmol besluit een reddingsactie te organiseren met het ganse stadje. Meer ga ik jullie niet vertellen over dit prachtige verhaal buiten het feit dat je dit zeker moet lezen. Een verhaal over verbeelding maar ook over liefde, opoffering, vriendschap en verdriet. Velen hebben tijdens hun jeugd een ingebeeld vriendje of vriendinnetje gehad, en gewoonlijk is dit maar een fase. Maar het verhaal van Pobby en Dingan gaat juist dat tikkeltje verder waarbij je je afvraagt of dat ingebeelde vriendje wel degelijk ingebeeld was. Of misschien was hij/zij wel echt daar. Een klein boekje maar met een onvoorstelbare vertelkracht dat menig harten zal winnen.

Het gebeurd wel vaker dat literaire auteurs al eens een zijsprongetje wagen naar het genre van de misdaadroman, niks nieuws onder de zon. Behalve dan dat Jan van Mersbergen (1971) er hoegenaamd geen geheim van maakt dat hij het is die schuilgaat achter de auteur Frederik Baas die bij deze debuteert met de literaire thriller ‘Dagboek uit de rivier’. Barbara heeft een, op zijn zachts gezegd, moeilijke scheiding achter de rug en vond het geluk terug bij de zorgzame uitgever Robbert. Tijdens een auteursborrel had ze een heel fijn gesprek met een succesauteur van haar vriend en ze besluit om samen met Robbert en haar zoontje Rens een week door te brengen in de Ardennen in een leuk boerderij vlak bij deze auteur in de buurt. Het verhaal wordt door deze naamloze auteur vertelt alsof je gezellig bij hem aanwezig bent. Waarbij hij af en toe een korte vooruitblik geeft waardoor beetje bij beetje een soort van onderhuidse spanning wordt opgebouwd. Je leest en je voelt het aan je water dat er iets te gebeuren staat maar je weet niet precies wat. Net zoals je ook niet goed weet wat je moet denken van de muur in de werkkamer van de naamloze schrijver/verteller. Het hangt boordevol krantenknipsels over de verdwijning van een verstandelijk ietwat achtergebleven meisje. Is het louter opzoekingswerk of is er hier meer aan de hand? Wanneer Barbara de muur ziet meent ze te begrijpen waar de naamloze schrijver/verteller op vastloopt en bedenkt ze een manier om niet alleen de schrijver terug op weg te helpen maar tevens haar zoontje te redden uit de handen van de verveling. Wist Barbara veel dat, met de door haar opgezette speurtocht met het verdwenen meisje als inzet, fictie en realiteit zich met elkaar zouden verweven en leiden naar een onverwachte ontknoping. Dagboek uit de rivier is zonder meer een heel sfeervol boek te noemen en ik heb het dan ook met veel genoegen gelezen. Meer nog, ik vond het spijtig dat het uit was. Het proza van Frederik Baas is namelijk een fijnzinnige combinatie van eenvoud en schoonheid en door de beelden die hij schetst van het Ardense heuvelland schept hij niet alleen een verhaal dat tot de verbeelding spreekt maar kom je als lezer terecht in een wereld die haast tastbaar is. Wie houdt van bloederige thrillers is eraan voor de moeite maar voor wie meer van subtiele spanning en suspence houdt is dit een absolute aanrader.

Amber leeft best een prima leven, samen met Jos en hun zoon Tijl. Alleen haar homeopathiepraktijk loopt nog niet zoals ze zou willen, waardoor Jos keihard moet werken om de kost te verdienen. Maar dan komen er bij haar herinneringen naar boven. Herinneringen uit een vorig leven. In dat vorig leven was Amber een huurling in de tijd van de middeleeuwen. Tamás, haar alter ego, is een wilde, ongeremde jongen die leeft voor de vrijheid, vechten en vrouwen. Niet alleen Amber haar gedachten worden heen en weer geslingerd tussen heden en verleden, ook haar lichaam. Tamás is niet van plan te vertrekken en Amber probeert zich een weg te vinden in een leven met zowel een man als een vrouw in haar lichaam. Nog meer verwarrend wordt het als er nog meer mensen uit Tamás zijn bestaan tevoorschijn komen. Rode handen is een verhaal over een zoektocht. Een zoektocht naar een plek in het leven. Amber is constant in gevecht tegen haar eigen onzekerheid en als de herinneringen uit het vorig leven steeds sterker worden, ondergaat Amber een grote verandering. Voor de buitenwereld is het alsof Amber volledig de weg kwijt is. Gelukkig heeft ze een aantal mensen naast zich die in haar geloven. ‘Het zal eenzaam zijn, want je zult op veel onbegrip stuiten. Ook, en misschien vooral, van de mensen die het dichtst bij je staan.’ Rode handen speelt zich afwisselend af in het heden en het verleden. Het verleden verteld het verhaal van Tamás. Een jonge knaap die als buitenstaander probeert zijn plek te vinden. Door de omstandigheden maakt hij soms verkeerde keuzes maar dankzij zijn vriend Kev weet hij zich overeind te houden. De ruige scenes die in dit verhaal voorkomen worden afgewisseld met pittige emotionele passages. Het verhaal van Amber is best heftig. Amber leeft twee levens tegelijk en raakt hierdoor regelmatig in de war. Emotioneel is het zwaar en Tas gaat steeds meer overheersen waardoor er veel gevoelens van angst en haat tevoorschijn komen. Vooral Jos weet niet meer wat hij met Amber aan moet. Haar broer Koen is altijd al erg afstandelijk geweest tegenover Amber. Waarom zal later in het verhaal duidelijk worden. ‘Het lijkt wel of ik midden in een gigantische storm zit. Of een vloedgolf die over me heen spoelt. Ik weet niet meer wat boven of onder is.’ Door de vlotte schrijfstijl is Rode handen een prettig te lezen boek, met het perspectief in de derde persoon. Het spirituele gehalte is hoog, zelf houd ik daar wel van. Ik werd als lezer meegevoerd in de gedachtewereld van Amber en haar alter ego Tas en heb vanaf het begin met beiden meegeleefd. Ook het seksuele gehalte in dit boek is behoorlijk hoog en soms wat aan de ruige kant en dat is iets wat niet iedere lezer op prijs stelt. Maar als de lezer hier doorheen kijkt en het boek uitgelezen heeft, zal deze waarschijnlijk kunnen toegeven dat dit van betekenis is voor het geheel. Rode handen is een spannende roman, maar dat niet alleen. Het is een bijzonder intrigerend en meeslepend verhaal. Niet iedereen gelooft in een vorig leven en niet iedereen is spiritueel aangelegd. Dan nog is dit boek de moeite waard om te lezen zeker als de lezer de onderliggende boodschap uit dit verhaal weet te halen.

Het was een verademing om weer eens een goed leesbaar boek in handen te hebben, dat toch op hoog niveau de omstandigheden en gevolgen laat zien van misbruik van een jong kind. Het zijn memoires, maar verwerkt tot een geweldig literair boek. Ik heb grote bewondering voor Margaux die zo indringend en zonder enige terughoudendheid, haar jeugdervaringen weet op te schrijven. De relatie met Peter, de man die haar jarenlang misbruikt, wordt haarscherp blootgelegd, maar blijft voor wat betreft de eerste jaren wat afstandelijk. Alsof ze (nog) niet in staat is om weer in de huid van dat kleine meisje te kruipen. De korte beschrijving van het boek heeft het alleen over de verwoestende invloed van de pedofiel op het leven van Margaux, maar de ouders hebben hier zeker ook een groot aandeel in: de moeder omdat zij, door haar eigen misbruik op jonge leeftijd, niet in staat is enige invloed uit te oefenen. Maar zeker ook de vader die voornamelijk bezig is met zichzelf, met dramatische gevolgen als Margaux in contact komt met de pedofiele Peter. Peter fungeert voor Margaux zeker ook als vervangende vaderfiguur bij wie zij de onvoorwaardelijke liefde en erkenning zoekt, die haar eigen vader haar niet geeft. Margaux legt niet echt de relatie met de vaderfiguur. Tegen het einde benoemt ze alleen dat pedofielen hun slachtoffers zoeken in probleemgezinnen. Maar wellicht is dit bewust. Ze velt in haar boek geen oordeel, zij stelt alleen vast en geeft een getuigenis af die op z’n zachts gezegd schokkend is.

Het hoofdpersonage Julia, een violiste, koopt in Italië een muziekstukje in een antiekzaak. Thuis gekomen gebeuren er rare dingen met haar dochter telkens ze Incendio speelt. Ze wil kost wat kost uitzoeken wat er aan de hand is met dit "duivelse" stuk en keert terug naar de bron. Het boek wisselt heden en verleden af en daardoor leest het boek zeer vlotjes. De personages en de verhaallijnen zijn beter uitgewerkt in de passages uit het verleden dan de gebeurtenissen rond Julia. Lorenzo, de violist uit het verleden, is mijn favoriet personage omdat hij zo gepassioneerd is door zijn muziek, in zijn liefde voor Laura en door zijn loyaliteit voor zijn familie. Je leeft echt mee met zijn verhaal en krijgt en passant een beeld over de jodenvervolging in Venetië en de kampen in Italië. Het boek beloofde een pageturner en dat was niet gelogen. Het boek moest uit en dat is me dezelfde dag nog gelukt. Enkel om te eten heb ik het boek weggelegd maar voor de rest was ik gekluisterd aan mijn zetel en boek. Ik was wel een klein beetje ontgoocheld over de uitwerking van het verhaal rond Julia. In één zinnetje werd het afgehandeld en ik vond die oplossing (ik ga geen plotspoiler zijn) nogal gemakkelijk gekozen. Ook de personages rond Julia vond ik nogal oppervlakkig beschreven. Dat vond ik in de passages van het verleden veel beter. Je kreeg de tijd om de karakters te leren kennen en je leeft er dan ook meer met mee. Toch vind ik het boek een echte aanrader omdat het je echt in zijn greep heeft en je absoluut het einde wilt weten. Ik hou van de schrijfster haar stijl en raad het boek iedereen aan die graag volledig opgaat in een boek en de wereld rondom haar/hem vergeet. ****

David Vann, auteur van Legende van een zelfmoord en Caribou Island , verlaat met Aarde het hoge, kille noorden van beide vorige boeken en zoekt de verzengende hitte van Californië op om Galen's verhaal te vertellen. Galen, 22 jaar, woont samen met zijn moeder, Suzie-Q, op een niet meer in bedrijf zijnde walnotenboomgaard. Ze leven van een karig inkomen hoewel Helen, Galens tante, ervan overtuigd is dat er meer dan voldoende geld is om in ieder geval haar dochter Jennifer te laten studeren. Suzie-Q beweert echter dat het geld hard nodig is om het verzorgingstehuis van hun dementerende moeder te betalen. Suzie-Q en Helen zijn opgegroeid in een harmonieus gezin met een liefhebbende vader en moeder. Volgens Suzie-Q, althans. Maar Helen heeft andere, niet zulke keurig opgeschoonde herinneringen. En ook Galen, hoewel toen nog erg jong, heeft weinig fraaie herinneringen aan zijn grootvader. Van zijn vader weet hij niets, omdat zijn moeder altijd heeft geweigerd iets over zijn vader te vertellen. Galen heeft zijn toevlucht gezocht in new age spiritualiteit en mediteert, eet vegetarisch (meestal) en probeert zich los te maken van alle aardse verleidingen. Zo rent hij bijvoorbeeld uitermate schaars gekleed 's nachts in de bossen rond op zoek naar verlichting in de veronderstelling in die toestand ... als maanlicht over het water te kunnen glijden. [...] Galen was in extase, zijn hele ziel kolkte van liefde. Zijn voeten op de waterspiegel, koud, de adem van het water, en dat was goed, het gebeurde, maar toen brak zijn voet er doorheen en hij wankelde, probeerde zijn handpalmen omhoog te houden en dit vast te houden, het geloof niet te verliezen. Maar altijd weer blijkt hij te zwak en leert samsara hem een les. Ook deze keer: hij struikelt en ligt vervolgens met zijn neus op de bodem languit in het ijskoude water van het beekje. Weg trance, weg kans op verlichting. Galen lijkt op het eerste gezicht een tragikomische figuur, die er dol op is om zijn moeder op puberale wijze dwars te zitten. Aan de onschuldigheid van die pesterijen ga je echter al snel twijfelen, hoewel het moeilijk is om precies aan te geven waarom. Net zoals Galens pogingen tot verlichting komisch zijn, maar je tegelijkertijd kippenvel bezorgen. Galen is in al die situaties en hoe vreemd hij zich ook gedraagt, geloofwaardig. Ook als de situatie compleet uit de hand loopt na een mislukte familievakantie. De reactie van Suzie-Q, nadat zij Galen en Jennifer tijdens die vakantie heeft betrapt, is echter minder begrijpelijk. Ondanks dat Suzie-Q uitlegt waarom ze doet wat ze doet, is het moeilijk te begrijpen dat ze dit vuiltje niet, net als altijd, uit haar geheugen poetst, maar besluit in te grijpen. Deze onvolkomenheid ben je echter snel vergeten omdat de rest van het verhaal je meesleurt, maar vooral omdat Vann je met Galen een werkelijk onvergetelijke hoofdpersoon geeft. Dirt is de oorspronkelijke (Engelse) titel van Aarde. De keuze voor Aarde als titel valt te billijken, omdat vuil, modder, slijk, smerigheid, smeerlapperij, drek, en dat soort termen weinig aantrekkelijke titels opleveren en aarde (grond) een belangrijke rol speelt in het boek. Maar deze titel is een tikkeltje te braaf en dekt de lading van het verhaal lang niet zo perfect als de oorspronkelijke titel dat doet. Soms kan het gewoon niet anders en het neemt zeker niet weg dat Aarde prachtig vertaald is door Arjaan van Nimwegen. Gelezen en gerecenseerd voor Dizzie.nl in 2012

Nathan Sid is het jongetje dat van Dis zelf was en hoe hij opgroeide tussen zijn zussen en ouders en tantes. Het spannende aan dit boek is dat de verhaaltjes en de belevenissen van Nathan luchtig en anekdotisch lijken maar tussen de regels door het verhaal vertellen van een moeilijke jeugd met de nasleep van de oorlog. De ouders die heel Nederlands proberen te zijn maar dat in feite niet zijn krijgen karakter door hun manier van reageren op Nathan. De “opgedrongen” beelden en meningen geven een beeld van de tijd. Het wordt duidelijk dat het jongetje vlucht in zijn eigen wereldje. Nathan begrijpt niet alles maar voelt wel de druk en de moeilijkheden van de volwassenen en probeert daarmee te dealen. Nathan Sid gaat over familiebanden die knellen maar ook verwarmen. Het is mooi hoe de schrijver zichzelf als jongetje bloot heeft gegeven maar de volwassen Adriaan van Dis herkende ik er ook in.

Anijs, is een apotheker uit Hoogeveen, een zeer sociaal man, die het opneemt voor de armen van de bevolking, met name de veenbewoners. Hij heeft een neef, Vedder een vioolbouwer uit Amsterdam. Als een veenbewoner uit Hoogeveen zijn viool aanbiedt komen de neven weer tot elkaar. Inmiddels is de stad Amsterdam in opbouw, het Centraal Station is in aanbouw en een succesvol aannemer bouwt een machtig hotel op het Damrak, maar voordat hij daartoe kan overgaan moet hij wat huizen opkopen, toevallig is 1 van die huizen die van Vedder. Het komt tot niet tot een zakelijke overeenkomst, alhoewel Vedder daar wel zijn eigen plannen omheen heeft gebouwd, samen met zijn neef Anijs. Hij bedenkt met hem een plan om de mensen uit het Veen een beter leven te schenken met het geld dat hij uit de verkoop van zijn huis zal overhouden, het loopt echter niet helemaal zou als het zou moeten lopen volgens de plannen van Vedder. De roman is gebaseerd op de bouw van het Victoria hotel op het Damrak, het boek dat op zich al vernuft genoeg is, wordt nog knapper als je bedenkt dat Thomas Rosenboom zich bediend van de ouderwetse Nederlandsche taal. Niet altijd even makkelijk, maar als je er eenmaal aan gewend bent, en je midden in het verhaal zit, ben je toch wel heel benieuwd hoe het met de eigenwijzigheid van Vedder zal aflopen en met de toekomst van 100 gezinnen uit het veen van Hoogeveen. Eind 2015 komt de film dus uit, zoals de Dizzie lezers hebben gezien, en daar ben ik nu al heel benieuwd naar.

In deze bundel staan 14 verhalen met een fantastische inslag. Het gaat van Sciencefiction via suspense tot het bevreemdende. Guido is een meester in het schilderen van momenten, van situaties, van gevoelens, van gedachtegangen, die je aanzetten tot dieper denken. En ook zo met deze verhalen. Hij schrijft beelden neer die ik mooi, ontroerend, verontrustend, bevreemdend, of zelfs afstotelijk vind. Deze bundel is een aanrader als je eens wat anders wilt lezen, als je over verhalen wilt nadenken wat het gevoel wat Guido oproept met je doet. Toppers zijn: Bezoekers. Over hoe een desolaat stuk grond, achtergelaten door Buitenaardsen (waarom???), mensen blijft aantrekken Injuns, een ligt komisch verhaal over een Alien Encouter in het Wilde Westen. De vrouw, met gebonden handen & De badkamer, ik vond dit heel verontrustende verhalen. Over vrouwenonderdrukking in een totalitair systeem. Het laatste hotel op Kreta, Hoe een vrouw vakantie viert op Kreta vlak voor een oorlog. heel stilistisch weergegeven. De passagier, Hoe de dood (dat is mijn interpretatie) rond waard over stations.

Hoofdpersoon Victor, 61 jaar, nodigt 3 gasten uit voor een diner in zijn grote en mooie villa. De gasten weten het zelf nog niet, maar hij heeft grootse plannen. En het gezelschap is vooraf gescreend en geselecteerd. Het eten is royaal en heerlijk. De drank vloeit rijkelijk. Aan het einde van de avond legt Victor zijn plannen uit. Hij heeft briljante ideeën en zijn gasten zijn onder de indruk. Als ze weer naar huis gaan, denkt hij terug aan zijn jeugd. De tijd bij opa en oma, waar hij zo van genoten heeft. Helaas waren zijn ouders al vroeg overleden, toen hij pas elf jaar was. Ze hadden het druk en niet altijd een momentje voor hem. Vanaf dat noodlottig moment, woonde hij bij opa en van hem leerde hij om sterk te zijn en door te zetten. Opa had grootse plannen en noemde Victor zijn Uitverkorene. { "Ze waren god en duivel verenigd in een ondenkbaar huwelijk"} Victor die nu een succesvol zakenman is heeft veel aan zijn opa te danken. Hij is van plan om zijn opa’s idee voort te zetten. De 3 gasten zullen hem hierbij helpen. Het plan moet over 2 jaar operationeel zijn. Dat lukt ook. Tot groot genoegen van Victor. Dan vinden er mysterieuze sterfgevallen plaats. Genoeg reden voor hoofdrechercheur van Dul om vragen te gaan stellen. {"Teleurstelling raasde door zijn lichaam. Het spel dat hij had bedacht, was goed maar te afstandelijk"} De elementen: De cover ziet er donker en grauw uit. Een huis doemt op uit de mist. Het is een groot kolossaal huis. Met verschillende kamers, zo lijkt het. de eerste indruk doet wat sinister aan. De titel past mooi bij het boek. Het verhaal wordt verteld vanuit de 3e persoon. We lezen vanuit Victor in het nu, maar ook vanuit Victor in vroegere tijd en een aantal hoofdstukken vanuit de andere personages. Victor en zijn opa zijn belangrijk in het verhaal. De band die zij hebben en krijgen is sterk en niet te evenaren.Door de flash-backs wordt het verhaal steeds duidelijker. Je krijgt meer begrip voor de persoon Victor. Gedurende het verhaal leren we ook Rene een Marcia kennen. Vanuit deze personen wordt de impact van de uitvinding van Victor helemaal duidelijk. Als lezer ga je helemaal met ze meeleven. Het geeft gevoel en emotie aan het verhaal. Enkele momenten uit het verleden geven dit ook weer: gevoel en emotie. Daarnaast is de sinistere spanning ook een belangrijk item...een creepy gevoel, beklemmend..zoals soms Stephen King dit ook voor elkaar krijgt, besluipt je terwijl je leest. Het geeft kippenvel en soms draait je maag even om. In het begin ga je direct mee met Victor in het verhaal. Door de juiste dosering van vertelling en spanning blijf je als de lezer geboeid. Helaas bij 2/3 van het verhaal zakte het wat in. De aandacht verzwakte iets. Dat was jammer dit zo te ervaren en gelukkig van korte duur. Het einde is helder en goed afgerond. Met een zucht ging het boek dicht. Het verhaal zal de lezer nog lang bij blijven. Conclusie: Karin Hazendonk schrijft in een prettige stijl een heel bijzonder & waanzinnig spannend verhaal. De hoofdpersoon Victor wordt goed neergezet. Met verdriet en pijn begint zijn verhaal. Als hij op jonge leeftijd zijn ouders verliest zou je medelijden krijgen met de Victor die dan 11 jaar is. Ze geven hem ook weinig aandacht. Dat is super zielig. Aan het einde van het boek is die indruk er totaal niet meer. Victor en opa zijn namelijk "een gevaar op de weg". Waanidee is een sinistere vertelling. Karin Hazendonk laat ons zien, wat er kan gebeuren als we de verkeerde keuzes maken. Als we de ontwikkelingen maar blijven volgen en er niemand met kritische en scherpe blik kijkt naar de impact die het kan hebben. Of bekijkt of het moraal gezien wel kan..en geld een hogere rang heeft, dan het nut. Ze geeft een blik in een verre toekomst. Of is dit veel dichterbij dan we denken? Waanidee is een prachtig boek, een bizar en levensecht verhaal over het naleven van foute idealen die het verleden doen herleven. Het boek geeft stof tot nadenken. En dat is heel mooi als een boek dat kan bewerkstelligen. Deze auteur heeft met dit werk mijn hart gestolen! Waardering: Dit boek krijgt 4,5 sterren.

Dit 2e boek van Ruth Ware heeft een prachtige setting; het speelt zich af op een exclusief mini cruiseschip, met de naam Aurora Borealis, dat onderweg is van de Engelse badplaats Hull naar de Noorse fjorden. De hoofdpersoon Laura (Lo) Blacklock is journaliste voor het reismagazine Velocity en tijdens haar persreis belandt ze in een haast verstikkend avontuur (claustrofobisch wat doet denken aan Agatha Christie); in haar eerste nacht aan boord hoort ze geluiden, een gil, een plons in het water, komend vanuit suite 10 (die aan die van haar grenst), waarna een zoektocht naar het eventuele slachtoffer en de moordenaar volgt. Ruth Ware heeft een prettige, boeiende schrijfstijl, echter het middenstuk van het boek was wat taaier en trager leesbaar. Pas aan het einde van het boek (ca. de laatste 100 Blz.) wordt het opnieuw spannend omdat zich dan nog een verrassende plot twist voordoet met een onverwacht einde. Het boek bestaat uit 8 delen en 37 hoofdstukken, voor ieder deel zit een originele intro met sms-jes, e-mails en/of krantenknipsels, ook wordt de proloog later duidelijk in het verhaal.

De 1e 100 pagina's waren niet zo best, maar vanaf het moment dat moeder eindelijk begint te vertellen wordt het zo'n mooi en aangrijpend verhaal dat je het in 1 zucht uitleest. Echt heel mooi boek.

Het verhaal gaat over drie verschillende personen die bij elkaar in de klas zitten. In eerst instantie denken ze niet zoveel gemeen te hebben en praten ze ook niet zoveel met elkaar. Totdat Floor, één van de hoofdpersonages, ontvoerd word door een groep milieubeschermers. Lucas, die Floor wel ziet zitten wil het liefst Floor helemaal alleen redden. Hij wil de held eens een keer zijn zodat Floor met een beetje geluk zijn vriendin zou kunnen worden. Al snel komt hij erachter dat hij wel eens hulp nodig zou kunnen hebben van Aran, vooral omdat hij best wel handig is met computers. Alle drie willen ze de wereld redden van een milieuramp die de wereld dreigt te verwoesten, ze moeten daarvoor veel verder gaan dan dat ze normaal gesproken zouden doen. Het is heel goed dat ze in dit boek een écht fenomeen aan de orde brengen. Op 21 december 2012 zou de wereld al vergaan door een zonnestorm. Het boek is daarom erg interessant om te lezen. In het begin is het wel een beetje wennen dat er uit drie verschillende personages geschreven word, maar het fijne aan dit verhaal dat je ze ook allemaal leert kennen en meeleeft met de momenten die hun beleven en hoe deze personages zich voelen.

Wat moet ik na al deze reacties nog toevoegen? Ik kan alleen zeggen dat als je op zo`n jonge leeftijd een mooie,sterke roman als deze kan schrijven,ben ik razend benieuwd naar zijn volgende boek!

In Doodsoorzaak onderzoekt Kay Scarpetta een ogenschijnlijke zelfmoord. Van dat laatste is Scarpetta niet overtuigd. Want onderzoek wijst uit dat het om een moord gaat. Als later haar assistent ook nog wordt vermoord, komt Kay er achter dat beide zaken met elkaar te maken hebben. En wil ze er alles aan doen dat beide zaken opgelost worden. Patricia Cornwell heeft ook met dit boek een prima verhaal neergezet. Het boek heeft een goede opbouw en de verhaallijn blijft overal behouden. Doodsoorzaak leest heel gemakkelijk, vooral dankzij het gewone taalgebruik. Misschien een van de redenen dat de boeken van Cornwell zo populair zijn. Naarmate het verhaal vordert, wordt de spanning opgevoerd. En deze spanning blijft vervolgens tot ongeveer de laatste bladzijde behouden. Om een goede indruk van de terugkerende personages te krijgen, is het goed om de Kay Scarpetta-reeks in volgorde te lezen. Het is echter geen must, want de boeken kunnen heel goed afzonderlijk gelezen worden. Doodsoorzaak heeft voor mij in ieder geval bevestigd wat ik na het lezen van een andere Scarpetta al wist: het smaakt naar meer.

Titel : Clownkiller Auteur : Peter Perceval Uitgeverij : Witsand Uitgevers ISBN : 978-94-9201-189-3 Spotlights on. Denderende gitaarriff van Jimi Hendrix. Gestamp van de voeten van duizenden fans. Oorverdovend lawaai van een uitbundige meute. ‘Zijn jullie er klaarrrrrrrrrrrrrr voorrrrrrrrrrrrrrrr?’ Aanschouw mij, Jimmy Jansen, 40-er en stand-up comedian. Vlak voor mijn allerlaatste optreden word ik de keel doorgesneden en hup mijn ingewanden belanden mooi neergekwakt voor me op de grond. En dat allemaal in het Sportpaleis mensen ! Terwijl OCAD, de burgemeester en tal van andere politionele beroepsmensen ervan overtuigd zijn dat het hier gaat om een terreurdaad houdt Allessandra Vaccaro, agente in ziekteverlof, voet bij stuk : dit is moord, geen aanslag. Tot IS toch de aanslag opeist. ‘Hebben je collega’s iets gezegd over terreurdreiging ? Ik heb morgen een moslima met een keizersnee.’ En met een overdonderende openingszin stapt ook Perceval voor de tweede maal opnieuw binnen in de wereld der thrillers. De glanzende in het oog springende cover doet het reeds vermoeden : dit is een thriller waar een serieuze hoek van af is, totally opposite (ja, er worden af en toe gewillig met Engelse woorden gestrooid) van een zwaar beladen thriller . In de muziekwereld kennen we uptemponummers, maar ‘Clownkiller’ kan je weliswaar met stip als uptempo boek bestempelen. Het boek leest als een hazewind, vooral in het begin doet het aan alsof het geschreven is door een Duracell konijn dat speed nam. Als lezer word je direct geconfronteerd met de energie die bijna constant door het verhaal ruist. De bruisende kracht aan het begin van het hele circus is geen constante, dat hoeft ook niet en dat kon ook niet. Dat zou je als lezer niet kunnen volhouden, maar je voelt wel aan dat die explosie van overdaad nodig was en bij het hele concept hoorde. Het bombastische neemt na enkele hoofdstukken geleidelijk aan plaats voor ander gevat leesplezier. Buiten een typfout/drukfout is er eigenlijk weinig negatiefs te melden. Ach ja, misschien minder toegankelijk voor een Nederlands publiek, maar langs de andere kant : Noorderburen laat jullie voluit charmeren door de prachtige Vlaamse taal die Perceval doorspekt met een flinke dosis humor en directheid, een aanpak die jullie vaker hanteren dan de doorsnee gereserveerde Vlaming. Is het één en al humor en ironie ? Neen, toch niet . Er komen enigszins op tijd en stond tussen de krachtige dialogen door ook emotionele momenten hun kop opsteken. Gesprekken waaruit eenzaamheid en zelfreflectie naar de voorgrond treden. Een kwinkslag naar Vlaamse zaken (Jejoen, de bottinnekes, …), Antwerpen anno 2017, de onderlinge werking van verscheidene politiediensten, … materies die de auteur niet uit de weg gaat. Dat vleugje kritiek dat tussen de regels door gelezen wordt is gewoonweg simpel : genieten ! De karakters, zowel de belangrijke als de individuen op de achtergrond, worden één voor één erg overtuigend beschreven. Geen ruwe schets, maar erg to the point uitgediept waardoor je soms het gevoel krijgt dat Perceval zich op bepaalde momenten moet teruggetrokken hebben op zijn eigen eilandje waar hij zich dan totaal vereenzelvigend moet gevoeld hebben met zijn personages. En ja, elke auteur zal dit wel herkennen, maar deze geaardheden liggen zo ver uit elkaar dat de kloof tussen x en y zeer opvallend is waar je merkt dat er best wel een serieuze inleving gevraagd werd. Kleine noot in de zijlijn : De verklarende woordenlijst die zich bevindt aan het eind van het boek was misschien beter vermeld bij aanvang. Kortom, ‘Clownkiller’ is hip, flashy, grappig, ad rem en doet je meermaals luidop grinniken.

Tess Gerritsen blijft een favoriete schrijfster van mij. Ze weet altijd goed om de plot heen te draaien, Ook met dit boek weer. Je verdenkt een heleboel mensen en dan heb je het toch weer niet bij het goede eind. Ik heb er in ieder geval weer van genoten.

“De twee eenzame mannen vallen hoe langer hoe meer op. De geluiden van de stad zijn allengs vervaagd en de rust die nu in de bocht weerkeert, klinkt als de ironische echo van het fiasco van hun opdracht. Heydrich is nooit te laat. Hij komt niet meer. Maar ik heb dit hele boek natuurlijk niet geschreven om Heydrich niet te laten komen.” Het is een waargebeurd verhaal. Veel meer hoefde Laurent Binet niet te doen met de feiten. Het verhaal van Joseph Gabcik en Jan Kubis en hun missie om een aanslag op Reinhard Heydrich te plegen is spannend genoeg. Binet weet deze feiten op een prachtige manier neer te zetten, constant bewust van zijn eigen ‘ik’ in het schrijfproces, zijn onderzoek en de taak om een roman te schrijven over een van de meest verschrikkelijke doch interessante nazikopstukken. Zo’n benadering van de geschiedenis kom je zelden tegen. Himmlers hersens heten Heydrich is meeslepend, scherp en confronterend, maar ook ontzettend interessant en op momenten ironisch lachwekkend. HhhH is Binets missie om de aanslag op Reinhard Heydrich op 27 mei 1942 om te toveren in een roman. Hij verdiept zich grondig in het leven van de bedenker van de ‘Endlösung’. Heydrich was het meesterbrein en hoofdverantwoordelijke voor de vernietiging van de Joden. Verschrikkelijk, waarom wil je over hem schrijven? Nou, wellicht omdat Heydrich een bijzondere afspiegeling vormt van de opkomst van het Dritte Reich. Van doorsnee Duitser ontwikkelt hij zich tot een van de meest vooraanstaande nazi’s, de Reichsprotektor van Tsjechië-Slowakije en de ‘Beul van Praag’. In feite staan alleen Himmler en Hitler nog boven hem. Wat Heydrich bovendien een interessant onderwerp maakt is de aanslag op zijn leven. Over ‘Operatie Anthropoid’ is veel bekend, waardoor Binet tot in detail hierover kan schrijven. Alhoewel waarschijnlijk niet alles op waarheid berust, is het grootste deel compleet non-fictie, met de nodige dramatiek die het een roman maakt. En daar heeft Binet geluk. Het verhaal an sich is heldhaftig, romantisch, knullig en het waard om verteld te worden op de wijze die Binet bedacht heeft. Centraal in deze operatie staan Joseph Gabcik en Jan Kubis: Tsjechisch-Slowaakse verzetshelden, die vanuit Londen terug naar hun vaderland gestuurd worden om Heydrich om te leggen. Deze roman is een klein meesterwerk. Het meest unieke eraan is de schrijver, de ‘ik’ in het geheel. Het is daardoor heel persoonlijk. De geschiedenis komt heel dichtbij. Enerzijds is dat heftig, gezien de verschrikkelijke periode in de geschiedenis van de wereld, maar hier is het vooral ook heel erg boeiend. Op een bijna komische manier benadert Binet zijn eigen obsessie met het onderwerp, als ook zijn lastige taak om recht te doen aan de geschiedenis in de vorm van een roman. Dit doet hij fantastisch. Laurent Binet heeft het waargebeurde verhaal van de aanslag op Heydrich omgezet in een literair kunstwerkje. Elk hoofdstuk staat op zijn plek en daarmee zet Binet een verhaal neer waarin geschiedenis en heden samenkomen in een prachtig verhaal. Juist omdat hij zo goed speelt met taal, leest het wel langzaam, wat helemaal niet erg is. Wie geïnteresseerd is in geschiedenis en literatuur mag deze roman zeker niet laten liggen.

“Dat hadden ze letterlijk gedaan: alleen het nodige overhouden, want ze hadden een heleboel spullen van het oude huis weggegooid. En daarna hadden ze de dingen weggedaan die we echt nodig hadden: woorden, kleine woorden, kleine dingen , die maken dat je samen bent – vragen of het gaat, vragen hoe je dag was of een glas drinken voor elkaar inschenken…” Een twaalfjarige jongeman, die ongelukkig is over zijn naam en die daarom angstvallig voor de lezer verborgen houdt, beslist op een zaterdag om het huis te verlaten. Hij laat geen briefje achter, zet zijn telefoon uit en vertrekt. Hij is boos. Boos op zijn ouders die niet meer met elkaar praten en hem lijken te vergeten. Boos op zijn vader, die op Kreta iets gedaan heeft wat nog altijd hoog zit. Boos op zijn leven, dat in het afgelopen jaar helemaal op zijn kop gezet is: nieuwe school, nieuw huis, opa is gestorven en hij weet niet welke kant het thuis opgaat. Daarom dwaalt hij door de stad. Een stad die trouwens beschreven wordt met een liefde die alleen maar van auteur Gerrit Janssens zelf kan komen. Hij overdenkt het afgelopen jaar op een manier die voor een twaalfjarige zeer knap. Soms wordt het bijna filosofisch. Twaalf is een dun, maar krachtig boek. De lezer merkt door de eenvoudige taal dat een jongen van twaalf aan het woord is, maar de gedachten die verwoord worden, zijn soms bijna te groot voor die leeftijd. Het is gewoon onmogelijk om niet mee te voelen wat de jongen allemaal meemaakt. De eenzaamheid druipt van de pagina’s. De beklemming blijft lang hangen. Gerrit Janssens slaagt erin spanning op te bouwen door te kiezen voor een niet-chronologisch verhaal. Terwijl de jongen door de stad dwaalt, denkt hij terug aan gebeurtenissen uit het afgelopen jaar. Die gebeurtenissen hebben allemaal een grote impact op hem gehad. Daardoor is het zo gemakkelijk bij hem naar binnen te kijken en te voelen wat hij voelt. Twaalf is geen vrolijk boek. Toch lees je het met een lach en een traan. Door de subtiele humor die erin verweven is, blijft het leesbaar. Het blijft hangen, maar ligt niet als een blok op je maag. Twaalf is een knap debuut. Gerrit Janssens voelt taal en weet ermee te spelen. Beelden en symboliek worden mooi gedoseerd. Smaakt naar meer.

'Orangeboy' - Patrice Lawrence Genre: Young Adult Uitgeverij: Imagine YA Books ISBN: 9789463334624 Uitvoering: paperback Aantal pagina’s: 446 Verschijningsdatum: 15 Maart 2019 Met grote dank aan Uitgeverij Imagebooks voor het recensie-exemplaar. Inhoud De Zestienjarige ik-persoon ‘Marlon’ probeert niet in de voetsporen van zijn broer Andre te treden. Andre heeft na een criminele jeugd waarbij hij in drugs handelde, bij een ongeluk een hersenbeschadiging opgelopen. Hun moeder is druk bezig om Marlon op het rechte pad te houden wanneer er plotseling een mooi meisje bij hem voor de deur staat. Ze gaan zelfs samen naar de kermis, waar een dramatisch voorval het startschot vormt van een duizelingwekkende achtbaan aan gebeurtenissen. Mijn mening Een voor mij nieuwe Uitgeverij van Young Adult boeken ‘Imagine’ is onderdeel van Imagebooks en komt bij de lancering met een viertal titels waarvan deze Orangeboy er een is. En wat een prachtige boeken om te zien. Omslagen zijn mooi vormgegeven en met luxe details uitgevoerd volgens de jongste druktechnieken. De boeken zijn dik en herkenbaar aan een doorgevoerde lay-out. Het zijn stuk voor stuk sieraden voor in de boekenkast. De overige titels zullen ook hier bij de Perfecte Buren een recensie verkrijgen. Dit boek van Patrice Lawrence stamt al uit 2016 en won diverse prijzen alvorens het nu vertaald en wel in mijn handen ligt. Het boek is met vierenhalfhonderd pagina’s dik te noemen en leest als een TGV. Als binge-lezen nog geen woord is, heeft dit boek het voor mij op de kaart gezet. Negentien hoofdstukken lang, heb ik gedacht: ‘Nou, nog eentje dan’. En voor ik het wist had ik het uit. Hoe komt dat dan, vraagt u zich af. Doordat het naast verschrikkelijk spannend, ook aangrijpend en eigentijds is. Deze ellende kan iedere jongere in de eenentwintigste eeuw overkomen. En niet omdat hij behoort tot een risicogroep maar omdat hij er vandaan probeert te blijven. En omdat andere factoren dan goede wil ervoor zorgen dat je, voordat je het weet, wordt meegesleurd in een ‘way-of-life’ waar je niet meer uit kunt ontsnappen. De jongeren van tegenwoordig hebben meer verleidingen dan er vroeger waren. Nu ben ik echt oud. Vandaag zag ik dagboeken van jongeren uit mijn jeugd die met tienertoer gingen. Vier dagen kon je reizen en zijn, zonder je ouders. Zonder dat iemand wist waar je was. En dat is tegenwoordig onmogelijk. En weten niet alleen jouw vrienden maar ook jouw vijanden waar je bent. En ben je nergens meer veilig. En dat thema maakt dit boek zo van nu. Samen met een schrijfstijl die naadloos aansluit bij de belevingswereld van onze generatie jongvolwassenen. De straattaal en de regels die op de straat gelden zijn realistisch opgenomen. Ouders die dit lezen krijgen aanvankelijk de behoefte om de vleugels beschermend om hun kinderen heen te slaan. Om dan de ruimte te geven om ze ook in het huidige tijdsbeeld zonder treinkaart op tienertoer te laten gaan. De wereld ontdekken was en is te mooi om te verbieden. Eindoordeel Orangeboy is een boek voor jongeren van alle geloof, geslacht, kleur en achtergrond. Het is niet belerend maar herkenbaar. Qua gebeurtenissen en qua onderlinge relaties. Maar misschien is het voor de doelgroep meer uitnodigend wanneer ik zeg dat je het vooral niet moet lezen. Dat heeft vaak een tegendraads effect. Tegen ouders wil ik zeggen, lees dit boek. Het toont aan dat kinderen, ongeacht wat er gebeurt, altijd de behoefte houden en houvast halen uit ouders die er voor ze zijn, ook wanneer er verder even niets is. Dat hoe dom je ook doet, je altijd weer kunt landen in de openstaande armen van je moeder of je vader. Dat heeft de auteur zo mooi verwoord. Dat je beter wilt zijn dan je broer. En ook wilt zijn als je broer. Dat je niet met je ouders wilt zijn, totdat je ze nodig hebt. En dat je het als ouders en kind over een ding eens kunt zijn: Be ever wonderful. Dit boek was voor mij als muziekliefhebber weer een groot feest. Earth Wind & Fire, The Jacksons, John Coltrane, Billie Paul, Bill Withers. Er was weer genoeg te beluisteren tijdens het lezen. Met dank aan de auteur. Orangeboy krijgt van mij vier sterren. Mijn persoonlijke songtekst ‘What I wanna do, and what I'd like to tell you may not be, as you see, as you live today, what I wanna say Is be ever wonderful in your own sweet way. (Earth, Wind and Fire – Be ever Wonderful) Peter van Bavel De Perfecte Buren

De minzame moordenaar Beschrijving Het boek ‘de minzame moordenaar’ is geschreven door Bram Dehouck. Met deze boek debuteerde hij als romanauteur. Zijn boek kende een groot succes want in 2010 werd zijn boek bekroont met de schaduwprijs (een literaire aanmoedigingsprijs die wordt uitgereikt aan de auteur van het spannendste Nederlandstalige debuut) en de gouden strop (de prijs voor de meest spannendste roman die oorspronkelijk Nederlandstalige geschreven is) . Het was nog geen enkele misdaadauteur gelukt om deze 2 prijzen in hetzelfde jaar te winnen. De kritieken waren zo lovend dat er even werd gedacht dat dit niet zijn eerste misdaadroman was. Interpretatie In het begin van het boek zijn er 3 moorden gepleegd in Ieper. Dit is een zaak die moet opgelost worden door de gerechtelijke politie van Ieper die onder leiding staan van Mevr. Steen . Maar al na de eerste passage wordt de ‘whodunnit’ vraag al opgelost voor de lezer. De rechercheur Philip Rondelez is de dader. onverwachte ontdekking maakte de nieuwsgierigheid helemaal los. Maar de afschuw die Ik voelde voor een serial killer werd in de loop van het boek onvermijdelijk naar sympathie omgevormd. Want in het boek werd het tragische verleden en de motieven van de moorden van de rechercheur Philip Rondelez met flashbacks duidelijk gemaakt . Wraak was het gene wat centraal stond in het boek. Sanne was de liefde van zijn leven. Hij had haar leren kennen toen ze 19 was en geschiedenis studeerde. Het was een doodnormaal koppel waarmee het heel goed ging Ze hadden allebei zowat hun uitgestippelde plan bereikt. Op Sanne haar verjaardag kwam Philip te weten dat hun kinderwens misschien in vervulling ging komen want ze was 2 weken over tijd. Maar deze wens werd samen met Sanne haar leven omvergereden door een dronkaard. Dit verwoestte het leven van Philip. Daarnaast kwam de doodrijder van Sanne met een zeer geringe straf en een geldboete die hij nooit afbetaalde ervan af . Dit heeft ervoor gezorgd dat Philip deze 3 moorden heeft gepleegd en nog een 4de op het einde. Wat deze 4 vermoorde mensen gemeen hadden was dat ze alleenstaande mannen waren die zich als arrogante gekken gedroegen op de openbare weg. Dit feit zorgt niet alleen voor de onvermijdelijke sympathie die we beginnen te voelen voor Philip . Maar ik denk ook dat de lezer (zoals in misdaad en straf van Dostojevski) de vraag wordt gesteld of de moorden op deze personen gerechtvaardigd kunnen worden of niet . Evaluatie Dit boek heeft een sterke impressie op mij achtergelaten. Vooral omdat er steeds dezelfde vraag door mijn hoofd spookten. Is deze sympathie die ik voel terecht. Want bij de onvermijdelijke sympathie knaagt er nog steeds een gevoel dat zegt dat moord een ernstige misdaad is . Ik probeerde de vraag op te lossen door me in de plaats van verschillende personages te zetten . Maar dit leiden alleen nog maar tot meer verwarring en vragen . Het boek kende maar weinig pagina’s maar het zat wel vol met mooie passages die veel emoties en gedachten losmaakte .Daarom vind ik zijn boek erg geslaagd.

“Open slot”, geschreven door Afra Beemsterboer, een boek waar we wat van kunnen leren. Het verhaal is een soort psychologische roman waar heel wat verstandige raad in voor komt. Leuk beschreven, zeker niet belerend. In het boek wordt het leven tot nu toe beschreven van de weduwe Addy, een fervent tuinierster. Als er op een dag een nieuwe buurman in de volkstuin komt, vindt Addy dat in beginsel niet echt een voordeel. Zeker niet als deze buurman, Luc, haar leven tot nu toe komt ontrafelen als geen ander. Is Addy iets te gemakkelijk over van alles heengestapt? Zag het er anders uit dan zijzelf beleefde? Allengs leert ze om zelf te gaan nadenken over de gebeurtenissen en de mensen die ze door de jaren heen heeft ontmoet. Zo gemakkelijk als ze over alles en iedereen dacht gaat niet meer op: Luc leert haar de diepere achtergronden te zien en zo haar eigen gedachtes te leren formuleren. En het ‘slot’ is zeker ’open’, zowel letterlijk als figuurlijk. Het einde krijgt een andere, verrassende dimensie: door haar eigen veranderde instelling wordt alles anders, zoals zij zelf wil.

De zijdekoning is een boek voor de liefhebbers van het 'echte' spionageboek. Gebaseerd op een ware gebeurtenis vertelt Matthews met vaart en gevoel het verhaal van Stefani Fogg en de familie Roderick. In 1945 komt de jonge geheim agent Jack Roderick aan in Bangkok. Hij besluit er te blijven. In de loop der jaren bouwt hij een heel imperium op: Roderick Silk. In 1969, tijdens de Vietnam-oorlog, verdwijnt hij spoorloos. Zijn enige zoon Rory wordt enkele weken later opgepakt en doodgemaakt. Gelukkig heeft ook Rory kans gezien om nog net een zoon te verwekken: Max. Deze Max is het die Stefani Fogg, steenrijke jonge vrouw, moet gaan helpen zijn erfenis uit Thaise handen te krijgen. Het huis van zijn grootvader Jack staat nog steeds in Bangkok, maar is in gebruik als museum. Stefani krijgt haar opdracht van ene Oliver, een geheimzinnige en eigenaardige figuur. Zoals ik al zei, het verhaal is neergezet met spanning en gevoel. We springen heen en weer tussen de gebeurtenissen in 1945, 1969 en de huidige tijd. Langzamerhand zien we het verhaal zich ontwikkelen. Dit alles wordt gelardeerd met informatie over de politieke toestand in de wereld in de desbetreffende tijd. Dat is natuurlijk wel nodig, want wie heeft dat nu allemaal onthouden? Wat blijft is wel het besef dat de wereld toen al net zo´n akelig politiek broeinest was als nu. Er is helaas niets veranderd… Francine Mathews werkte jarenlang voor de CIA. Grappig is wel dat ze in haar dankwoord vermeld dat de censuurcommissie van de CIA het boek heeft gelezen voor het werd ingeleverd bij de uitgever… Ahem, je zou er bijna wat van gaan denken. Ik heb het boek met veel genoegen gelezen. Wat het plezier wel bedierf is het enorme aantal fouten dat ik aantrof. Het is werkelijk stuitend. Waarschijnlijk was de corrector op vakantie toen dit boek ter perse moest gaan, want het is om te huilen. Er zitten verschrikkelijke inconsequenties in: iemand gaat dood en laat aan persoon A een wijnkelder na. Enkele pagina´s later blijkt die wijnkelder blijkbaar van persoon B te zijn. Het boek bestaat uit verschillende delen, en deel 2 is verkeerd genummerd. Ik kwam verder ook nog vreselijke dingen tegen als: '… het meisje die…'. Om beroerd van te worden! Het héle boek zit vol met dit soort dingen. Ik heb een mailtje gestuurd aan de uitgever. Van de verantwoordelijk redacteur van die uitgeverij kreeg ik een allervriendelijkste mail terug. Zij verzekert mij dat het voor haar – en de desbetreffende uitgeverij – bijzonder belangrijk is dat er zo weinig mogelijk fouten in een boek zitten. Ik ben heel blij met deze reactie! Het laat zien dat het niet allemaal kommer en kwel is in uitgeversland. Dit geeft hoop voor de toekomst.

Peachez is het verhaal over de onwaarschijnlijke liefde - als je het zo zou mogen noemen. Pfeijffer neemt hierin een oude professor, die zijn leven lang in het kleine hokje van zijn carrière heeft geleefd. Wáárom precies is niet duidelijk, maar het lijkt erop dat het simpelweg niet gebeurde en de professor dat naar zichzelf heeft uitgelegd als 'niet zijn keuze'. In plaats daarvan 'koos' hij voor zijn carrière. Daar zit hij veilig: zijn pensioen nadert en niemand heeft door zijn muren heen kunnen breken. Tot het Peachez lukt. Deze onwaarschijnlijke liefde komt per mail. Het verschil tussen de oude professor in de klassieke en de jonge vrouw die haar geld verdient met het showen van haar lichaam. In wezen zijn beide bezig met liefde zonder dat het ooit écht om liefde gaat. Bij hem gaat het om de gedachten, de mooie manier waarop de klassieken de liefde omschreven - aan haar kant verkoopt ze de beelden. Allebei handelen ze in fantasie zonder er de liefde bij te voelen. Maar door zijn gevoelens voor haar breekt hij door zijn muren heen. Voor het eerst voelt hij iets bij de teksten die hij al zo lang bestudeert. Ondertussen lijkt alles wat altijd zo belangrijk was, steeds minder voor te stellen. Het congres - de kroon op zijn werk - wordt steeds meer terzijde geschoven. Op die manier laat de liefde zien hoe weinig zijn leven voorstelde. En uiteindelijk stelt die liefde zélf ook niets voor. Of wel? Pfeijffer stelt de vraag wat liefde is. Is het meer dan een illusie? Volgens de professor niet. Ook al Peachez niet blijkt te zijn wie hij denkt dat hij is, blijft hij houden van degene die hij gecreëerd heeft. In die zin is de roman extreem. Het bedrog is groter dan het bedrog dat wij (meestal) in de liefde kennen. Het volharden van de professor in zijn verliefdheid is koppiger dan de meeste van ons volhouden. De manier waarop het zijn leven verandert óók. En zeker in hoe naïef en afgesloten hij eerst was. De roman lijkt eerst te laten zien dat liefde je bevrijdt, maar vervolgens blijkt het een illusie. Toch is het de vraag of dat erg is. Leven wij niet allemaal in een illusie? Heeft de professor niet simpelweg de één verandert voor de ander? Pfeijffer geeft een unieke kijk op de liefde. Ook krijgt hij het voor elkaar deze twee verschillende persoonlijkheden te combineren, waarin hij ook duidelijk van schrijfstijl wisselt. Knap, maar zeker in het begin (als de professor net aan het woord is) komt het geheel wat pompeus over en is het lastig verder te wíllen lezen. Echt meeleven met de professor kan ook moeilijk zijn - hij is naïef, pompeus, hij kijkt neer op de rest maar heeft duidelijk zijn eigen leven amper onder controle. Het maakt het moeilijk in zijn huid te kruipen, je blijft als lezer wat op afstand. Het boek is daarmee interessant, en zeker voor wie in de discussie blijft hangen en over het verhaal nadenkt. Maar meeslepend was het verhaal helaas niet, je bleef teveel op afstand, je mocht niet echt dichtbij komen -

Over de auteur: Agatha Christie (1890-1976), wie kent haar niet? Ze heeft zeer veel titels op haar naam staan. De series met Miss Marple, met Hercule Poirot en met Tommy en Tuppence. En ook nog losse verhalen. Haar oeuvre is groot. Ik las dat Agatha Christie door de CWA (the Crime Writers’ Association) in 2013 is uitgeroepen tot de beste misdaadauteur aller tijden. Het boek De moord op Roger Ackroyd tot de beste detective. Alle reden om het boek te kopen en te lezen. Over het boek: Ik heb de pocketversie van Luitingh-Sijthoff. Het is pocketnummer 53 van in totaal 75 nummers. Zie de afbeelding hierboven! 221 pagina’s, kleine letters. 27 hoofdstukken, met elk een korte titel. Alleen een fout op pagina 25: “… Ralph van buitengewoon knap van uiterlijk.” Het eerste woord “van” moet “was” zijn, uiteraard. De cover is aantrekkelijk, qua kleur en qua afbeelding, die ingrediënten van het verhaal in zich draagt. Leuk vind ik ook de 2 plattegronden die in het boek zijn opgenomen (pag. 49 en pag71). Helaas had je die niet of nauwelijks nodig. De korte inhoud: Het verhaal speelt zich af in het dorp King’s Abbot. Hercule Poirot vestigt zich daar in het pand “De lorken”. Hij woont naast de huisarts, James Sheppard, de ik-figuur in het boek, die ons het hele verhaal vertelt. De dokter woont samen met zijn praatgrage en nieuwsgierige zuster Caroline. Voorts zijn er nog 2 belangrijke panden in Kings Abbot. Het huis Kings Paddock: daar woonde de heer en mevrouw Ferras. Hij is een jaar geleden overleden. Volgens Caroline is hij vermoord door zijn vrouw. mevrouw Ferras sterft op 16 september: daarmee start het boek. Zelfmoord, zegt de huisarts. Teveel veronal ingenomen. Dan het belangrijkste huis in dit verhaal: Fernley Park. Daar woont – tot hij vermoord wordt – Roger Ackroyd. Een man met geld, maar erg zuinig. Roger was ooit gehuwd met mevrouw Paton, die toen al een zoon had, Ralph. Mevrouw Patton heeft een drankprobleem en het huwelijk duurt vier jaar, dan heeft ze zich doodgedronken. Roger blijft met Ralph achter. Roger heeft een schoonzus, die gehuwd was met zijn broer: Cecil Ackroyd. De broer is inmiddels overleden en schoonzus en haar dochter, Flora, verblijven ook bij Roger in huis ten tijde van de moord. Verder is er natuurlijk personeel in huis: een butler (Parker), een kamermeisje (Ursula Bourne) een hoofd huishouding (juffrouw Russel) en Roger heeft een secretaris, de heer Raymond. Dan nog enkele dames die op enige wijze in huis helpen (kokkin, keukenmeisje, werkmeisje). En de huisvriend: majoor Hector Blunt. Saillant detail: het verhaal gaat dat Roger en mw. Ferras op korte termijn wereldkundig zouden maken dat zij met elkaar wilden trouwen. Als Roger vermoord wordt aangetroffen zijn er dan ook heel veel verdachten. Hercule Poirot, die erg met zichzelf ingenomen is, blijkt dit terecht te zijn. Hij pluist haarfijn uit hoe het allemaal in elkaar zit en komt op het eind (inderdaad – met alle verdachten om zich heen, alleen nog net niet in een bibliotheek) met een uiteenzetting hoe het is gegaan en wie de dader is. Subliem. Mijn mening: Hoewel ik enigszins bevreesd was dat het me allemaal te oubollig en te traag zou zijn, was niets minder waar. Zonder mobieltjes, zonder CSI-methoden, zonder DNA en met alleen wat vingerafdrukken en goed speur- en denkwerk van Poirot schotelt Christie ons een geweldige whodunnit voor. Prachtig hoe de auteur zowel de huisarts als Poirot (via de huisarts) allerlei opties laat bespreken en overdenken zonder zich te ‘verslikken’ en iets weg te geven. Ik ga in de toekomst nog lekker wat van dit rustige werk van Christie ter hand nemen. Het is een verademing om de personages zo weinig agressief en keurig beleefd met elkaar te zien omgaan. Het verhaal is dan ook geschreven in 1923… Een mooie zin, tot besluit, op pagina 130: Gelukkig kunnen goed gekozen woorden de niet zo fraaie naakte feiten camoufleren. 5 duimen!