Datasets:

beratcmn

/

turkish-poems-cleaned

like 1

Suçlama beni böyle bırakıp gidiyorum diye bağrımı yakan bir yaradır bu ayrılık şimdi Bil ki kanımdadır sevişmelerin yangını öylece girerken gecenin bağrına taşıyorum sımsıcak gülümşeyişini Yaşanan günler hayatı oyarak gedikler açıyor durulur mu artık durgun sularda bekleyerek seheri Talan ediliyor bahar ve aşk öyle bir soyun ki duracak gibi değil vurmazsak eğer kendimizi yola Yaşamak zorunlu kurtarılırsa eğer bahar ve aşk ve şimdi hayat acı yeşil bir kader renginde Hayatın ve sevincin kaderinin altettiği yer kavganın ortasıdır ki umudun çiçeklenişi aşkın yengisidir bu Söylenecek bütün sözler sevincin ve sevdanın savunulmasına dairdir ve şimdi onlar yaralarını saracak birilerini beklemektedirler Ey anısıyla kalbimi yakan kederlenme hemen ve suçlama beni böyle bırakıp gidiyorum diye Ahmet Telli Kül Olan Bu kentte sorular yasaklanmıştır böyle diyorlar fısıldarcasına ve ürkek ve diyorlar ki gidip anlatılsın bir kez çare düşünsün tarih denilen bilici Gidip anlatılsın beklenen yolculara aşklar küllenmeden ve beynimizi büsbütün kemirmeden veba yetişsin durmadan yolu gözlenen Bu kentin sorusunu yanıtla ey yanılmaz olan kahret ya da ışıklandır ve de ki: -Siz ki yangın yıllarından geliyorsunuz umuda bağlanmak umutsuzluktur ancak Ve sen ey bilici, de ki: -Bu masal çok anlatıldı önceleri çocuklar da susturuldu her defa karartıldı evlerin bütün ışıkları -Ve direnmeyi bilmiyorsanız kül olun savrulun dağlara taşlara belki hayat yeniden fışkıracaktır o zaman bu kentin ışıksız varoşlarından Bir sfenksten söz ediliyor durmadan yakınmış kahredilmesi

Suçlama Beni

Ahmet Telli

İçindeki çocuğu alıp kaç İdris, bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını. İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz; kır kanlı bıçakları, içindeki çocuğu alıp gel İdris! Bir mavi için ağlama İdris, itme şu duvarları, gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun. Bilirim, mağlûbiyet esrik gülüşler ardında paramparça bir perde; yeter idris, vakur ol, onur var serde! Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla; kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi damarlarındaki asil kanda. Aldırma demiyorum sana; aldırarak aldırma. İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm İçindeki çocuğu alıp gel İdris, coşkunu parlat ya da birkaç tek at, küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan; sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla. Kerhaneleri bütün dünyanın, aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır... Aldırma demiyorum sana; aldırarak aldırma; içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! Ve yıllar geçer, İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür; düşleri hâlâ terasta, İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...

İdris

Yılmaz Odabaşı

Tenimden canım süzülür,iki gözlerim süzülür Dilim tetiği bozulur,Allah sana yalvaralım Salacımı götürdüler,Musallaya yatırdılar Görklü tekbir getirdiler,Allah sana yalvaralım Varıp mülketime düşüp,indirdiler beni şeşip Toprağım örterler eşip,Allah sana yalvaralım Topraklara düşürdüler,el toprağa üşürdüler Taşlar ile bastırdılar,Allah sana yalvaralım Kaldım bir karanlık yerde,ayrığı varmaz o yerde Sataştım bir acep derde,Allah sana yalvaralım.

Dermanım Allah

Yunus Emre

Kalktı havalandı gönülün kuşu Uçmayınca gönül yardan ayrılmaz Suyum ısıtsalar tenim yusalar Yunmayınca gönül yardan ayrılmaz Ustalar getirin tabutum çatsın Terziler getirin kefenim biçsin Ak göğsüm üstünde çimenler bitsin Bitmeyince gönül yardan ayrılmaz Düşünce hey deli gönül düşüne Değirmenler döner çeşmim yaşına Cenazemi musallanın taşına Koymayınca gönül yardan ayrılmaz Sana derim sana ey adem ata Daha yol mu gider buradan öte Eyersiz yularsız ağaçtan ata Binmeyince gönül yardan ayrılmaz Pir Sultan Abdal'ım canım cezada Bir candan yarim yok yolum gözede Ecel şerbetinden bir tas bize de Vermeyince gönül yardan ayrılmaz

Kalktı Havalandı

Pir Sultan Abdal

Sıyrıldı bütün örtülerden Bir güneş doğdu karşımızda Duyduk teninin sıcaklığını Hoyrat avuçlarımızda Saatler durdu kahrından Paramparça oldu aynalar Soyundu, bütün vücudu Taş kesilinceye kadar Kamaşan gözlerimizle içtik Yudum yudum aydınlığını Bir kadın susuz dudaklarımızda Sebil etti kadınlığını...

Soyunan Kadın

Ümit Yaşar Oğuzcan

'İki kere iki dört' ediyorsa, Ben de seni seviyorum, darılma. Bir de 'Her gecenin sabahı var' sa, Ben de seni seviyorum, darılma. Demişler ki: 'Çivi, çiviyi söker' Her eşek çamura bir defa çöker. Madem 'Kar üşütür, ateş te yakar' Ben de seni seviyorum, darılma. 'Her yokuşun bir inişi olur' sa, 'Aka aka, su çukuru bulur' sa, İnsan doğar, yaşar, sonra ölürse, Ben de seni seviyorum, darılma. Durup dinlenmeden akarsa pınar, Her yıl kıştan sonra gelirse bahar, Balıkların suyu sevdiği kadar, Ben de seni seviyorum, darılma. Dikkat eyle geçmiyorum sırayı; Bozar ise kader bozsun arayı. Aç ekmeği sever, fakir parayı... Ben de seni seviyorum, darılma. (Dosta Doğru)

Misilleme

Abdurrahim Karakoç

Hoş geldin ölüm Buyur otur Saklımız kalmadı Dök eteklerinden taşları Ben bir rüzgarım Özgürlük rüzgarı Bir yürekten bir yüreğe Taşırım umutları Ben bir dağ seliyim Yıkarım duvarları Yükselir kentten Çorba kokuları Ben bir denizim Hırçın dalgalı Ölüm nedir bilmeden Döverim kıyıları Bütün dostlar uyanık Şafağı karşılıyor Yan hücre kapıyı çalıyor Kalk gidelim sıradakini bekletmeyelim (şubat 1983)

Hoş Geldin Ölüm

Nevzat Çelik

Bir gül olmak isterdim koparılmak pahasına, Bir buket içinde sana sunulan... Bakışların, nefesin okşardı yapraklarımı ama, Yeterdi bana yüzündeki bir tebessüm... Koklanmak isterdim bütünleşmek için ruhunla, Sevgimle dağılırdım tüm benliğine... 'Güllerin ömrü kısa olurmuş' kime ne, Koklanmak, okşanmak varken senin gibisine... Ben zaten göze almışım solup gitmeyi, Senin elinde, senin yakanda gülümsemeyi...

Temenni

Ümit Yaşar Oğuzcan

Beni görüp yönün öte döndürme Yine gitmez meylim sendedir sende Yıkıp hilâl kaşlarını yere indirme Günah sende değil bendedir bende Şeker vardır dudağında dilinde Arzumanım kaldı gonca gülünde Sen bir padişâhsın hükmün elinde Senin ile dâvam sendedir sende Sensiz çıkıp yaylaları yaylamam Engeller içinde sırrın söylemem Çok günah işledim inkâr eylemem İk'ellerim kızıl kandadır kanda Nice beyler ile gezdim yoruldum Kan bulanık aktım duruldum Sencileyin çok güzele sarıldım Dahi sevgin candadır canda Pîr Sultan Abdal'ım böyle deyiptir Âşıklar güzeli sevegeliptir Bir güzel sevmeyle kanlı m'oluptur Kellem terkidedir yandadır yanda

Sendedir Sende

Pir Sultan Abdal

Paylaştık zahmet çekmeden İslâmlık mirasını ibadet etmeyiz Hakk’a almadan kirasını Esiriz nefsin elinde, bilen yok çaresini Namaz, oruç, hac ve kurban hep riyadır, hep riya Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! Sade gösteriş i içindir fakire sadakamız Boş telaştan bir araya gelmez oldu yakamız Ya yalandır ikramımız ya küfürdür şakamız Sevgi, şefkat, selâm, sohbet hep riyadır, hep riya Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! Koşarız benlik peşinde her ay, her gün, her saat Değişmeyen hedefimiz menfaattir, menfaat Sahtekârlık mesleğimiz, hem kolaydır, hem rahat Saygı, hürmet, izzet, ikram hep riyadır, hep riya Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! Öğretmeni talebeye hayır öğüt vermiyor Öz anası yavrusuna helal bir süt vermiyor Gidenimiz boşa gider, gelen umut vermiyor İlim, irfan, takdir, tenkit hep riyadır, hep riya Bir acayip ümmet olduk ey Resul-ü Kibriya! Dilimizde duayı gör, gözümüzde yaşa bak Kör şeytanı kovmak için attığımız taşa bak Cami, mescit, çeşme, köprü yaptığımız işe bak Hep riyadır, hep riyadır, hep riyadır, hep riya Kıl şefaat, kurtar bizi ey Resul-ü Kibriya! (Suları Islatamadım)

Tercüme-i Hâlimiz

Abdurrahim Karakoç

/ salı gecesi / kara bir balta buldu akşam vuracak noktayı hücreler doldu bir ıslık en yakın maçka tramvayı kim bırakmış yalnızlığıma bu hüzzâm şarkıyı kimin bu karanlık kimler sürgülemişler kapıyı insan olan bağlar her koptuğu yerden yaşamayı daktilolar camları bulutlu sorgu odalarında didiklemez mi özgürlüğünü sansaryan hanı'nda küflenir suyun bir bakır çalığı birikir ağzında kendini öldürmeyi belki bin kere tasarlarsın da bir kere aklından geçmez bitirmeden ölmek şarkıyı gönlünde büyüttüğün o müthiş ünlem içindir ki seni kapattıkları öyle rezil o kadar çirkindir ki çıplak bir lâmba mısın dört duvar içindeki ne lâmbası/söndürülen bütün ilk gençliğindir ki gözlerin zehirlense de suç sayarsın ağlamayı görülmez dev böceklerdir sanki büyülü duyargalar uçaksavar ışıldakları gökyüzünde bir yanlış arar tophane rıhtımı'nda acı acı gemiler kalkar hücreleri akşam olur haydut öfkeleri kaplar ezerim sanırsın vurursan tek bir yumrukta dünyayı tutanak 2 elektrik elletirler kıvılcım yalatırlar tuzruhu damlatırlar kulak boşluğuna çekip alınlar kerpetenle tırnaklarını öğrenmek istedikleri aslında bildikleridir geceleri rüyalarına girip uykularını kaçıran insanın insanı soyduğu derisini yüzdüğü duruşma arası (o varsa kırılır buzlu camları kışın anlamı yoğunlaşır anlamsız bir yaşayışın gerçi farkındayız adı belirsiz bir yanlışın acaba ben çok mu esmerim o çok mu sarışın yansımaz oldu aydınlığı yüzüme haftalardır yazdıklarında bile gizli bir uzaklık vardır eylem bir dağıldı mı bütün boğazlar daralır ben başka bir erkek olurum o başka bir kadın) gereği düşünüldü mahcup yaseminler son balkonların süsü özgürlük özlemleridir genişletir gönlümüzü savcılar ağır sürgünlerden yankılansa da bir yer gelir ki artık ne savunma içgüdüsü ne heyecandır kalır ne de yürek üzüntüsü yalnız bir daktilo çıplak bir masada toplumcularız karakollarda açtık gözümüzü verirse halklar verir tarihte hükmümüzü gizle de yargılansak 3.ağırceza'da

Tutuklunun Günlüğü'nden

Attila İlhan

elmayı ikiye böldüler içinden kurt çıktığın gördüler ağacı lime lime dildiler böceğin halinden bildiler ferman padişahınsa dağlar bizimdir denildi dağların bağrı deşildi çözüldü mevsmlerin sırrı yaprak yaprak yedi kat yerin dibinden haber getirdi gözünü sevdiğim tohum, gözünü sevdiğim toprak kılı kırka yardılar oğul suyun sudan gizlisi kalmadı suyun sudan gizlisi kalmadı buğdayın macerası meydanda yıldızların sırrı aşikar oldu arı gözümüzün önünde sızdı balını karanfil alevini kırlangıcın alınyazısı penceremzin önünde yazıldı bir sensin gizlenen oğul ağlarsın gizli gizli seversin gizli gizli ölürsün gizli gizli çatlarsın arzudan, iştihadan yer yarılır yere geçersin söyleyemezsin yar yüreğin yar vakit tamamdır neler aldın dünyamızdan bunca zamandır yar yüreğin yar gör ki neler var belki seyyar kuşların ömrü kadar sade aydınlık belki vişne çiçekleri kadar beyaz ılık belki çürümüş yılanlar kadar mundar belki mahzende yıllanmış şarap kadar lezzetli bir aşktır fişkırıp çıkacak ne çıkarsa bahtımıza yar yüreğin yar bölüşelim beraber ağlayalım dertleşelim yar yüreğin yar yarmağa değer bir insan tnımak oğul, bir cihan tanımağa bedel.....

Yar Yüreğin Yar

Bedri Rahmi Eyüboğlu

Her mevsimde dut yedi bizim bülbüllerimiz; Sesler gırtlağa kaçtı, arttı müşküllerimiz. Şu zaman dedikleri değirmen ne insafsız! Yandık ve öğütüldük, nerede küllerimiz? . 27.02.2007/Vakit

Küllerimiz Nerede?

Abdurrahim Karakoç

Soru Bir yumak gibi hayat, kör düğümlerle dolu Ömür süreli sınav, sonsuz meçhul sorulu Avutmak mı kendini, yumakla kedi gibi? Uyumak mı, ölmek mi? Yokmu kurtuluş yolu Cevap Bulunmaz sorulara raflarda bazen cevap Bulunmazsa raflarda âleme rahmet kitap Düğümlenmiş kalplere, şaraptan beter şarap Mü'min'e nur afitap zümrüt köşklerin holü

Soru ve Cevap

Necip Fazıl Kısakürek

Süt limanlarında poyrazlarla lodoslar ölüyorum Döndükçe, döndükçe başım, martılar kusuyorum Derya bir Kuran-ı Kerim yapraklar'nı bir bir açıyorum Karış, karış, karış, karış, karış, karış, karış karıştırıyorum Bakara oynuyorum Fatiha'nın Bakara suresiyle Ve zarlarla ki hepsi ayrı bir Sure alayıdır Nedir diye, nemenedir bu arabesk diye diye Martılar bu şakası yok, akaraplar tarafından ağlanılan Bir mersiye - şad olsun ruhu - Tamburi Cemil Bey'e Odeon bir rekorla koşan bir gramafonmuş bu dünya Kurdukça dönüyorum, döndükçe çalıyor, çalınıyorum Ben ki Kibariye bir hırsız ve Ferdi Tayfur kadar eski bir sipiker ve kokoyiniman Kendimden kendimi çalıyorum, kendimle, kendimle kendimi Yaşasın mahşere dek bu kısır olmayan döngü Yaşasın Veli`fendiler'de mahşerin o dokuz doğuran süvarisi Benden önce de vardı, benden sonra da tufan Yaşamak ölünmez ki yaşamayı yaşamaklan Gönderin de Hasan-Hüseyin emminin, dalgalandıkça bu kırmızı don Bir arabesk bu, ister sol olsun, ister sağ Ve indikçe kustuğum martıların güzel gözlerinden yaşlar Çaputlar kalkıp kalkıp Marmara'nın dalga kıranlarından Kondu-konacak geceleri Hacı Bektaş-ı Veli'nin türbesindeki o milyon yıllık dut ağacının dallarına Bu şiir ve bu nane, ifademe mani olmayan bir damla meni Lümpen kesilmiş şahsımın kuzgunlaşmasıyla birden göğe ağan ve ağaran meçhul bir artısıyla Ki istersen demevi bir RH pozitif de olabilir. İşte bu şiirin kendini çektikten sonra Kodak'la nefsine nefes etmesidir Zaten şiir denen nesne, eski bir an'aneyle, doğan çocuğun kulağına ezan makamıyla isminin üflenmesidir Ya da tınlatmaktır içinle için için olan tambur ola ki evreni Ve de çınlasın deyuu Neyzen'in neyi (görülmemiş hiç neyin çınladığı bu ana dek) Ve en arabesk ve en çağdaş adamımız Orhan Veli'nin kuzular kulağına Maraz ve menapoz, muhteris ve muteriz itirazlara itirazım var, itirazım, itirazım Ama halka, halka halka halkalanan halka dünden ve yarından her zaman razıyım.

İtiraza İtirazım Var

Can Yücel

arkadaş dünya için boş yere üzülme şu hurda dünya için gereksiz yere üzülme var olan zaten geçti yok da ortada yok şen ol da var için yok için üzülme

Arkadaş Dünya İçin Boş Yere Üzülme

Ömer Hayyam

Siz hâlâ ölmediniz mi? ’ “Muş-Tatvan yolunda güllere ve devlete inanırsan eşkıyalar kanar kötü donatımlı askerler kanar.” Şırnak’ta neredeyse iki gün süren yoğun ateş kesildikten sonra bir öğretmen yarı çıplak sokaklara fırlamış, zafer işareti yapıyor ve garip sesler çıkarıp, arada bir de “Yaşasın kahraman Türk ordusu” diye bağırıyormuş... Şırnak’taki öğretmen çıldırmış! .. Kıyamet yaşanmış ve şimdilik bitmişti, ama buraya gelen bizler bu vahşetin boyutu karşısında adeta çocuklar gibi şaşkındık. İnsan insana bunu nasıl reva görür? İçimizde acıyla yanan ve yanıtsız kalınca bizi yaşam acemisi yapan soru buydu işte. Şırnak’ta bıçak sırtında yaşanan tarih duygularımızı katılaştırmıştı adeta. Evlerdeki hasarı ölçüyor, yerlerdeki mermileri topluyor, özel tim görevlilerinin ağzından vahşeti açıklayıcı sözcükler almaya çalışıyorduk. Biliyordum, her birimiz bu vahşetin içinden çıktıktan sonra, olmadık yerlerde, bir sabah kahvaltısı sırasında, bir bankta oturmuş denizi seyrederken, sevgilimizle telefon konuşması yaparken, evet olmadık bir anda durup dururken derin bir acıyla ağlayacaktık, sessizce... Şırnak’ta Yaşadığımız Utanç Duygusu Öncelikle acımasızca varoluşu, insanlık hakları ayaklar altına alan Şırnaklı için, köyleri, evleri bombalanan, taranan, yağma edilen Kürt insanı için ağlayacaktık. Sonra da bu vahşete bizi tanık eden tarihe ve o tarihi yaşayan kendimize ağlayacaktık. Çünkü Batı’dan gelen bizler için evleri yakılmış, yıkılmış Kürt insanından durum daha acıtıcıydı sanki. O mahvedici çaresizlik yok muydu? Yakıcı güneşin altında, yırtık bir çarşafı korunak edinen ve vücudu yara dökmüş bebeğini avutmaya çalışan annenin karşısında yaşadığımız o ne diyeceğini bilememe, o telafisi mümkün olmayan utanç duygusu yok muydu? Havada uçuşan yüzlere eskimiş sözcüklerimiz karşısında sanki o mazlum Kürt insanı yüzümüze “Kendini yorma, boşver, biz alışığız” der gibi bakıyordu... Bu kadarını beklemiyorduk. Yalanın ve alçalmanın bu kadarını. Basın, TV, resmi ve özel çevreler günlerdir Şırnak’ta devlet güçleri ile PKK arasında şiddetli çatışmalar olduğunu yazmıştı. Şiddetli çatışma denen olayın pek izi yoktu ortada. Evlerin yatak odalarının parçalanmış duvarlarının ardında Şırnaklı insanların yatakları, yoksul dolapları görülüyordu. Duvarları parçalanmış pencerelerden uçuşan perdeler, çaresiz bir ağız gibi açılmış yanmış kapılar, yağmalandıktan sonra yakılmış dükkânlar, delik deşik edilmiş cami duvarları, parti binaları, müftülük, yanmış ya da kurşunlanmış özel otomobiller, kamyonlar, şiddetli çatışmanın aslında tek taraflı olduğunu gösteriyordu. Eczaneler bile yağmalanmış ve sonra da yakılıp yıkılmıştı. Oysa artık adı çoktan bu bıçak sırtında yaşanan tarihin kayıtlarına girmiş Tugay Komutanlığı binasında tek bir mermi izi yoktu. Emniyet Müdürlüğü, Valilik, Merkez Polis Karakolu, Adliye binalarında da mermi izleri pek görülmüyordu. Polis lojmanlarındaki kırılmış birkaç pencere camı günlerdir Şırnak’tan aktarılan düzmece haberlere ancak komik bir unsur olarak katılabilirdi. İki gün süren ve ağır silahların konuştuğu çatışma sırasında Tugay binasına hiçbir şey olmuyor, Valiliğe bir tek kurşun bile isabet etmiyordu! “Şırnaklı Vatandaş Şımarmıştı” Aklı korumak sözkonusu olunca hemen Şırnak’ın girişindeki noktada bekleyen özel tim görevlilerini düşünüyorum. Kimisi Rambo kıyafetli, kimisi sivil olan bu görevliler akıllarını koruyamadıklarını kendileri itiraf ediyorlardı zaten. Akıllarını korusalar şöyle konuşurlar mıydı? “Şırnaklı vatandaş zaten şımarmıştı. Hükümetler bunları şımartmış.” “Buranın halkı senden, benden zengin. Hepsinin altında en iyi marka kamyonlar, Toros marka arabalar var. Benim niye yok? ” (Heyetimize) “Hepiniz bölücüsünüz.” Akıllarını yitirmeyen, her şeye karşın duyguları yaşayan polis görevlileri de vardı. Bazı polisler olaydan sonra komşuları Şırnaklılardan özür diliyorlardı. Bir polis eşi özür dilemenin artık manasız kaçacağını farkettiği için komşusu Şırnaklı kadına sarılarak hıçkırarak ağlıyordu. Bir başka polis ise bir gazeteciye askeri kontrol edemediklerini söylüyordu. Yine “aklını yitirmeyen” birkaç tim görevlisi “Bu iş silahla çözülmez, masaya oturup konuşmak gerekir” diyordu. Onlar da öldürmekten yakıp yıkmaktan, her an ölüm korkusunu hissederek yaşamaktan tükenip, usanmışlar, insani duygularını yitirmişlerdi. Halk: “Gerilla Şırnak’a Girmedi” Evet Şırnak’ta tartışılması gereken şuydu: PKK ile devlet arasında iki gün süren bir çatışma yoktu. Halktan kimse, bir Allahın kulu şehirde asla PKK gerillası görmemişti. Akla en yakın gelen ihtimal ise gerillaların şehre girmeden, dışarıdan bazı yerlerde bir süre taciz ateşi açtıktan sonra hemen dağlara çekilmeleriydi. Asker bu gerilimin de etkisiyle kontrolden çıkmıştı, çıkmaya da hazırdı. Yani çatışma denen şey,48 saat boyunca savunmasız Şırnak halkına ateş yağdırılmasıydı... “Siz Hâlâ Ölmediniz mi? ” Evlerin bodrum katlarında, sığınaklarında iki gün boyunca ıstırabın, korkunun ve çaresizliğin gömleğini giyen Şırnaklılar, ateş kesildikten sonra çok daha acı şeylerle karşılaşmışlardı. Ateşe tuttukları evlerdeki insanları öldü sanıp yağmaya gelenler, sığınaktan çıkan insanları görünce derin bir şaşkınlığa düşmüşler ve şöyle demişlerdi: “Yahu siz ölmediniz mi, hâlâ yaşıyor musunuz? ” İnanın, bunu birçok Şırnaklıdan duydum. İfadelerinde, yüzlerinde hiçbir abartının, yalanın izi yoktu. Kimse bu denli oynayamaz. Evet, “Siz hâlâ yaşıyor musunuz? ” Evet, yaşıyorlardı, ama çaresizdiler ve yenilmişlerdi, silahları yoktu. Öyleyse para ve ziynet eşyaları gasp edilebilirdi! Onlar da öyle yaptılar zaten! “Devleti Devlete mi Şikâyet Edeceğim? ” Yeni bir işhanı yaptıran, bu hanın altındaki dükkânları ise çalıştıran ve bir de eczanesi olan Kâmil İlhan, başına gelen yağma olayını şöyle alatıyordu: “İşhanımı yeni yaptırıyordum, görüyorsunuz ne hale gelmiş, her yer tank mermileriyle delik deşik. Eczanenin içine girip milyonlarca liralık ilacımı götürmüşler. Ayrıca kasadaki iki milyon para da kayıp. Eczanenin yanındaki elektronik eşya dükkânına da girmişler. Orada da birçok malım çalınıp götürülmüş. Nasıl yağmalandığını pencereden gözümle gördüm. Kalın bir halatın bir ucunu dükkânın kapısına öbür ucunu da 8 tekerlekli askeri bir araca bağlıyorlardı, sonra da araç hareket edince kapı büyük bir gürültüyle sökülüp çıkartılıyordu. Sonra da yağma başlıyordu.” 5-6 katlı yeni bir işhanı yaptıran, birkaç dükkânın sahibi olan hali vakti yerinde bir insan askeri binalara neden ateş etsin? Diyelim etti. Ve o “korkunç çatışmadan” sağ olarak kurtuldu. Bizlere bütün bu olanları öfke ve çaresizlikle niye anlatsın? Zararlarını karşılamak için tazminat davası açmasını öneriyoruz. Yanıtı kısa ve net oluyor: “Devleti, devlete mi şikâyet edeceğim? ” Evet, Şırnaklı açılan yoğun ateş karşısında yenilmişti belki, çaresizliğe boyun eğmişti, ama bu işten asıl kaybeden yakıp yıkanlar, yaralayıp öldürenlere bu vahşetlerini yalanlarla örtbas edenler olmuşlardı. Onlar sonsuza dek erdemlerini ve masumiyetlerini kaybetmişlerdi. Artık onların hiçbir haklı öfkeleri, onurlu bir sevdaları, arınmış sevgileri olamayacaktı... 28 Kişi 48 Saat Boyunca Bir Odada Şırnak’ın hayalet sokaklarında dolaşırken orta yaşlı bir adam bizi büyük istekle çağırıyor evine. Minibüsümüzden inip yanına gidiyoruz, hemen önümüze düşüp evinin içini gösteriyor. Evinin arka tarafında hemen hiç duvar yoktu. Sadece kocaman bir yarık vardı, burası yatak odasıydı. Odanın tavanı delik deşik olmuştu. Demirlerin arasından alt kat görünüyor. Orası da böyleydi. Top mermileri alttan ve üstten girmişti. Evin sadece ön tarafındaki küçük bir oda sağlam kalmıştı. Buzdolabı ve TV de param parça olmuştu.25 kişilik Mağrur ailesi ateş başlayınca hemen evin altındaki bir odaya sığınmışlardı. Halil Mağrur buraya sığınan 25 kişiye duvarın birinde delik açarak hava girmesini sağlamıştı.25 kişi 48 saat boyunca bu 7-8 metrekarelik odada ölüm ve yaşam arasında gidip gelmişlerdi. Bir ara saklandıkları yere kadar askerler gelmiş, hatta biri odada sığınanları görüp toplu halde öldürmek istemiş, ama yanındakiler buna izin vermemişler, galiba aralarında bu konuda bir tartışma çıkmıştı. Mağrur ailesi bu tartışmaları nefeslerini tutarak dinlemişlerdi. Belediye Başkanı: “Devlet Güçlerinin Yaptığı İzlenimini Edindim” Halil Mağrur, Türkiye Kömür İşletmeleri’nden birkaç ay önce emekli olmuş. Aldığı emekli ikramiyesiyle artık sadece bir odası oturulabilen bu evi yaptırmış. Emekli aylığı ise 1,5 milyon. “Bu parayla harap olan evimi nasıl onarabilirim” diyordu bizlere yana yakıla. Evet, TKİ’den henüz emekli olmuş, aldığı ikramiyeyle ailesine yeni bir ev yaptırmış orta yaşlı bir adam devlete niçin kurşun sıksın? Şırnak’a bizden daha önce gitmiş bazı gazeteci arkadaşlardan Şırnak Valisi Mustafa Malay’ın basın danışmanı Bahattin Özdemir’in yaşanan kıyametten önce aynı zamanda inşaat malzemeleri satışıyla uğraştığını, ama olayda dükkânı yandığı için ailesini alıp Şırnak’tan, belki de bir daha dönmemek üzere ayrıldığını öğreniyoruz... Vali Mustafa Malay’la konuşmak için valilik binasının önüne geliyoruz. Ancak vali yerinde yok. Kalem müdürüne konuşma talebimizi iletiyoruz. Ertesi gün (3 Eylül) saat 15.00’e kadar arayacaklarını söylüyorlar. Bu sırada valilik binasının bahçesine kırmızı bir minibüs Cizre’den ekmek getiriyor. Şırnak’ın tek can dostu Cizreliler ve Cizre Belediyesi. Devletin yaptığı sadece telefon hatlarını onarmak. Elektrikler hâlâ kesik. Su ise akıyor. Biz Cizre’den gelen parasız ekmekleri paylaşan Şırnaklılarla konuşurken Belediye Başkanı ANAP’lı Ahmet Hamdi Yıldırım’ı yardımcılarıyla beraber son derece üzgün bir şekilde yürürken görüyoruz. Daha önceki günler basın mesuplarıyla görüşmesi engellenen Yıldırım’a kıyameti soruyoruz. Olay sırasında şehir dışındaymış. Eşi ve çocuklarıyla yaşadığı evi ateş altında kalmış. “Bu olayı devlet güçlerinin yaptığı izlenimini edindim” diyordu, aynen kelimesi kelimesine. Ve ekliyordu: “Bu bir vahşettir. Uğradığımız zararların tazmini için çeşitli taleplerimiz var. Birçok yetkiliye çağrı yaptık, gelip görsünler.” Şırnak’ta garip bir trafik vardı. Bazı aileler kaçtıkları yerlerden geri dönüyordu, ama şehre dönmek için değildi, kıyametten geriye kalan eşyalarını alıp, şehri tamamen terk etmek için bu. Bunlar nispeten hali vakti yerinde insanlardı ve genellikle Adana ve Mersin’e gidiyorlardı. Cizre ve Silopi şehirlerinde yaşayan ailelerinin yanına sığınanlar henüz dönmüyorlardı. Cizre yakınlarındaki Kumçatı’da çorak arazilerin, kurumuş derelerin ortasına kıl çadırlarını kuran ve geceleri ateş yakmaktan bile korkan yoksul Şırnaklılar ise dönüp dönmemekte kararsızdılar. Afyon Devlet Su İşleri’nden taşınmaları için gönderilen kamyonlara pek ilgiyle bakmıyorlardı. Kamyonların şoförleri ürkerek çadırlardan başını uzatıyor: “Kamyon geldi, eşyanızı taşırız, Şırnak’a dönmek ister misiniz? ” diyordu ama Şırnaklıların öfke dolu bakışlarını görünce ürküntüsü artıyor, sorusundan hemen vazgeçiyordu.2 Eylül’de Bölge Valisi, Emniyet Müdürü ve bazı askeri yetkililer çadırlarda kalan Şırnaklılara biraz da gözdağı vererek geri dönmelerini istemişlerdi. Bu kıl çadırlarda açlık ve hastalıkla boğuşurken de ölüm tehlikesi vardı anlaşılan. Şırnak’a gidip orada, belki biraz daha korunaklı bir şekilde ölümü beklemek daha mı hayırlıydı! ... “Avustralya’ya Bile Gideriz, Burada Kalmak İstemiyoruz” Kumçatı’da kalan bazı Şırnaklı gençlerle konuşuyorum. Hemen hepsi ağız birliği etmişcesine “Artık bu ülkede yaşamak istemiyoruz. Bizi hangi ülke isterse oraya gideriz. Avustralya’ya, Amerika’ya gideriz. Hatta Irak’a gitmek isteyenimiz bile var, ama Irak’a bizi bırakmıyorlar. Biz burada ölmüşüz. Yaşamıyoruz” diyorlardı. Kimisinin elinde el radyoları vardı. “Hangi haberi bekliyorsunuz? ” diye sorunca “Bizi isteyecek bir ülke çıktı mı, onun haberini bekliyoruz” diyorlardı. Kulaklar daha çok BBC’nin Türkçe yayınları servisindeydi. Ayrıca kulakları onların deyişiyle “Alman sesi”, “Amerikan sesi”ndeydi aynı zamanda. Cudi’de Tarih Bıçak Sırtında Şırnak’ta, Cizre köylerinde, Botan’da, o acılı coğrafyada insanlık bıçak sırtındaydı. Benim için de o an, bu çaresiz, yanıklar içindeki köylü kadının acısını en derinimde hissedebilmek bütün temalardan, sloganlardan, sosyolojik analizlerden, basın demeçlerinden, raporlardan, iddialardan çok daha önemliydi. Çünkü bu acıyı hissedebilmekle başlayacaktı her şey. Yanlarında ne kadar para olduğunu sordum. Birinin cebinde bin lira, diğerinin 10 bin, bir başkasının da 20 bin lira çıktı. Bu hayattaki son paralarıydı bunlar. Maddi varlıkları işte o kadardı ancak. Bu sorumdan etkilenmiş olacaklar ki başka gençler de yanıma gelip ceplerindeki son birkaç kuruşlarını bana gösterip duruyorlardı. İnsanın içini burkan bir gösteriydi bu. Bu sırada Cudi Dağı’ndaki bazı köylerden acı dumanlar yükseliyordu. Köyler ve bazı gerilla kampları aralıksız bombalanıyordu. Cudi’de tarih bıçak sırtında yaşanıyordu. PKK’nin Kürt Halkına Yüklediği Sorumluluk PKK hareketi, içinden çıktığı halka çok ağır bedeller ödetiyor ve sorumluluklar yüklüyordu. Bu ağır bedeli kaldıramayanlar da vardı. Kumçatı’da, çadırların önünde konuştuğum bir genç, adeta öfkeden patlayacak şekilde: “Bir taraftan PKK, bir taraftan devlet, Allah kahretsin, ne yapacağımızı şaşırdık, mahvolduk, yeter artık, ” diyordu. Bu söz üzerine kendi yaşında birkaç genç yanına gelip, “PKK’ye niye sövüyorsun, PKK ne yaptı, bizi bu hale sokan devlet değil miydi” diye onu tersliyordu. Bu çıkıştan mahçup olan çocuk, üzüntüyle çadırların arasında kaybolup gidiyordu. Şırnaklı gençler PKK aleyhine konuşmamaya dikkat ediyorlardı. PKK Şırnak’a girmiş olsa bile onlar PKK prestij kaybetmesin diye söz birliği etmişcesine “şehre PKK girmedi, görmedik onları” diyorlardı. Sadece gençler değildi böyle diyen; her yaştan, her meslekten Şırnaklı böyle konuşuyordu. “Yakası Kirli Olanlar” Gözaltında Gözaltındakilere gelince ortada birçok sayı dolaşıyordu. Belediye Başkanı Ahmet Hamdi Yıldırım’a göre bu sayı 80 kişiydi. Konuştuğum bazı kişiler ilk gün “yakası kirli olanların” gözaltına alındığını söylüyorlardı. Yani işçiler, emekçiler. Cizre’den Şırnak’a çalışmaya gelen demirci ustaları, yapı işçileri, ameleler... Cizre’de konuştuğumuz bir Şırnaklı ise gözaltına alınanların önüne korucuların silahları ve mermilerinin konup TV’de öyle gösterildiğini, gözaltından çıkan bir yakınının ise güvenlik güçlerinin kendisine “Evlerinizi PKK’nin yaktığını, yıktığını söyleyeceksiniz” diye baskı yaptıklarını söylüyordu. Bu Şırnaklı genç adam aydın heyetiyle konuşurken son derece tedirgindi. Herkesin yüzüne endişeyle bakıyor, konuşmaktan çekiniyor, adını söylemiyor, “Kimseye güvenemiyorum, adımı vermek istemiyorum, buralarda kanun yok, her şey çok korkunç” derken kendisine daha fazla soru sormamamız için adeta yalvarıyordu. Olaydan sonra Şırnak’tan pijamalarıyla, terlikleriyle bile kaçanlardan bahsediyordu. Yakınlarının, akrabalarının akıbetinin ne olduğunu hâlâ öğrenememişti. Cizre’de 2 Eylül akşamüstü bombalandıktan sonra yakılan Çağlayan köyünden biri ölmüş, öbürü yaralı iki kadın getiriyorlardı. Cizreli arkadaşlar bizi otelden alıp bu evlere götürüyorlar. Karanlık, korku dolu ve tozlu Cizre sokaklarında önce ölen kadının getirildiği evi arıyoruz. Bir süre sonra tek katlı bir evin balkonunda 15-20 kadının çıplak bir ampulün altında ağlaşıp Kuran okuduklarını görüyoruz. Yanlarına gittiğimizde ölen kadın aralarında solgun bir battaniyeye sarılmış duruyordu. Yanımdaki iki gazeteci arkadaş kadınlardan battaniyeyi açmalarını istedi. Kadınlar hiç çekinmeden battaniyeyi açtılar. Bence Özdemir, ateş alan evinde dumandan boğularak ölmüştü. Yüzü acıyla kasılmıştı. Yaşını tahmin etmek imkânsızdı. Masum bir kız çocuğu ve aynı zamanda acılarla bilgeleşmiş yaşlı bir Kürt aydınıydı. Arkamızda yaslı insanlar bırakıp bu defa yine aynı köyden tutuşan evini söndürmek için çabalarken elleri ve ayakları yanan bir başka kadının yanına gidiyoruz. Salima Özdemir acılar içinde kıvranıyordu. Ayağındaki iltihap olmuş yanıklarına yapraklardan sargı bezi yapmıştı. Yaralarının fotoğraflarının çekilmesi isteniyor, kadıncağız da acılar içinde yaralarının üzerindeki yaprakları kaldırıp gösteriyordu. Şırnak’ta, Cizre köylerinde, yani Botan’da, o acılı coğrafyada insanlık bıçak sırtındaydı. Benim için de o an, bu çaresiz, yanıklar içindeki köylü kadının acısını en derinimde hissedebilmek bütün temalardan, sloganlardan, sosyolojik analizlerden, basın demeçlerinden, raporlardan, iddialardan, çok daha önemliydi. Bu acıyı hissedebilmekle başlayacaktı her şey. Korkunun, çaresizliğin, Cizre’nin, Şırnak’ın karanlık sokaklarında kurşunlanıp ölmenin kendi başına ayrı bir anlamı vardı. Ölenler hangi taraftan olursa olsun aynı meçhul ülkeye gidiyorlar, kurşun bedenimize saplandığında, ellerimiz, ayaklarımız yanınca hangi taraftan olursak olalım benzer acılar, sızılar yaşıyorduk... “Güneşten Bize Ne? ” Cizre’de bir bakkala kalem almaya girmiştim. Bu sırada biraz sohbet etmiştik. Bakkala, Cizre’de herkesin evinin önünde, bahçesinde hızla sığınak yaptığını söyledim. Bu konuda kendisinin nasıl davrandığını sordum. “Ben, kurşun girmesin diye, odalarımın penceresini duvarla öreceğim” dedi. Bense bu söz üzerine şaşkın, “Peki, karanlıkta kalmaz mısınız? Güneş girmez eve” deyince, bakkal son derece kırgın ve anlamlı bir şekilde, “Bize ne güneşten” diye yanıtlıyordu beni. Evet, “Bize ne güneşten.” Güneydoğu’da, o acılı coğrafyada pencereler taşlarla örülürken Türkiye’nin dört bir tarafında her kafadan bir ses çıkıyor. Devlet bir şey söylüyor, basın yalan yanlış haberler yazıyor, köşe yazarları atıp tutuyor, resmi ve özel demeçler birbirini geçersiz kılıyor; kimi yakalım yıkalım, diyor, kimi açıktan toplu katliamlar öneriyor. Aslında bunlara hiç gerek yok. Kendilerini bu konularda yetkili sanan kişilere bir önerim var: Ateş altına gönderdikleri ve her şeye rağmen akıl ve ruh sağlıklarını korumuş olan bazı polis, jandarma, özel tim görevlisi, hatta erlere bu işin nasıl çözümlenebileceğini bir sorsunlar bakalım. Sorsunlar ve insanların kanı üzerinden yapılan planların, hedeflerin ne denli taşınması ağır bir insanlık suçu olduğunu görsünler. Konuştuğum birçok güvenlik görevlisi Kürt meselesinin silahla, zorbalıkla, baskıyla asla çözümlenemeyeceğini Kürt insanını düşündüklerinden, inançlarından vazgeçirmenin asla mümkün olmayacağını söylediler. Üstelik kendileri de tükenmişler, çaresizliğin sınırına gelmişlerdi. Geceleri ölümü düşünmeksizin bir saniyeleri geçmiyordu...

Haritanın Yırtılan Yeri / Şırnak'ta yalanlar, kaybedenler ve hayatımız

Cezmi Ersöz

Döndüm lê gûle batman’a vardım. Batman’dan diyarbekir’e bir bilet aldım. Kara tren bozuldu silvan düzünde. O yalan yollarda hasretle kaldım… Batman garında altı donuk yüz... Çığlık ve hınç böyle topraklar boyu; gökyüzünde turnalar ve gri... Ay ışığı geceyi ayartacak birazdan. Batman garında altı donuk yüz... Birinci yolcu soluksuz; sanki ayazlarda yaralı bir geyik göğsü. İkincisi sevdalı: ‘Sen beni bir kez olsun sevmedin/Habar saldım gecelerde gelmedin,’ gibi kahır yüz. Üçüncüsü bir kadın:De ki şakağında dolunay Dicle’nin.Dör- düncüsü tekmil temsili bakış, sanki kurşunlanmış bir türkü Tendürek dağla- rında.Beşincisi kandırılmış çocuklar gibi; yükü yatağı, kasketinde ter. Altın-cısı ben; dağlı yaralar, yaralı dağlar gibi.. Batman treni bir feryat gibi gardan çıkıyor.Terli akşam alacası trene vuruyor, tren yollara... Ay öksüz bir geceden geçiyor ve biz, öksüz bir gecede ayın altından geçiyoruz...Gecenin terli göğsünde bir deli türkü: “Ahmedê lê vayêê / Hesênê lê vayêê! ”Bu türkü... Bu ne türkü? Türkü değil, çığlık bu; göğünden koparılmış gibi mavinin...O mavi? Ulan o bizim mavi! Mavide eşkıyalar da yitirmişler tüfeklerini... Boş vagonlar yollara düşmüş batman düzünde. Gecenin göğsünde bir deli türkü... İşte Gevaş, uzaklarda yarasıyla susuyor, geride şark çıbanıyla Batman’ın göğsü, Silvan düzünde ateşler yanıyor... Bir ihtiyar: “Biz ne doğ- muşuk ki” diyor: “Ne ölek kardaş! ”Batman treninde altı donuk yüz...Çığlık- lar oturmuş gözlerinde büyüyor… O saat Sirkeci’de martılar, aç çocukları o uzak suların. O saat Beyoğlu hınca hınç, Kızılay sersem! O saat nasılsın Yalova feribotu, Buca dolmuşu, Üs- küdar iskelesi? O saat Bodrum kalesi daha sperm kokuyor... Çingene çadırların- da çengi çalıyor... O saat Köln’de bir mülteci sessizce hıçkırıyor...O saat gece- de son orospu bir türkü tutturmuş rüzgâra kaşı... Bir adam Adana’nın bulvarın- da kusuyor... O saat Artvin’de bir öğretmen gecikmiş düşlerini dövüyor… O saat tarihin alnında ter, insanlık vahşetin gözlerine baka baka susuyor...O saat gecede bir kahpe kurşun, Diyarbakır’ın göğsünde bir adam düşüyor! “Boşuna çırpınma gökyüzü: Yurdum kadar ağlayamazsın…”

Batman Garı

Yılmaz Odabaşı

Bir gün parmaklığa elin varmadan, Bir titreyiş gibi çalar çıngırak. Mevsimler geçtikten sonra aradan, Bu ses beni bir gün çağırsın, bırak... Kumluktan serperken dallar başına, Geç hızla, merdiven gelir karşına, Eşikten atlarken ayak taşına, Bu sesler içimde yer etsin, bırak... İt, işte önünde kapım, aralık, Oda bıraktığın gün kadar ılık, Bir ince su sesi gibi lık, lık, lık, Gönlünden nedamet boşansın, bırak...

Çıngırak

Ahmet Kutsi Tecer

Büyüdü gözleri büyüdü Yuvarlandı boşluktan Bir duvar çöktü ansızın Bir ayna parçalandı Bir adam çıldırdı yokluktan Elleri vardı damar damar Parmakları vardı ince uzun Saçları vardı okşanmamış Dudakları vardı öpülmemiş Gözleri vardı mahzun. Bir böcek girdi kafatasına Kemirdi ümitlerini bütün Beklemekten çatladı dudakları Uzattı ellerini var olmaktan öteye Duydu çağrışını ölümsüzlüğün. Nasırlı ayaklarına prangalar Ak ellerine zincirler vuruldu Bir rüzgar esti karlı dağlardan Üç mızrak boyu yükseldi güneş Bir adam vardı aramızda, yok oldu.

Yoklukta Bir Adam

Ümit Yaşar Oğuzcan

Yoksa Allah korkusu, hükümransa çağdaşlık Çekirgeyle zürafa takaslanır yukarda. Kişinin liflerine sinmiş ise yobazlık Hak, hukuk ve insanlık makaslanır yukarda. 30 Nisan 2006/Vakit

Olacağı Bu

Abdurrahim Karakoç

nerde o denizim benim, lekesiz gökyüzüm? hani o içtikce susuzlugumu arttıran çeşme? kim götürdü bakışlarımı, ne oldu gözlerime? hani benim ellerim, ayaklarım, saçlarım, yüzüm? bu ben degilim besbelli, bu bir başkası! gözlerim yabancı bakıyor gözlerime aynadan o kim? böyle durup durup beni aldatan? besbelli bir oyuna gelmişim açıkcası birini sevmişim besbelli, beni koyup gitmiş, ondan şimdi aradıgım hep o, hep ben! o ikisi kırmış beni, yıkmış , incitmiş şimdi bilmedigim bir şarki her yerde söylenen; sevinçten , mutluluktan , sevgiden uzak. ne acı! senin olmak , sende olmak , sensiz olmak!

Sensiz Olmak

Ümit Yaşar Oğuzcan

Uykuları yatağıma bağladım Geceleri delip çıktım dağlara.. Ormanların kâkülünü taradım Bulutlardan gömlek diktim dağlara.. Ağaran şafakta gördüm yarını Tuttum nakış nakış ördüm yarını Yağmur damlasına sardım yarını Dalga dalga deniz ektim dağlara.. Kartal kanadıyla biçtim gökleri Duru pınarlardan içtim gökleri Ya Allah! . diyerek açtım gökleri Demet demet ışık döktüm dağlara.. Hayal var ki hakikatten evlâdır Çile var ki çok nimetten evlâdır Sabır, şükür her ziynetten evlâdır Üçüncü gözümle baktım dağlara.. Akıl Karaya Vurdu

Dağlara Deniz Ektim

Abdurrahim Karakoç

Aşk bezirganı, sermaye canı Bahadır gördüm, cana kıyanı Zehi bahadır can terkin urur Kılıç mı keser himmet giyeni Kamusun bir gör, kemterin er gör Alu görmegil, palas giyeni Tez çıkarırlar fevkal'ulaya Bin İsa gibi dünya yakanı Tez indirirler tahtesseraya Bir Karun gibi dünya kovanı Aşık olanın nişanı vardır Melamet olur belli beyanı Zühdüm var deyu ta'n eylemegil Merdut ederler mağrur olanı İlmim var deyu mağrur olmagil Hak kabul etti kefen soyanı Atlası kodu, abalar geydi İbrahim Ethem Sırdan duyanı Çün Mansur gördü, Ol benem dedi Od'a yaktılar, işittik anı Od'a yandırdın, külün savurdun Öyle mi gerek Seni seveni Zinhar ey Yunus, gördüm demegil Od'a yakarlar gördüm deyeni

Aşk Bezirganı

Yunus Emre

Doldurulmaz yerin senin Dostlar seni unutur mu? Hiç sönmezdi nurun senin Dostlar seni unutur mu? Tertemiz bir özün vardı Apaydınlık yüzün vardı Söylenecek sözün vardı Dostlar seni unutur mu? Her gerçeği gören sendin Aşk sırrına eren sendin Gönüllere giren sendin Dostlar seni unutur mu? Çektin, yazdın ve söyledin Verdin, almak istemedin Sadık yarim toprak dedin Dostlar seni unutur mu? Hiç kimseyi incitmedin Kalp kırmadın, kin gütmedin Dostlarını unutmadın Dostlar seni unutur mu? Şiirde sağlam temeldin İnsanlıkta en güzeldin Biz bir UMIT, sen VEYSEL’DİN Dostlar seni unutur mu?

Dostlar Seni Unutur Mu

Ümit Yaşar Oğuzcan

Otuz yaz, otuz kış aynı durakta Bekle babam bekle can mı dayanır. Kara yalanları beyaz kundakta Sakla babam sakla can mı dayanır. Her yanımız gurbet...hani ya sıla Ömür bitmez çile, ölüm fasıla Günleri aylara, ayları yıla Ekle babam ekle can mı dayanır. Çare say,çanak tut çağ zilletine Sarmaz mı umutlar sarpa, çetine Katır tırnağını gül niyetine Kokla babam kokla can mı dayanır. Nimetler kurnaza, Ülkü mazluma Cehennem ettiler mülkü mazluma Aldatıp, her çeşit mülkü mazluma Yükle babam yükle can mı dayanır. Bedavacı çomak soksun dâvâna Arı çıksın, sinek girsin kovana Giden kussun, gelen kussun divana Pakla babam pakla can mı dayanır. (Akıl Karaya Vurdu)

Bitmez Bir Garip Hikaye

Abdurrahim Karakoç

seni yaşadıktan sonra anladım bana sensin mahşer nuru, kol-kanat içimde şahlanıp duran huysuz at dizginsiz gemsiz değil! unuttum gözyaşı döken kadını ördüm gerçek aşkın ruh mihrabını bir yay gibi gerdim göğe adını gönül kubbem artık alemsiz değil! benim neme gerek yıldız, dolunay rahatlığa paydos, çileye hayhay ne kuştüyü yatak ne ruhsuz saray günlerim İbrahim Etem'siz değil! açılın açılın kalabalıklar içerim zemheri, dışarım bahar bir alev halinde geçtiğim yollar Hallac-ı Mansur'suz, Keremsiz değil! uzakların daha uzaklarına büyük zaferlerin nur tabakalarına seni yazdım ebemkuşaklarına ellerim çaresiz, kalemsiz değil!

Seni Yazdım Ebem Kuşaklarına

Yavuz Bülent Bakiler

Sen bu şiiri okurken Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası Ne de telefonların çalacak gece yarısı Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık Kaprislerinin hedef tahtası... Seni sana Beni bir akıl hastanesine Bırakıp gideceğim bu şehirden Nasılsa kavuşamadım sana Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın Ne yaptımsa Bir türlü sana yaranamadım Artık adressiz Işıksız Ve öylesine ıssızım Dünlerin kadar eskiyim Verdiğin acılar kadar paslıyım İşte çıkıp gidiyorum hayatından Nasılsa fark etmez senin için Belki çok şanslı Belki de en yaşlıyım... Artık Pusulam hasreti Saatim yalnızlığı Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana Neylersin Yolcu yolunda gerek Belki bundan sonra Belki senden sonra Adam olur bu “asi yürek” Ve dersini alır da bu sevdadan Bir daha Boyundan büyük denizlere Asılmaz kürek Yarın bu saatlerde Ben yollarda olacağım Sen kimbilir kaçıncı uykunda Masal mavisi bir rüyada Ve elbette o korsan yüreğin Yine pusuda Oysa İlk defa sesimi duymayacaksın Sitemlerin sahipsiz Soruların cevapsız kalacak Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum Tanımadığın bir koku içini saracak Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın Ne oldu? Ne oluyor? Ne olacak? Sonra Bir gözün kör Bir kulağın sağır Bir ayağın kırık Bir kolun kesik Düşeceksin yollara Yani baştan başa yarım Yani baştan başa eksik Bütün duvarlar üstüne yıkılacak Belki ilk defa “Unutuldum” diyerek için sızlayacak Ve sen bu şiiri okurken Ayrılığımız çoktan başlamış olacak Belki de son tesellin Sana yazdığım “bu son şiir” olacak Ve kimbilir Unutulmuş bir gecenin tam ortasında Başucundaki bir radyoda Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına Sana adanmış bu satırları “Bütün şehirler uyur İstanbul uyumaz Ve birgün Bütün sevenler unutur seni Ama bu “şair yürek” ASLA UNUTMAZ...”

Sen Bu Şiiri Okurken

Ahmet Selçuk İlkan

Her gün elim tokmakta, Bir an irkiliyorum: Annem belki yatakta, Annem belki toprakta. Gün batıyor şafakta; Biliyorum, biliyorum: Tabut gıcırdamakta Ve hevesler damakta...

Vehim

Necip Fazıl Kısakürek

İYİ Kİ BU DÜŞTESİN nehirler yarışır, çağıldar gözlerinde o nehirler benim nehirlerimdir aşk ki azar azar benim yerimdir üşüyorsam, sokaktaysam, yalnızsam gözlerin ey yâr benim evimdir /vurulup düştükçe, düştükçe seni sevmekten caymayacağım gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / iyi ki bu sestesin dünyayı ısıtan nefestesin bir haydut gibi gezinirim kapında kalbimde tutuşan ateştesin… II rüzgârlar savrulur, uğuldar gözlerinde o rüzgârlar benim rüzgârlarımdır aşk ki azar azar benim yerimdir suskunsam, bozgunsam, bulutsuzsam gözlerin ey yâr benim evimdir iyi ki bu düştesin her sabah ışıyan güneştesin iyi ki yoksuluz bulutlar gibi soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi /vurulup düştükçe, düştükçe sana koşmaktan caymayacağım gece insin, el ayak çekilsin gelip kapında ağlayacağım! / Yılmaz odabaşı

İyi ki bu düştesin

Yılmaz Odabaşı

Ben sersemin biriyim Oturmuş senin için aşk şiirleri yazıyorum Ellerinin beyazlığından Gözlerinin güzelliğinden bahsediyorum Oysa sen Bir ettir, kemiktir tutturmuşsun Gözün dünyayı görmüyor Al bu şiirimi götür sat Bir ekmek Yarım kilo pirzola al otur zıkkımlan

Satılık Şiir

Ümit Yaşar Oğuzcan

Yine gel sen dinle benden Yerli yerli yerli yerli Hep Çalarım ten ten tenen Yerli yerli yerli yerli Yerla ve yerlem yerlela Yerla ve terlem terlela Bir söz söyle sessiz durma Yerli yerli yerli yerli İçki sunan sun içkiyi Çalgı çalan çal şu neyi Söyle telala talela Yerli yerli yerli yerli Ten ten tenen ten ten tenen Söylenirsin kuş gibi sen Uveys gibi ender Karen Yerli yerli yerli yerli Şems gibi kendini sustur Git kinden kibirden kurtul Şems-i Tebrizi'yle otur Yerli yerli yerli yerli

Yerli Yerli Yerli Yerli

Mevlana Celaleddin Rumi

Pınarlardan içiyorum seni İnce ve mavi bileklerinden, Kısrak memelerinin gürlüğünde Sabah bahçelerinin serinliğinden. Kaç yaşıma gelirsem geleyim Ölmem ben gencim uzun yıllar. Ayna gibi akan bir dere Ve dibinde beyaz çakıllar. Yaşamım böyle çağlar gider Cırcırböcekleri, ormanlar ötesinde, Sarı kokusuyla harmanların Ve düğenlerin ezip geçmesinde. Ayışığı uçuşsun gözlerinden, Teninden aklığı sabahların. Karanlık gecelerden çıktıkça Güneşli bir çayırsın sen.

Güneşli Çayır

Cahit Külebi

Karanlığın insanı delişrten bir ihtişamı vardır Yıldızlar aydınlık fikirler gibi havada salkım salkım Bu gece dağ başları kadar yalnızım Çiçekler damlıyor gecenin parmaklarından Dudaklarımda eski bir mektep türküsü Karanlıkta sana doğru uzanmış ellerim Gözlerim gözlerini arıyor durmadan Nerdesin?

Yalnızlık Şiiri

Attila İlhan

Yetişir ey müptedi, elini İslâm’dan çek Görelim nerde ne var, çarşafları camdan çek Çiğ çiğ çığlık atarak yorulma divanece Bir elini şaraptan, birini İhram’dan çek! .. 15.12.2008

Çek Elini!

Abdurrahim Karakoç

Âh, bir güvercin gibi kanatlarım olsaydı Uçar ve huzurlu olurdum Çünkü şiddeti ve kavgaları gördüm Bu dünyada çok acı çektim. Bu dünya gebe ve haksızlık doğuruyor Allah'ım, senin gücün ve senin huzurun dışında Nereden sığınak bulurum? Eğer şafağın rüzgarlarına asılsam ve denizin derinliklerinde yaşasam Yine de elinin ağırlığını üzerimde hissederdim. Beni kararsızlıkla sarhoş ettin Senin yolların ne kadar gizemli Senin yolların ne kadar gizemli. Yüreğimin acısını söylüyorum Ruhumun yakıcılığını söylüyorum Sessizliğimi korurken, kemiklerim ufalıyor Çünkü elinin ağırlığı üzerimde. Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret Çöldeki bir pelikan gibiyim Ve bir serçe gibiyim, damda tek başına kalmış. Dökülmüş su gibiyim Ve ölüp gitmişler gibiyim Ve ölümün gölgesi, gözkapaklarımı kaplıyor Beni bırak, beni bırak; günlerim sadece bir nefes. Beni bırak, yolculuğuma başlamadan önce geri dönüşü olmayan yere, Ebedi karanlıklar ülkesine. Allah'ım, Güvercinin ruhunu vahşi hayvanlara emanet etme. Hatırla; hayatım bir soluktan ibaret Değirmenlerin gürültüsü Ve o acı dolu aylara Ve çevremi saran neşeli şarkılar Ve canlı ışıklar yitip gitti. Ne mutlu, bu zamanda hasat yapanlara Ve elleriyle başakları toplayabilene. Çölde şarkı söyleyen ruhları dinleyelim Âh edenlerin ve ellerini gökyüzüne açanların şarkısı, diyor ki: "Eyvah, yaralarım ruhumu hissizleştirdi! " Âh sen, Beline kadar inen saçların dökülürken, Kırmızı elbiseler giydiğin, Altından mücevherler taktığın zamanları hep unuttun. Gözlerine sürme çekerdin Hatırla; kendini boşu boşuna güzelleştirirdin, Çölde yalnız bir şarkı olduğun Ve arkadaşların seni terkettiği için. Zaman akıyor ve öğlenin gölgeleri uzamaya başlıyor Ve kuşlarla dolu bir kafes gibi, Hayatımız da iniltiyle dolu. İçimizde hiç kimse bilmiyor; ne kadar vakti kaldığını Hasat zamanı geçti, yaz artık bitmek üzere Ve bir kurtuluş bulamadık. Güvercinler gibi bağrışıyoruz adalet için Ama kimse duymuyor bizi. Ve karanlıkta, ışığı bekliyoruz. Ey sen, sevginin gücüyle taşan nehir Bize doğru gel Bize doğru gel.

Güvercinin Ruhu

Füruğ Ferruhzad

Yorulmam deme gönül mutlaka yorulursun Ortada seyrederken kenara savrulursun Zamanın tenceresi, penceresi çok farklı Temmuz’da buz tutarsın, Ocak’ta kavrulursun.. 07.04.2005/Vakit

Yorulursun

Abdurrahim Karakoç

Kaçak Sevişmenle Güneşin Doğuşunu Seyrettim Gözlerin En İçten Yuvamdı Şeytanın Öpücüğüydü Sabah Uykum Adındaki Uçuruma Taptım Adındaki Denize Ömrüm Bitti Dedim Aşkın Başladı Düşerken Sana Ve Düşerken Aşka Gözlerindeki Israrın Peşinde Yuvan Şeytanımı Özletti Birimizin Uyanık Olması Gerekli 14.02.2001

Şeytanın Öpücüğü

Cezmi Ersöz

Ekmeğimizi bölüştük seninle Ümidimizi Bölüşülmeyeni bölüştük seninle Bölüşülmezi Sırrımızı bölüştük seninle Aykırılığımızı Gülüşümüzü bölüştük seninle Gözyaşımızı Sevgimizi bölüştük seninle Yalnızlığımızı

Bölüşüm

Alaaddin Külcüoğlu

Erler pirler erkan aldı izinden Yüz dört kitap sükut eder sözünden Ay gün şule verir anın yüzünden Seversen de böyle güzel sevmeli Ziya verir gözü ile kaşları İmam yatağıdır gerdan döşleri Güzelin yüzünden kan bağışları Seversen de böyle güzel sevmeli Güzel güzel deyu aklım doğrandı Güzel güzelden çok nazlar öğrendi Çirkinin huyundan Allah yerindi Seversen de böyle güzel sevmeli Güzel güzel deyu yandım alıştım Kınaman dostlar aşk elinden şaştım Bölüşükte gine güzele düştüm Seversen de böyle güzel sevmeli Güzel güzel gördüm güzel överim Nerde güzel görsem boynum eğerim Şöyle hub cemali güzel severim Seversen de böyle güzel sevmeli Pir Sultan Abdal'ım eylemez fendi Yad ele çözdürmez ak göğsün bendi Ezelden sevdiğim Muhammet Ali Seversen de böyle güzel sevmeli

Seversen De Böyle Güzel Sevmeli

Pir Sultan Abdal

Dereyi aşağı gelir kurd izi Aç kurdun ağzında bir körpe kuzu Mevlayı seversen ağlatma bizi Meleme koyunum vazgel kuzundan Koyun sen kuzunu kuzulamadın mı Sağında solunda gizlemedin mi Aç kurt gelir deyi gözlemedin mi Meleme koyunum vazgel kuzundan Yüreğimin ince sızısı mısın Alnımızın kara yazısı mısın Abdal Pir Sultan’ ın kuzusu musun Meleme koyunum vazgel kuzundan

Dereyi Aşağı Gelir Kurt İzi

Pir Sultan Abdal

Ayrılık diye bir şey yok. Bu bizim yalanımız. Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var. Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun? Güneş çoktan doğdu. Uyanmış olmalısın. Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi? Öyleyse ayrılmadık. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz. Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum. Önce beklemekten. Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan. İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın. Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar, Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini... Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını, Kanunlara saygı göstermesini, İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar. Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun. Ya o? Ya o? İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat, Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor, Saadet bekliyor yaşamaktan. Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık. Aradıklarının çoğunu bulamamış, Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak Göçüp gidiyor bu dünyadan. İşte yaşamak maceramız bu. Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak Ve yaşayıp beklerken ölmek! Özleme bir diyeceğim yok. O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası. O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı. O tek güzel yönü bekleyişlerimizin. İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı, Yaşantımız özlemlerle güzel. Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin. Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem. Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz. Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam; Seni özlediğim içindir. Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni; Seni özlediğim içindir. Yaşıyorsam; içimde umut varsa, Yine seni özlediğim içindir. Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!

Beşinci Mektup

Ümit Yaşar Oğuzcan

bir gün ayrılırsak sevilmekten eskimiş bir renk sanırım kendimi gözbebeğime bakarım senin yüzüne özgü gece gece abone olduğumuz o parkta bulurum kendimi köşe bankta sırt üstü yatıyorumdur söylemem gerek mi bilmem, zırlıyorumdur rıhtımlar dolusu narçiçeği sen birkaç ton körkütük sen bir öyle bir böyle sanıyorumdur kendimi bir gün ayrılırsak gülkurum, çılgın diye an beni de ki bulutlanarak, onu sevdim gibi kellesi kulağı düşüktür şimdi ayrılmışlıktan göğün beline keman teli sarıyordur her zamanki gibi de ki kulağına doldurduğu denizler seslenip gidiyordur sözcükleri muz gibi soyuyordur ortalık yerde yine Şiirzade Akgün Efendi sanıyordur kendini bir gün ayrılırsak dövünen çok olur, sevinen daha da çok takla atanlar olur haber üstüne göbek atanlar ülseri azanlar olur bir gün ayrılırsak bak fena olur.

Bak Fena Olur

Akgün Akova

Bağladım nefsimi zincir yulara Dünyayı duvara astım; gel de gör. Rahatı huzuru attım kenara Çileyi bağrıma bastım; gel de gör. Yürüdüm sel oldum, durdum göl oldum Mazluma, mağdura kıvrak dil oldum Zulüm sıcağında serin yel oldum Yürekten yüreğe estim; gel de gör. Sonu hatırladım, ilki duyunca Kula kul olmadım ömür boyunca Hakkın zehirini içtim doyunca Batılın balına kustum; gel de gör. Ülfetim olmadı iriler ile Ağıla girmedim sürüler ile Ölümden korkmayan diriler ile Selâmı, sabahı kestim; gel de gör. Aşk ceylanı emzirince sütünü Taşa çalıp, kırdım benlik putunu Düşmanımdır inkârcının bütünü Allah dostlarıdır dostum; gel de gör. Bazı kötülüğü kovdum elimle Bazı kötülüğü yerdim dilimle Gücüm yetmeyince kendi hâlimle Haksıza buğzettim, küstüm; gel de gör. Çıkar için lâf davulu çalmadım Hiçbir yerden makam, rütbe almadım Bildimse söyledim; korkak olmadım Bilmediğim yerde sustum; gel de gör. (Suları Islatamadım)

50. Yıl Hesabı

Abdurrahim Karakoç

Kalabalık, kabarık şehir; çok şehir, çok beton, yok: İnsan… Çok: Şehir; hiç: İnsan! Sevgileri güneşte çekmiş, ruhları eprimiş ve ihanetlerini cüzdanlarıyla besleyen hiç insanlar, geldiler; milli piyango ve otobüs biletleriyle kürdanlarıyla, balgamlarıyla, ayakkabı bağlarıyla nüfus cüzdanlarıyla, “kazı kazan”larıyla, visa kartlarıyla, maskeleriyle, markalarıyla… Güneşin heybetine bakmadan ve aldırmadan rüzgârın zarafetine... Birer küfe gibiydi omuzlarında hayat; her biri kendince yokuşlarda, her biri amansız yokoluşlarda, şarkıları yankısız, aşkları unutuşlarda... Kapanıp gündüzlerin ıssız odalarına; hepsi çürük akşamlardan ve bayat sayımlardan kalma (!) Geldiler, göğe bakmadan, dokunamadan o uzak ovalara telaşla, günlerin bulanık sularında... Hiç insan, sabahın köşesinde kusmuş şehrin şanına; sabahlar akşamına, adamlar aşklarına, kusmuş günlerin bulanık sularında. Sevgisiz kaldık, sevgisiz kaldık kısacık Nisan akşamlarında... Şimdi hızla yırtılan aşiretlerden aşüfteler, kalpazanlar ve ateistler çıkaran ülkem, savur beni şu pusun, ayazın ortasına, çıkarıp sığ sulardan yakıştır okyanuslara ve kavuştur o eski masal kahramanlarına... Çünkü böyle bir raunt isyan, beş rekat hüzün Yetmiyor haziran akşamlarında... Şimdi parklar fesleğen kokarken yoksullar soluk soluğa; fıskıyeler upuzun, taşıtlar süratle otobanlarda; telaşla, herkes günlerin bulanık sularında... Oysa hepimizin gidebileceği bir vadi olmalıydı… Artık ömürlerimiz bu tükürülmüş bulvarlara kanar Ve rüyalarımızda bir görünür bir kaybolur serin pınarlar; bu yüzden yaktığımız bütün kibrit çöpleri en çok da içimizde yanar ha yanar... Kalabalık, kabarık şehir; çok şehir, çok beton, yok: İnsan... Çok: Şehir; hiç: İnsan! Hiç insan; doyumsuz, tedirgin, korkak... Sabırsız, tutkusuz, kaypak... Şimdi herkes yüreğinin avlusuna bir servi kadar. Rüyalarında bir görünür bir kaybolur ormanlar. Uyanınca, irileşen boşlukları ihanetle tamamlar... H i ç i n s a n: Yitmiş günlerin bulanık sularında… Sadece elbiseler sürüklüyor ardında.. coşkusuz, aşksız kaldık Kaldık... Bu kısacık temmuz akşamlarında…

Günlerin Bulanık Sularında

Yılmaz Odabaşı

Hayat hattında acemi tayfalardık. Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle; aşktan ikmale kaldık... Bak her sabah bağıran yeni sabaha, artık iklimler değişmiş, kuşlar da gitmiş, tenimde eski ateş, gözlerimde fer bitmiş; heybetli dağlar arasında göğümde yıldız yitmiş... Sen hâlâ anılarımın en beyaz yanısın. Sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın yarısısın... Sen, sağanakla gelen sabahlarda çok eski… Çok eski bir şarkının adısın. Daha adamlar şehirlere otomobillerle, geceler anılarla birlikte gelir. Silûetin giderek uzaklaşır, düşler de kilitlenir ve efkârım bir yaralı ayrılıktan beslenir. Kimse bilmez, yıllar yılı hep aynı beyazla gezmek nedendi? Olsun, yirmi yıl seni özleyerek yaşlanmak da güzeldi! Çünkü sen, buğulu bir camın ardından izlediğim hayatın yarısısın... Sen sağanakla gelen sabahlarda çok eski… Çok eski bir şarkının adısın.

Bir Liseli Silüeti

Yılmaz Odabaşı

Şarkısız ve sensiz kaldığım nice akşamlar Gözlerin geçer aklımdan özlemler içinde Gözlerin bir çigan müziği güzelliğinde Kirpiklerinde keman, bebeklerinde gitar... İç ürperten sesin her gece odama dolar Bir buğu yükselircesine göğe kadehten Nasıl başım döner nasıl mest olurum bilsen Ağlarım, saçlarında gün doğuncaya kadar... Mutluluk bir ateştir uzaklarda yaktığın Ki binlerce 'yay' çekilircesine derinden En hazin şarkıları dinlerim gözlerinden Büyür gitgide hüznü içimde yanlızlığın Dinlerim o hiç susmak bilmeyen çiganları Ve bir musiki halinde geçen zamanları...

Çigan Gözler

Ümit Yaşar Oğuzcan

Görmeden, doğduğum gecenin seherini, Ellerim değmeden anama Ve günah izi yokken dudaklarımda, Bebeklere has bir dille ağlayarak, SANA geliyorum SANA Çırılçıplak! .. Bir garip ağaç oldum aşk ülkesinde, Köklerim sığmadı zamana; Silktim ham meyvelerimi utandım da, Kutsal duygularınla donandım yaprak yaprak. SANA geliyorum SANA Dal budak! .. Ne bir dürüm ekmek var heybemde, Ne içecek suyum kana kana... Bir tutam umutla düştüm yollara, Bazen yürüyerek, bazen koşarak, SANA geliyorum SANA Yalın ayak! .. Yollar uzadıkça yük ağırlaştı, Ateş düştü gönlümdeki harmana. Bıraktım ağrıyı, sızıyı bir yana; Hasretinden ıpıl ıpıl yanarak, SANA geliyorum SANA Bir avuç toprak! .. Seyrettim uzaktan benliğimi ki, Et, kemik, kan değilmiş mânâ. Habibin hakkına, İsmin hakkına Af dilemek için ağlayarak, SANA geliyorun SANA Ya HAKK! .. (Dosta Doğru)

Sana Geliyorum

Abdurrahim Karakoç

Ne, bizden geri, deniz aşırı şarkılar, Ne tadılır ne bölünür nimetler bizsiz. İnan kardeşim inan Ne yalan bu dünya, Ne insan fani... Acılar görmüşüz, geceler görmüşüz, ölmeyi görmüşüz. Aydınlıklar görmüşüz, kahramanlar, dostlar görmüşüz. Görmüyor musun, görmüyor musun? Ellerimiz ellerimizde... gidiyoruz. Sizlerden söz açıyorum Teklifsiz, pervasız, işkilsiz. Ateşe vurulu batıl ve eski kitaplar Sizden öte... Neler varsa Mesut insanlık için bühtan edici Sizden öte... Ve bir yanda yıkılmış zulmün kalası Bir yanda salınır devasa gövden. Bir yanda sevmediklerin, Bir yanda demir pencere, bir yanda tarih Bir yanda sen. Yani bir yanda Yüzyıllar boyunca saflarında Yangınlar çıkardıklarımız. Bir yanda - hayal etmesi zor - Ferah ve cömert dünyamız Ve mürettip, hasatçı, öğrenci, öğretmen Kınadık, yüz çevirdik, düşman kesildik Şol aşkı bilmezlenenlere. Dünyalar durdukça mesuduz Bu dünya üzerinde. Yaşamak aşkına, yıldızlar aşkına Demir ve ekmek aşkına mesuduz... Hey dağlara taşlara kar eden türküm Aşikar etsen de kendini Şöyle bir sular gibi salsak, boy versek Uzun ömrümüzü, yiğit ömrümüzü, taze ömrümüzü, Sefil ömrümüzü, deli ömrümüzü, gelin ömrümüzü... Güneşte güneşlesek Dal kırsak, toplasak, ateşlesek Broy broy desek dağlarda Gül gülistan içinde görseler bizi. İster öv, ister yer, ister sev beni Güneşin taşlarda mavileştiği Nehir boylarınca söylenir Sevinç şarkılarım yoksa da Şimdi, bütün kederli ezgileri Ümide kurban ediyorum. Satırlarımla olsa da çok mu, bir de ben seni Bizden olan bütün dünya şairleri gibi Yadediyorum. Sen ne hakim, ne evliya, ne kul, köle, ne şövalyesin Sen yirminci yüzyıl insanı! Dost dediğim, yaren dediğim, kardeş dediğim Ekmeğim benim, Gülüm, bağım, bostanım benim: VATANDAŞ.

Vatandaş

Enver Gökçe

sabah olmak her gece kolay mı sanırsınız bulutları dağıtıp güneş olarak doğmak denizle gök arasında çiy yorgunu şehre kurşun kubbeleri buğulu minareleri ıslak soğuk bir trenden inmiştiniz / yalnızdınız bilmem kaçıncı defadır / yine yanılmıştınız hiç uyumamıştınız / gözleriniz yanıyordu yolculuk sanki bitmemişti / birdenbire kendinizi vagonda unuttuğunuzu sandınız sanki katar soluk soluğa tırmanıyordu dumanlı rampaları / bir kılıç gibi çıplak tiz çığlıklarıyla aydınlığı doğrayarak bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız jilet mavisi bir kadın elinde purosu değdiği yer açılıyor çok fena keskin kim olduğunu bilen yok / işin doğrusu yüzünü kaybetmiş aynalarda arıyordu amerikan bara tünemiş sek vodka içiyor geçmişinden rusça bir şarkı arayarak sarhoş olmamak en büyük korkusu bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız elbet en kötüsü sokaklarda tutuklanmak hani bir kere iki yanınızda iki sivil polis beyoğlu'ndan çekilip nasıl koparılmıştınız nabız gibi vuran o kötü ve karanlık his yakanızı hala bırakmadı asla bırakmayacak bilmem kaçıncı defadır / yine yanıldınız

Her Sabah, Yanılmak! ..

Attila İlhan

insanlar gider şarkıları kalır şarkılar var uzun yüzyıllar dolanır şarkılar var kısa söylendiği yerde kalır şarkılar var benim şarkılarım söyletmezler içimde kalır.

İnsanlar Gider Şarkıları Kalır

Aziz Nesin

Yaşar elbet her canlı, yaşanan yerler farklı Zirvelerde kartallar, çukurda pislik yaşar... Her şey demek değildir sınırlı insan aklı Nerede Nemrutluk var, orda iblislik yaşar. 22.03.2009

Farklı

Abdurrahim Karakoç

Günlerden öyle bir gündü; Üstüne tarih düştüğüm. Gözümün önüne geldi birden Balkıyan güzel yüzün. Ve yüreğim yandı söndü, Ter bastı avuçlarımı. Bir işlek kovan uğultusu Kapladı kulaklarımı. Uzandım usulca cigarama; Yavan ömrüme katık. Ben o gün öldüm gülüm, Bir daha ölmem artık..

Günlerden Öyle Bir Gün

Metin Altıok

Dünyamın güzeli martılar Sizden nasıl da yok yere korkmuşum Kaşık Ada'nın orda! Dalın üstüme dalın Vurun beni, urun Denizanası kokan gagalarınızla! Ah sizden ben nasıl da yok yere korkmuşum! Bilmiyordum ki çünkü Ben hem balığım hem kuşum Ben ama hala anlayamıyorum ki Bunca zaman niye sizden ayrı oturmuşum

Ukte

Can Yücel

Yeşil ipek gömleğinin yakası Büyük zamana düşer. Herşeyin fazlası zararlıdır ya, Fazla şiirden öldü Edip Cansever.

Edip Cansever

Cemal Süreya

Yıllar yirmi olsa da, otuz olsa da Yollar kar, çamur olsa da, buz olsa da Bedenim yorgun, aç ve susuz olsa da Bir gün yalın ayak, terli gömlekle - Gelirim, beni bekle Belki yakında olur, belki de uzak Sırtımda hatıralar, saçlarımda ak Gün, tarih bilemiyorum amma, muhakkak Bitmeyen bir azim, sabır ve emekle - Gelirim, beni bekle Unutmam mümkün değil, unutur sanma 'Gelmez' diyen olursa sakın inanma Umutlarını kaybetme ha zamanla Geç kaldı diyerek gam çekme - Gelirim, beni bekle Sıcak bir yaz akşamında olabilir Sarı bir güz akşamında olabilir Kışın beyaz akşamında olabilir Ellerimde bir top mavi çiçekle - Gelirim, beni bekle Cümle köprüleri sel alsa da tek, tek Söz vermişim bir kere engel ne demek Başı karlı, kara dağlardan geçerek Azığım bir tas su, bir dürüm ekmekle - Gelirim, beni bekle Vermese de kaybolan gençliğimizi Ayıran bir gün kavuşturacak bizi Ve içimde sevgilerin en temizi Seninle dolu, arı-duru bir yürekle - Gelirim, beni bekle. (Dosta Doğru)

Geleceğim

Abdurrahim Karakoç

İçindeki çocuğu alıp kaç İdris, bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını. İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz; kır kanlı bıçakları, içindeki çocuğu alıp gel İdris! Bir mavi için ağlama İdris, itme şu duvarları, gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun. Bilirim, mağlûbiyet esrik gülüşler ardında paramparça bir perde; yeter idris, vakur ol, onur var serde! Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla; kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi damarlarındaki asil kanda. Aldırma demiyorum sana; aldırarak aldırma. İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm İçindeki çocuğu alıp gel İdris, coşkunu parlat ya da birkaç tek at, küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan; sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla. Kerhaneleri bütün dünyanın, aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır... Aldırma demiyorum sana; aldırarak aldırma; içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma! Ve yıllar geçer, İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür; düşleri hâlâ terasta, İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...

İdris

Yılmaz Odabaşı

Kayboluşumun beşiğini sallıyorum bu akşam Büyüyor yavaş yavaş Sırtında parmak izleriyle zamanın Bir tekir kedi ile beraber Seyrediyorum hayatı: O meleklerin cebinden düşen anahtardı, Son zikrin halkası Allah’ın son hatırası O bizim kaçırdığımız fırsattı Uğurböcekleriyle parmak uçlarında Küçümserdi hep ona olan aşkımı Gözünün yaşına bakmadan şimdi ben Kovuyorum ihtiyarı Ardımda kırık bir ayna Üvey anneleri hayatımın. Batsın diye güneşe tempo tutan o kız çocuğu... Evden kaçışımın pembe spor ayakkabıları vardı. Hüzün neydi sanki o zaman Artık kullanılmayan dikiş makinesi annemden kalma. Ölüm neydi sanki o zaman Bir önseziden başka. Evden kaçabilirsin artık çocuk, ama kaderden asla! Babam Çıkarılmış bir adam bütün fotoğraflardan Kader neydi sanki o zaman, Masada açık unutulmuş Turuncu kulaklı bir makastan başka. Bir ağaca bakıyorum şimdi Başladığı yerde bitiyor dünya Alışıyor dil şimdi Azı dişin bıraktığı boşluğa. Bastırıldı nihayet hayatın kadife kalesinde çıkan isyan. Söküyorum şimdi sözleri birer birer Kalpten kalbe giden yolu kapayan Kalbim, anlatılmaktan usanmış, Yıldızı sönmüş bir komedyendir artık, Dilencinin önünde kahkahalar atıyor, Kirli bir mendille çıkınlanmış şimdi dünya. Hayretle bakıyorum kedinin gözlerindeki çapağa, Geri vermiş hayata çaldığı şiirleri, Ne zaman aşkı tersinden okusam Anlıyorum kediler bile meğer alışmış bu yokluğa Sallayıp duruyorum bu akşam kayboluşumun beşiğini, Gönüllü hemşire birinci sigarasına. Sarhoşum kadehlerde biriken tozla Çekil diyorum kağıda, çekil, İçer ve zehirlenir Ne zaman gözlerimden mürekkep damlasa. Kalbime dokunuyorum bir kelebeğe dokunur gibi Yetmez mi acaba bu dökülen pullar aşka? Yoksa şu sızıyı Sobası tüten evin şiirinde mi saklasam? Şu sardunyanın kırmızı çiçek açışına Yetmez mi acaba ah kör olmuş bir Türk filminde ağlasam? Ne zaman sorsam, Anlıyorum kediler bile meğer alışmış zamana. Dünyayı bir salyangozun izlerinde dolaşsam, Elimde parlak bir harita Hiçbir atlasta henüz yer almamış. Ardımsıra yollara hayalimin kırıklarını bıraksam Yeter mi bu izler beni kendime getirmeye acaba?

Kedilerin Alışkanlıkları

Didem Madak

Ben mızrabı kırık bağlama, ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba; savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara… Ben geride kimsesi kendi kalmış. Bir yalnız bulut terk edilmiş ufukta. Islıkla türküler söyledim zifiri sokaklara… Ben okyanuslarda yalnız bir taka. Hep özlettim kendimi kıyılara, hep özettim ünlemlere, hep özet sorulara… Yaslanıp bir gülün kokusuna, dağıttım ömrümü incinmiş notalara, dağıttım gençliğimi terli ayrılıklara… Ben mızrabı kırık bağlama, ben bir erken akşam, bir telaşlı kasaba; savurdum yüreğimi erken göçen kuşlara. Daha bakıp durmaktayım göklerde kanatlara...

Ben Bir Erken Akşam

Yılmaz Odabaşı

Kaldırdığın her taşın altında ABD var Her pisliğin içinden kesin Siyonizm çıkar Ayırmak mümkün değil bu ikili ortağı Mayalar aynı maya, damarlar aynı damar. 18.10.2007/Vakit

Mayası Bozuklar

Abdurrahim Karakoç

hangi bulutlara niçin sarındın gözlerindeki mavi kimin gökyüzü süheyla değildi başkaydı adın gülüşlerin donuk neş'e öksüzü o erken sonbahar görüntüsü inceden inceye boyanmaz mıydın kirpiklerinin lacivert örtüsü süheyla değildi başkaydı adın ellerin buz gibi ağzının büzgüsü kaç yalnızlığın gizli üzüntüsü ne yapsan ne etsen anlaşılmadın belki sebep kendini aşmak dürtüsü süheyla değildi başkaydı adın nabızlarında pişmanlığın gürültüsü gülümsemen soğumuş çiçek ölüsü

Süheyla Değildi Adın

Attila İlhan