Datasets:

clarin-knext

/

scifact-pl

like 0

1649738

Warianty w 6q21 implikują PRDM1 w etiologii wywołanych terapią wtórnych nowotworów złośliwych po chłoniaku Hodgkina

Osoby, które przeżyły pediatryczny chłoniak Hodgkina, są narażone na ryzyko wystąpienia wtórnych nowotworów złośliwych (SMN) wywołanych radioterapią. Zidentyfikowaliśmy dwa warianty na chromosomie 6q21 związane z SMN u osób, które przeżyły chłoniaka Hodgkina leczonych radioterapią jako dzieci, ale nie jako dorośli. Warianty obejmują lokus ryzyka związany ze zmniejszoną podstawową ekspresją PRDM1 (kodującą domenę PR zawierającą 1, z domeną ZNF) i upośledzoną indukcję białka PRDM1 po ekspozycji na promieniowanie. Dane te sugerują nową interakcję gen-ekspozycja, która może mieć związek z PRDM1 w etiologii SMN wywołanych radioterapią.

1667063

Długie profilowanie niekodującego RNA ludzkich limfoidalnych komórek progenitorowych ujawnia rozbieżność transkrypcyjną linii komórek B i komórek T

Aby wyjaśnić „krajobraz” transkrypcji, który reguluje zaangażowanie ludzkich limfoidalnych komórek podczas życia poporodowego, wykorzystaliśmy sekwencjonowanie RNA do złożenia długiego niekodującego transkryptomu w ludzkim szpiku kostnym i komórkach progenitorowych grasicy, obejmujących najwcześniejsze etapy specyfikacji limfoidalnej limfoidalnej B i limfoidalnej T. Ponad 3000 genów kodujących wcześniej nieznane długie niekodujące RNA (lncRNA) odkryto dzięki analizie tych rzadkich populacji. Zaangażowanie limfoidalne charakteryzowało się wzorami ekspresji lncRNA, które były wysoce specyficzne dla stadium i były bardziej specyficzne względem linii niż geny kodujące białka. Geny kodujące białka ulegające koekspresji z sąsiednimi genami lncRNA wykazały wzbogacenie o ontologie związane z różnicowaniem limfoidalnym. Znakomita swoistość globalnych wzorców ekspresji lncRNA pod względem typu komórkowego niezależnie ujawniła nowe powiązania rozwojowe wśród najwcześniejszych komórek progenitorowych w ludzkim szpiku kostnym i grasicy.

1669173

Rodzina białek SNARE VTI jest niezbędna dla żywotności roślin i pośredniczy w różnych szlakach transportu białek.

Genom Arabidopsis zawiera rodzinę v-SNARE: VTI11, VTI12 i VTI13. Jedynie VTI11 i VTI12 są wyrażane na znaczących poziomach. Chociaż te dwa białka są w 60% identyczne, uzupełniają różne szlaki transportu, gdy są wyrażane w mutancie drożdży vti1. VTI11 został niedawno zidentyfikowany jako zmutowany gen w grawitropowym pędzie mutanta zig. Tutaj pokazujemy, że mutant vti11 zig ma defekty we wzorcowaniu naczyń i transporcie auksyny. Mutant insercyjny T-DNA Arabidopsis, vti12, miał normalny fenotyp w warunkach wzrostu bogatych w składniki odżywcze. Jednak w warunkach ubogich w składniki odżywcze vti12 wykazywał fenotyp przyspieszonego starzenia, co sugeruje, że VTI12 może odgrywać rolę w szlaku autofagii roślin. VTI11 i VTI12 były również w stanie zastąpić się nawzajem w swoich odpowiednich kompleksach SNARE, a krzyżówka z podwójnym mutantem między zig i vti12 była letalna dla zarodka. Wyniki te sugerują, że pewne białko VTI1 było niezbędne dla żywotności roślin i że oba białka były częściowo funkcjonalnie zbędne.

1676568

CLASP łączą wychwyt mikrotubul związany z adhezją ogniskową z lokalną egzocytozą i zmianą miejsca adhezji

Obrót zrostów ogniskowych (FA) opartych na integrynach z macierzą zewnątrzkomórkową (ECM) ma zasadnicze znaczenie dla skoordynowanego ruchu komórek. We wspólnie migrujących ludzkich keratynocytach FA gromadzą się w pobliżu krawędzi natarcia, rosną i dojrzewają w wyniku sił skurczowych i rozkładają się pod ciałem postępującej komórki. Donosimy, że tworzenie skupisk białek CLASP1 i CLASP2 związanych z mikrotubulami wokół FA czasowo koreluje z obrotem FA. CLASP i LL5β (znane również jako PHLDB2), które rekrutują CLASP do FA, ułatwiają demontaż FA. CLASP są ponadto wymagane do degradacji ECM związanej z FA, a hamowanie metaloproteazy macierzy spowalnia rozpad FA podobnie do wyczerpywania CLASP lub PHLDB2 (LL5β). Wreszcie, wiązanie mikrotubul za pośrednictwem CLASP w FA ustanawia kierowany przez FA szlak transportu do dostarczania, dokowania i zlokalizowanej fuzji pęcherzyków egzocytarnych w pobliżu FA. Proponujemy, aby CLASP łączyły organizację mikrotubul, transport pęcherzyków i interakcje komórkowe z ECM, ustanawiając lokalny szlak wydzielania, który ułatwia obrót FA poprzez zrywanie połączeń komórka-macierz.

1684489

CHD4 to MAP zależna od RanGTP, która stabilizuje mikrotubule i reguluje dwubiegunowe tworzenie wrzeciona

TŁO Wytwarzanie związanej z GTP postaci GTPazy Ran (RanGTP) wokół chromosomów indukuje składanie wrzeciona poprzez aktywację białek zawierających sygnał lokalizacji jądrowej (NLS). Kilka białek NLS zostało zidentyfikowanych jako czynniki składania wrzeciona, ale złożoność procesu skłoniła nas do poszukiwania dodatkowych białek o różnych rolach w zespole wrzeciona. WYNIKI Identyfikujemy remodelującą chromatynę ATP-azę, CHD4, jako białko powiązane z mikrotubulami (MT) (MAP) zależne od RanGTP. Wiązanie MT następuje przez region zawierający domeny wiążące NLS i chromatynę. W ekstraktach z jaj Xenopus i hodowanych komórkach CHD4 w dużej mierze dysocjuje od chromosomów mitotycznych i częściowo lokalizuje się we wrzecionie. Immunodeplecja CHD4 z ekstraktów jaj znacznie zmniejsza ilość MT wytwarzanych wokół chromatyny i zapobiega powstawaniu wrzeciona. CHD4 RNAi zarówno w komórkach HeLa, jak i Drosophila S2 indukuje defekty w montażu wrzeciona i wyrównaniu chromosomów we wczesnej mitozie, prowadząc do nieprawidłowej segregacji chromosomów. Dalsza analiza ekstraktów jaj i komórek HeLa ujawnia, że ​​CHD4 jest stabilizatorem MT zależnym od RanGTP. Co więcej, kompleks NuRD zawierający CHD4 promuje organizację MT w dwubiegunowe wrzeciona w ekstraktach jaj. Co ważne, ta funkcja CHD4 jest niezależna od przebudowy chromatyny. WNIOSKI Nasze wyniki ujawniają nową rolę CHD4 jako MAP wymaganej do stabilizacji MT i zaangażowanej w generowanie dwubiegunowości wrzeciona.

1686881

Regulacja w górę receptora muskarynowego mięśnia sercowego i prawidłowa odpowiedź na izoproterenol w odnerwionych sercach przez rodzinną polineuropatię amyloidową.

TŁO Pacjenci z rodzinną polineuropatią amyloidową, rzadką dziedziczną postacią amyloidozy, mają postępującą neuropatię autonomiczną. Choroba zwykle nie wywołuje niewydolności serca, ale wiąże się z nagłą śmiercią, zaburzeniami przewodzenia i zwiększonym ryzykiem powikłań podczas znieczulenia. Chociaż wyraźnie wykazano odnerwienie współczulne serca, stan postsynaptyczny autonomicznego układu nerwowego serca pozostaje niejasny. METODY I WYNIKI Przebadano 21 pacjentów (wiek 39+/-11 lat; normalne tętnice wieńcowe; frakcja wyrzutowa lewej komory 68+/-9%). W celu oceny stałych gęstości i powinowactwa mięśniowych receptorów muskarynowych zastosowano PET z (11)C-MQNB (benzylan metylochinuklidynylu), specyficznym antagonistą hydrofilowym. Sprawność działania beta-receptorów serca badano na podstawie częstości akcji serca (HR) na dożylny wlew izoproterenolu (5 minut po 2 mg atropiny, 5, 10 i 15 ng/kg na minutę przez 5 minut na krok). Średnia gęstość receptorów muskarynowych była wyższa u pacjentów niż u osób kontrolnych (B'(max), 35,5±8,9 w porównaniu z 26,1±6,7 pmol/ml, p=0,003), bez zmiany powinowactwa do receptora. Wzrost HR po wstrzyknięciu atropiny, jak również MQNB był niższy u pacjentów w porównaniu z grupą kontrolną pomimo podobnej bazowej HR (DeltaHR po atropinie, 11±21% vs 62±17%; P<0,001), zgodne z odnerwieniem przywspółczulnym. Inkrementacyjna infuzja izoproterenolu wywołała podobny wzrost HR u pacjentów i osób z grupy kontrolnej. WNIOSKI Odnerwienie autonomiczne serca w rodzinnej polineuropatii amyloidowej powoduje podwyższenie poziomu receptorów muskarynowych mięśnia sercowego, ale bez zmian w reakcji receptorów beta serca na katecholaminy.

1686997

Dehydrogenaza 6-fosfoglukonianowa łączy oksydacyjne PPP, lipogenezę i wzrost guza poprzez hamowanie sygnalizacji LKB1-AMPK

Oksydacyjny szlak pentozofosforanowy (PPP) przyczynia się do wzrostu guza, ale dokładny udział dehydrogenazy 6-fosfoglukonianowej (6PGD), trzeciego enzymu w tym szlaku, w onkogenezie pozostaje niejasny. Odkryliśmy, że tłumienie 6PGD zmniejszyło lipogenezę i biosyntezę RNA oraz podwyższył poziom ROS w komórkach nowotworowych, osłabiając proliferację komórek i wzrost guza. Wytwarzanie rybulozo-5-fosforanu za pośrednictwem 6PGD (Ru-5-P) hamuje aktywację AMPK poprzez rozerwanie aktywnego kompleksu LKB1, tym samym aktywując karboksylazę 1 acetylo-CoA i lipogenezę. Uważa się, że Ru-5-P i NADPH są prekursorami odpowiednio biosyntezy i lipogenezy RNA; zatem nasze odkrycia dostarczają dodatkowego powiązania między oksydacyjnym PPP a lipogenezą poprzez zależne od Ru-5-P hamowanie sygnalizacji LKB1-AMPK. Ponadto zidentyfikowaliśmy i opracowaliśmy inhibitory 6PGD, physcion i jego pochodną S3, które skutecznie hamowały 6PGD, proliferację komórek rakowych i wzrost guza w heteroprzeszczepach nagich myszy bez oczywistej toksyczności, co sugeruje, że 6PGD może być celem przeciwnowotworowym.

1695604

Roślinna jądrowa polimeraza RNA IV pośredniczy w tworzeniu siRNA i DNA zależnej od metylacji heterochromatyny

Wszystkie eukarionty mają trzy polimerazy RNA zależne od jądrowego DNA, a mianowicie Pol I, II i III. Co ciekawe, rośliny mają podjednostki katalityczne dla czwartej polimerazy jądrowej, Pol IV. Dowody genetyczne i biochemiczne wskazują, że Pol IV nie pokrywa się funkcjonalnie z Pol I, II lub III i jest nieistotny dla żywotności. Jednak zakłócenie genów katalitycznych podjednostek Pol IV NRPD1 lub NRPD2 hamuje asocjację heterochromatyny w chromocentrach, zbiegając się ze stratami w metylacji cytozyny w pericentromerowych klastrach genu 5S i retroelementach AtSN1. Utrata metylacji CG, CNG i CNN u mutantów Pol IV implikuje partnerstwo między Pol IV a metylotransferazą odpowiedzialną za kierowaną de novo metylację RNA. Zgodnie z tą hipotezą, gen 5S i siRNA AtSN1 są zasadniczo eliminowane z mutantów Pol IV. Dane sugerują, że Pol IV pomaga w wytwarzaniu siRNA, które są ukierunkowane na zdarzenia metylacji cytozyny de novo wymagane do fakultatywnego tworzenia heterochromatyny i asocjacji heterochromatyny wyższego rzędu.

1701063

Sema3A reguluje przyrost masy kostnej poprzez unerwienie czuciowe

Semaforyna 3A (Sema3A) jest dyfuzyjnym chemorepelentem aksonów, który odgrywa ważną rolę w kierowaniu aksonami. Wcześniejsze badania wykazały, że myszy Sema3a−/− mają liczne wady rozwojowe spowodowane nieprawidłowym unerwieniem neuronów. Tutaj pokazujemy na myszach, że Sema3A jest obficie eksprymowany w kościach, a testy oparte na komórkach wykazały, że Sema3A wpływa na różnicowanie osteoblastów w sposób autonomiczny dla komórek. W związku z tym myszy Sema3a-/- miały niską masę kostną z powodu zmniejszonego tworzenia kości. Jednak myszy z niedoborem Sema3A specyficzne dla osteoblastów (myszy Sema3acol1-/- i Sema3aosx-/-) miały normalną masę kostną, mimo że ekspresja Sema3A w kościach była znacznie zmniejszona. W przeciwieństwie do tego myszy pozbawione Sema3A w neuronach (myszy Sema3asynapsin-/- i Sema3anestin-/-) miały niską masę kostną, podobną do myszy Sema3a-/-, co wskazuje, że Sema3A pochodzenia neuronowego jest odpowiedzialny za obserwowane nieprawidłowości kości niezależnie od lokalnych wpływ Sema3A w kości. Rzeczywiście, liczba unerwień czuciowych kości beleczkowej była znacznie zmniejszona u myszy Sema3asynapsin-/-, podczas gdy unerwienie współczulne kości beleczkowej pozostało niezmienione. Co więcej, ablacja nerwów czuciowych zmniejszyła masę kostną u myszy typu dzikiego, podczas gdy nie zmniejszyła dalej niskiej masy kostnej u myszy Sema3anestyna-/-, co potwierdza zasadniczą rolę czuciowego układu nerwowego w prawidłowej homeostazie kości. Wreszcie, nieprawidłowości neuronalne u myszy Sema3a-/-, takie jak rozwój węchu, zostały zidentyfikowane u myszy Sema3asynasin-/-, wykazując, że Sema3A pochodzenia neuronowego przyczynia się do nieprawidłowego rozwoju neuronalnego obserwowanego u myszy Sema3a-/- i wskazując, że Sema3A wytwarza w neuronach reguluje rozwój neuronalny w sposób autokrynny. Badanie to pokazuje, że Sema3A reguluje przebudowę kości pośrednio, modulując rozwój nerwów czuciowych, ale nie bezpośrednio, działając na osteoblasty.

1709625

Bezpośrednie przeprogramowanie rodowodu: strategie, mechanizmy i zastosowania.

Bezpośrednie przeprogramowanie linii jednego wyspecjalizowanego typu komórek na inny przy użyciu określonych czynników zasadniczo przekształciło tradycyjne koncepcje dotyczące stabilności epigenetycznej zróżnicowanych komórek. Wraz z szybkim wzrostem typów komórek generowanych przez bezpośrednią konwersję w ostatnich latach strategia ta stała się obiecującym podejściem do wytwarzania komórek funkcjonalnych. W tym miejscu dokonujemy przeglądu ostatnich postępów w przeprogramowaniu linii, w tym identyfikacji nowych czynników przeprogramowania, leżących u podstaw mechanizmów molekularnych, strategii generowania dojrzałych funkcjonalnie komórek oraz testów do charakteryzowania komórek indukowanych. Omawiamy również postępy w stosowaniu przeprogramowania linii i główne przyszłe wyzwania dla tej strategii.

1710116

Zbieżne wewnątrzczaszkowe markery świadomego dostępu

Porównaliśmy świadome i nieświadome przetwarzanie krótkich fleszowych słów przy użyciu wizualnej procedury maskowania podczas rejestrowania wewnątrzczaszkowego elektroencefalogramu (iEEG) u dziesięciu pacjentów. Nieświadome przetwarzanie zamaskowanych słów zaobserwowano w wielu obszarach korowych, głównie we wczesnym oknie czasowym (<300 ms), czemu towarzyszyła indukowana aktywność pasma gamma, ale bez spójnej długodystansowej aktywności neuronowej, co sugeruje szybko rozpraszającą się falę sprzężenia do przodu. Natomiast świadome przetwarzanie niemaskowanych słów charakteryzowało się zbieżnością czterech odrębnych markerów neurofizjologicznych: utrzymujących się zmian napięcia, szczególnie w korze przedczołowej, dużych wzrostów mocy widmowej w paśmie gamma, wzrostów długodystansowej synchronizacji fazowej w zakresie beta, i zwiększa się przyczynowość Grangera dalekiego zasięgu. Twierdzimy, że wszystkie te środki zapewniają odrębne okna do tego samego rozproszonego stanu świadomego przetwarzania. Wyniki te mają bezpośredni wpływ na aktualne dyskusje teoretyczne dotyczące neuronalnych korelatów świadomego dostępu.

1711571

Hiperglikemia jest związana ze zwiększoną gęstością mineralną kości i zmniejszoną punktacją kości beleczkowatej u starszych japońskich mężczyzn: badanie Fujiwara-kyo osteoporozy u mężczyzn (FORMEN).

CEL Pacjenci z cukrzycą typu 2 (T2DM) mają zwiększone ryzyko złamań pomimo wyższej powierzchniowej gęstości mineralnej kości (aBMD). Badanie to miało na celu wyjaśnienie związku między stanem glikemii i insulinooporności a mikroarchitekturą kości oraz czy pentozydyna i markery obrotu kostnego odgrywają jakąkolwiek rolę w tym związku. METODY Łącznie 2012 mieszkających w społeczności mężczyzn w wieku ≥65 lat ukończyło podstawowe pomiary aBMD kręgosłupa, stężenia glukozy w osoczu na czczo (FPG) i insuliny w surowicy, hemoglobiny A1c (HbA1c), osteokalcyny, propeptydu N-końcowego prokolagenu typu I, kolagenu typu I C- końcowy sieciujący telopeptyd, winianooporny izoenzym 5b fosfatazy kwaśnej, pentozydyna, wzrost i masa ciała oraz wywiad dotyczący historii choroby. Obliczono również model homeostazy – oporność na insulinę (HOMA-IR). T2DM zdefiniowano jako zdiagnozowaną przez lekarza cukrzycę w średnim lub starszym wieku lub na podstawie wyników badań biochemicznych. Aby ocenić mikroarchitekturę kości, obliczono ocenę kości gąbczastej (TBS) dla tych samych kręgów, które zastosowano do pomiaru aBMD. WYNIKI Po wykluczeniu uczestników, którzy przebyli chorobę i/lub przyjmowali leki wpływające na metabolizm kostny, przeanalizowano 1683 mężczyzn (wiek 72,9±5,2 lat). Mężczyźni z T2DM mieli istotnie wyższe aBMD w porównaniu z osobami bez T2DM. Nie było znaczącej różnicy w TBS. Jednak poziomy FPG, HbA1c i HOMA-IR były istotnie odwrotnie skorelowane z TBS po dostosowaniu do wieku, BMI i aBMD. Analiza wieloczynnikowej regresji liniowej wykazała, że ​​wskaźniki glikemiczne (FPG i HbA1c) były istotnie związane ze wzrostem aBMD i zmniejszeniem TBS, a HOMA-IR był związany tylko z TBS. Te powiązania nie zmieniły się po dalszym dostosowaniu pod kątem czynników obrotu kostnego i poziomów pentozydyny. WNIOSKI Hiperglikemia i podwyższona insulinooporność były związane z niskim TBS niezależnie od obrotu kostnego i stężenia pentozydyny.

1727042

Remodeling macierzy promuje nadciśnienie płucne poprzez sprzężenie zwrotne mechanoaktywacji obwodu YAP/TAZ-miR-130/301.

Nadciśnienie płucne (PH) jest śmiertelną chorobą naczyniową o zagadkowym pochodzeniu molekularnym. Odkryliśmy, że przebudowa i usztywnienie naczyniowej macierzy zewnątrzkomórkowej (ECM) są wczesnymi i powszechnymi procesami, które promują PH. W wielu typach komórek naczyń płucnych takie usztywnienie ECM indukowało rodzinę mikroRNA-130/301 poprzez aktywację czynników kotranskrypcyjnych YAP i TAZ. MicroRNA-130/301 kontrolował oś PPARy-APOE-LRP8, promując odkładanie kolagenu i zależną od LOX przebudowę oraz dalszą regulację w górę YAP/TAZ poprzez mechanoaktywną pętlę sprzężenia zwrotnego. Z kolei przebudowa ECM kontrolowała przenikanie komórek naczyń płucnych poprzez taką mechanotransdukcję, modulację wydzielanych efektorów wazoaktywnych i regulację powiązanych szlaków mikroRNA. In vivo farmakologiczne hamowanie aktywności mikroRNA-130/301, APOE lub LOX polepszyło przebudowę ECM i PH. Zatem przebudowa ECM, kontrolowana przez obwód sprzężenia zwrotnego YAP/TAZ-miR-130/301, jest wczesnym wyzwalaczem PH i oferuje kombinatoryczne cele terapeutyczne dla tej wyniszczającej choroby.

1727493

Egzosomalny transfer miR21 pochodzącego z zrębu nadaje oporność na paklitaksel w komórkach raka jajnika poprzez celowanie w APAF1

Zaawansowany rak jajnika zwykle rozprzestrzenia się na trzewną tkankę tłuszczową sieci. Nie scharakteryzowano jednak molekularnych determinantów pochodzących z komórek zrębu sieci, które modulują wzrost raka jajnika. Tutaj, przy użyciu technologii sekwencjonowania nowej generacji, identyfikujemy znacznie wyższe poziomy izomiRNA mikroRNA-21 (miR21) w egzosomach i lizatach tkankowych izolowanych z adipocytów związanych z rakiem (CAA) i fibroblastów (CAF) niż w tych z komórek raka jajnika. Badania funkcjonalne ujawniają, że miR21 jest przenoszony z CAA lub CAF do komórek nowotworowych, gdzie hamuje apoptozę raka jajnika i nadaje chemooporność poprzez wiązanie się z jego bezpośrednim nowym celem, APAF1. Dane te sugerują, że złośliwy fenotyp przerzutowych komórek raka jajnika może być zmieniony przez miR21 dostarczany przez egzosomy pochodzące z sąsiednich komórek zrębu w mikrośrodowisku guza sieci, oraz że hamowanie przenoszenia miR21 pochodzącego z zrębu jest alternatywną metodą leczenia przerzutów i nawracający rak jajnika.

1733337

Związane z wiekiem zmiany w produkcji kwasu kinureninowego w mózgu szczura.

Do zbadania biosyntezy antagonisty receptora aminokwasów pobudzających o szerokim spektrum, kwasu kynurenowego (KYNA) podczas życia dorosłego szczura, zastosowano dwa oddzielne testy in vitro. Ocena anabolicznego enzymu aminotransferazy kinureninowej KYNA wykazała stały wzrost między 3 a 24 miesiącem życia we wszystkich pięciu badanych obszarach mózgu. Nie zaobserwowano zmian w wątrobie. Zmiany były szczególnie wyraźne w korze i prążkowiu, gdzie aktywność enzymatyczna wzrosła trzykrotnie w badanym okresie. Wytwarzanie KYNA z jego bioprekursora L-kinureniny również badano w skrawkach tkanek i stwierdzono, że jest ono znacznie zwiększone w korze mózgowej i hipokampie starych zwierząt. Efekt środków depolaryzujących lub zastępowania sodu był praktycznie identyczny w tkankach młodych i starych szczurów. Dane te, które są doskonale zgodne z doniesieniami o zależnym od wieku wzroście stężenia KYNA w tkance mózgowej, sugerują wzmocnione napięcie KYNA w starszym mózgu. Wraz z opisywanym spadkiem gęstości mózgowych receptorów pobudzających aminokwasów wraz z wiekiem, zwiększona produkcja KYNA może odgrywać rolę w zaburzeniach poznawczych i pamięci u starych zwierząt.

1744097

Do różnicowania embrionalnych komórek macierzystych wymagane jest białko Suz12 z grupy polycomb.

Białka grupy Polycomb (PcG) tworzą kompleksy wielobiałkowe, zwane kompleksami represyjnymi Polycomb (PRC). PRC2 zawiera białka PcG EZH2, SUZ12 i EED i hamuje transkrypcję poprzez metylację lizyny (K)27 histonu H3 (H3). Suz12 ma zasadnicze znaczenie dla aktywności PRC2, a jej inaktywacja powoduje wczesną śmiertelność zarodków myszy. Tutaj pokazujemy, że mysie embrionalne komórki macierzyste (ES) Suz12(-/-) mogą być tworzone i namnażane w hodowli tkankowej. Komórki Suz12(-/-) ES charakteryzują się globalną utratą trimetylacji H3K27 (H3K27me3) i wyższym poziomem ekspresji genów specyficznych dla różnicowania. Ponadto komórki Suz12(-/-) ES są upośledzone w prawidłowym różnicowaniu, co skutkuje brakiem represji markerów komórek ES oraz aktywacji genów specyficznych dla różnicowania. Na koniec pokazujemy, że PcG są aktywnie rekrutowane do kilku genów podczas różnicowania komórek ES, co pomimo wzrostu poziomów H3K27me3 nie zawsze jest wystarczające, aby zapobiec aktywacji transkrypcji. Podsumowując, wykazujemy, że Suz12 jest wymagany do ustanowienia specyficznych programów ekspresji wymaganych do różnicowania komórek ES. Ponadto dostarczamy dowodów na to, że PcG mają różne mechanizmy regulacji transkrypcji podczas różnicowania komórkowego.

1744752

Struktura 1.9 A kompleksu aktywatora proteasom-11S i implikacje dla oddziaływań proteasom-PAN/PA700.

Proteasomy to cylindryczne struktury, które działają w wielu procesach komórkowych poprzez degradację szerokiej gamy białek cytozolowych i jądrowych. Dostęp do substratu i uwalnianie produktu z zamkniętej komory katalitycznej następuje przez osiowe pory, które są otwierane przez kompleksy aktywatorów. W tym miejscu opisujemy struktury wysokiej rozdzielczości proteasomów archeonów typu dzikiego i zmutowanych związanych z aktywatorem PA26. Struktury te wspierają propozycję, że uporządkowana otwarta konformacja jest wymagana do proteolizy i że jej tworzenie może być wywołane przez zewnętrzne przemieszczenie otaczających reszt. Struktury i związane z nimi testy biochemiczne ujawniają mechanizm wiązania, który obejmuje interakcję między końcem PA26C a konserwowaną lizyną. Co zaskakujące, obserwacje biochemiczne wskazują na równoważną interakcję dla niepowiązanych aktywatorów zależnych od ATP PAN i PA700.

1748921

Wrodzony odpornościowy i wywołany chemicznie stres oksydacyjny modyfikuje dokładność translacji

Wierność translacyjna, niezbędna dla funkcjonowania białek i komórek, wymaga dokładnej aminoacylacji RNA (tRNA) przenoszącego. Oczyszczone syntetazy aminoacylo-tRNA wykazują dokładność jednego błędu na 10 000 do 100 000 sprzężeń. Dokładność aminoacylacji tRNA in vivo jest jednak niepewna i może być znacznie niższa. Tutaj pokazujemy, że w komórkach ssaków około 1% reszt metioninowych (Met) stosowanych w syntezie białek jest aminoacylowanych do nie-metionylo-tRNA. Co godne uwagi, misacylacja Met zwiększa się do dziesięciokrotnie po ekspozycji komórek na żywe lub niezakaźne wirusy, ligandy receptorów Toll-podobnych lub wywołany chemicznie stres oksydacyjny. Met jest błędnie acylowana do specyficznych rodzin nie-metionylo-tRNA i te błędnie acylowane Met tRNA są wykorzystywane do translacji. Mizacylacja Met jest blokowana przez inhibitor oksydaz komórkowych, co wskazuje na reaktywne formy tlenu (ROS) jako wyzwalacz błędnej acylacji. Spośród sześciu testowanych aminokwasów mizacylacja tRNA występuje wyłącznie w przypadku Met. Ponieważ wiadomo, że reszty Met chronią białka przed uszkodzeniem, w którym pośredniczy ROS, proponujemy, że misacylacja Met działa adaptacyjnie, zwiększając włączanie Met do białek w celu ochrony komórek przed stresem oksydacyjnym. Demonstrując nieoczekiwany, warunkowy aspekt dekodowania mRNA, nasze odkrycia ilustrują znaczenie rozważenia alternatywnych iteracji kodu genetycznego.

1754001

Sirtuiny drożdżowe a regulacja starzenia.

Sirtuiny są konserwatywną filogenetycznie rodziną deacetylaz białkowych zależnych od NAD(+), które zużywają jedną cząsteczkę NAD(+) na każdy łańcuch boczny deacetylowanej lizyny. Ich zapotrzebowanie na NAD(+) potencjalnie czyni je podatnymi na regulację przez fluktuacje NAD(+) lub półproduktów biosyntezy, łącząc je w ten sposób z metabolizmem komórkowym. Białko Sir2 z Saccharomyces cerevisiae jest założycielskim członkiem rodziny sirtuin i zostało dobrze scharakteryzowane jako deacetylaza histonowa, która działa w wyciszaniu transkrypcyjnym domen heterochromatyny oraz jako czynnik przedłużający żywotność replikacyjnej długości życia (RLS), zdefiniowany jako liczba komórka macierzysta dzieli się (pąki) przed starzeniem. Usunięcie SIR2 skraca RLS, podczas gdy zwiększona dawka genów powoduje wydłużenie. Co więcej, Sir2 odgrywa rolę w pośredniczeniu w korzystnym wpływie ograniczenia kalorii (CR) na długość życia, nie tylko u drożdży, ale także u wyższych eukariontów. Chociaż ten paradygmat był przedmiotem sporów i debat, pomógł również szybko popchnąć naprzód starzejącą się dziedzinę badań. S. cerevisiae ma cztery dodatkowe sirtuiny, Hst1, Hst2, Hst3 i Hst4. Ten przegląd omawia funkcję homologów Sir2 i Hst w starzeniu replikacyjnym i chronologicznym, a także omawia, w jaki sposób sirtuiny są regulowane w odpowiedzi na stresy środowiskowe, takie jak CR.

1759213

Wpływ leczenia skojarzonego aliskirenem i blokerami układu renina-angiotensyna na hiperkaliemię i ostre uszkodzenie nerek: przegląd systematyczny i metaanaliza

CEL Zbadanie bezpieczeństwa stosowania aliskirenu w połączeniu ze środkami blokującymi układ renina-angiotensyna. PROJEKT Przegląd systematyczny i metaanaliza randomizowanych badań kontrolowanych. ŹRÓDŁA DANYCH Medline, Embase, Cochrane Library i dwa rejestry badań opublikowane do 7 maja 2011 r. WYBÓR BADAŃ Opublikowane i nieopublikowane randomizowane badania z grupą kontrolną porównujące leczenie skojarzone z zastosowaniem aliskirenu i inhibitorów konwertazy angiotensyny lub antagonistów receptora angiotensyny z monoterapią tymi lekami przez co najmniej cztery tygodnie, co dostarczyło danych liczbowych na temat działań niepożądanych w postaci hiperkaliemii i ostrego uszkodzenia nerek. Do obliczenia łącznych wskaźników ryzyka i 95% przedziałów ufności dla tych wyników zastosowano model efektów losowych. WYNIKI Do analizy włączono 10 badań z randomizacją (4814 uczestników). Terapia skojarzona z aliskirenem i inhibitorami konwertazy angiotensyny lub blokerami receptora angiotensyny znacznie zwiększała ryzyko hiperkaliemii w porównaniu z monoterapią z zastosowaniem konwertazy angiotensyny lub antagonisty receptora angiotensyny (ryzyko względne 1,58, 95% przedział ufności 1,24 do 2,02) lub samego aliskirenu (1,67, 1,01 do 2,79). Ryzyko ostrego uszkodzenia nerek nie różniło się istotnie między grupami terapii skojarzonej i monoterapii (1,14, 0,68 do 1,89). WNIOSEK Stosowanie aliskeryny w połączeniu z inhibitorami konwertazy angiotensyny lub blokerami receptora angiotensyny wiąże się ze zwiększonym ryzykiem hiperkaliemii. Połączone stosowanie tych środków gwarantuje dokładne monitorowanie stężenia potasu w surowicy.

1769799

Tajniki transferu DNA w bakteriach.

Transformacja i koniugacja umożliwiają przejście DNA przez błony bakteryjne i reprezentują dominujące sposoby przekazywania informacji genetycznej między komórkami bakteryjnymi lub między komórkami bakteryjnymi i eukariotycznymi. Jako takie są odpowiedzialne za rozprzestrzenianie się cech poprawiających kondycję, w tym oporności na antybiotyki. Oba procesy zazwyczaj obejmują rozpoznanie dwuniciowego DNA, a następnie przeniesienie pojedynczych nici. Rozbudowane maszyny molekularne są odpowiedzialne za negocjowanie przejścia makromolekularnego DNA przez warstwy powierzchni komórki. Zidentyfikowano wszystkie lub prawie wszystkie komponenty maszyny biorące udział w transformacji i koniugacji, a tutaj przedstawiamy modele ich roli w transporcie DNA.

1771079

Wyspy synaptyczne określone przez terytorium jednego astrocytu.

W mózgu ssaków astrocyty modulują funkcje neuronów, częściowo poprzez synchronizację odpalania neuronów i koordynację sieci synaptycznych. Niewiele jednak wiadomo o tym, jak jest to osiągane ze strukturalnego punktu widzenia. Aby zbadać strukturalne podstawy synchronizacji neuronalnej za pośrednictwem astrocytów i koordynacji synaptycznej, zbadano trójwymiarowe relacje między astrocytami korowymi a neuronami. Stosując transgeniczne i wirusowe podejście do znakowania astrocytów wzmocnionym zielonym białkiem fluorescencyjnym, przeprowadziliśmy trójwymiarową rekonstrukcję astrocytów z wycinków tkanek lub żywych zwierząt in vivo. Odkryliśmy, że astrocyty korowe zajmują nienakładające się terytoria podobne do tych opisanych w hipokampie. Stosując znakowanie immunofluorescencyjne somat neuronalnych, pojedynczy astrocyt otacza średnio cztery somaty neuronalne z górną granicą ośmiu. Jednoneuronowe wypełnienia barwnikowe pozwoliły nam oszacować, że jeden astrocyt styka się z 300-600 dendrytami neuronalnymi. Wraz z ostatnimi odkryciami pokazującymi, że glejowa sygnalizacja Ca2+ jest ograniczona do poszczególnych astrocytów in vivo i że sygnalizacja Ca2+ prowadzi do glejotransmisji, proponujemy koncepcję funkcjonalnych wysp synaps, w których modulowane są grupy synaps ograniczone w granicach pojedynczego astrocytu przez środowisko gliotransmitera kontrolowane przez ten astrocyt. Nasz opis oferuje nowe, strukturalnie oparte ramy koncepcyjne do oceny danych funkcjonalnych obejmujących interakcje między neuronami i astrocytami w mózgu ssaków.

1780819

Rola metylacji DNA i epigenetycznego wyciszania HAND2 w rozwoju raka endometrium

TŁO Zapadalność na raka endometrium stale rośnie w następstwie obecnej epidemii starzenia się i otyłości. Duża część ryzyka rozwoju raka endometrium zależy od środowiska i stylu życia. Coraz więcej dowodów sugeruje, że epigenom służy jako interfejs między genomem a środowiskiem i że hipermetylacja genów docelowych grup komórek macierzystych jest epigenetyczną cechą charakterystyczną raka. Celem pracy było określenie funkcjonalnej roli czynników epigenetycznych w rozwoju raka endometrium. METODY I USTALENIA Analiza metylacji w całym epigenomie >27 000 miejsc CpG w próbkach tkanki raka endometrium (n = 64) i próbkach kontrolnych (n = 23) wykazała, że ​​HAND2 (gen kodujący czynnik transkrypcyjny ulegający ekspresji w zrębie endometrium) jest jednym z najczęściej hipermetylowane i wyciszone geny w raku endometrium. Nowatorska integracyjna analiza epigenomu, transkryptomu i interaktomu wykazała ponadto, że HAND2 jest ośrodkiem najwyżej ocenianego zróżnicowanego hotspotu metylacji w raku endometrium. Odkrycia te zostały zweryfikowane za pomocą analizy metylacji genów kandydatów w wielu zestawach próbek klinicznych próbek tkanek od łącznie 272 dodatkowych kobiet. Zwiększona metylacja HAND2 była cechą przednowotworowych zmian endometrium i obserwowano równolegle spadek poziomu RNA i białka. Co więcej, kobiety z wysokim stopniem metylacji HAND2 w endometrium w zmianach przednowotworowych rzadziej odpowiadały na leczenie progesteronem. Analiza metylacji HAND2 wydzielin endometrium pobranych przy użyciu wysokich wymazów z pochwy pobranych od kobiet z krwawieniem pomenopauzalnym pozwoliła zidentyfikować pacjentki z rakiem endometrium we wczesnym stadium z wysoką czułością i wysoką swoistością (pole charakterystyki operacyjnej odbiornika pod krzywą = 0,91 dla stadium 1A i 0,97 dla wyższego niż etap 1A). Wreszcie, u myszy z nokautem Hand2 specyficznie w endometrium wykazano, że wraz z wiekiem rozwijają się przedrakowe zmiany endometrium, a zmiany te również wykazywały brak ekspresji PTEN. WNIOSKI Metylacja HAND2 jest powszechną i kluczową zmianą molekularną w raku endometrium, którą można potencjalnie wykorzystać jako biomarker do wczesnego wykrywania raka endometrium i jako predyktor odpowiedzi na leczenie. Prawdziwa użyteczność kliniczna metylacji DNA HAND2 wymaga jednak dalszej walidacji w badaniach prospektywnych. Zobacz w dalszej części artykułu Podsumowanie redakcji.

1781626

Czynniki społeczno-ekonomiczne, nierówności materialne i postrzegana kontrola samooceny zdrowia: przekrojowe dane z siedmiu krajów postkomunistycznych.

W badaniu tym zbadano związek między postrzeganą kontrolą a kilkoma zmiennymi społeczno-ekonomicznymi i samooceną stanu zdrowia w siedmiu krajach postkomunistycznych (Rosja, Estonia, Litwa, Łotwa, Węgry, Polska, Czechy). Wywiady kwestionariuszowe wykorzystano do zebrania danych dotyczących samooceny stanu zdrowia w ciągu ostatnich 12 miesięcy, wykształcenia, stanu cywilnego, postrzeganej kontroli na podstawie dziewięciu pytań oraz deprywacji materialnej na podstawie dostępności pożywienia, odzieży i ogrzewania. Dla każdej populacji dostępne były dwie ekologiczne miary nierówności materialnych: wynik nierówności oszacowany na podstawie danych ankietowych jako odległość między 90. a 10. percentylem deprywacji materialnej oraz współczynnik Giniego z opublikowanych źródeł. Przeanalizowano dane dotyczące 5330 kobiet i mężczyzn w wieku 20-60 lat. Częstość występowania złego stanu zdrowia (gorszego niż przeciętnie) wahała się od 8% u Czechów do 19% u Węgrów. Skorygowany ze względu na wiek i płeć iloraz szans dla wykształcenia uniwersyteckiego i podstawowego wyniósł 0,36 (0,26-0,49); Iloraz szans na 1 odchylenie standardowe wzrostu postrzeganej kontroli i deprywacji materialnej wynosiły odpowiednio 0,58 (95% CI 0,48-0,69) i 1,51 (1,40-1,63). Iloraz szans na wzrost nierówności odpowiadający różnicy między najbardziej i najmniej nierównymi populacjami wyniósł 1,49 (0,88-2,52) przy zastosowaniu wyniku nierówności materialnych oraz 1,41 (0,91-2,20) przy użyciu współczynnika Giniego. Po dostosowaniu do deprywacji jednostek lub postrzeganej kontroli nie zaobserwowano żadnych wskazań dotyczących wpływu którejkolwiek miary nierówności. Wyniki sugerują, że podobnie jak w populacjach zachodnich, edukacja i deprywacja materialna są silnie związane z samooceną stanu zdrowia. Postrzegana kontrola okazała się statystycznie pośredniczyć w niektórych skutkach deprywacji materialnej. Nieistotne skutki obu ekologicznych miar nierówności zostały wyeliminowane poprzez kontrolę cech jednostek.

1782201

Integryna αvβ3/c-src „jednostka onkogenna” promuje niezależność od zakotwiczenia i progresję guza

Integryny regulują zależne od adhezji wzrost, przeżycie i inwazję komórek nowotworowych. W szczególności ekspresja integryny alfa(v)beta(3) jest związana z progresją różnych ludzkich nowotworów. Tutaj ujawniamy wcześniej nieopisaną, niezależną od adhezji rolę integryny alfa(v)beta(3) w raku trzustki i innych rakach. W szczególności, alfa(v)beta(3) eksprymowana w komórkach rakowych nasilała wzrost nowotworu niezależny od zakotwiczenia in vitro i zwiększała przerzuty do węzłów chłonnych in vivo. Efekty te wymagały rekrutacji c-Src do ogona cytoplazmatycznego beta(3) integryny, co prowadziło do aktywacji c-Src, fosforylacji substratu związanego z Crk (CAS) i przeżycia komórek nowotworowych, które nieoczekiwanie było niezależne od adhezji komórek lub ogniskowej kinazy adhezyjnej (FAK) aktywacja. Farmakologiczna blokada aktywności kinazy c-Src lub obniżona ekspresja endogennej integryny alfa(v)beta(3) lub c-Src nie tylko hamowała wzrost niezależny od zakotwiczenia, ale także hamowała przerzuty in vivo, jednak te manipulacje nie wpływały na migrację komórek nowotworowych ani inwazja. Dane te definiują nieoczekiwaną rolę integryny jako mediatora niezależności zakotwiczenia, co sugeruje, że moduł sygnalizacyjny alfa(v)beta(3)-c-Src może odpowiadać za agresywne zachowanie integryny alfa(v)beta(3)- ekspresja guzów u ludzi.

1791637

Analiza zajętości PRC1 i PRC2 całego genomu identyfikuje dwie klasy domen biwalentnych

W embrionalnych komórkach macierzystych (ES) dwuwartościowe domeny chromatyny z nakładającymi się represyjnymi (trimetylacja H3 lizyna 27) i aktywującymi (H3 lizyna 4 tri-metylacja) modyfikacjami histonów wyznaczają promotory ponad 2000 genów. Aby uzyskać wgląd w strukturę i funkcję domen dwuwartościowych, zmapowaliśmy kluczowe modyfikacje histonów i podjednostki kompleksów represyjnych Polycomb 1 i 2 (PRC1 i PRC2) w całym genomie w ludzkich i mysich komórkach ES za pomocą immunoprecypitacji chromatyny, a następnie sekwencjonowania o ultrawysokiej przepustowości . Odkryliśmy, że domeny dwuwartościowe można podzielić na dwie klasy - pierwszą zajętą ​​przez PRC2 i PRC1 (dodatnią PRC1), a drugą specyficznie związaną przez PRC2 (tylko PRC2). Domeny dwuwartościowe PRC1 dodatnie wydają się funkcjonalnie odrębne, ponieważ skuteczniej zachowują trimetylację lizyny 27 po różnicowaniu, wykazują ścisłą konserwację stanu chromatyny i wiążą się z przytłaczającą liczbą promotorów genów regulatora rozwoju. Wykorzystaliśmy również genomikę obliczeniową do poszukiwania determinant sekwencji wiązania Polycomb. Analiza ta wykazała, że ​​lokalizacje PRC2 i PRC1 w całym genomie można w dużej mierze przewidzieć na podstawie lokalizacji, rozmiarów i zawartości motywów leżących u podstaw wysp CpG. Proponujemy, że duże wyspy CpG pozbawione motywów aktywujących nadają pamięć epigenetyczną poprzez rekrutację pełnego repertuaru kompleksów Polycomb w komórkach pluripotencjalnych.

1791714

Czasoprzestrzenna regulacja przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego ma zasadnicze znaczenie dla przerzutów raka płaskonabłonkowego.

Przejście nabłonkowo-mezenchymalne (EMT) bierze udział w przekształcaniu stacjonarnych komórek nowotworowych nabłonka w ruchliwe komórki mezenchymalne podczas przerzutów. Jednak udział EMT w przerzutach jest nadal kontrowersyjny ze względu na brak fenotypu mezenchymalnego w przerzutach raka u ludzi. Używając spontanicznego modelu mysiego raka płaskonabłonkowego, pokazujemy, że aktywacja indukującego EMT czynnika transkrypcyjnego Twist1 jest wystarczająca, aby pobudzić komórki raka do poddania się EMT i rozprzestrzenienia się w krwiobiegu. Co ważne, w odległych miejscach, wyłączenie Twist1, aby umożliwić odwrócenie EMT, jest niezbędne do proliferacji i tworzenia przerzutów rozsianych komórek nowotworowych. Nasze badanie wykazuje in vivo wymóg „odwracalnego EMT” w przerzutach nowotworu i może rozwiązać kontrowersje dotyczące znaczenia EMT w przerzutach raka.

1797622

Kontrola apoptozy przez asymetryczny podział komórek

Asymetryczny podział komórek i apoptoza (programowana śmierć komórki) to dwa podstawowe procesy, które są ważne dla rozwoju i funkcjonowania organizmów wielokomórkowych. Odkryliśmy, że procesy asymetrycznego podziału komórek i apoptozy mogą być ze sobą funkcjonalnie powiązane. W szczególności pokazujemy, że asymetryczny podział komórek u nicienia Caenorhabditis elegans odbywa się za pośrednictwem szlaku obejmującego trzy geny, dnj-11 MIDA1, ces-2 HLF i ces-1 Ślimak, które bezpośrednio kontrolują maszynerię enzymatyczną odpowiedzialną za apoptozę. Co ciekawe, podobne do MIDA1 białko GlsA z glonu Volvox carteri, a także białka pokrewne ślimakowi, Snail, Escargot i Worniu z Drosophila melanogaster, były wcześniej zaangażowane w asymetryczny podział komórek. Dlatego C. elegans dnj-11 MIDA1, ces-2 HLF i ces-1 Snail mogą być składnikami szlaku zaangażowanego w asymetryczny podział komórek, który jest zachowany w całym królestwie roślin i zwierząt. Ponadto, w oparciu o nasze wyniki, proponujemy, że ten szlak bezpośrednio kontroluje los apoptotyczny u C. elegans i prawdopodobnie również innych zwierząt.

1800734

CXCR2 pośredniczy w tworzeniu pozakomórkowej pułapki neutrofili niezależnej od oksydazy NADPH w przebiegu mukowiscydozy w zapaleniu dróg oddechowych

Po aktywacji neutrofile uwalniają włókna DNA ozdobione białkami przeciwdrobnoustrojowymi, tworząc pozakomórkowe pułapki neutrofili (NET). Chociaż NET są bakteriobójcze i przyczyniają się do wrodzonej obrony gospodarza, nadmierne tworzenie NET powiązano z patogenezą chorób autozapalnych. Jednak mechanizmy regulujące powstawanie NET, szczególnie podczas przewlekłego zapalenia, są słabo poznane. Tutaj pokazujemy, że receptor CXCR2 sprzężony z białkiem G (GPCR) pośredniczy w tworzeniu NET. Dalsze analizy wykazały, że tworzenie NET za pośrednictwem CXCR2 było niezależne od oksydazy NADPH i obejmowało kinazy z rodziny Src. Przedstawiamy patofizjologiczne znaczenie tego mechanizmu w przebiegu mukowiscydozy płuc, charakteryzującej się przewlekłym zapaleniem neutrofilowym. Znaleźliśmy obfite NET w płynach oddechowych osób z mukowiscydozą i mysią mukowiscydozą płuc, a ilość NET korelowała z upośledzoną obturacyjną funkcją płuc. Blokada płucna CXCR2 przez podanie do dróg oddechowych antagonistów drobnocząsteczkowych hamowała tworzenie NET i poprawiało czynność płuc in vivo bez wpływu na rekrutację neutrofili, aktywność proteolityczną lub przeciwbakteryjną obronę gospodarza. Badania te ustalają, że CXCR2 jest receptorem pośredniczącym w tworzeniu NET oksydazy NADPH niezależnym od oksydazy NADPH i dostarczają dowodów, że ten szlak GPCR jest czynny i podatny na podawanie leków w chorobie płuc związanej z mukowiscydozą.

1805641

Modelowanie wpływu terapii skojarzonej artemizyniną i długo działających terapii na intensywność przenoszenia malarii

TŁO Pochodne artemizyniny stosowane w niedawno wprowadzonych terapiach skojarzonych (ACT) dla malarii Plasmodium falciparum znacznie obniżają zakaźność pacjentów i mają potencjał do zmniejszenia przenoszenia pasożyta na poziomie populacji. Wraz ze wzrostem zainteresowania eliminacją malarii kluczową kwestią staje się zrozumienie wpływu ACT i innych leków przeciwmalarycznych o różnej farmakodynamice. W niniejszym badaniu oszacowano zmniejszenie transmisji, które można osiągnąć poprzez wprowadzenie różnych rodzajów leczenia objawowej malarii wywołanej przez P. falciparum na obszarach endemicznych. METODY I WNIOSKI Opracowaliśmy model matematyczny do przewidywania potencjalnego wpływu wprowadzenia ACT jako leczenia pierwszego rzutu na niepowikłaną malarię na sześciu obszarach o różnym nasileniu przenoszenia w Tanzanii na skutki przenoszenia. Oszacowaliśmy również wpływ, jaki można osiągnąć dzięki lekom przeciwmalarycznym o różnej skuteczności, czasie profilaktycznym i działaniu gametocytobójczym. Wskaźniki leczenia, bezobjawowych infekcji i objawowych infekcji w sześciu obszarach badania oszacowano przy użyciu modelu wraz z danymi z przekrojowego badania 5,667 osób przeprowadzonych przed zmianą polityki z sulfadoksyny-pirymetaminy na ACT. Wpływ ACT i innych rodzajów leków na gametocytemię i zakaźność komarów oszacowano niezależnie na podstawie danych z badań klinicznych. Przewidywane procentowe zmniejszenie częstości występowania infekcji i częstości występowania epizodów klinicznych osiągnięte przez ACT były najwyższe na obszarach o niskiej początkowej transmisji. 53% zmniejszenie częstości występowania infekcji zaobserwowano, jeśli 100% obecnego leczenia zmieniono na ACT w obszarze, w którym wyjściowa częstość występowania parazytemii była najniższa (3,7%), w porównaniu z 11% zmniejszeniem w najwyższym ustawieniu transmisji ( wyjściowa częstość występowania slajdów = 57,1%). Szacowane procentowe zmniejszenie częstości występowania epizodów klinicznych było podobne. Jednak bezwzględna wielkość wpływu na zdrowie publiczne była większa w obszarze o najwyższej transmisji, z 54 epizodami klinicznymi na 100 osób rocznie unikniętymi w porównaniu z pięcioma przypadkami na 100 osób rocznie w obszarze o najniższej transmisji. Ważny był wysoki zasięg. Ograniczenie leczenia przypuszczalnego dzięki lepszej diagnozie znacznie zmniejszyło liczbę kursów leczenia wymaganych w jednym epizodzie klinicznym, unikniętą w warunkach niskiej transmisji, chociaż nastąpiła pewna utrata ogólnego wpływu na transmisję. Oceniono, że skuteczny schemat leczenia przeciwmalarycznego bez specyficznych właściwości gametocytobójczych, ale z długim czasem profilaktycznym, jest bardziej skuteczny w ograniczaniu transmisji niż krótko działający ACT w warunkach największej transmisji. WNIOSKI Nasze wyniki sugerują, że ACT mają potencjał redukcji transmisji zbliżonej do osiąganej przez moskitiery nasączone środkiem owadobójczym w środowiskach o niższej transmisji. Leki partnerskie ACT i schematy nonartemizyniny o dłuższym czasie profilaktyki mogą mieć większy wpływ w warunkach wyższej transmisji, chociaż ich długoterminowe korzyści należy ocenić w odniesieniu do ryzyka rozwoju oporności na pasożyty.

1818578

Inżynieria metaboliczna systemów Escherichia coli do produkcji L-treoniny

Producenci aminokwasów są tradycyjnie rozwijani przez powtarzaną losową mutagenezę ze względu na trudności w racjonalnej inżynierii złożonej i wysoce regulowanej sieci metabolicznej. W tym miejscu opisujemy rozwój genetycznie zdefiniowanego szczepu Escherichia coli nadprodukującego L-treoninę poprzez systemową inżynierię metaboliczną. Usunięto hamowanie przez sprzężenie zwrotne aspartokinazy I i III (kodowane odpowiednio przez thrA i lysC) oraz regulacje atenuacji transkrypcji (zlokalizowane w thrL). Ścieżki degradacji Thr usunięto przez usunięcie tdh i zmutowanie ilvA. Geny metA i lysA usunięto, aby udostępnić więcej prekursorów biosyntezy Thr. Dalsze geny docelowe do inżynierii zidentyfikowano przez profilowanie transkryptomu w połączeniu z analizą odpowiedzi in silico flux, a ich poziomy ekspresji odpowiednio manipulowano. Ostateczny zmodyfikowany szczep E. coli był zdolny do wytwarzania Thr z wysoką wydajnością 0,393 g na gram glukozy i 82,4 g/l Thr w hodowli okresowej z zasilaniem. Przedstawiona tutaj strategia inżynierii metabolicznej systemów może być szeroko stosowana do opracowywania organizmów zdefiniowanych genetycznie do wydajnej produkcji różnych bioproduktów.

1831916

Związek między ADHD a otyłością: przegląd systematyczny i metaanaliza.

CEL Impulsywność i brak uwagi związane z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) mogą zwiększać przyjmowanie pokarmów, a w konsekwencji przybierać na wadze. Jednak ustalenia dotyczące związku między otyłością/nadwagą a ADHD są mieszane. Autorzy przeprowadzili metaanalizę, aby oszacować to powiązanie. METODA Do 31 sierpnia 2014 r. przeszukano szeroki zakres baz danych. Uzyskano również niepublikowane badania. Jakość badania oceniano w skali Newcastle-Ottawa. Zastosowano modele efektów losowych. WYNIKI Przeprowadzono czterdzieści dwa badania, które obejmowały łącznie 728 136 osób (48 161 osób z ADHD; 679 975 osób porównawczych). Istotny związek między otyłością a ADHD stwierdzono zarówno u dzieci (iloraz szans = 1,20, 95% CI = 1,05-1,37), jak i dorosłych (iloraz szans = 1,55, 95% CI = 1,32-1,81). Łączna częstość występowania otyłości wzrosła o około 70% u dorosłych z ADHD (28,2%, 95% CI=22,8-34,4) w porównaniu z osobami bez ADHD (16,4%, 95% CI=13,4-19,9) i o około 40% u dzieci z ADHD (10,3%, 95% CI=7,9-13,3) w porównaniu z dziećmi bez ADHD (7,4%, 95% CI=5,4-10,1). Istotny związek między ADHD a otyłością pozostał, gdy ograniczono się do badań 1) raportowania ilorazów szans skorygowanych o możliwe czynniki zakłócające; 2) diagnoza ADHD na podstawie wywiadu bezpośredniego; oraz 3) stosując bezpośrednio zmierzony wzrost i wagę. Płeć, warunki badania, kraj badania i jakość badania nie moderowały związku między otyłością a ADHD. ADHD było również istotnie związane z nadwagą. Osoby leczone na ADHD nie były bardziej narażone na otyłość. WNIOSKI Niniejsze badanie dostarcza dowodów metaanalitycznych na istotny związek między ADHD a otyłością/nadwagą. Dalsze badania powinny dotyczyć możliwych mechanizmów leżących u podstaw i długoterminowego wpływu leczenia ADHD na wagę u osób zarówno z ADHD, jak i otyłością.

1834762

Kompozyty amyloidu-DNA biofilmów bakteryjnych stymulują autoimmunizację.

Badania nad ludzkim mikrobiomem wykazały, że bakterie komensalne i patogenne mogą wpływać na otyłość, raka i autoimmunizację poprzez w większości nieznane mechanizmy. Odkryliśmy, że składnik biofilmów bakteryjnych, białko amyloidowe, nieodwracalnie tworzy włókna z bakteryjnym DNA podczas tworzenia biofilmu. Ta interakcja przyspieszyła polimeryzację amyloidu i stworzyła silne kompleksy immunogenne, które aktywowały komórki odpornościowe, w tym komórki dendrytyczne, do produkcji cytokin, takich jak interferony typu I, które są patogenne w toczniu rumieniowatym układowym (SLE). Po podaniu ogólnoustrojowym kompozyty curli-DNA wywołały aktywację immunologiczną i produkcję autoprzeciwciał u myszy podatnych na toczeń i myszy typu dzikiego. Odkryliśmy również, że infekcja myszy podatnych na toczeń bakteriami produkującymi curli wywołała wyższe miana autoprzeciwciał w porównaniu z bakteriami z niedoborem curli. Dane te dostarczają mechanizmu, dzięki któremu infekcje jelitowe wytwarzające mikrobiom i biofilm mogą przyczyniać się do progresji SLE i wskazują na potencjalny cel molekularny w leczeniu autoimmunizacji.

1836154

Kompleksowa charakterystyka genomiczna definiuje ludzkie geny glejaka i główne szlaki

Ludzkie komórki nowotworowe zazwyczaj zawierają liczne aberracje chromosomalne, podstawienia nukleotydów i modyfikacje epigenetyczne, które napędzają złośliwą transformację. Projekt pilotażowy Atlas genomu raka (TCGA) ma na celu ocenę wartości wielkoskalowej, wielowymiarowej analizy tych cech molekularnych w ludzkim raku oraz szybkie dostarczenie danych społeczności naukowej. Tutaj przedstawiamy tymczasową analizę integracyjną liczby kopii DNA, ekspresji genów i aberracji metylacji DNA w 206 glejakach - najczęstszym typie pierwotnego raka mózgu dorosłych - oraz aberracji sekwencji nukleotydów w 91 z 206 glejaków. Analiza ta dostarcza nowych informacji na temat ról ERBB2, NF1 i TP53, ujawnia częste mutacje genu podjednostki regulacyjnej kinazy 3-OH PIK3R1 fosfatydyloinozytolu i zapewnia widok sieciowy szlaków zmienionych w rozwoju glejaka. Co więcej, integracja danych dotyczących mutacji, metylacji DNA i leczenia klinicznego ujawnia związek między metylacją promotora MGMT a fenotypem hipermutatora w następstwie niedoboru naprawy niedopasowania w leczonych glejakach, co może mieć potencjalne implikacje kliniczne. Razem odkrycia te potwierdzają wykonalność i moc TCGA, wykazując, że może ona szybko poszerzyć wiedzę na temat molekularnych podstaw raka.

1840993

LY2405319, opracowany wariant FGF21, poprawia stan metaboliczny małp z cukrzycą

Czynnik wzrostu fibroblastów 21 (FGF21) to nowy regulator metaboliczny, który stanowi obiecujący cel w leczeniu kilku chorób metabolicznych. Podawanie rekombinowanego FGF21 typu dzikiego zwierzętom z cukrzycą prowadzi do dramatycznej poprawy glikemii i poprawia inne ogólnoustrojowe miary zdrowia metabolicznego. Tutaj przedstawiamy wyniki farmakologiczne obserwowane u naczelnych innych niż ludzie po podaniu ostatnio opisanego analogu FGF21, LY2405319 (LY). Cukrzycowe małpy rezus leczono podskórnie LY raz dziennie przez okres siedmiu tygodni. Stosowane dawki LY wynosiły 3, 9 i 50 mg/kg, każda dostarczana w sposób narastający, z pomiarami wypłukiwania wykonanymi po 2, 4, 6 i 8 tygodniach po ostatniej dawce LY. Terapia LY doprowadziła do dramatycznego i szybkiego obniżenia kilku ważnych parametrów metabolicznych, w tym glukozy, masy ciała, insuliny, cholesterolu i trójglicerydów we wszystkich testowanych dawkach. Ponadto zaobserwowaliśmy korzystne zmiany w profilach krążących adipokin, ze wzrostem adiponektyny i obniżoną leptyną, co wskazuje na bezpośrednie działanie FGF21 na tkankę tłuszczową. Co ważne, po raz pierwszy pokazujemy, że terapia oparta na FGF21 ma skuteczność metaboliczną u zwierzęcia z cukrzycą w późnym stadium. Chociaż skuteczność glikemiczna LY u tego zwierzęcia była częściowo osłabiona, jego działanie obniżające poziom lipidów zostało w pełni zachowane, co sugeruje, że FGF21 może być realną opcją leczenia nawet u pacjentów z zaawansowaną progresją choroby. Odkrycia te wspierają dalsze badania szlaku FGF21 w leczeniu chorób metabolicznych.

1848452

Epigenetyczna kontrola potencjału komórek macierzystych podczas homeostazy, starzenia się i choroby.

Zanik komórek macierzystych jest ważnym czynnikiem stymulującym patofizjologię związaną ze starzeniem się wielu tkanek. Regulacja epigenetyczna ma kluczowe znaczenie dla ustalenia i utrzymania funkcji komórek macierzystych, a pojawiające się dowody wskazują, że deregulacja epigenetyczna przyczynia się do zmienionego potencjału komórek macierzystych podczas starzenia. W przeciwieństwie do komórek ostatecznie zróżnicowanych, wpływ deregulacji epigenetycznej w komórkach macierzystych rozprzestrzenia się poza siebie; zmiany mogą być dziedzicznie przenoszone na zróżnicowane potomstwo, a ponadto są utrwalane i wzmacniane w puli komórek macierzystych poprzez podziały samoodnawiające się. Niniejszy przegląd skupia się na najnowszych badaniach dotyczących regulacji epigenetycznej komórek macierzystych specyficznych dla tkanek w homeostazie, starzeniu się i chorobach związanych ze starzeniem się.

1852826

Interakcje gospodarz-pasożyt i ewolucja ekspresji genów

Interakcje między żywicielami a pasożytami stanowią stałe źródło selekcji, która promuje ewolucję różnych cech u oddziałujących gatunków. Tutaj używamy genetycznie wyraźnego modelu matematycznego, aby zbadać, w jaki sposób wzorce ekspresji genów ewoluują w genetycznych loci odpowiedzialnych za odporność gospodarza i infekcję pasożytniczą. Nasze wyniki ujawniają uderzający, ale intuicyjny wniosek, że ekspresja genów powinna ewoluować wzdłuż bardzo różnych trajektorii w dwóch oddziałujących na siebie gatunkach. W szczególności, loci oporności gospodarza powinny często ewoluować do jednoczesnej ekspresji alleli, podczas gdy loci infekcji pasożytami powinny ewoluować, aby wyrażać tylko jeden allel. Wynik ten pojawia się, ponieważ gospodarze, którzy współwyrażają allele odporności, są w stanie rozpoznać i usunąć większą różnorodność genotypów pasożytów. Z tego samego powodu pasożyty, które współwyrażają antygen lub allele wyzwalające, mają większe szanse na rozpoznanie i usunięcie przez gospodarza, co sprzyja ekspresji tylko jednego allelu. Nasz model dostarcza testowalnych prognoz, które mogą pomóc w interpretacji gromadzonych danych na temat poziomów ekspresji dla genów istotnych dla interakcji gospodarz-pasożyt.

1855679

Kluczowa rola interleukiny (IL)-1 w indukcji limfocytów T wytwarzających IL-17, które pośredniczą w autoimmunologicznym zapaleniu mózgu i rdzenia

Niedawno wykazano, że limfocyty T wytwarzające IL-17 (ThIL-17) sterowane przez interleukinę (IL)-23 pośredniczą w patologii zapalnej w niektórych chorobach autoimmunologicznych. Pokazujemy, że indukcja specyficznych antygenowo komórek ThIL-17, ale nie komórek T pomocniczych (Th)1 lub Th2, przez immunizację antygenami i adiuwantami jest zniesiona w przypadku niedoboru receptora IL-1 typu I (IL-1RI-/- ) myszy. Ponadto częstość występowania eksperymentalnego autoimmunologicznego zapalenia mózgu i rdzenia (EAE) była znacząco niższa u IL-1RI-/- w porównaniu z myszami typu dzikiego, co korelowało z niepowodzeniem w indukcji komórek ThIL-17 specyficznych dla autoantygenu, podczas gdy indukcja Th1 i Th2 odpowiedzi nie różniły się znacząco. Jednak EAE indukowano u myszy IL-1RI-/- przez adoptywny transfer komórek specyficznych dla autoantygenu od myszy typu dzikiego z EAE. Sama IL-23 nie indukowała wytwarzania IL-17 przez komórki T od myszy IL-1RI−/−, a produkcja IL-17 indukowana przez IL-23 była znacznie zwiększona przez IL-1α lub IL-1β, nawet przy braku Stymulacja receptora komórek T. Przedstawiamy istotną rolę kinazy 3-fosfatydyloinozytolu, czynnika jądrowego κB i nowych izoform kinazy białkowej C w produkcji IL-17 za pośrednictwem IL-1 i IL-23. Czynnik martwicy nowotworu a także działał w synergii z IL-23 w celu zwiększenia wytwarzania IL-17, a to było zależne od IL-1. Nasze odkrycia pokazują, że IL-1 działa powyżej IL-17, promując patogenne komórki ThIL-17 w EAE.

1866911

Nieprawidłowe progenitory światła jako populacja kandydująca do rozwoju guza podstawnego u nosicieli mutacji BRCA1

Uważa się, że rak piersi typu basal-like powstający u kobiet niosących mutacje w genie BRCA1, kodującym białko supresorowe nowotworu BRCA1, rozwija się z komórek macierzystych sutka. Aby zbadać wczesne zmiany komórkowe, które występują u nosicieli mutacji BRCA1, wyizolowaliśmy prospektywnie różne subpopulacje nabłonka z prawidłowej tkanki gruczołu mlekowego i próbek przednowotworowych od osób heterozygotycznych pod względem mutacji BRCA1. Opisujemy trzy podzbiory nabłonka, w tym podstawne komórki macierzyste/progenitorowe, komórki progenitorowe światła i dojrzałe komórki luminalne. Nieoczekiwanie odkryliśmy, że tkanka piersi nosicieli mutacji BRCA1 zawiera rozszerzoną populację komórek progenitorowych światła, które wykazują wzrost niezależny od czynnika in vitro. Co więcej, profilowanie ekspresji genów ujawniło, że tkanka piersi heterozygotyczna pod względem mutacji BRCA1 i podstawowych guzów piersi była bardziej podobna do normalnych komórek progenitorowych światła niż jakikolwiek inny podzbiór, w tym populacja wzbogacona w komórki macierzyste. Receptor kinazy tyrozynowej c-KIT (kodowany przez KIT) pojawił się jako kluczowy marker luminalnych komórek progenitorowych i był bardziej eksprymowany w tkance przednowotworowej i guzach związanych z BRCA1. Nasze odkrycia sugerują, że populacja komórek progenitorowych o nieprawidłowym świetle jest celem transformacji w guzach podstawnych związanych z BRCA1.

1871230

Dotarcie do miejsca zapalenia: aktualizacja kaskady adhezji leukocytów

Rekrutacja neutrofili, recyrkulacja limfocytów i transport monocytów wymagają adhezji i transmigracji przez ściany naczyń krwionośnych. Tradycyjne trzy etapy: walcowanie, aktywacja i mocna przyczepność zostały ostatnio rozszerzone i udoskonalone. Powolne toczenie, wzmacnianie adhezji, pełzanie w świetle światła oraz migracja parakomórkowa i transkomórkowa są obecnie uznawane za oddzielne, dodatkowe etapy. W neutrofilach odkryto drugi szlak aktywacji, który nie wymaga sygnalizacji przez receptory sprzężone z białkiem G i zaczynają pojawiać się etapy sygnalizacji prowadzące do aktywacji integryn. Niniejszy przegląd skupia się na nowych aspektach jednego z głównych paradygmatów zapalenia i odporności — kaskady adhezji leukocytów.

1871499

Utrata 5-hmC w całym genomie jest nową cechą epigenetyczną choroby Huntingtona.

5-Hydroksymetylocytozyna (5-hmC) może stanowić nową modyfikację epigenetyczną cytozyny. Chociaż ostatnio doniesiono o dynamice 5-hmC podczas neurorozwoju, niewiele wiadomo na temat jego dystrybucji genomowej i funkcji w chorobach neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Huntingtona (HD). Zaobserwowaliśmy tutaj znaczne zmniejszenie sygnału 5-hmC w tkankach mózgu myszy HD YAC128 (sztuczny transgen drożdży ze sztucznym chromosomem ze 128 powtórzeniami CAG) w porównaniu z dopasowanymi wiekowo myszami typu dzikiego (WT), co sugeruje niedobór rekonstrukcji 5-hmC w mózgach HD podczas rozwoju poporodowego. Analiza dystrybucji 5-hmC w całym genomie dodatkowo potwierdziła osłabienie sygnału 5-hmC w prążkowiu i korze u myszy YAC128 HD. Ogólne cechy genomowe 5-hmC są wysoce konserwatywne i nie mają na nie wpływu ani choroby, ani regiony mózgu. Co ciekawe, zidentyfikowaliśmy regiony hydroksymetylowane (DhMR) specyficzne dla choroby (YAC128 versus WT) i odkryliśmy, że nabycie DhmR w ciele genu jest pozytywnym epigenetycznym regulatorem ekspresji genów. Analiza szlaku pomysłowości (IPA) specyficznych dla genotypu genów z adnotacjami DhMR ujawniła, że ​​naprzemienność szeregu kanonicznych szlaków obejmujących rozwój/różnicowanie neuronów (szlak Wnt/β-katenina/Sox, szlak sygnałowy kierowania aksonami) i funkcję/przeżycie neuronów (glutaminian) receptor/wapń/CREB, sygnalizacja receptora GABA, szlak sprzężenia zwrotnego dopamina-DARPP32 itp.) mogą być ważne dla wystąpienia HD. Nasze wyniki wskazują, że utrata markera 5-hmC jest nową cechą epigenetyczną w HD i że ta nieprawidłowa regulacja epigenetyczna może zaburzać neurogenezę, funkcję neuronów i przeżycie w mózgu HD. Nasze badanie otwiera również nową drogę leczenia HD; przywrócenie natywnego krajobrazu 5-hmC może potencjalnie spowolnić/zatrzymać postęp HD.

1886551

Planowanie odporności po katastrofie

Celem tego artykułu jest planowanie odporności w następstwie katastrofy. Po pierwsze, autorzy przedstawiają swoją koncepcję planowania pod kątem odporności jako celu odbudowy społeczności oraz korzyści płynące z planowania w wysiłkach na rzecz tworzenia bardziej odpornych miejsc. Następnie omawiają główne kwestie związane z planowaniem odbudowy po katastrofie, w tym bariery stawiane przez rządy federalne i stanowe w planowaniu odporności, obietnice i zagrożenia związane z modelami zwartej formy miejskiej do kierowania odbudową oraz brak zaangażowania obywateli w planowanie na wypadek katastrof. Na koniec omawiają wnioski z wcześniejszych badań, które dotyczą tych problemów, oraz zalecenia dotyczące polityki, które wspierają planowanie odbudowy przed klęskami żywiołowymi dla odpornych społeczności.

1887056

Zwiększone reakcje zapalne wywołane stresem u pacjentów płci męskiej z poważną depresją i zwiększonym stresem we wczesnym okresie życia.

CEL Autorzy starali się określić wrodzoną aktywację układu odpornościowego po stresie psychospołecznym u pacjentów z dużą depresją i zwiększonym stresem we wczesnym okresie życia. METODA Porównano interleukinę osocza (IL)-6, podzbiory limfocytów i wiązanie DNA czynnika jądrowego (NF)-kB w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej u zdrowych mężczyzn z aktualną poważną depresją i zwiększonym stresem we wczesnym okresie życia (N=14) w porównaniu z niedepresyjni mężczyźni porównawczy (N=14) przed i po zakończeniu Trier Social Stress Test. WYNIKI Trier Stres Społeczny Indukowany testem wzrost wiązania DNA IL-6 i NF-kappaB był większy u pacjentów z ciężką depresją ze zwiększonym stresem we wczesnym okresie życia i niezależnie korelował z nasileniem depresji, ale nie ze stresem we wczesnym okresie życia. Odsetek komórek NK również wzrósł po stresie. Jednak nie było różnic między grupami i nie było korelacji między odsetkiem komórek NK a indukowanym stresem wiązaniem DNA NF-kappaB lub IL-6. WNIOSKI Mężczyźni z ciężką depresją ze zwiększonym stresem we wczesnym okresie życia wykazują zwiększoną reakcję zapalną na stres psychospołeczny, dostarczając wstępnych wskazówek na temat związku między dużą depresją, stresem we wczesnym okresie życia i niekorzystnymi skutkami zdrowotnymi w chorobach związanych ze stanem zapalnym.

1889358

KIF3A/B: heterodimeryczne białko z nadrodziny kinezyn, które działa jako mikrotubula plus skierowany na koniec silnik do transportu organelli błonowych

Sklonowaliśmy nowego członka nadrodziny mysich kinezyn mózgowych, KIF3B, i odkryliśmy, że jego sekwencja aminokwasowa jest wysoce homologiczna, ale nie identyczna z KIF3A, którą wcześniej sklonowaliśmy i nazwaliśmy KIF3 (47% identyczności). KIF3B jest zlokalizowany w różnych tkankach narządów i rozwijających się neuronach myszy i akumuluje się wraz z przemieszczającymi się postępowo organellami błoniastymi po podwiązaniu aksonów nerwowych. Test immunoprecypitacji mózgu ujawnił, że KIF3B tworzy kompleks z KIF3A i trzema innymi polipeptydami związanymi z wysoką masą cząsteczkową (około 100 kD), zwanym białkiem 3 związanym z nadrodziną kinezyn (KAP3). Rekonstrukcja in vitro przy użyciu systemów ekspresji bakulowirusa wykazała, że ​​KIF3A i KIF3B wiążą się bezpośrednio ze sobą w nieobecności KAP3. Rekombinowany kompleks KIF3A/B (około 50 nm pręcik z dwiema kulistymi główkami i pojedynczym kulistym ogonem) wykazał plusową aktywność ślizgową mikrotubul in vitro ukierunkowaną na koniec. Ponadto wykazaliśmy, że sam KIF3B ma aktywność motoryczną in vitro, tworząc kompleks KIF3B typu dzikiego i chimerycznego białka motorycznego (głowa KIF3B i ogon pręta KIF3A). Frakcjonowanie subkomórkowe homogenatów mózgu myszy wykazało, że znaczna ilość natywnego kompleksu KIF3 jest związana z frakcjami błonowymi innymi niż pęcherzyki synaptyczne. Immunoprecypitacja za pomocą kulek skoniugowanych z przeciwciałem anty-KIF3B i jej badanie pod mikroskopem elektronowym również wykazały, że KIF3 jest powiązany z organellami błoniastymi. Ponadto odkryliśmy, że skład KAP3 jest różny w mózgu i jądrach. Nasze odkrycia sugerują, że KIF3B tworzy heterodimer z KIF3A i działa jako nowy translokator postępujący oparty na mikrotubulach dla organelli błoniastych, oraz że KAP3 może określać funkcjonalną różnorodność kompleksu KIF3 w różnych rodzajach komórek in vivo.

1897324

Badanie genetyczne identyfikuje oś sygnalizacyjną LKB1–MARK kontrolującą szlak Hippo–YAP

Szlak Hippo–YAP to nowa kaskada sygnalizacyjna zaangażowana w regulację aktywności komórek macierzystych i wielkości narządów. Aby zidentyfikować składniki tego szlaku, przeprowadziliśmy badanie przesiewowe kinomu oparte na RNAi w ludzkich komórkach. Nasze badanie przesiewowe zidentyfikowało kilka kinaz niezwiązanych wcześniej z sygnalizacją Hippo, które kontrolują wiele procesów komórkowych. Jedno z trafień, LKB1, jest powszechnym supresorem guza, którego mechanizm działania jest tylko częściowo poznany. Wykazujemy, że LKB1 działa poprzez swoje substraty z rodziny kinaz regulujących powinowactwo mikrotubul, regulując lokalizację determinanty polarności Scribble i aktywność podstawowych kinaz Hippo. Nasze dane wskazują również, że YAP jest funkcjonalnie ważny dla supresyjnego wpływu LKB1 na nowotwór. Nasze wyniki identyfikują oś sygnalizacyjną, która łączy aktywację YAP z mutacjami LKB1 i mają wpływ na leczenie ludzkich nowotworów złośliwych zmutowanych LKB1. Ponadto nasze odkrycia zapewniają wgląd w sygnały poprzedzające kaskadę sygnalizacyjną Hippo-YAP.

1900152

Poza czerniakiem: hamowanie szlaku PD-1/PD-L1 w guzach litych.

Inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego zostały zidentyfikowane jako przełomowe leczenie czerniaka, biorąc pod uwagę jego dramatyczną odpowiedź na blokadę PD-1/PD-L1. Prawdopodobnie rozciągnie się to na wiele innych nowotworów, ponieważ setki badań klinicznych są prowadzone lub proponowane z wykorzystaniem tej ekscytującej metody terapii w różnych nowotworach złośliwych. Podczas gdy inhibitory immunologicznych punktów kontrolnych były szeroko badane w czerniaku, a ostatnio w raku płuc, niewiele wiadomo na temat blokowania immunologicznych punktów kontrolnych w innych nowotworach. Niniejsza praca przeglądowa skupi się na mikrośrodowisku immunologicznym guza, ekspresji PD-1/PD-L1 oraz wpływie modulacji immunologicznej za pomocą inhibitorów PD-1 lub PD-L1 u pacjentów z chorobami głowy i szyi, prostaty, nabłonka dróg moczowych, nerek, piersi, nowotwory przewodu pokarmowego i płuc.

1904291

Podział objawów hipoglikemii za pomocą wielopróbowej konfirmacyjnej analizy czynnikowej

Przypisanie objawów hipoglikemii do grup autonomicznych lub neuroglikopenicznych ma tendencję do występowania a priori. Ze względu na praktyczną potrzebę opracowania wyraźnych wskaźników hipoglikemii należy zastosować bardziej naukowe podejście. Przedstawiono istotne dowody z dwóch przeprowadzonych przez nas badań na dużą skalę, które wspierają trójczynnikowy model symptomatologii hipoglikemii, oparty na statystycznych powiązaniach odkrytych wśród objawów zgłaszanych przez pacjentów z cukrzycą. Badanie 1 objęło 295 pacjentów ambulatoryjnych leczonych insuliną i wykazało, że 11 kluczowych objawów hipoglikemii podzielono na trzy wyraźne czynniki: autonomiczne (pocenie się, kołatanie serca, drżenie i głód) neurogliopeniczne (dezorientacja, senność, dziwne zachowanie, trudności w mowie i brak koordynacji) oraz złe samopoczucie (nudności). i ból głowy). Te trzy czynniki zostały zweryfikowane na oddzielnej grupie 303 pacjentów ambulatoryjnych z cukrzycą leczonych insuliną. Konfirmacyjne analizy czynnikowe wykazały, że model trójczynnikowy był optymalnym modelem wyjaśniającym kowariancję objawów w każdej grupie. Wielopróbowa konfirmacyjna analiza czynnikowa przetestowała rygorystyczne założenia, że ​​względne ładunki objawów na czynniki w różnych grupach były równe, a resztowa wariancja dla każdego objawu była identyczna we wszystkich grupach. Założenia te okazały się skuteczne, co wskazuje, że model trójczynnikowy został szczegółowo odtworzony w tych dwóch dużych próbach. Sugeruje się, że wyniki wskazują na ważne grupy objawów, które mogą być wykorzystane w przyszłych badaniach i praktyce klinicznej.

1905095

Pęcherzyki zewnątrzkomórkowe z ludzkich komórek progenitorowych serca hamują apoptozę kardiomiocytów i poprawiają czynność serca po zawale mięśnia sercowego.

AIMS Ostatnie dowody sugerują, że komórki progenitorowe serca (CPC) mogą poprawić czynność serca po urazie. Mechanizmy leżące u ich podstaw są pośrednie, ale ich mediatorzy pozostają niezidentyfikowani. Egzosomy i inne wydzielane pęcherzyki błonowe, zwane dalej łącznie pęcherzykami zewnątrzkomórkowymi (EV), działają jako parakrynne mediatory sygnalizacji. W tym miejscu donosimy, że EV wydzielane przez ludzkie CPC są kluczowymi środkami kardioprotekcyjnymi. METODY I WYNIKI CPC uzyskano z eksplantów wyrostków przedsionkowych od pacjentów, którzy przeszli operację zastawki serca. Pożywka kondycjonowana CPC (CM) hamowała apoptozę w mysich komórkach kardiomiocytów HL-1, jednocześnie wzmacniając tworzenie rurek w ludzkich komórkach śródbłonka żyły pępowinowej. Efekty te zostały zniesione przez uszczuplenie CM pojazdów elektrycznych. Zostały one rozmnożone przez EV wydzielane przez CPC, ale nie przez te wydzielane przez ludzkie fibroblasty skóry. Transmisyjna mikroskopia elektronowa i analiza śledzenia nanocząstek wykazały, że większość EV ma średnicę 30-90 nm, rozmiar egzosomów, chociaż obecne były również mniejsze i większe pęcherzyki. MikroRNA najbardziej wzbogacone w EV wydzielane przez CPC w porównaniu z fibroblastami obejmowały miR-210, miR-132 i miR-146a-3p. miR-210 obniżył swoje znane cele, efrynę A3 i PTP1b, hamując apoptozę w komórkach kardiomiocytów. miR-132 obniżył swój cel, RasGAP-p120, wzmacniając tworzenie rurek w komórkach śródbłonka. Serca z zawałem, którym wstrzyknięto EV z CPC, ale nie z fibroblastów, wykazywały mniejszą apoptozę kardiomiocytów, zwiększoną angiogenezę i poprawę frakcji wyrzutowej LV (0,8 ± 6,8 vs. -21,3 ± 4,5%; P < 0,05) w porównaniu z tymi, którym wstrzyknięto pożywkę kontrolną. WNIOSEK EV są aktywnym składnikiem wydzielania parakrynnego przez ludzkie CPC. Jako podejście bezkomórkowe, pojazdy elektryczne mogą obejść wiele ograniczeń przeszczepiania komórek.

1907601

Zwiększone zużycie O2 adipocytów wyzwala HIF-1α, powodując stan zapalny i insulinooporność w otyłości

Niedotlenienie i stan zapalny tkanki tłuszczowej są przyczynowo związane z insulinoopornością indukowaną otyłością. Tutaj donosimy, że we wczesnym okresie żywienia na diecie wysokotłuszczowej (HFD) i otyłości, oddychanie adipocytów zostaje rozłączone, co prowadzi do zwiększonego zużycia tlenu i stanu względnego niedotlenienia adipocytów. Zdarzenia te są wystarczające do wywołania indukcji HIF-1α, wywołując przewlekłą odpowiedź zapalną tkanki tłuszczowej charakterystyczną dla otyłości. Na poziomie molekularnym zdarzenia te obejmują stymulację nasyconymi kwasami tłuszczowymi translokazy 2 nukleotydu adeninowego (ANT2), wewnętrznego białka błony mitochondrialnej, co prowadzi do stanu niesprzężenia oddechowego. Genetyczne lub farmakologiczne hamowanie ANT2 lub HIF-1α może zapobiec lub odwrócić te zdarzenia patofizjologiczne, przywracając stan wrażliwości na insulinę i tolerancji glukozy. Wyniki te ujawniają sekwencyjną serię zdarzeń w indukowanym otyłością zapaleniu i insulinooporności.

1910120

Zależna od Lpcat3 produkcja fosfolipidów arachidonoilo jest kluczową determinantą wydzielania triglicerydów

Rola specyficznych fosfolipidów (PL) w transporcie lipidów była trudna do oceny ze względu na niezdolność do selektywnego manipulowania składem błony in vivo. Tutaj pokazujemy, że enzym przebudowujący fosfolipidy acylotransferaza lizofosfatydylocholiny 3 (Lpcat3) jest krytycznym wyznacznikiem wydzielania triglicerydów (TG) ze względu na jego wyjątkową zdolność do katalizowania wbudowywania arachidonianu do błon. Myszy pozbawione Lpcat3 w jelicie nie rozwijają się podczas odstawiania od piersi i wykazują akumulację lipidów w enterocytach oraz zmniejszone TG w osoczu. Myszy pozbawione Lpcat3 w wątrobie wykazują zmniejszone TG w osoczu, hepatosteatozę i wydzielają ubogą w lipidy lipoproteinę o bardzo małej gęstości (VLDL) pozbawioną arachidonoilowych PLs. Badania mechanistyczne wskazują, że aktywność Lpcat3 wpływa na mobilność lipidów błonowych w żywych komórkach, co sugeruje biofizyczną podstawę wymagania arachidonoilowych PLs w lipidowaniu cząstek lipoproteinowych. Dane te identyfikują Lpcat3 jako kluczowy czynnik w produkcji lipoprotein i ilustrują, w jaki sposób manipulacja składem błony może być wykorzystana jako mechanizm regulacyjny do kontrolowania szlaków metabolicznych.

1914588

Charakterystyka jednoniciowego białka wiążącego DNA z Pseudomonas aeruginosa PAO1.

Jednoniciowe białko wiążące DNA (SSB) odgrywa ważną rolę w metabolizmie DNA, takim jak replikacja, naprawa i rekombinacja DNA, i ma zasadnicze znaczenie dla przeżycia komórek. Scharakteryzowaliśmy właściwości wiązania jednoniciowego DNA (ssDNA) Pseudomonas aeruginosa PAO1 SSB (PaSSB) za pomocą pomiarów wygaszania fluorescencji i analizy przesunięcia ruchliwości elektroforetycznej (EMSA). Analiza oczyszczonego PaSSB metodą chromatografii żelowej ujawniła stabilny tetramer w roztworze. W miareczkowaniu fluorescencyjnym, PaSSB wiązał 22-32 nukleotydy (nt) na tetramer w zależności od stężenia soli. Stosując EMSA scharakteryzowaliśmy stechiometrię PaSSB skompleksowanej z serią homopolimerów ssDNA, a wielkość miejsca wiązania określono na 29 ± 1 nt. Ponadto wyniki EMSA wskazały, że stałe dysocjacji PaSSB dla pierwszego tetrameru były mniejsze niż te dla drugiego tetrameru. Na podstawie tych analiz biofizycznych oczekuje się, że sposób wiązania ssDNA w PaSSB nie będzie współpracował.

1917068

Pierwotne rzęski i koordynacja sygnalizacji receptorowej kinazy tyrozynowej (RTK).

Pierwotne rzęski są organellami czuciowymi opartymi na mikrotubulach, które koordynują szlaki sygnałowe w kontroli cyklu komórkowego, migracji, różnicowaniu i innych procesach komórkowych krytycznych podczas rozwoju i homeostazy tkanek. W związku z tym defekty w budowie lub funkcji rzęsek pierwotnych prowadzą do mnóstwa zaburzeń rozwojowych i stanów patologicznych, znanych obecnie jako ciliopatie. W tym przeglądzie podsumowujemy obecny stan roli rzęsek pierwotnych w koordynowaniu szlaków sygnałowych receptorowej kinazy tyrozynowej (RTK). Ponadto przedstawiamy potencjalne mechanizmy przesłuchu sygnałowego i sieciowania w pierwotnej rzęsce i omawiamy, w jaki sposób defekty w rzęskowej sygnalizacji RTK są powiązane z chorobami i zaburzeniami u ludzi.

1921218

Wykrywanie i ukierunkowanie nawrotu nowotworu poprzez jego odporność na wrodzone efektory we wczesnym nawrocie

Nawrót guza stanowi poważne wyzwanie kliniczne. Nasze dane pokazują, że pojawiające się nawracające nowotwory nabywają fenotyp radykalnie odmienny od ich pierwotnych guzów pierwotnych. Ten fenotyp pozwala im uniknąć wrodzonej odpowiedzi immunologicznej pochodzącej od gospodarza, wywołanej przez progresję od minimalnej choroby resztkowej (MRD) do aktywnie narastającego nawrotu. Badanie przesiewowe pod kątem tej wrodzonej odpowiedzi pozwalało dokładnie przewidzieć, kiedy u myszy nastąpi nawrót. Przedwczesne wywołanie nawrotu MRD spowodowało resensytyzację MRD na pierwotną terapię, co sugeruje możliwą zmianę paradygmatu klinicznego leczenia uśpionej choroby, w której obecne podejście wyczekujące zastąpiono aktywnymi próbami odkrycia MRD przed zakończeniem ewolucji fenotypu ucieczki. Dzięki połączeniu badań przesiewowych z leczeniem drugiego rzutu ukierunkowanym na wrodzoną niewrażliwość, wyleczono do 100% myszy, które w innym przypadku miałyby nawrót. Dane te mogą otworzyć nowe możliwości wczesnego wykrywania i odpowiednio zaplanowanego, wysoce ukierunkowanego leczenia nawrotu nowotworu, niezależnie od typu nowotworu lub leczenia pierwszego rzutu.

1922901

Siły w morfogenezie i modelowaniu tkanek

Podczas rozwoju siły mechaniczne powodują zmiany wielkości, kształtu, liczby, położenia i ekspresji genów komórek. Są zatem integralną częścią wszelkich procesów morfogenetycznych. Wytwarzanie siły przez sieci aktyna-miozyna i przekazywanie siły przez kompleksy adhezyjne to dwa samoorganizujące się zjawiska napędzające morfogenezę tkanek. Koordynacja i integracja sił poprzez transmisję sił dalekiego zasięgu i mechanodetencję komórek w tkankach powodują zmiany kształtu tkanki na dużą skalę. Zewnętrzne siły mechaniczne kontrolują również wzorcowanie tkanki poprzez modulowanie specyfikacji i różnicowania losu komórek. W ten sposób wzajemne oddziaływanie między mechaniką tkankową a sygnalizacją biochemiczną koordynuje morfogenezę tkanki i wzorcowanie w rozwoju.

1933281

MAKROFAGI CD169+ OBEJMUJĄ ANTYGENY LIPIDOWE DO POŚREDNICTWA WCZESNEJ AKTYWACJI NIEZMIENNYCH KOMÓREK NKT W WĘZŁACH CHŁONNYCH

Niezmienne limfocyty T NK (komórki iNKT) biorą udział w obronie gospodarza przed infekcją drobnoustrojową. Chociaż wiadomo, że komórki iNKT rozpoznają glikolipidy prezentowane przez CD1d, jak i gdzie napotykają antygen in vivo, pozostaje niejasne. Tutaj wykorzystaliśmy mikroskopię wielofotonową do wizualizacji dynamiki i aktywacji komórek iNKT w węzłach chłonnych. Po podaniu antygenu komórki iNKT zostały ograniczone w sposób zależny od CD1d w bliskim sąsiedztwie makrofagów CD169(+) zatoki podtorebkowej. Te makrofagi zatrzymywały, internalizowały i prezentowały antygen lipidowy i były wymagane do aktywacji komórek iNKT, wytwarzania cytokin i ekspansji populacji. Tak więc makrofagi CD169(+) mogą działać jako prawdziwe komórki prezentujące antygen kontrolujące wczesną aktywację komórek iNKT i sprzyjające szybkiej inicjacji odpowiedzi immunologicznej.

1941721

Metabolizm tlenu powoduje pęknięcia chromosomów i jest związany z apoptozą neuronów obserwowaną w mutantach naprawiających dwuniciowe pęknięcia DNA

Komórki z niedoborem głównego szlaku naprawy pęknięć dwuniciowego DNA (łączenie niehomologicznych końców DNA [NHEJ]) mają zwiększone spontaniczne pęknięcia chromosomów; jednak źródło tych pęknięć chromosomów pozostaje nieokreślone. Tutaj pokazujemy, że obserwowane spontaniczne pęknięcia chromosomów są częściowo tłumione przez zmniejszenie komórkowego napięcia tlenu. Odwrotnie, podniesienie poziomu reaktywnych form tlenu przez nadekspresję enzymu antyoksydacyjnego dysmutazy ponadtlenkowej 1 (SOD1) u myszy transgenicznej zwiększa pękanie chromosomów. Efekt SOD1 może być również modulowany przez prężność tlenu w komórce. Podwyższone pęknięcie chromosomu koreluje histologicznie ze znacznym wzrostem ilości śmierci komórek neuronalnych w transgenicznych zarodkach Ku86(-/-) SOD1 w porównaniu z obserwowanym w zarodkach Ku86(-/-). Dlatego metabolizm tlenu jest głównym źródłem niestabilności genomowej obserwowanej w komórkach z niedoborem NHEJ i przypuszczalnie we wszystkich komórkach.

1944452

Mutageneza insercyjna w terapii genowej i biologii komórek macierzystych.

CEL PRZEGLĄDU Ostatnie badania przedkliniczne i kliniczne wykazały, że półlosowa insercja transgenów do chromosomalnego DNA komórek krwiotwórczych może indukować rywalizację klonalną, która potencjalnie może nawet wywołać białaczkę lub mięsaka. Mutageneza insercyjna spowodowana przez wektory genowe doprowadziła zatem do dużej niepewności wśród osób opracowujących zaawansowane terapie hematopoetyczne. Niniejszy przegląd podsumowuje nowe badania mechanizmów leżących u podstaw; badania te wykazały możliwość poprawy bezpieczeństwa biologicznego wektora genów i pozwoliły uzyskać nowe informacje na temat biologii komórek macierzystych. OSTATNIE ODKRYCIA Charakterystyczny wzór insercji różnych systemów wektorów retrowirusowych genów można wyjaśnić właściwościami wirusowej integrazy i powiązanych kofaktorów komórkowych. Pojawiają się testy hodowli komórkowych i modele zwierzęce, w tym modele myszy specyficzne dla choroby i podatne na raka, które ujawniają wkład cech wektora i czynników ogólnoustrojowych w indukcję nierównowagi klonalnej. Bazy danych podsumowujące miejsca insercji wektorów w dominujących klonach hematopoetycznych ewoluują jako nowe narzędzia do identyfikacji genów regulujących homeostazę klonów. STRESZCZENIE Badania mechanistyczne nad mutagenezą insercyjną poprzez insercję losowego wektora genów doprowadzą do opracowania ulepszonych narzędzi do zaawansowanej hematopoetycznej terapii komórkowej. Jednocześnie uzyskany zostanie fascynujący wgląd w sieci genów regulujące sprawność komórek, co będzie miało istotne konsekwencje dla dziedzin hematologii, onkologii i medycyny regeneracyjnej.

1946610

Rynki, dotacje bony i bezpłatne sieci łączą się, aby osiągnąć wysoki zasięg netto łóżka na wiejskich obszarach Tanzanii

TŁO Tanzania ma dobrze rozwiniętą sieć komercyjnych sprzedawców ITN. W 2004 r. rząd wprowadził dotację bonów dla kobiet w ciąży, aw połowie 2005 r. pomógł rozprowadzić darmowe siatki wśród osób poniżej piątego roku życia w niewielkiej liczbie dystryktów, w tym w Rufiji na południowym wybrzeżu, podczas kampanii na rzecz zdrowia dzieci. Oceniono wkład tych wielu strategii dostarczania netto środków owadobójczych, istniejących w tym samym czasie i miejscu, do pokrycia w biednej społeczności wiejskiej. METODY Przekrojowe badanie gospodarstw domowych w 6331 członków losowo wybranych 1752 gospodarstw domowych z 31 wiejskich wiosek Systemu Nadzoru Demograficznego w dystrykcie Rufiji w południowej Tanzanii zostało przeprowadzone w 2006 roku. . WNIOSKI Ogólna konsumpcja netto wyniosła 62,7%, 87,2% wśród niemowląt (0 do 1 roku), 81,8% wśród małych dzieci (>1 do 5 lat), 54,5% wśród starszych dzieci (6 do 15 lat) i 59,6% wśród dorosłych (> 15 lat). 30,2% wszystkich sieci zostało poddanych zabiegowi na sześć miesięcy przed wywiadem. Największym źródłem siatek używanych przez niemowlęta były zakupy od sektora prywatnego z dopłatą bonu (41,8%). Połowa sieci używanych przez małe dzieci (50,0%) i ponad jedna trzecia sieci używanych przez dzieci starsze (37,2%) została uzyskana bezpłatnie w ramach kampanii szczepień. Największym źródłem sieci wśród całej populacji był zakup komercyjny (45,1% używania) i był głównym środkiem ochrony dorosłych (60,2% używania). Wszystkie mechanizmy dostarczania, w szczególności sprzedaż sieci po pełnej cenie rynkowej, nie służyły najuboższym, ale nie zaobserwowano różnicy w kapitale własnym między sieciami dotowanymi w formie bonów a sieciami dystrybuowanymi bezpłatnie. WNIOSEK Wszystkie trzy strategie realizacji umożliwiły biednej społeczności wiejskiej osiągnięcie wystarczająco wysokiego zasięgu netto, aby zapewnić ochronę zarówno na poziomie osobistym, jak i wspólnotowym dla całej populacji. Każda z nich dotarła do odpowiedniej grupy docelowej, a darmowe sieci tylko chwilowo stłumiły rynek sieci, co ilustruje, że w tej sytuacji są to podejścia uzupełniające się, a nie wzajemnie wykluczające.

1958440

Poziom ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej we krwi matki w późnej ciąży: związek z masą urodzeniową, płcią i stanem noworodka przy urodzeniu.

Łącznie pobrano 527 próbek krwi od niewyselekcjonowanej populacji kobiet między 36 a 40 tygodniem ciąży. Poziomy ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej (hCG) w surowicy mierzono za pomocą specyficznego testu radioimmunologicznego dla podjednostki beta 1 hCG. Poziom hCG w surowicy był wyższy u pierworódek i kobiet noszących płody żeńskie. Były one również związane z masą urodzeniową dziecka oraz występowaniem niepokoju płodu.

1964163

Specyficzna dla mózgu fosforylacja MeCP2 reguluje zależną od aktywności transkrypcję Bdnf, wzrost dendrytyczny i dojrzewanie kręgosłupa

Mutacje lub duplikacje w MECP2 powodują zespoły Retta i podobne do Retta, zaburzenia neurorozwojowe charakteryzujące się opóźnieniem umysłowym, dysfunkcją motoryczną i zachowaniami autystycznymi. MeCP2 ulega ekspresji w wielu tkankach ssaków i działa jako globalny represor transkrypcji; jednak mechanizmy molekularne, za pomocą których dysfunkcja MeCP2 prowadzi do fenotypów nerwowo-specyficznych RTT, pozostają słabo poznane. Tutaj pokazujemy, że aktywność neuronalna i późniejszy napływ wapnia wyzwalają fosforylację de novo MeCP2 w serynie 421 (S421) przez mechanizm zależny od CaMKII. Fosforylacja MeCP2 S421 jest indukowana selektywnie w mózgu w odpowiedzi na bodźce fizjologiczne. Co istotne, stwierdzamy, że fosforylacja S421 kontroluje zdolność MeCP2 do regulowania wzorców dendrytycznych, morfogenezy kręgosłupa i zależnej od aktywności indukcji transkrypcji Bdnf. Odkrycia te sugerują, że poprzez wyzwolenie fosforylacji MeCP2, aktywność neuronalna reguluje program ekspresji genów, który pośredniczy w dojrzewaniu układu nerwowego i że zakłócenie tego procesu u osób z mutacjami w MeCP2 może leżeć u podstaw neurospecyficznej patologii RTT.

1967017

Metoda genów kandydujących identyfikuje region TRAF1/C5 jako czynnik ryzyka reumatoidalnego zapalenia stawów

Korekta dla: Kurreeman FAS, Padyukov L, Marques RB, Schrodi SJ, Seddighzadeh M, et al. (2007) Podejście genów kandydujących identyfikuje region TRAF1/C5 jako czynnik ryzyka reumatoidalnego zapalenia stawów. PLoS Med 4(9): e278. doi:10.1371/journal.pmed.0040278 W Tabeli 1, stosunek alleli w kolumnie ósmej (Wskaźniki allelib: Przypadki, Kontrole) odnosi się do allelu A:allelu B, a nie allelu1:allela2 jak opisano w przypisie b, gdzie Allel A jest Allel podatności, jak wskazano w kolumnie siódmej. Przypis powinien brzmieć: bLiczba alleli została porównana w przypadkach z kontrolami: allel A: allel B przypadki allel A: allel B kontrole. Allel A odnosi się do alleli podatności podanych w kolumnie siódmej.

1967410

Potencjalne zastosowanie modulatorów sekretazy γ w leczeniu choroby Alzheimera.

Chociaż w ciągu ostatnich 20 lat poczyniono znaczne postępy w zakresie zrozumienia patogenezy choroby Alzheimera, nie udało nam się jeszcze zidentyfikować środków terapeutycznych modyfikujących przebieg choroby, zdolnych do znacznej zmiany przebiegu klinicznego tej powszechnej choroby neurodegeneracyjnej. W tym krótkim przeglądzie omawiamy 2 podejścia, które są obecnie testowane klinicznie (inhibicja γ-sekretazy i modulacja γ-sekretazy) i podkreślamy znaczące różnice między tymi dwoma podejściami terapeutycznymi. Omawiamy również pewne paradygmaty badań translacyjnych i klinicznych oparte na genetycznych i biomarkerach, które mogą pomóc w opracowaniu użytecznego środka terapeutycznego.

1970884

Racjonalne zaprojektowanie szczepionki przeciwko flawiwirusom poprzez zniesienie metylacji 2'-O wirusowego RNA.

Wirusy, które replikują się w cytoplazmie, nie mogą uzyskać dostępu do maszynerii zakrywającej jądro jądra gospodarza. Wirusy te wyewoluowały wirusową metylotransferazę(y) do metylacji czapeczki N-7 i 2'-O ich RNA; alternatywnie, „wyrywają” czapeczkę mRNA gospodarza, tworząc koniec 5' wirusowego RNA. Funkcją 2'-O metylacji czapeczki RNA wirusa jest naśladowanie mRNA komórkowego i unikanie wrodzonej restrykcji odpornościowej gospodarza. Wirus cytoplazmatyczny z defektem 2'-O metylacji jest replikatywny, ale jego wirusowy RNA jest pozbawiony 2'-O metylacji i jest rozpoznawany i eliminowany przez odpowiedź immunologiczną gospodarza. Taki zmutowany wirus mógłby być racjonalnie zaprojektowany jako żywa atenuowana szczepionka. Tutaj używamy wirusa japońskiego zapalenia mózgu (JEV), ważnego flawiwirusa przenoszonego przez komary, aby udowodnić tę nową koncepcję szczepionki. Wykazujemy, że metylotransferaza JEV jest odpowiedzialna zarówno za metylację kapu N-7, jak i 2'-O oraz unikanie wrodzonej odpowiedzi immunologicznej gospodarza. Zrekombinowany wirus całkowicie defektywny w 2'-O metylacji był stabilny w hodowli komórkowej po pasażowaniu przez >30 dni. Zmutowany wirus był atenuowany u myszy, wywoływał silną humoralną i komórkową odpowiedź immunologiczną i zachował zmodyfikowaną mutację in vivo. Pojedyncza dawka immunizacji wywołała u myszy pełną ochronę przed śmiertelną prowokacją szczepami JEV. Pod względem mechanicznym fenotyp atenuacji przypisano zwiększonej wrażliwości zmutowanego wirusa na działanie przeciwwirusowe interferonu i białek IFIT. Podsumowując, wyniki pokazują wykonalność zastosowania wirusa z defektem 2'-O metylacji jako podejścia do szczepionki; to podejście do szczepionki powinno mieć zastosowanie do innych flawiwirusów i nieflawiwirusów, które kodują własne wirusowe 2'-O metylotransferazy.

1974176

Spożywanie owoców a ryzyko cukrzycy typu 2: wyniki trzech prospektywnych podłużnych badań kohortowych

CEL Ustalenie, czy poszczególne owoce są w różny sposób związane z ryzykiem cukrzycy typu 2. PROJEKT Prospektywne podłużne badanie kohortowe. USTAWIENIE Pracownicy służby zdrowia w Stanach Zjednoczonych. UCZESTNICY 66 105 kobiet z Nurses' Health Study (1984-2008), 85 104 kobiet Nurses' Health Study II (1991-2009) i 36 173 mężczyzn z Health Professionals Follow-up Study (1986-2008) głównych chorób przewlekłych na początku tych badań. GŁÓWNY REZULTAT Przypadki zachorowań na cukrzycę typu 2, zidentyfikowane na podstawie samoopisu i potwierdzone dodatkowymi kwestionariuszami. WYNIKI Podczas 3464641 osobolat obserwacji 12198 uczestników zachorowało na cukrzycę typu 2. Po uwzględnieniu osobistych, stylu życia i dietetycznych czynników ryzyka cukrzycy, łączny współczynnik ryzyka cukrzycy typu 2 dla każdych trzech porcji tygodniowo całkowitego spożycia owoców wyniósł 0,98 (95% przedział ufności 0,97 [skorygowany] do 0,99). Przy wzajemnym dostosowaniu poszczególnych owoców, połączone współczynniki ryzyka cukrzycy typu 2 dla każdych trzech porcji tygodniowo wynosiły 0,74 (0,66 do 0,83) dla jagód, 0,88 (0,83 do 0,93) dla winogron i rodzynek, 0,89 (0,79 do 1,01) dla suszonych śliwek 0,93 (0,90 do 0,96) jabłka i gruszki, 0,95 (0,91 do 0,98) banany, 0,95 (0,91 do 0,99) grejpfruty, 0,97 (0,92 do 1,02) brzoskwinie, śliwki i morele, 0,99 (0,95 do 1,03) dla pomarańczy, 1,03 (0,96–1,10) dla truskawek i 1,10 (1,02–1,18) dla kantalupa. Łączny współczynnik ryzyka dla tego samego wzrostu spożycia soku owocowego wyniósł 1,08 (1,05 do 1,11). Związki z ryzykiem cukrzycy typu 2 różniły się istotnie w poszczególnych owocach (p<0,001 we wszystkich kohortach). WNIOSKI Nasze odkrycia sugerują występowanie niejednorodności w związkach między spożyciem owoców przez poszczególne osoby a ryzykiem cukrzycy typu 2. Większe spożycie określonych całych owoców, zwłaszcza jagód, winogron i jabłek, jest istotnie związane z niższym ryzykiem cukrzycy typu 2, podczas gdy większe spożycie soku owocowego wiąże się z wyższym ryzykiem.

1976183

OncomiR-196 promuje inwazyjny fenotyp raka jamy ustnej poprzez szlak sygnałowy NME4-JNK-TIMP1-MMP

TŁO MikroRNA-196 (miR-196), który jest silnie podwyższony w komórkach raka jamy ustnej, ulega nieprawidłowej ekspresji w kilku rakach; jednak znaczenie miR-196 w raku jamy ustnej nie zostało jeszcze zbadane. METODY Zbadano funkcje komórkowe w odpowiedzi na modulację miR-196, w tym wzrost komórek, migrację, inwazję i radiowrażliwość. Badania oparte na algorytmie zostały wykorzystane do identyfikacji celu regulacyjnego miR-196. Docelowy gen miR-196 i dalsze mechanizmy molekularne potwierdzono za pomocą RT-qPCR, western blot, reportera lucyferazy i mikroskopii konfokalnej. Ekspresję miR-196 określono w parach raka i przylegających normalnych tkankach od pacjentów z rakiem jamy ustnej. WYNIKI Zarówno miR-196a, jak i miR-196b wykazywały wysoką nadekspresję w tkance nowotworowej i korelowały z przerzutami do węzłów chłonnych (odpowiednio P = 0,001 i P = 0,006). Funkcjonalnie miR-196 aktywnie promował migrację i inwazję komórek bez wpływu na wzrost komórek. Mechanicznie miR-196 spełniał swoją funkcję, hamując ekspresję NME4 i dalej aktywując p-JNK, tłumiąc TIMP1 i wzmacniając MMP1/9. WNIOSEK miR-196 przyczynia się do raka jamy ustnej poprzez promowanie migracji i inwazji komórek. Klinicznie miR-196a/b był znacząco nadeksprymowany w tkankach nowotworowych i skorelowany z przerzutami do węzłów chłonnych. W ten sposób nasze odkrycia dostarczają nowej wiedzy na temat mechanizmu powstawania przerzutów nowotworowych. miR-196 może służyć jako obiecujący marker dla lepszego leczenia raka jamy ustnej.

1982286

Inżynieria odwrotna onkogennych sieci transkrypcyjnych TLX identyfikuje RUNX1 jako supresor guza w T-ALL

Onkogeny czynnika transkrypcyjnego TLX1 i TLX3 odgrywają kluczową rolę w patogenezie ostrej białaczki limfoblastycznej z limfocytów T (T-ALL). Tutaj wykorzystaliśmy inżynierię odwrotną globalnych sieci transkrypcyjnych, aby rozszyfrować onkogenny obwód regulacyjny kontrolowany przez TLX1 i TLX3. Ta analiza biologii systemów określiła homeobox 1 białaczki z limfocytów T (TLX1) i TLX3 jako główne regulatory onkogennego obwodu transkrypcyjnego rządzącego T-ALL. Warto zauważyć, że analiza struktury sieci tej hierarchicznej sieci zidentyfikowała RUNX1 jako kluczowego mediatora T-ALL indukowanego przez TLX1 i TLX3 i przewidziała rolę supresora nowotworów dla RUNX1 w transformacji limfocytów T. Zgodnie z tymi wynikami zidentyfikowaliśmy nawracające somatyczne mutacje utraty funkcji w RUNX1 w ludzkim T-ALL. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te umieszczają TLX1 i TLX3 na szczycie onkogennej sieci transkrypcyjnej kontrolującej rozwój białaczki, pokazują moc analiz sieciowych w identyfikacji kluczowych elementów w obwodach regulacyjnych rządzących rakiem u ludzi i identyfikują RUNX1 jako gen supresorowy nowotworów w T-ALL .

1986482

Wpływ nowych wytycznych WHO dotyczących leczenia antyretrowirusowego na dynamikę i koszty epidemii HIV w Afryce Południowej

TŁO Od listopada 2009 roku WHO zaleca, aby osoby dorosłe zakażone wirusem HIV rozpoczęły terapię antyretrowirusową (ART) przy liczbie komórek CD4+ ≤350 komórek/µl zamiast ≤200 komórek/µl. Republika Południowej Afryki zdecydowała się przyjąć tę strategię tylko dla ciężarnych i współzakażonych gruźlicą. Oszacowaliśmy wpływ pełnego przyjęcia nowych wytycznych WHO na dynamikę epidemii HIV i związane z nią koszty. METODY I WYSZUKIWANIE Wykorzystaliśmy ustalony model transmisji i kontroli HIV w określonych sieciach seksualnych i placówkach opieki zdrowotnej. Określiliśmy ilościowo model reprezentujący poddystrykt Hlabisa, KwaZulu-Natal, Republika Południowej Afryki. Przewidzieliśmy dynamikę epidemii HIV, liczbę ART i koszty programu zgodnie z nowymi wytycznymi w odniesieniu do leczenia pacjentów przy ≤200 komórek/µl przez następne 30 lat. W ciągu pierwszych pięciu lat nowe wytyczne WHO dotyczące leczenia wymagają około 7% dodatkowych rocznych inwestycji, podczas gdy leczenie otrzymuje 28% więcej pacjentów. Ponadto nastąpi głębszy wpływ na zapadalność na HIV, prowadząc do stosunkowo mniejszych rocznych kosztów po siedmiu latach. Wynikające z tego skumulowane koszty netto osiągają próg rentowności po średnio 16 latach. WNIOSKI Nasze badanie wzmacnia zalecenia WHO dotyczące rozpoczynania ART od ≤350 komórek/µl dla wszystkich pacjentów zakażonych wirusem HIV. Oprócz korzyści związanych z zaoszczędzeniem wielu lat życia, skromne frontloading wydaje się prowadzić do oszczędności netto w ograniczonym horyzoncie czasowym. To odkrycie jest odporne na alternatywne założenia i przewidywalne zmiany cen i skuteczności ART. Dlatego RPA powinna dążyć do szybkiej rozbudowy swojej infrastruktury opieki zdrowotnej, aby w pełni uwzględnić nowe wytyczne WHO.

1991105

Podział mitochondrialny związany z ER łączy dystrybucję mitochondrialnego i mitochondrialnego DNA w drożdżach

Podział mitochondrialny jest ważny dla dystrybucji i funkcji mitochondriów. Ostatnie dane wykazały, że kontakty ER-mitochondria wyznaczają miejsca podziału mitochondriów, ale podstawa molekularna i funkcje tych kontaktów nie są zrozumiałe. Tutaj pokazujemy, że u drożdży kompleks wiążący ER-mitochondria, ERMES i wysoce konserwatywna GTPaza Miro, Gem1, są przestrzennie i funkcjonalnie połączone z podziałem mitochondrialnym związanym z ER. Gem1 działa jako negatywny regulator kontaktów ER-mitochondria, aktywności wymaganej do przestrzennego rozdzielania i dystrybucji nowo wygenerowanych końcówek mitochondrialnych po podziale. Wcześniejsze dane wykazały, że ERMES lokalizuje się z podzbiorem aktywnie replikujących się nukleoidów mitochondrialnych. Pokazujemy, że podział mitochondrialny jest przestrzennie powiązany z nukleoidami i że większość tych nukleoidów segreguje przed podziałem, co skutkuje ich dystrybucją do nowo wygenerowanych końcówek w sieci mitochondrialnej. W związku z tym postulujemy, że podział związany z ER służy do powiązania dystrybucji mitochondriów i nukleoidów mitochondrialnych w komórkach. DOI: http://dx.doi.org/10.7554/eLife.00422.001.

1996292

Autoprzeciwciało BMI-1 jako nowy potencjalny biomarker raka szyjki macicy

BMI-1 ulega nadekspresji w różnych nowotworach, co może wywołać odpowiedź immunologiczną prowadzącą do indukcji autoprzeciwciał. Jednak autoprzeciwciało BMI-1 jako biomarker rzadko było badane, z wyjątkiem raka nosogardzieli. Nie jest jasne, czy autoprzeciwciała BMI-1 mogą być stosowane jako biomarker raka szyjki macicy. W tym badaniu białka BMI-1 wyizolowano przez przeszukanie biblioteki cDNA faga T7 z mieszanych tkanek raka szyjki macicy. Przeanalizowaliśmy poziomy autoprzeciwciał BMI-1 w próbkach surowicy od 67 pacjentów z rakiem szyjki macicy i 65 kontroli za pomocą ELISA i immunoblotu. Poziomy mRNA lub białka BMI-1 były nadmiernie wyrażane w liniach komórek raka szyjki macicy. Wyniki Immunoblot wykazały zwiększone poziomy autoprzeciwciał BMI-1 w surowicach pacjentów w porównaniu z normalnymi surowicami. Dodatkowo wyniki testu powinowactwa przeciwciał wykazały, że nie było różnicy między polipami szyjki macicy a normalną surowicą poziomu autoprzeciwciał BMI-1, ale była ona znacznie większa w surowicach pacjentów niż w normalnych kontrolach (pacjent 0,827±0,043 i normalny 0,445±0,023 ; P<0,001). Co więcej, poziomy autoprzeciwciał BMI-1 istotnie wzrosły w I stadium (0,672±0,019) w porównaniu do surowic normalnych (P<0,001), a poziomy autoprzeciwciał BMI-1 rosły stopniowo w trakcie progresji nowotworu (stadium I 0,672±0,019). II stopień 0,775 ±0,019, III stopień 0,890 ±0,027, IV stopień 1,043±0,041), które były istotnie skorelowane z progresją raka szyjki macicy (p<0,001). Analizy statystyczne wykorzystujące krzywe regresji logistycznej i charakterystyki operacyjnej odbiornika (ROC) wykazały, że poziom autoprzeciwciał BMI-1 może być stosowany jako biomarker raka szyjki macicy (czułość 0,78 i swoistość 0,76; AUC = 0,922). Podsumowując, pomiar poziomu autoprzeciwciał BMI-1 u pacjentek z rakiem szyjki macicy może mieć kliniczną wartość prognostyczną, jak również niespecyficzny tkankowo biomarker dla nowotworów wykazujących ekspresję BMI-1.

2000038

MikroRNA mogą generować progi ekspresji genów docelowych

MikroRNA (miRNA) to krótkie, wysoce konserwatywne niekodujące cząsteczki RNA, które hamują ekspresję genów w sposób zależny od sekwencji. Przeprowadziliśmy pomiary pojedynczych komórek za pomocą ilościowej mikroskopii fluorescencyjnej i cytometrii przepływowej, aby monitorować ekspresję białka docelowego genu w obecności i braku regulacji przez miRNA. Stwierdzamy, że chociaż średni poziom represji jest skromny, zgodnie z wcześniejszymi pomiarami populacyjnymi, represje między poszczególnymi komórkami są bardzo zróżnicowane. W szczególności pokazujemy, że regulacja przez miRNA ustanawia próg poziomu docelowego mRNA, poniżej którego produkcja białka jest silnie tłumiona. W pobliżu tego progu ekspresja białka reaguje wrażliwie na wprowadzanie docelowego mRNA, zgodnie z matematycznym modelem miareczkowania molekularnego. Wyniki te pokazują, że miRNA mogą działać zarówno jako przełącznik, jak i dostrajacz ekspresji genów.

2014909

Onkogenna sygnalizacja mTOR rekrutuje komórki supresorowe pochodzenia szpikowego, aby promować inicjację nowotworu

Komórki supresorowe pochodzenia szpikowego (MDSC) odgrywają kluczową rolę w progresji raka pierwotnego i przerzutowego. Regulacja MDSC jest bardzo zmienna, nawet wśród pacjentów z tym samym typem nowotworu złośliwego, a mechanizmy rządzące taką różnorodnością są w dużej mierze nieznane. Tutaj, integrując genomikę ludzkiego nowotworu i syngeniczne modele nowotworu sutka, pokazujemy, że sygnalizacja mTOR w komórkach rakowych dyktuje zdolność guza sutka do stymulowania akumulacji MDSC poprzez regulację G-CSF. Hamowanie tego szlaku lub jego aktywatorów (na przykład FGFR) upośledza progresję nowotworu, która jest częściowo ratowana przez przywrócenie MDSC lub G-CSF. Komórki inicjujące nowotwór (TIC) wykazują podwyższony poziom G-CSF. MDSC wzajemnie zwiększają częstotliwość TIC poprzez aktywację Notch w komórkach nowotworowych, tworząc pętlę sprzężenia zwrotnego. Analizy pierwotnych raków piersi i heteroprzeszczepów pochodzących od pacjentów potwierdzają te mechanizmy u pacjentów. Odkrycia te ustalają niekanoniczną onkogenną rolę sygnalizacji mTOR w rekrutacji pronowotworowych MDSC i pokazują, w jaki sposób określone podzbiory rakowe mogą ewoluować, aby promować i zależeć od odrębnego mikrośrodowiska immunologicznego.

2015126

Postępowanie z kobietami z genetyczną predyspozycją do raka piersi.

Postępowanie z kobietami z genetyczną predyspozycją do raka piersi wymaga starannego planowania. Kobiety, które mają mutacje BRCA 1 i BRCA 2, mają zwiększone ryzyko raka piersi, a także innych nowotworów, zwłaszcza raka jajnika. Badania przesiewowe, chirurgia profilaktyczna i chemoprewencja są powszechnie stosowanymi strategiami postępowania z tymi pacjentami, a kobiety mogą wybrać więcej niż jedną z tych strategii. Żadne randomizowane prospektywne badania nie oceniały wpływu tych strategii szczególnie na nosicieli mutacji. Wszystkich pacjentów należy poinformować, że badania przesiewowe, zabiegi profilaktyczne i chemoprewencja mogą przynieść zarówno szkody, jak i korzyści.

2015929

Astrocyty od rodzinnych i sporadycznych pacjentów z ALS są toksyczne dla neuronów ruchowych

Stwardnienie zanikowe boczne (ALS) jest śmiertelną chorobą neuronów ruchowych, w której astrocyty w znacznym stopniu przyczyniają się do śmierci neuronów ruchowych w rodzinnym (F)ALS. Jednak proponowana rola astrocytów w patologii ALS wywodzi się częściowo z gryzoniowych modeli FALS opartych na dominujących mutacjach w genie dysmutazy ponadtlenkowej 1 (SOD1), które stanowią <2% wszystkich przypadków ALS. Ich rola w sporadycznym (S)ALS, który dotyka >90% pacjentów z ALS, pozostaje do ustalenia. Używając astrocytów wygenerowanych z tkanki pośmiertnej zarówno od pacjentów z FALS, jak i SALS, pokazujemy, że astrocyty pochodzące z obu grup pacjentów są podobnie toksyczne dla neuronów ruchowych. Wykazujemy również, że SOD1 jest realnym celem dla SALS, ponieważ jego knockdown znacznie osłabia toksyczność, w której pośredniczą astrocyty, wobec neuronów ruchowych. Nasze dane podkreślają astrocyty jako niekomórkowy, autonomiczny składnik SALS i zapewniają system modelowy in vitro do badania powszechnych mechanizmów chorobowych i oceny potencjalnych terapii SALS i FALS.

2028532

Program ćwiczeń funkcjonalnych o wysokiej intensywności i wzbogacony w białko suplement energetyczny dla osób starszych zależnych od codziennych czynności: randomizowana, kontrolowana próba.

Celem tego randomizowanego, kontrolowanego badania było ustalenie, czy program ćwiczeń funkcjonalnych o wysokiej intensywności poprawia równowagę, zdolność chodu i siłę kończyn dolnych u osób starszych zależnych od codziennych czynności oraz czy przyjmowanie suplementów energetycznych wzbogaconych w białko bezpośrednio po ćwiczenia potęgują efekty treningu. Sto dziewięćdziesiąt jeden starszych osób, które są zależne od czynności życia codziennego, mieszkają w placówkach opiekuńczych i mają wynik Mini-Mental State Examination (MMSE) wynoszący ? Uczestniczyło 10 osób. Zostały one losowo przydzielone do programu ćwiczeń funkcjonalnych o wysokiej intensywności lub aktywności kontrolnej, która obejmowała 29 sesji w ciągu 3 miesięcy, a także do wzbogaconego w białko suplementu energetycznego lub placebo. Skala równowagi Berga, tempo chodu we własnym tempie i maksymalna prędkość chodu oraz maksimum siły kończyn dolnych po jednym powtórzeniu były obserwowane po trzech i sześciu miesiącach i analizowane za pomocą czynnikowej ANCOVA 2 x 2, stosując zasadę intencji leczenia. Po trzech miesiącach grupa ćwicząca poprawiła się znacząco w szybkości chodu we własnym tempie w porównaniu z grupą kontrolną (średnia różnica 0,04 m/s, p = 0,02). Po sześciu miesiącach nastąpiła znaczna poprawa na korzyść grupy ćwiczącej w skali Berg Balance Scale (1,9 punktu, p = 0,05), szybkości chodu we własnym tempie (0,05 m/s, p = 0,009) oraz siły kończyn dolnych (10,8 kg, p = 0,03). Nie zaobserwowano efektów interakcji między ćwiczeniami a interwencjami żywieniowymi. Podsumowując, program ćwiczeń funkcjonalnych o wysokiej intensywności ma pozytywne długoterminowe skutki w zakresie równowagi, zdolności chodu i siły kończyn dolnych u osób starszych zależnych od codziennych czynności. Przyjmowanie wzbogaconej w białko odżywki energetycznej bezpośrednio po ćwiczeniach nie wydaje się zwiększać efektów treningu.

2030623

Hamowanie utleniania kwasów tłuszczowych moduluje immunosupresyjne funkcje komórek supresorowych pochodzenia szpikowego i wzmacnia terapie przeciwnowotworowe

Komórki supresorowe pochodzenia szpikowego (MDSC) promują wzrost guza poprzez hamowanie odporności komórek T i promowanie proliferacji i migracji komórek złośliwych. Potencjał terapeutyczny blokowania MDSC w guzach jest ograniczony przez ich heterogeniczność, plastyczność i oporność na różne środki chemioterapeutyczne. Ostatnie badania podkreśliły rolę szlaków metabolicznych energii w różnicowaniu i funkcjonowaniu komórek odpornościowych; jednak cechy metaboliczne regulujące MDSC pozostają niejasne. Naszym celem było określenie szlaku(ów) metabolizmu energii wykorzystywanego przez MDSC, ustalenie jego wpływu na ich funkcję immunosupresyjną oraz sprawdzenie, czy jego hamowanie blokuje MDSC i wzmacnia terapie przeciwnowotworowe. Korzystając z kilku mysich modeli guzów, stwierdziliśmy, że MDSC naciekające nowotwór (T-MDSC) zwiększa wychwyt kwasów tłuszczowych i aktywuje utlenianie kwasów tłuszczowych (FAO). Towarzyszył temu wzrost masy mitochondrialnej, regulacja w górę kluczowych enzymów FAO i zwiększone zużycie tlenu. Farmakologiczne hamowanie FAO blokowało szlaki i funkcje hamujące układ odpornościowy w T-MDSC i zmniejszało wytwarzanie hamujących cytokin. Samo hamowanie FAO znacznie opóźniło wzrost guza w sposób zależny od komórek T i wzmocniło działanie przeciwnowotworowe adaptacyjnej terapii komórkami T. Co więcej, hamowanie FAO w połączeniu z chemioterapią w niskich dawkach całkowicie hamowało działanie immunosupresyjne T-MDSC i wywoływało znaczące działanie przeciwnowotworowe. Co ciekawe, podobny wzrost wychwytu kwasów tłuszczowych i ekspresji enzymów związanych z FAO stwierdzono w ludzkich MDSC we krwi obwodowej i nowotworach. Wyniki te potwierdzają możliwość przetestowania hamowania FAO jako nowatorskiego podejścia do blokowania MDSC i ulepszania różnych terapii przeciwnowotworowych.

2032877

Przewidywanie śmiertelności pacjentów hospitalizowanych z powodu zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc.

CEL Identyfikacja czynników wpływających na rokowanie krótkoterminowe pacjentów z zaostrzoną przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). PACJENCI I METODY Przebadano 590 pacjentów z POChP jako chorobą pierwotną, którzy byli hospitalizowani na oddziale pneumologicznym szpitala uniwersyteckiego w latach 1981-1990. Dla wszystkich pacjentów przyjęto ustandaryzowany protokół leczenia ostrego zaostrzenia POChP. Rejestr pacjentów został retrospektywnie przeanalizowany przez dwóch obserwatorów i zebrano 23 kliniczne i laboratoryjne zmienne określające stan pacjenta przy przyjęciu. Wzięto również pod uwagę dane dotyczące wieku i gazu tętniczego, a także odnotowywano wynikową śmiertelność. Odtwarzalność międzyobserwatorowa została przetestowana poprzez obliczenie współczynnika kappa i rho Spearmana odpowiednio dla zmiennych dychotomicznych i ciągłych. Związek czynników klinicznych i laboratoryjnych z wynikiem oceniano najpierw za pomocą analizy jednowymiarowej, a następnie za pomocą analizy regresji logistycznej oceniającej niezależną rolę predykcyjną zmiennych, o których wcześniej wykazano, że są jednozmiennie skorelowane ze śmiertelnością. WYNIKI Śmiertelność wyniosła 14,4%. Logistyczna analiza regresji zidentyfikowała cztery niezależne predyktory zgonu: wiek (iloraz szans [OR] 1,07; 95% przedział ufności [CI] 1,04 do 1,11), pęcherzykowo-tętniczy gradient tlenu większy niż 41 mm Hg (OR 2,33; 95% CI 1,39 do 3,90), arytmie komorowe (OR 1,91; 95% CI 1,10 do 3,31) i migotanie przedsionków (OR 2,27; 95% CI 1,14 do 4,51). WNIOSKI Chorych z zaostrzeniem POChP o wysokim ryzyku zgonu można zidentyfikować w momencie przyjęcia do szpitala. Zmienne odzwierciedlające dysfunkcję serca są ważnymi wyznacznikami tego ryzyka. Wśród danych dotyczących funkcji płuc tylko pęcherzykowy gradient tlenu ma wpływ na model predykcyjny.

2033917

Klatryna jest wymagana do funkcjonowania wrzeciona mitotycznego

Klatryna ma ustaloną funkcję w tworzeniu pęcherzyków, które przenoszą błonę i białka wokół komórki. Tworzenie się pęcherzyków pokrytych klatryną zachodzi w sposób ciągły w niedzielących się komórkach, ale zostaje zatrzymane podczas mitozy, kiedy klatryna koncentruje się w aparacie wrzeciona. Tutaj pokazujemy, że klatryna stabilizuje włókna wrzeciona mitotycznego, aby wspomóc zrastanie się chromosomów. Klatryna związana z wrzecionem bezpośrednio przez domenę aminokońcową łańcucha ciężkiego klatryny. Zubożenie ciężkiego łańcucha klatryny przy użyciu interferencji RNA przedłużającej mitozę; Włókna kinetochorowe uległy destabilizacji, co prowadziło do wadliwej kongregacji chromosomów z płytką metafazową i trwałej aktywacji punktu kontrolnego wrzeciona. Normalną mitozę uratowała triskelia klatryny, ale nie N-końcowa domena łańcucha ciężkiego klatryny, co wskazuje, że stabilizacja włókien kinetochorowych była zależna od unikalnej struktury klatryny. Znaczenie klatryny dla prawidłowej mitozy może mieć znaczenie dla zrozumienia ludzkich nowotworów, które obejmują fuzje genów łańcucha ciężkiego klatryny.

2039912

Pochodzenie i funkcja neuronalna niesynaptycznego glutaminianu in vivo.

Podstawowy glutaminian zewnątrzkomórkowy pobrany in vivo jest obecny w stężeniach mikromolowych w przestrzeni zewnątrzkomórkowej poza szczeliną synaptyczną i nie jest znane ani pochodzenie, ani funkcja tego glutaminianu. Ten raport ujawnia, że ​​blokada uwalniania glutaminianu z antyportera cystyno-glutaminian spowodowała znaczny spadek (60%) pozasynaptycznych poziomów glutaminianu w prążkowiu szczura, podczas gdy blokada zależnych od napięcia kanałów Na+ i Ca2+ spowodowała stosunkowo minimalne zmiany (0-30%). ). Wskazuje to, że pierwotne pochodzenie pozasynaptycznego glutaminianu in vivo w prążkowiu wynika z niepęcherzykowego uwalniania glutaminianu przez antyporter cystyno-glutaminian. Mierząc wychwyt [35S]cystyny, wykazano, że podobnie do uwalniania pęcherzykowego, aktywność antyportera cystyno-glutaminianowego jest ujemnie regulowana przez metabotropowe receptory glutaminianu grupy II (mGluR2/3) poprzez mechanizm kinazy białkowej zależnej od cAMP. Wykazano, że glutaminian zewnątrzkomórkowy pochodzący z antyportera reguluje zewnątrzkomórkowe poziomy glutaminianu i dopaminy. Infuzja antagonisty mGluR2/3 (RS)-1-amino-5-fosfonoindano-1-karboksylowego (APICA) zwiększała poziomy glutaminianu pozakomórkowego, a wcześniejsza blokada antyportera zapobiegała indukowanemu przez APICA wzrostowi pozakomórkowego glutaminianu. Sugeruje to, że glutaminian uwalniany z antyportera jest źródłem endogennego tonu na mGluR2/3. Blokada antyportera powodowała również wzrost pozakomórkowej dopaminy, który został odwrócony przez wlew agonisty mGluR2/3 (2R,4R)-4-aminopirolidyno-2,4-dikarboksylan, co wskazuje, że glutaminian pochodzący z antyportera może modulować transmisję dopaminy przez mGluR2/ 3 heteroreceptory. Wyniki te sugerują, że niepęcherzykowe uwalnianie z antyportera cystyna-glutaminian jest głównym źródłem pozakomórkowego glutaminianu in vivo i że ten glutaminian może modulować zarówno transmisję glutaminianu, jak i dopaminy.

2042250

Powiązane z chorobą funkcje IL-33: nowe dziecko w rodzinie IL-1

Interleukina-33 (IL-33), nowo opisany członek rodziny IL-1, ulega ekspresji w wielu typach komórek po stymulacji prozapalnej i uważa się, że jest uwalniana podczas lizy komórek. Receptor IL-33, składający się z białka pomocniczego receptora ST2 i IL-1, jest również szeroko eksprymowany, szczególnie przez komórki pomocnicze T2 (TH2) i komórki tuczne. IL-33 chroni gospodarza przed infekcją robakami i zmniejsza miażdżycę poprzez promowanie odpowiedzi immunologicznych typu TH2. Jednak IL-33 może również promować patogenezę astmy poprzez namnażanie komórek TH2 i pośredniczyć w zapaleniu stawów, atopowym zapaleniu skóry i anafilaksji poprzez aktywację komórek tucznych. Zatem IL-33 może być nowym celem interwencji terapeutycznej w wielu chorobach.

2048139

Terapia interferonem alfa w wirusowym zapaleniu wątroby typu C: zakończenie leczenia i wskaźniki odpowiedzi wśród pacjentów z zaburzeniami związanymi z używaniem substancji

Wstęp: Osoby z zaburzeniami używania substancji (SUD) są narażone na zwiększone ryzyko zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV), a niewiele badań analizowało ich reakcje na leczenie empirycznie. Celem tego badania była ocena zakończenia terapii interferonem alfa (IFN) i odsetka odpowiedzi wśród pacjentów z HCV, którzy mieli w wywiadzie współwystępujące SUD. Potrzeba więcej danych, aby opracować strategie leczenia i wytyczne dla tych pacjentów. Korzystając z bazy danych dokumentacji medycznej, zebrano retrospektywnie informacje o 307 437 weteranów zarejestrowanych w Veterans Integrated Service Network 20 (VISN 20) Veterans Healthcare Administration (VHA) w latach 1998-2003. Dla pacjentów leczonych dowolnym rodzajem IFN (w tym regularnym lub Pegylowany IFN) lub terapię skojarzoną (IFN i rybawiryna), u których stwierdzono genotyp HCV, ukończenie IFN i odsetek odpowiedzi, porównano wśród pacjentów z historią SUD (Grupa SUD+) i pacjentów bez SUD w wywiadzie (Grupa SUD). Analiza wskaźników wykazała, że ​​w porównaniu z grupą SUD-, grupa SUD+ miała takie samo prawdopodobieństwo zakończenia terapii IFN, jeśli miała genotypy 2 i 3 (73,1% vs 68,0%) oraz genotypy 1 i 4 (39,5% vs. 39,9%). W próbie wszystkich pacjentów, którzy rozpoczęli terapię IFN, grupy SUD- i SUD+ z podobnym prawdopodobieństwem osiągnęły koniec odpowiedzi na leczenie (genotypy 2 i 3, 52,8% vs. 54,3%; genotypy 1 i 4, 24,5% vs. 24,8 %) i trwałą odpowiedź wirusologiczną (genotypy 2 i 3, 42,6% w porównaniu z 41,1%; genotypy 1 i 4: 16,0% w porównaniu z 22,3%). Wnioski Osoby z wywiadem SUD i bez wywiadu odpowiadały na leczenie przeciwwirusowe HCV w podobnym tempie . Podsumowując, wyniki te sugerują, że pacjenci ze współistniejącymi chorobami SUD i HCV mogą z powodzeniem ukończyć terapię przeciwwirusową.

2052720

Związek między zakażeniem Helicobacter pylori a ryzykiem raka żołądka: dowody z prospektywnego badania.

CEL Zbadanie związku między rakiem żołądka a wcześniejszym zakażeniem Helicobacter pylori. PROJEKT Porównanie kazuistyczno-kontrolne częstości występowania przeciwciał IgG przeciwko H pylori w próbkach krwi pobranych prospektywnie przed rozpoznaniem raka żołądka w przypadkach. Obecność przeciwciała przeciwko H pylori (powyżej 10 mikrogramów IgG/ml) określono w teście immunoenzymatycznym (ELISA). PRZEDMIOTÓW 29 mężczyzn z późniejszym rozpoznaniem raka żołądka i 116 osób w grupie kontrolnej w wieku wybranych spośród ponad 22 000 mężczyzn w średnim wieku uczestniczących w dwóch trwających badaniach kohortowych (badanie British United Provident Association i badanie Caerphilly collaborative heart disease), którzy dostarczyli próbki krwi podczas 1975-1982. WYNIKI 20 z 29 przypadków (69%) i 54 ze 116 kontroli (47%) było pozytywnych dla przeciwciał specyficznych dla H pylori. Mediana specyficznego stężenia IgG była znacząco wyższa w przypadkach niż kontrola (90 mikrogramów/ml wobec 3,6 mikrograma/ml, p < 0,01). Szacowany iloraz szans dla ryzyka raka żołądka u osób z historią zakażenia H pylori wyniósł 2,77 (95% przedział ufności 1,04 do 7,97, 2p = 0,039). WNIOSKI Zakażenie H pylori może być ważną przyczyną raka żołądka; od 35% do 55% wszystkich przypadków może być związanych z taką infekcją.

2053540

Onkostatyna M i czynnik hamujący białaczkę nie wykorzystują u myszy tego samego receptora funkcjonalnego.

Onkostatyna M (OSM) i czynnik hamujący białaczkę (LIF) należą do podrodziny cytokin interleukiny-6 (IL-6), która wykorzystuje wspólny przetwornik sygnału gp130. Ludzka OSM (hOSM) i LIF mają wspólny funkcjonalny receptor o wysokim powinowactwie, który składa się z podjednostki gp130 i receptora LIF beta (LIFRbeta). Ostatnio stwierdzono, że drugi receptor o wysokim powinowactwie do hOSM jest tworzony przez gp130 i podjednostkę beta receptora hOSM. Jednak natura mysiej OSM (mOSM) i jej receptorów pozostaje nieznana. Używając niedawno sklonowanego cDNA mOSM, wyprodukowaliśmy zrekombinowany mOSM i zbadaliśmy jego aktywność biologiczną i strukturę receptora. Linie mysich komórek krwiotwórczych M1 i DA1.a, embrionalna linia komórek macierzystych CCE oraz transfektanty Ba/F3 wyrażające gp130 i LIFRbeta reagowały równie dobrze na mysie LIF (mLIF) i hOSM, podczas gdy komórki te reagowały na mOSM tylko 30-krotnie do 100-krotnie wyższego stężenia niż w przypadku mLIF i hOSM. Natomiast komórki NIH3T3 odpowiedziały na mOSM, ale nie na mLIF i hOSM. Analiza wykresu Scatcharda wykazała, że ​​mOSM wiązał się z gp130 z niskim powinowactwem (kd = 2,8 do 4,2 nmol/l) i że powinowactwo wiązania nie wzrastało w obecności LIFRbeta. Jednak mOSM wiązał się z komórkami NIH3T3 z wysokim powinowactwem (kd = 660 pmol/L), podczas gdy mLIF w ogóle nie wiązał się z komórkami NIH3T3. Wyniki te wskazują, że w przeciwieństwie do hOSM, mOSM i mLIF nie mają tego samego funkcjonalnego receptora, a mOSM dostarcza sygnały tylko poprzez swój specyficzny kompleks receptorowy. Dalsze badania na myszach zdefiniują fizjologiczną rolę OSM.

2056197

Wielofunkcyjne obrazowanie naczyń in vivo z wykorzystaniem fluorescencji w bliskiej podczerwieni II

Obrazowanie epifluorescencyjne in vivo w czasie rzeczywistym unaczynienia kończyn tylnych myszy w drugim regionie bliskiej podczerwieni (NIR-II) przeprowadza się przy użyciu jednościennych nanorurek węglowych jako fluoroforów. Zarówno wysoka rozdzielczość przestrzenna (∼30 μm), jak i czasowa (<200 ms na klatkę) dla obrazowania małych naczyń jest osiągana na głębokości 1–3 mm w tylnej kończynie dzięki korzystnemu oknu optycznemu NIR-II, które zapewnia głęboką penetrację anatomiczną i niskie rozpraszanie. Ta rozdzielczość przestrzenna jest nieosiągalna przy użyciu tradycyjnego obrazowania NIR (NIR-I) lub mikroskopowej tomografii komputerowej, a rozdzielczość czasowa znacznie przewyższa techniki obrazowania mikroskopowego skaningowego. Naczynia tętnicze i żylne są jednoznacznie różnicowane za pomocą dynamicznej techniki obrazowania NIR-II ze wzmocnieniem kontrastowym na podstawie ich odmiennej hemodynamiki. Co więcej, głęboka penetracja tkanek oraz wysoka rozdzielczość przestrzenna i czasowa obrazowania NIR-II pozwalają na precyzyjną ocenę ilościową prędkości krwi zarówno w prawidłowych, jak i niedokrwionych tętnicach udowych, co wykracza poza możliwości ultrasonografii przy niższych prędkościach krwi.

2058909

Przeżycie raka jelita grubego w grupach społeczno-ekonomicznych w Anglii: zmienność występuje głównie w krótkim okresie po rozpoznaniu.

UNLABELLED Celem tego badania było zbadanie różnic w przeżywalności z nowotworami między grupami społeczno-ekonomicznymi w Anglii, ze szczególnym uwzględnieniem przeżywalności w krótkim okresie obserwacji. PACJENCI I METODY Osoby, u których zdiagnozowano raka jelita grubego w latach 1996-2004 w Anglii, zostały zidentyfikowane z rejestrów nowotworowych. Obliczono pięcioletnie skumulowane względne przeżycie i nadmierną śmiertelność. WYNIKI W przypadku raka okrężnicy w pierwszym miesiącu obserwacji zaobserwowano bardzo wysoki wskaźnik zgonów, który był najwyższy w grupach upośledzonych społeczno-ekonomicznie. W kolejnych okresach wskaźniki nadwyżek umieralności były znacznie niższe i występowało mniejsze zróżnicowanie społeczno-ekonomiczne. Wzorzec zmienności nadwyżek śmiertelności był generalnie podobny w przypadku raka odbytnicy, ale społeczno-ekonomiczna różnica w śmiertelności utrzymywała się o kilka lat dłużej. Gdyby nadmierna śmiertelność w całej populacji pacjentów z rakiem jelita grubego była taka sama jak obserwowana w najbogatszym kwintylu społeczno-ekonomicznym, roczna redukcja wyniosłaby 360 zgonów z powodu raka okrężnicy i 336 zgonów u pacjentów z rakiem odbytnicy. Te zgony wystąpiły prawie całkowicie w pierwszym miesiącu i pierwszym roku po postawieniu diagnozy. WNIOSEK Ostatnie postępy w krajowym programie kontroli raka obejmują coraz większy nacisk na pomiary wyników, przy czym krótkoterminowe przeżycie raka jest operacyjną miarą zmienności i postępu w kontroli raka. Dostarczając wskazówek na temat charakteru różnic w przeżywalności między grupami społeczno-ekonomicznymi, przedstawione tu wyniki dają silne wsparcie dla tej strategii.

2060137

Przebudowa miocytów serca za pośrednictwem mechanosensingu zależnego od N-kadheryny.

Adhezja komórka do komórki ma kluczowe znaczenie dla utrzymania strukturalnej i funkcjonalnej integralności komórek serca. Niewiele wiadomo na temat mechanowrażliwości i mechanotransdukcji interakcji komórka-komórka. Większość badań nad mechanotransdukcją serca i miofibrylogenezą koncentrowała się na interakcjach swoistych między komórką a macierzą pozakomórkową (ECM). Badanie to ocenia bezpośrednią rolę adhezji międzykomórkowej, w szczególności mechanotransdukcji za pośrednictwem N-kadheryny, na morfologię i wewnętrzną organizację miocytów serca noworodków. Wyniki pokazują, że przyłączenia komórek za pośrednictwem kadheryny są zdolne do wywołania odpowiedzi sieci cytoszkieletu podobnej do odpowiedzi i transmisji siły za pośrednictwem integryny, wpływając na organizację miofibrylarną, kształt miocytów i sztywność korową. Wykazano, że siły pociągowe, w których pośredniczy N-kadheryna, są porównywalne z siłami utrzymywanymi przez ECM. Kierunkowe zmiany przewidywanych sił trakcyjnych w funkcji przyłożonych obciążeń (sztywność żelu) stanowią dodatkowy dowód na to, że N-kadheryna jest mechanowrażliwym receptorem adhezji. Co uderzające, odpowiedź wrażliwości mechanicznej (wzmocnienie) pod względem zmierzonego obszaru rozprzestrzeniania się komórek jako funkcja przyłożonego obciążenia (sztywność podłoża adhezyjnego) była konsekwentnie wyższa dla powierzchni pokrytych N-kadheryną w porównaniu z powierzchniami pokrytymi białkiem ECM. Ponadto, architektura cytoszkieletu miocytów w mikrośrodowisku adhezyjnym N-kadheryny była charakterystycznie różna od tej w środowisku ECM, co sugeruje, że dwa systemy adhezji mechanotransdukcyjnej komórek mogą odgrywać zarówno niezależne, jak i uzupełniające się role w organizacji przestrzennej cytoszkieletu miocytów. Wyniki te wskazują, że percepcja i przekazywanie siły między komórkami są zaangażowane w organizację i rozwój struktury i funkcji serca.

2061878

NEAT1: nowy, związany z rakiem, długi niekodujący RNA

Nieprawidłową nadekspresję długiego niekodującego RNA NEAT1 (transkrypt zespołu paraspeckle 1) udokumentowano w różnych typach guzów litych, takich jak rak płuc, rak przełyku, rak jelita grubego i rak wątrobowokomórkowy, w których jego wysoki poziom wiąże się ze słabym rokowanie. W przeciwieństwie do tego, NEAT1 jest obniżony w ostrej białaczce promielocytowej, gdzie promuje różnicowanie leukocytów. W tym przeglądzie przedstawiamy przegląd aktualnych dowodów dotyczących roli onkogennej i potencjalnej użyteczności klinicznej NEAT1. Dalsze badania są uzasadnione, aby wyjaśnić mechanizmy poprzedzające i następcze nadekspresji NEAT1.

2062382

Funkcja i potencjał terapeutyczny długich niekodujących RNA w rozwoju i chorobie sercowo-naczyniowej

Upowszechnienie analiz całego genomu i sekwencjonowania RNA doprowadziło do odkrycia, że ​​duża część ludzkiego genomu, choć skutecznie transkrybowana, nie koduje białek. Długie niekodujące RNA okazały się krytycznymi regulatorami ekspresji genów zarówno w stanach normalnych, jak i chorobowych. Badania nad długimi niekodującymi RNA ulegającymi ekspresji w sercu, w połączeniu z badaniami asocjacji genów, ujawniły, że cząsteczki te są regulowane podczas rozwoju i choroby układu krążenia. Niektóre długie niekodujące RNA są funkcjonalnie związane z patofizjologią serca i stanowią potencjalne cele terapeutyczne. W tym miejscu dokonujemy przeglądu aktualnej wiedzy na temat funkcji długich niekodujących RNA w układzie sercowo-naczyniowym, z naciskiem na rozwój i biologię układu sercowo-naczyniowego, ze szczególnym uwzględnieniem nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, zawału mięśnia sercowego, niedokrwienia i niewydolności serca. Omawiamy potencjalne implikacje terapeutyczne i wyzwania związane z badaniami nad długimi niekodującymi RNA, wraz z kierunkami przyszłych badań i ukierunkowaniem na translację.

2078658

Oct4 łączy wiele ścieżek epigenetycznych z siecią pluripotencji

Oct4 jest dobrze znanym czynnikiem transkrypcyjnym, który odgrywa fundamentalną rolę w samoodnawianiu komórek macierzystych, pluripotencji i przeprogramowaniu komórek somatycznych. Jednak dostępne są ograniczone informacje na temat kompleksów białkowych związanych z Oct4 i ich wewnętrznych interakcji białko-białko, które dyktują krytyczne działania regulacyjne Oct4. Tutaj zastosowaliśmy ulepszone podejście do oczyszczania metodą powinowactwa w połączeniu ze spektrometrią mas w celu oczyszczenia kompleksów białkowych Oct4 w mysich embrionalnych komórkach macierzystych (mESC) i odkryliśmy wielu nowych partnerów Oct4 ważnych dla samoodnowy i pluripotencji mESC. W szczególności odkryliśmy, że Oct4 jest powiązany z wieloma kompleksami modyfikującymi chromatynę o udokumentowanym, a także nowo udowodnionym znaczeniu funkcjonalnym w utrzymaniu komórek macierzystych i przeprogramowaniu komórek somatycznych. Nasze badanie ustanawia solidne podstawy biochemiczne dla genetycznej i epigenetycznej regulacji pluripotencji komórek macierzystych oraz zapewnia ramy do badania alternatywnych strategii przeprogramowania opartego na czynnikach.

2086909

Tet1 jest niezbędny do utrzymania pluripotencji, a jego utrata jest zgodna z rozwojem embrionalnym i postnatalnym.

Rodzina enzymów Tet (Tet1/2/3) przekształca 5-metylocytozynę (5mC) w 5-hydroksymetylocytozynę (5hmC). Mysie embrionalne komórki macierzyste (mESC) silnie wyrażają Tet1 i mają podwyższony poziom 5hmC. Tet1 odgrywa rolę w utrzymaniu ESC i specyfikacji linii in vitro, ale jego dokładna funkcja w rozwoju nie jest dobrze zdefiniowana. Aby ustalić rolę Tet1 w pluripotencji i rozwoju, stworzyliśmy zmutowane mESC i myszy Tet1. Tet1(-/-) ESC mają obniżone poziomy 5hmC i subtelne zmiany w globalnej ekspresji genów, są pluripotencjalne i wspierają rozwój myszy urodzonych na żywo w teście komplementacji tetraploidalnej, ale wykazują skośne różnicowanie w kierunku trofektodermy in vitro. Zmutowane myszy Tet1 są żywotne, płodne i rażąco normalne, chociaż niektóre zmutowane myszy mają nieco mniejszy rozmiar ciała po urodzeniu. Nasze dane sugerują, że utrata Tet1 prowadząca do częściowego obniżenia poziomu 5hmC nie wpływa na pluripotencję w ESC i jest zgodna z rozwojem embrionalnym i pourodzeniowym.

2095573

Stężenia cholesterolu LDL: badanie asocjacyjne całego genomu

TŁO Cholesterol LDL odgrywa rolę przyczynową w rozwoju choroby sercowo-naczyniowej. Lepsze zrozumienie mechanizmów biologicznych leżących u podstaw metabolizmu i regulacji cholesterolu LDL może pomóc w identyfikacji nowych celów terapeutycznych. Dlatego przeprowadziliśmy badanie asocjacyjne całego genomu stężenia cholesterolu LDL. METODY Wykorzystaliśmy dane asocjacyjne całego genomu od maksymalnie 11 685 uczestników z pomiarami stężenia krążącego cholesterolu LDL w pięciu badaniach, w tym dane dotyczące 293 461 autosomalnych polimorfizmów pojedynczego nukleotydu (SNP) z mniejszą częstością alleli wynoszącą 5% lub więcej, która przekroczyła naszą kryteria kontroli jakości. Wykorzystaliśmy również dane z drugiej macierzy obejmującej cały genom u maksymalnie 4337 uczestników z trzech z tych pięciu badań, z danymi dla 290 140 SNP. Przeprowadziliśmy badania replikacyjne w dwóch niezależnych populacjach składających się z maksymalnie 4979 uczestników. Podejścia statystyczne, w tym metaanalizy i wykresy nierównowagi sprzężeń, zostały wykorzystane do udoskonalenia sygnałów asocjacyjnych; przeanalizowaliśmy połączone dane ze wszystkich siedmiu populacji, aby określić wpływ każdego SNP na zmiany w stężeniach krążącego cholesterolu LDL. USTALENIA W naszym początkowym skanowaniu znaleźliśmy dwa SNP (rs599839 [p=1.7x10(-15)] i rs4970834 [p=3.0x10(-11)]), które wykazały statystyczny związek całego genomu z cholesterolem LDL w locus chromosomalnym 1p13. 3. Drugie badanie przesiewowe genomu wykazało trzeci statystycznie powiązany SNP w tym samym locus (rs646776 [p=4,3x10(-9)]). Metaanaliza danych ze wszystkich badań wykazała związek SNP rs599839 (połączony p=1,2x10(-33)) i rs646776 (p=4,8x10(-20)) ze stężeniami cholesterolu LDL. SNP rs599839 i rs646776 wyjaśniały około 1% zmienności w stężeniach krążącego cholesterolu LDL i były związane z około 15% zmianą SD w cholesterolu LDL na allel, zakładając SD wynoszące 1 mmol/l. INTERPRETACJA Znaleźliśmy dowody na istnienie nowego locus cholesterolu LDL na chromosomie 1p13.3. Wyniki te potencjalnie dostarczają wglądu w mechanizmy biologiczne, które leżą u podstaw regulacji cholesterolu LDL i mogą pomóc w odkryciu nowych celów terapeutycznych w chorobach sercowo-naczyniowych.

2097256

Gęstość populacji, zaopatrzenie w wodę i ryzyko gorączki denga w Wietnamie: badanie kohortowe i analiza przestrzenna

TŁO Aedes aegypti, główny wektor wirusów dengi, często rozmnaża się w pojemnikach do przechowywania wody używanych przez gospodarstwa domowe bez dostępu do wody z kranu i występuje w dużych ilościach nawet na gęsto zaludnionych obszarach miejskich. Przeanalizowaliśmy interakcję między gęstością zaludnienia a brakiem wody z kranu jako przyczynę wybuchów gorączki denga w celu zidentyfikowania obszarów geograficznych o największym ryzyku. METODY I WNIOSKI Przeprowadziliśmy badanie kohortowe na poziomie indywidualnym w populacji 75 000 georeferencyjnych gospodarstw domowych w Wietnamie w ciągu dwóch epidemii, na podstawie przyjęć do szpitali z dengą (n = 3013). Aby potwierdzić wyniki, zastosowaliśmy statystyki skanowania czasoprzestrzennego i modele matematyczne. Zidentyfikowaliśmy zaskakująco wąski zakres krytycznej gęstości populacji ludzkiej, od około 3000 do 7000 osób/km², podatnych na wybuchy epidemii dengi. Na badanym obszarze gęstość zaludnienia była charakterystyczna dla wsi i niektórych obszarów podmiejskich. Statystyki skanowania wykazały, że na obszarach o dużej gęstości zaludnienia lub odpowiednim zaopatrzeniu w wodę nie wystąpiły poważne epidemie. Ryzyko zachorowania na dengę było wyższe na obszarach wiejskich niż miejskich, co w dużej mierze tłumaczy się brakiem zaopatrzenia w wodę wodociągową, a zagęszczenie populacji ludzkiej częściej mieści się w zakresie krytycznym. Modelowanie matematyczne sugeruje, że proste założenia dotyczące stosunków wektor/żywiciel na poziomie obszaru mogą wyjaśniać występowanie epidemii. WNIOSKI Obszary wiejskie mogą przyczyniać się do rozprzestrzeniania gorączki denga przynajmniej w takim samym stopniu jak miasta. Poprawa zaopatrzenia w wodę i kontroli wektorów na obszarach o gęstości zaludnienia, która ma kluczowe znaczenie dla przenoszenia dengi, może zwiększyć skuteczność działań kontrolnych. Zobacz w dalszej części artykułu Podsumowanie redakcji.

2099400

Helicobacter pylori indukuje ruchliwość i wydłużanie komórek AGS poprzez niezależne szlaki sygnałowe.

Helicobacter pylori indukuje odpowiedzi ruchowe i cytoszkieletowe w komórkach nabłonka żołądka. Pokazujemy, że te odpowiedzi mogą być indukowane przez niezależne ścieżki sygnałowe, które często występują równolegle. Wyspa patogeniczności cag wydaje się nie mieć zasadniczego znaczenia dla indukcji ruchliwości, podczas gdy fenotyp wydłużenia zależy od translokacji i fosforylacji CagA.

2107238

Format Sequence Alignment/Map i SAMtools

STRESZCZENIE Format Sequence Alignment/Map (SAM) jest ogólnym formatem dopasowania do przechowywania przyrównań odczytu względem sekwencji referencyjnych, obsługującym krótkie i długie odczyty (do 128 Mbp) wytwarzane przez różne platformy sekwencjonowania. Jest elastyczny w stylu, kompaktowy rozmiar, wydajny w dostępie losowym i jest formatem, w którym publikowane są dopasowania z projektu 1000 Genomów. SAMtools implementuje różne narzędzia do przetwarzania końcowego wyrównań w formacie SAM, takie jak indeksowanie, wywołanie wariantów i przeglądarka wyrównań, a tym samym zapewnia uniwersalne narzędzia do przetwarzania wyrównań odczytu. DOSTĘPNOŚĆ http://samtools.sourceforge.net.

2119889

Charakterystyka dwóch klas drobnocząsteczkowych inhibitorów kompleksu Arp2/3

Polimeryzacja filamentów aktynowych kierowana przez kompleks białka związanego z aktyną (Arp)2/3 wspiera wiele rodzajów ruchów komórkowych. Jednak pozostają pytania dotyczące względnego wkładu kompleksu Arp2/3 w porównaniu z innymi mechanizmami zarodkowania włókien aktynowych w procesach, takich jak znajdowanie ścieżki przez stożki wzrostu neuronów; wynika to z braku prostych metod odwracalnego hamowania kompleksu Arp2/3 w żywych komórkach. Tutaj opisujemy dwie klasy małych cząsteczek, które wiążą się z różnymi miejscami w kompleksie Arp2/3 i hamują jego zdolność do nukleacji filamentów aktynowych. CK-0944636 wiąże się między Arp2 i Arp3, gdzie wydaje się blokować ruch Arp2 i Arp3 do ich aktywnej konformacji. CK-0993548 wstawia się do hydrofobowego rdzenia Arp3 i zmienia jego konformację. Obie klasy związków hamują tworzenie ogonków komet z filamentów aktynowych przez Listeria i podosomów przez monocyty. Dwa inhibitory o różnych mechanizmach działania zapewniają potężne podejście do badania kompleksu Arp2/3 w żywych komórkach.

2121272

Naprężenia na styku komórka-podłoże podczas poruszania się fibroblastów

Najnowsze udoskonalenia technologiczne w metodzie elastycznego podłoża umożliwiają wykonywanie przestrzennie rozdzielonych pomiarów trakcji wywieranych przez pojedyncze ruchliwe komórki. W tym badaniu zastosowaliśmy te osiągnięcia do stworzenia map trakcji wywieranych przez fibroblasty 3T3 podczas stałej lokomocji. Uzyskane obrazy mają rozdzielczość przestrzenną około 5 mikrometrów i maksymalną intensywność około 10(2) kdyn/cm2 (10(4) pN/mikrometry2). Odkryliśmy, że siła napędowa dla lokomocji fibroblastów, około 0,2 dyn, jest przekazywana na podłoże w odległości 15 mikrometrów od krawędzi natarcia. Obserwacje te pokazują, że lamellipodium fibroblastów jest w stanie generować intensywny stres trakcyjny. Ciało i tył komórki wydają się być mechanicznie pasywnymi strukturami, całkowicie pociągniętymi do przodu przez to działanie.

2130391

Adipocyty związane z rakiem wykazują aktywowany fenotyp i przyczyniają się do inwazji raka piersi.

Wczesna miejscowa inwazja nowotworu w raku piersi powoduje prawdopodobne spotkanie między komórkami nowotworowymi a dojrzałymi adipocytami, ale rola tych komórek tłuszczowych w progresji nowotworu pozostaje niejasna. Pokazujemy, że mysie i ludzkie komórki nowotworowe hodowane wspólnie z dojrzałymi adipocytami wykazują zwiększoną zdolność do inwazyjności in vitro i in vivo, przy użyciu oryginalnego dwuwymiarowego systemu kokultury. Podobnie adipocyty hodowane z komórkami nowotworowymi również wykazują zmieniony fenotyp pod względem delipidacji i obniżonych markerów adipocytów związanych z występowaniem stanu aktywacji charakteryzującego się nadekspresją proteaz, w tym metaloproteinazy macierzy-11, oraz cytokin prozapalnych [interleukina (IL)-6 IL-1β]. W przypadku IL-6 pokazujemy, że odgrywa ona kluczową rolę w nabytym działaniu proinwazyjnym komórek nowotworowych. Co równie ważne, potwierdzamy obecność tych zmodyfikowanych adipocytów w ludzkich guzach piersi za pomocą immunohistochemii i ilościowej PCR. Co ciekawe, guzy o większych rozmiarach i/lub z zajęciem węzłów chłonnych wykazują wyższy poziom IL-6 w guzach otaczających adipocyty. Łącznie wszystkie nasze dane dostarczają dowodów in vitro i in vivo, że (i) inwazyjne komórki rakowe dramatycznie wpływają na otaczające adipocyty; (ii) adipocyty okołoguzowe wykazują zmodyfikowany fenotyp i specyficzne cechy biologiczne wystarczające do nazwania adipocytami związanymi z rakiem (CAA); oraz (iii) CAA modyfikują cechy/fenotyp komórek rakowych, prowadząc do bardziej agresywnego zachowania. Nasze wyniki silnie wspierają innowacyjną koncepcję, zgodnie z którą adipocyty uczestniczą w bardzo złożonym błędnym cyklu zaaranżowanym przez komórki rakowe w celu promowania progresji nowotworu, która może ulec wzmocnieniu u otyłych pacjentów.

2138767

Rozpowszechnienie czynnika ryzyka chorób sercowo-naczyniowych w populacji chińskiej: badanie 2007-2008 China National Diabetes and Metabolic Disorders Study.

AIMS Choroba sercowo-naczyniowa (CVD) jest obecnie najbardziej rozpowszechnioną i wyniszczającą chorobą dotykającą chińską populację. Celem niniejszego manuskryptu była analiza czynników ryzyka sercowo-naczyniowego i częstości występowania chorób sercowo-naczyniowych niezakończonych zgonem na podstawie danych zebranych w ramach China National Diabetes and Metabolic Disorders Study 2007-2008. METODY I WYNIKI Reprezentatywna w kraju próba 46 239 osób dorosłych w wieku 20 lat lub starszych została losowo zrekrutowana przy użyciu wielostopniowej metody warstwowej. Zebrano czynniki związane ze stylem życia, rozpoznanie CVD, udaru mózgu, cukrzycy i wywiad rodzinny od każdego pacjenta oraz przeprowadzono doustny test tolerancji glukozy lub standardowy test z posiłkiem. Badani zgłaszali różne choroby sercowo-naczyniowe niezakończone zgonem. Do wykonania wszystkich ważonych analiz statystycznych wykorzystano oprogramowanie SUDAAN, przy czym P < 0,05 uznano za istotne statystycznie. Częstość występowania choroby niedokrwiennej serca, udaru i CVD wynosiła 0,74, 1,07 i 1,78% u mężczyzn; oraz odpowiednio 0,51, 0,60 i 1,10% u kobiet. Obecność CVD wzrastała wraz z wiekiem zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet. Częstość występowania nadwagi lub otyłości, nadciśnienia, dyslipidemii lub hiperglikemii wynosiła 36,67, 30,09, 67,43 i 26,69% ​​u mężczyzn; i odpowiednio 29,77, 24,79, 63,98 i 23,62% u kobiet. W łącznej próbie 46 239 pacjentów częstość występowania jednego pacjenta z 1, 2, 3 lub ≥4 z 5 zdefiniowanych czynników ryzyka (tj. palenie tytoniu, nadwaga lub otyłość, nadciśnienie, dyslipidemia lub hiperglikemia) wynosiła 31,17, 27,38, 17,76 i 10,19%. Po uwzględnieniu płci i wieku iloraz szans CVD u osób z 1, 2, 3 lub ≥4 czynnikami ryzyka wyniósł odpowiednio 2,36, 4,24, 4,88 i 7,22 w porównaniu z pacjentami bez czynników ryzyka. WNIOSEK Zachorowalność przypisywana pięciu zdefiniowanym czynnikom ryzyka sercowo-naczyniowego była wysoka w populacji chińskiej, z wieloma czynnikami ryzyka obecnymi u tej samej osoby. Dlatego należy opracować rozsądne strategie prewencyjne, aby złagodzić szybki wzrost zachorowalności na choroby sercowo-naczyniowe.

2138843

Mikronaczyniowe i makronaczyniowe powikłania cukrzycy

Cukrzyca to grupa chorób przewlekłych charakteryzujących się hiperglikemią. Współczesna opieka medyczna wykorzystuje szeroki wachlarz interwencji związanych ze stylem życia i farmaceutykami, których celem jest zapobieganie i kontrolowanie hiperglikemii. Oprócz zapewnienia odpowiedniego dostarczania glukozy do tkanek organizmu, leczenie cukrzycy próbuje zmniejszyć prawdopodobieństwo uszkodzenia tkanek organizmu przez hiperglikemię. Nie można przecenić znaczenia ochrony organizmu przed hiperglikemią; bezpośredni i pośredni wpływ na ludzkie drzewo naczyniowe jest głównym źródłem zachorowalności i śmiertelności zarówno w cukrzycy typu 1, jak i typu 2. Ogólnie szkodliwe skutki hiperglikemii dzieli się na powikłania makronaczyniowe (choroba wieńcowa, choroba tętnic obwodowych i udar) oraz powikłania mikronaczyniowe (nefropatia cukrzycowa, neuropatia i retinopatia). Dla lekarzy ważne jest zrozumienie związku między cukrzycą a chorobami naczyniowymi, ponieważ częstość występowania cukrzycy w Stanach Zjednoczonych stale rośnie, a także poszerza się arsenał kliniczny do prewencji pierwotnej i wtórnej tych powikłań. ### Retinopatia cukrzycowa Retinopatia cukrzycowa może być najczęstszym powikłaniem mikronaczyniowym cukrzycy. Odpowiada za około 10 000 nowych przypadków ślepoty rocznie w samych Stanach Zjednoczonych.1 Ryzyko rozwoju retinopatii cukrzycowej lub innych powikłań mikronaczyniowych cukrzycy zależy zarówno od czasu trwania, jak i nasilenia hiperglikemii. W brytyjskim Prospective Diabetes Study (UKPDS) stwierdzono, że rozwój retinopatii cukrzycowej u pacjentów z cukrzycą typu 2 jest związany zarówno z nasileniem hiperglikemii, jak i obecnością nadciśnienia, a u większości pacjentów z cukrzycą typu 1 objawy retinopatii występują w ciągu 20 lat od rozpoznania .2,3 Retinopatia może zacząć się rozwijać już 7 lat przed rozpoznaniem cukrzycy u pacjentów z cukrzycą typu 2.1 Istnieje kilka proponowanych mechanizmów patologicznych, przez które cukrzyca może prowadzić…

2139357

Udział S-nitrozylacji aktyny w hamowaniu uwalniania neuroprzekaźników przez tlenek azotu

TŁO Rola dyfuzyjnego przekaźnika tlenku azotu (NO) w regulacji przenoszenia bólu jest nadal przedmiotem dyskusji pronocyceptywnej i/lub antynocyceptywnej. S-nitrozylacja, odwracalna modyfikacja potranslacyjna selektywnych reszt cysteinowych w białkach, okazała się ważnym mechanizmem, dzięki któremu NO działa jako cząsteczka sygnalizacyjna. Nie wyjaśniono występowania S-nitrozylacji w rdzeniu kręgowym i jego celach, które mogą modulować przenoszenie bólu. Do identyfikacji białek S-nitrozylowanych wykorzystano metodę „przełącznika biotyny” oraz spektrometrię mas z desorpcją/jonizacją laserową wspomaganą matrycą czasu przelotu. WYNIKI Tutaj pokazujemy, że aktyna była głównym białkiem S-nitrozylowanym w rdzeniu kręgowym przez donor NO, S-nitrozo-N-acetylo-DL-penicylaminę (SNAP). Co ciekawe, aktyna była S-nitrozylowana, bardziej we frakcji S2 niż we frakcji P2 homogenatu kręgosłupa. Traktowanie komórek PC12 SNAP powodowało szybką S-nitrozylację aktyny i hamowało uwalnianie dopaminy z komórek. Podobnie jak cytochalazyna B, która depolimeryzuje aktynę, SNAP zmniejszył ilość nitkowatego cytoszkieletu aktynowego tuż pod błoną. Hamowanie uwalniania dopaminy nie było osłabiane przez inhibitory rozpuszczalnej cyklazy guanylowej i kinazy białkowej zależnej od cGMP. WNIOSKI Niniejsze badanie wykazuje, że aktyna jest głównym S-nitrozylowanym białkiem w rdzeniu kręgowym i sugeruje, że NO bezpośrednio reguluje uwalnianie neuroprzekaźników przez S-nitrozylację oprócz dobrze znanej fosforylacji przez kinazę białkową zależną od cGMP.

2140497

Niezależne powiązanie inwolucji zrazików i mammograficznej gęstości piersi z ryzykiem raka piersi

TŁO Inwolucja zrazików lub związana z wiekiem atrofia zrazików piersi jest odwrotnie powiązana z ryzykiem raka piersi, a mammograficzna gęstość piersi (MBD) jest dodatnio związana z ryzykiem raka piersi. METODY Aby ocenić, czy inwolucja zrazików i MBD są niezależnie związane z ryzykiem raka piersi u kobiet z łagodną chorobą piersi, przeprowadziliśmy zagnieżdżone badanie kohortowe wśród kobiet (n = 2666) z łagodną chorobą piersi zdiagnozowaną w Mayo Clinic od 1 stycznia 1985 r. 31 grudnia 1991 i mammografia dostępna w ciągu 6 miesięcy od postawienia diagnozy. Kobiety były obserwowane przez średnio 13,3 roku w celu udokumentowania zachorowalności na raka piersi. Inwolucję zrazikową sklasyfikowano jako brak, częściową lub całkowitą; wzorzec miąższowy został sklasyfikowany przy użyciu klasyfikacji Wolfe'a jako N1 (niezwarty), P1, P2 (wyrostek przewodowy zajmujący odpowiednio <25% lub >25% piersi) lub DY (wyjątkowo gęsty). Współczynniki ryzyka (HR) i 95% przedziały ufności (CI) do oceny związku inwolucji zrazików i MBD z ryzykiem raka piersi oszacowano przy użyciu skorygowanego modelu proporcjonalnych hazardów Coxa. Wszystkie testy istotności statystycznej były dwustronne. WYNIKI Po dostosowaniu do MBD brak lub częściowa inwolucja zrazikowa wiązała się z wyższym ryzykiem raka piersi niż całkowita inwolucja (brak: HR zapadalności na raka piersi = 2,62, 95% CI = 1,39 do 4,94; częściowe: HR raka piersi częstość występowania = 1,61, 95% CI = 1,03 do 2,53; P(trend) = 0,002). Podobnie, po uwzględnieniu inwolucji, posiadanie gęstych piersi wiązało się z wyższym ryzykiem raka piersi niż posiadanie niegęstych piersi (dla DY: HR zachorowalności na raka piersi = 1,67, 95% CI = 1,03 do 2,73; dla P2: HR zachorowalności na raka piersi = 1,96, 95% CI = 1,20 do 3,21; dla P1: HR zachorowalności na raka piersi = 1,23, 95% CI = 0,67 do 2,26; P(trend) = 0,02). Posiadanie kombinacji bez inwolucji i gęstych piersi wiązało się z wyższym ryzykiem raka piersi niż z całkowitą inwolucją i niegęstymi piersiami (HR częstości występowania raka piersi = 4,08, 95% CI = 1,72 do 9,68; P = 0,006). WNIOSEK Inwolucja zrazików i MBD są niezależnie związane z występowaniem raka piersi; połączone, wiążą się z jeszcze większym ryzykiem raka piersi.