Datasets:

clarin-knext

/

scifact-pl

like 0

502797

Chemiczne podejścia do biologii i terapii komórek macierzystych.

Małe cząsteczki, które modulują los i funkcję komórek macierzystych, oferują znaczące możliwości, które pozwolą na pełne wykorzystanie terapeutycznego potencjału komórek macierzystych. Racjonalne projektowanie i badania przesiewowe pod kątem małych cząsteczek pozwoliły zidentyfikować przydatne związki do badania podstawowych mechanizmów samoodnowy, różnicowania i przeprogramowania komórek macierzystych, a także ułatwiły rozwój terapii i leków opartych na komórkach, ukierunkowanych na endogenne komórki macierzyste i progenitorowe w celu naprawy i regeneracji. W tym miejscu omówimy najnowsze postępy naukowe i terapeutyczne, a także nowe perspektywy i przyszłe wyzwania związane z wykorzystaniem metod chemicznych w biologii komórek macierzystych i medycynie regeneracyjnej.

503050

Mapy całego genomu stanu chromatyny w komórkach pluripotencjalnych i o zaangażowaniu rodowym

Przedstawiamy zastosowanie technologii sekwencjonowania opartego na pojedynczych cząsteczkach do wysokoprzepustowego profilowania modyfikacji histonów w komórkach ssaków. Uzyskując ponad cztery miliardy zasad sekwencji z DNA poddanego immunoprecypitacji chromatyny, wygenerowaliśmy mapy stanu chromatyny obejmujące cały genom mysich embrionalnych komórek macierzystych, nerwowych komórek progenitorowych i embrionalnych fibroblastów. Odkryliśmy, że trimetylacja lizyny 4 i lizyny 27 skutecznie rozróżnia geny, które ulegają ekspresji, są gotowe do ekspresji lub stabilnie tłumione, a zatem odzwierciedlają stan komórki i potencjał linii. Trimetylacja lizyny 36 oznacza pierwotne kodujące i niekodujące transkrypty, ułatwiając adnotację genów. Trimetylacja lizyny 9 i lizyny 20 jest wykrywana w powtórzeniach satelitarnych, telomerycznych i aktywnych długich powtórzeniach końcowych i może rozprzestrzeniać się na proksymalne unikalne sekwencje. Trimetylacja lizyny 4 i lizyny 9 oznacza odciskanie regionów kontrolnych. Na koniec pokazujemy, że stan chromatyny można odczytać w sposób specyficzny dla allelu przy użyciu polimorfizmów pojedynczego nukleotydu. Badanie to zapewnia ramy dla zastosowania wszechstronnego profilowania chromatyny w celu scharakteryzowania różnych populacji komórek ssaków.

515489

Oncopłodowy długi niekodujący RNA PVT1 promuje proliferację i podobne do komórek macierzystych właściwości komórek raka wątrobowokomórkowego poprzez stabilizację NOP2.

NIEZNAKOWANE Wiele genów onko-płodowych kodujących białka ulega silnej ekspresji w mysiej i ludzkiej wątrobie płodowej oraz wycisza się w wątrobie dorosłego. Produkty białkowe tych wątrobowych genów onkopłodowych zastosowano jako kliniczne markery nawrotu raka wątrobowokomórkowego (HCC) i jako cele terapeutyczne dla HCC. Tutaj zbadaliśmy profile ekspresji długich niekodujących RNA (lncRNA) występujących w wątrobie płodu i dorosłego u myszy. Zidentyfikowano wiele lncRNA z wątroby płodu; jeden z nich, lncRNA-mPvt1, jest onkopłodowym RNA, który, jak stwierdzono, promuje proliferację komórek, cykl komórkowy i ekspresję właściwości podobnych do komórek macierzystych komórek mysich. Co ciekawe, odkryliśmy, że poziom ludzkiego lncRNA-hPVT1 był podwyższony w tkankach HCC i że pacjenci z wyższą ekspresją lncRNA-hPVT1 mieli złe rokowanie kliniczne. Protumorogenny wpływ lncRNA-hPVT1 na proliferację komórek, cykl komórkowy i właściwości komórek HCC przypominające komórki macierzyste potwierdzono zarówno in vitro, jak i in vivo w eksperymentach dotyczących wzmocnienia i utraty funkcji. Co więcej, dane dotyczące profilu ekspresji mRNA wykazały, że lncRNA-hPVT1 regulował w górę szereg genów cyklu komórkowego w komórkach SMMC-7721. Dzięki eksperymentom z wyciąganiem RNA i widmem masowym zidentyfikowaliśmy NOP2 jako białko wiążące RNA, które wiąże się z lncRNA-hPVT1. Potwierdziliśmy, że lncRNA-hPVT1 podwyższa poziom NOP2 poprzez zwiększenie stabilności białek NOP2 oraz że funkcja lncRNA-hPVT1 zależy od obecności NOP2. WNIOSKI Nasze badanie pokazuje, że ekspresja wielu lncRNA jest podwyższona we wczesnym rozwoju wątroby i że wątroba płodowa może być wykorzystana do poszukiwania nowych markerów diagnostycznych HCC. LncRNA-hPVT1 promuje proliferację komórek, cykl komórkowy i nabywanie właściwości podobnych do komórek macierzystych w komórkach HCC poprzez stabilizację białka NOP2. Regulacja szlaku lncRNA-hPVT1/NOP2 może mieć korzystny wpływ na leczenie HCC.

516867

Candida albicans, charakterystyczny model grzybów do badania starzenia komórkowego

Jednokomórkowe organizmy eukariotyczne reprezentują popularne systemy modelowe do zrozumienia starzenia się eukariontów. Candida albicans, grzyb polimorficzny, wydaje się być kolejnym charakterystycznym jednokomórkowym modelem starzenia, obok pączkujących drożdży Saccharomyces cerevisiae i drożdży rozszczepiających Schizosaccharomyces pombe. Dwa typy komórek Candida, forma drożdżowa (blastosporowa) i forma strzępkowa (nitkowata), mają podobną długość życia replikacyjnego. Wykorzystując zmiany morfologiczne jesteśmy w stanie uzyskać komórki w różnym wieku. Stare komórki Candida mają tendencję do gromadzenia glikogenu i uszkodzonych oksydacyjnie białek. Delecja genu SIR2 powoduje skrócenie czasu życia, natomiast wprowadzenie dodatkowej kopii SIR2 wydłuża czas życia, co wskazuje, że podobnie jak u S. cerevisiae, Sir2 reguluje starzenie się komórek u C. albicans. Co ciekawe, delecja Sir2 nie powoduje akumulacji pozachromosomalnych cząsteczek rDNA, ale wpływa na retencję utlenionych białek w komórkach macierzystych, co sugeruje, że pozachromosomalne cząsteczki rDNA mogą nie być związane ze starzeniem się komórek w C. albicans. Ten nowy model starzenia, który umożliwia wydajną izolację starych komórek na dużą skalę, może ułatwić charakterystykę biochemiczną i badania genomiczne/proteomiczne starzenia się komórek oraz pomóc w weryfikacji szlaków starzenia obserwowanych u innych organizmów, w tym S. cerevisiae.

519974

ANKTM1, kanał podobny do TRP, wyrażany w neuronach nocyceptywnych, jest aktywowany przez niskie temperatury

Ssaki wykrywają temperaturę za pomocą wyspecjalizowanych neuronów w obwodowym układzie nerwowym. Cztery kanały klasy TRPV są zaangażowane w wykrywanie ciepła, a jeden kanał klasy TRPM w wykrywanie zimna. Łączny zakres temperatur, które aktywują te kanały, obejmuje większość odpowiedniego spektrum fizjologicznego wyczuwanego przez większość ssaków, ze znaczną luką w zakresie szkodliwego zimna. Tutaj opisujemy charakterystykę ANKTM1, kanału aktywowanego zimnem o niższej temperaturze aktywacji w porównaniu z receptorem zimna i mentolu, TRPM8. ANKTM1 jest odległym członkiem rodziny kanałów TRP o bardzo małym podobieństwie aminokwasowym do TRPM8. Znajduje się w podzbiorze nocyceptywnych neuronów czuciowych, gdzie ulega koekspresji z TRPV1/VR1 (receptor kapsaicyny/ciepła), ale nie z TRPM8. Zgodnie z ekspresją ANKTM1, identyfikujemy szkodliwe neurony czuciowe wrażliwe na zimno, które również reagują na kapsaicynę, ale nie na mentol.

520579

Metabolity witaminy D w osoczu a ryzyko raka jelita grubego u kobiet.

CEL Dane eksperymentalne sugerują, że 1,25-dihydroksywitamina D i jej prekursor 25-hydroksywitamina D [25(OH)D] mogą pomóc w zapobieganiu rakowi jelita grubego. Dlatego zbadaliśmy ryzyko w odniesieniu do stężeń tych metabolitów witaminy D w osoczu. METODY W zagnieżdżonym badaniu kliniczno-kontrolnym wśród kobiet w Nurses' Health Study zidentyfikowaliśmy 193 przypadki raka jelita grubego w wieku od 46 do 78 lat, zdiagnozowane do 11 lat po pobraniu krwi. Dwie grupy kontrolne zostały dopasowane do każdego przypadku w roku urodzenia i miesiącu pobrania krwi. Iloraz szans (OR) dla ryzyka raka jelita grubego obliczono stosując warunkową regresję logistyczną skorygowaną o wskaźnik masy ciała, aktywność fizyczną, palenie tytoniu, wywiad rodzinny, stosowanie hormonalnej terapii zastępczej, stosowanie aspiryny i przyjmowanie w diecie. WYNIKI Znaleźliśmy istotną odwrotną liniową zależność między 25(OH)D w osoczu a ryzykiem raka jelita grubego (P = 0,02). Wśród kobiet z najwyższego kwintyla OR (95% przedział ufności) wynosił 0,53 (0,27-1,04). Ta odwrotna zależność pozostawała silna, gdy była ograniczona do kobiet > lub =60 lat w momencie pobrania krwi (P = 0,006), ale nie była widoczna wśród młodszych kobiet (P = 0,70). Korzyści z wyższych stężeń 25(OH)D zaobserwowano w przypadku raka dystalnej części okrężnicy i odbytnicy (P = 0,02), ale nie były widoczne w przypadku raka proksymalnej części okrężnicy (P = 0,81). W przeciwieństwie do 25(OH)D nie zaobserwowaliśmy związku między 1,25-dihydroksywitaminą D a rakiem jelita grubego, chociaż ryzyko było podwyższone wśród kobiet z najwyższego kwintyla, jeśli znajdowały się również w dolnej połowie 25(OH)D. )Rozkład D (OR, 2,52; 95% przedział ufności, 1,04-6,11). WNIOSEK Na podstawie tych wyników i potwierdzających dowodów z poprzednich badań dochodzimy do wniosku, że wyższe poziomy 25(OH)D w osoczu są związane z niższym ryzykiem raka jelita grubego u starszych kobiet, szczególnie raka dystalnej części okrężnicy i odbytnicy.

544971

Deaminacja DNA pośredniczy w odporności wrodzonej na zakażenie retrowirusowe

CEM15/APOBEC3G jest białkiem komórkowym wymaganym do odporności na zakażenie przez ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) z niedoborem czynnika zakaźnego wirionu (Vif). Tutaj, używając systemu opartego na mysim wirusie białaczki (MLV), dostarczamy dowodów, że CEM15/APOBEC3G jest deaminazą DNA, która jest włączana do wirionów podczas produkcji wirusa, a następnie wyzwala masową deaminację deoksycytydyny do dezoksyurydyny w obrębie retrowirusa (pierwszy)- cDNA nici, zapewniając w ten sposób prawdopodobny wyzwalacz zniszczenia wirusa. Co więcej, HIV Vif może chronić MLV przed ograniczeniem zależnym od CEM15/APOBEC3G. Te odkrycia sugerują, że ukierunkowana deaminacja DNA jest główną strategią wrodzonej odporności na retrowirusy i prawdopodobnie również przyczynia się do zmienności sekwencji obserwowanej w wielu wirusach (w tym HIV).

581832

Globalne, regionalne i krajowe lata życia skorygowane niepełnosprawnością (DALY) dla 315 chorób i urazów oraz oczekiwana długość życia w zdrowiu (HALE), 1990–2015: systematyczna analiza dla Global Burden of Disease Study 2015

TŁO Oczekiwana długość życia w dobrym zdrowiu (HALE) i lata życia skorygowane niepełnosprawnością (DALY) zapewniają sumaryczne pomiary stanu zdrowia w różnych lokalizacjach geograficznych i w czasie, które mogą stanowić podstawę ocen wzorców epidemiologicznych i wydajności systemu opieki zdrowotnej, pomagają ustalać priorytety inwestycji w badania i rozwój oraz monitorować postępy w kierunku Celów Zrównoważonego Rozwoju (SDGs). Naszym celem było dostarczenie zaktualizowanych wartości HALE i DALY dla obszarów geograficznych na całym świecie oraz ocena, w jaki sposób choroba zmienia się wraz z rozwojem. METODY Wykorzystaliśmy wyniki badania Global Burden of Diseases, Injuries, and Risk Factors Study 2015 (GBD 2015) dla śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny, śmiertelności z przyczyn zależnych od przyczyny oraz obciążenia chorobami nieprowadzącymi do zgonu, aby wyznaczyć HALE i DALY według płci dla 195 krajów i terytoria od 1990 do 2015 roku. Obliczyliśmy DALY, sumując utracone lata życia (YLL) i lata życia z niepełnosprawnością (YLD) dla każdej lokalizacji geograficznej, grupy wiekowej, płci i roku. Oszacowaliśmy HALE za pomocą metody Sullivana, która opiera się na wskaźnikach zgonów w zależności od wieku i YLD na mieszkańca. Następnie oceniliśmy, jak obserwowane poziomy DALY i HALE różniły się od oczekiwanych trendów obliczonych za pomocą wskaźnika społeczno-demograficznego (SDI), złożonego wskaźnika złożonego z miar dochodu na mieszkańca, średnich lat nauki i całkowitego współczynnika dzietności. WNIOSKI Całkowite globalne DALY pozostały w dużej mierze niezmienione od 1990 r. do 2015 r., ze spadkiem DALY z powodu chorób zakaźnych, noworodkowych, matczynych i żywieniowych (Grupa 1) zrekompensowany wzrostem DALY z powodu chorób niezakaźnych (NCD). Znaczna część tego przejścia epidemiologicznego była spowodowana zmianami wzrostu i starzenia się populacji, ale została przyspieszona przez szeroko zakrojoną poprawę SDI, która również silnie korelowała z rosnącym znaczeniem NCD. Zarówno łączne wskaźniki DALY, jak i standaryzowane wiekowo wskaźniki DALY z powodu większości przyczyn z Grupy 1 znacznie spadły do ​​2015 r. i chociaż całkowite obciążenie wzrosło w przypadku większości NCD, standaryzowane wiekowo wskaźniki DALY z powodu NCD spadły. Niemniej jednak, standaryzowane względem wieku wskaźniki DALY z powodu kilku wysoce obciążonych chorób niezakaźnych (w tym choroby zwyrodnieniowej stawów, zaburzeń związanych z używaniem narkotyków, depresji, cukrzycy, wrodzonych wad wrodzonych oraz chorób skóry, jamy ustnej i narządów zmysłu) albo wzrosły, albo pozostały niezmienione, prowadząc do wzrostu ich względną pozycję w wielu krajach geograficznych. Od 2005 do 2015 roku HALE przy urodzeniu wzrosło średnio o 2,9 lat (95% przedział niepewności 2,9-3,0) dla mężczyzn i 3,5 roku (3,4-3,7) dla kobiet, podczas gdy Stan HALE w wieku 65 lat poprawił się odpowiednio o 0,85 roku (0,78-0,92) i 1,2 roku (1,1-1,3). Rosnące SDI wiązało się z konsekwentnie wyższym poziomem HALE i nieco mniejszym odsetkiem życia spędzonego z funkcjonalną utratą zdrowia; jednak wzrost SDI był związany ze wzrostem całkowitej niepełnosprawności. Wiele krajów i terytoriów w Ameryce Środkowej i wschodniej Afryce Subsaharyjskiej miało coraz niższe wskaźniki obciążenia chorobami, niż oczekiwano, biorąc pod uwagę ich SDI. Jednocześnie w pewnym podzbiorze obszarów geograficznych odnotowano rosnącą różnicę między obserwowanymi a oczekiwanymi poziomami DALY, trend napędzany głównie rosnącym obciążeniem spowodowanym wojną, przemocą interpersonalną i różnymi chorobami niezakaźnymi. INTERPRETACJA Stan zdrowia poprawia się na całym świecie, ale oznacza to, że coraz więcej populacji spędza więcej czasu z funkcjonalną utratą zdrowia, co jest absolutną ekspansją zachorowalności. Odsetek życia spędzonego w złym stanie zdrowia nieco się zmniejsza wraz ze wzrostem SDI, relatywną kompresją zachorowalności, co wspiera ciągłe wysiłki na rzecz podniesienia dochodów osobistych, poprawy wykształcenia i ograniczenia płodności. Nasza analiza DALY i HALE oraz ich związku z SDI stanowi solidne ramy, na których można porównywać wyniki w zakresie zdrowia i postępy w zakresie SDG w zależności od lokalizacji geograficznej. Specyficzne dla danego kraju czynniki powodujące obciążenie chorobami, w szczególności przyczyny o wyższych niż oczekiwano DALY, powinny informować o inwestycjach finansowych i badawczych, działaniach prewencyjnych, polityce zdrowotnej i inicjatywach na rzecz poprawy systemu opieki zdrowotnej we wszystkich krajach wzdłuż kontinuum rozwoju. FINANSOWANIE Fundacja Billa i Melindy Gatesów.

583260

Niepożądane zdarzenia związane z narkotykami: budowa bazy danych i przewidywanie in silico.

Niekorzystne zdarzenia związane z lekami (ADE) to szkody związane ze stosowaniem danych leków w normalnych dawkach, które mają kluczowe znaczenie dla dopuszczenia leku do stosowania klinicznego lub pozostawania na rynku. Wiele ADE nie jest identyfikowanych w badaniach, dopóki lek nie zostanie zatwierdzony do użytku klinicznego, co skutkuje niepożądaną zachorowalnością i śmiertelnością. Do tej pory na całym świecie zgłoszono miliony ADE. Metody unikania lub ograniczania ADE są ważnym zagadnieniem dla odkrywania i opracowywania leków. W tym miejscu przedstawiliśmy obszerną bazę danych zdarzeń niepożądanych związanych z lekami (mianowicie MetaADEDB), która obejmowała ponad 520 000 stowarzyszeń leków-ADE wśród 3059 unikalnych związków (w tym 1330 leków) i 13 200 pozycji ADE dzięki integracji danych i eksploracji tekstu. Wszystkie związki i ADE zostały opisane najczęściej używanymi pojęciami zdefiniowanymi w Medical Subject Headings (MeSH). W międzyczasie opracowano metodę obliczeniową, a mianowicie fenotypowy model wnioskowania sieci (PNIM), do przewidywania potencjalnych ADE na podstawie bazy danych. Obszar pod krzywą charakterystyki pracy odbioru (AUC) jest większy niż 0,9 przez dziesięciokrotną walidację krzyżową, podczas gdy wartość AUC wynosiła 0,912 dla zewnętrznego zestawu walidacyjnego wyodrębnionego z systemu zgłaszania zdarzeń niepożądanych US-FDA, który wskazuje, że zdolność przewidywania metody była wiarygodna. MetaADEDB jest dostępny bezpłatnie pod adresem http://www.lmmd.org/online_services/metaadedb/. Baza danych i metoda dostarczają nam użytecznego narzędzia do wyszukiwania znanych skutków ubocznych lub przewidywania potencjalnych skutków ubocznych dla danego leku lub związku.

596817

Genetyczne testy specjacji ekologicznej i alopatrycznej anoli na archipelagu wysp

Z badań Darwina nad Galapagos i badań Indonezji Wallace'a wynika, że ​​wyspy odegrały ważną rolę w badaniach ewolucyjnych, a promieniowanie wewnątrz archipelagów jest łatwo interpretowane jako wspierające konwencjonalny pogląd na alopatryczną specjację. Nawet podczas trwającej zmiany paradygmatu w kierunku innych sposobów specjacji, uważa się, że promieniowanie wyspowe, takie jak anolisy Małej Antyli, jest przykładem tego procesu. Geologiczne i molekularne dowody filogenetyczne pokazują, że na tym archipelagu anole z Martyniki dostarczają kilku przykładów wtórnego kontaktu gatunków wyspiarskich. Cztery poprzednie gatunki wysp, z rozbieżnością do 8 milionów pz, spotkały się, gdy ich wyspy połączyły się, tworząc obecną wyspę Martynikę. Co więcej, sąsiednie populacje anoli również wykazują wyraźną adaptację do różnych stref siedliskowych, co pozwala na testowanie zarówno allopatrycznej, jak i ekologicznej specjacji w tym systemie. Korzystamy z okazji replikowanej koalescencji wysp i niezależnej adaptacji ekologicznej, aby przeprowadzić obszerne badanie genetyczne populacji hiperzmiennych neutralnych markerów jądrowych, aby wykazać, że nawet po tych bardzo znacznych okresach izolacji przestrzennej te domniemane allogatunki wykazują mniejszą izolację reprodukcyjną niż populacje konspecyficzne w sąsiednie siedliska we wszystkich trzech przypadkach późniejszej koalescencji wysp. Stopień wymiany genetycznej pokazuje, że chociaż zawsze istnieje znacząca sygnatura genetyczna przeszłej allopatrii i może być ona dość silna, jeśli pozwala na to reżim selekcyjny, nie ma przypadku całkowitej specjacji allopatrycznej, pomimo silnego argumentu za nią primae facie. . Co ważne, izolacja genetyczna w ekotonie xeric/lasu deszczowego jest większa niż w przypadku jakiegokolwiek kontaktu wtórnego. Odrzuca to rozwój izolacji reprodukcyjnej w dywergencji allopatrycznej, ale wspiera potencjał specjacji ekologicznej, mimo że w tym przypadku nie osiągnięto pełnej specjacji. Wyjaśnia również niedobór gatunków anoli na Małych Antylach w porównaniu z Wielkimi Antylami.

597790

Niedobór i stabilizacja farmakologiczna komórek tucznych zmniejszają wywołaną dietą otyłość i cukrzycę u myszy

Chociaż funkcje mastocytów są klasycznie powiązane z reakcjami alergicznymi, ostatnie badania wskazują, że komórki te przyczyniają się do innych powszechnych chorób, takich jak stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów, miażdżyca tętnic, tętniak aorty i rak. Badanie to przedstawia dowody na to, że komórki tuczne również przyczyniają się do otyłości i cukrzycy wywołanej dietą. Na przykład biała tkanka tłuszczowa (WAT) z otyłych ludzi i myszy zawiera więcej komórek tucznych niż WAT z ich szczupłych odpowiedników. Ponadto, w kontekście myszy na diecie zachodniej, genetycznie indukowany niedobór komórek tucznych lub ich stabilizacja farmakologiczna zmniejsza przyrost masy ciała i poziomy zapalnych cytokin, chemokin i proteaz w surowicy i WAT, w połączeniu z poprawą homeostazy glukozy i energii wydatek. Badania mechanistyczne ujawniają, że komórki tuczne przyczyniają się do angiogenezy WAT i mięśni oraz związanej z tym apoptozy komórek i aktywności katepsyny. Eksperymenty z transferem adopcyjnym komórek tucznych z niedoborem cytokin pokazują, że komórki te, poprzez produkcję interleukiny-6 (IL-6) i interferonu-gamma (IFN-gamma), przyczyniają się do ekspresji katepsyny proteazy cysteinowej w tkance tłuszczowej myszy, apoptozy i angiogenezy, tym samym promując otyłość spowodowana dietą i nietolerancja glukozy. Nasze wyniki pokazujące zmniejszoną otyłość i cukrzycę u myszy leczonych klinicznie dostępnymi środkami stabilizującymi komórki tuczne sugerują potencjał opracowania nowych terapii dla tych powszechnych ludzkich zaburzeń metabolicznych.

599582

Rodzinne epizody afazy: inny wariant padaczki częściowej z prostym dziedziczeniem?

Opisujemy rodzinę z padaczką częściową z prostym dziedziczeniem. Członkowie dotknięci chorobą często mają epizody afazy z wtórnym uogólnieniem; początek nastąpił w okresie dojrzewania lub w wieku dorosłym. Reakcja pacjentów na leki była bardzo zróżnicowana. Nie stwierdzono żadnych wad neurologicznych ani spadku inteligencji. Przypadek reprezentuje inną odmianę rzadkiej rodzinnej padaczki częściowej z cechami padaczki kory nowej.

600437

Styki endosomu-ER kontrolują nukleację aktyny i funkcję retromeru poprzez regulację PI4P zależną od VAP

VAP (VAPA i VAPB) jest ewolucyjnie konserwatywnym białkiem zakotwiczonym w retikulum endoplazmatycznym (ER), które pomaga generować wiązania między ER a innymi błonami, przez które lipidy są wymieniane przez sąsiednie dwuwarstwy. W tym miejscu donosimy, że regulując poziomy PI4P na endosomach, VAP wpływa na zależne od WASH nukleację aktyny w tych organellach i funkcję retromeru, płaszcza białkowego odpowiedzialnego za ruch z endosomu do aparatu Golgiego. VAP jest rekrutowany do miejsc pączkowania retromeru na endosomach poprzez interakcję z podjednostką retromeru SNX2. Komórki pozbawione VAP gromadzą wysokie poziomy PI4P, komet aktynowych i białek trans aparatu Golgiego na endosomach. Takie defekty są naśladowane przez regulację w dół OSBP, interaktora VAP i transportera PI4P, który uczestniczy w wiązaniach endosomów ER zależnych od VAP. Wyniki te ujawniają rolę PI4P w zależnym od retromeru/WASH pączkowaniu z endosomów. Podsumowując, nasze dane pokazują, w jaki sposób ER może kontrolować dynamikę pączkowania i asocjację z cytoszkieletem innej błony poprzez bezpośrednie kontakty prowadzące do dwuwarstwowych modyfikacji lipidów.

600808

Kompleks promujący anafazę/zależna od cyklosomów proteoliza ludzkiej cykliny a rozpoczyna się na początku mitozy i nie podlega punktowi kontrolnemu zespołu wrzeciona

Cyklina A jest stabilnym białkiem w fazach S i G2, ale ulega destabilizacji, gdy komórki wchodzą w mitozę i jest prawie całkowicie degradowana przed przejściem z metafazy do anafazy. Mikroiniekcja przeciwciał przeciwko podjednostkom kompleksu/cyklosomu promującego anafazę (APC/C) lub przeciwko ludzkiemu Cdc20 (musujące) zatrzymała komórki w metafazie i ustabilizowała obie cykliny A i B1. Cyklina A była wydajnie poliubikwitylowana przez APC/C aktywowane Cdc20 lub Cdh1 in vitro, ale w przeciwieństwie do cykliny B1, proteoliza cykliny A nie była opóźniona przez punkt kontrolny składania wrzeciona. Degradacja cykliny B1 została przyspieszona przez zahamowanie punktu kontrolnego zespołu wrzeciona. Dane te sugerują, że APC/C jest aktywowany, gdy komórki wchodzą w mitozę i natychmiast kieruje cyklinę A do degradacji, podczas gdy punkt kontrolny zespołu wrzeciona opóźnia degradację cykliny B1 aż do przejścia metafazy w anafazę. „Pudełko zniszczenia” (D-box) cykliny A jest o 10–20 reszt dłuższe niż cykliny B. Nadekspresja cykliny A typu dzikiego opóźniła przejście metafazy do anafazy, podczas gdy ekspresja mutantów cykliny A pozbawionych D-box zatrzymane komórki w anafazie.

601033

Reaktywacja wirusa białaczki z komórek T z progresją białaczki-chłoniaka z komórek T dorosłych

TŁO [0002] Rokowanie chłoniaka białaczki z komórek T dorosłych związanych z wirusem białaczki z komórek T (ATLL) jest bardzo złe, pomimo prób z różnymi schematami leczenia. Doniesiono, że ekspresja wirusa jest ograniczona lub nieobecna, gdy rozpoznaje się ATLL, co sugeruje, że wtórne zmiany genetyczne lub epigenetyczne są ważne w patogenezie choroby. METODY I WYNIKI Zbadaliśmy prospektywnie chemioterapię skojarzoną, a następnie terapię przeciwretrowirusową tego zaburzenia. W latach 2002-2006 w pięciu ośrodkach medycznych włączono prospektywnie dziewiętnastu pacjentów do fazy II badania klinicznego chemioterapii infuzyjnej z użyciem etopozydu, doksorubicyny i winkrystyny, codziennego prednizonu i cyklofosfamidu w bolusie (EPOCH) przez dwa do sześciu cykli, aż do uzyskania maksymalnej odpowiedzi klinicznej. a następnie terapia przeciwwirusowa z codziennymi zydowudyną, lamiwudyną i alfa interferonem-2a przez okres do jednego roku. Siedmiu pacjentów uczestniczyło w badaniu przez okres krótszy niż jeden miesiąc z powodu postępującej choroby lub toksyczności chemioterapii. Jedenastu pacjentów osiągnęło obiektywną odpowiedź z medianą czasu trwania odpowiedzi wynoszącą trzynaście miesięcy i dwie całkowite remisje. Podczas indukcji chemioterapii, ekspresja wirusowego RNA wzrosła (mediana 190-krotnie) i nastąpiła replikacja wirusa, zbieżna z rozwojem progresji choroby. WNIOSKI Chemioterapia EPOCH, a następnie terapia przeciwretrowirusowa jest aktywnym schematem leczenia białaczki T-komórkowej-chłoniaka dorosłych, ale reaktywacja wirusa podczas chemioterapii indukcyjnej może przyczynić się do niepowodzenia leczenia. W tej chorobie bardzo potrzebne są alternatywne terapie, które jednocześnie zapobiegają ekspresji wirusa i działają cytobójczo na komórki złośliwe.

602760

Montelukast i flutykazon w porównaniu z salmeterolem i flutykazonem w ochronie przed zaostrzeniem astmy u dorosłych: jednoroczne, podwójnie ślepe, randomizowane, porównawcze badanie.

CELE Ocena wpływu montelukastu w porównaniu z salmeterolem dodanym do wziewnego propionianu flutykazonu na zaostrzenie astmy u pacjentów, u których objawy nie są wystarczająco kontrolowane za pomocą samego flutykazonu. Projekt i ustawienie 52-tygodniowe, dwuokresowe, podwójnie ślepe, wieloośrodkowe badanie, podczas którego pacjenci, u których objawy nie były kontrolowane przez kortykosteroidy wziewne, zostali losowo przydzieleni do leczenia montelukastem lub salmeterolem. UCZESTNICY Pacjenci (15-72 lata; n = 1490) mieli przewlekłą astmę w wywiadzie przez > lub = 1 rok, wartość wyjściową natężonej natężonej objętości wydechowej w ciągu jednej sekundy (FEV1) wynosiła 50-90% oraz poprawę na poziomie beta agonistów o > lub = 12% w FEV1. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów z co najmniej jednym zaostrzeniem astmy. WYNIKI 20,1% pacjentów w grupie otrzymującej montelukast i flutikazon miało zaostrzenie astmy w porównaniu z 19,1% w grupie otrzymującej salmeterol i flutikazon; różnica wynosiła 1% (95% przedział ufności -3,1% do 5,0%). Przy współczynniku ryzyka (montelukast-flutykazon/salmeterol-flutikazon) wynoszącym 1,05 (0,86 do 1,29) wykazano, że leczenie montelukastem i flutykazonem nie jest gorsze niż leczenie salmeterolem i flutykazonem. Salmeterol i flutikazon istotnie zwiększały FEV1 przed zastosowaniem beta agonisty i porannego szczytowego przepływu wydechowego w porównaniu z montelukastem i flutikazonem (P < lub = 0,001), podczas gdy FEV1 po zastosowaniu beta agonisty i poprawa jakości życia specyficznej dla astmy i wybudzeń nocnych były podobnie między grupami. Montelukast i flutikazon istotnie (p = 0,011) zmniejszały liczbę eozynofili we krwi obwodowej w porównaniu z salmeterolem i flutikazonem. Obie metody leczenia były ogólnie dobrze tolerowane. WNIOSEK Dodanie montelukastu u pacjentów, u których objawy pozostają niekontrolowane przez wziewny flutykazon, może zapewnić równoważną kontrolę kliniczną jak salmeterol.

612002

Kontrola składania i funkcji receptorów glutaminianu przez domenę aminokońcową.

Zewnątrzkomórkowe domeny końca aminowego (ATD) podjednostek jonotropowego receptora glutaminianu tworzą półautonomiczny składnik wszystkich receptorów glutaminianu, który znajduje się dystalnie od błony i kontroluje zaskakująco zróżnicowany zestaw funkcji receptora. Funkcje te obejmują składanie podjednostek, transport receptorów, bramkowanie kanałów, moc agonisty i modulację allosteryczną. Wiele rozbieżnych cech różnych klas jonotropowych receptorów glutaminianu i różnych podjednostek w obrębie klasy może wynikać ze zróżnicowanej regulacji przez domeny końca aminowego. Nowa wiedza na temat struktury i funkcji domen z końca aminowego, o których tu mowa, może umożliwić ukierunkowanie tego regionu na terapeutyczną modulację sygnalizacji glutaminianergicznej. W tym celu antagoniści receptora NMDA, którzy wchodzą w interakcje z GluN2B ATD, są obiecujące w zwierzęcych modelach niedokrwienia, bólu neuropatycznego i choroby Parkinsona.

615047

Drożdże rozszczepialne i inne drożdże jako wyłaniające się modele do wyjaśnienia starzenia się komórek u eukariontów.

W ostatnich latach do badań nad starzeniem się wiele wniosły proste organizmy, takie jak drożdże i robaki. Badania zapoczątkowane w Saccharomyces cerevisiae były przydatne do wyjaśnienia znacznej liczby mechanizmów molekularnych leżących u podstaw starzenia się komórek oraz do odkrycia nowych genów długowieczności. Co ważne, wielokrotnie udowodniono, że geny te są konserwowane u wielokomórkowych eukariontów. W konsekwencji, takie podejścia odkrywcze są rozszerzane na inne modele drożdży, takie jak Schizosaccharomyces pombe, Candida albicans, Kluyveromyces lactis i Cryptococcus neoformans. W drożdżach rozszczepialnych naukowcy odkryli powiązania między asymetrycznym podziałem komórek a szlakami sygnałowymi składników odżywczych wraz ze starzeniem się. W niniejszym przeglądzie omawiamy stan wiedzy na temat mechanizmów kontrolujących zarówno replikacyjne, jak i chronologiczne starzenie się w S pombe i innych modelach drożdży wschodzących.

623486

Elutriacja wirówkowa jako metoda izolacji dużej liczby funkcjonalnie nienaruszonych monocytów ludzkiej krwi obwodowej.

Elutriację wirówkową zastosowano dalej do wyizolowania ludzkich monocytów krwi obwodowej (HPBM) z komórek wzbogaconych w komórki jednojądrzaste zebranych jako składnik wtórny po próbkach pobranych do stężenia płytek krwi. HPBM odzyskano w jednej lub dwóch populacjach składających się z całkowitej HPBM lub małych (SM) i dużych monocytów (LM). Elucję prowadzono przy 3500 +/- 5 obr./min w celu oddzielenia limfocytów i HPBM w PBS wolnym od Ca++ i Mg++ bez EDTA. Średnio 5,05 +/- 1,50 X 10(8) HPBM odzyskano w całości HPBM o czystości 95% +/- 3%. SM i LM uzyskano przez rozbicie całkowitej HPBM na dwie równe populacje o czystości HPBM odpowiednio 92% +/- 3% i 93% +/- 3 przez niespecyficzne barwienie esterazą. Wykazano, że pożywka elutriacyjna nie ma wpływu na żywotność przez wykluczenie błękitu trypanu. Wykazano, że wszystkie trzy populacje HPBM są histochemicznie (brak reaktywności na leu-1 i leu-7) i funkcjonalnie (zubożenie aktywności komórek NK) oczyszczone z populacji limfocytów. Populacje HPBM zostały wzbogacone w barwienie markerów przeciwciał monoklonalnych HLA-Dr, OKM-1, OKM-5, MY-8 i leu M-3. Nie było różnic w odsetku dodatnich komórek między populacjami SM i LM dla żadnego z przeciwciał monoklonalnych swoistych dla monocytów. Wszystkie trzy populacje monocytów pośredniczą w cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał wobec ludzkich krwinek czerwonych, przy czym LM pośredniczy w większej lizie (27,0% +/- 5%) niż SM (7% +/- 3%). )

641459

Astma u olimpijczyków w Stanach Zjednoczonych, którzy uczestniczyli w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku.

TŁO Częstość występowania astmy wydaje się wzrastać w populacji ogólnej. Staraliśmy się ustalić, czy częstość występowania astmy wzrosła również u sportowców wyczynowych. CEL Naszym celem było ustalenie, ilu olimpijczyków ze Stanów Zjednoczonych, którzy zostali wybrani do udziału w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1996, miało w przeszłości astmę lub objawy sugerujące astmę lub przyjmowanie leków na astmę. METODY Przeanalizowaliśmy odpowiedzi na pytania dotyczące chorób alergicznych i chorób układu oddechowego w Kwestionariuszu Historii Medycyny Komitetu Olimpijskiego Stanów Zjednoczonych (USOC), który został wypełniony przez wszystkich sportowców, którzy zostali wybrani do reprezentowania USA na Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996 roku. WYNIKI Spośród 699 sportowców, którzy wypełnili kwestionariusz, 107 (15,3%) miało wcześniej rozpoznaną astmę, a 97 (13,9%) zarejestrowało stosowanie leków przeciwastmatycznych w pewnym okresie w przeszłości. Sto siedemnaście (16,7%) zgłosiło stosowanie leków przeciwastmatycznych, rozpoznanie astmy lub jedno i drugie (co było podstawą rozpoznania astmy). Siedemdziesięciu trzech (10,4%) sportowców przyjmowało obecnie leki przeciwastmatyczne w czasie, gdy byli badani w Atlancie lub odnotowało, że przyjmowali leki na astmę na stałe lub częściowo i uznano, że mają aktywną astmę. Sportowcy, którzy brali udział w kolarstwie i kolarstwie górskim, najczęściej otrzymywali informację o chorobie na astmę lub przyjmowali leki przeciwastmatyczne w przeszłości (50%). Częstotliwość aktywnej astmy wahała się od 45% rowerzystów i rowerzystów górskich do żadnego z nurków i ciężarowców. Tylko około 11% sportowców, którzy wzięli udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1984, miało astmę wywołaną wysiłkiem fizycznym na podstawie innych kryteriów, które mogły być mniej restrykcyjne. Na podstawie tych mniej restrykcyjnych kryteriów ponad 20% sportowców, którzy wzięli udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku, mogło zostać uznanych za chorych na astmę. WNIOSKI Wydaje się, że astma częściej występowała u sportowców, którzy uczestniczyli w Letnich Igrzyskach w 1996 roku niż w populacji ogólnej lub wśród tych, którzy uczestniczyli w Letnich Igrzyskach w 1984 roku. Badanie to sugeruje również, że astma może wpływać na sport wybierany przez sportowca.

641786

Specyficzne nawroty mutacji w NT5C2 w ostrej białaczce limfoblastycznej u dzieci

Nawracająca dziecięca ostra białaczka limfoblastyczna (ALL) ma złe rokowania pomimo intensywnego ponownego leczenia ze względu na wewnętrzną lekooporność. Ścieżki biologiczne, które pośredniczą w oporności, są nieznane. W tym miejscu przedstawiamy profile transkryptomów dopasowanej diagnozy i nawrotowych próbek szpiku kostnego od dziesięciu osób z pediatryczną białaczką B-limfoblastyczną przy użyciu sekwencjonowania RNA. Sekwencjonowanie transkryptomu pozwoliło zidentyfikować 20 nowo nabytych, nowych niesynonimicznych mutacji, które nie były obecne w momencie początkowej diagnozy, przy czym 2 osoby miały mutacje specyficzne dla nawrotu w tym samym genie NT5C2, kodującym 5'-nukleotydazę. Sekwencjonowanie pełnego egzonu NT5C2 zakończono w 61 kolejnych próbkach z nawrotem, identyfikując dodatkowe mutacje w 5 przypadkach. Analiza enzymatyczna zmutowanych białek wykazała, że ​​podstawienia zasad nadawały zwiększoną aktywność enzymatyczną i oporność na leczenie analogami nukleozydów. Klinicznie wszystkie osoby, które były nosicielami mutacji NT5C2 miały wczesny nawrót, w ciągu 36 miesięcy od początkowej diagnozy (p = 0,03). Wyniki te sugerują, że mutacje w NT5C2 są związane z rozrostem klonów lekoopornych w ALL.

643765

Związek między ekspresją wirusa Sloana-Ketteringa a rozwojem pęcherzyków u myszy

Produkt genu wirusa Sloan-Kettering (Ski) jest unikalną jądrową proonkoproteiną i należy do rodziny protoonkogenów ski/sno. Ski odgrywa wiele ról w różnych typach komórek, może indukować zarówno transformację onkogenną, jak i końcowe różnicowanie mięśni, gdy jest wyrażany na wysokim poziomie. Ski/SnoN są ważnymi regulatorami transkrypcji nadrodziny transformującego czynnika wzrostu-β (TGF-β) i działają głównie poprzez heterodimery. Ponieważ nadrodzina TGF-β jest kluczowym regulatorem rozwoju pęcherzyka i wcześniej wykazano, że SnoN ma również kluczowe znaczenie dla rozwoju pęcherzyka, niniejsze badanie przeprowadzono w celu wyjaśnienia związku między ekspresją Ski a rozwojem pęcherzyków u myszy, w jajnikach noworodków i indukowanych gonadotropinami. niedojrzałe myszy za pomocą technik immunohistochemicznych i PCR w czasie rzeczywistym. U myszy po urodzeniu dodatnie barwienie pod kątem Ski było wysoce wykrywane w jądrach oocytów w 1. dniu po urodzeniu. Wraz z rozwojem pęcherzyka lokalizacja stopniowo przesuwała się z jądra oocytów do przestrzeni okołojądrowej, a całkowite poziomy zmniejszyły się. Podczas cyklu rujowego ekspresja Ski była widoczna w proetrus i rui, słaba w metestrus, najwyższa w diestrus. Po wstrzyknięciu gonadotropiny Ski został znaleziony w przestrzeni okołojądrowej i słaby w jądrach oocytów. Po rozpoczęciu luteinizacji ekspresja Ski została znaleziona w ciałku żółtym. Wyniki PCR w czasie rzeczywistym wykazały również, że ekspresja mRNA Ski była przeciwna do genów związanych z owulacją podczas ekspansji wzgórka, a wraz z rozwojem pęcherzyków poziom jego ekspresji spadał. Ski wyraża się w specyficzny sposób podczas rozwoju pęcherzyka, owulacji i luteinizacji. Tak więc Ski może odgrywać zasadniczą rolę w tych procesach, zwłaszcza we wczesnym okresie rozwoju pęcherzyków.

649951

Zaangażowanie receptorów kannabinoidowych CB1 w zachowania emocjonalne

Uzasadnienie: Endogenne i egzogenne kannabinoidy działające poprzez receptory kannabinoidowe CB1 biorą udział w kontrolowaniu różnych funkcji behawioralnych i neuroendokrynnych, w tym reakcji emocjonalnych oraz procesów uczenia się i pamięci. Ostatnio wyhodowano myszy knockout z niedoborem receptora kannabinoidowego CB1, a te zwierzęta stanowią doskonałe narzędzie do oceny neurofizjologii endogennego układu kannabinoidowego. Cele: Ustalenie roli receptora kannabinoidowego CB1 w kilku reakcjach behawioralnych związanych z emocjami, w tym w modelach agresywności, lęku, depresji i uczenia się, przy użyciu myszy z nokautem CB1. Metody: Oceniliśmy spontaniczne odpowiedzi myszy z nokautem CB1 i kontroli typu dzikiego w różnych paradygmatach behawioralnych, w tym w boksie jasnym/ciemnym, przewlekłym nieprzewidywalnym łagodnym stresie, teście rezydent-intruz i paradygmacie aktywnego unikania. Wyniki: Nasze odkrycia wykazały, że myszy z nokautem CB1 wykazywały wzrost agresywnej odpowiedzi mierzonej w teście rezydent-intruz oraz odpowiedź podobną do lęku w jasnym/ciemnym polu. Ponadto u myszy z nokautem CB1 zaobserwowano wyższą wrażliwość na wykazywanie odpowiedzi podobnych do depresji w procedurze przewlekłego, nieprzewidywalnego łagodnego stresu, co sugeruje zwiększoną podatność na rozwój stanu anhedonicznego u tych zwierząt. Wreszcie myszy z nokautem CB1 wykazały znaczny wzrost odpowiedzi warunkowych wytworzonych w modelu aktywnego unikania, co sugeruje poprawę procesów uczenia się i pamięci. Wnioski: Podsumowując, odkrycia te pokazują, że endogenne kannabinoidy poprzez aktywację receptorów CB1 biorą udział w kontroli zachowań emocjonalnych i uczestniczą w fizjologicznych procesach uczenia się i zapamiętywania.

654735

Egzosomalne poziomy miRNA-21 z płynów mózgowo-rdzeniowych związane ze złym rokowaniem i nawrotem nowotworu u pacjentów z glejakiem

Glejak jest najczęstszym typem pierwotnych guzów mózgu. Wiadomo, że pęcherzyki zewnątrzkomórkowe w postaci egzosomów pośredniczą w komunikacji komórka-komórka poprzez transport białek pochodzenia komórkowego i kwasów nukleinowych, w tym różnych mikroRNA (miRNA). Tutaj zbadaliśmy płyn mózgowo-rdzeniowy (CSF) od pacjentów z nawracającym glejakiem pod kątem poziomów miRNA związanych z rakiem i oceniliśmy wartości dla rokowania, porównując miary poziomów miR-21 zawartych w CSF, surowicy i egzosomach. Próbki od siedemdziesięciu pacjentów z glejakiem po operacji porównano z próbkami od pacjentów z urazem mózgu jako grupę kontrolną bez guza. Poziomy egzosomalne miR-21 w płynie mózgowo-rdzeniowym pacjentów z glejakiem stwierdzono znacząco wyższe niż u kontroli; podczas gdy nie wykryto różnicy w eksosomalnej ekspresji miR-21 pochodzącej z surowicy. Poziomy miR-21 w egzosomach pochodzących z płynu mózgowo-rdzeniowego korelowały z przerzutami guza do rdzenia/komory i nawrotem z preferencją lokalizacji anatomicznych. Z dodatkowych 198 próbek tkanki glejaka zweryfikowaliśmy, że poziomy miR-21 związane z diagnozą guza i ujemnie korelowały z wartościami mediany całkowitego czasu przeżycia pacjenta. Ponadto zastosowaliśmy inhibitor lentiwirusowy do tłumienia ekspresji miR-21 w komórkach U251. Wyniki wykazały, że poziomy docelowych genów miR-21 PTEN, RECK i PDCD4 były podwyższone na poziomie białka. Dlatego doszliśmy do wniosku, że poziomy miR-21 w egzosomach mogą być wykazane jako obiecujący wskaźnik diagnozowania i prognozowania glejaka, szczególnie z wartościami do przewidywania nawrotu nowotworu lub przerzutów.

663464

Związana z wiekiem ekspresja mikroRNA w ludzkiej krwi obwodowej jest związana ze śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny i cechami związanymi z wiekiem

Ostatnie badania dostarczają dowodów na korelacje metylacji DNA i ekspresji genów kodujących białka ze starzeniem się człowieka. Związki ekspresji mikroRNA z wiekiem i wynikami klinicznymi związanymi z wiekiem nie zostały dokładnie scharakteryzowane. Zbadaliśmy związki wieku z ekspresją mikroRNA w pełnej krwi u 5221 dorosłych osób i zidentyfikowaliśmy 127 mikroRNA, które ulegały zróżnicowanej ekspresji w zależności od wieku przy P < 3,3 × 10-4 (skorygowane według Bonferroniego). Większość mikroRNA była niewyrażona u osób starszych. Integracyjna analiza ekspresji mikroRNA i mRNA ujawniła zmiany w ekspresji mRNA związanej z wiekiem, prawdopodobnie spowodowane przez mikroRNA związane z wiekiem w szlakach, które obejmują przetwarzanie RNA, translację i funkcję immunologiczną. Dopasowaliśmy model liniowy, aby przewidzieć "wiek mikroRNA", który obejmował poziomy ekspresji 80 mikroRNA. Wiek mikroRNA korelował umiarkowanie z przewidywanym wiekiem na podstawie metylacji DNA (r = 0,3) i ekspresji mRNA (r = 0,2), co sugeruje, że wiek mikroRNA może uzupełniać mRNA i epigenetyczne modele przewidywania wieku. Zastosowaliśmy różnicę między wiekiem mikroRNA a wiekiem chronologicznym jako biomarker przyspieszonego starzenia (wiek) i stwierdziliśmy, że wiek był związany ze śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny (iloraz ryzyka 1,1 na rok różnicy, P = 4,2 × 10-5 skorygowany o płeć i chronologię wiek). Dodatkowo, flaż był związany z chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem, ciśnieniem krwi i poziomem glukozy. Podsumowując, stworzyliśmy model przewidywania wieku mikroRNA oparty na profilowaniu ekspresji mikroRNA w pełnej krwi. Związane z wiekiem mikroRNA i ich cele mają potencjalną użyteczność w wykrywaniu przyspieszonego starzenia i przewidywaniu ryzyka chorób związanych z wiekiem.

665817

Deacetylazy histonowe (HDAC) w zwyrodnieniu płatów czołowo-skroniowych.

CELE Zwyrodnienie płata czołowo-skroniowego (FTLD) jest klinicznie i patologicznie niejednorodne. Chociaż wiąże się to ze zmianami MAPT, GRN i C9ORF72, patogeneza tych i innych niegenetycznych form FTLD pozostaje nieznana. Czynniki epigenetyczne, takie jak regulacja histonów przez deacetylazy histonowe (HDAC), mogą odgrywać rolę w rozregulowaniu aktywności transkrypcyjnej, uważanej za podstawę procesu neurodegeneracyjnego. METODY Dystrybucję i intensywność HDAC 4, 5 i 6 oceniono półilościowo w wybarwionych immunologicznie skrawkach kory skroniowej z hipokampem i móżdżkiem, z 33 patologicznie potwierdzonych przypadków FTLD i 27 kontroli. WYNIKI Stwierdziliśmy znacznie większą intensywność cytoplazmatycznego barwienia immunologicznego dla HDAC4 i HDAC6 w komórkach ziarnistych zakrętu zębatego w przypadkach FTLD ogółem w porównaniu z kontrolami, a szczególnie w przypadkach FTLD tau-Picks w porównaniu z FTLD tau-MAPT i kontrolami. Nie odnotowano różnic między podtypami FTLD-TDP ani między różnymi genetycznymi i niegenetycznymi formami FTLD. Nie zaobserwowano żadnych zmian w HDAC5 w żadnych przypadkach FTLD lub kontrolnych. WNIOSKI Rozregulowanie HDAC4 i/lub HDAC6 może odgrywać rolę w patogenezie tau FTLD związanego z ciałkami Pick, chociaż ich brak barwienia immunologicznego oznacza, że ​​takie zmiany nie przyczyniają się bezpośrednio do tworzenia ciałek Pick.

667451

Ewolucja i wpływ mutacji subklonalnych w przewlekłej białaczce limfocytowej

Ewolucja klonalna jest kluczową cechą progresji i nawrotu raka. Zbadaliśmy heterogeniczność wewnątrzguzową w 149 przypadkach przewlekłej białaczki limfocytowej (CLL), integrując sekwencję całego egzomu i liczbę kopii, aby zmierzyć frakcję komórek nowotworowych niosących każdą mutację somatyczną. Zidentyfikowaliśmy mutacje kierowcy jako głównie klonalne (np. MYD88, trisomia 12 i del(13q)) lub subklonalne (np. SF3B1 i TP53), odpowiadające wcześniejszym i późniejszym zdarzeniom w ewolucji CLL. Pobraliśmy próbki komórek białaczki od 18 pacjentów w dwóch punktach czasowych. Dziesięć z dwunastu przypadków PBL leczonych chemioterapią (ale tylko jeden z sześciu bez leczenia) przeszło ewolucję klonalną, głównie z udziałem subklonów z mutacjami kierującymi (np. SF3B1 i TP53), które rozprzestrzeniły się w czasie. Ponadto obecność subklonalnej mutacji kierowcy była niezależnym czynnikiem ryzyka szybkiej progresji choroby. Nasze badanie w ten sposób odkrywa wzorce ewolucji klonalnej w CLL, dostarczając wglądu w jej stopniową transformację i łączy obecność subklonów z niekorzystnymi wynikami klinicznymi.

680949

Program transkrypcyjny sporulacji w pączkujących drożdżach

Diploidalne komórki pączkujących drożdży wytwarzają komórki haploidalne poprzez rozwojowy program sporulacyjny, na który składa się mejoza i morfogeneza zarodników. Mikromacierze DNA zawierające prawie każdy gen drożdży wykorzystano do oceny zmian w ekspresji genów podczas sporulacji. Zaobserwowano co najmniej siedem różnych czasowych wzorców indukcji. Czynnik transkrypcyjny Ndt80 okazał się istotny dla indukcji dużej grupy genów pod koniec profazy mejotycznej. Sekwencje konsensusowe znane lub proponowane jako odpowiedzialne za regulację czasową można zidentyfikować wyłącznie na podstawie analizy sekwencji genów o koordynowanej ekspresji. Wzorzec ekspresji czasowej dostarczył wskazówek dotyczących potencjalnych funkcji setek wcześniej niescharakteryzowanych genów, z których niektóre mają homologi kręgowców, które mogą funkcjonować podczas gametogenezy.

695938

Rośliny trawiaste wiążą, zatrzymują, pobierają i transportują zakaźne priony.

Priony to białkowe czynniki zakaźne odpowiedzialne za choroby prionowe. Skażenie prionami w środowisku ma związek z przenoszeniem choroby. Tutaj przeanalizowaliśmy wiązanie i retencję zakaźnego białka prionowego (PrP(Sc)) w roślinach. Niewielkie ilości PrP(Sc) zawarte w rozcieńczonym homogenacie mózgu lub w materiałach wydalniczych (mocz i kał) mogą wiązać się z korzeniami i liśćmi trawy pszenicznej. Chomiki typu dzikiego były skutecznie infekowane przez spożycie roślin skażonych prionami. Interakcja prion-roślina zachodzi w przypadku prionów różnego pochodzenia, w tym przewlekłej choroby wyniszczającej. Ponadto liście skażone opryskiwaniem preparatem zawierającym priony zatrzymały PrP(Sc) przez kilka tygodni w żywej roślinie. Wreszcie rośliny mogą pobierać priony ze skażonej gleby i przenosić je do nadziemnych części rośliny (łodygi i liści). Odkrycia te pokazują, że rośliny mogą skutecznie wiązać zakaźne priony i działać jako nośniki zakaźności, co sugeruje możliwą rolę zanieczyszczenia środowiska prionami w horyzontalnym przenoszeniu choroby.

696006

Wrodzone komórki limfoidalne pośredniczą w nadreaktywności dróg oddechowych wywołanej przez grypę niezależnie od odporności nabytej

Pacjenci z astmą, poważnym problemem zdrowia publicznego, są narażeni na wysokie ryzyko poważnej choroby wywołanej zakażeniem wirusem grypy, ale mechanizmy patogenetyczne, za pomocą których grypa A powoduje choroby dróg oddechowych i astmę, nie są w pełni poznane. Pokazujemy tutaj w modelu mysim, że infekcja grypy ostro wywołała nadreaktywność dróg oddechowych (AHR), główną cechę astmy, niezależnie od komórek pomocniczych T typu 2 (TH2) i odporności nabytej. Zamiast tego infekcja grypy indukowała AHR przez nieznany wcześniej szlak, który wymagał osi interleukiny 13 (IL-13)–IL-33 i komórek nie będących komórkami T, wrodzonych komórek typu limfoidalnego niebędących komórkami B, zwanych „naturalnymi komórkami pomocniczymi”. Zakażenie wirusem grypy A, który aktywuje inflamasom NLRP3, spowodowało znacznie większą produkcję IL-33 przez makrofagi pęcherzykowe, które z kolei aktywowały naturalne komórki pomocnicze wytwarzające znaczną ilość IL-13.

704526

Koło zmiany zachowania: nowa metoda charakteryzowania i projektowania interwencji związanych ze zmianą zachowania

TŁO Poprawa projektowania i wdrażania praktyki opartej na dowodach zależy od skutecznych interwencji w zakresie zmiany zachowania. Wymaga to odpowiedniej metody scharakteryzowania interwencji i powiązania ich z analizą docelowego zachowania. Istnieje mnóstwo ram interwencji dotyczących zmiany zachowania, ale nie jest jasne, jak dobrze służą temu celowi. Niniejszy artykuł ocenia te ramy oraz opracowuje i ocenia nowe ramy mające na celu przezwyciężenie ich ograniczeń. METODY Wykorzystano systematyczne przeszukiwanie elektronicznych baz danych i konsultacje z ekspertami od zmiany zachowania, aby określić ramy interwencji w zakresie zmiany zachowania. Zostały one ocenione według trzech kryteriów: kompleksowość, spójność oraz wyraźny związek z nadrzędnym modelem zachowania. Aby spełnić te kryteria, opracowano nowe ramy. Wiarygodność, z jaką można ją zastosować, została zbadana w dwóch domenach zmiany zachowania: kontrola palenia tytoniu i otyłość. WYNIKI Zidentyfikowano dziewiętnaście ram obejmujących dziewięć funkcji interwencyjnych i siedem kategorii polityki, które mogą umożliwić takie interwencje. Żadna z analizowanych ram nie obejmowała pełnego zakresu funkcji lub polityk interwencyjnych, a tylko mniejszość spełniała kryteria spójności lub powiązania z modelem zachowania. W centrum proponowanych nowych ram znajduje się „system zachowań” obejmujący trzy podstawowe warunki: możliwości, możliwości i motywację (co nazywamy „systemem COM-B”). Stanowi to centrum „koła zmiany zachowań” (BCW), wokół którego rozmieszczonych jest dziewięć funkcji interwencyjnych mających na celu rozwiązanie problemu deficytów w jednym lub kilku z tych stanów; Wokół tego znajduje się siedem kategorii polityk, które mogą umożliwić wykonanie tych interwencji. Model BCW został wiarygodnie wykorzystany do scharakteryzowania interwencji w ramach strategii kontroli tytoniu z 2010 r. opracowanej przez Angielski Departament Zdrowia oraz wytycznych Narodowego Instytutu Zdrowia i Doskonałości Klinicznej w zakresie zmniejszania otyłości. WNIOSKI Interwencje i polityki mające na celu zmianę zachowań można z pożytkiem scharakteryzować za pomocą BCW obejmującej: „system zachowań” w centrum, otoczony funkcjami interwencyjnymi, a następnie kategoriami polityki. Potrzebne są badania, aby ustalić, w jakim stopniu BCW może prowadzić do bardziej wydajnego projektowania skutecznych interwencji.

708425

Przerywana profilaktyka za pomocą doustnej truvady chroni makaki przed zakażeniem odbytniczym SHIV.

HIV nadal rozprzestrzenia się na całym świecie, głównie poprzez kontakty seksualne. Pomimo postępów w leczeniu i opiece, zapobieganie przenoszeniu za pomocą szczepionek lub mikrobicydów okazało się trudne. Obiecującą strategią zapobiegania transmisji jest profilaktyczne leczenie lekami przeciwretrowirusowymi przed ekspozycją na HIV. Trwają badania kliniczne oceniające skuteczność codziennego leczenia inhibitorami odwrotnej transkryptazy, fumaranem dizoproksylu tenofowiru (TDF) lub Truvadą (TDF plus emtrycytabina). Postawiliśmy hipotezę, że przerywane profilaktyczne leczenie długo działającymi lekami przeciwwirusowymi byłoby tak samo skuteczne jak codzienne dawkowanie w blokowaniu najwcześniejszych etapów replikacji wirusa i zapobieganiu przenoszeniu przez błonę śluzową. Przetestowaliśmy tę hipotezę przez okresowe podawanie leku Truvada w sposób przerywany makakom, a następnie narażanie ich doodbytniczo na wirus niedoboru odporności małp człekokształtnych (SHIV) raz w tygodniu przez 14 tygodni. Prosty schemat z doustną dawką produktu Truvada podawaną 1, 3 lub 7 dni przed ekspozycją, a następnie drugą dawką 2 godziny po ekspozycji, był tak samo ochronny jak codzienne podawanie leku, prawdopodobnie z powodu długiego wewnątrzkomórkowego utrzymywania się leków. Ponadto, schemat dwóch dawek rozpoczęty 2 godziny przed lub po ekspozycji na wirusa był skuteczny, a pełną ochronę uzyskano przez podwojenie stężenia leku Truvada w obu dawkach. Nie widzieliśmy żadnej ochrony, jeśli pierwsza dawka została opóźniona do 24 godzin po ekspozycji, co podkreśla znaczenie zablokowania początkowej replikacji w błonie śluzowej. Nasze wyniki pokazują, że okresowe leczenie profilaktyczne lekiem przeciwwirusowym może być bardzo skuteczne w zapobieganiu zakażeniu SHIV, z szerokim oknem ochrony. Wzmacniają możliwość opracowania wykonalnych, opłacalnych strategii zapobiegania przenoszeniu wirusa HIV u ludzi.

711256

RNA jest korzystne do analizy mutacji EGFR w złośliwym wysięku opłucnowym raka płuca.

Złośliwy wysięk opłucnowy (MPE) jest przydatną próbką pozwalającą na ocenę statusu EGFR w niedrobnokomórkowym raku płuca (NSCLC). Stwierdzono jednak, że bezpośrednie sekwencjonowanie genomowego DNA z próbek MPE nie jest czułe na wykrywanie mutacji EGFR. Aby sprawdzić, czy analiza EGFR z RNA jest mniej podatna na interferencję z komórek nienowotworowych, które nie mają ekspresji EGFR lub mają niższą ekspresję EGFR, porównaliśmy równolegle trzy metody (sekwencjonowanie z RNA pochodzenia komórkowego z sekwencjonowaniem i spektrometrią masową z genomowego DNA), dla Wykrywanie mutacji EGFR w próbkach MPE u 150 pacjentów z gruczolakorakiem płuc otrzymujących inhibitory kinazy tyrozynowej pierwszego rzutu (TKI). Wśród tych próbek MPE mutacje EGFR były znacznie częściej identyfikowane przez sekwencjonowanie z użyciem RNA niż przez sekwencjonowanie i analizę spektrometrii masowej z genomowego DNA (dla wszystkich mutacji 67,3 w porównaniu z 44,7 i 46,7%; dla delecji L858R lub eksonu 19: 61,3 w porównaniu z 41,3 i 46,7%). Lepsza wydajność wykrywania mutacji w sekwencjonowaniu RNA była połączona z lepszym przewidywaniem skuteczności klinicznej TKI pierwszej linii. U pacjentów z nabytą opornością sekwencjonowanie EGFR z RNA zapewniło zadowalające wykrycie T790M (54,2%). Wyniki te wykazały, że sekwencjonowanie EGFR z użyciem RNA jako matrycy znacznie poprawia czułość wykrywania mutacji EGFR w próbkach MPE, podkreślając RNA jako korzystne źródło do analizy mutacji EGFR z heterogenicznych próbek MPE w NSCLC.

712078

Farmakologiczna korekta defektu sygnalizacji PPARγ łagodzi nasilenie choroby u myszy z niedoborem Cftr

Mukowiscydoza jest spowodowana mutacjami w transbłonowym regulatorze przewodnictwa w mukowiscydozie (kodowanym przez Cftr), które osłabiają jego rolę jako wierzchołkowego kanału chlorkowego, który wspiera transport wodorowęglanów. Osoby z mukowiscydozą wykazują zatrzymany, zagęszczony śluz, który zatyka drogi oddechowe i blokuje narządy światła, a także liczne inne nieprawidłowości, które obejmują zapalenie zaatakowanych narządów, zmiany w metabolizmie lipidów i insulinooporność. Tutaj pokazujemy, że komórki nabłonka okrężnicy i cała tkanka płucna myszy z niedoborem Cftr wykazują defekt w funkcji receptora gamma aktywowanego przez proliferatory peroksysomów (PPAR-gamma, kodowane przez Pparg), która przyczynia się do patologicznego programu ekspresji genów. Analiza lipidomiczna komórek nabłonka okrężnicy sugeruje, że defekt ten wynika częściowo ze zmniejszenia ilości endogennego ligandu PPAR-gamma 15-keto-prostaglandyny E(2) (15-keto-PGE(2)). Leczenie myszy z niedoborem Cftr syntetycznym ligandem PPAR-gamma rozyglitazonem częściowo normalizuje zmieniony wzorzec ekspresji genów związany z niedoborem Cftr i zmniejsza ciężkość choroby. Rozyglitazon nie wpływa na wydzielanie chlorków w okrężnicy, ale zwiększa ekspresję genów kodujących anhydrazy węglanowe 4 i 2 (Car4 i Car2), zwiększa wydzielanie wodorowęglanów i zmniejsza retencję śluzu. Badania te ujawniają odwracalny defekt sygnalizacji PPAR-gamma w komórkach z niedoborem Cftr, który można skorygować farmakologicznie w celu złagodzenia nasilenia fenotypu mukowiscydozy u myszy.

712320

Wizualizacja substancji lotnych w różnych organellach za pomocą masowego mikroskopu pod ciśnieniem atmosferycznym.

Opracowaliśmy mikroskop masowy (kamera do spektrometrii masowej o rozdzielczości przestrzennej wyższej niż gołym okiem) wyposażony w komorę źródła jonów pod ciśnieniem atmosferycznym do desorpcji/jonizacji laserowej (AP-LDI) oraz kwadrupolową pułapkę jonową typu time-of-flight (QIT). -TOF) analizator. Mikroskop optyczny w połączeniu ze spektrometrem mas umożliwił nam precyzyjne określenie odpowiedniego obszaru tkanki przed wykonaniem obrazowej spektrometrii mas (IMS). Do uzyskania wysokiej rozdzielczości przestrzennej wykorzystano laser ultrafioletowy, który był ściśle skupiony z soczewką tripletową. Komora źródła jonów pod ciśnieniem atmosferycznym umożliwia nam analizę świeżych próbek przy minimalnej utracie wody lub związków lotnych. Obrazowanie masowo mikroskopowe AP-LDI świeżo ściętych skrawków kłącza imbiru wykazało, że 6-gingerol ([M + K](+) przy m/z 333,15, tryb dodatni; [M - H](-) przy m/z 293,17, negatywny) i monoterpen ([M + K](+) przy m/z 191,09), które są związkami związanymi odpowiednio z ostrością i smakiem, były zlokalizowane w organellach zawierających krople oleju. Zastosowano tandemowe analizy AP-LDI-MS/MS w celu porównania autentycznych sygnałów ze świeżo ściętego imbiru bezpośrednio ze standardowym odczynnikiem. W ten sposób nasz spektrometr masowy do obrazowania atmosfery umożliwił nam monitorowanie jakości roślin na poziomie organelli.

718601

Kodowanie słodkich, gorzkich i umami smaków różnych komórek receptorowych o podobnych ścieżkach sygnalizacyjnych

Ssaki mogą posmakować szerokiego repertuaru bodźców chemosensorycznych. Dwie niespokrewnione rodziny receptorów (T1R i T2R) pośredniczą w odpowiedzi na słodkie, aminokwasy i gorzkie związki. Tutaj pokazujemy, że nokaut TRPM5, smakowego kanału jonowego TRP lub PLCbeta2, fosfolipazy C selektywnie wyrażanej w tkance smakowej, znosi odbiór słodkiego, aminokwasowego i gorzkiego smaku, ale nie wpływa na kwaśny lub słony smak. Dlatego pomimo polegania na różnych receptorach, transdukcja słodka, aminokwasowa i gorzka zbiegają się na wspólnych cząsteczkach sygnałowych. Korzystając ze zwierząt ślepych na smak PLCbeta2, zbadaliśmy fundamentalne pytanie dotyczące percepcji smaku: w jaki sposób modalności smakowe są kodowane na poziomie komórkowym. Myszy zaprojektowane w celu ratowania funkcji PLCbeta2 wyłącznie w komórkach z ekspresją receptorów gorzkich reagują normalnie na gorzkie smakołyki, ale nie mają smaku słodkiego ani bodźców aminokwasowych. Tak więc goryczka jest kodowana niezależnie od słodyczy i aminokwasów, a komórki receptorów smaku nie są szeroko dostrojone w tych modalnościach.

719812

Zielona synteza nanocząstek srebra i charakterystyka ich hamującego wpływu na powstawanie AGE z wykorzystaniem technik biofizycznych

Produkty końcowe zaawansowanej glikacji (AGE) będące wynikiem glikacji nieenzymatycznej są jednym z głównych czynników związanych z wtórnymi powikłaniami cukrzycy. Naukowcy koncentrują się na odkryciu nowych związków, które mogą być stosowane jako potencjalne inhibitory AGE bez wpływu na prawidłową strukturę i funkcję biomolekuł. Jako inhibitory AGE zaproponowano szereg naturalnych i syntetycznych związków. W tym badaniu zbadaliśmy hamujący wpływ AgNPs (nanocząsteczek srebra) na tworzenie AGE. AgNPs (~30,5 nm) zsyntetyzowane z ekstraktu z liści Aloe Vera scharakteryzowano za pomocą spektroskopii UV-Vis, spektroskopii rentgenowskiej z dyspersją energii (EDX), transmisyjnej mikroskopii elektronowej o wysokiej rozdzielczości, dyfrakcji rentgenowskiej i technik dynamicznego rozpraszania światła (DLS). . Hamujący wpływ AgNPs na tworzenie AGE oceniano badając stopień reaktywności wolnych grup aminowych (reszt lizyny i argininy), zawartość karbonyli i karboksymetylolizyny (CML) związanych z białkami oraz wpływ na strukturę białka przy użyciu różnych technik fizykochemicznych. Wyniki pokazały, że AgNPs znacząco hamują tworzenie AGEs w sposób zależny od stężenia oraz że AgNPs mają pozytywny wpływ na strukturę białka. Odkrycia te silnie sugerują, że AgNPs mogą odgrywać rolę terapeutyczną w powikłaniach cukrzycy.

735130

Miejsca fosforylacji aktywujące łańcuch lekki miozyny są wymagane do oogenezy u Drosophila

Gen Drosophila spaghetti squash ( sqh ) koduje regulatorowy łańcuch lekki miozyny (RMLC) niemięśniowej miozyny II. Analiza biochemiczna miozyny II niemięśniowej i mięśni gładkich kręgowców wykazała, że ​​fosforylacja pewnych aminokwasów RMLC znacznie zwiększa zależną od aktyny ATPazę miozyny i aktywność motoryczną miozyny in vitro. Oceniliśmy znaczenie tych miejsc in vivo, które w Drosophila odpowiadają serynie-21 i treoninie-20, tworząc serię transgenów, w których te specyficzne aminokwasy zostały zmienione. Podczas rozwoju oocytów u samic Drosophila badano fenotypy transgenów na tle mutacji zerowej. Cystoblasty linii zarodkowej całkowicie pozbawione funkcjonalnego genu sqh wykazują poważne defekty w proliferacji i cytokinezie. Kanały pierścieniowe, mostki cytoplazmatyczne łączące oocyt z komórkami pielęgniarskimi w komorze jajowej, są nieprawidłowe, co sugeruje rolę miozyny II w ich powstawaniu lub utrzymywaniu. Ponadto w komórkach zerowych sqh gromadzą się liczne agregaty łańcucha ciężkiego miozyny. Zmutowany transgen sqh sqh -A20, A21, w którym zarówno seryna-21, jak i treonina-20 zostały zastąpione przez alaniny, zachowuje się pod wieloma względami identycznie jak allel zerowy w tym układzie, z wyjątkiem tego, że nie znaleziono agregatów łańcucha ciężkiego. W przeciwieństwie do tego, ekspresja sqh-A21, w której zmienione jest tylko pierwotne docelowe miejsce fosforylacji seryny-21, częściowo przywraca funkcjonalność miozyny II z linii zarodkowej, umożliwiając podział cystoblastów i rozwój oocytów, aczkolwiek z pewnym niepowodzeniem cytokinezy, defektami szybkiej cytoplazmy. transport z komórek pielęgniarek do cytoplazmy charakterystyczny dla późnego stadium oogenezy i niektórych uszkodzonych kanałów pierścieniowych. Zastąpienie glutaminianu seryny-21 (zmutowany sqh -E21) pozwala na ukończenie oogenezy z minimalnymi defektami, wytwarzając jaja, które mogą rozwijać się normalnie, aby wytworzyć płodne dorosłe osobniki. Muchy z ekspresją sqh -A20, u których brak jest jedynie miejsca wtórnej fosforylacji, wydają się być całkowicie dzikim typem. Podsumowując, ten dowód genetyczny wskazuje, że fosforylacja przy serynie-21 jest krytyczna dla funkcji RMLC w aktywacji miozyny II in vivo, ale funkcja ta może być częściowo zapewniona przez fosforylację przy treoninie-20.

739734

Etapy procesu patologicznego w chorobie Alzheimera: kategorie wiekowe od 1 do 100 lat.

Dwa tysiące trzysta trzydzieści dwa niewyselekcjonowane mózgi osób w wieku od 1 do 100 lat zbadano za pomocą immunocytochemii (AT8) i barwienia srebrem Gallyasa pod kątem nieprawidłowego tau; do wykrywania β-amyloidu zastosowano immunocytochemię (4G8) i barwienie Campbella-Switzera. Łącznie 342 przypadki dały wynik ujemny w barwieniu Gallyas, ale po powtórnym badaniu na AT8 tylko 10 było immunoujemnych. Pięćdziesiąt osiem przypadków miało podkorowe tau głównie w miejscu sinawym, ale nie było nieprawidłowego tau korowego (stadia podkorowe a-c). Zajęcie korowe (nieprawidłowe tau w neurytach) zostało zidentyfikowane jako pierwsze w obszarze międzywęchowym (stadium 1a, 38 przypadków). Transentorhinal komórki piramidalne wykazywały materiał przed splątaniem (Etap 1b, 236 przypadków). Pretangles stopniowo przekształciły się w argyrofilowe splątki neurofibrylarne (NFT), które postępowały równolegle ze stadiami NFT I do VI. Pretangles ograniczone do miejsc podkorowych były widoczne głównie w młodszym wieku. Spośród wszystkich przypadków 1031 (44,2%) miało blaszki β-amyloidowe. Pierwsze blaszki pojawiły się w korze nowej po wystąpieniu tauopatii w pniu mózgu. Blaszki na ogół rozwinęły się w latach 40. w 4% wszystkich przypadków, osiągając kulminację w ich dziesiątej dekadzie (75%). Blaszki β-amyloidowe i NFT były istotnie skorelowane (p < 0,0001). Dane te sugerują, że tauopatia związana ze sporadyczną chorobą Alzheimera może rozpocząć się wcześniej niż wcześniej sądzono i prawdopodobnie w dolnym pniu mózgu, a nie w regionie przezentorhinal.

750781

Drożność pomostowania aortalno-wieńcowego u pacjentów z cukrzycą w badaniu BARI (Bypass Angioplasty Rewaskularyzacja).

TŁO Niewiele badań porównywało odległy stan przeszczepów omijających między pacjentami z cukrzycą i bez cukrzycy, i istnieje niepewność, czy cukrzyca niezależnie prognozuje złe wyniki kliniczne po CABG. METODY I WYNIKI Spośród 1526 pacjentów w BARI, którzy przeszli CABG jako początkową rewaskularyzację, 99 z 292 (34%) z leczoną cukrzycą (TDM) (osoby przyjmujące insulinę lub doustne leki hipoglikemizujące) i 469 z 1234 (38%) bez TDM angiografia. Przeanalizowano angiogramy z najdłuższym odstępem czasu od pierwszej operacji i przed jakąkolwiek interwencją przeszczepu przezskórnego (średnio 3,9 roku). Średnio 3,0 przeszczepów umieszczono w początkowym CABG dla pacjentów z TDM (n=297; wewnętrzna tętnica piersiowa [IMA], 33%) i 2,9 przeszczepów dla pacjentów bez TDM (n=1347; IMA, 34%). Pacjenci z TDM częściej niż ci, którzy nie mieli małych (<1,5 mm) przeszczepionych naczyń dystalnych (29% vs 22%) i naczyń złej jakości (9% vs 6%). W kontrolnej angiografii 89% przeszczepów IMA było wolnych od zwężeń > lub =50% wśród pacjentów z TDM w porównaniu do 85% wśród pacjentów bez TDM (p=0,23). W przypadku przeszczepów żylnych odpowiednie wartości procentowe wynosiły 71% w porównaniu z 75% (P=0,40). Po korekcie statystycznej TDM nie był związany ze zwężeniem przeszczepu > lub =50% (dostosowany iloraz szans 0,87; 95% CI, 0,58 do 1,32). WNIOSKI Pomimo, że pacjenci z cukrzycą mają mniejsze naczynia dystalne i naczynia oceniane jako gorszej jakości, cukrzyca nie wydaje się mieć niekorzystnego wpływu na drożność IMA lub przeszczepów żylnych w ciągu średnio 4 lat obserwacji. Obserwowane wcześniej różnice w przeżyciu pomiędzy pacjentami leczonymi CABG z cukrzycą i bez cukrzycy mogą być w dużej mierze wynikiem zróżnicowanego ryzyka zgonu z przyczyn pozasercowych.

751192

Nowatorskie podejście ATAC-seq ujawnia specyficzne dla linii wzmocnienie otwartego krajobrazu chromatyny poprzez współpracę między BAF i p63

TŁO Otwarte regiony chromatyny są skorelowane z aktywnymi elementami regulatorowymi w fazie rozwoju i ulegają rozregulowaniu w chorobach. Kompleks BAF (SWI/SNF) jest niezbędny do rozwoju i wykazano, że remodeluje odtworzoną chromatynę in vitro i kontroluje dostępność kilku pojedynczych regionów in vivo. Jednak pozostaje niejasne, gdzie i jak BAF kontroluje otwarty krajobraz chromatynowy, aby regulować procesy rozwojowe, takie jak różnicowanie naskórka człowieka. WYNIKI Stosując nowatorskie podejście sekwencjonowania ATAC „na płytce” do profilowania otwartych krajobrazów chromatyny z małą liczbą przylegających komórek, wykazaliśmy, że kompleks BAF jest niezbędny do utrzymania 11,6% otwartych regionów chromatyny w różnicowaniu naskórka. Te zależne od BAF otwarte regiony chromatyny są wysoce specyficzne dla komórek i są silnie wzbogacone o miejsca wiązania dla p63, głównego naskórkowego czynnika transkrypcyjnego. Sekwencje DNA miejsc wiążących p63 z natury sprzyjają tworzeniu nukleosomów i są niedostępne w innych typach komórek bez p63, aby zapobiec aktywacji ektopowej. W komórkach naskórka BAF i p63 wzajemnie się rekrutują, aby utrzymać 14 853 otwartych regionów chromatyny. Ponadto wykazujemy, że BAF i p63 wspólnie pozycjonują nukleosomy z dala od miejsc wiązania p63 i rekrutują maszynerię transkrypcyjną do kontrolowania różnicowania tkanek. WNIOSKI BAF wykazuje wysoką swoistość w kontrolowaniu krajobrazu otwartej chromatyny podczas różnicowania naskórka poprzez współpracę z głównym czynnikiem transkrypcyjnym p63 w celu utrzymania specyficznych dla linii otwartych regionów chromatyny.

752423

Starzenie się, nawykowe ćwiczenia i dynamiczna podatność tętnic.

TŁO Zmniejszenie podatności dużych tętnic sercowo-piersiowych (centralnych) jest niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju choroby sercowo-naczyniowej wraz z wiekiem. METODY I WYNIKI Określiliśmy rolę ćwiczeń nawykowych na związane z wiekiem zmniejszenie podatności tętnic ośrodkowych, stosując zarówno podejście przekrojowe, jak i interwencyjne. Najpierw przebadaliśmy 151 zdrowych mężczyzn w wieku od 18 do 77 lat: 54 prowadziło siedzący tryb życia, 45 było aktywnych rekreacyjnie, a 53 trenowało ćwiczenia wytrzymałościowe. Podatność tętnicy centralnej (jednoczesne USG B-mode i tętnicza tonometria aplanacyjna tętnicy szyjnej wspólnej) była niższa (P:<0,05) u mężczyzn w średnim i starszym wieku niż u młodych mężczyzn we wszystkich 3 grupach. Nie było istotnych różnic między mężczyznami prowadzącymi siedzący tryb życia i rekreacyjnie aktywnymi w każdym wieku. Jednak podatność tętnic u trenujących wytrzymałościowo mężczyzn w średnim i starszym wieku była o 20% do 35% wyższa niż w 2 mniej aktywnych grupach (p:<0,01). W związku z tym różnice związane z wiekiem w podatności tętnic centralnych były mniejsze u mężczyzn trenujących wytrzymałościowo niż u mężczyzn prowadzących siedzący tryb życia i aktywnych rekreacyjnie. Po drugie, przebadaliśmy 20 zdrowych mężczyzn w średnim wieku i starszych (53 +/- 2 lata) przed i po 3-miesięcznym treningu aerobowym (głównie chodzenie). Regularne ćwiczenia zwiększyły podatność tętnic centralnych (P:<0,01) do poziomu podobnego do tego u mężczyzn w średnim wieku i starszych trenujących wytrzymałość. Efekty te były niezależne od zmian masy ciała, otyłości, ciśnienia tętniczego krwi lub maksymalnego zużycia tlenu. WNIOSKI Regularne ćwiczenia aerobowe łagodzą związane z wiekiem zmniejszenie podatności tętnic centralnych i przywracają poziomy u zdrowych mężczyzn w średnim i starszym wieku, którzy wcześniej prowadzili siedzący tryb życia. Może to być jeden z mechanizmów, dzięki którym nawykowe ćwiczenia obniżają ryzyko chorób sercowo-naczyniowych w tej populacji.

756887

Porównanie praktyk przesiewowych w kierunku raka u osób, które przeżyły raka i w populacji ogólnej: koreańskie badanie dotyczące zdrowia i odżywiania (KNHANES) 2001–2007

Badanie to miało na celu opisanie wskaźników przesiewowych w kierunku drugiego raka pierwotnego wśród osób, które przeżyły raka w Korei i porównanie tych wskaźników z tymi z dwóch grup kontrolnych: osób bez historii raka, ale z innymi chorobami przewlekłymi oraz osób bez historii raka i bez innych chorób przewlekłych. Badanie jest przekrojową analizą 15 556 osób dorosłych w wieku ≥ 30 lat, które uczestniczyły w koreańskich krajowych ankietach dotyczących zdrowia i żywienia (KNHANES) w latach 2001, 2005 i 2007. Oceniono częstość występowania badań przesiewowych w kierunku raka piersi, szyjki macicy, żołądka i jelita grubego zgodnie z krajowymi wytycznymi i porównano z dwiema grupami kontrolnymi. Wskaźniki badań przesiewowych wśród osób, które przeżyły raka wynosiły 48,5, 54,7, 34,7 i 28,6% odpowiednio w przypadku badań przesiewowych w kierunku raka piersi, szyjki macicy, żołądka i jelita grubego. Osoby, które przeżyły raka, wykazały wyższe wskaźniki badań przesiewowych we wszystkich czterech ośrodkach nowotworowych w porównaniu z obiema grupami kontrolnymi, ale badanie przesiewowe w kierunku raka piersi było statystycznie istotne tylko po dostosowaniu płci, wieku, stanu cywilnego, wykształcenia, dochodów, statusu pracy, ubezpieczenia zdrowotnego, palenia i picia alkoholu oraz samodzielnie zgłaszany stan zdrowia. Osoby, które przeżyły raka, częściej niż osoby bez wywiadu nowotworowego poddawały się badaniom przesiewowym zgodnie z zalecanymi wytycznymi. Mimo to wskaźniki badań przesiewowych nawet wśród osób, które przeżyły, były nieoptymalne, co podkreśla potrzebę bardziej systematycznego podejścia do drugich badań przesiewowych i profilaktyki raka pierwotnego.

778436

Negatywny efekt aktywatora transkrypcji GAL4

Drożdżowy aktywator transkrypcji GAL4 wiąże określone miejsca na DNA, aby aktywować transkrypcję sąsiednich genów1-5. Odrębne regiony aktywujące GAL4 są bogate w reszty kwasowe i sugerowano, że regiony te oddziałują z innym białkowym składnikiem maszynerii transkrypcyjnej (takim jak białko wiążące TATA lub polimeraza RNA II), podczas gdy region wiążący DNA służy do pozycjonowania region aktywujący w pobliżu genu6,7,8. Tutaj pokazujemy, że różne pochodne GAL4, gdy są wyrażane na wysokim poziomie w drożdżach, hamują transkrypcję pewnych genów pozbawionych miejsc wiązania GAL4, że bardziej wydajne aktywatory hamują silniej i że hamowanie nie zależy od domeny wiążącej DNA. Sugerujemy, że to hamowanie, które nazywamy tłumieniem, odzwierciedla miareczkowanie czynnika transkrypcyjnego przez aktywujący region GAL4.

790598

Ustawa Bayh–Dole a badania i rozwój uniwersytecki

Niniejszy artykuł analizuje związek między działalnością badawczo-rozwojową (B+R) uniwersytetów a ustawą Bayh-Dole. Ustawa ta znacznie ułatwiła uniwersytetom uzyskiwanie patentów z badań finansowanych przez rząd federalny i mogła stanowić zachętę dla uniwersytetów do zmiany ich działalności badawczo-rozwojowej. Ustawa może stanowić zachętę do ograniczania badań podstawowych (które nie generują opłat licencyjnych) i zwiększania badań stosowanych (które generują patenty i opłaty licencyjne). Ponadto przemysł może być bardziej skłonny do finansowania uniwersyteckich projektów badawczo-rozwojowych, ponieważ wyniki będą teraz łatwiejsze do opatentowania. Niniejszy artykuł różni się od istniejącej literatury, która wykorzystuje dane patentowe (miara wyników badań) poprzez wykorzystanie danych badawczo-rozwojowych (miara wkładu wynalazczego) do zbadania skutków ustawy.

791050

Związek między przeszłą ekspozycją na drobne zanieczyszczenia powietrza a powszechnym lękiem: obserwacyjne badanie kohortowe

CEL Ustalenie, czy wyższa przeszłość narażenia na pyłowe zanieczyszczenia powietrza jest związana z dominującymi wysokimi objawami lęku. PROJEKT Obserwacyjne badanie kohortowe. USTAWIENIE Badanie zdrowia pielęgniarek. UCZESTNICY 71 271 kobiet zapisanych do badania Nurses' Health Study mieszkających w sąsiednich Stanach Zjednoczonych, które posiadały ważne szacunki dotyczące ekspozycji na cząstki stałe przez co najmniej jeden interesujący okres ekspozycji oraz dane dotyczące objawów lękowych. GŁÓWNE WSKAŹNIKI WYNIKÓW Znacząco wysokie objawy lęku, zdefiniowane jako wynik 6 punktów lub wyższy w podskali lęku fobicznego wskaźnika Crown-Crisp, przeprowadzonej w 2004 roku. WYNIKI 71 271 kwalifikujących się kobiet było w wieku od 57 do 85 lat (średnio 70 lat). ) w momencie oceny objawów lękowych, z przewagą objawów lęku wysokiego na poziomie 15%. Narażenie na pył scharakteryzowano za pomocą oszacowanego średniego narażenia na pył o średnicy <2,5 μm (PM2,5) i od 2,5 do 10 μm (PM2,5-10) w okresie 1 miesiąca, 3 miesięcy, 6 miesięcy, 1 roku , oraz 15 lat przed oceną objawów lękowych oraz odległość mieszkaniową do najbliższej głównej drogi na dwa lata przed oceną. Istotnie zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia objawów wysokiego lęku zaobserwowano przy większej ekspozycji na PM2,5 dla wielu okresów uśredniania (na przykład iloraz szans na 10 µg/m(3) wzrost średniej z poprzedniego miesiąca PM2,5: 1,12, 95% przedział ufności 1,06 do 1,19; w poprzednich 12 miesiącach średnia PM2,5: 1,15, 1,06 do 1,26). Modele obejmujące wielokrotne okna ekspozycji sugerowały, że krótkoterminowe okresy uśredniania były bardziej istotne niż długoterminowe okresy uśredniania. Nie było związku między lękiem a narażeniem na PM2,5-10. Bliskość mieszkaniowa do głównych dróg nie była związana z objawami lękowymi w sposób zależny od dawki. WNIOSKI Narażenie na drobny pył zawieszony (PM2,5) wiązało się z silnymi objawami lęku, przy czym nowsze ekspozycje były potencjalnie bardziej istotne niż ekspozycje bardziej odległe. Badania oceniające, czy zmniejszenie ekspozycji na PM2,5 z otoczenia zmniejszy obciążenie populacji klinicznie istotnymi objawami lęku, jest uzasadnione.

797114

Związek ukierunkowany na mitochondria opóźnia starzenie się drożdży poprzez mechanizm łączący metabolizm lipidów błony mitochondrialnej z mitochondrialną biologią redoks☆

Niedawne badanie ujawniło mechanizm opóźniania starzenia się drożdży przez naturalny związek, który w szczególności wpływa na mitochondrialne procesy redoks. W tym mechanizmie egzogennie dodany litocholowy kwas żółciowy wnika do komórek drożdży, gromadzi się głównie w wewnętrznej błonie mitochondrialnej i wywołuje związaną z wiekiem przebudowę syntezy fosfolipidów i ruchu w obu błonach mitochondrialnych. Taka przebudowa dynamiki mitochondrialnych fosfolipidów postępuje wraz z wiekiem chronologicznym komórki drożdży i ostatecznie powoduje istotne zmiany w lipidomie błony mitochondrialnej. Te zmiany w składzie fosfolipidów błonowych zmieniają liczebność i morfologię mitochondriów, wywołując w ten sposób zmiany w chronologii związanej z wiekiem takich procesów redoks definiujących długowieczność, jak oddychanie mitochondrialne, utrzymanie potencjału błony mitochondrialnej, zachowanie homeostazy komórkowej mitochondrialnych substancji reaktywnych formy tlenu i sprzężenie transportu elektronów z syntezą ATP.

798152

Izolacja lentiwirusa spokrewnionego z ludzkimi i małpimi wirusami niedoboru odporności z afrykańskich małp Sykes (Cercopithecus mitis).

Analiza próbek surowicy od 100 małp Sykes odłowionych na wolności lub urodzonych w koloniach (Cercopithecus mitis) w Kenii wykazała, że ​​59 zwierząt miało przeciwciała reagujące krzyżowo z ludzkim wirusem niedoboru odporności typu 2 (HIV-2) i małpimi wirusami niedoboru odporności (SIV). . Lentiwirus, oznaczony jako SIVsyk, został wyizolowany z pięciu z sześciu seropozytywnych bezobjawowych małp Sykes, ale w czterech przypadkach izolacja była możliwa dopiero po wyczerpaniu limfocytów CD8+ i wspólnej hodowli populacji komórek wzbogaconych w CD4(+) z jednojądrzastymi komórkami krwi obwodowej z seronegatywnych Małpy Sykesa. SIVsyk przypominał morfologicznie inne SIV i HIV, miał enzym odwrotnej transkryptazy zależnej od Mg2(+), replikował się i był cytopatyczny dla komórek CEMx174 i Sup-T1. SIVsyk różnił się jednak zasadniczo od innych SIV tym, że nie replikował się w normalnych komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej człowieka, mangabey i makaka oraz surowicy z seropozytywnych małp Sykes, immunoprecypitowanych antygenów env z HIV-1, jak również z HIV-2, SIVsmm i SIVagm. Dane te wskazują na wysoką częstość występowania naturalnej infekcji u małp Sykes w Kenii lentiwirusem, który wydaje się być wyjątkowy pod względem zakresu gospodarzy i reaktywności krzyżowej antygenów.

799586

Rola jednoniciowego białka wiążącego DNA SsbB w transformacji pneumokokowej: utrzymanie rezerwuaru na plastyczność genetyczną

Bakterie kodują jednoniciowe białko wiążące DNA (ssDNA) (SSB) kluczowe dla utrzymania genomu. U Bacillus subtilis i Streptococcus pneumoniae, alternatywny SSB, SsbB, jest wyrażany wyjątkowo podczas kompetencji do transformacji genetycznej, ale jego dokładna rola jest rozczarowująco niejasna. Tutaj przedstawiamy nasze badania obejmujące porównanie zerowego mutanta (ssbB(-)) i skrócenie C-ter (ssbBΔ7) SsbB S. pneumoniae, które zostało skonstruowane, ponieważ kwaśny ogon SSB pojawił się jako kluczowe miejsce interakcji z białkami partnerskimi. Dostarczamy dowody, że SsbB bezpośrednio chroni zinternalizowane ssDNA. Pokazujemy, że SsbB występuje w dużej ilości, potencjalnie umożliwiając wiązanie ~1,15 Mb ssDNA (pół ekwiwalentu genomu); że uczestniczy w przetwarzaniu ssDNA na rekombinanty; i że, przy wysokim stężeniu DNA, ma kluczowe znaczenie dla transformacji chromosomalnej podczas antagonizowania transformacji plazmidowej. Podczas gdy ta ostatnia obserwacja wyjaśnia długotrwałą obserwację, że transformacja plazmidu jest bardzo nieefektywna u S. pneumoniae (w porównaniu z transformacją chromosomową), to pierwsze wspiera naszą poprzednią sugestię, że SsbB tworzy rezerwuar ssDNA, umożliwiając kolejne cykle rekombinacji. SsbBΔ7 spełnia funkcję rezerwuaru, co sugeruje, że C-ter SsbB nie jest konieczny do przetwarzania białka (białek) w celu uzyskania dostępu do przechowywanego ssDNA. Proponujemy, że ewolucyjną racją bytu SsbB i jego obfitości jest utrzymanie tego rezerwuaru, co przyczynia się do plastyczności genetycznej S. pneumoniae poprzez zwiększenie prawdopodobieństwa wielokrotnych transformacji w tej samej komórce.

803312

Organoidy mózgowe modelują rozwój ludzkiego mózgu i małogłowie

Złożoność ludzkiego mózgu utrudnia badanie wielu zaburzeń mózgu w organizmach modelowych, podkreślając potrzebę stworzenia modelu rozwoju ludzkiego mózgu in vitro. Tutaj opracowaliśmy trójwymiarowy system hodowli organoidów, pochodzący z ludzkich pluripotencjalnych komórek macierzystych, zwany organoidami mózgowymi, który rozwija różne odrębne, choć współzależne regiony mózgu. Należą do nich kora mózgowa zawierająca populacje prekursorów, które organizują i wytwarzają dojrzałe podtypy neuronów korowych. Ponadto wykazano, że organoidy mózgowe odzwierciedlają cechy rozwoju kory ludzkiej, a mianowicie charakterystyczną organizację strefy progenitorowej z licznymi zewnętrznymi promieniowymi komórkami macierzystymi gleju. Wreszcie, wykorzystujemy interferencję RNA i specyficzne dla pacjenta indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste do modelowania małogłowia, zaburzenia, które było trudne do zrekapitulowania u myszy. Pokazujemy przedwczesne różnicowanie neuronalne w organoidach pacjentów, defekt, który może pomóc w wyjaśnieniu fenotypu choroby. Łącznie dane te pokazują, że trójwymiarowe organoidy mogą podsumować rozwój i choroby nawet w tej najbardziej złożonej tkance ludzkiej.

810480

Lokalizacja genu padaczki częściowej na chromosomie 10q

Istnieją mocne dowody na genetyczny udział w padaczce, ale powszechnie przyjmuje się, że ten wkład genetyczny ogranicza się do „uogólnionych” padaczek i że większość form „częściowej” padaczki nie ma charakteru genetycznego. W analizie sprzężeń pojedynczej rodziny zawierającej 11 osób dotkniętych chorobą uzyskaliśmy mocne dowody na lokalizację genu padaczki częściowej. Ten gen podatności mapuje się na chromosomie 10q, z maksymalnym dwupunktowym wynikiem lod dla D10S192 wynoszącym 3,99 przy θ=0,0. Wszystkie dotknięte chorobą osoby mają jeden haplotyp dla siedmiu ściśle powiązanych ze sobą markerów; maksymalny wynik lo dla tego haplotypu wynosi 4,83 przy θ=0,0. Kluczowe rekombinanty umieszczają locus podatności w przedziale 10 centymorganów.

825728

Kolonizacja przerzutów wymaga represji induktora przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego Prrx1.

Przejście nabłonkowo-mezenchymalne (EMT) jest wymagane w zarodku do tworzenia tkanek, dla których komórki pochodzą z dala od miejsca docelowego. Komórki raka przejmują ten program w celu rozprzestrzeniania się guza. Znaczenie EMT w raku jest nadal przedmiotem dyskusji, ponieważ nie jest jasne, w jaki sposób te migrujące komórki kolonizują odległe tkanki, tworząc makroprzerzuty. Pokazujemy, że czynnik homeobox Prrx1 jest induktorem EMT nadającym właściwości migracyjne i inwazyjne. Utrata Prrx1 jest wymagana, aby komórki rakowe mogły przerzutować in vivo, które powracają do fenotypu nabłonka, któremu towarzyszy nabywanie właściwości komórek macierzystych. Tak więc, w przeciwieństwie do klasycznych czynników transkrypcyjnych EMT, Prrx1 oddziela EMT i pnia i jest biomarkerem związanym z przeżyciem pacjenta i brakiem przerzutów.

829646

Badanie kohortowe dotyczące ryzyka śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy stopnia 2 lub 3 w odniesieniu do zakażenia wirusem brodawczaka.

TŁO Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) jest związany z śródnabłonkową neoplazją szyjki macicy, ale czasowy związek między zakażeniem a nowotworem pozostaje niejasny, podobnie jak względne znaczenie określonego typu HPV, innych chorób przenoszonych drogą płciową i innych czynników ryzyka. METODY Przebadaliśmy prospektywnie kohortę 241 kobiet, które zgłosiły się do oceny chorób przenoszonych drogą płciową i miały ujemne testy cytologiczne szyjki macicy. Kobiety były obserwowane co cztery miesiące, wykonując badania cytologiczne i kolposkopowe szyjki macicy oraz testy na obecność DNA HPV i innych chorób przenoszonych drogą płciową. WYNIKI Śródnabłonkowa neoplazja szyjki macicy stopnia 2 lub 3 została potwierdzona biopsją u 28 kobiet. Na podstawie analizy przeżycia skumulowana częstość występowania śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy po dwóch latach wyniosła 28 procent wśród kobiet z dodatnim wynikiem testu na HPV i 3 procent wśród kobiet bez wykrywalnego DNA HPV: ryzyko było najwyższe wśród osób z HPV typu 16 lub 18 zakażenia (skorygowane ryzyko względne w porównaniu z ryzykiem u kobiet bez zakażenia HPV, 11; przedział ufności 95%, 4,6 do 26; ryzyko przypisywane, 52%). Wszystkie 24 przypadki śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy stopnia 2. lub 3. wśród kobiet HPV-dodatnich zostały wykryte w ciągu 24 miesięcy od pierwszego pozytywnego testu na HPV. Po uwzględnieniu obecności zakażenia HPV rozwój śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy był również związany z młodszym wiekiem podczas pierwszego stosunku, obecnością w surowicy przeciwciał przeciwko Chlamydia trachomatis, obecnością w surowicy przeciwciał przeciwko cytomegalowirusowi oraz zakażeniem szyjki macicy Neisseria gonorrhoeae. WNIOSKI Śródnabłonkowa neoplazja szyjki macicy jest częstą i pozornie wczesną manifestacją zakażenia szyjki macicy przez HPV, szczególnie typy 16 i 18.

831167

Badanie prognozy przeżycia glejaka za pomocą ewolucyjnych właściwości sieci genów

W ostatnich latach pojawiło się szerokie zainteresowanie i duża liczba publikacji na temat zastosowania technik teorii grafów do konstruowania i analizowania biologicznie poinformowanych sieci genów z zestawów danych dotyczących linii komórkowych raka. Obecne wysiłki badawcze skupiały się głównie na ogólnej statycznej, topologicznej reprezentacji sieci i nie badały zastosowania teoretycznych technik grafowych w ewolucyjnych badaniach raka. W wielu z tych badań wykorzystano metryki teorii grafów, takie jak stopień, bliskość i centralność bliskości, w celu zidentyfikowania ważnych genów centralnych w tych sieciach. Jednak nie zbadano w pełni znaczenia genów na różnych etapach choroby. Wcześniejsze publikacje dotyczące glejaka ludzkiego zidentyfikowały cztery podtypy glejaka u dorosłych na podstawie genów sygnaturowych. W jednej z takich publikacji Verhaak i in. odkryli, że podtypy odpowiadają wąskiemu zakresowi mediany przeżycia, od 11,3 miesiąca dla najbardziej agresywnego podtypu do 13,1 miesiąca dla najmniej agresywnego. W tej pracy przedstawiamy ewolucyjne badanie teorii grafów glejaka wielopostaciowego oparte na kategoryzacji danych dotyczących przeżycia, potwierdzające geny związane z różnymi czasami przeżycia zidentyfikowanymi przy użyciu ustalonych metryk teorii grafów. Prace rozszerzają zastosowanie podejścia opartego na teorii grafów do badań ewolucyjnych danych dotyczących linii komórkowych raka.

834336

Złożone heterozygotyczne mutacje ZMPSTE24 zmniejszają przetwarzanie prelaminy A i powodują ciężki fenotyp progeroidalny.

Zespół progerii Hutchinsona-Gilforda (HGPS; OMIM 176670) jest niezwykle rzadkim, ale wyniszczającym zaburzeniem, które naśladuje przedwczesne starzenie się.1–3 Dzieci dotknięte chorobą wyglądają normalnie po urodzeniu, ale zazwyczaj nie rozwijają się prawidłowo w ciągu pierwszych dwóch lat. Inne cechy to łysienie, mikrognacja, utrata podskórnej tkanki tłuszczowej z wystającymi żyłami, nieprawidłowe uzębienie, zmiany twardzinowo-skórne oraz osteoliza obojczyków i dystalnych paliczków. Średni wiek zgonu to 13 lat, najczęściej z powodu miażdżycy. Występowanie HGPS występuje głównie sporadycznie, ale po zidentyfikowaniu heterozygotycznych mutacji de novo w genie LMNA u większości pacjentów z HGPS sugeruje się obecnie przyczynę genetyczną.4,5 Pojedyncza rodzina wykazująca autosomalne recesywne dziedziczenie homozygotycznych mutacji LMNA 6 LMNA koduje laminy A i C, składniki blaszki jądrowej, siatkę leżącą u podstaw otoczki jądrowej, która służy jako wsparcie strukturalne i uważa się również, że przyczynia się do organizacji chromatyny i regulacji ekspresji genów.7,8 Co ciekawe, Mutacje w LMNA zostały ostatnio powiązane z co najmniej ośmioma chorobami dziedzicznymi, znanymi jako laminopatie, o zróżnicowanym wpływie dystroficznym na różne tkanki, w tym mięśnie, neurony, skórę, kości i tkankę tłuszczową (przegląd w Mounkes i wsp. 9). Jednak świadomość, że te zaburzenia mają wspólne defekty genetyczne, doprowadziła do ponownej oceny klinicznej, z pojawiającymi się dowodami na znaczące nakładanie się fenotypów.10 Stąd laminopatie można rozsądnie uznać za spektrum chorób pokrewnych. HGPS wykazuje podobieństwa fenotypowe do kilku innych laminopatii, w szczególności do atypowego zespołu Wernera11 i dysplazji żuchwowo-krzyżowej (MAD; OMIM 248370 i 608612). lipodystrofia odmiany Dunnigan (OMIM 151660).14 MAD został dalej sklasyfikowany jako dwa …

841371

Wiarygodność odpowiedzi pacjentów w zakresie wynagrodzeń za schematy wydajności: analiza danych z krajowego badania pacjentów ogólnych lekarzy rodzinnych w Anglii

CEL Ocena solidności odpowiedzi pacjentów na nowe ogólnokrajowe badanie doświadczeń pacjentów jako podstawa zachęt finansowych dla lekarzy. PROJEKT Analiza reprezentatywności respondentów w badaniu GP Patient Survey w porównaniu z tymi, którzy zostali objęci próbą (5,5 miliona pacjentów zarejestrowanych w 8273 przychodniach ogólnych w Anglii w styczniu 2009) oraz z populacją ogólną. Analiza błędu braku odpowiedzi przyglądała się relacji między odsetkami odpowiedzi na praktykę a wynikami ankiety. Analiza rzetelności ankiety oszacowała proporcję wariancji wyników praktyk, którą można przypisać prawdziwym różnicom między praktykami. WYNIKI Ogólny odsetek odpowiedzi wyniósł 38,2% (2,2 mln odpowiedzi), co jest porównywalne z wynikami ankiet z zastosowaniem podobnej metodologii w Wielkiej Brytanii. Mężczyźni, młodzi dorośli i ludzie mieszkający na obszarach ubogich byli wśród respondentów niedostatecznie reprezentowani. Jednak w przypadku pytań dotyczących wynagrodzenia za wyniki nie było systematycznego związku między odsetkami odpowiedzi a wynikami kwestionariusza. Dwa pytania, które spowodowały wypłatę płatności na rzecz lekarzy ogólnych, były wiarygodnymi miarami wyników praktyki, ze średnimi współczynnikami rzetelności na poziomie praktyki wynoszącymi 93,2% i 95,0%. Mniej niż 3% i 0,5% praktyk miało mniej odpowiedzi niż wymagana do osiągnięcia konwencjonalnych poziomów niezawodności 90% i 70%. Zmiana formuły płatności w 2009 r. spowodowała wzrost średniego wpływu losowej zmienności punktacji pacjentów na płatności na rzecz lekarzy ogólnych w porównaniu z płatnościami dokonanymi w 2007 i 2008 r. WNIOSKI Istnieje niewiele dowodów na poparcie obaw niektórych lekarzy rodzinnych, że niski odsetek odpowiedzi i selektywne stronniczość braku odpowiedzi doprowadziły do ​​systematycznej niesprawiedliwości w płatnościach związanych z wynikami kwestionariusza. Badanie porusza kwestie związane z zasadnością i wiarygodnością płatności w oparciu o ankiety przeprowadzone wśród pacjentów oraz daje lekcje dla Wielkiej Brytanii i innych krajów, które rozważają wykorzystanie doświadczenia pacjentów w ramach systemu wynagrodzeń.

849771

Wpływ opisów słownych o niskiej zawartości alkoholu na postrzeganą siłę: badanie eksperymentalne

CELE Etykiety o niskiej zawartości alkoholu to zestaw etykiet z opisami, takimi jak „niski” lub „lżejszy”, oznaczającymi zawartość alkoholu w napojach. Rośnie zainteresowanie ze strony decydentów i producentów produktami alkoholowymi o niższej mocy. Brakuje jednak dowodów na to, jak ogólna populacja postrzega werbalne deskryptory siły. Niniejsze badanie analizuje postrzeganie przez konsumentów siły (% ABV) i atrakcyjności produktów alkoholowych za pomocą opisów słownych o niskiej lub wysokiej zawartości alkoholu. PROJEKT Wewnątrzobiektowe badanie eksperymentalne, w którym uczestnicy ocenili siłę i atrakcyjność 18 terminów oznaczających niską (9 terminów), wysoką (osiem terminów) i regularną (jeden termin) moc dla (1) wina lub (2) piwa zgodnie z preferencje dotyczące picia. METODY Od tysiąca sześciuset dorosłych (796 osób pijących wino i 804 piwo) pobrano próbki z ogólnokrajowego reprezentatywnego panelu brytyjskiego. WYNIKI Niski, Niższy, Lekki, Lżejszy i Zredukowany utworzyły klaster i zostały ocenione jako oznaczające produkty o niższej mocy niż Regular, ale o wyższej mocy niż klaster ze wzmacniaczami składającymi się z Extra Low, Super Low, Extra Light i Super Light. Podobne grupowanie w postrzeganej sile zaobserwowano wśród wysokich deskryptorów słownych. Regularny był najbardziej atrakcyjnym deskryptorem siły, a niskie i wysokie deskryptory słowne wykorzystujące wzmacniacze zostały ocenione jako najmniej atrakcyjne. WNIOSKI Postrzegana moc i atrakcyjność produktów alkoholowych zmniejszyła się, im bardziej deskryptory słowne sugerowały odstępstwo od normy. Konsekwencje tych odkryć są omawiane pod kątem implikacji politycznych dla etykietowania alkoholu o niższej mocy i związanych z tym skutków dla zdrowia publicznego. Oświadczenie o wkładzie Co już wiadomo na ten temat? Obecne prawodawstwo Wielkiej Brytanii i UE ogranicza liczbę deskryptorów słownych o niskiej mocy i związanego z nimi alkoholu objętościowego (ABV) do 1,2% ABV i mniej. Ze strony decydentów i producentów rośnie zainteresowanie rozszerzeniem asortymentu produktów alkoholowych o niższej mocy powyżej obecnego limitu 1,2% ABV określonego w ustawodawstwie krajowym. Brakuje dowodów na to, jak ogólna populacja postrzega słowne deskryptory mocy alkoholu (zarówno niskie, jak i wysokie). Co dodaje to badanie? Werbalne deskryptory wina i piwa o niższej mocy tworzą dwa skupiska i skutecznie komunikują obniżoną zawartość alkoholu. Niski, Niższy, Lekki, Lżejszy i Zredukowany zostały uznane za mniej wytrzymałe niż Regularne (średnia % ABV). Deskryptory wykorzystujące wzmacniacze (Extra Low, Super Low, Extra Light i Super Light) zostały uznane za najsłabsze pod względem siły. Podobne grupowanie w postrzeganej sile zaobserwowano wśród wysokich deskryptorów słownych. Atrakcyjność produktów alkoholowych zmniejszyła się, im bardziej deskryptory słowne sugerowały odstępstwo od normy.

854417

Transgeniczna interleukina 10 zapobiega indukcji eksperymentalnego autoimmunologicznego zapalenia mózgu i rdzenia

Skuteczność interleukiny 10 (IL-10) w leczeniu autoimmunologicznego zapalenia ośrodkowego układu nerwowego jest kontrowersyjna. Badania systemu modelowego, eksperymentalnego autoimmunologicznego zapalenia mózgu i rdzenia (EAE), z wykorzystaniem różnych dróg, schematów i metod dostarczania IL-10 sugerują, że te zmienne mogą wpływać na jej funkcję immunoregulacyjną. Aby zbadać wpływ tych czynników na regulację patogenezy EAE przez IL-10, przeanalizowaliśmy transgeniczne myszy eksprymujące transgen ludzkiej IL-10 (hIL-10) pod kontrolą promotora głównego układu zgodności tkankowej (MHC) klasy II. Transgeniczne myszy hIL-10 są wysoce oporne na EAE indukowane przez aktywną immunizację i wydaje się, że w tej oporności pośredniczy tłumienie funkcji autoreaktywnych komórek T. Reaktywne na mielinę komórki T pomocnicze 1 są indukowane, ale niepatogenne u myszy transgenicznych IL-10. Ubytek przeciwciał potwierdził, że oporność na EAE zależy od obecności transgenicznej IL-10. Myszy z ekspresją transgenu hIL-10, ale nie endogennego mysiego genu IL-10, wykazały, że transgeniczna IL-10 z komórek wykazujących ekspresję MHC klasy II wystarcza do zablokowania indukcji EAE. Badanie to pokazuje, że IL-10 może całkowicie zapobiegać EAE, jeśli jest obecna na odpowiednich poziomach i w odpowiednim czasie podczas wywoływania choroby.

857189

Autosomalny dominujący zespół dysregulacji immunologicznej u ludzi z mutacjami CTLA4

Białko cytotoksyczne antygen limfocytów T-4 (CTLA-4) jest zasadniczym negatywnym regulatorem odpowiedzi immunologicznych, a jego utrata powoduje u myszy śmiertelną autoimmunizację. Przebadaliśmy dużą rodzinę, w której pięć osób miało złożony, autosomalny dominujący zespół dysregulacji immunologicznej charakteryzujący się hipogammaglobulinemią, nawracającymi infekcjami i licznymi autoimmunologicznymi cechami klinicznymi. Zidentyfikowaliśmy heterozygotyczną nonsensowną mutację w eksonie 1 CTLA4. Badanie przesiewowe 71 niespokrewnionych pacjentów o porównywalnych fenotypach klinicznych zidentyfikowało pięć dodatkowych rodzin (dziewięć osób) z wcześniej nieopisanymi miejscami splicingu i mutacjami zmiany sensu w CTLA4. Penetracja kliniczna była niepełna (osiem dorosłych z łącznie 19 genetycznie udowodnionych nosicieli mutacji CTLA4 uznano za nienaruszone). Jednak ekspresja białka CTLA-4 była obniżona w regulatorowych limfocytach T (komórki Treg) zarówno u pacjentów, jak i nosicieli z mutacjami CTLA4. Podczas gdy komórki Treg były ogólnie obecne w podwyższonej liczbie u tych osobników, ich funkcja supresyjna, wiązanie liganda CTLA-4 i transendocytoza CD80 były upośledzone. Mutacje w CTLA4 były również związane ze zmniejszoną liczbą krążących komórek B. Podsumowując, mutacje w CTLA4 powodujące haploinfekcję CTLA-4 lub upośledzenie wiązania liganda powodują zakłóconą homeostazę limfocytów T i B oraz złożony zespół dysregulacji immunologicznej.

864491

Specyficzne hamowanie zależnej od cyklin kinazy 4/6 przez PD 0332991 i związane z tym działanie przeciwnowotworowe w heteroprzeszczepach ludzkich nowotworów.

PD 0332991 jest wysoce specyficznym inhibitorem zależnej od cyklin kinazy 4 (Cdk4) (IC50, 0,011 mikromol/L) i Cdk6 (IC50, 0,016 mikromol/L), nie wykazując aktywności wobec panelu 36 dodatkowych kinaz białkowych. Jest silnym środkiem antyproliferacyjnym przeciwko siatkówczakowi zarodkowym (Rb)-dodatnim komórkom nowotworowym in vitro, indukując wyłączne zatrzymanie G1, z jednoczesną redukcją fosfo-Ser780/Ser795 na białku Rb. Doustne podawanie PD 0332991 myszom z ludzkim rakiem okrężnicy Colo-205 powoduje wyraźną regresję nowotworu. Dawki terapeutyczne PD 0332991 powodują eliminację fosfo-Rb i markera proliferacyjnego Ki-67 w tkance guza oraz regulację w dół genów pod kontrolą transkrypcyjną E2F. Wyniki wskazują, że hamowanie samego Cdk4/6 jest wystarczające do spowodowania regresji guza i zmniejszenia netto ciężaru guza w niektórych guzach.

878526

Neutrofile wspomagają kolonizację płuc komórek raka piersi inicjujących przerzuty

Pomimo postępów w opracowywaniu leków, które skutecznie działają na komórki rakowe, leczenie guzów przerzutowych jest często nieskuteczne. Dobrze ugruntowana obecnie zależność komórek rakowych od ich mikrośrodowiska sugeruje, że celowanie w nienowotworowy komponent guza może stanowić podstawę do opracowania nowych metod terapeutycznych. Jednakże, jak dotąd słabo scharakteryzowany udział odpowiedzi gospodarza podczas wzrostu guza i progresji przerzutów stanowi ograniczenie w wykorzystaniu tego podejścia. Tutaj identyfikujemy neutrofile jako główny składnik i czynnik powstawania przerzutów w (przed)przerzutowym mikrośrodowisku płuc w mysich modelach raka piersi. Neutrofile odgrywają zasadniczą rolę w odpowiedziach zapalnych, a ich wkład w nowotworzenie jest nadal kontrowersyjny. Stosując różne strategie blokowania rekrutacji neutrofili do miejsca przed przerzutami, pokazujemy, że neutrofile specyficznie wspierają inicjację przerzutów. Co ważne, odkryliśmy, że leukotrieny pochodzące z neutrofili wspomagają kolonizację odległych tkanek poprzez selektywne rozszerzanie podpuli komórek rakowych, które zachowują wysoki potencjał rakotwórczy. Genetyczne lub farmakologiczne hamowanie enzymu generującego leukotrieny 5-lipoksygenazy arachidonianu (Alox5) znosi aktywność sprzyjającą przerzutom neutrofili i w konsekwencji zmniejsza przerzuty. Nasze wyniki ujawniają skuteczność stosowania terapii celowanej przeciwko określonemu składnikowi mikrośrodowiska guza i wskazują, że hamowanie Alox5 neutrofili może ograniczać progresję przerzutów.

881332

Wpływ wcześniejszego poronienia na objawy depresji podczas kolejnej ciąży i połogu w badaniu dotyczącym pierwszego dziecka

Naszym celem było sprawdzenie hipotezy, zgodnie z którą nieródki, u których wystąpiło poronienie, mają zwiększone ryzyko wystąpienia depresji w późnej ciąży oraz w 1, 6 i 12 miesiącu po porodzie w porównaniu z kobietami bez poronienia w wywiadzie. Przeprowadziliśmy analizę wtórną podłużnego badania kohortowego First Baby Study i porównaliśmy 448 ciężarnych z poronieniami w wywiadzie z 2343 ciężarnymi bez historii poronienia pod kątem ryzyka wystąpienia depresji (wynik >12 w Edynburskiej Skali Depresji Poporodowej). . Do oszacowania ilorazów szans w każdym punkcie czasowym zastosowano modele regresji logistycznej, a do uzyskania szacunków w analizie podłużnej zastosowano uogólnione równania szacowania. Kobiety z poronieniami w wywiadzie nie częściej niż kobiety bez poronień uzyskiwały wynik w zakresie prawdopodobnej depresji w trzecim trymestrze lub w 6 lub 12 miesięcy po porodzie, ale były bardziej prawdopodobne w 1 miesiąc po porodzie, po uwzględnieniu czynników socjodemograficznych ( LUB 1,66, 95% CI 1,03–2,69). Kobiety z historią poronienia mogą być bardziej podatne na depresję w pierwszym miesiącu po porodzie niż kobiety bez wcześniejszego poronienia, ale wydaje się, że efekt ten nie utrzymuje się po tym okresie. Popieramy promocję świadomości tego problemu i zalecamy zaplanowanie badań mających na celu zidentyfikowanie czynników ryzyka, które mogą skłaniać kobietę z historią poronienia do większego ryzyka zachorowania na depresję.

883747

IL-1β, IL-4 i IL-12 kontrolują los wrodzonych komórek limfoidalnych grupy 2 w ludzkim zapaleniu dróg oddechowych w płucach

Wrodzone komórki limfoidalne grupy 2 (ILC2s) wydzielają cytokiny typu 2, które chronią przed pasożytami, ale mogą również przyczyniać się do różnych zapalnych chorób dróg oddechowych. Donosimy tutaj, że interleukina 1β (IL-1β) bezpośrednio aktywowała ludzkie ILC2 i że IL-12 indukowała konwersję tych aktywowanych ILC2 do ILC1 wytwarzających interferon-γ (IFN-γ), co zostało odwrócone przez IL-4. Plastyczność ILCs przejawiała się w chorych tkankach pacjentów z ciężką przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) lub przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych z polipami nosa (CRSwNP), które wykazywały odpowiednio sygnatury IL-12 lub IL-4 oraz akumulację ILC1 lub ILC2. Eozynofile były głównym źródłem komórkowym IL-4, co ujawniło wzajemne oddziaływanie między ILC2 wytwarzającymi IL-5 a eozynofilami wytwarzającymi IL-4. Proponujemy, że IL-12 i IL-4 kierują funkcjonalną tożsamością ILC2 i że ich brak równowagi powoduje utrwalenie stanu zapalnego typu 1 lub typu 2.

885056

Streszczenie

Aktywator RNA receptora steroidowego (SRA), jedyny znany koaktywator RNA, wzmaga transaktywację przez receptory jądrowe (NR). Zidentyfikowaliśmy wiązanie SLIRP (białko wiążące RNA SRA typu stem-loop) z funkcjonalną podstrukturą SRA, STR7. SLIRP ulega ekspresji w tkankach normalnych i nowotworowych, zawiera motyw rozpoznawania RNA (RRM), hamuje transaktywację NR w sposób zależny od SRA i RRM, wzmacnia działanie tamoksyfenu i moduluje asocjację SRC-1 z SRA. SHARP, korepresor zawierający RRM, również wiąże STR7, zwiększając represję za pomocą SLIRP. SLIRP łączy się z SKIP (Chr14q24.3), innym koregulatorem NR, i zmniejsza sygnalizację NR wzmacnianą przez SKIP. SLIRP jest rekrutowany do endogennych promotorów (pS2 i metalotioneiny), przy czym te ostatnie w sposób zależny od SRA, podczas gdy rekrutacja promotora NCoR jest zależna od SLIRP. Większość endogennego SLIRP znajduje się w mitochondriach. Nasze dane pokazują, że SLIRP moduluje transaktywację NR, sugerują, że może regulować funkcję mitochondriów i zapewniać mechanistyczny wgląd w interakcje między SRA, SLIRP, SRC-1 i NCoR.

888896

Naringenina hamuje wywołane alergenem zapalenie dróg oddechowych i reaktywność dróg oddechowych oraz hamuje aktywność NF-kappaB w mysim modelu astmy.

Naringenina, flawonoid, ma właściwości przeciwzapalne i immunomodulujące. Zbadaliśmy, czy naringenina może łagodzić wywołane alergenem zapalenie dróg oddechowych i jego możliwy mechanizm w mysim modelu astmy. Myszy uczulono i prowokowano albuminą jaja kurzego. Niektórym myszom podawano naringeninę przed prowokacją owoalbuminą. Oceniliśmy rozwój zapalenia dróg oddechowych i reaktywność dróg oddechowych. Interleukina (IL)4, IL13, ligand chemokiny (motyw C-C) (CCL)5 i CCL11 w płynie z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego i całkowite IgE w surowicy wykrywano metodą ELISA. Degradację IkappaBalpha i indukowaną syntazę tlenku azotu (iNOS) w płucach mierzono metodą Western blot. Zbadaliśmy również aktywność wiązania NF-kappaB za pomocą testu przesunięcia ruchliwości elektroforetycznej. Poziomy mRNA iNOS, CCL5 i CCL11 wykryto metodą PCR w czasie rzeczywistym. Naringenina osłabiała zapalenie dróg oddechowych wywołane albuminą jaja kurzego i reaktywność dróg oddechowych u myszy doświadczalnych. Myszy leczone naringeniną miały niższe poziomy IL4 i IL13 w płynie z płukania oskrzelowo-pęcherzykowego i niższe całkowite IgE w surowicy. Ponadto naringenina hamowała degradację płucną IkappaBalpha i aktywność wiązania DNA NF-kappaB. Poziomy CCL5, CCL11 i iNOS również uległy znacznemu obniżeniu. Wyniki wskazują, że naringenina może odgrywać rolę ochronną w procesie astmy. Za to zjawisko może odpowiadać hamowanie NF-kappaB i zmniejszona ekspresja jego genów docelowych.

919007

Ewolucja genów Foxa i ich rola w rozwoju i chorobie

Rodzina czynników transkrypcyjnych typu forkhead box (Fox), wywodząca się z jednokomórkowych eukariontów, rozrosła się z biegiem czasu poprzez wielokrotne powielanie, a czasem poprzez utratę genów, do ponad 40 członków u ssaków. Geny lisa ewoluowały, aby uzyskać wyspecjalizowaną funkcję w wielu kluczowych procesach biologicznych. Mutacje w genach Foxa mają głęboki wpływ na ludzkie choroby, powodując fenotypy tak różne, jak rak, jaskra i zaburzenia językowe. Podsumowujemy najistotniejsze cechy ewolucji rodziny genów Foxa i podkreślamy różnorodny wkład różnych podrodzin Foxa w procesy rozwojowe, od organogenezy po akwizycję mowy.

927561

Powstające struktury i dynamika kolonii komórkowych poprzez kontaktową inhibicję lokomocji

Komórki w tkankach mogą organizować się w szerokie spektrum struktur zgodnie z ich funkcją. Drastyczne zmiany organizacji, takie jak przejścia nabłonkowo-mezenchymalne lub tworzenie agregatów sferoidalnych, są często związane z morfogenezą tkanki lub progresją raka. Tutaj badamy organizację kolonii komórkowych za pomocą symulacji samonapędzających się cząstek z ogólnymi interakcjami podobnymi do komórek. Wzajemne oddziaływanie między miękkością komórek, adhezją komórka-komórka i kontaktowym hamowaniem lokomocji (CIL) daje struktury i dynamikę kolektywną obserwowaną w kilku istniejących fenotypach tkanek. Obejmują one regularne rozmieszczenie komórek, dynamiczne klastry komórek, sieci przypominające żel, kolektywnie migrujące monowarstwy i agregaty 3D. Podajemy przewidywania analityczne dla przejść między niespójnymi, kohezyjnymi i trójwymiarowymi układami komórek. Wyraźnie pokazujemy, w jaki sposób CIL zapewnia skuteczne odpychanie, które promuje rozpraszanie komórek, utrudniając w ten sposób tworzenie spójnych tkanek. Jednak w ciągłych monowarstwach CIL prowadzi do kolektywnego ruchu komórek, zapewnia rozciągające naprężenia międzykomórkowe i przeciwdziała wypychaniu komórek. Dlatego nasza praca podkreśla znaczącą rolę CIL w określaniu wyłaniających się struktur i dynamiki kolonii komórkowych.

928281

Niepowodzenie rozszczepienia komórki indukuje starzenie się tetraploidalnych komórek pierwotnych

Tetraploidalność może wynikać z różnych defektów mitotycznych lub rozszczepiania w komórkach ssaków, a dziedziczenie wielu centrosomów wywołuje aneuploidię, gdy komórki tetraploidalne kontynuują cykl. Zatrzymanie cyklu komórek tetraploidalnych jest zatem potencjalnie krytyczną kontrolą komórkową. Donosimy tutaj, że pierwotne fibroblasty zarodków szczurzych (REF52) i ludzkie fibroblasty napletka starzeją się w tetraploidzie G1 po niepowodzeniu rozszczepienia komórek wywołanym przez lek lub mały interferujący RNA (siRNA). W przeciwieństwie do tego, komórki nowotworowe REF52 i p53+/+ HCT116 transformowane antygenem T szybko stają się aneuploidalne poprzez kontynuowanie cyklu po niepowodzeniu rozszczepienia. Tetraploidalne komórki pierwotne szybko przechodzą w stan spoczynku, co określa utrata markera proliferacji Ki-67 i wskaźnika cyklu komórkowego opartego na ubikwitynacji fluorescencyjnej/gemininy markera późnego cyklu komórkowego. Zatrzymanie nie jest spowodowane uszkodzeniem DNA, ponieważ marker uszkodzenia DNA γ-H2AX pozostaje na poziomie kontrolnym po indukcji tetraploidalności. Zatrzymane komórki tetraploidalne w końcu stają się starzejące, co określa aktywność SA-β-galaktozydazy. Zatrzymanie tetraploidalne jest zależne od ekspresji p16 INK4a, ponieważ supresja siRNA p16 INK4a omija zatrzymanie tetraploidalne, umożliwiając pierwotnym komórkom przekształcenie się w aneuploid. Wnioskujemy, że tetraploidalne komórki pierwotne mogą starzeć się bez uszkodzenia DNA i że indukcja starzenia ma kluczowe znaczenie dla zatrzymania tetraploidalności.

935034

Śmierć komórki: znaczenie apoptozy.

Streszczenie wydawcy Klasyfikacja śmierci komórkowej może opierać się na kryteriach morfologicznych lub biochemicznych albo na okolicznościach jej wystąpienia. Obecnie nieodwracalna zmiana strukturalna jest jedynym jednoznacznym dowodem śmierci; biochemiczne wskaźniki śmierci komórki, które mają uniwersalne zastosowanie, muszą być precyzyjnie określone, a badania funkcji komórki lub zdolności reprodukcyjnej niekoniecznie rozróżniają stan śmierci od stanu uśpienia, z którego może być możliwe wyzdrowienie. Okazało się również wykonalne zaklasyfikowanie większości, jeśli nie wszystkich umierających komórek, do jednego lub drugiego z dwóch odrębnych i wyróżniających się wzorców zmian morfologicznych, które, ogólnie rzecz biorąc, występują w odmiennych, ale indywidualnie charakterystycznych okolicznościach. Jednym z tych wzorców jest obrzęk prowadzący do pęknięcia błon plazmatycznych i organelli oraz rozpuszczania zorganizowanej struktury – określany jako „martwica krzepnięcia”. „Wynika z uszkodzenia przez czynniki, takie jak toksyny i niedokrwienie, wpływa na komórki w grupach, a nie pojedynczo, i wywołuje wysiękowe zapalenie, gdy rozwija się in vivo. Drugi wzór morfologiczny charakteryzuje się kondensacją komórki z zachowaniem integralności organelli i tworzeniem wypukłości powierzchniowych, które oddzielają się jako globulki otoczone błoną; w tkankach są one fagocytowane i trawione przez rezydentne komórki, bez towarzyszącego stanu zapalnego.

935538

Mitochondrialne białko wiążące RNA GRSF1 lokalizuje się na granulkach RNA i jest wymagane do potranskrypcyjnej ekspresji genów mitochondrialnych.

Białka wiążące RNA są podstawą potranskrypcyjnej regulacji genów, koordynując przetwarzanie, przechowywanie i obsługę komórkowych RNA. Pokazujemy tutaj, że GRSF1, wcześniej zaangażowany w wiązanie i selektywną translację mRNA wirusa grypy, jest skierowany do mitochondriów, gdzie tworzy granulki, które kolokalizują się z ogniskami nowo zsyntetyzowanego mtRNA obok nukleoidów mitochondrialnych. GRSF1 preferencyjnie wiąże RNA podlegające transkrypcji z trzech sąsiadujących genów na lekkiej nici mtDNA, mRNA ND6 i długich niekodujących RNA dla cytb i ND5, z których każdy zawiera wiele sekwencji wiążących konsensus. Pośredniczone przez RNAi knockdown GRSF1 prowadzi do zmian w stabilności mitochondrialnego RNA, nieprawidłowego obciążenia mRNA i lncRNA na rybosomach mitochondrialnych i upośledzenia składania rybosomów. Skutkuje to specyficznym defektem syntezy białek i niepowodzeniem w składaniu normalnych ilości kompleksów fosforylacji oksydacyjnej. Dane te wskazują, że GRSF1 jest kluczowym regulatorem potranskrypcyjnej ekspresji genów mitochondrialnych.

946756

Identyfikacja i oczyszczanie białka o długości 62 000 daltonów, które wiąże się specyficznie z traktem polipirymidynowym intronów.

Białko o wielkości cząsteczkowej 62 000 daltonów (p62) wykryto w ekstraktach jądrowych komórek HeLa przez sieciowanie UV z prekursorami mRNA. p62 wiąże się specyficznie z traktem polipirymidynowym regionu miejsca składania 3' intronów. p62 oczyszczony do jednorodności wiąże szlak polipirymidynowy pre-mRNA. Wiązanie to nie wymaga dinukleotydu AG w miejscu splicingu 3'. Zmiany w szlaku polipirymidynowym, które zmniejszają wiązanie p62, powodują odpowiednie zmniejszenie wydajności tworzenia kompleksu U2 snRNP/pre-mRNA i splicingu. Białko p62 jest zatrzymywane w spliceosomie, gdzie pozostaje związane z pre-mRNA. Proponuje się, że to białko wiążące szlak polipirymidynowy (pPTB) jest kluczowym elementem w rozpoznawaniu miejsca splicingu 3' podczas splicingu.

947631

Endoskopia kapsułkowa w ostrym krwotoku z górnego odcinka przewodu pokarmowego: prospektywne badanie kohortowe.

TŁO I CELE BADANIA Endoskopia kapsułkowa może odgrywać rolę w ocenie pacjentów z ostrym krwotokiem z górnego odcinka przewodu pokarmowego na oddziale ratunkowym. PACJENCI I METODY Ocenie poddano osoby dorosłe z ostrym krwotokiem z górnego odcinka przewodu pokarmowego zgłaszane na izby przyjęć dwóch ośrodków akademickich. Pacjenci przyjmowali bezprzewodową kapsułę wideo, po której natychmiast wykonano aspirację zgłębnika nosowo-żołądkowego, a następnie ezofagogastroduodenoskopię (EGD). Porównaliśmy endoskopię kapsułkową z aspiracją zgłębnika nosowo-żołądkowego w celu określenia obecności krwi oraz z EGD w celu rozróżnienia źródła krwawienia, identyfikacji zmian trawiennych/zapalnych, bezpieczeństwa i satysfakcji pacjenta. WYNIKI Do badania włączono 49 pacjentów (32 mężczyzn, 17 kobiet; średni wiek 58,3 ± 19 lat), ale trzech pacjentów nie ukończyło endoskopii kapsułkowej, a pięciu nie tolerowało zgłębnika nosowo-żołądkowego. Krew w górnym odcinku przewodu pokarmowego była wykrywana istotnie częściej za pomocą endoskopii kapsułkowej (15/18 [83,3%]) niż za pomocą aspiracji zgłębnika nosowo-żołądkowego (6/18 [33,3%]; p = 0,035). Nie było istotnej różnicy w identyfikacji zmian trawiennych/zapalnych między endoskopią kapsułkową (27/40 [67,5%) a EGD (35/40 [87,5%); P = 0,10, OR 0,39 95% CI 0,11 – 1,15). Endoskopia kapsułkowa dotarła do dwunastnicy u 45/46 pacjentów (98%). Jeden pacjent (2,2%) miał samoograniczającą się duszność, a jeden (2,2%) kaszlał po spożyciu kapsułki. WNIOSKI W warunkach oddziału ratunkowego endoskopia kapsułkowa wydaje się możliwa i bezpieczna u osób z ostrym krwotokiem z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Endoskopia kapsułkowa identyfikuje krew w górnym odcinku przewodu pokarmowego, w tym dwunastnicy, istotnie częściej niż aspiracja zgłębnika nosowo-żołądkowego oraz identyfikuje zmiany zapalne, a także EGD. Endoskopia kapsułkowa może ułatwić selekcję pacjentów i wcześniejszą endoskopię, ale nie powinna być traktowana jako substytut EGD.

949309

Elektroporacja białka Cas9/sgRNA do wczesnych zygot przedjądrowych generuje mutanty niemozaikowe u myszy.

System CRISPR/Cas9 jest potężnym narzędziem do wyjaśniania ról genów w wielu różnych organizmach, w tym myszach. Aby otrzymać tą metodą genetycznie zmodyfikowane zarodki lub myszy, Cas9 mRNA i sgRNA są zwykle wprowadzane do zygot przez mikroiniekcję lub elektroporację. Jednak większość mutantów wygenerowanych tą metodą to genetyczna mozaika, złożona z kilku typów komórek niosących różne mutacje, co komplikuje analizę fenotypu w zarodkach założycielskich lub myszach. Aby uprościć analizę i wyjaśnić role genów zaangażowanych w procesy rozwojowe, potrzebna jest metoda wytwarzania mutantów niemozaikowych. Tutaj opracowaliśmy metodę generowania niemozaikowych zmutowanych embrionów myszy. Wprowadziliśmy białko Cas9 i sgRNA do zygot zapłodnionych in vitro (IVF) przez elektroporację, co umożliwiło edycję genomu przed pierwszą replikacją genomu myszy. W rezultacie wszystkie komórki mutanta nosiły ten sam zestaw mutacji. Metoda ta rozwiązuje problem mozaikowatości/złożoności alleli w zmutowanych zarodkach założycielskich lub myszach generowanych przez system CRIPSR/Cas9.

950306

Molekularna podstawa rozpoznawania i rozszczepiania docelowego RNA przez ludzki RISC

Kompleks wyciszający indukowany przez RNA (RISC) jest cząstką rybonukleoproteinową składającą się z jednoniciowego krótkiego interferującego RNA (siRNA) i endonukleolitycznie aktywnego białka Argonaute, zdolnego do cięcia mRNA komplementarnych do siRNA. Mechanizm, za pomocą którego RISC rozszczepia docelowy RNA, jest dobrze poznany, jednak pozostaje tajemnicą, w jaki sposób RISC znajduje docelowy RNA. Tutaj pokazujemy, zarówno in vitro, jak i in vivo, że dostępność miejsca docelowego koreluje bezpośrednio z wydajnością cięcia, pokazując, że RISC nie jest w stanie rozwinąć ustrukturyzowanego RNA. W trakcie rozpoznawania celu RISC przejściowo styka się niespecyficznie z jednoniciowym RNA i promuje przyłączanie siRNA-docelowego RNA. Co więcej, część 5' siRNA w RISC tworzy próg termodynamiczny, który determinuje stabilną asocjację RISC i docelowego RNA. Dlatego dostarczamy mechanistycznych spostrzeżeń, ujawniając cechy RISC i docelowych RNA, które są kluczowe dla osiągnięcia wydajności i specyficzności w interferencji RNA.

952111

Fibroblasty związane z rakiem (CAF) w mikrośrodowisku guza.

Fibroblasty związane z rakiem (CAF) są jednym z najważniejszych elementów mikrośrodowiska guza, które poprzez różne mechanizmy promuje wzrost i inwazję komórek rakowych. CAF wykazują wysoki stopień niejednorodności ze względu na ich różne pochodzenie; jednak zidentyfikowano wiele odrębnych cech morfologicznych i funkcji fizjologicznych CAF. Staje się jasne, że wzajemne oddziaływanie między komórkami nowotworowymi a CAF odgrywa kluczową rolę w progresji raka, a zrozumienie tej wzajemnej zależności ostatecznie umożliwi nam leczenie pacjentów z rakiem poprzez celowanie w CAF. W tym przeglądzie omówimy najnowsze odkrycia dotyczące roli CAF w onkogenezie i przerzutach, a także potencjalne implikacje terapeutyczne CAF.

970012

Ekspozycja na zimno promuje wzrost i niestabilność blaszki miażdżycowej poprzez lipolizę zależną od UCP1

Mechanizmy molekularne leżące u podstaw wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego związanego z przeziębieniem pozostają nieznane. Tutaj pokazujemy, że lipoliza inicjowana przez zimno, niezależna od przyjmowania pokarmu, znacząco zwiększyła poziomy małych pozostałości lipoproteiny o niskiej gęstości (LDL) w osoczu, prowadząc do przyspieszonego rozwoju zmian miażdżycowych u myszy. W dwóch genetycznych modelach myszy knockout (myszy z apolipoproteiną E(-/-) [ApoE(-/-)] i receptorem LDL(-/-) [Ldlr(-/-)]), utrzymująca się ekspozycja na zimno stymulowała wzrost blaszki miażdżycowej poprzez zwiększenie odkładanie lipidów. Ponadto u aklimatyzowanych na zimno myszy ApoE(-/-) i Ldlr(-/-) wykryto znaczny wzrost liczby komórek zapalnych i mikronaczyń związanych z płytkami, co prowadzi do niestabilności płytki. Usunięcie białka rozprzęgającego 1 (UCP1), kluczowego białka mitochondrialnego zaangażowanego w termogenezę w brunatnej tkance tłuszczowej (BAT), w szczepie ApoE(-/-) całkowicie chroniło myszy przed zmianami miażdżycowymi wywołanymi zimnem. Aklimatyzacja do zimna znacznie zmniejszyła poziomy adiponektyny w osoczu i ogólnoustrojowe dostarczanie myszy ApoE(-/-) chroniących adiponektynę przed rozwojem płytki. Odkrycia te dostarczają mechanistycznego wglądu w ryzyko sercowo-naczyniowe związane z niską temperaturą.

980008

Łagodna nadekspresja MeCP2 powoduje postępujące zaburzenie neurologiczne u myszy.

Mutacje w sprzężonym z chromosomem X białku wiążącym metyl-CpG 2 (MECP2), kodującym represor transkrypcji, powodują zespół Retta i szereg powiązanych zaburzeń neurorozwojowych. Ogromna większość mutacji związanych z chorobami człowieka to mutacje utraty funkcji, ale dokładnie jaki aspekt funkcji MeCP2 jest odpowiedzialny za te fenotypy pozostaje nieznany. Dokonaliśmy nadekspresji ludzkiego białka typu dzikiego u myszy transgenicznych przy użyciu dużego klonu genomowego zawierającego całe ludzkie locus MECP2. Szczegółowe badania neurobehawioralne i elektrofizjologiczne na linii transgenicznej MeCP2(Tg1), która wyraża MeCP2 na około 2-krotnie wyższym poziomie typu dzikiego, wykazały początek fenotypów około 10 tygodnia życia. Co zaskakujące, myszy te wykazywały zwiększoną zdolność uczenia się motorycznego i kontekstowego oraz zwiększoną plastyczność synaptyczną w hipokampie. Jednak po 20 tygodniach życia myszy te rozwinęły drgawki, stały się hipoaktywne i około 30% z nich zmarło do 1 roku życia. Dane te pokazują, że poziomy MeCP2 muszą być ściśle regulowane in vivo i że nawet łagodna nadekspresja tego białka jest szkodliwa. Ponadto wyniki te potwierdzają możliwość, że duplikacje lub mutacje polegające na przejęciu funkcji w MECP2 mogą leżeć u podstaw niektórych przypadków zaburzeń neurobehawioralnych o opóźnionym początku sprzężonych z chromosomem X.

980196

Sprzedaż alkoholu i ryzyko poważnego napadu

TŁO Alkohol jest przyczyną niezamierzonych obrażeń, takich jak wypadki samochodowe. Wcześniejsze badania dotyczące związku między spożywaniem alkoholu a urazami z użyciem przemocy ograniczały się do danych opartych na ankietach oraz przypadków z jednego ośrodka urazowego, bez odpowiedniej kontroli. Poza tymi ograniczeniami była niezdolność wcześniejszych badaczy do kompleksowego uchwycenia większości sprzedaży alkoholu. W Ontario większość alkoholu jest sprzedawana w punktach sprzedaży detalicznej prowadzonych przez władze prowincji, a szpitale są finansowane w ramach prowincjonalnego systemu opieki zdrowotnej. Oceniliśmy ryzyko hospitalizacji z powodu napaści w związku ze sprzedażą detaliczną alkoholu w Ontario. METODY I WNIOSKI Przeprowadziliśmy populacyjną analizę krzyżową wszystkich osób w wieku 13 lat i starszych hospitalizowanych z powodu napaści w Ontario od 1 kwietnia 2002 r. do 1 grudnia 2004 r. W dniu poprzedzającym hospitalizację każdego przypadku napaści ilość sprzedanego alkoholu w sklepie znajdującym się najbliżej domu ofiary porównano z ilością alkoholu sprzedaną w tym samym sklepie 7 dni wcześniej. Analiza warunkowej regresji logistycznej została wykorzystana do określenia związanego względnego ryzyka (RR) napaści na 1000 l wyższej dziennej sprzedaży alkoholu. Spośród 3212 osób przyjętych do szpitala z powodu napaści prawie 25% było w wieku od 13 do 20 lat, a 83% stanowili mężczyźni. Łącznie 1150 napaści (36%) dotyczyło użycia broni ostrej lub tępej, a 1532 (48%) miało miejsce podczas bójki lub walki bez broni. Na każde 1000 litrów więcej alkoholu sprzedanego w sklepie dziennie, względne ryzyko hospitalizacji z powodu napaści wynosiło 1,13 (95% przedział ufności [CI] 1,02-1,26). Ryzyko to było podwyższone dla mężczyzn (1,18, 95% CI 1,05-1,33), młodzieży w wieku od 13 do 20 lat (1,21, 95% CI 0,99-1,46) oraz mieszkańców miast (1,19, 95% CI 1,06-1,35). WNIOSKI Ryzyko stania się ofiarą poważnej napaści wzrasta wraz ze sprzedażą alkoholu, zwłaszcza wśród młodych mężczyzn z miast. Podobnie jak w celu zmniejszenia ryzyka prowadzenia pojazdu w stanie niepełnosprawności, należy rozważyć nowe metody zapobiegania przemocy związanej z alkoholem.

982650

miR-375 hamuje autofagię i zmniejsza żywotność komórek raka wątrobowokomórkowego w warunkach hipoksji.

TŁO I CELE Komórki nowotworowe przeżywają warunki hipoksji poprzez indukcję autofagii. Zbadaliśmy rolę mikroRNA (miRNA) w regulacji autofagii komórek raka wątrobowokomórkowego (HCC) w warunkach hipoksji. METODY Zastosowaliśmy metody zysku i utraty funkcji do oceny wpływu miRNA na autofagię w ludzkich liniach komórkowych HCC (Huh7 i Hep3B) w warunkach hipoksji. Autofagię oceniano ilościowo za pomocą analiz immunoblot, immunofluorescencji i transmisyjnej mikroskopii elektronowej oraz po inkubacji komórek z bafilomycyną A1. Użyliśmy testu reporterowego lucyferazy, aby potwierdzić powiązania między miRNA a ich celami. Przeanalizowaliśmy wzrost guzów heteroprzeszczepów HCC u myszy nagich. WYNIKI miR-375 był regulowany w dół w komórkach i tkankach HCC; hamował autofagię w warunkach hipoksji poprzez tłumienie konwersji LC3I do LC3II, a tym samym przepływu autofagicznego. Zdolność miR-375 do hamowania autofagii była niezależna od jego zdolności do regulowania zależnej od 3'-fosfoinozytydu kinazy białkowej-1-AKT-ssaczego celu sygnalizacji rapamycyny, ale zamiast tego obejmowała tłumienie ATG7, genu związanego z autofagią. miR-375 wiązał się bezpośrednio z przewidywanym miejscem w nieulegającym translacji regionie 3' ATG7. Regulacja w górę miR-375 lub regulacja w dół ATG7 hamowała autofagię mitochondrialną komórek HCC, zmniejszała eliminację uszkodzonych mitochondriów w warunkach niedotlenienia, zwiększała uwalnianie mitochondrialnych białek apoptotycznych i zmniejszała żywotność komórek HCC. U myszy, nowotwory z heteroprzeszczepu, które eksprymowały miR-375 miały mniej komórek autofagicznych, większe obszary martwicy i rosły wolniej niż guzy z komórek HCC, które eksprymowały niższe poziomy miR-375. WNIOSKI miR-375 hamuje autofagię poprzez zmniejszenie ekspresji ATG7 i upośledza żywotność komórek HCC w warunkach hipoksji w hodowli iu myszy. miRNA, które hamują autofagię komórek rakowych, mogą zostać opracowane jako terapeutyki.

984825

Profilowanie pseudourydyny ujawnia regulowaną pseudourydylację mRNA w komórkach drożdży i ludzi

Modyfikacje potranskrypcyjne nukleozydów RNA występują we wszystkich organizmach żywych. Pseudourydyna, najczęściej modyfikowany nukleozyd w niekodujących RNA, wzmacnia funkcję przenoszenia RNA i rybosomalnego RNA poprzez stabilizację struktury RNA. Wiadomo, że informacyjne RNA zawierają pseudourydynę, ale sztuczna pseudourydylacja dramatycznie wpływa na funkcję mRNA – zmienia kod genetyczny, ułatwiając niekanoniczne parowanie zasad w centrum dekodowania rybosomów. Jednak bez dowodów na naturalnie występującą pseudourydylacji mRNA, jej fizjologiczne znaczenie było niejasne. Poniżej przedstawiamy wszechstronną analizę pseudourydylacji w Saccharomyces cerevisiae i ludzkich RNA przy użyciu Pseudo-seq, metody rozpoznawania pseudourydyny obejmującej cały genom i pojedynczych nukleotydów. Pseudo-seq dokładnie identyfikuje znane miejsca modyfikacji, a także wiele nowych miejsc w niekodujących RNA i ujawnia setki miejsc pseudourydylacji w mRNA. Analiza genetyczna pozwoliła nam przypisać większość nowych miejsc modyfikacji do jednej z siedmiu konserwatywnych syntaz pseudourydyny, Pus1-4, 6, 7 i 9. Warto zauważyć, że większość pseudourydyn w mRNA jest regulowana w odpowiedzi na sygnały środowiskowe, takie jak brak składników odżywczych w głód drożdży i surowicy w komórkach ludzkich. Wyniki te sugerują mechanizm szybkiego i regulowanego przekształcenia kodu genetycznego poprzez indukowalne modyfikacje mRNA. Nasze odkrycia ujawniają nieoczekiwane role pseudourydylacji i dostarczają zasobów do identyfikacji celów syntaz pseudourydyny związanych z chorobami człowieka.

991137

Pochodzenie podzbiorów komórek T pamięci

Układ odpornościowy ewoluował poprzez ciągłe zwiększanie swojej złożoności, aby zapewnić gospodarzowi przewagę nad czynnikami zakaźnymi. Rozwój pamięci immunologicznej powoduje długotrwałą ochronę i wydłuża żywotność żywiciela. Generowanie podzbiorów komórek T pamięci o odrębnych właściwościach naprowadzających i funkcjonalnych zwiększa nasze zdolności obronne. Jednak związek rozwojowy podzbiorów komórek T pamięci jest przedmiotem debaty. W tym artykule Opinii, w świetle ostatnich wydarzeń, sugerujemy, że jest prawdopodobne, że populacja limfocytów T CD8+ pamięci wytworzonych w odpowiedzi na infekcję składa się z dwóch odrębnych linii genealogicznych.

991139

Różnicowa dystrybucja polimorfizmu pojedynczego nukleotydu IL28B.rs12979860 wśród egipskich pracowników służby zdrowia z komórkową odpowiedzią immunologiczną swoistą dla wirusa zapalenia wątroby typu C lub bez

Genotyp CC genu interleukiny (IL)-28B.rs12979860 został powiązany ze spontanicznym klirensem wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV) i odpowiedzią na leczenie. Dystrybucja i korelacja polimorfizmu pojedynczego nukleotydu IL28B.rs12979860 (SNP) z odpowiedziami komórkowymi (CMI) specyficznymi dla HCV wśród egipskich pracowników służby zdrowia (HCW) nie jest znana. Ustaliliśmy tę zależność u 402 pracowników służby zdrowia, którzy obsługują kohortę pacjentów z ~85% prewalencją HCV. Do badania włączono 402 pracowników ochrony zdrowia w czterech grupach: grupa 1 (n = 258), osoby seronegatywne z awiremią; grupa 2 (n = 25), osoby seronegatywne z wiremią; grupa 3 (n = 41), osoby z samoistnie ustąpionym zakażeniem HCV; oraz grupa 4 (n = 78), pacjenci z przewlekłym HCV. Wszystkich osobników przebadano pod kątem odpowiedzi CMI specyficznej dla HCV przy użyciu testu ELISpot z interferonem gamma (IFNγ) ex-vivo z dziewięcioma zachodzącymi na siebie 15-merowymi pulami peptydów HCV o genotypie 4a, odpowiadającymi wszystkim białkom HCV. Wszystkie osoby zostały przetestowane pod kątem IL28B.rs12979860 SNP za pomocą PCR w czasie rzeczywistym. CMI swoisty dla HCV wykazano u około 27% seronegatywnych pracowników POZ z awiremią (grupa 1), co sugeruje ustąpienie infekcji po ekspozycji na niski poziom na HCV. Częstość homozygotyczności allelu IL28B.rs12979860 C w czterech grupach wynosiła 49%, 48%, 49% i 23%, podczas gdy dla allelu T wynosiła odpowiednio 14%, 16%, 12 i 19%, co sugeruje różnice w rozkładzie wśród osób o różnym statusie HCV. Jak doniesiono, IL28B.rs12979860 przewidział wynik zakażenia HCV (p < 0,05), ale nie znaleźliśmy żadnego związku między genotypami IL28B a wynikiem odpowiedzi CMI swoistych dla HCV w czterech grupach (p > 0,05). Dane pokazują zróżnicowaną dystrybucję genotypu IL28B.rs12979860 wśród egipskich pracowników ochrony zdrowia o różnym statusie HCV i nie mogą przewidzieć wyniku odpowiedzi CMI specyficznych dla HCV.

994800

Gęstość i powinowactwo ligandu TCR określają obwodową indukcję Foxp3 in vivo

Ligacja receptora komórek T (TCR) jest wymagana do pozagrasicznego różnicowania regulatorowych komórek T typu forkhead box p3(+) (Foxp3(+)). Kilka linii dowodów wskazuje, że słaba stymulacja TCR sprzyja indukcji Foxp3 na obrzeżach; jednak pozostaje do ustalenia, w jaki sposób siła ligandu TCR wpływa na ten proces. Scharakteryzowaliśmy gęstość i powinowactwo ligandu TCR korzystne dla indukcji Foxp3 i stwierdziliśmy, że niska dawka silnego agonisty skutkowała maksymalną indukcją Foxp3 in vivo. Początkowa indukcja Foxp3 przez peptyd słabego agonisty może być wzmocniona przez przerwanie oddziaływań TCR-peptyd główny kompleks zgodności tkankowej (pMHC) lub zmianę dawki peptydu. Jednak doświadczenia z biegiem czasu ujawniły, że komórki Foxp3-dodatnie indukowane przez stymulację słabym agonistą są usuwane wraz z ich negatywnymi odpowiednikami Foxp3, podczas gdy komórki Foxp3-dodatnie indukowane przez niskie dawki silnego agonisty utrzymują się. Nasze wyniki sugerują, że łącznie siła, gęstość i czas trwania oddziaływań TCR liganda pMHC definiują skumulowaną ilość stymulacji TCR, która determinuje początkową indukcję obwodową Foxp3. Jednakże, w utrzymywaniu się indukowanych limfocytów T Foxp3(+), siła i gęstość ligandu TCR są niewymiennymi czynnikami, które wpływają na drogę do tolerancji obwodowej.

997143

Zakłócenia elektromagnetyczne pochodzące z identyfikacji radiowej wywołujące potencjalnie niebezpieczne incydenty w sprzęcie medycznym intensywnej opieki.

KONTEKST Zastosowania technologii autoidentyfikacji w opiece zdrowotnej, takich jak identyfikacja radiowa (RFID), zostały zaproponowane w celu poprawy bezpieczeństwa pacjentów, a także śledzenia i śledzenia sprzętu medycznego. Jednak nigdy nie zgłoszono zakłóceń elektromagnetycznych (EMI) przez RFID na urządzeniach medycznych. CEL Ocena i klasyfikacja incydentów EMI za pomocą RFID na sprzęcie intensywnej opieki. PROJEKT I USTAWIENIA Bez podłączenia pacjenta, EMI przez 2 systemy RFID (aktywny 125 kHz i pasywny 868 MHz) został oceniony w kontrolowanych warunkach w maju 2006 roku, w pobliżu 41 urządzeń medycznych (w 17 kategoriach, 22 różnych producentów) w Akademickie Centrum Medyczne, Uniwersytet w Amsterdamie, Amsterdam, Holandia. Ocena odbyła się zgodnie z międzynarodowym protokołem badań. Incydenty EMI zostały sklasyfikowane według skali zdarzeń niepożądanych wymagających intensywnej opieki medycznej jako niebezpieczne, znaczące lub lekkie. WYNIKI W 123 testach EMI (3 na urządzenie medyczne), RFID wywołało 34 incydenty EMI: 22 zostały sklasyfikowane jako niebezpieczne, 2 jako znaczące, a 10 jako lekkie. Pasywny sygnał RFID 868 MHz wywołał większą liczbę incydentów (26 incydentów w 41 testach EMI; 63%) w porównaniu z aktywnym sygnałem RFID 125 kHz (8 incydentów w 41 testach EMI; 20%); różnica 44% (95% przedział ufności, 27%-53%; P < 0,001). Pasywny sygnał RFID 868 MHz wywołał zakłócenia EMI w 26 urządzeniach medycznych, w tym 8, na które również miał wpływ aktywny sygnał RFID 125 kHz (26 na 41 urządzeń; 63%). Mediana odległości między czytnikiem RFID a urządzeniem medycznym we wszystkich incydentach EMI wynosiła 30 cm (zakres 0,1-600 cm). WNIOSKI W kontrolowanych warunkach nieklinicznych RFID wywołało potencjalnie niebezpieczne incydenty w urządzeniach medycznych. Wdrożenie RFID w środowisku intensywnej opieki powinno wymagać testów EMI na miejscu i aktualizacji międzynarodowych standardów.

1006165

Silne RNAi przez krótkie wyzwalacze RNA.

Interferencja RNA (RNAi) to mechanizm wyciszania genów, za pomocą którego kompleks rybonukleoproteinowy, kompleks wyciszający indukowany przez RNA (RISC) i dwuniciowy (ds) krótki interferujący RNA (siRNA) celują w komplementarny mRNA w celu rozszczepienie i późniejsza degradacja. Podczas gdy dłuższe dsRNA są endogennie przetwarzane do 21- do 24-nukleotydowych (nt) siRNA lub miRNA w celu wywołania wyciszania genów, badania RNAi w ludzkich komórkach zazwyczaj wykorzystują syntetyczne 19- do 20-nt dupleksy siRNA z 2-nt wystającymi końcami 3'- koniec obu pasm. W tym miejscu donosimy, że systematyczna synteza i analiza siRNA z delecjami w nici pasażerskiej i/lub prowadzącej ujawniła krótki wyzwalacz RNAi, 16-nt siRNA, który indukuje silne RNAi w ludzkich komórkach. Nasze wyniki wskazują, że minimalnym wymaganiem dla dsRNA do wyzwalania RNAi jest helisa w kształcie litery A w przybliżeniu 42 A z około 1,5 zwojami helikalnymi. 16-nt siRNA skuteczniej obniżał poziom mRNA i białek niż 19-nt siRNA, gdy celowano w endogenny gen CDK9, co sugeruje, że 16-nt siRNA jest silniejszym wyzwalaczem RNAi. Analiza kinetyczna in vitro kompleksu wyciszającego indukowanego RNA (RISC) zaprogramowanego w komórkach HeLa wskazuje, że 16-nt siRNA ma wyższą zdolność ładowania RISC niż 19-nt siRNA. Wyniki te sugerują, że składanie i aktywacja RISC podczas RNAi niekoniecznie wymaga 19-nt dupleksu siRNA i że 16-nt dupleksy można zaprojektować jako silniejsze wyzwalacze do indukowania RNAi.

1022115

W nieswoistym zapaleniu jelit zwiększa się liczba wrodzonych komórek limfoidalnych odpowiadających na IL-23

Wyniki badań eksperymentalnych i genetycznych podkreśliły rolę osi IL-23/IL-17 w patogenezie nieswoistego zapalenia jelit (IBD). Zapalenie wywołane przez IL-23 łączono przede wszystkim z komórkami Th17; jednakże ostatnio zidentyfikowaliśmy nową populację wrodzonych komórek limfoidalnych (ILC) u myszy, które wytwarzają IL-17, IL-22 i IFN-γ w odpowiedzi na IL-23 i pośredniczą w wrodzonym zapaleniu okrężnicy. Znaczenie populacji ILC w zdrowiu i chorobie człowieka jest obecnie słabo poznane. W tym badaniu przeanalizowaliśmy rolę ILC reagujących na IL-23 w jelicie ludzkim u pacjentów z grupy kontrolnej i IBD. Nasze wyniki pokazują zwiększoną ekspresję genów cytokin IL17A i IL17F związanych z Th17 wśród jelitowych komórek CD3⁻ w IBD. Ekspresja IL17A i IL17F jest ograniczona do ILC CD56⁻, podczas gdy IL-23 indukuje IL22 i IL26 w przedziale CD56⁺ ILC. Ponadto zaobserwowaliśmy znaczący i selektywny wzrost ILC CD127⁺CD56⁻ w zapalonym jelicie u pacjentów z chorobą Crohna (CD), ale nie u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Wyniki te wskazują, że ILC reagujące na IL-23 są obecne w jelicie człowieka i że zapalenie jelit w CD jest związane z selektywną akumulacją fenotypowo odmiennej populacji ILC charakteryzującej się ekspresją zapalnych cytokin. ILC mogą przyczyniać się do zapalenia jelit poprzez wytwarzanie cytokin, rekrutację limfocytów i organizację tkanki zapalnej i mogą stanowić nowy specyficzny tkankowo cel dla podtypów IBD.

1031534

Skalowanie wzorca grzbietowo-brzusznego przez zależną od rozmiaru degradację sygnałów organizatora Spemanna w zależności od rozmiaru zarodka

Organizator Spemanna odgrywa kluczową rolę we wzorcowaniu grzbietowo-brzusznym (DV) w zarodku płazów poprzez wydzielanie dyfundujących białek, takich jak Chordin, antagonista brzusznych białek morfogenetycznych kości (BMP). Wzór DV jest tak silny, że zarodek płazów z chirurgicznie usuniętą brzuszną połową może rozwinąć się w mniejszą, ale proporcjonalnie ukształtowaną larwę. Tutaj pokazujemy, że to silne wzorcowanie zależy od ułatwionej degradacji Chordin i wymaga ekspresji inhibitora Chordin-proteinazy Sizzled po przeciwnej stronie. Sizzled, który jest stabilny i dyfunduje szeroko wzdłuż osi DV, stabilizuje Chordin i rozszerza jego dystrybucję w kierunku brzusznym. Ta rozszerzona dystrybucja Chordina z kolei ogranicza zależną od BMP produkcję Sizzled, tworząc pętlę sprzężenia zwrotnego o szerokości osi dla kształtowania aktywności Chordina. Stosując testy bisekcji, pokazujemy, że degradacja chórdyn jest dynamicznie kontrolowana przez akumulację Sizzled sprzężoną z wielkością zarodka. Proponujemy model skalowania, który umożliwia proporcjonalne dostosowanie wzorca DV do wielkości osi zarodka.

1032372

Wzmocnienie przeciwnowotworowej odpowiedzi immunologicznej za pomocą epigenetycznych środków modyfikujących

Epigenetyczne wyciszanie genów związanych z odpornością jest uderzającą cechą genomu raka, która pojawia się w procesie onkogenezy. Zjawisko to wpływa na przetwarzanie i prezentację antygenu przez komórki nowotworowe i ułatwia unikanie nadzoru immunologicznego. Dalsza modulacja mikrośrodowiska guza przez zmienioną ekspresję immunosupresyjnych cytokin upośledza komórki prezentujące antygen i funkcję cytolitycznych komórek T. Potencjalne odwrócenie immunosupresji przez modulację epigenetyczną jest zatem obiecującym i wszechstronnym podejściem terapeutycznym do przywrócenia endogennego rozpoznawania immunologicznego i lizy guza. Badania przedkliniczne zidentyfikowały wiele elementów układu odpornościowego, które mogą być modulowane przez mechanizmy epigenetyczne i skutkować lepszą prezentacją antygenu, funkcją komórek efektorowych T i załamaniem mechanizmów supresorowych. Ostatnie badania kliniczne wykorzystują terapie epigenetyczne przed lub w połączeniu z terapiami immunologicznymi w celu poprawy wyników klinicznych.

1044552

Aktywacja receptora aktywowanego proteinazą 2 w ludzkiej chrząstce zwyrodnieniowej stawów reguluje w górę szlaki kataboliczne i prozapalne zdolne do wywoływania degradacji chrząstki: podstawowe badanie naukowe

Receptory aktywowane proteinazą (PAR) należą do rodziny receptorów sprzężonych z białkiem G. PAR są aktywowane przez cięcie zależne od seryny, generujące związany ligand aktywujący. Wykazano, że PAR-2 ​​bierze udział w szlakach zapalnych. Zbadaliśmy poziomy in situ i modulację PAR-2 ​​w ludzkiej chrząstce/chondrocytach z prawidłową chorobą i chorobą zwyrodnieniową stawów (OA). Ponadto oceniliśmy rolę PAR-2 ​​w syntezie głównych czynników katabolicznych w chrząstce OA, w tym metaloproteinazy (MMP)-1 i MMP-13 oraz mediatora zapalnego cyklooksygenazy 2 (COX-2), a także PAR -2-aktywowane szlaki sygnałowe w chondrocytach OA. Ekspresję PAR-2 ​​określono stosując reakcję łańcuchową polimerazy z odwrotną transkrypcją w czasie rzeczywistym i poziomy białek metodą immunohistochemiczną w chrząstce prawidłowej i OA. Modulację białka badano w eksplantach chrząstki OA traktowanych specyficznym peptydem aktywującym PAR-2 ​​(PAR-2-AP), SLIGKV-NH2 (1 do 400 μM), interleukiną 1 beta (IL-1β) (100 pg/ml) czynnik martwicy nowotworu alfa (TNF-α) (5 ng/ml), transformujący czynnik wzrostu beta-1 (TGF-β1) (10 ng/ml) lub inhibitory szlaku sygnałowego p38 (SB202190), MEK1/ 2 (kinaza kinazy białkowej aktywowanej mitogenami) (PD98059) i jądrowy czynnik kappa B (NF-κB) (SN50) i poziomy PAR-2 ​​określono immunohistochemicznie. Ścieżki sygnałowe analizowano na chondrocytach OA metodą Western blot przy użyciu specyficznych fosfo-przeciwciał przeciwko kinazie 1/2 regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (Erk1/2), p38, JNK (c-jun N-końcowa kinaza) i NF-κB w obecności lub brak PAR-2-AP i/lub IL-1β. Poziomy MMP i COX-2 indukowane przez PAR-2 ​​w chrząstce określano za pomocą immunohistochemii. PAR-2 ​​jest wytwarzany przez ludzkie chondrocyty i jest znacznie podwyższony w OA w porównaniu z normalnymi chondrocytami (odpowiednio p < 0,04 i p < 0,03). Poziomy receptorów były znacząco podwyższone przez IL-1β (p < 0,006) i TNF-α (p < 0,002), a także przez PAR-2-AP przy 10, 100 i 400 μM (p < 0,02) i były obniżone przez hamowanie p38. Po 48 godzinach inkubacji aktywacja PAR-2 ​​znacząco indukowała MMP-1 i COX-2 począwszy od 10 μM (oba p < 0,005) i MMP-13 przy 100 μM (p < 0,02), a także fosforylację Erk1/2 i p38 w ciągu 5 minut od inkubacji (p < 0,03). Chociaż nie statystycznie istotna, IL-1β wywierała dodatkowy wpływ na aktywację Erk1/2 i p38. To badanie po raz pierwszy dokumentuje funkcjonalne konsekwencje aktywacji PAR-2 ​​w ludzkiej chrząstce OA, identyfikuje p38 jako główny szlak sygnałowy regulujący jego syntezę i pokazuje, że specyficzna aktywacja PAR-2 ​​indukuje Erk1/2 i p38 w chondrocytach OA. Wyniki te sugerują, że PAR-2 ​​jest potencjalnym nowym celem terapeutycznym w leczeniu OA.

1049501

Zewnątrzkomórkowe pułapki neutrofili wzbogacone w utleniony mitochondrialny DNA są interferogenne i przyczyniają się do rozwoju choroby toczniopodobnej

Zewnątrzkomórkowe pułapki neutrofili (NET) są zaangażowane w autoimmunizację, ale sposób ich powstawania i ich rola w sterylnym zapaleniu pozostają niejasne. Kompleksy immunologiczne rybonukleoproteiny (RNP IC), induktory NETozy, wymagają mitochondrialnych reaktywnych form tlenu (ROS) do maksymalnej stymulacji NET. Po stymulacji neutrofili przez RNP IC, mitochondria ulegają hipopolaryzacji i przemieszczają się na powierzchnię komórki. Zewnątrzkomórkowe uwalnianie utlenionego mitochondrialnego DNA jest prozapalne in vitro, a po wstrzyknięciu go myszom stymuluje sygnalizację interferonu typu I (IFN) poprzez szlak zależny od czujnika DNA STING. Mitochondrialne ROS są również niezbędne do spontanicznej NETozy granulocytów o małej gęstości od osób z toczniem rumieniowatym układowym. Zaobserwowano to również u osób z przewlekłą chorobą ziarniniakową, u których brak aktywności oksydazy NADPH, ale nadal rozwija się autoimmunizacja i sygnatury IFN typu I. Zahamowanie mitochondrialnego ROS in vivo zmniejsza ciężkość choroby i odpowiedzi IFN typu I w mysim modelu tocznia. Razem odkrycia te podkreślają rolę mitochondriów w generowaniu nie tylko NET, ale także prozapalnego utlenionego mitochondrialnego DNA w chorobach autoimmunologicznych.

1065627

Sztywność mikrośrodowiskowa moduluje odpowiedzi na inhibitor kinazy tyrozynowej receptora HER2 lapatynib poprzez czynniki transkrypcyjne YAP i TAZ.

Sztywność jest biofizyczną właściwością macierzy zewnątrzkomórkowej, która moduluje funkcje komórkowe, w tym proliferację, inwazję i różnicowanie, a także może wpływać na odpowiedzi terapeutyczne. Trwałość terapeutyczna w leczeniu raka pozostaje problemem zarówno w przypadku chemioterapii, jak i leków ukierunkowanych na szlak, ale przyczyny tego nie są dobrze poznane. Postępowi nowotworu towarzyszą zmiany właściwości biofizycznych tkanki i zapytaliśmy, czy sztywność matrycy moduluje stany wrażliwości i oporności w odpowiedziach komórek raka piersi z amplifikacją HER2 na lapatynib, inhibitor kinazy ukierunkowany na HER2. Działanie antyproliferacyjne lapatynibu było odwrotnie proporcjonalne do modułu sprężystości podłoża adhezyjnego. Regulacja w dół mechanowrażliwych koaktywatorów transkrypcji YAP i TAZ, za pomocą siRNA lub drobnocząsteczkowego inhibitora YAP/TEAD werteporfiny, wyeliminowała zależną od modułu oporność na lapatynib. Zmniejszenie YAP in vivo u myszy również spowolniło wzrost wszczepionych guzów z amplifikacją HER2, wykazując tendencję do wzrastającej wrażliwości na lapatynib w miarę zmniejszania się YAP. W ten sposób zajmujemy się rolą sztywności w oporności i skuteczności terapii ukierunkowanej na szlak HER2 poprzez ramię mechanotransdukcji szlaku Hippo.

1067605

Efektywna wielkość populacji oraz wzorce ewolucji i zmienności molekularnej

Efektywna wielkość populacji, Ne, określa tempo zmian w składzie populacji spowodowanych dryfem genetycznym, czyli losowym próbkowaniem wariantów genetycznych w skończonej populacji. Ne ma kluczowe znaczenie w określaniu poziomu zmienności w populacji i skuteczności selekcji względem dryfu. W tym artykule dokonano przeglądu właściwości Ne w różnych sytuacjach o znaczeniu biologicznym oraz czynników, które na niego wpływają. W szczególności działanie selekcji oznacza, że ​​Ne zmienia się w obrębie genomu, a postępy w technikach genomicznych dają nowy wgląd w to, jak selekcja kształtuje Ne.

1068106

Czy dysregulacja emocjonalna jest częścią psychopatologii ADHD u dorosłych?

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest powszechnym schorzeniem w wieku dorosłym. Zaburzenie charakteryzuje się objawami nieuwagi, nadpobudliwości i impulsywności. Oprócz tych objawów dyskutuje się, czy objawy dysregulacji emocjonalnej mogą stanowić dodatkowy i lepszy opis psychopatologii ADHD. Ani obecne ICD-10 i DSM-IV, ani nadchodzące DSM-5 nie zawierają objawów dysregulacji emocjonalnej jako głównego aspektu ADHD. Kilku autorów (np. Wender 1995) opisuje ADHD dorosłych w bardziej zróżnicowany sposób i proponuje koncepcje zaburzenia, które uwzględniają subiektywne doświadczenia dorosłego pacjenta, wprowadzając symptomatologię objawów emocjonalnych. Badania empiryczne potwierdzają dostateczną wiarygodność i trafność tego wymiaru. Objawy dysregulacji emocjonalnej są możliwe do zdefiniowania i wydają się być odrębnymi czynnikami psychopatologii ADHD u dorosłych. Interwencje farmakologiczne i psychoterapeutyczne pomagają złagodzić tego typu objawy. Przegląd ten potwierdza decydującą rolę objawów emocjonalnych w symptomatologii ADHD, które powinny być poważnie brane pod uwagę w przyszłych badaniach.

1070920

Neuronowa podstawa apetytu regulowanego przez receptor melanokortyny-4

Neurony jądra łukowatego podwzgórza (ARC) z ekspresją proopiomelanokortyny (POMC) i peptydu związanego z agouti (AgRP) podlegają przeciwnej regulacji, odpowiednio, przez ubytek kalorii i koordynują stymulację i hamują homeostazę sytości. Ta bimodalność jest głównie podkreślana przez antagonistyczne działanie tych ligandów na niższe receptory melanokortyny-4 (MC4R) w jądrze przykomorowym podwzgórza (PVH). Chociaż populacja ta ma kluczowe znaczenie dla bilansu energetycznego, leżący u jej podstaw układ nerwowy pozostaje nieznany. Używając myszy wyrażających rekombinazę Cre w neuronach MC4R, demonstrujemy dwukierunkową kontrolę karmienia po aktywacji i hamowaniu neuronów PVH (MC4R) w czasie rzeczywistym i dalej identyfikujemy te komórki jako funkcjonalny wykładnik głodu wywołanego neuronami ARC (AgRP). Co więcej, ujawniamy, że w tej funkcji pośredniczy szlak PVH(MC4R)→lateralne jądro parabrachialne (LPBN). Aktywacja tego obwodu koduje pozytywną walencję, ale tylko u myszy o obniżonej kaloryczności. Tak więc nasycający i apetytywny charakter neuronów PVH(MC4R)→LPBN wspiera zasady redukcji popędu i podkreśla ten obwód jako obiecujący cel w opracowywaniu leków przeciw otyłości.

1071991

Odpowiedzi komórek T węzłów chłonnych pozwalają przewidzieć skuteczność żywych atenuowanych szczepionek SIV

Szczepionki z żywym atenuowanym małpim wirusem niedoboru odporności (SIV) (LAV) pozostają najskuteczniejszą ze wszystkich szczepionek w modelach HIV i AIDS naczelnych innych niż człowiek, jednak podstawa ich silnej ochrony pozostaje słabo poznana. Tutaj pokazujemy, że stopień ochrony za pośrednictwem LAV przed dożylną prowokacją SIVmac239 typu dzikiego silnie koreluje z wielkością i funkcją specyficznych dla SIV, zróżnicowanych efektorowo limfocytów T w węźle chłonnym, ale nie z odpowiedziami takich limfocytów T w krwi lub z innymi parametrami odporności komórkowej, humoralnej i wrodzonej. Odkryliśmy, że utrzymywanie ochronnych odpowiedzi komórek T jest związane z trwałą replikacją LAV w węźle chłonnym, która występuje prawie wyłącznie w pęcherzykowych limfocytach T pomocniczych. Tak więc, skuteczne LAV utrzymują specyficzne dla SIV komórki T oparte na tkance limfatycznej, efektorowo zróżnicowane, które przechwytują i tłumią wczesną amplifikację SIV typu dzikiego i, jeśli są obecne z wystarczającą częstotliwością, mogą całkowicie kontrolować i być może usuwać infekcję. uzasadnienie opracowania bezpiecznych, trwałych wektorów, które mogą wywoływać i utrzymywać takie reakcje.

1084062

Aktywacja receptorów serotoninowych 2C w neuronach dopaminy hamuje objadanie się u myszy

TŁO Sieci neuronowe regulujące napady objadania się pozostają do zidentyfikowania, a skuteczne metody leczenia napadowego objadania się są ograniczone. METODY Połączyliśmy podejścia neuroanatomiczne, farmakologiczne, elektrofizjologiczne, Cre-lox i chemogenetyczne, aby zbadać funkcje receptora 5-hydroksytryptaminy (5-HT) 2C (5-HT2CR) wyrażanego przez neurony dopaminowe (DA) w regulacji objadania zachowania żywieniowe u myszy. WYNIKI Pokazaliśmy, że 5-HT stymuluje aktywność neuronalną DA poprzez mechanizm, w którym pośredniczy 5-HT2CR, a aktywacja tego obwodu nerwowego 5-HT→DA śródmózgowia skutecznie hamuje zachowania przypominające objadanie się u myszy. Warto zauważyć, że leki 5-HT, w tym fluoksetyna, d-fenfluramina i lorkaseryna (selektywny agonista 5-HT2CR), działają na 5-HT2CR wyrażane przez neurony DA, hamując objadanie się u myszy. WNIOSKI Zidentyfikowaliśmy populację 5-HT2CR w neuronach DA jako jeden potencjalny cel terapii przeciw napadom objadania się i dostarczyliśmy przedkliniczne dowody, że agoniści 5-HT2CR mogą być stosowani w leczeniu napadowego objadania się.

1084345

Przywrócenie autofagii zależnej od białek opiekuńczych w starzejącej się wątrobie poprawia utrzymanie komórek i czynność wątroby

Autofagia za pośrednictwem białka opiekuńczego (CMA), selektywny mechanizm degradacji białek cytozolowych w lizosomach, przyczynia się do usuwania zmienionych białek w ramach komórkowych systemów kontroli jakości. Wcześniej stwierdziliśmy, że aktywność CMA zmniejsza się u starszych organizmów i sugerowaliśmy, że to niepowodzenie w usuwaniu komórek może przyczyniać się do akumulacji zmienionych białek, nieprawidłowej homeostazy komórkowej i ostatecznie utraty funkcjonalnej charakterystycznej dla starych organizmów. Aby określić, czy tym negatywnym cechom starzenia można zapobiec poprzez utrzymywanie skutecznej aktywności autofagicznej do późnego wieku, w niniejszej pracy skorygowaliśmy defekt CMA u starszych gryzoni. Wygenerowaliśmy model podwójnej myszy transgenicznej, w którym można modulować ilość receptora lizosomalnego dla CMA, którego liczebność, jak wcześniej wykazano, zmniejsza się wraz z wiekiem. Przeanalizowaliśmy w tym modelu konsekwencje zapobiegania zależnemu od wieku spadkowi liczebności receptorów u starszych gryzoni na poziomie komórkowym i narządowym. Pokazujemy tutaj, że aktywność CMA jest utrzymywana do późnego wieku, jeśli zapobiega się zmniejszeniu obfitości receptorów i że zachowanie aktywności autofagicznej wiąże się z niższą wewnątrzkomórkową akumulacją uszkodzonych białek, lepszą zdolnością do radzenia sobie z uszkodzeniami białek i poprawą funkcji narządów.

1102268

Przypadki i powtarzanie się umyślnych samookaleczeń leczonych szpitalnie: ustalenia z pierwszego na świecie krajowego rejestru

TŁO Samobójstwo to poważny problem zdrowia publicznego, w którym każdego roku na całym świecie umiera w wyniku samobójstwa prawie milion osób. Celowe samookaleczenie (DSH) jest pojedynczym najważniejszym czynnikiem ryzyka samobójstwa, jednak niewiele krajów dysponuje wiarygodnymi danymi na temat DSH. Opracowaliśmy krajowy rejestr DSH w Republice Irlandii w celu ustalenia częstości występowania DSH leczonego w szpitalu na poziomie krajowym oraz spektrum i wzorca prezentacji z DSH i powtórzeniami. METODY I USTALENIA W latach 2003-2009 Irlandzki Krajowy Rejestr Umyślnych Samookaleczeń zbierał dane dotyczące prezentacji DSH na wszystkich 40 oddziałach ratunkowych w kraju. Dane zostały zebrane przez przeszkolonych inspektorów ds. rejestracji danych przy użyciu standardowych metod ustalania i definiowania przypadków. Rejestr zarejestrował 75 119 prezentacji DSH obejmujących 48 206 osób. Całkowity współczynnik zapadalności spadł z 209 (95% CI: 205-213) na 100 000 w 2003 r. do 184 (95% CI: 180-189) na 100 000 w 2006 r. i ponownie wzrósł do 209 (95% CI: 204-213) na 100 000 w 2009 roku. Najbardziej znaczącymi rocznymi zmianami były następujące po sobie 10% wzrosty odsetka mężczyzn w 2008 i 2009 roku. Istniała znacząca zmienność w zależności od wieku, ze szczytowymi odsetkami u kobiet w grupie wiekowej 15-19 lat (620 (95% CI: 605 -636) na 100 000), a u mężczyzn w wieku 20-24 lata (427 (95% CI: 416-439) na 100 000). Częstość powtórzeń różniła się znacznie w zależności od wieku, metody samookaleczenia i liczby poprzednich epizodów. WNIOSKI Dane populacyjne dotyczące DSH leczonego w szpitalu stanowią ważny wskaźnik obciążenia chorobami psychicznymi i ryzykiem samobójstwa w społeczności. Wzrost wskaźnika DSH u irlandzkich mężczyzn w 2008 i 2009 roku zbiegł się w czasie z nadejściem recesji gospodarczej w Irlandii. Odkrycia podkreślają potrzebę opracowania skutecznych interwencji w celu zmniejszenia częstości powtarzania DSH jako kluczowego priorytetu dla systemów opieki zdrowotnej.

1103795

Powszechny mechanizm śmierci komórkowej wywołanej przez antybiotyki bakteriobójcze

Klasyfikacja mechanizmów działania antybiotyków opiera się na interakcji lek-cel oraz na tym, czy wynikające z tego zahamowanie funkcji komórek jest śmiertelne dla bakterii. Tutaj pokazujemy, że trzy główne klasy antybiotyków bakteriobójczych, niezależnie od interakcji lek-cel, stymulują wytwarzanie wysoce szkodliwych rodników hydroksylowych w bakteriach Gram-ujemnych i Gram-dodatnich, które ostatecznie przyczyniają się do śmierci komórki. W przeciwieństwie do tego pokazujemy również, że leki bakteriostatyczne nie wytwarzają rodników hydroksylowych. Wykazujemy, że mechanizm tworzenia rodników hydroksylowych indukowany przez antybiotyki bakteriobójcze jest końcowym produktem szlaku śmierci oksydacyjnej komórek obejmującej cykl kwasów trikarboksylowych, przejściową deplecję NADH, destabilizację klastrów żelazo-siarka i stymulację reakcji Fentona. Nasze wyniki sugerują, że wszystkie trzy główne klasy leków bakteriobójczych mogą być wzmacniane przez celowanie w systemy bakteryjne, które naprawiają uszkodzenia rodników hydroksylowych, w tym białka zaangażowane w wyzwalanie odpowiedzi na uszkodzenie DNA, np. RecA.

1122198

Zwiększona miażdżyca u myszy rekonstytuowanych makrofagami zerowymi apolipoproteiny E.

Komórki piankowate pochodzące z makrofagów wykazują obfitą ekspresję apolipoproteiny E (apoE) w zmianach miażdżycowych. Aby zbadać fizjologiczną rolę wydzielania apoE przez makrofagi w miażdżycy, przeszczep szpiku kostnego został wykorzystany do odtworzenia myszy C57BL/6 z makrofagami, które były typu zerowego lub typu dzikiego dla genu apoE. Po 13 tygodniach na diecie miażdżycogennej, myszy C57BL/6 rekonstytuowane szpikem zerowym apoE rozwinęły 10-krotnie więcej miażdżycy niż kontrole przy braku znaczących różnic w poziomach cholesterolu w surowicy lub profilach lipoproteinowych. Ekspresja ApoE była nieobecna w komórkach piankowatych pochodzących z makrofagów myszy C57BL/6 odtworzonych w szpiku zerowym apoE. Zatem brak ekspresji apoE przez makrofagi sprzyja tworzeniu komórek piankowatych. Dane te potwierdzają ochronną rolę ekspresji apoE przez makrofagi we wczesnej aterogenezie.