Datasets:

clarin-knext

/

scifact-pl

like 0

1122279

Relaksacja świńskich tętniczek zależnych od śródbłonka ulega poprawie dzięki treningowi wysiłkowemu.

TŁO Zależna od śródbłonka modulacja napięcia wieńcowego jest osłabiona w mikrokrążeniu wieńcowym zależnym od obocznego. Wykorzystaliśmy model wieprzowy przewlekłej niedrożności naczyń wieńcowych i rozwoju obocznego, aby ocenić hipotezę, że trening wysiłkowy zwiększa relaksację za pośrednictwem śródbłonka i zwiększa poziomy mRNA śródbłonkowej syntazy tlenku azotu (ecNOS) w mikronaczyniach zależnych od układu obocznego. METODY I WYNIKI Dorosłe samice świni miniaturowej poddano przewlekłej, postępującej ameroidalnej okluzji proksymalnej lewej tętnicy wieńcowej okalającej (LCx); po 2 miesiącach zwierzęta losowo poddano 16-tygodniowemu treningowi wysiłkowemu (grupa EX; bieganie na bieżni) lub siedzącemu trybowi życia (grupa SED; zamknięcie w klatce). Po zakończeniu programów EX lub SED, tętniczki wieńcowe (około 100 mikrometrów średnicy) wyizolowano z obocznych zależnych LCx (dystalnie do okluzji) i niezamkniętych obszarów lewej przedniej tętnicy wieńcowej zstępującej (LAD) każdego serca. Tętnice badano za pomocą wideomikroskopii in vitro lub zamrażano do analizy ecNOS mRNA (techniki RT-PCR). Relaks do zależnej od śródbłonka bradykininy rozszerzającej naczynia był zmniejszony (P<0,05) w tętniczkach izolowanych z LCx zależnych od obojczyka w porównaniu z niezamkniętymi regionami LAD zwierząt SED. Relaksacja za pośrednictwem bradykininy nie różniła się jednak w tętniczkach LCx i LAD wyizolowanych od zwierząt EX. Na relaksację wywołaną nitroprusydem nie miało wpływu ani chroniczna okluzja, ani wysiłek fizyczny. Co ważne, ekspresja ecNOS mRNA była znacząco obniżona w tętniczkach wyizolowanych z LCx w porównaniu z regionami LAD zwierząt SED. Po treningu ekspresja ecNOS mRNA nie różniła się między tętniczkami LAD i LCx. WNIOSKI Dane te wskazują, że trening wysiłkowy wzmaga rozluźnienie za pośrednictwem bradykininy tętniczek LCx zależnych od układu obocznego, izolowanych po przewlekłej niedrożności tętnic wieńcowych, najprawdopodobniej z powodu wpływu na ekspresję ecNOS mRNA i zwiększoną produkcję NO.

1127562

Utrata RhoGAP SRGP-1 sprzyja usuwaniu martwych i uszkodzonych komórek u Caenorhabditis elegans

Zwierzęta wielokomórkowe szybko usuwają ze swoich ciał umierające komórki. Wiele szlaków, które pośredniczą w usuwaniu komórek, zostało zachowanych dzięki ewolucji. Tutaj identyfikujemy srgp-1 jako negatywny regulator klirensu komórkowego zarówno w Caenorhabditis elegans, jak iw komórkach ssaków. Utrata funkcji srgp-1 powoduje lepsze pochłonięcie komórek apoptotycznych, podczas gdy nadekspresja srgp-1 hamuje usuwanie zwłok komórek apoptotycznych. Pokazujemy, że SRGP-1 działa w otaczających komórkach i działa jako białko aktywujące GTPazę (GAP) dla CED-10 (Rac1). Co ciekawe, utrata funkcji srgp-1 sprzyja nie tylko usuwaniu już martwych komórek, ale także usuwaniu komórek, które zostały doprowadzone do granicy śmierci w wyniku subletalnej apoptozy, nekrozy lub cytotoksyczności. W przeciwieństwie do tego, upośledzone pochłonięcie umożliwia uszkodzonym komórkom uniknięcie usuwania, co skutkuje zwiększonym długoterminowym przeżyciem. Proponujemy, aby C. elegans wykorzystywał maszynerię pochłaniania jako część prymitywnego, ale ewolucyjnie zachowanego mechanizmu badawczego, który identyfikuje i usuwa nieodpowiednie komórki w tkance.

1145473

Nieprawidłowości w przedziale komórek progenitorowych szpiku w wątrobie płodu z zespołem Downa poprzedzają nabycie mutacji GATA1.

Dzieci z zespołem Downa (ZD) mają wysoką częstość występowania ostrej białaczki megakarioblastycznej (AMKL) we wczesnym dzieciństwie. W przypadku DS-AMKL wymagane są co najmniej 2 zdarzenia genetyczne in utero: trisomia 21 (T21) i mutacje GATA1 skrócone na N-końcu. Aby zbadać rolę T21 w DS-AMKL, porównaliśmy hemopoezę w drugim trymestrze w DS bez mutacji GATA1 z normalnymi kontrolami dopasowanymi pod względem ciążowym. We wszystkich wątrobach płodowych (FLs) ZD, ale nie w szpiku, częstość komórek progenitorowych megakariocytów i erytroidów była zwiększona (55,9% +/- 4% vs 17,1% +/- 3%, komórki CD34(+)CD38(+); P < ). 001) ze wspólnymi progenitorami szpiku (19,6% +/- 2% vs 44,0% +/- 7%) i progenitorami granulocytów-monocytów (GM) (15,8% +/- 4% vs 34,5% +/- 9%) proporcjonalnie zmniejszona . Klonogenność DS-FL w porównaniu z normalnymi komórkami FL CD34(+) była znacznie zwiększona (78% +/- 7% vs 15% +/- 3%) wpływając na megakariocyty-erytroid (około 7-krotnie wyższy) oraz GM i tworzenie kolonii jednostki progenitorowe granulocytów, makrofagów erytrocytów, megakariocytów (CFU-GEMM). Wyraźnie zwiększono również skuteczność replatingu CFU-GEMM. Dane te wskazują, że sam T21 głęboko zaburza hemopoezę FL i dostarczają testowalnej hipotezy wyjaśniającej zwiększoną podatność na mutacje GATA1 w DS-AMKL i przemijającym zaburzeniu mieloproliferacyjnym związanym z DS.

1148122

Rewiring regulacyjny i metaboliczny podczas laboratoryjnej ewolucji tolerancji etanolu u E. coli

Zrozumienie genetycznych podstaw adaptacji jest głównym problemem biologii. Jednak ujawnienie podstawowych mechanizmów molekularnych jest wyzwaniem, ponieważ zmiany sprawności mogą wynikać z zaburzeń wielu szlaków, z których każdy może mieć stosunkowo niewielki wkład. Aby rozwiązać ten problem, opracowaliśmy połączone ramy eksperymentalne/obliczeniowe i wykorzystaliśmy je do zrozumienia genetycznych podstaw tolerancji etanolu u Escherichia coli. Wykorzystaliśmy profilowanie sprawności, aby zmierzyć konsekwencje perturbacji w jednym miejscu w kontekście narażenia na etanol. Następnie zastosowano analizę obliczeniową na poziomie modułu, aby ujawnić organizację loci biorących udział w procesach komórkowych i szlakach regulacyjnych (np. osmoregulacji i biogenezie ściany komórkowej), których modyfikacje znacząco wpływają na tolerancję etanolu. Co zaskakujące, odkryliśmy, że dominującym elementem adaptacji jest przemiana metaboliczna, która zwiększa wewnątrzkomórkową degradację i asymilację etanolu. Poprzez analizę fenotypową i metabolomiczną wyhodowanych w laboratorium szczepów tolerujących etanol zbadaliśmy naturalnie dostępne ścieżki tolerancji etanolu. Co godne uwagi, te szczepy wyewoluowane w laboratorium, ogólnie rzecz biorąc, podążają tymi samymi ścieżkami adaptacyjnymi, co wywnioskowaliśmy z naszych gruboziarnistych poszukiwań krajobrazu sprawności.

1153655

Rodzinne ryzyko guzów limfoproliferacyjnych w rodzinach pacjentów z przewlekłą białaczką limfocytową: wyniki ze szwedzkiej bazy danych Family-Cancer.

Znaczenie czynników genetycznych w etiologii przewlekłej białaczki limfocytowej (PBL) sugerują badania rodzinne i populacyjne. Jednak spektrum nowotworów złośliwych o wspólnych czynnikach genetycznych z CLL oraz wpływ płci i wieku na ryzyko rodzinne nie są znane. Wykorzystaliśmy szwedzką bazę danych Family-Cancer Database do testowania zwiększonego rodzinnego ryzyka CLL i innych nowotworów limfoproliferacyjnych. Rozpoznanie raka w latach 1958-1998 oceniono u 14 336 krewnych pierwszego stopnia z 5918 przypadków CLL i u 28 876 krewnych pierwszego stopnia z 11 778 osób z grupy kontrolnej. Ryzyko raka u krewnych przypadków porównano z ryzykiem u krewnych osób z grupy kontrolnej przy użyciu marginalnych modeli przeżycia. Krewni przypadków mieli istotnie zwiększone ryzyko CLL (ryzyko względne [RR] = 7,52; 95% przedział ufności [CI], 3,63-15,56), dla chłoniaka nieziarniczego (RR = 1,45; 95% CI, 0,98-2,16) , oraz dla chłoniaka Hodgkina (RR = 2,35; 95% CI, 1,08-5,08). Ryzyko CLL było podobne u rodziców, rodzeństwa i potomstwa przypadków, u krewnych płci męskiej i żeńskiej, i nie miało na nie wpływu wiek przypadku w momencie rozpoznania. Przewidywanie nie było istotne, gdy analizowano je metodami tablic trwania życia. Wnioskujemy, że rodzinny składnik CLL jest wspólny z innymi nowotworami limfoproliferacyjnymi, co sugeruje wspólne szlaki genetyczne. Jednakże, ponieważ klinicznie rozpoznana CLL występuje rzadko, bezwzględne nadmierne ryzyko dla krewnych jest niewielkie.

1156322

Biokompatybilność siatki kompozytowej kolagen/polipropylen w rekonstrukcji ściany jamy brzusznej.

TŁO Dootrzewnowe umieszczenie siatki polipropylenowej prowadzi do rozległych zrostów trzewnych i jest przeciwwskazane. W celu poprawy właściwości siatki polipropylenowej stosuje się różne powłoki. Kolagen to białko o wyjątkowej biokompatybilności i potencjale wzmocnienia wrastania komórek. Opracowano nową powłokę kolagenową ekstrahowaną kwasem octowym, aby umożliwić umieszczenie siatki polipropylenowej w bezpośrednim kontakcie z trzewiami. Celem autorów była ocena długoterminowego wpływu powłoki kolagenowej ekstrahowanej kwasem octowym na aspekty chirurgiczne i właściwości biomechaniczne siatki polipropylenowej implantowanej w bezpośrednim kontakcie z narządami, w tym powikłań, zrostów z narządami, siły wbudowy i mikroskopowej reakcji zapalnej. METODY Czterdzieści dorosłych szczurów rasy Wistar podzielono na dwie grupy: doświadczalną (siatka polipropylenowa/powłoka kolagenowa ekstrahowana kwasem octowym) i kontrolna (tylko siatka polipropylenowa). Przeprowadzono wystandaryzowaną procedurę implantacji siatki. Zwierzęta uśmiercono 3 miesiące po operacji i analizowano pod kątem powikłań, powierzchni siatki pokrytej zrostami, rodzaju zrostów, siły wbudowywania i intensywności odpowiedzi zapalnej. WYNIKI Średnia powierzchnia adhezji była mniejsza dla powłoki z polipropylenu/wyekstrahowanego kwasem octowym kolagenu (14,5% w porównaniu z 69,9%, p < 0,001). Nasilenie zrostu uległo zmniejszeniu w grupie eksperymentalnej: stopień 0 i 1 był częstszy (odpowiednio p < 0,04 i p < 0,002), a stopień 3 był rzadszy (p < 0,0001). Stwierdzono związek między obszarem zrostu a nasileniem (p < 0,0001). Powikłania, siła wbudowywania i intensywność odpowiedzi zapalnej na siatkę były podobne. WNIOSKI Zrosty trzewne do siatki polipropylenowej są znacznie zmniejszone dzięki powłoce kolagenowej ekstrahowanej kwasem octowym. Powłoka kolagenowa nie zwiększa komplikacji ani nie powoduje zmian we wbudowaniu siatki polipropylenowej.

1171121

Gęstość mikronaczyń i status białka p53 jako potencjalne czynniki prognostyczne dla uzupełniającej chemioterapii antracyklinami w retrospektywnej analizie grupy chorych na wczesnego raka piersi

Znaczna podgrupa pacjentek z wczesnym rakiem piersi nie odnosi się do korzyści z chemioterapii opartej na antracyklinach. Celem tego retrospektywnego badania było zbadanie wpływu gęstości mikronaczyń (MVD) i statusu białka p53 na 5-letnie przeżycie bez choroby (DFS) w grupie chorych na raka piersi leczonych antracyklinami w leczeniu uzupełniającym. Oceniono również korelacje między MVD, stanem p53 i innymi parametrami kliniczno-patologicznymi. Stan MVD i p53 poddano analizie immunohistochemicznej w grupie 172 kobiet z rakiem piersi w stopniu zaawansowania klinicznego T1-2, N1-N2, M0. Stwierdzono 123 guzy (71,5%) z niższą MVD (≤ 214,8 mikronaczyń/mm(2)) i 49 (28,5%) z wyższą MVD (>214,8 mikronaczyń/mm(2)). Odsetek guzów o wyższym MVD znacznie wzrósł w guzach N2 (p = 0,000) oraz estrogenów (P = 0,046) lub progesteronowych (P = 0,029). Dodatni wynik p53 wykazano w 50 nowotworach (29,1%) i był istotnie związany z wyższym stopniem zaawansowania (p = 0,000), ujemnym wynikiem badania receptorów steroidowych (p = 0,000), dodatnim wynikiem badania cytokeratyny 5/6 (p = 0,026), nadekspresją topoizomerazy IIα (p = 0,005). ) i wyższy wskaźnik proliferacji (P = 0,001). W analizie jednoczynnikowej wyższe MVD (p = 0,016) i ujemne p53 (p = 0,023) były istotnie związane z dłuższym DFS (mediana obserwacji 36 miesięcy). W wieloczynnikowej analizie regresji Coxa MVD było niezależnie powiązane z DFS. Dane te sugerują, że wyższa MVD jest korzystnym czynnikiem rokowniczym u chorych na wczesnego zaawansowanego raka piersi po uzupełniającej chemioterapii opartej na antracyklinach.

1173667

Ranking wykonalności eliminacji między krajami endemicznymi malarii

Doświadczenia zdobyte w ramach Globalnego Programu Zwalczania Malaria (1955-72) pozwoliły zidentyfikować zestaw wspólnych czynników technicznych i operacyjnych, które umożliwiły niektórym krajom skuteczne wyeliminowanie malarii. Dane przestrzenne dla tych czynników zostały zebrane dla wszystkich krajów endemicznych malarii i połączone, aby zapewnić obiektywny, względny ranking krajów pod względem wykonalności technicznej, operacyjnej i połączonej eliminacji. Analizę przeprowadzono oddzielnie dla Plasmodium falciparum i Plasmodium vivax i omówiono ograniczenia tego podejścia. Względne rankingi sugerowały, że eliminacja malarii byłaby najbardziej możliwa w krajach obu Ameryk i Azji, a najmniej w krajach Afryki Środkowej i Zachodniej. Wyniki różniły się, gdy wykonalność była mierzona czynnikami technicznymi lub operacyjnymi, podkreślając różne rodzaje wyzwań, z którymi boryka się każdy kraj. Wyniki nie mają być nakazowe, prognostyczne ani dostarczać bezwzględnych ocen wykonalności, ale pokazują, że dostępne są informacje przestrzenne ułatwiające oparte na dowodach oceny względnej wykonalności eliminacji malarii w poszczególnych krajach, które można szybko aktualizować.

1180972

Genetyka otyłości u dorosłych adopcyjnych i ich biologicznego rodzeństwa.

Przeprowadzono badanie adopcyjne wpływu genetycznego na otyłość w wieku dorosłym, w którym osoby adoptowane oddzielone od swoich naturalnych rodziców na bardzo wczesnym etapie życia zostały porównane z ich biologicznym pełnym i przyrodnim rodzeństwem wychowywanym przez ich naturalnych rodziców. Osoby adoptowane reprezentowały cztery grupy, które w wyniku pobierania próbek z większej populacji zostały sklasyfikowane jako szczupłe, średniej wagi, z nadwagą lub otyłością. Masę i wzrost uzyskano dla 115 pełnego rodzeństwa 57 przysposobionych i 850 przyrodniego rodzeństwa 341 przysposobionych. U pełnego rodzeństwa wskaźnik masy ciała (kg/m2) znacznie wzrastał wraz z masą przysposobionych. Wskaźnik masy ciała przyrodniego rodzeństwa wykazywał stały, ale słabszy wzrost w czterech grupach wagowych adoptowanych. Nie stwierdzono istotnych interakcji z płcią adoptowanych, płcią rodzeństwa czy (w przypadku półrodzeństwa) płcią wspólnego rodzica. W przeciwieństwie do wyników badań u przyrodniego rodzeństwa i (wcześniej) naturalnych rodziców, zaobserwowano uderzający, znaczący wzrost wskaźnika masy ciała pomiędzy pełnym rodzeństwem adoptowanym z nadwagą i otyłością. Wydaje się, że na stopień otłuszczenia u osób dorosłych żyjących w tym samym środowisku mają wpływ czynniki genetyczne niezależne od płci, które mogą obejmować wpływ poligeniczny, a także wpływ głównych genów na otyłość.

1191830

2010 Kryteria klasyfikacji reumatoidalnego zapalenia stawów: inicjatywa współpracy American College of Rheumatology/European League Against Rheumatism.

CEL Kryteria klasyfikacji reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) z 1987 r. zostały skrytykowane przez American College of Rheumatology (ACR; dawniej American Rheumatism Association) za brak czułości we wczesnym stadium choroby. Prace te podjęto w celu opracowania nowych kryteriów klasyfikacji RZS. METODY Wspólna grupa robocza ACR i Europejskiej Ligi Przeciw Reumatyzmowi opracowała w trzech fazach nowe podejście do klasyfikacji RZS. Prace skupiły się na zidentyfikowaniu wśród pacjentów nowo zgłaszających się na niezróżnicowane zapalne zapalenie błony maziowej czynników, które najlepiej rozróżniały tych, którzy byli, i tych, którzy nie byli narażeni na wysokie ryzyko przewlekłej i/lub erozyjnej choroby – jest to właściwy aktualny paradygmat leżący u podstaw konstrukcji choroby „RA”. WYNIKI W nowym zestawie kryteriów klasyfikacja jako „określone RZS” opiera się na potwierdzeniu obecności zapalenia błony maziowej w co najmniej jednym stawie, braku alternatywnej diagnozy lepiej wyjaśniającej zapalenie błony maziowej oraz uzyskaniu łącznej punktacji 6 lub wyższej możliwe 10) na podstawie indywidualnych wyników w czterech domenach: liczba i umiejscowienie zajętych stawów (zakres 0-5), nieprawidłowości serologiczne (zakres 0-3), podwyższona odpowiedź ostrej fazy (zakres 0-1) i czas trwania objawów (dwa poziomy ; zakres 0-1). WNIOSEK Ten nowy system klasyfikacji na nowo definiuje obecny paradygmat RZS, skupiając się na cechach we wcześniejszych stadiach choroby, które są związane z chorobą przewlekłą i/lub nadżerkową, zamiast definiowania choroby na podstawie jej cech w późnym stadium. Zwróci to uwagę na ważną potrzebę wcześniejszej diagnozy i wdrożenia skutecznej terapii hamującej chorobę, aby zapobiec lub zminimalizować występowanie niepożądanych następstw, które obecnie tworzą paradygmat leżący u podstaw konstruktu choroby „RA”.

1192458

Rola fibroblastów w pośredniczeniu w skutkach wzrostu i inwazji komórek nabłonka indukowanego tytoniem.

Dym papierosowy i bezdymne ekstrakty tytoniowe zawierają wiele związków rakotwórczych, ale niewiele wiadomo na temat mechanizmów rozwoju i postępu guzów pod wpływem przewlekłego narażenia na czynniki rakotwórcze, takie jak te obecne w produktach tytoniowych. Tutaj badamy wpływ wyciągów z tytoniu bezdymnego na ludzkie fibroblasty jamy ustnej. Pokazujemy, że bezdymne ekstrakty tytoniowe podniosły poziom wewnątrzkomórkowego reaktywnego tlenu, oksydacyjnych uszkodzeń DNA i pęknięć dwuniciowych DNA w sposób zależny od dawki. Wydłużona ekspozycja na ekstrakty indukowała, że ​​fibroblasty ulegały zahamowaniu wzrostu przypominającemu proces starzenia, z towarzyszącymi uderzającymi zmianami w fenotypie wydzielniczym. Stosując kokultury bezdymnych ekstraktów tytoniowych – odsłonięte fibroblasty i unieśmiertelnione, ale nienowotworowe keratynocyty, pokazujemy dalej, że czynniki wydzielane przez fibroblasty modyfikowane ekstraktami zwiększają proliferację i inwazyjność częściowo przekształconych komórek nabłonka, ale nie ich normalnych odpowiedników. Ponadto, fibroblasty wystawione na działanie bezdymnych ekstraktów tytoniowych powodowały utratę ekspresji E-kadheryny i ZO-1, a także inwolukryny w częściowo przekształconych keratynocytach, które to zmiany wskazują na upośledzenie funkcji nabłonka i są powszechnie związane z postępem złośliwości. Nasze wyniki łącznie sugerują, że fibroblasty mogą pośrednio przyczyniać się do onkogenezy poprzez zwiększenie agresywności komórek nabłonkowych. Tak więc tytoń może nie tylko inicjować zmiany mutagenne w komórkach nabłonka, ale także promować wzrost i inwazję zmutowanych komórek poprzez tworzenie prokarcynogennego środowiska podścieliska.

1196631

Uśmiercanie komórek nowotworowych przekierowane ImmTAC indukuje i nasila krzyżową prezentację antygenu przez komórki dendrytyczne

Uważa się, że krzyżowa prezentacja antygenu przez komórki dendrytyczne (DC) odgrywa kluczową rolę w kierowaniu poliklonalną i trwałą odpowiedzią komórek T na raka. Wynika z tego, że zdolność pojawiających się środków immunoterapeutycznych do organizowania eradykacji guza może zależeć od ich zdolności do indukowania prezentacji krzyżowej antygenu. ImmTACs [immunomobilizujące monoklonalne TCR (receptory komórek T) przeciwko rakowi] to nowa klasa rozpuszczalnych bispecyficznych środków przeciwnowotworowych, które łączą piko-molowe powinowactwo oparte na TCR rozpoznawanie antygenu z aktywacją komórek T przez fragment przeciwciała specyficznego dla CD3 . ImmTAC swoiście rozpoznają antygeny związane z guzem ludzkiego antygenu leukocytowego (HLA) z restrykcją, prezentowane przez komórki nowotworowe, co prowadzi do przekierowania limfocytów T i silnej odpowiedzi przeciwnowotworowej. Stosując ImmTAC specyficzny dla peptydu ograniczonego do HLA-A*02 pochodzącego z antygenu czerniaka gp100 (określanego jako IMCgp100), obserwujemy tutaj, że śmierć komórek czerniaka wywołana przez ImmTAC prowadzi do prezentacji krzyżowej antygenów czerniaka przez DC. Te z kolei mogą aktywować zarówno komórki T specyficzne dla czerniaka, jak i poliklonalne komórki T przekierowane przez IMCgp100. Ponadto aktywacja komórek T specyficznych dla czerniaka przez prezentację krzyżową DC jest wzmocniona w obecności IMCgp100; cecha, która służy zwiększeniu perspektywy przełamania tolerancji w mikrośrodowisku guza. Mechanizm prezentacji krzyżowej DC zachodzi poprzez „cross-dressing”, który polega na szybkim i bezpośrednim wychwytywaniu przez DC fragmentów błony z umierających komórek nowotworowych. Prezentację krzyżową DC kompleksów gp100-peptyd-HLA zwizualizowano i oznaczono ilościowo przy użyciu fluorescencyjnie znakowanego rozpuszczalnego TCR. Dane te pokazują, w jaki sposób ImmTAC współdziałają z wrodzonymi i adaptacyjnymi składnikami układu odpornościowego, zwiększając perspektywę pośredniczenia w skutecznej i trwałej odpowiedzi przeciwnowotworowej u pacjentów.

1203035

Podstawna tetrasomia keratynocytów w płaskonabłonkowych zmianach śródnabłonkowych szyjki macicy o niskim stopniu złośliwości jest ograniczona do zakażenia HPV wysokiego i pośredniego ryzyka, ale nie jest specyficzna dla typu

Zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV) wydaje się być wczesnym zdarzeniem w karcynogenezie szyjki macicy, z dodatkowymi nieprawidłowościami wymaganymi do transformacji biologicznej. Przeanalizowaliśmy 179 śródnabłonkowych zmian szyjki macicy o niskim stopniu złośliwości (SIL) i 15 prawidłowych szyjek macicy pod kątem obecności HPV, stosując zarówno hybrydyzację in situ, jak i reakcję łańcuchową polimerazy (PCR). PCR przeprowadzono ze starterami GP5+/GP6+, a następnie hybrydyzowano z użyciem sond dla niskich (HPV 6, 11, 40, 42, 43, 44), pośrednich (HPV 31, 33, 35, 39, 51, 52, 58, 59, 66 i 68) oraz HPV wysokiego ryzyka (HPV 16, 18, 45 i 56). Przeprowadzono również analizę cytogenetyczną międzyfazową z użyciem sond pericentromerowych dla chromosomów 1, 3, 4, 6, 10, 11, 17, 18 i X w celu zidentyfikowania liczbowych nieprawidłowości chromosomalnych. Tetrasomia wszystkich dziewięciu chromosomów została zidentyfikowana w podstawowych keratynocytach, była ograniczona do nabłonka zakażonego HPV wysokiego ryzyka (17 z 46) lub średniego ryzyka (23 z 83), ale nie była specyficzna dla typu HPV. Tetrasomii nie stwierdzono w żadnym z nabłonków zakażonych wirusami HPV niskiego ryzyka (n = 62). Te liczby obejmują wielokrotne infekcje. Wyniki te wskazują, że indukcja tetrasomii jest właściwością ograniczoną do typów HPV wysokiego i pośredniego ryzyka, ale nie jest specyficzna dla typu. Czynniki decydujące o tym, które zmiany chorobowe rozwiną tę nieprawidłowość, są jeszcze niejasne. © 2000 Kampania Badań nad Rakiem

1215116

„Interwencje o szybkim oddziaływaniu”: w jaki sposób polityka zintegrowanej kontroli zaniedbanych chorób tropikalnych w Afryce może przynieść korzyści ubogim

W ciągu ostatnich dwóch dekad dokonano znaczących osiągnięć w kontroli kilku ważnych ludzkich infekcji tropikalnych [1]. Wśród tych osiągnięć można wymienić znaczne zmniejszenie częstości występowania i zapadalności na tak zwane zaniedbywane choroby, takie jak filarioza, onchocerkoza, perliczka, trąd i jaglica (ramka 1) [2]. Każda z tych zaniedbanych chorób jest stanem promującym ubóstwo i często stygmatyzującym, występującym przede wszystkim na obszarach wiejskich krajów o niskich dochodach (ramka 2) [3]. Są to starożytne cierpienia, opisane w Biblii i innych starożytnych tekstach, które obciążają ludzkość od tysiącleci [3]. Ale teraz, w wyniku agresywnych regionalnych interwencji wertykalnych, istnieje możliwość, że niektóre zaniedbane infekcje tropikalne mogą zostać ostatecznie opanowane do punktu eliminacji na niektórych obszarach endemiczności [2–8]. W przypadku zarażenia przez robaki morskie wkrótce możliwe będzie również zwalczenie choroby [9]. Ramka 2. Wspólne cechy zaniedbanych chorób tropikalnych Starożytne schorzenia, które od wieków obciążały ludzkość Warunki sprzyjające ubóstwu Powiązane z piętnem Obszary wiejskie krajów o niskich dochodach i niestabilnych Brak rynków handlowych dla produktów zwalczających te choroby Stosowane interwencje historia sukcesu

1220287

FTY720 (fingolimod) jest środkiem neuroochronnym i modyfikującym przebieg choroby w komórkowych i mysich modelach choroby Huntingtona.

Choroba Huntingtona (HD) to genetyczne zaburzenie neurodegeneracyjne, na które obecnie nie ma lekarstwa i nie ma sposobu, aby zatrzymać lub nawet spowolnić zmiany w mózgu, które powoduje. W niniejszym badaniu mieliśmy na celu zbadanie, czy FTY720, pierwsza zatwierdzona doustna terapia stwardnienia rozsianego, może być skuteczna w modelach HD i ostatecznie stanowić alternatywne podejście terapeutyczne do leczenia choroby. Tutaj wykorzystaliśmy paradygmaty przedklinicznej walidacji celu i zbadaliśmy skuteczność in vivo przewlekłego podawania FTY720 w mysim modelu R6/2 HD. Nasze odkrycia wskazują, że FTY720 poprawił funkcje motoryczne, przedłużył przeżycie i zmniejszył atrofię mózgu u myszy R6/2. Korzystny wpływ podania FTY720 był związany ze znacznym wzmocnieniem aktywności neuronalnej i łączności oraz, ze zmniejszeniem agregatów zmutowanej huntingtyny, a także towarzyszył mu wzrost fosforylacji zmutowanej huntingtyny w 13/16 resztach seryny, które, jak się przewiduje, osłabiają toksyczność białka .

1225513

Reszty swoistości determinują powinowactwo wiązania dla dwuskładnikowych systemów transdukcji sygnału

UNLABELLED Systemy dwuskładnikowe (TCS) zawierają kinazy histydynowe i odpowiadające im regulatory odpowiedzi i umożliwiają bakteriom wykrywanie i reagowanie na szeroką gamę sygnałów. Kinazy histydynowe (HK) fosforylują i defosforylują swoje pokrewne regulatory odpowiedzi (RR) w odpowiedzi na bodźce. Ogólnie reakcje te wydają się być wysoce specyficzne i wymagają odpowiedniego połączenia między białkami HK i RR. Genom Myxococcus xanthus koduje jeden z największych repertuarów białek sygnałowych u bakterii (685 otwartych ramek odczytu [ORF]), w tym co najmniej 127 HK i co najmniej 143 RR. Spośród nich 27 to bona fide rodziny regulatorów odpowiedzi NtrC, z których 21 jest zakodowanych w sąsiedztwie ich przewidywanych pokrewnych kinaz. Stosując metody profilowania ogólnosystemowego, ustaliliśmy, że pary HK-NtrC RR wykazują preferencję kinetyczną zarówno podczas funkcji fosfotransferu, jak i fosfatazy, definiując w ten sposób pokrewne układy sygnalizacyjne w M. xanthus. Pomiary kalorymetrii miareczkowania izotermicznego wykazały, że spokrewnione pary HK-RR oddziałują ze stałymi dysocjacji (Kd) wynoszącymi około 1 µM, podczas gdy niespokrewnione pary nie mają mierzalnego wiązania. Wreszcie, chimera wytworzona pomiędzy kinazą histydynową, CrdS i HK1190 ujawniła, że ​​reszty nadające specyficzność fosfotransferu i fosfatazy dyktują powinowactwo wiązania, ustanawiając w ten sposób odrębne interakcje białko-białko, które zapobiegają rozmowie krzyżowej. Dane wskazują, że powinowactwo wiązania jest krytycznym parametrem rządzącym wiernością sygnalizacji w całym systemie dla bakteryjnych białek transdukcji sygnału. WAŻNE Wykorzystując testy profilowania fosfotransferu i fosfatazy in vitro oraz kalorymetrię izotermicznego miareczkowania, przyjęliśmy ogólnosystemowe podejście, aby zademonstrować swoistość dla rodziny dwuskładnikowych białek sygnałowych u Myxococcus xanthus. Nasze wyniki pokazują, że wcześniej zidentyfikowane reszty specyficzności dyktują powinowactwo wiązania i że specyficzność fosfatazy wynika ze specyficzności fosfotransferu dla pokrewnych par HK-RR. Dane wskazują, że preferencyjne powinowactwo wiązania jest podstawą wierności sygnalizacji w bakteryjnych układach dwuskładnikowych.

1226452

hnRNP A1 wiąże się z końcami telomerów i stymuluje aktywność telomerazy.

Telomeraza to kompleks enzymatyczny rybonukleoproteiny, który dokonuje odwrotnej transkrypcji integralnej matrycy RNA, aby dodać krótkie powtórzenia DNA do 3'-końców telomerów. Struktura G-kwadrupleksu w podłożu DNA może blokować jego wydłużanie przez telomerazę. Odkryliśmy, że hnRNP A1 - który był wcześniej zaangażowany w regulację długości telomerów - wiąże się zarówno z jednoniciowymi, jak i ustrukturyzowanymi ludzkimi powtórzeniami telomerowymi, aw tym ostatnim przypadku zaburza ich strukturę wyższego rzędu. Stosując test telomerazy in vitro, zaobserwowaliśmy, że zubożenie białek hnRNP A/B z 293 ekstraktów ludzkich embrionalnych komórek nerki dramatycznie zmniejszyło aktywność telomerazy, która została w pełni odzyskana po dodaniu oczyszczonego rekombinowanego hnRNP A1. To odkrycie sugeruje, że hnRNP A1 działa jako pomocniczy, jeśli nie niezbędny, czynnik holoenzymu telomerazy. Dalej pokazujemy, stosując immunoprecypitację chromatyny, że hnRNP A1 wiąże się z ludzkimi telomerami in vivo. Proponujemy, że hnRNP A1 stymuluje wydłużanie telomerów poprzez rozwijanie struktury G-kwadrupleksu lub spinki do włosów G-G utworzonej na każdym etapie translokacji.

1227277

Rapamycyna mija znicz: nowa generacja inhibitorów mTOR

Ssacze cel rapamycyny (mTOR) jest nietypową kinazą białkową, która kontroluje wzrost i metabolizm w odpowiedzi na składniki odżywcze, czynniki wzrostu i poziomy energii komórkowej, i jest często rozregulowana w chorobach nowotworowych i metabolicznych. Rapamycyna jest allosterycznym inhibitorem mTOR i została zarejestrowana jako lek immunosupresyjny w 1999 roku. W ostatnich latach zainteresowanie skupiło się na jej potencjale jako leku przeciwnowotworowego. Jednak skuteczność rapamycyny i jej analogów (rapalogów) nie została odróżniona pomimo pojedynczych sukcesów w podgrupach nowotworów, co sugeruje, że pełny potencjał terapeutyczny celowania w mTOR nie został jeszcze wykorzystany. Nowa generacja konkurencyjnych inhibitorów ATP, które bezpośrednio celują w miejsce katalityczne mTOR, wykazuje silne i kompleksowe hamowanie mTOR i znajduje się we wczesnych badaniach klinicznych.

1234098

Dynamiczna restrukturyzacja torebki przez główną pneumokokową autolizynę LytA w odpowiedzi na nabłonek

Patogeny bakteryjne wytwarzają złożone kapsułki węglowodanowe w celu ochrony przed bakteriobójczymi cząsteczkami układu odpornościowego. Paradoksalnie kapsułka pneumokokowa uwrażliwia bakterię na peptydy przeciwdrobnoustrojowe znajdujące się na powierzchni nabłonka. Tutaj pokazujemy, że po interakcji z peptydami przeciwdrobnoustrojowymi, otoczkowane pneumokoki przeżywają przez usunięcie otoczki z powierzchni komórki w ciągu kilku minut w procesie zależnym od samobójczej autolizyny amidazy LytA. W przeciwieństwie do klasycznej autolizy bakteryjnej, podczas wydalania torebki LytA sprzyja przeżyciu bakterii i jest rozproszony po obwodzie komórki. Jednak zarówno autoliza, jak i złuszczanie torebki zależy od aktywności hydrolitycznej ściany komórkowej LytA. Złuszczanie torebki drastycznie zwiększa inwazję komórek nabłonkowych i jest głównym szlakiem, w którym pneumokoki zmniejszają torebkę związaną z powierzchnią we wczesnej ostrej infekcji płuc u myszy. Wcześniej nierozpoznana rola LytA w usuwaniu otoczki w celu zwalczania peptydów przeciwdrobnoustrojowych może wyjaśniać, dlaczego prawie wszystkie kliniczne izolaty pneumokoków zachowują ten enzym pomimo śmiertelnej presji selekcyjnej antybiotyków.

1241113

Ssacze białko polaryzacji Scribble reguluje adhezję komórek nabłonka i migrację przez E-kadherynę

Bazgroły (Scrib) to zachowane białko o polaryzacji wymagane w Drosophila melanogaster do funkcji synaptycznej, różnicowania neuroblastów i polaryzacji nabłonka. Jest również supresorem nowotworów. U gryzoni Scrib jest związany z recyklingiem receptorów i polaryzacją planarną, ale nie z polaryzacją wierzchołkową/podstawową. Teraz pokazujemy, że knockdown Scrib zaburza adhezję między komórkami nabłonka nerki psów Madin-Darby. W konsekwencji komórki nabierają wyglądu mezenchymalnego, szybciej migrują i tracą kierunkowość. Chociaż montaż złącza ścisłego jest opóźniony, konfluentne monowarstwy pozostają spolaryzowane. Efekty te są niezależne od aktywacji Rac lub wiązania Scrib z βPIX. Ubytek Scrib zaburza raczej adhezję komórkową za pośrednictwem E-kadheryny. Zmiany w morfologii i migracji są fenokopiowane przez knockdown E-kadheryny. Adhezję częściowo ratuje ekspresja białka fuzyjnego E-kadheryna-α-katenina, ale nie białka fluorescencyjnego E-kadheryna-zielona. Wyniki te sugerują, że Scrib stabilizuje sprzężenie między E-kadheryną a kateniną i są zgodne z ideą, że Scrib ssaków może zachowywać się jak supresor nowotworu poprzez regulację adhezji i migracji komórek nabłonka.

1243475

Acetylacja histonów i demetylacja DNA limfocytów T skutkuje anaplastycznym fenotypem podobnym do chłoniaka wielkokomórkowego.

Cechą charakterystyczną chłoniaka anaplastycznego z dużych komórek jest znaczna represja programu ekspresji komórek T pomimo ich pochodzenia z komórek T. Przyczyny tego obniżenia fenotypu limfocytów T są wciąż nieznane. Aby wyjaśnić, czy mechanizmy epigenetyczne są odpowiedzialne za utratę fenotypu komórek T, leczyliśmy linie komórek chłoniaka anaplastycznego z dużych komórek i chłoniaka z komórek T/białaczki (po n=4) modyfikatorami epigenetycznymi, aby wywołać demetylację DNA i acetylację histonów. Wygenerowano i wyselekcjonowano ogólne dane dotyczące ekspresji genów z traktowanych i nietraktowanych linii komórkowych, a geny o zróżnicowanej ekspresji oceniano za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy z odwrotną transkryptazą w czasie rzeczywistym i analizy Western blot. Dodatkowo, trimetylowanie histonu H3 lizyny 27 analizowano metodą immunoprecypitacji chromatyny. Połączona demetylacja DNA i acetylacja histonów anaplastycznych komórek chłoniaka wielkokomórkowego nie była w stanie odtworzyć ich fenotypu limfocytów T. Zamiast tego, to samo leczenie wywoływało w komórkach T: (i) regulację w górę genów charakterystycznych dla chłoniaka wielkokomórkowego anaplastycznego (np. ID2, LGALS1, c-JUN) oraz (ii) prawie całkowite wyginięcie ich fenotypu limfocytów T w tym CD3, LCK i ZAP70. Ponadto w anaplastycznych komórkach chłoniaka wielkokomórkowego występowała supresyjna trimetylacja lizyny histonu H3 27 ważnych genów czynnika transkrypcyjnego komórek T (GATA3, LEF1, TCF1), co jest zgodne z ich brakiem w próbkach guza pierwotnego, co wykazano w badaniach immunohistochemicznych. Nasze dane sugerują, że supresory aktywowane epigenetycznie (np. ID2) przyczyniają się do regulacji w dół programu ekspresji limfocytów T w anaplastycznym chłoniaku z dużych komórek, który jest utrzymywany przez trimetylację lizyny histonu H327.

1256116

YEASTRACT: zapewnianie programowego dostępu do wyselekcjonowanych stowarzyszeń regulujących transkrypcję w Saccharomyces cerevisiae za pośrednictwem interfejsu usług internetowych

System informacyjny YEAst Search for Transscriptional Regulators And Consensus Tracking (YEASTRACT) (http://www.yeastract.com) został opracowany w celu wsparcia analizy powiązań regulujących transkrypcję w Saccharomyces cerevisiae. Ostatnia aktualizacja w czerwcu 2010 r. ta baza danych zawiera ponad 48 200 powiązań regulacyjnych między czynnikami transkrypcyjnymi (TF) a docelowymi genami, w tym 298 specyficznych miejsc wiązania DNA dla 110 scharakteryzowanych TF. Wszystkie powiązania regulacyjne przechowywane w bazie danych zostały ponownie przeanalizowane, a szczegółowe informacje na temat dowodów eksperymentalnych, które podtrzymują te powiązania, zostały dodane i sklasyfikowane jako dowody bezpośrednie lub pośrednie. Włączenie tych nowych danych, zebranych w odpowiedzi na prośby użytkowników YEASTRACT, pozwala użytkownikowi ograniczyć swoje zapytania do podzbiorów danych w oparciu o istnienie lub brak dowodów eksperymentalnych na bezpośrednie działanie TF w regionie promotora ich docelowe geny. Kolejną nową cechą tej wersji jest dostępność wszystkich danych za pośrednictwem interfejsu usług internetowych do odczytu maszynowego. Użytkownicy nie są już ograniczeni do zestawu dostępnych zapytań udostępnianych przez istniejący interfejs sieciowy i mogą używać interfejsu usługi sieciowej do wyszukiwania, pobierania i wykorzystywania danych YEASTRACT przy użyciu własnej implementacji dodatkowych funkcji. System informacyjny YEASTRACT jest dodatkowo uzupełniony o kilka narzędzi obliczeniowych, które ułatwiają wykorzystanie wyselekcjonowanych danych podczas udzielania odpowiedzi na szereg ważnych pytań biologicznych. Od pierwszego wydania w 2006 roku YEASTRACT był szeroko stosowany przez setki naukowców z całego świata. Spodziewamy się, że udostępniając nowe dane i usługi, system będzie nadal służył biologom drożdży i badaczom biologii systemów.

1259280

Mechanizmy określające lokalizację i tożsamość nukleosomu promotora

Architektura chromatyny eukariotycznych promotorów genów ogólnie charakteryzuje się regionem wolnym od nukleosomów (NFR) oflankowanym przez co najmniej jeden nukleosom wariantu H2A.Z. Przewidywania obliczeniowe pozycji nukleosomów oparte na termodynamicznych właściwościach oddziaływań DNA-histon spotkały się z ograniczonym sukcesem. Tutaj pokazujemy, że działanie podstawowego kompleksu remodelującego RSC w S. cerevisiae pomaga wyjaśnić rozbieżność między teorią a eksperymentem. W komórkach zubożonych w RSC, NFR kurczą się tak, że średnie pozycje flankujących nukleosomów przesuwają się w kierunku przewidywanych miejsc. Pozycjonowanie nukleosomu w odrębnych podzbiorach promotorów dodatkowo wymaga podstawowych białek z rodziny Myb, Abf1 i Reb1, których miejsca wiązania są wzbogacone w NFR. W przeciwieństwie do tego, osadzanie się H2A.Z jest zbędne do pozycjonowania nukleosomów. Regulując odkładanie się H2A.Z za pomocą indukowanej steroidami strategii splicingu białek, pokazujemy, że ustanowienie NFR jest niezbędne do odkładania się H2A.Z. Badania te sugerują uporządkowany szlak składania architektury promotorowej chromatyny.

1259359

Seropozytywność HIV i gruźlica w dużym szpitalu ogólnym w Malawi.

Częstość występowania zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS) w Malawi jest jedną z najwyższych w Afryce Środkowej. Ponieważ gruźlica jest ważnym początkowym objawem choroby, kolejni pacjenci przyjmowani na oddziały gruźlicze szpitala Zomba General Hospital w Malawi zostali poproszeni o zgodę na wykonanie testu na obecność przeciwciał przeciwko ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV). Ponadto przeprowadzono dwa inne badania: od września 1986 r. wszyscy pacjenci hospitalizowani medyczni z klinicznym podejrzeniem niedoboru odporności, a od kwietnia 1988 r. wszyscy dawcy krwi byli badani pod kątem seropozytywności HIV. Siedemdziesiąt pięć procent pacjentów z gruźlicą zgłosiło się na ochotnika; 32 ze 125 (26%) było seropozytywnych. W grupach wiekowych wysokiego ryzyka (20-40 lat) odsetek ten wzrósł do 32. Wśród pacjentów hospitalizowanych z podejrzeniem niedoboru odporności seropozytywność gwałtownie wzrosła od kwietnia 1987 do października 1988. Wśród przebadanych dawców krwi 20% było seropozytywnych. .

1263446

Determinanty śmiertelności noworodków w Indonezji

TŁO Śmiertelność noworodków stanowi prawie 40 procent śmiertelności dzieci poniżej piątego roku życia na całym świecie. Zrozumienie czynników związanych ze śmiertelnością noworodków jest ważne, aby kierować rozwojem ukierunkowanych i opartych na dowodach interwencji zdrowotnych mających na celu zapobieganie zgonom noworodków. Badanie to miało na celu identyfikację czynników warunkujących śmiertelność noworodków w Indonezji na reprezentatywnej w skali kraju próbie urodzeń w latach 1997-2002. METODY Źródłem danych do analizy było badanie demograficzne i zdrowotne Indonezji z lat 2002-2003, z którego pochodzą dane dotyczące przeżycia 15 952 osobników Zbadano niemowlęta urodzone w latach 1997-2002. Przeprowadzono wielopoziomową regresję logistyczną z zastosowaniem podejścia hierarchicznego, aby przeanalizować czynniki związane ze zgonami noworodków, wykorzystując uwarunkowania środowiskowe, status społeczno-ekonomiczny i determinanty bliskie. WYNIKI Na poziomie społeczności prawdopodobieństwo zgonu noworodka było istotnie wyższe dla niemowląt z Jawy Wschodniej (OR = 5,01, p = 0,00) oraz dla łącznie Północnego, Środkowego i Południowo-Wschodniej Sulawesi i Gorontalo (OR = 3,17, p = 0,03) w porównaniu do regionów o najniższej śmiertelności noworodków w prowincjach Bali, Sulawesi Południowe i Jambi. Stwierdzono stopniowe zmniejszanie się szans w miarę wzrostu odsetka porodów wspomaganych przez przeszkolonych opiekunów w klastrze. Szansa śmierci noworodka była wyższa w przypadku niemowląt urodzonych zarówno przez matkę, jak i ojca, którzy byli zatrudnieni (OR = 1,84, p = 0,00) oraz u dzieci urodzonych przez ojca, który był bezrobotny (OR = 2,99, p = 0,02). Szanse były również wyższe dla niemowląt wyższych rangą z krótkim odstępem między urodzeniem (OR = 2,82, p = 0,00), niemowląt płci męskiej (OR = 1,49, p = 0,01), mniejszych niż niemowlęta o średniej wielkości (OR = 2,80, p = 0,00 ) oraz niemowlęta, których matka miała powikłania porodowe (OR = 1,81, p = 0,00). Niemowlęta otrzymujące jakąkolwiek opiekę poporodową były istotnie chronione przed śmiercią noworodka (OR = 0,63, p = 0,03). WNIOSEK Interwencje w zakresie zdrowia publicznego ukierunkowane na zmniejszenie śmiertelności noworodków powinny uwzględniać czynniki na poziomie społeczności, gospodarstwa domowego i indywidualnego, które znacząco wpływają na śmiertelność noworodków w Indonezji. Przy planowaniu interwencji mających na celu zmniejszenie śmiertelności noworodków w Indonezji należy wziąć pod uwagę niską masę urodzeniową i niemowlęta z krótkim odstępem porodowym, a także czynniki okołoporodowej opieki zdrowotnej, takie jak dostępność wykwalifikowanej opieki porodowej i korzystanie z opieki poporodowej.

1265945

Mapowanie wysokiej gęstości MHC identyfikuje wspólną rolę HLA-DRB1*01:03 w chorobach zapalnych jelit i heterozygotyczną przewagę we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego

Badania asocjacyjne całego genomu nad pokrewnymi przewlekłymi chorobami zapalnymi jelit (IBD) znanymi jako choroba Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego wykazały silne dowody na związek z głównym układem zgodności tkankowej (MHC). Region ten koduje dużą liczbę kandydatów immunologicznych, w tym prezentujące antygen cząsteczki klasycznego ludzkiego antygenu leukocytowego (HLA). Badania nad IBD wykazały, że istnieje wiele niezależnych powiązań w genach HLA i innych niż HLA, ale brakowało im statystycznej mocy do zdefiniowania architektury asocjacji i alleli przyczynowych. Aby rozwiązać ten problem, przeprowadziliśmy typowanie MHC o wysokiej gęstości SNP u >32 000 osób z IBD, co wskazuje na wiele alleli HLA, z główną rolą HLA-DRB1*01:03 zarówno w chorobie Leśniowskiego-Crohna, jak i wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Godne uwagi różnice zaobserwowano między tymi chorobami, w tym dominującą rolę wariantów HLA klasy II i heterozygotyczną przewagę obserwowaną we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, co sugeruje istotną rolę adaptacyjnej odpowiedzi immunologicznej w środowisku okrężnicy w patogenezie IBD.

1275505

Wysokoprogowe, mechanowrażliwe kanały jonowe zablokowane przez nowatorski konopeptyd pośredniczą w bólu wywołanym ciśnieniem

Niewiele wiadomo na temat molekularnych podstaw mechanotransdukcji somatosensorycznej u ssaków. Przebadaliśmy bibliotekę toksyn peptydowych pod kątem wpływu na mechanicznie aktywowane prądy w hodowanych neuronach zwojowych korzeni grzbietowych. Jeden analog konopeptydu, nazwany NMB-1 dla szkodliwego blokera mechanosensacji 1, selektywnie hamuje (IC50 1 µM) utrzymujące się prądy aktywowane mechanicznie w podzbiorze neuronów czuciowych. Biotynylowana NMB-1 zachowuje aktywność i wiąże się selektywnie z peryferyno-dodatnimi nocyceptywnymi neuronami czuciowymi. Selektywność NMB-1 została potwierdzona przez fakt, że nie ma ona wpływu hamującego na kanały sodowe i wapniowe bramkowane napięciem lub kanały bramkowane ligandami, takie jak kanały jonowe wykrywające kwas lub kanały TRPA1. I odwrotnie, toksyna tarantuli, GsMTx-4, która hamuje kanały jonowe aktywowane przez rozciąganie, nie miała wpływu na mechanicznie aktywowane prądy w neuronach czuciowych. W testach behawioralnych NMB-1 hamuje tylko reakcje na bolesną stymulację mechaniczną o wysokiej intensywności i nie ma wpływu na stymulację mechaniczną o niskiej intensywności lub termosensację. Nieoczekiwanie stwierdzono, że NMB-1 jest również inhibitorem szybkiego ładowania FM1-43 (miara mechanotransdukcji) w komórkach rzęsatych ślimaka. Dane te pokazują, że farmakologicznie odmienne kanały reagują na różne typy bodźców mechanicznych i sugerują, że mechanicznie aktywowane utrzymujące się prądy leżą u podstaw szkodliwej mechanosensacji. NMB-1 dostarcza zatem nowatorskie narzędzie diagnostyczne do molekularnego definiowania kanałów zaangażowanych w ból słuchowy i wywołany uciskiem.

1281769

Nadaktywne wydzielanie neuroendokrynne powoduje defekty wielkości, odżywiania i metabolizmu mutantów C. elegans z zespołem Bardeta-Biedla

Zespół Bardeta-Biedla, BBS, jest rzadkim zaburzeniem autosomalnym recesywnym z objawami klinicznymi obejmującymi polidaktylię, retinopatię, hiperfagię, otyłość, niski wzrost, zaburzenia poznawcze i opóźnienia rozwojowe. Zakłócenia białek BBS w różnych organizmach zaburzają tworzenie i funkcję rzęsek, a wielonarządowe defekty BBS przypisuje się niedoborom różnych szlaków sygnałowych związanych z rzęskami. U C. elegans geny bbs ulegają ekspresji wyłącznie w sześćdziesięciu rzęskowych neuronach czuciowych tych zwierząt, a mutanty bbs wykazują defekty czuciowe, a także nieprawidłowości w zakresie wielkości ciała, odżywiania i metabolizmu. Tutaj pokazujemy, że w przeciwieństwie do wielu innych mutantów z defektem rzęsek, mutanty C. elegans bbs wykazują zwiększone uwalnianie pęcherzyków o gęstym rdzeniu i fenotypów całego organizmu związanych ze zwiększoną aktywnością szlaków sygnałowych insuliny, neuropeptydów i amin biogennych. Pokazujemy, że zmieniony rozmiar ciała, odżywianie i nieprawidłowości metaboliczne mutantów bbs można skorygować do poziomów typu dzikiego poprzez zniesienie zwiększonego wydzielania pęcherzyków o gęstym rdzeniu bez jednoczesnej korekty defektów rzęskowych. Odkrycia te rozszerzają rolę białek BBS w regulacji egzocytozy z gęstym rdzeniem pęcherzyków i sugerują, że niektóre cechy zespołu Bardeta-Biedla mogą być spowodowane nadmiernym wydzielaniem neuroendokrynnym.

1283401

Fidżi: platforma open-source do analizy obrazu biologicznego

Fidżi to dystrybucja popularnego oprogramowania typu open source ImageJ skoncentrowanego na analizie obrazu biologicznego. Fidżi wykorzystuje nowoczesne praktyki inżynierii oprogramowania, aby połączyć potężne biblioteki oprogramowania z szeroką gamą języków skryptowych, aby umożliwić szybkie prototypowanie algorytmów przetwarzania obrazu. Fidżi ułatwia przekształcanie nowych algorytmów we wtyczki ImageJ, które można udostępniać użytkownikom końcowym za pośrednictwem zintegrowanego systemu aktualizacji. Proponujemy Fidżi jako platformę produktywnej współpracy między społecznościami naukowymi informatyki i biologii.

1285713

Charakterystyka farmakologiczna silnego inhibitora 3-kinaz fosfatydyloinozytydu klasy I.

Wiele dowodów wskazuje na aktywację szlaku 3-kinazy lipidowej fosfatydyloinozytydu (PI3K) w genezie i progresji różnych nowotworów u ludzi. Inhibitory PI3K mają zatem znaczny potencjał jako molekularne leki przeciwnowotworowe. Tutaj szczegółowo opisujemy właściwości farmakologiczne prototypu nowej serii inhibitorów klasy I PI3K. PI103 jest silnym inhibitorem o niskich wartościach IC50 wobec rekombinowanych izoform PI3K p110alfa (2 nmol/L), p110beta (3 nmol/L), p110delta (3 nmol/L) i p110gamma (15 nmol/L). PI103 hamował również TORC1 o 83,9% przy 0,5 mikromoli/li wykazywał IC50 14 nmol/l wobec DNA-PK. Wysoki stopień selektywności dla rodziny PI3K wykazał brak aktywności PI103 w panelu 70 kinaz białkowych. PI103 silnie hamował proliferację i inwazję wielu różnych ludzkich komórek nowotworowych in vitro i wykazywał modulację biomarkera zgodną z hamowaniem sygnalizacji PI3K. PI103 był intensywnie metabolizowany, ale szybko rozprowadzany do tkanek i guzów. Doprowadziło to do opóźnienia wzrostu guza w ośmiu różnych modelach heteroprzeszczepów ludzkiego raka z różnymi nieprawidłowościami szlaku PI3K. Zmniejszoną fosforylację AKT zaobserwowano w glejakach U87MG, zgodnie z osiągniętymi poziomami leku. Wykazaliśmy również hamowanie inwazji w ortotopowych modelach heteroprzeszczepu raka piersi i jajnika i uzyskaliśmy dowody, że PI103 ma potencjał antyangiogenny. Pomimo szybkiego metabolizmu in vivo, PI103 jest cennym związkiem będącym narzędziem do badania funkcji biologicznej klasy I PI3K i, co ważne, stanowi punkt odniesienia dla dalszej optymalizacji tej nowej klasy ukierunkowanego molekularnego leku przeciwnowotworowego.

1286352

Zoptymalizowane narzędzia CRISPR/Cas do wydajnej inżynierii genomu linii zarodkowej i somatycznej u Drosophila.

System typu II, zgrupowany w regularnych odstępach krótkich powtórzeń palindromicznych (CRISPR)/związany z CRISPR (Cas), pojawił się ostatnio jako potężna metoda manipulowania genomami różnych organizmów. Tutaj przedstawiamy zestaw narzędzi do wysokowydajnej inżynierii genomu Drosophila melanogaster składający się z transgenicznych linii Cas9 i wszechstronnych plazmidów ekspresyjnych RNA (gRNA). Systematyczna ocena ujawnia linie Cas9 z wszechobecnymi lub ograniczonymi do linii zarodkowych wzorcami aktywności. Wykazujemy również zróżnicowaną aktywność tego samego gRNA eksprymowanego z różnych promotorów snRNA U6, przy czym najsilniejszy efekt daje wcześniej nie testowany promotor U6:3. Odpowiednia kombinacja Cas9 i gRNA pozwala na celowanie w niezbędne i nieistotne geny o szybkości transmisji w zakresie 25-100%. Pokazujemy również, że nasze zoptymalizowane narzędzia CRISPR/Cas mogą być używane do mutagenezy offsetowej opartej na nickach. Ponadto, w połączeniu z matrycami oligonukleotydowymi lub długimi dwuniciowymi donorami, nasze odczynniki umożliwiają precyzyjną edycję genomu poprzez naprawę ukierunkowaną na homologię z szybkościami, które sprawiają, że markery selekcyjne są zbędne. Na koniec demonstrujemy nowatorskie zastosowanie technologii CRISPR/Cas, w której pośredniczy CRISPR/Cas, w ujawnianiu fenotypów utraty funkcji w komórkach somatycznych po skutecznym celowaniu biallelicznym przez Cas9 wyrażanym w sposób wszechobecny lub ograniczony tkankowo. Nasze narzędzia CRISPR/Cas ułatwią szybką ocenę zmutowanych fenotypów określonych genów i precyzyjną modyfikację genomu z jednonukleotydową precyzją. Nasze wyniki torują również drogę do wysokoprzepustowych badań przesiewowych genetycznych za pomocą CRISPR/Cas.

1287809

Opłacalność 10-letnich progów ryzyka dla rozpoczęcia terapii statynami w pierwotnej prewencji chorób układu krążenia.

ZNACZENIE Wytyczne dotyczące leczenia cholesterolu Amerykańskiego Kolegium Kardiologicznego i Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ACC/AHA) mają szeroko zakrojone implikacje w leczeniu statynami dorosłych bez historii miażdżycowej choroby sercowo-naczyniowej (ASCVD). CEL Oszacowanie opłacalności różnych 10-letnich progów ryzyka ASCVD, które można by zastosować w wytycznych ACC/AHA dotyczących leczenia cholesterolu. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY Model mikrosymulacyjny, obejmujący horyzont czasowy, perspektywę społeczną USA, 3% stopę dyskontową kosztów i wyników zdrowotnych. W modelu hipotetyczne osoby z reprezentatywnej populacji USA w wieku od 40 do 75 lat otrzymywały leczenie statynami, doświadczyły incydentów ASCVD i zmarły z przyczyn związanych lub niezwiązanych z ASCVD na podstawie historii naturalnej ASCVD i parametrów leczenia statyną. Źródła danych dla parametrów modelu obejmowały National Health and Nutrition Examination Surveys, duże badania kliniczne i metaanalizy korzyści i leczenia statyn oraz inne opublikowane źródła. GŁÓWNE WYNIKI I ŚRODKI Szacowane zdarzenia ASCVD, którym udało się zapobiec, oraz wzrost kosztów na uzyskany rok życia z uwzględnieniem jakości (QALY). WYNIKI W scenariuszu podstawowym obecny próg ASCVD wynoszący 7,5% lub wyższy, który oszacowano jako związany z 48% dorosłych leczonych statynami, miał przyrostowy współczynnik efektywności kosztów (ICER) wynoszący 37 000 USD/QALY w porównaniu z 10% lub wyższy próg. Łagodniejsze progi ASCVD wynoszące co najmniej 4,0% (61% leczonych dorosłych) i co najmniej 3,0% (67% leczonych dorosłych) miały ICER wynoszące odpowiednio 81 000 USD/QALY i 140 000 USD/QALY. Oszacowano, że przesunięcie z 7,5% lub wyższego progu ryzyka ASCVD do 3,0% lub wyższego progu ryzyka ASCVD wiąże się z uniknięciem dodatkowych 161 560 zdarzeń sercowo-naczyniowych. Wyniki dotyczące opłacalności były wrażliwe na zmiany w uciążliwości związanej z codziennym przyjmowaniem pigułki, ceną statyn i ryzykiem cukrzycy wywołanej przez statyny. W probabilistycznej analizie wrażliwości istniała wyższa niż 93% szansa, że ​​optymalny próg ASCVD wynosił 5,0% lub mniej przy zastosowaniu progu opłacalności 100 000 USD/QALY. WNIOSKI I ISTOTNOŚĆ W tym modelu mikrosymulacyjnym dorosłych Amerykanów w wieku od 45 do 75 lat [skorygowany] obecny 10-letni próg ryzyka ASCVD (próg ryzyka ≥7,5%) stosowany w wytycznych dotyczących leczenia cholesterolu ACC/AHA ma akceptowalny profil opłacalności (ICER, 37 000 USD/QALY), ale bardziej łagodne progi ASCVD byłyby optymalne przy zastosowaniu progów opłacalności wynoszących 100 000 USD/QALY (próg ryzyka ≥4,0%) lub 150 000 USD/QALY (próg ryzyka ≥3,0%). Optymalny próg ASCVD był zależny od preferencji pacjentów dotyczących codziennego przyjmowania pigułek, zmian cen statyn oraz ryzyka cukrzycy wywołanej przez statyny.

1292369

Właściwości biochemiczne wysoce neuroinwazyjnych szczepów prionowych

Zakaźne priony rozprzestrzeniają się z obwodowych miejsc wejścia do ośrodkowego układu nerwowego (OUN), gdzie powodują postępującą neurodegenerację, która ostatecznie prowadzi do śmierci. Jednak patogeneza choroby prionowej może się znacznie różnić w zależności od szczepu lub wariantu konformacyjnego nieprawidłowo sfałdowanego i zagregowanego białka, PrP(Sc). Chociaż większość szczepów prionowych atakuje ośrodkowy układ nerwowy, niektóre szczepy prionowe nie mogą wejść i nie powodują klinicznych objawów choroby. Podstawa konformacyjna tej niezwykłej zmienności w patogenezie między szczepami jest niejasna. Używając przystosowanych do myszy szczepów prionowych, pokazujemy tutaj, że wysoce neuroinwazyjne szczepy prionowe tworzą przede wszystkim rozproszone agregaty w mózgu i są niekongofilne, niestabilne konformacyjnie w warunkach denaturujących i prowadzą do szybkiej śmiertelnej choroby. Te neuroinwazyjne szczepy skutecznie wytwarzają PrP(Sc) w krótkich okresach inkubacji. W przeciwieństwie do tego, słabo neuroinwazyjne szczepy prionów tworzą duże blaszki włókniste i są stabilne, kongofilne i nieefektywnie generują PrP(Sc) przez długie okresy inkubacji. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te wskazują, że najbardziej neuroinwazyjne szczepy prionowe są również najmniej stabilne i potwierdzają koncepcję, że wydajna replikacja i niestabilny charakter najszybciej przekształcających się prionów może być cechą związaną z ich skutecznym rozprzestrzenianiem się w OUN.

1320137

Szlak eksportu białka translokacji bliźniaczej argininy (Tat)

System eksportu białka translokacji bliźniaczej argininy (Tat) jest obecny w błonach cytoplazmatycznych większości bakterii i archeonów i ma bardzo niezwykłą właściwość transportu w pełni sfałdowanych białek. System musi zatem zapewniać ścieżkę przezbłonową, która jest wystarczająco duża, aby umożliwić przejście strukturyzowanych substratów makromolekularnych o różnych rozmiarach, ale która utrzymuje nieprzepuszczalność membrany dla jonów. W przypadku bakterii Gram-ujemnych Escherichia coli to złożone zadanie można osiągnąć przy użyciu tylko trzech małych białek błonowych: TatA, TatB i TatC. W tym przeglądzie podsumowujemy ostatnie postępy w naszym zrozumieniu działania tej niezwykłej maszyny.

1322614

Nowe osiągnięcia w pakiecie programów ATSAS do analizy danych rozpraszania pod małymi kątami

Opisano nowe osiągnięcia w pakiecie programowym ATSAS (wersja 2.4) do przetwarzania i analizy danych dotyczących izotropowego promieniowania rentgenowskiego pod małymi kątami i rozpraszania neutronów. Obejmują one (i) wieloplatformowe narzędzia do manipulacji i wyświetlania danych, (ii) programy do automatycznego przetwarzania danych i obliczania ogólnych parametrów, (iii) ulepszone wykorzystanie modeli o wysokiej i niskiej rozdzielczości z innych metod strukturalnych, (iv) nowe algorytmy do budować modele trójwymiarowe ze słabo oddziałujących układów i kompleksów oligomerycznych oraz (v) ulepszone narzędzia do analizy danych z mieszanin i układów elastycznych. Nowa wersja ATSAS zawiera instalatory dla obecnych głównych platform (Windows, Linux i Mac OSX) i zapewnia ulepszoną zindeksowaną dokumentację użytkownika. Przedstawiono również zmiany związane z Internetem, w tym forum dyskusyjne użytkowników i poszerzony dostęp online do uruchamiania programów ATSAS.

1332250

Pierwsza sekwencja genomu Myriapoda ujawnia zawartość genów konserwatywnych stawonogów i organizację genomu w Centipede Strigamia maritima

Myriapody (np. stonogi i krocionogi) wykazują prosty, homonomiczny plan ciała w stosunku do innych stawonogów. Wszyscy członkowie klasy są ziemscy, ale osiągnęli ziemność niezależnie od owadów. Myriapoda to jedyna klasa stawonogów nie reprezentowana przez zsekwencjonowany genom. Przedstawiamy analizę genomu stonogi Strigamia maritima. Zachowuje zwarty genom, który uległ mniejszej utracie genów i tasowaniu niż wcześniej zsekwencjonowane stawonogi, a także wiele ortologów genów zachowanych od dwustronnego przodka, które zostały utracone u owadów. Nasza analiza lokalizuje wiele genów w konserwatywnych kontekstach makrosyntenii i wiele przykładów grupowania genów na małą skalę. Opisujemy kilka przykładów, w których S. maritima pokazuje różne rozwiązania od owadów do podobnych problemów. Rodzina genów owadzich receptorów węchowych jest nieobecna w S. maritima, a na węch w powietrzu prawdopodobnie wpływa ekspansja innych rodzin genów receptorów. W przypadku niektórych genów S. maritima wyewoluowała paralogi, aby wygenerować różnorodność sekwencji kodujących, w której owady stosują alternatywny splicing. Jest to najbardziej uderzające w przypadku genu Dscam, który u Drosophila generuje ponad 100 000 alternatywnych form splicingu, ale u S. maritima jest kodowany przez ponad 100 paralogów. Widzimy intrygujące powiązanie między brakiem jakichkolwiek znanych białek fotosensorycznych w organizmie niewidomym a dodatkowym brakiem kanonicznych genów zegara okołodobowego. Pozycja filogenetyczna myriapodów pozwala nam określić, gdzie w filogenezie stawonogów pojawiło się kilka konkretnych mechanizmów i cech molekularnych. Na przykład dochodzimy do wniosku, że sygnalizacja hormonów juwenilnych ewoluowała wraz z pojawieniem się egzoszkieletu u stawonogów i że białka naskórka zawierające RR-1 ewoluowały w linii prowadzącej do Mandibulata. Identyfikujemy również, kiedy wystąpiły różne ekspansje i straty genów. Genom S. maritima daje nam unikalny wgląd w genom przodków stawonogów, jednocześnie wykazując wiele adaptacji do jego specyficznej historii życia.

1333643

Genetyczna i funkcjonalna dywersyfikacja szlaków małych RNA w roślinach

Wielokomórkowe eukarionty wytwarzają małe cząsteczki RNA (około 21-24 nukleotydów) dwóch ogólnych typów, mikroRNA (miRNA) i krótki interferujący RNA (siRNA). Działają one wspólnie jako przewodniki specyficzne dla sekwencji, które wyciszają lub regulują geny, transpozony i wirusy oraz modyfikują strukturę chromatyny i genomu. Tworzenie lub aktywność małych RNA wymaga czynników należących do rodzin genów, które kodują białka DICER (lub DICER-LIKE [DCL]) i ARGONAUTE oraz, w przypadku niektórych siRNA, białka polimerazy RNA zależnej od RNA (RDR). W przeciwieństwie do wielu zwierząt rośliny kodują wiele białek DCL i RDR. Wykorzystując serię mutantów insercyjnych Arabidopsis thaliana, zidentyfikowano unikalne funkcje dla trzech białek DCL w biogenezie miRNA (DCL1), endogennego siRNA (DCL3) i wirusowego siRNA (DCL2). Jedno białko RDR (RDR2) było wymagane dla wszystkich analizowanych endogennych siRNA. Utrata endogennego siRNA w mutantach dcl3 i rdr2 była związana z utratą znaczników heterochromatycznych i zwiększoną akumulacją transkryptu w niektórych loci. Defekty w aktywności generowania siRNA w odpowiedzi na wirusa marszczenia rzepy w roślinach zmutowanych dcl2 korelowały ze zwiększoną podatnością wirusa. Doszliśmy do wniosku, że proliferacja i dywersyfikacja genów DCL i RDR podczas ewolucji roślin przyczyniła się do specjalizacji ścieżek ukierunkowanych na małe RNA dla rozwoju, struktury chromatyny i obrony.

1336292

Immunosupresyjny FTY720 hamuje emigrację tymocytów.

Jedną z głównych ról grasicy jest dostarczanie obwodowemu układowi odpornościowemu dojrzałych limfocytów T, ale mechanizmy związane z eksportem komórkowym nie są w pełni poznane. W tym badaniu zbadaliśmy zdolność nowego odczynnika immunosupresyjnego, FTY720, do hamowania eksportu limfocytów T z grasicy. Codzienne podawanie FTY720 w dawce 1 mg/kg skutkowało wyraźnym spadkiem liczby limfocytów T krwi obwodowej. W grasicy długotrwałe, dobowe podawanie FTY720 spowodowało trzy- do czterokrotny wzrost odsetka dojrzałych tymocytów rdzeniastych (CD4(+)CD8(-) i CD4(-)CD8(+)) oraz nieznaczny spadek w stosunku komórek podwójnie dodatnich (CD4(+)CD8(+)). Analiza fenotypowa (TCRalfa beta, H-2K(d), CD44, CD69 i CD24) wykazała, że ​​te zwiększone podzbiory reprezentują prawdopodobnych peryferyjnych niedawnych emigrantów grasicy. Wysoki poziom ekspresji L-selektyny przez te podzbiory sugeruje ponadto, że uniemożliwiono im opuszczenie grasicy. Dzięki znakowaniu do grasicy izotiocyjanianem fluoresceiny tylko jedną czwartą znakowanych komórek można było wykryć w węzłach chłonnych i śledzionie myszy traktowanych FTY720 w porównaniu do myszy kontrolnych traktowanych solą fizjologiczną. Podsumowując, wyniki te sugerują, że immunosupresyjne działanie FTY720, przynajmniej częściowo, może być spowodowane jego hamującym wpływem na emigrację limfocytów T z grasicy na obwód.

1338283

Walidacja modelu koncepcyjnego dla międzybranżowego podejścia do wspólnego podejmowania decyzji: badanie metod mieszanych

UZASADNIENIE, CELE I ZADANIA W związku ze zwiększonym zainteresowaniem angażowaniem pacjentów w podejmowanie decyzji przez zespoły międzybranżowej opieki zdrowotnej (IP) opracowaliśmy model koncepcyjny podejścia opartego na prawach własności intelektualnej do wspólnego podejmowania decyzji (SDM) w podstawowej opiece zdrowotnej. Oceniliśmy trafność modelu z zainteresowanymi stronami w Kanadzie. METODY W 15 wywiadach indywidualnych i 7 wywiadach grupowych z 79 interesariuszami poprosiliśmy ich o: (1) zaproponowanie zmian w modelu IP-SDM; (2) zidentyfikować bariery i czynniki ułatwiające wdrożenie modelu w praktyce klinicznej; oraz (3) ocenić model za pomocą kwestionariusza oceny teorii. Przeprowadziliśmy analizę tematyczną transkryptów oraz analizę opisową ankiet. WYNIKI Interesariusze zaproponowali umieszczenie pacjenta w jego centrum; rozszerzenie pojęcia rodziny o osoby znaczące; wyjaśnienie wyników; podkreślenie pojęcia czasu; scalanie poziomów mikro, mezo i makro w jedną figurę; oraz rozpoznawanie wpływu otoczenia i emocji. Najczęstszymi zidentyfikowanymi barierami były ograniczenia czasowe, niewystarczające zasoby i brak równowagi sił wśród pracowników służby zdrowia. Najczęstszymi facylitatorami były edukacja i szkolenia w zakresie interdyscyplinarności i SDM, motywacja do osiągnięcia podejścia IP do SDM oraz wzajemna wiedza i zrozumienie ról dyscyplinarnych. Większość zainteresowanych stron uznała, że ​​koncepcje i relacje między koncepcjami były jasne i oceniła model jako logiczny, testowalny, jasno schematycznie przedstawiony i mający znaczenie dla współpracy między zawodami, SDM i podstawowej opieki zdrowotnej. WNIOSKI Zainteresowane strony zatwierdziły nowy model IP-SDM dla placówek podstawowej opieki zdrowotnej i zaproponowały kilka modyfikacji. Przyszłe badania powinny ocenić, czy model pomoże wdrożyć SDM w praktyce klinicznej IP.

1344498

Glutaminoliza aktywuje sygnalizację Rag-mTORC1.

Aminokwasy kontrolują wzrost komórek poprzez aktywację wysoce konserwatywnej kinazy TORC1. Glutamina jest szczególnie ważnym aminokwasem w kontroli wzrostu komórek i metabolizmie. Jednak rola glutaminy w aktywacji TORC1 pozostaje słabo określona. Glutamina jest metabolizowana na drodze glutaminolizy z wytworzeniem α-ketoglutaranu. Wykazujemy, że glutamina w połączeniu z leucyną aktywuje ssaczy TORC1 (mTORC1) poprzez zwiększenie produkcji glutaminolizy i α-ketoglutaranu. Hamowanie glutaminolizy zapobiegało obciążeniu przez GTP RagB i translokacji lizosomalnej, a następnie aktywacji mTORC1. Konstytutywnie aktywny heterodimer Rag aktywował mTORC1 przy braku glutaminolizy. Odwrotnie, zwiększona glutaminoliza lub przepuszczalny dla komórek analog α-ketoglutaranu stymulował translokację lizosomalną i aktywację mTORC1. Wreszcie wzrost komórek i autofagia, dwa procesy kontrolowane przez mTORC1, były regulowane przez glutaminolizę. W ten sposób mTORC1 wykrywa i jest aktywowany przez glutaminę i leucynę poprzez glutaminolizę i wytwarzanie α-ketoglutaranu przed Rag. Może to stanowić wyjaśnienie uzależnienia od glutaminy w komórkach rakowych.

1346695

mikroRNA-31/czynnik hamujący niedotlenienie, indukowany przez czynnik 1, reguluje różnicowanie keratynocytów.

Notch odgrywa kluczową rolę w przejściu od proliferacji do różnicowania naskórka i nabłonka rogówki. Co więcej, nieprawidłowa sygnalizacja Notch jest cechą chorób takich jak łuszczyca, egzema, nieczerniakowy rak skóry i czerniak, w których upośledzone jest różnicowanie i proliferacja. Podczas gdy wiele wiadomo o dalszych zdarzeniach następujących po sygnalizacji Notch, czynniki odpowiedzialne za negatywną regulację sygnalizacji receptora Notch po aktywacji ligandu nie są w pełni poznane. Notch może ulegać hydroksylacji przez czynnik 1 indukowany hipoksją przez czynnik hamujący (FIH-1); jednak biologiczne znaczenie tego zjawiska jest niejasne. Tutaj pokazujemy, że ekspresja FIH-1 jest podwyższona w chorym naskórku i nabłonku rogówki. Podwyższony poziom FIH-1 w pierwotnych ludzkich keratynocytach naskórka (HEK) i ludzkich keratynocytach nabłonka rogówki (HCEK) zaburza różnicowanie w hodowlach zanurzonych i w „trójwymiarowym” modelu tratw organotypowych ludzkiego naskórka, częściowo poprzez skoordynowane zmniejszenie wartości Notch sygnalizacja. Knockdown FIH-1 zwiększa różnicowanie keratynocytów. Utrata FIH-1 in vivo zwiększyła aktywność Notch w nabłonku rąbka, powodując bardziej zróżnicowany fenotyp. mikroRNA-31 (miR-31) jest endogennym negatywnym regulatorem ekspresji FIH-1, który powoduje różnicowanie keratynocytów za pośrednictwem aktywacji Notch. Ektopowa ekspresja miR-31 w niezróżnicowanej linii komórek nabłonka rogówki sprzyja różnicowaniu i podsumowaniu nabłonka rogówki w trójwymiarowym modelu hodowli tratw. Nasze wyniki definiują wcześniej nieznany mechanizm decyzji o losie keratynocytów, w którym potencjał sygnalizacyjny Notch jest częściowo kontrolowany przez splot miR-31/FIH-1.

1349033

Zalety zwalczania larw afrykańskich wektorów malarii: Niska mobilność i reaktywność behawioralna niedojrzałych stadiów komarów umożliwiają skuteczne pokrycie

Na podstawie analizy wrażliwości modelu MacDonalda-Rossa od dawna argumentowano, że najlepszym sposobem na ograniczenie przenoszenia malarii jest ukierunkowanie na dorosłe samice komarów insektycydów, które mogą zmniejszyć długość życia i częstotliwość karmienia ludzi wektorami. Jednak analizy te zignorowały fundamentalną różnicę biologiczną między dorosłymi komarami a niedojrzałymi stadiami, które je poprzedzają: dorosłe osobniki są bardzo mobilnymi owadami latającymi, które mogą łatwo wykryć i uniknąć wielu działań interwencyjnych, podczas gdy jaja, larwy i poczwarki komarów są ograniczone do stosunkowo niewielkich siedlisk wodnych. i nie może łatwo uniknąć środków kontroli. Stawiamy hipotezę, że kontrola dorosłych, ale nie niedojrzałych komarów jest zagrożona przez ich zdolność do unikania interwencji, takich jak insektycydy o działaniu odstraszającym ekscito. Stosujemy prosty model unikania interwencji przez komary i pokazujemy, że może to znacznie zmniejszyć skuteczny zasięg, pod względem odsetka objętej populacji nosicieli oraz ogólnego wpływu na przenoszenie malarii. Dokonujemy przeglądu historycznych dowodów na to, że kontrola larw afrykańskich wektorów malarii może być skuteczna i dochodzimy do wniosku, że jedyne ograniczenia skutecznego objęcia kontrolą larw są praktyczne, a nie fundamentalne. Strategie kontroli larw przeciwko wektorom malarii w Afryce Subsaharyjskiej mogą być wysoce skuteczne, uzupełniając interwencje w zakresie kontroli dorosłych i powinny być traktowane priorytetowo w dalszym rozwoju, ocenie i wdrażaniu jako integralna część Rolling Back Malaria.

1354567

Ścieżka jądrowego siRNA modyfikującego chromatynę Arabidopsis obejmuje jądrowe centrum przetwarzania RNA

U Arabidopsis thaliana małe interferujące RNA (siRNA) kierują metylacją cytozyny w endogennych powtórzeniach DNA w szlaku obejmującym dwie formy jądrowej polimerazy RNA IV (Pol IVa i Pol IVb), ZALEŻNA OD RNA POLIMERAZA RNA 2 (RDR2), PODOBNA DO RNA 3 (DCL3), ARGONAUTE4 (AGO4), remodeler chromatyny DRD1 i de novo metylotransferaza cytozyny DRM2. Pokazujemy, że RDR2, DCL3, AGO4 i NRPD1b (największa podjednostka Pol IVb) kolokalizują się z siRNA w jąderku. W przeciwieństwie do tego, Pol IVa i DRD1 znajdują się na zewnątrz jąderka i kolokalizują z endogennymi loci powtórzeń. Utrata białek szlaku indukowana mutacją powoduje błędną lokalizację białek znajdujących się poniżej, ujawniając kolejność ich działania. Pol IVa działa jako pierwsza, a jej lokalizacja jest zależna od RNA, co sugeruje matrycę RNA. Postawiliśmy hipotezę, że utrzymanie stanu heterochromatycznego obejmuje transkrypcję pol IVa specyficzną dla locus, a następnie produkcję siRNA i składanie kompleksów wyciszających zawierających AGO4 i NRPD1b w centrach przetwarzania jąder.

1358909

Choroba tętnic obwodowych u osób starszych: The Rotterdam Study.

Aby ocenić częstość występowania choroby tętnic obwodowych (PAD) i chromania przestankowego (IC) w zależności od wieku i płci w populacji osób starszych, przeprowadziliśmy badanie populacyjne na 7715 osobach (40% mężczyzn, 60% kobiet) w wieku 55 lat i więcej. Obecność PAD i IC określano, odpowiednio, mierząc wskaźnik kostka-ramię skurczowe ciśnienie krwi (AAI) oraz za pomocą kwestionariusza Światowej Organizacji Zdrowia/Rose. PAD uznawano za obecny, gdy AAI było <0,90 w obu nogach. Częstość występowania PAD wynosiła 19,1% (95% przedział ufności, 18,1% do 20,0%): 16,9% u mężczyzn i 20,5% u kobiet. Objawy IC zgłaszało 1,6% (95% przedział ufności, 1,3% do 1,9%) badanej populacji (2,2% u mężczyzn, 1,2% u kobiet). Spośród osób z PAD 6,3% zgłaszało objawy IC (8,7% u mężczyzn, 4,9% u kobiet), podczas gdy u 68,9% osób z IC stwierdzono AAI poniżej 0,90. Osoby z AAI <0,90 częściej paliły papierosy, miały nadciśnienie oraz objawową lub bezobjawową chorobę sercowo-naczyniową w porównaniu z osobami z AAI równym 0,90 lub wyższym. Autorzy wnioskują, że częstość występowania PAD u osób starszych jest wysoka, podczas gdy IC jest raczej niska, chociaż obie częstości wyraźnie wzrastają wraz z wiekiem. Zdecydowana większość pacjentów z PAD nie zgłasza żadnych objawów IC.

1360607

Przeciwutleniacze osłabiają odpowiedź cytokin osocza na wysiłek fizyczny u ludzi.

Ćwiczenia zwiększają poziom TNF-alfa, IL-1beta i IL-6 w osoczu, jednak bodźce i źródła TNF-alfa i IL-1beta pozostają w dużej mierze nieznane. Zbadaliśmy rolę stresu oksydacyjnego i potencjalny udział monocytów w odpowiedzi na tę cytokinę (zwłaszcza IL-1beta) u osób wcześniej nietrenowanych. Sześciu zdrowych niesportowców wykonało dwie 45-minutowe sesje ćwiczeń na rowerze przy 70% Vo(2 maks.) przed i po kombinacji przeciwutleniaczy (witaminy E, A i C przez 60 dni; allopurynol przez 15 dni; i N-acetylocysteina przez 3 dni). Krew pobrano na początku, pod koniec treningu oraz 30 i 120 minut po wysiłku. Cytokiny osocza oznaczono metodą ELISA, a poziom cytokin wewnątrzkomórkowych monocytów metodą cytometrii przepływowej. Przed przeciwutleniaczami poziom TNF-alfa wzrósł o 60%, IL-1beta trzykrotnie, a IL-6 sześciokrotnie w wyniku wysiłku (p < 0,05). Po zastosowaniu przeciwutleniaczy, IL-1beta w osoczu stała się niewykrywalna, odpowiedź TNF-alfa na wysiłek fizyczny została zniesiona, a odpowiedź IL-6 została znacznie osłabiona (P < 0,05). Ćwiczenia nie zwiększyły odsetka monocytów wytwarzających cytokiny ani ich średniej intensywności fluorescencji. Doszliśmy do wniosku, że u niewytrenowanych ludzi stres oksydacyjny jest głównym bodźcem do produkcji cytokin indukowanej wysiłkiem fizycznym i że monocyty nie odgrywają w tym procesie żadnej roli.

1365188

Związek między ekspresją proglukagonu w okrężnicy a odpowiedzią metaboliczną na oligofruktozę u myszy karmionych dietą wysokotłuszczową.

Kilka danych sugeruje, że fermentujący błonnik pokarmowy może odgrywać rolę w kontrolowaniu otyłości i powiązanych zaburzeń metabolicznych. Celem tego badania było zbadanie domniemanej roli krótkołańcuchowego fruktooligosacharydu (OFS) - niestrawnego oligosacharydu - u myszy karmionych standardową dietą oraz u myszy karmionych dwoma różnymi dietami wysokotłuszczowymi, wywołujących zaburzenia metaboliczne związane z otyłością. Potwierdziliśmy u myszy kilka efektów wcześniej wykazywanych u szczurów karmionych standardową dietą wzbogaconą w OFS, a mianowicie wzrost całkowitej i pustej masy jelita ślepego, znaczny spadek masy tłuszczu w najądrzach oraz wzrost peptydu glukagonopodobnego w okrężnicy i wrotnej osoczu. -1 (GLP-1), zjawisko dodatnio skorelowane z wyższym poziomem mRNA proglukagonu w okrężnicy. Co ciekawe, 4-tygodniowe leczenie OFS dodane w tej samej dawce wywoływało różne efekty po dodaniu do dwóch różnych diet wysokotłuszczowych. OFS zmniejszał spożycie energii, przyrost masy ciała, glikemię i masę tłuszczu w najądrzach tylko wtedy, gdy był dodany razem z dietą wysokotłuszczową bez węglowodanów, w której OFS promował ekspresję proglukagonu w okrężnicy i wydzielanie insuliny. Nasze wyniki potwierdzają związek między wzrostem ekspresji proglukagonu w proksymalnej części okrężnicy a wpływem OFS na glikemię, rozwój masy tłuszczowej i/lub przyrost masy ciała. Podsumowując, oligosacharydy dietetyczne stanowiłyby interesującą klasę błonnika pokarmowego, promującego w pewnych warunkach endogenną produkcję GLP-1, z korzystnymi skutkami fizjologicznymi. To pozostaje do udowodnienia w badaniach na ludziach.

1371440

Aurora B fosforyluje przestrzennie odmienne cele, aby w różny sposób regulować interfejs kinetochor-mikrotubula.

Dokładna segregacja chromosomów wymaga starannie regulowanych interakcji między kinetochorami a mikrotubulami, ale nie jest jasne, w jaki sposób osiąga się plastyczność w celu skorygowania różnych defektów przyłączenia. Tutaj pokazujemy, że kinaza Aurora B fosforyluje trzy przestrzennie odrębne cele w konserwatywnej sieci zewnętrznej kinetochorowej KNL1/Mis12/kompleksu Ndc80 (KMN), kluczowego gracza w przyłączeniu kinetochor-mikrotubule. Kombinatoryczna fosforylacja sieci KMN generuje stopniowane poziomy aktywności wiązania mikrotubul, przy czym pełna fosforylacja poważnie upośledza wiązanie mikrotubul. Zmiana stanu fosforylacji każdego białka powoduje odpowiadające im defekty segregacji chromosomów. Co ważne, przestrzenny rozkład tych celów wzdłuż osi kinetochoru prowadzi do ich zróżnicowanej fosforylacji w odpowiedzi na zmiany napięcia i stanu przywiązania. Podsumowując, zamiast generować wyłącznie binarne zmiany w wiązaniu mikrotubul, nasze wyniki sugerują mechanizm zależnego od napięcia dostrajania oddziaływań kinetochor-mikrotubule.

1373287

Znaczenie prognostyczne intensywności dawki 6-merkaptopuryny w ostrej białaczce limfoblastycznej.

6-merkaptopuryna (6MP) i metotreksat stanowią podstawę kontynuacji leczenia ostrej białaczki limfoblastycznej u dzieci (ALL). W badaniach nad doustnym 6MP i metotreksatem wskaźniki przewlekłej ogólnoustrojowej ekspozycji na aktywne metabolity tych środków, a mianowicie stężenie w czerwonych krwinkach (RBC) poliglutaminianów metotreksatu (MTXPG) i nukleotydów tioguaninowych (TGN) pozytywnie korelowały z przeżyciem wolnym od zdarzeń ( EFS). Naszym celem była ocena, czy MTXPG, TGN i intensywność dawki podawanego metotreksatu i 6MP były rokownicze w warunkach protokołu leczenia, w którym całe leczenie było koordynowane przez jeden ośrodek, a tygodniowe dawki metotreksatu były podawane pozajelitowo. W protokole Total XII 182 dzieci osiągnęło remisję i otrzymywało co tydzień metotreksat 40 mg/m2 pozajelitowo i codziennie doustnie 6MP, z przerwami co 6 tygodni w ciągu pierwszego roku chemioterapią pulsacyjną. Przeanalizowano łącznie 709 pomiarów TGN, 418 MTX-PG i 267 pomiarów metylotransferazy tiopuryny (TPMT) wraz z pełną informacją o intensywności dawki (dawka otrzymana podzielona przez dawkę protokołu na tydzień) przez 19 046 tygodni 6MP i metotreksatu. W analizach jednoczynnikowych, tylko większa intensywność dawki 6MP i cotygodniowego metotreksatu były istotnymi predyktorami całkowitego EFS (odpowiednio p = 0,006 i 039). Wystąpienie neutropenii wiązało się z gorszym rokowaniem (p = 0,040). W analizie wieloczynnikowej tylko wyższa intensywność dawki 6MP (P = 0,020) była istotnym predyktorem EFS, z niższą aktywnością TPMT (P = 0,096) z tendencją do powiązania z lepszym wynikiem. Intensywność dawki 6MP była również związana (P = 0,007) z EFS wśród pacjentów z homozygotycznym fenotypem TPMT typu dzikiego. Niższa intensywność dawki 6MP wynikała głównie z pominiętych tygodni terapii, a nie ze zmniejszenia dawki dziennej. Wnioskujemy, że zwiększona intensywność dawki doustnego 6MP jest ważnym wyznacznikiem EFS w ALL, szczególnie wśród dzieci z homozygotycznym fenotypem TPMT typu dzikiego. Jednak zwiększenie intensywności terapii, tak że neutropenia wyklucza podanie chemioterapii, może przynieść efekt przeciwny do zamierzonego.

1379127

Orai1 i STIM1 mają kluczowe znaczenie dla migracji komórek guza piersi i przerzutów.

Przerzuty nowotworu są główną przyczyną zgonów pacjentów onkologicznych. Zrozumienie mechanizmów molekularnych leżących u podstaw przerzutów guza dostarczy potencjalnych celów dla leków. Donosimy tutaj, że Orai1 i STIM1, z których oba są zaangażowane w opróżnianie zapasów wapnia, są niezbędne dla migracji komórek nowotworu sutka in vitro i przerzutów nowotworu u myszy. Zmniejszenie Orai1 lub STIM1 przez interferencję RNA w wysoce przerzutowych ludzkich komórkach raka piersi lub leczenie farmakologicznym inhibitorem kanałów wapniowych uruchamianych w magazynach zmniejszało przerzuty nowotworu w modelach zwierzęcych. Nasze dane wykazują rolę Orai1 i STIM1 w przerzutach guza i sugerują, że kanały wejścia wapnia obsługiwane przez magazyny są potencjalnymi celami leczenia raka.

1381673

Spermatogenne komórki macierzyste myszy stale ulegają przemianom między ekwipotencjalnymi, pojedynczo izolowanymi a stanami syncytialnymi

Od dawna przedmiotem zainteresowania była tożsamość i zachowanie mysich spermatogennych komórek macierzystych. W dominującym modelu „As” funkcja komórek macierzystych jest ograniczona do pojedynczo wyizolowanej (As) spermatogonii. Badając dynamikę pojedynczych komórek macierzystych GFRα1+ in vivo, oceniamy alternatywną hipotezę, że poprzez fragmentację spermatogonia syncytialna również przyczynia się do funkcji komórek macierzystych w homeostazie. Używamy obrazowania na żywo i znakowania impulsowego, aby ilościowo określić losy poszczególnych komórek GFRα1+ i stwierdzamy, że podczas spermatogenezy w stanie stacjonarnym cała populacja GFRα1+ zawiera pojedynczą pulę komórek macierzystych, w której komórki nieustannie przechodzą między stanami As i syncytialnymi. Minimalny model biofizyczny, polegający wyłącznie na szybkości niepełnego podziału komórek i fragmentacji syncytialnej, precyzyjnie przewiduje losy stochastyczne komórek GFRα1+ podczas regeneracji w stanie stacjonarnym i po urazie. W ten sposób nasze wyniki określają alternatywny i dynamiczny model funkcji spermatogennych komórek macierzystych w jądrze myszy.

1383826

Pseudoknoty: struktury RNA o różnych funkcjach

Cząsteczki RNA spełniają różnorodne funkcje biologiczne w komórkach, od transferu informacji genetycznej z DNA do białka po katalizę enzymatyczną. Odzwierciedlając ten zakres ról, proste liniowe łańcuchy RNA — złożone z uracylu, guaniny, cytozyny i adeniny — tworzą różnorodne złożone trójwymiarowe struktury. Tak jak białka tworzą odrębne motywy strukturalne, takie jak palce cynkowe i beczki beta, pewne struktury są również powszechnie przyjmowane przez cząsteczki RNA. Wśród najbardziej rozpowszechnionych struktur RNA jest motyw znany jako pseudowęzeł. Po raz pierwszy rozpoznany w wirusie żółtej mozaiki rzepy [1], pseudowęzeł jest strukturą RNA, która w minimalnym stopniu składa się z dwóch spiralnych segmentów połączonych jednoniciowymi regionami lub pętlami (ryc. 1). Chociaż istnieje kilka różnych topologii fałdowania pseudowęzłów, najlepiej scharakteryzowany jest typ H. W fałdzie typu H podstawy w pętli spinki do włosów tworzą pary wewnątrzcząsteczkowe z podstawami na zewnątrz łodygi (ryc. 1A i 1B).1B). Powoduje to utworzenie drugiego pnia i pętelki, w wyniku czego powstaje pseudowęzeł z dwoma pniami i dwiema pętlami (ryc. 1C). Dwie łodygi są w stanie ułożyć się jeden na drugim, tworząc quasi-ciągłą spiralę z jednym ciągłym i jednym nieciągłym pasmem. Jednoniciowe regiony pętli często oddziałują z sąsiednimi pniami (pętla 1 – pień 2 lub pętla 2 – pień 1), tworząc wiązania wodorowe i uczestnicząc w ogólnej strukturze cząsteczki. W związku z tym to stosunkowo proste fałdowanie może dawać bardzo złożone i stabilne struktury RNA. Ze względu na zmienność długości pętli i pni, a także rodzaje oddziaływań między nimi, pseudowęzły stanowią grupę zróżnicowaną strukturalnie. Dobrze, że w biologii odgrywają różne role. Rola ta obejmuje tworzenie katalitycznego rdzenia różnych rybozymów [2,3], samoskładających się intronów [4] i telomerazy [5]. Dodatkowo, pseudowęzły odgrywają kluczową rolę w zmianie ekspresji genów poprzez wywoływanie rybosomalnego przesunięcia ramki w wielu wirusach [6–9].

1386103

Istotna rola interferonu gamma w odporności na zakażenie Mycobacterium tuberculosis

Gruźlica, poważny problem zdrowotny w krajach rozwijających się, ponownie pojawiła się w ostatnich latach w wielu krajach uprzemysłowionych. Zwiększona podatność osób z obniżoną odpornością na gruźlicę oraz wiele badań eksperymentalnych wskazuje, że odporność za pośrednictwem limfocytów T odgrywa ważną rolę w odporności. Uważa się, że limfokin interferon gamma (IFN-gamma) jest głównym mediatorem aktywacji makrofagów i odporności na patogeny wewnątrzkomórkowe. Opracowano myszy, które nie wytwarzają IFN-gamma (gko), z powodu celowego uszkodzenia genu IFN-gamma. Po zakażeniu Mycobacterium tuberculosis, chociaż rozwijają się ziarniniaki, myszy gko nie wytwarzają reaktywnych związków pośrednich azotu i nie są w stanie ograniczyć wzrostu prątków. W przeciwieństwie do myszy kontrolnych, myszy gko wykazują podwyższoną martwicę tkanek i ulegają szybkiemu i śmiertelnemu przebiegowi gruźlicy, który można opóźnić, ale nie można mu zapobiec przez leczenie egzogennym rekombinowanym IFN-gamma.

1387104

Nowotwory złośliwe, mutacje prozakrzepowe i ryzyko zakrzepicy żylnej.

KONTEKST Zakrzepica żylna jest częstym powikłaniem u pacjentów z nowotworem, prowadzącym do dodatkowej chorobowości i pogorszenia jakości życia. CEL Identyfikacja osób z nowotworem o podwyższonym ryzyku zakrzepicy, ocena różnych lokalizacji guza, obecności przerzutów odległych i nosicielstwa mutacji prozakrzepowych. CHARAKTER, OTOCZENIE I PACJENCI Duże, populacyjne badanie kliniczno-kontrolne (Multiple Environmental and Genetic Assessment [MEGA] czynników ryzyka zakrzepicy żylnej) obejmujące 3220 kolejnych pacjentów w wieku od 18 do 70 lat z pierwszą zakrzepicą żył głębokich zatoru kończyny dolnej lub płucnej, między 1 marca 1999 a 31 maja 2002, w 6 klinikach antykoagulacyjnych w Holandii, a oddzielnych 2131 uczestników kontrolnych (partnerów pacjentów) zgłosiło za pomocą kwestionariusza nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy żylnej. Trzy miesiące po przerwaniu leczenia przeciwzakrzepowego przeprowadzono wywiad ze wszystkimi pacjentami i grupą kontrolną, pobrano próbkę krwi i wyizolowano DNA w celu ustalenia mutacji czynnika V Leiden i protrombiny 20210A. GŁÓWNY WYNIK WYNIKOWY Ryzyko zakrzepicy żylnej. WYNIKI Całkowite ryzyko zakrzepicy żylnej wzrosło 7-krotnie u pacjentów z nowotworem złośliwym (iloraz szans [OR] 6,7; 95% przedział ufności [CI] 5,2-8,6) w porównaniu z osobami bez nowotworu. Pacjenci z nowotworami hematologicznymi mieli najwyższe ryzyko zakrzepicy żylnej, skorygowane względem wieku i płci (skorygowany OR 28,0; 95% CI 4,0-199,7), a następnie raka płuca i raka przewodu pokarmowego. Ryzyko zakrzepicy żylnej było największe w pierwszych miesiącach po rozpoznaniu nowotworu złośliwego (skorygowany OR 53,5; 95% CI 8,6-334,3). Pacjenci z rakiem z przerzutami odległymi mieli większe ryzyko w porównaniu z pacjentami bez przerzutów odległych (skorygowany OR 19,8; 95% CI 2,6-149,1). Nosiciele mutacji czynnika V Leiden, którzy mieli również raka, mieli 12-krotnie większe ryzyko w porównaniu z osobami bez raka i czynnika V Leiden (skorygowany OR, 12,1; 95% CI, 1,6-88,1). Podobne wyniki obliczono pośrednio dla mutacji protrombiny 20210A u pacjentów z nowotworem. WNIOSKI Pacjenci z chorobą nowotworową mają bardzo zwiększone ryzyko zakrzepicy żylnej, szczególnie w pierwszych miesiącach po rozpoznaniu iw obecności przerzutów odległych. Nosiciele mutacji czynnika V Leiden i protrombiny 20210A wydają się mieć jeszcze większe ryzyko.

1387654

Szlak sygnałowy Hippo ogranicza onkogenny potencjał programu regeneracji jelit.

Chociaż rozwojowa rola sygnalizacji Hippo w kontroli wielkości narządów jest dobrze doceniana, sposób funkcjonowania tego szlaku w regeneracji tkanek jest w dużej mierze nieznany. Tutaj rozwiązujemy ten problem za pomocą modelu regeneracji okrężnicy wywołanej siarczanem sodu (DSS). Odkryliśmy, że regenerujące się krypty wyrażają podwyższone poziomy białka związanego z Yes (YAP). Inaktywacja YAP nie powoduje wyraźnych wad jelitowych w normalnej homeostazie, ale poważnie upośledza regenerację jelit wywołaną DSS. Odwrotnie, hiperaktywacja YAP powoduje rozległe powstawanie polipów o wczesnym początku po leczeniu DSS. Zatem onkoproteina YAP musi być doskonale kontrolowana w regeneracji tkanek, aby umożliwić kompensacyjną proliferację i zapobiec wewnętrznemu potencjałowi onkogennemu programu regeneracji tkanek.

1388704

Esencja SNP.

Polimorfizmy pojedynczego nukleotydu (SNP) są powszechną formą zmienności genomu, różniącą się od rzadkich odmian wymaganiem, aby najmniej obfity allel miał częstość 1% lub więcej. Wiele dyscyplin genetycznych może odnieść znaczne korzyści z badania i wykorzystania SNP. Niedawny wzrost zainteresowania SNP wynika i nadal zależy od łączenia i jednoczesnego dojrzewania kilku obszarów badawczych, tj. (i) wielkoskalowej analizy genomu i powiązanych technologii, (ii) bioinformatyki i informatyki, (iii ) analiza genetyczna prostych i złożonych stanów chorobowych oraz (iv) genetyka globalnej populacji ludzkiej. Te pola będą teraz napędzane naprzód, często na niezbadane terytoria, dzięki ciągłym wysiłkom odkrywczym, które obiecują dostarczyć setki tysięcy ludzkich SNP w ciągu najbliższych kilku lat. Zadawane są obecnie główne pytania, eksperymentalnie, teoretycznie i etycznie, o najskuteczniejsze sposoby uwolnienia pełnego potencjału nadchodzącej rewolucji SNP.

1389264

Połączenie inhibicji PI3K i mTORC1 daje trwałe remisje w ortotopowych heteroprzeszczepach przerzutów do mózgu HER2-dodatniego raka piersi, pochodzących od pacjentów

Przerzuty do mózgu stanowią największe wyzwanie kliniczne w leczeniu HER2-dodatniego raka piersi. Opisujemy rozwój ortotopowych ksenoprzeszczepów pochodzących od pacjenta (PDX) przerzutów raka piersi z ekspresją HER2 do mózgu (BCBM) i ich zastosowanie do identyfikacji celowanych terapii skojarzonych. Połączone hamowanie PI3K i mTOR spowodowało trwałą regresję guza w trzech z pięciu PDX, a odpowiedź terapeutyczna była skorelowana ze zmniejszeniem fosforylacji 4EBP1, efektora mTORC1. Dwa nieodpowiadające PDX wykazały hipermutowane genomy ze wzbogaceniem mutacji w genach naprawy DNA, co sugeruje związek niestabilności genomowej z opornością terapeutyczną. Odkrycia te sugerują, że badanie kliniczne oparte na biomarkerach inhibitora PI3K w połączeniu z inhibitorem mTOR powinno być przeprowadzone u pacjentów z HER2-dodatnim BCBM.

1391126

Aktywacja przednich obszarów korowych poprzez produkcję głosu u marmozetów

Naczelne często polegają na komunikacji głosowej, aby pośredniczyć w interakcjach społecznych. Chociaż wiele wiadomo na temat struktury akustycznej wokalizacji naczelnych i kontekstu społecznego, w którym są one zwykle wypowiadane, nasza wiedza na temat kontroli neokorowej interakcji audio-głosowych u naczelnych jest wciąż w początkowej fazie, wywodząc się głównie z badań nad zmianami u małp wiewiórczych i makaków. . Aby zmapować obszary kory nowej związane z kontrolą głosu u gatunku naczelnych Nowego Świata, marmozety zwyczajnej, zastosowaliśmy metodę stosowaną wcześniej z powodzeniem u innych gatunków kręgowców: Analiza ekspresji bezpośredniego wczesnego genu Egr-1 u zwierząt zachowujących się swobodnie. Rozkład w korze nowej komórek immunoreaktywnych Egr-1 u trzech marmozet, które wystawiono na odtwarzanie współspecyficznych wokalizacji i wygłoszono spontanicznie (grupa H/V) porównano z danymi z trzech innych marmozet, które również słyszały odtwarzanie, ale nie wypowiadały (H/V). grupa n). Przedni zakręt obręczy, grzbietowo-przyśrodkowa kora przedczołowa i brzuszno-boczna kora przedczołowa wykazywały większą liczbę komórek immunoreaktywnych Egr-1 w grupie H/V niż u zwierząt H/n. Nasze wyniki dostarczają bezpośrednich dowodów na to, że brzuszno-boczna kora przedczołowa, region obejmujący obszar Broki u ludzi i powiązany z przetwarzaniem słuchowym wokalizacji specyficznych dla gatunku i kontrolą ustno-twarzową u makaków, jest zaangażowany podczas wydawania głosu u marmozet. Podsumowując, nasze wyniki potwierdzają pogląd, że sieć obszarów kory nowej związanych z komunikacją głosową u marmozet jest dość podobna do sieci naczelnych Starego Świata. Omówiono rolę wokalną odgrywaną przez te obszary i ich znaczenie dla ewolucji mowy u naczelnych.

1398021

Rodzinna przepuklina rozworu przełykowego w dużej pięciopokoleniowej rodzinie potwierdzająca prawdziwe dziedziczenie autosomalne dominujące.

TŁO Rodzinna przepuklina rozworu przełykowego jest rzadko dokumentowana. CELE Opisanie wzoru dziedziczenia rodzinnej przepukliny rozworu przełykowego w rodzinie dotkniętej chorobą. TEMATY Trzydziestu ośmiu członków rodziny z pięciu pokoleń. METODY Wszyscy członkowie rodziny zostali przesłuchani i zbadani za pomocą posiłku barowego w celu wykrycia przepukliny rozworu przełykowego. WYNIKI Dwudziestu trzech z 38 członków rodziny miało radiologiczne dowody przepukliny rozworu przełykowego. Żadna osoba z przepukliną rozworu przełykowego nie urodziła się zdrowym rodzicom. W jednym przypadku wykazano bezpośrednią transmisję z mężczyzny na mężczyznę. WNIOSKI Występuje rodzinne dziedziczenie przepukliny rozworu przełykowego. Dowody na bezpośrednią transmisję z mężczyzny na mężczyzn wskazują na autosomalny dominujący sposób dziedziczenia.

1410197

Pętla pobudzająca z astrocytami przyczynia się do kierowania neuronów do progu napadu

Napady padaczkowe w padaczkach ogniskowych są podtrzymywane przez wysoce synchroniczne wyładowanie neuronalne, które powstaje w ograniczonych miejscach mózgu, a następnie rozprzestrzenia się na duże części mózgu. Pomimo intensywnych badań eksperymentalnych w tej dziedzinie, wcześniejsze zdarzenia komórkowe, które inicjują i podtrzymują napad ogniskowy, wciąż nie są dobrze zdefiniowane. Ich identyfikacja ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia patofizjologii padaczek ogniskowych i opracowania nowych terapii farmakologicznych dla lekoopornych postaci padaczki. Ostatnio zaproponowano znaczący udział astrocytów w iktogenezie. W tym miejscu sprawdzamy, czy współpraca między astrocytami a neuronami jest warunkiem koniecznym do podtrzymania napadów padaczkowych (podobnych do napadu) i międzynapadowych. W nowym modelu in vitro napadów ogniskowych wywołanych przez miejscowe zastosowanie kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA) w skrawkach kory śródwęchowej szczura przeprowadzono jednoczesną rejestrację patch-clamp i techniki obrazowania Ca2+. Odkryliśmy, że wzrost poziomu Ca2+ w astrocytach koreluje zarówno z początkowym rozwojem, jak i utrzymywaniem ogniskowej wyładowania podobnego do napadu. Opóźnioną aktywację astrocytów podczas wyładowań napadowych obserwowano również w innych modelach (w tym w całym izolowanym in vitro mózgu świnki morskiej), w których nie można dokładnie monitorować miejsca powstawania napadów padaczkowych. Natomiast wyładowania międzynapadowe nie były związane ze zmianami Ca2+ w astrocytach. Selektywne hamowanie lub stymulacja sygnalizacji Ca2+ w astrocytach blokowało lub wzmacniało odpowiednio wyładowania napadowe, ale nie wpływało na powstawanie wyładowań międzynapadowych. Nasze dane ujawniają, że neurony angażują astrocyty w nawracającą pętlę pobudzającą (prawdopodobnie obejmującą transmisję glejową), która promuje zapłon napadów i podtrzymuje wyładowanie napadowe. Ta interakcja między neuronami a astrocytami może stanowić nowy cel do opracowania skutecznych strategii terapeutycznych do kontrolowania napadów.

1412089

Słabsze wyniki testów neuropsychologicznych w depresji późnego życia są skorelowane z nieprawidłowościami mikrostruktury istoty białej.

TŁO Tradycyjne wyniki obrazowania T2 ważonego MR są niespecyficzne dla zakresu leżących u podstaw nieprawidłowości strukturalnych istoty białej obecnych w depresji późnego życia (LLD). Obrazowanie tensora dyfuzji daje wyjątkową okazję do zbadania zakresu i charakteru uszkodzenia strukturalnego, ale zostało ograniczone przez zbadanie tylko podzbioru interesujących obszarów (ROI) oraz przez powikłania wspólne dla badania populacji osób starszych, w tym współistniejącą patologię naczyniową. Ponadto w populacji osób z depresją w późnym życiu nie wykazano kompleksowej korelacji pomiarów obrazowania tensora dyfuzji (DTI), w tym pomiarów dyfuzyjności osiowej i promieniowej. METODY 51 osób w podeszłym wieku z depresją i 16 osób bez depresji, dobranych pod względem wieku i czynników ryzyka naczyń mózgowych, poddano tradycyjnemu obrazowaniu anatomicznej masy ciała T1 i T2, a także DTI. Dane DTI zostały zeszkieletowane przy użyciu statystyk przestrzennych opartych na trasach (TBSS) i przeprowadzono zarówno regionalne, jak i globalne analizy. WYNIKI W grupie LLD wykryto rozległe nieprawidłowości strukturalne w istocie białej, z uwzględnieniem wieku, płci i wykształcenia oraz dopasowano do czynników ryzyka naczyń mózgowych i globalnych hiperintensywności istoty białej T2 (T2WMH). Różnice regionalne były najbardziej widoczne w istocie białej haczykowatej i obręczy i generalnie charakteryzowały się wzrostem dyfuzji promienistej. Zmiany związane z wiekiem, szczególnie w wiązce obręczy, były bardziej zaawansowane u osób z LLD w porównaniu z grupą kontrolną. Analiza regresji wykazała istotne korelacje regionalnej anizotropii frakcyjnej i dyfuzyjności promieniowej z pięcioma różnymi punktacjami czynników neuropsychologicznych. Analiza TBSS wykazała większy zakres nieprawidłowości istoty białej w LLD niereagujących na leczenie, w porównaniu z kontrolami. WNIOSKI Integralność istoty białej jest zagrożona w depresji późnego życia, w dużej mierze objawiającej się zwiększoną promieniową dyfuzją w określonych regionach, co sugeruje leżące u podłoża uszkodzenie mieliny. Możliwym mechanizmem leżącym u podstaw uszkodzenia mieliny jest przewlekłe niedokrwienie istoty białej związane z nieodłączną chorobą naczyń mózgowych. W niektórych regionach, takich jak wiązka obręczy, uszkodzenie istoty białej związane z depresją w późnym życiu wydaje się być niezależne i potęgowane przez zmiany związane z wiekiem. Korelacje z testami neuropsychologicznymi wskazują na istotny wpływ uszkodzenia istoty białej na stan funkcjonalny. Wreszcie, odpowiedź na leczenie może zależeć od stopnia uszkodzenia istoty białej, co sugeruje potrzebę nienaruszonych sieci funkcjonalnych.

1428830

Atypowa olanzapina przeciwpsychotyczna powoduje przyrost masy ciała poprzez celowanie w receptor 2C serotoniny.

Atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak olanzapina, często powodują nadmierny przyrost masy ciała i cukrzycę typu 2. Jednak mechanizmy leżące u podstaw tych wywołanych lekami zaburzeń metabolicznych pozostają słabo poznane. Tutaj zastosowaliśmy model eksperymentalny, który odtwarza wywołane olanzapiną hiperfagię i otyłość u samic myszy C57BL/6. Odkryliśmy, że leczenie olanzapiną gwałtownie zwiększyło przyjmowanie pokarmu, upośledzoną tolerancję glukozy oraz zmienioną aktywność fizyczną i wydatek energetyczny u myszy. Ponadto, hiperfagia i przyrost masy ciała wywołane przez olanzapinę były stępione u myszy pozbawionych receptora serotoninowego 2C (HTR2C). Na koniec wykazaliśmy, że leczenie swoistym agonistą HTR2C, lorkazeryną, hamowało hiperfagię i przyrost masy ciała wywołany przez olanzapinę. Leczenie Lorcaserin poprawiało również tolerancję glukozy u myszy karmionych olanzapiną. Podsumowując, nasze badania sugerują, że olanzapina wywiera niektóre niepożądane efekty metaboliczne poprzez antagonizm HTR2C.

1428840

Badanie kliniczno-kontrolne endogennych hormonów steroidowych i raka endometrium.

TŁO [0002] Zasugerowano, że zidentyfikowane czynniki ryzyka raka endometrium działają poprzez pojedynczy szlak etiologiczny, tj. ekspozycję na stosunkowo wysokie poziomy estrogenu, który nie jest zwalczany (estrogen pod nieobecność progestyn). Jednak tylko nieliczne badania odniosły się bezpośrednio do tej kwestii. CEL Oceniono ryzyko zachorowania na raka endometrium zarówno u kobiet przed menopauzą, jak i po menopauzie w odniesieniu do stężenia krążących hormonów steroidowych i globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG). Niezależny wpływ hormonów oceniano po uwzględnieniu innych znanych czynników ryzyka. METODY Dane wykorzystane w analizie pochodzą z badania kliniczno-kontrolnego przeprowadzonego w pięciu regionach geograficznych Stanów Zjednoczonych. Przypadki incydentów były nowo diagnozowane w okresie od 1 czerwca 1987 do 15 maja 1990. Pacjentów w wieku 20-74 lat dobrano do grupy kontrolnej według wieku, rasy i regionu geograficznego. Osoby z grupy kontrolnej zostały pozyskane za pomocą procedur losowego wybierania cyfr (dla osób w wieku 20-64 lata) oraz z akt Administracji Finansowania Opieki Zdrowotnej (dla osób w wieku > lub = 65 lat). Z uczestniczących ośrodków uzyskano dodatkowe osobniki kontrolne, u których wykonano histerektomię z powodu łagodnych warunków. Kobiety zgłaszające stosowanie egzogennych estrogenów lub doustnych środków antykoncepcyjnych w ciągu 6 miesięcy od wywiadu zostały wykluczone, co dało 68 pacjentek i 107 osób z grupy kontrolnej wśród kobiet przed menopauzą oraz 208 pacjentek i 209 osób z grupy kontrolnej wśród kobiet po menopauzie. Analizy hormonalne przeprowadzono na próbkach krwi pobranych od pacjentów chorych lub od osób kontrolnych po histerektomii przed operacją. Iloraz szans (OR) i 95% przedziały ufności (CI) oszacowano za pomocą bezwarunkowej analizy regresji logistycznej po kontroli dopasowania zmiennych i potencjalnych czynników zakłócających. Wszystkie wartości P były dwustronne. WYNIKI Wysoki poziom krążącego androstendionu wiązał się z odpowiednio 3,6-krotnie i 2,8-krotnie zwiększonym ryzykiem wśród kobiet przed menopauzą i po menopauzie, po uwzględnieniu innych czynników (P dla trendu odpowiednio = 0,01 i < 0,001). Zagrożenia związane z innymi frakcjami hormonów różniły się w zależności od stanu menopauzy. Wśród kobiet po menopauzie zmniejszenie ryzyka wiązało się z wysokim poziomem SHBG i utrzymywało się po uwzględnieniu otyłości i innych czynników (OR = 0,51; 95% CI = 0,27-0,95). Wysokie poziomy estronu wiązały się ze zwiększonym ryzykiem (OR = 3,8; 95% CI = 2,2-6,6), chociaż dostosowanie o inne czynniki ryzyka (w szczególności wskaźnik masy ciała) zmniejszyło ten efekt (OR = 2,2; 95% CI = 1,2-4,4) . Estradiol związany z albuminą (E2), marker biodostępnej frakcji, również pozostawał ważnym czynnikiem ryzyka po dostosowaniu do innych czynników (OR = 2,0; 95% CI = 1,0-3,9). W przeciwieństwie do tego, wysokie stężenia całkowitego, wolnego i związanego z albuminą E2 nie były związane ze zwiększonym ryzykiem u kobiet przed menopauzą. Zarówno w grupie przed menopauzą, jak i po menopauzie korekta hormonów nie wpływała na ryzyko związane z otyłością i rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej. WNIOSEK Wysokie endogenne poziomy estrogenów, które nie są zwalczane, są związane ze zwiększonym ryzykiem raka endometrium, ale ich niezależność od innych czynników ryzyka jest niespójna z tym, że są wspólną ścieżką biologiczną, przez którą działają wszystkie czynniki ryzyka raka endometrium. IMPLIKACJE Dalsze badania powinny koncentrować się na alternatywnych mechanizmach endokrynologicznych ryzyka związanego z otyłością i rozmieszczeniem tkanki tłuszczowej oraz na biologicznym znaczeniu zwiększonego ryzyka związanego z androstendionem zarówno w przypadku chorób przedmenopauzalnych, jak i pomenopauzalnych.

1447990

FOXO4 jest niezbędny do nerwowego różnicowania ludzkich embrionalnych komórek macierzystych.

Proteostaza ma kluczowe znaczenie dla utrzymania funkcji komórek, a stabilność proteomu może odgrywać ważną rolę w nieśmiertelności ludzkich embrionalnych komórek macierzystych (hESC). Warto zauważyć, że populacje hESC wykazują dużą liczbę aktywnych proteasomów, kluczowego węzła sieci proteostazy. FOXO4, czynnik transkrypcyjny reagujący na insulinę/IGF-1, reguluje aktywność proteasomu w hESC. Odkryliśmy, że utrata FOXO4 zmniejsza potencjał hESC do różnicowania się w linie neuronowe. Dlatego FOXO4 przekracza granice ewolucyjne i łączy funkcję hESC z modulacją długowieczności bezkręgowców.

1449692

Ograniczenie białka ciążowego wpływa na różnicowanie trofoblastów.

Nie wiadomo, czy iw jaki sposób ograniczenie białka ciążowego (PR) wpływa na rozwój i funkcję łożyska. Aby przetestować hipotezę, że PR może wpływać na różnicowanie trofoblastów w środkowej i późnej ciąży, szczury karmiono dietą zawierającą 20% lub 6% izokaloryczną dietę białkową od 1 do 14 lub 18 dnia ciąży, a wpływ PR na różnicowanie trofoblastów określono na podstawie zmian w ekspresji genów markerowych dla linii trofoblastów. W 18 dniu ciąży PR zwiększył ekspresję Esrrb, Id1 i Id2 (markery komórek macierzystych trofoblastu), obniżył ekspresję Ascl2 (marker komórek spongiotroblastu) i Prl2c1 (marker komórek olbrzymich trofoblastu), ale nie zmienił ekspresji Gjb3 i Pcdh12 (glikogenu). markery komórkowe) w strefie połączenia (JZ). W strefie labiryntu (LZ) PR nie zmieniał ekspresji Prl2b1 (marker komórek olbrzymich trofoblastów), Gcm1 i Syna (markery komórek syncytiotrofoblastów), ale zmniejszał ekspresję Ctsq (marker komórek olbrzymich trofoblastów sinusoidalnych). Wyniki te wskazują, że PR zaburza różnicowanie komórek macierzystych trofoblastu w spongiotrofoblast i komórki olbrzymie trofoblastu w JZ oraz tworzenie sinusoidalnych komórek olbrzymich trofoblastu w LZ.

1454773

Charakterystyka in vitro przeciwciała anty-PD-1 niwolumab, BMS-936558 oraz toksykologia in vivo u naczelnych innych niż ludzie.

Receptor zaprogramowanej śmierci-1 (PD-1) służy jako immunologiczny punkt kontrolny, ograniczający uszkodzenia tkanek przez osoby postronne i zapobiegający rozwojowi autoimmunizacji podczas odpowiedzi zapalnych. PD-1 jest wyrażany przez aktywowane komórki T i zmniejsza funkcje efektorowe komórek T po związaniu się z jego ligandami, PD-L1 i PD-L2, na komórkach prezentujących antygen. U pacjentów z nowotworem ekspresja PD-1 na limfocytach naciekających nowotwór i jej interakcja z ligandami na komórkach nowotworowych i odpornościowych w mikrośrodowisku nowotworu osłabiają odporność przeciwnowotworową i uzasadniają jej uzasadnienie dla blokady PD-1 w immunoterapii nowotworów. W niniejszym raporcie szczegółowo opisano rozwój i charakterystykę niwolumabu, w pełni ludzkiego przeciwciała monoklonalnego blokującego receptor PD-1 IgG4 (S228P). Niwolumab wiąże się z PD-1 z wysokim powinowactwem i swoistością oraz skutecznie hamuje interakcje między PD-1 a jego ligandami. Testy in vitro wykazały zdolność niwolumabu do silnego wzmacniania odpowiedzi limfocytów T i wytwarzania cytokin w mieszanej reakcji limfocytów i testach stymulacji superantygenem lub cytomegalowirusem. W warunkach in vitro nie zaobserwowano cytotoksyczności zależnej od przeciwciał ani zależnej od przeciwciał cytotoksyczności komórkowej zależnej od dopełniacza z zastosowaniem niwolumabu i aktywowanych limfocytów T jako celów. Leczenie niwolumabem nie wywoływało niepożądanych zdarzeń o podłożu immunologicznym w przypadku podawania makakom cynomolgus w wysokich stężeniach, niezależnie od zaobserwowanych krążących przeciwciał przeciwko niwolumabowi. Dane te dostarczają kompleksowej przedklinicznej charakterystyki niwolumabu, którego działanie przeciwnowotworowe i bezpieczeństwo wykazano w badaniach klinicznych na ludziach w różnych guzach litych.

1456068

Połączony wpływ czynników związanych ze stylem życia na śmiertelność całkowitą i związaną z przyczynami wśród chińskich kobiet: prospektywne badanie kohortowe

TŁO Chociaż palenie papierosów, nadmierne picie alkoholu, otyłość i kilka innych dobrze zbadanych czynników związanych z niezdrowym stylem życia wiąże się z ryzykiem wielu chorób przewlekłych i przedwczesnej śmierci, niewiele wiadomo na temat łącznego wpływu na śmiertelność, w szczególności wśród chińskich i innych niezachodnich populacji. Celem tego badania było ilościowe określenie ogólnego wpływu czynników związanych ze stylem życia, wykraczających poza aktywne palenie papierosów i spożywanie alkoholu, na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny i przyczynowo-skutkowej u chińskich kobiet. METODY I WNIOSKI Wykorzystaliśmy dane z Shanghai Women's Health Study, trwającego populacyjnego prospektywnego badania kohortowego w Chinach. W badaniu wzięło udział 71 243 kobiet w wieku od 40 do 70 lat zapisanych w latach 1996-2000, które nigdy nie paliły ani nie piły alkoholu. Ocena zdrowego stylu życia została stworzona na podstawie pięciu czynników związanych ze stylem życia, co do których wykazano, że są niezależnie powiązane z wynikami śmiertelności (normalna waga, niższy stosunek talii do bioder, codzienne ćwiczenia, osoby nigdy nie narażone na palenie przez współmałżonka, wyższe dzienne spożycie owoców i warzyw). Wynik wahał się od zera (najmniej zdrowy) do pięciu (najbardziej zdrowy) punktów. W okresie obserwacji trwającym średnio 9 lat doszło do 2860 zgonów, w tym 775 z powodu chorób układu krążenia (CVD) i 1351 z powodu raka. Skorygowane współczynniki ryzyka dla śmiertelności stopniowo malały wraz ze wzrostem liczby czynników związanych ze zdrowym stylem życia. W porównaniu do kobiet z wynikiem zerowym współczynniki ryzyka (95% przedziały ufności) dla kobiet z czterema do pięciu czynnikami wynosiły 0,57 (0,44-0,74) dla śmiertelności całkowitej, 0,29 (0,16-0,54) dla śmiertelności z powodu CVD i 0,76 (0,54-). 1.06) na śmiertelność z powodu raka. Odwrotną zależność między wynikiem zdrowego stylu życia a śmiertelnością obserwowano konsekwentnie, niezależnie od wyjściowego stanu choroby przewlekłej. Populacyjne ryzyko związane z brakiem 4-5 czynników zdrowego stylu życia wynosiło 33% dla wszystkich zgonów, 59% dla zgonów z powodu CVD i 19% dla zgonów z powodu raka. WNIOSKI W tym pierwszym badaniu, o ile wiemy, oszacowano łączny wpływ czynników związanych ze stylem życia na śmiertelność u chińskich kobiet, zdrowszy styl życia – w tym normalną wagę, niższą otyłość centralną, udział w aktywności fizycznej, brak kontaktu z małżonkiem. palenie tytoniu oraz wyższe spożycie owoców i warzyw – wiązało się ze zmniejszeniem całkowitej i zależnej od przyczyny śmiertelności wśród niepalących i niepijących kobiet w ciągu całego życia, co potwierdza znaczenie ogólnej modyfikacji stylu życia w zapobieganiu chorobom. Zobacz w dalszej części artykułu Podsumowanie redakcji.

1469751

Funkcjonalizowane aptamerem nanocząsteczki lipidowe celujące w osteoblasty jako nowa strategia anabolizmu kości oparta na interferencji RNA

Obecnie nadal istnieją poważne obawy dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności strategii anabolicznych kości opartych na interferencji RNA (RNAi), ze względu na brak bezpośrednich systemów dostarczania swoistych dla osteoblastów osteogennych siRNA. Tutaj przeprowadziliśmy badanie przesiewowe aptameru CH6 przez komórkę SELEX, celując konkretnie zarówno w szczurze, jak i ludzkie osteoblasty, a następnie opracowaliśmy funkcjonalizowane aptamerem CH6 nanocząstki lipidowe (LNP) kapsułkujące osteogeniczną domenę homologiczną plekstryny zawierającą człon 1 rodziny O (Plekho1) siRNA (CH6- LNP-siRNA). Nasze wyniki wykazały, że CH6 ułatwiał in vitro selektywny wychwyt siRNA Plekho1 przez osteoblasty, głównie poprzez makropinocytozę, i wzmacniał wyciszanie genu Plekho1 specyficznego dla osteoblastów in vivo, co sprzyjało tworzeniu się kości, poprawie mikroarchitektury kości, zwiększonej masie kostnej i ulepszonym właściwościom mechanicznym zarówno w osteopenii. i zdrowe gryzonie. Wyniki te wskazują, że specyficzne dla osteoblastów funkcjonalizowane aptamerem LNP mogą działać jako nowa strategia anabolicznej kości opartej na RNAi, zwiększając selektywność ukierunkowanego dostarczania osteogennych siRNA z poziomu tkankowego na poziom komórkowy.

1471041

Wysoka liczebność komórek plazmatycznych wydzielających autoprzeciwciała IgA swoiste dla transglutaminazy 2 z ograniczoną hipermutacją somatyczną w celiakii zmiany jelitowe

Celiakia jest zaburzeniem o podłożu immunologicznym, w którym autoprzeciwciała śluzówkowe przeciwko enzymowi transglutaminazy 2 (TG2) są wytwarzane w odpowiedzi na egzogenny antygen glutenu u osobników wykazujących ekspresję ludzkiego antygenu leukocytowego HLA-DQ2 lub HLA-DQ8 (ref. 3). Oceniliśmy w kompleksowy i bezstronny sposób odpowiedź IgA anty-TG2 przez ekspresyjne klonowanie repertuaru przeciwciał izolowanych ex vivo jelitowych komórek wydzielających przeciwciała (ASC). Odkryliśmy, że komórki plazmatyczne swoiste dla TG2 są znacznie rozszerzone w błonie śluzowej dwunastnicy u osób z aktywną chorobą trzewną. Przeciwciała specyficzne dla TG2 miały wysokie powinowactwo, ale wykazywały niewielką adaptację przez mutacje somatyczne. W przeciwieństwie do indukowanych infekcją plazmablastów krwi obwodowej, ASC specyficzne dla TG2 nie proliferowały ostatnio i nie były krótkotrwałe ex vivo. Podsumowując, obserwacje te pokazują, że istnieje repertuar linii zarodkowej o wysokim powinowactwie do TG2, który może sprzyjać masowemu wytwarzaniu autoreaktywnych limfocytów B. Przeciwciała specyficzne dla TG2 nie blokowały aktywności enzymatycznej i służyły jako substraty do sieciowania za pośrednictwem TG2, gdy są wyrażane jako IgD lub IgM, ale nie jako IgA1 lub IgG1. Mogłoby to skutkować preferencyjną rekrutacją komórek plazmatycznych z naiwnych komórek B z ekspresją IgD i IgM, co prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego odpowiedź przeciwciał na TG2 niesie oznaki pierwotnej odpowiedzi immunologicznej pomimo przewlekłości choroby.

1472815

Zmiany integralności istoty białej u dorosłych z poważnymi zaburzeniami depresyjnymi: badanie obrazowania metodą rezonansu magnetycznego.

CEL Celem naszego badania było zbadanie zmian integralności istoty białej u dorosłych z dużym zaburzeniem depresyjnym (MDD) za pomocą rezonansu magnetycznego (MRI). METODY Przeprowadziliśmy obrazowanie tensora dyfuzji za pomocą skanera 3T MRI u 45 pacjentów z dużą depresją i 45 zdrowych osób z grupy kontrolnej dobranych pod względem wieku, płci i wykształcenia. Stosując analizę opartą na wokselach, zmierzyliśmy anizotropię frakcyjną (FA) i zbadaliśmy różnice między grupami pacjentów i grup kontrolnych. Zbadaliśmy korelacje między nieprawidłowościami mikrostruktury istoty białej a nasileniem objawów, odpowiednio, wiekiem zachorowania i łącznym czasem trwania choroby. WYNIKI Stwierdziliśmy istotne zmniejszenie FA w lewej półkuli, w tym przedniej odnodze torebki wewnętrznej i dolnej części ciemieniowej pęczka podłużnego górnego, u pacjentów z MDD w porównaniu ze zdrowymi osobami z grupy kontrolnej. Pomiary obrazowania tensora dyfuzji w lewej przedniej kończynie torebki wewnętrznej były ujemnie związane z nasileniem objawów depresyjnych, nawet po skontrolowaniu wieku i płci. WNIOSEK Nasze odkrycia dostarczają nowych dowodów na mikrostrukturalne zmiany istoty białej w depresji dorosłych o późnym początku. Nasze wyniki uzupełniają wyniki obserwowane w depresji w późnym okresie życia i potwierdzają hipotezę, że zaburzenie integralności obwodu korowo-podkorowego może mieć związek z etiologią dużego zaburzenia depresyjnego.

1495563

[Badanie kliniczne nad terapeutycznym efektem akupunktury w leczeniu depresji poudarowej].

CEL Obserwacja efektu terapeutycznego „Xingnao Kaiqiao Zhenfa” (Technika akupunktury przywracania świadomości) w leczeniu depresji poudarowej. METODY W sumie 256 pacjentów po udarze podzielono na grupę akupunktury (n = 180, mężczyzna 138, kobieta 42) i grupę leków (n = 76, mężczyzna 57 i kobieta 19) zgodnie z kolejnością ich wizyt w naszym szpitalu. Stosowanymi punktami akupunkturowymi były Neiguan (PC 6), Renzhong (GV 26), Baihui (GV 20), Yintang (EX-HN 3) i Sanyinjiao (SP 6, strona dotknięta chorobą), a igły utrzymywano za każdym razem przez 20 minut. Pacjenci z grupy leków zostali poproszeni o przyjmowanie amitryptyliny (początkowo 50 mg/d, 200 mg/d). Zabieg akupunktury prowadzono dwa razy dziennie, a po miesiącu leczenia oceniano efekt terapeutyczny. Do oceny stanu depresji wykorzystano Skalę Samooceny Depresji (SDS) oraz Skalę Oceny Depresji Hamiltona (HRSD). WYNIKI Po leczeniu spośród 180 i 76 przypadków w grupach akupunktury i leków, 31 (17,2%) i 13 (17,1%) zostało wyleczonych, 73 (40,6%) i 18 (23,7%) miało wyraźną poprawę stanu depresji , 27 (15,0%) i 12 (15,8%) odnotowało poprawę, 49 (27,2%) i 33 (43,4%) nie, przy współczynnikach efektywnych wynoszących odpowiednio 72,8% i 56,6%. Wyraźnie skuteczny wskaźnik i całkowity skuteczny wskaźnik w grupie akupunktury były istotnie wyższe niż w grupie leczonej (p < 0,05). Po leczeniu łączne wyniki SDS i HRSD oraz wskaźnik nasilenia dwóch grup uległy wyraźnemu obniżeniu w porównaniu z ich indywidualnymi wynikami przed leczeniem; a efekty terapeutyczne grupy akupunktury były znacznie lepsze niż te grupy leków w zmniejszaniu SDS, HRSD i wskaźnika nasilenia (P < 0,05). Ponadto obniżone wartości depresji, pesymistycznego nastroju i drażliwości w grupie akupunktury były większe niż w grupie leczonej (p < 0,05). Nie stwierdzono istotnej różnicy między dwiema grupami w zakresie obniżonej wartości bezsenności (p > 0,05). WNIOSEK „Technika akupunktury przywracania świadomości” może skutecznie poprawić objawy pacjentów z depresją, a efekt terapeutyczny akupunktury jest znacznie lepszy niż leków dla pacjentów po udarze.

1499964

30 lat NF-κB: rozkwit znaczenia dla ludzkiej patobiologii

NF-κB został odkryty 30 lat temu jako szybko indukowalny czynnik transkrypcyjny. Od tego czasu stwierdzono, że odgrywa on szeroką rolę w indukcji genów w różnych odpowiedziach komórkowych, szczególnie w całym układzie odpornościowym. W tym miejscu podsumowujemy skomplikowane szlaki regulacyjne obejmujące ten czynnik transkrypcyjny i wykorzystujemy ostatnie odkrycia dotyczące ludzkich chorób genetycznych, aby umieścić określone białka w ich odpowiednich kontekstach medycznych i biologicznych.

1507222

Zwiększona ekspresja genów białka rozprzęgającego brązowy tłuszcz (UCP)1 oraz UCP2 i UCP3 mięśni szkieletowych w kacheksji nowotworowej wywołanej MAC16.

Utratę masy ciała w kacheksji nowotworowej można przypisać zmniejszonemu przyjmowaniu pokarmu i/lub zwiększonemu wydatkowi energii. Zbadaliśmy role białek rozprzęgających (UCP) UCPI, -2 i -3 w mysim modelu kacheksji, gruczolakoraku MAC16. Waga spadła do 24% poniżej masy kontrolnej bez guza (P < 0,01) 18 dni po zaszczepieniu MAC16, ze znacznym zmniejszeniem masy poduszek tłuszczowych (-67%; P < 0,01) i masy mięśniowej (-20%; P < 0,01). Spożycie pokarmu było o 26-60% niższe (P < 0,01) niż w grupie kontrolnej w dniach 17-18. Myszy bez guza, karmione parami, aby dopasować hipofagię indukowaną MAC16, wykazywały mniejszą utratę wagi (10% poniżej kontroli, P < 0,01; 16% powyżej MAC-16, P < 0,01) i mniejsze spadki masy poduszek tłuszczowych (21% poniżej kontroli, P < 0,01). Temperatura wewnętrzna myszy MAC16 była znacznie niższa (-2,4 stopnia C, P < 0,01) niż u myszy kontrolnych, a karmienie parami nie miało wpływu. Myszy MAC16 wykazywały znacząco wyższe poziomy mRNA UCP1 w brązowej tkance tłuszczowej (BAT) niż u kontroli (+63%, P < 0,01), a karmienie parami nie miało wpływu. Ekspresja UCP2 i -3 w BAT nie różniła się istotnie między grupami. W przeciwieństwie do tego, poziomy mRNA UCP2 w mięśniach szkieletowych były porównywalnie zwiększone zarówno w grupach MAC16, jak i karmionych parami (odpowiednio 183 i 163% powyżej kontroli; obie, P < 0,05), bez znaczącej różnicy między tymi dwiema grupami. Podobnie, mRNA UCP3 był znacząco wyższy niż w grupie kontrolnej w obu grupach MAC16 (+163%, P <0,05) i karmionych parami (+253%, P <0,01), bez znaczącej różnicy między dwiema grupami eksperymentalnymi. Nadekspresja UCP1 w BAT u myszy niosących MAC16 może być adaptacyjną odpowiedzią na hipotermię, która jest najwyraźniej indukowana przez produkty nowotworowe; zwiększona termogeneza w BAT może zwiększyć całkowity wydatek energetyczny, a tym samym przyczynić się do wyniszczenia tkanek. Zwiększona ekspresja UCP2 i -3 w mięśniach jest przypisywana zmniejszonemu przyjmowaniu pokarmu i może być zaangażowana w wykorzystanie lipidów podczas lipolizy w kacheksji wywołanej MAC16.

1522336

Przeciwnowotworowe działanie statyn in vitro na raka płaskonabłonkowego głowy i szyi: przegląd systematyczny

TŁO Statyny są powszechnie stosowane przeciwko chorobie miażdżycowej, ale ostatnie analizy retrospektywne sugerują, że statyny również zapobiegają rakowi. Celem niniejszego przeglądu systematycznego jest weryfikacja przeciwnowotworowego wpływu statyn na raka płaskonabłonkowego głowy i szyi w warunkach in vitro. METODY Badania zebrano, przeszukując Cochrane, MEDLINE, EMBASE, LILACS i PubMed, do 9 maja 2015 r., bez ograniczeń czasowych i językowych. Wybrano jedynie badania in vitro, które omawiają wpływ statyn na raka głowy i szyi. WYNIKI Spośród 153 zidentyfikowanych prac 14 badań spełniało kryteria włączenia. Badania te wykazały, że statyny miały istotny wpływ na linie komórkowe raka płaskonabłonkowego głowy i szyi oraz wpływały na żywotność komórek, cykl komórkowy, śmierć komórki i poziomy ekspresji białek biorących udział w szlakach karcynogenezy, co potwierdza potencjalne działanie przeciwnowotworowe in vitro . Przedstawia informacje na temat biologicznych mechanizmów statyn stosowanych samodzielnie lub związanych z tradycyjną terapią raka. WNIOSKI Chociaż istnieje niewiele badań na ten temat, obecnie dostępne dowody sugerują, że statyny wskazują, że doświadczenia przedkliniczne potwierdzają potencjał statyn jako środka wspomagającego w chemioterapii i/lub radioterapii rutynowo stosowanych w leczeniu HNSCC i powinny zostać poddane dalszej ocenie klinicznej.

1522647

Krążące mitochondrialne DNA u pacjentów na OIT jako marker śmiertelności: derywacja i walidacja

TŁO Mitochondrialnego DNA (mtDNA) jest krytycznym aktywatorem stanu zapalnego i wrodzonego układu odpornościowego. Jednak poziom mtDNA nie został przetestowany pod kątem jego roli jako biomarkera na oddziale intensywnej terapii (OIOM). Postawiliśmy hipotezę, że poziomy mtDNA w krążeniu bez komórek będą związane ze śmiertelnością i poprawią przewidywanie ryzyka u pacjentów OIOM. METODY I WYNIKI Analizę poziomu mtDNA przeprowadzono w próbkach krwi uzyskanych z dwóch prospektywnych, obserwacyjnych badań kohortowych pacjentów OIOM (Brigham and Women's Hospital of Critical Illness [BWH RoCI, n = 200] oraz Molecular Epidemiology of Acute Respiratory Distress Syndrome [ME] ARDS, n = 243]). Poziomy mtDNA w osoczu oceniano przez pomiar liczby kopii genu dehydrogenazy NADH 1 przy użyciu ilościowej PCR w czasie rzeczywistym. Pacjenci na OIT z podwyższonym poziomem mtDNA (≥3200 kopii/µl osocza) mieli zwiększone prawdopodobieństwo zgonu w ciągu 28 dni od przyjęcia na OIT w obu BWH RoCI (iloraz szans [OR] 7,5, 95% CI 3,6-15,8, p = 1 ×10(-7)) i ME ARDS (OR 8,4, 95% CI 2,9-24,2, p = 9×10(-5)), podczas gdy nie odnotowano dowodów na związek u pacjentów niemedycznych na OIT. Dodanie podwyższonego poziomu mtDNA poprawiło wskaźnik reklasyfikacji netto (NRI) śmiertelności 28-dniowej wśród pacjentów na OIT po dodaniu do modeli klinicznych w obu BWH RoCI (NRI 79%, błąd standardowy 14%, p<1×10( -4)) i ME ARDS (NRI 55%, błąd standardowy 20%, p = 0,007). W kohorcie BWH RoCI osoby z podwyższonym poziomem mtDNA miały zwiększone ryzyko zgonu, nawet w analizach ograniczonych do pacjentów z sepsą lub zespołem ostrej niewydolności oddechowej. Ograniczenia badania obejmują brak danych wyjaśniających zwięzłą patologiczną rolę mtDNA u pacjentów oraz ograniczoną liczbę pomiarów dla niektórych biomarkerów. WNIOSKI Podwyższone poziomy mtDNA są związane ze śmiertelnością na OIOM, a włączenie poziomu mtDNA poprawia przewidywanie ryzyka u pacjentów medycznych na OIOM-ie. Nasze dane sugerują, że mtDNA może służyć jako żywy biomarker osocza u pacjentów medycznych na OIOM-ie.

1538080

Fruktozamina jest użytecznym wskaźnikiem hiperglikemii i kontroli glukozy w badaniach klinicznych i epidemiologicznych — doświadczenia przekrojowe i podłużne z kohorty AMORIS

KONTEKST Fruktozamina jest biomarkerem glikemicznym, który może być przydatny odpowiednio we wskazaniu i kontroli cukrzycy. CEL Celem badania była ocena fruktozaminy jako wskaźnika hiperglikemii i kontroli glikemii u chorych na cukrzycę. PROJEKT, STANOWISKO I PACJENCI W kohorcie AMORIS osoby z glukozą, fruktozaminą i HbA1c w surowicy z tego samego badania były badane przekrojowo i podłużnie (n = 10 987; 5590 na czczo przez noc). Do klasyfikacji stanów przedcukrzycowych i cukrzycy kierowano się wytycznymi American Diabetes Association. Oddzielne analizy przeprowadzono u pacjentów z nowo wykrytą lub rozpoznaną cukrzycą odpowiednio typu 1 lub typu 2. WYNIKI Wszystkie trzy biomarkery były silnie skorelowane. W odniesieniu do związku między fruktozaminą a HbA1c Pearsona u osób z cukrzycą typu 1 lub 2 zaobserwowano współczynniki korelacji liniowej Pearsona w zakresie 0,67-0,75. Analizy kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 na czczo, w przypadku których wszystkie trzy biomarkery zmierzono w trzech oddzielnych przypadkach w ciągu średnio 290 dni od badania indeksowego, wykazały podobne tendencje w czasie dla glukozy, fruktozaminy i HbA1c. Rozróżnienie osób z cukrzycą i bez cukrzycy w zakresie poziomów fruktozaminy było dobre (pole pod krzywą (AUC) 0,91-0,95), a stężenie fruktozaminy 2,5 mmol/l klasyfikowało osoby z cukrzycą z czułością 61% i swoistością 97 %. WNIOSKI Fruktozamina jest ściśle związana odpowiednio z HbA1c i glukozą i może być użytecznym biomarkerem hiperglikemii i kontroli glikemii w badaniach klinicznych i epidemiologicznych.

1539159

Lifeact: wszechstronny marker do wizualizacji F-aktyny

Obrazowanie na żywo cytoszkieletu aktynowego ma kluczowe znaczenie dla badania wielu podstawowych procesów biologicznych, ale obecne podejścia do wizualizacji aktyny mają kilka ograniczeń. Tutaj opisujemy Lifeact, 17-aminokwasowy peptyd, który barwił struktury nitkowatej aktyny (F-aktyny) w komórkach i tkankach eukariotycznych. Lifeact nie zaburzał dynamiki aktyny in vitro i in vivo, a jego chemicznie modyfikowana postać peptydowa umożliwiała wizualizację dynamiki aktyny w komórkach nietransfekowalnych.

1542437

Odporność metod selekcji genów opartych na losowym lesie

Selekcja genów jest ważną częścią analizy danych z mikromacierzy, ponieważ dostarcza informacji, które mogą prowadzić do lepszego zrozumienia mechanistycznego badanego zjawiska. Jednocześnie selekcja genów jest bardzo trudna ze względu na zaszumioną naturę danych z mikromacierzy. W konsekwencji selekcji genów często dokonuje się metodami uczenia maszynowego. Do tego celu szczególnie dobrze nadaje się metoda Random Forest. W tej pracy porównano cztery najnowocześniejsze metody selekcji cech oparte na losowym lesie w kontekście selekcji genów. W analizie skoncentrowano się na stabilności doboru, ponieważ chociaż jest to konieczne do określenia istotności wyników, często jest pomijane w podobnych badaniach. Porównanie dokładności poselekcyjnej w walidacji klasyfikatorów Random Forest wykazało, że wszystkie badane metody były w tym kontekście równoważne. Metody różniły się jednak istotnie pod względem liczby wybranych genów i stabilności selekcji. Spośród analizowanych metod algorytm Boruty przewidział najwięcej genów jako potencjalnie ważnych. Stwierdzono, że często stosowaną miarą jest wskaźnik błędu klasyfikatora poselekcyjnego, który jest potencjalnie zwodniczą miarą jakości selekcji genów. Biorąc pod uwagę liczbę konsekwentnie wybranych genów, algorytm Boruty był zdecydowanie najlepszy. Chociaż była to również najbardziej intensywna obliczeniowo metoda, wymagania obliczeniowe algorytmu Boruta można było zredukować do poziomów porównywalnych z innymi algorytmami, zastępując znaczenie Random Forest porównywalną miarą z Random Ferns (podobny, ale uproszczony klasyfikator). Pomimo przyjętych założeń projektowych, minimalne optymalne metody selekcji okazały się wybierać wysoki odsetek wyników fałszywie dodatnich.

1544804

Ulepszone wykrywanie wariantów dzięki lokalnemu wyrównaniu krótkich odczytów danych sekwencjonowania nowej generacji przy użyciu SRMA

Podstawowym elementem analizy sekwencjonowania nowej generacji jest dopasowanie krótkich odczytów do genomu referencyjnego, przy czym każdy odczyt jest dopasowywany niezależnie. Jednak odczyty, w których obserwuje się tę samą niereferencyjną sekwencję DNA, są silnie skorelowane i można je wykorzystać do lepszego modelowania prawdziwej zmienności docelowego genomu. W tym miejscu opisano nowy, krótkotrwały mikro realigner, SRMA, który wykorzystuje tę korelację do lepszego rozwiązania konsensusu co do podstawowej sekwencji DNA docelowego genomu.

1546650

Elementy funkcjonalne w obrębie domeny wiążącej mikrotubule dyneiny

Dyneina oddziałuje z mikrotubulami poprzez wiązanie wrażliwe na ATP zmapowane do strukturalnie złożonego regionu łańcucha ciężkiego następującego po czwartym motywie pętli P. Praktycznie nic nie wiadomo na temat tego, w jaki sposób osiąga się i moduluje powinowactwo wiązania podczas hydrolizy ATP. Przeprowadziliśmy szczegółową analizę miejsca kontaktu mikrotubuli, stosując ekspresję fragmentów, podstawienie alaninowe i kompetycję peptydową. Nasza praca identyfikuje trzy klastry aminokwasów ważne dla fizycznego kontaktu z mikrotubulami; dwa z nich mieszczą się w regionie dzielącym homologię sekwencji z MAP1B, trzeci w regionie tuż poniżej. Podstawienia aminokwasów w dowolnym z tych regionów mogą wyeliminować lub osłabić wiązanie mikrotubul (KK3379, 80, E3385, K3387, K3397, KK3410,11, W3414, RKK3418-20, F3426, R3464, S3466 i K3467), co sugeruje, że ich aktywność są wysoce skoordynowane. Peptyd, który aktywnie wypiera MAP1B z mikrotubul zaburza wiązanie dyneiny, potwierdzając wcześniejsze dowody na podobne miejsca interakcji. Zidentyfikowaliśmy również cztery aminokwasy, których podstawienia wpływają na uwalnianie silnika z mikrotubuli (E3413, R3444, E3460 i C3469). Sugerują one, że powinowactwo wrażliwe na nukleotydy może być lokalnie kontrolowane w miejscu kontaktu. Nasza praca jest pierwszym szczegółowym opisem interakcji dyneina-tubulina i dostarcza ram do zrozumienia, jak powinowactwo jest osiągane i modulowane.

1550937

Czynniki transkrypcyjne Egr2 i Egr3 są niezbędne do kontroli stanu zapalnego i proliferacji komórek B i T indukowanej antygenami

Limfocyty zapewniają optymalną odpowiedź przeciwko patogenom przy minimalnej patologii zapalnej. Jednak wewnętrzne mechanizmy regulujące te odpowiedzi nie są znane. W tym miejscu donosimy, że usunięcie obu czynników transkrypcyjnych Egr2 i Egr3 w limfocytach spowodowało śmiertelny zespół autoimmunologiczny z nadmierną ilością cytokin prozapalnych w surowicy, ale także upośledzoną proliferacją komórek B i T indukowaną przez receptor antygenowy. Komórki B i T z defektem Egr2 i Egr3 miały nadaktywny przetwornik sygnału i aktywator transkrypcji-1 (STAT1) i STAT3, podczas gdy aktywacja czynnika transkrypcyjnego AP-1 indukowana przez receptor antygenowy była poważnie upośledzona. Odkryliśmy, że Egr2 i/lub Egr3 bezpośrednio indukowały ekspresję supresora sygnalizacji cytokin-1 (SOCS1) i SOCS3, inhibitorów STAT1 i STAT3, a także blokowały funkcję Batf, inhibitora AP-1, w komórkach B i T. Zatem Egr2 i Egr3 regulują funkcję komórek B i T w adaptacyjnych odpowiedziach immunologicznych i homeostazie poprzez promowanie sygnalizacji receptora antygenu i kontrolowanie stanu zapalnego.

1554348

Wpływ hiperosmolalności na fosfatazę alkaliczną i białko odpowiedzi na stres 27 komórek raka piersi MCF-7

MCF-7, ciągła linia komórkowa pochodząca z ludzkiego raka piersi, wykazuje bardzo niską aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP). Enzym jest termostabilny i jest hamowany przez L-fenyloalaninę i L-fenyloalanylglicyloglicynę, ale nie przez L-homoargininę, 1-bromotetramizol lub lewamizol. Dane te wskazują, że MCF-7 wytwarza donosowo-łożyskową ALP, formę enzymu kodowo-rozwojowego niewłaściwie eksprymowaną przez różne ludzkie nowotwory. W przeciwieństwie do ludzkich komórek nowotworowych, które produkują ten enzym monofenotypowo, aktywność ALP komórek MCF-7 nie jest znacząco zwiększana przez glikokortykoidy lub maślan sodu. Dla porównania, narażenie na hiperosmolalność powoduje uderzający wzrost aktywności enzymów. Cykloheksymid blokuje ten efekt. Wyniki uzyskane w testach bezkomórkowych potwierdzono w testach cytochemicznych i immunocytochemicznych na całych komórkach. Ponieważ niektóre środki testowane w eksperymentach z modulacją enzymów wpływają na proliferację komórek, zbadano również ich możliwy wpływ na dwa białka odpowiedzi na stres (srp 27 i srp 72); zastosowano specyficzne testy immunocytochemiczne. Testy te wykazały, że glukokortykoidy nie wpływają na żadne białko; że maślan sodu nie ma wpływu na srp 27, ale zmienia wewnątrzkomórkową dystrybucję srp 72; i że hiperosmolalność, chociaż nie wpływa znacząco na srp 72, powoduje wzrost srp 27.

1568684

Kwas chenodeoksycholowy kwasu żółciowego zwiększa aktywność ludzkiej brązowej tkanki tłuszczowej.

Zainteresowanie brunatną tkanką tłuszczową (BAT) jako celem zwalczania chorób metabolicznych zostało ostatnio odnowione wraz z odkryciem funkcjonalnych BAT u ludzi. U gryzoni BAT mogą być aktywowane przez kwasy żółciowe, które aktywują dejodynazę jodotyroninową typu 2 (D2) w BAT za pośrednictwem receptora białka sprzężonego z G TGR5, co skutkuje zwiększonym zużyciem tlenu i wydatkowaniem energii. Tutaj zbadaliśmy wpływ doustnej suplementacji kwasu chenodeoksycholowego kwasu żółciowego (CDCA) na aktywność ludzkich BAT. Leczenie 12 zdrowych kobiet CDCA przez 2 dni spowodowało zwiększenie aktywności BAT. Wydatek energetyczny całego ciała był również zwiększony po leczeniu CDCA. Leczenie in vitro pierwotnych ludzkich brązowych adipocytów pochodzących z CDCA lub swoistych agonistów TGR5 zwiększyło rozprzęganie mitochondrialne i ekspresję D2, efekt, który nie występował w ludzkich pierwotnych białych adipocytach. Te odkrycia identyfikują kwasy żółciowe jako cel aktywacji BAT u ludzi.

1569031

RNaza H i naprawa po replikacji chronią komórki przed rybonukleotydami włączonymi do DNA

Tożsamość chemiczna i integralność genomu jest kwestionowana przez włączenie trifosforanów rybonukleozydów (rNTP) w miejsce trifosforanów dezoksyrybonukleozydów (dNTP) podczas replikacji. Nieprawidłowa inkorporacja jest ograniczona selektywnością replik DNA. Pokazujemy, że akumulacja monofosforanów rybonukleozydów (rNMP) w genomie powoduje stres replikacyjny i ma toksyczne konsekwencje, szczególnie przy braku RNazy H1 i RNazy H2, które usuwają rNMP. Wykazujemy, że szlaki naprawy poreplikacyjnej (PRR) – zależny od MMS2 przełącznik matrycy i zależne od Pol obejście – są kluczowe dla tolerowania obecności rNMP w chromosomach; rzeczywiście pokazujemy, że Pol ζ wydajnie replikuje ponad 1-4 rNMPs. Ponadto komórki pozbawione RNazy H akumulują mono- i poliubikwitylowany PCNA i mają konstytutywnie aktywowany PRR. Nasze odkrycia opisują kluczową funkcję RNazy H1, RNazy H2, zmiany matrycy i syntezy translezji DNA w przezwyciężaniu rNTP błędnie włączonych podczas replikacji DNA i mogą mieć znaczenie dla patogenezy zespołu Aicardi-Goutières.

1574014

Selektywna eliminacja wysokiej konstytutywnej aktywności lub wiązania chemokin w ludzkim herpeswirusie 8 kodowała siedem transbłonowych onkogenów ORF74.

Otwarta ramka odczytu 74 (ORF74) kodowana przez ludzkiego herpeswirusa 8 jest wysoce konstytutywnie aktywnym siedmiotransbłonowym (7TM) receptorem stymulowanym przez angiogenne chemokiny, np. chemokiny angiogeniczne. onkogen alfa związany ze wzrostem i hamowany przez angiostatyczne chemokiny, np. białko indukowane interferonem gamma. Myszy transgeniczne z ekspresją ORF74 pod kontrolą promotora CD2 rozwijają wysoce unaczynione guzy podobne do mięsaka Kaposiego. Poprzez ukierunkowaną mutagenezę tworzymy tutaj trzy różne fenotypy ORF74: receptor o prawidłowej, wysokiej konstytutywnej sygnalizacji na szlaku fosfolipazy C, ale pozbawiony wiązania i działania chemokin uzyskanych przez delecję 22 aminokwasów z wydłużenia N-końca; ORF74 o wysokiej konstytutywnej aktywności, ale z selektywną eliminacją stymulującej regulacji przez angiogenne chemokiny, uzyskaną przez podstawienie zasadowych reszt na zewnątrzkomórkowych końcach TM-V lub TM-VI; oraz ORF74 pozbawiony konstytutywnej aktywności, ale z zachowaną zdolnością do stymulowania przez agonistyczne chemokiny otrzymane przez wprowadzenie reszty Asp na hydrofobowej, przypuszczalnie odsłoniętej przez błonę stronie TM-II. Wywnioskowano, że staranne rozwarstwienie molekularne może selektywnie wyeliminować modulację agonisty lub odwrotnego agonisty, jak również wysoką konstytutywną aktywność kodowanego przez wirus onkogenu ORF74 i że te zmutowane formy przypuszczalnie można zastosować u zwierząt transgenicznych do identyfikacji molekularnego mechanizmu jego aktywności transformującej.

1576955

Ścieżka sygnalizacyjna podobna do insuliny wpływa zarówno na długowieczność, jak i reprodukcję u Caenorhabditis elegans.

Mutacje w daf-2 i age-1 powodują dramatyczny wzrost długowieczności, a także zatrzymanie rozwoju na etapie diapauzy dauer u Caenorhabditis elegans. daf-2 i age-1 kodują elementy insulinopodobnego szlaku sygnałowego. Zarówno daf-2, jak i age-1 działają w podobnym punkcie na genetycznej ścieżce epistazy, powodując zatrzymanie dauera i długowieczność oraz regulują aktywność genu daf-16. Mutacje w daf-16 powodują fenotyp z defektem dauer i są epistatyczne w stosunku do fenotypów zatrzymania diapauzy i wydłużenia życia mutantów daf-2 i wieku-1. Tutaj pokazujemy, że mutacje w tym szlaku wpływają również na płodność i rozwój embrionalny. Słabe allele daf-2 i uratowane przez matkę allele wieku-1, które powodują wydłużenie życia, ale nie zatrzymują się na etapie dauer, również zmniejszają płodność i żywotność. Odkryliśmy, że wiek-1 (hx546) zmniejszył aktywność zarówno matczyną, jak i zygotyczną w wieku-1. Mutacje daf-16 tłumią wszystkie fenotypy daf-2 i age-1, w tym zatrzymanie dauera, wydłużenie życia, zmniejszoną płodność i wady żywotności. Dane te pokazują, że sygnalizacja insulinowa, w której pośredniczy DAF-2 za pośrednictwem kinazy fosfatydyloinozytolu-3-OH AGE-1, reguluje reprodukcję i rozwój embrionalny, a także diapauzę dauera i długość życia, oraz że DAF-16 przekazuje te sygnały. Regulacja płodności, długości życia i metabolizmu przez insulinopodobny szlak sygnalizacyjny jest podobna do regulacji hormonalnej metabolizmu i płodności przez sygnalizację insulinową ssaków.

1583041

Szacowanie stężenia prionów w płynach i tkankach metodą ilościowego PMCA

Priony, białkowy czynnik zakaźny odpowiedzialny za choroby prionowe, można wykryć z dużą czułością za pomocą technologii cyklicznej amplifikacji nieprawidłowego fałdowania białek (PMCA). Tutaj opisujemy ilościową procedurę PMCA do obliczania stężenia bardzo niskich poziomów prionów w próbkach biologicznych. Stosując tę ​​procedurę, określiliśmy ilości nieprawidłowo sfałdowanego białka prionowego (PrPSc) w mózgu, śledzionie, krwi i moczu chomików dotkniętych trzęsawką.

1583134

Pozycyjne klonowanie genu APECED

Autoimmunologiczny zespół wielogruczołowy typu I (APS 1, zwany również APECED) jest chorobą autosomalną recesyjną, która mapuje ludzki chromosom 21q22.3 między markerami D21S49 i D21S171 poprzez badania sprzężeń. Wyizolowaliśmy nowy gen z tego regionu, AIRE (regulator autoimmunologiczny), który koduje białko zawierające motywy sugerujące czynnik transkrypcyjny, w tym dwa motywy palca cynkowego (palca PHD), region bogaty w prolinę i trzy motywy LXXLL. W tej powieści znaleziono dwie mutacje, substytucję C→T, która zmienia kodon Arg 257 (CGA) na kodon stop (TGA) oraz substytucję A→G, która zmienia kodon Lys 83 (AAG) na kodon Glu (GAG). gen u szwajcarskich i fińskich pacjentów z APECED. Arg257stop (R257X) jest dominującą mutacją u fińskich pacjentów z APECED, odpowiadającą za 10/12 badanych alleli. Wyniki te wskazują, że gen ten jest odpowiedzialny za patogenezę APECED. Identyfikacja genu uszkodzonego w APECED powinna ułatwić diagnostykę genetyczną i potencjalne leczenie choroby oraz pogłębić nasze ogólne zrozumienie mechanizmów leżących u podstaw chorób autoimmunologicznych.

1590744

Kinaza białkowa aktywowana przez AMP: wszechobecny szlak sygnałowy o kluczowych rolach w układzie sercowo-naczyniowym

Kinaza białkowa aktywowana przez AMP (AMPK) jest kluczowym regulatorem homeostazy energetycznej komórek i całego ciała, która działa w celu przywrócenia homeostazy energetycznej w przypadku wyczerpania się ładunku energii w komórce. W ciągu ostatnich dwóch dekad stało się jasne, że AMPK reguluje kilka innych funkcji komórkowych i odgrywa określone role w tkankach sercowo-naczyniowych, regulując metabolizm serca i funkcję skurczową, a także promując działanie przeciwskurczowe, przeciwzapalne i przeciwmiażdżycowe w naczyniach krwionośnych . W tym przeglądzie omawiamy rolę AMPK w układzie sercowo-naczyniowym, w tym molekularne podstawy mutacji w AMPK, które zmieniają fizjologię serca oraz proponowane mechanizmy, za pomocą których AMPK reguluje czynność naczyń w warunkach fizjologicznych i patofizjologicznych.

1595617

Różnicowanie trofoblastów w komórki olbrzymie jest inicjowane przez hamowanie aktywności CDK1 przez p57/Kip2.

Endeduplikacja genomu podczas rozwoju ssaków jest rzadkim zdarzeniem, którego mechanizm jest nieznany. Po raz pierwszy pojawia się, gdy pozbawienie czynnika wzrostu fibroblastów 4 (FGF4) indukuje różnicowanie komórek macierzystych trofoblastu (TS) do nieproliferujących olbrzymich komórek trofoblastu (TG) wymaganych do implantacji zarodka. Tutaj pokazujemy, że RO3306 hamowanie zależnej od cyklin kinazy białkowej 1 (CDK1), enzymu wymaganego do wejścia w mitozę, indukowało różnicowanie komórek TS w komórki TG. W przeciwieństwie do tego, RO3306 indukował nieudaną endoreduplikację i apoptozę w embrionalnych komórkach macierzystych, ujawniając, że inaktywacja CDK1 wyzwala endoreduplikację tylko w komórkach zaprogramowanych do różnicowania w komórki poliploidalne. Podobnie, pozbawienie FGF4 spowodowało zahamowanie CDK1 przez nadekspresję dwóch specyficznych dla CDK inhibitorów, p57/KIP2 i p21/CIP1. Mutanty komórek TS ujawniły, że p57 było wymagane do wywołania endoreduplikacji poprzez hamowanie CDK1, podczas gdy p21 tłumiło ekspresję kinazy białkowej punktu kontrolnego CHK1, zapobiegając w ten sposób indukcji apoptozy. Ponadto komórki TS Cdk2(-/-) ujawniły, że CDK2 jest wymagane do endoreduplikacji, gdy CDK1 jest hamowane. Ekspresja p57 w komórkach TG została ograniczona do jąder fazy G, aby umożliwić aktywację fazy S przez CDK. Tak więc endoreduplikacja w komórkach TS jest wyzwalana przez hamowanie CDK1 przez p57 z równoczesnym tłumieniem odpowiedzi na uszkodzenie DNA przez p21.

1605196

Autofagia niezależna od Atg5 reguluje klirens mitochondrialny i jest niezbędna do przeprogramowania iPSC

Pomyślne generowanie indukowanych pluripotencjalnych komórek macierzystych pociąga za sobą istotne przejście metaboliczne z mitochondrialnej fosforylacji oksydacyjnej do glikolizy podczas procesu przeprogramowania. Mechanizm tego przeprogramowania metabolicznego pozostaje jednak nieuchwytny. W tym przypadku nasze wyniki sugerują, że niezależny od Atg5 proces autofagiczny pośredniczy w usuwaniu mitochondriów, charakterystycznym zdarzeniu związanym z przemianą metaboliczną. Odkryliśmy, że blokowanie takiej autofagii, ale nie autofagii kanonicznej, hamuje klirens mitochondriów, zapobiegając z kolei indukcji iPSC. Ponadto wydaje się, że AMPK znajduje się powyżej tego szlaku autofagicznego i może być celem małych cząsteczek w celu modulowania klirensu mitochondrialnego podczas przeprogramowania metabolicznego. Nasza praca nie tylko ujawnia, że ​​autofagia niezależna od Atg5 jest kluczowa dla ustalenia pluripotencji, ale także sugeruje, że generacja iPSC i nowotworzenie mają podobny przełącznik metaboliczny.

1605392

Mutacja w Orai1 powoduje niedobór odporności poprzez zniesienie funkcji kanału CRAC

Stymulacja komórek odpornościowych antygenem wyzwala wnikanie Ca2+ przez kanały Ca2+ aktywowane przez uwalnianie Ca2+ (CRAC), promując odpowiedź immunologiczną na patogeny poprzez aktywację czynnika transkrypcyjnego NFAT. Wcześniej wykazaliśmy, że komórki od pacjentów z jedną postacią dziedzicznego ciężkiego zespołu złożonego niedoboru odporności (SCID) mają defekt w funkcji wejścia Ca2+ opróżnionego w magazynach i funkcji kanału CRAC. W tym miejscu identyfikujemy defekt genetyczny u tych pacjentów, stosując kombinację dwóch bezstronnych podejść obejmujących cały genom: zmodyfikowanej analizy sprzężeń z macierzami polimorfizmu pojedynczego nukleotydu oraz ekranu interferencyjnego RNA Drosophila zaprojektowanego w celu identyfikacji regulatorów wejścia Ca2+ opróżnionego w magazynach i NFAT import jądrowy. Oba podejścia zbiegły się w kierunku nowego białka, które nazywamy Orai1, które zawiera cztery przypuszczalne segmenty transbłonowe. Pacjenci ze SCID są homozygotyczni pod względem pojedynczej mutacji zmiany sensu w ORAI1, a ekspresja Orai1 typu dzikiego w limfocytach T SCID przywraca opróżniony magazynowo napływ Ca2+ i prąd CRAC (ICRAC). Proponujemy, że Orai1 jest niezbędnym składnikiem lub regulatorem kompleksu kanałów CRAC.

1606628

Szacunki globalnego występowania niedowagi u dzieci w latach 1990 i 2015.

KONTEKST Jednym z kluczowych celów Milenijnych Celów Rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych jest zmniejszenie o połowę występowania niedowagi wśród dzieci w wieku poniżej 5 lat w latach 1990-2015. CEL Oszacowanie tendencji w zakresie niedowagi u dzieci według regionów geograficznych świata. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY Badanie serii czasowych występowania niedowagi, zdefiniowanej jako waga 2 SD poniżej średniej wagi dla wieku populacji referencyjnej National Center for Health Statistics i Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). Krajowe wskaźniki chorobowości pochodzą z Światowej Bazy Danych WHO na temat wzrostu dzieci i niedożywienia, która zawiera dane dotyczące około 31 milionów dzieci w wieku poniżej 5 lat, które wzięły udział w 419 krajowych badaniach żywieniowych w 139 krajach w latach 1965-2002. została wykorzystana do oszacowania wskaźników chorobowości i liczby dzieci z niedowagą według regionu w latach 1990 i 2015 oraz do obliczenia zmian (tj. wzrostu lub spadku) tych wartości w latach 1990-2015. WYNIKI Na całym świecie przewidywano spadek rozpowszechnienia niedowagi z 26,5% w 1990 do 17,6% w 2015, zmiana -34% (95% przedział ufności [CI], -43% do -23%). Oszacowano, że w krajach rozwiniętych częstość występowania zmniejszyła się z 1,6% do 0,9%, co stanowi zmianę o -41% (95% CI, -92% do 343%). W regionach rozwijających się przewidywano spadek chorobowości z 30,2% do 19,3%, zmiana o -36% (95% CI, -45% do -26%). W Afryce prognozowano wzrost częstości występowania niedowagi z 24,0% do 26,8%, co oznacza zmianę o 12% (95% CI, 8%-16%). W Azji oszacowano, że częstość występowania zmniejszyła się z 35,1% do 18,5%, co stanowi zmianę o -47% (95% CI, -58% do -34%). Przewiduje się, że na całym świecie liczba dzieci z niedowagą spadnie z 163,8 mln w 1990 r. do 113,4 mln w 2015 r., co stanowi zmianę o -31% (95% CI, -40% do -20%). Przewiduje się, że liczby spadną we wszystkich podregionach z wyjątkiem podregionów Afryki Subsaharyjskiej, Wschodniej, Środkowej i Zachodniej, w których oczekuje się znacznego wzrostu liczby dzieci z niedowagą. WNIOSKI Przewiduje się ogólną poprawę sytuacji na świecie; jednak ani świat jako całość, ani regiony rozwijające się nie powinny osiągnąć milenijnych celów rozwoju. Wynika to w dużej mierze z pogarszającej się sytuacji w Afryce, gdzie oczekuje się, że wszystkie podregiony, z wyjątkiem Afryki Północnej, nie osiągną celu.

1616661

Kanoniczna sygnalizacja Wnt reguluje narządowo-specyficzne składanie i różnicowanie układu naczyniowego OUN.

Każdy narząd zależy od naczyń krwionośnych w zakresie tlenu i składników odżywczych, ale układ naczyniowy związany z poszczególnymi narządami może być zróżnicowany strukturalnie i molekularnie. Układ naczyniowy ośrodkowego układu nerwowego (OUN) składa się ze szczelnie zamkniętego śródbłonka, który tworzy barierę krew-mózg, podczas gdy naczynia krwionośne innych narządów są bardziej porowate. Wnt7a i Wnt7b kodują dwa ligandy Wnt wytwarzane przez nabłonek nerwowy rozwijającego się OUN z równoczesnym zajęciem naczyń. Korzystając z mysich modeli genetycznych, odkryliśmy, że te ligandy bezpośrednio celują w śródbłonek naczyniowy i że OUN wykorzystuje kanoniczny szlak sygnałowy Wnt do promowania tworzenia i różnicowania układu naczyniowego narządu specyficznego dla OUN.

1617327

Dysfunkcja komórek progenitorowych kości wywołuje mielodysplazję i wtórną białaczkę

Komórki mezenchymalne przyczyniają się do tworzenia "zrębu" większości normalnych i złośliwych tkanek, przy czym specyficzne komórki mezenchymalne uczestniczą w niszach regulacyjnych komórek macierzystych. Badając, w jaki sposób mezenchymalne komórki osteoliniowe modulują hematopoezę, pokazujemy, że delecja Dicer1 w szczególności w mysich osteoprogenitach, ale nie w dojrzałych osteoblastach, zaburza integralność hematopoezy. Doszło do mielodysplazji i pojawiła się ostra białaczka szpikowa, która nabyła kilka nieprawidłowości genetycznych przy nienaruszonym Dicer1. Badanie ekspresji genów zmienionej w osteoprogenitorach w wyniku delecji Dicer1 wykazało zmniejszoną ekspresję Sbds, genu zmutowanego w zespole Schwachmana-Bodiana-Diamonda – ludzkiej niewydolności szpiku kostnego i predyspozycji do białaczki. Delecja Sbds w mysich osteoprogenitorach wywołała dysfunkcję szpiku kostnego z mielodysplazja. W związku z tym zaburzenia określonych mezenchymalnych podzbiorów komórek zrębu mogą zaburzać różnicowanie, proliferację i apoptozę komórek heterologicznych oraz zaburzać homeostazę tkanek. Co więcej, pierwotna dysfunkcja podścieliska może prowadzić do wtórnej choroby nowotworowej, co potwierdza koncepcję onkogenezy indukowanej niszami.

1624106

Wytwarzanie diploidalnych zarodków z Xenopus tropicalis.

Spektakularną zaletą Xenopus tropicalis jest łatwość tworzenia zarodków diploidalnych przez cały rok. Poprzez proste podanie ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej badacz może wygenerować setki zsynchronizowanych embrionów poprzez zapłodnienie in vitro lub tysiące embrionów z pary kojarzącej się. Zdolność do indukowania owulacji w razie potrzeby ułatwia wiele różnych eksperymentów, takich jak embriologia eksperymentalna, manipulacja molekularna produktów genów i genetyka.

1630949

Pluripotencja wywołana przez październik 4 w dorosłych nerwowych komórkach macierzystych

Cztery czynniki transkrypcyjne Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc mogą indukować pluripotencję w mysich i ludzkich fibroblastach. Opisaliśmy wcześniej bezpośrednie przeprogramowanie dorosłych nerwowych komórek macierzystych myszy (NSC) przez Oct4 i albo Klf4 albo c-Myc. NSC endogennie eksprymują Sox2, c-Myc i Klf4, jak również kilka pośrednich markerów przeprogramowania. W tym miejscu donosimy, że egzogenna ekspresja czynnika transkrypcyjnego Oct4 specyficznego dla linii zarodkowej jest wystarczająca do wytworzenia pluripotencjalnych komórek macierzystych z NSC dorosłych myszy. Te pluripotencjalne komórki macierzyste indukowane jednym czynnikiem (1F iPS) są podobne do embrionalnych komórek macierzystych in vitro i in vivo. Te komórki mogą nie tylko skutecznie różnicować się w NSC, kardiomiocyty i komórki zarodkowe in vitro, ale są również zdolne do tworzenia potworniaków i przenoszenia do linii zarodkowej in vivo. Nasze wyniki pokazują, że Oct4 jest wymagany i wystarczający do bezpośredniego przeprogramowania NSC do pluripotencji.

1631583

Pierwsze kroki z drożdżami.

Streszczenie wydawcy Drożdże Saccharomyces cerevisiae są obecnie uznawane za system modelowy reprezentujący prostego eukariota, którego genomem można łatwo manipulować. Drożdże mają tylko nieco większą złożoność genetyczną niż bakterie i mają wiele zalet technicznych, które umożliwiły szybki postęp w genetyce molekularnej prokariontów i ich wirusów. Niektóre z właściwości, które sprawiają, że drożdże są szczególnie odpowiednie do badań biologicznych, obejmują szybki wzrost, rozproszone komórki, łatwość wysiewu replik i izolacji mutantów, dobrze zdefiniowany system genetyczny i, co najważniejsze, wysoce wszechstronny system transformacji DNA. Jako niepatogenne drożdże można obchodzić się z niewielkimi środkami ostrożności. W handlu dostępne są duże ilości normalnych drożdży piekarskich, które mogą stanowić tanie źródło do badań biochemicznych. Rozwój transformacji DNA sprawił, że drożdże są szczególnie dostępne dla technik klonowania genów i inżynierii genetycznej. Geny strukturalne odpowiadające praktycznie każdej cesze genetycznej można zidentyfikować przez komplementację z bibliotek plazmidów. Plazmidy można wprowadzać do komórek drożdży jako cząsteczki replikujące lub przez integrację do genomu. W przeciwieństwie do większości innych organizmów, integracyjna rekombinacja transformującego DNA w drożdżach przebiega wyłącznie przez rekombinację homologiczną. Sklonowane sekwencje drożdży, którym towarzyszą obce sekwencje na plazmidach, mogą być zatem dowolnie kierowane do określonych miejsc w genomie.

1635872

PCNA działa jako platforma molekularna, aby wywołać zniszczenie Cdt1 i zapobiec ponownej replikacji

Proteoliza za pośrednictwem ubikwityny czynnika licencjonowania replikacji Cdt1 (transkrypt zależny od Cdc10 1) w fazie S jest kluczowym mechanizmem, który ogranicza replikację DNA do jednej rundy na cykl komórkowy u błoniastych. W ekstraktach z jaj Xenopus, Cdt1 jest niszczony na chromatynie podczas replikacji DNA. W tym miejscu donosimy, że zależna od replikacji proteoliza Cdt1 wymaga jego interakcji z antygenem jądrowym komórek proliferujących (PCNA), homotrimerycznym czynnikiem procesywności dla polimeraz DNA. Cdt1 wiąże się z PCNA poprzez konsensusowy motyw interakcji PCNA, który jest zachowany w Cdt1 wszystkich śródstopia, a usunięcie PCNA z ekstraktów jaj hamuje zależne od replikacji zniszczenie Cdt1. Mutacja motywu interakcji PCNA daje stabilizowane białko Cdt1, które indukuje ponowną replikację. DDB1, składnik ligazy ubikwityny Cul4 E3, który pośredniczy w proteolizie ludzkiego Cdt1 w odpowiedzi na uszkodzenie DNA, jest również wymagany do zniszczenia Cdt1 zależnego od replikacji. Cdt1 i DDB1 oddziałują w ekstraktach, a obciążenie chromatyną DDB1 zależy od wiązania Cdt1 z PCNA, co wskazuje, że dokowanie PCNA aktywuje wcześniej utworzony kompleks ligazy Cdt1–Cul4DDB1. PCNA działa zatem jako platforma do niszczenia Cdt1, zapewniając skuteczną i czasowo ograniczoną dezaktywację kluczowego regulatora cyklu komórkowego.

1641873

Mejoza u Drosophila: widzieć to wierzyć.

Ostatnio osiągnięto wiele ekscytujących postępów w naszym zrozumieniu mejozy Drosophila dzięki połączeniu metod cytologicznych i genetycznych. Nowe techniki umożliwiły scharakteryzowanie pozycji chromosomu i tworzenia wrzeciona w żeńskiej mejozie I. Zidentyfikowano i stwierdzono, że białka kodowane przez geny nod i ncd, dwa geny, o których wiadomo, że są potrzebne do prawidłowego podziału chromosomów pozbawionych zdarzeń wymiany kinezynopodobne silniki. Wpływ mutacji w tych genach na wrzeciono i chromosomy, wraz z lokalizacją białek, dostarczył modelu mechanizmu mejozy I kobiet. poziom określonych sekwencji DNA. Stanowi to podstawę do wyjaśnienia molekularnych podstaw parowania mejotycznego. Techniki cytologiczne dostępne u Drosophila umożliwiły również wprowadzenie postępów w regulacji segregacji chromatyd siostrzanych. Niedawno zidentyfikowano produkty dwóch genów (mei-S332 i ord) niezbędnych do kohezji chromatyd siostrzanych. Dodatkowymi postępami w zrozumieniu mejozy Drosophila są nakreślenie funkcjonalnego centromeru za pomocą pochodnych minichromosomów oraz identyfikacja kilku genów regulatorowych cyklu komórkowego mejotycznego.

1642727

Wpływ aktywności fizycznej na funkcje poznawcze u osób starszych zagrożonych chorobą Alzheimera: badanie z randomizacją.

KONTEKST Wiele badań obserwacyjnych wykazało, że aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko pogorszenia funkcji poznawczych; jednak brakuje dowodów z randomizowanych badań. CEL Ustalenie, czy aktywność fizyczna zmniejsza tempo pogorszenia funkcji poznawczych wśród zagrożonych osób starszych. PROJEKT I USTAWIENIE Randomizowane kontrolowane badanie 24-tygodniowej interwencji fizycznej przeprowadzonej w latach 2004-2007 w aglomeracji Perth w Australii Zachodniej. Oceniający funkcje poznawcze byli zaślepieni na przynależność do grupy. UCZESTNICY Zrekrutowaliśmy ochotników, którzy zgłaszali problemy z pamięcią, ale nie spełniali kryteriów demencji. Trzysta jedenaście osób w wieku 50 lat lub starszych zostało przebadanych pod kątem kwalifikowalności, 89 nie kwalifikowało się, a 52 odmówiło udziału. W sumie zrandomizowano 170 uczestników, a 138 uczestników ukończyło 18-miesięczną ocenę. INTERWENCJA Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grupy edukacyjnej i zwykłej opieki lub do 24-tygodniowego domowego programu aktywności fizycznej. MIAR GŁÓWNEGO WYNIKU Zmiana w wynikach Skali Oceny Choroby Alzheimera - Podskali Poznawczej (ADAS-Cog) (możliwy zakres, 0-70) w ciągu 18 miesięcy. WYNIKI W analizie zgodnej z zamiarem leczenia, uczestnicy w grupie interwencyjnej poprawili się o 0,26 punktu (95% przedział ufności, -0,89 do 0,54), a uczestnicy w grupie zwykłej opieki pogorszyli się o 1,04 punktu (95% przedział ufności, od 0,32 do 1,82) w ADAS-Cog pod koniec interwencji. Bezwzględna różnica miary wyniku między grupami interwencyjnymi i kontrolnymi wyniosła -1,3 punktu (95% przedział ufności, -2,38 do -0,22) pod koniec interwencji. Po 18 miesiącach uczestnicy w grupie interwencyjnej poprawili się o 0,73 punktu (95% przedział ufności, -1,27 do 0,03) w ADAS-Cog, a uczestnicy w grupie zwykłej opieki poprawili się o 0,04 punktu (95% przedział ufności, -0,46 do 0,88) . Nieznacznie poprawiła się również suma pól w listach słów o opóźnionym przypominaniu i ocenie klinicznej demencji, podczas gdy całkowita natychmiastowa pamięć w liście słów, kodowanie symboli cyfrowych, płynność słowna, wskaźnik depresji Becka i skrócone podsumowania komponentów fizycznych i psychicznych w 36 pozycjach znacząco się zmienić. WNIOSKI W tym badaniu dorosłych z subiektywnym upośledzeniem pamięci 6-miesięczny program aktywności fizycznej zapewnił niewielką poprawę funkcji poznawczych w ciągu 18-miesięcznego okresu obserwacji. REJESTRACJA PRÓBNA anzctr.org.au Identyfikator: ACTRN12605000136606.