Datasets:

clarin-knext

/

nfcorpus-pl

like 0

MED-1257

Białko i choroba wieńcowa serca: rola różnych źródeł białka.

Białko mięsa wiąże się ze wzrostem ryzyka chorób serca. Ostatnie dane wykazały, że białko mięsa wydaje się być związane z przyrostem masy ciała w ciągu 6,5 roku, z przyrostem o 1 kg na 125 g mięsa dziennie. W badaniu Nurses' Health Study diety o niskiej zawartości czerwonego mięsa, zawierające orzechy, niskotłuszczowe produkty mleczne, drób lub ryby wiązały się z 13% do 30% niższym ryzykiem CHD w porównaniu z dietami bogatymi w mięso. Diety niskowęglowodanowe bogate w białko zwierzęce wiązały się z 23% wyższą śmiertelnością całkowitą, podczas gdy diety niskowęglowodanowe bogate w białko roślinne wiązały się z 20% niższą całkowitą śmiertelnością. Ostatnie interwencje sojowe zostały ocenione przez American Heart Association i stwierdzono, że są one związane tylko z niewielkim obniżeniem poziomu cholesterolu LDL. Chociaż spożycie nabiału wiązało się z niższą wagą i niższą opornością na insulinę oraz zespołem metabolicznym, jedyna długoterminowa (6-miesięczna) interwencja nabiału przeprowadzona do tej pory nie wykazała wpływu na te parametry.

MED-1258

Efekt połączenia steroli roślinnych, białka sojowego, lepkich włókien i migdałów w leczeniu hipercholesterolemii.

Obniżenie poziomu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) wynika z diety zawierającej migdały lub diety o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych lub wysokiej zawartości błonnika lepkiego, białek sojowych lub steroli roślinnych. Dlatego połączyliśmy wszystkie te interwencje w jedną dietę (dieta portfelowa), aby określić, czy można osiągnąć redukcję cholesterolu w stopniu podobnym do obserwowanych w ostatnich badaniach ze statynami, które zmniejszały liczbę incydentów sercowo-naczyniowych. Dwadzieścia pięć osób z hiperlipidemią stosowało dietę portfelową (n=13), bardzo ubogą w tłuszcze nasycone i bogatą w sterole roślinne (1,2 g/1000 kcal), białko sojowe (16,2 g/1000 kcal), błonnik lepki (8,3 g/ 1000 kcal) i migdałów (16,6 g/1000 kcal) lub dieta o niskiej zawartości tłuszczów nasyconych (n=12) oparta na pełnoziarnistych płatkach zbożowych i niskotłuszczowych produktach mlecznych. Krew na czczo, ciśnienie krwi i masę ciała pobrano w 0, 2 i 4 tygodniu każdej fazy. LDL-C został zredukowany o 12,1% +/- 2,4% (P<0,001) na diecie niskotłuszczowej i o 35,0% +/- 3,1% (P<0,001) na diecie portfelowej, co również zmniejszyło ten wskaźnik LDL-C do cholesterolu o wysokiej gęstości (HDL-C) znacząco (30,0% +/- 3,5%; P<0,001). Zarówno zmniejszenie stężenia LDL-C, jak i LDL:HDL-C było znacznie niższe na diecie portfelowej niż na diecie kontrolnej (odpowiednio P<0,001 i P<0,001). Średnia utrata masy ciała była podobna na diecie testowej i kontrolnej (odpowiednio 1,0 kg i 0,9 kg). Nie zaobserwowano różnicy w ciśnieniu krwi, HDL-C, triglicerydach w surowicy, lipoproteinie(a) [Lp(a)] ani stężeniach homocysteiny między dietami. Łączenie wielu produktów spożywczych i składników żywności w jednym portfelu dietetycznym może obniżyć poziom LDL-C podobnie jak statyny, a tym samym zwiększyć potencjalną skuteczność terapii dietetycznej.

MED-1259

Spożywanie jagód z wysokowęglowodanowym, niskotłuszczowym śniadaniem zmniejsza poposiłkowe markery utleniania w surowicy.

Staraliśmy się ustalić, czy spożywanie jagód może zmniejszyć poposiłkowe utlenianie podczas spożywania typowego śniadania o wysokiej zawartości węglowodanów i niskiej zawartości tłuszczu. Uczestnicy (nr 14) otrzymywali każdy z trzech zabiegów w ciągu 3 tygodni w układzie naprzemiennym. Leczenie składało się z wysokiej dawki borówki (75 g), niskiej dawki borówki (35 g) i kontroli (zawartość kwasu askorbinowego i cukru odpowiadająca wysokiej dawce borówki). Zdolność absorpcji rodników tlenowych w surowicy (ORAC), utlenianie lipoprotein w surowicy (LO) oraz askorbinian, moczan i glukozę w surowicy mierzono na czczo oraz 1, 2 i 3 godziny po spożyciu próbki. Średni ORAC w surowicy był znacząco wyższy w grupie 75 g niż w grupie kontrolnej podczas pierwszych 2 godzin po posiłku, podczas gdy opóźnienie LO w surowicy wykazywało istotną tendencję w ciągu 3 godzin dla obu dawek borówki. Zmiany askorbinianu, moczanu i glukozy w surowicy nie różniły się istotnie między grupami. Według naszej wiedzy jest to pierwszy raport, który wykazał, że zwiększonej zdolności antyoksydacyjnej surowicy nie można przypisać zawartości fruktozy lub askorbinianu w jagodach. Podsumowując, praktycznie nadająca się do spożycia ilość jagód (75 g) może zapewnić statystycznie istotną ochronę oksydacyjną in vivo po wysokowęglowodanowym i niskotłuszczowym śniadaniu. Chociaż nie testowano bezpośrednio, jest prawdopodobne, że skutki są spowodowane związkami fenolowymi, bezpośrednio lub pośrednio, ponieważ są one główną rodziną związków w jagodach o potencjalnej aktywności bioaktywnej.

MED-1261

„Katalityczne” dawki fruktozy mogą korzystnie wpływać na kontrolę glikemii bez szkody dla kardiometabolicznych czynników ryzyka: mała metaanaliza randomizowanych kontrolowanych badań żywieniowych

Wbrew obawom, że fruktoza może mieć niekorzystny wpływ na metabolizm, istnieją dowody, że małe, „katalityczne” dawki (≤ 10 g/posiłek) fruktozy zmniejszają odpowiedź glikemiczną na posiłki o wysokim indeksie glikemicznym u ludzi. Aby ocenić długoterminowe skutki „katalitycznych” dawek fruktozy, przeprowadziliśmy metaanalizę kontrolowanych badań żywieniowych. Przeszukaliśmy MEDLINE, EMBASE, CINAHL i Cochrane Library. Analizy obejmowały wszystkie kontrolowane próby żywienia ≥ 7 dni z „katalitycznymi” dawkami fruktozy (≤ 36 g/dobę) w wymianie izoenergetycznej na inne węglowodany. Dane zebrano ogólną metodą odwrotnej wariancji przy użyciu modeli efektów losowych i wyrażono jako średnie różnice (MD) z 95% CI. Niejednorodność oceniano za pomocą statystyki Q i określano ilościowo za pomocą I2. Metodologiczna Punktacja Jakości Heylanda oceniała jakość badań. W sumie sześć prób żywieniowych (liczba 118) spełniło kryteria kwalifikowalności. „Katalityczne” dawki fruktozy istotnie obniżyły HbA1c (MD – 0,40, 95% CI – 0,72, – 0,08) i glikemię na czczo (MD – 0,25, 95% CI – 0,44, – 0 07). Korzyść tę zaobserwowano przy braku niekorzystnego wpływu na insulinę na czczo, masę ciała, TAG lub kwas moczowy. Analizy podgrup i wrażliwości wykazały dowody na modyfikację efektu w określonych warunkach. Mała liczba prób i ich stosunkowo krótki czas trwania ograniczają siłę wniosków. Podsumowując, ta niewielka metaanaliza pokazuje, że „katalityczne” dawki fruktozy (≤ 36 g/d) mogą poprawić kontrolę glikemii bez niekorzystnego wpływu na masę ciała, TAG, insulinę i kwas moczowy. Aby potwierdzić te wyniki, potrzebne są większe, dłuższe (≥ 6 miesięcy) badania z użyciem „katalitycznej” fruktozy.

MED-1262

Wpływ ograniczenia owoców na kontrolę glikemii u pacjentów z cukrzycą typu 2 – badanie z randomizacją

Informacje ogólne Terapia żywieniowa jest uznawana za ważną opcję leczenia cukrzycy typu 2. Większość wytycznych zaleca stosowanie diety z dużą ilością pokarmów bogatych w błonnik, w tym owoców. Opiera się to na wielu pozytywnych wpływach owoców na zdrowie człowieka. Jednak niektórzy pracownicy służby zdrowia obawiają się, że spożycie owoców ma negatywny wpływ na kontrolę glikemii i dlatego zalecają ograniczenie spożycia owoców. Nie znaleźliśmy żadnych badań dotyczących tego ważnego pytania klinicznego. Celem było zbadanie, czy zalecenia dotyczące ograniczenia spożycia owoców przez pacjentów z cukrzycą typu 2 wpływają na HbA1c, masę ciała, obwód talii i spożycie owoców. Metody Była to otwarta, randomizowana, kontrolowana próba z dwiema równoległymi grupami. Pierwszorzędowym wynikiem była zmiana HbA1c w ciągu 12 tygodni interwencji. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do jednej z dwóch interwencji; terapia żywieniowa + porada spożywania co najmniej dwóch owoców dziennie (wysokoowocowe) lub terapia żywieniowa medyczna + rada spożywania nie więcej niż dwóch owoców dziennie (uboga w owoce). Wszyscy uczestnicy odbyli dwie konsultacje z zarejestrowanym dietetykiem. Spożycie owoców było zgłaszane samodzielnie na podstawie 3-dniowych rejestrów owoców i przypomnień żywieniowych. Wszystkie oceny zostały wykonane zgodnie z zasadą „zamiaru leczenia”. Wyniki Badana populacja składała się z 63 mężczyzn i kobiet z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 2. Wszyscy pacjenci ukończyli badanie. Grupa o wysokiej zawartości owoców zwiększyła spożycie owoców o 125 gramów (CI 95%; 78 do 172), a grupa o niskiej zawartości owoców zmniejszyła spożycie o 51 gramów (CI 95%; -18 do -83). HbA1c obniżyła się w obu grupach bez różnicy między grupami (różnica: 0,19%, CI 95%; -0,23 do 0,62). Obie grupy zmniejszyły masę ciała i obwód talii, jednak nie było różnicy między grupami. Wnioski Zalecenie ograniczenia spożycia owoców w ramach standardowej terapii żywieniowej u pacjentów z nadwagą i nowo rozpoznaną cukrzycą typu 2 skutkowało spożywaniem mniejszej ilości owoców. Nie miało to jednak wpływu na HbA1c, utratę masy ciała ani obwód talii. Zalecamy, aby nie ograniczać spożycia owoców u pacjentów z cukrzycą typu 2. Rejestracja próbna http://www.clinicaltrials.gov; Identyfikator: NCT01010594.

MED-1265

Toksyczność synergistyczna neurotoksyn środowiskowych metylortęci i β-N-metyloamino-L-alaniny.

Określenie czynników środowiskowych związanych z chorobami neurodegeneracyjnymi było nieuchwytne. W tę rolę zaangażowano zarówno metylortęć, jak i β-N-metyloamino-L-alaninę (BMAA). Ekspozycja pierwotnych kultur korowych na te związki niezależnie indukowała neurotoksyczność zależną od stężenia. Co ważne, stężenia BMAA (10-100 μM), które same nie powodowały toksyczności, nasilały toksyczność metylortęci (3 μM). Ponadto stężenia BMAA i metylortęci, które same nie miały wpływu na główny komórkowy antyoksydant glutation, razem obniżały poziom glutationu. Co więcej, połączona toksyczność metylortęci i BMAA została osłabiona przez przenikającą komórkę formę glutationu, ester monoetylowy glutationu. Wyniki wskazują na synergistyczne toksyczne działanie neurotoksyn środowiskowych BMAA i metylortęci oraz na to, że oddziaływanie zachodzi na poziomie zubożenia glutationu.

MED-1266

Beta-N-metyloamino-L-Alanina toksyna pochodzenia sinicowego i stwardnienie zanikowe boczne

Istnieje coraz więcej dowodów sugerujących, że czynniki środowiskowe odgrywają główną rolę w rozwoju chorób neurodegeneracyjnych, takich jak ALS (stwardnienie zanikowe boczne). Aminokwas niebiałkowy beta-N-metyloamino-L-alanina (BMAA) został po raz pierwszy powiązany z wysoką częstością występowania zespołu stwardnienia zanikowego bocznego/parkinsonizmu otępiennego (ALS/PDC) na wyspie Guam i został uznany za potencjalny czynnik środowiskowy w ALS, chorobie Alzheimera i innych chorobach neurodegeneracyjnych. BMAA ma szereg toksycznych efektów na neurony ruchowe, w tym bezpośrednie działanie agonistyczne na receptory NMDA i AMPA, indukcję stresu oksydacyjnego i zubożenie glutationu. Jako aminokwas niebiałkowy istnieje również duże prawdopodobieństwo, że BMAA może powodować nieprawidłowe fałdowanie białek wewnątrzneuronowych, cechę charakterystyczną neurodegeneracji. Chociaż brakuje zwierzęcego modelu ALS indukowanego przez BMAA, istnieją istotne dowody na poparcie związku między tą toksyną a ALS. Konsekwencje odkrycia środowiskowego wyzwalacza ALS są ogromne. W tym artykule omawiamy historię, ekologię, farmakologię i kliniczne konsekwencje tej wszechobecnej toksyny pochodzącej z sinic.

MED-1267

Od okładki: Przenoszenie neurotoksyny cyjanobakterii w umiarkowanym ekosystemie wodnym sugeruje drogi narażenia ludzi

Sugerowano, że β-metyloamino-L-alanina (BMAA), neurotoksyczny aminokwas niebiałkowy wytwarzany przez większość cyjanobakterii, jest przyczyną wyniszczających chorób neurodegeneracyjnych na wyspie Guam na Oceanie Spokojnym. Ponieważ cyjanobakterie są szeroko rozpowszechnione na całym świecie, postawiliśmy hipotezę, że BMAA może występować i ulegać bioakumulacji w innych ekosystemach. W tym miejscu pokazujemy, w oparciu o niedawno opracowaną metodę ekstrakcji i HPLC-MS/MS oraz długoterminowe monitorowanie BMAA w populacjach sinic umiarkowanego ekosystemu wodnego (Morze Bałtyckie, 2007-2008), że BMAA jest biosyntetyzowany przez dominujące gatunki sinic. masywne zakwity powierzchniowe tego akwenu. BMAA stwierdzono również w wyższych stężeniach w organizmach o wyższym poziomie troficznym, które bezpośrednio lub pośrednio żywią się sinicami, takimi jak zooplankton i różne kręgowce (ryby) i bezkręgowce (małże, ostrygi). Uwzględniono gatunki ryb pelagicznych i bentosowych wykorzystywanych do spożycia przez ludzi. Najwyższe poziomy BMAA wykryto w mięśniach i mózgach ryb przydennych. Odkrycie regularnej biosyntezy neurotoksyny BMAA w dużym ekosystemie wodnym strefy umiarkowanej w połączeniu z możliwością jej przenoszenia i bioakumulacji w głównych sieciach pokarmowych, z których część kończy się spożyciem przez ludzi, jest alarmujące i wymaga uwagi.

MED-1268

Łączenie ekspozycji β-metyloamino-L-alaniny ze sporadycznym stwardnieniem zanikowym bocznym w Annapolis, MD.

Większość przypadków stwardnienia zanikowego bocznego (ALS) występuje sporadycznie. W grę wchodzą niektóre czynniki środowiskowe, w tym beta-metyloamino-L-alanina (BMAA), neurotoksyna wytwarzana przez cyjanobakterie. Badanie to miało na celu identyfikację środowiskowych czynników ryzyka wspólnych dla trzech sporadycznych pacjentów z ALS, którzy mieszkali w Annapolis w stanie Maryland w USA i rozwinęli chorobę w stosunkowo krótkim czasie i w bliskiej odległości od siebie. Zastosowano kwestionariusz do identyfikacji potencjalnych czynników ryzyka ALS wśród kohorty pacjentów. Jednym ze wspólnych czynników wśród pacjentów z ALS było częste spożywanie niebieskiego kraba. Próbki niebieskiego kraba z lokalnego rynku rybnego pacjentów zostały przetestowane pod kątem BMAA przy użyciu LC-MS/MS. W tych niebieskich krabach z Zatoki Chesapeake zidentyfikowano BMAA. Doszliśmy do wniosku, że obecność BMAA w sieci pokarmowej Zatoki Chesapeake i spożycie przez całe życie niebieskiego kraba skażonego BMAA może być częstym czynnikiem ryzyka sporadycznego ALS u wszystkich trzech pacjentów. Copyright © 2013 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1271

Ekspozycja dietetyczna na BMAA w grupie stwardnienia zanikowego bocznego z południowej Francji

Podejrzewa się, że narażenie z dietą na cyjanotoksynę BMAA jest przyczyną stwardnienia zanikowego bocznego na wyspach zachodniego Pacyfiku. W Europie i Ameryce Północnej toksynę tę zidentyfikowano w środowisku morskim skupisk stwardnienia zanikowego bocznego, ale do tej pory opisano tylko kilka ekspozycji z dietą. Cele Naszym celem było zidentyfikowanie skupiska(ów) stwardnienia zanikowego bocznego w dystrykcie Hérault, dystrykcie przybrzeżnym z południowej Francji i przeszukanie w zidentyfikowanym obszarze(ach) pod kątem istnienia potencjalnego źródła dietetycznego BMAA. Metody Przestrzenno-czasową analizę skupień przeprowadzono w dystrykcie, biorąc pod uwagę wszystkie przypadki stwardnienia zanikowego bocznego zidentyfikowane w latach 1994-2009 przez nasz ośrodek ekspercki. Zbadaliśmy obszar skupiska z seryjnymi kolekcjami ostryg i małży, które następnie analizowano na ślepo pod kątem stężeń BMAA. Wyniki Znaleźliśmy jedno znaczące skupisko stwardnienia zanikowego bocznego (p = 0,0024), otaczające lagunę Thau, najważniejszy obszar produkcji i konsumpcji skorupiaków wzdłuż francuskiego wybrzeża Morza Śródziemnego. BMAA zidentyfikowano w małżach (1,8 µg/g do 6,0 µg/g) i ostrygach (0,6 µg/g do 1,6 µg/g). Najwyższe stężenia BMAA zmierzono latem, kiedy to odnotowano najwyższe liczebności pikocyjanobakterii. Wnioski Chociaż nie jest możliwe ustalenie bezpośredniego związku między spożyciem skorupiaków a istnieniem tego skupiska ALS, wyniki te dodają nowe dane do potencjalnego związku BMAA ze sporadycznym stwardnieniem zanikowym bocznym, jednym z najpoważniejszych zaburzeń neurodegeneracyjnych.

MED-1272

Zespół stwardnienia zanikowego bocznego w New Hampshire: możliwa rola zakwitów toksycznych sinic.

Cyjanobakterie wytwarzają wiele neurotoksyn, w tym beta-metyloamino-L-alaninę (BMAA), którą lubi się w stwardnieniu zanikowym bocznym (ALS) i chorobie neurodegeneracyjnej. Szereg przypadków ALS zdiagnozowano wśród mieszkańców Enfield w stanie NH, miasta obejmującego jezioro z historią zakwitów glonów sinicowych. Aby zbadać związek między toksycznymi zakwitami sinic w New Hampshire a rozwojem ALS, przeanalizowaliśmy dane z naszej instytucji i innych baz danych społeczności, aby uzyskać informacje demograficzne na temat pacjentów, u których zdiagnozowano ALS w Nowej Anglii. Zidentyfikowaliśmy dziewięciu pacjentów z ALS, którzy mieszkali w pobliżu jeziora Mascoma w Enfield w stanie NH. Sugerujemy, że wysoka częstość występowania ALS w tej potencjalnej grupie może być bezpośrednio związana z przewlekłą ekspozycją na neurotoksyny sinicowe, takie jak BMAA. Możliwe drogi narażenia na toksyny obejmują wdychanie toksyn w aerozolu, spożywanie ryb lub spożywanie wody z jeziora. Dalsze badania, w tym analiza tkanki mózgowej pod kątem toksyn sinicowych, będą pomocne w testowaniu związku między BMAA i ALS.

MED-1273

Stwardnienie zanikowe boczne. Badanie kliniczno-kontrolne po wykryciu skupiska w małej społeczności Wisconsin.

Od 1975 do 1983 roku zdiagnozowano sześć przypadków stwardnienia zanikowego bocznego (ALS) u długoterminowych mieszkańców Two Rivers, Wis; prawdopodobieństwo, że stało się to z powodu przypadku było mniejsze niż 0,05. Aby zbadać potencjalne czynniki ryzyka ALS, przeprowadziliśmy badanie kliniczno-kontrolne z wykorzystaniem dwóch osób z grupy kontrolnej dobranych do każdego pacjenta pod względem wieku, płci i czasu pobytu w Dwóch Rzekach. Uraz fizyczny, częste spożywanie świeżo złowionych ryb z jeziora Michigan oraz rodzinna historia raka były zgłaszane częściej przez pacjentów chorych niż osoby z grupy kontrolnej. Odkrycia te potwierdzają wcześniejsze badania proponujące rolę urazu w patogenezie ALS i sugerują, że przyczynowa rola diety powinna być dalej badana. Ciągły nadzór i badanie epidemiologiczne skupisk ALS z późniejszą retrospektywną analizą może dostarczyć wskazówek dotyczących przyczyny ALS.

MED-1274

Neurotoksyna sinicowa β-N-metyloamino-L-alanina (BMAA) w płetwach rekina

Rekiny należą do najbardziej zagrożonych grup gatunków morskich. Populacje na całym świecie spadają, aby wspierać rosnący popyt na zupę z płetwy rekina. Wiadomo, że rekiny akumulują toksyny, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia konsumentów produktów z rekinów. Nawyki żywieniowe rekinów są zróżnicowane i obejmują ryby, ssaki, skorupiaki i plankton. Neurotoksyna sinicowa β-N-metyloamino-L-alanina (BMAA) została wykryta u gatunków wolno żyjących morskich cyjanobakterii i może ulegać bioakumulacji w morskiej sieci pokarmowej. W tym badaniu pobraliśmy próbki klipsów płetw siedmiu różnych gatunków rekinów z południowej Florydy, aby zbadać występowanie BMAA za pomocą metod HPLC-FD i potrójnego kwadrupola LC/MS/MS. BMAA wykryto w płetwach wszystkich badanych gatunków w stężeniach od 144 do 1836 ng/mg mokrej masy. Ponieważ BMAA powiązano z chorobami neurodegeneracyjnymi, wyniki te mogą mieć istotne znaczenie dla zdrowia człowieka. Sugerujemy, że spożywanie płetw rekina może zwiększać ryzyko narażenia ludzi na neurotoksynę cyjanobakterii BMAA.

MED-1276

Przestrzenne skupienia stwardnienia zanikowego bocznego w Finlandii w miejscu urodzenia i śmierci.

Poprzednie dowody na przestrzenne grupowanie stwardnienia zanikowego bocznego są niejednoznaczne. Badania, w których zidentyfikowano widoczne skupienia, często opierały się na niewielkiej liczbie przypadków, co oznacza, że ​​wyniki mogły być wynikiem przypadkowych procesów. Ponadto większość badań wykorzystuje położenie geograficzne w momencie śmierci jako podstawę do wykrywania skupisk, zamiast eksplorować skupienia w innych punktach cyklu życia. W tym badaniu autorzy przeanalizowali 1000 przypadków stwardnienia zanikowego bocznego rozsianych po całej Finlandii, które zmarły między czerwcem 1985 a grudniem 1995 roku. Wykorzystując statystykę skanowania przestrzennego, autorzy sprawdzają, czy istnieją znaczące skupiska choroby zarówno w momencie urodzenia, jak i w czasie smierci. W chwili śmierci zidentyfikowano dwa znaczące, sąsiadujące skupiska w południowo-wschodniej i południowo-środkowej Finlandii. W południowo-wschodniej Finlandii w chwili narodzin zidentyfikowano jeden znaczący skupisko, które ściśle odpowiadało jednemu ze skupisk zidentyfikowanych w chwili śmierci. Wyniki te oparte są na dużej próbie przypadków i dostarczają przekonujących dowodów na przestrzenne grupowanie tego schorzenia. Wyniki pokazują również, że jeśli analiza skupień jest przeprowadzana na różnych etapach cyklu życia spraw, mogą skutkować różnymi wnioskami na temat tego, gdzie mogą występować potencjalne czynniki ryzyka.

MED-1277

Czy ekspozycja na cyjanobakterie jest środowiskowym czynnikiem ryzyka stwardnienia zanikowego bocznego i innych chorób neurodegeneracyjnych?

Istnieje szeroki konsensus naukowy, że stwardnienie zanikowe boczne (ALS) jest powodowane przez interakcje gen-środowisko. Mutacje w genach leżących u podstaw rodzinnego ALS (fALS) odkryto tylko u 5-10% całkowitej populacji pacjentów z ALS. Stosunkowo mało uwagi poświęcono czynnikom środowiskowym i stylu życia, które mogą wywołać kaskadę śmierci neuronów ruchowych prowadzącą do zespołu ALS, chociaż narażenie na chemikalia, w tym ołów i pestycydy, a także na środowiska rolnicze, palenie, niektóre sporty i urazy zidentyfikowano ze zwiększonym ryzykiem ALS. Istnieje potrzeba przeprowadzenia badań w celu ilościowego określenia względnej roli każdego ze zidentyfikowanych czynników ryzyka ALS. Ostatnie dowody wzmocniły teorię, że przewlekła ekspozycja środowiskowa na neurotoksyczny aminokwas β-N-metyloamino-L-alaninę (BMAA) wytwarzany przez cyjanobakterie może być środowiskowym czynnikiem ryzyka ALS. W tym miejscu opisujemy metody, które mogą być stosowane do oceny narażenia na cyjanobakterie, a więc potencjalnie na BMAA, a mianowicie kwestionariusz epidemiologiczny oraz bezpośrednie i pośrednie metody szacowania obciążenia sinicami w ekosystemach. Rygorystyczne badania epidemiologiczne mogą określić ryzyko związane z narażeniem na cyjanobakterie, a w połączeniu z analizą genetyczną przypadków i kontroli ALS mogą ujawnić istotne etiologicznie interakcje gen-środowisko u osób podatnych genetycznie.

MED-1278

Czy kwas α-amino-β-metyloaminopropionowy (BMAA) odgrywa rolę w neurodegeneracji?

Związek kwasu α-amino-β-metyloaminopropionowego (BMAA) z podwyższoną częstością występowania zespołu stwardnienia zanikowego bocznego/choroby Parkinsona (ALS/PDC) został po raz pierwszy zidentyfikowany na wyspie Guam. Wykazano, że BMAA jest wytwarzany w całym szeregu cyjanobakterii, a jego wykrywanie odnotowano w różnych środowiskach wodnych i lądowych na całym świecie, co sugeruje, że jest wszechobecny. Różne badania in vivo na szczurach, myszach, kurczętach i małpach wykazały, że może powodować objawy neurodegeneracyjne, takie jak ataksja i drgawki. Badania danio pręgowanego wykazały również zakłócenia w rozwoju neuronalnym po ekspozycji na BMAA. Badania in vitro na myszach, szczurach i pijawkach wykazały, że BMAA działa głównie na neurony ruchowe. Obserwowany wzrost wytwarzania reaktywnych form tlenu (ROS) i napływu Ca2+, w połączeniu z zaburzeniem aktywności mitochondriów i ogólną śmiercią neuronów, wskazują, że głównym sposobem działania są mechanizmy ekscytotoksyczne. Obecny przegląd dotyczący neurotoksyczności BMAA wyraźnie pokazuje jego zdolność do niekorzystnego oddziaływania na tkanki nerwowe i wskazuje na potencjalnie istotny związek w etiologii choroby neurodegeneracyjnej. Rozważając potencjalne niekorzystne skutki dla zdrowia po ekspozycji na ten związek, niezbędne są dalsze badania w celu lepszego zrozumienia trybów toksyczności BMAA i limitów ekspozycji środowiskowej.

MED-1279

Przestrzenne skupienie stwardnienia zanikowego bocznego i potencjalna rola BMAA.

Stwardnienie zanikowe boczne (ALS) jest śmiertelnym zespołem neurodegeneracyjnym, którego przyczyny nie są znane, z wyjątkiem niewielkiej liczby przypadków dziedziczonych genetycznie. Rozwój ALS prawdopodobnie obejmuje zarówno genetyczne, jak i środowiskowe czynniki ryzyka. Środowiskowe czynniki ryzyka związane z ALS obejmują metale ciężkie, urazy, pestycydy, urazy elektryczne, promieniowanie elektromagnetyczne i pochodzącą z cyjanobakterii neurotoksynę beta-N-metyloamino-L-alaninę (BMAA). Aby zbadać możliwe zagrożenia środowiskowe, przeprowadzono szereg badań epidemiologicznych ALS. Niektóre z tych badań wykorzystują techniki analizy przestrzennej, które badają przestrzenne skupiska ALS i mogą pomóc w prowadzeniu dalszych badań w celu identyfikacji ekspozycji środowiskowych. Pomimo zidentyfikowania różnic geograficznych w rozmieszczeniu przypadków ALS, badania te nie dostarczyły żadnych wyraźnych powiązań z czynnikami środowiskowymi. Dokonujemy przeglądu literatury dotyczącej ważnych badań przestrzennego grupowania ALS i badamy hipotetyczny związek między neurotoksyną BMAA i ALS.

MED-1280

Różnorodne taksony cyjanobakterii wytwarzają β-N-metyloamino-l-alaninę, neurotoksyczny aminokwas

Cyjanobakterie mogą wytwarzać cząsteczki niebezpieczne dla zdrowia ludzkiego, ale wytwarzanie znanych cyjanotoksyn jest taksonomicznie sporadyczne. Na przykład, członkowie kilku rodzajów wytwarzają hepatotoksyczne mikrocystyny, podczas gdy produkcja hepatotoksycznych nodularyn wydaje się być ograniczona do jednego rodzaju. Produkcja znanych neurotoksyn została również uznana za nieprzewidywalną filogenetycznie. Podajemy tutaj, że pojedyncza neurotoksyna, β-N-metyloamino-1-alanina, może być wytwarzana przez wszystkie znane grupy cyjanobakterii, w tym symbionty sinicowe i wolno żyjące cyjanobakterie. Wszechobecność sinic w środowiskach lądowych, a także słodkowodnych, słonawych i morskich, sugeruje możliwość powszechnego narażenia ludzi.

MED-1281

Skanowanie ludzkiego proteomu w poszukiwaniu białek wiążących kalmodulinę

Jon wapnia (Ca2+) jest wszechobecnym drugim przekaźnikiem, który ma kluczowe znaczenie dla regulacji wielu różnych procesów komórkowych. W różnych sygnałach przejściowych transdukowanych przez Ca2+ pośredniczą wewnątrzkomórkowe białka wiążące Ca2+, znane również jako czujniki Ca2+. Kluczową przeszkodą w badaniu wielu białek wykrywających Ca2+ jest trudność w identyfikacji licznych dalszych interakcji docelowych, które reagują na zmiany konformacyjne wywołane Ca2+. Spośród wielu czujników Ca2+ w komórce eukariotycznej kalmodulina (CaM) jest najbardziej rozpowszechniona i najlepiej zbadana. Wykorzystując technikę prezentacji mRNA, przeskanowaliśmy ludzki proteom pod kątem białek wiążących CaM oraz zidentyfikowaliśmy i scharakteryzowaliśmy dużą liczbę zarówno znanych, jak i wcześniej niescharakteryzowanych białek, które oddziałują z CaM w sposób zależny od Ca2+. Oddziaływania kilku zidentyfikowanych białek z Ca2+/CaM potwierdzono stosując testy pull-down i koimmunoprecypitację. Wiele zidentyfikowanych białek wiążących CaM należy do rodzin białek, takich jak białka skrzynkowe DEAD/H, białka rybosomalne, podjednostki proteasomu 26S i enzymy deubikwitynujące, co sugeruje możliwy udział Ca2+/CaM w różnych szlakach sygnałowych. Opisaną tu metodę selekcji można zastosować do identyfikacji partnerów wiążących innych czujników wapnia w skali całego proteomu.

MED-1282

Beyond Guam: hipoteza sinic/BMAA o przyczynie ALS i innych chorób neurodegeneracyjnych.

Ekscytacja neurogenetyką w ciągu ostatnich dwóch dekad odwróciła uwagę od środowiskowych przyczyn sporadycznego ALS. Pięćdziesiąt lat temu endemiczne ogniska ALS o częstotliwości sto razy większej niż w pozostałych częściach świata przyciągnęły uwagę, ponieważ oferowały możliwość znalezienia przyczyny nieendemicznego ALS na całym świecie. Badania na Guam sugerowały, że ALS, choroba Parkinsona i demencja (kompleks ALS/PDC) były spowodowane neurotoksycznym aminokwasem niebiałkowym, beta-metyloamino-L-alaniną (BMAA), znajdującym się w nasionach sagowce Cycas micronesica. Ostatnie odkrycia, które wykazały, że BMAA jest wytwarzany przez symbiotyczne cyjanobakterie w wyspecjalizowanych korzeniach sagowców; że stężenie BMAA związanego z białkiem jest do stu razy większe niż wolnego BMAA w nasionach i mące; że różne zwierzęta żerują na nasionach (latające lisy, świnie, jelenie), co prowadzi do biomagnifikacji w górę łańcucha pokarmowego na Guam; i że BMAA związany z białkiem występuje w mózgach mieszkańców Guam umierających na ALS/PDC (średnie stężenie 627 μg/g, 5 mM), ale nie w mózgach kontrolnych, ponownie wzbudziło zainteresowanie BMAA jako możliwym wyzwalaczem ALS/PDC z Guam. Być może najbardziej intrygujące jest odkrycie, że BMAA jest obecne w tkankach mózgowych pacjentów z Ameryki Północnej, którzy zmarli na chorobę Alzheimera (średnie stężenie 95 μg/g, 0,8 mM); sugeruje to możliwą rolę etiologiczną BMAA w chorobach neurodegeneracyjnych innych niż guamańskie. Sinice są wszechobecne na całym świecie, więc możliwe jest, że wszyscy ludzie są narażeni na niewielkie ilości BMAA cyjanobakterii, że BMAA związany z białkiem w ludzkim mózgu jest rezerwuarem przewlekłej neurotoksyczności, a BMAA w postaci sinic jest główną przyczyną postępujących chorób neurodegeneracyjnych w tym ALS na całym świecie. Chociaż Montine i in., używając innej metody HPLC i technik testowych niż te stosowane przez Coxa i współpracowników, nie byli w stanie odtworzyć ustaleń Murcha i in., Mash i współpracowników przy użyciu oryginalnych technik Murcha i in. niedawno potwierdzili obecność BMAA związanego z białkiem w mózgach pacjentów z Ameryki Północnej umierających na ALS i chorobę Alzheimera (stężenia >100 mikrogramów/g), ale nie w mózgach osób z grupy kontrolnej nie-neurologicznej lub z chorobą Huntingtona. Postawiamy hipotezę, że osoby, u których rozwinęły się neurodegeneracje, mogą mieć genetyczną podatność z powodu niezdolności do zapobiegania akumulacji BMAA w białkach mózgu oraz że szczególny wzorzec neurodegeneracji, który się rozwija, zależy od poligenicznego podłoża danej osoby.

MED-1283

Aktualne ścieżki dla badań epidemiologicznych w stwardnieniu zanikowym bocznym.

Stwardnienie zanikowe boczne (ALS) jest szybko postępującą chorobą neurodegeneracyjną. W niniejszym artykule omówiono obecny stan epidemiologii, wyzwania związane z jej badaniem oraz nowe opcje projektowania badań. Skupiamy się na najnowszych wynikach populacyjnych badań prospektywnych na dużą skalę, badaniach kliniczno-kontrolnych i rejestrach populacyjnych, czynnikach ryzyka i odkryciach neuropatologicznych w przewlekłej pourazowej encefalomielopatii. Identyfikujemy obszary zainteresowania dla przyszłych badań, w tym trendy czasowe w częstości występowania i częstości występowania ALS; znaczenie ryzyka życiowego; opis fenotypowy ALS; definicja rodzinnego kontra sporadycznego ALS, syndromiczne aspekty ALS; specyficzne czynniki ryzyka, takie jak służba wojskowa, czynniki związane ze stylem życia, takie jak palenie tytoniu, stosowanie statyn oraz obecność β-N-metyloamino-L-alaniny (BMAA), ekscytotoksycznej pochodnej aminokwasu prawdopodobnie wytwarzanej przez cyjanobakterie występujące u prawie wszystkich siedlisko lądowe i wodne; pojawienie się i zniknięcie endemicznego ALS na obszarach Pacyfiku; oraz interakcje gen-środowisko w etiologii ALS. Aby posunąć epidemiologię do przodu, sugerujemy wykorzystanie dobrze scharakteryzowanych kohort nowo zdiagnozowanych pacjentów z ALS w celu zidentyfikowania czynników ryzyka i rokowniczych; przechowywanie materiału biologicznego do przyszłych badań; budowanie na Krajowym Rejestrze ALS jako zasobu przyszłych badań; praca w multidyscyplinarnych konsorcjach; oraz zajęcie się możliwą etiologią ALS we wczesnym okresie życia.

MED-1284

Kwas 2-amino-3-(metyloamino)-propanowy (BMAA) w mące z sagowca: mało prawdopodobna przyczyna stwardnienia zanikowego bocznego i parkinsonizmu-demencji Guama.

Przeprowadziliśmy badanie poziomu neurotoksyny kwasu 2-amino-3-(metyloamino)propanowego (BMAA) w mące z cykadu. Analiza 30 próbek mąki przetworzonych z bielma nasion Cycas circinalis zebranych na Guam wykazała, że ​​ponad 87% całkowitej zawartości BMAA zostało usunięte podczas przetwarzania. Ponadto w 1/2 próbek usunięto prawie całą (ponad 99%) całkowitą ilość BMAA. Nie znaleźliśmy znaczących regionalnych różnic w zawartości BMAA w mące przygotowanej z nasion sagowców zebranych z kilku wiosek na Guam. Testowanie różnych próbek przygotowanych przez tę samą kobietę Chamorro przez 2 lata sugeruje, że procedura mycia prawdopodobnie różni się w zależności od przygotowania, ale jest rutynowo skuteczna w usuwaniu co najmniej 85% całkowitego BMAA ze wszystkich partii. Analiza próbki mąki, która przeszła tylko 24 godziny moczenia wykazała, że ​​to pojedyncze płukanie usunęło 90% całkowitego BMAA. Dochodzimy do wniosku, że przetworzona mąka z cykada przygotowana przez Chamorros z Guam i Rota zawiera wyjątkowo niski poziom BMAA, który wynosi zaledwie 0,005% wagowo (wartości średnie dla wszystkich próbek). Tak więc, nawet jeśli mąka z cykadu jest podstawą diety i jest spożywana regularnie, wydaje się mało prawdopodobne, aby te niskie poziomy mogły spowodować opóźnioną i rozległą degenerację neurofibrylarną komórek nerwowych obserwowaną w stwardnieniu zanikowym bocznym i zespole parkinsonizm-demencja Guam (ALS-PD). .

MED-1285

Neurotoksyny sagowców, spożywanie latających lisów i choroba ALS-PDC na Guam.

Ludność Chamorro z Guam cierpiała na zespół chorób neurodegeneracyjnych (obecnie znanych jako ALS-PDC), które są podobne do ALS, AD i PD w znacznie większym stopniu niż inne populacje na całym świecie. Spożywanie chamorro przez latające lisy mogło generować wystarczająco wysokie skumulowane dawki neurotoksyn roślinnych, aby spowodować neuropatologie ALS-PDC, ponieważ latające lisy żerują na neurotoksycznych nasionach sagowców.

MED-1287

Zakwity sinic i występowanie neurotoksyny beta-N-metyloamino-L-alaniny (BMAA) w wodnych sieciach pokarmowych południowej Florydy

Ostatnie badania pokazują, że większość cyjanobakterii wytwarza neurotoksynę beta-N-metyloamino-L-alaninę (BMAA) i może ulegać biomagnifikacji w co najmniej jednym ziemskim łańcuchu pokarmowym. BMAA jest uważany za znaczące ryzyko środowiskowe w rozwoju chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera, choroba Parkinsona i stwardnienie zanikowe boczne (ALS). Zbadaliśmy kilka zakwitów sinic w południowej Florydzie oraz zawartość BMAA zwierząt rezydujących, w tym gatunków wykorzystywanych jako pokarm dla ludzi. Stwierdzono szeroki zakres stężeń BMAA, od poniżej granic wykrywalności testu do około 7000 μg/g, stężenia związanego z potencjalnym długotrwałym zagrożeniem dla zdrowia ludzkiego.

MED-1288

Biomagnifikacja neurotoksyn sagowców u latających lisów: implikacje dla ALS-PDC na Guam.

Beta-metyloamino-L-alanina (BMAA) występuje w większych ilościach w muzealnych okazach latającego lisa gwamańskiego niż w nasionach sagowców, którymi żywią się latające lisy, co potwierdza hipotezę, że neurotoksyny sagowce ulegają biomagnifikacji w ekosystemie Guam. Spożycie jednego latającego lisa mogło skutkować równoważną dawką BMAA uzyskaną ze zjedzenia 174 do 1014 kg przetworzonej mąki z sagowcem. Tradycyjne ucztowanie na latających lisach może być związane z występowaniem choroby neuropatologicznej na Guam.

MED-1289

Mechanizm powolnego uwalniania biomagnifikowanych neurotoksyn sinicowych i choroby neurodegeneracyjnej w Guam

Jako symbionty korzeni sagowców, sinice z rodzaju Nostoc wytwarzają β-metyloamino-l-alaninę (BMAA), neurotoksyczny aminokwas niebiałkowy. Biomagnifikacja BMAA w ekosystemie Guam wpisuje się w klasyczny trójkąt rosnących stężeń toksycznych związków w górę łańcucha pokarmowego. Jednakże, ponieważ BMAA jest polarny i nielipofilowy, mechanizm jego biomagnifikacji poprzez zwiększanie poziomów troficznych jest niejasny. Donosimy, że BMAA występuje nie tylko jako wolny aminokwas w ekosystemie Guam, ale może również zostać uwolniony z formy związanej przez hydrolizę kwasową. Po uprzednim usunięciu wolnych aminokwasów z próbek tkanek o różnym poziomie troficznym (sinice, symbiozy korzeniowe, nasiona sagowców, mąka sagowców, latające lisy zjadane przez lud Chamorro oraz tkanki mózgowe Chamorrosa, który zmarł z powodu stwardnienia zanikowego bocznego/zespołu parkinsonowskiego demencji), następnie zhydrolizowaliśmy pozostałą frakcję i stwierdziliśmy, że stężenia BMAA wzrosły 10- do 240-krotnie. Ta związana forma BMAA może działać jako endogenny rezerwuar neurotoksyczny, akumuluje się i jest transportowany między poziomami troficznymi, a następnie uwalniany podczas trawienia i metabolizmu białek. W tkankach mózgu endogenny rezerwuar neurotoksyczny może powoli uwalniać wolny BMAA, powodując w ten sposób początkowe i nawracające uszkodzenia neurologiczne na przestrzeni lat, a nawet dziesięcioleci, co może wyjaśniać obserwowany długi okres utajenia początku choroby neurologicznej wśród ludzi Chamorro. Obecność BMAA w tkankach mózgu kanadyjskich pacjentów, którzy zmarli na chorobę Alzheimera, sugeruje, że ekspozycja na neurotoksyny sinicowe występuje poza Guam.

MED-1290

Możliwa terapia ALS oparta na hipotezie sinic/BMAA.

Chociaż hipoteza dotycząca sinic/BMAA dotycząca przyczyny ALS i innych chorób neurodegeneracyjnych związanych z wiekiem pozostaje do udowodnienia, nie jest za wcześnie, aby zapytać, czy leczenie byłoby możliwe, gdyby hipoteza była prawidłowa. W tym artykule omówiono możliwe sposoby zapobiegania lub leczenia przewlekłej neurotoksyczności BMAA.

MED-1291

Grzyby, nowotwory i odporność: aktualizacja.

Istnieje duże zainteresowanie stosowaniem grzybów i/lub ekstraktów z grzybów jako suplementów diety w oparciu o teorie, że wzmacniają one funkcje odpornościowe i promują zdrowie. Wykazano, że do pewnego stopnia wybrane grzyby mają działanie stymulujące odpowiedź immunologiczną, szczególnie w badaniach in vitro. Jednak pomimo ich powszechnego stosowania dla potencjalnych korzyści zdrowotnych, istnieje zaskakujący niedostatek badań epidemiologicznych i eksperymentalnych, które zajmują się biologiczną aktywnością grzybów po podaniu doustnym zwierzętom lub ludziom. Przeprowadzono wiele badań, które dotyczyły zdolności grzybów do modulowania aktywacji komórek jednojądrzastych i ekspresji fenotypowej cytokin i ich pokrewnych receptorów. Podjęto również szereg prób określenia aktywności przeciwnowotworowej grzybów. Takie badania są ważne, ponieważ wiele składników grzybów ma potencjalnie znaczącą aktywność biologiczną. Wszystkie dane należy jednak złagodzić możliwością występowania toksycznych poziomów metali, w tym arsenu, ołowiu, kadmu i rtęci, a także obecności skażenia radioaktywnego Cs-137. W tym przeglądzie przedstawimy biologię porównawczą w odniesieniu do zarówno immunologicznej, jak i przeciwnowotworowej aktywności ekstraktów grzybowych, a także podkreślimy potrzebę dalszych badań opartych na dowodach.

MED-1292

Immunobiologia grzybów.

Zainteresowanie biologiczną aktywnością grzybów było ogromne i pojawiły się niezliczone twierdzenia, że ​​grzyby mają korzystny wpływ na funkcję immunologiczną, z późniejszymi implikacjami dla hamowania wzrostu guza. Większość tych obserwacji ma charakter anegdotyczny i często brakuje standaryzacji. Pozostają jednak znaczne dane na temat efektów zarówno in vitro, jak i in vivo, które odzwierciedlają potencjał związków grzybowych do wpływania na ludzką odporność. Wiele z tych efektów jest korzystnych, ale niestety wiele odpowiedzi nadal charakteryzuje się na podstawie fenomenologii i jest więcej spekulacji niż substancji. W odniesieniu do biologii guza, chociaż wiele zmian nowotworowych jest immunogennych, antygeny guza często są autoantygenami i wywołują tolerancję, a wielu pacjentów z rakiem wykazuje tłumioną odpowiedź immunologiczną, w tym wadliwą prezentację antygenu. Dlatego, jeśli i kiedy ekstrakty z grzybów są skuteczne, bardziej prawdopodobne jest, że działają w wyniku lepszej prezentacji antygenu przez komórki dendrytyczne niż w wyniku bezpośredniego efektu cytopatycznego. W tym przeglądzie próbujemy umieścić te dane w odpowiedniej perspektywie, ze szczególnym uwzględnieniem populacji komórek dendrytycznych i zdolności ekstraktów z grzybów do modulowania odporności. Obecnie nie ma podstaw naukowych do stosowania ani grzybów, ani ekstraktów z grzybów w leczeniu ludzkich pacjentów, ale istnieje znaczny potencjał rygorystycznych badań, aby zrozumieć potencjał grzybów w chorobach ludzi, a zatem skoncentrować się na odpowiednich badaniach klinicznych wykazać skuteczność i/lub potencjalną toksyczność.

MED-1293

Odporność: rośliny jako skuteczne mediatory.

W dziedzinie żywienia głównym obszarem badań jest badanie powiązań między dietą a zdrowiem. Wyniki takich interwencji doprowadziły do ​​powszechnej akceptacji żywności funkcjonalnej i nutraceutycznej; jednak zwiększenie odporności jest głównym problemem schematów żywieniowych. Rzeczywiście, układ odpornościowy to niesamowity układ określonych narządów i komórek, który umożliwił ludziom obronę przed niepożądanymi reakcjami. Jego prawidłowa funkcjonalność jest niezbędna do utrzymania homeostazy organizmu. Szereg roślin i ich składników posiada właściwości immunomodulujące. Ewentualne włączenie ich do diety może posłużyć do zbadania nowych możliwości terapeutycznych w celu zwiększenia odporności na choroby. Przegląd miał na celu podkreślenie znaczenia czosnku (Allium sativum), zielonej herbaty (Camellia sinensis), imbiru (Zingiber officinale), jeżówki purpurowej (Echinacea), czarnuszki (Nigella sativa), lukrecji (Glycyrrhiza glabra), Astragalus i św. ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) jako naturalne wzmacniacze odporności. Rośliny te są obdarzone funkcjonalnymi składnikami, które mogą zapewnić ochronę przed różnymi zagrożeniami. Sposoby ich działania obejmują wzmacnianie i funkcjonowanie układu odpornościowego, aktywację i tłumienie wyspecjalizowanych komórek immunologicznych, ingerując w kilka ścieżek, które ostatecznie doprowadziły do ​​poprawy odpowiedzi immunologicznych i systemu obronnego. Ponadto niektóre z tych roślin mają działanie wymiatające wolne rodniki i przeciwzapalne, które są pomocne w walce z nowotworami. Niemniej jednak, interakcje między lekami a ziołami/środkami botanicznymi powinny być dobrze zbadane przed zaleceniem ich bezpiecznego stosowania, a takie informacje muszą być rozpowszechniane wśród pokrewnych interesariuszy.

MED-1294

Immunomodulacyjne działanie drożdży Beta-1,3/1,6-D-glukan w diecie

Beta-glukany to niejednorodna grupa naturalnych polisacharydów, które są najczęściej badane pod kątem ich działania immunologicznego. Ze względu na niską dostępność ogólnoustrojową preparatów doustnych uważano, że tylko beta-glukany podawane pozajelitowo mogą modulować układ odpornościowy. Jednak kilka badań in vivo i in vitro wykazało, że beta-glukany podawane doustnie również wywierają takie działanie. Wykryto różne interakcje receptorów, wyjaśniające możliwy sposób działania. Efekty zależą głównie od źródła i struktury beta-glukanów. W międzyczasie przeprowadzono kilka badań klinicznych na ludziach z nierozpuszczalnymi w diecie beta-glukanami drożdżowymi. Wyniki potwierdzają wcześniejsze ustalenia badań in vivo. Wyniki wszystkich badań zebrane razem wyraźnie wskazują, że doustne przyjmowanie nierozpuszczalnych beta-glukanów drożdżowych jest bezpieczne i ma działanie wzmacniające odporność.

MED-1295

Naturalne i modyfikowane (1-->3)-beta-D-glukany w promocji zdrowia i łagodzeniu chorób.

Szereg polisacharydów z wiązaniem beta-glikozydowym jest szeroko rozpowszechniony w różnych źródłach. Wszystkie mają wspólną strukturę, a szkielet (1-->3)-beta-D-glukanu jest niezbędny. Od lat przyciągają uwagę ze względu na swoje właściwości bioaktywne i lecznicze. W wielu przypadkach ich funkcjonalna rola pozostaje tajemnicą, w innych jest dobrze ugruntowana. Ze względu na ich nierozpuszczalny charakter chemiczny, cząstki (1-->3)-beta-D-glukany nie nadają się do wielu zastosowań medycznych. Opublikowano różne metody zmiany lub modyfikacji struktury chemicznej beta-D-glukanu i przekształcania jej do postaci rozpuszczalnej. Takie modyfikacje mogą wpływać pozytywnie lub negatywnie na bioaktywne właściwości beta-D-glukanu. Niniejszy przegląd analizuje źródła beta-glukanu w przyrodzie, skutki zdrowotne i zależności struktura-aktywność. Przedstawia aktualny stan metod solubilizacji beta-D-glukanu oraz omawia ich skuteczność i możliwości zastosowania w przyszłości.

MED-1296

Naturalne immunomodulatory i ich stymulacja reakcji immunologicznej: prawda czy fałsz?

Coraz popularniejsze stają się naturalne immunomodulatory. Popularność jednak często przynosi zbyt optymistyczne twierdzenia i mierne efekty. Celem niniejszego badania było bezpośrednie porównanie jedenastu najczęściej stosowanych immunomodulatorów. Testując zarówno komórkowe, jak i humoralne gałęzie reakcji immunologicznych, odkryliśmy, że większość testowanych immunomodulatorów ma ograniczone, jeśli w ogóle, działanie, przy czym glukan jest konsekwentnie najbardziej aktywną cząsteczką silnie stymulującą każdą ocenianą reakcję. Dane te zostały również potwierdzone przy użyciu modelu raka płuc Lewisa, w którym tylko glukan i resweratrol obniżały liczbę przerzutów.

MED-1298

Zwiększona interleukina-10, ale niezmieniona wrażliwość na insulinę po 4 tygodniach spożywania (1, 3) (1, 6)-beta-glikanu u ludzi z nadwagą.

Sugeruje się, że insulinooporność wywołana otyłością jest ogólnoustrojowym stanem zapalnym z aktywacją wrodzonego układu odpornościowego. Badania na zwierzętach wskazują, że niektóre błonniki pokarmowe, takie jak (1,3)(1,6)-beta-D-glikany (BDG) mają silny wpływ na aktywność immunologiczną, na przykład zwiększając przeciwzapalną cytokinę interleukinę-10 (IL-10) i zmniejszając wydzielanie czynników zapalnych. Dlatego postawiliśmy hipotezę, że spożywanie BDG poprawia markery stanu zapalnego i wrażliwość na insulinę u osób z nadwagą i otyłością z umiarkowanie podwyższonym poziomem białka C-reaktywnego, co wskazuje na subkliniczny stan zapalny. Przebadaliśmy 180 osób z nadwagą i otyłością pod kątem umiarkowanie podwyższonego poziomu białka C-reaktywnego co najmniej 2 razy, przy braku jakichkolwiek oznak ostrej infekcji. Dwunastu badanych spełniło wszystkie kryteria włączenia i było badanych w randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo, naprzemiennym projekcie przez 2 x 4 tygodnie (wypłukanie > lub = 4 tygodnie). Osobnicy przyjmowali codziennie kapsułki zawierające 3 x 0,5 g wysoce oczyszczonego BDG lub 3 x 0,5 g placebo (skrobia kukurydziana woskowa). Utrzymanie normalnej diety uczestników i prawidłowe przyjmowanie kapsułek monitorowano stosując 6 x 3-dniową rejestrację jedzenia i liczenie dostarczonych kapsułek. Predefiniowanymi miarami wyników były indukowane BDG zmiany w markerach pro- i przeciwzapalnych we krwi krążącej oraz ekspresja genów w tkance tłuszczowej i obwodowa wrażliwość na insulinę wyrażona jako wartość M. Spożycie BDG przez 4 tygodnie istotnie zwiększyło zarówno poziomy krążące, jak i ekspresję RNA (mRNA) informacyjnego RNA dla tkanki tłuszczowej przeciwzapalnej cytokiny IL-10 u ludzi z nadwagą i otyłością. Wrażliwość na insulinę, jak również poziom krążących i ekspresja mRNA cytokin prozapalnych nie miały wpływu na leczenie BDG. Zwiększona IL-10 po spożyciu BDG może być czynnikiem przyczyniającym się do znanych korzystnych skutków spożycia błonnika pokarmowego.

MED-1299

Suplement beta-glukanowy drożdży piekarniczych zmniejsza objawy ze strony górnych dróg oddechowych i poprawia nastrój u zestresowanych kobiet.

CEL: Kilka badań wykazało, że beta-1,3/1,6-d-glukan drożdży piekarskich, wyekstrahowany z Saccharomyces cerevisiae, skutecznie zmniejsza częstość występowania objawów przeziębienia i grypy. W badaniu tym oceniano wpływ konkretnego suplementu beta-glukanowego (Wellmune) na objawy ze strony górnych dróg oddechowych i samopoczucie psychiczne u kobiet z umiarkowanym poziomem stresu psychicznego. METODY: Zdrowe kobiety (38 ± 12 lat) poddane wstępnemu badaniu przesiewowemu pod kątem umiarkowanego poziomu stresu psychologicznego, samodzielnie przyjmowały placebo (n = 38) lub 250 mg Wellmune (n = 39) dziennie przez 12 tygodni. Wykorzystaliśmy ankietę psychologiczną Profile of Mood States (POMS), aby ocenić zmiany w poziomie energii psychicznej/fizycznej (wigor) i ogólnym samopoczuciu (globalny stan nastroju). Do śledzenia objawów ze strony górnych dróg oddechowych wykorzystano ilościowy dziennik percepcji zdrowia. WYNIKI: Osoby z grupy Wellmune zgłaszały mniej objawów ze strony górnych dróg oddechowych w porównaniu z placebo (10% vs 29%), lepsze ogólne samopoczucie (globalny stan nastroju: 99 ± 19 vs 108 ± 23, p < 0,05) oraz lepsze samopoczucie psychiczne/ poziomy energii fizycznej (wigor: 19,9 ± 4,7 vs 15,8 ± 6,3, p < 0,05). WNIOSKI: Dane te pokazują, że codzienna suplementacja diety Wellmune zmniejsza objawy ze strony górnych dróg oddechowych i poprawia nastrój u osób zestresowanych, a zatem może być użytecznym podejściem do utrzymania ochrony immunologicznej przed codziennymi stresorami.

MED-1300

Drożdże (1,3)-(1,6)-beta-glukan pomagają utrzymać obronę organizmu przed patogenami: podwójnie ślepe, randomizowane, kontrolowane placebo, wieloośrodkowe badanie na zdrowych osobach

Cel Zbadano wpływ spożycia drożdży piwnych (1,3)-(1,6)-beta-d-glukan na liczbę epizodów przeziębienia u osób zdrowych. Metody W kontrolowanym placebo, podwójnie ślepej, randomizowanej, wieloośrodkowej próbie klinicznej 162 zdrowych uczestników z nawracającymi zakażeniami otrzymało 900 mg placebo (n = 81) lub nierozpuszczalne drożdże (1,3)-(1,6)- preparat beta-d-glukanu (n = 81) dziennie przez 16 tygodni. Badani zostali poinstruowani, aby dokumentowali każdy występujący epizod przeziębienia w dzienniczku i oceniali dziesięć predefiniowanych objawów infekcji podczas okresu infekcji, co skutkowało oceną objawów. Badani byli badani przez badacza podczas wizyty epizodycznej w piątym dniu każdego epizodu przeziębienia. Wyniki W populacji zgodnej z protokołem suplementacja nierozpuszczalnymi drożdżami (1,3)-(1,6)-beta-glukanem zmniejszyła liczbę objawowych infekcji przeziębienia o 25% w porównaniu z placebo (p = 0,041). Średnia ocena objawów była o 15% niższa w grupie beta-glukanu w porównaniu z grupą placebo (p = 0,125). Beta-glukan znacznie zmniejszył trudności ze snem spowodowane epizodem przeziębienia w porównaniu z placebo (p = 0,028). Skuteczność beta-glukanu drożdżowego została oceniona lepiej niż placebo zarówno przez lekarzy (p = 0,004) uczestników (p = 0,012). Podsumowanie Obecne badanie wykazało, że preparat beta-glukanu z drożdży zwiększył potencjał organizmu do obrony przed atakującymi patogenami.

MED-1301

Wpływ spożycia ziarna zbóż na rozwój i nasilenie niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby.

CEL: Istnieją dowody na to, że nawyki żywieniowe przyczyniają się do występowania i nasilenia niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (NAFLD). Celem niniejszego badania było zbadanie wszelkich związków między spożyciem zbóż a rozwojem i ciężkością NAFLD. METODY: Do badania włączono 73 kolejnych pacjentów z NAFLD. Dodatkowo uwzględniono 58 osób z grupy kontrolnej dopasowanych pod względem wieku, płci i wskaźnika masy ciała z 58 pacjentami. Spożycie zbóż oszacowano za pomocą półilościowego kwestionariusza częstotliwości żywności. Wywiad medyczny, wskaźniki antropometryczne, analiza składu ciała, dane dotyczące aktywności fizycznej, markery biochemiczne i zapalne były dostępne dla wszystkich uczestników. Pomiar sztywności wątroby metodą przejściowej elastografii wykonano u 58 pacjentów, a biopsję wątroby u 34 pacjentów. WYNIKI: U pacjentów spożywanie produktów pełnoziarnistych było związane z niższym poziomem tłuszczu w jamie brzusznej (β = -0,24, p = 0,02) i niższym poziomem wskaźnika insulinooporności (β = -0,28, p = 0,009), a także poziomy interleukiny-6 (ρ = -0,23, p = 0,05). Spożywanie produktów pełnoziarnistych wiązało się z mniejszym prawdopodobieństwem wystąpienia histologicznego stłuszczeniowego zapalenia wątroby (OR 0,97, 95% CI 0,94-1 000), po dostosowaniu do płci i spożycia energii, ale związek ten stał się słabszy po dalszym dostosowaniu do poziomu tłuszczu w jamie brzusznej lub interleukiny-6. W analizie kliniczno-kontrolnej spożycie rafinowanych ziaren wiązało się z wyższym prawdopodobieństwem wystąpienia NAFLD (OR 1,021, 95% CI 1,001-1,042) po dostosowaniu do wieku, płci, spożycia energii, poziomu tłuszczu w jamie brzusznej, HOMA-IR, LDL , adiponektyna i TNF-α. WNIOSKI: Chociaż spożycie rafinowanego ziarna zwiększało prawdopodobieństwo wystąpienia NAFLD, spożycie pełnego ziarna korzystnie wpłynęło na charakterystykę kliniczną pacjentów z NAFLD i było związane z mniej ciężką chorobą.

MED-1302

Zwiększenie spożycia pełnego ziarna jako element zapobiegania i leczenia niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby

W połączeniu ze wzrostem częstości występowania otyłości nastąpił wzrost częstości występowania niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby (NAFLD). Chociaż NAFLD przynajmniej częściowo pochodzi ze złej diety, brakuje zaleceń żywieniowych dla pacjentów z podejrzeniem lub potwierdzoną diagnozą NAFLD, poza zdrową dietą, zwiększeniem aktywności fizycznej i podkreślaniem utraty wagi. Ograniczona aktualna literatura sugeruje, że mogą istnieć możliwości zapewnienia bardziej dostosowanych porad dietetycznych dla osób z rozpoznaniem lub ryzykiem NAFLD. Badania epidemiologiczne konsekwentnie wskazują na związek między spożyciem pełnego ziarna a zmniejszonym ryzykiem otyłości i powiązanych chorób, jednak nie wykonano żadnej pracy nad potencjałem pełnego ziarna w zapobieganiu i/lub byciu częścią leczenia stłuszczenia wątroby. W tym przeglądzie badamy potencjał i aktualne dowody na to, że całe ziarna mają wpływ na NAFLD. Ze względu na ich skład odżywczy i fitochemiczny, przejście od spożywania głównie rafinowanych ziaren na produkty pełnoziarniste powinno być traktowane jako część wytycznych żywieniowych dla pacjentów z rozpoznaniem lub ryzykiem stłuszczenia wątroby.

MED-1303

Avena sativa (owies), potencjalny środek neutraceutyczny i terapeutyczny: przegląd.

Celem niniejszego artykułu przeglądowego jest podsumowanie dostępnych informacji związanych z dostępnością, produkcją, składem chemicznym, aktywnością farmakologiczną i tradycyjnymi zastosowaniami Avena sativa w celu podkreślenia jej potencjalnego wpływu na zdrowie człowieka. Owies jest obecnie uprawiany na całym świecie i stanowi ważny element diety ludzi w wielu krajach. Dostępnych jest kilka odmian owsa. Jest bogatym źródłem białka, zawiera wiele ważnych minerałów, lipidów, β-glukanu, polisacharydu o mieszanym wiązaniu, który stanowi ważną część błonnika pokarmowego, a także zawiera różne inne fitoskładniki, takie jak awenantramidy, alkaloid indolowy. gramina, flawonoidy, flawonolignany, saponiny triterpenoidowe, sterole i tocole. Tradycyjnie owies jest używany od dawna i jest uważany za środek pobudzający, rozkurczowy, przeciwnowotworowy, moczopędny i neurotoniczny. Owies ma różne właściwości farmakologiczne, takie jak przeciwutleniające, przeciwzapalne, gojące rany, immunomodulujące, przeciwcukrzycowe, przeciwcholesterolemiczne itp. Szerokie spektrum aktywności biologicznej wskazuje, że owies jest potencjalnym środkiem terapeutycznym.

MED-1304

Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby: rosnące zagrożenie dla osób otyłych i chorych na cukrzycę

Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby (NAFLD) jest najczęstszą chorobą wątroby w świecie zachodnim, a jej częstość występowania gwałtownie rośnie. NAFLD obejmuje spektrum od prostego stłuszczenia, które jest stosunkowo łagodne dla wątroby, do niealkoholowego stłuszczenia wątroby (NASH), które może rozwinąć się w marskość wątroby. Otyłość, insulinooporność, cukrzyca typu 2 i dyslipidemia są najważniejszymi czynnikami ryzyka NAFLD. Ze względu na duże wzbogacenie metabolicznymi czynnikami ryzyka, osoby z NAFLD są znacznie bardziej narażone na choroby sercowo-naczyniowe. Osoby z NAFLD mają większą częstość występowania cukrzycy typu 2. Rozpoznanie NAFLD wymaga obrazowania dowodów na stłuszczenie wątroby przy braku współzawodniczących etiologii, w tym znacznego spożycia alkoholu. Biopsja wątroby pozostaje złotym standardem w diagnozowaniu NASH i określaniu rokowania. Utrata masy ciała pozostaje podstawą leczenia. Uważa się, że utrata masy ciała o około 5% poprawia stłuszczenie, podczas gdy utrata masy ciała o około 10% jest konieczna do złagodzenia stłuszczeniowego zapalenia wątroby. Przebadano wiele terapii farmakologicznych w leczeniu NASH, a środki takie jak witamina E i tiazolidynodiony okazały się obiecujące w wybranych podgrupach pacjentów.

MED-1305

Spożycie pełnego ziarna w stosunku do masy ciała: od dowodów epidemiologicznych po badania kliniczne.

Ten punkt widzenia ma na celu 1) przegląd dostępnej literatury naukowej na temat związku między spożyciem pełnego ziarna a regulacją masy ciała; 2) ocenić potencjalne mechanizmy, dzięki którym spożycie pełnego ziarna może pomóc w zmniejszeniu nadwagi i 3) spróbować zrozumieć, dlaczego badania epidemiologiczne i badania kliniczne dostarczają rozbieżnych wyników w tym zakresie. Wszystkie prospektywne badania epidemiologiczne wykazują, że wyższe spożycie produktów pełnoziarnistych wiąże się z niższym BMI i przyrostem masy ciała. Jednak wyniki te nie wyjaśniają, czy spożycie pełnego ziarna jest po prostu wskaźnikiem zdrowszego stylu życia, czy też czynnikiem sprzyjającym „per se” niższej masie ciała. Wydaje się, że nawykowe spożywanie pełnego ziarna powoduje obniżenie masy ciała poprzez wiele mechanizmów, takich jak niższa gęstość energetyczna produktów na bazie pełnego ziarna, niższy indeks glikemiczny, fermentacja niestrawnych węglowodanów (sygnały sytości) i wreszcie poprzez modulację mikroflory jelitowej. W przeciwieństwie do dowodów epidemiologicznych, wyniki kilku badań klinicznych nie potwierdzają, że niskokaloryczna dieta pełnoziarnista jest bardziej skuteczna w redukcji masy ciała niż dieta rafinowana zbożowa, ale na ich wyniki mógł mieć wpływ mała liczebność próbki lub krótki czas jej trwania. interwencji. Dlatego potrzebne są dalsze badania interwencyjne z odpowiednią metodologią, aby wyjaśnić tę kwestię. Na razie spożywanie produktów pełnoziarnistych może być zalecane jako jedna z cech diety, która może pomóc w kontrolowaniu masy ciała, ale także ze względu na mniejsze ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2, chorób sercowo-naczyniowych i raka. Copyright © 2011 Elsevier B.V. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1307

USG przyłóżkowe w diagnostyce niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby

Niealkoholowa stłuszczeniowa choroba wątroby (NAFLD) jest najczęstszą chorobą wątroby w Stanach Zjednoczonych. Podczas gdy wytyczne American Association for the Study of Liver Diseases definiują NAFLD jako stłuszczenie wątroby wykryte w badaniu histologicznym lub obrazowym bez wtórnej przyczyny nieprawidłowej akumulacji tłuszczu w wątrobie, nie zaleca się żadnej metody obrazowania jako standardu postępowania podczas badań przesiewowych lub diagnozy. USG przyłóżkowe zostało ocenione jako nieinwazyjna metoda diagnozowania NAFLD z obecnością charakterystycznych zmian ultrasonograficznych. Wcześniejsze badania sugerują, że charakterystyczne wyniki ultrasonograficzne dla NAFLD obejmują jasne echa wątrobowe, zwiększoną echogeniczność wątrobowo-nerkową, rozmycie naczyń żyły wrotnej lub wątrobowej oraz grubość tkanki podskórnej. Nie wykazano, aby te cechy ultrasonograficzne pomagały lekarzom przyłóżkowym w łatwym identyfikowaniu potencjalnych przypadków NAFLD. Podczas badania ultrasonograficznego przy łóżku klinicyści mogli zidentyfikować wyniki ultrasonograficzne, takie jak osłabienie obrazu, rozlana echogeniczność, jednorodna niejednorodna wątroba, gruba głębokość podskórna i powiększone wypełnienie wątroby w całym polu. Dostępność, łatwość użycia i profil efektów ubocznych ultrasonografii sprawiają, że ultrasonografia przyłóżkowa jest atrakcyjną metodą obrazowania w wykrywaniu stłuszczenia wątroby. W przypadku stosowania z odpowiednimi klinicznymi czynnikami ryzyka i stłuszczeniem obejmującym ponad 33% wątroby, USG może wiarygodnie zdiagnozować NAFLD. Pomimo zdolności ultrasonografii do wykrywania umiarkowanego stłuszczenia wątroby, nie może ona zastąpić biopsji wątroby w określaniu stopnia zwłóknienia. Celem tego przeglądu jest zbadanie dokładności diagnostycznej, użyteczności i ograniczeń ultrasonografii w diagnostyce NAFLD oraz jej potencjalnego wykorzystania przez klinicystów w rutynowych praktykach.

MED-1308

Rola całych ziaren w regulacji masy ciała

Uważa się, że diety bogate w produkty pełnoziarniste (WG) mają wiele korzyści zdrowotnych, w tym korzystną rolę w regulacji masy ciała. Aktualne zalecenia dietetyczne zalecają zastępowanie WG rafinowanych ziaren (RG), ponieważ wiele korzystnych bioaktywnych składników nieodłącznie związanych z WG jest traconych podczas procesu rafinacji. Badania epidemiologiczne konsekwentnie wykazują, że wyższe spożycie WG, ale nie RG, wiąże się z niższym BMI i/lub zmniejszonym ryzykiem otyłości. Jednak ostatnie badania kliniczne nie potwierdziły roli WG w promowaniu utraty wagi lub utrzymania. Chociaż wykazano, że biochemiczne i strukturalne cechy WG modulują apetyt, dostępność składników odżywczych i wykorzystanie energii, zdolność żywności WG do wywoływania tych efektów różni się w zależności od rodzaju i ilości spożywanego ziarna, a także charakteru jego spożycia. Jako takie, pokarmy WG w różny sposób wpływają na czynniki fizjologiczne wpływające na masę ciała, przy czym powszechna praktyka przetwarzania i odtwarzania składników WG podczas produkcji żywności prawdopodobnie zmniejsza zdolność WG do korzystnego wpływu na regulację masy ciała.

MED-1309

Owies zapobiega otyłości i dystrybucji tłuszczu w jamie brzusznej oraz poprawia pracę wątroby u ludzi.

Otyłość wiąże się z dużą różnorodnością chorób, w tym niealkoholową stłuszczeniową chorobą wątroby. Nasz niedawny raport sugerował, że owies, bogaty w beta-glukan, ma działanie regulujące metabolizm i chroniące wątrobę w modelu zwierzęcym. W tym badaniu przeprowadziliśmy badanie kliniczne, aby dodatkowo potwierdzić działanie owsa. Osoby z BMI ≥27 i w wieku 18-65 zostały losowo podzielone na grupę kontrolną (n=18) i grupę leczoną owsem (n=16), przyjmujące odpowiednio placebo lub płatki owsiane zawierające beta-glukan przez 12 tygodni . Nasze dane wykazały, że spożywanie owsa zmniejsza wagę ciała, BMI, tkankę tłuszczową i stosunek talii do bioder. Profile czynności wątroby, w tym AST, ale zwłaszcza ALT, były użytecznymi zasobami pomocnymi w ocenie wątroby, ponieważ oba wykazywały ubytki u pacjentów spożywających owies. Niemniej jednak zmiany anatomiczne nadal nie były obserwowane za pomocą ultradźwiękowej analizy obrazu. Spożycie owsa było dobrze tolerowane i podczas badania nie wystąpiły żadne niepożądane skutki. Podsumowując, spożywanie owsa zmniejszyło otyłość, tłuszcz brzuszny oraz poprawiło profile lipidowe i funkcje wątroby. Owies przyjmowany jako codzienny suplement może działać jako terapia wspomagająca zaburzenia metaboliczne.

MED-1311

Nie można przewidzieć przedklinicznego działania przeciwnowotworowego cetuksymabu (w monoterapii i leczeniu skojarzonym) na podstawie względnego całkowitego lub aktywowanego współczynnika wzrostu naskórka...

Chociaż Erbitux (cetuksymab) ma udowodnioną korzyść terapeutyczną w warunkach klinicznych, molekularne determinanty prognozujące odpowiedź na ten środek nadal nie są dobrze poznane. W tym miejscu oceniliśmy związek między podstawowymi całkowitymi i aktywowanymi (pY1068) poziomami receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w guzie a odpowiedzią na monoterapię cetuksymabem lub leczenie oparte na kombinacji przy użyciu modeli ludzkich heteroprzeszczepów. Samo leczenie cetuksymabem (0,25-1 mg/mysz/wstrzyknięcie, co 3 dni, i.p.) skutecznie opóźniało wzrost guzów GEO i L2987 o minimum 10 dni, co odpowiada logarytmicznym wartościom zabijania komórek > lub =1,0. Aktywność graniczną zaobserwowano w heteroprzeszczepach A549 i WiDr. Jednak cetuksymab nie wykazał żadnej znaczącej aktywności przeciwnowotworowej w modelach HT29, HCT116, LOVO, Colo205, LX-1, HCC70 i N87. Wszystkie badane guzy miały wykrywalne, ale zmienne poziomy EGFR. W przypadku schematów skojarzonych cetuksymab (1 mg/mysz/wstrzyknięcie, q3dx5, i.p.) i cisplatyna (4,5 mg/kg/wstrzyknięcie, q3dx5, i.v.) okazały się znacznie bardziej skuteczne niż indywidualne monoterapie w GEO opornym na cisplatynę, ale reagującym na cetuksymab model guza (P < 0,001). Jednakże nie zaobserwowano żadnego wzmocnienia terapeutycznego w słabo reagującym heteroprzeszczepie A549 na cisplatynę i cetuksymab. Podobnie, kombinacje CPT-11 (48 mg/kg/wstrzyknięcie, q3dx5, dożylnie) z cetuksymabem (1 mg/mysz/wstrzyknięcie, q3dx5, i.p.) nie wykazały żadnej poprawy w porównaniu z indywidualnymi monoterapiami w opornym/słabo reagującym na cetuksymab HT29, Modele A549 i WiDr. Wnioskujemy, że aktywność przedkliniczna związana z monoterapią cetuksymabem nie koreluje bezpośrednio ze względnymi podstawowymi poziomami całkowitego lub aktywowanego (pY1068) EGFR w guzie. Co więcej, silna jednoczynnikowa aktywność cetuksymabu może być najlepszym predyktorem dla tego czynnika, aby wzmocnić działanie przeciwnowotworowe zależne od chemioterapii.

MED-1312

Hamujący wpływ oligomeru ekstraktu z płatków owsianych na wazoaktywne zapalenie wywołane peptydami jelitowymi w przetrwałej skórze ludzkiej.

Celem pracy była ocena przeciwzapalnego działania oligomeru ekstraktu z płatków owsianych na fragmenty skóry stymulowane neuromediatorem, wazoaktywnym peptydem jelitowym (VIP). Fragmenty skóry (z chirurgii plastycznej) utrzymywano w warunkach przeżycia przez 6 godzin. W celu wywołania zapalenia, VIP umieszczono w kontakcie ze skórą właściwą przez pożywkę hodowlaną. Następnie przeprowadzono analizę histologiczną preparatów barwionych hematoksyliną i eozyną. Obrzęk oceniano za pomocą wyników półilościowych. Rozszerzenie naczyń było badane poprzez ilościowe określenie odsetka rozszerzonych naczyń zgodnie z punktacją oraz poprzez pomiar ich powierzchni za pomocą morfometrycznej analizy obrazu. Dawkę TNF-alfa wykonano na supernatantach z hodowli. Rozszerzenie naczyń krwionośnych uległo znacznemu zwiększeniu po zastosowaniu VIP. Po leczeniu oligomerem ekstraktu z płatków owsianych średnia powierzchnia rozszerzonych naczyń i obrzęk były znacznie zmniejszone w porównaniu ze skórą leczoną VIP. Co więcej, leczenie tym ekstraktem zmniejszyło TNF-alfa.

MED-1313

Wpływ leczenia koloidalnym płynem owsianym na wykwity trądzikowe wywołane receptorem naskórkowego czynnika wzrostu i wieloma kinami tyrozynowymi...

Obecne metody leczenia nowotworów z dodatnim wynikiem naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) obejmują ostatnio zastosowanie przeciwciał i drobnocząsteczkowych inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI). Istotnym etapem ograniczającym stosowanie tych środków jest toksyczność dermatologiczna, często w postaci wykwitów trądzikopodobnych. Obecne sposoby leczenia tej toksyczności są w dużej mierze nieskuteczne. Koloidalny balsam owsiany wykazuje liczne właściwości przeciwzapalne o znanym wpływie na szlaki kwasu arachidonowego, cytozolowej fosfolipazy A2 i czynnika martwicy nowotworu-alfa, wraz z doskonałym profilem działań niepożądanych. Leczenie koloidalnymi płatkami owsianymi zastosowano u 11 pacjentów z wysypką wywołaną przez cetuksymab, erlotynib, panitumumab i sorafenib. Spośród 10 ocenianych pacjentów, 6 miało całkowitą odpowiedź, a 4 częściową odpowiedź, co dało wskaźnik odpowiedzi 100% bez towarzyszącej toksyczności. Leczenie koloidalnym płynem owsianym jest skuteczne w kontrolowaniu wysypki związanej z EGFR i mnogimi TKI oraz umożliwia kontynuację leczenia przeciwnowotworowego.

MED-1314

Postępowanie w przypadku reakcji skórnych u pacjentów z nowotworami otrzymujących terapie ukierunkowane na receptor naskórkowego czynnika wzrostu.

Wzrasta zastosowanie inhibitorów receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w leczeniu guzów litych. Jednak profil tolerancji dla inhibitorów EGFR, takich jak przeciwciało monoklonalne cetuksymab i inhibitor kinazy tyrozynowej erlotynib, charakteryzuje się unikalną grupą reakcji skórnych zdominowanych przez wykwity trądzikopodobne, suchość skóry, egzemę oraz zmiany we włosach i paznokciach. Możliwość, że ta toksyczność skórna jest skorelowana z działaniem przeciwnowotworowym, stwarza możliwość dostosowania dawki w każdym przypadku z osobna. Te efekty skórne mogą stanowić istotną przeszkodę w przestrzeganiu leczenia. W związku z tym istnieje potrzeba spójnych, wielodyscyplinarnych strategii postępowania, które umożliwią pacjentom otrzymywanie zalecanych dawek takich terapii celowanych. Erupcja dobrze reaguje na niektóre terapie przeciwtrądzikowe, a suchość można kontrolować za pomocą standardowych emolientów. W tym miejscu przedstawiamy przegląd dostępnych obecnie opcji leczenia reakcji skórnych i oceniamy niektóre sposoby, w jakie leczenie takich reakcji skórnych związanych z inhibitorem EGFR może zostać ulepszone w przyszłości. Potrzebne są badania oparte na dowodach, aby określić najlepszy sposób radzenia sobie z tymi skutkami.

MED-1315

Pierwotna i nabyta oporność komórek raka jelita grubego na przeciwciała anty-EGFR zbiegają się w aktywacji szlaku MEK/ERK i mogą być przezwyciężone przez ko...

CEL: Niezależna od EGFR aktywacja szlaku RAS/RAF/MEK/MAPK jest jednym z mechanizmów oporności na cetuksymab. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Oceniliśmy, in vitro i in vivo, działanie BAY 86-9766, selektywnego inhibitora MEK1/2, w panelu ludzkich linii komórkowych raka jelita grubego z pierwotną lub nabytą opornością na cetuksymab. WYNIKI: Wśród linii komórkowych raka jelita grubego pięć z mutacją KRAS (LOVO, HCT116, HCT15, SW620 i SW480) i jedna z mutacją BRAF (HT29) były oporne na działanie antyproliferacyjne cetuksymabu, podczas gdy dwie komórki (GEO i SW48) były bardzo wrażliwe. Leczenie BAY 86-9766 określiło zależne od dawki zahamowanie wzrostu wszystkich komórek nowotworowych, w tym dwóch ludzkich komórek raka jelita grubego z nabytą opornością na cetuksymab (GEO-CR i SW48-CR), z wyjątkiem komórek HCT15. Połączone leczenie cetuksymabem i BAY 86-9766 indukowało synergistyczne działanie antyproliferacyjne i apoptotyczne z blokadą szlaku MAPK i AKT w komórkach z pierwotną lub nabytą opornością na cetuksymab. Synergistyczne działanie antyproliferacyjne potwierdzono przy użyciu dwóch innych selektywnych inhibitorów MEK1/2, selumetynibu i pimasertybu, w połączeniu z cetuksymabem. Co więcej, hamowanie ekspresji MEK przez siRNA przywróciło wrażliwość na cetuksymab w komórkach opornych. U nagich myszy noszących ustalone heteroprzeszczepy ludzkiego HCT15, HCT116, SW48-CR i GEO-CR, skojarzone leczenie cetuksymabem i BAY 86-9766 spowodowało znaczne zahamowanie wzrostu guza i zwiększenie przeżywalności myszy. WNIOSEK: Wyniki te sugerują, że aktywacja MEK jest zaangażowana zarówno w pierwotną, jak i nabytą oporność na cetuksymab, a hamowanie EGFR i MEK może być strategią przezwyciężania oporności na anty-EGFR u pacjentów z rakiem jelita grubego. ©2014 Amerykańskie Stowarzyszenie Badań nad Rakiem.

MED-1316

Koloidalne płatki owsiane: historia, chemia i właściwości kliniczne.

Płatki owsiane są używane od wieków jako środek łagodzący swędzenie i podrażnienia związane z różnymi dermatozami kserotycznymi. W 1945 roku dostępna stała się gotowa do użycia koloidalna mąka owsiana, wytwarzana przez drobne mielenie owsa i gotowanie go w celu wydobycia materiału koloidalnego. Obecnie koloidalne płatki owsiane są dostępne w różnych postaciach dawkowania, od proszków do kąpieli po szampony, żele do golenia i kremy nawilżające. Obecnie stosowanie koloidalnych płatków owsianych jako środka chroniącego skórę jest regulowane przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) zgodnie z Ostateczną Monografią Ostateczną dla Leków Ochronnych Skóry wydaną w czerwcu 2003 roku. Farmakopea Stanów Zjednoczonych. Wiele klinicznych właściwości koloidalnych płatków owsianych wynika z ich chemicznego polimorfizmu. Wysokie stężenie skrobi i beta-glukanu odpowiada za funkcje ochronne i zatrzymywania wody owsa. Obecność różnych rodzajów fenoli nadaje działanie przeciwutleniające i przeciwzapalne. Niektóre fenole z owsa są również silnymi pochłaniaczami promieniowania ultrafioletowego. Aktywność oczyszczająca owsa jest spowodowana głównie saponinami. Jego liczne właściwości funkcjonalne sprawiają, że koloidalne płatki owsiane są środkiem myjącym, nawilżającym, buforującym, a także łagodzącym i ochronnym środkiem przeciwzapalnym.

MED-1317

Awenantramidy hamują proliferację ludzkich linii komórkowych raka okrężnicy in vitro.

Wysokie spożycie produktów pełnoziarnistych wiąże się ze zmniejszonym ryzykiem raka okrężnicy, ale mechanizm leżący u podstaw tej ochrony nie został jeszcze wyjaśniony. Przewlekłe zapalenie i związana z nim ekspresja cyklooksygenazy-2 (COX-2) w nabłonku okrężnicy są przyczynowo związane z karcynogenezą nabłonka, proliferacją i wzrostem guza. Zbadaliśmy wpływ awenantramidów (Avns), unikalnych polifenoli z owsa o właściwościach przeciwzapalnych, na ekspresję COX-2 w makrofagach, liniach komórkowych raka okrężnicy oraz na proliferację ludzkich linii komórkowych raka okrężnicy. Odkryliśmy, że wzbogacony w Avns ekstrakt z owsa (AvExO) nie miał wpływu na ekspresję COX-2, ale hamował aktywność enzymu COX i produkcję prostaglandyny E (2) (PGE (2)) w mysich makrofagach otrzewnowych stymulowanych lipopolisacharydami. Avns (AvExO, Avn-C i zmetylowana forma Avn-C (CH3-Avn-C)) znacząco hamowały proliferację komórek zarówno COX-2-dodatnich HT29, Caco-2 i LS174T, jak i COX-2-ujemnych HCT116 ludzkie linie komórkowe raka okrężnicy, przy czym CH3-Avn-C jest najsilniejszy. Jednak Avns nie miał wpływu na ekspresję COX-2 i produkcję PGE(2) w komórkach raka okrężnicy Caco-2 i HT29. Wyniki te wskazują, że hamujący wpływ Avns na proliferację komórek raka okrężnicy może być niezależny od ekspresji COX-2 i wytwarzania PGE(2). Tak więc, Avns mogą zmniejszać ryzyko raka okrężnicy poprzez hamowanie wytwarzania makrofagów PGE(2) i niezwiązane z COX działanie antyproliferacyjne w komórkach raka okrężnicy. Co ciekawe, Avns nie miał wpływu na żywotność komórek wywołanych konfluencją zróżnicowanych komórek Caco-2, które wykazują cechy normalnych komórek nabłonka okrężnicy. Nasze wyniki sugerują, że spożywanie owsa i otrębów owsianych może zmniejszyć ryzyko raka okrężnicy nie tylko ze względu na wysoką zawartość błonnika, ale także ze względu na Avns, które osłabiają proliferację komórek raka okrężnicy.

MED-1318

Spożycie ryżu nie wiąże się z ryzykiem zachorowalności lub śmiertelności z powodu chorób układu krążenia u japońskich mężczyzn i kobiet: duża populacja ...

Wstęp: Spożycie ryżu wiąże się z ryzykiem cukrzycy typu 2, ale jego związek z chorobami układu krążenia (CVD) jest ograniczony. CEL: Zbadaliśmy związek między spożyciem ryżu a ryzykiem zachorowalności na CVD i śmiertelnością w populacji japońskiej. PROJEKT: Było to badanie prospektywne z udziałem 91 223 japońskich mężczyzn i kobiet w wieku 40-69 lat, u których spożycie ryżu zostało określone i zaktualizowane na podstawie 3 samodzielnie podawanych kwestionariuszy częstotliwości spożywania posiłków, każdy w odstępie 5 lat. Obserwacja zachorowalności trwała od 1990 do 2009 w kohorcie I i 1993 do 2007 w kohorcie II, a śmiertelność w latach 1990-2009 w kohorcie I i 1993 do 2009 w kohorcie II. HR i 95% CI częstości występowania CVD i śmiertelności obliczono zgodnie z kwintylami skumulowanego średniego spożycia ryżu. WYNIKI: W okresie 15-18 lat obserwacji stwierdziliśmy 4395 przypadków udaru mózgu, 1088 przypadków choroby niedokrwiennej serca (IHD) i 2705 zgonów z powodu CVD. Spożycie ryżu nie wiązało się z ryzykiem wystąpienia udaru mózgu lub IHD; wielozmienny HR (95% CI) w najwyższym w porównaniu z najniższym kwintyle spożycia ryżu wynosił 1,01 (0,90, 1,14) dla całkowitego udaru mózgu i 1,08 (0,84, 1,38) dla IHD. Podobnie nie było związku między spożyciem ryżu a ryzykiem zgonu z powodu CVD; HR (95% CI) dla śmiertelności z powodu całkowitej CVD wyniósł 0,97 (0,84; 1,13). Nie stwierdzono interakcji z modyfikacjami płci lub efektu przez wskaźnik masy ciała dla żadnego punktu końcowego. WNIOSEK: Spożywanie ryżu nie wiąże się z ryzykiem zachorowalności lub śmiertelności z powodu CVD. © 2014 Amerykańskie Towarzystwo Żywienia.

MED-1319

Dieta a przewlekłe choroby zwyrodnieniowe: perspektywy z Chin.

Kompleksowy przegląd ekologiczny cech diety, stylu życia i śmiertelności w 65 okręgach wiejskich Chin pokazał, że diety są znacznie bogatsze w żywność pochodzenia roślinnego w porównaniu z dietami spożywanymi w bardziej uprzemysłowionych społeczeństwach zachodnich. Średnie spożycie białka zwierzęcego (około jedna dziesiąta średniego spożycia w Stanach Zjednoczonych jako procent energii), tłuszczu ogółem (14,5% energii) i błonnika pokarmowego (33,3 g/dzień) odzwierciedlało znaczną preferencję dla żywności pochodzenia roślinnego . Średnie stężenie cholesterolu w osoczu, około 3,23-3,49 mmol/l, odpowiada temu stylowi życia. Główna hipoteza badana w tej pracy głosi, że przewlekłym chorobom zwyrodnieniowym zapobiega łączny wpływ składników odżywczych i ilości przyjmowanych składników odżywczych, które są powszechnie dostarczane przez żywność pochodzenia roślinnego. Rozległość i spójność dowodów dla tej hipotezy została zbadana z wieloma powiązaniami spożycia-biomarker-choroba, które zostały odpowiednio dostosowane. Wydaje się, że nie istnieje próg wzbogacania pokarmu roślinnego lub minimalizacji spożycia tłuszczu, powyżej którego nie występuje dalsze zapobieganie chorobom. Odkrycia te sugerują, że nawet niewielkie spożycie żywności pochodzenia zwierzęcego wiąże się ze znacznym wzrostem stężenia cholesterolu w osoczu, co z kolei wiąże się ze znacznym wzrostem wskaźników śmiertelności z powodu przewlekłych chorób zwyrodnieniowych.

MED-1320

Ryż biały, ryż brązowy i ryzyko cukrzycy typu 2 u mężczyzn i kobiet w USA

Kontekst Ze względu na różny stopień przetwarzania i zawartość składników odżywczych, brązowy ryż i biały ryż mogą mieć różny wpływ na ryzyko cukrzycy typu 2. Cel Prospektywne zbadanie spożycia białego i brązowego ryżu w odniesieniu do ryzyka cukrzycy typu 2 u mężczyzn i kobiet w USA w wieku 26-87 lat. Planowanie i otoczenie Badanie obserwacyjne pracowników służby zdrowia (1986–2006) oraz Badanie zdrowia pielęgniarek I (1984–2006) i II (1991–2005). Uczestnicy Prospektywnie ustaliliśmy dietę, styl życia i stan choroby wśród 39 765 mężczyzn i 157 463 kobiet w tych kohortach. Wszyscy uczestnicy byli wolni od cukrzycy, chorób sercowo-naczyniowych i raka na początku badania. Spożycie białego ryżu, brązowego ryżu, innych pokarmów i składników odżywczych było oceniane na początku i aktualizowane co 2–4 lata. Wyniki Podczas 3 318 196 osobolat obserwacji udokumentowaliśmy 10 507 przypadków cukrzycy typu 2. Po wieloczynnikowym dostosowaniu do wieku i innych czynników ryzyka związanych ze stylem życia i dietą, wyższe spożycie białego ryżu wiązało się z wyższym ryzykiem cukrzycy typu 2. Łączne ryzyko względne (95% przedział ufności) cukrzycy typu 2 porównujące ≥5 porcji/tydzień z <1 porcją/miesiąc białego ryżu wyniosło 1,17 (1,02, 1,36). W przeciwieństwie do tego, wysokie spożycie brązowego ryżu wiązało się z niższym ryzykiem cukrzycy typu 2: połączone wieloczynnikowe ryzyko względne (95% przedział ufności) wyniosło 0,89 (0,81, 0,97) dla ≥ 2 porcji brązowego ryżu na tydzień w porównaniu z <1 porcja/miesiąc. Oszacowaliśmy, że zastąpienie 50 gramów dziennie (ugotowanego, co odpowiada ⅓ porcji dziennie) białego ryżu taką samą ilością brązowego ryżu wiązało się z 16% (95% przedział ufności: 9%, 21%) niższym ryzykiem cukrzyca typu 2, podczas gdy to samo zastąpienie w grupie produktami pełnoziarnistymi wiązało się z 36% (95% przedział ufności: 30%, 42%) niższym ryzykiem cukrzycy. Wnioski Zastąpienie białego ryżu pełnymi ziarnami, w tym brązowym ryżem, może obniżyć ryzyko cukrzycy typu 2. Dane te potwierdzają zalecenie, że większość spożywanych węglowodanów powinna pochodzić z produktów pełnoziarnistych, a nie z rafinowanych ziaren, aby ułatwić zapobieganie cukrzycy typu 2.

MED-1321

Fosfolipidy w ryżu: znaczenie dla jakości ziarna i korzyści zdrowotnych: przegląd.

Fosfolipidy (PL) są główną klasą lipidów w ziarnie ryżu. Chociaż PL są tylko niewielkim składnikiem odżywczym w porównaniu ze skrobią i białkiem, mogą mieć znaczenie zarówno odżywcze, jak i funkcjonalne. Dokonaliśmy systematycznego przeglądu literatury na temat klasy, rozmieszczenia i zmienności PL w ryżu, ich związku z jakością końcowego zastosowania ryżu i zdrowiem człowieka, a także dostępnych metod profilowania analitycznego. Fosfatydylocholina (PC), fosfatydyloetanoloamina (PE), fosfatydyloinozytol (PI) i ich formy lizo są głównymi PL w ryżu. Pogorszenie PC w otrębach ryżowych podczas przechowywania uznano za wyzwalacz degradacji lipidów ryżowych z towarzyszącym zjełczałym smakiem ryżu niełuskanego i brązowego. Formy lizo w bielmie ryżu stanowią główny lipid skrobiowy i mogą tworzyć kompleksy inkluzyjne z amylozą, wpływając na właściwości fizykochemiczne i strawność skrobi, a tym samym na jej jakość gotowania i jedzenia. Dietetyczne PL mają pozytywny wpływ na wiele chorób człowieka i zmniejszają skutki uboczne niektórych leków. Ponieważ ryż od dawna jest spożywany jako podstawowy pokarm w wielu krajach azjatyckich, ryż PL może mieć znaczące korzyści zdrowotne dla tych populacji. Na PL ryżu mogą wpływać zarówno czynniki genetyczne (G), jak i środowiskowe (E), a rozwiązanie interakcji G × E może umożliwić przyszłe wykorzystanie składu i zawartości PL, poprawiając w ten sposób jakość jedzenia ryżu i korzyści zdrowotne dla konsumentów. Zidentyfikowaliśmy i podsumowaliśmy różne metody stosowane do analizy PL ryżu i omówiliśmy konsekwencje zmienności w raportowanych wartościach PL z powodu niespójności między metodami. Przegląd ten pogłębia zrozumienie natury i znaczenia PL w ryżu i przedstawia potencjalne podejścia do manipulowania PL w celu poprawy jakości ziarna ryżu i innych zbóż. Copyright © 2013 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1322

Spożycie pełnego ziarna i rafinowanego ziarna a ryzyko cukrzycy typu 2: przegląd systematyczny i metaanaliza dawka-odpowiedź badań kohortowych.

Kilka badań sugerowało ochronny wpływ spożycia pełnych ziaren, ale nie rafinowanych ziaren, na ryzyko cukrzycy typu 2, ale nie ustalono zależności dawka-odpowiedź między różnymi rodzajami zbóż i cukrzycą typu 2. Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny i metaanalizę prospektywnych badań spożycia zbóż i cukrzycy typu 2. Przeszukaliśmy bazę danych PubMed w poszukiwaniu badań spożycia zbóż i ryzyka cukrzycy typu 2 do 5 czerwca 2013 r. Podsumowanie względnego ryzyka obliczono przy użyciu modelu efektów losowych. Do analiz włączono szesnaście badań kohortowych. Sumaryczne ryzyko względne na 3 porcje dziennie wyniosło 0,68 (95% CI 0,58-0,81, I(2) = 82%, n = 10) dla pełnych ziaren i 0,95 (95% CI 0,88-1,04, I(2) = 53 %, n = 6) dla ziaren rafinowanych. Asocjację nieliniową zaobserwowano dla całych ziaren, nieliniowość p < 0,0001, ale nie dla ziaren rafinowanych, nieliniowość p = 0,10. Odwrotne zależności zaobserwowano dla podtypów całych ziaren, w tym chleba pełnoziarnistego, pełnoziarnistych płatków zbożowych, otrębów pszennych i brązowego ryżu, ale wyniki te były oparte na kilku badaniach, podczas gdy biały ryż wiązał się ze zwiększonym ryzykiem. Nasza metaanaliza sugeruje, że wysokie spożycie produktów pełnoziarnistych, ale nie rafinowanych, wiąże się ze zmniejszonym ryzykiem cukrzycy typu 2. Jednak pozytywny związek ze spożyciem białego ryżu i odwrotne powiązania między kilkoma konkretnymi rodzajami produktów pełnoziarnistych a cukrzycą typu 2 uzasadniają dalsze badania. Nasze wyniki potwierdzają zalecenia zdrowia publicznego, aby zastąpić rafinowane ziarna pełnymi ziarnami i sugerują, że należy spożywać co najmniej dwie porcje pełnych ziaren dziennie, aby zmniejszyć ryzyko cukrzycy typu 2.

MED-1323

Wyniki diety niskowęglowodanowej a ryzyko cukrzycy typu 2 u mężczyzn

Wstęp: Źródła tłuszczu i białka mogą wpływać na to, czy diety niskowęglowodanowe są związane z cukrzycą typu 2 (T2D). Cel: Celem było porównanie powiązań 3 wyników diety niskowęglowodanowej z incydentem T2D. Projekt: Prospektywne badanie kohortowe zostało przeprowadzone na uczestnikach badania obserwacyjnego personelu medycznego, którzy byli wolni od T2D, choroby sercowo-naczyniowej lub raka na początku badania (n = 40 475) przez okres do 20 lat. Skumulowane średnie z 3 wyników diety niskowęglowodanowej (wysoka zawartość białka i tłuszczu całkowitego, wysoka zawartość białka i tłuszczu zwierzęcego oraz wysoka zawartość białka i tłuszczu roślinnego) była obliczana co 4 lata na podstawie kwestionariuszy częstotliwości spożywania posiłków i była związana z incydentem T2D przy użyciu modeli Coxa. Wyniki: Udokumentowaliśmy 2689 przypadków T2D podczas obserwacji. Po dostosowaniu do wieku, palenia, aktywności fizycznej, spożycia kawy, spożycia alkoholu, rodzinnej historii T2D, całkowitego spożycia energii i wskaźnika masy ciała, wynik dla wysokiej zawartości białka zwierzęcego i tłuszczu wiązał się ze zwiększonym ryzykiem T2D [góra w porównaniu z dolny kwintyl; współczynnik ryzyka (HR): 1,37; 95% CI: 1,20, 1,58; P dla trendu < 0,01]. Korekta dla czerwonego i przetworzonego mięsa osłabiła ten związek (HR: 1,11; 95% CI: 0,95, 1,30; P dla trendu = 0,20). Wysoki wynik dla białka i tłuszczu roślinnego nie był istotnie związany z ogólnym ryzykiem T2D, ale był odwrotnie skorelowany z T2D u mężczyzn w wieku <65 lat (HR: 0,78; 95% CI: 0,66, 0,92; P dla trendu = 0,01, P dla interakcji = 0,01). Wnioski: Wynik reprezentujący dietę niskowęglowodanową, bogatą w białko zwierzęce i tłuszcze, był dodatnio związany z ryzykiem T2D u mężczyzn. Diety niskowęglowodanowe powinny pozyskiwać białko i tłuszcz z pokarmów innych niż czerwone i przetworzone mięso.

MED-1324

Zróżnicowany wpływ spożycia białek i tłuszczów na reakcje glukozy we krwi na węglowodany o wysokim i niskim indeksie glikemicznym w d...

Sześciu pacjentów z cukrzycą niezależną od insuliny otrzymało posiłki zawierające 25 g węglowodanów w postaci ziemniaków lub spaghetti. Posiłki powtórzono z dodatkiem 25 g białka oraz 25 g białka i 25 g tłuszczu. Stężenie glukozy i insuliny we krwi mierzono przez 4 godziny po posiłku testowym. Gdy podawano same węglowodany, wzrost stężenia glukozy we krwi i insuliny w surowicy był wyższy w przypadku posiłku ziemniaczanego. Dodatek białka zwiększył odpowiedzi insuliny na oba węglowodany i nieznacznie zmniejszył odpowiedź glikemiczną na puree ziemniaczane (F = 2,04, p < 0,05). Dalsze dodanie tłuszczu zmniejszyło odpowiedź glikemiczną na puree ziemniaczane (F = 14,63, p < 0,001) bez jakiejkolwiek zmiany w odpowiedzi glukozy we krwi na spaghetti (F = 0,94, NS). Różne reakcje na spożycie białka i tłuszczu zmniejszyły różnicę między odpowiedziami glikemicznymi na dwa węglowodany.

MED-1326

Rozpowszechnienie cukrzycy wśród mężczyzn i kobiet w Chinach.

TŁO: Ze względu na szybką zmianę stylu życia w Chinach istnieje obawa, że ​​cukrzyca może stać się epidemią. Przeprowadziliśmy krajowe badanie od czerwca 2007 do maja 2008, aby oszacować częstość występowania cukrzycy wśród dorosłych Chińczyków. METODY: W badaniu wzięła udział reprezentatywna w skali kraju próba 46 239 osób dorosłych w wieku powyżej 20 lat z 14 województw i gmin. Po całonocnym poszczeniu uczestnicy przeszli doustny test tolerancji glukozy i zmierzono poziom glukozy na czczo i po 2 godzinach, aby zidentyfikować nierozpoznaną cukrzycę i stan przedcukrzycowy (tj. nieprawidłową glikemię na czczo lub nieprawidłową tolerancję glukozy). Rozpoznaną wcześniej cukrzycę ustalano na podstawie samoopisu. WYNIKI. Częstość występowania cukrzycy całkowitej (obejmującej zarówno cukrzycę rozpoznaną wcześniej, jak i wcześniej nierozpoznaną) oraz stanu przedcukrzycowego według standaryzacji wiekowej wynosiła 9,7% (10,6% wśród mężczyzn i 8,8% wśród kobiet) oraz 15,5% (16,1% wśród mężczyzn i 14,9% wśród kobiet). kobiet), co odpowiada za 92,4 mln dorosłych chorych na cukrzycę (50,2 mln mężczyzn i 42,2 mln kobiet) oraz 148,2 mln dorosłych ze stanem przedcukrzycowym (76,1 mln mężczyzn i 72,1 mln kobiet). Częstość występowania cukrzycy wzrastała wraz z wiekiem (3,2%, 11,5% i 20,4% odpowiednio wśród osób w wieku od 20 do 39, 40 do 59 i > lub = 60 lat) oraz wraz ze wzrostem masy ciała (4,5%, 7,6 %, 12,8% i 18,5% wśród osób o wskaźniku masy ciała [masa w kilogramach podzielona przez kwadrat wzrostu w metrach] odpowiednio < 18,5, 18,5 do 24,9, 25,0 do 29,9 i > lub = 30,0 ). Rozpowszechnienie cukrzycy było wyższe wśród mieszkańców miast niż wsi (11,4% vs 8,2%). Częstość izolowanej nieprawidłowej tolerancji glukozy była wyższa niż izolowanej nieprawidłowej tolerancji glukozy na czczo (11,0% vs 3,2% wśród mężczyzn i 10,9% vs 2,2% wśród kobiet). WNIOSKI: Wyniki te wskazują, że cukrzyca stała się głównym problemem zdrowia publicznego w Chinach i że potrzebne są strategie mające na celu zapobieganie i leczenie cukrzycy. 2010 Towarzystwo Medyczne Massachusetts

MED-1327

Większe spożycie produktów pełnoziarnistych wiąże się z niższym ryzykiem cukrzycy typu 2, chorób sercowo-naczyniowych i przyrostu masy ciała.

Pełnoziarniste i wysokie spożycie błonnika są rutynowo zalecane w zapobieganiu chorobom naczyniowym; jednak brak jest wyczerpujących i ilościowych ocen dostępnych danych dotyczących ludzi. Celem tego badania była systematyczna analiza podłużnych badań oceniających spożycie produktów pełnoziarnistych i błonnika w odniesieniu do ryzyka cukrzycy typu 2 (T2D), chorób układu krążenia (CVD), przyrostu masy ciała i metabolicznych czynników ryzyka. Zidentyfikowaliśmy 45 prospektywnych badań kohortowych i 21 randomizowanych badań kontrolowanych (RCT) między 1966 a lutym 2012 r., przeszukując literaturę Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature, Cochrane, Elsevier Medical Database i PubMed. Charakterystyki badania, spożycie pełnego ziarna i błonnika pokarmowego oraz oszacowania ryzyka zostały wyodrębnione przy użyciu standardowego protokołu. Korzystając z modeli efektów losowych, odkryliśmy, że w porównaniu z nigdy/rzadko spożywającymi produkty pełnoziarniste, osoby spożywające 48-80 g pełnego ziarna dziennie (3-5 porcji dziennie) miały ~26% niższe ryzyko T2D [RR = 0,74 ( 95% CI: 0,69; 0,80)], ~21% mniejsze ryzyko CVD [RR = 0,79 (95% CI: 0,74, 0,85)] i konsekwentnie mniejszy przyrost masy ciała w okresie 8-13 lat (1,27 vs 1,64 kg; p = 0,001). W RCT średnie ważone różnice w stężeniach glukozy w krążeniu po interwencji na czczo oraz cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL, porównując grupy interwencyjne produktów pełnoziarnistych z grupą kontrolną, wskazywały na istotnie niższe stężenia po zabiegach interwencyjnych z produktami pełnoziarnistymi [różnice w stężeniach glukozy na czczo: -0,93 mmol/l ( 95% CI: -1,65, -0,21, cholesterol całkowity: -0,83 mmol/l (-1,23, -0,42); i cholesterolu LDL: -0,82 mmol/l (-1,31, -0,33)]. [skorygowano] Wyniki tej metaanalizy dostarczają dowodów na poparcie korzystnego wpływu spożycia pełnego ziarna na zapobieganie chorobom naczyniowym. Potencjalne mechanizmy odpowiedzialne za wpływ produktów pełnoziarnistych na produkty pośrednie metabolizmu wymagają dalszych badań w dużych badaniach interwencyjnych.

MED-1328

Globalne, regionalne i krajowe rozpowszechnienie nadwagi i otyłości u dzieci i dorosłych w latach 1980-2013: systematyczna analiza dla Global B...

Wstęp: W 2010 r. oszacowano, że nadwaga i otyłość są przyczyną 3,4 miliona zgonów, 3,9% utraconych lat życia i 3,8% lat życia skorygowanych niepełnosprawnością (DALY) na całym świecie. Wzrost otyłości doprowadził do powszechnych wezwań do regularnego monitorowania zmian częstości występowania nadwagi i otyłości we wszystkich populacjach. Porównywalne, aktualne informacje o poziomach i trendach są niezbędne do ilościowego określenia wpływu na zdrowie populacji i zachęcenia decydentów do ustalenia priorytetów działań. Szacujemy globalną, regionalną i krajową częstość występowania nadwagi i otyłości u dzieci i dorosłych w latach 1980-2013. METODY: Systematycznie identyfikowaliśmy ankiety, raporty i opublikowane badania (n=1769), które zawierały dane dotyczące wzrostu i masy ciała, zarówno poprzez pomiary fizyczne, jak i raporty własne. Zastosowaliśmy regresję liniową efektów mieszanych, aby skorygować stronniczość w raportach własnych. Otrzymaliśmy dane dotyczące częstości występowania otyłości i nadwagi według wieku, płci, kraju i roku (n=19 244) za pomocą modelu regresji czasoprzestrzennej procesu Gaussa w celu oszacowania częstości występowania z 95% przedziałami niepewności (UI). WNIOSKI: Na całym świecie odsetek dorosłych ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) wynoszącym 25 kg/m(2) lub wyższym wzrósł w latach 1980-2013 z 28,8% (95% UI 28,4-29,3) do 36,9% (36,3-37,4) u mężczyzn i od 29,8% (29,3-30,2) do 38,0% (37,5-38,5) u kobiet. Częstość występowania znacznie wzrosła wśród dzieci i młodzieży w krajach rozwiniętych; W 2013 roku 23,8% (22,9-24,7) chłopców i 22,6% (21,7-23,6) dziewcząt miało nadwagę lub otyłość. Częstość występowania nadwagi i otyłości wzrosła również u dzieci i nastolatki w krajach rozwijających się, od 8,1% (7,7-8,6) do 12,9% (12,3-13,5) w 2013 roku dla chłopców i od 8,4% (8,1-8 8) do 13,4% (13,0-13,9) u dziewcząt. Szacunkowa częstość występowania otyłości wśród dorosłych przekracza 50% u mężczyzn w Tonga oraz u kobiet w Kuwejcie, Kiribati, Sfederowanych Stanach Mikronezji, Libii, Katarze, Tonga i Samoa. Od 2006 r. wzrost otyłości wśród dorosłych w krajach rozwiniętych uległ spowolnieniu. INTERPRETACJA: Ze względu na ustalone zagrożenia dla zdrowia i znaczny wzrost częstości występowania otyłość stała się głównym globalnym wyzwaniem zdrowotnym. Nie tylko wzrasta otyłość, ale w ciągu ostatnich 33 lat nie zgłoszono żadnych krajowych historii sukcesu. Potrzebne są pilne globalne działania i przywództwo, aby pomóc krajom w skuteczniejszej interwencji. FINANSOWANIE: Fundacja Billa i Melindy Gatesów. Copyright © 2014 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1329

Spożycie żywności na bazie białego ryżu i ryzyko udaru niedokrwiennego: badanie kliniczno-kontrolne w południowych Chinach.

Żywność na bazie białego ryżu, która jest bogata w rafinowane węglowodany, jest powszechnie spożywana w Chinach. Przeprowadzono badanie kliniczno-kontrolne w celu zbadania związku między spożyciem żywności na bazie białego ryżu a ryzykiem udaru niedokrwiennego w populacji południowo-chińskiej. Informacje na temat diety i stylu życia uzyskano od 374 pacjentów z udarem niedokrwiennym i 464 pacjentów z kontroli szpitalnej. Przeprowadzono analizy regresji logistycznej, aby ocenić wpływ żywności na bazie ryżu na ryzyko udaru mózgu. Średnie tygodniowe spożycie pokarmów ryżowych okazało się znacznie wyższe w przypadkach niż w grupie kontrolnej. Zwiększone spożycie gotowanego ryżu, congee i makaronu ryżowego wiązało się z wyższym ryzykiem udaru niedokrwiennego po kontrolowaniu czynników zakłócających. Odpowiednie skorygowane ilorazy szans (z 95% przedziałami ufności) dla najwyższego i najniższego poziomu spożycia wynosiły 2,73 (1,31-5,69), 2,93 (1,68-5,13) i 2,03 (1,40-2,94), przy czym zaobserwowano istotne zależności dawka-odpowiedź. Wyniki dostarczają dowodów na pozytywny związek między nawykowym spożyciem ryżu a ryzykiem udaru niedokrwiennego u dorosłych Chińczyków. Copyright © 2010 Narodowe Stowarzyszenie Udaru Mózgu. Wydane przez Elsevier Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1330

Rozpowszechnienie i czynniki warunkujące cukrzycę u dorosłych w Chinach kontynentalnych w latach 2000-2010: przegląd systematyczny.

CELE: Dokonać systematycznego przeglądu trendów w częstości występowania cukrzycy (DM) wśród dorosłych w Chinach w ciągu ostatnich 10 lat i zidentyfikować czynniki determinujące te trendy. METODY: Przeprowadzono systematyczne wyszukiwanie badań opublikowanych w latach 2000-2010. Badania zgłaszające występowanie cukrzycy zostały uwzględnione, jeśli spełniały określone wcześniej kryteria. Porównano oszacowania rozpowszechnienia i zgłoszone determinanty tych badań. WYNIKI: Do przeglądu wybrano dwadzieścia pięć manuskryptów, opisujących 22 badania. W ciągu ostatniej dekady nastąpił wzrost rozpowszechnienia DM z 2,6% do 9,7% w Chinach. Częstość występowania cukrzycy jest silnie związana z wiekiem i jest wyższa wśród mieszkańców miast w porównaniu z populacjami wiejskimi. Niektóre badania wykazały różnicę w częstości występowania cukrzycy między mężczyznami i kobietami, ale wyniki te nie były spójne. Inne często zgłaszane związki z cukrzycą obejmowały wywiad rodzinny, otyłość i nadciśnienie. WNIOSEK: W latach 2000-2010 obserwujemy znaczny wzrost rozpowszechnienia cukrzycy na poziomie krajowym. Ważne jest, aby wszystkie szczeble rządowe opracowały skuteczniejsze strategie zapobiegania tej rosnącej epidemii cukrzycy i zarządzania nią. Istnieje również ważna potrzeba przeprowadzenia większej liczby badań nad cukrzycą na dużą skalę w zachodnich i centralnych regionach Chin. Copyright © 2012 Elsevier Ireland Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1331

Dynamika transformacji żywieniowej w kierunku sektora żywności pochodzenia zwierzęcego w Chinach i jej implikacje: perspektywa zmartwień.

W rozwijającym się świecie zachodzi jednocześnie wiele zmian w diecie i aktywności fizycznej. Te zmiany w diecie obejmują duży wzrost gęstości energetycznej, proporcji populacji spożywającej dietę wysokotłuszczową oraz spożycia produktów zwierzęcych. Żywność pochodzenia zwierzęcego (ASF) odgrywa ważną rolę w tych zmianach diety. Ten artykuł dokumentuje duże zmiany w składzie diety i otyłości w krajach rozwijających się i zauważa, że ​​zmiany te nabierają tempa. Wykorzystując Chiny jako studium przypadku, dowody na przyspieszenie tego procesu przedstawiono w opisowej i bardziej rygorystycznej dynamicznej analizie podłużnej. Konsekwencje tych zmian dla wzorców diety i otyłości oraz chorób układu krążenia są ogromne. Rzeczywiście, kraje rozwijające się znajdują się w punkcie, w którym powszechność otyłości jest większa niż niedożywienia, a obawy związane ze spożyciem tłuszczów nasyconych i brakiem równowagi energetycznej muszą być poważniej brane pod uwagę przez sektor rolnictwa. Obecna polityka rozwoju rolnictwa w wielu krajach rozwijających się skupia się na promocji inwentarza żywego i nie uwzględnia potencjalnych negatywnych konsekwencji zdrowotnych tej strategii. Chociaż powiązania między spożyciem ASF a otyłością nie mogą być ustalone tak wyraźnie, jak w przypadku wysokiego spożycia ASF, chorób serca i raka, potencjalne niekorzystne skutki zdrowotne związane ze zwiększonym spożyciem ASF nie powinny być dłużej ignorowane.

MED-1332

Częstość występowania cukrzycy typu 2 w Japonii: przegląd systematyczny i metaanaliza

Wstęp Definicja cukrzycy typu 2 różni się w poszczególnych badaniach; stąd faktyczna częstość występowania cukrzycy typu 2 w Japonii jest niejasna. W tym miejscu dokonaliśmy przeglądu różnych definicji zachorowań na cukrzycę typu 2 stosowanych w poprzednich badaniach epidemiologicznych i oszacowaliśmy częstość występowania cukrzycy w Japonii. Metody Przeszukaliśmy pokrewną literaturę w bazach danych MEDLINE, EMBASE i Ichushi do września 2012 r. Dwóch recenzentów wybrało badania oceniające przypadki cukrzycy typu 2 w populacji japońskiej. Wyniki Z 1824 odpowiednich artykułów włączyliśmy 33 badania z 386 803 uczestnikami. Okres obserwacji wynosił od 2,3 do 14 lat, a badania rozpoczęto w latach 1980–2003. Model efektów losowych wykazał, że łączna częstość występowania cukrzycy wynosiła 8,8 (95% przedział ufności, 7,4–10,4) na 1000 osób. lat. Zaobserwowaliśmy wysoki stopień niejednorodności wyników (I2 = 99,2%; p < 0,001), ze współczynnikami zapadalności wahającymi się od 2,3 do 52,6 na 1000 osobolat. W trzech badaniach definicję cukrzycy typu 2 oparto wyłącznie na własnych raportach, 10 wyłącznie na danych laboratoryjnych, a 20 na samych raportach i danych laboratoryjnych. W porównaniu z badaniami definiującymi cukrzycę z wykorzystaniem danych laboratoryjnych (n = 30; łączny współczynnik zapadalności = 9,6; 95% przedział ufności = 8,3–11,1) badania oparte na samych raportach własnych wykazywały niższy współczynnik zapadalności (n = 3; łączny współczynnik zapadalności częstość = 4,0; 95% przedział ufności = 3,2–5,0; p dla interakcji < 0,001). Jednak analizy warstwowe nie były w stanie w pełni wyjaśnić niejednorodności wyników. Wnioski Nasz systematyczny przegląd i metaanaliza wykazały obecność wysokiego stopnia niejednorodności, co sugeruje, że istnieje znaczna niepewność co do częstości występowania cukrzycy typu 2 w Japonii. Zasugerowali również, że dane laboratoryjne mogą być ważne dla dokładnego oszacowania zapadalności na cukrzycę typu 2.

MED-1333

Wydzielanie insuliny jako wyznacznik ryzyka raka trzustki.

Nowa epidemiologia potwierdza, że ​​nietolerancja glukozy jest czynnikiem ryzyka raka trzustki i że tego związku nie można wyjaśnić niekorzystnym wpływem wczesnego raka trzustki na funkcję komórek beta. Poprzednie doniesienia wskazują, że ryzyko zachorowania na raka trzustki jest zwiększone u osób z cukrzycą w wieku dorosłym. Ponieważ cukrzyca streptozotocynowa hamuje wywołaną przez czynniki rakotwórcze indukcję raka trzustki u chomików, najbardziej rozsądną interpretacją tych wyników jest to, że insulina (lub inny produkt komórek beta) działa jako promotor raka trzustki. Pogląd ten jest zgodny z doniesieniem, że gruczolakorak trzustki u ludzi wyraża receptory insuliny, które mogą stymulować mitozę; Dodatkową możliwością jest to, że wysokie poziomy insuliny pośrednio sprzyjają powstawaniu raka trzustki poprzez zwiększenie skutecznej aktywności IGF-I poprzez działania na wątrobę. W międzynarodowej epidemiologii ekologicznej zachorowalność na raka trzustki jest ściśle skorelowana ze spożyciem produktów zwierzęcych w diecie; może to odzwierciedlać fakt, że diety wegańskie wiążą się z niskim dobowym wydzielaniem insuliny. Istnieją również sugestywne dowody na to, że makrobiotyczne diety wegańskie, które mają niski indeks glikemiczny, mogą wydłużyć średni czas przeżycia w przypadku raka trzustki. Jednak inne rodzaje diet związane ze zmniejszoną poposiłkową odpowiedzią na insulinę, takie jak diety wysokobiałkowe lub diety „śródziemnomorskie” bogate w kwas oleinowy, mogą również mieć potencjał zapobiegania rakowi trzustki. Ogromny wzrost śmiertelności z powodu raka trzustki skorygowanej względem wieku w Japonii i wśród Afroamerykanów w ciągu ostatniego stulecia sugeruje, że raka trzustki można zasadniczo zapobiegać; dieta o niskiej insulinoodporności w połączeniu z ćwiczeniami fizycznymi, kontrolą wagi i unikaniem palenia, co jest godne pochwały z wielu innych powodów, może dramatycznie zmniejszyć śmiertelność z powodu raka trzustki. Copyright 2001 Harcourt Publishers Ltd.

MED-1334

Program i opcje polityki zapobiegania otyłości w Chinach

Do 2002 r. rozpowszechnienie w Chinach nadwagi i otyłości wśród dorosłych wynosiło odpowiednio 18,9 i 2,9 procent. Tradycyjna chińska dieta została zastąpiona przez „zachodnią dietę”, a znaczne spadki we wszystkich fazach aktywności i zwiększona aktywność siedząca, jako główne przyczyny szybkiego wzrostu nadwagi i otyłości, przynoszą znaczne koszty ekonomiczne i zdrowotne. Podejście do zarządzania pracami poprawy odżywiania zostało wydane w 2010 roku. Polityki związane z zapobieganiem nadwadze i otyłości zostały dodane do krajowego planowania zapobiegania i kontroli chorób. Wytyczne dotyczące zapobiegania i kontroli nadwagi i otyłości chińskich dorosłych oraz dzieci i nastolatków w wieku szkolnym dotyczące zapobiegania i kontroli nadwagi i otyłości w Chinach zostały opublikowane odpowiednio w 2003 i 2007 roku. Zrealizowano niewiele programów edukacyjnych. Dominują wybrane akademickie projekty interwencyjne, koncentrujące się na ograniczaniu otyłości u dzieci i promowaniu zdrowszych diet; zwiększenie aktywności fizycznej i skrócenie czasu siedzącego; oraz ułatwianie zmian w środowisku rodzinnym, szkolnym, społecznym i kulturowym. Próby interwencyjne są małe i nie uwzględniają rosnących wskaźników otyłości w całej populacji. Zapewnienie przez rząd skutecznych środków politycznych, wielosektorowa współpraca i zwiększenie społecznej odpowiedzialności biznesu to klucze do powstrzymania tendencji do nadwagi i otyłości w Chinach.

MED-1335

Reakcje glikemiczne na glukozę i ryż u osób pochodzenia chińskiego i europejskiego.

CELE: Wskaźniki cukrzycy są szczególnie wysokie w Chinach. Ryzyko cukrzycy typu 2 wzrasta wraz z dużym spożyciem białego ryżu, podstawowego pożywienia Chińczyków. Zgłaszano różnice etniczne w glikemii poposiłkowej. Porównaliśmy odpowiedzi glikemiczne na glukozę i pięć odmian ryżu u osób pochodzenia europejskiego i chińskiego i zbadaliśmy możliwe determinanty różnic etnicznych w glikemii poposiłkowej. METODY: Samozidentyfikowani chińscy (n = 32) i europejscy (n = 31) zdrowi ochotnicy uczestniczyli osiem razy w badaniach po spożyciu glukozy i jaśminu, basmati, brązu, Doongara(®) i ryżu parboiled. Oprócz pomiaru odpowiedzi glikemicznej zbadaliśmy poziom aktywności fizycznej, stopień żucia ryżu i aktywność α-amylazy ślinowej, aby ustalić, czy te pomiary wyjaśniają jakiekolwiek różnice w glikemii poposiłkowej. WYNIKI: Odpowiedź glikemiczna, mierzona przyrostem powierzchni pod krzywą glukozy, była o ponad 60% większa dla pięciu odmian ryżu (P < 0,001) i o 39% większa dla glukozy (P < 0,004) wśród Chińczyków w porównaniu z Europejczykami. Obliczony indeks glikemiczny był o około 20% wyższy dla odmian ryżu innych niż basmati (P ​​= 0,01 do 0,05). Pochodzenie etniczne [skorygowany współczynnik ryzyka 1,4 (1,2-1,8) P < 0,001] i odmiana ryżu były jedynymi ważnymi wyznacznikami powierzchni przyrostu pod krzywą glukozy. WNIOSKI: Reakcje glikemiczne po spożyciu glukozy i kilku odmian ryżu są znacznie większe u Chińczyków w porównaniu z Europejczykami, co sugeruje potrzebę przeglądu zaleceń dotyczących węglowodanów w diecie wśród populacji jedzących ryż z wysokim ryzykiem cukrzycy. © 2012 Autorzy. Medycyna cukrzycowa © 2012 Diabetes UK.

MED-1337

Spożycie mleka i ryzyko złamania szyjki kości udowej u mężczyzn i kobiet: metaanaliza prospektywnych badań kohortowych.

Mleko zawiera wapń, fosfor i białko i jest wzmocnione witaminą D w Stanach Zjednoczonych. Wszystkie te składniki mogą poprawić zdrowie kości. Jednak potencjalne korzyści mleka w zapobieganiu złamaniom szyjki kości udowej nie są dobrze poznane. Celem tego badania była ocena związku spożycia mleka z ryzykiem złamania szyjki kości udowej na podstawie metaanalizy badań kohortowych u mężczyzn i kobiet w średnim lub starszym wieku. Źródłami danych dla tego badania były anglojęzyczne i nieanglojęzyczne publikacje za pośrednictwem Medline (Ovid, PubMed) i wyszukiwarki EMBASE do czerwca 2010 r., eksperci w tej dziedzinie oraz listy referencyjne. Pomysł polegał na porównaniu prospektywnych badań kohortowych w tej samej skali, abyśmy mogli obliczyć względne ryzyko (RR) złamania szyjki kości udowej na szklankę spożywanego dziennie mleka (około 300 µg wapnia na szklankę mleka). Analizy zbiorcze oparto na modelach efektów losowych. Dane zostały pobrane przez dwóch niezależnych obserwatorów. Wyniki pokazują, że u kobiet (6 badań, 195 102 kobiet, 3574 złamań szyjki kości udowej) nie było ogólnego związku między całkowitym spożyciem mleka a ryzykiem złamania szyjki kości udowej (łączone RR na szklankę mleka na dzień = 0,99; 95% przedział ufności [CI]). 0,96-1,02; Q-test p = ,37). U mężczyzn (3 badania, 75 149 mężczyzn, 195 złamań szyjki kości udowej), łączny RR na szklankę mleka dobowego wynosił 0,91 (95% CI 0,81-1,01). Nasz wniosek jest taki, że w naszej metaanalizie badań kohortowych nie stwierdzono ogólnego związku między spożyciem mleka a ryzykiem złamania szyjki kości udowej u kobiet, ale potrzeba więcej danych dotyczących mężczyzn. Copyright © 2011 Amerykańskie Towarzystwo Badań Kości i Minerałów.

MED-1338

Spożycie mleka a ryzyko śmiertelności i złamań u kobiet i mężczyzn: badania kohortowe

Cel Zbadanie, czy wysokie spożycie mleka wiąże się ze śmiertelnością i złamaniami u kobiet i mężczyzn. Projektowe badania kohortowe. Ustawienie Trzy hrabstwa w środkowej Szwecji. Uczestnicy Dwie duże szwedzkie kohorty, jedna składająca się z 61 433 kobiet (39-74 lata na początku 1987-90) i jedna z 45-339 mężczyzn (45-79 lat na początku 1997), otrzymały kwestionariusze dotyczące częstotliwości spożywania posiłków. Kobiety odpowiedziały na drugi kwestionariusz dotyczący częstotliwości spożywania posiłków w 1997 roku. Główny pomiar wyników Zastosowano wielozmienne modele przeżycia w celu określenia związku między spożyciem mleka a czasem do zgonu lub złamania. Wyniki W średnim okresie obserwacji wynoszącym 20,1 lat zmarło 15-541 kobiet, a 17-252 miało złamanie, z czego 4259 miało złamanie szyjki kości udowej. W męskiej kohorcie ze średnim okresem obserwacji 11,2 lat zmarło 10-112 mężczyzn, a 5066 miało złamanie, z 1166 przypadkami złamań szyjki kości udowej. U kobiet skorygowany współczynnik ryzyka zgonu dla trzech lub więcej szklanek mleka dziennie w porównaniu z mniej niż jedną szklanką dziennie wyniósł 1,93 (95% przedział ufności 1,80 do 2,06). Dla każdej szklanki mleka skorygowany współczynnik ryzyka śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny wyniósł 1,15 (1,13 do 1,17) u kobiet i 1,03 (1,01 do 1,04) u mężczyzn. Na każdą szklankę mleka u kobiet nie zaobserwowano zmniejszenia ryzyka złamań przy wyższym spożyciu mleka w przypadku jakiegokolwiek złamania (1,02, 1,00 do 1,04) lub złamania szyjki kości udowej (1,09, 1,05 do 1,13). Odpowiednie skorygowane współczynniki ryzyka u mężczyzn wynosiły 1,01 (0,99 do 1,03) i 1,03 (0,99 do 1,07). W podpróbach z dwóch dodatkowych kohort, jednej u mężczyzn i jednej u kobiet, zaobserwowano dodatni związek między spożyciem mleka a 8-izo-PGF2α w moczu (biomarker stresu oksydacyjnego) i interleukiną 6 w surowicy (główny biomarker stanu zapalnego). Wnioski Wysokie spożycie mleka wiązało się z wyższą śmiertelnością w jednej kohorcie kobiet iw drugiej grupie mężczyzn oraz z większą częstością złamań u kobiet. Biorąc pod uwagę projekty badań obserwacyjnych z nieodłączną możliwością występowania szczątkowych zjawisk zakłócających i odwrotnych, zaleca się ostrożną interpretację wyników.

MED-1339

Suplementacja wapnia i gęstość mineralna kości u kobiet od dzieciństwa do młodości: randomizowane badanie kontrolowane.

TŁO: Badania krótkoterminowe wykazały, że wapń wpływa na akrecję kości podczas wzrostu. Nie wiadomo, czy długotrwała suplementacja wpływa na akrecję kości u młodych dorosłych. CEL: W badaniu oceniano długoterminowy wpływ suplementacji wapnia na akrecję kości u kobiet od dzieciństwa do młodości. PROJEKT: Do 4-letniego randomizowanego badania klinicznego włączono 354 kobiety w 2. stadium dojrzewania i opcjonalnie przedłużono o dodatkowe 3 lata. Średnie spożycie wapnia w diecie uczestników w wieku powyżej 7 lat wynosiło około 830 mg/d; osoby suplementowane wapniem otrzymywały dodatkowo około 670 mg/d. Pierwszorzędowymi zmiennymi wyniku były gęstość mineralna kości dystalnej i proksymalnej kości promieniowej (BMD), BMD całego ciała (TBBMD) oraz wskaźniki korowe kości śródręcza. WYNIKI: Wielowymiarowe analizy głównych punktów końcowych wykazały, że efekty suplementacji wapnia zmieniają się w czasie. Kolejne analizy jednowymiarowe wykazały, że wszystkie pierwszorzędowe wyniki były znacznie większe w grupie suplementowanej niż w grupie placebo w punkcie końcowym 4. roku. Jednak w punkcie końcowym 7 roku efekt ten zniknął w przypadku TBBMD i BMD dystalnej kości promieniowej. Modele podłużne dla TBBMD i BMD proksymalnego promienia, zgodnie z czasem od pierwszej miesiączki, wykazały wysoce znaczący wpływ suplementacji podczas gwałtownego wzrostu dojrzewania, a następnie efekt słabszy. Stratyfikacje post hoc na podstawie całkowitego spożycia wapnia skorygowanego pod względem podatności oraz ostatecznego wzrostu lub całkowitego pola przekroju kości śródręcza wykazały, że wpływ wapnia zależy od podatności i budowy ciała. WNIOSKI: Suplementacja wapniem znacząco wpłynęła na przyrost masy kostnej u młodych samic podczas gwałtownego wzrostu w okresie dojrzewania. W młodym wieku dorosłym znaczące efekty utrzymywały się na śródręczu i przedramieniu osób wysokich, co wskazuje, że zapotrzebowanie na wapń do wzrostu jest związane z rozmiarem szkieletu. Wyniki te mogą być ważne zarówno dla pierwotnej profilaktyki osteoporozy, jak i zapobiegania złamaniom łamliwości kości podczas wzrostu.

MED-1340

Spożycie mleka w wieku młodzieńczym i ryzyko złamań biodra u osób starszych

Znaczenie Spożywanie mleka w okresie dojrzewania jest zalecane w celu promowania szczytowej masy kostnej, a tym samym zmniejszenia ryzyka złamań w późniejszym życiu. Jednak jego rola w zapobieganiu złamaniom szyjki kości udowej nie została ustalona, ​​a wysokie spożycie może niekorzystnie wpływać na ryzyko poprzez zwiększenie wzrostu. Cel Ustalenie, czy spożywanie mleka w okresie młodzieńczym wpływa na ryzyko złamania szyjki kości udowej u osób starszych oraz zbadanie roli osiągniętego wzrostu w tym związku. Projekt Prospektywne badanie kohortowe w ciągu 22 lat obserwacji Ustalenie Stany Zjednoczone Uczestnicy Ponad 96 000 kobiet rasy kaukaskiej po menopauzie z badania Nurses' Health Study oraz mężczyzn w wieku 50 lat i starszych z badania kontrolnego pracowników służby zdrowia Ekspozycje Częstotliwość spożywania mleka i innych pokarmów podczas w wieku 13–18 lat i osiągniętym wzroście zgłaszano na początku badania. Aktualna dieta, waga, palenie tytoniu, aktywność fizyczna, stosowanie leków i inne czynniki ryzyka złamań szyjki kości udowej były zgłaszane w dwuletnich kwestionariuszach. Główne miary wyników Modele proporcjonalnego ryzyka Coxa zostały wykorzystane do obliczenia względnego ryzyka (RR) pierwszego incydentu złamania szyjki kości udowej na podstawie zdarzeń niskiego urazu na szklankę (8 uncji lub 240 ml) mleka spożywanego dziennie w okresie nastoletnim. Wyniki W czasie obserwacji stwierdzono 1226 złamań szyjki kości udowej u kobiet i 490 u mężczyzn. Po uwzględnieniu znanych czynników ryzyka i aktualnego spożycia mleka każda dodatkowa szklanka mleka dziennie w okresie nastoletnim wiązała się ze znamiennie o 9% wyższym ryzykiem złamania szyjki kości udowej u mężczyzn (RR=1,09, 95% CI 1,01–1,17). Związek został osłabiony, gdy do modelu dodano wzrost (RR=1,06, 95% CI 0,98–1,14). Spożywanie mleka przez nastolatków nie było związane ze złamaniami szyjki kości udowej u kobiet (RR=1,00, 95% CI 0,95–1,05 na szklankę dziennie). Wnioski i znaczenie Większe spożycie mleka w okresie młodzieńczym nie wiązało się z niższym ryzykiem złamania szyjki kości udowej u osób starszych. Pozytywny związek obserwowany u mężczyzn był częściowo mediowany osiągniętym wzrostem.

MED-1341

Zdrowie szkieletu u dorosłych pacjentów z klasyczną galaktozemią.

PODSUMOWANIE: W badaniu tym oceniano zdrowie kości u dorosłych z galaktozemią. Zbadano związki między gęstością mineralną kości (BMD) a zmiennymi żywieniowymi i biochemicznymi. Poziom wapnia przewidywał BMD biodra i kręgosłupa, a poziomy gonadotropin były odwrotnie proporcjonalne do BMD kręgosłupa u kobiet. Wyniki te dają wgląd w strategie postępowania z tymi pacjentami. WPROWADZENIE: Utrata kości jest powikłaniem galaktozemii. Przyczynić się do tego mogą ograniczenia dietetyczne, pierwotna niewydolność jajników u kobiet oraz związane z chorobą zmiany metabolizmu kości. W badaniu tym zbadano związki między czynnikami klinicznymi a BMD u pacjentów z galaktozemią. METODY: Ta próba przekrojowa obejmowała 33 dorosłych (16 kobiet) z klasyczną galaktozemią, średni wiek 32,0 ± 11,8 lat. BMD mierzono za pomocą dwuenergetycznej absorpcjometrii rentgenowskiej i korelowano z wiekiem, wzrostem, masą ciała, złamaniami, czynnikami żywieniowymi, stanem hormonalnym i biomarkerami kości. WYNIKI: Istniała istotna różnica w BMD biodra między kobietami i mężczyznami (0,799 vs. 0,896 g/cm(2), p = 0,014). Odsetek pacjentów z BMD-Z <-2,0 był również wyższy w przypadku kobiet niż mężczyzn [33 vs. 18% (kręgosłup), 27 vs. 6% (biodro)], a więcej kobiet zgłosiło doznanie złamań. Analizy dwuwymiarowe wykazały korelacje między BMI a BMD-Z [w biodrze u kobiet (r = 0,58, p < 0,05) i kręgosłupa u mężczyzn (r = 0,53, p < 0,05)]. U kobiet masa ciała była również skorelowana z BMD-Z (r = 0,57, p < 0,05 w biodrze), C-telopeptydami (r = -0,59 w kręgosłupie i -0,63 w biodrze, p < 0,05) oraz osteokalcyną (r = -0,71). w kręgosłupie i -0,72 biodra, p < 0,05) były odwrotnie skorelowane z BMD-Z. W końcowych modelach regresji wyższe poziomy gonadotropin wiązały się z niższym BMD kręgosłupa u kobiet (p = 0,017); wapń w surowicy był istotnym predyktorem BMD biodra (p = 0,014) i kręgosłupa (p = 0,013) u obu płci. WNIOSKI: Gęstość kości u dorosłych z galaktozemią jest niska, co wskazuje na możliwość zwiększonego ryzyka złamań, których etiologia wydaje się być wieloczynnikowa.

MED-1342

Skuteczność paroksetyny i placebo w leczeniu lęku i depresji: metaanaliza zmian w skalach oceny Hamiltona

Wstęp Poprzednie metaanalizy opublikowanych i nieopublikowanych badań wskazują, że leki przeciwdepresyjne przynoszą niewielkie korzyści w porównaniu z placebo w leczeniu depresji; niektórzy twierdzili, że korzyści te nie mają znaczenia klinicznego. Jednak te metaanalizy opierały się wyłącznie na badaniach przedłożonych w celu wstępnego zatwierdzenia leku przez FDA i ograniczały się do tych, których celem było leczenie depresji. Tutaj po raz pierwszy oceniamy skuteczność selektywnego inhibitora wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) w leczeniu zarówno lęku, jak i depresji, wykorzystując kompletny zestaw danych ze wszystkich opublikowanych i niepublikowanych badań sponsorowanych przez producenta. Metody i wyniki Firma GlaxoSmithKline została zobowiązana do opublikowania wyników wszystkich sponsorowanych badań klinicznych online, dając możliwość oceny skuteczności SSRI (paroksetyny) z pełnym zestawem danych ze wszystkich przeprowadzonych badań. Przeanalizowaliśmy dane ze wszystkich kontrolowanych placebo, podwójnie zaślepionych prób paroksetyny, które obejmowały wyniki zmian w Skali Oceny Lęku Hamiltona (HRSA) i/lub Skali Oceny Depresji Hamiltona (HRSD). W leczeniu lęku (k = 12) różnica skuteczności między paroksetyną a placebo była niewielka (d = 0,27) i była niezależna od wyjściowego nasilenia lęku. Ogólna zmiana u osób otrzymujących placebo odpowiadała 79% wielkości odpowiedzi na paroksetynę. Skuteczność była lepsza w leczeniu lęku napadowego (d = 0,36) niż w przypadku lęku uogólnionego (d = 0,20). Opublikowane badania wykazały znacznie większe różnice między lekami a placebo niż badania nieopublikowane (odpowiednio d’s = 0,32 i 0,17). W badaniach nad depresją (k = 27) przewaga paroksetyny w porównaniu z placebo była zgodna z poprzednimi metaanalizami skuteczności leków przeciwdepresyjnych (d = 0,32). Wnioski Dostępne dowody empiryczne wskazują, że paroksetyna zapewnia jedynie niewielką przewagę nad placebo w leczeniu lęku i depresji. Omówiono implikacje leczenia.

MED-1343

Selektywna publikacja badań leków przeciwdepresyjnych i jej wpływ na pozorną skuteczność.

TŁO: Medycyna oparta na dowodach jest cenna, o ile baza dowodowa jest kompletna i bezstronna. Selektywna publikacja badań klinicznych – i wyników w ramach tych badań – może prowadzić do nierealistycznych szacunków skuteczności leków i zmienić pozorny stosunek korzyści do ryzyka. METODY: Uzyskaliśmy opinie z Agencji ds. Żywności i Leków (FDA) dotyczące badań 12 leków przeciwdepresyjnych z udziałem 12 564 pacjentów. Przeprowadziliśmy systematyczne przeszukiwanie literatury w celu zidentyfikowania pasujących publikacji. W przypadku badań opisanych w literaturze porównaliśmy opublikowane wyniki z wynikami FDA. Porównaliśmy również wielkość efektu uzyskaną z opublikowanych raportów z wielkością efektu uzyskaną z całego zestawu danych FDA. WYNIKI: Spośród 74 badań zarejestrowanych przez FDA 31%, co stanowiło 3449 uczestników badania, nie zostało opublikowanych. To, czy i jak opublikowano badania, było związane z wynikiem badania. W sumie opublikowano 37 badań uznanych przez FDA za pozytywne; 1 badanie uznane za pozytywne nie zostało opublikowane. Badania postrzegane przez FDA jako mające negatywne lub wątpliwe wyniki, z 3 wyjątkami, albo nie zostały opublikowane (22 badania), albo zostały opublikowane w sposób, który naszym zdaniem przyniósł pozytywny wynik (11 badań). Według opublikowanej literatury okazało się, że 94% przeprowadzonych badań było pozytywnych. Natomiast analiza FDA wykazała, że ​​51% było pozytywnych. Oddzielne metaanalizy zbiorów danych FDA i czasopism wykazały, że wzrost wielkości efektu wahał się od 11 do 69% dla poszczególnych leków i wyniósł 32% ogółem. WNIOSKI: Nie możemy ustalić, czy zaobserwowane stronniczość wynikało z niezłożenia rękopisów ze strony autorów i sponsorów, z decyzji redaktorów czasopisma i recenzentów o niepublikowaniu, czy też z obu tych powodów. Selektywne raportowanie wyników badań klinicznych może mieć niekorzystne konsekwencje dla badaczy, uczestników badania, pracowników służby zdrowia i pacjentów. Prawa autorskie 2008 Massachusetts Medical Society.

MED-1344

Oszustwo jako leczenie: przypadek depresji.

Czy w praktyce klinicznej przepisywanie pacjentom placebo jest kiedykolwiek właściwe? Naczelna Rada Lekarska ma ambiwalentny stosunek do tej kwestii; American Medical Association twierdzi, że placebo można podawać tylko wtedy, gdy pacjent jest (w jakiś sposób) „poinformowany”. Potencjalny problem z placebo polega na tym, że mogą one wiązać się z oszustwem: w istocie, jeśli tak jest, powstaje napięcie etyczne dotyczące autonomii pacjenta i wymagania lekarza, by być otwartym i uczciwym, oraz przekonania, że ​​opieka medyczna powinna być głównym problemem. Ten artykuł analizuje przypadek depresji jako punkt wyjścia do zrozumienia złożoności przepisywania placebo. Ostatnie ważne metaanalizy leków przeciwdepresyjnych wskazują, że nie są one znacząco skuteczniejsze w warunkach klinicznych niż placebo. Biorąc pod uwagę, że leki przeciwdepresyjne mają liczne niepożądane skutki uboczne i są niezwykle kosztowne, te prowokacyjne badania mają poważne potencjalne etyczne i praktyczne implikacje dla pacjentów i dostawców usług medycznych. Czy zamiast antydepresantów należy przepisywać placebo? Przypadek depresji uwypukla jeszcze jedną ważną kwestię, pomijaną dotychczas w medycznych kodeksach etycznych: dobrostan nie jest równoznaczny z realizmem w odniesieniu do siebie, swojej sytuacji i przyszłości. Podczas gdy osoby z ciężką depresją są nadmiernie pesymistycznie nastawione do siebie i otaczającego ich świata, leczenie osób z depresją można uznać za skuteczne, gdy pacjenci z powodzeniem osiągnęli pozytywne złudzenia, które wskazują na zdrowie psychiczne. Właśnie to wydaje się osiągać skuteczne psychologiczne leczenie depresji. Jest zatem możliwe, że w medycynie może istnieć ograniczona, nieunikniona rola oszustwa.

MED-1345

Wyzwanie otrzymanej mądrości: leki przeciwdepresyjne i efekt placebo

Ten artykuł bada reakcje, gdy artykuł kwestionujący otrzymaną mądrość jest publikowany i szeroko omawiany w mediach (1). Artykuł był metaanalizą badań klinicznych leków przeciwdepresyjnych wskazującą, że dla większości pacjentów różnica między lekiem a placebo nie była klinicznie istotna. Reakcje wahały się od zaprzeczenia, że ​​efekty antydepresantów są tak małe, do krytyki analizowanych badań klinicznych. Każda z tych reakcji jest badana i przeciwdziałana.

MED-1347

Leki przeciwdepresyjne i odpowiedź na placebo.

CELE: Ocena leków przeciwdepresyjnych nowej generacji w odniesieniu do odpowiedzi na placebo. METODY: Przeglądam metaanalizy, w których obliczono odpowiedź na leki przeciwdepresyjne i odpowiedź na placebo. WYNIKI: Wszystkie metaanalizy z wyjątkiem jednej obejmowały zarówno niepublikowane, jak i opublikowane badania. Większość badań nie wykazała znaczącej przewagi SSRI nad obojętnym placebo, a różnice między lekiem a placebo nie są klinicznie istotne dla większości pacjentów z depresją. Dokumenty uzyskane z amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków (FDA) ujawniły wyraźną decyzję o ukryciu tych informacji przed opinią publiczną i lekarzami. WNIOSKI: Ćwiczenia fizyczne i psychoterapia, które wykazują co najmniej takie same korzyści jak leki przeciwdepresyjne, mogą być lepszym wyborem leczenia dla osób z depresją, ponieważ nie niosą ze sobą ryzyka związanego z lekami.

MED-1348

Początkowe korzyści ze stosowania leków przeciwdepresyjnych: metaanaliza danych przesłanych do Agencji ds. Żywności i Leków

Wstęp Metaanalizy leków przeciwdepresyjnych wykazały jedynie niewielkie korzyści w porównaniu z placebo, a po uwzględnieniu niepublikowanych danych z badań, korzyść ta jest poniżej przyjętych kryteriów istotności klinicznej. Jednak skuteczność leków przeciwdepresyjnych może również zależeć od nasilenia początkowych wyników depresji. Celem tej analizy jest ustalenie związku wyjściowego nasilenia i skuteczności leków przeciwdepresyjnych przy użyciu odpowiedniego zbioru danych z opublikowanych i niepublikowanych badań klinicznych. Metody i wyniki Uzyskaliśmy dane ze wszystkich badań klinicznych przedłożonych amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków (FDA) w celu uzyskania licencji na cztery leki przeciwdepresyjne nowej generacji, dla których dostępne były pełne zestawy danych. Następnie zastosowaliśmy techniki metaanalityczne, aby ocenić liniowy i kwadratowy wpływ początkowego nasilenia na wyniki poprawy w grupach przyjmujących lek i placebo oraz na wyniki różnic między lekami a placebo. Różnice między lekami a placebo zwiększały się w zależności od początkowego nasilenia, od praktycznie braku różnicy przy umiarkowanych poziomach początkowej depresji do stosunkowo małej różnicy dla pacjentów z bardzo ciężką depresją, osiągając konwencjonalne kryteria istotności klinicznej tylko dla pacjentów w górnym kategoria bardzo mocno przygnębiona. Analizy meta-regresji wykazały, że związek wyjściowego nasilenia i poprawy był krzywoliniowy w grupach leków i wykazał silny, ujemny składnik liniowy w grupach placebo. Wnioski Różnice między lekami a placebo w skuteczności leków przeciwdepresyjnych zwiększają się w zależności od wyjściowego nasilenia, ale są stosunkowo niewielkie nawet w przypadku pacjentów z ciężką depresją. Związek między początkowym nasileniem a skutecznością leków przeciwdepresyjnych można przypisać zmniejszonej odpowiedzi na placebo u pacjentów z bardzo ciężką depresją, a nie zwiększonej odpowiedzi na leki. Podsumowanie redakcji. Każdy czasami czuje się nieszczęśliwy. Ale dla niektórych osób — tych z depresją — te smutne uczucia utrzymują się przez miesiące lub lata i przeszkadzają w codziennym życiu. Depresja to poważna choroba medyczna spowodowana brakiem równowagi substancji chemicznych w mózgu, które regulują nastrój. Dotyka jednej na sześć osób w pewnym momencie ich życia, sprawiając, że czują się beznadziejne, bezwartościowe, pozbawione motywacji, a nawet samobójcze. Lekarze mierzą nasilenie depresji za pomocą „Skali Oceny Depresji Hamiltona” (HRSD), składającego się z 17–21 pozycji kwestionariusza. Odpowiedzi na każde pytanie są punktowane, a łączny wynik kwestionariusza powyżej 18 wskazuje na ciężką depresję. Łagodna depresja jest często leczona psychoterapią lub psychoterapią (na przykład terapia poznawczo-behawioralna pomaga ludziom zmienić negatywne sposoby myślenia i zachowania). W przypadku cięższej depresji obecne leczenie jest zwykle połączeniem psychoterapii i leku przeciwdepresyjnego, który, jak przypuszcza się, normalizuje substancje chemiczne w mózgu, które wpływają na nastrój. Leki przeciwdepresyjne obejmują „trójpierścieniowe”, „monoaminooksydazy” i „selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny” (SSRI). SSRI są najnowszymi lekami przeciwdepresyjnymi i obejmują fluoksetynę, wenlafaksynę, nefazodon i paroksetynę. Dlaczego przeprowadzono to badanie? Chociaż amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA), brytyjski Narodowy Instytut Zdrowia i Doskonałości Klinicznej (NICE) oraz inne organy wydające licencje zatwierdziły leki z grupy SSRI do leczenia depresji, pozostają pewne wątpliwości co do ich skuteczności klinicznej. Zanim lek przeciwdepresyjny zostanie dopuszczony do stosowania u pacjentów, musi przejść badania kliniczne, które porównują jego zdolność do poprawy wyników HRSD pacjentów z placebo, obojętną tabletką, która nie zawiera leku. Każde indywidualne badanie dostarcza pewnych informacji na temat skuteczności nowego leku, ale dodatkowe informacje można uzyskać, łącząc wyniki wszystkich badań w „metaanalizie”, statystycznej metodzie łączenia wyników wielu badań. Wcześniej opublikowana metaanaliza opublikowanych i nieopublikowanych badań dotyczących leków z grupy SSRI przedłożonych do FDA podczas licencjonowania wykazała, że ​​leki te przynoszą jedynie marginalną korzyść kliniczną. SSRI poprawiły wynik HRSD pacjentów średnio o 1,8 punktu bardziej niż placebo, podczas gdy NICE określiła istotną korzyść kliniczną leków przeciwdepresyjnych jako różnicę między lekami a placebo w poprawie wyniku HRSD o 3 punkty. Jednak średnie wyniki poprawy mogą przesłonić korzystne efekty między różnymi grupami pacjentów, dlatego w metaanalizie w tej pracy naukowcy zbadali, czy wyjściowe nasilenie depresji wpływa na skuteczność leków przeciwdepresyjnych. Co zrobili i znaleźli badacze? Badacze uzyskali dane ze wszystkich badań klinicznych przedłożonych FDA w celu uzyskania licencji na fluoksetynę, wenlafaksynę, nefazodon i paroksetynę. Następnie wykorzystali techniki metaanalityczne, aby zbadać, czy początkowe nasilenie depresji wpłynęło na wyniki poprawy HRSD w grupach przyjmujących lek i placebo w tych badaniach. Potwierdzili najpierw, że ogólny efekt tej nowej generacji leków przeciwdepresyjnych był poniżej zalecanych kryteriów znaczenia klinicznego. Następnie wykazali, że nie było praktycznie żadnej różnicy w wynikach poprawy po podaniu leku i placebo u pacjentów z umiarkowaną depresją, a jedynie niewielką i klinicznie nieistotną różnicę wśród pacjentów z bardzo ciężką depresją. Różnica w poprawie między lekiem przeciwdepresyjnym a placebo osiągnęła znaczenie kliniczne, jednak u pacjentów z początkowymi wynikami HRSD powyżej 28, czyli u pacjentów z najcięższą depresją. Dodatkowe analizy wykazały, że pozorna skuteczność kliniczna leków przeciwdepresyjnych wśród pacjentów z najcięższą depresją odzwierciedlała raczej zmniejszoną odpowiedź na placebo niż zwiększoną odpowiedź na leki przeciwdepresyjne. Co oznaczają te ustalenia? Wyniki te sugerują, że w porównaniu z placebo, leki przeciwdepresyjne nowej generacji nie powodują klinicznie istotnej poprawy w zakresie depresji u pacjentów, którzy początkowo mają umiarkowaną lub nawet bardzo ciężką depresję, ale wykazują znaczące działanie tylko u pacjentów z najcięższą depresją. Odkrycia pokazują również, że efekt u tych pacjentów wydaje się wynikać raczej ze zmniejszonej odpowiedzi na placebo, niż ze zwiększonej odpowiedzi na leki. Biorąc pod uwagę te wyniki, naukowcy doszli do wniosku, że nie ma powodu, aby przepisywać leki przeciwdepresyjne nowej generacji pacjentom poza najcięższą depresją, chyba że alternatywne metody leczenia okażą się nieskuteczne. Ponadto odkrycie, że pacjenci z ekstremalną depresją słabiej reagują na placebo niż pacjenci z łagodniejszą depresją, ale mają podobne reakcje na leki przeciwdepresyjne, jest potencjalnie ważnym wglądem w to, jak pacjenci z depresją reagują na leki przeciwdepresyjne i placebo, który należy dalej badać. Dodatkowe informacje. Prosimy o dostęp do tych witryn internetowych za pośrednictwem wersji online niniejszego podsumowania pod adresem http://dx.doi.org/10.1371/journal.pmed.0050045.

MED-1349

Leki przeciwdepresyjne i efekt placebo

Antydepresanty mają działać naprawiając nierównowagę chemiczną, w szczególności brak serotoniny w mózgu. Rzeczywiście, ich rzekoma skuteczność jest głównym dowodem na istnienie teorii nierównowagi chemicznej. Jednak analizy opublikowanych i niepublikowanych danych, które zostały ukryte przez firmy farmaceutyczne, pokazują, że większość (jeśli nie wszystkie) korzyści wynika z efektu placebo. Niektóre antydepresanty zwiększają poziom serotoniny, inne go obniżają, a niektóre nie mają żadnego wpływu na serotoninę. Niemniej jednak wszystkie wykazują tę samą korzyść terapeutyczną. Nawet niewielka statystyczna różnica między antydepresantami a placebo może być wzmocnionym efektem placebo, ponieważ większość pacjentów i lekarzy w badaniach klinicznych skutecznie traci ślepotę. Teoria serotoniny jest tak bliska, jak każda teoria w historii nauki, że została błędna. Zamiast leczyć depresję, popularne antydepresanty mogą wywoływać biologiczną podatność na depresję, zwiększając prawdopodobieństwo wystąpienia depresji w przyszłości.

MED-1350

Pigułka dla chorych? Raporty pacjentów z ich doświadczeń ze spotkaniem medycznym w leczeniu depresji

Kontekst Począwszy od lat sześćdziesiątych, szeroko zakrojony ruch na rzecz praw pacjentów zaczął kwestionować paternalizm lekarzy i domagać się ujawnienia informacji medycznych, świadomej zgody i aktywnego udziału jednostki w osobistej opiece zdrowotnej. Zdaniem naukowców zmiany te przyczyniły się do zbagatelizowania podejścia biomedycznego na rzecz perspektywy bardziej zorientowanej na pacjenta. Szwedzka organizacja non-profit Consumer Association for Medicines and Health (KILEN) umożliwiła konsumentom zgłaszanie ich spostrzeżeń i doświadczeń związanych ze stosowaniem leków w celu wzmocnienia praw konsumentów w sektorze opieki zdrowotnej. Metodologia W tym artykule jakościowa analiza treści została wykorzystana do analizy 181 zgłoszeń konsumentów KILEN dotyczących działań niepożądanych leków przeciwdepresyjnych w celu zbadania opinii pacjentów na temat objawów choroby psychicznej oraz interakcji lekarz-pacjent. Główne ustalenia Ogólnie rzecz biorąc, historie KILEN zawierały negatywne doświadczenia ze spotkań medycznych pacjentów. Niektóre raporty wskazywały na intensywne oburzenie emocjonalne i silne poczucie przemocy ze strony systemu opieki zdrowotnej. Wiele raportów sugerowało, że lekarze i pacjenci mieli bardzo różne relacje na temat natury problemów, z powodu których pacjent szukał pomocy. Chociaż pacjenci szukali pomocy w problemach, takich jak zmęczenie i bezsenność (często z osobistym kryzysem jako opisaną przyczyną), lekarz prowadzący w większości przypadków był wyjątkowo szybki zarówno w diagnozowaniu depresji, jak i przepisywaniu leczenia przeciwdepresyjnego. Kiedy pacjenci czuli, że nie są słuchani, zaufanie do lekarza było zagrożone. Było to widoczne w przypadkach, gdy lekarz próbował przekonać ich do wzięcia udziału w leczeniu, grożąc czasem wycofaniem ich z listy chorych. Wnioski Ogólnie rzecz biorąc, badanie to sugeruje, że dynamika zachodząca w spotkaniu medycznym może nadal być silnie uzależniona od dominacji medycznej, a nie perspektywy zorientowanej na pacjenta. Może to przyczynić się do wątpliwej medykalizacji i/lub farmaceutycznej depresji.

MED-1351

Konflikty interesów w psychiatrii: strategie pielęgnowania umiejętności czytania i pisania w codziennej praktyce.

Relacje między psychiatrią a firmami farmaceutycznymi zostały poddane analizie w ciągu ostatniej dekady. Rosną obawy, że finansowe powiązania psychiatrów z przemysłem farmaceutycznym mogą nadmiernie wpływać na profesjonalne osądy dotyczące podstawowych interesów pacjentów. Takie konflikty interesów zagrażają zaufaniu publicznemu do psychiatrii. Celem polityki dotyczącej konfliktu interesów jest ochrona rzetelności profesjonalnego osądu i zachowanie zaufania publicznego. Ujawnienie indywidualnych i instytucjonalnych relacji finansowych jest krytycznym, ale ograniczonym pierwszym krokiem w procesie identyfikacji i reagowania na konflikty interesów. Polityki i procedury dotyczące konfliktu interesów mogą zostać wzmocnione przez zaangażowanych psychiatrów, badaczy, instytucje i stowarzyszenia zawodowe w zakresie opracowywania polityk i standardów konsensusu. Badania nad konfliktami interesów mogą dostarczyć silniejszej podstawy dowodowej do projektowania i wdrażania polityki. Społeczeństwo tradycyjnie przyznało profesji medycznej znaczną autonomię i może chcieć to kontynuować w przypadku konfliktu interesów. Niemniej jednak rośnie obawa, że ​​potrzebne są silniejsze środki. Aby uniknąć nadmiernych obciążeń regulacyjnych, psychiatrzy mogą odgrywać kluczową rolę w opracowywaniu odpowiedzialnych i rozsądnych polityk dotyczących konfliktu interesów, które zmniejszają ryzyko stronniczości i utraty zaufania. Psychiatrzy i instytucje, które prowadzą badania, edukację, opiekę kliniczną i opracowywanie wytycznych dotyczących praktyki, muszą rozpoznać obawy społeczne dotyczące konfliktu interesów i wkrótce podjąć skuteczne środki w celu utrzymania zaufania publicznego dzięki zmianie kulturowej w praktyce psychiatrii, od reaktywnego poszukiwania leczenia od chorób psychicznych do proaktywnego rzecznictwa dla pacjentów. © 2014 Autorzy. Psychiatria i Neuronauki Kliniczne © 2014 Japońskie Towarzystwo Psychiatrii i Neurologii.

MED-1352

Primum non nocere: ewolucyjna analiza tego, czy leki przeciwdepresyjne przynoszą więcej szkody niż pożytku

Leki przeciwdepresyjne są leczeniem pierwszego rzutu dla osób spełniających aktualne kryteria diagnostyczne dla dużych zaburzeń depresyjnych. Większość antydepresantów ma na celu zakłócenie mechanizmów regulujących neuroprzekaźnik serotoniny – ewolucyjnie starożytny biochemik występujący w roślinach, zwierzętach i grzybach. Wiele procesów adaptacyjnych ewoluowało, aby być regulowanymi przez serotoninę, w tym emocje, rozwój, wzrost i śmierć neuronów, aktywację płytek krwi i proces krzepnięcia, uwagę, równowagę elektrolitową i reprodukcję. Zasadą medycyny ewolucyjnej jest to, że zakłócenie wyewoluowanych adaptacji degraduje funkcjonowanie biologiczne. Ponieważ serotonina reguluje wiele procesów adaptacyjnych, antydepresanty mogą mieć wiele niekorzystnych skutków zdrowotnych. Na przykład, chociaż antydepresanty są umiarkowanie skuteczne w zmniejszaniu objawów depresji, zwiększają podatność mózgu na przyszłe epizody po ich odstawieniu. Wbrew powszechnemu przekonaniu w psychiatrii, badania, które mają wykazać, że antydepresanty promują neurogenezę, są wadliwe, ponieważ wszystkie wykorzystują metodę, która sama w sobie nie jest w stanie odróżnić neurogenezy od śmierci neuronów. W rzeczywistości antydepresanty powodują uszkodzenie neuronów, a dojrzałe neurony powracają do stanu niedojrzałego, co może wyjaśniać, dlaczego antydepresanty powodują również apoptozę neuronów (programowaną śmierć). Leki przeciwdepresyjne mogą również powodować problemy rozwojowe, mają niekorzystny wpływ na życie seksualne i uczuciowe oraz zwiększają ryzyko hiponatremii (niski poziom sodu w osoczu krwi), krwawienia, udaru mózgu i śmierci u osób starszych. Nasz przegląd potwierdza wniosek, że antydepresanty generalnie wyrządzają więcej szkody niż pożytku, zakłócając szereg procesów adaptacyjnych regulowanych przez serotoninę. Mogą jednak istnieć określone warunki, w których ich stosowanie jest uzasadnione (np. rak, powrót do zdrowia po udarze). Dochodzimy do wniosku, że zmienione praktyki świadomej zgody i większa ostrożność w przepisywaniu leków przeciwdepresyjnych są uzasadnione.

MED-1353

Leki nie działają? leki przeciwdepresyjne a obecne i przyszłe leczenie farmakologiczne depresji

Depresja jest zaburzeniem potencjalnie zagrażającym życiu, dotykającym miliony ludzi na całym świecie. Stanowi ogromne obciążenie zarówno dla jednostki, jak i dla społeczeństwa, kosztując ponad 9 miliardów funtów w samym tylko 2000 r.: Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wymieniła go jako trzecią wiodącą przyczynę niepełnosprawności na świecie w 2004 r. (pierwszą w rozwiniętym świecie) i projekt będzie to wiodąca sprawa do 2030 r. Nieoczekiwane odkrycie leków przeciwdepresyjnych zrewolucjonizowało zarówno nasze rozumienie, jak i leczenie depresji: jednak ich skuteczność w leczeniu depresji była od dawna przedmiotem dyskusji, a ostatnio została bardzo mocno wyeksponowana przez kontrowersyjne publikacja Kirscha, w której podkreślono rolę odpowiedzi na placebo w badaniach skuteczności leków przeciwdepresyjnych. Chociaż antydepresanty przynoszą korzyści zarówno w perspektywie krótko-, jak i długoterminowej, utrzymują się ważne problemy, takie jak nietolerancja, opóźniony początek terapii, ograniczona skuteczność w łagodniejszej depresji i występowanie depresji opornej na leczenie.

MED-1354

Skutki leków przeciwdepresyjnych a nasilenie depresji: metaanaliza na poziomie pacjenta

Kontekst Leki przeciwdepresyjne stanowią najlepiej ustaloną metodę leczenia poważnych zaburzeń depresyjnych (MDD), ale niewiele jest dowodów na to, że mają one specyficzne działanie farmakologiczne w porównaniu z pigułką-placebo u pacjentów z mniej ciężką depresją. Cel Oszacowanie względnej korzyści z leczenia w porównaniu z placebo w szerokim zakresie początkowego nasilenia objawów u pacjentów z rozpoznaniem depresji. Źródła danych Bazy danych Pubmed, PsycINFO i Cochrane Library były przeszukiwane od stycznia 1980 r. do marca 2009 r., wraz z odnośnikami z metaanaliz i przeglądów. Wybór badania Wybrano randomizowane, kontrolowane placebo badania leków przeciwdepresyjnych zatwierdzonych przez FDA w leczeniu dużych lub mniejszych zaburzeń depresyjnych. Badania były uwzględniane, jeśli ich autorzy dostarczyli wymagane oryginalne dane, obejmowały dorosłych pacjentów ambulatoryjnych, obejmowały porównanie leków z placebo przez co najmniej 6 tygodni, nie wykluczali pacjentów na podstawie okresu wypłukiwania placebo i wykorzystywali Skalę Oceny Depresji Hamiltona . Uwzględniono dane z sześciu badań (718 pacjentów). Ekstrakcja danych Indywidualne dane na poziomie pacjenta uzyskano od autorów badania. Wyniki Różnice między lekami a placebo różniły się znacznie w zależności od wyjściowego nasilenia. Wśród pacjentów z punktacją Hamiltona poniżej 23, wielkości efektu typu d Cohena dla różnicy między lekiem a placebo oszacowano na < 0,20 (standardowa definicja małego efektu). Oszacowania wielkości wyższości leku nad placebo rosły wraz ze wzrostem wyjściowego nasilenia nasilenia Hamiltona i przekroczyły próg NICE dla klinicznie istotnej różnicy przy wyjściowej punktacji wynoszącej 25. Wnioski Wielkość korzyści z leczenia przeciwdepresyjnego w porównaniu z placebo wzrasta wraz z nasileniem objawy depresji i mogą być minimalne lub przeciętnie nieistniejące u pacjentów z objawami łagodnymi lub umiarkowanymi. W przypadku pacjentów z bardzo ciężką depresją przewaga leków nad placebo jest znaczna.

MED-1355

Ćwiczenia w leczeniu depresji i lęku.

Depresja i lęk są najczęstszymi schorzeniami psychicznymi obserwowanymi w ogólnej medycynie, dotykającymi miliony osób w Stanach Zjednoczonych. Leki na depresję i lęk są wielorakie i mają różny stopień skuteczności. Wykazano, że aktywność fizyczna wiąże się ze zmniejszeniem objawów depresji i lęku. Wykazano, że aktywność fizyczna jest konsekwentnie związana z poprawą zdrowia fizycznego, satysfakcji z życia, funkcjonowania poznawczego i dobrego samopoczucia psychicznego. I odwrotnie, brak aktywności fizycznej wydaje się być związany z rozwojem zaburzeń psychicznych. Specyficzne badania wspierają stosowanie ćwiczeń w leczeniu depresji. Wysiłek fizyczny wypada korzystnie w porównaniu z lekami przeciwdepresyjnymi jako leczenie pierwszego rzutu w łagodnej do umiarkowanej depresji i wykazano również, że łagodzi objawy depresji, gdy jest stosowany jako dodatek do leków. Chociaż ćwiczenia nie są tak szeroko badane, wykazano, że są skuteczną i opłacalną alternatywą leczenia różnych zaburzeń lękowych. Chociaż ćwiczenia są skuteczne, nie wykazano, aby zmniejszały lęk do poziomu osiąganego przez psychofarmaceutyki.

MED-1356

Związek między aktywnością fizyczną a zaburzeniami psychicznymi wśród dorosłych w Stanach Zjednoczonych.

TŁO: Celem tego badania było określenie związku między regularną aktywnością fizyczną a zaburzeniami psychicznymi wśród dorosłych w Stanach Zjednoczonych. METODY: Zastosowano wielokrotne analizy regresji logistycznej w celu porównania częstości występowania zaburzeń psychicznych wśród osób, które wykonywały i nie zgłaszały regularnej aktywności fizycznej, wykorzystując dane z National Comorbidity Survey (n = 8098), reprezentatywnej dla kraju próby dorosłych w wieku 15-54 lat w Stany Zjednoczone. WNIOSKI: Nieco ponad połowa dorosłych deklaruje regularną aktywność fizyczną (60,3%). Regularna aktywność fizyczna wiązała się ze znacznie zmniejszoną częstością występowania obecnie dużej depresji i zaburzeń lękowych, ale nie była istotnie związana z innymi zaburzeniami afektywnymi, używaniem substancji lub psychotycznymi. Związek między regularną aktywnością fizyczną a mniejszą częstością występowania aktualnie dużej depresji (OR = 0,75 (0,6,0,94)), napadów paniki (OR = 0,73 (0,56; 0,96)), fobii społecznej (OR = 0,65 (0,53; 0,8)), fobia specyficzna (OR = 0,78 (0,63; 0,97)) i agorafobia (OR = 0,64 (0,43; 0,94)) utrzymywały się po uwzględnieniu różnic w cechach socjodemograficznych, zgłaszanych przez siebie zaburzeniach fizycznych i współwystępujących zaburzeniach psychicznych. Zgłaszana przez siebie częstotliwość aktywności fizycznej również wykazała związek dawka-odpowiedź z aktualnymi zaburzeniami psychicznymi. DYSKUSJA: Dane te dokumentują negatywny związek między regularną aktywnością fizyczną a zaburzeniami depresyjnymi i lękowymi wśród dorosłych w populacji USA. Potrzebne są przyszłe badania, które zbadają mechanizm tego powiązania przy użyciu danych podłużnych, aby zbadać związek między aktywnością fizyczną a incydentami i nawracającymi zaburzeniami psychicznymi w ciągu życia.

MED-1357

Wpływ treningu wysiłkowego na starszych pacjentów z dużą depresją.

Wstęp: Wcześniejsze badania obserwacyjne i interwencyjne sugerowały, że regularne ćwiczenia fizyczne mogą wiązać się ze zmniejszeniem objawów depresji. Jednak stopień, w jakim trening fizyczny może zmniejszyć objawy depresji u starszych pacjentów z ciężkim zaburzeniem depresyjnym (MDD), nie był systematycznie oceniany. CEL: Aby ocenić skuteczność programu ćwiczeń aerobowych w porównaniu ze standardowymi lekami (tj. antydepresantami) w leczeniu MDD u starszych pacjentów, przeprowadziliśmy 16-tygodniowe randomizowane, kontrolowane badanie. Metody: Sto pięćdziesiąt sześć mężczyzn i kobiet z MDD (wiek > lub = 50 lat) zostało losowo przydzielonych do programu ćwiczeń aerobowych, leków przeciwdepresyjnych (chlorowodorek sertraliny) lub połączonych ćwiczeń i leków. Uczestniczki zostały poddane kompleksowej ocenie depresji, w tym obecności i nasilenia MDD przy użyciu Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych, kryteriów czwartej edycji oraz Skali Oceny Depresji Hamiltona (HAM-D) i Skali Depresji Becka (BDI) przed i po leczeniu. Drugorzędowe miary wyników obejmowały wydolność tlenową, satysfakcję z życia, samoocenę, lęk i zaburzenia poznawcze. WYNIKI: Po 16 tygodniach leczenia grupy nie różniły się statystycznie w wynikach HAM-D lub BDI (p = 0,67); dostosowanie do wyjściowego poziomu depresji dało zasadniczo identyczny wynik. Modele krzywych wzrostu wykazały, że wszystkie grupy wykazywały statystycznie i klinicznie istotne redukcje wyników HAM-D i BDI. Jednak pacjenci otrzymujący same leki wykazywali najszybszą początkową odpowiedź; wśród pacjentów otrzymujących terapię skojarzoną pacjenci z łagodniejszymi objawami depresyjnymi początkowo wykazywali szybszą odpowiedź niż pacjenci z początkowo cięższymi objawami depresyjnymi. WNIOSKI: Program ćwiczeń fizycznych może być traktowany jako alternatywa dla leków przeciwdepresyjnych w leczeniu depresji u osób starszych. Chociaż leki przeciwdepresyjne mogą ułatwiać początkową odpowiedź na leczenie szybciej niż ćwiczenia, po 16 tygodniach leczenia ćwiczenia były równie skuteczne w zmniejszaniu depresji wśród pacjentów z MDD.

MED-1358

Ostry wpływ ćwiczeń na stan nastroju.

Ten artykuł dokumentuje ostatnią (1976-1995) literaturę na temat ostrych efektów nastroju związanych z uczestnictwem w pojedynczych sesjach ćwiczeń. Poruszone zostały kwestie dotyczące projektu eksperymentalnego, „prawidłowości ekologicznej” i operacyjnej definicji nastroju. Wyniki tych badań sugerują, że zarówno osoby kliniczne, jak i niekliniczne mogą odnieść duże korzyści nawet z jednej serii ćwiczeń. Wreszcie, możliwe mechanizmy i zalecenia dla przyszłych badań są dyskutowane.

MED-1359

Interwencja ćwiczeń fizycznych w zaburzeniach depresyjnych: metaanaliza i przegląd systematyczny.

Wcześniejsze metaanalizy badające wpływ ćwiczeń fizycznych na depresję obejmowały badania, w których stan kontrolny został sklasyfikowany jako placebo, mimo że ta konkretna interwencja placebo (np. medytacja, relaksacja) została uznana za działającą przeciwdepresyjnie. Ponieważ interwencje oparte na medytacji i uważności są związane z redukcją depresji, niemożliwe jest oddzielenie efektu ćwiczeń fizycznych od części związanych z medytacją. Niniejsze badanie określiło skuteczność ćwiczeń fizycznych w zmniejszaniu objawów depresji w porównaniu z brakiem leczenia, warunkami placebo lub zwykłą opieką wśród klinicznie zdefiniowanych osób dorosłych z depresją. Spośród 89 wyszukanych badań 15 spełniło kryteria włączenia, z których 13 badań dostarczyło wystarczających informacji do obliczenia wielkości efektu. Główny wynik wykazał znacząco duży ogólny efekt sprzyjający interwencji ćwiczeń. Wielkość efektu była jeszcze większa, gdy analizowano tylko badania, w których nie stosowano żadnego leczenia ani warunków placebo. Niemniej jednak wielkość efektu została zredukowana do umiarkowanego poziomu, gdy do analizy uwzględniono tylko badania o wysokiej jakości metodologicznej. Ćwiczenia mogą być zalecane osobom z łagodną i umiarkowaną depresją, które są chętne, zmotywowane i wystarczająco zdrowe fizycznie, aby zaangażować się w taki program. © 2013 John Wiley & Sons A/S. Opublikowane przez John Wiley & Sons Ltd.

MED-1360

Ćwiczenia i farmakoterapia w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych

Cel Ocena, czy pacjenci poddawani treningowi aerobowemu wykonywanemu w domu lub w grupie nadzorowanej osiągają redukcję depresji porównywalną ze standardowym lekiem przeciwdepresyjnym (sertralina) i większą redukcję depresji w porównaniu z grupą kontrolną placebo. Metody Pomiędzy październikiem 2000 a listopadem 2005 przeprowadziliśmy prospektywne, randomizowane, kontrolowane badanie (badanie SMILE) z ukryciem przydziału i ślepą oceną wyników w szpitalu klinicznym trzeciego stopnia. W sumie 202 dorosłych (153 kobiety; 49 mężczyzn) ze zdiagnozowaną dużą depresją zostało losowo przydzielonych do jednego z czterech warunków: nadzorowane ćwiczenia w grupie; ćwiczenia w domu; leki przeciwdepresyjne (sertralina, 50–200 mg na dobę); lub pigułka placebo na 16 tygodni. Pacjenci przeszli ustrukturyzowany wywiad kliniczny dotyczący depresji i wypełnili Skalę Oceny Depresji Hamiltona (HAM-D). Wyniki Po 4 miesiącach leczenia 41% uczestników osiągnęło remisję, definiowaną jako niespełnienie kryteriów dużej depresji (MDD) i wynik w skali HAM-D <8. Pacjenci otrzymujący aktywne terapie mieli zwykle wyższy wskaźnik remisji niż kontrolni placebo: nadzorowane ćwiczenia = 45%; ćwiczenia w domu = 40%; leki = 47%; placebo = 31% (p = 0,057). Wszystkie grupy leczenia miały niższe wyniki w skali HAM-D po leczeniu; wyniki dla aktywnych grup leczenia nie różniły się znacząco od grupy placebo (p = 0,23). Wnioski Skuteczność ćwiczeń fizycznych u pacjentów wydaje się ogólnie porównywalna z pacjentami otrzymującymi leki przeciwdepresyjne i obydwa wydają się być lepsze niż placebo u pacjentów z MDD. Wskaźniki odpowiedzi na placebo były wysokie, co sugeruje, że znaczna część odpowiedzi terapeutycznej zależy od oczekiwań pacjenta, bieżącego monitorowania objawów, uwagi i innych niespecyficznych czynników.

MED-1362

Przestrzeganie diety śródziemnomorskiej i ryzyko zachorowania na raka: przegląd systematyczny i metaanaliza badań obserwacyjnych.

Celem tego badania była metaanaliza wpływu przestrzegania diety śródziemnomorskiej (MD) na ogólne ryzyko zachorowania na raka i różne typy nowotworów. Do 10 stycznia 2014 r. przeszukiwano literaturę za pomocą elektronicznych baz danych MEDLINE, SCOPUS i EMBASE. Kryteriami włączenia były badania kohortowe lub kliniczno-kontrolne. Wskaźniki ryzyka specyficznego dla badania (RR) zostały zebrane przy użyciu modelu efektu losowego w pakiecie oprogramowania Cochrane Review Manager 5.2. Dwadzieścia jeden badań kohortowych obejmujących 1 368 736 osób i 12 badań kliniczno-kontrolnych z 62 725 uczestnikami spełniło cele i zostały dołączone do metaanaliz. Najwyższe przestrzeganie kategorii MD skutkowało istotnym zmniejszeniem ryzyka całkowitej śmiertelności/zapadalności na raka (kohorta; RR: 0,90, 95% CI 0,86-0,95, p < 0,0001; I(2) = 55%), jelita grubego (kohorta/przypadek -kontrola; RR: 0,86, 95% CI 0,80-0,93, p < 0,0001; I(2) = 62%], prostata (kohorta/przypadek-kontrola; RR: 0,96, 95% CI 0,92-0,99, p = 0,03; I(2) = 0%) i raka układu pokarmowego (kohorta/przypadek-kontrola; RR: 0,44, 95% CI 0,26-0,77, p = 0,003; I(2) = 83%). rak żołądka i trzustki Testy regresji Eggera dostarczyły ograniczonych dowodów na istotne stronniczość publikacji Wysokie przestrzeganie zaleceń lekarskich wiąże się ze znacznym zmniejszeniem ryzyka całkowitej śmiertelności z powodu raka (10%), raka jelita grubego (14%), prostaty rak (4%) i rak układu oddechowego (56%) © 2014 UICC.

MED-1363

„W kierunku jeszcze zdrowszej diety śródziemnomorskiej”.

Wytyczne żywieniowe mające na celu promowanie dobrego zdrowia są zwykle oparte na żywności, składnikach odżywczych i wzorcach żywieniowych, które przewidują ryzyko chorób przewlekłych w badaniach epidemiologicznych. Jednak solidne zalecenia żywieniowe dotyczące profilaktyki sercowo-naczyniowej powinny opierać się na wynikach dużych randomizowanych badań klinicznych z „twardymi” punktami końcowymi jako głównym wynikiem. Takie dowody uzyskano dla diety śródziemnomorskiej z badania PREDIMED (Prevención con Dieta Mediterránea) i Lyon Heart Study. Tradycyjna dieta śródziemnomorska została znaleziona na obszarach uprawy oliwek na Krecie, w Grecji i południowych Włoszech pod koniec lat pięćdziesiątych. Ich główne cechy to: a) wysokie spożycie zbóż, roślin strączkowych, orzechów, warzyw i owoców; b) stosunkowo wysokie spożycie tłuszczu, głównie dostarczanego przez oliwę z oliwek; c) spożycie ryb umiarkowane do wysokiego; d) drób i produkty mleczne spożywane w umiarkowanych lub małych ilościach; e) niskie spożycie mięsa czerwonego i przetworów mięsnych; oraz f) umiarkowane spożycie alkoholu, zwykle w postaci czerwonego wina. Jednak te ochronne efekty tradycyjnej diety śródziemnomorskiej mogą być jeszcze większe, jeśli poprawimy skutki zdrowotne tego schematu żywieniowego, zmieniając powszechną oliwę z oliwek stosowaną do oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia, zwiększając spożycie orzechów, tłustych ryb i pełnoziarnistych płatków zbożowych. zmniejszenie spożycia sodu i utrzymanie umiarkowanego spożycia wina do posiłków. © 2013 Elsevier B.V. Wszelkie prawa zastrzeżone.

MED-1365

Zmiany w spożyciu chleba i 4-letnie zmiany w otyłości u Hiszpanów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym.

Wpływ spożycia chleba na zmiany w czasie na pomiary antropometryczne nie został zbadany. Przeanalizowaliśmy 2213 uczestników z wysokim ryzykiem CVD z badania PREvención con DIeta MEDiterránea (PREDIMED), aby ocenić związek między zmianami w spożyciu pieczywa a przyrostem masy ciała i obwodu talii w czasie. Nawyki żywieniowe oceniano za pomocą zatwierdzonego FFQ na początku badania i powtarzano co roku przez 4 lata obserwacji. Wykorzystując modele wielowymiarowe, aby skorygować współzmienne, obliczono długoterminowe zmiany masy ciała i obwodu talii zgodnie z kwartylami zmiany spożycia białego i pełnoziarnistego chleba z uwzględnieniem wartości energetycznej. Obecne wyniki pokazały, że w ciągu 4 lat uczestnicy z najwyższego kwartyla zmiany spożycia białego pieczywa przybrali o 0,76 kg więcej niż uczestnicy z najniższego kwartyla (P dla trendu = 0,003) io 1,28 cm więcej niż uczestnicy najniższy kwartyl (P dla trendu < 0,001). Nie zaobserwowano znaczących zależności dawka-odpowiedź dla zmiany spożycia pełnego pieczywa i pomiarów antropometrycznych. Przybieranie na wadze (>2 kg) i obwód talii (>2 cm) podczas obserwacji nie wiązało się ze wzrostem spożycia pieczywa, ale uczestnicy z najwyższego kwartyla zmian w spożyciu białego pieczywa mieli zmniejszenie o 33% szans utraty wagi (>2 kg) i zmniejszenie o 36% szans na utratę obwodu talii (>2 cm). Obecne wyniki sugerują, że zmniejszenie spożycia białego pieczywa, ale nie pieczywa pełnoziarnistego, w ramach śródziemnomorskiego wzorca żywieniowego wiąże się z niższym przyrostem masy ciała i tłuszczu w jamie brzusznej.

MED-1366

Dieta śródziemnomorska a zdrowie publiczne: osobiste refleksje.

Moja troska o dietę jako problem zdrowia publicznego zaczęła się na początku lat pięćdziesiątych w Neapolu, gdzie obserwowaliśmy bardzo małą częstość występowania choroby wieńcowej serca związanej z tym, co później nazwaliśmy „dobrą dietą śródziemnomorską”. Serce tej diety jest głównie wegetariańskie i różni się od diety amerykańskiej i północnoeuropejskiej tym, że zawiera znacznie mniej mięsa i produktów mlecznych, a na deser wykorzystuje owoce. Obserwacje te doprowadziły do ​​naszych dalszych badań w ramach badania Seven Countries Study, w którym wykazaliśmy, że tłuszcze nasycone to główny czarny charakter w diecie. Obecnie zdrowa dieta śródziemnomorska zmienia się, a choroba wieńcowa nie jest już ograniczona do podręczników medycznych. Naszym wyzwaniem jest przekonanie dzieci, aby kazały rodzicom jeść tak, jak robią to mieszkańcy Morza Śródziemnego.

MED-1371

Przestrzeganie diety śródziemnomorskiej i ryzyko zachorowania na raka piersi w europejskim prospektywnym badaniu kohortowym nad rakiem i odżywianiem.

Dowody epidemiologiczne sugerują, że dieta śródziemnomorska (MD) może zmniejszyć ryzyko raka piersi (BC). Ponieważ dowody z badań prospektywnych pozostają nieliczne i sprzeczne, zbadaliśmy związek między przestrzeganiem MD a ryzykiem BC wśród 335 062 kobiet zatrudnionych w latach 1992-2000 w dziesięciu krajach europejskich i obserwowaliśmy je średnio przez 11 lat. Przestrzeganie MD oszacowano na podstawie dostosowanej względnej diety śródziemnomorskiej (arMED) z wyłączeniem alkoholu. Modele regresji proporcjonalnych hazardów Coxa zostały wykorzystane podczas korygowania czynników ryzyka BC. Łącznie zidentyfikowano 9 09 pacjentów po menopauzie i 1216 przed menopauzą pierwszego pierwotnego incydentu inwazyjnego BC (5862 z dodatnim wynikiem na obecność receptorów estrogenowych lub progesteronowych [ER+/PR+] i 1018 ujemnych na receptory estrogenowe i progesteronowe [ER-/PR-]). arMED był odwrotnie skorelowany z ryzykiem BC ogółem i u kobiet po menopauzie (wysoki vs niski wynik arMED; współczynnik ryzyka [HR] = 0,94 [95% przedział ufności [CI]: 0,88; 1,00] ptrend = 0,048, a HR = 0,93 [95% CI: 0,87; 0,99] ptrend = odpowiednio 0,037). Związek był bardziej wyraźny w guzach ER-/PR- (HR = 0,80 [95% CI: 0,65, 0,99] ptrend = 0,043). Wynik arMED nie był związany z BC u kobiet przed menopauzą. Nasze odkrycia pokazują, że przestrzeganie MD z wyłączeniem alkoholu było związane z umiarkowanym zmniejszeniem ryzyka raka piersi u kobiet po menopauzie, a związek ten był silniejszy w przypadku guzów bez receptorów. Wyniki potwierdzają potencjalny zakres profilaktyki BC poprzez modyfikację diety. Prawa autorskie © 2012 UICC.

MED-1373

Rola składników oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia w modulacji funkcji śródbłonka.

Śródbłonek bierze udział w wielu procesach związanych z rozwojem miażdżycy, która jest uważana za chorobę zapalną. W rzeczywistości tradycyjne czynniki ryzyka miażdżycy predysponują do dysfunkcji śródbłonka, która objawia się wzrostem ekspresji swoistych cytokin i cząsteczek adhezyjnych. Istnieją mocne dowody potwierdzające korzystne działanie oliwy z oliwek, najbardziej oryginalnego składnika diety śródziemnomorskiej. Chociaż wpływ oliwy z oliwek i innych olejów dietetycznych bogatych w kwas oleinowy na miażdżycę i lipidy osocza jest dobrze znany, rola pomniejszych składników została mniej zbadana. Drobne składniki stanowią zaledwie 1-2% oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia (VOO) i składają się z węglowodorów, polifenoli, tokoferoli, steroli, triterpenoidów i innych składników zwykle występujących w śladowych ilościach. Pomimo niskiego stężenia, składniki nietłuszczowe kwasów mogą mieć znaczenie, ponieważ badania porównujące jednonienasycone oleje dietetyczne wykazały różny wpływ na choroby sercowo-naczyniowe. Większość z tych związków wykazuje właściwości przeciwutleniające, przeciwzapalne i hipolipidemiczne. W tym przeglądzie podsumowujemy aktualną wiedzę na temat wpływu tych związków zawartych w VOO na dysfunkcję naczyń i mechanizmy modulowania aktywności śródbłonka. Mechanizmy te obejmują uwalnianie tlenku azotu, eikozanoidów (prostaglandyn i leukotrienów) oraz cząsteczek adhezyjnych, w większości przypadków poprzez aktywację czynnika jądrowego kappaB przez reaktywne formy tlenu.

MED-1374

Definicje i potencjalne korzyści zdrowotne diety śródziemnomorskiej: opinie ekspertów z całego świata

Dieta śródziemnomorska wiąże się z szeregiem korzyści zdrowotnych, w tym zmniejszeniem ryzyka śmiertelności i mniejszą częstością występowania chorób układu krążenia. Definicje diety śródziemnomorskiej różnią się w zależności od środowiska, a do określenia przestrzegania diety śródziemnomorskiej w badaniach epidemiologicznych coraz częściej wykorzystuje się wyniki. Niektóre składniki diety śródziemnomorskiej pokrywają się z innymi zdrowymi wzorcami żywieniowymi, podczas gdy inne aspekty są unikalne dla diety śródziemnomorskiej. W tym artykule na forum poprosiliśmy klinicystów i badaczy zainteresowanych wpływem diety na zdrowie, aby opisali, czym jest dieta śródziemnomorska w różnych warunkach geograficznych i jak możemy badać korzyści zdrowotne wynikające z tego wzorca żywieniowego.

MED-1375

Progetariański wzorzec żywieniowy i zmniejszenie całkowitej śmiertelności w badaniu Prevención con Dieta Mediterránea (PREDIMED).

TŁO: Diety wegetariańskie wiązały się ze zmniejszoną śmiertelnością. Ponieważ czysta dieta wegetariańska może nie być łatwo przyjęta przez wiele osób, spożywanie żywności pochodzenia roślinnego byłoby łatwiejszym do zrozumienia przesłaniem. Progetariański wzorzec żywieniowy (FP) podkreślający preferencje dla żywności pochodzenia roślinnego może zmniejszyć śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny. CEL: Celem było zidentyfikowanie związku między zdefiniowaną a priori progresywną FP a śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny. PROJEKT: Prześledziliśmy 7216 uczestników (57% kobiet; średnia wieku: 67 lat) z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym dla mediany 4,8 roku. Zwalidowany 137-punktowy półilościowy kwestionariusz dotyczący częstotliwości spożywania pokarmów był podawany na początku badania, a następnie co roku. Dodatnie ważono owoce, warzywa, orzechy, zboża, rośliny strączkowe, oliwę z oliwek i ziemniaki. Dodane tłuszcze zwierzęce, jaja, ryby, nabiał oraz mięso lub przetwory mięsne były ważone ujemnie. Kwintyle skorygowane energetycznie zostały wykorzystane do przypisania punktów do zbudowania progresywnego PR (zakres: 12-60 punktów). Zgony zostały potwierdzone przez przegląd dokumentacji medycznej i National Death Index. WYNIKI: W okresie obserwacji odnotowano 323 zgony (76 z przyczyn sercowo-naczyniowych, 130 z powodu raka, 117 z przyczyn nienowotworowych i niesercowo-naczyniowych). Wyższa zgodność wyjściowa z progetariańskim FP wiązała się z niższą śmiertelnością (HR skorygowany o wiele zmiennych dla ≥ 40 w porównaniu z < 30 punktów: 0,59; 95% CI: 0,40; 0,88). Podobne wyniki uzyskano przy wykorzystaniu zaktualizowanych informacji o diecie (RR: 0,59; 95% CI: 0,39; 0,89). WNIOSKI: Wśród wszystkożernych osobników z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym lepsza zgodność z FP, która kładła nacisk na żywność pochodzenia roślinnego, wiązała się ze zmniejszonym ryzykiem śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny. To badanie zostało zarejestrowane na stronie www.control-trials.com jako ISRCTN35739639. © 2014 Amerykańskie Towarzystwo Żywienia.

MED-1376

Statystyki socjodemograficzne i dotyczące stylu życia najstarszych osób starszych (>80 lat) mieszkających na wyspie Ikaria: Badanie Ikaria

Tło. Na całym świecie są miejsca, w których ludzie żyją dłużej i są aktywni powyżej 100 roku życia, dzieląc wspólne cechy behawioralne; miejsca te (tj. Sardynia we Włoszech, Okinawa w Japonii, Loma Linda w Kalifornii i półwysep Nicoya w Kostaryce) zostały nazwane „niebieskimi strefami”. Niedawno pojawiły się doniesienia, że ​​ludzie na wyspie Ikaria w Grecji mają również jedną z najwyższych długości życia na świecie i dołączyli do „niebieskich stref”. Celem pracy była ocena różnych cech demograficznych, stylu życia i psychologicznych osób w bardzo podeszłym wieku (>80 lat) uczestniczących w badaniu Ikaria Study. Metody. W 2009 r. do badania dobrowolnie wzięło udział 1420 osób (w wieku 30+) mężczyzn i kobiet z wyspy Ikaria w Grecji. Do tej pracy przebadano 89 mężczyzn i 98 kobiet w wieku powyżej 80 lat (13% próby). Cechy społeczno-demograficzne, kliniczne, psychologiczne i styl życia oceniano za pomocą standardowych kwestionariuszy i procedur. Wyniki. Duża część próby Ikaria Study była w wieku powyżej 80 lat; ponadto odsetek osób powyżej 90. roku życia był znacznie wyższy niż średnia populacji europejskiej. Większość najstarszych starszych uczestników zgłaszała codzienną aktywność fizyczną, zdrowe nawyki żywieniowe, unikanie palenia, częste kontakty towarzyskie, drzemki w ciągu dnia i wyjątkowo niskie wskaźniki depresji. Wniosek. Modyfikowalne czynniki ryzyka, takie jak aktywność fizyczna, dieta, zaprzestanie palenia i drzemki w ciągu dnia, mogą przedstawiać „tajemnice” długich wątrób; odkrycia te sugerują, że interakcja środowiskowa, behawioralna wraz z cechami klinicznymi może determinować długowieczność. Ta koncepcja musi być dalej zbadana, aby zrozumieć, w jaki sposób te czynniki są powiązane i które są najważniejsze w kształtowaniu przedłużonego życia.