text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Yara March probeert in dit boek 3 genres samen te voegen, namelijk: chicklit, thriller en lichte erotiek. Het is een goede poging maar voor mij niet helemaal geslaagd. Doordat er ook aandacht geschonken moet worden aan de andere genres komt bv. het thrillergedeelte niet goed uit de verf. Het begint goed in de proloog en dat schept verwachtingen maar die worden niet helemaal waar gemaakt. Echt spannend wordt het na de proloog niet meer en het waarom van de dader(s) wordt eigenlijk niet goed uit de doeken gedaan. Het grootste gedeelte lees je als chicklit met een vleugje vijftig tinten, heerlijk voor pure ontspanning, op vakantie bijvoorbeeld, maar voor mij persoonlijk minder geslaagd. Waar ik me ook aan stoorde waren de vele herhalingen die in het boek voorkwamen. Ik ben gestopt met tellen hoe vaak de rode krullen voorbij kwamen. Het plot zie je van mijlenver aankomen dus van verrassing is geen sprake en dat is jammer want het boek leest vlot en March heeft een prettige schrijfstijl. Mijn advies zou zijn om niet teveel in 1 verhaal te proppen en de uitwerking van het plot en de personages wat uit te diepen. | 0neg
|
Wauw, ik heb dit boek gelezen in ruil voor een recensie van 150 woorden. Maar ik heb geen idee hoe ik aan de 150 woorden moet komen. Ik heb meerdere keren geprobeerd om door dit boek heen te worstelen, maar keer op keer lukte het me niet. Ik las het eerste hoofdstuk denk ik wel tien keer, maar als je me nu zou vragen waar het over gaat dan moet ik helaas toegeven dat ik het niet weet. Het verhaal pakte me helemaal niet, en ik kwam er gewoon niet doorheen. Het klonk zo veelbelovend, maar helaas, ik kon er echt niets mee. Het is gewoon niet mijn type boek denk ik. En ik heb het uiteindelijk maar gewoon op gegeven. Normaal lees ik zo'n beetje alles, maar door dit boek kwam ik helaas niet heen. Helaas was dit dus voor mij een zware teleurstelling. | 0neg
|
Dat de Amerikaanse auteur Paul Levine een zeker marktpotentieel moet hebben blijkt uit het feit zijn boeken al drie keer werd gelanceerd op de Nederlandtalige markt. Na eerdere titels Zonder genade en Nachtzicht, prijkt er nu Duel in de nacht op de cover. Maar diezelfde drievuldigheid laat uitschijnen dat het publiek de weg naar deze boeken niet vindt. Dit boek is het tweede in een reeks van zeven met de advocaat Jake Lassiter in de hoofdrol, waarvan tot nu toe alleen de eerste drie in een Nederlandse vertaling verschenen.
Michelle Diamond, een presentatrice van een namiddag-talkshow op TV wordt, in haar appartement voor haar PC zittend, gewurgd gevonden. De openbare aanklager van Miami schakelt, ex-footballspeler en nu advocaat, Jake Lassiter in, om de dader voor het gerecht te dagen. De meest bruikbare aanwijzing is het lidmaatschap van het slachtoffer van een populaire erotische chatbox. In zijn zoektocht naar dader en motief stuit Lassiter op verscheidene zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Het eerste wat opvalt aan deze voordeeleditie is het gebruik van gerecycleerd papier. Hierdoor ligt het boek zeer aangenaam in de hand, maar wordt jammer genoeg het bladeren fel bemoeilijkt, want regelmatig blijven de bladzijden tijdens het omslaan aan elkaar vast zitten.
Het verhaal, dat met een vlotte pen geschreven is, komt bij momenten toch rommelig over: zo zijn er heel wat scènes in het boek die weinig of niets toevoegen aan het plot. Met name de meeste anekdotes van Jake en zijn vriend evenals Jakes optredens voor de rechtbank in andere zaken, die niets met het boek te maken hebben. Deze intermezzo's veroorzaken vooral breuken in de continuiteit van het geheel, en liggen aan de basis van de introductie van een aantal overbodige personages.
En dat is jammer, want de basis van het verhaal is origineel, en had met een betere uitwerking zeker kunnen resulteren in een goed boek. En het goede onthaal van zijn debuut bewijst dat de auteur het talent heeft om een degelijke thriller te schrijven. Maar dat komt dus niet tot uiting in dit Duel in de nacht, waar oppervlakkigheid op alle fronten de toon voert. | 0neg
|
Alles wat met Turkije te maken heeft lees ik met heel veel liefde. Dit verhaal trok mijn aandacht omdat het om een tijdperk lang voor mijn geboorte gaat en omdat hier Nederlanders in Turkije wonen. Een voor mij interessante combinatie. Het was zeker spannend en goed te volgen en de historische feiten zullen vast kloppen maar hoe onrealistisch was de personage Dunya. Gemiddelde Turkse vrouwen trouwen niet met buitenlanders in die tijd één. Leven geen losbandig leven twee. Dat er gefeest werd is een feit maar dat mensen op die manieren leven dat kan alleen een niet Turk verzinnen. Jammer dat de auteur geen onderzoek heeft gedaan naar cultuur en omgangsvormen. Het type Dunya kan nooit bestaan hebben. Een belediging voor de Turkse moderne vrouw van die tijd. Het pedofiele gedrag van Simon vind ik weerzinwekkend en belachelijk dat dit boek als literatuur aan scholieren wordt voorgedragen. Ook vertoont Dunya pedofiel gedrag alsof het heel normaal is. En dan Otto, de eerst zo veelbelovende man, wordt weggezet als suffe eenling die zich moet vergrijpen aan een dikke Turk. Over de ouders van Julia zal ik maar niets zeggen. Wat mij betreft is alleen het thema van illusie en desillusie voor mij persoonlijk geslaagd. Ik begon er met een illusie aan maar ben gedesillusioneerd. Als je over een land en zijn mensen schrijft, verdiep je dan minimaal in de gewoontes. | 0neg
|
Ik vond dit boek erg tegenvallen. Er gebeurde weinig en de spanning was al helemaal ver te zoeken. Ik vind het woord 'thriller' geheel niet op zijn plaats in dit geval. Het las niet eens echt vervelend, maar het was gewoon een oninteressant verhaal. | 0neg
|
Puur jatwerk dit boek. Van Tim Krabbé maar vooral van Grip van Stephan Enter. Ook over een vriendengroep, ook over iets dat twintig jaar geleden is gebeurd, ook over een meisje, ook over bergen, ook over een reunie, en zelfs de opbouw van het boek is overeenkomstig. Schande dat zoiets kan zonder dat bv recensenten dat aan de kaak stellen. Er is ook een groot verschil: stilistisch en qua diepgang komt Ventoux niet bij Grip in de buurt. Wat een plat flutboek. | 0neg
|
Dit is zo'n boek dat ik zelf nooit gekocht had, maar dat bij mijn moeder in de kast stond en dat ik er toch maar heb uitgepakt. Laten we zeggen dat het niet helemaal mijn ding was. Of beter gezegd, laten we zeggen dat het mijn ding helemaal niet was.
Het eerste wat opvalt aan het boek is de schrijfstijl. Het boek is vlot geschreven, in bijna spreektaal. Het wordt van commentaar voorzien door Natas zelf, al dan niet tussen haakjes. Haar eigen negatieve zelfbeeld sijpelt overduidelijk tussen de woorden door, maar wij zien weinig daden die dit beeld van haar rechtvaardigen. Wellicht hadden we hiervoor toch meer moeten zien van haar oude leven, van de persoon die ze zelf dacht te zijn.
Het verhaal blijft verder erg op de oppervlakte. Het is weinig origineel, de karakters zijn niet echt uitgediept of uitgewerkt en ook het verhaal zelf kent weinig echte diepgang of betekenis. De zogenaamde slechterik op het einde is erg slapjes en ook nog weinig verrassend. Wellicht had ik dit boek als tiener nog wel enigszins kunnen waarderen, maar nu eigenlijk niet echt meer.
Ik voelde tijdens het lezen vooral een bepaald soort onverschilligheid. Ja, het boek las lekker en snel weg, maar het deed me echt helemaal niks. Ik voelde letterlijk helemaal niks tijdens het lezen en heb het boek eigenlijk vooral uitgelezen om het uit te lezen.
Ach ja, we zijn weer een ervaring rijker en ik hoef in elk geval de andere delen in deze serie niet te bemachtigen en gezien de hoeveelheid incomplete series die ik momenteel heb, is dat toch wel een groot voordeel. | 0neg
|
Het hele boek komt niet verder dan beschrijvingen van zuipen en platte seks. Het verder afglijden van de al ver afgegleden Eva is weergegeven op een manier die meer iets weg heeft van: kijk eens ik durf dit op te schrijven.
Er valt natuurlijk te discussiëren over de waarde van 1 ster of 5 sterren, maar als je dit boek 5 sterren geeft, dan sla je de plank wel heel erg mis. | 0neg
|
Op vakantie in Frankrijk vindt tiener Lieke een slak en neemt hem mee. Benito Benin heet hij. Benito denkt er zo het zijne van en zit vooral te wachten op verandering. Hij is ervan overtuigd dat hij nog niet compleet is en zoals een rups een vlinder wordt, op een gegeven dag ook zal veranderen in iets moois. Lieke zelf zit ook niet goed in haar vel. Ook zij wil veranderen. De vriendschap met Benito is misschien precies wat ze nodig heeft om haar wensen in daden om te zetten.
Joy is gehuwd met Jacob maar tussen hen in zit een afstand die steeds groter wordt. Hun kinderwens werd nooit vervuld en Jacob stelt voor om de nooit gebruikte kinderkamer te verhuren aan de jonge Lara. In een andere stad woont Fanny, Joys zus. Met haar gaat het helemaal niet goed. Ze heeft veel structuur nodig en alleen met medicatie kan ze min of meer zelfstandig wonen. Haar situatie verslechtert en dat vraagt veel aandacht en tijd van Joy, waardoor ze steeds vaker niet thuis slaapt. Ondertussen ziet ze met lede ogen aan hoe Lara de leegte van haar afwezigheid steeds meer gaat opvullen.
Yolanda Entius (1961) vestigde al naam als actrice, scenariste en regisseur vooraleer ze zich in 2005 aan haar romandebuut waagde. Voor dat debuut, Rakelings, mocht ze meteen ook de niet meer bestaande Selexyz Debuutprijs in ontvangst nemen, waarvan zij de eerste laureate was. Met enkele van haar latere werken bereikte ze ook nog longlists van diverse prijzen. Het verhaal van Benito Benin en dat van Fanny is haar zesde boek en is een bundeling van twee novelles die elk iets minder dan honderd bladzijden tellen.
In beide verhalen speelt iemand die niet goed functioneert een hoofdrol. De vriendschap tussen Lieke en Benito speelt zich natuurlijk af in Liekes hoofd. Bij gebrek aan echte vrienden, fantaseert ze erop los. Entius brengt het prettig door het te laten lijken alsof Benito echt een bewustzijn heeft en nadenkt over de dingen. Het is ook het betere verhaal van de twee, maar toch is het te weinig uitgewerkt. Lieke krijgt niet de kans om te groeien tot een volwaardig personage en de lezer moet het doen met wat losse fragmenten uit haar jeugd, enkele belevenissen van de slak, en een sprong in de toekomst die meteen ook de conclusie bevat van de tweehonderd bladzijden die nog hadden geschreven moeten worden maar ontbreken.
Het verhaal van Fanny wordt deels door Joy, deels door Fanny zelf verteld, maar omdat Fanny steeds meer begeleiding nodig heeft en zich almaar verwarder gaat gedragen, wordt ook het verhaal steeds meer een rommeltje. Het vangt nochtans prima aan, met Joy die de lezer getuige maakt van de barsten die in haar relatie ontstaan, en een goede typering van Fanny. Maar de lezer vervreemdt op een bepaald ogenblik van het geschrevene. Dit tweede verhaal voelt niet zoals het eerste aan alsof er een paar honderd bladzijden te weinig geschreven zijn. In dit geval is het eerder zo dat de chaos die ontstaat steeds lastiger te ontwarren is, en dat een doel of conclusie ontbreekt. Waar de schrijfster naartoe wil, en wat de functie van de raadselachtige Alma Hendriks in het verhaal is, is onduidelijk en blijft dat ook.
Entius toont zich in de beide verhalen iemand die goed kan observeren en zich goed in de plaats van de ander kan stellen, om er vervolgens met een vanzelfsprekend gemak over te schrijven. Zwaar op de hand worden de verhalen daarom nooit, ook al tikt de schrijfster best wel moeilijke thema’s aan. Het is jammer dat ze ervoor opteerde om Benito’s verhaal niet tot een volwaardige roman uit te werken, en dat ze besloot dat van Fanny te laten uitmonden in chaos. Het zijn die keuzes die maken dat het boek tegenvalt, niet de onderwerpen of de schrijfstijl. | 0neg
|
Dit boek was een eerste kennismaking met de schrijfster Melanie Raabe. Hoewel de titel veelbelovend klonk, werd mijn verwachting niet helemaal ingelost. Het boek begint heel spannend: hoe zou jij je voelen als je man die 7 jaar geleden verdween tijdens een zakenreis, plots weer voor je staat en het een vreemde blijkt te zijn, zowel voor jou als voor jullie kind. De zoektocht naar wie de vreemde is wordt heel crescendo opgebouwd, maar zakt een beetje in elkaar op het einde. De plot wordt niet voldoende uitgewerkt en naar mijn bescheiden mening liet de schrijfster hier een aantal kansen liggen om de plot geloofwaardiger uit te werken. De zin die mij het meest bijblijft 'Het gruwelijk uit mijn nachtmerries, dat ben ikzelf'. Deze waarheid blijkt vrij toepasselijk te zijn op alle personages in dit boek en eigenlijk ook wel voor elk van ons: welke kronkels doet ons onderbewuste ons aan in onze nachtmerries? | 0neg
|
Over het algemeen vind ik het prettig als er veel beschrijvingen van natuur en omgeving voorkomen in een boek, maar dan als vehikel om een bepaalde sfeer te creëren. Helaas is die sfeer nu precies wat er ontbreekt in dit boek. Het is meer een (half) wetenschappelijke uiteenzetting van alles wat er leeft in de (diep)zeeën, meer specifiek in de Vestfjord in Noorwegen. Het boek is qua verhaal samen te vatten in één zin: een man en z'n vriend proberen een Groenlandse haai te vangen in de Vestfjord. Verwacht dus geen bijzonder verhaal, intrige, spanning of karakterontwikkeling, die vier voor mij toch redelijk cruciale ingrediënten ontbreken volledig. Het enige wat me deed verder lezen was dat er af en toe feiten tussen zitten die enigszins interessant zijn als 'weetjes', maar veel zal ik er niet van onthouden.Helaas, 2 sterren. | 0neg
|
Twee sterren, en ik ben er eigenlijk niet van overtuigd of dit aantal het boek nu recht doet. Dat Jonathan Rabb kan schrijven staat buiten kijf, dat bewees hij eerder met De topman en De uitverkorene. en eigenlijk ook met dit boek. Uitstekend gedocumenteerd en een verhaal wat prima in elkaar zit. Een uitstekend beeld scheppend van het tijdsbeeld waarin het verhaal zich afspeelt. en toch maar twee sterren. Ik vraag me dan ook af is het een thriller ?, want dat is wat er op de kaft staat. weliswaar litheraire thriller, maar toch. ik vind het echter nergens spannend, en of beklemmend worden, en kon het boek zonder veel problemen weg leggen. En had ook niet het vragende gevoel van hoe zal dit aflopen. Elementen die in mijn beleving toch echt belangrijke ingredienten zijn voor een goede thriller. Moeilijk, maar nee! | 0neg
|
De meningen zijn nogal verdeeld over dit boek van Fons Burger. De eerste 100 pagina's zat ik me af te vragen wanneer het "echte" werk zou beginnen. Het was meer een inleiding die bijna het halve boek duurde. Toen werd het een beetje leuk, maar echt spannend heb ik het niet gevonden. Veel voorspelbare acties en wel erg veel items die op fantasie berusten en als zodanig ook overkomen. De sullige advocaat Harry maakt veel mee en gooit voortdurend zijn goede naam te grabbel. Je zou denken, een man met een erg laag IQ, maar dan zou hij nooit geen advocaat kunnen zijn. Sorry, ik vind het boek érg matig en zal dan ook geen 2e Smith lezen. | 0neg
|
Een grappig boekje wat zeker geen vijf sterren waard is.
Het boek is voor mij ook geen Literaire thriller.
Er zijn wel humoristische momenten en naamspelingen.
Het begin van het boek was voor mij nog aangenaam.
Hoe meer naar het einde toe verveelde het me en ben ik ook gestopt bijna op het einde.
Dit verteld hoe spannend het verhaal is.
Misschien voor jeugdig public .
Ik vindt het wel spijtig dat dit boek vijf sterren krijgt .Wat veel mensen aanzet dit boek te kopen.
Spijtig.... | 0neg
|
Schemerdieren is een nogal trieste roman en mist iedere vorm van humor of luchtigheid. Het is wel knap hoe de schrijfster de personages uitdiept en hoe ze zich als jonge vrouw kan verplaatsen in een veel oudere man en een psychisch zieke vrouw. Het boek is makkelijk leesbaar. Ik geef één ster aan dit boek. Ondanks dat mijn oordeel niet positief is, bennik wel benieuwd naar een volgend boek van deze schrijfster. Ik denk dat er zeker potentie in zit | 0neg
|
Boekenweekgeschenken zijn zelden de beste werken van de auteurs. Waarom dit zo is, is moeilijk te zeggen. Misschien is het de druk van de traditie, de verplichte (korte) lengte, het besef, als een presentator van Zomergasten onder het vergrootglas te zullen worden geplaatst. De meeste boekenweekgeschenken vallen kortom tegen.
Ik kwam er nu pas, in de vakantie, toe het geschenk van 2018 te lezen. En helaas, het is geen hoogvlieger. Leesbaar geschreven dat wel, een poging tot taboedoorbrekende thematiek, maar nergens stijgt de schrijfster boven haar stapeling clichés uit. Alleen de openingshoofdstukken, waarin hoofdpersoon Olivia tot eigen schuldgevoel opluchting ervaart na de dood van haar man, lijken meer te beloven. De verliefdheid, die er kort op volgt, is van louter oppervlakkig puberniveau in zijn beschrijvingen. Het object van liefde is een heilige, de onbegrijpende en onverzoenlijke dochter een ongenuanceerd botte egocentrist, haar pogingen tot begrijpen doende man een al even platte karikatuur.
Een boekenweekgeschenk om te vergeten kortom. Het voordeel van een novelle is echter wel: men is er snel doorheen. | 0neg
|
De dans der levenden van Antoine Rault is een boek om beter links te laten liggen. Dat klinkt hard maar er zijn veel mooie en goede boeken geschreven over de Eerste Wereldoorlog en dit boek hoort daar helaas niet bij.
De dans der levenden gaat over een jonge man die in 1918 op het Franse slagveld wordt gevonden. Lichamelijk mankeert hem niets, maar hij kan zich noch van het recente verleden, noch van zijn afkomst iets herinneren. Hij doorloopt het onaangename proces van behandeling dat militairen met shellshock in die tijd moesten ondergaan. Omdat de vrede aanbreekt wordt hem een nieuwe gang naar het front bespaard. Zij het dat hij wordt gerekruteerd door de Franse geheime dienst: hij blijkt goed opgeleid en spreekt vloeiend Frans en Duits. Mede omdat hij geen herinneringen heeft en geen thuis om naar terug te keren, laat hij zich verleiden tot een bestaan als spion. Daardoor beleeft hij diverse avonturen. Onder meer als militair in de IJzeren Divisie die namens Duitsland in Letland de strijd met ‘de Roden’ aangaat.
Tot zover de hoofdlijn van het verhaal. De schrijver wisselt deze hoofdlijn af met diverse historische gebeurtenissen. Worden de wetenswaardigheden van de hoofdpersoon beschreven op het niveau van een kasteelroman, door de historische passages wordt het boek daarbij pretentieus. Antoine Rault (1965, auteur en scenarioschrijver) laat historische personages woordelijk converseren. Zo spreken bijvoorbeeld geallieerde presidenten (Orlando, Clemenceau, Lloyd George en Wilson) met elkaar over de bezetting van het Rijnland en het Saarland en de toekomst van Duitsland. Ook Hitler wordt sprekend opgevoerd. In deze historische uitweidingen springt de schrijver – eenmalig – in een tijdsbestek van vijf zinnen van de twintiger jaren in de 20e eeuw naar 2010, 1949 en weer terug.
Pretentieus, maar ook pompeus:
In het tekstdeel dat op deze zin volgt, wordt maar één gebeurtenis beschreven…
Het verhaal, het boek, maar ook de vertaling geven de indruk van een haastklus. Een grote letter, taalfouten (George V rijkt een Victoria Cross uit), het getuigt allemaal van weinig kwaliteit. Een ‘Grandioze roman over het geheugen van goed en kwaad’ zegt de uitgever. Nou nee.
Wie geïnteresseerd is in literatuur over de Eerste Wereldoorlog kan veel beter Het lied van de loopgraven van Sebastian Faulks lezen, of Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans. Die boeken zorgen voor indrukken die nog lang in het hoofd blijven spoken. De dans der levenden is helaas een blindganger. | 0neg
|
Met je eerste roman meteen een literaire hoofdprijs wegkapen, het is weinigen gegeven. George Saunders is een van die weinigen. Lincoln in de bardo, zijn debuutroman na een lange rij korte verhalen die hem volgens de Amerikaanse literatuurcritici naast Kurt Vonnegut en Thomas Pynchon plaatsten, kwam, zag en won de prestigieuze Man Booker Prize tot verbazing van degenen die de prijs in gedachten al aan Paul Aster hadden geschonken. Nu zijn dit soort bekroningen per definitie arbitrair en voer voor eindeloze discussies, kijk maar naar de oeverloze polemiek die ontstond nadat Bob Dylan de Nobelprijs voor literatuur op zijn nachtkastje mocht zetten, dus die onherbergzame weg laat ik met veel plezier achter me liggen.
Belangrijker is het antwoord op de vraag of Lincoln in de bardo een goed boek is. Origineel is het alleszins wel, zeker als je kijkt naar hoe het verhaal stilistisch is opgezet. En ook het idee waarop de roman is gebaseerd, is bijzonder te noemen. Daarvoor gaat Saunders te rade bij het Tibetaans boeddhisme. Dat kent zes zogeheten tussentoestanden (bardo’s) waar iemand door moet tussen leven en wedergeboorte: het leven, de droomtoestand, de meditatie, het stervensproces, de dood en de wedergeboorte. Willie Lincoln, de elfjarige zoon van de toenmalige president, is plots overleden en bevindt zich tot groot verdriet van zijn ouders in één van die tussentoestanden, samen met nog tal van anderen die op hetzelfde kerkhof zijn begraven. President Abraham Lincoln, die na het overlijden van zijn zoon door een onpeilbaar diepe existentiële crisis gaat, bezoekt het mausoleum waar zijn zoon is bijgezet meermaals waardoor bij tal van aanwezigen in de bardo de hoop en in sommige gevallen zelfs de verwachting ontstaat dat hun lot daardoor wel eens zou kunnen wijzigen en ze géén afscheid zullen hoeven te nemen van het leven. Lincoln is immers een machtige man.
Om dat verhaal te vertellen, kiest Saunders niet voor de vorm van een ‘klassieke’ roman, maar voor een opeenvolging van citaten van al dan niet reële ooggetuigen, belanghebbenden en biografen allerhande. Die citaten volgen elkaar in chronologische volgorde waardoor er sprake is van een conventioneel tijdsverloop. Saunders voorziet elk citaat consciëntieus van een bronvermelding wat niet enkel de aanhalingen, maar ook de personages in kwestie enige authenticiteit moet verlenen. Tegelijk is het een van de weinige handvatten die de schrijver de lezer aanreikt om die personages te voorzien van spreekwoordelijk vlees, bloed en psyche. Die handelwijze maakt dat de lezer zich bijna voortdurend verplicht ziet met een nieuw puzzelstuk op zoek te gaan naar het juiste kader: verhaal, personage of perceptie. Daar is op zich niets op tegen, nadenken is immers geen luxe. Maar na verloop van tijd verwordt deze schrijfstijl tot een kunstgreep die mij als lezer behoorlijk voor de voeten loopt. Het haalt de vaart uit de vertelling, neigt te zeer naar een stilistisch trucje en verlegt de aandacht al te vaak naar een niet altijd even relevante zijstraat.
Dat maakt van Lincoln in de bardo een roman die de focus te zeer legt op literaire originaliteit in plaats van literaire inhoud, alle referenties aan boeken als De goddelijke komedie en het Tibetaans Dodenboek ten spijt. Op mij komt deze roman over als te bedacht, te geconstrueerd. Het overgrote deel van de literatuur is bedacht, maar de beste romans bieden juist dié verhalen waarvan de constructie aanvankelijk niet opvalt omdat ze in dienst staat van de boodschap en daar structuur aan toevoegt. Tijdens het lezen van déze roman dringt de compositie zich echter voortdurend op de voorgrond. Daardoor komt het verhaal te zeer in de schaduw te staan. En dat is best jammer want deze periode in het leven van Abraham Lincoln, op zich al iemand wiens leven tot de verbeelding spreekt, biedt heel wat mogelijkheden voor een schrijver die meer oog heeft voor het verhaal en minder voor de architectuur ervan.
(Deze recensie is ook verschenen op www.boekensite.gent) | 0neg
|
Een Israëlische debuutroman, vertaald in het Nederlands, dat komen we niet vaak tegen. De auteur heeft het er trouwens zelf over dat er geen of weinig misdaadverhalen worden geschreven in Israël, er gebeuren weinig misdaden. Moeilijk voor te stellen.
Het is een heel apart verhaal en vaak moeilijk om te volgen. Alleen al de namen daar kan je het moeilijk mee hebben. Maar dan schrijft de auteur ook het verhaal nog vanuit verschillende gezichtspunten die niet altijd even duidelijk zijn.
Zijn personages zijn ook vreemde figuren. De politie-inspecteur Avraham die toch een geroutineerd man is en aan al wat zaken heeft gewerkt, laat vele steken vallen en slaagt er maar niet in om verder te komen in het onderzoek. Zijn jongere collega daarentegen weet het onderzoek dan weer wel in goede banen te leiden. Zeker in het eerste deel is Avraham eerder van de beschouwelijke kant, over misdaden in het algemeen maar ook over deze zaak. Van spanning is er dus helemaal geen sprake.
De buurman van Ofer die hem enkele maanden privéles Engels heeft gegeven, is ook al zo'n rare kwiet. Wat hij doet in het verhaal en ik toch maar niet ga verklappen, klinkt heel erg ongeloofwaardig. Dan is er tussendoor nog de werkreis van Avraham naar Brussel, tijdens het onderzoek. En wat voor een reis, puur tijdverlies, hij moet zich ginder meestal maar op zijn eentje bezig houden. Slechts de laatste dag krijgt hij een rondleiding, een halve dag dan nog maar, van een politieagente. Avraham is nauwelijks terug in Cholon of deze komt al een week op bezoek om persoonlijke problemen te verwerken.
De ontknoping komt aan het einde alleen maar door toedoen van de bazin van Avraham en zijn jongere collega. Avrahams ondervraging van een waarschijnlijke dader is heel erg onprofessioneel en dat vindt hij dan zelf ook nog.
Het is een chaotisch verhaal en niet spannend, integendeel. Het eerste deel is zelfs saai, de lezer kan beginnen twijfelen of hij nog zou voort lezen, dat was alleszins bij mij het geval. De hele opzet van het verhaal, de personages maar vooral het onderzoek, klinken heel ongeloofwaardig. Meer naar het einde toe betert het maar het komt niet echt goed. Het boek is een beetje een teleurstelling alhoewel de schrijver wel bewezen heeft dat hij kan schrijven. | 0neg
|
De Schone en het Beest. Het zou de ondertitel kunnen zijn van dit verhaal. Want daar draait het bij Angelina allemaal om: een onzekere oudere man, die hopeloos en mateloos verliefd wordt op een mooie jonge vrouw (en omgekeerd). Niets aan de hand, zolang het liedje duurt.
Maar verraden door zijn lichaam en opgejaagd door zijn emoties verandert hij geleidelijk in een monster. Liefde wordt tomeloze haat, althans van zijn kant, en het noodlot voltrekt zich op een buitensporige en buitenissige manier.
"Misdaadroman" staat er op de omslag van dit boek. En inderdaad, het verhaal draait rond misdaad en de ontrafeling ervan door een vaderlijke commissaris en zijn toegeeflijke assistent. Maar een roman over een misdaad is niet altijd een misdaadroman. Daarvoor zit er te weinig vaart in.
Vooral bij het begin heb ik me ook geërgerd aan het onnatuurlijke taalgebruik van de personages. Berkhof laat zijn protagonisten tijdens de verhoren wegdromen in filosofische bespiegelingen die misschien wel eens bij elke mens opkomen, maar die nooit in dié bewoordingen zouden vertaald worden. Niet door eenvoudige lui, niet door een door de wol geverfd politie-inspecteur. In het beste geval door een lichtelijk beschonken dichter met inspiratie.
Als ik Angelina zou onderbrengen in de "geografie" van mijn boekenkast, dan zou hij bij de romans staan. De betere romans. Die, die ik af en toe even liefkozend uit het schab vis om er een korte passage van te herlezen en de taal te proeven als een goede wijn. Die, waarvan ik me altijd bepaalde stukken zal herinneren, omdat de auteur een mooie, beeldrijke taal op een meesterlijke manier heeft gebruikt. Taal als genotsmiddel. Maar Angelina kon mij niet doen "thrillen". | 0neg
|
Ik heb net het boek uit, net als meerdere mensen aangetrokken door de kaft en de tekst op de achterflap. Helaas heeft het me moeite gekost het boek uit te lezen. Telkens viel ik meteen in slaap. (Ik lees vaak voor het slapen gaan.) Dit gebeurt me normaal nooit. Een bewijs voor de vreselijke stijl waarin de schrijfster zich uit. Overgoten met oninteressante beschrijvingen van onbelangrijke bijzaken. Het taalgebruik is ook onprettig spontaan, als van heel simpele mensen. Of ze dat expres doet, om de belevingswereld van eenvoudige mensen weer te geven weet ik niet. Waarom ze onder een pseudoniem schrijft is me een raadsel. TOI is natuurlijk TUI de reisorganisatie.
Waarom ze twee sterren krijgt is omdat het onderwerp wel interessant is en ergens het verhaal wel kan kloppen. Het zet me ook wel aan het nadenken. Ik zocht zelfs de site op die in het boek vermeld staat. Deze bestaat echter niet. Aangezien het als een soort "waarheid" wordt gebracht, vraag ik me af op basis van welke informatie de schrijfster dit boek heeft geschreven. Als ze inderdaad aanwijzingen heeft om deze zware beschuldigingen te uiten aan het all-inclusive systeem, dan komen deze in elk geval veel te zwak uit de verf. | 0neg
|
Het verhaal gaat over de moord op Kennedy, maar dan vanuit het perspectief van de huurmoordenaar. Een gewaagde invalshoek, welke mij dan ook nieuwsgierig maakte. Het verhaal is vlot geschreven en heeft veel, korte hoofdstukken. Er zitten voor mij te veel personages/verhaallijnen in, die onvoldoende uitgewerkt zijn. Ook de hoofdpersonen had de auteur beter kunnen uitwerken. Het verhaal heeft wel een verrassend plot, maar al met al heeft het mij niet kunnen pakken. Sterker nog, als ik niet deelgenomen had aan de leesclub had ik het boek niet uitgelezen. | 0neg
|
Het boek las snel en er is vast en zeker het een en ander over te zeggen in het licht van het eerdere feminisme in Frankrijk (de hoofdpersonage is een vrouw die de touwtjes in handen heeft - hij volgt). Maar er zit nauwelijks verhaal in, het is een aaneenschakeling van het feit dat de geliefden een buitenechtelijke lichamelijke relatie hebben, waarbij hun cultuurverschillen zorgen voor een onoverbrugbare kloof tot een echt geestelijke liefdesrelatie. Het boek draait het beeld van het seksuele beest (de man) en de gedweeë volger (de vrouw) om - maar dat vind ik niet goed en origineel genoeg om het boek echt een bepaald niveau te geven (het staat immers bekend als klassieker). | 0neg
|
Wie van Baantjes houdt vindt dit leuk makkelijk leesbaar. Te weinig boek voor dit geld.... | 0neg
|
Twee dagboeken van twee verschillende personen vallen op de grond. Alle bladen liggen door elkaar. Iemand raapt ze op en steekt ze, door elkaar, weer in één map. Dat is de indruk die ik kreeg toen ik het boek las. Dit semi-autobiografische boek is een samenraapsel van de (imaginaire) dagboeken van Luis Martín Murillo en Issa, het alter-ego van de schrijver. Samen vormen ze een ode aan Gijs, de verdronken vriend van Issa.
Het boek leest allesbehalve makkelijk. Het is een samenbundeling van korte hoofdstukjes en elk hoofdstuk wordt verteld vanuit een ander standpunt. Soms praat Luis Martín Murillo tegen je, soms de Issa van nu, soms de jonge Issa. Er zijn geen titels boven elk hoofdstuk om je duidelijk te maken wat nu zal volgen. Steeds weer duurt het een zin of twee voor je weet welk deel van het verhaal verder gaat. Daar komt nog bovenop dat de hoofdstukken voornamelijk anekdotisch zijn. Opnieuw die dagboeken dus, waarin iedere dag de belangrijkste dingen werden genoteerd, met soms weinig tijd tussen twee gebeurtenissen, soms net veel.
Wie een band heeft met het Amsterdamse nachtleven en het beroep van barman, en het prettig vindt om te lezen door welke straten Issa fietst en in welke bars hij belandt, of wie de verdronken Gijs Thio persoonlijk gekend heeft, heeft met dit boek een prachtig cadeau in handen. Voor alle anderen: nah.
Ik behoor helaas tot "alle anderen" en heb er dus niets aan gehad. Ik heb me vooral verveeld. De schrijver springt van de hak op de tak, haalt dingen aan waarvan ik op het einde nog steeds niet weet wat de bedoeling ervan is, en sloeg me voortdurend om de oren met dingen die heel erg buiten mijn leefwereld liggen. Lezen is een heerlijke manier om je leefwereld te verruimen en ik vind het daarom niet erg om eens één zinnetje Spaans te moeten lezen, maar meer hoeft niet want dan gaat het storen. Vertaal dan op zijn minst de zinnen voor wie geen Spaans spreekt, gooide ik de schrijver op een gegeven moment in gedachten toe. Een ander voorbeeld: ik kan geen twee soorten sterke drank uit elkaar houden want ik drink dat nooit en dus zeggen me al die verschillende dranken die veel te vaak worden bovengehaald me niets. Na een paar drankjes begon ook dat me tegen te steken. De relevantie van de nachtmerries van Issa's zoontje in dit verhaal is me nog steeds niet duidelijk. Dat Issa steeds weer het spookbeeld van Luis Martín Murillo, die hij zelf niet eens gekend heeft, voor zich ziet, werkte op de duur ook alleen nog maar op de zenuwen. Enzovoort. Alhoewel ik met open geest aan dit boek begonnen was, bleef op het einde vooral een opeenstapeling van ergernissen over.
Het kan bevrijdend zijn om je verdriet om het verlies van een vriend van je af te schrijven. Ik twijfel er ook niet aan dat Gilles van der Loo de vrienden- en kennissenkring van Gijs Thio heeft weten te ontroeren met dit boek. Maar ik hoefde het in dit geval niet per se te lezen. | 0neg
|
Ik zal eerlijk zijn, ik heb dit boek ontvangen, omdat ze er 100 verdeeld hebben over mensen die hun mening hier over zouden geven. Ik ga er dan ook vanuit dat ze een eerlijke mening willen hebben. Ik vond het boek eigenlijk helemaal niets. Het gegeven voor het verhaal is op zich iets waar veel mee gedaan kan worden, maar het komt niet uit de verf en is eerder een rode draad op de achtergrond in een verhaal dat niet altijd even samenhangend verteld wordt. Er had veel meer mee gedaan kunnen worden, maar het blijft een vlak, niet echt spannend verhaal, dat overigens vrij simpel is geschreven. 'Hij maakte de fles whiskey open: klik, klik' ik ga er maar vanuit dat dit niet door een slechte vertaling komt (veel boeken vallen of staan door hun vertaling) maar kom op, dit soort zinnen zijn niet meer van deze tijd. dit is echt een beginnersfout terwijl dit niet Mosby's eerste boek is. Jammer, maar stiekem ben ik blij dat ik hier geen 19 euro voor betaald heb, want dat was het zeker niet waard. | 0neg
|
Ik lees hoofdzakelijk vóór het naar bed gaan en kan de beelden bij het geschrevene beter doorkrijgen. Dit boek is echter wat onsamenhangend geschreven. Ik ben vaak de draad van het verhaal kwijt. Tot nu toe kan het me niet boeien maar ik heb eerder meegemaakt dat de eerste mindere hoofdstukken gevolgd werden door uitstekend schrijfwerk. Tot nu toe slecht van mij 2 sterren | 0neg
|
Ik kan hier wel een heel verhaal op gaan dissen, maar dat doe ik niet, ik kan hier kort over zijn, dit boek kon me totaal niet boeien, zeer warrig, niet spannend, ik vond het gewoon ook slecht geschreven, meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
Jack Vance is een bekende SF-schrijver, maar ik had nog nooit iets van hem gelezen, op een kort verhaal in een bundel na. Dat vond ik best een redelijk verhaal, dus wilde ik eens een heel boek van hem proberen. De Wilde Vaart begon best aardig, hoewel de schrijfstijl een beetje ouderwets is, wat dan wel weer apart is voor een boek dat zich afspeelt in een verre toekomst. Het deed mij echter denken aan de tekenfilm Piratenplaneet (geflopte Disney-film, die ik persoonlijk wel geweldig vind) , waar ze ook die stijl van half ouderwets, half futuristisch hebben toegepast. Myron, de hoofdpersoon in het boek, heeft ook wel iets weg van Jim, de hoofdpersoon uit de film. Maar op het moment dat Myron het ruimteschip van zijn oudtante moet verlaten, veranderd het verhaal in een opeenvolging van wilde avonturen, die lang niet allemaal even leuk om te lezen zijn. Het verhaal leidt uiteindelijk ook tot niets, er is geen synopsis ofzo. Ik had nog een surprise van de pelgrims verwacht aan het einde, met de geheimzinnige bagage uit hun koffers, maar helaas. Blijkbaar is er nog een vervolg. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik nog zin heb om dat te lezen. Misschien als de bibliotheek het heeft. Van Jack Vance ben ik voorlopig wel weer genezen. | 0neg
|
Ik weet zo zeker dat ik dit boek 50 jaar geleden geweldig vond, maar nu valt het me enigszins tegen. Waar dat aan ligt? Ik weet het niet. Want ik heb pas nog genoten van 'n Zomerzotheid. Het is een in de ik-vorm geschreven verhaal over een meisje dat midden in haar pubertijd zit. Joop zit op de HBS en het gaat allemaal niet zo geweldig. Ze krijgt hulp van een bijlesjuffrouw, en dan gaat het beter. Ondertussen is er een club ontstaan, zijn er verliefdheden en verlovingen. Maar het is allemaal net een beetje teveel. | 0neg
|
Het begon veelbelovend: een man die elk jaar maar een dag aanwezig is om dan weer te verdwijnen en "floep" het volgende moment zoveel maanden later weer ergens anders te verschijnen.
Op zich is het ook een aardig verhaal, maar er zitten een heleboel 'continuïteitsfouten' in. Ook de vele opsommingen van nieuwsfeitjes / muziek en films als de hoofdpersoon weer in een nieuw jaar is opgedoken, zijn in mijn optiek overbodig en stomvervelend. Ik had liever de personages wat meer uitgediept gezien.
De conclusie van het hele verhaal is op zich verrassend, maar ook erg teleurstellend. Doe mij dan maar tien maal liever het boek "De vrouw van de tijdreiziger". | 0neg
|
Dit boek was helaas echt een tegenvaller. Dit komt door het einde, ik had een zelfmoord of een gewelddadige wraakactie gehoopt. Het einde kwam echt als een verrassing voor mij. Omdat ik het ook niet zag aankomen kwam het als een teleurstelling en voelt het een beetje simpel aan. | 0neg
|
Gracie, moeder van Jenny en Adam, rent het brandende schoolgebouw in om haar dochter te redde. Beide komen levend uit de brand maar daarmee is dan ook alles gezegd. Gracie ligt in coma, ademt alleen nog maar voor de rest geen reacties. Jenny is zwaar verbrand en haar hart is serieus onder druk komen te staan. Beide 'ontmoeten' elkaar wanneer ze beide uit hun lichaam treden en in het ziekenhuis met elkaar kunnen praten. Dit geeft de schrijver de mogelijkheid om als een alwetende verteller in iedereens hoofd te zitten, alle conversaties te volgen.
Tijdens het verblijf in het ziekenhuis probeert iemand de zuurstoftoevoer van Jenny te saboteren. Iemand is er dus echt op uit om Jenny te doden, de brand is dus meer dan alleen een brand.
De schrijfstijl van dit boek beviel me totaal niet en ik heb me dan ook naar het einde moeten worstelen. | 0neg
|
Een nieuwe Plaag treft de westkust van Amerika. Cam Najarro en Ruth Goldman slaan wederom op de vlucht en sluiten zich aan bij een groepje overlevende militairen om een vaccin te vinden.
Dit derde deel is een overtreffende trap van de eerste twee delen. De Plaag is gruwelijker, je waant je in een Walking Dead serie. Er vallen meer slachtoffers en de overlevenden overleven onder erbarmelijke omstandigheden. Het verhaal eindigt wederom in een daverende climax. En mogelijk is dit wel het probleem met deze roman. Het ligt niet aan de vertaling of de redactie, want dat is een stuk beter dan de eerste twee delen. Ik kreeg veel deja-vu gevoelens bij het grootste gedeelte van het verhaal, alleen dan in overtreffende trap. Jeff verteld niets nieuws en herkauwt veel van zijn ideeën en waar hij wat mee had kunnen doen, denk aan veranderde ecologie, doet hij niets mee. En dat is jammer.
Dit is met al een recht toe aan actie thriller geworden. Als je daar van houdt is dit een goed te pruimen boek. Als je een verrassend verhaal wilt, dan kan je beter dit boek overslaan. | 0neg
|
Met Dagen van schaamte overtreft Lieneke Dijkzeul zichzelf niet. Het maatschappelijk thema van dit boek komt zeer duidelijk naar voren. De urgentie van dit thema ook: beschamend is de manier waarop onze ouderen verzorgd worden in deze maatschappij en beschamend is ook de manier waarop de verzorgenden moeten werken. Dit thema biedt genoeg potentie voor een goede thriller. De vraag is echter of Dagen van schaamte überhaupt een thriller is.
Hoofdpersoon Pieter is een succesvolle, doch oppervlakkige man. En de man blijft oppervlakkig. Nergens in het boek is hij op diepgang te betrappen. Terwijl hij wel intelligent is, dat bewijst ook de woordenschat die Dijkzeul hem heeft gegeven. Dat contrast is lastig. Wat weet Pieter nu wel en wat weet hij niet? Als het de bedoeling is om ook dat aan de kaak te stellen, dan is dat wel goed gelukt: succesvolle mensen in deze maatschappij zijn niet per definitie intelligente en fijngevoelige mensen.
Emma is een interessanter personage; zij komt tot leven. Haar leer je kennen en ondanks alles leef je met haar mee. De haat is voelbaar. Dijkzeul geeft via haar het thema en de urgentie ervan het meest weer in een mooi en persoonlijk relaas. En dat maakt tegelijkertijd de rest van het boek wat overbodig. | 0neg
|
Een speculatief meesterwerk en een page turner van de hoogste klasse: het is praktisch onmogelijk dit boek weg te leggen. Althans zo luidt de bewering van Barnes & Noble op de achterflap van Goddelijk experiment. Ik heb altijd het idee gehad dat B&N een boekhandel met klasse en uitstraling was? Het is waarschijnlijk niet zonder eigenbelang, maar door het woord meesterwerk in de mond nemen om dit boek te beschrijven compromitteren ze zich in sterke mate.
Er is van alles mis met dit boek.
Op de achterflap lees je bijvoorbeeld ook nog als beide mannen elkaar ontmoeten, beginnen ze aan een zoektocht die grote consequenties zal hebben voor hen zelf en voor de hele mensheid
Beide mannen in kwestie, Mike en Steve, ontmoeten elkaar op blz. 296 terwijl de epiloog van het boek begint op blz. 333. Zoektocht? Welke zoektocht? En de consequenties worden in 1 (één) enkele zin neergepend en dan nog in de voorwaardelijke wijze: Het gevolg kan bijvoorbeeld een uit de hand gelopen kettingreactie zijn die het hele universum vernietigt. De echte consequenties bestaan er uiteindelijk in dat enkele personages verdwijnen en dat held Mike het er van afbrengt met een nieuw lief en een schotwond. Onvoorstelbaar hoe dergelijke grootspraak gebezigd wordt om de lezer te overhalen het boek mee te pakken. Tijd voor een waarheidscommissie achterflappen!
En dan is er het taalgebruik. Steve is niet dom, Larry houdt van Britney Spears, Kelly is niet dom, Wat een lafaard is hij., Wat zit er dan in? zul je vragen., Maar dit is niet goed, denkt Mike., Mike is niet dom., enzovoort enzovoort
Taalgebruik dat in de ontwikkeling van een gemiddeld kind net na aap, mies, rik,
komt. Af en toe krijg je wel de noodzakelijke portie metafysisch gediscussieer uiteindelijk zijn dit wel de enige boeiende delen uit het boek- te verwerken dat voor die bewuste leeftijdsgroep niet te verstaan is, maar dan nog: welk kind heeft ooit Star Trek uitgezet omdat Spock aan Kirk zijn technoverklaring gaf over het zonet op de monitor voorbijzoevende ge-FX-te energieveld?
Ongewoon grof in de mond wordt Richard Cox dan weer bij de enkele niet ter zake doende seksscènes: Maar het buizenstelsel daar beneden werkt niet goed.,
toen andere jongens met harige knuppels de douches van de gymzaal kwamen binnenlopen
,
Maakt zijn rits los. Trekt hem eruit. In haar mond.,
terwijl ze hem verder en verder in haar mond neemt en bewerkt. (
) Hem melkt., De spieren van haar reet
. Enfin, ik kan mij niet voorstellen dat de amateur van dergelijke beschrijvingen er ooit toe komt dit boek te kopen. Je leest misschien Playboy voor de interviews, maar toch geen boek waarin je metafysische uiteenzettingen vermoedt voor dergelijke platvloersheid. Of zijn deze boeiende intermezzos misschien geschreven door Richard Cox alter ego Dick Cocks???
In wezen gaat het boek meer over de puberale problemen van de mannelijke deelnemers om zich te voorzien in een partner. Ik verwachtte iets verheveners, iets hoogstaanders...
En dan is daar nog die ongelooflijke Larry. Werkt als sleutelfiguur aan de grootste deeltjesversneller ter wereld (12 miljard US$), maar slaagt er in ongezien en gedurende een vol jaar de resultaten te saboteren omdat zijn baas jaren geleden zijn vriendinnetje zou hebben afgepakt. Van een doeltreffende personeelsscreening gesproken!
Ik heb een diep respect voor mensen die er in slagen moeilijke zaken zoals kwantumfysica, de zin van het leven, de relativiteitstheorie of het universum an sich op een begrijpelijke en onderhoudende manier uit te leggen aan onwetenden zoals ik (remember Carl Sagan of zelfs Chriet Titulaar?). Waarschijnlijk moet je tegelijk wetenschapper als begenadigd verteller zijn om zoiets tot een goed einde te brengen. Nu en dan laat ik mij verleiden tot de aankoop van een boek waarin ik vermoed dat ik een klein stukje van het antwoord of misschien een boeiende visie op de zaak te lezen krijg. Adam Fawer deed een mislukte poging met De Einsteincode, Frank Schätzing was best verdienstelijk in De zwerm met zijn Yrr, maar Richard Cox slaat de bal volledig mis met zijn Goddelijk experiment.
Dumpen, die troep! | 0neg
|
Joy Fielding is geboren en getogen in Toronto. Ze studeerde Engelse literatuur en werd actrice. Ze verhuisde naar Los Angeles en verscheen in diverse bijrollen op televisie. Naast haar acteren begon ze met schrijven. Ze is de meesteres van de psychologische thriller. Lezers kunnen zich heel intens identificeren met Fieldings hoofdpersonen: gewone vrouwen met goede en slechte kanten, die met moed en wilskracht het hoofd boven water proberen te houden, terwijl het gevaar groeit.
De alleenstaande moeder Charley Webb is als columniste werkzaam bij de lokale krant Palm Beach Post. Door haar eigenzinnige ongezouten manier van schrijven is haar wekelijkse column Webb Site immens populair bij het lezerspubliek van de Post. Ze gaat controversiële onderwerpen niet uit de weg en uiteraard geven sommige van haar themas aanleiding tot controverse en kritiek.
Wekelijks ontvangt ze dan ook vele mails van fans die haar aanbidden maar het gebeurt ook dat er lezers in de pen kruipen om haar persoonlijk aan te vallen, omdat ze het niet eens zijn met de visie van Charley.
Wanneer ze op een dag een anonieme mail ontvangt van een lezer die haar en haar kinderen met de dood bedreigt omwille van een bepaald ingenomen standpunt stapt ze naar de politie. De recherche probeert echter tevergeefs de verzender van de mail op te sporen.
Door de populariteit van haar column ontvangt Charley op een dag een brief van Jill Rohmer. Jill zit in de gevangenis omdat ze veroordeeld is voor een driedubbele moord op drie zeer jonge kinderen. De gruwelijke wijze waarop de kinderen zijn gemarteld en gefolterd voordat ze een langzame verstikkingsdood zijn gestorven, brachten in heel Florida een golf van beroering teweeg. Jill zit nu in de dodencel te wachten op haar terechtstelling en doet Charley een voorstel om een boek te schrijven over haar leven. Voor Charley zou dit betekenen dat ze als schrijver zou kunnen doorbreken op landelijk niveau en na lang aarzelen gaat ze in op het voorstel van Jill. Al snel blijkt dat Jills versie van de feiten anders is dan ze destijds in de rechtbank verteld heeft. Zijn er medeplichtigen die nog op vrije voeten rond lopen en hebben deze iets te maken met de dreigmails die Charleys eigen kinderen bedreigen?
Dodelijke ambitie is geen thriller. Fielding heeft een boek geschreven waarin ze de persoonlijke emoties van het hoofdpersonage Charley Webb laat preveleren boven het opbouwen van een spannend plot. Misschien is de term chicklit iets te ver gezocht maar het geeft zeker aan wat voor type boek Dodelijke ambitie is.
De romantiek, het zoeken naar kinderopvang, het beantwoorden van de mails van haar lezers, de alcohol en drugsverslaving van haar broer, het aanhalen van de familiebanden. Het krijgt allemaal voorrang. Met als gevolg weinig spanning.
Het verhaal op zich leest makkelijk weg maar persoonlijk denk ik dat Fielding veel meer had kunnen doen rond de figuur van Jill Rohmer. Zij fungeert nu meer als schakel tussen de verschillende verhaallijnen, maar haar verhaal had best wat meer uitvergroot mogen worden. Mede door dit feit wordt de afloop van het boek ook enorm voorspelbaar. Het is allemaal een beetje te makkelijk geschreven. Iets te weinig over nagedacht.
Kortom veel thrillerpotentieel maar te weinig mee gedaan. Een gemiste kans. Vooral omdat we weten dat Fielding meer in haar mars heeft. | 0neg
|
Voordat Anita Larkens in 2001 als auteur haar debuut maakte, was ze reclameschrijfster en redacteur van een plaatselijk weekblad. Na haar eerste boek, De volmaakte vrouw, raakte het schrijven wat naar de achtergrond en werkte ze in loondienst. Toch wilde ze het schrijven weer oppakken. Het begon met een aantal journalistieke artikelen en het optekenen van levensverhalen. Larkens heeft zelfs nog een cursus creatief schrijven gegeven. Omdat ze vond dat ze een goede basis had, besloot ze om weer een 'echt' boek te maken. Dat was de thriller Schaduwdochter. In maart 2017 verscheen haar derde thriller, De dagen, dat volgens de auteur zelf wel eens haar definitieve doorbraak kan betekenen.
Op een vroege voorjaarsochtend in mei ziet Maud dat haar twee kinderen, Frida en Mees, niet in hun slaapkamer zijn. Wel stond het raam open en was de hor weg. De schrik slaat haar om het hart omdat niemand weet waar de kinderen gebleven zijn. Maud neemt onmiddellijk contact op met haar man Maarten, van wie ze ongeveer een jaar gescheiden woont. Maarten komt naar haar toe en vanaf dat moment zijn ze weer samen. Voor de politie zijn de ouders echter de eerste verdachten en wordt er massaal naar de kinderen gezocht. Alles wordt bemoeilijkt doordat de diverse media het soms losbandige gedrag van Maud gebruiken om haar te veroordelen. Dat ieder spoor van de verdwijning in haar huis ophoudt, werkt ook niet in haar voordeel.
Het verhaal van de dagen is gedeeltelijk geïnspireerd op de verdwijning van twee kinderen in New York in 1965. Ook zij verdwenen tijdens een voorjaarsnacht uit het appartement van hun moeder, die hierna tevens verdacht werd. In feite is dit de enige overeenkomst, want alles wat verder in De dagen gebeurt is fictie. Maar, en daaraan is te merken dat Larkens zich door die Amerikaanse geschiedenis heeft laten inspireren, het is onvoldoende vernederlandst. Het gedrag van de personages, het overdrijven van een aantal situaties en een aantal ongeloofwaardigheden hebben te veel weg van afleveringen uit een slechte Amerikaanse televisieserie.
Op het feit dat Anita Larkens zich heeft laten inspireren op de Amerikaanse verdwijning is natuurlijk niets tegen. Het is zelfs begrijpelijk, want het leent zich er in principe wel voor om er een spannend en eventueel deels aangrijpend verhaal van te maken. Helaas is dit de schrijfster niet gelukt. Pas op tweederde lijkt er iets van spanning te ontstaan, maar dat blijkt van korte duur te zijn. Ondanks het ontbreken van de broodnodige plotwendingen heeft de schrijfster één verrassing in petto. Deze doet zich aan het eind van het boek voor. Te weinig, maar vooral veel te laat om het verhaal te redden. Het ontbreken van deze belangrijke elementen heeft tot gevolg dat het verhaal voortkabbelt als een te langzaam stromende rivier.
Larkens heeft ervoor gekozen dat het verhaal vanuit het perspectief van diverse personages verteld wordt. Van een aantal van deze personages wordt tijdens het lezen echter niet duidelijk wat ze met dat verhaal te maken hebben. De lezer kan daardoor de indruk krijgen dat dit vooral gedaan is om het boek te vullen en dus blijft het onderbelicht wat hun werkelijke rol in het geheel is. In de ontknoping wordt het bijzondere gedrag van Maarten, waarover tijdens het lezen vragen oprijzen, gelukkig wel verklaard. Een goede keuze van de schrijfster om dit dan pas te doen.
De dagen is een boek dat in een prettige en bijzonder gemakkelijk leesbare stijl geschreven is. Toch heeft het niet de diepgang die je van een literaire thriller, want zo wordt het aangemerkt, verwacht. Larkens weet hoe ze een verhaal vertellen moet, maar zal, wil ze het grote publiek bereiken, meer moeten laten zien dat ze nu gedaan heeft. | 0neg
|
Ik ken dit boek door de musical die hierop is gebaseerd, met nadruk op gebaseerd, want wauw. Het is heel erg anders. Dat had ik al verwacht, de vragen over dit boek op Goodreads gelezen hebbend. Verassend genoeg vond ik het niet erg dat het anders was, want dat is altijd wel zo dat de bewerking anders is dan het origineel. Ik vond het alleen maar interessant om te zien hoe Joe Iconis het verhaal heeft veranderd!
Het eerste wat mij opviel waren de personages. Het boek heeft veel meer personages, wat logisch is, aangezien je niet maar een beperkt aantal acteurs hebt. Daarom was het leuk om te zien hoe verschillende rollen zijn samengesmolten tot één personage in de musical. Ook waren ze veel blanker dan ik gewend ben. Wat ik daarmee bedoel is dat ik gewend ben om Michael en Christine als POC te zien door hun acteurs, wat helemaal niet zo is in het boek. In het boek zijn ze beiden blank en blond. Verwarrend. Maar daar bekritiseer ik dit boek niet op. Het is uitgegeven in 2004 en de standpunten van die tijd zijn heel anders dan die van nu.
Nee, hetgeen wat ik erg negatief vind aan dit verhaal, zijn de handelingen van Jeremy, de Squip en in principe alle jongens. Eigenlijk, de meisjes ook, maar met name de jongens. Als eerste, hebben ze nog nooit gehoord van toestemming?! Om even het beeld te schetsen: Jeremy wil cool zijn en meisjes aan de haak slaan. De Squip vertelt hem om een meisje te kussen en aan te raken, wat Jeremy ook doet. Alleen, hij vraagt NOOIT om toestemming aan het MEISJE of hij dat mag doen. Er is zelfs een scène waarin twee mensen het met elkaar doen op een feestje en dat ongeveer alle jongens gaan gluren. WTF?! Raar. Was dit oké in 2004?
Als tweede worden de meisjes afgebeeld als speeltjes. Wat ik daarmee bedoel? Nou, iets wat een jongen moet hebben om cool te zijn. Kijk, ik snap het als je graag een vriendin of vriend wil hebben, maar je kunt die personen dan niet zien als attributen. De jongens praten over meisjes met de jongens alsof het skateboards zijn, en oh, hoe cool is het dat ik nu een meisje heb! Kijk hoe ze naar me luistert! Woehoe! Prachtig hoor, maar nee. De meisjes gedroegen zich ook alleen maar alsof ze bestonden om jongens te plezieren, en als ze dat niet deden zaten ze elkaar af te kraken. Oké. O, dit herinner ik me net, maar de Squip is ook geen schatje. Hij zegt letterlijk dat Jeremy alleen maar aardig mag zijn tegen mooie meisjes, en dat dus niet hoeft te zijn als ze lelijk zijn. WTF?!
Als derde, wtf was Michaels obsessie met Aziatische meisjes?! Het was een soort van fetisch en gewoon, nee.
Het verhaal zelf, als je niet kijkt naar al die misogynistische dingen en zo, heeft niet veel diepgang. Het idee van de Squip is echter wel erg interessant, al wordt daar helaas niet diep op ingegaan. Dat had ik graag gezien. Gelukkig is er de musical die een paar vragen kan beantwoorden, maar ja, dat was het ook wel.
Jaja, ik weet dat dit boek uit 2004 komt, maar zelfs als al dat negatieve er niet was geweest, had ik dit boek alsnog twee sterren gegeven. Het had gewoon meer in petto kunnen hebben gehad en dat is jammer. Ik houd het maar op de musical. Dat houdt niet in dat ik spijt heb dat ik dit boek heb gelezen. Ik ben juist blij! Want nu kan ik zeggen dat ik het gelezen heb, haha. | 0neg
|
Vroeger was ik een groot fan van Alistair MacLean (vooral de eerste boeken), dus deze heb ik herlezen.
Viel mij knap tegen. Het hangt van onwaarschijnlijkheden en een teveel aan intriges aan elkaar. Taalgebruik is zwak, achtergrond van niemand komt ook maar enigszins uit de verf (alle personages zijn stereotype en zo plat als een pannenkoek), bepaalde tekstfragmenten herhalen zich, soms zelfs op dezelfde bladzijde.
Hier heeft de schrijver zich met een Jantje van Leiden afgemaakt; goed dat er toen nog geen schrijfwedstrijden werden georganiseerd...
Met gekromde tenen uitgelezen. | 0neg
|
Het heeft me altijd aangesproken: een enorm borduurwerk als metafoor voor ons bestaan. Gedurende ons leven zien we alleen de achterzijde van dat borduurwerk, vol met ingewikkelde patronen, onverklaarbare doorkruisingen, onoverzichtelijke ontmoetingen en ontelbare losse eindjes. Er is weinig schoons in te ontdekken en je oog valt snel op lelijke dingen. Pas na ons overlijden krijgen we de voorzijde van het borduurwerk te zien, in al zijn pracht. Mooi toch? En een prachtig thema voor een boek. Mijn verwachtingen waren dus hoog toen ik begon aan Kroonz. Helaas ... het thema wordt uitgediept, maar er volgen geen nieuwe inzichten. Hoewel de auteur gedegen onderzoek heeft gedaan naar de wetenschappers in de 17de eeuw, wil hij die kennis wat mij betreft iets te veel tentoonspreiden in het verhaal zelf. Een subtielere verwerking was beter geweest. Bovendien draait de gedachtenwereld van de hoofdpersoon Wessel steeds in hetzelfde kringetje rond waardoor we vele pagina's lang moeten lezen hoe erg hij het allemaal wel niet vindt. Daarmee blijft het verhaal dus steken in variatie op een oud thema, in het jasje van een griezelverhaal. En dat griezelverhaal geeft je nou ook niet echt de kriebels; young adults zijn tegenwoordig wel wat gewend!
Hier had volgens mij meer ingezeten. Jammer. | 0neg
|
Ik vond hem behoorlijk saai. Er stond niets in, wat ik niet al wist. Erg jammer, ik had me er zo op verheugd. In tegenstelling tot de eerste drie delen, heb ik moeite gehad hem uit te lezen. | 0neg
|
Eindelijk uit. Ik vond deel 1 super. Deel 2 vond ik veel minder en dit boek zakt nog dieper in qua spanningsboog. Ik had het gevoel dat ik een oorlogsboek aan't lezen was zonder enige emotie. Ik vond er niets spannends aan. De personages stonden vrij ver van me af waardoor ik ze niet voelde en ze waren heel afstandelijk. Elias zijn perspectief voegt amper iets toe. En er vallen zoveel doden in dit boek... Twee dingen worden gewoon uit de lucht gegrepen zonder enige aanwijzing. Je moet je er maar bij neerleggen. Dit was mijn boek niet.
Ik hoop dat deel 4 wel de moeite gaat zijn. | 0neg
|
Door de vele hoge sterrenwaarderingen, had ik er veel van verwacht. Ik ben echter zeer teleurgesteld. Ik vond het niet spannend en het plot en de hoofdpersoon waren ongeloofwaardig. Auteur en ik zijn blijkbaar geen match, want haar vorige boek vond ik ook al erg mager. | 0neg
|
Jaren geleden heb ik alle boeken van Maj Sjöwall en Per Wahlöö gelezen en ik herinner me dat ik ze geweldig vond. Dit boek is een samenwerking tussen May Sjöwall en Tomas Ross, en het heeft terug die tijdsgeest. Toch vond ik dit boek niet zo goed als ik me herinner van de andere boeken. Ik werd niet in het verhaal gezogen en de afhandeling van de plot, de plot op zich, was zwak. | 0neg
|
Nog een keer de mogelijkheid om afscheid te nemen van een dierbare, hoeveel mensen zouden hiervoor niet willen tekenen? Het boek de Teruggekeerden geeft een idee wat het zou kunnen opleveren, zowel in positieve als in negatieve zin.
In het verhaal komen plotseling mensen terug uit de dood. Het hoe en waarom van de herrijzenis is tussen de regels door te lezen. Het boek leest makkelijk weg zonder echt boeiend te worden. Een thriller is het voor mij zeker niet en helaas ook geen boek wat je in 1 adem uitleest.
De boodschap van het verhaal maakt het boek uiteindelijk toch wel apart. Als lezer ga je bijna automatisch terug naar eigen ervaringen. Angst voor het onbekende, schuldgevoel (terecht of onterecht), het kunnen afscheid nemen en het wegdringen of het niet verwerkt hebben van traumatische ervaringen zijn een aantal van de boodschappen.
De herkenbaarheid van deze boodschappen maken het uiteindelijk toch de moeite waard.
Marlano | 0neg
|
Een boek vol cursiefjes, korte teksten met een lach en een traan. Soms serieus, meestal humoristisch. Goed geschreven (uiteraard: Bomans) maar ondertussen wel gedateerd, wat bij een aantal stukjes echt wel opvalt, andere zijn dan weer tijdloos. | 0neg
|
Toen ik op de radio hoorde dat dit boek er kwam, was ik direct geïnteresseerd. Willem Venema is een interessante, markante figuur die natuurlijk geweldig veel heeft meegemaakt. Ook ben ik geïnteresseerd in de popmuziek en dan in het bijzonder de rock. Dan zit je met Willem Venema wel goed.
Ondanks deze geweldige ingrediënten lukt het Vinckx niet om een bruisend verhaal neer te zetten. Er staan natuurlijk mooie anekdotes in, maar dat is meer de kwaliteit van Venema. De schwung komt er nooit echt in, het blijven losse verhaaltjes. Een echte vertelling wordt het nooit. En dat is jammer.
Venema zou meerdere malen zijn benaderd voor een biografie voordat hij 'ja' zei tegen Vinckx. Helaas blijkt nu dat hij zijn fiat aan de verkeerde heeft gegeven. Heel zonde, want Venema verdient meer. | 0neg
|
Een redelijk sterke start waarbij het 18e-eeuwse Venetië tot leven gewekt wordt, wekt hoge verwachtingen, jammer genoeg worden die niet ingelost. De hoofdfiguur, duidelijk gebaseerd op Casanova met een snuifje James Bond als extra piment, komt bijzonder lullig over gedurende het grootste deel van de roman. Zijn vernuft is beperkt, hij trapt in de meest voor de hand liggende valstrikken en het ontbreekt hem ook aan diepgang. Hij komt erg vlak over.
De samenzwering tegen Venetië, opgezet door een satanische sekte, slaat eigenlijk nergens op. En de zeer bloederige en spectaculaire moorden worden nooit 'verklaard' - d.w.z. men krijgt nooit de uitleg hoe de soms toch wel erg bizarre en/of complexe moordmanieren verwezenlijkt worden. Komt daarbij dat alle moorden refereren naar Dante's Inferno (de straffen voor de zondaars), maar dat een aantal slachtoffers (en zeker de eersten) aan een verkeerde cirkel van de hel lijken toegewezen te worden.
De roman is leesbaar en tamelijk onderhoudend, maar slaagt er toch nooit in echt te overtuigen. Structureel is de opbouw ook eerder zwak (wat vreemd is aangezien Delalande blijkbaar ook scenarist is). Enkele sfeervolle en spannende hoogtepunten en wat leuke achtergrondinformatie over het oude Venetië houden de boel levendig, maar een hoogvlieger is dit jammer genoeg allerminst. | 0neg
|
Oktober is een 262 pagina’s tellende roman. Het verhaal speelt zich af in Oktober 1917, in Sint Petersburg tijdens de Russische revolutie.
We leren Maksim kennen, een straatarme knul en Vera, een gravinnetje die haar eigen wereld wilt ontvluchten. Samen proberen ze zich stand te houden in deze tijd van grote verandering.
Het verhaal kon me niet echt boeien, en de tekeningen die het verhalen onderbreken vond ik persoonlijk eerder irritant dan amusant.
Ik heb me dan met moeite door het boek geworsteld.
Daarom krijgt Oktober van mij dan ook maar 2 sterren. | 0neg
|
Door bepaalde recensies was ik aangetrokken door dit boek.
Ook omdat het werd aangeraden voor mensen die van de boeken van Lucinda Riley houden of van Downton Abbey.
Ben dan ook met enthousiasme aan dit boek begonnen en al leest het heel vlot, voor mij viel het toch wel tegen.
Waar de boeken van Lucinda Riley het spannend houden, was dit boek dat helemaal niet.
De personages zijn zo simplistisch weergegeven en blijven gewoon vlakke figuren.
Natuurlijk was het leven 100 jaar geleden veel eenvoudiger, maar zo simpel denken als de moeder vond ik toch echt overdreven. Ook het verhaal van Kitty of de bedienden was gewoon simpel zonder enige diepgang.
Toen ik aan de helft was, had ik er genoeg van en heb gewoon diagonaal verder gelezen.
Denk niet dat ik nog een volgend boek van deze schrijfster zal lezen. | 0neg
|
Jammer, ik heb betere boeken van Saskia Noort gelezen. Veel grof taalgebruik en zweverigheid in dit verhaal en naar mijn mening geen sterk eind. | 0neg
|
Achteraf, na het lezen van 'Ik ben Pelgrim' ben ik verbaasd over alle positieve recenties. Terwijl dat één van de redenen was dat ik dit boek voor de zomervakantie gekocht heb. Dit, de positie op de Hebban toplijst en het advies van de boekhandel hebben me over de streep getrokken.
Na een flitsend en spannend begin had ik het gevoel, yes, dit is weer zo'n boek, de betere thriller in de traditie van Stieg Larson.
Helaas, na pak m beet een derde begon het verhaal zich tegen zichzelf te keren. Onwaarschijnlijk, gemakzuchtig, open deuren, ongeloofwaardig. Te Amerikaans beschreven vanuit een superhero perpectief.
Nu ben ik niet vies van een Amerikaans heldenepos, heb vroeger alle Tom Clancy's verslonden, maar dit ging me te ver. Zonder enige diepgang, geen uitdieping van karakters, totaal over the top. Dan heb ik het nog niet eens over het één-demensionale wereldbeeld wat wordt beschreven.
Wat me verbaasd is dat maar relatief weinig mede recensenten tot deze conclusie komen.
Nee, dit boek zakt door het ijs, is zijn 5 sterren absoluut niet waardig. Als ik de uitgever was zou ik me bezinnen op een vervolg. Het heeft er namelijk alle schijn van dat de schrijver zich er met een Jantje van Leiden vanaf heeft gemaakt toen het contract eenmaal getekend was. Volgens de uitgever was dat nadat hij de eerste hoofdstukken van het manuscript had gelezen.
Voortaan maar wachten op het voltooide werk? | 0neg
|
De in Leuven geboren en nog steeds aan de rand van die stad wonende Guido Eekhaut is heden ten dage professioneel werkzaam bij de Belgische tak van de bank BNP Paribas-Fortis bank. Nadat grofweg 25 jaar lang de meest uiteenlopende schrijfsels van journalistieke stukken, hoorspelen en fantasyverhalen tot filosofische essays - uit zijn pen vloeiden, debuteerde hij in 2009 met zijn eerste spannende boek Absint waarmee hij de Hercule Poirot prijs won. Zowat een jaar later is het tweede boek, Loutering, in de boekhandel verkrijgbaar.
Ook deze keer is de plaats van handeling weer Amsterdam en worden de hoofdrollen opgeeist door hoofdcommissaris Alexandra Dewaal en hoofdinspecteur Walter Eekhaut. Naast deze reeks, heeft de auteur nog twee projecten lopen in het misdaadgenre. Onder het pseudoniem Nellie Mandel publiceert hij policiers die in het verre Canada gesitueerd zijn en onder zijn eigen naam verschijnen de boeken van het multimediaal project Wolven, dat verder bestaat uit een speelfilm en een televisieserie.
In Loutering vinden Dewaal en Eekhaut, na een anonieme tip, diep in de Ardennen een verzameling van zeven in een cirkel opgestelde brandstapels, compleet met verkoolde lijken. Voor het onderzoek goed en wel opgestart is, sterven er in Amsterdam ook een aantal mensen door verbranding. Alles wijst op rituele moorden. Maar wie doet zoiets en waarom? Onder steeds toenemende druk probeert het team van Alexandra Dewaal de daders te identificeren en op te pakken. Met de ingrediënten van Loutering heeft een auteur een ruwe diamant in handen: een internationale connectie; godsdienstige sektes; gruwelijke moorden; echt gebeurde, door iedereen gekende rampen die geïntegreerd kunnen worden ... Schrijvers als Benny Baudewyns zouden staan te springen om een gegeven van dit formaat te mogen bewerken tot een fonkelende steen.
Guido Eekhaut heeft ervoor gekozen dit plot uit te werken tot een compact verhaal dat amper zeven dagen omspant en veel bladzijden te vullen met mijmerende personages en breedsprakigheid. Zo blijft hij vasthouden aan het meermaals, anders geformuleerd, herhalen van dezelfde bedenkingen; feiten en vaststellingen. Een verhaaltechniek die ook zijn vorig boek ontsierde. Hierdoor ontstaat enerzijds een gevoel van oppervlakkigheid en wordt anderzijds ruimte ingepikt die gebruikt had kunnen worden om het verhaal van wat meer diepgang en grootsheid te voorzien. Veel van de troeven die de plot bevat worden niet uitgespeeld: de internationale connectie loopt er verloren bij; de sekte, het Genootschap van het vuur, wordt nooit geloofwaardig en de connectie met de geschiedenis wordt amper uitgediept. Kortom, de lezer blijft onvoldaan achter. Zelfs de wijze waarop het boek eindigt, zorgt niet voor de klapper die het had kunnen zijn, omdat de auteur al te vroeg in het verhaal in zijn kaarten laat kijken en een tip van de sluier hieromtrent oplicht. Gelukkig bevat de aanloop tot die ontknoping toch nog een kleine plotwending die de lezer kan verrassen.
Oppervlakkigheid vinden we ook terug in de beschrijving van de personages, van wie de meesten zonder familie door het leven gaan: Ofwel zijn alle verwanten dood; ofwel hebben ze gebroken met hun familie. Het spreekt vanzelf dat dit het voor de auteur makkelijker maakt de figuren op papier te zetten, maar de toevallige lezer mist, door deze minimale invulling toch een deel van de achtergrond van de protagonisten. Alle persoonlijke geschiedenissen kwamen natuurlijk wel aan bod in het eerste boek van de reeks. Het is dus het beste om eerst deel een te lezen alvorens aan het tweede deel, Loutering, te beginnen. De vier maanden in Amsterdam hebben van de hoofdpersoon blijkbaar ook een ander mens gemaakt. Niet alleen lijkt hij wel een lammetje geworden, want zijn constante neiging om zich af te zetten tegen alles wat nog maar naar gezag lijkt beperkt zich nu tot zijn gedachten. Het is Alexandra die zijn drift heeft overgenomen. Ook is hij stilaan op weg om Pieter Aspes Van In achterna te gaan, want Walter heeft nu ook regelmatig wat alcohol nodig om te kunnen functioneren.
Loutering stelt als opvolger van Absint teleur: oeverloze mijmeringen van de personages overheersen. Wat een degelijk spannend verhaal had kunnen worden, is verzand in een boek dat het merendeel van de tijd totaal geen spanning kent. Jammer. | 0neg
|
Het verhaal over (een autistische?) Seb, die van zijn ouders een geweer krijgt. Je weet van in het begin dat dat mis gaat lopen.
Tot daar de spanning.
Eindeloos lange zinnen. Een verhaal dat heel traag vooruit gaat, waar niets in lijkt te gebeuren.
Tot de helft van het boek moest ik me er echt doorslepen. Daarna ging het wat beter. het stuk over Urbain vond ik wel heel goed. Voor de rest bleef alles afstandelijk - de moeder dit, de vader dat, de oom zus. Ze telkens zo noemen ipv met hun naam stak me op de duur ook tegen.
De stukken over Billie bleven ook redelijk vaag.
Het einde vond ik dan weer wel goed.
Ik kreeg een ebook in ruil voor een recensie, geen idee hoe het er in het echte boek aan toe gaat, ofwel zijn het gruwelijk lange hoofdstukken of er is geen duidelijke overgang naar het volgend hoofdstuk. Ik ben dan ook iemand die graag stopt met lezen op het eind van een hoofdstuk. Er zijn wel verschillende delen, die dan wel een naam kregen, dat was dan weer wel aangenaam.
Voor mij een boek met ups en downs, de ellenlange zinnen en de afstandelijkheid. Niet mijn ding. Maar als je daarvan houdt, zeker lezen | 0neg
|
Toch dank je wel voor de aanbieding om dit boek gratis te downloaden. Ik had het gisteren op mijn reader, even kijken : oesje, slechts 40 blz. Nou oké, 't is gratis, even tussendoor lezen... Beginnen lezen en op blz. 20 was het uit!!! De rest van de blz. was het eerste hoofdstuk van een ander boek (wat ik niet heb gelezen, want ik wil niet een eerste hoofdstuk lezen, ik wil liever het ganse boek) Dus, wel een beetje overbodig...
Oké, terug naar het verhaal van de kerstengel. Leuk omdat het thema toepasselijk was, het was tenslotte kerst.
Leuk omdat het zich afspeelde in een bejaardenhuis en ik kom dagelijks in een bejaardentehuis omdat mijn moeder daar verblijft, dus de typetjes waren herkenbaar.
Plots gaat het verhaal verder in de "ik-vorm". Wie is die "ik"? oké, snel wist ik het. Ze spelen bingo, nogal snel uitgewerkt allemaal. Beetje jaloezie en afgunst (herkenbaar bij vele bejaarden) Een typische moord werd gepleegd, (deed me wat aan Agatha Christie denken).
Ik had nog geen boeken van Isa Maron gelezen, dus ik was niet bekend met de 3 speurders. Zij zoeken uit wie de moord kan gepleegd hebben, terwijl de "ik-figuur" ook haar kant vertelt.
2 sterren : omdat ik echt teleurgesteld was, het einde was echt een afknapper : het plot zou super kunnen geweest zijn, ik heb het door hoor!, maar TE kort TE plots. Ik zou dit geen boek genoemd hebben, het lijkt meer op een extra verhaal-bijlage in het midden van een Libelle of Margriet) Maar zoals ik zei in het begin : toch bedankt! | 0neg
|
Wat een irritant boek! Om te beginnen die vervelende afwisseling tussen heden en verleden, aangeduid met twee verschillende lettertypes. Kunstmatig, maar het voegt bovenal op geen enkele manier iets toe aan de opbouw van het verhaal. Die is trouwens verwarrend: we beginnen bij de derde moord (geloof ik), maar dat wordt pas veel later duidelijk. Ondertussen zijn we al heen en weer gesprongen naar moord nummertje een en twee, maar bij mij duurde het heel lang voor ik snapte wat nou wat was.
De twee hoofdverdachten, Nick en Olivia, onderscheiden zich nog een klein beetje van de rest; verder kun je de ene student moeiteloos wegstrepen tegen de andere, wat ook al niet bevorderlijk is voor een goed begrip van het verhaal. En de vertegenwoordigers van de wet springen er ook niet echt uit.
De ontknoping verrassend? Daar zijn de meningen dan over verdeeld.
Het allerergste vind ik dat dit boek oorspronkelijk is uitgebracht bij de kleine uitgeverij van Susan Hill, die toch beter moet weten. | 0neg
|
Wat een belabberd verhaal is dit er zit geen spanning, geen voortgang niks in. Zoals ik bij deel 1 al schreef ben benieuwd wat deel 2 en 3 ons brengt nu weet ik dat ik aan deel 3 geen geld ga besteden.
Het verhaal gaat alleen maar over de 2 broers Lance en Andy die aan het jagen zijn in het bos. Daarbij komt Lance in gewetensnood en gaat zijn brein met hem op de loop.
Ik heb het boek nu een paar dagen uit maar kan nu al niet meer echt vertellen waar het over ging. Het heeft bij mij absoluut geen indruk achtergelaten. | 0neg
|
Ik dacht al dat het destijds aan mij lag.
Na een bladzijde of 25 dacht ik al hier kom ik niet doorheen
en ik heb het boek geruild bij de boekenwinkel. | 0neg
|
Tja... zoveel personages, zoveel verhaallijnen... mij kon het niet bekoren.
Door al die perspectieven gaat het verhaal nergens lekker lopen. Je had het overzichtskaartje steeds nodig om terug te halen welke personage er nu bij welke verhaallijn hoorde en welke relatie die personage dan heeft ten opzichte van een ander personage... klinkt ingewikkeld hè? Nou dat is het ook.
Waarschijnlijk zijn er genoeg fans van een dergelijke puzzel, maar daar ben ik er niet eentje van.
Ik heb nu twee boeken van deze auteur gelezen en zal in de toekomst niet waarschijnlijk weer een boek van haar op m'n lijstje zetten. | 0neg
|
verrassende plotwendingen blijven uit, de dialogen zijn clichématig en allesbehalve spreektaal en ook qua stijl gaat Graham Brown niet voor de hoofdprijs.,Graham Brown (VS) is een voormalig advocaat en piloot en nu dus auteur. Zwarte regen is Browns eerste boek, waarvan de vertaalrechten meteen flink werden verkocht. Het zal mij benieuwen of hij net zo'n explosieve carrière tegemoet zal gaan als zijn beroemde naamgenoot. Qua genre lijkt Zwarte regen wel wat op de boeken van Dan Brown. Er is sprake van avontuur en van een complot met vertakkingen over de hele wereld.
Danielle Laidlaw is een jonge onderzoekster die voor het National Research Institute werkt. Ze krijgt de leiding over een groep die de binnenlanden van het Amazonegebied moet zien te bereiken, waar zich een Mayastad zou moeten bevinden die tot nu toe alleen in legendes voorkomt. Omdat de reis niet van gevaar ontbloot is, krijgt Danielle bescherming van een voormalige CIA-agent Hawker en van een groep huurlingen. Wat Danielle niet weet is dat zij niet de eerste groep aanvoert naar het oerwoud. Van een eerder uitgezonden expeditie zijn alle leden verdwenen. Verder denkt Danielle dat het om oude kunstschatten gaat, terwijl verschillende partijen eigenlijk jacht maken op een bijzonder kristal waarmee het energieprobleem voor de eenentwintigste eeuw in een klap kan worden opgelost. Er is een mysterieuze indianenstam die de groep voortdurend achtervolgt, en dan is er ook nog een al even mysterieus monster. Pas wanneer de oude Mayaruïnes worden bereikt, wordt het raadsel opgelost.
Zwarte regen klinkt als een vette avonturenroman en dat is hij ook. Alles draait om de actie en het avontuur. De karakters zijn zetstukken om de handeling voort te stuwen. Veel psychologie hoeft de lezer niet te verwachten. Op de achterkant prijkt een quote van de Canadese schrijver Linwood Barclay dat Zwarte regen een fantastisch boek is, goed in elkaar gezet en alles in zich heeft om de thrillerwereld op zijn kop te zetten. Einde quote. Maar wie op een flinke portie spanning rekent komt van een koude kermis thuis. De gebeurtenissen, hoe spannend ook bedoeld, willen de lezer niet echt naar de keel grijpen. Het tempo ligt laag, verrassende plotwendingen blijven uit, de dialogen zijn clichématig en allesbehalve spreektaal en ook qua stijl gaat Graham Brown niet voor de hoofdprijs. Positief vond ik de beklemmende sfeer van de jungle die de schrijver weet op te roepen, maar verder dan twee sterren ga ik niet. Dan Brown hoeft zich om zijn naamgenoot geen zorgen te maken. | 0neg
|
Floor is overspannen na een tijd mantelzorger te zijn geweest voor haar inmiddels overleden ouders. Nu is ze bewindvoerder van haar zus Bente, die wegens overmatig drankgebruik met Korsakov in een verpleeghuis is opgenomen. Verder spelen Floors dochter Kim en oplichter Buisman een belangrijke rol in het verhaal.
Buisman is een betrekkelijk mislukte crimineel, die opgejaagd wordt door een grotere crimineel bij wie hij schulden heeft. Hij probeert op verschillende manieren aan het (al dan niet bestaande) kapitaal van Bente te komen. Floor en Kim staan voor de taak dat te voorkomen - Kim in eerste instantie vooral uit eigenbelang.
De thriller/roman gaat alle kanten op, maar mij wordt eigenlijk niet heel erg duidelijk waarom er gebeurt wat er gebeurt. Ik loop ook aan tegen dingen die ik niet consistent vind: eerst wordt het huis van Bente beschreven als een gigantische chaos, met lege flessen en glasscherven, volle asbakken, bebloede keukendoeken. Vervolgens gebeurt er iets waar ze bang van wordt en rent ze, nota bene in het donker, door het huis. Overigens doet ze al rennend de lichten uit, iets wat mij misschien in mijn eigen huis nog min of meer zou lukken, maar zeker niet in een vreemd.
Trudi Rijks heeft zich aangewend om hoofdstukken te beginnen zonder te introduceren over wie het gaat. Hij, zij, pas na een paar alinea's weet je wie. Ik vind dat irritant. Als je als externe verteller dingen voor de lezer achterhoudt, doe dat dan iets minder expliciet. En als het helemaal niet van belang is om achter te houden wie aan een tafel zit, een kamer inloopt, wat dan ook, vertel het me dan gewoon in de eerste zin.
Ook met het grote aantal losse eindjes heb ik moeite. Voor een thrillerachtige geldt voor mij echt dat alle raadsels aan het eind opgelost zijn. Dat is hier bepaald niet aan de orde. Als het nodig is dat Bente aan de drank is geraakt, dan is het wel prettig om meer dan een handjevol hints te hebben waarom. Wat is er precies gebeurd? Wat de noodzaak is Buisman op te laten jagen door een grotere crimineel ontgaat me.
Er waren veel zijpaden, veel uitwijdingen, die het verhaal niet spannender maakten, integendeel. Voor mij haalden ze de vaart er aardig uit. Jammer, ik had me er meer van voorgesteld. | 0neg
|
Schijnbaar voor de meeste lezers 4 of 5 sterren waard. Sorry voor mij zeer zwak als U ziet voor welke prijzen de schrijver in aanmerking kwam en het aantal boeken zijn verfilmd Voor mij kunnen we het boek in drie delen verdelen. Het onderzoek van de politie is goed. Het tweede deel is het leven van de professor die voor zijn dood nog iets positief wil doen. Spijtig dat dit deel zeer langdradig is. Zijn vrouw, zijn broer en zijn zoon is zijn geweten dat hem aanzet tot daden. Deze drie personen zijn wel dood. Daarbij krijgen we nog enkele bladzijden over de oorlog in Vietnam. Waarom? Via een veroordeelde en computer kenner lost hij wel de zaak op.
Het derde deel gaat over de ontvoering en wat met slachtoffer gebeurd. Mooi beschreven en kan dadelijk gebruikt worden voor een film. Voor de rest is dit deel ook langdradig. Brengt weinig bij tot het verhaal.
Geweldig is dat men spreekt over het boek: The Underground Railroad. Dit laatste boek heb ik ook gelezen.
Besluit: Misschien kan J. Katzenbach beter terugkeren naar zijn vorig beroep, rechtbankjournalist na dit boek. | 0neg
|
Heb ik dat wel goed gespeld?
Wat n hoop gemekker zonder dat er ook maar iets gebeurt.
Ik lees veel.
Maar dit niet | 0neg
|
Ik had besloten om dit leesjaar eens uit mijn comfort zone te kruipen en hele andere boeken te gaan lezen (& niet alleen maar fantasy of ya). Toen ik dit boek dan ook voor een eurootje vond dacht ik gelijk meenemen. Dit was zo'n grote fout want ik vond dit boek echt verschrikkelijk. Onze hoofdpersoon Blaire wilde ik echt heel graag een stel nieuwe hersenen geven. Ze maakte zo vaak van die zulke domme beslissingen en soms klonk ze in mijn ogen ook echt als een kleuter. Haar obsessie met Rush vind ik ook echt belackelijk. Die twee hebben chemistry van een dooie mus. De relatie tussen die twee is trouwens ook echt niet gezond en is niet iets waar ik achter sta. Over Rush ga ik maar niet beginnen omdat ik al helemaal niks positiefs over hem heb te zeggen. Grootste klootzak die er is en die naam al. Daarnaast was dit boek echt zo onrealistisch, super rich white privileged & seksistisch. En de romance sloeg echt nergens op en ontstond ook uit het niets. Helaas krijg ik de tijd van mijn leven wat ik verspilt heb aan dit boek niet meer terug. Geen aanrader. | 0neg
|
Dit was een eerste kennismaking met Joost Heyink, en ik denk dat het daar ook bij blijft.
Waarom dit een thriller genoemd wordt is mij een raadsel want er zit geen enkel spannend element in. Na een paar bladzijden had ik al in de gaten waar het naartoe ging. En wat heb ik er een hekel aan om dan gelijk te krijgen, is het verrassingselement ook nog eens weg.
Ik ga lang mee in de fantasie van een auteur, het is tenslotte fictie wat je leest, maar dit was mij te gortig. Een domme man, die ergens intrapt en vervolgens domme dingen doet om aan het eind van de rit op de blaren te zitten. En daar tussenin zit werkelijk een vreemd verhaal.
Not my cup of tea! | 0neg
|
Steve Mosby werd in 1976 geboren. Hij studeerde psychologie en heeft op de Universiteit van Leeds meegewerkt aan het project CAVA waarin onderzoek wordt gedaan naar sociale veranderingen in zorg, relaties en familieleven.
Begin 21ste eeuw, de mens staat dagelijks in contact met zijn wereldwijde vriendenkring via Facebook, Netlog, SMS, etc
Maar kennen wij onze vrienden nog wel persoonlijk? Het is rond deze thematiek dat Mosby zijn verhaallijn start in zijn tweede thriller Niemand die je hoort.
Een seriemoordenaar heeft het gemunt op jonge meisjes. Hij ontvoert ze en verstopt ze op willekeurige locaties, hij bindt ze vast op een bed en laat ze zonder eten of drinken letterlijk uithongeren. Via het gsm toestel van de meisjes stuurt hij op regelmatige tijdstippen berichtjes naar de vrienden van de ontvoerde vrouwen zodat het lijkt dat alles oké met hen is. Zodra de jonge vrouwen overleden zijn, stuurt hij diezelfde vrienden een laatste bericht; Jij hebt haar laten doodgaan.
Dave Lewis een amateur goochelaar en recensent van het maandblad Sceptic Anonymus worstelt met het feit dat zijn grote verloren liefde Tori hem mentaal niet loslaat, tevens kan hij de dood van zijn overleden broer maar moeilijk verwerken. Hij begint een relatie met een meisje dat hij leert kennen op het internet maar net dan verdwijnt Tori spoorloos. Dave ontdekt dat Tori het slachtoffer is geworden van de seriemoordenaar. Detective Sam Currie stort zich op de zaak maar volgens de politie is er slechts één verdachte
Dave Lewis.
Ondanks het best wel interessante thema slaagt Mosby er nauwelijks in de originele verhaallijn uit te werken. Het boek puilt uit van de clichés; een seriemoordenaar, een stereotype verdachte, enkele gruwelijke details
dit alles amper uitgewerkt.
Door de ingewikkelde verhaallijn komt het boek nooit echt op gang. Telkens je als lezer wordt meegezogen in een stuk van het verhaal maakt Mosby daar abrupt een eind aan door een nieuw element toe te voegen. Kortom: verwarring troef en een onsamenhangend geheel zijn het resultaat. Spanning is er nauwelijks en door de vele sprongen in het verhaal ervaar je ook geen inlevingsvermogen met de personages. Ik persoonlijk keek echt uit naar dit boek maar het niveau van De 50/50 moorden wordt nooit gehaald en dat is toch wel jammer. | 0neg
|
In Israël een bestseller maar op wat leuke uitspraken na vond ik er weinig aan .....misschien wel door de kinderlijke manier van schrijven of de rommelige schakelingen tussen haar jeugd en volwassen leven .....ik kan geen halve sterren geven dus ik rond het af op 2 sterren ** | 0neg
|
Nienke Pool is een intelligente en talentvolle schrijfster. Dat heeft ze onder andere laten zien in Johannes 14:6, waarin ze een origineel verhaal schreef dat zich afspeelde in het oude Rome, maar op een vervreemdende, bizarre manier. Een meanderend, droomachtig plot en overtuigende karakters.
Ik stond dus te trappelen om Falco en de Gestolen Stympha’s te lezen. Nienke Pool gebruikte hierin opnieuw de klassieke oudheid als inspiratiebron. En ik wist wat ze op dat punt in haar mars heeft.
Jammer genoeg viel het boek me tegen. In dit verhaal maken we kennis met een wereld waarin de moderne beschaving door een nucleaire Meltdown uiteen is gevallen. De Alkeiden, de machthebbers uit de hoofdstad proberen hun oude leefwijze in stand te houden, maar doen dat door te parasiteren op de hulpbronnen van de provincies en onderdrukken die met harde hand. Zo worden ook de Stympha’s – een soort totemvogels van de leden van het Moerasvolk, waartoe Falco behoort – gestolen door de Alkeiden. En Falco – zoon van het dorpshoofd – zet alles op alles om ze terug te krijgen.
Het is een verhaal met mogelijkheden – een wereld die nog altijd te lijden heeft – of zou moeten hebben – van een nucleaire meltdown, een doldrieste jongen die door zijn onnadenkendheid steeds in de problemen komt, maar het hart op de goede plaats heeft, de relatie met de Stympha’s, zonder wie de leden van het Moerasvolk niet zouden overleven, de moeizame relatie tussen vader en zoon, het schuldgevoel waaraan Falco lijdt… Allemaal prima ingredienten voor een sterk verhaal.
Helaas, komt het er wat mij betreft niet uit. De ramp wordt niet invoelbaar – de meltdown wordt genoemd, maar de wereld blijft statisch. Karakters blijven plat en zelfs bij Falco, die nog het meest is uitgewerkt, blijven de emoties oppervlakkig. Veel tell hier en weinig show.
Ook de rol van diverse karakters in het verhaal is onevenwichtig: sommige lijken belangrijk te worden, maar blijken uiteindelijk geen plek van betekenis te hebben.
De plot zelf hangt van toevalligheden aan elkaar. Gebeurtenissen voelen niet noodzakelijk, maar bedacht. Denk aan Said, de leider van de groep jongeren die Falco helpt. Niet alleen blijkt hij Falco te kennen en aanwezig te zijn geweest op sleutelmomenten in zijn leven, hij blijkt ook nog op een andere manier – toevallig - een sleutelrol te vervullen.
Tenslotte is het taalgebruik van Nienke Pool is minder afwisselend dan ik van haar gewend ben en bevat het boek als geheel een groot aantal fouten – gevolg van falende eindredactie. Dat is de auteur natuurlijk niet aan te rekenen, maar wel erg jammer.
Toch is het verhaal natuurlijk wel degelijk leuk. Zoals gezegd: Falco is lekker onbesuisd, de relatie met de meisjes (Falco’s vriend Tycho is verliefd) speelt er mooi doorheen. Nienke Pool doet haar best om een lijn te trekken van haar mythische verhaal naar de actualiteit en geeft de lezer op die manier ook nog een belangrijke boodschap mee. Haar wereld is kleurrijk en speels. Maar toch: ik denk dat ze het vele malen beter kan. | 0neg
|
Ken je dat gevoel? Een jong leergierig kind vraagt je het hemd van je lijf. Helaas heb je geen antwoord paraat, dus je moet hem helaas teleurstellen. Gelukkig kwam Anna Claybourne met een oplossing voor dit probleem. Zij heeft de meest interessante vragen mét antwoorden gebundeld in een boekvorm, namelijk ‘Waarom verdrinken vissen niet?’
Mijn interesse werd direct gewekt door de levendige vormgeving. In het boek staan de mooiste, kleurrijke tekeningen en foto's. Bovendien is er op een speelse manier gebruik gemaakt van diverse lettertypes. Ik heb direct het boek aan mijn 8-jarige neefje laten zien, en hij kon niet wachten om het te gaan lezen.
Hoewel de vormgeving erg uitnodigend is voor kinderen, vind ik dat de inhoud soms te wensen overlaat. Voor een kinderboek worden er erg veel moeilijke woorden gebruikt. Bepaalde begrippen blijven vrij abstract beschreven, waardoor het voor een kind moeilijk te begrijpen is. Op bladzijde 20 wordt bijvoorbeeld beschreven: “Wetenschappers denken dat de dinosaurussen zijn uitgestorven doordat een grote asteroïde de aarde raakte.” Er wordt vervolgens in het register met een algemene beschrijving uitgelegd wat een asteroïde is. Ik denk dat een gemiddeld 9-jarig kind nog steeds niet weet wat een asteroïde is. Een ander voorbeeld staat op bladzijde 72. Er wordt daar gesproken over organen en placenta’s. Deze woorden vind ik erg lastig voor kinderen, het is te abstract zonder uitleg.
Zoals ik al eerder zei: het boek ziet er qua vormgeving geweldig uit. Het idee om antwoord te geven op bijzondere, leergierige vragen van kinderen vind ik een schot in de roos. Maar, wil je zo’n boek echt laten slagen bij kinderen, pas je schrijfstijl hier dan ook op aan! | 0neg
|
Nee dit was niet mijn boek. Ik heb het uitgelezen, maar geloof dat ik daar nu spijt van heb. Het verhaal leek af en toe op stoom te komen, maar eigenlijk zette het nooit door. Het las wel makkelijk, maar veel meer kan ik er niet van maken. | 0neg
|
Aanbevolen voor mensen die niet van thrillers houden maar wel hevig geïnteresseerd zijn in de persoonlijke hygiëne, het verkleedgedrag en de wereldwijde ervaringen met hotelkamers van de hoofdpersoon. Ik heb maar niet geturfd hoe vaak Hamilton vermeldt dat Ava Li in een slip en een bh slaapt en doorgaans gezond/goed/lang van haar nachtrust geniet. Het verhaal mist spanning, verrassing en een degelijk plot. Hamilton schuift met een aantal sjablonen: een lesje boekhouden en hoofdrekenen, op tijd een knokpartij, een boef, een grote boef en een bovenboef, hier en daar wat buitenlandse gerechten, folderinformatie over steden, een Chinese oom die contacten legt en alles regelt en een verzameling vazallen die op tijd opdraven om de loop in het verhaal te houden. En alles komt goed. Hamilton zou wat meer moeten lezen van Lee Child en Jack Reacher om te ontdekken wat de ongekende mogelijkheden zijn van een loner als hoofdpersoon. Vervang de fraude met garnalen in 'De Waterrat van Wanchai' door bijvoorbeeld lithium, kunst, onroerend goed, vrouwen, kernwapens en je kunt het vervolg met Ava Li zelf schrijven. Als dat niet zonde van de moeite zou zijn. | 0neg
|
Momentum is een verhaal waar ik vooral in het begin veel moeite had om in te komen. Wat mij direct opviel tijdens het lezen is dat de zinnen erg kort zijn, dit vond ik persoonlijk niet prettig tijdens het lezen. Het gebruik van langere zinnen had het lezen vloeiender gemaakt naar mijn mening. Verder vind ik dat er weinig diepgang is en worden bepaalde scènes helaas niet goed uitgewerkt, dit in tegenstelling tot de personages. De verschillende scènes volgen elkaar te snel op en daardoor krijgen belangrijke stukken onvoldoende aandacht. Zo heeft Sophie binnen één pagina een baan gevonden, gesolliciteerd, wordt ze aangenomen én wordt gelijk ook haar werkrooster besproken. Het zou het verhaal ten goede komen als situaties als dit verder uitgewerkt zouden worden.
Op andere momenten zouden gebeurtenissen dan juist weer wat korter en bondiger beschreven mogen worden. De schrijfster valt namelijk met regelmaat in herhaling, zoals het feit dat Wes koude handen heeft, dat Sophie verder geen vrienden heeft, de reparatie van de auto, het feit dat Wes rijk is. Ook zijn er vaak teveel details, die vaak niet ter zake doen, zoals bijvoorbeeld de kleding als Sophie en haar moeder uit eten gaan: “Mijn moeder had zich veel meer uitgedost. Ook zij droeg een zwarte driekwartbroek, maar ze had een groenblauwe, satijnen top aan met een goudkleurige riem om haar middel, oorbellen en een hele berg armbanden. Het leek in niets op haar dagelijkse doktersjas en ziekenhuiskleding” en bijvoorbeeld de uitgebreid beschreven rijles die ze van Wes krijgt. Het duurde naar mijn menig vrij lang voordat het verhaal daadwerkelijk op gang kwam.
De spanning begint langzaam op te lopen vanaf het moment dat Sophie regelmatig op de campus aanwezig is. Door zaken als korte ontmoetingen en bepaalde vragen die aan Sophie worden gesteld, begin je als lezer te voelen dat er meer speelt dan Sophie weet van heeft. Vooral als Sophie Wes beter keert kennen, krijg je het gevoel dat er iets met hem aan de hand is. Ik vond de vriendschap tussen Sophie en Wes apart en vrij cliché: jong, onervaren meisje valt voor een goed uitziende en rijke eerstejaars student. Wes is vooral in het begin een geheimzinnig personage. Ten eerste weet je als lezer nauwelijks iets over hem en gedurende de tijd die Wes met Sophie doorbrengt, spoort hij haar aan het initiatief te nemen, zoals tijdens de activiteiten op de kermis. Hij bekijkt Sophie vanaf een afstand en neemt zelf nauwelijks deel aan de gezamenlijke activiteiten. Het voelt alsof hij zich juist vermaakt door alleen al naar Sophie kijken.
Toch wilde ik het boek graag uitlezen en weten hoe het afloopt. Ten eerste vanwege de intrigerende en pakkende zin op de achterflap: 'Als je onsterfelijk bent, wat is het leven je dan waard..' Verder zorgde de geheimzinnigheid rondom het personage Wes ervoor dat ik nieuwsgierig werd wat er aan de hand zou kunnen zijn, al had ik een vermoeden. Dan is er nog het feit dat Sophie steeds meer het gevoel kreeg dat zij en Wes bij elkaar horen, dit zorgde ook voor voldoende spanning om door te lezen. Op het moment dat Sophie haar ontdekkingen deelt met Wes, is het punt dat Momentum mij eindelijk begon te boeien. Uiteindelijk werd ik dan toch meegezogen in het verhaal en tegen het einde gebeurden er zoveel mysterieuze zaken dat ik met meer plezier ging lezen.
Naar mijn mening kwam het einde erg onverwacht en ik kon niet geloven dat dit alles was wat Shelena Shorts met dit boek wilde vertellen, het voelde alsof het gehele verhaal nog niet verteld was. Ik kwam er via internet achter dat Momentum een eerste deel is van een Engelstalige serie, waarvan de vervolgdelen nog vertaald en uitgebracht moeten worden. Ik had het prettig gevonden als van te voren al zou zijn aangegeven op de cover of in de flaptekst dat Momentum een eerste deel is van een serie is, dan ben je er als lezer beter op voorbereid op het abrupte einde. Helaas heeft het boek verhaal mij uiteindelijk niet weten te overtuigen. Ik geef Momentum van Shelena Shorts 2,5 sterren. | 0neg
|
2,5/5
Zeer saaie stukken afgewisseld met slapstick-achtige actie.
Heel veel personages en droge materie/details over procesvoeringen van het hooggerechtshof. De hoofdpersoon John Fiske wordt de ene keer Fiske en de andere keer John genoemd (ook tijdens monologen), en dat wel 10x op 1 en dezelfde blz.
Kinderlijke en irriterende schrijfstijl. Misschien beroerd vertaald?
Bijvoorbeeld dat John Fiske zijn onderbroekje uittrekt (dus niet gewoon slip of onderbroek)
Een volwassen oudere vrouw wordt beschreven als iemand met een aardig gezichtje ect. | 0neg
|
Het verhaal speelt in de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Charles Latimer is een econoom die zich ontplooit tot detectiveschrijver. Zo komt hij in Istanboel in aanraking met kolonel Haki. Haki houdt van lezen en van het werk van Latimer. Via Haki hoort Charles Latimer het verhaal van de dood van Dimitrios en zijn geschiedenis. Zijn interesse is gewekt en hij gaat op onderzoek uit. Een zoektocht die eindigt in Parijs.
Als absolute fan van (psychologische) thrillers waren mijn verwachtingen zeer hoog. Vooral omdat op de achterflap vermeld staat dat Eric Ambler, waarvan ik nog nooit had gehoord, de beste thrillerschrijver aller tijden is. Vanaf het begin had ik moeite met de lange, langdradige zinnen en het verhaal kon mij niet boeien. Tot ongeveer de helft van het boek, toen wilde ik verder lezen en weten hoe het zou aflopen. Het verhaal werd iets boeiender, maar niet zo boeiend dat ik ademloos verder wilde lezen, helaas.
Het masker van Dimitrios van Eric Ambler is te vergelijken met boeken van Agatha Christie. Een misdaadroman, maar geen thriller, zoals we die vandaag de dag kennen.
Houd je van politieromans en/of misdaadromans met een klassiek tintje, en met ouderwetse lange zinnen, dan zal dit boek zeker interessant en boeiend voor je zijn. Ook is het handig dat je enige kennis van de Franse taal hebt!
Ik geef het boek 2,5 sterren | 0neg
|
Chris Rippen, oud-voorzitter van het Genootschap van Nederlandstalige misdaadauteurs een functie die hij van 1994 tot 1999 bekleedde zag het levenslicht in het oorlogsjaar 1940 in Haarlem. Hij studeerde Nederlandse taal- en letterkunde en is al lang werkzaam in het onderwijs, een job die hij combineert met het schrijven van spannende boeken.
Zijn carrière als misdaadauteur begon in 1988 met Sporen. Met zijn volgende boek Playback schoot hij al midden in de roos door in 1992 de Gouden Strop weg te kapen. Sindsdien brengt hij om de paar jaar een boek uit, hoewel zijn meest recente, Eeuwige stranden, ondertussen al bijna vier jaar oud is.
Len Overgouw en Barry Kaufmann zijn elkaar na hun legerdienst uit het oog verloren. Tot ze jaren later eens samen gaan dineren. Als Barry, die zich ondertussen heeft opgewerkt tot de koning van het televisieamusement, bij een volgende afspraak niet komt opdagen, en enkele dagen later vermoord wordt teuggevonden, voelt Len zich verantwoordelijk en trekt hij zelf op onderzoek uit, tot groot ongenoegen van de politie, die ook alle middelen inzet om de moord op deze publieke persoon zo snel mogelijke op te helderen.
Met Playback heeft Chris Rippen een boek afgeleverd dat kan bogen op een zeer mooi geconstrueerd plot. Het is fantastisch te mogen ervaren hoe de auteur met de relaties tussen de personages onderling een mooi afgerond verhaal heeft gevlochten tot een kunstwerkje waaruit slechts een enkel los draadje bengelt. Als dan ook het aantal opgevoerde spelers zeer beperkt gehouden wordt, kan men alleen maar het vakmanschap van de auteur erkennen.
Maar hoe mooi de plot ook in elkaar zit, de lezer zal zich wellicht niet altijd kunnen vereenzelvigen met sommige beslissingen en handelingen van de figuren, waardoor er een kloof ontstaat tussen lezer en boek, die eigenlijk tot aan het slot niet meer gedicht wordt. Ook speelt het feit dat de bijna alleen werkende gelegenheidsdetective de politie steeds een stapje voor is, niet in het voordeel van de geloofwaardigheid.
Ook blijkt het verhaal, dat nooit echt spannend wordt en vooral drijft op de nieuwsgierigheid van het publiek om de afloop van het verhaal te kennen, ondertussen lichtjes gedateerd te zijn. Natuurlijk kan het de auteur niet aangerekend worden dat in de zeventien jaar die liggen tussen de verschijning van het boek en deze bespreking de technologie immense sprongen voorwaarts genomen heeft. Een mens gaat zich hierdoor afvragen hoe het mogelijk was naar behoren te functioneren met enkel vaste telefoons en antwoordapparaten; zonder computer, internet en mobieltje.
Chris Rippen heeft een stylistisch hoogstandje gecreëerd maar wel een stukje betrokkenheid van de lezer en geloofwaardigheid opgeofferd, waardoor het totaalplaatje zich toch niet meer weet te onderscheiden van het gros van de boeken. Een beter evenwicht tussen bovenstaande opmerkingen had waarschijnlijk een beter boek opgeleverd. | 0neg
|
Collins kan wel karakters tot leven brengen. Maar daar heeft hij veel woorden voor nodig. Sorry, soms is het langdradig. Literair zou ik het boek dan ook niet noemen. Als journalisten op zoek gaan naar een moordenaar is redelijk vergezocht. Waar is het motief? Ook geen thriller, want de spanning is soms ver te zoeken. Tot overmaat van ramp wordt het lijk nog niet gevonden ook. En een beschrijving van de Amerikaanse samenleving krijg je 100 x beter bij Cormac McCarthy (om maar iemand te noemen). Dat Collins een fonds nodig heeft om z'n boeken gepubliceerd te krijgen is dan ook geen wonder. Waarom VN dit boek 5 sterren geeft gaat m'n pet te boven.
Dus geen literatuur, geen thriller. | 0neg
|
Iemand met de meest goede bedoelingen gaf mij dit boek. Met verbijstering heb ik het zitten lezen; hoe kan een zichzelf respecterende uitgever dit gebroddel presenteren als literaire thriller? Staat literair tegenwoordig voor eikenhouten dialogen, karakters met de diepgang van een vloeitje en een plot die samen te vatten is in één regel?
Ongelooflijk. Ik heb het boek uitgelezen omdat ik hoopte dat er nog verbetering zou optreden. Helaas gebeurde dat niet.
Een paar details: twee jonge mannelijke hoofdpersonen doen niet veel anders dan jointjes roken en zichzelf heel stoer vinden. Hun 'belevenissen' nemen echter een groot deel van het boek in beslag, en het is erg vermoeiend om hun houterige dialogen, die het niveau van een 12-jarige niet overschrijden, te moeten lezen. Zelfs de ontluikende verhouding tussen twee andere hoofdpersonen, waarbij enige erotiek blijkbaar niet mag ontbreken, wordt zodanig beschreven dat ik in elk geval mij niet voor kon stellen wat hier nou zo leuk aan was.
Heel, heel jammer! Er komt zoveel meer moois uit. | 0neg
|
Wazig en oninteressant verhaal, zeer eenvoudig taalgebruik, personages waar je niet warm of koud van wordt. Kortom: er is niet veel aan.
[plot 3, spanning 1, schrijfstijl 2, leesplezier 2, originaliteit 2, psychologie 1] | 0neg
|
In navolging op Surf! Komt Chris Vick met een nieuw YA-surfverhaal: Door de storm.
Jake is een echte surfer en altijd op het strand of in het water te vinden. Op een strandfeestje ontmoet hij dé perfecte Hannah Lancaster. Hij wordt meteen stapelverliefd op haar en zij op hem. Aan de liefde lijkt een eind te komen als Hannah stage gaat lopen op Hawaï. Jake wil heel graag mee, want waar kun je nu beter surfen dan op Hawaï!? Er is alleen één klein probleempje. Jake heeft niet genoeg geld voor een vliegticket. Dat probleem lijkt zichzelf op te lossen als Jake een ontdekking op het strand doet. Niet wetende dat deze vondst zijn leven compleet overhoophaalt.
In het dankwoord benadrukt Chris Vick dat Door de storm geen vervolg is op Surf!. Hij heeft er echter wel voor gekozen omDoor de storm op dezelfde locatie als Surf! te laten afspelen en er komen ook een aantal personages uit Surf! in voor. De keuze om Door de storm geen vervolg te laten zijn op zijn eerdere boek valt te respecteren, maar Vick had de verhalen meer door elkaar heen kunnen laten lopen dan dat nu het geval is. Uit het dankwoord blijkt namelijk dat hij zijn lezers na dit boek nieuwsgierig had willen maken naar Surf!. Dankzij de constructie die hij nu hanteert is dat zeker niet van toepassing. Sterker nog, door de verhalen niet te koppelen is Door de storm een slap aftreksel van Surf! geworden. Eenzelfde soort liefdesverhaal op hetzelfde strand dat een déjà vu gevoel veroorzaakt.
Het thema van Door de storm is volwassen worden. Echter, verder dan de loze kreten uit de monden van de personages komt het niet. In tegenstelling wat elkaar wordt aangeraden, maken de personages weinig ontwikkeling door. Chris Vick probeert het boek voor jongvolwassenen interessant te maken door een aantal onderwerpen als drugs, geldproblemen en seks in zijn verhaal te verwerken. Helaas zijn deze onderwerpen niet goed in het verhaal verwerkt, blijven ze losstaande elementen en waardoor het verhaal weinig diepgang krijgt. In zijn pogingen om het verhaal aantrekkelijk te maken voor jongeren is de keuze voor de naam van een gestrande orka opvallend. Zij krijgt de kinderachtige naam Kleintje. Dit kan overigens ook een mindere succesvolle vertaling zijn van vertaalster Linda Broeder.
Chris Vick laat Jake en Hannah om en om delen uit het verhaal vertellen. Behalve dat dit een onorigineel vertelperspectief in YA is, is het ook niet prettig om te lezen. In de stukken van Jake en Hannah komt veel herhaling voor. Bovendien is de kans groot dat je je gaat irriteren aan de personages. Jake en Hannah zijn er beiden goed in om anderen te veroordelen, maar houden zichzelf geen spiegel voor.
Door de storm is een voorspelbaar en onrealistisch liefdesverhaal. De tijd waarin Jake en Hannah een voor hen diepgaande liefdesrelatie opbouwen is ongeloofwaardig. Daarnaast ontbreekt de chemie tussen de twee volkomen, waardoor de relatie niet aannemelijk is. | 0neg
|
Wat een ongeloofwaardig verhaal. Ik heb het niet eens uitgelezen.
andere boeken van deze schrijfster zijn wel leuk. | 0neg
|
Omdat dit boek op Crimezone 4 sterren kreeg was ik nieuwsgierig geworden naar deze schrijfster en was zeer benieuwd.
Helaas heb ik het boek niet uitgelezen gewoon omdat het mij niet kon boeien. Het verhaal is erg langdradig en er is zeer weing spanning en actie.Nu hoeft actie niet altijd een verhaal spannend te maken maar ook evt.karakters worden niet uit gediept en dan heb ik het na een half boek wel gezien,ik vond het ook wel vrij simpel geschreven.
Misschien volgend boek beter? | 0neg
|
James Worthy, pseudoniem van James Pugh (1980) begon met schrijven toen hij 15 was. Mottenballen voor de ziel bevat honderden stukjes van zijn hand, de afgelopen 10 jaar gepubliceerd in onder meer Parool en JFK. James is aanvankelijk nog jong genoeg om zichzelf erg interessant te vinden: hij schrijft over zijn seksuele ervaringen, zijn onzekerheden en zijn eerste knokpartij. Als hij verhuist naar Amsterdam-west komt hij in aanraking met de rapculuur en zijn jongens met een Marokkaanse achtergrond zijn beste vrienden; het racisme dat zij voortdurend ervaren raakt hem diep. Later realiseert hij zich het belang van familie, krijgt hij vaste verkering en wordt zijn eerste kind geboren. Baby’s zijn niet langer "gremlins met klompvoetjes". Hij gaat zich zorgen maken om de wereld die hij voor zijn zoon achterlaat. Als halve buitenstaander in de Nederlandse cultuur (zijn moeder is Brits) maakt hij zich druk om het gebrek aan tolerantie naar vluchtelingen en het felle 020-versus-010-antagonisme.
James heeft het over dingen die jonge mensen bezighouden. Dat is mooi. Minder mooi is dat je voor onbeholpen taal (de ‘mislukte metaforen’ waar NRC zich zo aan ergerde) de bundel op een willekeurige plek kan openslaan. James’ vriend Boris gaat dood aan kanker ('De geboorte van een lijkwagen'). Samen gaan ze naar een pretpark om als "twee ineengevlochten swastika’s" voor de laatste keer van de waterglijbaan te gaan. Swastika’s? Ineengevlochten? En hoezo wordt een lijkwagen ‘geboren’?
Of wat dacht je van "zij zat drie vingerkootjes dik in haar glinsterende scharrelvlees" ('Lewinsky'). Jasses. Kippenvlees moet je toch nooit met je handen aanraken? "Ze was een figurant in het eigen lichaam" ('Een tros pruimen'). Wie speelt dan de hoofdrol? Wat doet dat ‘het’ daar? En dan de mottenballen uit de titel: hoezo zijn drank, drugs en scientology voor de ziel van zwakke mensen als kamfer voor vochtige kleding? Zijn verslavingen en sektes bestrijders van insecten die je hersens opeten?
Van het autobiografische James Worthy (sekshongerig Amsterdammertje knokt zich door puberteit) werden er 20.000 verkocht, mede door James’ campagnes op sociale media. James heeft weinig literaire pretentie, zegt hij zelf: ‘ik schrijf voor niet-lezers'. Zijn roman Zwarte Sylvester (ongeneeslijke zieke 17-jarige ambieert carrière als seriemoordenaar) vond weinig genade bij de critici, maar hielp de auteur aan bekendheid als (ervarings?)deskundige op het gebied van probleemjongeren. Worthy trad op in talkshows en deed mee aan een realityprogramma.
James Worthy, pseudoniem van James Pugh, is inmiddels 36. Hij was ooit een van de jeugdige stemmen in het snel verouderend koor - Henk Hofland was 88 (!) toen hij vorige week stierf - van stukjesschrijvers. Columns zijn momentopnamen. Ze moeten behoorlijk wat in zich hebben willen ze eeuwigheidswaarde krijgen. En zo goed zijn die van James nou ook weer niet. Mottenballen voor de ziel lezen is als een playlist luisteren met alleen maar hits van Justin Bieber. Ooit, toen je het op je vijftiende voor het eerst hoorde, klonk het leuk. Maar achter elkaar gezet gaan de beperkingen van die stem je snel ergeren. | 0neg
|
Het boeide mij totaal niet, ik vond het zeer verwarrend met een Tsunami aan personages die op je af komt. De korte hoofdstukjes die per pagina al werden verwisseld voor een andere setting en dito personages, haalde voor mij de vaart en spanning weg. Spanning was er uberhaupt nauwelijks. Je staat aan de zijlijn en leest een opsomming van feiten en gebeurtenissen ipv een spannend verhaal.
Het boek begint met de overval, dat weet je dus al. Dit is het spannendste stuk (van ongeveer 15 blz).
Vervolgens bijna het hele boek verder de aanloop naar deze overval en wederom een open einde.
Ik ga deel 3 niet meer lezen. | 0neg
|
Met veel verwachting keek ik uit naar dit boek dat nog een keer werd aangekondigd als het laatste deel met Wallander. Jammer genoeg heeft het mij teleurgesteld. Ik heb 14 dagen nodig gehad om het uit te lezen en dat wil wat zeggen. Spannend was het allerminst. Bij momenten vond ik het zelfs heel saai.
Het persoonlijke leven van Kurt Wallander was voor mij het enige dat het verhaal nog wat kleur gaf. | 0neg
|
Eenzaamheid in een grote stad...
Het verhaal over een meisje die weinig heeft en straatarm is. Ze moet het doen met een simpel baantje en een kamertje die ze deelt met 3 anderen. De schrijver heeft proberen duidelijk te maken, zo lees ik, dat het verschil tussen rijk en arm aanzienlijk is in Brazilië. Daar is de auteur deels in geslaagd.
het boekje is al op leeftijd, ik heb hem gelezen voor de challenge. Als de challenge er niet was geweest had ik het boekje ongetwijfeld zo weer weggelegd. Het begint niet lekker en de lange intro zet je al behoorlijk in vertwijfeling. oeverloos langdurig gezwam over de zin van het schrijven en het hoe en waarom. Het zal wel kunstzinnig bedoeld zijn. Het verhaaltje dan. Is op zich best aardig maar wat bloedirritant is, is dat de auteur continue door het verhaal heen de zinnen voorziet van commentaren. Dit doorbreekt het verhaal op een hinderlijke wijze. Bijvoorbeeld, ik citeer...Het meisje is vergeten ( vergeten is een woord waar ik eigenlijk een hekel aan heb maar ik heb het toch gebruikt om iets toe te voegen aan het verhaal ) En verderop ook continue als er een gebeurtenis plaatsvind word dit geaccentueerd door het woordje bahm in haakjes erachter te vermelden. Bijvoorbeeld ik citeer, Ze liep door de hoofdstraat en keek haar ogen uit ( bahm ) . De schrijver zal er ongetwijfeld een bedoeling mee hebben gehad maar ik vind het bloedirritant. Nou ja het is een kort verhaaltje wat niet goed afloopt en ik kan hem afstrepen op de challenge maar verder....1 ster. | 0neg
|
Dit is het eerste boek van Nicci French dat ik dus daadwerkelijk niet boeiend genoeg vond om uit te lezen. Bij deel twee dacht ik, laat maar zitten. Dit wordt een herhaling van deel 1.
Ik mis de spanning in het boek en vind de politieondervragingen ook erg nep overkomen.
Erg jammer, want ik vond hun vorige boeken stuk voor stuk een plezier om te lezen.
Bij dit boek echter sloeg de verveling al snel toe. | 0neg
|
Marja Pruis (1959) kennen we onder meer van Kus me, straf me (2011) en haar literatuurkritiek en essays in De Groene Amsterdammer. Zachte Riten is haar nieuwste roman.
We leren Guusje Bouhuys kennen, docente poëzie aan één van de Universiteiten in Amsterdam. Het aantal (hoofd)personen in deze roman is verder beperkt: Leon is de bevriende collega die verdacht wordt van plagiaat, Elly de bevriende collega die ernstig ziek is, Abraham de arrogante hoofddocent van de afdeling die Guusje strikt om Leon te bespioneren. En Lucas, de broer die vermist is.
De roman start in het verleden, in New York waar Bouhuys een oude schrijfster interviewt en waar ze samen met haar broer Lucas is. De schrijfster overlijdt tijdens dit verhaal en Bouhuys krijgt per post een boekje waarin haar interview staat plus een ouder interview dat de schrijfster zelf ooit heeft afgenomen en dat gelijkenissen vertoont met het bezoek dat Bouhuys aan haar bracht. De cirkel is rond. Zo komt ook het motto van het boek (citaat van Cees Nooteboom), waarin gesproken wordt over het geluid van krekels, in de laatste regel van de roman weer terug. Over de vorm is goed nagedacht.
Pruis is op haar sterkst als ze Guusje mag laten doceren over literatuur. De gedeelten waar de colleges beschreven worden doen terug verlangen naar je eigen studententijd. Zó onbekommerd over poëzie mogen praten met studenten die aan je lippen hangen en zelfs gedichtjes voor je schrijven!
"Iedere lezer van poëzie is de lezer van zijn eigen ik. Het werk van de dichter is niet meer dan een soort optisch instrument dat hij de lezer aanreikt om hem in de gelegenheid te stellen waar te nemen wat hij zonder het gedicht waarschijnlijk nooit in zichzelf gezien zou hebben."
Buiten deze lessen en bespiegelingen over kunst om is het verhaal rommelig. Bouhuys gaat van etentje naar borrel naar ziekenbezoekje en de meeste gesprekken die er plaatsvinden zijn eenzijdig. De vragen en opmerkingen van de ander lezen we, maar naar Bouhuys’ antwoorden moeten we gissen. Haar gedachten dwalen af en vaak is dat naar gedichten die ze vervolgens citeert (uit werken die keurig als bronvermelding achter in het boek staan).
Die intertekstualiteit is interessant, maar het plot is te mager. Het verhaal zelf pakt je niet, ondanks de grote thema’s die aan bod komen als dood, bedrog, trouw, liefde en verdriet. Bouhuys schrijft als correctie bij het verslag van één van haar studenten: “Goed dat je zo hardop nadenkt, maar zo schrijf je ook: hardop nadenkend”. Diezelfde opmerking kan in de kantlijn van deze roman. | 0neg
|
Wat een afschuwelijk boek. De in houd is afschuwelijk. De uitweidingen zijn afschuwelijk.
Het is afschuwelijk rommelig en afschuwelijk dik.
Toen het boek net uitkwam en door iedereen bejubeld werd, ben ik eraan begonnen en ben ik ergens vanaf blz 250 gaan bladeren om te zien of het beter werd.
Nu had ik geen boek meer en dacht laat is het nog een proberen.
Ik heb het uitgelezen. Nou ja de laatste 150 gebladerd en de hoofdlijnen eruit gehaald.
Maar dat blijft maar duren en duren.
Ok twee sterren. Éen voor het verhaal en één voor de moeite | 0neg
|
Schrijfster Patricia Verlinde debuteerde in 2014 met het boek Het antiserum. Geïnspireerd op de Twilight-boeken vertelt zij het verhaal van Melanie, een Nederlands meisje dat door een aantal gecompliceerde evenementen de underdog van de school is geworden. Haar leven verandert echter volledig wanneer ze kennismaakt met Tristan en hij haar de ogen opent voor een wereld waar ze tot dan toe alleen maar van had kunnen dromen.
Verlindes debuut introduceert een Nederlandse versie van het bekende vampierverhaal dat de wereld veroverde. Dit is meteen het grootste probleem met betrekking tot dit boek. Het antiserum is namelijk tot op zekere hoogte een kopie van Twilight. Gehele scènes lijken te zijn geïnspireerd op deze young adult-sensatie en dat doet het verhaal niet goed. Tristan lijkt een kopie van Edward te zijn, Melanie is net zo onhandig als Bella. Verlinde lijkt de personages uit Twilight in een andere omgeving te hebben gezet en vervolgens haar eigen twist aan het verhaal te hebben willen geven. Hierdoor is Het antiserum meer een fanfictie met alle problemen van dien (waaronder plagiaat), dan een origineel verhaal met een bekende inspiratiebron. Hoewel de herkenbaarheid vermakelijk kan zijn, is het verhaal niet zo goed omschreven als Twilight waardoor ook dit mogelijke pluspunt eigenlijk teniet wordt gedaan.
Niet alleen Melanie en Tristan lijken een kopie te zijn van de hoofdpersonages uit Twilight. De zus van Tristan, Elizabeth, vertoont veel overeenkomsten met Alice in de wijze waarop ze zich over Melanie ontfermt als beschermende zus. Hun familie die ze eeuwen geleden hebben moeten verlaten toont duidelijke gelijkenissen met de Cullens. Hoewel Verlinde voor de personages een mooie voorgeschiedenis heeft bedacht, krijg je als lezer toch geen klik met ze. Dit heeft te maken met het gebrek aan contact dat Melanie heeft met de afzonderlijke personages. Bovendien zijn de gesprekken die er wel zijn te gemaakt en onrealistisch. Waar het in Twilight al irritant kon zijn dat Edward geen stap verder durft te zetten met Bella, is het nog irritanter om dit opnieuw te moeten lezen tussen Melanie en Tristan. Lust lijkt de boventoon te voeren maar aangezien het verhaal bekend is, zit er helemaal geen spanning in voor de lezer.
Natuurlijk heeft Verlinde wel haar eigen twist gegeven aan het verhaal en die is interessant en origineel! Melanie en vrienden gaan op zoek naar een antiserum tegen het weerwolven- en vampier-virus. Dit deel van de plot is erg spannend, hoewel enigszins voorspelbaar. Verlinde legt bepaalde delen van de plot namelijk te vroeg uit. De bad guy-vampier in het verhaal is daarnaast erg cliché een schurk in een zwart-wit verhaal.
Naast de relatieve voorspelbaarheid van het verhaal zijn de dialogen slecht uitgewerkt. Op sommige momenten lijken de zinnen regelrecht uit Twilight te komen, zoals wanneer Tristan Melanie waarschuwt dat een vampier en mens nooit samen zouden kunnen zijn.
Op andere momenten zijn de dialogen onrealistisch doordat ze te officieel zijn.
Als lezer valt het moeilijk te geloven dat dit soort dingen ooit gezegd zouden worden. Ook is het verhaal niet geheel consistent. Op sommige plekken is het twee jaar geleden dat de vader van Melanie overleed, op andere plekken rouwt Melanie omdat haar vader een jaar geleden is gestorven.
Positief is de vaart die in het verhaal zit. Als je door de eerste hoofdstukken heen bent dan rol je vanzelf door de rest van het boek. De vreemde dialogen en cliché personages zijn dan te vergeven, omdat de schrijfstijl van Verlinde erg fijn om te lezen is. Ergens onder alle lagen van fanfictie heeft Verlinde potentie. Haar schrijfstijl is fijn te lezen en ze laat wel zien dat ze wat originele ideeën heeft. De sterke overeenkomsten met Twilight, slechte dialogen, onaantrekkelijke omslag en matige verhaallijn zorgen er echter voor dat dit boek niet echt een succes te noemen is. Hopelijk weet Verlinde in het tweede deel in deze serie meer haar eigen weg te volgen, want alleen op die manier kan ze een lezerspubliek aan zich binden. | 0neg
|
Weinigen weten het maar Georges Simenon was gewoon een in Luik geboren Belg. Eigenlijk is dat ook niet belangrijk omdat de grote man voornamelijk wereldwijde bekendheid heeft verworven met de 75-delige serie detectiveromans en 28 korte verhalen rond commissaris Maigret. Inmiddels is de auteur alweer bijna 30 jaar geleden overleden maar dat is geen beletsel om zijn geschreven nalatenschap weer onder de aandacht te brengen. Een van de boeken die onlangs opnieuw zijn uitgegeven is Maigret en zijn dode, een verhaal dat 67 jaar geleden verscheen.
Maigret zijn aandacht wordt getrokken door een paar merkwaardige telefoontjes van een man die laat weten dat hij met de dood wordt bedreigd. Maar steeds als iemand op een vooraf afgesproken plaats arriveert, is de man al verdwenen en volgt een nieuw telefoontje. Tot zijn lichaam korte tijd na het laatste telefoontje wordt gevonden, vermoord en verminkt. Het hele voorval intrigeert Maigret dermate, dat hij het niet los kan laten en dieper naar het verleden van de vermoorde Albert Rochin gaat zoeken. Zijn vermoeden dat er meer aan de hand moet zijn, lijkt langzaam bevestigd te worden.
Maigret en zijn dode is in de basis een eenvoudig verhaal. Een vermoorde man, een politiecommissaris die op zoek gaat naar de dader en dat was het dan. Het is geschreven in de jaren 40 van de vorige eeuw waarin de vaste telefoon het modernste apparaat is dat in het boek beschreven wordt. Voor de auto was in dit verhaal nog geen rol weggelegd. De oplossing komt voornamelijk tot stand door de vele dialogen die worden beschreven. Raffinement en verrassingen zijn nauwelijks aanwezig evenzo als snelheid. Dat is ook niet te verwachten want in die jaren, functioneerde ‘de wereld’ op een volledig andere wijze dan in de huidige moderne tijd het geval is.
Dus is het, met die wetenschap in het achterhoofd, een ‘normaal’ verhaal waarbij je je af kunt vragen als Simenon in deze tijd had geleefd, wat voor soort verhaal uit zijn pen gevloeid zou zijn. In ieder geval had het heel iets anders moeten zijn dan de Maigret uit de veertiger jaren, want dat kan nu echt niet meer. Het grote succes van weleer was, redelijk voorspelbaar, achterwege gebleven. | 0neg
|
Ik las voor het eerst over Op Zoek Naar van Ava Dellaira in een young adult nieuwsbrief waarin vooruit werd geblikt op de boeken die in het voorjaar van 2018 zouden verschijnen. Ik had nog nooit van deze schrijfster gehoord en de omschrijving sprak mij ook niet direct aan. Ik besloot het even aan te kijken wat lezen betreft. Na verschillende (voornamelijk internationale) lovende recensies besloot ik het boek te kopen. Het lag nog een tijdje op de plank, maar nu heb ik het ook echt gelezen.
Eerste indruk
Wat me meteen opviel aan dit boek was het ontbreken van hoofdstukken. Of beter gezegd, de aanduiding daarvan. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat ik één hele lange lap tekst aan het lezen was en had ik moeite me te focussen. Toch las het verhaal vlot en dat komt mede door de schrijfstijl van Ava Dellaira.
Geen klik
Echter ontbrak het bijna het hele boek aan een klik. Een connectie met de personages. Ik vond het lastig me te verplaatsen in de hoofdpersonen. Dat lag niet aan de gebeurtenissen, maar aan de rommelige wisselingen van perspectief. Je las vooral vanuit Marylyn en opeens wisselde je weer naar Angie. Ik zou het in dit geval ook fijner gevonden hebben als het verhaal in Op Zoek Naar vanuit de eerste persoon zou zijn verteld in plaats vanuit de derde persoon. Dit zorgde ervoor dat je van een afstand naar het verhaal keek en dat ik er minder makkelijk in kwam. Ik voelde ook gewoon geen connectie met de personages en dat kwam mede door deze afstand.
Voorspelbaar
Wat ik jammer vond en ook niet had verwacht, is dat het verhaal soms wat voorspelbaar aanvoelde. Ik had al vrij snel door hoe één bepaalde vork in de steel zat. Met het uitvogelen van die ander was ik wat langer bezig, maar naarmate ik dichterbij de ontknoping kwam werd het allemaal heel duidelijk. Achteraf gezien was ik deze onthulling al een tijdje op het spoor.
Toch vermaakt
Het lijkt nu alsof ik alleen maar negatief ben over Op Zoek Naar van Ava Dellaira. Dat is zeker niet zo. Ik heb me zeker vermaakt tijdens het lezen en het laatste gedeelte wilde ik het liefst zo snel mogelijk lezen. Ik wilde weten wat er was gebeurd. Hierdoor geef ik het boek toch 3.5 sterren.
Conclusie
Op Zoek Naar is een boek wat in het begin voor verwarring zorgde. Dit kwam door de snelle perspectiefwisselingen en het gebrek aan hoofdstuk aanduidingen. Het verhaal wordt verteld vanuit de derde persoon en dit zorgde ervoor dat er een afstand werd gecreëerd. Wat mij betreft is dit enorm zonde, want hierdoor had ik totaal geen klik met de personages. Desondanks heb ik me zeker wel vermaakt tijdens het lezen van Op Zoek Naar en vooral het laatste gedeelte wilde ik zo snel mogelijk uit hebben. Ik wilde weten hoe het zat, ook al was het ietwat voorspelbaar. | 0neg
|
Verschrikkelijk, al die seks waarmee dit boek doordrenkt is. Wat mij betreft geen aanrader. Het verhaal zelf over een zoveelste scheiding was wat mij betreft ook niet ontroerend, spannend of wat dan ook. 1 ster voor het verhaal en 1 voor de moeite... | 0neg
|
Een zieke geest van Willem Gerards verschijnt bij Uitgeverij BoekenBoet, één van de vele "printing on demand" uitgeverijen waar schrijvers, die geen gehoor vinden bij de traditionele uitgeverijen, hun werk alsnog op de markt kunnen brengen. Een nobel uitgangspunt, dat zeker, en bewonderenswaardig ook omwille van het gedreven idealisme dat erachter schuilt, want slechts af en toe kan een boek, dat via deze weg op de markt komt, de sprong naar het grote publiek maken. Of Een zieke geest tot dat selecte groepje zal kunnen behoren, valt te betwijfelen.
Het verhaal speelt zich af in Miami, waar het lichaam is gevonden van een privédetective. Hij werd vergiftigd en opgehangen. Rechercheur Rosco DeVille, de verteller van het verhaal, komt erachter dat de privédetective de opdracht had gekregen om een Russische wetenschapper te volgen. Nadat die wetenschapper betrapt is bij de illegale overhandiging van zekere goederen, is er iemand aan de slag gegaan om alle mogelijke sporen uit te wissen, waarbij de nodige slachtoffers op gruwelijke wijze worden omgebracht.
Boeken van een "pod-uitgeverij" lijden vaak onder slecht redigeerwerk, maar in vergelijking met andere boeken uit deze sector valt het aantal spelfouten in Een zieke geest nog mee. Qua stijl en plot had er wel meer ingegrepen mogen worden. Willem Gerards probeert humor in het verhaal te brengen, die vaak zo geforceerd en zo misplaatst is, dat die zelfs als zwarte humor niet te pruimen is. De plot laat veel te wensen over. Het wordt rechercheur Rosco DeVille erg gemakkelijk gemaakt. De verdachten slaan direct door zodra ze ondervraagd worden. Een straatagent neemt rechtstreeks contact op met Rosco als er langs de kant van de weg een dood meisje wordt gevonden. Na een vluchtige inspectie concludeert Rosco dat zij te maken heeft met de zaak waarmee hij bezig is: een erg overhaaste gevolgtrekking die zonder enige aanleiding gemaakt wordt. De plot zorgt voor meer vraagtekens. Wat is het nut van de afspraak die de privédetective bijna onzichtbaar achter op de kalender schreef? Waarom werd hij vergiftigd en opgehangen? Gerards laat Rosco conclusies trekken aan de hand van een Russisch-orthodox kruisje dat iemand draagt, maar dat die persoon dat kruisje draagt, wordt niet eerder in het verhaal vermeld. Helemaal ongeloofwaardig maakt Gerards het als hij in het verhaal een professioneel SWAT-team een bewakingsklus geeft. De teamleden zijn nog maar amper begonnen, of ze gaan verveeld met ontblote bovenlijven aan het bier alsof ze op vakantie zijn, en hangen een laken op met de tekst HOELANG NOG?
Zoiets verzin je toch niet? laat Gerards Rosco hierop reageren.
Onvoorstelbaar inderdaad. | 0neg
|
Hugo zegt: Het opzet van Mankell om via een misdaadroman de duivelse praktijken van de pharmaceutische industrie te kijk te stellen is lovend.
Het is me echter ontgaan wat de auteur ertoe aangezet heeft de hersenen van wijlen de Amerikaanse president te vermelden en te bezigen als titel voor een vrij turbulent verhaal, waarin er heel wat meer intensief hersenwerk aan te pas komt om de springerige, hals-over-kopse plannen en beslissingen van een neurotische archeologe te kunnen volgen. Ze is door haar wijze van omgaan met het verlies van haar zoon zo ten prooi aan ontreddering en ondoordachte dadendrang dat ze om de twee pagina’s in slaap valt om quasi onmiddellijk weer in paniek wakker te schrikken. Mijns inziens drinkt ze ook te veel om helder te kunnen denken. Via haar mobieltje pleegt ze om de haverklap intercontinale gesprekken die in feite slechts paginavulling nastreven en helemaal geen verhelderende invloed hebben op het vaak dichtslibbende story. Mankell geeft de lezer de absolute vrijheid er het zijne van te denken. Een aanklacht tegen de knevelarij van de medische industrie kan meer gericht aangepakt worden en hoeft geen archeologe die haar zoektochten vergelijkt met archeologisch puzzelen.
Dat “Kennedy’s brein” de belangrijkste misdaadroman van Henning mankell is, zoals het Aftonbladet beweert is een promotionele kwakkel die knarst als zand tussen een drooglopend raderwerk. | 0neg
|
Dit boek heeft me totaal niet kunnen bekoren. Ik had nochtans goeie recensies gelezen, vandaar dat ik het ook wou lezen.
Het leest wel vlot, maar het verhaal spreekt mij totaal niet aan. Het heeft vrij lang geduurd vooraleer ik in het verhaal zat. Sommige delen vind ik langdradig en zelfs saai. Ook de schrijfstijl is heel speciaal: het hoofdpersonage vertelt het volledige verhaal aan de overleden zus. Ik vind ook dat de auteur dikwijls van de hak op de tak springt.
In de laatste hoofdstukken zat wat meer spanning, maar het heeft mijn mening niet kunnen beïnvloeden. Ik vind dit boek de term thriller niet waard. Spijtig :-( | 0neg
|
De zin op de voorkant: "Een vrouw wordt achtervolgd door muziek die alleen zij kan horen, gezongen door een koor van kinderen dat alleen zij kan zien..." gaf mij sterk het gevoel dat het een creepy boek over geesten werd, maar helaas bleek dit minder het geval.
Het boek komt langzaam op gang. De eerste helft van het boek had ik niet het idee dat ik een thriller las. Persoonlijk vind ik het meer een roman met een spannend tintje.
Ik dacht op het begin dat er meer achter Stuart zou zitten. Hij maakt namelijk beslissingen zonder te overleggen mijn zijn vrouw was onvoorspelbaar en hij steunt haar niet. Gelukkig viel dit uiteindelijk mee.
Pas de tweede helft van het boek werd het spannend. Er gebeurt opeens heel veel tegelijk dus je moet echt bij blijven.
Ik vind het einde erg jammer. Dit word namelijk erg snel geschreven. Het is zelfs zo erg dat ik het idee had dat het verhaal af moest dus dat ze het afgeraffeld heeft. | 0neg
|
De jonge dwerg Rayon krijgt de opdracht om de 7 planeten van het licht te redden. Hiervoor heeft hij 7 voorwerpen nodig. De eerste kan hij vinden in een kloof van het Dwergengebergte. Hij is door de goden uitgeroepen om deze missie te voldoen. Hij en drie anderen krijgen allemaal een goddelijke kracht van de god die hun uitkiest. Hij is alleen de enigste die niet onsterfelijk is dus hij wordt snel ouder. Hij gaat op pad met een aantal vrienden en moet heel veel doorstaan wil hij bij de kloof aankomen. Er vloeit veel bloed en er zijn veel gevechten. Het is geen sprookje dit boek. Het is echt fantasy voor de liefhebber van prachtig beschreven gevechten.
Rayon is de verhaallijn ( een van de vele personages) die mij het meeste aansprak. Zijn overlevingsdrang en het tot een goed einde willen brengen spreken boekdelen. Zijn verhaal is de rode draad in dit boek. Alle andere personages helpen hem op hun eigen manier.
Er komen veel wezens in dit boek voor: Orcs, goden, elven, mensen, draken, dwergen, drakenheren, magiërs, demonen en zelfs vampiers. Ook komen er een aantal planeten voorbij. De demonen hebben ook hun eigen wereld.
Dit fantasy boek heeft alle ingrediënten. Alleen kon ik er niet in komen. Het begint vrij spannend. Maar er zijn zoveel personages…..Dat ik echt niet meer wist wie nu wie was en in de knoop raakte. Sommige namen lijken erg op elkaar. Bijvoorbeeld Darwin en Damwin. Ik kon ze niet meer uit elkaar houden. Omdat er zoveel personages zijn, leer je de meeste niet echt kennen en had ik er geen feeling mee. Een boek met zoveel personages zou een lijstje moeten hebben, met beschrijvingen voor als je het niet meer weet. Dit kan erg verwarrend zijn.
Ook kwam ik door de schrijfstijl niet in het verhaal. De zinnen lopen soms niet lekker. Er zijn woorden vergeten, of er staan hier en daar letters te veel achter een woord. Hierdoor kon ik ook niet in het verhaal gezogen worden. Ik vind het echt heel jammer maar kan er echt niets aan doen. Het is mijn boek gewoon niet. Daarom geef ik ook geen sterren, omdat ik op en neer ging qua gevoelens. En het overduidelijk echt mijn boek niet was. | 0neg
|
Erg lang over dit boek gedaan, het pakte me niet. Heb vaker boeken
over loverboys gelezen en films erover gezien, die deden me veel
meer. Het blijft een vreselijk verhaal maar ik vind het slecht
geschreven. | 0neg
|
Het Duitse origineel is prima te lezen. Het wordt wat anders als je de vertaling in het Nederlands leest: heel slecht. | 0neg
|