text
stringlengths
2
130k
Na primer, Lebegova mera intervala formula_19 u realnim brojevima je njena dužina u svakodnevnom smislu reči – specifično, 1. Tehnički, mera je funkcija koja dodeljuje nenegativni realni broj ili +∞ (izvesnim) podskupovima skupa formula_20.
Ona mora da dodeli 0 praznom skupu i da bude (prebrojivo) aditivna: mera velikog podskupa koja se može razložiti u konačni (ili prebrojivi) broj manjih razdvojenih podskupova, je suma mera manjih podskupova.
Generalno, ako se želi da se asocira konzistentna veličina sa svakim podskupom datog skupa uz zadovoljavanje drugih aksioma mere, mogu se naći samo trivijalni primeri kao što je prebrojavajuća mera.
Ova problem je bio rešen putem definisanja mere samo na potkolekciji svih podskupova; takozvanim merljivim potskupovima, od kojih se očekuje da formiraju formula_21-algebru.
To znači da su prebrojive jedinice, prebrojivi preseci i komplementi merljivih potskupova merljivi.
Nemerljivi skupovi u Euklidovom prostoru, na kojima se Lebegova mera ne može kozistentno definisati, su neophodno komplikovani u smislu da su pomešani sa svojim komplementom.
Njihovo postojanje je netrivijalna posledica aksioma izbora.
Numerička analiza je studija algoritama koji koriste numeričku aproksimaciju (za razliku od opštih simboličkih manipulacija) za probleme matematičke analize (što je različito od diskretne matematike).
Moderna numerička analiza ne traži precizne odgovore, pošto je precizne odgovore često nemoguće dobiti u praksi.
Umesto toga, najveći deo numeričke analize se bavi nalaženjem aproksimativnih rešenja uz zadržavanje grešaka u razumnim granicama.
Numerička analiza prirodno nalazi primene u svim poljima inženjerstva i fizičkih nauka.
U 21. veku su brojni elementi naučnih proračuna našli primenu u većini prirodnih nauka, pa čak i grana umetnosti.
Obične diferencijalne jednačine se javljaju u nebeskoj mehanici (izučavanju planeta, zvezda i galaksija); numerička linearna algebra je važna za analizu podataka; stohastičke diferencijalne jednačine i lanci Markova su esencijalni u simuliranju živih ćelija u medicinskim i biološkim istraživanjima.
Stepena funkcija Stepena funkcija s jednom promenljivom je funkcija oblika :formula_1 gde su formula_2 i formula_3 konstantni realni brojevi formula_4 a formula_5 promenljiv realan broj.
Za analizu ove funkcije razlikuju se sledeći slučajevi: Arheologija Arheologija (od grčkih reči -{αρχαίος}- = star, (u savremenom grčkom i prastar) i -{λόγος}- = nauka, reč, misao) je nauka koja izučava materijalne ostatke, tj. sve uočljive tragove ljudskih delatnosti radi upoznavanja njihove sadržine u određenom vremenu i prostoru, kao i njihovog značenja u određenom socijalnom, ekonomskom i istorijskom okruženju.
Iako je uobičajeno da se njeno proučavanje vezuje za starine, tj. za davnu prošlost, njome je obuhvaćeno vreme od najstarijih materijalnih ostataka pa sve do današnjih dana.
Po svom sadržaju i ciljevima arheologija je društveno-istorijska naučna disciplina.
Po naučnim izvorima i metodi rada arheologija je istovremeno i egzaktna nauka, što znači da se bazira na materijalnim ostacima (pokretnim i nepokretnim) potpomažući se pritom, ako ih ima, pisanim izvorima radi što boljeg testiranja hipotezâ.
Njen osnovni i trajni cilj takvog načina rada jeste upoznavanje čoveka kao inteligentnog člana ljudskog društva, stvaraoca i tvorca kontinuirane kulturne evolucije.
Arheologija poseduje određene metode u izučavanju prošlosti ljudi.
Pored toga oslanja se i na ceo niz drugih, pomoćnih naučnih disciplina kao što su: geologija, paleontologija, antropologija, etnologija, antička istoriografija, hemija i dr. Na arheologiju se može gledati i kao na društvenu nauku i humanističku nauku.
Ovo zavisi od paradigme koja se posmatra.
Rezultati i plodovi arheoloških istraživanja postižu svoj cilj ako postanu pristupačni, vidljivi i razumljivi ne samo stručnjacima, nego i svima onima čiju pažnju privlači arheologija kao izrazito socijalna i antropološka nauka.
Arheologija, koja se u novije doba sve više vezuje uz antropologiju a ne istoriju kako je to bilo uobičajeno u prethodnom razdoblju i to naročito u Evropi, proučava ljudska društva i objekte koje su ona ostavila za sobom.
To naročito dolazi do izražaja tokom proučavanja praistorije o kojoj su gotovo uvek jedina svedočanstva njeni materijalni ostaci (npr. oruđa od kamena, kosti i metala, keramika, ostaci arhitekture, itd.).
Pored praistorije arheologija se bavi i proučavanjem istorijskih perioda, to jest perioda u kojima postoje pisani izvori, i ona u tom slučaju uglavnom ima ulogu pomoćne istorijske nauke.
Iako su neki od njenih spektakularnijih otkrića glavni znak prepoznavanja arheologije, takvi su nalazi srazmerno retki i najčešće nedovoljno dokumentovani tako da oni vrlo često nemaju veliku vrednost sa stanovišta naučne arheologije.
Moderna arheologija se zasniva na timskom radu i detaljnom dokumentovanju i analizi svih nalaza (uključujući tu i informacije o prirodnoj sredini, ljudske ostatke, arhitekturu, artefakte, biofakte, itd.) i njihovih asocijacija u cilju što preciznijeg rekonstruisanja ljudskih kultura i uopšte ljudskog života u prošlosti.
Kirnijak iz Ankone (14. vek) se smatra ocem za arheologiju.
Šezdesetih godina 19. veka nauka je dovela u pitanje datum stvaranja sveta koje je, prema biskupu Ašeru, padalo u 4004. godinu p. n. e. Saznanje o geološkim vremenskim rasponima, udruženo s Dravinovom teorijom evolucije, donelo je svest o sporosti i postepenosti razvoja ljudskih društava i artefakata.
Praistorija je sa sve većom pouzdanošću deljena dalje na faze, a artefakti podvrgavani detaljnijoj klasifikaciji.
Tako je u prvoj polovini 20. veka na osnovu godova, varva i analiza polena utvrđivana relativna i apsolutna hronologija praistorijskog razdoblja.
Posle Drugog svetskog rata stvorila se jaka veza između arheologije i prirodnih nauka.
Vilard Libi otkrio radiokarbonski metod datovanja.
Javila se mogućnost da se odredi starost bez pribegavanja međusobnih kulturnih poređenja.
Kultura se analizira kao sistem koji se može rastaviti na više podsistema: tehnološki, društveni, ideološki .
Lokalitet je mesto ljudske aktivnosti koju možemo sagledati u koncentraciji artefakata i odbačenih sirovina.
U mobilnim zajednicama razlikujemo staništa na otvorenom i pećinska staništa.
Ako je moguće definisati kratke faze okupacije na lokalitetu, treba gledati na raspored artefakata i kostiju unutar i oko nepokretnih struktura (npr. ognjište), da bi se uočilo postojanje ustaljenih šema.
Ovim se bavi deo arheologije koji se naziva etnoarheologija.
Proučavanje lokaliteta ne može otkriti više od jednog aspekta društvenog ponašanja.
Za širu interpretaciju neophodno je uzeti u obzir celokupnu teritoriju na kojoj je grupa funkcionisala.
Teritorija godišnjeg dometa (home range), uključuje teritoriju na koju je zajednica nastanjivala i na kojoj se kretala tokom jednog vremenskog perioda (jedne godine).
Ta teritorija obuhvata staništa (kampove koji mogu biti: sezonski, tranzitni, ostave i sl).
Svi nalazi sa jednog lokaliteta trebalo bi da se posmatraju u okviru šire kulturne celine (kulturne grupe ili kompleksa), kako bi bila sagledana ljudska aktivnost toga podneblja.
Danas je terensko istraživanje u arheologiji obično deo sveobuhvatnijeg istraživanja nekog područja.
Jedan od prvih velikih terenskih projekata u centralnoj Italiji pokrenut je sredinom 20. veka kada je raspodela obradive zemlje sitnim seljacima uslovila naglo inteziviranje poljoprivrede.
Ranije su značajni lokaliteti rekognoscirani i iskopavani zato što se polazilo od toga da njihovi planovi, objekti i natpisi odslikavaju političku i ekonomsku strukturu područja.
Danas je verovatnije da će istraživanje podrazumevati sveobuhvatnu analizu na regionalnom nivou u nastojanju da se osvetli šira ekonomska, poljoprivredna i društvena celina u okviru koje su funkcionisali pojedinačni lokaliteti.
Istraživanje terena može biti obilazak terena i beleženje, zatim iz vazduha kao i podvodno, koje se ne razlikuje mnogo od na kopnu.
Oslanja se na ronioce i vizuelno snimanje delova morskog dna.
Fotografisanje, beleženje i rekognosciranje nalazišta pod vodom poput potonulih brodova ili razbacanog brodskog tovara počiva na istim osnovnim principima kao rad na kopnu ali je naravno teži i traži više vremena.
Na arheološko nalazište mogu da upute i toponimi, imena naselja, koji često ukazuju na neku delatnost u prošlosti.
Imena kao što su Gradac, Crkvina ili Grobljište ukazuju na mogućnost postojanja arheoloških spomenika u tom kraju.
Drugi tradicionalni metod je prikupljanje podataka iz literature, arheolozi primenjuju i postupke koji uključuju upotrebu metoda i instrumenata iz drugih struka.
Prvi, nastariji i najjednostavniji metod za rekognosciranje terena je obilazak koji podrazumeva uočavanje manjih kolebanja u svojstvima terena i ako je to moguće uočavanje artefakata na površini.
Izabrano područje pokriva se mrežom što omogućava sistematično ispitivanje.
Svaki nalaz mora se ubeležiti prema koordinatama osnovne mreže.
Doprinos terenskom radu i dokumentovanju daje snimanje iz vazduha.
Snimak iz vazduha može pri povoljnim uslovima registrovati zemljom zatrpane ostatke na koje ukazuju promene u boji površinskoh sloja tla ili vegetacija.
Kada nije moguće uz pomoć snimanja iz vazduha utvrditi položaj nalazišta na raspolaganju je izvestan broj naprava za geofizičko istraživanje.
Iako je rođena u orkilju humanističkih nauka arheologija je u tesnoj vezi sa prirodnim naukama, što je neophodno i obostrano kosrisno.
Karakter ovog odnosa se u proteklih 150 godina drastično menjao u skladu sa promenama metodologije i ciljeva koje je arheologija postavljala.
Arheometrija je oblast koja se bavi izračunavanjem, odnosno koristi tehnike i metode prvenstveno fizike i hemije, da bi došla do određenih rezultata poput hemijskog sastava materijala pronađenog na lokalitetu i sl.
Eksperimentalna arheologija ova oblast koristeći eksperimentalne metode dolazi do rezultata i zaključaka (prvenstveno u rekognosciranju).
Naseobinska arheologija je grana arheologije kojom se objedinjuju proučavanja naselja i nekropola, odnosno složenih aktivnosti populacionih grupa i individua u okviru naselja.
Ćilibar, fosilizovana smola, čiji su osnovni sastojci sucinitska kiselina i ćilibarsko ulje, je odličan primer sprege prirodnih nauka i arheologije.
Analize ćilibara, prvenstveno infracrvena spektrografija, pokazuju kako fizičko hemijske metode mogu da utiču na arheološki model i upravo je zahvaljujući ovim analizama ćilibar postao pokazatelj kulturnih preobražaja i praistorijske trgovine.
Iako su geologija, pedologija i arheologija tri različite naučne discipline, dopunjuju se i uzajamno koriste dobijene rezultate.
Arheologija i geologija imaju svoju hronologiju, geološka hronologija počinje arhaikom, a završava se krvartarom, mlađi deo kvartara - holocen, obuhvata podeoke arheološke hronologije.
Pedologija se služi i geološkom i arheološkom vremenskom hronologijom.
Pre početka radova vrši se rekognosciranje terena.
Geolog opisuje položaj i starost slojeva, kao i njihovu povezanost.
Po završetku se determiniše petrološko-mineraloški materijal koji je nađen prilikom iskopavanja u kulturnim slojevima, da bi se preko nalaza utvrdio radijus kretanja nekadašnjih stanovnika.
Na osnovu pedoloških istraživanja zemljišta, po kojim se na primer utvrđuje kakva je bila vegetacija, krakteristike i tip zemljišta, u saradnji sa arheologijom može se otkriti da li je u prošlosti na tom lokalitetu čovek samo boravio ili se i bavio zemljoradnjom, tj. da li je bio ratar, nomad ili lovac.
Palobotanika (ponekad i arheobotanika) je naučna oblast arheologije i botanike koja se bavi proučavanjem makro i mikrobiljnih ostataka sa ahreoloških lokaliteta.
Paleobotanika kao interdisciplinarna grana botanike tesno sarađuje sa arheologijom.
Određivanje i interpretacija nalaza biljnih ostataka daju uvid u prilike, životne i prehrambene navike i ekonomske odnose u određenoj epohi.
Načešći nalazi su ostaci hrane, semenke, drvo, tekstil (u ugljenisanom stanju) i polen i drvo u anaerobnom mediju.
Palinologija, pregledom polenskih analiza, dokazala je da ima veliki značaj prilikom utvrđivanja prirdnog okruženja praistorijskih zajednica, odnosa između čoveka i prirode, odnosno aktivnosti praistorijskih ljudi.
Palinologija se razvija u okviru paleobotanike sa ciljem da doprinese potpunijem sagledavanju evolucije biljnog sveta.
Tafonomska analiza ostataka faune sa arheoloških lokaliteta, kroz rekonstrukciju različitih etapa tokom formiranja slojeva (bioceneza, nekroceneza, liptoceneza, tafoceneza) daje podatke o vezi čoveka i životinja u prošlosti.
Antropologija je blisko povezana sa arheologijom.
Značaj antropoloških istraživanja ogleda se u mogućnosti određivanja pola, starosti, skeletne građe, rekonstruisanje visine, determinacija tipološke strukture skeletnog materijala otkrivenog na arheološkom lokalitetu.
Zanimljivo je da je moguće rekonstruisati lice drevnog čoveka, na osnovu izgleda lobanje.
Datiranje ima ključni značaj za unošenje reda u arheološki materijal.
Razvoj metoda datiranja, bilo da su u pitanju tradicionalne ili egzaktno naučne, svedoči o snalažljivosti i okolišnim putevima zaključivanja koji rešavanje arheološkog problema čine vrlo fascinantnim zadatkom.
Metod datovanja ogranskih uzoraka pomoću radioaktivnog ugljenika C14 primenjuje se od sredine 20. veka, kako u arheologiji, tako i u drugim naukama.
V. F. Libi je otkrio postanak C14 atoma u atmosferi i primenio ih na određivanje starosti uzoraka.
Za ovo otkriće je dobio i Nobelovu nagradu za hemiju.
Ovakvo datovanje zasnovano je na raspadanju radioaktivnih atoma C14 ugrađenih metabolizmom u životinjsko i biljno tkivo, zajedno sa dva prirodna stabilna ugljenikova izotopa C12 i C13.
Njihov odnos je uglavnom stalan (na jedan atom ugljenika sa masom 14 dolazi formula_1 atoma sa masom 13 i formula_2 atoma sa masom 12.
Jezgro C14 je nestabilno i raspada se prema eksponencijalnom zakonu radioaktivnog raspada, sa vremenom poluraspada od 5.730 godina.
Živi orgranizam prehranom stalno nadoknađuje raspale C14 atome, što posle smrti - prestaje, pa se količina samanjuje tokom vremena.
Merenjem preostale aktivnosti u uzorku organskog porekla može se odrediti vreme koje je proteklo od smrti, tačnije, može se utvrditi starost uzorka.
Datovanje termoluminiscencijom koristi se od 1953.
Termoluminiscencija je emisija svetlosti koja se javlja kada zagrevamo materiju koja ne provodi električnu energiju.
Poreklo ove pojave leži u jonizujućoj radijaciji, kojoj je matrijal bio izlođen tokom boravka u zemlji.
Elementi kao što su uranijum, torijum, kalijum i rubidijum, tokom svog radioaktivnog raspada emituju nuklearne radijacije.
Kada one prodru u mineral gube energiju, a jedan od razultata je i jonizacija, odnosno elektroni se odvajaju od njihovih matičnih atoma.